Column Vivianne Rijnders

RIJNDERSVivianne

COLUMN

De echo van de vorige zomer klinkt soms nog na. Het ziekbed en overlijden van mijn schoonvader, en de hele toestand die je hebt als een laatste ouder het aardse voor het hemelse verruilt. Ik weet zelfs nog welke jurk ik op bepaalde dagen droeg. En onze week erna aan de kust, waar mijn kleindochter haar eerste stapjes zette op een uitgestrekt strand. Waar we het leven vierden en pa herdachten.

We waren daar deze vakantie weer, op die plek aan zee waar ik me zo thuis voel. En waar kleine Mia, inmiddels stevig op haar beentjes, enthousiast kraaide: “Nog in de hoege govvele oma!” Ze liep zonder enige angst het water in, speelde met schelpjes en het immer succesvolle emmertje en schepje. Mijn broer kwam ook een paar dagen, samen met zijn zwangere vrouw. En door de oude echo heen klonk nieuw leven. Zo zal het altijd naast elkaar bestaan. Leven en dood. Eb en vloed. Zomer en winter.

De wereld is vol brandhaarden, de wereld is vol dreigingen. Maar deinend op de golven van de zee, op een terras of samen in de tuin van het vakantiehuisje was het puur genieten. We hingen ’s avonds achterover in onze stoelen om vallende sterren te zien. Bij elke flits aan de hemel deden we wensen. Die alles te maken hadden met de dikke buik van mijn schoonzus. En een veilige thuiskomst voor mijn jongste dochter die na haar Sri Lankaanse avonturen nog ‘even’ een rondje festivals door Europa doet. En alle goeds voor mijn andere kinderen. Je denkt toch het meest aan je eigen kringetje als er iets te wensen valt. Ondanks die donkere wereld, die gekken die de boel moeten leiden, de letterlijke en figuurlijke branden overal.

Volgende week beginnen de scholen weer. Jongste dochter verhuist voor haar studie naar Rotterdam, weer een nieuwe stap. Mijn zoon denkt na over hoe hij zijn werkende leven verder wil inrichten en oudste heeft haar handen vol aan een recalcitrante maar oh zo’n heerlijke peuter. Mijn huis is nog steeds één grote stoffige bouwval waarin nog heel veel moet gebeuren. Een nieuw schooljaar vind ik altijd een nieuwe start. Een nieuw begin. Maar de echo’s blijven klinken. Van momenten vol geluk die je nooit wil vergeten. Van momenten van zorgen en verdriet die je eigenlijk overboord wil gooien, maar dat laat een echo niet met zich doen. En dat is goed. Dat hoort erbij. Leven en dood. Eb en vloed. Zomer en winter.

Echo’s

Vivianne Rijnders©

Peter van Hooren

FOTO