Zwei Geschichten aus Georgien ორი ამბავი საქართველოდან
Nino Alavidze ნინო ალავიძე
Christoph Schumacher ქრისტოფ შუმახერი
Zwei Geschichten aus Georgien ორი ამბავი საქართველოდან
Nino Alavidze ნინო ალავიძე
Christoph Schumacher ქრისტოფ შუმახერი
Zwei Geschichten aus Georgien ორი ამბავი საქართველოდან Zwei Länder haben 2017 zum georgisch-deutschen Freundschaftsjahr erklärt. Es ergab sich durch einige historische Jubiläums-Ereignisse in diesem Jahr, der Wiederaufnahme der diplomatischen Beziehungen zwischen Deutschland und Georgien und 200 Jahren seit Entstehung der ersten deutschen Siedlungen in Georgien.
ორ სახეწლმწიფოს შეთანხმების საფუძველზე 2017 წელი საქართველო გერმანიის წლად გამოცხადდა, ვინაიდამ ამ წელს ბევრი საიუბილეო თარიღი დაემთხვა, როგორც დიპლომატიური ურთიერთობების აღდგენის 25 წლისთავი და გერმანული კოლონიების დაარსების 200 წელი საქართველოში. გარდა დიპლომატიური და ეკონომიკური მჭიდრო კავშირებისა
Georgien und Deutschland verbindet ein breites Beziehungsspektrum. Zum Beispiel schmücken die Hauptstadt und einige andere georgischen Städte schon seit Jahrhunderten und bis heute deutsche architektonischen Meisterwerke. Anfang des vergangenen Jahrhunderts waren es deutsche Reisende, die über den Kaukasus und Georgien in ihren Büchern berichteten.
საქართველოსა და გერმანიას დიდი და მრავამხრივი ურთიერთობი აერთინებს, მაგალითად საქართველოს დედაქალაქის და სხვა ქართული ქალაქების, როგორც წინა საუკუნეების, ასევე უახლოესი გერმნული არქიტექტურის ნიმუშები ამშვენებს. აგრეთვე გასული საუკუნის დასაწყისში, გერმანელი მოგზაურები ერთეთრი პირველთაგანი იყვნენ, ვინც მსოფლიოს
Diese Tradition existiert noch heute, und die Ausstellung »Zwei Geschichten aus Georgien« führt sie auf eigene Art weiter. »Zwei Geschichten aus Georgien« sind zwei inhaltlich völlig verschiedene und auf unterschiedliche Weise erzählte Geschichten. Beide Fotografen stellen die Schicksale von einzelnen Menschen in den Vordergrund.
კავკასიასა და საქართველოს შესახებ უმბეს წიგნებისა და ფოტოგრაფიის მეშვეობით. ეს ტრადიცია დღემდე გრძელდება და სწორედ გამოფენა „ორი ამბავი საქართველოდან“ მისი ერთგვარი გაგრძელებაა. „ორი ამბავი“ ეს არის ორი განხვავლებული და სხვადასხვანაირად
Christoph Schumacher erzählt uns Geschichten von jungen Musikern. Der Fotograf beginnt seine Erzählung noch in der Kindheit und begleitet die heranwachsenden jungen Menschen. Jedes Bild zeigt, wie die Ereignisse und Umgebung sich in diesen Menschen widerspiegelt und welche Veränderungen sie hervorrufen.
მოყოლილი ამბები საქართველოდან. ქართველი და გერმანელი
Nino Alavidze wurde in Tbilisi (Georgien) geboren. Parallel zur Schule besuchte sie das Kunstgymnasium sowie Zeichentrickkurse in Filmstudios.
ფოტოგრაფი ორივე ამბავს პირადი ისტორიების მეშვეობით მოგვითხრობს. ქრისტოფ შუმახერი ახალგაზრდა მუსიკოსების ამბავს მოგვითხორბს. ფოტოგრაფმი მათი ამბის მოყოლას იწყებს როცა
2001 schloss sie ihr Studium an der Staatlichen Kunstakademie im Fach Druck-Grafik ab, 2006 bekam sie ihr Diplom als Fotografin. Seit dieser Zeit arbeitet die Künstlerin ausschließlich im Bereich Fotografie.
მუსიკოსები ჯერ კიდე პატარა ბავშვები არიან, ეხლა კი ისინი
Nino Alavidze erzählt die Geschichte des verlassenen Dorfs Mitarbi. Sie zeigt uns leere Gebäude, einige wenige Familien im Dorf und deren unerwartete Gäste, veränderte Landschaften in verschiedenen Jahreszeiten und Grabsteine, welche uns an die Eitelkeit des Lebens erinnern.
სდასრული პიროვნებებად იქცნენ. თითოეული ფოტო მათ ტრანსფორმაციასა და რეფლექციაზე საუბრობს, სამყაროსა და მათ გარშემო მიმდინარე მოვლენებზე. ნინი ალავიძის ისტორია ნახევრად მიტოვებულ სოფელ მიტარბზე არის მოთხრობილი. ისტორია ცარიელი შენობებისა,
Keiner der Fotografen drängt uns seine Meinung auf. Sie geben den Zuschauern die Möglichkeit, sich den Protagonisten zu nähern und Einblicke in deren Stimmungen, in deren emotionale Zustände und Welten zu werfen. Das ist ein Zugang, welcher uns allen gut bekannt und verständlich ist undin uns Empathie und Nähe weckt. Ana Riaboshenko (Kuratorin, Künstlerin) Georgisches Kultusministerium
2005 gründet Nino Alavidze das Foto- und Design-Studio dequadrat. Sie arbeitet erfolgreich mit unterschiedlichen Unternehmen, internationalen Organisationen und Staatlichen Institutionen. Sie nimmt Teil bei verschiedenen Gruppenausstellungen und Fotofestivals. Seit 2014 arbeitet sie bei dem Internet-Portal agenda.ge als Fotografin.
Christoph Schumacher wurde in Winterthur (Schweiz) geboren und studierte an der Universität Zürich KommunikationsWissenschaften. Später folgte ein Nachdiplom-Studium in Type Design an der Hochschule für Gestaltung und Kunst in Zürich. Den professionellen Einstieg in die Fotografie jedoch erfolgte über seine Tätigkeit als Berufsfotograf bei einer Schweizer Tageszeitung. In den folgenden Jahren arbeitete er als Bildredaktor und Fotograf an der Universität Zürich. Im Jahr 2000 gründete er sein eigenes Geschäft – heute arbeitet er in seinem Atelier in der Stadt Zug (Schweiz) und ist auch in Deutschland und Georgien zuhause. ქრისტოფ შუმახერი დაიბადა ქ.ვინტერტურში
ორიოდე ოჯახისა და მათ მოულებნელ სტუმრებს ასახავს. სეზონურად ცვალებადი პეიზაჯები და საფლავის ქვები
ნინო ალავიძე დაიბადა თბილისში. საშუალო სკოლის
(შვეიცარია). დაამთავრა ციურიხის უნივერსიტეტი
ცხოვრებია ამაოებაზე მეტყველებს.
პარალელურად სწავლობდა სამხატვრო ათწლედში და
(კომუნიკაციის ფაკულტეტი) და ხელოვნების უმაღლეს
გადიოდა კინოსტუდიაში არსებულ მულტიპლიკაციის
სკოლა (შრიფტის დიზაინი).
არც ერთი ფოტოგრაფი არ ცდილობს რაიმე განაცხადის
კურსს. 2001წელს დაამთავრა თბილისის სახელმწიფო
პროფესიული კარიერა ერთ შვეიცარულ გაზეთში
გაკეთებას, ის მხოლოს მაყულერბელს აძლევს საშუალებას
სამხატვრო აკადემიის დაზგური გრაფიკის ფაკულტეტი.
დაიწყო, შემდეგ კი ციურიხის უნივერსიტეტში მუშაობდა
მიუახლოვდეს და შეიგრძნოს გმირების განწყობა და შინაგანი
2006 წელს ფოტოგრაფის დიპლომის მიღების შემდეგ
გრაფიკული დიზაინის და ფოტოხელოვნების დარგში.
მდგომარეობა, დაინახოს მათი ყოველდღიურ ცხოვრება.
მოღვაწეობს მხოლოდ როგორც ფოტოგრაფი. 2005 წელს
2 000 წელს ქ.ცუგში (შვეიცარია) დაარსა საკუთარი
ნინო ალავიძემ დააარსა ფოტოსა და დიზაინის სტუდია
სახელოსნო, სადაც დღემდე მოღვაწეობს.
ეს სწორედ ის მიდგომაა რომელიც ყველასათვის ნაცნობი და
შპს სტუდია „დეკვადრატი“. აქტიურად თანამშრომლობს
ქრისტოფ შუმახერი ცხოვრობს შვეიცარიაში, გერმანიაში
გასაგებია, რომელიც თანაგრძონის, თანაგაზიერების საშუალებას
სხვადასხვა კომპანიებთან, საერთაშორისო
და საქართველოში.
აძლევს მაყირებელს.
ორგანიზაციებთან, სახელმწიფო ინსტიტუტებთან. აკეთებს საკუთარ ფოტო პროექტებს, მონაწილეობას
ანა რიაბოშენკო
იღებს ჯგუფურ გამოფენებში და ფოტო ფესტივალებზე.
(კურატორი, ხელოვანი)
2014 წლიდან დღემდე მუშაობს ინტერნეტ პორტალ
საქართველოს კულტურისა და ძეგლთა დაცვის სამინისტრო
agenda .ge ს ფოტოგრაფად.
დიდი მიტარბი | ნინო ალავიძე
Groß Mitarbi | Nino Alavidze Groß Mitarbi ist ein von Osseten besiedeltes Dorf. Es liegt nur drei Kilometer entfernt von Bakuriani, einem Wintersport Kurort von internationaler Bedeutung, 1480 Meter über dem Meeresspiegel. Vor Jahren war Groß Mitarbi für seine Sport skistrecke und Bergbahn gut bekannt. Diese schaffte eine Verbindung zu einem für den Skisport wichtigen Berg in Bakuriani, den Kochtagora. Leider funktioniert die Bergbahn seit etwa 30 Jahren nicht mehr und ist dadurch in Vergessenheit geraten. In den 90-ger Jahren lebten in Groß Mitarbi mehr als 200 Familien. Gemischten Ehen zwischen Georgiern und Osseten waren keine Seltenheit. Mitarbi hatte eine starke Landwirtschaft und belieferte einen Großteil des Region Bordzomi mit Milchprodukten. Es gab gute Schulen und regen Verkehr. 1989 haben sich wegen des damals herrschenden georgischossetischen Konflikts auch die Beziehungen zu den Osseten in Mitarbi angespannt. Unbekannte bewaffnete Gruppierungen haben das Dorf überfallen und die Bewohner gezwungen, ihre Heimat und Häuser zu verlassen. In drei Tagen war fast das ganze Dorf leer. Zur gleichen Zeit wurden Georgier aus Ossetien vertrieben. Viele georgisch-ossetische Familien fielen auseinander. Kinder, Eltern und Ehepaare wurden von einander getrennt. Dieser beidseitige Aggression fielen zahlreichen Menschenleben zum Opfer. Einige Jahre später, mit Hilfe und in Begleitung der Vereinigten Nationen ist ein Bewohner zurück in sein Haus nach Mitarbi gekehrt. Nach und nach kamen noch weitere Familien dazu. Zurzeit gibt es dort etwa zwanzig Familien, darunter einige georgische Flüchtlingsfamilien oder aus Nachbardörfern vorübergehend übersiedelte Haushalte. Schule gibt es keine, deswegen gehen die Kinder aus Mitarbi nach Bakuriani. Im Dorf leben einige Bewohner, welche sich an die Ereignisse der 90ger Jahren noch gut erinnern . Zum ersten Mal kam ich nach Groß Mitarbi am 2. Januar 2015, durch Zufall. Eine Autostraße aus Bakurian führte mich in ein märchenhaft schönes Dorf. Das war Groß Mitarbi. Ich landete auf einem Gipfel, wo sich unter meinen Füssen eine weite Sicht auf die ganze Landschaft öffnete. Die Aussicht war so fesselnd, dass ich entschied, sie zu erkunden und ging bergab.
eine beklemmende Stille und all das vor dem Hintergrund einer wunderschönen Landschaft. Das weckte meine Interesse an der Geschichte des Dorfs und ich kam immer wieder zurück, habe mich mit den Bewohnern getroffen und deren Geschichten kennen gelernt. 2015 hat die georgische Regierung, zusammen mit einem privaten Unternehmen, mit den Arbeiten an der Wiederherstellung der alten Skistrecke begonnen. Die alte Bergbahn wurde durch eine Neue ersetzt. Nach 30 Jahren Pause wurde 2016 in Mitarbi die Bergbahn wiedereröffnet. Eine Vereinbarung zwischen der Regierung und privaten Unternehmern sieht eine Investition in Höhe von mehr als 100 000 000 Lari vor. Im Dorf werden Straßen, Hotels, ein Einkaufszentrum und Parkhäuser gebaut. Die Arbeit an der Planung des Kochta-Mitarbi Kurortes hat schon begonnen. Bald wird sich die ganze Infrastruktur des Dorfs ändern und der Ort wird ein ein völlig neues Gesicht erhalten. Viele Familien werden hier ihr neues Zuhause finden und der Tourismus kann Einzug halten. Dieses Projekt soll helfen, die Geschichte des Dorfes in seiner authentischen Form zu bewahren, sich an die Schicksale einzelner Bewohner zu erinnern und Einblicke in ihre Häuser und ihr Leben zu bekommen. Nino Alavidze
სოფელი დიდი მიტარბი ეთნიკური ოსებით
სოფლამდე მიმიყვანა. ეს იყო დიდი მიტარბი. სოფლის
დასახლებული სოფელია. ის მდებარეობს საერთაშორისო
ყველაზე მაღალ ადგილას აღმოვჩნდი, საიდანაც მთელი
მნიშვნელობის სამთო-სათხილამურო კურორტ
დასახლება ჩანდა, რომელიც ისეთი მიმზიდველი
ბაკურიანთან ახლოს, 3 კილომეტრის დაშორებით,
იყო რომ მისი დათვალიერება გადავწყვიტე და
ზღვის დონიდან 1480 მეტრზე. წლების წინ დიდი
დაღმართს ჩავუყევი. უცნაური სანახაობა დამხვდა,
მიტარბიც იყო ცნობილი სათხილამურო სპორტული
თითქოს იქაურობას ჭირი შეესია და ყველა ერთ დღეს
ტრასით და ბაგირგზით, რომელიც ბაკურიანის ერთ-
გაიქცა.სოფელი სავსე იყო ნახევრად დანგრეული და
ერთ სათხილამუროდ მნიშვნელოვან მთას, კოხტაგორას
მიტოვებული სახლებით, ჩამსხვრეული მინებით და
უკავშირდებოდა. სამწუხაროდ ბოლო 30 წელი ეს
ფიცრებით აჭედილი კარ-ფანჯრებით, აივანზე მიყრილი
საბაგირო უფუნქციო და მივიწყებული იყო.
დამტვრეული ჭურჭლით და ავეჯით. გამაყრუებელი სიჩუმე იდგა. ეს ყველაფერი ულამაზესი ლანდშაფტის
90-იან წლებამდე დიდ მიტარბიში 200-ზე მეტი კომლი
ფონზე. სოფლის ისტორიით დავინტერესდი და შემდეგ
ცხოვრობდა. ხშირი იყო ქართველებსა და ოსებს შორის
ბევრჯერ ჩავედი უკეთ რომ გამეცნო იქაურობა და
ქორწინება, ამიტომ ბევრი ეთნიკურად შერეული ოჯახიც
ადგილობრივი მოსახლეობა, გავიცანი იქ დარჩენილი
იყო.
რამდენიმე მოსახლე და მათ მიამბეს ზემოთ აღნიშნული ამბები.
მიტარბის ძლიერი სოფლის მეურნეობა ჰქონდა, რომელიც ბორჯომის ხეობის დიდ ნაწილს რძის პროდუქტით
2015 წელს სახელმწიფომ კერძო კომპანიასთან GRDC
ამარაგებდა.ფუნქციონირებდა სკოლა, მოძრაობდა
ჯგუფთან ერთად დაიწყო დიდი მიტარბის სათხილამურო
ტრანსპორტი.
ტრასის რეაბილიტაცია, დემონტაჟი გაუკეთდა ძველ ბაგირგზას და დაიწყეს ახლის დამონტაჟდება. 2016
1989 წელს რეგიონში არსებული ქართულ-ოსური
წლის 25 დეკემბერს მიტარბის სათხილამურო გზა 30
კონფლიქტის გამო ურთიერთობა მიტარბელ ოსებთანაც
წლიანი პაუზის შემდეგ ისევ გაიხსნა. დაგეგმილია 100
დაიძაბა. სოფელში შეიარაღებული უცნობი დაჯგუფება
000 000 ლარზე მეტი ინვესტიციის განხორციელება,
შეიჭრა და იქაურ მოსახლეობას თავიანთი სახლ-კარის და
რომელიც სახელმწიფოსა და კერძო სექტორს შორის
ქვეყნის დატოვება აიძულა. სამ დღეში თითქმის მთელი
დადებული ხელშეკრულებით მოხდება. სოფელში
სოფელი დაიცალა. ამის პარალელურად ოსეთიდანაც
აშენდება სასტუმროები და მაღაზიები,პარკინგები,
აძევებდნენ ქართველებს. ძალაუნებურად ბევრი
გარემონტდება გზები. დაწყებულია კოხტა-მიტარბის
ქართულ-ოსური ოჯახი დაიშალა. მშობლები შვილებს
კურორტის გენერალური დაგეგმარების გეგმის შედგენა.
დაშორდნენ, ცოლ-ქმრები ერთმანეთს. ამ ორმხრივ
სოფელში მიწის შეძენით უკვე ბევრი კერძო პირია
აგრესიას ბევრი ადამიანის სიცოცხლე შეეწირა.
დაინტერესებული. მალე სოფლის ინფრასტრუქტურა მთლიანად შეიცვლება და განსხვავებული იერსახე
რამდენიმე წლის შემდეგ, გაერთიანებული ერების
მიეცემა. ეყოლება ბევრი ახალი მაცხოვრებელი და
ორგანიზაციის დახმარებით და თანხლებით მიტარბის
სტუმარი.
ერთი მაცხოვრებელი თავის სახლს დაუბრუნდა. ნელ-ნელა მას რამდენიმე ოჯახი დაემატა. ახლა იქ
ამ პროექტის საშუალებით შესაძლებელი გახდება
დაახლოებით ოცი კომლი ცხოვრობს, აქედან ზოგიერთი
აღიბეჭდოს და ისტორიას დარჩეს დიდი მიტარბის
ქართველი დევნილების ან სხვა სოფლიდან დროებით
ავთენტური სახე. მოვისმინოთ ისტორიები ადგილობრივი
გადმოსახლებული ოჯახებია. აღარ ფუნქციონირებს
მაცხოვრებლებიდან, რომლებიც ლოკალურ კონფლიკტს
სკოლა, რის გამოც მიტარბელ ბავშვებს ბაკურიანის
შეესწრნენ, შევიხედოთ მათ სახლებში.
სკოლაში უწევთ სიარული. ნინო ალავიძე სოფელში რამოდენიმე ადამიანია დარჩენილი, ვინც 90 წლების მოვლებენს შეესწრო და ყველაფერი კარგად ახსოვთ. ვინც მიუხედავად ყველაფრისა დაუბრუნდა
Mich erwartete ein seltsamer Anblick, als ob der Ort von der Pest befallen wurde und alle Menschen an einem Tag geflohen sind. Heruntergekommene und verlassene Häuser, mit Brettern vernagelte Fenster und Türen, Balkone, voll mit Haufen von Geschirr-Scherben und zerbrochenen Möbeln. Es war
თავის სახლ-კარს. სოფელ დიდ მიტარბიში პირველად 2015 წლის 2 იანვარს მოვხვდი შემთხვევით, როდესაც ბაკურიანიდან ტყეში მიმავალმა სამანქანო გზამ ზღაპრულად ლამაზ
ზამთრის ხედი. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ.)
Winterlandschaft (Dorf Groß Mitarbi 2016)
სოფელში სახლების უმეტესობა მიტოვებულია. მათ მეზობლები თივის მშრალად შესანახად იყენებენ. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ.)
Die meisten Häuser im Dorf sind verlassen. Die Nachbarn benutzen sie für die Aufbewahrung von Heu. (Dorf Groß Mitarbi 2016)
ოთახი ერთ-ერთ მიტოვებულ სახლში. (სოფელი დიდი მიტარბი 2016 წ.)
Zimmer eines verlassenen Hauses. (Dorf Groß Mitarbi 2016)
ნორა მარგიშვილი ერთ-ერთია მიტარბის იმ მცირე მკვიდრთაგან, ვინც 90-იანი წლების მოვლენებს შეესწრო და ყველაფერი ახსოვს. როდესაც სოფლის დარბევა დაიწყო, მან თავის 5 შვილთან ერთად უახლოეს ტყეს შეაფარა თავი. ამ დროს ყველაზე უმცროსი 3 წლის იყო. ბევრი წლის შემდეგ, მისი უმცროსი ვაჟიშვილი რუსეთში დაყაჩაღების დროს მოკლეს. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ.)
Nora Margishvili ist eine von wenigen Dorfbewohnern, welche sich an die Ereignisse der 90-er Jahren noch erinnert. Als der Überfall auf das Dorf begann, flüchtete sie mit ihren fünf Kindern in den Wald. Das jüngste Kind, ein Junge, war damals drei Jahre alt. Nach vielen Jahren wurde er später in Russland während eines Überfalls ermordet. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
ვალერი გაგლოშვილის ოჯახი მიტარბში მას შემდეგ დაბრუნდა, რაც ქართულ-ოსური კონფლიქტის გამო სოფლიდან გაქცეულებმა 6 წელი უკრაინაში გაატარა. ვალერი, რომელიც თავად ოსია, ახლა მიტარბიში ვაჟიშვილთან და სომეხ მეუღლესთან ერთად ცხოვრობს და ძალიან კარგი ურთიერთობა აქვს ქართველ მეზობლებთან. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ.)
Während des georgische-ossetischen Konflikts ist Valeri Gaglosvilis Familie in die Ukraine geflohen. Nach sechs Jahren ist sie zurückgekehrt nach Mitarbi. Valeri, ossetischer Herkunft, lebt heute in Mitarbi, zusammen mit seinem Sonn und seiner armenischen Ehefrau. Er hat gute Beziehungen mit seinen georgischen Nachbarn. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
ბორის გაგლოშვილი, მიტარბის მუდმივი მაცხოვრებელი მეზობლის ბავშვს ეთამაშება, რომლის ოჯახიც დროებით არის დასახლებული ამ სოფელში. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ.)
Boris Gagloshvili, ein Einheimischer aus Mitarbi, spielt mit dem Nachbarskind, welches mit seiner Familie vorübergehend im Dorf wohnt. (Dorf Groß Mitarbi 2016)
ვალერი გაგლოშვილის ოჯახი, გაჭირვების მიუხედავად, ყოველთვის სიხარულით ხვდება სტუმარს და ლუკმას უნაწილებს. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ. )
Trotz Armut empfängt Valeri Gagloshvilis Familie die Gäste immer mit Freude und teilt mit ihnen ihre Mahlzeit . (Dorf Groß Mitarbi 2016)
სახლში ამოყვანილი ყველი, სახლშივე გამომცხვარი პური და ხაბიძგინი, ოსური ტრადიციული პური კარტოფოლით და ყველით - ეს ის პროდუქტებია, რომლებსაც ყოველთვის ნახავთ სოფელ მიტარბში სადილის მაგიდასთან. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ.)
Selbstgemachter Käse, selbst gebackenes Brot und Sabidzgini, traditionelles ossetisches Brot mit Kartoffel- und Käse-Füllung. Das gehört immer zum Mittagstisch. (Dorf Groß Mitarbi 2016)
ზამთარი მკაცრია სოფელ მიტარბში. ვალერი გაგლოშვილს ხშირად სრულიად მარტოს უწევს მასთან განმკლავება. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ).
Der Winter ist streng in Mitarbi. Valeri Gagloshvili muss oft allein dagegen kämpfen. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
ზამთრის ხედი. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ.)
Winterlandschaft (Dorf Groß Mitarbi 2016)
გურამ ფილიევი ოჯახთან ერთად დიდი ხანია ვლადიკავკაზში ცხოვრობს, მაგრამ ყოველი წლის ზაფხულში ჩამოდის მიტარბში მეუღლესთან ერთად, რათა მშობლიურ სახლს დახედოს და ტრადიციულ ზეიმს - ელიობას დაესწროს. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ.)
Guram Filoev lebt mit seiner Familie schon viele Jahr in Vladikaukas, aber er kommt, zusammen mit seine Ehefrau. jeden Sommer in sein Elternhaus nach Mitarbi. Ein anderer Grund für die Reise ist das traditioneller Fest Elioba. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
იმის გამო, რომ 90-იან წლებში დიდი მიტარბი ბევრმა ოჯახმა სამუდამოდ დატოვა, საფლავების უმეტესობა მიტოვებული და მოუვლელია. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2016 წ.)
Da in den 90-er Jahren viele Familien Mitarbi für immer entflohen sind, gibt es viele verlassene und ungepflegte Gräber im Friedhof. (Dorf Groß Mitarbi 2016)
მიუხედავად იმისა, რომ სოფელი თითქმის დაცლილია და სტუმარიც ძალიან იშვიათობაა, ოლია ბებიას მაინც აქვს ერთი ოთახი გამზადებული შესაძლო სტუმრისთვის.( სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ.)
Das Dorf ist zwar fast leer und Gäste sind eine Seltenheit – doch Großmutter Olja hat immer ein Gästezimmer bereit. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
ოლია ბებია. მიტარბის ერთ-ერთი მკვიდრი. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ.)
Großmutter Olja, Einwohnerin von Mitarbi. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
შემოდგომის ბინდი. (სოფელი დიდი მიტარბი. 2015 წ.)
Dämmerung im Herbst. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
ნორა მარგიშვილის მეუღლე იყო მიტარბის პირველი მაცხოვრებელი, რომელიც ქართულ-ოსური კონფლიქტის შემდეგ მშობლიურ სახლს დაუბრუნდა. იგი გაერთიანებული ერების ორგანიზაციის თანხლებით ჩამოვიდა სოფელში და მალევე მას რამოდენიმე მეზობელი შეემატა. (სოფელი დიდი მიტარბი 2015 წ.)
Der Ehemann von Nora Margishvilisi war der erster Dorfbewohner, welcher nach dem georgisch-ossetischen Konflikt zurück in seine Heimat gekehrt war. Seine Rückkehr wurde von Vereinigten Nationen begleitet. Bald kamen noch andere Familien dazu. (Dorf Groß Mitarbi 2015)
NOT YET | ქრისტოფ შუმახერი
NOT YET | Christoph Schumacher Die Georgier sind ein Volk, bei dem die Musik immer schon eine zentrale Rolle spielte. Schon seit Jahrhunderten ist das Land für seine reichhaltige musikalische Kultur berühmt – und bis heute bringt es immer wieder aussergewöhnliche Talente hervor. Ich habe mich gefragt: Warum ist das so? Wie wachsen diese Talente auf, welche Ausbildung gibt es in diesem Bereich? Wie verbringen die jungen Leute ihr Leben? Wie sieht ihr Alltag aus – und wie der Musikunterricht? Welche Wünsche haben sie, welche Träume? In diesem Projekt mache ich mich auf die Reise nach Antworten auf diese Fragen – nach den Wurzeln dieses kulturellen Reichtums. Ich erzähle die Geschichte einiger Musikerinnen und Musiker der heutigen heranwachsenden Generation. Dazu begleite ich sie seit einiger Zeit mit der Kamera, bin in ihrem Leben hin und wieder ein Gast – ein Gast, den sie mit vollkommener Offenheit aufnehmen. Sie nehmen mich mit zu Ihren Freunden, zum Musikunterricht, ja gar zum persönlichen Gespräch mit ihrem Priester in der Kirche. Gleichzeitig möchte ich ein Stimmungsbild zeichnen eines faszinierenden Landes, das irgendwo zwischen dem Nichtmehr und dem Noch-nicht steht. In dieser Welt bewegen sich die jungen Protagonisten, voller Sehnsucht auf eine Zukunft in einer besseren Welt, geprägt von einer reichen und blühenden Kultur aus der Vergangenheit. Der Grundgedanke hinter diesem Projekt ist es, einerseits in mehreren fotografischen Langzeitstudien die persönliche und musikalische Entwicklung der Protagonisten sichtbar zu machen; andererseits zeigen die Fotografien auch das alltägliche Leben der jungen Künstler, das persönliche Umfeld, die Gesellschaft. In einzelnen Bildern wird die Handlung am Rande dabei zur Hauptsache – Manchmal liegt der wichtigste Teil eines Bildes gar in der Unschärfe. Es gibt ein Phänomen, welches in der Reportage-Fotografie sehr oft anzutreffen ist: Es ist diese Ästhetik der Armut und des Elends. Westliche Fotografen tendieren oft dazu, diejenigen Bilder zu schiessen, die ein Maximum an Armut, an Elend, an Schrecken zeigen –sie sind auf der Suche nach einer entsprechenden Ästhetik.
Der Beispiele sind viele: Sie reichen von der Kriegsfotografie, die immer extremer sein muss bis hin zu Michel Comte, der eine Kinderleiche in die richtige Pose rückt. So entsteht eine einseitige Sicht auf die Dinge. Es wird insinuiert, dass im Land X alles nur schlecht und furchtbar ist. Die positiven Seiten hingegen werden ausgeblendet und bewusst ignoriert. Oft genug schiebt man damit auch die Grenzen des guten Geschmackes in den Orkus, denn in all diesem Fällen geht eines vergessen: Die Würde des Menschen, die Würde der fotografierten Menschen. Auch ein Mensch in einem Schwellenland hat eine Vorstellung davor, wie er sich sieht. Er hat Dinge, auf die er – inmitten allen Elends – stolz ist. Er sieht sich vielleicht gar nicht als ein Opfer, auch wenn er dies aus westlicher Sicht ist. Das Dogma der Reportage-Fotografie plädiert für die Wahrheit im Bild – und verbietet klar jegliche Manipulation des Bildes während der Aufnahme oder in der nachträglichen Bearbeitung. Das Weltbild eines Fotografen aber ist ein viel stärkerer Manipulator als all die Möglichkeiten der Bildbearbeitung – und allein mit der Wahl des Bildausschnittes lösst sich die Realität maximal umdeuten. Ich plädiere dafür, die Menschen in ihrer Würde und in ihrem Umfeld so zu zeigen, wie ich es als Fotograf wahrnehme. Diese meine Meinung mache ich transparent, ich stelle meine eigene Wahrnehmung zur Diskussion, ohne eine vermeintlich objektive Realität vorgaukeln zu wollen. Ich möchte eine ganze Wahrheit zeigen, eine Wahrheit, die nicht schnell innerhalb von wenigen Tagen entstanden ist, sondern die sich über einen längeren Zeitraum und durch intensive Beschäftigung mit den Protagonisten entstanden ist. Sie schliesst die traurigen Seiten nicht aus – den einst so schönen und blühenden und nun immer mehr zerfallenden Lebensraum, die Armut, den krassen Gegensatz von Arm und Reich, die Hoffnungslosigkeit. Dies jedoch ist nur ein Teil. Diese Wahrheit verweigert sich auch nicht den positiven und schönen Seiten: Der unbedingten Hingabe zur Musik, der tiefen kulturelle Verwurzelung von Musik und Tanz, dem grossen Fleiss, der familiären Unterstützung, dem kulturellen Erbe – und der Zukunft, welche – getragen von diesen jungen Menschen – zu blühen und zu gedeihen beginnt.
ქართველების ცხოვრებაში მუსიკას განსაკუთრებული
ხდება პოზიტიური მხარეების მიჩქმალვა და შეგნებული
ადგილი უკავია. საქართველო მრავალი საუკუნის
იგნორირება.
მანძილზე განთქმული იყო მდიდარი მუსიკალური კულტურით – და დღესაც სავსეა არაჩვეულებრივი
ამით ხშირად გემოვნებაც ზარალდება, რადგან არცერთ
ნიჭით დაჯილდოებული ადამიანებით. დამაინტერესა:
ასეთ შემთხვევაში არ არის გათვალისწინებული
რა არის ამის მიზეზი? როგორ ხდება ამ ტალანტების
ადამიანის ღირსება, ფოტოზე აღბეჭდილი ადამიანის
აღზრდა, რა განათლებას იღებენ ამ სფეროში? როგორია ამ
ღირსება. რა გადაკარგულშიც არ უნდა ცხოვრობდნენ,
ახალგაზრდების ცხოვრება, მათი ყოველდღიურობა – და
ადამიანებს მაინც გარკვეული შეხედულება აქვთ
როგორ სწავლობენ მუსიკას? რა სურთ, რაზე ოცნებობენ?
საკუთარ თავზე. რა სასოწარკვეთილნიც არ უნდა იყვნენ, რაღაცით მაინც ამაყობენ. და დასავლური შეხედულების
ეს პროექტი ჩემი მოგზაურობაა ამ კითხვებზე პასუხების
მიუხედავად, შესაძლოა სულაც არ მიიჩნევენ საკუთარ
მოსაპოვებლად – ამ კულტურული განძის ფესვების
თავს მსხვერპლად.
მოსაძიებლად. მინდა მოგითხროთ დღევანდელი მოზარდი თაობის რამდენიმე მუსიკოსის შესახებ. ამის
მიღებულია, რომ სარეპორტაჟო ფოტოგრაფია სიმართლეს
გამო დიდი ხანი დავყვებოდი მათ კამერით, მათი
უნდა ასახავდეს – დაუშვებელია ნებისმიერი სახის
ცხოვრების სტუმარი ვიყავი – მათ მიერ გულღიად
მანიპულირება სურათის გადაღების ან შემგომი
მიღებული. დამატარებდნენ მეგობრებთან, მუსიკის
დამუშავების დროს. ფოტოგრაფის მიერ სამყაროს ასახვა
გაკვეთილებზე, მოძღვრებთანაც კი ეკლესიაში.
მანიპულირების ბევრად უფრო მძლავრი იარაღია, ვიდრე სურათის დამუშავების სხვადასხვა საშუალებები –
ამავე დროს მინდა წარმოდგენა შეგიქმნათ იმ ჯადოსნურ
მარტო კადრის არჩევაც კმარა რეალობის შესაცვლელად.
ქვეყანაზე, რომელიც სადღაც, უკვე–არას და ჯერ–არას
ჩემთვის, როგორც ფოტოგრაფისთვის, მისაღებია
გასაყარზე დგას. ამ სამყაროში მოძრაობენ ნორჩი
ადამიანის წარმოსახვა თავისი ღირსებით, თავის
პროტაგონისტები, მომავლის უკეთეს სამყაროზე
გარემოში, ისე, როგორც მას თავად აღვიქვამ.
ოცნებობენ, წარსულის მდიდარი და ნაყოფიერი
ჩემს შეხედულებას არ ვმალავ, ჩემი ხედვა ღიაა
კულტურიდან რომ უნდა აღმოცენდეს.
დისკუსიისთვის, თავს არავის ვახვევ ეგრეთ წოდებულ ობიექტურ რეალობას.
ამ პროექტის მთავარი იდეა იყო, ერთი მხრივ ხანგრძლივი დროის მონაკვეთში გაკეთებული ფოტოების
მსურს სრულად წარმოვაჩინო სიმართლე, რომელიც
მეშვეობით წარმომეჩინა, თუ როგორ ვითარდებიან
უცბად, რამდენიმე დღეში კი არ ჩამოყალიბებულა,
პროტაგონისტები პიროვნულად და მუსიკალურად;
არამედ ხანგრძლივი დროის განმავლობაში,
მეორე მხრივ კი ამ ფოტოებით ახალგაზრდა ხელოვანთა
პროტაგონისტებთან ინტენსიური ურთიერთობის
ყოველდღიური ცხოვრება ამესახა, მათი უშუალო გარემო,
შედეგად. ეს სიმართლე არც ერთ დროს მშვენიერი და
საზოგადოება. ზოგიერთ სურათში მეორეხარისხოვანზეა
მჩქეფარე ცხოვრების სამწუხარო მხარეებზე ხუჭავს
გამახვილებული ყურადღება, – მთავარი კი ჩრდილშია
თვალს, სიდუხჭირეზე, თვალშისაცემ უფსკრულზე
მოქცეული.
სიღარიბესა და სიმდიდრეს შორის, უიმედობაზე. მაგრამ ეს მხოლოდ ერთი მხარეა.
არსებობს ფენომენი, რომელიც ძალიან ხშირად გვხვდება რეპორტაჟულ ფოტოგრაფიაში: სიდუხჭირისა
ამ სიმართლით არც პოზიტიური და ლამაზია
და სასოწარკვეთის ესთეტიკა, დასავლეთში ხშირია
უარყოფილი: მუსიკის უთუო ერთგულება, მუსიკისა
ფოტოგრაფების მიერ მაქსიმალური სიღარიბის,
და ცეკვის ღრმა ფესვები, გულმოდგინება, ოჯახური
უბედურების, შიშის გადმოცემის მცდელობის –
თანადგომა, კულტურული მემკვიდრეობა, – და
შესატყვისი ესთეტიკის ძიების ტენდენციები.
მომავალი, რომელმაც ამ ახალგაზრდების ხელში უნდა იხაროს და იყვავილოს.
ამის მაგალითი უამრავია: დაწყებული საომარი ფოტოგრაფიით, რომელიც სულ უფრო გადადის უკიდურესობებში, დამთავრებული ბავშვის ცხედრით,
Tbilisi, 22. Oktober 2012
რომელსაც მიშელ კომტე სასურველ მდგომარეობაში აწვენს. ასე წარმოიშვება ცალმხრივი შეხედულება მოვლენებზე. ხდება ინსინუაცია რომ ამა და ამ ქვეყანაში ყველაფერი მხოლოდ და მხოლოდ ცუდია, საშინელი.
თბილისი, 2012 წლის 22 ოქტომბერი
გიო სახლში, 2012.
Gio zuhause im Wohnzimmer, 2012.
პორტრეტი, 2016.
Portrait, 2016.
თბილისის ცენტრში, 2012.
Im Zentrum von Tbilisi, 2012.
საუბარი მამაოსთან სიონის ტაძარში, 2012.
Im trautem Gespräch mit seinem Priester in der Sioni-Kirche in Tbilisi, 2012.
თიკუნა, პორტრეტი. 2016.
Tikuna, Portrait, 2016.
პედაგოგ, თამაზ ბათიაშვილთან ერთად, 2013.
Mit ihrem Lehrer, Tamas Batiashvili, 2013.
პორტრეტი, 2012.
Portrait, 2012.
სპეციალურ მუსიკალურ სკოლაში პედაგოგ ირინა იაშვილთან ერთად, 2012.
In der Spezialmusikschule mit Lehrerin Irina Iashvili, 2012.
ინალი სახლში, სამუშაო ოთახში, 2012.
Inal zuhause im Musikzimmer, 2012.
მუსიკის თეორიის გაკვეთილზე, 2012.
Im Musiktheorie-Unterricht, 2012.
თავის მამასთან და პედაგოგთან ერთად, 2012.
Zusammen mit seinem Vater und Lehrer, 2012.
პორტრეტი, 2016.
Portrait, 2016.
სალომე სახლში მეცადინეობს, 2012.
Salome zuhause am Üben, 2012.
პორტრეტი, 2012.
Portrait, 2012.
გაკვეთილი კვირას პედაგოგ ნატალია ნაცვლისვილთან, 2012.
Unterricht am Sonntag bei ihrer Lehrerin Natalia Natsvlishvili, 2012.
მეცადინეობა - ზაფხულის არდადეგების დროსაც, 2016.
Üben – auch in den Schulferien im Sommer, 2016.
e. VERE
ARTS
UE
georgische woche freiburg
DI A LOG
IN