TEKST
EEN
Meyke Houben | FOTO'S Jean Pierre Geusens
doener
DIE OOK FATSOENLIJK KAN
nadenken
Vlak na haar aantreden als burgemeester van Maastricht in 2015 voelde Annemarie Penn-te Strake (67) zich een beetje als Alice in Wonderland. “Alles was nieuw. Ik moest ontdekken wat precies mijn rol was. Vooral het politieke deel van mijn ambt was aanvankelijk een blinde vlek.” Inmiddels is Penn-te Strake gepokt en gemazeld in de Maastrichtse bestuurscultuur. Recent werd ze herbenoemd. Tot juli 2023, dan moet ze met pensioen. In 2015 was Annemarie Penn lid van het College van procureurs-generaal in Den Haag. Over een andere baan dacht ze niet na, totdat ze van verschillende mensen appjes kreeg met de strekking: ‘Jij moet Onno Hoes opvolgen’. Opeens viel alles op zijn plek. “Mijn opa was burgemeester en mijn moeder vond dat ik dat ook moest worden. Het leek me een fantastisch beroep, waarin je echt iets kunt betekenen. Je moet wel kunnen besturen en liefde hebben voor de stad. Ik zou dan ook nergens anders burgemeester willen zijn dan in Maastricht, waar ik toen al 24 jaar woonde. Zo begon het te knagen.” Na een degelijke voorbereiding besloot Penn de sprong in het diepe te wagen. Tot haar eigen verrassing werd ze voorgedragen en benoemd. Zo begon ze op 1 juli 2015 in Maastricht als de eerste vrouwelijke én de eerste partijloze burgemeester ooit. “Dat ik de eerste vrouw ben, is voor mij geen thema”, zegt Penn in de schitterend gedecoreerde burgemeesterskamer van het oude stadhuis. “Ik heb altijd in mannenbolwerken gefunctioneerd. Op de werkvloer zie je wel dat er verschil is in aanpak. Vrouwen zijn gevoeliger voor de onderlinge sfeer, willen meer samendoen. In een vergadering
praten mannen vaak als het ware verticaal, zij luisteren naar zichzelf. Vrouwen zijn meer gericht op de andere deelnemers, zij spreken horizontaal. Anderzijds staan vrouwen onder elkaar niet toe dat er eentje uit de krabbenmand klimt. Voor het beste resultaat is het belangrijk dat er een goede mix is in de man-vrouwverhouding. Daarom ben ik blij met ons huidige college, waarin drie vrouwen en vier mannen zitting hebben.” Na zes jaar burgemeesterschap heeft Annemarie Penn kennisgemaakt met alle facetten van het vak. Zowel de leuke als de minder leuke. “Als burgemeester moet je soms impopulaire beslissingen nemen. Dat geeft niet, het hoort erbij. Waar ik aan moest wennen, is dat je een publiek persoon wordt. Soms fietste ik door de stad en hoorde dat mensen het raar vonden dat ik niet groette. Terwijl ik die mensen helemaal niet kende. Maar ze groeten dan ‘de burgemeester’. Anderzijds geniet ik enorm van de ontmoetingen met mensen in de wijken, van kleine projecten, de bezoekjes aan honderdjarigen. Ik ben erg van de verbinding. Een burgemeester moet een soort rechterlijke attitude hebben, vind ik: hij of zij moet rechtvaardig zijn, zaken goed tegen elkaar afwegen. Zo’n burgemeester wil ik zijn.”
Citymagazine Maastricht | 5
