คำ�นำ� ใครสักคนเคยกล่าวไว้ว่าเขียนนิยายหนึ่งเรื่องไม่ยากเท่ากับการเขียนค�ำ น�ำ หน้าเดียว คงจะจริงตามประโยคนีแ้ น่เลยค่ะ เพราะในขณะทีผ่ เู้ ขียนก�ำลังนัง่ เขียนค�ำน�ำ อยู่นั้น เชื่อหรือไม่คะ เกือบจะครึ่งวันเลยทีเดียวที่หน้ากระดาษไม่มีเนื้อหาอะไรเลย นอกจากค�ำว่าค�ำน�ำ... ความตืน่ เต้นบวกกับความรูส้ กึ มากมายทีไ่ ม่รวู้ า่ จะหยิบตรงไหนมาบอกกล่าวดี ท�ำให้ไม่สามารถหาจุดยืนของค�ำน�ำทีต่ วั เองจะเขียนได้เลยค่ะ เอาเป็นว่าถ้าอ่านแล้วงงๆ ก็ขอให้นักอ่านที่รักโปรดเข้าใจด้วยนะคะ ว่าผู้เขียนน่ะตื่นเต้นเอามากๆ ‘ดุจรักซาตาน’ เป็นนิยายที่ผู้เขียนเขียนลงในอินเตอร์เน็ต โดยโพสต์ลงที่เว็บ เด็กดีที่เดียว จ�ำได้ว่าครั้งแรกที่ลงให้อ่านคือเดือนตุลาคมเมื่อปีโน้น โน้น โน้น... (ปีไหนไม่อยากบอก ผู้เขียนอาย) แล้วได้รับการตอบรับจากนักอ่านที่รักอย่างอบอุ่น (จ�ำได้วา่ เดือนแรกยอดวิวถึงหมืน่ ) จน ‘ดุจรัก ซาตาน’ ถูกแจกกระเช้าก่อนปีใหม่ในเดือน ที่สองที่ลงเลยเชียวค่ะ (ผู้เขียนควรดีใจไหมนะ...) อ่านมาถึงตรงนี้นักอ่านที่รักคงคิดว่านิยายเรื่องนี้ติดเรตมากแน่ๆ ถึงโดนแบน เปล่าหรอกค่ะ ถ้าเทียบกับในปัจจุบันนี้ ‘ดุจรักซาตาน’ เป็นเพียงนิยายที่มีเนื้อหาแนว ผูใ้ หญ่ แต่ไม่ถงึ กับเรตขัน้ รุนแรง แต่อาจจะเป็นเพราะช่วงนัน้ เว็บก�ำลังรณรงค์นยิ ายรัก สีขาว ประกอบกับตอนนั้น (เขาว่ากันว่า) โรคกดแบนระบาดอย่างหนักในหมู่นักเขียน เมื่อมันระบาดมาแล้ว เราเลยต้องโดนด้วยสักหน่อย (เดี๋ยวไม่อินเทรนด์เนอะ) จากเหตุการณ์ในครั้งนั้น แม้จะท้อแท้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาอย่างไม่คาดฝันคือ ก�ำลังใจมากมายจากนักอ่านที่รักที่ส่งต่อมายังผู้เขียน ทั้งในหน้านิยายและทางอีเมล์ ผู้เขียนซาบซึ้งมากค่ะ ดีใจที่มีคนติดตามอ่านกันไม่มากก็น้อย หรือหากว่าจะมีแค่เสียง เดียวก็เป็นเสียงทีม่ คี ณ ุ ค่าทางจิตใจมากๆ ส�ำหรับผูเ้ ขียนคนนีเ้ ช่นกัน ฉะนัน้ นิยายเรือ่ ง ‘ดุจรักซาตาน’ จึงด�ำเนินต่อไป... ...และถูกแบนเป็นครั้งที่สอง (ฮา) ไม่ค่ะ ไม่ใช่ติดเรตแต่อย่างใดนะคะ แต่ เพราะผูเ้ ขียนได้ลงลิงก์ให้นกั อ่านทีร่ กั ตามไปอ่านในเว็บหนึง่ ทีผ่ เู้ ขียนฝากไว้ (เช่น ตอนที่ อันตรายต่อการโดนแบนเท่านัน้ ) ถึงอย่างนัน้ ก็ไม่รอดค่ะ และด้วยฝีมอื ของคนเดียวกัน กับทีก่ ดแบนในครัง้ แรกเช่นกัน ยอมรับว่าตนเองท�ำผิดกฎกติกาค่ะ เราไม่วา่ กัน (สมัยนัน้
เราไม่มีเฟซบุ๊กหรือทวิตเตอร์เพื่อที่จะใช้แจ้งความเคลื่อนไหวให้นักอ่านที่รักได้ทราบ เหมือนสมัยนี้) และเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ท�ำให้รู้ว่ามีนักอ่านเงาเริ่มออกมาแสดงตัวกัน มากขึ้น ต้องขอขอบคุณจริงๆ ค่ะที่ชื่นชอบนิยายเรื่องนี้ ต่อมาก็มีภาระหน้าที่และความจ�ำเป็นในหลายๆ อย่างท�ำให้ผู้เขียนต้องหยุด เขียนไปเป็นปีค่ะ จนเมื่อกลางปี 2554 ตัดสินใจกลับมาเขียนต่อและลงให้อ่านอีกครั้ง ก็ยังนึกอยู่เลยว่ากลุ่มนักอ่านในสมัยนั้นเขาจะยังจ�ำนิยายเรื่องนี้ได้และจะกลับมาอ่าน อีกไหมนะ... ขอบคุณนักอ่านทีร่ กั ทุกๆ คน ทัง้ นักอ่านหน้าเก่าและหน้าใหม่ โดยเฉพาะคนเก่า ที่ยังไม่ลืมและมาแสดงตัวว่ากลับมาอ่านอีกครั้ง มาอยู่เป็นเพื่อน เป็นพี่ เป็นน้อง ร่วมลุ้นไปกับตัวละครทุกๆ ตัวเช่นเดิม จนท�ำให้นิยายเรื่องนี้ติดท็อปในหมวดซึ้งกินใจ ในระยะหนึ่ง ขอบคุณจริงๆ ค่ะ สุดท้าย ตามต้นแบบที่มีมาเสมอๆ ในการเขียนค�ำน�ำ คือต้องขอบคุณบุคคล ที่มีส่วนให้นิยายเรื่องนี้ก่อเกิดเป็นหนังสือขึ้นมาได้ อันดับแรก ขอบคุณพีส่ าวทีค่ อยกระตุน้ ด้วยค�ำพูดทีบ่ างครัง้ ผูเ้ ขียนรูส้ กึ ว่าตรง และแรง ถึงจะมีทั้งค�ำติและชม (ฮา) จนผู้เขียนสะอึกไปหลายครั้งทีเดียว แต่มันก็มี ส่วนช่วยให้เราฮึดสู้และสานฝันตัวเองจนส�ำเร็จ ขอบคุณครอบครัวทีเ่ ลีย้ งดูผเู้ ขียนมาอย่างดี ถ้าไม่มคี รอบครัวทีเ่ ข้าใจก็คงไม่มี ผู้เขียนในวันนี้ โดยเฉพาะแม่ผู้น่ารัก ที่ก็รู้หรอกนะว่าลูกคนนี้ก�ำลังซุ่มเขียนนิยาย ในขณะทีก่ ำ� ลังเรียนอยู่ แต่แม่กไ็ ม่เคยว่าหรือต�ำหนิแต่อย่างใด โดยเฉพาะตอนทีผ่ เู้ ขียน นั่งพิมพ์เพลินจนลืมช่วยงานบ้าน (อายจัง) ขอบคุณส�ำนักพิมพ์เดซี่และ บ.ก.นิ่มมากๆ เลยนะคะที่ให้โอกาสผู้เขียนและ นิยายเรือ่ งนีไ้ ด้ตพี มิ พ์ อีกทัง้ ยังคอยถามความคืบหน้าและประสานงาน จนบางทีผเู้ ขียน ก็เกรงใจ (จริงๆ นะคะ) บ้านน้อยหลังเล็กหลังนี้น่ารักและอบอุ่นมากๆ ค่ะ และขอ ขอบคุณทีมงานของบ้านเดซี่ทุกๆ คนด้วยนะคะ ที่มีส่วนช่วยให้นิยายเรื่องนี้เกิดเป็น หนังสือ ทั้งหน้าปกที่สวยงามและรูปเล่ม ขอบคุณจริงๆ ค่ะ สุดท้ายจริงๆ แล้ว... นิยายเรื่องนี้ขึ้นชื่อว่ามีค�ำว่า ‘ซาตาน’ รวมอยู่ด้วย ก็คง หนีไม่พ้นพระเอกเป็นมาเฟีย หล่อ รวยตามคอนเซปต์ แต่อยากให้นักอ่านที่รัก เมื่อ หยิบเล่มนีข้ นึ้ มาแล้วอย่าเพิง่ ตัดสินว่าพลอตจะเหมือนเรือ่ งอืน่ ๆ ไปเสียหมด ลองเปิดใจ
แล้วพลิกหน้ากระดาษอ่านสักนิดเถอะค่ะ ถ้าไม่ถกู ใจ ค่อยวางลงทีเ่ ดิม แค่นกั อ่านทีร่ กั เสียสละเวลาสักนิด ถึงไม่ซื้อ ผู้เขียนก็ยินดีมากๆ แล้วค่ะ และส�ำหรับคนที่ตัดสินใจซื้อ พาผู้ชายมาดนิ่ง แต่จริงใจ ทั้งยอมแลกได้แม้ ชีวิตของตัวเองอย่างแดเนียลกลับบ้านไปด้วยแล้วล่ะก็ ผู้เขียนซึ้งใจอย่างสูงจริงๆ ค่ะ ค�ำแนะน�ำ... เพื่ออรรถรสในการอ่าน อย่าเปิดดูตอนจบ ยกเว้นคนที่คิดว่าแม้ รู้ตอนจบก็จะยังอ่านสนุกและเพลิดเพลินเหมือนเดิม ปล.บอกแล้วว่าหาจุดยืนของตัวเองไม่ได้ น่าน เขียนยาวเลย...
รัก... นักอ่านที่รัก อัคคีทิตา
อัคคีทิตา
บทนำ� เสียงโครมครามดังมาจากชั้นล่างของบ้านไม้สองชั้นหลังเก่า ท�ำให้หญิงสาวที่ ก�ำลังหลับใหลสะดุง้ ตืน่ ขึน้ แพขนตางอนยาวตามธรรมชาติกะพริบสองสามครัง้ ก่อนทีจ่ ะ ดีดตัวเองให้ลกุ ขึน้ จากเตียงนอนเก่าๆ ทีเ่ ธอใช้นอนตลอดยีส่ บิ ปี บรรพตีพยายามปรับสายตาให้เข้ากับความมืดสลัวของค�ำ่ คืน สายตากวาดมอง หานาฬิกาเรือนเล็กทีเ่ ธอมีเพียงเรือนเดียว นาฬิกาเรือนน้อยเรืองแสงในความมืด เข็มสัน้ ชีบ้ อกตัวเลขว่าขณะนีเ้ วลา 02.45 น. เสียงโครมครามจากด้านล่างยังดังต่อเนื่อง ไม่ได้คิดว่าจะมีโจรขโมยขึ้นบ้าน เพราะรูด้ วี า่ ‘บ้าน’ หลังนีไ้ ม่มที รัพย์สมบัตหิ รือของมีคา่ ใดให้ขโมยได้เลย โครม! เสียงของใครคนหนึง่ เตะโดนชัน้ วางของตามด้วยเสียงสิง่ ของตกกระจัดกระจาย “ขวางกูทำ� ไมหา” ชายวัยกลางคนตะโกนด่าเจ้าชัน้ วางของทีต่ วั เองเพิง่ เดินชนจน ท�ำเสียงโครมครามไปเมือ่ ครูอ่ ย่างเอาเรือ่ ง มือข้างหนึง่ กอดขวดเหล้าเอาไว้อย่างหวงแหน ดุจของมีคา่ คนเมาเดินโซซัดโซเซ ก่อนทีจ่ ะล้มนัง่ ก้นจ�ำ้ เบ้าอย่างคนทรงตัวไม่อยู่ ร้อง ครวญครางด้วยความเจ็บปวดระบมก้นกบเสียยกใหญ่ ทันทีร่ า่ งบางก้าวลงมาเห็นพอดี “กลับมาแล้วเหรอจ๊ะพ่อ” ร่างบางรีบสาวเท้ามาที่ร่างของพ่อที่นอนแผ่บนพื้น “อย่านอนตรงนีน้ ะจ๊ะ เดีย๋ วรักจะพากลับห้อง” บรรพตีก้มลงพยุงพ่อ ให้แขนซ้ายของพ่อที่ไม่ได้กุมขวดเหล้าพาดไว้บนบ่า น�ำ้ หนักของพ่อไม่นอ้ ยเลยเมือ่ เทียบกับขนาดตัวค่อนข้างเล็กและบอบบาง มือน้อยยังคง ยึดมือซ้ายของพ่อไว้มนั่ กลัวว่าพ่อจะล้มหล่นลงไปนอนกลิง้ กับพืน้ พร้อมกับใช้พละก�ำลัง ทัง้ หมดพยุงพ่อขึน้ ด้วยความทุลกั ทุเล “ปล่อยมัน ปล่อยมันนอนลงตรงนั้นเลยนะรัก อย่าพามันขึ้นห้องเด็ดขาด ทุเรศ!” เสียงตวาดของแม่ดงั มาจากบันไดบ้าน หญิงสาวปรายตามองแม่ทกี่ ำ� ลังเดินลงมา สายตาของแม่มองพ่ออย่างเอือมระอา แม่เกลียดคนกินเหล้า แต่ถึงกระนั้นพ่อก็เป็น คนทีแ่ ม่ยอมแต่งงานด้วย “แล้วจะให้พอ่ นอนตรงนีท้ งั้ คืนเหรอจ๊ะ แม่เห็นแขนพ่อไหม เมือ่ คืนก็โดนยุงกัด ซะทัว่ ตัวแล้วนะจ๊ะ” เธอมองดูแขนซ้ายของพ่อทีพ่ าดลงบนบ่ากลมมนทีม่ รี อยโดนยุงกัด จนแขนลาย 9
ดุจรักซาตาน
“ช่างมันสิ ท�ำตัวเองนี่ แม่ไม่ยอมให้ขนึ้ ไปนอนตัวเหม็นบนเตียงเดียวกันหรอกนะ” แม่พูดเช่นนั้นแล้วก็เดินขึ้นบันไดกลับห้องไป บรรพตีถอนหายใจดัง เมื่อเจ้าของห้อง ที่แท้จริงไม่ยอมให้พาพ่อขึ้นไป เธอหรือจะกล้าขัด ยิ่งสบกับสายตาดุๆ ของแม่แล้ว เธอยิง่ ไม่กล้าขัดใจ “พ่อจ๋า รักพาพ่อขึ้นบ้านไม่ได้แล้ว” เธอละสายตาจากแผ่นหลังของแม่ที่เดิน ขึน้ บ้าน ก้มมองหน้าของพ่อซึง่ ตอนนีซ้ บลงบนไหล่เล็กๆ ด้วยอาการของคนไร้สติจาก พิษน�ำ้ เมา หญิงสาวประคองพ่อจนมาถึงโซฟาไม้เก่าๆ ก่อนจะค่อยๆ ทิง้ ตัวพ่อลงอย่างช้าๆ วางศีรษะลงบนหมอนใบเล็กๆ และจัดท่านอนให้ตามทีค่ ดิ ว่าน่าจะสบายทีส่ ดุ ห่มผ้าให้ เป็นขั้นตอนสุดท้าย มือน้อยยกขึ้นปาดเหงื่อที่ผุดขึ้นบนใบหน้า ดวงตากลมโตกวาด มอง ‘สภาพ’ ของพ่อทีเ่ ปลีย่ นแปลงไปมาก นับตัง้ แต่เธอเข้าเรียนมัธยมปลาย จากรูปร่างทีเ่ คยท้วมกลับกลายเป็นผอมโซ ผิวเริม่ กร้านด�ำ ใบหน้าเริม่ คล�ำ้ หม่นหมอง พ่อต้องท�ำงานหนักมากขึน้ ทุกวันบรรพตีรดู้ ี จากเมือ่ ก่อนเคยเป็นหัวหน้าคนงาน แต่เมือ่ เศรษฐกิจถดถอย นายจ้างปลดพนักงานออก พ่อเป็นผูโ้ ชคร้าย คนทีก่ ารศึกษาน้อย ไม่มเี ส้นมีสายจึงเคว้งคว้าง แม้อาชีพหัวหน้าคนงาน จะไม่มรี ายได้มากนัก แต่กพ็ อจะเลีย้ งสามชีวติ ให้อยูไ่ ด้อย่างไม่เดือดร้อน มาตอนนี้ จากทีเ่ คย ‘พอกิน’ กลับ ‘อัตคัด’ ลง พ่อทีไ่ ม่เคยจับต้องของมึนเมา เริม่ ดืม่ เหล้า จากทีไ่ ม่บอ่ ยก็กลายเป็นมาก และเพิม่ ขึน้ ทุกวัน บรรพตีถอนหายใจดัง เธอไม่โทษพ่อทีเ่ ป็นแบบนี้ หลายคนเลือกทีจ่ ะแก้ความ ทุกข์ใจในวิธที แี่ ตกต่างกัน บางคนเลือกปรับทุกข์กบั คนรอบข้าง บางคนเลือกทีจ่ ะหันหน้า พึง่ คนอืน่ แต่พอ่ เลือกการดืม่ เหล้า จะมีกแ็ ต่เรือ่ งเดียวทีบ่ รรพตีรสู้ กึ ว่าไม่เห็นด้วยเลย เพราะนอกจากจะท�ำให้ชวี ติ ไม่มอี ะไรดีขนึ้ ยังท�ำให้แย่ลงมากกว่าเดิม นัน่ คือการพนัน บรรพตีปรายตามองคนที่ก�ำลังหลับด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย ใครต่อใคร ปรามาสพ่อไว้มากมาย ว่าเป็นสามีทที่ ำ� ให้ภรรยาเดือดร้อน เป็นพ่อทีท่ ำ� ให้ลกู ไม่มโี อกาส ได้เรียนในมหาวิทยาลัยดีๆ ต้องออกมาท�ำงานและเรียนทีม่ หาวิทยาลัยเปิด ถึงกระนัน้ คนเป็นลูกก็ไม่ได้ขนุ่ เคืองใจ เมือ่ เทียบกับทัง้ ชีวติ ทีพ่ อ่ ท�ำให้ คนเป็นลูกย่อมรักพ่อสุด หัวใจเสมอ
10
อัคคีทิตา
ภายในห้องหรูของโรงแรมชือ่ ดัง เสียงครวญครางของหญิงสาววัยแรกรุน่ ร้อง ด้วยความรูส้ กึ สุขสม เบือ้ งหน้าของเธอคือชายหนุม่ ร่างสูงใหญ่กำ� ย�ำ เคลือ่ นกายทาบทับ ตามจังหวะเสน่หา ความร้อนดุจเปลวเพลิงทีโ่ หมกระหน�ำ่ ท�ำให้เจ้าหล่อนกรีดร้องครัง้ แล้ว ครัง้ เล่า “คุณ... ฉันไม่ไหวแล้ว” เสียงของเธอแหบพร่าอันเกิดจากการครวญครางเป็น เวลานาน สายตาหวานเยิม้ มองขึน้ ไปสบดวงหน้าคมทีต่ อนนีม้ เี ม็ดเหงือ่ พราว แผ่นอก ก�ำย�ำและมัดกล้ามช่วงท้องของเขายั่วยวนอารมณ์หล่อนให้กระเจิง กล้ามหน้าท้องเป็น ลอนนัน้ ดูวาววับเนือ่ งด้วยมีเหงือ่ ไหลโซมกาย “หืม ว่ายังไงนะ” ชายหนุม่ เคลือ่ นกายช้าลง อ้อยอิง่ คล้ายให้ทรมาน “ได้โปรด ฉันต้องการคุณ” หน้าตาบิดเบีย้ วด้วยอารมณ์เสน่หา ดวงตาปิดสนิท ริมฝีปากร้องขอความเมตตาจากเขา ร่างอวบเริม่ แอ่นเข้าหา การหยุดการเคลือ่ นไหวของ เขาท�ำให้เธอแทบแดดิน้ อกอวบเบียดเข้าหาแผ่นอกหนาแข็งแกร่ง มือนุม่ นิม่ จับเปะป่าย ไปทัว่ แผ่นหลังกว้าง ลูบไล้วาดวนและค่อยๆ เลือ่ นลูบลงถึงสะโพกแข็งแกร่ง เขาหัวเราะในล�ำคอ สัมผัสได้ถงึ ความทรมานของหญิงสาว มือของเธอพยายาม ทีจ่ ะดันสะโพกเขาให้เบียดเข้าหา ไม่นานเขาก็พร้อมทีจ่ ะให้ความสุขเธอเต็มที่ ชายหนุม่ จูบลงทีร่ มิ ฝีปากเบาๆ เธอตอบสนองเขา ก่อนจะกรีดร้องเมือ่ เจ้าตัวได้ในสิง่ ทีต่ อ้ งการ “อา” หญิงสาวเปล่งเสียงร้องออกมาอย่างสุดเสียง ดวงตาเบิกโพลงเมื่อส่วน กลางกายถูกกระหน�่ำอย่างที่ไม่เคยได้สัมผัสจากใครมาก่อน เขาร้อนแรงและรวดเร็ว อย่างมีชนั้ เชิง หล่อนรูส้ กึ ถึงกายภายในทีร่ อ้ นขึน้ ทุกๆ ครัง้ ทีเ่ ขาโถมเข้าหา ร่างกาย แทบแหลกละเอียดไปในวินาทีนนั้ เมือ่ ทุกอย่างจบสิน้ ร่างสูงใหญ่กเ็ คลือ่ นตัวล้มลงด้านข้าง แล้วจัดการทิง้ เครือ่ ง ป้องกันในถังขยะ หญิงสาวหลับตาพริม้ ยิม้ เต็มดวงหน้า เขาพาเธอติดปีกโบยบินไปยัง สถานทีท่ ไี่ ม่เคยได้พานพบ ประสบการณ์ทผี่ า่ นมา ทุกคนล้วนพาเธอแตะแค่ขอบสวรรค์ ไม่มใี ครเลยทีจ่ ะเทียบชัน้ ผูช้ ายคนนีไ้ ด้ แดเนียล บราด่อนส์ หนุม่ นักธุรกิจไฟ (ร้อน) แรง แดเนียลยืนมองหญิงสาวทีเ่ พิง่ ผ่านศึกเสน่หากับเขามาหมาดๆ ดวงตาคมตวัด มองหญิงสาวทีก่ ำ� ลังหลับใหลหลังจากผ่านกิจกรรมยามค�ำ่ คืน ใบหน้าหล่อเหลาไร้ซงึ่ ความ รูส้ กึ ใดๆ ไม่มแี ม้แต่รอยยิม้ เขาละสายตาจากหญิงสาวพลางเดินไปหยิบเสือ้ ผ้าทีถ่ กู ถอด ทิง้ ไว้ขนึ้ มาสวมอย่างง่ายๆ มือหนาค่อยๆ บรรจงติดกระดุมเสือ้ อย่างใจเย็น หยิบสูทสีดำ� ขึ้นมาพาดไว้ที่แขนแข็งแกร่ง เขาก้มลงมองนาฬิกาข้อมือแสนแพง ก้าวเดินออกจาก ห้องสวีตของโรงแรมหรูโดยไม่หนั กลับมามองหญิงสาวนางนัน้ อีกเลย... 11
ดุจรักซาตาน
1 ชีวิตที่ต่าง แสงแดดอ่อนๆ เริม่ ลอดผ่านผ้าม่านบางๆ เข้ามาในห้องนอนเล็กๆ ร่างบอบบาง ที่ซุกกายอยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนาขยับกายลุกขึ้นนั่ง เธอบิดกายสองสามครั้งก่อนลุกขึ้นยืน มือน้อยจับม่านรูดออกจนกว้าง ปล่อยให้แสงสีทองสาดส่องเข้ามาได้เต็มที่ ดวงตากลมโตจ้องมองไปยังด้านนอกหน้าต่าง เห็นบ้านไม้หลังข้างเคียง คุณยาย ก�ำลังสอนหลานสาวตัวน้อยใส่บาตร เห็นหลวงตายิม้ อย่างใจเย็น เด็กหญิงยิม้ พรายเต็ม ดวงหน้าอย่างเคอะเขิน แม้จะดูเก้ๆ กังๆ หากดวงหน้าอ่อนวัยนัน้ ก็ดจู ริงจัง ตัง้ ใจจน น่าเอ็นดู บรรพตียมิ้ พราย นึกอยากจะลงไปใส่บาตรกับเขาบ้าง ครัน้ เหลือบมองนาฬิกา ข้างเตียง เข็มสัน้ ชีบ้ อกว่าเป็นเวลาเจ็ดโมงกว่าก็ให้ตกใจ หญิงสาวรีบคว้าผ้าขนหนู สาวเท้า ตรงไปยังห้องอาบน�ำ้ ไม่เกินสิบนาที ร่างบอบบางทีห่ อ่ หุม้ ด้วยผ้าถุงกระโจมอก ใบหน้า เปียกชุ่มไปด้วยหยาดน�้ำก็วิ่งไปมา เธอแต่งตัวไปด้วยพลางเหลือบมองนาฬิกาไปด้วย ครัน้ ทุกอย่างเรียบร้อยก็คว้าหมวกแก๊ปใบโปรดขึน้ สวมทับศีรษะ ไม่ลมื หยิบกระเป๋าใบเล็ก สะพายไว้บนบ่า ก้าวออกจากห้องตรงไปยังชัน้ ล่าง พอมาถึงชัน้ ล่าง ยังเห็นพ่อนอนอยูท่ เี่ ดิม เธอปรายตามอง ไม่แปลกใจเลยที่ เนื้อตัวพ่อจะมีรอยยุงกัดเพิ่มขึ้น ผ้าห่มที่คลุมกายไว้ตั้งแต่เมื่อคืนร่วงหล่นกองบนพื้น ตัง้ แต่เมือ่ ไรไม่รู้ รูแ้ ต่วา่ คนบนโซฟาก็ไม่สนใจทีจ่ ะหยิบขึน้ คลุมกาย มือน้อยจับผ้าห่ม ขึน้ มาห่มให้พอ่ อย่างแสนรัก ก่อนจะก้าวเข้าไปหาแม่ในห้องครัว “แม่จา๋ รักไปนะ” บรรพตีชะโงกหน้าบอกแม่ทกี่ ำ� ลังหุงข้าว แม่หนั กลับมาเลิกคิว้ ขึน้ สูงอย่างสงสัย บรรพตีสบตายิม้ พราย เจ้าหล่อนช่วยแม่ยกหม้อข้าวลงจากเตา พลาง ยกหม้อน�ำ้ ซุปซีโ่ ครงไก่กลับไปวางไว้แทน “วันนีว้ นั ศุกร์นะจ๊ะ วันนีร้ กั ต้องเอาพวงมาลัย ไปขาย แม่คงท�ำงานหนักจนลืมวันเวลา” เธอว่า แม่ผงกศีรษะรับ นางคงท�ำงานหนักมากจริงๆ ช่วงนีเ้ ศรษฐกิจตกต�ำ่ อะไรๆ ก็ดูแย่ไปหมด ขายก๋วยจั๊บที่ตลาดก็ไม่ค่อยมีคนซื้อ ส่วนใหญ่คนมักซื้อของสดไปท�ำ กินเองมากกว่า ครัน้ จะขายอาหารก็มเี จ้าประจ�ำในตลาดเสียแล้ว คงไม่ดหี ากท�ำอย่างเขา จะเกิดการเขม่นกันเสียเปล่าๆ แม่ถงึ ต้องหาของขายเพิม่ จากทีเ่ คยขายก๋วบจับ๊ อย่างเดียว 12
อัคคีทิตา
แม่กท็ ำ� ขนมไทยขายไปด้วย ต้องตืน่ เช้ากว่าปกติ เช้าท�ำของขาย บ่ายจับหม้อต้มฟืนไฟ ถาดขนมใส่ซาเล้ง เป็นแม่คา้ ขายของในตลาด “ไปกับไอ้จอ้ ยอีกหรือลูก” แม่ถาม “จ้ะ” เธอพยักหน้ารับ “พูดถึงไอ้จอ้ ยก็นา่ สงสาร พ่อแม่มแี ต่กไ็ ม่เคยจะสนใจ ทิง้ ลูกทิง้ เต้าไว้กบั ตายาย ดูสิ แล้วตัวเองก็หนีหายไปมีผวั มีเมียใหม่กนั หมด เงินส่งเสียเลีย้ งดูลกู ก็ไม่มี สงสาร เด็กมันทีต่ อ้ งอดๆ อยากๆ หนังสือก็ไม่ได้เรียนเหมือนคนอืน่ เขา อย่างน้อยมีความรู้ เท่า ม.3 ก็นา่ จะดี...” พูดมาถึงตรงนีน้ างก็ปรายตามองลูกสาว บรรพตีเองก็ใช่วา่ จะได้เรียนหนังสือ สูงนัก นางเองก็มเี งินส่งลูกเรียนได้แค่โรงเรียนวัดตามชุมชนทีอ่ ยู่ จริงอยูว่ า่ สามารถส่ง ลูกเรียนจบมัธยมปลายได้ แต่นางก็ไม่มเี งินส่งเสียให้ถงึ ขัน้ เข้ามหาวิทยาลัยดีๆ “รักเอ๊ย หนูนอ้ ยใจพ่อแม่บา้ งไหมลูก” นางถาม บรรพตีสา่ ยหน้า “ไม่จะ้ รักจะน้อยใจพ่อแม่ได้ยงั ไงจ๊ะ พ่อแม่เลีย้ งรักโตมาได้ขนาดนี้ รักต้อง ขอบคุณมากๆ ต่างหาก รักยังจ�ำได้ ตอนทีเ่ ราไม่มแี ม้แต่ขา้ วสารจะหุง พ่อแม่ยงั ให้รกั กินก่อน ตอนทีร่ กั ร้องไห้งอแงอยากได้ของเล่นใหม่ ตอนทีร่ อ้ งไห้ขมี้ กู โป่งเพราะเห็นเสือ้ ผ้า สวยๆ พ่อแม่กใ็ ห้รกั อีกเหมือนกัน” จริงๆ นะ บรรพตีสาบานได้ ว่าคิดตามทีพ่ ดู จริงๆ เธอไม่เคยน้อยเนือ้ ต�ำ่ ใจ ไม่เคยอายเลยทีจ่ ะนึกรังเกียจบ้าน รังเกียจงาน ขอให้สจุ ริตและไม่เบียดเบียนใครเท่านัน้ พอ บรรพตีไม่อายเพือ่ นแม้บางครัง้ การไปขายพวงมาลัยตามสีแ่ ยกจะบังเอิญเจอเพือ่ น สมัยเรียนมัธยมบ้างก็ตาม บรรพตีเลือกเกิดไม่ได้ แต่เธอก็ไม่เคยยอมแพ้ตอ่ โชคชะตา สีหน้าของแม่สลดลง ยิง่ ได้ฟงั ทีล่ กู สาวพูด คนเป็นแม่ยงิ่ ละอาย นางกับนายธง เคยตั้งใจไว้ว่าอยากจะเลี้ยงบรรพตีให้ดีที่สุด บรรพตีเป็นทั้งแก้วตาดวงใจ เป็นชีวิต ทัง้ หมดทีเ่ หลืออยู่ แล้วดูเอาเถอะ สุดท้ายนางก็ทำ� ได้แค่น.ี้ .. บรรพตีออกไปแล้ว นาง ยังยืนส่งลูกอยูท่ เี่ ดิม น�ำ้ ตาคลอเบ้า “แม่ขอโทษนะ ทีไ่ ม่มเี งินส่งหนูเรียนมหาวิทยาลัยดีๆ เหมือนเพือ่ นเขา” นางพูด พลางปาดน�้ำตาเม็ดโต ครั้นพอหันหน้ากลับมามองผู้เป็นสามีก็ต้องถอนหายใจ ตอน แต่งงานกันใหม่ๆ นายธงดีทกุ อย่าง แต่หลังจากทีถ่ กู นายจ้างปลดออกจากงาน นายธง ก็เอาแต่ดื่มเหล้า เข้าบ่อน การงานที่เคยรับจ้างทั่วไปก็หดหาย ไม่มีใครอยากจะจ้าง คนเมา ดีทพี่ อสร่างเมายังพอมีสติอยูบ่ า้ ง รูจ้ กั สานตะกร้าขาย ได้เงินพอจุนเจือ 13
ดุจรักซาตาน
บรรพตีไปรับพวงมาลัยในตลาดพร้อมกับจ้อย เด็กชายวัยแปดขวบ ตามเวลาที่ แม่คา้ นัดหมาย วันนีไ้ ด้มาน้อยกว่าเมือ่ อาทิตย์ทแี่ ล้วไม่เท่าไร เมือ่ มาถึงแถวสีแ่ ยก บรรพตี แบ่งถือให้เด็กชายส่วนหนึง่ ตามก�ำลังทีจ่ ะถือได้ ก่อนจะต้องแยกย้ายกันตามจุด ไม่ลมื ทีจ่ ะเตือนถึงเรือ่ งความปลอดภัยจากรถราทีแ่ น่นขนัด “จ�ำไว้นะจ้อย เราต้องอยูแ่ ต่ฝง่ั นี้ ถ้าไฟเขียวเมือ่ ไรห้ามเดินลงจากฟุตบาทนะ ไฟเหลืองก็ไม่ได้ ต้องรอไฟแดงก่อนถึงจะวิง่ ขายได้ เข้าใจไหม” “รูแ้ ล้วฮะ พีร่ กั พูดบ่อยจนผมท่องได้แล้วฮะ” เด็กชายยิม้ ตาหยี อวดฟันหลอ พูดเสร็จก็รบี วิง่ ไปประจ�ำทีข่ องตัวเอง รอเวลาให้ไฟแดงแล้วค่อยวิง่ ขายพวงมาลัยอย่างที่ เคย บรรพตีมองตามจนแน่ใจถึงวิง่ ไปขายบ้าง การขายพวงมาลัยวันนี้ไม่เป็นไปอย่างที่คาด พวงมาลัยลดลงไปได้เพียงครึ่ง อาจเพราะอาการร้อนจัด ดอกไม้จงึ เริม่ เหีย่ วแห้ง มะลิสขี าวนวลเริม่ คล�ำ้ ด�ำแดด ขายได้ เกือบถึงบ่ายจึงพักเหนือ่ ย เด็กชายนัง่ ลงข้างพีส่ าว “พีร่ กั วันนีอ้ ากาศร้อนเนอะ” เสียงแจ๋วๆ ของจ้อยดังขึน้ พร้อมเงยหน้ามอง สองมือยังถือพวงมาลัยไว้ ดวงหน้าน้อยๆ นัน้ มีเม็ดเหงือ่ ไหลอาบแก้ม ดวงตาหยีลงเพราะ เงยหน้ากระทบกับแสงแดดร้อนแรง “ผมอยากขายให้หมดเร็วๆ มันร้อนฮะ” เด็กชาย บอกพีส่ าวเป็นครัง้ ทีส่ อง บรรพตีกม้ มองดวงหน้าน้อยๆ นัน้ พลางยิม้ ให้กำ� ลังใจ วันนี้ อากาศค่อนข้างร้อนอบอ้าว “พีก่ เ็ หมือนกัน นัง่ กินข้าวก่อน เดีย๋ วค่อยขายต่อ แป๊บเดียวเดีย๋ วก็หมด เรา จะได้กลับบ้านซะที” หลังทานข้าว สองพีน่ อ้ งก็ยงั ขายอย่างขะมักเขม้น ไม่รจู้ กั เหน็ดเหนือ่ ย แม้เหงือ่ ไหลโซมกายก็ไม่ปริปากบ่น พวกเขาก�ำลังท�ำเวลาเพราะอยากขายให้หมดเร็วทีส่ ดุ ก็วนั นี้ อากาศร้อนชะมัด 13.30 น. รถยนต์คนั หรูวงิ่ มาจอดติดไฟแดง ภายในรถเปิดแอร์เย็นฉ�ำ่ ไม่รบั รูว้ า่ อากาศ ด้านนอกนั้นร้อนขนาดไหน ร่างสูงสง่าบนเบาะหลังนั่งอ่านเอกสารอย่างเอาจริงเอาจัง ใบหน้าหล่อเหลาขมวดคิว้ หน่อยๆ เมือ่ ไล่สายตาไปทัว่ แฟ้มงาน มือซ้ายจับปากกาไว้มนั่ เผือ่ จะต้องเขียนหรือแก้เอกสารใด ชายหนุม่ หยัดกายขึน้ ตรง แดเนียลละสายตาจากแฟ้มงานปรายมองนาฬิกาข้อมือ เรือนหรู เมื่อรู้สึกว่ารถติดนานกว่าทุกวัน ดวงตาคมติดจะดุเบือนสายตาออกไปนอก 14
อัคคีทิตา
หน้าต่างรถ แล้วก็มาหยุดและจับจ้องที่เด็กชายตัวน้อยที่ก�ำลังใช้แขนเสื้อเช็ดเหงื่อ เด็กชายวิ่งจากรถอีกคันไปยังอีกคันเพื่อขายพวงมาลัยพวงเล็กๆ ดวงหน้าแดงจัดจาก แสงแดด คิว้ หนาขมวดเข้าหากันจากภาพทีเ่ ห็น มือขวายกขึน้ กุมคางอย่างใช้ความคิด “ซือ้ พวงมาลัย” จูๆ่ แดเนียลพูดขึน้ มาอย่างไม่มปี ม่ี ขี ลุย่ จนนายศักดิส์ ะดุง้ ตกใจ ก่อนทีจ่ ะตัง้ สติได้แล้วคิด ร้อยวันพันปีนายไม่เคยบอกให้ซอื้ พวงมาลัยเลยสักครัง้ “คะ...ครับ “นายศักดิเ์ ลือ่ นกระจกรถลง และตะโกนเรียกพลางใช้มอื กวักเรียก หย็อยๆ “เจ้าหนู เจ้าหนู” จ้อยหันขวับ ยิม้ โชว์ฟนั หลอ เพราะตลอดเวลาทีเ่ ด็กชายวิง่ ไปเสนอขาย รถ คันไหนก็ไม่มีใครยอมซื้อพวงมาลัยที่เริ่มเหี่ยวเพราะอากาศที่ร้อนจัดแม้แต่คันเดียว เด็กชายวิง่ อย่างเร็วพลางถามเสียงดังฟังชัด “พวงมาลัยดอกมะลิฮะ เอากีพ่ วงฮะ” พูดเสียงเจือ้ ยแจ้ว ฉีกยิม้ กว้าง เขย่งปลายเท้า ถามนายศักดิ์ โดยไม่รเู้ ลยว่ามีสายตาของใครบางคนมองดูอย่างเงียบๆ “ไม่มพี วงมาลัยห้อยรถหรือ ท�ำไมเห็นแต่พวงมาลัยห้อยคอ” นายศักดิถ์ ามหลัง จากที่ใช้สายตากวาดมองพวงมาลัยในมือเด็กน้อยแล้วไม่เจอพวงมาลัยอย่างที่ต้องการ เด็กชายส่ายหน้า เสียงสลดหดหู่ “มันหมดฮะ แต่ของพีผ่ มคิดว่ายังเหลืออยู่ พีอ่ ยูอ่ กี ฟาก เดีย๋ วผมวิง่ ไปตามมา นะฮะ ลุงรอแป๊บนะฮะ” ว่าแล้วจ้อยก็รบี วิง่ ไปทีถ่ นนอีกฟาก ไม่ลมื ทีจ่ ะมองซ้ายมองขวา ว่ามีรถแล่นมาหรือเปล่าตามค�ำสัง่ ของพีส่ าว แดเนียลมองตามแผ่นหลังเล็กๆ ทีว่ งิ่ อย่าง ดีใจ จนเห็นว่าข้ามไปอย่างปลอดภัยจึงหันกลับมาพูดกับนายศักดิอ์ กี ครัง้ “ซือ้ ทัง้ หมด” ชายหนุม่ สัง่ คนขับรถด้วยเสียงเรียบ ก่อนจะก้มหน้าสนใจเอกสาร ในมือต่อไปด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ครับนาย” นายศักดิต์ อบรับ ไม่นานเด็กชายก็วงิ่ มาถึงรถพร้อมกับพาใครบางคนวิง่ ตามมาด้วย จ้อยชีบ้ อก บรรพตียมิ้ กว้าง เธอเคาะกระจกรถเบาๆ ครัน้ นายศักดิเ์ ลือ่ นกระจกลง เธอก็เอ่ยทันที “ลุงจะซือ้ พวงมาลัยหรือคะ ลุงจะเอากีพ่ วงคะ” เสียงใสๆ เอ่ยถาม ดวงตามี ประกาย นายศักดิม์ องหญิงสาวเจ้าของใบหน้าอ่อนใส เห็นเม็ดเหงือ่ ไหลอาบตามดวงหน้า หวานๆ เธอหอบหายใจแรงจากการวิง่ แต่กระนัน้ ก็ยงั ส่งรอยยิม้ ไม่ตา่ งจากเด็กชายทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ แม้แต่นอ้ ย “เอาทัง้ หมดล่ะหนู ทัง้ ของหนูกบั ของน้องด้วย” 15
ดุจรักซาตาน
“คะ?” เมื่อได้ฟังนายศักดิ์พูด บรรพตีฉีกยิ้มกว้าง รีบส่งพวงมาลัยทั้งหมด ทีม่ อี ยูท่ งั้ ของเธอและของจ้อยให้กบั นายศักดิท์ นั ที “เอ้า” นายศักดิ์ส่งธนบัตรหนึ่งพันบาทให้ บรรพตีตาโต เธอรีบส่ายศีรษะ ท�ำไม้ทำ� มือว่าไม่มเี งินทอน ใบหน้าหวานหยุดส่งยิม้ สลดลง กลัวว่า ‘ลุง’ จะคืนพวงมาลัย “ไม่ตอ้ งทอน” เสียงใครคนหนึง่ ดังมาจากเบาะหลัง นายศักดิห์ นั มองเจ้านายเพียง ครู่ แดเนียลไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาจากเอกสารในมือ แต่ชายหนุ่มคงฟังการสนทนากัน ระหว่างเขากับเด็กสาวอยูอ่ ย่างแน่นอน “ไม่ตอ้ งทอนนะหนู” นายศักดิห์ นั กลับไปพูดกับบรรพตีตามค�ำสัง่ ของแดเนียล เมือ่ ได้ฟงั เช่นนัน้ บรรพตีแทบจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ “ขอบคุณค่ะลุง ขอบคุณมากๆ ค่ะ” รอยยิม้ ทีส่ ง่ ให้นนั้ สดใสจนคนทีม่ อี ายุแล้ว อย่างเขายังเก้อเขิน นายศักดิย์ มิ้ ตอบ นึกเอ็นดู อดไม่ได้ทจี่ ะลอบมองเจ้านายหนุม่ จาก กระจกอยูแ่ วบหนึง่ ยังเห็นแดเนียลนัง่ ขะมักเขม้นจดจ้องกับงานบนตัก ไม่ได้หนั มามอง สักนิด น่าเสียดาย “เย้ๆ” เสียงของบรรพตีและจ้อยทีร่ อ้ งผสานกันจนดังไปทัว่ บริเวณบ้านหลังเล็ก หลังจากขายพวงมาลัยหมดก่อนบ่ายสาม สองพี่น้องก็พากันกลับบ้าน แน่นอนว่าการ กลับบ้านเร็วกว่าปกติเป็นเรื่องที่ชอบใจ ครั้นเงินที่ได้ก็มีมากพอส�ำหรับสองคนยิ่งดีใจ เข้าไปใหญ่ เสียงร้องยังดังอย่างต่อเนือ่ งจนยายจัน ยายของจ้อยทีเ่ ดินมารับหลานชาย หน้าบ้านถึงกับตะโกนร้องถามเสียงดัง แต่เป็นเสียงทีค่ นฟังฟังแล้วยิม้ ร่าเพราะน�้ำเสียงนัน้ ดูนา่ เอ็นดูมากกว่าต�ำหนิ “อะไรก๊าน ดีใจอะไรนักหนา เสียงดังลัน่ บ้าน” ยายจันเดินหลังคดโค้งมือขวา ถือไม้เท้าไว้ชว่ ยพยุงตัว นางค่อยๆ เดินมาหาหลาน จ้อยรีบวิง่ มาช่วยพยุงยาย พร้อม บอกกล่าวด้วยสีหน้าตืน่ เต้นระคนดีใจว่า “จ้อยกับพีร่ กั ขายพวงมาลัยได้ตงั้ พันหนึง่ แน่ะ โชคดีมากเลยยาย วันนีเ้ รามีเงิน ซือ้ ข้าวสารแล้วนะยาย ยายกะตาจะได้กนิ ข้าวอิม่ ๆ สักที” เด็กชายยิม้ หน้าบาน “ไปขายยังไงได้ตงั้ พัน? ปกติแค่หา้ ร้อยก็เก่งแล้วไม่ใช่หรือไอ้จอ้ ย หนูรกั ” “วันนี้เจอลุงใจดี เขาเหมาพวงมาลัยทั้งหมด แล้วให้แบงก์พันมาจ้ะ รักเลย บอกว่ารักไม่มเี งินทอน แล้วเขาก็ใจดีมากเลยทีไ่ ม่เอาเงินทอน เขาให้เงินพวกเรามาเลย นะยาย” เสียงหวานเอ่ยบอกยายจัน ก่อนจะหันหน้ามองเจ้าจ้อยตัวจิว๋ เธอยืน่ แบงก์พนั ให้ 16
อัคคีทิตา
ยิม้ เต็มใบหน้า “เอาไปใช้กอ่ นนะ วันนีไ้ ม่มแี บงก์ยอ่ ย จ้อยเอาไปใช้กอ่ น แล้วค่อยคืน ส่วนของพี”่ จ้อยมองเงินในมือพีส่ าวอย่างงงๆ เด็กชายไม่ยอมรับเงินนัน้ “พีก่ ต็ อ้ งใช้เงิน ไปซือ้ ของท�ำตุก๊ ตาไม่ใช่หรือฮะ ไม่เอาหรอก เอาไปแลกก่อนค่อยให้สว่ นของผมนะฮะ” เจ้าจ้อยตัวน้อยส่ายศีรษะไปมาแรงๆ คัดค้านความคิดของลูกพี่ บรรพตียมิ้ เจือ่ น เธอ ขมวดคิว้ ใช้ความคิด แล้วท�ำตาโตเมือ่ คิดบางอย่างออกพลางวิง่ ไปทีร่ า้ นขายของช�ำ ขอแลก ธนบัตรห้าร้อยสองใบ ก่อนทีจ่ ะวิง่ กลับมาทีเ่ ดิม “เท่านีก้ เ็ รียบร้อย” “ขอบคุณฮะพีร่ กั ” เด็กชายฉีกยิ้มกว้างขอบคุณพลางก้มลงไหว้ แม้ว่าจ้อยจะไม่ได้เรียนหนังสือ แต่ตากับยายก็ไม่เคยสอนให้เด็กน้อยเป็นเด็กทีไ่ ร้มารยาท รวมถึงบรรพตีทไี่ ม่ใช่แค่สอน หนังสือให้จอ้ ยเมือ่ มีเวลาว่าง เธอยังคอยย�ำ้ เตือนเรือ่ งมารยาทเช่นกัน พีร่ กั สอนว่าถึงเราจะจนแต่อย่าให้ใครมาดูถกู เราได้วา่ ก็เพราะจนอย่างนีถ้ งึ ไม่ ได้รบั การศึกษาจนกลายเป็นคนไร้มารยาท บรรพตีกลับมาถึงบ้านอย่างอารมณ์ดี ร่างบางวิ่งเข้าไปสวมกอดพ่อที่ตอนนี้ ตืน่ และสร่างเมาเป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว พ่อก�ำลังนัง่ สานตะกร้าไม้ไผ่อย่างขะมักเขม้น “พ่อจ๋า...” บรรพตีทำ� เสียงหวาน ดวงหน้าซบลงบนแผ่นหลัง พ่อสะดุง้ ตกใจ ใบหน้ามีรวิ้ รอยหันมาระบายยิม้ น้อยๆ “กลับมาแล้วหรือลูก ดูสิ ท�ำไมมอมแมมอย่างนี้” ผู้เป็นพ่อหันมาเจอสภาพ ลูกสาวก็ตกใจ สาวน้อยของเขาหน้าตามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง เนื้อตัวเปียกโชก ไปด้วยเหงือ่ “รักขายพวงมาลัยหมดเร็ว เดี๋ยวรักจะเข้าตลาดไปช่วยแม่ขายของนะจ๊ะ” บรรพตีพดู พลางใช้สองมือลูบผมอย่างลวกๆ เพือ่ ให้ดดู ขี นึ้ “อย่าเลย ไปอาบน�ำ้ อาบท่า พักผ่อนเถอะลูก หนูเหนือ่ ยมาทัง้ วัน” พ่อวางมือ จากการสานตะกร้า มือหยาบกระด้างยกขึน้ ลูบผมเธอเบาๆ ดวงตาของพ่อมีนำ�้ ใสๆ คลอ เบ้า รูส้ กึ ละอายใจนักหนาทีไ่ ม่สามารถเลีย้ งลูกให้สขุ สบายเหมือนอย่างคนอืน่ เขา “เดีย๋ ว สานใบนีเ้ สร็จ พ่อจะไปช่วยแม่เอง... พ่อขอโทษทีท่ ำ� ให้หนูตอ้ งล�ำบาก” น�ำ้ ตาพ่อไหล สองมือพ่อยังคงลูบทัง้ ผมทัง้ ลาดไหล่ มือน้อยยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตาให้พอ่ ก่อนจะเอือ้ นเอ่ย แผ่วเบา 17
ดุจรักซาตาน
“ไม่เลย ล�ำบากทีไ่ หนกันจ๊ะ รักสบายมาก” พ่อใช้มือที่หยาบหนาและเหี่ยวย่นโอบกอดลูกสาวคนเดียวไว้แนบอก พลาง คิดไปว่า แม้เขากับภรรยาจะไม่ได้เกิดมามีพร้อมเสียทุกอย่าง แต่สวรรค์กไ็ ม่ใจร้ายนัก อย่างน้อยก็ส่งนางฟ้าตัวน้อยๆ คนนี้ให้มาอยู่กับพวกเขาและเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิต พ่อปล่อยน�ำ้ ตารินไหลลงมา... อีกครัง้ ห้างสรรพสินค้า “คุณอาว่ายังไงนะครับ” เสียงทุ้มฟังดูเยือกเย็นน่าเกรงขามถามอเนกหัวหน้า แผนกขนส่งสินค้าทีน่ งั่ เหงือ่ ไหลโชก มือไม้สนั่ ไปหมด อเนกใช้มอื อ้วนป้อมของตัวเอง ยกขึน้ มาปาดเหงือ่ เม็ดโตๆ บนใบหน้า พลางคิด ท�ำไมมันร้อนๆ หนาวๆ นักนะ ทัง้ ๆ ทีห่ อ้ งนีก้ เ็ ปิดแอร์เสียเย็น “คือตัวแทนสินค้าแบรนด์เนมทัง้ หลายเขาเรียกร้องทีจ่ ะเพิม่ ราคาสินค้าครับ รวม ถึงค่าส่งออกด้วย คือเขาบอกว่าทางห้างของเรา พวกเขารับรูว้ า่ คนเข้ามาจับจ่ายซือ้ ของ มากมาย และปีๆ หนึง่ ห้างเราได้เงินมากมายมหาศาล เขาว่าไม่ยตุ ธิ รรมทีห่ า้ งจะมีรายได้ เพิ่มขึ้น แต่ในส่วนก�ำไรและผลประโยชน์ที่เขาจะได้รับกลับเท่าเดิมครับคุณแดเนียล” บัดนี้อเนกรู้แล้วว่าท�ำไมเขาถึงรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ เช่นนี้ ถ้าไม่ใช่สายตาคมดุคู่นั้น ภายใต้ทา่ ทีนงิ่ เฉย อเนกรูด้ วี า่ ข้างในกลับลุกเป็นไฟ เขาเห็นมือหนาใหญ่กำ� หมัดไว้แน่น ตุบ้ ! เสียงทุบโต๊ะดังๆ ท�ำให้อเนกตกใจสะดุง้ เฮือก เวลาทีแ่ ดเนียลโกรธนัน้ น่ากลัว นักหนา แม้แต่ตวั เขาเองทีช่ ายหนุม่ เคารพให้เกียรติเรียกว่า ‘อา’ ยังไม่กล้าหือ “สัง่ เก็บซะเลยดีไหม” อเนกสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง เขารู้ดีว่าเบื้องหน้าแดเนียลเป็นนักธุกิจหนุ่มไฟแรง แต่เบื้องหลังเขาคือหลานชายเพียงคนเดียวของ เควิน บราด่อนส์ มาเฟียที่ยิ่งใหญ่ ในอเมริกา “อย่าให้ถึงขนาดนั้นเลยครับ ผมว่าลองเจรจากับทางนั้นอีกสักครั้งดีไหมครับ เจรจากันแบบธรรมดาๆ น่ะครับ ไม่มมี อื ปืนคุม” “ท�ำไมครับ” ใบหน้าหล่อเหลาตวัดมองผูเ้ ปรียบเสมือนญาติทปี่ ระเทศไทยเพียง คนเดียวอย่างสงสัย
18
อัคคีทิตา
“เอ่อ เพราะว่าผมไม่อยากให้คณ ุ มีศตั รูเพิม่ เราควรสร้างมิตรดีกว่านะครับ” ‘ศัตรูเพิม่ ’ ค�ำค�ำนีท้ ำ� ให้ชายหนุม่ แสยะยิม้ จริงสิ เขาไม่สงุ สิงกับใคร ไม่มเี พือ่ น ไม่มญ ี าติ แม่เป็นเพียงเด็กก�ำพร้าทีม่ าเจอพ่อ แล้วตกหลุมรักกัน ฝ่าฝันอุปสรรคจาก ญาติทางพ่อจนได้แต่งงานและมีเขาในทีส่ ดุ ห้างสรรพสินค้าทีท่ ำ� อยูก่ เ็ กิดจากน�ำ้ พักน�ำ้ แรง ของพ่อและแม่โดยมีต้นตระกูลของพ่อซัพพอร์ตด้านการเงินและคอยคุ้มครองความ ปลอดภัยไว้เบือ้ งหลัง แดเนียลเหลือบมองอเนก เขารู้ว่าผู้สูงวัยคนนี้รักและห่วงใยเขามากแค่ไหน นับตัง้ แต่เสียพ่อแม่ไปเมือ่ เกือบยีส่ บิ ปีกอ่ น ก็มอี เนกทีค่ อยแวะเวียนเฝ้าถามไถ่ และคอย ดูแลผลประโยชน์ให้ ริมฝีปากบางแสยะยิม้ อย่างน่ากลัว แต่ดวงตาคมคูน่ นั้ กลับไม่ได้ ยิม้ เหมือนริมฝีปากแม้แต่นอ้ ย “เก็บมันซะ พวกแกนน�ำทัง้ หลาย ต่อไปพวกลูกกระจ๊อกก็จะไม่กล้าหือ” ซาตานตัดสินโทษแล้ว! 19.25 น. รถยนต์สีด�ำคันหรูวิ่งเข้ามาจอดหน้าคฤหาสน์หลังงาม ก่อนที่คนขับรถจะรีบ เดินอ้อมมาเปิดประตูให้กบั เจ้านายด้านหลัง แม่บา้ นและสาวใช้ตา่ งรีบพากันมายืนรอรับ เป็นแถว ทุกคนล้วนเอามือประสานกันไว้ดา้ นหน้านิง่ และเงียบ “เชิญครับนาย” นายศักดิเ์ ปิดประตูรถให้ชายหนุม่ แดเนียลเดินลงจากรถด้วย สีหน้าเครียดขรึม เขายังอารมณ์คา้ งกับเรือ่ งเมือ่ ตอนบ่าย แม้จะสัง่ เก็บไปแล้ว แต่กย็ งั อารมณ์เสียอยูด่ ี ใบหน้าทีไ่ ม่เคยยิม้ บูดบึง้ ยิง่ กว่าครัง้ ไหนๆ นานแล้วทีน่ ายศักดิค์ ดิ ว่า ไม่ได้เห็นดวงตาและสีหน้าแบบนี้ ยอมรับอยูล่ กึ ๆ ว่าเขาไม่ตอ้ งการเห็นสีหน้าแบบนีข้ อง ชายหนุม่ สักเท่าไรเลย คนเป็นบ่าวรับใช้มานานย่อมรูด้ ี สีหน้าแบบนี้ ดวงตาแบบนี้ ส่งผลร้ายเสมอ “เอ่อ นายครับ พวงมาลัยทีซ่ อื้ เมือ่ ตอนบ่ายนายจะให้ทำ� ยังไงครับ” เกือบไปแล้ว ถ้าสายตาไม่เหลือบเห็นพวงมาลัยกองหนึง่ บนเบาะเสียก่อนจึงเรียกเจ้านายไว้ทนั นายศักดิ์ เปิดประตูรถ คว้าถุงพวงมาลัยกองนัน้ รีบเดินเร็วๆ ไปหาเจ้านายหนุม่ ของตน แดเนียล หันกลับมา ดวงตาคมตวัดมองพวงมาลัยทีต่ วั เขาเองเป็นคนสัง่ ให้ซอื้ เขาหยิบพวงมาลัย พวกนัน้ ขึน้ มาจากมือนายศักดิแ์ ล้วโยนทิง้ ลงพืน้ ... ไม่ไยดี!
19
ดุจรักซาตาน
2 เหตุการณ์เกินคาดหมาย “นายคะ นายจะรับอะไรหน่อยไหมคะ ดิฉันเห็นนายไม่รับประทานอะไรเลย ตัง้ แต่กลับมา ดิฉนั จะเตรียมซุปอุน่ ๆ ให้ดไี หมคะ” แม่บา้ นประจ�ำคฤหาสน์บราด่อนส์ เอ่ยถามเจ้านายหนุ่ม เพราะขณะนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มกว่าแล้วตั้งแต่ที่แดเนียลกลับมาจาก บริษัท เขายังนั่งเตรียมเอกสารส�ำคัญเนื่องจากพรุ่งนี้จะต้องเดินทางไปดูธุรกิจอีกอย่าง ทีเ่ ชียงใหม่ แต่แดเนียลยังไม่ยอมแตะอาหารอะไรเลย ท�ำให้นางอดเป็นห่วงเรือ่ งสุขภาพ ไม่ได้ “ผมไม่หวิ ขอกาแฟสักถ้วยก็พอ” “นายต้องดูแลสุขภาพบ้างนะคะ ตอนนีต้ ระกูลบราด่อนส์เหลือนายเพียงคนเดียว นายท่านทัง้ สองก็จากไปแล้ว ถ้านายเป็นอะไรไปอีก ดิฉนั จะท�ำยังไง...” มิสมาเรียน�ำ้ ตา คลอ มือเหีย่ วย่นยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตา มีไม่กคี่ นหรอกทีส่ ามารถพูดแสดงความรูส้ กึ กับเขา ได้อย่างนี้ มิสมาเรียคือแม่บา้ น แม่นมทีเ่ ลีย้ งดูแดเนียลมาตัง้ แต่ลมื ตาดูโลก นางรักและ ห่วงใยแดเนียลเอามากๆ ในชีวิตของนาง นางอุทิศให้แก่คุณหนูสิ้นแล้ว นางไม่เคย แต่งงาน ครองความเป็นโสดอยูด่ แู ลรับใช้ตระกูลบราด่อนส์ตงั้ แต่เป็นสาว จวบจนกระทัง่ อายุปนู นี้ หลังจากทีน่ ายและนางบราด่อนส์เสียชีวติ จากอุบตั เิ หตุทางเครือ่ งบิน แดเนียล เปรียบเสมือนนายทีเ่ หลืออยูเ่ พียงคนเดียว นางยังจ�ำได้ ภาพเหตุการณ์วนั นัน้ ยังฝังในความทรงจ�ำไม่จางหาย ครัง้ นัน้ นางและ แดเนียลก�ำลังพักผ่อนทีบ่ า้ นพักตากอากาศทีช่ ะอ�ำ มิสมาเรียจ�ำได้วา่ ครัง้ สุดท้ายก่อนทีจ่ ะ ทราบข่าวร้ายเพียงหนึง่ วัน วันนัน้ ตรงกับวันเกิดของแดเนียลซึง่ เขาจะมีอายุครบสิบสองปี สิง่ ทีเ่ ด็กชายได้รบั เป็นของขวัญวันเกิดจากพ่อแม่คอื ตัว๋ เครือ่ งบินไปกลับฝรัง่ เศส-อิตาลี พร้อมกับตัว๋ เดินทางของนางด้วย เด็กชายมองของขวัญทีอ่ ยูใ่ นมืออย่างเฉยชา... รุ่งขึ้นนางและแดเนียลถึงได้ทราบข่าวร้าย ว่านายและนางบราด่อนส์ประสบ อุบตั เิ หตุขณะบินไปร่วมงานเลีย้ งทีแ่ คนาดา นางซับน�ำ้ ตาอย่างเงียบๆ เมือ่ นึกถึงอดีต มาตอนนีน้ ายน้อยเติบโตเป็นชายหนุม่ รูปงาม ร่างกายสูงใหญ่ มีใบหน้าหล่อเหลาทีช่ วนสะดุดตาและสะดุดใจ นางตระหนักได้วา่ แดเนียลเหมือนนายบราด่อนส์มากแค่ไหน ทัง้ ใบหน้าอันหล่อเหลา ผิวขาวเกลีย้ งเกลา 20
อัคคีทิตา
จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากหยักบาง คิว้ ดกด�ำหนา ยิง่ ไปกว่านัน้ เหนือรูปลักษณ์ที่ ชวนมอง คือดวงตาสีด�ำทรงเสน่ห์ดูลึกลับน่าค้นหาเหมือนผู้เป็นแม่ แต่นัยน์ตาคู่นั้น กลับโดดเดีย่ ว อ้างว้าง... “ร้องไห้อกี แล้ว ผมไม่เป็นอะไรง่ายๆ หรอก ไม่ตอ้ งห่วง” แดเนียลละสายตาจาก เอกสารทีอ่ ยูใ่ นมือ ดวงตาคมจ้องมองแม่บา้ นอย่างไม่วางตา ทว่าไม่ได้จอ้ งเพราะไม่พอใจ แต่จอ้ งมองเพราะเข้าใจถึงความรูส้ กึ ทีน่ างมีให้ เมือ่ ในชีวติ มีเพียงนางคนเดียวทีห่ ว่ งใย “ขอโทษค่ะ เดี๋ยวดิฉันจะไปเตรียมกาแฟให้ก่อนนะคะ แล้วจะไปเก็บเสื้อผ้า ให้ดว้ ย ครัง้ นีจ้ ะไปกีว่ นั คะ ดิฉนั เตรียมสักสีห่ า้ ตัวดีไหมคะ” มิสมาเรียสะดุง้ ตกใจเมือ่ อยูๆ่ แดเนียลก็เงยหน้าขึน้ มาสบตากับนาง “สองสามตัวก็พอ ขอบคุณ” 08.00 น. วันรุง่ ขึน้ สนามบินเชียงใหม่ “นายครับ ทุกคนรออยูท่ โี่ รงแรมแล้วครับ” บอดีก้ าร์ดร่างสูงใหญ่ทขี่ นาดความสูง ถ้าวัดจากสายตาแล้วไม่ต�่ำกว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตรเอ่ยขึ้นขณะที่ก้าวมารับกระเป๋า เดินทางของเจ้านายหนุม่ แดเนียลสัง่ ให้คนของเขามาจัดการเคลียร์พนื้ ทีท่ เี่ ชียงใหม่กอ่ น ซึง่ โดยปกติไม่บอ่ ยนักหรอกทีเ่ ขาจะไปไหนมาไหนเพียงล�ำพังโดยไม่มบี อดีก้ าร์ดเคียงข้าง ประตูรถถูกเปิดออก ร่างสูงสง่าขยับนัง่ ในรถยนต์คนั หรู มีบอดีก้ าร์ดท�ำหน้าที่ เป็นคนขับรถและผูต้ ดิ ตาม ก่อนทีร่ า่ งสูงใหญ่ของหนึง่ ในบอดีก้ าร์ดอีกคนหนึง่ จะเอีย้ วตัว รายงานภารกิจ ‘พิเศษ’ ทีไ่ ด้รบั มอบหมาย “นายครับ เรือ่ งทีใ่ ห้เก็บพวกแกนน�ำ เอ่อ เรือ่ งของธุรกิจห้างสรรพสินค้า ผม จัดการเรียบร้อยแล้วครับ” บอดีก้ าร์ดหน้าดุรายงานทันที ภารกิจ ‘พิเศษ’ เพิง่ ถูกสัง่ เมือ่ วานนี้ หากนัน่ ไม่ใช่ประเด็นทีจ่ ะท�ำให้ ‘งาน’ ล่าช้า เมื่อได้ยินบอดี้การ์ดรายงาน ‘ธุระ’ ที่สั่งว่าเรียบร้อยตามความคาดหมาย เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาก็แสยะยิม้ ทีม่ มุ ปากอย่างพอใจ ก่อนทีจ่ ะนัง่ เอนพิงพนักด้านหลัง ด้วยท่วงท่าทีส่ บายอารมณ์ ได้รบั ข่าวดีตงั้ แต่เช้าเลยรึนี่ 15.20 น. หลังจากทีก่ ารประชุมด�ำเนินไปอย่างยาวนาน ดูเหมือนว่าธุรกิจด้านโรงแรมทัว่ ภาคเหนือจะไม่มีปัญหา แดเนียลพอใจกับการรายงานยอดการจองที่พักและรีสอร์ต 21
ดุจรักซาตาน
ของแต่ละแห่งเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะบริษัททัวร์ที่น�ำนักท่องเที่ยวมาพักที่โรงแรม และรีสอร์ตของเขา ปีนดี้ เู หมือนว่าเขาจะได้กำ� ไรเพิม่ จากปีทแี่ ล้วอีกสามสิบเปอร์เซ็นต์ “ขอบคุณทุกคนที่มาประชุม และขอบคุณที่พวกคุณท�ำงานตามหน้าที่ที่ได้รับ มอบหมายเป็นอย่างดี บริษัทและธุรกิจโรงแรมที่พักทั้งหมดของผมจะไม่ประสบความ ส�ำเร็จเลยถ้าไม่มพี วกคุณ” เขายิ้มน้อยๆ ให้กับพนักงานทุกคน การยิ้มแม้จะเล็กน้อยแต่ก็ท�ำให้ใคร หลายๆ คนปลืม้ ไปตามๆ กัน พนักงานสาวใจเต้นกันเป็นแถวๆ บางคนก็กม้ หน้าเขินอาย บางคนก็เสมองไปทางอืน่ เพือ่ ซ่อนความเคอะเขินไว้ ไม่เว้นแม้แต่พนักงานชาย เพราะ น้อยครัง้ ทีพ่ วกเขาจะได้เห็นเจ้านายหนุม่ ยิม้ สักที “ไม่หรอกครับ ทีส่ ำ� เร็จและราบรืน่ อย่างนีเ้ ป็นเพราะพวกเราได้รบั ความไว้วางใจ และได้คณ ุ แดเนียลมาเป็นเจ้านายของพวกเรา เราดีใจทีไ่ ด้ทำ� งานกับนักธุรกิจหนุม่ ไฟแรง อย่างคุณนะครับ และดีใจแทนคุณเดนิสและคุณวลีดว้ ยทีม่ ลี กู ชายเก่งอย่างคุณ” คุณประสิทธิ์ หนึง่ ในคณะกรรมการการดูแลผลประโยชน์ของบริษทั และเป็น คนเก่าคนแก่ที่อยู่ช่วยงานนายและนางบราด่อนส์ พ่อแม่ของแดเนียลตั้งแต่สมัยที่เริ่ม สร้างธุรกิจห้างสรรพสินค้าและต่อยอดมาถึงธุรกิจโรงแรมเอ่ยชืน่ ชมแดเนียล พร้อมท�ำตัว เป็นแกนน�ำลุกขึน้ ปรบมือให้กบั เขา ก่อนทีพ่ นักงานทุกคนจะลุกขึน้ และท�ำตาม แดเนียล ยิม้ อีกครัง้ พลางลุกขึน้ พร้อมโค้งนิดๆ เพือ่ เป็นการให้เกียรติ 17.40 น. หลังจากทีก่ ารประชุมเสร็จสิน้ แดเนียลขับรถสปอร์ตสีดำ� สุดหรูมงุ่ หน้าสูใ่ จกลาง เมืองเชียงใหม่ เป้าหมายคือแหล่งท่องเทีย่ วในยามค�ำ่ คืน ชายหนุม่ สวมเสือ้ ยืดสีฟา้ กางเกง สแล็กส์สดี ำ� ในสายตาของทุกคนทีพ่ บเห็น แดเนียลคือความงดงามทีพ่ ระเจ้าบรรจงสร้าง อย่างแท้จริง ทัง้ ความสูงหนึง่ ร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรและร่างกายทีด่ กู ร้าวแกร่งก�ำย�ำ เต็มไปด้วยมัดกล้ามตามประสาคนชอบออกก�ำลังกาย ใบหน้าหล่อเหลา คมเข้ม คิว้ หนา ดกด�ำ ดวงตาคมสีดำ� สนิท ลึกลับ น่าค้นหา ยิง่ ไปกว่านัน้ เขามีแววตาทีท่ ำ� ให้คนทีจ่ อ้ ง รูส้ กึ หนาวๆ ร้อนๆ ขนลุกได้หรือสามารถท�ำให้สาวๆ ละลายได้เมือ่ เขาต้องการ จมูกโด่ง สันตรงน่าสัมผัสรับกับริมฝีปากหยักบางได้รปู คูน่ นั้ ยิง่ ท�ำให้สาวๆ อยากลิม้ ลองนักหนา แดเนียลขับรถออกมาได้สักพักเสียงโทรศัพท์เครื่องแพงก็ดังขึ้น ชายหนุ่มใช้ มือขวาจับพวงมาลัย มือซ้ายหยิบหูฟังบลูทูธขึ้นมาสวมที่หู พลางเหลือบมองไปที่ หน้าจอโทรศัพท์ ก่อนกดรับ 22
อัคคีทิตา
“ว่าไง” เสียงเยือกเย็นเอ่ยถามปลายสายเมือ่ รูแ้ ล้วว่าใครโทรมา ความจริงเขา ไม่อยากรับโทรศัพท์ตอนทีข่ บั รถเท่าไรเพราะรูถ้ งึ อันตรายและไม่อยากประมาท “คุณแดเนียลอยูท่ ไี่ หนครับ พวกผมไปรอหน้าห้อง เห็นคุณไม่ยอมลงมา ผม เลยพังประตูเข้าไป คุณปลอดภัยใช่ไหมครับ” เสียงของบูรพา หนึง่ ในสีบ่ อดีก้ าร์ดส่วนตัว เอ่ยถามอย่างร้อนใจ เมือ่ พังประตูเข้าไปแล้วไม่พบเจ้านายหนุม่ เขานึกว่าตัวเองท�ำหน้าที่ บกพร่องซะแล้ว “ฉันออกมาข้างนอก อยากเทีย่ วสักหน่อย ไม่ตอ้ งห่วง แค่อยากมาคนเดียว” ตอบออกไป ก่อนจะปิดโทรศัพท์มอื ถือทันที แดเนียลเลือกแหล่งเทีย่ วกลางคืนสุดหรูในโรงแรมแห่งหนึง่ เขาไม่อยากเทีย่ ว สถานบันเทิงทีโ่ รงแรมของตัวเอง ไม่ใช่ไม่ดไี ม่หรู แต่เขาเบือ่ พวกทีช่ อบประจบประแจง เมือ่ รูว้ า่ เขาเป็นใคร ร่างสูงใหญ่เลือกนัง่ โต๊ะให้หา่ งจากสายตาผูค้ น วันนีอ้ ารมณ์ดี อยาก ดืม่ อะไรเย็นๆ สบายๆ ผ่อนคลายความเครียดทีร่ มุ เร้ามาหลายวัน “ฉันนัง่ ด้วยได้ไหมคะ” เสียงหวานๆ เอ่ยทักขึน้ แดเนียลเงยหน้าขึน้ มองเจ้าของ เสียงนัน้ ใบหน้าหวาน ผิวสีนำ�้ ผึง้ เนียนและดูนมุ่ นิม่ ปรากฏแก่สายตา แม้ผหู้ ญิงคนนี้ จะไม่ได้สวยอะไรมากมายนักเมื่อเทียบกับผู้หญิงที่เขาเคยใกล้ชิด แต่ก็ถือว่าหน้าตาดี คนหนึง่ ทีเดียว “เชิญครับ คุณ...” เขาหรีต่ า ผายมือเป็นการอนุญาตให้นงั่ ยิม้ กว้างเห็นฟันขาว บัดนีซ้ าตานอย่างเขา... พร้อมทีจ่ ะเล่นอีกบทบาทหนึง่ แล้ว... “นวลค่ะ แล้ว... คุณล่ะคะ” เธอบอกชือ่ ตัวเอง ดวงตายาวรีจกิ ให้เล็กหยีอย่าง เย้ายวนเมือ่ ต้องการรูจ้ กั ชือ่ ชายหนุม่ คนนี้ “แดเนียล” เขาแนะน�ำตัวเองบ้าง ก่อนจะส่งยิ้มและสายตากรุ้มกริ่มไปให้ แวบหนึง่ ทีไ่ ด้สบสายตาทรงเสน่ห์ หญิงสาวถึงกับขนลุก บอกได้เลยว่าผูช้ ายคนนีท้ งั้ หล่อ และมีเสน่ห์เอามากๆ หญิงสาวยอมรับว่า เธอเผลอเคลิ้มไปกับใบหน้าหล่อเหลาและ รอยยิม้ งดงามนัน้ ถ้าเธอไม่ฉกุ คิดได้วา่ วันนีเ้ ธอต้องท�ำให้ชายหนุม่ ตรงหน้าหลงเสน่ห์ เธอให้ได้ และตัวเธอเองจะต้องไม่หลงเสน่หข์ องเขาเด็ดขาด “คุณดูเหมือนไม่ใช่คนทีน่ ี่ หรือเพิง่ กลับจากเมืองนอกคะ คุณเหมือนลูกครึง่ และหล่อมากๆ ด้วย” หญิงสาวเริม่ ขยับให้เข้าใกล้ชายหนุม่ มากขึน้ มือของเธอเริม่ เปะป่าย จับท่อนแขนแข็งแกร่งนัน้ อย่างถือสิทธิ์ แดเนียลส่งยิม้ หวาน เขาละลายเธอด้วยรอยยิม้ ก่อนจะค่อยๆ เลื่อนใบหน้าหล่อเหลาเข้ามาชิดใบหู ตั้งใจผ่อนลมหายใจรดซอกคอ นวลเนียน เอ่ยตอบแผ่วเบาพอให้ได้ยนิ กันแค่สองคน 23
ดุจรักซาตาน
“ผมเป็นลูกครึ่ง” อีกครั้งที่แกล้งใช้สันจมูกโด่งสัมผัสกับผิวแก้มนวลเนียน อย่างแผ่วเบา สูดดมความหอมของแก้มใสเมื่อตอนขยับออก การกระท�ำครั้งนี้ท�ำให้ หญิงสาวเกิดอาการตัวแข็ง ดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ ดวงตายาวรีหลุบลงต�่ำ อากัปกิรยิ าของเธอท�ำให้ควิ้ หนาขมวดเข้าน้อยๆ จากนัน้ จึงปรับสีหน้าตามเดิม “ฉันอยากรูจ้ กั คุณมากกว่านี.้ .. นะคะ คุณแดเนียล” เมือ่ ตัง้ สติได้ เธอก็เริม่ รุกเร้าทันที สายตาเธออ้อนวอน เย้ายวน คล้ายเฝ้ารอเวลาทีจ่ ะเป็น ‘ส่วนตัว’ ชายหนุม่ ไม่ขยับหรือแสดงอาการใดๆ สักครูเ่ ขาถึงยิม้ อีกครัง้ “ได้สิ งัน้ ไปกัน” แดเนียลลุกขึน้ ยืนเต็มความสูง เธอยิม้ ดีใจจนออกนอกหน้า รีบยืนขึน้ เกาะท่อนแขนของเขา เมือ่ ลุกขึน้ ยืนถึงตระหนักได้วา่ แม้ตวั เองจะสูงถึงหนึง่ ร้อย เจ็ดสิบเซนติเมตร แต่เมือ่ เทียบกับเขาแล้ว เธอกลับดูตวั เล็กบอบบาง เธอสูงแค่คางของ เขาเท่านัน้ กายใหญ่กา้ วเดินโดยมีมอื เล็กคล้องแขนเดินตามไป ใบหน้าหวานยิม้ กระหยิม่ ในใจ วันนีเ้ ขาคือลูกไก่ในก�ำมือ “ดะ...ดะ...เดีย๋ วค่ะ คุณแดเนียล เราไม่ขนึ้ ไปข้างบนหรือคะ” เธอหยุดชะงัก การเดินเมื่อแดเนียลใช้มือโอบไหล่และบังคับให้เธอเดินตามเส้นทางที่เขาต้องการ เขา พาเธอออกมานอกโรงแรมหรู ทั้งๆ ที่คิดไว้ว่า พวกเขาน่าจะขึ้นไปหาความส�ำราญ ข้างบนนัน้ มากกว่า หญิงสาวส่งสายตาสงสัยและเป็นเชิงถาม ซึง่ ดูเหมือนว่าเธออยากได้ ค�ำตอบเร็วๆ ด้วยเช่นกัน “ขึน้ สิครับ ไม่ใช่ทนี่ ี่ แต่เป็นโรงแรมของผม” แดเนียลตอบโดยไม่หนั มามอง หญิงสาวทีอ่ ยูข่ า้ งกาย เขาจึงไม่ทนั สังเกตว่าสีหน้าของเธอตกใจและแปลกใจมากแค่ไหน 20.30 น. รถสปอร์ตสีดำ� เข้ามาจอดทีห่ น้าโรงแรมหรูของแดเนียล เหล่าพนักงานต้อนรับ ทั้งหลายเมื่อได้เห็นแล้วว่ารถที่มาจอดนั้นเป็นรถของใครต่างก็รีบพากันวิ่งมารอรับและ เปิดประตูให้ทั้งแดเนียลและหญิงสาวที่นั่งมาด้วย พนักงานรักษาความปลอดภัยรีบ ว.เพือ่ รายงานบอดีก้ าร์ดทัง้ สี่ สักพักบอดีก้ าร์ดสองคนทีอ่ ยูด่ า้ นล่างล็อบบีรบี วิง่ ออกมา รับเจ้านายหนุม่ “ฉันจะขึน้ ไปข้างบน เปิดห้องสวีตด้วย” แดเนียลบอกคนของเขา โดยไม่คดิ จะ ใช้หอ้ งส่วนตัวของตนพลางเดินมารับหญิงสาวเมือ่ เห็นร่างบอบบางไม่ยอมขยับแม้แต่นอ้ ย ยิง่ ดวงตายาวรีมองหน้าเหล่าบอดีก้ าร์ดหน้าดุ เธอยิง่ แทบจะเป็นลม 24
อัคคีทิตา
เมือ่ ได้รบั ค�ำสัง่ ทุกคนต่างกุลกี จุ อวุน่ วาย อาทิตย์ หนึง่ ในบอดีก้ าร์ดรีบวิง่ ไปที่ ล็อบบีเพือ่ ประสานกับพนักงานเปิดห้องสวีตทันที แดเนียลพาหญิงสาวขึน้ มาถึงชัน้ ทีส่ งู ทีส่ ดุ มือหนาทีโ่ อบเอวบอบบางสัมผัสได้ถงึ ร่างบางที่สั่นเทิ้ม ผิวกายเย็นเฉียบ ดวงหน้าแม้แต่งแต้มด้วยเครื่องส�ำอางราคาแพง และริมฝีปากสีแดงจากลิปสติกคูน่ นั้ จะช่วยบดบังสีหน้าทีแ่ ท้จริงได้ แต่สำ� หรับคนทีเ่ จนจัด เรือ่ งผูห้ ญิงอย่างเขา ชายหนุม่ มัน่ ใจ เธอก�ำลังกลัว... “อย่ากังวล ตรงกันข้าม คุณจะชอบ” น�ำ้ เสียงปลอบประโลมให้สบายใจ คลาย กังวล ครัน้ พอประตูลฟิ ต์เปิดออก มือใหญ่รบี ล้วงคียก์ าร์ดแล้วผลักเข้าไป ไม่ตอ้ งพูดพร�ำ่ ท�ำเพลงเขาเริม่ เล้าโลมหญิงสาว จับเธอหันหลังแล้วโอบรอบตัว ริมฝีปากและจมูกซุกไซ้รอบคองามระหงสูดดมความหอมหวานของเนื้อสาว ขบเม้ม หยอกเย้าตามใบหู แล้วเลื่อนลงมาที่คอนวลเนียน จูบลงอย่างแผ่วเบาก่อนที่จะถอน ริมฝีปากคืนแล้วก้มลงจุมพิตใหม่อย่างคนช�ำนาญ เธอตัง้ ตัวแทบไม่ทนั เขารวดเร็วและ ร้อนแรง ร่างบางอ่อนปวกเปียกในอ้อมกอด แทบหลอมละลาย มือหนาข้างหนึง่ ลูบไล้ สะโพกกลมกลึงถึงทรวงอกอิม่ จับ บีบและกุมอย่างเป็นเจ้าของ มืออีกข้างคอยโอบอุม้ พยุงเธอไม่ให้ล้มลงไป การกระท�ำของแดเนียลท�ำให้หญิงสาวถึงกับครางออกมาอย่าง ลืมตัวและลืมใจ... ว่าวันนีเ้ ขาจะต้องเป็นลูกไก่ในก�ำมือ เสียงครวญครางและปฏิกิริยาแอ่นตัวรับท�ำให้แดเนียลรู้ว่าเขาสามารถปลุก อารมณ์และคลายความหวาดกลัวของเธอได้สำ� เร็จ เขาพอใจ และจะไม่หยุดเพียงเท่านี้ ชายหนุม่ จะสอนให้ผหู้ ญิงตัวเล็กคนนีท้ อี่ าจหาญใจกล้า ทัง้ ๆ ทีด่ ปู ฏิกริ ยิ าความไร้เดียงสา ของเธอออกตัง้ แต่ทแี่ กล้งเอาจมูกชนแก้มเธอแล้วว่า เธอไม่ใช่ผหู้ ญิงเจนจัดเหมือนการ แต่งหน้าและแต่งตัวทีพ่ ยายามท�ำ แต่สงิ่ ทีแ่ ดเนียลคิดไม่ออกคือสิง่ ทีเ่ ธอก�ำลังท�ำอยูน่ เี้ พือ่ อะไร? หรือผูห้ ญิงคนนีเ้ ป็นแค่เด็กสาวใจแตกทีห่ นีออกจากบ้าน แล้วต้องการเรียนรูเ้ รือ่ ง อย่างว่า ถึงขนาดกล้าทีจ่ ะเข้ามาคุยกับคนแปลกหน้าอย่างเขา... ถ้าอย่างนัน้ ฉันจะสอนเธอเอง แม่กวางน้อย... กายใหญ่อมุ้ ร่างบอบบางพลางก้าวเดินอย่างช้าๆ ก่อนวางเธอลงบนเตียงกว้าง ดวงตาคมไม่ละจากดวงหน้าหวาน ร่างบางสัน่ ระริก ครัน้ แผ่นหลังสัมผัสกับทีน่ อนนุม่ เธอตกใจ มือน้อยคอยผลักอกแกร่งก�ำย�ำ แต่กายใหญ่กลับไม่สะทกสะท้าน แดเนียล ยิ้มมุมปาก ยิ่งกวางน้อยในอ้อมกอดดิ้นรนมากเท่าไร ราชสีห์อย่างเขาก็ยิ่งมีอารมณ์ อยากตะครุบเหยือ่ มากขึน้ เท่านัน้ ... 25
ดุจรักซาตาน
มาถึงตอนนี้ ถึงจะนึกกลัว ก็ไม่ปล่อยไปง่ายๆ หรอกนะ “อย่าเกร็ง ท�ำตัวสบายๆ” แดเนียลใช้มอื ปัดเส้นผมทีต่ กลงมาปิดใบหน้าหวาน ใช้ปลายนิว้ เกลีย่ และทัดหู ให้ ริมฝีปากหยักได้รปู ค่อยๆ ก้มลงสัมผัสกับริมฝีปากนุม่ เขาครางอย่างพอใจเมือ่ เธอ สนองตอบ มือน้อยทีเ่ คยผลักไสค่อยๆ ลูบวนและเปลีย่ นมาเป็นโอบรอบต้นคอใหญ่ให้ เขาสัมผัสเธอมากขึ้น ริมฝีปากหอมหวานนุ่มนิ่ม แผ่นหลังเนียนนุ่มมือ แดเนียลใช้ พละก�ำลังเพียงน้อยนิดดันหลังเธอแอ่นขึน้ และปลดตะขอบราเซียร์ตวั สวย เขาครางอย่าง พอใจ ก่อนทีจ่ ะเปลีย่ นมาเป็นลูบไล้ เป้าหมายคือพุม่ ทรวงอวบอิม่ ทัง้ สองข้าง หญิงสาวสะดุ้งสุดตัวเมื่อทรวงอกข้างหนึ่งถูกกอบกุมด้วยมืออุ่น มันถูกบีบ เคล้นคลึงจนรูส้ กึ เจ็บนิดๆ แต่... เธอชอบสัมผัสนัน้ ... แดเนียลใช้มอื อีกข้างทีเ่ หลือลูบไล้ วนเวียนรอบสะดือเธอก่อนทีจ่ ะไล้ขนึ้ มากอบกุมทรวงอกอิม่ ทีเ่ หลืออีกข้าง บัดนีบ้ ราเซียร์ ตัวน้อยถูกรัง้ ขึน้ ไปไว้เหนือทรวง แต่ทว่าผูท้ ถี่ อดไม่คดิ จะจัดการโยนทิง้ เพือ่ ให้พน้ สายตา เพราะภาพทีป่ รากฏตรงหน้าเป็นภาพทีเ่ ย้ายวนนักหนา แดเนียลก้มลงจูบไล้รอบฐานทรวงอกอวบอิม่ นัน้ ก่อนจะลิม้ รสความหอมหวาน ของมันช้าๆ เธอผวาสัน่ สะท้าน รอยยิม้ ปรากฏเมือ่ รับรูไ้ ด้ถงึ สิง่ สิง่ หนึง่ ทีก่ ำ� ลังตอบสนอง อยูแ่ ถวๆ สะโพกมน เขาก�ำลังหลงใหลในเรือนร่างสาวจากปฏิกริ ยิ าด้านล่างทีส่ มั ผัสได้ “อา... นวล... ตัวคุณนวลเนียนและนุ่มสมชื่อจริงๆ” ชายหนุ่มครวญคราง หญิงสาวด้านล่างอมยิม้ อย่างมีชยั ก่อนทีแ่ ดเนียลจะสะดุง้ และตกใจกับการกระท�ำของเธอ เมือ่ หญิงสาวใช้กำ� ลังทัง้ หมดทีม่ จี บั แดเนียลและพลิกกลับให้เขาอยูด่ า้ นล่างแทน บัดนีภ้ าพทีเ่ ห็นคือหญิงสาวขึน้ คร่อมชายหนุม่ ร่างสูงใหญ่อย่างขอเป็นผูค้ มุ เกม แดเนียลยิ้มกระหยิ่มในใจ รับรู้แล้วว่าหญิงสาวที่เขาคิดว่าไร้เดียงสานั้นต้องการอะไร ก่อนทีจ่ ะผายมือเป็นการอนุญาตให้เธอท�ำอะไรกับร่างกายเขาได้ทกุ อย่างตามแต่จะพอใจ ...ปกติผหู้ ญิงต้องการให้เขาเป็นผูค้ มุ บทเพลงพิศวาส แต่สาวอินโนเซนต์คนนี้ กลับขอทีจ่ ะเป็นผูน้ ำ� เองทัง้ ๆ ทีเ่ ขามัน่ ใจเหลือเกินว่าเธอคนนีไ้ ม่เคยผ่านมือชายมาก่อน แน่ๆ อะไรทีท่ ำ� ให้เธอกล้าขนาดนีน้ ะ... แม่กวางน้อย... บทรักทีเ่ ธอขอเป็นคนควบคุมนัน้ มันช่างท�ำให้เขาเกิดอารมณ์และอยากปลดปล่อย ออกมา เธอท�ำได้ดไี ม่นอ้ ย แม้วา่ ครัง้ แรกจะกล้าๆ กลัวๆ แต่เขาก็ชว่ ยสอนเธอในขัน้ ต้น จับสะโพกกลมกลึงนัน้ ให้รจู้ กั จังหวะ ก่อนทีจ่ ะค่อยๆ ปล่อยให้เธอได้เรียนรูแ้ ละควบคุม มันเอง ครัน้ เงยหน้าจ้องมองดวงหน้าสวย เห็นเธอหลับตาพริม้ ทรมานเต็มที สายตา จึงเลือ่ นลงจ้องมองอกอวบอิม่ งดงาม 26
อัคคีทิตา
เสียงครวญครางของเธอท�ำให้เขารู้ว่าเธอรู้สึกซาบซ่านเพียงใด มือใหญ่ที่เคย เกาะกุมบั้นท้ายงามงอนเปลี่ยนมาเป็นกอบกุมทรวงอกอวบ เพราะมันช่างเคลื่อนไหว และปลุกอารมณ์ให้มมี ากขึน้ หญิงสาวร้องครางอย่างสุดใจเมือ่ ส่งตัวเองถึงฝัง่ ฝัน ก่อน จะถูกจับให้นอนราบ เป็นกายใหญ่ทที่ าบทับแทน บัดนีถ้ งึ เวลาทีเ่ ขาจะต้องปลดปล่อย ความทุกข์ทรมานเสียที... “อ๊ะ...” หญิงสาวร้องได้แค่นั้น ดวงตาเบิกโพลง มือน้อยจิกลงที่ท่อนแขนแข็งแกร่ง แดเนียลหอบหายใจแรงก่อนทีจ่ ะนอนซบอกอวบอิม่ คูน่ นั้ และผล็อยหลับไป ยีส่ บิ นาทีผา่ นไป เสียงหายใจของชายหนุม่ เริม่ เป็นจังหวะบ่งบอกถึงการหลับสนิท หญิงสาวค่อยๆ ผลักตัวของแดเนียลออกจากร่างกาย แล้วค่อยๆ ขยับลุกขึน้ น�ำ้ ตา หลัง่ ริน เธอยอมรับว่าเขาเป็นผูช้ ายทีม่ เี สน่หแ์ ละยอดเยีย่ มแค่ไหน ครั้งแรกของเธอเสียไปให้กับผู้ชายที่นอนหลับสบายตรงหน้าทั้งๆ ที่เธอเคย สาบานไว้กบั พ่อของเธอว่า จะไม่ยอมชิงสุกก่อนห่าม และแม้แต่แฟนหนุม่ ของเธอ เขา ก็ไม่เคยล่วงเกินเธอมากไปกว่าการจับมือ โอบกอด และจูบเท่านัน้ ยิง่ คิดน�ำ้ ตายิง่ ไหล เธอกลัน้ เสียงสะอืน้ ไว้อย่างสุดความสามารถก่อนจะเอือ้ นเอ่ยอย่างแผ่วเบากับตัวเอง “คุณสมควรตาย” หญิงสาวแสยะยิ้มทั้งๆ ที่น�้ำตายังรินไหล ก่อนที่จะเดินไปหากระเป๋าสะพาย ใบน้อยของตัวเอง เปิดและหยิบปืนออกมา เธอมองดูปนื กระบอกน้อยทีภ่ ายในอัดกระสุน ไว้จนเต็มแม็ก เจ้านีล่ ะ่ ทีจ่ ะเป็นเครือ่ งมือสังหารซาตานอย่างเขา แดเนียล บราด่อนส์ คนทีส่ งั่ ฆ่าพ่อของเธออย่างเลือดเย็น! “ว้าย!” ไม่ทันที่จะได้ท�ำอะไรอย่างใจคิด มือบางกลับถูกกระชากอย่างแรง ข้อมือถูกกดจนรู้สึกเจ็บ จ�ำต้องปล่อยปืนให้ตกลงไป และใช้มืออีกข้างจับข้อมือใหญ่ ทีก่ ดมือเธอไว้ ก่อนทีจ่ ะหันหน้ามาประจันกับ... ซาตาน “ปล่อยฉันนะ ไอ้สตั ว์นรก!” “ท�ำอะไร!” ดวงตาวาวโรจน์ดว้ ยความโกรธ “เธอเป็นใครกันแน่ บอกมา!” ดวงตาคมมีแววคาดคัน้ ตะคอกหญิงสาวอย่างสุดเสียง โกรธทีต่ วั เองเกือบจะ ต้องตายไปแล้ว ถ้าไม่บงั เอิญว่าเขาสัมผัสได้วา่ ไออุน่ ของหญิงสาวทีน่ อนข้างๆ หายไป จึงลืมตาขึ้นและเห็นการกระท�ำของเธอทุกอย่างก่อนที่จะใช้จังหวะที่เธอเผลอวิ่งมาจับ มือน้อยบิดให้เจ็บเพือ่ ทีจ่ ะได้ปล่อยปืนกระบอกนัน้ เสีย 27
ดุจรักซาตาน
“ถามฉันหรือ ว่าฉันเป็นใคร ฮึ! ฉันเป็นลูกสาวของคนทีแ่ กสัง่ ฆ่ายังไงล่ะ ถาม หน่อย พ่อฉันท�ำอะไรให้แกโกรธเคืองนักหนา แกถึงต้องฆ่าเขา กะอีแค่ธรุ กิจของห้าง ท�ำไมไม่คยุ กันดีๆ หา แกฆ่าพ่อฉันท�ำไม!” บัดนี้แดเนียลประจักษ์แล้วว่า ท�ำไมหญิงสาวที่แสนอินโนเซนต์เรื่องอย่างว่า ถึงใจกล้ากับเขานัก ทัง้ ๆ ทีเ่ ขาดูออกแต่แรกว่าเธอเองก็ยงั ไม่เคย ยิง่ ได้เห็นเลือดของเธอ เขายิง่ มัน่ ใจ “เธอเอาตัวเข้าใกล้ฉนั เพือ่ ต้องการแก้แค้นให้พอ่ เธอหรือ กล้ามากนะ” น�ำ้ เสียง เหีย้ ม สายตาวาวโรจน์ดว้ ยอารมณ์โกรธ ยิง่ ท�ำให้แดเนียลเผลอก�ำข้อมือน้อยๆ แน่นขึน้ หญิงสาวร้องอย่างเจ็บปวด เธอก้มลงกัดข้อมือเขา แดเนียลปล่อยมือพร้อมสลัดด้วย ความเจ็บ กัดฟันกรอดด้วยความโกรธ หญิงสาวรีบเก็บปืนทีต่ กอยูไ่ ม่หา่ ง เธอแสยะยิม้ อย่างผูช้ นะ ก่อนจะลัน่ ไก! ปัง! แดเนียลใช้ความว่องไวกระโดดหลบวิถกี ระสุน แต่ความเร็วของเขาหรือจะสูก้ บั ความเร็วของลูกปืนได้ ลูกกระสุนถากเข้าทีแ่ ขนขวา ชายหนุม่ สัมผัสได้ถงึ เลือดอุน่ ๆ ไหล ออกมาเปรอะเปือ้ นทัง้ แขน ก่อนทีจ่ ะใช้มอื อีกข้างกุมบริเวณบาดแผลไว้ บอดีก้ าร์ดทัง้ สี่ ได้ยนิ เสียงปืนก็รบี พังประตูเข้ามา ยกปืนขึน้ เล็งไปทีห่ ญิงสาว ก่อนทีห่ นึง่ ในบอดีก้ าร์ด จะขึน้ ล�ำกล้อง เตรียมลัน่ ไก “หยุด อย่ายิงนะ!” แดเนียลตะโกนห้ามการันต์ “ท�ำไม! แกเกิดอยากไว้ชวี ติ ฉันงัน้ หรือ เฮอะ คนเลวๆ อย่างแกเกิดอยากท�ำตัว เป็นพ่อพระขึน้ มาหรือ ฮ่าๆ” หญิงสาวหัวเราะเสียงดังอย่างคนเสียสติ ตัง้ แต่ทแี่ ม่โทรบอก เธอว่า พ่อที่เธอรักและเทิดทูนนักหนาถูกยิงเสียชีวิต และน่าจะเป็นความขัดแย้งทาง ผลประโยชน์ในเรื่องของการขอเพิ่มราคาสินค้าส่งออกที่พ่อก�ำลังเป็นแกนน�ำให้ลุกต่อสู้ กับเจ้าของห้างสรรพสินค้า ห้างของใครล่ะถ้าไม่ใช่ของ แดเนียล บราด่อนส์ พ่อทีร่ กั ไม่เคยมีเรือ่ งกับใคร ถึงขนาดทีจ่ ะแค้นเคืองถึงขัน้ ฆ่ากันได้ ความแค้น คับแน่นในอก แค้นนีเ้ ธอต้องช�ำระให้ผเู้ ป็นพ่อให้ได้ หญิงสาวสืบเรือ่ งราวของชายหนุม่ ว่าวันหนึง่ ๆ เขาท�ำอะไรบ้าง ทีไ่ หน เมือ่ ไร จนในทีส่ ดุ โอกาสแก้แค้นของเธอก็มาถึงเร็ว เกินคาด พ่อถูกฆ่าตายเมือ่ วาน มาวันนีก้ ไ็ ด้ขา่ วว่าแดเนียลจะเดินทางมาดูธรุ กิจโรงแรม ทีเ่ ชียงใหม่ เธอเฝ้าติดตามเขาอย่างเงียบๆ รอคอยโอกาสอย่างใจเย็นทีส่ ดุ จนกระทัง่ แดเนียลเลือกที่จะออกจากรัง มาหาความสุขข้างนอกโดยไม่มีไอ้บอดี้การ์ดหน้าโหดๆ 28
อัคคีทิตา
พวกนัน้ ตามมา แน่นอน ไม่มวี ธิ ไี หนทีจ่ ะท�ำให้ได้เข้าใกล้ นอกจากใช้รา่ งกายนี้ เธอ จะใช้มารยาหญิงและท�ำทุกวิถีทางให้ได้เข้าใกล้คนเลวอย่างเขา แม้ต้องแลกกับสิ่งที่ หวงแหนทีส่ ดุ แผนของเธอด�ำเนินมาอย่างดีตามทีว่ างไว้ แต่? เธอดันพลาด... พลาด จนได้ เธอประมาทผู้ชายคนนี้เกินไป คิดอย่างเข้าข้างตัวเองว่าจากบทรักอันเร่าร้อนที่ ปรนเปรอเขา จะท�ำให้เขาตายใจและเหน็ดเหนือ่ ยจนหลับไป และตัง้ ใจใช้ชว่ งเวลาทีเ่ ขา หลับนัน่ แหละยิงเขาทิง้ ซะ แต่ไม่คดิ ว่าแดเนียลจะฟืน้ ตัวได้เร็วขนาดนี้ เธอประมาทไปจริงๆ นวลแพรว “...” “พูดสิ! ท�ำไมแกไม่ยงิ ฉัน” นวลแพรวตะโกนด้วยความคับแค้นใจ สายตาที่ เคยยัว่ ยวนและหวานหยาดเยิม้ แปรเปลีย่ นเป็นก้าวร้าวรุนแรง บอดีก้ าร์ดทัง้ สีจ่ บั จ้องดู พฤติกรรมของเธออย่างไม่ละสายตา มือเตรียมพร้อมลัน่ ไกทุกเมือ่ หากหญิงสาวตุกติก “...” อีกครัง้ ทีร่ า่ งสูงนัน้ ยังนิง่ “พูดมานะ!” เธอตะโกนก้อง น�ำ้ ตารินไหลอาบแก้มทัง้ สองข้าง “ไม่มอี ะไรจะพูด” แดเนียลเอ่ยตอบด้วยเสียงราบเรียบ ไม่ยดื ยาวมากไปกว่านัน้ นวลแพรวเงยหน้าหัวเราะลั่น ก่อนหันมามองแดเนียลเต็มตา มือน้อยยังถือ กระบอกปืนไว้แน่น “อย่างนัน้ ฉันขอถามแก แกรูจ้ กั ความหมายของค�ำว่าครอบครัวรึเปล่า” “ไม่” “คนส�ำคัญล่ะมีไหม” “ไม่” “แล้วความรักล่ะ แกรักใครบ้างไหม” “...” “ตอบมาสิ!” “ฉันไม่เคยรักใคร” “ฮึ! มิน่าแกถึงได้เลือดเย็น แกไม่รู้จักแม้แต่ค�ำว่าครอบครัว ไม่รู้จักแม้แต่ ความรักทัง้ ๆ ทีเ่ ป็นเรือ่ งง่ายๆ ไม่มคี นส�ำคัญ ไม่มใี ครให้แกได้รกั แกอยูต่ วั คนเดียว! คนอย่างแกสมควรตาย จะได้เกิดใหม่แล้วเรียนรูเ้ รือ่ งง่ายๆ พวกนีซ้ ะ!” หญิงสาวยกมือ ขึน้ เตรียมลัน่ ไก ส�ำหรับเธอ เธอรูต้ วั อยูแ่ ล้วว่าเธอแพ้... น�้ำตารินไหล ไม่มีทางฆ่าเขาได้อีก หมดหนทางแล้ว ไม่มีอะไรจะเสียทั้งนั้น น�ำ้ ตาหลัง่ รินเป็นสายก่อนจะหลับตาลงและยิงไปข้างหน้า 29
ดุจรักซาตาน
ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ร่างบางสั่นสะท้านกับแรงกระสุนที่พุ่งเข้าหาอย่างไม่ยั้ง เลือดสดๆ ไหลนอง ทัว่ พืน้ ห้อง หญิงสาวล้มลงนอนทีพ่ นื้ สายตาพร่าเลือน ก่อนทีส่ ติจะดับวูบ เธอเหมือน ล่องลอยและฝันถึงคืนวันเก่าๆ ทีแ่ สนหวาน... ‘พ่อคะแม่คะ หนูจบปริญญาตรีแล้วนะคะ’ ‘ดีมากลูก พ่อภูมใิ จในตัวหนูนะ สมกับเป็นลูกสาวทีร่ กั ของพ่อ’ ‘แม่กภ็ มู ใิ จจ้ะ นวล ลูกรักของแม่’ หญิงสาวยิม้ เท่าทีเ่ ธอจะสามารถท�ำได้กอ่ นทีค่ วามฝันจะเปลีย่ นไป... ‘นวล แต่งงานกับกันต์นะ กันต์รกั นวล’ นวลแพรวน�ำ้ ตาไหลก่อนความฝันของเธอจะเลือนหายไป... นวลรักพ่อรักแม่นะ นวลรักกันต์ดว้ ย... ลาก่อน หยาดน�ำ้ ตาหยดสุดท้ายไหลออกมาก่อนทีด่ วงตาทีเ่ คยสวยหวานหยาดเยิม้ คูน่ นั้ จะปิดสนิทลงตลอดกาล
30