วิวาห์รักร้าว โดย เพียงธารา

คำ�นำ�

นิยายเรือ่ งนีเ้ ป็นเรือ่ งทีส่ องแล้วส�ำหรับนามปากกาเพียงธาราทีไ่ ด้รบั ความ เมตตาจากส�ำนักพิมพ์เดซี่ ขอบคุณส�ำนักพิมพ์เดซี่ ขอบคุณพีๆ่ ทีมงานเดซีท่ กุ คน และที่ลืมไม่ได้ก็พี่นิ่มค่ะ ขอบคุณอีกครั้งที่ท�ำให้ตัวหนังสือของเหมี่ยวที่บรรจง ร้อยเรียงมาถึงห้าเดือนเต็มได้มโี อกาสโลดแล่นอยูบ่ นหน้าหนังสืออีกครัง้ ขอบคุณ พี่ฝนที่อดทนอ่านต้นฉบับมหากาพย์ของเหมี่ยวมาถึงสองเรื่อง ขอบคุณที่ช่วยให้ ค�ำแนะน�ำในการใช้ภาษาอย่างถูกวิธี ขอบคุณค่ะ ขอบคุณพ่อกับแม่อีกเช่นเคย ขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจช่วยให้ลูกสาว คนนี้มีแรงเขียนนิยายเรื่องวิวาห์รักร้าวจนถึงตอนสุดท้ายที่มีค�ำว่าจบบริบูรณ์ ขอบคุณเพือ่ นๆ จากเว็บนิยายทีใ่ ห้กำ� ลังใจกันตัง้ แต่เรือ่ งแรกมา ขอบคุณ ส�ำหรับคอมเมนต์ทุกคอมเมนต์ อ่านแล้วยิ้มทุกคอมเมนต์ค่ะ ดีใจ ปลื้มใจอย่าง บอกไม่ถกู ทีท่ กุ คนอินไปกับทุกตัวละครทีเ่ หมีย่ วสร้างขึน้ มา โดยเฉพาะตัวเอกของ เรื่องอย่างพี่จินต์ อนาวิล ดนุนันท์ พี่แกแสบสันจนได้รับพรจากเพื่อนๆ นักอ่าน ไปถ้วนหน้าเลยทีเดียว (^_^) ยังไงก็ขอฝากค่ะ ฝากวิวาห์รักร้าว นิยายโรแมนติกดราม่าไว้ในอ้อมใจ เพื่อนนักอ่านทุกท่านทุกคน นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อรุ่นลูกจากเรื่องเล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก ที่ตั้งใจเขียนไม่แพ้เรื่องแรกเลย เป็นเรื่องราวความรักของพี่จินต์กับ น้องพรีม ลูกชายคุณคิมกับน้องแจม ลูกสาวพีจ่ มิ กับน้องพีช สองหนุม่ สาวตระกูล ดนุนันท์กับตระกูลวรสิทธิ์ที่ผูกพันกันมาตั้งแต่จ�ำความได้ จนนานวันเติบใหญ่ จากความผูกพันแปรผันเปลีย่ นไปกลายเป็นความรักอันบริสทุ ธิแ์ ละในทีส่ ดุ ก็กลาย เป็นค�ำมั่นสัญญาที่จะรักและดูแลกันไปจนชั่วชีวิต งานหมั้นเล็กๆ ของทั้งสองจึง บังเกิดขึ้นมา แต่จู่ๆ พี่จินต์กลับจากน้องพรีมไปอย่างไร้ค�ำร�่ำลากัน จากความรักอัน บริสุทธิ์จึงกลับกลายเป็นรักร้าว ความรักจึงเดินสวนทางกันจนไม่อาจหวนกลับ มาบรรจบกันได้อย่างใจหวัง เมือ่ ในใจของคนทีอ่ ยูข่ า้ งหลังมีแต่ความเจ็บปวดและ

ร้าวราน มีแต่คำ� ถามมากมายทีเ่ ฝ้ารอเพียงค�ำอธิบายจากคนทีจ่ ากไป จนห้าปีผา่ นไป ทั้งสองได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง พี่จินต์ไม่มีแม้แต่ค�ำอธิบายเช่นเดิม แต่กลับมา ทวงความรักจากน้องพรีมดือ้ ๆ เลย มาพร้อมกับมลทินทีต่ ดิ ตัว ไม่เพียงเท่านัน้ ยัง มาพร้อมกับรักร้ายๆ ทีน่ อ้ งพรีมก็ไม่อาจเข้าใจ แล้วความรักของเขาและเธอจะเป็น เช่นไรหนอ รักร้าวรานของเธอจะผสานดังเดิมได้หรือไม่ โปรดติดตามอ่านกันต่อใน ‘วิวาห์รักร้าว’ ค่า (^_^)

รักมากๆ ค่ะ เพียงธารา

เพียงธารา

บทนำ�

สนามบินสุวรรณภูมิ 23.00 น. เวลาประเทศไทย... ณ ลานโล่งบริเวณด้านหน้าสนามบินขาเข้า ร่างเพรียวสวยของ พรรษมน วรสิทธิ์ ยืนรอสัมภาระของตัวเองทีถ่ กู ส่งมาให้ผโู้ ดยสารจากด้านหลังของสนามบิน เมือ่ เธอตัดสินใจ กลับประเทศไทยอย่างจริงจัง หลังจากเรียนและฝึกงานรวมถึงหาประสบการณ์อยู่ที่ ประเทศอิตาลีถงึ ห้าปีเต็ม พรรษมนคว้ากระเป๋าเป้สมั ภาระใบเดียวขึน้ สะพายเมือ่ ถูกเลือ่ นมาจนถึงมือทีร่ อรับ สาวเท้าด้วยความมาดมัน่ ดิง่ ตรงไปด้านหน้าท่าอากาศยานเพือ่ เรียกรถสักคันให้ไปส่งยัง บ้านพักตากอากาศของเธอทีป่ ราณบุรตี อ่ ไป การกลับมาครัง้ นีไ้ ม่มใี ครรูเ้ มือ่ เธอไม่คดิ จะ บอกใคร ฉะนัน้ ... การกลับสูบ่ า้ นเกิดทีจ่ ากไปนานถึงห้าปีเต็ม ทีก่ ลับมาเยีย่ มบ้านเพียง ปีละครัง้ จึงต้องเป็นไปด้วยตัวของตัวเอง ร่างเพรียวสวยในชุดทะมัดทะแมงด้วยเสื้อเชิ้ตสีหวานพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ รัดรูปสีเข้มก้าวขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดให้บริการอยู่หน้าสนามบินพร้อมสัมภาระใบเดียวที่ ติดกายกลับมา ข้าวของเครือ่ งใช้ในระยะเวลาห้าปีเต็มนัน้ ก็บริจาคต่อให้นอ้ งนักเรียนทุน จากประเทศไทยไปหมดเกลี้ยง ที่เหลือกลับมาก็แค่เสื้อผ้ากับความรู้และประสบการณ์ ในสิง่ ทีร่ ำ�่ เรียนมาเท่านัน้ “บ้านพักหาดทรายขาว ปราณบุรคี ะ่ ” เสียงหวานบอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการไป ก่อนนั่งคิดอะไรเงียบๆ ไป ตลอดทาง รถแท็กซีเ่ คลือ่ นตัวช้าๆ จากหน้าสนามบินดิง่ ตรงลงใต้ไปยังอ�ำเภอปราณบุรี ตามค�ำบอกของผูโ้ ดยสารสาวทีน่ งั่ เงียบอยูด่ า้ นหลัง พรรษมนทอดสายตามองเพลินไปตามเส้นทางกลับสู่บ้านเกิด ที่รถยังคงแล่น เรือ่ ยไปตามเส้นทาง ภาพของใครบางคนเคลือ่ นเข้ามาในห้วงค�ำนึง ‘อนาวิล ดนุนนั ท์’ ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ท�ำให้เธอรักที่สุดและท�ำให้เธอเกลียดที่สุด การจากไปอย่างไม่มี ค�ำอธิบายนัน้ มันท�ำให้หวั ใจเธอแหลกสลายไม่เหลือชิน้ ดี ด้วยเหตุนี้ท�ำให้เธอเลือกใช้ชีวิตอยู่ในอิตาลีไปกับการศึกษาอย่างมุ่งมั่นเมื่อ ศรัทธาในความรักของเธอจบสิน้ ลง เธอเรียนเพือ่ ให้ลมื ใช้ชวี ติ อยูใ่ นอิตาลีโดยไม่กลับ 7

วิวาห์รักร้าว

เมืองไทยก็เพราะเรือ่ งราวอันน่าอับอายครัง้ นัน้ เธออยากลืมมัน แต่ขา่ วความเป็นอยูข่ องเขา ก็ยงั คงวนเวียนเข้ามาให้เธอรับรูอ้ ยูเ่ สมอๆ ตอนนีเ้ ขามีบตุ รสาวน่ารักๆ หนึง่ คนกับภรรยาชาวต่างชาติทเี่ รียนด้วยกัน มารดา เธอบอก นั่นท�ำให้เธอรู้ถึงเหตุผลของการจากไปที่ไม่มีแม้แต่ค�ำอธิบายหรือการบอกลา ทิง้ เธอไว้กลางงานหมัน้ ให้อบั อายแขกเหรือ่ ทีม่ าร่วมงานนับร้อยๆ เด็กสาวในวัยสิบแปด อย่างเธอก็ตอ้ งทนแบกรับความอับอายและค�ำติฉนิ นินทาไว้แต่เพียงผูเ้ ดียว ใช่แค่เธอทีเ่ สียใจจากการกระท�ำของเขาในวันนัน้ ผูใ้ หญ่ทงั้ สองฝ่ายทีเ่ ป็นเพือ่ นรัก กันมานานก็เสียใจไม่แพ้กนั ทุกคนต่างไม่เข้าใจการกระท�ำนีข้ องเขา ใช่วา่ เธอกับเขาถูกจับ คลุมถุงชนเพราะพ่อแม่เป็นเพือ่ นกันเสียเมือ่ ไร ต่างฝ่ายต่างเต็มใจต่างหาก จากความผูกพันทีม่ ใี ห้กนั จนมีงานหมัน้ เกิดขึน้ ก่อนเธอจะไปเรียนต่อ ในขณะที่ เขาจบปริญญาตรีด้านบริหารการโรงแรมแล้วก�ำลังต่อโท ซึ่งผู้ใหญ่ก็เห็นสมควร เมื่อ เขารับปากพร้อมจะดูแลเธอเมื่อเรียนจบ แต่ทุกอย่างกลับพังทลายเหลือไว้เพียงความ เจ็บปวดให้กนั เท่านัน้ ตอนนี้เขากลับมาบริหารงานและนั่งอยู่ในต�ำแหน่งประธานบริหารของเอสดี ไดมอน แกรนด์ โฮเต็ลแทนคุณอาอโนมาผูเ้ ป็นแม่ ชีวติ ของเขาสมบูรณ์แบบสองระดับ ในเวลาเดียวกัน นัน่ คือจบปริญญาโทด้านบริหารการโรงแรมไปพร้อมกับปริญญาชีวิต คือได้ภรรยาและบุตรสาวน่ารักพ่วงมาด้วย เธอหวังเป็นอย่างยิง่ ว่าการกลับมาอย่างถาวรในครัง้ นีจ้ ะไม่ตอ้ งเจอเขา เธอยัง ท�ำใจไม่ได้กบั รอยร้าวทีเ่ ขาทิง้ ไว้ให้เป็นเครือ่ งเตือนความจ�ำในเรือ่ งของความรักทีถ่ กู ทรยศ ความรักครัง้ แรกทีถ่ กู ทรยศไม่อาจท�ำให้เธอลืมได้เลยแม้สกั นาที “ถึงแล้วครับคุณ” คนขับแท็กซีว่ ยั กลางคนหันมาเตือนเมือ่ เธอยังนัง่ เหม่อลอย “อ๋อ... ค่ะ” เธอยืน่ เงินค่าโดยสารให้แล้วก้าวลงจากรถโดยไม่รอรับเงินทอน ร่างเพรียวสวยของพรรษมนยืนนิง่ ทอดสายตาไปยังห้องนอนของผูเ้ ป็นแม่ เมือ่ เดินมาถึงบ้านพักหลังใหญ่รมิ หาดหลังแรกของบ้านพักหาดทรายขาว ไฟในบ้านดับสนิท ทุกดวง มีเพียงไฟกิง่ รอบบ้านเท่านัน้ ทีย่ งั คงส่องสว่าง เธอสาวเท้าเบาๆ มาหยุดอีกครัง้ ทีป่ ระตูหน้าบ้าน สอดมือเข้าในพุม่ ไม้ประดับหน้าบ้านทีเ่ ธอซ่อนกุญแจส�ำรองไว้ เอามา ไขเข้าบ้านไป เธอเข้ามาเงียบๆ ไม่คดิ ทีจ่ ะปลุกให้ผเู้ ป็นแม่ตนื่ ขึน้ มารับรู้ เมือ่ นีม่ นั เกือบตีสาม เห็นจะได้ ไฟกิง่ รอบบ้านส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาเลือนรางพอให้เธอมองเห็นทางขึน้ ไปยังห้องตัวเองโดยไม่ตอ้ งเปิดไฟในบ้าน 8

เพียงธารา

มือเรียวสวยขยับลูกบิดประตูเพือ่ ผลักเข้าไปแต่กลับเปิดไม่ออก คิว้ ของเธอย่น แทบชิดกัน ปกติแม่ของเธอจะไม่ลอ็ กประตูหอ้ งเธอถ้าไม่ออกไปไหน พรรษมนยืนหมุนรอบตัวเอง คิดหาวิธเี ข้าห้องโดยไม่ตอ้ งปลุกมารดา ก่อนหยิบ กิบ๊ ด�ำทีป่ กั ผมอยูม่ าใช้เป็นกุญแจไขเข้าไป ประตูหอ้ งเธอมันหลวมไขเข้าไปได้ไม่ยาก มัน พังตัง้ นานแล้วแต่ยงั ไม่มโี อกาสได้ซอ่ มแซมเลยสักที ร่างเพรียวสวยแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาเงียบๆ แต่กลับมีเงาทะมึนของใครบางคน วูบเข้ามาล็อกคอเธอไว้แน่น กระเป๋าในมือหลุดร่วงลง เมือ่ ร่างของเธอถูกจับเหวีย่ งด้วย ความแรงเร็วลงไปนอนจุกกองทีพ่ นื้ ห้อง พรรษมนจุกจนร้องไม่ออก นอนตัวงอมือกุม ท้องไว้ดว้ ยความเจ็บสุดฤทธิ์ “แกเป็นใคร” เสียงเหีย้ มกระชากถามเอาเรือ่ งพร้อมทัง้ เดินเข้ามาใกล้ พรรษมนสะบัดหน้ากลับมามองร่างทะมึนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยความกลัว แต่พยายามควบคุมสติหาทางออกให้ตัวเอง เธอไม่ตอบแต่กลับหยิบเป้ข้างตัวทุ่มใส่ ร่างสูงใหญ่ตรงหน้า เป้ปะทะกับร่างสูงใหญ่ทำ� ให้เซถลาไปข้างหลัง พยุงตัวเองขึน้ จากการ จุกเจ็บ พุง่ ตัวไปยังประตูหน้าห้อง แต่คอเสือ้ เธอกลับถูกกระชากกลับอย่างแรง เป็นผลให้ ร่างของเธอลอยละลิว่ เข้ามาชิดแผงอกก�ำย�ำของคนข้างหลังอย่างง่ายดาย แขนข้างหนึง่ ของ เธอถูกดัดไขว้หลังก่อนยกขึน้ สูงด้วยก�ำลังทีม่ ากกว่า “โอ๊ะ!” พรรษมนเจ็บจนร้อง เธอเริม่ กลัวมากขึน้ แต่ไม่กล้าส่งเสียงดังไปกว่านี้ กลัวผูเ้ ป็นแม่จะตืน่ ขึน้ มาแล้วได้รบั อันตรายไปด้วย เธอใช้แขนอีกข้างกระทุ้งท้องคนข้างหลังด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่ใช่ว่าจะหลุด จากพันธนาการอันแรงกล้านัน้ ได้ กลับโดนล็อกแน่นขึน้ ก่อนทีป่ ากกระบอกปืนจะมาจ่อ อยูบ่ นขมับข้างขวา ใจเธอมันก็หล่นวูบแทบจะหยุดหายใจ “ฉันถามว่าแกเป็นใคร” ไม่ถามเปล่าด้ามปืนยังกระแทกเข้าขมับสุดแรงเกิด “โอ๊ะ!” พรรษมนกัดฟันทนเจ็บ ร่างเพรียวสวยแทบทรุดไปกับพืน้ ถ้าไม่ถกู ล็อก คอไว้ “ถ้าไม่บอก ฉันจะระเบิดสมองแกให้เป็นจุณเดีย๋ วนีเ้ ลย บอกมา” ร่างพรรษมนลอยละลิว่ ลงไปกองบนทีน่ อนเมือ่ ถูกเหวีย่ ง ปลายกระบอกปืนยังคง จ่ออยูท่ ศี่ รี ษะพร้อมระเบิดสมองเธอได้ทนั ทีถา้ เธอยังไม่คดิ ตอบ “แล้วแกเป็นใครถึงเข้ามาในบ้านคนอืน่ ” เพียงเท่านัน้ โคมไฟหัวเตียงก็ถกู เปิด สว่างวาบขึ้น ร่างของเธอถูกจับพลิกหงายอย่างเร็วด้วยมือของคนที่จ่อปืนใส่ศีรษะเธอ เมือ่ ครู่ 9

วิวาห์รักร้าว

“พรีม” อนาวิลมองพรรษมนอย่างคาดไม่ถงึ ว่าจะเป็นเธอ ขมับข้างขวาแตกจนเลือดอาบ แก้มนวลสวย เมือ่ เขาส�ำรวจรวดเร็วด้วยใจหาย ปืนทีจ่ อ่ ศีรษะเธอลดลงโดยอัตโนมัติ ก่อนถูกเหน็บเข้าชายพก “ท�ำไมเข้ามาเงียบๆ” เขาถามใบหน้ายังคงนิ่ง ทั้งที่นัยน์ตาวูบไหวส�ำรวจรอย แผลแตกของเธอตลอดเวลา “แล้วจะให้ตะโกนเรียกชาวบ้านให้ลกุ มารับตอนตีสามหรือไง แล้วนีม่ นั ก็หอ้ งของ ฉัน จะมาเงียบมาดังต้องรายงานใครด้วย” พรรษมนตวัดสายตาไปตอบ ยกมือเช็ดเลือด ทีก่ ำ� ลังจะไหลเข้าดวงตากลมโต เธอเจ็บแต่ขม่ อาการไว้ดว้ ยการขบกรามแน่น อนาวิลก้าวยาวๆ เข้าห้องน�ำ้ ไปหยิบผ้าขนหนูชบุ น�ำ้ มายืน่ ให้ เหมือนทุกซอกทุกมุม ในห้องนีเ้ ขารูจ้ กั ดีราวกับเป็นห้องของตัวเอง “เอานีเ่ ช็ดจะดีกว่า” “ไม่เป็นไร ฉันท�ำเองได้” เธอบอกไม่สบตาเขา พยุงตัวเองลุกจากทีน่ อนแต่เขากลับกดไหล่เธอให้นงั่ ดังเดิม พรรษมนหันมานิว่ หน้าใส่ทเี่ ขาบังคับ เขาไม่สนแล้วลงมือเช็ดคราบเลือดทีข่ มับให้อย่าง เบามือ พรรษมนสะบัดหน้าหนีไม่ยอมให้เขาปฐมพยาบาล เขาจับใบหน้าเธอล็อกไว้แน่น บรรจงเช็ดต่อไม่สนอาการแข็งขืนทีเ่ ธอพยายามต่อต้าน “แผลไม่ถงึ กับต้องเย็บ พีจ่ ะท�ำแผลให้แล้วกัน กดแผลไว้นะ” เขาสัง่ จับมือเธอ มากดทับผ้าขนไว้ ลุกเดินออกประตูไป พรรษมนมองตามร่างสูงของชายหนุม่ ไปจนลับตา คิดว่าจะไม่ตอ้ งเจอกันแล้ว แต่กลับต้องมาเจอ เขาถือดียงั ไงมานอนในห้องเธอ แล้วยังมาตีหวั เธอจนเลือดอาบ แต่ คิดยังไม่ทันถึงไหนเขาก็กลับมาพร้อมกล่องยาในมือ นั่งเคียงเธอ เปิดกล่องยาพร้อม ลงมือท�ำแผลให้ทนั ที พรรษมนปัดมือเขาออก “คุณมาท�ำอะไรทีห่ อ้ งฉัน” “มาอยูเ่ ป็นเพือ่ นอาพีช” เขาตอบแค่นนั้ ก็ลงมือท�ำแผลให้เธอ แต่พรรษมนกลับ เบือนหน้าหนี “นัง่ เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง” เขาดุ ชักสีหน้าขึน้ มาเมือ่ เธอดือ้ ดึง พรรษมนฉวยส�ำลีมาถือไว้เอง “ฉันท�ำเองได้” เขาฉวยส�ำลีคนื “มองเห็นหรือไง นัง่ เฉยๆ เถอะน่า” จับหน้าเธอล็อกไว้ ลงมือ ท�ำความสะอาดแผลด้วยความรวดเร็ว 10

เพียงธารา

พรรษมนมองเขาตาขวาง น�ำ้ ตาปริม่ ออกมาไม่รวู้ า่ เจ็บอะไร ใจหรือแผลกันแน่ ผู้ชายหน้าด้านคนนีท้ �ำไมถึงไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับเธอเลย ท�ำไมเขาถึงยังกล้าอยู่มอง หน้าเธออยู่ ไม่รเู้ ลยหรือว่าเธอไม่ตอ้ งการเห็นเขาแค่ไหน ไม่รเู้ ลยหรือว่า... ใบหน้าเรียบเฉย ทีไ่ ม่รสู้ กึ ผิดของเขา มันท�ำให้หวั ใจเจ็บปวดจนรอยร้าวแทบจะปริแตกเป็นเสีย่ งๆ น�ำ้ ตา ทีป่ ริม่ อยูไ่ หลพรากลงมา เธอก็ดนั ตัวขึน้ ยืนดือ้ ๆ เขายังไม่ทนั ได้ปดิ แผลให้ดว้ ยซ�ำ้ “คุณท�ำให้ฉนั แค่นพี้ อ ออกไปได้แล้ว” เธอบอก ยกมือขึน้ ปาดน�ำ้ ตาเดินไปเปิด ประตูให้เขาออกไป “ใจร้ายไปหรือเปล่าพรรษมน มาไล่กนั ตอนตีสาม แล้วจะให้ไปนอนไหน” อนาวิลชายตามองคนไล่ ในขณะทีม่ อื ของเขาท�ำการเก็บอุปกรณ์ทำ� แผลเข้ากล่องยา ไปด้วย “โรงแรมคุณกับทีน่ ไี่ ม่ได้ไกลกันเท่าไร คุณมีรถนี่ ฉันคิดว่าคุณน่าจะกลับไป นอนทีน่ นั่ ได้” “คงไม่ได้” เขาตอบออกมาดือ้ ๆ หยิบพลาสเตอร์ยาดิง่ ตรงมาปิดทับแผลให้เธอ โดยทีเ่ ธอไม่ทนั ตัง้ ตัว “คืนนีก้ น็ อนด้วยกันไปก่อน พรุง่ นีแ้ ล้วจะไป” สองสายตาประสานกัน แตกต่างกันไปคนละอารมณ์ พรรษมนมองเขาไม่เข้าใจ เจ็บแค้น เจ็บปวดใจกับค�ำตอบมักง่ายทีเ่ ขาตอบออกมา แต่อกี สายตาของอนาวิลกลับมอง เธอนิง่ รูว้ า่ เธอก�ำลังรูส้ กึ อย่างไรกับเขาในตอนนี้ สายตาแห่งความเกลียดชังส่งตรงมาทีเ่ ขา เด่นชัดเหลือเกิน เขาหลบสายตาเธอมองไปทางอืน่ เมือ่ รูส้ กึ รับไม่ได้กบั สายตาเกลียดชังนัน้ “ไปอาบน�ำ้ สิจะได้พกั อย่าให้แผลถูกน�ำ้ ล่ะ” เขาหันมาบอกเธออีกครัง้ จ้องหน้า เธอนิง่ เขาบอกอย่างไม่สนในค�ำเชิญของเธอเลย “นีค่ ณ ุ อนาวิล ต้องให้ฉนั ไล่ตรงๆ หรือไงถึงจะไป” พรรษมนถามออกมาอย่าง หมดความอดทน ไม่รวู้ า่ เขาจะหน้าด้านไปถึงไหน ถึงบอกก็ยงั ไม่มที ที า่ ว่าจะไป แล้วยัง มารวบรัดตัดความอย่างมักง่ายจะนอนกับเธอ “ถึงไล่ตรงๆ ก็คงไปไม่ได้ เอาเป็นว่าคืนนี้ก็ทนเกลียดขี้หน้ากันไปก่อน แค่ คืนเดียวคงไม่ขาดใจตายหรอก” “ส�ำหรับคุณ แค่วนิ าทีเดียว มันก็ทำ� ให้ฉนั ตายได้แล้ว” เขาผายมือพลางยักไหล่ไม่สน เดินไปที่เตียงหยิบหมอนมาหนึ่งใบโยนไปบน โซฟาข้างเตียง ก่อนพาตัวเองเดินไปทิง้ ตัวนอน หลุบเปลือกตาลง หนีสายตาทีส่ ะท้อน ส่งความเกลียดชังไม่พอใจไปให้พน้ 11

วิวาห์รักร้าว

“ฉันไม่คดิ เลย ว่าหน้าคุณจะหนาได้ยงิ่ กว่าแผ่นเหล็ก ถ้าเป็นฉันคงไม่กล้าทีจ่ ะอยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะมาทีน่ อี่ กี ” เธอว่าแค่นนั้ ก่อนเดินเข้าห้องน�ำ้ ไป ทิง้ น�ำ้ ค�ำทิม่ แทงใจเอาไว้ ข้างหลังให้ผชู้ ายหน้าหนาทีเ่ ธอต่อว่าจนเจ็บปวดใจ โดยทีเ่ ธอไม่อาจรับรูถ้ งึ ความรูส้ กึ นัน้ ได้เลย เมือ่ เขาไม่โต้ตอบหรือแสดงอาการใดๆ ออกมาเช่นเดิม อนาวิลค่อยๆ ลืมตา เหลียวมองตามร่างเพรียวสวยทีเ่ ดินหายเข้าห้องน�ำ้ ไป ห้าปี ทีไ่ ม่ได้เจอหน้ากันดูเธอเปลีย่ นไปมากมาย จากเด็กสาวแก้มใสน่าทะนุถนอม บัดนีก้ ลาย เป็นสาวสวยงดงามน่าหวงแหน ห้าปีทจี่ ากกันนัน้ เขารูส้ กึ ถึงความเปลีย่ นไปมากมายในตัวเธอ ทีร่ สู้ กึ ได้เด่นชัด ที่สุด... ก็หัวใจของเธอ หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแห่งรอยร้าวที่ส่งผ่านสายตา แข็งกระด้างมาให้เขาตลอดเวลาตัง้ แต่เห็นหน้ากันชัดเจน ซึง่ เขาไม่ตอ้ งการจะเห็นสักนาที สายตาแห่งความเกลียดชังนัน้ เธอคงเกลียดเขาจนเข้ากระดูกด�ำไปแล้วจริงๆ พรรษมนกลับออกมาอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ที่ผู้ชายหน้าหนายังคง นอนหลับอยูบ่ นโซฟาข้างเตียงเธอ กระจกบานใหญ่ปลายเตียง พรรษมนเลือ่ นใบหน้า เข้าไปใกล้ ยกมือขึน้ มาลูบไล้แผลบนขมับจากฝีมอื ผูช้ ายหน้าหนาทีเ่ ธอไล่กไ็ ม่ไป เขาคง ไม่ไปจนเช้าอย่างทีว่ า่ สายตาของเธอเลือ่ นเรือ่ ยไปมองใบหน้าคมคายหล่อเหลาของเขา อย่างเผลอตัว ผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้าทีม่ องเห็นเขาได้พอดิบพอดี ใบหน้าคมคายนิง่ สนิทนัน้ ไม่อาจท�ำให้เธอถอนสายตาออกมาได้ ทอดมองเขา นิง่ นานด้วยความรูส้ กึ หลากหลาย แต่ทสี่ ดุ ของความหลากหลายของความรูส้ กึ ก็คอื ความ เจ็บปวด ความเจ็บปวดทีม่ นั ฝังรากลึกอยูใ่ นหัวใจร้าวระบมมาเนิน่ นาน แล้วยิง่ ได้กลับ มาเผชิญหน้ากันกะทันหันแบบนี้ หัวใจเธอมันก็ยิ่งแตกร้าว เธอตั้งตัวไม่ทันจริงๆ ถ้าเลือกได้เธอขอไม่เจอเขาอีกตลอดไปจนชั่วชีวิตนี้ มันยังจะดีซะกว่าให้ต้องกลับมา เผชิญหน้ากันอย่างวันนี้ “จะยืนมองกันอีกนานไหมพรรษมน คิดถึงกันขนาดหยุดมองไม่ได้เลยหรือ” ค�ำถามที่ลอยมากระทบท�ำให้พรรษมนต้องสะดุ้งรีบผินหน้าหนี เดินมาหยิบ หมอนกับผ้าห่มจากเตียงจะเดินออกจากห้องไป แต่เขากลับลุกมาคว้าแขนเธอรัง้ ไว้ “จะไปไหนล่ะ” “จะไปนอนกับแม่” เธอตอบไม่คดิ จะมองหน้าเขา สะบัดแขนให้พน้ จากอุง้ มือ แข็งแรงทีร่ งั้ เธอไว้ไม่ยอมปล่อย แต่ใช่จะหลุดออกได้งา่ ย เมือ่ เขากระชับแน่นขึน้ กว่าเดิม “จะไปปลุกแม่ตอนตีสามหรือไง นอนนีแ่ หละ” เขารัง้ เธอมาเหวีย่ งลงบนเตียง เบาๆ ผลักให้นอนลงแล้วห่มผ้าให้เสร็จสรรพ 12

เพียงธารา

กระเด็น

“นีค่ ณ ุ อนาวิล” พรรษมนขึงตาใส่ไม่พอใจเขาถึงทีส่ ดุ เวลานี้ ปัดมือเขาออกจน

“ถ้าไม่อยากให้จบั บ่อยๆ ก็นอนซะ” เขาบอกแค่นนั้ ก่อนกลับไปทีน่ อนตัวเอง เอนตัวลงนอน ทอดสายตามองแผ่นหลังของร่างเพรียวสวยบนเตียงที่พลิกตัวหันหลัง ให้เขาทันทีดว้ ยความขัดใจ พรรษมนเม้มริมฝีปากบางข่มอารมณ์ นึกเคืองคนเบื้องหลังหัวเสียสุดเหวี่ยง อารมณ์พงุ่ ขึน้ ยากเกินฉุดรัง้ “ห้องรับแขกยังว่าง มันเหมาะทีค่ ณ ุ จะไปนอน” เธอลุกขึน้ มาบอกเขา แต่เขากลับมามองหน้าเธอนิง่ ไม่ตอบโต้ ตะแคงข้างมานอนกอดอกมองเธอว่า จะท�ำยังไงถ้าเขาไม่ไปตามทีเ่ ธอบอก “ท�ำไม เมื่อก่อนเราก็เคยนอนด้วยกันแบบนี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” เขายก ข้ออ้างสมัยเก่าก่อนขึน้ มากระแทกใจด�ำของเธอให้เจ็บปวดแทบปริแตกไม่รตู้ วั “คุณไม่รหู้ รือว่าหน้าด้าน ทีฉ่ นั ไม่อยากเห็นหน้าคุณ” พรรษมนสะบัดหน้าหันไปบอก น�้ำตาเริ่มคลอ ท�ำให้หัวใจคนฟังกระตุกวาบ แต่ไม่แสดงอาการประหม่ากับค�ำพูดทิม่ แทงออกมาให้เธอได้รบั รู้ เขายังคงยิม้ ยียวนแล้ว มองเธอนิง่ งัน “ถ้านัง่ จ้องกันแบบนีก้ ค็ งได้เห็นหน้ากันทัง้ คืน” “ถ้าคุณไม่ไปฉันจะไปเอง” “ก็ได้นะ จะได้ขนึ้ ไปนอนบนเตียงนุม่ ๆ นอนโซฟาแข็ง ปวดหลังชะมัด แถมยัง ไม่พอให้เหยียดขา นอนทัง้ คืนคงจะเมือ่ ยน่าดู ออกไปล็อกประตูให้ดว้ ยล่ะ” เขาตอบรับ หน้าตายไม่คดิ ห้าม มิหน�ำซ�ำ้ ยังไล่สง่ ไม่แยแส พรรษมนอ้าปากค้างเถียงไม่ออก คว้าหมอนจากเตียงก้าวฉับๆ เปิดประตูดงิ่ ออกไป ไม่คดิ อยูต่ อ่ ล้อต่อเถียงกับเขาอีก ลงไปนอนทีโ่ ซฟาห้องรับแขกด้วยอาการกระสับกระส่าย ไปมาทัง้ หงุดหงิดทัง้ โมโห ไม่รจู้ ะอารมณ์ไหนกับผูช้ ายหน้าหนาในห้องของเธอดี เมือ่ ทัง้ ใบหน้าของเขามันบุไว้ดว้ ยแผ่นเหล็กหนาเป็นคืบ ทีเ่ ธอไล่ตรงๆ บอกตรงๆ เขาก็ยงั คง นิง่ เฉยไม่รสู้ กึ ละอายเลยสักนิด ตวัดสายตาเคืองๆ ขึ้นไปมองอีกทีบนห้องของตัวเอง ที่กลับมาหวังให้ได้ หลับสบายแล้วไม่ตอ้ งเจอเขา ก็ยงั ไม่วายจะต้องเจอกันแถมซวยซ�ำ้ ซ้อนมาโดนเขาตีหวั จนเลือดอาบ ค�ำขอโทษสักค�ำก็ไม่มี แล้วแม่ของเธอท�ำไมถึงอนุญาตให้เขาเข้านอกออกใน ถือวิสาสะมานอนในห้องเธอเช่นนัน้ 13

วิวาห์รักร้าว

ค�ำต่อว่ามากมายพวยพุง่ ขึน้ มาด่าทอเขาจนเผลอหลับไปเมือ่ ไรไม่รตู้ วั ด้วยความ เพลียจากการเดินทางข้ามน�้ำข้ามทะเลกลับมา กับบาดแผลร้าวระบมที่ขมับมันท�ำให้ หญิงสาวหลับได้ไม่ยาก แม้ใจเธอจะเต็มไปด้วยความวุน่ วายวนเวียนไม่หยุดหย่อน

14

เพียงธารา

1

ร่างสูงล�ำ่ สันของอนาวินสาวเท้าลงบันไดมาหยุดลงทีโ่ ซฟาห้องรับแขก ร่างเพรียวสวย ของพรรษมนนอนกอดตัวเองอยูบ่ นโซฟาตัวนุม่ ภายใต้ผา้ ห่มผืนหนาทีเ่ ขาแอบย่องลงมา ห่มให้เมือ่ ตอนใกล้รงุ่ แล้วยังนัง่ เฝ้าเธอจนถึงเช้า ใบหน้าสวยหวานนิง่ สนิทไม่ไหวติง ลมหายใจของเธอสม�ำ่ เสมอทุกการเข้าออก บอกว่าเธอยังคงหลับสนิทไม่คดิ จะตืน่ เขานัง่ ชันเข่าลงมองเธอ ยกมือขึน้ เกลีย่ ปอยผมที่ ปรกหน้านัน้ ออกแผ่วเบา ใช้ปลายนิว้ ลูบไล้ควิ้ เรียวด้วยความหลงใหลในความสวยงาม ลูบไล้เปลือกตาบางที่ประดับไปด้วยแพขนตางามงอนของเธอ แก้มนวลเนียนแดงปลั่ง ด้วยสีธรรมชาติของเลือดฝาดในกาย จบทีป่ ากชมพูสวยหวาน เขาลูบไล้อย่างแผ่วเบา เคลิบเคลิม้ ไปกับความงดงามชัว่ ขณะอย่างเผลอไผล พาให้หญิงสาวทีน่ อนหลับใหลพลิกตัวขยับไปมา แต่เพียงแค่ขยับ เธอก็รสู้ กึ ไปถึงความร้าวระบมอีกทัง้ ปวดหนึบทีศ่ รี ษะ มันหนักอึง้ ไปถึงเปลือกตาทีป่ ระดับไปด้วย แพขนตางามงอนจนยากจะลืมตาตืน่ ขึน้ มาได้ แต่หญิงสาวก็พยายามทีจ่ ะลืมมันขึน้ มาอย่างเชือ่ งช้า สิง่ แรกทีส่ ะท้อนเข้าดวงตา อันพร่ามัวก็ใบหน้าคมคายของคนหน้าหนา ดวงตาพร่ามัวเปล่งประกายเบิกโพลงด้วย ตกใจสุดฤทธิ์ เมือ่ หน้าเขาอยูห่ า่ งเธอเพียงคืบ “จะท�ำอะไร” เธอถามขยับศีรษะกลมมนไปจนชิดพนักโซฟา “เปล่า แค่จะมาปลุก” อนาวิลตอบหน้านิง่ ถอนสายตาออกมาจากใบหน้างดงาม ทีเ่ ขาชันเข่านัง่ มองอยูช่ วั่ ครูห่ นึง่ แล้ว ยันตัวอีกครัง้ ลุกขึน้ ยืนสอดมือสองข้างเข้าในกระเป๋า กางเกงตัวหรู แล้วออกค�ำสัง่ “ไปอาบน�ำ้ สิ จะได้ไปหาอะไรกินกัน” “ท�ำไมฉันต้องไปกับคุณ” เธอเอียงคอถามเขาท้าทาย ดันตัวขึน้ จากโซฟาเดินขึน้ บันไดสูห่ อ้ งนอนทีเ่ ขาครอบครองมาทัง้ คืน “เร็วๆ นะจะรอ” เขาส่งเสียงตามไปบอกพร้อมหย่อนตัวลงนัง่ เหมือนไม่ได้ยนิ หรือรับรู้ค�ำถามเชิงปฏิเสธของเธออีกเช่นเคย เป็นเหตุให้คนที่หยุดอยู่กลางบันไดต้อง หันมามองคอแทบกระเด็นหลุดออกมา “ฉันจะอยูท่ านข้าวกับคุณแม่” “อาพีชไม่อยู่” เขาบอกพลางหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน แล้วสั่งแกมบังคับ “ให้เวลายีส่ บิ นาที เร็วๆ ด้วยล่ะ” 15

วิวาห์รักร้าว

“คุณแม่ไปไหน แล้วเมือ่ คืนท�ำไมคุณบอกว่านอนเป็นเพือ่ นคุณแม่” “ถ้าอยากรูก้ ร็ บี ๆ อาบน�้ำแล้วรีบลงมา” เขาต่อรองพลิกหน้าหนังสือพิมพ์อา่ น ข่าวประจ�ำวันไม่หันไปสบสายตากับคนที่ส่งเสียงกระด้างลงมาถาม รู้ดีว่าเธอจะอยู่ใน อาการไหนในเวลานี้ และค�ำตอบเดียวของอนาวิลก็ท�ำให้พรรษมนอยากจะจับเขาทุ่มแบบที่เขาท�ำ กับเธอเมื่อคืนเสียจริง ไอ้นิสัยยียวนกวนประสาทกับอาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรใดๆ กับใครเขานั้น มันยังคงไม่จางหาย ถึงไปบีบคอเค้นเขา ก็คงไม่ได้ค�ำตอบ ถ้าเขา ไม่คิดจะตอบและเธอยังคงไม่คิดจะท�ำตาม เธอรู้ดี ตอนนี้ก็ได้แค่เดินตัวสั่นโกรธเข้า ห้องนอนไปเท่านัน้ มันดีทสี่ ดุ หนังสือพิมพ์ยามเช้าหน้าสุดท้ายถูกปิดฉับลงเมื่อเวลาผ่านไปนานเป็นชั่วโมง ทีท่ กุ ตัวอักษรบนหน้าหนังสือพิมพ์อนาวิลอ่านได้ครบ ไม่เว้นแม้แต่ขา่ วบันเทิงทีป่ กติเขา แทบจะไม่เปิดอ่านด้วยซ�้ำ เขาหันหลังกลับไปมองด้านหลังหวังว่าร่างเพรียวสวยของ พรรษมนจะเดินลงมา แต่กลับไม่มวี แี่ ววสักหนทีเ่ ขาเหลียวมอง หนังสือพิมพ์ฉบับในมือ ถูกวางแทบเป็นโยนลงบนโต๊ะตรงหน้า ดันตัวลุกขึน้ จากโซฟาสาวเท้ายาวๆ ขึน้ ไปตาม เด็กมีปญ ั หา ทีก่ ำ� ลังประท้วงขัดค�ำสัง่ เขาอยูบ่ นห้องไม่ยอมลงมา “พรีม” อนาวิลเคาะประตูหอ้ งแทบทะลุ ก่อนกระชากเสียงเรียกด้วยอารมณ์เริม่ พุง่ ขึน้ เขารูว้ า่ เธอก�ำลังเล่นแง่ไม่ยอมกัน ถ้าคิดจะประท้วงขัดค�ำสัง่ คนอย่างอนาวิลน่ะ คิดผิดแล้วพรรษมน แค่ปล่อยให้ เขารอเกินเวลานีม่ นั ก็เหลือทนแล้ว “พรีม นีร่ อนานแล้วนะ เสร็จหรือยัง” เสียงเข้มขูเ่ ข็ญถามเอาเรือ่ ง กระชากผ่าน ประตูเข้ามาอีกครัง้ แต่คนข้างในยังคงเงียบไม่ยอมตอบ “เอางีห้ รือพรรษมน” อนาวิลใช้กญ ุ แจส�ำรองทีค่ ณ ุ พีรชญาให้ไว้ไขเข้าห้องไปไม่รอคนข้างในอีก แต่หอ้ ง กลับว่างเปล่าไม่มแี ม้แต่เงาของคนทีเ่ ขารอคอยเป็นนานสองนาน สายตาของเขาตวัดมอง ไปยังประตูดา้ นหลังทีม่ นั ทอดยาวจากระเบียงหลังบ้านลงสูช่ ายหาดด้านล่าง เธอออกไป ทางนัน้ “พรรษมน” อนาวิลหัวเสียสุดเหวีย่ ง เขาเสียรูพ้ รรษมนเข้าให้แล้ว นีเ่ ธอฤทธิม์ ากกล้าหลอก เขาได้ขนาดนีเ้ ชียวหรือ 16

เพียงธารา

พรรษมนเดินเรือ่ ยมาจนสุดหาด ตัง้ แต่กลับมาถึง นีค่ งเป็นครัง้ แรกทีเ่ ธอยิม้ ออกมา ด้วยความชืน่ มืน่ แกมสะใจ รูส้ กึ หายเครียดขึน้ เป็นกอง เมือ่ นึกถึงคนทีส่ งั่ การโน่นนีน่ นั่ แล้วยังกวนประสาทกันมาตั้งแต่เมื่อคืน มิหน�ำซ�้ำยังตุ๋นเธอซะเปื่อยให้นอนหนาวอยู่ที่ โซฟาจนเช้าอีก “มันหมดยุคของคุณแล้วอนาวิล ฉันไม่ใช่นกน้อยในกรงทองทีค่ ณ ุ เลีย้ งไว้เชยชม เล่นเช่นเก่าก่อน ยุคนีม้ นั ยุคปฏิวตั ขิ องฉัน ไอ้ระบบชีก้ ารสัง่ ขาดเอาแต่ใจ อย่าได้หวังว่า จะมาใช้กบั ฉันอีกเลย นัง่ รอต่อไปแล้วกัน โชคดี” พรรษมนยิม้ สะใจอีกครัง้ ก่อนเดินไปเข้าร้านอาหารเล็กๆ ริมทะเลแห่งหนึง่ ทีอ่ ยู่ ไม่ไกลจากบ้านพัก ร้านประจ�ำทีเ่ ธอกลับมาต้องมานัง่ ทานเสมอๆ แถมยังเป็นร้านโปรดของ ครอบครัวเธอด้วย ถ้าไม่ทำ� อาหารทานกันเองก็มกั จะพากันมาทานทีร่ า้ นอาหารแห่งนีแ้ ทน “อ้าวหนูพรีม กลับมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ” คุณแวววรรณเจ้าของร้านอาหารเล็กๆ แต่รสชาติเยี่ยม ฝีมือพอๆ กับเชฟในโรงแรมดังเอ่ยทักเมื่อพรรษมนเดินเข้ามาใน ร้านอาหารสไตล์เรียบหรูของตน ทีช่ ว่ งสายลูกค้าบางตาไปบ้างแล้ว จะมากันอีกทีกก็ ลางวัน หรือไม่กเ็ ย็นๆ เป็นอาหารมือ้ สุดท้าย ถึงเวลานัน้ ร้านอาหารแห่งนีก้ จ็ ะคลาคล�ำ่ ไปด้วย ผูค้ นจนเต็มร้าน “สวัสดีค่ะน้าแวว มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ เกือบเช้าเลย” เธอกระพุ่มมือไหว้ น้าแวววรรณเจ้าของร้าน พร้อมตอบค�ำถามด้วยน�ำ้ เสียงสดใสไปด้วย “แล้วนัน่ ไปโดนอะไรมาคะ” เจ้าของร้านวัยสีส่ บิ เศษชีไ้ ปทีแ่ ผลตรงขมับเธอ พรรษมนคล�ำทีแ่ ผลแล้วตอบยิม้ ๆ “อุบตั เิ หตุนดิ หน่อยค่ะ คิดถึงอาหารอร่อยๆ ร้านน้าแววจัง ท�ำให้พรีมสักอย่างสองอย่างได้ไหมคะ” พรรษมนเปลีย่ นเรือ่ ง ไม่อยาก นึกถึงคนต้นเรือ่ งทีส่ ร้างรอยแผลทัง้ ทางร่างกายและจิตใจให้แก่เธอ “ได้สจิ ะ๊ เอาอะไรดีละ่ วันนี้ น้าจะท�ำให้สดุ ฝีมอื ” “กุ้งผัดซอสมะขามกับปูทะเลผัดซอสไข่เค็มค่ะ” อาหารจานโปรดที่มักถูกสั่ง โดยไม่ต้องเปิดเมนู เธอชอบอาหารสองอย่างนี้มากถึงมากที่สุด มาทีไรต้องมีประดับ โต๊ะอาหารร�ำ่ ไป “ข้าวเปล่าสอง น�้ำเปล่าสอง ไอศกรีมกะทิสดใส่ทับทิมกรอบเยอะๆ เป็น ของหวานตบท้ายด้วยนะครับน้าแวว” “อ้าวคุณจินต์! มาด้วยกันเหรอคะ นึกว่าหนูพรีมมาคนเดียวซะอีก” คุณแวววรรณ ละสายตาไปยังผูม้ าใหม่ มองเขาอย่างคาดไม่ถงึ ว่าจะมาด้วยกันกับพรรษมน 17

วิวาห์รักร้าว

ไม่พอใจ

พรรษมนหลับตาข่มอารมณ์ไม่หันมองคนมาใหม่ แล้วตอบปัดด้วยความ

“พรีมมาคน...” “เอาอร่อยๆ เหมือนเดิมนะครับ” เขาตัดบทก่อนทีเ่ ธอจะได้ปฏิเสธ “ไปนั่งรอกัน” แล้วหันมาคว้าแขนพรรษมนลากลิ่วๆ ไปยังที่นั่งสุดท้ายใกล้ ชายหาด ถึงก็เหวี่ยงพร้อมดันคนตัวเล็กเบาๆ ให้เข้าไปนั่งด้านในสุดติดระเบียงก่อน หย่อนก้นนัง่ ตาม กักขังเธอไว้ พรรษมนสะบัดหน้าไปท�ำใจ หันขวับอีกทีมาขยับปากถามหัวฟัดหัวเหวีย่ ง “คุณ ตามฉันมาท�ำไม” “ตามมากินข้าวฟรี” เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก “อะไรนะ?” “โทษฐานทีป่ ล่อยให้นงั่ รอแล้วหนีมา มือ้ นีเ้ ลีย้ งด้วย” “ฉันนีม่ นั โชคร้ายจริงๆ กลับมาเจ็บตัวฟรีไม่พอ ยังต้องโดนคุณตามรังควานอีก ถามจริง... คุณท�ำแบบนีต้ อ้ งการอะไรจากฉันกันแน่ สนุกนักรึไง” พรรษมนพรัง่ พรูอารมณ์เก็บกดทัง้ หมดออกมา เธอกะพริบตาถีๆ่ พยายามสะกด กลัน้ น�ำ้ ตาไม่ให้ไหล มองเขารอค�ำตอบอยากรูเ้ หลือเกินว่าเขาจะตามรังควานเธออยูท่ �ำไม ถ้าเป็นเธอ คงไม่กล้าแม้จะกลับมามองหน้าหรือตามติดผูห้ ญิงทีต่ วั เองทิง้ ไปอย่างไม่ไยดี อย่างนีห้ รอก เขาไม่รจู้ กั ค�ำว่าละอายบ้างรึไงกัน “แทนที่คุณจะมาตามรังควานฉันแบบนี้ ไปตามดูแลลูกเมียตัวเองดีกว่านะ” พรรษมนว่าออกมาอีกเมือ่ เขายังคงเฉย ยกน�ำ้ เย็นๆ ขึน้ ดืม่ ไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวอีกเช่นเคย “เอลีค่ ณ ุ แม่ดแู ลดีอยูแ่ ล้ว อลิส... เธอโตพอทีจ่ ะไม่ตอ้ งให้ดแู ลอีกต่อไป ตอนนี้ เลยว่างไม่ตอ้ งดูแลใคร” เขาตอบหันมาสบตาเธอ พรรษมนหลบสายตาคู่คมที่เหมือนก�ำลังจะบอกอะไรกับเธอบางอย่าง เขาพูด เหมือนว่าเลิกกับแม่ของลูกไปแล้วอย่างนัน้ ใช่ส.ิ .. มารดาเธอบอกว่าเขาไม่เคยพาภรรยา เข้าบ้าน มีแต่ลกู สาวน้อยๆ ทีเ่ ขาพากลับมา ตอนนีค้ ณ ุ อาอโนมากับอาจักรภัทรดูแลให้ ไม่มเี มียมาคุม เขาก็เลยใช้ชวี ติ ได้อย่างสบายใจแบบนีส้ นิ ะ “มาแล้วจ้าอาหารทีส่ งั่ ” คุณแวววรรณยกอาหารทีท่ ำ� สุดฝีมอื มาส่งให้ถงึ ที่ “ทาน ให้หมดด้วยนะจ๊ะ ไม่พอสัง่ เพิม่ ได้” “ขอบคุณค่ะน้าแวว” “แล้วคุณแม่ละ่ ไปไหน ไม่มาด้วยกันเหรอ” 18

เพียงธารา

คุณแวววรรรณถามหยั่งเชิงอยากรู้ว่าท�ำไมสองคนนี้ถึงมาด้วยกันได้ ตนพอ รูม้ าบ้างว่าหลังๆ ความสัมพันธ์ของสองหนุม่ สาวไม่เหมือนเดิม ตัง้ แต่อนาวิลปล่อยให้ พรรษมนเป็นม่ายขันหมากรอเก้อ สองคนนีก้ ไ็ ม่มาเหยียบร้านตนพร้อมกันอีกเลยจนวันนี้ มีกแ็ ต่ครอบครัวของทัง้ สองทีม่ กั จะมาทานด้วยกันเสมอๆ “อาพีชไปเชียงรายกับพ่อแม่ผมตั้งแต่เมื่อวานครับ เราก็เลยมากันสองคน” อนาวิลตอบ เมือ่ พรรษมนมองมาทีเ่ ขา ค�ำตอบนี้ท�ำให้พรรษมนรู้ไปด้วยว่าแม่ของเธอหายไปไหน เธอไม่แปลกใจที่ มารดาจะไปเชียงรายเพือ่ เยีย่ มเยียนพ่อแม่เขา นัน่ เป็นเรือ่ งปกติทสี่ องครอบครัวยังไปมา หาสูก่ นั เสมอๆ แต่ไม่เข้าใจว่าท�ำไมเขาต้องมานอนในห้องเธอ ทัง้ ทีใ่ ห้นา้ ฝนดูแลแทนก็ได้ “อ้อ... งั้นทานให้อร่อยนะจ๊ะ” คุณแวววรรณยิ้มให้สองหนุ่มสาวแล้วจากไป ปล่อยให้สองหนุม่ สาวทีด่ ทู า่ จะไม่คอ่ ยลงรอยกันเท่าไรนัง่ ทานอาหารกันไปตามล�ำพัง พรรษมนเมือ่ ไม่สามารถหลุดไปจากตรงนัน้ ได้ ก็จำ� ต้องนัง่ ทานอาหารฝืดเฝือ่ น ไปกับอนาวิลอย่างจ�ำใจ หลายครัง้ ทีเ่ ธอเผลอมองเสีย้ วหน้าคมคายของเขา ทัง้ ทีอ่ กี ใจมัน บอกเธอเสมอว่าไม่อยากแม้แต่จะเห็น หรืออาจเป็นเพราะเวลาผ่านไปเนิน่ นานทีเ่ ธอไม่ได้ พบเจอเขาเลยนัน้ ท�ำให้เธอต้องแอบมองเขาอย่างนี้ เขาดูเปลี่ยนไปมากมายในรูปร่างที่สูงใหญ่สมส่วนกว่าเก่าก่อน ผิวขาวเนียน ละเอียด ใบหน้าคมคายนัน้ หล่อเหลาเอามากมาย คิว้ เข้มนัน้ หนาเป็นปืน้ แต่ได้รปู จมูกโด่ง เป็นสันนูนแถมปลายเชิดขึน้ บอกได้ชดั ถึงความเอาแต่ใจอย่างชัดเจน ริมฝีปากหยักลึก สีเดียวกับผลเชอร์รสี สี ดนัน้ งดงามจนผูห้ ญิงหลายคนอิจฉา มันเป็นสีธรรมชาติทปี่ ระดับ อยู่บนเรียวปากได้อย่างสวยงามน่าชื่นชม แต่อย่าให้ขยับปากพูดออกมาเชียว มันช่าง ยียวนชวนให้นกึ โมโห โดยเฉพาะเวลาพูดกับเธอ เขาเป็นเด็กผูช้ ายคนแรกทีถ่ อื ก�ำเนิดขึน้ มาก่อนใครในบรรดาเพือ่ นๆ ของบิดา มารดา เธอเป็นล�ำดับทีส่ อง ต่อมาก็จริ ชั ญาน้องสาวของเขา เธอห่างกับเขาสีป่ ี ในขณะที่ เธอห่างกับจิรชั ญาเพียงหนึง่ ปีแต่กเ็ ข้าเรียนพร้อมกัน ครอบครัวเธอกับเขาสนิทกันมาก เพราะบิดามารดาเป็นเพือ่ นสนิทกัน อีกทัง้ ท�ำธุรกิจทีต่ อ้ งพึง่ พาอาศัยกันและกันมาตลอด เวลาหลายสิบปี เธอจึงสนิทกับเขาไปตามระเบียบ แม้จะสูญเสียผูเ้ ป็นพ่อไปแล้วเราก็ยงั ไปมาหาสูก่ นั เสมอๆ เธอเป็นผูห้ ญิงคนเดียวทีก่ ล้าเข้าใกล้และรองรับอารมณ์เขาได้ทกุ รูปแบบ ความ สนิทสนมและรูใ้ จกันดีนนั้ กลายเป็นความผูกพัน จากความผูกพันก็กลายเป็นความรัก และอยากครอบครองกันและกันในทีส่ ดุ 19

วิวาห์รักร้าว

แต่สุดท้ายความรักและความผูกพันที่มีให้กันนั้นขาดสะบั้นจนไม่เหลือเยื่อใย เมือ่ เธอเลือกทีจ่ ะเด็ดดอกไม้ไม่ไว้ขวั้ ตัดบัวก็ไม่คดิ ให้เหลือใย สิง่ ทีเ่ หลือไว้มเี พียงแค่ ความเจ็บปวดเท่านัน้ “ฉันเลีย้ งข้าวคุณแล้ว คุณก็ไม่ควรตามตือ๊ ฉันอีก ฉัน... ร�ำคาญ” พรรษมนบอก ตรงแสนตรงเมื่อเขายังเดินตามเธอออกมาจากร้านอาหาร แล้วเดินดิ่งลงไปยังชายหาด แต่กลับถูกเขาคว้าแขนไว้ ลากทีเดียวถึงรถทีจ่ อดอยู่ “ฉันบอกไม่รเู้ รือ่ งหรือไง” พรรษมน ยันประตูรถหรูของเขาไว้มนั่ ไม่ยอมให้เขาปิด ถามเขาเสียงเย็นทัง้ ทีใ่ จร้อนรุม่ จวนเจียน จะระเบิดเพราะความเอาแต่ใจของเขา เขาไม่ตอบปัดมือเธอออก ปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้าเธอ กดล็อกรถเดินดิง่ ไปยัง ฝัง่ คนขับ ปลดล็อกอีกทีเข้าไปนัง่ ประจ�ำทีแ่ ล้วกระชากรถออกจากร้านอาหารคุณแวววรรณ ไม่สนใจสายตาเขียวๆ ของพรรษมนทีส่ ง่ มาเอาเรือ่ ง ไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวในอาการสัน่ ๆ ก�ำมือ แน่นเก็บกดของอีกฝ่ายนัน้ สักนิด “เย็นนีเ้ ราจะเข้ากรุงเทพฯกัน เสือ้ ผ้าเก็บมาให้เรียบร้อยแล้ว ต้องการอะไรอีก หรือเปล่านอกจากนัน้ ” เขาถามขณะมุง่ รถไปตามเส้นทางราบเรียบด้วยความเร็ว “ฉันไม่ได้จะไปกรุงเทพฯวันนี้ ถึงจะไปฉันก็ไปเองได้ จอดรถ” พรรษมนบอก และสัง่ น�ำ้ เสียงเธอเด็ดขาดเข้าขัน้ โกรธถึงขีดสุด “โอเค... งั้นไปนั่งรอที่โรงแรมสักชั่วโมง ขอประชุมก่อนเสร็จแล้วเราจะเข้า กรุงเทพฯกัน” “อนาวิล” พรรษมนหมดขีดของความอดทน เธอหันมาตวาดเรียกเขาน�ำ้ เสียงโกรธจัด มอง เขาแค้นเคืองน�ำ้ ตาคลอกับสิง่ ทีเ่ ขาก�ำลังท�ำกับเธอ เธออึดอัดและหนักใจ เธอเจ็บปวด ทุกนาทีทอี่ ยูใ่ กล้เขา เขาก็รแู้ ต่ยงั ไม่ปล่อยเธอไป เขาก�ำลังทรมานจิตใจเธอเพือ่ เอาชนะ ในการกระท�ำอันเป็นการต่อต้านของเธอ เธอรู้ แต่เขาควรเห็นใจเธอบ้างไม่ใช่มาฝืนให้ เธอยอมรับ มองหน้า พยายามท�ำกับเธอเหมือนไม่เคยมีความผิดต่อกัน “ท�ำไมไม่เรียกพี”่ เขาถามกับสิง่ ทีอ่ ดึ อัดมาตัง้ แต่เมือ่ คืน มันท�ำเขาหงุดหงิดและ รูส้ กึ ขัดหูไม่อยากจะฟังค�ำเรียกห่างเหินเช่นนัน้ สายตายังคงทอดมองไปยังทางข้างหน้า พรรษมนหลับตาข่มอารมณ์ให้เย็นลง เมือ่ รูว้ า่ ไม่อาจต่อต้านเขาด้วยวิธนี ี้ และ ไม่อาจหยุดการกระท�ำที่ก�ำลังเอาชนะอาการต่อต้านของเธอได้อีกเช่นกัน ถ้าเธอยังคง ใจร้อนและไร้สติ 20

เพียงธารา

“ว่าไงล่ะ” เขาย�ำ้ เมือ่ เธอเอาแต่มองเขาตาขวาง เธอหันไปนัง่ ตัวตรง มองผ่านกระจกใสของประตูรถไปอย่างมีจดุ หมาย ไม่มอง หน้าหรือตอบโต้ อนาวิลก็เริม่ ฉุนเฉียวเหลียวไปมองเสีย้ วหน้านวลเนียนนิง่ สงบ ก็รวู้ า่ เธอก�ำลังใช้อารมณ์เย็นเข้าต่อต้านเขา ซึง่ เธอรูด้ วี า่ ความเฉยเมยของเธอจะท�ำให้อารมณ์ ของเขาร้อนรุม่ แค่ไหน เขาเกลียดความเฉยเมย เธอก�ำลังใช้มนั ต่อต้านเขา เอีย๊ ด! เสียงเบรกกะทันหันเมือ่ รถหรูหกั เลีย้ วเทียบข้างทางด้วยอารมณ์ฉนุ เฉียว หันไปมองเสีย้ วหน้าเงียบสงบอีกครัง้ ปลดเข็มขัดนิรภัยออก หันไปคล้องแขนทีเ่ บาะนัง่ ของพรรษมน ยืน่ หน้าเข้าไปถามจนชิดใบหน้านวลทีน่ งั่ เม้มปากแน่น ดันหลังจนชิดประตู หลบหนีเขา “รูใ้ ช่ไหม ว่าไม่ชอบการต่อต้านแบบนี”้ “ไม่ได้ตอ่ ต้าน แค่ไม่มอี ะไรจะพูด” เธอตอบมองเขาไม่ไว้ใจ ยกมือสัน่ ๆ ยัน อกเขาไว้ “ก็ถามอยูว่ า่ ท�ำไมไม่เรียกพี่ ตอบมาสิ เรียกพีจ่ ะเป็นอะไร จะตายหรือไง” “ใช่... ฉันจะตาย คุณไม่รู้เลยเหรอว่าฉันจะตาย อย่าว่าแต่ให้เรียกพี่เลย แค่ฉันเห็นหน้าคุณใจฉันมันก็จะขาดเพราะทรมาน ฉันเจ็บปวดแค่ไหนกับสิ่งที่คุณท�ำ คุณไม่รู้เลยหรืออนาวิล ถ้าสิ่งที่คุณก�ำลังพยายามท�ำมันคือค�ำขอโทษที่คุณพูดไม่เป็น ก็อย่าท�ำเลยจะดีกว่า เพราะคุณยิง่ ท�ำ มันก็ยงิ่ ท�ำให้ฉนั เกลียดคุณ” พรรษมนจบค�ำพูด แค่นนั้ เธอเปิดประตูกา้ วลงมารวดเร็ว เดินลิว่ ๆ หนีเขาไปพร้อมน�ำ้ ตาทีร่ ว่ งผล็อยลงมาเป็นทางยาว เธอเดินเลีย่ งลง หาดอันเงียบสงบ ดิง่ ตรงไปยังบ้านทีจ่ ากมา แต่ไม่ถงึ ไหนอนาวิลก็ตามมาคว้าแขนเธอ รัง้ เข้าสูอ่ อ้ มกอด “ถ้ารูว้ า่ นัน่ คือค�ำขอโทษ ก็อย่าโกรธกันเลยนะ” เขาซบหน้าลงกับไหล่บอบบาง กล่าวบอกเธอด้วยน�ำ้ เสียงอ่อนโยนมากมายกว่าเมือ่ ครูน่ กั “อย่าขอในสิ่งที่ฉันไม่มีให้คุณ อนาวิล” เธอผลักเขาออก บอกเขาเสียงเย็น สัน่ สะท้าน เก็บกลืนก้อนสะอืน้ ลงไป สบตาส�ำนึกผิดทีก่ ำ� ลังเว้าวอนเธออยูแ่ ข็งกระด้าง เป็นพันเท่า “อย่ามาให้ฉนั เห็นหน้าอีก กับสิง่ ทีค่ ณ ุ ท�ำ... ฉันไม่อาจให้อภัยคุณได้ แต่ฉนั จะถือว่าเราไม่เคยรูจ้ กั กัน คุณเองก็ควรท�ำเช่นนัน้ นีค่ อื สิง่ เดียวทีฉ่ นั จะให้คณ ุ มันเป็น การดี ถ้าต่อจากนีไ้ ปเราจะไม่รจู้ กั กัน มันจะท�ำให้ฉนั ลืม และฉันจะลืม” ดวงหน้าสวยหวานสะบัดกลับหลังเดินหนีไป สาวเท้าไปให้เร็วทีส่ ดุ เท่าทีจ่ ะท�ำได้ แต่กต็ อ้ งหยุดชะงักเมือ่ มีเสียงจากข้างหลังดังขวางขึน้ มา 21

วิวาห์รักร้าว

“แน่ใจหรือพรรษมนว่าต้องการแบบนัน้ แน่ใจหรือว่าจะลืมได้” เขาพูดออกมา อย่างเหนือกว่าในความรูส้ กึ เขารูว้ า่ เธอไม่มวี นั ลืมเขาได้ ในเมือ่ ภายใต้ดวงตาแข็งกร้าว ยังมีเงาของเขาไม่จางหาย “มันไม่ยากทีจ่ ะลืมหรอกอนาวิล ในเมือ่ ฉันไม่คดิ จะจดจ�ำคุณไว้ในหัวใจ” พรรษมนสาวเท้าเดินหน้าต่อไม่เหลียวหลังหรือหยุดฟังค�ำพูดใดๆ อีก ทิง้ ค�ำว่า ‘เกลียด’ ‘ลืม’ และ ‘ไม่อยากจดจ�ำ’ ไว้เป็นมีดกรีดหัวใจอนาวิลจนบาดขาดเป็นแผลลึก เขายืนนิง่ อยูอ่ ย่างนัน้ มองร่างเพรียวสวยของพรรษมนไปจนลับตา เหลือเพียง เสียงคลืน่ ทีซ่ ดั สาดถาโถมเข้ากระทบฝัง่ เสมือนคลืน่ ความเจ็บปวดทีซ่ ดั สาดถาโถมหัวใจ ของเขาจนสัน่ คลอน ก่อนเดินกลับไปทีร่ ถหรูคใู่ จขับออกไปจากตรงนัน้ พร้อมกับบาดแผล ร้าวลึกในหัวใจ โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล ปราณบุรี อนาวิลลงรถมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ ของพรรษมน ดิง่ ตรงเข้าโรงแรมขึน้ ลิฟต์ตรงสูห่ อ้ งท�ำงานทีเ่ ป็นของเขา “ภูม”ิ เขาเรียกพร้อมโยนกระเป๋าเป้ของพรรษมนให้เลขานุการหนุม่ คนสนิท ภูมิ หันมารับแทบไม่ทนั อ้าปากจะถามแต่ผเู้ ป็นนายก็สวนกลับมาก่อน “เอาไปให้คณ ุ พรรษมน ทีบ่ า้ นพักหาดทรายขาวหลังประชุม บอก รปภ. ใครก็ได้ไปเฝ้าบ้านเธอด้วย” อนาวิลบอกรวดเดียวก่อนเดินเข้าห้องไปทิง้ ตัวบนเก้าอีท้ ำ� งาน ด้วยอารมณ์ไหนนัน้ ตัวเขาเองยังบอกไม่ได้ รูแ้ ต่วา่ มันร้อนรุม่ จวนเจียนจะระเบิดถ้าไม่ได้ระบายออกมา “เฮ้ย!” เขาสบถระบายอารมณ์คกุ รุน่ ทีถ่ าโถมเข้ามา ก�ำปากกาทีว่ างอยูบ่ นโต๊ะ ท�ำงานแทบจะหักคามือเสียให้ได้ เมือ่ ค�ำพูดของพรรษมนยังคงวนเวียนอยูใ่ นหัวสมอง ให้ตอ้ งจดจ�ำ หัวใจเขามันเจ็บปวดมันรวดร้าวเหลือเกิน “เกลียด ลืม ไม่อยากจดจ�ำ งั้นเหรอ” ปากกาหักคามือเขาในที่สุด “ดี แล้วจะได้รู้ว่าจะท�ำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า พรรษมน” “คุณพรีม” คุณฝนทองคนดูแลบ้านพักตากอากาศผูช้ ว่ ยของคุณพีรชญาลุกจาก เคาน์เตอร์มารับพรรษมนทีเ่ ดินดิง่ เข้ามา “น้าฝนสวัสดีคะ่ ” พรรษมนไหว้ผชู้ ว่ ยของมารดาอย่างนอบน้อม คุณฝนทอง เข้าไปโอบกอดต้อนรับ พรรษมนกอดตอบด้วยก�ำลังหาทีพ่ งึ่ ทางใจ หลังจากปาดน�ำ้ ตา จนแห้งสนิทนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ริมหาดพักใหญ่ เธอกอดคุณฝนทองไว้เนิ่นนานจน คุณฝนทองต้องเย้าถาม 22

เพียงธารา

“คิดถึงน้าฝนมากเหรอคะ... หืม” พรรษมนผละออกมาฝืนยิม้ “มากค่ะ” “ปากหวานจริงค่ะ มานัง่ นีด่ กี ว่า” คุณฝนทองจูงร่างเพรียวสวยของพรรษมนไป นัง่ ทีโ่ ซฟาหลังเคาน์เตอร์ เสร็จก็เดินไปรินน�ำ้ สตรอว์เบอร์รเี ย็นๆ ใส่แก้วมาให้ มันเป็น ของโปรดของเธอ คุณฝนทองจ�ำได้ดี พรรษมนรับมาดื่มและเอ่ยชม “ฝีมือน้าฝนไม่ตกเลยนะคะ น�้ำสตรอว์เบอร์รี อร่อยจริงๆ” “อ้อ... ไม่ใช่นา้ ฝนท�ำหรอกค่ะ คุณจินต์เธอเอามาให้ คุณแม่เธอฝากมาน่ะค่ะ” คุณฝนทองตอบอย่างลืมตัว พรรษมนยิม้ แกนๆ วางแก้วน�ำ้ สีสดลงทันที “เหรอคะ” “แล้วนีเ่ พิง่ มาถึงเหรอคะ” คุณฝนทองรีบเปลีย่ นเรือ่ งเมือ่ บรรยากาศเริม่ อึมครึม ตนรูว้ า่ พรรษมนไม่คอ่ ยอยากทีจ่ ะได้ยนิ ชือ่ ของอนาวิลเท่าไร “มาถึงตัง้ แต่เมือ่ คืนค่ะ” คุณฝนทองเบิกตาโพลง “เจอคุณจินต์แล้วหรือคะ” “ค่ะ เจอกันแล้ว แล้วยังเจ็บตัวเพราะเจอกันด้วย” พรรษมนชีไ้ ปทีแ่ ผลบนขมับทีอ่ นาวิลเอาด้ามปืนกระแทกเธอเมือ่ คืนจนเป็นแผล แตก ซึง่ คุณฝนทองก็แทบไม่ได้สงั เกตรายละเอียดบนใบหน้าหญิงสาวเลยเพราะเธอดีใจ จนลืมจะสนใจ “ถึงกับตีกนั เลยหรือคะ ตายแล้ว!” คุณฝนทองยกมือขึ้นทาบอกตกใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าสองหนุ่มสาวจะ ทะเลาะกันรุนแรงขนาดตีหวั กันจนแตก “เมื่อคืนพรีมย่องเข้าบ้าน คิดว่าคุณแม่อยู่ กลัวท่านจะตื่น มันตีสามแล้วที่ พรีมกลับมาเลยไม่อยากปลุกใคร พอเข้าห้องไปก็โดนล็อกคอ จับทุม่ แล้วก็โดนด้ามปืน กระแทกจนหัวแตกอย่างทีเ่ ห็นนีล่ ะ่ ค่ะ” “โถคุณพรีม... เจ็บมากไหมคะ คุณจินต์คงนึกว่าเป็นขโมยน่ะสิคะ เมือ่ สองคืน ก่อนทีค่ ณ ุ พรีมจะกลับมา มีขโมยขึน้ บ้านน่ะค่ะ” “ขโมยงั้นเหรอคะ” พรรษมนถามด้วยความตกใจแกมแปลกใจไปพร้อมกัน บ้านเธอไม่เคยมีขโมยขึน้ มาก่อน ทีบ่ า้ นพักตากอากาศแห่งนีผ้ คู้ นพลุกพล่านตลอดเวลา ขโมยทีไ่ หนจะกล้าเข้ามาปล้น แค่สง่ เสียงนิดเดียวคนก็แห่มากันเต็มแล้ว เพราะบ้านพัก แต่ละหลังไม่ได้หา่ งกันเลย 23

วิวาห์รักร้าว

“ค่ะ ดีนะคะทีค่ ณ ุ จินต์คา้ งทีน่ ี่ ไม่งนั้ คุณพีชคงเจ็บหนัก” ถึงตรงนีค้ ณ ุ ฝนทอง ถึงกับท�ำหน้าสลดลงด้วยความเศร้าใจ ถ้าอนาวิลไม่เอาของฝากจากคุณแม่มาเยีย่ มเยียน แล้วค้างคืนกับผู้เป็นนายอะไรจะเกิดขึ้น ผู้เป็นนายคงเจ็บหนักหรือไม่ก็อาจโชคร้าย กว่านัน้ ... “เจ็บหนัก แม่โดนท�ำร้ายด้วยเหรอคะน้าฝน” “ค่ะ แต่ไม่เป็นไรมาก คุณจินต์เธอมาช่วยไว้ทัน ตอนนี้คุณจินต์เธอเลยส่ง คุณพีชไปอยูก่ บั คุณแม่ของเธอทีเ่ ชียงราย เธอว่าคุณพีชอยูค่ นเดียวไม่ปลอดภัย แล้วก็ อาสาเฝ้าบ้านให้เมือ่ คืน” พรรษมนรับรูถ้ งึ เหตุผลทีเ่ ขาเข้ามาครอบครองห้องนอนของเธอเมือ่ คืน แล้วยัง มีปนื ไว้ครอบครอง ทีส่ ำ� คัญเธอไล่เขาก็ไม่ไป มันเพราะเหตุนเี้ องหรือ “แล้วขโมย... จับได้หรือเปล่าคะ” “ไม่ได้คะ่ มันหนีไปได้” “ใครมันกล้าท�ำแบบนีก้ นั แม่อยูค่ นเดียวมาตัง้ นานไม่เคยเกิดเรือ่ งแบบนีเ้ ลย” “น้าฝนก็คดิ อยูค่ ะ่ ใครทีม่ นั กล้าเข้ามา” “พรีมอยากไปหาแม่จงั ค่ะน้าฝน” พรรษมนนึกเป็นห่วงมารดาขึน้ มาจับใจ ท่าน คงขวัญเสียน่าดูเมือ่ ไม่เคยเกิดเรือ่ งแบบนีม้ าก่อน “โทรไปหาก่อนก็ได้คะ่ น้าฝนจะต่อสายให้” คุณฝนทองเดินไปกดโทรศัพท์หา คุณพีรชญา พอติดก็นำ� มายืน่ ให้พรรษมน “แม่คะ แม่เป็นยังไงบ้างคะ” เธอถามร้อนรนเป็นห่วงมารดาสุดใจ ปลายสาย รูท้ นั ทีวา่ บุตรสาวต้องทราบเรือ่ งทัง้ หมดแล้ว “พรีมอยูท่ บี่ า้ นเหรอลูก กลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไรกัน” “แม่อย่าเปลีย่ นเรือ่ งสิคะ แม่เป็นยังไงบ้าง แม่คงกลัวมากใช่ไหมคะ แม่ พรีม ขอโทษทีไ่ ม่ได้ดแู ลแม่แล้วยังปล่อยให้แม่เจ็บตัว” “ไม่เป็นอะไรมากหรอกลูก แม่ปลอดภัยดี” คุณพีรชญารูว้ า่ บุตรสาวเป็นห่วงจึง ไม่บอกอาการทัง้ หมดให้บตุ รสาวได้รบั รู้ ทัง้ ทีก่ เ็ ป็นมากพอตัวเมือ่ ท่านโดนซ้อมอย่างหนัก “แม่จะกลับมาเมือ่ ไรคะ พรีมจะไปรับ” “แม่เพิง่ มาได้ไม่ถงึ สองวันดี จะให้กลับแล้วหรือ อาคิมอาแจมคงจะเคือง แม่วา่ จะอยูพ่ กั ผ่อนทีน่ สี่ กั พักแล้วจะกลับ ลูกไม่วา่ อะไรใช่ไหม” ท่านอยากอยูใ่ ห้บาดแผลหายดี ก่อน ไม่อยากกลับไปเจอบุตรสาวในสภาพแบบนี้ 24

เพียงธารา

“ไม่หรอกค่ะ แม่คงอยากพักผ่อนบ้าง ตามใจแม่แล้วกันค่ะ” พรรษมนไม่ขดั เมือ่ มารดาต้องการแบบนัน้ ก็ดเี หมือนกันท่านจะได้พกั ผ่อนอย่างเต็มที่ “แล้วลูกจะเข้าบริษทั เมือ่ ไร จะกลับมาเลยหรือเปล่าคราวนี”้ “ถาวรค่ะแม่ แม่ไม่ตอ้ งห่วงงานทางนีน้ ะคะ พรีมจะดูแลแทนแม่เอง แม่พกั ผ่อน ให้สบายนะคะ แล้วอาคิมกับอาแจมสบายดีนะคะ” “สบายดีจะ้ ตอนนีง้ ว่ นเลีย้ งหลานสาวกันอยูท่ สี่ นามหน้าบ้านแน่ะ” คุณพีรชญา ทอดสายตาไปดูคุณปู่คุณย่าที่ก�ำลังง่วนและเล่นสนุกอยู่กับหลานสาวน้อยๆ ที่เป็นดั่ง ดวงใจ ตัดสินใจบอกไปตามนัน้ ท่านอยากให้พรรษมนรับและท�ำใจได้กบั เรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ท่านอยากให้บตุ รสาวกลับมาอยูก่ บั ปัจจุบนั มากกว่าจมอยูก่ บั อดีตอันเจ็บปวดใจ “เหรอคะ” “พรีมไม่เป็นไรใช่ไหมลูก” คุณพีรชญาปลอบเมือ่ จับน�ำ้ เสียงแสนเศร้าของบุตรสาว ได้ชดั “ไม่หรอกค่ะแม่ พรีมวางสายก่อนนะคะ แม่พกั ผ่อนแล้วก็เทีย่ วให้สนุกนะคะ” “เดี๋ยวพรีม ลูกระวังตัวด้วยนะ แม่อยากให้ลูกหาใครสักคนมาอยู่เป็นเพื่อน ในคืนนี”้ “ค่ะแม่ แม่ไม่ตอ้ งห่วงพรีมนะคะ” “สบายใจขึน้ แล้วนะคะคุณพรีม” คุณฝนทองทีน่ งั่ ฟังอยูข่ า้ งๆ ถามขึน้ เมือ่ เธอ วางสาย “ค่ะ แม่บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แล้วก็ขออยูเ่ ชียงรายสักพัก” “สวัสดีครับ” เสียงทุ้มที่ดังกังวานจากหน้าเคาน์เตอร์ ท�ำให้พรรษมนกับ คุณฝนทองหันไปมองพร้อมกัน “สวัสดีคะ่ มาจองบ้านพักเหรอคะ” คุณฝนทองรีบลุกมาถามไถ่ทำ� การต้อนรับ “เปล่าครับ คือผมเป็นเลขาฯคุณอนาวิล เจ้านายให้เอากระเป๋ามาให้คณ ุ พรรษมน น่ะครับ” เลขานุการหนุ่มยกกระเป๋าขึ้นวางบนเคาน์เตอร์ กวาดสายตาไปมาระหว่าง สองสาวน้อยใหญ่วา่ ใครจะคือพรรษมนเจ้าของกระเป๋า “อ๋อ... ค่ะ” คุณฝนทองหันไปมองพรรษมนงงๆ ว่าท�ำไมกระเป๋าของเธอถึงไป อยูก่ บั อนาวิล “ขอบคุณค่ะ” พรรษมนลุกมาคว้าเป้ใบงามไปถือไว้ หลบสายตาสงสัยของ คุณฝนทองทีด่ เู หมือนอยากรูค้ ำ� ตอบของกระเป๋าเป้เจ้าปัญหานีเ้ หลือเกิน 25

วิวาห์รักร้าว

“แล้วเจ้านายก็ฝากนีม่ าให้ครับ” ภูมยิ นื่ ซองยาแก้อกั เสบทีเ่ จ้านายให้ซอื้ ติดมือ มาให้เจ้าของกระเป๋าด้วย พรรษมนมองซองบรรจุยา เริม่ นิว่ หน้า “แล้วก็นคี่ รับ” กล่อง เค้กช็อกโกแลตน่ารักถูกวางลงตรงหน้าพรรษมน พร้อมจดหมายน้อยๆ อีกหนึง่ ฉบับ “ขอบคุณค่ะ” พรรษมนเริม่ กัดฟัน มือก�ำสายกระเป๋าแน่น ใช่โมโหคนตรงหน้า แต่โมโหคนตัวการที่ฝากโน่นนี่นั่นมาให้เธอ เขาก�ำลังเอาสิ่งที่เธอชอบมาเตือนความจ�ำ พร้อมกับความห่วงใย เขาก�ำลังท�ำสงครามประสาทกับเธอ “แต่ฉนั ไม่ชอบกินเค้กช็อกโกแลต ส่วนยา บ้านฉันพอมี ช่วยเอากลับไปคืนเจ้าของด้วยนะคะ” “คุณพรีมจะไม่รบั ไว้หน่อยหรือคะ น่าทานออก” คุณฝนทองช่วยพูด ไม่อยาก ให้คนเอามาให้ตอ้ งเสียน�ำ้ ใจพร้อมชีม้ อื ไปทีก่ ล่องขนมเค้ก “ฝากเอาไปคืนเจ้านายคุณด้วยนะคะ ฝากคืนให้ถงึ มือ แล้วก็บอกเขาด้วยว่า ฉันเลิกกินเค้กช็อกโกแลตมานานแล้ว ฉันไม่ชอบอะไรเดิมๆ มันซ�ำ้ ซากแล้วก็นา่ เบือ่ ค่ะ” วิธนี เี้ ขามักใช้เสมอเวลาโกรธกัน เค้กช็อกโกแลตมันใช้ได้ผลส�ำหรับเด็กอ่อนหัด เมื่อสมัยเก่าก่อนที่ยังรู้จักความรักไม่ดีพอ เขาคิดได้อย่างไรที่จะเอาเค้กช็อกโกแลต ก้อนเดียวมาไถ่โทษอันใหญ่หลวงทีเ่ ขาก่อไว้ เขาใช้สมองส่วนไหนคิดกันเธออยากรูน้ กั ... “อูย!” ภูมเิ กาหัวยิกๆ หน้าเจือ่ นไป รวบของสองสิง่ บนเคาน์เตอร์มาไว้ในมือ ดังเดิม แล้วขอตัวกลับ หน้าแตกแทนเจ้านายอย่างบอกไม่ถกู “คุณพรีมน่ะ คุณจินต์อตุ ส่าห์เอามาให้ เธอคงเป็นห่วง ท�ำไมท�ำแบบนัน้ ล่ะคะ” “พรีมขอตัวนะคะน้าฝน พรุง่ นีพ้ รีมจะขึน้ กรุงเทพฯเลย ฝากดูแลบ้านพักด้วย อ้อ... แล้วให้ชา่ งเข้าไปเปลีย่ นกุญแจประตูทกุ บานในบ้านให้พรีมด้วย เดีย๋ วนีเ้ ลยนะคะ” พรรษมนฝากไว้แค่นนั้ แล้วจากไปพร้อมกระเป๋าสัมภาระ คุณฝนทองส่ายหน้าให้กับความสัมพันธ์ที่คาดว่าไม่มีทางต่อติดได้อีกส�ำหรับ พรรษมนกับอนาวิล พรรษมนคงไม่มีทางให้อภัยอนาวิลได้ เมื่อเธอรักอนาวิลมาก ความเกลียดทีม่ ใี นตอนนีจ้ งึ มากไม่แพ้ความรักทีเ่ คยมีให้อนาวิลเลย “คงยากนะคะคุณจินต์ ถ้าจะท�ำให้คุณพรีมดีด้วยเหมือนเดิม” คุณฝนทอง ถอนหายใจอีกครัง้ สงสารพรรษมน แต่ตนคงท�ำอะไรไปไม่ได้มากกว่าดูอยูเ่ ฉยๆ พรรษมน ถึงจะเป็นคนอ่อนโยน แต่เธอก็เป็นคนใจแข็งทีส่ ดุ เหมือนกัน “เลิกกินนานแล้วงัน้ เหรอ” “คะ...ครับ แล้วยังบอกอีกว่า ไม่ชอบอะไรเดิมๆ มันซ�ำ้ ซาก แล้วก็ แล้วก็... น่าเบือ่ ครับ” 26

เพียงธารา

“ซ�ำ้ ซาก แล้วก็นา่ เบือ่ งัน้ เหรอ” กล่องเค้กถูกบีบจนเละคามือ แต่ใบหน้านัน้ กลับนิง่ ไม่บง่ บอกถึงอาการใดๆ “ครับ” ภูมกิ ลืนน�ำ้ ลายคงคอเอือ๊ ก เมือ่ แววตาผูเ้ ป็นนายเริม่ มีประกายไฟแดงฉาน เวลาแบบนีอ้ นั ตรายทีส่ ดุ ส�ำหรับคนทีอ่ ยูใ่ กล้ อาจโดนระเบิดได้งา่ ยๆ ถ้าพูดจาไม่เข้าหู ภูมจิ งึ สงบปากสงบค�ำ ถามค�ำตอบค�ำเป็นดีทสี่ ดุ “ไปได้แล้ว คุณกลับกรุงเทพฯไปก่อนเลย พรุง่ นีผ้ มจะตามไป” เขาสัง่ ทัง้ ทีส่ ายตา ทอดมองไปไกลถึงบ้านพักหาดทรายขาว ทะลุไปถึงหัวใจของพรรษมนแล้ว “ครับเจ้านาย” ภูมคิ ำ� นับรับค�ำแล้วรีบจ�ำ้ ออกไป “ไม่เป็นไร เดีย๋ วจะหาอะไรทีไ่ ม่ซำ�้ ซาก แล้วก็ไม่นา่ เบือ่ ให้” เขาขว้างกล่องเค้ก เละๆ ลงถังขยะ ในใจก็มแี ต่คำ� พูดของพรรษมนวนเวียนเต็มไปหมด ขนมเค้กใช้ไม่ได้ผล งัน้ ก็คงต้องใช้อย่างอืน่ เขาจะท�ำให้พรรษมนไม่ลมื แล้วก็อยากจดจ�ำเขา จะท�ำให้เธอกลืน ค�ำพูดว่าซ�้ำซากและน่าเบื่อนั้นลงคอไปให้ได้ เขาไม่ต้องการให้เธอท�ำเหมือนเขาเป็นอื่น จะให้ทำ� ไม่รจู้ กั กันท�ำเหมือนเขาไม่มตี วั ตนอย่างนัน้ เขาก็ทนไม่ได้อกี เหมือนกัน และเขา จะไม่ทนเฉยอีกต่อไป

27

วิวาห์รักร้าว

2

ณ ห้องประชุมบริษทั บริษทั ดี-ทีคโกลด์ เฟอร์นเิ จอร์แอนด์เฮ้าส์ จ�ำกัด “จากผลประกอบการในไตรมาสทีผ่ า่ นมา บริษทั เราสามารถส่งออกเฟอร์นเิ จอร์ ได้เกินเป้าหมายทีต่ งั้ ไว้ถงึ เจ็ดร้อยห้าสิบล้านบาท นัน่ หมายถึงสถานภาพทีด่ แี ละก้าวหน้าขึน้ ของบริษทั เราในตอนนี้ ซึง่ ดิฉนั ขอขอบคุณทุกคนทีใ่ ห้ความร่วมมือ ช่วยกันท�ำงานอย่าง เต็มทีจ่ นบริษทั เจริญก้าวหน้ามาจนถึงจุดนีไ้ ด้” ประธานฯสาวนามจิรชั ญาหยุดยิม้ แล้ว กล่าวต่อ “แต่บริษัทจะไม่หยุดความก้าวหน้าไว้เพียงเท่านี้ ดิฉันจึงมีโครงการคร่าวๆ ในเรือ่ งของการส่งออกเฟอร์นเิ จอร์ทตี่ อ้ งการขยายตัว ทีต่ อนนีเ้ ราท�ำตลาดไว้เพียงสามแห่ง คือ ตลาดสหภาพยุโรป ญีป่ นุ่ และสหรัฐอเมริกา ซึง่ ในอนาคตอันใกล้นเี้ ราจะขยายตลาด ไปในแถบแอฟริกาใต้ อินโดนีเซีย ฟิลปิ ปินส์ และออสเตรเลีย ขยายโรงงานเพิม่ จากเดิม ทีม่ อี ยูส่ องแห่งเพือ่ ผลิตให้ทนั ต่อการส่งออกในอนาคตข้างหน้า คาดว่าทุกคนคงเหนือ่ ย มากขึน้ แต่ดว้ ยความก้าวหน้าต่อไปของบริษทั ดิฉนั จึงอยากขอความร่วมมือในการเปิด ตลาดใหม่ในครัง้ นี้ ขอให้ทกุ คนท�ำงานให้เต็มทีแ่ ล้วก้าวไปพร้อมกับบริษทั เพือ่ ผลประกอบการ ทีย่ งั่ ยืนต่อไปในอนาคต ขอบคุณทุกคน จบการประชุมเพียงเท่านีค้ ะ่ ” ผู้เข้าร่วมประชุมท�ำการแยกย้าย จิรัชญารวบเอกสารตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนเดินอย่างมาดมั่นออกจากห้องประชุมที่ใช้เวลาเนิ่นนานผ่านไปเกือบชั่วโมงในการ ประชุมสรุปผลประกอบการอันน่าภูมใิ จทีเ่ ธอเข้ามารับช่วงต่อจากคุณจักรภัทรผูเ้ ป็นบิดา ก็สามารถท�ำรายได้ของบริษทั จนทะลุเป้าได้ภายในเวลาหนึง่ ปีของการท�ำงานหลังจากเรียนจบ กลับมา ถึงแม้จะมีคแู่ ข่งทางการค้ามากมายทัง้ ผูผ้ ลิตภายในประเทศและนอกประเทศ แต่จริ ชั ญาใช่หวาดหวัน่ และเกรงกลัว ในเมือ่ บริษทั ผลิตและส่งออกเฟอร์นเิ จอร์ ของเธอมีฐานความมั่นคงแน่นหนาเพียงพอจากที่บิดาปูน�ำทางไว้ให้ เพียงแค่เธอ ปรับเปลีย่ นรูปแบบเฟอร์นเิ จอร์ให้เป็นไปตามแนวโน้มความต้องการของตลาดและลูกค้า ทีม่ กี ารเปลีย่ นอยูเ่ สมอไปตามยุคสมัย สร้างและขยายตลาดไปยังตลาดใหม่ทมี่ ศี กั ยภาพ เลือกตลาดการลงทุนทีไ่ ม่เล็กมากนักส�ำหรับเป็นฐานเพือ่ ให้งา่ ยต่อการเข้าไปขยายตลาด เพียงเท่านีเ้ ธอก็สามารถน�ำพาบริษทั ให้เจริญก้าวหน้าต่อไปได้ไม่มวี นั หยุดยัง้ นัน่ ไม่ตอ้ ง บอกว่าบิดาเธอจะภูมใิ จแค่ไหน “คุณครีมคะ คุณชากรโทรมาเตือนเรือ่ งงานวันเกิดวันนี้ ยังไงให้คณ ุ ครีมไปให้ได้ น่ะค่ะ” เลขานุการสาวรายงานเมือ่ จิรชั ญาเดินมาถึงหน้าโต๊ะท�ำงาน 28

เพียงธารา

“ชากร...” จิรชั ญาทวนค�ำ พนายามนึกถึงหน้าเจ้าของชือ่ ชากร นายแบบที่ก�ำลังโด่งดังและมาแรงที่สุดในตอนนี้ เธอเจอเข้าครั้งแรก ในงานแฟชัน่ โชว์การกุศลทีเ่ ธอถูกทาบทามให้ไปร่วมเดินด้วย เขาเดินแบบคูก่ บั เธอ ผูช้ าย คนนีค้ งคิดจะจับเธอให้อยูห่ มัดเลยหรือไง เธอไม่สนใจก็ยงั ตือ๊ อยูไ่ ด้ “คุณอิว๋ ช่วยเป็นธุระให้หน่อยนะคะ เลือกของขวัญอะไรก็ได้สกั อย่างให้เขา” เธอ บอกเดินมาหยิบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กบนโต๊ะเลขานุการไปตวัดสองสามทีแล้วยืน่ ให้ “ส�ำหรับ เขียนลงในการ์ดอวยพรค่ะ จัดการให้ดว้ ยนะคะ ส่งให้ถงึ มือ อ้อ... ครีมจะออกไปข้างนอก เลย ไม่กลับเข้ามาแล้ว พรุง่ นีเ้ จอกันนะคะ” “ค่ะคุณครีม” เลขานุการสาวรับค�ำ มองประธานฯสาวสวยจนกระทั่งจิรัชญา หายลับเข้าประตูลฟิ ต์ไป เธอจึงหันมาอ่านข้อความบนกระดาษโน้ตในมือ แค่นนั้ ก็ชดั แจ้ง ขึน้ มาทันที ชากร วันเกิดปีนเี้ ลิกยุง่ กับฉันสักทีได้ไหมคะ จิรชั ญาดิง่ มาทีร่ ถโยนกระเป๋าสะพายใบหรูกบั เอกสารไว้เบาะข้างก่อนออกรถไป วันนีเ้ ธอท�ำงานหนักมาทัง้ วันแล้ว ต้องไปหาอะไรท�ำเป็นการผ่อนคลายสักหน่อยก่อนกลับ เข้าบ้านนอนคืนนีท้ า่ จะดี “คุณครีมสวัสดีครับ มาซ้อมมือเหรอครับวันนี”้ ครูฝกึ สอนประจ�ำสนามยิงปืน กล่าวทักอย่างคุน้ เคยเมือ่ จิรชั ญาเดินสวนกันเข้ามายังสนามยิงปืน “ค่ะ ว่าจะมาซ้อมมือสักหน่อย ช่วงนีค้ รีมยุง่ ๆ เลยไม่คอ่ ยได้มา ไม่รจู้ ะเข้าเป้า สักนัดหรือเปล่า ห่างมานาน” จิรชั ญากล่าวยิม้ ๆ เธอมาฝึกและหัดยิงปืนทีส่ นามแห่งนีต้ งั้ แต่เริม่ เข้าสูว้ ยั รุน่ และ ห่างหายไปช่วงหนึง่ ตอนเรียนอยูท่ ฝี่ รัง่ เศส จนกระทัง่ ได้กลับมารับช่วงกิจการต่อจากบิดา เมือ่ ปีทผี่ า่ นมาก็ยงั วุน่ ๆ มีวนั นีว้ า่ งเธอเลยลองเข้ามาซ้อมมือสักหน่อย เธอไม่ชอบยิงปืน ไม่ชอบเรียนศิลปะป้องกันตัวในทีแรก แต่จำ� ต้องเรียนเมือ่ ถูกบิดาบังคับ ท่านบอกว่าอยากให้เธอรูว้ ชิ าไว้ปอ้ งกันตัวเพราะเป็นผูห้ ญิง สังคมสมัยนี้ อันตราย ภัยร้ายมีอยูร่ อบตัวไม่เว้นแต่ละวัน ยิง่ เธอเป็นลูกนักธุรกิจแถวหน้าของเมืองไทย ความปลอดภัยยิง่ มีนอ้ ย ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเธอก็ยงั สามารถช่วยตัวเองได้ มัน น่าจะดีกว่ารอคอยการช่วยเหลือจากใครสักคนทีอ่ าจไม่ทนั การณ์ ถึงเวลานัน้ เธออาจได้รบั อันตรายไปแล้วก็ได้ แต่เรียนไปเรียนมาก็เริม่ ชอบ มันสนุก ท้าทาย คลายเครียดได้ดี 29

วิวาห์รักร้าว

“แล้วคุณจินต์ไม่มาด้วยเหรอครับวันนี”้ ครูฝกึ ถามหาลูกศิษย์คนโปรดทีป่ กติ จะมาด้วยกันกับจิรชั ญาเสมอ อนาวิลเป็นลูกศิษย์ที่ครูฝึกอย่างตนยอมรับในฝีมือ กระสุนทุกนัดที่ออกจาก รังเพลิงเมือ่ เขาลัน่ ไกไม่มที จี่ ะพลาด จุดตายทุกนัด เขาน่าจะไปเป็นต�ำรวจมากกว่าเป็น นักธุรกิจ ครูฝกึ คิดอย่างนัน้ กับเขามาตลอด “พีจ่ นิ ต์ไปดูโรงแรมทีป่ ราณบุรนี ะ่ ค่ะ” เธอตอบได้แค่นนั้ เสียงโทรศัพท์กด็ งั ขัด ขึน้ “งัน้ ผมขอตัวเลยแล้วกัน” “ขอโทษด้วยนะคะ” จิรชั ญาค้อมศีรษะให้เล็กน้อย ครูฝกึ จึงจากไป “ฮัลโหล จิรชั ญาค่ะ” จิรชั ญากรอกเสียงหวานๆ ลงไปเมือ่ เบอร์ไม่คนุ้ ตา “ผมชากรนะครับคุณครีม” “อ้อ... ว่าไงคะคุณชากร” จิรชั ญาเริม่ เซ็งเมือ่ รูว้ า่ เป็นนายแบบชากร “ผมโทรหาคุณครีมหลายรอบแล้ว แต่เห็นเลขาฯบอกคุณครีมประชุมอยู่ คือ วันนีผ้ มจัดปาร์ตวี้ นั เกิด คุณครีมจะไม่มาเหรอครับ” นายแบบหนุม่ กล่าวเสียงใสโอ้โลม หญิงสาวสุดฤทธิ์ “ฉันไม่วา่ งค่ะ ส่วนของขวัญฉันจัดการส่งไปให้เรียบร้อยแล้ว รับรองคุณต้อง ไม่ผดิ หวังทีไ่ ด้รบั มัน มีความสุขนะคะ” จิรชั ญาตัดสายปิดเครือ่ งก่อนไประเบิดอารมณ์แก้เซ็งจนหน�ำใจก็มานัง่ หลบเสา พักยก พอดีกบั มีเสียงสนทนาไม่ใกล้ไม่ไกลให้เธอได้ยนิ จนต้องนิง่ ฟัง “โครงการก่อสร้างของโรงแรมในญีป่ นุ่ ทีค่ ณ ุ ชนะประมูลคราวก่อน คุณยังไม่ได้ ให้คา่ ตอบแทนผมเลยนะ” “แบบร่างโรงแรมทีบ่ ริษทั คุณออกแบบไว้ ถ้าคุณเอามาให้ผมได้เมือ่ ไร ผมจะ โอนเงินเข้าบัญชีคณ ุ ทันที” “มันไม่ยากหรอกเรือ่ งนัน้ ไม่เกินสองวันคุณได้เชยชมมันแน่ ตอนนีบ้ ริษทั ไม่มี ใครดูแล คุณอยากได้แบบร่างโรงแรมไหนรีสอร์ตไหนบอกมาเลย ผมจะจัดการส่งให้ ถึงมือ” “ผมชอบสไตล์การออกแบบของบริษัทคุณนะ ไอเดียเจ๋งดี ผมชักอยากได้ ตัวเจ้าของไอเดียคนนัน้ แล้วสิ” “คงยากทีจ่ ะได้” “ท�ำไมล่ะ ผมทุม่ ไม่อนั้ นะ ขอให้ได้ตวั มา” 30

เพียงธารา

“เธอเป็นลูกสาวเจ้าของบริษทั อีกไม่นานเธอจะเข้ามาบริหารงานแล้ว” “เมือ่ ไร” “น่าจะปีน”ี้ “มาเร็วจัง ต่อไปอะไรก็คงจะยากขึน้ สินะ” “ก็ไม่เกินก�ำลังผมหรอก คุณไม่ตอ้ งกลัว” “หวังว่าบริษทั มันคงไม่ลม้ ซะก่อนนะ” “เราไม่ได้กอบโกยจนน่าเกลียดนี่ โครงการไหนใหญ่ผลก�ำไรดี คุณก็เอาไป โครงการไหนเล็กพอให้บริษทั ถูไถไปได้ผมก็เก็บไว้ เท่านัน้ ทุกอย่างก็ไปได้สวย” จบค�ำพูด สุดแสนจะเห็นแก่ตวั เสียงหัวเราะก็ถกู ระเบิดออกมาพอให้สาแก่ใจ ไม่ดงั จนน่าเกลียด เหมือนคนสนทนากันสนุกสนานทัว่ ไป จิรัชญาเลื่อนสายตาไปมองคู่สนทนาสารเลวที่อยู่ไม่ไกล เธอเห็นหน้าเพียง คนเดียวทีห่ นั มาทางเธอ แต่อกี คนเห็นเพียงแผ่นหลัง คนทีเ่ ห็นหน้าชัด เธอพอรูจ้ กั เขา เป็นเจ้าของบริษัทสถาปนิกที่ก�ำลังโด่งดังและมีชื่อเสียงในตอนนี้ มาแรงแซงทุกบริษัท ทีม่ อี ยูใ่ นประเทศไทย โครงการก่อสร้างอยูใ่ นระดับพันล้านขึน้ ไปทุกโครงการ รูส้ กึ ว่า บริษทั เขาจะรับออกแบบครบวงจร ตัง้ แต่กอ่ สร้างยันออกแบบตกแต่งภายใน แถมยัง เคยเป็นลูกค้าบริษทั เธออีกด้วยในช่วงทีย่ งั ไม่มชี อื่ เสียง “เปิดบริษทั ได้ไม่กปี่ กี โ็ ด่งดังได้เป็นพลุแตกเพราะยืมจมูกชาวบ้านเขาหายใจนีเ่ อง แล้วไอ้สารเลวทีท่ รยศบริษทั ตัวเองเป็นใครกัน” จิรชั ญาคิดทบทวน เธอหันไปมองอีกที คูส่ นทนาทัง้ สองนัน้ ก็หายไปแล้วเหลือไว้เพียงเก้าอีต้ วั ว่างเปล่าให้เธอเห็น จิรัชญาถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ความเห็นแก่ตัวของคนในยุคปัจจุบันที่มัก หาความเจริญก้าวหน้าให้ตวั เองด้วยวิธเี ลวๆ ก่อนฉุกคิดถึงค�ำสนทนาหนึง่ ของสองคนนัน้ ขึน้ มาอีกครัง้ “บริษัทไม่มีคนดูแล? ลูกสาว? หรือว่า! หวังว่าคงไม่ใช่พนักงานในบริษัท วี-ดีไซน์ของอาพีชหรอกนะ” จิรชั ญาลุกพรวดเดินเร็วๆ ไปยังรถทีจ่ อดอยูห่ วังว่าเธอคงทันเห็นหน้าคนเลวนัน้ แล้วรูว้ า่ มันเป็นใคร ใช่พนักงานในบริษทั ของเพือ่ นสนิทบิดาหรือเปล่า สายตาคมสวยกวาดไปเห็นแผ่นหลังของผูต้ อ้ งสงสัยทีเ่ ธอไม่เห็นหน้า แต่จำ� ได้ดี ว่าแผ่นหลังแวบๆ ทีห่ ายเข้าไปในรถยุโรปคันเล็กนัน่ คือคนทีเ่ ธออยากรูน้ กั ว่าเป็นใคร เธอขึน้ รถแล้วขับตามไปในระยะห่างเห็นกันเพียงไกลๆ เมือ่ รถของเธอหักเลีย้ ว ตามไปไม่ทนั มีรถวิง่ แซงหน้าขึน้ มาตัดหน้าเสียก่อน แต่มนั ก็ยงั พอทีจ่ ะเห็นและตามได้อยู่ 31

วิวาห์รักร้าว

“บ้าจริง แซงขึน้ มาได้” หญิงสาวบ่นพึมพ�ำขมวดคิว้ มุน่ ด้วยความขัดใจ สายตาก็ตามติดรถคนต้องสงสัย ไปไม่ลดละ พร้อมกับเหยียบคันเร่งหวังพุง่ แซงรถคันหน้าเมือ่ ได้จงั หวะ “เฮ้ย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง ก่อนเหยียบเบรกสุดก�ำลังแต่ไม่พน้ รถของเธอ พุง่ เฉียดปะทะร่างของใครคนหนึง่ จนล้มกลิง้ ไปกับพืน้ ถนน รถของจิรชั ญานิง่ สนิทในเวลาต่อมา เธอทุบก�ำปัน้ กับพวงมาลัยอย่างหัวเสียทีต่ าม รถคนต้องสงสัยไปไม่ทนั แล้วดันมาซวยโดนคนซุม่ ซ่ามเดินตัดหน้ารถอีก “นี่ ข้ามถนนแบบนีอ้ ยากตายรึไง” จิรชั ญาเปิดประตูรถลงมาแว้ดถามเอาเรือ่ ง ทันที ดูเหมือนคูก่ รณีเธอจะไม่เป็นอะไรมาก เพราะลุกขึน้ มายืนเท้าเอวมองหน้าตอบโต้ เธอได้อยู่ “นีเ่ จ๊ ขับรถไม่ดสู ญ ั ญาณไฟแล้วยังมีหน้ามาว่าคนอืน่ เขาปาวๆ ดูบา้ งหรือเปล่า ว่ามันไฟแดงให้คนข้าม” คูก่ รณีเดินมาถามเอาเรือ่ งจนถึงที่ ชีไ้ ปยังสัญญาณไฟจราจรทีอ่ ยูไ่ ม่ไกล ท�ำให้ จิรชั ญาอึกอักเถียงไม่ออก ไม่รหู้ รอกว่าสัญญาณไฟอะไร รูแ้ ต่ตอนนีเ้ ธอตามรถคนต้อง สงสัยไปไม่ทนั ก็เพราะผูช้ ายตรงหน้าทีท่ ะเล่อทะล่าออกมาให้เธอชน มันก็ยงิ่ ท�ำให้เธอยิง่ หงุดหงิด เธอก้มลงไปหยิบกระเป๋าสตางค์ดึงธนบัตรใบละพันออกมาจ�ำนวนหนึ่งยื่นให้ คูก่ รณีจะได้จบๆ เรือ่ ง ถ้าไปตอนนีอ้ าจยังตามกันทัน “เอานีไ่ ป” จิรชั ญาเดินมายัดเงินใส่มอื ให้คกู่ รณี “โรงพยาบาลอยูใ่ กล้ๆ คุณคง ไปได้นะ ส่วนทีเ่ หลือจากค่ารักษาก็ถอื เป็นค่าท�ำขวัญแล้วกัน” “ค่ารักษา ค่าท�ำขวัญงัน้ เหรอ ผูห้ ญิงนีม่ กั ง่ายอย่างนีท้ กุ คนหรือเปล่า” ชัชพลเริม่ ยัวะ ย้อนถามด้วยอาการหัวเสียสุดเหวีย่ ง เท้าเอวมองหน้าอีกฝ่ายเอาเรือ่ งไม่คดิ ยอม แม้เธอ จะสวยบาดใจเขาก็ตาม แต่นสิ ยั แย่ๆ นัน้ ท�ำให้เขารับไม่ได้เลยจริงๆ “เอ๊ะ!” “ท�ำคนอื่นเขาเจ็บแล้วก็เอาเงินฟาดหัวให้เรื่องมันจบ ไม่มากไปหน่อยหรือไง” เขาเกลียดทีส่ ดุ ก็คนประเภทนี้ ท�ำผิดแล้วก็ใช้เงินฟาดหัวหวังปิดปากให้เรือ่ งจบ คิดว่า เขาเดินมาให้เธอชนเพราะต้องการเงินอย่างพวกสิบแปดมงกุฎรึไง “แล้วจะเอายังไงล่ะ ฉันก็รบั ผิดชอบไปแล้วนี่ หรือว่าคุณอยากได้มากกว่านัน้ จะเอาเท่าไรว่ามาสิ” จิรชั ญาเริม่ ยัวะเหมือนกันเมือ่ คิดว่าคูก่ รณีเริม่ หัวหมอ นีค่ งคิดจะ ขูดรีดเธอน่ะสิ 32

เพียงธารา

ชัชพลเลือ่ นสายตาขึน้ ลงเหยียดหยันผูห้ ญิงสวยตรงหน้า “ผมไม่ได้ตอ้ งการไอ้เงิน มักง่ายของคุณนักหรอก เอาคืนไป” เงินถูกยัดกลับมาใส่มือของจิรัชญาในทันที เธอหันไปท�ำหน้าเหนื่อยหน่ายให้ ผู้ชายแผนสูงตรงหน้าที่ก�ำลังท�ำตัวเป็นคนดีหวังเรียกร้องให้เธอเพิ่มจ�ำนวนเงิน ท�ำไม เธอจะไม่รู้ เลยถามหยัง่ เชิงออกมา “แล้วจะเอายังไง” “ผมต้องรีบเอางานไปเสนออาจารย์ เหลือเวลาอีกครึง่ ชัว่ โมง คุณต้องไปส่งผม ทีม่ หา’ลัย” “นีเ่ ด็กน้อย ฉันมีธรุ ะต้องไปท�ำ ถ้าไม่เอาค่ารักษาพยาบาล ก็เอานีไ่ ป... ค่าแท็กซี”่ จิรชั ญายัดเงินจ�ำนวนหนึง่ ใส่มอื คูก่ รณีอกี ครัง้ ทีเ่ ธอเพิง่ รูเ้ ดีย๋ วนีว้ า่ เป็นนักศึกษา ถ้าความต้องการนัน้ ไม่ใช่เวลานีเ้ ธอจะไปส่งให้ หรอกนะ แต่ตอนนีเ้ ธอไม่สามารถรับผิดชอบไปมากกว่าให้เงินแล้วจบกัน เธอต้องรีบไป จิรัชญาไม่สนใจอะไรอีก กระชากประตูรถเปิดออกแล้วขึ้นนั่ง แต่ประตูก็ถูก คว้าไว้ไม่ยอมให้เธอปิดง่ายๆ แถมยังถูกกระชากลงมาจากรถจนตัวลอย เหมือนหนุม่ นักศึกษาตรงหน้าจะหัวฟัดหัวเหวีย่ งโกรธเธอสุดขีดแล้วตอนนี้ จากสายตาแข็งกระด้าง กับใบหน้าถมึงทึงของเขาทีส่ ง่ ตรงมายังเธอไม่ลดละสักนาที “เป็นผูใ้ หญ่กค็ วรหัดมีความรับผิดชอบเป็นตัวอย่างทีด่ ใี ห้กบั เด็กสิ ไม่ใช่เอาเงิน มาฟาดหัวแล้วชิง่ หนี คุณไม่ใช่ทำ� ผมเจ็บอย่างเดียวนะ แต่คณ ุ ก�ำลังท�ำให้ผมเรียนไม่จบ ด้วย ถ้าภายในครึง่ ชัว่ โมงนีผ้ มเอางานไปเสนออาจารย์ไม่ทนั ” จิรัชญายกแขนเรียวๆ ขึ้นพาดขอบประตู ตอบกลับหน้าตายไม่สบอารมณ์ เช่นกัน “ถ้านายไม่มายืนเถียงกับฉันแล้วเอาเงินทีฉ่ นั ให้เรียกแท็กซีไ่ ปมหา’ลัย ป่านนีค้ ง ถึงแล้วก็ได้เสนองานกับอาจารย์จนจบไปแล้ว” “มันจะจบได้ไง ในเมือ่ คุณท�ำโปรเจกต์ผมพังแบบนัน้ ” ชัชพลชีไ้ ปทีโ่ มเดลคอนโดมิเนียมขนาดจิว๋ โปรเจกต์ทเี่ ขาท�ำขึน้ มาเสนออาจารย์ ประจ�ำภาควิชาในปีสุดท้ายของการศึกษา ที่บัดนี้โดนเหยียบจนบี้แบนอยู่ใต้ล้อรถ ไม่เหลือชิน้ ดี “วันนีเ้ ป็นวันสุดท้ายของการน�ำเสนอ ถ้าคุณไม่ไปแก้ปญ ั หาให้ผม ผมเอาคุณ ตายแน่” 33

วิวาห์รักร้าว

มหาวิทยาลัยรัฐบาลชือ่ ดังใจกลางกรุงในเวลาครึง่ ชัว่ โมงต่อมา จิรชั ญานัง่ ประจันหน้า อาจารย์ของชัชพลอยูใ่ นห้องพักอาจารย์ประจ�ำภาควิชาของคณะศิลปศาสตร์ ในขณะที่ ชัชพลนัง่ รอฟังชะตากรรมของตัวเองอยูข่ า้ งนอก ใจจดจ่อว่าเขาจะจบในภาคการศึกษานี้ ได้หรือไม่ หวังว่าตัวต้นเหตุทนี่ งั่ ประนีประนอมอาจารย์อยูข่ า้ งในจะท�ำส�ำเร็จ เขานัง่ กระสับกระส่ายรอไม่นานจิรชั ญาก็เดินออกมา ชัชพลพุง่ เข้าไปหาเธอทันที “ว่าไง” ชัชพลถามห้วนๆ ไม่ใช่ไม่รกู้ าลเทศะ แต่ตอ้ งไม่ใช่กบั ผูห้ ญิงมักง่ายใช้ เงินฟาดหัวเขาคนนี้ “อาทิตย์หน้าคุณก็เอางานมาเสนอใหม่แล้วกัน ฉันไปได้แล้วใช่ไหม” เธอประชด พร้อมออกเดิน แต่กลับถูกรัง้ ไว้ “ยัง” จิรชั ญามองไปทีข่ อ้ มือเป็นการเตือนว่าให้เขาปล่อยมือออกเดีย๋ วนี้ แล้วย้อน “แล้วไง” “คุณต้องพาผมไปโรงพยาบาล แล้วก็ไปส่งผมทีท่ า่ รถ” เขาสัง่ อย่างไม่รรี อในความต้องการ วันนีจ้ ะต้องท�ำให้ผหู้ ญิงตรงหน้ารูจ้ กั ความ รับผิดชอบจนถึงขีดสุดความต้องการแล้วเขาจะปล่อยไป ไม่ใช่ดแี ต่เอาเงินฟาดหัวคนอืน่ ให้เรือ่ งจบๆ ไปแค่นนั้ มันมักง่ายเกินไป “มากไปรึเปล่า” “คุณท�ำผมเจ็บนะ มันมากไปหรือเปล่าล่ะ” เขาย�ำ้ ชีไ้ ปทีแ่ ขนขวาซึง่ บัดนีม้ รี อยถลอก เป็นทางยาว เลือดยังซึมออกมาไม่หยุด “เฮอะ นายนีม่ นั จริงๆ เลย” จิรชั ญามองค้อนก่อนเดินน�ำ เธอพาเขาไปโรงพยาบาลหาหมอ จ่ายค่ายาเสร็จสรรพก็พาไปส่งทีท่ า่ รถตามค�ำสัง่ ของคูก่ รณี แสดงความรับผิดชอบเต็มทีก่ บั นักศึกษาหนุม่ ทีน่ งั่ ชีน้ ำ� เธอมาตลอดทาง “ต้องจ่ายค่ารถประจ�ำทางให้ดว้ ยไหม” จิรชั ญาประชดเมือ่ จอดรถสนิท บริเวณ หน้าศูนย์การค้าแห่งหนึง่ ทีม่ รี ถตูป้ ระจ�ำทางจอดให้บริการอยูเ่ รียงรายตามริมทาง “พอแล้ว จ่ายเองได้ ขอบคุณทีม่ าส่ง ไปนะ” ชัชพลพูดจบก็เปิดประตูรถลง เดินดิง่ จากไปพร้อมกับรอยยิม้ แห่งความพอใจกับช่วงเวลาในการสัง่ สอนทีผ่ า่ นมา จะได้ รูว้ า่ ท�ำคนอืน่ เจ็บแล้วควรจะรับผิดชอบยังไงถึงจะถูก ไม่ใช่เอาเงินมาฟาดหัวปิดบัญชีดำ� แล้วหนีหาย “เด็กบ้านีแ่ สบจริงๆ” 34

เพียงธารา

จิรชั ญาบ่นพึมพ�ำ แทนทีจ่ ะโกรธกับท่าทางอวดดียยี วนของชายหนุม่ กลับท�ำให้ มุมปากของเธอยกขึน้ เล็กน้อยจนเป็นรอยยิม้ มองตามแผ่นหลังของนักศึกษาหนุม่ คูก่ รณี ทีเ่ ดินจากไปจนสุดตา เขาแสบพอๆ กับพีช่ ายเธอเลย “ผมเป็น รปภ.ของโรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล คุณอนาวิลส่งผมมา ให้ดแู ลคุณพรรษมนครับ” รปภ.วัยกลางคนรายงานความเป็นมาเป็นไปในการมาครัง้ นีใ้ ห้พรรษมนรับทราบ เมื่อเธอเปิดประตูออกมาเจอแล้วใช้สายตาแห่งความสงสัยเป็นค�ำถามกับ รปภ.ที่ยืน สงบเสงีย่ มอยูห่ น้าประตู พรรษมนพยักหน้ารับทราบถึงเหตุผลนัน้ ก่อนปฏิเสธไป “คุณกลับไปรักษาความ ปลอดภัยทีโ่ รงแรมต่อเถอะ ฝากบอกคุณอนาวิลด้วยว่า ฉันมีคนดูแลแล้วไม่รบกวน” “แต่...” “บอกเจ้านายคุณตามนีน้ ะคะ ฉันไม่รบกวนจริงๆ” พรรษมนบอกพร้อมหมุนตัว กลับเข้าบ้านปิดประตูหนีไป รปภ.ที่อนาวิลส่งมาก็จ�ำต้องกลับไปรายงานความเป็นมา เป็นไปให้เจ้านายรับทราบตามทีพ่ รรษมนบอก “มีคนดูแลแล้วงัน้ หรอ” อนาวิลถามสายตาพุง่ ตรงไปอย่างไร้จดุ หมายทะลุผา่ น รปภ.เหมือนไม่มตี วั ตน มือของเขาก�ำแน่นใจเต้นแทบทะลุออกมานอกอก “ครับ เธอบอกว่ามีคนดูแลแล้วไม่รบกวน” รปภ.ย�ำ้ กล้าๆ กลัวๆ “ไปได้แล้ว” เขาบอกสายตายังเลือ่ นลอย รปภ.รีบค�ำนับรับค�ำแล้วดิง่ ออกไป อนาวิลทุบก�ำปัน้ ลงโต๊ะเสียงดังสนัน่ ลุกจากเก้าอีข้ นึ้ ยืนทอดสายตาร้อนรนออก ไปนอกกระจกบานใสตรงหน้า ครุน่ คิดเรือ่ งพรรษมนทีฝ่ าก รปภ.กลับมารายงานว่าเธอ มีคนดูแลแล้ว หวังว่าคนทีด่ แู ลเธอจะเป็นคุณฝนทองไม่ใช่ใครอืน่ หวังว่าเธอคงไม่ให้ ไอ้หน้าจืดทีไ่ หนมาดูแลในตอนทีแ่ ม่ไม่อยูห่ รอกนะ เพียงแค่คดิ อนาวิลก็รอ้ นรนจนแทบอยูไ่ ม่ได้ ต้องหยิบโทรศัพท์มอื ถือขึน้ มากด โทรถามคุณฝนทองอย่างต้องการค�ำตอบด่วนทีส่ ดุ “สวัสดีคะ่ คุณจินต์ มีอะไรให้นา้ ฝนช่วยคะ” คุณฝนทองเงยหน้าจากบัญชีรายวัน หันมารับโทรศัพท์ทวี่ างอยูข่ า้ งตัว ไม่แปลกใจทีอ่ นาวิลโทรมา น่าจะเป็นเรือ่ งทีพ่ รรษมน ส่ง รปภ.กลับไปเมือ่ ครู่ ถ้าเดาไม่ผดิ “วันนีน้ า้ ฝนจะอยูเ่ ป็นเพือ่ นพรีมหรือเปล่า คือ... ผมส่ง รปภ.ไปแล้วถูกส่งกลับ น่ะครับ” 35

วิวาห์รักร้าว

“เปล่าค่ะ เห็นคุณพรีมว่ามีเพือ่ นจะมาค้างด้วย น้าฝนเลยจะกลับไปนอนทีบ่ า้ น” คุณฝนทองบอกไปตามความจริง เมือ่ พรรษมนสัง่ ไว้เช่นนัน้ “อ้อ แล้วไปครับ ขอบคุณนะครับน้าฝน” อนาวิลจ�ำต้องขอบคุณไว้เพียงเท่านัน้ ทัง้ ทีใ่ จมีอกี ค�ำถามทีย่ งั ค้างคาใจ เพือ่ นคนนัน้ ของพรรษมนผูห้ ญิงหรือผูช้ าย ใครกันแน่ ทีจ่ ะอยูก่ บั เธอในวันนี้ “บ้านข้างๆ แขกเพิง่ เช็กเอาต์ไป ถ้าไม่อยากนอนโรงแรมก็มานอนทีน่ สี่ คิ ะ” “ครับ?” อนาวิลถามกลับเก้อๆ ทีค่ ณ ุ ฝนทองก�ำลังเดาใจเขาถูกว่าต้องการอะไร “ถ้าคุณจินต์จะมา น้าฝนจะล็อกบ้านไว้ให้วา่ มีคนจองแล้ว” “อืม... ถ้างัน้ รบกวนน้าฝนจัดการให้ดว้ ยนะครับ ไว้คำ�่ ๆ ผมจะเข้าไป” บ้านพักหลังแรกสไตล์โมร็อกโกสีสันสดใสเบื้องหน้าที่อยู่ห่างจากริมหาดไม่ถึง สามร้อยเมตร จึงได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังอยู่ไม่ไกล ชัชพลกดออดสองสามที เจ้าของบ้านก็ออกมาเปิดประตูให้ “มาแล้วเหรอ” ชัชพลไม่ตอบแต่ดงิ่ เข้ามากอดพรรษมนหน้าตาเฉย แล้วกระซิบข้างหูเธอแผ่วเบา

“คิดถึงเจ้จงั ” พรรษมนใช้เล็บคมๆ จิกทีพ่ งุ เขาด้วยความหมัน่ ไส้ คนโดนหยิกสะดุง้ โหยงผละ ออกมาลูบท้องด้วยความเจ็บแทบไม่ทนั “เจ็บนะเจ้” “อยากทะลึง่ ดีนกั เข้าบ้านได้แล้ว” พรรษมนค้อนขวับแล้วพาเข้าบ้าน ชัชพลยิม้ แล้วเดินตามหลังเข้ามาพร้อมปิดประตูให้ “มาไง” พรรษมนถาม ยืน่ แก้วน�ำ้ ผลไม้เย็นๆ ทีไ่ ปรินมาให้ “รถตู”้ เขาตอบสัน้ ๆ ยกน�ำ้ ผลไม้ขนึ้ ดืม่ “ไม่ได้เอารถมาเหรอ” พรรษมนถาม เดินไปทิง้ ตัวนัง่ ไม่ไกลกันบนโซฟาตัวนุม่ “เปล่า ขายไปแล้วน่ะ” ชัชพลตอบอย่างไม่อาย เมือ่ พรรษมนสนิทมากพอทีจ่ ะ รับรูเ้ รือ่ งพวกนีข้ องเขา “ขายท�ำไม” พรรษมนถามหน้าเครียดขึน้ มา “เอามาจ่ายค่าเทอม ไม่อยากกวนเจ้” เขาบอกในความจ�ำเป็นพร้อมตอบเสร็จสรรพ ในประโยคทีค่ ดิ ว่าพรรษมนจะต้องถามเขาต่อไป ว่าท�ำไมไม่บอกเธอ 36

เพียงธารา

“แกนีม่ นั จริงๆ เลย” พรรษมนต�ำหนิไม่จริงจัง ชีไ้ ปทีแ่ ขนแล้วถามเขา “แล้วไป โดนอะไรมา” ชัชพลยกแขนขึน้ ดูแล้วยิม้ “โดนรถชน แต่ไม่เป็นไรหรอก นิดหน่อยเอง แล้วเจ้ หัวไปโดนอะไรมา” พรรษมนคล�ำทีแ่ ผลก่อนตอบ “อ้อ... อุบตั เิ หตุนดิ หน่อย ไปหาไรกินกันไหม กินอะไรมาหรือยัง” “ยัง แต่อยากกินฝีมอื เจ้ ท�ำให้กนิ หน่อยได้เปล่า” ชัชพลอ้อนส่งตาหวานเยิม้ มาให้ พรรษมนยิม้ ผลักศีรษะเขาหมัน่ ไส้ในความทะเล้น “จะกินอะไรล่ะ” “อะไรก็ได้ อร่อยๆ นะ” เขาตอบเอนหลังลงเหยียดตัวยาวบนโซฟา “แล้วจะ นอนรอนะ เจ็บแผลแล้วก็เมือ่ ยตัวด้วย” “กลัวฉันใช้ให้ชว่ ยใช่ไหมล่ะ” พรรษมนถามอย่างรูท้ นั “รูใ้ จ” เขาตอบพร้อมส่งประกายตาเจ้าชูม้ าให้ แต่พรรษมนกลับไม่เล่นด้วย ปา หมอนใส่หน้าเขาแล้วเดินเข้าครัวไป เธอไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับชัชพลมากไปกว่าเห็นเขาเป็นเพือ่ นรุน่ น้องทีส่ นิท กันเท่านัน้ ในขณะทีช่ ชั พลมักคิดเกินเลยกับเธอเสมอๆ “เจ้กลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไร” ชัชพลถามทัง้ ทีต่ าเริม่ จะปิดลง “เมือ่ คืน ตอนแรกฉันว่าจะไปนอนบ้านนาย แต่คดิ ไปคิดมามันดึกแล้วไม่อยาก กวน เลยนัง่ แท็กซีก่ ลับปราณฯซะเลย” พรรษมนบอกพร้อมกับล้างผักไปด้วย “ทีหลังไปกวนก็ได้นะ กลับมาแบบนัน้ ... อยากโดนแท็กซีล่ ากลงข้างทางหรือไง” “แล้วโดนหรือเปล่าล่ะ ก็ไม่น”ี่ พรรษมนย้อน รูว้ า่ ชัชพลเป็นห่วง แต่พดู ดีๆ ไม่เป็น เธอเลยไม่ถอื “ต้องรอให้โดนก่อนหรือไง” เขาลืมตาขึน้ มามองแผ่นหลังของพรรษมนหัวเสีย ผูห้ ญิงคนนีช้ า่ งไม่กลัวอะไรเอาเสียเลย พรรษมนไม่ตอบเขาจึงว่าต่อ “ผมจบเทอมนีแ้ ล้วนะ อาทิตย์หน้าเอางานไปเสนอก็จบแล้ว” เขาบอกลุกรวดเร็วจากโซฟามากระซิบข้างหูพรรษมน ในประโยคต่อไป “แล้วเจ้จะเปิดโอกาสให้ผมได้ยงั ” พรรษมนยกช่อคะน้ามาตีหน้าผากเขาพอให้เจ็บ “ไม่เคยละโอกาสเลยเด็กคนนี”้ “ก็เด็กมันรักจริง ผมจริงใจกับเจ้จริงๆ นะ” เขายืน่ หน้าเข้ามาถามพรรษมนจนชิด แต่กถ็ กู ผลักออกจนกระเด็น 37

วิวาห์รักร้าว

“ถ้ายังถามแบบนีอ้ กี ฉันจะไล่กลับกรุงเทพฯให้ด”ู พรรษมนบอกยกตะกร้าผัก มาวางบนโต๊ะ ชัชพลตามติด รัง้ แขนพรรษมนให้หนั มาเผชิญหน้ากัน “เจ้ยงั ลืมผูช้ ายเลวๆ คนนัน้ ไม่ได้ใช่ไหม” ชัชพลถามออกมาอย่างรูด้ ี เขารูว้ า่ พรรษมนเคยมีบาดแผลในใจกับผูช้ ายคนหนึง่ ซึง่ เขาก็ไม่รวู้ า่ เป็นใคร เธอไม่เคยเอ่ยชือ่ ให้ได้ยนิ รูเ้ พียงผูช้ ายคนนัน้ ได้สร้างบาดแผล เหวอะหวะช�ำ้ ไปด้วยเลือดหนองให้แก่เธอ เธอเจ็บปวดจนไม่อาจทีจ่ ะรับความรักจากใคร ได้อกี เขารู้ แต่กอ็ ยากเป็นคนคนนัน้ คนทีร่ กั ษาบาดแผลทางใจและสร้างชีวติ ใหม่ทดี่ ใี ห้ กับเธอ ไม่อยากให้จมกับบาดแผลอยูอ่ ย่างนี้ แต่เธอกลับไม่เปิดโอกาสให้กบั เขาเลย เธอ ปิดกัน้ ตัวเองตลอดมาแม้รวู้ า่ เขารูส้ กึ ยังไงและจริงจังกับเธอแค่ไหน “ไปล้างปูให้หน่อยสิ ปลาหมึกด้วยนะ ฉันจะหัน่ ผักรอ” พรรษมนบ่ายเบีย่ ง ชี้น�ำให้ชัชพลไปท�ำอย่างอื่น เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้วเพราะพูดกับชัชพลมา หลายหน เขาน่าจะรูแ้ ล้วก็ไม่ควรถามเธอแบบนีอ้ กี ถ้ายังรูใ้ จกันดี “อยากเจ็บปวดไปจนวันตายหรือไง” ชัชพลชักเสียงถาม สบตาพรรษมนนิง่ งัน รอค�ำตอบ “ถ้าแกไม่พดู ขึน้ มาฉันก็คงไม่เจ็บปวด ถ้าไม่อยากให้ฉนั เจ็บปวด ก็อย่าพูดถึง ผูช้ ายคนนัน้ อีก” พรรษมนหันมาหัน่ ผักไม่พดู อะไรอีกเมือ่ ยืน่ ค�ำขาดออกไปเช่นนัน้ แล้ว หวังว่าชัชพลคงเข้าใจเธอบ้าง เธอรูถ้ งึ ความหวังดีทเี่ ขามีให้ แต่เธอไม่อาจรับไว้ได้ในตอนนี้ ชัชพลเท้าเอวแล้วส่ายหน้าเอือมๆ พรรษมนจะต้องหนีปญ ั หาในเรือ่ งนีด้ ว้ ยการ ข่มขูเ่ ขาแบบนีท้ กุ ครัง้ ไปสินา่ แล้วมันก็ได้ผลเมือ่ เขาต้องเป็นฝ่ายยอมเพราะไม่อยากให้ เธอเจ็บปวด เขาเองก็ทนไม่ได้ทจี่ ะเห็นเธอเจ็บปวดเพราะค�ำพูดทีเ่ ขามักขุดขึน้ มาถามเธอ เสมอๆ กับเรือ่ งนี้ จึงหยุดแล้วหันไปท�ำตามทีเ่ ธอสัง่ การ ไม่มใี ครพูดอะไรออกมาอีก จนอาหารเสร็จเรียบร้อยนัน่ แหละต่างฝ่ายต่างหันมาสัง่ การกันอีกครัง้ “เอาไปตัง้ โต๊ะเลยไหม” ชัชพลถามเมือ่ อาหารจานสุดท้ายถูกตักใส่จาน “อืม... โต๊ะหน้าบ้านริมสระน�ำ้ นะ” พรรษมนหันตอบแล้วยิม้ ให้ ท�ำเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึน้ เขากับเธอไม่ได้ทะเลาะกัน “ขอโทษนะ ต่อไปจะไม่ถามให้เจ็บอีกแล้ว” ชัชพลรูส้ กึ ละอายใจจนต้องพูดมัน ออกมา หน้าเขาเศร้าในส�ำนึกทีผ่ ดิ พลาดอย่างเห็นได้ชดั “เป็นอะไรของแก ไปตัง้ โต๊ะไวๆ ไม่หวิ หรือไง” พรรษมนท�ำไม่รไู้ ม่ชี้ แล้วไล่ สัง่ การ 38

เพียงธารา

ชัชพลยิม้ แล้วหยิบจานอาหารสองอย่างทีพ่ รรษมนท�ำไปตัง้ โต๊ะทีร่ มิ สระน�ำ้ ก่อน ตามมายกทุกอย่างไปจัดตัง้ จนเรียบร้อยแล้วลงมือทาน ก็หนั มาชวนพรรษมน “กินเบียร์กนั ไหม” “จะมอมฉันหรือไง” พรรษมนหันมาถามพลางตักอาหารใส่จาน “เปล่า... ฉลองทีเ่ จ้กลับมา แล้วก็ฉลองทีผ่ มเรียนจบ แล้วก็ได้งานท�ำเลย” ค�ำตอบสุดท้ายพรรษมนต้องรีบหันมาถาม “ได้งานแล้วเหรอ” “อืม” เขาตอบสัน้ ๆ พลางยักคิว้ กวนๆ ให้ “ทีไ่ หน” “บริษทั เจ้ไง” พรรษมนยิม้ โล่งใจคิดว่าใครฉกตัวเขาไปแล้วซะอีก “ในตูเ้ ย็นมีอยู่ ไปเอามาสิ” คนถูกสั่งไม่รีรอเดินดิ่งเข้าไปเอาเบียร์ที่ว่ามาทันที พรรษมนมองตามหลังไป ยิม้ ให้ในความทะเล้นของชัชพลอีกเช่นเคย เขาเป็นเพือ่ นทีอ่ ยูด่ ว้ ยแล้วเธอสบายใจทีส่ ดุ รองจาก... คนคนนัน้ ผูช้ ายใจร้ายทีท่ ำ� ลายหัวใจเธอจนย่อยยับ พูดคุยกันได้ทกุ เรือ่ ง พึง่ พากันได้ทกุ อย่าง ทีส่ ำ� คัญเขาไว้ใจได้ ไม่เคยถือโอกาสกับเธอ พรรษมนหันกลับมาอีกครัง้ สายตาของเธอพลันเหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึง่ เขายืนอยูบ่ นระเบียงในความมืดทีม่ แี สงสลัวของบ้านพักหลังถัดไป เธอเห็นไม่ชดั ว่าเป็นใคร แต่ดเู หมือนคนคนนัน้ ก�ำลังจ้องมองมาทีเ่ ธอ พรรษมนหลุบสายตาลงครุน่ คิดหวังว่าคง ไม่ใช่คนร้ายที่เข้ามาท�ำร้ายแม่เธอในวันก่อน เธอเหลือบขึ้นไปมองอีกครั้งเงาของใคร คนนั้นก็หายไปแล้ว นั่นยิ่งท�ำให้พรรษมนหวาดหวั่น เธอเริ่มกลัวและหวาดระแวง ก�ำช้อนและส้อมในมือแน่น “เป็นอะไรเจ้ ท�ำไมท�ำหน้าแบบนัน้ ” ชัชพลถามเมือ่ เห็นสีหน้าครุน่ คิดและซีดลง ของพรรษมน เขาวางขวดเบียร์สองขวดลงช้าๆ สายตายังจับจ้องอยูบ่ นใบหน้าสวยหวาน ด้วยความสงสัย “เปล่า... ไม่มอี ะไร เอามาให้ฉนั ขวดหนึง่ สิ” พรรษมนรีบปัดความคิดกลัวนัน้ ออกไป แล้วคิดในทางทีด่ อี าจเป็นแขกทีม่ าพักก็ได้ “ได้เลย” ชัชพลรีบยืน่ ให้พร้อมกับค�ำถาม “แล้วจะไปกรุงเทพฯเมือ่ ไร” “พรุง่ นี”้ พรรษมนตอบสัน้ ๆ แล้วตักอาหารเข้าปาก ทานไปคุยไป “ให้มาวันเดียวแล้วก็กลับเนีย่ นะ” “อืม หรือจะอยูต่ อ่ ก็ได้นะ แต่ถา้ ไปรายงานตัวช้า ฉันไม่รบั เข้าท�ำงานจริงๆ ด้วย” 39

วิวาห์รักร้าว

“ขูก่ นั ขนาดนีจ้ ะให้อยูต่ อ่ ได้ไง แล้วแม่เจ้ไปไหน คิดว่ามาจะเจอเสียอีก” “ท�ำไม” “จะได้ฝากเนือ้ ฝากตัวไง” ชัชพลหันไปยักคิว้ กวนให้ พรรษมนเม้มปากแน่น หรีต่ ามองคนไม่ละความพยายาม ไม่แม้จะปล่อยโอกาส ให้เธอได้หยุดพิจารณาในความรูส้ กึ ดีๆ ทีเ่ ขามีให้ เบือนหน้าไปยิม้ แล้วลงมือทานอาหาร ไม่ตอบโต้อะไรอีก

40

เพียงธารา

3

บนเตียงนอนริมสระน�้ำขนาดพอดีตัว พรรษมนกับชัชพลนอนเหยียดยาวอยู่ บนนัน้ ในมือถือเบียร์คนละขวด เป็นขวดทีส่ องหลังจากทานอาหารเสร็จสรรพและนัง่ ดืม่ กันอยูต่ รงนีม้ าพักใหญ่ สนทนาเรือ่ งโน้นเรือ่ งนีไ้ ปเรือ่ ยเปือ่ ย หัวเราะบ้างยิม้ บ้างด้วย ความสุขใจ โดยไม่รเู้ ลยว่าอากัปกิรยิ าอาการสุขใจทัง้ หมดนัน้ ยังคงอยูใ่ นสายตาของใคร คนหนึง่ ทีเ่ ฝ้ามองมาตลอดเวลา “น็อต” พรรษมนหันมามองชัชพลที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เรียกเบาๆ ด้วย น�ำ้ เสียงเริม่ อ้อแอ้ ทัง้ ทีก่ นิ เข้าไปไม่ถงึ สองขวดดี หรือเพราะไม่ได้ดมื่ นานท�ำให้เธอเมา ได้เร็วขนาดนี้ “อืม” ชัชพลขานรับ ค่อยๆ ลืมตาหันมามองคนเรียกทีต่ าเริม่ หวานเยิม้ เพราะ ฤทธิแ์ อลกอฮอล์ แก้มนวนเนียนนัน้ แดงปลัง่ จนน่ารักน่ามอง “ฉันเริม่ มึนๆ แล้ว เราไปนอนกันเถอะ” พรรษมนพยักหน้าหงึกๆ รีบชวนเพราะ มึนศีรษะมาก ตาของเธอก็เริม่ ลายจนจะเห็นชัชพลไม่ชดั อยูแ่ ล้ว “นอนด้วยกันเหรอ” ชัชพลหันมาแหย่เล่น เขาส่งยิม้ หวานเยิม้ ให้เธอ ไม่ละโอกาส แม้สกั นาทีทจี่ ะโอ้โลมล้อเล่นกับเธอได้ “เห็นโซฟานัน่ ไหม” พรรษมนชีไ้ ปทีโ่ ซฟาในบ้าน ชัชพลพยักหน้า “ฉันยกให้ คืนนี”้ “ใจร้าย” เขาว่าหันมากระดกเบียร์อกี อึกหนึง่ แล้วชีไ้ ปทีข่ วดเบียร์ของพรรษมน “ยังไม่หมดขวดเลยจะไปนอนแล้ว” “นีจ่ ะมอมฉันจริงๆ ใช่ไหม ไม่เอาด้วยแล้ว ไม่ไหวแล้วนะ” “เอามา กินเองก็ได้” พูดจบก็คว้าขวดเบียร์ในมือพรรษมนมากระดกพรวดเดียว เกลีย้ งไม่เหลือแม้แต่หยดสุดท้าย ก่อนกระดกของตัวเองพรวดเดียวจนหมดหันมายิม้ ให้ พรรษมน มองอาการชะงักค้าง กับริมฝีปากแดงเรือ่ ของเธอด้วยความพึงพอใจ “หมดแล้ว ไปนอนได้” พรรษมนส่ายหน้ายิม้ ให้กบั ความบ้าบิน่ ของชายหนุม่ เธอยันตัวลุกขึน้ ไปยืน่ มือ รอฉุดให้ชชั พลลุกขึน้ แล้วเข้าบ้านพร้อมกัน ชายหนุม่ วางมือลงบนมือเรียวสวยแผ่วเบาให้ เธอออกแรงฉุดเขา ก่อนทิง้ น�ำ้ หนักทัง้ ตัวไปใส่ให้เธอต้องโอบกอดโดยปริยาย 41

วิวาห์รักร้าว

“แต๊ะอั๋งผมเหรอ” ชัชพลถามหน้าตาย ทั้งที่ท�ำให้พรรษมนต้องกอดรั้งเขาไว้ ไม่ให้ตวั เธอหงายหลังลงไปในสระน�ำ้ “เด็กบ้า เดีย๋ วเถอะ” พรรษมนว่าพลางผละออก แต่ชชั พลกลับสอดมือเข้าโอบรัด รัง้ เอวบางของเธอมาแนบชิด พรรษมนหลับตาข่มอารมณ์ สูดหายใจเข้าลึกกับท่าทีเกินเลยของเพือ่ นรุน่ น้อง

“จะท�ำอะไร จะจูบฉันงัน้ สิ” ค�ำถามตรงๆ ท�ำเอาชัชพลหมดอารมณ์วาบหวามในใจ ผละหญิงสาวในอ้อมกอด ออกทัง้ ทีอ่ ยากจะท�ำแบบทีเ่ ธอถามนัน้ ใจจะขาด แต่จำ� ต้องตัดใจ รูว้ า่ ถ้าเขาท�ำอะไรลงไป ทีเ่ ป็นการเกินเลย มิตรภาพดีๆ ระหว่างเขากับเธอต้องจบลงแน่นอน ผัวะ! เสียงเนือ้ กระทบเนือ้ เมือ่ หมัดของใครคนหนึง่ ดิง่ ตรงมาเสยคางชัชพล จนแน่นงิ่ ลงไปกับกองพืน้ ด้วยหมัดหนักๆ เพียงหมัดเดียว “น็อต” พรรษมนรีบไปคว้าชัชพลขึน้ มาจะประคองแต่กลับถูกกระชากให้ลกุ ยืน เธอหันขวับกลับไปมองคนกระชากด้วยสายตาเกรีย้ วกราดมีเปลวไฟ แต่คนถูกมองใช่จะสน ดิง่ ไปดึงชัชพลขึน้ มา เอาไปเหวีย่ งลงบนโซฟาในบ้าน แล้วหันมาคว้าข้อมือของพรรษมนให้เดินตามไปยังบ้านพักทีด่ งิ่ จากมาเมือ่ ครู่ หลังจาก มองดูอยูน่ านจนทนไม่ไหว เธอทัง้ ดิน้ ทัง้ ขืนตัวสุดแรงแต่ไหนเลยจะสูแ้ รงมหาศาลของ คนทีก่ ำ� ลังอารมณ์ขนึ้ ถึงขีดสุดได้ “ปล่อยฉันนะ” พรรษมนสัง่ เสียงเขียว พยายามแกะมือเขาออกจากข้อมือน้อยๆ ทีเ่ ขาบีบรัดเอาไว้ราวกับมันคือแท่งเหล็กทีจ่ ะก�ำจะบีบยังไงก็ไม่มคี วามรูส้ กึ ตูม! “ว้าย!” พรรษมนกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมือ่ ร่างเพรียวสวยถูกเหวีย่ ง หวือลงไปในสระน�ำ้ ราวกับหมอนใบบางไร้นำ�้ หนัก ร่างของเธอจมดิง่ ก่อนทะลึง่ พรวดขึน้ มา อีกครัง้ “หายร่านหรือยัง” ค�ำถามดูถกู เหยียดหยันลอยมากระทบโสตประสาทของพรรษมน ทันทีทพี่ น้ น�ำ้ หญิงสาวตวัดหางตามองตอบโต้โดยไม่มคี ำ� เถียงใดๆ “มีศกั ดิศ์ รีบางรึเปล่า ท�ำไมถึงหน้าไม่อายพาผูช้ ายมานอนด้วยแบบนัน้ ฮะ” เขาส่งเสียงถามต้องการค�ำตอบด่วน ทีส่ ดุ “ฉันจะพาใครมานอนแล้วมันเกีย่ วอะไรกับคุณด้วย ตัวของฉัน ศักดิศ์ รีกข็ องฉัน เดือดร้อนอะไรคุณหนักหนาฮึ” พรรษมนเชิดหน้าท้าทาย เล่นเอาคนฟังถึงกับเข่นเขีย้ ว เมือ่ เธอตอบเด็ดเดีย่ วเช่นนัน้ 42

เพียงธารา

“อ้อ... ผูห้ ญิงสมัยนีเ้ ขาหน้าด้านไม่มยี างอายกันแบบนีเ้ องเพิง่ จะรู้ พอแม่ไม่อยู่ ก็พาผูช้ ายมาสุขส�ำราญอย่างหน้าไม่อายงัน้ สิ” อนาวิลเริม่ หัวเสียจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เท้าเอวมองหน้าผูห้ ญิงในน�ำ้ อย่างต�ำหนิ ไปเมืองนอกแค่หา้ ปี กลับมาก็ใจกล้าหน้าด้านพาผูช้ ายเข้ามานอนอย่างไม่ถอื เนือ้ ถือตัว แบบนีส้ นิ ะ ถึงได้ลมื เขาง่ายๆ แล้วก็ไม่คดิ จะจดจ�ำ... “อืม... ใช่” พรรษมนตอบดือ้ ๆ ไม่กลัวตาย แม้รวู้ า่ มันเป็นการยัว่ โมโหเขาก็ตาม แล้วก็จริง เมือ่ อนาวิลพุง่ ตัวลงสระน�ำ้ มากระชากเธอไปปะทะอกแกร่ง มันแรงพอ ให้เธอจุกและเจ็บในเวลาเดียวกัน คว้าข้อมือข้างหนึง่ ของเธอขึน้ มาบีบจนกระดูกแทบแหลก อีกข้างก็โอบรัดเอวคอดกิว่ ของเธอไว้แน่น “นอนกับผูช้ ายมากีค่ นแล้วฮะ” เขามองดวงหน้ารูปไข่แดงระเรือ่ ของพรรษมน ด้วยสายตาเหีย้ มเกรียม สติของเขาขาดผึงทันใดเมือ่ คิดไปถึงเรือ่ งทีถ่ าม พรรษมนมองผูช้ ายหยาบคายตรงหน้านิง่ งัน ยิม้ เย็นให้ เขาก็ยงิ่ โมโหส่งความ เกรีย้ วกราดผ่านสายตามาเผาผลาญแทบจะมอดไหม้ “ตอบมาสิ นอนกับผูช้ ายมากีค่ นแล้วพรรษมน” เขาละมือมาบีบแก้มเธออย่าง หยาบคาย เข่นเขีย้ วมองเธอด้วยความเจ็บปวดใจ แค่คดิ เพียงว่าชายอืน่ เคยสัมผัส เคย ลิม้ รสชาติหอมหวานจากเธอทีเ่ ขาทะนุถนอมมานานหลายสิบปี หัวใจเขาก็เจ็บปวดรุนแรง ราวกับถูกเหล็กแหลมปักทิม่ หัวใจนับร้อยๆ แม้วา่ ค�ำตอบทีไ่ ด้ฟงั จากนีไ้ ปจะท�ำให้เขารูส้ กึ ทรมาน เขาก็ยงั อยากได้ยนิ เธอยอมรับออกมาจากปากเอง “มากพอทีจ่ ะท�ำให้ฉนั ลืมคุณเลยล่ะอนาวิล” พรรษมนตอบเสียงเย็น สบแววตา แข็งกระด้างของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว แม้หัวใจเธอจะอ่อนแรงไร้ก�ำลังกับค�ำถาม ของเขาทีด่ ถู กู เธอเอามากมายนัน้ และเพียงค�ำตอบเดียวนีท้ ำ� ให้อนาวิลเดือดพล่าน เขาจูโ่ จมจูบเธออย่างบ้าคลัง่ ด้วยความผิดหวังเสียใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ จุมพิตลงบนเรียวปากของเธออย่างไม่ละโทษ ในครัง้ นีเ้ ลย เขาทะนุถนอมเธอมานานแค่ไหน แต่เธอกลับท�ำตัวต�ำ่ ช้า พาผูช้ ายมานอนด้วย อย่างไม่รจู้ กั รักศักดิศ์ รีของตัวเองเลย เธอไม่ได้รกั ตัวเอง ไม่คดิ จะถนอมตัวเองเลยหรือไง พรรษมนพยายามหลีกหนีจากการจูโ่ จมรุนแรงทีท่ ำ� เธอเจ็บระบมไปทัง้ เรียวปาก แต่ไม่มโี อกาสนัน้ ทีเ่ ธอจะหลุดรอดออกมาได้ เมือ่ เขาใช้น�้ำหนักมือบีบคางและรัง้ ท้ายทอย เธอไว้มนั่ จึงเปลีย่ นมาใช้ฝา่ มือทัง้ ผลักทัง้ ดันเขาให้ออกห่าง แต่เหมือนเธอก�ำลังผลักดัน ก�ำแพงหินหนาอันแข็งแกร่ง เขาไม่ขยับ ไม่คดิ แม้จะปล่อยให้เธอได้ผอ่ นปรนจากรสจูบ อันแสนเจ็บปวดนัน้ เลย 43

วิวาห์รักร้าว

อนาวิลหยุดไม่ได้ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เมือ่ ความเสียใจกับความต้องการ หลอมรวมกัน มันท�ำให้เขาหยุดสัมผัสลงโทษนัน้ กับเธอไม่ได้เลย ไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าริมฝีปาก บอบบางนัน้ แตกจนเลือดซิบเพราะจูบลงโทษอันรุนแรง เขาจูบไล่ตอ้ นเธอจนถึงบันไดทางขึน้ จากสระน�ำ้ จึงผ่อนจูบลงโทษนัน้ ออกมามองใบหน้าสวยหวาน สายตาของเขายังเกรีย้ วกราด แฝงไปด้วยความโกรธเกรีย้ วไม่แปรเปลีย่ นแม้จะลงโทษเธอไปอย่างหนักแล้วก็ตาม ก่อน กระชากร่างเพรียวบางชุม่ ไปด้วยน�ำ้ ติดมือขึน้ มาได้ไม่ยาก ลากเธอเข้าบ้านพักไปเหวีย่ ง ลงกลางห้องไม่ปรานี “ท�ำไมต้องท�ำแบบนัน้ ท�ำไมท�ำตัวไร้คา่ แบบนัน้ ” เขาตวาดถามเอาเรือ่ ง ไม่เข้าใจ ว่าท�ำไมต้องเอาตัวเองเข้าแลกกับผูช้ ายคนอืน่ เพียงเพราะประชดเขาด้วย เขาผิดหวังจริงๆ “ถามท�ำไมไม่ตอบ” เขาตวาดถามอีกเมือ่ เธอเอาแต่นงิ่ เธอก�ำลังใช้ความเฉยเมยท�ำลาย ความอดทนของเขา “ความสุข” เธอตอบสัน้ ๆ พร้อมยันตัวลุกขึน้ ยืน สาวเท้าเดินสวนเขาออกไป “ถวายตัวให้ผชู้ ายอย่างไร้คา่ มันคือความสุขงัน้ เหรอพรรษมน” เขาส่งเสียงตาม ไปถามด้วยความผิดหวังปนโมโห รั้งแขนเธอไว้ก่อนกระชากกลับมาให้เผชิญหน้ากัน ดันเธออีกครั้งจนหลัง กระแทกผนังห้อง ใช้ลำ� แขนยันล�ำคอเธอไว้จนหน้าสวยหวานแหงนเงยเหยเกด้วยความ เจ็บจุก “อยากได้มากใช่ไหมความสุขไร้ค่าแบบนั้น” เขาถามด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม “ได้ ฉันจะเป็นคนมอบให้เธอเองในคืนนี้ รับรองเธอจะสุขจนล้นไม่ตอ้ งหาจากใครอีกเลย” ใบหน้าคมคายเลือ่ นลงมาชิดเรียวปากแดงเรือ่ รวดเร็ว ท�ำให้สายตาเย็นชาของ พรรษมนเริม่ หวาดหวั่นร้อนรนขึน้ มา ก่อนเบิกโพลงด้วยความตกใจเมือ่ เสือ้ ตัวบางถูก ฉีกจนขาดออกจากกัน และก่อนที่เธอจะอ้าปากค้าน เขาก็บดจูบหนักหน่วงลงมาขยี้ เรียวปากของเธอเสียแล้ว ใจของพรรษมนเกิดประหม่าในความโง่เขลาของตัวเองทีย่ นื นิง่ ท้าทายอนาวิลเช่นนัน้ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอถึงจะโมโหมากแค่ไหนก็ตามยามเธอยัว่ แต่ยามนีม้ นั ไม่ใช่เสียแล้ว เขาพร้อมท�ำทุกอย่างที่ประกาศออกมาเป็นบทลงโทษ ที่เธอท้าทายเขาอย่างกล้าหาญ ไม่กลัวตาย เธอผลักดันเขาสุดแรงเบือนหน้าหนีพลั วันเมือ่ ได้สติ “ดิน้ ท�ำไม หลบท�ำไม อยากได้ไม่ใช่เหรอความสุขน่ะฮึ” เขาผละจากเรียวปาก หวานหอมมาถามท้าทายแกมเย้ยหยัน เมือ่ เธอต่อต้านด้วยความกลัวจนตัวสัน่ “ความสุขบ้าอะไร คุณก�ำลังข่มขืนฉันชัดๆ อนาวิล” 44

เพียงธารา

“ข่มขืนงัน้ เหรอ ฉันก็อยากรูเ้ หมือนกันว่าข่มขืนหรือว่าสมยอมเอง” เพียงเท่านัน้ ริมฝีปากแดงเรือ่ ก็ถกู ฉกไปครอบครองอีกครัง้ แต่ครัง้ นีม้ นั กลับนุม่ นวลดูดดืม่ ไม่มเี ค้าความรุนแรงของบทลงโทษเมือ่ ครูเ่ ลย เขาใช้ประสบการณ์ทมี่ มี ากกว่า โอ้โลมเธอจนโอนอ่อนผ่อนตาม จากขัดขืนก็เปลีย่ นเป็นจูบตอบเขาไปไม่รตู้ วั อารมณ์ของเธอปลุกให้ลุกโชนได้ไม่ยาก มันมีเชื้อจากการดื่มแอลกอฮอล์มา ก่อนหน้านีแ้ ล้ว เพียงแค่ใช้สมั ผัสอ่อนโยนนุม่ นวลเล้าโลมเข้าช่วย ค�ำปรามาสทีเ่ ธอมอบให้ มันก็เปลีย่ นเป็นตกลงปลงใจไปกับเขาเองได้ไม่ยาก ฝ่ามือเรียวสวยไล่เลือ่ นไปตามแผ่นหลังแกร่งก�ำย�ำโอบรัดเขาไว้แน่นในเวลาต่อมา เมือ่ ความต้องการอันแรงกล้าถูกปลุกให้ลกุ ขึน้ มาหาตัวช่วยในการปลดปล่อยอย่างง่ายดาย เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เมื่อจูบอันช�ำนาญเรียกร้องความซาบซ่านเข้ามาเกาะกุม ในหัวใจอย่างไม่นา่ เป็นไปได้ เธอแทบไม่รสู้ กึ ตัวเมือ่ บราเซียร์สหี วานถูกดึงออกจากร่าง หรือเรียกว่าอาภรณ์ทกุ ชิน้ ไม่มเี หลืออยูเ่ ลยบนเรือนร่างเพรียวสวยของเธอ รวมทัง้ ตัวเขา ก่อนทีเ่ ขาจะเหวีย่ งเธอเบาๆ ลงบนทีน่ อนนุม่ โดยทีร่ มิ ฝีปากของเขายังคงควานหาความ หอมหวานจากริมฝีปากเธอไม่ลดละ เขาไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้นานเพือ่ ประท้วงเขา ให้หยุดการกระท�ำอันรัญจวนใจทีก่ ำ� ลังไปได้ดี อนาวิ ล ถอนจู บ ออกมามองดวงหน้ า สวยหวานแดงก�่ ำ ที่ บั ด นี้ ห ลั บ ตาพริ้ ม เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนุ่มนวลของเขาอย่างชวนฝัน แต่แล้วดวงตาที่หลับพริ้มนั้นก็ เบิกโพลงขึน้ มามองเขาด้วยความประหม่าปนหวาดกลัว ผลักเขาออกสุดแรงแต่เขากลับ แน่นงิ่ ไม่สะท้านไหว เขายิม้ เยาะ ยกนิว้ เรียวไล้ดวงหน้าสวยหวาน มองอย่างเหนือกว่า ในอารมณ์ความต้องการทีเ่ ธอพลาดพลัง้ ให้เขาไปเมือ่ ครู่ “ไง? รสจูบฉันมันเด็ดกว่าทีเ่ ธอคิดไว้ใช่ไหมล่ะ” “ฉันไม่อยากได้ความสุขจากคุณ อนาวิล ปล่อยฉัน” น�ำ้ เสียงสัน่ ๆ บอกถึงอาการ ประหม่าและหวาดกลัวเขาอย่างเห็นได้ชดั “แต่ฉนั อยากให้ แล้วเธอก็ตอ้ งรับ” “ไม่รบั ...” พรรษมนยันหน้าเขาไว้ “ฉันเกลียดคุณ...” อนาวิลไม่ปล่อยให้ริมฝีแดงเรื่อแสดงน�้ำค�ำเชือดเฉือนไปมากกว่านั้น เธอ ไม่เกลียดเขาหรอก เพราะเขาจะท�ำให้เธอรักจนสุดหัวใจ จดจ�ำ ไม่ลมื เลือนเขาไปชัว่ ชีวติ เขาจะท�ำให้นำ�้ ค�ำพวกนัน้ หายไปจากความคิดเธอให้ได้ แต่พรรษมนกลับคิดในทางกลับกัน เธอไม่อยากให้เขาครอบครอง แต่รา่ งกาย ของเธอ... หัวใจของเธอ... กลับทรยศปากตัวเองเสียอย่างนัน้ เธอไม่สามารถต่อต้าน 45

วิวาห์รักร้าว

ไม่มีทางเอาชนะผู้ชายตรงหน้าที่มีพลังดึงดูดอะไรบางอย่างอยู่ในตัว... ที่เพียงสัมผัส ของเขาพาดผ่านไปทุกตารางนิ้วบนร่างกาย หัวใจของเธอก็อ่อนไหวไปทั้งดวง หมด เรีย่ วแรงทีจ่ ะต่อต้านเมือ่ เขารุกล�ำ้ มอบสัมผัสพิเศษให้ไม่หยุดหย่อน ถึงแม้ปากจะปฏิเสธ ไม่ยนิ ยอม เธอไม่อยากเป็นนางบ�ำเรอ ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่เขามีไว้พาดผ่านเพียงเพราะ อารมณ์ชวั่ วูบ เธอไม่อยากทนและทนไม่ได้ทจี่ ะต้องเป็นเพียงแค่นนั้ ส�ำหรับเขา ‘ไม่นะ... พีจ่ นิ ต์อย่าท�ำแบบนีก้ บั พรีม’ พรรษมนตะโกนก้องในใจ ดิน้ ขลุกขลักอยูใ่ ต้อกแกร่งทีก่ ำ� ลังล่วงเกินเธออย่าง ยอมไม่ได้อกี ต่อไป เมือ่ ริมฝีปากหอมหวานยังถูกรุกรานไม่ลดละ แต่ยงิ่ ดิน้ เขาก็ยงิ่ มอบ ความรัญจวนใจให้เธอเพิม่ ขึน้ อีกเป็นก�ำลัง เคล้นคลึงลูบไล้สมั ผัสไปทุกส่วนโค้งเว้าอัน สุดแสนงดงามอย่างหยุดทีจ่ ะสัมผัสไม่ได้เลยแม้แต่วนิ าที “อย่าท�ำแบบนี้... ขอร้อง” พรรษมนเปล่งเสียงสั่นเครือมาอ้อนวอนเขาทันทีที่ ริมฝีปากเป็นอิสระ “อย่าขอในสิ่งที่ฉันไม่มีให้เธอพรรษมน” อนาวิลบอกเสียงลอดไรฟันด้วย ประโยคเดียวกับที่เธอเคยบอกกับเขา แต่ยิ่งสัมผัสเธอเท่าไรมันก็ยิ่งท�ำให้เขายากที่จะ หยุดยัง้ ด้วยความวาบหวามท�ำให้เขาร้องครางออกมาเบาๆ ยากจะหักห้ามได้ ไม่คดิ มาก่อน ว่าผู้หญิงผอมบางหุ่นนางแบบอย่างพรรษมนจะซ่อนความอวบอิ่มไว้ได้อย่างน่าชื่นชม ขนาดนี้ แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้หัวใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เมื่อคิดไปว่าร่างกายอันน่าชื่นชม โหยหา ชวนฝันนี้คงถูกใครต่อใครครอบครองย�่ำยีมาจนป่นปี้แล้วก่อนที่เขาจะได้ สัมผัส หัวใจของอนาวิลเหมือนถูกบิดจนแทบขาดในนาทีนนั้ จากความอ่อนโยนเปลีย่ น เป็นรุนแรงจนอีกฝ่ายตัง้ รับแทบไม่ทนั ฝ่ามือของเขาทีเ่ คล้นคลึงบนเนินเนือ้ อวบอิม่ ลงแรง บีบเคล้นจนพรรษมนสะดุ้งและร้องออกมาด้วยความเจ็บ ริมฝีปากของเขาขบเม้มบน เนือ้ ตัวนุม่ นิม่ ของเธออย่างบ้าคลัง่ ทิง้ รอยช�ำ้ เป็นจ�ำ้ ไว้ทวั่ เนือ้ ตัวอีกทัง้ ล�ำคอระหงก็ไม่เว้น “ฉันเจ็บนะ” พรรษมนตวาดแว้ด เบีย่ งหลบสัมผัสรุนแรงนัน้ ไปมา “เจ็บงัน้ เหรอ... คิดว่าด้านจนไม่รสู้ กึ อะไรแล้วซะอีก” เพียะ! ฝ่ามือบอบบางเงื้อฟาดลงบนดวงหน้าคมคายหล่อเหลาสุดแรง ทันทีที่สิ้นสุด ค�ำปรามาสอันเจ็บแสบจากริมฝีปากหยักลึกงดงาม ทีบ่ ดั นีน้ า่ รังเกียจยิง่ กว่าขยะเน่าๆ “กล้าตบกันเลยเหรอ” 46

เพียงธารา

“ใช่...” สิน้ ค�ำพรรษมนผงกศีรษะขึน้ มากระแทกหน้าผากอนาวิลสุดแรง ไม่พอ เธอยังกัดหมับเข้าทีไ่ หล่เขาจนจมเขีย้ วอีกด้วย “โอ๊ะ!” อนาวิลร้องแค่นั้นก็กัดฟันทน สอดฝ่ามือเข้าบีบปลายคางให้เธอละ คมเขีย้ วออกมา เขาเข่นเขีย้ วมองความร้ายกาจทีเ่ ปล่งประกายอยูใ่ นดวงตาคูค่ มด�ำขลับ อย่างเอาเรือ่ ง “ชอบนักใช่ไหมความรุนแรงน่ะพรรษมน” ดวงตาคูค่ มวาวทีฉ่ ายประกายแห่งความรืน่ รมย์บดั นีแ้ ปรเปลีย่ นเป็นดุดนั แทบ ไม่นา่ สบด้วยเลย “ปล่อย...” เธอสะบัดหน้าสุดแรงเพือ่ ให้หลุดจากการถูกบีบรัด แต่ไม่มากพอกับ แรงมือของอนาวิลทีม่ มี ากกว่า “คุณจะเสียใจถ้าไม่ปล่อยฉันไปในตอนนีอ้ นาวิล” “ไม่เสียใจตัง้ แต่รวู้ า่ เธอมันไร้คา่ แล้วพรรษมน เอาน่า... รับรองว่าเธอจะติดใจ ฉันอาจจะเด็ดกว่าไอ้หน้าจืดทีน่ อนไม่รเู้ รือ่ งนัน่ ก็ได้” “แล้วคุณจะเสียใจ คุณจะเสียใจทีท่ ำ� แบบนีก้ บั ฉัน” “ไม่แน่นอน มานี”่ เขากระชากเธอเข้าสูอ่ อ้ มแขนแข็งแรงโอบรัดพร้อมยัดเยียด ความเป็นชายเข้าไปกระแทกกระทัน้ ในโพรงเนือ้ นุม่ นิม่ ความเจ็บปวดในสัมผัสอันจู่โจมไม่มีปี่มขี ลุ่ยนัน้ ท�ำให้ร่างเพียวสวยสะดุ้งเฮือก ลมหายใจของพรรษมนหยุดชะงักไปชัว่ ขณะหนึง่ น�ำ้ ตาไหลพรากลงมาด้วยความเจ็บปวด รุนแรง เธอพยายามดิน้ รนหลีกหนีให้พน้ จากการรุกล�ำ้ แต่กลับกลายเป็นความผิดพลาด เพราะยิง่ ดิน้ รนเขาก็ยงิ่ ล่วงล�ำ้ ถล�ำลึกเข้ามา ดวงตาแดงก�ำ่ ของอนาวิลดูนา่ กลัวเหมือนเขา ไม่รแู้ ล้วว่าท�ำอะไรลงไป ยิง่ พรรษมนดิน้ เขาก็ยงิ่ กดลึกและยึดร่างเธอไว้มนั่ พรรษมนกัดริมฝีปากจนห้อเลือดยามเขาจับสะโพกกลมกลึงของเธอให้รับการ รุกล�้ำร่างกายที่ไม่เคยมีใครล่วงล�้ำมาก่อน เมื่อมาเจอกับสภาวะที่ไม่มีการทะนุถนอม ก็เหมือนว่าร่างเพรียวสวยของเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ น�้ำตาแห่งความเจ็บปวดไหลลง อาบแก้มนวลไม่หยุด ส่วนสัดทีอ่ อ่ นนุม่ รับรูถ้ งึ ความคับแน่นเกินจะรองรับได้ หากแต่ เขากลับครอบครองและฉุดรั้งร่างเพรียวสวยให้รองรับอารมณ์ปรารถนาอย่างไม่ปรานี พายุสวาทโหมกระหน�ำ่ ทวีความรุนแรงจนเธอไม่อาจต้านทานความเจ็บปวดได้อกี ต่อไป “กรีด๊ ...” พรรษมนทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสนัน้ ต่อไปไม่ไหว ร่างกายทีแ่ ทบ แตกร้าวเทียบไม่ได้เลยกับหัวใจทีแ่ ตกสลาย ท�ำให้เธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อนาวิลอ้าปากค้าง รูส้ กึ ตัวเดีย๋ วนัน้ ว่าเขาได้ทำ� บ้าอะไรลงไป เขาทุบก�ำปัน้ ลงบน ทีน่ อนด้วยความเจ็บปวดใจ หลับตาซบหน้าลงกับเนินเนือ้ นุม่ นิม่ นิง่ นาน เสียงสะอืน้ เบาๆ ของเธอช่างมีอทิ ธิพลเหลือเกินกับหัวใจของเขา เสียงสะอืน้ ทีท่ ำ� ให้ความเจ็บปวดในใจทวี 47

วิวาห์รักร้าว

ความรุนแรงอีกเป็นเท่าตัว แต่อกี ใจก็นกึ โมโหผูห้ ญิงดือ้ รัน้ คนนีท้ พี่ ดู จาพาให้เขาเข้าใจผิด จนตัวเองต้องมาเจ็บตัว “ท�ำไมไม่บอกความจริง โกหกท�ำไมฮึ” เขายันตัวขึน้ มาตะคอกถามในความกล้า อวดดีทที่ า้ ทายเขา เธอน่าจะรูน้ สิ ยั เขาบ้าง ไม่ใช่อวดดีจนพาตัวเองมาเจ็บตัวแบบนี้ “ฉันบอกคุณไปแล้วอนาวิล ว่าคุณจะเสียใจทีท่ ำ� แบบนีก้ บั ฉัน” พรรษมนจ้องนิง่ ในดวงหน้าคมคาย บอกเขาเสียงเย็น ผลักเขาจนกระเด็น ดึงผ้าห่มมาพันตัวข่มความ เจ็บปวดที่จุดอ่อนไหวเดินดิ่งเข้าห้องน�้ำไป แล้วเท้าของเธอก็ต้องหยุดชะงักด้วยค�ำพูด ของอนาวิล “ไม่เสียใจ ไม่เสียใจเลยกับสิง่ ทีท่ ำ� ลงไป” ‘ใช่ส.ิ .. มันคงสาแก่ใจคุณมากกว่าเสียใจ ทีท่ ำ� ให้ฉนั เป็นเพียงทางผ่านของคุณ ในคืนนีแ้ ค่นนั้ ฉันมันไร้คา่ สมใจคุณแล้วอนาวิล’ พรรษมนคร�ำ่ ครวญในใจ น�ำ้ ตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวดใจ สลัดผ้าห่มแล้ว เข้าห้องน�ำ้ ปิดประตูไป อนาวิลทิ้งตัวลงนอนมองเพดานด้วยความรู้สึกหลากหลายในตัวพรรษมน แต่ทสี่ ดุ ในยามนีก้ ค็ อื เธอเป็นของเขาแล้ว เป็นของเขาคนเดียว ไอ้ผชู้ ายทีบ่ อกว่าผ่านมา นับไม่ถว้ นจนท�ำให้ลมื เขานัน้ มันโกหกทัง้ เพ... เวลาแห่งการรอคอยให้ได้พบเจอกันอีกครัง้ ผ่านเลยไปแสนนาน อนาวิลเหลียว มองห้องน�้ำเป็นรอบที่ร้อยในระยะเวลาสองช่วงโมงที่ผ่านมา พรรษมนยังคงอยู่ในนั้น เธอเข้าห้องน�ำ้ แล้วยังไม่ออกมาสักที เขาจึงเริม่ ผิดสังเกตเด้งตัวขึน้ นัง่ ส่งเสียงไปเรียกเธอ “นี.่ .. เธอท�ำอะไรอยูใ่ นนัน้ น่ะ” ไม่มเี สียงตอบรับจากผูห้ ญิงทีเ่ ขาขานเรียก อย่างกับ ไม่มคี นอยูใ่ นนัน้ ทุกอย่างไม่ไหวติง ประตูไม่มที ที า่ จะขยับเปิดออก เขาเดินไปหยิบชุดคลุมมาสวม คว้ากุญแจมาไขเมือ่ คนข้างในเอาแต่เงียบกริบ ไม่โต้ตอบ พอผลักประตูเข้าไปเท่านัน้ ก็เห็นพรรษมนนัง่ คุดคูอ้ ยูก่ บั พืน้ เธอนัง่ ก้มหน้า กอดเข่าหลังพิงผนังเปิดน�ำ้ ให้หยดลงบนศีรษะ น่าจะนานพอๆ กับทีเ่ ขารอเธอนัน่ แหละ อนาวิลเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเธอ เอือ้ มมือไปปิดฝักบัวทีไ่ หลหยดให้หยุดนิง่ ก้มลงมองเธอ เข้าใจดีถงึ ความรูส้ กึ ของเธอในยามนี้ “ลุกขึน้ ...” เขาสัง่ พร้อมฉุดรัง้ เธอขึน้ มา พรรษมนขืนตัวไม่ยอมลุกไปตามแรง ฉุดรัง้ ของเขา “ออกไป...” พรรษมนออกปากไล่ น�ำ้ เสียงของเธอสัน่ เครือเมือ่ ต้องรวบรวมก�ำลัง อย่างมากมายกว่าจะพูดออกมาได้ 48

เพียงธารา

แต่อนาวิลไม่ออกไป กลับนัง่ ชันเข่ามองเธอใกล้ๆ แล้วถามออกมา “เวลาพูดกับ สามีตอ้ งมองหน้า ไม่มใี ครเคยบอกหรือไง” ได้ผลพรรษมนเงยหน้าขึน้ มามองเขาตาเขียว แต่หน้าทีซ่ ดี เผือด ดวงตาแดงก�ำ่ บวมปูดทีม่ นี ำ�้ ตาไหลออกมาไม่หยุดนัน้ ท�ำเขาหน้าเจือ่ นสนิท ค�ำพูดยียวนก็พลันถูกกลืนหาย กลายเป็นเจ็บปวดใจไม่อาจทนดูตอ่ ไปได้ “ออกไป... ฉันอยากอยู.่ .. คนเดียว...” ริมฝีปากสีซดี นัน้ สัน่ เทาจนไม่สามารถ พูดประโยคดังกล่าวออกมารวดเดียวจบ ดึงข้อมือทีเ่ ขากุมไว้กลับมาช้าๆ เบือนหน้าหนี ไปทางอืน่ เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่อยากให้เขาเข้ามาแตะตัวด้วย เพราะหัวใจของเธอ ในยามนีเ้ จ็บปวดจนแทบจะขาดใจ “จะนัง่ อยูต่ รงนีท้ งั้ คืนหรือไง อยากเรียกร้องความสนใจงัน้ สิ” เขาไม่รจู้ ะปลอบใจ ยังไงดีกบั ผูห้ ญิงทีร่ อ้ งไห้ โดยเฉพาะพรรษมนคนนี้ ให้เธอด่าว่าอย่างเมือ่ กีย้ งั จะดีซะกว่า นัง่ นิง่ อยูอ่ ย่างนี้ มันท�ำเขาพูดไม่ออก ไม่รจู้ ะพูดยังไง ฉะนัน้ การพูดจาแบบนีจ้ ะท�ำให้เธอ ตอบโต้เขาได้บาง “ออกไป...” อีกครัง้ ทีเ่ ธอส่งเสียงสัน่ เครือไล่สง่ เขา เท่านัน้ ... ล�ำแขนของเธอ ก็ถกู กระตุกพาให้ลกุ จากพืน้ ห้องน�ำ้ รวดเร็ว “จะมานัง่ ร้องไห้เสียใจอยูท่ ำ� ไม ร้องให้ตายความบริสทุ ธิม์ นั ก็ไม่กลับคืนมาหรอก ไปใส่เสือ้ ผ้าซะ” พรรษมนตวัดหางตาลุกขึน้ มามองเขา เม้มปากสีซดี นัน้ จนแน่นสนิทไม่คดิ ขยับ ไม่สนใจด้วยซ�ำ้ กับร่างกายเปลือยเปล่าทีท่ า้ ทายสายตาของอีกฝ่ายอย่างไม่มอี ะไรปกปิด สักชิน้ “ถ้ายังยืนท้าทายกันอย่างนี้ จะไม่ได้ออกจากห้องน�ำ้ แล้วนะ” เขาว่าพลางกวาด สายตาไปยังทรวงอกสล้างท้าทายสายตา ผ่านเลยไปยังเอวคอดกิว่ หยุดชะงักอยูท่ หี่ น้าท้อง แบนราบอย่างหักห้ามใจไม่ให้เลยต�ำ่ ลงไปกว่านัน้ พรรษมนเหมือนไม่ตอ้ งให้เขาเตือนซ�ำ้ เดินดิง่ ออกไปจากห้องน�ำ้ ทันที กวาด เสือ้ ผ้าเปียกชืน้ ขึน้ มาสวมใส่กอ่ นทีเ่ ขาจะออกมาจากห้องแล้วคิดบ้าๆ กับเธออย่างเมือ่ ครู่ “จะไปไหน” อนาวิลเดินผ่านประตูหอ้ งน�ำ้ มาถามเมือ่ เธอเปิดประตูจะออกไป เธอไม่ตอบเดินออกประตูไปจนเขาต้องตามไปคว้าแขนไว้ “นอนนีแ่ หละ มันดึกแล้ว” ค�ำสั่งของคนที่ตามมารั้งท�ำให้หน้าที่ซีดอยู่แดงก�่ำขึ้นมาด้วยความโกรธ มือที่ ถูกเขาครอบครองนัน้ สัน่ จนอีกฝ่ายรูส้ กึ ได้ 49

วิวาห์รักร้าว

“การที่ฉันนอนกับคุณเพียงครั้งเดียว ใช่ว่าคุณจะใช้อ�ำนาจควบคุมสั่งการฉัน อย่างถือสิทธิไ์ ด้หรอกนะ ฉันจะถือว่ามันคือฝันร้ายทีไ่ ม่ควรจดจ�ำ พรุง่ นีต้ นื่ มาฉันจะลืม... ทัง้ หมด” น�ำ้ เสียงเยือกเย็นทีเ่ ปล่งออกมาอย่างอาจหาญส่งผลให้คนฟังถึงกับร้อนรุม่ ขึน้ มา น�ำ้ เสียงเยือกเย็นของเธอกระแทกเข้ากลางใจเขาจนทะลุทะลวงเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถกู วัดระดับไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดนัน้ แต่มนั ก็ทำ� ให้เขาโมโหได้อย่างมากมายเช่นกัน “ว่าไงนะ” อนาวิลย้อนถามเสียงสูง กระชากเธอกลับมาเผชิญหน้ากันรวดเร็ว “และการทีจ่ ะท�ำให้ฉนั ลืมฝันร้ายนัน้ ได้ ก็คอื ตืน่ มาแล้วไม่เห็นหน้าคุณ ฉันจะ กลับบ้าน” “ฝันร้ายงัน้ เหรอ” เขากระชากเสียงถามเย้ยหยัน “โอเค... งัน้ คืนนีฉ้ นั ก็ตอ้ งท�ำให้ เธอฝันดีสนิ ะ เธอจะได้อยากจดจ�ำไม่อยากลืมเลือน” ประตูถูกกระชากปิดพร้อมกับร่างของพรรษมนที่ถูกเหวี่ยงมากองอยู่บนเตียง กว้าง ร่างสูงล�ำ่ สันพุง่ มาโถมทับร่างเพรียวสวยจนจมทีน่ อน สร้างความตืน่ ตระหนกให้กบั พรรษมนมากมาย ท�ำตัวไม่ถกู เอาเสียเลยกับการจูโ่ จมในครัง้ นี้ และทันทีทเี่ ธอจะร้อง คางมนของเธอก็ถกู มือใหญ่บบี หมับ ริมฝีปากแดงสวย โน้มลงปิดฉับไว้จนแนบแน่น มือที่พุ่งหมายท�ำร้ายเขาก็ถูกรวบด้วยมือใหญ่อีกข้างขึ้น เหนือศีรษะ ร่างสมส่วนทีท่ าบทับลงมานัน้ ไม่อาจท�ำให้เธอขยับเขยือ้ นได้เลย สัมผัสอันจู่โจมครั้งนี้ท�ำเธอเจ็บจนร้าวระบม ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นผ่อนปรน จนท�ำให้การต่อต้านรุนแรงนัน้ ผ่อนตามไปทีละน้อยจนโอนอ่อนผ่อนตามไปในทีส่ ดุ พรรษมนไม่อาจปฏิเสธสัมผัสจากเขาได้ เมือ่ ความรูส้ กึ ประหลาดพุง่ ขึน้ มารุนแรง ใจเธอแทบขาดกับสัมผัสของเขาในเวลานี้ สมองของเธอไร้การควบคุมโดยสิ้นเชิงเมื่อ ทุกส่วนของร่างกายถูกควบคุมไว้โดยเขาผูช้ ำ� นาญ เรียกร้องฉุดรัง้ ความต้องการของเธอ ออกมาให้ตอบรับสัมผัสนัน้ ได้อย่างไม่ยากเลย เธอกับเขาในตอนนีไ้ ม่ตา่ งอะไรจากแม่เหล็กต่างขัว้ ทีเ่ จอกันได้กพ็ งุ่ เข้าหากันด้วย แรงดึงดูดจนยากทีจ่ ะแยกออกจากกัน ทัง้ ทีเ่ ธอไม่ตอ้ งการ แต่เพียงเขาดึงเข้ามาแนบชิด มันก็ยากทีจ่ ะแยกตัวออกมาด้วยตัวของตัวเอง ในตอนนีเ้ ธอคงท�ำอะไรไปไม่ได้มากว่า ยอมตามใจเขาจนกว่าเขาจะพอใจและผลักเธอออกมาเอง ทุกอย่างยังคงด�ำเนินต่อไปโดยที่เธอไม่อาจหยุดยั้ง ไม่อาจหยุดรับสัมผัส พิศวาสร้อนๆ ที่ผ่อนปรนความรุนแรงลงจนกลายเป็นความอ่อนโยนนุ่มนวลเวลานี้ มืออุน่ ๆ ของเขาท�ำงานหนักบนร่างกายเธอ เคล้าคลึงบีบเคล้นปัดป่ายอย่างถวิลหาบน เรือนร่างงดงามของเธอไปทุกตารางนิว้ ยามไร้อาภรณ์ปกคลุมเรือนกาย 50

เพียงธารา

ริมฝีปากอุ่นๆ ฉกริมฝีปากนุ่มนิ่มหอมหวานของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับ หิวกระหายมาแสนนาน มันดูดดื่มจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารู้สึกดีเหลือเกินกับสัมผัส นุม่ นวลในครัง้ นี้ จนนึกโมโหตัวเองทีโ่ อนอ่อนผ่อนตามเขาไปอย่างง่ายดาย ในนาทีนั้นเอง... ร่างเพรียวสวยที่แอ่นหยัดด้วยความวาบหวามสะดุ้งเฮือก สุดก�ำลัง เมือ่ เขาสอดแทรกความเป็นเจ้าของเข้าครอบครองภายในเรือนกายเธออีกครัง้ เธอเจ็บปวดไม่แพ้ครั้งแรกเลยแม้ว่าเขาจะครอบครองด้วยความนุ่มนวลก็ตามที เพียง เขาขยับน�ำ้ ตาของเธอก็ไหลพรากลงมา หัวใจของเธอเหมือนหยุดเต้นเป็นครัง้ ทีส่ องด้วย ความเจ็บปวดสุดก�ำลัง อนาวิลเลื่อนใบหน้าจากทรวงอกอวบอิ่มมาไล่จูบซับน�้ำตาให้ร่างเพรียวสวยที่ สัน่ สะท้านด้วยความเจ็บปวดจนแห้งสนิท ประกบปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้แนบแน่นเมือ่ เธอจะส่งเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวด เขายังคงไม่หยุดที่จะครอบครองเธอแม้รวู้ า่ เธอเจ็บปวด สัมผัสแนบแน่นทีบ่ บี รัดเขาอยูน่ นั้ มันท�ำให้เขาไม่อาจหยุดและหยุดไม่ได้ใน เวลาเช่นนี้ เวลาทีเ่ ขาวาบหวามและหวัน่ ไหว สัน่ สะท้านไปทัง้ หัวใจกับสัมผัสอันบริสทุ ธิ์ ผุดผ่องอันคับแน่นของเธอ สร้างความสุขอันสุดแสนรัญจวนใจให้แก่เขามากมายยิง่ นัก เขาปลดปล่อยริมฝีปากนุ่มนิ่มออกอย่างแผ่วเบาจากสัมผัสดูดดื่ม เปลี่ยนมา ครอบครองเนินเนื้อนุ่มนิ่ม ชิมรสหวานหอมจากผลเชอร์รีที่ชูชันท้าทายสายตาอีกครั้ง สร้างความรัญจวนใจเพือ่ ผ่อนปรนความเจ็บปวดให้แก่เธอ เปลีย่ นเสียงร้องครวญคราง ด้วยความเจ็บปวดให้เป็นเสียงร้องกระเส่าด้วยความเสียวซ่านในเวลาต่อมา เพื่อ ความรูส้ กึ ดีในสัมผัสทีเ่ ขาอยากให้เธอจดจ�ำมากกว่าสัมผัสอันสุดแสนทรมานทีเ่ ธออยากจะ ลืมเลือน เธอจะจ�ำแต่สงิ่ ดีๆ ทีเ่ ขามอบให้ เธอจะต้องไม่ลมื ความสุขในครัง้ นีต้ ลอดไป สัมผัสเร่งเร้าทีเ่ ขาเร่งครอบครองท�ำเอาเธอร้องออกมาด้วยความรัญจวนใจอย่าง ไม่อาจปิดกัน้ หรือเก็บมันไว้ได้อกี ต่อไป โดยไม่รเู้ ลยว่าเสียงร้องของเธอสร้างความพึงพอใจ ให้แก่คนฟังมากมายแค่ไหน เมือ่ เขายกยิม้ ทีม่ มุ ปาก ส่งสายตากรุม้ กริม่ ขึน้ ไปมองเธอที่ หลับตาพริม้ เคลิบเคลิม้ ไปกับสัมผัสของเขาอย่างผูช้ นะในสนามรักครัง้ นี้ ฝ่ามืออบอุน่ ยึดเอวบ้างคอดกิว่ เอาไว้มนั่ เมือ่ เขาก�ำลังกลายเป็นผูช้ นะอย่างแท้จริง พาสะโพกแกร่งขยับถี่รัวเร็ว มุ่งและพุ่งชนเธออย่างไม่รีรอเมื่อสงครามกามารมณ์ต้อง สิน้ สุดลง เธอต้องเป็นจ�ำเลยจากความพ่ายแพ้ให้แก่เขาในครัง้ นี้ ลืมไปได้เลยกับสิง่ ทีเ่ ธอพร�ำ่ บอกจะลืมเลือนมันไป ลืมไปได้เลยว่านีค่ อื ฝันร้าย เมือ่ เสียงร้องครวญครางของเธอยืนยันกับเขาได้เป็นอย่างดีวา่ เธอน่ะฝันดีแค่ไหนเกีย่ วกับ เขาในคืนนี้ ตืน่ มาพรุง่ นีห้ รือวันไหนๆ เขาจะต้องกลายเป็นฝันดีของเธอ 51

วิวาห์รักร้าว

ถ้าวันไหนเธอลืมเขาจะย�ำ้ ถ้าวันไหนเธอไม่อยากจ�ำเขาจะเตือน เธอต้องจดและ จ�ำเขาไว้เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน้ พรรษมนจะต้องจดและจ�ำอนาวิลคนนีไ้ ว้เพียงผูเ้ ดียว “ใส่เสือ้ ผ้าสิ” เสียงทุม้ สัง่ เมือ่ เขาหยัดตัวขึน้ แล้วโยนเสือ้ ผ้าให้เธอ พรรษมนหันไปมองใบหน้าคมคายนิง่ งันเชือ่ งช้า ไม่มคี ำ� พูดใดๆ จากริมฝีปาก ชมพูสนั่ ระริกทีเ่ ม้มเข้าหากันจนแน่นสนิท มีเพียงแววตาทีแ่ สดงให้รวู้ า่ เธอเจ็บปวดและ โกรธแค้นเขาแค่ไหนในยามนี้ “ใส่เสื้อผ้าซะจะไปส่ง มันจะสว่างแล้วอีกไม่ถึงสองชั่วโมง” เขาบอกขณะยก เสือ้ เชิต้ ขึน้ มาสวมทับกายแกร่งทีแ่ น่นไปด้วยกล้ามเนือ้ เป็นลอนบริเวณหน้าท้องแบนเรียบ แผงอกก�ำย�ำ ตลอดจนช่วงไหล่ผงึ่ ผาย พรรษมนหลบสายตาจากเรือนกายงดงามของเขาทีจ่ ๆู่ มันก็ทำ� เอาความรูส้ กึ ของ เธอวูบไหว ทัง้ ทีใ่ จโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟยังมิอาจคลายลง เธอใช้ผา้ ห่มพันตัวพาขาสัน่ ๆ เดินเข้าห้องน�ำ้ เป็นหนทีส่ อง เธอใช้เวลาไม่นานก็ออกมา “ฉันกลับเองได้” เธอข่มเสียงสะอืน้ บอกเมือ่ เขาท�ำท่าจะขยับ มือกระชับเสือ้ ที่ ขาดวิน่ ไว้แน่น จ�ำ้ พรวดไปทีป่ ระตูออกสูบ่ นั ไดลงหาดด้านหลัง มันคงจะดีกว่าให้เดินออก ไปทางหน้าบ้านอีกทัง้ ยังใกล้กว่า คงทุน่ แรงอันน้อยนิดทีม่ อี ยูไ่ ด้มากทีเดียว เขาไม่ขยับดังเธอสัง่ นัง่ มองเธอจนลับหายออกประตู ท�ำให้คนจากไปยิง่ ใจหาย เมือ่ เขาไม่คดิ เหลียวแล แค่เธอบอกไม่ให้ตามมา เขาก็ไม่พยายามทีจ่ ะตามมา พูดขอโทษ หรืออะไรกับเธอสักอย่างเลยอย่างนัน้ หรือ เขาปล่อยเธอจากมาโดยไม่มคี ำ� ใดเมือ่ เชยชม ข่มเหงเธอจนสมใจอย่างนัน้ หรือ ส�ำนึกในความไร้คา่ ของเธอมันหลัง่ ไหลออกมาพร้อมน�ำ้ ตา ทิง้ ตัวทรุดลงกลาง หาดทรายยกฝ่ามือเรียวสวยสัน่ เทาปิดหน้าร้องไห้โฮ ความเสียใจพวยพุง่ ออกมาไม่ขาดสาย เนิ่นนานกลางหาดทรายภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องยามราตรีใกล้รุ่ง อีกไม่กี่ชั่วโมง จะถึงเช้า อนาวิลยืนมองพรรษมนอยูไ่ ม่ไกล เขาเฝ้ามองดูเธอเงียบๆ ไม่เข้าไปปลอบใจ ปล่อยเธอนัง่ ร้องไห้สะอึกสะอืน้ ราวกับจะขาดใจตายอยูต่ รงหน้านานแสนนาน

52