Tank IV

TANK Xander De Rycke

Cynische klootzak of zachtgekookt eitje?

Het grote Kantienerapport In memoriam

Rani, Quinten en Nathan

Welpen in de politieke jungle

Het studentenblad van de Arteveldehogeschool Gent // V.U. Andreas Heyerick - Koninginlaan 22, 9820 Merelbeke // Nr. 4 - December 2012 - Foto Š Sara De Graeve

Efficiëntie, communicatie en resultaat. Allemaal eigenschappen die onze uitgebreide lofzang verdienen

BETANKT De Arteveldehogeschool mag af en toe een niet zo geoliede machine lijken, achter de schermen zijn tientallen niet zo bekende werkkrachten actief om uw studentenleven aangenamer te maken. Een van die krachten is de ombudsdienst met onder andere Marc Mombaerts, ombudsman voor de richting Journalistiek en voor het eerste jaar Communicatie. Hij kan tussenkomen als u bij het zien van uw puntenbriefje diep fronst over die nul voor dat vak waar u toch zeker goed voor gewerkt had. Of bij een ander specifiek probleem. Zeven op zeven staat de ombudswerking klaar om u uitleg te geven. Ook als u ongelijk hebt en die 9 op 20 gewoon een herexamen is.

In het begin van dit academiejaar hielp de fantastische meneer Mombaerts onder meer enkele studenten te veranderen van keuzevak. De school had alle veranderingen geweigerd met de gevleugelde woorden “de keuze die u vorig jaar gemaakt hebt, is bindend en kan niet worden gewijzigd”. Er waren voldoende argumenten om ertegen te protesteren, maar het leek een gevecht tegen de bierkaai. Tot de studenten de ombudsman contacteerden.

“Morgen zit ik samen met de opleidingsverantwoordelijken. Ik zal jullie dossier meenemen”, antwoordde de zorgvuldige man dezelfde dag nog. Een dag later vertelde meneer Mombaerts – ondertussen de held van menig Kantienbergstudent – dat er geen reden tot paniek was. Dezelfde middag zou er op Dinar een bericht verschijnen dat studenten Journalistiek toch nog konden veranderen van keuzevak. Efficiëntie, communicatie en resultaat.

Allemaal eigenschappen die onze uitgebreide lofzang verdienen. Dus als u de volgende keer denkt dat er u onrecht aangedaan wordt: u weet wie uw man is.

Foto © Mombaerts Tekst © Kasper Goethals

OOT VAN DE REDACTIE

Beste lezer Een nieuwe TANK ziet het levenslicht. Na bloed, zweet en net geen tranen hebben we TANK net op tijd afgekregen. Ondertussen heeft u al de vierde editie van het studentenblad van campus Kantienberg in handen. De voorbije jaren was er telkens één editie per academiejaar, nu zullen we dat aantal minstens verdubbelen (als de wereld niet vergaat op 21 december)!

Voor dit nummer kon TANK rekenen op een zeer betrouwbare, deels nieuwe en gemotiveerde redactie. U zal zien dat TANK stilaan een vaste vorm krijgt. Onze lay-out staat na drie jaar eindelijk op punt, met dank aan Jolien D’hollander, ontwerpster mét diploma. Ook inhoudelijk past TANK meer een vast stramien toe: steeds meer rubrieken hebben De Groote Evaluatie overleefd.

Na Herman Brusselmans en Frederik Sioen strikt TANK met Xander De Rycke opnieuw een lokale bekendheid. Maar niet alles gaat over de geneugten van het leven: we staan ook stil bij het overlijden van Rani, Quinten en Nathan, drie studenten van onze campus die helaas niet meer onder ons zijn.

Vanaf januari geeft Andreas, de laatste der oorspronkelijke TANKers, de redactie volledig uit handen.

Cédric, nu reeds medehoofdredacteur, zal samen met Kasper de lijnen voor de volgende edities uitzetten.

May the TANK be with you!

Andreas Heyerick Cédric Maes de Hoofdredactie

INHOUD 4-6 7 8-9 10-11 12-15

Xander De Rycke Chamilo Kantienerapport Erasmus In memoriam

Politieke welpen Tumult.fm Filmfestival Column Satire

16-19 20 21-24 25 26-27

Hoofdredactie Andreas Heyerick, Cédric Maes Eindredactie Brecht Herman Redactie Kasper Goethals, Eva Nowé, Mathieu De Smedt, Pablo Jossa, Parsifal De Smet Fotografe Sara De Graeve Vormgeving Jolien D’hollander

3

XANDER Xander De Rycke (25) heeft al heel wat meegemaakt in zijn nog jonge leven. Op zijn zeventiende zette zijn moeder hem aan de deur en op zijn achttiende stopte hij met school. Hij stapte meteen in de comedywereld en dat bleek zijn redding te zijn. Met beschermengel Alex Agnew aan zijn zijde groeide Xander De Rycke uit tot een fenomeen in de Vlaamse comedywereld. Zijn tweede dvd, Mijn zwarte parade, ligt nu in de rekken en de gratis podcast Mosselen om half twee is te vinden in de iTunes Store en op mosselen0130.be

Met de première in aantocht en een nieuwe dvd in de achterzak zijn het spannende tijden voor Xander De Rycke.

“Toch ben ik minder enthousiast dan vroeger, maar ik bedoel dat niet slecht. De eerste dvd was gewoon specialer”, vindt De Rycke. De eerste dvd was in zekere zin ook een teleurstelling, zo blijkt. “Na negen maanden hard werken ontdekte ik dat hij niet zo goed verkocht. Mensen als ik, de B-klasse zeg maar, verkopen slechts vijf- tot zesduizend dvd’s. Mensen als Alex Agnew, de A-klasse, ronden soms de kaap van de honderdduizend.”

Een nieuwe show draait in het begin vooral om een onbestaande titel en heel wat gebakken lucht. “Een van de grote merdes van een nieuwe zaalshow schrijven is dat ik mijn titel al twee jaar op voorhand moet weten. Op dat moment weet ik nog niet waarover mijn show zal gaan, dus moet mijn management vooral lucht verkopen en zeggen dat het weer grappig zal zijn.”

4

Tekst © Cédric Maes Foto's interview © Sara De Graeve - Foto's podium © Cédric Maes

Toch krijgt de nieuwe show ondertussen moeiteloos vorm. In Zijn derde show blikt De Rycke terug op zijn vorige shows. Waar hij vroeger alle provincies tegen elkaar opzette, zegt hij nu dat iedereen eigenlijk hetzelfde is. Zijn derde show draait om herkenbare humor. “De inhoud van de show is heel Vlaams. Sport, eten, bier, de Vlaming in zijn tuin of in het containerpark ... allemaal heel herkenbaar. Dat is ook mijn favoriete vorm van comedy.” Een try-out van de voorstelling in het Trefpunt begin oktober was alvast veelbelovend. Het publiek lag een uur lang dubbel van het lachen.

“Mensen verwachten niet dat ik de blijde boodschap kom vertellen”

R

Toogklap

Filmnerd

Naast stand-upcomedy is Xander De Rycke ook bezig met zijn gratis podcast Mosselen om half twee. Het gaat er vooral over De Rycke en zijn vrienden die hun dagelijkse leven cynisch bekijken. Pure ontspanning voor De Rycke, die toogklap met zijn beste vriend Gilles. Maar er is meer. “Hoe groter de podcast wordt, hoe meer werk ik er in steek. We halen nu ongeveer drieduizend downloads per wekelijkse aflevering, maar ik denk dat het alleen maar groter en zotter zal worden. De afleveringen met speciale gasten zijn erg populair. De podcast waarin we met Lieven Scheire over fysica babbelen, werd massaal gedownload (brede lach)!”

Enkele weken geleden had De Rycke een spokenjager op bezoek en ook Jacques Vermeire en Urbanus staan nog op het verlanglijstje.

Aan media-aandacht geen gebrek de laatste weken. Nieuwe show, nieuwe dvd en te zien op televisiezender VIER. Xander De Rycke werkt er sinds kort als filmcorrespondent voor De kruitfabriek. Een droomjob voor een filmnerd als De Rycke: “Ik heb nu de beste job ter wereld dankzij dat programma.

Toen ik eens bij Lieven Scheire zat, vroeg hij me of ik niets voor tv wilde doen, aangezien ze bij De kruitfabriek nog een filmcorrespondent zochten. Ik krijg nu de kans om mijn idolen te interviewen, zonder dat ik moeite heb moeten doen voor die job (lacht)!”

“Ik haat mensen die voor iedere scheet een artikel in de gazet krijgen” De toekomst van de podcast ziet er rooskleurig uit: “Naarmate de vijftigste en honderdste aflevering naderen, proberen we speciale dingen voor te bereiden. We deden al enkele liveshows, een fantastische ervaring. Voor de jubileumedities zou ik graag hele grote liveshows doen met veel mensen, bijvoorbeeld in De Werf (CC De Werf is het culture walhalla van Aalst, n.v.d.r.).”

De Rycke denkt na over zijn persaandacht. “Het is goed dat al de aandacht wat samenvalt, zoals bij mij nu het geval is. Ik heb de release van mijn dvd getimed zodat die dicht genoeg bij mijn première ligt. Op die manier kennen de mensen mij opnieuw tegen dan”, aldus de comedian. Van constante media-aandacht moet hij niet weten. De Rycke: “Ik haat mensen die voor het minste of het meeste een persbericht versturen. Ik heb het dan vooral over de Betty’s en Hot Marijkes van deze wereld, die voor iedere scheet een artikel in de gazet krijgen.”

Johns Hoe staat de 25-jarige komiek in het dagelijkse leven, vraagt een mens zich al eens af. “Ik ben in het echt niet zo cynisch als op het podium. Mensen denken dat komieken in het gewone leven zijn zoals op de planken. Maar neem het van mij aan:

DE RYCKE 5

XANDER DE RYCKE ik ben niet constant de cynische zak die ik tijdens een show speel. Alex (Agnew, n.v.d.r.) staat ook geen ganse dagen te schreeuwen tegen alles en iedereen.” Een podiumpersonage dus, die cynische klootzak. “Ik voel mij goed op een podium als ik cynisch en zagerig kan zijn. Mensen verwachten ook niet dat ik de blijde boodschap kom vertellen, want zo zie ik er niet uit.”

“Ge moogt mij slaan, maar dan staan we morgen in de gazet, en ik ben veel populairder dan u”

Xander De Rycke maakt in zijn shows geregeld opmerkingen over Johns, maar die zijn niet afkomstig van zijn podiumpersonage. “Ik haat gewoon Johns. Ik heb nooit een studententijd gehad en heb nooit de Overpoortbullshit gedaan. Ik denk niet dat ik dat ooit zal snappen (lacht). Ik heb niet echt ruzie met Johns, maar er zijn er altijd die fars

moeten komen doen.” Bekend zijn heeft op zulke momenten zijn voordelen: “Ik kan dan zeggen ‘Ge moogt mij slaan, maar dan staan we morgen in de gazet, en ik ben veel populairder dan u’.” De smile op De Ryckes gezicht is intussen zo groot dat ik begin te vermoeden dat hij dat ook al echt tegen een John gezegd heeft. Sympathieke man, die Xander De Rycke.

“Ik heb nooit de Overpoortbullshit gedaan”

6

“Dileahs was een oldtimer” Frederic Raes is het Arteveldegezicht achter de nieuwe leeromgeving Chamilo Vreugdetaferelen alom bij het begin van het academiejaar.

De door studenten fel bekritiseerde leeromgeving Dileahs is een stille dood gestorven, de tandem Dinar-Chamilo verovert de Arteveldehogeschool. Maar niet zonder problemen.

Frederic Raes (29), verantwoordelijke digitaal leren, vertelt u alles over Dinar, Chamilo en het ter ziele gegane Dileahs.

“Jaren geleden besliste de Associatie Universiteit Gent (AUGent) om de software van Dokeos te gebruiken voor de digitale leeromgevingen. Dokeos is een opensourcepakket, waaraan elke instelling zelf kan sleutelen. Het was dan ook de bedoeling dat de vier scholen van de associatie (AHS, UGent, HoGent en Howest) elk hun zin konden doen met de software, maar elkaar hielpen waar nodig.”

“Na verloop van tijd verschilden de versies echter zodanig, dat het nog nauwelijks mogelijk was onderling ideeën uit te wisselen. Het was ieder voor zich. Bovendien was Dileahs bij ons al behoorlijk gedateerd. Vergelijk het gerust met een oldtimer: als je daarmee naar de garage gaat, zal de garagist zeggen dat hij daar niet meer begint aan te sleutelen. Dus hebben we met Chamilo maar meteen een nieuwe wagen gekocht.”

Lap, Dileahs ligt weer plat

“De slechte reputatie die Dileahs bij studenten had, speelde Tekst © Brecht Herman Foto's © Brecht Herman

ook een rol in de beslissing om over te schakelen op Chamilo.

Nochtans was de kritiek op Dileahs vaak onterecht. Zo was er eens een technisch probleem met de firewall, dat enkel kon opgelost worden met een nieuw computeronderdeel.

Daardoor was Dileahs tijdelijk niet bereikbaar voor de studenten, terwijl de software eigenlijk perfect draaide. Maar dan denken studenten natuurlijk ‘lap, Dileahs ligt weer plat’.

Ik durf niet garanderen dat Chamilo altijd bereikbaar zal zijn tijdens de drukke examenperiodes, maar het is zeker een veel stabielere leeromgeving dan Dileahs.”

“Een ander pluspunt van Chamilo is dat we er veel randapplicaties in kunnen integreren. In Dileahs had je je leeromgeving en daarnaast een Lassi-test, een portfolio in Q-port enzovoort. Allemaal randsystemen die af en toe technische problemen veroorzaakten. Bij Chamilo kunnen we al die dingen er probleemloos in programmeren.”

“In de toekomst komen er mobiele apps voor Chamilo” Aanmelden

“Natuurlijk werkt alles nog niet volledig zoals we het zelf zouden willen. Zo willen we er nog voor zorgen dat studenten zich maar één keer moeten aanmelden voor Dinar en Chamilo, want nu is dat niet praktisch. Doordat Dinar en Chamilo technisch anders opgebouwd zijn, is het niet evident om die twee goed te laten samenwerken.”

“Eenmaal al die problemen opgelost zijn, kunnen we dit academiejaar nog beginnen werken aan een mobiele versie van Chamilo, zodat het makkelijker bereikbaar is op een tabletcomputer. Bovendien willen we ook met apps komen, waarmee je bijvoorbeeld alle aankondigingen kan raadplegen. Maar dat is voorlopig nog toekomstmuziek.”

7

Het grote Kantienerapport

Spijs en drank vormen de basis van onze hedendaagse religie. De kerken lopen leeg, de restaurants vol. We staan op met Peter Goossens en gaan slapen met Sergio Herman. We zappen van Komen eten via Masterchef naar Dagelijkse kost. Maar hoe ziet de dagelijkse kost van de gemiddelde Kantienbergstudent eruit? Onze strenge, maar rechtvaardige reporter ging undercover in het culinaire walhalla van onze campus: de Kantiene.

€

The Waiting

Donderdagmiddag, kwart na twaalf. Mijn maag grolt en er staan minstens dertig even hongerige studenten voor mij aan te schuiven in de Kantiene. Om de tijd te doden discussiëren mijn vrienden en ik over het menu.

Ik ben vastberaden om de spaghetti uit te proberen.

“Lekker”, volgens mijn vriendin. Zelf houdt ze het liever gezond en kiest daarom een koude schotel met bereid gehakt (niet zo veel gezonder als je het mij vraagt, maar goed). Mijn mannelijk gezelschap verkiest een broodje smos en negeert het gigantisch aanbod aan nooit eerder geproefd beleg. Voor de vegetariërs onder ons staan er vegetarische gehaktballetjes op het menu en tegen al mijn verwachtingen in zien ze er heerlijk uit. Maar wanneer de pasta met pikante tomaten- en basilicumsaus onder mijn neus passeert, vrees ik al voor de spaghetti. De pastasaus heeft verdacht veel weg van roodgekleurd water met hier en daar een brok in – tomaat, hoop ik.

Positief blijven is de opdracht.

The Paying

Ik word bediend door een vriendelijke dame die een stevige portie kaas op mijn spaghetti (€ 4,15) kwakt. Zelf kap ik er nog wat tabasco bij – just in case. Ik trakteer mezelf nog op een chocolademuffin (€ 1,70) en een icetea (€ 1,95). In totaal betaal ik dus € 7,80 voor mijn middagmaal. Merk op: universiteitsstudenten betalen in studentenrestaurant De Brug slechts € 3,10 voor een spaghetti. En die is daar verdomd lekker, dus de lat ligt hoog voor de Arteveldespaghetti. De gezonde vriendin neemt een stuk fruit (€ 0,50) en vult haar waterflesje gratis bij. Haar rekening ziet er dan ook iets 8

Tekst © Eva Nowé Foto's © Cédric Maes

gezonder uit: zo’n € 4,65. De belegde broodjes kosten een redelijke € 2,50. Alle warme dagschotels kosten € 4,15.

The Setting

Nu begint de echte uitdaging: een zitplaats vinden. Mission impossible? Gelukkig niet. Na een levensgevaarlijke afdaling van de trappen met een overvolle plateau in de handen, belanden we veilig en wel onderaan in de Kantiene. De grote glaspartijen laten veel licht binnen en het zicht op het water is best mooi. Bovendien is het de perfecte plaats om mensen te spotten op straat. Het is een fijne plaats om te zitten, maar in het algemeen mist de Kantiene gezelligheid door de strakke en moderne vormgeving.

The Food

Sophia Loren zei ooit: “Everything you see, I owe to spaghetti”. Well, she sure as hell didn’t eat spaghetti at Artevelde! Ondanks mijn serieuze geut tabasco, bespeur ik geen greintje smaak in de saus. Die ziet er nochtans lekker en stevig uit. Voor € 4,15 kreeg ik een grote portie pasta, maar wat ben je ermee als het smaakt alsof hij nog ligt te weken in warm water? Spijtig. Ik ben jaloers op de koude schotel van mijn vriendin. Ze verorbert een gevarieerd slaatje met pasta, rode kool, tomaat, komkommer… en krijgt daar nog een broodje en een sausje bovenop. Ik proef ervan en kan niet anders dan goedkeurend knikken. De vriend zit gulzig van zijn broodje te smullen en ik dank God in de hemel voor mijn chocolademuffin. Toegegeven, het ongezonde

maar overheerlijke aanbod aan desserts is absoluut een pluspunt. Al zijn mijn dieetplannen het daar niet mee eens.

Overall experience The Waiting: Het wachten duurde niet zo lang en de bediening verliep vlot.

The Paying: Jammer dat het voor Arteveldestudenten duurder is om te eten op school dan voor pakweg elke universiteitsstudent. Al bij al valt de prijs gelukkig mee.

The Setting: Dat de Kantiene een klein architecturaal meesterwerk is, daar valt niet over te discussiëren.

Jammer genoeg gaan sfeer en gezelligheid deels verloren achter de moderne en strakke lijnen. De gezellige drukte in volle middagspits kan dat soms verhelpen.

The Food: Er is een ruime keuze aan dagschotels, koude schotels, belegde broodjes en desserts. Ook de veggies blijven niet in de kou staan. De spaghetti is geen aanrader, maar als er vis op het menu staat, mag je ervan uitgaan dat die fingerlicking goed zal smaken. De porties zijn voldoende voor de gemiddelde studentenmaag.

Kantienerapport The The The The

Waiting: Paying: Setting: Food:

Totaal:

3,5/5 2/5 3,5/5 4/5 13/20

U werd bediend door Eva Nowé.

Bedankt en tot ziens!

Onze reporter Eva Nowé (rechts) ging op onderzoek in de Kantiene

9

10

Erasmusavonturen

in Nantes Dankzij het Erasmusprogramma steken jaarlijks heel wat Kantienbergstudenten de grens over. Op zoek naar het grootste avontuur in hun nog jonge leven. Eén van hen is Kaat Loete (rechts op centrale foto), studente Communicatiemanagement. Vanuit Nantes vertelt ze over haar persoonlijke ervaringen.

“Het Erasmusavontuur is voor veel studenten een grote uitdaging. Voor mij is dat niet anders. Iedereen zet wel graag eens een stapje in de wereld. Nieuwe mensen ontmoeten, nieuwe cultuur opsnuiven: het hoort er allemaal bij. Maar naast de vele feestjes, cafébezoekjes en ettelijke nachtelijke uitjes moet er ook nog gestudeerd worden. Althans, dat is toch de bedoeling.”

Medestudenten

“Op 1 september is mijn Erasmusavontuur gestart in het Franse Nantes. Van Gent naar Nantes is geen al te grote afstand om te overbruggen, maar dat wil niet zeggen dat er geen grote verschillen merkbaar zijn. Mijn medestudente Barbara (links op centrale foto) en ikzelf volgen gedurende vier maanden les aan de faculteit SciencesCom. In tegenstelling tot in België starten de lessen hier al op 3 september. Het schoolgebeuren verloopt ook volgens een heel ander ritme dan we gewoon zijn. Zo is iedereen op onze opmerkelijk kleine faculteit erg vriendelijk, beleefd en sociaal. Bij het begin van de les moet iedere student een aanwezigheidsformulier tekenen. Elke les opnieuw. Eens een lesblok skippen is absoluut not done. Het is ook opmerkelijk dat één bepaald vak in enkele weken wordt afgewerkt.

Tijdens die weken krijg je dan voortdurend de lessen van dat vak.”

“Buiten de lesuren zijn er ook heel wat Erasmusactiviteiten.

Tijdens de wekelijkse cafés polyglotte gaan alle Erasmussers samen op café en kletsen we in het Frans, Engels of Duits.

Heel gezellig en erg handig om ons taalniveau nog wat op te krikken. Bij het begin van ons avontuur waren er ook introductiedagen, waarbij we allemaal samen Nantes verkenden. De stad is gezellig, warm en sympathiek, net zoals Gent. De inwoners van Nantes ogen zoals alle Fransen: behoorlijk gestresseerd maar wel altijd vriendelijk.”

“Over het niveauverschil is momenteel nog niet veel duidelijk. Alhoewel ik vind dat we in Gent toch uit een ander vaatje moeten tappen. Presentaties en testen lijken voorlopig niet al te moeilijk te zijn. Een meevaller!

De lessen zelf zijn vaak herhalingen van wat we de voorbije twee jaar al gezien hebben. Er zijn ook nog enkele vakken die ik in de verste verte helemaal niet nuttig vind.”

“Ondertussen kennen we al heel wat mensen, waarmee we geregeld samenkomen in ons ‘stamcafé’ om daar onze mooiste Franse klanken te laten rollen. Hoe later op de avond, hoe beter we Frans spreken natuurlijk.”

“Erasmus is zonder twijfel één groot feest. Het is een reis die iedereen eens zou moeten maken. Je leert veel, en niet alleen op school. Je leert over het leven, over vrienden maken en over zelf je weg vinden.”

F

E E

T S

“Aanvankelijk waren onze lokale medestudenten erg gesloten, maar nu zijn ze ongelooflijk vriendelijk. Ze bewonderen onze grote stap in het onbekende. Nog een groot verschil met de Kantienberg is dat de studenten hier een enorm hechte groep vormen. Alles doen ze samen. Weekendjes uit, fuiven, sporten… Hoe meer zielen, hoe meer vreugd.”

“In Gent moeten we toch uit een ander vaatje tappen” Feest

Tekst © Kaat Loete Foto's © Kaat Loete

11

Dood ben ik pas als jij me bent vergeten - Rani, Quinten en Nathan Tijdens het eerste semester sloeg het noodlot drie keer genadeloos hard toe. Op 17 september lieten Rani Vidts en Quinten Van Dijcke, twee klasgenoten Journalistiek, op dezelfde dag het leven. Alsof dat nog niet genoeg was, stierf op 1 december Nathan Van Iseghem, derdejaarsstudent Bedrijfsmanagement, na een aanrijding in Istanbul. TANK gaf de pen aan An Adriaens (zorgcoach Journalistiek), Myriam Foré (mama van Quinten) en Martine Smets (lector).

Op 1 december bereikte ons het nieuws dat Nathan Van Iseghem om het leven gekomen was in Istanbul. De laatstejaarsstudent Bedrijfsmanagement studeerde in Turkije met het Erasmusprogramma. Half december zou de jongeman uit De Haan even naar België komen om Kerstmis te vieren bij zijn familie. Maar een verkeersongeluk besliste daar anders over en maakte abrupt een einde aan het nog veel te prille leven van Nathan.

In Het Nieuwsblad reageerde de mama van Nathan: “We hebben de avond van het ongeval nog gepraat met Nathan via Skype. We hebben samen bekeken welke vlucht hij zou nemen uit Istanbul om hier in België de kerstdagen door te brengen. Dat we hem nu nooit meer gaan zien, is ondraaglijk.”

Op het moment van het tragische ongeval lag TANK klaar bij de drukker. Daarom konden we geen persoonlijke getuigenis over Nathan meer opnemen in ons studentenblad, waarvoor onze excuses.

12

Het nieuwe schooljaar was al in aantocht toen we op maandag 17 september een mailtje kregen van ons departementshoofd met als titel ‘Een zwarte dag’. Het bericht kwam als een mokerslag. Twee van onze eerstejaarsstudenten waren die dag overleden: Rani Vidts en Quinten Van Dijcke.

Vervolgens kwam de teambuilding eraan voor de nieuwe eerstejaars op 19 september. Quinten en Rani ‘reisden’ met ons mee. In de bus, aan tafel en op het vlot. Alsof het zo moest zijn, lag er tijdens de lunch een exemplaar van Het Nieuwsblad met op pagina zes en zeven een bloedstollend artikel ‘Eén klas, twee drama’s’.

De volgende week begon het nieuwe schooljaar. Op 24 september stonden we er allemaal een beetje verweesd bij. Vol enthousiasme moesten we onze eerstejaars verwelkomen, maar diep in ons hart was er een leegte. Een surrealistisch gevoel.

Als ouders zijn we allemaal kwetsbare schietschijven, maar als de dood er dan effectief is, dan wordt de realiteit net even anders. Er is geen weg terug. Het afscheid is voor altijd.

Het enige wat we als lectoren en studenten nog konden doen, was af en toe een bezoekje brengen aan het herdenkingshoekje met uitzicht op de Sint-Pietersabdij. ’s Morgens was het er heerlijk stil en sereen, ’s avonds een gang vol gonzende geluiden.

Toen kwam de week voor de herfstvakantie. Het herdenkingshoekje was leeg. Geen tafel meer met foto’s, boekjes en een kaars …

Rani en Quinten ... We vergeten jullie niet en wensen jullie familie, vrienden en klasgenoten veel sterkte.

Martine Smets, lector

13

Via mevrouw Smets kreeg ik vlak na het overlijden van mijn dierbare zoon Quinten te horen dat er een herdenkingshoekje werd opgesteld op de Arteveldehogeschool om beide studenten van 1 JOU B, Quinten en Rani, te herdenken. In deze zo moeilijke periode voor mij was dit toch wel een lichtpuntje. Een hoekje waar medestudenten hun gedachten konden neerschrijven hoe ze Quinten ervaren hebben. Boodschappen waar altijd terug naar kan gegrepen worden bij de nog vele moeilijke momenten die zullen volgen.

Mevrouw Lambert heeft me gebeld om een afspraak te maken om het hoekje te komen bezoeken. Aangezien ik veel te vroeg aan de campus was, maakte ik nog eens van de gelegenheid gebruik om langs het kot van Quinten te gaan in de Hertstraat. Ik was gebroken toen ik voor de deur stond. Ik twijfelde: zou ik aanbellen bij één van zijn kotstudenten? Ik heb besloten om het maar niet te doen. Waarom nog eens die confrontatie met zijn kamer, de gezamenlijke keuken? Nog maar eens wonden die opengereten zouden worden? Waarom moet een mens zoveel pijn hebben? Waarom is dit gebeurd? Waarom is Quinten, een geëngageerd persoon, een levensgenieter, zo plots uit het leven gerukt? Vragen die me tot het einde van mijn eigen bestaan zullen achtervolgen en waar ik nooit een antwoord zal op krijgen.

Ik besluit dan maar naar de Arteveldehogeschool te gaan. Ik word er opgevangen door de directeur meneer Adriaens en door mevrouw Lambert en mevrouw De Becker. Ze laten me even de tijd om te gaan zitten in het herdenkingshoekje. Nogmaals overvalt me de vraag “waarom toch?”, terwijl ik de foto’s van deze twee jonge mensen aanschouw. Mensen met nog zoveel levenskracht, nog een gans leven voor zich.

Bij het bladeren in het boekje van Quinten overvalt me toch een rustig gevoel. Het gevoel dat ik niet meer alleen deze vreselijke pijn hoef te dragen. Hoe meer ik in het boekje lees, hoe meer ik besef dat Quinten ook heel geliefd was onder de medestudenten. Verhalen, anekdotes, welke zo veel zeggen. Ik zag Quinten op dat moment terug levend voor mij. Eén en al leven, gedreven door zijn muzikale interesse. Zo zal hij bij veel mensen in gedachten blijven … de jongen met de gitaar. Ik neem de woorden van zijn medestudenten in mijn gedachten op om me als het ware een troost te bieden.

Ook het sociale medium Facebook brengt me heel veel troost in deze dagen. Statussen, filmfragmentjes, geluidsopnames worden er gepost en houden de gedachte aan mijn zoon Quinten levendig. Het is een enorme troost te voelen dat hij verder leeft in het hart van vele mensen, jongeren. Dit jonge leven mag gewoon niet voor niets geweest zijn! Er moet hier gewoon een kracht van blijven uitstralen. Het idealisme van jonge mensen moet blijven verder leven. Voor mezelf is het leven veel diepgaander geworden ondertussen. Niets is nog hetzelfde. Ik zoek in alles meer de betekenis. Ben steeds op zoek naar Quinten in heel veel dingen en soms vind ik hem er.

Quinten kwam graag naar de Arteveldehogeschool in Gent. Af en toe vertelde hij over de lectoren, de leerlingen, zijn vrienden. Hij ging graag naar de lessen. Hij vertelde me nog afgelopen jaar hoe hij voelde dat hij slimmer werd.

Echt wel leuk om te horen. Hij vond dat er veel lessen op een boeiende wijze gegeven werden. Doet wel deugd dit te horen. Deze school heeft alvast één jaar kunnen bijdragen tot het “rijker” worden van mijn zoon. Rijker in de zin van: een degelijke bagage opbouwen, veel kennis vergaren, het in de wereld leren staan, en nog zo veel meer. Ik bedank de mensen van de Arteveldehogeschool en de leerlingen uit zijn klas dat hij zijn laatste levensjaar met jullie mocht delen.

Mama van Quinten, x 14

Lieve Rani, Een mailtje, zo kreeg ik voor het eerst met je te maken. Of je even langs mocht komen voor een bijzonder statuut. Ja hoor, dat kon. Ik trok drie kwartier voor je uit. Toen je mijn bureautje binnenkwam schrok ik: het doekje op je hoofd liet niets aan de verbeelding over. Je ging zitten en vertelde je verhaal. Hoe de kanker vastgesteld was, hoe lang dat geduurd had, hoe je genezen was en weer ziek geworden. Wat dat met je tijd en je studie en je leven had gedaan. Ik luisterde en keek naar je. Je praatte langzaam en bedachtzaam. Was dat je aard, of kwam dat door je ziekte vroeg ik mij af.

Je zei heel rustig dat als je nu nog een keer ziek werd er weinig kans zou zijn dat je het haalde. Je zei het als een feit.

Toen je klaar was met vertellen, viel er een stilte. Bij jou omdat je verhaal verteld was, bij mij omdat ik niet op mijn poten viel. Je had het gevecht en de pijn uit je relaas gelaten. Maar je bleke gezichtje met de grote mooie ogen was erdoor getekend. En iedereen weet wat kanker doet. Ik vloekte inwendig: wat doet het leven dit mooie, serene kind aan! In je hele verhaal had geen spoor van zelfbeklag of boosheid gezeten.

Gelukkig moesten er formulieren ingevuld worden en moest de procedure voor een bijzonder statuut opgestart worden.

Ik vroeg of je regelmatig eens langs wilde komen. Dat hoefde niet. Je had vriendinnen en vrienden, een goede thuis en een fantastisch lief. Ik was zo blij dat je dat had.

Onze verdere ontmoetingen vonden telkens weer plaats in de gang. Ik vroeg je even hoe het liep. Jij antwoordde kort maar altijd weer open en eerlijk. Of je wreef eens over je haar dat weer begon te groeien. Later op het jaar ging het opnieuw slechter en ook dat vertelde je op een volwassen, serene manier. Hoe je het deed weet ik niet, je zei het nooit in woorden maar na elke gesprekje met jou had ik hetzelfde gevoel: je wees mijn zorg niet af, je apprecieerde mijn vraag naar je gezondheid maar je had mijn hulp nu nog niet nodig. Ik respecteerde dat. Ik zag hoe sterk je was.

Je hulpvraag kwam een tijdje voor de examens. Je werd weer behandeld, het ging niet goed met je. “Zouden wij een individueel examenrooster voor je willen opstellen?” Natuurlijk wilden wij dat, maar moet je niet eerst beter worden, vroegen wij je. Ja, maar je wilde toch nog een paar vakken meedoen, desnoods in tweede zit. We moesten niet helpen kiezen. Je koos resoluut die vakken die je het meeste kans op doorstroming gaven in je tweede jaar. Welke vuile trucs het leven ook met je uithaalde, je klampte je vast aan de toekomst. Je wilde en zou leven!

In de vakantie hoorden we weinig van je. Ik zag je in de tweede zittijd voor je examen journalistieke praktijk 1. Ik vroeg hoe het ging. Niet goed. Je glimlachte vermoeid en je ogen waren diep en eindeloos. Op het einde van de zittijd belde je mama. Het tweede deel van journalistieke praktijk kon je niet afleggen. Je was te ziek. Ik kreeg je aan de lijn. Je liet mij beloven dat je dat vak mocht afleggen zo gauw het zou lukken. Ik moest huilen toen ik de hoorn ophing. Ik had aan je stem gehoord hoe de dood dichter sloop en je uitputte. Het hele weekend bleef je in mijn gedachten. Jij en je familie.

Wat maakten jij en je ouders door, toen. Het leven is onwezenlijk soms. Het is moeilijk je het lijden van anderen volledig in te beelden, maar als ik een beetje van waar jullie nu door moesten toeliet in mijn leven, benam het mij al de adem. Het moet zo zwaar geweest zijn.

Maandag, tijdens de introductiedagen kregen we bericht dat je gestorven was. De nieuwe lichting studenten zat vol verwachting te blinken in onze richting: laat het nieuwe leven maar komen, vertel ons wat jullie ons te bieden hebben …

Dinsdag kwam je klas op bezoek. Wij hadden die dag een bijeenkomst met lectoren gepland om te kijken hoe we de groep konden opvangen. Maar ze waren ons voor. Ze hadden veel te verwerken – jouw dood en die van Quinten – en ze zakten spontaan af naar de plaats die hen bond: de school. We hadden niets te bieden dan koffie en speculoos om hen op te vangen. Maar het was zo’n belangrijk moment. Ik zou hen graag willen laten weten hoezeer het ons, mevrouw Lambert, mevrouw De Becker en mij deugd heeft gedaan dat wij bij dat moment mochten zijn. Dat wij deel mochten uitmaken van het verdriet en de onmacht en het ongeloof eerst, en dan van de mooie anekdotes en verhalen en herinneringen. We lachten samen om de grapjes van jou en Quinten. We kregen een beter beeld over hoe belangrijk je was voor de sfeer.

Hoe je erin slaagde van de hoop studenten een groep te maken en hoe je humor en je zin voor feestjes en het leven zelf indruk hadden gemaakt.

Lieve Rani, je was een sterke, lieve, grappige en verstandige jonge vrouw. Zelfs voor wie even met je in aanraking kwam was de ontmoeting beklijvend. Ik weet zeker dat voor veel mensen de indruk die je naliet blijvend is.

An Adriaens, zorgcoach journalistiek 15

Welpen in de po

Drie Arteveldestudenten over In oktober vonden de gemeenteraadsverkiezingen plaats. TANK sprak met drie Arteveldestudenten die opkwamen voor drie verschillende partijen. Ze raakten geen van allen verkozen, maar waren samen wel goed voor 725 voorkeurstemmen. Is politiek een interesse, een hobby of een passie? Niels, Magali en Jeroen vertellen elk op hun eigen manier over het politieke spel.

“Met een“Met uitgebreid netwerk een uitgebreid netwerk kankan ik mijn ambities waarmaken” ik mijn ambities waarmaken”

Niels Cheyns (21), Open Vld

- studeert Journalistiek - van zijn vijftiende actief bij Spirit, later SLP genoemd - was van 2008 tot 2010 actief in het nationaal bestuur van S², de jongerenvereniging van SLP - was bij de Vlaamse verkiezingen in 2009 de jongste kandidaat van alle partijen - sloot zich begin dit jaar aan bij Open Vld en behaalde 374 voorkeurstemmen in Oudenburg

Waarom engageer je je op zo’n jonge leeftijd in het politieke leven?

Niels Cheyns: “Het begon met gewone interesse en dan heb ik een partij gevonden waar ik mij goed bij voelde, dat was Spirit. Het was een hobby als iedere andere. Het is net als iemand die op zijn vijftiende begint te drummen, in een band gaat en op zijn vijfentwintigste misschien stopt met muziek spelen. Bovendien is politiek naast een sociaal engagement ook erg goed om een netwerk uit te bouwen. Met een goed netwerk heb ik invloed en kan ik ambities waarmaken.”

Toen je partij er na de verkiezingen van 2009 mee stopte, koos je voor Open Vld. Een gemakkelijke beslissing?

Niels: “Mijn persoonlijk resultaat was wel goed en dat was een stimulans om door te gaan. Het was dus even zoeken naar een geschikte partij. Eerst ben ik twee jaar politiek dakloos geweest, nadien heb ik na gesprekken met verschillende partijen beslist om naar Open Vld te gaan. Met Open Vld had ik al goede contacten. Tijdens deze verkiezingen heb ik gewerkt als medewerker van de lijsttrekker en ik heb alle persberichten opgesteld. Die verschenen twee keer per week. Echt spindoctorwerk. Deze campagne was gewoon de

16

max: huisbezoeken doen en langsgaan op een seniorenfeest van de boerenbond. Allemaal om je gezicht eens te laten zien en stemmen te ronselen. Dat zijn dingen die je anders niet doet.”

“Ik verzorg twee keer per week de persberichten, echt spindoctorwerk” Hoe combineer je dat met je schoolwerk en vrienden?

Niels: “Ik had geluk dat de verkiezingen in oktober vielen en het academiejaar nog maar net begonnen was, maar ik heb wel een aantal lessen gemist. Sommige lectoren vinden dat niet leuk, maar ik denk dat ze liever een geëngageerde leerling hebben dan iemand die in de les ligt te slapen. Voor mijn vrienden en mijn lief had ik absoluut nog tijd. Ik ben voorzitter van het jeugdhuis in Oudenburg en ik vertrek van daaruit op campagne. Ik woon samen met mijn lief in Gent dus haar zie ik alleen in de weekends niet.”

olitieke jungle

over hun politiek engagement Wat kan je doen als jongere in de politiek?

Niels: “Toen ik in 2009 voor het eerst opkwam, waren er wel mensen die zeiden dat ik te jong was, maar ondertussen kennen de mensen in Oudenburg mij. Als jongere kan je ook wel eens straffe uitspraken doen omdat het je gemakkelijker vergeven wordt.”

Wat vinden je medestudenten van dat politiek engagement?

Niels: “Soms is er wel eens één die zegt dat ik beter zou basketten in plaats van me met die ‘saaie dingen’ bezig te houden, maar de meesten begrijpen het. De één gaat schaken, de ander doet aan politiek. Zo heeft ieder zijn eigen interesses.”

Ga je tijdens de volgende verkiezingen iets op een andere manier aanpakken?

Niels: “Ik heb dezelfde fout gemaakt als de vorige keer: ik heb te weinig huisbezoeken gedaan. Nochtans weet ik dat persoonlijke gesprekken aan iemands voordeur of op de markt belangrijk zijn. Maar ik ben te lui. De volgende keer zal ik meer tijd hebben om mij er volop mee bezig te houden, nu ben ik nog met duizend dingen tegelijk bezig.”

“De meesten wilden schaken of basketten, ik ging in de politiek”

17

“Ik kom op voor Groen, niet voor mezelf”

Magali Staelens (22), Groen - studeert Sociaal Werk - was actief als leidster bij een jeugdbeweging, in het lokale jeugdhuis en deed een stage bij Oxfam - is sinds kort actief bij Groen en behaalde 154 voorkeurstemmen in Waregem

Waarom ben je in de politiek gegaan?

Magali Staelens: “Vooral door mijn studies. We zitten maar met vierentwintig in de afstudeerrichting Syndicaal Beleid en zes daarvan zijn politiek actief. Het milieu-engagement komt niet echt van thuis uit. Mijn ouders zijn wel milieubewust, maar zijn niet zo heel erg groen. Ik wil zelf erg graag bij een ngo werken en daarom heb ik ook voor die afstudeerrichting gekozen. Ik weet nog niet of ik later nog doorga met Groen, maar ik blijf de politieke wereld sowieso volgen.”

Wat vonden je ouders ervan dat je voor Groen zou opkomen?

Magali: “Ze waren niet zo blij. Ze denken nog aan de verzuiling: ‘Je mag niet zo snel kleur bekennen’. Waregem is een christendemocratisch bastion, de partij scoort er meer dan zestig procent. Mijn ouders dachten dat ik later geen werk meer zou kunnen vinden bij de stad. Maar uiteindelijk waren ze echt enthousiast. Ze hebben ook op mij gestemd. Mijn vader stemt normaal CD&V, maar hij dacht dat de partij sowieso wel genoeg stemmen zou hebben. Dat bleek te kloppen, CD&V is er nog op vooruit gegaan, de mensen zijn blijkbaar tevreden over het beleid.”

Ben je tevreden met het resultaat van Groen?

Magali: “Groen strandde op 6,4 % en gaat van nul naar één zetel. Dat was een grote overwinning, maar ik had graag nog een tweede zetel behaald. We waren er erg dicht bij. Mijn persoonlijk resultaat was ook goed: ik had voor mijn eerste keer een vijftigtal stemmen verwachten en ik had er drie keer zo veel. Ik kreeg veel complimenten van mensen die zeiden dat ik het goed had gedaan. Daar was ik echt wel content mee (lacht).”

18

Heb je veel campagne gevoerd?

Magali: “Niet echt. In Waregem is Groen een kleine partij.

Vooral de drie eerste mensen op de lijst hebben veel werk in de campagne gestoken. Tijdens de week zit ik sowieso in Gent en dan kon ik geen campagne voeren. In de weekends heb ik wel geprobeerd hier en daar iets te doen. Ik ben vooral opgekomen voor de partij, niet voor mezelf. Ik heb geen persoonlijke campagne gevoerd. De kans dat ik verkozen zou worden was ook zo goed als onbestaand. Ik wilde vooral dat we meer zetels zouden halen.”

“Eerst waren mijn ouders niet zo blij dat ik opkwam” Zijn er groene clichés die voor jou opgaan?

Magali: “Ik ben geen vegetariër, maar ik probeer wel zo weinig mogelijk vlees te eten. Ik weet niet of dat een cliché is, het is maar hoe je het bekijkt. Als je mij naast een heel erg groen persoon zet, ben ik niet zo groen, maar zet mij naast iemand uit Waregem en ik ben enorm groen!”

Wil je verder gaan met Groen?

Magali: “Ik weet het niet, het is nog vroeg. De volgende gemeenteraadsverkiezingen zijn binnen zes jaar en ik weet niet waar ik dan ga staan. Misschien zit ik wel in het buitenland.

Voorlopig ben ik er ook nog niet klaar voor, ik ben nog niet capabel genoeg en weet er nog niet genoeg van. Maar als ik met mensen op straat praat, is dossierkennis nooit een probleem. Ik heb altijd wel een antwoord klaar (lacht).”

Tekst © Kasper Goethals - Foto's van de twee heren © Sara de Graeve - Foto van de dame © Cédric Maes

“Ik“Ikhou niet hou niet vanvan passieve mensen” passieve mensen”

Jeroen De Leenheer (22), sp.a - studeert Sociaal Werk - was op zijn middelbare school voorzitter van de leerlingenraad - is al vier jaar lid van sp.a en behaalde 197 voorkeurstemmen in Kapelleop-den-Bos

Waarom ben je in de politiek gegaan?

Jeroen De Leenheer: “Ik ben altijd al geïnteresseerd geweest in politiek. In de krant lees ik altijd eerst de politieke rubriek.

Toen ik achttien werd, had ik een drang om iets met die interesse te doen. Ik wilde iets verwezenlijken. En als je iets wil veranderen, moet je dat actief doen. Er verandert niets door aan de zijlijn te staan roepen dat alles beter moet. Ik hou niet van mensen met een passieve houding. Ik sta altijd op de barricade om dingen te veranderen, maar dan vanuit het beleid en niet ertegen. Politiek is echt mijn passie, ik sta er ’s morgens mee op en ga er ’s avonds weer mee slapen.”

Wat is belangrijk in de politiek?

Jeroen: “Je moet bereikbaar zijn voor de mensen. Ik werk al zes jaar in de horeca en daar heb ik het nut van praten ontdekt. Ik luister naar de kennis van anderen en probeer dan zelf iets te veranderen. In elke uitleg zit iets positief. Het is de kunst dat positieve eruit te halen en dat te benadrukken.

Natuurlijk luister ik ook naar het negatieve, er bestaan problemen die moeten aangepakt worden in het belang van iedereen. Die talloze gesprekken hebben mij geholpen om mee te schrijven aan ons verkiezingsprogramma. Dat moest tussen de soep en de patatten op vakantie (lacht). Ik kreeg de dag voor ik vertrok de vraag om mee te schrijven.

Er was geen tijd om nog iets te schrijven voor ik vertrok, dus heb ik er tijdens mijn vakantie in Kroatië aan gewerkt.”

Appreciëren mensen die bereikbaarheid?

Jeroen: “Ik denk het wel. Ik hoor regelmatig dat mensen het waarderen dat ik met hen kom praten. Zelfs mensen die een andere partijkleur hebben.”

Dat klinkt alsof je tijdens de verkiezingscampagne erg drukke weken had?

Jeroen: “Ja, de weken voor de gemeenteraadsverkiezingen heb ik voortdurend gependeld tussen Gent en Kapelleop-den-Bos, ondanks het feit dat ik een kot heb in Gent. Ik gebruikte elk vrij moment om mee te werken aan de campagne. Elke avond na de les en in de weekends ging ik mee campagne voeren. Schoolwerk was even bijkomstig.”

“Ik heb aan het partijprogramma meegeschreven tussen de soep en de patatten op vakantie” Dat is een fulltime engagement, hoe gaan je vrienden daarmee om?

Jeroen: “Ik probeer veel tijd vrij te maken voor vrienden.

Voor mijn kersverse vriendin trouwens ook. Mijn vrienden kennen mij natuurlijk al langer, ze weten dat politiek mijn passie is en ze gaan daar goed mee om. Ik kan het zelf ook allemaal wel relativeren en er eens mee lachen. Ik neem de tijd om ‘ne keer goe uit te gaan’ of om een filmpje te bekijken in de cinema. Ik ben altijd bezig met politiek, maar ik maak bewust tijd voor mijn vrienden. Uiteindelijk zijn zij het belangrijkste in het leven, er moet een basis zijn, je moet zorgen dat je niet alleen komt te staan.”

19

Tumult.fm brengt cultuur dichter bij studenten

Het is u misschien al opgevallen: de cultuurcheques bestaan niet meer. Is er dan een alternatief voor gecultiveerde studenten? Ja! Dat alternatief heet Tumult.fm.

Anske Verhaaren, medewerkster van Stuvo, weet er meer over te vertellen: “Onze bedoeling is om de Gentse studenten kennis te laten maken met verschillende vormen van cultuur.”

Het concept van de cultuurcheques was al twee jaar aan het uitsterven. Volgens Verhaaren was het een heel duur product dat gebruikt werd door een klein aantal studenten. Vorig jaar werden er slechts 438 cheques verkocht op de Arteveldehogeschool. “Het probleem was dat veel studenten enkel de twee cheques gebruikten waarmee je naar een filmvoorstelling kon gaan. Onze bedoeling was om studenten in contact te brengen met verschillende vormen van cultuur, maar op die manier lukte dat duidelijk niet”, aldus Verhaaren.

“Tumult.fm is geen vervanging van de cultuurcheques” Daarom zocht Stuvo (de nieuwe naam van Sovoarte) samen met Stad Gent en enkele partners uit het hoger onderwijs naar een nieuwe formule. Urgent.fm kwam met het beste voorstel en kreeg een budget om het nieuwe project te realiseren, namelijk Tumult.fm. Dat is een mediaplatform dat ernaar streeft om de Gentse studenten kennis te laten maken met verschillende vormen van cultuur.

Bier of cultuur?

Op www.tumult.fm is er een handige kalender te vinden, waarop alle Gentse culturele activiteiten staan. Klik eenvoudigweg op de dag dat je een vleugje cultuur wil opsnuiven en de kalender geeft meteen alle mogelijke voorstellingen voor die dag in Gent.

20

Daarnaast kan je via Facebook op de hoogte gehouden worden van de laatste voorstellingen en studentenacties die aangeboden worden.

“Nog even duidelijk maken: Tumult.fm is geen vervanging van de cultuurcheques. De voornaamste bedoeling is om studenten op de hoogte te houden van het culturele leven in Gent”, benadrukt Verhaaren. “Soms zijn er kortingen voor studenten, maar die primeren niet op onze hoofdtaak.”

Studenten die krap bij kas zitten en hun laatste centen liever spenderen aan bier, kunnen toch van cultuur genieten. Er zijn namelijk ook gratis activiteiten in Gent en die kan je vinden via de tab gratis op de site van Tumult.fm.

105.3 FM Daarnaast kunnen luisteraars ook elke woensdag tussen 11 en 12 uur terecht op Urgent.fm (105.3 FM) voor een wekelijkse portie cultuur op de radio. Beluister nieuwe muziek en ontdek wat er te doen is in de bruisende studentenstad Gent.

Er is ook goed nieuws voor studenten met een smartphone. “Binnenkort komt er een mobiele applicatie met de info van de site. Op die manier kan je gemakkelijk onderweg kijken wat er die dag te doen is”, vertelt Verhaaren.

C’Arte Blanche Wie niet genoeg krijgt van cultuur, kan ook nog kaarten voor C’Arte Blanche kopen bij Stuvo. Stuvo koopt tickets voor een vijftal voorstellingen per jaar, die Arteveldestudenten dan op hun beurt voor een lage prijs kunnen kopen. De actie voor de film The Broken Circle Breakdown is afgelopen, maar er volgen nog enkele voorstellingen. Hou dus zeker Dinar in het oog voor meer informatie.

Tekst © Mathieu De Smedt Foto © Brecht Herman

Filmfestival Gent gewikt en gewogen

Tijdens het 39e Filmfestival Gent dook TANK de bioscoopzalen in. Op het programma: een uitgekiende selectie van zes diverse films, de ene uiteindelijk al wat beter dan de andere.

Tekst © Pablo Jossa en Parsifal De Smet Foto’s © Sara De Graeve

21

Room 514 Regie: Met:

Sharon Bar-Ziv

Asia Naifeld (Anna), Guy Kapulnik (Nimrud),

Udi Persi (Davidi)

Info:

Israël, 2012, Hebreeuws gesproken, 90’

De eerste van onze zes voorstellingen was Room 514. Het was ook de voorstelling waar het laagste aantal toeschouwers aanwezig was, achteraf bekeken zeker geen toeval.

Room 514 vertelt het verhaal van een Israëlische politieagente, Anna, een soldaat uit het Israëlische leger, Nimrud, en een andere hoger geplaatste militair, Davidi.

Anna ondervraagt Nimrud in verhoorkamer 514 over een incident tussen Israëli’s en Palestijnen. Davidi zou een Palestijnse man geslagen hebben. Hij voelt zich vernederd omdat hij zijn eigen daad als een fait divers beschouwt. De geslagen Palestijn heeft tenslotte geen blijvende letsels opgelopen. Anna laat het hier echter niet bij.

De regisseur wil met dit verhaal aantonen hoe moeilijk het voor een Israëlische vrouw is om serieus te worden genomen door mannen. Ook de aanhoudende problemen met Palestina krijgen aandacht. Hoe is het mogelijk dat twee naburige volkeren zo respectloos met elkaar omgaan?

Om deze boodschap te vinden, moesten we even doorheen de saaiheid van het verhaal kijken. De film is erg langdradig. Er zijn vaak lange stiltes en we krijgen nauwelijks muziek te horen. De camera staat erg dicht bij de personages en er worden veel close-ups gebruikt, waardoor er een zekere spanning gecreëerd wordt.

Ook opmerkelijk is dat het verhaal zich maar op twee locaties afspeelt. Al deze zaken waren eigenaardig en niet alledaags, maar overtuigen deed Room 514 daarom niet. Helemaal niet zelfs. Deze film heeft de boot gemist.



AMOUR Regie: Met:

Info:

Michael Haneke J e a n - Lo u i s Tr i n t i gn a n t (G e o rg e s ) , Emanuelle Riva (Anna), Isabelle Huppert (Eva), …

Frankrijk – Duitsland – Oostenrijk, 2012, Frans gesproken, 125’

Amour gaat over een welgesteld echtpaar op rust. Ze zijn al hun hele leven samen, maar hun relatie komt onder druk te staan wanneer Anne op een dag een beroerte krijgt, met een verlamming tot gevolg. We zien hoe het leven verdergaat en hoe Anne steeds afhankelijker en hulpelozer wordt. Haar man Georges doet alles om haar goed te verzorgen. Uit liefde, maar ook een beetje uit plichtsbesef.

Zelden zagen we een film die zo uit het leven gegrepen is. De taferelen die we te zien krijgen, zijn actueel en alledaags, bijzonder geloofwaardig en nuchter. Het is die nuchtere, koele stijl die ervoor zorgt dat de kijker niet te sentimenteel wordt. Wanneer een opkomende traan dan toch eens de bovenhand wil nemen, zoals in de scène waar Anne haar hand op dat van Georges legt en zegt dat hun leven goed is geweest, verdwijnt die bijna ogenblikkelijk door de manier waarop alles in beeld gebracht is. Voorts viel het op hoe stil het was tijdens de voorstelling. Ook tijdens de (geluidloze) aftiteling konden we een speld horen vallen.

Amour is een film over de liefde en over het verdwijnen ervan, over ouderdom, de naderende dood door ziekte en over de moeilijke vraag ‘wanneer is je leven niets meer waard?’. Hoed af voor het open einde, het decor en de weergave van de thematiek. Applaus voor de hoofdrolspelers en de regisseur. Die Gouden Palm lijkt ons volkomen terecht. Een prachtfilm.

 22

THE CAPTIVE BROKEN CAPTIVE CIRCLE CAPTIVE BREAKDOWN CAPTIVE

R

 Regie: Met:

Felix van Groeningen Veerle Baetens (Elise), Johan Helden

bergh (Didier), Nell Catrysse (Maybelle), …

Info: België, 2012, Nederlands gesproken, 118’ The broken circle breakdown was de opener van het 39e Gentse Filmfestival. Een Belgische film van Felix Van Groeningen, de maker van De helaasheid der dingen. De film gaat over de liefde tussen Elise en Didier. Op zich zijn beide personages erg verschillend: Elise staat vol tatoeages, is nuchter en ietwat oppervlakkig, terwijl Didier een praatgrage bluegrassmuzikant met uitgesproken ideeën over levenskwesties is. Toch is het liefde op het eerste gezicht. Alles verloopt uitstekend en het stel krijgt een dochter, Maybelle. Wanneer Maybelle later ernstig ziek blijkt te zijn en vervolgens sterft, reageren Elise en Didier elk erg verschillend op het verlies.

De muziek in de film is ronduit fantastisch. Actrice Veerle Baetens, die in het dagelijkse leven deel uitmaakt van de muziekgroep Dallas, zingt geweldig. De muziek zit vol gevoel en geeft steeds de huidige stemming in het verhaal weer. Bluegrass was ons eigenlijk onbekend.

Didier omschrijft het treffend als “Country in zijne pure”.

Bluegrass is erg akoestisch, met enkel snaarinstrumenten als ondersteuning van de zang. Een van de optredens in de film speelt zich trouwens af in Het Damberd, een u wellicht niet onbekend Gents café op de Korenmarkt.

The broken circle breakdown is een dramatische film die op de gevoelens werkt. Een van uw reporters met dienst kon zelfs even zijn tranen niet bedwingen. Felix van Groeningen bevestigt, dat is het minste wat je kan zeggen.

Regie: Met:

Info:

Brillante Mendoza Isabelle Huppert (Thérèse) , Marc Zanetta (John), …

Frankrijk – Filipijnen – Duitsland - VK, 2011, Frans gesproken, 120’

Een Franse sociale werkster die in de Filipijnen op het verkeerde moment op de verkeerde plaats is, wordt samen met enkele toeristen gekidnapt door een bende erg gelovige moslims. De gegijzelden zijn een mix van verschillende nationaliteiten en beroepen. Door losgeld te vragen, willen de kidnappers grof geld verdienen. De ambassades en regeringen lijken geen haast te hebben bij de bevrijding van de slachtoffers. Ze hebben het vooral gemunt op het vernietigen van de kidnappers. Dat frustreert de gegijzelden enorm en zorgt ervoor dat de gijzeling lang duurt.

Het verhaal is gebaseerd op waargebeurde feiten. Er worden opvallend veel prachtige natuurbeelden getoond, waardoor er een soort van gelatenheid ontstaat.

Captive is geen alledaagse actiefilm. Hoewel er veel actie aanwezig is, mist de film de nodige schwung. We kunnen ons wel perfect voorstellen dat een gijzeling net zo verloopt in het echte leven. Af en toe hadden we zelfs het gevoel dat we zelf gegijzeld werden. Het oorverdovende lawaai van de geweerschoten zat daar zeker voor iets tussen. Een goed gemaakte film, maar we bleven toch met een wrang gevoel achter.



23

Andrew Dominik Brad Pitt (Jackie), Scoot McNairy (Frankie), …

Info: V.S., 2012, Engels gesproken, 97’

Killing them soflty vertelt het verhaal van de Amerikaanse huurmoordenaar Jackie die het vuile werk moet opknappen wanneer twee jonge amateurovervallers een pokeravond verpesten en met het geld van de rijke spelers gaan lopen.

Jackie prefereert een moord te plegen op een zachte manier. Hij houdt er niet van dat zijn slachtoffers huilen, smeken, in hun broek plassen of roepen om hun moeder.

Zoals Brad Pitt het zo mooi zegt: “I like to kill them softly”.

De film speelt zich af in 2008 in de Verenigde Staten, waar Obama en McCain strijden om het presidentschap.

Dat valt op omdat er geregeld fragmenten te horen zijn van Obama, McCain of Bush op radio of televisie.

Dat gegeven is symbolisch van grote waarde, want de verkiezingen veroorzaken een grote verandering tussen republikeinen en democraten en tussen armen en rijken.

Dat heeft dan weer veel met geld te maken, net als de film zelf.

Killing them softly is een onderhoudende actiefilm. Van vieze beelden word je als kijker niet gespaard, maar dat vinden we geen probleem. We hadden wel het gevoel dat de film een verhaal mist, of dat het gebruikte verhaal toch niet zo sterk is. De nodige humor en uitstekende acteerprestaties maken echter veel goed.

24

Passion

Regie: Met:

Info:

Brian De Palma Rachel McAdams (Christine), Noomi Rapace (Isabelle), …

Duitsland – Spanje - Frankrijk - VK, 2012, Engels gesproken, 94’

Passion was de slotfilm van het Filmfestival Gent. Na een applaus voor alle medewerkers van het filmfestival, zagen we een weinig bekoorlijk eerste deel van de film.

De hoofdpersonages zijn Christine, een zakenvrouw die manipuleert, zichzelf verheerlijkt en lesbische trekjes vertoont, en haar assistente Isabelle. Isabelle is introvert, manipuleerbaar en ze aanbidt haar bazin.

Wanneer Isabelle een nieuw en succesvol idee uitwerkt, eist Christine het op. Isabelle wordt gewaar dat ze niet meer dan een marionet is. Wanneer ze dan ook nog eens de lakens deelt met Dirk, een van de minnaars van Christine, wordt het verhaal pas echt leuk. Vanaf dan draait alles om wraak en wordt de film een echte thriller.

Er ontstaat een psychologische bitchfight, overgoten met de nodige erotiek. Isabelle, die in het begin van de film mentaal duidelijk de mindere is, lijkt naar het einde toe steeds meer en meer op Christine.

De twee hoofdpersonages worden erg realistisch vertolkt.

We ergerden ons meerdere keren aan het hatelijke gedrag van Christine en waren beschaamd in haar plaats. Met Isabelle hadden we soms medelijden. De personages hebben dus erg herkenbare en opvallende karaktertrekjes.

De regisseur zette ons meerdere keren op het verkeerde been, wat frustrerend maar tegelijk opwindend is. De uiteindelijke climax is redelijk geschift. Als kijker trek je dan ook huiswaarts met heel wat voer voor discussie.

Passion was een film die iets beter, maar evengoed ook stukken slechter kon.





illing them softl

Regie: Met:

Killing them softly

n

Wat na je studies? Een persoonlijke kijk van een pas afgestudeerde student

’t Zijn zotten die werken In juni 2012 zwaaide ik af aan de Arteveldehogeschool. Met mijn tweede diploma – ditmaal Journalistiek – in de achterzak, vol verwachting, vervuld van enige trots en beginnende arrogantie, liet ik me alle complimentjes welgevallen en wachtte ik vol ongeduld op een leuke aanbieding.

Ze kwamen van overal, de telefoons. De ene al gekker dan de andere. Of ik het zag zitten om vanuit een callcenter van nine to five mensen lastig te vallen met de vraag of ze kenmerken van sleur herkennen binnen hun relatie? Of nog beter: of ik bereid was om door te gaan als voorproever van soep – hoe bestaat het?! – bij een vrij bekend bedrijf tegen een nog vrij belachelijk hoog loon ook? Alle respect voor die jobs, maar ik verwachtte nu toch net ietsjes meer.

Na een aantal nét-niet-doe-eerst-nog-wat-ervaring-op-sollicitaties bij onder meer lokale tv-stations en een aanbieding die tijdens mijn sollicitatiegesprek werd ingevuld door een ander omdat een collega het on hold was vergeten te zetten, begon half augustus – na de obligate genietweken – de eerste paniek door te sijpelen.

Ik hoorde van enkele mede-alumni dat ze werk hadden gevonden bij illustere bedrijven of dat ze bij hun stageplaats konden blijven plakken om zo de broodnodige ervaring op te doen. ‘k Had me ondertussen wel minstens verwacht aan een bureautje bij de VRT, een telefoontje van de BBC én een verzoek van Woestijnvis om ‘alsjeblief’ bij hen te komen werken.

“Ik had minstens een telefoontje van de BBC verwacht” U voelt het aankomen… solliciteren is niet zo eenvoudig. Ik begon er dagelijks uren in te investeren. Teksten herschrijven, infopagina’s maken op websites, elk sociaal medium ontleden en zelfs brieven schrijven met vulpen om, echtig waar, authentieker over te komen.

Uiteindelijk valt dan een lastminutesollicitatie uit de bus en warempel… na een gekke voorstelling in een microfoon waar ik me volledig laat gaan als marktkramer, word ik plots aangenomen bij een bedrijf waarvan de naam u nougatbollen zegt en dus ook het vermelden niet waard is. We zijn een grote speler in de mediawereld en dan vooral op commercieel vlak. Bedrijfsfilms zijn onze corebusiness.

Het is tof, maar hard werken. Weken van 1200 kilometer en meer zijn geen uitzondering. Thuiskomen en de zetel laten links liggen om nog net dat half uurtje – dat snel twee uur wordt – door te werken… de romantiek in de job en daarnaast is soms ver te zoeken.

“Of ik bereid ben te werken als voorproever van soep?!”

Ik ben een bleuke, een beginner. Vuile jobs, weekendwerk, lastige telefoons en ander ongedierte komen vaak mijn richting uit. Regelmatig kom ik bij een klant terecht die me de huid vol scheldt om me daarna voor te stellen aan zijn advocaat. In twee maanden tijd ben ik bovendien al twee keer ziek geweest. Vermoedelijk omdat mijn tot nog toe onuitputtelijke duracellbron het toch begint te voelen.

Warempel, ik mis die studententijd. Ik besef dat dit de eerste december in zes jaar is die ik niet zal doorbrengen met collectieve bloksessies, veel te straffe koffie en gezongen cursussen begeleid op zelf uitgevonden akkoorden. ‘k Had nooit gedacht te zullen zeggen “’t is gedaan met spelen, ’t is voor echt.”

Toch kan ik me naast mijn bedrijfswagen, iPad, gsm, laptop en tankkaart ook troosten met een gedachte die me rechthoudt: ik heb werk in een gebied dat aanleunt bij mijn studiegebied en ik doe ervaring op. Ooit sta ik er, als nen echte. Dat meen ik.

Trouwens, mocht u binnenkort een reclamespotje zien of horen dat kachels, roofing voor daken of absurd lelijke vazen verkoopt: de zoetgevooisde stem die u hoort, dat ben ik.

Tekst © VIJ

25

SATIRE sa·ti·re (de; v(m); meervoud: satiren, satires) 1: hekelende voorstelling, spottend geschrift enz.

Elke gelijkenis met personen die rondlopen op campus Kantienberg berust op puur toeval.

Van het kastje naar de ...…

Een doorsnee dag op de Arteveldehogeschool Het was begin oktober, de vogels fladderden vrolijk door de lucht en ik was op weg naar de Arteveldehogeschool.

Het schooljaar was een week bezig en de meeste introductielessen waren achter de rug. Nu zou het echte werk beginnen en dat maakte me enorm enthousiast. Ik voelde me als een klein kind dat net een nieuwe K’NEXdoos had gekregen. Zelfs het belachelijk vroege opstaan en de gewoonlijke treinvertraging konden mijn goed humeur niet verknallen.

Ruimschoots op tijd kwam ik aan in Gent en ik wandelde al fluitend verder tot ik het schoolgebouw voor me zag verschijnen. De chauffeur die me daar bijna van mijn sokken reed, kreeg een vriendelijke glimlach in plaats van een vuist. Het was namelijk vroeg voor iedereen en wat meer vriendelijkheid op aarde kon geen kwaad.

MacBook Pro Ik was niet vergeten dat ik nog even langs de kluisjes moest lopen, aangezien ik de vorige dag mijn laptop had achtergelaten in een locker van de school. Maar toen ik die opende, bleek hij leeg te zijn! Ik voelde enkele keren vol ongeloof in alle mogelijke hoeken, maar mijn peperdure MacBook Pro was nergens te bespeuren.

Toen zag ik aan de muur een blad waarop stond: “Alle lockers kunnen maximaal voor één lesdag gebruikt worden!”

Ik liep naar de infobalie om te vragen waar mijn dure laptop gebleven kon zijn. Al zwetend en in paniek deed ik mijn verhaal. De dame aan de balie wist niet van het bestaan van de kluisjes en zei: “Ik raad je aan om een afspraak te maken met je trajectbeheerder. Die gaat

“Vraag dat maar aan je trajectbeheerder”, zei ze 26

E “Honderd euro? Voor vier boeken?”, schreeuwde ik. je niet kunnen helpen, maar dan heb je tenminste het gevoel dat er iets gebeurt, niet waar?”

In paniek rende ik naar het kantoor van de trajectbeheerder, maar die was nergens te vinden. Ik wachtte uren in de lege kamer, belde meerdere malen naar verschillende verantwoordelijken die mij zouden kunnen helpen, maar ik kon niemand te pakken krijgen. Uiteindelijk gaf ik het op. Ik besefte dat ik mijn laptop nooit meer zou weerzien.

Bovendien had ik ook alle lessen van die voormiddag gemist.

Spaans Nadien volgden enkele springuren. Daarom besliste ik om mijn schoolboeken te kopen in de Arteveldeshop.

Ik keek wat rond en gaf uiteindelijk mijn boekenlijst aan de verkoper. De vriendelijke man bekeek mijn lijst, ging op zoek naar de boeken, maar vertelde me tenslotte dat geen enkel boek beschikbaar was. “De cursussen van Spaans zijn wel binnen. Die kosten samen slechts honderd euro”, vervolgde hij.

“HONDERD EURO? Voor vier boeken?”, riep ik. Met tegenzin betaalde ik mijn rekening en vroeg wanneer ik de rest van mijn boeken kon ophalen. Waarop hij antwoordde: “Ik vrees dat die dit jaar niet meer gaan binnenkomen … Misschien kan je eens contact opnemen met je trajectbegeleider?”

Ik werd langzaamaan gek van frustratie en besloot ver weg te blijven van de trajectbeheerder. Ik moest mij namelijk haasten naar mijn eerste en tevens laatste les van de dag. Die les beloofde interessant te worden: Tekst © Mathieu De Smedt Foto’s © Brecht Herman en Cédric Maes

fotojournalistiek. Hier had ik zo naar uitgekeken.

Uiteindelijk bleek dat er slechts zes lessen waren, maar toch kregen we te horen dat we een eigen fototoestel moesten aanschaffen. De docent vertelde: “Zorg ervoor dat het een héél duur toestel is. Liefst met een 18-megapixel CMOS-sensor, een 9-punts AF-systeem met grote dekking, een 1040k-dots varihoekscherm en een ingebouwde draadloze flitserbesturing. Vergeet de extra telelens niet!” Aangezien de student anno 2012 niet alleen een ezel heeft, maar er blijkbaar ook een is, kwam die camera dus ook nog op mijn to buy-lijstje te staan …

Schoenveters Na de les was ik net op tijd om mijn bus te missen. Dat ging gepaard met veertig minuten in de regen wachten, aangezien ik mijn paraplu had thuisgelaten om plaats te maken voor mijn – niet beschikbare – boeken.

Na de uiterst langzame busrit kwam ik aan het treinstation aan. Daar hoorde ik via de speakers dat mijn trein twee uur vertraging had. De conducteur had beslist om te staken omdat zijn schoenveters niet terugbetaald werden door het werk. Al het NMBS-personeel staakte vlijtig mee met ‘Roger Zonder Schoenveters’ – de held die ijverde voor grondige hervormingen van het schoenvetersysteem.

Toen ik vier uur later doodmoe de woonkamerdeur opende en een afgeruimde tafel zag, begroette mijn moeder mij met de mooie woorden: “Hey schat. Er was geen eten meer over, dus heb ik voor jou enkele niertjes uit de diepvries gehaald. Hoe was je dag?”

27

TANK is steeds op zoek naar nieuwe, jonge, enthousiaste en gemotiveerde studenten die willen meewerken aan het studentenblad van de campus Kantienberg.

Wil je, samen met de fantastische redactie, je journalistieke kwaliteiten wat bijschaven of tentoonspreiden? Zit je met een ei over iets op de campus? Of krijg je je vingers niet onder controle en moet het er allemaal eens uitvloeien? Stuur dan vrijblijvend een mailtje naar bclee.maes@gmail.com en wie weet staat jouw naam vanaf volgend jaar in dit magazine!