คำ�นำ� มาแล้วน้า เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก ของเพียงธารา... นิยายเรื่องแรกที่ได้รับความเมตตาจากส�ำนักพิมพ์เดซี่ ขอบคุณพี่นิ่มที่ท�ำให้ เหมี่ยวได้มีฝันที่เป็นจริง นั่นคือถ่ายทอดเรื่องราวสนุกๆ ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง ผ่าน ตัวละครของคุณคิม น้องแจม และอีกหลายๆ ตัวละครในแบบรูปเล่ม หลังจากลงให้ อ่านผ่านเว็บไชต์ Niyay.com มาเนิ่นนานหลายเดือน ขอบคุณเว็บนิยายค่ะ ขอบคุณพ่อกับแม่ดว้ ยทีเ่ ป็นแรงใจ ท�ำให้ฝนั ของลูกคนนีเ้ ป็นจริง อยูเ่ คียงข้าง และเข้าใจลูกคนนี้เสมอมา จนวันนี้สิ่งที่ลูกคนนี้ใฝ่ฝันได้เป็นจริงแล้วดั่งปรารถนา ขอบคุณเพื่อน พี่ น้องที่น่ารักจากเว็บนิยายที่แอด เมนต์ คูล ให้ก�ำลังใจกัน ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทุกคนน่ารักมาก เหมี่ยวอยากบอกให้ทุกคนได้รู้ว่า ทุกคน เป็นแรงใจส่วนส�ำคัญอีกแรงที่ผลักดันให้นิยายเรื่องเล่ห์กลลวง บ่วงกลรักจบได้อย่าง บริบูรณ์ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ กราบขอโทษทุกคนทุกท่านถ้าเกิดการผิดพลาดในทุกกรณีกบั นิยายเรือ่ งแรกนี้ ข้อผิดพลาดทัง้ หมดในทุกเรือ่ งกับประสบการณ์อนั น้อยนิดของนักเขียนฝึกหัดทีย่ งั ด้อย ประสบการณ์ในเส้นทางสายนักเขียนแห่งนีข้ อน้อมรับไว้ แต่สญ ั ญาว่าจะปรับปรุงให้ดขี นึ้ เรือ่ ยๆ เพือ่ ทุกคนทีต่ ดิ ตามผลงานของ ‘เพียงธารา’ นามปากกาของนักหัดเขียนหน้าใหม่ สุดท้ายนี้เรื่องราวของความรักที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับความแค้นของเขาและเธอ จะจบลงเช่นไร เขาจะแย่งชิงความรักของเธอมาส�ำเร็จหรือไม่ ฝากติดตามกันต่อไป ในเล่มนะคะ กับนิยายเรื่องเล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก นิยายแนวตบจูบรสแซบ (หรือเปล่า หนอ) เรื่องแรกที่ตั้งใจเขียนมากๆ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนทุกท่านที่หยิบหนังสือ เล่มนีข้ นึ้ มาเปิดอ่าน จะได้รบั ความสุขและสนุกไปพร้อมๆ กับตัวละครทุกตัวทีโ่ ลดแล่น อยู่ในหนังสือเล่มนี้ค่ะ
เพียงธารา
เพียงธารา
บทนำ� เฟอร์รารีสีแดงสดสมรรถนะดีเยี่ยมตีโค้งวงกว้างออกจากโรงแรมหรูหราริมหาด พุง่ ทะยานเฉียดฉิวลิว่ แล่นเข้าตีคสู่ สู กี บั ลัมบอร์กนิ สี ดี ำ� สนิทด้วยความเร็วสูง ก่อนเบียดแซง แรงเร็วอย่างเมามันในอารมณ์ เจ้าของลัมบอร์กนิ สี บถออกมาหัวเสียเมือ่ ถูกยัว่ ใจ สายตาดุดนั จับไปยังเฟอร์รารีที่ วิ่งโฉบปาดหน้าไปมาด้วยความฉุนเฉียวอีกทั้งแค้นใจ ท�ำแบบนี้มันใช่กวนประสาทกัน อย่างเดียวเสียเมือ่ ไร แต่มนั เยาะเย้ยแล้วยังท้าทายกันชัดๆ ฝ่าเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังชั้นดียี่ห้อดังกดคันเร่งหวังพุ่งแซงด้วยแรงโกรธ ขณะทีเ่ ฟอร์รารีคนั หรูยงั คงกวาดส่ายไปมา สกัดกัน้ ไม่ให้ลมั บอร์กนิ ขี นึ้ แซงด้วยความแรงเร็ว ก่อนชะลอลงตามแรงเหยียบหันมาแตะเบรกสุดแรงเกิด เมือ่ แสงไฟจากรถอีกคันทีพ่ งุ่ สวน จากอีกทางสว่างวาบขึ้นสะท้อนเข้าดวงตาให้กะพริบวูบ เป็นเหตุให้รถหรูเสียหลักหักเข้า ปาดหน้าลัมบอร์กนิ ที เี่ หยียบคันเร่งหวังพุง่ แซงขึน้ มาในทันใด เสียงเอี๊ยดของล้อที่บดกับพื้นถนนดังสนั่นหวั่นไหวในวินาทีต่อมา เมื่อเจ้าของ รถหรูอีกคันที่โดนปาดหน้าเหยียบเบรกจนตัวโก่งด้วยความฉุนเฉียวพารถหรูหลบเลี้ยว หยุดลงในระยะกระชัน้ ชิด ทีเ่ งยหน้ามาอีกทีเฟอร์รารีคนั หรูคกู่ รณีกพ็ งุ่ หนีตจี ากไปแสนไกล มันท�ำให้คนทีโ่ ดนปาดหน้าได้แต่แค้นใจ เร่งเครือ่ งตามไปด้วยความแรงหวังดูหน้าเจ้าของ รถหรูมารยาททรามทีข่ บั จากไปด้วยอาการหัวเสียสุดเหวีย่ ง แต่กลับไม่ทนั เมือ่ รถหรูคกู่ รณี คันดังกล่าวหายวับไปกับตาราวกับหายไปในห้วงมิตยิ ากพบเจอกัน ลัมบอร์กินีสุดหรูจึงหลบเลี้ยวเข้าผับแห่งหนึ่งในเมืองท่องเที่ยวเล็กๆ ริมทะเล สถานทีน่ ดั พบเพือ่ นรุน่ พีค่ นสนิทเพือ่ สังสรรค์กนั ในวันหยุดสุดสัปดาห์ดว้ ยความหงุดหงิดใจ แต่แล้วสายตาก็พานเหลือบเห็นรถหรูคกู่ รณีทปี่ าดหน้าแล้วชิงหนีหาย ร่างบอบบางงามระหง ในชุดราตรีสหี วานเปิดประตูกา้ วลงจากรถหรูคนั ดังกล่าว เขาตาลุกวาวไม่อยากเชือ่ ว่าผูห้ ญิง สวยๆ จะไร้มารยาทได้ขนาดนี้ ร่างสูงน�ำรถเข้าจอดเทียบช่องว่างไม่หา่ งไกลกัน ลงรถปิดประตูได้กก็ า้ วฉับๆ ตาม ร่างบอบบางงามระหงไปทันที กวาดสายตาไปทัว่ ผับกว้าง เห็นร่างบางของเจ้าหล่อนนัง่ อยู่ ไม่ไกลเป็นจุดเด่นอยูห่ น้าเคาน์เตอร์บาร์ ไม่รอช้า... เขาดิง่ ตรงเข้าหาเธอทันที “เฮ้คณ ุ ขับรถแบบนัน้ ใหญ่มาจากไหนกัน” ใบหน้าสวยหวานตวัดตาหวานเยิม้ มามองด้วยอาการกรึม่ ๆ จากการดืม่ มาก่อนหน้า แล้วหันไปไม่สนใจ ยกเหล้ากระดกดืม่ ราวกับไม่มเี สียงใดๆ เข้ามากระทบโสตประสาทให้เธอ ได้ยนิ หรือรับรู้
7
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
เป็นผลให้อกี ฝ่ายกระชากแขนเธอรุนแรงให้หนั หน้ามาเผชิญกัน เธอสลัดแขนออก ด้วยความร�ำคาญใจแล้วขยับปากตอบออกมาอย่างเจ็บแสบ “ก็ไม่ได้เป็นไรนี่ แล้วจะมาเรียกร้องเอาอะไร” เธอว่าหน้าตายไม่สบอารมณ์ แล้ว หันไปยกเหล้ากระดกดืม่ ไม่สนคนโวย เล่นเอาอารมณ์อกี ฝ่ายพุง่ สูงยากฉุดรัง้ อยากง้างหมัด ขึน้ มาตัน๊ หน้าเธอให้หงายสักเปรีย้ ง ถ้าเขาท�ำร้ายผูห้ ญิงได้ลงคออย่างใจคิด “ต้องรอให้ตายก่อนรึไงถึงจะเรียกร้องได้ ถ้าอยากขับรถซ่าแบบนัน้ ท�ำไมไม่สร้าง ถนนใช้ซะเองล่ะ จะได้ไม่ตอ้ งพานพาคนอืน่ เขาซวยไปด้วย ผมไม่อยากตายเพราะไอ้ความ ไร้มารยาทไม่รกู้ ฎจราจรของคุณหรอกนะ” ค�ำพูดของเขาท�ำเอาแก้วเหล้าในมือบางตกกระทบแท่นเคาน์เตอร์บาร์ดงั ปัง! อารมณ์ ของเธอเต็มไปด้วยความฉุนโกรธ หันขวับมองหน้าเขาตาวาว “แล้วไง ถ้าว่าจนพอใจก็ไปได้แล้ว กวนใจจริง” เธอไล่สง่ แล้วบนพ�ำพึม เริม่ เสีย อารมณ์เพิม่ ขึน้ จากทีม่ อี ยูก่ อ่ นหน้า แล้วเขายังมาหาเรือ่ งกวนใจเธออยูไ่ ด้ ไม่ได้เป็นอะไร สักหน่อยแล้วยังมาโวยวาย เธอเห็นอยูห่ รอกน่า ถึงจากมาไม่ขอโทษ “ก็ไม่ได้อยากกวนใจนักหรอกนะ ถ้าคุณไม่กวนประสาทผมก่อน ถามจริงเคยเรียน มารยาทบ้างรึเปล่า ถ้าไม่เคย ก็กลับไปเรียนซะนะ เสียดายความสวย ทีม่ ารยาททรามๆ ของคุณ มันข่มทับจนหมด” เขาว่าสะใจแค่นนั้ ละสายตาร้อนรุม่ จากเรือนร่างงามระหงด้วยชุดราตรี สีหวานทีน่ งั่ อ้าปากค้างตะลึงงันมากวาดตาหาเพือ่ นรุน่ พีท่ นี่ ดั ไว้ทนั ที ซึง่ นัง่ ถัดมาจากเจ้าหล่อน ไม่ไกลนัก เขาตรงดิง่ เข้าไปทัก ทิง้ ตัวลงบนเก้าอีข้ า้ งกันไม่สบอารมณ์ ก่อนชายตาไปมอง คนต้นเรือ่ ง ทีบ่ ดั นีน้ งั่ ยกแก้วเหล้ากระดกดืม่ เอาเป็นเอาตาย ราวกระหายหิวมาแสนนาน ไม่สนใจใคร แม้แต่เขาทีเ่ ข้าหาเรือ่ งเธอมาหยกๆ สองชั่วโมงผ่านไปในผับหรูที่ทุกคนต่างเมามันกับการนั่งดื่มสังสรรค์ในวันหยุด สุดสัปดาห์ แต่หญิงสาวร่างบอบบางหน้าเคาน์เตอร์บาร์ทถี่ กู จับจ้องด้วยสายตาคูค่ มวาวนัน้ เอาแต่นงั่ ดืม่ เหล้า จนคนจับจ้องคิดว่าไม่ใช่การสังสรรค์หรือผ่อนคลาย แต่อาการกระดก ดืม่ เอาเป็นเอาตายนัน้ มันดับทุกข์ในใจมากกว่า เขาละสายตาหันไปยกเหล้าขึน้ ดืม่ อีกทีแล้ว หันกลับมา ร่างบอบบางของเจ้าของรถหรูมารยาททรามก็หายตัวไปแล้ว อย่างไร้รอ่ งรอย อีกเช่นเคย “ไวจริง! หายไปไหนแล้ว...” เขาว่า แล้วตัง้ ค�ำถามกับใจตัวเอง ท�ำไมเขาจะต้องไปสนใจผูห้ ญิงมารยาททรามคนนัน้ ด้วย หล่อนไม่ได้นา่ สนใจสักนิด แต่กส็ วยชะมัด อีกใจมันค้านขึน้ มา เขายกแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวหมด ขอตัวจากวงเหล้าไปเข้าห้องน�ำ้ ในระหว่าง ทางเดินไปนัน้ สายตาของเขาก็พลันเห็นร่างบอบบางทีน่ งั่ จับจ้องเดินโซเซจากห้องน�ำ้ เซถลา ขาพันกันไปทีร่ ถซึง่ จอดอยูไ่ ม่ไกล
8
เพียงธารา
เธอยืนไขประตูอยูน่ านก่อนรูดตัวลงนัง่ ข้างรถอย่างหมดสภาพ เขาจึงเดินเข้าไปดู ด้วยความสมเพช แฝงไว้ด้วยความเวทนาเห็นใจนิดๆ ทั้งที่ในใจลึกๆ มันมีความรู้สึก ประหลาดบางอย่างเกิดขึ้นมา เมื่อเธอสวยจนสะดุดตาพาให้เขานั่งมองได้ไม่หยุดหย่อน ทัง้ ทีเ่ ธอก็ทำ� แสบอีกทัง้ ปากคอเราะร้ายใส่เขา เขายังเดือดไม่หาย ร่างสูงยืนเอามือล้วงกระเป๋าเอาเท้าสะกิดเท้าเธอแล้วร้องเรียก “เฮ้คณ ุ ! จะนอน ตรงนีห้ รือไง” แพขนตางามงอนกะพริบถี่ ท�ำหน้ายูย่ เี่ มือ่ ถูกกวนใจ ส่ายใบหน้าสวยหวานทีแ่ ดงก�ำ่ ไปมาเหมือนก�ำลังร้อนรุม่ ด้วยฤทธิเ์ หล้า ทีเ่ ธอดืม่ เข้าไปมากมายไม่รจู้ กั เจียม คนมองถึงกับ ส่ายหน้าระอาใจกับอาการเมาเหลือทน ก่อนเข้าพยุงให้เธอลุกยืนเผชิญหน้ากัน ร่างบางไร้เรีย่ วแรงโอนเอนทิง้ ตัวแปะลงกับบ่ากว้างอย่างง่ายดาย สองมือหนาต้อง รีบเข้าประคองเอวบางรัง้ เอาไว้ แต่เธอกลับผละออกหรีต่ าขึน้ มองหน้าเขาเอาเรือ่ งซะอย่างนัน้ “เฮ้ย... นีค่ ณ ุ มากอดฉันท�ำไม ออกไปไกลๆ นะ คน... ลา... มก” เธอว่ายานๆ อย่างมีอารมณ์ ผลักเขาจนกระเด็นกระดอน มีเรีย่ วแรงขึน้ มาทันควัน คนโดนว่ายกมือขึน้ เขีย่ ปลายจมูกด้วยความเซ็ง ก่อนเอามาเท้าเอวหมับมองเธอ ดูวา่ จะท�ำอะไรต่อไป เธอไขรถเปิดประตูแล้วขึน้ นัง่ ชายตาปรือๆ ด้วยจะปิดเพราะฤทธิเ์ หล้ามองค้อน เขาแล้วปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้า เธอนัง่ อยูใ่ นนัน้ พักใหญ่กว่าจะสตาร์ตรถแล้วขับออกไป กวาดส่ายชนิดทีค่ นเดินห้ามเข้าใกล้ในระยะสามร้อยเมตร ไม่งนั้ แม่เจ้าประคุณเหยียบแบน ติดถนนคอนกรีตแน่นอน และด้วยอาการนัน้ ก็ทำ� คนยืนมองดูอยูเ่ ฉยๆ ไม่ได้ ต้องเดินไปทีร่ ถตัวเองขึน้ นัง่ แล้วขับตามออกไป ทัง้ ทีไ่ ม่ใช่เรือ่ งจะต้องตามไปอารักขาเมือ่ เธอท�ำแสบแล้วยังกวนประสาท แต่กต็ อ้ งตามเธอไป โดยไม่ลมื โทรบอกเพือ่ นข้างในว่ามีธรุ ะต้องไปก่อน เฟอร์รารีคนั งามสมรรถนะดีเยีย่ มถูกควบคุมด้วยคนขับไร้สมรรถภาพยังคงกวาดส่าย ไม่เกรงใจใคร พุง่ ตรงไปด้วยความเร็วสูงจนคนขับตามหลังมาอารักขาต้องเร่งเครือ่ งตาม อย่างร้อนใจ ไม่เท่าไรสายฝนก็โปรยปรายตกลงมาอย่างไม่มที า่ ว่าจะตกมาก่อน ทางข้างหน้า เริม่ มืดมัวมองแทบไม่เห็นทาง แต่เฟอร์รารีสแี ดงคันข้างหน้ายังคงพุง่ แรงก่อนผ่อนลง เสียงโครมดังขึ้นในวินาทีต่อมาเมื่อเฟอร์รารีคันหรูแฉลบเข้าปะทะราวสะพาน ก่อนไถลไปประมาณสองร้อยเมตรแล้วหยุดแน่นงิ่ ร่างสูงก้าวจากรถฝ่าสายฝนเข้าไปดูเจ้าของรถหรูคนั ดังกล่าวด้วยความตืน่ ตระหนก กระชากประตูเปิดออกเห็นร่างแบบบางไร้สตินงั่ คอพับคออ่อนอยูท่ พี่ นักพิง ก็ยงั นับว่าดีที่ เธอคาดเข็มขัดนิรภัยไม่งนั้ คงเจ็บหนัก เขารีบเปิดประตูออกกว้างแล้วรัง้ เธอลงมาตวัดขึน้ อุม้ พาไปทีร่ ถเมือ่ หยิบของจ�ำเป็น และล็อกรถให้เธอเป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว มือเปียกโชกไปด้วยหยดน�ำ้ ฝนหยิบโทรศัพท์ขนึ้ มากด
9
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
เพื่อหาที่พักส�ำหรับคืนนี้ในต่างจังหวัด ที่เขาไม่อาจขับรถฝ่าสายฝนโหมกระหน�่ำกลับ กรุงเทพฯไปได้ มันอันตรายเกินไป เมือ่ ทางข้างหน้ามืดไปหมดด้วยสายฝนปกคลุม “พีช ฉันเองนะ” “ว่าไงคิม” “มีบา้ นว่างไหม ขอพักคืนหนึง่ ” “แล้วนายอยูไ่ หน” “ไม่ไกลจากบ้านพักหาดทรายขาวเท่าไร มีรเึ ปล่า” “มีๆ รีบมา ฉันจะรอแล้วกัน เออ... แล้วพีจ่ มิ ล่ะ” ปลายสายบอกด้วยน�ำ้ เสียง ห่วงใย เมือ่ ฝนโปรยปรายกระหน�ำ่ ลงมาอย่างบ้าคลัง่ แล้วถามหาสามีทบี่ อกจะไปสังสรรค์ ด้วยกันกับจักรภัทรเมือ่ ค�ำ่ “เดีย๋ วตามมา สักพัก” “โอเค งัน้ รีบมา” ชายหนุม่ วางสายเหลือบมองหญิงสาวข้างกายอีกครัง้ ก่อนพารถพุง่ ทะยานตรงไปยัง บ้านพักตากอากาศของเพือ่ นร่วมรุน่ ทีอ่ ยูไ่ ม่ไกล ไม่นานรถของเขาก็เข้ามาจอดสนิททีบ่ า้ นไม้ หลังเล็กจุดศูนย์กลางการบริการของบ้านพักหาดทรายขาว ร่างเล็กบอบบางของเพือ่ นร่วมรุน่ กางร่มเดินเอากุญแจส�ำหรับบ้านพักในคืนนีม้ า ส่งให้ เขาเลือ่ นกระจกลงแล้วเอือ้ มมือไปรับมาใส่กระเป๋าเสือ้ เชิต้ ไว้ “หลังสุดท้ายนะคิม มันว่างอยูห่ ลังหนึง่ พอดี” พีรชญาถามทันสังเกตว่ามีอกี คนอยู่ ในรถกับเขา แม้บรรยากาศจะถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดโดยรอบ แต่แสงสว่างหน้ารถ มันพอจะท�ำให้เธอมองเห็นอีกคนได้เลือนราง “ขอบใจมากพีช เอาไว้พรุง่ นีค้ ยุ กัน” “โอเค” เมือ่ เพือ่ นสาวรับปากเขาจึงจากไป ขับรถพาร่างไร้สติเมามายไปยังบ้านพัก หลังสุดท้าย ทีส่ ายฝนยังคงโปรยปรายไม่ผอ่ นปรนลง รถของเขาจอดสนิทอีกครัง้ ทีบ่ า้ นพักหลังสุดท้าย เปิดประตูกา้ วยาวๆ อ้อมไปอีกฝัง่ เหนีย่ วรัง้ ร่างไร้สติขนึ้ อุม้ ใช้เท้าดันประตูแล้วดิง่ เข้าบ้านพักไป ร่างแบบบางไร้สติถกู วางลงบนเตียงนุม่ ในเวลาต่อมา ก่อนร่างสูงจะก้าวยาวๆ ไป ที่ตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูผืนนุ่มมาซับหยาดน�้ำฝนออกไปจากใบหน้าแดงก�่ำและร่างกาย บอบบางของเธอ ฝ่ามือบอบบางปัดมือเขาออกอย่างไม่ตอ้ งการความช่วยเหลือ เปลือกตาทีป่ ระดับ ไปด้วยแพขนตางามงอนกะพริบถีๆ่ ใบหน้ายับยูย่ บี่ อกถึงความร�ำคาญทีเ่ ขากวนใจ เขาหยุด กวาดสายตาพิจารณาใบหน้าสวยหวานแดงก�ำ่ ทีบ่ ดั นีย้ บั ย่นตามอารมณ์รำ� คาญใจ แล้วลาม ไปถึงหน้าผากกลมมนทีม่ รี อยแดงจางๆ คงถูกกระแทกแต่ไม่แรงถึงไม่แตก
10
เพียงธารา
“คุณจะมาดืม่ เป็นเพือ่ นฉันเหรอ มาดืม่ ด้วยกันหน่อยไหม” เธอเพ้อ ปรือเปลือกตา หนักอึง้ ขึน้ มามองเขาแล้วก็วบู ลงไป จักรภัทรจึงลุกจากเตียงนุม่ ก้าวยาวๆ เขาห้องน�ำ้ ไปจัดการกับร่างกายเปียกปอน ของตัวเองเมือ่ เธอสงบลง ออกมาใหม่ดว้ ยชุดคลุมอาบน�ำ้ กับผ้าขนหนูผนื บางขนาดกลางที่ พาดบ่า อาการกรึม่ ๆ จากการนัง่ ดืม่ สังสรรค์ในวันสุดท้ายของสัปดาห์จางหายไปแทบสิน้ จากสายน�ำ้ เย็นทีช่ โลมผ่านกายได้พาความสดชืน่ มาสูเ่ ขาอีกครัง้ เขาขยับเท้าก้าวมาหยุดเท้าเอวที่ขอบเตียงด้านข้าง พิศมองใบหน้าสวยหวาน ด้วยความสนใจ ยามเธอนอนแน่นงิ่ ไร้สติเช่นนี้ ใบหน้านวลเนียนนัน้ แดงปลัง่ ด้วยฤทธิ์ แอลกอฮอล์ไม่จางหาย ดวงตากลมโตเป็นประกายหยาดเยิม้ บัดนีป้ ดิ สนิทไม่คดิ จะตืน่ ชนิด ทีไ่ ม่คดิ จะลืมมันขึน้ มามองใครๆ ให้เสียเวลายามได้นอนหลับใหลสุขสบายเช่นนัน้ ผิดกับแรกเจอเธอโดยสิน้ เชิง ทีไ่ ม่วา่ จะใบหน้านวลเนียนหรือดวงตาหยาดเยิม้ นัน้ ก็ยยี วนกวนได้ใจ รับรองถ้าเป็นผูช้ าย เขาคงสวนกลับด้วยหมัดหนักๆ สักเปรีย้ ง ลงไปกอง ราบคาบกับพืน้ เป็นแน่ “เฮ้! คุณ...” เขาตวัดแขนเธอขึน้ มาเขย่าหวังให้ลมื ตาตืน่ ขึน้ มาเจรจากัน เขาคิด พาลๆ เมือ่ นึกถึงอาการกวนๆ ชวนทะเลาะของเธอ ใบหน้าสวยหวานขมวดมุ่น ร่างบอบบางของเธอพลิกขยับกระสับกระส่ายไปมา ประหนึง่ ก�ำลังร้อนรุม่ ด้วยฤทธิเ์ หล้าทีค่ าดว่าจะดืม่ เข้าไปเสียมากมาย หรือไม่กร็ ำ� คาญทีเ่ ขา กวนใจไม่หยุด มุมปากหยักลึกยิม้ เยาะคนไร้สติ ก่อนหมุนตัวกลับไปทางประตูเพือ่ หาทีน่ อน ให้ตวั เองในคืนนีเ้ มือ่ กวนเธอจนพอใจ แต่ลำ� แขนแข็งแรงของเขากลับถูกกระตุกหวือ พาให้ ร่างก�ำย�ำในชุดคลุมตัวเดียวเสียหลักลงไปทาบทับร่างแบบบางไม่ทนั ทีจ่ ะตัง้ ตัว เขากัดฟันกรอดนึกโมโหเธอขึน้ มา ถ้าฝ่ามือบอบบางของเธอไม่เลือ่ นขึน้ ลูบไล้ใบหน้า คมคายของเขาแผ่วเบา แล้วออกแรงรัง้ ลงไปชิดใบหน้านวลเนียนแดงก�ำ่ ตามมาด้วยรอยยิม้ โปรยปรายยัว่ เย้า แล้วจูโ่ จมเขาด้วยการพลิกตัวขึน้ คร่อมนัง่ บนตัวเขารวดเร็ว มันก็กลายเป็นเร่าร้อนดูเร้าใจ นิว้ เรียวของเธอไล้ไปตามริมฝีปากหยักลึกได้รปู แผ่วเบาเย้ายวนชวนให้ซาบซ่าน ก่อนใบหน้าสวยหวานของเธอจะก้มต�ำ่ ลงมาจนเกือบชิด ปลายจมูกสวยแตะกับปลายจมูกคมอย่างจงใจ “เฮ้! คุณจะท�ำอะไรน่ะ!” เขาถามพยายามแกะมือทีโ่ อบรัดเอวสอบนัน่ ออกเมือ่ ได้สติ แต่มนั กลับเหนียวหนึบไม่มที ที า่ ว่าจะหลุดออกสักนิด “กอดฉัน” เธอสัง่ เสียงแผ่ว ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารินรดทีป่ ลายจมูกโด่งคม มันก็ทำ� ให้เขาต้องเบือนหน้าหนี กลิน่ แอลกอฮอล์จากปากชมพูสวยรุนแรงเกินรับได้จริงๆ “คุณรังเกียจฉันนี่ คุณจะทิง้ ฉันใช่ไหมฮะ ห้ามท�ำแบบนัน้ นะ ฉันบอกให้กอดไง” เธอสัง่ กระเง้ากระงอดด้วยน�ำ้ เสียงอ้อแอ้แต่เอาเรือ่ ง
11
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“คุณเมามากแล้วนะ ปล่อยผมสิคณ ุ ” เขาบอกเป็นการเตือนสติเมือ่ เธอรุกเร้าให้ทา่ กันไม่คดิ รามือ “ไม่ ฉันไม่ปล่อยคุณหรอก ฉันต้องการคุณนะ อย่าจากฉันไปเลย... นะ” เธอ เว้าวอน แตะหน้าผากกลมมนลงบนหน้าผากโหนกนูนได้รปู ของเขา ถูไถไปมา ไม่ใช่เท่านัน้ เธอยังกอดรัดเขาไว้จนแน่น มันแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายจากเธอไปในพริบตา เขาสบดวงตาเลือ่ นลอยหยาดเยิม้ เหมือนโดนสะกด พาให้ตกอยูใ่ นห้วงภวังค์แห่ง ความหลงใหล ไม่อาจถอนสายตาเว้าวอนนัน้ ออกมาได้เลยแม้สกั นาที เธอคงจะเป็นนักท่อง ราตรีเหมือนผูห้ ญิงทัว่ ๆ ไปทีช่ อบความรืน่ รมย์ในยามค�ำ่ คืน คงผ่านเรือ่ งอย่างว่ามาจนช�ำ่ ชอง ถึงยัว่ ยวนชวนเชิญได้ถงึ ใจ อีกทัง้ มีความต้องการสูงอย่างทีก่ ระท�ำอยูก่ บั เขาเช่นตอนนี้ เขาคิด... ขณะใช้สายตาโลมเลียเธอตั้งแต่ใบหน้าสวยหวานจนถึงอกอิ่มบีบรัด จนล้นอยู่ใต้เกาะอกสีสวย เลื่อนขึ้นอีกครั้งมองริมฝีปากชมพูหวานที่เผยอขึ้นเล็กน้อย ตลอดจนใบหน้าเรียวสวยแต้มด้วยสีแดงระเรือ่ จากฤทธิแ์ อลกอฮอล์ เต็มไปด้วยเสน่หย์ วั่ ใจ เขามองและรั้งเธอลงมาจูบอย่างไม่ลังเลใจอะไรอีก เมื่อตกอยู่ในภวังค์จนไร้สติควบคุม ริมฝีปากอวบอิม่ ของเธอช่างหอมหวานกว่าทีค่ ดิ เขาขบเม้มริมฝีปากอวบอิม่ ของเธออย่าง โหยหาไม่รตู้ วั แล้วยิง่ ได้ใจ เมือ่ ปากชมพูสวยจูบตอบเขากลับมาอย่างโหยหาไม่แพ้กนั ร่างบอบบางถูกพลิกลงใต้รา่ งเมือ่ มันไม่ทนั ใจ เขาบดจูบเร่าร้อนทีเ่ หนือกว่าลงไป อีกครัง้ อย่างช�ำ่ ชอง ปลดชุดราตรีสสี วยแสนจะเกะกะออกให้พน้ ทาง เพือ่ ให้ตวั เองสามารถ ตักตวงความหอมหวานจากร่างหมดจดน่าหลงใหลตรงหน้าได้อย่างถนัดถนี่ ปลายจมูกของเขาช่างซุกซน ซอกซอนหาความหอมหวานตั้งแต่แก้มนวลจนถึง ซอกคอหอมกรุน่ ยวนใจ มือร้อนๆ ทัง้ สองของเขาก็ทำ� งานหนักไม่แพ้กนั ไล่สำ� รวจไปทุกส่วน ของร่างกายเธอ ร่างกายอันแสนงดงามเต็มไปด้วยความหอมหวนชวนให้หลงใหล ยิง่ ได้ สัมผัสเรือนร่างอ่อนนุม่ ละมุนละไม มันก็ทำ� ให้อารมณ์เขาเตลิดไปไกลกว่าทีค่ ดิ เธอเบียดตัวแนบชิดหาความอบอุน่ จากเขามากขึน้ เมือ่ ความเย็นยะเยียบจากสายฝน โหมกระหน�่ำเข้ากระทบเรือนกายอันว่างเปล่า จนทุกส่วนของร่างกายแนบชิดแทบเป็น หนึง่ เดียว ร่างบางของเธอสัน่ แทบผวา เพียงปลายลิน้ สากลากไล่สะกิดไปบนเนินเนือ้ นุม่ ตลอดจนเรือนกายงดงามของเธอทุกส่วนสัด ยิง่ เขาดืม่ ด�ำ่ ก็ยงิ่ ถล�ำลึก ยิง่ เธอตอบสนอง ในทุกสัมผัสทีเ่ ขาลากไล้ไปบนร่างกาย ก็ยงิ่ ท�ำให้เขารูว้ า่ ร่างกายของเธอนัน้ แฝงเร้นไปด้วย ความเร่าร้อนสุดซาบซ่านอีกทัง้ รัญจวนใจชวนใฝ่หา เสียงครางแผ่วเบาทีข่ า้ งใบหูเป็นชนวนจุดไฟปรารถนาให้โหมกระพือ ปลายลิน้ อุน่ จนร้อนเข้าซอกซอนหาความหอมหวานอย่างดืม่ ด�ำ่ เกีย่ วกระหวัดไล่ดดู ดุนปลายลิน้ ฉ�ำ่ ที่ ตอบสนองเขาอย่างลืมตัวด้วยอาการสัน่ ผวาครัง้ แล้วครัง้ เล่าท�ำให้เขาเอะใจ แต่ไม่อาจท�ำให้ เขาหยุดเพือ่ หาเหตุผลนัน้ ยังคงปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาในตัวเธอต่อไปไม่หยุดยัง้
12
เพียงธารา
จูบของเขาเริม่ แปรเปลีย่ นเป็นเร่าร้อนรุนแรงและคุกคาม ท�ำให้เธอเริม่ อึดอัดจนทน ไม่ไหว ไม่เพียงไฟปรารถนาทัว่ ร่างกายทีป่ ะทุขนึ้ อย่างยากจะต้านทานเท่านัน้ แต่ยงั อาการ รุกรานไม่หยุดยั้งของเขา แม้สติที่มีอยู่จะเต็มไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่สัญชาตญาณ ก็ทำ� ให้เธอหวาดหวัน่ วาบหวามแล้วหวัน่ ไหว ร่างบางพยายามเบีย่ งตัวหนีจากสัมผัสเร่าร้อน โหยหา โดยไม่อาจรูไ้ ด้เลยว่านัน่ เป็นการยัว่ ยุเร่งเร้าให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ฝ่ามือหนาร้อนรุม่ เริม่ ท�ำงานหนักกว่าเดิมอีกครัง้ เมือ่ ปลดชุดชัน้ ในสีหวานออกจาก เรือนกายบอบบาง โดยการเคล้นคลึงความอวบหยุน่ เต็มตึงบนเนินเนือ้ ด้วยอารามรีบร้อน ร่างบางแอ่นหยัดขึน้ รับสัมผัสด้วยความวาบหวามสุดห้ามใจ อีกทัง้ เรียกเสียงครางแผ่วเบา จากเธอได้ไม่หยุดหย่อน เมือ่ เขาครอบครองความฉ�ำ่ หวานบนปลายเนินเนือ้ อวบอูมทีข่ ยาย จนเต็มตึงอย่างหลงใหล ฝ่ามือบอบบางเลื่อนขึ้นสอดเข้าดึงทึ้งกลุ่มผมนุ่มแล้วกดส�ำทับ อีกทั้งบดเบียดร่างบางเข้าชิดตอบสนองทุกสัมผัส เขาร้องครางออกมาด้วยความพอใจ เหลือเกินในความร้อนแรงของเธอทีต่ อบสนองมา เมือ่ ปรนเปรอจนร่างกายเธอพร้อมเกิน พร้อม ความเต็มตึงสมชายชาตรีกส็ อดแทรกเข้าสัมผัสความอ่อนนุม่ คับแน่นของเธอ โดย ไม่ลมื ป้องกันความปลอดภัยให้ตวั เองเช่นทุกครัง้ แต่เพียงแค่ขยับยังไม่ทนั ขับเคลือ่ นใดๆ ร่างบอบก็สะดุง้ เฮือกขึน้ มาสุดแรง กระถด ร่างกายหลีกหนีจากความเจ็บปวดทรมานทีไ่ ด้รบั สุดทานทน “โอ๊ย! เจ็บ ฉันเจ็บ” เธอร้องทรมาน ความเจ็บปวดแผ่ซา่ นไปทัว่ เรือนกาย ราวกับ รูส้ กึ ได้ถงึ ร่างกายทีฉ่ กี ออกเป็นเสีย่ งๆ ท�ำลายความรูส้ กึ วาบหวามทีท่ ำ� ให้สขุ สมจนหมดสิน้ น�ำ้ ตาของเธอไหลรินลงเป็นสาย ชายหนุม่ ชะงักค้างมองหยาดน�ำ้ ตาแห่งความเจ็บปวดบนแก้มนวล สะท้อนในใจขึน้ มา ทันใด ‘เธอไม่ใช่อย่างทีค่ ดิ ’ เขาก�ำมือแน่นข่มอารมณ์ปรารถนาด้วยความยากเย็นสุดจะทน แต่มนั ไม่อาจทัดทานความบอบบางจากกายสาวทีโ่ อบรัดเรือนกายแกร่งของเขาจนแนบแน่น ยากทีเ่ ขาจะตัดใจถอดถอนออกมาได้ จะให้เขาถอยก็คงไม่มปี ระโยชน์ เมื่อความบริสุทธิ์ถูกเขาล่วงละเมิดท�ำลาย เหลือเพียงท�ำให้เธอรู้สึกดีกับความ สูญเสีย เปลีย่ นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดทิม่ แทงใจให้เป็นเสียงครวญครางอย่างมีความสุข เพือ่ ความรูส้ กึ ดีๆ ของทัง้ เขาและเธอยามตืน่ ขึน้ มาเจรจากันในเช้าวันใหม่คงจะดีกว่า “ไม่นะ...” เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดน�ำ้ ตาไหลพรากทัง้ ยังหลับตาพริม้ เมือ่ เขาเริม่ ขยับตัวอีกครัง้ ช้าๆ ขับเคลือ่ นความแข็งแกร่งเข้าไปจนสุด ขยับอีกครัง้ เพือ่ พา ความเจ็บปวดทรมานของเธอให้จางหาย ประกบริมฝีปากร้อนบดเบียดเอาความวาบหวามเข้า แทนทีค่ วามเจ็บปวด ให้เธอผ่อนคลายลงและรูส้ กึ ดีขนึ้ โดยล�ำดับ เขายังคงขยับสะโพกให้ พลิว้ ไหวไปมาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ก่อนเร่งทะยานพาเธอขึน้ สูส่ รวงสวรรค์ไปพร้อมๆ กัน กระทัง่ บัดนีท้ กุ อย่างสิน้ สุดไปพร้อมกับร่างบางทีแ่ น่นงิ่ หลับใหลไม่รเู้ รือ่ งรูร้ าว
13
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
1 เสียงคลืน่ กระทบฝัง่ ดังไม่หา่ งไกลในยามบ่าย บวกกับเสียงสายน�ำ้ ทีต่ กกระทบพืน้ ปลุกร่างบอบบางทีน่ อนหลับใหลมาทัง้ คืนลืมตาตืน่ เมือ่ รูส้ กึ ตัว เธอกะพริบตาเพือ่ ปรับให้รบั แสง ยันกายขึน้ มาด้วยท่อนแขนข้างหนึง่ อย่างงัวเงีย อีกข้างยกขึน้ คลึงขมับอันมึนงงและหนักอึง้ ก่อนสลัดศีรษะอีกครัง้ ให้ความมึนงงจางหาย ทันทีทลี่ กุ ขึน้ นัง่ ดวงตาสวยหวานก้มลงส�ำรวจเรือนกายอันว่างเปล่าทีถ่ กู ความเย็น ตกกระทบด้วยใจหาย ความเจ็บแปลบจากส่วนกลางของร่างกายท�ำให้สมองมึนงงรีบท�ำ หน้าทีย่ อ้ นความทรงจ�ำ เมือ่ ความบริสทุ ธิไ์ ด้ถกู ท�ำลาย ดวงตาสวยหวานเปิดกว้างขึน้ อีกครัง้ ด้วยตกใจกว่าเดิม น�ำ้ ตาปริม่ ๆ เอ่อล้นขึน้ ทีร่ อบขอบดวงตา เมือ่ หยดโลหิตสีแดงจางๆ บนผ้าปูทนี่ อนผืนบางขาวสะอาดตอกย�ำ้ บางสิง่ ทีผ่ ดิ พลาดให้กบั ตัวเธอ เธอไม่ได้ฝนั มันคือความจริง! มือเรียวสวยยกขึน้ กุมศีรษะอย่างคิดไม่ตกในเวลานี้ พร้อมกับกวาดสายตาส�ำรวจ ไปทัว่ ห้องกว้างอย่างหวาดหวัน่ หัวใจหวาดกลัวเต้นรัวเมือ่ ประตูหอ้ งน�ำ้ ถูกผลักออกมา พา ร่างกายก�ำย�ำของใครคนหนึง่ ก้าวออกมาปรากฏแก่สายตาด้วยชุดคลุมอาบน�ำ้ เพียงตัวเดียว เธอหันไปมองด้วยอาการตืน่ ตระหนก ตะลีตะลานลงจากเตียงมากองกับพืน้ รีบดึงผ้าห่มมา คลุมจนมิดตัวเหลือเพียงใบหน้าให้พน้ จากอาการหมิน่ เหม่ยามเขากวาดตาส�ำรวจเธอรวดเร็ว ผมยาวเกล้าลวกๆ ไว้กลางศีรษะอย่างสวยงามบัดนีด้ ยู งุ่ ดวงตากลมโตทีเ่ บิกกว้าง ด้วยความตกใจเปรอะไปด้วยคราบเครือ่ งส�ำอางทีร่ อบขอบดวงตาไม่นา่ ดู ทีร่ า้ ยไปกว่า... ก็รมิ ฝีปากอวบอิม่ ทีเ่ ผยอค้างด้วยความตกใจกลัว แผ่กระจายไปด้วยลิปสติกสีสดจากการ ถูกบดขยีด้ ว้ ยความเร่าร้อนด้วยริมฝีปากของเขาเมือ่ คืน ริมฝีปากหยักลึกเชิดขึน้ มาด้วยความ รืน่ รมย์ใจเมือ่ มองภาพรวมๆ ของเธออย่างข�ำขัน ก่อนหุบฉับเมือ่ มีเสียงแว้ดๆ ตวาดใส่ “คุณข่มขืนฉัน” เสียงแว้ดตวาดขึ้นมาพร้อมประกายตาแห่งความกรุ่นโกรธ อย่างไม่ตอ้ งหาตัวคนท�ำลายความบริสทุ ธิข์ องเธอทีไ่ หนอีก นอกจากผูช้ ายทีอ่ อกมายืนจังก้า ตรงหน้าเธอ ผูช้ ายทีย่ นื ชีห้ น้าว่าเธอฉอดๆ เมือ่ คืนในผับเธอจ�ำได้ดี เขาดูไม่สนเธอเลย เมือ่ ผ้าขนหนูผนื เล็กถูกยกขึน้ มาเช็ดผมเปียกชืน้ ด้วยอาการ รืน่ รมย์ ก่อนจะตรงไปทีต่ ไู้ ม้เนือ้ ดีหยิบชุดคลุมมาส่งให้เธอด้วยอาการเดียวกัน “คุณไปอาบน�ำ้ สิ ห้องน�ำ้ อยูน่ นั่ ” เขาพยักพเยิดไปยังห้องน�ำ้ เป็นการชีน้ ำ� ทางให้ เธอ ดูไม่เดือดร้อนอะไรในค�ำกล่าวโทษทั้งที่รู้ว่าเธอโกรธแค้นเขาแค่ไหน เมื่อเธอไม่รับ แต่กลับเม้มปากนัง่ นิง่ ส่งประกายเพลิงลุกโชนมาแผดเผาราวกับจะให้เขามอดไหม้ตายไปเสีย
14
เพียงธารา
“ผมไม่ได้ขม่ ขืนคุณ” เขามองเธอแล้วว่าไปตามเหตุการณ์ ก่อนเดินมายืนค�ำ้ ศีรษะ มองเธอทีน่ งั่ ข้างเตียงอย่างท้าทายกัน “ผมก็แค่ตอบสนองในสิง่ ทีค่ ณ ุ เสนอ ก็แค่นนั้ ” ค�ำพูดง่ายๆ ของเขาท�ำเธอสะอึกจนพูดไม่ออก มือเรียวสวยของเธอก�ำแน่นแหงน มองหน้าเขาตาค้าง หัวใจของเธอมันเจ็บขึน้ มาจนชาหนึบ เขาพูดจาไม่คดิ ให้เกียรติเธอเลย ผูช้ ายคนนีช้ า่ งหยาบคาย หน้าไม่อาย ไม่รสู้ ำ� นึกในการกระท�ำของตัวเองเลยสักนิด “ไม่จริง คุณข่มขืนฉัน” หน้าตาเอาเรือ่ งบวกกับน�ำ้ เสียงโกรธสัน่ ท�ำให้เขาต้องลดตัว นั่งชันเข่าหรี่ตาลงมองคนที่ว่าเขาฉอดๆ คนอย่างเขาไม่เคยคิดฉวยโอกาสกับหญิงใดให้ เสียเกียรติ ถ้าเธอคนนัน้ ไม่ยนิ ยอมพร้อมใจหรือให้ทา่ ยัว่ ยวนเชิญชวนเขาเอง “พูดแบบนัน้ มันดูใส่รา้ ยผมไปหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไร คุณคงจะจ�ำไม่ได้ ว่าคุณ ให้ทา่ ผม ยัว่ ยวน แล้วยัง...” ร่างบางสัน่ เทิม้ รุนแรง มือเรียวทีก่ ำ� แน่นอยูใ่ นผ้าห่มผืนหนายืน่ มาตวัดฟาดลงบน ใบหน้าคมคายเย้ยหยันนัน้ ทันใด พร้อมต่อว่าเขาเจ็บแสบด้วยอารมณ์ฉนุ โกรธเท่าทวีคณ ู “คนเลว รูท้ งั้ รูว้ า่ ฉันเมาก็ยงั ถือโอกาสกับฉัน หน้าไม่อาย” “งั้นคุณก็คงยิ่งกว่า เพราะคุณเป็นคนเสนอให้ผมเอง แล้วคุณก็... เริ่มมันขึ้น มาก่อน” เขาว่าอย่างไม่ยอม เลิกคิว้ สูง มองเธอท้าทาย ถือเป็นการเอาคืนทีเ่ ธอต่อว่าเขา เจ็บแสบเมือ่ วาน แล้วยังเช้านีอ้ กี ทีม่ ากไปกว่า... เธอกล้าตบหน้าเขาอย่างอาจหาญ คนถูกตอกกลับอ้าปากค้าง ค�ำต่อว่าเลือนหายไปในห้วงค�ำนึง ภาพเลือนรางลอย เข้ามาย�ำ้ เตือนเธอให้หยุดคิด เธอล�ำดับเหตุการณ์เท่าทีจ่ ะจ�ำได้ พร้อมกับหลับตาทิง้ ตัวลงอย่าง อ่อนแรง เธอพลาดไปเสียแล้ว... หัวใจแข็งกร้าวของเธอห่อเหีย่ วลงมาทันใด เธอก้มหน้านิง่ ยอมรับสิง่ ทีส่ ญ ู เสียไป ไม่อาจหวนคืนมา ในเมือ่ เธอพลาดท่าให้เขาเอง เธอมันพลาดไปเอง “คุณไปอาบน�ำ้ ซะ จะได้กลับบ้านกัน” เขาสัง่ รีบๆ ยืดตัวขึน้ ยืนเต็มความสูง พาด ชุดคลุมไว้ให้เธอทีป่ ลายเตียงไม่เถียงต่อเมือ่ อีกฝ่ายสงบลง ขยับร่างกายเปล่าเปลือยห่อหุม้ ไว้ดว้ ยชุดคลุมกลับไปทีต่ เู้ สือ้ ผ้าอีกครัง้ หยิบเสือ้ ผ้าชุดเก่าทีแ่ ขวนไว้ขา้ งชุดหรูของเธอมาใส่ ทีม่ นั แห้งสนิทเมือ่ เขาส่งให้แม่บา้ นทีน่ ซี่ กั แล้วน�ำมาคืนก่อนเธอจะตืน่ ขึน้ มา หันกลับมาอีกครัง้ เมือ่ เสร็จ เธอยังคงนัง่ นิง่ ไม่ขยับ เขาจึงเข้าไปจับต้นแขนพยุงตัวเธอขึน้ มา แต่เธอกลับแข็งขืน แล้วสะบัด มองเขาราวกับสิง่ สกปรกน่ารังเกียจเหยียดหยามด้วยสายตา เขาปล่อย มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนลง เหวีย่ งผ้าขนหนูเปียกชืน้ ในมือลงตะกร้า เบาๆ เหลือบมองเธออีกครัง้ ก่อนหายลับออกประตูไป เมือ่ คิดว่าเธอคงต้องการอยูเ่ งียบๆ คนเดียวสักพัก เพือ่ ได้ทบทวนอะไรๆ เพียงล�ำพังเป็นการสงบจิตใจอันคุกรุน่ จนร้อนรุม่ ทีส่ ง่ ผ่านดวงตากลมโตมาแผดเผาเขา
15
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
น�ำ้ ตาแห่งความเสียใจของเธอไหลผ่านผสมผสานไปกับสายน�ำ้ ทีร่ นิ รดลงมา ยาม ได้เปิดฝักบัวจนสุด มือเรียวสวยยกขึน้ ถูรมิ ฝีปากและเนือ้ ตัวแรงๆ ราวกับจะให้สมั ผัสสกปรก ทีไ่ ด้รบั จากเขาหลุดหายไปกับสายน�ำ้ ก่อนจะกอดกระชับไหล่รอ้ งไห้โฮ รูดตัวลงพิงผนังอย่าง หมดแรง เธอก้มหน้านิง่ นัง่ ร้องไห้เป็นนานสองนาน เจ็บแปลบในหัวใจทุกครัง้ ทีเ่ ขาผุดเข้ามา ในห้วงความค�ำนึงทีไ่ ม่อาจห้ามได้ ความบริสทุ ธิท์ หี่ วงแหนมาทัง้ ชีวติ ถูกท�ำลายลงโดยเขา ผูช้ ายคนนีห้ น้าไม่อาย แล้วยังหยาบคาย และทีน่ า่ เสียใจไปกว่านัน้ คือ เธอเป็นฝ่ายเสนอ ความบริสทุ ธิใ์ ห้เขาฉกฉวยท�ำลายลงจนหมดสิน้ “จะให้ผมไปส่งทีไ่ หนล่ะ” เขาถาม เมือ่ เธอเปิดประตูหอ้ งออกมาเผชิญหน้ากัน อีกครัง้ ใบหน้าสวยหวานของเธอนิง่ งัน คางเชิดขึน้ ทันทีทเี่ สียงเขาเข้าไปกระทบโสตประสาท เธอยังคงไม่พอใจเขา “ฉันกลับเองได้ ไม่รบกวนคุณหรอก” เธอบอกก่อนก้าวยาวๆ ตรงไปทีป่ ระตู แต่ เขาลุกแล้วก้าวเร็วๆ ตามไปจนทันขวางไว้ คนถูกขวางย่นคิว้ มองด้วยความขัดใจ “ผมจะไปส่งให้” เขาเสนอแกมบังคับ น�ำ้ เสียงยังคงราบเรียบรวมทัง้ ใบหน้าคมนัน้ ก็ดว้ ย “บอกแล้วไงฉันไม่รบกวน” ดวงตากลมโตจิกมองเขาเป็นประกายฉายแววโกรธ “รถคุณมันหายไปแล้ว จะกลับยังไง” เขาบอกเมือ่ ถึงจุดนี้ เมือ่ คืนเขาฝากให้เพือ่ นรุน่ พีท่ นี่ งั่ ดืม่ ด้วยกันแวะดูให้ รถของ เธอหายไปแล้วอย่างไร้รอ่ งรอย แต่เจ้าของรถกลับนิง่ ท�ำท่าไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวกับรถหรูราคาแพง ทีห่ ายไปสักนิด “เอาเป็นว่าผมจะไปส่งแล้วกัน” เขาคว้าหมับทีท่ อ่ นแขนนวลเนียน ลากเธอออก จากห้องดิง่ ลงไปไม่สนใจอะไรอีก ในเมือ่ เธอไม่ยอมและยังคงเชิดนิง่ ไม่ปริปาก “ฉันไม่ไป ปล่อยฉัน ฉันเจ็บนะ” เธอโวยวายเมือ่ ถูกบังคับลากจูงมาอย่างหมด หนทางจะสู้ ถูกจับกดผลักให้เข้าไปนัง่ ในรถด้วยความไม่เต็มใจ “ถ้าไม่อยากเจ็บก็ขยับไปนัง่ ดีๆ” เขาถลึงตาชีม้ อื เป็นการบอกทีท่ างให้เธอ เธอมอง ตอบเอาเรือ่ ง ก่อนขยับไปนัง่ ประจ�ำทีข่ องตัวเองด้วยอาการสะบัดไม่พอใจกับการถูกชีส้ งั่ ที่ เหนือกว่า ถึงต่อต้านไปก็คงไม่เป็นผลดีนกั มีแต่จะท�ำให้เธอเจ็บตัวมากขึน้ ไปทุกที เขารีบตามเข้ามานัง่ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกตัวด้วยความเร็วสูง พารถพุง่ ทะยาน ไปยังเบือ้ งหน้าอย่างไร้จดุ หมายปลายทางอันแน่นอน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่พยายาม ส�ำรวมสติอารมณ์อนั วุน่ วายร้อนรนของตนเองอย่างท�ำอะไรไปไม่ได้มากกว่าเหวีย่ งตาเขียวๆ มองเขาด้วยความขัดใจแค่นนั้ “คุณจะไปไหนล่ะ” เขาถามขึน้ มาอีกครัง้ เป็นการให้โอกาส ก่อนทีเ่ ขาจะเลิกถามแล้ว ตัดสินใจอะไรๆ ด้วยตัวเอง เธอยังคงนิง่ จงใจไม่ตอบ แล้วยังเชิดใส่เขา
16
เพียงธารา
“โอเค” เขาจ�ำใจรับกับท่าทางไม่รไู้ ม่ชี้ แล้วสรุปเอาเองทันที “เอาเป็นว่าคุณอยากไป กับผมนะ” ไม่มคี ำ� ตอบใดจากปากชมพูสวยหวานนอกจากเม้มแน่นด้วยความแค้นใจ เขาจึง เคลือ่ นรถไปตามเส้นทางเป้าหมาย เธอยังคงไม่ยอมปริปากพูดหรือถาม แม้แต่ชายตามา มองเขาตลอดการเดินทาง โดยการน�ำพาของเขาทีเ่ ธอไม่อาจปฏิเสธ นอกจากรอจังหวะดีๆ แล้วหนีไปเอง จักรภัทรหักพวงมาลัยอีกครัง้ เลีย้ วเข้าตลาดเล็กๆ ริมทะเลแห่งหนึง่ ไม่ไกลจากทีพ่ กั มีนักท่องเที่ยวจอแจเดินสวนกันไปมาเพื่อจับจ่ายของจ�ำเป็นส�ำหรับการพักผ่อนในช่วง วันหยุดสุดสัปดาห์ ทีห่ ลายคนเลือกจะมาพักผ่อนยังทะเลในอ�ำเภอเล็กๆ แห่งนี้ “จะไปไหนอีกล่ะ” เธอถาม เหนือ่ ยเต็มทนทีถ่ กู เขาบังคับลากไปมาอย่างเอาแต่ใจ “ตลาด” เขาว่าแค่นนั้ ฉวยมือเธอแล้วพาไปยังร้านเสือ้ ผ้าเล็กๆ ทีม่ นั พอจะมีเสือ้ ผ้า ให้เธอเลือกใส่ได้อย่างสบายๆ ถ้าไม่ยดึ ติดกับแบรนด์เนมหรูหราอย่างรถทีเ่ ธอขับ ถือว่าใส่ แก้ขดั ไปก่อน ชุดทีเ่ ธอใส่อยูม่ นั ไม่เหมาะสักนิดส�ำหรับการอยูพ่ กั ผ่อนกับเขาในสองสามวันนี้ “เลือกสิ” เขาสัง่ เมือ่ ลากจูงเธอมาจนถึงร้านเสือ้ ด้านใน แต่เธอยังคงยืนเฉย เขาปล่อย... เดินไปหยิบชุดวาบหวิวมาส่งให้เธอแล้วดันเข้าห้องลองปิดประตูแต่เธอกลับดันมันออกมา “ฉันไม่เอาชุดนี”้ เธอเค้นบอกเสียงเขียวแล้วเดินไปเลือกเองในทีส่ ดุ “เข้าไปเปลีย่ นสิ” พอเธอเลือกเสร็จ เขาก็เดินเข้ามารุนหลังเธอเขาห้องลองอีกครัง้ หยิบเดรสยาวลายดอกให้เธอ แล้วรวบชุดทีเ่ หลือในมือเธอมาไว้ในอ้อมแขน ปิดประตูให้ แล้วเอาเสือ้ ผ้าทีเ่ หลือไปคิดเงิน คนข้างในจ�ำใจต้องเปลีย่ น แม้จะขัดใจไม่นอ้ ยทีเ่ ขายังคง วางอ�ำนาจชีข้ าดเอาแต่ใจกับเธอ ออกมาอีกครั้งด้วยชุดใหม่ เดรสตัวยาวลายดอกสีหวานเสริมความน่ารัก อ่อนเยาว์ให้หญิงสาวเป็นเท่าตัว จนคนทีร่ อคอยอยูข่ า้ งนอกจับจ้องความสวยด้วยสายตา แห่งความพอใจแกมตกตะลึง เขาแทบไม่กะพริบตา ถ้าไม่มเี สียงของคนขายแทรกเข้ามา “เรียบร้อยแล้วค่ะ สามีคณ ุ น่ารักนะคะ ช่างเอาใจ” คนขายกล่าวด้วยรอยยิม้ ชืน่ ชม เมือ่ ส่งถุงกระดาษใบหนาทีบ่ รรจุเสือ้ ผ้าของเธอมาให้ แล้วคนทีถ่ กู เรียกว่าสามีกย็ นื่ มือมารับ ตัดหน้าไป อมยิม้ ให้กบั คนขายทีพ่ ดู ถูกใจแต่กลับถูกใครคนหนึง่ เหวีย่ งตาเขียวๆ ใส่ไม่รตู้ วั เขาไม่สน ยังจูงเธอให้เดินตามไปยังร้านเสือ้ ผ้าบุรษุ ใกล้ๆ กัน ในเมือ่ เธอได้แล้ว เขาก็ขอซือ้ ของตัวเองบ้าง เมือ่ ไม่ได้เตรียมติดมา กะมาหาอะไรดืม่ แล้วกลับเลย แต่ดนั เกิด เรือ่ งให้อยูต่ อ่ ซึง่ มันก็เป็นเรือ่ งดีเสียด้วยสิ “เลือกเสือ้ ผ้าให้ผมสองชุดสิ” ว่าแล้วพยักพเยิดไปทางเสือ้ ผ้าบุรษุ ทีแ่ ขวนเรียงราย เต็มราวเหล็กตรงหน้า เสือ้ ผ้าทีเ่ ธอเลือกให้ตวั เองมันดูดมี รี สนิยม ถ้าเขาจะวานให้เธอเลือก ก็คงได้เสือ้ ผ้าทีม่ รี สนิยมดีไม่แพ้กนั
17
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
แต่คนถูกสัง่ หันมองหน้าเขารวดเร็วเหมือนถูกขัดใจ เขาก็กลับไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวใดๆ จนคนมองเกิดรูส้ กึ หมัน่ ไส้ คว้าเสือ้ ผ้ายกราวแบบไม่ตอ้ งเลือกไปส่งให้คนขายคิดเงิน เดือดร้อน เขาต้องรีบก้าวยาวๆ ตามมาดึงออกไปให้เหลือเพียงสองชุด “เอาหมดนีค้ ะ่ ” “เอาแค่นคี้ รับ คิดว่าน่าจะไม่ได้ใส่เท่าไร” เขาว่าแก้เผ็ดเมือ่ เธอท�ำแสบ เล่นเอาเธอ หน้าร้อนผ่าวขึน้ มา ก่อนสะบัดเดินหนีออกนอกร้านอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป “จะไปไหนล่ะ ทางนี”้ เขารีบดึงข้อศอกบอกห้าม หลังจากจ่ายเงินแล้วรีบตามมา เมือ่ เธอเดินไปผิดทาง คนถูกรัง้ สะบัด แล้วตรงไปยังตูใ้ ห้บริการทางการเงินอัตโนมัติ มันไม่ผดิ ทางอย่าง ทีเ่ ขาว่า แต่เธอตัง้ ใจมาต่างหาก และยังคงเดินต่อไปโดยมีเขาเดินตามมากระชากเสียงถาม ติดๆ ในระยะประชิดถ้าหันกลับไป “จะท�ำอะไร” “จะคืนเงินให้ จะได้ไม่ตอ้ งติดค้างกัน” จบค�ำบอกก็เดินไปยืนหน้าตูบ้ ริการทาง การเงินอัตโนมัติ ทีต่ งั้ อยูร่ มิ ฟุตบาทไม่ไกลจากร้านเสือ้ ทีเ่ พิง่ จากมา กดเงินออกมายื่นคืนตามจ�ำนวนเท่าที่เขาจ่ายให้ และเผื่อตัวเองอีกจ�ำนวนหนึ่ง ส�ำหรับใช้จา่ ยจนกว่าจะได้กลับบ้าน โดยไม่รวู้ า่ เมือ่ ไรจะสบายใจและพร้อมกลับไป เขารับมาเซ็งๆ ไม่คดิ ขัดใจ ถือว่าเป็นความสบายใจของเธอสักเรือ่ งแล้วกัน “ขอของฉันคืนด้วย” เธอยืน่ มือไปรอรับ หวังว่าเขาจะคืนให้ แต่เขากลับยืนจ้องหน้า ขบกรามแน่นเป็นสันนูน เธอจึงฉวยจากมือเขามาเสียเอง ไม่ยนิ ดียนิ ร้ายในอาการนัน้ ของเขา เช่นเดียวกับทีเ่ ขาไม่เคยรูร้ อ้ นรูห้ นาวในค�ำสัง่ ของเธอ “เราคงไม่มอี ะไรต้องพึง่ พากันอีก คุณ กลับไปซะเถอะ” เธอว่าอย่างไร้ไมตรีแล้วหนีไป เดินออกไปตามฟุตบาท เขายังคงเดินตามมา คว้าท่อนแขนเธอไว้แล้วลากลิว่ กลับไปทางเดิมทีร่ ถจอด “นี.่ .. ปล่อยนะ” เธอสะบัดเสียงสัง่ อย่างขัดใจ เขาไม่สน ลากเธอลิว่ ๆ ไปจนถึงรถ เหวีย่ งทีเดียวเธอก็เข้าไปนัง่ กองอยูใ่ นรถเป็นที่ เรียบร้อย ปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้าแล้วรีบเดินมาประจ�ำที่คนขับ เร่งรถออกตัวไปยัง บ้านพักทีจ่ ากมา เธอก็ได้แต่นงั่ สัน่ โกรธจนถึงที่ “ฉันเดินเองได้” เขาท�ำท่าจะลากเธอลงจากรถอีกเมือ่ ถึงบ้านพัก เธอรีบเชิดหน้า บอก มองเขาตาขวางอีกตามเคย “เชิญ” เขาผายมือเชือ้ เชิญชีน้ ำ� คนถูกเชิญเดินฟึดฟัดขัดใจเข้าบ้านพักไปไม่หนั มา มอง ยังไงคงหนีไม่พน้ ถ้าอีกฝ่ายไม่คดิ ยอมกัน คงต้องทนรอทีเผลอแล้วเธอคงจะรอดพ้นได้ เขาเดินถือของตามเข้ามาโยนโครมบนเตียง ก่อนหยิบเสื้อผ้าของตัวเองเดินเข้า ห้องน�ำ้ ไป เธอจึงท�ำตัวตามสบายกับตัวเองอีกครัง้ จากทีอ่ ดึ อัดกับเขามานาน โดยการพา ตัวเองออกไปยืนชมวิวยามใกล้คำ�่ ทางด้านหลังของบ้านพัก มองน�ำ้ ทะเลสีฟา้ สดใสกระทบ
18
เพียงธารา
หาดทรายเสียงดังซ่า พาน�ำ้ แตกกระเซ็นกระเด็นไปตามจังหวะของแรงลมทีโ่ หมพัดพามัน เข้ามากระทบฝัง่ สัง่ สมองทีม่ แี ต่ความวุน่ วายให้หยุดคิดชัว่ ครู่ แล้วพาตัวเองดืม่ ด�ำ่ ไปกับ ธรรมชาติเมืองไทยทีจ่ ากไปแสนนาน “คุณคงสบายใจขึน้ บ้างแล้วนะ” เขาเดินมาถาม เมือ่ จัดการเปลีย่ นเสือ้ ผ้าของตัวเอง เป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว เสียงทุม้ ของเขาสะกิดเธอให้ตนื่ ขึน้ มาจากการมองเพลิน เหลือบมองเขาทีเ่ ดินมายืน เคียงเธอแล้วหันกลับ ไม่อยากมองเขานานๆ พานจะพาให้อารมณ์ดๆี ของเธอขุน่ มัวขึน้ มา “ผมชือ่ คิม แล้วคุณล่ะชือ่ อะไร ผมจะได้เรียกถูก” เขาเริม่ แนะน�ำตัวเองเพือ่ ท�ำ ความรูจ้ กั กับเธอ หลังจากทีน่ อนกันมาทัง้ คืน แต่ยงั ไม่มใี ครได้รจู้ กั ใครเลย แต่ดเู หมือนเธอ จะไม่ได้ยนิ ในสิง่ ทีเ่ ขาบอกหรือถาม เมือ่ สายตาของเธอยังคงทอดนิง่ อยูบ่ นผืนน�ำ้ ทะเลสีฟา้ สดใสเบือ้ งหน้า อารมณ์ทสี่ งบของเขาก็พงุ่ ขึน้ มาตงิดๆ เมือ่ เธอยังคงเล่นแง่ไม่ยอมกัน “ผมถามว่าชือ่ อะไร คุณไม่ได้ยนิ เหรอ” เขาย�ำ้ อีกครัง้ ใส่หเู ธอ ใบหน้าคมคายเริม่ ยับ บอกถึงอารมณ์ทเี่ ริม่ ขุน่ มัว “ได้ยนิ แต่ไม่จำ� เป็นหรอกทีเ่ ราจะต้องรูจ้ กั กัน” เธอกล่าวด้วยน�ำ้ เสียงเย็นชา สายตา ยังคงทอดมองไปยังท้องทะเลเบือ้ งหน้า ไม่คดิ ทีจ่ ะอยากท�ำความรูจ้ กั กับผูช้ ายอย่างเขาให้เสียเวลา ทีย่ อมมาด้วยเพราะ ถูกบังคับไม่ได้อยากมาท�ำความรูจ้ กั กับเขาแต่อย่างใด เธอก็แค่หนีเขาไม่พน้ จึงต้องทนอยู่ “ไม่จำ� เป็นได้ไง ในเมือ่ คุณเป็นเมียผม ผัวเมียกันก็ตอ้ งรูจ้ กั กันสิถงึ จะถูก” เขารีบ ยึดแล้วเริ่มตอกย�้ำในสิ่งที่ท�ำให้เธอสูญเสียไปอีกครั้ง ไม่คิดถนอมน�้ำใจแม้สักนิดว่าเธอ จะรูส้ กึ เช่นไรในการสูญเสียนัน้ “มันไม่มอี ะไรถูกตัง้ แต่ทคี่ ณ ุ คิดฉวยโอกาสจากฉันแล้ว แล้วก็ไม่ตอ้ งให้เกียรติเรียก ฉันอย่างนัน้ ฉันไม่ได้ตอ้ งการ” “แล้วต้องการอะไรฮึ รึวา่ แบบนี”้ สิน้ ค�ำพูด ร่างบางก็ถกู กระชากเข้ามาปะทะแผง อกกว้างอย่างรวดเร็ว ค�ำพูดของเธอเหมือนเปลวไฟร้อนแรงทีจ่ ดุ ประกายให้อารมณ์คกุ รุน่ ของเขาพุง่ ขึน้ จนรัง้ ไม่อยู่ พร้อมแผดเผาให้เธอมอดไหม้ได้ทกุ เมือ่ ทีเ่ ธอคิดต่อต้านขัดใจเขา อย่างไม่เคยมีใครคิดท�ำ ริมฝีปากร้อนรุ่มของเขานาบลงบนริมฝีปากเผยอค้างของเธอในทันที บดเบียด ลงทัณฑ์หนักหน่วงและดูดดืม่ ทวีความรุนแรงเพิม่ ขึน้ ตามแรงอารมณ์รอ้ นๆ จนแทบจะ กลืนกินเธอเข้าไปทัง้ ตัวก็วา่ ได้ แต่ทสี่ ดุ แล้วก็ตอ้ งผละออกหยุดการสัง่ สอนไว้เพียงเท่านัน้ ริมฝีปากอวบอิม่ ทีบ่ ดั นีแ้ ดงจัดจนบวมเจ่อด้วยจุมพิตสัง่ สอนทีเ่ ขาจงใจมอบให้ แล้วนึกเสีย อารมณ์กบั ไอ้คนตะโกนโหวกเหวกอยูร่ มิ หาดด้านล่างทีเ่ ข้ามาขัดจังหวะ ในยามทีเ่ ขาก�ำลัง สัง่ สอนในความกล้าปากดีของเธอยังไม่ทนั ทีจ่ ะได้รสู้ ำ� นึก
19
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“เฮ้ยคิม... ยูฮ้ ู ท�ำไรวะ เห็นนะโว้ย” เสียงตะโกนจากคนข้างล่างเล่นเอาเธอทีย่ นื หน้าชาสัน่ โกรธนึกอายขึน้ มา แล้วพาน ให้นกึ เคืองคนต้นเรือ่ งทีบ่ ดั นีย้ นื ท�ำหน้าไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวในการกระท�ำอันหน้าอับอายนัน้ เขา ท�ำหน้าตายในขณะทีเ่ ธอก็ได้แต่กม้ หน้างุด ไม่กล้าเหลือบมองใครๆ “นัน่ เพือ่ นผมเอง เราจะไปหาเขากัน” เขาบอก ไม่รอค�ำตอบจากเธออีกเช่นเคย กระตุกแขนเธอเดินลิว่ แล่นลงบันไดด้านหลังมาถึงชายหาด ซึง่ เพือ่ นทัง้ สองทีว่ า่ ของเขารอ อยูต่ รงนัน้ “พีจ่ มิ ไปล้อเขาท�ำไม ดูส.ิ .. ผูห้ ญิงของคิมเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว” พีรชญา ฟาดฝ่ามือลงบนต้นแขนของสามี แล้วกระซิบบอกเป็นเชิงปรามกัน “อ้าวเหรอ... ฮิๆ” แทนทีจ่ ะรูส้ กึ ผิดเขากลับหัวเราะชอบใจยกใหญ่ ถูกใจเป็นทีส่ ดุ “ว่าไงพีจ่ มิ เมือ่ คืนกลับมาตอนไหน” เขาถามเมือ่ เดินมาถึง ในมือยังคงกระชับ ข้อมือบอบบางของคนตัวเล็กไว้ “หลังนายสักพัก” ดนัยตอบพร้อมยืน่ หน้าเขามาชิดใบหูเขา “พีชบอกว่านายพาสาวมาด้วย ฉันเลยชวนพีชมาท�ำความรูจ้ กั ” เขาเอามือป้องปาก เข้าไปกระซิบกระซาบ อย่างกลัวว่าสาวสวยหน้าหวานข้างกายเพือ่ นชายจะได้ยนิ แล้วหันมา ทักสาวสวยหน้าหวานปานน�ำ้ ผึง้ ทีว่ า่ ทีเ่ ขาอดใจอยากรูอ้ ยากเห็นไม่ไหวจึงลากพีรชญาภรรยา ทีร่ กั มาท�ำความรูจ้ กั ก่อนหน้าถึงทีน่ ี่ “สวัสดี... ผมจิมครับ นีภ่ รรยาผม พีช เราสองคนเป็นเพือ่ นเจ้าคิมมัน ยินดีทไี่ ด้ รูจ้ กั ครับ” เมือ่ แนะน�ำตัวเสร็จสรรพก็ยนื่ มือไปขอท�ำความรูจ้ กั แต่เธอกลับค้อมศีรษะน้อมรับ ไว้แทน ท�ำให้มอื ของคนทีย่ นื่ ออกไปขอท�ำความรูจ้ กั ต้องชักกลับขึน้ มาเกาศีรษะแก้เก้อ “ฮ่าๆ สมน�ำ้ หน้า” พีรชญาหันไปท�ำท่าหัวเราะเยาะสามีของเธอด้วยความสะใจ ขยับ ริมฝีปากตามไปเยาะเย้ยด้วยค�ำพูดอีกที ถึงหันมาทักทายหญิงสาวทีเ่ พือ่ นชายเธอพามาด้วย “สวัสดีคะ่ ชือ่ พีชค่ะ เป็นเจ้าของทีน่ ”ี่ คนถูกแนะน�ำค้อมให้พร้อมยิม้ รับบางๆ พีรชญา ยิม้ ตอบ แล้วบอกจุดประสงค์ทตี่ นกับสามีเดินมาขัดจังหวะถึงนี่ “ฉันจะมาบอกนายกับคุณ... เอ่อ...” “ทีร่ กั ” จักรภัทรตอบแทนเมือ่ เธอยังคงยืนนิง่ มีเพียงรอยยิม้ บางๆ แต่งแต้มบน ใบหน้าสวยหวานเท่านัน้ ก่อนหุบลงฉับหันขวับไปมองเขาตาเขียว ทัง้ โกรธทัง้ อาย เขานีช่ า่ ง ท�ำให้เธออายได้ไม่รจู้ บเสียจริง ดนัยเบือนหน้าไปหัวเราะคิก ส่วนพีรชญาได้แต่อมยิม้ ไม่กล้าหัวเราะออกมาด้วย เกรงใจ กลัวเธอจะอายไปมากกว่านี้ รูว้ า่ เธอคงไม่ได้ชอื่ นัน้ หรอก แต่คงถูกจักรภัทรแกล้ง หรือไม่กก็ ำ� ลังหลงเธอจนเพ้อ แต่เขาไม่ได้แกล้งไม่ได้เพ้อ เขาไม่รจู้ ริงๆ อยากรูเ้ หมือนกัน จึงยัว่ เธอขึน้ มาเป็นการบังคับกลายๆ ให้เธอบอกออกมา
20
เพียงธารา
“แจมค่ะ” แล้วเธอก็ตอบออกมาใหม่ดว้ ยน�ำ้ เสียงราบเรียบแต่ดสู นั่ ใบหน้ายังแดงจัด ทัง้ โกรธและอายไม่หาย “อ้อ... คุณแจม ฉันเตรียมเผาอาหารทะเลรอไว้แล้วล่ะ ไปกันเลยนะ” “อืม... โอเค ไปนะ” เขารีบตอบรับเองเสร็จสรรพแล้วหันมาถามแกมบังคับเอา จากเธอ เธอพยักหน้ารับช้าๆ มองเขาคาดโทษเอาไว้ แต่เขากลับอมยิม้ อารมณ์ดี ไม่ยนิ ดี ยินร้ายในสายตาคาดโทษทีเ่ ธอจงใจส่งมอบให้สกั นิด ทัง้ สีจ่ งึ เดินกันมาเป็นคูแ่ ละหยุดเมือ่ เดินมาถึงหน้าบ้านพักหลังแรกซึง่ เป็นทีพ่ ำ� นัก ของพีรชญา ในบรรดาบ้านพักแบบเดียวกันจ�ำนวนหลายสิบหลังทีถ่ กู บรรจงสร้างขึน้ มาใน รูปแบบเดียวกันทัง้ หมด ต่างกันตรงสีของหลังคาและตัวบ้าน แต่ละหลังมีสสี นั สดใสน่าอยู่ ทัง้ หมดเป็นไอเดียของพีรชญาเอง อุปกรณ์สำ� หรับใช้ปง้ิ ย่างถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว รวมทัง้ อาหารทะเลทีใ่ กล้จะสุก บนเตานัน่ ด้วย ซึง่ แม่บา้ นของเพือ่ นสาวเตรียมการไว้รอท่าก่อนกลับเข้าครัวไป ให้ทกุ คน บริการตนเองตามค�ำสัง่ พีรชญา “ตามสบายนะคะคุณแจม ไม่ตอ้ งเกรงใจ เต็มทีเ่ ลยค่ะ” พีรชญาฉีกยิม้ แสดง ความเป็นกันเองออกมาให้มากทีส่ ดุ เมือ่ เห็นว่าผูห้ ญิงของเพือ่ นดูจะเกร็งไม่คอ่ ยผ่อนคลาย เธอยิม้ รับความเป็นกันเองนัน้ ไว้แล้วนัง่ ลงด้วยแรงกดของจักรภัทรในเวลาต่อมา “คุณจะทานอะไรดี ผมจะไปเอามาให้” เขาถามอย่างเอาใจ เมือ่ อารมณ์เริม่ สงบลง “ฉันไปเอาเองได้ ไม่รบกวนค่ะ” เธอบอกตัดน�ำ้ ใจฉับ จนอีกฝ่ายชะงักหุบยิม้ ลง แทบไม่ทนั “งัน้ ... ไปกับพีชแล้วกันนะคะ สองหนุม่ นัง่ รอตรงนีเ้ ลย เดีย๋ วเราสองคนจะยก มาเสิรฟ์ ให้ โอเค้” พีรชญารีบแก้สถานการณ์ เมือ่ บรรยากาศเริม่ ขุน่ มัว “จ้า... ทีร่ กั ” ดนัยตอบรับภรรยาด้วยอาการมันเขีย้ ว ไม่วา่ เปล่ายังยกมือขึน้ มาหยิก แกมหยอกทีแ่ ก้มเธอด้วยหนึง่ ที พีรชญายิม้ รับ แล้วเดินมาคล้องแขนผูห้ ญิงของเพือ่ นให้ลกุ เดินไปด้วยกัน “ไปค่ะคุณแจม” คนถูกชวนลุกเดินไปตามแรงดึงไม่ทนั ได้ตอ่ ต้าน เหมือนตุก๊ ตาหมีตวั น้อยน่ารักที่ ใครหิว้ ไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบ ไม่มปี ากไม่มเี สียง มีเพียงรอยยิม้ จางๆ ทีแ่ สดงออกมา ให้เห็นเท่านัน้ “คุณแจมชอบทานกุง้ หรือปลาหมึกคะ” พีรชญาชวนคุยเมือ่ ถึงเตาย่างอาหารทะเล หอมกรุน่ “ชอบทานปูคะ่ ” เธอตอบเสียงเรียบแผ่วเบาพร้อมกับพลิกกลับด้านปูตวั โตทีอ่ ยู่ บนเตา เมือ่ อีกด้านของปูตวั โตสุกได้ที่
21
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“อ๋อ... ชอบปู” พีรชญาพยักหน้ายิม้ เก้อๆ แอบเกาหัวยิก เมือ่ หญิงสาวตรงหน้า ดูไม่คอ่ ยอยากจะสนทนากับเธอเท่าไร แต่กไ็ ม่ละความพยายามซะทีเดียวทีจ่ ะสนทนากับเธอ ให้มากกว่านี้ จากท่าทางเธอไม่ใช่คนหยิง่ อะไร ดูเหมือนคนก�ำลังมีปญ ั หาซะมากกว่า แล้วปัญหา ทีว่ า่ อาจมาจากเพือ่ นชายของเธอก็เป็นได้ ฉะนัน้ เธอต้องรูใ้ ห้ได้วา่ เรือ่ งอะไร เธอพอจะช่วยได้ หรือเปล่า “คุณแจมรูจ้ กั กับคิมนานแล้วเหรอคะ” ค�ำถามนีส้ ะกิดแผลใจให้คนฟังต้องอึง้ เธอจะตอบว่าอย่างไรดีละ่ ในเมือ่ เธอยัง ไม่รจู้ กั เขาเลย ตืน่ ขึน้ มาก็เห็นว่ามีเขาอยูต่ รงหน้าแล้ว แล้วยังเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอโดยที่ เธอเองยังไม่รวู้ า่ มันเกิดขึน้ ตัง้ แต่เมือ่ ไร เรียกได้วา่ ตอนนี้ เธอไม่รอู้ ะไรทัง้ นัน้ เกีย่ วกับเขา ไม่คดิ อยากรู้ ไม่วา่ ตอนนีห้ รือตอนไหน “เราไปกันเถอะค่ะ พวกเขาคงรอกันแล้ว” เธอยิม้ แล้วเอ่ยชวน นีค่ งเป็นประโยคทีย่ าวทีส่ ดุ เท่าทีพ่ รี ชญาจะได้ยนิ จากสาวน้อยหน้าหวานทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ ตัง้ แต่เธอยอมเปิดปากพูดออกมา “ค่ะ... ไปค่ะ” พีรชญาเดินถือจานใบโตสองใบทีม่ ปี ลาหมึกย่างและกุง้ ย่างหอมกรุน่ เอามาเสิรฟ์ ให้สองหนุม่ จนถึงที่ ตามมาด้วยสาวน้อยหน้าหวานปานน�ำ้ ผึง้ ของเพือ่ นชายทีถ่ อื จานปูเผา ตัวโตของชอบเดินตามหลังมาติดๆ ไร้ชวี ติ เช่นเคย เธอรีบนัง่ ไม่รอให้เขาลุกมาเลือ่ นเก้าอีใ้ ห้ เมือ่ เขาท�ำท่าจะลุก ก่อนทุกคนจะเริม่ ลงมือทานอาหารทะเลไปคุยกันไปเมือ่ นัง่ พร้อมหน้า มีแต่เธอ เท่านัน้ ทีน่ งั่ ง่วนกับการกินปูตวั โตไม่คดิ สนทนากับใคร รูส้ กึ ว่าเธอจะชอบมันมากเสียด้วย เพราะกินไปหลายตัว โดยไม่แตะต้องอย่างอืน่ เลย จนอีกสามคนทีน่ งั่ ด้วยมองหน้ากันแล้ว อดยิม้ ออกมาไม่ได้ และคิดเหมือนกันทีอ่ ย่างน้อยเธอไม่ยอมพูด ก็ขอให้เธอยอมกินอะไร บ้างก็ยงั ดี
22
เพียงธารา
2 “คุณพีช ยังมีบา้ นพักว่างอีกไหมคะ” แล้วจูๆ่ หญิงสาวทีน่ งั่ เงียบเป็นเป่าสากก็ ขยับปากถามขึน้ มาดือ้ ๆ เมือ่ ทุกคนจะพากันแยกย้าย เดือดร้อนผูช้ ายข้างกายต้องหันมามอง พีรชญาถึงกับเหลอหลาตอบไม่เป็น มองหน้าเพือ่ นที มองหน้าผูห้ ญิงของเพือ่ นที สลับกันไปมาอยูอ่ ย่างนัน้ ก่อนจะตอบออกมา “ก็... มีคะ่ แต่ทำ� ไมเหรอคะ” “แล้วถ้าแจมจะเข้าพักคืนนี้ จะได้ไหมคะ” “อ้าว! เอ่อ... ไม่พกั กับคิมล่ะคะ” พีรชญาถามเหลอหลาออกมาอีก “ถ้าคุณพีชมี แจมขอกุญแจได้ไหมคะ” เธอเลีย่ งไม่ตอบแล้วยังเร่งขอกุญแจจาก พีรชญา “ไม่ตอ้ งพีช เมียฉันคงง่วงเลยงอแง ฉันพาไปนอนก่อนนะ” เขาว่าแค่นนั้ แล้วคว้า แขนเธอกระชากให้ลกุ เดินไปด้วยกัน ลากจูงเธอให้เดินตามไปถึงบ้านพัก ทัง้ ดึงทัง้ ทึง้ กันไป จนถึงที่ และหยุดลงทีเ่ ชิงบันไดทางขึน้ บ้านพักเมือ่ เธอสลัดจนหลุดแล้วเดินน�ำขึน้ บันไดไป กระชากประตูเปิดออก พาร่างบอบบางสอดแทรกเข้าไปภายในไม่ยอมพูดจา แต่เขายังคงตามมารัง้ ไว้ ดวงตากลมโตของเธอลุกวาวไม่พอใจเมือ่ สบกับดวงตา ก้าวร้าวดุดนั ไม่แพ้กนั ทีส่ ง่ ตรงมา ก่อนแปรเปลีย่ นเป็นลุกโชนราวกับเปลวเพลิงถูกราดด้วย น�ำ้ มันเชือ้ เพลิงชัน้ ดี เมือ่ เขาเริม่ หาเรือ่ งเธออีกครัง้ “รังเกียจอะไรผมนักหนา” “คุณยังไม่รตู้ วั อีกเหรอ ว่าน่ารังเกียจยังไง” “ไม่รู้สิ ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าการที่ผมตอบสนองความต้องการของคุณ มัน น่ารังเกียจยังไง” เธอถลึงตาใส่คนไม่รสู้ ำ� นึก หัวใจบีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดจนสัน่ เทาไปทัง้ ตัว เธอผลักเขา แต่เขากลับยึดข้อมือเธอไว้แน่น สบดวงตาแข็งกร้าวของเธอท้าทายกัน “ปล่อยฉัน” เธอสัง่ เสียงเย็น แต่ใบหน้ากลับถมึงทึงดุดนั ดูนา่ กลัว “โกรธผมงัน้ สิ” เขาถามยัว่ เย้าแล้วกล่าวต่อ “ผมไม่ใช่คนฉวยโอกาสขนาดนัน้ หรอกนะ คนอย่างผมมีความรับผิดชอบมากพอกับสิง่ ทีท่ ำ� ลงไป ยังไงผมก็ตอ้ งรับผิดชอบคุณ...” “ไม่ต้อง! ฉันไม่ต้องการให้ใครมาผูกมัดเพราะความผิดพลาดที่ฉันไม่เต็มใจ” เธอตัดหน้าตอบเขาเสียงเย็นไม่แยแส กระชากมือให้หลุดจากการเกาะกุม หมุนตัวเข้าประตูไป ไม่ถงึ ไหนก็ถกู อุง้ มือหนาของคนข้างหลังกระชากกลับไปหาตัวรุนแรงและรวดเร็ว จับเธอ ดันไปจนติดผนังกักขังไว้ดว้ ยล�ำตัวแกร่งและอ้อมแขนแข็งแรงอีกที
23
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“แล้วเอาไงดีละ่ หรือว่าจะแจกให้กนั ฟรี ฮึ” “ใช่! ฉันจะถือว่าท�ำทาน ฉันก็แค่ทำ� ทาน ล้างซวยก็แค่นนั้ ” เธอบอกเสียงเย็น แต่ ในใจมันร้อนรุม่ จนแทบจะมอดไหม้กบั ค�ำดูถกู ของเขานัน่ แล้ว “ก็ดี ผมเองก็ชอบเหมือนกันของฟรีดๆี สดๆ ทีท่ งั้ ยัว่ เย้า แล้วก็เร้าใจแบบคุณ เนีย่ ” เขาว่าเยาะเย้ยแล้วยังถากถาง กวาดสายตาหืน่ กระหายไปทัว่ ร่างบาง หมายให้เธอ เจ็บช�ำ้ กับค�ำพูดของตัวเธอเองทีพ่ ดู ประชดเขาแบบนัน้ เธอผลักเขาออก ฟาดฝ่ามือลงบน ใบหน้าคมคายด้วยความฉุนโกรธ อีกทัง้ ไล่สง่ “ออกไปให้ไกลฉันนะ” เขาดุนกระพุง้ แก้มรับรสปร่าของเลือด มองเธอหมายมาดด้วยบทลงโทษทีค่ วรได้รบั “จะให้ไปไหนล่ะ ผมยังใช้ของฟรีไม่คมุ้ เลยนี”่ มือหนาจับใบหน้าเธอล็อกแล้วบดจุมพิตลงโทษรุนแรงลงเมือ่ สิน้ ค�ำ ร่างบอบบาง พยายามเบี่ยงหลบแต่มิอาจท�ำได้ มือใหญ่โตของเขาแข็งยิ่งกว่าคีมเหล็กชั้นดี เมื่อยึด อยูบ่ นใบหน้าของเธอด้วยอารมณ์ฉนุ โกรธถึงขีดสุด เขาบดจูบไล่ดนั เธอผ่านประตูเข้ามา ผลัก ให้เธอนอนลงไปด้วยกัน เมือ่ ใช้เท้ายันประตูให้ปดิ โครมลง ในขณะทีร่ มิ ฝีปากรุม่ ร้อนกระหน�ำ่ สัมผัสอันหนักหน่วงจาบจ้วงรุนแรงประโคมลงบนริมฝีปากอวบอิม่ คล้ายบทลงโทษ หมาย ให้หลาบจ�ำ ว่าไม่ควรพูดจาแจกจ่ายร่างกายให้ใครฟรีๆ มันไม่เป็นผลดีกบั เธอสักนิด “อย่านะ...” เธอปรามเสียงหลงด้วยอาการตืน่ ตระหนก แต่ใช่วา่ เขาจะฟังเมือ่ ริมฝีปากร้อนรุม่ กลับมาครอบครองเธออีกครัง้ คนถูกจูโ่ จม เกิดความกลัวขึน้ มา ทัง้ ผลักทัง้ ดันเขาให้พน้ ร่างกายทีก่ ำ� ลังถูกคุกคามอย่างย่ามใจ แต่ไม่ เป็นผล เดรสตัวยาวถูกถลกออกจากร่างบอบบางขว้างทิ้งไปแทบขาดวิ่น ปากที่อ้าขยับ จะประท้วงเมือ่ เขาถอนริมฝีปากอันหนักหน่วงนัน้ ออกถูกปิดฉับอีกครัง้ ด้วยรสจูบอันดูดดืม่ แนบแน่นกว่าเดิม ไม่ปล่อยให้เธอมีสทิ ธิไ์ ด้เจรจาห้ามปรามกัน ร่างบอบบางดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้อกแกร่งไม่คิดยอม แต่กลับสิ้นแรงลงดื้อๆ เมื่อ ร่างกายทัง้ หมดถูกยึดไว้โดยเขา เพียงแค่รมิ ฝีปากร้อนๆ นาบไปทุกส่วนบนร่างกายเธออย่าง ถือสิทธิ์ ร่างกายของเธอก็แทบจะหลอมละลายไปกับเตียง ก่อนน�ำ้ ตาแห่งความเจ็บแค้นใจจะไหลรินอาบแก้มนวล แต่นนั่ ไม่ได้ทำ� ให้เขาหยุด หรือไม่อาจหยุดเขาได้ดว้ ยน�ำ้ ตา เขายังคงเดินหน้าต่อตามแรงอารมณ์ปรารถนาทีไ่ ม่อาจฉุดรัง้ ไม่คิดสนใจเธอสักนิดว่ารู้สึกอย่างไรในการกระท�ำอันจู่โจมของเขา กระทั่งไฟปรารถนา มอดไหม้จบสิน้ ลงเมือ่ เขาลงโทษเธอจนสมใจ “เอามือสกปรกของคุณออกไปนะ อย่ามาแตะตัวฉัน” เธอตวาดสัง่ ทัง้ สะอืน้ เมือ่ เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง ทีผ่ ละออกจากเธอไปเพียงเสีย้ ววินาทีกว็ บู กลับเข้ามาใหม่
24
เพียงธารา
“คงไม่ได้หรอก บอกแล้วไง ผมน่ะชอบของฟรี แล้วของฟรีดๆี สดๆ แบบนี้ ก็ตอ้ งใช้กนั ให้คมุ้ หน่อยสิทนู หัว” เขาว่า ลูบไล้ไปตามเนือ้ ตัวเธออย่างคนไม่รจู้ กั อิม่ รูส้ กึ ติดใจรสสวาทหวามของเธอ ขึน้ มาดือ้ ๆ แล้วร่างกายก�ำย�ำก็พร้อมท�ำศึกกับเธออีกครัง้ “ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า ปล่อย...” ค�ำทัดทานของเธอไม่เป็นผลกับเขาสักนิด เมือ่ ร่างหนาเข้ามาครอบครองเธออีกครัง้ อย่างหิวกระหายด้วยแรงอารมณ์ปรารถนา “ปล่อย ฉัน...” เพียงเท่านัน้ ทีเ่ ธอได้เปล่งเสียงออกมา ทีเ่ หลือก็ถกู เขาครอบง�ำไว้จนหมดสิน้ อีกครัง้ ด้วยความโหยหาไม่มที สี่ นิ้ สุดจากเธอในเวลานี้ สงครามความรักเริม่ ขึน้ อีกครัง้ ด้วยความดุเด็ดเผ็ดร้อน ทีเ่ ธอไม่อาจยอมง่ายๆ เหมือนครัง้ แรก เขาจึงต้องงัดลูกเล่นและเทคนิคอันแพรวพราวขึน้ มาใช้ เพือ่ สยบความ ร้ายกาจให้เธอยอมจ�ำนนแต่โดยดี ร่างบางทีข่ ดั ขืนเริม่ อ่อนลงๆ แล้วเริม่ โอนอ่อนผ่อนตาม ไปกับแรงปรารถนาของเขาในทีส่ ดุ คราวนีเ้ ขาจะท�ำให้เธอได้ลมิ้ ลองรสชาติอนั หอมหวาน และแปลกใหม่จากเขา โดยทีเ่ ธอไม่อาจลืม และต้องร้องเรียกหาเขาแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน้ แล้วทีค่ ดิ จะไปแจกใครต่อใครให้เชยชมน่ะฝันไปเถอะ เขาจะไม่มวี นั ปล่อยเธอให้หลุดลอย ไปอย่างแน่นอน เธอฟรีได้กบั เขาคนเดียวเท่านัน้ คนอืน่ หมดสิทธิอ์ ย่าได้หวัง แสงแดดอ่อนๆ ยามรุง่ อรุณสาดส่องผ่านม่านผืนบางสีขาวสะอาดตา ปลุกคนตัวโต ทีน่ อนฝันหวานมาทัง้ คืนตืน่ จากความฝัน เพือ่ มาพบความจริงอันแสนเลวร้าย เมือ่ เขาลืมตา ขึ้นมามองหมอนข้างใบโตในอ้อมกอดที่เข้าใจว่าเป็นร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวที่ท�ำสงคราม กามารมณ์กนั มาครึง่ ค่อนคืน แล้วยังตามไปก่อกวนเขาถึงในฝันจนเช้านี้ เขาผละหมอนใบโตออกจากอ้อมกอดด้วยความตกใจ ลุกพรวดจากเตียงนอนไม่มี อาการงัวเงียสักนิด ผลักประตูหอ้ งน�ำ้ เข้าไปหวังว่าเธอคงอยูใ่ นนัน้ กลับมีแต่ความว่างเปล่า จนเขาใจหาย ก้าวถอยกลับมาหยิบเสือ้ ผ้าขึน้ สวมด้วยความรวดเร็ว เดินดิง่ ลงไปตามบันได ทีท่ อดยาวจากชัน้ ระเบียงสูห่ าดด้านล่าง เขาเริม่ ใจไม่ดเี มือ่ วิง่ ตามหาเธอจนทัว่ หาดแล้วยัง ไม่พบ ไม่มรี า่ งบอบบางทีก่ า่ ยกอดมาทัง้ คืนยืนปรากฏให้เขาเห็นแม้แต่เงา เขาก้าวยาวๆ กลับขึ้นไปยังห้องพักอีกรอบส�ำรวจข้าวของทุกชิ้นที่โต๊ะหัวเตียง ไม่พบว่ามีอะไรหายไปนอกจากข้าวของจ�ำเป็นของเธอ เขารีบแต่งตัวใหม่ในเวลาอันรวดเร็ว เพือ่ ออกไปตามหา ด้วยการขับรถเลาะไปตามริมหาด สายตาสอดส่องมองหาเธอด้วยความ ร้อนใจ กังวลกับเธอเอามากมายในตอนนี้ เขาขับเลาะไปเรื่อยจนสุดหาด ไปถามหาเธอจากรีสอร์ตและโรงแรมริมทะเล ทุกแห่งทีเ่ ขาจะไปได้ แต่ไม่มวี แี่ ววของเธอจะอยูท่ ไี่ หนสักแห่งให้เขาตามหาเจอได้เลย เขา จึงขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯด้วยความรูส้ กึ มากมายทีย่ ากจะบอกกับตัวเอง เมือ่ เธอจากไป อย่างไม่รำ�่ ลากัน...
25
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“นังแจมหยุด” เสียงแว้ดๆ ทีด่ งั ตามหลังมาท�ำให้คนถูกจิกเรียกหันกลับไปมอง ปูรดิ าพีส่ าวต่าง มารดาตวาดเรียกเสียงดังลัน่ ตัง้ แต่ยงั ไม่กา้ วขึน้ บันไดมา ขณะทีเ่ ธอพาตัวเองเข้ามาถึงห้องโถง ด้านในในยามบ่ายของวัน “แกยังไปไหนไม่ได้ทงั้ นัน้ บอกฉันมา ว่าแกเอารถคูห่ มัน้ ฉันไปท�ำอะไรถึงได้พงั ยับเยินขนาดนัน้ ฮะ” “อะไรนะ นีห่ ล่อนกล้าดียงั ไงถึงเอารถนวัชไปท�ำพังฮะนังแจม” คุณหญิงจันทนีเสริม บุตรสาวขึน้ มาทันทีเมือ่ เดินจากสวนหลังบ้านมาเคียงคูก่ นั คนถูกถามก็ได้แต่ถอนหายใจเหนือ่ ยหน่ายขึน้ มา เมือ่ สองแม่ลกู ขึน้ เสียงรุมทึง้ เธอ อย่างเคย “ไม่พอนะคะคุณแม่ ยังทิง้ รถไว้แล้วหายหัวไปเลย นีถ่ า้ วัชไม่ให้คนของเขาขับตามหา คงได้ถกู ลากไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่ร”ู้ ปูรดิ าหยุดมองหน้าน้องสาวต่างมารดาอย่างอาฆาต แล้วว่าต่อ “สมองแกเคยคิดอะไรได้ดกี ว่านีไ้ หม จะโง่ดกั ดานไปถึงไหน รถเขาราคาตัง้ หลาย สิบล้าน หายไปแกจะท�ำไง แล้วนีห่ ายหัวไปไหนมา จะโทรบอกกันสักค�ำก็ไม่มี ฉันนะหาคน ช่วยรับแขกหน้างานแทบไม่ทนั ” ปูรดิ าแว้ดๆ ไม่ฟงั อะไรใครทัง้ นัน้ อารมณ์ของเธอพุง่ ขึน้ ถึงขีดสุดเวลานี้ “แจมขอโทษค่ะ ขอตัวนะคะ” เพียงแค่นนั้ ทีเ่ ธอจะกล่าวบอก ก่อนเดินตรงขึน้ บันไดไปทีละขัน้ อย่างเหนือ่ ยหน่าย เมือ่ ยังคงมีเสียงแว้ดๆ ตามหลังขึน้ มา แต่เธอไม่สน เดินขึน้ ไปไม่คดิ หยุด ในเมือ่ ตกลงกับเจ้าของรถก่อนกลับมาแล้วว่าเธอไม่จำ� เป็นต้องชดใช้ ฉะนัน้ เธอไม่จำ� เป็นต้องตอบค�ำถามใครให้เสียเวลา แล้วจะพานพาให้เป็นเรือ่ งยาวไม่จบสิน้ “แค่ขอโทษเหรอ... หยุดเดีย๋ วนีน้ ะ แกยังไม่ได้ตอบค�ำถามฉัน กลับมาเดีย๋ วนี”้ ไม่มี วีแ่ ววว่าคนถูกเรียกจะหันกลับ ก็ยงิ่ กระตุน้ ให้คนเรียกเต้นเร่าๆ ด้วยความขัดใจ “คุณแม่ ดูมนั แบบนีม้ นั น่าเลีย้ งไว้อกี ไหมคะ” “เอาเถอะน่าลูกขา ใจเย็นๆ ท�ำหน้าแบบนีเ้ ดีย๋ วหน้าสวยๆ ของลูกจะยับเสียเปล่าๆ มันจะอยูบ่ า้ นหลังนีไ้ ด้ไม่นานหรอกค่ะคุณแม่รบั รอง ตอนนีก้ ส็ งเคราะห์มนั ไปก่อน ถือซะว่า สงเคราะห์ลกู หมาลูกแมวหลงทางตัวหนึง่ ก็แล้วกัน” ค�ำปลอบของผูเ้ ป็นมารดาท�ำให้เธออารมณ์เย็นลงมาได้นดิ ก่อนจะค่อนขอดคนที่ เดินหนีไปด้วยอาการรังเกียจไม่ชอบเอาเสียเลยจริงๆ “ไม่รวู้ า่ คุณพ่อคิดยังไงถึงเรียกให้มนั กลับมา แจงไม่ชอบใจเลยค่ะ เกลียด ไม่อยาก เห็นหน้ามัน นังลูกนอกคอก” พูดแล้วพานนึกไปถึงเมือ่ ครัง้ ทีร่ บั รูเ้ รือ่ งราวของน้องสาวต่างมารดาใหม่ๆ ในตอนแรก เธอรักและเอ็นดูนอ้ งสาวคนนีม้ าก คิดว่าเป็นพีน่ อ้ งคลานตามกันมา แต่เมือ่ รูว้ า่ ไม่ใช่ แล้ว
26
เพียงธารา
ยังรูอ้ กี ว่ามารดาของน้องสาวต่างมารดาคนนีแ้ หละเป็นผูห้ ญิงหน้าด้านทีท่ ำ� ลายครอบครัวของ เธอ ท�ำให้ผเู้ ป็นบิดาของเธอหลงผิดไป ท�ำให้ครอบครัวของเธอระหองระแหงกันไปพักใหญ่ ตามทีม่ ารดาเล่าให้ฟงั ความเกลียดชังของเธอทีม่ ใี ห้แก่นอ้ งสาวต่างมารดาจึงมากทวีคณ ู ขึน้ เรือ่ ยๆ นับตัง้ แต่บดั นัน้ เป็นต้นมา “เอาอย่างนีส้ คิ ะลูกขา เดีย๋ วคุณแม่จะให้มนั ไปอยูเ่ รือนเล็กหลังบ้าน ลูกจะได้ไม่ตอ้ ง เห็นหน้ามันไง ดีไหมคะ” “ก็ดคี ะ่ ช่วยเอาไปไกลๆ อยูไ่ ปก็ขวางหูขวางตาเปล่าๆ แล้วคุณพ่อล่ะคะ” ว่าเสร็จ ก็สะบัดก้นพรืดไปนัง่ ไขว่หา้ งลงบนโซฟาตัวนุม่ ข้างมารดา คอตัง้ เชิดขึน้ ราวกับนางพญา “ประชุมผูถ้ อื หุน้ น่ะสิคะลูก ตอนนีโ้ รงแรมของเราก�ำลังมีปญ ั หา ผูถ้ อื หุน้ บางราย ก�ำลังจะขอถอนตัว” “ขอถอนตัว นีม่ นั อะไรกัน คุณพ่อนีก่ อ็ กี บริหารโรงแรมยังไงถึงได้มแี ต่แย่ลงๆ ไม่ได้เจริญขึน้ เหมือนคนอืน่ เขาเลย แจงว่าขายหุน้ ไปซะให้รแู้ ล้วรูร้ อดไปเลยดีกว่า ท�ำไป ก็มแี ต่เจ๊ง” คุณหญิงจันทนีหน้าเหีย่ วลงทันใดเมือ่ บุตรสาวต่อว่าสามี แต่ดว้ ยความรักบุตรสาว มากกว่าจึงขัดไม่ลง ไม่ตำ� หนิ ได้แต่อธิบายแล้วขอร้องกันดีๆ กลัวเธอจะช�ำ้ ใจ “ลูกขาไม่เอาค่ะ อย่าไปพูดแบบนีใ้ ห้คณ ุ พ่อได้ยนิ เชียวนะคะ คุณพ่อจะหมดก�ำลังใจ เอา ลูกก็รวู้ า่ ตอนนีเ้ ศรษฐกิจประเทศเรามันย�ำ่ แย่แค่ไหน” “ถึงอย่างนัน้ ก็เถอะค่ะ คุณแม่รไู้ หมคะ ในบรรดาเพือ่ นไฮโซของแจง มีแต่คนถาม เรือ่ งนี้ แจงน่ะอายจนไม่รจู้ ะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว วันๆ เจอค�ำพูดถากถาง อีกหน่อยเราคง เจ๊ง” ปูรดิ าเน้นค�ำระบายอารมณ์จนหน�ำใจ คว้ากระเป๋าเดินขึน้ ห้องไปไม่สบอารมณ์ อันทีจ่ ริงบรรดาเพือ่ นไฮโซทัง้ หลายของเธอไม่ได้พดู ออกมาตรงๆ แต่มนั ก็ไม่ตา่ ง อะไรกัน เธอน่ะรูเ้ ช่นเห็นชาติเพือ่ นพวกนีด้ วี า่ เป็นเช่นไร ขอให้ตวั เองเด่นไว้กอ่ น คนอืน่ จะ ล่มจมล้มยังไงไม่สน ถ้าใครล้มขึน้ มาเมือ่ ไรแม่กซ็ ำ�้ เติมไม่ยงั้ รอแต่จะเหยียบกันให้จมดิน พอเดินขึน้ มาได้กห็ นั มองห้องน้องสาวต่างมารดา ตวัดหางตาไปมองเหยียดปากให้ดว้ ยความ นึกรังเกียจ สะบัดหน้าพรืดอีกครัง้ เข้าห้องของตนไปอย่างท�ำอะไรไม่ได้มากกว่านัน้ อาหารมือ้ ค�ำ่ ทีค่ ฤหาสน์สรุ ดิษ ทุกคนพร้อมหน้าแล้วยกเว้นบุตรสาวคนเล็กของ ตระกูล เธอเดินลงมาด้วยความเพลียหลังจากเผลอหลับไปเมือ่ บ่าย ตืน่ ขึน้ มาอีกทีเมือ่ ประตู ห้องถูกเคาะเรียกโดยมะนาวสาวใช้ประจ�ำคฤหาสน์ทดี่ จู ะสนใจเธอมากทีส่ ดุ นอกจากป้าส�ำรวม คนครัวเก่าแก่ของทีน่ ี่ “มัวแต่ทำ� อะไรอยู่ ถึงให้คณ ุ พ่อคุณแม่ตอ้ งรอทานข้าว” พีส่ าวต่างมารดาต�ำหนิทนั ที ทีเ่ ดินมาถึงโต๊ะ เธอยังไม่ทนั ได้นงั่ ลงเลยด้วยซ�ำ้
27
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“ขอโทษค่ะ แจมเผลอหลับไป” “หนีไปเทีย่ วเสร็จกลับมาก็หลับจนลืมเวลา ไร้มารยาท” คุณหญิงจันทนีใส่สเี สริม ช่วยบุตรสาวอีกแรง ก็กลายเป็นสองแรงแข็งขันช่วยกันซ�ำ้ เติมเช่นเคย “เอาเถอะ มาแล้วนี่ ทานๆ กันซะ จะได้หมดเรือ่ ง” คุณสรสิทธิผ์ นู้ ำ� ครอบครัวเอ่ย ตัดความร�ำคาญ เหนือ่ ยใจกับปัญหาซ�ำ้ ซากทีเ่ กิดขึน้ เป็นประจ�ำสม�ำ่ เสมอระหว่างสามแม่ลกู ทีอ่ กี สองคอยแต่จะหาเรือ่ งอีกคนร�ำ่ ไป ท่านเองก็เหนือ่ ยใจแก้ปญ ั หายังไงก็ไม่ตก ขนาด ส่งบุตรสาวคนเล็กไปเรียนต่างประเทศจนจบ ท�ำงานอยูท่ นี่ นั่ ก็หลายปี จนเรียกตัวกลับมา ก็ยงั ไม่วายทีจ่ ะเกิดปัญหาเดิมๆ คุณหญิงจันทนีสะบัดสะบิง้ เมือ่ สามีเข้าข้างลูกเลีย้ งสาวอย่างปกป้อง ไม่ตา่ งจากปูรดิ า ทีม่ องน้องสาวต่างมารดาด้วยความไม่พอใจทีบ่ ดิ าเข้าข้างถือหางคอยช่วยเหลือ “ถ้าเป็นอย่างนี้ เห็นทีตอ้ งให้ไปอยูค่ นเดียว จะได้ไม่ตอ้ งเดือดร้อนคนอืน่ เขา ฉัน จะให้เธอไปอยูท่ เี่ รือนหลังเล็ก ข้างเรือนคนใช้” คุณหญิงว่าน�ำ้ เสียงเด็ดขาด จ้องหน้าลูกเลีย้ ง เอาเรือ่ งด้วยอภิสทิ ธิท์ เี่ หนือกว่า คุณสรสิทธิเ์ หลือบมองภรรยานิดหนึง่ ส่ายหน้าให้กบั ความไม่เป็นผูใ้ หญ่ แต่ไม่วา่ อะไร ล�ำพังเรือ่ งธุรกิจทีก่ ำ� ลังเป็นปัญหาก็หนักพอตัวอยูแ่ ล้ว อีกอย่างอภิสทิ ธิเ์ รือ่ งภายในบ้าน ท่านก็ยกให้ผเู้ ป็นภรรยาไปแล้ว ท่านก็ไม่ขอก้าวก่ายถ้าไม่เหลืออดจนเกินทน “เธอต้องไปวันนี้ ฉันจะให้เด็กมะนาวมันช่วยขน รีบๆ กินจะได้รบี ไป” เมือ่ ผูเ้ ป็น สามีไม่คา้ น คุณหญิงจันทนีกว็ า่ ต่อ แล้วเหยียดปากให้อย่างนึกรังเกียจ “กินซะแจม อิม่ แล้วจะได้ไป แล้วก่อนไปขึน้ ไปพบฉันทีห่ อ้ งท�ำงานด้วยนะ” ท่าน กล่าวประชดภรรยาเสียงเรียบ คนถูกสัง่ พยักหน้ารับ ท่านจึงยกผ้าทีต่ กั ขึน้ มาซับปาก ลุก ออกจากโต๊ะอาหารเดินขึน้ ห้องท�ำงานไป อยูไ่ ปก็คงทานไม่อร่อยเพราะมันกร่อยตัง้ แต่เริม่ “คุณพี.่ .. นัน่ อิม่ แล้วหรือคะ” คุณจันทนีตะโกนถามไล่หลังไป เมือ่ สามีเดินขึน้ บันไดไปแล้ว “คงทานไม่ลงค่ะ ก็คณ ุ แม่ไปว่าลูกสาวคนโปรดแบบนัน้ นีค่ ะ” ปูรดิ าไม่ได้จงใจว่า บิดาทีเ่ ดินขึน้ ไปนัน้ หรอก แต่จงใจกระแทกแดกดันคนทีน่ งั่ อยูข่ า้ งๆ มากว่า เมือ่ หางตาเธอ เหล่มองไปทางนัน้ “แจมอิม่ แล้ว ขอตัวนะคะ” คนถูกว่ายกผ้าทีห่ น้าตักขึน้ ซับปาก ลุกออกจากโต๊ะ อาหารไปอีกคน เป็นการตัดร�ำคาญอันน่าเบื่อหน่าย ที่คิดว่ากลับมาแล้วจะไม่เจอเรื่อง ส่อเสียดแบบนีอ้ กี เมือ่ เวลามันผ่านไปเนิน่ นานเหลือเกิน แต่มนั ยังคงเหมือนเดิมไม่มอี ะไร เปลีย่ นแปลง “ย่ะ ไปกันให้หมด เราจะได้ทานอาหารอร่อยๆ จริงไหมคะลูกขา” ว่าแล้วก็หนั ไป ขอความเห็นจากบุตรสาวคนเดียว แต่ดทู า่ ว่าจะอิม่ อีกคน “อิม่ แล้วเหรอคะลูก”
28
เพียงธารา
“ค่ะ แจงมีนดั กับนวัช คุณแม่ไม่ตอ้ งรอนะคะ” ปูรดิ าบอกแล้วลุกจากไปอีกคน “ไปกันให้หมด กินคนเดียวก็ได้” สุดท้ายก็ทนนัง่ ทานอาหารกร่อยๆ คนเดียวไม่ได้ จึงลุกจากโต๊ะไปอีกคน “มีแต่อาหารอร่อยๆ ทัง้ นัน้ เสร็จนังนาวล่ะคราวนี”้ เด็กมะนาวยกมือลูบปากอย่าง หวานหมู เดินไปหยิบอาหารบนโต๊ะขึน้ กะใส่ปากสักชิน้ แต่ถกู ตีเข้าทีม่ อื ดังเพียะ! “ใครให้ทำ� แบบนีน้ งั นาว” “โอ๊ย!... ป้ารวม มะนาวเจ็บนะจ๊ะ” “ดี คราวหลังจะได้จำ� นีถ่ า้ คุณหญิงท่านเห็นล่ะก็ไม่ใช่แค่โดนตีหรอกนะ จะโดนด่า ด้วย” มะนาวหัวหดด้วยความกลัว รูด้ ถี งึ ปากคออันเราะร้ายของคุณหญิงจันทนีผเู้ ป็นนาย “รีบเก็บจะได้รีบล้าง วันนี้ต้องช่วยข้าพับดอกบัวเตรียมของใส่บาตร พรุ่งนี้ คุณหญิงท่านจะใส่บาตร” “ใส่บาตร นึกยังไงจะใส่บาตร ร้อยวันพันปีนงั นาวไม่เห็นคุณหญิงท่านคิดจะท�ำบุญ” มะนาวว่าไปเก็บจานอาหารใส่ถาดไป “นีแ่ น่ะ... ปากดีนกั นะเอ็ง นินทาแม้กระทัง่ เจ้านาย บาปกรรม ระวังนรกจะกิน กบาล” ป้าส�ำรวมตีเพียะเข้าทีต่ น้ แขนเด็กใต้บงั คับจนสะดุง้ ลูบต้นแขนตัวเองป้อยๆ แล้ว ต�ำหนิในการกระท�ำทีไ่ ม่รกู้ าลเทศะ ถึงแม้นางจะเห็นด้วยก็ตาม แต่มนั ไม่ถกู ต้องทีจ่ ะมา นินทาผูม้ พี ระคุณทีใ่ ห้ทอี่ ยูท่ กี่ นิ ท�ำเป็นพวกกินบนเรือนขีร้ ดบนหลังคา นางไม่ชอบ “เอ้อป้ารวม ฉันมีเรือ่ งจะบอกด้วยแหละ” เด็กมะนาวไม่หยุดทีจ่ ะพูดเรือ่ งเจ้านาย คันปากยิบๆ ขึน้ มาอีก เมือ่ เข้ามาอยูใ่ นครัวด้วยกันเป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว “อะไรของเอ็งอีก” “ก็คณ ุ หญิงน่ะสิปา้ ไล่คณ ุ แจมไปอยูเ่ รือนหลังเล็กข้างเรือนคนใช้โน่น ไล่ยงั กับ หมูกบั หมาเลยนะป้า” “จริงรึนงั นาว” ป้าส�ำรวมถามด้วยความตกใจ “ใช่นะ่ สิปา้ ... ฉันได้ยนิ มาเต็มสองรูหเู ลยนะป้า คุณหญิงไล่ตอ่ หน้าคุณท่านด้วย ฉันสงสารคุณแจมจัง” มะนาวหน้าเหีย่ วลงเมือ่ นึกถึงนายสาวผูน้ า่ สงสารของเธอ เพิง่ กลับมา ก็โดนเล่นงานเอาเสียแล้ว ป้าส�ำรวมนิง่ คิดในใจ นึกไปถึงสมัยเมือ่ หญิงสาวเป็นเด็กแดงๆ แล้วถูกอุม้ เข้ามา ในคฤหาสน์แห่งนี้ ไม่มใี ครรับไปอุม้ สักคนแม้แต่คณ ุ ท่านผูเ้ ป็นบิดา จนนางต้องเข้ารับแทน จากญาติหา่ งๆ ทีน่ ำ� เธอมาส่ง เมือ่ ผูเ้ ป็นมารดาเสียชีวติ ไปเพราะตรอมใจทีค่ ณ ุ ท่านของนาง ไม่อาจยอมรับเธอได้ แม้จะมีสายใยแห่งความผูกพันเกิดขึน้ มาผูกมัดทัง้ สองไว้กต็ ามที
29
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
ตอนนัน้ คุณหญิงเดือดถึงขีดสุด ทัง้ ด่าว่า ทัง้ ทุบตีคณ ุ ท่านของนางพัลวัน ถึงความ มักง่ายของท่านทีไ่ ปคว้าพนักงานรุน่ ลูกในโรงแรมมาควงจนได้เรือ่ ง คุณหญิงเดือดขนาด ออกปากให้นางน�ำเด็กน้อยตัวแดงๆ ในอ้อมแขนไปทิง้ ข้างถนน หรือไม่กเ็ อาไปให้สถานเลีย้ ง เด็กก�ำพร้าเพราะท่านไม่คดิ เลีย้ ง เมือ่ ญาติหา่ งๆ ทีน่ ำ� เธอมาส่งกลับไปแล้ว แต่ถกู คุณท่านห้ามไว้เสียก่อน บอกว่าในเมือ่ มาแล้วก็ตอ้ งเลีย้ งเพราะเธอไม่มใี คร ให้ถอื ซะว่าเป็นลูกของคุณหญิงอีกคน เรือ่ งนีจ้ ะไม่มใี ครรูน้ อกจากคนในคฤหาสน์สรุ ดิษ ถึงจะมีใครรูก้ ใ็ ห้บอกว่าขอมาเลีย้ งเป็นเพือ่ นของบุตรสาวคนโต เพราะคุณหญิงเองไม่สามารถ มีบตุ รได้อกี เนือ่ งจากมีปญ ั หาเกีย่ วกับมดลูก หมอห้ามมีบตุ รอีกเป็นอันขาด เธอจึงกลาย มาเป็นคนในครอบครัวสุรดิษโดยปริยาย ด้วยความแค้นใจคุณหญิงจึงเลีย้ งเธอมาด้วยความริษยา กลัน่ แกล้งแล้วยังท�ำร้าย เธอสารพัด ถึงขนาดทุบตีกนั จนเนือ้ ตัวช�ำ้ เป็นจ�ำ้ ๆ ไม่คดิ ว่าเธอเป็นเด็กไม่ประสา ไม่รเู้ รือ่ ง รูร้ าวอะไรด้วย แต่เรือ่ งนีค้ ณ ุ ท่านไม่รู้ เพราะคุณหญิงฉลาดท�ำร้ายเฉพาะในส่วนลับทีม่ เี สือ้ ผ้า ปกคลุม ไม่โจ่งแจ้งให้ใครต่อใครได้เห็นแล้วมาประณามท่านได้วา่ เป็นแม่ใจร้าย ตอนนัน้ เธอน่าสงสารกว่าตอนนีเ้ ป็นไหนๆ ท�ำไมนะ คุณหญิงถึงใจร้ายได้ไม่หยุดหย่อน ทัง้ ทีเ่ รือ่ งมันผ่านมายีส่ บิ กว่าปีแล้ว ยังไม่เลิกอาฆาตพยาบาทต่อกันอีก บาปกรรมแท้ๆ
30
เพียงธารา
3 “เข้ามาสิ” เสียงทุ้มเอ่ยผ่านประตูบานหนาออกไปบอกอนุญาต คุณสรสิทธิ์ เงยหน้าขึน้ มาเชิญผูม้ าใหม่ให้นงั่ ลง “นัง่ สิ” อโนมานั่งลงยกมือไหว้บิดาที่ตั้งแต่กลับมาถึงเมืองไทยก็เพิ่งจะมีโอกาสไหว้เป็น ครัง้ แรก “แจมขอโทษค่ะ” คุณสรสิทธิร์ ดู้ วี า่ บุตรสาวคนเล็กหมายถึงสิง่ ใด ท่านไม่โกรธแต่ยงั เห็นใจบุตรสาว ด้วย ถ้าเป็นท่านก็คงอยูไ่ ม่ได้เหมือนกัน เมือ่ พอจะรูถ้ งึ สถานะของบุตรสาวกับว่าทีบ่ ตุ รเขยที่ เคยมีความสัมพันธ์ทดี่ กี นั มาก่อน สมัยทีท่ า่ นไปเยีย่ มเยียนเธอทีซ่ ดิ นียเ์ มือ่ สองปีกอ่ น ท่าน เจอว่าทีบ่ ตุ รเขยทีน่ นั่ ตอนนัน้ ก�ำลังคบหาดูใจกับบุตรสาวคนเล็กของท่านอยู่ แต่พอถึงตอนนี้ ท่านไม่อาจขัดได้เมือ่ บุตรสาวคนโตปรารถนาทีจ่ ะหมัน้ คุณหญิง จันทนีกต็ ามใจอย่างไม่รอความเห็นจากท่าน เป็นเหตุให้ทา่ นต้องเก็บความลับนัน้ ไว้ไม่บอกให้ บุตรสาวคนโตได้รบั รู้ ท่านไม่อยากให้เรือ่ งต้องวุน่ วายในเมือ่ นวัชตัดสินใจทีจ่ ะเลือกบุตรสาว คนโตคือปูรดิ า “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ถ้าเป็นฉันก็คงต้องท�ำแบบเธอ” ท่านมองหน้าเห็นใจแต่ไม่ แสดงออก กล่าวต่อไปทีเ่ ป็นเรือ่ งส�ำคัญกว่า “ทีเ่ รียกให้กลับมาคราวนี้ ก็เพือ่ ให้มาช่วย บริหารงานทีโ่ รงแรม รูน้ ะว่าโรงแรมของเราก�ำลังมีปญ ั หา” คนฟังพยักหน้าเป็นอันรูเ้ รือ่ ง ท่านจึงชีแ้ จงต่อ “ฉันคนเดียวท�ำงานไม่ทนั ผูถ้ อื หุน้ ทีเ่ ป็นผูบ้ ริหารบางรายถอนตัวออกจาก การเป็นหุน้ ส่วนไปบ้างแล้ว เขากลัวขาดทุน” ท่านบอก สีหน้าดูเครียดขึน้ มา ก่อนปรับสีหน้า ให้สดชืน่ ขึน้ มาใหม่ ไม่อยากให้ใครต้องเห็นความอ่อนแอ โดยเฉพาะบุคคลตรงหน้าทีจ่ ะถูก แต่งตัง้ ให้มาเป็นรองกรรมการผูบ้ ริหารในวันพรุง่ นี้ “ไหนๆ ก็เรียนมาแล้ว ประสบการณ์ ก็พอมีบา้ งแล้ว ช่วยคนอืน่ ท�ำงานมาก็นานแล้ว คราวนีก้ ก็ ลับมาช่วยฉันบริหารงานทีโ่ รงแรม จริงๆ สักที คงไม่มปี ญ ั หาอะไรใช่ไหม” ท่านถาม นิง่ รอค�ำตอบ “ไม่มีปัญหาค่ะ แจมยินดีท�ำให้ทุกอย่างเพื่อคุณท่าน” เธอกล่าวแววตาใสซื่อ บอกผูใ้ หญ่ทอี่ าบน�ำ้ ร้อนมาก่อนได้เป็นอย่างดีวา่ เธอไม่ได้เสแสร้งหรือแค่พดู ประจบเอาใจ เธอเหมือนมารดาของเธอ แสนดีไม่เคยคิดร้ายกับใคร ใสซือ่ และอ่อนโยนในกิรยิ า แต่จติ ใจของเธอเข้มแข็งเด็ดเดีย่ วเหมือนกันไม่มผี ดิ เธอเป็นเสมือนตัวแทนของหญิงสาวที่ ท่านท�ำเลือดเย็นใส่ ท�ำร้ายจิตใจครัง้ แล้วครัง้ เล่า จนกระทัง่ วันสุดท้ายทีจ่ ากกัน แต่ทา่ น ไม่อาจให้ความรักกับเธอจนออกนอกหน้าได้ เธออาจอยูล่ �ำบาก ถ้าท่านให้สทิ ธิค์ วามรัก เทียบเท่าปูรดิ าบุตรสาวคนโต คุณหญิงจันทนีผเู้ ป็นภรรยาจะไม่พอใจแล้วพาลหาเรือ่ งเธอ จึงให้ได้แค่ความห่วงใยห่างๆ อย่างห่วงๆ เพียงเท่านัน้
31
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“เอาล่ะ แค่นที้ จี่ ะบอก แล้วอยูไ่ ด้ไหมเรือนหลังเล็ก มันอาจคับแคบไปบ้าง แต่ฉนั คิดว่ามันน่าจะสบายใจถ้าเธอได้อยูท่ นี่ นั่ ฉันจึงไม่ขดั คุณหญิง” “อยูไ่ ด้คะ่ งัน้ แจมขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ เดีย๋ วจะดึก” “ไปเถอะ พรุง่ นีส้ องโมงตรงเจอกันทีโ่ รงจอดรถ อย่าสายนะ” คนฟังถึงกับหน้าบานเป็นจานเชิง ไหว้ผเู้ ป็นบิดาอีกครัง้ แล้วเดินออกไป ก่อน หันกลับมาบอกท่านว่า “แล้วแจมจะไปรอทีโ่ รงจอดรถสองโมงตรงค่ะ” ยิม้ ปลืม้ อีกครัง้ แล้วเดินจากไปจริงๆ ก็เจอคุณหญิงทีเ่ ดินสวนขึน้ บันไดมาพอดิบพอดี “ยิม้ หน้าบานออกมาเชียวนะ คุณท่านของหล่อนให้อะไรอีกล่ะ แค่สง่ ให้เรียนถึง เมืองนอกเมืองนา ฉันว่ามันก็มากพอแล้วนะ ส�ำหรับเด็กก�ำพร้าทีไ่ ม่มใี ครต้องการอย่างหล่อน อย่าได้มาเรียกร้องเอาอะไรอีก ฉันไม่ยอมแน่” คนถูกว่ายืนตัวเกร็งไม่โต้ตอบ พยายาม ไม่สนใจค�ำพูดเสียดแทงทีก่ ล่าวออกมา แต่กไ็ ม่วายถูกต่อว่าเข้าให้อกี “อวดดี ฉันถามท�ำไม ไม่ตอบ” คุณหญิงจันทนีตวาดว่าหัวเสีย มองหน้าอีกฝ่ายราวกับจะกินเลือดกินเนือ้ เธอ ยังคงเฉยท�ำหน้านิง่ ไม่ตอบโต้ เป็นผลให้ฝา่ ยตรงข้ามยิง่ เดือดดาลหนักเข้าไปอีก “คิดว่าโตแล้ว ฉันจะไม่กล้าตีแกเหรอนังแจม มานี”่ คุณหญิงลากลูกเลีย้ งติดมือเข้าไปโยนในห้องทีเ่ ป็นของลูกเลีย้ งสาว เกรงว่าสามี จะมาเห็นถ้าลากเข้าไปในห้องตนเองทีอ่ ยูใ่ กล้กว่า ลงมือทุบตีลกู เลีย้ งทีต่ นเกลียดชังไม่ยงั้ แต่คนถูกท�ำร้ายก็ยงั คงใจเย็นแค่ปดั ป้องตัวเองไม่ได้โต้ตอบ “ว้าย! คุณหญิง อะไรกันคะ พอเถอะค่ะ พอๆ” ป้าส�ำรวมวิง่ เอาตัวเข้าไปขวาง โอบกอดคุณหนูของนางไว้ทนั ทีทผี่ ลักประตูเข้ามาเห็น “ถอยไปนะป้ารวม ไม่งนั้ ฉันจะตีปา้ ด้วยอีกคน” คุณหญิงจันทนีสงั่ เสียงเข้ม มือไม้ ไม่ได้หลุดจากการท�ำร้ายลูกเลีย้ งเลยแม้แต่วนิ าทีเดียว “พอเถอะค่ะคุณหญิง คุณแจมโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ มีอะไรค่อยๆ พูดกันไม่ดกี ว่า หรือคะ” ป้าส�ำรวมร้องห้ามมือก็คอยปัดมือคุณหญิงจันทนีออก “พูดเหรอ ฉันพูดกับมันแล้วมันตอบฉันทีไ่ หน แล้วจะให้ฉนั พูดดีๆ กับมันอีกยังไง อย่างนังแจม มันต้องทุบต้องตีถงึ จะมีเสียงได้” “หยุด ฉันบอกให้หยุด” เสียงระฆังดังขึน้ ห้ามได้ทนั เวลา คุณสรสิทธิเ์ ดินเข้ามามอง หน้าภรรยาเครียดจัด คุณหญิงจันทนีถอยออกมาปัดมือไม้ทำ� ทีวา่ ไม่มอี ะไรเกิดขึน้ ส่วน ป้าส�ำรวมกอดคุณหนูของนางไว้บนเตียงอย่างปกป้อง “เป็นบ้าอะไรคุณหญิง จะอะไรกับ ยัยแจมมันนักหนา แค่บริหารงานที่โรงแรมผมก็เครียดจะตายอยู่แล้ว กลับมาบ้านหวัง จะได้สบายใจบ้างก็ไม่มี ผมอุตส่าห์ให้อภิสทิ ธิค์ ณ ุ ดูแลเรือ่ งในบ้านเพราะเชือ่ ว่าคุณคงท�ำ ได้ดไี ม่ขาดตกบกพร่อง แต่นอี่ ะไร... เหมือนคนไม่รจู้ กั ประสายิง่ กว่าเด็กแปดขวบทีพ่ ดู กัน
32
เพียงธารา
ไม่รเู้ รือ่ งก็ลงไม้ลงมือกัน เป็นถึงคุณหญิงแล้วนะคุณจันทนี” คุณสรสิทธิย์ ำ�้ หน้าเครียดหมาย ให้ภรรยาส�ำนึกตัว แต่เปล่าเลย คุณหญิงจันทนีกลับโต้ตอบไม่ลดละ “คุณพี่ คุณพีม่ าว่าฉันแบบนีไ้ ม่ได้นะคะ ก็เพราะมัน เพราะแม่มนั ไม่ใช่เหรอที่ ท�ำให้ฉนั เป็นแบบนี้ ท�ำให้ฉนั บ้าไม่เป็นผูเ้ ป็นคนแบบนี้ แม่มนั ตายไปได้ฉนั ก็อตุ ส่าห์โล่งใจ แต่มนั มันยังอยูเ่ ป็นหนามคอยทิม่ แทงหัวใจของฉันตลอดเวลา คอยย�ำ้ เตือนให้รวู้ า่ ฉันมันโง่ ทีโ่ ดนคุณหลอกสวมเขาให้ไม่ร.ู้ ..” “พอทีคณ ุ จันทนี ก็เพราะคุณมันเป็นแบบนีไ้ ง ผมถึงได้ไปหาความสุขเอานอกบ้าน เพราะว่าคุณมันโวยวายไร้เหตุผล กลับมาจะท�ำให้ผมสบายใจบ้างก็ไม่มี วันๆ ถ้าไม่ไปบ่อน ก็เข้าสมาคมบ้าบอไร้สาระอะไรนัน่ ไม่เคยสนใจว่าผมจะเป็นตายร้ายดียงั ไง จะเหน็ดเหนือ่ ย แค่ไหน ต้องการให้ดแู ลเอาใจใส่หรือเปล่า คุณไม่ชว่ ยผมท�ำงานผมไม่วา่ คุณหรอกนะ แต่ กรุณาเถอะ กรุณาช่วยท�ำให้ผมสบายใจหน่อยจะได้ไหม” ท่านเดินไปตะคอกใส่หน้าผูเ้ ป็น ภรรยาที่ยืนอ้าปากค้างเถียงอะไรไม่ออก เมื่อสามีเอ่ยความในใจออกมา และยังรู้อีกว่า ท่านเล่นการพนัน ทัง้ ทีไ่ ม่เคยปริปากพูดมาก่อนว่ารู้ แล้วคุณสรสิทธิก์ ค็ อ่ ยๆ ทรุดกายลง ต่อหน้าภรรยา มือกุมศีรษะร้องออกมา ใบหน้าบิดเบีย้ วไปด้วยความเจ็บปวดทุรนทุราย อโนมาทีน่ งั่ ตกตะลึงอยูบ่ นเตียงเมือ่ ได้สติกป็ รีเ่ ข้ามาพยุงร่างของบิดาขึน้ สูอ่ อ้ มกอด ร้องเรียกออกมาเสียงหลงเมือ่ ท่านหมดสติไปในเวลาต่อมา ในขณะทีค่ ณ ุ หญิงจันทนียนื อึง้ ท�ำอะไรไม่ถกู ด้วยความตกใจ “คุณท่าน คุณท่านคะ คุณท่านอย่าเป็นอะไรนะคะ ป้ารวมขาเรียกรถพยาบาลทีคะ่ ” เธอหันไปสัง่ ป้าส�ำรวมพยักหน้ารับค�ำสัง่ วิง่ เงอะงะไปทีโ่ ทรศัพท์แต่กก็ ดไม่ถกู ตกใจจน จ�ำอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้ จึงถือโทรศัพท์วงิ่ มาให้คนสัง่ โทรแทน “คุณแจม ป้าจ�ำไม่ได้ คุณแจมช่วยกดทีเถอะค่ะ” เธอรับมากดอย่างเร่งด่วน “ส่งรถพยาบาลมาทีบ่ า้ นสุรดิษด่วนทีส่ ดุ เลยนะคะ” เธอส่งโทรศัพท์คนื ให้ปา้ ส�ำรวม มือก็ประคองใบหน้าคร้ามจากความเครียดของบิดาไว้ใจไม่ดี ภาวนาในใจขอให้แม่ของเธอ ช่วยปกป้องท่านด้วย อย่าให้ทา่ นเป็นอะไรไปในตอนนีเ้ ลย โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึง่ ในกรุงเทพฯ ร่างไร้สติของคุณสรสิทธิถ์ กู ส่งเข้าห้อง ฉุกเฉินในทันทีทมี่ าถึง หมอสัง่ ให้ทกุ คนรอข้างนอก คุณหญิงจันทนีไม่รอช้ารีบเอาโทรศัพท์ ออกมากดหาบุตรสุดทีร่ กั ในทันที คิดอะไรไม่ออกก็ตอ้ งโทรบอกบุตรสาวให้มาช่วยกัน “ไปไหนนะ ท�ำไม่รับโทรศัพท์คุณแม่คะลูก” คุณหญิงบ่นร้อนใจขึ้นมา ก่อน กรอกเสียงลงไปเร็วรีเ่ มือ่ อีกฝ่ายกดรับ “ลูกแจงคะ ได้ยนิ แม่ไหมคะลูก” เสียงดนตรีอกึ ทึก ครึกโครม ท�ำให้คณ ุ หญิงต้องตะโกนแข่งกับมันเพือ่ ทีจ่ ะได้สนทนากับบุตรสาวได้อย่างชัดเจน “ลูกแจง ฟังแม่ดๆี นะคะลูกขา ตอนนีค้ ณ ุ พ่ออยูท่ โี่ รงพยาบาล ลูกแจงต้องมาด่วนเลยนะคะ ลูก ได้ยนิ ไหมคะ ลูกแจงๆ โอ๊ย! ลูกนะลูก นีค่ งไปเทีย่ วอีกล่ะสิ”
33
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“อะไรของคุณแม่กไ็ ม่รู้ พูดด้วยก็ไม่พดู ” เสียงนัน้ อ้อแอ้ออ่ นแรงเต็มทีดว้ ยความเมา “มีอะไรเหรอครับแจง” นวัชคูห่ มัน้ หมาดๆ เดินเข้ามาโอบกอดจากด้านหลังด้วย ความเมามายแต่น้อยกว่าเธอ ถามพลางจูบแก้มนวลระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปด้วย ปูริดาหันมาคล้องแขนไว้ที่คอคู่หมั้นแล้วยั่วยวนเชิญชวน นวัชค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา หาความชุม่ ฉ�ำ่ หอมหวานจากริมฝีปากอวบอิม่ ของเธอ ก่อนผละออกจากกัน “เรามาสนุกกันต่อเถอะ อย่าไปสนใจเลยค่ะ” “แต่ผมไม่อยากสนุกทีน่ แี่ ล้ว อยากไปสนุกทีอ่ นื่ มากกว่า ไปด้วยกันนะครับทีร่ กั ” นวัชรีบหยอดค�ำหวานเพือ่ ให้ได้สงิ่ ตนต้องการต่อไป “อะไรกันคะ เราเพิง่ จะหมัน้ กันไม่ถงึ อาทิตย์เองนะวัช ไม่เอาน่า อดใจรออีกหน่อย สิคะ อีกเดือนเดียวเราก็จะได้แต่งงานกันแล้ว ถึงวันนัน้ คุณไม่ตอ้ งขอแบบนีเ้ ลย แจง จะตอบสนองคุณเอง เอาให้สมกับทีร่ อคอยเลย ดีไหมคะ... หืม” ปูรดิ ายัว่ ยวนด้วยสายตาลีลาท่าทางอันเร่าร้อน จนนวัชอดใจรอต่อไปอย่างเธอว่า ไม่ได้ กระชากเธอเข้ามุมมืดดันเธอจนชิดข้างฝา จับท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึน้ รับรสจูบ อันเร่าร้อนของเขาทีอ่ ยากถ่ายทอดให้แก่เธอเหลือเกิน อีกมือก็ลบู ไล้สะโพกกลมกลึงไปจนถึง หน้าอกอวบอิม่ เต็มไม้เต็มมือ บีบเคล้นเนิน่ นานจนยากทีจ่ ะผละออก ท่อนขากลมกลึงข้างหนึง่ ของเธอถูกยกขึน้ พาดบนต้นขาแกร่งของเขาในเวลาต่อมา ให้กายบางของเธอได้รบั รูถ้ งึ ความเป็นชายของเขาทีม่ นั ขยายเต็มตึง เพือ่ ให้รวู้ า่ เขาต้องการ เธอมากถึงมากทีส่ ดุ ในตอนนี้ แต่ปรู ดิ าไม่ใจอ่อน เธอยังคงเล่นตัวด้วยการผลักเขาออก แม้วา่ ร่างกายทีต่ อบสนองเขาไม่ได้หยุดหย่อนนัน้ ต้องการเขามากเช่นกัน แต่เธอไม่โง่พอทีจ่ ะ ปล่อยตัวให้ผชู้ ายทีไ่ ด้ขนึ้ ชือ่ ว่าคาสโนวาฆ่าไม่ตายแบบเขาได้เชยชมง่ายๆ เขาจะเบือ่ และทิง้ เธอ ซะก่อน เหมือนผูห้ ญิงหลายรายทีเ่ ขาทิง้ ขว้างเป็นว่าเล่นมาแล้ว นวัชเสียอารมณ์นดิ หน่อยเมือ่ ไม่ได้อย่างทีใ่ จต้องการ แต่พยายามควบคุมมันไว้ มองคูห่ มัน้ สาวตรงหน้าด้วยความเสียดาย ไม่เคยมีผหู้ ญิงคนไหนทีท่ ำ� ให้เขาคลัง่ ไคล้ได้เท่า ผูห้ ญิงตรงหน้าเลยจริงๆ เธอรูจ้ กั เล่นตัว ยัว่ ยวน อีกทัง้ เร่าร้อน น่าค้นหาน่าสัมผัสยิง่ ผิดกับผูห้ ญิงที่ ผ่านๆ มาของเขาแทบทุกคน ทีด่ แี ต่อยากได้เขาจนตัวสัน่ ยินยอมพร้อมจะกระโดดขึน้ เตียง ไปกับเขาได้ทกุ เมือ่ ทีเ่ ขาต้องการ ยกเว้นอโนมา นัน่ อีกรายทีไ่ ม่เคยยอมเขาง่ายๆ แต่เธอไม่เร่าร้อนเช่นปูรดิ า เธอ เรียบร้อยอ่อนหวานน่าค้นหา แต่ไม่นา่ สัมผัสเช่นพีส่ าวเธอทีย่ วั่ ยวนเขาอยูต่ รงหน้าเวลานี้ ปูรดิ าไม่สนใจค�ำพูดของมารดา ไม่คดิ จะโทรถามกลับให้รเู้ รือ่ งด้วยซ�ำ้ เธอยังคง สนุกต่อกับคู่หมั้นหนุ่มหล่อดีกรีลูกชายเจ้าของเต็นท์รถยี่ห้อหรูชื่อดังของเมืองไทยด้วย ความรืน่ เริงใจ
34
เพียงธารา
ผิดกับอโนมาทีก่ ระวนกระวายใจกับเวลาอันแสนยาวนาน เมือ่ คนทีร่ กั และเคารพ หายเข้าไปในห้องฉุกเฉินเป็นเวลานานนับชัว่ โมง ท�ำให้ใจของคนรออยูด่ า้ นนอกอย่างเธอ เต้นไม่เป็นส�ำ่ รอฟังข่าวคราวจากแพทย์ผเู้ ชีย่ วชาญข้างใน ถึงอาการของคนป่วยทีก่ ำ� ลัง ถูกยือ้ ชีวติ อยูเ่ วลานี้ คุณหญิงจันทนีเดินไปเดินมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างนัง่ ไม่ลง ในขณะทีอ่ กี คนนัง่ รอคอยอย่างใจจดใจจ่อเช่นกัน ใบหน้านวลนัน้ ซีดเซียวอีกทัง้ ใจหาย ถ้าบิดาเป็นอะไรไป ก็คงเพราะเธอ “คุณหมอ สามีฉนั เป็นยังไงบ้างคะ” คุณหญิงจันทนีปรีเ่ ข้าไปคว้าตัวหมอ ถามทันที ทีพ่ น้ ประตูออกมา “คนไข้ตอ้ งการพบคุณอโนมาด่วนทีส่ ดุ ครับ” คุณหญิงจันทนีอา้ ปากค้างด้วยความ ตกใจ ไม่คดิ ว่าสามีจะเรียกหาลูกเลีย้ งก่อนเรียกหาตน แล้วหันไปตะคอกอโนมา ไล่ให้รบี เข้าไป มองด้วยสายตาโกรธแค้นชิงชังอีกที “ไปสิ ยืนท�ำบือ้ อะไรอยูล่ ะ่ ” คนถูกเรียกหาใจไม่ดเี ลย ในเมือ่ ผูเ้ ป็นบิดาไม่เคยเรียกหาเธอมาก่อน ไม่แม้แต่ จะมองหน้าด้วยซ�้ำในบางครั้ง ท�ำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน เห็นจะมีก็คราวนี้ หนแรกเมือ่ ช่วงค�ำ่ ทีเ่ รียกให้ไปพบในห้องท�ำงาน หนสองก็ทนี่ ี่ ทีโ่ รงพยาบาล มันน่าแปลก แต่กต็ ดั สินใจเดินเข้าไป คุณจันทนีจะตามเข้าไปแต่หมอห้ามไว้ บอกคุณสรสิทธิต์ อ้ งการคุย กับอโนมาเป็นการส่วนตัว บิดาของเธอนอนนิง่ อยูบ่ นเตียง มีสายออกซิเจนอยูท่ ชี่ อ่ งจมูกเพียงสายเดียวเพือ่ ช่วยหายใจ ท่านกะพริบตาถีๆ่ ลืมขึน้ อย่างเหนือ่ ยอ่อน พยายามยกมือขึน้ จะจับมือเธอ เธอจึงรีบคว้ามากุมไว้ดว้ ยสองมือเรียวสวยเร็วพลัน ยกขึน้ แนบแก้มนวลเนียนไว้ใน เวลาต่อมา น�ำ้ ใสๆ ไหลต้องมือซีดเซียวของผูเ้ ป็นบิดา เมือ่ รูแ้ ก่ใจว่าอาการของบิดาหนักหนา เพียงไร โดยไม่ตอ้ งได้รบั ค�ำยืนยันจากหมอหรือพยาบาลทีย่ นื อยูอ่ กี ฟากหนึง่ ของเตียง “แจม” เสียงเรียกของท่านแผ่วมากแทบไม่ได้ยนิ เธอจึงยืน่ หน้าเข้าไปชิดใบหน้าท่าน ระยะห่างพอสนทนากันรูเ้ รือ่ ง “พ่อขอโทษ พรุง่ นีส้ องโมง ไปท�ำงานด้วย ฝากโรงแรมด้วย ดูแลมันให้สดุ ชีวติ ” เพียงเท่านัน้ ลมหายใจท่านก็หมดลง หลงเหลือไว้เพียงร่างไร้วญ ิ ญาณให้หญิงสาว ได้กอดร�ำ่ ลาเป็นครัง้ สุดท้าย “คุณพ่อ คุณพ่ออย่าทิ้งแจมไป คุณพ่ออย่าทิ้งแจมให้อยู่คนเดียว คุณพ่อขา ฟืน้ ขึน้ มาสิคะ คุณพ่อ” อโนมากรีดร้องออกมาราวจะขาดใจตามไปให้ได้ ร�ำ่ ร้องเรียกหาผูเ้ ป็นบิดาทีห่ มด ลมหายใจจากไปไม่หยุดหย่อน
35
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
เธอไม่อยากได้ยนิ เลยค�ำว่าขอโทษจากลมหายใจเฮือกสุดท้ายของท่าน ถ้าเปลีย่ นได้ อยากขอให้ทา่ นมีชวี ติ อยู่ อย่าจากเธอไปแบบนีจ้ ะดีกว่า แม้ตอ้ งอยูแ่ บบไม่สนใจกันเธอก็ยอม แต่ไม่ใช่จากเธอไปแล้วทิง้ ทุกอย่างไว้ให้เธอเผชิญแต่เพียงผูเ้ ดียวแบบนี้ มันหนักหนาเหลือเกิน ส�ำหรับลูกนอกคอกทีไ่ ม่มใี ครต้องการอย่างเธอ “คุณพี”่ คุณหญิงจันทนีกรีดร้องเสียงดังลัน่ โรงพยาบาลก่อนหมดสติไป ทุกคน รับรูถ้ งึ ความเสียใจในครัง้ นี้ ยกเว้นบุตรสาวสุดทีร่ กั แม้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายทีผ่ เู้ ป็นบิดา ต้องจากไปอย่างไม่มวี นั หวนกลับ ยังไม่มาแล
36
เพียงธารา
4 ณ ห้องรองประธาน โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล กรุงเทพมหานคร ศูนย์กลางการบริการโรงแรมในเครือสุรดิษ เอกสารจากผลประกอบและผลการด�ำเนินงาน ของโรงแรมหลายต่อหลายแฟ้มถูกตรวจสอบอย่างละเอียดเมือ่ รองประธานบริหารคนใหม่ เข้ามาด�ำรงต�ำแหน่ง หลังได้รบั การโหวตแต่งตัง้ จากผูถ้ อื หุน้ ทัง้ หมด เมือ่ ประธานกรรมการ บริหารโรงแรมคนดังจบชีวติ ลงไปสองเดือนทีผ่ า่ นมา โดยคุณหญิงจันทนีขนึ้ รับต�ำแหน่งประธานกรรมการบริหาร เมือ่ ปูรดิ าผูเ้ ป็นบุตรสาว คนโตของตระกูลสุรดิษ ผูม้ สี ทิ ธิอ์ นั ชอบธรรมไม่ยอมขึน้ รับต�ำแหน่ง แล้วพาตัวเองท่องเทีย่ ว ไปกับแฟนหนุม่ อย่างคนว่างงาน แต่สดุ ท้ายหน้าทีท่ งั้ หมดกลับมาวางลงตรงหน้ารองประธาน ผูเ้ ป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูลอย่างอโนมา เมือ่ ประธานกรรมการบริหารอย่างคุณหญิงจันทนี ทิ้งภาระทุกอย่างไว้ข้างหลังอย่างไม่คิดจะรับผิดชอบใดๆ ปัญหาหลายอย่างต้องท�ำการ แก้ไขอย่างเร่งด่วน ก่อนทุกอย่างจะบานปลายจนยากหาทางแก้ไข นัน่ ท�ำให้เธอไม่คดิ มานัง่ เกีย่ งในเรือ่ งหน้าทีท่ ตี่ อ้ งรับผิดชอบ ผลประกอบการทีผ่ า่ นมาโรงแรมอยูใ่ นภาวะเริม่ ขาดทุน มีผลกระทบภายในทีเ่ กิดจากการจัดการไม่ดพี อรวมไปถึงภาวะเศรษฐกิจทีย่ ำ�่ แย่ลง ส่งผลให้ การท่องเทีย่ วของผูค้ นลดน้อยลง การดึงผลก�ำไรให้กลับคืนมาจึงเป็นไปได้ยากในตอนนี้ “จากทีแ่ จมตรวจดูผลประกอบการล่าสุดของปีนี้ สรุปก็คอื ... โรงแรมไม่กอ่ เกิด ผลก�ำไรใดๆ จากการลงทุนในไตรมาสทีส่ าม ขาดทุนไปสามสิบสีเ่ ปอร์เซ็นต์ในไตรมาสทีส่ ี่ หลังแบ่งจ่ายปันผลกับหักค่าใช้จา่ ยต่างๆ ของโรงแรมไป” อโนมาเงยหน้าจากแฟ้มข้อมูลมา ครุน่ คิดด้วยความหนักใจ แล้วกล่าวต่อ “รวมทัง้ ใช้หนีธ้ นาคารทีก่ ยู้ มื มาเป็นทุนสร้างโรงแรม ทีป่ ราณบุรแี ล้วก็หวั หิน” “ครับ โรงแรมของเราขาดการจัดการทีด่ ใี นช่วงหลายปีทผี่ า่ นมา ก่อให้เกิดปัญหา หลายจุด คุณสรสิทธิเ์ องพยายามหาจุดบกพร่องในส่วนนัน้ มาเป็นปี แต่ยงั ไม่ทนั ทราบสาเหตุ ทีแ่ น่ชดั ท่านก็จากไปเสียก่อน” คุณดุสติ หนึง่ ในคณะกรรมการบริหารโรงแรมซึง่ เคยท�ำงาน ใกล้ชดิ คุณสรสิทธิเ์ สริมขึน้ มาอย่างคิดไม่ตกในนาทีนี้ “แจมพอรูส้ าเหตุบา้ งแล้วค่ะ ว่าปัญหาพวกนัน้ มันมาจากไหน” รองประธานสาว กล่าวอย่างมาดมัน่ จากข้อมูลทีเ่ ธอค้นหามันท�ำให้เธอพอจะรูถ้ งึ สาเหตุดงั กล่าว “จากไหนครับ?” คุณดุสติ ถามอย่างกระตือรือร้น ใจจดจ่อรอฟังถึงปัญหานัน้ “มันเป็นแค่ขอ้ สันนิษฐานเบือ้ งต้นทีย่ งั ไม่แน่ชดั แต่แจมคิดว่า... มีการทุจริตภายใน เกิดขึน้ ในโรงแรมของเรา” “ทุจริต!”
37
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
“แต่คณ ุ อาไม่ตอ้ งห่วงนะคะ ขอเวลาแจมรวบรวมข้อมูลการทุจริตอีกสักหน่อย แจม จะจัดการกับคนคดโกงอย่างแน่นอน” อโนมากล่าวอย่างใจเย็น ยังไงเธอก็ไม่มวี นั ปล่อยให้ คนคนนีล้ อยนวลหาผลประโยชน์กบั โรงแรมต่อไปได้แน่นอน เพียงตอนนีเ้ ธอยังหาหลักฐาน มัดแน่นไม่เพียงพอ แต่คงอีกไม่นาน ขอให้เธอได้ตรวจสอบข้อมูลบัญชีอย่างละเอียดอีก สักหน่อย คนคนนัน้ จะได้รบั ผลตอบแทนทีส่ าสมเธอรับรอง คุณดุสติ พยักหน้ารับอย่างเชือ่ มัน่ ว่ารองประธานสาวต้องท�ำได้อย่างทีพ่ ดู แน่นอน จากการตรากตร�ำท�ำงานหนัก ตรวจสอบข้อมูลการบริหารงานของโรงแรมอย่างละเอียด ในช่วงทีผ่ า่ นมา เธอแทบจะไม่ได้พกั กินนอนโหมงานหนักอยูใ่ นโรงแรมตัง้ แต่ได้รบั ต�ำแหน่ง นานๆ ถึงจะกลับเข้าบ้านสักที เขานับถือเลยจริงๆ “ตอนนีแ้ จมอยากให้เรามุง่ เน้นการบริการไปยังโรงแรมทัง้ สองแห่ง ในปราณบุรกี บั หัวหินทีเ่ ปิดใหม่ แจมจะลองติดต่อกับบริษทั ทัวร์ตา่ งชาติเพือ่ โปรโมตโรงแรมของเรา ดึงดูด แขกพวกนัน้ ให้เข้ามาพัก แทนทีจ่ ะนัง่ รอแขกในช่วงเศรษฐกิจแบบนีค้ ณ ุ อาว่าไงคะ” “ก็ไม่เลวนะครับ ดีทเี ดียว” เป็นอีกครัง้ ทีค่ ณ ุ ดุสติ พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในเมือ่ ตลอดเวลาทีผ่ า่ นมาโรงแรมรอคอยแต่จะให้บริการแขกทีเ่ ดินเข้ามาพักหรือไม่กร็ อจัดประชุม สัมมนาให้กบั นักธุรกิจในบริษทั ต่างๆ แต่ยงั ไม่เคยทีจ่ ะลองติดต่อกรุป๊ ทัวร์ตา่ งชาติดเู ลย “แจมก็คดิ ว่างัน้ ค่ะ อย่างน้อยมันก็คงดีกว่าการรอคอย อีกอย่างเงินทุนทีห่ ายไป เราคงได้กลับคืนมาจากตรงนี้ แจมอยากได้สถานทีท่ อ่ งเทีย่ วหลักๆ กับกิจกรรมทีน่ า่ สนใจ ของทัง้ สองที่ เพือ่ จัดท�ำโบรชัวร์ไปน�ำเสนอ คุณอาช่วยจัดการให้สกั หน่อยจะได้ไหมคะ” “ได้สคิ รับ แล้วจะจัดการให้อย่างเร่งด่วนเลย” “ขอบคุณคุณอามากค่ะ แจมคิดว่าเราคงต้องเหนือ่ ยหน่อย แต่ถา้ ผ่านปัญหาช่วงนี้ ไปได้มนั ก็คมุ้ ค่า” “ครับ แค่ขอให้ทกุ อย่างผ่านไปด้วยดี เหนือ่ ยแค่นอี้ าก็พร้อมสู้ ถ้าไม่มอี ะไรแล้ว อาขอตัวเลยแล้วกัน” คุณดุสติ ยันตัวขึน้ จากเก้าอีค้ อ้ มศีรษะให้รองประธานสาวแล้วจากไป สวนกับเลขานุการสาวหน้าห้องทีเ่ ปิดประตูเข้ามาพอดี เธอค้อมท�ำความเคารพคุณดุสติ แล้ว เดินสวนเข้ามา “คุณแจมคะ วันนีต้ อนเย็นท่านประธานฝากให้คณ ุ แจมไปทานข้าวกับแขกคนส�ำคัญ แทนด้วย นีห่ อ้ งอาหารส�ำหรับนัดเย็นนีค้ ะ่ ” เลขานุการสาววางกระดาษโน้ตแผ่นเล็กให้เจ้านาย แล้วหยุดยืนรอ อโนมารั บ กระดาษโน้ ต แผ่ น เล็ ก มาพลิ ก ดู แ ล้ ว นึ ก ไปถึ ง แขกคนส� ำ คั ญ ของ ท่านประธานทีว่ า่ ก่อนพยักหน้ารับพร้อมขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ” เลขานุการสาวค้อมรับแล้วหมุนตัวออกจากห้องไป “แขกคนส�ำคัญ ใครกัน?” อโนมาย�ำ้ กับตัวเองอย่างคิดไม่ตก ว่าแขกคนส�ำคัญของแม่เลีย้ งคือใครแล้วท�ำไม
38
เพียงธารา
เธอต้องไปแทน ปกติคณ ุ หญิงจะไม่มาวุน่ วายหรือขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่วนั นีท้ ำ� ไมถึง มาขอความช่วยเหลือจากเธอได้ เสียงโทรศัพท์ปลุกรองประธานสาวจากภวังค์ให้รบี หยิบมันขึน้ มารับ เธอกดรับ แล้วกรอกน�ำ้ เสียงสุภาพลงไปเมือ่ เบอร์โทรทีโ่ ชว์นนั้ มันคุน้ ตาเป็นอย่างดี “สวัสดีคะ่ คุณหญิง” อโนมาทักทายแล้วรอฟัง “รูแ้ ล้วใช่ไหมเรือ่ งนัดเย็นนี”้ “ค่ะ ทราบแล้วค่ะ” “อย่าไปช้า แล้วต้อนรับเขาให้ดๆี อย่าให้ขาดตกบกพร่องจนเขามาว่าฉันได้ อ้อ... แล้วแต่งตัวให้มนั ดี ไม่ใช่ใส่ชดุ ท�ำงานไปล่ะ” “ค่ะ” อโนมารับค�ำอย่างครุน่ คิดแต่ไม่ถามออกไป รอรับค�ำสัง่ เพียงอย่างเดียว “ฉันโทรมาบอกแค่นี้ แล้วดูแลโรงแรมให้ดลี ะ่ ฉันกับลูกแจงจะไม่อยูส่ กั พัก” “จะไปไหนกันคะ” “ฉันจะไปไหนกันต้องรายงานเธอด้วยหรือไง ท�ำตามทีฉ่ นั สัง่ ก็พอ อย่าถามมาก ใบมอบอ�ำนาจสิทธิใ์ นการดูแลโรงแรม ฉันเซ็นให้เรียบร้อยแล้ว เธอก็แค่ทำ� หน้าทีใ่ ห้ดกี พ็ อ” เพียงเท่านัน้ ทีต่ น้ เสียงแว้ดมาแล้ววางไป อโนมาวางโทรศัพท์ลงด้วยความเซ็งสุดใจ จะไม่ให้เธอรับรู้ได้อย่างไรในเมื่อ ท่านเป็นประธานบริหารของโรงแรม ท่านจะไปไหนเธอก็ควรทีจ่ ะรูไ้ ม่ใช่หรือ แล้วอาทิตย์หน้า มีประชุมผูถ้ อื หุน้ เธอก็คงต้องเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างเองงัน้ สินะ มือเรียวยกขึน้ กุมขมับ อย่างหนักใจ อิงแผ่นหลังบอบบางลงกับพนักเก้าอีอ้ ย่างครุน่ คิดในตัวแม่เลีย้ งทีไ่ ม่ยอมเข้ามา ช่วยเธอบริหารงานหรือแนะน�ำอะไรให้เธอเลย ในฐานะทีท่ า่ นมีประสบการณ์ในการบริหาร โรงแรมมาก่อน แม้จะห่างหายไปในช่วงหลัง แล้วบิดาก็บริหารโรงแรมแต่เพียงผูเ้ ดียวก็ตาม มันคงจะดีไม่นอ้ ยถ้าท่านเข้ามาช่วยคิดหรือเสนอแบบแผนการบริหารเล็กๆ น้อยๆ ให้เธอ พอเป็นแนวทางได้บาง ไม่ใช่ทงิ้ เธอไว้ในภาวะอันตรายเช่นนี้ โรงแรมศูนย์เสียระบบการจัดการทีด่ ี ท�ำให้ผบู้ ริหารบางรายยักยอกและโกงเงิน ใช้จา่ ยของโรงแรมเป็นทอดๆ ได้อย่างสบายใจ ทีเ่ ธอคาดว่าน่าจะท�ำแบบนีม้ านานมากแล้ว จากรายงานบัญชีบางส่วนทีเ่ ธอตรวจพบข้อบกพร่องในเรือ่ งของค่าใช้จา่ ยทีเ่ กินความจ�ำเป็น เงินมันหายไปในส่วนตรงนัน้ ซึง่ เธอจะเข้าไปท�ำการตรวจสอบต่อไป หลักฐานทีเ่ ธอก�ำลัง พยายามรวบรวม อีกทัง้ เงินหมุนเวียนจ�ำนวนมากทีเ่ ข้าบัญชีคนคนนัน้ คงพอจะท�ำให้เธอ ตรวจสอบได้เป็นอย่างดี นีเ่ ป็นหนทางทีเ่ ธอจะเอาผิดและปลดคนคนนัน้ ออกจากต�ำแหน่งได้ อโนมาหลับตาลง พักผ่อนสมองอันวุน่ วายให้หยุดคิดชัว่ ครู่ แต่ในห้วงลึกของ ความนึกคิดกลับปรากฏภาพของใครคนหนึง่ หัวใจและสมองทีค่ ดิ ว่าจะสงบลงชัว่ ครูน่ นั้ กลับวุน่ วายขึน้ มา
39
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
เขา... ผูช้ ายทีเ่ ธอจากมาโดยไร้คำ� ร�ำ่ ลา ดวงหน้าหล่อเหลาคมคายตราตรึงอยูใ่ นใจ เธอทุกครัง้ ทีห่ ลับตาลง แม้การพบกันครัง้ นัน้ จะท�ำร้ายทัง้ ร่างกายและจิตใจของเธอให้เจ็บช�ำ้ แต่เขากลับไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจ�ำอันเจ็บปวดของเธอเลย เขายังปรากฏอยูใ่ น ห้วงความคิดเสมือนเป็นเงาติดตามตัวเธอไปทุกหนแห่ง แม้ในยามหลับใหล แล้วเขาล่ะ จะยังจ�ำผู้หญิงที่ถูกย�่ำยีร่างกายและจิตใจจนแหลกเหลวคนนี้ได้อยู่ หรือเปล่า เขาจะจ�ำได้ไหมว่าเคยท�ำร้ายจิตใจผูห้ ญิงคนหนึง่ ไว้มากมายแค่ไหน... “เจ้านายครับ คุณเมธาวีจะเรียนสายด้วยครับ” เสียงสุภาพกรอกผ่านเครือ่ งสือ่ สาร ภายในมาทันทีทผี่ เู้ ป็นนายกดรับ “บอกไปว่าผมไม่ว่างแล้วจะโทรกลับ ส่วนคุณเข้ามาพบผมหน่อย” น�้ำเสียง เคร่งเครียดกล่าวไว้แค่นนั้ ก่อนวางไป ไม่นานประตูหอ้ งก็ถกู ผลักเข้ามาโดยเลขานุการหนุม่ หน้าห้อง จักรภัทรเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมอง เมื่อเลขานุการหนุ่มเดินมาถึงหน้า โต๊ะท�ำงาน “นัง่ ก่อนสิ” “ครับ” เลขานุการหนุม่ ค้อมรับแล้วนัง่ ลง รอค�ำสัง่ ต่อไปของผูเ้ ป็นนายเงียบๆ “งานส่งออกทีม่ ปี ญ ั หาผมเคลียร์ให้เรียบร้อยแล้วนะ” จักรภัทรบอกพร้อมโยนแฟ้ม ข้อมูลสินค้าส่งออกให้เลขานุการหนุม่ พร้อมก�ำชับ “อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนีข้ นึ้ อีกเด็ดขาด เพราะนัน่ มันหมายถึงความอยูร่ อดของบริษทั คุณรูใ้ ช่ไหมปโย” จักรภัทรสัง่ เสียงเข้ม น�ำ้ เสียง ของเขาจริงจังจนดูดดุ นั เวลานี้ เพราะงานเฟอร์นเิ จอร์สง่ ออกไปญีป่ นุ่ เป็นปัญหาให้เขาตามแก้ กว่าจะจบลงได้กร็ ว่ มเดือน แทบไม่มเี วลาบริหารจัดการส่วนอืน่ ได้เลย เมือ่ มันผิดพลาด สลับงานกับสินค้าทีส่ ง่ ไปแถบยุโรป เขาแทบไม่ได้พกั บินไปมาญีป่ นุ่ เพือ่ เคลียร์ปญ ั หาเป็น ว่าเล่น กว่าลูกค้าจะตัดสินใจท�ำธุรกิจกับทางบริษทั ตามเดิม “ครับเจ้านาย ผมจะก�ำชับฝ่ายส่งออกให้ตรวจสอบละเอียดมากยิง่ ขึน้ ครับ” “อืม... แล้วคนทีผ่ มให้คณ ุ ตามสืบไปถึงไหนแล้ว” จักรภัทรถามมองหน้าเลขานุการ หนุม่ รอคอยอย่างใจจดจ่อ “ตอนนีค้ นของเรารายงานมาว่า เธอก�ำลังเดินทางออกนอกประเทศครับ” “นอกประเทศ” จักรภัทรย�้ำพลางครุ่นคิด มือของเขายกขึ้นประสานระดับอก อิงแผ่นหลังกับพนักเกาอี้ แล้วใช้สายตาแห่งความสงสัยถามต่อ เลขานุการหนุม่ รีบตอบอย่างรูใ้ จกัน “มาเก๊าครับ เธอเดินทางไปมาเก๊าเมือ่ บ่ายนี้ ยังไม่มกี ำ� หนดกลับทีแ่ น่นอนครับ” “อืม” จักรภัทรพยักหน้าเข้าใจ “แล้วส่งคนตามไปหรือเปล่า” “แน่นอนครับ คนของเราไปเทีย่ วบินเดียวกับเธอ ผมสัง่ ไว้แล้วว่าอย่าให้คลาด สายตา”
40
เพียงธารา
“ดีมาก เอาล่ะ... ผมอยากให้คณ ุ ติดตามเธอไปเรือ่ ยๆ สืบข้อมูลความเป็นอยูข่ อง คนคนนีอ้ ย่าให้พลาด ผมต้องการรูท้ กุ อย่างเกีย่ วกับคนคนนี”้ จักภัทรเน้น ดวงตาดุดนั ฉาย แววบางอย่างออกมาให้คนตรงหน้าจับสังเกตได้ถงึ เงือ่ นง�ำบางอย่างทีอ่ ยูภ่ ายใต้จติ ใจผูเ้ ป็นนาย มันดูโหดร้ายและน่ากลัว “ครับเจ้านาย” ปโยรับค�ำพร้อมวางซองเอกสารสีนำ�้ ตาลลงตรงหน้าผูเ้ ป็นนาย “อะไร?” จักรภัทรหรีต่ ามองมันอย่างไม่เข้าใจนัก “เป็นข้อมูลลูกสาวคนเล็กของคนทีเ่ จ้านายให้ผมตามสืบ ผมคิดว่ามันน่าจะเป็น ประโยชน์กบั เจ้านายเลยสืบเพิม่ เติมมาครับ รูส้ กึ ว่าลูกสาวคนเล็กทีก่ ลับจากต่างประเทศ จะขึน้ ด�ำรงต�ำแหน่งรองประธานแล้วบริหารงานแทนเธออยูค่ รับ” “บริหารงานแทนงัน้ เหรอ” เขามองไปทีซ่ องเอกสารตรงหน้าแต่ไม่หยิบมาเปิดดู “ครับ รูส้ กึ ว่าเธอเคยท�ำงานในต�ำแหน่งใหญ่โตของโรงแรมดังในซิดนียห์ ลายปี ก่อนกลับมา” “ท่าจะไฟแรงน่าดู คุณไม่จำ� เป็นต้องตามสืบหรอก ผมมีคนคอยรายงานอยูแ่ ล้ว ในเรือ่ งนี้ ตามแค่คนคนนัน้ ก็พอ” “ครับ” “พรุง่ นีผ้ มต้องเดินทางไปเซ็นสัญญาทางการค้าทีย่ โุ รป อาจจะอยูท่ ำ� การตลาดทีน่ นั่ สักพัก ข้อมูลพวกนีค้ ณ ุ ก็เก็บไว้แล้วกัน ฝากดูแลทางนีด้ ว้ ย คงไม่หนักไปนะ” “ได้ครับเจ้านาย ไม่ตอ้ งห่วง ผมจะดูแลแทนเป็นอย่างดีในทุกเรือ่ งครับ” “อืม... ไม่มอี ะไรแล้วคุณไปเถอะ เอ้อ... ช่วยสัง่ ดอกไม้ให้ผมที จองห้องอาหาร ให้ผมด้วยนะ อาหารอิตาเลียนก็ได้” “ครับเจ้านาย” เลขานุการหนุม่ รับค�ำแล้วจากไป เขายิม้ และนึกขันกับอาชีพของตัวเองในทุกวันนี้ ไม่รวู้ า่ เป็นเลขานุการหรือนักสืบ กันแน่ เจ้านายหนุม่ มักหางานตามสืบมาให้เขาช่วยท�ำอยูเ่ สมอๆ ในระยะสองสามปีมานี่ คิดไปคิดมา เขาก็อยากชวนเจ้านายหนุม่ ออกไปเปิดส�ำนักงานนักสืบอยูเ่ หมือนกัน จักรภัทรหมุนเก้าอีท้ ำ� งานออกไปมองนอกกระจกใสในยามบ่ายใกล้เย็น เขาหลับตา ลงอย่างแผ่วเบาเพือ่ หวนนึกถึงใครบางคน สาวน้อยหน้าหวานปานน�ำ้ ผึง้ คนนัน้ ผูห้ ญิงทีเ่ ขา ได้ครอบครองเธอด้วยความบังเอิญเจอกัน แม้จะเป็นเพียงความบังเอิญแต่เขาก็ไม่อาจลืม เธอได้เลย กับเธอ เธอเป็นคนแรกทีท่ ำ� ให้เขารูส้ กึ แปลก คนแรกทีอ่ ยากได้มาครอบครอง เธอเหมือนมีพลังบางอย่างกับใจของเขา ในตอนนัน้ ... แม้รวู้ า่ เธอเจ็บปวด เขายังไม่อาจ หยุดยัง้ ใจได้ เธอสวยหวานดูมเี สน่หด์ งึ ดูดใจเขามากมายจนบอกไม่ถกู เธอยังคงตราตรึง อยูใ่ นใจของเขาไม่จางหาย เขาเฝ้าตามหาเธอมานานแรมเดือน ไปในทีท่ พี่ บเธอครัง้ แรก ครัง้ แล้วครัง้ เล่า แต่กลับไม่พบวีแ่ ววของเธอเลยสักหน
41
เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก
ในช่วงเดือนทีผ่ า่ นมาเขาต้องหยุดตามหาเธอเมือ่ ธุรกิจเกิดปัญหาให้เขาต้องตามแก้ ส�ำนักงานนักสืบทีเ่ ขาจ้างให้คน้ หาตัวเธอแทนแต่กไ็ ม่มวี แี่ ววว่าจะได้พบเจอในเมือ่ ข้อมูลที่ รับรูเ้ กีย่ วกับตัวเธอมันมีเพียงแต่ชอื่ เล่นของเธอเท่านัน้ “ผมอยากรูน้ กั ว่าคุณไปอยูท่ ไี่ หน... แจม”
42