2008 ГОД
МОНОЛОГ СО ПАМЕТНИКОТ
ПОЕМА | НИКОДИН ЧЕРНОДРИМСКИ
MONOLOG SO PAMETNIKOT
Bezbroj pesni za tebe napi{av {to srcevo gi ra|a{e du{ata gi nose{e rakata gi pi{uva{e Bezbroj zborovi na hartija ostanaa kako enigma nepro^itani nerazbrani Bezbroj solzi {to kapea so ^asovi {to minea bea @e{ki Kosite obelea pogledot se zamori treperot na srceto se smiri kopne@ot vo mrakot od du[ata go zaklu^iv ne go davam ni na najvol{ebniot son {to katave^er me mami Ne velam be{e zaludno ne velam be{e popusto Samo pi{uvam da ja razbijam prokletava ti{ina i ma^nata samotija
koja ete povtorno ^ustvuvam }e mi go poka@e nejzinoto carstvo Ponizno gi otvoram vratite stvoreni od iljadnici osameni majstori koi taka ja le^ele tagata go zele kederot delkale denono}no i prostor zatvorile vrata stvorile eve gi slu{am udarite na te[kite ^ekani kako pa|aat na starata nakovalna prave}i gi reziwata {to ne r|aat i klu^ot {to mo@at da go imaat samo osamenite Prviot ^ekor i milioni pateki koi vodat na edno mesto povtorno kade sega stojam vol{ebno e toa nekoj do{epnuva pozadi mene prvite ^ekori znae{ se ma^ni kako ma^ninata {to ti go prevrtuva stomakot no potoa sami te vodat vlezi vlezi i ne se kolebaj nestrplivo {epoti glasot
Tuka vo carstvoto na samotijata ti si gospodar ti si sluga ti si ti Gi bara{ spomenite kolku {to saka{ koi gi saka{ koga gi saka{ Tie se tvoi izvadigi ili pu{tigo nemirot }e go stvori vrtlogot da go stori toa za tebe Evegi moite povtoruva {epotot poglednigi tamu vo podno@jeto na ova golemo ni{to Poglednigi kolku se ubavi Gi vezev kako vredna vezilka na belinata od denot Gi redev gi narediv na nizata od @ivotot {to mi ja podari sudbinata Gi narediv po migovi minuti ^asovi denovi
nedeli meseci godini Sega vaka ubavo naredeni podredeni mo@am da gi gledam mo@am da gi vadam koga sakam Ne se pla{i od niv ve}e neumorno {epoti glasot No sega ne e pozadi mene do mene e Saka{ li da vidi{ nekoj Strpise samo da ja otvoram vremenskata porta }e te vodam niz tunelot svetlinata e zaslepuva^ka brzinata nemo@e{ da ja zamisli tvojot mal ^ove^ki mozok no toplinata {to ti se razleva niz teloto e nesekojdnevna ne go ^ustvuva{ teloto lebdi{ vo svetlinata Eve eve ve}e stignavme go odbrav ovoj spomen da go vidi{ koga postoev koga {epotot go koristev pla{e}ise da ne go ispla{am toa srce koe go posakuvav premnogu be{e ne@no kr{livo
najubavite kristali ne bea ^isti kako toa srce najskapocenite dijamanti bea bezvredni vo sporedba na toa srce [epotev da ne go voznemiram da ne go skr{am da ne go izvalkam veterot postojano me demne{e ^eka{e da go podignam glasot vior da go stori magli da donese Saka{e no ne mu dozvoliv Ta zatoa {epotev Eve pogledni vo onaa zelena klupa znae{ li kolku lu srca kupidon so strelata gi probodil tuka e i moeto tuka e i kristalnoto dijamantskoto i sega go gledam i sega go ^ustvuvam kako ne@no treperi treperi zaedno so temjanu{kata na koja sega eve gledaj }e i podaram edna solza da ne ovene poglednija trevata go zasili zeleniloto se zgusnala saka postela da stane i taa da ja oseti toplinata na tie mladi tela
Slu{nigo horot pticite jato napravija i qubovna simfonija od grlata im te^e Vol{ebnici se tie Pajacite mre@a pletat podium }e bide kade nema ^ekori tuku igra }e se igra Svetilkite silata ja gubat no mesecot {to na nebo stoi zracite gi pu{ta gi tera da itaat saka i toj balot da go gleda balot na vqubenite Poglednigi poneseni se od zanesot ne zboruvaat ni{to pogledite gi vkrstija du{ite gi otvorija kade kodovi tajni vo {ifri staveni sega se otvaraat no toa za niv maka ne e go znaat sekoj kod ja znaat sekoja tajna Da gi ostavime neka tancuvaat neznaat tie za umor Sega koga go vide ovoj spomen
ne gi pu{taj solzite tie se te{ki tie se @e{ki Dali slu{a[ osameniku ]e kapnat vo ni{to }e kapnat vo praznotijava Ne se dovolno te{ki ne se dovolno @e{ki predvreme da ja otvorat portata od keder Za^uvaj gi imam i spomeni na nizava dolga kade mo@e{ so meseci da pla^e{ No nema tie da gi vadam Premnogu se ma^ni premnogu se temni }eja zgusnat i taka gustava temnina }e odletaat nekade tamu daleku Osameniku eve od dolgoto raska@uvawe od dolgoto odewe se izmoriv nekoj mi velat se u{te si mlad no ostarev ne mo@am cvrsto da ja nosam temninata na grbot da sedneme taka polesno }e bide Zolto mol^i{ misli{ ni{to e
prazno e Ne povtorno u{te edna laga laga na tvojot um Ispru@ija rakata }e go seti{ mramorot laden e no cvvrs e ponekoga{ puka no i ponatamu laden e No neka e ta@nata du{a osamenata du{a ne mo@e da go seti studeniloto toa e nasekade zatoa sedni I stoeqeto e zamorno Sedni }e mol^ime }e prebaruvame po nizata Dodeka mol^ime voshitot }e go pu{time neka se vsadi vo likot }e vidi{ nasmevki iskreni }e namami Sedeweto se odol@i no vremeto tuka nema[e mo] nema[e vrednost nikoj ne go bara[ no i ne be[e potrebno nikoj ni[to ne mere[e samo zvucite postojano ja menuvaa koloritnosta variraa i gi pravea efektite vpe^atlivi
Dali ova e prostorot site mol^at gi ^ustvuvam ne gledam nikoj no mol^eweto se ^ustvuva tuka i tamu nekoja vozdi[ka tivka tivka ]e otkine od grlo nemo taka barame mislam deka ]e go namami ]e go istera skrbot no znam nemo@e se pripil do sekoja kletka ne ne ne e pripien navlegol vo sr[ta vo jadroyo na kletkata nemo]ni se virusive lakomi ne mo@at da vlezat vo jadroto skrbta gi uni[tuva pelin vo sebe nosi No sepak vozdi[kite ja namaluvaat ja^inata na pelinot privremeno do slednata Osameniku povtorno go slu[am [epotot dali si tuka eve zgrap^iv nekolku zalutani atomi sila ]e gi zemam i znaj povtorno ]e mo@am da ja fatam nizata ]e izvle^am nekoj mig Za portata ne gri@ise pu[tija mislata
]e odleta taa tamu ka@uva]i i da se otvori Eve te donesov na vrvot od planinata visoko kade pogledot e jasen od tuka ]e vidi[ se dobli@ise dobli@ise do edelvajsot prisustvoto go tera da zatreperi ne@en e toj cvet ^esto pati na ovoj edelvajs na mojot edinsteven cvet mu raska@uvam prikazni na krajot koga ]e zavr[ev so raska@uvaweto gledav kako ispu[ta kapka na beliot sneg biser se prave[e gi sobirav gi ^uvav qubomorno samo za mene neznam dali e toa solza ili samo kapka no ^ustvuva go znam toa osameniku go znam slu[av vnimatelno za onoj den den na svetiot gral napolnet so vino vino koe go pie[ i pijan od qubov si do krajot od @ivotot den koga angelite od neboto se simnuvaat blagoslovot da go dadat [to so sebe go ponele den koga do[le od dve
da stvorat edno. Potoa koga knigata ]e ja zatvorat gi pu[taat zurlite da pi[tat tolku silno [to i neboto ]e slu[ne tapanite da udrat tolku silno [to i magmata se stresi Gleda[ li osameniku gleda[ li vo toa srce kakva toplina zra^i kakva svetlina blika gi izbrka okolu sebe zlite duhovi lo[ite samovili sakaa krug da stvorat oro da igraat zloba da isturat Mo]no e toa amajlija od zbor pravi gi ^uva i pazi vo no]i nemirni [to idat vo dni [to vrvat ]e gi nosi rekata branovite se silni ]e gi udira od bregovite ostri se tie Mo]no e toa pee i koga e ta@no mo]no e osameniku mo]no e Ti]ina temnina i [umovi ^ekorite odat patekata
sama se pojavuva ^ekori[ li osameniku nekade napred [epoti [epotot brzam itam Sakam da te odnesam sakam da ja vidi[ gradinata Zatani plotot da go trgnam od @elbi go ispletiv so sni[ta go vrzav Pogledni i voshituvajse nalik na rajska gradina e cvetovive [arenobojni i raznovrsni gi ima premnogu nasekade vnimavaj kade gazi[ eden cvet eden mig ]e uni[ti[ del od spomenot Ova e centarot tie dva cveta se besceneti poglednigi kolku se milni go baraa zrakot son^ev povtorno sila da zberat radosni i sigurni se tuka pod kro[nata na ne@nata lipa so cvetovite svoi gi hrani so mirisot gi budi gord sum na niv radosen koga ]e gi vidam
nautro kako gi krevaat krevkite tela mole@livo [ire]i gi liv^iwata za dopir ne@en Ete toa e gradinata koja jas ja stvoriv koga nemojkta obzema celosno i sila se nema da se pomine vo samotijata toga[ samo od gradinata so pogled crpam snaga koga za po^inka itam kro[nata [irna toga[ @elno ja posakuvam so mirisot opoen sonot da go namami so veterot da go donese Zatoa koga go gledam edelvajsot kako ja pu[ta kapkata ponekoga[ mi e @al [to so mene katadnevno taguva ne e sozdadena za toa Osameniku premnogu ^ekori napravivme ^ustvuvam kako nabli@uvame do zonata na iluzorni buri efektite se sli^ni nalik kako vistinskite gi ^ustvuva[ li udarite nasekade vo sekoe kat^e od du[ata bolkite se tivki no odeknuvaat vnatre
kinat par^e po par^e nedavaat vreme ili na^in razumot da gi sredi mislite haosot e tuka no nikade edna vistinska spasonosna samo mra^ni temni ta@ni pravej]i ja burata so sekoja potemna misla pomo]na e pobrza e ru[i se pred sebe Go ^ustvuva[ li trule@ot od duvloto se sokrile site zli misli sakaat kopneat bolkata da ja zbogatat nemo]ni se koga ]e se soo^i[ so niv Poglednigo sega ovoj spomen nema ve]e mesto vo nego od ja^inata na sozite i toj i mnogu drugi Ne gledaj osameniku ^ekorite povtorno eve ne donesoa tamu kade [to trgnavme Zapameti koga ]e dojde[ tamu
vo carstvoto na samotijata Raska@uvaj zboruvaj dvi@ise po bilo koja pateka i tuka e ubavo Koga ]e saka[ da se vrati[ vo svetot na surovosta licemerieto naduenosta poni@enosta Vo svetot kade lagata e vistina i vistinata e laga Ne go tro[i zaludno popusto @elbite iskreni ^uvajgi samo za sebe premnogu lakomi ima ]e ti gi grabnat ]e gi odnesat so nivnite valkani race ^esto pati i koga ]e pomisli[ deka mnogu raboti se samo teatar ili mo@ebi znae[ deka e teatar ne se gri@i roqata tvoja od poodamna e izigrana pominata tamu si samo statist nem
podvi@en Ne gri@ise vsadija voqata vo srceto i prodol@i da ^ekori[ Grabigo migot koj ]e ti dojde na dopir do rakata i glasno izgovori NADEﾐ傍A E MIG ZA KOJ VREDI DA SE DVI@I{ I PONATAMUVO KRUGOT DALI BILO VO SUROVOSTA ILI OSAMENOSTA.
Никодин Чернодримски роден во самиот залез на шеесетите години на Дваесетиот век во прегратките на Марковите Кули,уште како мал кога го осознава вистинското постоење на животот започнува да ја искажува својата восхит према градот кој му вдахнал живот,неуморно и деноноќно ги истражува сите Прилепски скриени и јавни катчиња на секојдневното живеење,но тоа истражување никогаш не го нарекол безделничење,зошто и не безделничел,напротив секој миг бил претходно испланиран,не ги броел деновите,но трпеливо и педантно ја нижел низата на животот во непрегледното Прилепско поле,горчините кои злато вределе вредно ги собирал и со ширум отворени очи сонувал за животот.И од најкривата прачка Никодин со својата палава дружина на другари умееле да направат највоинствени мечеви со кој ги оживувале Марковите Битки,палаво во свој стил тоа било дружина која оставила печат во постоењето на градот.Љубовта према пишаниот збор ја добива на велинченствената сцена на Народниот Театар-Војдан Чернодрински-каде десетина години учествува во бројни аматерски и професионални претстави,толкуваќи најразлични ликови,кои и ден денес кога осаменоста ќе му се доближи,тој ги вади од своите спомени ги оживува тие ликови,така правејќија осаменоста полна а не празна и убиствена.Растеќи покрај великаните во Прилепскиот Театар Трајче Иваноски,Најдо Тодески,Димитар Вандески,Кирил Жежоски,Евица Глиѓиќ,Благоја Спиркоски-Џумерко,и сите други и работеќи под режисерските палки на Илија МИлчин,Коле Ангелоски,Аце Јованоски,Блаже Рстески и други,гради ликови кој длабоко во него ќе му ја вградат желбата да и Никодин еден ден створи свои дела од кој ќе се гордеат сите,но и да створи дела кој ќе се играаат на сцената на Прилепскиот Театар. Паралелно со Театарот ги запознава сите планински убавини не само на Македонија,туку и во целукупниот простор на Југославија,како и на Балканските Држави,членуваќи во Планинарското Друштво-Златоврв-од Прилеп ,Никодин ја запознава убавината,силата,но и моќта на природата,што подоцна токму таа моќ кој ќе ја позајми од природата ќе му биде инспирација да ја опее во многу песни. Соновите и Стварноста се два контрадикторни светови,кои многупати не одат паралелно,така и Никодин соочуваќи се со безработицата која во тоа време веќе срамежливо започнува да тропа на вратите,го остава
градот на својата Младост Прилеп и заминува за Скопје.Доаѓа во Скопје каде и се вработува,но вработувањето не значи дека засекогаш ја пресекол врската со Градот,напротив можеби физички не е веќе во градот но честопати со своите мисли го надлетува градот и го милува црпеќија сила од Маркови Карпи.Работеќи започнува да се адаптира на новата средина,отворен искрен и комуникативен веќе за кратко време стекнува нови пријатели со кој и ден денес контактира.Со доаѓањето во Скопје ја запознава својата Муза која му ја дава најголемата инспирација за секоја поетска и прозна творба,ја запознава својата сопруга Јана,која и ден денес му е инспирација.Како плод на таа љубов се родија две прекрасни деца Кристијан и Викторија кој му вдахнуваат секојдневни надежи дека утрешниот ден нема да биде ден кој ќе биде исполнет со болка туку ден кој ќе биде исполнет со смеа и во кој ќе тече и денешната радост.