Superhelden
Corrie ten boom
Jean Watson
Belangrijke plekken in het leven van Corrie ten Boom
“Als je problemen te klein zijn om voor te bidden, dan zijn ze ook te klein om je er zorgen over te maken.� Corrie ten Boom
8
CORRIE TEN BOOM
Over de stoep rende een meisje. Met één hand probeerde ze haar grijze jas dicht te houden, en met de andere hield ze de hoed met brede rand vast. Om haar heen stonden de hoge, smalle huizen van het oude Haarlem. Ze stonden dicht op elkaar, met hun steile daken en scheve schoorstenen tegen de parelmoerkleurige lucht.
De schooldag was weer voorbij. Ze raakte al wel aan school gewend, maar het zou toch nooit zo fijn zijn als thuis. Met haar zwarte laarzen stampte ze over de stoep. Het was niet ver meer. Ze rende over de keien op de Grote Markt, langs de mooie oude gebouwen en daarna een andere straat in. Daar was het, het kleine, smalle hoekhuis tegenover de bontzaak. Ze haastte zich voorbij de bakker, de modezaak en de opticien en toen stond ze puffend en hijgend buiten de winkel van haar vader, met het kleine witte bord waarop ‘Ten Boom Horloges’ stond. Ze gluurde door het raam.
“Fijn, geen klanten!” dacht ze en duwde de deur open. De bel rinkelde. Haar vader keek op en glimlachte. Hij stond bij de glazen toonbank die vol lag met horloges. “Ah, Corrie,” zei hij en liep naar voren om zijn dochter te begroeten. Corrie voelde zich altijd gelukkig in deze ruimte vol met tikkende klokken en horloges. Ze liep naar haar vader toe en knuffelde hem. Ze voelde zich altijd zo veilig met zijn sterke armen om haar heen. Ze hield van de geur van zijn jasje en van zijn baard die haar wang kietelde als hij haar een zoen gaf. Even later liet hij haar los en vroeg: “Heb je een fijne dag gehad?”
Klein Schoolmeisje
9
“Ja, dankuwel papa. Ik ben een nieuw boek aan het lezen. Hebt u veel klanten gehad?” “Niet heel veel Corrie, dus ik had tijd om hieraan te werken,” zei hij en pakte het horloge dat hij vasthad toen Corrie binnenkwam. Hij keek ernaar met een tevreden glimlach. “Wat mooi, papa!” riep ze uit.
“Dat is hij zeker,” zei hij, “en meneer Smith, de eigenaar, zal erg blij zijn om hem terug te krijgen. Een horlogemaker in Amsterdam had tegen hem gezegd dat hij niet gemaakt kon worden, maar hij doet het nu weer.” Dit verbaasde Corrie helemaal niet. Haar papa was de beste horlogemaker van Nederland, daar was ze van overtuigd.
Vaak keek ze toe terwijl hij aan het werk was. Soms stopte hij dan en zei zachtjes: “Heer, ik heb een probleem met dit horloge. U begrijpt horloges beter dan ik. Ik bid of U me wilt helpen.” Daarna pakten zijn grote, zachte handen de kleine onderdelen op en zette hij het horloge liefdevol en geduldig weer in elkaar. De winkelbel rinkelde en er kwam een man binnen.
“Tot straks papa,” zei Corrie. Ze liep naar de achterkant van de winkel, terwijl haar vader de klant begroette.
Ze liep zachtjes door de werkplaats om de leerjongen niet te storen die druk bezig was bij zijn werkbank en toen liep ze de hal binnen. Een meisje, iets ouder dan zijzelf, stond daar de knopen van haar jas los te maken.
10
CORRIE TEN BOOM
“Hallo Nollie!” zei Corrie en riep vervolgens: “Mama, ik ben thuis! Waar bent u?” “In de slaapkamer,” klonk een stem van boven.
“Je moet eerst je jas ophangen,” zei Nollie moederlijk. “En waar is je hoed? Zeg niet dat je hem weer op school hebt achtergelaten?” “Ik denk dat hij van mijn hoofd is gevallen toen ik papa knuffelde. Ik pak hem later wel,” antwoordde Corrie nonchalant. Ze wurmde zich uit haar jas, gooide hem over een haakje en liep naar de trap. Achter haar berispte Nollie haar liefdevol en hing de jas fatsoenlijk op. Corrie stampte de smalle wenteltrap op terwijl ze tevreden neuriede. “Corrie!” klonk een strenge stem boven haar. Ze bleef staan en hield op met zingen.
“Sorry, tante Bep,” zei het meisje. Haar tantes mond was een dunne, rechte streep. Haar ogen keken boos. Ze liep voorbij en zei: “Wanneer leer je nou eens dat je rustig moet zijn in huis? De kinderen van de familie Waller gedroegen zich nooit zo.”
Corrie klom iets rustiger de rest van de trap naar de eerste verdieping op en liep naar de kleine slaapkamer achterin.
Aan het bureau bij het raam zat een vrouw met donker, krullend haar, een fijn gezicht en grote, glimmende, blauwe ogen. Toen Corrie binnenkwam, draaide ze haar stoel om en het kleine meisje rende naar haar toe en klom bij haar op schoot. “En hoe gaat het met mijn jongste dochter?”
Klein Schoolmeisje
11
“Goed hoor, mama. Ik heb touwtje gesprongen, wel tien keer zonder te stoppen, en de meester zei dat ik erg netjes had geschreven!”
“Goed gedaan! Nou, zal ik eens zeggen waar ik vandaag ben geweest? Ik ben bij mevrouw van Dyer geweest om haar nieuwe baby te zien! Ze is zo schattig. Ik heb haar de doek gegeven die jij altijd omhad toen je klein was en wat sokjes die tante Bep heeft gebreid.” Toen haar moeder tante Bep noemde, veranderde Corries levendige, geïnteresseerde uitdrukking in een frons en ze riep uit: “Ik ben het zat om over de kinderen van de familie Waller te horen!” Haar moeder streek door haar steile, bruine haar en zei kalmerend: “Maak je er maar niet zo druk om, Corrie.” “Maar ze heeft het altijd over hen!”
“Dat weet ik, liefje, maar probeer je te bedenken dat mijn zus een zwaar leven heeft gehad als gouvernante van kinderen en nu ze zwak en ziek is, heeft ze onze liefde en zorg nodig.” “Oké, ik doe mijn best. Hoe voelt u zich vandaag?”
“Wel goed, dank je. Ik ben een beetje moe, dus ik ga zo misschien wel even liggen, maar ik wilde nog even iets op de kaart voor mevrouw Beuker schrijver. Morgen is ze jarig, dus dan ga ik even langs met een pot jam van tante Anna.” Corrie merkte plotseling dat ze honger had.
“Ik denk dat ik eens ga kijken wat we vandaag gaan eten,” zei ze, terwijl ze opstond en naar de deur liep.
12
CORRIE TEN BOOM
“Oké, liefje,” zei haar moeder lachend.
Corrie rende de trap af naar de begane grond.
“Hallo, tante Anna,” zei ze, terwijl ze de keuken in stormde. Bij het grote, zwarte fornuis stond haar tante met een blos op haar wangen in een grote pan te roeren. Ze had haar mouwen opgerold en rond haar brede taille was een smetteloos schort vastgeknoopt. Na de geboorte van Betsie, de oudste van de kinderen van de familie Ten Boom, was tante Anne haar zus Cor komen helpen en daarna was ze niet meer weggegaan. “Ik neem aan dat je honger hebt, zoals gewoonlijk,” zei ze terwijl ze naar haar jongste nichtje lachte. “Heel erg!” antwoordde Corrie. “De hutspot ruikt heerlijk!”
“Houd je het even voor me in de gaten?” zei tante Anna, terwijl ze haar de houten lepel aangaf. Daarna liep ze naar de tafel en begon wat groenten te snijden. Corrie roerde in de pot en keek toe terwijl haar tante met het grote keukenmes in de weer was. Na een korte stilte zei ze: “Ik wou dat ik thuis kon blijven om u te helpen in plaats van naar school te gaan!”
Haar tante lachte. “Ik mis jou ook,” zei ze. “Het is gek om niemand te hebben die mijn kommen uitlikt of eindeloos vragen stelt. Ik ben er nog steeds niet aan gewend dat je naar school gaat. Het lijkt wel gisteren dat je nog een klein baby’tje was en dat ik je in mijn schort wikkelde en ronddroeg terwijl ik aan het werk was!”
Klein Schoolmeisje
13
Corrie grijnsde. Ze was het nooit zat om te horen hoe haar tante een warm nestje voor haar had gemaakt toen ze net geboren was.
“Fijn om te zien dat je iets nuttigs aan het doen bent, zusje,” klonk een plagende stem uit de deuropening. “Betsie!” Corrie draaide zich stralend om naar haar mooie zus, met haar kastanjebruine krullen en ogen.
“Hallo Betsie,” zei tante Anna. “Is Willem ook al thuis?” “Ik denk het wel, tante Anna. Wilt u dat ik de tafel even voor u dek?”
“Ja, graag. We hebben voor de verandering eens geen gasten, dus we zijn met zijn negenen, tenzij Jans besluit om in haar kamer te eten.” “Is ze ziek?” vroeg Betsie.
“Nee,” antwoordde haar tante. “Maar ze is misschien nogal moe als ze terugkomt van het winkelen.”
“Winkelen?” riep Betsie ontzet uit. “Ik hoop dat ze geen hoeden of jurken voor ons heeft gekocht!”
Corrie kon het niets schelen wat ze aanhad, als het maar lekker zat en het haar niet te veel in haar vrijheid beperkte, maar haar zussen hadden zo hun eigen ideeën over kleren en die kwamen niet altijd overheen met die van hun tante!
“Als Jans ervoor kiest om haar geld aan jullie te besteden, moet je daar dankbaar voor zijn,” berispte tante Anna haar zachtjes. Betsie bloosde en antwoordde snel: “Het is
14
CORRIE TEN BOOM
heel aardig van haar, dat weet ik, maar ik wou dat ze wat mooie kleuren uitkoos.”
“Misschien doet ze dat ook wel,” zei Corrie hoopvol. Ze hield er niet van om te zien dat haar zus niet blij was. Betsie glimlachte naar haar. Ze liep naar de deur en zei: “Dus dan dek ik de tafel voor negen mensen.” “Dankjewel,” zei tante Anna. Ze liep met de groenten naar de pan en gooide ze erin. Corrie gaf de lepel terug en keek toe terwijl haar tante alles door elkaar roerde. Ze dacht aan de derde zus van haar moeder, tante Jans, die in de twee grote kamers op de tweede verdieping was komen wonen nadat haar man was overleden. “Ze bedoelt het goed en ze is erg slim,” dacht ze, “maar ik wou dat ze niet zo bazig was. En het is altijd zo’n gedoe wanneer ze ziek is! Mama is vaak ziek, maar die maakt zich helemaal niet zo druk!” “Zouden jij en Nollie wat kaas voor me willen halen in de winkel?” vroeg tante Anna. “Natuurlijk,” zei Corrie. “Ik zal Nollie even zoeken.” Ze liep de hal in. Een jongen, iets jonger dan Betsie, kwam de werkplaats uitgelopen. “Weet je waar Nollie is, Willem?” vroeg Corrie.
Hij keek op en antwoordde: “Volgens mij is ze in het steegje.” Dit was de ruimte naast het huis waar ze vaak speelden, want ze hadden geen tuin. Corrie liep naar de zijdeur en riep naar Nollie: “Tante Anna wil dat we wat kaas voor haar gaan halen.” Nollie was een bal aan het stuiteren.
Klein Schoolmeisje
15
“Achtenveertig, negenenveertig, vijftig,” telde ze. Toen stopte ze met stuiteren en zei: “Oké.”
Corrie huppelde met haar zus mee. Er liepen aardig wat mensen op de stoep en de straat was vol met fietsers. Er klonk gerinkel van fietsbellen en geklater van hoeven en de wielen ratelden, terwijl de paardentrams door de straten reden. De meisjes kochten een stuk kaas en gingen terug naar huis. Toen zagen ze een groep kinderen die iemand aan het pesten waren. Ze worstelden zich naar voren om te zien wie het was.
Daar stond ‘gekke Thijs’, zoals iedereen hem noemde. Corrie had deze jongen vaak gezien terwijl hij door de straten struinde in zijn versleten kleren. Nu stond hij stil en keek geschrokken en hulpeloos naar de kinderen om zich heen die onvriendelijke dingen tegen hem zeiden en hem uitlachten. Corrie voelde zich eerst vooral verdrietig, maar toen werd ze boos. “Houd daarmee op! Laat hem met rust!” riep ze.
Plotseling werd het stil. De kinderen draaiden zich om en zagen een klein meisje met vlammende ogen. Ook gekke Thijs keek naar haar. Toen liep hij naar haar toe en gaf haar een kus. Ze vond dat hij maar vreemd rook. Nollie greep haar hand en trok haar weg van het plein. “Snel,” riep ze, terwijl ze haar kleine zusje zo snel als ze kon door de straten trok.
16
CORRIE TEN BOOM
Toen ze bij hun huis aankwamen en Nollie haar zusje, dat buiten adem was, naar binnen trok, riep ze: “Snel, iedereen! Vieze Thijs heeft Corrie gekust. Kan iemand haar komen wassen?” Corrie begon bang te worden.
Tante Jans kwam naar beneden gelopen en kwam snel naar haar nichtjes toe. Ook tante Bep kwam uit de eetkamer gelopen. Ze namen Corrie mee naar de keuken en wasten haar wangen, terwijl ze Nollie vroegen wat er was gebeurd.
Zodra ze haar loslieten, rende het kleine meisje naar boven op zoek naar haar moeder. Ze lag op bed. Corrie klom erin, kroop tegen haar moeder aan en vertelde wat er was gebeurd. Toen vroeg ze: “Mama, waarom was het verkeerd dat gekke Thijs me een kus gaf ? Ze waren hem aan het uitlachen.” “Lieve Corrie,” zei haar moeder terwijl ze haar blozende wangen streelde. “Jezus heeft jou liefde gegeven voor de arme Thijs en voor anderen net als hij en daar ben ik blij om. Maar soms doen mensen die niet van Jezus houden slechte dingen. Dus is het beter om bij ze uit de buurt te blijven. Bid maar gewoon voor Thijs.” Corrie voelde zich iets beter.
Het was tijd voor het avondeten. Toen alle negen mensen aan de ovalen eettafel zaten, deed Corries vader zijn ogen dicht en zei: “Heere, we danken U voor dit eten en we vragen U of U onze koningin wil zegenen en of de Heere Jezus snel terug mag komen.”
Klein Schoolmeisje
17
Toen begonnen ze te eten en te praten. Corrie was nog steeds een beetje trillerig, dus ze zei niet veel, maar ze werkte wel een heel bord vol hutspot naar binnen.
“Is het gelukt met winkelen, Jans?” vroeg Corries moeder. Betsie en Nollie wisselden een blik van verstandhouding. “Ja, dankjewel Cor,” antwoordde haar zus. “Ik heb een dikke jas, een hoed en een sjaal voor mezelf gekocht. Dus ik hoop dat ik deze winter niet zo vaak verkouden wordt door al die tochtige kerkgebouwen waar ik kom.”
Corrie zag dat haar zussen erg opgelucht waren. Toen zei Nollie: “Onze meester zei vandaag iets grappigs. Hij zei dat de oudste vijand en de beste vriend van Nederland het water is!” “Dat klopt,” zei haar vader. “Water maakt Nederland groen en vruchtbaar.” Corrie wilde net vragen wat ‘vruchtbaar’ betekent, maar Willem zei: “En het is ook de reden dat er zoveel goede Nederlandse ingenieurs en bouwkundigen zijn, dus ik denk dat het meer een vriend dan een vijand is.” “Zolang het water blijft waar het hoort en het ons land niet overstroomt,” zei Betsie.
“Over land gesproken,” vulde tante Jans aan, die nogal ongeduldig had zitten wachten op de kans om iets te zeggen, “hebben jullie de nieuwe huizen gezien aan de rand van Haarlem?” Zo ging het gesprek verder. De lege borden werden afgeruimd en er werd een heerlijke citroenpudding opgediend en opgegeten.
18
CORRIE TEN BOOM
“Het was weer heerlijk, Anna,” zei Corries vader.
“Dankjewel Casper,” antwoordde zijn schoonzus.
Corrie keek toe hoe haar vader de grote, zwarte familiebijbel pakte en opende. Hij hield hem vast alsof het een heel kostbaar horloge was. Vandaag opende hij de Bijbel bijna in het midden en las een Psalm over niet bang zijn. Hij zei er een aantal dingen over en daarna bad hij.
Corrie voelde zich nu veel beter. Als God en papa zeiden dat ze niet bang hoefde te zijn, dan was dat goed genoeg. Toen het bedtijd was, was ze weer vrolijk als altijd. Ze deelde haar slaapkamer op de derde verdieping met Nollie. Er waren nog vier kleine slaapkamertjes, waar Betsie, Willem, tante Bep en tante Anna sliepen.
Corrie trok haar pyjama aan en riep naar beneden: “Ik ben klaar, papa.” Toen haar vader de trap op liep, lag ze al in bed te wachten tot hij binnenkwam om te luisteren naar haar gebed.
Hij knielde en ze zei: “Lieve Heer, zegen mama en maak haar gezond en sterk. Zegen papa en Betsie en Willem en Nollie en mij en de tantes en al onze vrienden. En zegen ook gekke Thijs.” Haar vader stond op, gaf haar een kus en stopte haar in.
“Welterusten Corrie, ik hou van je,” zei hij en legde een hand op haar wang.
Klein Schoolmeisje
19
Ze lag stil in bed en wilde het gevoel van zijn hand tegen haar wang niet kwijtraken, terwijl hij de kamer uitliep en naar beneden ging. Al snel was ze diep in slaap.
20
CORRIE TEN BOOM
De serie “Superhelden uit de Kerk” is gericht op 9-12 jarigen en beschrijft het leven van bekende christenen van vroeger en nu. De boeken in deze serie zijn oorspronkelijk uitgebracht in de Engelse serie “Trailblazers”.
Dit boek over Maarten Luther is het eerste boek in deze serie. Boeken die binnekort uitkomen zijn onder andere Corrie ten Boom en Eric Lidell. Het mooie van de serie “Superhelden uit de Kerk” is dat de schrijvers nadruk leggen op: Geloof
Alle boeken uit deze serie richten zich op de liefde van de Heer Jezus voor iedereen en de vergeving van onze zonden toen Hij aan het kruis stierf. Feiten
De boeken uit de serie “Superhelden uit de Kerk” zijn biografisch geschreven. Aan het einde van de boeken in
deze serie vind je feiten en een levensbeschrijving over de hoofdpersoon. Dialoog
Alhoewel het niet altijd nodig is - hebben de auteurs ervoor gekozen om in dialoog te gaan met de hoofdpersoon op een creatieve en fantasievolle manier. Het is onze mening dat de dialoog de geschiedenis niet fictionaliseert, maar in plaats daarvan kan worden gebruikt als hulpmiddel om feiten te illustreren die anders zwaar en saai zouden zijn voor sommige lezers. Gespreksvragen
Alle boeken in de serie bevatten een gedeelte met gespreksvragen. Hierdoor willen wij jou aanmoedigen om na te denken over verschillende onderwerpen die in het boek aan bod komen. Voor elk hoofdstuk zijn er een aantal gespreksvragen of Bijbelteksten, waarbij wij jou aan willen moedigen om vragen te stellen, de Bijbel te onderzoeken en te bidden. Wil je meer weten over “Superhelden uit de Kerk�?
Kijk dan op de website superheldenuitdekerk.nl voor de meest actuele informatie.
superheldenuitdekerk.nl
Ook in deze serie
Maarten Luther - 978 94 91935 07 7
CLC (Christelijke Lectuur Centra, 1941) maakt deel uit van een interkerkelijke, internationale zendingsorganisatie die in 53 landen werkt. Onze missie is om via lectuur het evangelie te verspreiden, zodat mensen tot geloof in Jezus komen en kunnen groeien in geloof. We geloven in de levens veranderende kracht van christelijke lectuur. Eén van onze slogans is: ‘a drop of ink can make a million think’ Een druppel inkt kan een miljoen mensen aan het denken zetten. Daarom brengen we christelijke lectuur bij mensen via boekwinkels, uitgeverijen, boekenwagens, internet, enz. Meer informatie vind je op:
CLCPUBLICATIES.NL