คำ�นำ� ‘สะใภ้ผู้ดี’ เป็นเรื่องราวของเศรษฐีวัยดรุณีขบเผาะ แก้วกานต์ดามีครบ ทุกอย่าง เว้นเสียชาติตระกูลอันสูงส่งเท่านัน้ หากแต่ หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราชก็ ยังอยากแต่งงานกับเธอ เมือ่ ราชสกุลศักดิราชอันเคยมัง่ คัง่ ถึงคราวถังแตก และทุกคน ในตระกูลก�ำลังจะกลายเป็นเจ้าไม่มศี าล แก้วกานต์ดาตกลงแต่งงานกับชายหนุม่ รูปงาม เลือดสีนำ�้ เงินเข้มข้นด้วยเพราะเข้าใจว่าเขายินดีจะช่วยเหลือดูแลทรัพย์สนิ ให้กบั เธอ และ ความกตัญญูตอ่ ผูเ้ ป็นอา หากแต่ความจริงเผยออกมาในที่สุด ท�ำให้อาแท้ๆ ของเธอถึงแก่ความตาย ด้วยความผิดหวัง รูส้ กึ ผิดทีไ่ ด้ชกั ปลิงดูดเลือดในคราบผูด้ มี าให้หลานสาวทีร่ กั สิง่ เดียว ที่ท�ำให้พวกศักดิราชยอมเกลือกกลั้วกับเธอก็เพราะเงิน หญิงสาวกลับมาอีกครั้ง เมื่อบ่มเพาะความแค้นจนถึงเวลาที่ต้องสะสางแล้ว จากสาวน้อยร่างท้วมกลายเป็น สาวสวยโสภา เธอโยนใบหย่าใส่หน้าสามีดว้ ยแววตาทีม่ าดมัน่ แล้วอะไรจะเกิดขึน้ เมือ่ คุณชายดิษราชตกหลุมรักภรรยาของตัวเองอย่างไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว เขียนนิยายจบก็ว่าดีใจแล้วนะคะ แต่พอนิยายออกเป็นเล่มดีใจยิ่งกว่าค่ะ โดยเฉพาะนิยายเรื่องนี้ จ�ำได้ว่าอยากเขียนอะไรที่มันแปลกไปจากเดิม และออกแนว ผูด้ งผูด้ บี า้ ง จึงร่ายพลอตนิยายเรือ่ งนีข้ นึ้ มา แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับเขียนได้แตกต่าง จากพลอตมาก เนือ่ งจากเวลาทีเ่ ขียนพลอตกับเวลาทีเ่ ขียนจริงๆ ห่างกันแรมปี สุดท้าย แล้วมันก็ออกมาได้ดงั่ ใจคนเขียนมากๆ ค่ะ และคาดหวังว่าจะได้ดงั่ ใจคนอ่านด้วย สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดคนเขียนต้องขอขอบพระคุณอย่างไม่มีที่สิ้นสุดส�ำหรับ ส�ำนักพิมพ์เดซี่ที่ให้โอกาสนี้ และขอขอบพระคุณเป็นแสนเป็นล้านครั้งส�ำหรับคนที่ซื้อ นิยายเล่มนีไ้ ว้ครอบครอง ท่านคือผู้มีพระคุณเหลือล้นของคนเขียน เหนือสิ่งอื่นใดขอขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่ทสี่ นับสนุน รวมไปถึงพีๆ่ น้องๆ เพือ่ นๆ และญาติพนี่ อ้ งทุกๆ คนทีค่ อย อยูเ่ คียงข้าง ขออัญเชิญสิง่ ศักดิส์ ทิ ธิใ์ นสากลโลกคุม้ ครอง และอวยพรให้ทกุ ๆ ท่าน พานพบแต่ความสุขความเจริญยิง่ ๆ ขึน้ ไปด้วยเทอญ
ขอให้ทกุ ท่านมีความสุข สนุกกับการอ่าน ฝากติดตามผลงานของอิงอุษาคนนี้ ให้ตราบนานเท่านาน จนกว่านักเขียนคนนีจ้ ะไม่มแี รงขีดเขียนด้วยนะคะ รักคนอ่านอย่างไม่มที สี่ นิ้ สุด อิงอุษา
อิงอุษา
บทนำ� แสงสว่างสีทองเป็นประกายระยิบระยับจากดวงอาทิตย์น�ำพาความเจิดจ้ามาสู่ เช้าวันใหม่ นกกระจิบกระจอกส่งเสียงเจือ้ ยแจ้วราวดนตรีหลากหลายคียป์ ระสานกันเป็น ท่วงท�ำนองเพราะพริง้ ต่างจากสุภาพสตรีวยั กลางคน แม้เวลาจะล่วงเลยมาจนป่านนีแ้ ล้ว หม่อมราชวงศ์หญิงผูส้ งู ศักดิอ์ ย่าง คุณหญิงเริงริน ศักดิราช ยังคงลืมตาโพลง ภายใน ห้องนอนอันโอ่อา่ แบบผูด้ ใี นสังคมชัน้ สูงมีกนั “ฉันไม่นา่ หลงกลคนชั้นต�่ำพวกนัน้ เลย” เสียงเย็นเฉียบกรีดออกมาจากล�ำคอ อย่างเคียดแค้น ใบหน้าโทรมเกร็งกร้าว ดวงตาสีดำ� ลุกวาวด้วยโทสะจนร่างงามสมวัย สัน่ สะท้าน “คนอย่างฉันไม่มวี นั แพ้ อย่าหวังว่าพวกแกจะหัวเราะเยาะฉันได้” น�ำ้ เสียงแหบกระด้างนัน้ เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ปะปนกับความเจ็บใจถึงขัน้ เคืองแค้น โกรธเคืองทุกคนทีค่ อยยุยงส่งเสริมให้ตนเข้าบ่อนจนสิน้ เนือ้ ประดาตัว เป็น สาเหตุสำ� คัญทีท่ ำ� ให้วงั ดาราบถติดจ�ำนองในบ่อนของผูม้ ยี ศใหญ่และมีอำ� นาจอยูใ่ นตอนนี้ เสียงฝีเท้าทีย่ ำ�่ พืน้ พรมดังสวบสาบมาตามทางเดิน แม้จะเบาแต่กด็ งั พอทีจ่ ะท�ำให้ คนในห้องได้ยนิ เสียง คุณหญิงเริงรินลุกขึน้ ด้วยความตืน่ เต้น ก้าวลงจากเตียงนอนไปเปิด ประตูไม้สกั บานใหญ่ลวดลายสวยงามโดยไม่สนใจสารรูปของตนเองในตอนนี้ “รินธร!!” น�ำ้ เสียงนัน้ แหบพร่า ทว่าแววตาเจือไปด้วยความหวัง ร่างอวบอูมตามวัย ถลาเกาะเกีย่ วแขนก�ำย�ำซึง่ เป็นทีพ่ งึ่ สิง่ สุดท้ายไว้แน่น หม่อมราชวงศ์รนิ ธร ธินเทพ หรือคุณชายเล็ก หนุม่ ใหญ่ทา่ ทางภูมฐิ าน ใบหน้า ยังคงหล่อเหลาเอาการ แม้จะอยูใ่ นวัยสามสิบห้าแล้ว เขามองผูเ้ ป็นพีส่ าวอย่างเอือมระอา ใช่วา่ จะไม่รนู้ สิ ยั ใจคอกัน แต่กเ็ พราะรูน้ นั่ ล่ะถึงท�ำให้เขาเบือ่ หน่าย เตือนอย่างไรก็ไม่เคย ฟัง พอมีปญ ั หากลับร้องหาให้ชว่ ยอยูเ่ สมอ “เข้ามาข้างในก่อนเถอะ พีม่ เี รือ่ งจะปรึกษาเธอมากมายเชียวล่ะ” ใบหน้าของ คนพูดนัน้ ดูมชี วี ติ ชีวาขึน้ ราวกับดอกไม้เฉาได้นำ�้ คุณชายเล็กเดินตามพีส่ าวของเขาเข้าไปในห้องนอนอย่างช้าๆ ก่อนทีจ่ ะหย่อนก้น ลงนัง่ ด้วยท่วงท่าสบายๆ ในอิรยิ าบถทีข่ าไขว่หา้ ง “บอกตามตรง ผมไม่มปี ญ ั ญาจะช่วย พี่หญิงใหญ่ได้ทั้งหมด อย่างมากผมก็ช่วยได้แค่ครึ่งเดียว” คุณชายไม่รีรอที่จะบอก ความประสงค์ของตน ตามทีไ่ ด้ขบคิดมาอย่างรอบคอบตลอดหลายวันทีผ่ า่ นมา 7
สะใภ้ผู้ดี
อดีตคุณหญิงใหญ่แห่งวังธินเทพ ผู้ถูกตามใจมาตั้งแต่เล็กจนโตมองใบหน้า หล่อเหลาของน้องชายร่วมสายเลือดเขม็ง แววตาของเธอฉายความเจ็บปวดอย่างเปิดเผย ทว่าก็มคี วามแค้นเคืองปะปนอยู่ “ชายเล็ก!! เธอจะท�ำอย่างนีก้ บั พีไ่ ม่ได้นะ ลืมไปแล้วหรือว่าครึง่ หนึง่ ของธินเทพ ก็ยงั เป็นของพีอ่ ยู่ ไม่รลู้ ะ่ วันนีพ้ จี่ ะทวงทุกอย่างของพีค่ นื ” “พีห่ ญิงเข้าใจผิดแล้วกระมัง ไม่ใช่ครึง่ แต่เป็นหนึง่ ส่วนหก เรายังมีนอ้ งๆ ที่ เกิดจากหม่อมของท่านพ่ออีกสีค่ น” หม่อมราชวงศ์รินธรเหยียดยิ้ม แม้เขาและหม่อมราชวงศ์เริงรินจะเป็นพี่น้อง ที่ร่วมบิดามารดาเดียวกัน หากแต่เขาก็ไม่ใคร่ชอบนิสัยเห็นแก่ตัวของพี่สาวมาแต่ไหน แต่ไร “ให้พวกมันท�ำไม ลูกเมียน้อย ท่านแม่ของเราเป็นชายาทีถ่ กู ต้องตามกฎหมาย ของท่านพ่อ พวกคนไพร่อย่างนั้นไม่สมควรจะได้อะไรของธินเทพไปแม้แต่สตางค์ แดงเดียว” คุณชายรินธรชินเสียแล้วกับวาจาหยาบคายของพี่สาว ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ หม่อมราชวงศ์เริงรินกล่าวค�ำต�ำ่ ทรามยิง่ กว่าแม่คา้ ในตลาดให้ได้ยนิ จนทุกวันนีเ้ ขาอยาก จะถามผูเ้ ป็นพีส่ กั ครัง้ ไอ้คำ� ว่า ‘ผูด้ ’ี ของคนนีเ่ ขาวัดกันแค่ชาติตระกูลอย่างเดียวหรอก หรืออย่างไร “แต่ทกุ คนก็เป็นลูกท่านพ่อเหมือนกัน พีห่ ญิงจะไปตัดสิทธิพ์ วกเขาไม่ได้ ยังไง เขาก็ยงั เป็นน้องของเรา และพวกเขาก็มฐี านันดรเท่าเทียมกับเราทุกประการ” เขาพูดออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่คิดจะฟัง หรือพยายามเข้าใจ ทว่าความทีเ่ ป็นพีช่ ายของน้องๆ ทัง้ สี่ คุณชายรินธรพยายามอย่างทีส่ ดุ ทีจ่ ะวางตัวเป็น พีท่ ดี่ เี พือ่ ทดแทนให้นอ้ งๆ ทีไ่ ม่เคยได้รบั ความรักและความปรารถนาดีจากพีห่ ญิงใหญ่ ของทุกคนแม้แต่ครัง้ เดียว “เข้าข้างเจ้าพวกนัน้ ไปเถอะ พีอ่ ยากจะรูน้ กั เวลาทีเ่ ธอมีปญ ั หาไอ้อพี วกนัน้ มัน จะมีปญ ั ญาช่วยเธอได้ชายเล็ก” คุณหญิงกล่าวเสียงสูงมองน้องชายเหยียดๆ “พีห่ ญิงใหญ่เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” คุณชายเมินหน้าหนีผเู้ ป็นพี่ “ผมจ�ำได้ แม่นทีเดียวว่าไม่เคยร้องขอ หรือได้รบั ความช่วยเหลืออันใดจากพีห่ ญิงเลย และผมก็จะ ไม่ทำ� อย่างนัน้ กับพวกน้องๆ เหมือนกัน” “พีก่ ย็ งั เชือ่ ว่าพวกมันไม่มปี ญ ั ญาช่วยเหลือเธอได้อยูด่ ”ี น�ำ้ เสียงทีเ่ ปล่งออกมา เต็มไปด้วยการดูแคลน 8
อิงอุษา
คุณชายเล็กถึงกับส่ายหัวอย่างเอือมระอา และอยากจะเดินหนีเดีย๋ วนัน้ แต่อาจ จะเป็นเพราะความเป็นพีเ่ ป็นน้องร่วมสายเลือดเขาจึงยังยืนอยูต่ รงนี้ ทนฟังวาจาอวดดี ของพีส่ าวด้วยความอดทน ‘เป็นพีน่ อ้ งก็ตอ้ งรักกัน อย่าทอดทิง้ กันในยามยาก’ คุณชายรินธรพยายามท่อง ค�ำสอนหม่อมเจ้ามารดาซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า เหตุใดหนอ ค�ำสั่งสอนนี้จึงไม่สะเทือนถึงหูของ พีส่ าวเขาเลยสักนิด “พีห่ ญิงเลิกดูถกู น้องๆ เถอะ ตอนนีบ้ า้ นเมืองของเราเจริญไปถึงไหนต่อไหนแล้ว สามีของน้องหญิงดาวตอนนีไ้ ด้เลือ่ นขัน้ เป็นจอมพลแล้ว ส่วนชายทิตย์กไ็ ด้เป็นอธิการบดี กระทรวงต่างประเทศ น้องหญิงเข็มนีด่ จู ะดีกว่าคนอืน่ หน่อยทีม่ โี รงเรียนเป็นของตัวเอง เป็นโรงเรียนแนวหน้าอีกด้วย และน้องหญิงสร้อยก็ยังอยู่ดีมีความสุขอยู่เหมือนเดิม” คุณชายส่งสายตาต�ำหนิพสี่ าวเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่ออย่างเบือ่ หน่าย “แต่เอาเถอะ ผม พอจะมีวธิ ชี ว่ ยพีห่ ญิงแล้ว ถึงจะเป็นวิธที ไี่ ม่ตรงไปตรงมานัก แต่กค็ งไม่มที างเลือก” แม้จะไม่พอใจแค่ไหน คุณหญิงเริงรินก็พยายามไม่แสดงท่าทีวา่ โกรธเคืองให้ ได้เห็น พยายามข่มความโกรธทีโ่ ดนน้องชายตอกหน้าเมือ่ ครูไ่ ว้ แล้วรอฟังต่อไปด้วย ใจจดจ่อ “ผมส่งจดหมายเรียกตัวชายดิษกลับมา คงจะถึงพรุง่ นีเ้ ช้ากระมัง” “ไม่ได้นะ! ชายดิษจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด” คุณหญิงเริงรินค้านเสียงแข็ง “ธะ...เธอบอกชายดิษไปแล้ว?” พอนึกขึ้นได้ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ เหลือกตามอง น้องชายอย่างตืน่ ๆ คุณชายรินธรท�ำเพียงพยักหน้าเท่านัน้ “เพราะวิธแี ก้ปญ ั หาในครัง้ นีช้ ายดิษจะต้องเป็นคนแก้” “แล้วหญิงเล็กล่ะ” ค�ำตอบของคุณชายยังคงเป็นเช่นเดิม คือการพยักหน้า เรือ่ งนีม้ นั เป็นปัญหา ของครอบครัวทีท่ กุ คนจะต้องช่วยกันแก้ไข ไม่ใช่มาลักท�ำลักแก้กนั เพียงล�ำพัง คุณชาย ดิษราช และคุณหญิงนริศราก็โตพอทีจ่ ะรับรูเ้ รือ่ งราวได้แล้ว “เธอท�ำอะไรลงไป!” เสียงอันสัน่ เทาของคุณหญิงเริงรินอุทานออกมาเบาๆ ใบหน้า ถึงกับซีดเซียว “พีห่ ญิงต้องบอกหลานๆ ทุกคน เพราะเรือ่ งนีเ้ ราต้องหาทางช่วยกันแก้ ไม่ใช่ เวลาทีจ่ ะมาอายลูกว่าแม่ได้กอ่ เรือ่ งอะไรไว้ เกิดมาเป็นลูกก็ตอ้ งยอมรับในตัวตนของพ่อแม่ อย่างทีท่ า่ นแม่เคยบอกไว้นนั่ ล่ะ” คุณชายอธิบายอย่างใจเย็น พอเวลานีก้ เ็ ริม่ ทีจ่ ะเห็นใจ 9
สะใภ้ผู้ดี
ผูเ้ ป็นพีอ่ ย่างอดไม่ได้ คุณหญิงเริงรินแม้จะร้ายกาจแค่ไหน แต่กร็ กั ลูกๆ ของตัวยิง่ กว่า อะไรทัง้ สิน้ ซึง่ เป็นข้อดีเพียงอย่างเดียวทีค่ ณ ุ ชายรินธรมองเห็น “แล้วจะท�ำอย่างไรต่อไปล่ะ” คุณหญิงจ�ำต้องถามออกมาเสียงแผ่ว ทิง้ ตัวนัง่ ลง บนเตียงนอนอย่างหมดเรีย่ วแรง “รอพรุง่ นีก้ อ่ นเถอะ ให้ชายดิษกับหญิงเล็กกลับมาก่อน แล้วเราค่อยคุยกันใหม่ พีห่ ญิงพักผ่อนเถอะครับ” คุณชายรินธรกล่าวเสียงหน่าย แต่กย็ งั พยายามใช้นำ�้ เสียงที่ อ่อนลง ห้องโถงโอ่อา่ สวยงามประดับประดาไปด้วยข้าวของเครือ่ งใช้ทมี่ รี าคาแพง ทัง้ ของเก่า และของใหม่วางเรียงรายอย่างเป็นสัดส่วน ท�ำให้ดสู วยงาม โก้หรู และทันสมัย หม่อมราชวงศ์ เริงริน ศักดิราช นัง่ เป็นประธานอยูต่ รงกลางโซฟาก�ำมะหยีส่ แี ดงด้วยใบหน้าอิดโรย ข้างๆ เธอคือหม่อมราชวงศ์รนิ ธรผูเ้ ป็นน้องชาย ฝัง่ ตรงข้ามคือ หม่อมราชวงศ์นริศรา ศักดิราช และ หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราช ลูกสาวและลูกชาย ทุกคนมีสหี น้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะคุณชายดิษราชซึง่ ถูกเรียกตัวกลับมาโดยด่วน แผนการต่อปริญญาเอกทีเ่ มืองฝรัง่ จึงต้องยุติ เพราะบัดนีเ้ งินทองมากมายของศักดิราช หายไปจนหมดสิน้ แล้ว “คุณแม่ทำ� อะไรลงไป รูต้ วั หรือเปล่า วังหลังนีเ้ ป็นสมบัตขิ องท่านพ่อ ของท่าน เจ้าปูท่ เี่ ราต้องรักษาไว้ให้ลกู ให้หลาน” หม่อมราชวงศ์นริศราพูดขึน้ อย่างเหลืออด พลาง มองมารดาอย่างต�ำหนิ หากแต่แววตาเย็นชา อันเป็นลักษณะนิสยั ทีท่ กุ คนรูก้ นั ดี “คุณแม่ เป็นบ้าอะไรไป เคยคิดบ้างไหม” “หญิงเล็ก! หยุดต่อว่าคุณแม่ได้แล้ว” เสียงเหี้ยมของคุณชายดิษราชต�ำหนิ น้องสาวอย่างไม่ชอบใจนัก “ก็ดสู งิ่ ทีค่ ณ ุ แม่ทำ� สิคะ เล็กทนไม่ไหวหรอกค่ะ” “แต่เธอก็ไม่ควรว่าคุณแม่อย่างนัน้ ” หญิงสาวมองหน้าผูเ้ ป็นพีช่ าย “แต่ไม่วา่ ยังไงเล็กก็ไม่ยอมให้วงั ของท่านพ่อตกเป็นของคนอืน่ เด็ดขาด” คุณหญิง นริศรากล่าวเสียงสัน่ น�ำ้ ตาเม็ดน้อยๆ ไหลออกมาโดยไม่มเี สียงสะอืน้ “หยุดเถียงกันได้แล้วหญิงเล็ก ชายดิษ” คุณชายรินธรปรามหลานสาวและหลานชาย เสียงเข้ม พร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ “เรือ่ งทีจ่ ะบอกทุกคนในวันนีก้ ค็ อื น้าสามารถให้เงิน ไปไถ่ถอนวังดาราบถได้แค่ครึง่ เดียว ซึง่ ไม่รวมดอกเบีย้ มหาโหดนัน่ ” 10
อิงอุษา
“วังก็ไม่ได้กลับคืนมา ของทีเ่ สียไปก็ไม่ได้คนื แล้วจะเอาเงินทองทีไ่ หนไปใช้จา่ ย ได้เหมือนเดิมล่ะ พีไ่ ม่ยอมหรอกนะชายเล็ก พีอ่ ยากให้ทกุ อย่างกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม เป็นศักดิราชทีม่ งั่ คัง่ เหมือนเดิม” คุณหญิงออกความเห็น ใบหน้าเคร่งเครียด ทว่าแววตา ฉายประกาย ก่อนกล่าวประโยคทิง้ ท้าย “ทางเดียวทีจ่ ะท�ำได้พตี่ อ้ งไปแก้มอื ทีน่ นั่ อีก” “พอเถอะครับคุณแม่ แค่นยี้ งั แย่ไม่พอหรือครับ จะเอาให้ไม่มขี า้ วจะกรอกหม้อ กันเลยหรือไง” คุณชายดิษราชลุกขึน้ กล่าวเสียงเข้ม เป็นผลให้คนเป็นแม่ยอมสงบลง อย่างไม่พอใจนัก “จริงอย่างทีช่ ายดิษพูดนะครับพีห่ ญิง” คุณชายรินธรเสริมต่อหลายชาย “ตอนนี้ ไม่วา่ จะยังไงก็ตอ้ งไถ่ถอนวังคืนก่อน เรือ่ งอืน่ เราค่อยหาทางแก้กนั ใหม่” “แล้วมันจะมีวธิ ไี หนท�ำทีท่ ำ� ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ละ่ พีอ่ บั จนหนทาง แล้ว” “ทางเดียวครับ คือพวกเราทุกคนต้องประหยัด งานสังคมทัง้ หลายก็งดๆ ไปบ้าง ผมจะหางานท�ำ หาเงินมาเลีย้ งครอบครัวเอง” คุณชายดิษราชพยายามบอกมารดาและ น้องสาวอย่างใจเย็น เมือ่ ปัญหามันเกิดขนาดนีแ้ ล้วคงไม่สามารถเชิดหน้าชูตาในสังคม ได้เหมือนเดิมอีกแน่นอน “น้าเห็นด้วยนะชายดิษ” คุณชายรินธรนิง่ คิด พลางมองหลานสาวทีห่ ลัง่ น�ำ้ ตาออกมาอย่างต่อเนือ่ ง แต่ ก็ไม่คดิ จะเข้าไปปลอบ หม่อมราชวงศ์หญิงนริศรามีความหยิง่ ทระนงในตนเองมาก ซึง่ ข้อนีไ้ ด้นสิ ยั แม่มาเต็มๆ หากแต่กไ็ ด้รบั การปลูกฝังจากท่านพ่อมาอย่างดีให้มคี ณ ุ ธรรม และมองคุณค่าของคนทีก่ ารกระท�ำมากกว่าเปลือกนอก ภาพลักษณ์ของหม่อมราชวงศ์หญิง นริศราจึงสง่างาม เป็นอัญมณีสงู ค่าทีไ่ ม่มชี ายใดกล้าอาจเอือ้ ม “ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนีเ้ ด็ดขาด ไม่วา่ จะยังไงฉันก็ไม่ยอมอับจนอดมือ้ กินมือ้ หรอก ล�ำพังเงินเดือนของชายดิษจะเท่าไหร่กนั เชียว ต้องไปเป็นลูกจ้างเขาแบบนัน้ จะได้ เงินเดือนกีแ่ ดงล่ะ” คุณชายรินธรส่ายหน้าอย่างเหนือ่ ยหน่ายใจ โชคดีทที่ า่ นพ่อ ท่านแม่ของเขาได้ จากโลกนีไ้ ปนานแล้ว มิเช่นนัน้ ท่านทัง้ สองคงต้องตรอมตรมเพราะบุตรสาวคนโต หาก ต้องมาเห็นบุตรสาวทีร่ กั หนักหนามีนสิ ยั เห็นแก่ตวั เยีย่ งนี้ ตลอดเวลาคุณหญิงเริงรินภาคภูมใิ จว่าตนเองสูงเด่นล�ำ้ ค่ากว่าคนอืน่ เพราะเกิด มาเป็นเลือดสีนำ�้ เงินทีเ่ ข้มข้น ไม่วา่ อะไร สิง่ ไหนทีเ่ ธอต้องการจะมีทกุ คนมาประเคนให้ถงึ ที่ 11
สะใภ้ผู้ดี
การทีท่ ระนงในศักดิศ์ รีแบบนีท้ ำ� ให้คณ ุ หญิงเริงรินกลายเป็นคนเห็นแก่ตวั ดูถกู ดูแคลน คนอืน่ ว่าไม่มคี า่ ในสายตาตัวเองมาโดยตลอด “แล้วคุณแม่จะท�ำเช่นใด ในเมือ่ เรือ่ งนีค้ ณ ุ แม่เป็นคนก่อขึน้ เองทัง้ นัน้ พวกเรา ทุกคนพร้อมจะยอมรับ แต่คณ ุ แม่ซงึ่ เป็นตัวต้นเหตุกลับไม่ยอมรับ ผมเองก็ไม่อยากว่า คุณแม่นกั หรอกครับ แต่คณ ุ แม่ตอ้ งยอมรับความจริงให้ได้ พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่ทอดทิ้งกันอยู่แล้ว แม้แต่น้าชายซึ่งเป็นคนอื่นส�ำหรับศักดิราช ก็ไม่ได้นงิ่ นอนใจ เหตุใดคุณแม่ยงั คงจะดือ้ รัน้ อย่างนีอ้ ยูอ่ กี เล่า” คุณชายดิษราชลุกขึน้ พูดเมือ่ ทนไม่ไหว แม้จะผิดบาปทีต่ อ่ ว่าบุพการี กระนัน้ ก็ทนเห็นมารดาแท้ๆ มีความคิด เห็นแก่ตวั แบบนีไ้ ม่ได้ “ชายดิษ! กล้าว่าแม่ขนาดนีเ้ ชียวหรือ ฉันเป็นแม่แก ถ้าไม่มฉี นั แกก็คงไม่ได้เกิด มาเป็นหน่อของศักดิราชแบบนีห้ รอก” คนเป็นแม่กรีดเสียงใส่หน้าลูกชายอย่างลืมตัว ลืม หมดสิน้ ความเป็นผูด้ ี ลูกทัง้ สองของเธอได้แต่นงิ่ งัน ตืน่ ตะลึงกับกิรยิ าหยาบๆ ของมารดา “พอเถอะพีห่ ญิงใหญ่!” คุณชายรินธรพยายามเตือนสติพสี่ าวเสียงดัง ก่อนจะ หันไปพูดกับหลานสาวด้วยน�ำ้ เสียงทีอ่ อ่ นลง ทว่าจริงจัง “หญิงเล็กพาแม่ของเธอไปสงบ สติอารมณ์ขา้ งนอกก่อน น้าจะปรึกษากับชายดิษต่อ” คุณหญิงเริงรินจ�ำต้องเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป โดยมีบตุ รสาวเดินตามหลัง ด้วยท่าทางทีไ่ ม่งามนักในสายตาของลูกๆ ของเธอ แต่นนั่ ก็ไม่ได้อยูใ่ นความสนใจของ ชายหนุม่ ต่างวัยทัง้ คู่ คุณชายดิษราชมองหน้าน้าชายเคร่งเครียด ก่อนจะเอ่ยถาม “คุณแม่เปลีย่ นไปเยอะจนผมแทบจ�ำไม่ได้” คุณชายยิม้ บางๆ ให้หลานชายราวกับขบขัน “เท่าทีน่ า้ จ�ำความได้พหี่ ญิงใหญ่กเ็ ป็นแบบนีม้ าแต่ไหนแต่ไร ชายไปอยูเ่ มืองนอก เสียนานคงไม่คนุ้ เคย แต่อกี หน่อยก็คงจะชินไปเอง” คุณชายดิษราชพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แต่กอ็ ดกังวลไม่ได้ เมือ่ ตลอดเวลา แม้จะรูว้ า่ มารดาเอาแต่ใจอยูบ่ า้ ง แต่กไ็ ม่คดิ ว่าแม่จะร้ายกาจและเห็นแก่ตวั ได้ถงึ เพียงนี้ “เอาล่ะชายดิษ มาว่าเรือ่ งของเราก่อนดีกว่า” คุณชายผูเ้ ป็นน้าเริม่ ด้วยท่าทีทดี่ ู เป็นกังวลและเคร่งขรึมมากขึน้ คนเป็นหลานก็ตงั้ ใจฟังทันที “มันพอมีทางอยูเ่ หมือนกัน แต่หนทางทีว่ า่ นัน้ น้าไม่อยากให้ชายท�ำเลย ถึงแม้มนั จะท�ำให้ตระกูลศักดิราชกลับมามัง่ คัง่ เหมือนเดิม” หม่อมราชวงศ์รนิ ธรกล่าวเสียงเบาราวเกรงว่าจะมีใครมาได้ยนิ โดยเฉพาะ พีส่ าว หากได้ยนิ เรือ่ งนีค้ งไม่อยูเ่ ฉยแน่ 12
อิงอุษา
หนุม่ หล่อผิวขาวสะอาดตา ใบหน้าคมคายเลือ่ นเก้าอีไ้ ปข้างหลังพร้อมกับยืนขึน้ เพือ่ ทีจ่ ะได้มองหน้าของผูเ้ ป็นน้าให้ชดั ๆ สิง่ ทีน่ า้ ชายก�ำลังจะบอกเขานัน้ ต้องเป็นเรือ่ งที่ ร้ายแรงมาก และไม่อยากให้คณ ุ หญิงแม่ของเขาได้ยนิ แน่นอน คุณชายดิษราชสรุปได้ จากกิรยิ าของอีกฝ่าย “เราจะท�ำอย่างไรครับ” คุณชายรินธรชัง่ ใจคิดชัว่ ครูก่ อ่ นทีจ่ ะยอมเปิดปากบอกด้วยความจ�ำใจ อันทีจ่ ริง แผนการนีไ้ ม่ถงึ กับเป็นรูปร่างชัดเจนในหัว หากแต่เขาเล็งเห็นแล้วว่าหลานชายคนนีไ้ ม่ได้ มีนสิ ยั เหมือนแม่ จึงไม่นา่ กังวลนักหากจะเปิดเผยออกมา “ชายรูจ้ กั เจ้าสัวชัยทีต่ ายไปเมือ่ สามปีทแี่ ล้วไหม” “ไม่ครับ” “เจ้าสัวชัยเป็นคนที่มั่งคั่งและร�่ำรวยที่สุด และน้าก็สนิทกับครอบครัวนี้มาก เจ้าสัวชัยเป็นคนดีมีน�้ำใจ และเป็นสหายคนหนึ่งของท่านพ่อของชายที่ท่านมีพระทัย จะคบหา แม้เจ้าสัวชัยจะเป็นแค่คนจีนทีอ่ พยพมาก็ตาม” คุณชายรินธรเล่าไปยิม้ ไปเมือ่ นึกถึงเพือ่ นต่างวัยอย่างเจ้าสัวชัย การได้รจู้ กั กัน แม้จะในแวดวงธุรกิจ แต่ก็อดจะชื่นชมไม่ได้เมื่อเจ้าสัวชัยสามารถเริ่มต้นจากการไม่มี อะไรเลยจนสามารถร�่ำรวยได้ และเขาก็เชื่อมั่นว่าเป็นเพราะความดีที่เจ้าสัวชัยมีอยู่ที่ ผลักดันส่งเสริมให้พบแต่ความโชคดีในทุกๆ ด้าน “ท�ำไมเหรอครับ” คุณชายดิษราชถามขึน้ อย่างไม่เข้าใจ และเขาก็ยงั คงมองไม่เห็นว่ามันเกีย่ วข้อง อะไรกับการไถ่วงั คืนเลย “น้าก�ำลังจะบอกอยูน่ ลี่ ะ่ ” คุณชายสูงวัยกว่ายิม้ ให้อย่างอบอุน่ “เจ้าสัวมีลกู สาว อยูค่ นหนึง่ ชือ่ แก้วกานต์ดา เป็นคนน่ารัก เรียบร้อย อ่อนหวาน ถึงหน้าตาจะไม่สวยเด่น อะไรนัก แต่นา่ รักอย่าบอกใครเชียวล่ะ” “แล้วยังไงครับ” “อย่าใจร้อนสิ ค่อยๆ ฟังไปเรื่อยๆ คือน้าสนิทกับครอบครัวของเจ้าสัวชัย ในระดับหนึง่ เพราะเคยไปปรึกษากันบ่อยๆ จนไปสนิทสนมกับน้องชายคนเดียวของ เจ้าสัวชัย ชือ่ คุณเกรียงไกร เขาเป็นน้องชายต่างมารดากับเจ้าสัว มีอายุหา่ งกันกว่าสิบปี เขามีไร่องุ่นอยู่ที่เชียงราย และเป็นคนอุปการะดูแลหนูแก้วกานต์ดาต่อจากพี่ชาย แต่ คุณเกรียงไกรไม่มคี วามรูท้ างด้านธุรกิจ เลยให้คนสนิทเก่าๆ ของเจ้าสัวชัยดูแลไปก่อน ซึง่ คุณเกรียงไกรก็เคยมาปรึกษากับน้าอยูบ่ อ่ ยๆ เพราะไม่คอ่ ยจะไว้ใจใครในเรือ่ งเงินๆ 13
สะใภ้ผู้ดี
ทองๆ และปรารภให้ฟังว่าอยากให้หลานสาวแต่งงานกับผู้ชายดีๆ สักคนและมีความ สามารถพอทีจ่ ะสานต่อกิจการมากมายของเจ้าสัวต่อไปได้” หม่อมราชวงศ์ดษิ ราชตัง้ ใจฟังน้าชายอย่างใช้ความคิด เขาไม่ใช่คนโง่ทจี่ ะไม่รวู้ า่ คนเป็นน้าก�ำลังจะบอกอะไร ตรงกันข้าม เขากลับรูด้ เี ชียวล่ะ ทว่าสิง่ ทีเ่ ดามันก�ำลังขัดกับ ความภูมใิ จในตัวเองอย่างแรงกล้า “น้าว่าชายคงรูแ้ ล้วว่าน้าหมายถึงอะไร แต่มนั ก็เป็นแค่หนทางเดียว และน้าเอง ก็ไม่ได้สนับสนุนให้ทำ� แค่เล่าให้ฟงั เท่านัน้ เพราะน้าเชือ่ ว่าพีห่ ญิงใหญ่ไม่ยอมรับสะใภ้ ทีไ่ ม่ได้มเี ชือ้ สายผูด้ แี น่ๆ” “แต่ฉนั จะรับ!” เสียงทีไ่ ม่ได้รบั เชิญของคนทีย่ นื แอบฟังเข้ามาแทรก จนคุณชายรินธรต้องส่ายหน้า อย่างเสียไม่ได้ นีน่ ะ่ หรือความเป็นผูด้ ที พี่ สี่ าวของเขาภาคภูมใิ จหนักหนา “คุณแม่!” คุณชายดิษราชพูดออกไปไม่เต็มเสียงนัก นึกไม่ถงึ ว่ามารดาผูด้ ขี องเขา จะท�ำตัวไร้มารยาทเช่นนี้ “ใช่! ถ้าฉันไม่แอบฟังก็คงไม่ได้รเู้ รือ่ งนีห้ รอก ชายต้องแต่งงานกับผูห้ ญิงคนนัน้ นะ ถึงจะต�่ำศักดิ์กว่าก็ช่าง แต่งแล้วก็หย่า พอเราได้สมบัติมันมาแล้วค่อยเฉดหัวมันทิ้ง” คุณหญิงเริงรินพูดเป็นฉากๆ ราวกับว่ามันจะง่ายดายอย่างทีพ่ ดู ใบหน้าของคนวัยเกือบ หกสิบเหยียดยิม้ อย่างสมใจ “ท�ำอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกครับ ไม่มใี ครยอมให้ชายดิษเอาหนูแก้วมาเป็นเมียเก็บ แน่นอน โดยเฉพาะผมเอง” คุณชายรินธรออกตัวเสียงเข้ม เขาทัง้ รักและเอ็นดูแก้วกานต์ดา ไม่แพ้หลานชายและหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง และด้วยมิตรภาพอันดีที่มีมานานกับ เจ้าสัวชัย เขาจะไม่มวี นั หักหลังเพือ่ นเป็นอันขาด “ท�ำไมจะไม่ได้! พวกมันก็แค่โชคดีทมี่ าท�ำกินร�ำ่ รวยบนแผ่นดินของเรา สมบัติ ของมันก็ควรจะเป็นของเรา เพราะถ้าไม่มแี ผ่นดินไทย มันก็ไม่มคี วามสุขสบายเท่านีห้ รอก คนแบบนัน้ ควรจะอยูอ่ ย่างจนตรอกตามก�ำพืดเดิมของมัน” “คุณแม่! ผมไม่นกึ เลยว่าคนอย่างคุณแม่จะพูดแบบนีอ้ อกมาได้ คนเราเท่าเทียม กันหมดนั่นล่ะครับ” คุณชายดิษราชพูดเสียงดังกังวาน ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ถมึงทึง ส่วนหม่อมราชวงศ์รนิ ธรยืนนิง่ เพราะเคยชินแล้วกับนิสยั แบบนีข้ องพีส่ าว คงจะ มีแต่หลานชายเท่านั้นที่ไม่เคยได้ยิน เพราะใช้ชีวิตอยู่แต่เมืองนอกเสียเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่รวู้ า่ มารดาของตนเป็นคนเช่นไร 14
อิงอุษา
“ท�ำไมล่ะ ชายไม่รกั แม่ หรือห่วงชือ่ เสียงของศักดิราชของเราเลยหรือ” คุณหญิง ตัดพ้อลูกชาย “ชายต้องท�ำนะลูก ต่อจากนีไ้ ปแม่จะไม่ขอร้องอะไรชายอีกเลย” น�ำ้ เสียง ของคุณหญิงเริงรินอ่อนลง มืออันสัน่ เทาแตะแขนลูกชายอย่างวิงวอน “พอเถอะครับพีห่ ญิงใหญ่ ศักดิศ์ รีของเราก็ควรจะมีบา้ ง ทรัพย์สมบัตขิ องตระกูล เก่าของพีห่ ญิงก็ยงั มีอยู่ ถึงไม่ได้ดดู เี หมือนเดิม แต่กไ็ ม่ได้แย่ขนาดต้องไปท�ำงานเอาเหงือ่ แลกกับเงินเพือ่ หาเลีย้ งตัวหรอก สิง่ ทีพ่ หี่ ญิงก�ำลังคิดมันผิดมาก” คุณชายรินธรปรามผูเ้ ป็นพีเ่ สียงอ่อน เผือ่ คนเป็นพีจ่ ะยอมฟังบ้าง สักนิดก็ยงั ดี แต่กลับกัน คุณหญิงเริงรินตีสหี น้าบึง้ ตึงใส่นอ้ งชายราวกับโกรธ ท�ำให้หวนนึกไปถึงบุพการี ทีล่ าโลกไปแล้ว “พีจ่ ะไม่มที างยุง่ กับสมบัตขิ องท่านพ่อท่านแม่เด็ดขาด เพราะท่านทัง้ สองไม่ได้ ไยดีพแี่ ล้ว ถึงไม่ยกทรัพย์สมบัตใิ ห้พแี่ ม้แต่แดงเดียว” คุณหญิงเริงรินหลงลืมไปเสียสนิท ไม่กวี่ นั ทีผ่ า่ นมานีเ้ อง ยังทวงถามถึงทรัพย์สมบัตขิ องตนอยู่ ‘ก็เพราะพีห่ ญิงเป็นแบบนีย้ งั ไงล่ะ ท่านพ่อท่านแม่ถงึ ไม่คดิ ทีจ่ ะให้ทรัพย์สนิ ติดตัว เพือ่ ให้พหี่ ญิงบ่อนท�ำลาย อย่างทีม่ ตี วั อย่างให้เห็นในวันนี’้ คุณชายรินธรต่อค�ำพูดของคน เป็นพีใ่ นใจ ใครเล่าทีไ่ ด้ใกล้ชดิ หม่อมราชวงศ์หญิงเริงรินแล้วจะไม่รจู้ กั นิสยั ใช้เงินเกินตัว แถมไร้สาระหาประโยชน์อะไรไม่ได้อกี ต่างหาก สักแต่วา่ ตนเองเกิดมาร�ำ่ รวย ไม่คดิ ทีจ่ ะหา แต่ใช้จา่ ยเป็นเบีย้ “พอเถอะครับน้าชาย คุณแม่ เรือ่ งนีผ้ มขอคิดดูกอ่ นสักสามสีว่ นั ” คุณชายส่งสายตาร�ำคาญให้มารดาก่อนจะมองน้าชายเป็นเชิงขอโทษแล้วเดินออกไป ทันที โดยไม่สนใจว่ามารดาของเขาจะตะเบ็งเสียงตามหลังอย่างไม่พอใจแค่ไหน “หยุดเดีย๋ วนีน้ ะ! จะมาท�ำแบบนีก้ บั ฉันไม่ได้นะ” คุณชายรินธรส่ายหน้าน้อยๆ ให้กบั พีส่ าวอย่างเบือ่ หน่าย ก่อนทีจ่ ะเดินตามกัน ออกไป คุณชายรินธรเปิดประตูหอ้ งตัวเองเข้าไปแล้วทรุดตัวลงบนเก้าอีน้ วม เมือ่ มาถึง วังธินเทพ เขาใช้นวิ้ นวดขมับเบาๆ พลางหลับตาลง และราวกับว่าน�ำ้ หนักการนวดจาก ปลายนิว้ นัน้ เองทีช่ ว่ ยกระตุน้ ความทรงจ�ำให้ผดุ ขึน้ มา ถ้อยค�ำของมารดาทีเ่ คยกล่าวไว้ ตอนประชวรหนักไหลผ่านเข้ามาในมโนนึกเป็นสาย ไม่ถึงอึดใจมันก่อตัวขึ้นเป็นภาพ จนชัดเจนราวกับว่าเขาได้กลับไปอยูใ่ นวันนัน้ อีกครัง้ หนึง่ คุณชายหวนนึกถึงถ้อยค�ำของ หม่อมเจ้ามารดาขึน้ มาทันที แม้ตอนนัน้ ท่านแม่ของเขาประชวรอย่างหนัก แต่กย็ งั ทรงไม่ลมื 15
สะใภ้ผู้ดี
ที่จะกล่าวถึงธิดาสาวคนโตของท่าน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่ท่านทรงกังวลพระทัย มันติดอยูใ่ นความทรงจ�ำของคุณชายเสมอมา ‘หญิงใหญ่เจ้ายศเจ้าอย่างจนเห็นแก่ตัว” ท่านหญิงแขสมัยตรัสเสียงเครือ พระโอษฐ์สนั่ ไหวเนือ่ งจากอาการประชวรขณะบีบไหล่บตุ รชายไว้แน่น หม่อมราชวงศ์รนิ ธร รับรูถ้ งึ ความจริงจังในสุรเสียงหม่อมเจ้ามารดาด้วยสัญชาตญาณ ‘ชายก็เห็นเช่นนัน้ ’ คุณชายยอมรับ ‘อีกไม่นานแม่คงจะตามท่านพ่อของลูกไป’ ท่านหญิงแขสมัยทรงรับสั่งอย่าง หนักแน่น ‘ฝากดูแลธินเทพด้วยนะชายเล็ก แม่จะยกทุกอย่างให้ลูกเป็นคนตัดสินใจ อย่างที่ท่านพ่อของลูกสั่งไว้ จงให้ความเป็นธรรมกับทุกคนที่เป็นลูกท่านพ่อ รวมทั้ง หม่อมของท่านพ่อด้วย’ พระเนตรฝ้าฟางมองบุตรชายอย่างวิงวอน ‘ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วง ชายจะเป็นธรรมกับทุกคนในครอบครัวของเรา’ คุณชาย กุมมือหม่อมเจ้ามารดามาแนบหน้า ราวกับอยากจะซึมซับความอบอุน่ จากฝ่ามือของแม่ ไว้ในความทรงจ�ำ ‘ชายต้องไม่ยอมอ่อนข้อให้หญิงใหญ่ ไม่วา่ จะเรือ่ งไหนทัง้ นัน้ หญิงใหญ่เป็น เสมือนฝันร้ายทีห่ ลอกหลอนชีวติ ของแม่ แต่แม่ไม่โทษใคร ทีห่ ญิงใหญ่เป็นแบบนีก้ เ็ พราะ ความผิดของแม่เองทีต่ ามใจลูกจนเสียนิสยั คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แม้นเราจะมีสายเลือด ขัตติยะ มีชวี ติ อยูอ่ ย่างสุขสบาย แต่เราก็มหี น้าที่ และหน้าทีข่ องชายก็คอื ปกป้องเกียรติยศ ของธินเทพให้คงอยูต่ อ่ ไป แม่คงไม่ขอชายมากเกินไปใช่ไหม’ ฟังสุรเสียงของมารดาแล้ว ผูเ้ ป็นบุตรก็แทบน�ำ้ ตาร่วง ท่านแม่ของเขาตรัสเหมือน ค�ำสัง่ เสีย ตอนนัน้ คุณชายรินธรพึง่ จะอายุยสี่ บิ ปี เขาโศกเศร้ากับอาการประชวรของมารดา จนไม่มเี วลาได้คดิ ‘ครับ ชายจะท�ำตามความต้องการของท่านแม่ทกุ อย่าง อย่าเพิง่ ตรัสตอนนีเ้ ลย อีกไม่นานท่านแม่กจ็ ะหายดี ยังเหลือเวลาอีกเยอะทีเ่ ราจะได้คยุ กันถึงพีห่ ญิงใหญ่’ ‘ไม่! แม่รตู้ วั ดี หากไม่พดู ตอนนี้ แม่จะไม่มโี อกาสได้พดู อีก แม่ขอโทษทีท่ งิ้ ภาระอันหนักอึง้ ไว้ให้ลกู ชายรับปากแม่อกี สักครัง้ นะ ชายจะต้องไม่ให้หญิงใหญ่ทำ� ลาย ธินเทพของเราได้’ ท่านหญิงทรงกลัน้ พระทัยตรัสอย่างยากล�ำบาก พระหัตถ์กมุ มือบุตรชายแน่น จนกลายเป็นอาการเกร็ง คุณชายรับค�ำของมารดาในทันที 16
อิงอุษา
หลังจากนัน้ เพียงสามวันท่านหญิงแขสมัยก็ทรงสิน้ ลมอย่างสงบภายในวังธินเทพ ซึง่ ก็สร้างความโศกเศร้าอาดูรให้กบั บริวาร รวมทัง้ หม่อมของท่านชายทรรณวรินทร์ และ ทุกคนก็ไว้ทกุ ข์เป็นเวลาหนึง่ ปี หม่อมราชวงศ์เริงรินมาร่วมราชพิธรี ดน�ำ้ ศพของมารดาตามหน้าที่ ใบหน้าไม่ได้ ดูเศร้าหมองแต่อย่างใด และหลังจากเปิดพินยั กรรม แล้วพบว่าทรัพย์สนิ ทัง้ หมดตกเป็น ของคุณชายรินธรเพียงคนเดียว คุณหญิงก็ประกาศขาดความสัมพันธ์กบั ราชสกุลธินเทพ ในทันที และประกาศตัวเป็นศักดิราชอย่างเต็มตัว ในเวลานัน้ ทุกคนเสียใจเกินกว่าจะมาใส่ใจกับความต้องการของหม่อมราชวงศ์ เริงริน นอกเสียจากปล่อยให้เป็นไปตามความประสงค์ของเธอ หม่อมแจ่มและหม่อมเกสร ขอลาคุณชายรินธรออกไปอยูข่ า้ งนอกในอีกสามเดือน ต่อมา คุณชายพยายามขอร้องให้อยูต่ อ่ ทว่าหม่อมทัง้ สองยืนยันอย่างมุง่ มัน่ ทีจ่ ะไปใช้ ชีวติ อย่างปุถชุ นคนธรรมดา ‘สิ้นท่านหญิงแล้ว ดิฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะอยู่ธินเทพอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ คุณชาย ท่านหญิงมีเมตตากับดิฉนั มาก เมือ่ ท่านหญิงไม่อยูเ่ สียแล้ว ทีน่ กี่ ไ็ ม่มคี วามหมาย อะไรกับดิฉันต่อไป’ น�้ำเสียงของหม่อมแจ่มสั่นเครือ อันเนื่องมาจากความโศกเศร้า หากแต่ประกายตาของเธอมุง่ มัน่ เสียจนคุณชายไม่อาจจะทัดทานอะไรได้ เขาเข้าใจความรู้สึกของหม่อมทั้งสองดี การอยู่ในธินเทพก็ไม่ต่างจากอยู่ใน ขุมนรก ท่านหญิงแขสมัยเป็นเหมือนน�ำ้ เย็นๆ ทีค่ อยพรมจิตใจของสามัญชนธรรมดา พอให้คลายร้อนลงไปบ้าง ท่านหญิงทรงเป็นคนอ่อนหวาน อ่อนโยน เปรียบเสมือนพวงมาลัย ทีร่ อ้ ยขึน้ อย่างประณีตงดงาม งามทัง้ ภายในและภายนอก ท่านหญิงมิเคยรังเกียจชายา อีกสองของสวามี ตรงกันข้าม ท่านหญิงทรงเห็นหม่อมทัง้ สองเป็นเหมือนเพือ่ น เหมือน ญาติ และเป็นครอบครัวเดียวกัน ‘หม่อมเกสรคงไม่คิดจะไปจากที่นี่อีกคนใช่ไหม’ คุณชายถามชายาอีกคนของ พระบิดา หม่อมเกสรทีน่ งั่ คุกเข่าอยูข่ า้ งๆ หม่อมแจ่มค่อยๆ เงยหน้าขึน้ และพยักหน้า ให้คณ ุ ชายแทนค�ำตอบ ‘ไม่มสี งิ่ ใดเลยหรือทีจ่ ะท�ำให้หม่อมทัง้ สองยอมอยูท่ นี่ ไี่ ด้’ ‘ดิฉนั เองก็เหมือนกับคุณพีแ่ จ่ม ไม่มที า่ นหญิง ธินเทพก็ไม่มคี วามหมายอีกต่อไป ปล่อยให้ดฉิ นั ได้ไปใช้ชวี ติ อย่างคนสามัญเถอะนะคะคุณชาย’ 17
สะใภ้ผู้ดี
ได้ยนิ อย่างนีแ้ ล้วคุณชายก็หมดหนทางจะทัดทาน ทุกคนบนโลกย่อมต้องการอิสระ แม้แต่ตวั เขาเอง แต่เขาไม่ได้มที างเลือกอย่างหม่อมทัง้ สอง ท่านชายทรรณวรินทร์และ ท่านหญิงแขสมัยไม่ได้จากไปแต่วรกาย หากแต่ได้ทงิ้ ภาระอันมากมายให้กบั โอรสองค์โต แบกรับไว้ ‘ชายไม่รจู้ ะพูดอย่างไรแล้ว คราแรกก็พอเข้าใจว่าทีท่ กุ คนไม่มคี วามสุขก็เพราะ พีห่ ญิงใหญ่ ก�ำลังจะทัดทานอยูพ่ อดีวา่ พีห่ ญิงได้ออกเรือนไปกับท่านชายศักดาแล้ว แต่ เหตุผลของหม่อมเกสรก็ยงิ่ ท�ำให้ชายหมดปัญญา เอาล่ะ ชายจะไม่หา้ มอีกแล้ว แต่อยาก ขอร้องให้หม่อมแจ่มและหม่อมเกสรรับเงินทีส่ มควรจะได้ตดิ ตัวไปด้วย และหากอยากได้ สิง่ ใดก็ให้บอกกันตรงๆ ไม่ใช่เกรงอกเกรงใจกัน และสิง่ สุดท้ายทีช่ ายอยากจะขอ น้องๆ จะต้องอยูท่ นี่ ี่ ชายขอแค่นจี้ ะได้ไหม’ ‘คุณชาย!’ สตรีทงั้ สองอุทานออกมาพร้อมกัน สีหน้าตระหนกจนเห็นได้ชดั ‘ชายรูว้ า่ มันบาปทีพ่ รากลูกกับแม่ แต่นอ้ งๆ เป็นน้องของชาย ให้ชายได้ทำ� หน้าที่ พีช่ ายเถอะ หม่อมแจ่ม หม่อมเกสรอยากมาเยีย่ มเมือ่ ไรก็ยอ่ มได้ และหากน้องๆ อยาก จะไปเยีย่ มหม่อมทัง้ สอง ชายก็ไม่วา่ ’ หัวอกคนเป็นแม่สนั่ ไหวไม่ตา่ งกัน หม่อมทัง้ สองนิง่ อึง้ ไม่กล่าวสิง่ ใด หากแต่ ค�ำมัน่ สัญญาของคุณชายรินธรในเวลาต่อมาท�ำให้หม่อมทัง้ สองจ�ำต้องยอม เพือ่ อนาคต ทีด่ ขี องลูกๆ เพือ่ สังคมทีด่ ี แม่กพ็ ร้อมทีจ่ ะเสียสละ ‘ชายสัญญาจะให้ความยุตธิ รรมแก่นอ้ งๆ ทุกคน พีห่ ญิงใหญ่จะไม่มาเกีย่ วข้อง หรือบงการชีวติ ของใครได้อกี ชายจะพยายามปลูกฝังให้นอ้ งๆ เป็นคนดี มีอนาคตทีด่ ี เมือ่ ถึงเวลาอันควร ชายจะให้นอ้ งๆ ได้มชี วี ติ ของตนเอง’ หม่อมทัง้ สองเชือ่ ใจค�ำมัน่ ดัง่ เป็นค�ำสัตย์สาบาน ไม่มอี ะไรต้องห่วงกันอีกต่อไป ลูกๆ ของพวกเธอเกิดมาสูงส่ง และไม่มแี ม่คนไหนทีจ่ ะดึงลูกของตัวเองให้ตกต�ำ่ ลงมาได้ หม่อมแจ่มและหม่อมเกสรน�ำเงินทีไ่ ด้จากคุณชายรินธรไปซือ้ บ้านอยูด่ ว้ ยกันที่ จังหวัดทางภาคตะวันออก และเก็บเงินอีกส่วนไว้ใช้จา่ ยส่วนตัว ซึง่ ก็เหลืออยูจ่ ำ� นวนมาก กิจกรรมทีต่ อ้ งใช้เงินของทัง้ สองจะอยูท่ กี่ ารท�ำบุญเสียเป็นส่วนใหญ่ คุณชายจะพาน้องๆ ไปเยีย่ มแม่เกือบทุกเดือน ท�ำให้หม่อมทัง้ สองไม่ตอ้ งล�ำบากเดินทางไกล คุณชายรินธรลืมตาขึน้ ช้าๆ เหตุการณ์นนั้ แม้จะเกิดขึน้ เมือ่ นานมาแล้วแต่มนั ยัง แจ่มชัดราวกับเพิง่ เกิดขึน้ เมือ่ วาน เงาสะท้อนของมันยังคงเต้นไหวอยูใ่ นคราบมโนนึกของเขา คอยย�ำ้ เตือนให้นกึ ถึงอยูต่ ลอดเวลา 18
อิงอุษา
1 เมียเจ้า หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราช กุมขมับแน่น และก้มหน้าอย่างเคร่งขรึมภายใน ห้องนอนของตนเองเพือ่ ใช้ความคิดไตร่ตรองปัญหาทุกอย่างทีก่ ำ� ลังเกิดขึน้ อยูใ่ นตอนนี้ ต่อมารูส้ กึ หนักอึง้ ในหัวราวกับถูกถ่วงด้วยก้อนหิน เขาสับสน ทุกอย่างขัดแย้งกันไปหมด เขาไม่อยากจะละทิง้ ศักดิศ์ รีของตนเองเพือ่ กอบกูค้ วามภาคภูมใิ จของวงศ์สกุล เช่นเดียวกับทีไ่ ม่อยากอกตัญญูตอ่ มารดา ไหนจะค�ำมัน่ สัญญาของลูกผูช้ ายทีใ่ ห้ไว้กบั บิดา ว่าจะรักษาวังดาราบถไว้อกี คุณชายถอนหายใจอยูใ่ นความมืด บัดนีเ้ ขาตระหนักแล้วว่าจะต้องเลือกสักทาง แต่กอ็ ดคิดไม่ได้วา่ สาวน้อยนามแก้วกานต์ดาคนนัน้ ไม่สมควรจะต้องมาแบกรับภาระของเขา กระนัน้ คุณชายก็ไม่อาจทนมองมารดาอยูอ่ ย่างทุกข์ทรมานได้ “นีเ่ ป็นสิง่ ทีเ่ ราสมควรกระท�ำแล้วหรือ” เขาถามตัวเองอีกหลายสิบรอบ ซึง่ ต่อมา ก็ได้รแู้ ล้วว่าการได้อย่างเสียอย่างมันเป็นเช่นไร ทว่าทุกทางทีเ่ ลือกมันก็บนั่ ทอนศักดิศ์ รี ของเขาไม่ยงิ่ หย่อนไปกว่ากัน สุดท้ายแล้วเขาก็จำ� ต้องเห็นแก่ตวั เธอจะได้รบั เกียรติอย่างทีเ่ ธอไม่เคยมี เจิดจรัส อยูใ่ นสังคมผูด้ อี ย่างทีใ่ ครหลายๆ คนฝันหา และเขาก็จะได้เงินของเธอเพือ่ ไถ่ถอนวังคืน มันเป็นข้อแลกเปลีย่ นทีเ่ หมาะสมกันดีทเี ดียว คิดได้อย่างนัน้ จึงสลัดหัวเพือ่ ขับไล่ความกลัดกลุม้ ออกไปเสีย เขาเอนหลังลงปิดเปลือกตาแล้วรอคอยว่าเมือ่ ไรจะผล็อยหลับ ก่อนทีจ่ ะตืน่ ขึน้ มา พานพบกับปัญหาอีกครัง้ สาวน้อยผูม้ เี นือ้ หนังมังสาเกินตัวอยูใ่ นชุดสีฟา้ สดใส เธอเติบโตมาด้วยความรัก และความเอาใจใส่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะก�ำพร้าแม่ แต่เธอก็ได้รบั ความรักจาก พ่อและอาแท้ๆ อย่างเต็มเปีย่ ม เธอเป็นคนร่าเริง แจ่มใส ผูม้ รี อยยิม้ เป็นดัง่ แสงตะวันที่ ฉายแสงขึน้ ในยามเช้าของฤดูหนาว ให้ทงั้ ความอบอุน่ และเจิดจ้าในเวลาเดียวกัน แก้วกานต์ดาเพิ่งจะย่างเข้าวัยสิบแปดปีโดยสมบูรณ์เมื่อวันที่ผ่านมา ตรงกับ วันทีเ่ ธอส�ำเร็จการศึกษาจากคอนแวนต์แนวหน้า มีคา่ เรียนสูงทีส่ ดุ ในตอนนี้ 19
สะใภ้ผู้ดี
“อาไกรคะ” เสียงใสลอยมา พร้อมกับร่างตุย้ นุย้ ก้าวลงจากรถตูข้ องไร่แก้วกานต์ดา เกรียงไกร ชายวัยสีส่ บิ ห้าปีผเู้ ป็นน้องชายต่างมารดาของเจ้าสัวชัยยิม้ กว้าง เมือ่ เจ้าของร่างผู้ร่าเริง เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาวิ่งตรงมาทางตน นอกจากการมองดู ต้นองุน่ เติบโต และให้ผลผลิตเป็นทีพ่ อใจแล้ว การเฝ้ารอหลานสาวเพียงคนเดียวกลับ มาจากโรงเรียนประจ�ำก็เป็นอีกอย่างหนึง่ ทีเ่ ขาเฝ้ารออย่างมีความสุข แก้วกานต์ดากระโดดเข้าสูว่ งแขนของอีกฝ่าย โถมแรงทัง้ หมดเข้าหาจนคนเป็นอา แทบหงายหลัง สาวน้อยกอดกระชับแน่น แนบหน้ากับอกราวกับต้องการความอบอุน่ ที่ ไม่เคยได้รบั มานาน “แก้วคิดถึงอาค่ะ แก้วคิดถึงบ้าน แก้วคิดถึงทุกคนที่นี่ และที่บ้านของพ่อ” สาวน้อยกล่าวเสียงรัว ทว่าสัน่ เครือ เกรียงไกรกอดร่างหลานสาวไว้แน่น ก่อนจะลูบมือไปกับผมสลวยทีถ่ กู ถักเป็น เปียสองข้างไว้แผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม “อาก็คิดถึงแก้ว” เกรียงไกรกล่าวก่อนจะผลักร่างอีกฝ่ายออกอย่างอ่อนโยน เพือ่ พิศความเปลีย่ นแปลงของหลานสาวให้ถว้ นถี่ แก้วกานต์ดาหัวเราะคิกคัก พร้อมกับหมุนตัวรอบๆ ราวกับจะโอ้อวด “แก้วผอมแล้วค่ะอา และก็สงู ขึน้ ด้วย” เธอเฉลยทันที “ไม่ตอ้ งตกใจนะคะ แก้ว ยังเป็นหลานสาวคนเดิมของอาค่ะ” หญิงสาวกล่าวกลั้วหัวเราะ ซึ่งก็ท�ำเอาคนเป็นอา ยิม้ กว้าง และพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เห็นเพียงเส้นผมเส้นเดียว อาก็จำ� หลานของอาได้” เกรียงไกรพูดเอาใจหลานสาว ก่อนจะโอบไหล่ให้คนเป็นหลานซบหน้าลง “แก้วเรียนจบแล้วนะคะ เพือ่ นๆ ของแก้วทีร่ วยๆ เขาไปเรียนต่อเมืองนอกกันค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าบอกผูเ้ ป็นอาท่าทางกระตือรือร้น “แล้วแก้วอยากไปเรียนอย่างเพือ่ นๆ หรือเปล่า” ถามหลานสาว แต่สายตาของ คนเป็นอามองออกไปข้างหน้า มันเป็นภาพไร่องุ่นที่เขาคุ้นชินยาวไกลจนสุดลูกหูลูกตา เมือ่ มองจากหน้าไร่ แก้วกานต์ดาผละออกจากวงแขนผูเ้ ป็นอา “แก้วอยากไปค่ะ พอเรียนจบแล้ว จะได้มาท�ำงานของพ่อ” สาวน้อยตอบเสียงจริงใจ นัยน์ตากลมเปล่งประกายมุง่ มัน่ อย่าง แท้จริง มันเป็นความต้องการทีเ่ ธอตัง้ ใจไว้ “เข้าบ้านกันเถอะ อามีเรือ่ งอยากคุยกับแก้ว” เกรียงไกรตัดบท ก่อนจะยกกระเป๋า ของหลานสาวมาถือไว้ 20
อิงอุษา
แก้วกานต์ดาพยักหน้า ก่อนจะเดินน�ำหน้าไปก่อนด้วยความคุน้ เคย ตลอดทางสาวน้อยพูดเจือ้ ยแจ้ว กระเซ้าเย้าแหย่ผเู้ ป็นอาตามนิสยั พลอยท�ำให้ เกรียงไกรหัวเราะไปตลอดทาง นีล่ ะ่ ความสุขหนึง่ เดียวทีเ่ ขามี มันเป็นความสุขทีส่ วยงาม และเต็มไปด้วยความภาคภูมใิ จ มันเป็นความสุขทีอ่ มิ่ เอมอยูต่ วั จนไม่อยากจะไขว่คว้า สิง่ ใดในโลกนีอ้ กี ต่อไป “แก้วคิดถึงพีน่ างจัง ไม่เจอตัง้ นาน พีน่ างคงสวยขึน้ เยอะเลยใช่ไหมคะ” สาวน้อย หมายถึงสไบนาง ลูกสาวของสมศักดิ์ คนสนิทของเกรียงไกร สไบนางอายุแก่กว่า แก้วกานต์ดาห้าปี “ใช่จะ้ นางน่ะสวย แต่หลานอาน่ะน่ารัก” เกรียงไกรพูดไปตามความจริง “อาไม่ตอ้ งแกล้งเอาใจแก้วหรอกค่ะ แก้วรูต้ วั ดี แต่ถงึ แก้วไม่สวย แก้วก็มคี วามสุข ทีไ่ ด้เป็นหลานอา” เธอท�ำปากยืน่ น้อยๆ แสร้งท�ำเป็นงอน “อาพูดความจริง แก้วของอาน่ารักกว่าใคร” “ค่ะๆ แก้วเชือ่ อา” เธอบอก แล้วก็วงิ่ น�ำไปก่อนอย่างร่าเริง คนเป็นอาก็มองตาม ด้วยความขบขันในความน่ารักสมวัย และเป็นไปตามธรรมชาติของหลานสาว แก้วกานต์ดามองหน้าผู้เป็นเพื่อนและเป็นพี่สาวเพียงคนเดียวที่เธอมีในไร่ แก้วกานต์ดาพร้อมกับยิม้ ให้อกี ฝ่าย ซึง่ ท�ำหน้าคล้ายกับว่าเพิง่ หลบจากเรือ่ งน่าเบือ่ หน่าย มาชัว่ คราว “พีน่ างเป็นอะไรเหรอคะ” สไบนางทีอ่ ยูใ่ นเสือ้ ลายหมากรุกตัวเก่า ผมยาวถูกมัดรวบสูงไว้อย่างลวกๆ ปิด ไว้ดว้ ยหมวกแก๊ปคูใ่ จท�ำหน้าบูดบึง้ ขึน้ ไปอีก พร้อมกับพ่นลมหายใจเข้าออกแรงๆ ออกมา “ก็พอ่ น่ะสิคะคุณแก้ว” เธอมองหน้าอีกฝ่ายแล้วก็หนั หนี “ให้พมี่ าช่วยงานในไร่ ไปไหนก็ไม่ได้ ความรูท้ รี่ ำ�่ เรียนมาก็ไม่ได้ใช้สกั ที” แก้วกานต์ดามองอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ “ลุงสมศักดิค์ งเป็นห่วงพีน่ าง ไม่อยากให้ไปไหนไกลตัว” “ไม่เรียกว่าห่วงหรอกค่ะคุณแก้ว” สไบนางกล่าวด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แต่แล้วกลับมองอีกฝ่ายนิง่ อยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนจะเปลีย่ นเรือ่ ง “เรียนจบแล้วคุณแก้วจะไป เรียนต่อทีไ่ หนคะ” “แก้วอยากไปเมืองนอกค่ะ แต่ไม่แน่ใจนักหรอกว่าอาไกรจะให้ไปไหม แต่แก้ว อยากรีบมาท�ำงานของพ่อค่ะ” แก้วกานต์ดาพยายามฝืนยิม้ ให้อกี ฝ่าย 21
สะใภ้ผู้ดี
“ดีจงั คุณแก้วรูแ้ ล้วว่าตัวเองต้องท�ำอะไร แต่พนี่ ะ่ สิคะ” สไบนางห่อไหล่ลงอย่าง หดหู่ “เรียนจบมาเป็นชาติแล้วยังต้องมาหมกตัวอยูท่ นี่ ี่ จบวิศวโยธา แต่ตอ้ งมาท�ำงาน เป็นวิศวกรการเกษตร วันๆ เอาแต่ขดุ ดิน เก็บองุน่ ” แก้วกานต์ดานัง่ ลงข้างๆ อีกฝ่าย บีบไหล่สไบนางเบาๆ อย่างพยายามปลอบใจ “คงรูส้ กึ แย่มากใช่ไหมคะ” สไบนางไม่พยักหน้า ทว่าพยายามยิม้ ออกมาด้วยท่าทางทีฝ่ นื ใจทีส่ ดุ “ก็ไม่แย่นกั หรอกค่ะคุณแก้ว อยูท่ นี่ พี่ กี่ ม็ คี วามสุขดี อย่างน้อยๆ ก็ได้อยูก่ บั พ่อ กับแม่ แต่กอ็ ดเสียดายไอ้ทเี่ รียนมาไม่ได้” “ก็ยงั ดีกว่าแก้วนะคะ” เธออดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ “พ่อก็ไม่มี แม่กจ็ ากไป ตัง้ แต่แก้วเกิด แถมยังต้องรีบๆ เรียนให้จบเพือ่ จะได้ทำ� งานของพ่อไวๆ” สไบนางมองอีกฝ่ายด้วยความเห็นใจอย่างแท้จริง เมื่อเทียบกับหน้าที่ของ แก้วกานต์ดาแล้ว เรือ่ งของเธอกลายเป็นเรือ่ งเล็กน้อยไปเลย “คุณแก้วเป็นคนเก่ง และเป็นคนดี พีเ่ ชือ่ ว่าทุกอย่างมันจะลงตัวในแบบของมัน ค่ะ” สไบนางกุมมือสาวรุน่ น้องไว้เบาๆ “สักวันหนึง่ จะต้องมีใครสักคนมาช่วยคุณแก้วค่ะ” แก้วกานต์ดามองอีกฝ่าย เอียงคอน้อยๆ อย่างใช้ความคิด “พีน่ างหมายถึงการแต่งงานใช่ไหมคะ” สไบนางพยักหน้าเร็วๆ “มันเป็นอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกค่ะ” ท่าทางของแก้วกานต์ดาร่าเริงขึน้ ก่อนจะมอง ตัวเองและกลอกตา “มองดูแก้วสิคะ อ้วนก็อว้ น สวยก็ไม่สวย แล้วจะมีผชู้ ายทีไ่ หน มาเอาไปท�ำเมียกันล่ะคะ” พูดแล้วก็หวั เราะออกมาเบาๆ สไบนางท�ำหน้าดุ “คุณแก้วเป็นคนน่ารักทีส่ ดุ เชือ่ พีน่ ะคะ” เธอเขย่ามืออีกฝ่ายแรงๆ “ผูช้ ายคนไหน ไม่เห็นมันก็ตาบอด และก็เป็นผูช้ ายทีโ่ ง่ทสี่ ดุ ในโลกเชียวล่ะค่ะ” “พี่นางก็พูดเกินไป แก้วไม่ฝันไปไกลขนาดนั้นหรอกค่ะ” เธอยิ้มแห้งๆ ให้ อีกฝ่าย “พ่อเลีย้ งแก้วโดยทีแ่ ก้วไม่มแี ม่มาได้ขนาดนี้ แถมยังสร้างเนือ้ สร้างตัวมาเพียง ล�ำพัง แก้วก็จะท�ำให้ได้อย่างพ่อค่ะ” สาวน้อยดูมนั่ ใจขึน้ มา ดวงตาสีดำ� ขลับมองตรงไป ข้างหน้าอย่างมัน่ ใจ เมือ่ พูดคุยกับกับสไบนางเสร็จ แก้วกานต์ดาก็วงิ่ แจ้นมาหาผูเ้ ป็นอาทีห่ อ้ งท�ำงาน ซึง่ มีชนั้ หนังสือมากมายวางเรียงราย และกระดาษเอกสารกระจายอยูเ่ ต็มโต๊ะ 22
อิงอุษา
“แก้วมาแล้วค่ะอา” เกรียงไกรยิม้ ให้หลานสาวตัง้ แต่เธอเปิดประตูเข้ามา “คุยกับนางมาใช่ไหม รายนัน้ คงเอาเรือ่ งเกินจริงมาเล่าให้หลานอาฟังเยอะแยะ เลยสินะ” “พีน่ างไม่ใช่คนขีโ้ ม้นะคะ” แก้วกานต์ดาท�ำหน้าบึง้ น้อยๆ ขณะแก้ตา่ งแทนเพือ่ น รุน่ พี่ “งัน้ เหรอ” “ก็อย่างนัน้ สิคะ” เกรียงไกรมองหน้าหลานสาวนิง่ อยูข่ ณะหนึง่ ก่อนจะกระแอมด้วยท่าทีทเี่ หมือน กับว่านึกอะไรขึน้ ได้ “นัง่ ลงก่อนสิ อามีเรือ่ งจะคุยกับแก้ว” เห็นสีหน้าจริงจังของผู้เป็นอาแล้วแก้วกานต์ดาก็นั่งลงอย่างรวดเร็วด้วยท่าทาง กระตือรือร้น รับรูใ้ นทันทีวา่ จะต้องเป็นเรือ่ งทีส่ �ำคัญอย่างแน่นอน และสาวน้อยก็หวัง เหลือเกินว่าผูเ้ ป็นอาจะมีเรือ่ งให้ชว่ ยเหลือ เธอจะได้แบ่งเบาภาระอันมากมายของอาได้บา้ ง “แก้วเคยคิดถึงเรือ่ งคูค่ รองบ้างไหม” “คะ?” “อาอยากให้แก้วแต่งงาน” เกรียงไกรกล่าวด้วยเสียงทีแ่ สดงความหนักใจออกมา อย่างทีส่ ดุ ซึง่ อีกฝ่ายก�ำลังเบิกตากว้าง และพยายามเอามือปิดปากไว้ดว้ ยความตกใจ “อะ... ไร... นะ... คะ” “แก้วได้ยนิ ไม่ผดิ หรอก” เกรียงไกรพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ความล�ำบากใจ อัดแน่นเต็มล�ำคอจนยากจะเอือ้ นเอ่ยต่อไป “อาอยากให้แก้วแต่งงานไปกับคนทีด่ ี และ สามารถดูแลแก้วได้” ไม่ใช่เรือ่ งง่ายเลยทีพ่ ดู ออกมาได้ เขาไม่ตอ้ งการให้หลานสาวเสีย ความรูส้ กึ แต่กไ็ ม่อาจอยูเ่ ฉยได้ เพราะมัน่ ใจแล้วว่าตนได้เลือกสิง่ ทีด่ ที สี่ ดุ ให้เธอแล้ว “ตะ...แต่งกับใครคะ” แก้วกานต์ดารับรู้ได้รวดเร็ว ทว่าเธอก็ยังตระหนกกับ เรือ่ งทีไ่ ด้ยนิ อยู่ “โอรสของท่านชายศักดา เป็นหลานของคุณชายเล็ก” “แก้วไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ�ำ้ นะคะอา” “แก้วเคยเห็นคุณชายเล็กแล้วนี่ เมือ่ ก่อนเขาก็เคยไปพบพ่อของแก้วบ่อยๆ แถม ยังเคยมาทีน่ ดี่ ว้ ย” “แต่แก้วก็ไม่ได้แต่งงานกับคุณชายเล็กนะคะ” 23
สะใภ้ผู้ดี
เกรียงไกรมองหน้าหลานสาวอย่างเข้าใจ แก้วกานต์ดาถูกเลีย้ งดูมาเหมือนนกน้อย ได้รบั การถนอมเลีย้ งดูมาอย่างดีจากพ่อและอา แถมยังมีทรัพย์สมบัตมิ หาศาล “อาอยากให้แก้วฟังเหตุผลของอา” เธอพยายามกลืนความสงสัยอันมากมายไว้ในล�ำคอ ตัง้ ใจฟังผูเ้ ป็นอาอย่างสงบ “ค่ะ แก้วจะพยายามท�ำความเข้าใจ” เกรียงไกรยืนขึน้ แล้วพลันรูส้ กึ ว่าโต๊ะท�ำงานสร้างความอึดอัดให้ ขณะเดียวกัน ก็เกิดความห่างเหินกับคนเป็นหลาน เขาเดินอ้อมไปหยุดอยูเ่ คียงข้างเธอ แล้วบีบไหล่ของ เธอไว้เบาๆ “อาต้องการปกป้องแก้ว” “จากใครคะ แก้วไม่เห็นว่ามันจะจ�ำเป็น” หญิงสาวขัดขึน้ พร้อมกับเงยหน้ามอง ผูเ้ ป็นอาด้วยสายตาคาดคัน้ ต้องการค�ำตอบ คิว้ สวยขมวดเข้าหากันจนหน้าผากเป็นร่องริว้ “จากคนทีต่ อ้ งการจะรวยทางลัด ตอนนีแ้ ก้วเป็นเศรษฐินที กี่ �ำลังถูกจับตามอง มากทีส่ ดุ ” เขาย�ำ้ ความจริงในเรือ่ งนีอ้ ย่างไม่สบายใจ “อาผิดเองทีไ่ ม่มคี วามรูเ้ รือ่ งธุรกิจ ไม่สามารถสานต่อได้หลังจากพ่อของแก้วจากไป” เขาจ�ำเป็นต้องพูดในตอนนี้ ไม่เช่นนัน้ แล้วอาจจะเปลีย่ นใจขึน้ มาได้เพราะความสงสาร “แล้วอาไว้ใจเขาคนนั้นหรือคะ” สาวน้อยถาม ท่าทางของเธอดูเอาจริงเอาจัง มองผูเ้ ป็นอาอยูต่ ลอดเวลา “อาไว้ใจ” เกรียงไกรตอบโดยไม่ตอ้ งคิด ก่อนจะเดินมาอีกฝัง่ หนึง่ ของหลานสาว ความล�ำบากใจอันมากมายอัดแน่นอยู่ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ตระกูล ศักดิราชร�ำ่ รวยอยูแ่ ล้ว พวกเขามีเงินมากมายเชียวล่ะ และคุณชายรินธรเป็นคนดี ซือ่ สัตย์ มีนำ�้ ใจ อารูจ้ กั เขามาหลายปี อาเคยเล่าเรือ่ งนีใ้ ห้เขาฟัง แล้วเขาก็มนี ำ�้ ใจคิดจะช่วยเหลือ” “แล้วหลานชายของเขาอยากแต่งงานกับแก้วหรือคะ แก้วไม่ได้สวยพอทีจ่ ะไป เคียงข้างใครได้ อ้วนก็อว้ น ไม่มผี ชู้ ายคนไหนชอบหรอกค่ะ” สาวน้อยไม่ได้รสู้ กึ น้อยเนือ้ ต�ำ่ ใจในข้อด้อยของร่างกายภายนอกของตนเองหรอก หากแต่ความเป็นจริงแล้วเธอรูจ้ กั เรือ่ งรักๆ ใคร่ๆ อยูบ่ า้ ง ไม่มผี ชู้ ายคนไหนปรารถนา ผูห้ ญิงทีห่ าความสวยไม่ได้ ตัง้ แต่ยา่ งเข้าวัยสาวก็ไม่มผี ชู้ ายคนใดให้ความสนใจเธอเลย สักคน “แก้วน่ารัก เรือ่ งนีอ้ าพูดจริงๆ และอาก็เคยบอกแก้วไปหลายครัง้ แล้ว แก้วเอง ก็รจู้ กั คุณชายเล็กนี”่ เกรียงไกรพยายามปลอบใจหลานสาว เขาไม่เคยรูส้ กึ ว่าหลานสาว ของเขาจะด้อยไปกว่าใคร ทัง้ ภายนอกและภายใน 24
อิงอุษา
“ค่ะ คุณชายเล็กเป็นคนดี แก้วรู้ แต่แก้วไม่ได้แต่งงานกับเขานีค่ ะ อาบอกว่า แก้วต้องแต่งงานกับหลานชายของเขาไม่ใช่หรือคะ” สาวน้อยยอมรับ เธอเองก็เคยเจอ คุณชายรินธรอยูห่ ลายครัง้ ในยามทีเ่ ขาแวะเวียนมาเยีย่ มพ่อและอาของเธอ เขาเป็นคน สุภาพ อบอุน่ และดูเป็นคนดีมากคนหนึง่ “อาเองก็ยงั ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเขามาก่อน” เกรียงไกรยอมรับเสียงแผ่ว “แต่อา ก็เชือ่ มัน่ ว่าเขาจะต้องเหมือนท่านพ่อของเขา ท่านชายศักดาทรงมีนำ�้ พระทัยดีมาก” ใบหน้ากลมนิง่ คิด เมือ่ ซึมซับถ้อยค�ำทีเ่ ต็มไปด้วยความหวังดีของผูเ้ ป็นอาจบ ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอเห็นแล้วว่าอาของเธอพยายามปกป้องและน�ำแต่สิ่ง ที่ดีที่สุดให้เธอด้วยความจริงใจ และเธอก็ไม่อาจจะอกตัญญูโดยไม่ยอมรับสิ่งดีๆ ที่ ผูเ้ ป็นอาหยิบยืน่ ให้ “ค่ะ แก้วจะแต่งงานกับเขา” เกรียงไกรเลิกคิว้ สูงราวกับฟังผิด “อาไม่คิดว่าแก้วจะยอมง่ายๆ ขนาดนี้” เขาเปรยออกมาราวกับพูดกับตัวเอง มากกว่า แม้จะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าแก้วกานต์ดาเป็นเด็กดี เชือ่ ฟังผูใ้ หญ่เสมอ แต่กไ็ ม่คาดคิด ว่าหลานสาวคนดีของเขาจะยอมกับเรื่องที่เป็นความสุขความทุกข์ทั้งชีวิตของตนเองได้ ง่ายดายเพียงนี้ “แก้วเข้าใจอาค่ะ” เธอบอก สบสายตาของคนเป็นอานิง่ ดึงมืออันอบอุน่ ทีส่ ดุ มากุมไว้ “แก้วรูว้ า่ อารักแก้วมากแค่ไหน และแก้วก็เชือ่ มัน่ ว่าอาจะหาแต่สงิ่ ทีด่ ที สี่ ดุ ให้ แก้ว แก้วไม่อยากให้อาล�ำบากใจ คุณพ่อสิน้ ไปแล้ว แก้วก็เหลือแต่อาคนเดียว อาท�ำเพือ่ แก้วมาทัง้ ชีวติ ครัง้ นีแ้ ก้วจะท�ำเพือ่ อาค่ะ แก้วจะพยายามรักเขา แก้วจะเป็นภรรยาของเขา เพือ่ ให้อามีความสุขค่ะ” สาวน้อยพรัง่ พรูทกุ ความรูส้ กึ ออกมาด้วยน�ำ้ เสียงสัน่ สะท้าน คนเป็นอาแทบกลัน้ น�ำ้ ตาไว้ไม่ไหว มันมากเกินไป แต่กภ็ มู ใิ จเหลือเกิน หลานสาว ทีเ่ ขาเลีย้ งดูมาช่างเป็นคนดี และคิดถึงอาอย่างเขาได้เพียงนี้ หัวใจดวงน้อยทีเ่ ขาเฝ้าถนอม มาช่างบริสทุ ธิง์ ดงามราวน�ำ้ ค้างบนยอดเขา “แก้วควรอยู่ในที่ที่เหมาะสม แก้วเกิดมาเป็นหงส์ จ�ำค�ำนี้ไว้นะ หลานอา” เกรียงไกรบอกหลานสาวอย่างหนักแน่น หากแต่แก้วกานต์ดาก็ไม่เข้าใจ เธอรู้ตัวดีว่า เธอเป็นใคร พ่อเป็นเพียงคนจีนทีอ่ พยพมาพร้อมกับย่า และย่ามาแต่งงานกับคนไทยที่ ประเทศไทย และมีอาเกรียงไกร ไม่มสี งิ่ ไหนเลยทีจ่ ะท�ำให้เธอคูค่ วรต่อการเป็นหงส์อย่างที่ อาบอก สาวน้อยสรุปเอาว่าอาของเธอคงพูดให้เธอดูดไี ปอย่างนัน้ เอง 25
สะใภ้ผู้ดี
“แก้วจะจ�ำไว้คะ่ แต่แก้วขออย่างหนึง่ ได้ไหมคะ” ดวงตากลมโตหันไปมองใบหน้า ทีเ่ ต็มไปด้วยความรักของอาอย่างอ้อนวอน “แก้วไม่อยากให้จดั งานแต่งงาน มันจะเป็นไป อย่างเงียบๆ และแก้วจะไปเรียนต่อเมืองนอกทันที” มีความเศร้าเจืออยูใ่ นน�ำ้ เสียงนัน้ “ท�ำไมล่ะ อาไม่เข้าใจ” “พ่อเคยบอกแก้วว่าอยากอยู่ในงานแต่งงานของแก้ว และแก้วก็คิดมาตลอด หากแก้วแต่งงาน จะต้องมีพอ่ อวยพรให้ แต่ตอนนีไ้ ม่มพี อ่ แล้ว แก้วก็ไม่อยากมีงาน แต่งงานค่ะ” แก้วกานต์ดามีนำ�้ ตาซึมเล็กน้อย แม้เวลาจะผ่านไปสามปีแล้ว แต่เธอก็ยงั ไม่ลมื ความรัก ความอบอุน่ ของอ้อมกอดพ่อ มันเป็นสิง่ ทีเ่ ธอยังโหยหาอยูต่ ลอดเวลา “แต่นนั่ มันเป็นการดูถกู ตัวเองนะ” เกรียงไกรค้าน หลานสาวของเขาควรได้รบั การยกย่อง เชิดชูเกียรติอย่างสมฐานะ มันถึงจะถูก “แก้วไม่สนใจค่ะ” บทจะไม่ยอมก็ไม่ยอมเอาเสียดือ้ ๆ เกรียงไกรถอนหายใจ ทว่าก็เข้าใจหลานสาว “แล้วเรือ่ งทีจ่ ะไปเรียนต่อนัน่ อีกล่ะ” เขาเริม่ อีกเรือ่ ง “เมือ่ แก้วแต่งงานแล้ว แก้ว ก็ต้องอยู่กับสามีของแก้วสิ ไปอยู่ห่างกันแบบนั้นมันจะไม่ดีไม่งามเอาได้ เดี๋ยวคนอื่น จะเอาไปนินทา” “มันจะต้องมีบา้ งอยูแ่ ล้วค่ะอา” เธอท�ำใจยอมรับเรือ่ งนีไ้ ว้แล้ว “แม้แต่การทีแ่ ก้ว ต้องแต่งงานกับเขาก็จะต้องมีคนพูดว่าเราอยากมีหน้ามีตาในสังคม” เกรียงไกรพยักหน้าเห็นด้วยทันที “มันก็จริงอยู่ แต่อาไม่อยากให้แก้วไปไกลๆ แบบนัน้ เลย” “แก้วอยากท�ำตัวเองให้คคู่ วรกับเขาค่ะ ดังนัน้ การแต่งงานก็ให้เก็บเป็นความลับ ไปก่อน เมือ่ แก้วเรียนจบแล้วจะได้ไม่มใี ครกล้าว่าเราได้วา่ คิดจะจับเขา เพือ่ หวังถีบตัวเอง ให้ไปอยูใ่ นระดับเดียวกับเขา” เธอจ�ำต้องโกหก เกรียงไกรนึกทึง่ ไม่นอ้ ยกับความคิดเกินวัยของหลานสาว ทว่ามันก็เป็นเหตุผล ทีด่ อี ย่างไม่นา่ เชือ่ เพราะเขาเองก็ไม่ตอ้ งการให้ใครมาว่าหลานสาวคนนีไ้ ด้ “อาคงต้องคุยกับทางฝ่ายนัน้ ก่อน” แก้วกานต์ดาพยักหน้าเบาๆ ทันที หากว่าทีส่ ามีของเธอได้เห็นหน้าว่าทีเ่ จ้าสาว ของเขา สาวน้อยมัน่ ใจในทันทีวา่ เขาจะต้องท�ำตามความต้องการของเธอด้วยความเต็มใจ 26
อิงอุษา
หนึง่ อาทิตย์ดจู ะเป็นเวลาทีแ่ สนสัน้ และไม่ยตุ ธิ รรมกับแก้วกานต์ดาเอาเสียเลย หากแต่วันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่เธอได้เห็นหน้าคนที่จะมาเป็นสามีของเธอ สาวน้อยวัย สิบแปดนั่งกุมมือแน่นบนหน้าตัก ก้มหน้ามองมืออวบๆ ของตัวเองจนเกร็งไปทั้งร่าง ความลังเลยังรบกวนจิตใจ แม้จะได้ตกปากรับค�ำผูเ้ ป็นอาไปแล้ว สุภาพบุรษุ ตระกูลสูงส่งทีก่ ำ� ลังจะมาเป็นสามีของเธอช่างงดงามนัก เขาหล่อเหลา ราวเทพบุตรจากเมืองสวรรค์ ซึง่ ดูยงั ไงๆ เธอก็ไม่คคู่ วรกับเขาเลยสักนิด เธอเองก็เหมือน เด็กสาวทัว่ ๆ ไปทีฝ่ นั หาความรัก เจ้าชายผูง้ ดงาม หากแต่เธอไม่อาจหนีความเป็นจริงได้ เมือ่ มองแล้วก็ไม่คดิ ว่าเขาจะรักเธอได้จริงๆ กระนัน้ เมือ่ เงยหน้าไปมองใบหน้ามัน่ อกมัน่ ใจ และดูมคี วามสุขของผูเ้ ป็นอา ชายทีเ่ ป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอ ผูเ้ ป็นดัง่ พ่ออีกคน ของเธอ สาวน้อยพยายามไล่ความคิดทัง้ มวลออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยลมหายใจออก ช้าๆ ก่อนจะเงยหน้ามองบุรษุ ตรงหน้า ทว่ายังมีแววของความหวาดกลัวอยูใ่ นดวงตา หม่อมราชวงศ์รนิ ธรยิม้ ให้สาวน้อยอย่างอบอุน่ อยูต่ ลอดเวลา ความรักความเอ็นดู ฉายออกมาอย่างชัดเจน “หนูแก้วพร้อมหรือยังจ๊ะ” คุณชายถามด้วยเสียงนุม่ นวล หากเขาไม่แก่เกินไป ส�ำหรับแก้วกานต์ดา และไม่เห็นกันมาแต่เล็กแต่นอ้ ย เขาก็จะเป็นคนหนึง่ ล่ะทีห่ ลงรัก ดวงตาสวยของเธอ แก้วกานต์ดาไม่พดู เพราะเธอไม่รจู้ ะพูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าน้อยๆ มอง เอกสารส�ำคัญทีอ่ ยูต่ รงหน้า ทว่าเธอไม่คดิ ทีจ่ ะเปิดอ่าน ขณะทีม่ อื จับปากกาไว้แน่น คุณชายดิษราชอดที่จะเห็นใจว่าที่ภรรยาไม่ได้ เมื่อมือไม้เธอเริ่มสั่นขณะที่ พยายามจะเซ็นเอกสารทีว่ างอยูต่ รงหน้า มันท�ำให้เขารูส้ กึ สมเพชตัวเองขึน้ มา เธอช่าง อ่อนต่อโลก และดูตนื่ กลัวราวกับกวางน้อยทีพ่ ลัดหลงจากแม่ “แก้วต้องเซ็นทัง้ สีฉ่ บับใช่ไหมคะ” เธอถามออกไปเสียงเบา ก้มหน้ามองแต่ปากกา ทีอ่ ยูใ่ นมือ เป็นครั้งแรกที่คุณชายดิษราชได้ยินเสียงของคนที่ก�ำลังจะเป็นภรรยาอย่าง ถูกต้องตามกฎหมาย น�ำ้ เสียงของเธอไม่ได้ไพเราะเหมือนบทเพลงหวานๆ ทีเ่ คยฟังมา หากแต่มนั สดใส เหมือนน�ำ้ ใสเย็นทีร่ นิ รดเพือ่ คืนชีวติ ให้ตน้ ไม้เหีย่ วแห้ง ราวกับแสงสว่าง ทีม่ ปี ระกายเจิดจ้าท่ามกลางรัตติกาล “ใช่ครับ” นายทะเบียนตอบ “หนูแก้วสงสัยอะไรหรือเปล่า” คุณชายรินธรถามขึน้ ใบหน้ามีความตระหนก จนเห็นได้ชดั หากมองชัดๆ จะเห็นประกายแห่งความรูส้ กึ ผิดแวบขึน้ ในดวงตา 27
สะใภ้ผู้ดี
“เปล่าค่ะ” แก้วกานต์ดารีบปฏิเสธ มือสวยรีบตวัดปลายปากกาอย่างรีบร้อน มีความตระหนกอยูต่ ลอดเวลาในดวงตาสวย นายทะเบียนทีถ่ กู เชิญมาจากอ�ำเภอเลือ่ นเอกสารทัง้ หมดมาไว้ตรงหน้าคุณชาย ดิษราชทันที เมือ่ ตรวจดูจนแน่ใจว่าหญิงสาวเซ็นทุกอย่างไปครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว “เชิญครับ” นายทะเบียนพูดขึน้ “ขอบคุณครับ” ชายหนุม่ รับเอกสารมา แล้วก็รบี เซ็นให้เสร็จๆ ไป โดยไม่ตรวจดู เนือ้ ในของเอกสารเช่นกัน “บัดนี้ หม่อมราชวงศ์ดิษราช ศักดิราช และ นางแก้วกานต์ดา ศักดิราช ได้เป็นคู่สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ และผมขอให้คุณทั้งสองมีความสุข ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” นายทะเบียนยืน่ เอกสารทะเบียนสมรสให้คนทัง้ คู่ พร้อมกับกล่าวอวยพรตามหน้าที่ เกรียงไกรยืนขึน้ และยิม้ ออกมาอย่างปลืม้ ปีตนิ ำ�้ ตาแทบจะไหล รับเอกสารที่ นายทะเบียนส่งต่อให้หลานสาวมาไว้กบั ตัวเอง แนบไว้กบั อกราวกับหวงแหน จึงไม่มเี วลา ทันสังเกตคุณชายน้าหลานทีห่ นั หน้าไปคนละทางเพือ่ ระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก “ขอบคุณคุณทัง้ สองมากนะครับทีใ่ ห้เกียรติมาเป็นพยานให้” เกรียงไกรบอกกับ นายทะเบียนทัง้ สอง พร้อมกับก้มหัวให้ดว้ ยท่าทางเกรงอกเกรงใจ คุณชายรินธรลุกขึน้ เขายิม้ ให้แก้วกานต์ดาอย่างอบอุน่ และตามด้วยคุณชาย ดิษราช ซึง่ ยังคงสีหน้าเรียบๆ เดาความรูส้ กึ ได้ยากดังเดิม และมีเพียงตัวเขาเท่านัน้ ทีร่ ู้ ว่าไม่ได้ยนิ ดีกบั การแต่งงานในครัง้ นีเ้ ลย “เสร็จกันแล้ว ผมขอเรียนเชิญคุณชายเล็กและคุณชายดิษราชร่วมดื่มน�้ำชา เพือ่ เป็นเกียรติหน่อยนะครับ” เกรียงไกรพูดขึน้ ด้วยส�ำเนียงภาษาไทยชัดเจน เนือ่ งจาก เขาเป็นน้องชายต่างมารดาของเจ้าสัวชัย มีพอ่ เป็นคนไทยแท้ จึงพูดภาษาไทยได้คล่อง เฉกเช่นคนไทยคนหนึง่ ต่างจากพีช่ ายผูล้ ว่ งลับ “ได้สคิ รับคุณเกรียงไกร” คุณชายรินธรบอกด้วยสีหน้าเปือ้ นยิม้ แสดงความดีใจ จนออกนอกหน้า ซึง่ ต่างจากหลานชายทีม่ ใี บหน้าราบเรียบอยูต่ ลอดเวลา แก้วกานต์ดานัง่ ก้มหน้าตลอดเวลาของการดืม่ น�ำ้ ชา เธอไม่กล้าสบดวงตาคมกล้า ของชายหนุม่ ทีไ่ ด้ขนึ้ ชือ่ ว่าเป็นสามีอย่างตรงๆ สักครัง้ ทัง้ ๆ ทีอ่ ยากถามว่าเหตุใดเขาถึง อยากแต่งงานกับสาวขีร้ วิ้ ขีเ้ หร่อย่างเธอ 28
อิงอุษา
“จากทีต่ กลงกันไว้ หนูแก้วอยากไปเรียนต่อเมืองนอกใช่ไหม” คุณชายธินธร ถามขึน้ ก่อนจะมองหน้าหลานชายราวกับมีความนัย “ใช่คะ่ ” เสียงของเธอนักแน่นและเด็ดเดีย่ ว ราวกับมีความมัน่ ใจขึน้ มาเสียดือ้ ๆ “หลานสาวผมอยากไปเรียนก่อนน่ะครับ จบมาจะได้ชว่ ยคุณชายท�ำงาน” เกรียงไกร พยายามชีแ้ จงแทนหลานสาว “คนสมัยนีเ้ ขาเริม่ พัฒนาไปไกลแล้วล่ะครับ หากไม่รงั เกียจ ผมขอรบกวนคุณชายทัง้ สองเป็นธุระเรือ่ งนีใ้ ห้ดว้ ยนะครับ” “ผมจะเป็นคนจัดการเรือ่ งนีด้ ว้ ยตัวเอง คุณเกรียงไกรไม่ตอ้ งเป็นห่วงหรอกครับ” คุณชายรินธรรีบรับค�ำ “ผมขอตัวสักครูน่ ะครับ” จูๆ่ คุณชายดิษราชก็พดู ขึน้ และเขาก็ไม่จำ� เป็นต้อง รอค�ำอนุญาตจากใคร ร่างสูงลุกขึน้ และก้าวออกไปทันที แก้วกานต์ดาอดที่จะเหลือบตามองตามไม่ได้ และนั่นมันท�ำให้เธอได้รู้ว่าเขา ไม่พอใจกับการแต่งงานครัง้ นีเ้ ท่าไหร่เลย “ชายดิษก็เป็นอย่างนีล้ ะ่ ครับ เขาออกจะเคร่งขรึมไปบ้าง แต่ถา้ ได้รจู้ กั กันดีๆ เขาเป็นคนทีจ่ ริงจังและซือ่ สัตย์มากครับ” คนเป็นน้ารีบแก้ตวั ให้หลานชายอย่างรวดเร็ว เกรียงไกรพยักหน้าตาม ก่อนจะเปรยออกมาตามประสาคนมองโลกในแง่ดี “ได้ขา่ วว่าเพิง่ กลับมาจากเมืองนอก สงสัยจะยังไม่ชนิ ” “ผมเองก็เกรงว่าจะเป็นอย่างนัน้ เหมือนกัน” อีกฝ่ายก็รบี สนับสนุน ก่อนจะหัน มาทางเด็กสาวที่ท�ำราวกับเป็นคนนอกส�ำหรับวงสนทนาไปแล้ว “หนูแก้วอยากไปเรียน ทีไ่ หนล่ะ น้าจะได้ดใู ห้” “แก้วอยากไปอังกฤษค่ะ จะเรียนบริหาร” เธอบอกไปตามตรง และกล้าเงยหน้า สบตาทุกคนมากขึน้ “ถ้าเป็นไปได้แก้วอยากไปในอีกสองสามอาทิตย์ขา้ งหน้า” “ท�ำไมมันเร็วอย่างนัน้ ล่ะแก้ว” เกรียงไกรโพล่งขึน้ ด้วยความตกใจ ดวงตาของเขา ดูเศร้าขึน้ มาทันที “แก้วอยากปรับตัวก่อนทีจ่ ะเริม่ เรียนค่ะอา กลัวว่ามันจะมีปญ ั หา” เธอจ�ำต้องปด ความจริงคือเธอไม่กล้าสูห้ น้าสามีหมาดๆ ของตัวเอง “น้าเห็นด้วยนะหนูแก้ว” คุณชายรีบกล่าว “ทีโ่ น่นเวลาและอากาศต่างกับบ้านเรา มาก” “แก้วขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่อาจทนมองสายตาของผู้เป็นอาที่มองมาด้วย ความเศร้าสร้อยนัน่ ได้ แต่เธอก็ไม่คดิ จะเปลีย่ นใจ 29
สะใภ้ผู้ดี
เธอเดินออกไปอย่างช้าๆ มีความนุม่ นวลเช่นกุลสตรีทกุ ย่างก้าว พอผ่านคุณชาย เธอก็กม้ หัว เป็นกิรยิ าทีง่ ดงาม แม้แต่ผมู้ องตามก็ยงั อดชืน่ ชมไม่ได้ แก้วกานต์ดายืนมองไหล่หนาที่เต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบของบุรุษเพศอยู่ ครูห่ นึง่ ก่อนทีจ่ ะตัดสินใจเดินไปหาเขาด้วยความกล้าทัง้ หมดทีเ่ ธอมีอยู่ “ฉันขอคุยกับคุณสักครูไ่ ด้ไหมคะ” พูดไปแล้วก็รสู้ กึ ประหม่าขึน้ มา เพราะนีเ่ ป็น บทสนทนาครัง้ แรกของเธอและสามี “ว่ามาสิ” เสียงทุม้ กล่าวขึน้ โดยทีเ่ ขาไม่ยอมหันหน้ามามองเธอ แก้วกานต์ดาสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และพ่นออกมาเบาๆ เพื่อรวบรวม ความกล้า มือของเธอจับกันแน่นอยูท่ เี่ อวตลอดเวลา “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน” หญิงสาวก้มหน้าลง เมื่อน�้ำตาก�ำลัง จะไหล “ฉันเองก็ไม่คคู่ วรกับคุณเลย และนัน่ อาจจะท�ำให้คณ ุ อายคนอืน่ ได้เมือ่ ต้องเดิน ไปกับฉัน” คุณชายดิษราชเหยียดยิม้ ก่อนจะหันหน้ามามอง ซึง่ ก็เห็นแต่หน้าผาก เมือ่ เธอ เอาแต่กม้ หน้าอยูต่ ลอดเวลา ท�ำให้เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่วา่ เธอรูส้ กึ อย่างไรกันแน่ “ขอบใจนะทีพ่ ยายามจะเข้าใจฉัน” มุมปากหนากระตุกเล็กน้อย “แต่เธอไม่ตอ้ ง กลัวหรอกว่าจะไม่ได้เป็นทีร่ จู้ กั กับใคร ฉันยินดีทจี่ ะแนะน�ำเธอต่อใครๆ ว่าเธอเป็นภรรยา ของฉัน” เขาเดาว่าหญิงสาวกลัวว่าจะไม่ได้เป็นทีร่ จู้ กั ในวงสังคม “ฉันจะพยายามท�ำสิง่ ทีด่ ที สี่ ดุ เพือ่ เรา” หญิงสาวเงยหน้าขึน้ มองเขา แววตาเธอ ใสซือ่ และเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยอย่างชัดเจน “เธอจะพยายามอย่างนัน้ เรอะ” เขากลอกตาขึน้ ฟ้าราวกับขบขัน แก้วกานต์ดาพยักหน้าอย่างมุง่ มัน่ “ฉันอายุสบิ แปดปีแล้ว และฉันก็ไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไป ฉันรูว้ า่ ทีค่ ณ ุ ยอมแต่งงาน กับฉันก็เพือ่ จะช่วยเหลืออาไกร เขาต้องการคนทีไ่ ว้ใจได้มาดูแลธุรกิจของพ่อ” “เธอคิดแบบนัน้ จริงๆ หรือ” ชายหนุม่ ถามอย่างแปลกใจ เธอช่างอ่อนต่อโลก เสียเหลือเกิน และเธอก็กำ� ลังแสดงความมีนำ�้ ใจต่อคนอย่างเขาเช่นนัน้ หรือ “ค่ะ” เธอบอกเขา แล้วรีบอธิบายเพิม่ “ฉันจะรีบเรียนให้จบเร็วๆ แล้วฉันจะมา ดูแลงานของพ่อเอง แต่คณ ุ ไม่ตอ้ งห่วงนะคะ เรือ่ งการแต่งงานของเราจะเป็นความลับอยู”่ เธอดูจะเป็นกังวลว่าเขาจะดูไม่ดตี อ่ สายตาคนอืน่ เสียเหลือเกิน “ฉันจะแต่งงานแค่ครัง้ เดียวเท่านัน้ ” เขาบอกเธอเสียงหนักแน่น 30
อิงอุษา
“มันจะไม่มใี ครรูค้ ะ่ ” เธอยืนยันอีกครัง้ “และฉันจะตอบแทนความมีพระคุณ ที่คุณอุตส่าห์มาดูแลกิจการของพ่อให้ฉัน บางทีฉันอาจจะพาผู้ชายสักคนกลับมาด้วย และท�ำให้อาไกรเชือ่ ว่าเรารักกันจริงๆ” “นัน่ เป็นแผนของเธอหรือ” เขาท�ำหน้าไม่ยอมเชือ่ “ใช่คะ่ ” เธอบอกเสียงใส มันมีชวี ติ ชีวาราวกับสายลมเย็นๆ ปะทะหน้า คุณชายสูงศักดิก์ ลอกตาและมองเธออย่างดูแคลน ก่อนจะเดินรอบร่างตุย้ นุย้ ของเธออย่างพิจารณา “ฉันไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ชอบผู้หญิงเจ้าเนื้ออย่างเธอได้หรอก แก้วกานต์ดา และข้อแลกเปลีย่ นของเรามันก็คมุ้ ค่าดีอยูแ่ ล้ว เธอจะได้ใช้นามสกุลทีม่ แี ต่ คนรูจ้ กั และได้อยูใ่ นวังดาราบถอย่างแน่นอน” เรียวปากสวยเม้มเข้าหากันจนแน่น แก้วกานต์ดาไม่คดิ มาก่อนว่าเขาจะใช้วาจา รุนแรงได้เพียงนี้ ความเสียอกเสียใจและความหวาดกลัวถูกลบเลือนไปด้วยความ ไม่พอใจ “ฉันยืนยันอย่างนัน้ ค่ะ คุณชาย” เธอกระแทกเสียง ไม่เหมือนแก้วกานต์ดา คนเดิมสักนิด “ถึงฉันจะไม่สวยขนาดทีจ่ ะคูค่ วรกับคุณได้ แต่ฉนั ก็ไม่คดิ ทีจ่ ะใช้ชวี ติ อยู่ กับคนทีฉ่ นั ไม่ได้รกั หรอกค่ะ ฉันเพียงแค่ตอ้ งการตอบแทนความมีนำ�้ ใจของคุณด้วยการ หาทางหย่า โดยทีค่ ณ ุ ไม่เสียหายอะไร” “ช่างมันเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้ดนี กั หรอก” เขาเบือนหน้าหนี เมือ่ เริม่ รูส้ กึ สมเพช เวทนาตัวเองขึน้ มา “ฉันจะท�ำอย่างทีว่ า่ ค่ะ คุณยังสามารถใช้ชวี ติ ตามปกติของคุณต่อไป” เธอบอก ส่งท้าย ท่าทางมาดมั่นและเด็ดเดี่ยว ซึ่งก็ท�ำให้อีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่ากิริยาอันอ่อนโยน แสนหวาน มีความเข้มแข็งซุกซ่อนอยูข่ า้ งใน “ตามใจเธอก็แล้วกัน” เขาพูดไปอย่างนัน้ ทัง้ ทีใ่ จจริงก็ไม่อยากจะเชือ่ นักหรอก ว่าเธอจะท�ำได้ ให้มองยังไงๆ เธอก็ไม่อาจหาผูช้ ายทีด่ กี ว่าเขาได้อกี แล้ว ส�ำหรับหม่อมราชวงศ์ดษิ ราชแล้ว เขามีความรูส้ กึ อายต่อตัวเองและคนภายนอก อย่างรุนแรง ด้วยความทีย่ งั หนุม่ ยังแน่นและเกิดในชาติตระกูลทีใ่ ครๆ ต้องอิจฉา ผูห้ ญิง ทีห่ าความงามไม่ได้อย่างแก้วกานต์ดาอาจจะท�ำให้เขาต้องอับอายผูค้ นเป็นแน่แท้ อีกทางที่ สวนกัน เขาก็เป็นได้แค่ไอ้หน้าตัวเมียมีเชือ้ เจ้าดีๆ นีเ่ อง หลอกผูห้ ญิงให้แต่งงานเพือ่ หวัง มรดกของเธอมากูห้ น้าของวงศ์สกุล 31
สะใภ้ผู้ดี
ภาพต้นองุน่ ทีก่ ำ� ลังออกผลเป็นพุม่ พวงงดงามเป็นภาพสุดท้ายทีห่ ม่อมราชวงศ์ ดิษราชเลือกทีจ่ ะจดจ�ำ เขาไม่สามารถมีความรูส้ กึ รักใคร่ในตัวผูท้ ไี่ ด้ชอื่ ว่าเป็นภรรยาได้ เขาก็เหมือนผูช้ ายทัว่ ๆ ไป ชอบผูห้ ญิงสวยและเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง วันนีเ้ ขาจะคิด เสียว่ามันเป็นแค่ความฝัน...
32
อิงอุษา
2 ผู้ดีมีแต่เปลือก เกรียงไกรปาดเหงือ่ แล้วป้องมือมองฝ่าเปลวแดด ก่อนจะยกมากางบังแดดให้ ใบหน้า ขณะทีส่ ายตามองไปยังประตูเหล็กดัดสีเงินยวงลวดลายสวยงาม ใจกลางมีรปู ดาว สีทองนูนออกมา สลักตัวอักษรไทยงดงามว่า ‘ดาราบถ’ ซึง่ ชายวัยกลางคนก็ลงความเห็น ว่านีเ่ ป็นทีอ่ ยูอ่ าศัยอันโอ่อา่ สวยงามมากทีเดียว นานพอสมควรที่เขาให้สมศักดิ์ผู้ที่ติดตามเอ่ยเรียกคนข้างใน สตรีนุ่งผ้าซิ่น วัยกลางคนเดินหน้าบึง้ ตึงออกมา ซึง่ เกรียงไกรก็พอจะเข้าใจ แดดจัดๆ อย่างนี้ เป็นใคร ก็มอี ารมณ์เสียกันได้ แม้แต่ตวั เขาเอง ประตูชอ่ งเล็กถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงห้วนๆ ของสตรีผนู้ นั้ เอ่ยขึน้ “มาหาใคร” คงจะเป็นขี้ข้าในบ้าน จากปฏิกิริยาภายนอกดูเหมือนจะเป็นคนประเภทชอบ โอ้อวดและวางตัวข่มคนอืน่ อยูต่ ลอดเวลา แต่เกรียงไกรก็ยงั ไม่ปกั ใจเชือ่ เช่นนัน้ เสียทีเดียว “ฉันมาหาคุณชายดิษ ให้เข้าไปได้ไหม” เกรียงไกรยิม้ ให้อกี ฝ่าย นางแจ้น ขีข้ า้ ผูแ้ จ้นสมชือ่ มองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน พิศตัง้ แต่หวั จรดปลายเท้า พร้อมกับเบ้ปากด้วยความรังเกียจ ใบหน้าบูดบึง้ อยูต่ ลอดเวลา “คุณชายไม่อยู่ อยูแ่ ต่คณ ุ หญิง ถ้าจะมาขายของเชิญทีอ่ นื่ บ้านหลังนีไ้ ม่ตอ้ นรับ คนต�ำ่ ๆ อย่างแกหรอก” ได้ยนิ วาจานัน้ แล้ว คนติดตามของเกรียงไกรถึงกับหน้าแดงก�ำ่ เดือดร้อนแทน เจ้านายขึน้ มาทันใด นึกขุน่ เคืองทีบ่ า้ นผูด้ อี ย่างนีไ้ ม่รจู้ กั อบรมขีข้ า้ ให้มมี ารยาท เกรียงไกรส่งสายตาปรามสมศักดิอ์ ย่างขอร้องมากกว่าจะเป็นค�ำสัง่ “ฉันไม่ได้มาขายของหรอก ฉันเป็นอาเขยของคุณชายดิษราช” ตามประสาคนซือ่ เกรียงไกรบอกไปตรงๆ “ต๊ายตาย! อย่ามาตอแหลแถวนีเ้ ลย คุณชายของฉันยังไม่เคยแต่งงานกับผูห้ ญิง ทีไ่ หนมาก่อนย่ะ ไป๊!” นางแจ้นยืนเท้าสะเอวหน้าด�ำหน้าแดงอย่างฉุนเฉียว พร้อมกับ ท�ำปากเบ้ใส่อย่างสมเพช 33
สะใภ้ผู้ดี
เกรียงไกรได้แต่ถอนหายใจแรงๆ นางผู้นี้ไม่ผิดจากที่เขานึกไว้เลย เป็นคน ประเภทขีป้ ระจบสอพอ เอาดีเข้าตัว เอาชัว่ ให้คนอืน่ และทีส่ ำ� คัญมองคนอืน่ เสียหมด ยกเว้นตน ซึง่ เป็นลักษณะกาลกิณโี ดยแท้ “ช่วยไปบอกคุณหญิงเริงรินก่อน ว่าฉันชือ่ เกรียงไกรเป็นอาของหนูแก้วมาขอพบ ฉันจะรอทีน่ ี่ ถ้าไม่ให้พบฉันก็จะกลับ” “ไม่จ�ำเป็นต้องไปเรียนถึงหูคุณหญิงท่านหรอก อีแจ้นคนนี้บอกได้เลยว่าไม่!” นางแจ้นกระพือปีกกล่าวเสียงแหลม จ้องหน้าชายผูไ้ ม่นา่ ไว้วางใจทัง้ สองเขม็ง แววตา เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม ซึง่ ก็ไม่ได้ท�ำให้คนใจเย็นและใจดีอย่างเกรียงไกรโกรธเคือง แม้แต่นอ้ ย เกรียงไกรหันไปส่งสายตาห้ามปรามลูกน้องทันที เมือ่ เห็นสมศักดิก์ ำ� ลังจะหมด ความอดทน ก่อนทีจ่ ะหันมายิม้ ละมุนให้กบั นางแจ้น “คืออย่างนีน้ ะ...” “คุยอยูก่ บั ใครหรือแจ้น” เสียงทีด่ งั มาจากข้างหลังเรียกความสนใจได้ในทันที ก่อนทีส่ ตรีรปู ร่างผอมบาง ใบหน้าหยิง่ ยโสจะปรากฏขึน้ หม่อมราชวงศ์นริศรา ศักดิราช มองคนของตนเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปหา ชายทัง้ สองทีอ่ ายุอานามน่าจะเกือบๆ ห้าสิบ ใบหน้าเรียบนิง่ อันเป็นเอกลักษณ์ประจ�ำตัว ของคุณหญิงพินจิ คนทัง้ สองอย่างประเมิน หาได้เป็นการดูถกู อย่างทีน่ างแจ้นท�ำ “ผมชือ่ เกรียงไกร เป็นอาของหนูแก้ว” “อย่าไปสนใจเลยค่ะคุณหญิงเล็ก พวกนีเ้ ป็นพวกหลอกลวง ก�ำพืดต�ำ่ แล้วไม่รจู้ กั เจียมตัว พวกมันอ้างว่าหลานสาวของมันเป็นเมียคุณชายเจ้าค่ะ ไล่มนั ไปไกลๆ เลยไหม เจ้าคะ” เสียงทีแ่ ทรกขึน้ นัน้ ท�ำให้ดวงตาดุๆ ของคุณหญิงเขม่นมองขีข้ า้ คนสนิทของมารดา อย่างไม่พอใจ ซึง่ ก็เป็นผลให้นางแจ้นหน้าเจือ่ นไป “จะไปไหนก็ไป ฉันจะคุยกับเขาเอง” “แต่...” “อย่านึกนะว่าเป็นคนสนิทของคุณแม่แล้วฉันจะท�ำอะไรไม่ได้” “นีห่ มายความว่า...” หม่อมราชวงศ์นริศราไม่พดู ซ�ำ้ เพียงแต่หนั ไปมองหน้าขีข้ า้ ตรงๆ “เจ้าค่ะคุณหญิง” นางแจ้นจ�ำต้องเดินคอตกออกไป รูจ้ กั กันมาแต่ออ้ นแต่ออก เรือ่ งความเจ้าระเบียบและตรงไปตรงมาไม่มใี ครเกินหม่อมราชวงศ์นริศราเลยสักคน 34
อิงอุษา
คุณหญิงหันมามองบุรษุ ทัง้ สองนิง่ แววตาของเธอเรียบสนิท รูอ้ ยูว่ า่ ชายเชือ้ สาย จีนผูน้ ไี้ ม่ได้กล่าวอ้างแต่อย่างใด มันเป็นความจริง ความจริงทีไ่ ม่มใี ครยอมรับ แม้แต่ ตัวพีช่ ายของเธอเอง “ดิฉันขอโทษด้วยนะคะที่ไม่อบรมสั่งสอนคนในบ้านให้มีมารยาท ดิฉันเป็น น้องสาวของพี่ชายดิษค่ะ และถ้าจ�ำไม่ผิดคุณคือคุณเกรียงไกร ที่เคยเป็นสหายของ ท่านพ่อ และเป็นอาของภรรยาพีช่ ายใช่ไหมคะ เชิญคุณทัง้ สองเข้ามาในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ” แม้วา่ ใบหน้าจะนิง่ เรียบ ดวงตานัน้ จะดูนา่ เกรงขาม หากแต่วาจาของหม่อมราชวงศ์นริศรา ดูมมี ารยาท เหมาะสมกับชาติกำ� เนิดทุกกระเบียดนิว้ “กระผมเข้าใจดีครับคุณหญิง วันนีท้ มี่ าก็ไม่ได้จะมารบกวนอะไร เพียงแค่อยาก จะมาถามไถ่ตามประสาญาติมติ รทีเ่ กีย่ วดองกันเท่านัน้ ” เกรียงไกรบอกไปอย่างเกรงใจ ขณะทีเ่ ดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โต ตลอดระยะเวลาเกือบสองปีเกรียงไกรนอนหลับไม่สนิทสักคืน หลังจากหลานสาว ทีร่ กั ไปเรียนต่อไกลถึงเมืองฝรัง่ และไม่ได้รบั ข่าวคราวเลย แค่ครัง้ นัน้ เขาเองก็ไม่ได้พบ คุณชายสองน้าหลานอีกเลย แต่คดิ เสมอว่าทัง้ สองคนคงมีงานยุง่ เมือ่ ทนต่อไปไม่ไหว เขาจึงมาถามเอาความถึงวังดาราบถ ทัง้ ทีย่ งั เป็นห่วงไร่ซงึ่ อยูใ่ นยามเก็บผลผลิตพอดี หม่อมราชวงศ์นริศราพยายามเก็บความหดหูใ่ จไว้อย่างมิดชิดภายใต้ใบหน้าเย็นชา มองสีหน้าเศร้าสร้อยของชายผูเ้ ป็นสหายของบิดา “ดิฉนั เข้าใจดีคะ่ พีช่ ายเองก็มงี านวุน่ วาย คงไม่ได้ไปเยีย่ มเยียนคุณเกรียงไกร อย่างทีค่ วรจะเป็น แต่กอ็ ย่าถือโทษโกรธเคืองกันเลยนะคะ ดิฉนั ยืนยันได้วา่ พีช่ ายต้อง ท�ำงานหนักจริงๆ” “ผมไม่คดิ แบบนัน้ หรอกครับ ต้องขอบคุณคุณชายต่างหากทีต่ อ้ งล�ำบากไปดูแล ธุรกิจของหลานสาวผมแทน” สีหน้าของเกรียงไกรดูซอื่ ๆ และจริงใจ คุณหญิงนริศราเบือนหน้าหนีทนั ที ความเข้าใจผิดของอีกฝ่ายท�ำให้เธออดทีจ่ ะ สงสารไม่ได้ คุณหญิงหันหน้ามาหาชายทั้งสองอีกครั้งเมื่อมาหยุดอยู่หน้าห้องรับแขก ขนาดใหญ่ทตี่ กแต่งไว้ดว้ ยโซฟาก�ำมะหยีส่ แี ดง ปักดิน้ สีทองลวดลายวิจติ ร “เชิญคุณเกรียงไกรและคนของคุณนัง่ รอตรงนีก้ อ่ นนะคะ ดิฉนั จะไปตามคุณแม่ให้ ท่านน่าจะบอกอะไรได้ดกี ว่าดิฉนั ” เกียงไกรพยักหน้า ก่อนจะนัง่ อย่างไม่มนั่ ใจนัก กลัวว่าเสือ้ ผ้าเก่าๆ ของตน จะท�ำให้โซฟาตัวนีต้ อ้ งหมองหม่นตามไปด้วย เมือ่ รอนานเกินไปเขาก็เริม่ กระสับกระส่าย 35
สะใภ้ผู้ดี
โซฟาตัวนีจ้ ะราคาค่างวดเท่าไหร่เขาก็ไม่ใส่ใจแล้ว สายตาจ้องแต่ทางบันไดทีท่ อดตัวขึน้ ไป อยูช่ นั้ บนของบ้านอย่างหรูหรา ชัว่ อึดใจ ร่างอวบอูม หากแต่ใบหน้ายังเหลือเค้าความงามในอดีตก็เดินลงมา อย่างสง่างาม ตามมาด้วยลูกสาวทีเ่ ดาสีหน้าได้ยากเช่นเคย คุณหญิงเริงรินเดินกรีดกราย มายังชายสองคนที่นงั่ รออยู่ทันที มองอย่างเหยียดๆ แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างมีจริต เต็มไปด้วยความเสแสร้งและดูแคลนในเวลาเดียวกัน “ไม่นกึ ว่าชาวไร่ชาวสวนธรรมดาจะมาวังดาราบถได้ถกู ” ประโยคแรกทีก่ ล่าวก็ แสดงออกถึงการเหยียดหยามอย่างไม่ไว้หน้า ทว่าชายทั้งสองก็ยังมองเป็นการทักทาย ธรรมดา เว้นเสียแต่คณ ุ หญิงนริศราทีก่ ม้ หน้าลงทันทีดว้ ยความกระดากอายในมารยาท ของมารดา ด้วยความร้อนรนปนใคร่รู้ เกรียงไกรยืนขึน้ อย่างลืมตัว ลืมแม้กระทัง่ การทักทาย เจ้าของบ้านตามวิสยั ของผูด้ ี ซึง่ ตัวเขาเองก็พอจะรูอ้ ยูบ่ า้ ง “ผมอยากจะเรียนถามเรือ่ งหลานก็เลยมาทีน่ ี่ แต่คณ ุ ชายดิษก็ไม่อยู่ ไม่ทราบว่า คุณหญิงพอจะรูเ้ รือ่ งนีบ้ า้ งไหมครับ” คุณหญิงลงนัง่ ข้างบุตรสาวด้วยท่วงท่าสง่างาม ไม่อนิ งั ขังขอบกับความร้อนรนที่ ปนมากับค�ำถามของชายทีเ่ ธอลงความเห็นว่าไร้ชาติตระกูล “แล้วแม่หลานสาวของแกไม่ติดต่อมาหรือไงกัน หรือว่ามีผัวใหม่ไปแล้วล่ะ” คุณหญิงเริงรินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “คุณแม่/คุณหญิง” ทั้งคุณหญิงนริศราและเกรียงไกรต่างมีสีหน้าตกใจในสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะ เกรียงไกร บัดนีใ้ บหน้าของเขาซีดเซียว มองหญิงสูงศักดิต์ รงหน้าอย่างไม่เชือ่ สายตา “แก้วกานต์ดาไม่ใช่คนอย่างนัน้ ผมเลีย้ งเธอมากับมือ” “ฉันจะไปรูไ้ ด้ยงั ไงล่ะ” “ถ้าอย่างนัน้ ผมคงต้องรอถามคุณชายดิษราชเอง” เกรียงไกรกล่าวเสียงเศร้าสร้อย นัง่ ลงห่อไหล่อย่างหมดแรง “ถามกับฉันนีก่ ไ็ ด้ ชายดิษเขาไม่วา่ งมาพบพวกระจอกๆ อย่างแกหรอก” แม้ น�ำ้ เสียงจะธรรมดา แต่ถอ้ ยค�ำทีเ่ อ่ยออกมาท�ำให้ทำ� เกรียงไกรตกใจนิดหนึง่ ทว่าเขาก็ เข้าใจดีวา่ ทีค่ ณ ุ หญิงพูดมันก็ถกู “ผมอยากได้ขา่ วหนูแก้วบ้างเท่านัน้ หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปก็อยากจะ ถามไถ่กบั คุณหญิงเสียก่อน” 36
อิงอุษา
คุณหญิงเริงรินยืนขึน้ มองเกรียงไกรแล้วก็เหยียดยิม้ ราวกับก�ำลังสะใจ “คนมาจากทีต่ ำ�่ ก็มกั จะโง่อย่างนีเ้ สมอ” เธอเปรยกับตัวเองมากกว่า ทว่าตัง้ ใจ ให้อกี ฝ่ายได้ยนิ “คุณแม่ไม่ควรพูดเช่นนีน้ ะคะ คุณเกรียงไกรเขามีพระคุณกับเรา และหลานสาว เขาก็เป็นภรรยาของพีช่ ายดิษ” คุณหญิงนริศราบอกมารดาเสียงสูง ทัง้ ตกใจและอับอาย เกรียงไกรจนรูส้ กึ หน้าชา “ใครนับมันเป็นญาติกนั ล่ะ” คุณหญิงเริงรินเมินหน้าหนีลกู สาว ก่อนจะหันมา จ้องเกรียงไกรเขม็ง เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ทัง้ ทีอ่ กี ฝ่ายไม่เคยท�ำอะไรให้ “ลูกชาย ของฉันไม่เคยรักหลานแก และฉันเองก็ไม่มที างยอมรับสะใภ้นอกคอกแบบนัน้ หรอก” “คุณแม่!” คุณหญิงนริศราอุทานออกมา แล้วก็รสู้ กึ อับอายเกินกว่าจะพูดอะไร ต่อได้ “แต่คณ ุ ชายดิษราชจดทะเบียนกับหลานสาวผมแล้วนะครับคุณหญิง จะรักหรือ ไม่รกั ก็ตอ้ งยกย่องเป็นเมีย” เกรียงไกรแย้ง แม้จะไม่พอใจเขาก็ไม่กล้าท�ำกิรยิ าโกรธเคือง “จดแล้วก็หย่าได้ เพราะไม่วา่ ยังไงฉันก็ไม่ตอ้ งการให้ลกู ชายของฉัน ซึง่ มียศ เป็นถึงหม่อมราชวงศ์สงู ศักดิม์ เี มียทีห่ าความสวยไม่ได้ แถมยังมีพอ่ ทีพ่ ดู ภาษาไทยไม่ชดั อีก” คุณหญิงเบ้ปากราวกับขยะแขยง หัวใจเกรียงไกรแทบจะขาดเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่เคยคิดเลยว่าคุณหญิงเริงรินจะ รังเกียจหลานสาวของเขาได้ถึงเพียงนี้ แม้จะรู้ดีว่าคุณชายรินธรไม่เป็นเหมือนพี่สาว แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้หลานสาวต้องมาทนทุกข์ทรมานในบ้านหลังนีอ้ ย่างเด็ดขาด “ถ้าเป็นเช่นนัน้ ผมก็อยากให้มกี ารหย่าเกิดขึน้ เร็วๆ” คุณหญิงเริงรินเหยียดยิม้ “มันก็ควรจะต้องเป็นอย่างนัน้ พวกไพร่อย่างพวกแกสมควรจะมีแต่ตวั อยูอ่ ย่าง ต�ำ่ ต้อย และเจียมตัวมันถึงจะถูก” “เราไม่จำ� เป็นต้องอยูอ่ ย่างต�ำ่ ต้อยหรอกครับคุณหญิง” เกรียงไกรเค้นเสียงออกมา ด้วยความไม่พอใจ “ถึงหลานสาวผมจะไม่มสี กุลอย่างทีค่ ณ ุ หญิงว่า แต่แก้วกานต์ดาก็มี ทัง้ เกียรติยศ คุณงามความดี และทรัพย์สนิ ทีพ่ ชี่ ายของผมทิง้ ไว้ให้ ไม่วา่ อะไรก็ไม่อาจฉุด หลานสาวของผมให้ตำ�่ ต้อยได้หรอกครับ” เกรียงไกรเชือ่ มัน่ อย่างนัน้ จริงๆ ทว่าคุณหญิงเริงรินกลับหัวเราะเยาะ เป็นน�ำ้ เสียง ทีน่ า่ รังเกียจทีส่ ดุ แม้แต่คนเป็นลูกยังต้องเบือนหน้าหนี “โง่ดกั ดาน ซึง่ ก็สมแล้วกับความขีค้ รอกของแก” 37
สะใภ้ผู้ดี
“คุณหญิงหมายความว่ายังไง” เกรียงไกรมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ ระคนตกใจ “คุณแม่หยุดพูดแบบนีส้ กั ทีเถอะค่ะ” คนเป็นลูกสาวรีบปรามทันที ใบหน้าหยิง่ ทระนงจริงจัง และก็เต็มไปด้วยความเย็นชาดุจเดิม ทว่าคนเป็นแม่ไม่ได้สนใจจะฟัง ร่างอวบลุกพรวดขึน้ ยืน ใบหน้าแดงก�ำ่ ด้วยอารมณ์พลุง่ พล่านทีป่ ะทุขนึ้ จากภายใน “แกยังไม่รอู้ กี หรือว่าตอนนีห้ ลานสาวของแกมันจะเหลือแต่ตวั สมบัตทิ พี่ อ่ มัน ทิง้ ไว้ให้ตกเป็นของลูกชายของฉันตัง้ แต่พวกแกอยากมีหน้ามีตาในสังคมจนไม่ยอมอ่าน สัญญาอีกฉบับ” พูดแล้วก็หวั เราะออกมาแรงๆ “คุณแม่!” คุณหญิงนริศราร้องเสียงหลง “หุบปากสักทีเถอะหญิงเล็ก แม่เริ่มจะร�ำคาญแล้ว” คุณหญิงต�ำหนิบุตรสาว เสียงสูง ก่อนจะหันมายังเกรียงไกรทีท่ ำ� หน้าราวกับจะตายอยูท่ นี่ ใี่ ห้ได้อย่างหยามเหยียด “นอกจากทะเบียนสมรสแล้ว หลานสาวทีร่ กั ของแกก็ยนิ ดีปรีดาเซ็นให้ลกู ชายของฉันดูแล ทรัพย์สนิ ให้ดว้ ยความโง่เอง” เกรียงไกรมองหน้าคุณหญิงเริงรินพร้อมกับส่ายหัว เรือ่ งนีเ้ ขารูอ้ ยูแ่ ล้วว่าคุณชาย ดิษราชจะเข้ามาดูแลมรดกของแก้วกานต์ดา “มันเป็นหน้าทีข่ องคุณชายดิษราชทีจ่ ะต้องดูแลทรัพย์สนิ ให้ภรรยา และกระผม ก็ทราบเรือ่ งนีอ้ ยูแ่ ล้วครับ แต่จะไม่มใี ครเอาอะไรของหลานสาวผมไปได้อย่างเด็ดขาด” เขาบอกอย่างมาดมัน่ “ทันทีทแี่ ก้วกานต์ดากลับมาผมจะรีบให้เธอหย่าให้กบั ลูกชายคุณหญิง และทุกอย่างก็จะเป็นของแก้วกานต์อย่างเดิม” คุณหญิงปิดปากแสร้งหัวเราะเบาๆ อย่างมีจริต มองเกรียงไกรด้วยสายตา ดูแคลนอย่างเปิดเผย พร้อมกับส่ายหัวทว่ายังยิม้ เยาะอยู่ “กว่าทีห่ ลานสาวแกจะกลับมา ชายดิษก็คงกอบโกยเอาทุกอย่างตามสิทธิข์ องเขา ไปจนพวกแกไม่เหลืออะไรแล้วล่ะ” เสียงของคุณหญิงเข้มขึน้ จริงจัง และเอาเรือ่ ง “แต่ พวกแกก็อาจจะมีหนีส้ นิ อยูบ่ า้ ง ลูกชายฉันเขาฉลาด และฉันก็เชือ่ ว่าเขาไม่ลดตัวลงมา ยกย่องหลานแกเป็นเมียหรอก” “คุณแม่ยงั มีความเป็นคนอยูห่ รือเปล่าคะ พีช่ ายไม่ใช่คนแบบนัน้ และเราจะไม่ ท�ำลายศักดิศ์ รีของตนเองไปมากกว่านีแ้ ล้ว!” คุณหญิงนริศราทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอ ตวาดมารดาเสียงดัง ก่อนจะหันมามองเกรียงไกรด้วยความเห็นใจ “พีช่ ายดิษจะไม่ทำ� อย่างนัน้ หรอกค่ะ ดิฉนั ยืนยันได้ และก็ขอโทษด้วยทีเ่ ราต้องท�ำแบบนี”้ 38
อิงอุษา
“ท�ำอะไรครับ” เกรียงไกรถามซือ่ ๆ จนบัดนีเ้ ขาก็ยงั ไม่คดิ ว่ามันมีอะไรทีเ่ ลวร้าย กว่านีไ้ ด้อกี คุณหญิงนริศราถอนหายใจด้วยความหนักใจ ตวัดสายตาเฉยชามองมารดาอย่าง กล่าวหา และเต็มไปด้วยกระแสแห่งการต�ำหนิ “เราเป็นหนีค้ ะ่ และวังของเราก็ตดิ จ�ำนอง พีช่ ายดิษก็เลยจ�ำเป็นทีจ่ ะต้องแต่งงาน กับแก้วกานต์ดา” “ไปบอกมันท�ำไมหญิงเล็ก พวกมันสมควรจะโง่ตอ่ ไป” คุณหญิงเริงรินจ้องหน้า ลูกสาวอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปหาเกรียงไกรซึง่ บัดนีท้ ำ� ท่าคล้ายจะเป็นลมจนสมศักดิ์ ต้องรีบมาช่วยพยุง “เล็กจะเป็นคนบอกเรือ่ งทุกอย่างเอง คุณแม่กก็ รุณาเงียบสักทีเถอะค่ะ” คุณหญิง แสดงออกมาชัดเจน มันมีอำ� นาจจนคนเป็นแม่ยอมสงบอย่างเสียไม่ได้ “ท�ำไมพวกคุณถึงท�ำกับเราแบบนี”้ น�ำ้ เสียงของเกรียงไกรขาดเป็นห้วง มีความ เสียใจมากมายมาจุกแน่นอยูท่ หี่ น้าอก “ดิฉนั ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ ขอโทษจริงๆ” เกรียงไกรส่ายหน้า แน่นอนทีส่ ดุ คนอย่างเขาก็ไม่คดิ จะโทษใครนอกจากตัวเอง ส�ำนึกแล้วว่ามันเป็นอย่างที่คุณหญิงเริงรินปรามาสไว้ไม่มีผิด เพราะเขามันโง่เองแท้ๆ แก้วกานต์ดาถึงต้องมารับกรรมเช่นนี้ “สมศักดิ์กลับกันเถอะ” เกรียงไกรชักชวนคนสนิทแล้วก็เดินออกไปทันที คุณหญิงเริงรินมองตามทัง้ สองด้วยความสะใจ ยิม้ กับตัวเองอยูต่ ลอดเวลา ทว่าลูกสาว ของเธอกลับท�ำหน้านิง่ มองตามเกรียงไกรไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอย่างแท้จริง จน พวกเขาลับตาไปแล้วจึงหันมาเอาความกับมารดาต่อ “คุณแม่ไม่รสู้ กึ ละอายใจในเรือ่ งนีบ้ า้ งเหรอคะ” ได้ยนิ วาจาของลูกสาวแล้วคนเป็นแม่กข็ องขึน้ ทันที เปลือกตาทีแ่ ต่งแต้มไว้ดว้ ย เครือ่ งส�ำอางหนาเบิกกว้างขึน้ อย่างไม่พอใจ “หญิงเล็ก!” คุณหญิงตวาด “จะไปละอายใจท�ำไม พวกมันก็สมควรจะเป็นอย่างนัน้ อยูแ่ ล้ว” “แต่พี่ชายจะไม่ท�ำอย่างนั้นหรอกค่ะ น้าชายเองก็คงไม่ชอบใจนักหากพี่ชาย จะทิง้ แก้วกานต์ดา” เธอคิดว่ามันจะต้องเป็นอย่างนัน้ “เล็กไม่อยากจะเชือ่ เลยว่าคุณแม่ จะใจด�ำได้ถงึ เพียงนี้ ระวังนะคะ สักวันกรรมมันจะตามทัน” 39
สะใภ้ผู้ดี
“หญิงเล็ก มันจะมากไปแล้วนะ” คุณหญิงผุดลุกขึน้ หมายจะเอาเรือ่ งบุตรสาว ทว่าอีกฝ่ายก็เดินหนีเอาเสียดือ้ ๆ ทว่าเต็มไปด้วยความทระนงจนคนเป็นแม่รสู้ กึ หมัน่ ไส้ “ทีแ่ ม่ทำ� ไปทัง้ หมดก็เพือ่ ลูก เพือ่ พวกแกทัง้ นัน้ และแกก็ไม่สมควรจะมาท�ำกิรยิ าแบบนี้ กับแม่” คุณหญิงนริศราไม่หนั หลังกลับมามอง แม้จะได้ยนิ ประโยคท้ายของมารดาเป็น อย่างดี ไหล่บอบบางตรงนิง่ ก้าวเดินจากไปอย่างมัน่ คง เกรียงไกรเดินทางมาถึงไร่แก้วกานต์ดาด้วยสภาพของคนเหนือ่ ยหอบ มีเพียง สมศักดิเ์ ท่านัน้ ทีร่ วู้ า่ เขาเป็นโรคหัวใจ เนือ่ งจากเกรียงไกรต้องการให้อาการป่วยของตัวเอง ถูกปิดเป็นความลับ เพื่อไม่ให้คนในไร่และหลานสาวที่รักต้องหนักใจ เขาไม่ต้องการ จะสร้างภาระให้กบั ใคร “พ่อเลีย้ งไปให้หมอตรวจหน่อยนะครับ” สมศักดิซ์ งึ่ มีวยั เท่ากันกับเกรียงไกร แนะน�ำด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง เกรียงไกรส่ายหน้า ก่อนจะประคองตัวเดินขึ้นไปยังบ้านไม้แบบล้านนาอย่าง มัน่ คง ทว่าหัวใจของเขาเต้นรุนแรงจนยากจะควบคุม “ไปหาหมอเถอะครับ อาการของพ่อเลีย้ งดูไม่ดเี ลย” สมศักดิร์ บเร้า “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกสมศักดิ์ คงถึงเวลาของฉันแล้ว มันใกล้เข้ามาแล้วจริงๆ แต่ฉันอยากจะเห็นหน้าหนูแก้วก่อน ฉันอยากจะขอโทษแก เพราะความโง่เง่าของฉัน คนเดียวแท้ๆ” แววตาทีส่ ะท้อนออกมาจากส่วนลึกของดวงตาช่างดูเศร้าสร้อย แฝงด้วยความ เจ็บปวดทรมานและความส�ำนึกผิดอย่างสุดซึง้ ซึง่ จากนีไ้ ปจนวันตายเกรียงไกรจะไม่มที าง ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด “พ่อเลีย้ งหมายความว่าอย่างไรครับ พ่อเลีย้ งอย่าท้อใจเลยนะครับ อีกไม่นาน คุณแก้วก็จะกลับมา” สมศักดิ์พยายามจะให้ก�ำลังใจ เขาเองก็เจ็บปวดกับเรื่องที่ได้รู้ และก็รดู้ ดี ว้ ยว่าเจ้านายของเขาจะเจ็บปวดยิง่ กว่า “หากฉันเป็นอะไรไปก่อนทีห่ นูแก้วจะกลับมา ฉันฝากนายดูแลหนูแก้วด้วยนะ และฝากขอโทษหนูแก้วด้วย ทีฉ่ นั ท�ำผิดต่อแกจนไม่นา่ ให้อภัย” เกรียงไกรพยายามกลัน่ เสียงพูดให้ชดั ถ้อยชัดค�ำทีส่ ดุ มือเหีย่ วย่นกดทาบทีห่ น้าอกข้างซ้ายแน่น ราวกับว่ามัน จะช่วยทุเลาความเจ็บปวดได้ 40
อิงอุษา
“อย่าเพิง่ พูดตอนนีเ้ ลยนะครับ” สมศักดิค์ ราง น�ำ้ ตาลูกผูช้ ายคลอในหน่วยตา อย่างกลัน้ ไม่อยู่ มีทงั้ ความสงสารและความเห็นใจ “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกสมศักดิ”์ เกรียงไกรฝืนยิม้ ให้คนสนิท “ฉันขอตัวเข้าไป อ่านสัญญาก่อนแต่งงานของหนูแก้วสักหน่อย เผือ่ มันพอจะมีทางแก้ไขอะไรได้บา้ ง” นับตัง้ แต่วนั นัน้ เกรียงไกรก็ทรุดหนัก อีกทัง้ ไม่ยอมรับการรักษาตัวจากหมอที่ สมศักดิพ์ ยายามติดต่อมาเพือ่ ให้ตรวจอาการ ร่างของเขาซูบผอมราวกับคนทีก่ ำ� ลังตรอมใจ หัวหน้าคนงานอย่างสมศักดิจ์ งึ ต้องท�ำงานหนักแทนเจ้านายผูม้ พี ระคุณทุกอย่าง และเฝ้าหวัง ให้แก้วกานต์ดากลับมาได้ทนั ดูใจผูเ้ ป็นอา เวลาล่วงเลยไปวันแล้ววันเล่าและวันนีก้ ค็ รบสีป่ เี ต็มทีแ่ ก้วกานต์ดาไม่ได้ตดิ ต่อ กลับมา ความหวังของสมศักดิล์ ดน้อยลงไปทุกที เมือ่ อาการของผูเ้ ป็นนายทรุดหนักลง เรือ่ ยๆ และยังไม่ยอมรับการรักษา เขาออกมานัง่ รออยูห่ น้าไร่ทกุ ๆ วันในตอนเช้าตรู่ ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นแก้วกานต์ดากลับมาอีกครัง้ “พ่อมานัง่ ท�ำอะไรอยูต่ รงนีท้ กุ วันจ๊ะ” สไบนางผูเ้ ป็นลูกสาวของเขาอดทีจ่ ะถามออกมาตรงๆ ไม่ได้ พ่อของเธอท�ำราวกับ รอใครบางคนอยู่ ตอนแรกเธอก็ไม่คดิ อะไร ทว่าผูเ้ ป็นพ่อกลับท�ำมันเป็นกิจวัตรประจ�ำวัน จนเธอนึกสงสัย สมศักดิห์ นั ไปมองลูกสาวอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาดูเป็นกังวล ริว้ รอยบนใบหน้า ชัดขึน้ ราวกับเขาแก่ตวั ลงไปอีกนับสิบปี มันบ่งบอกได้วา่ เขามีเรือ่ งมากมายต้องคิด “พ่อมารอคุณแก้ว” “รอคุณแก้วท�ำไมหรือจ๊ะ คุณแก้วเธอไปเรียนต่อเมืองนอกนี่ ถ้าจบแล้วเธอก็จะ กลับมาเอง” เสียงรถสองแถวทีแ่ ล่นมาท�ำให้สมศักดิไ์ ม่คดิ ทีจ่ ะตอบลูกสาว หัวใจของเขาเต้น รัวเร็ว ราวกับมีเรือ่ งน่าตืน่ เต้นก�ำลังจะเกิดขึน้ เขามองจนกระทัง่ มันจอดลงทีห่ น้าไร่ซงึ่ ก็ ท�ำให้ผเู้ ป็นลูกสาวมองตาม หญิงสาวร่างระหงในชุดทะมัดทะแมงอย่างผู้ชายก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋า ใบใหญ่ เธอยิม้ ให้เขา แต่เขาขมวดคิว้ อย่างไม่เข้าใจ ถ้าจ�ำไม่ผดิ เขาไม่เคยเห็นผูห้ ญิง คนนีม้ าก่อน “อาสมศักดิ์ พีน่ าง” 41
สะใภ้ผู้ดี
หญิงสาวร้องทักแต่สมศักดิก์ ย็ งั นึกไม่ออกว่านัน่ คือเสียงของใคร แต่ลกู สาวทีย่ นื อยูข่ า้ งกายกลับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เขาจึงหันไปมองด้วยสายตาเป็นค�ำถาม สไบนางเขย่าแขนบิดาแรงๆ ด้วยความตืน่ เต้น ยิม้ ระรืน่ ให้ผมู้ าเยือนจนออก นอกหน้า “พ่อ คุณแก้ว คุณแก้วจริงๆ ด้วย” แล้วเธอก็ไม่รอให้บดิ าได้ลกุ ขึน้ วิง่ เข้าไปหา สตรีผมู้ าใหม่ดว้ ยรอยยิม้ ชือ่ ทีเ่ ขาเฝ้ารอสะกิดบางสิง่ บางอย่างในหัวใจ สมศักดิย์ นื ขึน้ อย่างรวดเร็ว มอง ภาพลูกสาวกอดกับคนแปลกหน้านิ่ง แล้วในที่สุดเขาก็นกึ ออก ดวงตาอันงดงามที่เขา จะไม่มวี นั ลืมนัน้ มันเป็นของแก้วกานต์ดาทีไ่ ด้มาจากแม่ของเธอนัน่ เอง “คุณแก้ว” เขาครางเสียงแผ่ว ก้าวขาไม่ออก แก้วกานต์ดาค่อยๆ เดินมาหาอาสมศักดิ์ของเธอทันทีที่ผละออกจากสไบนาง หญิงสาวยกมือไหว้ พร้อมกับระบายยิม้ ให้ “แก้วเองค่ะ” หญิงสาวแนะน�ำตัวเองเสียงหวาน “คะ...คุณแก้วจริงๆ หรือครับ” เขาถามอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ มันไม่เหมือน คุณแก้วทีเ่ ขาเคยรูจ้ กั เลย หญิงสาวตรงหน้าช่างงดงาม รูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าเรียวสวย ราวกับเทพธิดาก็ไม่ปาน “แก้วเองค่ะ นีแ่ ก้วผอมไปจนอาสมศักดิจ์ �ำไม่ได้เลยเหรอคะ” หญิงสาวกล่าว พร้อมกับหัวเราะเบาๆ “คุณแก้วจริงๆ จ้ะพ่อ สวยจนจ�ำแทบไม่ได้” สไบนางช่วยยืนยันอีกแรง “อย่าเพิง่ พูดอะไรตอนนีเ้ ลยค่ะ แก้วมีเรือ่ งมากมายอยากเล่าให้อาสมศักดิแ์ ละ พีน่ างฟังเยอะเลย แต่ตอนนีแ้ ก้วอยากเข้าบ้านแล้วค่ะ คิดถึงทุกคนใจจะขาด” หญิงสาว ตัดบท เดินไปคล้องแขนสมศักดิแ์ ละสไบนาง พากันเดินเข้าไปด้วยรอยยิม้ เป็นสุข ไร่แก้วกานต์ดาเป็นบ้านทีแ่ ท้จริงของเธอ การอยูต่ า่ งบ้านต่างเมืองมันช่างว้าเหว่ และยาวนานเหลือเกิน หญิงสาวพยายามตัง้ ใจเรียนให้จบเร็วทีส่ ดุ โดยมีภาพของทุกคน ในไร่แก้วกานต์ดาเป็นก�ำลังใจ ความเหนือ่ ยยากจากการเรียนและการท�ำงานหายเป็นปลิดทิง้ ทุกครัง้ เมือ่ เธอนึกถึงความสุขทีม่ รี ว่ มกันกับทุกคนทีน่ ี่ แก้วกานต์ดามองทุกอย่างรอบตัวด้วยหัวใจที่เป็นสุข ไม่มีความเปลี่ยนแปลง มากนัก มีเพียงต้นไม้นอ้ ยๆ เมือ่ ในอดีตเท่านัน้ ทีโ่ ตขึน้ ตามกาลเวลา ทว่าความสุขของแก้วกานต์ดาเกิดขึน้ เพียงระยะสัน้ ๆ เท่านัน้ เมือ่ เธอก้าวมาถึง บ้านทรงล้านนาของผูเ้ ป็นอา สมศักดิก์ ต็ ดั สินใจบอกข่าวร้ายทีอ่ ดั อัน้ อยูใ่ นใจทันที 42
อิงอุษา
แก้วกานต์ดายืนน�ำ้ ตาคลอ ตัวสัน่ เทา มองใบหน้าทีเ่ หีย่ วย่นไปมากของผูเ้ ป็นอา ซึง่ นอนหลับตาอยูด่ ว้ ยสภาพอ่อนแรง ก่อนจะก้าวเข้าหาเตียงอย่างช้าๆ ปล่อยตัวลงนัง่ บนเก้าอีไ้ ม้ทจี่ ดั เตรียมไว้ตรงนัน้ แล้วสัมผัสมือทีแ่ น่นงิ่ อยูข่ า้ งกายของผูเ้ ป็นอา ก่อนจะ ยกขึน้ มาแนบกับแก้ม “อาขา แก้วกลับมาแล้ว” หญิงสาวกล่าวเสียงสัน่ ความรูส้ กึ ผิดเกาะกินหัวใจ อย่างรุนแรง อาของเธอป่วยหนักขนาดนี้ แต่เธอก็ไม่เคยรูม้ าก่อนเลย ตอนทีท่ า่ นยังแข็งแรง ก็ไม่มโี อกาสได้ปรนนิบตั ดิ แู ล เกรียงไกรค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึน้ น�ำ้ เสียงอันคุน้ เคยปลุกเขาให้ตนื่ จากการ หลับลึกอยู่ในห้วงของความรู้สึกผิดอันยาวนาน มือเขากระตุกเบาๆ ก่อนจะครางชื่อ หลานสาวออกมา “แก้วเองค่ะ แก้วกลับมาแล้ว” เกรียงไกรรูว้ า่ ความตายขยับเข้ามาใกล้เต็มทีแล้ว ท่ามกลางสติรางเลือนนัน้ เอง ความรูส้ กึ ขัดแย้งกันก็เกิดขึน้ ใจหนึง่ เขาอยากมีชวี ติ อยูต่ อ่ แต่อกี ความรูส้ กึ หนึง่ ซึง่ อยู่ ลึกยิง่ กว่ากลับรูส้ กึ ยินดีหากพญามัจจุราชจะเด็ดลมหายใจเขาทิง้ ให้รแู้ ล้วรูร้ อดไปเลย “แก้วจริงๆ ด้วย หลาน... หลานกลับมาแล้ว...” “ค่ะ แก้วเอง อาพักผ่อนเถอะนะคะ” หญิงสาวรีบเช็ดน�ำ้ ตา ซ่อนความเสียใจไว้ อย่างยากล�ำบาก แต่มอื ของเกรียงไกรเกร็ง รัง้ มือของหลานสาวไว้ทงั้ ทีส่ นั่ เทา “อามีเรือ่ งอยากจะบอกแก้ว อาพักผ่อนมามากแล้ว เวลาของอาก�ำลังจะหมด” เกรียงไกรพยายามข่มความเจ็บปวดพูด “อย่าพูดอย่างนีส้ คิ ะ อาต้องไม่เป็นอะไร แก้วกลับมาแล้ว แก้วจะดูแลคุณอาเอง” หญิงสาวบอกเสียงร้อนรน น�ำ้ ตาทีก่ ลัน้ ไว้ไหลออกมาอีกครัง้ “อาขอร้อง เวลาของอามีไม่มาก” เสียงของเกรียงไกรแหบเครือ แววตาดูออ่ นแรง ท�ำให้แก้วกานต์ดาจ�ำใจต้องพยักหน้าด้วยความจ�ำยอม “แก้วจะฟังอาค่ะ” “อย่าโกรธแค้น จงใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุข อาขอโทษกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น อาไม่หวังให้หนูยกโทษให้ แต่อาเพียงแค่ได้ขอโทษหลานสาวทีอ่ ารักทีส่ ดุ ขะ...ของทุกอย่าง ทีส่ ำ� คัญอาเตรียมไว้ให้หนูแล้ว สมศักดิจ์ ะบอกทุกอย่างทีห่ นูไม่ร.ู้ .. อารักหนูมาก... รัก... ทีส่ ดุ ” “อาไกร” เสียงใสทีเ่ ต็มไปด้วยความตกใจร้องขึน้ “อาต้องไม่เป็นอะไร แก้วรัก อานะ คุณอาอย่าท�ำอย่างนีส้ !ิ ” หญิงสาวบอกร้อนรน “ไม่นะ!” 43
สะใภ้ผู้ดี
มืออ่อนแรงของเกรียงไกรคลายลง เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง มันเป็นความทรมาน จวบจนลมหายใจจะหมดลง น�ำ้ ตาไหลรินออกจากหางตาลงสูห่ มอนนุม่ หอบเอาความ เจ็บปวดไปด้วยจนวินาทีสดุ ท้ายของการมีชวี ติ แก้วกานต์ดาร้องเรียกผูเ้ ป็นอาซ�ำ้ ไปซ�ำ้ มา เขย่าร่างทีไ่ ร้ชวี ติ แรงๆ แต่กไ็ ม่มกี าร ตอบสนอง ขณะทีน่ ำ�้ ตาไหลรินพร้อมกับสะอึกสะอืน้ จนตัวโยน หญิงสาวปล่อยให้ตัวเองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ความเสียใจบีบคั้นความรู้สึก จนยากจะลุกขึ้นยืนได้ ตลอดชีวิตเธอพบแต่การสูญเสียอยู่เสมอ มันช่างรวดเร็วและ ไม่ทนั ตัง้ ตัวแทบทุกครัง้ ในยามทีเ่ สียบิดาเธอยังมีอาทีร่ กั ยืนเคียงข้าง แต่ยามนีเ้ ธอไม่มี ใครเลย เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว “คุณแก้วครับ พ่อเลีย้ งท่านไปสบายแล้ว” มือของสมศักดิแ์ ตะไหล่กลมมนของ หญิงสาวอย่างปลอบใจ แต่ไม่พดู อะไรออกมาอีก ยามนีแ้ ก้วกานต์ดาก�ำลังเสียใจเกินกว่า จะอยากรับรูอ้ ะไร และความเห็นใจของเขาก็ไม่สำ� คัญไปมากกว่าความเสียใจจากความ สูญเสียทีแ่ ก้วกานต์ดาก�ำลังเผชิญอยู่ งานศพของเกรียงไกรถูกจัดขึ้นอย่างเงียบๆ มีเพียงคนงานในไร่เท่านั้นที่มา ร่วมงาน เพราะเขาไม่มญ ี าติทไี่ หนอีกแล้วนอกจากแก้วกานต์ดา ทุกคนในไร่ตา่ งโศกเศร้า เสียใจไม่แพ้แก้วกานต์ดา เมือ่ ทุกอย่างเสร็จสิน้ แล้ว สมศักดิจ์ งึ ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ หญิงสาวฟัง ใบหน้าของชายทีไ่ ด้ชอื่ ว่าเป็นสามีทำ� ให้เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่น รอยยิม้ ดูแคลนของเขาเธอก็ยงั จ�ำได้ดี เขาคงก�ำลังหัวเราะเยาะเธออยูใ่ นมโนนึกอยูเ่ สมอจนกระทัง่ ตอนนี้ นึกแล้วความแค้นเคืองก็อัดแน่นขึ้นมาเต็มหัวใจ ดวงตาสวยลุกวาวราวกับมี เปลวเพลิงสุมอยู่ แต่มนั ยังไม่ใช่ตอนนี้ เธอจะปล่อยให้เขาพวกมีความสุขไปก่อน และอีกไม่นาน พวกเขาทุกคนจะต้องชดใช้อย่างสาสมทีเดียว “แก้วจะกลับไปเรียนต่ออีกสองปีคะ่ ฝากอาสมศักดิด์ แู ลทีน่ ดี่ ว้ ยนะคะ แก้วให้ อาสมศักดิม์ สี ทิ ธิท์ กุ อย่างในไร่น”ี้ สมศักดิพ์ ยักหน้าอย่างเห็นใจ แก้วกานต์ดาสมควรไปไกลๆ น่ะดีแล้ว จะได้ ไม่ตอ้ งมาเจ็บปวดกับความทรงจ�ำทีน่ ี่ และเขาก็เชือ่ ว่าเวรกรรมมีจริง สักวันพวกศักดิราช จะได้รบั ผลกรรมของตัวเอง 44
อิงอุษา
“ครับ ผมจะดูแลทีน่ อี่ ย่างดี คุณแก้วไม่ตอ้ งห่วงหรอกครับ ไปเมืองนอกคราวนี้ ให้นางตามไปดูแลคุณแก้วด้วยนะครับ” แก้วกานต์ดาหันหน้ามายิม้ บางๆ ให้หวั หน้าคนงาน คนทีร่ กั เธออย่างจริงใจก็เห็น จะมีแต่อยูท่ นี่ เี่ ท่านัน้ สีป่ ที เี่ ธอดิน้ รนเอาตัวรอดอยูไ่ กลบ้านได้เรียนรูท้ กุ อย่างแล้ว โลกใบนี้ โหดร้ายกว่าทีค่ ดิ ไว้มากนัก “อย่าให้พนี่ างไปล�ำบากกับแก้วเลยค่ะ แก้วอยูเ่ องได้” ยิง่ คิดความแค้นทีส่ มุ อยูใ่ นอกก็ยงิ่ ทวีความรุนแรงขึน้ เรือ่ ยๆ หญิงสาวจ�ำได้ดกี บั ท่าทางกระตือรือร้นของคุณชายรินธรทีต่ กปากรับค�ำอาของเธอเรือ่ งไปเรียนต่อเมืองนอก “โธ่! คุณแก้ว” สมศักดิแ์ สดงความเห็นใจออกมาอย่างเปิดเผย “เขามาเพือ่ กอบโกยเอาสิง่ ทีเ่ ป็นของเราเพียงอย่างเดียวค่ะ ตัง้ แต่อยูท่ นี่ นั่ แก้ว ไม่เคยได้รบั เงินจากพวกเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียว ทัง้ ๆ ทีเ่ ขาได้ของแก้วไปทุกอย่าง” หล่อนกล่าวเสียงเยือกเย็น “ต่อไปนีค้ ณ ุ แก้วไม่ตอ้ งท�ำงานส่งเสียตัวเองอีกแล้วครับ พ่อเลีย้ งมีเงินอยูม่ ากมาย ไร่แก้วกานต์ดาสร้างรายได้ให้มากทีเดียว” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เก็บไว้ยามจ�ำเป็น หรือท�ำเป็นกองทุนให้ลกู คนงานได้เรียน หนังสือสูงๆ ดีกว่า แก้วไม่ได้ลำ� บากอะไรมากหรอก ทีโ่ น่นท�ำงานนิดๆ หน่อยๆ ก็ได้ เงินเยอะแล้ว” เธอยิม้ แม้วา่ วาจาทีพ่ ดู ออกมานัน่ ไม่เป็นความจริง จริงอยูท่ หี่ าเงินได้มาก แต่คา่ ใช้จา่ ยทีโ่ น่นก็มากด้วยเช่นกัน สมศักดิเ์ องก็ไม่รอู้ ะไรเท่าไหร่นกั ตัง้ แต่เกิดมาเขาเองก็ไม่เคยออกนอกประเทศ สักครัง้ คงจะเป็นความจริงอย่างทีน่ ายสาวบอก ซึง่ ก็ทำ� ให้เขาหายใจคล่องไปเปลาะหนึง่ จะมีก็แต่เรื่องเดียวเท่านั้นที่เขายังเป็นกังวล ซึ่งแก้วกานต์ดาก็เดาสีหน้าคนสนิทของอา ออกได้ในทันที “ส่วนเรือ่ งการแต่งงานของแก้ว แก้วจะกลับมาหย่าอีกสองปีขา้ งหน้าค่ะ ปล่อยให้ พวกศักดิราชเสวยสุขไปจนพอใจไปก่อน แก้วต้องขอไปศึกษาสัญญาให้ดๆี บางทีอาจจะมี ช่องโหว่ให้ทำ� อะไรได้บา้ ง อาสมศักดิไ์ ม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะ พวกเขาจะได้ชดใช้แน่” สมศักดิพ์ ยักหน้าเห็นด้วย หญิงสาวผูน้ ชี้ า่ งงดงามทัง้ กายและใจ พ่อเลีย้ งเกรียงไกร และเจ้าสัวชัยจะต้องมองลงมาจากสวรรค์ดว้ ยความภาคภูมใิ จอย่างแน่นอน เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้ว แก้วกานต์ดาก็หอบความเสียใจทั้งหมดกลับไปยัง เมืองไกล อันเป็นที่อยู่ของพวกชนศิวิไล โดยที่ไม่มีใครสักคนรับรู้ได้เลยว่าหัวใจดวง น้อยๆ นีเ้ จ็บช�ำ้ สักเพียงใด 45
สะใภ้ผู้ดี
หญิงสาวหันมามองป้ายชือ่ ไร่ทอี่ าของเธอตัง้ ใจให้เป็นชือ่ เธอเพือ่ เป็นก�ำลังใจ “ศักดิราชทุกคนจะต้องชดใช้” ค�ำสัญญาเปล่งออกมาราวกับเสียงกระซิบ หากแต่ มันฝังรากลึกสูจ่ ติ ใจอันบอบช�ำ้ ซึง่ บัดนีม้ นั ถูกห่อหุม้ ด้วยความแข็งกระด้างราวกับหินผา รถทันสมัยทีส่ ดุ แห่งยุคแล่นสวนกับรถของไร่แก้วกานต์ดาทีน่ ำ� หญิงสาวมุง่ หน้า ออกไป แต่แก้วกานต์ดาไม่มกี ะจิตกะใจสังเกต มีเพียงผูท้ อี่ ยูใ่ นรถหรูคนั นัน้ เท่านัน้ ที่ หันมองตามจนลับตา หม่อมเจ้าหญิงผ่องหันมามองบุตรสาวด้วยแววพระเนตรทีเ่ ป็นทุกข์ระทมมาอย่าง ยาวนาน ก่อนจะเปรยสุรเสียงแหบเครือออกมา “แม่อยากเจอลูกแม่รวี อยากให้แกได้อยูใ่ นทีข่ องแกสักที” หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุถอนพระทัยไปกับหม่อมเจ้ามารดา ด�ำรงยศเป็นชายา ของ เสด็จน้องยาเธอกานต์บดินทร์ศร บดินทร์กานต์ ผูเ้ ป็นต้นราชสกุลบดินทร์กานต์ และเป็นโอรสของพระมหากษัตริย์องค์ก่อน เป็นพระน้องยาเธอต่างพระมารดาของ พระมหากษัตริยอ์ งค์ปจั จุบนั ท่านหญิงกานต์เกตุคอื ธิดาองค์เดียวในบรรดาโอรสและธิดารวมสีค่ นของท่านหญิง ผ่องทีร่ บั รูค้ วามคับข้องพระทัยของพระมารดามาตลอด ท่านแม่ของท่านหญิงทรงเสียพระทัย อย่างหาสิง่ ใดเปรียบมิได้เลย นับตัง้ แต่หม่อมเจ้าหญิงกานต์รวี ธิดาองค์เล็กสิน้ ชีพติ กั ษัย ไปอย่างตรอมตรม “อีกเดีย๋ วท่านแม่กจ็ ะได้เจอหลานค่ะ” ท่านหญิงกานต์เกตุตรัสด้วยพระพักตร์ มุง่ มัน่ ก่อนทีร่ ถจะจอดได้สนิทและดับเครือ่ งลง สุภาพสตรีสงู ศักดิย์ า่ งพระบาทลงจากรถ พร้อมกับทรงมีพระอาการสัน่ น้อยๆ ด้วยความทีพ่ ระวรกายทรงชราภาพ ธิดาทีม่ ยี ศเท่าเทียมกันก้าวพระบาทตามลงมา สมศักดิท์ กี่ ำ� ลังจะเดินกลับเข้าไร่เมือ่ ส่งแก้วกานต์ดาเสร็จสังเกตเห็นพอดี เขา จึงเดินกลับมา “มาหาใครครับ” เขาถามอย่างสุภาพ หากแต่นำ�้ เสียงไม่เป็นมิตรนัก หากให้เดา สุภาพสตรีสองคนนีต้ อ้ งเป็นพวกผูด้ เี ป็นแน่แท้ ทัง้ การแต่งกายและท่าทางยโสอวดดีบง่ บอก ว่าเป็นเช่นนัน้ “ฉันมาหาคนทีช่ อื่ แก้วกานต์ดา” ท่านหญิงสูงวัยตรัสเสียงเย็น พระพักตร์เหีย่ วย่น ตามวัยฉายแววผยองอย่างถือองค์ 46
อิงอุษา
“คุณแก้วเพิง่ ออกไป แล้วคุณเป็นใคร มาพบคุณแก้วท�ำไม” สมศักดิซ์ งึ่ บัดนี้ เกลียดพวกผู้ดีเข้าไส้ถามเสียงขุ่น ไม่สนสักนิดว่าหญิงชราผู้นี้จะเป็นลูกท่านหลานเธอ มาจากไหน ท่านหญิงสูงวัยทรงมีท่าทางไม่พอพระทัยอย่างชัดเจน พระเนตรขุ่นเขียวด้วย ความรูส้ กึ ว่าคล้ายกับจะถูกลบหลูเ่ กียรติของวงศ์สกุล “นีค่ อื หม่อมเจ้าหญิงผ่อง บดินทร์กานต์ ส่วนฉัน หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุ บดินทร์กานต์” หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุทรงรีบแนะน�ำองค์ และหม่อมเจ้ามารดา ก่อนที่ ชายสามัญชนผูน้ จี้ ะพูดจามิควรออกมามากกว่านี้ “พวกผูด้ นี เี่ อง” สมศักดิเ์ สมองไปทางอืน่ กล่าวเสียงกระซิบกับตนเอง ก่อนจะ หันมาเผชิญหน้ากับสุภาพสตรีสูงศักดิ์ทั้งสองคน ทว่าท่าทางยังแข็งกร้าวเช่นเดิม “ขอ ประทานอภัย กระหม่อมไม่รู้ศัพท์สูงๆ ของพวกที่มียศถาบรรดาศักดิ์ โปรดอภัยให้ กระหม่อมด้วย” ท่านหญิงทรงไม่รสู้ กึ ว่าชายผูน้ รี้ สู้ กึ ผิดสักนิด น�ำ้ เสียงของเขาคล้ายก�ำลังประชด “อย่ามาอวดดีกบั ฉัน บอกฉันมาเดีย๋ วนี้ แม่แก้วกานต์ดาอยูไ่ หน” สุรเสียงของ ท่านหญิงขุ่นเขียวอย่างไม่พอพระทัย พระพักตร์บึ้งตึง ทอดพระเนตรมองชายอวดดี อย่างเหยียดหยาม “ไปเรียนต่อทีเ่ มืองนอกกระหม่อม ทราบกันแล้วก็เชิญเสด็จกลับดงผูด้ ขี องท่าน เสียเถอะ อย่ามายุง่ กับคุณแก้วอีกเลย กระหม่อมไม่รหู้ รอกว่าท่านเป็นใคร แต่ถา้ ให้เดา ก็คงเป็นญาติสว่ นไหนของศักดิราชเป็นแน่ หากพวกท่านยังมีความเป็นคนอยู่ ก็อย่ามา ยุง่ กับคุณแก้วอีก ปล่อยให้เธอได้มคี วามสุขกับชีวติ บ้าง เธอเสียใจมามากพอแล้ว” บอก เพียงเท่านัน้ สมศักดิก์ ห็ นั หน้าเดินกลับเข้าไปภายในไร่ โดยไม่สนใจเสียงเรียกตามหลัง “อวดดีนกั กลับมานีน่ ะ!” “ช่างเขาเถอะค่ะท่านแม่ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” “เจ้าคนไม่รู้กาลเทศะ” ท่านหญิงผ่องทรงทอดพระเนตรตามด้วยความกริ้ว ก่อนจะหันพระพักตร์มาหาธิดา “แม่เกตุ พวกศักดิราชเกีย่ วข้องอะไรด้วย” “หญิงไม่ทราบค่ะ” หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุทรงส่ายพระพักตร์เบาๆ ท่านหญิงผ่องทรงพยักพระพักตร์อย่างขัดใจ ก่อนจะจับธารพระกรไว้แน่น แล้ว ย่างพระบาทขึน้ รถไปด้วยวรกายทีส่ นั่ เทา ทอดพระเนตรด้วยดวงตาซึง่ เริม่ จะฝ้าฟางบ้าง แล้วตรงไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด 47