แผนร้ายหัวใจรัก

แผนร้ายหัวใจรัก อิ่มอุ่น เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-07-8 พิมพ์ครั้งที่ 1 : เมษายน 2556 ราคา 220 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท โอเชี่ยน บุ๊ค มาร์ท จำ�กัด เลขที่ 22,22 ซอยเอกมัย 65 ถนนเอกชัย แขวงบางบอน เขตบางบอน กทม. 10150 โทรศัพท์ 0-2417-1133, 0-2898-1900 โทรสาร 0-2898-0505

จากใจนักเขียน แผนร้ายหัวใจรักเป็นผลงานเล่มที่สองของอิ่มอุ่นที่ได้มีโอกาสสู่สายตาแฟน อีกครั้งภายใต้บ้านเดซี่แห่งนี้ ขอบคุณที่ให้โอกาสให้อิ่มอุ่นได้ถ่ายทอดความรักแก่ นักอ่านทุกท่าน เรื่องราวความรักที่เกิดขึ้นไปพร้อมๆ กับการรักแผ่นดินบ้านเกิดจนยอมเอา ชีวิตเข้าแลก เป็นความสุขทุกครั้งที่ได้เขียนนิยายเรื่องนี้ อิ่มอุ่นอยากจะบอกกับทุกคน ว่า แผนร้ายหัวใจรักจะเกิดขึ้นไม่ได้เลยถ้าอิ่มอุ่นไม่ได้มีโอกาสไปพูดคุยกับชาวประมง ผูท้ ี่มชี ีวติ ผูกพันกับทะเล เรือ่ งราวบางส่วนที่ถ่ายทอดในเรือ่ งนีม้ าจากความรู้สกึ ของคน เหล่านั้นจริงๆ และที่จะลืมไม่ได้ที่ต้องเอ่ยค�ำว่าขอบคุณดังๆ ส�ำหรับผู้ที่เอื้ออ�ำนวยความ สะดวกให้อิ่มอุ่นได้พบแรงบันดาลใจใหม่จนเกิดเป็นนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาก็คือ พี่เล็ก ที่ ขับรถพาไปเที่ยวทะเลในรอบหลายปี ความรักของคนทัง้ สามคูใ่ นแผนร้ายหัวใจรักเปรียบเหมือนคลืน่ ทะเลทีซ่ ดั สาด เข้าหาฝั่งตลอดเวลา ความรักที่ก่อตัวขึ้นในวัยเด็กและสุกงอมในยามที่เหมาะสมของ กาลเวลาระหว่างชลธรกับมนทิชา หรือความรักที่ถูกซ่อนไว้บนหาดทรายของพายุและ จอมขวัญ รักที่เกิดพร้อมกับค�ำว่าเริ่มต้น สุดท้ายความรักที่เกือบจะต้องสูญเสียของ กรกฎกับกระแตแต่ทุกอย่างก็จบลงพร้อมกับค�ำว่าอภัย ความรักบนโลกนีม้ นี ยิ ามมากมายเหลือเกินจนไม่อาจจะเอ่ยออกมาได้หมดใน เวลาอันสั้นหรือเพียงหนึ่งหน้ากระดาษ แต่ขอให้หัวใจเรามีความรักตลอดไปเถอะค่ะ เมื่อไรที่หัวใจมีรักต่อให้มีแผนการร้ายในชีวิตเรามากมายแค่ไหน หัวใจที่มี รักก็จะน�ำพาเราข้ามฝั่งไปถึงความสุขได้เสมอ

รักทุกคนด้วยหัวใจแห่งความรักค่ะ

อิ่มอุ่น

แผนร้ายหัวใจรัก

อิ่มอุ่น

1 เสียงรถยนตร์มาจอดที่หน้าบ้านปัญจานนท์ ทุกคนที่อยู่ด้านในต่างก็รู้ว่าเธอ คงจะเดินทางมาถึงแล้ว คุณบูรณะนัง่ เป็นประธานโต๊ะอาหารลดหนังสือพิมพ์ลงมาให้พอ มองเห็นใครบางคนทีอ่ ยูต่ รงหน้าทีก่ ำ� ลังง่วนกับการจัดเตรียมอาหารมือ้ เช้า “คุณชืน่ มีใครรอรับยัยมนหรือเปล่า” “มีคะ่ ดิฉนั สัง่ เด็กไว้แล้ว” ชืน่ จิตแม่บา้ นคนเก่าแก่ของครอบครัวหันมารายงาน ประมุขของบ้าน “ใครมาคะพ่อ เสียงรถจอดหน้าบ้าน” แพรใจบุตรสาวคนโตเดินมานั่งที่โต๊ะ อาหารข้างๆ รินกาแฟใส่แก้วและบริการให้บดิ าด้วย “คุณพ่อ พีแ่ พร” เสียงหวานดังมาแต่ไกลเป็นค�ำตอบให้แพรใจได้เป็นอย่างดี หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความดีใจระคนแปลกใจเมือ่ เห็นว่าผูม้ าเยือนเป็นใคร “ยัยมน” แพรใจอุทานด้วยรอยยิม้ น้องสาวตัวดีกลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไรไม่เห็นมีใครบอก แต่จะว่าไปวันๆ เธอก็หมกตัว อยูแ่ ต่ทบี่ ริษทั จะมีเวลาทีไ่ หนรูเ้ รือ่ งความเปลีย่ นไปของคนในบ้าน “คุณพ่อขา” เสียงหวานของมนทิชาดังก่อนจะมาถึงตัว หญิงสาวตรงเข้าสวมกอด บิดาด้วยความคิดถึงหอมแก้มซ้ายขวาเป็นของแถม “พี่แพร” เธอหันมาสวมกอดพี่สาวอีกคนแล้วหอมแก้มเป็นการทักทายด้วย เช่นกัน “จะมาท�ำไมไม่บอกพี่ จะได้ไปรับที่สนามบิน แล้วนี่ใครมาส่ง” แพรใจถาม น้องสาวด้วยความตืน่ เต้น “ก็จะใครล่ะคะถ้าไม่ใช่คนขับรถกิตติมศักดิ์ของบ้านเรา คุณพ่อส่งตั๋วไปให้ พร้อมสัง่ ว่าให้กลับด่วน มนนึกว่าพีแ่ พรรูแ้ ล้วอีกยังแปลกใจว่าท�ำไมรอบนีพ้ แี่ พรไม่ไปรับ” “อุย๊ ! คุณมน อย่าแกล้งคนแก่ซคิ ะเดีย๋ วป้าก็หวั ใจวายพอดี” ชืน่ จิตอุทานเบาๆ เมือ่ มนทิชาทักทายนางด้วยการจีส้ ะเอวเหมือนทุกครัง้ “แหม มนไม่ยอมให้ป้าชื่นหัวใจวายง่ายๆ หรอกค่ะ” หญิงสาวกอดเอวนาง เหมือนเมือ่ ครัง้ สมัยเด็ก “นัง่ ก่อนยัยมนกินข้าวซะ เสร็จแล้วค่อยไปหาพ่อทีห่ อ้ งท�ำงาน” คุณบูรณะเอ่ยขึน้ อย่างเป็นงานเป็นการ 7

แผนร้ายหัวใจรัก

“ยัยแพรอย่าเพิง่ ไปบริษทั ไปหาพ่อทีห่ อ้ งท�ำงานก่อน” “ค่ะ คุณพ่อ” แพรใจรับค�ำอย่างว่าง่ายรูด้ วี า่ ถ้าบิดาเรียกพบแบบนีค้ งไม่ใช่เรือ่ ง ธรรมดาแน่ แพรใจรีบส่งสายตาให้น้องสาวนั่งลงทานข้าวให้เรียบร้อยตามค�ำสั่งของบิดา อาหารมือ้ เช้าผ่านไปอย่างเรียบง่าย มนทิชาเป็นผูเ้ ล่าเรือ่ งราวต่างๆ ของเธอให้คนอืน่ ฟัง อย่างสนุกสนาน คุณบูรณะฟังเสียงพูดเจือ้ ยแจ้วของบุตรสาวคนเล็ก ชายวัยกลางคน ไม่โต้ตอบหรือซักถามอะไรทัง้ สิน้ เมือ่ รับประทานเสร็จก็ลกุ ขึน้ เดินไปทีห่ อ้ งท�ำงานยังมี เรือ่ งต้องเตรียมตัวจัดการอีกมาก มนทิชางงกับท่าทีของบิดาเหลือเกิน เธอกลับมาจากต่างประเทศเป็นวันแรกทีไ่ ด้ อยูพ่ ร้อมหน้าพร้อมตาในรอบหลายปี คุณบูรณะน่าจะมีทา่ ทางตืน่ เต้นหรือยินดีตอ่ การ กลับมาของบุตรสาวคนเล็กแห่งครอบครัวปัญจานนท์ แต่นเี่ หมือนไม่มอี ะไรเกิดขึน้ สักอย่าง “คุณพ่อเป็นอะไรไปคะพีแ่ พร ท่าทางดูเครียดจัง” หญิงสาวกระซิบถามพีส่ าวที่ นัง่ ข้างๆ ด้วยความสงสัย “พีก่ ไ็ ม่รเู้ หมือนกันจ้ะ รีบทานเถอะคุณพ่อคงรอแล้ว” แพรใจเองก็ไม่ทราบว่า เกิดอะไรขึน้ เหมือนกัน ประตูหอ้ งท�ำงานเปิดพร้อมกับสองสาวทีเ่ ดินเข้ามาในห้องท�ำงานเงียบๆ แพรใจ นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้ามของคุณบูรณะ ส่วนมนทิชาเลือกที่จะนั่งโซฟาที่ไกลออกมา เสียหน่อย หญิงสาวเพิง่ จะเดินทางข้ามน�ำ้ ข้ามทะเลมาจากแดนไกล นึกว่ากลับมาจะได้นอน เอกเขนกบนเตียงนอนนุม่ ๆ กลับต้องมานัง่ ฟังเรือ่ งทีบ่ ดิ าจะพูด ท่าทางจะเป็นเรือ่ งส�ำคัญ เสียด้วย ยังไงก็ขอนัง่ ให้สบายก่อนล่ะ “คุณพ่อให้พวกเรามาพบมีอะไรหรือคะ” แพรใจถามขึน้ มาอย่างเป็นงานเป็นการ ปัจจุบนั แพรใจอายุยสี่ บิ แปดปี รับต�ำแหน่งเป็นรองประธานบริษทั กูด๊ เชฟธุรกิจ ด้านการส่งออกชุดชัน้ ในสตรีทมี่ ชี อื่ อันดับต้นๆ ของเมืองไทย บุตรสาวคนโตมาช่วยงาน ที่บริษัทตั้งแต่เรียนจบ เรื่องการสู้งานหรือความขยันขันแข็งเป็นที่พอใจของคุณบูรณะ เป็นอย่างมาก “พ่อว่าจะให้แพรมาช่วยดูแลเรือ่ งการตลาดด้วยอีกสักอย่าง พอจะไหวไหมลูก” คุณบูรณะถามความสมัครใจก่อน “แพรไม่มปี ญ ั หาค่ะ แล้วแต่คณ ุ พ่อ” 8

อิ่มอุ่น

แพรใจไม่เกีย่ งเรือ่ งงานอยูแ่ ล้ว หญิงสาวได้เลือดคุณบูรณะมาเต็มตัว เรือ่ งงาน เธอเหมือนชายอกสามศอกท�ำได้ทกุ อย่าง แต่เรือ่ งส่วนตัวของหัวใจหญิงสาวเหมือนเด็ก อนุบาลทีเ่ พิง่ หัดอ่านหัดเขียนยังไม่ได้รจู้ กั ว่าความรักทีแ่ ท้จริงเป็นอย่างไร คุณบูรณะหันมามองที่บุตรสาวคนเล็ก มนทิชาก�ำลังเอกเขนกบนโซฟาหรูใน ห้องท�ำงานของเขา “ยัยมน พ่อจะส่งลูกไปฝึกงานทีต่ ราดนะ” มนทิชาสะดุ้งลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็วมองหน้าบิดาด้วยความตกใจ อะไรกัน เธอเพิ่งกลับมาได้ยังไม่ทันครบวัน บิดาก็จะให้เธอท�ำงานเสียแล้วแถมยังบอกว่าจะให้ ไปฝึกงานไกลถึงตราดโน่น “อะไรกันคะคุณพ่อ มนเพิง่ มาถึงเองนะคะ” มนทิชาแย้งขึน้ มาเบาๆ เธอยังไม่ได้ นอนพักให้เต็มตาเลย “พ่อก็ไม่ได้บอกนีน่ าว่าจะให้ไปวันนีซ้ ะหน่อย” คุณบูรณะอมยิม้ นิดๆ “โธ่... พ่อคะ ขอมนพักให้หายเหนือ่ ยหน่อยไม่ได้เหรอ เรือ่ งงานไว้กอ่ นได้ไหมคะ” มนทิชาโอดครวญ เธอมีโปรแกรมการท่องเที่ยวพักผ่อนที่เมืองไทยอีกตั้งหลายที่และ มีอกี หลายอย่างทีย่ งั ไม่ได้ทำ� “หนูพกั มาเดือนหนึง่ แล้ว เทีย่ วทัว่ อเมริกาแล้วนี”่ บิดาดักคอ มนทิชาหน้าหุบเถียงอะไรไม่ออก บิดาพูดความจริงไม่ผดิ สักนิด เธอเรียนจบ ตัง้ แต่เมือ่ หลายเดือนก่อนแล้วแต่มวั โอ้เอ้อยูท่ อี่ เมริกาไม่ยอมกลับมาเสียที พอคุณบูรณะ เรียกตัวกลับก็อ้างว่าขอพักผ่อนโดยการเดินทางไปทุกที่ที่อยากไปในอเมริกา จนครบ ก�ำหนดหนึง่ เดือนทีส่ ญ ั ญาไว้จงึ ต้องกลับมาเมืองไทย แพรใจเห็นสีหน้าน้องสาวเหมือนกับอยากพักจริงๆ ความเป็นพีท่ หี่ ว่ งน้องก็ทำ� ให้ เธอเอ่ยปากช่วยพูดกับบิดาอีกแรงหนึง่ “คุณพ่อคะ ให้ยยั มนพักก่อนก็ได้มงั้ คะ เรือ่ งทีต่ ราดเดีย๋ วแพรดูแลไปพลางๆ ก่อนก็ได้” มนทิชายิม้ อย่างดีใจ พีแ่ พรเข้าข้างเธอเสมอ “แพรต้องดูแลงานทีบ่ ริษทั แค่นกี้ ล็ น้ มืออยูแ่ ล้ว ไหนจะต้องมาช่วยเรือ่ งการตลาด เพิม่ อีก พ่อว่าอย่าเลย ให้ยยั มนไปท�ำน่ะดีแล้ว” คุณบูรณะยืนยันค�ำเดิมของตน มนทิชาหมดอารมณ์สนุกทันที หญิงสาวหน้างอด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ ก็ไม่กล้าพูดอะไรทัง้ สิน้ ได้แต่นงิ่ เงียบไว้เป็นดีทสี่ ดุ แพรใจปรึกษางานกับคุณบูรณะอีกสักพัก ก็ออกไปบริษทั พร้อมกัน ทิง้ ให้มนทิชาอยูท่ บี่ า้ นเพียงล�ำพังกับคุณชืน่ จิต 9

แผนร้ายหัวใจรัก

มนทิชากลับขึ้นไปบนห้องนอนของตนเอง เมื่อได้อยู่เพียงล�ำพังหญิงสาวก็ท�ำ ธุระส่วนตัวของตนให้เรียบร้อย ร่างกายพยายามปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมใหม่ ท�ำให้เธอรูส้ กึ อยากพักผ่อน เมื่อล้มตัวลงนอนบนเตียงใหญ่ก็คิดถึงค�ำพูดของบิดาเมื่อเช้านี้ มนทิชารู้ดีว่า คุณบูรณะท�ำงานหนักแค่ไหนเพื่อเธอสองคนพี่น้อง มารดาของเธอเสียไปตั้งแต่ที่เธอ และพีส่ าวยังเล็กนัก คุณบูรณะท�ำหน้าที่เป็นทั้งพ่อและแม่ได้เป็นอย่างดีที่สุด พี่สาวคนโตได้เลือด บิดามาเต็มทีช่ ว่ ยงานทีบ่ ริษทั ตัง้ แต่ยงั เรียนไม่จบ ในขณะทีต่ วั เธอเมือ่ จบปริญญาตรีแล้ว ก็ขอไปเรียนต่อทีต่ า่ งประเทศ และกลับมาตามค�ำสัง่ ของบิดาทีย่ นื่ ค�ำขาดว่าให้กลับ ถึงขัน้ ส่งตัว๋ เครือ่ งบินทีร่ ะบุวนั กลับชัดเจนไปให้ถงึ ที่ มนทิชาไม่มที างหลีกเลีย่ งได้จงึ จ�ำเป็นต้องกลับมา และเมือ่ มาถึงวันแรกก็ตอ้ ง เจอกับค�ำสั่งประหลาดๆ หวังว่าตื่นขึ้นมาอีกครั้งจะขอร้องให้คุณบูรณะเปลี่ยนค�ำสั่งนี้ ได้สำ� เร็จ ไม่มีใครอยู่ร่วมทานอาหารค�่ำกับมนทิชาเลย แพรใจไปงานเลี้ยงบริษัทลูกค้า ส่วนคุณบูรณะไม่กลับมาทานข้าวเพราะยังมีงานต้องสะสางอีกมาก มื้อค�่ำนี้จึงมีเพียง ชืน่ จิตเท่านัน้ ทีอ่ ยูเ่ ป็นเพือ่ น มนทิชาเคยชินกับบรรยากาศแบบนีม้ าตัง้ แต่ไหนแต่ไรแล้ว เมือ่ ก่อนเธอสองคน พี่น้องก็ต้องทานอาหารเย็นกันล�ำพังแบบนี้เป็นประจ�ำ จะมีก็แต่เสาร์อาทิตย์ไหนที่ คุณบูรณะว่างจึงจะอยูเ่ ป็นเพือ่ นลูก หญิงสาวกลับขึ้นไปบนห้องนอนหลังจากทานอาหารเย็นเสร็จยังรู้สึกเพลียกับ การเดินทางข้ามทวีปไม่หาย จึงคิดว่าจะเข้านอนแต่หวั ค�ำ่ เพือ่ ตืน่ ขึน้ มาพร้อมความสดใส ในวันใหม่ เสียงเคาะประตูหอ้ งนอนของมนทิชาดังขึน้ กลางดึก ท�ำให้เจ้าของห้องทีเ่ พิง่ จะ หลับไปเมือ่ ตอนหัวค�ำ่ งัวเงียลุกจากเตียงด้วยความง่วงนอนมาเปิดประตูหอ้ งให้ แพรใจ ยืนยิม้ หวานอยูห่ น้าประตูหอ้ ง “นอนหรือยังจ้ะคนสวย” พีส่ าวทักทายเสียงหวาน “ยังค่ะ พีแ่ พรมีอะไรเหรอคะ” มนทิชาหาวน�ำ้ ตาเล็ดเป็นค�ำตอบ แล้วเปิดประตู ให้อกี ฝ่ายเดินเข้ามา “พีม่ าช่วยจัดกระเป๋า” 10

อิ่มอุ่น

พีส่ าวคนสวยเดินตามเข้ามาติดๆ พลางลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ทเี่ พิง่ ลงจาก เครือ่ งมาไว้ทปี่ ลายเตียง แล้วจัดการปลดล็อกอย่างรวดเร็ว ไม่มขี องอยูใ่ นนัน้ แล้ว มนทิชา คงจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วตัง้ แต่กลางวัน “พี่แพรว่าไงนะคะ มาช่วยจัดกระเป๋า จัดไปไหนคะ เราจะไปเที่ยวไหนกัน” มนทิชาหายง่วงทันที หายใจเข้าหายใจออกก็เป็นเรือ่ งเทีย่ วไปหมดทุกทีสนิ า่ “ไม่ได้ไปไหนจ้ะ พีแ่ ค่มาช่วยจัดกระเป๋าทีจ่ ะต้องเดินทางวันพรุง่ นีไ้ ง” แพรใจ พูดไปพลางจัดของใช้ให้นอ้ งสาวไปพลาง เธอรูด้ วี า่ ทีท่ นี่ อ้ งจะไปอยูต่ อ้ งเตรียมอะไรบ้าง “ไปไหนคะ พรุง่ นี”้ มนทิชาทรุดลงทีป่ ลายเตียงข้างๆ พีส่ าว เธอก�ำลังงงว่า ต้องไปไหน “อ้าว ก็ไปทีต่ ราดตามทีค่ ณ ุ พ่อบอกไงจ้ะ” “หา! อะไรนะคะไปตราด ไปท�ำไมคะท�ำไมไปเร็วจัง มนเพิง่ กลับมาได้แค่วนั เดียว นะคะ ไม่ใช่สิ ยังไม่ถงึ ยีส่ บิ สีช่ วั่ โมงเลยด้วยซ�ำ้ จะให้มนไปไหนอีกแล้วคะ” มนทิชา โวยวาย อะไรกัน ก็ไหนบอกว่าจะให้เธอไปดูงานทีต่ ราด แต่คณ ุ พ่อไม่ได้บอกนีน่ าว่าให้ ไปเมือ่ ไร แล้วท�ำไมจูๆ่ “มนไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะ ปีนอี้ ายุจะยีส่ บิ ห้าอยูแ่ ล้ว อย่างอแงสิ คุณพ่อเพิง่ คุย กับคนทีด่ แู ลงานทีน่ นั่ ก็เลยสรุปได้วา่ ยิง่ ให้มนไปเร็วเท่าไรยิง่ ดีเท่านัน้ ท่านก็เลยบอกให้ พีม่ าช่วยมนเตรียมตัวจ้ะ...” “แล้วจะให้มนไปท�ำอะไร บ้านเรามีกจิ การอะไรทีต่ ราดคะ มนไม่เห็นเคยรูเ้ รือ่ ง มาก่อนเลย” มนทิชาพูดถูก ครอบครัวปัญจานนท์ของเธอประกอบธุรกิจด้านชุดชัน้ ในสตรี มาเป็นเวลายาวนานมีโรงงานการผลิตอยูแ่ ถวย่านปริมณฑล ดังนัน้ จึงเป็นเรือ่ งแปลกที่ บิดาจะส่งเธอไปฝึกงานที่อื่น หรือว่ามีโรงงานการผลิตแห่งใหม่เกิดขึ้นที่นั่นในระหว่าง ทีเ่ ธอไม่อยูเ่ มืองไทย “คุณพ่อไปซือ้ รีสอร์ตอยูท่ ตี่ ราดตัง้ แต่ตอนทีม่ นไปเรียนทีอ่ เมริกาได้ปแี รก ท่าน ก็เลยอยากให้มนไปช่วยดูแลกิจการทีโ่ น่นแทน เพราะว่าตอนนีง้ านทีบ่ ริษทั ก�ำลังยุง่ มาก พีก่ บั คุณพ่อปลีกตัวไปดูแลงานทีน่ นั่ ไม่ได้” แพรใจอธิบายให้นอ้ งสาวฟังคร่าวๆ “ซือ้ รีสอร์ต คุณพ่อสนใจกิจการพวกนีเ้ มือ่ ไรคะไม่เห็นเคยพูดถึง” มนทิชาถาม ขึน้ มาด้วยความสนใจ “ท่านซื้อเพราะช่วยเพื่อนเก่าน่ะจ้ะ” แพรใจลุกขึ้นเปิดตู้เสื้อผ้าเลือกชุดจากใน ตูม้ าพับใส่กระเป๋า 11

แผนร้ายหัวใจรัก

“เพือ่ นเก่า ใครคะพีแ่ พรคุณพ่อมีเพือ่ นเก่าอยูท่ นี่ นั่ ด้วยเหรอ” มนทิชาย่นจมูก เล็กน้อย เมือ่ เห็นพีส่ าวหยิบชุดทีเ่ ธอว่าเรียบไปใส่กระเป๋า หญิงสาวลุกขึน้ ไปเลือกเสือ้ ผ้า เอง “คุณลุงอาทิตย์ทเี่ มือ่ ก่อนมาทานข้าวทีบ่ า้ นเราบ่อยๆ มนจ�ำได้ไหม คุณพ่อของ พีธ่ รไง” แพรใจหยุดมือปล่อยให้นอ้ งสาวเป็นคนเก็บเสือ้ ผ้าทีเ่ หลือเอง หญิงสาวลุกขึน้ มานัง่ พักทีเ่ ก้าอี้ “คุณลุงอาทิตย์ พีธ่ ร มนจ�ำไม่ได้คะ่ นึกไม่ออก พีธ่ ร คุณลุงอาทิตย์” นึกเท่าไร มนทิชาก็นกึ ไม่ออก เธอคุน้ ชือ่ แต่ไม่คนุ้ หน้าเอาเสียเลย “พีธ่ รทีต่ อนเด็กๆ มนชอบขีห่ ลังเขาแล้วให้พาเดินรอบบ้านไง ทีม่ นเรียกเขาว่า อัศวินของเจ้าหญิงไง” แพรใจทบทวนความจ�ำ มนทิชาพยายามนึกเท่าไรก็นกึ ไม่ออก แต่พอได้ยนิ แพรใจพูดค�ำว่าอัศวินของ เจ้าหญิงท�ำให้โครงหน้าของเด็กชายวัยสิบห้าผุดขึ้นมาในห้วงความคิด นึกออกแล้ว พีธ่ รลูกคุณลุงอาทิตย์ทชี่ อบมาเล่นทีบ่ า้ นเธอเมือ่ สมัยเด็กๆ พีธ่ รของน้องมน จ�ำได้แล้ว “อ๋อ นึกออกแล้วค่ะ มนจ�ำได้แล้วแต่คณ ุ ลุงอาทิตย์กบั พีธ่ รไม่ได้มาบ้านเรานาน แล้วนะคะ ไม่ทราบว่าสบายดีหรือเปล่า” มนทิชาถามถึงคนเคยรูจ้ กั “คุณลุงอาทิตย์เสียแล้วจ้ะ เสียไปได้ปกี ว่าส่วนพีธ่ รก็อยูท่ ตี่ ราด” “คุณลุงเป็นอะไรคะมนไม่เห็นรู้เรื่องเลย แล้วท�ำไมพี่ธรถึงไปอยู่ที่ตราดเกิด อะไรขึน้ กันแน่” มนทิชาปิดประเป๋าเดินทาง ข้าวของจ�ำเป็นบางอย่างถูกน�ำใส่เรียบร้อย แล้วพร้อมทีจ่ ะเดินทาง “ว่ากันว่าคุณลุงถูกลอบท�ำร้ายเพราะไปขัดผลประโยชน์เรือ่ งทีด่ นิ ส่วนพีธ่ รก็รบั หน้าทีด่ แู ลรีสอร์ตต่อจากคุณลุง” “เมือ่ กีพ้ แี่ พรบอกว่าคุณพ่อไปท�ำรีสอร์ตคือทีน่ หี่ รือคะ” มนทิชาย้อนถามอีกครัง้ เรือ่ งนีท้ ำ� ไมเกีย่ วกับพีธ่ รได้ “ใช่จะ้ รีสอร์ตนีค้ ณ ุ พ่อซือ้ ต่อจากคุณลุงอาทิตย์กอ่ นทีค่ ณ ุ ลุงจะเสีย” แพรใจ เริม่ หาวแล้ว “ก็มพี ธี่ รดูแลอยูแ่ ล้ว จะให้มนไปท�ำไมอีกคนคะเกะกะเปล่าๆ” มนทิชาคิดถึง เด็กชายวัยสิบห้าคนนัน้ อีกครัง้ ผ่านไปสิบกว่าปีเขาจะเป็นอย่างไรบ้างนะป่านนีเ้ ขาก็คง เกือบสามสิบแล้วมัง้ เขายังจะเป็นพีธ่ รทีแ่ สนใจดีของเธอหรือเปล่า “คุณพ่อจะให้มนไปฝึกงานกับพี่ธรเพราะคุณพ่อเพิ่งซื้อรีสอร์ตข้างๆ เพิ่มไว้ อีกแห่ง เท่ากับว่าตอนนีส้ องรีสอร์ตรวมกันเป็นหนึง่ เดียวภายใต้ชอื่ สายธารารีสอร์ต” 12

อิ่มอุ่น

“สายธารารีสอร์ต แล้วจะให้มนไปท�ำอะไรคะ? ไปนานแค่ไหน” แพรใจโบกมือพร้อมกับส่ายหน้า ไม่ไหวแล้วเธอง่วงเหลือเกิน วันนีท้ งั้ วันพา ลูกค้าต่างชาติเดินดูแผนการผลิตทีว่ างไว้ ตกค�ำ่ ก็ตอ้ งไปงานเลีย้ งกลับมายังต้องมาแวะ หาน้องสาวตัวดีอกี “ไว้พรุ่งนี้ก่อนเดินทาง มนถามคุณพ่อเองแล้วกันพี่ขอตัวไปนอนก่อนไม่ไหว จริงๆ กูด๊ ไนท์นะจ้ะ” แพรใจลุกขึน้ เดินกลับห้องตัวเอง มนทิชานอนพลิกไปพลิกมาบนเตียง พอรูว้ า่ ต้องไปท�ำอะไรทีต่ ราดแถมยังจะได้ เจอกับคนรูใ้ จทีห่ า่ งหายกันไปนาน ก็ทำ� ให้หญิงสาวถึงกับนอนไม่หลับ คิดจินตนาการว่า พีธ่ รของเธอจะเป็นอย่างไร เรือ่ งทีจ่ ะโวยวายว่าส่งเธอไปฝึกงานทีน่ นั่ ท�ำไม เงียบลงทันที อาหารเช้าของบ้านปัญจานนท์ตอนเจ็ดโมงเริม่ ขึน้ คุณบูรณะนัง่ เป็นประธานที่ หัวโต๊ะเช่นเคยแพรใจเองก็อยูท่ นี่ นั่ แล้ว มนทิชาเดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดี หญิงสาวทักทาย บิดาด้วยการหอมแก้มแล้วเดินมานัง่ ตรงข้ามพีส่ าว “เดี๋ยวพ่อจะให้รถไปส่งมนที่ตราด กินข้าวเสร็จแล้วเตรียมตัวออกเดินทาง แต่เช้าไปถึงนัน่ จะได้ไม่บา่ ยมาก” คุณบูรณะเอ่ยขึน้ “พ่อจะให้มนไปอยู่ที่นั่นนานแค่ไหนคะ แล้วมนจะกลับบ้านบ้างได้หรือเปล่า” มนทิชาถามเป็นค�ำแรก “อยู่จนกว่าตาธรจะบอกว่ามนเป็นงาน เรื่องกลับบ้านไว้พ่อดูอีกทีถ้าจะกลับก็ บอกให้พเี่ ขามาส่ง” บิดาก�ำชับต่อไปอีกว่า “อยูท่ โี่ น่นมนจะเป็นแค่พนักงานคนหนึง่ ของรีสอร์ต ไม่มอี ภิสทิ ธิใ์ ดๆ ทัง้ สิน้ ต้องเชือ่ ฟังพีเ่ ขาอย่าท�ำให้เสียงาน การท�ำงานทีน่ นั่ จะเป็นผลงานพิสจู น์วา่ มนท�ำงานเป็น แล้วพ่อจะพิจารณาต�ำแหน่งอืน่ ให้” “โห คุณพ่อ มนต้องท�ำขนาดนัน้ เลยเหรอคะ ไม่มอี ภิสทิ ธิใ์ นฐานะลูกสาวเจ้าของ เลยแม้แต่นดิ เดียวเลยเหรอ” หญิงสาวโอดครวญเบาๆ “อย่า พ่อส่งมนไปฝึกงานเพื่อให้ท�ำงานเป็น เริ่มต้นจากต�ำแหน่งเล็กๆ แล้ว ไต่เต้าขึน้ ไป เราจะเป็นเจ้าของก็ตอ้ งรูว้ า่ งานทีเ่ ราเป็นเจ้าของท�ำอย่างไรมีขนั้ ตอนอะไรบ้าง มนควรท�ำตัวเหมือนพนักงานคนอืน่ เพราะถ้ามนใช้สทิ ธิใ์ นความเป็นลูกเจ้าของมันจะเสีย การปกครอง ตาธรก็คงจะล�ำบากใจ” มนทิชาเบะปากเล็กน้อย ไม่เป็นไรถึงบิดาไม่ให้ ใช้อภิสทิ ธิแ์ ต่เธอก็เชือ่ ว่าพีธ่ รคงจะดูแลเธอเป็นอย่างดีแน่ แค่คดิ ว่าจะได้เจอกับชลธร อัศวินของเจ้าหญิงทีเ่ ธอคุน้ เคยมานาน เรือ่ งทีก่ ลัว 13

แผนร้ายหัวใจรัก

ว่าจะไปเจอความล�ำบากก็หมดไปจากใจของมนทิชา เมื่อรู้ว่าจะต้องไปฝึกงานที่ตราด ดังนัน้ ชุดไปฝึกงานชุดแรกจึงเป็นเสือ้ สายเดีย่ วกางเกงเลสีตดั กัน หมวกสานสีนำ�้ ตาลใบใหญ่ ดูๆ ไปเหมือนจะไปเทีย่ วมากกว่าไปฝึกงาน มนทิชาลงทุนรือ้ กระเป๋าเสือ้ ผ้าใหม่ แล้วจัดข้าวของทีเ่ กีย่ วกับการไปทะเลเกือบ ทัง้ หมด ก่อนจะเดินลงมาอีกทีตอนใกล้เทีย่ ง “คุณท่านโทรมาถามป้าว่าคุณหนูไปหรือยัง ป้าไม่กล้าพูดว่ายังไม่ไปเลยบอกไป ว่าคุณหนูออกไปแล้วค่ะ” ชืน่ จิตรายงานหน้าตาตืน่ “คุณพ่ออยากให้มนไปขนาดนัน้ เชียวเหรอคะ ก่อนไปขอกินข้าวบ้านอีกสักมือ้ ได้ไหม เผือ่ ไปอยูท่ นี่ นั่ ไม่มอี ะไรอร่อยเหมือนฝีมอื ป้า มนจะได้หายอยากหน่อย” มนทิชา นัง่ ลงทีโ่ ต๊ะอาหาร ป้าชืน่ รีบกระวีกระวาดเสิรฟ์ ข้าวกะเพราร้อนๆ กับไข่ดาวเป็นอาหารกลางวันให้ หญิงสาว ตบท้ายด้วยของหวานอีกถ้วย กว่ามนทิชาจะเดินทางก็เกือบบ่ายสองโมง ชืน่ จิต มองนาฬิกาแล้วก็คำ� นวนว่ากว่าหญิงสาวจะไปถึงก็คงค�ำ่ พอดี ชืน่ จิตค�ำนวนเวลาไม่ผดิ จริงๆ เพราะกว่ามนทิชาจะไปถึงก็เกือบสามทุม่ คนขับ รถพาเธอมาส่งหน้าสายธารารีสอร์ต บรรยากาศเงียบเหมือนไม่มคี นอยู่ มีเพียงแสงไฟ ที่เปิดไว้ริมทางเท่านั้น จะไม่ให้มาถึงเวลาดึกขนาดนี้ได้อย่างไรในเมื่อหญิงสาวแวะซื้อ ของใช้สว่ นตัวเพิม่ อีกทีห่ า้ งสรรพสินค้าในระหว่างทีเ่ ดินทางมา ไม่มใี ครอยูท่ เี่ คาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์ มนทิชาจึงให้คนขับรถขนของลงทีด่ า้ นหน้า เดาว่าเดีย๋ วคงมีเด็กยกกระเป๋ามาเอาของเธอไปเก็บทีห่ อ้ งพักเอง แต่จนแล้วจนรอดก็ยงั ไม่มใี ครมา “พีแ่ พร มนมาถึงแล้ว ท�ำไมไม่เห็นมีใครเลยล่ะคะ” มนทิชาโทรศัพท์ถามแพรใจ ด้วยความประหลาดใจ ไม่มใี ครรูห้ รือไงว่าลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตมาถึงแล้ว “ตายแล้วยัยมน! เพิง่ ถึงเหรอเนีย่ คุณพ่อให้ไปแต่เช้าไม่ใช่เหรอ แล้วท�ำไม...” แพรใจถามด้วยความตกใจ “มนรือ้ กระเป๋าเตรียมของใหม่ แล้วก็แวะซือ้ ของเพิม่ เติมระหว่างทางด้วย ก็เลย มาถึงดึก ไม่เป็นไรหรอกค่ะเรือ่ งนัน้ ว่าแต่จะให้มนท�ำยังไงต่อดีคะ พีแ่ พร ไม่มคี นอยู่ รับแขกเลยสักคนเดียว” มนทิชาห่วงว่าคืนนีเ้ ธอจะนอนทีไ่ หนมากกว่า “โอเคจ้ะ เดี๋ยวพี่โทรถามพี่ธรให้นะ” แพรใจวางสายน้องสาวแล้วรีบกดสาย ไปหาชลธรทันที ไม่ถึงสิบนาทีก็มีพนักงานของสายธารารีสอร์ตสองคนเดินออกมาจากด้านใน 14

อิ่มอุ่น

เป็นหญิงรูปร่างตุย้ นุย้ หนึง่ คนกับหนุม่ หัวใจสาวอีกคนมาต้อนรับมนทิชา “สวัสดีคะ่ คุณมนทิชาใช่ไหมคะ” สาวร่างตุย้ นุย้ พนมมือไหว้ทกั ทายหญิงสาว “ใช่จะ้ เรียกมนเฉยๆ ก็ได้” มนทิชารับไหว้แล้วส่งยิม้ ให้ “เชิญค่ะ เชิญทางนี้ คุณธรเตรียมทีพ่ กั ให้แล้วค่ะ” หนุม่ หัวใจสาวจีบปากจีบ คอพูดกับมนทิชา ทัง้ สองกับคนขับรถช่วยกันขนประเป๋าเดินทางของหญิงสาวเดินไปทีห่ อ้ งพัก มนทิชา แปลกใจทีไ่ ม่เห็นมีพนักงานคนอืน่ ออกมาต้อนรับเธอ ทีร่ สี อร์ตก็เหมือนไม่มหี อ้ งทีแ่ ขก มาพัก ทัง้ หมดมาหยุดยืนอยูท่ หี่ น้าบ้านพักด้านใน แม้คำ�่ แล้วแต่แสงไฟส่องทางก็ทำ� ให้ มนทิชาเห็นว่าบ้านหลังนีส้ วยงามเพียงไร กระเป๋าของหญิงสาวถูกน�ำมาวางไว้ในห้องพัก ห้องหนึง่ ของบ้านหลังนี้ คนขับรถขอตัวลากลับก่อนจึงเหลือเพียงสาวร่างตุย้ นุย้ กับหนุม่ หัวใจสาวเท่านัน้ “ขอบคุณนะจ้ะ ทีช่ ว่ ยยกกระเป๋า” มนทิชาท�ำท่าจะยืน่ แบงค์รอ้ ย ทิปพนักงาน ทัง้ สอง “อุย๊ ! ไม่เป็นไรค่ะ เป็นหน้าทีข่ องเราอยูแ่ ล้ว” หนุม่ หัวใจสาวรีบปฏิเสธ “ชือ่ อะไรกันบ้างจ้ะ ฉันจะได้รจู้ กั ไว้” มนทิชาอยากรูช้ อื่ เสียงเรียงนามของสองคนนี้ เผือ่ ว่าจะไหว้วานใช้สอยได้ในอนาคต “ชือ่ ตุย้ นุย้ ค่ะ” สาวร่างอวบบอกชือ่ ตัวเอง “ชือ่ ลิซ ลิซซ่าค่ะ” หนุม่ หัวใจสาวบอกบ้าง “หรือว่าไอ้ฤทธิห์ ลานยายเข่งก็ได้นะคะ” ตุย้ นุย้ เรียกชือ่ เดิมของชายหนุม่ หัวใจสาว นายฤทธิห์ รือลิซซ่าค้อนปะหลับปะเหลือกให้เพือ่ นสาวด้วยความหมัน่ ไส้ “จ้า ฉันชือ่ มนนะ” มนทิชาหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ท่าทางว่าเธอจะได้เพือ่ นใหม่ สองคนแล้ว “ค่ะ คุณมน” ทัง้ คูเ่ อ่ยชือ่ หญิงสาวพร้อมกัน “แล้วนีค่ ณ ุ ธรไปไหนจ้ะ” หญิงสาวถามถึงพีธ่ รของเธอ ท�ำไมเขาไม่อยูต่ อ้ นรับ การมาของเธอนะ “คุณชลธรออกไปข้างนอกตั้งแต่เมื่อบ่ายแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าไปไหน” ตุ้ยนุ้ย รายงาน เธอเห็นเจ้านายออกไปอย่างรีบด่วนหลังจากได้รบั โทรศัพท์สำ� คัญ “แล้วพนักงานคนอืน่ ล่ะ ไปไหนหมด ท�ำไมถึงไม่มใี ครอยูห่ น้าเคาน์เตอร์เลย” เธอถามด้วยความสงสัย 15

แผนร้ายหัวใจรัก

“ช่วงนี้โลซีซั่นค่ะก็เลยดูเงียบนิดหน่อย ถ้าไม่มีอะไรพิเศษเราจะอนุญาตให้ พนักงานไปพักหลังสองทุม่ ได้คะ่ แต่ถา้ มีงานเลีย้ งหรือมีอะไรพิเศษคุณธรก็จะพิจารณา ตามสถานการณ์คะ่ ” ลิซซ่าตอบแทน จริงสิ... เธอมาถึงก็เกือบสามทุม่ เป็นเวลาพักของพนักงานแล้ว ท�ำให้ไม่มใี คร มาคอยต้อนรับ แต่แล้วท�ำไมถึงได้เจอสองคนนีล่ ะ่ “แล้วเธอสองคนไม่ไปพักเหรอจ้ะ” มนทิชาถามด้วยความสงสัย “เราสองคนอยูก่ ะดึกค่ะ” ตุย้ นุย้ อธิบาย “รปภ. อยูไ่ หนจ้ะ เมือ่ กีม้ นไม่เห็นมีใครสักคนทีห่ น้ารีสอร์ต” หญิงสาวสงสัย ระบบรักษาความปลอดภัยทีน่ เี่ ป็นอย่างไรกัน “มีคะ่ แต่คณ ุ ธรคงให้ไปเฝ้าด้านหลังส่วนด้านหน้าก็เป็นพนักงานอย่างพวกเรา คอยดูแล” ตุย้ นุย้ อธิบายอีก “มีรปภ. กีค่ นจ้ะ” เธอถามเพือ่ ความแน่ใจ ถ้าเกิดอะไรขึน้ จะได้รวู้ า่ ต้องเอาตัวรอด อย่างไร “ปกติกม็ ดี า้ นหน้ากับด้านหลังทีล่ ะคนนะคะ” ลิซซ่าตอบแทน มนทิชาฟังแล้วอึง้ กับข้อมูลทีไ่ ด้รบั มา นีต่ กลงบิดาส่งเธอมาฝึกงานทีน่ หี่ รือส่งเธอ มาท�ำอะไรกันแน่ ในเมือ่ ช่วงนีเ้ ป็นช่วงโลซีซนั่ คงไม่มงี านอะไรให้เธอท�ำอยูแ่ ล้ว เพราะ เหตุใดจึงส่งเธอมาทีน่ กี่ นั แน่ มนทิชายังไม่ทันจะถามอะไรต่อไปอีก สองคนนั่นก็ขอตัวไปท�ำหน้าที่ที่ได้รับ มอบหมายก่อน หญิงสาวจึงปิดประตูหน้าต่างทุกบานให้เรียบร้อยแล้วอยูแ่ ต่ในห้อง รือ้ กระเป๋าเสือ้ ผ้าเก็บใส่ตู้ ก่อนจะรีบอาบน�ำ้ เข้านอนด้วยความอ่อนเพลีย ตืน่ มาพรุง่ นีใ้ ห้ได้ พบพีธ่ รก่อน เธอค่อยถามว่าทีน่ เี่ กิดอะไรขึน้ ยังไม่ทันจะเช้าที่สายธารารีสอร์ตก็รับน้องเธอด้วยเสียงกุกกักเหมือนมีใครอยู่ นอกห้องนอนของมนทิชา เสียงดังในยามดึกสงัดท�ำให้หญิงสาวรูส้ กึ ตัวแล้วเงีย่ หูฟงั ด้วย ความสงสัย เหมือนมีคนก�ำลังสะเดาะกลอนเปิดประตูหรือท�ำอะไรสักอย่างอยูด่ า้ นนอก มนทิชาเงีย่ หูฟงั ทีป่ ระตูหอ้ งนอน ใช่แน่แล้ว... เสียงนัน้ อยูท่ หี่ น้าประตูแน่นอน หญิงสาวหันรีหนั ขวางแล้วคว้าไม้กวาดขึน้ มาถือกระชับไว้ในมือ ความรีบร้อนท�ำให้ลมื คิด ไปว่าตัวเองอยูใ่ นชุดนอนทีแ่ สนจะเรียกความสนใจจากผูพ้ บเห็น และถ้าโจรมาพบเธอ ในเวลานีอ้ ะไรจะเกิดขึน้ มนทิชาตัดสินใจเปิดประตูออกไปแล้วยกไม้กวาดขึ้นเตรียมจะตีโจรไม่ยั้ง 16

อิ่มอุ่น

หญิงสาวหลับตาแล้วออกแรงตีสดุ แรงเกิด “โอ๊ย!” เสียงร้องของความเจ็บปวดท�ำให้เธอคิดว่าได้ผล มนทิชาลืมตาแล้วเล็ง ไปทีเ่ ป้าหมายได้ชดั เจนมากขึน้ ออกแรงเพิม่ ขึน้ อีก “อย่า! จะตีทำ� ไมผมไม่ใช่โจร” เสียงร้องของชายหนุม่ ท�ำให้เธอต้องชะงัก ไฟในห้องเปิดสว่างจ้า ไม่มโี จรทีไ่ หนอย่างทีเ่ ธอคิด มีแต่ชายหนุม่ หน้าตาดียนื คล�ำแขนตัวเองด้วยความเจ็บ สีหน้างุนงงเหมือนไม่รวู้ า่ เกิดอะไรขึน้ มนทิชายืนหน้าซีด ปล่อยไม้กวาดร่วงลงจากมือทันทีไม่รวู้ า่ จะท�ำอย่างไรต่อไปดี “ขอโทษค่ะ คิดว่าโจรมางัดห้อง” มนทิชาก้มหน้าเอ่ยค�ำขอโทษเบาๆ “โจรทีไ่ หนจะเข้ามาถึงในนีค้ ณ ุ ก็ไม่คดิ ก่อนจะท�ำ ดูซ!ิ แขนผมเจ็บไปหมดแล้ว แล้วนี่ โอ๊ย! ด้ามไม้กวาด” เขาส่ายหัวด้วยความอ่อนใจ อยูด่ ไี ม่วา่ ดีถกู หาว่าเป็นโจร แถมยังถูกตีดว้ ยด้ามไม้กวาดอีก ช่างโชคร้ายอะไรแบบนี้ “แล้วนีถ่ า้ เป็นโจรจริงไม้กวาดแค่นจี้ ะท�ำอะไรโจรได้” เขาหยิบไม้กวาดขึน้ มามอง แล้วโยนมันลงทีพ่ นื้ อย่างไม่ไยดี ชายหนุม่ ไม่สนใจหญิงสาวทีย่ นื ก้มหน้าส�ำนึกผิด เขากลับเดินย้อนเข้าไปในห้อง เธอแล้วเปิดประตูหอ้ งน�ำ้ เข้าไปแล้วเดินมาเปิดประตูหอ้ งนอนอีกด้าน ทีเ่ มือ่ ครูเ่ ขาพยายาม จะใช้ลวดเขีย่ ให้ประตูเปิดออกเพราะเมือ่ เช้าด้วยความรีบจึงลืมกุญแจห้องพักไว้ดา้ นใน มนทิชายังก้มหน้าอยูไ่ ม่กล้ามองหน้าชายหนุม่ ในสมองก�ำลังคิดว่าจะท�ำอย่างไร ถ้าต้องเงยหน้าคุยกับเขา “ไปนอนสิ! มายืนท�ำอะไรไม่มอี ะไรแล้ว” น�ำ้ เสียงเขาดูจะใจเย็นลงแล้ว “ขอโทษค่ะ มนไม่ได้ตงั้ ใจ” มนทิชาค่อยๆ เงยหน้าขึน้ แววตาเสียใจของหญิงสาว ท�ำให้เขาใจอ่อนลงทันที “ช่างเถอะ ไปนอนได้แล้ว” ชายหนุม่ ไม่อยากจะเอาเรือ่ งแล้ว “พีธ่ รใช่ไหมคะ” มนทิชาถามอย่างกล้าๆ กลัวๆ เขาจะใช่พธี่ รของเธอหรือเปล่า “ใช่ ผมชลธร” ชายหนุม่ มองหน้าเธอชัดๆ ให้เต็มตาครัง้ แรก เขานึกได้แล้ว วันนีค้ ณ ุ หนูมนทิชาลูกสาวคุณอาบูรณะจะมาทีน่ ี่ คุณหนูตวั จริงของสายธารารีสอร์ตอยู่ ตรงหน้าเขาแล้ว “มนขอโทษนะคะ มนไม่ได้ตงั้ ใจ” หญิงสาวเสียใจจริงๆ ยิง่ รูว้ า่ เป็นพีธ่ รด้วยแล้ว มนทิชายิง่ โกรธตัวเองทีไ่ ม่ดใู ห้ดกี อ่ นเผลอท�ำให้เจ็บตัวไปได้ “ขอโทษเป็นครัง้ ทีส่ ามแล้ว ไม่ตอ้ งแล้วไปนอนเถอะถ้ามัวขอโทษกันทัง้ คืนคง ไม่ได้นอนแน่” เขาตัดบทสัน้ ๆ 17

แผนร้ายหัวใจรัก

“พีธ่ รจ�ำมนได้ใช่ไหมคะ” น�ำ้ เสียงเธอดีใจเมือ่ รูว้ า่ เขายกโทษให้แล้ว “ไม่ได้เห็นเกือบสิบปีแต่กพ็ อจ�ำได้” เขาพูดเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึน้ ไม่ดใี จหรือ แปลกใจแม้แต่นอ้ ย “ดีใจจังทีพ่ ธี่ รจ�ำมนได้ สะ...” ยังไม่ทนั จะเอ่ยอะไร ชลธรก็พดู ตัดบทขึน้ มา ก่อนเลย “คุณมนพักห้องนี้ ห้องน�ำ้ เราใช้รว่ มกันถ้าไม่สะดวกใจจะล็อกประตูกไ็ ด้ ส่วน ผมพักห้องนีถ้ า้ มีอะไรก็เรียกได้” มนทิชาอ้าปากค้าง เขาเรียกแทนตัวเองว่าผมเรียกเธอว่าคุณ นีม่ นั เกิดอะไรขึน้ ท�ำไมไม่เรียกเธอว่าน้องมนกับพีธ่ รเหมือนเดิม สายตาทีเ่ ขามองเธอก็อกี เหมือนคนไม่รจู้ กั กัน ในแววตาเหมือนซ่อนความไม่พอใจอะไรบางอย่างไว้ “เอาล่ะ ดึกแล้วไปพักผ่อนเถอะ พรุง่ นีผ้ มต้องท�ำงานแต่เช้า” ชลธรท�ำท่าจะเดิน เข้าห้องแต่หญิงสาวเรียกเขาไว้ “พรุง่ นีใ้ ห้มนไปฝึกงานกีโ่ มงคะ” เขาหันหน้ามามองแล้วต้องรีบเมินหน้าเพราะ ชุดนอนทีแ่ สนจะชวนให้มอง “ตามสะดวกเลยพนักงานทีน่ เี่ ริม่ งานตอนหกโมงเช้า ถ้าคุณไหวก็เจอกันทีล่ อ็ บบี” ชลธรปิดประตูหอ้ งนอน ชายหนุ่มถอนหายใจเบาๆ ท่าทางคุณหนูมนทิชาจะไหวไหมเนี่ย แผนการที่ คุณอาบูรณะขอร้องให้เขาช่วยสอนงานเธอจะได้เรื่องไหม ในเมื่อมนทิชาดูเป็นคุณหนู เสียขนาดนี้

18

อิ่มอุ่น

2 หกนาฬิกาตรงเป๊ะ มนทิชามาปรากฎตัวที่ล็อบบีของรีสอร์ต เช้านี้หญิงสาว ใส่กระโปรงยาวลายดอกสีสนั สดใสกับเสือ้ สายเดีย่ วสีหวาน ก�ำไลเต็มแขนสองข้างดูเป็น นักท่องเทีย่ วมากกว่าจะมาฝึกงาน เมือ่ คืนหลังจากทีแ่ ยกย้ายกันเข้าห้อง ได้ยนิ เสียงฝักบัวในห้องน�ำ้ เปิดเดาว่าชลธร คงอาบน�ำ้ เข้านอน ส่วนตัวเธอกลับนอนไม่หลับเฝ้าแต่ครุน่ คิดถึงเขาทีเ่ พิง่ พบหน้าเมือ่ ครูน่ ี้ ‘เขาไม่เปลีย่ นเลยเหมือนเดิมยังไงก็อย่างนัน้ ’ มนทิชาคิดถึงรูปร่างหน้าตาของ ชลธร เขาดูคมเข้มขึน้ ดูหล่อกว่าตอนเด็กเสียอีก พรุง่ นีห้ กโมงเช้าเจอกันทีล่ อ็ บบี หญิงสาว เฝ้าย�ำ้ กับตัวเองว่าจะต้องตืน่ ไปพบเขาให้ทนั มนทิชามาสะดุง้ ตืน่ อีกทีตอนตีหา้ กว่าๆ หญิงสาวรีบลุกขึน้ อาบน�ำ้ แต่งตัวให้เร็ว ทีส่ ดุ เปิดประตูหอ้ งน�ำ้ เข้าไปเห็นมีรอยน�ำ้ เปียกแสดงว่าเจ้าของห้องอีกด้านคงจะตืน่ นอน แล้ว จึงต้องยิง่ เร่งสปีดตัวเองให้วอ่ งไวขึน้ แล้วรีบออกมาทันที หญิงสาวมายืนเก้ๆ กังๆ อยูท่ หี่ น้าเคาน์เตอร์ ไม่มพี นักงานเหมือนเมือ่ คืน มนทิชา หันรีหนั ขวางมองไม่เห็นใคร หญิงสาวจึงใช้วธิ เี ดินหาหวังว่าจะได้เจอพนักงานของทีน่ ี่ ยิง่ เดินก็ยงิ่ ไม่เห็นใครห้องพักแขกปิดเงียบเหมือนไม่มอี ะไรเกิดขึน้ มนทิชาก้าว เท้าเดินเลีย้ วไปเรือ่ ยๆ โดยไม่มจี ดุ มุง่ หมาย รีสอร์ตนีไ้ ม่มใี ครสักคนเลยเหรอ หญิงสาว หยุดชะงักชัว่ คราวเมือ่ เห็นพนักงานสาวคนหนึง่ ก�ำลังเดินตรงมาหาเธอ “คุณชลธรอยูไ่ หนจ้ะ” มนทิชาถามเมือ่ พนักงานคนนัน้ เดินมาใกล้ “คุณธรออกไปข้างนอกแต่เช้าแล้ว คุณมีธุระไรหรือว่าจะจองห้องพักคะ” พนักงานคนดังกล่าวถามด้วยรอยยิม้ “เปล่าจ้ะ ฉันชือ่ มนทิชาจะมาฝึกงานทีน่ กี่ บั คุณชลธร” “อ๋อ คุณนัน่ เอง งัน้ เชิญทางนีค้ ะ่ คุณธรสัง่ ไว้แล้วว่าจะให้คณ ุ ท�ำอะไร” พนักงาน หันหลังเดินน�ำหน้ามนทิชากลับไปทางเดิมทีม่ าเมือ่ ครูน่ ี้ หญิงสาวได้แต่เดินตามไปอย่าง ว่าง่าย ระหว่างทางที่มนทิชาเดินตามพนักงานคนที่จะพาเธอไปท�ำงานตามที่ชลธรสั่ง นัน้ หญิงสาวถือโอกาสส�ำรวจเส้นทางภายในของรีสอร์ตไปด้วยในตัว ห้องพักทีน่ เี่ ป็น ลักษณะบ้านเป็นหลังเหมือนที่พักเมื่อคืนนี้ สไตล์การตกแต่งเน้นไปทางธรรมชาติด้วย ดอกไม้นานาพันธ์แุ ละบรรยากาศค่อนข้างเงียบสงบ 19

แผนร้ายหัวใจรัก

มนทิชาเดินมาถึงลานน�้ำพุรูปเปลือกหอย หญิงสาวหันหน้าไปมองตามเสียงที่ ได้ยนิ เสียงคลืน่ กระทบฝัง่ ดังอยูไ่ ม่ไกล มนทิชาตาโตเมือ่ ได้เห็นทะเล “ว้าว ไม่ยกั รูว้ า่ ทีน่ ตี่ ดิ ทะเลด้วย” หญิงสาวเปรยกับตัวเองเบาๆ “ตรงนีเ้ ป็นจุดชมวิวของรีสอร์ตเรา ตอนนีค้ ณ ุ ธรก�ำลังปรับปรุงให้ทนี่ เี่ ป็นสวน และก�ำลังท�ำทางเดินลงทะเลเพื่อให้แขกมีความเป็นส่วนตัวค่ะ” พนักงานหันมาอธิบาย เพิม่ เติม “แล้วตอนนีย้ งั เดินไม่ได้เหรอคะ” มนทิชาชักอยากลงทะเลแล้ว “เดินได้คะ่ เพียงแต่วา่ ยังไม่สวยอย่างในแบบเท่านัน้ ” มนทิชาพยักหน้าเข้าใจในสิง่ ทีพ่ นักงานคนดังกล่าวบอก หญิงสาวมองออกไป ไกลๆ เห็นคนงานก�ำลังท�ำทางเดินอย่างทีพ่ ดู จริงๆ ไม่เป็นไรเธอยังอยูอ่ กี หลายวัน ไว้ เสร็จเมือ่ ไรค่อยมาดูกไ็ ด้ มนทิชาผ่านลานน�้ำพุเดินเข้ามาด้านใน หญิงสาวแปลกใจว่ารูปแบบที่พักของ บริเวณนีต้ า่ งจากเมือ่ ครูท่ เี่ ดินมา สไตล์บา้ นพักทีน่ เี่ ป็นทรงโมเดิรน์ มากกว่า และดูเหมือน ว่าจะสร้างขึน้ ทีหลัง “ตรงนีส้ ร้างใหม่เหรอคะ” มนทิชาถามพนักงานทีเ่ ดินน�ำหน้า “ดิฉนั ก็ไม่ทราบค่ะ ถ้ามีอะไรคุณถามคุณจอมขวัญเองเลยดีกว่านะคะ” มนทิชาเห็นผูห้ ญิงคนหนึง่ ท่าทางทะมัดทะแมงแต่งตัวต่างจากพนักงานของทีน่ ี่ เดาว่าคุณขวัญคงเป็นคนทีต่ อ้ งมาพบเป็นแน่ “สวัสดีค่ะ คุณมนทิชาใช่ไหมคะ” หญิงสาวท่าทางทะมัดทะแมงคนดังกล่าว เดินเข้ามาใกล้ “สวัสดีคะ่ ดิฉนั มนทิชา” มนทิชาแนะน�ำตัวเองอีกครัง้ “ค่ะ ดิฉนั จอมขวัญเป็นผูจ้ ดั การของสายธารารีสอร์ตนะคะ ยินดีตอ้ นรับค่ะ” จอมขวัญเอ่ยอย่างเป็นทางการ มนทิชาส่งยิม้ ให้กบั จอมขวัญพร้อมทัง้ พิจารณารูปร่างหน้าตาของผูจ้ ดั การรีสอร์ต คนสวยไปในตัว จอมขวัญหน้าตาจิ้มลิ้มพริ้มเพรารูปร่างเล็กใกล้เคียงกับตัวเธอและดู บอบบางน่าทะนุถนอมเหมือนผูห้ ญิงทัว่ ไป แต่ท่าทางคล่องแคล่วในการท�ำงานที่เห็นก่อนหน้าท�ำให้มนทิชารู้สึกว่าเธอเก่ง และมีความเป็นมิตรกับคนทีอ่ ยูร่ อบข้าง โดยเฉพาะกับคุณหนูมาใหม่อย่างเธอ “คุณชลธรสัง่ ดิฉนั ไว้วา่ ถ้าเจอคุณให้เริม่ ฝึกงานคุณได้เลย ไม่ทราบว่าคุณมน พร้อมหรือยังคะ” จอมขวัญถามด้วยความเกรงใจ 20

อิ่มอุ่น

“ได้เลยค่ะ ยินดีมาก ตามสบายเลย” มนทิชายักไหล่เท่าที่เดินมาเธอไม่คิด ว่างานที่รีสอร์ตจะมีอะไรมากมายนัก อย่างดีก็แค่จองห้องพัก ต้อนรับแขกและคอย ดูแลในสิง่ ทีข่ าดตกบกพร่อง ยิม้ สวยๆ ท�ำหน้าให้ดเู ป็นมิตรเข้าไว้ ไม่เห็นจะมีอะไรยาก “งัน้ ตามมาเลยค่ะ” จอมขวัญเดินน�ำหน้าหญิงสาวไป มนทิชาเดินตามจอมขวัญไปเรียนรูก้ ารท�ำงานในวันแรก งานแรกทีเ่ ธอต้องท�ำ ก็คอื ... “ถอดผ้าปูทนี่ อนและปลอกหมอนไปซัก” มนทิชายืนอึง้ ไปชัว่ ขณะ นีม่ นั ฝึกงาน อะไรกัน ท�ำไมเธอต้องมาท�ำอะไรแบบนีด้ ว้ ย “ค่ะ คุณธรสัง่ ไว้วา่ ให้คณ ุ มนถอดผ้าปูทนี่ อนและปลอกหมอนทีแ่ ขกเพิง่ เช็กเอาท์ ออกไปเมือ่ คืนนี”้ จอมขวัญทบทวนค�ำสัง่ ของชายหนุม่ ให้หญิงสาวฟังอีกครัง้ มนทิชาอยากจะร้องกรีด๊ ดังๆ ให้ได้ยนิ กันทัว่ ทัง้ รีสอร์ต นีค่ ณ ุ หนูอย่างเธอมา ท�ำงานแบบนีด้ ว้ ยเหรอ อยากจะบ้าตาย! “ทัง้ หมดกีห่ อ้ งคะ” หญิงสาวกลัน้ ใจถาม “สามสิบค่ะ เมือ่ คืนเป็นคณะของอาจารย์ทมี่ าสัมมนาเพิง่ ออกไปเมือ่ ตอนเช้านีเ้ อง” จอมขวัญหยิบตารางจองห้องพักขึน้ มาดู “เย็นนีจ้ ะมาอีกสามสิบ อ้อ! ของฝัง่ โน้นก็จะมาอีกสิบห้าเท่ากับว่าทัง้ หมดสีส่ บิ ห้า ห้องค่ะ” “มนต้องถอดมาซักแล้วปูดว้ ยไหมคะ” หญิงสาวสะกดอารมณ์ถาม พีธ่ รนะพีธ่ ร ไหนบอกว่าให้ฝกึ งาน นีม่ นั ฝึกงานทีไ่ หน นีม่ นั งานเมดชัดๆ “ไม่ตอ้ งค่ะ คุณธรบอกว่าให้พนักงานปูดกี ว่าเกรงว่าคุณมนจะท�ำไม่ทนั ” จอมขวัญ บอกยิม้ ๆ “ค่ะ ไม่ทนั แน่” มนทิชากัดฟันพูด หญิงสาวฝืนยิม้ ให้จอมขวัญเล็กน้อยแล้ว ลงมือท�ำงานตามทีช่ ายหนุม่ สัง่ ไว้ หมดกัน ชุดสวยที่เธออุตส่าห์เอามา นึกว่าจะได้กรีดกรายอยู่หน้าเคาน์เตอร์ กลายเป็นว่าต้องมาเป็นนังแจ๋วอยู่ในห้องพัก นี่คุณพ่อส่งเธอมาฝึกงานหรือมาท�ำอะไร กันแน่หรือว่าพีธ่ รแกล้งเธอ ไม่ได้คนื นีต้ อ้ งถามให้รเู้ รือ่ ง กว่ามนทิชาจะถอดผ้าปูทนี่ อนปลอกหมอนเสร็จครบสามสิบห้องตามทีช่ ลธรสัง่ ก็ เล่นเอาหญิงสาวร้องโอยได้เหมือนกัน ปลอกหมอนผ้าปูทนี่ อนทัง้ สามสิบห้องเสร็จในเวลา เกือบสิบโมงเช้า มนทิชาก�ำลังจะเป็นลมแล้ว ตัง้ แต่เช้ายังไม่มอี ะไรตกถึงท้องเลยสักนิด “เสร็จไหมคะ คุณมน” 21

แผนร้ายหัวใจรัก

จอมขวัญโผล่มาจากไหนไม่รู้ ผูจ้ ดั การรีสอร์ตเห็นสภาพของมนทิชาแล้วก็นกึ สงสาร รูปร่างบอบบางอ้อนแอ้นแบบนีจ้ ะทนได้สกั กีน่ ำ�้ คุณชลธรนีก่ ใ็ จด�ำเหลือเกิน สัง่ งานคุณมนแบบนีม้ หี วังสามวันเผ่นกลับกรุงเทพฯ แทบไม่ทนั แน่ “เสร็จค่ะ” มนทิชาพูดด้วยความเหนือ่ ย หญิงสาวลงไปนัง่ พักทีพ่ นื้ ห้อง หน้าตา ทีแ่ ต่งแต้มสีสนั มาแต่เช้าจางลงไปเพราะเหงือ่ ไคลทีซ่ มึ อยูท่ วั่ ใบหน้า “ไหวไหมคะคุณมน” ผูจ้ ดั การสาวนัง่ ลงข้างๆ ด้วยความห่วงใย หญิงสาวเอา กระดาษทีถ่ อื อยูใ่ นมือมาพัดโบกลมเบาๆ ให้มนทิชารูส้ กึ สบายขึน้ “ไหวค่ะ มนยังไหว” มนทิชากัดฟันยิม้ ตอนนีเ้ ธออยากจะโทรศัพท์กลับบ้าน เหลือเกิน ใช่แล้ว! “มีอะไรให้มนท�ำอีกไหมคะ” หญิงสาวยันตัวเองลุกขึน้ คิดว่าจะกลับไปโทรศัพท์ หาแพรใจหรือไม่กบ็ ดิ าทีบ่ า้ น ถามไถ่ให้รวู้ า่ เกิดอะไรขึน้ กับเธอกันแน่ “คุณมนไปพักทานข้าวก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวพนักงานจะมาปูเตียงจะได้พร้อมให้ แขกเช็กอินได้ทนั ” “ค่ะ” มนทิชาลุกขึ้นเดินออกจากห้อง ตั้งใจว่าจะกลับไปอาบน�้ำพักผ่อนให้ สบายใจ แล้วค่อยโทรศัพท์กลับกรุงเทพฯ “แคนทีนของพนักงานอยูด่ า้ นซ้ายนะคะ คุณมนเดินตรงไปแล้วเลีย้ วซ้ายจะเห็น แคนทีนค่ะ” จอมขวัญบอกทางไปห้องอาหาร “ให้มนทานข้าวทีน่ นั่ เหรอคะ” มนทิชาตาโตอีกครัง้ “ค่ะ พนักงานทุกคนทานข้าวทีแ่ คนทีน เรามีเวลาทัง้ หมดสามรอบนะคะ” จอมขวัญ อธิบาย “แล้วมนไปตอนนี้จะมีอะไรให้ทานเหรอคะ มันเกินเวลาแล้ว” มนทิชามอง นาฬิกาข้อมือ ตอนนีส้ บิ โมงครึง่ ไม่ใช่รอบของอาหารสักรอบ “ไปได้คะ่ ดิฉนั เตรียมไว้ให้คณ ุ มนต่างหาก เพราะเห็นว่ายังท�ำงานไม่เสร็จ” มนทิชายิม้ ขอบคุณในน�ำ้ ใจของผูจ้ ดั การสาว เธอเดินไปตามทางทีจ่ อมขวัญบอก ไม่นานก็ถงึ แคนทีนห้องอาหารของพนักงาน เงียบไม่มคี นอยูม่ เี พียงกลิน่ หอมของอาหาร ทีโ่ ชยมาแตะจมูกของหญิงสาว เดาว่าน่าจะเป็นมือ้ กลางวันของพนักงานทีน่ ี่ หญิงสาวเห็นฝาชีครอบอยูบ่ นโต๊ะ น่าจะเป็นอาหารทีจ่ อมขวัญเตรียมไว้ให้เธอ เปิดออกดูพบว่าเป็นข้าวต้มกุง้ หน้าตาน่ารับประทานวางอยูห่ นึง่ ชาม จับดูยงั อุน่ ไม่เย็นชืด แสดงว่าคงจะเพิง่ ท�ำเสร็จ 22

อิ่มอุ่น

ข้าวต้มกุ้งมื้อแรกที่สายธารารีสอร์ตรสชาติดีไม่น้อย เพียงครู่เดียวมนทิชาก็ จัดการกับข้าวต้มหมดชาม หญิงสาวดืม่ น�ำ้ เปล่าตบท้ายแล้ววางไว้เตรียมจะลุกกลับทีพ่ กั “กินแล้วเก็บจานด้วยจ้า” เสียงแว่วออกมาจากครัว มนทิชาเห็นหญิงวัยกลางคนก�ำลังก้มๆ เงยๆ อยูท่ หี่ น้าตูก้ บั ข้าว นางท�ำเหมือน ไม่สนใจเธอแต่เชือ่ ว่าคนทีพ่ ดู เมือ่ ครูน่ เี้ ป็นนางแน่ๆ “เก็บทีไ่ หนคะป้า” มนทิชาหยิบชามกับแก้วน�ำ้ ขึน้ มาถือ “อ่างด้านโน้น มากินหลังคนอืน่ ต้องล้างเองนะคะ” นางเดินย้อนกลับไปในครัว อีกครัง้ มนทิชาไม่มีทางเลือกนอกจากต้องเดินถือชามกับแก้วน�้ำไปที่อ่าง แล้วลงมือ ล้างชาม ท่าทางเก้ๆ กังๆ ของคนไม่เคยท�ำงานท�ำให้ชามกับแก้วน�ำ้ หนึง่ ใบใช้เวลาล้าง เกือบสิบนาที “โอ๊ย! เปิดน�ำ้ แบบนีก้ เ็ ปลืองน�ำ้ สิคณ ุ ล้างแค่ชามกับแก้วเปิดยังกับล้างเป็นสิบใบ” แม่ครัวคนเดิมโวยวายเสียงดัง เมือ่ เห็นมนทิชาเปิดน�ำ้ ทิง้ ไว้ “เอ่อ หนูกลัวว่าไม่สะอาด” หญิงสาวยืนถือชามกับแก้วค้างไว้ “ไม่สะอาดอะไรคุณ มือเนีย่ ! ลูบไปสิถา้ ไม่ลนื่ ไม่มคี ราบอาหารติดแล้วก็แปลว่า สะอาด คุณไม่เคยล้างจานหรือไง” นางถามด้วยความแปลกใจ มนทิชายิม้ เป็นค�ำตอบ “ค่ะ หนูไม่เคยล้างชาม” ตอนอยูท่ อี่ เมริกาหญิงสาวใช้ชวี ติ อยูท่ หี่ อพัก หน้าทีค่ อื เรียนอย่างเดียว คุณบูรณะจัดการเรือ่ งค่าใช้จา่ ยให้อย่างเหลือเฟือ ชีวติ ในต่างแดนของเธอไม่ลำ� บากเพราะมีนำ�้ เงินของบิดาคอยหล่อเลีย้ ง “อ้าว สะอาดแล้วปิดน�ำ้ เอาชามกับแก้วไปคว�ำ่ ตรงนัน้ ” แม่ครัวล้างเป็นตัวอย่าง ให้ดแู ล้วสัง่ ให้หญิงสาวถือไปคว�ำ่ “คงเป็นพนักงานใหม่ซินะ ที่นี่กินข้าวสามเวลาตอนเช้าครัวเปิดตั้งแต่ตีห้าถึง เจ็ดโมง รอบสองเทีย่ งเปิดครัวตัง้ แต่สบิ เอ็ดโมงครึง่ ถึงบ่ายกว่าไม่เกินบ่ายสอง รอบเย็น ห้าโมงครึง่ ถึงทุม่ ครึง่ รูแ้ ล้วก็อย่ามาสายอีกล่ะ” นางบอกด้วยความหวังดี “แล้วแขกใช้ครัวทีน่ ดี่ ว้ ยหรือเปล่าคะ” มนทิชาถามด้วยความสงสัย ถ้าแขกเกิด หิวขึน้ มาตอนดึกจะท�ำอย่างไร “ของแขกก็มคี รัวต่างหากเปิดยีส่ บิ สีช่ วั่ โมง มีเชฟทีค่ ณ ุ ธรจ้างมาโดยเฉพาะ แคนทีน ทีน่ มี่ ไี ว้เป็นสวัสดิการของพนักงาน เมือ่ ก่อนป้าก็เคยท�ำงานทีน่ นั่ ” นางเริม่ เล่า “แล้วท�ำไมไม่ทำ� แล้วล่ะคะ ฝีมอื ป้าอร่อยออก” มนทิชาพูดตามความจริง ฝีมอื แม่ครัวคนนีพ้ อๆ กับคุณชืน่ จิตเลย 23

แผนร้ายหัวใจรัก

ไปพลาง

“จะท�ำท�ำไมให้เป็นภาระของเจ้านาย ท�ำทีน่ กี่ พ็ อแล้ว” นางเริม่ เช็ดจานกับช้อน

มนทิชาติดใจอยากจะคุยกับแม่ครัวคนนี้ หญิงสาวช่วยเช็ดจานกับช้อนอีกแรง ก่อนจะเลียบเคียงถามเรือ่ งของสายธารารีสอร์ต “ป้าอยูท่ นี่ มี่ านานแล้วเหรอ” มนทิชาชวนคุย “อยูม่ าตัง้ แต่คณ ุ ท่านมาท�ำรีสอร์ตใหม่ๆ” นางพูดไปมือท�ำงานไป “แล้วป้ารู้จักคุณบูรณะไหมคะ” มนทิชาอยากรู้ว่าเรื่องการที่บิดาของเธอมาซื้อ รีสอร์ตไว้มใี ครรูเ้ รือ่ งมากน้อยแค่ไหนบ้าง “ไม่รู้จักรู้แต่ว่าเพื่อนคุณท่านช่วยดูแลต่อและมอบอ�ำนาจให้คุณธรจัดการ” นางหันไปเช็ดแก้วต่อ “เจ้านายของป้าคือคุณชลธรเหรอคะ” “ใช่ คุณธร ถามท�ำไม เราไม่เคยเจอหรือไง แล้วใครพามาสมัคร สัมภาษณ์ กับคุณจอมขวัญเหรอ” คราวนีน้ างเป็นฝ่ายซักหญิงสาวกลับบ้าง “อ๋อ หนูรู้ค่ะ ถามเพื่อความแน่ใจเผื่อว่าที่นี่มีนายหลายคน” มนทิชาเอาตัว รอดได้ “ทีน่ มี่ นี ายคนเดียว นายทีด่ ที สี่ ดุ คือนายชลธร จ�ำไว้... อยูท่ นี่ ที่ ำ� งานให้คมุ้ กับที่ นายช่วยเรา” นางสอนไปในตัว “ช่วย... ช่วยอะไรคะ” มนทิชาไม่เข้าใจ “ทีน่ พี่ นักงานทุกคนมีเงินเดือน มีสวัสดิการ เพราะคุณชลธรเป็นคนออกไปหาแขก หากรุป๊ หางานเข้ารีสอร์ตไม่เคยอยูเ่ ฉยๆ ถ้าเป็นช่วงโลว์แบบนีท้ อี่ นื่ อาจจะไม่รบั พนักงาน เพิม่ หรือจ้างพนักงานรายวันแต่ทนี่ ไี่ ม่ ทีน่ เี่ ราอยูก่ นั แบบพีน่ อ้ งไม่มพี นักงานชัว่ คราวกิน เงินรายวันทุกคนได้เป็นเงินเดือนหมด” “ค่ะ” มนทิชาพยักหน้าเบาๆ มันเกีย่ วอะไรกับทีใ่ ห้ทำ� งานให้คมุ้ “เพราะฉะนัน้ แขกทีม่ าพักต้องได้รบั บริการทีด่ ที สี่ ดุ นัน่ คือพนักงานทุกคนต้อง ท�ำงานเต็มทีเ่ พือ่ ให้แขกพอใจและกลับมาใช้บริการอีกเราถึงจะมีงานตลอดทัง้ ปี ทีน่ ไี่ ม่มี เลิกจ้างใครพอใจจะอยูน่ านเท่าไรก็อยูไ่ ป หรือไม่พอใจจะอยูก่ อ็ อกไป” “เหมือนป้าใช่ไหมคะ” มนทิชาพูดยิม้ ๆ หญิงวัยกลางคนพยักหน้ารับ “คุยกับป้าตัง้ นานยังไม่รจู้ กั ชือ่ เลย ป้าชือ่ อะไรคะ” มนทิชาถูกชะตากับแม่ครัว คนนี้ ท่าทางนางจะรักรีสอร์ตและนายมาก “เรียกป้าแก้วแล้วกัน แล้ววันหลังก็มาให้ตรงเวลา ถ้าเลยเวลาไม่มนี ะจะบอก 24

อิ่มอุ่น

ให้ อันนีค้ ณ ุ จอมขวัญมาบอกไว้กอ่ นล่วงหน้าถึงได้ตกั แบ่งไว้” นางบอกอย่างอารมณ์ดี “ค่ะ ต่อไปมนจะมาให้ตรงเวลา ไปก่อนนะคะป้าแก้ว” มนทิชาเช็ดช้อนคัน สุดท้ายเสร็จพอดี หญิงสาวยิม้ ให้แม่ครัวใจดีแล้วเดินออกไป มนทิชาเดินผ่านมาทีล่ อ็ บบีดา้ นหน้าของรีสอร์ตเพือ่ กลับไปทีห่ อ้ งพัก หญิงสาว เห็นพนักงานเริม่ ท�ำงานกันตามหน้าที่ จอมขวัญยังสาละวนอยูก่ บั การจัดการเรือ่ งห้องพัก ของแขก วันนีเ้ ป็นวันหยุดสุดสัปดาห์มแี ขกเริม่ ทยอยมาพักบ้างแล้ว แม้จะไม่ใช่ฤดูทอ่ งเทีย่ ว แต่กย็ งั มีคนมาใช้บริการบ้างประปราย “คุณมนคะ คุณมน” เสียงจอมขวัญเรียกเธอ “คะ คุณจอมขวัญ” “ไม่ตอ้ งเรียกเต็มยศขนาดนัน้ ก็ได้คะ่ เรียกขวัญเฉยๆ ก็ได้ คุณมนทานข้าว แล้วใช่ไหมคะ” มนทิชาพยักหน้ารับ “งัน้ ให้เวลาไปล้างหน้าล้างตาสิบนาที แล้วเจอกันทีเ่ คาน์เตอร์นะคะ” จอมขวัญ ยิม้ แล้วรีบผละไปท�ำงานต่อ มนทิชาอึง้ เล็กน้อย หญิงสาวตัดสินใจไม่กลับไปทีพ่ กั แต่เดินตามจอมขวัญไป ให้เวลาเธอสิบนาทียังไม่ทันได้ท�ำอะไรก็ต้องกลับมาอีก สู้ท�ำงานให้เสร็จแล้วค่อยกลับ ไปพักทีเดียวดีกว่า “คุณขวัญมีอะไรให้มนท�ำคะ มนไม่กลับทีพ่ กั แล้ว” มนทิชาถาม “ไม่กลับแล้วเหรอคะ” จอมขวัญท�ำหน้าแปลกใจ “ค่ะ” มนทิชาพยักหน้า “งัน้ ทางนีเ้ ลยค่ะ” ผูจ้ ดั การสาวเดินน�ำไปก่อนคุณหนูฝกึ งานเดินตามไป กว่าที่มนทิชาจะเรียนรู้การฝึกงานวันแรกเสร็จก็ปาเข้าไปเกือบทุ่ม แขกคน สุดท้ายที่หญิงสาวส่งเข้าห้องเป็นสองสามีภรรยาชาวต่างชาติที่เคยมาใช้บริการที่รีสอร์ต ของเธอ “เหนื่อยไหมคะคุณมน แค่วันแรกก็เสร็จเกือบทุ่มแล้ว” จอมขวัญถามด้วย ความเป็นห่วง “เหนือ่ ยค่ะ ตัง้ แต่เกิดมาเพิง่ เคยท�ำงานเป็นครัง้ แรก เหนือ่ ยจริงๆ” มนทิชาไม่แค่เหนือ่ ยเฉยๆ แต่เมือ่ ยอีกต่างหาก ช่วงบ่ายเธอต้องอยูก่ บั จอมขวัญ ช่วยต้อนรับแขกทีม่ าพักเป็นคณะใหญ่ เดาจากทีไ่ ด้ยนิ แขกคุยกันคือเป็นคณะพนักงาน บริษัทที่มาจัดกิจกรรมช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ ไม่น่าเชื่อว่าห้องพักเกือบเจ็ดสิบห้อง เต็มเกือบหมด 25

แผนร้ายหัวใจรัก

“นีไ่ ม่ใช่ชว่ งท่องเทีย่ วแขกถึงได้ไม่เยอะทุกวัน ถ้าเป็นช่วงไฮนะคะ อย่าให้พดู ” “แล้วแขกมาจากไหนคะ” เธอก็อยากรูเ้ หมือนกันว่ามาจากไหน ท�ำไมถึงได้แห่ มาพักกันมากมายขนาดนี้ “ช่วงนีเ้ ป็นแขกทีม่ าเป็นกรุป๊ ค่ะ หรือบางทีกเ็ ป็นพวกชอบความสงบไม่วนุ่ วาย ก็ เลือกจะเทีย่ วช่วงคนไม่เยอะแบบนี”้ จอมขวัญก�ำลังจะไปส่งมนทิชาทีบ่ า้ น “แล้วเขาจองกันมาล่วงหน้าหรือว่ามาหาเอาทีน่ คี่ ะ” มนทิชาซัก “ส่วนใหญ่จะจองนะคะ ถ้ามาหาเอาข้างหน้ามักไม่แน่นอน ยิ่งเสาร์อาทิตย์ ส่วนใหญ่จะมีคนมาพักผ่อนอยูแ่ ล้ว มากน้อยแล้วแต่สภาพอากาศ” ผูจ้ กั การคนเก่งกล่าว “ฝนตกอย่างนี้ เทีย่ วทะเลได้เหรอคะ” เธอสงสัย “ได้ซคิ ะ ไม่ได้ตกทุกวันซะหน่อย ถ้ามาเป็นกรุป๊ แล้วขอให้เรามีกจิ กรรมเราก็ จัดให้นะคะ” จอมขวัญเล่าตัวอย่างทีผ่ า่ นๆ มาให้หญิงสาวฟัง “ทัง้ หมดเนีย่ เพราะคุณธรเป็นคนไปหามา เพือ่ ไม่ให้พนักงานตกงานและรีสอร์ต มีรายได้ตลอดปีคะ่ ” จอมขวัญสรุปตบท้าย “คุณชลธรไปหามา” หญิงสาวทวนค�ำช้าๆ “ค่ะ คุณธรไปคอนแทคกับทัวร์บา้ ง กับสมาคมท่องเทีย่ วบ้าง หรือบางทีกแ็ ขก ทีม่ าพักแล้วติดใจบริการค่ะ” จอมขวัญเฉลย “แล้วนีท่ หี่ ายไปทัง้ วันแบบนี้ ไปหาแขกด้วยหรือเปล่าคะ” มนทิชาสงสัย ค�ำตอบของมนทิชาคงมีคนเดียวทีต่ อบได้ หลังจากทีจ่ อมขวัญมาส่งหญิงสาวที่ บ้านพักแล้ว ผูจ้ ดั การคนสวยก็ขอตัวลากลับไปก่อน โดยบอกก่อนจะจากไป ‘ถ้าคุณมนอยากรูอ้ ะไร ถามคุณธรเองเลยจะดีกว่า คืนนีค้ งกลับไม่ดกึ หรอกค่ะ เพราะพรุง่ นีต้ อ้ งน�ำกิจกรรมแต่เช้า’ มนทิชาอาบน�้ำอาบท่าใส่ชุดนอนสีชมพูหวานนอนเอกเขนกอยู่บนเตียงของเธอ หูกค็ อยฟังว่าเมือ่ ไรชลธรจะกลับมาเสียที และแล้วการรอคอยของหญิงสาวก็ไม่ผดิ หวัง เมือ่ ได้ยนิ เสียงเปิดประตูหอ้ งข้างๆ มัน่ ใจได้วา่ ชายหนุม่ คงมาถึงทีแ่ ล้ว หญิงสาวรอฟังเสียงเปิดประตูหอ้ งน�ำ้ อีกสักพัก อยากให้เขาได้อาบน�ำ้ อาบท่าให้ สบายเสียก่อนแล้วค่อยไปเคาะประตูหอ้ ง ไม่ผดิ คาดเสียงฝักบัวเปิดแล้วจริงๆ มนทิชา กะเวลาว่าชายหนุม่ อาบน�ำ้ เสร็จแล้วคงแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เธอจึงเดินไปเคาะประตู เมือ่ ได้ยนิ เสียงลูกบิดประตูเปิดออกก็รบี โผเข้าไปทันที “พี่ธรไปไหนมาคะ” มนทิชาชะงัก ความที่รีบไม่ทันระวังท�ำให้เธอโผเข้าหา ชายหนุม่ ทัง้ ตัว ชุดนอนสีชมพูหวานแนบกับร่างก�ำย�ำทีไ่ ร้เสือ้ ผ้าอาภรณ์ปกปิด มีเพียง 26

อิ่มอุ่น

ผ้าขนหนูพนั กายไว้เท่านัน้ ใบหน้าของเธอซุกอยูต่ รงหน้าอกกว้างของเขาได้ยนิ เสียงหัวใจ ทีเ่ ต้นรัวเป็นจังหวะ ชลธรก็ตกใจไม่คิดว่าเธอจะรีบเดินเข้ามาหาเขาขนาดนี้ ร่างนิ่มแนบกับตัวเขา เป็นเวลานาน เนือ้ อุน่ ท�ำให้ใจเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ ใบหน้าหวานซุกอยูท่ อี่ กของเขา พร้อมกับลมหายใจอุน่ ๆ ทีร่ ดอยูบ่ ริเวณนัน้ “ขอโทษค่ะ พีธ่ ร” มนทิชารีบดันตัวเองออก หญิงสาวใจเต้นรัวเลือดฝาดทีแ่ ก้ม บอกให้รวู้ า่ เธอก�ำลังเขินอายกับสิง่ ทีต่ นเองกระท�ำ “รอผมข้างนอก เดีย๋ วออกไป” เขาหันหลังเปิดตูเ้ สือ้ ผ้าหยิบชุดนอนเดินหายไป ในห้องน�ำ้ มนทิชารีบวิง่ ออกมาสงบสติอารมณ์อยูท่ ดี่ า้ นนอกอย่างรวดเร็ว สักพักชลธรก็เดินตามออกมา มนทิชาปรับสีหน้าให้เป็นปกติ หญิงสาวพยายาม ส่งยิม้ ให้เขาเป็นการแก้เก้อ ชลธรเมินรอยยิม้ นัน้ เขาท�ำสีหน้าเคร่งขรึมเพือ่ รอฟังว่าเธอจะ พูดอะไร “วันนีพ้ ธี่ รไปไหนมาคะ มนไม่เห็นทัง้ วันเลย” มนทิชาเริม่ ต้นการสนทนาอย่าง เป็นกันเอง “จะถามแค่นใี้ ช่ไหม ผมจะได้กลับไปท�ำงานต่อ” เขาท�ำท่าจะลุก “เดีย๋ วค่ะ ไม่ใช่อย่างนัน้ ” เธอผวาเข้าเกาะแขนเขาไว้ แต่แล้วก็ปล่อยมือลงเมือ่ เห็นสายตาดุทเี่ ขามองมา “โตแล้วอย่าจับมือถือแขนใครง่ายๆ มันไม่เหมาะ” มนทิชาใบหน้าร้อนผ่าวเมือ่ ได้ยนิ ค�ำพูดทีแ่ สนจะเย็นชาของเขา เธอก้มหน้าไม่สบสายตาเขาแม้แต่นอ้ ย “มีอะไรว่ามา” น�ำ้ เสียงชลธรอ่อนลงเมือ่ เห็นเธอก้มหน้า “มนจะถามว่า พีธ่ รจะให้มนฝึกงานทีน่ ใี่ นต�ำแหน่งอะไรคะ มนจะได้รแู้ ละเรียน งานถูก” เธอเงยหน้าถามเขาสายตาปะทะกับสายตาทีช่ ลธรมองมาพอดี เธอมองเห็นแวว ตาใจดีของพีธ่ รคนเดิมในดวงตาคูน่ นั้ “แล้ววันนีจ้ อมขวัญสอนอะไรบ้าง” เขาปรับสีหน้าให้เรียบเฉย น�ำ้ เสียงฟังดูเป็น ทางการทันที “ก็ให้มนไปถอดผ้าปูทนี่ อนปลอกหมอน ตอนบ่ายก็ให้ตามเธอไปดูแลแขกจนค�ำ่ ตกลงจะให้มนท�ำอะไรคะ” หญิงสาวพยายามจะสบสายตาของพีธ่ รใจดีอกี ครัง้ “งัน้ ก็ทำ� ตามทีจ่ อมขวัญสอน พรุง่ นีเ้ ขาให้ทำ� อะไรก็ทำ� ตามนัน้ ไป” ชายหนุม่ บอก อีกครัง้ แล้วลุกเดินเข้าห้อง มนทิชาไม่ตอ้ งการให้การฝึกงานของเธอเป็นแบบนัน้ หญิงสาวรีบวิง่ ไปดักตรง 27

แผนร้ายหัวใจรัก

หน้าประตูทางเข้าห้องของชายหนุม่ ยกมือสองข้างกางไว้ปดิ ทาง ชลธรนึกข�ำทีห่ ญิงสาวท�ำ นิสยั เหมือนเด็กๆ ทีไ่ ม่อยากให้เขาไปไหนก็วงิ่ มาดักหน้าไว้แบบนี้ “อะไรของคุณมาขวางทางท�ำไม ผมจะเข้าห้อง” เขาหยุดมองหญิงสาว มนทิชา โตเป็นสาวเต็มตัวแล้ว ไม่เจอกันนานแม้รา่ งกายจะโตเป็นสาวตามอายุแต่นสิ ยั ก็ยงั เหมือน เด็กอย่างไรอย่างนัน้ “ไม่คะ่ พีธ่ รต้องบอกมาก่อนว่าจะให้มนฝึกงานต�ำแหน่งอะไร ไม่งนั้ มนจะโทร ไปฟ้องคุณพ่อว่าพีธ่ รไม่สอนงาน” เธอขู่ “ก็ฝึกทุกต�ำแหน่งนั่นแหละ คิดจะเป็นเจ้าของรีสอร์ตก็ต้องรู้ทุกหน้าที่” เขา ตอบสัน้ ๆ มนทิชาไม่ยอมง่ายๆ ยิง่ ได้ยนิ ว่าทุกต�ำแหน่งก็เหมือนกับว่าเขาปัดความรับผิดชอบ จะให้ทำ� ทุกต�ำแหน่งได้อย่างไรก็ในเมือ่ บิดาส่งให้เธอมาฝึกงานกับเขา นัน่ ก็หมายความ ว่าเธอต้องเรียนงานจากเขาจะให้เรียนกับคนอืน่ ได้อย่างไร “ไม่นะคะพีธ่ ร ต้องพูดกันให้รเู้ รือ่ งก่อน” มนทิชาไม่ยอมจริงๆ หญิงสาวเดิน ตามชายหนุม่ เข้าไปถึงโต๊ะท�ำงานในห้อง เธอคงลืมไปว่านีค่ อื ห้องนอนส่วนตัวของเขา “คุณพ่อบอกว่าให้มนมาเรียนงานกับพีธ่ ร ก็เท่ากับว่าพีธ่ รก็ตอ้ งสอนมน จะให้ คนอืน่ สอนได้ยงั ไงคะ” มนทิชายืนกรานทีจ่ ะให้ชลธรสอนงานให้ได้ “ก็ให้จอมขวัญสอนก่อน เรือ่ งเบสิกพืน้ ๆ ของรีสอร์ตคุณรูอ้ ะไรบ้าง ถ้าจะมา ฝึกกับผมก็ตอ้ งผ่านจอมขวัญมาก่อน” เขาพูดโดยไม่สนใจว่าเธอจะพอใจหรือไม่ หน�ำซ�ำ้ ยังแกล้งเปิดเพลงจากคอมพิวเตอร์ดงั ๆ อีกด้วย “แต่พธี่ รก็สอนมนได้นคี่ ะ” เธอตะโกนแข่งกับเสียงเพลงของเขา “ก็บอกแล้วไงว่าถ้าจะมาฝึกกับผมต้องผ่านงานของจอมขวัญก่อน” เขาหันมา ตอบเธอแล้วก้มหน้าก้มตาท�ำงานต่อ มนทิชามาเหนือเมฆกว่า หญิงสาวใช้ทางลัดประตูหอ้ งน�ำ้ ทีเ่ ชือ่ มระหว่างทัง้ สอง ห้องเดินกลับไปหยิบโทรศัทพ์มือถือเครื่องสวยของตน แล้วกดเบอร์โทรศัพท์สายตรง ไปหาแพรใจทันที น้องสาวปรึกษากับพีส่ าวคนเก่งแล้วก็ได้รบั ค�ำแนะน�ำกลับมา ‘พีว่ า่ เรือ่ งนีม้ นคุยกับคุณพ่อดีกว่านะ เพราะคุณพ่อน่าจะได้คยุ กับพีธ่ รแล้ว’ มนทิชาท�ำตามทีพ่ สี่ าวแนะน�ำ หญิงสาวต่อโทรศัพท์ไปหาบิดาทันที เมือ่ คุณบูรณะ รับสายแล้วพูดคุยกับเธอสองสามค�ำ คุณหนูนกั เรียนฝึกหัดก็วงิ่ หน้าตืน่ กลับไปหาชลธร ทีห่ อ้ งอีก 28

อิ่มอุ่น

“อะไรอีกล่ะ” เขาหันมาถามอย่างแปลกใจ “คุณพ่อจะคุยด้วยค่ะ” มนทิชายืน่ โทรศัทพ์ให้เขา ชลธรรับมาถืออย่างงงๆ ก่อน จะกรอกเสียงโต้ตอบไป “ครับ คุณอา ผมชลธร...” ในที่สุดเขาก็วางสายสนทนาลงภายในไม่ถึงนาที แล้วหันมาหาเจ้าตัวที่ยืนยิ้ม อยูข่ า้ งๆ ว่า “มัน่ ใจแล้วใช่ไหมว่าจะฝึกงานกับผม” ชายหนุม่ ถามย�ำ้ อีกครัง้ “ค่ะ” มนทิชาตอบรับเสียงแจ๋ว “ถ้างัน้ เก็บมือถือเครือ่ งนีไ้ ว้กบั ผมก่อนไม่ตอ้ งใช้ แล้วพรุง่ นีจ้ ะให้จอมขวัญเอา ชุดพนักงานมาให้ ต่อไปนีถ้ า้ จะฝึกงานกับผมต้องเดินตามหลังผมไปทุกที่ ตีสตี่ อ้ งตืน่ ตีหา้ เริม่ งานเสร็จงานสามทุม่ แน่ใจนะว่าจะฝึก” ปลายเสียงเหมือนเย้ยหยันนิดๆ คุณหนู อย่างเธอแค่ได้ยนิ ก็คงหนาวแล้ว หญิงสาวรูส้ กึ ร้อนๆ หนาวๆ ไม่ใช่เพราะกลัวว่างานจะหนัก แต่เพราะเห็นท่าทาง ของชายหนุ่มที่ดูจะเอาจริงกับการฝึกงานของเธอคราวนี้ ท�ำให้เธอรู้ว่าคงไม่ได้แค่ กรีดกรายแต่งตัวสวยๆ อย่างทีค่ ดิ ไว้แต่ตน้ แน่ แต่คนอย่างมนทิชาไม่มถี อยยิง่ ได้เห็น ท่าทีเหมือนจะดูวา่ เธอเป็นพวกเหยียบขีไ้ ก่ไม่ฝอ่ แล้วยิง่ เป็นทิฐใิ ห้เธอต้องสอนให้เขารูว้ า่ คุณหนูอย่างเธอก็ทำ� ได้เหมือนกัน “ตกลงค่ะ แต่ขอไม่ใส่ชุดพนักงานได้ไหม มนเตรียมชุดมาพอ” มนทิชา ต่อรองบ้าง “ชุดอะไร แน่ใจว่าชุดทีเ่ ตรียมมาท�ำงานได้?” เขาถามย�ำ้ วันนีไ้ ม่ได้เห็นว่าเธอ ใส่ชดุ อะไร ถ้าเขาได้เห็นมีหวังว่าคงอกแตกตายแน่ “ได้คะ่ มนเตรียมชุดทีจ่ ะท�ำงานทีร่ สี อร์ตมาพร้อม” เธอบอกพลางนึกว่าเอาชุด สวยอะไรมาบ้าง “ถ้าเปิดหน้าเว้าหลังโชว์รอ่ งอกไม่ตอ้ งใส่นะ ทีน่ เี่ ราไม่มนี โยบายทีจ่ ะให้แขกเข้าใจ ว่าเรามีบริการอย่างอืน่ แอบแฝง” เขาหรีต่ ามองเธออย่างรูท้ นั ตายล่ะหว่า! ท�ำไงดีไอ้ชุดที่ห้ามคือชุดที่เธอมีทั้งนั้น แต่คนอย่างมนทิชาไม่มี ทางอับจนหนทาง “ได้คะ่ งัน้ ชุดทีเ่ อามามนไม่ใส่กไ็ ด้แต่พธี่ รต้องพามนไปซือ้ ชุดใหม่ ตกลงไหมคะ” นีไ่ งทางออกของมนทิชา “หึๆ” เขาหัวเราะเบาๆ ในล�ำคอ 29

แผนร้ายหัวใจรัก

“เมือ่ กีฉ้ นั ลืมให้เธอฟังสิง่ ทีค่ ณ ุ อาสัง่ ห้ามเธอใช้บตั รเครดิตถ้าต้องการซือ้ อะไร ให้เอาเงินเดือนทีน่ ใี่ ช้” เขาหมุนเก้าอีท้ ำ� งานเล่น สายตาก็จอ้ งมองเธอว่าจะท�ำอย่างไรต่อไป มนทิชาสะอึกไม่คดิ ว่าบิดาจะท�ำแบบนีก้ บั เธอได้ นีเ่ กิดอะไรขึน้ ท�ำไมคุณบูรณะ ถึงท�ำแบบนี้ “ขอมนคุยกับคุณพ่อหน่อยได้ไหมคะ” หญิงสาวแบมือขอโทรศัพท์คนื จากเขา ชลธรส่ายหน้าคิดแล้วไม่มผี ดิ แค่นกี้ ค็ งจะเปลีย่ นใจ เขายืน่ โทรศัพท์คนื ให้เธอพร้อม กล่าวสัน้ ๆ ว่า “ถ้าเปลีย่ นใจก็บอก ฉันจะได้ให้คนไปส่งเธอแต่เช้า” เขายักไหล่แล้วหันหน้า ไปท�ำงานต่อ มนทิชาต่อโทรศัพท์ถงึ บิดาอีกครัง้ คราวนีห้ ญิงสาวพูดเป็นงานเป็นการกับคุณ บูรณะ “พ่อห้ามให้มนใช้บตั รเครดิตเหรอคะ” บุตรสาวถาม “ใช่ ทีพ่ อ่ ส่งมนไปฝึกงานทีน่ นั่ ก็เพือ่ ให้เรียนรูช้ วี ติ ” คุณบูรณะตอบ “เรียนรูอ้ ะไรคะพ่อ มนไม่เข้าใจว่าท�ำไมพ่อต้องให้มนมาล�ำบาก” ยามจริงจัง บุคลิกของมนทิชาก็ดเู ป็นผูใ้ หญ่ได้อย่างไม่นา่ เชือ่ “มนสบายมาตัง้ แต่เล็ก มียยั แพรคอยช่วย มีพอ่ หาให้ทกุ อย่าง พ่อเลยอยากให้ มนรูจ้ กั ว่าการหาเงินมีรายได้เป็นของตนเองล�ำบากแค่ไหน อยากสอนให้ลกู เห็นคุณค่า ของเงิน จึงส่งไปฝึกงานกับชลธรเพราะเขาเป็นคนเดียวทีน่ า่ จะสอนมนได้” คุณบูรณะ กล่าวตามความเป็นจริง “คุณพ่อ” หญิงสาวไม่รมู้ าก่อนว่านีเ่ ป็นสิง่ ทีบ่ ดิ าต้องการ “ถ้ามนคิดว่าไม่ไหว ไม่อยากลองท�ำงานทีน่ นั่ พ่อก็ไม่บงั คับจะส่งคนไปรับมน กลับ แต่พอ่ จะเสียใจทีล่ กู พ่อไม่เรียนรูท้ จี่ ะหาเงินและยืนด้วยล�ำแข้งตัวเอง” ค�ำพูดของบิดาเพียงสัน้ ๆ ท�ำให้มนทิชาสะท้อนใจ บิดาพูดถูกตัง้ แต่เล็กจนโต เธอสบายทีส่ ดุ อยากได้อะไรก็ได้อยากท�ำอะไรก็ทำ� ไม่เคยสนใจว่าคนอืน่ จะท�ำอะไรล�ำบาก แค่ไหนเพือ่ สนองความต้องการของเธอ “ท�ำไมพ่อถึงส่งมนมาทีน่ คี่ ะ ท�ำไมไม่ให้มนไปฝึกงานทีบ่ ริษทั กับพีแ่ พร ท�ำไม ต้องมาอยูท่ รี่ สี อร์ตนีด่ ว้ ย” “เรือ่ งนีไ้ ว้พอ่ จะบอกทีหลัง มนคิดว่าจะท�ำงานทีน่ นั่ ได้ไหมลูก” น�ำ้ เสียงคุณบูรณะ ถามเหมือนหยัง่ เชิง 30

อิ่มอุ่น

มนทิชาสองจิตสองใจ ใจหนึง่ ก็ไม่อยากให้บดิ าผิดหวัง อีกใจก็คดิ ถึงความสบาย ของตนเอง แต่เมือ่ คิดถึงสีหน้าและน�ำ้ เสียงทีเ่ หมือนเย้นหยันของชลธรแล้ว ในทีส่ ดุ มนทิชา ก็เกิดความรูส้ กึ บางอย่างขึน้ มาในใจ เมือ่ คิดว่าคุณหนูอย่างเธอท�ำไม่ได้ เธอก็จะท�ำให้ดู “มนจะฝึกงานทีน่ คี่ ะ่ พ่อ จะท�ำทุกอย่างในรีสอร์ตให้เก่ง” มนทิชาตัดสินใจแล้ว “ดีมากลูก ตัง้ ใจนะ พ่อว่าชลธรต้องสอนงานลูกให้เก่งได้แน่ๆ” คุณบูรณะดีใจ ทีไ่ ด้ยนิ ค�ำตอบของบุตรสาว เขามัน่ ใจว่าชลธรจะสอนให้มนทิชาท�ำงานได้ มนทิชากลับมาที่ห้องของชลธรอีกครั้ง ชายหนุ่มเตรียมตัวจะเข้านอนแล้ว หญิงสาวเอาโทรศัพท์มอื ถือมาคืน “มนจะฝึกงานทีน่ คี่ ะ่ แต่จะฝึกกับพีธ่ รเท่านัน้ ” ปลายเสียงเน้นย�ำ้ ชัด เขายิม้ อย่างพอใจทีม่ มุ ปาก นึกแล้วว่านิสยั ชอบเอาชนะแบบนีย้ งั มีอยู่ ชลธรยินดี รับมือกับคุณหนูผแู้ สนจะเอาแต่ใจคนนี้ ในเมือ่ เธอกล้ารับค�ำท้าเขาก็กล้าจะท�ำตามทีพ่ ดู “พรุง่ นีต้ หี า้ เจอกันหน้าห้อง หวังว่าคงไม่สายนะ” เขารับโทรศัทพ์มาถือไว้ในมือ จะได้สกั กีน่ ำ�้ แค่เจองานพรุง่ นีก้ แ็ ย่แล้ว “ค่ะ ตีหา้ และหวังว่าพีธ่ รคงจะไม่ออกไปไหนแต่เช้านะคะ” มนทิชาบอกไว้กอ่ น เขาอมยิม้ นิดๆ อยากรูน้ กั ว่าคุณหนูอย่างเธอจะทนได้สกั แค่ไหน มนทิชากลับ ไปนอนเอาแรงทีห่ อ้ งในขณะทีช่ ลธรยังรับโทรศัพท์ทางไกลจากกรุงเทพฯ อยู่ ก่อนวางหู เขาตอบรับปลายสายทางโน้นดิบดี “ครับ เรือ่ งนัน้ ไม่ตอ้ งห่วง ตอนนีผ้ มคุยกับชาวบ้านอธิบายให้พวกเขารูเ้ รือ่ งที่ จะเสียผลประโยชน์แล้ว มีหลายคนเริม่ เอนเอียงทีจ่ ะไม่ขายแล้ว ครับ ถ้ามีอะไรผมจะ โทรหาอีกที สวัสดีครับ” ชลธรล้มตัวลงนอน เขามองโทรศัพท์เครือ่ งสวยทีว่ างไว้ทหี่ วั เตียงอีกครัง้ ป่านนี้ เจ้าของคงหลับเอาแรงไว้สำ� หรับวันพรุง่ นีแ้ ล้ว ชายหนุม่ เอามือก่ายหน้าผาก เห็นทีวา่ เรือ่ ง สอนงานเขาคงต้องรับภาระเองเสียแล้ว ไม่รวู้ า่ เจ้าหล่อนจะมาช่วยเขาอย่างทีต่ งั้ ใจไว้หรือ จะมาสร้างความวุน่ วายกันแน่

31

แผนร้ายหัวใจรัก

3 คุณหนูมนทิชาสะดุ้งตื่นทันทีที่ได้ยินเสียงนาฬิกาปลุก หญิงสาวรีบลุกขึ้นจาก ทีน่ อนแล้วอาบน�ำ้ อย่างเร่งรีบ ตีหา้ ตรงเวลาเธอออกมายืนรอชายหนุม่ ทีห่ น้าห้องของเขา ชลธรยังไม่ออกมาหรือว่าชายหนุม่ แอบหนีไปท�ำงานก่อนหน้าเธออีกแล้ว ชลธรเปิดประตูออกมาด้วยใบหน้าที่ไม่สบอารมณ์นัก คุณหนูมนทิชาท�ำให้ เขาช้าเพราะคุณเธอเล่นอยูใ่ นห้องน�ำ้ เกือบชัว่ โมง กว่าเขาจะได้ใช้หอ้ งน�ำ้ ต่อก็เกือบตีหา้ “พีธ่ รช้านะคะ” มนทิชาบ่นเบาๆ เธออุตส่าห์ลกุ ขึน้ มาตรงเวลาแต่เขาดันมาสายได้ ปล่อยให้เธอรอเสียตัง้ นานสองนาน “ทีหลังถ้ารูว้ า่ อาบน�ำ้ ช้า ให้ผมอาบก่อนคุณจะได้ขดั สีฉวีวรรณได้ตามใจชอบ” ชลธรเอ่ยเบาๆ สายตาต�ำหนิเล็กน้อย มนทิชาหน้าเสีย เธอลืมคิดไปว่าห้องน�ำ้ ใช้รว่ มกัน และเธอเคยชินกับการใช้เวลา ในห้องน�ำ้ นานๆ เสียด้วย “พรุง่ นีค้ ณ ุ ตืน่ ช้ากว่านีส้ กั อีกสิบห้านาทีกำ� ลังพอดีเลย” ชลธรพูดแกมสัง่ “ค่ะ” มนทิชาก้มหน้ารับเสียงอ่อย ชลธรเห็นหญิงสาวหน้าเสียเรื่องที่เขาต�ำหนิ ชายหนุ่มจึงเปลี่ยนเรื่องไม่เอ่ยถึง มันอีก “แล้วนีเ่ ตรียมพร้อมหรือยัง แน่ใจนะว่าจะตามผมไปท�ำงานทุกที”่ เขาถามย�ำ้ เพือ่ ความแน่ใจอีกครัง้ “ค่ะ พีธ่ รไปท�ำงานทีไ่ หนมนก็จะตามไปค่ะ” มนทิชากระฉับกระเฉงขึน้ มาทันที “งัน้ ตามมา” ชลธรออกเดินน�ำไปก่อน เขาอยากรูเ้ หมือนกันว่าคุณหนูมนทิชา จะมีแรงอึดสักแค่ไหน แผนการทีค่ ณ ุ ลุงส่งลูกสาวมาฝึกงานกับเขาเพือ่ ท�ำให้เป็นผูใ้ หญ่ เต็มตัวก�ำลังจะเริม่ ขึน้ แล้ว หวังว่ามนทิชาคงจะได้นสิ ยั สูง้ านของคุณบูรณะมาบ้างนะ งานแรกทีช่ ลธรพามนทิชามาท�ำงานนัน้ ก็คอื ทีแ่ คนทีนนัน่ เอง หญิงสาวเคยมาทีน่ ี่ แล้วเมือ่ วานนีแ้ ละกลับมาอีกครัง้ ตอนแคนทีนปิดพร้อมกับจอมขวัญ เธอจึงไม่ได้เจอกับ ป้าแก้วแม่ครัวคนเก่งทีข่ ยันเล่าเรือ่ งราวของสายธารารีสอร์ตให้เธอฟัง เสียงกุกกักดังมาจากในครัว ห้องแคนทีนเปิดไฟสว่างจ้า ชลธรเดินเข้าไปในครัว พร้อมกับถือถาดอาหารมาวางในตู้ ชายหนุม่ เดินไปเสียบน�ำ้ ร้อนและชงกาแฟส�ำหรับตนเอง

“กาแฟไหม” หญิงสาวส่ายหน้าเป็นค�ำตอบ 32

อิ่มอุ่น

“น�ำ้ เต้าหูก้ ม็ คี ะ่ ป้าซือ้ มาสองสามถุงคุณธรรับสักถุงไหมคะ” ป้าแก้วเดินออกมา จากในครัวพร้อมกับน�ำ้ เต้าหู้ ชลธรหันมาถามด้วยสายตากับมนทิชา หญิงสาวไม่ปฏิเสธเขาจึงเอ่ยปากขอ น�ำ้ เต้าหูใ้ ห้หญิงสาวแทน “ผมขอถุงหนึง่ กับปาท่องโก๋สองตัวได้ไหมครับ” ชลธรยิม้ เมือ่ หญิงวัยกลางคน ส่งให้ตามทีข่ อ ชลธรบริการมนทิชาด้วยน�ำ้ เต้าหูก้ บั ปาท่องโก๋ ส่วนเขาแค่กาแฟร้อนแก้วเดียวก็ พอแล้ว ป้าแก้วเดินถือถ้วยน�ำ้ เต้าหูเ้ ดินมานัง่ สมทบทีโ่ ต๊ะทีท่ งั้ สองนัง่ อยูก่ อ่ นแล้ว “อ้าวหนูนะ่ เอง ตืน่ แต่เช้าเลยนะวันนี้ หิวข้าวล่ะสิเมือ่ วานไม่ได้มากินแน่เลย ป้า ไม่เห็นรอบเย็น” ป้าแก้วหันมาทักทายมนทิชา เมือ่ วานตอนเย็นนางคอยดูวา่ หญิงสาวมา กินข้าวทันหรือเปล่าแต่กไ็ ม่เห็นจึงเดาว่ามาไม่ทนั ตามเคย “เมือ่ วานหนูมากินทีหลังพร้อมคุณขวัญค่ะ” มนิชาตอบยิม้ ๆ “อ๋อ” ป้าแก้วพยักหน้าเข้าใจ “แล้วนี่หิวหรือไงถึงได้ตามคุณธรมาแต่เช้า เอาสิ ข้าวต้มเสร็จแล้ว” นาง กระวีกระวาดจะลุกไปตักให้ “ไม่เป็นไรค่ะป้า มนยังไม่หวิ เดีย๋ วค่อยมาทานพร้อมคุณธรก็ได้” มนทิชารีบบอก “มนทิชาจะมาฝึกงานทีร่ สี อร์ตเราครับป้า ไม่ตอ้ งห่วงเรือ่ งอาหารการกินเพราะวันนี้ ผมพามาดูแล้ว อีกหน่อยก็คงปรับตัวได้ไม่มาผิดเวลาอีก” ชลธรเอ่ยขึน้ “แม่หนูนมี่ าตัง้ แต่เมือ่ วานแล้วค่ะคุณธร เมือ่ วานคุณขวัญให้ทำ� อะไรก็ไม่รกู้ ว่า จะได้กนิ ข้าวเช้าก็ปาไปเกือบสิบโมง ข้าวเย็นก็พร้อมคุณขวัญเกือบสองทุม่ นีค่ งหิวแน่ๆ ไม่พดู ไม่จาเลย” ป้าแก้วรายงาน มนทิชารูส้ กึ หิวจริงๆ เมือ่ วานเธอช่วยงานจอมขวัญจนลืมเวลากินข้าว กว่าจะได้ ทานอาหารเย็นก็ปาไปเกือบสองทุ่มจริงๆ อย่างที่ป้าแก้วบอก ชลธรไม่คิดว่าวันแรกที่ หญิงสาวท�ำงานจะมีเรือ่ งแบบนีเ้ กิดขึน้ “เมือ่ วานท�ำอะไรท�ำไมไม่มากินข้าว” เขาถามเสียงดุ “ก็ถอดปลอกหมอนแล้วก็ชว่ ยหน้าเคาน์เตอร์ กว่าจะเสร็จก็นนั่ แหละค่ะ” มนทิชา ตอบตามจริง “งัน้ ต่อไปก็ตอ้ งรักษาเวลาการกิน ทีน่ กี่ นิ อยูเ่ ป็นเวลาจะได้ไม่เป็นโรคกระเพาะ” มนทิรารู้สึกได้ว่าน�้ำเสียงเขาดูอ่อนโยนอย่างเห็นได้ชัด เขาคงจ�ำได้กระมังว่าตอนเด็กๆ เธอมักจะร้องไห้ปวดท้องเพราะกินข้าวผิดเวลานัน่ เอง 33

แผนร้ายหัวใจรัก

ออกจากแคนทีนที่หมายต่อไปที่ชลธรพามนทิชาไปนั่นก็คือ ห้องพักของแขก ทีม่ าพักเมือ่ คืนนี้ “เช้านีม้ เี ช็กเอาท์กหี่ อ้ ง” ชลธรถามจอมขวัญทีม่ าท�ำงานแต่เช้าตรู่ “ห้าห้องค่ะ” หญิงสาวยืน่ จ�ำนวนห้องทีอ่ อกไปให้ชายหนุม่ ดู “งานทีส่ งั่ ไว้เตรียมเสร็จหรือยัง” เขาหมายถึงกิจกรรมทีท่ างรีสอร์ตจัดให้กบั คณะ แขกทีม่ าพักในวันนีไ้ ด้สนั ทนาการเต็มวันทีน่ ี่ โดยมีเขาเป็นผูน้ ำ� “เรียบร้อยค่ะ เก้าโมงตรงพร้อมกันทีจ่ ดุ ชมวิว” จอมขวัญรายงานแล้วขอตัวไป ท�ำงานอืน่ ต่อ มนทิชาหูผงึ่ กับค�ำว่าจุดชมวิวทันที เมือ่ วานเธอจ�ำได้วา่ เดินผ่านจุดนี้ และรูม้ า อีกว่าทางรีสอร์ตก�ำลังท�ำทางพิเศษเฉพาะให้แขกเดินลงทะเลได้เป็นส่วนตัว แววตาซุกซน มีความอยากรูข้ นึ้ มาทันที “วันนีเ้ ราจะไปท�ำอะไรทีจ่ ดุ ชมวิวเหรอคะ” หญิงสาวถามเสียงใส “ยังไม่ถงึ เวลาไม่ตอ้ งรูก้ ไ็ ด้ ตอนนีต้ ามผมมาก่อน” เขาท�ำเสียงดุใส่เธออีกแล้ว มนทิชาลมแทบจับเมือ่ รูว้ า่ งานทีช่ ลธรจะฝึกให้เธอท�ำงานเป็นนัน่ ก็คอื “ถอดปลอกหมอนผ้าปูทนี่ อนไปซักแล้วปูเตียงใหม่ เก็บท�ำความสะอาดห้องน�ำ้ และเตรียมของใช้ทกุ อย่างใหม่หมด ให้ลกู ค้าพร้อมเข้าทีพ่ กั ประมาณสิบเอ็ดโมงจะมีลกู ค้า เช็กอิน” เขาสัง่ หน้าตาเฉยเหมือนว่าทุกอย่างมันง่ายราวกับพลิกฝ่ามือ “เอ่อ คุณธรคะ ขวัญว่าให้คุณมนแค่ถอดปลอกหมอนก็พอมั้งคะ ถ้าให้ท�ำ ทุกอย่างจะไหวเหรอ” จอมขวัญต้องหลบสายตาคมกริบทีช่ ลธรมองมาอย่างต�ำหนิ ชายหนุ่มรู้ดีว่าจอมขวัญเป็นห่วงว่ามนทิชาจะไม่สามารถท�ำงานได้ทันภายใน เวลาทีก่ ำ� หนด แต่เขาก็จำ� เป็นทีจ่ ะต้องสอนให้เธอรูว้ า่ การจะเป็นเจ้านายคนนัน้ ไม่ได้แค่ ชีน้ วิ้ แต่งตัวกรีดกรายสัง่ คนอืน่ แต่ตนเองต้องรูง้ านทุกอย่างในความรับผิดชอบของตน “ท�ำได้ไหม” เขาหันมาหามนทิชา “เอ่อ... คือ... มน” หญิงสาวอึกอัก ถ้าถอดปลอกหมอนเหมือนเมือ่ วานก็พอไหว แต่นเี่ ล่นให้เธอท�ำทุกอย่างคนเดียวเห็นทีจะแย่ “ถ้าไม่อยากท�ำก็ไม่ต้องท�ำ แล้วก็ไปเก็บกระเป๋าเลย ผมไม่ฝึกให้แล้วในเมื่อ อยากเรียนแต่พอผมสอนคุณก็ไม่ท�ำ” ชายหนุ่มมองหน้าหญิงสาว มนทิชาสบสายตา ของชลธรอย่างมาดมัน่ “มนยินดีทำ� ค่ะ แต่วา่ ขอให้มคี นมาสอนท�ำเป็นตัวอย่างก่อนได้ไหม ถ้ามีคนท�ำ เป็นตัวอย่างแล้ว มนคิดว่าท�ำได้คะ่ ” 34

อิ่มอุ่น

มนทิชาฮึดสู้ เรือ่ งอะไรจะให้มาดูถกู ว่าเธอท�ำไม่ได้ ถึงท�ำไม่ได้กจ็ ะท�ำ ลองดู สักตัง้ อย่างทีค่ ณ ุ พ่อบอกมันคงไม่ยากเกินไปกระมัง เพราะคนอืน่ ก็ทำ� ได้แล้วท�ำไมคุณหนู มนทิชาจะท�ำไม่ได้ “ได้ แต่ผมอนุญาตแค่หอ้ งเดียวเท่านัน้ นะ ห้องอืน่ คุณต้องท�ำเอง จอมขวัญคุณ เป็นคนสอนแล้วกัน” ชลธรพอใจทีเ่ ห็นหญิงสาวยอมท�ำตามทีเ่ ขาสัง่ คุณผู้จัดการรีสอร์ตเริ่มสอนงานให้หญิงสาวอีกครั้ง มนทิชาตั้งใจเรียนรู้สิ่งที่ จอมขวัญสอนทุกขัน้ ตอน “ห้องพักเป็นแห่งแรกทีแ่ ขกจะตัดสินใจว่าจะกลับมาใช้บริการอีกหรือว่าไม่กลับ มานะคะ ทีน่ เี่ ราจะเน้นความสะอาดเป็นหลักและเน้นให้ลกู ค้ารูส้ กึ ว่าห้องพักคือห้องนอน ทีม่ คี วามสุขยามทีม่ าพักทีร่ สี อร์ตเราค่ะ” จอมขวัญปูเตียงเสร็จแล้วก็พาหญิงสาวไปจัดการ เรือ่ งห้องน�ำ้ ต่อ ไม่มีใครคาดคิดว่าคุณหนูมนทิชาที่ไม่ประสาเรื่องการท�ำงานใดๆ ทั้งสิ้น จะ สามารถท�ำงานทีช่ ลธรสัง่ ได้อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้วา่ จอมขวัญจะอาสาช่วยหญิงสาว ลับหลังชลธรในบางเรือ่ ง แต่มนทิชาก็ปฏิเสธเพราะต้องการท�ำด้วยตนเองจริงๆ ‘ให้ขวัญช่วยปูเตียงดีกว่าไหมคะ คุณมนไปจัดการเรือ่ งห้องน�ำ้ ดีกว่า’ จอมขวัญ เห็นท่าทางของมนทิชาดูจะไม่ไหวจริงๆ ‘ไม่เป็นไรค่ะ มนท�ำเองดีกว่า เห็นไหมคะไม่ยากซะหน่อย’ มนทิชาปูเตียงแรก ด้วยฝีมอื เธอเสร็จไปแล้ว กว่าจะได้ตามเหมือนทีจ่ อมขวัญปูกเ็ ล่นเอาเหนือ่ ยเหลือเกิน ห้องพักห้าห้องพร้อมให้แขกใช้บริการได้แล้ว สิบเอ็ดโมงแขกทีจ่ องไว้กม็ าเข้า พักจริงๆ ตามทีช่ ลธรบอก มนทิชาแอบสังเกตสีหน้าของแขกทีเ่ ดินเข้าห้องทีจ่ ดั เตรียมไว้ ทุกคนมีรอยยิม้ พอใจกับการบริการของรีสอร์ต หญิงสาวถอนหายใจอย่างโล่งอก “ไปค่ะ ป่านนีก้ จิ กรรมของคณะสัมมนาเริม่ แล้ว คุณธรคงพาคณะท�ำกิจกรรมแล้ว” มนทิชายังไม่ทนั จะถามอะไร จอมขวัญก็เดินน�ำหน้าเธอไปอีกทางเสียแล้ว จอมขวัญพาเธอมาที่อาคารปูนสีขาวสองชั้นอยู่ในบริเวณรีสอร์ต มนทิชา เปิดประตูกระจกเข้าไปเห็นชลธรก�ำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะด้านหน้า ท่าทางของชายหนุ่มดูไม่ เคร่งเครียดเท่าไร สองสาวไปนัง่ อยูด่ า้ นหลังห้องเพือ่ คอยสังเกตการณ์ “ตอนบ่ายคณะนีจ้ ะท�ำกิจกรรมทีท่ างรีสอร์ตเราจัดให้คะ่ โดยมีคณ ุ ธรเป็นคนน�ำ” จอมขวัญกระซิบ มนทิชาพยักหน้ารับทราบ หญิงสาวกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้อง ท่าทางทีน่ คี่ งจะเป็นห้องสัมมนาทีท่ าง รีสอร์ตมีไว้บริการลูกค้าทีเ่ ป็นหมูค่ ณะ ค�ำนวนด้วยสายตาแล้วสมาชิกทีอ่ ยูใ่ นห้องตอนนี้ 35

แผนร้ายหัวใจรัก

ราวห้าสิบคน ทุกคนก�ำลังตัง้ ใจฟังการบรรยายทีห่ น้าห้อง สายตาของมนทิชาประสานกับสายตาของชลธรทีจ่ อ้ งมองมาพอดี หญิงสาวรีบ ก้มหน้าไม่กล้ามองสบไปกลัวว่าชายหนุ่มจะหาเรื่องต�ำหนิตนอีก ชลธรสังเกตเห็นชุดที่ มนทิชาใส่ตอนนีแ้ ล้วขัดใจมาก เมือ่ เช้าเขามัวแต่คดิ เรือ่ งจะสอนงานให้เธอจนลืมดูไปว่าเธอใส่ชดุ อะไร พอได้มา พิจารณาแล้วเขาก็โมโหทีเ่ ธอไม่เชือ่ ฟังในสิง่ ทีพ่ ดู ด้วยความหวังดี เขาสัง่ แล้วใช่ไหมว่าชุด เว้าหน้าเว้าหลังโชว์รอ่ งอกห้ามใส่ แต่เธอก็ยงั ใส่อกี เห็นทีตอ้ งจัดการเสียแล้ว ชลธรไม่มนี โยบายให้พนักงานแต่งตัวอืน่ นอกจากยูนฟิ อร์มทีเ่ ป็นสวัสดิการของ พนักงาน เขาไม่ตอ้ งการให้พนักงานมาประกวดประชันกันเรือ่ งเสือ้ ผ้ามากกว่าเรือ่ งงาน และยิ่งไม่อยากให้พนักงานต้องถูกลวมลามจากลูกค้าบางประเภทที่มักง่ายไม่เลือกที่ เห็นพนักงานเป็นดอกไม้รมิ ทาง พนักงานเหล่านัน้ ก็ตอ้ งยอมลูกค้าไปทุกเรือ่ งเพือ่ รักษา ผลประโยชน์ของรีสอร์ต ชลธรรับหน้าที่เป็นผู้บรรยายต่อจากผู้บรรยายท่านอื่น หญิงสาวจับใจความที่ ชายหนุม่ พูดทีด่ า้ นหน้าได้วา่ ‘บ่ายนี้เราจะไปเก็บขยะที่ริมทะเลเพื่อเป็นการอนุรักษ์ทะเลไทย จากนั้นจะมี กิจกรรมทีช่ ายหาด และกลางคืนขอเชิญทีล่ านน�ำ้ พุเราจะมีปาร์ตสี้ ำ� หรับคนท�ำความดีครับ’ จอมขวัญสะกิดให้มนทิชาลุกขึน้ แล้วรีบไปยืนต้อนรับทีป่ ระตูทางเข้าเมือ่ ครูน่ ี้ ผูจ้ ดั การคนเก่งยืนยิม้ ให้คณะสัมมนาพร้อมกับพูดว่า “เชิญทานอาหารกลางวันทีส่ ายธาราจัดให้นะคะ แล้วบ่ายโมงเจอกันค่ะ” มนทิชา ท�ำหน้าเลิก่ ลัก่ เล็กน้อย ไม่รวู้ า่ จะต้องพูดอะไรหรือท�ำอะไร แต่เมือ่ เห็นสายตาดุทชี่ ลธร ส่งมาหญิงสาวจึงส่งรอยยิม้ ให้กบั คณะสัมมนา จอมขวัญเดินลงไปพร้อมกับบุคคลทีเ่ ธอรูจ้ กั ในคณะ มนทิชาเดินรัง้ ท้ายเป็นคน สุดท้าย ชลธรเดินเข้ามารัง้ แขนหญิงสาวไว้แล้วกระซิบถามเพือ่ ไม่ให้คนอืน่ ได้ยนิ “กินข้าวเสร็จแล้ว ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเสียหน่อยนะ รู้สึกว่าชุดนี้จะไม่เข้าตาม ระเบียบทีผ่ มบอกคุณเมือ่ คืนนี”้ มนทิชาท�ำหน้าเหวอเมือ่ ได้ยนิ สิง่ ทีช่ ายหนุม่ พูด เธอจะ เปลีย่ นอะไรเพราะชุดทีใ่ ส่ตอนนีเ้ รียบร้อยสุดเท่าทีม่ แี ล้ว มนทิชาพยามยามจะหลบหลีกการเผชิญหน้ากับชลธร เพราะรูด้ วี า่ เขาต้องไล่ให้ เธอไปใส่ยนู ฟิ อร์มทีแ่ สนเชยของสายธารารีสอร์ต ถ้าเมือ่ วานเธอรูก้ อ่ นล่วงหน้าว่าต้องใส่ ชุดพวกนีฝ้ กึ งานล่ะก็ เธอคงจะขอให้คณ ุ บูรณะออกค�ำสัง่ ใหม่ให้พนักงานของทีน่ เี่ ปลีย่ น ยูนฟิ อร์มเป็นอย่างทีต่ วั เธอต้องการแน่ๆ 36

อิ่มอุ่น

“เดีย๋ วตอนบ่ายเราจะไปพบกันทีจ่ ดุ ชมวิวนะคะคุณมน” จอมขวัญปลีกตัวจาก ลูกค้ามาบอก “ต้องไปทุกคนไหมคะ” มนทิชาถาม ถ้าเลีย่ งได้เธอจะเลีย่ งไปท�ำอย่างอืน่ ก่อน ดีกว่า “ถ้าคนเยอะแบบนีค้ ณ ุ ธรเอาคนเดียวไม่อยูก่ ต็ อ้ งห้าถึงสิบคนค่ะ คุณมนไปด้วย กันสิคะ จะได้รดู้ ว้ ยว่ารีสอร์ตเรามีกจิ กรรมอะไรบ้าง” จอมขวัญบอก กิจกรรมยามบ่ายเริม่ ต้นด้วยการช่วยกันเก็บขยะทีห่ าดทราย มีการแบ่งกลุม่ และ มีพนักงานของรีสอร์ตเป็นผูด้ แู ล มนทิชาถูกจัดให้รว่ มกิจกรรมและเป็นผูด้ แู ลคณะด้วย หญิงสาวพาทุกคนถือถุงและลงมือเก็บขยะ ความไม่ประสาว่าอะไรเป็นอะไรทัง้ สิน้ ท�ำให้มนทิชาพาคณะเดินตากแดดออก ไปไกลมากขึน้ เรือ่ ยๆ เธอเองก็ไม่เคยเห็นว่าทะเลริมหาดของรีสอร์ตสวยงามแค่ไหน ไม่ เคยรูว้ า่ อาณาเขตของรีสอร์ตสิน้ สุดทีไ่ หน และไม่รวู้ า่ ตรงไหนคือทีต่ อ้ งห้ามบ้าง มนทิชาพาคณะเก็บไปเรือ่ ยๆ ยิง่ เดินก็ยงิ่ ไกลออกไปมากขึน้ ทุกที จนในทีส่ ดุ มาหยุดอยูท่ ปี่ า้ ยประกาศอันหนึง่ ทีต่ ดิ ไว้วา่ ไม่มกี จิ ห้ามเข้า “ตรงนีห้ า้ มเดินผ่านนะครับ” เสียงทักดังมาจากด้านหลังของเธอ ชายหนุม่ รูปร่างสัดทัดแต่งตัวดูดกี า้ วลงมาที่ ชายหาด สายตาของเขาจับจ้องอยูท่ ใี่ บหน้าสวยคมของมนทิชา ผูห้ ญิงคนนีเ้ ขาไม่เคยเห็น หน้ามาก่อน ท่าทางจะเป็นพนักงานใหม่ของสายธารารีสอร์ตจึงไม่รวู้ า่ ทีต่ รงนีเ้ ป็นของใคร “ขอโทษค่ะ พวกเราเดินกลับไปสมทบกับคนอืน่ เลยนะคะ” มนทิชาตะโกนบอก คณะของตน “เพิง่ มาท�ำงานทีส่ ายธาราเหรอครับ ถึงไม่รวู้ า่ นีเ่ ป็นทีข่ องใคร” ชายแปลกหน้า ถามขึน้ มาเมือ่ เห็นหญิงสาวจะโกนบอกให้คนอืน่ กลับไปทางเดิม “ค่ะ เพิง่ มาท�ำงาน ไม่ทราบว่าตรงนีม้ เี จ้าของ คิดว่าเดินไปได้ทวั่ ขอโทษอีกครัง้ นะคะ” มนทิชาเอ่ยอย่างสุภาพร้อมกับรีบบอกให้คณะตามไปสมทบกลับกลุม่ อีกครัง้ “ผมกรกฎนะครับ ถ้ามีอะไรก็มาหาผมได้ที่สมุทรรีสอร์ตนะครับ” ชายหนุ่ม ยืน่ นามบัตรให้จากกระเป๋าเสือ้ มนทิชารับมาถือแบบงงๆ แล้วยิม้ ให้อกี ครัง้ ก่อนจะเดิน กลับไป “เดีย๋ วครับ จะไม่บอกชือ่ คุณไว้หน่อยเหรอ เผือ่ วันหน้าเราจะได้รจู้ กั กันมากขึน้ ” กรกฎถาม 37

แผนร้ายหัวใจรัก

“มนทิชาค่ะ” หญิงสาวตอบแล้วรีบเดินกลับไป กรกฎยิ้มเมื่อได้สิ่งที่เขาพึงพอใจแล้ว มนทิชา! ชายหนุ่มพึมพ�ำชื่อนี้อยู่ในใจ เห็นทีว่าบางทีเขาอาจจะต้องไปเยี่ยมสายธารารีสอร์ตเสียหน่อยแล้ว เผื่อว่ามนทิชาคน สวยอาจจะท�ำให้อะไรๆ บางอย่างของเขาง่ายขึน้ ก็ได้ ชลธรยกมือข้างหนึง่ บังแดดเขาสอดส่ายตามองหามนทิชาว่าเธออยูท่ ไี่ หน จนเห็น ว่าเธอเดินกลับมาจากทางอีกด้านของรีสอร์ต ชายหนุม่ สงสัยว่าหญิงสาวเดินไปท�ำอะไร ทีน่ นั่ เพราะทุกคนทีส่ ายธารารีสอร์ตรูด้ วี า่ ถ้าไม่จำ� เป็นจะไม่มใี ครเดินไปทางนัน้ เด็ดขาด “คุณขวัญ คุณบอกให้มนทิชาเดินไปทางโน้นหรือ” เขาถามผูจ้ ดั การคนสวยที่ ก�ำลังพาคณะมาร่วมสมทบกับจุดรวมพลของชายหนุม่ “เปล่าค่ะ” จอมขวัญปฏิเสธ “เราไม่ได้แบ่งสายกันชัดเจนนะคะคุณธรว่าใครไปทางไหน คุณมนเธออาจจะ เห็นว่าทางหน้าหาดของเราคนเยอะแล้วก็เลยเดินออกไปไกลหน่อย มีอะไรหรือเปล่าคะ” ผูจ้ ดั การคนสวยถาม เธอเหลียวไปมองตามสายตาของเจ้าของรีสอร์ตหนุม่ ก็ถงึ บางอ้อ “ขวัญยังไม่ได้บอกเธอค่ะ ว่าตรงไหนไปได้ตรงไหนไปไม่ได้ คุณมนคงไม่รจู้ ริงๆ” จอมขวัญพูดเสียงอ่อยๆ “ไม่เป็นไร ต่อไปเรือ่ งมนทิชาผมจัดการเอง คุณขวัญท�ำงานไปเถอะ” ชลธร ตอบเสียงเรียบ ตอนแรกทีไ่ ด้รบั ค�ำขอร้องจากคุณบูรณะว่าให้เขาเป็นคนสอนให้มนทิชาท�ำงาน เขาคิดว่าเรื่องง่ายๆ แบบนี้ไม่ต้องถึงมือเขาก็ได้ จึงมอบหมายหน้าที่การหัดท�ำงาน ให้จอมขวัญแทน และไม่คดิ ว่าคุณหนูอย่างเธอจะกล้าท�ำงานจริงจังนอกจากกรีดกราย ไปกับความสบายไปวันๆ เท่านัน้ ชลธรรูจ้ กั มนทิชามาแต่เด็ก เขาจ�ำภาพลักษณ์ของคุณหนูหวั ดือ้ คนนีไ้ ด้ตลอด เวลา มนทิชาแตกต่างจากแพรใจที่มีความเป็นผู้ใหญ่เกินตัว สมัยก่อนที่บิดาเขายังมี ชีวติ อยูค่ ณ ุ อาทิตย์เป็นเพือ่ นรักกับคุณบูรณะ ทัง้ สองครอบครัวไปมาหาสูก่ นั เป็นประจ�ำ ชลธรได้พบมนทิชาและแพรใจทุกครัง้ ทีเ่ ขาตามบิดาไปเยีย่ มเพือ่ นเก่า เด็กๆ มักจะรวมกลุม่ กันเล่นตามประสา มนทิชาเป็นเด็กสุดและเขาก็ตอ้ งท�ำหน้าทีเ่ ป็นพีช่ ายที่ คอยดูแลน้องสาวคนนีร้ าวกับเจ้าหญิงอยูต่ ลอดเวลา ‘พีธ่ รเป็นอัศวินของน้องมน น้องมนจะเป็นเจ้าหญิงของพีธ่ รคนเดียวตลอดไป’ ค�ำสัญญาจากเจ้าหญิงตัวน้อยว่าจะเป็นเจ้าหญิงของเขาตลอดไป 38

อิ่มอุ่น

เวลาผ่านไปเจ้าหญิงตัวน้อยของเขาโตขึน้ จนไปเรียนต่อต่างประเทศ เขาก็ตอ้ ง มาช่วยกิจการทีร่ สี อร์ตของบิดาตัง้ แต่เรียนจบ ความห่างเพราะการเรียนทีห่ นักหนาสาหัส และเพือ่ นฝูงทีเ่ ปลีย่ นแปลงตามวัย ท�ำให้เจ้าหญิงกับอัศวินต้องห่างเหินไป ครัง้ สุดท้าย ทีเ่ ขาได้ขา่ วคราวของเธอคือ มนทิชาเหินฟ้าไปเรียนต่อทีอ่ เมริกาแล้ว เจ้าหญิงของพีธ่ ร คนเดียวคงไม่มอี กี ต่อไปแล้ว มนทิชาเดินฝ่าไอแดดกลับมาที่จุดรวมพล หญิงสาวรู้สึกกระหายน�้ำเหลือเกิน แดดวันนี้แรงเหลือเกินเธอไม่ได้ทาครีมกันแดดมาเสียด้วย ไม่อยากจะคิดเลยว่ากลับ ไปผิวขาวๆ ของเธอจะเป็นรอยคล�ำ้ ขนาดไหน “ไปท�ำอะไรตรงนัน้ มา” เสียงชลธรดังขึน้ มา มนทิชาสะอึกทันที เธอแทบจะไม่อยากกลืนน�ำ้ หวานลงคอให้ชนื่ ใจเลย ในใจ คิดว่าชลธรคงจะตามมาดุเรือ่ งเสือ้ ผ้าอีกแน่นอน “พาแขกไปเก็บขยะตามโปรแกรมของพีธ่ รไงคะ” หญิงสาวพยายามตอบอย่าง ระมัดระวังค�ำพูดทีส่ ดุ คอยสังเกตว่าเขาจะต�ำหนิเธอเรือ่ งเสือ้ ผ้าหรือไม่ คิดในใจว่าถ้า ชลธรพูดเรือ่ งนีเ้ มือ่ ไรเธอจะอธิบายว่าอย่างไรดี “เจออะไรแปลกๆ มัง่ ไหม” ผิดคาด! ชลธรไม่พดู เรือ่ งเสือ้ ผ้าแต่กลับถามเธอเรือ่ งอืน่ “ไม่นคี่ ะ ไม่เห็นเจออะไร อ้อ! เจอป้ายว่าห้ามเขา มนก็เลยพาแขกกลับ” หญิงสาว นึกถึงป้ายอันนัน้ “แค่นนั้ ไม่เจออย่างอืน่ เหรอ” เขาหรีต่ าถามอย่างจับพิรธุ “อืม... เจอค่ะ เจอผูช้ ายคนหนึง่ เข้ามาทักแล้วบอกว่าชือ่ กรกฎให้นามบัตรมาด้วย” มนทิชายืน่ นามบัตรแผ่นนัน้ ให้ชลธรดู สีหน้าของชายหนุม่ เปลีย่ นไปทันทีเมือ่ ได้ยนิ ค�ำว่ากรกฎ แสดงว่าสิง่ ทีเ่ ขาคิดไว้ เป็นเรือ่ งจริง “แล้วเขาพูดว่าอะไรบ้าง” ชายหนุม่ ถามต่อด้วยความอยากรู้ “ไม่พดู อะไรนีค่ ะ นอกจากบอกว่าถ้ามีอะไรให้ชว่ ยก็ให้มาหา แล้วก็ให้นามบัตร ไว้” มนทิชาดืม่ น�ำ้ หวานต่ออีกแก้ว หญิงสาวค่อยรูส้ กึ สดชืน่ คลายความร้อนขึน้ มาได้บา้ ง “ท่าทางคงจะถูกใจมันล่ะสิ มันถึงได้บอกให้ไปหา” ชลธรโมโหตัวเองขึน้ มาทันที เขาน่าจะจัดการเรือ่ งเสือ้ ผ้าของมนทิชาก่อน ไอ้ชดุ เว้าหน้าเว้าหลังโชว์รอ่ งอกทีเ่ ธอสวมอยูค่ งเป็นเหตุให้กรกฎเอ่ยแบบนัน้ 39

แผนร้ายหัวใจรัก

“มานี่ ตามมา” ชลธรจับแก้วน�ำ้ หวานในมือของมนทิชาวางลง แล้วดันตัวเธอให้ เดินไปกับเขา ตอนนีแ้ ขกอยูใ่ นอิรยิ าบถสบายๆ พักผ่อนกับการเก็บขยะเมือ่ ครู่ อีกสักพัก จึงจะมีกจิ กรรมทีช่ ายหาดต่อ “ไปไหนคะ พีธ่ ร” มนทิชาตกใจทีจ่ ชู่ ายหนุม่ จะพาเธอไปไหน “อย่าถาม ตามมา” เขาฉุดแขนเธอให้เดินตามเร็วขึน้ ชลธรพามนทิชามาทีอ่ อฟฟิศของสายธารารีสอร์ต ชายหนุม่ เข้าไปหาเสือ้ ทีค่ ดิ ว่าจะ เป็นตัวทีเ่ ธอใส่ได้มาให้ มนทิชาดูจากสภาพห้องแล้วเดาว่าทีน่ คี่ งเป็นทีท่ ำ� งานของพนักงาน แน่ๆ เพราะมีเอกสารและอุปกรณ์ตา่ งๆ อยูบ่ นโต๊ะท�ำงาน แต่วา่ ตอนนีท้ กุ คนไปรวมตัว กันทีช่ ายหาดหมด จึงไม่มใี ครในนีเ่ ลยนอกจากทัง้ สองคน “เอ้า ใส่ซะ จะได้ไม่ตอ้ งโชว์อกี ” เขายืน่ เสือ้ สีนำ�้ ทะเลให้เธอตัวหนึง่ มนทิชา รับมาถือไว้แล้วคลีอ่ อกดู “เสือ้ พนักงานจะให้มนใส่จริงๆ หรือคะ” หญิงสาวถาม แบบเสือ้ ก็เป็นเสือ้ มีปก ธรรมดา ลวดลายก็สกรีนค�ำว่าสายธารารีสอร์ตไว้ตรงกลางดูธรรมดาส�ำหรับเธอเหลือเกิน “เป็นพนักงานของทีน่ กี่ ต็ อ้ งใส่เสือ้ พนักงานจะมาใส่แบบอืน่ ได้ยงั ไง เร็วๆ อย่า โอ้เอ้ ผมต้องกลับไปทีช่ ายหาดอีก” เขาเร่งเธอ “มนไม่ใส่ได้ไหมคะมันเชยไปอีกอย่างมันยังไม่ได้ซกั ด้วย ไว้มนเอาไปซักแล้ว ค่อยใส่นะคะ” เธอขอต่อรองไม่ใช่ขอเวลาท�ำใจต่างหาก “อย่าเรือ่ งมากถ้าจะท�ำงานทีน่ กี่ ต็ อ้ งใส่ พนักงานคนอืน่ เขาก็ใส่กนั หมดแล้วคุณ เป็นอะไรถึงจะไม่ใส่” เขาพูดอย่างเหลืออด “ทีพธี่ รกับคุณขวัญยังไม่ใส่เลย มนไม่ใส่กน็ า่ จะได้นคี่ ะ” “ผมเป็นเจ้าของจะใส่หรือไม่ใส่กไ็ ด้ จอมขวัญเป็นผูจ้ ดั การไม่จำ� เป็นต้องใส่อยู่ แล้ว แต่คณ ุ เป็นพนักงานของทีน่ แี่ ละเพิง่ มาท�ำงานด้วย เพราะฉะนัน้ ใส่ซะ” ชลธรเสียงดัง เล็กน้อย มนทิชาหน้างอด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย ทีจอมขวัญเป็นผูจ้ ดั การยังไม่ตอ้ ง ใส่ได้ แต่นเี่ ธอเป็นลูกสาวเจ้าของรีสอร์ตยิง่ ไม่จำ� เป็นต้องใส่เลย ความดือ้ ของหญิงสาว แสดงออกโดยการนิง่ ไม่โต้ตอบใดๆ ทัง้ สิน้ “เอ้า! ใส่ซิ ยืนท�ำอะไรอยู่ เร็วๆ เข้าผมจะไปชายหาดแล้ว” เขาหันมาเห็นเธอ ยังยืนนิง่ อยูจ่ งึ เร่งอีกครัง้ “มนไม่ใส่คะ่ เสือ้ ยังไม่ได้ซกั ” น�ำ้ เสียงเธอพาลนิดๆ ใบหน้าเริม่ บึง้ ตึงเล็กน้อย “ไม่ใส่ใช่ไหม” ชลธรเองก็ชกั เริม่ อารมณ์เสีย บอกให้ใส่ไม่ใส่ อยากโชว์นกั ใช่ไหม 40

อิ่มอุ่น

ไอ้รอ่ งอกแขนขาวเนีย่ ชายหนุม่ คว้าเสือ้ ทีม่ อื ของหญิงสาวมาถือไว้ แล้วจัดการคลีอ่ อกสะบัดสองสามที จากนัน้ จึงจัดการสวมหัวให้มนทิชาทันที “ไม่ใส่! มนไม่ใส่ พี่ธรพูดไม่รู้เรื่องหรือไงบอกว่าไม่ใส่ก็ไม่ใส่ไง” หญิงสาว ออกแรงดิน้ “เป็นพนักงานทีน่ กี่ ต็ อ้ งใส่ ถ้าจะท�ำงานไม่มพี นักงานคนไหนใส่ไอ้พวกล่อเสือ ล่อตะเข้แบบนี้ อย่าดิน้ สิ” ชลธรพยายามจับตัวเธอไว้ให้อยูก่ บั ที่ แต่มนทิชามองไม่เห็นเพราะเสือ้ บังตาเธออยู่ หญิงสาวจึงดิน้ สะเปะสะปะไปเรือ่ ย ชลธรจึงต้องใช้สองมือรวบแขนสองข้างของเธอไว้แล้วดันตัวเธอให้หลังไปติดกับตูเ้ อกสาร ก่อนจะพยายามยัดเสือ้ ตัวนัน้ ให้ลงไปให้ได้ “ปล่อยนะ ไอ้พธี่ รบ้า ปล่อย” มนทิชาโวยวาย ไม่เคยคิดมาก่อนว่าเขาจะบังคับ เธอแบบนี้ พีธ่ รทีแ่ สนใจดีของเธอหายไปไหน “อยูน่ งิ่ ๆ เดีย๋ วเสือ้ ก็บาดตาพอดี อยูเ่ ฉยๆ ไว้” เขาเอาหัวเข่าล็อกขาเธอไว้ชว่ ย อีกแรง ตอนนีม้ นทิชาถูกร่างก�ำย�ำของชลธรล็อกไว้ทงั้ บนและล่างแล้ว “ไม่ใส่! ปล่อย” มนทิชาพยายามดิน้ อีกครัง้ แต่ดเู หมือนยิง่ ดิน้ ก็ยงิ่ อึดอัดเพราะ ชลธรเล่นทาบทับเธอมาทัง้ ตัว “อย่าดิน้ ” ชลธรสวมหัวได้สำ� เร็จก�ำลังจะสวมแขนทัง้ สองข้างและในทีส่ ดุ เขาก็ ท�ำได้ “แค่นกี้ ส็ นิ้ เรือ่ ง ถ้ายอมใส่ดๆี ก็ไม่ตอ้ งบังคับกันแบบนี”้ เรียบร้อยเสือ้ พนักงาน อยูบ่ นตัวของมนทิชาแล้ว มนทิชานิ่งไม่กล้ากระดุกกระดิกไม่ใช่เพราะโกรธหรือโมโหที่ชายหนุ่มท�ำแบบ นัน้ กับตน แต่กำ� ลังใจเต้นทีร่ วู้ า่ ตนเองถูกชลธรคร่อมไว้ทงั้ ตัว ใบหน้าของหญิงสาวอยู่ ที่หน้าอกแข็งแรงของชายหนุม่ เขาก้มลงจับชายเสือ้ ให้ เขาจึงไม่รวู้ า่ ใบหน้าคมเข้มอยู่ ห่างจากใบหน้าสวยเพียงแค่คบื หญิงสาวสังเกตเห็นใบหน้าที่อ่อนโยนของชายหนุ่มในตอนนี้ พี่ธรที่แสนใจดี กลับมาอีกครัง้ เขาดูแลเธอเหมือนเมือ่ ตอนนัน้ ไม่เปลีย่ นแปลง มนทิชาเผลอยิม้ ออกมา อย่างไม่รตู้ วั “เสร็จแล้ว เดีย๋ วจะให้แม่บา้ นซักให้อกี ท่าทางจะใส่พอดีตวั ” เขาถอยหลังออก มามองผลงานตนเอง มนทิชาใส่ชดุ แบบนีก้ ด็ เู ก๋ไปอีกแบบ 41

แผนร้ายหัวใจรัก

“พรุ่งนี้ก็ใส่กางเกงซะจะได้ทะมัดทะแมงหน่อย” เขาสั่งเธออีกครั้งหลังจากที่ มองดูผลงานแล้ว มนทิชาไม่กล้าเถียงอะไรทั้งสิ้นก้มหน้ามองพื้น ความรู้สึกบางอย่างท�ำให้เธอ ไม่กล้าสบสายตาทีเ่ ขามองมาได้ ถ้าชลธรได้เห็นสีหน้าและแววตาตอนนีต้ อ้ งรูแ้ น่วา่ เธอ คิดอะไรอยู่ “ไป กลับไปชายหาดได้แล้ว” เขาถือเสือ้ พนักงานสองสามตัวติดมือกลับออก ไปด้วย ชลธรเอาเสื้อไปให้แม่บ้านซักท�ำความสะอาดแล้วสั่งให้ไปส่งที่บ้านพักของเขา มนทิชาบอกไม่ถกู ว่าท�ำไมถึงได้ไม่โกรธทีถ่ กู บังคับให้ใส่เสือ้ ทีไ่ ม่ตอ้ งการใส่ในตอนแรก แต่พอได้ใส่กลับรูส้ กึ ดีจนไม่อยากถอดออกจากตัว และไม่รวู้ า่ ท�ำไมหรือเพราะอะไรจึง ไม่กล้ามองหน้ากับชายหนุ่มตรงๆ รู้สึกท�ำตัวไม่ถูกเวลาที่อยู่ใกล้ จึงได้แต่ยอมปล่อย ให้ชายหนุม่ เป็นคนจัดการทุกอย่างเพียงอย่างเดียว “ไปเถอะ เดี๋ยวมีวอลเลย์บอลชายหาดกับเล่นน�้ำทะเลตอนเย็นด้วย” เขาเอ่ย ปากชวน ชลธรแปลกใจทีต่ ลอดทางมามนทิชาไม่พดู ไม่จาอะไรเลย หลายครัง้ ทีเ่ ขาชวนคุย และพยายามสบตาด้วย แต่หญิงสาวก็ตอบกลับมาแค่เพียงค�ำสองค�ำแล้วก้มหน้าไม่พดู อะไรต่อ ชายหนุม่ เดาว่าเธออาจจะโกรธทีถ่ กู บังคับให้ใส่เสือ้ พนักงานจึงไม่พดู อะไรมาก กิจกรรมตอนสีโ่ มงเย็นเป็นการแข่งขันวอลเลย์บอลชายหาด ผูช้ นะจะได้รางวัล ในคืนนี้ มนทิชาเลีย่ งทีจ่ ะอยูใ่ กล้กบั ชายหนุม่ หญิงสาวจึงไปนัง่ ข้างๆ จอมขวัญ ผูจ้ ดั การ คนสวยเห็นเธอสวมเสือ้ ของสายธารารีสอร์ตจึงเอ่ยปากทัก “ใส่เสือ้ ตัวนีแ้ ล้วคุณมนดูนา่ รักไปอีกแบบ เสือ้ ลายนีค้ ณ ุ ธรออกแบบเอง เห็น บอกว่าสีนำ�้ ทะเลคือสัญลักษณ์ของอัศวิน คงอยากให้พนักงานเป็นอัศวินทุกคนมัง้ คะ” จอมขวัญเล่าโดยไม่คดิ อะไร จริงสิ อัศวินของเจ้าหญิงต้องมีผา้ คลุมบ่าสีนำ�้ ทะเล เพราะน้องมนเป็นเจ้าหญิง แห่งท้องทะเลทีส่ วยงามทีส่ ดุ ในโลก หรือว่า... บางทีทเี่ ขาอยากให้เธอใส่เสือ้ ตัวนีก้ เ็ พราะ...

42

อิ่มอุ่น

4 กิจกรรมทีช่ ายหาดเสร็จสิน้ เรียบร้อยแล้ว ทัง้ การแข่งขันวอลเลย์บอลและการ เล่นน�ำ้ ทะเล มนทิชาบอกไม่ถกู ว่าท�ำไมเธอถึงได้ไม่รสู้ กึ สนุกเหมือนคนอืน่ ทัง้ ๆ ทีท่ กุ กิจกรรมล้วนเป็นสิง่ ทีเ่ ธอชืน่ ชอบทัง้ นัน้ จะให้เธอร่าเริงได้อย่างไรในเมือ่ หันไปทีไรก็เห็นสายตาของชลธรมองมาทีเ่ ธอทุก ครัง้ ไป และถ้ามองลึกลงไปในดวงตาคูน่ นั้ จะเห็นรอยยิม้ ทีแ่ สนจะมีความสุขของชายหนุม่ ยามทีเ่ ห็นเธออยูใ่ นเสือ้ ยืดสีนำ�้ ทะเลสายธารารีสอร์ตนี้ “คุณมนไปอาบน�ำ้ แล้วลงมาเจอกันทีจ่ ดุ ชมวิวนะคะ คืนนีเ้ ราจะมีรอบกองไฟกัน ค่ะ” จอมขวัญเดินมาส่งหญิงสาวทีบ่ า้ นพักตามค�ำสัง่ ของชลธร “ค่ะ แล้วมนต้องใส่เสือ้ ตัวนีอ้ กี ไหมคะ” หญิงสาวถาม “ไม่ต้องแล้วค่ะ คืนนี้ใส่ตามสบาย อีกอย่างมีพนักงานที่เข้ากะกลางคืนดูแล คุณมนพักผ่อนให้สบายแล้วเจอกันนะคะ” จอมขวัญบอกยิม้ ๆ แล้วเดินเลีย่ งไปอีกทาง ทีบ่ า้ นพักของเธอ มนทิชาเปิดประตูหอ้ งนอนแล้วเดินไปมองตัวเองในกระจก เห็นเสือ้ ยืดสีนำ�้ ทะเล ที่สวมทับเสื้อทีเ่ ธอใส่อยู่ตอนนี้ มนทิชาไม่อยากเข้าข้างตัวเองว่าเขาตั้งใจท�ำเสื้อสีนเี้ พื่อ ระลึกถึงเธอตลอดเวลา แต่พอคิดถึงตอนทีช่ ลธรพยายามจะใส่เสือ้ ให้เธอแล้ว ยิง่ คิดใบหน้าของหญิงสาว ก็แดงระเรือ่ ขึน้ มาทันที ชายหนุม่ ท�ำราวกับว่าเธอเป็นน้องมนตอนเด็กทีต่ อ้ งบังคับให้ใส่ เสือ้ กันหนาวทุกครัง้ ทีอ่ ากาศเย็น เสียงประตูหอ้ งนอนของชลธรดังขึน้ ตามมาด้วยเสียงเปิดฝักบัว มนทิชาเดาว่า ชลธรคงตามกลับมาเปลี่ยนเสื้อผ้า เมื่อครู่ที่ชายหาดเธอไม่ได้รู้สึกไปเองแน่นอนว่าเขา จ้องมองเธอตลอดเวลา หญิงสาวใช้เวลาไม่นานในการแต่งตัวไปร่วมงานในคืนนี้ มนทิชาพยายามเลือก ชุดให้เข้ากับบรรยากาศในงานและไม่ให้ดรู มุ่ ร่ามน่าเกลียด พยายามหลีกเลีย่ งเสือ้ ทีจ่ ะ โชว์ผวิ ขาวเนียนของเธอตามค�ำพูดของชลธร ชุดลายดอกไม้สนี ำ�้ ทะเลกับผ้าคลุมไหล่สชี มพูหวาน ปล่อยผมยาวดัดลอนอ่อนๆ เต็มหลังมีทคี่ าดผมริบบิน้ สีครีมเล็กๆ ช่วยเปิดให้ใบหน้าดูหวานขึน้ เครือ่ งส�ำอางเล็กน้อย ทีแ่ ต่งแต้มพอมีสสี นั แค่นกี้ เ็ หมือนเงือกน้อยทีเ่ ริงร่าอยูร่ มิ ชายหาดแล้ว 43

แผนร้ายหัวใจรัก

มนทิชาเปิดประตูหอ้ งออกไปตามเสียงเรียกของจอมขวัญ ผูจ้ ดั การคนสวยคง แวะมารับเธอตามค�ำสัง่ ของท่านเจ้าของรีสอร์ตอีกเป็นแน่ “ว้าว สวยจังค่ะคุณมน” จอมขวัญอุทานอย่างตืน่ เต้น มนทิชาดูหวานไปทัง้ ตัว ตัง้ แต่หวั จรดเท้า “แหม ชมต่อหน้าแบบนีก้ เ็ ขินแย่ซคิ ะ คุณขวัญ” มนทิชาบอกอย่างอายๆ “ไม่ให้ชมตอนนีแ้ ล้วจะให้ชมตอนไหนคะ” ผูจ้ ดั การสาวหัวเราะเบาๆ เพราะสวยหวานน่ารักแบบนีไ้ งเล่า ท่านเจ้าของรีสอร์ตหนุม่ ถึงได้สงั่ หนักสัง่ หนา ให้พนักงานทั้งหมดคอยเฝ้ามนทิชาไม่ให้ไปไหนไกลตลอดเวลา และห้ามให้มีใครมา เข้าใกล้อกี ต่างหาก นอกจากจอมขวัญที่มนทิชาเจอแล้ว ตุ้ยนุ้ยและลิซซ่าก็มาให้เธอเห็นหน้าอีก เป็นครัง้ ทีส่ อง ภายหลังจากคืนแรกทีม่ นทิชามาถึงรีสอร์ตแล้ว หญิงสาวก็ไม่ได้พบทัง้ คู่ อีกเลย “ต๊าย! คุณมนขา แอ๊บนะคะเนีย่ ” ลิซซ่าจีบปากจีบคอทักทายเป็นคนแรก “ไงล่ะแก เจอคุณมนเข้าให้ชดิ ซ้ายลงทะเลไปเลย” ตุย้ นุย้ หันมาล้อเลียนเพือ่ น ตัวเอง มนทิชาและจอมขวัญหัวเราะเบาๆ อย่างสนุกสนานในความอารมณ์ดขี องคูซ่ คี้ นู่ ี้ “ไม่เห็นสองคนนีห้ ลายวันไม่มาท�ำงานเหรอคะ” มนทิชาถามด้วยความสงสัย “สองคนนีอ้ ยูก่ ะกลางคืนค่ะ แต่ตงั้ แต่พรุง่ นีจ้ ะอยูก่ ะกลางวันแล้ว คุณมนคง ได้เจอบ่อยขึน้ ” จอมขวัญตอบแทน หญิงสาวไม่อยากจะบอกว่าเพราะสาเหตุอะไรตุย้ นุย้ และลิซซ่าถึงต้องย้ายมาอยูก่ ะกลางวันกะทันหันแบบนี้ ถ้าไม่ใช่เพราะค�ำสัง่ สายฟ้าแลบ ของชลธร ทัง้ สีม่ าถึงทีล่ านน�ำ้ พุเรียบร้อยแล้ว แขกทีม่ าพักทยอยลงมาร่วมงาน เป็นเพราะ ลมทะเลพัดโชยเข้ามาตลอดหรืออย่างไรไม่ทราบ มนทิชารูส้ กึ ครัน่ เนือ้ ครัน่ ตัวเหมือนจะ เป็นไข้บอกไม่ถกู ชลธรเห็นมนทิชาแต่งตัวแบบนีแ้ ล้ว เขาก็อดไม่ได้ทจี่ ะคอยช�ำเลืองมองเธอตลอด เวลา เพื่อสังเกตดูว่ามีใครเข้ามาพูดคุยกับหญิงสาวมากน้อยแค่ไหนและที่ส�ำคัญเป็น ผูห้ ญิงหรือผูช้ าย เจ้าของสายธารารีสอร์ตรูส้ กึ พอใจทีเ่ ห็นจอมขวัญอยูก่ บั มนทิชาตลอด เวลา ไม่เปิดโอกาสให้มใี ครเข้าใกล้ตวั เธอได้ งานเลีย้ งคืนนีเ้ ริม่ ต้นอย่างเป็นทางการด้วยการทีช่ ลธรกล่าวถึงความส�ำคัญของ ทะเลไทยและการอนุรกั ษ์ทะเลไว้อย่างน่าชืน่ ชม 44

อิ่มอุ่น

“ทะเลไทยจะอยูไ่ ปถึงลูกถึงหลานเราหรือไม่กข็ นึ้ อยูก่ บั พวกเราทุกคนนะครับ ที่ วันนีผ้ มพาทุกคนเก็บขยะริมหาดก็เพราะว่า ขยะเหล่านัน้ ถ้าไม่รบี เอาขึน้ ก็จะถูกน�ำ้ ทะเล ซัดหายไปและกลายเป็นมลพิษทางทะเล เท่ากับว่าเราทุกคนได้มโี อกาสช่วยยืดอายุทะเล ไทยไว้ได้อกี ระยะหนึง่ ผมขอบคุณทุกคนทีเ่ ห็นความส�ำคัญของทะเลไทยครับ” เสียง ปรบมืออย่างกึกก้องดังขึน้ มาทันทีทชี่ ลธรกล่าวจบ จอมขวัญหันมากระซิบบอกมนทิชา ทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ ในตอนนี้ “คุณธรรักทะเลมากค่ะ รีสอร์ตของเราเป็นมิตรกับทะเล โดยเฉพาะคุณธรที่ พยายามต่อต้านพวกท�ำลายทะเลและชายหาดริมทะเล” “มีดว้ ยเหรอคะ พวกท�ำลาย” มนทิชาถามอย่างแปลกใจ “มีค่ะ ยิ่งตอนนี้มีพวกนายหน้าที่เป็นคนพื้นที่มากว้านซื้อที่ริมทะเลติดหาดไป ขายให้ตา่ งชาติ เพือ่ เอาไปท�ำคอนโดบ้าง ท�ำโรงแรมบ้าง วิถชี วี ติ ชาวบ้านริมทะเลก�ำลังจะ หมดไป ตอนนีค้ ณ ุ ธรก�ำลังสอนให้พวกชาวบ้านรักถิน่ ฐานบ้านเกิดไม่ขายทีใ่ ห้กบั นายทุน ทีม่ ากว้านซือ้ เพือ่ เหลือไว้ให้ลกู หลานต่อไป” มนทิชาไม่คดิ ว่าชลธรจะมีความคิดแบบนี้ “แล้วรีสอร์ตของเราไม่ทำ� ลายทะเลเหรอคะ หรือว่าไม่ทำ� ให้วถิ ชี วี ติ ชาวบ้านริม ทะเลหมดไปเหรอ ในเมือ่ เรามาซือ้ ทีท่ ำ� รีสอร์ตแล้วพวกชาวบ้านอยูไ่ หนล่ะคะ” มนทิชา ถามด้วยความสงสัย “ไม่คะ่ อย่างทีบ่ อก รีสอร์ตเราเป็นมิตรกับทะเล พนักงานของรีสอร์ตแทบทุกคน เป็นลูกหลานชาวบ้านทีข่ ายทีใ่ ห้คณ ุ พ่อของคุณธร พวกเขามีความเป็นอยูท่ ดี่ ขี นึ้ เมือ่ ได้ มาเป็นพนักงานที่นี่ คุณธรดูแลหมดทุกอย่างให้งานให้อาชีพ อย่างอาหารทะเลที่มีใน รีสอร์ตคุณธรก็ซื้อจากชาวบ้านโดยตรง ให้พวกเขามีรายได้ที่ไม่ต้องถูกพ่อค้าคนกลาง เอาเปรียบ” จอมขวัญพูดถึงชลธรด้วยน�้ำเสียงชื่นชมเหลือเกิน มนทิชาพอจะรู้แล้วว่า เพราะอะไรพนักงานทีน่ ถี่ งึ ได้รกั ชลธรเหลือเกิน งานเลีย้ งยังไม่เลิกแต่มนทิชาขอตัวกลับก่อน หญิงสาวรูส้ กึ ว่าตนเองเหมือนจะมี ไข้ไม่สบาย จอมขวัญอาสาเดินไปส่งหญิงสาวทีบ่ า้ นพัก เพราะชลธรก�ำลังตกอยูใ่ นวงล้อม ของสาวๆ ทีอ่ ยากฟังเขาเล่าเรือ่ งทะเล “คุณมนไหวหรือเปล่าคะ มียาทานไหม” จอมขวัญถามด้วยความเป็นห่วง ใบหน้าของมนทิชาตอนนีซ้ ดี เผือด จับตามตัวเหมือนจะมีไข้รมุ ๆ “ไหวค่ะ คงเป็นเพราะวันนีต้ ากแดดทัง้ วัน ไหนจะเล่นน�ำ้ อีก อาจจะเป็นหวัดแดด คืนนีร้ บี นอนพรุง่ นีก้ ค็ งหายค่ะ” หญิงสาวรูส้ กึ ครัน่ เนือ้ ครัน่ ตัวปวดศีรษะเหลือเกิน 45

แผนร้ายหัวใจรัก

จอมขวัญส่งมนทิชาทีบ่ า้ นแล้วก็ขอตัวกลับไปทีง่ านต่อ หญิงสาวกล่าวค�ำขอบคุณ แล้วประคองตนเองกลับให้ถงึ ห้อง จัดการท�ำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วรีบเข้านอนทันที รูส้ กึ เหมือนเนือ้ ตัวจะแตกเป็นเสีย่ งๆ ผล็อยหลับไปตอนไหนไม่รู้ ชลธรปล่อยให้จอมขวัญรับหน้าที่ดูแลงานต่อจากตน เขาเองอยากกลับไป พักผ่อนทีบ่ า้ นแล้ว เหนือ่ ยมาทัง้ วัน ชายหนุม่ มองหามนทิชาว่าอยูต่ รงไหนในงาน เขาตัง้ ใจ ว่าจะพาเธอกลับบ้านไปพร้อมๆ กัน เห็นทีวา่ พรุง่ นีจ้ ะต้องสอนงานให้คณ ุ หนูอย่างจริงจัง เสียแล้ว ไม่เห็นมนทิชาในงาน ชายหนุม่ จึงเดินไปทีช่ ายหาดเผือ่ ว่าจะอยูท่ นี่ นั่ แต่กไ็ ม่มี ชลธรจึงท�ำทีเป็นถามจอมขวัญเรือ่ งงานวันพรุง่ นีแ้ ทน “พรุง่ นีแ้ ขกกรุป๊ นีจ้ ะเช็กเอาท์ตอนแปดโมง คุณดูแลแทนผมด้วย” ชลธรสัง่ “แล้วพรุง่ นีค้ ณ ุ ธรจะไปไหนคะ” จอมขวัญถามด้วยความแปลกใจ พักนีช้ ายหนุม่ ไม่คอ่ ยอยูต่ ดิ รีสอร์ตเพราะต้องออกไปท�ำงานข้างนอกบ่อยขึน้ “จะสอนงานคุณมน จะพาเดินดูรสี อร์ตก่อนแล้วค่อยแจงงานออฟฟิศ ว่าแต่ไป ไหนซะล่ะไม่เห็นเลย” เขาเปรยถามท�ำเป็นไม่รไู้ ม่ชี้ “คุณมนกลับไปที่บ้านแล้วค่ะ เห็นบอกว่าไม่ค่อยสบายเลยอยากขอตัวไปพัก ก่อน” จอมขวัญรายงาน ชลธรถึงบางอ้อ มินา่ เล่า ตอนทีเ่ ขาเล่าเรือ่ งทะเลให้สาวๆ ฟังจึงไม่เห็นเธอมา ร่วมวงด้วย “ไม่รวู้ า่ คุณมนจะเป็นมากหรือเปล่านะคะ เห็นหน้าซีดตัวรุมๆ” จอมขวัญเอ่ย ขึน้ มา “ก็นา่ จะไม่สบายหรอก ชอบนักไอ้ชดุ เว้าหน้าเว้าหลังโชว์รอ่ งอกเนีย่ แดดทะเล มันไม่เหมือนทีอ่ นื่ ดีเหมือนกันจะได้หายซ่า” เขาท�ำเสียงประชดนิดๆ จอมขวัญช�ำเลืองมองหน้าเจ้านายด้วยความแปลกใจ หมูน่ นี้ อกจากชลธรจะไม่ อยูไ่ ม่คอ่ ยติดรีสอร์ตเพราะงานส�ำคัญบางอย่างแล้ว ยามทีอ่ ยูใ่ นรีสอร์ตเขาก็ชอบท�ำหน้า เคร่งเครียดไม่ยมิ้ แย้มเหมือนเมือ่ ก่อน ทีส่ ำ� คัญตัง้ แต่ทมี่ มี นทิชาเข้ามาฝึกงาน ท่าทาง เจ้านายของเธอเหมือนคนผีเข้าผีออกอยูบ่ อ่ ยๆ ชลธรเดินกลับไปบ้านพักหลังจากทีส่ งั่ งานจอมขวัญอีกสองสามค�ำ เขาเร่งฝีเท้า เดินให้ถงึ บ้านอย่างรวดเร็ว ใจนึกเป็นห่วงว่ามนทิชาจะเป็นอย่างไรบ้างตอนนีจ้ ะเป็นอะไร มากหรือเปล่า 46

อิ่มอุ่น

ไฟในห้องนอนของมนทิชาดับสนิท แสดงว่าหญิงสาวคงเข้านอนแล้ว ชลธรไม่อยาก รบกวนการพักผ่อนของเธอ เขาจึงเดินเลยกลับเข้าไปในห้องส่วนตัวของตนเอง ชายหนุม่ อาบน�ำ้ เปลีย่ นเสือ้ ผ้าแล้วมานัง่ ท�ำงานทีห่ น้าคอมพิวเตอร์สว่ นตัวต่อ ทุกคืนก่อนนอนเขาต้องส่งอีเมล์รายงานสถานการณ์ตา่ งๆ ทีเ่ กิดขึน้ ในสายธารา รีสอร์ตให้คณ ุ บูรณะทราบในฐานะหุน้ ส่วน และในฐานะผูใ้ หญ่ทคี่ อยให้คำ� ปรึกษาตลอด มา แถมตอนนีย้ งั ต้องรายงานเรือ่ งของมนทิชาให้ทราบอีกด้วย เสียงเหมือนของหล่นดังอยูท่ ดี่ า้ นนอก ชลธรเงีย่ หูฟงั อย่างตัง้ ใจ ชายหนุม่ มอง ลอดพื้นประตูไม่เห็นว่ามีไฟเปิด แสดงว่าเสียงที่ได้ยินน่าจะไม่ใช่มนทิชาและที่ส�ำคัญ หญิงสาวเข้านอนไปแล้ว ถ้าจะออกมาน่าจะเปิดไฟหน้าห้องก่อน ชลธรมัน่ ใจว่าเสียงนัน้ ดังทีห่ น้าห้องของตนเองแน่ ชายหนุม่ เปิดลิน้ ชักหยิบอาวุธ คูใ่ จมาถือไว้ในมือ เขามีปนื พกสัน้ ติดไว้ในห้องนอนเผือ่ ฉุกเฉิน ถ้าเสียงทีไ่ ด้ยนิ เป็นเจ้า แมวขโมยตัวไหนทีก่ ล้ามาเหยียบถิน่ เสือของเขาล่ะก็ เห็นทีจ่ ะเอาไว้ไม่ได้ ชายหนุม่ เปิดประตูหอ้ งออกอย่างรวดเร็วพร้อมจับอาวุธไว้ในมือมัน่ ความคิด ว่าจะมีโจรมาเหยียบจมูกเสือถึงถิ่น กลายเป็นความตกใจเมื่อเห็นร่างของมนทิชานอน แน่นงิ่ อยูท่ พี่ นื้ ข้างตัวเธอมีแก้วน�ำ้ ทีต่ กลงแตกกระจาย เสียงทีเ่ ขาได้ยนิ เมือ่ ครูน่ คี้ งเป็น เสียงแก้วน�ำ้ ทีห่ ล่นลงพืน้ แน่ “คุณๆ คุณมน เป็นอะไรไป” ชลธรถลาเข้าไปหาร่างบางทีน่ อนหมดสติอยูท่ พี่ นื้ เขาช้อนตัวเธอขึน้ แล้วอุม้ เข้าไปทีห่ อ้ งนอนของตนอย่างรวดเร็ว “คุณๆ ลืมตาก่อน เป็นอะไรไป” ชลธรเรียกหญิงสาว ชายหนุม่ เอาฝ่ามือแนบ ไปทีแ่ ก้มเนียน ตายล่ะหว่า ร้อนขนาดนีท้ า่ ทางว่าจะเป็นไข้ ชลธรวิ่งหายเข้าไปในห้องน�้ำพร้อมกับน�ำผ้าขนหนูที่ชุบน�้ำมาวางโปะลงที่ศีรษะ ของหญิงสาว เขาจัดแจงปรับอุณหภูมใิ นห้องให้เพิม่ ขึน้ เล็กน้อย เปิดตูเ้ สือ้ ผ้าหยิบผ้าห่ม มาเพิม่ แล้วจัดการห่มลงบนร่างของคนทีน่ อนซมอยูบ่ นเตียง ชายหนุม่ กางร่มวิง่ ไปทีอ่ อฟฟิศเพือ่ หาปรอทมาวัดไข้ แดดแรงเมือ่ กลางวันท�ำให้ คืนนีฝ้ นตกหนัก จากประสบการณ์แล้วคืนนีฝ้ นคงตกอย่างนีท้ งั้ คืนแน่ คืนนีช้ ลธรจ�ำเป็นต้องรับหน้าทีค่ ณ ุ หมอจ�ำเป็นของมนทิชา วัดไข้แล้วหญิงสาวมี ไข้สงู ไม่มากเท่าไรยังไม่นา่ เป็นห่วง ชายหนุม่ จึงคอยเช็ดเนือ้ เช็ดตัวให้หญิงสาวเป็นระยะ พรุง่ นีเ้ ช้าคงดีขนึ้ ตีสามกว่า มนทิชารูส้ กึ ตัว หญิงสาวปวดเมือ่ ยไปทัง้ ร่างกาย ศีรษะก็รสู้ กึ หนัก เหมือนมีอะไรมาวางทับ ร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถกู 47

แผนร้ายหัวใจรัก

คนป่วยลืมตาขึน้ แล้วมองไปรอบๆ ทีน่ ไี่ ม่ใช่หอ้ งนอนของเธอ แล้วตอนนีเ้ ธอ อยู่ที่ไหนหรือว่ากลับมาที่บ้านปัญจานนท์แล้ว มนทิชาเหลือบไปเห็นว่าข้างๆ ตัวเธอมี ใครบางคนฟุปหน้าอยูท่ เี่ ตียง “พีธ่ ร พีธ่ รคะ” มนทิชาร้องเรียกเบาๆ พยายามจะขยับตัวลุกขึน้ จากทีน่ อน “อย่าเพิง่ ลุก จะเอาอะไร” ชลธรได้ยนิ เหมือนเสียงมนทิชาเรียกจึงลืมตา เขาตัง้ ใจจะเฝ้าไข้ทงั้ คืนแต่เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ “หิวน�ำ้ ค่ะ” หญิงสาวคอแห้งผาก จ�ำได้วา่ ตืน่ มากลางดึกแล้วรูส้ กึ กระหายอยากจะดืม่ น�ำ้ มาก จึงค่อยๆ ลุกขึน้ จากเตียงออกมารินน�ำ้ อุน่ ทีก่ ระติกน�ำ้ นอกห้อง แต่พอจะหันหลังกลับไป ก็จำ� ไม่ได้แล้วว่าเกิดอะไรขึน้ “เดีย๋ วหยิบให้” ชลธรรีบลุกขึน้ แล้วรินน�ำ้ มาจ่อทีร่ มิ ฝีปากบาง ชายหนุม่ ค่อยๆ ประคองให้หญิงสาวดืม่ น�ำ้ อย่างช้าๆ “เบาๆ ไม่ตอ้ งรีบ เดีย๋ วส�ำลัก” ชลธรพูดอย่างอ่อนโยน “รูส้ กึ เป็นไงบ้างตอนนี”้ เขาถามพลางเอามืออังไปทีแ่ ก้มเบาๆ “หนาวๆ ร้อนๆ ค่ะ มันเมือ่ ยบอกไม่ถกู ปวดหัวเหมือนมีอะไรหนักๆ มาทับไว้” มนทิชาหมุนรอบคอเบาๆ เธอเมือ่ ยเหลือเกิน “เดีย๋ ววัดไข้หน่อย” ชลธรหยิบปรอทมาแล้วส่งให้หญิงสาวอมไว้ไต้ลนิ้ ไข้ของมนทิชาสูงขึน้ เล็กน้อย ชลธรจึงไปชงอะไรร้อนๆ มาให้หญิงสาวจิบแล้ว เช็ดตัวให้อกี ครัง้ ก่อนจะส่งยาแก้ไข้ให้สองเม็ด “กินซะ พรุง่ นีน้ า่ จะดีขนึ้ ” เขาส่งแก้วน�ำ้ ให้ หญิงสาวมองยาในมือของชายหนุม่ แล้วส่ายหน้า เธอไม่ชอบกินยามาแต่ไหนแต่ ไรแล้ว ถ้าต้องกินยาเธอขอเลือกนอนอยูเ่ ฉยๆ หลายวันให้ไข้มนั หายไปเองดีกว่า ชลธร ถอนหายใจเบาๆ ไอ้นสิ ยั ไม่ชอบกินยาของหญิงสาวเนีย่ เขารูด้ กี ว่าใครและรูด้ ว้ ยว่าถ้าให้ ยาแล้วไม่นงั่ เฝ้าให้กนิ ให้หมด ยาจะถูกกินอย่างไร “ไม่อยากกินยาหรือไง” เขาถาม มนทิชาก้มหน้าไม่ตอบ เขาน่าจะรูว้ า่ เธอกินยายากแค่ไหน “ถ้าไม่กนิ ก็ไม่หายนะ” เขาตะล่อม หญิงสาวยังก้มหน้าอีก ไม่รเู้ พราะว่าเป็นไข้หรือเพราะไม่อยากกินยาท�ำให้มนทิชา น�ำ้ ตารืน้ ขึน้ มาเมือ่ ได้ยนิ เสียงชลธรสัง่ ให้กนิ ยา 48

อิ่มอุ่น

“กินซะ จะได้หายไวๆ อยากฝึกงานไม่ใช่เหรอ” เขายืน่ ยาให้เธอสองเม็ด มนทิชา หันหน้าหนี เขาจ�ำไม่ได้หรือไงว่าเธอไม่ชอบกินยา “เอ้า! เร็วๆ จะได้นอน” ชลธรสัง่ อีก เขาจับใบหน้านวลหันมาหาแล้วยืน่ ยาให้ น�้ำตาของมนทิชาซึมออกจากหางตาทั้งสองข้าง หญิงสาวไม่อยากกินยาจริงๆ ตัง้ แต่เล็กจนโตไม่มใี ครบังคับให้เธอกินยาได้สกั ครัง้ ให้ฉดี ยายังจะง่ายกว่ากินยา ชลธรรูด้ วี า่ อาการทีห่ ญิงสาวเป็นตอนนีค้ อื อาการของคนไม่อยากกินยา เขาจ�ำได้ ดีวา่ ตอนเด็กกว่าจะให้เธอกินยาได้ เขาต้องหลอกล่อสารพัด แต่ตอนนีม้ นทิชาโตเป็นสาว แล้วเขาจะใช้วธิ อี ะไรมาหลอกล่อให้เธอกินยาได้อกี “มนไม่ชอบกินยา พีธ่ รก็ร”ู้ เธอพูดเสียงเครือเหมือนจะร้องไห้ คนไม่สบายน�ำ้ ตาไหลอาบลงสองแก้ม คิดถึงคุณบูรณะทีส่ ดุ ถ้าคุณพ่ออยูต่ อนนี้ คงกอดปลอบใจเธอให้รสู้ กึ อบอุน่ แน่ๆ “โตแล้วก็ตอ้ งกินยาได้เอง ไม่ใช่เด็กๆ ทีจ่ ะมาบดยากับน�ำ้ หวาน” ชลธรจ�ำได้ เขาต้องบดยาเป็นผงใส่ลงในน�ำ้ หวานสีสวยแล้วชนแก้วกับเธอเป็นประจ�ำ เพือ่ ให้มนทิชา กินยาให้หมด “แต่มน... มนไม่อยากกิน” มนทิชาสะอืน้ หญิงสาวป้ายน�ำ้ ตาเหมือนเด็กๆ “อย่าร้อง” ชลธรตกใจท�ำอะไรไม่ถกู ทีเ่ ห็นมนทิชาร้องไห้ แม้จะรูว้ า่ เป็นนิสยั โยเย ของคนไม่อยากกินยา แต่กไ็ ม่คดิ ว่าเธอจะยังร้องไห้เป็นเด็กๆ เหมือนเมือ่ ก่อน “มนไม่กนิ ” คนป่วยสะอืน้ ใหญ่แล้ว ชลธรรีบเข้าไปปลอบใจโดยการโอบกอดเธอไว้เหมือนเมือ่ ครัง้ ก่อน เขาเริม่ ต้น หลอกล่ออีกครัง้ “ไม่กนิ ก็ไม่ตอ้ งกิน ไม่กนิ แล้วยาไม่ตอ้ งร้องไห้นะ” ชลธรเช็ดน�ำ้ ตาให้สาวน้อย เขาแพ้อกี แล้ว แพ้นำ�้ ตาคุณหนูอกี แล้ว “พีธ่ รช่วยมนด้วย มนปวดหัว” น�ำ้ เสียงเธอออดอ้อนจนชลธรแทบละลาย เขานึกโมโหตัวเองที่อุตส่าห์ปั้นหน้าขรึมมาได้ตั้งหลายวัน แต่มาแพ้แค่น�้ำตา เท่านัน้ รับปากคุณอาบูรณะเสียดิบดีวา่ จะไม่ให้มนทิชาใช้อภิสทิ ธิค์ วามเป็นคุณหนูของ ปัญจานนท์และความเป็นน้องมนของพี่ธรมาใช้ชีวิตที่สายธารารีสอร์ต แต่กลายเป็นว่า เขาต้องกลับค�ำพูดเสียเอง “น้องมนปวดหัวตรงไหน บอกพีธ่ รซิ” น�้ำเสียงอ่อนโยนของชลธรเอ่ยออกมา อย่างชัดเจน ความห่างเหินที่เขาแกล้งแสดงออกมาในหลายวันหายไปทันที พี่ธรของ น้องมนกลับมาแล้ว 49

แผนร้ายหัวใจรัก

“น้องมนหนาวค่ะ พีธ่ ร” มนทิชาซุกตัวในอ้อมแขนของชายหนุม่ ชลธรรีบหยิบผ้ามาห่มให้ คางคมสันเกยอยูบ่ นเรือนผมนุม่ สองมือโอบกอด สาวน้อยขี้อ้อนไว้อย่างแนบแน่น เธอเขยิบกายเข้าหาเขา ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงไอร้อน จากกายของคนป่วยในเวลานี้ ถ้าไม่กนิ ยาชลธรต้องหาวิธลี ดไข้ให้มนทิชา เพราะถ้าปล่อยไว้อาจจะเป็นอันตราย ได้ หญิงสาวยังไม่ยอมขยับตัวไปไหน เพราะพิษไข้ทำ� ให้เธอหลับในอ้อมกอดของชายหนุม่

ชลธรประคองร่างน้อยให้นอนลงอย่างทะนุถนอม จะขยับตัวไปเอาผ้าชุบน�ำ้ มา เช็ดตัวให้ เพียงแค่ขยับตัวยังไม่ทนั จะเดิน มือน้อยก็ผวาคว้าแขนเขาไว้ทนั ที “พีธ่ ร อย่าทิง้ น้องมน” เธอพึมพ�ำทัง้ ทีย่ งั หลับตา ชายหนุ่มนิ่งสักพักรอจนแน่ใจว่าคนป่วยหลับแล้ว จึงค่อยๆ ดึงมือออกแล้ว ลุกขึน้ ไปเอาผ้าชุบน�ำ้ มาเช็ดตัวอีกครัง้ อาการไข้ของมนทิชาลดลงสลับกับขึน้ สูงเป็นพักๆ ชลธรต้องคอยวัดปรอทและเช็ดตัวตลอดเวลา รอให้เช้าอีกนิดเขาจะพาเธอไปหาหมอ ชลธรให้คนไปรับหมอมาในตอนเช้าตรูเ่ พือ่ มาดูอาการของมนทิชา หญิงสาวไข้ ลดลงจากเมือ่ คืนบ้างแล้วเพราะการปฐมพยาบาลทัง้ คืนของชายหนุม่ จอมขวัญรูข้ า่ วว่ามนทิชาป่วยก็อดเป็นห่วงไม่ได้ แต่ทนี่ า่ เป็นห่วงไม่นอ้ ยไปกว่ากัน ก็คอื ชลธรเจ้านายของเธอนัน่ เอง เพราะดูจากสภาพตอนนีเ้ ดาว่าเมือ่ คืนเจ้านายคงจะเฝ้า ดูแลคุณหนูทงั้ คืนแน่ “คุณธรไปพักหน่อยไหมคะ เดีย๋ วให้เด็กมาเฝ้าคุณมนแทนก็ได้” จอมขวัญพูด ด้วยความเป็นห่วง “ไม่เป็นไร วันนีฝ้ ากขวัญทัง้ วันแล้วกันดูแลแทนผมด้วย” เขาหยิบรายละเอียด บางอย่างบนโต๊ะท�ำงานส่งให้ แล้วรีบหันไปฟังคุณหมอทีม่ าตรวจอาการของหญิงสาว “คนไข้ไม่เป็นอะไรมากนะครับ คงเป็นเพราะเมือ่ วานอากาศร้อนจัด อาจจะเดิน เข้าเดินออกในห้องแอร์บ่อยๆ ท�ำให้ร่างกายปรับตัวไม่ทัน ช่วงนี้ก็ให้พักผ่อนสักสอง สามวัน อย่าเพิง่ ให้เจออากาศเปลีย่ นบ่อย แล้วก็ให้ทานน�ำ้ สะอาดมากๆ หน่อยนะครับ ร่างกายจะได้ฟน้ื เร็ว” ชลธรรับยาจากคุณหมอและให้จอมขวัญไปส่งแทน ส่วนตัวเขาเองปลุกให้มนทิชา รูส้ กึ ตัวลุกมาทานข้าวต้มทีเ่ ขาเดินไปขอจากป้าแก้วมาด้วยตนเองทันทีทแี่ คนทีนเปิด “น้องมนๆ ตืน่ หน่อย ทานข้าวก่อนแล้วค่อนทานยา” ชลธรเขย่าตัวเธอเบาๆ มนทิชาลืมตาตืน่ ตามเสียงเรียกของชายหนุม่ หญิงสาวขยับตัวจะลุกขึน้ แต่ชลธร ประคองให้เธอนัง่ ลงทีเ่ ตียงตามเดิม เขาหยิบชามข้าวต้มมาถือไว้แล้วลงมือคน 50

อิ่มอุ่น

“หมอบอกว่าไม่เป็นไรมาก ให้พกั สองสามวันเดีย๋ วก็ดขี นึ้ ทานข้าวต้มหน่อยนะ จะได้ทานยา” ชลธรเป่าข้าวต้มในมือ “กินข้าวต้มแต่ไม่กนิ ยาได้ไหมคะ” มนทิชาต่อรอง “ได้ๆ กินแต่ขา้ วต้ม ยาไม่ตอ้ งกินก็ได้” ชลธรรีบตอบอย่างเอาใจ เขามีวธิ ที ำ� ให้ เธอกินยาได้ ข้าวต้มรสชาติเฝือ่ นๆ หรือเป็นเพราะตัวเธอเป็นไข้ ท�ำให้รสชาติอาหารทีท่ านจึง มีรสแปลกไป มนทิชาดืม่ น�ำ้ หวานสีสวยทีช่ ลธรตัง้ ใจท�ำให้เธอด้วยความยินดี คนป่วยหัน รีหนั ขวางอยูบ่ นเตียงนอนสักพัก แล้วถามด้วยความสงสัย “พีธ่ รไม่ไปท�ำงานเหรอคะ” มนทิชาเอียงคอถาม “ไม่เป็นไรผมท�ำงานทีห่ น้าคอมฯ ได้ คุณพักผ่อนเถอะ มีอะไรก็เรียกแล้วกัน” ชายหนุม่ เก็บจานชามออกไปวางไว้ดา้ นนอก มนทิชามองไปรอบๆ ห้อง เธอมาอยูท่ หี่ อ้ งนอนของชายหนุม่ ได้อย่างไร ใจของ หญิงสาวคิดอยากจะกลับไปพักผ่อนทีห่ อ้ งของตนเอง เพือ่ จะได้ให้ชลธรท�ำงานได้สะดวก “มนกลับไปนอนทีห่ อ้ งได้ไหมคะ พีธ่ รจะได้ทำ� งานได้สะดวก” ท�ำท่าจะลุกขึน้ เดินกลับห้องจริงๆ “ไม่เป็นไร นอนพักไปเถอะ” “มนมานอนทีน่ ไี่ ด้ไงคะ” “เมือ่ คืนคุณย้ายทีน่ อนมานอนหน้าห้อง พร้อมกับท�ำแก้วน�ำ้ แตกหนึง่ ใบ เดีย๋ ว จะให้ฝา่ ยบัญชีหกั เงินค่าแก้วใบนัน้ ” เขาพูดหน้าตาจริงจังไม่มที ที า่ ว่าจะละเว้นแม้จะเป็น คนป่วยก็ตาม “หักเงิน แค่แก้วแตกใบหนึง่ ก็หกั เงินเหรอคะ แล้วอย่างนีจ้ ะเหลืออะไรตอนเงิน ออกล่ะ” เธอแย้ง แค่แก้วใบหนึง่ ต้องหักเงินกันเลยเหรอ “พนักงานทีน่ ที่ กุ คนรูด้ ี ทรัพย์สนิ ทุกอย่างในสายธารารีสอร์ตเป็นสิง่ ทีท่ กุ คนต้อง รักษา ถ้ารักษาไม่ได้เพราะความประมาทเลินเล่อก็ตอ้ งชดใช้คา่ เสียหาย แต่ถา้ เป็นความ รูเ้ ท่าไม่ถงึ การณ์หรือเหตุสดุ วิสยั จริงๆ เราก็จะพิจารณาเป็นรายๆ ไป” “แล้วใครเป็นคนพิจารณาคะ ว่าจะหักเงินหรือไม่หกั เงิน” มนทิชาเริม่ ตาปรือ “จอมขวัญเป็นคนดูแลเรือ่ งนี้ ส่วนคุณเป็นหน้าทีข่ องผม เพราะฉะนัน้ ...” ชลธร พูดยังไม่ทันจบ สาวน้อยช่างถามของเขาก็หลับไปเสียแล้ว วิธีการให้กินยาแก้ไขผสม อาหารของเขาคงได้ผลดีทเี ดียว 51

แผนร้ายหัวใจรัก

ชลธรประคองหญิงสาวให้นอนลงในท่าที่สบาย เขาพิศมองใบหน้าสวยของ คนป่วย ปากนิดจมูกหน่อยแก้มใสๆ ทีเ่ มือ่ คืนเขาเอามือทาบทัง้ คืน เพือ่ ตรวจดูความร้อน ในร่างกาย ยามหลับมนทิชาเหมือนสาวน้อยทีน่ า่ ทะนุถนอม ชายหนุม่ อมยิม้ นิดๆ เอามือ เขีย่ ปอยผมทีป่ รกลงตรงหน้าผาก เขานึกถึงวันทีเ่ ธอร้องไห้เพราะไม่ยอมกินยาเมือ่ สมัยเด็ก จ�ำได้วา่ ตอนนัน้ เธอ สะอืน้ จนตัวโยนเขาต้องดึงตัวเธอกอดไว้แล้วจุมพิตเบาๆ ทีห่ น้าผากเป็นการปลอบขวัญ หลอกล่อด้วยวิธที แี่ สนจะแยบยลและเปลีย่ นไปเรือ่ ยๆ ไม่ให้จำ� ได้ จนในทีส่ ดุ ก็กนิ ยา ได้สำ� เร็จโดยทีเ่ จ้าตัวยินยอมหรือไม่รกู้ แ็ ล้วแต่ จากนัน้ ก็จะถึงขัน้ ตอนการปลอบใจด้วย การเอามือลูบศีรษะเบาๆ ‘ต่อไปพีธ่ รจะเป็นคนดูแลน้องมนเวลาไม่สบายเองนะ นิง่ ซะนะคนดี พีธ่ รอยู่ ตรงนีแ้ ล้ว’

52

อิ่มอุ่น

5 อาการป่วยของมนทิชาดีขึ้นมากแล้ว สองวันนี้ชลธรไม่ออกไปท�ำงานนั่งเฝ้า คอยดูแลหญิงสาวอยูต่ ลอดเวลา เรือ่ งภายในรีสอร์ตมอบหมายให้จอมขวัญเป็นผูด้ แู ล แทนทัง้ หมด “พีธ่ รคะ มนกลับไปนอนทีห่ อ้ งตัวเองได้หรือยัง ตอนนีไ้ ข้ลดแล้ว” มนทิชาเอา มือแตะหน้าผากของตนเบาๆ ไม่รอ้ นเท่าไรแล้ว “แน่ใจนะว่าไม่เป็นอะไรอีก” เขาย�ำ้ เพือ่ ความแน่ใจ “ค่ะ คิดว่าแข็งแรงดีแล้ว” หญิงสาวตอบพลางลุกขึน้ จากเตียงของชายหนุม่ สองวัน ทีผ่ า่ นมานี้ มนทิชานอนอยูบ่ นเตียงนอนใหญ่ขา้ งๆ โต๊ะท�ำงานของชลธร เธออยากลุกขึน้ ออกไปยืดเส้นยืดสายบ้าง “มนขอออกไปเดินเล่นได้ไหมคะ” เธออยากออกไปสูดอากาศด้านนอกหน่อย “เดีย๋ วไข้กลับนะ เพิง่ หายอย่าออกไปเลย” ชลธรรีบปราม “นะคะพีธ่ ร แค่หน้าบ้านก็ได้ แป๊ปเดียว ถ้าไม่เชือ่ พีธ่ รออกมายืนคุมก็ได้คะ่ ” สาวน้อยท�ำตาแป๋วส่งรอยยิม้ พิมพ์ใจให้ชายหนุม่ “แป๊ปเดียวนะ แล้วรีบเข้ามา” ชลธรถอนหายใจเบาๆ อยากเขกหัวตัวเองนัก ท�ำไมไม่รจู้ กั ปฏิเสธเสียบ้าง พอเห็นรอยยิม้ เห็นตาใสๆ ก็ใจอ่อนทุกที “ค่ะ” หญิงสาวตอบรับเสียงใสรีบลุกขึน้ จากเตียงด้วยความกระฉับกระเฉง ชายหนุม่ ลุกขึน้ เดินตามไปติดๆ ได้ออกมาสูดอากาศเดินดูดอกไม้ตน้ ไม้บา้ ง ก็ทำ� ให้มนทิชารูส้ กึ สดชืน่ ขึน้ อากาศ ก�ำลังสบายแดดร่มลมตกไม่รอ้ นมากเหมือนวันนัน้ หญิงสาวค่อยๆ เดินไปนัง่ ทีช่ งิ ช้าใต้ ร่มไม้ใหญ่ทอี่ ยูห่ น้าบ้าน “มนมาอยูไ่ ด้หลายวันแล้วแต่ยงั ไม่รจู้ กั ว่าทีน่ มี่ อี ะไรบ้าง” มนทิชาเปรยเบาๆ “ไว้หายดีกอ่ นจะพาเดินให้ทวั่ รีสอร์ต” ชลธรนัง่ ลงข้างๆ หญิงสาว “จริงนะคะ” น�ำ้ เสียงเธอตืน่ เต้นดวงตามีประกายสดใสด้วยความอยากรู้ “จริง แต่ตอนนีเ้ ข้าบ้านได้แล้ว โดนลมมากๆ ไข้จะกลับอีก” ชายหนุม่ ชวน หญิงสาวเข้าบ้าน มนทิชาเพิง่ หายไข้ใหม่ๆ เขาไม่อยากให้เธอโดนลมเย็นเดีย๋ วไข้จะกลับ “อีกแป๊ปไม่ได้เหรอคะ ก�ำลังสบายเลย” มนทิชาต่อรองเพราะยังอยากอยูต่ อ่ 53

แผนร้ายหัวใจรัก

ลุกขึน้

“ไว้หายดีกอ่ นแล้วค่อยนัง่ นานกว่านีแ้ ล้วกัน ไปเถอะ” ชลธรจับแขนหญิงสาว “แต่...” หญิงสาวพยายามจะสบตาเพือ่ ขอให้เขาเห็นใจ “ไม่มแี ต่ ไปได้แล้ว” ชายหนุม่ จับแขนเธอแล้วประคองให้ลกุ ขึน้ เดินเข้าบ้านทันที

ตอนนีข้ า้ งนอกฝนตกราวกับพายุ มนทิชาย้ายกลับมาพักทีห่ อ้ งของตนเองแล้ว อาการป่วยของเธอดีขนึ้ ไม่รสู้ กึ ปวดศีรษะหรือตัวร้อนเหมือนเมือ่ หลายวันก่อน หญิงสาว ตัง้ ใจจะไปขอบคุณชลธรทีด่ แู ลเธอเป็นอย่างดี “พีธ่ ร ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยืน่ การ์ดเล็กๆ ทีเ่ ขียนข้อความน่ารักจากฝีมอื เธอ ให้ชายหนุม่ “อะไร” คนรับท�ำหน้านิง่ แต่กร็ บั การ์ดมาเปิดดูดว้ ยความตืน่ เต้น ‘ขอบคุณส�ำหรับการดูแลค่ะ พี่ธรของน้องมน’ รูปวาดดอกไม้หลายสีคือของ ขวัญทีม่ นทิชามอบให้ “ไว้มโี อกาสมนจะขอบคุณเป็นของขวัญจริงๆ นะคะ แต่ตอนนีเ้ อาการ์ดไปก่อน แล้วกัน” หญิงสาวพูดยิม้ ๆ ชลธรพยักหน้ารับ การ์ดใบเล็กน่ารักจากฝีมอื คนป่วยท�ำให้เขาแทบหายเหนือ่ ย จากการอดหลับอดนอนดูแลเธอในหลายวันทีผ่ า่ นมา แค่เห็นลายมือน่ารักๆ ในการ์ดของ มนทิชาชายหนุม่ ก็อยากจะยิม้ กว้างๆ อย่างมีความสุขเพือ่ บอกให้รวู้ า่ ดีใจมากแค่ไหน แต่ ตอนนีเ้ ขาก็ยงั ต้องปัน้ หน้าท�ำเป็นเคร่งขรึมต่อไป การ์ดใบเล็กทีเ่ ขาเคยได้จากหญิงสาวทุกใบถูกเก็บไว้อย่างดีในกล่องส�ำคัญทีบ่ า้ น ยามใดทีค่ ดิ ถึงมันจะถูกรือ้ ออกมาเป็นของแทนตัว การ์ดทุกใบมีลายมือโย้เย้นา่ รักมีรปู วาดตามจินตนาการ ทุกใบจะลงท้ายด้วยค�ำว่าพีธ่ รของน้องมนเสมอ “รีบนอนซะ พรุ่งนี้จะได้ไปท�ำงานแต่เช้า” เขาเอามืออังศีรษะเธออีกครั้งเพื่อ ความแน่ใจว่าไม่มไี ข้แล้ว “ต้องตีหา้ เหมือนเดิมไหมคะ” “หกโมงก็ได้ จะได้เห็นรีสอร์ตชัดๆ” เขาอยากให้เธอได้พกั เต็มทีอ่ กี สักคืน “ค่ะ งัน้ ราตรีสวัสดิน์ ะคะ” มนทิชาบอกลาด้วยรอยยิม้ หันหลังเตรียมจะเดิน กลับห้อง แต่เจ้ากรรม เสียงฟ้าผ่าดังติดๆ กันหลายหนตามมาด้วยฟ้าแลบน่ากลัว ไฟ ในห้องดับกะทันหัน มนทิชาเอามือปิดหูสองข้างแล้วหันหลังวิง่ มากอดชลธรตัว่ สัน่ เป็นลูกนก เสียง 54

อิ่มอุ่น

ฟ้ายังไม่หยุดมีตามมาอีกเป็นระยะ ไฟในห้องดับสนิทยังไม่มวี แี่ ววว่าจะสว่างขึน้ มาตอน ไหน ร่างนุม่ แนบชิดกับกายแกร่งด้วยความกลัว เสียงฟ้ากับมนทิชาเป็นศัตรูกนั มาแต่ ไหนแต่ไร เธอกลัวฟ้าร้องทีส่ ดุ “พีธ่ ร” มนทิชาเรียกชือ่ เขาเสียงสัน่ “ไม่เป็นไร พีอ่ ยูน่ แี่ ล้ว” เขากอดเธอกระชับเข้ามาอีก “น้องมนกลัว” มนทิชาเบียดกายสาวแนบกับแผ่นอกกว้างของชายหนุม่ พีธ่ ร คือทีพ่ งึ่ พิงให้เธอได้ทกุ เมือ่ “ไม่เป็นไร” เขาปลอบขวัญด้วยการหอมเบาๆ บนเรือนผมนุม่ เรือ่ งฟ้าร้องกับมนทิชาเป็นศัตรูกนั เขารูด้ กี ว่าใคร โรคนีเ้ ป็นมาตัง้ แต่เธอเด็กๆ เขาไม่คดิ ว่ามันจะติดตัวมาจนถึงตอนนี้ อ้อมกอดของเขาก็ยงั เป็นทีพ่ งึ่ พิงให้เธอในยามที่ ความกลัวสุดชีวติ มาเยือนอีกครัง้ อัศวินย่อมต้องดูแลเจ้าหญิงเสมอ เสียงฟ้าเงียบมีแต่เสียงฝนทีย่ งั ไม่มที ที า่ ว่าจะหยุดลง ชายหนุม่ เดินไปทีห่ วั เตียง เปิดลิน้ ชักแล้วหยิบเทียนไขเล่มโตออกมาพร้อมกับไม้ขดี ไฟ แสงสว่างจากเทียนไขท�ำให้ มองเห็นเงาของสาวน้อยที่ซุกตัวอยู่ที่อ้อมกอดของชลธรตลอดเวลา ไม่ว่าเขาจะไปทาง ไหนหยิบจับหรือท�ำอะไร ชายหนุม่ ก็โอบประคองเธอไว้ไม่ยอมห่างกาย “เดีย๋ วจะพาไปส่งทีห่ อ้ งนอน” ชลธรไม่มนั่ ใจว่าไฟจะมาเมือ่ ไร “พีธ่ รจะทิง้ มนไว้คนเดียวเหรอคะ” หญิงสาวถามเสียงสัน่ เขานิง่ ... จริงสิ มืดก็มดื แถมฝนยังตกหนักขนาดนี้ ถ้ามีฟา้ ร้องอีกมีหวังมนทิชา คงจะตกใจแน่ๆ ร่างนุม่ ยังซุกอยูใ่ นอ้อมกอดของตนไม่มที ที า่ ว่าจะปลีกออกไปไหน “คืนนี้ให้มนนอนห้องพี่ธรอีกคืนได้ไหมคะ” มนทิชาพูดเสียงเบา ความกลัว ท�ำให้เธอลืมไปว่าตอนนีเ้ ธอไม่ใช่เด็กหญิงมนทิชากับเด็กชายชลธรเมือ่ ตอนเด็กอีกแล้ว “จะเอาอย่างนัน้ เหรอ” เขาถามย�ำ้ อีกครัง้ เรือนผมนุม่ พยักหน้ารับเป็นค�ำตอบ เขาไม่มที างปฏิเสธลงนอกจากจัดการให้เธอ นอนบนเตียงให้เรียบร้อย ส่วนตัวเองคงต้องปูทนี่ อนข้างเตียงเหมือนคืนก่อน เทียนไขจุดไว้เป็นแสงสว่างให้พอมองเห็น ร่างบางนอนสบายอยูบ่ นเตียงในขณะ ทีเ่ จ้าของห้องลงไปคุดคูอ้ ยูข่ า้ งล่าง เสียงฟ้าค�ำรามดังกึกก้องอีกครัง้ มนทิชาสะดุง้ ตัวสัน่ รีบถลาลงจากเตียงไปหาชลธรทันที สาวน้อยซุกตัวแนบหาไออุน่ จากร่างก�ำย�ำ ชลธรตกใจทีจ่ ๆู่ มนทิชาก็กระโจน ลงมาหาเขาโดยไม่ทนั ตัง้ ตัว ยิง่ ฟ้าค�ำรามดังมากเท่าไรเธอก็ยงิ่ พาตัวเองแนบแน่นกับเขา มากขึน้ จนเรียกได้วา่ จะกลืนกันเป็นร่างเดียวกันไปแล้ว 55

แผนร้ายหัวใจรัก

ยิ่งหญิงสาวเบียดตัวเข้าหาไออุ่นเท่าไหร่ ชลธรก็ยิ่งรู้สึกร้อนผ่าวไปทั่วทั้งร่าง เขาต้องพยายามควบคุมสติอารมณ์ของตนเองให้ดี “น้องมน” ชลธรกระซิบเรียกชือ่ เธอเบาๆ “ขอมนนอนตรงนีด้ ว้ ยนะคะ มนกลัว ฟ้าร้องดังมาก” เธอพูดแล้วรีบซุกหน้า เข้าหาอกอันแข็งแรงของชลธรไม่ยอมแม้แต่จะห่างสักนาทีเดียว อยูใ่ กล้ๆ พีธ่ รเธอรูส้ กึ อุน่ ใจทุกครัง้ เขาไม่ใช่แค่พชี่ ายแต่เป็นคนทีไ่ ว้ใจทีส่ ดุ มนทิชา คงลืมไปกระมังว่าสรีระทางกายของชายหญิงนั้นแตกต่างกัน ความรู้สึกตามธรรมชาติ ของมนุษย์เราอาจเกิดขึน้ ได้เพราะกายใกล้ชดิ ชลธรพยายามควบคุมความรูส้ กึ ของตนเองให้มนั่ คง เขาคิดว่าเพราะความไว้ใจ ทีเ่ ธอมีตอ่ ตัวเขาท�ำให้หญิงสาวกล้าทีจ่ ะกระท�ำเช่นนี้ แต่เขาก็มเี ลือดเนือ้ มีความรูส้ กึ ตอนนี้ เธอไม่ใช่เด็กหญิงมนทิชาทีเ่ ขาเคยรูจ้ กั เมือ่ หลายปีกอ่ น หากแต่เป็นนางสาวมนทิชาทีเ่ ขา ต้องคอยปกป้องและหวงแหนไว้สดุ ชีวติ ที่นอนข้างเตียงกลายเป็นวิมานน้อยให้ทั้งสองถ่ายทอดไออุ่นให้แก่กันในคืน ฝนตกหนักคืนนี้ ชลธรโอบกอดเธอไว้อย่างหวงแหน ไม่ตอ้ งมีคำ� พูดใดออกมาจากปาก ของใครทัง้ สิน้ อ้อมกอดทีแ่ สนจะอบอุน่ ท�ำให้ราตรีนขี้ องมนทิชาปลอดภัยด้วยความสุข “น้องมนๆ ตืน่ ได้แล้ว” เสียงกระซิบเบาๆ ข้างหูของหญิงสาว มนทิชาลืมตาตืน่ ขึน้ มาเห็นชลธรก้มมองมาทีต่ วั เธอ แววตาของเขามีรอยยิม้ นิดๆ ทีเ่ ห็นเธอนอนขีเ้ ซา “ตายแล้ว กีโ่ มงแล้วคะ มนตืน่ สายเหรอ” หญิงสาวสะดุง้ สุดตัว “ไปอาบน�ำ้ ได้แล้วจะรออยูข่ า้ งนอก” ชลธรลุกขึน้ เตรียมเก็บทีน่ อน เมื่อคืนเขาแทบขยับตัวไปไหนไม่ได้ มนทิชารัดเขาเอาไว้แน่น รู้สึกตัวอีกที ตอนรุง่ เช้า ชายหนุม่ รีบตืน่ ขึน้ มาแต่งตัวเตรียมไปท�ำงาน เสร็จธุระของตนแล้วจึงปลุก ให้หญิงสาวตืน่ มนทิชารีบแต่งตัวอย่างรวดเร็ว หญิงสาวเปิดตูเ้ สือ้ ผ้าตัง้ ใจจะหยิบชุดทีเ่ ตรียม มาแต่กส็ ะดุดกับเสือ้ พนักงานทีช่ ลธรบังคับให้ใส่ ตัดสินใจหยิบเสือ้ ตัวนัน้ มาสวมพร้อม กับกางเกงยีนส์ตวั เก่ง ชลธรยิม้ เมือ่ เห็นชุดท�ำงานทีม่ นทิชาสวมออกมาจากห้อง รอยยิม้ ของชายหนุม่ ท�ำให้หญิงสาวต้องหลบสายตามองพืน้ รูส้ กึ วูบวาบร้อนผ่าวเหมือนจะเป็นไข้อย่างบอกไม่ถกู แค่คิดว่าเมื่อคืนนี้เธออยู่ในอ้อมแขนของเขาทั้งคืนเพราะกลัวเสียงฟ้าร้อง หัวใจของ มนทิชาก็ทำ� งานไม่เป็นจังหวะเสียแล้ว 56

อิ่มอุ่น

“พร้อมหรือยัง จะพาทัวร์รสี อร์ต” เขาเอ่ยถามเป็นค�ำแรก สาวน้อยตรงหน้า น่ารักจนเขาแทบจะใจอ่อน ไม่อยากฝึกเธอให้เหน็ดเหนือ่ ยตามทีต่ งั้ ใจไว้ “พร้อมค่ะ” มนทิชาตอบเสียงใส หญิงสาวก้าวเข้ามาหาชายหนุม่ แล้วส่ายหน้า เล็กน้อยเมือ่ เห็นว่าทรงผมของชลธรดูยงุ่ เหยิงไปหมด “พีธ่ รไม่หวีผมซะหน่อยเหรอคะ” หญิงสาวเอียงคอมอง แล้วรีบเดินหายเข้าไป ในห้องนอนของตนก่อนจะกลับออกมาอย่างรวดเร็ว “นัง่ ค่ะ เดีย๋ วจัดทรงให้” หญิงสาวฉุดมือเขานัง่ ทีเ่ ก้าอี้ แล้วบรรจงหวีให้เรียบร้อย ใบหน้าทีห่ า่ งกันแค่เล็กน้อย ท�ำให้ทงั้ คูม่ องเห็นกันและกันอย่างใกล้ชดิ ชลธร ต้องห้ามใจตนเองเมือ่ แก้มเนียนใสผ่านไปผ่านมาทีป่ ลายจมูกของเขา อยากจะฝังลงไป เพือ่ สูดดมว่าหอมสักแค่ไหน มนทิชาใจเต้นไม่เป็นจังหวะ เมือ่ สายตาของเธอประสานกับสายตาของชายหนุม่ แววตาที่เธอไม่อาจจะทนมองเห็นได้ เพราะมันท�ำให้อยากจะเผยรอยยิ้มที่มีมีความสุข ตลอดเวลา “เสร็จแล้วค่ะ ค่อยสมเป็นคุณชลธรเจ้าของสายธารารีสอร์ตหน่อย” มนทิชาเอ่ย ขึน้ หลังจากทีว่ างหวีลง “ขอบใจ” เขาลุกขึน้ ยืน มนทิชาใจสั่นเมื่อเห็นแผงอกกว้างที่เมื่อคืนเธอแนบใบหน้าซุกไว้ตลอดทั้งคืน หญิงสาวท�ำอะไรไม่ถกู ได้แต่ยนื นิง่ เฉย “วันนีจ้ ะพาไปท�ำความรูจ้ กั กับรีสอร์ตของเรา สายธารารีสอร์ต มีอะไรไม่เข้าใจ ถามได้” ชลธรเดินน�ำออกไปแล้ว มนทิชาแปลกใจเมือ่ ชลธรพาเธอมาทีอ่ อฟฟิศ ยิง่ แปลกใจเมือ่ เห็นพนักงานใน รีสอร์ตรวมทัง้ ป้าแก้วมายืนรอกันทีด่ า้ นหน้า จอมขวัญยืนเป็นหัวขบวนรออยูด่ ว้ ย “ผมขอแนะน�ำให้ทกุ คนรูจ้ กั กับคุณมนทิชา หุน้ ส่วนของสายธารารีสอร์ต เธอ จะมาช่วยเราท�ำงานทีน่ ”ี่ ชลธรแนะน�ำหญิงสาวกับพนักงานทุกคน “หลายคนอาจจะเคยเห็นคุณมนมาบ้างก่อนหน้านี้ แต่เพราะผมไม่มเี วลาเรียก ประชุมจึงไม่มโี อกาสได้บอก ตอนนีท้ กุ คนคงจะรูแ้ ล้วว่าคุณมนเป็นใคร” สิน้ เสียงของ ชลธรพนักงานทุกคนปรบมือให้การต้อนรับมนทิชา มนทิชาตกใจไม่คิดว่าจู่ๆ ชลธรจะแนะน�ำเธอให้ทุกคนรู้จักในฐานะหุ้นส่วน หญิงสาวท�ำได้แค่สง่ รอยยิม้ ทีเ่ ป็นมิตรให้กบั ทุกคนทีย่ นื อยู่ โดยเฉพาะป้าแก้วทีท่ ำ� หน้า เหมือนกับตกใจเมือ่ รูว้ า่ เธอเป็นใคร 57

แผนร้ายหัวใจรัก

“ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั พีๆ่ ทุกคนนะคะ มนเพิง่ มาท�ำงานทีน่ ี่ ถ้ามีอะไรเราก็มาช่วยกัน ให้ทกุ อย่างเรียบร้อยนะคะ” มนทิชาฝากเนือ้ ฝากตัวกับทุกคน พนักงานทุกคนดูจะชืน่ ชอบในความเป็นกันเองของหญิงสาวเป็นอย่างมาก หลัง จากทีท่ กุ คนแยกย้ายไปท�ำงานแล้ว ชลธรก็เริม่ พาเธอเดินส�ำรวจให้ทวั่ รีสอร์ต “พีธ่ รคะ” มนทิชาเรียกชือ่ เขา “อะไร” ชายหนุม่ หยุดเดินแล้วหันมาถาม “เอ่อ พีธ่ รแนะน�ำมนไปแบบนัน้ กับพนักงานแล้วมนต้องท�ำอะไรบ้างคะ” เธอ ยังงงๆ กับเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ “ก็ไม่ตอ้ งท�ำอะไร ผมท�ำอะไรคุณก็คอยดูและจ�ำไว้ ถ้าวันไหนผมไม่อยูค่ ณ ุ จะ ได้ทำ� ได้” เขาตอบ แม้จะฟังแล้วไม่เข้าใจแต่กพ็ อจะรูเ้ รือ่ งบ้าง แต่ทไี่ ม่เข้าใจก็ตรงค�ำว่า คุณกับผม นีแ่ หละ ฟังแล้วมันดูแปร่งๆ ชอบกล “ท�ำไมต้องพูดคุณกับผมด้วยล่ะคะ ท�ำไมเรียกน้องมนเหมือนเดิมไม่ได้ ตอน มนเป็นไข้พธี่ รยังเรียกว่าน้องมนเลย” หญิงสาวอยากได้ยนิ ค�ำว่าพีธ่ รกับน้องมนมากกว่า “เรียกอะไรก็ชา่ ง ไม่ส�ำคัญหรอก เรือ่ งส�ำคัญคือคุณต้องท�ำงานเป็นให้เร็วทีส่ ดุ ” เขาเดินน�ำต่อโดยไม่สนใจในสิง่ ทีห่ ญิงสาวพยายามขอร้อง “มนจะไม่ยอมท�ำงานถ้าไม่มพี ธี่ รท�ำด้วย” เธอตอบเสียงแข็งทันที แล้วก้าวขา มาข้างหน้าเขา “ทีม่ นมาทีน่ เี่ พราะรูว้ า่ มีพธี่ รอยู่ แต่ถา้ ไม่มพี ธี่ รแล้ว มีแค่หนุ้ ส่วนสองคนท�ำงาน กัน มนก็จะไม่ทำ� อะไรทัง้ นัน้ และจะกลับไปบอกคุณพ่อว่า พีธ่ รไม่อยูม่ แี ค่หนุ้ ส่วนของ รีสอร์ต ซึง่ มนไม่โอเคทีจ่ ะท�ำงานด้วย” หญิงสาวสบสายตากับชายหนุม่ “มนไม่คิดว่าธุรกิจจะแยกความรู้สึกของจิตใจได้ มนไม่ต้องการท�ำ งานกับ หุน้ ส่วนแต่มนต้องการท�ำงานกับพีธ่ รเท่านัน้ ถ้าไม่มพี ธี่ รแล้วมนก็ไม่ทำ� ค่ะ” เธอประสาน สายตากับเขาแน่วแน่ “ต้องการให้เรียกแค่นนั้ ใช่ไหม” เขาย้อนถามกลับบ้าง เธออยากได้แค่พี่ธรกับน้องมนใช่ไหม อยากได้แค่นั้น จริงๆ หรือ แค่คำ� เรียกชือ่ พีธ่ รกับน้องมน ส�ำคัญแค่นใี้ ช่ไหม มนทิชาต้องการแค่ความ คุน้ เคยในเวลาเก่าเท่านัน้ ใช่ไหม “มนอยากได้พธี่ รคนเดิม พีธ่ รที.่ .. ทีเ่ ป็นอัศวินของน้องมน ไม่ใช่พธี่ รทีเ่ ป็น หุน้ ส่วนรีสอร์ตกับคุณพ่อ” น�ำ้ เสียงและแววตาของเธอบอกความรูส้ กึ ของหัวใจ 58

อิ่มอุ่น

หญิงสาวก้าวเข้ามาใกล้เขาอีกเพือ่ พูดให้ได้ยนิ กันแค่สองคน “มนต้องการพีธ่ รอัศวินของน้องมนคนเดิมเท่านัน้ ... ได้ไหมคะ” ปลายเสียงเธอ ขอร้องเขาจากใจ หลายวันที่ผ่านมาเธอทนฟังค�ำพูดที่เหินห่างราวกับเป็นคนอื่นของเขา แต่ ค�ำ่ คืนทีผ่ า่ นมาตลอดจนการดูแลยามทีเ่ ธอป่วยไข้ ท�ำให้มนทิชารูว้ า่ เขายังเป็นพีธ่ รคนเดิม ของเธอ แต่เพราะอะไรท�ำให้ชายหนุม่ ต้องท�ำห่างเหินกับเธอด้วย ชลธรก�ำลังจะใจอ่อน เขาเองก็ไม่มคี วามสุขทีต่ อ้ งท�ำเป็นห่างเหินกับเธอในยาม ทีอ่ ยูใ่ กล้ ต้องปัน้ หน้าเครียดเพือ่ ให้ดเู กรงขาม หัวใจของชายหนุม่ หวัน่ ไหวตัง้ แต่ทเี่ ธอ เรียกเขาว่าพีธ่ รทุกค�ำตอนทีป่ ว่ ย อยากจะบอกความในใจทีอ่ ดั อัน้ มานานว่าคิดถึง ตัง้ แต่ คืนทีฝ่ นตก ถ้าการกลับไปเป็นพี่ธรคนเดิมของมนทิชาแล้วท�ำให้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางได้ดี ขึน้ เขาได้นอ้ งมนทีร่ กั กลับมา ความคุน้ เคยในเวลาเก่าสามารถสานสัมพันธ์ให้กลายเป็น ความแน่นแฟ้นมากขึน้ เรือ่ งวุน่ วายตอนนีก้ จ็ ะยุตลิ งและจากนัน้ สามารถท�ำตามทีห่ วั ใจ เรียกร้องได้กค็ วรท�ำไม่ใช่เหรอ “ว่าไงคะ พีธ่ รจะเลิกปัน้ หน้าท�ำเป็นดุมนได้หรือยัง กลับมาเป็นพีธ่ รของน้องมน เจ้าหญิงรอนานแล้วนะอัศวินน�ำ้ ทะเล” น�ำ้ เสียงกับแววตาของเธออ่อนโยนจนชลธรรูส้ กึ ได้ “พอหายป่วยได้ ก็แผลงฤทธิเ์ ลยนะ เจ้าหญิง” ค�ำสุดท้ายเหมือนจะหายเข้าไป ในคอ แต่มนทิชากลับได้ยนิ เต็มสองหู “พีธ่ ร” มนทิชาจับมือเขาขึน้ มากุมด้วยความดีใจ รอยยิม้ บนใบหน้าบอกถึงความสุขทีส่ ดุ มีบางอย่างบอกให้เธอรูส้ กึ ว่าสิง่ ทีจ่ ะท�ำ ต่อไปในรีสอร์ตแห่งนีต้ อ่ ให้ยากล�ำบากแค่ไหน เธอก็พร้อมจะเดินไปกับเขาเพราะทุกสิง่ ล้วนมาจากหัวใจของเธอทัง้ สิน้ จอมขวัญต้องแปลกใจเมือ่ เห็นชลธรเดินคุยกับมนทิชากระหนุงกระหนิงราวกับ เป็นคูร่ กั ก็ไม่ปานและก�ำลังมุง่ หน้ามาทีอ่ อฟฟิศ ผูจ้ ดั การสาวจ�ำได้ดวี า่ เจ้านายหนุม่ เพิง่ จะ บอกกับเธอเมือ่ หลายวัน ก่อนทีม่ นทิชาจะมาถึงรีสอร์ต ‘เป็นคุณหนูมาเกิด ผมไม่อยากอยูใ่ กล้ให้ขวัญจัดการแล้วกัน มันน่าเบือ่ นะถ้า ต้องอยูใ่ กล้ๆ คนเอาแต่ใจมากๆ ผมคงทนไม่ได้’ ‘ขวัญเทรนเองเลยนะ อยากให้ท�ำอะไรก็สอนไป ผมให้อ�ำนาจเต็มที่ ท่าทาง เหยียบขีไ้ ก่ไม่ฝอ่ แบบนัน้ จะทนงานหนักได้สกั กีน่ ำ�้ ’ 59

แผนร้ายหัวใจรัก

ทัง้ คูเ่ ปิดประตูเข้ามาในออฟฟิศ ตอนนีพ้ กั เทีย่ งพนักงานส่วนใหญ่ไปทานข้าว กันหมด ในออฟฟิศจึงเหลือเพียงจอมขวัญเท่านัน้ “ยังไม่ไปทานข้าวเหรอขวัญ” ชลธรทักอย่างอามรณ์ดี เขาเพิ่งจะพามนทิชา เดินชมรอบรีสอร์ตพร้อมกับอธิบายว่าอะไรคืออะไรให้ฟงั จบไปเมือ่ ครูน่ ี้ “ยังค่ะ อีกสักพักว่าจะไป คุณมนเหนือ่ ยไหมคะ ท่าทางคุณธรคงพาเดินไกล แน่ๆ” “ไม่เหนือ่ ยค่ะ เพิง่ รูว้ า่ รีสอร์ตเราสวยมาก ใช้เวลานานไหมคะกว่าจะท�ำให้สวย ได้ขนาดนี”้ มนทิชานัง่ ลงข้างๆ ผูจ้ ดั การสาว “โอ๊ย เรือ่ งนีต้ อ้ งคุณธรค่ะ คุณธรจัดการทุกอย่างลงตัวหมด” จอมขวัญบอก ยิม้ ๆ หลังจากทีค่ ณ ุ บูรณะตัดสินใจช่วยเพือ่ นคือคุณอาทิตย์บดิ าของชลธรซือ้ รีสอร์ต เก่าข้างๆ ไว้ แล้วมอบให้เพือ่ นบริหารเพือ่ วัตถุประสงค์บางอย่าง คุณอาทิตย์กเ็ ริม่ ปรับปรุง ให้ทงั้ สองรีสอร์ตผสมผสานกันได้อย่างลงตัวโดยไอเดียทีท่ า่ นคิดเอง แต่ยังไม่ทันจะส�ำเร็จคุณอาทิตย์ก็มีอันต้องจากโลกนี้ไปก่อนเวลาอันควรด้วย ปริศนาบางอย่าง ท�ำให้ชลธรต้องทิง้ งานทีก่ รุงเทพฯ มาสานต่อกิจการของพ่อให้สำ� เร็จ ชายหนุม่ บริหารทุกอย่างตามเจตนารมย์เดิมทุกอย่าง สองรีสอร์ตรวมกันกลายเป็นสายธารา รีสอร์ต รีสอร์ตอันดับหนึ่งของจังหวัด และมีแขกเข้ามาพักไม่ขาดสายจากฝีมือการ บริหารของเขา “แล้วคุณธรพาคุณมนไปทีน่ นั่ หรือเปล่าคะ” จอมขวัญถาม “เดี๋ยวให้ขวัญอธิบายแล้วกัน ตอนบ่ายผมว่าจะไปข้างนอกหน่อย” ผู้จัดการ สาวพยักหน้าอย่างรูก้ นั “ไปค่ะ ไปทานข้าวกันคุณมน จะบ่ายแล้วป่านนีพ้ นักงานคงเริม่ ทยอยท�ำงานแล้ว ทานข้าวเสร็จเดีย๋ วขวัญจะพาไปนะคะ” จอมขวัญลุกขึน้ ชวนหญิงสาวไปทานข้าวกลางวัน “แล้วพีธ่ รไม่ไปด้วยกันเหรอคะ” มนทิชาหันมาหาชายหนุม่ “น้องมนไปทานกับขวัญเถอะ เดีย๋ วพีจ่ ะออกไปธุระข้างนอก” ชลธรเปิดลิน้ ชัก เตรียมของจะออกไปข้างนอก จอมขวัญได้ยนิ ค�ำว่า พีธ่ รกับน้องมน แล้วอดทีจ่ ะเหลือบมองใบหน้าของทัง้ สอง คนไม่ได้ มินา่ เล่า! ชลธรถึงได้อารมณ์ดนี กั คงเพราะไม่ตอ้ งท�ำหน้าเคร่งขรึมจริงจังกับ มนทิชาแล้วกระมัง ผูจ้ ดั การสาวไม่ถามเรือ่ งส่วนตัวของเจ้านาย หญิงสาวพอมองออกว่า เจ้านายของเธอรูส้ กึ อย่างไรกับหญิงสาว 60

อิ่มอุ่น

ป้าแก้วกระวีกระวาดออกมาต้อนรับเมื่อเห็นมนทิชาเดินเข้าไปที่แคนทีนกับ จอมขวัญ นางดูจะส�ำรวมกับหญิงสาวผิดปกติ “ป้าแก้ว ไม่เป็นไรค่ะ ท�ำตัวตามสบายนะ” มนทิชาเอ่ยอย่างเกรงใจเมือ่ เห็น หญิงวัยกลางคนยกถาดส�ำรับมาให้ “ได้ยงั ไงคะ คุณมนเป็นหุน้ ส่วนของคุณธรก็เท่ากับเป็นเจ้าของทีน่ ดี่ ว้ ย ป้าจะ ท�ำแบบนัน้ ได้ไง” ป้าแก้วตอบอย่างระมัดระวังค�ำพูด นางกลัวจะหลุดพูดไม่มหี างเสียง ออกมา “ไม่เป็นไรค่ะ พูดตามสบายเลย มนก็เป็นพนักงานของทีน่ เี่ หมือนกัน” มนทิชา นัง่ ลงทานอาหารกับจอมขวัญ ระหว่างทีท่ านอาหารมนทิชาถามจอมขวัญด้วยความสงสัยเกีย่ วกับชลธร “พีธ่ รท�ำไมไม่มาทานข้าวกับเราคะ เขารีบไปไหน” “คุณธรคงมีธรุ ะค่ะ น่าจะมาตอนเย็นๆ” จอมขวัญตอบ เรือ่ งทีช่ ลธรออกไป ข้างนอกรีสอร์ตบ่อยๆ เพราะอะไรมีแค่กคี่ นทีร่ ู้ และไม่มใี ครพูดต่อว่าเจ้านายไปไหน “แล้วทานข้าวเสร็จ คุณขวัญจะพามนไปไหนคะ” มนทิชาถามต่อด้วยความ อยากรู้ “ไปทีๆ่ หนึง่ ทีพ่ นักงานทุกคนต้องรูค้ ะ่ ” ผูจ้ ดั การคนสวยไม่พดู ต่อแต่รบี จัดการ อาหารในจานของตนให้เร็วที่สุด ก่อนที่มนทิชาจะถามต่อมากไปกว่านั้น ตุ้ยนุ้ยและ ลิซซ่าก็เดินเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน สองคูซ่ ตี้ รงเข้ามาหาสองสาวทีน่ งั่ ทานอาหารอยูท่ โี่ ต๊ะ “คุณธรสัง่ ให้เราสองคนไปพร้อมกับคุณขวัญค่ะ” ตุย้ นุย้ รายงานเสียงดังฟังชัด จอมขวัญแทบจะส�ำลักน�ำ้ ทีก่ ำ� ลังดืม่ นีเ่ จ้านายเธอเป็นอะไรไป หวงมนทิชามาก ขนาดต้องส่งองค์รกั ษ์มาพิทกั ษ์เชียวหรือ “จ้ะ รอแป๊ปนะ” จอมขวัญยกถาดอาหารไปเก็บ “เราจะไปไหนกันจ้ะตุย้ นุย้ ” มนทิชาสงสัย “ไปทีท่ พี่ นักงานทุกคนต้องรูฮ้ ะ่ ” ลิซซ่าตอบ ป้าแก้วเข้ามาร่วมวงสนทนากับเขาด้วยอีกคน หญิงวัยกลางคนถามผูจ้ ดั การคน สวยด้วยความอยากรูอ้ ยากเห็นเรือ่ งของมนทิชากับชลธรเหลือเกิน “คุณมนทิชาคนนีส้ ำ� คัญยังไงคะคุณขวัญ คงไม่ใช่แค่หนุ้ ส่วนธรรมดาแน่นอน ท่าทางคุณธรดูแปลกๆ เวลาอยูก่ บั คุณคนนี”้ หญิงวัยกลางคนสังเกตมาตั้งแต่เมื่อหลายวันก่อนที่ชายหนุ่มพามนทิชามาที่ แคนทีนตอนตีหา้ ไหนจะเดินมาขอข้าวต้มเองทุกมือ้ ในช่วงทีห่ ญิงสาวป่วย แล้วยังจะ 61

แผนร้ายหัวใจรัก

เมือ่ เช้าอีกสายตาทีบ่ อกความรูส้ กึ พิเศษในยามทีเ่ อ่ยถึงมนทิชา คนผ่านโลกมามากอย่าง ป้าแก้วมีหรือทีจ่ ะมองไม่ออก “แปลกยังไงคะป้าแก้ว ขวัญก็เห็นว่าคุณธรปกติด”ี จอมขวัญอยากรูว้ า่ มีใคร คิดเหมือนเธอไหม “ก็สายตาท่าทางการแสดงออกทีค่ ณ ุ ธรท�ำ มันเหมือนคุณหนูคนนีเ้ ป็นคนพิเศษ น่ะสิคะ” ป้าแก้วตัง้ ประเด็น “อืม ขวัญก็สงสัยเหมือนกันนะคะว่าคุณมนเป็นใคร นีค่ ณ ุ ธรก็เพิง่ สัง่ ให้ตยุ้ นุย้ กับลิซซ่าไปเป็นเพือ่ นขวัญด้วยอีกคน” “ไปไหนคะ” ป้าแก้วถามทันควัน สาวๆ ทั้งห้ามาถึงที่ท้ายรีสอร์ต ป้าแก้วทิ้งงานครัวไว้ชั่วคราวเพื่อติดตาม จอมขวัญและมนทิชามาที่ท้ายรีสอร์ต มนทิชาแปลกใจว่าท�ำไมทุกคนถึงพาเธอมาที่นี่ เมือ่ เช้าตอนทีเ่ ดินดูรสี อร์ตกับชลธร ชายหนุม่ ไม่ได้พาเธอแวะมาทางนี้ “โห... สวยจังค่ะ บ้านพักใครเหรอคะ” มนทิชาตืน่ เต้นกับบ้านหลังเล็กทีต่ กแต่ง น่ารักอยูต่ รงหน้า “ไม่ใช่บา้ นใครหรอกค่ะ เมือ่ ก่อนเป็นบ้านพักของของแขกทีม่ าพักทีร่ สี อร์ต แต่ ว่าตอนนีเ้ ราต้องปิดไว้กอ่ น” จอมขวัญเล่าเป็นคนแรก “ท�ำไมล่ะคะ ปิดไว้ทำ� ไม” มนทิชาสงสัย สภาพบ้านก็ยงั ดูสวยงามไม่ทรุดโทรม ต้นไม้กป็ ลูกเป็นระเบียบสวยงาม แล้วท�ำไมจึงไม่ให้ใครมาพัก “ที่ในรีสอร์ตเราสวย แต่ถ้าพ้นแนวก�ำแพงไปแล้ว ใครก็อยู่ไม่ได้หรอกค่ะ” ตุย้ นุย้ ตอบแทน “อยูไ่ ม่ได้คอื อะไรจ้ะ” หญิงสาวถาม “ก็นอกเขตรีสอร์ตเราตอนนีเ้ ป็นเขตก่อสร้างทีก่ ำ� ลังจะท�ำเป็นโรงแรม ระหว่างที่ นัน่ กับรีสอร์ตมีทางน�ำ้ เล็กๆ กัน้ แค่นนั้ แต่ตอนนีท้ างน�ำ้ ตรงนัน้ ก็ตนื้ เขินมากขยะเอย อิฐ หินปูนทรายเอยเต็มไปหมด คุณธรก็เลยสัง่ ปิดทีพ่ กั หลังนีเ้ พราะว่ามันรบกวนการพักผ่อน ของแขกในรีสอร์ตเราค่ะ” จอมขวัญอธิบาย “แล้วพามนมาท�ำไมคะ” หญิงสาวยังสงสัยอีก “ก็พามาให้คณ ุ มนรูไ้ งคะ ว่าตรงนีเ้ ป็นเขตหวงห้าม ทีค่ ณ ุ ธรห้ามไม่ให้พนักงาน แต่งตัวโชว์รูปร่างก็เพราะว่าเคยมีพนักงานของเราเกือบจะถูกคนลวนลาม โชคดีที่มี พนักงานคนอืน่ ในรีสอร์ตเห็นและมาช่วยไว้ทนั จากนัน้ คุณธรเลยออกกฎว่าพนักงานทีน่ ี่ 62

อิ่มอุ่น

ต้องแต่งตัวให้รดั กุม และห้ามไม่ให้ใครมาท�ำอะไรแถวนีต้ ามล�ำพังค่ะ” ผูจ้ ดั การสาวกล่าว “และถ้ามองไปทางนัน้ ” จอมขวัญชีม้ อื ไปทางขวา “จะเห็นป้ายไม่มกี จิ ห้ามเข้าปักอยูท่ หี่ าด ถ้าเป็นไปได้คณ ุ มนอย่าไปยุง่ กับคนที่ นัน่ เด็ดขาดนะคะ” “คนของสมุทรรีสอร์ตเหรอคะ” มนทิชาจ�ำได้ว่าเมื่อวันก่อนเธอเห็นป้ายที่ จอมขวัญพูด และรูว้ า่ เป็นทีข่ องสมุทรรีสอร์ตเพราะนามบัตรทีก่ รกฎให้เธอไว้ “ค่ะ แต่อย่าถามขวัญนะคะว่าเพราะอะไร อยูไ่ ปเดีย๋ วคุณธรก็คงเล่าให้คณ ุ มน ฟังเอง” จอมขวัญเลีย่ งทีจ่ ะเอ่ยเรือ่ งนี้ “ค่ะ” มนทิชารับค�ำอย่างงงๆ เธอยังไม่รวู้ า่ เกิดอะไรขึน้ กันแน่ แต่กต็ อ้ งท�ำตาม ทีจ่ อมขวัญพูดก่อน ไว้มโี อกาสแล้วค่อยหาทางถามชลธรเองจะดีกว่า “แล้วพนักงานคนนัน้ เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ” มนทิชายังติดใจว่าในรีสอร์ต เกิดเรือ่ งร้ายแรงอะไรไหม “ไม่คะ่ คุณธรกับคนอืน่ มาช่วยไว้ทนั แต่ตอนนีพ้ นักงานคนนีไ้ ม่อยูแ่ ล้ว คง กลัวมัง้ คะ” จอมขวัญเดา เพราะตอนนัน้ เธอก็เพิง่ มาเป็นผูจ้ ดั การได้ไม่นาน เรือ่ งทีเ่ กิด ขึน้ ชลธรเป็นคนจัดการทัง้ หมด ทั้งหมดเดินกลับมาที่ด้านหน้ารีสอร์ตอีกครั้ง จอมขวัญต้องแปลกใจเมื่อ พนักงานคนหนึง่ วิง่ มารายงานเธอ “มีคนมาขอพบคุณมนทิชาค่ะ” จอมขวัญแปลกใจทีจ่ ๆู่ ก็มคี นมาขอพบกับมนทิชา เจ้าตัวเองก็ทำ� หน้าเหรอหรา ไม่รมู้ าก่อนว่ามีใครจะมีธรุ ะมาพบกับเธอในวันนี้ ในเมือ่ เรือ่ งการมาฝึกงานทีน่ ขี่ องเธอ ไม่มใี ครรู้ เพือ่ นๆ ก็ยงั ไม่มใี ครทราบว่าหญิงสาวกลับมาถึงเมืองไทยแล้ว ทัง้ หมดจึง ยกโขยงไปทีห่ น้าล็อบบีเพือ่ ดูวา่ ใครเป็นคนมาขอพบ “สวัสดีครับ คุณมนทิชา” เสียงทักทายของชายหนุม่ ดังขึน้ มนทิชาเงยหน้ามองเขาอย่างงงๆ มีเรือ่ งอะไรถึงมาหาเธอถึงรีสอร์ต “สวัสดีคะ่ คุณกรกฎ” หญิงสาวจ�ำได้วา่ เคยเจอชายหนุม่ ทีช่ ายหาด “ยินดีที่ได้พบกันอีกครั้งนะครับ” กรกฎยื่นมือมาจะจับมือกับหญิงสาว แต่ มนทิชาแค่ยมิ้ ให้เฉยๆ ท�ำให้ชายหนุม่ ต้องชักมือกลับไป จอมขวัญและทุกคนทีย่ นื อยูต่ รงนัน้ ต่างก็แปลกใจว่ากรกฎมาสายธารารีสอร์ต ด้วยเรื่องอันใด ร้อยวันพันปีไม่เห็นเขาคิดจะย่างกรายเข้ามาที่นี่ ผู้จัดการสาวสังเกต สายตาทีช่ ายหนุม่ มองมาทีม่ นทิชาแล้ว พอจะเดาออกว่าเจ้าของสมุทรรีสอร์ตมาทีน่ ดี่ ว้ ย สาเหตุใด 63

แผนร้ายหัวใจรัก

“สายธารายังสวยเหมือนเดิมเลยนะครับเนีย่ แหม! ไม่ได้เข้ามาซะนาน พัฒนา ไปมากเลยนะครับ เมือ่ ก่อนผมมายังไม่มซี มุ้ นี้ แล้วก็...” “คุณชลธรไม่อยูค่ ะ่ อีกสักพักคงกลับมาถ้าคุณกรกฎจะมาพบคุณชลธรกรุณา นัง่ รอสักครู่ ดิฉนั จะถามให้วา่ จะเข้ามาเมือ่ ไร” จอมขวัญขัดขึน้ มาทันที “โอ้ ไม่เป็นไรครับ ผมไม่ได้คดิ ว่าจะมาพบคุณชลธร คนนัน้ ถ้าอยากพบเมือ่ ไร ไปหาได้ทชี่ ายหาดทุกเมือ่ ผม...” “ถ้างัน้ คุณกรกฎมีธรุ ะอะไรคะ เชิญพูดมาได้” ผูจ้ ดั การสาวออกหน้าแทนทุกคน “ผมมีธรุ ะอยากพบคุณมนทิชา ไม่เกีย่ วกับ...” กรกฎส่งยิม้ ให้หญิงสาว “คุณมนไม่วา่ งค่ะ เดีย๋ วต้องไปท�ำธุระในรีสอร์ตอีกหลายอย่าง อ้อ ได้เวลาพอดี ขอตัวก่อนนะคะ คุณมนเชิญค่ะ ถ้าคุณกรกฎอยากได้อะไรก็สงั่ ตุย้ นุย้ กับลิซซ่าได้เลยนะคะ สองคนนีจ้ ะดูแลคุณเอง” จอมขวัญดึงแขนมนทิชาให้เดินตามตนไป ป้าแก้วคันปากอยากจะพูดเรือ่ งนายกรกฎ เมือ่ เดินพ้นล็อบบีแล้ว หญิงวัยกลางคน บ่นพึมพ�ำเป็นหมีกนิ ผึง้ คนเดียวว่า “จะมาท�ำไมอีก มาทีไรก็เอาแค่เรื่องมาให้ ไม่น่าให้มาเหยียบรีสอร์ตให้เป็น เสนียดเล้ย” “ป้าคะ” จอมขวัญปราม “ก็มนั จริงนีค่ ะ” ป้าแก้วท�ำท่าจะพูดต่อ แต่เห็นสายตาทีผ่ จู้ ดั การสาวห้ามไว้ ท�ำให้ หญิงวัยกลางคนต้องเดินเลีย่ งไปด้วยความขัดใจ “คุณมนไปรูจ้ กั คุณกรกฎตัง้ แต่เมือ่ ไรคะ” จอมขวัญถามด้วยความสงสัย “เมือ่ วันก่อนทีพ่ าแขกไปเก็บขยะ มนเดินเลยไปถึงป้ายทีค่ ณ ุ ขวัญว่าไม่มกี จิ ห้าม เข้าก็เลยได้เจอคุณกรกฎค่ะ แต่ไม่ทราบว่าเขามาหามนท�ำไม” หญิงสาวก็สงสัยเหมือน กันว่ากรกฎมาหาเธอท�ำไม “เหรอคะ” หญิงสาวก็รสู้ กึ หนักใจเสียแล้ว คงไม่ใช่เรือ่ งบังเอิญแน่ หรือว่าจะมี อะไรเกิดขึน้ มาให้อกสัน่ ขวัญแขวนกันอีกก็ไม่รู้ กรกฎได้แต่เสียดายทีจ่ อมขวัญพามนทิชาไปเสียก่อน ชายหนุม่ ยังอยากจะพูด คุยเพือ่ สร้างสัมพันธ์ทดี่ กี บั เธอต่อ ท่าทางว่าสิง่ ทีเ่ ขาคิดจะเป็นเรือ่ งจริง มนทิชาคงเป็น คนใหม่สำ� หรับทีน่ ี่ แต่เป็นใครและส�ำคัญอย่างไรในรีสอร์ตนีค่ อื สิง่ ทีเ่ ขาอยากรูม้ ากกว่า และต้องรู้ให้ได้ ตุ้ยนุ้ยและลิซซ่าท�ำทีประหนึ่งว่าจะบริการดูแลแขกเช่นชายหนุ่ม แต่ กรกฎไม่คิดว่าจะอยู่นานถ้าไม่มีมนทิชา เขาควรจะกลับไปตั้งหลักก่อนเพื่อวางแผนว่า จะท�ำอย่างไรต่อไปดี 64

อิ่มอุ่น

6 กรกฎคิดเรื่องมนทิชาไม่ออก เขาตั้งใจว่าจะส่งใครสักคนเข้าไปสืบความลับ บางอย่างในสายธารารีสอร์ต อีกแค่เดือนเดียวเท่านั้น เขามีเวลาแค่เดือนเดียวที่จะ จัดการทุกอย่างให้เข้าทีเ่ ข้าทาง งานใหญ่ทอี่ ตุ ส่าห์วางแผนมาแรมปีกำ� ลังจะส�ำเร็จ และ ถ้าส�ำเร็จสมุทรรีสอร์ตเล็กๆ อย่างเขาก็จะกลับกลายเป็นความยิ่งใหญ่ในแบบที่ใคร ก็คาดไม่ถงึ ได้ แต่คดิ เท่าไรก็คดิ ไม่ออกว่าจะส่งใครเข้าไปดี เพราะในละแวกนีใ้ ครเป็นใครรูจ้ กั กันทัว่ ไปหมด ถ้าขืนส่งใครไปสุม่ สีส่ มุ่ ห้าแล้วคนฉลาดอย่างชลธรจับได้ มีหวังว่าแผนการ ทีเ่ ขาคิดไว้คงไม่สำ� เร็จแน่ ผับหรูทสี่ ดุ ในจังหวัดคงเป็นทีเ่ ดียวทีก่ รกฎคิดจะมาผ่อนคลาย ผูช้ ายไร้พนั ธะ อย่างเขาถ้าเหงาอยากมีใครสักคนไว้ขา้ งกายชัว่ คราว คงจะหาได้ไม่ยากสักเท่าไรเพราะ ชายหนุม่ ทุม่ ไม่อนั้ ถ้าถูกใจ เจ้าของร้านออกมาต้อนรับกรกฎด้วยความยินดี นอกจากเขาจะเป็นเจ้าของ สมุทรรีสอร์ตทีเ่ ก่าแก่ทสี่ ดุ ในจังหวัดแล้ว ยังเป็นนักธุรกิจด้านทีด่ นิ ทีก่ ว้างขวางมากคน หนึง่ อีกด้วย ไม่แปลกทีก่ รกฎจะพอมีอทิ ธิพลลับๆ จากผูห้ ลักผูใ้ หญ่ทมี่ อี ำ� นาจในท้องถิน่ ทีห่ ลับหูหลับตากับกิจการบางอย่างทีไ่ ม่ถกู ต้อง ก็เพราะกรกฎรูจ้ กั วิธที จี่ ะมอบความสุขให้กบั บุคคลเหล่านัน้ ได้เพลิดเพลินตาม ความชอบของตนเอง และอะไรทีเ่ ขาอยากได้มนั ก็จะมาง่ายๆ เมือ่ จัดหาสิง่ ทีส่ นองความ ต้องการได้ “เชิญครับ คุณกรกฎ วันนีม้ าท�ำอะไรดีครับ” ผูจ้ ดั การร้านกล่าวอย่างพินอบพิเทา เห็นกรกฎมาทีไร นั่นหมายถึงคืนนั้นการสังสรรค์ของชายหนุ่มจะเป็นรายได้ ก้อนงามให้กบั ผับแห่งนี้ และแน่นอนว่ากรกฎคงไม่ได้มาแค่สงั สรรค์ธรรมดาแน่ สุราอาจ จะท�ำให้รสู้ กึ สนุกแต่กจ็ ำ� เป็นต้องมีคนเอาใจบ้างเพือ่ ความส�ำราญบันเทิงใจ “ใครดูแลดีครับวันนี”้ ผูจ้ ดั การถาม สาวๆ ทีน่ หี่ ลายทีอ่ ยากจะมีโอกาสได้เอาใจ ชายหนุม่ เพราะทุกรายทีม่ โี อกาสได้เข้าใกล้จะกลับไปด้วยค่าตอบแทนอย่างงามชนิดที่ เรียกว่าอาจจะหาไม่ได้ทงั้ เดือนเลยก็วา่ ได้ถา้ ท�ำให้กรกฎพอใจได้ “มีใครที่ไม่ใช่คนที่นี่ไหม อยากได้คนฉลาดพูดรู้เรื่องหน่อย” เขานั่งลงอย่าง สบายอารมณ์ในห้องพักรับรองวีไอพีทที่ างร้านจัดไว้ให้ 65

แผนร้ายหัวใจรัก

“อืม พอมีครับ เพิง่ มาท�ำงานใหม่ ไม่ใช่คนทีน่ มี่ าจากทีอ่ นื่ แต่ฉลาดหรือเปล่า ต้องให้คณ ุ กรกฎช่วยสอนเองล่ะครับ” ผูจ้ ดั การนึกได้ เขาเพิง่ รับเด็กสาวมาใหม่หนึง่ คน หน้าตาพอใช้ได้ไม่ใช่คนพืน้ ที่ ท่าทางคล่องแคล่วน่าจะมีแววฉลาดบ้างตรงตามเงือ่ นไขทีเ่ ขาต้องการพอดี ไม่ตอ้ งฉลาด มากแต่กไ็ ม่ถงึ กับโง่เลย ขอให้มไี หวพริบและพร้อมจะเรียนรูใ้ นสิง่ ทีส่ งั่ เท่านัน้ “ไหนลองเรียกมาซิ ถ้าพูดรูเ้ รือ่ งผมให้ไม่อนั้ เลย” กรกฎชักอยากเจอ ทีผ่ า่ นมา เขามักเจอคนเอาใจเก่งช่างฉอเลาะพูดหวานๆ และทีส่ ำ� คัญตามใจเขาในทุกเรือ่ งทีต่ อ้ งการ วันนีล้ องเอาคนพูดรูเ้ รือ่ งมานัง่ คุย บางทีเขาอาจจะได้อะไรดีๆ กลับไปบ้างก็ได้ กรกฎนัง่ ฟังเพลงไปเพลินๆ ตอนนีเ้ ขายังคิดไม่ออกเรือ่ งของมนทิชา รอไว้ให้หา คนได้กอ่ นเขาค่อยคิดว่าจะจัดการอย่างไรต่อ เสียงเคาะประตูหอ้ งดังขึน้ พร้อมกับสาวน้อยนุง่ น้อยห่มน้อยนางหนึง่ ทีเ่ ดินเข้ามา ชายหนุม่ พิจารณาจากท่าทางของหญิงสาว เขาเดาว่าคงอายุไม่เกินยีส่ บิ ห้า แววตา ที่ดูแพรวพราวนักท�ำให้เขาสนใจอยากรู้จัก ท่าทางว่าคืนนี้เขาคงมีอะไรให้ค้นหาจาก ผูห้ ญิงคนนีไ้ ด้อย่างแน่นอน “นัง่ ลงสิ ชือ่ อะไรล่ะเรา” กรกฎถาม เขาไม่สนทนากับคนทีไ่ ม่รจู้ กั ชือ่ “กระแตค่ะ” เธอยิม้ พร้อมกับยืน่ แก้วเหล้าทีช่ งใหม่ให้เขาจิบ “อายุเท่าไร” กรกฎถามไปเรือ่ ยๆ สายตาก็สำ� รวจเรือนร่างตรงหน้าไปด้วย “ยีส่ บิ สามค่ะ” กระแตเขยิบตัวเข้ามานัง่ ใกล้ๆ เธอเริม่ ท�ำหน้าทีใ่ นการดูแลแขก ทีม่ าเทีย่ วเหมือนทัว่ ไป “ท�ำไมถึงมาท�ำงานนี้” เขายื่นมือให้เธอเช็ดด้วยผ้าเย็นชุบโคโลญจน์ที่ทางร้าน เตรียมไว้บริการ “เลีย้ งตัวเองค่ะ ไม่มพี อ่ ไม่มแี ม่ไม่มคี นเลีย้ งก็ตอ้ งเลีย้ งตัวเอง” เธอสะบัดผมที่ ปรกลงมาทีด่ า้ นหน้าเบาๆ แล้วเช็ดมือต่อ “ครอบครัวไปไหน ท�ำไมปล่อยให้มาท�ำงานนี”้ เขาหมายถึงสามีหรือลูกเธอ “ไม่มคี ะ่ เคยมีแต่ไม่ดกี เ็ ลิกไป” หญิงสาวรินเหล้าเติมลงไปเป็นแก้วทีส่ อง “แล้วท�ำงานมานานแค่ไหนแล้ว” เขาหรีต่ าส�ำรวจอย่างพิจารณา อยากรูว้ า่ เธอ โกหกหรือพูดความจริงกันแน่ “เพิง่ เริม่ ค่ะ ก่อนหน้านีท้ ำ� โรงงานแต่ไม่ชอบ” “ไม่ชอบอะไร ท�ำงานสบายจะตายสิบห้าวันได้เงินไม่ดเี หรอ สาวโรงงานแบบเธอ น่าจะมีหนุม่ ๆ มาชอบ” 66

อิ่มอุ่น

“ก็ไม่ได้คดิ ว่าจะชอบหนุม่ โรงงานนีค่ ะก็เลยลาออก เบือ่ ด้วยอยากลองหาอะไร ใหม่ๆ ท�ำดูบา้ ง เผือ่ ว่าจะมีเงินสักก้อนไปลงทุนท�ำอย่างอืน่ ได้” กระแตเองก็หวังเช่นนัน้ เธอตัดสินใจลองมาท�ำงานเป็นสาวนัง่ ดริงค์ เพราะคิดว่าจะเก็บเงิน จากค่าทิปที่ แขกให้สกั ก้อนไปเป็นทุนไว้ทำ� กินยามแก่ทบี่ า้ นเกิด จึงลองมาสมัครงานตามค�ำแนะน�ำ ของเพือ่ น โดยยอมเสียเวลาดูแลแขกแต่ไม่คดิ ว่าจะเสียเวลาสานความสัมพันธ์แบบอืน่ ด้วย แต่ท่าทางคืนนี้กระแตอาจจะไม่ได้ท�ำอย่างที่คิดแล้วกระมัง เพราะเธอดันเข้าตา คนอย่างกรกฎเข้าให้แล้ว “ไปอยูก่ บั ฉันไหม ฉันมีงานให้เธอท�ำรับรองว่าถ้าส�ำเร็จอยากได้อะไรบอก ฉัน ให้เธอหมดเลย” กรกฎเอ่ยชวนหลังจากทีท่ งั้ คูส่ นทนากันรูท้ มี่ าทีไ่ ปของอีกฝ่ายแล้ว “จะให้กระแตไปท�ำอะไรคะ” เธอถามด้วยความอยากรู้ หรือว่าทีเ่ พือ่ นสาวเคย บอกไว้อาจจะเป็นเรือ่ งจริง ถ้ามีคนกระเป๋าหนักมารับเธอไว้ในการอุปการะ ส่วนหน้าที่ ของเธอก็อย่างทีร่ ๆู้ กัน “ไปอยูก่ บั ฉันก่อนสิ แล้วเธอก็จะรูว้ า่ ให้ทำ� อะไร ฉันต้องพิสจู น์กอ่ นว่าเธอมีไหวพริบ แค่ไหนทีจ่ ะท�ำงานให้ฉนั ส�ำเร็จ” เขาเอามือไล้ไปทีป่ ลายคางเรียวอย่างช้าๆ “สนใจไหมล่ะ ถ้าสนใจไปกับฉัน เรือ่ งอืน่ เดีย๋ วฉันเคลียร์เอง” กรกฎลุกขึน้ เขาเดินไปรอทีร่ ถ ถ้าผูห้ ญิงคนนีส้ นใจในข้อเสนอทีเ่ ขายืน่ ไป เป็นอันรูก้ นั ว่าจะต้องไปรอเขาทีล่ าน จอดรถ แต่ถา้ ไม่สนใจกรกฎก็ไม่งอ้ คนอย่างเขาจะหาผูห้ ญิงอีกสักกีค่ นไม่ใช่เรือ่ งยาก ยกเว้น ผูห้ ญิงทีเ่ ขาไปพบเมือ่ ตอนบ่ายนี้ คนนีส้ ิ ต่อให้ยากแค่ไหนเขาก็ตอ้ งสอยลงมาให้ได้ รถยนตร์ของกรกฎได้ต้อนรับสาวน้อยนามว่ากระแตกลับไปด้วยในค�่ำ คืนนี้ กรกฎยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยอย่างพอใจ เขาจะดูซิว่าสอบทฤษฎีผ่านแล้วภาคปฎิบัติเจ้า หล่อนจะเป็นอย่างไร ห้องนอนของกรกฎเย็นฉ�ำ่ ไปด้วยเครือ่ งปรับอากาศราคาหรู แต่ไม่ทำ� ให้เพลิง ร้อนในกายของคนทัง้ สองมอดลงง่าย แม่สาวกระแตคนนีไ้ ม่ธรรมดาเสียจริง ชายหนุม่ ไม่คดิ มาก่อนว่าค�ำ่ คืนนีเ้ ขาจะมีใครทีถ่ กู ใจมาปรนนิบตั อิ ยูข่ า้ งๆ “อืม้ ...” เสียงครวญจากริมฝีปากทีเ่ ผยอคลายความร้อนรุม่ จากภายในได้ เพลิงรักทีท่ งั้ สองเพิง่ บรรเลงจบไปก�ำลังจะเริม่ ขึน้ ใหม่ โดยกรกฎเป็นผูจ้ ดุ มัน ขึน้ มาอีกครัง้ เขาซุกไซ้ใบหน้าอยูต่ รงกลางทรวงอวบ แม้รวู้ า่ เธอเคยผ่านเรือ่ งแบบนีม้ า บ้างแต่เขาก็ไม่ถอื ตอนนีก้ ระแตเป็นคนของเขาแล้วและจะเป็นตลอดไปจนกว่าเขาจะไม่ 67

แผนร้ายหัวใจรัก

ต้องการเธออีก ริมฝีปากร้อนครอบครองยอดทรวงสวยอีกครัง้ ปลายลิน้ ซุกซนว่องไวในการฉกชิม เขาเลือกชิมทีป่ ลายยอดอันเลิศรส ในขณะเดียวกันฝ่ามือหนาก็วนเวียนอยูก่ ลางกายสาว กระแตร้อนจนแทบจะขาดใจไม่คดิ มาก่อนว่าผูช้ ายดูธรรมดาอย่างกรกฎจะท�ำให้เธอแทบ จะขาดใจได้มากขนาดนี้ กระแตไม่ปล่อยให้กรกฎท�ำร้ายเธอฝ่ายเดียว ยามทีเ่ ขาปรารถนาจะเป็นอันหนึง่ อันเดียวกับเธอ หญิงสาวก็เลือกทีจ่ ะเป็นผูค้ วบคุมมันเสียเอง กรกฎแทบจะขาดใจเมือ่ เสีย ท่าให้กระแตสาวตนนีค้ วบคุมทุกอย่างแทนเขา แต่ไม่นานชัยชนะก็กลับมาเป็นของเขาอีก ครัง้ เมือ่ เกมต้องจบลงด้วยพละก�ำลังอันมหาศาลทีเ่ ขาถาโถมเข้าไปสูเ่ ธอ ราตรีแห่งการ ค้นหาของทัง้ คูย่ งั ยาวนานต่อไปจนเกือบสว่าง งานนีก้ รกฎผูก้ ร�ำศึกหนักมาตลอดคืนยิม้ อย่างมีความสุข เมือ่ รูว้ า่ เขาได้นางแมวทีน่ า่ ทะนุถนอมและน่ากลัวในเวลาเดียวกันมาช่วย ให้งานทีต่ อ้ งการส�ำเร็จได้ไม่ยากเสียแล้ว ชลธรเจอมนทิชาอีกครัง้ ในตอนเช้าของวันใหม่ เมือ่ คืนเธอรอเขาทัง้ คืนจนดึก เผลอหลับไปตอนไหนไม่รู้ สะดุง้ ตืน่ อีกทีเพราะเสียงนาฬิกาปลุก มนทิชาอยากรูว้ า่ ชลธร ออกไปไหนมาและท�ำไมกลับมาจนค�ำ่ มืด แต่หญิงสาวก็ยงั ไม่กล้าเอ่ยปากถาม “วันนีอ้ ยูอ่ อฟฟิศกับพีน่ ะคะ” เขาเอ่ยอย่างอ่อนโยน “ออฟฟิศเหรอคะ” หญิงสาวถามด้วยความอยากรู้ “วันนีพ้ ไี่ ม่มธี รุ ะออกไปข้างนอก ตัง้ ใจจะสอนน้องมนดูเอกสาร” มนทิชาไม่ปฏิเสธ พีธ่ รให้ทำ� อะไรเธอก็ยนิ ดีทำ� ทุกอย่าง ขอแค่ให้เขาเป็นคนสอน เธอท�ำงานเท่านัน้ เอง ทัง้ คูอ่ อกไปทีแ่ คนทีนเพือ่ หาอะไรรองท้องตามปกติ ชลธรทักทาย ป้าแก้วตามปกติ “คุณธรคะ คุณธร” นางกวักมือเรียกชายหนุม่ เข้ามาใกล้ๆ “อะไรครับป้า” เขาสงสัยในท่าทีแปลกๆ ของป้าแก้วในตอนนี้ “เมือ่ วานนีต้ อนที.่ ..” หญิงวัยกลางคนกระซิบเล่าเรือ่ งราวทีเ่ กิดขึน้ ทีห่ น้าล็อบบี เกีย่ วกับการมาเยือนของกรกฎให้ชายหนุม่ ฟังอย่างละเอียด สีหน้าของชลธรเคร่งเครียด ขึน้ มาเมือ่ รูว้ า่ วัตถุประสงค์ทกี่ รกฎมาทีน่ เี่ พือ่ อะไร เขาถอนหายใจเบาๆ อีกครัง้ เมือ่ ป้าแก้ว เล่าจบ “คุณธรต้องเตือนคุณมนนะคะ ว่าห้ามไว้ใจไอ้คนนี้เด็ดขาด คุณธรก็รู้ว่ามัน ไม่หวังดีกบั เรา” ป้าแก้วพูดตามความจริง 68

อิ่มอุ่น

“เดีย๋ วผมต้องบอกน้องมนอยูแ่ ล้วแต่ยงั ไงฝากป้าช่วยดูอกี แรงนะครับ” ชลธร ฝากฝังไว้ก่อน เรื่องจะเกิดหรือไม่เขาก็ต้องระวังไม่ให้มันมีเหตุการณ์ซ�้ำรอยเหมือน ในอดีตได้อกี คนไม่รเู้ รือ่ งอะไรทัง้ สิน้ เดินตามหลังชลธรต้อยๆ มนทิชามองร่างสูงโปร่งได้รปู ของชายหนุม่ แล้ว ท�ำให้นกึ สงสัยขึน้ มาในใจคนเดียวว่า เธอกับพีธ่ รจากกันไปตัง้ หลายปี เรือ่ งราวชีวติ ส่วนตัวในแง่มมุ อืน่ ของเขา มีอกี หลายเรือ่ งมากมายทีเ่ ธอยังไม่รู้ ทีเ่ ขาออก ไปข้างนอกบ่อยๆ เป็นเพราะเรือ่ งส่วนตัวบางอย่างด้วยหรือเปล่า มนทิชาเดินคิดไปต่างๆ นานาหรือว่า ชลธรอาจจะไปมีครอบครัวอยู่ที่นอก รีสอร์ต หรือการทีเ่ ขาหายไปเป็นวันๆ หรือครึง่ วันแบบนัน้ เพราะกลับไปดูแลครอบครัว เมือ่ คิดว่าเขามีครอบครัวแล้วจริงๆ ตามทีเ่ ธอคิด ใจของมนทิชาก็เศร้าอย่างไม่มสี าเหตุ “อุย๊ ” ศีรษะของมนทิชาโขกเข้าให้กบั แผ่นหลังของชายหนุม่ “เป็นไรมากหรือเปล่าน้องมน เจ็บไหม” ชลธรถามด้วยความตกใจ เขาไขกุญแจ บ้านพักเตรียมจะเข้าไปหยิบเอกสารเพือ่ ไปสอนงานเธอทีอ่ อฟฟิศ “เปล่าค่ะ ไม่เจ็บแล้วเรากลับมาทีบ่ า้ นท�ำไมคะ” หญิงสาวแปลกใจเพราะเมือ่ กี้ ชายหนุม่ เพิง่ บอกว่าจะไปออฟฟิศ “พีจ่ ะมาเอาเอกสารส�ำคัญบางอย่างทีเ่ ก็บไว้ในห้อง เดีย๋ วจะเอาไปให้นอ้ งมนดู พร้อมๆ กับเอกสารของรีสอร์ตจ้ะ” ชลธรเปิดประตูหอ้ งเข้าไป ชายหนุม่ นัง่ ลงใต้โต๊ะท�ำงาน มนทิชาเพิง่ เห็นว่าใต้โต๊ะนัน้ มีเซฟใบใหญ่เก็บอยู่ ชลธรเปิดรหัสแล้วหยิบเอกสารส�ำคัญทีเ่ ขาเก็บไว้ออกมาแล้วจึงเก็บเซฟนัน้ เข้าไปใหม่ “ส�ำคัญมากเหรอคะ ถึงต้องเก็บไว้ในเซฟ” หญิงสาวสงสัย “เป็นพวกโฉนดที่ดิน เอกสารการจดทะเบียนการถือหุ้นอะไรพวกนี้” เขายก ตัวอย่าง “ถ้าส�ำคัญมากขนาดนัน้ ไม่ตอ้ งเอาไปทีอ่ อฟฟิศหรอกค่ะ ให้มนดูตรงนีก้ ไ็ ด้” มนทิชา หวังดี ถ้าเกิดอะไรขึน้ มาเช่นเอกสารหายจะเป็นเรือ่ งใหญ่ ให้เธอดูแค่คนเดียวทีน่ กี่ ไ็ ด้ ชลธรไม่ขัดใจมนทิชา ชายหนุ่มหยิบโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กมากางแล้วนั่งลงอธิบาย ให้หญิงสาวฟัง มนทิชาตั้งใจฟังในสิ่งที่ชายหนุ่มก�ำลังอธิบาย เธอเริ่มรู้จักสายธารา รีสอร์ตขึน้ มาบ้างแล้ว สายธารารีสอร์ตเป็นชื่อของสองรีสอร์ตรวมกันระหว่างสายธารรีสอร์ต ซึ่งเป็น รีสอร์ตเดิมของชลธรและบิดา ส่วนรีสอร์ตทีค่ ณ ุ บูรณะซือ้ ขึน้ มานัน้ คือธารารีสอร์ต เมือ่ สองรีสอร์ตรวมกันคุณบูรณะจึงให้ชอื่ ว่าสายธารารีสอร์ต 69

แผนร้ายหัวใจรัก

คุณบูรณะถือหุน้ เพียงแค่สามสิบเปอร์เซ็นต์เท่านัน้ บิดาของหญิงสาวช่วยเพือ่ น ซือ้ ธารารีสอร์ตขึน้ มาเพือ่ เหตุผลบางอย่าง คราแรกทัง้ สองเป็นหุน้ ส่วนกันคนละครึง่ แต่ ต่อมาเมือ่ ชลธรมาบริหารเอง เขาจึงน�ำผลก�ำไรทีไ่ ด้ซอื้ หุน้ คืนจากคุณบูรณะในบางส่วน มนทิชาไม่เข้าใจว่าในเมื่อบิดาไม่ได้ถือหุ้นใหญ่อย่างที่เธอคิดตั้งแต่ต้น แล้ว เพราะเหตุใดจึงส่งเธอมาทีน่ ี่ แต่หญิงสาวก็ไม่ได้ใส่ใจเพราะสิง่ ทีเ่ ธอสนใจมากกว่านัน้ ก็คอื “เราอยูต่ ดิ กับสมุทรรีสอร์ตเหรอคะ ในโฉนดเห็นมีทางน�ำ้ เล็กๆ กัน้ อยู”่ “ใช่จะ้ เราติดกับสมุทรรีสอร์ต” “ถัดไปจากสมุทรรีสอร์ตก็มรี สี อร์ตอืน่ อีกเหรอคะ ท�ำไมมนไม่เห็นเลย” หญิงสาว สงสัย เพราะจ�ำได้ว่าตอนที่มาถึงเธอไม่เห็นว่ามีรีสอร์ตอื่น นอกจากโรงแรมที่ก�ำลัง ก่อสร้างอยูใ่ นขณะนี้ “ไม่มแี ล้วถูกขายไปหมด ตอนนีเ้ หลือแค่สายธารารีสอร์ตกับสมุทรรีสอร์ตเท่านัน้ ทีเ่ ป็นทีพ่ กั แบบนี้ แต่อกี หน่อยก็ไม่แน่วา่ บางทีขา้ งรีสอร์ตเราอาจจะเป็นโรงแรมในอนาคต ก็ได้” เขาพูดตามข่าวทีไ่ ด้ยนิ มา “อีกด้านของเราติดกับอะไรคะ” เธอถามด้วยความสนใจ “หมูบ่ า้ นชาวเลจ้ะ ทีน่ นั่ ยังมีวถิ ชี วี ติ ชาวประมงให้เห็นอยูบ่ า้ ง ของทะเลเราก็สงั่ จากพวกเขา” ชลธรอธิบาย “ยังมีหมูบ่ า้ นแบบนัน้ อีกเหรอคะ มนไม่ยกั รูว้ า่ ติดรีสอร์ตเรามีหมูบ่ า้ นชาวเลด้วย” “เหลือแค่หมูบ่ า้ นเดียวเท่านัน้ แหละ ทีอ่ นื่ ถูกซือ้ ไปหมดแล้ว” ชลธรเก็บเอกสาร ใส่เซฟ “ใครมาซือ้ พวกรีสอร์ตกับหมูบ่ า้ นชาวเลล่ะคะ พวกนายทุนทีจ่ ะมาสร้างโรงแรม เหรอ” มนทิชาช่วยชายหนุม่ เก็บของ “มีนายทุนจากต่างชาติมาสัง่ ให้นายทุนไทยกว้านซือ้ ทีด่ นิ ติดหาดให้หมด เพราะ เขาจะท�ำเป็นโรงแรมให้นกั ท่องเทีย่ ว หมูบ่ า้ นหลายหมูบ่ า้ นถูกบังคับขายกันจนหมดเกลีย้ ง รีสอร์ตบางรีสอร์ตจ�ำใจต้องปิดตัวลงเพราะอ�ำนาจมืดบางอย่าง ถ้าเราปล่อยให้เป็นแบบนี้ ต่อไป อีกหน่อยทะเลไทยก็คงไม่มเี หลือไว้ให้ลกู หลานดู” ชลธรเก็บของเสร็จเรียบร้อย “ทะเลไทยก็คงไม่มเี หลือไว้ให้ลกู หลานดู แปลว่าอะไรคะพีธ่ ร มนไม่เข้าใจ” เธอ ท�ำหน้าสงสัยกับค�ำพูดของชายหนุม่ “น้องมนจ�ำวันทีเ่ ราไปเก็บขยะทีช่ ายหาดได้ไหม” เขาย้อนถามเธอ “จ�ำได้คะ่ ” มนทิชานึกออก ขยะเต็มถุงใบใหญ่เกือบสิบถุงเฉพาะทีมของเธอ แต่ ถ้ารวมๆ กันทัง้ หมดก็เกือบสามสิบถุง 70

อิ่มอุ่น

“นัน่ แหละ สิง่ ทีท่ ำ� ให้ไม่เหลือทะเลไว้ให้ลกู หลานได้เห็นนีแ่ ค่สว่ นเดียวนะ ยัง ไม่รวมความมักง่ายของคนทีแ่ อบปล่อยน�ำ้ เสียลงทะเลโดยไม่ผา่ นถังบ�ำบัด ท�ำลายระบบ นิเวศทางทะเลยังไม่รวมถึงการท�ำลายวิถชี วี ติ ชาวประมงทีอ่ ยูค่ กู่ บั ทะเลไทยมาตัง้ แต่ปยู่ า่ ถ้าเราไม่รกั ษาไว้แล้วใครจะรักษาให้เรา” ชลธรพูดด้วยน�ำ้ เสียงจริงจัง “แต่เราแค่รสี อร์ตเดียว เราจะท�ำได้เหรอคะพีธ่ ร อีกหน่อยโรงแรมพวกนัน้ ขึน้ เป็นดอกเห็ด สิง่ ทีพ่ ธี่ รพูดมันต้องเกิดขึน้ แน่ แล้วเราจะขวางเขาได้เหรอคะ” “ใช่ เราเป็นแค่รีสอร์ตเดียว แต่น้องมนอย่าลืมว่าการปลุกจิตส�ำนึกให้รัก บ้านเกิด รักพืน้ ทีท่ ำ� กินของตนเอง ไม่เห็นเห็นแก่เงินเพียงไม่กบี่ าทขายทีอ่ ยูอ่ าศัยตัง้ แต่ รุน่ พ่อรุน่ แม่ให้กบั นายทุนต่างชาติเอาไปท�ำลาย เรือ่ งนีไ้ ม่ใช่แค่รสี อร์ตเรารีสอร์ตเดียวแต่ เป็นเรือ่ งของเราทุกคนต่างหาก อะไรทีพ่ ลาดไปแล้วเป็นของคนอืน่ ไปแล้วเราก็ตอ้ งปล่อย แต่อะไรทีย่ งั เป็นของเราก็ตอ้ งรักษาไว้ให้มนั่ คง” “พีธ่ รพูดเหมือนพีธ่ รก�ำลังต่อสูก้ บั อ�ำนาจมืดบางอย่าง พูดเหมือนกับว่ารีสอร์ต เราก�ำลังถูกคุกคามจากอ�ำนาจพวกนัน้ ท�ำไมพีธ่ รไม่บอกคุณพ่อคะ คุณพ่อรูจ้ กั คนตัง้ เยอะแยะบางทีคนพวกนัน้ อาจจะช่วยพีธ่ รได้ ดีกว่าจะมานัง่ ท�ำเองคนเดียวแล้วเสีย่ งต่อ สิง่ ทีเ่ ราไม่รวู้ า่ จะเป็นอันตรายมากแค่ไหน” มนทิชาชักจะเอะใจอะไรบางอย่าง เรื่องพวกนี้เธอเคยเห็นมาบ้างสมัยเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ กลุ่มอนุรักษ์กับ ทุนนิยมมักจะขัดแย้งกันเสมอ และสิง่ ทีล่ งเอยให้เห็นเป็นประจ�ำก็คอื เก็บ... เก็บทุกคน ทีข่ วางทาง เธอไม่อยากให้ชลธรเป็นเช่นนัน้ “เรือ่ งนีน้ อ้ งมนไม่ตอ้ งสนใจหรอก ดูแลงานทีพ่ มี่ อบหมายให้ดกี พ็ อ ช่วยพีด่ แู ล รีสอร์ตเดีย๋ วถ้าคุณอาถามพีจ่ ะได้ตอบว่าเป็นงานแล้ว น้องมนจะได้กลับบ้านเสียทีไง” ชลธร พูดทีเล่นทีจริง เขาไม่คดิ ว่าเธอจะอยูท่ นี่ ไี่ ด้นาน และก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทิง้ สิง่ ทีพ่ อ่ สร้างมากับมือเพือ่ ความรัก “มนไม่สนใจไม่ได้หรอกค่ะ มนไม่สนใจว่าใครจะขายใครจะซือ้ อะไร มนสนใจ ว่าพีธ่ รจะปลอดภัยหรือเปล่าต่างหาก” มนทิชาพูดจริงจัง เธอเห็นมานักต่อนักแล้วว่าพวก อนุรกั ษ์มกั มีจดุ จบแบบไหน “สัญญากับมนได้ไหมคะ ถ้ามีอะไรพีธ่ รต้องบอกคุณพ่อหรือบอกมนก็ได้ เรา จะได้ชว่ ยกันหาทางออก” หญิงสาวก้าวเข้ามาใกล้เขา “พี่ธรอาจจะมีคนอื่นคอยห่วงใยอยู่แล้ว แต่มนคงทนไม่ได้ถ้าจะเห็นพี่ธรเป็น อะไรไปต่อหน้าต่อตา” ชลธรนิ่งไปชั่วครู่ เขาไม่คิดว่าคุณหนูเอาแต่ใจอย่างมนทิชาจะ ห่วงใยเขาขนาดนี้ 71

แผนร้ายหัวใจรัก

“ครอบครัวของพีธ่ รยังต้องการการดูแลจากพีน่ ะคะ อย่าท�ำให้พวกเขาต้องอยู่ อย่างหวาดกลัวเพียงเพราะรักบ้านเกิดของพี่ธรคนเดียวเลย เชื่อมนนะคะ” หญิงสาว ขอร้อง “พีไ่ ม่มใี ครอีกแล้วในชีวติ คุณพ่อก็ไม่อยูแ่ ล้ว ถึงพีจ่ ะเป็นอะไรไปก็คงไม่มอี ะไร ต้องห่วง ทีค่ ณ ุ อาส่งน้องมนมาก็เพราะว่าเผือ่ ปุปปัปพีเ่ ป็นอะไรไป จะได้มคี นดูแลรีสอร์ต ต่อ” ชลธรกล่าวช้าๆ สบสายตากับหญิงสาว มนทิชาเห็นความจริงจากแววตาของชายหนุ่ม ประเด็นที่เธอสงสัยเรื่องการมี ครอบครัวของเขาตกไป แสดงว่าสิ่งที่ชายหนุม่ หายหน้าไปจากรีสอร์ตก็คงเพราะเรือ่ งนี้ เป็นแน่ เธอคงต้องถามให้รเู้ รือ่ งจากใครคนใดคนหนึง่ ไม่จอมขวัญก็ปา้ แก้ว “พีธ่ รรูไ้ ด้ไงคะ ว่าไม่มใี ครห่วง” มนทิชาส่งสายตาบอกความรูส้ กึ “อัศวินจะปกป้องเจ้าหญิงตราบสิ้นชีวิต และเจ้าหญิงจะเป็นดั่งลมหายใจของ อัศวินตลอดไป” เธอกล่าวค�ำสัญญาในอดีตเมือ่ ครัน้ วัยเด็กอีกครัง้ “อัศวินน�้ำทะเลของเจ้าหญิงจะไม่มีวันตาย ตราบใดที่เจ้าหญิงยังมอบความ ห่วงใยให้” ชลธรกล่าวต่อไปอีกว่า “ถ้าน�ำ้ ทะเลไม่เหือดหาย ความภักดีของอัศวินจะไม่สนิ้ ไป” ชายหนุม่ จับมือเธอ มากุมไว้ “ถ้าน�ำ้ ทะเลไม่เหือดหาย ความห่วงใยของเจ้าหญิงจะตราบนานเท่านาน” มนทิชา ประสานสายตากับเขา “เจ้าหญิงและอัศวินจะครองรักกันตลอดไป” ทั้งคู่เอ่ยประโยคสุดท้ายของค�ำ สัญญาในวัยเด็กออกมาพร้อมๆ กัน ชลธรยิ้มออกมาอย่างมีความสุข เป็นรอยยิ้มแรกในรอบหลายปีที่มนทิชาเพิ่ง เคยเห็น นับจากวันทีเ่ ขาและเธอต้องแยกจากกันไปท�ำหน้าทีข่ องตนเอง กองทรายทีถ่ กู สมมุตวิ า่ เป็นปราสาทสวย มีเปลือกหอยและปลาดาวเป็นพยาน อัศวินห่มผ้าคลุมไหล่สีน�้ำทะเลคุกเข่าลงตรงหน้าเจ้าหญิงในชุดชมพูหวาน ใบหน้าเปรอะคราบน�ำ้ ตาเพราะถูกขัดใจจากคนอืน่ มา อัศวินกล่าวค�ำสัญญาว่าจะปกป้อง เจ้าหญิงชัว่ ชีวติ ในขณะทีเ่ จ้าหญิงก็กล่าวค�ำสัญญาว่าจะห่วงใยดูแลอัศวินตลอดไป คราบน�้ำตาบนแก้มนวลถูกบรรจงเช็ดด้วยปลายนิ้วแข็งแรงของอัศวิน พร้อม กับจุมพิตเบาๆ ทีห่ น้าผากเป็นการปลอบใจ ต่อจากนีไ้ ปเจ้าหญิงของเขาจะไม่รอ้ งไห้อกี และนับจากวันนัน้ มนทิชาก็ไม่เคยร้องไห้อกี เลยสักครัง้ เดียว ชลธรพิศดูใบหน้านวลสวยทีแ่ หงนสบตาเขา ดวงตาทีฉ่ ายประกายแห่งความสุข 72