CC De Schakel // NOVEMBERmagazine by CC De Schakel

driemaandelijks // november - december - januari

NOVEMBERMAGAZINE

VOORWOORD:

We zijn ‘preus’. Echt waar. Het seizoen draait op volle toeren en we zien in onze zalen veel gelukkige gezichten. En daar doen we het voor. Want beleven staat in CC De Schakel centraal: geprikkeld worden door theater, circus en muziek of je laten ontroeren door dans, schuddebuiken met humorvoorstellingen en opgaan in het enthousiasme van je kinderen tijdens familievoorstellingen. Driemaandelijks verschijnt er een folder of programmaboekje. Meer dan ons aanbod aanprijzen doen we daarin nooit. Voor of achter de schermen is er meestal veel aan de hand. Hoe een voorstelling tot stand komt of wat de geschiedenis van een gezelschap in ons huis is, daar hoor je ons weinig of niet over praten. Wel, we vinden dat spijtig! Zet je daarom op je gemak in je comfortabele zetel en laat je in dit magazine meenemen naar enkele fijne verhalen. Of ontdek een spannend weetje of een mooie samenwerking, want we zijn trots op de mensen en artiesten die mee CC De Schakel maken. Alvast veel leesplezier.

Met dank aan Petra Broeders van De Grote Post, Flore Deman, Lucien Bollaert, Ria Merlier, Joost Van de Kerkhove, Veerle Hollants, Esther Maas en Marleen Caes. Vorm en coördinatie: Jorge De Wintere

novemberMAGAZINE - 2018

INHOUD

Voorwoord

It’s a family affair

Oefening baart kunst

Legende: Ria over Rosas

Orgelpunt : D’irque & Fien

Han en Grietje

Visie: Niet Schieten

Een ‘must’ 20 Vooruitzicht 22 Toekomstmuziek: Walter Hus 24 Van het huis: Tiny*s

Canvas

Kalender

30 novemberMAGAZINE - 2018

on stage

IT’S A FAMILY AFFAIR

interview: Petra Broeders (De Grote Post - Oostende)

‘Familie duurt een mensenleven lang’, zei de dichter Gerrit Achterberg meer dan een halve eeuw geleden. Hij had het niet over de succesvolle sitcom maar over verwantschap en het belang ervan. En wat als drukke agenda’s het verhinderen je familie vaak te zien? In het gezin Gyselinck lost de middelste zus, Femke, dat op door samen met haar twee broers een voorstelling te maken.

e drie telgen uit de familie Gyselinck zijn alle drie drukbezette creatievelingen. Lander is bezieler van en drummer bij STUFF., de underground band die jazz blendt met elektronica en hiphop. Femke danst en is de artistieke rechterhand van Anne Teresa De Keersmaeker bij Rosas. De oudste, Wannes verdient zijn brood als theatermaker bij o.a. Hof van Eede en schrijft voor Rekto:Verso. De artistieke disciplines waarin ze elk uitblinken, zijn verschillend. De manieren waarop ze die

novemberMAGAZINE - 2018

invullen, vertonen verrassend veel gelijkenissen. Bovendien delen ze het motto: ‘Alles kan altijd beter’. Misschien daarom dat Femke haar broer Lander uitdaagde met het voorstel van beroep te wisselen. Zij zou drummen, hij dansen. Nooit de makkelijkste weg, de lat kan altijd hoger. Het lukt het drietal amper om zich te verzamelen rond de kerstdis, laat staan voor een interview met ons. Toch zagen Femke en Wannes een klein gaatje in hun agenda voor een gesprek over familie en Flamer.

Van wie kwam het idee om gezamenlijk een voorstelling te maken? Femke: “Flamer kent eigenlijk een lange aanloop. Zeven jaar geleden was ik bezig met een onderzoek naar de letterlijke relatie tussen beweging en muziek. Ik heb Lander toen uitgenodigd en twee dagen lang hebben we ons gebogen over hoe we beweging kunnen linken aan muziek. Uitgangspunt was het nummer Reach Out van George Duke waarbij we elk instrument apart gekoppeld hebben aan een beweging. Het was toen

5 al duidelijk dat we beiden een identieke benadering hadden en dat we op gelijkaardige manier nadachten over ons eigen medium. Als we bijvoorbeeld improviseren dan doen we dat met dezelfde invalshoek. Een ander zaadje voor Flamer was de samenwerking met Lander voor Kunstendag voor Kinderen in 2011. Ik heb toen met studenten van PARTS een voorstelling gemaakt waar Lander ook in meedanst en drumt. Ik ben sowieso geïntrigeerd in het leven dat Lander leidt als muzikant en ga zelf vaak naar concerten. Als mopje heb ik een keer gezegd: ‘We moeten maar eens beroepsruil doen.’ En kijk. Het was niet evident om de voorstelling klaar te krijgen. Uiteindelijk heeft de creatie twee jaar geduurd en in die tijdspanne hebben Lander

en ik slechts vijftien dagen fysiek samengewerkt in de studio.” Wat is er zo specifiek aan werken met je familie? Femke: “Je werkt efficiënter. Omdat je elkaar door en door kent, kom je sneller to the point. Soms werkt dit ook confronterend. Je kent elkaars lichaamstaal zo goed dat je meteen aan de ander ziet wanneer iets niet goed zit. Dan moet je wel opletten dat je niet te onzeker wordt en zo alles in vraag begint te stellen. Ook inhoudelijk zijn we op elkaar afgestemd. Mijn broers kennen mijn smaak en interesses. Wanneer ze tijdens de creatie van Flamer een voorstel deden dat mij niet aanstond dan kon ik meteen zeggen dat ik dat zelfs niet eens wou proberen. Ze dachten er

“

Omdat je elkaar door en door kent, kom je sneller to the point. - Femke Gyselinck

dan ook niet aan om mij te overtuigen en vertrouwden op mijn keuzes. In de samenwerking met andere professionelen zonder familiale band geldt een andere werkethiek. Ik ben dan sneller geneigd om water bij de wijn te doen. Ik had ook het gevoel dat wij veel geduld konden opbrengen voor elkaar. Vóór Flamer had ik nog nooit gedrumd. Het geduld waarmee Lander mij dit heeft aangeleerd, is speciaal. Het vertrouwen dat het wel in orde zou komen, was er van bij het begin. Bij iemand anders zou ik het misschien al sneller opgegeven hebben. Terwijl ik nu het gevoel had: ‘Dit moet echt lukken!’” Wannes: “Het is ook zo dat wij ontzettend streng zijn voor elkaar. Het kan ALTIJD beter. Zo zijn we nu eenmaal opgevoed. We zijn streng maar ook genereus. Ik merk dat ik bij andere collega’s niet zo direct durf te zijn als bij mijn broer en zus. Wat in een andere samenwerking vaak meespeelt, zijn botsende ego’s. Dat is bij ons nooit het geval. De rollen die we in het dagelijkse leven opnemen, spelen door tijdens het artistieke proces. Lander en ik, de jongste en de oudste, delen van heel vroeg een passie voor muziek. Femke is de middelste en zij is steeds de verbindende factor. Flamer was haar initiatief en haar manier om ons ondanks onze drukke agenda’s samen te brengen. Wat onze samenwerking ook bijzonder maakt is onze gedeelde esthetiek. Zonder veel woorden weten we waar we naartoe willen.” >>>

novemberMAGAZINE - 2018

Femke, jij had nog nooit gedrumd maar Lander heeft vroeger nog aan breakdance gedaan. Merk je dat in de voorstelling? Femke: “Een beetje misschien. Maar het is alleszins nooit een opbod tussen ons twee geweest van ‘kijk eens wat ik kan.’ Integendeel, er heerst geen enkele competitiviteit tussen ons beiden. We werken heel de tijd naar elkaar toe en proberen zo een soort van gelijkheid te vinden ondanks de verschillen in techniciteit.”

Femke en Lander Flamer zondag 2 dec. // 20.00u

novemberMAGAZINE - 2018

D dans

Wannes: “Bij Lander waardeer ik zijn toewijding in alles wat hij doet. Ook zijn authentieke visie op muziek waardoor hij een muzikaal terrein ontgonnen heeft dat andere collega’s niet zagen liggen. Hij weet perfect wat hij moet doen en doet dit ook met een absolute concentratie. Femke bewonder ik omdat zij gedisciplineerd is en dit ook nog eens combineert met een scherp menselijk inzicht. Ze kan mensen aansturen op een kordate manier en toch met een zachte hand. Op die manier brengt ze het beste in iedereen naar boven. Ze heeft ook een bizar soort humor die ik erg apprecieer.”

Jullie sommen nu vooral positieve kanten op maar zijn er ook ergernissen? Femke: “Vooral op praktisch vlak. Het concept op tijd beginnen is bij een muzikant anders dan bij een danser. Als een danser zegt dat hij om 11 uur begint te repeteren dan start hij effectief om 11 uur. Een muzikant arriveert om 11 uur en wil eerst zijn instrument stemmen, drinkt dan nog een koffie … Onze tijdsbeleving is ook anders. Toen wij aan het repeteren waren, was mijn dochter een dikke vijf maanden oud en dus wou ik stoppen om 17 uur. Voor een muzikant is 17 uur de vroege namiddag. Met andere woorden, Lander ging liever door tot 20 uur of later.” Wannes: “De positieve kenmerken die ik daarnet heb opgesomd, hebben uiteraard ook een keerzijde. Als je ze te ver doortrekt dat kom je in andere extremen. Lander kan bijvoorbeeld zo hard opgaan in zijn werk dat hij al het andere vergeet. Femke kan zo toegewijd zijn dat ze zichzelf uit het oog verliest. Ze mag wat meer op tafel kloppen vind ik.”

Wannes: ”Dat is ook het mooie aan de samenwerking. De verschillende kunstdisciplines zijn in onze familie goed verdeeld en iedereen is erg goed in zijn eigen domein.”

Wat bewonderen jullie in elkaar? Femke: “Wannes heeft de uitzonderlijke capaciteit om met een zekere afstand naar een gegeven te kijken, of dat nu zijn werk is of een boek. Hij kan dat onmiddellijk inhoudelijk abstraheren en samenvatten wat de essentie is. Bij Lander bewonder ik zijn doorzettingsvermogen en het schijnbare gemak waarmee hij met zijn muziek bezig is. Vóór Flamer had ik al veel respect voor mijn broers en dat is alleen maar toegenomen.”

7 Is er een bepaalde rolverdeling? Femke: “Ik heb voor de duidelijkheid gezegd: ‘Ik ben de baas.’ Ik regel alles. Op artistiek vlak heb ik de dansfrases aangebracht en ook de keuze van het nummer van Jennifer Lopez kwam van mij. Maar ik hield telkens rekening met de anderen en wou ze niet in een positie duwen waarin ze zich niet comfortabel zouden voelen. Het was een gedeelde verantwoordelijkheid voor ons alle drie. Op een bepaald moment had ik een idee dat muzikaal moeilijk bleek te zijn. Wannes heeft dan gezegd: ‘Kill your darlings.’ Instinctief wist ik dat ik zijn advies moest opvolgen.”

Wannes: “Ik heb bewust de rol van oudere broer niet opgenomen. Femke en Lander hebben het ‘huis’ gebouwd en toen het klaar was, ben ik erdoor gewandeld en heb ik hier en daar een aanpassing gesuggereerd. Dat ging dan bij wijze van spreken over een raam dat op een andere plaats een beter effect zou geven of de positie van een deur. Dergelijke kleine ingrepen.” Hoe reageerden jullie ouders op de voorstelling? Femke: “Wij zijn een emotionele familie en huilen om het minste. Om te voorkomen dat onze vader tijdens de première het niet droog zou houden, hadden we hem al uitgeno-

digd voor de doorloop. Ik weet niet meer of hij toen gehuild heeft maar wat ik me wel nog herinner is dat hij het niet kon laten om tijdens die doorloop opmerkingen te geven als: ‘Zou je dat niet beter zo doen?’ Dat het altijd beter kan, is het motto waarmee we zijn opgegroeid en wat ingebakken zit in onze genen, bij alle drie.” Volgt er nog een samenwerking? Femke: “Zeker, ik zit nu in de onderzoeksfase. Naast Lander zou ik graag met pianist Hendrik Lasure en nog een andere danser samenwerken. Waarschijnlijk is de première voor ergens in 2020.” 

“

Wat in een andere samenwerking vaak meespeelt, zijn botsende ego’s. Dat is bij ons nooit het geval. - Wannes Gyselinck novemberMAGAZINE - 2018

NOG MEER FAMILIE GYSELINCK M

et Flamer ontmoeten we broers Lander en Wannes samen met zus Femke voor de eerste keer. Later dit jaar mogen we beide heren elk op hun eigen terrein nog eens opnieuw verwelkomen: Met Hof van Eede creëerde Wannes Vanish Beach, een stuk waarin vier Duitse intellectuelen op zoek gaan naar de troost in traditie, naar grond onder hun voeten en een bodem waar geen bloed aan kleeft. Kom terecht in een ongelofelijk intelligente voorstelling en geniet van de spitsvondige dialogen, zwartgallige humor en het spetterend acteerwerk.

Hof van Eede Vanish Beach woensdag 16 jan. // 20.00u

novemberMAGAZINE - 2018

theater

STUFF. Plays Howard Shore

muziek

donderdag 17 jan. // 20.00u

Lander en STUFF. brengen later in januari een onvoorspelbare hybride sound van gemuteerde hiphop, experimental jazz, future funk en elektronica. Voor Film Fest Gent 2017 ging de band aan de slag met composities van Howard Shore en (horror)films van David Cronenberg. Als überfans haalt STUFF. de iconisch geworden thema’s van cult-klassiekers als ‘Scanners’, ‘Videodrome’ en ‘Existenz’ door de mangel, in een ingenieuze videoopstelling. Maak je klaar omver geblazen te worden door een indrukwekkende kruisbestuiving tussen beeld en muziek. 

“Acteren is een hels beroep: de hele tijd probeer je dingen te doen waar ze andere mensen voor opsluiten. * Hilde Vanderstraeten studeerde Woord aan het Koninklijk Conservatorium te Gent en zette haar eerste stappen in de theaterwereld als artistiek leider en acteur bij vzw Theater Taljoor. Verder staat ze ook aan de basis van het nieuw theatercollectief ‘Het Bataljong’. Ze geeft Woord aan de kunstacademie van Waregem .

- Jane Fonda

Actrice Hilde Vanderstraeten* laat je de eerste stappen zetten op de scène. Je leert de verschillende vaardigheden van het acteren te verkennen aan de hand van ruimtegebruik, lichaamstaal, personageopbouw, rolanalyse, tekst en beweging op een scène, samenspel, stemgebruik en spontaniteit. Er wordt geëxperimenteerd met improvisatie, maar je gaat ook aan de slag met tekst. Veel aandacht gaat naar een comfortabele en fijne groepsdynamiek. Neem deel en vooral: inspireer elkaar. 

Vorming Oefening baart kunst: acteren vanaf dinsdag 23 apr. // 19.30u - 22.30u

DATA: 23, 30 april, 7, 14, 21, 28 mei, 4 en 11 juni 2019

novemberMAGAZINE - 2018

RIA OVER ROSAS

novemberMAGAZINE - 2018

legende

Met ‘A Love Supreme’ keren Salva Sanchis en Anne Teresa De Keersmaeker van Rosas terug naar een oude liefde. In 2005 maakten – schreven, improviseerden – ze al een eerste versie van hun gedanste interpretatie van Coltranes meesterwerk ‘A Love Supreme’ (1964). Met deze voorstelling staan ze eindelijk, na meer dan dertig jaar, nog eens op de Waregemse planken. Tijd voor een babbel met oud-directeur Ria Merlier. 2 januari 1978 – De piepjonge Ria Merlier uit Waregem komt als eerste stafmedewerker aan in het al even jong cultuurcentrum De Schakel in Waregem. Nauwelijks drie jaar later neemt zij, door de ziekte van directeur Frank Algoed, zijn functie waar en in augustus 1982 wordt zij - na het overlijden van Algoed - definitief directeur. Het toenmalige stadsbestuur zag oorspronkelijk het huis alleen maar als receptief huis voor verenigingen en vormingsactiviteiten. Maar er leefde veel meer buiten de oevers van de Gaverbeek. En volgens het decreet was een middelgrote schouwburg als CC De Schakel verplicht om ook zelf voorstellingen te programmeren. Toch begon het aarzelend …

Ria: “Het was niet gemakkelijk. Eerst maakten we een toneelabonnementje van drie voorstellingen. Het jaar daarop werkten we samen met Jeugden Teatercentrum De Hoop aan een cabaretabonnement. We moesten echter vechten voor ons plaatsje, want de inkomsten moesten natuurlijk de uitgaven dekken. Het leek aan te slaan bij het Waregemse publiek. Maar dans werd nog niet veel geprogrammeerd. Het platform voor dans was toen de Schouwburg in Kortrijk.” Was het moeilijk om Rosas naar Waregem te halen begin jaren ‘80? Ria: “Dat was niet evident en alle eer gaat naar Jan Decock van Jeugd-en Teatercentrum De Hoop. Dat was een kunstencentrum avant la lettre. De Hoop was decennia lang een begrip in het Zuid-WestVlaamse cultuurleven. Jan Decock zette vanaf 1975 middenin de Stationsstraat met Neerlands Hoop (vandaar de naam) en veel andere vooruitstrevende muziek- en

theatergroepen, een van de eerste kunstencentra van Vlaanderen op de rails. Hij had een artistieke speurneus voor nieuw talent. Zo had hij in 1983 Fase, Four Movements to the Music of Steve Reich, de allereerste voorstelling van choreografe Anne Teresa De Keersmaeker geprogrammeerd. En zo was het eerste contact gelegd.” En zo wist je eigenlijk wat je kon verwachten van een dansvoorstelling van Anne Teresa De Keersmaeker? Ria: “Wij waren vrij volgzaam en hielden nogal veel rekening met de plaatselijke bevolking, terwijl De Hoop en Limelight in Kortrijk veel verder stonden op dat vlak. De knowhow en vooruitstrevende wijsheid van Jan Decock was voor ons zeker een leidraad. Toen we Rosas danst Rosas het jaar nadien in 1984 bij ons op scène brachten, wisten we dus dat we een voorstelling van een hoger niveau hadden. Temeer omdat Rosas toen net internationaal doorgebroken was en >>> novemberMAGAZINE - 2018

legende

geving. En door een probleem met de achterwand* stond de voorstelling op een helling. Gelukkig kon Jan haar ervan overtuigen door te gaan met de voorstelling.”

Rosas danst Rosas in 1984 op scène in CC De Schakel

er twee Waregemnaars mee aan de basis lagen van de repetitieve muziek in het stuk. Je moet weten dat er in die jaren in Waregem een broeinest aan sterk talent ontstond. Zo had Walter Hus samen met Thierry De Mey en Peter Vermeersch Maximalist! opgericht en hadden Thierry en Peter de muziek voor Rosas danst Rosas geschreven. Voor ons was dat een extra reden om hen naar Waregem te halen.”

*Door miscommunicatie werd de achterwand van de scéne niet afgebroken en vervangen door een minimalistische wand.

novemberMAGAZINE - 2018

Jullie slaagden erin hen het jaar nadien opnieuw te programmeren? Ria: “Inderdaad. In haar derde productie Elena’s Aria uit 1984 leek ze haar werk te evalueren en een antwoord te vinden op de vraag hoe verder te gaan. Fase en Rosas danst Rosas waren precieze, bijna wiskundige choreografische werken die op een overtuigende muzikale score waren gebaseerd. In Elena’s Aria verdwijnt de muziek naar de achtergrond. Zo krijgt stilte, beeld en woord een plaats in de compositie en de taal van de beweging is vrijer. Toch ging de voorstelling in 1985 bijna niet door. Anne Teresa eiste perfectie, niet alleen van haar dansers maar ook van de om-

Had je angst om later nog hedendaagse dans te programmeren na het akkefietje? Ria: ”Ons publiek was enkel het Ballet van Vlaanderen gewoon. Na de komst van Rosas wisten we dat onze bezoekers open stonden voor vernieuwing. Ik denk dat we toen pioniers waren en de basis hebben gelegd voor nog meer mooie voorstellingen in CC De Schakel. Ik weet nog dat we het jaar nadien Balatum van Michèle Anne De Mey (zus van Thierry De Mey, n.v.d.r.) hadden geboekt. Michèle Anne had meegedanst in Rosas danst Rosas en was gelukkig het probleem met de achterwand vergeten.” (Lacht) Vandaag, 34 jaar later, staat Rosas terug op de planken in Waregem. Ga je kijken? Ria: “Het is een mooie kans om hen nog eens zo dicht bij huis aan het werk te zien. De laatste keer was in 2013 in Kortrijk. Samen met mijn dochters van 18 en 20 ging ik toen naar Drumming kijken. Hmm, ik heb zeker drie vierde van hun voorstellingen gezien. Dus A Love Supreme wil ik uit pure interesse niet missen.”

Een fan van het eerste uur, hoor ik. Wat is nu zo typisch aan de voorstellingen? Waarom moeten we met z’n allen naar A Love Supreme? Ria: “Ze brengt een mooie relatie tussen de dans en de muziek. Ze luistert naar de structuur en opbouw van de compositie. In A Love Supreme laat Coltrane zijn muzikanten aan de hand van een eenvoudige basisstructuur improviseren, waarbij ze onophoudelijk grenzen verleggen. Die improvisatie en de structuur weet ze wondermooi te rijmen met haar choreografie om zo een naadloos geheel te vormen. Ze vertrekt van iets schijnbaar eenvoudig, werkt dat perfectionistisch, strak en minimaal uit en weet er toch veel emotie in te brengen. Je wordt meegetrokken in een verhaal waarin dansers het verlengde worden van de muziek en omgekeerd. Zelfs na meer dan 30 jaar blijft Rosas puur genot voor oog en ziel.” 

“

Die improvisatie en de structuur weet ze wondermooi te rijmen met haar choreografie om zo een naadloos geheel te vormen. - Ria Merlier

Rosas A Love Supreme

D dans

zaterdag 16 feb. // 20.00u

novemberMAGAZINE - 2018

p ortret

ORGELPUNT D

’irque & Fien, dat zijn circusartiest Dirk Van Boxelaere en pianiste Fien Van Herwegen. Als artistiek duo tourden ze met Oh Suivant (2005) en Carrousel des moutons (2010) tijdens openluchtfestivals en theaters heel de wereld rond. Daarnaast zijn ze sinds 2001 onafscheidelijk als koppel, met als kers op de taart 2 kindjes. Na 17 jaar samenwerken zoeken ze met 2 jonge schoolgaande kinderen een evenwicht tussen het rock & roll-tourneeleven en een klassiek stabiel gezinsleven. We namen contact met hen op en vroegen wat na jaren samenwerken het hoogtepunt van hun professionele samenwerking tot op heden is?

“Onze samenwerking was een natuurlijke evolutie in onze relatie. Fien is pianiste, wat eerst begon als live muzikale ondersteuning. Al snel groeiden we uit naar een complementair duo op scène. Het creëren van een voorstelling is een intens proces waar ‘werk’ en ‘relatie’ moeilijk te onderscheiden zijn. Na zoveel jaren samen, vullen we elkaar woordeloos aan, triggeren we elkaar om verder te kijken en motiveren we elkaar op zware momenten. Wij dragen alles, van het eerste idee, opvolgen van decorbouw, creatie met technici tot het herstellen van ons vervoer. Maar ons harde werk en volharding heeft er mee voor

D’irque & Fien Sol bémol

gezorgd dat we aan de wieg staan van het hedendaags Vlaams circuslandschap. Een absoluut hoogtepunt is de erkenning die ons te beurt viel in Frankrijk, dé bakermat van hedendaags circus. In 2010 werden we met Carrousel des moutons uitgenodigd op het grootste openluchtfestival van Frankrijk Chalon dans la rue in Chalon sur Saone. En 3 jaar geleden was het een hele eer om met Sol bémol het festival te openen. Al hebben we er nooit naar gestreefd, we merken dat dankzij onze voorstellingen we de vaakst spelende Belgische compagnie in het buitenland zijn. Naast een mooie erkenning, maakt ons dat fiere ambassadeurs.” 

familie

vrijdag 8 feb. // 19.00u

novemberMAGAZINE - 2018

‘GIJ MOET KOMIEK WORDEN’ Han Coucke is al 20 jaar kind aan huis in CC De Schakel. Dat vraagt om een heel persoonlijke vraag: wat is je favoriete sprookje en waarom?

‘‘

Het zal je misschien verbazen, maar mijn favoriete sprookje is Hans en Grietje. Mijn grootouders hadden daar een boek van liggen, zo eentje waar de harde kaft er al half van afgebeten was. Telkens als we daar sliepen, las mijn grootmoeder voor uit dat verhaal. Het is eigenlijk een gruwelijk sprookje. De heks die Hans opsluit en vetmest om hem dan op te eten. Ik heb als kind meerdere malen nachtmerries gehad door dat sprookje. Vooral de bandana of de hoofddoek die de heks droeg is me bijgebleven. Door dat hoofddeksel heb ik jaren angst gehad voor zuster Cécile van onze kleuterschool. Oude zuster Cécile was daar de directrice en was herkenbaar aan een kap.

Han Coucke & Griet Dobbelaere Han & Grietje vrijdag 19 apr. // 20.00u novemberMAGAZINE - 2018

humor

Ooit werd ik door haar gestraft omdat ik aan het praten was tijdens het middagmaal. Ik mocht me wat gaan afzonderen in een oud, donker berghok. Ik ben daar beginnen tieren, slaan en schoppen. Met drie leerkrachten hebben ze mij moeten intomen en dan heb ik hen verteld: “Zuster Cécile is de heks uit Hans en Grietje en ze wil mij opeten.” Die leerkrachten zijn daar beginnen lachen, ze kwamen echt niet meer bij. “Gij moet komiek worden”, zeiden ze in koor. En zo geschiedde! Han werd komiek dankzij het sprookje Hans en Grietje. 

waar gebeurd

visie

Wat zegt het worldwideweb over:

‘NIET SCHIETEN’ Verhaal: Bij de laatste aanslag van de Bende Van Nijvel op het warenhuis Delhaize in Aalst op 9 november 1985 ziet de 9-jarige David Van de Steen hoe zijn ouders en zus voor zijn ogen worden neergeschoten. Hij blijft zwaargewond en verweesd achter. De grootouders Albert en Metje vangen hun kleinzoon op en hebben de loodzware opdracht, om ondanks het grote verlies en verdriet en vele onbeantwoorde vragen, hun kleinzoon een toekomst te bieden … novemberMAGAZINE - 2018

DRAMA (2018) // duur: 2u19 // Regie: Stijn Coninx // Cast: Jan Decleir, Viviane De Muynck, Mo en Kes Bakker, Jonas Van Geel, Louis Talpe, Elke Van Mello, Zita Wauters

‘‘ Onwaarschijnlijke film die echt

binnen komt. Heel gelaten uit de zaal gewandeld, denkend aan de nabestaanden! Zeer zeer sterke vertolking door Jan Decleir! Zeer respectvolle verfilming met inhoud en precisie. Hopend dat dit nog een doorbraak kent!

‘‘ Gewoon ‘gaan kijken’ is ook een mogelijkheid.

‘‘ Bravo voor Coninx en zijn

scenaristen, die al die elementen in één soepele en meeslepende film hebben gegoten. *** - Humo

‘‘ Een aangrijpende verhaal

waarbij het menselijk perspectief (sterk van de regisseur Coninx en acteerprestatie van Jan Decleir) je zo meeneemt. De film geeft niet alleen een inkijk op de wereld van justitie en politie als soms vervreemdend systeem , maar laat tezelfdertijd zoveel menselijke schoonheid zien. Balanceren op dit evenwicht maakt de film sterk. Een hoogtepunt.

‘‘ Hij [Jan Decleir] levert

op zijn 72ste één van de indrukwekkendste acteerprestaties uit zijn carrière. *** - De Morgen

‘‘ Eindelijk een Vlaamse film van kwaliteit. Dat werd wel terug even tijd...

‘‘ De film hakt er echt in en zo

‘‘ Iedereen zou deze film moeten gezien hebben. Een goddelijke Jan Decleir en Stijn Coninx, die elkaar in deze film naar ongekende hoogtes hebben gedreven. Maar ook een geweldige Viviane De Muynck! Wat een film, hier werd ongetwijfeld een stuk filmgeschiedenis geschreven. Een brok emoties, hoogtes, ongekende dieptes ... behoort ongetwijfeld bij het beste (als het niet het beste is) van wat ooit in België gemaakt werd. Een knap eerbetoon ook aan alle slachtoffers en nabestaanden, zonder al teveel sensatie en blabla ... des mensen. Een film die nog heel lang zal bijblijven.

‘‘ Eén van de beste Vlaamse films ooit. En de beste film van Coninx tot nu toe.

‘‘ Verplichte geschiedenisles voor iedereen +14

‘‘ Coninx’ carrière stuiterde al alle

kanten uit, maar wanneer hij zich van zijn meest integere kant toont, komt zijn talent als een ruwe diamant bovendrijven. **** - Filmmagie

‘‘ Met Jan Decleir als Albert (...)

kan Coninx terugvallen op een onwrikbaar monument. Dat is niet anders voor de rol van diens echtgenote, die Viviane De Muynck met weinig woorden een grote menselijkheid weet te geven. *** - De Standaard

hoort het. - YouTube

‘‘ In de handen van Jan Decleir krijgt het personage [Albert] veel meer kleuren dan het heldhaftige goud dat je mag verwachten. - Vertigo

Niet Schieten Film op maandag maandag 10 dec. // 20.00u

novemberMAGAZINE - 2018

Julien Cottereau

‘MUST’

“

Een

De kunst van de clown gaat veel verder dan wat we denken. Hij is niet tragisch noch komisch. Hij is de komische spiegel van tragedie en de tragische spiegel van komedie. - André Suarès

Frans dichter/criticus

Les Rois Vagabonds (fr) Concerto pour deux clowns vrijdag 12 apr. // 20.00u

novemberMAGAZINE - 2018

circus

De afgelopen jaren omarmden we met de voorstellingen van Julien Cottereau, Leandre en Mathias Romir een aantal internationale toppers uit de clownerie. Hun voorstellingen waren stuk voor stuk pareltjes waarin ze hun onnavolgbare grimassen ten dienste stelden van bij momenten hilarische vondsten. Onze goed gevulde schouwburgen gleed keer op keer in een bewonderende trance met bijbehorende staande ovatie tot gevolg.

pro grammator

-- Joost Van de Kerkhove --

aan het wo ord

Les Rois Vagabonds

De Franse dichter en criticus André Suarès verwoordde het ooit zo: Het clown-zijn, ook al klinkt deze term wat lichtvoetig sinds het zo voor de hand ligt er pipo voor te zetten, begint bij het zoeken naar zaken die een impact hebben op een publiek en het te spiegelen. Of het nu politiek, dag dagelijkse huishoudelijke handelingen of de liefde is, spiegel het en wat grappig is wordt triest maar bovenal wat stijf staat van ‘serieux’ krijgt een lach. De middelen die mimespelers hiervoor inzetten zijn heel beperkt, vaak gebruiken ze niet meer dan hun eigen lichaam en wat kleine attributen. Zo reizen de artiesten jaren de wereld rond en gaan op straathoeken en pleinen de confrontatie aan met een publiek van vooral voorbijgangers. Is het niet goed, dan lopen die gewoon weg – qua rechtstreeks en eerlijk publieksoordeel kan dit tellen. Soms worden ze opgepikt door een gerenommeerd circus en vinden ze als onderdeel van een totaal spektakel hun weg. Zo reisde Julien Cottereau jaren de wereld rond met Cirque du Soleil. Maar evengoed nemen ze het heft in eigen handen en vertalen ze hun straatact naar een volwaardige theater/ circus voorstelling waarmee ze theaters en cultuurcentra aandoen.

Dit laatste geldt voor Julia Moa Caprez en Igor Sellom van Les Rois Vagabonds. Sinds 2008 zijn ze samen de zoektocht gestart naar een universele mimetaal die het clown zijn, zoals André Suarès het beschreef, benadert. Het resultaat is een avontuurlijke schouwburgvoorstelling waarin twee commedia dell’arteachtige figuren een verhaal laten ontstaan over ambitie en jaloezie, haat en liefde, ernst en spot. Ze gebruiken hiervoor alles wat ze in hun mars hebben: mime, maar ook hun voortreffelijke muzikaliteit, die ze op een hele resem instrumenten demonstreren.

Beeld na beeld brandt op je netvlies: een dansavond wordt een stierengevecht, een slaapliedje een sardonische meezinger en een trompetsolo mondt uit in een trapeze-act aan een kroonluchter. Ondertussen krijg je Vivaldi’s Vier jaargetijden, een walsje van Strauss en Ravels Bolero voorgeschoteld, maar dan in een rotvaart en in zeer ongebruikelijke uitvoeringen. Met Concerto pour deux clowns breit Les Rois Vagabonds een mooi vervolg aan een sterke traditie die we in huis willen houden. Geheel overbodig na het lezen van dit artikel, maar mocht je toch nog twijfelen: een ‘must’.  novemberMAGAZINE - 2018

novemberMAGAZINE - 2018

vo oruitzicht

Hoe bevat je een muzikaal meesterwerk zonder gehoor? Hoe ervaar of begrijp je de wereld wanneer één van je zintuigen het laat afweten? In 9 staat de magistrale 9e symfonie van Beethoven centraal. Een bijzonder muzikaal meesterwerk dat Beethoven voltooide op het moment dat hij reeds volledig doof was. In 9 is ook één van de dansers doof: Cai Glover werd doof na een ziekte toen hij acht was. In de voorstelling danst Cai voor het eerst zonder zijn gehoorimplantaat. Cai: “Ik heb de muziekscore in mijn hoofd. Ik dans deels op herinnering, op de trillingen in de vloer en op een interne metronoom die ik in de loop der jaren heb ontwikkeld.”

Glover vertrouwt nog het meest de aanwijzingen van zijn collega-dansers. Cai: “Hun ogen zijn magisch. Met hun blik geven ze razendsnel de start van frases aan en eventueel kleine correcties. Ook in het lichtontwerp zitten ritmische signalen. We communiceren zó veel zonder geluid.” 

“ Cai Glover laat zien hoe doof zijn en schitterend dansen prima samengaan. ‘We communiceren zó veel zonder geluid’ Kopergietery / Cas Public 9

D dans

zaterdag 16 maa. // 20.00u

novemberMAGAZINE - 2018

24 Warm weerzien van

WAREGEMS ‘WONDERKIND’ WALTER HUS Walter Hus (°1959) is naast componist vooral uitvoerend pianist en improvisator. Vanaf zijn 10de trad hij op als concertpianist in binnen- en buitenland, vanaf 1979 als pianist-improvisator bij o.a. de avant-garde groep Maximalist!.

van de meest radicale en minimalistische Walter Hus uit de jaren tachtig, naar meer afgeronde, melodisch georiënteerde muziek uit de jaren negentig tot een vers geschreven jazzy stuk ter nagedachtenis aan een vriend.

Voor Supersonic Flora, herschreef de Waregemse Walter Hus enkele van de belangrijkste werken uit zijn carrière en maakte ze tot gloednieuwe spectaculaire solo pianostukken. De muziek varieert

Bij wijze van inleiding laten we graag Lucien Bollaert aan het woord, die steeds vol enthousiasme en geheel vrijwillig een inleiding geeft voorafgaand aan onze ‘klassiek+modern’ concerten:

novemberMAGAZINE - 2018

25 Hijzelf zegt erover: “Om het geweldig te

to e ko m s t

muziek

‘‘

Eén van de toppers in de ‘klassiek+modern’-reeks waar ik erg naar uitkijk is het recital van Walter Hus! Je zou het concert verkeerdelijk onder de noemer ‘Back to the roots’ kunnen plaatsen. Waregemnaar Walter Hus keert op eigen vraag terug naar zijn geboortestad. Hij brengt daarbij een aantal herwerkingen voor piano van oudere werken die hij vroeger schreef voor o.a. het ensemble Maximalist!, met de andere Waregemnaar Peter Vermeersch. Die muziek kreeg internationale prijzen als nieuwsoortige dansmuziek voor Rosas van Anne Teresa De Keersmaeker. De verfrissende muziek leunde aan bij het minimalisme van Philip Glass en Steve Reich, maar met een maximale expressie. Hij bracht die vroege muziek op piano in het 1ste seizoen van ‘klassiek+modern’ in ‘98-’99 en vroeg of er hier een cd-opname van kon gemaakt worden. Technisch liep er iets fout, maar de muziek kwam uiteindelijk toch op zijn solo-cd terecht. Tijdens het concert horen we opnieuw hoe actueel zijn allereerste compositie, ‘Five to Five’ blijft.

Walter Hus Supersonic Flora

laten klinken op de piano moest ik serieus herschrijven om de verweven melodielijnen en het gestage ritme in evenwicht te houden binnen het bereik van twee handen. In het proces kon ik het vaak niet laten om de muziek in vrij nieuwe richtingen te laten evolueren. Het leek alsof al die jaren die me scheidden van het moment van de creatie van de originele stukken over mijn schouders kwamen kijken en deze nieuwe versies beïnvloedden.” Maar het recital brengt meer dan een terugblik op zijn oeuvre. Na Maximalist!, in de jaren ’80, werd hij een meer klassieke componist en creëerde een groeiend repertoire van strijkkwartetten, concerti, opera’s en symfonische werken. Zijn 24 Preludes en Fuga’s ter ere van Bach toonden zijn indrukwekkende meerstemmige vaardigheden. Sinds 2000 componeert hij soundscapes, film- en toneelmuziek tot rocknummers met de computergestuurde orgels en slaginstrumenten van het Decap Orchestrion. Met ‘Hus & the Next Generation’ staat hij op het podium met jonge jazz- en rockmuzikanten. Al die nieuwe horizonten en ontdekkingstochten hebben de nieuwe nummers in zijn Supersonic Flora project beïnvloed. Op de première werd ik bijna letterlijk van mijn stoel geblazen door het spetterend speelplezier, de eigenzinnig volgehouden ritmes en de kracht van de uitvoerder. Gewoon adembenemend intensief, rijk en waanzinnig betoverend om mee te beleven. 

klassiek

woensdag 9 jan. // 20.00u // scène op scène

novemberMAGAZINE - 2018

van het huis

Wie al eens in CC De Schakel komt, zal binnenkort enkele TINY*s op verschillende plaatsen in onze foyer ontdekken. Wat ze zijn en hoe ze daar in alle stilte terecht kwamen, moesten we vragen aan kunstenares Mieke Drossaert met wie we naar aanleiding van onze seizoensstart kort samenwerkten.

en paar weken geleden werden we verrast door de aanwezigheid van ‘kleine ventjes’ op verschillende plaatsen in onze foyer. Mieke Drossaert liet haar TINY*s - wat staat voor ‘Tiny Intervention Near You’ - los op verrassende plaatsen in onze hal. TINY*s zijn piepkleine poppetjes - niet groter dan 2 cm - die ze achterlaat bij wie haar nauw aan het hart ligt. Oorspronkelijk werden ze gemaakt voor onze seizoensstart, maar nu krijgen ze een definitieve plaats.

Hoe ben je op het idee gekomen om interventies te gaan doen in het straatbeeld of in gebouwen? Mieke: “Ik heb in het verleden enige faam gemaakt met mijn creaties van Colour Full People. Via allerlei technieken van schilderen op canvas en glas, over weven en tuften, tot het maken van betonnen figuren breng ik mijn geliefde personages tot leven. Ik streef nooit naar perfecte lichamen, mijn mensen zijn op elke manier onvolmaakt, en tegelijkertijd een toonbeeld van heldere schoonheid. Zie het als gelukkige mensen in hun onvolmaaktheid. Dat is ook steeds mijn streven: mensen gelukkig maken. Dat mijn Colour Full People steeds binnen ‘opgesloten’ waren, bleef evenwel een frustratie. Ze betreden wel vaak de wereld via tentoonstellingen en opendeurdagen, maar ik wou mijn creaties ook loslaten

novemberMAGAZINE - 2018

Jorge De Wintere

GROTE VERWONDERING

Kleine actie leidt tot

in de wereld en dat doe ik nu ook via mijn TINY*-people. De unieke ‘mensjes’ worden niet willekeurig losgelaten, maar ze worden gewild achtergelaten bij mensen en plaatsen in de stad die mij raken. De bewerkte figuurtjes vormen een brug van de wereld buiten naar de wereld binnen en andersom. Misschien vormen ze wel een brug die de onverschilligheid overbrugt en de ‘grote mensen’ verbindt. Verrassend, plots, (on)gezien moeten de TINY*-people in hun onvolmaaktheid en schoonheid een lach en misschien even kort wat geluk losmaken.” Hoe begin je aan zo’n popje? Mieke: ”Ik wou eerst de poppetjes zelf opbouwen. Maar dat was een enorm werk vermits ze allemaal hun eigenheid moesten hebben. In de maquettebouw vond ik figuurtjes die ik bewerk, snij en schilder tot het de mensen worden die ik voor ogen heb.

Het vraagt ook veel geduld, een sterke loepbril en aangepast materiaal zoals ultrafijne penseeltjes en vijltjes.” Vanwaar haal je je inspiratie? Mieke: ”Muziek en vooral via eigen zintuiglijke waarnemingen.” Je hebt 8 interventies gedaan in ons gebouw. Wat mogen de mensen verwachten? Mieke: ”Verwondering!”

Welke Tiny is jouw favoriet? Mieke: ”Ik had lang Jacques Vermeire op één staan, maar ik ga toch voor de dansers op de schroef aan de trap naar beneden ...” Waar kunnen mensen – los van CC De Schakel nog TINY*s ontdekken? Mieke: ”Oohhh , op heel wat plaatsen in grote steden, maar heel eerlijk, ik laat de mensen die liever zelf ontdekken want ik verstop ze.” 

Wie is Mieke Drossaert Mieke Drossaert (°1952) woont en werkt in Oostende. De basistechnieken, verworven aan de Academie van Mechelen waar ze laureaat was, heeft ze inmiddels verder verfijnd en naar haar hand gezet. Na al die jaren is ze uitgegroeid tot een multidisciplinaire artieste. Naast het schilderen heeft ze zich ook ontwikkeld tot een succesvolle kunstenares van handgetufte en jacquard tapijten, muurschilderingen, glaswerk en Street Art TINY* People en illustrator voor een Oostends sprookjesboek. www.miekedrossaert.com

novemberMAGAZINE - 2018

can va s

Samenwerken is soms ook loslaten en carte blanche geven. Daarom vroegen we illustratrice Flore Deman (1992°)* om aan de hand van de beknopte omschrijvingen uit ons seizoensmagazine er 1 stuk uit te kiezen en daar haar ding mee te doen. Ze liet zich - typerend voor haar werk inspireren door het gevoelsmatige en koos er Heimat 3 uit van De Nwe Tijd. Daarin bouwen de jonge theatermakers een huis voor James Wood. Een Engelsman die twee jaar geleden een YouTube-filmpje postte met de titel ‘to build a home’, een melancholisch liedje over het verlangen naar een thuis. Hij schreef dat hij zich schuldig en verdrietig voelde over de zelfmoord van een vriend. De acteurs zochten hem op om te zien hoe het nu met hem gaat.

* Met haar sensuele, jonge en dromerig illustratratieve vormentaal werkte ze o.a. voor De Morgen, Watou Festival, Charlie Magazine, Ghent Jazz, Danspunt, Stad Kortrijk, Fille folle, Unday Records, vzw IJsberg, Kunstwerkt, ... maakt artwork en animaties, geeft workshops, maakt raam- en muurtekeningen.

De Nwe Tijd Heimat 3 (how to build a home) vrijdag 14 dec. // 20.00u

theater

www.floredeman.com

Flore vertaalde dit in een onverwacht poëtische, dromerige beeldtaal.

KALENDER: november 2018 ma 19 do 22 vr 23 za 24 ma 26 do 29 vr 30 vr 30

Film op maandag: Disobedience Josienne Clarke & Ben Walker / John Smith Dividu Het Zesde Metaal Film op maandag: The death of Stalin SKaGeN & BRONKS De Frivole Framboos Lander Severins

Drama Clubconcert Familie (+10) Muziek Biografische komedie Theater Humor Humor @ Buurthuis de Statie

december 2018 zo 2 wo 5 do 6 vr 7 zo 9 ma 10 wo 12 vr 14 za 15 20 tem 23

Femke en Lander Gyselinck Trio Khaldei Steiger William Boeva Senne Guns Film op maandag: Niet Schieten The Harlem Gospel Choir De Nwe Tijd Sarah Ferri & String Quartet Cie EquiNote

Dans Klassiek + Modern Jazzconcert Humor Muziek @ Bib Box Drama Muziek Theater Muziek @ Sint-Bavokerk Circus @ Grasplein naast CC De Schakel

januari 2019 wo 9 za 12 wo 16 do 17 do 17 vr 18 za 19 za 26 29 tem 31

Walter Hus Scala Hof van Eede STUFF. Emio Greco Die Verdammte Spielerei Theater Terra WinterWoordenNacht 2019 Julie Cafmeyer

Klassiek + Modern Muziek Theater Muziek Dans @ Schouwburg Kortrijk Humor Familie (+4) Festival Theater@ Oanje zaal

februari 2019 vr 1 vr 8 za 9 zo 10 do 14 za 16

novemberMAGAZINE - 2018

Starbugs Comedy D’irque & Fien De KOE Còig Rundfunk Rosas

Circus Familie (+6) Theater Muziek Humor Dans

De Bib en CC De Schakel lanceren label Dankzij de Zuidboulevard is er een fysieke verbinding tussen de openbare bibliotheek van Waregem en CC De Schakel. Maar inhoudelijk zitten beide huizen voor een deel van hun werking op dezelfde golflengte. Daarom gaan we samen voorstellingen of lezingen bij elkaar organiseren. Deze evenementen krijgen een kwaliteitslabel dat te herkennen zal zijn aan dit icoon. Het label straalt vertrouwen uit en staat garant voor kwalitatieve lezingen of hoogstaande cultuurbeleving. Hou het dus in beide huizen zeker in de gaten. ď&#x201A;Ł

Tickets & info: www.ccdeschakel.be 056 62 13 40

Volg ons via Nieuwsbrief Blijf je graag op de hoogte? Meld je via onze site aan voor de tweewekelijkse nieuwsbrief. We sturen je een overzicht van de agenda en delen onze laatste nieuwtjes, acties en wedstrijden. novemberMAGAZINE - 2018

Tickets & info: www.ccdeschakel.be

056 62 13 40

v.u. Esther Maas, Schakelstraat 8, 8790 Waregem CC De Schakel vzw | Schakelstraat 8, 8790 Waregem onthaal@ccdeschakel.be | iban be 22 0013 4443 4447