Column Vivianne Rijnders

RIJNDERSVivianne

COLUMN

In oktober hadden we de Kinderboekenweek. Elk jaar wordt daar heel veel aandacht aan besteed maar we krijgen nog steeds niet alle kinderen aan het lezen. Sterker nog; er zijn leerkrachten die hun lesprogramma te vol vinden om ook nog actief aan leesbevordering te werken. En het aantal laaggeletterden gaat nauwelijks omlaag.

Op een zondag in oktober was het De dag van de Armoede. Op Wereld-armoededag wordt er aandacht gevraagd voor stille armoede. Armoede is niet altijd zichtbaar. Zeker in Nederland niet. Mensen in je directe omgeving hebben misschien zonder dat je het weet grote financiële zorgen. Eén op de twaalf kinderen in ons land groeit op in armoede. Ruim driehonderdduizend ouderen leven structureel in armoede. De kloof tussen arm en rijk wordt alleen maar groter.

En in oktober was er ook De week tegen Pesten. Mijn dochter Ninih Gulikers, inmiddels negentwintig jaar, postte er een bericht over op de sociale media: "Zodra het over pesten gaat, probeer ik me te verstoppen en er vooral niet bij stil te staan. Kop in het zand en doorgaan. Want ook al is het ruim vijftien jaar geleden, pesten laat littekens na. Daar heb ik tot op de dag van vandaag last van. Maar nu heb ik zelf een dochter. En dat verandert alles. Ik merk dat er een soort van angst zit dat haar hetzelfde gaat overkomen. Ik wil haar het liefst beschermen voor alle pestkoppen die er rondlopen, maar ik weet dat dat niet reëel is. Daarom wil ik haar juist leren dat ze blij met zichzelf mag zijn, hoe ze er ook uitziet, wat ze ook denkt of voelt. Niemand is zoals jij en jij bent goed, nee, perfect, zoals je bent. En ik weet dat ik haar daarin het goede voorbeeld moet geven. Ik wil dat zij een mama ziet die trots rechtop loopt, goed in haar vel zit en zelfvertrouwen uitstraalt. Die de mening van anderen respecteert maar niet over zich heen laat lopen. Om het haar te laten begrijpen, zal ik hier éérst bij mezelf voor moeten zorgen. Ik ben onzeker over wie ik ben, wat ik uitstraal. Enorm zoekende naar al die dingen. En man wat vind ik het moeilijk om daar hulp bij te vragen of om er überhaupt iets over te delen, zoals ik nu doe. Maar ik doe mijn best. Want het allerbelangrijkste voor mij, is het beste voorbeeld voor mijn dochter te zijn." En dit was mijn reactie: "Ik heb jullie, mijn kinderen, altijd verteld hoe mooi, lief, goed en prachtig jullie zijn en dat jullie daar nooit aan mogen twijfelen. Blijkbaar is de kracht en de macht van pesters groter dan wat mama's hun kinderen proberen mee te geven. Zeker in die moeilijke puberteit. Mijn middelbare schooltijd was vergelijkbaar met die van Ninih. Hoe verdrietig dat pesten van alle tijden is en nog steeds niet uitgeroeid of op z'n minst onder controle is. Wordt het nou zo onderschat door leraren in het voortgezet onderwijs of echt niet gezien? Vreselijk knap dat Ninih dit naar buiten brengt. Hopelijk is het een steun voor lotgenoten, een stukje bewustwording, schaamte en spijt bij de pesters en weer eens een eyeopener voor mensen die werkzaam zijn in het (voortgezet) onderwijs."

Op mijn basisschool hadden we in die week het idee dat, hoe meer we over pestgedrag praatten, hoe meer er gepest werd. Het was alle zeilen bijzetten, gesprekken voeren, met ouders rond de tafel gaan. Ik hoorde hetzelfde van collega's op andere scholen. Maar we moeten er wel aandacht aan schenken. En niet alleen in de Week tegen Pesten. Maar elke dag. Ieder kind dat zich gepest voelt, verdient een luisterend oor, verdient hulp, verdient bescherming. Maar we zien ook dat het pesten erger wordt, zodra de pester merkt dat zijn of haar slachtoffer geholpen wordt. Mijn dochter was een stille puber. En ja, ik wist dat ze gepest werd met haar slanke figuur. Maar niet dat het haar zo zou achtervolgen. Ik kreeg ook wel eens die vraag: "Heeft jouw dochter een eetstoornis?" Nee, dat heeft ze niet. En mijn andere kinderen en ik zelf ook niet. Mogen we misschien dun zijn zonder iets te mankeren? Misschien heb ik er toen te luchtig over gedaan. "Och sjat, laat ze toch kletsen, je bent prachtig. Ze zijn jaloers. Trek het je niet aan!" Als ik het met haar leerkrachten wilde bespreken, werd het weg gewuifd. "Maakt u zich geen zorgen, zo zijn kinderen nu eenmaal, het valt echt wel mee." Nou, het viel dus niet mee. Maar hoe stoppen we het? Geen enkele ouder wil dat zijn of haar kind gepest wordt. Geen enkele ouder mag tolereren dat zijn of haar kind pest!

Zal pesten ooit de wereld uit zijn? Zal laaggeletterdheid ooit verleden tijd zijn? Zal de kloof tussen arm en rijk ooit verdwijnen? Goed op elkaar passen, goed voor elkaar zorgen. Zou dat een beginnetje zijn?

Pesten

Met dank aan Ninih Gulikers.

Vivianne Rijnders©