3 minute read
Column Vivianne Rijnders
RIJNDERSVivianne
COLUMN
Advertisement
De R zit weer in de maand en dat blijkt voor de herfst ook gelijk het signaal om zijn intrede te doen. Ja, de natuur heeft regen nodig en we waren het besproeien van de tuin en het gesleep met zware gieters onderhand een beetje moe, maar wat valt dit dan toch tegen. Onze verbouwing is nog niet voorbij en de afgelopen twee maanden hebben we buiten geleefd. Koken, eten, werken, het tuintje was mijn huisje geworden.
Maar nu sta ik 's ochtends rillend onder de overkapping waar de regen vanaf druipt mijn ontbijtje te bereiden, blij dat ik naar mijn werk kan waar ik alleen maar over kinderen struikel en niet over balken, stapels tegels en gereedschap. Anderzijds schaam ik me een ongeluk dat ik klaag over de ongemakken die een verbouwing met zich meebrengt. Want ik heb echt niks te klagen! Wij hebben gelijk een stuk verduurzaming meegenomen. Met zonnepanelen, goede isolatie en een pellet-kachel hopen we onze energierekening enigszins binnen de perken te houden. Dat is niet voor iedereen weggelegd en ik maak me grote zorgen over mensen die het nu al zwaar hebben om de eindjes aan elkaar te knopen. Hoe moet dat strakjes gaan in een koude winter? En bedrijven die corona hebben overleefd, die keihard gewerkt hebben om daar doorheen te komen, krijgen nu die idiote gasprijzen voor hun kiezen. Houden ze het hoofd boven water?
Ik hoor het oudere mensen steeds vaker zeggen: "Dit is niet meer onze wereld." Ook mensen die de nasleep van de tweede wereldoorlog hebben meegemaakt weten nu niet wat hen allemaal overkomt. In de naoorlogse jaren was er nog veel ellende, maar er werd in elk geval opgebouwd. Er waren vooruitzichten op betere tijden, mensen waren positief gestemd. De oorlog was voorbij en zowel steden als levens werden hersteld, ondanks alle verliezen die waren geleden, ondanks alle trauma's. In de huidige tijd zien we weinig opbouw. Er woedt nog steeds een oorlog, er zijn vluchtelingen waarvoor nauwelijks opvang is, er leven mensen in erbarmelijke omstandigheden. Bedrijven krijgen geen personeel en geen materialen. De inflatie stijgt. De winter staat voor de deur maar kun je je huis nog verwarmen of moet je kiezen tussen voldoende voedsel of een warm huis? Een winterjas voor je kinderen of hebben ze schoenen harder nodig? Mensen zijn logischerwijs negatief en het aantal jongeren met een depressie is hoog. Dat snap ik. Ik maak me ook zorgen over mijn kinderen en kleinkinderen. Al die problemen, en er is nooit rust. En dan heb ik de klimaatproblematiek nog niet genoemd! Hoe realistisch zijn hun toekomstplannen? Of beter gezegd, hoe realiseerbaar?
Mijn dochters, kleindochter en ik waren op bezoek bij mijn jarige tante. We genoten van de oase van rust zoals je die alleen nog vindt bij mensen zonder mobieltje. Zonder tablet. Waar oog en oor is voor elkaar. Waar de koffie gezellig pruttelt en verse vlaai op antieke bordjes ligt. Waar in het perfect onderhouden bloementuintje de vogels af en aan vliegen naar met voer gevulde vogelhuisjes. Waar een koekoeksklok de tijd koekoekt. De radio stond zachtjes. Een gewoon transistor radiootje. We keuvelden. We genoten van de kleine meid en van elkaars gezelschap. Mijn oom vertelde over vroeger. Toen alles nog normaal was. Toen er werd opgebouwd in plaats van afgebroken. Verhalen waarin je de saamhorigheid voelt. De positiviteit. De gastvrijheid. Toen de wereld nog voelde als van hen. En niet zoals nu. De kilte. Het ieder voor zich. "Het is niet meer onze wereld." Toen we wegreden zei mijn jongste dochter: "Ik kom daar helemaal tot rust." Hoe veelzeggend is dat?
Op het moment dat ik dit schrijf, is Prinsjesdag nog niet geweest. Maar als ik de uitgelekte plannen (hoe kan dat toch altijd?) moet geloven, wordt het in 2023 beter. En misschien eindelijk eerlijker? Vermogenden worden zwaarder aangeslagen. Minimumlonen gaan omhoog. Zorg- en huurtoeslag ook. De energiebelasting gaat omlaag. Ik ben benieuwd. Het wordt de hoogste tijd voor minder zorgen en meer rust. Voor positivisme. En dat de maatregelen voor klimaatsverbetering en een schoner milieu echt doorgevoerd gaan worden. Dat vluchtelingen en iedereen die hulp nodig heeft met liefde wordt opgevangen. Zodat we allemaal weer met trots kunnen zeggen: "Dit is onze wereld!"
