คำ�นำ� ...ความรักที่เข้าใจผิด น�ำไปสู่ความอาฆาตพยาบาทข้ามภพข้ามชาติ... นีค่ อื นิยายรักข้ามภพทีผ่ เู้ ขียนขอการันตีวา่ ไม่ควรพลาดอย่างยิง่ เพราะทุก ตัวอักษรที่เรียงร้อยอัดแน่นไปด้วยอรรถรสหลากหลายทั้งหวาน ทั้งเปรี้ยว และ กลมกล่อมจากคาแรกเตอร์ของตัวละครที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว จึงขอเชิญ นักอ่านทุกท่านมาร่วมสัมผัสเรื่องราวความรักอีกรูปแบบหนึ่งไปพร้อมๆ กัน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผู้เขียนได้บรรจงแต่งขึ้นเพื่อล�่ำลาไปศึกษา ระดับบัณฑิตศึกษา คณะเภสัชศาสตร์ รัว้ จามจุรี (คาดไว้) เพราะการเรียนทีส่ งู ขึน้ งานก็จะยิ่งเยอะเป็นเรื่องธรรมดา อาจจะไม่มีเวลาปลีกตัวมาเขียนนิยาย แต่กไ็ ม่ใช่เรือ่ งสุดท้ายของชีวติ นีข้ องผูเ้ ขียนอย่างแน่นอน เพราะการเขียน นิยายคืออาชีพที่ผู้เขียนรัก ถึงแม้ว่าจะต่างสุดขั้วกับสาขาที่ก�ำลังศึกษาอยู่ก็ตาม เรื่องนี้เป็นนามปากกาใหม่ของผู้เขียนคนนี้ (เดิมใช้ ธีธาฬา ราชสีห์แห่ง สายธาร พีรวิชญ์) เปลี่ยนเพื่อให้เข้ากับเนื้อหาของเรื่องซึ่งเป็นแนวพีเรียดย้อนยุค และยังเป็นนิยายเล่มแรกทีเ่ ป็นแนวพีเรียดย้อนยุค ซึง่ ตัวผูเ้ ขียนเองอยากจะเขียน มานานแสนนานแล้ว และการันตีว่าเรื่องนี้กลมกล่อมและน่าติดตามมากๆ ครับ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านทีต่ ดิ ตามผลงานของผมมาโดยตลอดครับ ตอนนี้ ผู้เขียนมีเฟซบุ๊ก แฟนคลับของผมแล้ว หน้าเพจชื่อว่า ธีธาฬา/นนทนันท์/ราชสีห์ แห่งสายธาร/พีรวิชญ์ มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเล็กๆ นี้นะครับ นนทนันท์
นนทนันท์
บทนำ� ณ บ้านของ ท่านเจ้าคุณอนุชติ พระยาด�ำรง ทีม่ อี าณาเขตกว้างขวาง ผืนหญ้า สีเขียวสดใสสลับกับทางเดินดินสีแดงน�้ำตาล ผ่านเข้าไปในรั้วไผ่สีเหลืองอ่อนก็พบ ทาสชายก�ำลังลากเกวียนไปมา บางคนแบกหามหม้อ ไหกันอย่างหนักแน่น ทาสชาย บางคนขุดคลองเล็กๆ หน้าเรือนไทยสองชั้นสีน�้ำตาลเข้ม สะพานไม้เชื่อมจากอีกฝั่ง หนึง่ ของคลองไปยังตัวเรือน ทาส บ่าว และไพร่ทงั้ ชายหญิงต่างท�ำหน้าทีก่ นั อย่างเต็มที่ ภายในอาณาเขตทั้งหมดมีเรือนอยู่ด้วยกันสามสี่เรือน เรือนใหญ่ เรือนรอง อีกสามซึ่งเตรียมไว้ใช้สอยตามกาลเทศะอันดีงามต่างกัน สักพักได้ยินเสียงกรีดร้อง จากทาสสาวคนหนึ่งดังมาจากด้านบนเรือนเมื่อทราบว่ามีการโบยหลังเกิดขึ้น ยิ่งไป กว่านั้น คนที่โบยในครั้งนี้คือ ท่านเจ้าคุณอนุชิต พระยาด�ำรง “อีแย้ม เอ็งไม่รจู้ กั บุญรูจ้ กั คุณของข้า เลีย้ งไปก็เปลืองข้าวสุกเสียเปล่า” ท่าน เจ้าคุณวางน�ำ้ เสียงและอ�ำนาจอย่างเต็มที่ แววตาดุดนั จ้องมองเมียบ่าวคนสุดท้ายอย่าง ไม่มเี ยือ่ ใย สภาพอาภรณ์ในตอนนีไ้ ม่ตา่ งอะไรกับตอนทีเ่ ป็นทาส ผ้าสกปรกสีนำ�้ ตาลอ่อน พาดรอบอก มีรอยฝุ่นจับจนไม่น่ามอง โจงกระเบนนั้นยังคงเป็นสีน�้ำตาลเข้มที่เปื้อน รอยสีขาวจากพื้นไม้ ทาสสาวใช้ดวงตาอ้อนวอนขอชีวิตจากท่านเจ้าคุณ “บ่าวมิได้ท�ำเจ้าค่ะ ยกชีวิตให้กับบ่าวด้วย บ่าวไม่ได้มีชู้เจ้าค่ะ” แย้มนั่งยัน ตัวเกร็ง มือหนาของท่านเจ้าคุณสะบัดมือของแย้มออกไป เธอรีบพนมมือและก้ม กราบอย่างสวยงาม “อย่านะคะคุณพี่ คือดิฉันเกรงว่า...” เสียงนุ่มลึกแต่แฝงไปด้วยความสะใจ ของคุณหญิงบานเย็น เมียหลวงที่ต้องการก�ำจัดแย้มให้ออกไปให้พ้นสายตา “หยุดเถอะแม่บานเย็น เราตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีทางกลับค�ำเด็ดขาด” “จะดีหรือคะคุณพี่” อีกหนึ่งเสียงตามมาด้วยความเห็นใจ มือเล็กยกขึ้น ปิดปากอย่างรับไม่ได้ที่เห็นสภาพของแย้มตอนนี้ “เธอก็เหมือนกัน กรรณิการ์ ไม่ตอ้ งมีผใู้ ดตามเรามา เราจักเฆีย่ นอีแย้มด้วย ตัวของเราเอง” พลันหลุบสายตาลงมามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน�้ำตา เนื้อตัว เกร็งและสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว มือหนารีบคว้าข้อมือเล็กก่อนที่จะลาก แย้มลงมาจากชั้นสองของเรือน 7
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
คุณหญิงบานเย็นและคุณกรรณิการ์ยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ด้านบน ทั้งสองคน ดีใจจนแทบจะหัวเราะเยาะเสียงดัง “คุณพีค่ ะ อีกไม่นานท่านเจ้าคุณก็จะไปราชการแล้ว คุณพีจ่ ะจัดการกับอีแย้ม มันอย่างไรดีคะ” กรรณิการ์กระซิบถามพร้อมกับมองบ่าวไพร่อย่างไม่ไว้ใจ “ก็จบั มันขังทัง้ เป็นยังไงล่ะ แล้วก็อา้ งชือ่ ท่านเจ้าคุณ มันคงไม่กล้าขัดค�ำสัง่ แน่ๆ ไปเถอะกรรณิการ์ ลงไปดูสภาพของเมียบ่าว ไม่รู้ว่าจักเปิดตาดูได้หรือไม่” คุณหญิง บานเย็นกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะจับปลายสไบสีชมพูเดินลงไปที่ใต้ถุนเรือน ณ ใต้ถุนเรือน ทาสผู้ชายร่างก�ำย�ำรีบน�ำเชือกมามัดมือทั้งสองของแย้มไว้ ร่างกายอันไร้ซึ่งการหลีกเลีย่ งไม่สามารถขยับหรือหลีกหนีได้ น�้ำตาของแย้มไหลอาบ แก้มจนแทบเป็นสายเลือด หัวใจอันซื่อสัตย์ต่อความรัก ไม่เคยคิดจะมีชู้ ไม่เคย คิดจะหักหลังท่านเจ้าคุณ หากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการใส่ร้ายและจัดฉากเท่านั้น “ท่านเจ้าคุณ บ่าวไม่ได้ท�ำเจ้าค่ะ ปล่อยบ่าวเถอะนะเจ้าคะ” อ้อนวอนด้วย น�้ำเสียงสั่นเครือ “เอ็งกล้าท�ำผิดแบบนี้ ถ้าไม่โบยให้เป็นตัวอย่าง ทาสคนอื่นก็จะเอาเป็น เยี่ยงอย่างได้” กลืนน�้ำลายก่อนที่จะจับหวายยาวหนาอย่างมั่นคง ภาพวันเก่าๆ ปรากฏขึ้นเข้ามาในหัวอย่างต่อเนื่อง ภาพที่แย้มปรนนิบัติท่าน เจ้าคุณจนมีความสุข ช่วงเวลาที่มีความสุข ตั้งแต่ตอนที่แย้มเป็นทาส จนกระทั่งขึ้น มาเป็นเมียคนที่สามรองจากคุณหญิงบานเย็นและคุณกรรณิการ์ แย้มไม่เคยนอกใจ ไม่เคยพูดปด แต่เหตุการณ์นที้ ำ� เอาท่านเจ้าคุณอนุชติ รับไม่ได้เหตุเพราะความหึงหวง จึงเข้าค�ำในต�ำราที่ว่า ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งแค้นมาก เสียงร้องไห้ออื้ อึงและอ้อนวอนขออภัยโทษ ทาสคนอืน่ ๆ นัง่ ร้องไห้กนั อย่าง เสียใจ แย้มเป็นคนดี ไม่เคยคิดร้ายกับใคร เป็นเรือ่ งธรรมดาทีท่ าสด้วยกันจะรักและ ชื่นชม ถึงแม้ว่าวินาทีนี้จะเป็นช่วงสั้นๆ แห่งความทรมาน แต่พวกเขาก็ไม่ทิ้งกัน มานั่งเป็นเพื่อนแย้ม ให้ก�ำลังใจแย้มดีกว่าปล่อยให้เหลือเพียงคนเดียว เพียะ! ขวับ! เสียงไม้เรียวยาวหนาประทับลงบนแผ่นหลังท่อนบนอย่างเจ็บปวดทรมาน ร่างเล็กสะดุ้งสะท้านตามความรู้สึกชาที่แผลแดง “เอ็งมันหักหลัง มีชู้ ท�ำแบบนี้ท�ำไม” ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ท่านเจ้าคุณโบย ไม่ออมแรง ไม้หนาเรียวประทับตรงรอยเดิมจนท�ำให้แย้มรู้สึกแสบซ่าน หยดเหงื่อ ไหลลงบนรอยแดงจนรู้สึกทรมาน 8
นนทนันท์
เพียะ! ท่านเจ้าคุณอนุชิตโบยไม่ยั้งและกระท�ำอย่างต่อเนื่อง เสียงร้องไห้ สะอื้นดังขึ้นเป็นระยะ น�้ำเสียงของเธอสั่นเครืออยู่ในล�ำคอ คุณหญิงบานเย็นและ คุณกรรณิการ์ยืนกอดอกอย่างสะใจ “บ่าวไม่ได้ท�ำเจ้าค่ะ บ่าวเปล่าเจ้าค่ะ” ถึงแม้ว่าจะโดนโบยไปหลายสิบ แต่ แย้มก็ยังคงยืนยันเสียงแข็ง น�้ำตายังคงไหลอาบแก้ม ใบหน้าเรียวก้มลงมองที่พื้น “ไม่ได้ทำ� อย่างนัน้ รึ” เน้นทีค่ ำ� สุดท้ายก่อนทีจ่ ะประทับด้วยไม้เรียวหนาสีนำ�้ ตาล อ่อน แผ่นหลังท่อนบนเต็มไปด้วยรอยสีแดงสด ผิวหนังเปิดจนเห็นเลือดไหลออกมา ซิบๆ “บ่าวไม่ได้ท�ำเจ้าค่ะ ปล่อยบะ...บ่าว...” เสียงสะอื้นแทรกเสียงพูดจนขาดๆ หายๆ น�้ำตายังคงไหลอาบแก้มอย่างทรมาน แย้มรู้สึกแสบหลังจนแทบสิ้นใจ หยด เหงื่อไหลลงบาดแผลจนร้องเจ็บอย่างเสียงดัง “เอ็งมีสิทธิ์อะไรที่จะเรียกร้อง กล้าท�ำก็ต้องกล้ารับ” ยังไม่ทันจบประโยค ท่านเจ้าคุณอนุชติ โบยให้หนักกว่าเดิม รอยแผลนัน้ เปิดกว้างมากจนเลือดไหลออกเป็น สายน�้ำ แย้มทนพิษบาดแผลไม่ไหวจึงสลบไปคาไม้เรียวหนาทันที “มันสลบไปแล้วค่ะคุณพี่” คุณหญิงบานเย็นกระซิบข้างๆ อย่างใจเย็น อีกใจหนี่งก็เกรงว่าทาสสาวผู้นี้จะแกล้งสลบเพื่อให้ตนไม่โดนลงโทษ “แค่นี้ท�ำเป็นมารยา ฟื้นขึ้นมานังแย้ม” มือหนาจับคางเรียวบีบแน่น เขาพูด พร้อมกับกัดกรามใหญ่ดว้ ยความโมโหก่อนทีจ่ ะสะบัดปลายคางให้กลับทีเ่ ดิม “มันคง สลบไปจริงๆ เอามันไปขังลืมซะ แล้วจะน�ำออกมาโบยใหม่อีกรอบหากมันรู้สึกตัว” สั่งด้วยถ้อยค�ำอันโกรธเคืองก่อนที่จะทิ้งไม้เรียวหนาสีน�้ำตาลอ่อนลงบนพื้น ก่อนจะ หันไปมองเมียทั้งสองคน “ตามเรามา” หันไปก่อนที่จะเดินขึ้นเรือน “เจ้าค่ะ” คุณหญิงบานเย็นขานรับพร้อมกับรีบเดินตามขึ้นไปบนเรือนอย่าง สะใจ “คุณพี่คะ เดี๋ยวดิฉันขอตามขึ้นไป ขอจัดการมันสักหน่อยเถอะ” กรรณิการ์รู้สึกคันไม้คันมือมานาน เธอจ้องใบหน้าที่ไร้สติของแย้มอย่าง โกรธเคือง “อีแย้ม! ถ้าไม่มีเอ็ง คุณพี่ก็คงไม่ไปหาที่เรือนของเอ็งชนิดเช้าถึงเย็นถึง คุณพีค่ งไม่ลมื ข้า ไม่มแี กสักคน คุณพีค่ งให้ความส�ำคัญกับข้ามากกว่านี้ แกมันหอก ข้างแคร่จริงๆ” กรรณิการ์จบั ใบหน้าเรียวยาวทีเ่ ต็มไปด้วยหยาดเหงือ่ ขึน้ ก่อนทีจ่ ะใช้ อีกมือหนึ่งประทับรอยนิ้วทั้งห้าไว้บนแก้มสีขาวนวล 9
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“ผิวแกดีนักดีหนา ลองมีรอยมือของข้าสักหน่อย มันคงจะดี” กรรณิการ์ ปล่อยให้ใบหน้าเรียวตกลงอย่างธรรมชาติ ก่อนทีจ่ ะตบซ้ายขวาอย่างไม่ปรานี “โชคดี ของแกนะ ข้าต้องขึ้นไปหาคุณพี่ ไม่อย่างนั้นแกได้ตายแน่ นังงูพิษ!” กรรณิการ์จ้อง แย้มอย่างพยาบาท ดวงตากลมถลนออกมาอย่างน่ากลัว ร่างเล็กรีบจับสไบสีเหลือง ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเรือนอย่างรวดเร็ว ที่ลานกว้างของเรือนชั้นสองมีพื้นที่มากพอที่ใช้ไม้อัดชิ้นดีประกอบกันเป็น ซุ้มนั่งเล็กๆ ภายในบ้าน กรรณิการ์รีบจับสไบสีเหลืองแล้ววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว “แม่กรรณิการ์ ไปท�ำอะไรมารึ ถึงได้ตามเราช้าขนาดนี้ หรือว่าเจ้าจะไม่ได้ยนิ ” “เปล่าค่ะ ดิฉันก็แค่สงสารคนอย่างอีแย้ม” “ไม่ตอ้ งไปสงสารคนอย่างมัน นังอสรพิษ! พูดแล้วเสียอารมณ์” ท่านเจ้าคุณ อนุชิตส่ายหัวก่อนที่จะถอนหายใจ “พูดเรื่องของเราจะดีเสียกว่า แม่บานเย็น” “ค่ะ” บานเย็นพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เรามีนดั พบเจอกับท่านขุนและข้าราชการต่างๆ อาจจะไม่อยูส่ กั สองถึงสามวัน จักเป็นกระไรไหมถ้าเราอยากให้ทั้งสองคนดูแลเรือนแทนเราก่อนชั่วคราว” “ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณพี่ ดิฉันเต็มใจเป็นอย่างยิ่งค่ะ” คุณหญิงบานเย็น ตอบด้วยน�้ำเสียงหวาน รอยยิ้มดูแล้วน่ามองและน่าหลงใหล “คุณพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดิฉันกับคุณพี่บานเย็นจะคอยดูแลทุกอย่างให้ เหมือนกับตอนที่คุณพี่อยู่” ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ท่านเจ้าคุณลุกพรวดพราด ขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณพี่จะไปไหนหรือคะ” เสียงหวานๆ เอ่ยถามอย่างสนใจ “เราจะเข้าไปเตรียมเก็บของในห้อง ไม่ต้องตามเรามา” ท่านเจ้าคุณอนุชิต ก�ำชับเมียทั้งสองคนว่าไม่ให้ตามเขาเข้าไป รอยยิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่างปรากฏ ขึ้นที่มุมปากของคุณหญิงบานเย็น พัดไม้ไผ่ถูกกางออกก่อนที่จะโบกพัดไปมาอย่าง สะใจ “อีแย้ม มึงเสร็จกูแน่ คราวนี้จะได้หมดเสี้ยนหนามไปสักที!” คุณหญิง บานเย็นท�ำตาถลนจนแทบจะออกมาจากเบ้า พวกเธอหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่จะนั่ง คิดแผนการก�ำจัดทาสสาวผู้น่าสงสาร 10
นนทนันท์
ตะวันรุ่งขึ้นกลางท้องฟ้าสีเหลืองอร่าม เพลาเช้าแบบนี้ท่านเจ้าคุณอนุชิตตื่น ขึน้ มาบอกให้บา่ วไพร่ในเรือนยกกระเป๋าไม้สเี่ หลีย่ มออกมาไว้ดา้ นนอก พลันแลซ้ายขวา เพื่อหาใครบางคน “อีแย้มเป็นอย่างไรบ้าง” เขาถามอย่างเป็นห่วง ทาสสาวคนหนึ่งหยุดเดิน พร้อมกับยกมือไหว้ “เห็นเรือนบ่าวบอกว่า อีแย้มมันยังไม่ฟื้นเลยเจ้าค่ะ” “อย่างนัน้ รึ ช่างมันเถอะ คนอย่างมันต้องลงโทษเสียให้เข็ด... ว่าแต่คณ ุ หญิง บานเย็นล่ะ หายไปไหน” พลันสายตาหันไปมองรอบๆ จนกระทั่งพบ “มาแล้วค่ะคุณพี่ มีอะไรให้ดิฉันรับใช้หรือเปล่าคะ” ร่างเล็กในชุดเกาะอก ผ้าแพรสีสันสวยงามเดินออกมาด้วยกิริยาอ่อนช้อย “แม่บานเย็น” “คะ” “เราจะไปแล้ว แม่กรรณิการ์อยู่ไหนรึ” เอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนที่จะกวาด สายตาไปรอบๆ “คุณพี่ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสาย ดิฉันจะเรียนแม่กรรณิการ์ให้นะคะ” “เอาอย่างนั้นรึ ถ้าอย่างนั้นเราไปล่ะนะ ฝากทางนี้ด้วย” ท่านเจ้าคุณอนุชิต พูดก่อนทีจ่ ะยิม้ ให้กบั ภรรยาสาวล�ำดับทีห่ นึง่ ร่างเล็กในชุดเกาะอกผ้าแพรโผเข้ากอด ด้วยความรัก “เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะคุณพี”่ คุณหญิงบานเย็นอวยพรอย่างเป็นห่วง “แม่บานเย็นก็เช่นกัน” พูดจบหันไปทางด้านหลังเพือ่ ให้ทาสหนุม่ หยิบกระเป๋า สีน�้ำตาล เขาเดินอย่างมั่นใจลงไปจากเรือน รถม้าจอดรออยู่ด้านหน้าเรือน ร่างหนา รีบเดินไปโดยไม่หันกลับมามองที่เรือนอีกเลย “หน้าแดงเลยนะคะคุณพี่ ดิฉนั เห็นแล้วอิจฉา” เสียงเล็กๆ ดังมาทางด้านหลัง บานเย็นหันกลับไป “แล้วท�ำอะไรอยู่รึ ถึงออกมาช้าแบบนี้ แม่กรรณิการ์” ถามกลับอย่างห่วงใย “ดิฉันก�ำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ค่ะ คุณพี่อยากรู้ไหมคะว่าดิฉันคิดอะไร” กรรณิการ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างสะใจ ดวงตากลมซ่อนแผนอันร้ายกาจ “ไหน ลองเล่ามาให้ฟังซิ” คุณหญิงบานเย็นพยักหน้าก่อนที่จะเดินน�ำเข้าไป ยังศาลาเล็กๆ กลางเรือนไทย เธอนั่งพับเพียบลงช้าๆ ก่อนที่จะพิงหลังไว้บนหมอน สี่เหลี่ยมคางหมู 11
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
สิ่งที่เล่านั้นคือแผนการที่จะก�ำจัดทาสสาวอย่างแย้มอย่างถาวร ใบหน้าของ ทั้งสองคนขณะที่เล่าเต็มไปด้วยความสะใจ ทั้งใบหน้าและรอยยิ้มแสดงออกอย่าง เด่นชัด บานเย็นพยักหน้าและเห็นด้วยกับสิ่งที่กรรณิการ์เสนอ “ดีมาก เป็นแผนการทีส่ ดุ ยอด เริม่ ได้เลยตัง้ แต่วนั พรุง่ นีเ้ ป็นต้นไป” คุณหญิง บานเย็นอนุญาตให้ด�ำเนินแผนการดังกล่าวได้ในวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนหัวเราะกัน อย่างมีความสุขท่ามกลางความเสียใจของแย้ม ทาสสาวที่ก�ำลังตกเป็นแพะรับบาป ในสิ่งที่ไม่ได้ท�ำ เช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมกับแสงสีทองสาดส่องเรือนไทยสองชั้นอย่างเจิดจรัส ทาสชายและหญิงต่างพากันท�ำความสะอาดและจัดการสวนให้ดูน่ามองมากยิ่งขึ้น ทาสชายขยันขันแข็งเพือ่ จะขุดคลองเป็นการท�ำความสะอาด ทางฝ่ายครัวเรือนก็เตรียม ส�ำรับไว้ให้บานเย็นและกรรณิการ์ กรรณิการ์เดินออกมาจากเรือนเล็กของตนเองในชุดผ้าสไบสีเหลืองนวลมี ลายสวยๆ สะดุดตา เธอเดินอย่างมั่นใจโดยน�ำมือทั้งสองประสานกันไว้ที่หัวเข็มขัด นาก ระหว่างทางผ่านไปยังเรือนใหญ่ ทาสสาวมากมายหยุดเดินและก้มหน้าเพื่อ ท�ำความเคารพ “ไม่รบั อาหารเช้าบนเรือนหรือเจ้าคะ” ผาด ทาสคนสนิทเตือนด้วยความเป็นห่วง “ไม่หรอก ข้ากินไม่ลง ข้าอยากจะท�ำอะไรบางอย่างก่อน” “ด้วยการไปหาคุณหญิงบานเย็นหรือเจ้าคะ แต่...” “หยุดไปเลยนังผาด ข้าจะท�ำอะไรก็เรื่องของข้า อยู่เฉยๆ” ไม่ฟังพร้อมกับ ท�ำตาขวางก่อนทีจ่ ะเดินหน้าต่อไป เธอเดินผ่านสะพานขนาดกลางหน้าเรือนใหญ่กอ่ น ที่จะล้างเท้าและเดินขึ้นไปบนเรือน “อ้าว แม่กรรณิการ์ กินอะไรมาหรือยัง แต่ดูท่าทีแล้วน่าจะยัง” “ยังค่ะคุณพี่ ดิฉันอยากท�ำอะไรบางอย่างให้สะใจก่อน” “แต่ว่าคุณกรรณิการ์เจ้าคะ มันไม่ดี แค่คิดก็ผิดแล้วเจ้าค่ะ” ผาดขัดความ ปรารถนา “เอ็งเงียบก่อนจะเป็นไรผาด มีอะไรรึถึงมาหาฉันตั้งแต่เช้า” “ก็เรื่องแย้มมันล่ะค่ะคุณพี่ ดิฉันไม่สบายใจที่มันยังมีชีวิตอยู่ ดิฉันว่า...” ยังไม่ทันจะเริ่มต่อบทสนทนา สายตาของบานเย็นมองไปยังทาสสาวอย่าง ไม่ไว้ใจ 12
นนทนันท์
“ผาด ฟัก ไปเตรียมส�ำรับไว้ให้เรากับคุณกรรณิการ์ แล้วพวกที่เหลือ ลง ไปข้างล่างก่อนไป” บานเย็นสัง่ ให้ทกุ คนลงจากเรือน ทาสสาวทุกคนคลานเข่าออกไป อย่างช้าๆ จนไม่เหลือสักคนบนเรือน “คราวนีม้ อี ะไรพูดมาได้เลย เรารอฟัง” บานเย็น เปิดทางให้กรรณิการ์พูดแผนการทุกอย่าง บานเย็นตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อพร้อม กับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ทั้งสองคนพยักหน้าอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ยพร้อมกับกระตุก มุมปากขึน้ อย่างสะใจ แผนการนีค้ าดว่าต้องได้ผลและเป็นการก�ำจัดแย้มให้พน้ สายตา ของท่านเจ้าคุณอนุชิตอย่างแนบเนียน ภายในห้องขังหลังอาณาเขตของท่านเจ้าคุณอนุชิต ห้องขังนั้นตั้งโดดเดี่ยว และอ้างว้าง บรรยากาศโดยรอบไม่มีอะไรเลยนอกจากต้นไม้หนาทึบพร้อมกับคลอง เล็กๆ ที่เชื่อมกับคลองสายหลักของหมู่บ้าน ถ้าหากไม่มีใครบอกว่าที่นี่คือพื้นที่ ในความดูแลของท่านเจ้าคุณอนุชิต ก็ไม่มีใครรู้ มีคนรู้เพียงแค่ทาสที่ท�ำงานอยู่กับ ท่านเจ้าคุณอนุชิตเท่านั้น บุคคลภายนอกไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับส่วนตรงนี้ “คุณพี่คะ ท�ำไมบรรยากาศมันวังเวงแบบนี้” กรรณิการ์รู้สึกขนหัวลุกอย่าง บอกไม่ถูก “ก็จะไม่ให้รู้สึกแบบนี้ได้อย่างไรกัน มาทีไร ความรู้สึกเหมือนเดิมไม่มีผิด” คุณหญิงบานเย็นเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน ทั้งสองคนยังคงเดินหน้าต่อไป “ป่านนี้นังแย้มมันคงอดยากปากแห้งแน่ๆ ค่ะคุณพี่ ดิฉันอยากเห็นหน้ามัน แทบขาดใจ” กรรณิการ์มองไปยังห้องขังสีเ่ หลีย่ มขนาดเล็กซึง่ มีอยูส่ องชัน้ คือ ชัน้ บนดิน กับใต้ดิน แย้มถูกขังไว้ในชั้นใต้ดิน เสียงหัวเราะด้วยความสะใจดังขึน้ จนท�ำให้ทาสสาวอย่างแย้มรูส้ กึ ตัว ใบหน้า ซีดเผือดพร้อมกับแมลงต่างๆ รุมตอมไปทัว่ ร่างกาย เนือ้ ตัวเต็มไปด้วยดินและคราบ เหงื่อไคล ผ้าคาดอกสีเทายังคงเปื้อนรอยเลือดที่เกิดจากการเฆี่ยนเมื่อหลายวันก่อน เธอค่อยๆ ฟังให้แน่ใจว่าเสียงนั้นเป็นใคร “ช่วย... ดะ...ด้วยเจ้าค่ะ อิ ฉัน ไม่... นอกใจ ทะ...ท่านเจ้าคุณเลย” เสียง แห้งๆ พยายามร้องขอความช่วยเหลือ อาหารและน�ำ้ ไม่ได้ตกถึงท้องเป็นเวลาสองวัน อีกทั้งแผลที่อยู่กลางหลังก็เริ่มส่งกลิ่นเหม็น บางจุดมีน�้ำเหลืองไหลออกมาจนท�ำเอา แย้มทรมานแทบขาดใจ เสียงไขกุญแจจากด้านบนท�ำให้แย้มเริ่มพบกับแสงสว่าง ดวงตาเบิกกว้าง เล็กน้อย น�้ำตาแห่งความปีติไหลอาบแก้มมอมแมม 13
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“ช่วยด้วยเจ้าค่ะ” แย้มพยายามร้องเสียงดังแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เธอเห็น มือเล็กๆ ทีย่ นื่ เข้ามาแล้วต้องตกใจ คนทีเ่ ข้ามานัน้ ไม่ใช่ใครอืน่ แต่กลับเป็นภรรยาหลวง และภรรยารองนั่นเอง “ไปดูให้ชัดๆ ดีกว่าค่ะคุณพี่ ว่าอีแย้มมันจะมีสภาพเป็นเยี่ยงไร ป่านนี้แผล ของมันคงเน่าเฟะกระมัง” กรรณิการ์หัวเราะอย่างสะใจ “เธอลงไปก่อนแล้วกัน ฉันไม่อยากเห็นสภาพของอีแย้ม ถึงแม้ว่าจะสองวัน แต่ต้องมีกลิ่นเน่าแน่ๆ” ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว เพราะสภาวะแวดล้อมที่นี่สกปรก อากาศไม่ถ่ายเท ร้อนอบอ้าว แค่อยู่ที่นี่เพียงวันเดียวก็อาจท�ำให้เนื้อตัวเหม็นและ ไม่สะอาดได้ง่าย โดยเฉพาะชั้นใต้ดินที่มีพื้นเป็นดินแฉะแทนที่จะเป็นไม้ผิวเรียบ “แหม อีแย้ม เป็นอย่างไรบ้างล่ะ ไม่ได้พบหน้ากันนาน เปลี่ยนไปอย่างกับ คนละคนเชียว” ค�ำทักทายจากกรรณิการ์ท�ำเอาแย้มรู้สึกเสียใจ เธอส่ายหน้า “ดูเนื้อตัวของมันสิ ดูไม่ได้ หมดราศีเมียบ่าวหมด” คุณหญิงบานเย็นเสริม และตัดก�ำลังใจ ใบหน้าซีดส่ายไปมาอย่างผิดหวังกับการกระท�ำของคุณๆ ทั้งสอง “พูดไม่ได้รึ หรือว่าไม่มีเสียง ใช่สิ เอ็งมันอดอาหารก็หลายวันอยู่ แต่นี่ อดน�้ำด้วย มันคงจะไม่มีปากเสียงกับเราสองคนไปอีกนานเชียว” “บ่าว บะ...บ่าวไม่ผิด บะ...บ่าวไม่เคยคิดนอกใจท่านเจ้าคุณเจ้าค่ะ” แย้ม พยายามพูดออกมาจนครบประโยค บานเย็นพยักหน้าพร้อมกับกอดอกเชิดหน้าใส่ “อันที่จริงมันก็เป็นค�ำสั่งของท่านเจ้าคุณที่ไม่ให้เอ็งกินข้าวกินน�้ำ ไม่ให้โดน แสงและเห็นเดือนเห็นตะวัน ข้าเองก็สงสารเอ็งเหมือนกันนะอีแย้ม อย่างน้อย เอ็ง ก็เคยใช้สามีคนเดียวกับข้ามาก่อน ข้านะ เห็นใจเอ็งจริงๆ” บานเย็นมองแย้มด้วย หางตา น�้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มอีกครั้ง “แต่...” “ไม่ต้องพูด พูดไปก็เปลืองแรงเปล่าๆ ก็แค่มาเยี่ยมเท่านั้นล่ะ และต่อไป พวกข้าสองคนจะไม่มาอีก แล้วจ�ำเอาไว้ ชาติหน้าฉันใดก็อย่าได้พบได้เจอกันอีก เอ็งกับข้ามันคนละสกุลกัน” กรรณิการ์เสริมด้วยวาจาเหยียดหยามแย้มอย่างสุดชีวติ เธอพูดราวกับจะไม่กลับมาดูด�ำดูดีกันอีกต่อไป ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนสองคนก็เอ็นดูแย้ม เป็นอย่างดี ‘...ไม่สิ คุณหญิงทัง้ สองจะดูแลฉันดีกต็ อ่ เมือ่ อยูต่ อ่ หน้าท่านเจ้าคุณเท่านัน้ ... อีแย้ม แกมันโง่จริงๆ โดนพวกเขาหลอกมาตลอดเวลา’ 14
นนทนันท์
แย้มนึกถึงวันเก่าๆ จนจะกลั้นน�้ำตาแทบไม่ไหว เธอก้มหน้าลงมองพื้นดิน สีน�้ำตาลแฉะๆ “เฮ้อ ข้าก็สงสารเอ็งนะ ท�ำยังไงได้ ในเมือ่ เป็นค�ำสัง่ ของท่านเจ้าคุณ นอนตาย ตาหลับนะอีแย้ม ฮึ!” คุณหญิงบานเย็นเสริมอีกครั้งอย่างสะใจ ความจริงแล้ว ท่านเจ้าคุณไม่ได้สั่งแบบนี้ สั่งให้ขังเท่านั้น ยังไม่ทนั จะพูดอะไรต่อไป คุณหญิงบานเย็นและกรรณิการ์กเ็ ดินจากไปโดย ไม่หันกลับมาอีกเลย “บะ...บ่าว บ่าวไม่ได้ท�ำผิดนะเจ้าคะ กลับมา กลับมาก่อน” ไม่ทันเสียแล้ว ร่างทัง้ สองจากไปอย่างไม่มวี นั กลับ สีหน้าทัง้ สองคนก็พอเดาได้วา่ จะไม่กลับมาดูดำ� ดูดี กันอีก ‘...ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราโดนทั้งสองคนหลอกอย่างนั้นหรือ ท่านเจ้าคุณ ท�ำไมใจร้ายกับบ่าวถึงเพียงนี้เจ้าคะ บ่าวไม่เชื่อว่าท่านเจ้าคุณจะไม่รักบ่าว หรือว่า ไม่เคยรักตั้งแต่แรก...’ ด้วยอะไรต่างๆ นานาท�ำให้เกิดความไม่ยุติธรรมเกิดขึ้น ภาพต่างๆ เข้ามา วนเวียนในหัวเหมือนไม่รู้จบ หัวใจดวงน้อยบีบรัดและเหมือนถูกกรีดด้วยของมีคม หลากหลาย น�้ำตาไหลอาบแก้มจนแทบจะไม่เหลือให้ร้องอีกต่อไป ร่างเล็กเนื้อตัวมอมแมมนอนพิงผนังชื้นๆ จากไม้เก่าๆ ก่อนที่จะหลับตาลง เพือ่ รักษาพลังงานและชีวติ ให้มากทีส่ ดุ เธอจะรอวันทีท่ า่ นเจ้าคุณอนุชติ กลับมาเยีย่ ม จะรอวันนั้น เพียงแค่เห็นหน้าก็เพียงพอแล้ว
15
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
1 ‘ไม่ ไม่ ท�ำไมท�ำแบบนี’้ เสียงพึมพ�ำจากหญิงสาวคนหนึง่ ดังขึน้ ขณะทีน่ อนหลับ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าผืนสีขาวสะอาดตา ใบหน้าเรียวยาวไร้เครื่องส�ำอาง ส่ายไปมาอย่างหวาดกลัว คงเป็นฝันร้ายอีกครั้งหนึ่งส�ำหรับเธอ ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง “แพรวา ตื่นได้แล้วลูก วันนี้มีถ่ายละครนะ” เธอเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างจากคนที่อยู่ด้านนอกซึ่งเป็นความเคยชินที่ ต้องได้ยนิ แบบนีท้ กุ เช้าแทนการใช้นาฬิกาปลุก เปลือกตาบางเปิดกว้างขึน้ อย่างรวดเร็ว พร้อมกับเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง “ค่ะแม่” หญิงสาวตอบพร้อมกับลุกขึ้นไปเปิดประตู ประตูเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของผู้เป็นแม่อีกครั้ง ครั้งแรกที่มอง ใบหน้าของลูกสาวแสนสวยก็ต้องพบกับความกังวลบนใบหน้า “นี่ลูกฝันแบบเดิมอีกแล้วเหรอ” ผู้เป็นแม่ถามอย่างรู้ทัน “ใช่แล้วค่ะ แพรว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับอดีตชาติของแพร แน่ๆ ค่ะ ท�ำไมแพรต้องฝันไปถึงยุคที่ยังมีทาส และเห็นภาพมากมายที่เหมือนจริง อีกอย่างนะแม่ แพรก็ไม่ได้ชอบประวัตศิ าสตร์จนต้องเก็บเอามาฝันเสียหน่อย” แพรวา ลองทบทวนกับสิ่งที่เกิดซ�้ำๆ วนไปมา “พอได้แล้วพี่ ท�ำงานเถอะ ไปถ่ายละครเถอะ เดี๋ยวไปที่กองช้าจะงานเข้า อีกนะพี่” เสียงน้องชายสุดที่รักดังมาก่อนที่ร่างจะปรากฏ น้องชายของเธอเหมือน ผู้จัดการส่วนตัวที่คอยเช็กคิวและเตือนให้เธอต้องท�ำงานตลอดเวลา “จะเป็นไรไป ระดับนางเอกอย่างพี่จะต้องกลัวใครด้วยเหรอ ฝันไปเถอะ!” เธอตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของน้องชาย “ตามใจพี่แล้วกัน ภาสเตือนพี่แล้วนะ” ภาสกรถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนที่จะเดินก้มหน้าลงไปข้างล่างอย่างผิดหวัง “น้องหวังดีกับแพรนะ ยังไงก็อาบน�้ำแล้วตามลงไปกินข้าวก็แล้วกันนะลูก เรือ่ งฝันไม่ตอ้ งกังวลไป บางทีความฝันอาจเกิดจากจิตใต้สำ� นึกก็ได้นะลูก” พูดจบพร้อม กับส่งรอยยิ้มให้กับลูกสาวแสนสวยมาดมั่นก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง 16
นนทนันท์
แพรวาฉุกคิดอะไรบางอย่างที่หน้าประตู ‘...จริงเหรอ ฉันมีจิตใต้ส�ำนึกที่แย่มากๆ กระทั่งอยากจะเป็นทาสคนอื่นเขา อย่างนัน้ เหรอ ไม่มที างเสียหรอก ตอนนีฉ้ นั เป็นดาราดัง จะท�ำอะไรก็ได้ไม่ตอ้ งสนใจ ใครทัง้ นัน้ ไม่มที างทีจ่ ะใฝ่ตำ�่ ได้ถงึ เพียงนี้ อีกอย่าง ฉันมีสมั ผัสทีห่ ก สามารถใช้พลังจิต ท�ำอะไรได้ทุกอย่างที่ไม่เหมือนใคร...’ แพรวาปิดประตูพร้อมกับเดินเข้าไปด้านในห้องอย่างมั่นใจ มือเล็กรีบคว้า ผ้าเช็ดตัวสีขาวไว้ก่อนที่จะเดินเข้าไปช�ำระร่างกายให้สะอาดเพื่อพร้อมที่จะท�ำงานใน วันนี้ กลิ่นอาหารหอมยั่วน�้ำย่อยในกระเพาะ ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีฟ้า พร้อมกับ สร้อยคอเล็กๆ ประดับให้นา่ ดู ใบหน้าเต็มไปด้วยเครือ่ งส�ำอางโทนสีเข้ม ขนตางอนยาว ท�ำให้ใบหน้าของเธอดูคมขึ้น “พี่แพรลงมาแล้ว พี่สาวของผมสวยขึ้นทุกวันเลยนะ” “ไม่ตอ้ งชมกันก็ได้คะ่ ผูจ้ ดั การส่วนตัว วันนีพ้ มี่ ถี า่ ยละครอยูห่ นึง่ เรือ่ งใช่ไหม ว่าแต่พี่ต้องถ่ายกับใครบ้างล่ะ” เอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะวันนี้เป็นการถ่ายฉากแรก ของละครเรื่องใหม่ ซึ่งมีนักแสดงใหม่มากมายที่คอยตามมาสมทบ “อ๋อ มีนางร้ายมือใหม่ดว้ ยครับพี่ เห็นทีแ่ จ้งไว้กม็ เี ท่านี้ ส่วนพระเอกก็คนเดิม จากเรื่องที่แล้ว” “ก็ดี จะได้ท�ำงานกันง่ายๆ หน่อย พี่ชักอยากเจอนางร้ายหน้าใหม่เสียแล้ว จะมีฝีมือพอหรือเปล่า” แพรวาตั้งค�ำถามกับตัวเองก่อนที่จะหยิบจานกระเบื้องสีขาว ส่งให้ภาสกรตักอาหารเช้า “จะหน้าใหม่หรือเก่าเราก็ต้องให้เกียรติกันด้วยนะ อย่าลืมว่าแพรก็เคยเป็น มือใหม่มาก่อนเหมือนกัน” ผู้เป็นแม่ย�้ำเรื่องความมั่นใจที่มีของลูกสาวแสนสวย การ มีความมั่นใจนั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่หากมั่นใจจนเหยียบหัวคนอื่นก็ไม่สมควรเช่นกัน “ค่ะแม่” แพรวาตอบด้วยสีหน้าไม่คอ่ ยชอบใจนัก แต่กเ็ ก็บอารมณ์ไว้เพือ่ ให้ ผู้เป็นแม่สบายใจ “กินข้าวเถอะครับ อย่าคุยเรื่องเครียดๆ กันเลย” ภาสกรขัดจังหวะสนทนาด้วยการส่งจานข้าวให้พี่สาวก่อนที่ทุกคนจะนั่งลง ประจ�ำต�ำแหน่ง ภาสกรกินข้าวเป็นคนแรกก่อนที่จะตักอาหารบนโต๊ะให้ผู้เป็นพี่สาว “กินเยอะๆ นะ ไข่มีประโยชน์ เช้าๆ แบบนี้พี่ควรจะกิน สมองจะได้แล่นๆ” 17
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“จ้า ผู้จัดการ เอาเป็นว่าจะให้กินอะไรก็ตักมาให้เลยแล้วกัน” แพรวายิ้ม ก่อนที่จะตักไข่ชิ้นเล็กๆ เข้าปากพร้อมกับเคี้ยวมันอย่างเอร็ดอร่อย รถยนต์เคลื่อนออกจากบ้านหลังหรูโดยมีภาสกรเป็นคนขับรถเหมือนอย่าง ทุกวัน แพรวาเองก็นงั่ เป็นคุณนายอยูเ่ บาะหลังพร้อมกับกอดอกอย่างมัน่ ใจ ดวงตากลม เหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง “คุณนายครับ คิดอะไรอยู่ในใจบอกภาสได้นะ อย่าบอกว่าคิดถึงเรื่องฝัน” “ก็ใช่สิ จะให้พคี่ ดิ อะไรอีกล่ะ มันแปลกมากๆ นะทีฝ่ นั แบบนีห้ ลายครัง้ แล้ว ฝันซ�้ำไปซ�้ำมาไม่เห็นมีอะไรคืบหน้าเลย ฝันเห็นทาสสาวถูกทรมานอยู่ในห้องขัง แต่ ก็ไม่มคี วามคืบหน้าว่าจะตายไหม จะโดนอะไรต่อไป หรือจะมีชวี ติ อยูย่ งั ไง ถ้าเป็นภาส อาการคงไม่ต่างกับพี่นักหรอก” เพราะมีสิ่งหนึ่งที่ค้างคาใจ จนท�ำให้เกิดความกังวล มันคือสิ่งธรรมดาที่ทุกคนต้องพบเจอ “ครับพี่ ภาสว่าพีต่ งั้ สมาธิดกี ว่าครับ ภาสไม่อยากเห็นพีค่ ดิ มากนะรูห้ รือเปล่า” “จ้า ขับรถต่อไปเถอะ พี่จะท�ำสมาธิแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง” แพรวานิ่งเงียบไปสักครู่เหมือนจะท�ำสมาธิเพื่อการถ่ายละครในวันนี้ซึ่งเป็น วันแรก รถยนต์แล่นผ่านตัวเมืองไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นการเปิดตัวฉากแรกของ ละครเรื่องนี้ ทุกคนในกองถ่ายนั่งรอการมาเยือนของนางเอกสาวชื่อดัง ทันทีทรี่ ถยนต์แล่นเข้ามาในบ้าน ทุกคนลุกขึน้ ยืนพร้อมกับเสียงปรบมือดังๆ ช่างแต่งหน้าและแต่งตัวรีบวิ่งเข้ามาอย่างหน้าตาตื่น “น้องแพรขา มาแต่งหน้านะคะ ทุกคนแต่งหน้ากันเสร็จแล้วค่ะ” เสียงกะเทย ร่างอวบแสบทรวงถึงแก้วหู “นี่พี่จะบอกว่าฉันมาสายอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่สน จะแต่งหน้าไหมคะ” ถาม อย่างมั่นใจโดยไม่มองหน้าของผู้ก�ำกับชื่อดัง “แต่งค่ะคุณน้อง อย่าเพิ่งเหวี่ยงใส่คุณพี่สิคะ” กะเทยร่างอวบก้มหน้าลง อย่างช้าๆ ก่อนที่จะพาร่างเล็กเข้าไปแต่งหน้า ฝ่ายเสื้อผ้าและช่างท�ำผมก็ตามไปติดๆ โดยไม่ถามอะไรสักค�ำเพราะเกรงว่าจะโดนเหมือนกับช่างแต่งหน้าคนนั้น ภาสกรยืนส่ายหัวอยู่มุมหนึ่งของกองถ่ายละคร พระเอกหนุ่มคู่ขวัญเดินเข้า มาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ว่ายังไงภาส สบายดีไหม” “ครับพี่พอล พี่คงชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของพี่สาวผมแล้วใช่ไหม” 18
นนทนันท์
“แน่นอนสิ ละครเรือ่ งทีส่ ามแล้วนะทีพ่ บเจอกัน พอล สินทา กับ แพร แพรวา พระนางคู่ขวัญแห่งปี ท�ำให้ความนิยมของช่องเพิ่มสูงมาก ท�ำไมจะไม่รู้ล่ะ” พอลยิ้ม พร้อมกับกอดอกอย่างภูมิใจ “นั่นสิครับ สินทา แพรวา เหมาะกันดีออก และหวังว่าละครเรื่องนี้จะสร้าง ความนิยมได้เหมือนเดิมนะครับพี”่ ภาสกรอวยพรให้ความนิยมในตัวคูพ่ ระนางยังคง มีอยู่ แต่จะให้เพิม่ ไปมากกว่าเดิมคงยาก แค่นกี้ ม็ ปี ระชาชนนับแสนคนชืน่ ชอบอยูแ่ ล้ว “กินอะไรมาหรือยังล่ะ แล้วนี่ไม่คิดจะท�ำงานอื่นๆ บ้างเหรอ เป็นผู้จัดการ ให้พี่เพียงคนเดียวเหรอ” “ครับพี่ แค่นี้ก็ยุ่งพอแล้วล่ะ” ภาสกรยิ้มพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะ เดินเข้าไปในกองถ่ายเพื่อนั่งดูการแสดงของพี่สาวแสนสวย ในช่วงเย็นวันเดียวกัน ด้านหนึ่งของกรุงเทพมหานครในงานโชว์ภาพถ่าย ในจินตนาการ มีจติ รกรมากมายสนใจทีจ่ ะเข้าร่วมงานเป็นจ�ำนวนมาก ส่วนหนึง่ เพราะ ต้องการแสดงผลงานของตัวเอง ส่วนทีส่ ำ� คัญก็คอื การได้พบกับจิตรกรชือ่ ดังแถวหน้า ของเมืองไทยอย่างพีรวิชญ์ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากนัก บรรยากาศภายในห้องหรูอากาศเย็นสบายน่าเดินและชืน่ ชมผลงานภาพศิลป์ ต่างๆ ในหลากหลายแขนง ผูท้ เี่ ข้ามาเดินชมนัน้ ล้วนชือ่ ชอบผลงานศิลปะเป็นทุนเดิม บางคนถึงกับติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสั่งจองรูปของศิลปิน ราคาที่ได้ค่อนข้างสูงอยู่ พอสมควรให้คุ้มค่ากับจินตนาการและความคิดเชิงบวก พีรวิชญ์กเ็ ป็นอีกคนหนึง่ ทีท่ กุ คนให้ความสนใจในภาพวาดและภาพถ่ายของเขา และในวันนี้เอง เขาก็มาร่วมงานเช่นกันเพื่อพบปะพูดคุยกับแฟนคลับที่ชื่นชอบ ร่างหนาเดินเข้าไปในห้องจัดแสดงรูปอย่างมัน่ ใจโดยเขาเองก็อยากจะมาดูรปู ของนักวาดชื่อดังอีกคนหนึ่ง นักวาดท่านนี้มีชื่อเสียงและเป็นต้นแบบของเขามานาน “นัน่ ไงแก คุณพีรวิชญ์ เจ้าของภาพชือ่ ดังของเมืองไทย เข้าไปขอลายเซ็นกัน เลยไหม” ยังไม่ทนั จะดูภาพของเจ้าของนักวาดคนดังเลย เสียงกลุม่ ชายหญิงสองสามคน ชื่นชมผลงานของพีรวิชญ์กันยกใหญ่ “ได้ครับ ชื่ออะไรครับ...” เขาถามชื่อเพื่อจะเซ็นให้อย่างสวยงาม ทุกคน ต่างชื่นชมผลงานที่มีคุณภาพ ด้วยเอกลักษณ์ของภาพวาดที่มีลายเส้นไม่เหมือนใคร หลังจากแจกลายเซ็นเรียบร้อยแล้ว พีรวิชญ์กเ็ ดินดูผลงานของคนอืน่ ๆ อย่าง ชื่นชม มีบางรูปสะดุดตาจึงต้องหยุดพิจารณาลายเส้นและโทนสี 19
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“ภาพนีส้ วยจริงๆ ไหน ดูซวิ า่ ใครวาด” เขาก้มมองดูทใี่ ต้ภาพทางด้านขวามือ อย่างพิจารณา เขาลองดูสิ่งที่วาดอย่างละเอียดก่อนที่จะเดินดูรูปต่อไป เขาเดินดูรูปอื่นๆ อย่างชืน่ ชม แต่กต็ อ้ งพบกับรูปภาพของหญิงสาวคนหนึง่ ใบหน้าสวยงาม การแต่งกาย เหมือนทาสสาวคนหนึง่ ในสมัยรัชกาลที่ 5 ทางด้านขวามือรูปเดียวกัน ก็มกี ารแต่งตัว ที่ดูดีขึ้นด้วยชุดแขนกระบอกพร้อมกับสไบเฉียงทับตัวอย่างสวยงาม รูปนีเ้ หมือนมีอะไรบางอย่างท�ำให้เขาหลงใหล ภาพอะไรบางอย่างเกิดขึน้ ในหัว เพียงชั่วพริบตา ภาพหนุ่มรูปงามใส่ชุดราชปะแตนยืนสง่าใจกลางเรือนไม้สองชั้น ‘...อะไรกัน ท�ำไมฉันถึงเห็นภาพพวกนี้ได้นะ ทั้งๆ ที่รูปนี้ก็เป็นรูปหญิงสาว ท�ำไมฉันถึงเห็นหน้าผู้ชายกันล่ะ...’ “พี พี แกยืนนิ่งท�ำไมวะ” เสียงทักทายดังขึ้นมาทางด้านหลัง คนที่ดูรูปอยู่ สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะหันไปมองใบหน้าของชายคนนี้ “อ้าว ไอ้ธานี แกมาช้าจังเลยว่ะ ฉันเดินดูรูปจะเสร็จอยู่แล้ว เดี๋ยวก่อนนะ ฉันขอดูกอ่ นว่าใครวาดรูปนี”้ เขาหยุดการสนทนาสักครูก่ อ่ นทีจ่ ะก้มมองดูชอื่ ทางด้าน ขวามืออย่างสงสัย “พรรณนาราย นามนี้ใครเขียน” เขาถามในใจ “ว่าไปผูห้ ญิงก็สวยดีนะ แต่ทำ� ไมต้องวาดเปรียบเทียบกันด้วยล่ะ อีกฝัง่ หนึง่ เหมือนทาส อีกฝั่งหนึ่งเหมือนคุณหญิงเลยว่ะ คนวาดต้องการสื่ออะไรกันแน่” ธานี ตั้งค�ำถามอย่างสงสัย “ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าฉันจะซื้อภาพนี้ แป๊บนะ ฉันขอติดต่อจองภาพนี้ ก่อน” เขาตัดสินใจเดินไปสัง่ จองภาพนีใ้ นทันที เพราะเกรงว่าจะเสียภาพนีไ้ ปให้คนอืน่ สิง่ แรกทีเ่ ขาอยากรูค้ อื ผูช้ ายใส่ชดุ ราชปะแตนคนนัน้ เป็นใคร ท�ำไมเขารูส้ กึ ดี ที่ได้พบหน้าชายหนุ่มคนนั้น อย่างที่สอง นามปากกา พรรณนารายนี้คือใคร ท�ำไม ใช้ชื่อโบราณไม่ทันสมัยเอาเสียเลย ธานีรู้สึกว่าเพื่อนของเขาแสดงแววตาแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างกังวล อยู่ในใจ “แกเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วนี่นึกยังไงอยากได้รูปนี้ ปกติแกจะเป็นคนวาด อย่างเดียวไม่ใช่เหรอ” ธานีเอ่ยถามอย่างสงสัย 20
นนทนันท์
“เอาเถอะ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ท�ำให้ฉันอยากซื้อ แล้วแกพอคุ้นๆ นามปากกานี้ไหม พรรณนาราย” พรรณนาราย คืออะไร คือใคร?? “นึกไม่ออกเลยจริงๆ นะ เดี๋ยวฉันลองถามเพื่อนฉันให้ก่อนก็แล้วกัน” “ภาสกร ผู้จัดการดาราสาวชื่อดังเนี่ยนะ รุ่นน้องนี่ ไม่ใช่รุ่นเดียวกัน” ท�ำเสียงสูงอย่างแปลกใจ “นั่นแหละ เผื่อเขาจะรู้ว่าเป็นของใคร เอาเถอะ ได้ความคืบหน้ามายังไง เดี๋ยวจะบอกแกเป็นคนแรกเลยแล้วกัน เอาเป็นว่าฉันขอตัวไปท�ำงานก่อนแล้วกันนะ ข่าวมีมากมายให้ท�ำ” “ได้สิ ฝากด้วยแล้วกันนะ เอาเป็นว่าฉันขอกลับก่อนแล้วกัน” พูดพร้อมกับ เดินออกจากห้องประชุมเล็กๆ ไปทันที ธานีสา่ ยหัวโดยลืมเรียกเพือ่ นรักกลับมา พีรวิชญ์ตอ้ งขึน้ เวทีเพือ่ ตอบค�ำถาม จากแฟนคลับ แต่กลับเป็นว่าเจ้าตัวเดินออกจากงานไปโดยไม่กลับมาอีกเลย ธานีจึง ต้องรับหน้าพร้อมกับตอบค�ำถามแทนเพื่อนรัก กว่าจะเอาตัวรอดในการตอบค�ำถามและเล่าที่มาของรูปภาพนั้นท�ำเอาธานี แทบเอาตัวไม่รอด โชคดีทภี่ าพนี้ ธานีทราบแนวความคิดและทีม่ า จึงท�ำให้เขาสามารถ ช่วยไม่ให้เพื่อนรักหน้าแตก ธานีเดินออกจากงานพร้อมกับปาดเหงือ่ สามที มือหนาควักโทรศัพท์ออกจาก กระเป๋าพร้อมกับโทรไปหาเพื่อนรัก “เรียบร้อยแล้วนะ กว่าจะรอดมาได้ เกือบแย่” “เออ พูดเหมือนไปออกศึกที่ไหน ฉันลืมไปว่าต้องอยู่รอให้แฟนคลับ สัมภาษณ์ ยังไงก็ขอบใจแกนะ ว่าแต่ฉันอยากได้ภาพนั้นเร็วๆ แล้วว่ะ” “ภาพไหนวะ” เอ่ยถามราวกับจ�ำไม่ได้ “นี่แก...” “รูแ้ ล้ว อีกไม่กวี่ นั ไม่ใช่เหรอ เอาอย่างนีก้ แ็ ล้วกัน ถ้าได้ความคืบหน้าทัง้ เรือ่ ง นามแฝงพรรณนารายฉันจะบอกก็แล้วกันนะ ยังไงก็แค่นี้ก่อนแล้วกัน ไว้คุยกัน วันหลัง” พูดจบพร้อมกับวางสายทันที “เออ เฮ้ย จะรีบวางไปไหนวะ” โวยวายด้วยน�้ำเสียงขุ่นเคืองก่อนที่จะโยน โทรศัพท์ไว้บนเตียงนุ่มสีเขียว เขาทิ้งร่างหนาลงบนเตียงก่อนที่จะถอนหายใจออกมา ยาวๆ 21
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
‘พรรณนารายคือใคร ท�ำไมภาพชายหนุ่มในชุดราชปะแตนต้องปรากฏขึ้น ขณะทีเ่ รามองรูปด้วยนะ ท�ำไมเราต้องรูส้ กึ ดี หรือว่าเราจะเป็นประเภทไม้ปา่ เดียวกัน’ ความคิดในทางลบเกิดขึ้นทันที ตั้งแต่ที่จ�ำความได้ เขาก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ กับผู้ชายมาก่อน หรือว่าครั้งนี้อาจเป็นการเปิดตัวครั้งแรกกันแน่ เขายกมือหนาขึ้นมาเกาอย่างสงสัยก่อนที่จะพลิกใบหน้าไปมองตู้เสื้อผ้า “สงสัยเราจะคิดมากไปหรือเปล่า เราเนีย่ นะรักไม้ปา่ เดียวกัน ไม่จริง หรือว่า ต้องพิสูจน์” ในเมื่อยังไม่รู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับชายหนุ่มชุดราชปะแตนคนนั้นว่ามีที่มา อย่างไร เขาจึงต้องพิสูจน์ให้รู้กันไปเลยว่า เขาคือคนที่รักเพศเดียวกันหรือไม่ ร่างหนาลุกขึน้ ก่อนทีจ่ ะเดินไปเปิดตูเ้ สือ้ ผ้าแล้วหยิบชุดนอนขึน้ มาทันที ถึงแม้ ว่าจะไม่ใช่เวลานอน เขาก็อยากพักผ่อน เพราะด้วยอะไรๆ หลายอย่างในวันนีม้ นั ท�ำให้ เขารู้สึกเหนื่อย อยากจะผ่อนคลายและใช้เวลาการนอนหลับบนเตียงสักสิบชั่วโมง ขึ้นไป บางทีการได้พักผ่อนอันยาวนานอาจจะท�ำให้สมองของเขาโล่งจนสามารถรับรู้ เรื่องราวต่างๆ นานาที่ก�ำลังจะเข้ามาในอีกไม่ช้า เขารู้สึกเหมือนกับว่าก�ำลังมีเรื่องราว มากมายโถมกระหน�่ำเข้ามาในครั้งเดียว
22
นนทนันท์
2 ภายในห้องขังสี่เหลี่ยมสองชั้นหลังเรือนใหญ่ ในอาณาเขตของท่านเจ้าคุณ อนุชิต เสียงลมพัดผ่านแต่ไม่สามารถเข้าสู่ชั้นใต้ดิน สภาพของแย้มนั้นไม่ต่างอะไร กับคนไม่อาบน�้ำเป็นเวลาห้าวัน มิหน�ำซ�้ำแผลจากรอยเฆี่ยนเน่าเฟะ น�้ำเหลืองและ น�้ำหนองไหลคลุกกับดินและฝุ่นข้างๆ ก�ำแพง ริมฝีปากเล็กซีดสั่นด้วยความทรมาน น�ำ้ ตาไหลอาบแก้มตรงรอยคราบเดิม ผมเผ้ายุง่ เหยิงและเต็มไปด้วยก้อนดินหนาเตอะ ท้องของเธอเจ็บแสบจนทรมาน ไม่มีอาหารและน�้ำตกถึงท้องเป็นเวลาหลายวัน “ท�ำไม ท�ำไมต้องเป็นแบบนี้ บ่าวไม่ผิด บ่าวรักท่านเจ้าคุณ ไม่มีสักครั้งที่ คิดนอกใจ แต่ทำ� ไม...” พึมพ�ำอยูค่ นเดียวพร้อมกับน�ำมือขึน้ จับหน้าอก หัวใจของเธอ เหมือนโดนมีดเล็กๆ กรีดหลายครั้งจนเกิดบาดแผลไม่ซ�้ำที่ ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ ก็สร้างความทรมานจนแทบขาดใจ ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อไป ดวงตาเล็กที่เต็มไปด้วยรอยด�ำจากดินเหลือบไป เห็นแมลงสาบตัวเต็มวัยตัวหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ อาหารไม่ตกถึงท้องมา หลายวัน ประกอบกับปณิธานทีต่ งั้ ใจไว้วา่ จะรอให้ทา่ นเจ้าคุณอนุชติ กลับมา ท�ำให้เธอ ต้องท�ำอะไรบางอย่างเพื่อความอยู่รอด ทั้งๆ ที่เธอเกลียดแมลงสาบ เธอวิ่งหนีได้แทบทุกครั้ง ทว่าไม่มีอาหารตกถึงท้องเป็นเวลานานหลายวัน เธอจึงต้องกลืนน�้ำลายด้วย ความขยะแขยงก่อนที่จะใช้มือสกปรกทุบตีแมลงสาบด้วยความอาฆาต มันตายคามือของเธอพร้อมกับมีน�้ำใสๆ ไหลออกมาจากตัวท้อง “ฉันต้องกินมันใช่ไหม” เธอถามตัวเองพร้อมกับชั่งใจอีกครัง้ หากเธอไม่กิน ก็ไม่มีชีวิตอยู่ และเธอก็จะไม่มีโอกาสอยู่พบหน้าท่านเจ้าคุณอนุชิต มือเล็กจับที่หนวดของแมลงสาบพร้อมกับยกขึ้นมา ริมฝีปากสั่นและรู้สึก ยิ่งเกลียดชังเมื่อต้องตัดสินใจกินมัน น�้ำตาไหลอาบแก้มทันทีเมื่อรู้ว่าชะตาชีวิตของเธอนั้นยิ่งกว่าละครน�้ำเน่า สักพักเธอกลืนมันอย่างรวดเร็วและกลืนลงไปในที่สุด เธอกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างช้าๆ จนกระทัง่ ก้มมองดูกบั พืน้ พืน้ ดินบางส่วน เปียกชุ่มเพียงเล็กน้อย เธอกลืนน�้ำลายลงแล้วค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปหาบ่อน�้ำเล็กๆ บนผืนดิน 23
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
ใบหน้าเรียวทีม่ อมแมมสกปรกค่อยๆ ก้มหน้าลง ลิน้ เล็กๆ แลบออกมาด้วย อาการสั่น เธอแลบลิ้นและดูดน�้ำสีน�้ำตาลนั้นพร้อมกับกลืนมันอย่างดีใจ ...สิ่งที่เธอกระท�ำอยู่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสุนัขก�ำลังกินน�้ำ... เสียงสะอืน้ ปรากฏขึน้ หลังกินน�ำ้ ไปสองสามหยด เธอค่อยๆ พิงก�ำแพง แผล เน่าเฟะสัมผัสกับก�ำแพงจนปวดแสบทรมาน น�้ำตาไหลอาบแก้มมอมอย่างต่อเนื่อง หัวใจดวงน้อยเหมือนก�ำลังโดนท�ำลายลง “ท�ำไมชีวติ บ่าวต้องเป็นเยีย่ งนีด้ ว้ ย บ่าวรักท่านเจ้าคุณ บ่าวจะรอให้ทา่ นเจ้าคุณ กลับมา กลับมา...” หยุดคร�่ำครวญเพราะคิดว่าคงไม่มปี ระโยชน์อะไรนอกจากท�ำร้าย ตัวเอง เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ก่อนที่จะนอนหลับพักผ่อน “ไม่ ไม่” ใบหน้าเรียวยาวไร้เครื่องส�ำอางส่ายไปมาอย่างร้อนรน แพรวารู้สึก ว่าเธอก�ำลังฝันร้าย เหมือนเธอรู้สึกเจ็บปวดและอินไปด้วยทุกครั้งที่ฝันเรื่องแบบนี้ ร่างเล็กสะดุง้ ขึน้ พร้อมกับหายใจหอบ มือเล็กทัง้ สองรีบคว้าผ้าห่มขึน้ มากอดไว้ ดวงตากวาดไปมารอบห้องอย่างหวาดกลัว ‘...ท�ำไมฉันต้องฝันแบบนี้ด้วยนะ มันฝันเกินกว่าที่เคยเห็นอีก ท�ำไมผู้หญิง คนนั้นถึงทรมานแสนสาหัส...’ เมือ่ นึกไปถึงภาพทีเ่ ธอฆ่าแมลงสาบ ภาพทีห่ ญิงสาวคนนัน้ ต้องกินมันเพราะ ต้องการความอยู่รอด มันท�ำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก “ใคร?” ท�ำเสียงสูงก่อนที่จะจ้องประตูอย่างเอาเรื่อง “ผมเอง ภาสครับ พี่ตื่นหรือยัง วันนี้ไปถ่ายแบบไหมพี่ ถ่ายคู่กับคุณพอล ด้วยนะครับ” “นั่นสิ ตายล่ะ” เธอสะดุ้งพร้อมกับเรียกสติให้กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเด้งตัวเองขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับรีบวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า “ภาสท�ำกับข้าวให้พี่เลยนะ เดี๋ยวพี่จะรีบอาบน�้ำแล้วลงไป” รีบคว้าผ้าเช็ดตัว ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน�้ำ ภาสกรส่ายหัวพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาใช้มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง หน้าจอแสดงเบอร์โทรของธานี นักข่าวที่แสนดีซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเขานั่นเอง “ครับพี่ธานี สบายดีไหมพี่” 24
นนทนันท์
“ก็เรื่อยๆ ว่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีข่าวให้ท�ำเท่าไร เออ ภาสว่างหรือเปล่า พี่อยาก คุยอะไรบางอย่างหน่อยจะได้ไหม” ปลายสายถามพร้อมกับลุน้ ตัวโก่งว่าภาสกรจะว่าง และสามารถออกมาพบเขาได้ในวันนี้ “ได้สิครับ ผมออกไปหาพี่ธานีได้อยู่แล้ว ประมาณเที่ยงๆ ได้ไหม ผมจะ ไปส่งพี่แพรก่อน” “ได้สิ ขอบใจนะ ไว้พบกัน” พูดจบพร้อมกับตัดสายไปทันที ‘...วันนี้พี่ธานีมาแปลก ปกติจะไม่ค่อยโทรมาหา แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรให้ เราช่วยแน่ๆ...’ คิดในใจก่อนทีจ่ ะลงไปข้างล่างเพือ่ เตรียมอาหารเช้าให้พสี่ าวแสนสวย เมื่อลงไปข้างล่าง เขาเห็นผู้เป็นแม่นั่งทานอาหารล่วงหน้าไปก่อน ร่างหนาเดินไป ที่โต๊ะพร้อมกับหยิบจานข้าวเพิ่มอีกหนึ่งจาน “พี่แพรตื่นสายอีกล่ะสิภาส หรือว่าฝันร้ายอีกแล้ว” “ผมก็ไม่รเู้ หมือนกับครับ แต่กค็ งจะเป็นอย่างทีแ่ ม่วา่ แน่ๆ” ตักข้าวพร้อมกับ ต่อบทสนทนากันอย่างไหลลื่น “สองแม่ลูกนินทาอะไรกันอยู่คะ ภาส นินทาอะไรพี่หรือเปล่า” แพรวาเดิน ลงมาในชุดเกาะอกสีชมพูทดี่ นั อกอวบอิม่ เด่นเกินใบหน้าทีแ่ ต่งแต้มด้วยเครือ่ งส�ำอาง โทนอ่อน ตุ้มหูอันโตใส่แล้วเพิ่มความมั่นใจในบุคลิก “สวยอีกแล้วพี่สาวเรา กินข้าวเถอะครับ ตักไว้ให้แล้ว” ภาสกรเอ่ยชมพร้อม กับชี้นิ้วไปอีกฝั่งหนึ่ง ร่างอรชรเดินเข้าไปนั่งประจ�ำที่ก่อนที่จะมองหน้าทั้งสองคนเหมือนมีอะไร บางอย่างจะบอก “มองหน้าภาสกับแม่แบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เมื่อคืนฝันแบบเดิมอีกแล้ว ใช่ไหมพี่” เอ่ยถามอย่างรู้ใจ “ไม่ใช่ ฝันแบบใหม่ เป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ” เธอจับช้อนส้อมแล้วตักข้าว พอดีค�ำใส่ปาก “ฝันแบบไหน เล่าให้พวกเราฟังได้หรือเปล่า” แม่ของเธอถามเพราะอยากรู้ เรื่องราวใหม่ บางทีอาจจะเป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องกัน “ได้สิ คือแพรเห็นทาสสาวคนเดิมก�ำลังฆ่าแมลงสาบและกินมันอย่างกระหาย เพราะเธอหวังว่าท่านเจ้าคุณอนุชิตจะกลับมา แต่แพรรู้สึกได้ว่า แพรเจ็บ เจ็บอย่าง ทรมานเหมือนกับแพรเป็นคนคนเดียวกันกับทาสสาวคนนั้นเลยค่ะ” 25
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
ฟังแล้วแทบไม่เชื่อหู ภาสกรยิ้มและเอียงใบหน้าเล็กน้อย “มันเกินจริงไปหรือเปล่า พีอ่ าจจะสงสารจนอิน อย่าลืมสิ ก่อนหน้านีพ้ ฝี่ นั ถึง ทาสคนนั้นถูกเฆี่ยนตี มันก็ต้องมีความรู้สึกสงสารเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะ จริงไหม” ภาสกรแสดงความเห็นอย่างรวดเร็ว ...นั่นสิ ภาสก็พูดถูก... เธอเริ่มลังเลใจ “แม่วา่ น้องก็พดู ถูกนะ แต่แม่กเ็ ชือ่ เรือ่ งอดีตชาติเหมือนกัน เพราะจิตของเรา อาจผูกพันกับสิง่ ใดสิง่ หนึง่ หากสิง่ นัน้ ยังค้างคาอยูใ่ นใจ อีกอย่าง เคยได้ยนิ แรงอาฆาต ข้ามภพไหม นั่นแหละคือจิตสุดท้ายที่อธิษฐานแบบนั้น ท�ำให้จิตดวงนั้นไม่สงบ ชาตินี้จึงคิดเคียดแค้นไปด้วย” ค�ำพูดของผู้เป็นแม่ท�ำให้แพรวาฉุกคิด ...จริงสิ มันอาจจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็เป็นได้... “นี่พี่ เลิกคิดนอกเรื่องก่อนเถอะ ไปถ่ายแบบก่อนดีกว่านะพี่” เตือนด้วย ความหวังดีก่อนที่จะยักคิ้วให้พี่สาว “นั่นสิ ตอนนี้ไม่ควรจะคิดเรื่องแบบนี้ ไปเถอะ” ตักอาหารเข้าปากเป็น ค�ำสุดท้ายก่อนทีจ่ ะหยิบแก้วน�ำ้ ทรงสูงขึน้ มาดืม่ มือเล็กหยิบกระดาษทิชชูสขี าวขึน้ มา ซับเล็กน้อยก่อนที่จะลุกพรวดพราดทันที “อิ่มแล้วเหรอลูก” “ค่ะแม่ ไปเถอะภาส พี่รีบ” เธอเปลี่ยนความรู้สึกเป็นรีบขึ้นมาทันทีเหมือน กับว่ามันก�ำหนดได้ ก่อนหน้านีไ้ ม่เห็นมีทที า่ ว่าจะเร่งรีบ เธอท�ำเอาภาสกรตัง้ ตัวไม่ทนั “เดี๋ยวสิพี่ จะรีบไปไหน ผมยังกินไม่เสร็จเลย” พูดแล้วก็ตักอาหารเข้าปาก ค�ำใหญ่สองสามค�ำก่อนที่จะรีบวิ่งตามพี่สาวแสนสวยไปในทันที พีรวิชญ์นอนอยู่บนเตียงอย่างอิ่มใจเพราะวันนี้ไม่มีอะไรให้คิดมากเหมือน เมือ่ วาน ร่างหนายังคงนอนกอดหมอนข้างอย่างไร้สติ เสียงนาฬิกาปลุกเป็นรอบทีส่ บิ ดังขึ้น มือหนายกขึ้นมากดปุ่มเพื่อให้เสียงนั้นเงียบ เปลือกตาหนาเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะมองไปรอบๆ “เช้าแล้วเหรอ ยังไม่อยากลุกไปไหนเลย” พลางกวาดสายตาไปรอบๆ อีกครัง้ ก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ 26
นนทนันท์
กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่หัวนอนหนึ่งครั้ง เปลือกตาเปิดขึ้นทันที ...ใครโทรมาแต่เช้า คนจะหลับจะนอน... เขาเริ่มอารมณ์เสียพร้อมกับท�ำหน้าบึ้ง มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนที่จะมองเบอร์โทรศัพท์ “ใครกันวะ” เบอร์ที่แสดงบนหน้าจอนั้นท�ำเอาคนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นถึงกับ ตกใจตื่น “สวัสดีครับ ผมพีรวิชญ์ครับ” เจ้าตัวแนะน�ำให้ปลายสายที่ไม่รู้จัก “ครับ ผมโทรจากเจ้าของทีจ่ ดั งานแสดงภาพเมือ่ วานครับ ตอนนีท้ างเราจะให้ คนไปส่งรูปให้ที่บ้านภายในวันนี้เลยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณพีรวิชญ์สะดวกรับวันนี้ ไหม” ปลายสายบอกสิ่งที่เหลือเชื่อสุดๆ เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ�้ำว่า รูปจะได้ เร็วเกินกว่าก�ำหนด ...วันนี้เขาเองก็ว่าง ไม่มีอะไรท�ำอยู่แล้ว... “ได้สิครับ มาส่งตอนไหนครับ” “ก็คงเป็นตอนเที่ยงๆ หรือบ่ายโมงตรงครับ สรุปว่าสะดวก” “ครับ ผมจะรอรับนะครับ” เขายิม้ หน้าบานไม่หบุ ก่อนทีจ่ ะวางสายลงอย่างมี ความสุข “ดีใจที่สุดเลย ในที่สุดก็ได้สักที” เขาเพ้ออย่างมีความสุขก่อนที่จะลุกขึ้น จากเตียงพร้อมกับบิดซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว ร่างหนาเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าสีน�้ำตาล ก่อนที่จะรีบคว้าผ้าขนหนูสีขาวขึ้นมาพาดไว้ที่เอวหนาแล้วปลดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกไป กองไว้ข้างๆ ณ สถานที่ถ่ายแบบ รถยนต์ของภาสกรเคลือ่ นเข้ามาในสตูดโิ อของนิตยสารชือ่ ดังซึง่ เคยร่วมงาน กับแพรวาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน เขาคุ้นเคยกับสถานที่นี้ดีเป็นพิเศษ ภาสกรขับรถ เข้าไปยังที่จอดรถส่วนตัวซึ่งทางนิตยสารจัดการให้เป็นพิเศษ แต่เมื่อถึงที่จอดรถ ก็พบว่า มีรถคันแปลกตาเข้ามาจอดในที่ส่วนตัวของแพรวา “ภาส ใครท�ำแบบนี้ มันที่จอดรถส่วนตัวของพี่ไม่ใช่เหรอ” เธอบ่นเสียงดัง ลั่นรถอย่างไม่ยอมให้กับคนที่จ้องเอาเปรียบ “ไม่รู้สิพี่ ภาสเองก็งง หรือว่าภาสจ�ำที่จอดรถผิด” พูดจบพลางกวาดสายตา ไปรอบๆ “ไม่ผิดแน่ๆ เห็นไหมว่ามีชื่อพี่ติดอยู่ตัวเล็กๆ ตรงป้าย เห็นไหม” เธอชี้นิ้ว ไปยังป้ายจอดรถส่วนบุคคล ด้านล่างของป้ายมีตัวอักษรเล็กๆ ติดอยู่ว่า แพรวา 27
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“จริงด้วยสิพี่ ว่าแต่รถคันนี้มันคุ้นๆ นะพี่” ภาสกรเหมือนเคยเห็นรถคัน สีเทานี้ที่ไหนมาก่อน เขาหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างออก “ใช่แล้วพี่ รถของนางร้ายหน้าใหม่ยังไงล่ะ นางร้ายของละครเรื่องใหม่ที่พี่เพิ่งเจอกัน” ภาสกร จุดประเด็นให้แพรวาคิด ...ใช่ คันนี้จริงๆ ด้วย... “รวิธร พีว่ า่ ต้องใช่แน่ๆ ครัง้ ทีแ่ ล้วก็เกือบจะมีเรือ่ งกับมัน คราวนีพ้ ไี่ ม่ปล่อย มันไว้แน่ แบบนีม้ ันจงใจแกล้งกันชัดๆ” แพรวาย้อนกลับไปเมื่อวันถ่ายละคร วันนัน้ เธอกับรวิธรเจอกันครั้งแรก ความรู้สึกไม่ถูกชะตาก็ปรากฏขึ้นทันทีโดยไม่มีสาเหตุ แทนทีร่ วิธรจะเกรงใจนักแสดงชือ่ ดังอย่างเธอ รวิธรกลับไม่เกรงใจและเย่อหยิง่ ท�ำตัว เรือ่ งมาก แพรวาเห็นแบบนัน้ จึงเข้าไปเตือนด้วยความหวังดี แต่กถ็ กู ปฏิเสธความหวังดี จนเกือบจะมีเรื่องกัน “คราวนี้ล่ะ ฉันจะมีเรื่องกับนังรวิธรให้ได้” แพรวาถอนหายใจ ออกมายาวๆ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มบนมุมปากพร้อมกับแววตาอันน่ากลัว “ภาสไปจอดทีอ่ นื่ ก่อนแล้วกันครับ ตรงนัน้ น่าจะมี” ภาสกรชีน้ วิ้ ไปยังทีจ่ อดรถ ทั่วไปซึ่งอยู่ด้านหน้าและไม่ไกลมากนัก แพรวานั่งกอดอกนิ่งๆ เมือ่ จอดรถเสร็จแล้ว สองพีน่ อ้ งเดินลงจากรถอย่างรีบเร่ง เพราะความอยากรู้ ว่าใครกันแน่ทกี่ ล้าท�ำแบบนี้ สองคนรีบก้าวเข้าไปในสตูดโิ อ แววตาของแพรวาเบิกกว้าง อย่างน่ากลัว “พี่แพร ผมว่าพี่ใจเย็นๆ แล้วกัน แค่พูดคุยไม่ต้องลงมือหรอกพี่ เดี๋ยว ถึงหูนักข่าว ชื่อเสียงของพี่จะเสียได้นะ” ภาสกรเตือนด้วยความหวังดีก่อนที่จะก้าว ยาวๆ เพื่อให้ทันพี่สาว “เรื่องนั้นพี่รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ถ้าอีกฝ่ายเริ่มลงไม้ลงมือกับพี่ก่อน ก็น่าจะรู้นะ ว่าพี่จะท�ำยังไง” แน่นอนที่สุด ระดับอย่างแพรวาที่พกความมั่นใจเกินร้อย คิดจะท�ำอะไร ก็ท�ำเต็มที่อย่างมั่นใจ “ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกัน” เมื่อถึงทางเข้าสตูดิโอ ภาสกรปล่อยให้พี่สาว เดินเข้าไปคนเดียวโดยตัวเขาเองยืนพนมมืออยูข่ า้ งนอก เขาหวังว่าแพรวาจะไม่ทำ� อะไร อย่างที่เขาคิดไว้ ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีชมพูเดินเข้าไปอย่างมั่นใจพร้อมส่งรอยยิ้มหวาน ให้กับทุกคน ช่างแต่งหน้า ช่างท�ำผม และคนอื่นๆ เดินเข้ามาต้อนรับกันอย่างอบอุ่น 28
นนทนันท์
“เชิญแต่งหน้าก่อนค่ะคุณน้อง” ช่างแต่งหน้าร่างอวบเดินเข้ามาเชิญด้วยรอยยิม้ ที่เป็นมิตร “พีค่ ะ ไม่ทราบว่ารวิธร นางร้ายน้องใหม่ ถ่ายแบบร่วมกับคุณน้องหรือเปล่าคะ” เธอแอบถามพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว “ค่ะ น้องรวิธรนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ถามท�ำไมเหรอคะ” “อ๋อ คือคุณน้องไม่ทราบค่ะว่ามีคนอืน่ ทีไ่ ม่ได้รบั เชิญตัง้ แต่แรกมาร่วมถ่ายด้วย” เมื่อเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เธอเน้นย�้ำประโยคสุดท้ายด้วยน�้ำเสียงดุดันไม่พอใจ หางตามองที่รวิธร เธอเองก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท�ำไมต้องแสดงความรู้สึกแบบนี้ แต่ที่ แน่ๆ เธอไม่รู้สึกถูกชะตาอย่างมาก “อ้าว สวัสดีคะ่ นางเอกสุดสวย มาช้าจังเลยนะคะ รวิแต่งหน้าเสร็จไปสิบชาติ แล้ว” เธอมองด้วยหางตาเพือ่ แสดงให้เห็นว่า เธอเองก็ไม่ยอมถูกกดดันอยูฝ่ า่ ยเดียว “เหรอคะ พอดีว่าระดับนางเอก มาสายเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ พี่ๆ ทุกคนที่นี่ เข้าใจดี คุณพี่คะ แต่งหน้าให้สวยๆ นะคะ พอดีว่าตอนเช้าก่อนที่จะเข้ามาที่นี่ หาที่ จอดรถย้ากยากค่ะ เหมือนมีพวกคนชั่วฉวยโอกาสเสียบที่จอดรถแทนคุณน้องค่ะ” ปรายตาไปมองที่รวิธรพร้อมกับเบิกตากว้าง “จริงเหรอคะคุณน้อง ได้ค่ะ คุณพี่จัดหนัก จัดเต็มค่ะ” ช่างแต่งหน้าตกใจ พร้อมกับสัญญาว่าจะท�ำให้ใบหน้าของเธอหายมันและกลับมาสวยมากกว่าเดิม “คนเรา ถ้าไม่สวยจริงๆ ก็คงต้องใช้เครื่องส�ำอางปกปิด ดูรวิสิคะ ไม่ต้อง แต่งหน้าหนามากนักก็สวยแล้ว แบบนีเ้ รียกว่าสวยธรรมชาติใช่ไหมคะคุณพี”่ เธอหัน ไปพูดกับช่างแต่งหน้าอีกคนหนึ่งก่อนที่จะปรายหางตามองที่แพรวา “อันที่จริง การแต่งหน้าให้ดูสวยนั้นมันท�ำกันได้หลายแบบ อย่างฉันเนี่ย จะแต่งโทนไหนก็ดูสวยไปหมด จริงไหมคะคุณพี่” เธอพูดกับช่างแต่งหน้าแต่สายตา จ้องเล่นงานรวิธร บรรยากาศในห้องแต่งตัวเริ่มอึดอัด ช่างแต่งหน้าทั้งสองคนมองหน้ากันเอง อย่างหวาดกลัว เพราะรังสีอ�ำมหิตที่แผ่กระจายออกมาจากดาราทั้งสองคน ท�ำเอา ช่างแต่งหน้าอยากจะรีบท�ำหน้าที่ให้เสร็จไวๆ เกรงว่าจะเกิดเรื่องตบตีกันขึ้น “นี่ค่ะคุณน้อง คุณพี่เลือกสีสันให้เหมาะกับคุณน้องแล้วนะคะ เห็นไหม” เติมแก้มอย่างรวดเร็วเพือ่ เรียกความสนใจกลับคืนมา หากปล่อยให้นงิ่ เงียบนานกว่านี้ อาจจะเกิดการลงมืออะไรบางอย่างเป็นแน่ “ค่ะคุณพี่” แพรวาตอบพร้อมกับมองสีบนใบหน้าอย่างสนใจ 29
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“เดี๋ยวรวิไปแต่งตัวก่อนนะคะ ชุดนี้ใช่ไหมคะ” รวิธรหันไปถามช่างแต่งหน้า “อ๋อ ค่ะ ชุดนั้นเลยค่ะ พอดีฝ่ายเสื้อผ้าฝากพี่มาให้น้องรวิ” ช่างแต่งหน้า พยักหน้าก่อนที่จะส่งยิ้มพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เธอหันไปมองช่าง แต่งหน้าอีกคนหนึ่งแล้วยิ้มให้เช่นกัน รวิธรหยิบชุดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องแต่งตัว “คุณพี่คะ ขอชุดที่จะใส่หน่อยได้ไหมคะ คือจะดูโทนของสีหน้าด้วยว่ามัน เข้ากับชุดหรือเปล่า” เมื่อเติมหน้าอ่อนๆ เสร็จแล้ว เธอก็ขอดูชุดทันที ใจของช่าง แต่งหน้าทั้งสองคนหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ช่างแต่งหน้าต้องจ�ำยอมหยิบเสื้อผ้าอย่างช้าๆ “นี่ค่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของแพรวาปรากฏขึ้นทันที “ดีค่ะ ชุดสีอ่อน แต่งหน้าโทนอ่อนก็ดีแล้วค่ะ อาจจะต้องเติมอีกนิดหน่อย เอาเป็นว่าขอเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าค่ะ” ตรงกับการคาดการณ์ของช่างแต่งหน้าทัง้ สองคนไม่มผี ดิ แพรวายิม้ อย่างมีนยั ก่อนที่จะเดินไปนอกห้อง
30
นนทนันท์
3 ภายในห้องน�้ำของสตูดิโอนี้กว้างขวางมาก ถึงแม้ว่าจะเป็นห้องน�้ำส่วนรวม แต่กม็ หี อ้ งน�ำ้ เล็กๆ เพือ่ ให้เปลีย่ นชุดได้ตามสะดวก รวิธรยืนพิงก�ำแพงสีขาวอยูพ่ ร้อม กับวางชุดไว้ด้านข้าง เธอกระดิกเท้าเล็กไปมาเพื่อรอให้แพรวาตามเข้ามา ...ท�ำไมยังไม่มาอีก หรือว่าจะยั่วโมโหมันไม่พอ... มือเล็กยกขึ้นมองดูนาฬิกาด้วยใจร้อนรนก่อนที่จะหันหน้าไปดูเมื่อประตู เปิดออก ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีชมพูเดินเข้ามาอย่างมัน่ ใจพร้อมกับชุดทีใ่ ช้ในการถ่ายแบบ ดวงตาและใบหน้าของเธอจ้องมองไปทีร่ วิธรอย่างเอาเรือ่ ง ทันทีทจี่ อ้ งมองนัน้ เหมือน เธอสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง ใบหน้าและลักษณะท่าทางเหมือนกับใครสักคนที่เธอเคยเห็น หรือรู้จัก ใบหน้าของคุณหญิงบานเย็นปรากฏขึ้นทันที ใบหน้าปรากฏชัดเจน หาก ลองเทียบดูแล้ว คล้ายคลึงกับรวิธรเป็นอย่างมาก เธอต้องก้มหน้าลงพร้อมกับส่ายหัว ไปมาอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไปล่ะ ก้มหน้าท�ำไม หรือว่ายอมแพ้ซะแล้วเหรอ” เสียงเล็กข่มขู่ คนฝั่งตรงข้ามก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ “เปล่า ฉันไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้หรือหลีกทางให้กับเด็กใหม่อย่างเธอเลย รวิธร เธอต่างหากทีค่ วรเจียมตัว ไม่ใช่มนั่ ใจไปซะทุกอย่างว่าสิง่ ทีต่ วั เองท�ำนัน้ ถูกต้อง เหมาะสม” ดวงตาเบิกกว้างอย่างเอาเรื่อง “เรื่องอะไรที่ฉันต้องยอมคนอย่างเธอด้วย ก็แค่นางเอก ไม่ใช่แม่ฉัน สักหน่อย” น�้ำเสียงเริ่มดุเดือดมากยิ่งขึ้น “เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน เธอมาแย่งที่จอดรถของฉันท�ำไม ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่ามันเป็น ที่ส่วนตัวของฉัน” “ไม่ทราบสิคะ ไม่เห็นจะสนใจตรงไหนเลย ทีจ่ อดรถก็เอาไว้จอด ไม่ใช่จอง” เถียงสู้ทั้งๆ ที่พยายามกลบเกลื่อนความจริง ดวงตาของทั้งสองคนจ้องมองกันอย่าง อาฆาต 31
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
“งั้นลองบอกมาซิว่าท�ำไมต้องเป็นที่นี่ ฉันมาถ่ายแบบที่นี่ประจ�ำ ที่นี่ก็เลย ท�ำที่จอดรถให้กับฉันเป็นกรณีพิเศษ เพราะฉะนั้น เธอไม่ควรท�ำแบบนี้ถ้าคราวหน้า เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน” เธอเน้นย�้ำและชี้แจงที่จอดรถ “คราวหน้าฉันคงไม่มาถ่ายแบบกันทีน่ แี่ ล้วล่ะ คงจะไม่มวี นั หน้าแน่ๆ” รวิธร มองรอบๆ ห้องน�้ำก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างที่เหมือนดูถูกบริษัทนี้เหลือเกิน “แน่ใจนะว่าจะไม่มาอีก ที่นี่คืออันดับหนึ่งของนิตยสารบันเทิง ค่าตัวสูงกว่า ที่อื่นๆ แน่ใจนะว่าจะไม่มาอีก ฉันยังรับงานที่นี่เป็นประจ�ำ ก็ตามใจ และหวังว่าเรื่อง ฉันกับเธอจะไม่เกิดขึ้นอีกในวันที่ไปกองถ่ายละครนะ” แพรวายอมสงบศึกเพราะเห็นว่าจวนเวลาที่จะเริ่มถ่ายแบบนิตยสาร เธอ มองรวิธรด้วยแววตาดุดันก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน�้ำเพื่อเปลี่ยนชุด ขณะที่เธอ ก�ำลังจะหันหน้ากลับไป รวิธรแกะไม้แขวนเสื้อออกมาจากชุดก่อนที่จะก�ำมันไว้แน่น เธอพร้อมที่จะน�ำมันไปตีที่แผ่นหลังแทนการใช้มือตบใบหน้า “หยุดนะ คิดจะเล่นแบบเด็กๆ หรือยังไง” แพรวาหันกลับมาพร้อมกับท�ำตา เบิกกว้างอย่างน่ากลัว กลุ่มพลังงานบางอย่างออกมาจากดวงตาก่อนที่จะท�ำให้ ไม้แขวนเสื้อนั้นหักงอจนไม่เป็นรูป รวิธรเห็นการเปลี่ยนแปลงอันน่าทึ่งของไม้แขวนเสื้ออันนั้นจนต้องรีบปล่อย มันลงไปกองไว้กับพื้น เธอรีบหลับตาก่อนที่จะภาวนาอะไรบางอย่างในใจเพื่อดับ ความหวาดกลัว แพรวากระตุกยิม้ ทีม่ มุ ปากเล็กน้อยก่อนทีจ่ ะเดินเข้าไปในห้องน�ำ้ เพือ่ เปลีย่ นชุด โดยปล่อยให้รวิธรยืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่ล�ำพัง รวิธรไม่คิดว่าแพรวาจะมีสัมผัสที่หกและแรงอะไรบางอย่างที่ท�ำให้ทุกสิ่ง เหมือนกับมายากล เธอตกใจกลัวแต่ก็ไม่ยอมที่จะละหรือเลิกการกระท�ำแบบนี้ หาก มีคราวหน้าที่ได้พบกัน เธอจะเอาคืนอย่างสาสม เมื่อตั้งสติได้แล้ว รวิธรรีบเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่ จะออกไปเติมหน้าเล็กน้อย การถ่ายแบบนิตยสารเริ่มต้นด้วยดีและได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีจาก ทั้งสองคน เวลาท�ำงาน ทั้งสองคนตัดเรื่องส่วนตัวและพุดคุยกันด้วยรอยยิ้ม การถ่ายแบบเสร็จสิน้ ก่อนมือ้ เทีย่ งจะมาถึง ภาสกรยังคงอยูท่ หี่ อ้ งพักรับรอง แพรวาเดินเข้ามาในชุดเกาะอกสีชมพูตัวเดิมก่อนที่จะพยักหน้าให้น้องชาย 32
นนทนันท์
“กลับกันเถอะ ภาสจะได้ไปท�ำธุระต่อ” “พี่รู้ได้ยังไงว่าผมมีธุระ” ภาสกรเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย “พี่ก็เดา ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะ พี่เหนื่อย” แพรวาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงร่างหนาขึ้นมาจากที่นั่ง “เชิญสิครับ” ภาสกรผายมือไปทางด้านข้างเพื่อเชิญให้พี่สาวเดินน�ำออกไป รถยนต์คนั โปรดของภาสกรเคลือ่ นออกจากสตูดโิ อของบริษทั แห่งหนึง่ อย่าง รวดเร็ว ความหนาแน่นของรถท�ำเอาคนขับถอนหายใจออกมาอย่างกังวล สีหน้า ของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน ริมฝีปากเม้มเข้าพร้อมกับมองที่ข้อมือ “แบบนี้แสดงว่าต้องมีนัดแน่ๆ” คนที่นั่งข้างๆ เอ่ยถามพร้อมกับยักคิ้ว “ก็มีครับพี่ มีนัดกับเพื่อนรุ่นพี่ครับ พอดีนัดกันไว้ตอนเที่ยงกว่าๆ นี่ก็เที่ยง แล้ว กลัวจะไม่ทนั ” ภาสกรยอมบอกกับพีส่ าวว่านัดกับใครก่อนทีจ่ ะก้มมองดูนาฬิกา อีกครั้ง ยิ่งก้มมองดูก็ยิ่งท�ำให้ใจร้อนรน “อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย ใจเย็นๆ ไว้ก่อน กรุงเทพฯก็แบบนี้ล่ะ รถติดได้ ทุกครัง้ ” พูดจบ สัญญาณไฟสีเขียวปรากฏขึน้ บนสีแ่ ยก รถทุกคันเคลือ่ นออกไปทันที “ค่อยยังชั่วที่ยังพอขยับอะไรได้บ้าง พักแค่ชั่วโมงเดียวจะออกไปกินอะไร ไกลๆ กันมากมาย” คนขับบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะขับเคลื่อนรถยนต์ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม “ใจเย็นๆ ไง” แพรวาห้ามปราม สักพักหนึง่ รถยนต์คนั โปรดแล่นเข้าสูบ่ า้ นสีขาวหลังคาสีนำ�้ เงินอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจอดสนิทพร้อมกับมีสาวใช้เดินออกมาต้อนรับ “ขับรถดีๆ ล่ะภาส พี่ขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ” เธอหันหน้าไปบอกน้องชาย อย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มหวาน “ครับ ถ้าอย่างนัน้ ภาสไปก่อนนะ ป่านนีร้ นุ่ พีท่ นี่ ดั ไว้คงนัง่ รอแล้วล่ะ” ภาสกร ยิม้ ก่อนทีจ่ ะก้มดูนาฬิกาอีกครัง้ หนึง่ ร่างหนาก้งโค้งเข้าไปในรถก่อนทีจ่ ะนัง่ ด้วยท่าที่ สบายที่สุดแล้วออกจากบ้านหลังสีขาวไป ณ สถานที่นัดใจกลางเมืองในร้านกาแฟชื่อดังแห่งหนึ่ง ภาสกรจอดรถไว้ ที่อาคารด้านหลังของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เขาเดินมาตามทางที่คิดว่าใกล้ที่สุดเพื่อ ประหยัดเวลาในการเดินทาง ใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเพราะเกรงว่ารุน่ พีค่ นนัน้ จะรอนานเกินไป นาฬิกาก็ช่างเดินเร็วเสียจริง ตอนนี้ก็สายไปแล้วยี่สิบนาที 33
ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา
เมื่อถึงร้านกาแฟโทนสีเขียวน�้ำตาล เขารีบมองใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่มอย่าง ร้อนใจ ก่อนที่จะพบร่างหนาของรุ่นพี่ที่นั่งก้มหน้าดูงานอะไรบางอย่างที่มุมในสุด ของร้าน ...ดูท่าทางพี่ธานีคงไม่ว่าอะไรเราหรอกนะ... เขาคิดเข้าข้างตัวเองก่อนที่จะเปิดประตูร้านเข้าไปอย่างรวดเร็ว “สวัสดีครับ” ทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ก่อนที่จะยืนอยู่ริมโต๊ะเล็กๆ ธานี เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทักทาย “สวัสดี รถติดล่ะสิ พีเ่ องก็เพิง่ มาถึงเหมือนกัน มาก่อนนายห้านาทีเอง” ธานียมิ้ “สัง่ อะไรหรือยังครับ” สายตามองต�ำ่ ไปทีโ่ ต๊ะพบว่าไม่มอี ะไรวางอยู่ ธานีอาจ จะรอเขาแล้วค่อยสั่งพร้อมกัน “เอาอะไรดีล่ะ ขนมปังกับกาแฟสักนิดดีไหม พี่เลี้ยงเอง” ธานีเสนอก่อนที่ จะมองไปที่เมนูตั้งโต๊ะเล็กๆ ข้างๆ จุดบริการลูกค้า “ตามนั้นก็ได้ครับ ผมทานได้หมด” คนมาสายพยักหน้าอย่างเกรงใจ ธานี ลุกขึ้นเพื่อเดินไปสั่งที่จุดบริการลูกค้าก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม “เออ วันนี้พี่ธานีมีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” ภาสกรเอ่ยถามและมองใบหน้า ของชายหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ไม่ต้องพูดจนเกินไปเลย พี่ต่างหากที่จะรบกวนนาย เรื่องนามปากกาของ ศิลปินคนหนึ่ง พี่ว่านายน่าจะทราบ” เข้าเรื่องทันทีโดยไม่มีการเกริ่นน�ำ “ครับ ผมพอจะทราบบ้าง ไม่วา่ จะนักเขียน นักวาด ผมรูจ้ กั เกือบหมดครับ” ภาสกรตอบอย่างมั่นใจ ...ดีใจจังที่เลือกคนปรึกษาไม่ผิด... รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของภาสกร ดวงตาเล็กๆ หยีจนเหมือนคน หลับตาคุย “ดูท่าทางพี่จะดีใจมากๆ เลยนะ” เอ่ยอย่างรู้ใจ อีกฝ่ายพยักหน้า “ใช่สิ พี่ดีใจ แต่เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งท�ำให้พี่หวังมาก พี่จะถามเราเรื่อง นามปากกาของนักวาดรูปชื่อดังเลยล่ะ นามปากกาพรรณนาราย พอจะเคยได้ยิน บ้างไหม” ...ถามแบบนี้ ถ้าไม่เคยได้ยนิ นีส่ แิ ปลกมาก ออกจะดังขนาดนี.้ .. ภาสกรถาม เพื่อเปิดสนทนา อีกฝ่ายหนึ่งพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย 34
นนทนันท์
“ใครๆ ก็รู้จักครับ ผมก็รู้จัก แต่เหมือนคุ้นๆ นะว่าเคยเจอหน้า” เมื่อได้ยิน ค�ำว่า ‘แต่’ หลุดออกจากปาก ความมั่นใจที่มีเกินร้อยลดลงทันที ใบหน้าของภาสกร ซีดลงและดูเหมือนกังวลใจ “ค่อยๆ คิดสิ ยังพอมีเวลานะ พี่ไม่รีบ เก็บไปคิดเป็นการบ้านก็ได้” ระหว่างที่รอค�ำตอบและค�ำยืนยันว่าจะเก็บเอาไปเป็นการบ้าน ขนมปังและ กาแฟทั้งร้อนทั้งเย็นถูกน�ำมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับรอยยิ้มของพนักงาน ...คุ้นๆ เหมือนเคยรู้จักเลยนะ พรรณนาราย พรรณนาราย... ภาสกรท�ำคิ้ว ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนที่จะค่อยๆ นึกถึงใบหน้านักวาดทีละคน “ได้ครับ ผมจะเก็บไปคิดเป็นการบ้าน ถ้าได้ความคืบหน้าเมื่อไรผมจะ บอกทันทีครับ” ภาสกรรับปากด้วยน�้ำเสียงหนักแน่น รอยยิ้มปรากฏขึ้นทันทีอย่าง รวดเร็ว ค�ำสัญญาท�ำให้ธานีรู้สึกดีมากเป็นพิเศษ “ขอบใจนะภาส พี่ขอบใจจริงๆ เอาเป็นว่าพี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” ยังไม่ทนั จะแตะเครือ่ งดืม่ และขนมปัง ธานีรบี ขอตัวพร้อมกับลุกขึน้ ยืนอย่าง รีบร้อน “ไปไหนครับ ยังไม่กินอะไรเลยนะพี่” เอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ตอ้ งหรอก พีจ่ ะไปหาพีพ่ ี จ�ำได้ไหม พีรวิชญ์” ถามกลับพร้อมกับวางเงิน ลงบนโต๊ะ “อ๋อ พี่พีสบายดีนะครับ” เอ่ยถามอย่างคิดถึง “แน่นอน ถ้าไม่มีอะไรแล้ว พี่กลับก่อนนะ กาแฟและขนมเบิ้ลได้ ไปล่ะ” ธานีตงั้ ใจทีจ่ ะไปหาพีรวิชญ์เพือ่ บอกความคืบหน้า ถึงแม้วา่ จะไม่ได้ขา่ วอะไรมากมาย แต่อย่างน้อยภาสกรก็คือคนที่สามารถให้ค�ำตอบกับเขาและเพื่อนรักได้ “ครับ” ธานีเดินจากไปด้วยรอยยิ้มโดยทิ้งให้ภาสกรนั่งอย่างแปลกใจอยู่คนเดียว
35