นวนิยาย Pure Love or False Love ภาคเเห่งการเริ่มต้น โดย พ่อมดไช้ท์

PuRE Love OR FALSe LOVE ดินเเดนเเห่งการพิสูจน์รัก ภาค 0 รักจริงหรือรักหลอก จุดเริ่มต้นเเห่งการพิสูจน์ โดย : พ่อมดไช้ท์ นักเขียนนวนิยาย , นักเเต่งเพลง , นักวาด , นักร้อง , นักกราฟฟิก 2D 3D , โปรเเกรมเมอร์ , WebMaster ดูผลงานต่างๆ

: www.พ่อมดไช้ท์.com

ศิลปิน จากค่ายนวนิยายเพลง W@M , Write and Music เเวมม์ , ไร้ท์เเอนด์มิวสิค

PuRE Love OR FALSe LOVE ดินเเดนเเห่งการพิสูจน์รัก เขียน : พ่อมดไช้ท์ เเต่งเพลงประกอบ : พ่อมดไช้ท์ วาดรุปประกอบ : พ่อมดไช้ท์ จัดรูปเล่ม/ตรวจอักษร : พ่อมดไช้ท์ จัดพิมพ์โดย : ค่ายนวนิยายเพลง W@M , Write and Music ID LIne นักเขียน : chyde.wizard ID Facebook เเฟนเพจ นักเขียน : 332904506890223 เพจ google+ : chyde wizard (พ่อมดไช้ท์) youtube search : พ่อมดไช้ท์ สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2543 ห้ามลอกเลียนเเบบ ถ่ายเอกสาร ตีพิมพ์ ในรูปเเบบต่างๆ ไม่ว่าส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ นอกจากจะได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

สรุปเเล้ว นวนิยาย E Book เล่มนี้ เป็นหนังสือทำ�มือ จากค่ายนวนิยายเพลง W@M , Write and Music เเวมม์ , ไร้ท์เเอนด์มิวสิค เป็นทั้งค่ายหนังสือเเละค่ายเพลง ที่เน้นความสามารถของศิลปินเป็นหลัก เป็นค่ายศิลปินเล็กๆ ที่ ไม่เด่นดังอะไรมากมาย ชอบอยู่ในความเงียบสงบ เเละเจียมตัว หากมีสิ่งใดขาดตกบกพร่อง ก็ต้องขออภัยท่านผู้อ่าน ณ ไว้ที่นี้ด้วยนาค๊าบ ค่ายนวนิยายเพลง W@M จะขอตั้งใจพัฒนาอย่างต่อเนื่อง เพื่อผลงานที่สร้างสรรค์ มีคุณภาพ เเละมีคุณค่า มากขึ้นไปกว่าเดิม เพื่อผู้อ่านเเละผู้ฟัง ที่ยังคอยให้กำ�ลังใจอยู่เสมอ ขอฝากด้วยนะครับ กับผลงาน ที่นักเขียนขอถ่ายทอดด้วยตัวเอง (^_^)” ฮึ ฮุ ฮึ W@M , Write and Music

เรื่องย่อ

สำ�หรับ PuRE Love OR FALSe LOVE ภาค 0 นี้ จะเป็นเรื่องราว ที่เล่าถึงจุดเริ่มต้น เเละสาเหตุต่างๆ ก่อนที่จะเข้าถึงเรื่องสำ�คัญ ที่เป็นภาคเเท้จริง ของนวนิยายเรื่องนี้ ซึ่งจะเน้นเรื่องราว ของเด็กวัยรุ่น 3 คน ที่มีความเกี่ยวข้องกัน เเละยังคงเป็นปริศนาอยู่ ตั้งเเต่ในวัยเด็ก ตัวเรื่อง จะค่อยๆดำ�เนินไป ตั้งเเต่เริ่มเเรกของการได้รู้จักกัน ของเด็กทั้งสาม เเละค่อยๆ เผยความลับต่างๆ ที่เคยเก็บงำ�ไว้ จนเข้าไปถึงความจริงบางอย่าง ทีละนิด ความจริงบางอย่าง ที่จะคอยเปิดทาง ให้เข้าสู่เรื่องราวสำ�คัญ ในภาคเเท้จริงถัดไป หลังจากที่ เด็กหนุ่ม เเละเด็กสาว ได้เดินทาง หลงเข้าไปในดินเเดนเเห่งนั้นเเล้ว

เเคร์

มายด์

เเซนด์

เพลง PURE LOVE OR FALSE LOVE เนื้อเพลง , เรียบเรียง , ทำ�นอง : พ่อมดไช้ท์

ในความฝัน...มีดินเเดนเเห่งหนึ่ง ที่คุณ..อาจยัง..ไม่เคยไป ดินเเดนนั้น จะพิสูจน์ความรัก ของคุณ ว่าความรัก เป็นความรักจริง หรือรักหลอก คุณจะไป พิสูจน์พร้อม กับฉันไหม ว่าความรัก ที่คุณพูดมานั้น เป็นความรักที่แท้จริง หรือแค่รักหลอกลวง PURE LOVE OR FALSE LOVE for you I love you too much and Do you love me too ?

I can see your heart when is with you ในความฝัน...มีดินเเดนเเห่งหนึ่ง ที่คุณ..อาจยัง..ไม่เคยไป ดินเเดนนั้น จะพิสูจน์ ความรักของคุณ ว่าความรัก เป็นความรักจริง หรือรักหลอก

คุณจะไป พิสูจน์พร้อม กับฉันไหม ว่าความรัก ที่คุณพูดมานั้น เป็นความรักที่แท้จริงหรือแค่รักหลอกลวง PURE LOVE OR FALSE LOVE for you I love you too much and Do you love me too?

I can see your heart when is with you I will see your heart when is with you In that land will prove my love and your love Please U promise when u tell love me that U love(with) me forever Please...... U promise when u tell love me

บทนำ� ดินแดนแห่งการพิสูจน์รัก ~* / ~* *~ / ~* *~ ~ มีดินแดนแห่งหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมา

เเละได้ถูกตั้งกฎไว้อยู่ 3 ข้อ

โดยกฎ 3 ข้อนั้น จะพิสูจน์ตัวตนที่แท้จริง อันเป็น ความจริงที่อยู่ข้างในใจ ภายในหัวใจ

ที่ลึกลงไปของคู่รัก ที่หลงเข้าไป.. ณ ดินเเดนเเห่งนั้น ............... ~*

*~ / ~* *~ ~ เมื่อวันเวลาค่อยๆผ่านไป คู่รักทุกคู่ที่หลงเข้าไป ณ ดินแดนแห่งนั้น ล้วนล้มเหลวกับความรักทั้งสิ้น บ้างก็ต้องตาย จากกันไป บ้างก็ทิ้งกันไปอย่างไม่มีเยื่อใย จน... มีอยู่วันหนึ่ง ได้เกิดเรื่องราวบางอย่างขึ้น.. เรื่องราวที่ท�ำให้ต�ำนานในโลกดินเเดนเเห่งนั้น ต้องเปลี่ยนไป *~

~* ~

~* * ~* *~ ~ เป็นเรื่องราวของ เด็กน้อย 3 คน ที่ยังอ่อนเยาว์ เเละไร้เดียงสา เเต่กลับสร้างต�ำนานความรักบริสุทธิ์ ที่ ไม่เคยมีจารึกไว้มาก่อน * ~* ~* * เป็นต�ำนานความรัก ที่เกิดขึ้น โดยที่ ไม่อาจ ลืมเลือนได้เลย * *~ ~

ปฐมบท การตื่นขึ้นมา อีกครั้ง ~/*~*~*~ ผมตืน่ ขึน้ มาจากความว่างเปล่า ท่ามกลางสถานทีท่ ผี่ มไม่เคยรูจ้ กั ทีๆ่ เต็มไปด้วยใบหญ้านุ่มๆที่ผมนอนทับอยู่ ที่นี่ดูแปลกตาออกไป ดูเหมือนว่ารอบๆตัวของผมนั้น จะไม่มีอะไร เลย นอกไปจากหมอกควันสีขาวที่ลอยอยู่เบื้องหน้าของผม หมอกควัน ที่ค่อยๆกลายเป็นละอองเย็นๆ และก�ำลังค่อยๆร่วงลงสู่ พื้นดิน คล้ายกับละอองของไอน�้ำที่ก�ำลังละลายลงไป เพียงเพื่อช่วยเพิ่มความ ชุ่มชื้นให้แก่ผืนดินที่อยู่รอบๆนั้น

* ~*~

จนเมื่อหมอกละอองนั้นค่อยๆจางหายไป * ~*~~~ ผมเริม่ เห็นหลายๆ สิง่ ก�ำลังก่อตัวขึน้ เหมือน กับสิ่งรอบๆตัวของผมนั้น เพิ่งจะเริ่มมีขึ้นในตอนที่ ผม พึ่งจะมองเห็นมันในตอนนั้นเอง หรือว่ามัน จะมีอยู่เดิมก่อนหน้านี้แล้วกันแน่นะ ผมเองก็ไม่

แน่ใจ พื้นหญ้าต้นสั้นๆ ค่อยๆ ขยายกว้างออก เหมือนสีเขียวที่เริ่มระบาย ออก กลายเป็นสีของพืน้ หญ้า ออกไปจากปลายพูก่ นั ของจิตรกรเอกอย่างรวดเร็ว และสวยงาม รวมทั้ง.... ดอกไม้ ต้นไม้ ก้อนเมฆ และแม่น�้ำ สุดไกลออกไปเป็นภูเขาใหญ่ ทุกๆ อย่างก่อตัวขึ้นเร็วมาก ดอกไม้สีแดงสด ค่อยๆ เริ่มผลิดอก กระจายเกสรเป็นละอองสีทอง ไปรอบๆ ตามแรงลมทีพ ่ ดั พามันไป ใบไม้สเี ขียวเข้มสลับอ่อนบนต้นไม้ สัน่ ไหว ไปมา คล้ายกับว่าจะมีชีวิต และก�ำลังเล่นอยู่กับสายลมอย่างเริงร่า ท้องฟ้าดูแปลกตาออกไปด้วยก้อนเมฆสีขาว สลับกับท้องฟ้าสีชมพู ตีเส้นขอบฟ้าด้วยสีฟ้าอ่อนกับสีส้มจางๆ แสงที่ส่องลงมาจากฟ้า สะท้อนกับขอบผิวน�้ำในแม่น�้ำ ดูระยิบระยับ ด้วย สีทองสลับกับสีรุ้ง อย่างสวยงาม เมื่อทุกอย่างชัดเจนขึ้น ผมพยายามคิดและเรียกสติตัวเองให้ได้เร็ว ที่สุด

ทีน่ เี่ หมือนกับว่าไม่ใช่โลกมนุษย์ ทุกอย่างเกินความเป็นจริงทีเ่ คยเห็น ต่างออกไปจากโลกที่ผมเคยอยู่ ดอกไม้ที่นี่ดูสดใส สีค่อนข้างสด เหมือนเป็นสีที่ ไม่มีอยู่ในโลกแห่ง ความเป็นจริง ทุกอย่างดูแจ่มใสไปหมด เหมือนอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ แต่ ทุกอย่างก็เป็นความจริงที่สามารถสัมผัสได้ ผมสัมผัสได้กับความรู้สึกที่เหยียบย�่ำ ลงบนพื้นดินที่อ่อนนุ่ม และ อากาศเย็นพอดีที่สูดเข้าไปอย่างสดชื่น ทุ่งหญ้าและดอกไม้ที่มีอยู่อย่างมากมาย พุ่มไม้ที่ขึ้นประปราย

รวมทั้งต้นไม้ทั้งใหญ่เล็กที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม

เหมือนกับว่ามีใครซักสักคนสร้างขึ้นมา เพื่อประดับไว้ในโลกแห่งจินตนาการ และคอยดูแลความสวยงามของมันไว้อย่างใกล้ชิด ใช่แล้ว ผมรู้แล้ว ว่าผมมาที่นี่ ได้ยังไง “ แคร์.... แครีน ” ผมร้องเรียกชื่อคนที่ผมคุ้นเคย ด้วยความเป็น ห่วงเธอ ผมเห็นเธอ และวิ่งเข้าไปหาเธอ จับต้นแขนของเธอไว้ด้วยมือทั้งสอง ข้างของผม ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที

ผมพยายามมองดูเธอ หาร่องรอย

บาดแผล เพื่อที่จะรู้ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ให้ได้เร็วอย่างที่สุด ผมมอง

ตาของเธอ เหมือนก�ำลังจะเข้าไปในความรู้สึกของเธอ ส�ำรวจความรู้สึกของเธอ ขอแค่เพียงเพื่อให้รู้ว่า เธอไม่ได้กลัว “ เป็นอะไรรึเปล่า ”

นั่นคือค�ำพูดแรกที่ผมได้พูดกับเธอในดินแดน

แห่งนั้น ดินแดนที่มีใครบางคนได้สร้างขึ้นมา เพื่อพิสูจน์..... อะไรบางอย่างกับ ค�ำ ว่า ~ รัก ~ คุณอาจยังไม่รู้ว่ายังมีดินแดน ณ โลกแห่งนั้นอยู่ ถ้าคุณยังไม่เคยไป ซึ่งผมเองได้เคยไปเมื่อนานมาแล้ว ในตอนที่ผมยังเป็นเด็ก จนเมื่อผมอายุได้ 17 ปี ผมก็ได้ย่างกายเข้าไปในดินแดนแห่งนั้นอีกครั้ง ..ความลับ ของดินแดนแห่งนั้น ก็ยังคงมีอยู่เสมอมา.. เรื่องราวของผม ที่ ไม่น่าเชื่อเริ่มต้นตั้งแต่วันนั้น... วันที่ผมได้เจอ กับ เธอครั้งแรก และเธออีกคนที่ท�ำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไป

~* *~ ....... ผมจะเริ่มเล่าให้คุณได้ฟัง .......

*~

~ *

~* ~ *~ *~ ~* * *~ เรื่องราว เริ่มต้นจาก.. ตอนที่ผมอายุได้เพียง 7 ขวบ วันนั้นเป็นวันที่คุณแม่ของผม พาผมเข้าไปในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เเละผมเอง..ยังคงเป็นเเค่เพียง เด็กน้อยคนหนึ่ง

……….…….....

บทปฐมกาล ความทรงจำ�ในวัยเด็ก ...... ~* * *~ “ มายด์ อย่าออกไปเล่นไกลนะจ๊ะ ” “ ครับ คุณแม่ ” เด็กน้อยขานรับค�ำจากคุณแม่ พร้อมกับวิ่งออกไปเล่น ณ ที่แห่งหนึ่ง

กับลูกบอลของเขา ลูกบอล ทีก่ �ำลังลอยขึน้ ไปบนท้องฟ้าสีคราม จากการโยนเล่นของเด็ก น้อย..นั้น ต้องตกไปไกล เมื่อถูกสายลมแรงที่พัดมาเพียงครั้งเดียว พัดให้ ตกลงไปบนพืน้ หญ้าราบสีเขียว และกลิง้ ไปตามทางเดียวกับสายลม เเละค่อยๆ ถูกพัดไปตามแรงลม ที่ค่อยๆแรงขึ้นไป

~* ~ *~

เเละเด็กน้อยก็วงิ่ ตามลูกบอลไปจนมันหยุดนิง่ เช่นเดียวกับสายลมที่พึ่งจะสงบลง ในขณะทีเ่ ด็กน้อยค่อยๆลดตัวลง พร้อม กับพยายามเอื้อมมือไปเก็บลูกบอล ก็มีสายลม แรงอีกหนึ่ง พัดเข้ามาพร้อมกับความเย็น ที่เด็ก

น้อยสามารถสัมผัสได้ ด้วยความรู้สึกคล้าย กับละอองของไอน�้ำมาอยู่รอบๆตัว ของเขา เขารู้สึกเหมือนกับตัวเองได้กลายเป็นไอ... เเล้วค่อยๆเริ่ม ระเหยไป ~ ~ ทุกอย่างเหมือนกับความว่างเปล่า...

เป็นความว่างเปล่า เพียงชั่วขณะหนึ่ง

คล้ายกับว่าได้นอนหลับฝันไป

และเด็กน้อยก็ตื่นขึ้นมา......................

ในดินแดนแห่งหนึ่ง ที่เขาไม่เคยได้รู้จักเลย ~ ~~ เด็กน้อยผู้ชาย ถูกบังคับให้คบกับเด็กน้อยผู้หญิงคนหนึ่ง ~*~ ~*~*~ /~ ~*~

เหตุการณ์ต่างๆ ของเรื่องกาลในครั้งนั้น .. ได้สร้างความทรงจ�ำ ฝังลึกเข้าไปในจิตใจ เด็กน้อย

ที่ท�ำให้เขารู้สึกว่าต้องเฝ้ารอคอย

ลงไปในความรู้สึกของ

เฝ้ารอใครซักคนหนึ่ง อยู่อย่าง

เสมอมา เขาเฝ้ารอเธอ รอเธอเพียงคนเดียว เฝ้าคอยวันเวลาที่จะได้พบเจอ

กับเธออีกครั้ง แม้วันเวลาจะผ่านไปตามกาล นานสักเพียงใด เค้าก็ยังคงที่จะ เฝ้ารอคอยต่อไป ~*~*~ ~ ~*~ ~*~ ~*~*~ /~ ~*~ จนผ่านเวลามา 9 ปี เด็กน้อยคนนั้นได้เติบโตขึ้น กลายเป็นเด็กหนุ่มที่มีอายุครบ 16 ปี โชคชะตาได้พาเขากลับไป ที่หมู่บ้านแห่งนั้นอีกครั้ง เรื่องราวความรักของเขา ก็ได้เริ่มต้นขึ้นอีกครั้งหนึ่ง ในตอนนั้นเอง ในตอนที่ .................... ตัวเขาเองก็ยังคงไม่รู้จักเธอ และยังคงไม่รู้ความจริงใดๆกับสิ่งที่เกิด ขึ้น... ที่ยังคง ซ่อนอยู่ อย่างเสมอมา..

~/*~*~

~*~* ~* *~ *~*~ ............................................................... ~*~/*~*~

บทที่ 1 บทแห่งการเริ่มต้น วันแห่งการพบเจอ เธอคนนั้น ในโลกใบหนึง่ ... ทีผ่ มยังคงใช้ชวี ติ อยูไ่ ปในแต่ละวัน กับวันธรรมดาวัน หนึ่ง ที่เริ่มต้นขึ้นด้วย.. เวลาในตอนเช้าของวันนี้ ~*~* ~* *~ *~*~ เช้าวันนี้เป็นวันที่มีอากาศสดใส แสงอาทิตย์ยามเช้า ส่องสว่างลงมา จากฟากฟ้า เป็นสีส้มอ่อนๆ ดูแล้วช่างอบอุ่น ลงมากระทบกับหลังคาบ้านท�ำให้ ภายในบ้านที่อาศัยอยู่เริ่มที่จะมีอากาศร้อน วันนี้ผมตื่นนอนแต่เช้า

เเล้วก็ท�ำอะไรหลายๆอย่าง

ก่อนจะจบลงด้วยการใส่กระดุมตัวบนเม็ดสุดท้าย กับ เนคไทยาวสีด�ำ ตามด้วยเสื้อคลุมสีน�้ำตาล ที่มีตรา โรงเรียนอยู่ที่หน้าอกซ้าย เห็นชัดเจนว่า เป็น โรงเรียนทีม่ ชี อื่ เสียงมากโรงเรียนหนึง่ ของหมูบ่ า้ น ที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่

“ ผมไปก่อนนะครับ ” ผมส่งเสียงบอกคนในบ้าน ด้วยความเร่งรีบ พร้อมกับจูงจักรยาน ที่จอดอยู่ภายใต้ร่มเงา ข้างสวนเล็กๆ หย่อมหนึ่งของบ้าน เเล้วปั่นออกไป หมู่บ้านที่ย้ายเข้ามาใหม่ ในโซนที่ผมอยู่ เต็มไปด้วยบ้านเเต่ละหลัง ที่ ปลูกห่างไม่ไกลกันมากนัก มีเพียงสวนเล็กๆ ที่คั่นระหว่างกัน กับการประดับ ตกเเต่งของสวน ตามเเต่ละพื้นที่เเละต�ำเเหน่งของบ้านเเต่ละหลัง ท�ำให้เเต่ละ บ้านในโซน ที่ผมอาศัยอยู่ มีความร่มรื่นเเละสวยงามเเตกต่างกันไป ...............~.....~.....~.....~.....~................ วันนี้ผมตื่นเต้นเป็นพิเศษ กับการเดินทางไปเรียนเป็นวันเเรก ใน โรงเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ ด้วยจักรยาน ที่ผมก�ำลังขี่ ไปตามทาง กับเส้นทางที่มีเเต่ต้นไม้ใหญ่สีเขียวขึ้นตลอดริมทาง กับลมเย็นๆ ที่ ค่อยๆพัดผ่านไป ท�ำให้ผมรูส้ กึ ถึงความสดชืน่ ไปพร้อมๆกับธรรมชาติทอี่ ยูร่ อบๆ ตลอดสองข้างทางนั้น ที่ๆ เราย้ายมาใหม่ ที่นี่อากาศดีมาก ถึงแม้จะมีแดดที่ร้อนจัด เพราะ เป็นช่วงของฤดูรอ้ น แต่กม็ ลี มเย็นๆคอยพัดผ่านไปมาอยูต่ ลอดวัน ท�ำให้อากาศ ที่นี่เย็นสบาย ช่างเป็นความเย็นที่อบอุ่นคล้ายกับว่า แสงอาทิตย์กับสายลม อยู่

ร่วมกันได้อย่างลงตัว ด้วยความรักที่มีให้กันเเละกันของธรรมชาตินั้น ผมคิดอะไรไปเรื่อยๆ อยู่กับความเพลิดเพลินในโลกส่วนตัวของผม พร้อมกับการปั่นจักรยานโดยที่ ไม่ใช้ความเร็วมากนัก สายปั่นที่ก�ำลังปั่นอย่าง ช้าๆ ก�ำลังปั่นหมุนไป พร้อมกับเวลาบนโลกที่ก�ำลังหมุน ผมรู้สึกถึงการเดินทาง ที่ยาวนานในโลกของผม แต่ในโลกเเห่งความเป็นจริงนั้น เวลากลับผ่านไปเพียง แค่ไม่กี่นาที ..~.....~.....~............ เเละเเล้วเมื่อผมเดินทางมาถึง... โรงเรียน ที่ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนัก ผมมองเห็นน�้ำพุที่ก�ำลัง พุง่ ขึน้ สูง และตกลงมาพร้อมกับละอองเย็นๆ ทีค่ อ่ ยๆลอยผ่านไปพร้อมกับสายลม เป็นน�้ำพุที่อยู่ตรงกลางเส้นทางหน้าโรงเรียน เป็นวงเวียนใหญ่ รูปฐานวงกลม ซึ่งอยู่กลางถนนใหญ่

เพื่อให้รถที่ผ่านมา...วนรอบเเละเลี้ยวไปตามทาง ที่แยก

ออกเป็นอีกหลายเส้นทาง บริเวณปากทางเข้าหน้าโรงเรียน กับรูปปั้นใหญ่รูปผู้ หญิงคนหนึ่งขนาดเท่ากับคนจริงๆ ตั้งอยู่ตรงกลางน�้ำพุนั้น ผมตัดสินใจลงจากรถจักรยาน เเล้วเดินไปตามทาง ชิดกับขอบถนน พร้อมกับจูงจักรยานไปด้วยอย่างช้าๆ โดยข้างๆทาง ก็มเี ด็กนักเรียนจ�ำนวนหนึง่

ก�ำลังเดินไปด้วย บนเส้นทางทีม่ ใี ห้ส�ำหรับนักเรียนเดิน ซึง่ มีอยูท่ งั้ สองข้างของ ถนน เป็นเส้นทางเดินเท้า ที่ยกสูงขึ้นไป มีการประดับ ตกเเต่งไปด้วยดอกไม้ เเละพุ่มไม้ที่มีสีสันต่างๆ ตลอดริมทาง รวมทั้งมีต้นไม้ดัดเป็นรูปต่างๆ อย่าง สวยงาม ~~ *~ เเละเมื่อเดินมาถึงหน้าประตูทางเข้า บริเวณประตูทางเข้าของโรงเรียน เต็มไปด้วยดอกไม้สายพันธุ์ต่างๆ กับพุ่มไม้ดัดที่ถูกตัดเเต่ง คล้ายกับเป็นสวนขนาดหย่อม อยู่บริเวณทั้งสองข้าง หน้าประตูของโรงเรียน โดยมีรวั้ ไม้สขี าวที่ ไม่สงู มากนัก คอยล้อมรอบสวนหย่อมนัน่ ไว้ เเละ ยังมีดอกไม้ รากไม้ตระกูลเถาวัลย์ทขี่ นึ้ เลือ้ ยไปตามรัว้ .. ทีก่ นั้ ขอบเขตของโรงเรียน ทั้งโรงเรียนไว้.. สุดไกลออกไป อย่างสวยงาม.. ช่างเป็นโรงเรียนที่ซึ่งให้ความรู้สึกที่สดชื่นเเละเป็นอิสระอย่างที่สุด เพราะทุกๆรอบด้าน เต็มไปด้วยดอกไม้ พุ่มไม้ เเละต้นไม้สวยงาม ไม่มีรั้ว เหล็กแหลมใดๆที่คอยกั้นเป็นก�ำเเพงป้องกันเหมือนโรงเรียนทั่วๆไป ~ ~~ *~

ทีห่ น้าประตูทางเข้านัน้ มีแผ่นหินศิลา ทีเ่ ขียนด้วยตัวอักษรขนาดใหญ่ ว่า Inter ........................ High School “ ยินดีต้อนรับ นักเรียนทุกคนที่เดินทางเข้ามา ” เป็นค�ำต้อนรับ เเละชื่อของโรงเรียน โรงเรียนที่ผมก�ำลังจะเดินเข้าไป นั่นเอง โรงเรียนที่ใครต่างก็รู้ว่า มีชื่อเสียงเเละเก่าเเก่มากโรงเรียนหนึ่ง ด้วย ชื่อเสียงทั้งในเรื่องการเรียนการสอน รวมทั้งระบบ อุปกรณ์ต่างๆที่มีอยู่อย่าง ครบครัน ....รวมทั้งข่าวลือเเปลกๆ ที่ผมได้ยิน ก่อนที่ผมจะย้ายเข้ามา ข่าวลือที่เป็นเเค่เรื่องเล่า ล้อเล่นกันในโรงเรียน ที่เล่ากัน เพื่อเเกล้ง นักเรียนใหม่ที่พึ่งเข้ามา เกี่ยวกับเรื่องเร้นลับ ที่ยังเป็นปริศนา ของนักเรียนที่ ค่อยๆหายไปของโรงเรียน ผมเองยังไม่เชื่อซักเท่าไรนัก กับรุ่นพี่ที่เล่าให้ฟังใน วันรับน้องใหม่ ของวันปฐมนิเทศนั้น คงเป็นเรื่องที่ใช้เเกล้งกัน ในทุกๆงานรับ น้องใหม่ จนนานพอที่จะกลายเป็นข่าวลือ ~ ~~ *~ ในขณะที่ก�ำลังเดินไป พร้อมกับนึกถึงเรื่องเล่าที่รุ่นพี่เล่าให้ฟังนั้น ไม่ นาน ผมก็เดินผ่านประตูเข้าไป

ผมค่อยๆเดินเข้ามาภายในโรงเรียน ที่มีอาคารเรียนหลายสิบหลังกับ การตกแต่ง และสร้างขึ้นมาด้วยรูปร่างแปลกๆ

คล้ายยังกับอยู่ในโลกของ

โรงเรียน ที่สร้างขึ้นมาส�ำหรับพวกพ่อมดแม่มดในโลกเเห่งนิยาย ผมพยายามมองออกไป รอบๆ พร้อมกับเดินจูงจักรยานของผมไป ตามเส้นทาง เพื่อจะหาสถานที่ส�ำหรับจอดรถจักรยาน เเละเมื่อผมเดินไปตามเส้นทางที่คิดว่า... น่าจะเป็นบริเวณที่ส�ำหรับ จอดรถจักรยานของเด็กนักเรียน เดินเข้าไปตามเส้นทางข้างๆ ของโรงเรียน ทีม่ ปี า้ ยเเละ ลูกศรคอยบอก ทาง เเละในขณะนั้นเอง..... ผมก็ได้ยินเสียงดังอะไรบางอย่าง ที่ท�ำให้ผมต้องหยุดเดิน เสียงเหมือนใครกับใครบางคนก�ำลังทะเลาะกัน เป็นเสียงตวาดของเด็กผูห้ ญิง เสียงดังจนผมได้ยนิ มาถึงด้านหลังพุม่ ไม้ที่ผมยืนอยู่ ผมเห็นกลุ่มเด็กผู้หญิงประมาณ 3 -4 คนก�ำลังพูดคุยกัน และตวาด เสียงออกมา เป็นถ้อยค�ำบางอย่าง ออกมาอย่างเสียงดัง

ในบริเวณที่ ไม่คอ่ ยมีคน เพราะเป็นบริเวณด้านหลังพุม่ ไม้ทขี่ นึ้ ปิดบัง มากพอที่ท�ำให้บริเวณนั้น ดูลับตาคน “ นี่ยายแม่มด ฉันรู้น่ะว่าเธออยู่กับเค้า ก่อนที่เค้า จะหายตัวไปใน วันนั้น เธอมันเป็นผู้หญิงที่ชอบหลอกผู้ชายไปทั่ว ผู้ชายที่เธอ หลอกแต่ละคน ไม่หายตัวไป ก็บ้ากันไปหมด เธอเอาเค้าไปไว้ที่ ไหน บอกมาน่ะ ” เด็กผู้หญิงเริ่มที่จะตวาดเสียงดังขึ้น และถามค�ำถามเดิมซ�้ำอีกครั้ง หวังที่จะได้ค�ำตอบภายในทันที ด้วยอารมณ์ที่ก�ำลังโกรธของเธอ แต่...เด็กผู้หญิงที่ถูกตวาดอยู่นั้น กลับนิ่งเงียบ ไม่ยอมพูดอะไรเลย เธอเป็นเด็กผู้หญิง ผมลอนสีแดง ยาวถึงบ่า ก�ำลังยืนก้มหน้าตัวเอง เหมือนเธอไม่ได้ยินเสียงใดๆ ที่อยู่รอบๆ ตัวของเธอเลย แต่ในความเป็นจริง เธอก�ำลังถูกล้อมรอบไปด้วยกลุ่มเด็กผู้หญิง 3 -4 คน ที่ดูเหมือนจะไม่เป็นมิตร กับเธอเท่าไรนัก ค�ำพูดแรกที่ผมได้ยินเธอพูดตอบออกมา “ นายคนนัน้ เป็นอะไรกับเธอหรอ คนแบบนัน้ หายไปก็ดแี ล้วนี่ ขอโทษ นะ เธอจะไม่มีวันได้พบกับเค้าอีกแล้วล่ะ เค้าหายไปตลอดกาลแล้ว...” “ ยายแม่มด แก...” หญิงสาววิ่งเข้าไปตบ ! หน้า สาวผมแดง ที่ยืน

อยู่ข้างหน้าอย่างแรง หญิงสาวทีต่ ามหาใครคนนัน้ เริม่ ทีจ่ ะลงมือด้วยความโกรธจัดอีกครัง้ ส่วนเด็กผูห้ ญิงผมแดงคนนัน้ ดูเหมือนเธอจะไม่พดู อะไรอีกเลย เธอ ปล่อยให้ตัวเองถูกท�ำร้าย และยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เธอไม่โต้ตอบใดๆ นอกจาก ค�ำพูดที่เธอพึ่งพูดออกไปเเล้วนั้น */ ~ */ ตุ๊ป ! เสียงหนังสือของเธอตกลงพื้น เพราะถูกเพื่อนของหญิงสาวที่ ก�ำลังโกรธจัดคนนั้น ขว้างทิ้งลง ดูเหมือนกลุม่ เพือ่ นของหญิงสาวทีก่ �ำลังโกรธอยู่ ก็มอี ารมณ์โกรธด้วย ไม่แพ้กัน เด็กสาว 3 -4 คน เริ่มที่จะเข้ามารุมท�ำร้ายเธอ เพื่อนของหญิงสาวที่ ก�ำลังท�ำร้ายเธอ อีกสองคนนั้น วิ่งเข้ามาจับแขนของสาวน้อยผมแดงไว้ทั้งสอง ข้างอย่างรวดเร็ว เพื่อที่จะให้เพื่อนอีกคนหนึ่งเข้ามาท�ำร้ายเธอ ในขณะที่เธอ ยังคงยืนนิ่งอยู่ เหมือนเธอไม่พยายามที่จะขัดขืนใดๆ ทันใดนั้นเอง เสียงระฆังก็ดังกังวานขึ้นมา!

เป็นเสียงระฆัง ! ของโรงเรียน ที่ก�ำลังตีดังแกว่งไกวไปมาบนยอด หอคอยสูง ที่มีนาฬิกาเรือนใหญ่ คอยบอกเวลา ที่เด็กนักเรียนจะต้องเตรียม ตัวเข้าเรียนพร้อมกันทุกคน “ พวกเรา อาจารย์ก�ำลังมา ” เพือ่ นอีกคนทีค่ อยดูตน้ ทางตะโกนบอก ข่าว “ พวกเราไปกันเถอะ ไม่อยากโดนทัณฑ์บนอีก ” เสียงเพื่อนผู้หญิง ในกลุ่ม รีบพูดขึ้นมา “ เธอโชคดีน่ะ วันนี้เธอรอดตัวไป คราวหน้าเธอจะโดนหนักกว่านี้ แน่! ” เด็กผู้หญิงพูดกระแทกเสียงแรงๆ โดยเฉพาะค�ำพูดสุดท้าย แล้วก็เดิน ชนสาวน้อยผมแดงที่ก�ำลังยืนอยู่นั้น ออกไปอย่างรวดเร็ว ~*~ ~ * ~ ~ ~ ในขณะนั้น สายลมที่พัดเบาๆ ท่ามกลางความเงียบงั้น เด็กหญิงสาวผมแดงก็ยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ในระหว่างที่กลุ่มเด็ก ผู้หญิงที่พึ่งท�ำร้ายเธอเหล่านั้น ค่อยๆ เดินชนเธอออกไปทีละคน ~*~~~ เด็กสาวยังคงยืนนิง่ อยู่ เเละยังไม่ไปไหนเลย อาจเพราะเธอก�ำลังเจ็บ

อยู่ ด้วยรอยแดงๆที่แก้มของเธอ ~*~~~*~~~~ ทันใดนั้น เสียงระฆัง เสียงสัญญาณการเข้าเรียน เพื่อเตือนเด็กที่ยังไม่เข้า ห้องเรียนในครั้งที่สอง ก็ดังขึ้น ผมตัดสินใจ ค่อยๆ เดินจูงจักรยานของผมไปตามทาง เพื่อหาที่จอด รถจักรยาน ไปตามทางที่มีสระน�้ำหย่อมอยู่ทั้งสองข้างทาง แล้วเดินขึ้นสะพาน ไป ก็จะเป็นที่ส�ำหรับจอดรถจักรยาน ................ ในขณะที่ เธอก�ำลังยืนอยู่หลังพุ่มไม้นั้น ~*~* ~ ~ เธอยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น แม้ว่าเรื่องราวความเจ็บปวดที่เธอพึ่งได้ รับ มาไม่นานจะผ่านไปนานเพียงไร ~*~ ~ * ~ ในขณะนั้น สายลมที่ค่อยๆก�ำลังพัดผ่านไป “ เป็นอะไรรึเปล่า ” นั่นคือ ค�ำพูดเเรกที่ผมเข้าไปพูดกับเธอ

หลังจากทีผ่ มตัดสินใจ หันหลังกลับไป เเละจอดรถจักรยานทิง้ ไว้บน สะพานนั้น ~*~ ~ ในตอนนั้น ~~ ผมลดตัวลง ก้มลงและนั่งลงเก็บหนังสือ ที่กระจัดกระจายของเธอที ละเล่ม และปัดเศษดินทรายที่ติดอยู่กับหนังสือออกให้เธอ ................. แม้เธอยังคงยืนนิ่งอยู่ต่อหน้าผมเหมือนคนไม่รู้สึกอะไร แต่ผมกลับรู้สึกได้ว่าเธอก�ำลังร้องไห้ เธอก�ำลังร้องไห้อยู่ภายในใจ เธอคงก�ำลังร้องไห้อยู่โดยที่ ไม่มีน�้ำตา ผมหยิบหนังสือที่เก็บได้ทั้งหมดส่งคืนให้เธอ พร้อมกับเงยหน้าขึ้นไป เธอยังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น เหมือนไม่รับรู้อะไรเลย จนผมอดที่จะพูดกับเธอไม่ได้ ...(O-O) ... “ ไม่เป็นไรแล้วนะ หนังสือของเธอ...ยังไม่เลอะเท่าไรนะ หนังสือของ

เธอยังโอเค เเล้วเธอละ.. เป็นยังไงบ้าง เจ็บไหม เป็นอะไรบ้างรึเปล่า ” ... ( O-O ) อา.. เธอก็ยงั คงยืนนิง่ อยูอ่ ย่างนัน้ จนผมต้องจับมือของเธอ เเล้วยืน่ หนังสือ ให้เธอไปอย่างนั้น โชคดีที่มือของเธอ ยังพอที่จะจับหนังสือ เป็นสัญญาณตอบ ผม และแล้ว... เสียงระฆังก็ดังขึ้นมา อีกเป็นครั้งที่ 3 ! ผมรีบจูงจักรยานของผมเดินไปที่ลานจอดทันที

เเล้วรีบกลับไปหา

เธอ เพื่อที่จะชวนเข้าห้องเรียนด้วยกัน เเต่.... เด็กผูห้ ญิงทีพ่ งึ่ ยืนอยูไ่ ม่มอี กี แล้ว เธอหายไปเหลือเพียงร่องรอยทีว่ า่ ง เปล่าปราศจากใคร ทันใดนั้นเอง เสียงผู้หญิงที่ ไม่เคยได้ ยินมาก่อน ก็ดังขึ้น เป็นเสียงของอาจารย์ ที่ เด็กผู้หญิงคอยดูต้นทางคนนั้นบอกไว้ก่อนหน้านั้นนั่นเอง

“ นี่นักเรียน เกิดอะไรขึ้นกันจ๊ะ เสียงดังกันจัง ” หลังจากที่เธอไม่ เห็นเหตุการณ์ใดๆ ที่เป็นต้นก�ำเนิดของเสียงก่อนหน้านั้น เธอก็พูดขึ้นมา “ เด็กนักเรียนเข้าห้องเรียนได้แล้วนะจ๊ะ ” เสียงอาจารย์ผู้หญิงพูด “ ครับ ” ตามด้วยเสียงขานรับของผม -----------* * ** * ในวันนี้ เป็นวันที่ผมได้เจอกับเธอ เด็กผู้หญิงที่มีผมสีเเดง เด็กผู้หญิงที่ท�ำให้ชีวิตของผม มีเรื่องราวเเปลกๆเกิดขึ้นมาอย่าง มากมาย ......................................... ~*~ ~

บทที่ 2 เธอ ที่ยังไม่มา... ~~*~ หลังจากที่ผมเดินเข้ามาในอาคารเรียน ~*~~ ผมก็คอ่ ยๆเดินหาห้องเรียนในคาบเเรกของผม ท่ามกลางเด็กนักเรียน ที่ก�ำลังเดินไปมา เเละเตรียมจะเข้าห้องเรียน ด้วยเส้นทางที่ปูพื้นไปด้วยพรมสีเทาอย่างดี ภายในอาคารเรียนใหญ่ ที่มีห้องเรียนอยู่หลายห้อง

โดยมีเลขหน้าห้อง กับป้ายรูปลูกศรกรอบสีทอง

คอยบอกทาง ทีน่ เี่ ป็นโรงเรียนนานาชาติ เกรดเอ ทีม่ ชี อื่ เสียงมาก มีนกั เรียน ประมาณ 3,000 กว่าคน มีตั้งเเต่ระดับ Middle ถึง High School และโรงเรียนแห่งนีย้ งั เป็นโรงเรียนในเครือ มหาวิทยาลัยที่มีชื่อของหมู่บ้านอีกด้วย มีผู้ปกครองจ�ำนวนมาก อยากให้ลูก หลานของตน เข้าเรียนที่นี่ เพราะการได้เข้าเรียน

ที่นี่ ก็เปรียบเสมือนกับการเข้ามหาวิทยาลัยมีชื่อได้ จากสิทธิพิเศษส�ำหรับ นักเรียนโรงเรียนในเครือของมหาวิทยาลัยนั่นเอง แต่การที่จะเข้ามาเรียนที่นี่ ได้ ถ้าไม่ใช่เด็กที่อยู่ในเขตพื้นที่ของหมู่บ้าน ตามนโยบายของโรงเรียน ก็ตอ้ งเข้ามาโดยการสอบ หรือไม่กเ็ ข้ามาโดยการบริจาค เงินทุนให้กับโรงเรียน ซึ่งท�ำให้ภายในโรงเรียนมีเด็กนักเรียนหลายประเภท ปะปนกันไป รวมทั้งผมเองก็เป็นประเภทหนึ่งในนั้น ผมได้สิทธิ์พิเศษจากโรงเรียน ด้วยการเป็นเด็กนักเรียนในเขตพื้นที่ เนือ่ งจากคุณพ่อของผมได้ยา้ ยงาน มาเป็นอาจารย์ประจ�ำมหาวิทยาลัยของหมูบ่ า้ น ที่นี่ ผมจึงต้องย้ายที่อยู่เเละมาเรียนที่นี่ ในเกรด 11 พร้อมกับครอบครัว ท�ำให้ครอบครับของผม ต้องเริ่มต้นอะไรหลายๆอย่างใหม่อีกครั้ง กับการใช้ชีวิตในหมู่บ้านเเห่งนี้ *** ในขณะที่ผมก�ำลังเดินคิดอะไรไป ไม่นานนัก ผมก็เจอเลขห้อง ที่ตรงกับห้องเรียนในคาบเเรกของผม ~~* ~ เเละเมื่อผมเปิดประตูเเละเดินเข้าไป....

............. ผมมองเห็นที่นั่งเป็นชั้นๆ สูงขึ้นไป เเต่ละชั้นมีโต๊ะยาว เเละที่นั่งเรียง ติดกันไป จนเกือบถึงอีกด้านหนึ่งของห้อง คล้ายๆกับห้องประชุมขนาดใหญ่ ที่มี โต๊ะเเละที่นั่งของนักเรียนล้อมรอบอาจารย์ผู้สอน

มีเส้นทางเดินขึ้นไป อยู่ทั้ง

สองฝั่งของห้อง มีเด็กนักเรียน ทัง้ ผูห้ ญิง เเละผูช้ าย ทีเ่ เต่งตัวด้วยเครือ่ งเเบบนักเรียน ถูกต้องบ้างไม่ถูกบ้าง บางคนก็เเต่งตัวมาอย่างเรียบร้อย บางคนก็ใส่ชุดที่เเตก ต่างออกไป ทั้งเสื้อ ที่เข้าชุดกับกระโปรง เเละกางเกงลาย ที่ดูมีสีสัน

เหมือน

ว่า โรงเรียนเเห่งนี้ จะไม่เข้มงวดกับเครื่องเเบบนักเรียนเท่าไรนัก เพียงเเต่ทุก คนต้องมีสิ่งที่บ่งบอกว่าเป็นเด็กนักเรียนของโรงเรียน นั่นคือ เสื้อคลุม ที่เเสดง สัญลักษณ์ของโรงเรียน เเละเข็มกลัดของโรงเรียนที่บอกชั้นปี ~~* ~ เมื่อผมเริ่มมองขึ้นไปเพื่อหาที่นั่งเรียน ผมเห็นเด็กนักเรียนนั่งอยู่กัน เป็นกลุ่มๆ มีอยู่เกือบเต็มทุกชั้น บางกลุ่มก็มีเเต่เด็กผู้ชาย บางกลุ่มก็มีเเต่เด็กผู้ หญิง เเละบางกลุ่มก็มีทั้งเด็กผู้ชายเเละผู้หญิง หรือบางคนก็ไม่ได้เข้ากับกลุ่ม ไหนเลย คงไม่เเปลกอะไร กับโรงเรียนใหญ่เเห่งนี้ ที่มีเด็กนักเรียนเเตกต่างกัน

อยู่เป็นจ�ำนวนมาก จะมีเพื่อน เเละมีการเเบ่งกลุ่มกันอยู่มากมาย เว้นเเต่ .. ผม ซึ่งเป็นเด็กนักเรียนใหม่ ยังคงไม่มีกลุ่ม เเละไม่มีเพื่อนที่สามารถ คุยด้วย หรือนั่งใกล้ด้วยเลย ได้เเต่เดินขึ้นไปเพื่อหาที่นั่ง ที่อยู่ชั้นถัดไป ~ ~ * ~ *~ ~ ท่ามกลางเด็กนักเรียน ที่ก�ำลังพูดคุยกัน ผมค่อยๆเดินขึ้นบันได เพื่อหาที่นั่งชั้นที่เหลืออยู่ ด้านหลังสุด (O_ O) เเละในขณะที่ผมก�ำลังจะนั่งลงนั้น เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น ! ตามด้วยเสียงเดิน ด้วยรองเท้าส้นสูง ของผู้หญิงวัยกลางคน ที่ก�ำลัง เดินไปบริเวณหน้ากระดานของอาจารย์ผู้สอน อา.. เธอคืออาจารย์คนเดียวกับที่ผมเจอตอนที่อยู่ในสวนตอนนั่นเอง อาจารย์ผู้หญิง เดินเข้ามาพร้อมกับทักทายนักเรียน “ สวัสดีจ้า นักเรียนทุกคน ขอต้อนรับสู่การเปิดเรียนใหม่ ที่ทุกคนรอ

คอยนะจ๊ะ ” (>o<) โฮ่ เสียงนักเรียนเริ่มดังขึ้น หลังจากค�ำทักทายเเรกนั้นจบลง ดูเหมือนเด็กนักเรียนเกือบทั้งชั้น จะช่วยกันโฮ่ร้องออกมา จนเสียงดัง มากขึ้นไป เเต่เป็นเสียงดังด้วยความสนุกสนาน มากกว่าความรู้สึกที่ ไม่พอใจ เเต่ทันทีที่ อาจารย์สาว เริ่มกวาดสายตามองไปที่เด็กนักเรียนที่อยู่ข้าง หน้านั้น ท�ำให้เด็กนักเรียนหน้าชั้นนั้น เงียบลง เเละทุกคนก็ค่อยๆเงียบลงไป “ เอาล่ะจ้ะ ” “ วันนี้เราจะมาแนะน�ำตัวกันหน่อยนะจ๊ะ ” “ อาจารย์ชอื่ อาจารย์ ลอเรนซ์ ทอร์สนั นะจ๊ะ ยินดีที่ ได้รจู้ กั นักเรียน ทุกคนจ๊ะ ” อาจารย์สาวกล่าวค�ำเเนะน�ำตัว พร้อมกับค่อยๆมองไปที่เด็กนักเรียน ภายในห้องเรียน เเล้วเธอก็พูดต่อออกมา “ อาจารย์คดิ ว่า เด็กนักเรียนในห้องนี้ อาจจะมีหลายคนทีร่ จู้ กั อาจารย์ เเล้ว เเละก็มีอีกหลายคนที่อาจจะลืมอาจารย์ไปเเล้วเช่นกัน ” “ เพราะฉะนั้น ก่อนที่เราจะเริ่มเรียน เราจะมาทวงคืนความทรงจ�ำ ที่ลืมกันไป กันก่อนนะจ๊ะ ”

“ ด้วยการเรียกชื่อและก็กล่าวค�ำแนะน�ำตัวกันทีละคน จ๊ะ ” อาจารย์ผู้หญิงพุด พร้อมกับมีรอยยิ้มออกมา ดูเหมือนว่า การทีเ่ ธอพูดด้วยท่าทาง เเละน�ำ้ เสียงทีเล่น กับเด็กนักเรียน มากกว่าที่จะดูจริงจัง ท�ำให้เด็กนักเรียนเริ่มที่จะสนใจเธอ เเละต่างก็เริ่มตั้งใจฟัง มากขึ้นไป เเล้วผมก็เห็นเธอหยิบกระดาษ ทีด่ เู หมือนว่าจะเป็นรายชือ่ ของนักเรียน

ทั้งชั้นขึ้นมา พร้อมกับหยิบปากกาสีเเดง ด้ามยาวปลายขนนกนั้น ไว้คอยเช็คชื่อ นักเรียน “ เริ่มกันเลยนะจ๊ะ ” “ นาย ... ” “ มาครับ ” เสียงตอบรับ เมื่ออาจารย์สาวเรียกชื่อ เเล้วนักเรียนที่ถูกเรียกนั้น ก็เริ่มลุกขึ้นเเนะน�ำตัว มีนกั เรียนอีกหลายคนในชัน้ เริม่ ค่อยๆทยอยเเนะน�ำตัว ตามการเรียก ชื่อของอาจารย์ บางคนก็เเนะน�ำตัวสั้นๆ ด้วยความเขินอาย บางคนก็เเนะน�ำตัวเองด้วยการเล่ายาวไปถึงต้นตระกูลของครอบครัว

บางคนก็เเนะน�ำไปจนถึงเรื่องเเฟชั่น ที่ตัวเองชอบ บางคนก็เเนะน�ำถึงขนมหวาน หรืออาหารที่ตัวเองชอบทาน บางคนก็เล่าเรื่องอะไร ที่ ไม่เกี่ยวกับตัวเองเลย ยกเว้นชื่อของตัวเอง ที่เเนะน�ำไปตั้งเเต่ตอนเเรกนั้น บางคนก็เล่าเรื่องตลกของตัวเองให้นักเรียนทั้งชั้น ข�ำขันกัน บางคนก็ไม่ได้พูดอะไรเลย นอกจากเสียงขานรับ เเล้วก็พูดชื่อของตัว เอง ดูเหมือนว่า ในห้องเรียนนี้ จะมีเด็กนักเรียนอยู่หลายประเภท เเต่ละ คน ต่างก็เเสดงความเป็นตัวของตัวเองออกมาอย่างชัดเจน ทุกคนพยายามที่จะ ท�ำให้เพือ่ นๆในห้องรูจ้ กั ใช้เวลาสัน้ บ้าง นานบาง บางคนก็พดู นานมาก จนเพือ่ น ที่นั่งข้างๆบอกให้พอ บางคนก็เเทบไม่พูดอะไรเลย คงเพราะวันนี้เป็นวันเเรก ของการเรียน มีทั้งเด็กที่พึ่งเข้ามาใหม่ ที่ยังไม่รู้จักใคร เหมือนกับผม เเละเด็ก เก่าที่คงพึ่งจะได้เจอเพื่อนที่อยู่ในกลุ่ม หลังจากปิดเทอมไป ซึ่งคงมีเรื่องมากมาย ในช่วงที่หยุดไป ที่อยากมาเล่าให้เพื่อนๆฟัง ~ ~ * / ~ *~ ~ ในการเรียนวันเเรกนี้ เด็กนักเรียนยังคงใช้เวลาเเนะน�ำตัวกันเเละกัน

มากน้อยต่างกันไป อยู่กับท่ามกลางเสียงขานรับ ที่ยังคงมีต่อไป “ นาย ... ” “ มาครับ ” เสียงตอบรับล�ำดับถัดไป “ นางสาว ... ” “ มาค่ะ ” เสียงตอบรับค่อยๆ ไล่มาเรื่อยๆ มีทั้งเสียงตอบรับ ที่เเสดงว่าเด็กคนนั้นมา กับมีทั้งความเงียบ ที่เเสดงว่าเด็กคนนั้นไม่มา จนกระทั่ง... “ มายด์ มายดี้ แอนเดอร์สัน ” เสียงของอาจารย์เรียกชื่อของผม “ มาครับ ” “ อ้าว.. เป็นนักเรียนใหม่ของเรานี่จ๊ะ พึ่งเข้ามาในเกรด 11 นี่ใช่ไหม จ๊ะ ” ผมเห็นอาจารย์พูดเเล้วค่อยๆ ดูรายงานของเด็กนักเรียนพร้อมกับจับ แว่นตากรอบสีแดงสวยของเธออยู่นาน เเล้วเธอก็เงยหน้าขึ้นมา เธอมองมาที่ผม เเล้วก็พูดว่า “ เอาละจ๊ะ เด็กนักเรียนใหม่ ลองแนะน�ำตัว ให้เพือ่ นๆ ได้รจู้ กั หน่อย

ซิจ๊ะ ” เสียงของอาจารย์สาวพูดขึ้น เเล้วเธอก็ยิ้มออกมา ท�ำให้ผมเป็นที่สนใจ ของเด็กนักเรียนที่อยู่ในห้องไปด้วย “ ยืนขึ้นหน่อยซิจ๊ะ เอาล่ะจ้ะทุกคนเงียบ.. จ๊ะ ” “ มายด์ เด็กนักเรียนใหม่ของเราจะกล่าวแนะน�ำตัวแล้วนะจ๊ะ ” เเล้วผมก็ยืนขึ้น กล่าวค�ำเเนะน�ำตัวกับเพื่อนๆที่อยู่ในชั้นเรียนเหมือน กับนักเรียนทั่วๆไป “ ผม มายด์ มายดี้ เเอนเดอร์สัน ครับ เรียกชื่อสั้นๆ ว่า มายด์ ครับ ........................................... ................................ ........................................ ” ~ ~ * ~ *~ ~ หลังจากที่ ผมกล่าวค�ำเเนะน�ำตัวจบ ท่ามกลางเด็กนักเรียน ที่ฟังบ้าง เเละก็ไม่ได้ฟังบ้าง ซึ่งก�ำลังรอเรียกชื่อของตัวเองอยู่นาน ในช่วงเวลาที่อาจารย์ เงียบไป จนมีเสียงเด็กนักเรียนที่อยู่หน้าชั้น พูดออกมา “ อาจารย์ ขา.. เป็นอะไรรึเปล่าค่ะ เรียกชื่อต่อไปเถอะค่ะ ”

“ อะ โทษที ..จ้า ” เเล้วอาจารย์ก็เริ่มที่จะขานชื่อเด็กนักเรียนคนถัดไป “ นางสาว แคร์ ........... ” “ นางสาว แคร์ แครีน ........ ” เสียงอาจารย์เรียกชื่อเป็นครั้งที่สอง ............... “ แคร์ แครีน เเอนฟาล์เน่ อยู่ไหมจ๊ะ ” อาจารย์เรียกชื่ออีก เป็น ครั้งที่สาม ยังคงไม่มีเสียงตอบรับใดๆ ท่ามกลางเด็กนักเรียน ที่ก�ำลังรอการเรียกชื่อ อย่างน่าเบื่อ “ ไม่มาหรอจ๊ะ ” เสียงของอาจารย์ถามเด็กนักเรียนที่อยู่ข้างหน้าห้องเรียน “ สงสัยเธอจะป่วยอีกตามเคยล่ะค่ะ อาจารย์ ” เสียงนักเรียนที่รู้จัก เธอ คนหนึ่งบอกกับอาจารย์ “ อาจารย์ เริ่มเรียกชื่อหนูเร็วๆ ซิคะ ” “ หนูอยากจะเล่าเรื่องของหนูบ้าง.... เเล้วค่ะ ” “ เธอคนนี้ ไม่มาหรอกค่ะ ” เสียงพูดของเด็กอีกคน พูดเสริม

“ จ้า ” “ นางสาว .... ” .................. .......................... ~ * ~ *~ ~ ท่ามกลางการแนะน�ำตัวของเพือ่ นๆทัง้ ห้อง ทีด่ เู หมือนจะไม่มใี ครสนใจ เด็กนักเรียนที่มีชื่อถัดไปจากผมเท่าไรนัก เเต่ส�ำหรับผม ในอนาคต เธอมีความ ส�ำคัญมากส�ำหรับผม เพราะเธอเป็นคนที่ท�ำให้ชีวิตของผมค่อยๆเปลี่ยนไป ................. ............. ~~* ~/ ~ ~ หลังจากชั่วโมงเรียนในคาบเเรก ได้จบลง เด็กนักเรียนก็เริ่มย้ายไปเรียนวิชา ที่ตัวเองเลือกเรียน ในคาบเรียน ต่อไป เเละต่อไป กับการเรียนวันเเรก ที่มีไม่มากนัก ส่วนมากเป็นการเเนะน�ำ ตัวของอาจารย์ผู้สอนกับเด็กนักเรียน ~~* ~

เเล้วเวลาในโรงเรียนก็ค่อยๆผ่านไป จนจบการเรียนในวันนี้ของผม .........~..~..~......... ผมขี่จักรยานกลับมาถึงที่บ้าน เเละน�ำไปจอดไว้ข้างสวนเล็กๆ ที่เดียว กับในตอนเช้า ..........~ ~ ~ ~.......... .....

บทที่ 3 น้องสาวของผม ~~* ~/ ~ ณ บ้านที่มีสวนหย่อมเล็กๆ “ กลับมาแล้วครับ ” ผมบอกกับทุกคนในบ้าน หลังจากที่เปิดประตูเข้าไป ~~* ~ “ กลับมาแล้วหรอจ๊ะ ” เสียงคุณเเม่ ดังออกมาจากในครัว ................... “ วันนี้เป็นยังไงบ้างจ๊ะ กับโรงเรียน ใหม่.. ได้เพื่อนใหม่บ้างรึยัง ” คุณแม่ถามผม ทันทีที่ผมเดินเข้าไปหา ใน ขณะที่ เธอก�ำลังวุ่นอยู่กับการท�ำครัว ซึ่งคุณเเม่ของผมเป็นคนชอบท�ำอาหาร มาก เธอชอบใช้เวลาว่างอยูใ่ นครัว เพือ่ คิดค้นสูตร

เด็ดต่างๆของเธอเองอยู่เสมอ ~~* ~ “ ก็ดีนะครับ โรงเรียนค่อนข้างใหญ่ ส่วนเพื่อน..หรอครับ ” ผมนิ่ง เงียบไปสักพัก แล้วก็ตอบคุณแม่ออกไป “ ยังไม่มีเลยครับ ” “ พึ่งผ่านไปในวันแรกเอง ยังไม่รู้จักใครมากเท่าไรหรอกครับ ” ผมพูดเเก้ตวั เเล้วก็ยมิ้ ออกมา กับความจริง ทีว่ า่ วันนีย้ งั ไม่ได้พยายาม ท�ำความรู้จักกับใครเลย ~* ~ “ แล้วคุณพ่อยังไม่กลับมาหรอครับ ” ผมถามกับคุณแม่ หลังจากทีย่ งั ไม่เห็นใครเลย นอกจากคุณเเม่ทอี่ ยูใ่ น ครัว “ คุณพ่อหรอจ๊ะ ยังไม่กลับมาเลยจ้ะ ” “ คุณพ่อท�ำงานอีกแล้วหรอครับ ” คุณแม่ยิ้ม แล้วก็พูด ว่า.. “ จ้ะ ” “ อืม.. ช่วงนี้คุณพ่อท�ำงานหนักจังเลยนะครับ คุณเเม่ไม่เป็นห่วงบ้าง

หรอครับ ” ผมถามคุณเเม่ ถึงคุณพ่อที่เอาเเต่ท�ำงาน หลังจากที่ย้ายมา “ ไม่จ๊ะ ” คุณเเม่พูด เเล้วก็ยิ้มออกมา “ จริงๆ ก็ท�ำงานหนักได้น่ะ เเต่.. ถ้าเจ้าชู้ล่ะก็น่าดู ” เสียงคุณแม่พูดกับตัวเองเบาๆ เเต่ท�ำให้คนที่ ได้ยิน อดที่จะหัวเราะ ออกมาไม่ได้ “ อา.. น้องกลับมาแล้วนะจ๊ะ วันนี้ช่วยดูแลน้องด้วยนะจ๊ะ ” “ ท�ำไมหรอครับ ” ผมถามคุณแม่ด้วยความสงสัย ซึ่งผิดปกติกับที่ น้องไม่ชอบให้ใครดูแล “ น้องกลับจากโรงเรียน เเล้วก็เอาอยู่แต่ในห้อง ไม่ออกไปไหนเลย ไม่รู้เป็นอะไรรึเปล่า ไม่รู้เพื่อนใหม่เป็นยังไงบ้างนะ คงจะยังปรับตัวไม่ได้น่ะจ้ะ ” “ หรอครับ ” ค�ำพูดของคุณแม่ ท�ำให้ผมเริ่มที่จะเป็นห่วงน้องสาว ขึ้นมาเหมือนกัน .......... ก๊อก ก๊อก..

เสียงผมเคาะประตูหน้าห้องนอน “ มิลนี่ อยู่รึเปล่า พี่มายด์นะ ” “ ค่ะ..”

เสียงน้องสาวของผมตอบกลับมา ด้วยน�้ำเสียงที่อ่อนแรง

“ เป็นอะไรรึเปล่า ” ผมถามเธอหลังจากได้ยินเสียงขานรับ “ ไม่เป็นไรค่ะ ” “ พี่เข้าไปได้ไหม ” “ มิลนี่ อยากอยู่คนเดียวค่ะ อย่าเข้ามานะคะ ขอโทษนะคะพี่มายด์ ” สาวน้อยผมเปีย เธอยังคงอยู่ในห้องนอนพร้อมกับความเศร้า ที่ต้อง จากหมู่บ้านเก่าของเธอมา อาจเป็นเพราะ น้องสาวของผมยังคงคิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่า และ เธอยังคงไม่ชินนัก กับการที่ต้องมาอยู่ในหมู่บ้านใหม่เเห่งนี้ ท�ำให้น้องสาวที่แสนจะร่าเริง และสนุกจนบางครั้งแทบท�ำให้ทั้งบ้าน วุ่นวาย ในตอนนี้เธอกลับเงียบ และเก็บตัวอยู่เเต่ในห้องนอนตลอดช่วงเวลา ที่เราย้ายมา “ มีอะไร ก็บอกพี่ ได้นะ ” ผมบอกกับน้องสาว ก่อนที่จะเดินออกมา จากหน้าประตูห้องของเธอ

เเล้วเปิดประตูเข้ามาในห้องของผม ที่อยู่ตรงข้าม ใกล้กับบันไดทาง เดิน ภายในห้องที่เต็มไปด้วยหนังสือมากมาย ที่เก็บเรียงเป็นชั้นๆ ดูแล้ว ยังคงสวยงาม กับหลากหลายสีสันในแต่ละเล่มของสันหนังสือ ห้องสีขาว กับเตียงที่กว้างพอส�ำหรับนอนเพียงคนเดียว หน้าต่างกับ ประตูระเบียง ที่อยู่แต่ละด้าน กับม่านสีฟ้าอ่อน ที่บังแดดจากระเบียงหน้าบ้าน ผมวางกระเป๋าสะพายข้าง ลงบนโต๊ะเขียนหนังสือ เเล้วนั่งลงบนเก้าอี้ มองดูตุ๊กตาที่อยู่บนหัวเตียงนอนของผม เป็นตุ๊กตาแม่มด ที่คุณยายให้ผม ในตอนเด็ก ตุก๊ ตาแม่มด ใส่หมวกทรงกรวยยาวสีด�ำ ปีกหมวกยาวปิดใบหน้าครึง่ หนึ่งให้ดูลึกลับ กับเสื้อคลุมสีด�ำที่ติดตัวตุ๊กตามา ดวงตาใสๆของตุ๊กตา เวลา ที่มองดู ท�ำให้รู้สึกว่า เธอเองก็ก�ำลังมองดูผมอยู่ด้วยเหมือนกัน ตุก๊ ตาเป็นของทีร่ ะลึกเพียงอย่างเดียวจากคุณยายทีเ่ สียไป ตัง้ เเต่สมัย ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก เเต่ก็ยังพอจดจ�ำเรื่องราวเกี่ยวกับคุณยายได้อยู่เสมอ คุณยายมักจะเล่าเรือ่ งเกีย่ วกับเเม่มดให้ผมฟังเสมอ ท�ำให้ตอนเด็กผม คิดว่า เเม่มดคงมีอยู่จริงๆ ในโลกความจริงใบนี้ เเต่เมื่อเวลาผ่านไป ผมถึงรู้ว่า

เรื่องราวเกี่ยวกับเเม่มดที่คุณยายเล่าให้ฟังนั้น เป็นเพียงเเค่เรื่องเล่า หรือเรื่อง ในนิยาย ที่ ไม่มีทางเป็นไปได้ เเละไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงเรื่องเล่าที่ผู้ใหญ่มักเล่า ให้เด็กฟัง เพื่อเป็นนิทานก่อนนอนเท่านั้นเอง เเต่การมองดูตกุ๊ ตานัน้ ก็ท�ำให้ผมรูส้ กึ สบายใจ ที่ ได้นกึ ถึงคุณยาย คุณ ยายที่มักจะใจดีกับผมเเละน้องสาวเสมอ

ผมเองก็ยังคงคิดถึงนิทานที่คุณยาย

เล่าให้ฟัง อยุ่เสมอ ~~* ~ ............................ “ ทานข้าวได้แล้วจ้า เด็กๆ ” คุณแม่เรียกผมกับน้องสาว ~*~/~*~ ~ ผมจึงเคาะเรียกน้องสาว ที่อยู่ในห้อง เพื่อลงไปทานข้าวด้วยกัน “ มิลนี่ ... ” “ มิลนี่ ไม่ทานหรอกค่ะ มิลนี่อยากอยู่คนเดียวค่ะ ” “ งั้น ให้พี่เอาขึ้นมาให้ไหม ” “ ไม่เป็นไรค่ะ มิลนี่ ไม่หิวจริงๆ ขอบคุณนะคะ เเต่ตอนนี้มิลนี่ อยาก จะอยู่คนเดียวจริงๆค่ะ ” เสียงน้องสาวยังคงยืนยันที่จะไม่ลงไปกินข้าว เธอ

ยังคงยืนยันอยากที่จะอยู่คนเดียวในห้อง ดูเหมือนว่า การย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านใหม่เเห่งนี้จะท�ำให้หลายๆอย่าง ไม่เหมือนเดิมเลยจริงๆ ผมจึงต้องลงมาเพียงคนเดียว เสียงคุณแม่ก�ำลังพูดคุยกับใครคนหนึ่งทางโทรศัพท์ ที่อยู่ในมือ...จน คุณ แม่วางสายลง “ คุณพ่อหรอครับ ” “ จ้า คุณพ่อพึ่งโทรมาบอกว่า วันนี้คงต้องอยู่ท�ำงานจนดึกอีกตาม เคย..น่ะจ้ะ ” “ หรอครับ คุณพ่อท�ำงานดึกอีกแล้ว ซินะครับ ” ผมพูดออกมาเหมือน เป็นเรื่องปกติไปเเล้ว ตั้งเเต่ที่เราย้ายมา คุณพ่อมักจะกลับบ้านดึก ตั้งเเต่ย้ายที่ท�ำงาน ซึ่งไม่เหมือนกับตอนที่ เรายังอาศัยอยูท่ บี่ า้ นเก่า ทีค่ ณ ุ พ่อมักจะรีบกลับบ้าน เพือ่ มาอยูเ่ ป็นเพือ่ นคุณเเม่ เเล้วก็ใช้เวลาอยู่กับครอบครัวเสมอ

~~* ~

ในเย็นวันนี้ กับการรับประทานอาหาร..ที่ดูจะเงียบเหงา

อาหารที่คุณแม่ท�ำ ยังคงมีรสชาติดีเหมือนเดิม เรานั่งทานกัน โดยที่ คุณแม่ยังคงบ่นเป็นห่วงน้องสาวอยู่ตลอดระหว่างทาน ~*~ /~*~~ ท่ามกลางแสงไฟสีขาวจากหลอดไฟ ที่ส่องสว่างลงบนโต๊ะอาหาร และแสงจากดวงตะวันที่ก�ำลังค่อยๆ เลือนหายไป.. ท�ำให้บรรยากาศที่ มีอยู่ภายนอก เริ่มดูวังเวงขึ้นมา มีเเต่ความเงียบที่ค่อยๆ เงียบลง /~*~~ จนช่วงเวลาของมื้อเย็นได้ผ่านไป ผมเดินขึ้นมาชั้นบน เพื่อเข้าห้องนอนของผม ในขณะที่คุณเเม่ยังคง นั่งรอคุณพ่อ อยู่ที่ชั้นล่าง เเละน้องมิลนี่ ยังคงเก็บตัวอยูแ่ ต่ในห้องนอน ไม่พบหน้าใครๆ ท�ำให้ ภายในบ้านยิ่งดูเงียบไม่มีเสียงใดๆ ส่วนห้องของผม ที่อยู่ใกล้กับบ้านหลังข้างๆ ยังคงได้ยินเเต่เสียงของ ลม ที่พัดเข้ามาจากทางหน้าต่าง กับเสียงไหวของต้นไม้ ที่อยู่ข้างบ้าน ที่ถูกลม พัดเอนไปมาตามแรงลม... ~*~~

ท�ำให้รู้ว่า.. บ้านหลังข้างๆ ของเรา ก็ดูเงียบเหงาอยู่เหมือนๆกัน ท่ามกลางความ เงียบเหงานัน้ เป็นความเงียบเหงาเดียวกันกับในทุกคืนทีผ่ า่ นมา ตัง้ แต่ทเี่ ราย้าย มาอยู่ในหมู่บ้านเเห่งนี้ ........ ~* ~

~ /~*~

บทที่ 4 คืนแห่งการพบเจอ ~ /~*~~

หลังจากที่คุณพ่อได้กลับมาบ้าน เเละก�ำลังนั่งคุยกับคุณเเม่ ที่อยู่ชั้น ล่าง ในช่วงเวลาที่พระอาทิตย์ได้ลับขอบฟ้าไปนานเเล้วนั้น ~* ~ ผมยังคงอยู่ในห้องนอนของผม ท่ามกลางท้องฟ้าทีค่ อ่ ยๆมืดลง กับความหนาวเย็นของอากาศทีม่ าจาก ภายนอกหน้าต่าง ที่ก�ำลังค่อยๆเพิ่มขึ้นมา ~*~~ ผมก�ำลังนัง่ เขียนหนังสือ จดบันทึกบางอย่างลง ในสมุดประจ�ำวัน หลังจากทีผ่ มได้เผลอนอนหลับไป กับช่วงเวลาหนึ่งนั้น เเละตืน่ ขึน้ มาบนเตียงนอน ทีอ่ ยูภ่ ายใน ห้อง ใกล้กบั โต๊ะทีอ่ ยูด่ า้ นหน้าของหน้าต่าง ซึง่ เมือ่

มองออกไปเป็นห้องของใครบางคน ห้องทีม่ หี น้าต่างใส่มา่ นทึบหนา ปิดอยูต่ ลอดเวลา มีเพียงเเสงไฟลางๆ อยู่ภายในห้องที่เงียบสนิท จนดูเหมือนไม่น่าจะมีใครอยู่ในห้องนั้นเลย กับในความเงียบที่มาจากบ้านข้างๆนั้น หลังจากที่ผมตื่นขึ้นมา ผมยังคงนั่งท�ำงานอยู่กับโต๊ะหนังสือ อยู่ภายในห้องนอน จนเป็นช่วงเวลาทีท่ อ้ งฟ้าค่อยๆเริม่ มืดสนิทลง เเละทุกคนในบ้าน ต่าง ก็เข้านอนกันไปเเล้วนั้น ~*/~ ผมก็เริ่มพักจากการเขียนบันทึกนั้น “ กี่โมงแล้วน่ะ ” ผมเอื้อมมือไปหยิบนาฬิกาเรือนเล็ก ที่อยู่บนหัวเตียงนอนขึ้นมา ( กับนาฬิกาบอกเวลา ที่ท�ำให้รู้ว่า ท�ำไมทุกอย่างจึงดูมืดลง เพราะอีก ไม่นานก็จะถึงเวลาเที่ยงคืน ) ~ ~/ * ~ เป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ท้องฟ้าค่อยๆมืดลง มืดลง มืดลงจนมืดสนิทลงไป ด้วยเมฆหมอกหนาสีด�ำ กับบรรยากาศ

ภายนอกที่ ไม่มีเเสงใดๆ เเม้เเต่เเสงจากดวงจันทร์ เเละในตอนนั้น ช่วงที่ก�ำลังจะถึงเวลาเที่ยงคืน ผมเริ่มเห็นอะไรบางอย่าง .... ~/ * ~ ผมเห็นแสงไฟสีส้ม แดงๆ จางๆ กับเงาของอะไรบางอย่าง ลอดผ่าน เข้ามาในห้องของผม เงาที่ก�ำลังเต้นไปมาอยู่บนผนังห้อง ตามแสงไฟที่ ไหวไปมานั้น ท�ำให้ผมเริ่มสนใจ เเละพยายามมองออกไป.... ออกไปภายนอกหน้าต่าง ...เพื่อจะหาที่มาของเงาจากเเสงนั้น เเละสิ่งที่ผมเห็น คือ *~ แสงไฟจากเปลวเทียน ที่ก�ำลังส่องสว่าง ใครสักคนก�ำลังจุดไฟ ต่อให้กับเทียนที่มีขนาดเล็ก เเละขนาดใหญ่ เป็นเทียนสวย ที่มีมีสีสันสวยงาม หลากหลายสี เรียงต่อๆกันหลายเล่ม อยู่ที่ ระเบียงบ้านข้างๆ เป็นเด็กผูห้ ญิงคนหนึง่ ซึง่ เธอก�ำลังท�ำอะไรบางอย่างอยู่ และดูเหมือน

เธอก�ำลังพูดคุยอยู่กับใครสักคนหนึ่ง ซึ่งการพูดกับใครสักคนนั้น ก็คงไม่น่า แปลกอะไร คงเเปลกก็เเต่เพียง... ในบริเวณนัน้ ไม่มใี ครเลย นอกจากเธอ มีเพียงเธอ เธอเพียง คนเดียว.. เเล้วผมก็เห็นเธอก�ำลังหยิบอะไรบางอย่างขึ้นมา เป็นเหมือนแผ่น กระดาษใบเล็กๆ

พลิ้ว.... ////* / / / / / ~ / / / / / /// //~/

เสียงลมพัด พัดมาเกือบท�ำให้เปลวไฟจากเทียนที่เธอจุดไว้นั้นเกือบ ดับลง เเละยังท�ำให้กระดาษที่สาวน้อยถืออยู่ในมือนั้น ถูกพัดหลุดลอยออกไป จากมือของเธอ กระดาษสีขาวแผ่นเล็กๆนั้น ล่องลอยขึ้นไปตามสายลม ค่อยๆล่อง ลอยไป ล่องลอยขึ้นไป ~/~ / ~

~ ~/~/~_/~

แผ่นกระดาษล่องลอยไปมาสลับกันระหว่างแรงลมทีพ่ ดั มัน กับตัวมัน เองทีต่ า้ นลม ราวกับว่ากระดาษเเผ่นนัน้ ก�ำลังพยายามต้านลมลอยตัวให้สงู ขึน้ ไป ด้วยตัวของมันเอง และเมื่อลมค่อยๆอ่อนลง แผ่นกระดาษที่พึ่งจะอยู่ในมือของสาวน้อย คนนั้น ก็ก�ำลังค่อยๆลอยตกลงไป ห่างจากหน้าต่างห้องของผมที่อยู่ไม่ไกล พลิ้ว..เสียงลมพัดครั้งที่ 2 ที่มาคนละทิศทาง ท�ำให้ต้นไม้ละแวกนั้น เอนตัวไปตามลม

เเละพัดกระดาษให้ค่อยๆ ลอยห่างออกไป จนอยู่ระหว่าง

หน้าต่างห้องของผม กับห้องของเธอ เเละเมื่อกระดาษเล็กๆเเผ่นนั้น ก�ำลังร่วงลงไป ในตอนนั้นเอง.. พลิ้ว... ////* ~~/////~/~/~ เสียงลมพัด ครั้งที่ 3 ท�ำให้ต้นไม้รอบๆ เอนตัวไปในทิศทางตรงข้ามจากเดิม ลมที่พัด..ตี กระดาษขึ้นมา และพัดกระดาษลอยเข้ามาที่หน้าต่างของใครบางคน ผมนัน่ เอง กระดาษพัดเข้ามาทีอ่ มุ้ มือของผม มือของผมทีจ่ �ำเป็น ต้อง

รับกระดาษเเผ่นนั้นไว้ เพราะลมที่พัดเข้ามาในมือนั้น (*_*)

//

~~ *~ //

~*

//~~

(O_O)

.................................................... กระดาษเล็กๆเเผ่นนั้น ได้มาอยู่ในมือของผมโดยที่ ไม่ได้ตั้งใจ …………………………………….. ~ * ~ / ~~ กับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น ~ */ ~ ~ ทุกอย่างในตอนนั้น ทั้งการล่องลอยของกระดาษ ~* / ~ ~

ทั้งต้นไม้ที่ ไหวไปตามแรงลม

ทุกๆอย่าง ดูบังเอิญ เเละรวดดเร็วเกินไปเหลือเกิน มากกว่าที่จะเชื่อ ว่าทุกอย่างเกิดขึ้นจริงๆ ด้วยเวลาเพียงไม่นาน.. ~ * ~ / ~~ ในตอนนั้น ผมและเธอต่างมองหน้ากัน

~*~/~

ภาพเด็กผู้หญิง ผมยาวสีด�ำ ใส่ชุดนอนสีขาวยาว ด้วยลวดลายสีชมพู สะท้อนกับแสงไฟจากเปลวเทียน ท�ำให้เห็นใบหน้าของเธออย่างชัดเจน เธอ... เธอที่ช่างเหมือน .... เหมือนกับใครสักคนหนึ่ง ที่คุ้นเคย เหมือนกับ... ใครคนหนึ่งที่ ไม่ได้เจอมานาน ~*~*/~~ เเละดูเหมือนว่า... เธอจะตกใจในทันทีที่เธอรู้สึกตัว และรู้ว่ามีคนก�ำลังมองเธอ เธอรีบเป่าเปลวไฟที่อยู่บนเทียนทุกเล่ม ที่เธอจุดไว้ แสงจากเปลว เทียน

ที่ช่วยไล่ความมืดได้ไม่นานนั้นก็ค่อยๆ ดับลงไปทีละดวง ทีละดวง

ราวกับดาวที่ก�ำลังค่อยๆดับเเสงตัวเองลงไป ปัง ! เสียงเธอปิดประตูหน้าระเบียงห้องของเธอ ~*~/

เเละเเล้วแสงไฟในห้องของเธอก็ดบั ไป ท่ามกลางแสงทีเ่ หลืออยูใ่ นห้อง ของผมเพียงห้องเดียว ไม่มีเสียงใดๆ อีกเลย มีแต่เสียงของความเงียบและความมืด ที่ยัง คงอยู่เป็นเพื่อนผมเพียงคนเดียวตลอดในค�่ำคืนนี้ ในเศษกระดาษสีขาวนั้น มีข้อความอะไรบางอย่างเขียนไว้อยู่ และ ข้อความในกระดาษนั้น ยังคงอยู่ในมือของผม เธอก�ำลังท�ำอะไรบางอย่างอยู่ เหมือนเป็นพิธีกรรม เธอจุดเทียนเเล้ว ก็พูดอะไรออกมา คล้ายกับการท่องคาถาบางอย่าง คาถาบางอย่าง... ที่เธอท�ำกับกระดาษที่มีข้อความนั้น ..................................................... ในค�่ำคืนนี้ ผมยังคงถือกระดาษเเผ่นเล็กๆใบนั้น เเละคงอยู่กับความสงสัย ไป กับความหมายอะไรบางอย่าง ในกระดาษที่มีอยู่ในอุ้มมือนั้น ไปตลอดเกือบทั้ง ค�่ำคืน ~*~*/

กับข้อความในกระดาษที่ลอยมาตามลม ... กับข้อความที่เธอเขียนนั้น ... ~*~/ เธอหมายความว่ายังไงกันน่ะ .... ~*~/~ .................................. และแล้วเรื่องราวทุกๆอย่าง ก็ค่อยๆเริ่มต้นขึ้น กับชีวิตใหม่ในหมู่บ้าน แห่งนี้ กับคืนที่ ได้พบกับเธอ.... เธอ.... เด็กผู้หญิงที่มีผมยาวสีด�ำ ~*~/~

~* / ~ ~ .........

บทที่ 5 ชื่อของเธอ คือ... เช้าวันรุ่งขึ้น ~*~*~~~ “ ทานข้าวได้แล้วจ้า เด็กๆ ” เสียงของคุณแม่ เรียกคนทีอ่ ยูช่ นั้ บน ทีด่ งั มาจากข้างล่าง ตามด้วยเสียง ของคุณพ่อที่ก�ำลังคุยกับคุณแม่ ในขณะที่ ผมก�ำลังเคาะประตูเรียกน้องสาว ที่อยู่ห้องตรงข้าม เพื่อลง ไปทานข้าวพร้อมกัน ~/*~ ~ “ มายด์ เป็นไง เมื่อวาน ” “ โรงเรียนใหม่ของลูกเป็นไงบ้าง ” คุณพ่อ พูดกับผมทันที ที่เห็นผมเดินลงมา ซึ่งผมสามารถคาดเดาได้เลยว่า ค�ำถามเเรกที่คุณพ่อจะถามนั้น คงต้อง

เกี่ยวกับเรื่องการเรียน เพราะคุณพ่อมักจะเป็นห่วงเรื่องเรียนของลูกๆ เสมอ ด้วยต�ำแหน่งการศึกษาที่สูง และยังเป็นผู้น�ำการวิจัยเรื่องราวต่างๆ ทางวิทยาศาสตร์ ท�ำให้ผมและน้องสาวเป็นความคาดหวังที่สูงตามไปด้วย “ เมื่อคืน พ่อมีสอนและท�ำงานวิจัยของมหาวิทยาลัยจนดึกไปหน่อย พ่อมาทานข้าวด้วยไม่ได้ เลยยังไม่ได้คุยเรื่อง...เกี่ยวกับโรงเรียนใหม่ของลูกเลย ” “ เอ่อ..ก็ดีครับ ...... ” ผมตอบคุณพ่อเหมือนกับที่ตอบคุณเเม่ ~ * ~/~ “ แล้วมิลนี่ล่ะ เป็นยังไงบ้าง เห็นแม่บอกว่าลูกเอาแต่เก็บตัวอยู่แต่ใน ห้อง ” คุณพ่อถามน้องมิลนี่ ทันทีที่เธอเดินลงตามมา “ หนูไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ ” “ ท�ำไมคุณพ่อ ต้องย้ายมาอยู่บ้านใหม่ด้วยละคะ ที่นี่ ไม่เห็นจะดีตรง ไหนเลย หนูไม่ชอบเลยค่ะ ” สาวน้อยพูดระบายความรู้สึกของเธอออกไป ~*~ เสียงคุณพ่อหัวเราะ แล้วก็พูดขึ้น หลังจากยกถ้วยกาเเฟขึ้นมาดื่ม เหมือนกับทุกๆเช้า

“ ก็พ่อต้องท�ำงานวิจัย อีกหน่อยลูกก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองอยู่ดีนะ ” “ เอาน่า อยู่ต่อไปอีกซักพัก เดี๋ยวลูกก็จะเริ่มคุ้นเคยไปเอง ไม่ช้าลูกก็ต้องย้ายเข้ามาเรียนในหมู่บ้านนี้อยู่ดีนะ แล้วเพื่อนๆของลูก ก็มีโอกาสที่ต้องย้ายเข้ามาเรียนในหมู่บ้านด้วย เพราะที่หมู่บ้านของเราไม่มีมหาวิทยาลัยนะ มหาวิทยาลัยที่อยู่ใกล้ที่สุด เเละดี ที่สุด ก็คือที่เดียวกับที่พ่อท�ำงานอยู่นี่แหละ ” “ ลูกจะได้ไม่ต้องสอบเข้าไงล่ะ

ด้วยสิทธิเด็กของโรงเรียนในเครือ

ตามนโยบายไง ” น้องมิลนี่ หน้ามุย้ กับเหตุผลของคุณพ่อ ซึง่ ไม่คอ่ ยชัดเจนเท่าไรส�ำหรับ เธอนัก แต่รู้สึกเหมือนเธอก็เริ่มที่จะเห็นด้วยกับเหตุผลของคุณพ่อ ที่พูดใน ตอนท้ายๆอยู่เหมือนกัน เพราะน้องสาวของผมไม่ชอบการอ่านหนังสือกับการ สอบเข้าเป็นที่สุด เธอรู้เสมอว่าการตัดสินใจของคุณพ่อ มีผลดีกับเธอเสมอในทุกครั้ง ไป

“ ก็.. ดี มั้งค่ะ ” เธอพูด เเล้วก็เริ่มยิ้มออกมา ~/*~~ “ รีบทานข้าวได้แล้วจ้ะ เดีย๋ วไปโรงเรียนสายนะจ๊ะ ” คุณแม่พดู ออก มา ท่ามกลางการสนทนาของทุกคน ท�ำให้น้องสาวที่ยังเรียนอยู่เกรด 8 ท�ำ หน้าซึมไปเลย เมื่อคุณแม่พูดถึงโรงเรียน ~/*~~ เรานั่งทานข้าวพร้อมกัน โดยที่คุณพ่อทานเเค่ขนมปัง เเล้วก็นั่ง จิบกาเเฟ ไปพร้อมๆกับการอ่านข้อมูลวิชาการ ดูเหมือนว่า คุณพ่อยังคงท�ำงานหนักกับการท�ำวิจัย และสอนหนังสือ ที่มหาวิทยาลัย ตามการชักชวนของผู้อ�ำนวยการมหาวิทยาลัย เพื่อนเก่าของคุณ พ่อ ซึง่ ในระหว่างทีเ่ ราทานกัน ผมก็ถามคุณพ่อ เกีย่ วกับเรือ่ งทีท่ �ำวิจยั เเต่ ก็ได้ค�ำตอบเเต่เพียงว่า ทุกอย่าง ยังเป็นความลับ เพราะทางมหาวิทยาลัย ต้องการให้คุณพ่อเก็บข้อมูลทุกอย่างไว้เป็นความลับ ~ * ~/~ เเละช่วงเวลาในตอนเช้า กับการรับประทานอาหารของครอบครัวเล็กๆ

ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ก็ได้ผ่านไป หลังจากที่นาฬิกา บนผนังบอกเวลา ที่ผมเเละ น้องมิลนี่จะต้องไปโรงเรียน ~/*~ เเละวันนี้ คุณพ่อจะขับรถไปส่งน้องมิลนี่ที่โรงเรียน เหมือนอย่างเช่น เคย ส่วนผมยังคงขอขี่จักรยาน ไปเองเหมือนกับวันเเรก เพราะผมรู้สึกว่า บรรยากาศที่เป็นธรรมชาติของที่นี่ เหมาะเเก่การขี่ จักรยานในตอนเช้าเป็นที่สุด ด้วยถนนที่กั้นเส้นไว้ให้ส�ำหรับรถจักรยาน โดยมีต้นไม้คอยเป็นร่ม เงา เเละให้ความร่มรื่นอยู่ตลอดตามริมทางที่ ได้ขี่ผ่านไป ~*~~*~~~ *~~ ~*~~*~~~ ณ โรงเรียน ....................... High school ....................................... วันนี้เด็กนักเรียนเริ่มมากันมากขึ้น ท�ำให้บริเวณหน้าโรงเรียน มีเด็ก

นักเรียนทั้งชายหญิง เดินปะปนกันไปมากกว่าเมื่อวาน ด้วยจ�ำนวนเด็กนักเรียนประมาณ 3000 คน ทีย่ งั ไม่รวม เด็กนักเรียน ระดับ Middle ( เกรด 7-9 ) ที่อยู่อีกฝากหนึ่งของโรงเรียน เพราะนโยบายที่ ต้องเเยกเขตเรียน เนื่องจากจ�ำนวนนักเรียนที่มีอยู่มากนั้น ~/~ * ~/~ “ อาคาร ... ไหนนะ ” ผมพูดกับตัวเอง ในขณะที่ก�ำลังมองหาอาคารเรียน กับโรงเรียนที่มีอาคารเรียน อยู่หลายตึก จนต้องเดินหาอยู่นาน ~ * ~/~ “ เจอ เเล้ว ” ผมพูดกับตัวเอง หลังจากเดินมาถึงหน้าอาคารเรียน ที่หายากกว่าเมื่อ วาน ณ ห้องเรียน ที่มีเด็กนักเรียนอยู่เกือบเต็มห้อง กับการมาเกือบสายของผมอีกครั้ง จากการเดินหาตึกเรียน ที่อยู่ลึกมากจากประตูทางเข้าโรงเรียน ท่ามกลางเด็กนักเรียนทั้งชายหญิง ที่นั่งอยู่กันเป็นกลุ่ม เต็มกันหมด

หน้าชั้นเรียน ท�ำให้ผมต้องเดินขึ้นไปหาที่นั่ง ที่เหลืออยู่ชั้นบนสุด ~/ *~/~~ เเละในขณะที่ผมก�ำลังนั่งลงนั้น เสียงเปิดประตูของอาจารย์สาว ทีม่ าพร้อมกับชุดสีแดงเกือบทัง้ ชุดก็ดงั ขึ้นมา “ สวัสดีนะจ๊ะนักเรียน ยินดีต้อนรับกับการมาเรียนในวันที่สองนะ จ๊ะ ” หลังจากที่อาจารย์ได้ทักทายเด็กนักเรียนเเล้วนั้น เสียงเปิดประตูเข้าห้องเรียนของใครบางคนที่มาสาย ก็ดังตามขึ้นมา ................ เสียงเดินของเด็กนักเรียนที่มาสายคนนั้น เดินมาตามทางขึ้นบันได เสียงการเดินของเด็กผู้หญิง ที่ก�ำลังก้าวเดินอย่างรวดเร็ว แต่ก็เบาจน เกือบไม่มีเสียงใดๆ จะรบกวนใคร

เธอเดินขึ้นมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ ........

จนถึงชั้นที่ผมก�ำลังนั่งอยู่ “ มีใครนั่งไหมคะ ” เสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้น พูดกับผม กับที่นั่ง

ชั้นบน ที่อยู่ใกล้กับทางเดินที่สุด “ ไม่มีครับ ” ผมตอบกลับไปตามเสียงที่เธอถาม ในตอนนั้น ผมและเธอต่างพูดออกมาเป็นเสียงเดียวกัน “ เธอ.. ” “ เธอ ” .... ~*~ ผมและเธอ พูดออกมาพร้อมกัน เราได้เจอกันอีกครั้ง เด็กผู้หญิง ที่มีผมยาวสีด�ำ เธอที่อยู่ตรงระเบียงในคืนเมื่อวาน เธอเรียนอยู่ห้องเดียวกันกับผม เธอนั่งลงบนเก้าอี้เบาะนุ่ม ที่อยู่ใกล้กับผม และเธอยังคงนั่งอยู่กับที่ ของเธอ ท่ามกลางเสียงพูดคุยกันของเด็กนักเรียนในเเต่ละกลุ่ม แต่... ไม่มีการพูดคุยกันใดๆ ระหว่างผม กับ เธอ ในเวลาที่ผ่านไปนั้น ~*~/~~

ทันใดนั้น อาจารย์สาวก็พูดขึ้น “ เอาละ เรามาเช็คชื่อกันนะจ๊ะ ” “ วันนี้ อาจารย์ขอให้นกั เรียนทุกคนจ�ำล�ำดับทีข่ องตัวเองไว้ดว้ ยนะจ๊ะ คราวหน้าอาจารย์จะให้ท�ำงานกลุ่ม เเละการเรียนคราวหน้า ก็ขอให้นักเรียนนั่ง ตามกลุ่มตามล�ำดับที่ด้วยนะจ๊ะ ” “ ใครที่อยู่กลุ่มไหนก็จ�ำเพื่อนๆของตัวเองไว้ด้วยนะจ๊ะ ” “ โห่...” ยังไม่ทนั ทีอ่ าจารย์จะพูดต่อไป เสียงนักเรียนก็ได้โห่รอ้ งออกมา แสดง ความไม่พอใจกับการที่จะต้องย้ายกลุ่มจากเพื่อนๆไป แต่ดเู หมือนว่าหลังจากทีอ่ าจารย์สาวสวย กวาดสายตา พร้อมกับขยับ ปากกาไปมา ก็ท�ำให้เด็กนักเรียนทุกคนเงียบลง และยอมรับเงื่อนไขการจัดกลุ่ม ของเธอเป็นอย่างดี ~*~/~ เเละหลังจากความเงียบนั้น อาจารย์ก็เริ่มเช็คชื่อนักเรียน “ นาย ....”

“ มาครับ ” “ นางสาว .... ”

เสียงอาจารย์ค่อยๆเช็คชื่อนักเรียน

“ มาค่ะ ” .......... ............. ท่ามกลางเสียงขานรับของเด็กนักเรียน จากการเรียกชื่อของอาจารย์ จนมาถึงชื่อของผม “ มาครับ ” ผมขานรับออกไป พร้อมกับรู้สึกเเปลกใจ หลังจากได้ยินเสียงขานรับของเด็กนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่ง ที่มีชื่อถัด ไปจากผม ~/ ~ * ~ “ นางสาว แคร์ แครีน .... ” “ มาค่ะ ” เสียงของเด็กผู้หญิง ที่ขานรับต่อจากชื่อของผมนั้น คือเธอ.. สาวน้อยผมสีด�ำ ที่นั่งใกล้ผม เธอชื่อ แคร์ แครีน เเอนฟาล์เน่

เป็นชื่อถัดจากผม ที่เธอขาดไปเมื่อวานนั่นเอง ....(O_O-) เเละอาจารย์ยังคงเช็คชื่อต่อไป เรื่อยๆ “ นางสาว เเซนด์ แซนดี้ .... ” “ วันนี้มารึเปล่าจ๊ะ ” .............................................. เสียงเรียกชื่อถึง 3 ครั้ง ที่แสดงว่า เด็กนักเรียนคนนั้น คงจะมาไม่ทันการเช็คชื่อแล้ว ~*~/~ “ ยัยนี่ ไม่มาหรอกค่ะ ”

เสียงของเด็กนักเรียนที่อยู่หน้าชั้นคนหนึ่ง

พูด “ เธอคงจะก�ำลังออกเดทอยู่น่ะค่ะ ” เสียงนักเรียนหญิงอีกคนพูด เสริม “ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ ..... ” เด็กนักเรียนเกือบทั้งห้องต่างก็หัวเราะออกมา หลังจากค�ำพูดของเด็ก อีกคนนั้น

“ ยัยนี่ก็คง ก�ำลังออกเดทอยู่กับผู้ชายนะเเหละค่ะ อาจารย์รีบๆ ผ่านไปเถอะค่ะ ” ดูเหมือนว่า ใครสักคนที่มีชื่อถัดไปจากเเคร์ จะดูไม่เป็นที่รักส�ำหรับ เพื่อนๆ นัก โดยเฉพาะกับเด็กนักเรียนหญิงเกือบทั้งห้อง เเละเมื่ออาจารย์เช็คชื่อเสร็จเเล้วนั้น เด็กนักเรียนทั้งห้องต่างก็ค่อยๆเงียบลงไปในทันที หลังจากที่อาจารย์ เริ่มกวัดเเกว่งปากกา เเละมองไปที่เด็กนักเรียน “ เอา ล่ะ เริ่มเรียนกันได้เเล้วจ๊ะ ” เสียงอาจารย์พูดขึ้น ในท่ามกลางความเงียบของเด็กนักเรียนทั้งห้อง ~*~**~~ กับเวลาที่ค่อยๆผ่านไป ในความเงียบนั้น ~**~~ ผมเห็นเด็กผู้หญิง ผมสีด�ำ ที่นั่งใกล้ๆผม เธอก�ำลังเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษแผ่นหนึง่ แล้วเธอก็คอ่ ยๆ ยื่นกระดาษแผ่นนั้นส่งมาให้กับผมอย่างเงียบๆ เเละเมื่อผมได้อ่านข้อความที่เขียนบนกระดาษเเผ่นนั้น

....................(O_O)..................... อา... กับข้อความที่เธอส่งมา เธอหมายถึง... เธอต้องการให้ผมช่วยเธอ เก็บเรื่องเมื่อคืนที่เธอท�ำอะไรบางอย่างนั้น ไว้เป็นความลับ.. กับข้อความที่เขียนส่งมา... / ขอโทษนะ ช่วยเก็บเรื่องเมื่อคืนไว้เป็นความลับด้วยนะคะ / ................... หลังจากนั้น สาวน้อย ที่นั่งอยู่ใกล้ๆผมนั้น เธอยังคงดูเงียบตลอดเวลา เเละนอกจากกระดาษทีเ่ ธอเขียนส่งมาให้ผมเเล้ว เธอก็ไม่ได้เขียนหรือ พูดอะไรกับผมอีกเลย ~*~~~~ จนถึงเวลาพักกลางวัน เเละยาวนานจนเลิกเรียน ผมเเละเธอ ไม่ได้นั่งใกล้กันอีก ...... ...*..../.*......*.....*/...*.....*...

การเรียน และการใช้ชีวิตในโรงเรียน ที่ค่อยๆด�ำเนินไป กับเวลาในคาบเรียนทีม่ ที งั้ วัน ของวันนีน้ นั้ ก็มาพร้อมกับเสียงระฆัง ที่ดัง บอกสัญญาณเลิกเรียน ~*~*~~~ ในช่วงเวลาเย็น ณ บริเวณประตูทางออกหน้าโรงเรียน เด็กนักเรียนแต่ละคน ต่างก็ค่อยๆ ทะยอยเดินทางกันกลับบ้าน ผมเดินจูงจักรยานของผมไปตามเส้นทาง เเละก�ำลังผ่านศาลาที่มีที่นั่ง ส�ำหรับเด็กนักเรียนที่ก�ำลังรอผู้ปกครอง

...............................................

บทที่ 6 คุณเเม่ของเธอ ~*~*~ ~*~~ ในขณะที่ผม ก�ำลังเดินจูงจักรยานไปที่หน้าประตูโรงเรียนนั้น ผมเห็นผู้หญิงวัยกลางคน คนหนึ่ง เธอล้มลง ในขณะที่ก�ำลังเดินสวนทางมา ใกล้ๆกับผม “ เป็นอะไร รึเปล่าครับ ” ~*~~ ผมค่อยๆพยุงตัวผูห้ ญิงคนนัน้ เดินเข้ามา ในศาลาของโรงเรียน ทีม่ เี เต่ เด็กนักเรียนก�ำลังนั่งรอผู้ปกครอง ท่ามกลาง.. เสียงเด็กนักเรียนที่ก�ำลังพูดคุย กันในศาลาที่มีต้นไม้ใหญ่ คอยล้อมรอบให้ร่มเงาอยู่ นั้น ........... “ คุณแม่ ! ”

(* o * )

“ คุณแม่เป็นอะไรไปคะ ” เสียงเด็กผู้หญิงที่ร้องออกมาด้วยความเป็นห่วงคุณแม่ของเธอ หลัง จากที่เธอพึ่งกลับมา พร้อมกับสมุดเล่มหนึ่งที่เธอถืออยู่ในมือ “ แม่ไม่เป็นอะไรหรอกจ้ะ ข้อเท้าแพลงนิดหน่อยจ้ะ ” เสียงคุณแม่ ของเธอบอกกับลูกสาวของเค้า ที่ก�ำลังเป็นห่วง “ ดีนะ ที่เจอเด็กหนุ่มคนนี้ ช่วยพยุงแม่มาที่นี่ ” ในขณะนั้น ผมเเละเด็กสาวต่างก็พูดออกมา “ เธอ..” “ เธอ..” “ อ้าวรู้จักกันด้วยหรอจ๊ะ “ คุณแม่ของสาวน้อยพูดขึ้น หลังจากที่ เห็นท่าทางของผมเเละเธอ เหมือนจะรู้จักกัน ทันใดนั้นก็มีน�้ำเสียงอีกหนึ่ง ที่ผมคุ้นเคยเป็นอย่างดีพูดตามขึ้นมา “ ควินส์ เธอมาอยู่ที่นี่เองหรอจ๊ะ ” “ แม่ ” เสียงของผมเองที่พูดออกไป ด้วยความเเปลกใจที่เจอคุณ แม่ของผมที่โรงเรียน

“ อ้าว..มายด์ ” ทุกคนต่างก็มองหน้ากัน ในความเงียบที่มี ณ ชั่วเวลาหนึ่ง ....................................... “ นี่ลูกเธอหรอจ๊ะ” หลังจากนัน้ ก็เริม่ มีเสียงหัวเราะเบาๆ ของคุณแม่ของผม เเละของคุณ เเม่ของเเคร์ “ พอดีแม่เดินสะดุดล้มน่ะจ่ะ เเล้วก็มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งอยู่ใกล้กับแม่ พอดี ”

เสียงคุณแม่ของแคร์ตอบค�ำถามลูกสาวของเขา “ แล้วหนูแคร์ รู้จักกันด้วยหรอจ๊ะ ” “ เอ่อ.. เป็นเพื่อนในห้องเรียนน่ะค่ะ ”

...........................

ในขณะนั้น คุณแม่ของผม ก็พูดขึ้น “ นี่คุณนายควินส์จ้ะ พึ่งกลับมาจากต่างประเทศ เเม่ก็เลยยังไม่พา ไปรู้จัก ” คุณเเม่พูด พร้อมกับเเนะน�ำตัวผม ให้คุณนายควินส์รู้จัก

“ คุณนายควินส์ เป็นเพื่อนสมัยเด็กของแม่ ตอนที่ลูกยังเด็กแม่ก็เคย พาลูกมาบ้านคุณนายควินส์ด้วยนะ จ�ำได้ไหมจ๊ะ ” “ หนูมายด์ ใช่ไหมจ๊ะ เด็กน่ารักคนนั้น โตเป็นหนุ่มขนาดนี้แล้วหรอ จ๊ะ ตอนนัน้ ยังเป็นเด็กตัวเล็กๆอยูเ่ ลยนะจ๊ะ ” คุณนายควินส์ พูดออกมาพร้อม กับรอยยิ้มของเธอ ........................ กับเวลาที่ผ่านไป ในท่ามกลางเสียงหัวเราะ สลับกับเสียงพูดคุยของคุณเเม่ของผม กับ คุณแม่ของแคร์ ในช่วงเวลาหนึ่งนั้น “ แล้วท�ำไมคุณแม่ ถึงมาที่โรงเรียนละครับ มีอะไรรึเปล่าครับ ” เสียงของผมถามกับคุณแม่ หลังจากที่คิดว่าคุณเเม่คงจะมาหาผม “ ไม่มอี ะไรหรอกจ๊ะ พอดีคณ ุ นายควินส์ พาแม่ไปซือ้ ของจัดบ้านมาน่ะ เเล้วแม่ก็อยากแวะไปหาคุณพ่อ คุณนายควินส์ เลยพาแม่ไปส่งใกล้ๆที่ท�ำงาน พ่อนะจ๊ะ เราก็เลยนัดมาเจอกันที่นี่ เพื่อมารับหนูเเคร์ด้วยจ๊ะ ” เสียงคุณแม่อธิบายให้ผมฟัง เเล้วก็เข้าไปดูอาการของคุณนายควินส์

อีกครั้ง ที่ก�ำลังนั่งอยู่กับลูกสาวของเธอ ................................... กับเวลาที่ผ่านไป ในขณะทีค่ ณ ุ แม่ก�ำลังพาคุณนายควินส์กลับบ้าน เเละก�ำลังเดินพยุงไป ส่งบริเวณที่จอดรถใกล้ๆนั้น ผมเห็นใบหน้าของเด็กสาว ที่เข้าไปช่วยพยุงด้วยข้างๆนั้น เด็กผู้หญิง ที่มีเส้นผมสีด�ำ ใบหน้าของเธอช่างดูคุ้นเคย เหมือนกับว่า เคยเจอเธอที่ ไหน มาก่อน ที่ ไหนซักเเห่ง ที่นานมากเเล้ว.. นานมากเเล้วจริงๆ “ มายด์.. มายด์ มัวเหม่ออะไรอยู่จ๊ะ ” เสียงคุณแม่เรียกผมขณะ นั้น “ ครับ มีอะไรหรอครับ ” “ วันนี้ ถ้าลูกกลับไปถึงบ้านก่อน ช่วยดูแลน้องด้วยนะจ๊ะ ” “ แม่จะขับรถพาคุณนายควินส์ ไปโรงพยาบาลแถวนี้ก่อน คงจะกลับ บ้านช้าหน่อยนะจ๊ะ ” “ ตอนนี้ คุณพ่อคงก�ำลังจะไปรับน้องแล้วล่ะจ้ะ ” “ ครับ ” ผมตอบรับคุณเเม่ ที่ก�ำลังพยุงตัวคุณนายควินส์ เดินออก

จากศาลา ................................................ ~*~/*~/~*/~*~ กับเวลาที่ผ่านไป ~/*~/~*/~ ผมขีจ่ กั รยานของผมกลับบ้านไปตามเส้นทาง ทีม่ เี เต่ตน้ ไม้ และดอกไม้ สวยงาม ไปตลอดริมทาง กับสายลมทีพ่ ดั ต้านมา เพราะแรงปัน่ จักรยาน ท�ำให้เสือ้ คลุมสีนำ�้ ตาล เข้ม ที่สวมใส่อยู่ ถูกลมพัด ~ ให้ไหวปลิว ไปตามแรงลม ในขณะที่ผมก�ำลังขี่จักรยานไปเรื่อยๆอยู่นั้น ผมสังเกตเห็น...เด็กผู้หญิงคนหนึ่ง ในขณะที่ขี่สวนทางผ่านเธอ เธอ... คือ เด็กผู้หญิงที่ผมเจอในวันแรกของการเรียน เด็กผู้หญิงที่มีผมสีแดง

ผมของเธอเป็นลอนสะท้อนแสงสะดุดตา

ท�ำให้ผมจ�ำเธอได้เกือบจะทันที เธอใส่กระโปรง กับเสื้อคล้ายกับวันเเรกที่เจอเธอ เพียงเเต่วันนี้ เธอ ไม่ได้ใส่ เสื้อคลุมของโรงเรียน

ซึ่งผมเห็นเธอก�ำลังเดินอยู่กับผู้ชายคนหนึ่ง

................

...............~/~*~.............

บทที่ 7 เกิดเรื่องจนได้ ~*~~~

“ กลับมาแล้วครับ ” ผมส่งเสียงบอกคนในบ้าน ด้วยความเคยชินเหมือนกับทุกๆวัน แล้ว จึงเดินขึ้นไปบนห้อง หลังจากที่ ไม่เจอใครอยู่ชั้นล่างของบ้าน “ มิลนี่ พี่กลับมาเเล้ว ” ผมบอกกับน้องสาวของผม หลังจากที่เดิน ขึ้นมาที่หน้าห้องของเธอ “ ค่า..” เสียงน้องสาวของผม เธอขานรับออกมา ให้เพียงเเค่ รู้ว่าเธอกลับมา เเล้วก็เงียบไป... ~*~/~*~~~ หลังจากนั้น ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องของผม เเล้วก็ นั่งลงบนเก้าอี้ มองออกไปเห็นหน้าต่างห้องที่อยู่

บ้านข้างๆ ซึ่งยังคงมีเเต่ความเงียบ ท�ำให้รู้ว่า สาวน้อยผมด�ำที่อยู่ข้างบ้านนั้น เธอยังคงไม่กลับมา ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง มองดูต้นไม้ที่อยู่ระหว่างบ้าน พร้อม กับก�ำลังคิดอะไรไป กับลมที่พัดมาเบาๆ ~*~*/~~~~ ~*~*/~~ ในตอนนั้น

~*~*/~*~/~

ในระหว่างที่ใบไม้ก�ำลังพัดไหว และร่วงหล่นลงไปตามแรงลม ผม ก�ำลังคิดถึงใครคนหนึ่ง.... ผมก�ำลังคิดถึงเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เด็กผู้หญิงที่มีผมสีด�ำ ที่เธออยู่ใน ความฝันของผม ผมมักจะฝันถึงเธออยู่เป็นประจ�ำ ตั้งเเต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก จนเเม้ในตอนนี้ เธอก็ยังอยู่ในความฝันของผมอยู่เสมอ เกือบทุกครั้งที่ผมนอน หลับฝัน ผมก็จะเห็นเธอ ถึงเเม้ว่าผมจะเคยเล่าให้คนในบ้านฟัง เเต่ทุกคนก็กลับคิดว่าทุกอย่าง เป็นเพียงเเค่ความฝัน ท�ำให้ผมไม่เคยเล่าเรือ่ งราวในฝันนัน้ ให้ใครฟังอีกเลย ได้ เเต่เพียงจดบันทึกเรื่องราวนั้นไว้ ลงในสมุดบันทึกของผม

..../...~.. ~ ค๊อกๆ เสียงเคาะประตูห้องของผม “ พี่มายด์ค่ะ อยู่ไหมคะ ” เสียงน้องสาวของผมดังขึ้นมา เธอเคาะประตู และเปิดประตูเดินเข้ามาภายในห้อง หลังจากที่ผม ขานรับบอกเธอ “ พีม่ ายด์ ไปเดินเล่นทีส่ วนสาธารณะของหมูบ่ า้ น กันเถอะค่ะ ” เสียง ใสๆของเธอ ท�ำให้ผมรูว้ า่ น้องสาวของผม เธอกลับมาเป็นคนทีร่ า่ เริงเหมือนเดิม แล้ว “ พี่คิดว่าน้องมีลนี่ อยากอยู่คนเดียวซะอีิก ” “ ใครจะอยากอยู่คนเดียวกันละค่ะ พี่มายด์ ” เสียงน้องสาวของผม พูด เเล้วก็หัวเราะออกมา “ ได้เจอเพื่อนใหม่ แล้วละซิ ”

ผมพูด

“ ก็ไม่รู้ซิคะ ” น้องสาวที่เหมือนเคย กลับมาพร้อมกับท่าทางยียวน เหมือนแต่ก่อนแล้วจริงๆ “ แล้วคุณพ่อล่ะ ” “ คุณพ่อ มาส่งเเล้วก็ไปท�ำงานตั้งนานแล้วล่ะค่ะ ”

“ หรอ... อืม ” “ ไปซิ เราจะไปที่สวนนั้นกัน” ผมพูดขึ้น “ เย้...” เสียงของเธอดังขึ้นมา ............................................. ณ ปากทางเข้าสวนสาธารณะเเห่งหนึ่ง เราสองคนพี่น้องเดินมาถึงทางเข้าของสวนสาธารณะ ที่เป็นสวนหนึ่ง ที่มีอยู่ของเเต่ละโซน ในหมู่บ้านที่กว้างใหญ่เเห่งนี้ เป็นสวนสาธารณะ ที่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าไรนัก ถ้ามองออกไปจาก หลังบ้าน ผ่านห้องของน้องสาวนั้น ก็จะมองเห็นความงดงามของธรรมชาติใน สวนแห่งนี้ได้พอดี ~*/~/*~*/~*~ โดยมี ป้ายหินใหญ่ ที่เขียนด้วยตัวอักษร สีสันต์ต่างๆ บอกชื่อของสวนแห่งนี้ ว่า...

“ ........................ garden ”

เป็นชื่อที่ตั้งตามชื่อ โซนของหมู่บ้านที่ผมอาศัยอยู่นั่นเอง เป็นชื่อที่มี ความหมายแปลกๆ ที่ผมเองก็ยังไม่เข้าใจ ซึง่ ในตอนเย็น จะมีคนในหมูบ่ า้ น ซึง่ ส่วนมากเป็นคนทีอ่ าศัยอยูใ่ นโซน ต่างก็ออกมาเดินเล่น เเละพักผ่อนกัน ขณะที่ผมก�ำลังเดินอยู่กับน้องสาว ในสวนนั้น เด็กผู้หญิง อายุราวๆ เท่ากับน้องสาว ก็วิ่งเข้ามาทักทายเราสองคน “ มิลนี่ ! ” เสียงของเด็กผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น “ จินนี่ ” เสียงน้องสาวเรียกชื่อเด็กผู้หญิงที่เข้ามาทักเธอ ดูเหมือนว่า เด็กผู้หญิงที่เข้ามาทักเธอนั้น จะเป็นเพื่อนในห้อง เเละ เป็นคนเดียวกับที่ชวนเธอ ให้ออกมาเดินเล่นในสวนนี่เอง ก็คงจะสมเหตุสม ผลดี ที่อยู่ๆน้องสาวของผมก็หายอาการเก็บตัว เเล้วก็ชวนผมออกมา เราจึงนั่งลงกัน บนพื้นหญ้า นั่งคุยกัน มองดูผู้คนที่ก�ำลังเดินไปมา ไม่นานนัก ผมก็ได้ยินเสียงของผู้หญิง ดังมาจากทางด้านหลังพุ่มไม้ ใกล้ๆกับ ที่เราก�ำลังนั่งอยู่ **~~*~*

“ ปล่อยนะ ” “ เธอจะท�ำอะไร พูดว่าคบกับฉันก่อนซิ ” “ หยุดนะ ” ~*~* ~ ~ นำ�้ เสียงของผูห้ ญิงทีด่ งั ขึน้ มานัน้ ดูเหมือนเธอ ก�ำลังจะเดือดร้อน เเละ ต้องการใครสักคนเพื่อช่วยเธอ ผมจึงเดินเข้าไปตามเสียงร้องนั้นในทันที ~*~*~*/~ เเละเมื่อผมได้เดินเข้าไปตามเสียงร้อง ที่อยู่ด้านหลังพุ่มไม้นั้น สิ่งที่ผมเห็น คือ.. เด็กผู้หญิงผมสีแดงที่ผมเคยเจอ เธออยู่กับผู้ชายคนนั้น ที่เดินอยู่กับ เธอก่อนหน้านี้ ตอนที่ผมขี่จักรยานสวนทางกับเธอ เหมือนว่า เธอกับผู้ชายคนนั้น ก�ำลังทะเลาะกัน ด้วยเรื่องอะไรบาง อย่าง เเละดูเหมือนผูช้ ายทีเ่ ธอก�ำลังพูดด้วยนัน้ ดูเหมือนจะโกรธมากขึน้ กว่า เดิมและก�ำลังที่จะเข้าไปท�ำร้ายเธอ

ผมที่ก�ำลังอยู่ด้านหลังพุ่มไม้ เหมือนกับสถานการณ์เดิมๆ ในขณะนั้น “ อีกแล้วหรอ ท�ำไมเธอถึงชอบมีเรื่องกับคนอื่น จริงๆนะ ” ผมพูด เเล้วก็วิ่งเข้าไปช่วยเธอในทันที ทันทีที่มือของผู้ชายคนนั้น ก�ำลังจะคว้าเข้าไปจับแขนของเธออีกข้าง หนึ่งนั้น ผมก็เข้าไปจับข้อมือของเเขนข้างนั้น ของชายคนนั้นทันที เเต่ดูเหมือน ว่าผู้ชายคนนั้นก็มีแรงไม่แพ้กัน เสียงของผู้ชายตะโกนออกมาเสียงดัง ด้วยความไม่พอใจ

ท�ำให้คน

ที่อยู่รอบๆบริเวณนั้น เริ่มที่จะเข้ามาดู ว่าเกิดอะไร... ผู้ชายที่ดูโกรธจัด เริ่มค่อยๆ คลายมือ ที่จับแขนของสาวน้อยไว้ เเละเข้ามาหาจับคอเสื้อของผมเเทน ด้วยความโกรธจัดของผู้ชายที่อยู่ ข้างหน้านั้น ท�ำให้เกิดสถานการณ์จ�ำเป็น ที่ผมต้องต่อสู้ด้วยเช่นกัน เเต่ผมอยากจะแน่ใจว่า สาวน้อยผมแดงทีอ่ ยูข่ า้ งๆนัน้ เธอจะปลอดภัย ผมจึงพยายามให้ผู้ชายที่ก�ำลั​ังโกรธจัดนั้น เดินตามผมออกมาให้ห่างจากตัวเธอ ในระหว่างการต่อสู้ที่เกิดขึ้นนั้น โดยผู้ชายคนนั้นคงจะไม่ทันสังเกตเลยว่า ได้เดินออก มาห่างจากสาว น้อยไกลมากเเค่ไหนเเล้วด้วยความโกรธจัดของตัวเอง

อยู่ๆ ผู้ชายคนนั้นก็ร้องตะโกน แสดงความไม่พอใจ ออกมาอีกครั้ง เสียงร้องตะโกนอย่างบ้าคลั่งนั้นท�ำให้ผู้คนแถวนั้นเริ่มที่จะเข้ามามุงดูกันมากขึ้น ล้อมรอบเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นนั้นมากขึ้นไปอีก รวมทั้งคนที่ดูแลสวนของหมู่บ้าน นั้น ก็ก�ำลังจะวิ่งเข้ามาเพื่อช่วยหยุดสถานการณ์ที่ก�ำลังเลวร้ายนั้น “ พี่มายด์.. ” เสียงน้องสาวของผม เธอก�ำลังจะเข้ามา หลังจากที่ผม ล้มลงจากการสู้กัน “ มิลนี่ อย่าเข้ามา ” ทันทีที่ผมยืนขึ้น เเละหันไปพูดกับน้องสาวของผม //(*_ *)// ทันใดนั้นเอง ก็มขี องแข็งอะไรบางอย่างดันเข้ามาทีห่ น้าของผม ชายคนนัน้ ต่อยเข้ามา ที่หน้าของผม แล้วก็รีบวิ่งหนีฝ่า กลุ่มคนออกไปอย่างรวดเร็ว ในตอนนั้น ผมล้มลงไป อยู่บนพื้นหญ้าสีเขียว “ พี่มายด์ เป็นอะไรรึเปล่าคะ ” “ พี่ ไม่เป็นอะไร “ ผมตอบเธอ ก่อนที่จะหมดสติไป ในตอนนั้น.. ผมจ�ำได้เพียงว่า

ผมเห็นถาพเด็กผู้หญิงผมสีแดงลางๆ เธอก�ำลังเดินเข้ามา และภาพก็ ค่อยๆ จางหายไปพร้อมๆกับสติที่ค่อยๆเลือนลาง ............................ ~/*~*~*/~*~ ตื่นขึ้นมาอีกที ผมก็มาอยู่ที่บ้านเเล้ว “ คุณแม่ ” “ อา... กลับมาแล้วหรอครับ ” ผมเห็นคุณแม่ก�ำลังประคบน�้ำแข็งให้กับผม “ ผมเป็นอะไรไปหรอครับ ” “ ลูกสลบไปน่ะจ้ะ ดีน่ะ ที่เพื่อนของลูก ช่วยประคองลูกกลับมา ” “ เพื่อน...ของผม หรอครับ ” ผมถามด้วยความสงสัย “ ก็สาวผมแดงที่เป็นเพื่อนของลูกไงจ๊ะ เธอประคองลูกมาจากสวน ......... เลยนะจ๊ะ ” “ ยังไม่ได้ขอบใจเธอเลย เธอก็หายไปแล้ว เร็วจริงๆ เด็กสมัยนี้ ” “ ใครหรอครับ ” ผมถามด้วยความสงสัยอีกครั้ง และรวมทั้งเรื่อง ที่ผมสลบไปได้ยังไง ทั้งๆที่ในตอนนั้น ผมยังพอที่ยังมีสติดีอยู่ ถึงแม้จะถูกชก

ก็ตาม “ เธอชื่อพี่แซนด์ น่ะค่ะ ” “ หนูถามชื่อของพี่เค้า ก่อนที่จะไป..อ่ะค่ะ ” “ ไม่อยากจะเชื่อนะคะ ว่าพี่ของหนูจะมีเพื่อนน่ารัก แบบนี้กับเค้าด้วย ” //(*_^)// อิ อิ อา.. (*_-)

ใครกันนะ

วันนั้น.. ก็จบไปกับการมีเรื่อง โดยที่ ไม่ได้ตั้งใจ รวมทั้งเด็กผู้หญิงผมแดงที่ เธอช่วยผมไว้ แต่ก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว ผมไม่รู้ว่าเธอเป็นใคร แต่ก็อยากจะ ขอบคุณเธอ .............................. ในคืนวันนั้น ผมนอนคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา ที่เกิดขึ้นในวันนี้ จนผมเผลอ นอนหลับไป

บทที่ 8 คำ�สัญญา ในวัยเด็ก ในความฝัน .................................... ความฝันที่มีหมอกอยู่เต็มไปหมดนั้น กับสายลมเย็นที่พัดผ่าน ...ไป ~/*~*~*/~*~ “ ฮึ ฮึๆๆ ”

“ ฮิๆฮิๆ ”

“ ฮิๆ ฮิๆ ”

มีเด็กน้อยผู้ชายคนหนึ่ง ก�ำลังนอนหลับอยู่ในหมอกที่ก�ำลังค่อยๆ จางลง เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง

เป็นเสียงของใคร

หลายๆคนก�ำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน ด้วยเสียงทีแ่ หลมผิด มนุษย์ธรรมดาอย่างน่ากลัว ท�ำให้เด็กน้อยคนนั้นตื่นขึ้นมา หลังจากที่ เค้าได้หลับไปอย่างไม่รู้ตัว เค้ า ตื่ น ขึ้ น มาท่ า มกลางคนที่ ใ ส่ ชุ ด สี ด�ำ

มีเเววตาสีแดงกล�่ำ สวมเสื้อคลุมใหญ่ คลุมจนถึงศีรษะที่เมื่อมองเข้าไปแทบ จะไม่เห็นใบหน้ามืดๆนั้นเลย แต่เด็กน้อยก็รู้ว่าใบหน้านั้นก�ำลังหัวเราะอยู่อย่าง สนุกสนาน ในขณะที่ เด็กน้อยได้สติเเละค่อยๆ ฟื้นความทรงจ�ำขึ้นมานั้น ข้างๆ ของเค้ามีเด็กน้อยผู้หญิงคนหนึ่ง อายุราวๆเท่ากับเค้า ประมาณ 7 ขวบ ก�ำลัง หลับอยู่ เเละเมื่อเด็กน้อยผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสีด�ำ ที่อยู่ข้างๆนั้น ค่อยๆ ลืมตา ขึ้นมา ในท่ามกลางเสียงหัวเราะอันน่ากลัวนั้น ท�ำให้เด็กน้อยตื่นขึ้นมาพร้อม กับความกลัวในทันที ~*~*~*/~ ในตอนนัน้ ทัง้ เด็กน้อยผูช้ าย และเด็กน้อยผูห้ ญิง ทีอ่ ยูท่ า่ มกลางเสียง หัวเราะของพวกปีศาจ ต่างก็มีเเต่ความกลัว ~*~* ~ ~ เเละเด็กน้อยทัง้ สองคน ก็ตอ้ งตกใจกลัวยิง่ ขึน้ ไปอีก เมือ่ ปีศาจตนหนึง่ ถอดเสื้อคลุมสีด�ำของมันออกมา และสะบัดให้ลอยขึ้นฟ้าไป พร้อมกับเสียงหัว เราะเเหลมๆที่น่ากลัวของมัน

“ ฮ่าๆๆๆ ฮ่าๆ ฮี่ ฮี่ๆๆ ” ท�ำให้เด็กน้อยทั้งสองที่พึ่งจะตื่นขึ้นมาไม่นานนั้น เริ่มที่จะร้องไห้ออก มา ด้วยความกลัว เเต่เมือ่ เด็กน้อยผูช้ ายทีเ่ ริม่ จะร้องไห้นนั้ ได้ยนิ เสียงร้องไห้ ของเด็กน้อยผู้หญิงที่ดังขึ้นมา ท�ำให้เด็กน้อยผู้ชายค่อยๆหยุดร้อง เเล้วเริ่มหัน ไปมองเด็กน้อยผู้หญิงที่อยู่ข้างๆ เค้า เเล้ว.. ทันใดนั้น..เอง เสียงค�ำรามก็ดังขึ้น “ หยุด..! ” เสียงดังแหลมใหญ่ของปีศาจตนหนึ่ง ตะโกนขึ้นมาอย่าง น่ากลัว พร้อมกับเสียงหัวเราะแหลมๆ ของพวกปีศาจอีกหลายตัวตามมา “ ฮึๆ ฮึๆ ฮึๆ ฮิ ๆ ” “ นีแ่ ม่หนู รูไ้ หมทีน่ ที่ ี่ ไหน ถ้าไม่อยากจะตายท�ำตามค�ำสัง่ ของข้า อย่า ขัดใจข้ารู้รึเปล่า ” อาวุธด้ามยาวมีมีดที่เป็นง้าว ของปีศาจที่ก�ำลังพูดอยู่นั้น โค้งยาวใหญ่ ดูน่ากลัว “ ไอ้หนู ที่นี่ ไม่ใช่โลกมนุษย์ของพวกแก ที่พวกแกอยู่หรอกนะ ” “ ฮี่ ฮี่ๆๆ ฮี่ๆๆๆ...” ปีศาจอีกตนหนึ่งพูดขึ้น เเล้วก็หัวเราะด้วยเสียง

ผิดมนุษย์ของมัน หวังท�ำให้เด็กน้อยทั้งสองคนกลัวมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม เเละก็ได้ ผล “ ฮึๆ ฮึๆ ฮิๆ ฮึๆ ” “ ถ้าไม่อยากตาย จงท�ำตามค�ำสั่งข้าเข้าใจไหม ” เสียงปีศาจพูดย�้ำอีก ครั้ง หวังต้องการให้เด็กน้อยท�ำตามค�ำสั่งอะไรบางอย่าง..ของมัน ........................... “ เร็วเข้าซิไอ้หนู พูด เด๋วนี้ ! ” “ เธอ.. จะ..จะ คบกับฉัน....ได้ไหม ” เด็กน้อยผู้ชายค่อยๆ พูดทีละ ค�ำ ทั้งๆที่เค้าก�ำลังกลัว “ ฮึๆ ฮิๆ ฮึๆ ฮิๆ “

พวกปีศาจต่างพากันหัวเราะอย่างสนุกสนาน

หลังจากที่พวกมันขู่และบังคับให้เด็กทั้งสองคนท�ำตามค�ำสั่งของมัน “ ส่วน แม่หนู เร็วซิ พูด ! ” เสียงเหล่าปีศาจ ค่อยๆ เงียบลง.. หวังที่จะรอฟังค�ำพูดสุดท้าย จาก ปากของเด็กผู้หญิง “ ฉัน ....ฉัน จะ..จะ...คบกับเธอ....”

ฮือๆ ฮือๆ ทันทีที่เด็กน้อยผู้

หญิงได้พูดขึ้นมานั้น กลับท�ำให้เธอยิ่งร้องไห้ด้วยเสียงที่ดังขึ้นอีก แข่งกับเสียง

หัวเราะอย่างสนุกสนานของเหล่าปีศาจ แต่ค�ำพูดของเด็กน้อยผู้หญิงนั้น ได้สร้างความรู้สึกอะไรบางอย่าง ให้ กับเด็กน้อยผู้ชาย จนเป็นความทรงจ�ำให้กับเค้าต้องจดจ�ำไปโดยไม่รู้ลืม แม้แต่ ในความฝันก็ยังฝันไปตลอดกาล... เสียงของเด็กผู้หญิงที่พูดออกมานั้น ดูเหมือนจะท�ำให้เด็กน้อยผู้ชาย หยุดกลัวเกือบจะทันที ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงร้องน่ากลัว ซึ่งเป็นเสียงที่แตกต่างจากพวก ปีศาจ ที่อยู่ตรงหน้าของเด็กน้อยนั้น ดังขึ้นมา “ ฮ้า ! ฮู้. ! ฮี่ๆ !! ฮี่ๆ !!! ฮี่ๆ !!! ” ต้นไม้ที่ ไหว บริเวณแหล่งที่มาของเสียงร้องนั้น ค่อยๆไหว ใกล้เข้า มา ใกล้เข้ามา เเละใกล้เข้ามา ~*~*/~ ( ความคิดที่บริสุทธิ์ ยังไม่รู้เลยว่าความรักจริงๆนั้น คืออะไร.. เด็กน้อยที่ยังไม่รู้เรื่อง ของค�ำว่ารักนั้น ได้..ท�ำสัญญา คบกันซะแล้ว ท�ำให้สิ่งที่น่ากลัวยิ่งกว่า ก�ำลังจะเกิดขึ้น..... ภายใต้ ค�ำสัญญานั้น ) ~ */ ~*/~*~

“ ฮึๆ ฮิๆ ฮึๆ ฮิๆ ” “ พวกเรา รีบไปเถอะ เด๋วพวกมันจะมา..แล้ว ” “ ไว้รอมาดูผลดีกว่า ” ในขณะที่.. พวกปีศาจ ก�ำลังจะลอยขึ้นไป....บนฟ้า.. นั้น เด็กน้อยผู้ชายก็วิ่ง ออกไป ทันที เหมือนเด็กน้อย ก�ำลังจะวิ่งหนีออกไป ทิ้งเด็กผู้หญิงที่ยังคงร้องไห้ อยู่ ให้เหลืออยู่เพียงคนเดียว ท�ำให้เหล่าปีศาจทีก่ �ำลังจะจากไปนัน้ ยิง่ สนุกกันใหญ่ พวกมันหัวเราะ ด้วยความพอใจอย่างที่สุด และฝากเสียงหัวเราะสุดท้าย พร้อมกับค�ำพูดของปีศาจตนหนึง่ ก่อน ที่พวกมันจะไป “ ไม่มีใครหรอก.... ที่จะรักกันจริงๆ พวกมันมีแต่จะทิ้งกันไป และนั่น แหละ ที่พวกเราสนุก ”

“ ฮึๆ ฮึๆ...” “ ฮิๆ ฮึๆ ฮิๆ ฮึๆ ฮึๆ ฮึๆ ฮึๆ ”

เมื่อท่ามกลางหมอกควันแห่งความฝันนั้น ก�ำลังค่อยๆ จางลงไป..

โลกแห่งความฝัน ก็ค่อยๆ กลับเข้ามาสู่โลกแห่งความเป็นจริง.. แสงจากพระอาทิตย์ ทีส่ อ่ งผ่านหน้าต่างเข้ามาในห้องของชายหนุม่ กับ เสียงนกร้อง ที่ร้องอยู่บนต้นไม้ ในยามเช้า เสียงดังมากพอที่จะ.. ท�ำให้เค้า ตื่นขึ้นมา..... เพื่อเข้าสู่โลกแห่งวันใหม่ อา.. แสบตา จัง ผมตื่นขึ้นมา พร้อมกับค่อยๆยกมือขึ้นมา บังแดดอ่อนๆ ที่ส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง ทุกครั้งที่ผมตื่นขึ้นมาหลังจากที่ฝันถึง ค�ำพูดสุดท้ายของปีศาจตนนั้น พร้อมกับเสียงหัวเราะของพวกปีศาจ เป็นเสียงที่ดังก้องอยู่ในความฝัน เสียงนั้นฟังดูน่ากลัวมาก จนติดหูออกมาสู่โลกความจริง ผมไม่รวู้ า่ ...ต่อจากนัน้ จะเป็นยังไง ท�ำไมเด็กน้อยคนนัน้ ถึงหนีเอาตัว รอดเพียงคนเดียว ท�ำไมเด็กน้อยคนนั้นถึงวิ่งออกไป.. และก่อนหน้านั้นได้เกิด อะไรขึ้น เด็กน้อยคนนั้นไปที่นั่นได้ยังไง ที่นั่นคือที่ ไหน เด็กน้อยผู้หญิงผมสีด�ำคนนั้นคือใคร ท�ำไมผมถึงทิ้ง เธอ ผมรู้สึกไม่ดีทุกครั้งที่ผมฝัน เพราะเด็กน้อยที่ทิ้งเธอคนนั้น ก็คือผมเอง ถ้าผมเปลี่ยนความฝันของตัวเองได้ ผมอยากที่จะเข้าไปช่วยเธอ

ผมยังคงฝัน ในตอนเดิมๆ ซ�้ำๆกันแบบนี้ทุกครั้งไป ตั้งแต่ตอนที่ผม ยังเป็นเด็ก

เเละวันนี้ผมก็ฝันด้วยเรื่องราวเดิมๆซ�้ำอีกครั้ง กับเรื่องราวที่ยัง

ชัดเจนอยู่เหมือนเดิม ว่าผมยังคงทิ้งเธอ ในขณะที่ผมก�ำลังครุ่นคิดอยู่กับความฝันนั้น “ มายด์ มิลนี่ ตื่นรึยังจ๊ะ ” เสียงคุณแม่เรียกผมและน้องมิลนี่ ก่อนที่นาฬิกาปลุกของผมจะดัง “ ครับ ” “ ค่า ” ผมขานรับ พร้อมกับเสียงน้องสาวของผมที่ ได้ยิน จากห้องตรงข้าม ผมลุกขึ้นมาจากเตียงนอน และท�ำกิจวัตรประจ�ำวัน เหมือนๆกับทุกวัน ดูเหมือนว่า.. ร่องรอยบาดเจ็บที่ปากของผมนั้นจะเริ่มหายดีอย่างน่า อัศจรรย์ อาจเป็นเพราะน�้ำแข็งที่คุณแม่ประคบให้เมื่อวาน คงจะท�ำให้อาการ บาดเจ็บบรรเทาลงได้อย่างรวดเร็ว ~*~/~*~/~~ หลังจากที่ผมใส่เสื้อคลุมสีน�้ำตาลของโรงเรียน ที่เป็นเครื่องแต่งกาย สุดท้ายนั้น ผมก็ได้ยินเสียงหัวเราะเบาๆของคุณพ่อกับคุณแม่ ที่ก�ำลังพูดคุยกัน

อย่างอารมณ์ดี คุณแม่ ดูมีความสุขมากทุกครั้งที่คุณพ่ออยู่บ้าน น้องมีมี่ ก็เริ่มที่จะ เคยชินกับบ้านใหม่ และก็โรงเรียนใหม่ เธอดูสดใส และกลับมาร่าเริงเหมือน กับทุกวันที่เคยเป็น กับเวลาทีผ่ า่ นไปไม่นานนัก ผมและน้องก็พร้อมทีจ่ ะลงไปข้างล่าง เรา สองคนจึงลงมาพร้อมกัน “ อรุณสวัสดิ์ครับ ” “ อรุณสวัสดิ์ค่า ” หลังจากกล่าวค�ำทักทายในตอนเช้า ผมกับน้องมิลนี่ ก็เดินไปที่โต๊ะ อาหาร ผมเห็นคุณพ่อก�ำลังนั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่โต๊ะ หน้าทีวี คุณพ่อก�ำลังดูทีวี และอ่านหนังสือพิมพ์ไปด้วย ตามความสามารถ ของคุณพ่อที่สามารถท�ำอะไรได้หลายอย่างในเวลาเดียวกัน “ วันนี้มี ......... น่ากินจังเลย ” เสียงน้องมีลนี่พูดขึ้นมา กับฝีมือท�ำ อาหารของคุณแม่ที่ท�ำอาหารได้อย่างหลากหลาย ท�ำให้ทุกคนภายในบ้านไม่เคย เบื่ออาหารที่คุณแม่ท�ำเลย

“ คุณ คะ.. ไม่ทานอาหารเช้าก่อนหรอคะ ทานพร้อมกันซิคะ ” เสียง คุณแม่ถามคุณพ่อรอที่จะทานพร้อมกัน “ ขอโทษนะ เเม่ ทานกันก่อนเลยนะ ” เสียงคุณพ่อพูดขึ้นมาเพื่อให้ คนที่บ้านทานกันไปก่อน พร้อมกับวางหนังสือพิมพ์ลง และก็นั่งดูข่าวในทีวี ~*~*/*~/~ ~ “ แม่ครับ จ�ำที่ผมเคยถามคุณเเม่ ตอนเด็กๆได้ไหมครับ ” “ อะไรหรอจ๊ะ ” “ ที่ผมเคยถามเรื่อง... ตอนเด็กๆ ก่อนที่ผมจะเริ่มฝันนะครับ ” “ อืม.. นานมาเเล้วนี่จ๊ะ ลูก ” ~*/*~/~ “ ก่อนหน้านัน้ เกิดอะไรขึน้ หรอครับ ” ผมถามค�ำถามเดิมๆ ทีเ่ คยถาม เกีย่ วกับเหตุการณ์กอ่ นหน้าทีผ่ มจะฝันเป็นครัง้ แรก หลังจากทีผ่ มไม่เคยถามคุณ แม่มานานแล้ว “ ก็แม่บอกแล้วนี่จ๊ะ ว่าแม่พาลูกไปบ้านคุณนาย ควินส์ วันนั้นลูกก็ ขอแม่ออกไปเล่นข้างนอก ลูกคงจะออกไปเล่นจนเหนื่อย แล้วก็กลับมานอนใน รถน่ะจ้ะ ”

“ แล้วท�ำไม ผมถึงจ�ำเรื่องราวก่อนหน้านั้นไม่ได้เลยล่ะครับ ” “ ตอนนั้น ลูกอาจจะยังเด็กอยู่ก็ได้ ผ่านมานานแล้ว ลูกอาจจะลืม ไปบ้างก็ได้นี่จ๊ะ ” กับค�ำตอบของคุณเเม่ ก็ยงั ท�ำให้ผมไม่หายข้องใจ กับเรือ่ งราวในความ ทรงจ�ำที่ขาดหายไปนั้น (^_*) “ พี่มายด์ ฝันแบบนั้นอีกแล้วหรอคะ ผู้หญิงในฝันคนนั้น คือใคร กันน้า อยากจะรู้จัง ” น้องสาวของผมพูดแทรกขึ้นมากับเสียงพูดคุยของผมกับ แม่ “ ผูห้ ญิงในฝันของพีม่ ายด์ อาจจะเป็น พีแ่ คร์กไ็ ด้นะคะ พีแ่ คร์ ลูกสาว ที่อยู่บ้านข้างๆไงล่ะคะ ” “ ว้าว ลูกสาวท่านทูตด้วยน้าค้าเนี่ย ” เสียงน้องสาวของผมพูด แล้ว ก็แอบหัวเราะ ผมรีบพูดค้านทันที กับค�ำพูดของน้องสาวที่เเสนจะยียวน “ เเล้วมิลนี่ ไปรู้จักกับ พี่แคร์ได้ยังไง ” “ ก็ตอนทีพ่ มี่ ายด์สลบ ก่อนพีม่ ายด์จะฟืน้ พีแ่ คร์กอ็ ยูค่ อยดูแลด้วยนะ

คะ ” ผมเริ่มเงียบลง หลังจากได้ฟังค�ำตอบของเธอ “ อืม... หนูแคร์ ก็ผมสีด�ำ นี่จ๊ะ ” เสียงคุณแม่พูดเสริมกับน้องสาว พร้อมกับหัวเราะอย่างอารมณ์ดี (^_*) (^ _^)) “ โธ่ แม่ครับ ” “ คุณแม่กเ็ ป็นไปด้วยหรอครับ” ผมพูดกับคุณแม่ พร้อมกับพยายาม เปลี่ยนเรื่องคุยในทันที “ แล้วคุณแม่ยังจ�ำอะไร ที่เกี่ยวข้องกับวันนั้นได้ อีกรึเปล่าครับ ” “ อืม..... ไม่มีนี่จ๊ะ ” “ เเม่ ก็เคยบอกลูกหลายครั้งเเล้วนี่จ๊ะ ” “ ก็.. ครับ เเต่.. ” ผมยอมรับกับคุณเเม่ ที่เอาเเต่ถามเรื่องเดิมๆตั้ง เเต่ตอนที่ผมยังเป็นเด็ก เเละผมก็ไม่เคยถามคุณเเม่มานานมากเเล้ว เเต่ว่าหลัง จากย้ายมาหมู่บ้านเเห่งนี้ มีอะไร ที่ท�ำให้ผมรู้สึกบางอย่าง ที่ท�ำให้ผมต้องถาม เรื่องเดิมๆ นั้น อีกครั้ง หลังจากที่คุณเเม่เงียบไปสักพัก

“ อืม..... ” “ แม่เองก็พึ่งจะเคยเห็นหนูแคร์ ลูกสาวของคุณนายควินส์ วันที่ ไป โรงเรียนของมายด์เองนะจ๊ะ ” “ ตอนนั้น ดูเหมือนว่าหนูแคร์ จะออกไปเล่นข้างนอกน่ะจ้ะ ” “ จริงหรอครับ ” “ แล้วคุณพ่อของเธอล่ะครับ ” เสียงผมถามคุณแม่ต่ออีกค�ำถามใน ทันที “ พ่อของเธอน่ะ ไปท�ำงานเป็นทูตที่ต่างประเทศ นานๆครั้งถึงจะกลับ น่ะจ้ะ ” ......... กับเสียงทีวีที่คุณพ่อเปิดดังขึ้นจนผม และทุกคนภายในบ้านได้ยินกัน หมด ท�ำให้ทุกคนที่นั่งรับประทานอาหารเช้า ได้นั่งฟังข่าวเช้าไปพร้อมๆกัน ด้วย (+_+) (=_=) .............................................................

(( + o + )..... “ วันนี้ เป็นการรายงานพิเศษ

กับการหายตัวไปของเด็กวัยรุ่นใน

หมู่บ้านของเรา ที่ยังคงหายตัวไปอย่างต่อเนื่องตั้งแต่ปี.xxx.. ยังคงตรวจสอบ ไม่พบหลักฐาน ใดๆกับการหายตัวไป ทุกอย่างยังคงเป็นปริศนา ” เสียงรายงานของนักข่าวผู้ชาย ส่งต่อให้กับนักข่าวผู้หญิงอีกคน //(* O *)// “ กับเด็กผูช้ ายทีห่ ายตัวไป และกลับมาได้กไ็ ม่สามารถพูดอะไรได้ เรา ต้องส่งโรงพยาบาล เพื่อรักษาสภาพจิต กับการสัมภาษณ์ เค้าบอกแต่เพียงว่า แม่มด.. แม่มด ปีศาจร้าย แต่ทั้งหมดเมื่อตรวจสอบดู กลับพบว่าสิ่งที่เค้าพูด นั้นเป็นเพียงเเค่ความฝันของเค้าเอง ” “ แม้แต่เด็กที่หายตัวไปและกลับมาได้

ก็ไม่รู้ว่าตัวเองหายไปไหน

และกลับมาได้อย่างไร ได้เเต่พร�่ำเพ้อว่า..เป็นความฝัน.. เป็นความฝัน.. ” (( T o T )...*..... เเละจากการสัมภาษณ์ ของพลโท แจ็กเก็ต “ ท่าน พลโท แจ็กเก็ต ครับ ช่วยพูดถึงรายละเอียดเกีย่ วกับการหายตัว ไปของเด็กๆหน่อยซิครับ ”

(( + o + )...*..... “ อืม.. เราไม่พบหลักฐานใดๆเลย และก็ไม่สามารถตรวจสอบได้ว่า เด็กอยูท่ ี่ ไหน ทัว่ ทุกแห่งทีเ่ ป็นไปได้ แม้เราได้ไปตรวจสอบมาแล้ว เหมือนกับ.. ว่า.....” “ เหมือนกับว่า...อะไรครับ ” เสียงนักข่าวที่สัมภาษณ์ รีบถาม แทรก ในทันที “ เหมือนกับว่า เด็ก.. ไม่ได้อยู่ในโลกใบนี้ ” หลังจากค�ำพูดนั้น ภาพพ่อแม่..ของเด็กที่หายไป ที่ก�ำลังร้องไห้เสียใจกับการหายตัวไป ของลูกๆ ของพวกเขา ก็ตัดขึ้นมาทันที ................... วันนี้ผมสังเกตเห็น คุณพ่อสนใจข่าวที่ถ่ายทอดในทีวีเป็นพิเศษ เพราะกับคุณพ่อที่มักจะเปิดทีวีเพื่อดูข่าวไปเงียบๆนั้น ถ้าไม่ใช่ข่าวที่คุณพ่อสน ใจจริงๆ คุณพ่อคงจะไม่เปิดฟังเสียงดังนานเเบบนี้เเน่ๆ ในท่ามกลางการทานอาหารเช้าพร้อมกันนั้น ผมรู้สึกว่า ทุกคนดูเงียบลงไป หลังจากที่ข่าวนั้น ถ่ายทอดออกมาจน

จบ ทั้งคุณแม่ และคุณพ่อต่างหันมามองที่ผมกับน้องมิลนี่ ด้วยแววตาที่ค่อน ข้างจะดูเป็นกังวล “ เอ่อ ไม่มีอะไรหรอกนะครับ.. ผมคงไม่มีทางหายตัวไปไหนหรอก ครับ ” “ มิลนี่ ก็เช่นกันคะ ไม่มีทางหายตัวไปหรอกคะ ” ผมและน้องมิลนี่พูด เเล้วก็ยิ้มออกมา ด้วยความมั่นใจ ................................... (^_^)” ....

(O_^).... ................................... ตั้งแต่ที่ผมอายุ 7 ขวบ ในวัยเด็ก ผมจะถามคุณแม่ทุกครั้งที่ผมตื่นขึ้นมาจากความฝัน ด้วย คาบน�้ำตา.. กับความรู้สึกผิด ที่ผมทิ้งเด็กผู้หญิงคนนั้น ให้อยู่เพียงล�ำพัง ผมวิ่ง หนี ปล่อยให้เธอต้องพบกับอันตรายที่น่ากลัวคนเดียว ท�ำไมในฝันนั้น ผมถึง ไม่ช่วยเธอนะ ทั้งๆที่ผมรู้สึกเป็นห่วงเธอจริงๆ ถึงเเม้จะเป็นเเค่ความฝัน เเต่ ก็ยังตอบย�้ำความรู้สึกผิด เศร้าเสียใจ อยู่ตลอดเวลาที่ผ่านมา

ผมจะคอยถามคุณแม่ กับเรื่องราวก่อนหน้านั้น เรือ่ งราวก่อนทีผ่ มจะฝัน ก่อนทีผ่ มจะตืน่ ขึน้ มาอยูบ่ นเบาะหลังรถของ คุณแม่ ซึ่งผมจ�ำเรื่องราวก่อนหน้านั้นไม่ได้เลย รู้อย่างเดียวจากคุณแม่ว่า คุณ แม่พาผมไปเที่ยวบ้านคุณน้าคนหนึ่ง ก็คอื คุณนายควินส์ ผมจ�ำคุณนายควินส์ไม่ได้ และก็จ�ำเรือ่ งราวต่างๆ ไม่ได้เลย เหมือนกับความทรงจ�ำบางตอนของผมขาดหายไป เหลือเพียงความฝัน และค�ำสัญญาที่ผมให้กับเด็กผู้หญิง ว่าจะคบกัน กับเธอตลอดไป ถ้าคุณน้าคนนั้น คือ คุณนายควินส์ เพื่อนของคุณแม่ และสวน..ที่ ผม ออกไปเล่นนั้น คือ สวน ............ ที่อยู่หลังบ้านนั้น แล้วเด็กผู้หญิง คนนั้น เป็นใครกันนะ หรือว่าจะเป็นเธอ... “ แคร์ แครีน ” เด็กผู้หญิงที่มีผมสีด�ำ ................................................. ....................................

หลังจากที่ผมรับประทานอาหารเช้าแล้วนั้น ผมก็รีบเก็บกระเป๋าของ ผมเพื่อที่จะไปโรงเรียนทันที “ ผมไปก่อนนะครับ ” ผมท�ำเหมือนกับว่าไม่ได้สนใจอะไร กับข่าวที่พึ่งฟังเท่าไรนัก แต่เมื่อได้ออกมานอกบ้านแล้ว

ข่าวนั้นช่างน่าสนใจส�ำหรับผมจริงๆ

อาจจะเกี่ยวข้องอะไรกับความฝันของผมก็ได้ และผมก็เชื่อว่า เรื่องราวในความฝันนั้น อาจจะมีอะไรบางอย่าง ที่ เกี่ยวข้องกับความทรงจ�ำที่ขาดหายไปของผม เด็กผู้หญิงในความฝันนั้น ความรู้สึกที่ ได้อยู่ใกล้ๆนั้น เหมือนกับเธอจริงๆ ถ้าวันนี้ผมมีโอกาสได้เจอกับเธอ ผมอยากจะลองถามเธอ

...~*/~*~*~/~*~/~*/~... ..../*.....*...*/......

บทที่ 9 ขอโทษครับ ~*~/~ หลังจากที่เด็กหนุ่ม เดินทางไปถึงโรงเรียนด้วยจักรยานของเขา ตาม ปกตินั้น ณ โรงเรียน ........................ High school.

“ ใช่อาคารนี้ รึเปล่านะ ” อาคารเรียนที่ดูเเปลกออกไป มีรูปทรงเหมือนปราสาทโบราณ กับ ห้องเรียนที่มีอยู่มากมาย เเต่ไม่มีป้ายคอยบอกเส้นทาง ท�ำให้เด็กหนุ่มที่ก�ำลัง มองดูตารางเรียน ไม่ค่อยเเน่ใจกับเส้นทางที่ก�ำลังเดินลงไป เท่าไรนัก “ ชั้นใต้ดิน..ห้อง ......... ก็น่าจะอยู่เเถวนี้นะ เราลงมาชั้นใต้ดินแล้วนี่หน่า ” เขาเดินตามหาห้องเรียน จนกระทัง่ ถึงเส้น ทางที่ต้องเดินเลี้ยวไป

โครม!.. ** (O_*) *** แว่นตาของเขาหลุดกระเด็นออกไป รู้สึกว่า เด็กหนุ่มจะเดินชนใครบางคน และดูเหมือนว่า คนที่เขาชน นั้น จะล้มลงไปด้วยพร้อมกัน “ ขอโทษครับ..” ในเวลานั้น เขาก็ค่อยๆหยิบหนังสือ เเละรวบรวมไว้ ยื่นให้กับมือของ เธอ เด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เขาชน ในขณะที่เด็กผู้หญิงคนนั้นเอง ก็ได้ยื่นเเว่นตาที่ตกกระเด็นอยู่ใกล้ๆ เธอนั้น ให้กับเด็กหนุ่ม “ ขอบคุณครับ ” เขาขอบคุณเธอ ในขณะที่ เขาค่อยๆสวมเเว่นตา

............................ (^_^)’’

“ แคร์ แครีน.. ” เด็กหนุ่มเผลอพูดชื่อของเธอออกมา หลังจากที่เห็นใบหน้าของเด็กผู้หญิง ในขณะที่เธอก�ำลังรวบปลาย

เส้นผม ขึ้นมาทัดกับใบหูข้างหนึ่งของเธอ “ เรียก เเคร์ ก็ได้จ๊ะ ” เธอพูดออกมา หลังจากที่ ได้ยินเด็กหนุ่ม เรียกชื่อของเธอ “ เป็นอะไรรึเปล่าครับ ” เด็กหนุ่มพูดกับเธออีกครั้ง ทันทีที่เสียงของ เด็กผู้หญิงสิ้นสุดลง “ ไม่เป็นไรจ้ะ ” สาวน้อย พูดพร้อมกับยิ้มออกมา เพื่อให้เด็กหนุ่ม ที่อยู่ตรงหน้าของเธอสบายใจ เเต่ในรอยยิม้ ของเธอนัน้ กลับมีแววตาทีด่ เู ศร้าเหลือเกิน เหมือนเธอ มีเรื่องอะไรบางอย่าง ที่อยู่ภายในใจ จนเด็กหนุ่มรู้สึกได้ ท�ำให้เขา จะถามเธออีกครั้ง ด้วยความเป็นห่วงเธอ เเต่ทันทีที่เด็กหนุ่มจะพูดอะไร.. เด็กสาวก็พูดขึ้นมา “ หาห้องเรียนอยู่ใช่ไหมจ๊ะ ”

......(^_^)//

“ ก็ ครับ ” “ เด็กนักเรียนใหม่ คงยังไม่ชินกับเส้นทาง ” “ งั้น..เราเดินไปด้วยกันนะ ” “ เเล้ว... เธอชื่อ มายดี้ ใช่ไหม ”

“ ใช่.. ครับ ” “ เรียกมายด์ ก็ได้ครับ ” “ เอ่อ...” สาวน้อยเงียบไปซักพักหนึ่ง เหมือนเธอก�ำลังอยากจะพูด อะไรบางอย่าง แต่ก็ไม่ได้พูดออกมา (^_*) “ เรื่องเมื่อวาน.... ที่เธอช่วยคุณแม่ไว้ ขอบคุณมากนะคะ ”

สาว

น้อยพูดออกมาหลังจากที่เธอเงียบไป “ ไม่เป็นไรครับ ” เด็กหนุ่มพูด พร้อมกับขอบคุณเธอด้วยเช่นกัน กับเรื่องเมื่อวาน ที่เธอช่วยดูเเล ตอนที่ยังสลบไป “ ความจริง ก็เเค่ช่วยคุณแม่ของมายด์ นิดหน่อยเองค่ะ ” “ แล้ว...อาการของเธอ.. เป็นยังไงบ้างจ๊ะ ” “ อืม.. ดูเหมือนว่า จะไม่เป็นอะไรเเล้ว ล่ะครับ ” เขาพูดตอบเธอ “ แต่... รอยช�้ำที่ปากของเธอ หายเร็วจังเลยนะจ๊ะ ” สาวน้อยพูดออก มา หลังจากที่เธอเริ่มสังเกตเห็น “ อา..นั่นซินะครับ ” เขาตอบเธอ พร้อมกับครุ่นคิดด้วยความสงสัย อยู่เหมือนกัน “ เเล้วคุณนายควินส์ เป็นยังไงบ้างหรอครับ ” เด็กหนุ่มเริ่มถามถึง

อาการคุณเเม่ของเด็กสาวเช่นกัน “ คุณเเม่ ดีขึ้นมากเเล้วละ ข้อเท้าเเพลงนิดหน่อย แต่ก็ไม่เป็นอะไร มากเเล้วละจ่ะ ” “ ขอบคุณนะคะ ” เด็กผู้หญิงพูดขอบคุณอีกครั้ง หลังจากที่เด็กหนุ่ม ถามอาการคุณเเม่ของเธอ “ ดีจังเลยนะครับ ” เด็กหนุ่มพูด พร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของเธอ …………. บริเวณเส้นทาง ที่ซึ่งไม่ค่อยมีเด็กนักเรียน เพราะไม่ค่อยมีใครที่มี คาบเรียนในชั้นใต้ดินเท่าไรนัก เด็กทั้งสองคนก�ำลังเดินไปตามทาง ไปเรื่อยๆ โดยที่มีสาวน้อยเป็นคนน�ำทาง ในตอนนั้น.... ในตอนที่ เด็กหนุ่มเริ่ม ที่จะเข้าไปถามเธอ เกี่ยวกับเด็กผู้หญิงในฝัน ของเขานั้น “ เอ่อ ...แคร์ แครีน ” ในทันทีที่เขาจะเริ่มพูด ก็เป็นเวลาเดียวกับที่เด็กสาวพูดขึ้นมา “ ถึงแล้ว นี่ ไง..จ๊ะ..”

เด็กสาวพูด พร้อมกับหยุดอยู่ที่หน้าห้องๆ หนึ่ง ที่เป็นห้องเรียนของ พวกเขา

.........................................................

บทที่ 10 การมาเรียนของเธอ ~*~/~ ณ ห้องเรียนที่ปูพื้นไปด้วยพรมสีแดง มีโต๊ะนั่งเรียนเเยกออกเป็น กลุ่มๆ เเต่ยังไม่มีเด็กนักเรียนเข้ามากันมากนัก เด็กทั้งสองคน เลือกที่นั่งในกลุ่มโต๊ะเรียนใกล้ๆกัน เเละยังคงไม่มี การพูดคุยกันระหว่างเขาทั้งสอง จนมีเด็กนักเรียนค่อยๆเข้ามา ~*~/~ เเละเมื่อเสียงสัญญาณ การเข้าเรียนดังขึ้นมา ก็มีอาจารย์ผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามาในห้องเรียน ~*/*~/~ “ สวัสดีจ้าเด็กๆ ” เสียงของอาจารย์ลอเรนซ์ ทักทายเด็กๆ ในห้องเรียน “ เอาล่ะจ้ะ วันนี้เราจะมาเริ่มจัดกลุ่ม

เรียนกัน เด็กนักเรียนที่มาแล้ว ก็เริ่มนั่งในกลุ่มของตัวเอง ตามล�ำดับชื่อได้เลย นะจ๊ะ ” ท่ามกลางเสียงดัง และความวุ่นวายของเด็กนักเรียน ที่ก�ำลังค่อยๆหา กลุม่ ของตัวเองนัน้ โดยทีบ่ างคนก็ยงั จ�ำชือ่ เพือ่ นทีอ่ ยูใ่ นกลุม่ ของตัวเองไม่ได้ เเละ บางคนก็อาจจะยังไม่รู้ว่าเพื่อนในกลุ่มของตัวเองเป็นใคร ท�ำให้เสียงของอาจารย์ลอเรนซ์ ดังขึ้นมาอีกครั้ง.. “ ทุกคนเงียบนะจ๊ะ อาจารย์จะเช็คชื่อ และก็จะเรียกชื่อเข้ากลุ่มอีก ครั้งน่ะจ๊ะ ” “ นาย .... ” “ นาง .......

”

“ นาย ........ ” “ อยู่กลุ่ม..... นั่งโต๊ะถัดไปจากกลุ่ม .... นะจ๊ะ ” เมื่ออาจารย์ ได้เช็คชื่อมาถึงเด็กทั้งสองคน ซึ่งท�ำให้เด็กทั้งสองรู้ว่า พวกเขาได้อยู่ในกลุ่มเดียวกัน จนถึงชื่อล�ำดับถัดไป “ นางสาว แซนดี้ เวนเทอเซ่นต์ ” ~*~ ~

เสียงอาจารย์ เรียกชื่อเพื่อนที่นั่งในกลุ่มอีกคนของเด็กทั้งสอง .................... “ นางสาว แซนดี้ เวนเทอเซ่นต์ ” “ แซนด์ แซนดี้ เวนเทอเซ่นต์ ” เสียงอาจารย์ลอเรนซ์ เรียกชื่อเธอ เป็นครั้งที่สาม ที่เเสดงว่า เด็กนักเรียนคนนั้นคงจะไม่มา “ อา วันนี้ไม่มาหรอจ๊ะ ” ทันทีที่อาจารย์พูดออกมา พร้อมกับก�ำลังจะเรียกชื่อคนถัดไป ทันใดนั้น.. ก็มีเสียงเปิดประตูห้องเข้ามา “ มาค่ะ ”

(*()*)

เสียงของเด็กผู้หญิง ที่พูดดังเกือบได้ยินกันทั้งห้อง เธอเดินเข้ามาในห้องเรียน ด้วยชุดสวย กับหน้าตาที่ดูดีเข้ากับชุดของ เธอ สร้างความเงียบให้กับห้องเรียน ตลอดช่วงเวลาที่เธอเดินเข้ามา ดูเหมือนเธอจะเดินมา ในท่ามกลางสายตาชิงชัง ของเด็กนักเรียนผู้ หญิงหลายคน กับสายตาของผู้ชายที่คอยจ้องมองเธอ อยู่ตลอดเวลาที่เธอเดิน เข้ามา

...(O_O) เธอเป็นเด็กผู้หญิงที่เด็กหนุ่ม เจอเมื่อวานนี้ นั่นเอง “ แซนดี้.. ที่นั่งของเธอ กลุ่มที่ .... น่ะจ๊ะ ” “ ท้ายสุดตรง ชายหนุ่มที่ใส่แว่นคนนั้นจ้ะ ” อาจารย์ผู้หญิงพูดพร้อมกับชี้มาที่เด็กหนุ่ม ด้วยปากกาด้ามยาวของ เธอ ~*~/~ เเละทันทีที่เด็กสาวผมแดง เดินเข้ามาที่โต๊ะกลุ่มของเด็กทั้งสอง เสียงของแคร์ ก็พูดขึ้น.... “ สวัสดีจ้ะ แคร์ แครีน แอนฟาล์เน่ ยินดีที่ ได้รู้จักจ้ะ ” “ แซนดี้ จ้ะ..” เธอทักทายตอบกลับเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ ด้วยค�ำพูด สั้นๆ และมายด์เองก็เริ่มแนะน�ำตัว ทักทายเพื่อนใหม่ด้วยเช่นกัน “ เธอ!.. ” “ เราจ�ำเธอได้นะ.. ” เด็กสาวผมเเดงพูดตอบกลับเขาไปในทันที “ เอ่อ.. ขอบใจนะ ” เสียงของเธอที่พูดกับเด็กหนุ่ม เบาจนเขาเเทบไม่

ได้ยิน ท�ำให้เธอต้องพูดใหม่อีกครั้ง “ ขอบใจนะ ที่เธอช่วยเรา.. ”

เด็กสาวพูดเสียงดังมากขึ้น จนเด็ก

หนุ่มได้ยินอย่างชัดเจน เเละเด็กหนุ่มก็ขอบใจเธอด้วยเช่นกัน ที่เธอช่วยพยุง เขากับเรื่องเมื่อวาน ~*/*~ ท่ามกลางเด็กนักเรียนทีย่ งั คงจ้องมองมา เด็กสาวผมเเดงนัง่ ลงระหว่าง มายด์กับแคร์ เด็กทัง้ สามคนนัง่ เรียนโดยที่ ไม่มใี ครพูดอะไร กับเวลาทีค่ อ่ ยๆผ่านไป ยังคงมีเเต่เสียงของอาจารย์ที่ก�ำลังสอนหนังสืออยู่นั้น เด็กหนุ่มสังเกตเห็นเเคร์ที่นั่งอยู่ถัดไป เธอยังคงนั่งเรียนอย่างตั้งใจ เเละเธอยังคงดูเงียบมากส�ำหรับเขา เหมือนเคย “ เรารู้นะ ว่าเธอแอบชอบเด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ข้างๆเราล่ะซิ ” อยู่ๆเด็กสาวผมเเดง ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็กระซิปเข้ามาที่ข้างหูของเขา ~*~/*~/~*~ ค�ำพูดของเธอ ท�ำให้เด็กหนุ่มไม่รู้ว่าจะตอบเธอว่าอย่างไร “ ล้อเล่นน่า ท�ำจริงจังไปได้นะ นายนี่ ” เสียงของเด็กสาวผมเเดงพูด

ออกมาพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ ~*~/~ กับเวลาที่ผ่านไป ในตลอดคาบเรียนนั้น เด็กหนุม่ ยังคงนัง่ เรียน เเต่กลับไม่คอ่ ยรูเ้ รือ่ งเท่าไรนัก เพราะสาวน้อย ผมแดงที่นั่งอยู่ใกล้ๆนั้น เธอชวนเขาคุยเกือบจะตลอดทั้งคาบเรียน เธอดูเป็น เด็กผู้หญิงร่าเริง เเละดูเหมือนเธอจะสนุกมาก เมื่อเวลาที่เธอได้พูดคุยกับเด็ก หนุ่ม ที่นั่งอยู่ข้างๆนั้น ซึ่งในบางครั้งเธอก็ท�ำให้เขา ที่คุยด้วยเกือบที่จะหัวเราะ ออกมาได้เหมือนกัน ~*~/*~*/~*~~*~~ ในห้องเรียน ตอนนั้น ดูเหมือน เเคร์ก็ยังคงตั้งใจเรียน เธอไม่ได้สนใจสิ่งใดเลย นอกจาก ฟังอาจารย์ที่อยู่หน้าชั้นเรียน ในตอนนั้นมายด์เอง ก็ยังคงนั่งเรียน โดยที่เเซนด์ เด็กผู้หญิงที่นั่งอยู่ ใกล้ๆ ยังคงชวนเขาคุยไปด้วยตลอดเวลาเรียน ~* ~ * ~ เเละเมื่อเวลาผ่านไป

เสียงระฆัง ! เสียงสัญญาณ หมดคาบเรียนก็ดังขึ้น เข้าสูช่ ว่ งเวลาทีน่ กั เรียน ต่างก็เริม่ ทยอยพากันออกไป เพือ่ พักกลางวัน รวมทั้งอาจารย์ ที่พึ่งเดินออกไปนอกห้องเรียนได้ไม่นานนั้น ในตอนนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เดินเข้ามาที่โต๊ะเรียนที่เด็กทั้งสามคนก�ำลังนั่ง อยู่ “ ยาย แซนด์.. เธอนี่ น่าจะสอบตกไปตั้งแต่เกรด 10 แล้วนะ ” กับค�ำทักทาย และน�้ำเสียงที่เคยได้ยินนั้น ท�ำให้รู้ว่า เด็กผู้หญิงที่พึ่ง จะเดินเข้ามาโต๊ะกลุ่มของพวกเขานั้น

เป็นคนเดียวกับคนที่เคยทะเลาะกันกับ

เเซนด์ ที่ลานจอดรถจักรยานนั่นเอง กลุ่มเด็กพวกนั้น เเละเธอคนนั้น เรียนอยู่ห้องเดียวกับเด็กทั้งสาม เด็กที่เคยทะเลาะกันกับเเซนด์ ไม่นานนัก กลุ่มเพื่อนเด็กผู้หญิงคนนั้น อีกสองคน ก็เริ่มที่จะเดินเข้า มาหาแซนด์

(>_+)

พูดเสียงดังขึ้นมา

ท�ำให้เด็กผู้หญิงที่พึ่งเดินมาก่อนหน้านั้น เริ่มกล้าที่จะ

ในตอนนี้ รู้สึกบรรยากาศจะเริ่มเหมือนกับตอนนั้นซะแล้ว ตอนที่ เด็กผู้หญิง จะเข้ามาท�ำร้ายเเซนด์ สาวน้อยที่มีผมสีเเดง เเละเเล้ว.. บรรยากาศที่จะเกิดเรื่องไม่ดีนั้น ก็ก�ำลังจะเกิดขึ้นจริงๆ ทันทีท.ี่ .กลุม่ เด็กผูห้ ญิง เหล่านัน้ ก�ำลังจะเข้ามาอีก เเละทันทีทเี่ ด็กหนุม่ ก�ำลังจะช่วยห้ามพวกเธอ ก็มเี สียงพูดของใครคนหนึง่ ที่ ไม่มใี ครคิดเลยว่า จะได้ยนิ เสียงนัน้ จาก เธอ “ พอเถอะนะ.. แอนด์ ” เสียงของเเคร์ ทีพ่ ดู ขึน้ มา สร้างความประหลาดใจให้กบั เด็กหนุม่ และ อาจจะรวมไปถึง.. เเซนด์ เด็กสาวที่มีผมสีเเดง “ แซนด์เป็นเพื่อนของเรา ถ้าจะท�ำอะไรแซนด์ เธอก็คงต้องท�ำเราด้วย ” “ แคร์ ท�ำไมเธอต้องออกมารับแทนยายนี่ด้วย ” กลุ่มเด็กผู้หญิงพวกนั้น ดูเหมือนจะเกรงใจเเคร์อยู่เหมือนกัน เเละเสียงของเเคร์ ก็เริม่ ท�ำให้กลุม่ เด็กนักเรียนหญิงนัน้ ค่อยๆเงียบลง

“ ยายแซนด์ วันนี้ฝากไว้ก่อนนะ วันหน้าเธอเจอดีแน่ ” เด็กผู้หญิง พูดประโยคที่คุ้นหู แล้วเธอก็เดินออกจากห้องเรียนไป รวมทั้งกลุ่มเพื่อนของ เธอ ก็ค่อยๆเดินตามออกไปทีละคน *~~*~~~ เเซนด์ มองเด็กผูห้ ญิงทีม่ ผี มสีด�ำ ด้วยความแปลกใจ อาจเป็นเพราะ เธอไม่เคยมีผหู้ ญิงคนไหนมาออกรับเเทนเธอเเบบนัน้ แคร์ เป็นผูห้ ญิงเพียงคน เดียวที่เข้ามาช่วยเธอ “ เอ่อ.. ขอบ.... ” เสียงของเเซนด์ ก�ำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมา กับเเคร์ที่พึ่งช่วยเธอ แล้วเธอก็เงียบไป “ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เพราะเธอก็เป็นเพื่อนคนหนึ่งของเรา ” เสียง ของเเคร์พูดกับเธอ เหมือนเเคร์เองก็รู้ว่าเด็กสาวผมเเดงนั้นก�ำลังจะพูดอะไร “ ขอบใจนะ ” เสียงของเเซนด์ พูดออกมาอีกครั้งกับเธอ เด็กสาวผมด�ำเริ่มยิ้มออกมา ในขณะที่สาวน้อยผมแดงเองก็เริ่มยิ้ม ออกมาให้กับเธอด้วยเช่นกัน ***

เเล้วอยู่ๆ เสียงของเเซนด์ ก็พูดขึ้นมาอีก “ วันนี้ เรา 3 คน ไป ทานข้าวด้วยกันนะ ” เเซนด์ สร้างความแปลกใจให้กับเด็กหนุ่ม และอาจจะรวมไปถึงเด็ก สาวผมด�ำทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ เธอด้วย กับการชักชวนเพือ่ นใหม่ทพ ี่ งึ่ จะรูจ้ กั กันของเธอ ท�ำให้วันนี้นั้น พวกเขาทั้งสามคน ได้มีโอกาสท�ำความรู้จักกันมากขึ้น ตลอดช่วง เวลาพักกลางวัน ~* ~ * ~ เมื่อเวลาผ่านไป * /~ * ~ หลังจากที่หมดเวลาพักนั้น เด็กทั้งสามคน ต่างก็แยกออกไปเรียนวิชา ที่แต่ละคนได้เลือกเรียน วันนี้เเคร์ ก็ได้แยกไปเรียนวิชาพื้นฐานในสาขาที่เธอลงเรียน ..... ~* ~ * ~ ในเย็นวันนั้น ~/*~*~

เธอกลับบ้านในทันที เมื่อคุณนายควินส์มารับเธอที่ศาลา ตรงเวลา เลิกเรียนพอดี เด็กหนุ่มจึงไม่ได้มีโอกาสได้พูดคุยกับเธอมากนัก ถึงเรื่องที่เขาอยาก จะถามเธอ

~~/ *~ /~~

บทที่ 11 ณ ห้องนอน ของใครบางคน ~*~/~ ~*~ ในตอนนั้น ตอนที่เด็กหนุ่มก�ำลังขี่จักรยานของเค้ากลับบ้าน หลังจาก ที่เลิกเรียนแล้วนั้น ก็มเี ด็กท�ำตัวน่าสงสัยสองคน แอบเข้ามาค้นหาอะไรบางอย่าง ในห้อง นอนของเค้า

~* ~ * ~

“ จะดีหรอครับ ” “ วันนี้ พี่แซนด์หยุดเรียนเป็นครั้งที่ ...... ได้ แล้วมั้งครับ วันนี้ก็ยังโดดเรียนอีกหรอครับ ” “ เถอะน่า.. พี่ก็โดดเรียนมาตั้งนานแล้ว นี่น่า ยังไม่ชินอีกหรอ งานในดินแดนของเรา ส�ำคัญกว่านะ ”

“ ทุกทีทพี่ แี่ ซนด์ท�ำงาน ผมไม่เคยเห็นพีแ่ ซนด์จะต้องมาท�ำอะไรขนาด นี้เลยนี่ครับ ไม่เห็นพี่แซนด์จะเคยเข้าห้องผู้ชายแบบนี้เลย ” “ แค่พี่แซนด์ ร่ายมนตร์สะกด ไม่ว่าผู้ชายคนไหน ก็ต้องยอมจ�ำนน ต่อพี่แซนด์ ถึงแม้ไม่ต้องร่ายมนตร์ พวกผู้ชายพวกนั้น เพียงเเค่เห็นพี่แซนด์ ก็อยากที่จะเข้ามาติดกับเราอยู่แล้วนี่ครับ ” “ นี่.. หมายความว่ายังไง ” เสียงพี่สาวพูดเเสดง ความไม่พอใจน้อง ชายของเค้า “ ก็..เราไม่เคยท�ำตัวเป็นขโมยแบบนี้เลยนี่ครับ พี่แซนด์คิดอะไรอยู่ ครับ เนี่ย ” ในขณะที่น้องชายก�ำลังพูดกับพี่สาวของเค้าอยู่นั้น หญิงสาวกลับสนใจอยู่เเต่กับรูปถ่ายวัยเด็กของเด็กผู้ชายคนหนึ่งนั้น “ เด็กคนนั้นจริงๆด้วย ” สาวน้อยพูดอยู่กับตัวเองเบาๆ “ อะไรนะครับ พี่แซนด์ พูดว่าอะไรนะครับ ” “ คนๆนี้ ใช้เวทมนตร์ไม่ได้ผลนี่น่า เราจะต้องหาอะไรบางอย่าง ที่ จะท�ำให้รู้จักเค้ามากขึ้น ” เสียงของเธอให้เหตุผลกับน้องชายของเค้า “ จริงหรอครับ ”

“อ๋อ แบบนี้เอง พี่แซนด์นี่ฉลาดจริงๆเลยนะครับ” ........................................ ในตอนเย็นวันนัน้ ทัง้ สองคนทีอ่ ยูใ่ นห้องนอนของชายหนุม่ กับภารกิจ ในระหว่างเวลาโดดเรียนวิชาพื้นฐานของหญิงสาวผมแดง ยังคงด�ำเนินต่อไป .................................. (^_^) “ การจะพาผู้ชายคนนี้ ไปพิสูจน์ความรักในดินแดนแห่งนั้นได้ ไม่ใช่ เรื่องง่ายนะ รู้รึเปล่า ” เด็กผูห้ ญิงก�ำลังเดินหาอะไรบางอย่างไปทัว่ ห้อง พร้อมกับมือทีถ่ อื รูป ถ่ายวัยเด็กของชายหนุ่มอยู่ “ พี่แซนด์ แล้วเราก�ำลังหาอะไรอยู่ครับ ” “ ไม่รู้ซิ ซิดย์ อะไรก็ได้ ที่ท�ำให้เรา รู้ว่าเค้าชอบ..อะไร ชอบทานอะไร ชอบคนประเภทไหน..นิสัยยังไง ชอบอะไรเป็นพิเศษ อะไรแบบนี้มั้ง ” “ ดูต้นทางให้หน่อยซิ ซิดย์ ” เด็กผู้หญิงขอให้น้องชายของตัวเองไป ดูที่หน้าต่าง เพื่อที่จะเป็นคนคอยดูต้นทางให้ “ อืม.. ตุ๊กตา..ตัวเดียว ที่อยู่ตรงหัวเตียง ”

“ เด็กผู้ชาย ชอบเล่นตุ๊กตาด้วยหรือเนี่ย ” “ ดูซิ ตุ๊กตานี่ เป็นการแต่งตัวสมัยก่อนของพวกเราเลยนะ ” “ พี่ครับ พี่มายด์ของพี่ กลับมาแล้วครับ ” เสียงน้องชายที่ดูต้นทาง ให้ พูดขึ้นมา “ เร็ว.. อาคา..ร่า ปูชิปูชี่ ” เสียงสาวน้อยพูดภาษาอะไรบางอย่าง แล้วก็พูดต่อว่า.. “ ทุกอย่างจงกลับคืนสู่ที่เดิม ” เธอร่ายมนตร์ด้วยไม้สีด�ำเล็กๆของ เธอ ทุกๆอย่างในห้องดูเหมือนจะลอยเข้าไปเก็บไว้ที่เดิมด้วยตัวมันเอง เหมือนกับมีชีวิตและรู้ที่อยู่ของมันดี ตุ๊กตาแม่มด ที่เธอพึ่งหยิบขึ้นมานั้น

ก็ลอยออกมาจากมือของเธอ

และก็ลอยเก็บขึ้นไปบนเตียงอย่างทันเวลา ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประตูเข้ามา ............ ในตอนนั้น.... ชายหนุ่ม ก็เปิดประตูห้องเข้ามา ในขณะที่ตุ๊กตานั้นตกลงบนหัวเตียง พอดี เขาเดินเข้าไป เเล้วนั่งลงบนเตียง พร้อมกับจับตุ๊กตา ที่พึ่งจะมีมือใครบาง

คนจับมันอยู่ก่อนหน้านั้นไม่นานนี้เอง เด็กสาวที่ก�ำลังลอยอยู่ข้างนอก กับไม้กวาดคู่ใจของเธอ ยังคงสังเกตุ การณ์ แอบมองการกระท�ำของชายหนุ่ม จากทางด้านนอกหน้าต่าง เผื่อว่าจะได้ ข้อมูลอะไรบางอย่างตามที่เธอต้องการ “ อา.. อยากให้โลกใบนี้ มีแม่มดอยู่จริงๆจังเลย ” และแล้วเสียงของชายหนุ่มที่พูดกับตุ๊กตาของเขา ด้วยค�ำพูดเดิมๆ อีก ตามเคย ก็ท�ำให้แม่มดน้อยสาวสวย ที่ลอยอยู่ข้างนอกหน้าต่าง ได้ยินข้อมูลบาง อย่างตามที่เธอต้องการ ในตอนนั้น เธอได้เห็นชายหนุ่มจับตุ๊กตาขึ้นมา แล้วพูดกับตัวเอง พร้อมกับมอง ดูตุ๊กตาด้วยรอยยิ้ม ท�ำให้เธอรู้แล้วว่า ชายหนุ่มนั้นคงจะชอบและสนใจเรื่อง ที่เกี่ยวกับแม่มดนั่นเอง คงไม่ยากที่จะท�ำให้ชายหนุ่มได้ตามที่ต้องการ เพราะ แม่มดที่เธอคิดว่าชายหนุ่มต้องการ ก็คือตัวเธอเอง อยู่เเล้ว นั่นเอง สาวน้อย แอบยิ้มเล็กๆ ออกมา ~*~ ~ (*_*) (>_<)

ทั้งสองพี่น้องยังคงแอบดู การกระท�ำของชายหนุ่ม “ ใช่ แล้ว.. ” เด็กสาวพูดขึ้นมา พร้อมกับคิดแผนอะไรบางอย่างได้ ที่จะท�ำในวัน พรุ่งนี้ ในขณะนัน้ ชายหนุม่ เองก็รสู้ กึ ว่าจะได้ยนิ เสียงอะไรบางอย่าง และเค้า ก็ก�ำลังจะเดินไปดูที่หน้าต่างตามเสียงนั้น เเต่หลังจาก ที่เขามองออกไปนอกหน้าต่างนั้น.. เค้าก็ไม่พบอะไร

(O_O) ............................

“ เกือบไปแล้วน่ะครับพี่แซนด์ ถ้าช้ากว่านี้ พี่มายด์คงจับได้แน่ๆ ว่า เราแอบเข้าห้องของเขา ” โชคดีท่ีเด็กทั้งสองคน บังคับยานพาหนะที่ลอยได้ของพวกเค้านั้น หลบขึ้นไปบนหลังคาได้ทันเวลา “ ไปเถอะครับพี่แซนด์ ” “ อื้ม จ้ะ ” “ วูว้ ..” การขีเ่ ครือ่ งดูดฝุน่ ของน้องชายอย่างทันสมัย ที่ ไม่ใช่ไม้กวาด

ธรรมดาเหมือนพ่อมดน้อยทัว่ ไป ท�ำให้นอ้ งชายของเธอลอยไปไกล ด้วยเครือ่ ง ดูดฝุ่นที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว “ ซิดย์ รอพี่ด้วยซิ ” ไม้กวาดที่ก�ำลังลอยอยู่ กับกระโปรงที่ใส่มาในชุดของเธอ ท�ำให้เธอขี่ ไม้กวาดนั้นล�ำบากมากขึ้น “ เร็วซิครับ.. เด๋วมีคนมาเห็นเราเข้านะครับ ” “ วู้ว....ไปกันเลย พวกเรา ผู้ใช้เวทย์......... ” “ ฮ่าๆๆๆๆ....... ” เสียงน้องชายของหญิงสาวหัวเราะออกมา พร้อมกับ เร่งเครื่องดูดฝุ่นบินลอยไปอย่างรวดเร็ว ท�ำให้พี่สาวที่ขี่ ไม้กวาดอยู่นั้น ยิ่งบิน ตามไปไม่ทัน .............................. ท่ามกลางยามเย็น แสงแดดอ่อนๆที่อบอุ่น มายด์ไม่รู้เลยว่า มีคน แอบเข้ามาในห้องนอนของเค้า

............

บทที่ 12 ค่ำ�คืนแห่งน้ำ�ตา ~/ ~*~/ *~

~

ในช่วงตอนกลางคืน กับแสงจันทร์ ที่ส่องสว่าง.. ท�ำให้คืนนี้ ดูสว่างมากกว่าคืนไหนๆ ด้วยพระจันทร์ที่เต็มดวง.. * *

*

* ~~//* O /// * ~ * ~/ ~

*

*

กับคืนฤดูร้อน ที่หนาวเย็น ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นห้องของเธอ ที่ยังคงเก็บตัวเงียบ เหมือนกับทุกวัน *~***~ ช่วงฤดูรอ้ น ในตอนกลางคืนของหมูบ่ า้ น เเห่งนี้นั้น ช่างมีอากาศที่หนาวเย็นเหลือเกิน ในค�่ำคืนนี้ ต้นไม้ที่ขึ้นสูง กลับเป็นเหมือนเพื่อนที่

มีชีวิต ที่คอยอยู่ดูแล เป็นเพื่อนกับผม เพียงล�ำพัง ลมที่พัดมา ~ ท�ำให้ต้นไม้ใหญ่ที่อยู่ระหว่างบ้านของผมกับแคร์

เอนตัวไปมาตาม

แรงลม กับต้นไม้ที่เอนตัว พร้อมๆกับใบไม้ที่อยู่บนต้นนั้น สั่นไหวไปมา สะท้อนกับแสงจันทร์ ดูแล้วช่างสวยงามเหลือเกิน

~~~“‘////“‘ ~~~“‘/“// “““

“ วันนี้เธอช่วยพาเราไปที่สวนสาธารณะหน่อย ได้ไหม ” เสียงเล็กๆ ของใครบางคนที่เป็นเสียงของเด็กผู้หญิงพูดขึ้นมา ท�ำให้ ผมรู้สึกตัวในขณะที่ผมก�ำลังมองดูต้นไม้ข้างๆบ้านนั้น “ แคร์! ” “ เธอ มาตั้งแต่เมื่อไร ” “ เราออกมาตรงระเบียง ตั้งแต่ตอนที่เธอ มานั่งท้าวคางมองหน้าต่าง บ้านเราน่ะ ” สาวน้อยพูดพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ วันนีเ้ ธอเปิดประตูระเบียงทีอ่ ยูข่ า้ งห้องของเธอ ซึง่ อยูท่ างด้านซ้ายมือ จากทางหน้าต่างห้องของผม

ผมไม่ทันรู้เลย ว่าเธอออกมาตั้งแต่เมื่อไร เป็นครั้งแรก ที่วันนี้เธอออกมาคุยกับผม “ เอ่อ...มายด์ ” ผมได้ยินเสียงของสาวน้อยก�ำลังจะพูดอะไรบางอย่างออกมาเเล้วก็ เงียบไป ................ “ วันนี้ เธอจะช่วยพาเราไปที่สวนสาธารณะหน่อยได้ไหม ”

เสียง

ของเธอขอร้องผม ด้วยแววตาของเธอที่ดูจริงจัง “ อะไรนะ ” “ ที่สวนสาธารณะหรอแคร์ ” ผมย�้ำค�ำถามนั้นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ กับช่วงเวลากลางคืนที่ดึกมากแล้ว ผมไม่คิดเลยว่าเธอจะชวนผมออก ไปสวนสาธารณะกับเธอ “ จะดีหรอ แคร์ ” “ ดึกแบบนี้คุณนายควินส์ น่าจะห้ามไม่ให้ไปไม่ใช่หรอ คุณเเม่ของ เเคร์จะเป็นห่วงเอานะ ” ดูเธอเงียบไป เเล้วก็พูดขึ้นมาทันที

“ ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ ” “ คุณแม่ นอนหลับแล้วล่ะ ” “ เรา.. จะแอบไปกัน ช่วยไปเป็นเพื่อนเราหน่อยนะ ” “ เราอยากมีเพื่อนไป..นะ ” “ แต่ว่า...”

เธอพูดออกมา

เธอไม่รอฟังที่ผมก�ำลังจะพูดกับเธอจนจบ เธอก็รีบพูด

ขึ้นมา “ งั้นเรา จะไปคนเดียวนะ ” สาวน้อยพูดเเล้วก็เข้าไปในห้องของเธอ ท�ำให้ผมคิดว่าเธอคงล้มเลิก ความตั้งใจ เเต่ไม่นาน เสียงของสาวน้อย ค่อยๆเปิดประตูออกมา พร้อมกับรอย ยิ้มเล็กๆ ของเธอ ไม่ทันที่ผมจะพูดอะไรออกไปอีก เธอก็ก�ำลังจะปีนระเบียงบ้านของ เธอ เพื่อที่จะข้ามมาที่ระเบียงบ้านของผมที่อยู่ใกล้กัน ผมเห็นสาวน้อย ปีนต้นไม้ เเละก็เหยียบรั้วก�ำแพงระหว่างบ้านของ เรา แล้วเธอก็ปีนข้ามมาที่ระเบียงบ้านตรงข้ามอย่างปลอดภัย

ไม่ทนั ทีผ่ มจะห้ามเธอ เธอก็มาอยูท่ หี่ น้าประตูระเบียงห้องของผมเเล้ว ท�ำให้ผมต้องรีบเปิดรับเธอเข้ามา เพราะกลัวว่าอากาศที่หนาวเย็นภายนอกนั้น จะท�ำให้เธอไม่สบาย วันนี้เธอใส่ชุดนอน ที่มีเสื้อคลุมหนา คลุมทั้งตัว กับรองเท้าที่เธอ เตรียมเอาไว้ “ ขอโทษนะ ถ้าเราออกไปข้างนอกบ้าน คุณแม่ก็คงต้องรู้แน่เลย ก็ เลยขอรบกวน ออกไปทางบ้านมายด์นะ ” “ แล้วก็.. ” “ ขอบใจนะจ๊ะ ” เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

( ^_*)

_____//_____

(>_< )

............................. “ เดี๋ยวก่อนนะ.. เเคร์ ” ผมพูดกับเธอ หลังจากที่เธอท�ำเหมือนกับ ว่าก�ำลังจะเปิดประตูห้องของผมออกไป “ เราจะไปกับเธอ ” ผมพูดออกไป หลังจากที่สาวน้อยท�ำให้ผมต้อง

ตัดสินใจ ผมจึงหยิบเสื้อคลุมที่เเขวนอยู่ในห้อง เเล้วเข้าไปหาเธอ ที่ยืนรออยู่ หน้าประตูห้องนอน *~*** ******* ท่ามกลางความเงียบในตอนกลางคืน ภายในบ้านของผม ผมและแคร์ ค่อยๆเปิดประตูออกมาจากห้องเบาๆ เราค่อยๆ เดินลงบันได ลงไปอย่างเงียบที่สุด เสียงน้องสาวของผมที่คุยโทรศัพท์กับเพื่อนในห้องนั้น

ท�ำให้เสียง

เดินของเราดังไม่พอที่จะท�ำให้เธอได้ยิน ยังคงมีแต่เสียงหัวใจที่ก�ำลังค่อยๆเต้น แรงขึ้นของผมเพียงคนเดียว กลางคืนนี้ คุณพ่อก็ยังคงไม่กลับมา ท�ำให้เหลือคุณแม่เพียงคนเดียว ที่ก�ำลังคิดสูตรอาหารอยู่ภายในห้องครัว

*/*/**_O * /-

เสียงดัง! จากการที่มีของอะไรบางอย่างตกลงพื้น แคร์ เธอเดินชนของอะไรบางอย่างตก ท�ำให้คุณแม่ที่อยู่ในห้องครัว

ก�ำลังจะออกมาดู “ คุณแม่ครับ ผมออกไปสวนสาธารณะข้างนอก น่ะครับ ” “ ไปสวนสาธารณะ ตอนนี้น่ะหรอจ๊ะ ” “ ครับ ” ทันทีที่ผมพูดกลบเกลื่อนเสียงดังนั้น ผมก็รีบจับมือของ สาวน้อยที่อยู่ข้างๆ แล้วพาเธอวิ่งออกไปข้างนอกในทันที

*(O_O)*

“ อะไรกันเด็กคนนี้ ” ไม่ทนั ทีค่ ณ ุ เเม่จะออกมาดู ผมก็ได้ออกมาอยูน่ อกประตูรวั้ บ้านซะเเล้ว ผมจับมือเธอไว้แน่น ในขณะที่วิ่งพาเธอออกมา เสียงเต้นของหัวใจ กับความร้อนที่มาจากมือของเธอ ท�ำให้ผมรู้ว่า ตอนนี้หัวใจของเธอก�ำลังเต้นแรง เราสองคนก�ำลังยืนอยู่หน้าประตูรั้ว กับบนถนนที่มีแต่แสงไฟจางๆ จากหลอดดวงไฟที่คอยส่องไปตามทาง …. เราสองคนยืนพักอยูห่ น้าประตูชวั่ ระยะเวลาหนึง่ ก่อนทีจ่ ะรูต้ วั ว่า บน ถนนในยามค�่ำคืนนั้น มีแค่เราสองคน ............................................................................................................... *~*~~~

และในค�่ำคืนนี้ ผมก็ได้ไปที่สวนพร้อมกับเธอ พลิ้ว ~ เสียงลมพัดที่พัดเอาอากาศหนาวเย็นเข้ามา กับป้ายที่เขียนไว้ ด้วยตัวอักษรเดิม ผมอ่านชื่อของสวนที่คุ้นเคยอีก ครั้ง

“ สวน .......................... ” ในตอนกลางคืนที่มีเเต่ความมืด ตัวอักษรที่เขียนด้วยสีวิทยาศาสตร์ ที่ก�ำลังสะท้อนแสงในความมืดนั้น เปล่งแสงเป็นสีต่างๆออกมาอย่างสวยงาม สร้างบรรยากาศความงามในตอนกลางคืนได้มากเหลือเกิน ~/ ~ *~*~/~~ ในขณะที่ เราสองคนก�ำลังเดินเข้าไป สวนสาธารณะในตอนกลางคืน ดูเงียบเหงา และยามที่เฝ้าอยู่ก็คงจะ แอบพักผ่อนอยูท่ ี่ ไหนซักแห่ง ผมไม่เจอยามทีค่ อยดูแลสวนสาธารณะเลย อาจ เป็นเพราะ ในสวนที่หนาวเย็น กับช่วงเวลาค�่ำคืนแบบนี้ แม้แต่ผู้ดูแลเอง ก็คง ไม่คาดคิดว่าจะมีใครเข้ามา ท�ำให้ผมเดินเข้าไปภายในสวนสาธารณะในตอนกลาง คืนกับเธอได้ โดยที่ยังไม่มีใครเห็นเรา “ ไปกันเถอะ มายด์ ” เสียงของเธอพูดกับผม เหมือนกับเธอรู้ที่ที่

จะไปเป็นอย่างดี ...................................................... วันนี้ผมมาเป็นเพื่อนเธอ เเละเธอพาผมไปสถานที่แห่งหนึ่งที่ดูใหม่ ส�ำหรับผม กับต้นไม้ ที่มีรากไทร ยาวลงมา ในตอนกลางคืน สะท้อนกับดวงไฟ ที่เปิดไว้ด้วยแสงสีต่างๆ นั้น สร้างความสวยงามให้กับยามค�่ำคืน คล้ายกับจะ เป็นดาว ที่มีเเสงสีสันต์ต่างๆ ก�ำลังลอยประกายอยู่บนฟากฟ้า กับพวกแมลงปีกสวย ที่ก�ำลังบินอยู่นั้น เหมือนกับจะคอยบินวนเล่น กับดวงไฟรอบๆ กันเเละกันอย่างร่าเริง เเละสนุกสนาน __/*_^’’’ ~/~/~ ณ แหล่งน�้ำเล็กๆ กับพื้นที่สวนหย่อม แสงจากน�้ำตกเล็กๆ ที่เปิดให้ปลาตอนกลางคืน เป็นแสงสีส้มอ่อน กับ สีฟ้าจางๆ ส่องลงมาเห็นตัวปลา

เธอนั่งลงกับพื้นข้างๆใกล้ๆกับก้อนหินใหญ่

แล้วเธอก็นั่งมองสายน�้ำเล็กๆ ที่ก�ำลังไหลไปตามธาร แสงสะท้อนในน�้ำ ที่สะท้อนเงาของเธอขึ้นมานั้น ดูงดงามเหมือนกับ ตัวของเธอ ซึ่งผมเองก็ก�ำลังมองเธอจากแสงนั้น

“ จะยังอยู่ไหมนะ ” ผมได้ยินเสียงของสาวน้อยพูดออกมาเบาๆ ผมเห็นเธอคล�ำหาอะไรบางอย่าง บริเวณข้างๆ ก้อนหินใหญ่นั้น เเละเเล้วน�้ำตาของสาวน้อย ก็ร่วงลงมา ผมเห็นเธอมีน�้ำตา เพราะกับการมองก้อนหินที่อยู่ตรงหน้าของเธอ ผมก้มลงไปข้างหน้าเธอ มองดูเธอ เหมือนเธอก�ำลังมองดูอะไรบาง อย่าง ผมนัง่ ลงไปกับเธอ ดูใบหน้าของเธอด้วยความสงสัย ในท่ามกลางความ หนาวเย็น ในตอนที่เราสองคนก�ำลังอยู่ในความเงียบนั้นแม้ว่าผมจะไม่ถามอะไร กับเธอ ก็รู้ว่าเธอรู้สึกยังไง ผมรู้ดีว่าไม่ควรจะพูดอะไรออกไป ในตอนนี้ เธอคงก�ำลังนึกถึงความหลังของเธอ คงเป็นเรือ่ งอะไรบางอย่างทีเ่ กีย่ ว กับก้อนหินที่ถืออยู่ในมือของเธอ ในตอนนั้น ผมได้แต่มองไปที่เธอ และนั่งอยู่เป็นเพื่อนใกล้ๆกับเธอ ชั่วเวลาหนึ่ง เธอก็ก้มตัวลงมาที่ ไหล่ของผม เพื่อที่จะซ่อนใบหน้าที่ ก�ำลังร้องไห้ของเธอ ผมได้เเต่เพียงปลอบเธอ ด้วยมือที่ลูบเส้นผมของเธอเบาๆ ด้วยมือ

ที่ก�ำลังสั่นและแข็งทื่อ เหมือนตัวของผมเองก�ำลังจะกลายเป็นน�้ำแข็งไป เสียง หัวใจของผมเต้นแรง พร้อมๆกับความหนาวเย็นที่ก�ำลังค่อยๆเพิ่มขึ้นมา ในความเงียบนั้น สาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆผม เธอก�ำลังร้องไห้ออกมา เเต่กับชั่ววินาทีหนึ่งที่ผมรู้สึกถึงความเศร้าที่อยู่ภายในใจของเธอ ในชั่ววินาทีนั้น ความเศร้านั้นกลับท�ำให้ผมไม่รู้สึกถึงความหนาวเย็น ที่อยู่รอบๆตัวของผมเลย ยังคงมีแต่ความเศร้าทีผ่ มรูส้ กึ ไปพร้อมๆกับเธอ มีแต่ความเศร้าทีผ่ มรูส้ กึ ได้จาก เธอผ่านรอยน�้ำตา เธอไม่พูดอะไรกับผมเลย ผมได้ยินแต่เสียงร้องไห้ของเธอ และก็ ปล่อยให้เวลาผ่านไป.. พร้อมๆกับความเงียบ ไปจน ........................... เธอเงียบไป กับสายน�้ำ ที่ค่อยๆไหลไปตามธารกับกาลเวลา สะท้อนแสงเงาลางๆ จากดวงจันทร์ เผยให้เห็นความงามของสระน�้ำเล็กๆ ที่ก�ำลังสะท้อนแสงจาก ดวงไฟกระจายออกไปรอบๆบริเวณที่เรานั่งอยู่... ภายใต้แสงจันทร์นั้น กับผืนหญ้าหย่อมหนึ่งที่เรานั่งอยู่ เราต่างคน ก็ต่างนั่งมองไปที่.. สระน�้ำหย่อมเล็กๆ นั้น ไปพร้อมๆกับ

เวลาที่ท�ำให้เธอค่อยๆสบายใจ ผมเห็นเธอ มองขึ้นไปบนท้องฟ้า มองดูดวงดาว และก็พูดขึ้นมา “ ที่นี่น่ะ หมู่บ้านแห่งนี้น่ะ มีต�ำนานอยู่นะ ” “ ต�ำนาน ที่เล่าว่า.. มีแม่มดตนหนึ่ง..อยู่ในโลกของเธอที่น่าเบื่อหน่าย.. แล้ว..ก็มาเทีย่ วทีโ่ ลกใบนี.้ . ท�ำให้ เธอรูจ้ กั ผูช้ ายคนหนึง่ ทีท่ �ำให้เธอรัก..ด้วยความ ดีของผู้ชายคนนั้น และแล้ว..เธอก็ตัดสินใจ ที่จะอยู่บนโลกใบนี้กับผู้ชายคนนั้น.. พร้อมกับคนในเมือง..” “ คุณแม่น่ะ จะเล่า..ต�ำนาน ที่เกี่ยวกับหมู่บ้านของเรา.. ให้ฟังมาตั้งแต่ เด็กๆแล้วล่ะ เราจะคอยฟังเสมอก่อนที่จะนอนหลับไป.. ตั้งแต่..เด็กเลยล่ะ ” “ ว่า..หมู่บ้านแห่งนี้.. มีแม่มด ที่รักและคอยดูแลคนในหมู่บ้านแห่งนี้ อยู่ และ..ก็คอยร่ายเวทมนตร์ช่วยเหลือคนที่มาขอความช่วยเหลือจากเธอ และ ทุกๆ คนก็รักเธอ ” “ เราอยู่กันอย่างมีความสุขระหว่าง..แม่มด กับ..คนในหมู่บ้าน ” “ แต่..แล้ว..อยู่ๆ วันหนึ่ง.. แม่มด ก็ หายตัวไป..” “ หมู่บ้านของเรา จึงได้ชื่อว่า.. หมู่บ้าน....................... มาตั้งแต่ก่อนรุ่น คุณปู่ คุณย่า แล้วล่ะจ้ะ..”

“ แต่เราก็เชื่อว่า แม่มดยังคงอยู่ และคอยดูแล..หมู่บ้านแห่งนี้เอาไว้น่ะ จ๊ะ ” “ เป็นเรื่องราว ที่ดีจังเลยนะ ”

ผมพูดกับสาวน้อยด้วยความรู้สึก

ที่ดี ต่อเรื่องราวที่เธอเล่าให้ฟังนั้นจริงๆ

...................

เธอเล่าเรื่องราวที่ผ่านมาให้ผมฟัง เกี่ยวกับเรื่องราวในต�ำนาน และ รวมถึงการพูดคุยกันถึงเรื่องราวต่างๆที่ผ่านมา เรื่องราวที่จะช่วยให้เธอค่อยๆ ลืมความเศร้าของเธอ เราพูดคุยกันจนไปถึงเรื่องราวที่ ได้เจอกันในคืนวันแรก นั้น ท�ำให้ผมไม่ลืมที่จะขอโทษเธอ เรื่องที่ผมได้เผลอไปแอบเห็นความลับของ เธอ “ อ๋อ..ในคืนวันนั้น ” “ ก็ ไม่เป็นอะไรหรอกจ๊ะ ” “ ตอนนั้น.. เราไม่ได้โกรธเธอเลยนะ ” “ เอ่อ..”

สาวน้อยยิ้มเล็กๆ แล้ว.. ก็.. อ�้ำอึ้ง เหมือนไม่อยากจะพูด

ต่อ แต่สุดท้ายเธอก็ค่อยๆพูดออกมา “ ความจริง..เรา....น่ะ ”

“ ก็แค่เด็กที่ชอบทดลอง เรื่องเวทมนตร์ น่ะจ้ะ สมัยตอนเด็กๆ ก็จะ ชอบไปหาหนังสือในห้องสมุด ที่เกี่ยวกับเวทมนตร์มาอ่าน เพื่ออยากที่จะใช้ เวทมนตร์ ขอสิ่งที่ต้องการได้มานานแล้วอ่ะจ้ะ น่าอายจังเลยนะ ” เสียงของเด็กผูห้ ญิงทีน่ งั่ อยูข่ า้ งๆผม ยอมพูดเรือ่ งราวภายในใจทีเ่ กีย่ ว กับตัวเธอออกมา แล้วก็ยิ้มออกมาอย่างเขินๆ “ ไม่หรอกนะ เราเอง..ก็ชอบท�ำเหมือนกันนะ ในบางครั้ง ” ผมพูด เเล้วก็ยิ้มให้กับเธอ “ เราเองก็อยากที่จะให้มีแม่มดอยู่จริงๆ ในโลกใบนี้ อยากให้ตุ๊กตา แม่มดที่เคยมีตั้งแต่สมัยเด็กๆ กลายเป็นเเม่มดจริงๆ เพราะผมเอง ก็มีเรื่องที่ อยากจะขออะไรบางอย่างจากเธอ ” “ เธออยากจะขออะไรหรอ มายด์ ” เสียงของสาวน้อยถามผม “ เอ่อ.. ผม ” “ ผมอยากจะขอเจอเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง น่ะครับ แต่ว่า...” “ มันคงไม่มีทาง เป็นความจริงไปได้เลย ” ผมพูดออกไป พร้อม กับก�ำลังคิดในใจ กับความรู้สึกที่ยากที่จะยอมรับได้ว่า เด็กผู้หญิงที่ผมอยาก เจอนั้น เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่อยู่ในความฝัน

“ หรอจ๊ะ” เธอเงียบไปสักพักเเล้วเธอก็พูดออกมา “ เราเชื่อนะมายด์ ว่าซักวันหนึ่ง เธอจะต้องได้เจอ ” สาวน้อยพูดให้ ก�ำลังใจ พร้อมกับรอยยิ้มของเธอ แล้วผมก็ยิ้มออกมา พร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของเธอ

ผมมองเห็น

ความเศร้าของเธอกับรอยน�้ำตาก่อนหน้านัน้ เป็นความรู้สกึ เดียวกับทีผ่ มได้เห็น เด็กผู้หญิงในความฝันจริงๆ ราวกับว่าเธอจะเป็นคนๆเดียวกัน ราวกับว่าเธอจะ เป็นเด็กผู้หญิงที่อยู่ในความฝันของผมมาเนิ่นนาน ความฝันที่อยู่กับผมมาตั้งแต่ เด็ก ตัง้ แต่วนั ทีผ่ มเสียความทรงจ�ำตอนนัน้ ไป ความรูส้ กึ ที่ ได้เจอกับเด็กผูห้ ญิง ในความฝันนั้น ช่างเป็นความรู้สึกเดียวกับที่ ได้อยู่ใกล้กับเธอจริงๆ ท�ำไมนะ...เด็กน้อยที่อยู่ในฝันนั้น กลับรู้สึกเหมือนกับว่าจะเป็นเธอ... แคร์... สาวน้อยหันกลับมา หลังจากที่ผมเผลอเรียกชื่อเธอออกไป “ มีอะไรหรอ..มายด์ ” “ อา.. เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ”

ผมรีบตอบเธอออกไป

“ เธอนี่ แปลกคนจริงๆ นะมายด์ ” สาวน้อยพูด แล้วก็ยิ้มออกมา “ ไม่มีอะไรจริงๆ นะหรอ มีอะไรที่อยากจะพูดกับเราหรอมายด์ ”

“ หรือว่า มีอะไรที่อยากจะถามเราหรอ ถ้าเธอมีอะไรก็ถามเราได้นะ มายด์ ” “ เราอยากจะตอบเเทนเธอจริงๆ ที่เธอมาเป็นเพื่อนกับเราที่สวนนี้ ” หลังจากทีเ่ ธอพูดออกมา เธอก็รอฟังเสียงของผมอยูส่ ักพักหนึ่ง ก่อน ที่เธอจะหันกลับไปมองที่สระน�้ำ พร้อมกับรอยยิ้มของเธอ ผมเห็นเธอมองไปที่สระน�้ำ ด้วยใบหน้าที่เธอก�ำลังสบายใจ จะดีแล้ว รึเปล่านะทีผ่ มจะพูดออกไป กับค�ำถามทีผ่ มอยากจะถามเธอ เกีย่ วกับเด็กผูห้ ญิง ในฝันของผมนั้น ช่างเหมือนกับเธอจริงๆ “ เอ่อ.. ” เสียงของผม ที่ก�ำลังคิดว่าจะเริ่มถามอะไรบางอย่างกับเธอ เเล้วก็เปลี่ยนใจ ผมเงียบไปด้วยความลังเลใจที่จะถามเธอ จะดีเเล้วรึเปล่านะ ทีจ่ ะถามเธอเรือ่ งนัน้ เเต่กอ่ นทีค่ วามเงียบจะเข้ามา จนอาจจะท�ำให้บรรยากาศของความเศร้านัน้ กลับมาอีกครัง้ ท�ำให้ผมต้องรีบพูด อะไรกับเธอออกไป “ เอ่อ..แคร์.. วันนั้น..ที่แคร์ทดลองเวทมนตร์.. แคร์อยากจะขออะไร หรอ ” ทันทีทผี่ มพูดออกไป ผมก็เห็นสาวน้อยทีน่ งั่ อยูข่ า้ งๆของผมนัน้ ดูเงียบ

ไป เเล้วก็มีเสียงตอบออกมาเบาๆ “ ขออะไรนะหรอ...” ดูเหมือนเธอก�ำลังคิดอยู่นาน.. แล้วเธอก็พูดออกมา “ เราก็แค่...” “ อยากขอให้คนๆ หนึ่ง กลับมา..” เธอพูดออกมาพร้อมกับแววตาที่ ดูเศร้าลง ท�ำให้ผมไม่กล้าที่จะพูดอะไรกับเธอต่อไปอีก เพราะกลัวความเศร้า ของเธอจะกลับมา กลัวว่าเธอจะต้องมีน�้ำตา กับเรื่องที่ผมพึ่งจะถามเธอไป ~*~**** ในตอนนั้น ท่ามกลางแสงจันทร์ที่ก�ำลังส่องสว่าง หลังจากที่เธอตอบค�ำถามออกมา เธอก็หันไปมองที่สระน�้ำ พร้อมกับ ความเงียบของเธอ ผมมองดูเธอ กับเเววตาทีก่ี �ำลังดูเศร้าลง แล้วก็หนั ไปทีส่ ระน�ำ้ เหมือน กับเธอ *~**~**~**** “ เราก็แค่อยากขอให้คนๆ หนึ่ง กลับมา ” ค�ำพูดนั้นยังคงอยู่ในใจของ ผม เป็นค�ำพูดที่ท�ำให้ผมนึกถึง ข้อความที่เธอเขียนในกระดาษแผ่นหนึ่งนั้นขึ้น

มา ต่อให้ผมอยากรู้มากแค่ไหน ผมก็คงไม่กล้าที่จะถามเธอว่า คนที่เธอเขียนถึง นั้น เธอหมายถึงใคร... กับข้อความที่เธอเขียนในคืนวันนั้น ว่า

/ ขอให้เธอกลับมา /

.................

เเละกับตัวอักษร..ที่สลักอยู่บนก้อนหิน ด้วยชื่อของผู้ชายคนหนึ่งกับ.. ชื่อของเธอ ที่ว่า.. / มาร์ก กับ เเคร์ /

นั้น

เป็นชื่อของคนสองคน ที่เขียนสลักไว้อยู่บนก้อนหินก้อนหนึ่งนั้น ผม ไม่รู้ว่า คนในชื่อนั้นคือใคร แต่ก็พอที่จะรู้ว่าเค้าคงเป็นคนที่ส�ำคัญส�ำหรับเธอ และเธอคงจะ..ก�ำลังรอคอยเค้า ที่จะกลับมา...หาเธอ

**~*~**~** ~

วันนั้น เราสองคนนั่งมองไปที่สระน�้ำ ท่ามกลางความหนาวเย็น เธอคงก�ำลังนึกถึงความหลังของเธอ ความหลังที่เกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น ~*~~*~~~ แบบนี้...

ดีแล้วล่ะ ผมคงเลิกสนใจที่จะตามหาเด็กผู้หญิงคนนั้นได้แล้ว ความ ทรงจ�ำและชีวิตของผมที่ขาดหายไปช่วงที่ผมเป็นเด็กนั้น ผมไม่อยากที่จะตามหา อีกแล้ว เพราะเด็กคนนั้น ที่ทอดทิ้งเธอในความฝัน ก็คือผมเอง ถ้าผมได้เจอเด็กคนนั้น ผมอยากจะขอโทษเธอ ขอโทษเด็กคนนั้น ที่ ไม่อาจจะปกป้องเธอได้จริงๆ ความคิดของผมในตอนนั้น ท�ำให้ผมไม่กล้าที่จะถามเธอออกไปได้อีก แล้ว.... ว่า

...เธอ คือ เด็กผู้หญิงคนนั้นใช่ไหม..

...................

~/*~/~*/~*/~~ ในคืนนั้น ผมปล่อยให้เวลาค่อยๆ ผ่านไป พร้อมๆกับความหนาวเย็น ที่ช่างหนาวเย็นเหลือเกิน

~/~*~*~/~~/*~*/~

~/*~/~*/~*/~~

บทที่ 13 ใครกันน่ะ คือแม่มด ~*~ หลังจากผ่านคืนที่มีอากาศหนาว

“ ฮัด ชิ้ว! ”

วันนีเ้ ด็กหนุ่มจามตัง้ แต่เช้า อาจเป็นเพราะเมือ่ วานที่ ไปสวนสาธารณะ กับเด็กสาว เเละเขาก็ยังโดนคุณแม่ว่าด้วยเรื่องที่ออกไปสวนตอนกลางคืน ~/*~*/~*~/~ ในตอนเช้า ในขณะที่ เขาก�ำลังขี่จักรยาน ไปตามเส้นทางจนเกือบถึงทางเข้าหน้าประตู โรงเรียนนั้น ~ ~*~ / ~* ~ /~*~ *~ `~ ทันใดนั้นเอง ก็มีรถยนต์ของเด็กวัยรุ่นกลุ่มหนึ่ง ขับ

มาเบียดอยู่ข้างๆ เส้นทาง พร้อมกับเสียงตะโกนดังออกมา “ เฮ้ ว่าไง ไอ้เด็กใหม่ ” หลังจากที่เขาหันหลังไปมองตามเสียงนั้น รถยนต์คันนั้น ก็ขับเบียด ขึ้นมาใกล้มากกว่าเดิม จนเด็กหนุ่มเสียหลัก พาจักรยานของเขาวิ่งเข้าไปชนก้อน หินที่วางอยู่เรียงราย รอบๆขอบสระน�้ำพุที่อยู่ด้านหน้านั้น สระน�้ำพุที่อยู่หน้า ทางเข้าโรงเรียน ปราศจากก�ำเเพงคอยกัน้ ล้อมรอบขอบสระใดๆ ท�ำให้เด็กหนุม่ ที่บังคับจักรยานไม่ได้ ต้องตกลงไปในสระน�้ำนั้น “ ฮ่าๆๆๆ นี่ส�ำหรับที่แก มาท�ำตัวใกล้ชิด กับคุณแซนด์ ที่น่ารักของ พวกเรา ” เสียงผู้ชาย 3-4 คนบนรถ พูดอะไรบางอย่าง พร้อมกับเสียงหัวเราะ แล้วก็ขับออกไป “ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ” ~*~ / *~ เด็กหนุ่มค่อยๆลุกขึ้นมา แล้วก็จับจักรยาน เดินจูงออกไป พร้อมกับ เสื้อผ้าที่เปียก ท่ามกลางเด็กนักเรียนที่ยืนดูอยู่รอบๆนั้น เข้าเดินจูงจักรยานไปตามเส้นทางที่ ไม่ค่อยมีใคร มีเเต่ต้นไม้ขึ้นบัง

ท�ำให้บริเวณนั้น ดูเป็นที่ลับตาคน เด็กหนุม่ ถอดเสือ้ เเละเสือ้ คลุมของเขาออก พร้อมกับนัง่ ลงไปบนก้อน หินใหญ่ ข้างสระน�้ำ ที่อยู่ใกล้ๆกับบริเวณนั้น (O_O) ..................................................................................... และในตอนนั้น เขาก็ได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง “ ดีจ้ะ ” “ แซนดี้..! ” เขาเรียกชื่อเธอ หลังจากที่รู้ว่าเจ้าของเสียงนั้นเป็นใคร เด็กผู้หญิงยืนอยู่ใกล้ๆกับเขา โดยที่เขาเองไม่ทันรู้ตัวเลย “ อื้ม ใช่จ้ะ เราเอง ” “ เเล้วเธอ .... ” ไม่ทันที่เด็กสาวจะฟังเสียงของเขา ที่ก�ำลังจะถามเธอ เด็กสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็นั่งลงบนก้อนหินใหญ่ กับพื้นที่ที่ว่างนั้น เธอนั่งลงข้างๆเขา พร้อมกับรอยยิ้มของเธอ

(^_0)” (^_^)”

~*/~/*~*~

ไม่นานนัก เสียงระฆังของโรงเรียนก็ดังขึ้นมา เป็นสัญญาณให้เด็ก นักเรียนเตรียมตัวที่จะเข้าห้องเรียน “ ไม่ต้องกลัวหรอก.. เดี๋ยวเราจัดการให้เอง ” อยู่ๆ เด็กสาวก็พูดขึ้น พร้อมกับยกมือของเธอหมุนวนเป็นวงกลม แล้วเธอก็ชี้นิ้วมาที่เด็กหนุ่ม หลังจากที่เธอพูดอะไรบางอย่างออกมา ทันใดนั้น ทุกๆอย่าง รอบๆตัว ก็เกิดแสงประหลาด มีสีสันสวยงาม เด็กหนุ่มรู้สึกถึงความอบอุ่น ที่ ไหลวนอยู่รอบๆผิวกายอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางหยดนำ�้ ทีเ่ ปียกชุม่ อยูน่ นั้ ตอนนีค้ อ่ ยๆลอยออกมาจากตัวของเขา ล่อง ลอยและก็ค่อยๆ ระเหย กลายเป็นไอ ~ หายไป... เสื้อกับชุดคลุมของเขา และร่างกายของเขาก็แห้งลง แว่นตาที่เขาใส่ ก็ เหมือนได้ถูกขัดเงาจนใส ปราศจากร่องรอยใดๆ “ แซนด์ เธอท�ำได้ยังไงน่ะ ” เด็กหนุ่มพูดออกไปอย่างลืมตัว กับ สิ่งที่ ไม่น่าเชื่อด้วยสายตาของตัวเอง เพราะได้เห็นปรากฏการณ์ที่น่าประหลาด ใจนั้นเกิดขึ้นมา เขาพยายาม รวบรวม สติ คิดทบทวน กับความเป็นจริงที่ ไม่น่าเกิด ขึ้นได้ แต่ก็เป็นความจริงที่เขาได้เห็น ได้สัมผัสผ่านผิวกาย และจากสายตาของ

ตัวเอง

ปรากฏการณ์ประหลาดที่เกิดขึ้น ประหลาดมากจนไม่น่าเชื่อว่ากับสิ่ง

ที่เขารู้สึกเเละเห็นนั้นจะเป็นความจริง

จนท�ำให้เด็กหนุ่มเริ่มไม่แน่ใจว่า สิ่งที่

เขาเห็นนั้นเป็นความจริง หรือเป็นเพียงแค่ความฝัน “ ท�ำไม.. เธอท�ำได้ยังไงหรอเเซนด์ ”

เด็กหนุ่มถามกับสาวน้อยผม

แดงอีกครั้ง ทันทีที่เขาเเน่ใจว่า เขาไม่ได้ฝันไป เด็กหนุ่มเห็นเด็กสาวยิ้มออกมา แล้วก็พูดขึ้น “ ก็ฉันเป็นแม่มดไง แม่มดเท่านั้นที่จะท�ำเรื่องแบบนี้ได้ ก็ไม่ใช่เรื่อง ยากนักหรอกนะ เราก็แค่ใช้เวทมนตร์ ง่ายๆ ของเรา ” เสียงของเธอตอบค�ำถามของเด็กหนุ่ม ออกมาอย่างง่ายๆ เหมือนกับ ว่าส�ำหรับเธอเเล้วไม่ใช่เรื่อง เเปลกอะไร เธอท�ำให้เขาที่พึ่งฟังเรื่องที่ ไม่น่าเชื่อนั้น ยิ่งมีเเต่ความแปลกใจ “ เธอ.. อย่าบอกให้ใครรู้นะ ช่วยเก็บไว้เป็นความลับด้วยนะจ๊ะ ” ในขณะที่เด็กหนุ่มค่อยๆ ตั้งสติ เพื่อล�ำดับเรื่องราว เเล้วสักพัก เขาก็พูดออกไป “ แล้วท�ำไม เธอถึงมาบอกกับเรา ” เขาถามเธอด้วยความเเปลกใจ ที่ เธอยอมบอกความลับของเธอ ให้กับเขา

สาวน้อยดูเงียบไป เเล้วก็พูดออกมา “ อืม.. ก็ไม่รู้ซินะ ” “ ฮึ ๆ ”

เสียงเธอหัวเราะเบาๆ เเล้วก็รีบท�ำอะไร เหมือนกลบ

เกลื่อนค�ำถามที่เด็กหนุ่มพึ่งถามไป “ ถ้าอย่างนั้น จะท�ำให้ก้อนหิน ก้อนนั้นลอยขึ้นให้ดูอีกซักทีนะจ๊ะ ” “ เดรา ทา เวร่า อา ปู ชี่ ” จงลอยขึ้น ทันใดนั้นเอง ก้อนหินก้อนใหญ่ก้อนนั้นก็ลอยขึ้นจริงๆ ก้อนหินลอยอยู่กลางสระน�้ำ เเละยังคงลอยอยู่ห่างจากเด็กหนุ่ม ไม่ไกลนัก ............~~*~~~*~~~......... เเละในตอนนัน้ ในตอนทีส่ าวน้อยก�ำลังใช้เวทมนตร์ หมุนก้อนหินเล่น อยู่กลางอากาศอยู่นั้น เสียงอาจารย์ผู้หญิงก็ดังขึ้นมา “ นี่พวกเธอ ท�ำอะไรกันจ๊ะ ” เสียงนั้น ท�ำให้เด็กสาวที่หันไป เกือบจะล้มลง ท�ำให้เด็กหนุ่มต้องรีบ เข้าไปประคองเธอ ทันใดนั้น ก้อนหินที่ลอยอยู่เมื่อไม่มีเวทมนตร์ ก็ตกลงมาบนสระน�้ำ

ท�ำให้น�้ำในสระกระเด็นออกมา และน�้ำที่กระเด็นออกมานั้น ก็ท�ำให้เขาและสาว น้อยผมแดง ที่อยู่ข้างๆ เปียกไปพร้อมๆกัน เสื้อของเขาที่พึ่งแห้งไป ก็ได้เปียก อีกครั้ง พร้อมกับเสื้อของสาวน้อยผมแดงก็เช่นกัน //(O_=)*// โชคยังดีนะ่ ทีอ่ าจารย์สง่ เสียงพูดออกมาก่อนทีเ่ ธอจะเดินมา จึงท�ำให้ เธอไม่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด “ ท�ำอะไรกันอยู่จ๊ะ ” “ ว้าย !.. เด็กสองคนท�ำอะไรกันจ๊ะเนี่ย ท�ำไมเปียกกันเเบบนี้ เด็กหนุ่มรีบใส่เสื้อซะ เเล้วไปห้องพักครู เดี๋ยวนี้.. ” และวันนี้เอง มายด์และแซนด์ก็เข้าไปในห้องพักครู เขาสองคนถูก สอบสวนอยู่นาน ..........................................

................................

(*_<) * * * *

............................................ ในห้องเรียนวันนั้น

หลังจากทีเ่ ขาทัง้ สองคนกลับเข้าชัน้ เรียนตามปกติ เเต่กส็ ายจนเลยเวลา ในคาบเรียนไปนาน ดูเหมือนว่าเรื่องที่เด็กหนุ่ม กับเด็กสาว ถูกอาจารย์ เรียกตัวนั้น จะ เป็นเรื่องที่ถูกลือกันไปแปลกๆ และรู้กันเกือบจะทั้งห้องเรียน ~~/* ~ ~ “ เอ่อ...คือว่า..” เด็กหนุ่มพยายามที่จะตอบค�ำถาม สาวน้อยผมด�ำ ที่นั่งอยู่ข้างๆ หลัง จากที่เด็กทั้งสามนั่งเรียนด้วยกัน “ มายด์มาจีบเรา นะซิ แคร์ ” อยู่ๆ แซนด์ก็พูดแทรกขึ้นมา พร้อม กับเสียงหัวเราะของเธอ “ เราไม่ได้จีบเธอนะแซนด์..” ผมมองหน้าเเซนด์ เเล้วค้านเธอทันที “ ใช่ซิมายด์ ” สาวน้อยผมแดง พูดพร้อมกับมองมาที่เด็กหนุ่ม กับ แววตาที่กระพริบส่งเป็นสัญญาณ ให้เขารู้ว่า จะต้องเก็บเป็นความลับให้เธอ “ เอ่อ...คือว่าเรา..” เด็กหนุ่มจึงไม่รู้จะอธิบายยังไง เมื่อแซนด์ ที่นั่ง อยู่ใกล้ๆ ยังคงส่งสัญญาณเรื่องความลับของเธอ อยู่ตลอดเวลา ~/* ~

เเต่สักพัก อยู่ๆ เสียงหัวเราะของแซนด์ก็ดังขึ้นมา ตามด้วยเสียงพูด ของเธอ “ เราสองคนมีเรื่องนิดหน่อยนะ แคร์ ” “ มายด์ ถูกนักเรียนผู้ชายแกล้ง แล้วเราก็.... ช่วยไว้นะ ” ในขณะนัน้ ผมสังเกตเห็นสีหน้าของเเคร์ ดูไม่คอ่ ยดีเลย เธอดูแปลกๆ ไป ตั้งเเต่ตอนที่มายด์ กับเเซนด์เข้ามาในห้องเรียน “ เป็นอะไรรึเปล่า แคร์ ” เด็กหนุ่มถามเธอ “ ไม่เป็นไรจ้ะ ” เธอพูดออกมา พร้อมๆกับสั่นหน้าของเธอ “ เราเเค่รู้สึกไม่สบายนิดหน่อยน่ะ.. อยากนอนพักจัง ” หลังจากที่เด็กสาวผมด�ำพูดจบ ทันใดนั้น “ เเคร์...”

เธอก็ฟุบสลบลงไปบนพรม (*_<) * * * *

......................... ........................................................... ณ ห้องพยาบาล ของโรงเรียน “ ตื่นแล้วหรอแคร์ ”

“ มายด์ เราเป็นอะไรไปหรอ ” “ แคร์ สลบไปน่ะ สงสัยเป็นเพราะเมื่อคืน... ” “ แคร์ ป่วยน่ะ มีไข้สูงมากเลย ” เด็กหนุ่มพูดพร้อมกับค่อยๆ น�ำผ้าที่อยู่บนหน้าผากของเด็กสาว ออก มาเปลี่ยนใหม่ให้กับเธอ “ แล้วแซนด์ล่ะ ” “ อาจารย์ ลอเรนซ์ เรียกไปพบน่ะ ” วันนี้แซนด์ถูกอาจารย์ลอเรนซ์ เรียกตัวไปพบทั้งวัน .................................. ~*/*~**~/*~~

.....*..

~ * ~*

~ * * * ~*

บทที่ 14 ความฝันของสาวน้อย ~*~ “ ไม่มีใครหรอก ที่จะเข้าใจความรักจริงๆ พวกมัน มีแต่จะทิ้งกัน ไป และนั้นแหละที่พวกเราสนุก ”

“ ฮิๆ ฮึๆ ฮิๆ ฮึๆ ฮึๆ ฮึๆ ฮึๆ ”

ท่ามกลางหมอกควันบางๆ กับเสียงร้องไห้ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง เมือ่ หมอกเริม่ จางหายไป ก็พบเด็กน้อยผูห้ ญิง ผม สีด�ำสั้นถึงบ่า ก�ำลังยืนอยู่คนเดียวอย่างเดียวดาย เด็ ก น้ อ ยผู ้ ห ญิ ง ยั ง คงยื น อยู ่ โ ดยที่ ไ ม่ ยอมหนีไปไหน เธอก�ำลังยืนร้องไห้และตัวสั่นจน ไม่กล้าขยับตัวหนีไป เสียงร้องโหยหวนก�ำลังใกล้เข้ามามาก

ขึ้น มากขึ้น ในขณะที่เด็กน้อย ผู้ชายยังคงหายไป “ ฮาฮู้ ฮาฮู้ ฮู้ ” เสียงร้องทีเ่ ป็นเสียงร้องแปลกๆนัน้ ก�ำลังใกล้เข้ามา ใกล้เข้ามา มากขึน้ มากขึ้น.. ทันใดนั้น เด็กน้อยผู้หญิงต้องตกตะลึง กับสิ่งที่เธอได้เห็นท�ำให้เธอ ต้องตัวสั่นยิ่งขึ้นไปอีก พวกปีศาจ ที่หน้าตาประหลาด มีมือ และขาเป็นล้อ ท่าทางน่ากลัว แต่ ที่น่ากลัวยิ่งกว่านั้น คือ แต่ละล้อที่มือและขาของมัน เป็นใบมีดที่คมกริบ พวก มันเคลื่อนตัวด้วยการวิ่งด้วยล้ออย่างรวดเร็ว มีพวกมันตัวหนึ่ง รีบวิ่งเข้ามาหาเธอ และก�ำลังจะใช้ใบมีดที่เป็นล้อ ติดกับมือของมันนั้น ฟาดเข้ามาที่เด็กน้อยผู้หญิง ทันทีที่เด็กน้อยก�ำลังจะถูกใบมีดที่เป็นล้อนั้นฟัน ทันใดนัน้ เอง เด็กน้อยผูช้ ายก็วงิ่ เข้ามา พร้อมกับฟาดท่อนไม้มาโดน ที่ หน้าของมัน ท�ำให้มันเจ็บที่ตา และมึนงงไปซักพัก ท่ามกลางเพื่อนๆของมัน อีก 4 -5 ตัว ต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน เมื่อเห็นเพื่อนของมันเสียท่าเด็กตัวเล็กๆ คนนั้น

เด็กน้อยผู้ชายรีบวิ่งเข้ามาจับมือเด็กน้อยผู้หญิงไว้ แล้วรีบวิ่งหนีออก ไป ยังคงไม่มีการพูดใดๆ ที่ ได้ยินจากเด็กน้อยทั้งสองคน เด็กน้อยผู้ชายพาเด็กน้อยผู้หญิงวิ่งไปตามทางที่เค้าคิดว่าปลอดภัย ทัง้ สองคนต่างวิง่ หนีเข้าไปในป่า ลึกลับ ทีอ่ ยูอ่ กี ด้านหนึง่ ใกล้ๆบริเวณ นั้น ทั้งสองคน ไม่รู้เลยว่าในป่าแห่งนั้นก็เต็มไปด้วยอันตรายไม่แพ้กัน ในขณะที่พวกปีศาจก�ำลังหัวเราะ และเล่นสนุก ปล่อยให้เด็กน้อยหนี เข้าไปในป่าลึกลับแห่งนั้น ซึ่งมันก็รู้ดีว่า ในป่าแห่งนั้นมีอันตรายไม่แพ้กัน พวกมันสนุกที่ ได้เล่น พวกมันสนุกที่ ได้ล่า ยิง่ เด็กน้อยทัง้ สองคน วิง่ หนี และกลัวพวกมัน พวกมันก็ยงิ่ สนุกเข้าไป ใหญ่ ................................. ในป่าสีด�ำทึบ กว้างออกไป ทีเ่ ต็มไปด้วยต้นไม้ใหญ่ มีเถาวัลย์ยาวใหญ่ ยื่ น ยาวลงมาจนถึ ง พื้ น อย่ า งรุ ่ ม ร่ า ม เเละมี ร ากไม้ ย าวสี ด�ำของต้ น ไม้ ใ หญ่ เคลื่อนไหว ไปมาดูน่ากลัว

ที่โพรงไม้ใหญ่ เด็กน้อยสองคน วิง่ เข้าไปหลบอยูใ่ นโพรงไม้นนั้ ภายใต้ตน้ ไม้ทสี่ งู ขึน้ ไป ดูเหมือนว่า ในป่าทีม่ ีชีวติ เเห่งนี้ จะยังไม่ทันรูต้ ัวว่า มีสงิ่ มีชีวิตที่น่ารัก น้อยๆ ได้หลงเข้ามาตกหลุมพรางกับดักแห่งป่า ที่ซึ่งเต็มไปด้วยอันตรายและ ความน่าสะพึงกลัวที่ซ่อนอยู่อย่างมากมาย พวกเด็กๆ ต้องหลบอยูใ่ นโพรงไม้นนั้ กันสองคน เสียงลมหายใจ และ เสียงหัวใจทีเ่ ต้นแรงขึน้ ของเด็กทัง้ สองคน ยิง่ ท�ำให้ความรูส้ กึ กลัวของเด็กทัง้ สอง คนนั้นเอง มีเพิ่มมากขึ้นเข้าไปอีกอย่างมากมาย ตึกๆ ตึกๆ ฮือๆ ฮือๆ

เสียงนั้น คือ เสียงเต้นของหัวใจของเด็ก

น้อย ผู้ชายกับเสียงร้องไห้ของเด็กน้อยผู้หญิง ซึ่งถ้าถึงแม้ว่าจะมีใครพยายาม ท�ำให้เงียบลงไปเพียงใดก็ตาม ก็ไม่อาจจะหยุดเสียงเต้นเเละเสียงร้องนั่นไปได้ เลย “ เธอไม่เป็นอะไรนะ เจ็บตรงไหนรึเปล่า ” เด็กน้อยผู้หญิงยังคงร้องไห้อยู่ท่ามกลางอันตราย ที่ก�ำลังรอคอยให้ พวกปีศาจมาเจอ

เด็กน้อยผู้ชายไม่รู้จะพูดยังไง ถึงจะท�ำให้เด็กน้อยผู้หญิงหยุดร้องไห้ ได้ เค้าเงียบลงและนึกถึงคุณเเม่ของเค้า เด็กน้อยผู้ชายพยายามค่อยๆยกมือของเค้า ลูบที่ปอยผมสั้นของเด็ก น้อยผู้หญิง เค้าพยายามสัมผัสเส้นผมเธอด้วยมือที่เบาที่สุด เสียงลูบเส้นผม ของเด็กน้อยนั้น อาจจะเบามาก เบามากซะจนเด็กน้อยผู้หญิงไม่รู้สึกตัวเลยว่า เด็กน้อยผู้ชายก�ำลังลูบผมของเธอ “ ไม่เป็นไรแล้ว เราจะปกป้องเธอเอง เราจะไม่ให้เธอ เป็นอะไร ” นัน่ เป็นเสียงของเด็กน้อยผูช้ าย ทีก่ �ำลังพูดปลอบใจเด็กน้อยผูห้ ญิงทีก่ �ำลังร้องไห้ ออกมา และเค้าก็ค่อยๆจับปลายผมของเธอ ทัดไว้ที่ด้านหลังใบหูของเด็กน้อย นั้น มือเล็กๆ คู่นั้นของเด็กน้อยผู้ชาย ก�ำลังใส่สร้อยคอเส้นสีเงินสะท้อน แสง แวววับด้วยคริสตันสีชมพูสว่างใสเล็กๆ รูปทรงหัวใจ ให้กบั เด็กน้อยผูห้ ญิง “ ไม่เป็นไรนะ นี่เป็นของเธอ.. ”

เด็กน้อยพูด พร้อมกับสวมสร้อย

คอที่ถูกพวกปีศาจขว้างทิ้งไปให้กับเด็กน้อยผู้หญิงอย่างอ่อนโยน ความรู้สึกที่อบอุ่น บนต้นคอของเด็กน้อยผู้หญิงที่มีสร้อยคอของเธอ

กลับคืนมานั้น เป็นความอบอุ่นที่มาจากมือ เเละจากค�ำพูดของเด็กน้อยผู้ชาย ที่ เขาค่อยๆถ่ายทอดออกมา จนเด็กน้อยผู้หญิงรู้สึกขึ้นมาได้เอง เด็กน้อยผูห้ ญิงเงียบลงในทันที แล้วเด็กทัง้ สองคนก็มองหน้ากันและ กัน คล้ายกับ..ว่าจะจ�ำแววตาของคนที่อยู่ตรงหน้าของกันและกันนั้น ไปจนวัน ตาย

“ ฮู้ ......” ฮี่ ๆ ฮี่ ๆ ฮี่ ๆ

“ ฮี่ๆ ฮี่ๆ ฮี่ๆ ฮี่ๆ ” ..............

~*/~*~/~*/~~*~~

~/*~*~/~/*~

หมอกจางๆ พร้อมกับ... เสียงร้องของปีศาจ ท�ำให้สาวน้อยสะดุ้งตื่นขึ้นมา เหงื่อที่ออกมาบน เรือนร่างของสาวน้อย จนเปียกชุ่ม

ท�ำให้เสื้อคลุมชุดนอนสีขาวยาวทั้งตัวของ

เธอนั้น พลอยเปียกร่างบางๆ เผยผิวขาวเนียนของเธอออกมา เธอตื่นขึ้นมาพร้อมกับเอามือวางไว้ที่หน้าอก ด้วยความรู้สึกกลัว ราวกับหัวใจของเธอก�ำลังจะหายไป ~*/~*~/*~*/~~*/~~~

เสียงร้องโหยหวน กับเสียงหัวเราะแหลมๆ ในฝันนั้น ยังท�ำให้เธอ ได้ยิน อยู่ในความทรงจ�ำแม้เวลาที่ตื่นขึ้นมา การนอน ในตอนกลางคืน ที่แสนจะว่างเปล่า และว้าเหว่ในหัวใจของ สาวน้อย ท�ำให้เธอแทบจะบังคับตัวเองไม่ให้ร้องไห้ออกมาได้เลย สาวน้อย ร้องไห้ต่อมาจากความฝัน ในห้องเพียงคนเดียว น�้ำตา หยดเล็กๆ ที่ร่วงลงไป... น�้ำตาหยดเล็กๆ ที่ยังคงหลงเหลืออยู่จากความฝันร้ายนั้น สะท้อน ความรูส้ กึ ทีม่ อี ยูข่ องเธอ เหมือนว่าเธอได้ขาดอะไรบางอย่างไป ทีซ่ งึ่ มีความส�ำคัญ กับเธอมากเหลือเกิน “ ตอนนี้เธอ อยู่ที่ ไหนกันนะ กลับมาได้ไหม ” สาวน้อยพูดพร้อมกับ เสียงร้องไห้ “ ถ้าเธอไม่กลับมา ฉันจะไปหาเธอเอง ” เสียงของสาวน้อยที่พูดออกมาแข็งขึ้น พร้อมกับจับสร้อยคอคริสตัน สีชมพูสว่างใสรูปทรงหัวใจ ที่อยู่บนเนินคอสวยของเธอ เธอก�ำไว้แน่นอยู่ในอุ้ม มือเล็กๆที่อ่อนนุ่ม อย่างอ่อนโยน ~/*~*~~/*~~*/~*/~~

............................... ณ เวลาตอนเช้า ที่หน้าบ้านของสาวน้อยผมสีด�ำ วันนี้เป็นวันที่เด็กหนุ่ม เดินไปที่หน้าบ้านของสาวน้อยอยู่หลายต่อ หลายครั้ง เเต่เค้าก็ไม่กล้าเดินเข้าไป และเขาก็ได้เจอคุณนายควินส์ หลังจากที่เขาตัดสินใจ ที่จะเดินเข้าไป ถามถึงอาการของเธอ “ สวัสดีครับ คุณนายควินส์ เอ่อ... คือว่า.. ” “ แคร์ หายป่วยรึยังครับ ” ................... “ หรอครับ...” “ ขอบคุณมากครับ ” เขาดีใจมากเลยเมื่อรู้ว่า เธอหายป่วย เเละก็ดีขึ้นมากเเล้ว ในขณะนั้น... สาวน้อยที่ก�ำลังอยู่ในบ้าน ภายในห้องของเธอ เธอเองก็ได้ยินเสียง ของชายหนุ่มด้วยเช่นกัน...จากหลังผ้าม่านในห้องของเธอ .................................

~ * /~ * ~

บทที่ 15 เช้าวันใหม่ กับคำ�ถามของเธอ ~/* ~ ~ ในขณะที่ เด็กหนุ่มก�ำลังเดินไปห้องเรียนของเค้า “ มายด์ ” เสียงของเด็กนักเรียนผู้หญิงคนหนึ่ง เรียกชื่อของเค้า “ ขอบใจ นะ ” “ ที่เธอช่วยดูแลเรา เมื่อวาน ” “ ไม่เป็นไรหรอก เเคร์ ” “ แคร์ ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม ” “ อื้ม...ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ”

เธอพูดพร้อมกับรอยยิ้มของเธอ

................................

“ เอ่อ..มายด์ เราอยากจะถามอะไรหน่อยได้ไหม ” สาวน้อยนิ่งเงียบไปซักพัก เเล้วก็พูดออกมา

“ มายด์... ” “ เธอเคย......... ” ทันที ที่เเคร์ก�ำลังจะถามมายด์ เกี่ยวกับเด็กผู้ชายในความฝันของเธอ เสียงของเเซนด์ก็ดังขึ้นมา “ ว่าไงจ๊ะ มายด์ ” สาวน้อยที่แสนจะร่าเริง และสนุกสนานได้ทั้งวันก็วิ่งเข้ามาทักทาย เพื่อนทั้งสองคน “ แคร์ หายดีเเล้วหรอจ๊ะ ” เสียงของแซนด์ เพื่อนสาวที่พึ่งเดินเข้า มานั้น พูดกับเธอ “ หายดีเเล้วจ้ะ ” ~ /* ~ ~ “ เเล้วเมื่อกี้ มีอะไรจะถามเราหรอ เเคร์ ” “ เปล่าจ๊ะ ไม่มีอะไร ” สาวน้อยส่ายหน้าของเธอ เเล้วก็เดินน�ำหน้าไป ...................... นัน่ เป็นค�ำถามแรก ทีเ่ ธอเริม่ ถามเด็กหนุม่ เด็กหนุม่ ทีท่ �ำให้เธอรูส้ กึ ว่า

เหมือนกับเด็กผู้ชายในฝันของเธอ เเต่เเล้ว เธอเองก็เปลี่ยนใจ

เมื่อสาวน้อย

ผมเเดงเข้ามาทักเธอ ท�ำให้เธอคิดถึงข่าวลือเมื่อวาน ที่มายด์คงก�ำลังชอบเเซนด์ เเละคงจะดีที่เธอไม่ถามอะไรไป เกี่ยวกับความฝันของเธอ หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยพูดถึง ความฝันของเธออีกเลย ส่วนเด็กหนุ่มเอง ก็ไม่อยากที่จะตามหาค�ำตอบเกี่ยวกับความฝันของ เค้าอีกเเล้ว เด็กทั้งสองต่างก็ลืมมันไป.. ........................................ วันเวลา ผ่านไปกับการเรียนเทอมแรกของเด็กหนุ่ม ในภาคฤดูร้อน เด็กทั้งสามคนได้คบกันเป็นเพื่อน และก็เริ่มที่จะสนิทกันมากขึ้น ~*~~/*~ แคร์ ยังคงเป็นผู้หญิงที่เรียบร้อย ดูเงียบ เเต่กลับดูมีเสน่ห์ส�ำหรับ มายด์ ไม่ว่าเธอจะท�ำอะไร มายด์จะคอยเป็นห่วงเธอเสมอ และเป็นผู้หญิงที่ ท�ำให้เด็กหนุ่มต้องคอยดูแลเธออยู่ตลอดมา ~/*~/*~ ส่วนแซนด์ ที่ร่าเริงได้ทั้งวันนั้น ดูเหมือนเธอจะเข้ากันได้ดีกับแคร์ ทีจ่ ะคอยพูดปกป้องเธอจากเพือ่ นอันตรายอยูเ่ สมอ เเละเเซนด์ ก็จะคอยดูเเลเเคร์

เสมอ เมื่อเธออ่อนเเอ ~* ~/*~ ส่วนมายด์ เด็กหนุ่มเพียงคนเดียวที่เเซนด์รู้สึกไว้ใจ เเซนด์มักจะเข้า มาคุยด้วยกับมายด์เสมอ เธอรูส้ กึ สนุกเวลาที่ ได้อยูก่ บั เด็กหนุม่ ทีใ่ จดี เเละคอย รับฟังเรื่องราวไร้สาระไปวันๆของเธอ โดยที่เธอเองก็ไม่เคยรู้ตัวเลยว่า ความ สนิทนั้นเริ่มมีมากขึ้นเข้าไปทุกวัน ทุกวัน

~/*~*~~/*~

วันเวลา ก็ได้ผ่านไป เรื่อยๆ ผ่านไป เรื่อยๆ... ผ่านไป..... จนกระทั่ง..........

................................................................

บทที่ 16 แผนการร้าย ของแม่มด ~ ~/*~ ที่บ้านของแม่มดชั้นสูง เป็นปราสาทใหญ่ อยู่ห่างไกลออกไปเกือบถึง ชานเมือง

“ อะไรนะ ” “ ฮ่ะๆ ฮ่ะๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ ”

“ มีเรื่องสนุกแบบนี้ด้วยรึเนี่ย ” “ เด็กน้อย ที่เคยถูกบังคับให้คบกัน ที่ ยายแซนด์เคยช่วยเอาไว้ กลับมาเจอกันอีกครั้ง ” “ ครับ รู้สึกว่าพวกมันจะจ�ำกันไม่ ได้ด้วยนะครับ ” เสียงลูกสมุนของแม่มดใหญ่

รายงาน “ ดูเหมือนพวกมันจะฝันกันคนละตอน นะครับ ” “ และที่ส�ำคัญ ดูเหมือนเด็กผู้หญิงนั่น จะพยายามตามหาคนๆหนึ่ง อยู่นะครับ ชื่ออะไรน้า อ่อ นายมาร์ก ใช่ๆ ” “ ใครกัน คุ้นๆนะชื่อนี้ ” “ ก็นายกระล่อนคนนั้นยังไงล่ะครับ คนที่ยอมเป็นปีศาจรับใช้ในดิน แดนแห่งนั้นยังไงล่ะครับ ” “ อะไรนะ ” “ เด็กนั่นเอง น่ะหรอ ” “ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ” “ รู้สึกว่านายคนนี้ จะสวมรอยเป็นมายด์ ตั้งแต่ที่ย้ายเข้ามาอยู่ใหม่ เลยนะครับ ” “ และเด็กที่ชื่อ แคร์ ก็ก�ำลังตามหาคนๆนี้อยู่ครับ เธอคงสับสนไม่รู้ว่า ใคร คือ เด็กคนนั้นกันแน่ล่ะมั้ง ” “ ฮึๆ ”

“ แบบนี้ก็ดีซิ ”

“ ให้ลบความฝันไปทั้งหมดเลยดีไหมครับ จะได้จ�ำกันไม่ได้ ”

“ เดี๋ยวก่อน น่าจะมีอะไรสนุกๆ มากกว่านั้นนะ ”

.......................

“ ใช่แล้ว ฮ่าๆ ” “ ในที่สุด เวลาแห่งการแก้แค้น ก็มาถึง ” “ แฮทตัน แอนเดอร์สัน ลูกชายแก จะต้องตกอยู่ในอันตราย ”

“ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ”

.....................

............................

“ ในนามของแม่มดใหญ่ ” “ ข้าแต่.. ขออันเชิญ ปีศาจแห่งความฝัน ” “ มาท�ำงานให้แก่ข้า ผู้ใช้เวทย์ ”

/

*~/* _ /* /~ /* /~*~ ~~

วันเวลาผ่านไป กับการรอคอยทีจ่ ะเล่นสนุกกับความรักอีกครัง้ ได้เริม่ ขึ้นแล้ว

“ รอจนถึง คืนวันนั้นก่อนเถอะ ”

“ ฮ่าๆ

ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ”

...........................................

บทที่ 17 บนหอคอยสองคน /*~/*~~ ในเวลากลางดึก ที่หมู่บ้าน ...................... ท่ามกลางแสงจากดวงจันทร์ ทีส่ อ่ งผ่านเข้ามาจากทางหน้าต่างห้องของ เด็กผู้ชายคนหนึ่ง ที่ภายนอกนั้น ยังคงมีแต่ต้นไม้ ที่ก�ำลังเอนตัวไปมาตามแรงลม ~/*~/*~~ กับอากาศภายนอกทีค่ อ่ ยๆ หนาวขึน้ หนาวขึน้ มา ยังคงเป็นความหนาว เย็นที่เป็นเหมือนอย่างเช่นทุกวัน ขณะที่เด็กหนุ่มยังคงนั่งอ่านหนังสือเตรียมตัว เพื่อที่จะสอบกลางภาคเรียน ที่ใกล้จะเข้ามาถึงอยู่นั้น และแล้ว.. เก้าอี้เบาะนุ่ม ที่เขานั่งพิง เพื่อผ่อนคลาย สายตา ก็เกือบจะล้มลง

ด้วยความตกใจที่เค้าได้

เห็นอะไรบางอย่าง.. (/O_<)/ / /

// / / /

นัน่ ก็คอื การมาเยือนของสาวน้อยผมสีแดง ที่ ไม่ได้บอกกล่าวล่วงหน้า เลย เธอก�ำลังขี่ ไม้กวาดของเธอ ลอยอยูห่ น้าระเบียงข้างๆ หน้าต่างบ้านของ เค้า ......................................

(^_^) ____/

“ แซนด์ ! ” “ เธอ มาท�ำอะไร ที่นี่ ” เด็กหนุ่มถามเธอ ด้วยความแปลกใจ หลัง จากที่เค้าเปิดหน้าต่างที่เป็นกระจกบานพับสองบานออกไป “ ก็มาหาเธอ นะซิ ” เสียงของเธอตอบในทันที “ มาหาเรา..” “ อื้ม ใช่ ” “ มีอะไรหรอ แซนด์ ” “ อืม...เปล่าจ๊ะ ก็เเค่อยากจะ... ” เธอยังพูดไม่ทันจบ ในขณะนั้น

เธอก็ใช้เวทมนตร์ของเธอท�ำให้เด็กหนุม่ ทีก่ �ำลังนัง่ อยูน่ นั้ ลอยตัวสูงขึน้ เเล้วค่อยๆ ลอยออกมาจากทางหน้าต่าง แล้วเธอก็บังคับให้เขานั่งลงบนไม้กวาด ยาวๆ ทางด้านหลังของเธอ แล้วเธอก็พาเค้า บินออกไป “ จับดีๆน้า มายด์ ”

“ วู้..”

ท่ามกลางความสูงที่อยู่เหนือหมู่บ้านในตอนกลางคืน ยังคงมีแต่แสง ไฟ ที่ยังเปิดไว้ตามแต่ละบ้าน และตามเเต่ละเส้นทาง เป็นภาพความสวยงาม อย่างที่สุด ที่ใครๆก็ยากที่จะมีโอกาสได้เห็นจากที่ ไหน ก้อนเมฆสีเทาในความมืด ล่องลอยผ่านตัวเด็กหนุ่ม เป็นความรู้สึกที่ เขาไม่เคยสัมผัสมาก่อน ดวงดาวทีอ่ ยูไ่ กลออกไปก�ำลังส่องแสงสว่าง เป็นประกายแวววาว อยู่ เต็มฟากฟ้า ก�ำลังส่องสว่าง กระพริบไปมา เหมือนคอยประดับให้เด็กหนุ่มสาว สองคนที่ลอยอยู่ได้ชมความงามนั้น ดวงจันทร์ที่คอยท�ำหน้าที่ส่องแสง แทนพระอาทิตย์ที่ลับขอบฟ้าไป แล้วนั้น

ก�ำลังส่องแสงให้ท้องฟ้านั้นมีเเสงสว่างท่ามกลางความสวยงามยาม

ค�่ำคืนอีกครั้ง ด้วยแสงสีเหลืองทองของมันที่ส่องสว่างไสวสะท้อนกับก้อนเมฆ

สีเทา ที่ก�ำลังลอยตัดผ่านกับสายลม ในยามค�่ำคืน อากาศที่ยิ่งหนาวเย็นบนท้องฟ้านั้น ยิ่งท�ำให้เด็กหนุ่มรู้สึกหนาวจน แทบจะกลายเป็นน�้ำแข็ง แต่ด้วยเวทมนตร์นั้น ท�ำให้เค้ารู้สึกอุ่น ที่พร้อมล่อง ลอยไปกับความสวยงาม ได้อย่างสบายใจ ความรู้สึกสงบที่มาพร้อมกับความเงียบ ที่มีเเต่สงบลงเมื่ออยู่บน ท้องฟ้า ท�ำให้เค้าหยุดคิดสิ่งใดๆ และนั่งบนไม้กวาดกับสาวน้อยที่อยู่ทางด้าน หน้าของเค้าด้วยความสุขเเละอุ่นใจ เป็นความรู้สึกอุ่นใจ ที่มาจากความเงียบที่เค้าทั้งสองคนต่างรู้ดีโดยที่ ไม่ต้องพูดอะไร ~* /~~~* o */ ~~ และแล้ว... เธอก็ได้พามาหยุดที่หอคอยดูดาว สถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งเป็นที่สูงที่สุด ของหมู่บ้านของพวกเขา “ นี่ เเซนด์ ” “ เธอ..พาเรามา...ทีน่ ที่ �ำไมหรอ ” เด็กหนุม่ เริม่ ถามเหตุผล กับสาวน้อย

“ ที่นี่สวยดีออกนะ เราอยากมีใครสักคนมานั่งกับเรา แบบนี้มานาน แล้วล่ะ ” เด็กสาวพูดพร้อมกับยิ้มออกมา หลังจากที่จอดไม้กวาดของเธอ และ นั่งลงบนหลังคา หอคอยดูดาว

เเล้วเธอก็ค่อยๆ...เงียบไป ...................... ~*/~* ~ เด็กหนุ่มที่พึ่งจะได้ฟังเหตุผลของเด็กสาว ที่พึ่งจะนั่งลงไป พร้อมกับ ใบหน้าที่ดูมีความสุขของเธอ ท�ำให้เขาเองก็ค่อยๆเงียบไป เเละเดินเข้าไป นั่งลง เป็นเพื่อนใกล้ๆกันกับเธอ

.........................

~*/ ~*/~* ~ เกิดความเงียบขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง ในระหว่างที่เด็กทั้งสองคนก�ำลังนั่ง มองดูดวงดาว

~*~ * ~ ..............................

เเล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงพูดขึ้นมา “ นาย น่ะ..” “ เป็นผู้ชายคนแรกเลยนะ ที่มาเป็นเพื่อนกับเราจริงๆ ” เสียงสาวน้อย ระบายความรู้สึกที่มีอยู่ในใจ “ ส่วนแคร์ ก็เป็นเพื่อนผู้หญิงคนแรกของเรา ที่จริงใจกับเรา เธอ เป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ยอมคบกับเราเป็นเพื่อน ผู้หญิงทุกคนในโรงเรียน ล้วนแล้ว แต่เกลียดเราไปซะหมด ” หญิงสาวท�ำท่าเหมือนกับจะถอนหายใจเเล้วก็พูดต่อ “ จริงๆ แล้วเราอยากมีเพื่อนนะ ” “ เธอสองคนเป็นเพื่อนที่ดีมากเลย ” “ ขอบใจนะ ” เสียงเด็กสาวที่พึ่งพูดจบไป ท�ำให้เด็กหนุ่มค่อยๆ

หันหน้ามามอง

เธอ กับความรู้สึกที่ผ่านออกมาจากเเววตาของเด็กสาว ท�ำให้เด็กหนุ่มรู้สึก ได้ถึงความเงียบเหงา เเละความหนาวเย็นที่มีอยู่ภายในใจของเธอ กับความรู้สึกนั้น ท�ำให้เด็กหนุ่มก็อยากที่จะพูดความในใจของเค้าเอง

ออกไป “ แซนด์.. ” “ จริงๆ แล้วเธอ ก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ส�ำหรับเรา ตลอดมาเลยนะ ” “ และก็เป็นเพื่อนที่ดีที่สุด ส�ำหรับแคร์ด้วยเหมือนกัน ” “ ขอบใจนะเเซนด์ ที่วันนี้...” “ เธอพาเรามาดูดาว พร้อมกับเธอ ” “ ดวงดาวที่นี่สวยมากเลยจริงๆ ” “ ดวงดาวที่สุกสว่าง เเละก็สดใส คล้ายๆกับจิตใจของเธอเลยนะ เเซนด์ ” ชายหนุม่ พูดเเล้วก็ยมิ้ ออกมา พร้อมกับมองทีใ่ บหน้าของหญิงสาว ด้วย เเววตาที่บอกถึงความรู้สึกที่ออกมาจากใจ ส่วนสาวน้อย ที่ฟังค�ำพูดของชายหนุ่มอยู่นั้น ท�ำให้เธอเกือบที่จะยิ้ม ออกมา แล้วเธอก็รีบท�ำอะไรๆ เพื่อปกปิดใบหน้าที่ก�ำลังเริ่มเเดงนั้นของเธอ ชายหนุม่ จะรูต้ วั ไหมนะ ว่ารอยยิม้ เเละความอบอุน่ ทีม่ าจากค�ำพูดของ เค้า ที่เพียงเเค่ต้องการจะปลอบใจเธอ ด้วยค�ำพูดที่ออกมาเป็นนัยเเบบนั้น จะ ท�ำให้หัวใจของเด็กสาวที่นั่งอยู่ใกล้ๆเขา เริ่มที่จะมีอะไรบางอย่างเปลี่ยนเเปลง

สาวน้อยที่ดูร่าเริงไม่รู้เลยว่า เธอเป็นอะไร กับความรู้สึกที่ท�ำให้เธอ เงียบไป เป็นความเงียบที่มาพร้อมกับความรู้สึกสบายใจ ในตอนนั้น เด็กสองคนต่างก็นั่งมองดูดวงดาวไปพร้อมกับความเงียบ ในยามค�่ำคืนนั้น ในตอนกลางคืน ที่มีเเต่ดวงดาว คอยส่องสว่างเป็นประกาย ระยิบ ระยับ เเละคอยเเต่งเติมความสดใสให้กับท้องฟ้าในช่วงเวลาที่มืดลงนั้น ท�ำให้ความมืดมิดนั้น งดงามอยู่ตลอดเวลา ไม่ต่างจากสาวน้อยที่นั่ง อยู่ข้างๆ เด็กหนุ่ม ที่จะคอยท�ำให้ใครก็ตามที่อยู่ใกล้ๆเธอได้มีความสุข เเละสนุก ตามไปกับเธอ เเละเธอในตอนนี้ ยังคงนัง่ อยูใ่ กล้ๆชายหนุม่ ทีก่ �ำลังนัง่ มองดูดวงดาว ไปพร้อมๆกับเธอ ไปพร้อมๆกับความเงียบ ที่ค่อยๆเงียบลง ~*/~/*~*~ ~/*~*~ ............ เเต่กับช่วงเวลาที่เงียบนั้น ดูเหมือนสาวน้อยที่นั่งอยู่ข้างๆ เด็กหนุ่ม

เริ่มคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ เหมือนไม่อยากให้ ใครได้ยิน เเต่เเววตาของเธอ ก็ไม่อาจซ่อนความเศร้าที่มีอยู่ภายในใจ กับชาย หนุ่มที่นั่งข้างๆ เธอได้นั้น สาวน้อยยังคงเงียบ ผิดปกติกับที่เธอออกจะร่าเริง เเละคอยท�ำให้เด็ก หนุ่มดูจะวุ่นวายอยู่ตลอดเวลา เหมือนเธอก�ำลังคิดอะไร ที่ ไม่สามารถบอกให้ ชายหนุ่มรู้ได้เลย จนเด็กหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆ เริ่มที่จะเป็นห่วงเธอ “ เเซนด์ เธอเป็นอะไรรึเปล่า ” เหมือนสาวน้อยจะมีเรื่องกังวลในใจ เเม้ว่าตอนนั้นเธอจะมีความสุข มากก็ตาม เธอได้เเต่ตอบรับชายหนุ่มด้วยการยิ้มออกไป พร้อมๆกับสั่นหน้าของ เธอ ~*/~/*~*~/ ~ “ อา..ท�ำไมนะ เราถึงต้องมาเป็นเเม่มดด้วยนะ ”

เสียงสาวน้อยพูด

ออกมาเบาๆ เพียงเเค่เธอจะได้ยิน เเต่เสียงเบาๆที่พัดไปตามสายลม ในความเงียบยามค�่ำคืนนั้น ก็ยังคง

ดังพอที่จะท�ำให้เด็กหนุ่มที่อยู่ข้างๆ เธอ ได้ยินเสียงที่เธอพูดออกมา “ เธอไม่อยากเป็นเเม่มด หรอเเซนด์ ” ชายหนุ่มพูดขึ้นมา เเล้วก็มอง ไปที่เธอ กับความสงสัย ว่าสิ่งที่เธอพูดออกมานั้น หมายถึงอะไร “ เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอกมายด์ ” เธอรีบพูดปฏิเสธออกไปทันที เเล้วก็ยิ้มออกมา เเต่กบั ค�ำพูดปฏิเสธทีเ่ หมือนไม่มอี ะไรนัน้ ยิง่ ท�ำให้ชายหนุม่ รูส้ กึ สงสัย เเละรู้สึกถึงความเศร้าบางอย่างในใจของเธอ เเต่ก็ไม่อาจจะรู้ได้เลย จากค�ำตอบ ของเธอ ว่าสิ่งที่ท�ำให้เธอเศร้าใจนั้น คือ อะไร “ เราไม่รู้ว่าเธอมีเรื่องกังวลใจอะไร เเต่ถ้าเธอ อยากระบาย หรือบอก อะไรกับเราบ้าง ก็ได้น่ะเเซนด์ ” เด็กหนุ่มพูดออกมา ด้วยความเป็นห่วงเธอจริงๆ เด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ได้เเต่ตอบรับด้วยความเงียบ เธอยังคงเงียบ เเละไม่ยอมพูดอะไร เธอนั่งกอดเข่าทั้งสองข้างของเธอ เเล้วก็ยิ้มให้กับมายด์ ที่ นั่งอยู่ข้างๆเธอ คนที่เธอไม่อาจจะบอกความในใจได้เลย ท�ำให้เด็กหนุ่มเองก็ เงียบลงไป หลังจากที่ชายหนุ่มดูเงียบไป เธอก็พูดออกมา

“ ขอบใจนะ มายด์ ” “ เราดีใจจริงๆ ที่เธอมาเป็นเพื่อนกับเเม่มดอย่างเรา ” ชายหนุ่มมองดูเธอ ที่พึ่งจะพูดอะไรออกมา เเล้วเขาก็พูดตามเธอออก ไป “ ถ้าสิ่งที่ท�ำให้เธอไม่สบายใจ เกี่ยวกับเรื่องเพื่อนละก็.. เราจะบอกให้ เธอรู้นะ...เเซนด์ ” “ ว่าเราจะคอยอยูเ่ ป็นเพือ่ นกับเธอเอง เราจะเป็นเพือ่ นกับเธอ เมือ่ ไร ก็ตามที่เธอต้องการ เเล้วก็..” “ เราก็ดีใจนะ เเซนด์.. ที่มีเพื่อนเป็นเเม่มด ” “ เราดีใจจริงๆ ที่มีเพื่อนเเบบเธอ ” สาวน้อยนิ่งเงียบไป เเล้วเธอก็มองดูเด็กหนุ่ม ด้วยเเววตาของเธอที่ดู เศร้าลง เธอไม่อาจจะท�ำให้เด็กหนุ่มรู้ได้เลย ว่าเธอเศร้าเพราะอะไร เเละยิ่งเธอ ได้ยนิ ค�ำพูดของชายหนุม่ ยืนยันความเป็นเพือ่ นนัน้ เธอก็ยงิ่ รูส้ กึ เศร้าใจ ท�ำไมนะ ยิ่งเธอนึกถึงชายหนุ่มที่ดีกับเธอ กลับยิ่งท�ำให้เธอรู้สึกเศร้าใจลงไป ในตอนนั้น เธอได้เเต่ต้องรีบท�ำตัวให้ร่าเริง เพื่อปกปิดความเศร้าในใจของเธอ ให้กลับมา เป็นดวงดาว ที่คอยประดับท้องฟ้า ให้สดใสอยู่เหมือนดังเดิม

~/*~*~ “ มานี่ จะรักษาสายตาให้นะ..มายด์ ” อยู่ๆ เด็กสาวก็พูดขึ้น พร้อมกับถอดเเว่นตาของเด็กหนุ่มออกมาถือไว้ ที่มือข้างหนึ่งของเธอ “ เเซนด์ เธอจะท�ำอะไรน่ะ ” เสียงของชายหนุ่มพูดขึ้นมา ทันทีที่รู้ ว่าหญิงสาวเริ่มที่จะกลับมาท�ำตัววุ่นวายกับเขาอีกครั้ง ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดมิด กับดวงดาวที่มีอยู่บนฟ้าอย่างพร�่ำพราย เป็นช่วงเวลาเดียวกับทีส่ าวน้อยจะรูว้ า่ ใบหน้าภายใต้กรอบเเว่นของชายหนุม่ นัน้ จะเป็นเช่นไร กับเด็กผู้ชายที่มีผมสีน�้ำตาล เหยียดตรง กับดวงตาน่ารักที่มีเเวว ตาเป็นประกายสวยกว่าชายหนุม่ คนใด เเม้เเต่เเววตาของหญิงสาวบางคนก็ยงั ไม่ สวยเทียบเท่าพอได้เลย ในเวลาทีเ่ เสงจันทร์สอ่ งสว่าง เป็นประกายงดงาม ด้วยเเสงสว่างจางๆ สีทอง สาดส่องลงมาสะท้อนใบหน้าของชายหนุม่ กระทบกับสันจมูกที่ ได้รปู ทรง พอดี ปราศจากเเว่นตาที่ปิดบังความงดงาม จากเเววตาของดวงตาสีน�้ำตาลนั้น ท�ำให้เด็กสาวเห็นใบหน้าของเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆ เธออย่างชัดเจน ในตอนนั้น เด็กสาวไม่คิดเลยว่าการได้เห็นใบหน้า ที่เผยเเววตาของ

เด็กหนุ่มตรงๆ เเบบนี้ จะท�ำให้เธอรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมา ช่วงเวลานั้น เธอไม่รู้ เลยว่าเธอเป็นอะไร เมื่อเวลาที่ชายหนุ่มยิ่งเข้ามาใกล้เธอ เพื่อที่จะจับมือของเธอ ที่ก�ำลังถือเเว่นของเขาคืนไป กลับยิ่งท�ำให้เธอรู้สึก..บางอย่าง เเละเริ่มที่จะใจ เต้นขึ้นมา เเม้ว่าเธอจะพยายามซ่อนความรู้สึกที่เกิดขึ้นมานั้น ให้อยู่กับภายใน หัวใจของเธอ เเต่เด็กสาวที่พึ่งจะถอดเเว่นชายหนุ่มนั้น กลับยิ่งรู้สึกมากขึ้นไป อีก เมื่อเด็กหนุ่มเข้ามาจับเเว่นตาของเขา เเต่กลับโดนมือของเธอ ที่ก�ำลังซ่อน เเว่นของเขาไว้อยู่ทางด้านหลังของเธอ ความอบอุ่นที่มาจากอุ้มมือของชายหนุ่ม นั้น ส่งผ่านไปถึงผิวกายของเด็กสาว ท�ำให้เธอที่ก�ำลังสนุกอยู่ก่อนหน้านั้น ไม่ อาจจะพูดอะไร รอยยิม้ เล็กๆ ทีม่ อี ยูก่ อ่ นหน้านัน้ ก็เริม่ หายไป เปลีย่ นเป็นเสียง หัวใจ ที่ยิ่งเต้นเร็วขึ้นมา เด็กสาวทีเ่ เกล้งชายหนุม่ เพือ่ ปกปิดความเศร้าใจของเธอ ให้เธอดูรา่ เริง ขึ้นมานั้น ก็เริ่มที่จะหน้าเเดงขึ้นมา ตัดกับผิวขาวเนียนบนใบหน้าของเธออย่าง ชัดเจน เด็กสาวเริ่มหน้าเเดงมากขึ้น มากขึ้น จนไม่อาจปกปิดได้อีกเลย เธอ เองก็ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร กับความรู้สึกของเธอกันเเน่ โชคดีนะที่ชายหนุ่ม ที่ ไม่

มีเเว่นอยู่นั้น มองเห็นใบหน้าของเธอได้ไม่ชัดเจน ท�ำให้เขาไม่รู้ว่าเด็กสาวที่อยู่ ใกล้ๆเขา ก�ำลังเขินอาย เเละหน้าเเดงมากเเค่ไหน กับการที่เขาเข้ามาใกล้ๆเธอ เเละช่วงเวลาทีใ่ กล้กนั ของเด็กทัง้ สองคนนัน้ ชายหนุม่ ที่ ไม่มเี เว่น ก็เริม่ ที่จะยอมเธอ เมื่อเขารู้สึกว่าสาวน้อยที่นั่งข้างๆ เขานั้น เธอเริ่มดูเงียบไป.. ในขณะทีเ่ ด็กสาวทีอ่ ยูใ่ กล้ๆเขาเช่นกันนัน้ เธอได้เเต่เขินอายทันทีทเี่ ธอ รู้ตัว ว่าเธอก�ำลังเผลอมองใบหน้าของเขาอยู่...ตั้งนาน จนชายหนุ่มเรียกเธอ “ เเซนด์ ..” “ เป็นอะไรรึเปล่า เเซนด์ ” นี่เป็นครั้งเเรกที่เด็กผู้หญิง รู้จักความเขินอายกับผู้ชาย เธอเองก็ไม่รู้ เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร กับบางสิง่ ทีเ่ กิดขึน้ มาภายในความรูส้ กึ ของเธอ ท�ำไม นะ หัวใจของเธอถึงได้เต้นเเรง เมื่อได้อยู่ใกล้ๆเขา เธอได้เเต่เหม่อลอย พร้อม กับถือเเว่นของชายหนุ่มอยู่อย่างนั้น “ เเซนด์ เธอถอดเเว่นเราท�ำไมหรอ ” ชายหนุ่มถามสาวน้อยด้วยความสงสัย หลังจากที่ยอมให้เธอ ได้เเว่น ของเขาไป “ เอ่อ..” สาวน้อยที่ยังไม่หายจากหน้าเเดง รีบท�ำอะไรกลบเกลื่อนไป

เพื่อซ่อนความเขินอายของเธอ เเล้วเธอก็พูดออกมา “ ก็เธอดีใจที่มีเพื่อนอย่างเรา ที่เป็นเเม่มดไม่ใช่​่หรอมายด์ เราก็จะ ทดลองเวทมนตร์กับเธอไง ” “ เราจะลองใช้เวทมนตร์ของเรา รักษาสายตาสั้น..ของนายน่ะซิ..มายด์ ” “ อะไรนะ เเซนด์..” หลังจากที่สาวน้อยพูดจบ เเละไม่ทันที่ชายหนุ่มจะพูดอะไรออกมาอีก เธอก็ใช้มอื เรียวทัง้ สองข้างของเธอ จับทีใ่ บหน้าของชายหนุม่ พร้อมกับพูดอะไร บางอย่างออกมา แล้วก็จ้องมองตาของเค้า ในช่วงเวลาหนึ่งก่อนที่ความเขินอาย ของเธอจะกลับมา .................................... * * * * * ~ “ อา.. เสร็จแล้ว ” “ เธอท�ำอะไรน่ะ แซนด์ ” “ แม่มดน่ะ ใช้วิธีรักษาตัวเองให้ยังสาวอยู่ได้ ก็ด้วยวิธีนี้น่ะแหละ ” “ เป็นเวทมนตร์ ในการท�ำให้ร่างกายกลับสู่สภาพเดิม หรือสู่ความสาวน่ะจ้ะ ”

(^_^) อิอิ

“ หรอ..ดีจังเลยนะ เเซนด์ ”

ชายหนุ่มพูดออกมา กับความรู้สึกที่ดี

ต่อเด็กสาวที่สามารถใช้เวทมนตร์ได้จริงๆ เเม้ว่าการใช้เวทมนตร์กับเขานั้น จะ เป็นเเค่การทดลองก็ตาม “ แต่แม่มดไม่สามารถชุบชีวิตใครให้ฟื้นได้หรอกนะจ๊ะ ยกเว้นแม่มด ระดับสูงสุดอาจจะท�ำได้ล่ะมั้ง ” “ แม่มดระดับเราน่ะ รักษาได้เหมือนกัน แต่ก็คงต้องใช้เวลาหน่อยนะ ” สาวน้อยพูดเเล้วก็ยิ้มออกมา “ นายยังไม่รู้ว่ามีแม่มด ที่แฝงอยู่ในโลกใบนี้อยู่อีกเท่าไร ” “ โดยเฉพาะอาจารย์สาวๆ น่ะ ระวังให้ดีนะ ” ค�่ำคืนนั้น เด็กหนุ่มนั่งฟัง เด็กสาวพูดถึงใครบางคน แต่เค้าก็ยังไม่รู้ ว่า เธอหมายถึงใคร ส่วนเด็กสาวที่พึ่งจะทดลองเวทมนตร์รักษาสายตานั้น เธอยังคงนั่ง อยู่ข้างๆ เขา ในความเงียบกับตัวเธอเอง ภายใต้เเสงจากดวงจันทร์ เธอพยายามขจัดความสับสนในใจของเธอออกไป เหมือนเธอไม่รู้ว่า ความรู้สึกที่เกิดขึ้นเเละที่มีต่อชายหนุ่มนั้นคืออะไร...

เวลานั้น เธอได้เเต่นั่งก้มหน้า เพื่อซ่อนความรู้สึกของเธอ ~/*~*~ และ ในคืนนั้น... ในความเงียบเหงาของใครอีกคน ~/*~*~*/~~*~~ สาวน้อยที่มีผมสีด�ำ ที่ยังคงอยู่เเต่ในห้องนอนนั้น

แอบเปิดผ้าม่าน

ของเธอ แอบมองดูเด็กหนุ่มว่า เค้าอยู่ในห้องรึเปล่า.. และ เธอก็.... (*_*) / /

ไม่เห็นเค้า

..........................................................

.............

บทที่ 18 วันสุดท้าย กับชีวิตที่อยู่บนโลก ~/ *~ *~ เมือ่ ระยะเวลานัน้ มาถึง จะเป็นเวลาทีก่ �ำลังจะเป็นไปตามแผนการร้าย ของใครบางคน ~*~/*~ ~* / *~ * *

O

~*~*~

* ~ **~

ในวันนั้น.. วันที่เด็กหนุ่มยังคงนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง ที่มีเเต่ต้นไม้ ก�ำลังถูกลมพัดเอนตัวไปมา เด็กหนุ่มก�ำลังคิดอะไรไปเรื่อยๆ ปล่อย ความคิดล่องลอยไปตามสายลม พร้อมๆกับคิดถึง ช่วงเวลาดีๆ ที่ ได้ใช้ชีวิตอยู่ในหมู่บ้านเเห่งนี้

~*~/*~*~/*~*~

ในช่วงเวลาค�่ำคืนนี้ สาวน้อยที่มีผมสีด�ำ ที่อยู่บ้านข้างๆนั้น ก็ยังคงเก็บตัวอยู่เเต่ในห้อง นอน..

~/*~*~*~

เเต่เมื่อเวลาที่ลมพัดเงียบสงบลงไป ในชั่วระยะเวลาหนึ่งนั้น ................. *****.... เป็นทันทีที่เธอเปิดหน้าต่างออกมา เพื่อที่จะคุยกับเด็กหนุ่ม (*_*) “ มายด์ วันนี้เธอ ช่วยไปกับเราหน่อยได้ไหม ” เสียงของเธอพูดกับ เด็กหนุ่ม ที่ก�ำลังนั่งอยู่กับโต๊ะด้านหน้าของหน้าต่าง “ วันนี้ เราได้หนังสือเวทมนตร์มา เธอช่วยไปเป็นเพื่อนเราได้ไหม ” “ คือ... เราอยากไปที่สวนนั่น นะ มายด์ ” “ อีกแล้วหรอ แคร์ ” “ มายด์ พาเราไปที่นั่นนะ เวลาเที่ยงคืนนะ เราจะรอ ” “ อะไรนะ เที่ยงคืน..”

....................................... “ เที่ยงคืน..หรอ ” เด็กหนุ่มพูดกับตัวเอง เเละก�ำลังนั่งคิดถึงตอนที่เด็กสาวมาขอให้เขาไปกับเธอคืนนี้ *~/~****~*~** วันที่พระจันทร์ ไม่ส่องสว่าง เหมือนคืนวันก่อนๆ เป็นวันที่เด็กสาว ชวนเขาไปที่สวนนั้นอีกครั้ง ในคืนที่พระจันทร์มืดสนิท

เป็นคืนที่มีเมฆสีด�ำบดบังเงาของดวง

จันทร์ กับหมอกขาวบางๆ คล้ายกับก้อนเมฆที่ลอยอยู่บนพื้นดิน ในตอนกลาง คืน วันนีช้ า่ งเป็นวันทีแ่ ปลก และเงียบสนิทจริงๆ ทุกอย่างดูมดื จนน่ากลัว มากกว่าคืนไหนๆ บ้านทุกบ้านดูเงียบไปหมด อาจเป็นเพราะข่าวการหายตัวไปของวัยรุน่ ที่นับวันจะเริ่มมีมากขึ้น จึงท�ำให้ชาวเมืองอยู่แต่ในบ้าน เด็กหนุม่ นัง่ มองออกไปนอกหน้าต่าง ดูบรรยากาศทีอ่ ยูภ่ ายนอก ทีม่ เี เต่ สายลมก�ำลังพัดไปมา ในอากาศที่หนาวจัด กับช่วงเวลาที่ท้องฟ้าก�ำลังค่อยๆ มืดลง มืดลง เเละมืดลง...

เขาก�ำลังรอเวลาทีก่ �ำลังใกล้จะถึงเทีย่ งคืน รอเวลาทีจ่ ะเจอกับเด็กสาว ตามที่เธอนัด เป็นเวลาที่จะไป...... สถานที่ๆ เธอบอกว่าต้องไป ~ *~/~~/*~*~ .............................. กับนาฬิกาที่ตีเข็มบอกเวลาว่า ใกล้จะถึงเวลาเที่ยงคืนนั้น อีกด้านหนึ่ง มีพี่น้องสองคน ที่ยังคงก�ำลังวุ่นวาย อยู่กับการเตรียม ตัว ออกไปข้างนอกด้วยเช่นกัน ........................................... ใกล้จะถึงเที่ยงคืนแล้ว... “ พีแ่ ซนด์ครับ ใกล้จะเทีย่ งคืนแล้วนะครับ พีแ่ ซนด์ยงั แต่งตัวไม่เสร็จ อีกหรอครับ ” “ เสร็จแล้วจ้า เราไปกันเถอะจ้ะ ” “ พี่แซนด์ ท�ำไมเราจะต้องไปรวมตัวกัน ที่บ้านของแม่มดป้าคนนั้น ด้วย ล่ะครับ ” “ ก็ที่นี่ มีเธอเป็นผู้อาวุโสที่สุดแล้วล่ะซิ ” “ ฮ่าๆ ฮ่าๆ ”

เด็กผู้หญิง และเด็กผู้ชาย พูดคุยกันสองคน แล้วก็หัวเราะออกมา “ ผมจะขี่เจ้าตัวนี้ ไปล่ะครับ ไปเลย.. ” “ ฮู้ ” เครื่องดูดฝุ่นที่ดูทันสมัยนั้น ก�ำลังบินขึ้นไปบนท้องฟ้าอย่าง รวดเร็วพร้อมกับคนที่ขี่มัน “ พี่แซนด์ ผมไม่รอพี่นะครับ ใครไปถึงทีหลัง โดนคุณยายป้าคน นั้น บ่นไม่รู้นะครับ ” “ เดี๋ยวซิซิดย์ รอพี่ด้วย ” เธอยังคงช้ากับพาหนะของเธออยู่เหมือน เดิม กับชุดที่สาวน้อยใส่ ด้วยกระโปรงที่ยาวจนคลุมเลยเกินหัวเข่า ท�ำให้ การขี่ ไม้กวาดนั้นไม่ค่อยจะสะดวกส�ำหรับเธอเท่าไรนัก แม่มดเด็กสาว ที่ก�ำลังขี่ ไม้กวาดลอยไปตามสายลมอยู่บนท้องฟ้า กับช่วงเวลาในตอนกลางคืน ทีแ่ ต่ละบ้าน ต่างก็ไม่มใี ครสังเกตเห็นเลย ว่า มีเเม่มดกับพ่อมดน้อย ก�ำลังบินอยู่บนท้องฟ้า อยู่กับดวงดาว และ ก�ำลังล่องลอยไปตามสายลม ในค�่ำคืนนี้ ~/*~*~

“ วันนี้ พระจันทร์มืดจังเลยนะครับ ” “ อื้ม จ้ะ ” เมื่อสิ้นเสียงที่พี่สาวตอบน้องชายของเขา และแล้ว ทัง้ สองคนก็หายตัวไปพร้อมๆ กับความมืดนัน้ บนดวงจันทร์ ~ *~*~~ /* “ วัน พระจันทร์มืด ” .................................................. วันนี้เป็นวันประชุม เเละรวมตัวกันของแม่มดที่อยู่ในหมู่บ้านแห่งนี้ และเป็นวันการประกาศผลงานของแม่มด ที่ ได้รับรางวัลดีเด่น สามารถพาผู้ชาย บนโลกใบนี้ไป ณ ดินแดนแห่งนั้นได้เยอะที่สุด วันนี้ สาวน้อยเอง ก็ไม่ค่อยอยากจะไปงานประชุมแบบนี้ซะเท่าไรนัก เพราะการแข่งขันเพื่อท�ำคะแนนที่เธอไม่ค่อยชอบนั้น

คือ การท�ำคะแนนด้วย

การล่าผู้ชายบนโลกมนุษย์นี้ เพื่อที่จะแข่งกันหวังได้รับการเลื่อนต�ำแหน่งของ แม่มดที่สูงขึ้นไป ด้วยการท�ำคะแนนให้สูงจนเป็นที่พอใจ ในการประชุมครั้งนี้ ซึ่งการเลื่อนต�ำเเหน่งด้วยวิธีนี้ ต�ำแหน่งเล็กๆเท่านั้น

ท�ำให้เธอเองในตอนนี้ก็เป็นเพียงแม่มดที่มี

........................................ *~*~~/*~~ ช่วงเวลาที่ใกล้จะถึงเวลาเที่ยงคืน เด็กหนุ่มได้ปิดหนังสือที่เขาก�ำลังอ่านอยู่ลง เขาเริ่มนั่งผ่อนคลายอยู่บนเก้าอี้ นั่งเท้าคางบนโต๊ะ เเล้วก็มองไปที่ หน้าต่างห้องของเด็กสาว ที่ยังคงปิดบังด้วยผ้าม่าน เเละยังปิดอยู่เพื่อป้องกัน อากาศหนาวที่มาจากภายนอกนั้น อากาศหนาว ที่ท�ำให้น�้ำค้างบนใบไม้ของต้น แข็งตัวจากไอของความ เย็น ซึ่งเเสดงให้เห็นว่า คืนนี้เป็นคืนที่มีอากาศหนาวเย็นมากที่สุด มากกว่าคืน ไหนๆ ~*/~*~*/~/*~~ หลังจากที่เด็กสาวค่อยๆ เปิดประตูหน้าระเบียงห้องของเธอ ออกมา อย่างเงียบๆนั้น ทันใดนั้น “ มายด์..” เสียงเรียกจากสาวน้อย ก็ดังขึ้นมา

ชุดทีเ่ ด็กสาวแต่งออกมา ดูราวกับว่าเธอก�ำลังจะเตรียมตัวเพือ่ ทีจ่ ะไป ในที่ซึ่งห่างไกล เด็กสาวใส่เสื้อกันหนาวเข้ากับชุดที่เป็นกระโปรงหนา กับรองเท้าหนัง ส�ำหรับออกเดินทาง และเสื้อคลุมแขนยาวสีน�้ำตาลอ่อน ที่คลุมตัวเธอเกือบทั้ง ตัว เธอเดินออกมาพร้อมกับหนังสือเล่มใหญ่ที่ถืออยู่ กับกระเป๋าสะพาย หนังสีน�้ำตาล ที่ก�ำลังสะพายอยู่ข้างๆ คล้ายกับว่าในคืนนี้เธอจะออกไปผจญภัย ที่ ไหนซักแห่ง กับชุดที่เธอใส่นั้นของเธอ ~*~*~ เธอพยายามทีจ่ ะปีนข้ามมาทีร่ ะเบียงหน้าห้องของเขา ด้วยเท้าเล็กๆของ เธอ เธอค่อยๆเหยียบและทรงตัวอยู่บนก�ำแพงที่กั้นระหว่างบ้านของเด็ก หนุ่ม ท�ำให้เด็กหนุ่มต้องรีบเข้าไปช่วยรับตะเกียงไฟ ที่อยู่ในมือของเธอ วันนีเ้ ด็กสาวน�ำตะเกียงไปด้วย อาจเป็นเพราะว่าวันนีเ้ ป็นคืนทีม่ ดื มาก จริงๆ เเละทันทีทปี่ ลายเท้าของเด็กสาวค่อยๆ ก้าวเข้ามาทีร่ มิ ระเบียงบ้านของ

เด็กหนุ่ม เด็กหนุ่มก็จับมือของเธอ และดึงตัวเธอเข้ามา จนในที่สุดเธอ ก็ข้ามมา ที่บ้านของเด็กหนุ่มอย่างปลอดภัย .......................... หลังจากทีเ่ ธอยืนพักบนระเบียงบ้านของเด็กหนุม่ เพือ่ ส�ำรวจตัวเธอ นั้น (>_<)

................................................

“ แคร์..” ไม่ทันที่เด็กหนุ่มจะพูดอะไร ต่อไป เธอก็เข้ามาในห้องของเขาทันที ................................(O_+) “ แคร์.. บอกเหตุผลมาก่อนได้ไหม ว่าท�ำไมวันนี้เราต้องไปที่นั่น ” “ ในตอนเที่ยงคืนแบบนี้ ”

เด็กหนุ่มถามเด็กสาวที่ก�ำลังยืนก้มหน้า

เพราะคราวนี้เขาคงไม่ยอมแน่ๆ ถ้าไม่ได้ฟังเหตุผลจากเธอ แต่เธอก็ยังคงเงียบ และยืนกรานกับเด็กหนุ่มที่จะไปอยู่ดี เเละปล่อย ให้เด็กหนุ่มที่รอฟังเหตุผลนั้น ยังคงยืนรอ.. ........................

จนสุดท้าย เด็กหนุม่ ก็ตอ้ งใจอ่อน เมือ่ เธอก�ำลังจะเดินไปทีป่ ระตูหอ้ ง เพื่อที่จะออกไปเพียงคนเดียว เด็กหนุ่มจึงรีบสวมเสื้อคลุมกันหนาวของเขา ที่ เเขวนอยู่ใกล้ๆนั้น เพื่อไปกับเธอ ~*~*/~ หลังจากนั้น เด็กหนุม่ สาวสองคน ก็คอ่ ยๆ เปิดประตู เพือ่ ทีจ่ ะเดินลงบันไดไปอย่าง ช้าๆ และเงียบที่สุด //(-O_O-)//( * _* )= เเต่แล้ว... ประตูที่อยู่ห้องตรงข้ามกัน...นั้นก็เปิดออกมา “ พี่มายด์ “ //(*o*) “ อ่ะ พี่แคร์ ” เสียงสาวน้อยพูดขึ้นมาด้วยความเเปลกใจ ที่เห็น พี่สาวที่อยู่ข้างบ้านนั้น เดินออกมาจากห้องของพี่ชาย “ มิลนี่ ”

“ ชู่ ! เงียบๆ ไว้ ” เด็กหนุ่มรีบหยุดเสียงน้องสาวของ

เขา ก่อนที่เธอจะพูดอะไรออกมาเสียงดัง “ เอ่อ... น้องมิลนี่ ”

เสียงของเด็กสาวพูดกับมิลนี่ เธอคงไม่รู้จะ

บอกกับน้องสาวของมายด์ว่ายังไง “ พี่มายด์ ก�ำลังจะไปไหนกันคะ ” “ แล้วท�ำไมพี่แคร์ถึงแต่งตัวแบบนั้น ” “ อา....เดี๋ยว พี่ค่อยอธิบายทีหลัง นะ ” นาฬิกาทีเ่ ดินบอกเวลาบนข้อมือของสาวน้อย ท�ำให้เธอรูว้ า่ ใกล้จะถึง เวลาเที่ยงคืนแล้ว “ น้องมิลนี่ ..เอ่อ พี่.. พี่ขอตัวก่อนนะคะ ” เด็กสาวพูด แล้วรีบวิ่งลงบันได พร้อมกับชายหนุ่ม ที่ตามเธอไปจน เกือบถึงประตูหน้าบ้านในทันที

(*_*)//

(O_+) //(*_*) ..............................................

เเละเมื่อ... เด็กหนุ่มสาวทั้งสองคนได้ออกมานอกบ้านเเล้วนั้น เขาทั้งสองก็เริ่ม เดินออกไปตามทาง บนถนนเรียบ ที่มีแสงไฟสีส้มคอยส่องสว่างตามทาง กับ บนเส้นทางที่ ไม่มีใครเลย มีเเต่ความเงียบอยู่ทั้งสองข้างทาง

โดยที่เด็กหนุ่มเดินตามเด็กสาว ที่ก�ำลังเดินน�ำหน้าไป อย่างรวดเร็ว ดูเหมือนว่า เด็กสาวก�ำลังจะเร่งรีบท�ำอะไรบางอย่าง ในวันทีเ่ งียบทีส่ ดุ และมืดที่สุด จนเด็กหนุ่มเริ่มรู้สึกกับตัวเอง ว่า วันนี้เด็กสาวที่ก�ำลังเดินน�ำหน้า เขานั้น เธอดูเเปลกไปจริงๆ เเละเมื่อเด็กทั้งสองได้เดินไปจนถึงป้ายชื่อของสวน : สวนสาธารณะ ......................... : เขาทั้งสอง ก็พากันเดินเข้าไปในสวนนั้นในทันที เด็กสาวเดินน�ำเด็กหนุม่ ไปตามเส้นทาง ทีม่ แี ผ่นหินคอยวางเรียง บน พื้นดินนุ่มๆที่มีต้นหญ้าเล็กๆ กับดอกไม้ขึ้นอยู่ตามทาง เเละยังคงมีเพียงเสียงของแมลงเท่านั้นในตอนกลางคืน เธอพาเขามาบริเวณ ที่โล่งกว้างแตกต่างจากวันก่อน ________ ___*__*__/ _** เเละดูเหมือนว่า ค�่ำคืนนี้จะดูเงียบมากจริงๆ

เเละในขณะที่ความมืด ยังคงค่อยๆ มืดลง จนใกล้จะถึงเที่ยงคืน กับเวลานั้น ที่เด็กหนุ่มคิดว่า คงจะเป็นเวลาที่

เด็กสาวคิดจะทดลองเวทมนตร์บางอย่าง อย่างที่เธอเคยท�ำ เด็กหนุ่มไม่เคย เห็นเธอท�ำส�ำเร็จในทุกครั้ง แม้หนังสือเวทมนตร์ ที่เธออ่านมาจะเปลี่ยนไปกี่ เล่มแล้วก็ตาม เเต่ที่ต่างไปในครั้งนี้ ที่เด็กหนุ่มยังคงสงสัย ว่าท�ำไม เด็กสาวถึงเลือก มาทดลองเวทมนตร์ ที่สวน... ในเวลาค�่ำคืนนี้ ~*~/ *~ เเละเมื่อเด็กสาวเริ่มทดลองท�ำอะไรบางอย่างของเธอ เด็กหนุม่ เริม่ เห็นเด็กสาวค่อยๆ เปิดหนังสือเล่มหนาทีเ่ ธอน�ำมาจากบ้าน เล่มนั้น เขาไม่รู้ว่าเธอเอาหนังสือเล่มนั้นมาจากที่ ไหน ซึ่งเเม้ว่าเด็กหนุ่มจะถาม เธอ เธอก็บอกเขาแต่เพียงว่า..

“ เป็นความลับ น่ะจ่ะ ” ~*~*~ ~*~*~~/ ~

กับเวลาไม่นาน ที่เธอพึ่งเปิดหนังสือเล่มนั้น “ มายด์ ช่วยเราหน่อยได้ไหม ” เด็กสาวพูดกับเด็กหนุม่ หลังจากทีเ่ ธอได้อา่ นอะไรบางอย่างในหนังสือ

เล่มนั้น ~*/~/*~*/~*~ ในตอนนั้น เด็กหนุ่มก็ได้ช่วยเธอท�ำในสิ่งที่เธอต้องการ กับการช่วยทดลอง เวทมนตร์ที่ท�ำเป็นประจ�ำของเธอ เขาช่วยเด็กสาวโรยเกลือที่เธอน�ำติดมาจากกระเป๋าสะพาย โดยโรยเกลือเป็นรูปดาว 6 แฉก ที่มีวงกลมล้อมรอบขนาดใหญ่ ตาม ที่เธอบอก ตรงบริเวณที่เธอเลือกที่จะทดลองเวทมนตร์ เทียนเล่มใหญ่ เล็ก ที่มีสีสันแตกต่างกัน ที่เด็กหนุ่มเคยเห็นเธอใช้ ทดลองเวทมนตร์อยู่เป็นประจ�ำ ในวันนี้กลับดูมากกว่าปกติ เด็กสาว ค่อยๆวางต�ำแหน่งเทียน แต่ละเล่ม ไว้ทมี่ มุ แต่ละมุมของดาว 6 แฉกทั้ง 6 มุม เธอจุดเทียนจากตะเกียงไฟที่เธอน�ำมา แสงจากเปลวเทียนที่ มีคนละสีนั้น ดูสวยงามอย่างน่าประหลาด ~/~ * * * /* *~~/~~~

* * /*

กับอากาศทีห่ นาวเย็น ท�ำให้เด็กทัง้ สองคน ต่างก็ตอ้ งตัวสัน่ ด้วยความ

หนาว แม้จะมีเสื้อคลุม ใส่ไว้แล้วก็ตาม “ แคร์ ก�ำลังจะท�ำอะไรหรอ บอกเราบ้างได้ไหม ” ............ เด็กสาว ยังคงก�ำลังท�ำอะไรบางอย่างโดยที่ ไม่สนใจเด็กหนุ่ม ซึ่งคราวนี้ พิธีกรรมของเธอท�ำไม่เหมือนกับทุกครั้งไป ไม่เหมือนกับ ทุกครั้งไปจริงๆ ~*~*/~ ~*~*/~ * /* *~~/~~~

เเละในขณะที่ เด็กหนุม่ และเด็กสาว ก�ำลังเตรียมการท�ำพิธกี รรมอะไร บางอย่างอยู่นั้น สองพี่น้องคู่หนึ่งก็ก�ำลังมุ่งหน้าไปงานเลี้ยงฉลอง ในคืนแห่งวันพระจันทร์มืดด้วยในเวลาเดียวกัน

........*/..../....*..../*......*...-/.....*/..........

บทที่ 19 ตามหาให้เจอล่ะ แม่มดแซนด์ ฮ่าๆ ~ *~/*~~ “ ใกล้จะถึงรึยังครับ ” “ พี่แซนด์ ครับ ” “ ไกลเหมือนกันนะครับ บ้านคุณแม่มดป้านั่น ” “ อื้ม ก็คงอีกไม่นานแล้วล่ะจ้ะ ” ....... เวลาที่ค่อยๆผ่านไป แสงจันทร์ก็ค่อยๆถูกเงาของ โลกบดบังมากขึ้น และก�ำลังเพิ่มความมืดให้กับมันอยู่นั้น

~ * * * ~ * * )))O * * ~ *

~ ** ............*~/*~ * * ~ / ~................ *

.................... ในที่สุด เธอและน้องชายก็มาถึง เด็กสาว และเด็กหนุ่มค่อยๆ บินต�่ำลง จนมาถึงปราสาทของแม่มด ใหญ่คนนัน้ ซะที กับทางบินเข้าไปทีแ่ สนจะวกวน ด้วยหมอกทีม่ อี ยูอ่ ย่างหนาจัด จึงท�ำให้พวกเขาเสียเวลาอยู่นาน ~~* ~~~* * * ~~~*~/~~~* เเละเมื่อเด็กทั้งสองได้ลงไปที่บ้านของแม่มดใหญ่ แม่มดที่มีต�ำแหน่ง สูงสุด และแม่มดที่ชอบคิดว่าตัวเธอเองมีอ�ำนาจมากกว่าใครๆ เด็กทั้งสองก็ได้เห็นความกว้างใหญ่ของปราสาทหลังหนึ่ง ที่ ก างอาณาเขตเเห่ง เวทย์อ อกไปรอบๆเพื่อ ปิด บั ง สายตาไม่ ใ ห้ คน ธรรมดาที่ ไม่มีเวทมนตร์ได้เห็น ทั้งแซนด์และซิดย์ ได้เข้าไปภายในปราสาท ที่เต็มไปด้วยเครื่อง ประดับตกแต่งอย่างสวยงาม ที่แม่มดท่านนี้ชอบ อาหารอย่างดีที่เตรียมไว้ให้แขกที่มางาน และเครื่องจานชามสีทอง พร้อมเครื่องแก้วใสประดับเพชรอย่างหรูหรา

และยังมีแก้วรูปทรงแปลกตา ที่ใส่เครื่องดื่มของคนบนโลกที่ชอบดื่ม กัน ทุกอย่างถูกประดับไปด้วยความงาม และแสงสีแดง ด้วยความหรูหรา ที่เธอชอบ .................. ณ บ้านของแม่มดใหญ่ เต็มไปด้วยแม่มดผู้หญิงสาว และเด็กๆ ที่มา ในงานอยู่มากมาย “ ฮึๆ แซนด์ ” “ แม่มดแซนด์ มาแล้วหรอ จ๊ะ ” “ ยินดีต้อนรับจ้ะ ลูกศิษย์ที่รัก ” เธอค�ำนับด้วยธรรมเนียมของแม่มด และก็เดินเข้าไปที่จะรายงานตัว “ วันนีเ้ ป็นวันแห่งคืนพระจันทร์มดื เป็นวันทีพ่ วกเราแม่มดจะมีพลัง เวทย์สูงที่สุด และเป็นวันแห่งการฉลอง .....” “ การเป็นคืนแห่งแม่มด เอพิว เดย์ ปรากฏตัว ” ~/*~*/~*~/~

* * * /*/**

แม่มดใหญ่ พูดขึ้นมาท่ามกลางแขกที่เป็นแม่มดผู้หญิงสาว และเด็กๆ

ท่ามกลางเสียงตบมือ และการท�ำความเคารพต่อแม่มดใหญ่ “ นี่ยายแซนด์ นี่ก็ผ่านมานานมากแล้วน่ะจ๊ะ ไม่น่าเชื่อ.. รู้สึกว่าเธอ จะท�ำงานนี้ล่าช้ามากเลยนะ ” “ เธอจะถ่วงเวลาอะไรรึเปล่าจ๊ะ รึวา่ เธอเกิดความรูส้ กึ อะไรกับไอ้หนุม่ นั่นจริงๆ เข้าแล้ว ” “ เปล่าค่ะ.. ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ” “ ต้องไม่ใช่........ ” เธอพูดย�้ำกับตัวเองอีกครั้งคนเดียว “ เธอนี่นะ ช่างน่าสงสารซะจริงๆ แม้แต่ตัวเองก็ยังโกหก ไม่หลงรัก เจ้าหนุ่มนั่นจริงๆ น่ะเหรอ ” “ ฮึๆๆๆ ” แม่มดใหญ่พูด เเล้วก็พยายามสังเกตสีหน้าของแซนด์ที่ ไม่ ยอมแสดงอาการอะไรออกมาเลย “ ช่างเถอะ ๆ ” “ เด็กคนนี้แปลก จากการที่ใช้มนเสน่ห์ กับเด็กนักเรียนทั้งห้องแต่ดู เหมือนว่าเด็กคนนี้จะไม่รู้สึกตัวเลยซะด้วยซ�้ำ แถมยังเป็นเด็กหัวดีซะด้วยซิ ” “ อืม.. เด็กคนนี้ อาจจะอดทนไปได้จนถึงที่นั่น ก็ได้น้า ” “ ค่ะ ”

“ รู้สึกเธอจะท�ำงานพาเจ้าหนุ่มนี่ ไปดินแดนแห่งนั้นล่าช้า จังเลยน้า ” “ รึว่าเจ้าหนุ่มนั่นไม่ได้หลงเสน่ห์ เธอเลย...” แซนด์ เด็กสาวที่อยู่ต่อหน้าแม่มดใหญ่ดูเงียบไป เธอไม่ได้พูดอะไร “ แต่ ไม่เป็นไร หรอกจ้ะ.. แม่มด..แซนด์ ” “ ฉันเลิกใช้ เธอแล้วล่ะ ” “ มีเด็กผูห้ ญิงคนหนึง่ ทีอ่ ยากจะไปทีน่ นั่ ...อยูเ่ หมือนกัน และดูเหมือน ว่า..เธอ จะพาเด็กหนุ่มคนนั้น..ไปด้วยนะ ” “ ในคืน..นี้เอง ”

“ ฮ่าๆ ”

“ อยากรู้จริงๆ ว่าเธอจะ... หาข้ออ้างขอให้เด็ก..หนุ่มคนนั้น..ไปกับเธอ ได้ยังไงกันนะ ” “ ฮึๆ ฮึๆ ชักจะสนุกแล้วซิ ” “ ก็ การจะไปที่นั่นได้ต้องไปสองคนเท่านั้น.. ถ้าไม่ใช่ผู้ใช้เวทย์อย่างเรา ” “ ก็มีวิธีเดียว คือทั้งสอง.. ต้องท�ำสัญญาคบกัน ” “ เด็กคนนี้หลอกง่ายจริงๆ.. เลย ” “ ฮ่ะๆ ฮ่าๆ ”

“ อะไรนะคะ.. เด็ก คนนั้น.. ชื่อ อะไรคะ ” “ เด็กสาวผมสีด�ำ ที่ชอบเดินกับเธอด้วยกันยังไงล่ะจ๊ะ ” “ แคร์.. แค รีน ” “ ช่ายยยยย แล้วจ้ะ ” “ ใกล้เที่ยงคืนแล้ว..ซิ ” “ เธอ คงก�ำลังจะท�ำพิธีอยู่... แล้ว..ล่ะ ” “ ไม่นะ.. ” “ พวกเค้าจะไปที่นั่นไม่ได้ ทั้งสองคนจะไปที่นั่นไม่ได้ ” ................ เด็กสาวพูดออกมา เเล้วรีบจับไม้กวาดของเธอ บินกลับไป ตามหามายด์ เเละแคร์ “ รอด้วยซิครับ พี่แซนด์ ” 5555

“ อย่าช้านะจ๊ะ หนูแซนด์ ”

“ วันนี้ พวกเราแม่มดทั้งหลาย... จะมีเด็กโง่สองคนจะไป ณ ดินแดน แห่งนั้นด้วยตัวเอง ” “ ฮ่ะๆๆ ”

............ “ ฮ่าๆ ” “ ฮ่า ฮ่าๆๆ ” “ ฮ่าๆ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆๆ ” เหล่าบรรดาแม่มด และลูกสมุนต่างก็พากันหัวเราะตาม ................. ................. “ ไม่มีทาง.. ”

เด็กสาวพูดกับตัวเอง

“ แคร์ ไม่มีทางที่จะคบกับมายด์เด็ดขาด แคร์ก็เป็นเพื่อนเรา เธอ ก็ไม่ได้ชอบมายด์นี่แล้ว.. เเคร์จะท�ำ กับเพื่อนของเธอได้แน่

เเบบนั้น..ท�ำไม แคร์ไม่มีทางท�ำแบบนั้น

เธอจะท�ำแบบนั้น..ไปเพื่ออะไร

แคร์ต้องไม่มีทางท�ำ

แบบนั้นแน่ๆ ! ” “ แต่ยังไง เราก็ต้องรีบไปนะ ซิดย์ ” “ โธ่..พี่แซนด์ ” เสียงน้องชายที่เป็นห่วงพี่สาวพูดออกมา แล้วก็เหาะ บินตามพี่ของเค้าไป แต่ช่วงเวลา..ที่ผ่านไปกับการเดินทางนั้น ดูเหมือนจะช่างเนิ่นนานซะ เหลือเกิน.. ~*/~* .......................................................

~*/~*~*~ ~

บทที่ 20 อย่าไปนะ ดินเเดนเเห่งนั้น ~ */~ ~ ~~ ..บนโลกมนุษย์ ที่สวน ...............................

.............***....

ท่ามกลางความมืดมิดในตอนกลางคืน กับเวลาใกล้จะเทีย่ งคืนแล้วนัน้ เป็นเวลาที่สาวน้อยจะเริ่มท�ำพิธี “ ในหนังสือบอกว่า เป็นช่วงที่กาลเวลาบนโลก สามารถใช้เวทย์ได้เหมือนกับแม่มด

วันเวลาเที่ยงคืน

วันที่เป็นวันจันทรคราส จะเป็นวันที่พวกคนอยากมี เวทย์ จะใช้ท�ำพิธีกัน ” ผมได้ยินเสียงของแคร์ อ่านตัวหนังสือ ในหนังสือเล่มหนาแปลกๆนั่น

ผมไม่รู้ว่า แคร์จะท�ำอะไร และรู้เรื่องราวพวกนี้ได้ยังไง เกิดอะไรขึ้น กับเธอ อะไรท�ำให้เธอท�ำพิธีแบบนี้ นี่เธอไปรู้เรื่องราวแบบนี้มาจากที่ ไหน เธอ ได้หนังสือมาจากไหนกันแน่นะ ~/*~*/~*~

....**.............

ผมเห็นเธอวางหนังสือ ลงบนพื้นหญ้า พิงกับก้อนหินข้างๆ ในขณะที่ ดวงจันทร์เริ่มค่อยๆ มืดลง เรื่อยๆ นั้น เธอจุดเทียนสีด�ำ จากตะเกียงไฟที่น�ำติดตัวมา ผมเห็นเธอก�ำลังพูดอะไรบางอย่าง “ คาเร ทาเร.. มีทา รา.. ปูชี่

จงพาฉันไปในดินแดนแห่งนั้น ด้วย

ค�ำร่ายมนตร์ ที่เปรียบเสมือนคนในโลกของแม่มด ขออัญเชิญพลังแห่งเวทย์ ใน คืนดวงจันทร์มืด พาฉันไปที่ดินแดนแห่งนั้น ” หลังจากที่เธอ ท่องคาถานั้นเสร็จ.. เธอก็ใช้ก้อนหินเล็กๆ วาดเส้นเป็นรูปดาว 6 แฉก เล็กๆ ข้างหน้าของ เธอ ผมไม่รู้ว่า เธอท�ำอะไรและพูดอะไรออกไป ท�ำไมค�ำพูดของเธอถึง... เริ่มท�ำให้มีลมพัดแรงขึ้นมา

เหมือนมีอะไร บางอย่างก�ำลังจะเกิดขึน้ และอะไรบางอย่างก�ำลังจะไม่ เหมือนเดิม แสงไฟในสวน กระพริบไปมา.. ต้นไม้ เริม่ เอนตัวไปมา.. ตามลมทีเ่ ริม่ พัดแรงขึน้ จนเหมือนกับจะขยับ ได้เอง ต้นหญ้าที่ในบริเวณวงกลมนั้น เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง พื้นดินและต้น หญ้า เริ่มวาดเส้นสีตัวเองเป็นสีเดียวกับสีเทียนที่ปักลงไป และก�ำลังวาดเป็น รูปดาว 6 แฉก หลากหลายสีผสมกัน อยู่ในวงกลมสีแดงขนาดใหญ่ รอบๆตัว ผมและแคร์ ~~~/* *~*~~** //* ~ * * *~~ ~~ ~*/~*~

//”” //”” ~~ ~/*~*/~*~

มีหมอกบางๆ เริม่ ก่อตัวขึน้ อยูบ่ ริเวณรอบๆ และหมุนวนไปรอบๆ ตัว ผมกับแคร์

มีลมอุ่นๆ พุ่งออกมาจากทางด้านในของวงกลม ออกมาจากรูป

ดาว 6 แฉก เล็กๆ ที่แคร์วาด ลมก�ำลังหมุนไปรอบๆ น่าแปลกที่สายลมนั้น กลับไหลวนและเวียน

ออกมาจากข้างใน พัดออกสู่ภายนอก...ขึ้นไปบนท้องฟ้า รวมทั้งแสงสีแดงรอบๆ วงกลม ก็สอ่ งขึน้ ไปบนท้องฟ้าด้วย เหมือนกับมีอาณาเขต คล้ายๆกับกระจกบางๆ มาคลอบคลุม บริเวณนี้ไว้ เวลาค่อยๆ ผ่านไป ลมยังคงแรงอยู่ แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นอีก ผมไม่รู้ว่าเธอท�ำอะไร แต่ลมก�ำลังค่อยๆ อ่อนแรงลง จนไม่มีสิ่งใด เปลี่ยนแปลง ทุกอย่าง ทั้งเสียงร้องของแมลง ความเงียบ เเละความมืดนั้น สิ่งที่ เคยสงบ ก่อนหน้านั้น ก็เริ่มที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง ~/*~*/~*~ ทุกอย่างก�ำลังเริ่มกลับสู่ความเป็นปกติ “ แคร์ เมื่อกี้ เธอท�ำพิธีอะไร ” “ พิธีที่จะไปดินแดนแห่งนั้น ดินแดนแห่งแม่มด ” “ อะไรนะ แคร์ ” ผมดีใจที่ทุกอย่างไม่ได้เป็นไปอย่างที่เธอคิด ผมรู้อย่างเดียวว่า ผมคงปล่อยให้เธอไปไม่ได้ เพราะไม่รู้ว่าดินแดน นั้นจะเป็นยังไง

เธอก�ำลังร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่ ไม่ได้เป็นไป ผมเห็นสาวน้อยก�ำลังร้องไห้ แล้วเธอก็พูดกับผม “ มายด์ ” “ เธอจะช่วยคบ..กับเราได้ไหม ” “ เอ่อ..อะไรนะเเคร์ ” ค�ำพูดของเธอ ท�ำให้ผมยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น ยืนอยู่กับความนิ่งที่ ไม่รู้ ว่า..จะพูดยังไงกับเธอ.... ออกไป ~*/~*~ ผมยืนอยู่กับความนิ่ง กับค�ำพูดนั้น ที่ผมยังคงไม่เข้าใจ “ แคร์.. ”

ในตอนนั้นผมได้แต่เรียกชื่อเธอเบาๆ

ผมเห็นหญิงสาวที่ก�ำลังร้องไห้อยู่ตรงหน้าของผม เธอมีน�้ำตา น�้ำตา ที่ก�ำลังร่วงหล่นลงไป น�้ำตาที่ออกมาจากนัยน์ตาเศร้าๆของเธอ ความเศร้าจาก เเววตาที่ออกมา ท�ำให้ผมเข้าใจถึงความรู้สึกของเธอ

ความรู้สึกของเธอที่มีเเต่ความ

เศร้านั้น เหมือนกับเธอต้องทนอยู่กับความเงียบเหงาคนเดียวมานาน ในตอนนั้น ที่ผมเริ่มจะเข้าใจเธอ ว่าความเงียบเหงาที่เธอได้เก็บเอาไว้

อยู่ภายในใจของเธอนั้น มีมากมายแค่ไหนและเป็นเช่นไร เธอคงจะรอ รอ.. เธอรอเค้า ไปพร้อมๆกับความเงียบเหงาของเธอ และเธอก็คงไม่อาจ ที่จะรักใคร หรือจะคบกับใครได้อีก นอกจากคนที่เธอรอ และค�ำพูดที่เธอพูด ขอคบกับผมนั้น ค�ำพูดของเธอที่พูดออกมานั้น คงจะเป็นเพียงแค่การพูดออกมาลอยๆ การที่เธอจะขอคบกับคนที่เธอไม่ได้รักอย่างผมนั้น “ การคบกัน.. แบบนั้น...” ผมพูดกับตัวเองเบาๆ พร้อมกับมองใบหน้าทีก่ �ำลังร้องไห้ของเธอ ใน ขณะก�ำลังคิดกับตัวเองภายในใจ กับความเงียบทีส่ าวน้อยก�ำลังรอค�ำตอบอยูน่ นั้ ผมจึงจ�ำเป็นต้องตอบเธอไป ~*/~~/*~~*~*/~ “ ไม่ได้หรอก เเคร์ ” ผมเห็นสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้ากลับร้องไห้มากขึ้นอีก เธอยิ่งร้องไห้ไป กับน�้ำตาของเธอ ที่เป็นเพราะค�ำพูดของผม

ความรู้สึกของผมนั้น ที่เหมือนกับเป็นคนที่ท�ำให้เธอต้องร้องไห้ ยิ่ง ท�ำให้ผมรู้สึกผิดเเละเสียใจไปเหมือนๆ กับเธอ ผมค่อยๆ ก้มตัวลงไป เเละค่อยๆ ยกมือของผม จับที่ต้นเเขนของเธอ เบาๆ “ แคร์.. เราไม่รู้ว่าแคร์คิดอะไร แต่เราจะท�ำตามที่เเคร์ต้องการ ก็ได้ แคร์อย่าร้องไห้นะ ” “ เรา... ” “ เราจะคบกับแคร์ ” “ อย่าร้องไห้นะแคร์ ” “ จริงหรอมายด์..” “ มายด์ช่วยยืนยันกับเราอีกครั้งได้ไหม ว่ามายด์จะช่วยคบกับเราจริงๆ ” ผมเห็นหญิงสาว เธอเริ่มที่จะยิ้มออกมาได้บ้างเเล้ว กับรอยยิ้มของ เธอด้วยความดีใจ ที่ยังคงมีเเต่รอยคาบน�้ำตา “ อื้ม จริงซิ ” “ เราจะคบกับเธอ ”

“ เราจะคบกับเเคร์ ” ผมพูดย�้ำออกไปอย่างชัดเจนอีกครั้งให้เธอ “ แต่ตอนนี้เรากลับบ้านกันก่อนเถอะนะ แคร์ ” ..................... ~*~ ~*/~ และแล้ว..ดวงจันทร์ก็ค่อยๆ หลุดจากการถูกบดบังด้วยเงาด�ำ ผมดีใจที่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทันใดนั้น วู้ว..

มีลมไม่รู้พัดมาจากไหน พัดเข้าหาผมอย่างแรง ทุกอย่างเริ่ม

กลับไปเป็นเหมือนเดิม เหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นเมื่อไม่นานนั้น

................................ “ พี่มายด์ ” เสียงน้องสาวของผม เธอตามผมมา “ มิลนี่ อย่าเข้ามา ”

ผมบอกน้องสาวของผม

ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น หมอกเริ่มหนาขึ้น ก�ำลังเข้ามาใกล้ ๆ ตัวผม วู้บ..//*~/~/*~~ ~

หมอกก�ำลัง วิ่งเข้าหาตัวผม ผมเห็นแคร์ ก�ำลังท่องอะไรบางอย่างซ�้ำไปซ�้ำมา และเธอก็พูดขึ้นมา “ ขอโทษนะ มายด์ ” ทันใดนั้น เมื่อเวทมนตร์ครบสมบูรณ์ เธอและเด็กหนุ่มก็หายตัวไป ไม่เหลือร่องรอยใดๆ ที่แสดงถึงการมี ชีวิตอยู่ของเด็กทั้งสองคน ในโลกมนุษย์ใบนี้ .............................. ในตอนนั้นเอง ................................. “ มายด์..” ทันทีที่สาวน้อยผมแดงได้เข้ามา..... ช้าเกินไป เธอเพียงเเค่เห็นแสง แวววับ สีแดงในสวนแห่งนั้น

มายด์ และ แคร์ ก็ได้ไปที่ ณ ดินแดน แห่งนั้นแล้ว ................................................. กับสภาพที่เคยเห็นก่อนหน้านั้น

ในสวนสาธารณะทัง้ เทียน และสิง่ ทีห่ ญิงสาวเขียนเพือ่ ท�ำพิธี ทุกอย่าง ที่อยู่ภายในวงกลมนั้นก็หายไปหมดด้วยเช่นกัน ............. //(*_*)// กับในแววตาของสาวน้อยผมเปีย ที่พึ่งจะเห็นเหตุการณ์ ที่พี่ชายของ เธอ ได้หายตัวไปนั้น ...................... น้องสาวของมายด์ พูดขึ้นมาเมื่อเธอเห็นพี่แซนด์ ที่ก�ำลังวิ่งเข้ามา “ พี่แซนด์.. พี่แซนด์.. ค่ะ พี่มายด์ เค้า... ” “ เค้า หายไป... ” ~/*~~ ~ ทันทีที่เธอมาช้าเกินไป เหลือเพียงน้องสาวที่ยืนอยู่อย่างไม่รู้อะไร “ ซิดย์ ” “ ครับ ” “ ช่วยพี่พาน้องมิลนี่ กลับบ้านด้วย พี่จะไปตามหาเพื่อนของพี่ ” “ เดี๋ยวซิครับ พี่ ”

ทันใดนั้น.. แม่มดแซนด์ ก็หายตัวไปอีกคน.. ด้วยเวทมนตร์ของเธอที่สามารถไป ได้ทุกที่อย่างง่ายดาย ~*~*/~/*~~*/~~ ........................ “ พี่มายด์ ” นั่นเป็นเสียงเรียกจากน้องสาวของผม ที่ผมได้ยินเป็นเสียงสุดท้าย ทุกอย่าง..หายไป...หายไป...

........และ รวมทั้งตัวผม

หลังจากนั้น.. ผมก็หมดสติไป โดยที่ผมเองก็ไม่รู้ว่า...เกิดอะไรขึ้นกับผมกันเเน่น่ะ และผมก็ตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

เหมือนได้ตื่นขึ้นมาจากความ

ว่างเปล่า จริงๆ

~ * ....*/.....*...................................... /* ......

บทที่ 21 ตื่นขึ้นมาจาก ความว่างเปล่า ~/*~~ ~~ ผมตืน่ ขึน้ มาจากความว่างเปล่า ท่ามกลางสถานทีท่ ผี่ มไม่เคยรูจ้ กั ทีๆ่ เต็มไปด้วยใบหญ้านุ่มๆที่ผมนอนทับอยู่ ที่นี่ดูแปลกตาออกไป ดูเหมือนว่ารอบๆตัวของผมนั้น จะไม่มีอะไร เลย นอกไปจากหมอกควันสีขาวที่ลอยอยู่เบื้องหน้าของผม และก�ำลังค่อยๆ กลายเป็นละอองเย็นๆร่วงลงสู่พื้นดิน ช่างดูคล้ายกับละอองของไอ น�้ำที่ก�ำลังละลายลงไป เพื่อเพิ่มความชุ่มชื้นให้แก่ผืนดิน ที่ ดูเหมือนว่าจะพึ่งเกิดมาบริเวณรอบๆนั้นเอง ทุกๆอย่าง เริ่มค่อยๆ ชัดเจนขึ้น เมื่อ หมอกได้เริ่มจางหายไป หลายๆ สิ่งเริ่มก่อตัวขึ้น เหมือนกับสิ่งรอบๆ ตัวของผมนั้น เพิ่งจะเริ่มมีขึ้น

ในตอนที่ผมพึ่งจะมองมันในตอนนั้นเอง หรือว่ามันจะมีอยู่เดิมก่อนหน้านี้แล้ว กันแน่นะ ผมเองก็ไม่แน่ใจ พื้นหญ้าต้นสั้นๆ ค่อยๆ ขยายกว้างออก เหมือนสีเขียวที่เริ่มระบาย ออก เป็นสีของพืน้ หญ้า ออกไปจากปลายพูก่ นั ของจิตรกรเอกอย่างรวดเร็ว และ สวยงาม รวมทั้ง.... ดอกไม้ ต้นไม้ ก้อนเมฆ และแม่น�้ำ สุดไกลออกไปเป็นภูเขาใหญ่ ทุกๆ อย่างก่อตัวขึ้นเร็วมาก ดอกไม้สีแดงสด ค่อยๆ เริ่มผลิดอก กระจายเกสร เป็นละอองสีทอง ไป รอบๆ ตามแรงลมที่พัดพามันไป

ใบไม้สีเขียวเข้มสลับอ่อนบนต้นไม้ สั่น

ไหว ไปมา คล้ายกับมีชีวิต และก�ำลังเล่นอยู่กับสายลมอย่างร่าเริง ท้องฟ้าดูแปลกตาออกไปด้วยก้อนเมฆสีขาว สลับกับท้องฟ้าสีชมพู ตีเส้นขอบฟ้าด้วยสีฟ้าอ่อนกับสีส้มจางๆ แสงที่ส่องลงมาจากฟ้า สะท้อนกับขอบผิวน�้ำในแม่น�้ำ ดูระยิบระยับ ด้วยสีทองสลับกับสีรุ้ง อย่างสวยงาม เมื่อทุกอย่างชัดเจนขึ้น

ผมพยายามคิดและเรียกสติตัวเองให้ได้เร็ว

ที่สุด ทีน่ เี่ หมือนกับว่าไม่ใช่โลกมนุษย์ ทุกอย่างเกินความเป็นจริงทีเ่ คยเห็น ต่างออกไปจากโลกที่ผมเคยอยู่ ดอกไม้ที่นี่ดูสดใส สีค่อนข้างสด เหมือนเป็นสีที่ ไม่มีอยู่ในโลกแห่ง ความเป็นจริง ทุกอย่างดูแจ่มใสไปหมด เหมือนอยู่ในโลกแห่งจินตนาการ แต่ ทุกอย่างก็เป็นความจริงที่สามารถสัมผัสได้ ผมสัมผัสได้กับความรู้สึกที่เหยียบย�่ำ ลงบนพื้นดินที่อ่อนนุ่ม และ อากาศเย็นพอดีที่สูดเข้าไปอย่างสดชื่น ทุ่งหญ้าและดอกไม้ที่มีอยู่อย่างมากมาย พุ่มไม้ ที่ขึ้นประปราย รวมทั้งต้นไม้ทั้งใหญ่เล็ก ที่เรียงตัวกันอย่างสวยงาม เหมือนกับว่ามีคนสร้างขึ้นมา เพื่อประดับไว้ในโลกแห่งจินตนาการ

และคอย

ดูแลความสวยงามของมันไว้อย่างใกล้ชิด ใช่แล้ว ผมรู้แล้ว ว่าผมมาที่นี่ ได้ยังไง “ แคร์.... แครีน ” ผมร้องเรียกชื่อคนที่ผมคุ้นเคย ด้วยความเป็น ห่วงเธอ ผมเห็นเธอ และวิ่งเข้าไปหาเธอ จับต้นแขนของเธอไว้ด้วยมือทั้งสอง ข้างของผม ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที ผมพยายามมองดูเธอ หาร่องรอย

บาดแผล เพื่อที่จะรู้ว่าเธอไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆให้เร็วที่สุด ผมมองตาของเธอ เหมือนก�ำลังจะเข้าไปในความรู้สึกของเธอ ส�ำรวจความรู้สึกของเธอ ขอแค่เพียง เพื่อให้รู้ว่า เธอไม่ได้กลัว “ เป็นอะไรรึเปล่า ” นั่นคือค�ำพูดแรกที่ผมได้พูดกับเธอในดินแดนที่ พึ่งเคยมาแห่งนี้ ~/*~~ ~ “ แคร์.. เป็นอะไรรึเปล่า ” ผมเห็นแคร์ ท�ำท่าเหม่อลอย คล้ายกับว่าเธอยังไม่ได้สติ “ แคร์ แครีน ”

ผมเรียกชื่อเธออีกครั้ง

“ มาร์ก.. ” เสียงของเธอพูดกับผม เมื่อเธอเริ่มที่จะรู้สึกตัว “ อะไรนะ แคร์ ” ผมเห็นเธอพยายามมองไปรอบๆ และมองมาที่ใบหน้าของผม “ เราท�ำส�ำเร็จแล้วใช่ไหม.. มายด์ ที่นี่คือดินแดนของแม่มดใจดีคน นั้น ใช่ไหมมายด์ ” “ ดินแดน ส�ำหรับคู่รัก ที่จะมาที่นี่ ” ผมก�ำลังยืนอยูเ่ บือ้ งหน้าของเธอ กับความรูส้ กึ ที่ ไม่รจู้ ะตอบเธอว่ายัง

ไงดี กับสถานที่แห่งใหม่ ที่ผมเองก็พึ่งเคยมาเป็นครั้งแรกเหมือนกัน “ เอ่อ...ไม่รู้ ซิ..แคร์.. ”

เเล้วผมก็ตอบเธอไป

“ มาร์ก.. มาร์ก ” เสียงของเธอร้องเรียกชื่อใครบางคน ในทันทีที่ เธอได้สติ เเละเธอก็เดินออกไปจากผม “ มาร์ก มาร์ก ” เธอยังคงร้องเรียกใครบางคน ทันทีที่เธอมาถึงดิน แดนแห่งนี้ “ แคร์ ดูเหมือนที่นี่ จะมีแต่เราสองคนนะ ” “ เอ่อ.. หมายถึง.. เราสองคนอาจจะอยู่บริเวณที่ที่ ไม่มีคน ” ผมพูดออกไปให้ดีขึ้น เพื่อให้สาวน้อยที่ยังเดินอยู่ใกล้ๆนั้น รู้สึก สบายใจ ::::::::::::::::::::::::::::::

“ ก็..เวลาที่จะมาที่นี่ ได้...ต้องหาคนที่บอกคบกับเรา จึงจะท�ำให้ เวทมนตร์ นั้นเสร็จสมบูรณ์ แล้วในตอนนั้น.......” ~*~*/~

“ เธอก็เลยหลอกเราใช่ไหมแคร์ เธอหลอกเรา ให้คบกับเธอ ” “ ท�ำไม แคร์... เพื่ออะไร ” “ เธอไม่เข้าใจความรักบ้างเลยใช่ไหม เธอรู้ไหมว่าการคบกันส�ำหรับ เรา มีค่ามากแค่ไหน ” เด็กสาวนิ่งเงียบไป “ ขอโทษนะมายด์ เราไม่มีทางเลือกจริงๆ เราจ�ำเป็นต้องท�ำแบบนี้ ” .................. ผมเห็นเธอยืนนิ่งเงียบ อยู่ท่ามกลาง ต้นหญ้าที่ก�ำลังขึ้นมาใหม่ และ ก�ำลังขยายกว้างออกไป ................................................................ “ แคร์ มาตามหามาร์กใช่ไหม ” “ เค้า......คนที่แคร์ เขียนในกระดาษแผ่นนั้น คือมาร์ก ใช่ไหม แคร์ ” “ ขอโทษนะ มายด์ ”

เสียงของสาวน้อยอ่อนลงไป

“ แล้วพ่อแม่ของแคร์ละ่ จะเป็นยังไง คนทีเ่ ลีย้ งแคร์มาทัง้ ชีวติ น่ะ ไม่ใช่ นายมาร์กนะ ” “ คุณพ่อ ของเราเป็นทูตที่ต่างประเทศ เราอยู่กับแม่แค่สองคน มาร์กเป็นคน ที่ชดเชยความรัก และความอบอุ่นนั้น ”

“ ไม่จริงหรอกแคร์ แคร์เพียงเเค่ถูกท�ำให้ยึดติด แคร์อาจจะ... เหงาเท่านั้น เอง ” “ ยึดติดหรอ มายด์ ” “ เเล้วมายด์ จะมารู้อะไร ” ....................................... เด็กหนุ่มสาวทั้งสองคน ต่างเถียงกันไปมาในเรื่องของความรัก จน.. ทั้งคู่ ต่างคนก็ต่างเหนื่อย และก็เงียบกันไป ………………. ในตอนกลางคืนบนโลกมนุษย์ ที่พวกเขาจากมา กลับกลายเป็นตอน กลางวันที่มีแสงแดด เเต่ไม่ร้อนแรงมากนัก ในดินแดนแห่งนี้ ............................................... ~*/~/*~*~~ “ ไม่เป็นไร นะ มายด์ ” “ คนที่จะออกจากที่นี่ ได้ก็แค่พูดค�ำว่าเลิกกัน เราก็ออกไปจากที่นี่ ได้ แล้ว ” “ ในหนังสือเขียนไว้อย่างนั้น ” เสียงสาวน้อย พูดอย่างมั่นใจ

“ ค�ำว่าเลิกกัน ส�ำหรับเราไม่ได้พูดง่ายๆน่ะแคร์ ” “ แล้วแคร์ รู้ได้ยังไง ว่าสิ่งที่เขียนในหนังสือเล่มนั้น เป็นความจริง ” “ ก็ เราสามารถมาที่นี่ ได้จริงๆ ไง มายด์ ” ผมเงียบไป เพราะสิ่งที่เธอพูดออกมา ก็มีส่วนที่เป็นความจริง “ จริงซิ แล้วแคร์ได้หนังสือเล่มนั้นมาจากใคร ” “ อืม..” ผมเห็นเธอเงียบไป เหมือนเธอไม่อยากจะตอบค�ำถามของ ผม “ แคร์...” ผมเรียกชื่อเธอ มองที่ใบหน้าของเธอ เพื่อเเสดงการย�้ำ ค�ำถาม นั้นอีกครั้ง “ อาจารย์.. ลอเรนซ์ น่ะ ” “ อะไรนะ ” ..................................... หลังจากที่สาวน้อยนิ่งเงียบไปกับค�ำถามของผมอยู่นาน สุดท้ายเธอก็ ยอมตอบออกมา ท�ำให้ผมรู้ความจริงของใครบางคน ที่ผมยังไม่เคยรู้มาก่อน จากเธอ

…………………………………. ~*~/~*~/~~ “ อาจารย์ ลอเรนซ์ ...ก็เป็นแม่มดด้วยหรอ แคร์ ” “ ใช่ ขอโทษนะ ที่ ไม่ได้บอก ” หลังจากที่สาวน้อยพูดออกมา เธอ ก็ดูเงียบๆไป แล้วเธอก็รีบพูดขึ้นมา ...................................................... “ แต่...ว่า มายด์” “ เมื่อกี้… ” “ เมื่อกี้ เธอพูดค�ำว่าด้วย ใช่ไหมมายด์ ” ................................. ~/*~*~/*~~ ................................. สาวน้อยเล่าความจริง ให้ชายหนุ่มฟัง รวมทั้งมายด์เอง ก็จ�ำเป็นที่จะ ต้องบอกความจริงกับสาวน้อยด้วยเช่นกัน ว่าเพื่อนที่เธอรู้จัก ก็เป็นเเม่มด ... เหมือนกัน .........................................

ในขณะที่เด็กสองคน ก�ำลังพูดถึงเธออยู่นั้น ณ ปราสาทใหญ่ บ้านของแม่มดระดับสูง ~/*~/*~*/~*~~ “ ท่านแม่มด ลอเรนซ์ นี่ ไม่ธรรมดาจริงๆ นะครับ หลอกเด็กสอง คนนั้น ไปที่นั่นได้เอง โดยที่ ไม่ต้องเปลืองแรงตัวเองเลย ”

เสียงลูกสมุน ที่

เป็นปีศาจตนหนึ่ง พูดประจบประแจงเธอ ทันใด นั้น.. แม่มดแซนด์ ก็เข้ามา หลังจากที่เธอพยายามตามหามายด์และแคร์ เพื่อนทั้งสองคนของเธอ เเต่ก็ไม่สามารถที่จะหาเจอ เพราะไม่รู้ว่า พวกเขาไป ตกอยู่ใน ดินแดนมิติที่เท่าไร “ ท�ำแบบนี้ได้ยังไง นั่นทั้งสองคนคือเพื่อนของฉันนะ ” เสียงของสาวน้อยพูดขึ้น ทันทีที่เธอเดินเข้ามา “ บอกมานะ ว่าพาพวกเขาไปตกที่มิติ ที่เท่าไร ” “ จะไปรู้ได้ยังไงกันจ๊ะ แม่มดแซนด์ คนที่ร่ายเวทมนตร์ ก็คือเด็ก สองคนนั่นเองนี่จ๊ะ ” “ ท�ำไม ต้องท�ำแบบนี้ด้วย ”

“ ก็เธอท�ำงานล่าช้าเองนี่จ๊ะ

เธอก็รู้นี่ว่าแม่มดอย่างเราไปหลงเสน่ห์

กับใครซะเองไม่ได้ ” “ เธอก�ำลังจะหลงเสน่ห์ เเละมีความรักกับไอ้หนุ่มนั่น ” “ ไม่ใช่นะ เราเป็น... เป็นแค่เพื่อนกัน ” สาวน้อย ที่เข้ามาเพื่อที่จะได้ข้อมูลเพียงเล็กน้อยนั้น รีบเดินออกไป แล้วก็ขี่ ไม้กวาดของเธอออกไปจากปราสาททันที ในขณะที่เธอก�ำลังบินอยู่ บนท้องฟ้ายามค�่ำคืน “ เราเป็นเเค่เพื่อนกัน ใช่ไหมมายด์ ” เสียงของเธอถามกับตัวเธอเอง พร้อมกับวางมือไว้ที่หน้าอกของเธอ ............................................ ~*/~~*~~~ ในตอนนั้น ณ ดินแดนแห่งหนึ่ง ที่มีเด็กสองคน ยังคงพูดคุยกันอยู่ นั้น ............... “ อะไรนะ มายด์ ” “ แซนด์ ก็เป็นแม่มดด้วยเหมือนกัน ”

“ จริงๆหรอ มายด์ แล้วท�ำไมเธอไม่ยอมบอกเรา ” “ ขอโทษน่ะ.. เเคร์ ที่เราไม่ได้บอกเธอ ” ผมพูดออกไป กับความ รู้สึกผิด เเต่ก็ไม่มีข้อเเก้ตัวใดๆ ให้กับเธอ คงมีเเต่ค�ำขอโทษของผม ที่พึ่งได้พูด ออกไป สาวน้อยมองหน้าผม เเล้วเธอก็พูดขึ้นมา “ ก็ดีนะ เราจะได้หายกัน ” “ นายไม่บอกเราเรื่องแซนด์ เราไม่ยอมบอกนายเรื่องอาจารย์ลอเรนซ์ ” “ ยังนะแคร์ เรายังไม่หายกัน เธอคิดกับเราเป็นเเค่เพื่อน แล้วมาขอ คบกับเราท�ำไม ” “ เรายังไม่หายกันหรอกนะ แคร์ ” เธอนิ่งเงียบไปซักพัก แล้วเธอก็พูดขึ้น “ อาจารย์บรรณารักษ์คนนั้น ก็บอกว่า ดินแดนแม่มดแห่งนี้ไม่มี อันตรายอะไร เเละเป็นดินแดนที่สวยงาม เพียงแต่...ยังมีผู้คนที่หลงเข้าไปอยู่ที่ นั่น ก็เป็น เพราะว่า เวทมนตร์ที่ยังคงหลงเหลืออยู่ของแม่มดใจดี ที่เคยเป็น ต�ำนานร่ายไว้ ”

“ มายด์ เราไม่ได้รักเธอ เธอบอกเลิกกับเราก็ได้นะ” “ เรามาที่นี่ เพื่อที่จะตามหามาร์ก เราจะตามหามาร์กคนเดียว ” “ ไม่ ” ผมตอบเธอ หลังจากที่เธอจะให้ผมบอกเลิกกับเธอ “ เธอโกรธเราอยู่ไม่ใช่หรอ เธอบอกเลิกกับเราก็ได้ ” “ แคร์....” “ เราไม่ได้....โกรธเธอนะ ” “ แต่ว่า...เรา... ”

“ เอ่อ.. เเค่....ไม่ ”

“ ไม่..” “ ไม่ก็คือไม่ ” ผมพูดเสียงแข็งออกไปเป็นค�ำตอบสุดท้าย ให้ส�ำหรับ เธอ สาวน้อย มองหน้าผมราวกับว่า เธอจะ..ไม่พอใจ ......................................................... “ เราจะไปที่นั่นกัน ” ผมพยายามพูดเปลี่ยนเรื่อง เพื่อที่เราสองคน จะได้ไม่ต้องมาทะเลาะกัน ในตอนนี้สิ่งที่ส�ำคัญกว่าคือ การเดินทาง การส�ำรวจ สถานที่ หาทางออกไปจากทีน่ ี่ และก็...รีบตามหานายมาร์กให้เจอ เพือ่ ทีเ่ ราสอง คนจะได้กลับบ้านกัน เพราะผมกลัวเหลือเกินว่าที่นี่จะเป็นอันตราย..ส�ำหรับเธอ

“ ถ้าข้ามไปอีกฟากหนึ่ง มาร์กของแคร์ อาจจะอยู่ที่นั่นก็ได้นะ ” ผมพูดกับเธอ พร้อมกับมองไปที่ป่าแห่งหนึ่ง ที่พึ่งจะเกิดขึ้นมา ........................ ผมรีบเก็บของ และสัมภาระทีพ่ อจะเป็นประโยชน์ตามเธอไป ทีซ่ งึ่ ก�ำลัง เดินน�ำหน้าไปก่อนเเล้วนั้น ทันทีที่พูดถึงมาร์ก เทียนที่แคร์จุด กับร่องรอยที่เราจากมา รวมทั้งสิ่งที่อยู่ภายในเส้น วงกลมนั้น ก็ตามเข้ามาในดินแดนแห่งนี้ด้วย แต่ในตอนนี้ เมื่อทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนแปลง ต้นไม้ พุ่มไม้ ที่เกิดขึ้น มาใหม่ เริ่มขึ้นมาปิดบัง ท�ำให้ร่องรอยที่เคยเกิดขึ้นนั้น ค่อยๆ จางหายไป ผมเก็บหนังสือเล่มหนา ที่พาเรามาที่นี่ ไว้ในกระเป๋าสะพายสีน�้ำตาล ของเธอ ผมกับแคร์ เดินส�ำรวจไปรอบๆ กับพื้นที่ ซึ่งดูเหมือนกับว่าเราอยู่ใน โลก ที่มีแต่ทุ่งหญ้าโล่งกว้างใหญ่ออกไปสุดไกล มองไกลออกไปก็เห็นเเต่ทุ่งหญ้า ที่มีแต่ต้นหญ้าขึ้นอยู่เรื่อยๆ สีสนั ของ ดอกไม้ ปรับเปลีย่ นสีไปมาของมันเอง กลิน่ หอมของดอกไม้ เคล้าคลุ้งกันและกัน เหมือนก�ำลังจะผสมกันเป็นน�้ำหอมขึ้นมาให้กัน

สีเขียวค่อยๆ สร้างขึน้ เป็นป่า มีหลากหลาย และภูเขาใหญ่ เริม่ ปรากฏ เห็นชัดเจน เมื่อหมอกขาวค่อยๆจางหายไป มีป่าที่มีแต่ต้นไม้ข้ึนรกทึบ อยู่บริเวณรอบๆ ทางด้านภูเขา มีสวนที่มี แต่ต้นไม้ ตกแต่งอย่างสวยงามขึ้นเยอะแยะมากมาย ผสมสลับกันไป มีบริเวณที่คล้ายกับป่าใหญ่ ที่มีต้นไม้ที่ขึ้นเรียงตัวกันอย่างสวยงาม ทัง้ การตกแต่งกิง่ ใบ และการตกแต่งให้เป็นรูปร่างแปลกๆ คล้ายกับมงกุฎดอกไม้ คล้ายกับมาลัยเถาวัลย์ท่ีมีดอกไม้ประดับตกแต่งเพิ่มความสวยงามของมัน กับ ต้นไม้สูงที่โค้งค�ำนับ เหมือนกับจะต้อนรับผู้มาเยือน พวกเราไม่เจอใครเลยสักคน ต้นไม้มากกว่าทีด่ เู หมือนจะเป็นสิง่ มีชวี ติ เดียวที่เหมือนกับมนุษย์ ..................................... เด็กหนุ่มสาวทั้งสองคน ก�ำลังเดินไปสู่เป้าหมายของพวกเขา โดยที่ทั้งสองคนไม่รู้เลยว่า ผลแห่งการตัดสินใจ ที่จะเดินไปตามเส้น ทางที่ ได้เลือกนั้น จะเป็นเช่นไร กับการที่เขาทั้งสอง ได้เลือกเดินทางเข้าไปในป่าแห่งหนึ่งนั้น .......................................................................

~~*~/~**~~~ เเละในขณะนั้นเอง บนโลกมนุษย์ ที่มายด์และแคร์ ได้หายตัวไปจริงๆ วันนี้จะเป็นวันที่ เขาทั้งสองคน จะได้มีโอกาสอยู่บนโลกมนุษยใบนี้ เป็นวันสุดท้ายจริงๆ ด้วยรึ เปล่านั้น ไม่มีใครรู้ได้เลย ......................................................

~*/~*~/~ ~

..............

จบภาค 0

ติดตามภาคต่อไป

ได้จาก

www.พ่อมดไช้ท์.com LIne ID : chyde.wizard Facebook เเฟนเพจ ID : 332904506890223 google+ : chyde wizard

หมายเหตุ : นวนิยายเรื่องนี้จะได้ทำ�ภาคต่อไปหรือ ไม่ หรือจะได้มีโอกาสทำ�เป็นเล่มจริงหรือไม่ ทาง W@M , เเวมม์ ขออนุญาต พิจารณาจากยอดติดตาม ผ่านเวปเจ้าของผลงาน พ่อมดไช้ท์.com , facebook เเฟนเพจ , google+ , Line รวม ทั้งผลตอบรับต่างๆจากผู้อ่าน หากผลตอบ รับไม่ดี ทาง W@M,เเวมม์ ขอสงวนสิทธิ์ ผล งานนวนิยาย เรื่องนี้ อาจไม่มีการจัดพิมพ์ หรือจัดทำ�ภาคต่อ

นักเขียนขอคุย สวัสดีครับ กระผม พ่อมดไช้ท์ นะค๊าบ จบไปเเล้วกับเรื่องราวในภาค 0

ไม่รู้ว่า เป็นยังไงกันบ้างน้า

จะเบื่อกันรึเปล่าน้า กับความจำ�เป็นที่ต้องเล่านานสักนิด กว่าจะเข้าถึง เรื่องสำ�คัญได้ เเต่เมื่อเด็กทั้งสองคนได้เข้าไปสู่ในดินเเดนเเห่งนั้นเเล้ว เรื่องราวที่สนุกจริงๆ จะเริ่มจากตรงนี้ครับ ยังมีความลับที่ท่านผู้อ่านอาจจะยังนึกไม่ถึงอยู่อีก ที่ตัวเรื่อง ยังเก็บงำ�เอาไว้ เเต่ว่าจะได้มีโอกาสเขียนต่อรึเปล่านั้น คงต้องรอลุ้น จากผลตอบรับของผู้อ่านอีกทีนะครับ ถ้าผลตอบรับไม่ดี ไม่มีใครสนใจ ติดตามเรื่องเลย ( ฮือๆเพราะคนเขียนไม่มีความสามารถเอง ) กระผม ก็คงจะพับเก็บนวนิยายเรื่องนี้ไปเลย คงไม่ได้เขียนต่อครับ

เเต่ถ้า

มีผู้อ่านที่ยังสนใจอ่านต่อ มีผลตอบรับที่ดี ผมถึงจะเริ่มงานเขียนใน ภาคต่อไปครับ โดย ผู้อ่านที่สนใจติดตามเรื่อง สามารถเข้าไปติดตามข่าวคราวได้ที่ เฟคบุค เเฟนเพจ : พ่อมดไช้ท์ , กลูเกิล + : Chyde wizard , Line : chyde.wizard หรือเข้าทาง www.พ่อมดไช้ท์.com ครับ

ได้ที่

หรือสามารถติดตามผลงานเเต่งเพลง งานกราฟฟิกต่างๆ

youtube , google+ , www.พ่อมดไช้ท์.com ครับ

ต้องขอขอบคุณ ท่านผู้อ่านทุกท่าน ที่เข้ามาเยี่ยมชมนะครับ (^_^)”

ขอขอบคุณ ผู้สนับสนุน ศิลปิน

ค่ายนวนิยายเพลง W@M , Write and Music ค่ายหนังสือ เเละค่ายเพลง เล็กๆ เเต่เต็มไปด้วย พลังเเห่งจินตนาการ เเละสร้างสรรค์ นวนิยายดีๆ ที่วางพล๊อตเรื่องอย่างเเยบยล ผลงานที่ออกมาจากสติปัญญา ของศิลปินโดยตรง ผลงานที่หาอ่าน หาฟังได้ยาก ศิลปินที่ใครๆอาจไม่เคยรู้จัก เเต่เป็นของจริง สุดยอดศิลปิน ที่มีความสามารถเเท้จริง ที่ไม่ใช่เเค่การโปรโมท นั่นคือ ศิลปิน ของเเวมม์ W@M ( เพราะยังมีศิลปินดีๆ อีกมากที่คุณอาจยังไม่เคยรู้จัก เเละไม่มีโอกาสได้รับการโปรโมท เราจะช่วยโปรโมท )