Column Vivianne Rijnders

RIJNDERSVivianne

COLUMN

Ik moet een stapel bestelde boeken ophalen bij Dominicanen. Fiets is bij de fietsenmaker. Lopen met kilo's leesvoer, nee. Met de auto naar de stad op vrijdag betekent geen parkeerplaats vinden en als dat wel lukt, ben je na een paar uur winkelen meer geld kwijt aan de garage dan aan je aankopen. Dus neem ik de bus. Al een eeuwigheid niet meer gedaan, maar

in het achterste vakje van mijn portemonnee zit nog een OV-kaart. Mét saldo, dat weet ik zeker. Dus ik bliep mijn kaartje. Op het scherm verschijnt een rood kruis en de tekst: 'uw ov-kaart is verlopen'. Ik wist niet eens dat zo'n kaart kon verlopen en wend me enigszins paniekerig tot de chauffeur: "Hoe kan dat nou? En er staat zeker nog twintig euro op!" "Die kunt u via de website terug krijgen hoor," stelt hij me gerust. "Dan moet u nu even een kaartje kopen." Ik pin de bijna vier euro. Vier euro, dat was ook een uur parkeertijd geweest. Maar goed. Ik pin dus. Althans, dat probeer ik 'Transactie afgebroken' zegt het apparaat. Inmiddels heeft zich een aardig rijtje achter me gevormd en een onvermijdelijke opvlieger geeft me een tomaatachtige gloed. "Het is wel goed," zegt de chauffeur, wiens geduld denk ik een beetje opraakt, "gaat u maar zitten." Natuurlijk trekt hij op voor ik zit dus beland ik met een onelegante zwiep op een stoeltje. Twee haltes verder is de bus bomvol. Vrijdagmiddag dus allemaal studenten met rolkoffertjes. En oortjes in of een koptelefoon op. Beeldscherm in welke vorm dan ook voor de neus. Gezellig. Vroeger maakte je in de bus een praatje met de mensen om je heen.

Achter me zitten twee jonge dames wel genoeglijk met elkaar te keuvelen. Van Randstedelijke afkomst, vermoed ik, aan hun 'Hollands' te horen. "Volgens mij hebben hier in Limburg nauwelijks mensen een burn-out," stelt de ene. "Hier gebeurt toch nooit wat?" Ik ga wat rechterop zitten en draai mijn hoofd om het gesprek beter te kunnen volgen. Ja, ik weet het, bijzonder onbeleefd. Maar erg interessant. "Inderdaad, wat gebeurt hier nou helemaal?" vraagt de ander. Ik bedwing met moeite de neiging om me helemaal om te draaien en een opsomming te geven van wat hier allemaal voor vreselijk veel leuks gebeurt. Maar ik houd me keurig in. "En alles gaat hier zo langzaam hè, maar dat is ergens wel lekker," voegt de eerste eraan toe. "Hier zal wel niemand last van fomo hebben." Ik moet even nadenken. Fomo? Ohja, FOMO, een afkorting, Fear of Missing out. De angst om iets te missen. Lijkt me heel moeilijk als je dat hebt. Van de andere kant: leer keuzes maken en zeur niet. Er stapt een oude heer de

bus in. Dat gaat wat stroef en ook het bliepen van zijn OV-kaart kost enige moeite. Niet dat het met mij zo soepel ging. "En jong, biste noe eindelek getrouwd?" informeert de meneer luidkeels bij de chauffeur. "Neet, gooje God, wat vings diech daan aon?" Achter me hoor ik: "Dat taaltje, oh wat erg eigenlijk!" De neiging om me om te draaien neemt een ernstige vorm aan. "Ja, daar hoor je echt aan hoe ze hier zijn." Hoe 'ze' hier zijn? Hoe zijn 'ze' dan? Of 'we' dus eigenlijk? Nee, ik ga de discussie niet aan. Het gesprek gaat verder. Over hoeveel studenten er met een burn-out kampen. Hoe 'chill' het is om af en toe gewoon thuis te blijven in plaats van alweer naar een feestje. Dat de wachtlijsten bij psychologen zo lang zijn in de Randstad. Dat zal hier wel niet zo zijn. Nee, vast niet. Als ze op het station uitstappen hoor ik de één nog tegen de ander zeggen: "Maar om hier nou echt voorgoed te gaan wonen?"

Later loop ik in Dominicanen op mijn gemak langs de rijen boeken. De collectie zelfhulpboeken is eindeloos. Meditatie, tips om beter te slapen, mindfull leven, hulp bij burn-out, boeken om je uit de put te trekken. Boeken om te voorkomen dat je in die put terecht komt. Die staan er echt niet alleen voor mensen uit de Randstad. Ook 'bij ons' is het leven hectisch. Ook hier ligt de lat hoog. Ook hier moet je van alles en nog wat. Ons 'NEIN' betekent echter hetzelfde als NEE. Nee, vandaag laat ik de boel de boel en doe ik iets voor mezelf. Nee, vandaag ga ik wandelen. Nee, vandaag wil ik even lekker dat boek uitlezen. Nee, vandaag ga ik eens fijn met de bus naar de stad. Zorg wel voor een geldige kaart. Ik heb mijn geld van de oude overigens nog steeds niet terug …

Mooie herfst gewenst, er is hier genoeg te doen. Je zou er keuzestress van krijgen.

Hier in Limburg

Vivianne Rijnders©

GEMOEDELIJK EN PERSOONLIJK

Zowel René en Joke als Chris en Diana vinden de gemoedelijkheid en het persoonlijke ook een sterk punt. "Er is veel contact met onze cursisten, we willen een band met hen opbouwen," zegt Diana. "Wij hebben nog een ouderwets handmatig inschrijfsysteem en elke leerling heeft zijn eigen leskaart die met de hand wordt afgetekend. Daardoor kennen we iedereen bij naam, dat persoonlijke wordt op prijs gesteld." "Iedereen is hier gelijk," vult René aan. "Wat je achtergrond of je leeftijd ook is, mensen komen hier om te dansen, de rest is niet belangrijk. We hebben een koppel dat hier al meer dan veertig jaar danst. Dat zegt wel iets."

Het JUBILEUMFEEST met medewerking van DJ RICO VRIJHOEVEN, GERALT VAN GEMERT en BATTERAOF zal plaatsvinden op ZATERDAGAVOND 3 DECEMBER.

(Oud-)leden, familie en vrienden zijn van harte welkom.

Wel even aanmelden via info@bernaards.net De familie is trots op vijfenzeventig jaar 'Bernaards', met de derde generatie aan het roer. "Ondanks tien maanden verplicht dicht tijdens corona hebben we stand gehouden," zegt Chris. Gaat de vierde generatie het ook weer overnemen? "Mijn kleinzoons van vijftien en elf werken al mee achter de bar," vertelt René, "maar of zij hun ouders, grootouders en overgrootouders gaan opvolgen, we zullen zien. Dit jubileum is in elk geval een prachtige mijlpaal."