Λέξη προς Λέξη Η ποιητική μηχανή της Λώρας Τζάκσον
Η ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΩΡΑΣ ΤΖΑΚΣΟΝ [1.δ.3] σ.129 Η συνείδησή της ήταν πια ένας διαρκής συνειρμός που την οδηγούσε από το ένα μέρος στο άλλο, σε μια διαρκή κίνηση που δεν ήταν καν φυγή, παρά μόνο ένα αστόχαστο δρομολόγιο δίχως προορισμό.
THE TELLING [7] The self-claiming self. Η ανθρώπινη ζωή ακολουθεί τις επιταγές ενός εαυτού τον οποίο αισθανόμαστε κύριο του εαυτού του. Και είναι ετούτη η δήλωση κυριότητας, που μορφοποιεί το ανθρώπινο πρόσωπο αποδίδοντας μια πλειάδα διαφορετικών μορφών. Εντούτοις, υπάρχει ένας εναλλακτικός εαυτός – ένας εαυτός που συνειδητά διαθέτει εξ αρχής την πολύπλευρη ατομικότητά του. Ή ίσως μια ατομική αίσθηση της πολύμορφης ολότητας του προσώπου. Ετούτος ο εαυτός εμπλέκεται στην πραγματικότητα, επιμένοντας να μιλά εξ ονόματος του ιδίου - ακόμα κι αν οι λέξεις του είναι γραφτό να εξαφανιστούν στην ανυπαρξία μιας ταυτολογίας.
Η ΛΟΝΔΡΕΖΙΚΗ ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΛΩΡΑΣ ΤΖΑΚΣΟΝ [4.1] σ. 171. Συγχώρεσέ με, δωρητή, αν καταστρέψω το δώρο! Είναι τόσο κοντά σε αυτό που θα με ευχαριστούσε. Δεν μπορώ , παρά να το τελειοποιήσω. [Γραμμές εν συντομία, ανεξαρτήτως χρόνου]
THE TELLING [55] Subject / Subject Το θέμα/υποκείμενο έχει υποφέρει πολλά από τη “μέθοδο”. Χιλιάδες τρόποι χειρισμού του, έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν, μεθοδολογίες που το έχουν εξαντλήσει. Τώρα αυτές οι μέθοδοι εμφανίζονται ανίσχυρες. Μια εποχή απασχόλησης με απλά θέματα διαδέχεται την εποχή του θέματος/υποκειμένου - όταν κάθε μέθοδος διεκδικούσε το πρωτείο για τον εαυτό της. Το θέμα/υποκείμενο είναι τώρα τεμαχισμένο σε απλά θέματα – ή τουλάχιστον διαιρεμένο σε απρόσωπες ιδιότητες. Υπάρχει μια νέα σιωπή για το θέμα/υποκείμενο το οποίο ωστόσο εξακολουθεί να βρίσκεται ανάμεσά μας. Είναι μια κυρίαρχη σιωπή μεταμφιεσμένη σε πολυπρόσωπο λόγο. Μια απέλπιδα προσπάθεια να κάνουμε αυτή τη μεγάλη σιωπή να μοιάζει με σκέψη.
THE TELLING [111] Self-loss Σε ποιο βαθμό οι άνθρωποι αγνοούν τις επιταγές της πραγματικότητας; Η έκταση αυτής της παρέκκλισης εξαρτάται από το πόσο έντονα προσπαθούν να προστατευτούν από την απώλεια-του-εαυτού (επιδιώκοντας μια αφθονία του εαυτού που ποτέ δεν επαρκεί). Η αναλογία ανάμεσα σε ό,τι έχει ξοδευτεί και σε ό,τι ακόμη διαφυλάσσεται, είναι αυτή που καθορίζει την συμπεριφορά του καθενός. Το ζύγι το κρατά η πραγματικότητα, με την γενναιοδωρία μερικών εκάστοτε ελαφρυντικών.
THE TELLING [54] The end of the telling. Σχεδόν φοβάμαι, καθώς προσεγγίζω την ολοκλήρωση όσων νομίζω ότι έχω να πω. Προσπαθήστε, όσοι θα με διαβάσετε, να μην συγκρατήσετε τις λέξεις του τέλους ως μια εξάντληση του θέματος - ή μια εξάντληση των λέξεων. Ίσως πολλά από όσα έχετε διαβάσει εδώ, να τα έχετε ήδη κατατάξει στην κατηγορία του παράδοξου (δηλαδή ανάμεσα σε εκείνα που δεν τρέφουν τον ενδιαφέρον σας). Κάποια άλλα, ίσως να τα έχετε τοποθετήσει στον χώρο του οικείου (δηλαδή μαζί με όσα ήδη γνωρίζατε). Θα ήθελα να μιλήσω εδώ εκ μέρους μιας αρχής και όχι ενός τέλους – έτσι ώστε να μην βιαστείτε να σκεφτείτε: ξεμπέρδεψα!
Λώρα (Ράιντινγκ) Τζάκσον
Ο ΚΟΣΜΟΣ ΚΙ ΕΓΩ Δεν εννοώ τίποτε περισσότερο Απ' τ' ό,τι ο ήλιος είναι ο ήλιος. Αλλά πώς να εννοήσεις κάτι ακριβέστερα Όταν ακόμα κι ο ήλιος λάμπει με τόση ασάφεια; Τι αδέξιος κόσμος! Πόσο εχθρικά πραγματώνεται η λογική! Ίσως να μην υπάρχει τίποτε Που να πλησιάζει τη γνώση. Κι έτσι πιστεύω ότι ο κόσμος κι εγώ Πρέπει να ζήσουμε μαζί σαν ξένοι. Και έτσι να πεθάνουμε. Μια ξινή αγάπη. Καθένας μας αβέβαιος Αν υπήρξε ποτέ κάτι να αγαπήσουμε στον άλλον. Όχι, καλύτερα και για τους δυο να είμαστε σχεδόν σίγουροι Καθένας για τον εαυτό του Ακριβώς πού Ακριβώς εγώ – και ακριβώς ο κόσμος Αποτύχαμε να συναντηθούμε Για μια στιγμή Σε μια λέξη.