1. Wstęp Trwający od 1989 roku proces przemian gospodarczych doprowadził do degradacji znaczenia Kodeksu pracy. Państwo i jego instytucje zaakceptowały powszechne wykorzystanie umów cywilnoprawnych do regulacji stosunku pracy. Polska nie zdecydowała się w wielu przypadkach na wprowadzenie rozwiązań przyjętych przez Międzynarodową Organizację Pracy. Od 2005 roku motorem zmian są regulacje Unii Europejskiej. Jednak z uwagi na wspomnianą ułomność polskiego systemu zatrudnienia, akceptującego umowy cywilnoprawne, podwyższanie standardów przez UE ma w Polsce ograniczony wymiar. Dyskusje i prace w Parlamencie Europejskim nie uwzględniają istnienia umów cywilnoprawnych. Od lat widoczny jest trend osłabienia ruchu związkowego. Jak wskazała Komisja Kodyfikacyjna Prawa Pracy1 , polskie prawo pracy nie dostarcza zbyt wielu narzędzi prawnych, które pozwoliłyby związkom zawodowym zaoferować rozwiązania odmienne od ustawowych, co z kolei uczyniłoby współpracę ze związkami atrakcyjną dla pracodawców. Niniejsze opracowanie ma na celu przedstawienie zmian legislacyjnych które mogłyby poprawić sytuację pracowników w Polsce. Wobec braku bliskiej perspektywy na uchwalenie nowego kodeksu pracy propozycje dotyczą zmian przepisów obowiązujących. Ten brak wiary i pomijanie przez związki zawodowe oraz posłów dorobku Komisji stał się dla mnie, jako było wiceprzewodniczącego Komisji Kodyfikacyjnego Prawa Pracy, motywacją do tego, by raz jeszcze spróbować wprowadzić wiele dobrych rozwiązań zaproponowanych przez Komisje. Postulaty nie są więc nowe i podobne propozycje zmian pojawiały się już w przestrzeni publicznej. Zmiany w dużej mierze mają charakter autorski, jednak ich podstawą są realne oczekiwania i potrzeby zgłaszane przez pracowników i zakładowe organizacje związkowe. Poprawki legislacyjne mają w jak najmniejszym stopniu ingerować w istniejące przepisy w myśl zasady „jak najprościej osiągnąć jak najwięcej”.
░▒▓█
6
1 Uzasadnienie projektu kodeksu pracy 2018 przyjęte 14 marca 2018 przez Komisje Kodyfikacyjną Prawa Pracy.
