Tres poemas de Tonko Maroević
© Versiones de Albert Lázaro-Tinaut a partir de las traducciones al catalán de Pau Sanchis, quien las ha revisado.
La canícula en la fuente
A la huésped más querida de Živogošće
Con los siglos, se fue apartando el agua de la fuente, desvió el curso de su cauce y trazó un nuevo camino. Son ahora las nupcias del agua con el mar en las honduras, bajo la grava borbotea el manantial, que el azul acoge. De la inscripción en la roca apenas quedan letras ilegibles, unos versos que el sol y la sal han corrompido. Salud, no obstante, Ninfa de la fuente, que te ocultas en la sombra de la peña grisácea, en las tinieblas de su abismo. Liciniano, el patrón, se empeñó en darte gloria. Pelagia, como ofrenda de esponsales, te obsequió con un canto. Mientras recuerdo ahora tu frescura perenne querría seguir al tiempo, acompañar sus alternancias, más aún, si cabe, con el frágil rastro del papel, querría llevármelo allá donde la dura piedra pierde su poder y así, con este texto que se desliza, que acaso tan mal fluye, agradecer el privilegio del instante de nuestra existencia.
Za vreline do vrela Najdražoj gošći Živogošća Izvor – voda se tijekom stoljeća povukla sasvim, / probila prolaz je nov, skrenula korita tok. / Vjenčanje vode s morem zbiva se sad u dubini, / pod šljunkom grgolji mlaz, dočekuje plavi ga zijev. / Natpis na hridini tek su jedva čitljiva slova, / stihove mnoge su već izjeli sunce i sol. / Ipak, zdravo, o Nimfo od vrela, što si se skrila / u sjeni litice sure, u tami ponora svog. / Tebe je Licinijan vlasnik proslaviti htio, / Pelagija ti dâ pjesmu ko zalog za brak. / Spomenom na te, na tvoju svježinu nepresušnu, / želim tok vremena slijedit, pratiti utok i pad, / ali još više želim krhkim papirnatim tragom / produžit tamo gdje klone i tvrdog kamena moć, / pa tekstom tekućim ovim, se stoga i doista tečnim, / hvalu reć za povlašten našeg trajanja tren.
Lecho sediento
A Pau Sanchis i Ferrer
Le agradaba al agua fluir entre las casas, aún más cuando derribaron la muralla y, como si ya no hubiera obstáculos, subía vehemente, crecía, se henchía,
anegaba su entorno, arrastraba légamo y cieno. Jamás se dejó someter por barreras o diques, despreció el nivel de los puentes que le superpusieron. Se alzó por encima de todo, hasta que fue anulada.
Se vengaron del Turia desviando su curso, lo forzaron a rehuir el centro ciudadano y la vegetación se hizo dueña del lecho.
Pero ya sabemos que los dioses también tienen sed. Secas, las Náyades nativas buscaron fluidos vitales entre los valencianos y a ellos se unieron para siempre.
Žedno korito A Pau Sanchis i Ferrer Vodi je baš bilo drago teći između kuća, / pogotovo kad su gradske zidine srušene / pa kao da više nije bilo prepreka, / te bi navrla žestoko, narasla, nabujala, // preplavila okolinu, noseći blato i mulj. / Nije se dala pokoriti ogradama, branama, / niti prihvatiti razinu postavljenih mostova, / nego je išla preko svega, do samoponištenja. // Za odmazdu je Turiji pomaknut tok, / prisiljena je da zaobiđe središte grada, / a njezino prazno korito ispunjeno je raslinjem. // Ali, znamo, i bogovi žeđaju, pa tako i mjesne najade, / ostavši na suhom, potražiše životodajnu tekućinu / kod Valencijanaca, srodivši se s njima zauvijek.
La telaraña
A Gordan Lederer, cámara y amigo
En vanguardia, bajo el azote constante de las balas entre resueltos combatientes, defensores armados (todos amenazados a su vez por un peligro compartido) llevabas una cámara en vez de un fusil
y grababas escenas de tiros y violencia miradas panorámicas, primerísimos planos. De repente entra una araña en la mirilla y con su tela aprietas el gatillo.
En la cinta quedó una red de hilos transparentes, tejidos radialmente y unidos por el borde como el blanco de una diana que pareciera reclamar un tiro certero en su centro.
Caíste herido. No es que el del otro bando fuera más rápido: la presión de su índice desencadenó una secuencia de efectos homicidas cuando tu movimiento sólo quiso ser testigo.
Que digan que el aspecto de la cámara en tu hombro era el de un arma, un lanzallamas o un lanzagranadas, pueden incluso añadir la impostura a las mentiras porque decidieron no atender a un herido de muerte,
pero no pueden desmentir que tú no amenazabas ni disparabas nada, sólo registrabas imágenes reales, y desconocías la estrategia de la trampa viscosa, evidente como la telaraña a contraluz.
Paučina Gordanu Ledereu, snimatelju i prijatelju U prvim redovima, pod stalnim udarom metaka, / među odlučnim borcima, naoružanim / braniteljima / (svi jednako ugroženi podijeljenom opasnošću) / umjesto puške nosio si kameru // i snimajući prizore pucnjave i nasilja, / panoramske poglede i vrlo blize planove, / u jednom trenutku u kadar ti je ušao pauk / sa svojom pređom pa si pritisnuo prstom. // Ostala je na traci / gusta mreža prozračnih niti, / zrakasto istkanih i kružno uzastopce povezanih / tako da je nalikovala meti za gađanje, / što kanda prizivaše da se nacilja središte. // Pao si pogođen. Onaj s druge strane / nije bio brži, nego je pritisak njegova kažiprsta / pokrenuo lanac ubojitih radnja / dok je tvoja kretnja urodila tek svjedočenjem. // Mogu sad oni kazati da je sprava na tvom ramenu / nalikovala oružju, bacaču raketa, granata, / mogu svojim lažima pridodati i himbu / po kojoj uskratiše prijevoz smrtno ranjenomu, // ali ne mogu izmijeniti to da im nisi prijetio / bacanjem bilo čega, nego upravo primanjem likova zbilje, / te da si prepoznao strategiju ljepljiva zamke, / očitu kao na svjetlu iskosa paučina.