หยกซ่อนลาย

หยกซ่อนลาย คีตา เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-03-0 พิมพ์ครั้งที่ 1 : กุมภาพันธ์ 2556 ราคา 220 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท โอเชี่ยน บุ๊ค มาร์ท จำ�กัด เลขที่ 22,22 ซอยเอกมัย 65 ถนนเอกชัย แขวงบางบอน เขตบางบอน กทม. 10150 โทรศัพท์ 0-2417-1133, 0-2898-1900 โทรสาร 0-2898-0505

คำ�นำ� เรื่องนี้เป็นเรื่องราวที่คนเขียนใช้เวลานานมากเพราะเป็นช่วงที่หยุดๆ เขียนๆ กว่าจะส�ำเร็จได้แทบกรีดน�้ำตาด้วยความซาบซึ้งใจ พระเอกของเรื่องเป็นชายหนุ่มที่ แสนเพียบพร้อม หน้าตาดี เล่นดนตรีได้ มีความสุภาพ ทว่าบุคลิกที่แปลกแยกจาก อาชีพของตัวเองเป็นอย่างยิ่ง แต่นี่คือภาพภายนอก ทว่าภายในซ่อนความเจ็บปวดด้วย ความแค้นแต่หนหลัง งานนี้มีนางเอกที่แสบซ่าตามติดจนกลายเป็นความรักในที่สุดค่ะ เรามัวแต่เสียอกเสียใจกับสิ่งที่เสียไป โดยลืมไปว่าเราสามารถสร้างมันขึ้นมา ใหม่ได้ นี่คือสิ่งที่คนเขียนอยากน�ำเสนอออกมา กว่าเรื่องนี้จะกลายมาเป็นรูปเล่มได้ก็ต้องขอบคุณพี่ๆ เพื่อนๆ นักเขียน หลายท่านที่คอยช่วยเหลือ ให้ค�ำปรึกษาที่ดีเสมอมาค่ะ ขอบคุณทางกองบรรณาธิการ ส�ำนักพิมพ์เดซี่ ที่ช่วยท�ำให้หยกกับแอ้มได้ออกมาโลดแล่นบนแผงหนังสือส�ำเร็จอย่าง สวยงามค่ะ และที่ขาดไม่ได้ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านที่หยิบนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาอ่านค่ะ ขอบคุณมากๆ ค่ะ

คีตา

คีตา

บทนำ� ลมทะเลพัดผ่านผิวของชายหนุ่ม ไม่ได้ท�ำให้เขารู้สึกอะไรเลยนอกจากความ ‘เหงา’ และลึกๆ ในความรูส้ กึ ยังคงปวดร้าวกับสิง่ ทีผ่ า่ นเข้ามาในชีวติ กีค่ รัง้ กีห่ นแล้ว ทีต่ อ้ งสูญเสีย ทัง้ ตัง้ ใจและไม่ตงั้ ใจ เสือ้ เชิต้ สีขาวดูเรียบร้อย บัดนีก้ ระดุมถูกปลดออกไปสองสามเม็ด เขาปล่อย สูทเรียบหรูนั้นลงไปกองกับพื้นทรายริมชายหาด อากิระ ฮาเซกาว่า มีรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมคาย ผิวขาวจนเกือบซีด ดวงตาคมเหม่อมองไปยังท้องฟ้าสีครามด้วยความ ว่างเปล่า... ในใจนัน้ พานคิดไปถึงอดีตซึง่ มันฝังลึกเข้าไปยังจิตใต้สำ� นึกทุกลมหายใจ “คุณอากิระ” เสียงทักเป็นภาษาญีป่ นุ่ ชายหนุม่ หันกลับไปมองต้นเสียง ทัตซึยะคือคนสนิท หลังจากเหตุการณ์บางอย่างท�ำให้ตดิ หนีช้ วี ติ อากิระ จนยอม จ�ำนนและจงรักภักดีนบั ให้เป็นนายนับแต่นนั้ มา “ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ อิเกะเตรียมการทุกอย่างไว้รอแล้ว คุณจะเดินทาง ไปเมืองไทยเมือ่ ไรครับ” ทัตซึยะกล่าวถึงคนสนิทอีกหนึง่ คนซึง่ เดินทางไปประเทศไทย ล่วงหน้าแล้วตัง้ แต่เมือ่ สีป่ กี อ่ น “เร็วทีส่ ดุ ผมต้องการให้เรือ่ งมันจบเสียที สิบปีแล้วภาพความทรงจ�ำพวกนัน้ มันตามหลอกหลอนผม มันควรต้องจบลง” อากิระเอ่ยน�ำ้ เสียงทุม้ เรือ่ ยๆ เหมือนกับพูด เรือ่ งดินฟ้าอากาศ “ผมมีเรือ่ งอยากถาม แค่คำ� ถามเดียวเท่านัน้ ... คุณต้องการจะท�ำจริงๆ หรือ ครับ” ทัตสึยะยังคงอยากได้รบั ค�ำยืนยันอีกครัง้ “ผมเคยให้สัญญากับตัวเอง ถ้ามีชีวิตรอด ผมจะจัดการเรื่องนี้ให้ได้ สิ่งที่ ผมเสียไป พวกมันต้องชดใช้ ชีวติ ผมทีเ่ หลืออยูก่ เ็ พือ่ ... หาค�ำตอบ” พูดอย่างเนือยๆ ราวกับเอ่ยถึงเรือ่ งปกติทไี่ ม่ได้มอี ารมณ์รว่ ม หากคนฟังกลับรูส้ กึ ได้ถงึ แรงกระทบทีส่ ะท้อน ผ่านน�ำ้ เสียง ดวงตาคมคู่นั้นทอดกลับไปที่ท้องฟ้าอีกครั้ง ไม่มีใครบอกได้ว่าชายหนุ่ม ผูก้ มุ อ�ำนาจของกลุม่ ‘โอซามุ’ ผูน้ กี้ ำ� ลังคิดอะไรอยู่ ภายใต้ทา่ ทีสภุ าพ น�ำ้ เสียงนุม่ นวล มีความรูส้ กึ อะไรบ้าง หลายคนบอกว่าเขามีแต่ความน่าสะพรึงกลัว ท�ำให้ไม่มใี ครกล้า ต่อกรด้วย หลังจากทีน่ ายใหญ่ของ ‘โอซามุ’ เสียชีวติ ลงเมือ่ ไม่กเี่ ดือนทีผ่ า่ นมา 7

หยกซ่อนลาย

ชายหนุม่ หลับตาลงใช้ความรูส้ กึ ทัง้ หมดทัง้ มวลรับรูบ้ รรยากาศรอบตัว สายลม โชยมาปะทะผิวกายเป็นระยะ กลิน่ อายของทะเลคลอเคล้ากลิน่ ของความหลัง... สิบปี กับค�ำถามทีไ่ ม่เคยได้รบั ค�ำตอบ... วันนีเ้ ขาจะเริม่ ต้นค้นหามันเอง... เลือดทุกหยด น�ำ้ ตา ทีเ่ คยเสียไปจะถูกเรียกคืนอย่างสาสม... เกมของความเจ็บปวดก�ำลังจะเริม่ ขึน้ เขาจะเป็นผูเ้ ปิดเกมนีเ้ องและเชือ่ ว่าครัง้ นี้ ต้องชนะ!!

8

คีตา

1 หนึง่ ปีหลังจากนัน้ ... เสียงจอแจในห้องจัดเลีย้ งดังมาตัง้ แต่ชว่ งเย็น พืน้ ทีข่ นาดใหญ่ดคู บั แคบไปถนัดตา มีผคู้ นซึง่ มาร่วมงานมากมายทัง้ ผูม้ ชี อื่ เสียง นักธุรกิจไฮโซ นักข่าวจากหลายส�ำนักต่าง ก็อยากเห็นการเปิดตัวเพชรคอลเล็กชั่นใหม่ของร้านเกรซ หนึ่งในสาขาของศิริกรกรุ๊ป ผูน้ ำ� เข้าและส่งออกอัญมณีอนั ดับหนึง่ ของประเทศไทย อากิระสวมสูทสีด�ำดูเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า รอบตัวเขามีนักธุรกิจหลายคน ต่างพูดกันเรื่องของธุรกิจที่ตนท�ำอยู่ หลายคนสอบถามเรื่องต้นก�ำเนิดของเขา อากิระ ตอบตามตรงว่าเขาเป็นลูกครึง่ ไทย-ญีป่ นุ่ “มินา่ ถึงเลือกลงทุนในไทย ได้ยนิ มาว่าทีผ่ า่ นมาคุณท�ำธุรกิจบันเทิงมากกว่านีค่ รับ ท�ำไมมาจับธุรกิจเกีย่ วกับเครือ่ งประดับนีล่ ะ่ ” อีกคนเอ่ยถามขึน้ มาอย่างสนใจ “มันก็น่าท�ำไม่ใช่เหรอครับ อะไรที่เกี่ยวกับผลประโยชน์ ผมก็อยากจะท�ำ ทัง้ หมดนัน่ แหละครับ” อากิระบอกพร้อมกับยิม้ มุมปาก เขามางานเลีย้ งนีก้ เ็ พือ่ เจรจาธุรกิจทีเ่ พิง่ เริม่ เป็นหุน้ ส่วนกันและจะเป็นครัง้ แรก ทีเ่ ขาได้เห็นคนของตระกูลศิรพิ ฒ ั นากรเกือบทุกคน นีต่ า่ งหากเป้าหมายหลักของเขา “มาท�ำธุรกิจในไทยอย่างนี้ ชอบสาวไทยหรือเปล่าครับคุณอากิระ” ถามจบ หัวเราะในล�ำคอ เหตุเพราะอยากหยอกล้อหนุม่ ลูกครึง่ ซึง่ หล่อใสจนสาวๆ ต้องเหลียวหลัง

อากิระเข้าใจว่าข่าวของเขากับสาวไทยชือ่ จีดานันท์ สาวเปรีย้ วเจ้าของร้านเสือ้ ผ้า ชือ่ ดังคงจะกลายเป็นเรือ่ งทอล์กออฟเดอะทาวน์ไปแล้ว เขาไม่เคยปฏิเสธข่าวนัน้ เลยสักครัง้ มันยิง่ ย�ำ้ ชัดเจนว่าทัง้ คูเ่ ป็นอะไรกัน ชายหนุม่ เงยหน้าขึน้ ไปมองบนเวที สาวสวยร่างสูงเพรียว เดินโฉบเฉีย่ วมาบนเวทีดว้ ยชุดสีแดงเพลิง เธอดูทรงพลังเมือ่ อยูบ่ นเวที ทุกคนในห้องเงียบกริบทันทีที่เห็นว่ามีร่างของใครบางคนหล่นลงมากลางเวที นางแบบสองสามคนทีเ่ พิง่ ก้าวออกมารีบถอยออกทันทีพร้อมกับเสียงกรีดร้องของผูค้ น ร่างใหญ่นนั้ นอนคว�ำ่ หน้ากับพืน้ เวทีซงึ่ ปูดว้ ยพรมสีแดงเลือดหมู น�ำ้ ข้นสีแดงสด นัน้ ไหลออกมาจากปากและศีรษะเจิง่ นองเปือ้ นพรมสวยเพียงไม่กนี่ าที อากิระรีบวิง่ เข้าไปดู สีหน้าเรียบเฉยนัน้ ตืน่ ตระหนกเพียงเล็กน้อย เจ้าของร่าง ตรงหน้าไม่มลี มหายใจแล้ว ชายหนุม่ ทีน่ อนแน่นงิ่ อยูน่ นั้ เขาจ�ำเค้าหน้าได้อย่างดีเพราะ เมือ่ ไม่กนี่ าทีกอ่ นหน้าทีจ่ ะเข้ามาในงานเลีย้ งเขาเพิง่ ได้พดู คุยกัน 9

หยกซ่อนลาย

ธนวัฒน์ ศิริพัฒนากร เจ้าของงานแสดงเครื่องเพชรที่ก�ำลังด�ำเนินมาเกือบ ครึง่ งานแล้ว ธนวัฒน์สวมสูทสีดำ� ทัง้ ชุด ข้อมือขาวใหญ่บดิ ไปด้านหลังมีรอยเขียวช�ำ้ เพียง เล็กน้อย หนุม่ ลูกครึง่ เงยหน้าขึน้ มองจุดทีค่ าดว่าเขาจะตกลงมา ชัน้ บนมีเพียงโครงเหล็ก หนึ่งชั้นและมีเหล็กทึบกั้นไว้อีกชั้นหนึ่งเพื่อกั้นระหว่างโครงไฟแสงสีที่จะส่องลงมาบน เวที... ไม่นานหน่วยรักษาความปลอดภัยของโรงแรมก็มาถึง พร้อมกับต�ำรวจสองนาย แสงแฟลชเริม่ ท�ำงานอีกครัง้ เมือ่ นักข่าวได้สติและกรูกนั เข้ามาถึงทีเ่ กิดเหตุ แทบจะชิดติด กับคนตายเลยทีเดียว นายต�ำรวจหนุ่มนายหนึ่งมาถึงที่เกิดเหตุด้วยท่าทีไม่เร่งรีบอย่างคนอื่น เขา เหลือบมองไปบริเวณงาน ก่อนจะสังเกตเห็นหนุ่มลูกครึ่งญี่ปุ่นยืนอยู่ข้างร่างที่นอนนิ่ง เลือดในทีเ่ กิดเหตุมเี พียงหย่อมหนึง่ เท่านัน้ ไม่มากอย่างทีค่ าดคิดเอาไว้ นายต�ำรวจหนุม่ ขมวดคิว้ พร้อมกับหันมามองอากิระอีกครัง้ เขารูจ้ กั นายต�ำรวจคนนีต้ งั้ แต่ยา้ ยมาอยูเ่ มืองไทยในช่วงต้นปีดว้ ยความบังเอิญ หมวดชัชพลเงยหน้าขึน้ จากร่างทีน่ อนนิง่ ก่อนจะกวาดสายตาไปทัว่ ห้องอีกครัง้ “บอกให้ รปภ.ห้ามคนในห้องนี้ออกไปจนกว่าผมจะสั่ง สอบปากค�ำทุกคน และลงบันทึกชือ่ ไว้ให้หมด ห้ามเล็ดรอดแม้แต่คนเดียว” หมวดชัชพลหันไปสัง่ ลูกน้อง ทีม่ าด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “มีใครพอจะบอกผมได้ไหมครับว่าคนตายคือใคร” “คนตายชื่อ ธนวัฒน์ ศิริพัฒนากร เจ้าของงานแสดงครั้งนี้” อากิระตอบ น�ำ้ เสียงเรียบ แต่คนฟังกลับท�ำหน้าเคร่งขรึมขึน้ มาในทันที “คุณรู้อะไรอีกไหม” นายต�ำรวจหันกลับมาเผชิญหน้ากับอากิระ แต่เขากลับ ส่งยิม้ ให้ “ผมรูแ้ ค่นนั้ แหละครับ” อากิระตอบกลับทันที “โอเค ถ้าอย่างนัน้ ขอสอบปากค�ำคนทีเ่ ห็นเหตุการณ์หน่อย” หมวดชัชพลหัน ไปบอกลูกน้องโดยไม่เจาะจงไปทีใ่ คร กวาดสายตามองหาพยานทีเ่ ห็นเหตุการณ์ทงั้ หมด อากิระถอยออกมาพอดีกบั จีดานันท์เดินเข้ามาหา สีหน้าของหญิงสาวดูเครียดขรึม แต่แววตาไม่แสดงอาการเสียใจหรือตืน่ ตระหนกกับเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ เลยแม้แต่นอ้ ย “พีเ่ ป็นอะไรไหมคะ” จีดานันท์เอ่ยถามอากิระทันที เขาส่ายหน้าเล็กน้อย แววตา คูน่ นั้ เหมือนกับยิม้ มากกว่า หญิงสาวคิดว่าอากิระก�ำลังยิม้ เยาะเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ 10

คีตา

เสียงกรีดร้องอีกเสียงหนึง่ ดังขึน้ มาพร้อมกับร่างเล็กของหญิงวัยสีส่ บิ ทีฝ่ า่ วงล้อม ของคนทีม่ งุ ดูเหตุการณ์ “วัฒน์!! เกิดอะไรขึน้ ท�ำไมวัฒน์ถงึ ได้เป็นแบบนี”้ เสียงสัน่ พร่านัน้ ท�ำเอาคนที่ มองดูตา่ งสะเทือนใจ “ใครก็ได้ เรียกรถพยาบาลทีสิ” น�้ำเสียงนั้นสั่นเครือทั้งน�้ำตาที่ไหลออกมา ไม่หยุด แม้วา่ ทางต�ำรวจจะเข้ามาช่วยพยุงและเอาตัวของเธอออกมา แต่ดเู หมือนจะยิง่ ท�ำให้เรือ่ งยุง่ ไปกว่าเดิม “ผมต้องรบกวนญาติออกจากตรงนีก้ อ่ นนะครับ ไปสงบจิตใจเสียก่อนนะครับ ผมเสียใจทีต่ อ้ งพูดแบบนี้ แต่เขาเสียชีวติ แล้วครับ” หมวดชัชพลเอ่ยปราม แต่ดเู หมือน จะไม่เป็นผลเท่าใดนัก “พอได้แล้วแก้วตา กลับไปพักตรงโน้นก่อน ฉันจะจัดการตรงนีเ้ อง” เสียงนัน้ เป็นเหมือนระฆังช่วยหยุดแก้วตาไม่ให้ดนิ้ รน น�ำ้ เสียงเฉียบนัน้ มาจาก ปากเล็กสีแดงของหญิงทีไ่ ด้ชอื่ ว่าเป็นเจ้าของศิรกิ รกรุป๊ ยาใจ ศิรพิ ฒ ั นากร “สวัสดีคะ่ ดิฉนั ชือ่ ยาใจ ศิรพิ ฒ ั นากร เป็นป้าของธนวัฒน์คะ่ ” “สวัสดีครับ ตอนนีเ้ ราต้องรอเจ้าหน้าทีพ่ สิ จู น์หลักฐาน คุณยาใจช่วยจัดการ เรื่องแขกด้วยได้ไหมครับ ผมอยากได้รายชื่อแขกที่มางานทั้งหมด ตอนนี้เราปิดทาง เข้าออกงานไว้หมดแล้ว ต้องตรวจ...” “ท�ำอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกค่ะ แขกทีม่ างานนีล้ ว้ นแล้วแต่เป็นผูม้ ชี อื่ เสียงในวงสังคม ถ้าจะสอบปากค�ำคนทีเ่ ข้ามาร่วมงานทัง้ หมดคงต้องใช้ตำ� รวจทัง้ โรงพักกระมัง เอาเป็นว่า ฉันจะให้รายชือ่ และเบอร์โทรไว้เพือ่ ให้คณ ุ นัดสอบปากค�ำทีหลัง ตอนนีต้ อ้ งให้พวกเขา กลับไปก่อน” ยาใจค้านขึ้นทันทีสีหน้าเครียด หมวดชัชพลเหมือนชั่งใจที่จะจัดการ เรือ่ งดังกล่าว ก่อนจะยอมท�ำตามยาใจพูด อากิระทีม่ องดูเหตุการณ์ ดวงตาคมนัน้ จ้องมองแทบไม่กะพริบ รอยยิม้ เหยียด ผุดขึน้ มาอีกครัง้ ก่อนจะเบือนหน้าหนีแล้วเดินจากมาอย่างเงียบเชียบ “ชัช เฮ้!” เสียงแหลมๆ ดังขึน้ มาจากด้านหลัง นายต�ำรวจหนุม่ หันกลับไปมอง หญิงสาวร่างเล็ก ใบหน้ารูปไข่ ตากลมโตดูเข้ากันกับผมยาวสีนำ�้ ตาลแดงทีถ่ กู มวยสูงไว้ บนหัวแทนการปล่อยอิสระ เธอสวมกางเกงยีนส์สดี ำ� กับเสือ้ เชิต้ สีขาวสะพายย่ามลายดอก อย่างทีเ่ คยเห็นจนเจนตา นีค่ อื เอกลักษณ์ของ วิรตา อัครพล นักข่าวสายอาชญากรรม ของส�ำนักข่าวชือ่ ดัง 11

หยกซ่อนลาย

ยักคิว้ ให้

“อ้าว!! แอ้ม ท�ำไมวันนีม้ าคนเดียวล่ะ” เขาทักด้วยความคุน้ เคย หญิงสาว

“ไอ้เต้มนั ลาน่ะ เมียป่วยกะทันหัน แล้วเรือ่ งเป็นยังไงบ้างชัช เล่าให้ฟงั หน่อยสิ” วิรตากล่าวเข้าเรือ่ งแม้จะแอบบ่นอยูบ่ า้ ง นายต�ำรวจหนุม่ หัวเราะก่อนจะท�ำสีหน้าเคร่งขรึม ขึน้ มาในทันที “ยังบอกไม่ได้ครับคุณนักข่าว ตอนนีผ้ มก�ำลังท�ำงานอย่างเต็มที่ ขอตัวนะครับ” เท่านีห้ มวดชัชพลก็หนั กลับไปท�ำงานต่อ วิรตาได้แต่มองตามหลังเพื่อนรักด้วยความหงุดหงิด อุตส่าห์คิดว่าจะใช้ ความสัมพันธ์สว่ นตัวท�ำให้งานราบรืน่ แล้วแท้ๆ แต่กลับกลายเป็นว่าโดนเพือ่ นแกล้งกลับ หญิงสาวหันไปหาคนทีอ่ ยูใ่ นงานเพือ่ สอบถามเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ บ้าง แต่กลับไม่ได้อะไร เลยแม้คนทีใ่ ห้ขอ้ มูลจะยืนอยูใ่ กล้ศพทีส่ ดุ ก็ตาม “ไม่รหู้ รอก เห็นก็แค่ตอนทีต่ กลงมา เลือดงีเ้ ปรอะไปหมด อ้อ!! คุณอากิระไง เขาเป็นคนเข้าไปดูศพเป็นคนแรก” หญิงวัยกลางคนในชุดราตรีสนี ำ�้ เงินซึง่ ตอบค�ำถามเธอ ด้วยสีหน้าตระหนกบอก “ใครหรือคะ?” “อ้าว... หนูไม่รจู้ กั หรอกหรือ นักธุรกิจชาวญีป่ นุ่ ก�ำลังรุง่ น่ะ เป็นนักข่าวประสา อะไรไม่รจู้ กั คุณอากิระ” คุณนายชุดราตรีสนี ำ�้ เงินมองหน้าวิรตาเหมือนเป็นสิง่ ประหลาด มหัศจรรย์ วิรตากะพริบตาถี่ๆ เธอเป็นนักข่าวสายอาชญากรรม ไม่ได้เป็นนักข่าวสาย เศรษฐกิจนีน่ า หญิงสาวบ่นในใจ “ขอบคุณนะคะ คุณนายช่วยได้มากเลยค่ะ” หญิงสาวกัดฟันยิม้ หวานส่งให้ วิรตากวาดสายตาไปหาต้นเรือ่ งจนเจอชายหนุม่ ร่างสูง ใบหน้าคมคาย ดวงตา ชัน้ เดียว ผิวขาวจนเกือบจะซีดซึง่ ก�ำลังเดินออกไปจากงานเลีย้ ง เธอรีบวิง่ ฝ่าฝูงชนเข้าไปหา ทว่าคนก�ำลังเบียดเสียดกันเพือ่ ออกจากงาน... เธอพลาดหวุดหวิด “พลาดจนได้ แล้วนีต่ ำ� รวจท�ำไมไม่กกั ตัวไว้เป็นพยานเนีย่ ” หญิงสาวบ่นออกมา พลางคิดถึงค�ำพูดของคุณนายชุดราตรีสีน�้ำเงินได้ ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในงานแล้ว หันไปมองหาหมวดชัชพลทันที นึกโทษเพือ่ นทีย่ อมให้นกั ธุรกิจคนนัน้ หลุดออกไปจาก งานเลีย้ ง

12

คีตา

เช้ า วั น ต่ อ มาเสี ย งโทรศั พ ท์ มื อ ถื อ ของอากิ ร ะดั ง ขึ้ น เป็ น ระยะมานานแล้ ว แต่เจ้าของเครือ่ งไม่มที ที า่ ว่าจะกดรับสายเลย จีดานันท์มองเหตุการณ์นนั้ เงียบๆ จนหมด ความอดทนเอ่ยถามออกไประหว่างทีก่ ำ� ลังจะตักข้าวต้มเข้าปาก “คุณอากิระไม่รบั โทรศัพท์เหรอคะ” “ไม่ละ่ ปล่อยไปอย่างนัน้ เถอะ” อากิระยังคงไม่สนใจ “ใครกันเหรอคะ ท�ำไมถึงไม่ยอมรับ” “พวกนักข่าวมาขอสัมภาษณ์นะ่ พีย่ งั ไม่อยากคุย” อากิระแทนตัวเองว่าพีเ่ สมอ เวลาทีอ่ ยูก่ นั เพียงสองคน หญิงสาวค่อนข้างระมัดระวังเรือ่ งสถานภาพเหล่านี้ ไม่อยาก ให้คนอืน่ สังเกตอะไรบางอย่างได้ เธอระแวง แต่อากิระไม่เคยคิด เขาท�ำเรือ่ งทุกอย่าง ได้งา่ ยๆ แล้วก็แทบไม่มใี ครสงสัย “การเป็นคนดังนีน่ า่ ร�ำคาญขนาดนัน้ เลยเหรอคะ” ว่าพลางหัวเราะ เธอกวาด สายตามองหาคนที่ต้องมาร่วมโต๊ะอาหารทุกเช้าอีกคนแต่ก็ไม่เห็น ปกติจะได้เห็นหนุ่ม หล่อใสกระชากใจสาวๆ ในบาร์นอนดูทวี อี ยูใ่ นห้องนัง่ เล่นแล้ว “เพชรไปไหนคะ ไม่เห็น แต่เช้าเลย” “เขาบอกว่าต้องไปโรงพยาบาล เช้านีล้ าหยุดไปวันหนึง่ คงมีเรือ่ งทีต่ อ้ งไปท�ำ” อากิระบอกน�ำ้ เสียงเรียบ เพทายเป็นอดีตนักศึกษาแพทย์แต่ลาออกมา ทัง้ ๆ ทีเ่ หลืออีกแค่ปเี ดียวก็จบ แม้จดี านันท์จะพยายามห้ามปราม แต่ดไู ม่เป็นผลเท่าไร เขาให้เหตุผลง่ายๆ ว่า ไม่ชอบ... เพทายคงไปหาแม่บญ ุ ธรรมเพือ่ ดูแลเธออย่างทีท่ ำ� เป็นประจ�ำ เพือ่ ทดแทนสิง่ ทีเ่ ขาท�ำให้ ไม่ได้ ชายหนุม่ ลุกขึน้ เตรียมตัวออกไปข้างนอก ลูกน้องคนสนิทเดินเข้ามาพร้อมกับ เสือ้ สูทส่งให้เจ้านาย ก่อนจะโค้งตัวค�ำนับถอยหลังออกไปอย่างนอบน้อม “พีค่ งต้องไปโรงพัก เขาโทรมาให้ชว่ ยเล่าเรือ่ งเมือ่ คืนอีกครัง้ น่ะ” “อ้าว งัน้ อาหารเช้าวันนีก้ เ็ ป็นหมันน่ะสิ ลินอุตส่าห์ทำ� นะคะ ไปกันหมดเลย” จีดานันท์อทุ านเสียงเศร้า “เอาเถอะ เย็นนี้พี่จะชดเชยให้ พี่จะรีบกลับมานะ” อากิระเอื้อมมือลูบหัว หญิงสาวเบาๆ สายตาอบอุน่ นัน้ มันเจาะจงท�ำให้เธอ ในสายตาของจีดานันท์ อากิระคือ ผูช้ ายอ่อนโยนคนหนึง่

13

หยกซ่อนลาย

“จริงสิ ลินเห็นพีค่ ยุ กับนายต�ำรวจคนนัน้ เหมือนสนิทกัน รูจ้ กั กันมาก่อนหรือคะ” จีดานันท์ถามทันทีทนี่ กึ ขึน้ ได้ “พี่เคยเจอกับเขาตอนเดินทางกลับมาจากญี่ปุ่น เราถือว่าเป็นเพื่อนกันใน ระดับหนึง่ ” อากิระพูดทิง้ ท้ายไว้แค่นนั้ เขาไม่คอ่ ยอยากจะกล่าวถึงหมวดชัชพลนัก อากิระนั่งดื่มกาแฟในร้านประจ�ำ เหลือบมองบรรยากาศของสวนสวยในร้าน ด้วยความรูส้ กึ ผ่อนคลาย ร้านกาแฟร้านนีจ้ ดั ได้สวยงามและเรียบง่ายมองดูแล้วสบายตา ด้านนอกประดับด้วยไม้ประดับและน�ำ้ ตกขนาดย่อม มีโต๊ะส�ำหรับนัง่ ดืม่ อยูส่ ามสีท่ ี่ ส่วนด้านในติดกระจกใส มีโต๊ะอยูส่ หี่ า้ ที่ เขาเลือกทีจ่ ะนัง่ อยูด่ า้ นในสุดของร้าน ได้มองออกไปดูบรรยากาศข้างนอก ทัง้ ช่วงค�ำ่ คืนทีผ่ า่ นมามีฝนตก พืน้ ด้านนอกจึงชืน้ แฉะ เกินไปทีจ่ ะนัง่ ลงเสพบรรยากาศได้ ปกติเขามักหนีความวุน่ วายของเรือ่ งทีท่ ำ� อยูม่ านัง่ ทอดอารมณ์ขบคิดเรือ่ งทีต่ อ้ ง ตัดสินใจทีน่ เี่ สมอ แต่วนั นีเ้ ขาอยากให้หวั เขาว่างไม่มขี อ้ มูลใดๆ ก่อนทีจ่ ะไปให้การกับ ต�ำรวจ ชายหนุม่ เหม่อมองออกไปยังถนนด้านนอกร้าน หญิงสาวร่างเล็กทีเ่ พิง่ ก้าวลง จากรถจักรยานยนต์รับจ้างเดินตรงเข้ามาในร้านกาแฟ เธอก้มลงค้นหาอะไรบางอย่าง ในย่ามลายดอกโดยไม่ได้สนใจทางข้างหน้าสักนิด เธอดูนา่ รักแบบแปลกๆ... ส�ำหรับเขา ชายหนุม่ หัวเราะเสียงเบาเป็นครัง้ แรกทีเ่ ขารูส้ กึ ว่าผูห้ ญิงน่ารัก... ชายหนุม่ ลุน้ อยูใ่ นใจเรือ่ งประตูกระจกของร้าน แล้วก็เป็นไปดังทีเ่ ขาคาดคิดไว้ เสียงอะไรสักอย่างชนกระจกค่อนข้างดังพอสมควร หญิงสาวกุมหน้าผากตัวเอง ถูมอื ไปมา คล้ายจะให้มนั คลายเจ็บปวดโดยเร็ว อากิระปิดปากกลัน้ เสียงหัวเราะของตัวเองเอาไว้ เป็นเรือ่ งตลกเรือ่ งแรกส�ำหรับ เช้านี้ และคงจะเป็นเรื่องเดียวในรอบสัปดาห์หรือรอบเดือนเสียด้วยซ�้ำ ชายหนุ่มแอบ คิด ลอบมองหญิงสาวคนนัน้ อีกครัง้ เธอเดินเข้ามาในร้านพร้อมกับส่งยิม้ ให้พนักงานที่ พยายามกลัน้ หัวเราะอยูเ่ ช่นเดียวกันกับคนอืน่ ๆ อากิระลุกจากโต๊ะก�ำลังจะเดินออกไป ชายหนุม่ ยืน่ ยาขีผ้ งึ้ ตลับเล็กให้หญิงสาว เธอรับมันมาก่อนจะมองหน้าเขาออกอาการงง อากิระส่งยิ้มให้ก่อนจะเดินจากไป หญิงสาวได้แต่มองตามมือค้างเหมือนจะ กวักเรียก แต่ไม่ทนั เสียแล้ว... วิรตาจ�ำเขาได้... ผูช้ ายทีเ่ ธอวิง่ ตามเมือ่ คืนนี!้ !

14

คีตา

เมือ่ ไปถึงโรงพักก็มนี กั ข่าวนัง่ รอกันอยูแ่ ล้ว ชายหนุม่ แคลงใจ ท�ำไมเรือ่ งถึง ไปถึงนักข่าวได้ เขาแค่เป็นพยานรูเ้ ห็น ไม่ได้ฆา่ ใครเสียหน่อย “คุณอากิระคะ ขอสัมภาษณ์หน่อยได้ไหมคะ” เขาหันไปมองเหล่านักข่าว ก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ เร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในห้องท�ำงานของหมวดชัชพล “ขอโทษด้วยนะครับ พอดีนกั ข่าวเขาสนใจตัวคุณอยูแ่ ล้ว ไม่รขู้ า่ วรัว่ ไปได้ยงั ไง” นายต�ำรวจหนุม่ บ่น แม้จะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่ารัว่ มาจากใคร “คุณอากิระคงรูว้ า่ คนตายเป็นทายาทศิรพิ ฒ ั นากร” “ครับ ผมเคยเจอเขาแค่สองสามครัง้ เท่านัน้ เราเคยคุยกันเรือ่ งเพชร ผมสนใจ ทีจ่ ะลงทุนด้วย ก็เลยอยูใ่ นขัน้ พูดคุยกัน แต่เขาก็มาเกิดเรือ่ งเสียก่อน” “จากทีส่ อบปากค�ำคนอืน่ ๆ ก็บอกคล้ายๆ คุณให้การไปเมือ่ คืน แต่ผมก็อยาก คุยกับคุณอยู่ดี เพราะคุณเป็นคนแรกที่เข้าไปส�ำรวจศพ จากที่ผมเห็น คุณเหมือนมี ความรูเ้ รือ่ งนิตเิ วชมาก่อน” “ผมแค่อยากรู้ ผิดหรือครับ” อากิระหัวเราะตบท้าย “แค่อยากรูค้ งไม่สำ� รวจแบบนัน้ หรอกมัง้ ผมเห็นคุณดูชพี จรเขา แล้วก็สำ� รวจ ทีแ่ ขนของผูต้ ายด้วย” เรือ่ งนีห้ มวดชัชพลประหลาดใจมาก “คุณต�ำรวจ คุณยืนอยูท่ นี่ นั่ นานแล้วเหรอครับ” อากิระไม่ตอบค�ำถาม แต่กลับ ถามกลับ ดวงตาคมนิง่ ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ “บอกมาดีกว่าครับคุณอากิระ” “ผมก็แค่เคยเรียนปฐมพยาบาลเบือ้ งต้นเท่านัน้ เอง สงสัยอะไรผมหรือ ถ้าผมจะ ฆ่าใครนะ ผมไม่ทำ� แบบนีห้ รอก พยานรูเ้ ห็นเยอะเกินไป แล้วผมก็ไม่รจู้ ะฆ่าเขาไปท�ำไม ด้วย” ปลายประโยคคล้ายบ่น “ผมไม่ได้คดิ ว่าคุณมีสว่ นเกีย่ วข้องหรอก เพราะจากพยานทุกคนในเหตุการณ์ ทัง้ เด็กช่างไฟ เด็กทีด่ เู วทีตา่ งก็บอกว่านายธนวัฒน์ตนื่ เต้นกับงานนีม้ าก อะไรทีพ่ อท�ำ ด้วยตัวเองได้เขาก็จะท�ำ เขาอาจจะพลัดตกลงมาเอง โครงเหล็กตรงนัน้ มันก็ลนื่ แล้ว คนที่ไม่ช�ำนาญอย่างธนวัฒน์คงจะเป็นการยากเหมือนกัน คดีนี้เลยลงได้แค่อุบัติเหตุ” นายต�ำรวจหนุม่ อธิบาย “แล้วเรียกผมมาท�ำไม” แม้จะรูค้ ำ� ตอบอยูแ่ ล้ว แต่อากิระก็ยงั อยากถาม “ผมท�ำตามหน้าทีค่ รับ เรียกคนทีเ่ กีย่ วข้องมาพูดคุยสอบปากค�ำเป็นเรือ่ งปกติ นะครับ” 15

หยกซ่อนลาย

“ถ้าให้พูดในส่วนความเห็นของผมนะครับ ผมก็ว่าเขาอาจจะถูกฆาตกรรม โดยท�ำให้เหมือนอุบตั เิ หตุเพราะดูจากข้อมือทีม่ รี อยเขียวช�ำ้ เหมือนโดนมัด หรือไม่กถ็ กู จับบิดอย่างแรง อีกอย่างตาของเขาปิดสนิท แปลกไปหน่อยไหมครับส�ำหรับคนทีต่ กใจ จนตกลงมาจากทีส่ งู ผมแนะน�ำดูผลชันสูตรให้ดี ไม่แน่อาจจะโดนจับบิดแขนให้หนั หน้า ออกไปไม่ให้เห็นตัวฆาตกร แล้วถูกปิดปากด้วยอะไรสักอย่าง ไม่อย่างนัน้ คงร้องเรียก คนช่วยไปแล้ว ผมก็คดิ ได้แค่น”ี้ รายละเอียดทีอ่ ากิระพูดออกมานัน้ ท�ำเอาคนเป็นต�ำรวจ อ้าปากค้าง หมวดชัชพลจ้องนักธุรกิจหนุม่ ตรงหน้าออกอาการอึง้ นีเ่ ขาประเมินความสามารถ ของอากิระผิดไปได้อย่างไร เขาไม่ได้เก่งแค่ทำ� งานด้านบริหาร แต่กลับเป็นคนช่างสังเกต เกินคาดจริงๆ “แน่ใจนะว่าคุณไม่ได้เป็นต�ำรวจปลอมตัวมา” หมวดชัชพลเอ่ยติดตลก อากิระ จึงหัวเราะ บรรยากาศเริม่ ผ่อนคลายลง “เย็นนีว้ า่ งไหมครับ ไปทานข้าวกันสักหน่อย นานแล้วทีเ่ ราไม่ได้เจอกัน” หมวดชัชพลเอ่ยชักชวน เขาพูดในฐานะเพือ่ นหลังจากเสร็จงาน ในหน้าที่ อากิระเห็นด้วยว่าเขากับนายต�ำรวจหนุ่มไม่ได้เจอกันมานานหลายเดือนแล้ว เพราะต่างคนต่างก็มภี าระหน้าทีท่ ตี่ อ้ งท�ำ ไม่คอ่ ยได้พบปะกันอย่างช่วงแรกๆ “งั้นขอโทรบอกเลขาฯหน่อยนะครับว่าจะกลับดึก” อากิระบอกพร้อมกับยก โทรศัพท์ขนึ้ แนบหู “ได้ส”ิ หมวดชัชพลว่าพลางเก็บของบนโต๊ะ เสียงพูดคุยนัน้ ท�ำให้นายต�ำรวจ รูท้ นั ทีวา่ เลขานุการทีก่ ล่าวถึงนัน้ เป็นใคร ข่าวสังคมซุบซิบมากมายท�ำให้พอรูว้ า่ อากิระ มีสาวไทยทีช่ อื่ จีดานันท์คบหาอยูด่ ว้ ย ซึง่ ทัง้ คูด่ เู หมาะสมกันมาก

16

คีตา

2 วิรตานัง่ หาวหวอดอยูท่ โี่ ต๊ะท�ำงานหลังจากเธอปิดงานในช่วงบ่ายเรียบร้อยแล้ว กาแฟสดที่ซื้อมาตั้งแต่เช้าเป็นได้แค่น�้ำดื่มเท่านั้นเอง มันไม่ได้ช่วยให้เธอหายง่วงงุน มีแต่เพิม่ ความงงงวยให้มากกว่า ในสมองน้อยๆ ของวิรตายังมีความคลางแคลงใจ มันท�ำให้เธอหลับไม่ลง ทัง้ ค�ำพูดของหมวดชัชพลเรือ่ งความเป็นไปได้ของคดีซงึ่ ไม่มพี ยานรูเ้ ห็นก่อนการเสียชีวติ ของนายธนวัฒน์ อาจจะต้องจบลงทีอ่ บุ ตั เิ หตุ? ช่วงขากลับจากทีเ่ กิดเหตุ เธออาศัยติดรถหมวดชัชพลกลับบ้าน เขาเล่าเรือ่ ง ของอากิระให้ฟงั คร่าวๆ เป็นข้อมูล ‘อากิระเป็นลูกครึง่ ไทย-ญีป่ นุ่ เขาเป็นนักธุรกิจรุน่ ใหม่ไฟแรง แถมหน้าตาดี สาวๆ ก็เลยชื่นชอบ ตอนนี้เห็นเล็งท�ำธุรกิจอัญมณีด้วย เลยรู้จักคนตายล่ะมั้ง’ นายต�ำรวจหนุม่ อธิบายเริม่ ต้น ‘อ้าว ไม่แน่นะ อาจจะมีผลประโยชน์ซอ่ นอยูก่ ไ็ ด้’ เธอค้านเสียงดัง หมวดชัชพล ส่ายหน้าปฏิเสธทันที ‘อย่าคิดมากขนาดนั้น ฉันว่าเขาคงไม่เสี่ยงกับชื่อเสียงด้วยเงินไม่เท่าไรหรอก คืนหนึง่ ๆ เขาได้เยอะกว่านัน้ มาก’ ‘ตกลงเขาท�ำธุรกิจอะไร ท�ำไมถึงได้รวยขนาดนัน้ ’ วิรตาเริม่ สงสัย ‘ธุรกิจของผูช้ าย’ ค�ำตอบของเพือ่ นรักท�ำให้หญิงสาวขมวดคิว้ ‘ก็ธรุ กิจบันเทิง พวกผับ บาร์ แล้วก็อาบอบนวด’ หมวดชัชพลอธิบายต่อ คราวนี้วิรตาอ้าปากค้าง หน้าตาอย่างนัน้ น่ะเหรอท�ำธุรกิจแบบนัน้ ได้ ‘หน้าตาไม่ได้เหมือนคนท�ำธุรกิจแบบนัน้ เลยนะ’ ‘เป็นธุรกิจครอบครัวน่ะ พ่อเขาท�ำมาก่อน ส่วนเขาก็รบั มรดกตกทอดมาอีกที ทีม่ าท�ำเมืองไทยก็เพราะอยากกลับมาดูบา้ นเกิดทางฝ่ายแม่บา้ ง’ ‘นีห่ มวดชัชรูด้ จี งั ’ ‘โธ่ ก็ฉนั รูจ้ กั เขามาก่อนนี่ อากิระน่ะ’ ‘มันก็นา่ แปลกนะ ทีอ่ ยูๆ่ พอนายอากิระจะเข้าร่วมลงทุนกับตระกูลศิรพิ ฒ ั นากร กลับเกิดเหตุการณ์แบบนีข้ นึ้ เขาเรียกลางไม่ดตี งั้ แต่เริม่ ’ หมวดชัชพลหัวเราะ 17

หยกซ่อนลาย

‘ฉันว่าไม่ได้เกิดจากลางไม่ดอี ะไรหรอก แต่เพราะตระกูลนีม้ อี าถรรพ์ เธอรูไ้ หม ว่าใครก็ตามที่เป็นทายาทของเจ้าสัวไพศาลจะต้องมีอันเป็นไปทุกคน’ นายต�ำรวจหนุ่ม ยิง่ พูด วิรตาก็ยงิ่ ท�ำหน้างง ‘หมายความว่ายังไง’ ‘เมื่อสิบปีที่แล้ว ลูกชายคนโตของตระกูล คุณลุงโยธินแต่งงานกับสาวญี่ปุ่น ก็เลยหนีไปอยู่กับภรรยา ไม่ยอมรับสมบัติของเจ้าสัว และสละให้กับน้องชายคนรอง แต่ไม่นานคุณอิษฎา น้องชายคุณลุงโยธินก็รถคว�ำ่ เสียชีวติ แล้วก็ไม่นานอีกนัน่ แหละ ตัวคุณลุงโยธินก็เสียชีวติ ด้วยเหมือนกัน เกิดไฟไหม้บา้ น ทุกคนในบ้านเสียชีวติ หมด รวมทั้งภรรยาและลูกๆ สามคน ตอนนี้ที่เหลืออยู่ในตระกูลนี้ก็คือนายธนวัฒน์ที่เพิ่ง เสียไป เป็นลูกชายของคุณอิษฎา แต่ก.็ .. ตายจนได้ จนถึงตอนนีพ้ นิ ยั กรรมของเจ้าสัว ยังไม่เปิดเลยนะ แปลกจริงๆ’ หมวดชัชพลออกแนวบ่นปลายประโยค ‘เหมือนต�ำนานอะไรสักอย่างเลยนะเนีย่ ? หรือเจ้าสัวเคยไปขโมยเพชรใครเข้า เลยเป็นค�ำสาป’ ‘คิดไปใหญ่แม่คณ ุ ’ ‘ว่าแต่วา่ ... ท�ำไมนายถึงรูเ้ รือ่ งนีด้ นี กั ล่ะ’ ค�ำถามนัน้ ส่งผลให้สหี น้านายต�ำรวจหนุม่ เศร้าลงทันที ‘เพราะฉันเป็นเพือ่ นของลูกชายคุณลุงโยธินไงล่ะ เขาเป็นเพือ่ นรักสมัยเด็กของฉัน ตอนนัน้ เราเพิง่ เข้าวัยรุน่ อายุสบิ สีเ่ ขาก็จากไป ทัง้ ๆ ทีเ่ มือ่ วานเรายังสัญญากันว่าจะไป เล่นน�ำ้ ท้ายหมูบ่ า้ นด้วยกันอยูเ่ ลย’ น�ำ้ เสียงนัน้ เศร้าจนคนฟังอดเศร้าไปด้วยไม่ได้ ‘มินา่ ตอนทีน่ ายย้ายมาอยูข่ า้ งบ้านฉัน ถึงได้มสี หี น้าอมทุกข์นกั ยังไงก็มฉี นั เป็นเพือ่ นน่า’ วิรตาตบบ่าเพือ่ นชายเบาๆ เป็นการให้กำ� ลังใจ ‘นีๆ่ อย่าตบแรง เดีย๋ วดาวร่วง’ วิรตามันเขีย้ วหลังจากได้ฟงั ค�ำพูดของเพือ่ นรัก

วิรตาถอนหายใจอีกครั้ง หากคิดตามที่หมวดชัชพลเกริ่นไว้ คดีในอดีตมัน จะเกีย่ วข้องกับเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ นีห้ รือเปล่า “ลุงอีด๊ คะ” วิรตาหันไปหาบรรณาธิการซึง่ นัง่ อยูด่ า้ นในสุดของส�ำนักงาน “อะไรไอ้แอ้ม เรียกซะตกอกตกใจหมด” อิทธิพล บรรณาธิการวัยกลางคน ตอบรับน�ำ้ เสียงร�ำคาญเต็มแก่ “ลุงรู้เรื่องคดีไฟไหม้บ้านของ นายโยธิน ศิริพัฒนากร ไหมคะ” วิรตาตั้ง ค�ำถามสีหน้ามุง่ มัน่ จนผูเ้ ป็นหัวหน้าชักแปลกใจ 18

คีตา

อิทธิพลนึกนาน “ศิริพัฒนากร?... อืม... พอจ�ำได้รางๆ มันนานมาแล้วนี่ ถามท�ำไมวะ” “โธ่... ลุงคะ คดีเมือ่ คืนก็ทายาทตระกูลนีเ้ หมือนกันนะ ไม่แปลกไปหน่อยเหรอ ทีท่ ายาทตระกูลนีท้ ยอยตายกันทีละคน” “คงอาถรรพ์มั้ง” อิทธิพลตอบพร้อมยักไหล่ พยายามหันกลับมาท�ำงานของ ตัวเองใหม่ “โอ๊ยเบือ่ จริง อะไรๆ ก็ผสี าง อาถรรพ์ ขอเลขเด็ด” วิรตาบ่นอุบเพราะนึกเบือ่ เรือ่ งแบบนีจ้ ริงๆ “อ้าว... ไอ้เด็กนี่ ไม่รอู้ ะไรนีแ่ หละขายได้” อิทธิพลหัวเราะตบท้าย ขบขันในเรือ่ ง ทีห่ ลานสาวบ่น “ขายได้แน่สิ พอออกไปนะ ต้นไม้ไม่เหลือเปลือกเลยล่ะค่ะ” “ถามแล้วมาบ่น ถ้าแกไม่ใช่หลานฉันนะ ไม่รบั มาเปลืองเงินเดือนหรอก เรือ่ งมาก แถมยังขีบ้ น่ อีก” “ท�ำอย่างกับเงินเดือนสูง ย้ายไปอยูท่ อี่ นื่ ได้เยอะกว่านีอ้ กี เชอะ... เห็นว่าเป็นลุง หรอกถึงมาท�ำด้วย ใช้งานเยีย่ งทาส หยุดก็ไม่ได้หยุด เข้าเวรดึกดืน่ ไม่คดิ ว่าหลาน เป็นผูห้ ญิงบ้างหรือไง” วิรตาเบ้ปากพึมพ�ำเบาๆ ทว่าเสียงเบาก็จริง แต่ปากก็ทำ� ขมุบขมิบ อิทธิพลขว้างกระดาษทีข่ ย�ำในมือใส่ เต็มเหนีย่ ว วิรตากุมหัวหันไปท�ำหน้ามุย่ “ท�ำงานไป บ่นอะไรของแก ฉันรูน้ ะว่าแกบ่น” วิรตาหันขวับกลับมาเก็บกระดาษก้อนกลมๆ นัน้ ทิง้ ถังขยะ เงยหน้าขึน้ มาเห็น ตุลาทีเ่ พิง่ เดินเข้ามา สีหน้าบอกบุญไม่รบั “ไอ้เต้เป็นไร หน้าหงิกมาเลยแก” หญิงสาวรีบถามทันที “ก็ไม่ได้อะไรน่ะสิ วันนีท้ แี่ กบอกว่านายอากิระจะมาให้ปากค�ำน่ะ พอไปถึงนะ ไม่ยอมให้สมั ภาษณ์อะไรเลย เซ็งว่ะ เออ... เห็นเจ๊แดงทีอ่ ยูฝ่ า่ ยเศรษฐกิจไปดักรออยู่ สงสัยจะขอสัมภาษณ์ลงคอลัมน์นกั ธุรกิจ แต่หน้าหงิกเหมือนกัน คงไม่ได้เรือ่ ง เข้าถึง ยากชะมัดนายคนนี”้ “แหม ใครจะพูดเดีย๋ วก็เข้าตัวเองแหละว่ะ แล้วต�ำรวจล่ะว่าไงบ้าง” วิรตาว่า ก่อนจะซบหน้าลงบนโต๊ะท�ำงานเหมือนหมดแรง “ยังไม่คืบหน้า รอผลชันสูตร แล้วก็ดูที่เกิดเหตุอีกรอบ” ตุลาเอ่ยอย่างเสีย ไม่ได้ เขาหงุดหงิดกับเรือ่ งทีเ่ จอเหลือเกิน 19

หยกซ่อนลาย

“นั่นสินะ ถ้าจะสรุปว่าอุบัติเหตุก็เร็วไป ฉันชอบคดีนี้จัง ให้ฉันท�ำไหมเต้ นายท�ำเรือ่ งอืน่ แทน” วิรตาเสนอดวงตาเป็นประกายเหมือนเด็กทีอ่ ยากได้ของเล่นใหม่ “ดีๆ เอาเลย แกเห็นทีเ่ กิดเหตุนหี่ ว่า ฉันนีไ่ ม่รอู้ ะไรเลย แถมเจ้าของคดีกเ็ ป็น เพือ่ นรักแกด้วย คงเข้าถึงได้งา่ ยกว่าฉันแน่” ตุลายิม้ กว้างเมือ่ เห็นทางออกร�ำไร “อ้าว... ก็นนั่ เวรแกนี่ แต่ฉนั ช่วยอยูแ่ ทนให้” “เฮ้ย! พูดเสียงดังเดีย๋ วลุงก็ได้ยนิ หรอก” ตุลารีบเอานิว้ ชีแ้ ตะปากบอกใบ้ให้พดู เบาเสียงลง “เออ... ฉันได้ยนิ ถ้าอย่างนัน้ ก็ทำ� อย่างทีอ่ ยากท�ำนัน่ แหละ เจ้าเต้ไปท�ำข่าวอืน่ ให้เจ้าแอ้มท�ำข่าวนีแ้ ทน” เสียงแหบใหญ่ของบรรณาธิการตัดบทขึน้ มา “แล้วถ้าแอ้มจะท�ำเป็นสกูป๊ ล่ะคะ ได้ไหมคะลุง” วิรตาเสนอแววตาจริงจัง “ตามใจ แต่ขอ้ มูลต้องแน่นนะ แล้วทีส่ ำ� คัญอย่าให้ตวั เองเดือดร้อน” อิทธิพล ก�ำชับก่อนจะเดินออกไปจากห้อง “ลุงอีด๊ แกนีห่ ทู พิ ย์ตาทิพย์จริงๆ นะ พูดอะไรก็ได้ยนิ ” ตุลาบ่นพลางเปิดเครือ่ ง คอมพิวเตอร์ตรงหน้า “รูไ้ ว้ซะ นีแ่ หละข้อเสียของเจ้านาย” วิรตาว่าพลางก้มลงไปหาหน้าจอคอมพิวเตอร์ อีกครัง้ เธอกดโทรศัพท์มอื ถือไปหาเพือ่ นรักทันที หวังว่ามันจะมีทางออกให้ เมือ่ เช้า เธอไม่นา่ พลาดเลย เขามาให้เจอแบบไม่ทนั ตัง้ ตัวด้วยซ�ำ้ อากิระนัง่ รอหมวดชัชพลอยูท่ บี่ าร์ของเขาเอง เพียงไม่นานนายต�ำรวจหนุม่ ก็มาถึง เขามองหาเพือ่ นไม่นานก็เจอ อากิระโดดเด่นอยูแ่ ล้ว การหาตัวเขาไม่ใช่เรือ่ งยากเลย “โทษทีมาช้าไปหน่อย ติดงานด่วนน่ะครับ” ชัชพลกล่าวขอโทษก่อนจะนัง่ ลง ข้างๆ อากิระ “ไม่เป็นไร มันเป็นเวลางานของผมเหมือนกัน แค่นงั่ ดูไม่เสียเวลาอะไรเลยครับ” อากิระมองมือของชัชพลทีย่ กขึน้ แตะริมฝีปากตัวเองลูบไปมาเบาๆ เขาจึงเป็นฝ่ายเอ่ยถาม แทน “หมวดชัชมีอะไรจะพูดกับผมเหรอ” “นีค่ ณ ุ รูไ้ ด้ยงั ไงว่าผมมีเรือ่ งจะพูด คุณอ่านจิตคนได้หรือไง” ชัชพลออกอาการทึง่ ในสิง่ ทีอ่ ากิระทักท้วงมา ตัง้ แต่คบเป็นเพือ่ น อากิระมีเรือ่ งให้เขาทึง่ อยูเ่ สมอ ไม่วา่ จะ ท�ำอะไร อากิระจะรูไ้ ปเสียหมด เขาแทบไม่ตอ้ งอ้าปากเลยด้วยซ�ำ้ “ก็ทา่ ทางคุณมันบอกเอง” อากิระอธิบายเรียบๆ 20

คีตา

“คือวันนีฉ้ นั ชวนเพือ่ นมาด้วยคุณคงไม่วา่ นะ” สีหน้าของนายต�ำรวจหนุม่ ดูวติ ก มากจนอากิระเริม่ เอะใจกับ ‘เพือ่ น’ ของชัชพล “เรื่องแค่นี้เอง ท�ำไมท�ำเหมือนล�ำบากใจนัก” อากิระยิ้มท�ำท่าทีเหมือนไม่ได้ สนใจเรือ่ งนัน้ นัก ชัชพลเม้มปากแน่นกล�ำ้ กลืนความหนักใจลงไป แน่สิ เพราะเพือ่ นคนนีไ้ ม่นา่ แนะน�ำให้รจู้ กั เลยสักนิด ร่างบางของคนทีอ่ ยูใ่ นหัวข้อสนทนาเดินมาหยุดยืนอยูต่ รงหน้า อากิระเรียบร้อยแล้ว หมวดชัชพลผายมือไปทีห่ ญิงสาวเพือ่ ท�ำการแนะน�ำทันที “วิรตา เพือ่ นผมเอง เพือ่ นสมัยเรียนมัธยมน่ะครับ” ชัชพลแนะน�ำและขยายความ ในประโยคเดียว วิรตาโบกมือหย็อยๆ ดวงตากลมโตใส ใบหน้ารูปไข่ ท�ำเอาอากิระซึง่ มองอยู่ นึกถึงการ์ตนู เด็ก ถ้าเธอสวมแว่นกลมๆ อีกอันคงเป็นหนูนอ้ ยอาราเล่แน่ๆ เขาจ�ำได้... หญิงสาวทีร่ า้ นกาแฟ คนทีท่ ำ� ให้เขาคิดว่า... ผูห้ ญิงน่ารัก... “อาริงาโตะ... สวัสดีคะ่ คุณอากิระ” เธอเอ่ยสีหน้ายิม้ ๆ อากิระทีก่ ำ� ลังดืม่ แทบจะส�ำลักน�ำ้ ทีด่ มื่ เข้าไปเมือ่ ได้ยนิ ค�ำทักทายของเจ้าหล่อน “ผมพูดไทยได้ครับ ถ้ามันล�ำบากนักก็อย่าพยายามดีกว่า” เขาว่าพลางหาทิชชู มาซับน�ำ้ ทีเ่ ลอะบนริมฝีปากตัวเอง ก่อนจะพยายามไอให้นำ�้ เสียงกลับมาสูส่ ภาพเดิม หมวดชัชพลกุมขมับ นีถ่ า้ ไม่โดนขูว่ า่ จะฟ้องแม่เรือ่ งผูห้ ญิงล่ะก็ เขาไม่มวี นั พา วิรตามาแน่ๆ “แหม นึกว่าจะพูดไทยไม่ได้ เพราะเห็นไม่เคยเสวนากับนักข่าวเอาเสียเลย อ้อ... ลืมแนะน�ำตัวไปอีกนิด แอ้มเป็นนักข่าวของหนังสือพิมพ์มหาชนค่ะ เห็นคุณใน วันเกิดเหตุเมือ่ คืนก่อนแต่ทกั ไม่ทนั ” วิรตาบอกด้วยท่าทีงา่ ยๆ “ครับ” เขาตอบได้แค่นนั้ อากิระพยักหน้าเริม่ เข้าใจอะไรขึน้ มารางๆ วิรตาเป็นฝ่ายจ้องหน้าเขาแทบไม่กะพริบตา “แหม คุณอากิระหน้าตาดีอย่างนี้ นีเ่ อง ถึงว่าท�ำไมใครๆ ถึงสนใจนัก” ชายหนุ่มเลิกคิ้วสูงไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะพูดอะไรตรงจนคนฟังแอบตกใจ หมวดชัชพลสะกิดเพือ่ นสาวเบาๆ “แต่อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะ ฉันไม่ได้สนใจคุณแบบนั้น ถึงจะหล่อก็เหอะ” หญิงสาวรีบอธิบาย เกรงว่าอีกฝ่ายจะคิดว่าเธอชืน่ ชอบเขาเหมือนคนอืน่ ๆ “ท�ำไมเหรอครับ” อากิระอมยิม้ เขาแทบจะหลุดหัวเราะออกมาแต่กห็ ยุดตัวเอง ไว้ได้ 21

หยกซ่อนลาย

“เพราะฉันไม่ชอบผูช้ าย” วิรตาหยุดค�ำต่อไปว่า ‘ส�ำอาง’ ไว้กอ่ นเมือ่ อีกฝ่าย หัวเราะออกมา “เหรอครับ... งัน้ ก็ดี ผมกลัวคุณจะหลงรักผมเหมือนกัน” อากิระตอบไปอย่างนัน้ แม้วา่ เขาจะรูส้ กึ ชอบลักษณะท่าทางของคนตรงหน้าก็ตาม “ได้ยนิ ข่าวว่าคุณจะเข้าร่วมลงทุนกับตระกูลศิรพิ ฒ ั นากร...” “ผมไม่ให้สมั ภาษณ์” อากิระตัดบทขึน้ มาเสียก่อน “โอเค ฉันก็แค่ถามเฉยๆ ไม่ได้จะสัมภาษณ์นี่ แหม... ช่างเป็นคนทีร่ ะมัดระวังตัว เสียจริง” วิรตาพูดทัง้ ยิม้ แต่อากิระเข้าใจว่านัน่ เป็นประโยคเหน็บแนมเขามากกว่า

22

คีตา

3 จีดานันท์นงั่ ท�ำงานอยูใ่ นห้อง ตัง้ แต่อากิระโทรศัพท์มาบอกเลือ่ นการกินข้าวเย็น ด้วยกันออกไปเป็นวันอืน่ หญิงสาวถอนหายใจยาว ก่อนจะเก็บของใส่กระเป๋าสะพาย ออกมาจากห้องท�ำงาน ตอนนี้ผับเปิดได้เกือบสองชั่วโมงแล้ว จีดานันท์ถือโอกาสเดิน ออกมาส�ำรวจร้านไปด้วย อากิระมีทงั้ ผับและบาร์ เขามอบให้เธอดูแลผับ เพทายดูแล บาร์และอาบอบนวด ส่วนเขาก็จะดูงานโดยรวมทัง้ หมด ซึง่ มันก็ดแี ละเหมาะสมอยูแ่ ล้ว เพทายเป็นคนใจร้อน แม้จะไม่พดู มาก แต่การกระท�ำของเขามักจะท�ำให้ทกุ คนย�ำเกรง “ขอน�ำ้ ส้มสักแก้วสิจะ๊ ” จีดานันท์เดินไปนัง่ ทีโ่ ต๊ะมุมด้านในสุดของร้าน เสียง เพลงครึกครืน้ ทัง้ หนุม่ สาวต่างก็ลกุ ขึน้ โยกตัวไปมาตามจังหวะเสียงเพลง จีดานันท์มองภาพนั้นเจนตาและรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องปกติ เมื่อก่อนเธอไม่ได้ เจนจัดเรือ่ งพวกนีเ้ ลยสักนิด แทบไม่เคยเฉียดเลยด้วยซ�้ำ อากิระเป็นคนสอนโลกใบใหม่ ให้กบั เธอ “สวัสดีครับ” เสียงทุม้ นัน้ ดังมาจากด้านข้าง จีดานันท์เงยหน้าขึน้ มอง หนุม่ แว่น คนหนึง่ ส่งยิม้ ให้เธอหลังจากกล่าวทักทายมาแล้ว “ผมชือ่ นพ เห็นคุณนัง่ คนเดียว ให้ผม นัง่ เป็นเพือ่ นไหมครับ” นพรัตน์เอ่ยแนะน�ำและเสนอตัวในเวลาเดียวกัน “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่จำ� เป็นหรอกค่ะ ฉันอยากนัง่ คนเดียว” จีดานันท์ยมิ้ “งัน้ ผมไปนะครับ” ชายหนุม่ หน้าห่อเหีย่ วลงทันทีเมือ่ ได้ยนิ ค�ำตอบ จีดานันท์ กลัน้ หัวเราะ ผูช้ ายคนนีค้ งไม่เคยจีบผูห้ ญิง... เขาขอตัวไปโดยง่าย แต่นนั่ ก็เป็นเรือ่ งดี ส�ำหรับเธอ ไม่นานเธอก็ได้ยนิ เสียงเก้าอีเ้ ลือ่ นตัวออกพร้อมกับร่างของใครบางคน เขาถือ วิสาสะเข้ามานัง่ ลงโดยไม่รอค�ำอนุญาตจากเธอ หญิงสาวมองแขกไม่ได้รบั เชิญด้วยสายตา ไม่พอใจ ชายหนุม่ คนนัน้ เป็นหนุม่ หน้าตาคมคาย จมูกโด่ง คิว้ หนา แต่ดวงตาเรียว ชั้นเดียวนั้นช่างดูคุ้นตา เธอนึกไม่ออกว่าตาเขาเหมือนใคร โดยรวมแล้วเขาจัดได้ว่า หน้าตาดีทเี ดียว ชายหนุม่ สวมเสือ้ เชิต้ สีดำ� ทีพ่ บั แขนขึน้ เกือบถึงศอก เขาดูสบายๆเหมือน ไม่ได้กระท�ำอะไรผิด “โทษทีครับ เก้าอีไ้ ม่วา่ ง คงไม่วา่ ถ้าผมถือวิสาสะนัง่ ด้วย” จีดานันท์ถอนหายใจยาว มุกเดิมๆ “เชิญค่ะ” เธอบอกพร้อมกับลุกขึน้ จะเดิน ออกไป แต่มอื ใหญ่คว้าแขนเธอไว้กอ่ น 23

หยกซ่อนลาย

“จะรีบไปไหนล่ะ ผมนัง่ ด้วยแค่นเี้ องท�ำไมต้องหนี” “ฉันไม่ได้หนี แต่จะกลับพอดี” ชายหนุม่ หัวเราะ พลางมองหน้าสาวสวย ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยสีเข้ม เสือ้ ยืดคอวีเผยให้เห็นเนือ้ ในขาวเนียน พัทษกรจ้องหญิงสาวอย่างไม่เกรงใจ แอบคิดว่าแค่เสือ้ ยืดคอวีสดี ำ� กับกางเกงยีนส์ กลับท�ำให้ผชู้ ายค่อนร้านมองเธอได้ ผูห้ ญิงคนนีช้ า่ งมีอทิ ธิพลต่อผูช้ ายจริงๆ เขาสงสาร เพื่อนที่โดนปฏิเสธออกมา แน่ล่ะ หล่อนคงไม่ได้ชื่นชอบผู้ชายจืดชืดอย่างนพรัตน์ เขาเดาว่าเธอมาหากินมากกว่าทีจ่ ะมารอรักแท้ในทีแ่ บบนี้ หญิงสาวพยายามบิดมือออก แต่ดเู หมือนจะไม่เป็นผลเท่าใดนัก “ผมเลีย้ งเอง” เขาเสนอในสิง่ ทีค่ ดิ ว่าเธอต้องการ จีดานันท์หวั เราะในล�ำคอมองหน้าผูช้ ายทีบ่ อกว่าจะเลีย้ งเธอด้วยสายตาสมเพช “ไม่เป็นไร ฉันมีปญ ั ญาจ่าย เชิญคุณตามสบายเถอะ ปล่อยมือฉันได้แล้ว” ชายหนุม่ ยังคงไม่ปล่อยมือง่ายๆ “เรายังไม่รจู้ กั กันเลยนะ จะไปง่ายๆ ได้ยงั ไง ผมชือ่ พัท แล้วคุณล่ะ” “ไม่จำ� เป็นต้องรูจ้ กั กันนี่ ปล่อยฉันก่อนทีน่ ายจะโดนดี” ชายหนุม่ หัวเราะ ไม่ทนั ทีเ่ ขาจะพูดอะไรต่อก็มมี อื ใครอีกคนตีแรงๆ มาทีแ่ ขน จนท�ำให้พทั ษกรต้องรีบปล่อยมือออก มือที่สามซึ่งยืนจ้องพัทษกรด้วยแววตาดุดัน ใบหน้าคมคายนั้นดูกลมกลืน กับผมสีนำ�้ ตาลแดง แม้จะมองออกไม่ชดั เจนว่าตกลงสีใดกันแน่ แต่มนั ช่างดูมอี ทิ ธิพล ต่อคนถูกมองเหลือเกิน “ผมว่า... คุณกลับไปนั่งที่เดิมของคุณดีกว่า อย่าหาเรื่องอีกเลย ผู้หญิงเขา ไม่สนใจก็คอื ไม่สน” น�ำ้ เสียงทุม้ แทบสะกดให้คนหยุดนิง่ ได้เมือ่ ได้ยนิ มัน “โอเค... เชิญ!” พัทษกรยกมือขึน้ ทัง้ สองข้างแสดงว่ายอมแพ้ เพทายจึงหันกลับ ไปหาจีดานันท์ “ไม่เป็นไรนะ” เขาถามแค่นนั้ แต่พทั ษกรก็เห็นแววตาห่วงใยจากชายหนุม่ ได้ อย่างชัดเจน “ไปเถอะเพชร” เธอบอกพร้อมกับเดินน�ำหน้าออกไป บริกรเดินเข้ามาหาชายหนุม่ ที่หญิงสาวเรียกว่า ‘เพชร’ พร้อมกับยื่นเอกสารบางอย่างให้ พัทษกรมองภาพนั้น ก่อนจะเดินกลับไปทีก่ ลุม่ เพือ่ นซึง่ อยูโ่ ต๊ะด้านใน 24

คีตา

“เกือบไปแล้วไอ้พทั เขามีเจ้าของแล้วสมน�ำ้ หน้าแก” เพือ่ นในกลุม่ โวยทับ พัทษกร ยักคิว้ เหมือนไม่ได้สนใจค�ำพูดนัน้ “เดีย๋ วแกจะได้เห็นว่าอีกไม่กวี่ นั เธอจะมานัง่ ข้างๆ ฉัน” พัทษกรกล่าวท่าทาง มัน่ อกมัน่ ใจเต็มที่ “เฮ้ย! โดนย�ำฉันไม่ชว่ ยแกนะเว้ย ฉันรูจ้ กั ผูช้ ายคนนัน้ นะ ขอบอกว่าอันตราย” จักษุหมอหนุม่ เอ่ยเฉลยสิง่ ทีเ่ ขาอยากรู้ พัทษกรเบิกตากว้าง “มันเป็นใครวะ?” ค�ำถามห้วนๆ นัน้ ดังมาจากพัทษกร ชายหนุม่ ไม่เข้าใจว่า ท�ำไมเขาถึงรูส้ กึ ด้อยกว่าเด็กเมือ่ วานซืนนัน่ ได้ “ชือ่ เพทาย เคยเป็นนักศึกษาแพทย์รนุ่ น้อง ผูช้ ายคนนีโ้ คตรจะเก่งเลย สอบติด โควต้าแพทย์ได้ แต่พอปีสไี่ ด้ยนิ ข่าวว่าอยูๆ่ ก็ลาออก ฉันยังคิดว่าไอ้นมี่ นั บ้าหรือเปล่า แต่ขา่ วหลังๆ ได้ยนิ ว่าไปเป็นนักเลงคุมพวกสถานบันเทิงต่างๆ ทีน่ อี่ าจจะเป็นทีท่ ำ� งาน เขาก็ได้นะ” จักษุเล่าเรือ่ ง พัทษกรประหลาดใจ มีใครบ้างทีฟ่ งั เรือ่ งนีแ้ ล้วไม่รสู้ กึ เช่นเขา “แปลก... อนาคตก�ำลังดีอยูแ่ ล้ว ท�ำไมถึงเปลีย่ นทางเดินแบบนัน้ วะ” “ได้ยนิ ว่าแม่เป็นพยาบาลถึงได้เลือกเรียนหมอ แล้วเขาลือว่าทีล่ าออกก็เพราะ ท�ำผูห้ ญิงท้องเลยต้องรับผิดชอบ แม่ของนายเพทายก็ไม่มเี งินเลยให้ออกไปหาเงินแทน” จักษุเล่าเรือ่ งเหมือนกับตัวเองอยูใ่ นเหตุการณ์ “นีแ่ กอิจฉาเขามากขนาดนัน้ เลยเหรอวะ” นพรัตน์หวั เราะพร้อมตัง้ ค�ำถามไปด้วย

“ดูหน้ามันสิ น่าอิจฉาไหมล่ะ ขนาดไอ้พทั นะเว้ย ไปยืนเทียบเมือ่ กีบ้ ารมีมนั ต่างกันลิบเลยว่ะ คิดเอาแล้วกันว่าเขาจะเลือกแกหรือไอ้หมอนัน่ ” จักษุยงั ไม่วายเหน็บ เพือ่ นรัก “เออ... แกคอยดูแล้วกัน ระหว่างฉันกับไอ้หมอตกอับนัน่ ใครกันแน่ทจี่ ะได้ควง ผูห้ ญิงคนนัน้ ” “โห... ท�ำเป็นเก่ง แม้แต่ชอื่ แกยังไม่รจู้ กั เลย” จักษุยงั ไม่วายเหน็บเพือ่ นเข้า อีกดอก พัทษกรกลอกตาไปมา ค�ำสบประมาทของเพือ่ นจะเป็นแรงผลักดันให้เขาตามหา ผูห้ ญิงคนนีใ้ ห้เจอ เขาไม่มที างยอมแพ้เรือ่ งแค่นแี้ น่ๆ “ฉันก็สงสัยเหมือนกันนะ ท�ำไมผู้ชายเลวๆ อย่างแก อย่างไอ้เพทายเนี่ย ผูห้ ญิงเขาชอบกันนัก แต่ไอ้ทดี่ ๆี เหมือนไอ้นพเนีย่ ไม่เห็นมีใครสนใจบ้างวะ” จักษุยงั ตัง้ ประเด็นมาให้วงแตกอยูเ่ รือ่ ยๆ 25

หยกซ่อนลาย

“ความรักแท้ๆ มันไม่มจี ริงหรอกว่ะ ผูห้ ญิงหวังแค่... ตรงนี”้ พัทษกรชูกระเป๋าเงิน ขึน้ มาโชว์ นพรัตน์สา่ ยหน้ากับสิง่ ทีเ่ พือ่ นพูด ใครๆ ก็รวู้ า่ พัทษกรเป็นผูช้ ายทีค่ วงผูห้ ญิง เปลืองทีส่ ดุ ไม่มคี ำ� ว่ารักจริงในพจนานุกรมของพัทษกรเลยด้วยซ�ำ้ “ฉันอยากเห็นวันทีแ่ กรักใครจริงๆ สักทีวะ่ ถ้าเผือ่ วันนัน้ โดนทิง้ เหมือนทีแ่ กท�ำ กับคนอืน่ ๆ แกจะรูส้ กึ ยังไง กรรมมันเร็วนะเว้ย... เหมือนรถไฟฟ้า อันนีค้ งเรียกกรรม มาหานะเธอ” นพรัตน์เอ่ยติดตลก ไม่คดิ ว่าเพือ่ นรักจะหลงรักใครได้จริงๆ พัทษกรยักไหล่ ไม่สนใจสิ่งที่เพื่อนพูดสักนิด เพราะมันคงไม่มีวันนั้นอย่าง แน่นอน เขาจะไม่มวี นั ให้คนอืน่ ทิง้ เขาอีกครัง้ แค่การโดนทิง้ มาตลอดชีวติ มันก็เจ็บปวด มากพออยูแ่ ล้ว ท�ำไมต้องรอให้คนอืน่ ทิง้ อีก ไม่ใช่เรือ่ งทีเ่ ขาต้องรอ!! เพทายกดรีโมตปลดล็อกรถให้จีดานันท์ก้าวขึ้นรถรอ ก่อนจะหันไปพูดกับ พนักงานสองสามค�ำแล้วเดินเข้ามาหา “ระวังตัวหน่อยสิ พีไ่ ม่ควรนัง่ คนเดียวนะ” เมือ่ นัง่ อยูก่ นั แค่สองคนเพทายก็เรียก จีดานันท์อย่างคุน้ เคย เมื่อรถเคลื่อนตัวออกจากผับ จีดานันท์นั่งเงียบคิดถึงเรื่องในอดีตอีกครั้ง ก่อนหน้าทีเ่ ธอจะเจอกับเพทายและอากิระ มันเป็นจุดเริม่ ต้นของหลายๆ อย่าง จีดานันท์นงั่ ร้องไห้อยูท่ มี่ า้ นัง่ ตัวยาวในสวนสาธารณะ หลังจากทีเ่ ธอโดนปฏิเสธ อย่างไร้เยื่อใยจากผู้ชายที่รัก เขาเป็นหนุ่มนักกีฬาดาวเด่นประจ�ำ มหาวิทยาลัย ทั้ง ความหล่อ ความเก่งท�ำให้เขาคือคนที่สาวๆ หมายปอง รวมถึงเธอด้วย จีดานันท์ เฝ้าเพียรส่งของขวัญให้เขาทุกปีตงั้ แต่แรกพบ แต่วนั นีส้ งิ่ ทีเ่ ธอได้ยนิ ก็คอื ‘เธอเลิกยุง่ กับฉันได้ไหม ของกระจ้อยพวกนีฉ้ นั ไม่อยากได้หรอกนะ เอาไปก็รก เสียเปล่าๆ’ นีเ่ ป็นแค่ประโยคทีท่ ำ� ให้เธออึง้ ‘ดูหน้าเธอสิ สวยก็ไม่สวย แถมจนอีกต่างหาก นีน่ ะ่ เหรอทีค่ ดิ ว่าฉันจะชอบ ได้ลง อย่าโง่ไปหน่อยเลย แค่คืนเดียวฉันยังไม่อยากได้เลย ยัยจืดเอ๊ย ไปให้ไกล ฉันเลยนะ’ และนีค่ อื ประโยคทีท่ ำ� ให้เธอต้องมานัง่ ร้องไห้ทสี่ วนสาธารณะ เธอจืดชืดเหมือนพวกผูช้ ายพูดกัน แต่เธอก็เรียนเก่งสอบชิงทุนเข้ามาเรียนทีน่ ไี่ ด้ เพราะความสามารถล้วนๆ แต่พระเจ้าไม่เคยให้พรสวรรค์มาพร้อมกัน คิดถึงตรงนี้ เธอก็รอ้ งไห้ขนึ้ มาอีกครัง้ ทัง้ น�ำ้ ตา น�ำ้ มูกไหลย้อยจนต้องคว้าเอาแขนเสือ้ ขึน้ มาเช็ด 26

คีตา

จีดานันท์ร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตายจนไม่รู้ว่ามีคนมานั่งร่วมเก้าอี้ไม้ยาวนั้น ตัง้ แต่เมือ่ ไร ‘ร้องไห้แล้วเกิดประโยชน์อะไร ผู้ชายคนนั้นมันดีมากพอส�ำหรับน�้ำตาของเรา นักเหรอ’ เสียงทุม้ นุม่ หูนนั้ ท�ำให้หญิงสาวหันไปมอง เธอได้แต่หยุดร้องไห้กะพริบตาถีๆ่ ให้นำ�้ ตาไหลออกจะได้เห็นภาพตรงหน้าได้ ชัดเจนขึน้ ‘ระ... เรือ่ งอะไรมายุง่ ... ระ... เรือ่ งของคนอืน่ ’ จีดานันท์พดู ติดอ่างก้มหน้าก้มตา อับอายตัวเองเหลือเกิน ‘เธอท�ำได้ดกี ว่าร้องไห้นะ ฉันจะท�ำให้เธออยูเ่ หนือผูช้ ายพวกนัน้ ให้ได้... เชือ่ ฉันสิ’ เขาเอ่ยด้วยท่าทีสบายๆ เหมือนไม่ได้พดู เรือ่ งหนักหนาอะไร ค�ำมัน่ สัญญานัน้ มันดูแปลก แต่กเ็ ป็นการบอกเธอว่า... เขาเลือกเธออย่างชัดเจน จีดานันท์ปาดน�้ำตามองเขาอีกครั้ง... นี่เป็นพบกันครั้งแรกของเธอกับอากิระ ซึง่ มันน�ำพาเอาอะไรหลายอย่างเข้ามาในชีวติ เธออย่างรวดเร็วและสร้างการเปลีย่ นแปลง มากมายเหลือเชือ่ วิรตากลับมานัง่ ขบคิดเรือ่ งของตระกูลศิรพิ ฒ ั นากรในเช้าวันต่อมา สมบัตขิ อง ตระกูลนีม้ มี าก ไม่แปลกทีจ่ ะมีการฆ่าเพือ่ ชิงมรดก ในเมือ่ พินยั กรรมยังไม่เปิด... ว่าแต่ ท�ำไมถึงไม่ยอมเปิดเสียที หญิงสาวขมวดคิว้ จนแทบจะย่นติดกันเป็นแนวเดียว ตุลาเดินเข้ามาในทีท่ ำ� งาน เห็นเพือ่ นร่วมงานท�ำหน้าย่นก็เดินเข้าไปใช้นวิ้ จิม้ ทีห่ น้าผากเธอเบาๆ “เป็นอะไรวะแอ้ม ท�ำหน้าอย่างกับพรีเซนเตอร์พดั ลม” ตุลาพูดแล้วก็หวั เราะ วิรตาท�ำปากยืน่ เหลือบไปมองเพือ่ นร่วมงาน “ไอ้บา้ !!” ตุลาหัวเราะชอบใจไม่ได้ยหี่ ระกับการโดนว่าสักนิด ออกแนวชอบเสียมากกว่า จนวิรตาคิดว่าไอ้เพือ่ นคนนีม้ นั โรคจิตชอบให้ดา่ หญิงสาวค้นหาข้อมูลของตระกูลศิริพัฒนากรทั้งในอินเทอร์เน็ตและแฟ้มข่าว เก่าๆ ข่าวไฟไหม้ยงั เหลือให้ได้อา่ นบ้าง เกิดเหตุเพลิงไหม้บา้ น นายโยธิน ศิรพิ ฒ ั นากร เมือ่ เวลา 23.00 น.ทีผ่ า่ นมา เจ้าหน้าทีต่ อ้ งเร่งดับเพลิงทีล่ กุ ไหม้ ใช้เวลากว่าหนึง่ ชัว่ โมงไฟจึงดับ ด้วยแรงลมและไฟ 27

หยกซ่อนลาย

ทีโ่ หมอยูต่ ลอดท�ำให้บา้ นวอดไปทัง้ หลัง ในทีเ่ กิดเหตุพบศพ นายโยธิน ศิรพิ ฒ ั นากรและ นางนานาโกะ ภรรยาอยูใ่ นห้องนอนบนชัน้ สองของตัวบ้าน ส่วนบุตรชายและบุตรสาว ของทั้งคู่ยังไม่พบศพ โดยทางต�ำรวจก�ำลังออกติดตามค้นหาอยู่อย่างต่อเนื่อง โดยที่ นายโยธินมีบตุ รสามคนคือ เด็กชายปกรณ์ ศิรพิ ฒ ั นากร เด็กหญิงไพลิน ศิรพิ ฒ ั นากร และ เด็กชายเพชรกร ศิรพิ ฒ ั นากร อายุสบิ สีแ่ ละสิบขวบตามล�ำดับ ส�ำหรับสาเหตุของ ไฟไหม้น่าจะมาจากไฟฟ้าลัดวงจร ซึ่งขณะนี้เจ้าหน้าที่ได้เข้าตรวจสอบสาเหตุที่ชัดเจน อีกครัง้ หนึง่

วิรตาคิว้ ขมวดมุน่ เธอก้มลงหาข้อมูลอีกครัง้ หวังว่าจะได้ขา่ วของเด็กทัง้ สามคน เพิ่มเติม แต่ก็ไม่พบไม่มีข่าวเลย หลังจากนั้นเวลาผ่านไปเรื่องก็เงียบไม่มีใครติดตาม ค้นหาอีกอย่างนัน้ หรือ

28

คีตา

4 วิรตาเดินเข้ามาในร้านกาแฟซึ่งเธอเพิ่งได้ลองชิมรสชาติได้เพียงครั้งสองครั้ง ก็รสู้ กึ ติดอกติดใจขึน้ มา ร้านนีจ้ ดั ร้านได้เรียบง่ายและดูสบายตา หญิงสาวสัง่ กาแฟเสร็จ ก็เดินเข้าไปหาทีน่ งั่ มุมในสุดของร้าน เพียงไม่กนี่ าทีกาแฟร้อนๆ ก็ถกู น�ำมาเสิรฟ์ ตรงหน้า

เสียงกระดิง่ ทีป่ ระตูกระจกท�ำให้หญิงสาวเลิกเหม่อหันไปมอง ร่างสูงทีเ่ ดินเข้ามา ท�ำเอาหญิงสาวสะดุดความคิด ‘อากิระ’ เขาดูดมี ากกับเสือ้ เชิต้ สีดำ� ทัง้ ตัวมันท�ำให้ชายหนุม่ ดูเปล่งประกายอย่างประหลาด หญิงสาวสังเกตว่าสองสามครั้งที่ได้เจอกับเขา ผู้ชาย คนนีไ้ ม่มเี สือ้ สีสนั อืน่ ใดเลยนอกจากขาวและด�ำ ชายหนุ่มกวาดสายตามองหาที่นั่ง เขาหันมาสบสายตากับหญิงสาวที่นั่งมุม ด้านในสุดของร้าน วิรตาท�ำหน้าตืน่ เมือ่ เห็นว่าเขาหันมาเจอเธอพอดี อากิระก้มศีรษะลง เล็กน้อยเป็นการทักทาย ก่อนจะเดินตรงเข้ามาหา “สวัสดีครับคุณแอ้ม” “ค่ะ สวัสดีตอนเช้าค่ะคุณอากิระ” หญิงสาวยิม้ ตอบ “เราเจอกันทีร่ า้ นนีส้ องครัง้ แล้ว นัง่ ด้วยคนได้ไหมครับ” “เชิญค่ะ” ท�ำไมถึงต้องมานัง่ ร่วมโต๊ะกันด้วย... หญิงสาวแอบคิด ตัง้ แต่คนื นัน้ เธอรูส้ กึ ไม่ชอบใจลักษณะท่าทีของเขา อากิระดูเป็นคนระมัดระวังตัว จนน่าอึดอัด ตอนนี้เธอไม่จ�ำเป็นต้องอาศัยเขาสืบเรื่องคดีแล้วเพราะติดต่อผ่านอิชยะ เลขานุการของคุณยาใจ ผูบ้ ริหารใหญ่ของศิรกิ รกรุป๊ เรียบร้อยแล้ว “คุณมาดืม่ กาแฟทีน่ บี่ อ่ ยไหมครับ” “ไม่คะ่ แอ้มเพิง่ มาสองสามครัง้ เอง แล้วคุณอากิระล่ะ” “ผมมาประจ�ำ เวลาอยากนัง่ คิดอะไรคนเดียว” “เหรอคะ” หมดค�ำถามแค่นั้น วิรตาคิดในใจ แม้จะอยากรู้ แต่ในเมื่อเขา ไม่ตอ้ งการจะเปิดเผย เธอก็ไม่คดิ จะเซ้าซีอ้ ะไรอีก “คุณแอ้มท�ำข่าวเรือ่ งการตายของธนวัฒน์ไปถึงไหนแล้วครับ” เขาเป็นฝ่ายเปิด ประเด็นขึน้ มาแทน “ก็รอให้คณ ุ ยาใจสะดวกให้สมั ภาษณ์อยูน่ ะ่ ค่ะ” “ให้ผมช่วยไหมครับ ถึงผมจะไม่ชอบให้สมั ภาษณ์ แต่ผมก็ชว่ ยให้คณ ุ คุยกับ คุณยาใจได้เร็วขึน้ ” 29

หยกซ่อนลาย

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันว่า... จะท�ำสกูป๊ เรือ่ งคดีความการเสียชีวติ ของคนในตระกูลนี้ ไปเลย” ค�ำปฏิเสธของหญิงสาวไม่ได้ท�ำให้เขาแปลกใจ แต่ประโยคท้ายนั่นต่างหากที่ ท�ำให้เขาต้องถือแก้วกาแฟค้างไว้ “ท�ำไมหรือครับ” “มันเป็นเรือ่ งน่าแปลกไม่ใช่เหรอคะทีท่ ายาทต่างเสียชีวติ เรือ่ ยๆ แถมพินยั กรรม ก็ยงั ไม่เปิดอีกต่างหาก เกือบสิบปีแล้วนะคะ” วิรตาอธิบายพร้อมกับจิบกาแฟแอบมอง ปฏิกริ ยิ าของชายหนุม่ แม้หน้านิง่ ๆ นัน้ จะไม่แสดงออกใดๆ แต่อาการชะงักเมือ่ ครูม่ นั สะดุดใจหญิงสาวอย่างประหลาด “ผมว่า... เรือ่ งแบบนีม้ นั เกิดขึน้ กับทุกครอบครัว เพียงแค่... เรือ่ งนีม้ นั เกิดกับ ครอบครัวของคนรวยเท่านัน้ เอง” เขาว่าท่าทีนงิ่ แต่ดวงตาคูน่ นั้ กลับหมองลง “จากที่ฉันรู้ ลูกชายคนโตของเจ้าสัวไพศาลเสียชีวิตปริศนาทั้งครอบครัว ศพของลูกๆ ก็ยงั หาไม่พบ มันไม่แปลกไปหน่อยหรือคะ เด็กๆ สามคนนัน้ อาจจะยังมี ชีวติ อยูก่ ไ็ ด้นะคะ แถมด้วยลูกชายคนรอง ต่อด้วยล่าสุดหลานชายคนโต...” อากิระมองหญิงสาวด้วยสายตาอ่อนโยนขึน้ เธอมีบางอย่างทีท่ ำ� ให้เขาละสายตา ไปไม่ได้เลย เขาค่อนข้างแปลกใจทีเ่ ธอมองเรือ่ งนีพ้ เิ ศษ “ท�ำไมถึงคิดว่าพวกเขายังมีชวี ติ อยูล่ ะ่ ครับ” ลองถามหยัง่ เชิง “ก็ไม่เจอศพนีค่ ะ บางทีอาจจะหนีไปได้” “ถ้าหนีไปได้ แล้วท�ำไมไม่ขอความช่วยเหลือจากญาติ อย่างคุณยาใจล่ะครับ จริงๆ คุณอาจจะคิดมากไปเองก็ได้นะ” ชายหนุม่ เตือนเสียงเรียบ “แต่มนั ก็แปลกทีไ่ ม่เจอศพ ต�ำรวจก็ไม่ตามต่อ แล้วถ้าเด็กๆ ถูกทิง้ พวกเขา จะรูส้ กึ ยังไงบ้าง น่าสงสารออกนะคะ” หญิงสาวคิดตาม นึกเห็นด้วยกับเขาเช่นกัน “ตอนนีพ้ วกเขาคงไม่ใช่เด็กแล้วมัง้ ครับ” “ใช่สนิ ะ ตอนนีน้ า่ จะราวๆ ยีส่ บิ กว่ามัง้ คะ... ว่าแต่ทำ� ไมคุณถึงได้รเู้ รือ่ งนีด้ ว้ ย ล่ะคะ” “ผมเป็นนักธุรกิจ ผมต้องรูจ้ กั คนทีร่ ว่ มทุนด้วยอย่างละเอียด... เรือ่ งมันผ่านมา สิบสีป่ แี ล้ว คุณคิดว่ามันดีแล้วเหรอครับทีเ่ ราจะรือ้ ฟืน้ มันขึน้ มา” “ฉันไม่ได้อยากรื้อฟื้นในเรื่องที่ไม่ดีนะคะ แต่อย่างน้อยก็อยากรู้ว่าเด็กทั้ง สามคนนัน้ เสียชีวติ แล้วจริงๆ หรือเปล่า หากยังมีชวี ติ อยู่ พวกเขาก็มสี ทิ ธิใ์ นทรัพย์สนิ มรดกของศิรพิ ฒ ั นากร ไม่ใช่ไปตกระก�ำล�ำบากทีไ่ หนอีก” 30

คีตา

ได้แต่องึ้

“คุณใจดีนะครับ” อากิระกล่าวทั้งระบายยิ้มบนใบหน้าท�ำเอาคนเหลือบมอง

ลักยิม้ ทีแ่ ก้ม ดวงตารีเรียวนัน้ เหมือนแม่นำ�้ ทีก่ ำ� ลังไหลเรือ่ ย ดูนา่ มองเหลือเกิน หญิงสาวก้มหน้าลงเพือ่ ซ่อนความรูส้ กึ ของตัวเองทีเ่ ริม่ เผลอไผล อะไรบางอย่างในสายตา คูน่ นั้ ท�ำให้เธอรูส้ กึ ร้อนวูบวาบทัง้ ใบหน้า “ฉันเนีย่ นะคะ... เปล่าสักนิด” เธออ้อมแอ้มตอบเสียงเบา “คุณเห็นใจคนทีไ่ ม่เคยเห็นหน้า เพียงแค่พวกเขามีโชคชะตาน่าเศร้า คุณอยาก ช่วยพวกเขา ไม่เรียกใจดีแล้วเรียกอะไรล่ะครับ” พูดทัง้ ยิม้ เช่นเดิม “น้องๆ ทีบ่ า้ นไม่เคยว่าฉันเป็นอย่างนัน้ สักนิด มีแต่วา่ เป็นเจ๊โหดเสมอแหละคุณ อันนีฉ้ นั อาจจะสร้างภาพไปงัน้ ก็ได้ แค่อยากได้งานเท่านัน้ เอง” หญิงสาวหัวเราะทัง้ พูดเล่น ไปด้วย “คนเรามองภายนอกไม่ได้หรอกครับ ทุกอย่างมันอยูใ่ นใจ” เขาพูดจบก็ลกุ ขึน้ ยืนตัวตรง “ผมคงต้องไปแล้ว วันนีผ้ มเลีย้ งเอง คราวหน้าคุณค่อยเลีย้ งผม” เขาตัดบท ไปก่อนเมือ่ เห็นว่าหญิงสาวก�ำลังอ้าปากจะค้าน อากิระก้าวออกมาจากร้านกาแฟพร้อมกับรอยยิม้ เขารูส้ กึ ดีขนึ้ อย่างประหลาด ความรู้สึกที่มันแผ่กระจายออกมาจากใบหน้า เขาคิดว่าความจริงใจของเธอท�ำให้เขามี ความสุข... ดวงหน้านวลของเจ้าของศิรกิ รกรุป๊ ยืนมองอัญมณีชดุ ล่าสุดทีเ่ พิง่ ออกแบบเสร็จ ดวงตาทีผ่ า่ นร้อนผ่านหนาวมานานกว่าสีส่ บิ ปีพเิ คราะห์การออกแบบอย่างละเอียด โดย มีชายหนุม่ ร่างสูงเพรียว ใบหน้าคมคาย คิว้ ไม่หนามาก ยืนถือแฟ้มเอกสารเดินตามอยู่ ไม่หา่ ง “การแสดงแบบเครือ่ งเพชรชุดนีเ้ ราจะเน้นความทันสมัย ปราดเปรียวเป็นสาว ท�ำงานครับ” อิชยะเลขานุการหนุ่มอธิบายให้ฟังเพียงคร่าวๆ เพราะเรื่องนี้ยาใจรู้เรื่อง มากทีส่ ดุ อยูแ่ ล้ว ทีช่ ายหนุม่ ต้องจัดการก็เพียงแค่รอรับค�ำสัง่ เท่านัน้ เอง “สวยเรียบดี งานนี้ปล่อยให้พัทษกรท�ำการตลาดนะ ฉันอยากให้เขาลองท�ำ อะไรจริงจังเสียบ้าง” “ครับ นายหญิง” อิชยะรับค�ำ ค�ำแทนตัวทีย่ าใจชืน่ ชอบนักหนาในครัง้ แรกที่ ได้ยนิ 31

หยกซ่อนลาย

เมื่อสองปีก่อนมีคนแนะน�ำชายหนุ่มที่ชื่ออิชยะเข้ามาท�ำงาน เธอมองท่าทาง เอาการเอางานของเขาด้วยความชื่นชม ชายหนุ่มคนนี้เป็นคนหนักแน่น มีความคิดที่ เฉียบแหลมซึง่ ดูแล้วไม่อนั ตราย ส�ำหรับยาใจแล้วข้อนี้ส�ำคัญมากในการเลือกคน ถึงฉลาดหลักแหลม แต่มี ความทะเยอทะยานมันก็พานจะเลือ่ ยขาเก้าอีข้ องเธอให้สนั่ คลอนโดยง่าย อิชยะไม่ใช่คนเช่นนัน้ เขาเป็นคนจงรักภักดีตอ่ คนทีเ่ ป็นเจ้านาย สองปีทผี่ า่ นมา เป็นข้อพิสูจน์ได้เป็นอย่างดี คิดถึงตรงนี้ก็อดที่จะเปรียบเทียบกับลูกชายบุญธรรมของ ตัวเองไม่ได้ พัทษกรไม่มีความทะเยอทะยาน เอาการเอางานก็ไม่มี ตามจริงแล้วพัทษกร เป็นคนเก่ง แต่เขากลับต่อต้านทุกอย่างและท�ำทุกอย่างทีเ่ ธอไม่ตอ้ งการ “อ้อ... จริงสิครับ มีนกั ข่าวมาขอสัมภาษณ์นายหญิงเรือ่ งคดีของคุณวัฒน์ครับ นายหญิงจะให้สมั ภาษณ์เลยไหมครับ ก่อนช่วงบ่ายทีเ่ ราจะต้องไปทีว่ ดั ” “ไม่... ให้เขารอก่อน บอกว่ายังอยูใ่ นช่วงความเศร้า ครอบครัวเรายังไม่พร้อม ทีจ่ ะออกพูดคุยกับสือ่ ขอเวลาปรับอารมณ์ความรูส้ กึ สักหน่อย” ค�ำตอบของยาใจท�ำให้เลขานุการหนุ่มหน้านิ่งเลิกคิ้วเพียงเล็กน้อยแม้จะรู้ลึกๆ ว่าครอบครัวนีไ้ ม่ได้มคี วามโศกเศร้า แต่นายหญิงของเขาก็ไม่เคยเลีย่ งสือ่ สักครัง้ เพราะ นัน่ คือภาพลักษณ์ “ครับ นายหญิง” เมือ่ รับค�ำครัง้ นีจ้ บ ยาใจจึงเดินออกไปจากห้องท�ำงาน แววตาชายหนุ่มเปลี่ยนไปในทันที จากที่นิ่งซื่อกลับเป็นคมกล้าขึ้นฉับพลัน แม้เขาจะกลายเป็นเลขานุการคนสนิทของยาใจ แต่หลายอย่างเธอก็ไม่ยอมให้เขาได้ แตะต้อง ที่ผ่านมาชายหนุ่มเชื่อว่าหญิงแก่ประสบการณ์อย่างยาใจไม่ได้เป็นสาวต้องใจ ชายหนุม่ อายุนอ้ ย เขาจึงไม่คดิ จะเข้าหาหล่อนด้วยวิธเี ช่นนัน้ เขาเอาความซือ่ สัตย์และจริงใจ เข้าไปสร้างสัมพันธ์แทน แต่มนั ก็ชกั ช้าจนน่าอึดอัดใจเหลือทน เสียงประตูหอ้ งท�ำงานเปิดผางเข้ามา ท�ำให้อชิ ยะหยุดความคิดลง เหลือบมอง คนทีเ่ ดินเฉิดฉายนัน้ อย่างระอา แน่นอนว่าคนทีท่ ำ� อย่างนีไ้ ม่มใี ครอืน่ นอกจากแก้วตา น้องสาวของยาใจ ทีท่ ำ� ตัวเป็นคุณนายไม่ยอมท�ำงานท�ำการ ดีแต่พงึ่ พาพีส่ าว เรือ่ งเดียว ทีท่ ำ� ให้เธอก้าวเข้ามาในบริษทั ก็คอื มารับเงินเดือนเท่านัน้ เอง “พีย่ าไม่อยูห่ รืออิช” “เพิง่ ออกไปเมือ่ ครูค่ รับ คงเตรียมตัวไปวัดครับ” 32

คีตา

“จะรีบไปท�ำไมกันตั้งแต่หัววัน” เสียงบ่นนั้นท�ำเอาชายหนุ่มเหลือบมองด้วย สายตาสมเพชอย่างอดไม่ได้ ถ้าคนทีน่ อนอยูใ่ นโลงไม่ใช่หลานชาย เจ้าหล่อนคงพูดอะไร ทุเรศกว่านีแ้ น่ๆ “คุณแก้วตาก็ควรไปด้วยนะครับ ช่วยงานหลานชายตัวเอง” “ฮึ... ประชดฉันเหรอ ปากเก่งนักนะ ตัง้ แต่ได้เป็นเลขาฯพีส่ าวฉัน อย่าได้ฝนั เกินตัวไปหน่อยเลยไอ้หนู อายุขนาดนี้เป็นลูกฉันเลยนะ พี่ยาคงไม่เลี้ยงต้อยหรอก... ไอ้...” “หยุดปากคุณเองดีกว่านะครับ ยิง่ คุณพูดแบบนีม้ นั ก็ยงิ่ ท�ำให้ผมคิดว่า ผมท�ำถูก ที่ครั้งหนึ่งผมเคยเลือกที่จะ...” อิชยะหยุดไว้ให้แก้วตาคิดเอาเอง ก่อนจะพูดต่อด้วย แววตาจริงจังขึน้ อีก “แล้วผมก็ไม่ใช่ไอ้ตวั อย่างทีค่ ณ ุ ก�ำลังจะพูด ถ้าผมเป็น ผมก็คง ขายให้คณ ุ ไปแล้ว เพราะดูเหมือนคุณอยากได้ผมจนตัวสัน่ มากกว่าใครเลยทีเดียว” อิชยะ เดินออกไปจากห้อง ปล่อยให้แก้วตากรีดร้องด้วยความเจ็บใจ แก้วตาไม่เคยโดนผูช้ ายหน้าไหนด่าได้เจ็บแสบขนาดนีม้ าก่อน อิชยะล�ำพองตัว เพราะคิดว่าเป็นคนสนิทของพีส่ าวเธอ ไม่เคยไว้หน้าเธอเลยสักครัง้ ด้วยรูปร่างหน้าตา ผิวขาวเนียน ดวงตาคมใสกว่าหนุม่ ทัว่ ไปท�ำให้อชิ ยะดูนา่ สนใจ และเธอก็ยนื่ ข้อเสนอให้เขา อย่างงดงาม แต่เขากลับทิง้ มันไปอย่างไม่ไยดี ไม่เคยมีผชู้ ายหน้าไหนปฏิเสธผูห้ ญิงอย่าง แก้วตาทีม่ ที กุ อย่าง เธออยากตามจองล้างจองผลาญอิชยะ หากไม่เจอค�ำสั่งประกาศิตจากพี่สาว ให้หยุดทุกอย่างที่จะท�ำให้อิชยะร�ำคาญใจ!! พี่สาวเธอหลงมัน... อิชยะไม่ได้ทะนงตัว ด้วยศักดิศ์ รี แต่เขาอาจจะต้องการขายให้พสี่ าวของเธอมากกว่า... แก้วตาก�ำหมัดไว้แน่น เล็บยาวนัน้ จิกเนือ้ จนเลือดไหลซิบ ความเจ็บปวดทีไ่ ด้รบั ตอนนีไ้ ม่ได้ครึง่ จากทีเ่ ธอได้รบั ตลอดมาหรอก อากิระเดินทางมางานศพของธนวัฒน์ในช่วงเย็นพร้อมกับจีดานันท์ ชายหนุม่ ทักทายกับแขกบางคนทีร่ จู้ กั เขา จนยาใจเห็นจึงก้าวเข้ามาทัก “สวัสดีคะ่ ” เอ่ยเสียงเรียบ อากิระก้มหัวลงเล็กน้อยเป็นการแสดงความเคารพ ต่อยาใจ “สวัสดีครับ ต้องขอโทษทีไ่ ม่ได้มาในวันแรกนะครับ” “ไม่เป็นไรค่ะ ขอบคุณทีม่ าค่ะ” ชายหนุม่ ยิม้ บางก่อนจะหันมาทางจีดานันท์ 33

หยกซ่อนลาย

“นีจ่ ดี านันท์ เลขาฯผมเอง เรือ่ งเกรซผมให้เธอช่วยดูแล” จีดานันท์ยกมือไหว้ยาใจด้วยท่าทีนอบน้อม ยาใจมองหญิงสาวด้วยท่าทีเรียบเฉย ก่อนจะเชิญทัง้ คูไ่ ปนัง่ ทีโ่ ซฟาด้านหน้า อากิระสังเกตอยูเ่ งียบๆ เด็กหนุม่ ร่างสูงกับหญิงสาวใบหน้าใสสะอาดหมดจด สองคนที่ยืนรับแขกคู่กับหญิงวัยกลางคนอีกคนหนึ่ง เขาเดาว่าคงเป็นครอบครัวของ แก้วตา บุตรสาวคนสุดท้องของเจ้าสัวไพศาล... ชายแก่แต่งกายสุภาพเดินเข้ามาหายาใจพร้อมกระซิบอะไรบางอย่าง ก่อนทัง้ คู่ จะหายไปจากศาลา เพียงครูเ่ ดียวยาใจก็กลับมานัง่ ทีเ่ ดิม เขาคิดว่าคนนีค้ งเป็นทนายดนัย จีดานันท์ขอตัวออกไปเข้าห้องน�ำ้ หญิงสาวถอนหายใจยาวเมือ่ ออกมาจากศาลา งานศพได้ เธอไม่ชอบงานแบบนีเ้ อาเสียเลย มันท�ำให้นกึ ถึงเรือ่ งหดหูข่ องตัวเอง “ไม่คดิ ว่าจะเจอคุณทีน่ ”ี่ เสียงหนึ่งท�ำให้หญิงสาวสะดุ้งหันไปมองทันที ผู้ชายที่อยู่ในบาร์เมื่อคืนก่อน เธอจ�ำใบหน้าคมๆ นัน่ ได้ จีดานันท์ไม่ตอบค�ำถาม เธอเดินเลีย่ งออกไป แต่เขาเข้ามา ขวางไว้ “รีบไปไหนกัน” น�ำ้ เสียงนัน้ ไม่ได้ออกแนวคุกคาม แต่ทมุ้ นุม่ ประหลาด สีหน้า ของเขาเองก็ไม่ได้เป็นเช่นนัน้ วันนีช้ ายหนุม่ แต่งกายสุภาพด้วยชุดด�ำทัง้ ตัว “ฉันจะกลับเข้าไปในงาน” หญิงสาวปฏิเสธ “เมือ่ กีย้ งั ยืนชมวิวอยูเ่ ลย ท�ำไมจะกลับเข้าไปง่ายๆ ล่ะ ผมมันตัวน่ารังเกียจ ขนาดนัน้ เลยหรือ” “ก็นา่ คิดอยู”่ “โธ่ ผูห้ ญิงค่อนเมืองเขาออกจะดีใจทีไ่ ด้อยูใ่ กล้ผมนะ” “แต่คงไม่ใช่ฉนั หวังว่าคงไม่เข้าใจอะไรผิดๆ อีกนะคะ” จีดานันท์เดินออกไป แทบจะทันที หญิงสาวไม่อยากให้ตวั เองเข้าใกล้ผชู้ ายเช่นพัทษกรมากเกินไป พัทษกรปล่อยให้หญิงสาวเดินจากไปเพราะรู้ดีว่าสักวันต้องได้เจอเธออีกแน่ๆ คนที่มาร่วมงานศพของธนวัฒน์ต้องอยู่ในแวดวงธุรกิจของตระกูลศิริพัฒนากร เมื่อ ชายหนุม่ เข้าไปในงานก็เห็นหญิงสาวนัง่ อยูข่ า้ งๆ กับชายหนุม่ คนหนึง่ ซึง่ ไม่ใช่คนเดียวกัน กับทีเ่ จอในผับ คนนีด้ สู ภุ าพเป็นผูใ้ หญ่มากกว่า ถัดไปก็คอื คุณยาใจ แม่บญ ุ ธรรมของเขา “อ้าว พัทมานีห่ น่อย” ยาใจเรียกชายหนุม่ เข้าไปหา “คุณอากิระคะ นีพ่ ทั ษกร เขาเป็นลูกชายฉัน เขาจะเข้ามาท�ำงานแทนธนวัฒน์คะ่ ” พัทษกรเหลือบไปมองคนข้างๆ อากิระมากกว่า 34

คีตา

“จีดานันท์เลขาฯผมเองครับ” อากิระแนะน�ำ เขาพอใจทีเ่ ห็นแววตาพึงใจของ พัทษกรทีม่ ตี อ่ จีดานันท์ แต่หญิงสาวกลับท�ำหน้าบึง้ ตึง อากิระเข้าใจดีวา่ เธอไม่ชอบผูช้ าย เช่นพัทษกร แต่เมือ่ โอกาสมันลอยมาอยูต่ รงหน้า หากไม่คว้าไว้มนั ก็ดโู ง่งมเต็มที ถึงเวลากลับจีดานันท์นงั่ เงียบตลอดทาง เธอแสดงออกชัดเจนว่าไม่ชอบใจกับ เรือ่ งทีเ่ ขาท�ำนัก เธอไม่อยากเอาตัวเข้าใกล้ผชู้ ายอย่างพัทษกรแต่อากิระกลับยืนนิง่ ไม่ชว่ ย เหลือ แถมยังยิม้ รับในสิง่ ทีพ่ ทั ษกรกล่าวชักชวนไปท�ำความรูจ้ กั อีกต่างหาก “โกรธอะไรหรือเปล่า” อากิระเอ่ยน�ำ้ เสียงเรียบ “เปล่า ไม่ได้โกรธ แต่คดิ ว่าท�ำไมต้องเป็นผูช้ ายคนนี้ ลินเคยมีเรือ่ งกับเขาทีผ่ บั เมือ่ วันก่อน” จีดานันท์อธิบาย “ก็ดี เป็นการเริม่ ต้นทีน่ า่ ประทับใจ” อากิระว่าพร้อมกับยิม้ “จากทีพ่ มี่ องสายตา นายคนนี้ พีว่ า่ เขาสนใจในตัวลินนะ มันจะง่ายขึน้ หากเราใช้เขาเป็นสะพานเข้าไปดึง ข้อมูลจากศิรกิ รเพิม่ เติม” “แล้วข้อมูลทีส่ บื มาล่ะ ไม่มากพอหรือคะ ท�ำไมยังต้องเอาตัวเข้าเสีย่ งอีกล่ะ” “มันไม่ใช่แค่ขอ้ มูลหรอกลิน เรายังต้องท�ำอะไรอีกมาก รูจ้ กั กันไว้กไ็ ม่เสียหลาย นี”่ อากิระหันไปมองหน้าน้องสาวทีจ่ อ้ งมาทางเขาด้วยแววตาดุ “เพราะพีไ่ ม่มหี วั ใจ ทุกอย่างถึงได้งา่ ยนัก แต่สำ� หรับคนอืน่ ทีม่ หี วั ใจ มีความรูส้ กึ คงท�ำได้ยาก พีค่ งลืมความรูส้ กึ แบบนัน้ ไปแล้ว” ค�ำตัดพ้อนัน้ ท�ำให้อากิระนิง่ ไป อาการ นิง่ เฉยแบบนัน้ ท�ำให้ใครๆ ไม่สามารถเดาความคิดของเขาได้เลย แม้แต่คนใกล้ชดิ อย่าง จีดานันท์ “พี่ไม่มีหัวใจมานานแล้ว” น�้ำเสียงที่เรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความรู้สึกท�ำให้ จีดานันท์หดหูล่ ง

35

หยกซ่อนลาย

5 วิรตากลับมาจุดที่เคยเป็นบ้านของโยธินเมื่อสิบปีก่อน ตอนนี้กลายเป็นบ้าน หลังใหญ่ ด้านหน้าแต่งด้วยสวนทีม่ นี ำ�้ พุ รูปปัน้ มังกรตระหง่านดูนา่ เกรงขาม หญิงสาว มองชื่อบ้าน ‘Hasegawa’ หญิงวัยกลางคนซึ่งอยู่บ้านติดกันกับรั้วของฮาเซกาว่า เปิดประตูบา้ นออกมาพอดิบพอดี หญิงสาวจึงรีบตรงเข้าไปสอบถามทันที “โทษนะคะ บ้านหลังนัน้ คุณป้าพอทราบไหมคะว่าเจ้าของเป็นใครคะ” “ก็เห็นว่าเป็นคนญีป่ นุ่ นะ ไม่เคยเห็นเขาหรอก ค่อนข้างเก็บตัว เห็นแต่คณ ุ ผูห้ ญิง เขา แล้วก็ผชู้ ายอีกคนท่าทางคงจะเป็นน้องชาย” ป้ากล่าวน�ำ้ เสียงเรียบ “มาอยูน่ านหรือยังคะ” “ก็เกือบปีแล้วนะ” ว่าจบคุณป้ากลับเข้าบ้านไป วิรตากลับไปยืนมองสวนนัน้ อีกครัง้ ต้นไม้มงคลและลักษณะสวนหน้าบ้านแนวนีม้ แี ต่แบบของคนเชือ้ สายจีนทีช่ อบ แต่งกัน เสียงแตรรถยนต์บีบดังลั่น ท�ำให้หญิงสาวที่ก�ำลังยืนครุ่นคิดอยู่สะดุ้งโหยง หันขวับไปมองรถยนต์คันงามนั้นทันที ประตูใหญ่เปิดออกอัตโนมัติ รถจึงเคลื่อนตัว เข้ามาใกล้หญิงสาว กระจกทึบเลือ่ นลงจนเห็นใบหน้าคนข้างในอย่างชัดเจน “มาหาใครเหรอ” ชายหนุม่ ใบหน้าคมคาย ผมสีบลอนด์ทอง เขาสวมแว่นด�ำ ตัดกับสีผวิ และสีผมจนดูนา่ ทึง่ น�ำ้ เสียงนัน้ ทุม้ นุม่ หู ด้านหลังเป็นชายหนุม่ ทีค่ นุ้ เคยกันดี อยูแ่ ล้ว ‘อากิระ’ หญิงสาวหันกลับไปมองป้ายชือ่ บ้านอีกครัง้ อากิระหัวเราะกับหน้าตาท่าทางประหลาดใจของหญิงสาว “เข้าบ้านไหมครับ” เขาเอ่ยชวน วิรตาเพิง่ ส�ำนึกได้วา่ จริงๆ เธอมาท�ำอะไรทีน่ กี่ นั แน่ “อ่อ... บ้านคุณเหรอคะ” “อ้าว ผมนึกว่าคุณมารอผมเสียอีก” คราวนี้วิรตาอ้าปากค้าง จะพูดอะไรออกไปก็เหมือนน�้ำท่วมปาก “ฉันมาดู แบบบ้านน่ะ ผ่านมาเห็นสวนสวยดีเลยยืนดูเพลินไปหน่อย” อากิระยิม้ ทีม่ มุ ปาก “ไหนๆ ก็มาแล้ว เข้าไปดืม่ น�ำ้ ก่อนไหม อยากเห็นสวน ก็เข้ามาดูใกล้ๆ เลยดีกว่านะครับ ดีกว่าเกาะรัว้ เป็นลิงเป็นค่างอย่างนัน้ ” เขาว่าพร้อมกับ เดินน�ำหน้าเข้าไปในบ้าน วิรตาเกาหัวยุง่ ๆ ของตัวเองเบาๆ หาว่าเธอเป็นลิงเหรอ เฮอะ ท�ำอย่างกับตัวเองดูด?ี 36

คีตา

เมือ่ เข้าไปในบ้านจีดานันท์ยนื ยิม้ รอคอยชายหนุม่ อยูแ่ ล้ว เธอเข้ามารับเสือ้ สูท จากมือเขาเข้าไปเก็บ วิรตามองกิรยิ าท่าทางแบบนัน้ ก็พอจะเข้าใจ ยิง่ ป้าข้างบ้านก็บอก อยูแ่ ล้วว่าคุณผูห้ ญิง คงเป็นหล่อนแน่ๆ “ดืม่ น�ำ้ ครับ” ชายหนุม่ เชือ้ เชิญอีกครัง้ วิรตามองแก้วน�้ำเย็นแล้วก็ยิ้มกว้าง ตั้งแต่เช้าเธอท�ำงานปิดเสร็จก่อนบ่าย ด้วยซ�้ำ แทบไม่ได้กินข้าวหรือน�้ำสักหยด สภาพของเธอตอนนี้ก็คงไม่น่าพิสมัยเท่าไร วันนี้เธอสวมเสื้อเชิ้ตสีด�ำกับกางเกงยีนส์สีซีด ผมยาวถูกมัดลวกๆ ยกสูงเผยให้เห็น หน้าผากกว้างดวงตากลมได้ถนัดถนี่ “อากาศร้อนๆ ได้นำ�้ เย็นชืน่ ใจจริงๆ” อากิระหัวเราะกับท่าทางเปิดเผย เขาออกจะสนใจความสามารถบางอย่างในตัว วิรตา เธอมีความพิเศษทีเ่ ขามองข้ามไม่ได้ ถ้าไม่ดงึ เข้ามาเป็นพวก ไม่วนั ใดก็วนั หนึง่ เธอจะกลายเป็นก้างชิน้ โตเลยทีเดียว จีดานันท์ทยี่ นื มองคนทัง้ คูอ่ ยูม่ มุ ห้องด้วยความประหลาดใจ พอเพทายเดินเข้ามา เธอจึงรีบเกีย่ วแขนเขาไว้ในทันที “ใครเหรอ” ค�ำถามนัน้ แทบเป็นเสียงกระซิบ เพทายหัวเราะเบาๆ “ไม่รเู้ หมือนกัน เจอทีห่ น้าประตูบา้ น พีเ่ ขาบอกให้จอดถามแล้วก็พาเข้ามา” ยิง่ ได้ฟงั จีดานันท์ยงิ่ แปลกใจ ไม่เคยมีใครทีอ่ ากิระยอมพาเข้ามาในบ้านแบบนี้ เรือ่ งงานยิง่ ไม่เคยพามาเลยด้วยซ�ำ้ ผูห้ ญิงคนนีต้ อ้ งมีความส�ำคัญอะไรแน่ๆ “แล้วได้ทถี่ กู ใจหรือยังครับ” ค�ำถามของอากิระท�ำให้วริ ตาท�ำหน้าตาเหลอหลา “สวนไงครับ” เขาทวนความจ�ำพร้อมกับยิม้ รอยยิม้ นัน้ ท�ำให้วริ ตารูส้ กึ แปลกๆ ผูช้ ายคนนีม้ บี างอย่างซ่อนอยูใ่ นรอยยิม้ เขา มีมอื ขวาคือนายกล้ามใหญ่รปู หล่อคนนัน้ มีแฟนเป็นสาวสวยแสนเซ็กซีเ่ มือ่ ครู่ คนอะไร จะสมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้ เป็นไปไม่ได้? “คุณจ�ำเป็นต้องมีลูกน้องเยอะขนาดนี้ด้วยเหรอคะ” วิรตาไม่ตอบค�ำถาม เธอกลับถามเขาในเรือ่ งทีส่ งสัย “ผมท�ำธุรกิจกลางคืน มันต้องมีบ้างเพื่อจัดการเรื่องบางเรื่อง แต่ผมไม่ใช่ มาเฟียหรอกนะ หรือแม้แต่พวกยากูซา่ ก็ไม่ใช่” ชายหนุม่ อธิบายน�ำ้ เสียงเรือ่ ยๆ เหมือน ไม่ได้สนใจว่าเธออยากฟังหรือไม่ วิรตากะพริบตาถีๆ่ ประหลาดใจทีเ่ ขารูว้ า่ เธอคิดอะไรอยู่ 37

หยกซ่อนลาย

“เพทายเขาไม่ใช่แค่ลูกน้องผมหรอก เขาเป็นเหมือนญาติคนหนึ่ง ทุกเรื่อง ของผม เขาจะรับรูแ้ ล้วก็จดั การให้” “ไม่คิดว่าคุณจะอยู่ที่นี่ เหตุบังเอิญหรือเปล่าคะ เพราะที่ดินที่นี่เคยเป็นของ ทายาทตระกูลศิรพิ ฒ ั นากร” อากิระนัง่ นิง่ เหมือนชัง่ ใจทีจ่ ะตอบมากกว่าวางมาดเฉยเมย อย่างทีเ่ คยท�ำ “ผมรู้ แต่มนั ก็ไม่แปลกอะไรนี่ คนเราจะบังเอิญเป็นเรือ่ งง่ายจะตายเหมือนกับ ทีค่ ณ ุ บังเอิญผ่านมาหน้าบ้านผมนีไ่ ง” เจอค�ำตอบแบบนีว้ ริ ตาได้แต่กดั ฟันไม่พดู อะไรต่อ ผูช้ ายคนนีเ้ ล่หเ์ หลีย่ มเยอะ พิกล เขาต้องเกีย่ วข้องกับเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ แน่ๆ ไม่ใช่เรือ่ งบังเอิญ แต่อาจจะเป็นการจงใจ!! “งัน้ ฉันขอตัวนะคะ ต้องกลับไปท�ำงานต่อแล้วล่ะ” “มายังไงครับ” “แท็กซีค่ ะ่ ” เธอตอบพร้อมลุกขึน้ ชายหนุม่ ลุกตามพร้อมกับหันไปทางเพทาย ทีน่ งั่ อ่านหนังสืออยูม่ มุ ห้อง “’งัน้ ให้เพทายไปส่งนะครับ” วิรตาเลิกคิว้ สูงพร้อมยิม้ กว้าง “แหม เกรงใจจริงๆ เลย” แม้จะพูดอย่างนัน้ แต่คนฟังเข้าใจความหมายดีวา่ ไม่ได้แปลว่าไม่ไป เพทายเดินน�ำหน้าออกไปทีร่ ถซึง่ จอดรออยูห่ น้าบ้านเรียบร้อยแล้ว อากิระเปิดประตูรถให้ วิรตามองท่าทางของชายหนุ่มที่ยิ้มส่งเธอแล้วก็เริ่มจะ เข้าใจว่ารอยยิม้ แบบนีม้ นั หมายความว่ายังไง... ผมเป็นต่อคุณอยูห่ ลายขุมทีเดียว... งัน้ หรือ “ขอบคุณนะคะ ส�ำหรับความกรุณาครัง้ นี”้ วิรตาบอกพร้อมกับนัง่ ลงปิดประตูรถ

เมือ่ รถแล่นออกไปพ้นรัว้ บ้าน จีดานันท์จงึ เดินเข้ามายืนข้างๆ พีช่ ายบ้าง “ท�ำแบบนีห้ มายความว่าไงคะ” เธอเอ่ยถามน�ำ้ เสียงติดไม่พอใจ “วิรตาจะเป็นก้างชิน้ โต หากเธอรูเ้ รือ่ งพวกเรา เธอมาทีน่ เี่ พือ่ สืบเรือ่ งเรา” “หมายความว่าไงคะ” จีดานันท์เบิกตากว้าง “เธอก�ำลังสืบเรือ่ งของเรา ตอนนีพ้ พี่ ยายามทีจ่ ะควบคุมให้เธอไม่รเู้ รือ่ งมากไป กว่านี้ ไม่อย่างนัน้ แผนเราอาจจะล่ม” จีดานันท์ถอนหายใจยาว มิน่าเล่าพี่ชายเธอถึงได้เชิญผู้หญิงคนนั้นเข้าบ้าน แต่การควบคุมที่อากิระว่ามันจะเป็นไปได้หรือเปล่า สายตาที่เขามองวิรตามันท�ำให้เธอ หวั่นใจ เป็นครั้งแรกที่เห็นเขามองผู้หญิงแบบนั้น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่เธอแทบ ไม่เคยได้ยนิ ... มันแปลกเกินไป 38

คีตา

หมวดชัชพลนั่งรอผลชันสูตรศพของนายธนวัฒน์อยู่หน้าห้อง ไม่นานแพทย์ นิตเิ วชก็เดินออกมาส่งข้อมูลให้เขา “น่าแปลกนะครับ คนตายคอหักก่อนทีจ่ ะหัวแตก” หมอหนุม่ เอ่ยสีหน้าแปลกใจ มาก นัน่ ท�ำให้หมวดชัชพลยิง่ ขมวดคิว้ ยุง่ เข้าไปใหญ่ “หมายความว่าไงครับหมอ?” “จากผลมันบอกอย่างนัน้ คนตายเอาคอลงก่อนหรือเปล่าครับ ถ้าเป็นอย่างนัน้ ล่ะก็ เขาก็เป็นนักโหม่งโลกที่แปลกเอามากๆ ปกติต้องหัวแตกก่อนแล้วค่อยคอหัก คอบิดไปด้านซ้ายมือ ท่าผิดปกติ เพราะจากภาพทีเ่ ห็นเนีย่ ร่างกายเขาบิดไปด้านขวา เป็นไปไม่ได้ทคี่ อจะบิดไปด้านซ้ายมือ ส่วนร่างกายไม่พบสารอะไรผิดปกติ แต่ในจมูก พบเส้นใยบางอย่าง คงเป็นใยผ้า เขาอาจจะสูดดมผ้าทีไ่ หนมาก็ได้” หมอจักษุเล่ารายละเอียดให้ฟงั คร่าวๆ หมวดชัชพลส่ายหน้าไม่เข้าใจ “เป็นไปได้ไหมครับว่าเขาถูกฆ่าก่อนจะตกลงมา” “ถ้าถูกหักคอเป็นไปได้ หรือจะแค่บดิ ไปด้านซ้ายมือ” หมอท�ำท่าทางประกอบ หมวดชัชพลมองท่าทางการสาธิตนัน้ แล้วรูส้ กึ เสียวไส้ “คนร้ายคงโหดเหีย้ มมากทีเดียว ไม่อย่างนัน้ ไม่กล้าท�ำแบบนีห้ รอก อีกอย่างนะครับ คนตายแล้วถ้าเกิดบาดแผลใหม่ขนึ้ มา เลือดจะออกมาในจ�ำนวนไม่มากเหมือนตอนทีย่ งั มีชวี ติ อยู่ จากภาพทีเ่ กิดเหตุมองได้วา่ เขาตายก่อนทีจ่ ะตกลงมาทีพ่ นื้ เวทีครับ” หมอบอกสรุปท้ายให้ฟงั หมวดชัชพลถอนหายใจยาวก่อนจะกล่าวขอบคุณ แล้วเดินทางกลับโรงพัก เขาไม่เข้าใจว่าคนร้ายรอดพ้นสายตาคนในงานไปได้อย่างไร อีกอย่างแรงที่จะท�ำร้าย ผู้ชายอย่างธนวัฒน์จนขัดขืนไม่ได้ เขาคาดคิดว่าน่าจะเป็นผู้ชายมากกว่า แต่จากการ สอบปากค�ำเลขานุการทีบ่ ริษทั เขาไม่เคยมีทา่ ทีผดิ ใจกับใครเลย ส่วนปมขัดแย้งเรือ่ ง ธุรกิจก็ไม่มี เพราะศิรพิ ฒ ั นากรหรือศิรกิ รกรุป๊ นัน้ เป็นยักษ์ใหญ่อยูแ่ ล้ว ไม่คอ่ ยมีใคร อยากเป็นคูแ่ ข่งนักหรอก ธนวัฒน์เป็นคนสุขมุ จริงจังกับงาน ถือได้วา่ เป็นคนดีคนหนึง่ ส่วนเรือ่ งผูห้ ญิง ยิง่ แล้วใหญ่ เขาไม่มเี รือ่ งชูส้ าวเลยแม้แต่นอ้ ย เหลือเพียงประเด็นเดียว มรดกตระกูล ศิรพิ ฒ ั นากรทีเ่ ขาเคยคิดว่ามันคือ... มรดกเลือด วิรตานัง่ อยูใ่ นบาร์ซงึ่ นัดเพือ่ นๆ สมัยเรียนมหาวิทยาลัยไว้ ไม่นานเพือ่ นคนแรก ก็มาถึง นิภารัตน์ หญิงสาวร่างเล็กแต่งหน้าจัด เธอเป็นประชาสัมพันธ์ของโรงแรมดัง งานค่อนข้างมาก แต่กย็ งั ชอบทีจ่ ะเข้ามาสังสรรค์กบั เพือ่ นเสมอ 39

หยกซ่อนลาย

“เออ! เมือ่ คืนทีโ่ รงแรมฉันมีงานเลีย้ งด้วยนะ” นิภารัตน์เกริน่ หลังจากทีส่ งั่ เครือ่ งดืม่ เรียบร้อยแล้ว “ก็มที กุ วัน ท�ำท่าตืน่ เต้นไปท�ำไมกัน” วิรตาแปลกใจ “แหม ก็คณ ุ อากิระมาน่ะสิ แกรูจ้ กั ไหม นักธุรกิจหนุม่ ทีก่ ำ� ลังดังตอนนีน้ ะ่ ” “พอรูแ้ ล้วไง” “โธ่ นีแ่ กไม่กรีด๊ เหมือนชาวบ้านเขาหรือ เขาออกจะหล่อ” นิภารัตน์วา่ ตาลอย “หล่อเหรอ ฉันว่าลึกลับมากกว่า แล้วนีแ่ กเอาสามีไปไว้ทไี่ หนล่ะ มัวแต่กรีด๊ คนอืน่ ” “สามีฉนั ก็อยูท่ บี่ า้ นสิ แหม ส�ำหรับคุณอากิระก็เหมือนการชืน่ ชอบดาราทัว่ ไป แหละ ฉันล่ะไม่เข้าใจรสนิยมเรื่องผู้ชายแกจริงๆ นะแอ้ม เพื่อนกรี๊ดคนหนึ่ง แก ดันไปชอบอีกคนหนึง่ จ�ำได้วา่ ตอนเรียนแกชอบไอ้โอโม้นกั เรียนดีเด่นคนนัน้ จืดก็จดื แถมพูดติดอ่างด้วย ไม่เห็นน่าสนใจสักนิด” นิภารัตน์ยงั แขวะเรือ่ งเก่าทีเ่ ธอไม่คอ่ ยชอบ เพือ่ นชายของวิรตาสักเท่าไร วิรตายิ้มเมื่อถึงอดีต สมัยก่อนเธอชอบเพื่อนนักเรียนซึ่งเป็นนักเรียนเรียนดี แต่ตดิ ทีไ่ ม่คอ่ ยมีมนุษยสัมพันธ์กบั คนอืน่ เท่าไร สุดท้ายแล้วเรือ่ งก็จบลงทีแ่ ยกทางกัน เพราะเหตุผลง่ายๆ ว่าเข้ากันไม่ได้ “ถึงแกจะชอบเขาแค่ไหนนะยัยนิ แต่เขาก็มแี ฟนเป็นตัวเป็นตนแล้ว” วิรตาแขวะ เพือ่ น “อ๋อ ทีเ่ ขาลือว่าเป็นเจ้าของผับอะไรน่ะเหรอ แกรูเ้ รือ่ งเม้าท์ไหม เขาเม้าท์กนั ว่า หล่อนน่ะเป็นแค่สาวในอาบอบนวด แล้วคุณอากิระไปเจอก็เลยเก็บมาเปลีย่ นแปลงใหม่ กลายเป็นสาวไฮโซ” วิรตาหัวเราะออกมาเพราะเธอได้เห็นตัวจริงแล้ว จีดานันท์นะ่ เหรอสาวในร้านนวด ไม่จริงสักนิด ความอ่อนเยาว์ทงั้ ใบหน้าและผิวพรรณไม่ได้เหมือนสาวๆ แบบนัน้ เลย หล่อน ดูดเี กินกว่าทีจ่ ะมาจากสถานบันเทิงเริงรมย์ของชายหนุม่ ไม่นานคนอืน่ ๆ ก็เดินทางตามมาสมทบ พอเริม่ ดึกหลายคนจึงแยกย้ายกันกลับ เหลือเพียงวิรตา นิภารัตน์ และชัญญา สามสาวเพือ่ นเก่าทีย่ งั คงพูดคุยกันอย่างออกรส วิรตาเหลือบไปเห็นชายหนุม่ ทีเ่ พิง่ เข้ามาในร้าน หญิงสาวจ�ำได้ดี ร่างสูงโปร่ง สวมเสือ้ เชิต้ และกางเกงสีดำ� เป็นอีกเรือ่ งทีส่ ร้างความประหลาดใจให้กบั เธอ “นิ แกรูไ้ หมว่าเจ้าของทีน่ เี่ ป็นใคร” วิรตาเอ่ยปากถามขึน้ ทันที 40

คีตา

“แกถามอย่างกับมันเป็นเจ้าที”่ ชัญญาว่า แต่หญิงสาวอีกคนกลับยิม้ กว้าง “เป็นของคุณอากิระสุดทีร่ กั ฉันเอง” นิภารัตน์กล่าวรับสีหน้าเต็มอกเต็มใจ วิรตาแอบคิดว่าหากอากิระท�ำธุรกิจแนวนี้ เป็นไปได้อย่างไรที่จะสนใจเรื่อง เครือ่ งประดับ ธุรกิจอีกแนวเหมือนเป็นการยกระดับตัวเองจากธุรกิจมืดมาอยูใ่ นทีแ่ จ้ง แถมเปล่งประกายอีกต่างหาก “เดี๋ยวไปห้องน�้ำหน่อยนะ” วิรตาบอกก่อนจะเดินออกไปหลังร้าน เธอคิดว่า จะออกไปสูดอากาศสักหน่อยก่อนจะกลับเข้าไป แต่กลับเห็นเหตุการณ์บางอย่างเสียก่อน หญิงสาวได้ยินเสียงพูดคุยกันจึงเข้าไปแอบดูมุมตึก เธอเห็นอากิระยืนมอง ชายสามสีค่ นรุมซ้อมผูช้ ายคนหนึง่ ด้วยสีหน้าเรียบเฉย เขาแทบไม่สะทกสะท้านกับการที่ คนตรงหน้าพยายามยกมือไหว้ขอโทษนัน้ เลยสักนิด หญิงสาวได้แต่กดั ฟัน จนทนไม่ไหว จึงเดินเข้าไปขวางการกระท�ำทีท่ เุ รศในสายตาเธอทันที “นีม่ นั อะไรกัน คิดว่าบ้านเมืองไม่มกี ฎหมายหรือไง” “ไม่ใช่เรือ่ งของคุณ อย่ายุง่ ดีกว่า” เสียงจากชายหนึง่ ในคนซ้อมเอ่ยเสียงเหีย้ ม แต่วริ ตาไม่ได้กลัว เธอยืนมองหน้าอากิระด้วยประกายตาท้าทาย ชายหนุ่มหันไปมองลูกน้องก่อนจะโบกมือให้ปล่อยไป กลุ่มชายชุดด�ำจึงเดิน กลับเข้าไปในร้าน ปล่อยให้เหยือ่ นอนนิง่ อยูท่ พี่ นื้ ด้วยอาการเหนือ่ ยหอบ ชายหนุม่ ไม่พดู อะไร จะเดินหนีเข้าไปในร้านเช่นกัน แต่วริ ตาขวางไว้กอ่ น “คิดว่าตัวเองเป็นศาลเตีย้ หรือไง” ค�ำกล่าวหานัน้ ท�ำให้อากิระเหลือบมองหญิงสาว อีกครัง้ “คุณอย่ายุง่ ดีกว่า มันเป็นเรือ่ งของผม ถ้าอยากท�ำข่าวล่ะก็... ผมก็ไม่มอี ะไร จะปฏิเสธ” “อ้อ ไม่ปฏิเสธเพราะเป็นเรื่องจริงเหรอคะ...” ไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อ คนที่นอนอยู่บนพื้นก็ลุกขึ้นวิ่งปราดเข้ามาที่อากิระซึ่งหันหลังให้ วิรตาตาไวรีบผลักเขา ออกไปก่อนจะหลบไปอีกทางเช่นกัน อากิระหันกลับมาฉวยข้อมือแล้วบิดแขนคนร้ายไป ด้านหลังจนไม่สามารถท�ำอะไรได้อกี “พวกทีอ่ ยูข่ า้ งในออกมาจัดการนีห่ น่อย” เขาเรียกลูกน้องเสียงดัง ไม่กวี่ นิ าที ผู้ชายชุดด�ำกลุ่มเดิมก็วิ่งออกมาช่วยเขาจับคนร้ายไว้ อากิระหันมามองวิรตาอีกครั้ง “ขอบคุณทีช่ ว่ ยนะครับ เขาเข้าไปขายยาให้พนักงานในบาร์ ผมตามมาเจอเขาทีน่ ี่ พวกเรา มีกฎว่าห้ามเล่นยา” เขาอธิบายสัน้ ๆ 41

หยกซ่อนลาย

“อธิบายแต่แรกก็จบแล้ว” หญิงสาวบ่นเสียงเบา นึกหมัน่ ไส้คนความลับเยอะ “ผมไม่คิดว่ามันจ�ำเป็น มันเป็นเรื่องภายในของผมนะครับ” อากิระท�ำให้ หญิงสาวท�ำหน้าไม่ถกู เอาเสียเลย “โอเค ฉันยุ่งเองแหละ ก็ท่าทางคุณมันท�ำให้คิดแง่ดีได้ไหมล่ะ แล้วนี่เป็น อะไรไหม” เธอถามเขาพร้อมกับก้มลงมองทีแ่ ขนของอากิระ เลือดซึมแค่เพียงนิดเดียว ไม่ได้มากมายอะไร วิรตาดึงเอาผ้าเช็ดหน้าทีต่ ดิ ตัวมาเช็ดเลือดให้ ชายหนุม่ มองท่าทาง นัน้ เงียบๆ “ขอโทษด้วยแล้วกันทีค่ ดิ แง่รา้ ยไปหน่อย” เธอบอกอย่างส�ำนึกผิด “ไม่ผดิ หรอก เพราะผมไม่ใช่คนดีอะไร” ค�ำตอบของอากิระท�ำให้วริ ตาเงยหน้า ขึน้ มองเขา ซึง่ ก�ำลังก้มลงมองเธออยูเ่ ช่นกัน วิรตายิ้มให้ก่อนจะถอยห่างเพื่อตั้งหลักทั้งความรู้สึกบางอย่างและการเริ่มต้น พูดคุยกัน “ไม่รวู้ า่ ผ้าเช็ดหน้าของฉันกับตัวคุณอันไหนสะอาดกว่ากันนะ ยังไงไปท�ำแผล อีกทีนะคะ ฉันไปล่ะค่ะ ทิง้ เพือ่ นไว้นานเดีย๋ วมันจะจุดธูปตามหา” หญิงสาวโบกมือให้ หย็อยๆ ก่อนจะเดินออกไป ปล่อยให้อากิระมองตามด้วยสายตาทีแ่ ฝงความรูส้ กึ บางอย่าง

วิรตากลับเข้ามาในร้านพลางตบหน้าอกตัวเองเบาๆ “ตกใจหมด ก้มลงมองมา ท�ำไมก็ไม่รู้ นายคนนีน้ า่ กลัวกว่าทีค่ ดิ แฮะ” พูดทัง้ ใจยังเต้นแรงแทบเป็นจังหวะแทงโก้ ด้วยซ�ำ้ ไป นานแล้วนะทีห่ วั ใจมันไม่ได้ทำ� งานหนักแบบนี้

42

คีตา

6 พัทษกรเดินออกมาจากห้องในตอนเช้า บ้านหลังใหญ่ของตระกูลศิรพิ ฒ ั นากร ทีเ่ ขาเข้ามาอยูต่ งั้ แต่สองขวบหลังกลับมาจากอเมริกา พ่อของเขาเป็นทนายความประจ�ำ ตระกูล ได้รบั การยกย่องจากทุกคน โดยเฉพาะยาใจ ถึงขนาดยอมรับเขาเป็นลูกบุญธรรม พ่อของเขาเองก็ยนิ ดีมอบให้โดยไม่คดิ อะไร ทว่าการเข้ามาอยูใ่ นบ้านศิรพิ ฒ ั นากรไม่ได้ ดีอย่างทีค่ ดิ เขาต้องสูก้ บั ความโลภของคนในตระกูลนีม้ ากมาย ยิง่ ป้ายาใจรักเขามาก เท่าไร อันตรายก็ยงิ่ มากขึน้ เท่านัน้ “อ้าว ตืน่ แล้วเหรอพีพ่ ทั นึกว่าจะตืน่ ตอนพระจันทร์ขนึ้ เสียอีก” ภาษกรลูกชาย คนโตของน้าแก้วตาทักน�ำ้ เสียงกลัว้ หัวเราะ “อยากอยูเ่ หมือนกัน แต่ปา้ ให้ไปท�ำงาน” พัทษกรบอกทัง้ อมยิม้ ท�ำให้ภาษกร เปลีย่ นสีหน้าเป็นบึง้ ตึง พัทษกรไม่เคยเรียกแม่บุญธรรมว่าแม่ เพราะไม่เคยรู้สึกว่าเธอเป็นแม่จริงๆ ยาใจก็ไม่เคยว่าอะไร เธอบอกว่าไม่สนใจว่าเขาจะเรียกเธอว่าอะไร ในเมื่อฐานะตาม กฎหมายมันมีอยูแ่ ล้ว จะเรียกอะไรก็ตามแต่ใจ “ผมไปดีกว่า ไม่อยากกินข้าวร่วมกับคนอืน่ ” ภาษกรลุกขึน้ เดินปึงปังออกไป จากโต๊ะอาหาร ปล่อยให้ปา้ และแม่นงั่ มองตามด้วยสายตาต�ำหนิ “นายภาษนับวันจะเอาใหญ่แล้วนะแก้ว” ยาใจเอ่ยกับน้องสาวน�ำ้ เสียงเข้ม “ก็เพราะพี่นั่นแหละ เรื่องอะไรให้คนอื่นเข้ามาอยู่ในบ้าน แถมยังให้ท�ำงาน ใหญ่ๆ อีก ภาษเป็นหลานแท้ๆ นะคะพี”่ แก้วตาน�ำ้ เสียงตัดพ้อ พีส่ าวกลับนิง่ เฉย “ถ้า เป็นคนเก่งกว่าก็พอท�ำใจได้ แต่นอี่ ะไร นิสยั ก็ไม่ได้เรือ่ ง ท�ำงานก็งนั้ ๆ น่าเสียใจแทน ตาภาษจะตาย ฉันก็อมิ่ แล้ว ขอตัวค่ะ” แก้วตาก�ำลังจะลุกขึน้ เสียงวางช้อนส้อมเสียงดัง ท�ำให้แก้วตาชะงักการกระท�ำต้องรีบก้มหน้าลง แต่ในมือทีป่ ระสานกันนัน้ แอบก�ำหมัดแน่น

พัทษกรไม่ได้สนใจบรรยากาศบนโต๊ะอาหารสักนิด ดื่มกาแฟสบายอารมณ์ ไม่ได้สนใจน�ำ้ เสียงปัน้ ปึง่ ของคนในครอบครัว ทุกอย่างคือเรือ่ งปกติ “ที่ฉันให้พัทดูแลเพราะภาษยังเด็ก เขาต้องเรียนรู้อะไรอีกมาก ฉันอธิบาย เธอน่าจะเข้าใจ หัวหงอกแล้วนะแก้ว ไม่ใช่เด็กๆ แล้ว” “ค่ะคุณพี”่ แม้จะรับค�ำไปอย่างนัน้ แต่นำ�้ เสียงก็ยงั สะบัดปลายอยูด่ ี 43

หยกซ่อนลาย

“อยากไปก็ไป อย่ามานัง่ ท�ำหน้าบึง้ ฉันจะกินข้าวไม่ลง” ยาใจพูดทัง้ ไล่สง่ เมือ่ เห็นว่าอีกฝ่ายกัดฟันนั่งต่อเพราะกลัวเธอ แก้วตาลุกขึ้นแทบไม่มองหน้าบุตรบุญธรรม ของพีส่ าวสักนิด พัทษกรถอนหายใจ “แกได้ยนิ แล้วใช่ไหมพัท หัดท�ำตัวดีๆ เสียบ้าง งานของตาวัฒน์แกไปจัดการให้เรียบร้อย อย่าได้ให้มเี สียงครหาตามมาเป็นอันขาด” “ผมท�ำงานได้ ผมรับแต่เงินเดือนทีค่ วรจะได้ ไม่เคยคิดจะแข่งขันอะไรกับลูกชาย เขาหรอก ป้าบอกน้าแก้วด้วยนะครับ ผมไม่อยากได้ยนิ ค�ำกระแนะกระแหนแบบนัน้ อีก” “แกเลือกได้งนั้ เหรอ พวกเขาเป็นแบบนีม้ าตัง้ นานแล้ว อย่าไปสนใจเลยเรือ่ ง ตาภาษน่ะ ฉันกลัวมันจะเป็นบ้าเอาสักวัน นีล่ กู สาวกลับเป็นอีกเรือ่ ง เทีย่ วเตร่ไม่เว้น แต่ละวัน ทีลกู ตัวเองไม่เคยว่า กลับมาว่าลูกคนอืน่ ” ยาใจอยากบ่นออกมาดังๆ แต่ทำ� ได้เพียงพูดน�ำ้ เสียงเรียบปกติเท่านัน้ เอง พัทษกรวางแก้วกาแฟลงทันที “ผมท�ำงานตามหน้าที่ที่พ่อผมสั่ง คุณป้าเป็นเจ้านาย ผมก็ต้องท�ำตามเป็น ธรรมดา ผมไม่ชอบให้ใครมามองว่าผมเป็นกาฝาก เพราะฉะนัน้ ถึงได้อยากให้คณ ุ ป้า บอกพวกเขาแบบนัน้ ” ยาใจเป็นฝ่ายนิง่ เงียบเสียเอง รูส้ กึ ปวดร้าวอยูใ่ นอกลึกๆ หลังจากทีฟ่ งั พัทษกรพูด เด็กคนนีห้ วั รัน้ มาตัง้ แต่เด็ก “ผมขอตัวครับ” พัทษกรลุกจากโต๊ะอาหาร ลูกบุญธรรมเดินออกไปจากห้องแล้ว แต่ยาใจยังคงนัง่ นิง่ ทีผ่ า่ นมาเธอพยายาม ที่จะเลี้ยงพัทษกรอย่างดีเสมอ เขาเป็นเด็กดีมาตลอด จนเมื่อช่วงที่พัทษกรเรียน มหาวิทยาลัย เขาก็เปลีย่ นไป ไม่รวู้ า่ เพราะอะไรเขาถึงได้เปลีย่ นจากหน้ามือเป็นหลังมือ ได้อย่างรวดเร็ว และคนทีเ่ ขาตัง้ แง่ไม่ชอบอยูต่ ลอดเวลากลับเป็นเธอเสียเอง

ชายหนุม่ อ่านเอกสารประวัตขิ องวิรตาจบจึงวางลงบนโต๊ะด้วยความรูส้ กึ บางอย่าง ที่ผุดขึ้นมา การเจอกันครั้งล่าสุด เขาก็ให้ทัตสึยะค้นหาประวัติของหญิงสาวทันที ความรูส้ กึ ทีเ่ ขาได้รบั ในวันนัน้ คืออะไรกันนะ เขารูด้ วี า่ ไม่สมควรทีจ่ ะคิดอะไรกับใคร แต่ ท�ำไมทุกครัง้ ทีเ่ จอผูห้ ญิงคนนีเ้ ขาจึงรูส้ กึ อยากเข้าใกล้ อยากมองหน้าเธอ อยากยิม้ ให้ อย่างทีไ่ ม่เคยยิม้ ให้ใครมาก่อน มันไม่สมควรเลยจริงๆ “ผูห้ ญิงคนนีไ้ ม่มพี ษิ ภัยอะไรหรอกครับอากิระ เพียงแต่วา่ เธอเป็นคนจริงจังกับ งานมากเท่านั้นเอง เมื่อก่อนเคยอยู่คอลัมน์การเมือง แต่โดนย้ายมาอยู่อาชญากรรม คงไปสะดุดตอใครเข้าเลยต้องย้าย” ทัตสึยะเล่าเรือ่ งทีร่ มู้ าอย่างคร่าวๆ 44

คีตา

อากิระนึกถึงหน้าตาของหญิงสาวแล้วหัวเราะเบาๆ หน้าทะเล้นท�ำเหมือนไม่ได้ สนใจอะไรนัน่ เห็นทีไรเขาก็อยากยิม้ ให้ “คงจะเป็นอย่างนัน้ แหละ เธอเป็นคนช่างสังเกต” “อากิระสนใจเธออย่างนัน้ เหรอครับ” “ยังไม่ใช่ตอนนี”้ “หมายความว่าสนใจหรือไม่สนใจล่ะครับ ที่ว่าไม่ใช่ตอนนี้” แม้รู้ว่าเป็นการ แหย่เสือ แต่ทตั สึยะก็ยงั นึกสนุกอยากถามขึน้ มาอยูด่ ี “ต้องการค�ำตอบแบบไหนล่ะ ผมยังไม่พร้อมทีจ่ ะมีใคร แค่คดิ ว่าเธอเป็นคน น่าสนใจ อีกอย่างเธอก�ำลังสืบเรือ่ งคดีฆาตกรรมธนวัฒน์ แล้วในประวัตขิ องเธอมีบางเรือ่ ง ทีผ่ มมองข้ามไปไม่ได้เลย” “สงสัยไปก็เท่านัน้ ในเมือ่ วันนัน้ ...” ทัตสึยะพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “ใช่... สงสัยไปก็เท่านัน้ คนทีน่ า่ สงสัยไม่ใช่ผมเสียหน่อย แล้วนีข่ า่ วจากอิเกะ ว่ายังไงบ้าง” อากิระเปลีย่ นเรือ่ ง เขาไม่อยากจมอยูก่ บั เรือ่ งทีม่ นั ไม่มปี ระโยชน์อกี ต่อไป “ตอนนีศ้ ริ กิ รก�ำลังมีคลืน่ แปลกๆ หลังจากนายธนวัฒน์ตาย ทายาทคนใหม่ดนั ไม่ใช่ลกู ชายของคุณแก้วตา แต่กลับเป็นนายพัทษกร ลูกบุญธรรมของคุณยาใจ” “แล้วไม่มใี ครคัดค้านเลยหรือไง” ความสงสัยของอากิระท�ำให้ทตั สึยะยักไหล่ “มีครับ แต่ใครจะค้านคุณยาใจได้ละ่ ” “ผมจะให้เพชรไปสืบเรื่องนายพัทษกร ส่วนพี่ทัตสึยะช่วยไปสืบเรื่องหนึ่งให้ ด้วยครับ” อากิระนิง่ คิดเพียงไม่นานก่อนจะพูดอะไรออกมาด้วยสีหน้าเข้ม “เรือ่ งอะไรหรือครับ” “ผมจะกว้านซือ้ หุน้ ทัง้ หมดของศิรกิ ร สืบหาคนทีถ่ อื หุน้ ทัง้ หมด ให้ขอ้ เสนอที่ น่าพอใจส�ำหรับพวกเขา” “คุณอากิระคิดจะ...” “ใช่... ผมจะเอาศิรกิ รมาไว้ในก�ำมือ แล้วค่อยๆ บีบให้มนั แตกละเอียด ให้ เหลือแค่ซาก” ดวงตาเรียวนัน้ นิง่ แทบไม่กะพริบเสียด้วยซ�ำ้ ทัตสึยะมองคนที่ตัวเองเคารพด้วยความรู้สึกหวั่นใจ ที่ผ่านมาใช่ว่าอากิระ ไม่เคยท�ำเรือ่ งแบบนี้ การยึดกิจการของคนอืน่ มาขายต่อเป็นสิง่ ทีท่ ำ� อยูแ่ ล้ว แต่มนั ผิด ตรงกิจการอันใหม่นคี้ อื มรดกทีค่ วรจะเป็นของเขาเอง หากท�ำเช่นนัน้ เท่ากับว่าใจด�ำเกินไป อากิระจะท�ำได้จริงๆ หรือ 45

หยกซ่อนลาย

ช่วงสายวิรตาเดินทางมาถึงศิรกิ รกรุป๊ เธอได้รบั ข้อความจากอิชยะเรือ่ งการให้ สัมภาษณ์ของยาใจ หญิงสาวหาข้อมูลเกีย่ วกับศิรกิ รมาพอสมควรจากทีมข่าวเศรษฐกิจ ศิรกิ รเป็นกลุม่ บริษทั ทีท่ ำ� ธุรกิจน�ำเข้าส่งออกอัญมณี รวมไปถึงกิจการท่องเทีย่ วอีกสอง บริษัท โดยมีตระกูลศิริพัฒนากรเป็นผู้ถือหุ้นรายใหญ่ที่สุด ซึ่งก็ไม่แปลกที่ อากิระ ฮาเซกาว่า จะเข้าร่วมทุนด้วย นีค่ อื การวิเคราะห์ของดรุณหี รือเจ๊แดง นักข่าวสายเศรษฐกิจ ทีเ่ ธอรูจ้ กั มักคุน้ กัน แต่สงิ่ หนึง่ ทีน่ กั ข่าวรุน่ ใหญ่ขมวดคิว้ มุน่ แต่ไม่ยอมเอ่ยปากอะไรต่อ ท�ำให้เธออยากรูเ้ พิม่ ขึน้ ไปอีก ‘ถึงแม้ว่ามันดูไม่แปลกก็จริง แต่เบื้องหลังของอากิระก็ไม่ได้สะอาดนักหรอก เขาเป็นลูกหลานยากูซ่า เคยท�ำเรื่องผิดกฎหมายมาก็มาก มีช่วงสี่ปีหลังนี่เองที่เริ่มจับ ธุรกิจถูกกฎหมาย แล้วมาปีนกี้ เ็ ข้ามาร่วมทุนในไทย การเจริญเติบโตของเขาดูรวดเร็ว จนเกินไป ทีส่ ำ� คัญเขาไม่มองธุรกิจอืน่ เลย ตรงรีเ่ ข้าหาศิรกิ รทันทีเหมือนตัง้ ใจมาก’ ‘งัน้ เพราะอะไรเหรอคะ’ วิรตาถามรุน่ พีด่ ว้ ยสีหน้ากระตือรือร้น ‘ไม่รสู้ ิ แกก็ลองสืบหาเองบ้าง ฉันก็กำ� ลังสืบอยูเ่ หมือนกัน ท�ำเรือ่ งของแกไป เถอะ’ ดรุณตี ดั บทเอาตัวรอดโดยง่าย นักข่าวสายอาชญากรรมเลยหน้ามุย่ หมดอารมณ์ลง ในทันทีเช่นกัน อิชยะเดินเข้ามาหาหญิงสาวในห้องรับรองพร้อมกับส่งยิม้ ให้ วิรตามองชายหนุม่ คนนีด้ ว้ ยความชืน่ ชม เขาดูเป็นคนตรงและท�ำงานคล่องแคล่ว แม้จะเป็นงานจุกจิกอย่าง เลขานุการ แต่กไ็ ม่เคยท�ำหน้าบึง้ ตึงใส่ใครเลย การพบกันสองสามครัง้ ท�ำให้เธออดทีจ่ ะ สังเกตพฤติกรรมชายหนุม่ ไม่ได้ “ต้องขอโทษจริงๆ ครับ คุณยาใจติดประชุมด่วนเลยจะขอเลื่อนการให้ สัมภาษณ์ออกไปอีก” “อีกแล้วเหรอคะ” วิรตาปกปิดน�ำ้ เสียงผิดหวังของตัวเองไม่ได้เลย “ขอโทษจริงๆ ครับ” อิชยะกล่าวขอโทษทัง้ น�ำ้ เสียงและสีหน้า “คุณอิชไม่ตอ้ งขอโทษหรอกค่ะ เรือ่ งแบบนีก้ พ็ อรูก้ นั อยู่ มันเป็นเรือ่ งคดีความ ยากหน่อยทีจ่ ะให้สมั ภาษณ์ แอ้มเข้าใจดีคะ่ ” “ครับ คุณแอ้มมารอตัง้ นาน เทีย่ งพอดี ไปทานข้าวด้วยกันไหมครับ ผมจะได้ เลีย้ งขอโทษทีท่ ำ� ให้เสียเวลา” “แหม เกรงใจจริงๆ ค่ะ แต่ก็ขอบคุณมากๆ ค่ะ” วิรตาท�ำท่าทางเก้อเขิน แต่กพ็ ออกพอใจทีไ่ ด้รบั เชิญ 46

คีตา

จริงๆ เธอต้องการที่จะพูดคุยกับอิชยะมากกว่า อย่างน้อยเขาก็ต้องรู้ตื้นลึก หนาบางในศิรกิ รอยูบ่ า้ ง เมือ่ ถึงร้านอาหารซึง่ อยูไ่ ม่ไกลจากศิรกิ รมากนัก วิรตาสัง่ อาหารง่ายๆ เพราะ เกรงใจชายหนุม่ อยูเ่ ช่นกัน ตามจริงไม่ใช่หน้าทีเ่ ขาทีต่ อ้ งมาขอโทษขอโพยเธอเลยด้วยซ�้ำ คุณยาใจต่างหากทีเ่ ป็นคนผิดนัดถึงสองครัง้ สองคราด้วยกัน “คุณแอ้มสัง่ เพิม่ ได้นะครับ ผมบอกว่าจะเลีย้ งก็ตามนัน้ เลย” “โอ๊ย ไม่ไหวหรอกค่ะ แค่นกี้ อ็ มิ่ จนจะไปไม่ไหวแล้วค่ะ” เธอบอกทัง้ หัวเราะ อิชยะยิม้ นึกเปรียบเทียบผูห้ ญิงตรงหน้ากับผูห้ ญิงอีกคนหนึง่ ทีอ่ ยูใ่ นใจเขา “คุณแอ้มเป็นคนกันเองดีจงั ครับ ผมไม่คอ่ ยเจอผูห้ ญิงแบบนีเ้ ท่าไร ส่วนใหญ่ มักวางตัวเรียบร้อย” “ผูห้ ญิงไทยก็ตอ้ งเรียบร้อยสิคะ ส่วนแอ้มน่ะเป็นหนึง่ ในล้าน เป็นหญิงไทยลูกครึง่ ”

“ลูกครึง่ ?” “ครึง่ บกครึง่ น�ำ้ ... หมายความถึงคนทีไ่ ม่คอ่ ยเป็นหญิงไทยใจงามน่ะค่ะ แอ้ม จะไปเป็นสาวเรียบร้อยก็ไม่ได้หรอกค่ะ เจอศพบ้าง เลือดบ้าง มันคงจะเรียบร้อยกรีดนิว้ ตลอดคงไม่ทนั แน่ๆ” “แล้วคิดยังไงถึงได้ตามเรือ่ งคดีของคุณวัฒน์ละ่ ครับ จริงๆ ก็นา่ จะเป็นไปตาม ทีต่ ำ� รวจลงความเห็นนะครับ ฆ่าตัวตาย” “คุณอิชเชือ่ อย่างนัน้ หรือคะ” “ครับ” เลขานุการหนุม่ รับค�ำหนักแน่น “ไม่มปี มอะไรน่าสงสัยบ้างหรือคะ ในฐานะผูค้ นุ้ เคยท�ำงานในศิรกิ ร” น�ำ้ เสียง ทีเ่ ป็นการเป็นงานขึน้ มาของวิรตาท�ำให้ชายหนุม่ ยิม้ ทีม่ มุ ปาก “ไม่มหี รอกครับ อุบตั เิ หตุเกิดขึน้ ได้เสมอนีค่ รับ อย่าคิดไปไกลเลย ไม่มอี ะไร ต้องกังวลหรอกครับ” “แล้วที่ผ่านมาล่ะคะ คนที่ตายก่อนหน้านี้ ทายาทตระกูลศิริพัฒนากรทั้งนั้น ไม่นา่ ประหลาดไปหรือคะ” “ถ้าจะคิดให้มันโยงกัน มันก็โยงสิครับ ผมพูดตรงๆ นะครับ หยุดเรื่องนี้ ไม่ดกี ว่าหรือครับ คุณเองก็จะได้ไม่เหนือ่ ย แถมบางทีอาจจะได้เงินใช้ดว้ ย” อิชยะกล่าว เข้าเรือ่ ง ท�ำให้หญิงสาวเริม่ เข้าใจอะไรเพิม่ ขึน้ 47

หยกซ่อนลาย

วิรตาจ้องหน้าชายหนุ่ม คิดจะปิดปากอย่างนั้นหรือ แสดงว่าเรื่องมันก็มีมูล เพียงแต่ไม่ยอมพูดกันเท่านัน้ เอง “จริงหรือคะ ดีจงั น่าสนนะเนีย่ ” วิรตาเอ่ย ดวงตาไหวระริก ส่วนในใจเริม่ ร้อนกรุน่ ด้วยอารมณ์โกรธ “สักหมืน่ ...” “โอ๊ย น้อยไปมัง้ คะ อย่างแอ้มน่ะ สิบล้านมีไหมล่ะคะ เอาให้ไม่ตอ้ งท�ำงานเลย แค่หมืน่ สองหมืน่ เดือนเดียวก็หมดแล้ว สิบล้านไปเลยค่ะ ไม่ตอ้ งท�ำงานกันตลอดชีวติ ” อิชยะหัวเราะทันที เขาเข้าใจอารมณ์ผหู้ ญิงคนนี้ เธอไม่เหมือนคนอืน่ ทีเ่ พียงแค่ รับเงินไปก็จบ “ผมไม่ดึงรั้งคุณหรอกนะครับ แค่อยากบอกให้หยุดเท่านั้นเอง ไม่เป็นผลดี ทัง้ คุณและพวกผม ภาพลักษณ์ของศิรกิ รก็จะพลอยเสียไปด้วยหากมีขา่ วทีไ่ ม่ดเี กิดขึน้ คุณต้องเข้าใจเรานะ” “คิดอยูแ่ ล้วเชียวว่าท�ำไมคุณอิชถึงได้ยอมพามาเลีย้ งข้าว สาเหตุกเ็ พราะอย่างนี้ นีเ่ อง แอ้มเข้าใจนะคะ ทัง้ คุณอิชและศิรกิ ร แต่เรือ่ งนีถ้ า้ มันไม่มอี ะไร ท�ำไมไม่เปิดเผย ออกมาเลย เอาให้ชดั เจน มาเก็บง�ำกันไว้แล้วอย่างนีศ้ ริ กิ รเองก็มเี รือ่ งด่างพร้อยอยูด่ คี ะ่ ” “ครับ ขอบคุณทีเ่ ข้าใจ และขอโทษทีผ่ มล่วงเกินเกียรติของคุณไปเมือ่ ครู”่ “ไม่เป็นไรค่ะ แอ้มเข้าใจนะคะว่าทุกวิชาชีพย่อมมีปลาเน่า แต่แอ้มจะไม่ยอม เป็นปลาตัวนัน้ อยากให้คนอืน่ มองด้วยว่า อย่างน้อยก็มสี กั ตัวทีม่ นั เป็นปลาดีๆ ทีแ่ ม้ จะตัวเล็กก็ตามที” “กินปลาแล้วฉลาด หวังว่าคุณแอ้มจะฉลาดทีจ่ ะน�ำเสนอเรือ่ งนีน้ ะครับ” คราวนี้ ค�ำพูดของอิชยะท�ำเอาหญิงสาวสะอึก ผู้ชายคนนี้พูดอย่างกับนักธุรกิจใหญ่ ไม่ใช่แค่ เลขานุการ?

48

คีตา

7

จีดานันท์ก้าวลงจากรถยนต์ก่อนปิดประตู เงยหน้าขึ้นมองบ้านหลังใหญ่ ความรูส้ กึ คุน้ เคยกับบ้านศิรพิ ฒ ั นากรท�ำให้หญิงสาวถอนหายใจยาว สาเหตุทเี่ ธอมายืน อยู่ที่นี่ก็เพราะยาใจเชิญให้อากิระมาคุยงานที่บ้าน เนื่องจากเพิ่งเสร็จสิ้นงานศพจึงไม่ สะดวกทีจ่ ะไปพูดคุยกันทีอ่ นื่ เจ้าของบ้านหลังใหญ่เดินออกมาต้อนรับหญิงสาว ท่าทางใจดีของหญิงคนนี้ ท�ำให้จดี านันท์รสู้ กึ ผ่อนคลาย ยาใจปฏิบตั ติ อ่ เธอไม่เหมือนคนอืน่ ๆ ใครๆ ต่างมองเธอ ด้วยสายตาเหยียดๆ คงคิดว่าเธอเป็นแค่ ‘ผูห้ ญิง’ ของอากิระ “เรือ่ งของตาวัฒน์ พวกเราเองก็ไม่ได้เตรียมการอะไรเลย ไม่คดิ ว่าเขาจะไปเร็ว อย่างนี้ ทั้งที่จริงๆ แล้วเขาคือทายาทที่จะเป็นผู้บริหารใหญ่ของศิริกร” ยาใจเอ่ยทั้ง น�ำ้ เสียงสัน่ เครือ เมือ่ พูดถึงหลานชายและบริษทั ในเครือของตระกูลศิรพิ ฒ ั นากร “เสียใจด้วยจริงๆ ค่ะคุณยาใจ” จีดานันท์แสดงความจริงใจอีกครั้งเมื่อเห็น ร่องรอยความเศร้าโศก “ฉันเลีย้ งตาวัฒน์มาพร้อมๆ กับพัทษกรลูกชายบุญธรรมของฉัน เพราะวัฒน์ เขาก�ำพร้ามาตัง้ แต่เด็ก ไม่คดิ ว่าจะอายุสนั้ ขนาดนี”้ ยาใจหน้าเศร้าน�ำ้ ตาปริม่ ก�ำลังจะไหล ท�ำให้จดี านันท์รบี หาทิชชูยนื่ มาให้ตรงหน้า “งานทีเ่ ราจะร่วมทุนครัง้ นี้ ฉันไม่คดิ ว่าคุณอากิระ จะมอบหมายให้หนูมาเลย เพราะเป็นเรือ่ งส�ำคัญ แต่พอเห็นหน้าตาหนูแล้ว คุณอากิระ คงเลือกคนไม่ผดิ หนูทงั้ น่ารักแล้วก็ใจดี” “ไม่ขนาดนัน้ หรอกค่ะคุณยาใจ” “แหม อย่าเรียกห่างเหินอย่างนัน้ เลย เรียกป้าดีกว่านะ อ้อ... เราต้องรอตาพัท ก่อน เพราะเขาจะเข้ามาดูแลงานนีเ้ ต็มตัว” พูดไม่ทนั จบคนทีเ่ ป็นประเด็นสนทนาก็เดินเข้ามา ชายหนุ่มสวมชุดล�ำลองเหมือนอยู่บ้านมากกว่าที่จะเข้ามาเจรจางาน สายตา ต�ำหนิของยาใจเปล่งประกายออกมาอย่างชัดเจน จีดานันท์ลอบยิม้ พอใจ “สวัสดีค่ะคุณพัทษกร” จีดานันท์ยกมือไหว้ท่าทีแข็งขึ้นอัตโนมัติ ชายหนุ่ม อมยิม้ “สวัสดีครับคุณจีดานันท์ หูย... ชือ่ เรียกยากชะมัด มีชอื่ เล่นไหมครับ คือ... ผมไม่ชอบอะไรเป็นทางการน่ะครับ มันดูนา่ เบือ่ ” 49

หยกซ่อนลาย

หญิงสาวเหลือบตามองคู่สนทนาที่ท�ำท่าทางยียวนกวนประสาทนั้นด้วยอาการ หมัน่ ไส้เต็มที “นัน่ สิ ป้าก็อยากรูเ้ หมือนกัน” ยาใจเสริมเข้าไปอีกท�ำให้หญิงสาวเลีย่ งไม่ได้เลย “ลินค่ะ” “ครับคุณลิน” พัทษกรเอ่ยน�ำ้ เสียงทีท่ ำ� ให้หญิงสาวรูส้ กึ ปัน่ ป่วนได้ ยาใจมอง หน้าพัทษกรด้วยความรูส้ กึ กังวลใจ จนเมือ่ ปล่อยให้แขกนัง่ อ่านเอกสารตามล�ำพัง เธอ จึงคว้าแขนลูกบุญธรรมไปในห้องส่วนตัว “นีแ่ กอย่าท�ำอย่างนัน้ เชียวนะเจ้าพัท” ยาใจน�ำ้ เสียงเข้ม “ท�ำไมครับ ป้าไม่มีกฎห้ามจีบหุ้นส่วนนี่ครับ ป้าห้ามผมแค่ห้ามจีบพนักงาน ในบริษทั เท่านัน้ เอง” “แกนีเ่ หลือรับจริงๆ เจ้าชูเ้ หมือนพ่อแกไม่มผี ดิ ” พัทษกรขมวดคิว้ แม้วา่ ยาใจ จะโกรธเขาแค่ไหนก็ไม่เคยพูดถึงพ่อในแง่นมี้ าก่อน “พ่อผมเจ้าชู้ จนไม่คดิ ว่าผมเป็นลูกงัน้ สิ ป้าก็เหมือนเจ้าสัวนัน่ แหละ สุดท้าย ผมก็ผดิ อยูด่ ี ความผิดทีผ่ มไม่เคยรูว้ า่ มันคืออะไร หรือว่าผิดทีไ่ ม่มแี ม่งนั้ เหรอ” พัทษกร สะบัดหน้าเดินหนีแม่บญ ุ ธรรม เขาไม่เคยได้รบั ความเป็นธรรมสักนิด เมื่อครั้งที่เจ้าสัวไพศาลยังอยู่ เขาก็เหมือนตัวเสนียดทั้งๆที่ไม่เคยรู้สาเหตุ ค�ำด่าทอทีเ่ จ้าสัวเคยพลัง้ ปากยามโกรธยังคงฝังรากลึกในใจเสมอ ‘เพราะความเจ้าชู้ของพ่อแกท�ำให้แกเกิดมา อย่าได้ท�ำตัวเหมือนพ่อแกเป็น อันขาดเชียว แค่นกี้ ท็ ำ� ให้คนอืน่ เขาล�ำบากมากพอแล้ว’ เพราะประโยคนีท้ ำ� ให้เขาโกรธ พ่อทีท่ ำ� ให้คนอืน่ ดูถกู ฐานะของพ่อไม่ได้ลำ� บากจนถึงขนาดเลีย้ งลูกคนเดียวไม่ได้ แต่เหตุ มันอยูท่ พี่ อ่ ของเขาต้องแต่งงานใหม่ และไม่อยากเอาเขาไปอยูด่ ว้ ย ช่วงทีเ่ รียนมหาวิทยาลัย เขากลับไปเยีย่ มครอบครัว หลังจากทีเ่ ข้ามาอยูบ่ า้ น ศิรพิ ฒ ั นากรนานหลายปี ทว่าพอกลับมาเขาได้กลายเป็นส่วนเกิน กลายเป็นคนแปลกหน้า เขารูส้ กึ เหมือนตัวเองอยูใ่ นโลกอีกใบทีม่ นั หมุนเร็วแต่เขากลับยืนอยูก่ บั ที่ จีดานันท์เห็นสีหน้าทีเ่ ปลีย่ นไปของพัทษกรหลังจากไปท�ำธุระ เขาดูเงียบขรึมลง อย่างเห็นได้ชดั แววตานัน้ ดูหม่นลงอย่างประหลาด “คุณยาใจคะ เดี๋ยวลินจะเอาเอกสารพวกนี้ไปให้คุณอากิระดูก่อน แล้วจะ โทรศัพท์มาคุยอีกครั้งนะคะ ปกติเรื่องเกี่ยวกับกฎหมายหรือสัญญาคุณอากิระจะเป็น คนจัดการเองทัง้ หมดค่ะ” 50

คีตา

“คุณอากิระเป็นคนรอบคอบสมกับเป็นนักธุรกิจ เห็นหน้าตาเขายังอ่อนๆ อยากรู้ จริงๆ ว่าอายุเท่าไร ท�ำไมถึงได้เก่งขนาดนัน้ ” ยาใจหยัง่ เชิงดู เธอค่อนข้างสนใจเขา “คุณอากิระอายุยสี่ บิ เก้าปีคะ่ ถึงจะยังหนุม่ แต่เขาก็ทำ� งานมาตัง้ แต่เป็นวัยรุน่ นะคะ” จีดานันท์โกหกเรือ่ งอายุของอากิระเพือ่ ไม่ให้ยาใจคลางแคลงใจ จริงๆ แล้วอากิระ ยังไม่ถงึ ยีส่ บิ เก้าตามทีบ่ อกไป “แหม อายุเท่ากันกับตาพัทเลยนะเนีย่ ป้าเห็นเขาแล้วคิดถึงหลานน่ะ พีช่ ายป้า แต่งงานกับสาวญีป่ นุ่ แล้วก็ออกจากบ้านไปอยูก่ บั ภรรยา โชคร้ายบ้านเกิดไฟไหม้เสียชีวติ ทัง้ ครอบครัว” “เสียใจด้วยค่ะ” จีดานันท์รสู้ กึ ว่าใจสัน่ เมือ่ ได้ยนิ มือซีดสัน่ เทาบีบแน่นอยูท่ ตี่ กั “ตอนนัน้ ป้าอยูเ่ มืองจีนไปเรียนต่อ กลับมาก็รขู้ า่ วเรือ่ งนี้ เสียใจมากเพราะพีโ่ ย เป็นคนดี โธ่! ป้าเอาอีกแล้ว พูดเรือ่ งเก่าอีกแล้ว อย่าถือสาคนแก่เลยนะหนู” ยาใจว่า พลางถอนหายใจอีกครัง้ “ไม่เป็นไรค่ะ” “ป้าผมก็อย่างนีแ้ หละครับ ชอบคิดเรื่องเก่า คิดเล็กคิดน้อยจนไม่เป็นอันท�ำ อะไร ใจดีเกินเหตุ ท่านถึงได้รบั เลีย้ งผมไง ถ้าไม่ใจดีคงไม่รบั เด็กเหลือขออย่างผมมา เลีย้ งหรอกครับ” พัทษกรหัวเราะตบท้ายเหมือนเรือ่ งทีเ่ ล่ามันน่าขบขันนักหนา ยาใจปรายตามองลูกชายหน้าเครียด เขากลับยิม้ ระรืน่ เหมือนไม่ได้ทำ� อะไรผิด จีดานันท์เสร็จธุระจึงรีบขอตัวกลับ เธอไม่คอ่ ยอยากอยูท่ บี่ า้ นนีน้ านนัก “อย่าเป็นสมภารเชียวนะตาพัท รูใ้ ช่ไหมว่าจีดานันท์ไม่ได้เป็นสาวโสด เธอเป็น เด็กของอากิระ ไม่ใช่สาวๆ ทีแ่ กจะแอ้มได้งา่ ยๆ” “งัน้ ... ผมไม่ผดิ ใช่ไหมถ้าเธอเข้าหาผมเอง” พัทษกรทิง้ ท้ายก่อนจะเดินกลับเข้า บ้านสีหน้าเบือ่ หน่าย แม่บญ ุ ธรรมชอบตัดสินเขาก่อนเสมอ ไม่เคยไว้ใจเขาเลยสักนิด

จีดานันท์นั่งท�ำงานในห้องท�ำงานของศิริกรจีเวลรีในตอนเช้า หลังจากที่ยาใจ พาไปแนะน�ำกับพนักงานเสร็จเรียบร้อยแล้ว เสียงเคาะประตูเบาๆ ท�ำให้หญิงสาวเงยหน้า ขึน้ มอง แต่ไม่ทนั ทีเ่ ธอจะเอ่ยอนุญาต เจ้าของเสียงก็เปิดประตูเข้ามา จีดานันท์ถอนหายใจ เบาๆ ก่อนจะท�ำตาขึงใส่แขกไม่ได้รบั เชิญ “สวัสดีคะ่ คุณพัทษกร ไม่คดิ ว่าทีน่ เี่ ขาไม่มรี ะบบการขออนุญาตเข้าห้อง” “งัน้ ให้ผมออกไปก่อนไหม” เขาท�ำหน้าไม่รไู้ ม่ชเี้ สียอย่างนัน้ ยิง่ ท�ำให้หญิงสาว โมโห 51

หยกซ่อนลาย

“ช่างมันเถอะค่ะ คิดว่าคงไม่มปี ระโยชน์อะไรแล้วล่ะ” “ผมมาทักทาย แล้วก็จะถามว่าต้องการอะไรเพิม่ ไหมครับส�ำหรับห้องท�ำงานใหม่”

“ไม่จำ� เป็นถึงขนาดให้ผบู้ ริหารมาจัดการให้หรอกมัง้ คะ” จีดานันท์ประชดหน้ายิม้ จนอีกฝ่ายหัวเราะ “โธ่ คุณลินครับ ผมก็แค่ทำ� ตามหน้าที่ ไม่มอี ะไรพิเศษหรอกน่า คุณเองก็ไม่ได้ มีอะไรน่าสนใจนักหรอก ผอมแห้งอย่างกับไม้เสียบผี ไม่เห็นมีอะไรดึงดูดสักนิด” พัทษกรว่าทัง้ ยิม้ จีดานันท์ก้มลงมองหน้าอกตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นแยกเขี้ยวให้คนพูด เขา ไม่รอฟังอะไรจากเธออีก เดินหนีไปพร้อมกับหัวเราะออกมาอย่างสบายอารมณ์ เสียงเคาะประตูดงั ขึน้ สองสามครัง้ พร้อมกับเสียงเอ่ยแนะน�ำตัวว่าเป็นเลขานุการ ของยาใจ โชคยังดีทเี่ ขาเอ่ยบอก ไม่เช่นนัน้ เธอคงคิดว่าเป็นพัทษกรกลับมากวนประสาทเธอ อีกครัง้ เป็นแน่ ประตูหอ้ งเปิดออกพร้อมกับชายหนุม่ ร่างสูงดวงตาเรียวสวย ใบหน้าคม ท�ำเอา จีดานันท์ถงึ กับสะดุดความคิดตัวเอง “สวัสดีครับ” อิชยะเอ่ยทักทายเป็นครัง้ แรก “สวัสดีคะ่ คุณ...” จีดานันท์หยุดเหมือนจะถามชือ่ เขาไปในตัว “ผมชื่ออิชยะครับ เป็นเลขาฯของคุณยาใจ พอดีคุณยาใจให้ผมมาช่วยคุณ จัดการห้องและเรือ่ งงานของคุณครับ ระหว่างทีย่ งั รอเลขาฯของคุณเอง คิดว่าฝ่ายบุคคล น่าจะจัดสรรคนมาให้ภายในสองสามวันนีไ้ ด้ครับ” อิชยะเล่ายาวจนคนฟังนึกชืน่ ชมเขา ในใจ ผูช้ ายคนนีด้ เู อาการเอางานดี ผิดกับคนเมือ่ ครูห่ น้ามือเป็นหลังมือเลยทีเดียว “ขอบคุณค่ะ ลินไม่เป็นไรค่ะ วันแรกอาจจะต้องรบกวนคุณอิชยะนิดหน่อย” “ไม่เป็นไรครับ เป็นหน้าทีผ่ มอยูแ่ ล้ว” เขาบอกพร้อมกับยิม้ ทีม่ มุ ปากเล็กน้อย เพือ่ ไม่ให้หน้าตาดูเคร่งขรึมเกินไป ส�ำหรับหนุม่ หน้าคมคนนีแ้ ล้ว เขาไม่ตอ้ งยิม้ ยังดูดไี ด้เลย แต่นา่ กลัวผูช้ ายแบบนี้ จะเป็นเกย์มากกว่าชายแท้ ดูสายตาไม่ลอกแลก หรือมีลกั ษณะเจ้าเล่หเ์ หมือนคนอืน่ ๆ เป็นสายตาที่ไม่ค่อยมองผู้หญิง จีดานันท์คิดในใจ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มเองก็มองเธอ อยูจ่ งึ ได้แต่หวั เราะแห้งๆ แก้เก้อ “ก�ำลังคิดว่าน่าแปลกทีผ่ ชู้ ายมาเป็นเลขาฯน่ะค่ะ” อิชยะยิม้ ก่อนจะตอบด้วยน�ำ้ เสียงสุภาพ “บางทีคนเราก็ไม่ได้มที างเลือกมากนัก นีค่ รับ คุณเองก็เหมือนผม เราไม่ตา่ งกันหรอกครับ ถ้ามีอะไรให้ผมรับใช้กบ็ อกมาได้ 52

คีตา

ครับ ผมรอรับค�ำสั่งเสมอ ขอบคุณครับ” เขาจบค�ำแนะน�ำแล้วเดินออกไปจากห้อง ไม่รรี อให้หญิงสาวฉุกคิดอะไรได้ จีดานันท์ได้แต่ขมวดคิ้วประหลาดใจกับค�ำพูดของอิชยะ เขาหมายความว่า อย่างไรกันแน่ หรือนายคนนีค้ ดิ ว่าเธอเป็นเด็กของอากิระเลยพูดแบบนัน้ ... ไม่มที างเลือก อย่างนัน้ หรือ ผูช้ ายคนนีป้ ากเก่งดูถกู คนได้เลือดเย็นดีจริง... เป็นคนน่ากลัวกว่าทีค่ ดิ จีดานันท์ได้แต่ครางในใจ หลังการสรุปหลักฐานและผลการชันสูตรศพของนายธนวัฒน์ ในทีป่ ระชุมมีมติ ว่าเป็นเรือ่ งของอุบตั เิ หตุ หมวดชัชพลแย้งขึน้ มา แต่ทกุ คนกลับไม่เห็นด้วยในสิง่ ทีเ่ ขากล่าว

“หมวดคิดมากไปหรือเปล่า” หัวหน้าเอ่ยถามหมวดชัชพลน�้ำเสียงไม่ค่อยจะ อยากเชือ่ นัก “ผมไม่ได้คดิ มากนะครับ แต่มนั น่าสงสัยจริงๆ อีกอย่างตระกูลศิรพิ ฒ ั นากร ก็มเี รือ่ งแบบนีเ้ กิดขึน้ เสมอ” หมวดชัชพลยังคงแย้งด้วยเหตุผล “เรือ่ งแบบนีค้ อื อะไรเหรอหมวด” หัวหน้ายังคงถาม สีหน้าไม่ได้ยหี่ ระกับเรือ่ ง สักเท่าไร “ก็อบุ ตั เิ หตุทคี่ ร่าชีวติ ของทายาทผูช้ ายทุกคนนีส่ คิ รับ” นายต�ำรวจผูใ้ หญ่สา่ ยหน้า หัวเราะทันทีทไี่ ด้ยนิ เหตุผลของหมวดชัชพล “ไม่ใช่ผแี ม่มา่ ยหรอกนะ ดูหนังมากไปหรือเปล่าหมวดชัช เดีย๋ วผมให้พกั ผ่อน สักสองสามวันค่อยกลับมาท�ำงานดีกว่า ยิง่ ท�ำยิง่ ฟุง้ ซ่าน คดีนผี้ มจะย้ายให้หมวดกฤชท�ำ แทนแล้วกัน คุณไปพักผ่อนดีกว่า” ผูบ้ งั คับบัญชากล่าวทัง้ ข�ำสีหน้าเคร่งของหมวดหนุม่ เท่านัน้ หมวดชัชพลก็เข้าใจแจ่มแจ้งทุกอย่าง คงไม่ตอ้ งพูดอะไรให้มากความ นอกเสียจากเดินไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุด นายต�ำรวจหนุ่มไม่เข้าใจว่าท�ำไมสิ่งที่เขาท�ำ กลับไม่ได้รบั ความเห็นใจจากผูบ้ งั คับบัญชา แต่กลับเป็นคนอืน่ แทนเสมอ ไม่แน่วา่ อาจ มีคนในร่วมมือกับฆาตกรด้วย... เขาคงไม่ได้คดิ ไปเองใช่ไหม!!

53