วิวารักร้าว

วิวาห์รักร้าว เพียงธารา

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-91316-9-4 พิมพ์ครั้งที่ 1 : ตุลาคม 2555 ราคา 250 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ธนบรรณ ปิ่นเกล้า จำ�กัด 3/19 ซอยบรมราชชนนี 11 ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กทม. 10700 โทรศัพท์ 02-434-8270-1 โทรสาร 02-424-8512

คำ�นำ�

นิยายเรือ่ งนีเ้ ป็นเรือ่ งทีส่ องแล้วส�ำหรับนามปากกาเพียงธาราทีไ่ ด้รบั ความ เมตตาจากส�ำนักพิมพ์เดซี่ ขอบคุณส�ำนักพิมพ์เดซี่ ขอบคุณพีๆ่ ทีมงานเดซีท่ กุ คน และที่ลืมไม่ได้ก็พี่นิ่มค่ะ ขอบคุณอีกครั้งที่ท�ำให้ตัวหนังสือของเหมี่ยวที่บรรจง ร้อยเรียงมาถึงห้าเดือนเต็มได้มโี อกาสโลดแล่นอยูบ่ นหน้าหนังสืออีกครัง้ ขอบคุณ พี่ฝนที่อดทนอ่านต้นฉบับมหากาพย์ของเหมี่ยวมาถึงสองเรื่อง ขอบคุณที่ช่วยให้ ค�ำแนะน�ำในการใช้ภาษาอย่างถูกวิธี ขอบคุณค่ะ ขอบคุณพ่อกับแม่อีกเช่นเคย ขอบคุณที่เป็นแรงบันดาลใจช่วยให้ลูกสาว คนนี้มีแรงเขียนนิยายเรื่องวิวาห์รักร้าวจนถึงตอนสุดท้ายที่มีค�ำว่าจบบริบูรณ์ ขอบคุณเพือ่ นๆ จากเว็บนิยายทีใ่ ห้กำ� ลังใจกันตัง้ แต่เรือ่ งแรกมา ขอบคุณ ส�ำหรับคอมเมนต์ทุกคอมเมนต์ อ่านแล้วยิ้มทุกคอมเมนต์ค่ะ ดีใจ ปลื้มใจอย่าง บอกไม่ถกู ทีท่ กุ คนอินไปกับทุกตัวละครทีเ่ หมีย่ วสร้างขึน้ มา โดยเฉพาะตัวเอกของ เรื่องอย่างพี่จินต์ อนาวิล ดนุนันท์ พี่แกแสบสันจนได้รับพรจากเพื่อนๆ นักอ่าน ไปถ้วนหน้าเลยทีเดียว (^_^) ยังไงก็ขอฝากค่ะ ฝากวิวาห์รักร้าว นิยายโรแมนติกดราม่าไว้ในอ้อมใจ เพื่อนนักอ่านทุกท่านทุกคน นิยายเรื่องนี้เป็นภาคต่อรุ่นลูกจากเรื่องเล่ห์กลลวง

บ่วงกลรัก ที่ตั้งใจเขียนไม่แพ้เรื่องแรกเลย เป็นเรื่องราวความรักของพี่จินต์กับ น้องพรีม ลูกชายคุณคิมกับน้องแจม ลูกสาวพี่จิมกับน้องพีช สองหนุ่มสาวตระกูล ดนุนันท์กับตระกูลวรสิทธิ์ที่ผูกพันกันมาตั้งแต่จ�ำความได้ จนนานวันเติบใหญ่ จากความผูกพันแปรผันเปลีย่ นไปกลายเป็นความรักอันบริสทุ ธิแ์ ละในทีส่ ดุ ก็กลาย เป็นค�ำมั่นสัญญาที่จะรักและดูแลกันไปจนชั่วชีวิต งานหมั้นเล็กๆ ของทั้งสองจึง บังเกิดขึ้นมา แต่จู่ๆ พี่จินต์กลับจากน้องพรีมไปอย่างไร้ค�ำร�่ำลากัน จากความรักอัน บริสุทธิ์จึงกลับกลายเป็นรักร้าว ความรักจึงเดินสวนทางกันจนไม่อาจหวนกลับมา บรรจบกันได้อย่างใจหวัง เมื่อในใจของคนที่อยู่ข้างหลังมีแต่ความเจ็บปวดและ ร้าวราน มีแต่คำ� ถามมากมายทีเ่ ฝ้ารอเพียงค�ำอธิบายจากคนทีจ่ ากไป จนห้าปีผา่ นไป ทั้งสองได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง พี่จินต์ไม่มีแม้แต่ค�ำอธิบายเช่นเดิม แต่กลับมา ทวงความรักจากน้องพรีมดื้อๆ เลย มาพร้อมกับมลทินที่ติดตัว ไม่เพียงเท่านั้นยัง มาพร้อมกับรักร้ายๆ ทีน่ อ้ งพรีมก็ไม่อาจเข้าใจ แล้วความรักของเขาและเธอจะเป็น เช่นไรหนอ รักร้าวรานของเธอจะผสานดังเดิมได้หรือไม่ โปรดติดตามอ่านกันต่อใน ‘วิวาห์รักร้าว’ ค่า (^_^) รักมากๆ ค่ะ เพียงธารา

Like

f

เพียงธารา/พลอยกาญจน์

เพียงธารา

บทนำ�

สนามบินสุวรรณภูมิ 23.00 น. เวลาประเทศไทย... ณ ลานโล่งบริเวณด้านหน้าสนามบินขาเข้า ร่างเพรียวสวยของ พรรษมน วรสิทธิ์ ยืนรอสัมภาระของตัวเองทีถ่ กู ส่งมาให้ผโู้ ดยสารจากด้านหลังของสนามบิน เมือ่ เธอตัดสินใจ กลับประเทศไทยอย่างจริงจัง หลังจากเรียนและฝึกงานรวมถึงหาประสบการณ์อยู่ที่ ประเทศอิตาลีถงึ ห้าปีเต็ม พรรษมนคว้ากระเป๋าเป้สมั ภาระใบเดียวขึน้ สะพายเมือ่ ถูกเลือ่ นมาจนถึงมือทีร่ อรับ สาวเท้าด้วยความมาดมัน่ ดิง่ ตรงไปด้านหน้าท่าอากาศยานเพือ่ เรียกรถสักคันให้ไปส่งยัง บ้านพักตากอากาศของเธอทีป่ ราณบุรตี อ่ ไป การกลับมาครัง้ นีไ้ ม่มใี ครรูเ้ มือ่ เธอไม่คดิ จะ บอกใคร ฉะนัน้ ... การกลับสูบ่ า้ นเกิดทีจ่ ากไปนานถึงห้าปีเต็ม ทีก่ ลับมาเยีย่ มบ้านเพียง ปีละครัง้ จึงต้องเป็นไปด้วยตัวของตัวเอง ร่างเพรียวสวยในชุดทะมัดทะแมงด้วยเสื้อเชิ้ตสีหวานพอดีตัวกับกางเกงยีนส์ รัดรูปสีเข้มก้าวขึ้นรถแท็กซี่ที่จอดให้บริการอยู่หน้าสนามบินพร้อมสัมภาระใบเดียวที่ ติดกายกลับมา ข้าวของเครือ่ งใช้ในระยะเวลาห้าปีเต็มนัน้ ก็บริจาคต่อให้นอ้ งนักเรียนทุน จากประเทศไทยไปหมดเกลี้ยง ที่เหลือกลับมาก็แค่เสื้อผ้ากับความรู้และประสบการณ์ ในสิง่ ทีร่ ำ�่ เรียนมาเท่านัน้ 9

วิวาห์รักร้าว

“บ้านพักหาดทรายขาว ปราณบุรคี ะ่ ” เสียงหวานบอกจุดหมายปลายทางที่ต้องการไป ก่อนนั่งคิดอะไรเงียบๆ ไป ตลอดทาง รถแท็กซีเ่ คลือ่ นตัวช้าๆ จากหน้าสนามบินดิง่ ตรงลงใต้ไปยังอ�ำเภอปราณบุรี ตามค�ำบอกของผูโ้ ดยสารสาวทีน่ งั่ เงียบอยูด่ า้ นหลัง พรรษมนทอดสายตามองเพลินไปตามเส้นทางกลับสู่บ้านเกิด ที่รถยังคงแล่น เรือ่ ยไปตามเส้นทาง ภาพของใครบางคนเคลือ่ นเข้ามาในห้วงค�ำนึง ‘อนาวิล ดนุนนั ท์’ ผู้ชายเพียงคนเดียวที่ท�ำให้เธอรักที่สุดและท�ำให้เธอเกลียดที่สุด การจากไปอย่างไม่มี ค�ำอธิบายนัน้ มันท�ำให้หวั ใจเธอแหลกสลายไม่เหลือชิน้ ดี ด้วยเหตุนี้ท�ำให้เธอเลือกใช้ชีวิตอยู่ในอิตาลีไปกับการศึกษาอย่างมุ่งมั่นเมื่อ ศรัทธาในความรักของเธอจบสิน้ ลง เธอเรียนเพือ่ ให้ลมื ใช้ชวี ติ อยูใ่ นอิตาลีโดยไม่กลับ เมืองไทยก็เพราะเรือ่ งราวอันน่าอับอายครัง้ นัน้ เธออยากลืมมัน แต่ขา่ วความเป็นอยูข่ องเขา ก็ยงั คงวนเวียนเข้ามาให้เธอรับรูอ้ ยูเ่ สมอๆ ตอนนีเ้ ขามีบตุ รสาวน่ารักๆ หนึง่ คนกับภรรยาชาวต่างชาติทเี่ รียนด้วยกัน มารดา เธอบอก นั่นท�ำให้เธอรู้ถึงเหตุผลของการจากไปที่ไม่มีแม้แต่ค�ำอธิบายหรือการบอกลา ทิง้ เธอไว้กลางงานหมัน้ ให้อบั อายแขกเหรือ่ ทีม่ าร่วมงานนับร้อยๆ เด็กสาวในวัยสิบแปด อย่างเธอก็ตอ้ งทนแบกรับความอับอายและค�ำติฉนิ นินทาไว้แต่เพียงผูเ้ ดียว ใช่แค่เธอทีเ่ สียใจจากการกระท�ำของเขาในวันนัน้ ผูใ้ หญ่ทงั้ สองฝ่ายทีเ่ ป็นเพือ่ นรัก กันมานานก็เสียใจไม่แพ้กนั ทุกคนต่างไม่เข้าใจการกระท�ำนีข้ องเขา ใช่วา่ เธอกับเขาถูกจับ คลุมถุงชนเพราะพ่อแม่เป็นเพือ่ นกันเสียเมือ่ ไร ต่างฝ่ายต่างเต็มใจต่างหาก จากความผูกพันทีม่ ใี ห้กนั จนมีงานหมัน้ เกิดขึน้ ก่อนเธอจะไปเรียนต่อ ในขณะที่ เขาจบปริญญาตรีด้านบริหารการโรงแรมแล้วก�ำลังต่อโท ซึ่งผู้ใหญ่ก็เห็นสมควร เมื่อ เขารับปากพร้อมจะดูแลเธอเมื่อเรียนจบ แต่ทุกอย่างกลับพังทลายเหลือไว้เพียงความ เจ็บปวดให้กนั เท่านัน้ ตอนนี้เขากลับมาบริหารงานและนั่งอยู่ในต�ำแหน่งประธานบริหารของเอสดี ไดมอน แกรนด์ โฮเต็ลแทนคุณอาอโนมาผูเ้ ป็นแม่ ชีวติ ของเขาสมบูรณ์แบบสองระดับ ในเวลาเดียวกัน นั่นคือจบปริญญาโทด้านบริหารการโรงแรมไปพร้อมกับปริญญาชีวิต คือได้ภรรยาและบุตรสาวน่ารักพ่วงมาด้วย เธอหวังเป็นอย่างยิ่งว่าการกลับมาอย่างถาวรในครั้งนี้จะไม่ต้องเจอเขา เธอยัง ท�ำใจไม่ได้กบั รอยร้าวทีเ่ ขาทิง้ ไว้ให้เป็นเครือ่ งเตือนความจ�ำในเรือ่ งของความรักทีถ่ กู ทรยศ 10

เพียงธารา

ความรักครัง้ แรกทีถ่ กู ทรยศไม่อาจท�ำให้เธอลืมได้เลยแม้สกั นาที “ถึงแล้วครับคุณ” คนขับแท็กซีว่ ยั กลางคนหันมาเตือนเมือ่ เธอยังนัง่ เหม่อลอย “อ๋อ... ค่ะ” เธอยืน่ เงินค่าโดยสารให้แล้วก้าวลงจากรถโดยไม่รอรับเงินทอน ร่างเพรียวสวยของพรรษมนยืนนิง่ ทอดสายตาไปยังห้องนอนของผูเ้ ป็นแม่ เมือ่ เดินมาถึงบ้านพักหลังใหญ่รมิ หาดหลังแรกของบ้านพักหาดทรายขาว ไฟในบ้านดับสนิท ทุกดวง มีเพียงไฟกิง่ รอบบ้านเท่านัน้ ทีย่ งั คงส่องสว่าง เธอสาวเท้าเบาๆ มาหยุดอีกครัง้ ทีป่ ระตูหน้าบ้าน สอดมือเข้าในพุม่ ไม้ประดับหน้าบ้านทีเ่ ธอซ่อนกุญแจส�ำรองไว้ เอามา ไขเข้าบ้านไป เธอเข้ามาเงียบๆ ไม่คดิ ทีจ่ ะปลุกให้ผเู้ ป็นแม่ตนื่ ขึน้ มารับรู้ เมือ่ นีม่ นั เกือบตีสาม เห็นจะได้ ไฟกิง่ รอบบ้านส่องผ่านกระจกหน้าต่างเข้ามาเลือนรางพอให้เธอมองเห็นทางขึน้ ไปยังห้องตัวเองโดยไม่ตอ้ งเปิดไฟในบ้าน มือเรียวสวยขยับลูกบิดประตูเพือ่ ผลักเข้าไปแต่กลับเปิดไม่ออก คิว้ ของเธอย่น แทบชิดกัน ปกติแม่ของเธอจะไม่ลอ็ กประตูหอ้ งเธอถ้าไม่ออกไปไหน พรรษมนยืนหมุนรอบตัวเอง คิดหาวิธเี ข้าห้องโดยไม่ตอ้ งปลุกมารดา ก่อนหยิบ กิบ๊ ด�ำทีป่ กั ผมอยูม่ าใช้เป็นกุญแจไขเข้าไป ประตูหอ้ งเธอมันหลวมไขเข้าไปได้ไม่ยาก มัน พังตัง้ นานแล้วแต่ยงั ไม่มโี อกาสได้ซอ่ มแซมเลยสักที ร่างเพรียวสวยแทรกตัวผ่านประตูเข้ามาเงียบๆ แต่กลับมีเงาทะมึนของใครบางคน วูบเข้ามาล็อกคอเธอไว้แน่น กระเป๋าในมือหลุดร่วงลง เมือ่ ร่างของเธอถูกจับเหวีย่ งด้วย ความแรงเร็วลงไปนอนจุกกองทีพ่ นื้ ห้อง พรรษมนจุกจนร้องไม่ออก นอนตัวงอมือกุม ท้องไว้ดว้ ยความเจ็บสุดฤทธิ์ “แกเป็นใคร” เสียงเหีย้ มกระชากถามเอาเรือ่ งพร้อมทัง้ เดินเข้ามาใกล้ พรรษมนสะบัดหน้ากลับมามองร่างทะมึนที่ยืนอยู่เบื้องหน้าด้วยความกลัว แต่พยายามควบคุมสติหาทางออกให้ตัวเอง เธอไม่ตอบแต่กลับหยิบเป้ข้างตัวทุ่มใส่ ร่างสูงใหญ่ตรงหน้า เป้ปะทะกับร่างสูงใหญ่ทำ� ให้เซถลาไปข้างหลัง พยุงตัวเองขึน้ จากการ จุกเจ็บ พุง่ ตัวไปยังประตูหน้าห้อง แต่คอเสือ้ เธอกลับถูกกระชากกลับอย่างแรง เป็นผลให้ ร่างของเธอลอยละลิว่ เข้ามาชิดแผงอกก�ำย�ำของคนข้างหลังอย่างง่ายดาย แขนข้างหนึง่ ของ เธอถูกดัดไขว้หลังก่อนยกขึน้ สูงด้วยก�ำลังทีม่ ากกว่า “โอ๊ะ!” พรรษมนเจ็บจนร้อง เธอเริม่ กลัวมากขึน้ แต่ไม่กล้าส่งเสียงดังไปกว่านี้ กลัวผูเ้ ป็นแม่จะตืน่ ขึน้ มาแล้วได้รบั อันตรายไปด้วย เธอใช้แขนอีกข้างกระทุง้ ท้องคนข้างหลังด้วยแรงทัง้ หมดทีม่ ี แต่ใช่วา่ จะหลุดจาก 11

วิวาห์รักร้าว

พันธนาการอันแรงกล้านัน้ ได้ กลับโดนล็อกแน่นขึน้ ก่อนทีป่ ากกระบอกปืนจะมาจ่ออยูบ่ น ขมับข้างขวา ใจเธอมันก็หล่นวูบแทบจะหยุดหายใจ “ฉันถามว่าแกเป็นใคร” ไม่ถามเปล่าด้ามปืนยังกระแทกเข้าขมับสุดแรงเกิด “โอ๊ะ!” พรรษมนกัดฟันทนเจ็บ ร่างเพรียวสวยแทบทรุดไปกับพืน้ ถ้าไม่ถกู ล็อก คอไว้ “ถ้าไม่บอก ฉันจะระเบิดสมองแกให้เป็นจุณเดีย๋ วนีเ้ ลย บอกมา” ร่างพรรษมนลอยละลิว่ ลงไปกองบนทีน่ อนเมือ่ ถูกเหวีย่ ง ปลายกระบอกปืนยังคง จ่ออยูท่ ศี่ รี ษะพร้อมระเบิดสมองเธอได้ทนั ทีถา้ เธอยังไม่คดิ ตอบ “แล้วแกเป็นใครถึงเข้ามาในบ้านคนอืน่ ” เพียงเท่านัน้ โคมไฟหัวเตียงก็ถกู เปิด สว่างวาบขึ้น ร่างของเธอถูกจับพลิกหงายอย่างเร็วด้วยมือของคนที่จ่อปืนใส่ศีรษะเธอ เมือ่ ครู่ “พรีม” อนาวิลมองพรรษมนอย่างคาดไม่ถงึ ว่าจะเป็นเธอ ขมับข้างขวาแตกจนเลือดอาบ แก้มนวลสวย เมือ่ เขาส�ำรวจรวดเร็วด้วยใจหาย ปืนทีจ่ อ่ ศีรษะเธอลดลงโดยอัตโนมัติ ก่อนถูกเหน็บเข้าชายพก “ท�ำไมเข้ามาเงียบๆ” เขาถามใบหน้ายังคงนิง่ ทัง้ ทีน่ ยั น์ตาวูบไหวส�ำรวจรอยแผล แตกของเธอตลอดเวลา “แล้วจะให้ตะโกนเรียกชาวบ้านให้ลกุ มารับตอนตีสามหรือไง แล้วนีม่ นั ก็หอ้ งของ ฉัน จะมาเงียบมาดังต้องรายงานใครด้วย” พรรษมนตวัดสายตาไปตอบ ยกมือเช็ดเลือด ทีก่ ำ� ลังจะไหลเข้าดวงตากลมโต เธอเจ็บแต่ขม่ อาการไว้ดว้ ยการขบกรามแน่น อนาวิลก้าวยาวๆ เข้าห้องน�ำ้ ไปหยิบผ้าขนหนูชบุ น�ำ้ มายืน่ ให้ เหมือนทุกซอกทุกมุม ในห้องนีเ้ ขารูจ้ กั ดีราวกับเป็นห้องของตัวเอง “เอานีเ่ ช็ดจะดีกว่า” “ไม่เป็นไร ฉันท�ำเองได้” เธอบอกไม่สบตาเขา พยุงตัวเองลุกจากทีน่ อนแต่เขากลับกดไหล่เธอให้นงั่ ดังเดิม พรรษมนหันมานิว่ หน้าใส่ทเี่ ขาบังคับ เขาไม่สนแล้วลงมือเช็ดคราบเลือดทีข่ มับให้อย่าง เบามือ พรรษมนสะบัดหน้าหนีไม่ยอมให้เขาปฐมพยาบาล เขาจับใบหน้าเธอล็อกไว้แน่น บรรจงเช็ดต่อไม่สนอาการแข็งขืนทีเ่ ธอพยายามต่อต้าน “แผลไม่ถงึ กับต้องเย็บ พีจ่ ะท�ำแผลให้แล้วกัน กดแผลไว้นะ” เขาสัง่ จับมือเธอ มากดทับผ้าขนไว้ ลุกเดินออกประตูไป 12

เพียงธารา

พรรษมนมองตามร่างสูงของชายหนุม่ ไปจนลับตา คิดว่าจะไม่ตอ้ งเจอกันแล้วแต่ กลับต้องมาเจอ เขาถือดียงั ไงมานอนในห้องเธอ แล้วยังมาตีหวั เธอจนเลือดอาบ แต่คดิ ยังไม่ทนั ถึงไหนเขาก็กลับมาพร้อมกล่องยาในมือ นัง่ เคียงเธอ เปิดกล่องยาพร้อมลงมือ ท�ำแผลให้ทนั ที พรรษมนปัดมือเขาออก “คุณมาท�ำอะไรทีห่ อ้ งฉัน” “มาอยูเ่ ป็นเพือ่ นอาพีช” เขาตอบแค่นนั้ ก็ลงมือท�ำแผลให้เธอ แต่พรรษมนกลับ เบือนหน้าหนี “นัง่ เฉยๆ ไม่เป็นหรือไง” เขาดุ ชักสีหน้าขึน้ มาเมือ่ เธอดือ้ ดึง พรรษมนฉวยส�ำลีมาถือไว้เอง “ฉันท�ำเองได้” เขาฉวยส�ำลีคนื “มองเห็นหรือไง นัง่ เฉยๆ เถอะน่า” จับหน้าเธอล็อกไว้ ลงมือ ท�ำความสะอาดแผลด้วยความรวดเร็ว พรรษมนมองเขาตาขวาง น�ำ้ ตาปริม่ ออกมาไม่รวู้ า่ เจ็บอะไร ใจหรือแผลกันแน่ ผู้ชายหน้าด้านคนนี้ท�ำไมถึงไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรกับเธอเลย ท�ำไมเขาถึงยังกล้าอยู่มอง หน้าเธออยู่ ไม่รเู้ ลยหรือว่าเธอไม่ตอ้ งการเห็นเขาแค่ไหน ไม่รเู้ ลยหรือว่า... ใบหน้าเรียบเฉย ทีไ่ ม่รสู้ กึ ผิดของเขา มันท�ำให้หวั ใจเจ็บปวดจนรอยร้าวแทบจะปริแตกเป็นเสีย่ งๆ น�ำ้ ตา ทีป่ ริม่ อยูไ่ หลพรากลงมา เธอก็ดนั ตัวขึน้ ยืนดือ้ ๆ เขายังไม่ทนั ได้ปดิ แผลให้ดว้ ยซ�ำ้ “คุณท�ำให้ฉนั แค่นพี้ อ ออกไปได้แล้ว” เธอบอก ยกมือขึน้ ปาดน�ำ้ ตาเดินไปเปิด ประตูให้เขาออกไป “ใจร้ายไปหรือเปล่าพรรษมน มาไล่กนั ตอนตีสาม แล้วจะให้ไปนอนไหน” อนาวิลชายตามองคนไล่ ในขณะทีม่ อื ของเขาท�ำการเก็บอุปกรณ์ทำ� แผลเข้ากล่องยา ไปด้วย “โรงแรมคุณกับที่นี่ไม่ได้ไกลกันเท่าไร คุณมีรถนี่ ฉันคิดว่าคุณน่าจะกลับไป นอนทีน่ นั่ ได้” “คงไม่ได้” เขาตอบออกมาดือ้ ๆ หยิบพลาสเตอร์ยาดิง่ ตรงมาปิดทับแผลให้เธอ โดยทีเ่ ธอไม่ทนั ตัง้ ตัว “คืนนีก้ น็ อนด้วยกันไปก่อน พรุง่ นีแ้ ล้วจะไป” สองสายตาประสานกัน แตกต่างกันไปคนละอารมณ์ พรรษมนมองเขาไม่เข้าใจ เจ็บแค้น เจ็บปวดใจกับค�ำตอบมักง่ายทีเ่ ขาตอบออกมา แต่อกี สายตาของอนาวิลกลับมอง เธอนิง่ รูว้ า่ เธอก�ำลังรูส้ กึ อย่างไรกับเขาในตอนนี้ สายตาแห่งความเกลียดชังส่งตรงมาทีเ่ ขา เด่นชัดเหลือเกิน เขาหลบสายตาเธอมองไปทางอืน่ เมือ่ รูส้ กึ รับไม่ได้กบั สายตาเกลียดชังนัน้ “ไปอาบน�ำ้ สิจะได้พกั อย่าให้แผลถูกน�ำ้ ล่ะ” เขาหันมาบอกเธออีกครัง้ จ้องหน้า เธอนิง่ เขาบอกอย่างไม่สนในค�ำเชิญของเธอเลย 13

วิวาห์รักร้าว

“นีค่ ณ ุ อนาวิล ต้องให้ฉนั ไล่ตรงๆ หรือไงถึงจะไป” พรรษมนถามออกมาอย่าง หมดความอดทน ไม่รวู้ า่ เขาจะหน้าด้านไปถึงไหน ถึงบอกก็ยงั ไม่มที ที า่ ว่าจะไป แล้วยัง มารวบรัดตัดความอย่างมักง่ายจะนอนกับเธอ “ถึงไล่ตรงๆ ก็คงไปไม่ได้ เอาเป็นว่าคืนนี้ก็ทนเกลียดขี้หน้ากันไปก่อน แค่ คืนเดียวคงไม่ขาดใจตายหรอก” “ส�ำหรับคุณ แค่วนิ าทีเดียว มันก็ทำ� ให้ฉนั ตายได้แล้ว” เขาผายมือพลางยักไหล่ไม่สน เดินไปที่เตียงหยิบหมอนมาหนึ่งใบโยนไปบน โซฟาข้างเตียง ก่อนพาตัวเองเดินไปทิง้ ตัวนอน หลุบเปลือกตาลง หนีสายตาทีส่ ะท้อน ส่งความเกลียดชังไม่พอใจไปให้พน้ “ฉันไม่คดิ เลย ว่าหน้าคุณจะหนาได้ยงิ่ กว่าแผ่นเหล็ก ถ้าเป็นฉันคงไม่กล้าทีจ่ ะอยู่ ไม่กล้าแม้แต่จะมาทีน่ อี่ กี ” เธอว่าแค่นนั้ ก่อนเดินเข้าห้องน�ำ้ ไป ทิง้ น�ำ้ ค�ำทิม่ แทงใจเอาไว้ ข้างหลังให้ผชู้ ายหน้าหนาทีเ่ ธอต่อว่าจนเจ็บปวดใจ โดยทีเ่ ธอไม่อาจรับรูถ้ งึ ความรูส้ กึ นัน้ ได้เลย เมือ่ เขาไม่โต้ตอบหรือแสดงอาการใดๆ ออกมาเช่นเดิม อนาวิลค่อยๆ ลืมตา เหลียวมองตามร่างเพรียวสวยทีเ่ ดินหายเข้าห้องน�ำ้ ไป ห้าปี ทีไ่ ม่ได้เจอหน้ากันดูเธอเปลีย่ นไปมากมาย จากเด็กสาวแก้มใสน่าทะนุถนอม บัดนีก้ ลาย เป็นสาวสวยงดงามน่าหวงแหน ห้าปีทจี่ ากกันนัน้ เขารูส้ กึ ถึงความเปลีย่ นไปมากมายในตัวเธอ ทีร่ สู้ กึ ได้เด่นชัด ที่สุด... ก็หัวใจของเธอ หัวใจที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดแห่งรอยร้าวที่ส่งผ่านสายตา แข็งกระด้างมาให้เขาตลอดเวลาตัง้ แต่เห็นหน้ากันชัดเจน ซึง่ เขาไม่ตอ้ งการจะเห็นสักนาที สายตาแห่งความเกลียดชังนัน้ เธอคงเกลียดเขาจนเข้ากระดูกด�ำไปแล้วจริงๆ พรรษมนกลับออกมาอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปเนิ่นนาน ที่ผู้ชายหน้าหนายังคง นอนหลับอยูบ่ นโซฟาข้างเตียงเธอ กระจกบานใหญ่ปลายเตียง พรรษมนเลือ่ นใบหน้า เข้าไปใกล้ ยกมือขึน้ มาลูบไล้แผลบนขมับจากฝีมอื ผูช้ ายหน้าหนาทีเ่ ธอไล่กไ็ ม่ไป เขาคง ไม่ไปจนเช้าอย่างทีว่ า่ สายตาของเธอเลือ่ นเรือ่ ยไปมองใบหน้าคมคายหล่อเหลาของเขา อย่างเผลอตัว ผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้าทีม่ องเห็นเขาได้พอดิบพอดี ใบหน้าคมคายนิ่งสนิทนั้นไม่อาจท�ำให้เธอถอนสายตาออกมาได้ ทอดมองเขา นิง่ นานด้วยความรูส้ กึ หลากหลาย แต่ทสี่ ดุ ของความหลากหลายของความรูส้ กึ ก็คอื ความ เจ็บปวด ความเจ็บปวดทีม่ นั ฝังรากลึกอยูใ่ นหัวใจร้าวระบมมาเนิน่ นาน แล้วยิง่ ได้กลับ มาเผชิญหน้ากันกะทันหันแบบนี้ หัวใจเธอมันก็ยิ่งแตกร้าว เธอตั้งตัวไม่ทันจริงๆ 14

เพียงธารา

ถ้าเลือกได้เธอขอไม่เจอเขาอีกตลอดไปจนชั่วชีวิตนี้ มันยังจะดีซะกว่าให้ต้องกลับมา เผชิญหน้ากันอย่างวันนี้ “จะยืนมองกันอีกนานไหมพรรษมน คิดถึงกันขนาดหยุดมองไม่ได้เลยหรือ” ค�ำถามที่ลอยมากระทบท�ำให้พรรษมนต้องสะดุ้งรีบผินหน้าหนี เดินมาหยิบ หมอนกับผ้าห่มจากเตียงจะเดินออกจากห้องไป แต่เขากลับลุกมาคว้าแขนเธอรัง้ ไว้ “จะไปไหนล่ะ” “จะไปนอนกับแม่” เธอตอบไม่คดิ จะมองหน้าเขา สะบัดแขนให้พน้ จากอุง้ มือ แข็งแรงทีร่ งั้ เธอไว้ไม่ยอมปล่อย แต่ใช่จะหลุดออกได้งา่ ย เมือ่ เขากระชับแน่นขึน้ กว่าเดิม “จะไปปลุกแม่ตอนตีสามหรือไง นอนนีแ่ หละ” เขารัง้ เธอมาเหวีย่ งลงบนเตียง เบาๆ ผลักให้นอนลงแล้วห่มผ้าให้เสร็จสรรพ “นีค่ ณ ุ อนาวิล” พรรษมนขึงตาใส่ไม่พอใจเขาถึงทีส่ ดุ เวลานี้ ปัดมือเขาออกจน กระเด็น “ถ้าไม่อยากให้จับบ่อยๆ ก็นอนซะ” เขาบอกแค่นั้นก่อนกลับไปที่นอนตัวเอง เอนตัวลงนอน ทอดสายตามองแผ่นหลังของร่างเพรียวสวยบนเตียงที่พลิกตัวหันหลัง ให้เขาทันทีดว้ ยความขัดใจ พรรษมนเม้มริมฝีปากบางข่มอารมณ์ นึกเคืองคนเบื้องหลังหัวเสียสุดเหวี่ยง อารมณ์พงุ่ ขึน้ ยากเกินฉุดรัง้ “ห้องรับแขกยังว่าง มันเหมาะทีค่ ณ ุ จะไปนอน” เธอลุกขึน้ มาบอกเขา แต่เขากลับมามองหน้าเธอนิ่งไม่ตอบโต้ ตะแคงข้างมานอนกอดอกมองเธอว่า จะท�ำยังไงถ้าเขาไม่ไปตามทีเ่ ธอบอก “ท�ำไม เมื่อก่อนเราก็เคยนอนด้วยกันแบบนี้ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย” เขายก ข้ออ้างสมัยเก่าก่อนขึน้ มากระแทกใจด�ำของเธอให้เจ็บปวดแทบปริแตกไม่รตู้ วั “คุณไม่รหู้ รือว่าหน้าด้าน ทีฉ่ นั ไม่อยากเห็นหน้าคุณ” พรรษมนสะบัดหน้าหันไปบอก น�้ำตาเริ่มคลอ ท�ำให้หัวใจคนฟังกระตุกวาบ แต่ไม่แสดงอาการประหม่ากับค�ำพูดทิม่ แทงออกมาให้เธอได้รบั รู้ เขายังคงยิม้ ยียวนแล้ว มองเธอนิง่ งัน “ถ้านัง่ จ้องกันแบบนีก้ ค็ งได้เห็นหน้ากันทัง้ คืน” “ถ้าคุณไม่ไปฉันจะไปเอง” “ก็ได้นะ จะได้ขนึ้ ไปนอนบนเตียงนุม่ ๆ นอนโซฟาแข็ง ปวดหลังชะมัด แถมยัง ไม่พอให้เหยียดขา นอนทัง้ คืนคงจะเมือ่ ยน่าดู ออกไปล็อกประตูให้ดว้ ยล่ะ” เขาตอบรับ 15

วิวาห์รักร้าว

หน้าตายไม่คดิ ห้าม มิหน�ำซ�ำ้ ยังไล่สง่ ไม่แยแส พรรษมนอ้าปากค้างเถียงไม่ออก คว้าหมอนจากเตียงก้าวฉับๆ เปิดประตูดงิ่ ออกไป ไม่คดิ อยูต่ อ่ ล้อต่อเถียงกับเขาอีก ลงไปนอนทีโ่ ซฟาห้องรับแขกด้วยอาการกระสับกระส่าย ไปมาทัง้ หงุดหงิดทัง้ โมโห ไม่รจู้ ะอารมณ์ไหนกับผูช้ ายหน้าหนาในห้องของเธอดี เมือ่ ทัง้ ใบหน้าของเขามันบุไว้ดว้ ยแผ่นเหล็กหนาเป็นคืบ ทีเ่ ธอไล่ตรงๆ บอกตรงๆ เขาก็ยงั คง นิง่ เฉยไม่รสู้ กึ ละอายเลยสักนิด ตวัดสายตาเคืองๆ ขึ้นไปมองอีกทีบนห้องของตัวเอง ที่กลับมาหวังให้ได้ หลับสบายแล้วไม่ตอ้ งเจอเขา ก็ยงั ไม่วายจะต้องเจอกันแถมซวยซ�ำ้ ซ้อนมาโดนเขาตีหวั จนเลือดอาบ ค�ำขอโทษสักค�ำก็ไม่มี แล้วแม่ของเธอท�ำไมถึงอนุญาตให้เขาเข้านอกออกใน ถือวิสาสะมานอนในห้องเธอเช่นนัน้ ค�ำต่อว่ามากมายพวยพุง่ ขึน้ มาด่าทอเขาจนเผลอหลับไปเมือ่ ไรไม่รตู้ วั ด้วยความ เพลียจากการเดินทางข้ามน�้ำข้ามทะเลกลับมา กับบาดแผลร้าวระบมที่ขมับมันท�ำให้ หญิงสาวหลับได้ไม่ยาก แม้ใจเธอจะเต็มไปด้วยความวุน่ วายวนเวียนไม่หยุดหย่อน

16

เพียงธารา

1

ร่างสูงล�ำ่ สันของอนาวินสาวเท้าลงบันไดมาหยุดลงทีโ่ ซฟาห้องรับแขก ร่างเพรียวสวย ของพรรษมนนอนกอดตัวเองอยูบ่ นโซฟาตัวนุม่ ภายใต้ผา้ ห่มผืนหนาทีเ่ ขาแอบย่องลงมา ห่มให้เมือ่ ตอนใกล้รงุ่ แล้วยังนัง่ เฝ้าเธอจนถึงเช้า ใบหน้าสวยหวานนิง่ สนิทไม่ไหวติง ลมหายใจของเธอสม�ำ่ เสมอทุกการเข้าออก บอกว่าเธอยังคงหลับสนิทไม่คดิ จะตืน่ เขานัง่ ชันเข่าลงมองเธอ ยกมือขึน้ เกลีย่ ปอยผมที่ ปรกหน้านัน้ ออกแผ่วเบา ใช้ปลายนิว้ ลูบไล้ควิ้ เรียวด้วยความหลงใหลในความสวยงาม ลูบไล้เปลือกตาบางที่ประดับไปด้วยแพขนตางามงอนของเธอ แก้มนวลเนียนแดงปลั่ง ด้วยสีธรรมชาติของเลือดฝาดในกาย จบที่ปากชมพูสวยหวาน เขาลูบไล้อย่างแผ่วเบา เคลิบเคลิม้ ไปกับความงดงามชัว่ ขณะอย่างเผลอไผล พาให้หญิงสาวที่นอนหลับใหลพลิกตัวขยับไปมา แต่เพียงแค่ขยับ เธอก็รู้สึก ไปถึงความร้าวระบมอีกทัง้ ปวดหนึบทีศ่ รี ษะ มันหนักอึง้ ไปถึงเปลือกตาทีป่ ระดับไปด้วย แพขนตางามงอนจนยากจะลืมตาตืน่ ขึน้ มาได้ แต่หญิงสาวก็พยายามทีจ่ ะลืมมันขึน้ มาอย่างเชือ่ งช้า สิง่ แรกทีส่ ะท้อนเข้าดวงตา อันพร่ามัวก็ใบหน้าคมคายของคนหน้าหนา ดวงตาพร่ามัวเปล่งประกายเบิกโพลงด้วย ตกใจสุดฤทธิ์ เมือ่ หน้าเขาอยูห่ า่ งเธอเพียงคืบ “จะท�ำอะไร” เธอถามขยับศีรษะกลมมนไปจนชิดพนักโซฟา 17

วิวาห์รักร้าว

“เปล่า แค่จะมาปลุก” อนาวิลตอบหน้านิง่ ถอนสายตาออกมาจากใบหน้างดงาม ทีเ่ ขาชันเข่านัง่ มองอยูช่ วั่ ครูห่ นึง่ แล้ว ยันตัวอีกครัง้ ลุกขึน้ ยืนสอดมือสองข้างเข้าในกระเป๋า กางเกงตัวหรู แล้วออกค�ำสัง่ “ไปอาบน�ำ้ สิ จะได้ไปหาอะไรกินกัน” “ท�ำไมฉันต้องไปกับคุณ” เธอเอียงคอถามเขาท้าทาย ดันตัวขึน้ จากโซฟาเดินขึน้ บันไดสูห่ อ้ งนอนทีเ่ ขาครอบครองมาทัง้ คืน “เร็วๆ นะจะรอ” เขาส่งเสียงตามไปบอกพร้อมหย่อนตัวลงนัง่ เหมือนไม่ได้ยนิ หรือรับรู้ค�ำถามเชิงปฏิเสธของเธออีกเช่นเคย เป็นเหตุให้คนที่หยุดอยู่กลางบันไดต้อง หันมามองคอแทบกระเด็นหลุดออกมา “ฉันจะอยูท่ านข้าวกับคุณแม่” “อาพีชไม่อยู่” เขาบอกพลางหยิบหนังสือพิมพ์ขึ้นมาอ่าน แล้วสั่งแกมบังคับ “ให้เวลายีส่ บิ นาที เร็วๆ ด้วยล่ะ” “คุณแม่ไปไหน แล้วเมือ่ คืนท�ำไมคุณบอกว่านอนเป็นเพือ่ นคุณแม่” “ถ้าอยากรู้ก็รีบๆ อาบน�้ำแล้วรีบลงมา” เขาต่อรองพลิกหน้าหนังสือพิมพ์อ่าน ข่าวประจ�ำวันไม่หันไปสบสายตากับคนที่ส่งเสียงกระด้างลงมาถาม รู้ดีว่าเธอจะอยู่ใน อาการไหนในเวลานี้ และค�ำตอบเดียวของอนาวิลก็ท�ำให้พรรษมนอยากจะจับเขาทุ่มแบบที่เขาท�ำ กับเธอเมื่อคืนเสียจริง ไอ้นิสัยยียวนกวนประสาทกับอาการไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรใดๆ กับใครเขานั้น มันยังคงไม่จางหาย ถึงไปบีบคอเค้นเขา ก็คงไม่ได้ค�ำตอบ ถ้าเขา ไม่คิดจะตอบและเธอยังคงไม่คิดจะท�ำตาม เธอรู้ดี ตอนนี้ก็ได้แค่เดินตัวสั่นโกรธเข้า ห้องนอนไปเท่านัน้ มันดีทสี่ ดุ หนังสือพิมพ์ยามเช้าหน้าสุดท้ายถูกปิดฉับลงเมื่อเวลาผ่านไปนานเป็นชั่วโมง ทีท่ กุ ตัวอักษรบนหน้าหนังสือพิมพ์อนาวิลอ่านได้ครบ ไม่เว้นแม้แต่ขา่ วบันเทิงทีป่ กติเขา แทบจะไม่เปิดอ่านด้วยซ�้ำ เขาหันหลังกลับไปมองด้านหลังหวังว่าร่างเพรียวสวยของ พรรษมนจะเดินลงมา แต่กลับไม่มวี แี่ ววสักหนทีเ่ ขาเหลียวมอง หนังสือพิมพ์ฉบับในมือ ถูกวางแทบเป็นโยนลงบนโต๊ะตรงหน้า ดันตัวลุกขึน้ จากโซฟาสาวเท้ายาวๆ ขึน้ ไปตาม เด็กมีปญ ั หา ทีก่ ำ� ลังประท้วงขัดค�ำสัง่ เขาอยูบ่ นห้องไม่ยอมลงมา “พรีม” อนาวิลเคาะประตูหอ้ งแทบทะลุ ก่อนกระชากเสียงเรียกด้วยอารมณ์เริม่ พุง่ ขึน้ เขารูว้ า่ เธอก�ำลังเล่นแง่ไม่ยอมกัน 18

เพียงธารา

ถ้าคิดจะประท้วงขัดค�ำสัง่ คนอย่างอนาวิลน่ะ คิดผิดแล้วพรรษมน แค่ปล่อยให้ เขารอเกินเวลานีม่ นั ก็เหลือทนแล้ว “พรีม นีร่ อนานแล้วนะ เสร็จหรือยัง” เสียงเข้มขูเ่ ข็ญถามเอาเรือ่ ง กระชากผ่าน ประตูเข้ามาอีกครัง้ แต่คนข้างในยังคงเงียบไม่ยอมตอบ “เอางีห้ รือพรรษมน” อนาวิลใช้กญ ุ แจส�ำรองทีค่ ณ ุ พีรชญาให้ไว้ไขเข้าห้องไปไม่รอคนข้างในอีก แต่หอ้ ง กลับว่างเปล่าไม่มแี ม้แต่เงาของคนทีเ่ ขารอคอยเป็นนานสองนาน สายตาของเขาตวัดมอง ไปยังประตูดา้ นหลังทีม่ นั ทอดยาวจากระเบียงหลังบ้านลงสูช่ ายหาดด้านล่าง เธอออกไป ทางนัน้ “พรรษมน” อนาวิลหัวเสียสุดเหวีย่ ง เขาเสียรูพ้ รรษมนเข้าให้แล้ว นีเ่ ธอฤทธิม์ ากกล้าหลอก เขาได้ขนาดนีเ้ ชียวหรือ พรรษมนเดินเรือ่ ยมาจนสุดหาด ตัง้ แต่กลับมาถึง นีค่ งเป็นครัง้ แรกทีเ่ ธอยิม้ ออกมา ด้วยความชืน่ มืน่ แกมสะใจ รูส้ กึ หายเครียดขึน้ เป็นกอง เมือ่ นึกถึงคนทีส่ งั่ การโน่นนีน่ นั่ แล้วยังกวนประสาทกันมาตั้งแต่เมื่อคืน มิหน�ำซ�้ำยังตุ๋นเธอซะเปื่อยให้นอนหนาวอยู่ที่ โซฟาจนเช้าอีก “มันหมดยุคของคุณแล้วอนาวิล ฉันไม่ใช่นกน้อยในกรงทองทีค่ ณ ุ เลีย้ งไว้เชยชม เล่นเช่นเก่าก่อน ยุคนีม้ นั ยุคปฏิวตั ขิ องฉัน ไอ้ระบบชีก้ ารสัง่ ขาดเอาแต่ใจ อย่าได้หวังว่า จะมาใช้กบั ฉันอีกเลย นัง่ รอต่อไปแล้วกัน โชคดี” พรรษมนยิม้ สะใจอีกครัง้ ก่อนเดินไปเข้าร้านอาหารเล็กๆ ริมทะเลแห่งหนึง่ ทีอ่ ยู่ ไม่ไกลจากบ้านพัก ร้านประจ�ำทีเ่ ธอกลับมาต้องมานัง่ ทานเสมอๆ แถมยังเป็นร้านโปรดของ ครอบครัวเธอด้วย ถ้าไม่ทำ� อาหารทานกันเองก็มกั จะพากันมาทานทีร่ า้ นอาหารแห่งนีแ้ ทน “อ้าวหนูพรีม กลับมาตั้งแต่เมื่อไรจ๊ะ” คุณแวววรรณเจ้าของร้านอาหารเล็กๆ แต่รสชาติเยี่ยม ฝีมือพอๆ กับเชฟในโรงแรมดังเอ่ยทักเมื่อพรรษมนเดินเข้ามาใน ร้านอาหารสไตล์เรียบหรูของตน ทีช่ ว่ งสายลูกค้าบางตาไปบ้างแล้ว จะมากันอีกทีกก็ ลางวัน หรือไม่กเ็ ย็นๆ เป็นอาหารมือ้ สุดท้าย ถึงเวลานัน้ ร้านอาหารแห่งนีก้ จ็ ะคลาคล�ำ่ ไปด้วย ผูค้ นจนเต็มร้าน “สวัสดีค่ะน้าแวว มาถึงตั้งแต่เมื่อคืนค่ะ เกือบเช้าเลย” เธอกระพุ่มมือไหว้ น้าแวววรรณเจ้าของร้าน พร้อมตอบค�ำถามด้วยน�ำ้ เสียงสดใสไปด้วย “แล้วนัน่ ไปโดนอะไรมาคะ” เจ้าของร้านวัยสีส่ บิ เศษชีไ้ ปทีแ่ ผลตรงขมับเธอ 19

วิวาห์รักร้าว

พรรษมนคล�ำทีแ่ ผลแล้วตอบยิม้ ๆ “อุบตั เิ หตุนดิ หน่อยค่ะ คิดถึงอาหารอร่อยๆ ร้านน้าแววจัง ท�ำให้พรีมสักอย่างสองอย่างได้ไหมคะ” พรรษมนเปลีย่ นเรือ่ ง ไม่อยาก นึกถึงคนต้นเรือ่ งทีส่ ร้างรอยแผลทัง้ ทางร่างกายและจิตใจให้แก่เธอ “ได้สจิ ะ๊ เอาอะไรดีละ่ วันนี้ น้าจะท�ำให้สดุ ฝีมอื ” “กุ้งผัดซอสมะขามกับปูทะเลผัดซอสไข่เค็มค่ะ” อาหารจานโปรดที่มักถูกสั่ง โดยไม่ต้องเปิดเมนู เธอชอบอาหารสองอย่างนี้มากถึงมากที่สุด มาทีไรต้องมีประดับ โต๊ะอาหารร�ำ่ ไป “ข้าวเปล่าสอง น�้ำเปล่าสอง ไอศกรีมกะทิสดใส่ทับทิมกรอบเยอะๆ เป็น ของหวานตบท้ายด้วยนะครับน้าแวว” “อ้าวคุณจินต์! มาด้วยกันเหรอคะ นึกว่าหนูพรีมมาคนเดียวซะอีก” คุณแวววรรณ ละสายตาไปยังผูม้ าใหม่ มองเขาอย่างคาดไม่ถงึ ว่าจะมาด้วยกันกับพรรษมน พรรษมนหลับตาข่มอารมณ์ไม่หันมองคนมาใหม่ แล้วตอบปัดด้วยความ ไม่พอใจ “พรีมมาคน...” “เอาอร่อยๆ เหมือนเดิมนะครับ” เขาตัดบทก่อนทีเ่ ธอจะได้ปฏิเสธ “ไปนั่งรอกัน” แล้วหันมาคว้าแขนพรรษมนลากลิ่วๆ ไปยังที่นั่งสุดท้ายใกล้ ชายหาด ถึงก็เหวี่ยงพร้อมดันคนตัวเล็กเบาๆ ให้เข้าไปนั่งด้านในสุดติดระเบียงก่อน หย่อนก้นนัง่ ตาม กักขังเธอไว้ พรรษมนสะบัดหน้าไปท�ำใจ หันขวับอีกทีมาขยับปากถามหัวฟัดหัวเหวีย่ ง “คุณ ตามฉันมาท�ำไม” “ตามมากินข้าวฟรี” เขาบอกอย่างไม่ใส่ใจนัก “อะไรนะ?” “โทษฐานทีป่ ล่อยให้นงั่ รอแล้วหนีมา มือ้ นีเ้ ลีย้ งด้วย” “ฉันนีม่ นั โชคร้ายจริงๆ กลับมาเจ็บตัวฟรีไม่พอ ยังต้องโดนคุณตามรังควานอีก ถามจริง... คุณท�ำแบบนีต้ อ้ งการอะไรจากฉันกันแน่ สนุกนักรึไง” พรรษมนพรัง่ พรูอารมณ์เก็บกดทัง้ หมดออกมา เธอกะพริบตาถีๆ่ พยายามสะกด กลัน้ น�ำ้ ตาไม่ให้ไหล มองเขารอค�ำตอบอยากรูเ้ หลือเกินว่าเขาจะตามรังควานเธออยูท่ ำ� ไม ถ้าเป็นเธอ คงไม่กล้าแม้จะกลับมามองหน้าหรือตามติดผูห้ ญิงทีต่ วั เองทิง้ ไปอย่างไม่ไยดี อย่างนีห้ รอก เขาไม่รจู้ กั ค�ำว่าละอายบ้างรึไงกัน “แทนที่คุณจะมาตามรังควานฉันแบบนี้ ไปตามดูแลลูกเมียตัวเองดีกว่านะ” 20

เพียงธารา

พรรษมนว่าออกมาอีกเมือ่ เขายังคงเฉย ยกน�ำ้ เย็นๆ ขึน้ ดืม่ ไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวอีกเช่นเคย “เอลีค่ ณ ุ แม่ดแู ลดีอยูแ่ ล้ว อลิส... เธอโตพอทีจ่ ะไม่ตอ้ งให้ดแู ลอีกต่อไป ตอนนี้ เลยว่างไม่ตอ้ งดูแลใคร” เขาตอบหันมาสบตาเธอ พรรษมนหลบสายตาคู่คมที่เหมือนก�ำลังจะบอกอะไรกับเธอบางอย่าง เขาพูด เหมือนว่าเลิกกับแม่ของลูกไปแล้วอย่างนัน้ ใช่ส.ิ .. มารดาเธอบอกว่าเขาไม่เคยพาภรรยา เข้าบ้าน มีแต่ลกู สาวน้อยๆ ทีเ่ ขาพากลับมา ตอนนีค้ ณ ุ อาอโนมากับอาจักรภัทรดูแลให้ ไม่มเี มียมาคุม เขาก็เลยใช้ชวี ติ ได้อย่างสบายใจแบบนีส้ นิ ะ “มาแล้วจ้าอาหารทีส่ งั่ ” คุณแวววรรณยกอาหารทีท่ ำ� สุดฝีมอื มาส่งให้ถงึ ที่ “ทาน ให้หมดด้วยนะจ๊ะ ไม่พอสัง่ เพิม่ ได้” “ขอบคุณค่ะน้าแวว” “แล้วคุณแม่ละ่ ไปไหน ไม่มาด้วยกันเหรอ” คุณแวววรรรณถามหยั่งเชิงอยากรู้ว่าท�ำไมสองคนนี้ถึงมาด้วยกันได้ ตนพอ รูม้ าบ้างว่าหลังๆ ความสัมพันธ์ของสองหนุม่ สาวไม่เหมือนเดิม ตัง้ แต่อนาวิลปล่อยให้ พรรษมนเป็นม่ายขันหมากรอเก้อ สองคนนีก้ ไ็ ม่มาเหยียบร้านตนพร้อมกันอีกเลยจนวันนี้ มีกแ็ ต่ครอบครัวของทัง้ สองทีม่ กั จะมาทานด้วยกันเสมอๆ “อาพีชไปเชียงรายกับพ่อแม่ผมตั้งแต่เมื่อวานครับ เราก็เลยมากันสองคน” อนาวิลตอบ เมือ่ พรรษมนมองมาทีเ่ ขา ค�ำตอบนี้ท�ำให้พรรษมนรู้ไปด้วยว่าแม่ของเธอหายไปไหน เธอไม่แปลกใจที่ มารดาจะไปเชียงรายเพือ่ เยีย่ มเยียนพ่อแม่เขา นัน่ เป็นเรือ่ งปกติทสี่ องครอบครัวยังไปมา หาสูก่ นั เสมอๆ แต่ไม่เข้าใจว่าท�ำไมเขาต้องมานอนในห้องเธอ ทัง้ ทีใ่ ห้นา้ ฝนดูแลแทนก็ได้ “อ้อ... งั้นทานให้อร่อยนะจ๊ะ” คุณแวววรรณยิ้มให้สองหนุ่มสาวแล้วจากไป ปล่อยให้สองหนุม่ สาวทีด่ ทู า่ จะไม่คอ่ ยลงรอยกันเท่าไรนัง่ ทานอาหารกันไปตามล�ำพัง พรรษมนเมือ่ ไม่สามารถหลุดไปจากตรงนัน้ ได้ ก็จำ� ต้องนัง่ ทานอาหารฝืดเฝือ่ น ไปกับอนาวิลอย่างจ�ำใจ หลายครัง้ ทีเ่ ธอเผลอมองเสีย้ วหน้าคมคายของเขา ทัง้ ทีอ่ กี ใจมัน บอกเธอเสมอว่าไม่อยากแม้แต่จะเห็น หรืออาจเป็นเพราะเวลาผ่านไปเนิน่ นานทีเ่ ธอไม่ได้ พบเจอเขาเลยนัน้ ท�ำให้เธอต้องแอบมองเขาอย่างนี้ เขาดูเปลี่ยนไปมากมายในรูปร่างที่สูงใหญ่สมส่วนกว่าเก่าก่อน ผิวขาวเนียน ละเอียด ใบหน้าคมคายนัน้ หล่อเหลาเอามากมาย คิว้ เข้มนัน้ หนาเป็นปืน้ แต่ได้รปู จมูกโด่ง เป็นสันนูนแถมปลายเชิดขึน้ บอกได้ชดั ถึงความเอาแต่ใจอย่างชัดเจน ริมฝีปากหยักลึก สีเดียวกับผลเชอร์รสี สี ดนัน้ งดงามจนผูห้ ญิงหลายคนอิจฉา มันเป็นสีธรรมชาติทปี่ ระดับ 21

วิวาห์รักร้าว

อยู่บนเรียวปากได้อย่างสวยงามน่าชื่นชม แต่อย่าให้ขยับปากพูดออกมาเชียว มันช่าง ยียวนชวนให้นกึ โมโห โดยเฉพาะเวลาพูดกับเธอ เขาเป็นเด็กผูช้ ายคนแรกทีถ่ อื ก�ำเนิดขึน้ มาก่อนใครในบรรดาเพือ่ นๆ ของบิดา มารดา เธอเป็นล�ำดับทีส่ อง ต่อมาก็จริ ชั ญาน้องสาวของเขา เธอห่างกับเขาสีป่ ี ในขณะที่ เธอห่างกับจิรชั ญาเพียงหนึง่ ปีแต่กเ็ ข้าเรียนพร้อมกัน ครอบครัวเธอกับเขาสนิทกันมาก เพราะบิดามารดาเป็นเพือ่ นสนิทกัน อีกทัง้ ท�ำธุรกิจทีต่ อ้ งพึง่ พาอาศัยกันและกันมาตลอด เวลาหลายสิบปี เธอจึงสนิทกับเขาไปตามระเบียบ แม้จะสูญเสียผูเ้ ป็นพ่อไปแล้วเราก็ยงั ไปมาหาสูก่ นั เสมอๆ เธอเป็นผูห้ ญิงคนเดียวทีก่ ล้าเข้าใกล้และรองรับอารมณ์เขาได้ทกุ รูปแบบ ความ สนิทสนมและรูใ้ จกันดีนนั้ กลายเป็นความผูกพัน จากความผูกพันก็กลายเป็นความรัก และอยากครอบครองกันและกันในทีส่ ดุ แต่สุดท้ายความรักและความผูกพันที่มีให้กันนั้นขาดสะบั้นจนไม่เหลือเยื่อใย เมือ่ เธอเลือกทีจ่ ะเด็ดดอกไม้ไม่ไว้ขวั้ ตัดบัวก็ไม่คดิ ให้เหลือใย สิง่ ทีเ่ หลือไว้มเี พียงแค่ ความเจ็บปวดเท่านัน้ “ฉันเลีย้ งข้าวคุณแล้ว คุณก็ไม่ควรตามตือ๊ ฉันอีก ฉัน... ร�ำคาญ” พรรษมนบอก ตรงแสนตรงเมื่อเขายังเดินตามเธอออกมาจากร้านอาหาร แล้วเดินดิ่งลงไปยังชายหาด แต่กลับถูกเขาคว้าแขนไว้ ลากทีเดียวถึงรถทีจ่ อดอยู่ “ฉันบอกไม่รเู้ รือ่ งหรือไง” พรรษมน ยันประตูรถหรูของเขาไว้มนั่ ไม่ยอมให้เขาปิด ถามเขาเสียงเย็นทัง้ ทีใ่ จร้อนรุม่ จวนเจียน จะระเบิดเพราะความเอาแต่ใจของเขา เขาไม่ตอบปัดมือเธอออก ปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้าเธอ กดล็อกรถเดินดิง่ ไปยัง ฝัง่ คนขับ ปลดล็อกอีกทีเข้าไปนัง่ ประจ�ำทีแ่ ล้วกระชากรถออกจากร้านอาหารคุณแวววรรณ ไม่สนใจสายตาเขียวๆ ของพรรษมนทีส่ ง่ มาเอาเรือ่ ง ไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวในอาการสัน่ ๆ ก�ำมือ แน่นเก็บกดของอีกฝ่ายนัน้ สักนิด “เย็นนีเ้ ราจะเข้ากรุงเทพฯกัน เสือ้ ผ้าเก็บมาให้เรียบร้อยแล้ว ต้องการอะไรอีก หรือเปล่านอกจากนัน้ ” เขาถามขณะมุง่ รถไปตามเส้นทางราบเรียบด้วยความเร็ว “ฉันไม่ได้จะไปกรุงเทพฯวันนี้ ถึงจะไปฉันก็ไปเองได้ จอดรถ” พรรษมนบอก และสัง่ น�ำ้ เสียงเธอเด็ดขาดเข้าขัน้ โกรธถึงขีดสุด “โอเค... งั้นไปนั่งรอที่โรงแรมสักชั่วโมง ขอประชุมก่อนเสร็จแล้วเราจะเข้า กรุงเทพฯกัน” 22

เพียงธารา

“อนาวิล” พรรษมนหมดขีดของความอดทน เธอหันมาตวาดเรียกเขาน�ำ้ เสียงโกรธจัด มอง เขาแค้นเคืองน�้ำตาคลอกับสิ่งที่เขาก�ำลังท�ำกับเธอ เธออึดอัดและหนักใจ เธอเจ็บปวด ทุกนาทีทอี่ ยูใ่ กล้เขา เขาก็รแู้ ต่ยงั ไม่ปล่อยเธอไป เขาก�ำลังทรมานจิตใจเธอเพือ่ เอาชนะ ในการกระท�ำอันเป็นการต่อต้านของเธอ เธอรู้ แต่เขาควรเห็นใจเธอบ้างไม่ใช่มาฝืนให้เธอ ยอมรับ มองหน้า พยายามท�ำกับเธอเหมือนไม่เคยมีความผิดต่อกัน “ท�ำไมไม่เรียกพี”่ เขาถามกับสิง่ ทีอ่ ดึ อัดมาตัง้ แต่เมือ่ คืน มันท�ำเขาหงุดหงิดและ รูส้ กึ ขัดหูไม่อยากจะฟังค�ำเรียกห่างเหินเช่นนัน้ สายตายังคงทอดมองไปยังทางข้างหน้า พรรษมนหลับตาข่มอารมณ์ให้เย็นลง เมือ่ รูว้ า่ ไม่อาจต่อต้านเขาด้วยวิธนี ี้ และ ไม่อาจหยุดการกระท�ำที่ก�ำลังเอาชนะอาการต่อต้านของเธอได้อีกเช่นกัน ถ้าเธอยังคง ใจร้อนและไร้สติ “ว่าไงล่ะ” เขาย�ำ้ เมือ่ เธอเอาแต่มองเขาตาขวาง เธอหันไปนัง่ ตัวตรง มองผ่านกระจกใสของประตูรถไปอย่างมีจดุ หมาย ไม่มอง หน้าหรือตอบโต้ อนาวิลก็เริม่ ฉุนเฉียวเหลียวไปมองเสีย้ วหน้านวลเนียนนิง่ สงบ ก็รวู้ า่ เธอก�ำลังใช้อารมณ์เย็นเข้าต่อต้านเขา ซึง่ เธอรูด้ วี า่ ความเฉยเมยของเธอจะท�ำให้อารมณ์ ของเขาร้อนรุม่ แค่ไหน เขาเกลียดความเฉยเมย เธอก�ำลังใช้มนั ต่อต้านเขา เอีย๊ ด! เสียงเบรกกะทันหันเมือ่ รถหรูหกั เลีย้ วเทียบข้างทางด้วยอารมณ์ฉนุ เฉียว หันไปมองเสีย้ วหน้าเงียบสงบอีกครัง้ ปลดเข็มขัดนิรภัยออก หันไปคล้องแขนทีเ่ บาะนัง่ ของพรรษมน ยืน่ หน้าเข้าไปถามจนชิดใบหน้านวลทีน่ งั่ เม้มปากแน่น ดันหลังจนชิดประตู หลบหนีเขา “รูใ้ ช่ไหม ว่าไม่ชอบการต่อต้านแบบนี”้ “ไม่ได้ตอ่ ต้าน แค่ไม่มอี ะไรจะพูด” เธอตอบมองเขาไม่ไว้ใจ ยกมือสัน่ ๆ ยัน อกเขาไว้ “ก็ถามอยูว่ า่ ท�ำไมไม่เรียกพี่ ตอบมาสิ เรียกพีจ่ ะเป็นอะไร จะตายหรือไง” “ใช่... ฉันจะตาย คุณไม่รู้เลยเหรอว่าฉันจะตาย อย่าว่าแต่ให้เรียกพี่เลย แค่ฉันเห็นหน้าคุณใจฉันมันก็จะขาดเพราะทรมาน ฉันเจ็บปวดแค่ไหนกับสิ่งที่คุณท�ำ คุณไม่รู้เลยหรืออนาวิล ถ้าสิ่งที่คุณก�ำลังพยายามท�ำมันคือค�ำขอโทษที่คุณพูดไม่เป็น ก็อย่าท�ำเลยจะดีกว่า เพราะคุณยิง่ ท�ำ มันก็ยงิ่ ท�ำให้ฉนั เกลียดคุณ” พรรษมนจบค�ำพูด แค่นนั้ เธอเปิดประตูกา้ วลงมารวดเร็ว 23

วิวาห์รักร้าว

เดินลิ่วๆ หนีเขาไปพร้อมน�้ำตาที่ร่วงผล็อยลงมาเป็นทางยาว เธอเดินเลี่ยงลง หาดอันเงียบสงบ ดิง่ ตรงไปยังบ้านทีจ่ ากมา แต่ไม่ถงึ ไหนอนาวิลก็ตามมาคว้าแขนเธอ รัง้ เข้าสูอ่ อ้ มกอด “ถ้ารูว้ า่ นัน่ คือค�ำขอโทษ ก็อย่าโกรธกันเลยนะ” เขาซบหน้าลงกับไหล่บอบบาง กล่าวบอกเธอด้วยน�ำ้ เสียงอ่อนโยนมากมายกว่าเมือ่ ครูน่ กั “อย่าขอในสิ่งที่ฉันไม่มีให้คุณ อนาวิล” เธอผลักเขาออก บอกเขาเสียงเย็น สัน่ สะท้าน เก็บกลืนก้อนสะอืน้ ลงไป สบตาส�ำนึกผิดทีก่ ำ� ลังเว้าวอนเธออยูแ่ ข็งกระด้าง เป็นพันเท่า “อย่ามาให้ฉนั เห็นหน้าอีก กับสิง่ ทีค่ ณ ุ ท�ำ... ฉันไม่อาจให้อภัยคุณได้ แต่ฉนั จะถือว่าเราไม่เคยรูจ้ กั กัน คุณเองก็ควรท�ำเช่นนัน้ นีค่ อื สิง่ เดียวทีฉ่ นั จะให้คณ ุ มันเป็น การดี ถ้าต่อจากนีไ้ ปเราจะไม่รจู้ กั กัน มันจะท�ำให้ฉนั ลืม และฉันจะลืม” ดวงหน้าสวยหวานสะบัดกลับหลังเดินหนีไป สาวเท้าไปให้เร็วทีส่ ดุ เท่าทีจ่ ะท�ำได้ แต่กต็ อ้ งหยุดชะงักเมือ่ มีเสียงจากข้างหลังดังขวางขึน้ มา “แน่ใจหรือพรรษมนว่าต้องการแบบนัน้ แน่ใจหรือว่าจะลืมได้” เขาพูดออกมา อย่างเหนือกว่าในความรูส้ กึ เขารูว้ า่ เธอไม่มวี นั ลืมเขาได้ ในเมือ่ ภายใต้ดวงตาแข็งกร้าว ยังมีเงาของเขาไม่จางหาย “มันไม่ยากทีจ่ ะลืมหรอกอนาวิล ในเมือ่ ฉันไม่คดิ จะจดจ�ำคุณไว้ในหัวใจ” พรรษมนสาวเท้าเดินหน้าต่อไม่เหลียวหลังหรือหยุดฟังค�ำพูดใดๆ อีก ทิง้ ค�ำว่า ‘เกลียด’ ‘ลืม’ และ ‘ไม่อยากจดจ�ำ’ ไว้เป็นมีดกรีดหัวใจอนาวิลจนบาดขาดเป็นแผลลึก เขายืนนิง่ อยูอ่ ย่างนัน้ มองร่างเพรียวสวยของพรรษมนไปจนลับตา เหลือเพียง เสียงคลืน่ ทีซ่ ดั สาดถาโถมเข้ากระทบฝัง่ เสมือนคลืน่ ความเจ็บปวดทีซ่ ดั สาดถาโถมหัวใจ ของเขาจนสัน่ คลอน ก่อนเดินกลับไปทีร่ ถหรูคใู่ จขับออกไปจากตรงนัน้ พร้อมกับบาดแผล ร้าวลึกในหัวใจ โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล ปราณบุรี อนาวิลลงรถมาพร้อมกับกระเป๋าเป้ ของพรรษมน ดิง่ ตรงเข้าโรงแรมขึน้ ลิฟต์ตรงสูห่ อ้ งท�ำงานทีเ่ ป็นของเขา “ภูม”ิ เขาเรียกพร้อมโยนกระเป๋าเป้ของพรรษมนให้เลขานุการหนุม่ คนสนิท ภูมิ หันมารับแทบไม่ทนั อ้าปากจะถามแต่ผเู้ ป็นนายก็สวนกลับมาก่อน “เอาไปให้คณ ุ พรรษมน ทีบ่ า้ นพักหาดทรายขาวหลังประชุม บอก รปภ. ใครก็ได้ไปเฝ้าบ้านเธอด้วย” อนาวิลบอกรวดเดียวก่อนเดินเข้าห้องไปทิง้ ตัวบนเก้าอีท้ ำ� งาน ด้วยอารมณ์ไหนนัน้ ตัวเขาเองยังบอกไม่ได้ รูแ้ ต่วา่ มันร้อนรุม่ จวนเจียนจะระเบิดถ้าไม่ได้ระบายออกมา 24

เพียงธารา

“เฮ้ย!” เขาสบถระบายอารมณ์คกุ รุน่ ทีถ่ าโถมเข้ามา ก�ำปากกาทีว่ างอยูบ่ นโต๊ะ ท�ำงานแทบจะหักคามือเสียให้ได้ เมือ่ ค�ำพูดของพรรษมนยังคงวนเวียนอยูใ่ นหัวสมอง ให้ต้องจดจ�ำ หัวใจเขามันเจ็บปวดมันรวดร้าวเหลือเกิน “เกลียด ลืม ไม่อยากจดจ�ำ งั้นเหรอ” ปากกาหักคามือเขาในที่สุด “ดี แล้วจะได้รู้ว่าจะท�ำได้อย่างที่พูดหรือเปล่า พรรษมน” “คุณพรีม” คุณฝนทองคนดูแลบ้านพักตากอากาศผูช้ ว่ ยของคุณพีรชญาลุกจาก เคาน์เตอร์มารับพรรษมนทีเ่ ดินดิง่ เข้ามา “น้าฝนสวัสดีค่ะ” พรรษมนไหว้ผู้ช่วยของมารดาอย่างนอบน้อม คุณฝนทอง เข้าไปโอบกอดต้อนรับ พรรษมนกอดตอบด้วยก�ำลังหาทีพ่ งึ่ ทางใจ หลังจากปาดน�ำ้ ตา จนแห้งสนิทนั่งสงบสติอารมณ์อยู่ริมหาดพักใหญ่ เธอกอดคุณฝนทองไว้เนิ่นนานจน คุณฝนทองต้องเย้าถาม “คิดถึงน้าฝนมากเหรอคะ... หืม” พรรษมนผละออกมาฝืนยิม้ “มากค่ะ” “ปากหวานจริงค่ะ มานัง่ นีด่ กี ว่า” คุณฝนทองจูงร่างเพรียวสวยของพรรษมนไป นัง่ ทีโ่ ซฟาหลังเคาน์เตอร์ เสร็จก็เดินไปรินน�ำ้ สตรอว์เบอร์รเี ย็นๆ ใส่แก้วมาให้ มันเป็น ของโปรดของเธอ คุณฝนทองจ�ำได้ดี พรรษมนรับมาดื่มและเอ่ยชม “ฝีมือน้าฝนไม่ตกเลยนะคะ น�้ำสตรอว์เบอร์รี อร่อยจริงๆ” “อ้อ... ไม่ใช่นา้ ฝนท�ำหรอกค่ะ คุณจินต์เธอเอามาให้ คุณแม่เธอฝากมาน่ะค่ะ” คุณฝนทองตอบอย่างลืมตัว พรรษมนยิม้ แกนๆ วางแก้วน�ำ้ สีสดลงทันที “เหรอคะ” “แล้วนีเ่ พิง่ มาถึงเหรอคะ” คุณฝนทองรีบเปลีย่ นเรือ่ งเมือ่ บรรยากาศเริม่ อึมครึม ตนรูว้ า่ พรรษมนไม่คอ่ ยอยากทีจ่ ะได้ยนิ ชือ่ ของอนาวิลเท่าไร “มาถึงตัง้ แต่เมือ่ คืนค่ะ” คุณฝนทองเบิกตาโพลง “เจอคุณจินต์แล้วหรือคะ” “ค่ะ เจอกันแล้ว แล้วยังเจ็บตัวเพราะเจอกันด้วย” พรรษมนชีไ้ ปทีแ่ ผลบนขมับทีอ่ นาวิลเอาด้ามปืนกระแทกเธอเมือ่ คืนจนเป็นแผล แตก ซึง่ คุณฝนทองก็แทบไม่ได้สงั เกตรายละเอียดบนใบหน้าหญิงสาวเลยเพราะเธอดีใจ จนลืมจะสนใจ 25

วิวาห์รักร้าว

“ถึงกับตีกนั เลยหรือคะ ตายแล้ว!” คุณฝนทองยกมือขึ้นทาบอกตกใจอย่างบอกไม่ถูก ไม่คิดว่าสองหนุ่มสาวจะ ทะเลาะกันรุนแรงขนาดตีหวั กันจนแตก “เมื่อคืนพรีมย่องเข้าบ้าน คิดว่าคุณแม่อยู่ กลัวท่านจะตื่น มันตีสามแล้วที่ พรีมกลับมาเลยไม่อยากปลุกใคร พอเข้าห้องไปก็โดนล็อกคอ จับทุม่ แล้วก็โดนด้ามปืน กระแทกจนหัวแตกอย่างทีเ่ ห็นนีล่ ะ่ ค่ะ” “โถคุณพรีม... เจ็บมากไหมคะ คุณจินต์คงนึกว่าเป็นขโมยน่ะสิคะ เมือ่ สองคืน ก่อนทีค่ ณ ุ พรีมจะกลับมา มีขโมยขึน้ บ้านน่ะค่ะ” “ขโมยงั้นเหรอคะ” พรรษมนถามด้วยความตกใจแกมแปลกใจไปพร้อมกัน บ้านเธอไม่เคยมีขโมยขึน้ มาก่อน ทีบ่ า้ นพักตากอากาศแห่งนีผ้ คู้ นพลุกพล่านตลอดเวลา ขโมยทีไ่ หนจะกล้าเข้ามาปล้น แค่สง่ เสียงนิดเดียวคนก็แห่มากันเต็มแล้ว เพราะบ้านพัก แต่ละหลังไม่ได้หา่ งกันเลย “ค่ะ ดีนะคะทีค่ ณ ุ จินต์คา้ งทีน่ ี่ ไม่งนั้ คุณพีชคงเจ็บหนัก” ถึงตรงนีค้ ณ ุ ฝนทอง ถึงกับท�ำหน้าสลดลงด้วยความเศร้าใจ ถ้าอนาวิลไม่เอาของฝากจากคุณแม่มาเยีย่ มเยียน แล้วค้างคืนกับผู้เป็นนายอะไรจะเกิดขึ้น ผู้เป็นนายคงเจ็บหนักหรือไม่ก็อาจโชคร้าย กว่านัน้ ... “เจ็บหนัก แม่โดนท�ำร้ายด้วยเหรอคะน้าฝน” “ค่ะ แต่ไม่เป็นไรมาก คุณจินต์เธอมาช่วยไว้ทัน ตอนนี้คุณจินต์เธอเลยส่ง คุณพีชไปอยูก่ บั คุณแม่ของเธอทีเ่ ชียงราย เธอว่าคุณพีชอยูค่ นเดียวไม่ปลอดภัย แล้วก็ อาสาเฝ้าบ้านให้เมือ่ คืน” พรรษมนรับรูถ้ งึ เหตุผลทีเ่ ขาเข้ามาครอบครองห้องนอนของเธอเมือ่ คืน แล้วยัง มีปนื ไว้ครอบครอง ทีส่ ำ� คัญเธอไล่เขาก็ไม่ไป มันเพราะเหตุนเี้ องหรือ “แล้วขโมย... จับได้หรือเปล่าคะ” “ไม่ได้คะ่ มันหนีไปได้” “ใครมันกล้าท�ำแบบนีก้ นั แม่อยูค่ นเดียวมาตัง้ นานไม่เคยเกิดเรือ่ งแบบนีเ้ ลย” “น้าฝนก็คดิ อยูค่ ะ่ ใครทีม่ นั กล้าเข้ามา” “พรีมอยากไปหาแม่จงั ค่ะน้าฝน” พรรษมนนึกเป็นห่วงมารดาขึน้ มาจับใจ ท่าน คงขวัญเสียน่าดูเมือ่ ไม่เคยเกิดเรือ่ งแบบนีม้ าก่อน “โทรไปหาก่อนก็ได้คะ่ น้าฝนจะต่อสายให้” คุณฝนทองเดินไปกดโทรศัพท์หา คุณพีรชญา พอติดก็นำ� มายืน่ ให้พรรษมน 26

เพียงธารา

“แม่คะ แม่เป็นยังไงบ้างคะ” เธอถามร้อนรนเป็นห่วงมารดาสุดใจ ปลายสาย รูท้ นั ทีวา่ บุตรสาวต้องทราบเรือ่ งทัง้ หมดแล้ว “พรีมอยูท่ บี่ า้ นเหรอลูก กลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไรกัน” “แม่อย่าเปลีย่ นเรือ่ งสิคะ แม่เป็นยังไงบ้าง แม่คงกลัวมากใช่ไหมคะ แม่ พรีม ขอโทษทีไ่ ม่ได้ดแู ลแม่แล้วยังปล่อยให้แม่เจ็บตัว” “ไม่เป็นอะไรมากหรอกลูก แม่ปลอดภัยดี” คุณพีรชญารูว้ า่ บุตรสาวเป็นห่วงจึง ไม่บอกอาการทัง้ หมดให้บตุ รสาวได้รบั รู้ ทัง้ ทีก่ เ็ ป็นมากพอตัวเมือ่ ท่านโดนซ้อมอย่างหนัก “แม่จะกลับมาเมือ่ ไรคะ พรีมจะไปรับ” “แม่เพิง่ มาได้ไม่ถงึ สองวันดี จะให้กลับแล้วหรือ อาคิมอาแจมคงจะเคือง แม่วา่ จะอยูพ่ กั ผ่อนทีน่ สี่ กั พักแล้วจะกลับ ลูกไม่วา่ อะไรใช่ไหม” ท่านอยากอยูใ่ ห้บาดแผลหายดี ก่อน ไม่อยากกลับไปเจอบุตรสาวในสภาพแบบนี้ “ไม่หรอกค่ะ แม่คงอยากพักผ่อนบ้าง ตามใจแม่แล้วกันค่ะ” พรรษมนไม่ขดั เมือ่ มารดาต้องการแบบนัน้ ก็ดเี หมือนกันท่านจะได้พกั ผ่อนอย่างเต็มที่ “แล้วลูกจะเข้าบริษทั เมือ่ ไร จะกลับมาเลยหรือเปล่าคราวนี”้ “ถาวรค่ะแม่ แม่ไม่ตอ้ งห่วงงานทางนีน้ ะคะ พรีมจะดูแลแทนแม่เอง แม่พกั ผ่อน ให้สบายนะคะ แล้วอาคิมกับอาแจมสบายดีนะคะ” “สบายดีจะ้ ตอนนีง้ ว่ นเลีย้ งหลานสาวกันอยูท่ สี่ นามหน้าบ้านแน่ะ” คุณพีรชญา ทอดสายตาไปดูคุณปู่คุณย่าที่ก�ำลังง่วนและเล่นสนุกอยู่กับหลานสาวน้อยๆ ที่เป็นดั่ง ดวงใจ ตัดสินใจบอกไปตามนัน้ ท่านอยากให้พรรษมนรับและท�ำใจได้กบั เรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ท่านอยากให้บตุ รสาวกลับมาอยูก่ บั ปัจจุบนั มากกว่าจมอยูก่ บั อดีตอันเจ็บปวดใจ “เหรอคะ” “พรีมไม่เป็นไรใช่ไหมลูก” คุณพีรชญาปลอบเมือ่ จับน�ำ้ เสียงแสนเศร้าของบุตรสาว ได้ชดั “ไม่หรอกค่ะแม่ พรีมวางสายก่อนนะคะ แม่พกั ผ่อนแล้วก็เทีย่ วให้สนุกนะคะ” “เดีย๋ วพรีม ลูกระวังตัวด้วยนะ แม่อยากให้ลกู หาใครสักคนมาอยูเ่ ป็นเพือ่ นใน คืนนี”้ “ค่ะแม่ แม่ไม่ตอ้ งห่วงพรีมนะคะ” “สบายใจขึน้ แล้วนะคะคุณพรีม” คุณฝนทองทีน่ งั่ ฟังอยูข่ า้ งๆ ถามขึน้ เมือ่ เธอ วางสาย “ค่ะ แม่บอกว่าไม่เป็นอะไรมาก แล้วก็ขออยูเ่ ชียงรายสักพัก” 27

วิวาห์รักร้าว

“สวัสดีครับ” เสียงทุ้มที่ดังกังวานจากหน้าเคาน์เตอร์ ท� ำให้พรรษมนกับ คุณฝนทองหันไปมองพร้อมกัน “สวัสดีคะ่ มาจองบ้านพักเหรอคะ” คุณฝนทองรีบลุกมาถามไถ่ทำ� การต้อนรับ “เปล่าครับ คือผมเป็นเลขาฯคุณอนาวิล เจ้านายให้เอากระเป๋ามาให้คณ ุ พรรษมน น่ะครับ” เลขานุการหนุ่มยกกระเป๋าขึ้นวางบนเคาน์เตอร์ กวาดสายตาไปมาระหว่าง สองสาวน้อยใหญ่วา่ ใครจะคือพรรษมนเจ้าของกระเป๋า “อ๋อ... ค่ะ” คุณฝนทองหันไปมองพรรษมนงงๆ ว่าท�ำไมกระเป๋าของเธอถึงไป อยูก่ บั อนาวิล “ขอบคุณค่ะ” พรรษมนลุกมาคว้าเป้ใบงามไปถือไว้ หลบสายตาสงสัยของ คุณฝนทองทีด่ เู หมือนอยากรูค้ ำ� ตอบของกระเป๋าเป้เจ้าปัญหานีเ้ หลือเกิน “แล้วเจ้านายก็ฝากนีม่ าให้ครับ” ภูมยิ นื่ ซองยาแก้อกั เสบทีเ่ จ้านายให้ซอื้ ติดมือ มาให้เจ้าของกระเป๋าด้วย พรรษมนมองซองบรรจุยา เริม่ นิว่ หน้า “แล้วก็นคี่ รับ” กล่อง เค้กช็อกโกแลตน่ารักถูกวางลงตรงหน้าพรรษมน พร้อมจดหมายน้อยๆ อีกหนึง่ ฉบับ “ขอบคุณค่ะ” พรรษมนเริม่ กัดฟัน มือก�ำสายกระเป๋าแน่น ใช่โมโหคนตรงหน้า แต่โมโหคนตัวการที่ฝากโน่นนี่นั่นมาให้เธอ เขาก�ำลังเอาสิ่งที่เธอชอบมาเตือนความจ�ำ พร้อมกับความห่วงใย เขาก�ำลังท�ำสงครามประสาทกับเธอ “แต่ฉนั ไม่ชอบกินเค้กช็อกโกแลต ส่วนยา บ้านฉันพอมี ช่วยเอากลับไปคืนเจ้าของด้วยนะคะ” “คุณพรีมจะไม่รบั ไว้หน่อยหรือคะ น่าทานออก” คุณฝนทองช่วยพูด ไม่อยาก ให้คนเอามาให้ตอ้ งเสียน�ำ้ ใจพร้อมชีม้ อื ไปทีก่ ล่องขนมเค้ก “ฝากเอาไปคืนเจ้านายคุณด้วยนะคะ ฝากคืนให้ถึงมือ แล้วก็บอกเขาด้วยว่า ฉันเลิกกินเค้กช็อกโกแลตมานานแล้ว ฉันไม่ชอบอะไรเดิมๆ มันซ�ำ้ ซากแล้วก็นา่ เบือ่ ค่ะ” วิธนี เี้ ขามักใช้เสมอเวลาโกรธกัน เค้กช็อกโกแลตมันใช้ได้ผลส�ำหรับเด็กอ่อนหัด เมื่อสมัยเก่าก่อนที่ยังรู้จักความรักไม่ดีพอ เขาคิดได้อย่างไรที่จะเอาเค้กช็อกโกแลต ก้อนเดียวมาไถ่โทษอันใหญ่หลวงทีเ่ ขาก่อไว้ เขาใช้สมองส่วนไหนคิดกันเธออยากรูน้ กั ... “อูย!” ภูมเิ กาหัวยิกๆ หน้าเจือ่ นไป รวบของสองสิง่ บนเคาน์เตอร์มาไว้ในมือ ดังเดิม แล้วขอตัวกลับ หน้าแตกแทนเจ้านายอย่างบอกไม่ถกู “คุณพรีมน่ะ คุณจินต์อตุ ส่าห์เอามาให้ เธอคงเป็นห่วง ท�ำไมท�ำแบบนัน้ ล่ะคะ” “พรีมขอตัวนะคะน้าฝน พรุง่ นีพ้ รีมจะขึน้ กรุงเทพฯเลย ฝากดูแลบ้านพักด้วย อ้อ... แล้วให้ชา่ งเข้าไปเปลีย่ นกุญแจประตูทกุ บานในบ้านให้พรีมด้วย เดีย๋ วนีเ้ ลยนะคะ” พรรษมนฝากไว้แค่นนั้ แล้วจากไปพร้อมกระเป๋าสัมภาระ 28

เพียงธารา

คุณฝนทองส่ายหน้าให้กับความสัมพันธ์ที่คาดว่าไม่มีทางต่อติดได้อีกส� ำหรับ พรรษมนกับอนาวิล พรรษมนคงไม่มีทางให้อภัยอนาวิลได้ เมื่อเธอรักอนาวิลมาก ความเกลียดทีม่ ใี นตอนนีจ้ งึ มากไม่แพ้ความรักทีเ่ คยมีให้อนาวิลเลย “คงยากนะคะคุณจินต์ ถ้าจะท�ำให้คุณพรีมดีด้วยเหมือนเดิม” คุณฝนทอง ถอนหายใจอีกครัง้ สงสารพรรษมน แต่ตนคงท�ำอะไรไปไม่ได้มากกว่าดูอยูเ่ ฉยๆ พรรษมน ถึงจะเป็นคนอ่อนโยน แต่เธอก็เป็นคนใจแข็งทีส่ ดุ เหมือนกัน “เลิกกินนานแล้วงัน้ เหรอ” “คะ...ครับ แล้วยังบอกอีกว่า ไม่ชอบอะไรเดิมๆ มันซ�ำ้ ซาก แล้วก็ แล้วก็... น่า เบือ่ ครับ” “ซ�ำ้ ซาก แล้วก็นา่ เบือ่ งัน้ เหรอ” กล่องเค้กถูกบีบจนเละคามือ แต่ใบหน้านัน้ กลับนิง่ ไม่บง่ บอกถึงอาการใดๆ “ครับ” ภูมกิ ลืนน�ำ้ ลายคงคอเอือ๊ ก เมือ่ แววตาผูเ้ ป็นนายเริม่ มีประกายไฟแดงฉาน เวลาแบบนีอ้ นั ตรายทีส่ ดุ ส�ำหรับคนทีอ่ ยูใ่ กล้ อาจโดนระเบิดได้งา่ ยๆ ถ้าพูดจาไม่เข้าหู ภูมจิ งึ สงบปากสงบค�ำ ถามค�ำตอบค�ำเป็นดีทสี่ ดุ “ไปได้แล้ว คุณกลับกรุงเทพฯไปก่อนเลย พรุง่ นีผ้ มจะตามไป” เขาสัง่ ทัง้ ทีส่ ายตา ทอดมองไปไกลถึงบ้านพักหาดทรายขาว ทะลุไปถึงหัวใจของพรรษมนแล้ว “ครับเจ้านาย” ภูมคิ ำ� นับรับค�ำแล้วรีบจ�ำ้ ออกไป “ไม่เป็นไร เดีย๋ วจะหาอะไรทีไ่ ม่ซำ�้ ซาก แล้วก็ไม่นา่ เบือ่ ให้” เขาขว้างกล่องเค้ก เละๆ ลงถังขยะ ในใจก็มแี ต่คำ� พูดของพรรษมนวนเวียนเต็มไปหมด ขนมเค้กใช้ไม่ได้ผล งัน้ ก็คงต้องใช้อย่างอืน่ เขาจะท�ำให้พรรษมนไม่ลมื แล้วก็อยากจดจ�ำเขา จะท�ำให้เธอกลืน ค�ำพูดว่าซ�้ำซากและน่าเบื่อนั้นลงคอไปให้ได้ เขาไม่ต้องการให้เธอท�ำเหมือนเขาเป็นอื่น จะให้ทำ� ไม่รจู้ กั กันท�ำเหมือนเขาไม่มตี วั ตนอย่างนัน้ เขาก็ทนไม่ได้อกี เหมือนกัน และเขา จะไม่ทนเฉยอีกต่อไป

29

วิวาห์รักร้าว

2

30

ณ ห้องประชุมบริษทั บริษทั ดี-ทีคโกลด์ เฟอร์นเิ จอร์แอนด์เฮ้าส์ จ�ำกัด “จากผลประกอบการในไตรมาสทีผ่ า่ นมา บริษทั เราสามารถส่งออกเฟอร์นเิ จอร์ ได้เกินเป้าหมายทีต่ งั้ ไว้ถงึ เจ็ดร้อยห้าสิบล้านบาท นัน่ หมายถึงสถานภาพทีด่ แี ละก้าวหน้าขึน้ ของบริษทั เราในตอนนี้ ซึง่ ดิฉนั ขอขอบคุณทุกคนทีใ่ ห้ความร่วมมือ ช่วยกันท�ำงานอย่าง เต็มทีจ่ นบริษทั เจริญก้าวหน้ามาจนถึงจุดนีไ้ ด้” ประธานฯสาวนามจิรชั ญาหยุดยิม้ แล้ว กล่าวต่อ “แต่บริษัทจะไม่หยุดความก้าวหน้าไว้เพียงเท่านี้ ดิฉันจึงมีโครงการคร่าวๆ ในเรือ่ งของการส่งออกเฟอร์นเิ จอร์ทตี่ อ้ งการขยายตัว ทีต่ อนนีเ้ ราท�ำตลาดไว้เพียงสามแห่ง คือ ตลาดสหภาพยุโรป ญีป่ นุ่ และสหรัฐอเมริกา ซึง่ ในอนาคตอันใกล้นเี้ ราจะขยายตลาด ไปในแถบแอฟริกาใต้ อินโดนีเซีย ฟิลปิ ปินส์ และออสเตรเลีย ขยายโรงงานเพิม่ จากเดิม ทีม่ อี ยูส่ องแห่งเพือ่ ผลิตให้ทนั ต่อการส่งออกในอนาคตข้างหน้า คาดว่าทุกคนคงเหนือ่ ย มากขึน้ แต่ดว้ ยความก้าวหน้าต่อไปของบริษทั ดิฉนั จึงอยากขอความร่วมมือในการเปิด ตลาดใหม่ในครัง้ นี้ ขอให้ทกุ คนท�ำงานให้เต็มทีแ่ ล้วก้าวไปพร้อมกับบริษทั เพือ่ ผลประกอบการ ทีย่ งั่ ยืนต่อไปในอนาคต ขอบคุณทุกคน จบการประชุมเพียงเท่านีค้ ะ่ ” ผู้เข้าร่วมประชุมท�ำการแยกย้าย จิรัชญารวบเอกสารตรงหน้าเข้าสู่อ้อมกอด ก่อนเดินอย่างมาดมั่นออกจากห้องประชุมที่ใช้เวลาเนิ่นนานผ่านไปเกือบชั่วโมงในการ ประชุมสรุปผลประกอบการอันน่าภูมใิ จทีเ่ ธอเข้ามารับช่วงต่อจากคุณจักรภัทรผูเ้ ป็นบิดา

เพียงธารา

ก็สามารถท�ำรายได้ของบริษทั จนทะลุเป้าได้ภายในเวลาหนึง่ ปีของการท�ำงานหลังจากเรียนจบ กลับมา ถึงแม้จะมีคแู่ ข่งทางการค้ามากมายทัง้ ผูผ้ ลิตภายในประเทศและนอกประเทศ แต่จริ ชั ญาใช่หวาดหวัน่ และเกรงกลัว ในเมือ่ บริษทั ผลิตและส่งออกเฟอร์นเิ จอร์ ของเธอมีฐานความมั่นคงแน่นหนาเพียงพอจากที่บิดาปูน�ำทางไว้ให้ เพียงแค่เธอ ปรับเปลีย่ นรูปแบบเฟอร์นเิ จอร์ให้เป็นไปตามแนวโน้มความต้องการของตลาดและลูกค้า ทีม่ กี ารเปลีย่ นอยูเ่ สมอไปตามยุคสมัย สร้างและขยายตลาดไปยังตลาดใหม่ทมี่ ศี กั ยภาพ เลือกตลาดการลงทุนทีไ่ ม่เล็กมากนักส�ำหรับเป็นฐานเพือ่ ให้งา่ ยต่อการเข้าไปขยายตลาด เพียงเท่านีเ้ ธอก็สามารถน�ำพาบริษทั ให้เจริญก้าวหน้าต่อไปได้ไม่มวี นั หยุดยัง้ นัน่ ไม่ตอ้ ง บอกว่าบิดาเธอจะภูมใิ จแค่ไหน “คุณครีมคะ คุณชากรโทรมาเตือนเรือ่ งงานวันเกิดวันนี้ ยังไงให้คณ ุ ครีมไปให้ได้ น่ะค่ะ” เลขานุการสาวรายงานเมือ่ จิรชั ญาเดินมาถึงหน้าโต๊ะท�ำงาน “ชากร...” จิรชั ญาทวนค�ำ พนายามนึกถึงหน้าเจ้าของชือ่ ชากร นายแบบที่ก�ำลังโด่งดังและมาแรงที่สุดในตอนนี้ เธอเจอเข้าครั้งแรก ในงานแฟชัน่ โชว์การกุศลทีเ่ ธอถูกทาบทามให้ไปร่วมเดินด้วย เขาเดินแบบคูก่ บั เธอ ผูช้ าย คนนีค้ งคิดจะจับเธอให้อยูห่ มัดเลยหรือไง เธอไม่สนใจก็ยงั ตือ๊ อยูไ่ ด้ “คุณอิว๋ ช่วยเป็นธุระให้หน่อยนะคะ เลือกของขวัญอะไรก็ได้สกั อย่างให้เขา” เธอ บอกเดินมาหยิบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กบนโต๊ะเลขานุการไปตวัดสองสามทีแล้วยืน่ ให้ “ส�ำหรับ เขียนลงในการ์ดอวยพรค่ะ จัดการให้ดว้ ยนะคะ ส่งให้ถงึ มือ อ้อ... ครีมจะออกไปข้างนอก เลย ไม่กลับเข้ามาแล้ว พรุง่ นีเ้ จอกันนะคะ” “ค่ะคุณครีม” เลขานุการสาวรับค�ำ มองประธานฯสาวสวยจนกระทั่งจิรัชญา หายลับเข้าประตูลฟิ ต์ไป เธอจึงหันมาอ่านข้อความบนกระดาษโน้ตในมือ แค่นนั้ ก็ชดั แจ้ง ขึน้ มาทันที ชากร วันเกิดปีนเี้ ลิกยุง่ กับฉันสักทีได้ไหมคะ จิรชั ญาดิง่ มาทีร่ ถโยนกระเป๋าสะพายใบหรูกบั เอกสารไว้เบาะข้างก่อนออกรถไป วันนีเ้ ธอท�ำงานหนักมาทัง้ วันแล้ว ต้องไปหาอะไรท�ำเป็นการผ่อนคลายสักหน่อยก่อนกลับ เข้าบ้านนอนคืนนีท้ า่ จะดี “คุณครีมสวัสดีครับ มาซ้อมมือเหรอครับวันนี”้ ครูฝกึ สอนประจ�ำสนามยิงปืน กล่าวทักอย่างคุน้ เคยเมือ่ จิรชั ญาเดินสวนกันเข้ามายังสนามยิงปืน 31

วิวาห์รักร้าว

“ค่ะ ว่าจะมาซ้อมมือสักหน่อย ช่วงนีค้ รีมยุง่ ๆ เลยไม่คอ่ ยได้มา ไม่รจู้ ะเข้าเป้า สักนัดหรือเปล่า ห่างมานาน” จิรชั ญากล่าวยิม้ ๆ เธอมาฝึกและหัดยิงปืนทีส่ นามแห่งนีต้ งั้ แต่เริม่ เข้าสูว้ ยั รุน่ และ ห่างหายไปช่วงหนึง่ ตอนเรียนอยูท่ ฝี่ รัง่ เศส จนกระทัง่ ได้กลับมารับช่วงกิจการต่อจากบิดา เมือ่ ปีทผี่ า่ นมาก็ยงั วุน่ ๆ มีวนั นีว้ า่ งเธอเลยลองเข้ามาซ้อมมือสักหน่อย เธอไม่ชอบยิงปืน ไม่ชอบเรียนศิลปะป้องกันตัวในทีแรก แต่จำ� ต้องเรียนเมือ่ ถูกบิดาบังคับ ท่านบอกว่าอยากให้เธอรูว้ ชิ าไว้ปอ้ งกันตัวเพราะเป็นผูห้ ญิง สังคมสมัยนี้ อันตราย ภัยร้ายมีอยูร่ อบตัวไม่เว้นแต่ละวัน ยิง่ เธอเป็นลูกนักธุรกิจแถวหน้าของเมืองไทย ความปลอดภัยยิง่ มีนอ้ ย ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันเธอก็ยงั สามารถช่วยตัวเองได้ มันน่า จะดีกว่ารอคอยการช่วยเหลือจากใครสักคนทีอ่ าจไม่ทนั การณ์ ถึงเวลานัน้ เธออาจได้รบั อันตรายไปแล้วก็ได้ แต่เรียนไปเรียนมาก็เริม่ ชอบ มันสนุก ท้าทาย คลายเครียดได้ดี “แล้วคุณจินต์ไม่มาด้วยเหรอครับวันนี”้ ครูฝกึ ถามหาลูกศิษย์คนโปรดทีป่ กติ จะมาด้วยกันกับจิรชั ญาเสมอ อนาวิลเป็นลูกศิษย์ที่ครูฝึกอย่างตนยอมรับในฝีมือ กระสุนทุกนัดที่ออกจาก รังเพลิงเมือ่ เขาลัน่ ไกไม่มที จี่ ะพลาด จุดตายทุกนัด เขาน่าจะไปเป็นต�ำรวจมากกว่าเป็น นักธุรกิจ ครูฝกึ คิดอย่างนัน้ กับเขามาตลอด “พีจ่ นิ ต์ไปดูโรงแรมทีป่ ราณบุรนี ะ่ ค่ะ” เธอตอบได้แค่นนั้ เสียงโทรศัพท์กด็ งั ขัด ขึน้ “งัน้ ผมขอตัวเลยแล้วกัน” “ขอโทษด้วยนะคะ” จิรชั ญาค้อมศีรษะให้เล็กน้อย ครูฝกึ จึงจากไป “ฮัลโหล จิรชั ญาค่ะ” จิรชั ญากรอกเสียงหวานๆ ลงไปเมือ่ เบอร์ไม่คนุ้ ตา “ผมชากรนะครับคุณครีม” “อ้อ... ว่าไงคะคุณชากร” จิรชั ญาเริม่ เซ็งเมือ่ รูว้ า่ เป็นนายแบบชากร “ผมโทรหาคุณครีมหลายรอบแล้ว แต่เห็นเลขาฯบอกคุณครีมประชุมอยู่ คือ วันนีผ้ มจัดปาร์ตวี้ นั เกิด คุณครีมจะไม่มาเหรอครับ” นายแบบหนุม่ กล่าวเสียงใสโอ้โลม หญิงสาวสุดฤทธิ์ “ฉันไม่วา่ งค่ะ ส่วนของขวัญฉันจัดการส่งไปให้เรียบร้อยแล้ว รับรองคุณต้อง ไม่ผดิ หวังทีไ่ ด้รบั มัน มีความสุขนะคะ” จิรชั ญาตัดสายปิดเครือ่ งก่อนไประเบิดอารมณ์แก้เซ็งจนหน�ำใจก็มานัง่ หลบเสา พักยก พอดีกบั มีเสียงสนทนาไม่ใกล้ไม่ไกลให้เธอได้ยนิ จนต้องนิง่ ฟัง 32

เพียงธารา

“โครงการก่อสร้างของโรงแรมในญีป่ นุ่ ทีค่ ณ ุ ชนะประมูลคราวก่อน คุณยังไม่ได้ ให้คา่ ตอบแทนผมเลยนะ” “แบบร่างโรงแรมทีบ่ ริษทั คุณออกแบบไว้ ถ้าคุณเอามาให้ผมได้เมือ่ ไร ผมจะ โอนเงินเข้าบัญชีคณ ุ ทันที” “มันไม่ยากหรอกเรือ่ งนัน้ ไม่เกินสองวันคุณได้เชยชมมันแน่ ตอนนีบ้ ริษทั ไม่มี ใครดูแล คุณอยากได้แบบร่างโรงแรมไหนรีสอร์ตไหนบอกมาเลย ผมจะจัดการส่งให้ ถึงมือ” “ผมชอบสไตล์การออกแบบของบริษัทคุณนะ ไอเดียเจ๋งดี ผมชักอยากได้ ตัวเจ้าของไอเดียคนนัน้ แล้วสิ” “คงยากทีจ่ ะได้” “ท�ำไมล่ะ ผมทุม่ ไม่อนั้ นะ ขอให้ได้ตวั มา” “เธอเป็นลูกสาวเจ้าของบริษทั อีกไม่นานเธอจะเข้ามาบริหารงานแล้ว” “เมือ่ ไร” “น่าจะปีน”ี้ “มาเร็วจัง ต่อไปอะไรก็คงจะยากขึน้ สินะ” “ก็ไม่เกินก�ำลังผมหรอก คุณไม่ตอ้ งกลัว” “หวังว่าบริษทั มันคงไม่ลม้ ซะก่อนนะ” “เราไม่ได้กอบโกยจนน่าเกลียดนี่ โครงการไหนใหญ่ผลก�ำไรดี คุณก็เอาไป โครงการไหนเล็กพอให้บริษทั ถูไถไปได้ผมก็เก็บไว้ เท่านัน้ ทุกอย่างก็ไปได้สวย” จบค�ำ พูดสุดแสนจะเห็นแก่ตวั เสียงหัวเราะก็ถกู ระเบิดออกมาพอให้สาแก่ใจ ไม่ดงั จนน่าเกลียด เหมือนคนสนทนากันสนุกสนานทัว่ ไป จิรัชญาเลื่อนสายตาไปมองคู่สนทนาสารเลวที่อยู่ไม่ไกล เธอเห็นหน้าเพียง คนเดียวทีห่ นั มาทางเธอ แต่อกี คนเห็นเพียงแผ่นหลัง คนทีเ่ ห็นหน้าชัด เธอพอรูจ้ กั เขา เป็นเจ้าของบริษัทสถาปนิกที่ก�ำลังโด่งดังและมีชื่อเสียงในตอนนี้ มาแรงแซงทุกบริษัท ที่มอี ยู่ในประเทศไทย โครงการก่อสร้างอยูใ่ นระดับพันล้านขึน้ ไปทุกโครงการ รู้สึกว่า บริษัทเขาจะรับออกแบบครบวงจร ตั้งแต่ก่อสร้างยันออกแบบตกแต่งภายใน แถมยัง เคยเป็นลูกค้าบริษทั เธออีกด้วยในช่วงทีย่ งั ไม่มชี อื่ เสียง “เปิดบริษทั ได้ไม่กปี่ กี โ็ ด่งดังได้เป็นพลุแตกเพราะยืมจมูกชาวบ้านเขาหายใจนีเ่ อง แล้วไอ้สารเลวทีท่ รยศบริษทั ตัวเองเป็นใครกัน” จิรชั ญาคิดทบทวน เธอหันไปมองอีกที คูส่ นทนาทัง้ สองนัน้ ก็หายไปแล้วเหลือไว้เพียงเก้าอีต้ วั ว่างเปล่าให้เธอเห็น 33

วิวาห์รักร้าว

จิรัชญาถอนหายใจเหนื่อยหน่าย ความเห็นแก่ตัวของคนในยุคปัจจุบันที่มัก หาความเจริญก้าวหน้าให้ตวั เองด้วยวิธเี ลวๆ ก่อนฉุกคิดถึงค�ำสนทนาหนึง่ ของสองคนนัน้ ขึน้ มาอีกครัง้ “บริษัทไม่มีคนดูแล? ลูกสาว? หรือว่า! หวังว่าคงไม่ใช่พนักงานในบริษัท วี-ดีไซน์ของอาพีชหรอกนะ” จิรชั ญาลุกพรวดเดินเร็วๆ ไปยังรถทีจ่ อดอยูห่ วังว่าเธอคงทันเห็นหน้าคนเลวนัน้ แล้วรูว้ า่ มันเป็นใคร ใช่พนักงานในบริษทั ของเพือ่ นสนิทบิดาหรือเปล่า สายตาคมสวยกวาดไปเห็นแผ่นหลังของผูต้ อ้ งสงสัยทีเ่ ธอไม่เห็นหน้า แต่จำ� ได้ดี ว่าแผ่นหลังแวบๆ ทีห่ ายเข้าไปในรถยุโรปคันเล็กนัน่ คือคนทีเ่ ธออยากรูน้ กั ว่าเป็นใคร เธอขึน้ รถแล้วขับตามไปในระยะห่างเห็นกันเพียงไกลๆ เมือ่ รถของเธอหักเลีย้ ว ตามไปไม่ทนั มีรถวิง่ แซงหน้าขึน้ มาตัดหน้าเสียก่อน แต่มนั ก็ยงั พอทีจ่ ะเห็นและตามได้อยู่ “บ้าจริง แซงขึน้ มาได้” หญิงสาวบ่นพึมพ�ำขมวดคิว้ มุน่ ด้วยความขัดใจ สายตาก็ตามติดรถคนต้องสงสัย ไปไม่ลดละ พร้อมกับเหยียบคันเร่งหวังพุง่ แซงรถคันหน้าเมือ่ ได้จงั หวะ “เฮ้ย!” หญิงสาวร้องเสียงหลง ก่อนเหยียบเบรกสุดก�ำลังแต่ไม่พน้ รถของเธอ พุง่ เฉียดปะทะร่างของใครคนหนึง่ จนล้มกลิง้ ไปกับพืน้ ถนน รถของจิรชั ญานิง่ สนิทในเวลาต่อมา เธอทุบก�ำปัน้ กับพวงมาลัยอย่างหัวเสียทีต่ าม รถคนต้องสงสัยไปไม่ทนั แล้วดันมาซวยโดนคนซุม่ ซ่ามเดินตัดหน้ารถอีก “นี่ ข้ามถนนแบบนีอ้ ยากตายรึไง” จิรชั ญาเปิดประตูรถลงมาแว้ดถามเอาเรือ่ ง ทันที ดูเหมือนคูก่ รณีเธอจะไม่เป็นอะไรมาก เพราะลุกขึน้ มายืนเท้าเอวมองหน้าตอบโต้ เธอได้อยู่ “นีเ่ จ๊ ขับรถไม่ดสู ญ ั ญาณไฟแล้วยังมีหน้ามาว่าคนอืน่ เขาปาวๆ ดูบา้ งหรือเปล่า ว่ามันไฟแดงให้คนข้าม” คูก่ รณีเดินมาถามเอาเรือ่ งจนถึงที่ ชีไ้ ปยังสัญญาณไฟจราจรทีอ่ ยูไ่ ม่ไกล ท�ำให้ จิรชั ญาอึกอักเถียงไม่ออก ไม่รหู้ รอกว่าสัญญาณไฟอะไร รูแ้ ต่ตอนนีเ้ ธอตามรถคนต้อง สงสัยไปไม่ทนั ก็เพราะผูช้ ายตรงหน้าทีท่ ะเล่อทะล่าออกมาให้เธอชน มันก็ยงิ่ ท�ำให้เธอยิง่ หงุดหงิด เธอก้มลงไปหยิบกระเป๋าสตางค์ดึงธนบัตรใบละพันออกมาจ�ำนวนหนึ่งยื่นให้ คูก่ รณีจะได้จบๆ เรือ่ ง ถ้าไปตอนนีอ้ าจยังตามกันทัน 34

เพียงธารา

“เอานีไ่ ป” จิรชั ญาเดินมายัดเงินใส่มอื ให้คกู่ รณี “โรงพยาบาลอยูใ่ กล้ๆ คุณคง ไปได้นะ ส่วนทีเ่ หลือจากค่ารักษาก็ถอื เป็นค่าท�ำขวัญแล้วกัน” “ค่ารักษา ค่าท�ำขวัญงัน้ เหรอ ผูห้ ญิงนีม่ กั ง่ายอย่างนีท้ กุ คนหรือเปล่า” ชัชพลเริม่ ยัวะ ย้อนถามด้วยอาการหัวเสียสุดเหวีย่ ง เท้าเอวมองหน้าอีกฝ่ายเอาเรือ่ งไม่คดิ ยอม แม้เธอ จะสวยบาดใจเขาก็ตาม แต่นสิ ยั แย่ๆ นัน้ ท�ำให้เขารับไม่ได้เลยจริงๆ “เอ๊ะ!” “ท�ำคนอืน่ เขาเจ็บแล้วก็เอาเงินฟาดหัวให้เรือ่ งมันจบ ไม่มากไปหน่อยหรือไง” เขา เกลียดทีส่ ดุ ก็คนประเภทนี้ ท�ำผิดแล้วก็ใช้เงินฟาดหัวหวังปิดปากให้เรือ่ งจบ คิดว่าเขาเดิน มาให้เธอชนเพราะต้องการเงินอย่างพวกสิบแปดมงกุฎรึไง “แล้วจะเอายังไงล่ะ ฉันก็รบั ผิดชอบไปแล้วนี่ หรือว่าคุณอยากได้มากกว่านัน้ จะเอาเท่าไรว่ามาสิ” จิรชั ญาเริม่ ยัวะเหมือนกันเมือ่ คิดว่าคูก่ รณีเริม่ หัวหมอ นีค่ งคิดจะ ขูดรีดเธอน่ะสิ ชัชพลเลือ่ นสายตาขึน้ ลงเหยียดหยันผูห้ ญิงสวยตรงหน้า “ผมไม่ได้ตอ้ งการไอ้เงิน มักง่ายของคุณนักหรอก เอาคืนไป” เงินถูกยัดกลับมาใส่มือของจิรัชญาในทันที เธอหันไปท�ำหน้าเหนื่อยหน่ายให้ ผู้ชายแผนสูงตรงหน้าที่ก�ำลังท�ำตัวเป็นคนดีหวังเรียกร้องให้เธอเพิ่มจ�ำนวนเงิน ท�ำไม เธอจะไม่รู้ เลยถามหยัง่ เชิงออกมา “แล้วจะเอายังไง” “ผมต้องรีบเอางานไปเสนออาจารย์ เหลือเวลาอีกครึง่ ชัว่ โมง คุณต้องไปส่งผม ทีม่ หา’ลัย” “นีเ่ ด็กน้อย ฉันมีธรุ ะต้องไปท�ำ ถ้าไม่เอาค่ารักษาพยาบาล ก็เอานีไ่ ป... ค่าแท็กซี”่ จิรชั ญายัดเงินจ�ำนวนหนึง่ ใส่มอื คูก่ รณีอกี ครัง้ ทีเ่ ธอเพิง่ รูเ้ ดีย๋ วนีว้ า่ เป็นนักศึกษา ถ้าความต้องการนัน้ ไม่ใช่เวลานีเ้ ธอจะไปส่งให้ หรอกนะ แต่ตอนนีเ้ ธอไม่สามารถรับผิดชอบไปมากกว่าให้เงินแล้วจบกัน เธอต้องรีบไป จิรชั ญาไม่สนใจอะไรอีก กระชากประตูรถเปิดออกแล้วขึน้ นัง่ แต่ประตูกถ็ กู คว้า ไว้ไม่ยอมให้เธอปิดง่ายๆ แถมยังถูกกระชากลงมาจากรถจนตัวลอย เหมือนหนุม่ นักศึกษา ตรงหน้าจะหัวฟัดหัวเหวีย่ งโกรธเธอสุดขีดแล้วตอนนี้ จากสายตาแข็งกระด้างกับใบหน้า ถมึงทึงของเขาทีส่ ง่ ตรงมายังเธอไม่ลดละสักนาที “เป็นผูใ้ หญ่กค็ วรหัดมีความรับผิดชอบเป็นตัวอย่างทีด่ ใี ห้กบั เด็กสิ ไม่ใช่เอาเงิน มาฟาดหัวแล้วชิง่ หนี คุณไม่ใช่ทำ� ผมเจ็บอย่างเดียวนะ แต่คณ ุ ก�ำลังท�ำให้ผมเรียนไม่จบ 35

วิวาห์รักร้าว

ด้วย ถ้าภายในครึง่ ชัว่ โมงนีผ้ มเอางานไปเสนออาจารย์ไม่ทนั ” จิรัชญายกแขนเรียวๆ ขึ้นพาดขอบประตู ตอบกลับหน้าตายไม่สบอารมณ์ เช่นกัน “ถ้านายไม่มายืนเถียงกับฉันแล้วเอาเงินทีฉ่ นั ให้เรียกแท็กซีไ่ ปมหา’ลัย ป่านนีค้ ง ถึงแล้วก็ได้เสนองานกับอาจารย์จนจบไปแล้ว” “มันจะจบได้ไง ในเมือ่ คุณท�ำโปรเจกต์ผมพังแบบนัน้ ” ชัชพลชีไ้ ปทีโ่ มเดลคอนโดมิเนียมขนาดจิว๋ โปรเจกต์ทเี่ ขาท�ำขึน้ มาเสนออาจารย์ ประจ�ำภาควิชาในปีสุดท้ายของการศึกษา ที่บัดนี้โดนเหยียบจนบี้แบนอยู่ใต้ล้อรถ ไม่เหลือชิน้ ดี “วันนีเ้ ป็นวันสุดท้ายของการน�ำเสนอ ถ้าคุณไม่ไปแก้ปญ ั หาให้ผม ผมเอาคุณ ตายแน่” มหาวิทยาลัยรัฐบาลชือ่ ดังใจกลางกรุงในเวลาครึง่ ชัว่ โมงต่อมา จิรชั ญานัง่ ประจันหน้า อาจารย์ของชัชพลอยูใ่ นห้องพักอาจารย์ประจ�ำภาควิชาของคณะศิลปศาสตร์ ในขณะที่ ชัชพลนัง่ รอฟังชะตากรรมของตัวเองอยูข่ า้ งนอก ใจจดจ่อว่าเขาจะจบในภาคการศึกษานี้ ได้หรือไม่ หวังว่าตัวต้นเหตุทนี่ งั่ ประนีประนอมอาจารย์อยูข่ า้ งในจะท�ำส�ำเร็จ เขานัง่ กระสับกระส่ายรอไม่นานจิรชั ญาก็เดินออกมา ชัชพลพุง่ เข้าไปหาเธอทันที “ว่าไง” ชัชพลถามห้วนๆ ไม่ใช่ไม่รกู้ าลเทศะ แต่ตอ้ งไม่ใช่กบั ผูห้ ญิงมักง่ายใช้ เงินฟาดหัวเขาคนนี้ “อาทิตย์หน้าคุณก็เอางานมาเสนอใหม่แล้วกัน ฉันไปได้แล้วใช่ไหม” เธอประชด พร้อมออกเดิน แต่กลับถูกรัง้ ไว้ “ยัง” จิรชั ญามองไปทีข่ อ้ มือเป็นการเตือนว่าให้เขาปล่อยมือออกเดีย๋ วนี้ แล้วย้อน “แล้วไง” “คุณต้องพาผมไปโรงพยาบาล แล้วก็ไปส่งผมทีท่ า่ รถ” เขาสัง่ อย่างไม่รรี อในความต้องการ วันนีจ้ ะต้องท�ำให้ผหู้ ญิงตรงหน้ารูจ้ กั ความ รับผิดชอบจนถึงขีดสุดความต้องการแล้วเขาจะปล่อยไป ไม่ใช่ดแี ต่เอาเงินฟาดหัวคนอืน่ ให้เรือ่ งจบๆ ไปแค่นนั้ มันมักง่ายเกินไป “มากไปรึเปล่า” 36

เพียงธารา

“คุณท�ำผมเจ็บนะ มันมากไปหรือเปล่าล่ะ” เขาย�ำ้ ชีไ้ ปทีแ่ ขนขวาซึง่ บัดนีม้ รี อยถลอก เป็นทางยาว เลือดยังซึมออกมาไม่หยุด “เฮอะ นายนีม่ นั จริงๆ เลย” จิรชั ญามองค้อนก่อนเดินน�ำ เธอพาเขาไปโรงพยาบาลหาหมอ จ่ายค่ายาเสร็จสรรพก็พาไปส่งทีท่ า่ รถตามค�ำสัง่ ของคูก่ รณี แสดงความรับผิดชอบเต็มทีก่ บั นักศึกษาหนุม่ ทีน่ งั่ ชีน้ ำ� เธอมาตลอดทาง “ต้องจ่ายค่ารถประจ�ำทางให้ดว้ ยไหม” จิรชั ญาประชดเมือ่ จอดรถสนิท บริเวณ หน้าศูนย์การค้าแห่งหนึง่ ทีม่ รี ถตูป้ ระจ�ำทางจอดให้บริการอยูเ่ รียงรายตามริมทาง “พอแล้ว จ่ายเองได้ ขอบคุณทีม่ าส่ง ไปนะ” ชัชพลพูดจบก็เปิดประตูรถลง เดินดิง่ จากไปพร้อมกับรอยยิม้ แห่งความพอใจกับช่วงเวลาในการสัง่ สอนทีผ่ า่ นมา จะได้ รูว้ า่ ท�ำคนอืน่ เจ็บแล้วควรจะรับผิดชอบยังไงถึงจะถูก ไม่ใช่เอาเงินมาฟาดหัวปิดบัญชีดำ� แล้วหนีหาย “เด็กบ้านีแ่ สบจริงๆ” จิรชั ญาบ่นพึมพ�ำ แทนทีจ่ ะโกรธกับท่าทางอวดดียยี วนของชายหนุม่ กลับท�ำให้ มุมปากของเธอยกขึน้ เล็กน้อยจนเป็นรอยยิม้ มองตามแผ่นหลังของนักศึกษาหนุม่ คูก่ รณี ทีเ่ ดินจากไปจนสุดตา เขาแสบพอๆ กับพีช่ ายเธอเลย “ผมเป็น รปภ.ของโรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล คุณอนาวิลส่งผมมา ให้ดแู ลคุณพรรษมนครับ” รปภ.วัยกลางคนรายงานความเป็นมาเป็นไปในการมาครัง้ นีใ้ ห้พรรษมนรับทราบ เมื่อเธอเปิดประตูออกมาเจอแล้วใช้สายตาแห่งความสงสัยเป็นค�ำถามกับ รปภ.ที่ยืน สงบเสงีย่ มอยูห่ น้าประตู พรรษมนพยักหน้ารับทราบถึงเหตุผลนัน้ ก่อนปฏิเสธไป “คุณกลับไปรักษาความ ปลอดภัยทีโ่ รงแรมต่อเถอะ ฝากบอกคุณอนาวิลด้วยว่า ฉันมีคนดูแลแล้วไม่รบกวน” “แต่...” “บอกเจ้านายคุณตามนีน้ ะคะ ฉันไม่รบกวนจริงๆ” พรรษมนบอกพร้อมหมุนตัว กลับเข้าบ้านปิดประตูหนีไป รปภ.ที่อนาวิลส่งมาก็จ�ำต้องกลับไปรายงานความเป็นมา เป็นไปให้เจ้านายรับทราบตามทีพ่ รรษมนบอก “มีคนดูแลแล้วงัน้ หรอ” อนาวิลถามสายตาพุง่ ตรงไปอย่างไร้จดุ หมายทะลุผา่ น รปภ.เหมือนไม่มตี วั ตน มือของเขาก�ำแน่นใจเต้นแทบทะลุออกมานอกอก “ครับ เธอบอกว่ามีคนดูแลแล้วไม่รบกวน” รปภ.ย�ำ้ กล้าๆ กลัวๆ 37

วิวาห์รักร้าว

“ไปได้แล้ว” เขาบอกสายตายังเลือ่ นลอย รปภ.รีบค�ำนับรับค�ำแล้วดิง่ ออกไป อนาวิลทุบก�ำปัน้ ลงโต๊ะเสียงดังสนัน่ ลุกจากเก้าอีข้ นึ้ ยืนทอดสายตาร้อนรนออก ไปนอกกระจกบานใสตรงหน้า ครุน่ คิดเรือ่ งพรรษมนทีฝ่ าก รปภ.กลับมารายงานว่าเธอ มีคนดูแลแล้ว หวังว่าคนทีด่ แู ลเธอจะเป็นคุณฝนทองไม่ใช่ใครอืน่ หวังว่าเธอคงไม่ให้ ไอ้หน้าจืดทีไ่ หนมาดูแลในตอนทีแ่ ม่ไม่อยูห่ รอกนะ เพียงแค่คดิ อนาวิลก็รอ้ นรนจนแทบอยูไ่ ม่ได้ ต้องหยิบโทรศัพท์มอื ถือขึน้ มากด โทรถามคุณฝนทองอย่างต้องการค�ำตอบด่วนทีส่ ดุ “สวัสดีคะ่ คุณจินต์ มีอะไรให้นา้ ฝนช่วยคะ” คุณฝนทองเงยหน้าจากบัญชีรายวัน หันมารับโทรศัพท์ทวี่ างอยูข่ า้ งตัว ไม่แปลกใจทีอ่ นาวิลโทรมา น่าจะเป็นเรือ่ งทีพ่ รรษมน ส่ง รปภ.กลับไปเมือ่ ครู่ ถ้าเดาไม่ผดิ “วันนีน้ า้ ฝนจะอยูเ่ ป็นเพือ่ นพรีมหรือเปล่า คือ... ผมส่ง รปภ.ไปแล้วถูกส่งกลับ น่ะครับ” “เปล่าค่ะ เห็นคุณพรีมว่ามีเพือ่ นจะมาค้างด้วย น้าฝนเลยจะกลับไปนอนทีบ่ า้ น” คุณฝนทองบอกไปตามความจริง เมือ่ พรรษมนสัง่ ไว้เช่นนัน้ “อ้อ แล้วไปครับ ขอบคุณนะครับน้าฝน” อนาวิลจ�ำต้องขอบคุณไว้เพียงเท่านัน้ ทัง้ ทีใ่ จมีอกี ค�ำถามทีย่ งั ค้างคาใจ เพือ่ นคนนัน้ ของพรรษมนผูห้ ญิงหรือผูช้ าย ใครกันแน่ ทีจ่ ะอยูก่ บั เธอในวันนี้ “บ้านข้างๆ แขกเพิง่ เช็กเอาต์ไป ถ้าไม่อยากนอนโรงแรมก็มานอนทีน่ สี่ คิ ะ” “ครับ?” อนาวิลถามกลับเก้อๆ ทีค่ ณ ุ ฝนทองก�ำลังเดาใจเขาถูกว่าต้องการอะไร “ถ้าคุณจินต์จะมา น้าฝนจะล็อกบ้านไว้ให้วา่ มีคนจองแล้ว” “อืม... ถ้างัน้ รบกวนน้าฝนจัดการให้ดว้ ยนะครับ ไว้คำ�่ ๆ ผมจะเข้าไป” บ้านพักหลังแรกสไตล์โมร็อกโกสีสนั สดใสเบือ้ งหน้าทีอ่ ยูห่ า่ งจากริมหาดไม่ถงึ สามร้อยเมตร จึงได้ยินเสียงคลื่นกระทบฝั่งดังอยู่ไม่ไกล ชัชพลกดออดสองสามที เจ้าของบ้านก็ออกมาเปิดประตูให้ “มาแล้วเหรอ” ชัชพลไม่ตอบแต่ดงิ่ เข้ามากอดพรรษมนหน้าตาเฉย แล้วกระซิบข้างหูเธอแผ่วเบา “คิดถึงเจ้จงั ” พรรษมนใช้เล็บคมๆ จิกทีพ่ งุ เขาด้วยความหมัน่ ไส้ คนโดนหยิกสะดุง้ โหยงผละ ออกมาลูบท้องด้วยความเจ็บแทบไม่ทนั 38

เพียงธารา

“เจ็บนะเจ้” “อยากทะลึง่ ดีนกั เข้าบ้านได้แล้ว” พรรษมนค้อนขวับแล้วพาเข้าบ้าน ชัชพลยิม้ แล้วเดินตามหลังเข้ามาพร้อมปิดประตูให้ “มาไง” พรรษมนถาม ยืน่ แก้วน�ำ้ ผลไม้เย็นๆ ทีไ่ ปรินมาให้ “รถตู”้ เขาตอบสัน้ ๆ ยกน�ำ้ ผลไม้ขนึ้ ดืม่ “ไม่ได้เอารถมาเหรอ” พรรษมนถาม เดินไปทิง้ ตัวนัง่ ไม่ไกลกันบนโซฟาตัวนุม่ “เปล่า ขายไปแล้วน่ะ” ชัชพลตอบอย่างไม่อาย เมือ่ พรรษมนสนิทมากพอทีจ่ ะ รับรูเ้ รือ่ งพวกนีข้ องเขา “ขายท�ำไม” พรรษมนถามหน้าเครียดขึน้ มา “เอามาจ่ายค่าเทอม ไม่อยากกวนเจ้” เขาบอกในความจ�ำเป็นพร้อมตอบเสร็จสรรพ ในประโยคทีค่ ดิ ว่าพรรษมนจะต้องถามเขาต่อไป ว่าท�ำไมไม่บอกเธอ “แกนีม่ นั จริงๆ เลย” พรรษมนต�ำหนิไม่จริงจัง ชีไ้ ปทีแ่ ขนแล้วถามเขา “แล้วไป โดนอะไรมา” ชัชพลยกแขนขึน้ ดูแล้วยิม้ “โดนรถชน แต่ไม่เป็นไรหรอก นิดหน่อยเอง แล้วเจ้ หัวไปโดนอะไรมา” พรรษมนคล�ำทีแ่ ผลก่อนตอบ “อ้อ... อุบตั เิ หตุนดิ หน่อย ไปหาไรกินกันไหม กินอะไรมาหรือยัง” “ยัง แต่อยากกินฝีมอื เจ้ ท�ำให้กนิ หน่อยได้เปล่า” ชัชพลอ้อนส่งตาหวานเยิม้ มาให้ พรรษมนยิม้ ผลักศีรษะเขาหมัน่ ไส้ในความทะเล้น “จะกินอะไรล่ะ” “อะไรก็ได้ อร่อยๆ นะ” เขาตอบเอนหลังลงเหยียดตัวยาวบนโซฟา “แล้วจะนอน รอนะ เจ็บแผลแล้วก็เมือ่ ยตัวด้วย” “กลัวฉันใช้ให้ชว่ ยใช่ไหมล่ะ” พรรษมนถามอย่างรูท้ นั “รูใ้ จ” เขาตอบพร้อมส่งประกายตาเจ้าชูม้ าให้ แต่พรรษมนกลับไม่เล่นด้วย ปา หมอนใส่หน้าเขาแล้วเดินเข้าครัวไป เธอไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับชัชพลมากไปกว่าเห็นเขาเป็นเพือ่ นรุน่ น้องทีส่ นิท กันเท่านัน้ ในขณะทีช่ ชั พลมักคิดเกินเลยกับเธอเสมอๆ “เจ้กลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไร” ชัชพลถามทัง้ ทีต่ าเริม่ จะปิดลง “เมือ่ คืน ตอนแรกฉันว่าจะไปนอนบ้านนาย แต่คดิ ไปคิดมามันดึกแล้วไม่อยาก กวน เลยนัง่ แท็กซีก่ ลับปราณฯซะเลย” พรรษมนบอกพร้อมกับล้างผักไปด้วย “ทีหลังไปกวนก็ได้นะ กลับมาแบบนัน้ ... อยากโดนแท็กซีล่ ากลงข้างทางหรือไง” 39

วิวาห์รักร้าว

“แล้วโดนหรือเปล่าล่ะ ก็ไม่น”ี่ พรรษมนย้อน รูว้ า่ ชัชพลเป็นห่วง แต่พดู ดีๆ ไม่เป็น เธอเลยไม่ถอื “ต้องรอให้โดนก่อนหรือไง” เขาลืมตาขึน้ มามองแผ่นหลังของพรรษมนหัวเสีย ผูห้ ญิงคนนีช้ า่ งไม่กลัวอะไรเอาเสียเลย พรรษมนไม่ตอบเขาจึงว่าต่อ “ผมจบเทอมนีแ้ ล้วนะ อาทิตย์หน้าเอางานไปเสนอก็จบแล้ว” เขาบอกลุกรวดเร็วจากโซฟามากระซิบข้างหูพรรษมน ในประโยคต่อไป “แล้วเจ้จะเปิดโอกาสให้ผมได้ยงั ” พรรษมนยกช่อคะน้ามาตีหน้าผากเขาพอให้เจ็บ “ไม่เคยละโอกาสเลยเด็กคนนี”้ “ก็เด็กมันรักจริง ผมจริงใจกับเจ้จริงๆ นะ” เขายืน่ หน้าเข้ามาถามพรรษมนจนชิด แต่กถ็ กู ผลักออกจนกระเด็น “ถ้ายังถามแบบนีอ้ กี ฉันจะไล่กลับกรุงเทพฯให้ด”ู พรรษมนบอกยกตะกร้าผัก มาวางบนโต๊ะ ชัชพลตามติด รัง้ แขนพรรษมนให้หนั มาเผชิญหน้ากัน “เจ้ยงั ลืมผูช้ ายเลวๆ คนนัน้ ไม่ได้ใช่ไหม” ชัชพลถามออกมาอย่างรูด้ ี เขารูว้ า่ พรรษมนเคยมีบาดแผลในใจกับผูช้ ายคนหนึง่ ซึง่ เขาก็ไม่รวู้ า่ เป็นใคร เธอไม่เคยเอ่ยชือ่ ให้ได้ยนิ รูเ้ พียงผูช้ ายคนนัน้ ได้สร้างบาดแผล เหวอะหวะช�ำ้ ไปด้วยเลือดหนองให้แก่เธอ เธอเจ็บปวดจนไม่อาจทีจ่ ะรับความรักจากใคร ได้อกี เขารู้ แต่กอ็ ยากเป็นคนคนนัน้ คนทีร่ กั ษาบาดแผลทางใจและสร้างชีวติ ใหม่ทดี่ ใี ห้ กับเธอ ไม่อยากให้จมกับบาดแผลอยูอ่ ย่างนี้ แต่เธอกลับไม่เปิดโอกาสให้กบั เขาเลย เธอ ปิดกัน้ ตัวเองตลอดมาแม้รวู้ า่ เขารูส้ กึ ยังไงและจริงจังกับเธอแค่ไหน “ไปล้างปูให้หน่อยสิ ปลาหมึกด้วยนะ ฉันจะหั่นผักรอ” พรรษมนบ่ายเบี่ยง ชี้น�ำให้ชัชพลไปท�ำอย่างอื่น เธอไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกแล้วเพราะพูดกับชัชพลมา หลายหน เขาน่าจะรูแ้ ล้วก็ไม่ควรถามเธอแบบนีอ้ กี ถ้ายังรูใ้ จกันดี “อยากเจ็บปวดไปจนวันตายหรือไง” ชัชพลชักเสียงถาม สบตาพรรษมนนิง่ งัน รอค�ำตอบ “ถ้าแกไม่พดู ขึน้ มาฉันก็คงไม่เจ็บปวด ถ้าไม่อยากให้ฉนั เจ็บปวด ก็อย่าพูดถึง ผูช้ ายคนนัน้ อีก” พรรษมนหันมาหัน่ ผักไม่พดู อะไรอีกเมือ่ ยืน่ ค�ำขาดออกไปเช่นนัน้ แล้ว หวังว่าชัชพลคงเข้าใจเธอบ้าง เธอรูถ้ งึ ความหวังดีทเี่ ขามีให้ แต่เธอไม่อาจรับไว้ได้ในตอนนี้ ชัชพลเท้าเอวแล้วส่ายหน้าเอือมๆ พรรษมนจะต้องหนีปญ ั หาในเรือ่ งนีด้ ว้ ยการ ข่มขูเ่ ขาแบบนีท้ กุ ครัง้ ไปสินา่ แล้วมันก็ได้ผลเมือ่ เขาต้องเป็นฝ่ายยอมเพราะไม่อยากให้ เธอเจ็บปวด เขาเองก็ทนไม่ได้ทจี่ ะเห็นเธอเจ็บปวดเพราะค�ำพูดทีเ่ ขามักขุดขึน้ มาถามเธอ 40

เพียงธารา

เสมอๆ กับเรื่องนี้ จึงหยุดแล้วหันไปท�ำตามที่เธอสั่งการ ไม่มีใครพูดอะไรออกมาอีก จนอาหารเสร็จเรียบร้อยนัน่ แหละต่างฝ่ายต่างหันมาสัง่ การกันอีกครัง้ “เอาไปตัง้ โต๊ะเลยไหม” ชัชพลถามเมือ่ อาหารจานสุดท้ายถูกตักใส่จาน “อืม... โต๊ะหน้าบ้านริมสระน�ำ้ นะ” พรรษมนหันตอบแล้วยิม้ ให้ ท�ำเหมือนไม่มี อะไรเกิดขึน้ เขากับเธอไม่ได้ทะเลาะกัน “ขอโทษนะ ต่อไปจะไม่ถามให้เจ็บอีกแล้ว” ชัชพลรูส้ กึ ละอายใจจนต้องพูดมัน ออกมา หน้าเขาเศร้าในส�ำนึกทีผ่ ดิ พลาดอย่างเห็นได้ชดั “เป็นอะไรของแก ไปตัง้ โต๊ะไวๆ ไม่หวิ หรือไง” พรรษมนท�ำไม่รไู้ ม่ชี้ แล้วไล่สงั่ การ ชัชพลยิม้ แล้วหยิบจานอาหารสองอย่างทีพ่ รรษมนท�ำไปตัง้ โต๊ะทีร่ มิ สระน�ำ้ ก่อน ตามมายกทุกอย่างไปจัดตัง้ จนเรียบร้อยแล้วลงมือทาน ก็หนั มาชวนพรรษมน “กินเบียร์กนั ไหม” “จะมอมฉันหรือไง” พรรษมนหันมาถามพลางตักอาหารใส่จาน “เปล่า... ฉลองทีเ่ จ้กลับมา แล้วก็ฉลองทีผ่ มเรียนจบ แล้วก็ได้งานท�ำเลย” ค�ำตอบสุดท้ายพรรษมนต้องรีบหันมาถาม “ได้งานแล้วเหรอ” “อืม” เขาตอบสัน้ ๆ พลางยักคิว้ กวนๆ ให้ “ทีไ่ หน” “บริษทั เจ้ไง” พรรษมนยิม้ โล่งใจคิดว่าใครฉกตัวเขาไปแล้วซะอีก “ในตูเ้ ย็นมีอยู่ ไปเอามาสิ” คนถูกสั่งไม่รีรอเดินดิ่งเข้าไปเอาเบียร์ที่ว่ามาทันที พรรษมนมองตามหลังไป ยิม้ ให้ในความทะเล้นของชัชพลอีกเช่นเคย เขาเป็นเพือ่ นทีอ่ ยูด่ ว้ ยแล้วเธอสบายใจทีส่ ดุ รองจาก... คนคนนัน้ ผูช้ ายใจร้ายทีท่ ำ� ลายหัวใจเธอจนย่อยยับ พูดคุยกันได้ทกุ เรือ่ ง พึง่ พากันได้ทกุ อย่าง ทีส่ ำ� คัญเขาไว้ใจได้ ไม่เคยถือโอกาสกับเธอ พรรษมนหันกลับมาอีกครัง้ สายตาของเธอพลันเหลือบไปเห็นเงาของใครคนหนึง่ เขายืนอยูบ่ นระเบียงในความมืดทีม่ แี สงสลัวของบ้านพักหลังถัดไป เธอเห็นไม่ชดั ว่าเป็นใคร แต่ดเู หมือนคนคนนัน้ ก�ำลังจ้องมองมาทีเ่ ธอ พรรษมนหลุบสายตาลงครุน่ คิดหวังว่าคง ไม่ใช่คนร้ายที่เข้ามาท�ำร้ายแม่เธอในวันก่อน เธอเหลือบขึ้นไปมองอีกครั้งเงาของใคร คนนั้นก็หายไปแล้ว นั่นยิ่งท�ำให้พรรษมนหวาดหวั่น เธอเริ่มกลัวและหวาดระแวง ก�ำช้อนและส้อมในมือแน่น “เป็นอะไรเจ้ ท�ำไมท�ำหน้าแบบนัน้ ” ชัชพลถามเมือ่ เห็นสีหน้าครุน่ คิดและซีดลง ของพรรษมน เขาวางขวดเบียร์สองขวดลงช้าๆ สายตายังจับจ้องอยูบ่ นใบหน้าสวยหวาน 41

วิวาห์รักร้าว

ด้วยความสงสัย “เปล่า... ไม่มอี ะไร เอามาให้ฉนั ขวดหนึง่ สิ” พรรษมนรีบปัดความคิดกลัวนัน้ ออกไป แล้วคิดในทางทีด่ อี าจเป็นแขกทีม่ าพักก็ได้ “ได้เลย” ชัชพลรีบยืน่ ให้พร้อมกับค�ำถาม “แล้วจะไปกรุงเทพฯเมือ่ ไร” “พรุง่ นี”้ พรรษมนตอบสัน้ ๆ แล้วตักอาหารเข้าปาก ทานไปคุยไป “ให้มาวันเดียวแล้วก็กลับเนีย่ นะ” “อืม หรือจะอยูต่ อ่ ก็ได้นะ แต่ถา้ ไปรายงานตัวช้า ฉันไม่รบั เข้าท�ำงานจริงๆ ด้วย” “ขูก่ นั ขนาดนีจ้ ะให้อยูต่ อ่ ได้ไง แล้วแม่เจ้ไปไหน คิดว่ามาจะเจอเสียอีก” “ท�ำไม” “จะได้ฝากเนือ้ ฝากตัวไง” ชัชพลหันไปยักคิว้ กวนให้ พรรษมนเม้มปากแน่น หรีต่ ามองคนไม่ละความพยายาม ไม่แม้จะปล่อยโอกาส ให้เธอได้หยุดพิจารณาในความรูส้ กึ ดีๆ ทีเ่ ขามีให้ เบือนหน้าไปยิม้ แล้วลงมือทานอาหาร ไม่ตอบโต้อะไรอีก

42

เพียงธารา

3

บนเตียงนอนริมสระน�ำ้ ขนาดพอดีตวั พรรษมนกับชัชพลนอนเหยียดยาวอยู่ บนนัน้ ในมือถือเบียร์คนละขวด เป็นขวดทีส่ องหลังจากทานอาหารเสร็จสรรพและนัง่ ดืม่ กันอยูต่ รงนีม้ าพักใหญ่ สนทนาเรือ่ งโน้นเรือ่ งนีไ้ ปเรือ่ ยเปือ่ ย หัวเราะบ้างยิม้ บ้างด้วย ความสุขใจ โดยไม่รเู้ ลยว่าอากัปกิรยิ าอาการสุขใจทัง้ หมดนัน้ ยังคงอยูใ่ นสายตาของใคร คนหนึง่ ทีเ่ ฝ้ามองมาตลอดเวลา “น็อต” พรรษมนหันมามองชัชพลที่หลับตาพริ้มอยู่ข้างๆ เรียกเบาๆ ด้วย น�ำ้ เสียงเริม่ อ้อแอ้ ทัง้ ทีก่ นิ เข้าไปไม่ถงึ สองขวดดี หรือเพราะไม่ได้ดมื่ นานท�ำให้เธอเมาได้ เร็วขนาดนี้ “อืม” ชัชพลขานรับ ค่อยๆ ลืมตาหันมามองคนเรียกทีต่ าเริม่ หวานเยิม้ เพราะ ฤทธิแ์ อลกอฮอล์ แก้มนวนเนียนนัน้ แดงปลัง่ จนน่ารักน่ามอง “ฉันเริม่ มึนๆ แล้ว เราไปนอนกันเถอะ” พรรษมนพยักหน้าหงึกๆ รีบชวนเพราะ มึนศีรษะมาก ตาของเธอก็เริม่ ลายจนจะเห็นชัชพลไม่ชดั อยูแ่ ล้ว “นอนด้วยกันเหรอ” ชัชพลหันมาแหย่เล่น เขาส่งยิม้ หวานเยิม้ ให้เธอ ไม่ละโอกาส แม้สกั นาทีทจี่ ะโอ้โลมล้อเล่นกับเธอได้ “เห็นโซฟานัน่ ไหม” พรรษมนชีไ้ ปทีโ่ ซฟาในบ้าน ชัชพลพยักหน้า “ฉันยกให้ คืนนี”้ 43

วิวาห์รักร้าว

“ใจร้าย” เขาว่าหันมากระดกเบียร์อกี อึกหนึง่ แล้วชีไ้ ปทีข่ วดเบียร์ของพรรษมน “ยังไม่หมดขวดเลยจะไปนอนแล้ว” “นีจ่ ะมอมฉันจริงๆ ใช่ไหม ไม่เอาด้วยแล้ว ไม่ไหวแล้วนะ” “เอามา กินเองก็ได้” พูดจบก็คว้าขวดเบียร์ในมือพรรษมนมากระดกพรวดเดียว เกลีย้ งไม่เหลือแม้แต่หยดสุดท้าย ก่อนกระดกของตัวเองพรวดเดียวจนหมดหันมายิม้ ให้ พรรษมน มองอาการชะงักค้าง กับริมฝีปากแดงเรือ่ ของเธอด้วยความพึงพอใจ “หมดแล้ว ไปนอนได้” พรรษมนส่ายหน้ายิม้ ให้กบั ความบ้าบิน่ ของชายหนุม่ เธอยันตัวลุกขึน้ ไปยืน่ มือ รอฉุดให้ชชั พลลุกขึน้ แล้วเข้าบ้านพร้อมกัน ชายหนุม่ วางมือลงบนมือเรียวสวยแผ่วเบาให้ เธอออกแรงฉุดเขา ก่อนทิง้ น�ำ้ หนักทัง้ ตัวไปใส่ให้เธอต้องโอบกอดโดยปริยาย “แต๊ะอั๋งผมเหรอ” ชัชพลถามหน้าตาย ทั้งที่ท�ำให้พรรษมนต้องกอดรั้งเขาไว้ ไม่ให้ตวั เธอหงายหลังลงไปในสระน�ำ้ “เด็กบ้า เดีย๋ วเถอะ” พรรษมนว่าพลางผละออก แต่ชชั พลกลับสอดมือเข้าโอบรัด รัง้ เอวบางของเธอมาแนบชิด พรรษมนหลับตาข่มอารมณ์ สูดหายใจเข้าลึกกับท่าทีเกินเลยของเพือ่ นรุน่ น้อง

“จะท�ำอะไร จะจูบฉันงัน้ สิ” ค�ำถามตรงๆ ท�ำเอาชัชพลหมดอารมณ์วาบหวามในใจ ผละหญิงสาวในอ้อมกอด ออกทัง้ ทีอ่ ยากจะท�ำแบบทีเ่ ธอถามนัน้ ใจจะขาด แต่จำ� ต้องตัดใจ รูว้ า่ ถ้าเขาท�ำอะไรลงไป ทีเ่ ป็นการเกินเลย มิตรภาพดีๆ ระหว่างเขากับเธอต้องจบลงแน่นอน ผัวะ! เสียงเนื้อกระทบเนื้อ เมื่อหมัดของใครคนหนึ่งดิ่งตรงมาเสยคางชัชพล จนแน่นงิ่ ลงไปกับกองพืน้ ด้วยหมัดหนักๆ เพียงหมัดเดียว “น็อต” พรรษมนรีบไปคว้าชัชพลขึน้ มาจะประคองแต่กลับถูกกระชากให้ลกุ ยืน เธอหันขวับกลับไปมองคนกระชากด้วยสายตาเกรีย้ วกราดมีเปลวไฟ แต่คนถูกมองใช่จะสน ดิ่งไปดึงชัชพลขึ้นมา เอาไปเหวี่ยงลงบนโซฟาในบ้าน แล้วหันมาคว้าข้อมือของพรรษมนให้เดินตามไปยังบ้านพักทีด่ งิ่ จากมาเมือ่ ครู่ หลังจาก มองดูอยู่นานจนทนไม่ไหว เธอทั้งดิ้นทั้งขืนตัวสุดแรงแต่ไหนเลยจะสู้แรงมหาศาลของ คนทีก่ ำ� ลังอารมณ์ขนึ้ ถึงขีดสุดได้ “ปล่อยฉันนะ” พรรษมนสัง่ เสียงเขียว พยายามแกะมือเขาออกจากข้อมือน้อยๆ ทีเ่ ขาบีบรัดเอาไว้ราวกับมันคือแท่งเหล็กทีจ่ ะก�ำจะบีบยังไงก็ไม่มคี วามรูส้ กึ ตูม!

44

เพียงธารา

“ว้าย!” พรรษมนกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมือ่ ร่างเพรียวสวยถูกเหวีย่ ง หวือลงไปในสระน�ำ้ ราวกับหมอนใบบางไร้นำ�้ หนัก ร่างของเธอจมดิง่ ก่อนทะลึง่ พรวดขึน้ มา อีกครัง้ “หายร่านหรือยัง” ค�ำถามดูถกู เหยียดหยันลอยมากระทบโสตประสาทของพรรษมน ทันทีทพี่ น้ น�ำ้ หญิงสาวตวัดหางตามองตอบโต้โดยไม่มคี ำ� เถียงใดๆ “มีศกั ดิศ์ รีบางรึเปล่า ท�ำไมถึงหน้าไม่อายพาผูช้ ายมานอนด้วยแบบนัน้ ฮะ” เขาส่งเสียงถามต้องการค�ำตอบด่วน ทีส่ ดุ “ฉันจะพาใครมานอนแล้วมันเกีย่ วอะไรกับคุณด้วย ตัวของฉัน ศักดิศ์ รีกข็ องฉัน เดือดร้อนอะไรคุณหนักหนาฮึ” พรรษมนเชิดหน้าท้าทาย เล่นเอาคนฟังถึงกับเข่นเขีย้ ว เมือ่ เธอตอบเด็ดเดีย่ วเช่นนัน้ “อ้อ... ผูห้ ญิงสมัยนีเ้ ขาหน้าด้านไม่มยี างอายกันแบบนีเ้ องเพิง่ จะรู้ พอแม่ไม่อยู่ ก็พาผูช้ ายมาสุขส�ำราญอย่างหน้าไม่อายงัน้ สิ” อนาวิลเริม่ หัวเสียจนควบคุมอารมณ์ไม่อยู่ เท้าเอวมองหน้าผูห้ ญิงในน�ำ้ อย่างต�ำหนิ ไปเมืองนอกแค่หา้ ปี กลับมาก็ใจกล้าหน้าด้านพาผูช้ ายเข้ามานอนอย่างไม่ถอื เนือ้ ถือตัว แบบนีส้ นิ ะ ถึงได้ลมื เขาง่ายๆ แล้วก็ไม่คดิ จะจดจ�ำ... “อืม... ใช่” พรรษมนตอบดือ้ ๆ ไม่กลัวตาย แม้รวู้ า่ มันเป็นการยัว่ โมโหเขาก็ตาม แล้วก็จริง เมือ่ อนาวิลพุง่ ตัวลงสระน�ำ้ มากระชากเธอไปปะทะอกแกร่ง มันแรงพอ ให้เธอจุกและเจ็บในเวลาเดียวกัน คว้าข้อมือข้างหนึง่ ของเธอขึน้ มาบีบจนกระดูกแทบแหลก อีกข้างก็โอบรัดเอวคอดกิว่ ของเธอไว้แน่น “นอนกับผู้ชายมากี่คนแล้วฮะ” เขามองดวงหน้ารูปไข่แดงระเรื่อของพรรษมน ด้วยสายตาเหีย้ มเกรียม สติของเขาขาดผึงทันใดเมือ่ คิดไปถึงเรือ่ งทีถ่ าม พรรษมนมองผูช้ ายหยาบคายตรงหน้านิง่ งัน ยิม้ เย็นให้ เขาก็ยงิ่ โมโหส่งความ เกรีย้ วกราดผ่านสายตามาเผาผลาญแทบจะมอดไหม้ “ตอบมาสิ นอนกับผูช้ ายมากีค่ นแล้วพรรษมน” เขาละมือมาบีบแก้มเธออย่าง หยาบคาย เข่นเขีย้ วมองเธอด้วยความเจ็บปวดใจ แค่คดิ เพียงว่าชายอืน่ เคยสัมผัส เคย ลิม้ รสชาติหอมหวานจากเธอทีเ่ ขาทะนุถนอมมานานหลายสิบปี หัวใจเขาก็เจ็บปวดรุนแรง ราวกับถูกเหล็กแหลมปักทิม่ หัวใจนับร้อยๆ แม้วา่ ค�ำตอบทีไ่ ด้ฟงั จากนีไ้ ปจะท�ำให้เขารูส้ กึ ทรมาน เขาก็ยงั อยากได้ยนิ เธอยอมรับออกมาจากปากเอง “มากพอทีจ่ ะท�ำให้ฉนั ลืมคุณเลยล่ะอนาวิล” พรรษมนตอบเสียงเย็น สบแววตา แข็งกระด้างของอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว แม้หัวใจเธอจะอ่อนแรงไร้ก�ำลังกับค�ำถาม 45

วิวาห์รักร้าว

ของเขาทีด่ ถู กู เธอเอามากมายนัน้ และเพียงค�ำตอบเดียวนีท้ ำ� ให้อนาวิลเดือดพล่าน เขาจูโ่ จมจูบเธออย่างบ้าคลัง่ ด้วยความผิดหวังเสียใจกับสิ่งที่ได้รับรู้ จุมพิตลงบนเรียวปากของเธออย่างไม่ละโทษ ในครัง้ นีเ้ ลย เขาทะนุถนอมเธอมานานแค่ไหน แต่เธอกลับท�ำตัวต�ำ่ ช้า พาผูช้ ายมานอนด้วย อย่างไม่รจู้ กั รักศักดิศ์ รีของตัวเองเลย เธอไม่ได้รกั ตัวเอง ไม่คดิ จะถนอมตัวเองเลยหรือไง พรรษมนพยายามหลีกหนีจากการจูโ่ จมรุนแรงทีท่ ำ� เธอเจ็บระบมไปทัง้ เรียวปาก แต่ไม่มโี อกาสนัน้ ทีเ่ ธอจะหลุดรอดออกมาได้ เมือ่ เขาใช้นำ�้ หนักมือบีบคางและรัง้ ท้ายทอย เธอไว้มนั่ จึงเปลีย่ นมาใช้ฝา่ มือทัง้ ผลักทัง้ ดันเขาให้ออกห่าง แต่เหมือนเธอก�ำลังผลักดัน ก�ำแพงหินหนาอันแข็งแกร่ง เขาไม่ขยับ ไม่คดิ แม้จะปล่อยให้เธอได้ผอ่ นปรนจากรสจูบ อันแสนเจ็บปวดนัน้ เลย อนาวิลหยุดไม่ได้ เขาควบคุมตัวเองไม่ได้ เมื่อความเสียใจกับความต้องการ หลอมรวมกัน มันท�ำให้เขาหยุดสัมผัสลงโทษนัน้ กับเธอไม่ได้เลย ไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าริมฝีปาก บอบบางนัน้ แตกจนเลือดซิบเพราะจูบลงโทษอันรุนแรง เขาจูบไล่ตอ้ นเธอจนถึงบันไดทางขึน้ จากสระน�ำ้ จึงผ่อนจูบลงโทษนัน้ ออกมามองใบหน้าสวยหวาน สายตาของเขายังเกรีย้ วกราด แฝงไปด้วยความโกรธเกรีย้ วไม่แปรเปลีย่ นแม้จะลงโทษเธอไปอย่างหนักแล้วก็ตาม ก่อน กระชากร่างเพรียวบางชุม่ ไปด้วยน�ำ้ ติดมือขึน้ มาได้ไม่ยาก ลากเธอเข้าบ้านพักไปเหวีย่ ง ลงกลางห้องไม่ปรานี “ท�ำไมต้องท�ำแบบนัน้ ท�ำไมท�ำตัวไร้คา่ แบบนัน้ ” เขาตวาดถามเอาเรือ่ ง ไม่เข้าใจ ว่าท�ำไมต้องเอาตัวเองเข้าแลกกับผูช้ ายคนอืน่ เพียงเพราะประชดเขาด้วย เขาผิดหวังจริงๆ “ถามท�ำไมไม่ตอบ” เขาตวาดถามอีกเมือ่ เธอเอาแต่นงิ่ เธอก�ำลังใช้ความเฉยเมยท�ำลาย ความอดทนของเขา “ความสุข” เธอตอบสัน้ ๆ พร้อมยันตัวลุกขึน้ ยืน สาวเท้าเดินสวนเขาออกไป “ถวายตัวให้ผชู้ ายอย่างไร้คา่ มันคือความสุขงัน้ เหรอพรรษมน” เขาส่งเสียงตาม ไปถามด้วยความผิดหวังปนโมโห รั้งแขนเธอไว้ก่อนกระชากกลับมาให้เผชิญหน้ากัน ดันเธออีกครั้งจนหลัง กระแทกผนังห้อง ใช้ลำ� แขนยันล�ำคอเธอไว้จนหน้าสวยหวานแหงนเงยเหยเกด้วยความ เจ็บจุก “อยากได้มากใช่ไหมความสุขไร้ค่าแบบนั้น” เขาถามด้วยใบหน้าเหี้ยมเกรียม “ได้ ฉันจะเป็นคนมอบให้เธอเองในคืนนี้ รับรองเธอจะสุขจนล้นไม่ตอ้ งหาจากใครอีกเลย” ใบหน้าคมคายเลือ่ นลงมาชิดเรียวปากแดงเรือ่ รวดเร็ว ท�ำให้สายตาเย็นชาของ 46

เพียงธารา

พรรษมนเริ่มหวาดหวั่นร้อนรนขึ้นมา ก่อนเบิกโพลงด้วยความตกใจเมื่อเสื้อตัวบางถูก ฉีกจนขาดออกจากกัน และก่อนที่เธอจะอ้าปากค้าน เขาก็บดจูบหนักหน่วงลงมาขยี้ เรียวปากของเธอเสียแล้ว ใจของพรรษมนเกิดประหม่าในความโง่เขลาของตัวเองทีย่ นื นิง่ ท้าทายอนาวิลเช่นนัน้ เขาไม่เคยล่วงเกินเธอถึงจะโมโหมากแค่ไหนก็ตามยามเธอยัว่ แต่ยามนีม้ นั ไม่ใช่เสียแล้ว เขาพร้อมท�ำทุกอย่างที่ประกาศออกมาเป็นบทลงโทษ ที่เธอท้าทายเขาอย่างกล้าหาญ ไม่กลัวตาย เธอผลักดันเขาสุดแรงเบือนหน้าหนีพลั วันเมือ่ ได้สติ “ดิน้ ท�ำไม หลบท�ำไม อยากได้ไม่ใช่เหรอความสุขน่ะฮึ” เขาผละจากเรียวปาก หวานหอมมาถามท้าทายแกมเย้ยหยัน เมือ่ เธอต่อต้านด้วยความกลัวจนตัวสัน่ “ความสุขบ้าอะไร คุณก�ำลังข่มขืนฉันชัดๆ อนาวิล” “ข่มขืนงัน้ เหรอ ฉันก็อยากรูเ้ หมือนกันว่าข่มขืนหรือว่าสมยอมเอง” เพียงเท่านัน้ ริมฝีปากแดงเรือ่ ก็ถกู ฉกไปครอบครองอีกครัง้ แต่ครัง้ นีม้ นั กลับนุม่ นวลดูดดืม่ ไม่มเี ค้าความรุนแรงของบทลงโทษเมือ่ ครูเ่ ลย เขาใช้ประสบการณ์ทมี่ มี ากกว่า โอ้โลมเธอจนโอนอ่อนผ่อนตาม จากขัดขืนก็เปลีย่ นเป็นจูบตอบเขาไปไม่รตู้ วั อารมณ์ของเธอปลุกให้ลุกโชนได้ไม่ยาก มันมีเชื้อจากการดื่มแอลกอฮอล์มา ก่อนหน้านีแ้ ล้ว เพียงแค่ใช้สมั ผัสอ่อนโยนนุม่ นวลเล้าโลมเข้าช่วย ค�ำปรามาสทีเ่ ธอมอบให้ มันก็เปลีย่ นเป็นตกลงปลงใจไปกับเขาเองได้ไม่ยาก ฝ่ามือเรียวสวยไล่เลือ่ นไปตามแผ่นหลังแกร่งก�ำย�ำโอบรัดเขาไว้แน่นในเวลาต่อมา เมือ่ ความต้องการอันแรงกล้าถูกปลุกให้ลกุ ขึน้ มาหาตัวช่วยในการปลดปล่อยอย่างง่ายดาย เธอควบคุมตัวเองไม่ได้เลย เมื่อจูบอันช�ำนาญเรียกร้องความซาบซ่านเข้ามาเกาะกุม ในหัวใจอย่างไม่นา่ เป็นไปได้ เธอแทบไม่รสู้ กึ ตัวเมือ่ บราเซียร์สหี วานถูกดึงออกจากร่าง หรือเรียกว่าอาภรณ์ทกุ ชิน้ ไม่มเี หลืออยูเ่ ลยบนเรือนร่างเพรียวสวยของเธอ รวมทัง้ ตัวเขา ก่อนทีเ่ ขาจะเหวีย่ งเธอเบาๆ ลงบนทีน่ อนนุม่ โดยทีร่ มิ ฝีปากของเขายังคงควานหาความ หอมหวานจากริมฝีปากเธอไม่ลดละ เขาไม่ปล่อยให้เธอเป็นอิสระได้นานเพือ่ ประท้วงเขา ให้หยุดการกระท�ำอันรัญจวนใจทีก่ ำ� ลังไปได้ดี อนาวิ ล ถอนจู บ ออกมามองดวงหน้ า สวยหวานแดงก�่ ำ ที่ บั ด นี้ ห ลั บ ตาพริ้ ม เคลิบเคลิ้มไปกับสัมผัสนุ่มนวลของเขาอย่างชวนฝัน แต่แล้วดวงตาที่หลับพริ้มนั้นก็ เบิกโพลงขึน้ มามองเขาด้วยความประหม่าปนหวาดกลัว ผลักเขาออกสุดแรงแต่เขากลับ แน่นงิ่ ไม่สะท้านไหว เขายิม้ เยาะ ยกนิว้ เรียวไล้ดวงหน้าสวยหวาน มองอย่างเหนือกว่า ในอารมณ์ความต้องการทีเ่ ธอพลาดพลัง้ ให้เขาไปเมือ่ ครู่ 47

วิวาห์รักร้าว

“ไง? รสจูบฉันมันเด็ดกว่าทีเ่ ธอคิดไว้ใช่ไหมล่ะ” “ฉันไม่อยากได้ความสุขจากคุณ อนาวิล ปล่อยฉัน” น�ำ้ เสียงสัน่ ๆ บอกถึงอาการ ประหม่าและหวาดกลัวเขาอย่างเห็นได้ชดั “แต่ฉนั อยากให้ แล้วเธอก็ตอ้ งรับ” “ไม่รบั ...” พรรษมนยันหน้าเขาไว้ “ฉันเกลียดคุณ...” อนาวิลไม่ปล่อยให้ริมฝีแดงเรื่อแสดงน�้ำค�ำเชือดเฉือนไปมากกว่านั้น เธอ ไม่เกลียดเขาหรอก เพราะเขาจะท�ำให้เธอรักจนสุดหัวใจ จดจ�ำ ไม่ลมื เลือนเขาไปชัว่ ชีวติ เขาจะท�ำให้นำ�้ ค�ำพวกนัน้ หายไปจากความคิดเธอให้ได้ แต่พรรษมนกลับคิดในทางกลับกัน เธอไม่อยากให้เขาครอบครอง แต่รา่ งกาย ของเธอ... หัวใจของเธอ... กลับทรยศปากตัวเองเสียอย่างนั้น เธอไม่สามารถต่อต้าน ไม่มีทางเอาชนะผู้ชายตรงหน้าที่มีพลังดึงดูดอะไรบางอย่างอยู่ในตัว... ที่เพียงสัมผัส ของเขาพาดผ่านไปทุกตารางนิ้วบนร่างกาย หัวใจของเธอก็อ่อนไหวไปทั้งดวง หมด เรีย่ วแรงทีจ่ ะต่อต้านเมือ่ เขารุกล�ำ้ มอบสัมผัสพิเศษให้ไม่หยุดหย่อน ถึงแม้ปากจะปฏิเสธ ไม่ยนิ ยอม เธอไม่อยากเป็นนางบ�ำเรอ ไม่อยากเป็นผู้หญิงที่เขามีไว้พาดผ่านเพียงเพราะ อารมณ์ชวั่ วูบ เธอไม่อยากทนและทนไม่ได้ทจี่ ะต้องเป็นเพียงแค่นนั้ ส�ำหรับเขา ‘ไม่นะ... พีจ่ นิ ต์อย่าท�ำแบบนีก้ บั พรีม’ พรรษมนตะโกนก้องในใจ ดิน้ ขลุกขลักอยูใ่ ต้อกแกร่งทีก่ ำ� ลังล่วงเกินเธออย่าง ยอมไม่ได้อกี ต่อไป เมือ่ ริมฝีปากหอมหวานยังถูกรุกรานไม่ลดละ แต่ยงิ่ ดิน้ เขาก็ยงิ่ มอบ ความรัญจวนใจให้เธอเพิม่ ขึน้ อีกเป็นก�ำลัง เคล้นคลึงลูบไล้สมั ผัสไปทุกส่วนโค้งเว้าอัน สุดแสนงดงามอย่างหยุดทีจ่ ะสัมผัสไม่ได้เลยแม้แต่วนิ าที “อย่าท�ำแบบนี้... ขอร้อง” พรรษมนเปล่งเสียงสั่นเครือมาอ้อนวอนเขาทันทีที่ ริมฝีปากเป็นอิสระ “อย่าขอในสิ่งที่ฉันไม่มีให้เธอพรรษมน” อนาวิลบอกเสียงลอดไรฟันด้วย ประโยคเดียวกับที่เธอเคยบอกกับเขา แต่ยิ่งสัมผัสเธอเท่าไรมันก็ยิ่งท�ำให้เขายากที่จะ หยุดยัง้ ด้วยความวาบหวามท�ำให้เขาร้องครางออกมาเบาๆ ยากจะหักห้ามได้ ไม่คดิ มาก่อน ว่าผู้หญิงผอมบางหุ่นนางแบบอย่างพรรษมนจะซ่อนความอวบอิ่มไว้ได้อย่างน่าชื่นชม ขนาดนี้ แต่เมื่อคิดถึงตรงนี้หัวใจเขาก็ยิ่งเจ็บปวด เมื่อคิดไปว่าร่างกายอันน่าชื่นชม โหยหา ชวนฝันนี้คงถูกใครต่อใครครอบครองย�่ำยีมาจนป่นปี้แล้วก่อนที่เขาจะได้ 48

เพียงธารา

สัมผัส หัวใจของอนาวิลเหมือนถูกบิดจนแทบขาดในนาทีนนั้ จากความอ่อนโยนเปลีย่ น เป็นรุนแรงจนอีกฝ่ายตัง้ รับแทบไม่ทนั ฝ่ามือของเขาทีเ่ คล้นคลึงบนเนินเนือ้ อวบอิม่ ลงแรง บีบเคล้นจนพรรษมนสะดุ้งและร้องออกมาด้วยความเจ็บ ริมฝีปากของเขาขบเม้มบน เนือ้ ตัวนุม่ นิม่ ของเธออย่างบ้าคลัง่ ทิง้ รอยช�ำ้ เป็นจ�ำ้ ไว้ทวั่ เนือ้ ตัวอีกทัง้ ล�ำคอระหงก็ไม่เว้น “ฉันเจ็บนะ” พรรษมนตวาดแว้ด เบีย่ งหลบสัมผัสรุนแรงนัน้ ไปมา “เจ็บงัน้ เหรอ... คิดว่าด้านจนไม่รสู้ กึ อะไรแล้วซะอีก” เพียะ! ฝ่ามือบอบบางเงื้อฟาดลงบนดวงหน้าคมคายหล่อเหลาสุดแรง ทันทีที่สิ้นสุด ค�ำปรามาสอันเจ็บแสบจากริมฝีปากหยักลึกงดงาม ทีบ่ ดั นีน้ า่ รังเกียจยิง่ กว่าขยะเน่าๆ “กล้าตบกันเลยเหรอ” “ใช่...” สิน้ ค�ำพรรษมนผงกศีรษะขึน้ มากระแทกหน้าผากอนาวิลสุดแรง ไม่พอ เธอยังกัดหมับเข้าทีไ่ หล่เขาจนจมเขีย้ วอีกด้วย “โอ๊ะ!” อนาวิลร้องแค่นั้นก็กัดฟันทน สอดฝ่ามือเข้าบีบปลายคางให้เธอละ คมเขีย้ วออกมา เขาเข่นเขีย้ วมองความร้ายกาจทีเ่ ปล่งประกายอยูใ่ นดวงตาคูค่ มด�ำขลับ อย่างเอาเรือ่ ง “ชอบนักใช่ไหมความรุนแรงน่ะพรรษมน” ดวงตาคูค่ มวาวทีฉ่ ายประกายแห่งความรืน่ รมย์บดั นีแ้ ปรเปลีย่ นเป็นดุดนั แทบ ไม่นา่ สบด้วยเลย “ปล่อย...” เธอสะบัดหน้าสุดแรงเพือ่ ให้หลุดจากการถูกบีบรัด แต่ไม่มากพอกับ แรงมือของอนาวิลทีม่ มี ากกว่า “คุณจะเสียใจถ้าไม่ปล่อยฉันไปในตอนนีอ้ นาวิล” “ไม่เสียใจตัง้ แต่รวู้ า่ เธอมันไร้คา่ แล้วพรรษมน เอาน่า... รับรองว่าเธอจะติดใจ ฉันอาจจะเด็ดกว่าไอ้หน้าจืดทีน่ อนไม่รเู้ รือ่ งนัน่ ก็ได้” “แล้วคุณจะเสียใจ คุณจะเสียใจทีท่ ำ� แบบนีก้ บั ฉัน” “ไม่แน่นอน มานี”่ เขากระชากเธอเข้าสูอ่ อ้ มแขนแข็งแรงโอบรัดพร้อมยัดเยียด ความเป็นชายเข้าไปกระแทกกระทัน้ ในโพรงเนือ้ นุม่ นิม่ ความเจ็บปวดในสัมผัสอันจู่โจมไม่มีปี่มีขลุ่ยนั้นท�ำให้ร่างเพียวสวยสะดุ้งเฮือก ลมหายใจของพรรษมนหยุดชะงักไปชัว่ ขณะหนึง่ น�้ำตาไหลพรากลงมาด้วยความเจ็บปวด รุนแรง เธอพยายามดิน้ รนหลีกหนีให้พน้ จากการรุกล�ำ้ แต่กลับกลายเป็นความผิดพลาด เพราะยิง่ ดิน้ รนเขาก็ยงิ่ ล่วงล�ำ้ ถล�ำลึกเข้ามา ดวงตาแดงก�ำ่ ของอนาวิลดูนา่ กลัวเหมือนเขา ไม่รแู้ ล้วว่าท�ำอะไรลงไป ยิง่ พรรษมนดิน้ เขาก็ยงิ่ กดลึกและยึดร่างเธอไว้มนั่ 49

วิวาห์รักร้าว

พรรษมนกัดริมฝีปากจนห้อเลือดยามเขาจับสะโพกกลมกลึงของเธอให้รับการ รุกล�้ำร่างกายที่ไม่เคยมีใครล่วงล�้ำมาก่อน เมื่อมาเจอกับสภาวะที่ไม่มีการทะนุถนอม ก็เหมือนว่าร่างเพรียวสวยของเธอถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ น�ำ้ ตาแห่งความเจ็บปวดไหลลง อาบแก้มนวลไม่หยุด ส่วนสัดที่อ่อนนุ่มรับรู้ถึงความคับแน่นเกินจะรองรับได้ หากแต่ เขากลับครอบครองและฉุดรั้งร่างเพรียวสวยให้รองรับอารมณ์ปรารถนาอย่างไม่ปรานี พายุสวาทโหมกระหน�ำ่ ทวีความรุนแรงจนเธอไม่อาจต้านทานความเจ็บปวดได้อกี ต่อไป “กรีด๊ ...” พรรษมนทนต่อความเจ็บปวดแสนสาหัสนัน้ ต่อไปไม่ไหว ร่างกายทีแ่ ทบ แตกร้าวเทียบไม่ได้เลยกับหัวใจทีแ่ ตกสลาย ท�ำให้เธอกรีดร้องออกมาอย่างเจ็บปวด อนาวิลอ้าปากค้าง รูส้ กึ ตัวเดีย๋ วนัน้ ว่าเขาได้ทำ� บ้าอะไรลงไป เขาทุบก�ำปัน้ ลงบน ทีน่ อนด้วยความเจ็บปวดใจ หลับตาซบหน้าลงกับเนินเนือ้ นุม่ นิม่ นิง่ นาน เสียงสะอืน้ เบาๆ ของเธอช่างมีอทิ ธิพลเหลือเกินกับหัวใจของเขา เสียงสะอืน้ ทีท่ ำ� ให้ความเจ็บปวดในใจทวี ความรุนแรงอีกเป็นเท่าตัว แต่อกี ใจก็นกึ โมโหผูห้ ญิงดือ้ รัน้ คนนีท้ พี่ ดู จาพาให้เขาเข้าใจผิด จนตัวเองต้องมาเจ็บตัว “ท�ำไมไม่บอกความจริง โกหกท�ำไมฮึ” เขายันตัวขึน้ มาตะคอกถามในความกล้า อวดดีทที่ า้ ทายเขา เธอน่าจะรูน้ สิ ยั เขาบ้าง ไม่ใช่อวดดีจนพาตัวเองมาเจ็บตัวแบบนี้ “ฉันบอกคุณไปแล้วอนาวิล ว่าคุณจะเสียใจทีท่ ำ� แบบนีก้ บั ฉัน” พรรษมนจ้องนิง่ ในดวงหน้าคมคาย บอกเขาเสียงเย็น ผลักเขาจนกระเด็น ดึงผ้าห่มมาพันตัวข่มความ เจ็บปวดที่จุดอ่อนไหวเดินดิ่งเข้าห้องน�้ำไป แล้วเท้าของเธอก็ต้องหยุดชะงักด้วยค�ำพูด ของอนาวิล “ไม่เสียใจ ไม่เสียใจเลยกับสิง่ ทีท่ ำ� ลงไป” ‘ใช่ส.ิ .. มันคงสาแก่ใจคุณมากกว่าเสียใจ ทีท่ ำ� ให้ฉนั เป็นเพียงทางผ่านของคุณ ในคืนนีแ้ ค่นนั้ ฉันมันไร้คา่ สมใจคุณแล้วอนาวิล’ พรรษมนคร�ำ่ ครวญในใจ น�ำ้ ตาไหลพรากด้วยความเจ็บปวดใจ สลัดผ้าห่มแล้ว เข้าห้องน�ำ้ ปิดประตูไป อนาวิลทิ้งตัวลงนอนมองเพดานด้วยความรู้สึกหลากหลายในตัวพรรษมน แต่ทสี่ ดุ ในยามนีก้ ค็ อื เธอเป็นของเขาแล้ว เป็นของเขาคนเดียว ไอ้ผชู้ ายทีบ่ อกว่าผ่านมา นับไม่ถว้ นจนท�ำให้ลมื เขานัน้ มันโกหกทัง้ เพ... เวลาแห่งการรอคอยให้ได้พบเจอกันอีกครัง้ ผ่านเลยไปแสนนาน อนาวิลเหลียว มองห้องน�้ำเป็นรอบที่ร้อยในระยะเวลาสองช่วงโมงที่ผ่านมา พรรษมนยังคงอยู่ในนั้น เธอเข้าห้องน�ำ้ แล้วยังไม่ออกมาสักที เขาจึงเริม่ ผิดสังเกตเด้งตัวขึน้ นัง่ ส่งเสียงไปเรียกเธอ 50

เพียงธารา

“นี.่ .. เธอท�ำอะไรอยูใ่ นนัน้ น่ะ” ไม่มเี สียงตอบรับจากผูห้ ญิงทีเ่ ขาขานเรียก อย่างกับ ไม่มคี นอยูใ่ นนัน้ ทุกอย่างไม่ไหวติง ประตูไม่มที ที า่ จะขยับเปิดออก เขาเดินไปหยิบชุดคลุมมาสวม คว้ากุญแจมาไขเมื่อคนข้างในเอาแต่เงียบกริบ ไม่โต้ตอบ พอผลักประตูเข้าไปเท่านัน้ ก็เห็นพรรษมนนัง่ คุดคูอ้ ยูก่ บั พืน้ เธอนัง่ ก้มหน้า กอดเข่าหลังพิงผนังเปิดน�ำ้ ให้หยดลงบนศีรษะ น่าจะนานพอๆ กับทีเ่ ขารอเธอนัน่ แหละ อนาวิลเดินไปหยุดยืนตรงหน้าเธอ เอือ้ มมือไปปิดฝักบัวทีไ่ หลหยดให้หยุดนิง่ ก้มลงมองเธอ เข้าใจดีถงึ ความรูส้ กึ ของเธอในยามนี้ “ลุกขึน้ ...” เขาสัง่ พร้อมฉุดรัง้ เธอขึน้ มา พรรษมนขืนตัวไม่ยอมลุกไปตามแรง ฉุดรัง้ ของเขา “ออกไป...” พรรษมนออกปากไล่ น�ำ้ เสียงของเธอสัน่ เครือเมือ่ ต้องรวบรวมก�ำลัง อย่างมากมายกว่าจะพูดออกมาได้ แต่อนาวิลไม่ออกไป กลับนัง่ ชันเข่ามองเธอใกล้ๆ แล้วถามออกมา “เวลาพูดกับ สามีตอ้ งมองหน้า ไม่มใี ครเคยบอกหรือไง” ได้ผลพรรษมนเงยหน้าขึน้ มามองเขาตาเขียว แต่หน้าทีซ่ ดี เผือด ดวงตาแดงก�ำ่ บวมปูดทีม่ นี ำ�้ ตาไหลออกมาไม่หยุดนัน้ ท�ำเขาหน้าเจือ่ นสนิท ค�ำพูดยียวนก็พลันถูกกลืนหาย กลายเป็นเจ็บปวดใจไม่อาจทนดูตอ่ ไปได้ “ออกไป... ฉันอยากอยู.่ .. คนเดียว...” ริมฝีปากสีซดี นัน้ สัน่ เทาจนไม่สามารถพูด ประโยคดังกล่าวออกมารวดเดียวจบ ดึงข้อมือทีเ่ ขากุมไว้กลับมาช้าๆ เบือนหน้าหนีไปทาง อืน่ เธอไม่อยากเห็นหน้าเขา ไม่อยากให้เขาเข้ามาแตะตัวด้วย เพราะหัวใจของเธอในยาม นีเ้ จ็บปวดจนแทบจะขาดใจ “จะนัง่ อยูต่ รงนีท้ งั้ คืนหรือไง อยากเรียกร้องความสนใจงัน้ สิ” เขาไม่รจู้ ะปลอบใจ ยังไงดีกบั ผูห้ ญิงทีร่ อ้ งไห้ โดยเฉพาะพรรษมนคนนี้ ให้เธอด่าว่าอย่างเมือ่ กีย้ งั จะดีซะกว่า นัง่ นิง่ อยูอ่ ย่างนี้ มันท�ำเขาพูดไม่ออก ไม่รจู้ ะพูดยังไง ฉะนัน้ การพูดจาแบบนีจ้ ะท�ำให้เธอ ตอบโต้เขาได้บาง “ออกไป...” อีกครั้งที่เธอส่งเสียงสั่นเครือไล่ส่งเขา เท่านั้น... ล�ำแขนของเธอ ก็ถกู กระตุกพาให้ลกุ จากพืน้ ห้องน�ำ้ รวดเร็ว “จะมานัง่ ร้องไห้เสียใจอยูท่ ำ� ไม ร้องให้ตายความบริสทุ ธิม์ นั ก็ไม่กลับคืนมาหรอก ไปใส่เสือ้ ผ้าซะ” พรรษมนตวัดหางตาลุกขึน้ มามองเขา เม้มปากสีซดี นัน้ จนแน่นสนิทไม่คดิ ขยับ ไม่สนใจด้วยซ�ำ้ กับร่างกายเปลือยเปล่าทีท่ า้ ทายสายตาของอีกฝ่ายอย่างไม่มอี ะไรปกปิด 51

วิวาห์รักร้าว

สักชิน้

“ถ้ายังยืนท้าทายกันอย่างนี้ จะไม่ได้ออกจากห้องน�ำ้ แล้วนะ” เขาว่าพลางกวาด สายตาไปยังทรวงอกสล้างท้าทายสายตา ผ่านเลยไปยังเอวคอดกิ่วหยุดชะงักอยู่ที่หน้า ท้องแบนราบอย่างหักห้ามใจไม่ให้เลยต�ำ่ ลงไปกว่านัน้ พรรษมนเหมือนไม่ต้องให้เขาเตือนซ�้ำ เดินดิ่งออกไปจากห้องน�้ำทันที กวาด เสือ้ ผ้าเปียกชืน้ ขึน้ มาสวมใส่กอ่ นทีเ่ ขาจะออกมาจากห้องแล้วคิดบ้าๆ กับเธออย่างเมือ่ ครู่ “จะไปไหน” อนาวิลเดินผ่านประตูหอ้ งน�ำ้ มาถามเมือ่ เธอเปิดประตูจะออกไป เธอไม่ตอบเดินออกประตูไปจนเขาต้องตามไปคว้าแขนไว้ “นอนนีแ่ หละ มันดึกแล้ว” ค�ำสั่งของคนที่ตามมารั้งท�ำให้หน้าที่ซีดอยู่แดงก�่ำขึ้นมาด้วยความโกรธ มือที่ ถูกเขาครอบครองนัน้ สัน่ จนอีกฝ่ายรูส้ กึ ได้ “การที่ฉันนอนกับคุณเพียงครั้งเดียว ใช่ว่าคุณจะใช้อ�ำนาจควบคุมสั่งการฉัน อย่างถือสิทธิไ์ ด้หรอกนะ ฉันจะถือว่ามันคือฝันร้ายทีไ่ ม่ควรจดจ�ำ พรุง่ นีต้ นื่ มาฉันจะลืม... ทัง้ หมด” น�ำ้ เสียงเยือกเย็นทีเ่ ปล่งออกมาอย่างอาจหาญส่งผลให้คนฟังถึงกับร้อนรุม่ ขึน้ มา น�ำ้ เสียงเยือกเย็นของเธอกระแทกเข้ากลางใจเขาจนทะลุทะลวงเจ็บปวดอย่างบอกไม่ ถูก วัดระดับไม่ได้เลยกับความเจ็บปวดนัน้ แต่มนั ก็ทำ� ให้เขาโมโหได้อย่างมากมายเช่นกัน “ว่าไงนะ” อนาวิลย้อนถามเสียงสูง กระชากเธอกลับมาเผชิญหน้ากันรวดเร็ว “และการทีจ่ ะท�ำให้ฉนั ลืมฝันร้ายนัน้ ได้ ก็คอื ตืน่ มาแล้วไม่เห็นหน้าคุณ ฉันจะ กลับบ้าน” “ฝันร้ายงัน้ เหรอ” เขากระชากเสียงถามเย้ยหยัน “โอเค... งัน้ คืนนีฉ้ นั ก็ตอ้ งท�ำให้ เธอฝันดีสนิ ะ เธอจะได้อยากจดจ�ำไม่อยากลืมเลือน” ประตูถูกกระชากปิดพร้อมกับร่างของพรรษมนที่ถูกเหวี่ยงมากองอยู่บนเตียง กว้าง ร่างสูงล�ำ่ สันพุง่ มาโถมทับร่างเพรียวสวยจนจมทีน่ อน สร้างความตืน่ ตระหนกให้กบั พรรษมนมากมาย ท�ำตัวไม่ถกู เอาเสียเลยกับการจูโ่ จมในครัง้ นี้ และทันทีทเี่ ธอจะร้อง คางมนของเธอก็ถกู มือใหญ่บบี หมับ ริมฝีปากแดงสวย โน้มลงปิดฉับไว้จนแนบแน่น มือที่พุ่งหมายท�ำร้ายเขาก็ถูกรวบด้วยมือใหญ่อีกข้างขึ้น เหนือศีรษะ ร่างสมส่วนทีท่ าบทับลงมานัน้ ไม่อาจท�ำให้เธอขยับเขยือ้ นได้เลย สัมผัสอันจู่โจมครั้งนี้ท�ำเธอเจ็บจนร้าวระบม ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นผ่อนปรน จนท�ำให้การต่อต้านรุนแรงนัน้ ผ่อนตามไปทีละน้อยจนโอนอ่อนผ่อนตามไปในทีส่ ดุ พรรษมนไม่อาจปฏิเสธสัมผัสจากเขาได้ เมือ่ ความรูส้ กึ ประหลาดพุง่ ขึน้ มารุนแรง 52

เพียงธารา

ใจเธอแทบขาดกับสัมผัสของเขาในเวลานี้ สมองของเธอไร้การควบคุมโดยสิ้นเชิงเมื่อ ทุกส่วนของร่างกายถูกควบคุมไว้โดยเขาผูช้ ำ� นาญ เรียกร้องฉุดรัง้ ความต้องการของเธอ ออกมาให้ตอบรับสัมผัสนัน้ ได้อย่างไม่ยากเลย เธอกับเขาในตอนนีไ้ ม่ตา่ งอะไรจากแม่เหล็กต่างขัว้ ทีเ่ จอกันได้กพ็ งุ่ เข้าหากันด้วย แรงดึงดูดจนยากทีจ่ ะแยกออกจากกัน ทัง้ ทีเ่ ธอไม่ตอ้ งการ แต่เพียงเขาดึงเข้ามาแนบชิด มันก็ยากที่จะแยกตัวออกมาด้วยตัวของตัวเอง ในตอนนี้เธอคงท�ำอะไรไปไม่ได้มากว่า ยอมตามใจเขาจนกว่าเขาจะพอใจและผลักเธอออกมาเอง ทุกอย่างยังคงด�ำเนินต่อไปโดยที่เธอไม่อาจหยุดยั้ง ไม่อาจหยุดรับสัมผัส พิศวาสร้อนๆ ที่ผ่อนปรนความรุนแรงลงจนกลายเป็นความอ่อนโยนนุ่มนวลเวลานี้ มืออุน่ ๆ ของเขาท�ำงานหนักบนร่างกายเธอ เคล้าคลึงบีบเคล้นปัดป่ายอย่างถวิลหาบนเรือน ร่างงดงามของเธอไปทุกตารางนิว้ ยามไร้อาภรณ์ปกคลุมเรือนกาย ริมฝีปากอุ่นๆ ฉกริมฝีปากนุ่มนิ่มหอมหวานของเธอครั้งแล้วครั้งเล่าราวกับ หิวกระหายมาแสนนาน มันดูดดื่มจนเธอไม่อาจปฏิเสธได้ว่ารู้สึกดีเหลือเกินกับสัมผัส นุม่ นวลในครัง้ นี้ จนนึกโมโหตัวเองทีโ่ อนอ่อนผ่อนตามเขาไปอย่างง่ายดาย ในนาทีนั้นเอง... ร่างเพรียวสวยที่แอ่นหยัดด้วยความวาบหวามสะดุ้งเฮือก สุดก�ำลัง เมือ่ เขาสอดแทรกความเป็นเจ้าของเข้าครอบครองภายในเรือนกายเธออีกครัง้ เธอเจ็บปวดไม่แพ้ครั้งแรกเลยแม้ว่าเขาจะครอบครองด้วยความนุ่มนวลก็ตามที เพียง เขาขยับน�ำ้ ตาของเธอก็ไหลพรากลงมา หัวใจของเธอเหมือนหยุดเต้นเป็นครัง้ ทีส่ องด้วย ความเจ็บปวดสุดก�ำลัง อนาวิลเลื่อนใบหน้าจากทรวงอกอวบอิ่มมาไล่จูบซับน�้ำตาให้ร่างเพรียวสวยที่ สัน่ สะท้านด้วยความเจ็บปวดจนแห้งสนิท ประกบปิดริมฝีปากของเธอเอาไว้แนบแน่นเมือ่ เธอจะส่งเสียงร้องครางด้วยความเจ็บปวด เขายังคงไม่หยุดที่จะครอบครองเธอแม้รู้ว่า เธอเจ็บปวด สัมผัสแนบแน่นทีบ่ บี รัดเขาอยูน่ นั้ มันท�ำให้เขาไม่อาจหยุดและหยุดไม่ได้ใน เวลาเช่นนี้ เวลาทีเ่ ขาวาบหวามและหวัน่ ไหว สัน่ สะท้านไปทัง้ หัวใจกับสัมผัสอันบริสทุ ธิ์ ผุดผ่องอันคับแน่นของเธอ สร้างความสุขอันสุดแสนรัญจวนใจให้แก่เขามากมายยิง่ นัก เขาปลดปล่อยริมฝีปากนุ่มนิ่มออกอย่างแผ่วเบาจากสัมผัสดูดดื่ม เปลี่ยนมา ครอบครองเนินเนื้อนุ่มนิ่ม ชิมรสหวานหอมจากผลเชอร์รีที่ชูชันท้าทายสายตาอีกครั้ง สร้างความรัญจวนใจเพือ่ ผ่อนปรนความเจ็บปวดให้แก่เธอ เปลีย่ นเสียงร้องครวญคราง ด้วยความเจ็บปวดให้เป็นเสียงร้องกระเส่าด้วยความเสียวซ่านในเวลาต่อมา เพื่อ ความรูส้ กึ ดีในสัมผัสทีเ่ ขาอยากให้เธอจดจ�ำมากกว่าสัมผัสอันสุดแสนทรมานทีเ่ ธออยากจะ 53

วิวาห์รักร้าว

ลืมเลือน เธอจะจ�ำแต่สงิ่ ดีๆ ทีเ่ ขามอบให้ เธอจะต้องไม่ลมื ความสุขในครัง้ นีต้ ลอดไป สัมผัสเร่งเร้าทีเ่ ขาเร่งครอบครองท�ำเอาเธอร้องออกมาด้วยความรัญจวนใจอย่าง ไม่อาจปิดกัน้ หรือเก็บมันไว้ได้อกี ต่อไป โดยไม่รเู้ ลยว่าเสียงร้องของเธอสร้างความพึงพอใจ ให้แก่คนฟังมากมายแค่ไหน เมือ่ เขายกยิม้ ทีม่ มุ ปาก ส่งสายตากรุม้ กริม่ ขึน้ ไปมองเธอที่ หลับตาพริม้ เคลิบเคลิม้ ไปกับสัมผัสของเขาอย่างผูช้ นะในสนามรักครัง้ นี้ ฝ่ามืออบอุน่ ยึดเอวบ้างคอดกิว่ เอาไว้มนั่ เมือ่ เขาก�ำลังกลายเป็นผูช้ นะอย่างแท้จริง พาสะโพกแกร่งขยับถี่รัวเร็ว มุ่งและพุ่งชนเธออย่างไม่รีรอเมื่อสงครามกามารมณ์ต้อง สิน้ สุดลง เธอต้องเป็นจ�ำเลยจากความพ่ายแพ้ให้แก่เขาในครัง้ นี้ ลืมไปได้เลยกับสิง่ ทีเ่ ธอพร�ำ่ บอกจะลืมเลือนมันไป ลืมไปได้เลยว่านีค่ อื ฝันร้าย เมือ่ เสียงร้องครวญครางของเธอยืนยันกับเขาได้เป็นอย่างดีวา่ เธอน่ะฝันดีแค่ไหนเกีย่ วกับ เขาในคืนนี้ ตืน่ มาพรุง่ นีห้ รือวันไหนๆ เขาจะต้องกลายเป็นฝันดีของเธอ ถ้าวันไหนเธอลืมเขาจะย�ำ้ ถ้าวันไหนเธอไม่อยากจ�ำเขาจะเตือน เธอต้องจดและ จ�ำเขาไว้เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน้ พรรษมนจะต้องจดและจ�ำอนาวิลคนนีไ้ ว้เพียงผูเ้ ดียว “ใส่เสือ้ ผ้าสิ” เสียงทุม้ สัง่ เมือ่ เขาหยัดตัวขึน้ แล้วโยนเสือ้ ผ้าให้เธอ พรรษมนหันไปมองใบหน้าคมคายนิง่ งันเชือ่ งช้า ไม่มคี ำ� พูดใดๆ จากริมฝีปาก ชมพูสนั่ ระริกทีเ่ ม้มเข้าหากันจนแน่นสนิท มีเพียงแววตาทีแ่ สดงให้รวู้ า่ เธอเจ็บปวดและ โกรธแค้นเขาแค่ไหนในยามนี้ “ใส่เสื้อผ้าซะจะไปส่ง มันจะสว่างแล้วอีกไม่ถึงสองชั่วโมง” เขาบอกขณะยก เสือ้ เชิต้ ขึน้ มาสวมทับกายแกร่งทีแ่ น่นไปด้วยกล้ามเนือ้ เป็นลอนบริเวณหน้าท้องแบนเรียบ แผงอกก�ำย�ำ ตลอดจนช่วงไหล่ผงึ่ ผาย พรรษมนหลบสายตาจากเรือนกายงดงามของเขาทีจ่ ๆู่ มันก็ทำ� เอาความรูส้ กึ ของ เธอวูบไหว ทัง้ ทีใ่ จโกรธเขาเป็นฟืนเป็นไฟยังมิอาจคลายลง เธอใช้ผา้ ห่มพันตัวพาขาสัน่ ๆ เดินเข้าห้องน�ำ้ เป็นหนทีส่ อง เธอใช้เวลาไม่นานก็ออกมา “ฉันกลับเองได้” เธอข่มเสียงสะอืน้ บอกเมือ่ เขาท�ำท่าจะขยับ มือกระชับเสือ้ ที่ ขาดวิน่ ไว้แน่น จ�ำ้ พรวดไปทีป่ ระตูออกสูบ่ นั ไดลงหาดด้านหลัง มันคงจะดีกว่าให้เดินออก ไปทางหน้าบ้านอีกทัง้ ยังใกล้กว่า คงทุน่ แรงอันน้อยนิดทีม่ อี ยูไ่ ด้มากทีเดียว เขาไม่ขยับดังเธอสัง่ นัง่ มองเธอจนลับหายออกประตู ท�ำให้คนจากไปยิง่ ใจหาย เมือ่ เขาไม่คดิ เหลียวแล แค่เธอบอกไม่ให้ตามมา เขาก็ไม่พยายามทีจ่ ะตามมา พูดขอโทษ หรืออะไรกับเธอสักอย่างเลยอย่างนัน้ หรือ เขาปล่อยเธอจากมาโดยไม่มคี ำ� ใดเมือ่ เชยชม ข่มเหงเธอจนสมใจอย่างนัน้ หรือ 54

เพียงธารา

ส�ำนึกในความไร้คา่ ของเธอมันหลัง่ ไหลออกมาพร้อมน�ำ้ ตา ทิง้ ตัวทรุดลงกลาง หาดทรายยกฝ่ามือเรียวสวยสัน่ เทาปิดหน้าร้องไห้โฮ ความเสียใจพวยพุง่ ออกมาไม่ขาดสาย เนิ่นนานกลางหาดทรายภายใต้แสงจันทร์ที่สาดส่องยามราตรีใกล้รุ่ง อีกไม่กี่ชั่วโมง จะถึงเช้า อนาวิลยืนมองพรรษมนอยูไ่ ม่ไกล เขาเฝ้ามองดูเธอเงียบๆ ไม่เข้าไปปลอบใจ ปล่อยเธอนัง่ ร้องไห้สะอึกสะอืน้ ราวกับจะขาดใจตายอยูต่ รงหน้านานแสนนาน

55

วิวาห์รักร้าว

4

พรรษมนพาร่างกายกับหัวใจอันไร้เรีย่ วแรงปนไปด้วยความเจ็บปวดลุกขึน้ จาก หาดทรายเดินโซเซเชือ่ งช้า ขึน้ บันไดด้านหลังทีท่ อดจากระเบียงลงสูห่ าดด้านล่างเข้าห้องไป อีกไม่กี่นาทีแสงสว่างจะโผล่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาส่องประกายเจิดจรัสเป็นเช้าของวันใหม่ เธอจะลืมทุกอย่าง เธอบอกตัวเองอย่างนัน้ ช่วงเวลาของเขากับเธอมันคือฝันร้ายทีเ่ ธอไม่ควรจดจ�ำ เธอต้องไม่จดจ�ำเพือ่ ให้ ตัวเองต้องเจ็บปวด แต่เพียงแค่คดิ มันกลับท�ำหัวใจเธอเจ็บปวดขึน้ มา หัวใจเหมือนถูกบิด จนขาดอย่างไม่ปรานี เขาจะรู้สึกเช่นเธอบ้างไหม เขาจะเจ็บปวดเช่นเธอบ้างหรือไม่ ส�ำนึกในจิตใจ ของเขามีบ้างหรือเปล่า ท�ำไมเขาถึงใจร้ายท�ำร้ายเธอซ�้ำแล้วซ�้ำเล่าเหมือนเธอไม่มีหัวใจ ไร้ความรูส้ กึ แบบนี้ “ไอ้คนใจร้าย” พรรษมนรูดตัวลงนัง่ น�ำ้ ตาไหลพราก ฝ่ามือบอบบางสัน่ เทาเปือ้ น ทรายจิกขย�ำ้ บริเวณหัวใจทีร่ า้ วรานแน่น ใบหน้านิ่งเฉยไร้ความรู้สึกไม่บ่งบอกถึงอาการใดๆ ในการกระท�ำของอนาวิล ลอยวนเข้ามาไม่จางหาย เธอไปท�ำอะไรให้เขาเจ็บปวด เขาถึงได้กลับมาท�ำร้ายเธอขนาดนี้ ตลอดเวลาห้าปีทผี่ า่ นมาเธอยังลืมเขาไม่ได้เลยแม้สกั นาทีทงั้ ทีไ่ ม่มสี ายสัมพันธ์ อันลึกซึ้ง เธอยอมรับว่าโกรธที่เขาทิ้งไปอย่างไร้เหตุผลและค�ำร�่ำลา ยอมรับว่ารังเกียจ 56

เพียงธารา

ในการกระท�ำอันเป็นการท�ำร้ายจิตใจกัน แต่ความรักที่มีให้เขามันมากกว่าจึงท�ำให้เธอ ไม่อาจที่จะลืมเขาได้เลย ที่ผ่านมาเธอพยายามบอกตัวเองให้เกลียดเขา ไม่ให้รักเขา พยายามหลีกหนีไม่พบเจอกันก็เพือ่ ให้ลมื แต่ไม่มวี นั ไหนทีเ่ ธอท�ำได้เลย เขายังคงวนเวียน เข้ามาเยีย่ มเยียนหัวใจของเธอเสมอๆ แล้วครัง้ นีเ้ ล่า สายสัมพันธ์อนั ลึกซึง้ นัน้ เกิดขึน้ แล้ว เธอจะท�ำเช่นไร เธอทนไม่ได้ แน่นอนทีจ่ ะต้องทนเห็นเขามีความสุขกับคนอืน่ แล้วเธอก็ทนไม่ได้เหมือนกันทีต่ อ้ งเป็น เพียงทางผ่านของเขาเพียงชัว่ ข้ามคืนเพียงเพราะอารมณ์ชวั่ วูบนัน่ พรรษมนสะอืน้ จนตัวสัน่ ฟันคมกดลงบนหลังมืออย่างเก็บกดในความเจ็บปวด... ขณะทีแ่ สงเริม่ สาดส่องไปทัว่ อาณาบริเวณในยามเช้าของวันใหม่ เมือ่ ดวงอาทิตย์ กลมโตเคลือ่ นตัวผ่านพ้นเส้นขอบฟ้าขึน้ มาเชือ่ งช้า เสียงคลืน่ เริม่ ซัดสาดเข้าสูฝ่ ง่ั เป็นไปตาม วิถขี องวันใหม่ หลังจากเงียบสงบ นิง่ หลับใหลในยามค�ำ่ คืนมาแสนนาน อนาวิลยังคงยืนอยูต่ รงนัน้ ทอดสายตาแดงก�ำ่ ผ่านหน้าต่างบานใสมองเข้าไป ในห้องพรรษมนตลอดเวลา ตัง้ แต่เธอพาร่างอ่อนแรงหายลับเข้าไปทรุดลงตรงนัน้ เขายืนนิง่ อยูอ่ ย่างนัน้ ไม่ขยับ ไม่ละสายตาจากห้องของเธอแม้นาที แต่ในทีส่ ดุ ก็ ตัดใจถอนสายตาออกมา หมุนตัวสาวเท้ายาวๆ จ�ำ้ ไปตามชายหาดขาวสะอาด ตรงไปยัง รถทีจ่ อดอยูเ่ พือ่ กลับเข้ากรุงเทพฯต่อไป... วันนีเ้ ขามีประชุม ชัว่ โมงแห่งการประชุมทีแ่ สนจะยาวนานท�ำอนาวิลหงุดหงิด เขาไม่เคยรูส้ กึ ว่าการ ฟังบรรยายในห้องประชุมเป็นความทรมานมาก่อนเลยกระทั่งวันนี้ แต่ละนาทีช่างเชื่อง ช้าและผ่านพ้นไปอย่างยากล�ำบาก แถมสมองของเขายังไม่รบั รูเ้ รือ่ งราว จับใจความใดๆ ไม่ได้เลยด้วยซ�ำ้ ในเนือ้ หาของการประชุม ได้แต่ฟงั อย่างหงุดหงิดให้มนั ผ่านๆ ไป กระทัง่ การประชุมสิน้ สุดลง เขาลุกพรวดออกจากห้องประชุมในทันที สายตา หลายคู่ของคณะบริหารในห้องประชุมมุ่งตรงมายังแผ่นหลังของเขาเป็นตาเดียว ก่อน หันไปมองหน้ากันเหลอหลา คิดว่าการน�ำเสนอของตนคงไม่ดถี งึ ท�ำให้ประธานฯหนุม่ รูปหล่อ หัวฟัดหัวเหวีย่ งออกไปเช่นนัน้ อนาวิลกลับเข้ามาในห้องท�ำงานได้กป็ ลดเนกไทออกจากคอเสือ้ เหวีย่ งมันลงบน โซฟาอย่างหัวเสีย วันนีจ้ ติ ใจเขาย�ำ่ แย่ทสี่ ดุ ไม่วา่ เห็นอะไร ได้ยนิ อะไรเป็นต้องอารมณ์เสีย อยากด่าอยากว่าไปเสียหมด โดยเฉพาะตัวเขาเอง เมือ่ ใบหน้าทีเ่ ปือ้ นไปด้วยหยาดน�ำ้ ตาของพรรษมนมันวนเวียนให้เห็นได้ตลอด เวลา เสียงสะอืน้ ด้วยความเจ็บปวดนัน้ สะท้อนก้องในหู จนจิตใจว้าวุน่ ไม่เป็นอันท�ำงาน 57

วิวาห์รักร้าว

ประชุมอะไรก็ไม่รเู้ รือ่ งรูร้ าว งานการอะไรก็ไม่ได้ดงั ใจ ไม่คบื หน้าสักอย่าง รูปถ่ายของพรรษมนในลิ้นชักโต๊ะถูกดึงออกมา เด็กสาววัยใสในชุดนักเรียน มัธยมปลาย ผมยาวสลวยของเธอถูกรวบไว้เป็นหางม้าตรงกลางศีรษะ ใบหน้าสวยหวาน และรอยยิม้ สดใสนัน่ ... ใช่... เขาอยากให้เธอยิม้ สดในแบบนีม้ ากกว่าเห็นเธอเศร้า เธอจะต้องไม่มนี ำ�้ ตา และเจ็บปวด... เพราะเขา อนาวิลลุกพรวดจากเก้าอีท้ ำ� งานดิง่ ตรงออกประตูไป เขาต้อง ไปหาเธอ “เจ้านายครับ เดีย๋ วครับๆ” ภูมริ บี ลุกมาขวางหน้าตาตืน่ เมือ่ อนาวิลจ�ำ้ พรวดไป ทีล่ ฟิ ต์สว่ นตัว “อะไรของคุณ” อนาวิลชักสีหน้า เท้าเอวหมับด้วยขัดใจ “มีสายนอกจากส�ำนักงานนักสืบน่ะครับ” ภูมิบอกพลางมองไปที่โทรศัพท์ ส�ำนักงาน “โอนสายเข้าไปในห้องท�ำงานด้วย” อนาวิลหยุดความคิดที่จะไปหาพรรษมนไว้เพียงเท่านั้น เมื่อมีเรื่องส�ำคัญให้ เขาต้องท�ำมากกว่า เดินกลับเข้าห้องท�ำงานไปรับโทรศัพท์ทเี่ ขาคิดว่าคงจะมีขา่ วดีสำ� หรับ ในการโทรมาของส�ำนักงานนักสืบในครัง้ นี้ “ว่าไงนะ ไม่เจอร่องรอยอะไรเลย คุณท�ำงานประสาอะไรของคุณ ผมจ้างคุณ ด้วยเงินไม่ใช่เศษกระดาษ แต่คณ ุ กลับไม่มคี วามคืบหน้าอะไรให้ผมเลยงัน้ เหรอ” อนาวิล แทบจะขว้างโทรศัพท์ในมือทิง้ ถ้าเขาจะไม่พดู ประโยคถัดไปด้วยความหงุดหงิด ไม่มอี ะไร ได้ดังใจสักอย่างในวันนี้ “ถ้าคุณยังไม่มีข้อมูลที่คืบหน้ากว่านี้ให้ผม เห็นทีผมต้องจ้าง นักสืบคนอืน่ มาท�ำงานแทนคุณแล้วล่ะ” อนาวิลขูค่ าดโทษเด็ดขาด กระแทกหูโทรศัพท์วางไป ลุกพรวด ก้าวยาวๆ ออกจาก ห้องท�ำงานดิง่ ไปหาเลขานุการหน้าห้องเพือ่ สัง่ การก่อนออกไปท�ำธุระหัวใจต่อไป “ผมจะออกไปข้างนอกวันนีไ้ ม่เข้ามาแล้วนะ มีธรุ ะส�ำคัญโทรเข้ามือถือได้เลย” “ครับ แล้ว...” แค่นนั้ ทีเ่ ลขานุการหนุม่ จะเอ่ยถามเมือ่ ประธานฯหนุม่ ก้าวฉับๆ ไปยังลิฟต์ ไม่คดิ จะฟังหรือตอบค�ำถามใดกับเขาอีก “เจ้านายนะเจ้านาย แล้วไปไหนล่ะเนีย่ ใครโทรมาถามจะบอกถูกได้ยงั ไงนะ... ฮึย่ ” เลขานุการหนุม่ มองตามไปด้วยความเซ็งพอดีกบั จิรชั ญาทีเ่ ดินสวนออกมาจากลิฟต์ อีกตัว “สวัสดีครับประธานฯครีม” 58

เพียงธารา

“ประธานฯจินต์อยูไ่ หมคะ” จิรชั ญาก้าวมาดมัน่ เข้ามาถามอย่างอารมณ์ดี “ออกไปเมือ่ กีเ้ องครับ” “เหรอคะ งัน้ นีข่ องฝากค่ะ ฝากแจกทุกคนด้วยนะคะ” จิรชั ญาวางถุงกระดาษ ขนาดใหญ่ที่บรรจุขนมปังรสอร่อยส�ำหรับทานกับกาแฟบนโต๊ะท�ำงานของภูมิ แล้วรีบ จ�ำ้ พรวดตามพีช่ ายไปอย่างเร่งด่วนก่อนจะคลาดไม่ได้เจอกัน ประตูลฟิ ต์ชนั้ สุดท้ายเลือ่ นออกช้าๆ เมือ่ ถึงจุดหมายพอดีกบั ทีอ่ นาวิลขับรถตรงมา จิรชั ญาวิง่ ไปขวางหน้าไว้ทำ� ให้อนาวิลต้องแตะเบรกจนหน้าทิม่ “อะไรของแกยัยครีม” อนาวิลเลือ่ นกระจกยืน่ หน้ามาตวาดถาม เขาหัวเสียอย่าง เห็นได้ชดั จิรชั ญายิม้ ไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาว เดินมาเท้าขอบประตูรถยืน่ หน้าไปถามพีช่ าย “ว่างป่ะ” “ไม่วา่ ง” อนาวิลตอบ ผลักน้องสาวออกกดเลือ่ นปิดกระจกแต่จริ ชั ญาเอามือไป ขวางแล้วกดลง “ไม่วา่ งเหรอ ว่าจะชวนไปบ้านยัยพรีมซะหน่อย คุณแม่โทรมาบอกว่ายัยพรีม จะมาบ้านทีก่ รุงเทพฯวันนี”้ จิรชั ญาเลิกคิว้ ถามอย่างเป็นต่อ เพราะคิดว่าตนรูข้ อ้ มูลเรือ่ งนี้ ก่อนพีช่ าย “เหรอ” เขาว่าแค่นนั้ ก็ออกรถไป ทิง้ คนข้างหลังให้ยนื เท้าเอวมองตามด้วยความเซ็ง

“เฮ้ย! ไอ้พี่จินต์ อะไรของเขานะ ไปเองก็ได้ ใครอยากง้อกันฮึ เขาอุตส่าห์ จะเป็นสะพานให้กย็ งั มาเล่นตัว” บ้านหรูสไตล์วนิ เทจสองหลังทีต่ งั้ ไม่หา่ งไกลกัน เรียกง่ายๆ ก็คอื บ้านสองหลัง ตัง้ อยูใ่ นพืน้ ทีเ่ ดียวกัน และเมือ่ ส�ำรวจสายตาไปรอบๆ บ้านทัง้ สองหลังก็ดเู หมือนจะมี น�ำ้ ตกจ�ำลองเล็กๆ อยูต่ รงกลางระหว่างสองบ้านทีส่ ง่ ต่อไปยังสระว่ายน�ำ้ ทรงกลมขนาดใหญ่ บ้านสองหลังนี้ใช้สระว่ายน�้ำสระเดียวกัน การจัดสวนภายนอกของบ้านเป็นไปในแนว เดียวกันทัง้ สองหลังนัน่ คือการจัดสวนสไตล์วนิ เทจ มันเหมือนบ้านของเจ้าหญิงในเทพนิยายไม่มีผิด เมื่อสวนนั้นประดับไปด้วย ดอกไม้สหี วานดูงดงาม มีจกั รยานเหล็กดัดหน้าบ้านทางปีกซ้ายทีป่ ระดับไปด้วยดอกไม้ พลาสติกสีหวาน เก้าอีเ้ หล็กดัดสีขาวตัวยาวสไตล์วนิ เทจน่ารักทีต่ งั้ อยูท่ างปีกขวาของบ้าน ที่ประตูรั้วหน้าบ้านยังมีตู้จดหมายสไตล์เดียวกันตั้งอยู่ รอบบ้านปกคลุมไปด้วยต้นไม้ เขียวชอุม่ ดูรม่ รืน่ ไม่นา่ เชือ่ ว่าจะมีบา้ นแบบนีต้ งั้ อยูใ่ จกลางกรุงฯ เมืองทีเ่ ต็มไปด้วยความ 59

วิวาห์รักร้าว

วุน่ วายและอากาศอบอ้าวร้อนจัด มันน่าจะไปอยูใ่ นหุบเขามากกว่า “ลงมาสิ บ้านฉันเอง” พรรษมนบอกเมือ่ รถจอดสนิททีห่ น้าบ้าน เธอเดินวนมา เปิดประตูให้ชชั พล เขาท�ำหน้าทีเ่ ป็นผูโ้ ดยสารทีด่ มี าตลอดทาง นัน่ คือหลับ เขาหลับตัง้ แต่ ปราณบุรมี าจนถึงกรุงเทพฯ และตืน่ ก่อนจะเข้ามาในบ้านของเธอเพียงไม่กนี่ าที หลังจากไม่ได้คำ� ตอบทีต่ อ้ งการเรือ่ งเมือ่ คืนทีโ่ ดนอนาวิลชกหน้าจนสลบ เมือ่ เธอ บอกปัดไปว่าเขาเมาล้มหัวฟาดพืน้ สลบไปเองไม่มใี ครท�ำร้าย ชัชพลดูเหมือนไม่เชือ่ แต่กไ็ ม่ ถามต่อให้เธอต้องร�ำคาญใจ เพราะถึงยังไงก็ได้คำ� ตอบเดิม “นึกว่าบ้านเจ้าหญิงทีไ่ หนซะอีก” เขายิ้มล้อแล้วก้าวลงจากรถ เดินไปเอากระเป๋าสัมภาระของพรรษมนที่ท้ายรถ เขาเลยไม่เห็นสายตาค้อนๆ ของเธอ พรรษมนไขกุญแจรัว้ ไม้หน้าบ้านแล้วเดินน�ำเข้ามาไขประตูบา้ นเปิดไว้รอชายหนุม่ ทีเ่ ดินตามมาติดๆ พรรษมนสวมรองเท้าผ้านุม่ นิม่ ลายดอกไม้สหี วาน แล้วหันไปบอกชัชพล ให้เขาสวมด้วยการจับรองเท้าสีหวานลายเดียวกันมาวางให้เขา “สีหวานเชียว” เขาบ่นแต่กส็ วมอย่างว่าง่ายแล้วเดินตามเธอมานัง่ ทีโ่ ซฟา ส�ำรวจภายในบ้านที่ตกแต่งสไตล์เดียวกับสวนข้างนอกด้วยความรวดเร็ว เขา ไม่เคยมาที่นี่ ครั้งแรกที่เขารู้ว่าบ้านในกรุงเทพฯของพรรษมนตั้งอยู่ตรงนี้ ส่วนมาก เธอจะเป็นฝ่ายมาหาเขามากกว่าที่จะให้เขาไปหาเธอ นั่นก็คือปีละครั้ง มันช่างเนิ่นนาน เหลือเกินส�ำหรับเขา สีขาว... โทนสีทใี่ ช้ทาภายในนัน้ ตัดกับสีชมพูดสู วยหวาน และหวานยิง่ ขึน้ เมือ่ มีของประดับบ้านสไตล์วนิ เทจชิน้ เล็กน่ารักประดับไปทุกซอกทุกมุมของตัวบ้าน ตัง้ แต่โต๊ะ เก้าอี้ แจกัน นาฬิกา แม้แต่ถงั ขยะลายคัพเค้กนัน่ ก็ดว้ ย เขาส�ำรวจและหยุดทีก่ รอบรูป สีขาวทรงมงกุฎด้วยผ้าลายเดียวกับรองเท้าทีเ่ ขาและเธอใส่ ในภาพนัน้ มีเด็กหญิงสองคนยืนขนาบข้างเด็กชายคนหนึง่ เด็กชายใบหน้าบึง้ ตึง เหมือนจะถูกบังคับให้ถา่ ยมากกว่ายินยอม ส่วนเด็กหญิงสองคนนัน้ ไม่ตอ้ งพูดถึง ยิม้ กว้าง จนปากจะถึงใบหูให้ได้อยูแ่ ล้ว “นัน่ ใครบ้าง” เขาชีไ้ ปทีก่ รอบรูปสไตล์วนิ เทจทรงมงกุฎทีน่ งั่ มองเมือ่ ครู่ “ยัยครีมน่ะ เจ้าของบ้านอีกหลัง” เธอตอบแค่นนั้ แล้วเดินไปเปิดตูเ้ ย็นอย่างจงใจ ไม่พดู ถึงเด็กชายอีกคนในรูป แต่ไม่วายจะมีเสียงแห่งความสงสัยตามหลังมาถามเธออีก “แล้วเด็กผูช้ ายหน้าบอกบุญไม่รบั นัน่ ใครกัน เหมือนเขาถูกบังคับให้ถา่ ยเลย” “เดีย๋ วนีแ้ กกลายเป็นคนขีอ้ ยากรูไ้ ปแล้วหรือไง ถามอยูไ่ ด้” พรรษมนหันมาย้อน 60

เพียงธารา

ท�ำเอาคนถามต้องหุบปากฉับ มองค้อนกลับ “ไปซูเปอร์ฯกันไหม ดูเหมือนบ้านฉันจะ ไม่มอี ะไรสักอย่างเลย แม้แต่นำ�้ ดืม่ ” “ท�ำความสะอาดก่อนค่อยออกไปก็ได้น”ี่ ชัชพลแนะ เมือ่ พรรษมนขอให้เขาอยู่ ช่วยท�ำความสะอาดและอยูเ่ ป็นเพือ่ นในคืนนี้ ซึง่ เขาก็ยนิ ดีทจี่ ะให้เป็นเช่นนัน้ “คงไม่ตอ้ งท�ำแล้วล่ะ ดูเหมือนยัยครีมจะให้คนมาท�ำให้แล้ว มันสะอาดเอีย่ มเลย” พรรษมนชีม้ อื ไปรอบห้องรับแขกอันสะอาดเอีย่ ม ทีเ่ ธอคาดว่าจิรชั ญาคงจะส่ง แม่บา้ นมาดูแลให้ระหว่างทีเ่ ธอไม่อยู่ เธอไม่ได้เข้ามาทีน่ ถี่ งึ ห้าปีเต็ม แต่บา้ นของเธอยังคง ความสะอาดและความสวยงามไว้ดงั เดิม ทุกอย่างในบ้านยังคงอยูใ่ นต�ำแหน่งเดิม แม้แต่ รูปภาพทีช่ ชั พลถามถึงมันก็ยงั คงอยูท่ เี่ ดิมไม่เปลีย่ นแปลง พรรษมนชายตาไปมองกรอบรูป และเลยไปถึงเด็กชายใบหน้าบึ้งตึงที่ชัชพลถามถึง เท่านั้นมันก็ท�ำให้เธอเจ็บหัวใจอย่าง บอกไม่ถกู จนต้องละสายตาออกมา ชัชพลพยักหน้าหงึกๆ เขาลุกแต่แล้วก็ตอ้ งชะงัก เมือ่ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกง มันดังเตือน เขาล้วงมันขึน้ มาดู คิว้ เข้มๆ ของเขาขมวดมุน่ ทันที “แป๊บนะ” เขาเดินจากห้องรับแขกไปคุยนอกบ้าน ท่าทางของเขาดูไม่พอใจ พรรษมนย่นคิว้ หันไปคว้ากระเป๋าเดินขึน้ ไปเก็บบนห้องนอนก่อนจะออกไปข้างนอกเมือ่ ชัชพลเสร็จธุระ “เจ้” ชัชพลตะโกนเรียกเสียงลัน่ เขามันพวกชอบโวยวายเสียงดังใส่เธอเสมอ พรรษมนค้อนแล้วเดินออกจากห้อง มามองเขาทีเ่ กาะราวบันไดตัง้ หน้ารอเธออยู่ “ไม่วา่ งแล้ว มีธรุ ะด่วน ไปคนเดียวได้ไหม ค�ำ่ ๆ จะมานอนเป็นเพือ่ น” เขาบอก ด้วยสีหน้าร้อนรน เขากระวนกระวายจนพรรษมนจับสังเกตได้ “เรือ่ งเรียนเหรอ” “เปล่า ไม่วา่ กันนะ ค�ำ่ ๆ จะมาใหม่” เขาบอกแค่นนั้ แล้วก้าวเร็วๆ ออกจากบ้านไป “น็อต น็อต นัน่ แกจะไปไหน ไม่บอกฉันหน่อยเหรอ” พรรษมนวิง่ ตามมาเรียก แต่ดเู หมือนเขาจะไม่ฟงั เธอเลยเอาแต่รบี ไปอย่างเดียว “อะไรของเด็กนีน่ ะ ฉันไปคนเดียว ก็ได้” “จะไปซูเปอร์ฯเหรอ ไป” เสียงนั้นมาพร้อมกับเจ้าของ และเมื่อพรรษมนหันกลับไปมองข้อมือน้อยๆ ของเธอก็ถกู เขากระตุกให้เดินตามออกจากบ้านไปแล้ว เธอไม่ทนั ตัง้ ตัวและตกใจอยูม่ าก 61

วิวาห์รักร้าว

ทีจ่ ๆู่ เขาก็มาโผล่เอาทีน่ ี่ มันท�ำให้เธอแปลกใจทีเ่ ขารูก้ ารเคลือ่ นไหวของเธอตลอดเวลา แต่ในทีส่ ดุ ก็สะบัดออกเมือ่ เขาจูงมาถึงรถทีจ่ อดอยูอ่ กี บ้านทีเ่ ป็นของจิรชั ญา เธอรูส้ ติและ ฉุกคิดขึน้ มาได้ “ฉันไม่ไป ฉันจะไปเอง” “สามีทไี่ หนเขาจะใจร้ายปล่อยให้เมียไปซือ้ ของคนเดียว ฉันมีประโยชน์อยูห่ รอก น่า ไปก็ไม่เกะกะหรอก” เขาว่าฉอดๆ แล้วพูดออกมาได้อย่างไม่อายปากเลยกับค�ำว่าสามี แต่คนถูกเรียกว่าเมียกลับสัน่ เทา เธอโกรธและเจ็บจีด๊ ทีห่ วั ใจ มือน้อยๆ อันสัน่ เทา ยกขึน้ มาสะบัดใส่หน้าเขาเต็มแรง “ขึน้ รถสิ” เขาสัง่ พร้อมกับเช็ดเลือดทีซ่ มึ ออกมาจากมุมปาก เขาเปิดประตูรอเธอ ด้วยใบหน้านิง่ เฉย เขาเฉยจนดูนา่ กลัวในเวลานี้ พรรษมนหมุนตัวกลับ เธอเก็บน�ำ้ ตาไว้พยายามกลัน้ ไม่ให้มนั ไหลออกมา เธอ ก้าวเดินต่อแต่เขากลับมารัง้ และลากเธอไปทีร่ ถ เขาจับศีรษะเธอกดและดันเขาไปนัง่ แทบ เป็นผลักเมือ่ เธอแข็งขืน “เราจะไปซูเปอร์ฯด้วยกัน” เขาบอกแล้วเดินลิว่ มาเปิดประตูนงั่ ประจ�ำทีข่ องตัวเอง รวดเร็ว ตาของพรรษมนแดงก�ำ่ เมือ่ เธอเก็บกลัน้ ความโกรธเอาไว้จนล้นอก และขยับตัวหนี เมือ่ เขาวูบเข้ามาเหมือนจูโ่ จมเธอ “ออกไปนะ จะท�ำอะไรฉัน” เธอหลับตาปี๋ มือน้อยๆ ยกขึน้ มาปกป้องตัวเองด้วย การผลักดันเข้าไว้สดุ แรงเกิด เขาปัดมือเธอออก เอือ้ มมือไปดึงเข็มขัดนิรภัยมาคาดให้ “แค่นแี้ หละ ใครเขา จะท�ำอะไร” พรรษมนลืมตาโตๆ ขึน้ มองเขา แววตาของเธอมันเต็มไปด้วยความหวาดกลัว เธอยังรูส้ กึ กลัวกับการกระท�ำของเขา มันช่างโหดร้ายและป่าเถือ่ นส�ำหรับเธอในคืนก่อน เธอยอมรับว่าเธอยังกลัวกับสิง่ นัน้ ปากชมพูสวยเม้มจนเป็นเส้นตรงจิกมือสัน่ ๆ ลงกับเบาะรถ ใบหน้านิง่ เฉยนัน้ ท�ำให้เธอโกรธจนพูดไม่ออก เธอรูว้ า่ เขาเป็นคนไม่คอ่ ยพูดและแสดงออก เขาท�ำไม่คอ่ ย ได้ดนี กั กับการพูดจาหรือแสดงความรูส้ กึ ทีน่ อกเหนือจากอารมณ์โกรธและเอาแต่ใจ เธอ รูว้ า่ เขาดือ้ และเอาแต่ใจ ทัง้ ทีพ่ อ่ แม่ของเขาอบรมมาดีมากแค่ไหนก็ตาม แต่ทงั้ หมดมันคือ สันดานดิบทีต่ ดิ ตัวเขามาตัง้ แต่กำ� เนิด มันจนหนทางจะแก้ไข เขามองแววตาสัน่ ระริกทีเ่ ต็มไปด้วยเปลวเพลิงของเธอ เขายิม้ ในขณะทีเ่ ธอก�ำลัง 62

เพียงธารา

เดือดพล่านมองหน้าเขาราวกับขยะชิน้ หนึง่ ทีน่ า่ รังเกียจ เขาหันไปมองตรงและขับรถออก ไปจากหน้าบ้าน ที่พรรษมนก็ไม่รู้ว่าเขาเข้ามาตั้งแต่เมื่อไร เสียงเครื่องยนต์รถหรูของ เขาไม่สง่ เสียงเตือนให้เธอได้รบั รูถ้ งึ การมาในครัง้ นี้ เขาไม่ขอโทษและเธอก็คดิ ว่าคงไม่มี ค�ำค�ำนัน้ จากเขา แล้วเธอจะมานัง่ รออะไร ใบหน้าสวยหวานสะบัดไปนอกหน้าต่างทันที... น�้ำตาของเธอหยดลงในนาทีนั้น มือข้างหนึ่งที่ติดกับประตูจิกเบาะแน่น เธอ ก�ำลังเก็บอารมณ์ทจี่ วนเจียนจะระเบิดนัน้ ไว้ อีกมือยกขึน้ ปาดน�ำ้ ตาไม่พดู หรือมองเขาอีก รถหรูราคาแพงที่พุ่งตรงตามเส้นทางค่อยๆ ชะลอลงและหักเลี้ยวเข้าซูเปอร์ มาร์เก็ตข้างทาง วนหาทีจ่ อดด้านหน้าทีม่ มี ากมายในช่วงบ่าย ผูค้ นยังไม่เลิกงานคนทีเ่ ข้ามา จับจ่ายสินค้าจึงไม่มากเหมือนตอนเย็นและพอมีทใี่ ห้จอด จิรัชญาคว้ากระเป๋าลงจากรถดิ่งตรงเข้าซูเปอร์มาร์เก็ตไป เธอแวะที่นี่เพื่อหา ของบริโภคจ�ำเป็นไปให้พรรษมน ทีค่ าดว่าแม้แต่นำ�้ ดืม่ ก็คงไม่มแี ช่ในตูเ้ ย็น เมือ่ เจ้าของ ไม่ยอมกลับมาเยี่ยมเยียนมันเลยถึงห้าปีเต็ม มีแต่เธอที่สั่งคนให้เข้าไปดูแลเสมอๆ อาทิตย์ละสองครัง้ เพือ่ ไม่ให้ฝนุ่ มันเกาะข้าวของจนเหมือนมีหมิ ะปกคลุม เธอก้าวเขาไปในซูเปอร์มาร์เก็ตที่เต็มไปด้วยผู้คนจอแจผิดกับลานจอดรถ ที่ดูโล่ง เธอคิดว่าคนจะน้อยซะอีก ที่ไหนได้มันเต็มไปด้วยกลุ่มนักศึกษาและเหล่า แม่บ้านที่ออกมาจับจ่ายอาหารส�ำหรับมื้อเย็น เธอเดินตรงเข้าไปดึงรถเข็นออกมาแล้ว ตรงไปในส่วนของเครือ่ งดืม่ เป็นอันดับแรก เธอกับพรรษมนโตมาด้วยกัน ฉะนัน้ ... น�ำ้ และอาหารทีพ่ รรษมนชอบเธอย่อม รู้จักมันดี เธอหยิบเครื่องดื่มและน�้ำเปล่าขนาดกลางใส่รถเข็นด้วยความคล่องแคล่ว แล้วเข็นออกมาคิดเงิน จิรชั ญายืนรอเมือ่ ยังไม่ถงึ คิว เธอเป็นคนทีส่ ามในช่องจ่ายเงิน สายตาของเธอ สอดส่ายไปยังขนมหอมๆ เพือ่ หาไปเป็นของทานเล่นกับพรรษมน แต่แล้วในร้านกาแฟ ทีต่ งั้ ไม่ไกลจากสายตาเธอนัน้ “นัน่ มัน เด็กแสบทีเ่ ราขับรถชนนี”่ คิว้ ของจิรชั ญาขมวดมุน่ ครุน่ คิด เธอขยับรถเข็นเข้าไปช�ำระเงิน ส่งบัตรเครดิตให้พนักงาน โดยทีส่ ายตาของเธอ ยังคงจับอยู่ที่คนคนเดิม เธอพยายามมองอีกคนที่นั่งสนทนาด้วยกันกับเด็กแสบที่เธอ กล่าวหา ผูช้ ายคนนัน้ “มันนายชัยวัฒน์ เจ้าของบริษทั สถาปนิกทีเ่ ราเจอทีส่ นามยิงปืนวันก่อนนี”่ “คุณคะ เรียบร้อยแล้วค่ะ” แคชเชียร์ที่ยื่นบัตรคืนให้ส่งเสียงสุภาพเตือนมา 63

วิวาห์รักร้าว

เมือ่ เจ้าของบัตรเอาแต่ครุน่ คิดและเหม่อลอยไปทางอืน่ “ค่ะ” เธอรับบัตรคืนแล้วตรงไปเลียบเคียงทีร่ า้ นกาแฟดังกล่าว ในขณะทีเ่ ธอพยายามเข้าไปเลียบเคียงเพือ่ ให้ได้ฟงั บทสนทนานัน้ ชัชพลกลับ ลุกขึ้นมาแล้วเดินออกจากโต๊ะ สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ หน้าเขาแดงก�่ำจน เธอรูส้ กึ ได้ถงึ อารมณ์นนั้ “นายนี่ รูจ้ กั กับนายชัยวัฒน์ดว้ ยเหรอ หรือว่า...” จิรชั ญาพยายามหาเหตุผลและ หยุดไว้เพียงเท่านัน้ เธอเข็นรถบรรจุนำ�้ เปล่าและเครือ่ งดืม่ ตามชัชพลไป เขาเดินไปธนาคารฝั่งตรงข้ามกับซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้ ท่าทางเขาเร่งรีบและ ร้อนรน จิรชั ญารีบเก็บของเข้าในรถอย่างเร่งรีบตามไป เธอวิง่ ข้ามถนนตามเขาไป ท่าทางนัน้ มันท�ำให้เธออดสงสัยไม่ได้ ชัชพลเดินหายเข้าไปในห้องผูจ้ ดั การธนาคาร เขาหายเข้าไปพักใหญ่แล้วออกมา ด้วยสีหน้ายุง่ เหยิง คิว้ ของเขาแทบจะรวมกันให้ได้อยูแ่ ล้วเมือ่ จิรชั ญามองผ่านหนังสือพิมพ์ ฉบับในมือไปมอง แล้วเขาก็เดินกระแทกกระทัน้ ออกจากธนาคารแห่งนีไ้ ป เธอมองจน ร่างเขาหายไปในรถแท็กซีค่ นั หนึง่ แล้วเป็นเธอทีเ่ ดินเข้าไปในห้องผูจ้ ดั การธนาคาร “ลงมาสิ” น�ำ้ เสียงราบเรียบนัน้ ส่งออกมาสัง่ เมือ่ ประตูรถถูกเปิดออก แต่ไม่มที ที า่ ว่าคนถูกสัง่ จะขยับ เขามองใบหน้าสวยหวานบูดบึง้ นิดแล้วดึงเธอออกจากรถโดยไม่รรี ออีก เช่นเคย ร่างบางปลิวไปตามแรงลากจูงของเขาอย่างง่ายดายเมือ่ ตัวเธอมันหนึง่ ในสองเท่า ของร่างกายก�ำย�ำของเขา พรรษมนบิดและพยายามสะบัดมือออกแต่ดูเหมือนมันจะยากเย็นเหลือเกิน ไม่รวู้ า่ มือเขามันทากาวอะไรไว้ถงึ ได้เหนียวจนเธอดึงไม่ออก เธอจึงต้องเดินตามแรงลาก เข้ามาจนถึงซูเปอร์มาร์เก็ตด้านใน มือข้างที่ว่างจากการจับกุมเธอนั้นรั้งรถเข็นออกมา หนึง่ คัน เดินลิว่ ๆ พาเธอไปทางแผนกเครือ่ งดืม่ เป็นอันดับแรกเมือ่ เขาได้ยนิ ว่าบ้านเธอ ไม่มแี ม้แต่นำ�้ ดืม่ แต่ดเู หมือนการน�ำพาของเขาจะมีอปุ สรรคเสียเหลือเกิน แม่เจ้าประคุณ ไม่ยอมเดินตามเขามาง่ายๆ อย่างทีค่ ดิ เธอขัดขืนเขา อนาวิลกระตุกร่างเพรียวสวยปลิวเข้าสูอ่ อ้ มกอดในนาทีตอ่ มา เขารัดเธอไว้จนแน่น อย่างไม่อายสายตาใครๆ เธอพยายามแกะมือเหนียวหนึบของเขาออกไปจากไหล่กลมมน มองเขาเข่นเขีย้ วแล้วเริม่ ขัดใจ “เลือกเอาจะให้จับหรือให้กอด” เขาถามเธอพร้อมกับหยิบน�้ำดื่มลงในรถเข็น แล้วหันมายิ้มกริ่มมองเธอ “ฉันสามารถเดินกอดเธอไปจนทั่วซูเปอร์ฯแห่งนี้อย่าง 64

เพียงธารา

ไม่เบือ่ หน่ายถ้าเธอยังขัดขืน” เขายักคิว้ ยียวนให้ พรรษเข่นเขี้ยวจนกรามแทบจะกระเด็นหลุดออกมาอยู่แล้ว เขาน่ะเป็นผู้ชาย ประเภทไหนกันถึงได้เอาเปรียบเธอได้ทกุ ทางอย่างนี้ “ฉันเดินเองได้ไม่หลงทาง” เธอบอกพยายามแกะมือเขาออกอีก “ใครจะไปรู้ คนที่ไม่เคยกลับบ้านมาห้าปี แค่ซูเปอร์ฯเล็กๆ มันก็หลงได้” เขาบอกและพาเธอเดินไปด้วยกัน พยายามทีจ่ ะไม่มองลูกตาเขียวๆ ของเธอทีส่ ง่ ตรงมา “นี.่ ..” พรรษมนตวาดลัน่ ประชาชนทีจ่ บั จ่ายสินค้าใกล้ๆ หันมองมาทีเ่ ธอ เรียกว่าทุกสายตามารวมอยูท่ ี่ เธอและเขา แล้วเขาก็ทำ� ให้เธอยิง่ กว่าอับอาย “เมียจ๋า ไม่ชอบน�ำ้ นีผ่ มไม่ซอื้ ก็ได้ ไม่เห็นต้องดุกนั เลยนี”่ เขาท�ำหน้าซือ่ กะพริบตา ปริบๆ มองเธอ เขาแอบยิม้ เธอเห็น ยิม้ ทีท่ ำ� ให้เธออายได้ ร่างเพรียวสวยของเธอสัน่ เทาไปทัง้ ตัว เขารับรูแ้ ละสัมผัสได้เมือ่ เขาไม่คดิ ทีจ่ ะปล่อยเธอให้เป็นอิสระแม้สกั นาที “อยากกินนักก็เอาไปเยอะๆ เลย เอาไปให้พอใจ” เธอเข่นเขีย้ วประชดจะเดินน�ำ แต่ไม่พน้ แรงเขาทีม่ ากกว่า เขารัง้ เธอมาโอบไว้ดงั เดิมอย่างง่ายดาย พรรษมนเม้มปากจนจะห้อเลือด ริมฝีปากของเธอแดงแจ๊ดเวลานี้ “จับมือก็ได้” แล้วเธอก็ยอมเลือกออกมาเมือ่ จนหนทางสู้ “ก็แค่นนั้ ” เขาละจากไหล่มาคว้าข้อมือน้อยๆ ของเธอแล้วเดินไปยังแผนกอื่น พาเธอ เลือกซือ้ ของหลายต่อหลายอย่างทัง้ ของกินของใช้ในบ้านทีจ่ ำ� เป็น “กินไอศกรีมไหม” เขาถามเมือ่ เดินผ่านร้านไอศกรีมน่าทาน เธอชอบเขารู้ “ไม่กิน พอหรือยัง ฉันจะไปจ่ายเงินแล้ว” เธอถามไม่คิดที่จะมองหน้าเขาจึง ไม่ได้เห็นรอยยิม้ แอบแฝงบางอย่างบนใบหน้าของเขา “ไปจ่ายเงินสิ เดีย๋ วจะไปซือ้ ไอศกรีมให้” เขาสัง่ แล้วส่งบัตรเครดิตให้ “อะไร” เธอมองเขาเหลอหลาอีกทัง้ ไม่พอใจ “ก็ไม่ได้เอากระเป๋ามาไม่ใช่เหรอ งัน้ ก็เอานีไ่ ปจ่ายซะ” พรรษมนก้มลงส�ำรวจตัวเองด้วยความรวดเร็ว ไม่มปี ระเป๋าของเธอ เพราะเขา นัน่ แหละบังคับลากเธอมา อะไรก็ไม่มตี ดิ ตัวมาสักอย่างทัง้ กระเป๋าทัง้ โทรศัพท์ แล้วทีค่ ดิ จะชิง่ หนีเธอก็คงไม่รอด เธอฉวยบัตรเครดิตจากมือเขามาอย่างจ�ำยอม “แล้วจะคืนให้” 65

วิวาห์รักร้าว

“สามีทไี่ หนเขาคิดเล็กคิดน้อยกับเมียกัน” เขาดุ แล้วเดินหนีไปทางร้านไอศกรีม พร้อมกับรอยยิม้ ทีเ่ ธอไม่อาจเห็นได้ เมือ่ เขาเองก็ไม่เห็นน�ำ้ ตาเธอทีป่ ริม่ ออกมาคลอรอบ ดวงตากลมโตนัน้ เช่นกัน เธอยกมือขึน้ ปาดมันทิง้ ก�ำบัตรเครดิตในมือแน่น สะบัดสายตาจากร่างสูงของเขา เดินไปทีช่ อ่ งจ่ายเงินแทนก่อนน�ำ้ ตาจะไหลออกมามากมายกว่านีถ้ า้ ยังมองเขาอยู่ “เอาไอศกรีมช็อกโกแลตครับ ท�ำอย่างอันนัน้ ” เขาชีไ้ ปทีไ่ อศกรีมตัวอย่างในตูแ้ ช่ ทีท่ ำ� ขึน้ มาเป็นรูปดอกกุหลาบ พนักงานประจ�ำร้านก้มลงไปตัก สะบัดมือสองสามทีกเ็ งยหน้าขึน้ มาส่งไอศกรีม ช็อกโกแลตดอกกุหลาบให้เขาคว้าไปถือ พร้อมกันนัน้ เขาก็สง่ เงินค่าไอศกรีมแล้วรอเงินทอน อย่างไม่ลมื จะเก็บกลับไปด้วย “อ่ะ...” เขาส่งไอศกรีมให้พรรษมนทีย่ นื ต่อแถวรอช�ำระค่าสินค้า “ไม่ได้บอกจะกินนี่ กินเองสิ” เธอบอกทัง้ ใบหน้ายับย่น “จะกินเองหรือให้ปอ้ น ถ้าให้ปอ้ น รูน้ ะว่าจะไม่ปอ้ นแบบธรรมดา” เขาขูพ่ ร้อมกับ กัดไอศกรีมไว้ในปาก นัน่ ท�ำให้พรรษมนรูท้ นั ทีวา่ เขาจะป้อนเธอด้วยวิธไี หน เธอคว้าไอศกรีมมากินด้วยอาการสะบัดๆ เธอกล�ำ้ กลืนฝืนกินมันลงไปทัง้ น�ำ้ ตา ทีเ่ ริม่ ตกใน เมือ่ หนีไม่พน้ อ�ำนาจของเขาทีด่ จู ะเหนือกว่าเธอตลอดเวลา เธอไม่อาจต่อต้าน เขาได้เลย เขาโยกศีรษะกลมๆ ของเธอไปมาคล้ายง้องอนแล้วเลื่อนมาโอบไหล่เธอไว้ เงยหน้ามาอีกทีทกุ สายตาก็มองเขาและเธอด้วยรอยยิม้ แห่งความเขินอายและชืน่ ชม รวมทัง้ แคชเชียร์ทสี่ ง่ เสียงเรียกอยูน่ นั่ ด้วย “ช�ำระสินค้าเชิญเลยค่ะ” อนาวิลลดมือลงฉวยบัตรเครดิตในมือเธอมา แล้วเข็นรถเอาของไปช�ำระเงิน ส่วน คนข้างหลังก็ได้แต่ถอื ไอศกรีมเก้ๆ กังๆ ไม่กล้ากิน จนในทีส่ ดุ ก็ตอ้ งเดินออกไปรอทีร่ ถ ก่อนเขา เพราะทนสายตาและรอยยิม้ ของทุกคนทีม่ องมาไม่ได้ แม้มนั จะเป็นสายตาและรอยยิม้ แห่งความชืน่ ชม แต่ใครเลยจะรูว้ า่ มันก�ำลังท�ำให้ เธอเจ็บปวดใจอย่างมหาศาลจากสายตาและรอยยิม้ นัน้

66

เพียงธารา

5

ร่างเพรียวสวยปลิวลมละลิว่ ออกมานอกซูเปอร์มาร์เก็ตราวกับพายุทเี่ คลือ่ นตัว ด้วยความเร็ว เธอด่าทออีกทัง้ ต่อว่าเขาในใจไม่หยุดหย่อนจนเดินมาชนกับใครคนหนึง่ เข้า โดยไม่ทนั ตัง้ ตัว ร่างเพรียวสวยของเธอล้มกองลงไปพร้อมไอศกรีมในมือ “คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายวัยสีส่ บิ ปลายๆ ดูภมู ฐิ านด้วยสูทสีเข้มทีร่ ดี จน เรียบกริบ เขาถามพร้อมยืน่ มือมาให้พรรษมน “ไม่เป็นไรค่ะ” เธอบอกพร้อมกับปัดเศษฝุน่ ทีข่ อ้ ศอกไปด้วย “มาครับผมช่วย” เขาบอกพร้อมกับรัง้ ต้นแขนเธอกะช่วยพยุงแต่แล้วความหวังดีนนั้ ก็หลุดหวือลอยไปพร้อมกับมือทีถ่ กู ปัดออกอย่างแรง “เอ๊ะ!” คนถูกปัดมือร้องออกมาท�ำท่าไม่พอใจ เขาหันไปมองคนปัดมือทันที “ลุกสิ นัง่ อยูท่ ำ� ไม” อนาวิลสัง่ พร้อมทัง้ ดึงรัง้ เธอขึน้ มา กระชากอีกครัง้ พาเธอ เดินลิว่ ๆ ไปพร้อมกับรถเข็นในมือ จนพรรษมนต้องหันมาค้อมศีรษะให้คนข้างหลังเป็นการขอโทษทีเ่ ขาเสียมารยาท หันมาอีกครัง้ สะบัดข้อมือออกจากการจับกุมของคนไร้มารยาท เขามันบ้าอ�ำนาจจนน่าโมโห “คนบ้า! ไม่รจู้ กั มารยาทเอาซะเลย” เธอมองเขาตาขวางแล้วเดินไปจนถึงรถ “นี.่ ..” เขาตวาด “แล้วใครใช้ให้ไอ้หมอนัน่ มาจับเธอล่ะ” แล้วบ่นตามหลังอย่าง ไม่พอใจ 67

วิวาห์รักร้าว

“เขาแค่จะช่วยฉัน” เธอหันมาบอก มองหน้าคนตัวโตทีท่ ำ� ท่าเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ใช่... เธอหัวเสียกับอาการนีข้ องเขาถึงขีดสุด “ก็เธอไม่รจู้ กั ลุก นัง่ รอให้ผชู้ ายคนนัน้ มันช่วยอยูไ่ ด้ ล้มแค่นลี้ กุ เองก็ได้” และอีกครัง้ ทีป่ ากชมพูสวยของเธอสัน่ ระริกด้วยความเจ็บใจ เขาพูดจาเหมือน ว่าเธอให้ทา่ ผูช้ ายคนนัน้ ... อย่างนัน้ หรือ สมองผูช้ ายคนนีม้ นั ช่างคิดอะไรไม่ได้ไกลไปกว่า เรือ่ งต�ำ่ ช้าเลยจริงๆ เธอพยายามสงบสติอารมณ์หนั ไปกระชากประตูรถออก เธอดึงเก้อเพราะมันยัง ไม่ปลดล็อก “เปิดประตูรถสิ ยืนอยูท่ ำ� ไมเล่า” เธอหันมาสัง่ เขางอนๆ พร้อมอารมณ์ทพี่ งุ่ ขึน้ เขาปลดล็อกให้เธอแล้วลากรถเข็นไปหลังรถ เก็บของที่ซื้อมาทุกชิ้นใส่ท้ายรถ แล้วเดินวนมานัง่ ประจ�ำที่ เขาหรีต่ ามองหน้างอๆ ของเธอก่อนจะพารถออกไปจากซูเปอร์มาร์เก็ตแห่งนี้ อนาวิลขับรถด้วยความเร็วค่อนข้างสูงจึงพาเธอมาถึงบ้านเร็วกว่าปกติ เขาเบรก และจอดรถหน้าบ้านเธอเปิดประตูเดินลิว่ ๆ มาเปิดกระโปรงรถ รวบข้าวของใส่มอื แล้ว เปิดประตูเข้าไปในบ้านเธออย่างถือสิทธิ์ พรรษมนค้อนเขา ทีเ่ ขาท�ำท่าทางโกรธขึง้ ใส่เธอทัง้ ทีไ่ ม่ควรสักนิดทีจ่ ะท�ำแบบนัน้ เธอต่างหากทีต่ อ้ งท�ำท่าทางนัน้ ใส่เขา เธอต่างหากทีค่ วรโกรธเขาไม่ใช่หรือทีพ่ ดู จาไม่ดใี ส่เธอ ดูถกู เธอหาว่าให้ทา่ ผูช้ ายคนนัน้ เขามันผูช้ ายปากร้าย “วางไว้ แล้วก็กลับไปได้แล้ว ขอบใจ” เธอบอก กระแทกกระทัน้ ใส่เขา เขาไม่ทนั ได้ตอบกลับโทรศัพท์ของเธอก็ดงั ขึน้ มา เธอเดินเลยเขาไปหยิบโทรศัพท์ ในกระเป๋าบนโซฟามากดรับ “คะแม่” พรรษมนปรับน�ำ้ เสียงให้เป็นปกติเมือ่ ต้องพูดกับมารดา เธอพาตัวเอง เดินมาจนถึงโต๊ะเหล็กดัดทีส่ วนหลังบ้านเมือ่ ต้องการคุยกับมารดาตามล�ำพัง “ถึงกรุงเทพฯหรือยังลูก ท�ำไมแม่โทรไปตัง้ หลายสายแล้วพรีมไม่รบั เลย” “ถึงแล้วค่ะแม่ พรีมออกไปซือ้ ของมาค่ะ ลืมเอาโทรศัพท์ไปด้วย แล้วแม่เป็นไง บ้างคะดีขนึ้ หรือยัง” “แม่ดขี นึ้ แล้ว พรีมจะเข้าบริษทั พรุง่ นีเ้ ลยหรือเปล่า” “แม่ถามบ่อยจัง ท�ำเหมือนพรีมจะเบีย้ วไม่อยากท�ำงานงัน้ แหละค่ะ” “เปล่าซะหน่อยลูกคนนี้ แม่แค่อยากให้ลกู เข้าไปดูแลบริษทั เร็วๆ เพราะเกรงใจ กรเทพต่างหากล่ะ เราทิง้ บริษทั ไว้ให้เขาดูแลมาหลายปีแล้วนะลูก” 68

เพียงธารา

“ค่ะ พรุง่ นีพ้ รีมจะรีบไปรายงานตัวกับน้ากรแต่เช้าก่อนแปดโมงครึง่ แน่นอนค่ะ” “ลูกคนนี”้ คุณพีรชญาต�ำหนิออกมาเมือ่ ลูกสาวพูดประชด แล้วท่านก็ได้ยนิ เสียง หัวเราะเบาๆ แทรกเข้ามา ตามมาด้วยน�ำ้ เสียงแสนเศร้ากะทันหันจนท่านปรับอารมณ์ตาม ไม่ทนั “พรีมคิดถึงแม่จงั ถ้าแม่ดขี นึ้ แล้ว แม่กค็ วรจะกลับมาหาพรีมสิคะ ไม่ใช่ทงิ้ พรีม ไว้คนเดียวแบบนี”้ พรรษมนเริม่ งอแง เธอกลายเป็นเด็กห้าขวบภายในพริบตาเมือ่ ความกลัว บางอย่างมันฝังอยูใ่ นจิตใจเธอ เธอต้องการมารดาทีส่ ดุ ในตอนนี้ “ลูกคนนี้ อย่ามาท�ำเป็นว่าแม่นะ เราน่ะทิง้ แม่ไปตัง้ หลายปี เรียนจบก็ไม่ยอมกลับมา ยังมาท�ำเป็นพูด เดีย๋ วเถอะ” ท่านแกล้งว่าเล่นใช่จริงจัง เพียงแค่ไม่อยากให้ลกู สาวเพียง คนเดียวอ่อนแอเพราะเรือ่ งแค่นี้ เมือ่ ต่อไปจะต้องดูแลคนอีกมากมายนอกจากตัวเอง “โอเคค่ะ พรีมยอมก็ได้ แล้วแม่อยูค่ นเดียวเหรอคะ อาคิมกับอาแจมไปไหน กันหมด” “เล่นกับหลานสาวเหมือนเคย แม่กเ็ ลยลงมาเดินเล่นทีแ่ ปลงดอกไม้ ดอกไม้ชว่ ง นีก้ ำ� ลังงามเลยนะพรีม ลูกน่าจะหาเวลาขึน้ มาเทีย่ วบ้างถ้างานลงตัวแล้ว แม่อยากให้ลกู มา หาอาคิมกับอาแจมบ้าง” ท่านตะล่อมบอก เมือ่ ห้าปีทผี่ า่ นมาตัง้ แต่งานหมัน้ วันนัน้ พรรษมน ก็ไม่ได้มาเยีย่ มเยียนเพือ่ นทัง้ สองของท่านอีกเลย มันจะดูเหมือนว่าบุตรสาวโกรธเพือ่ นทัง้ สองไปด้วยถ้าหายหน้าไม่มาหากันเลยแบบนี้ “ค่ะแม่ แล้วพรีมจะหาเวลาไปเยีย่ มอาทัง้ สอง แม่ดแู ลตัวเองดีๆ นะคะ” “พรีมก็เหมือนกัน แม่อยากให้ลกู ดูแลตัวเองดีๆ แล้วเจอยัยครีมหรือยัง เห็นอา แจมโทรบอกให้ไปหาพรีมตัง้ แต่บา่ ย” “ยังไม่เห็นแม้แต่เงายัยครีมเลยค่ะแม่” เจอแต่เงาปีศาจ ค�ำท้ายมันดังก้องอยูใ่ นใจ เมือ่ เธอไม่คดิ จะเปล่งเสียงออกมา “เดีย๋ วก็คงมา อย่าลืมหาอะไรกินด้วยนะพรีม ฝนโทรมาบอกแม่วา่ ลูกผอมมาก กลับมาคราวนี”้ “แม่กร็ บี กลับมาดูแลพรีมสิคะ อยากให้ลกู ผอมตายหรือไงถึงได้ไม่คดิ จะกลับ มาบ้าง” พรรษมนเริม่ อ้อน เมือ่ เงาปีศาจเริม่ คืบคลานเข้ามาใกล้ เขาก้มๆ เงยๆ อยูก่ บั ตู้ เย็นของเธอและเหลือบมองเธอเป็นระยะ เขาเป็นปีศาจร้ายที่น่ากลัวและไม่น่าไว้ใจ มารดาเท่านั้นที่จะคุ้มครองเธอให้ รอดพ้นจากเขาได้ เพราะเธอไม่สามารถให้ชชั พลมาอยูด่ ว้ ยได้ทกุ วัน ฉะนัน้ มารดาคือสิง่ เดียวทีเ่ ธอหวังพึง่ พิง 69

วิวาห์รักร้าว

“อย่ามาอ้อนแม่หน่อยเลยลูกคนนี้ น่าตีจริง” เธอยิม้ แล้วกล่าวลา “งัน้ แค่นนี้ ะคะแม่ พรีมรักแม่นะคะ คิดถึงมากด้วย” ผูเ้ ป็นแม่ยมิ้ กริม่ แล้วรีบกดวางก่อนทีจ่ ะใจอ่อนเพราะลูกอ้อนแล้วบินกลับไปคืนนี้ ท่านเองห่วงพรรษมนไม่นอ้ ย แต่เชือ่ ว่าอนาวิลกับจิรชั ญาคงเป็นเพือ่ นบ้านทีด่ แี ละดูแล เธอได้อย่างแน่นอน “ท�ำไมคุณยังไม่ไปอีก” พรรษมนเดินเข้ามายังเห็นเขานัง่ สบายใจทีโ่ ซฟาตัวโปรด ของเธอ ในมือมีรโี มตคอนโทรลควบคุมทีวหี นึง่ อัน หน้าโต๊ะมีนำ�้ อัดลมและขนมพร้อม ท�ำเหมือนกับเป็นบ้านของตัวเอง “แล้วท�ำไมต้องไปด้วย” เขาตอบห้วนๆ กวนประสาทออกมา “คุณหมดประโยชน์กับฉันแล้วก็ควรจะไป” เธอบอกอย่างนึกโมโหในค�ำพูด กวนประสาทของเขา จบค�ำเธอรีโมตคอนโทรลก็กระแทกปังกับโต๊ะ ร่างก�ำย�ำของเขาพุง่ พรวดเดียว มาถึงตัวเธอ กระชากแขนเธอไปบีบเจ็บๆ “รีบไล่ฉนั ออกจากบ้านเนีย่ จะพาชูเ้ ข้าบ้านงัน้ สิ” “ปล่อยมือสกปรกๆ ออกจากแขนฉัน แล้วก็รบี ไปให้พน้ หน้าฉันอนาวิล ไป” เธอบอกด้วยปากและคอทีส่ นั่ เทา ขึงตาขวางๆ มองเขาไม่ลดละ “ฉันเคยบอกคุณแล้ว ใช่ไหม ว่าการที่ฉัน... นอนกับคุณแค่ครั้งเดียว ใช่ว่าคุณจะมีสิทธิ์ทุกอย่างในตัวฉัน ฉันไม่เคยคิดจะจดจ�ำเรือ่ งเลวๆ พรรค์นนั้ ออกไป” เธอเค้นเสียงบอกน�ำ้ ตาคลอ กรีดเสียง ไล่อกี ครัง้ น�ำ้ ตาไหลพรากลงมา “เรือ่ งเลวงัน้ เหรอ ฉันคิดว่ามันเป็นเรือ่ งดีซะอีก เห็นเธอตอบสนองฉันจนถึงใจ ขนาดนัน้ ” และอีกครัง้ ทีห่ น้าอนาวิลสะบัดด้วยแรงตบเป็นครัง้ ทีส่ องของวัน เขาสะบัดกลับรวดเร็วกระชากเธอมากระแทกกับแผงอกตะโบมจูบเธออย่าง บ้าคลัง่ จนเธออ่อนระทวยแล้วผลักจนกระเด็นแต่ไม่หลุดจนพ้นมือ เขายังคงยึดเธอไว้ “ทีนรี้ หู้ รือยังว่ามันเป็นเรือ่ งดี” เธอเงือ้ มือจะตบ เขาก็ยนื่ หน้าให้ตามมาด้วยค�ำขู่ “ตบแรกแค่จบู ตบสองจะปล�ำ้ ” มือน้อยสัน่ ๆ นัน้ ค้างนิง่ ก่อนปล่อยลง “ฉันเกลียดคุณ อนาวิล ฉันเกลียดคุณจริงๆ” “โบราณท่านว่า ผูห้ ญิงเกลียดแสดงว่าผูห้ ญิงรัก เธอเกลียดฉันจริงๆ แสดงว่าเธอ รักฉันจริงๆ งัน้ ... ฉันก็ไม่ควรปล่อยให้เธอรักฉันข้างเดียว ฉันจะรักเธอตอบอย่างสาสม” เขากระตุกเธอเข้ามาจนชิด “ฉันสัญญา” เขายิม้ เยือกเย็นแล้วยังยียวน 70

เพียงธารา

“ไอ้คนโรคจิต คุณมันปีศาจ คุณมันคนร้ายกาจอนาวิล ฉันเกลียดคุณ” “แหม... ชืน่ ใจจัง ไม่ตอ้ งบอกรักกันบ่อยขนาดนัน้ ก็ได้นที่ นู หัว... หืม” เขาลอยหน้า ชืน่ มืน่ ขึน้ มายัว่ เธอทันควัน “ไอ้... ไอ้...” พรรษมนนึกค�ำทีจ่ ะขุดมาด่าเขาไม่ออกเลยจริงๆ ดวงตาสัน่ ระริก ของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บใจ ถ้าเขาไม่นงิ่ จนเฉยชา เขาก็พดู ออกมาได้อย่างเจ็บแสบ ท�ำไมเธอถึงเอาชนะเขาไม่ได้บา้ ง สักครัง้ หนึง่ ก็ไม่ได้เลยหรืออย่างไร เธอออกแรงผลักจนคนยียวนลงไปนัง่ กองบนโซฟา ใบหน้าแดงก�ำ่ โกรธของเธอ สะบัดไปพร้อมกับร่างอรชร เธอเดินดิง่ ๆ ขึน้ ห้องกระชากประตูปดิ ดังสนัน่ มันดังพอจะ ท�ำให้คนบนโซฟายิม้ ด้วยความสุขใจ “คุณพีชคะ” คุณอโนมาจูงหลานสาววัยห้าขวบเข้ามาพร้อมกับส่งเสียงเรียกไปด้วย ท่านเดินมาตามเมือ่ คุณพีรชญายืนเงียบๆ อยูต่ รงนีน้ านแล้ว “คุณแจม เอลี่ มาหาคุณย่าเร็ว” คุณพีรชญาเรียกพร้อมอ้าแขนรับ เอลี.่ .. เด็กหญิงอารมณ์ดวี งิ่ เข้าสูอ่ อ้ มกอดอย่างว่าง่าย เธอเป็นเด็กหญิงทีเ่ ข้ากับ ผูค้ นได้งา่ ยเหลือเกิน เด็กน้อยทีต่ อ้ งการความอบอุน่ จากผูเ้ ป็นแม่ตลอดมา คุณพีรชญา หอมแก้มใสๆ ซ้ายขวาด้วยความเอ็นดู “คุณย่าขา แก้มเอลีฮ่ อ้ มหอมใช่ไหมคะ” คุณพีรชญายิม้ แก้มแทบปริกบั ค�ำพูด ไร้เดียงสานัน้ “หอมมากเลยลูก” ท่านหยิกแกมหยอกทีแ่ ก้มของเด็กหญิงเบาๆ ก่อนเลือ่ นไป จับมือของเด็กหญิงเอาไว้แล้วยันตัวขึ้นมา “แม่แกไม่คิดจะมาหาบ้างเลยเหรอคะ เอลี่ น่ารักขนาดนี้” คุณพีรชญามองหน้าเด็กหญิงผมหยักศกสั้นแค่บ่าใบหน้าพิมพ์เดียวกับ ตุก๊ ตาด้วยความเวทนา ท่านมาทีน่ กี่ ห็ ลายครัง้ แต่ไม่เคยเห็นแม่ของเด็กหญิงเลย คุณอโนมายิม้ เจือ่ นไม่รจู้ ะตอบยังไงดี แล้วโน้มตัวลงมาบอกหลานสาวตัวน้อย “เอลีไ่ ปหาคุณปูก่ อ่ นนะลูก ค่อยเดินนะคะ” “ค่ะคุณย่า” เด็กหญิงรับปากแล้วเดินดิง่ ไปหาคุณปูท่ นี่ งั่ อยูไ่ ม่ไกล คุณอโนมา มองจนหลานสาวเดินไปถึงสามีจงึ หันกลับมาอีกครัง้ “ตัง้ แต่เลีย้ งเอลีม่ า ยังไม่เคยเห็นหน้าลูกสะใภ้เลยค่ะ รูจ้ กั เพียงชือ่ เท่านัน้ เอง ลูกชายตัวดีกไ็ ม่ยอมพูดถึงเลย ถามอะไรก็ไม่ยอมบอก แจมเหนือ่ ยใจจริงๆ ค่ะคุณพีช” เมือ่ สามปีกอ่ น จูๆ่ อนาวิลกลับมาพร้อมกับเด็กหญิงวัยสองขวบเมือ่ เรียนจบ ปริญญาโทด้านบริหารการโรงแรม ตอนนัน้ ท่านทัง้ ช็อกและตกใจ ไม่คดิ ว่านีค่ อื เหตุผล 71

วิวาห์รักร้าว

ของบุตรชายทีย่ อมทิง้ งานหมัน้ และท�ำให้บตุ รสาวของคุณพีรชญาต้องเสียใจอีกทัง้ อับอาย และขายหน้าแขกเหรื่อไปทั่วงาน ท่านผิดหวังอย่างบอกไม่ถูกกับสิ่งที่บุตรชายคนเดียว กระท�ำลงไป อนาวิลไม่ต่างอะไรจากหนามแหลมคมที่ปักอยู่ใกล้หัวใจและคอยทิ่มแทงท่าน ให้เจ็บปวด บุตรชายไม่แม้จะปริปากบอกท่านสักค�ำว่าเพราะอะไร ด้วยเหตุอนั ใดถึงได้ กล้าท�ำเรือ่ งทีท่ า่ นพร�ำ่ สอนและรังเกียจแบบนีไ้ ด้ลงคอ ท่านพยายามถามถึงเหตุผลนัน้ มา ตลอด แต่ไม่เคยมีครัง้ ใดทีบ่ ตุ รชายจะปริปากพูดออกมาสักครัง้ ให้ทา่ นได้รบั รู้ นอกจาก ตัง้ หน้าท�ำงานไปวันๆ หลบหนีทา่ นไปทีโ่ น่นทีน่ ตี่ ลอดหลายปีทผี่ า่ นมา “คุณแจมอย่าคิดมากไปเลยนะคะ เรือ่ งมันผ่านมานานมากแล้ว เอลีก่ โ็ ตจนเข้า โรงเรียนได้แล้ว ถ้าหาแม่ให้แกไม่ได้ ก็ชว่ ยกันดูแลแกให้ดที สี่ ดุ ดีกว่านะคะ” คุณพีรชญา ปลอบเมือ่ สีหน้าของคุณอโนมาดูแย่ลง ท่านเองเข้าใจดีวา่ คุณอโนมารูส้ กึ เสียใจมากมายแค่ไหนกับเรือ่ งนี้ ท่านเองก็ไม่ได้ ติดใจอะไรแล้วกับเรือ่ งทัง้ หมด โกรธกันไปก็คงมีแต่ทำ� ให้ทกุ อย่างแย่ลงเปล่าๆ สูร้ กั ษา มิตรภาพดีๆ ให้คงอยูต่ อ่ ไปดีกว่าเป็นไหนๆ “เขาปากหนักปากแข็งแล้วยังหัวรั้น เหมือนพ่อเขาไม่มีผิดเลยค่ะคุณพีช” คุณอโนมาโบ้ยแล้วหันไปค้อนสามีที่หยอกล้อเล่นอยู่กับหลานสาว แก้มคุณพีรชญา ก็ปริออกด้วยความข�ำขันอย่างเห็นด้วย “คงงัน้ ค่ะ” “แล้วยัยพรีมกลับมาคราวนีจ้ ะอยูถ่ าวรเลยหรือเปล่าคะ” “ค่ะ เห็นบอกกับพีชว่าจะเข้าบริษัทพรุ่งนี้ ก็ดีเหมือนกันนะคะ ทิ้งงานไว้ให้ นายกรดูแลนานแล้ว พีชเกรงใจน้องอยูเ่ หมือนกัน” “คุณกรคงไม่คดิ มากขนาดนัน้ หรอกค่ะ พีน่ อ้ งกันเอง” “ท�ำไมพีจ่ มิ ถึงใจร้ายกับพีชจังนะคะ ท�ำไมต้องทิง้ พีชไว้กบั ลูกเพียงสองคนด้วย จะอยูด่ ว้ ยกันนานๆ กว่านีก้ ไ็ ม่ได้” คุณพีรชญากล่าวด้วยน�ำ้ เสียงทีเ่ ริม่ สัน่ เครือ นึกถึงสามีที่เสียชีวิตไปด้วยอุบัติเหตุเมื่อหลายปีก่อน ตอนนั้นคุณดนัยขับรถ กลับไปหาท่านในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์ รถของผูเ้ ป็นสามีประสานงาเข้ากับรถบรรทุก รถ ระเบิดจนไฟลุกท่วม สภาพศพของสามีไหม้เกรียมเพราะถูกไฟคลอก ท่านแทบจะหมดแรง ท�ำอะไรต่อไม่ได้อกี ในตอนนัน้ และเนิน่ นานเหลือเกินกว่าท่านจะท�ำใจได้กบั สิง่ ทีเ่ กิดขึน้ “ถ้าคุณจิมเลือกได้ แจมเชือ่ ค่ะว่าเขาไม่ตอ้ งการให้เป็นแบบนีแ้ น่นอน คุณพีช เข้มแข็งนะคะ อย่างน้อยก็ยงั มีแจม มีคณ ุ คิม เราสองคนจะอยูข่ า้ งๆ คุณพีชเสมอ” 72

เพียงธารา

คุณพีรชญาคลีย่ มิ้ ออกมาช้าๆ สบตาคุณอโนมาด้วยความปลาบปลืม้ ใจ “แล้วนีย่ ยั พรีมเจอยัยครีมหรือยังคะ” คุณพีรชญาส่ายหน้ายิม้ ๆ “ยังเลยค่ะ แกคงจะงานยุง่ เย็นๆ คงได้เจอกัน” “งานยุ่งหรือมัวไปเดตกับหนุ่มๆ ก็ไม่รู้ ลูกสาวแจมนี่แสบเหลือร้ายค่ะ เมื่อ ไม่กเี่ ดือนก่อนก็มขี า่ วกับลูกรัฐมนตรี เมือ่ ไม่กอี่ าทิตย์มานีก่ ม็ ขี า่ วกับนายแบบทีช่ อื่ ชากร นีก่ เ็ ห็นว่าก�ำลังไปมาหาสูก่ บั หมอบัลลพอีกแล้ว ตัง้ แต่ยยั ครีมกลับมามีขา่ วกับคนโน้นคนนี้ ไปทัว่ แจมนะต้องคอยดึงหนังสือพิมพ์หน้าทีล่ งข่าวออก ไม่งนั้ คุณคิมคงได้ขนึ้ ลงกรุงเทพฯ เอาปืนไปจ่อหัวลูกชายคนอืน่ เป็นว่าเล่น แจมกลัวคุณคิมจะติดคุกเอาตอนแก่จริงๆ” และอีกครั้งที่ใบหน้าของคุณพีชรญาเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความขบขัน “ยัย ครีมทัง้ สวย ทัง้ น่ารัก การงานก็มนั่ คง เป็นธรรมดาทีจ่ ะต้องมีขา่ วกับคนโน้นคนนี้ ใครๆ ก็อยากได้ทงั้ นัน้ ” “เชือ้ คุณคิมนีม่ นั แรงจริงๆ นะคะคุณพีช ลูกแจมสองคนไม่ผดิ คุณคิมเลยสักคน อีกคนก็ดื้อรั้นเอาแต่ใจ อีกคนก็เจ้าชู้ประตูดินชอบสังคม ถ้ายัยครีมเกิดมาเป็นผู้ชาย แจมคงสบายใจกว่านีค้ ะ่ ” “แกก็แค่เคยเป็นข่าวควงกัน ไม่ได้ทำ� อะไรเสียหายเกินเลยไม่ใช่หรือคะ” “ค่ะ แต่ถา้ มันจะเกินเลยขึน้ มาก็คงห้ามไม่ได้ ถึงเวลานัน้ แจมก็คงได้แค่ทำ� ใจ ห่วงก็แต่วา่ ทีล่ กู เขยในอนาคต ไม่รจู้ ะรอดมือคุณคิมไปได้หรือเปล่า ไหนจะตาจินต์อกี เขาหวงลูกหวงน้องกันทัง้ คู่ คิดๆ แล้วก็สงสารผูช้ ายทีจ่ ะมาเป็นแฟนยัยครีมเหมือนกัน” คุณอโนมากล่าวอย่างนึกขันระคนกลุม้ ใจพลอยให้คณ ุ พีรชญาต้องยิม้ ตามไปด้วย แล้วพากันมองไปยังคุณจักรภัทร ที่ใครๆ ในย่านนี้รู้ดีว่าเขาหวงลูกสาวยิ่งกว่าจงอาง หวงไข่ แต่แม่ลูกสาวก็ไม่วายท�ำพิษแถมยังพ่นไปทั่วราชอาณาจักรอย่างไม่เกรงกลัว ผูเ้ ป็นพ่อ ทัง้ ทีก่ ร็ วู้ า่ ผูช้ ายเหล่านัน้ จะเดือดร้อนถ้าผูเ้ ป็นพ่อจับได้ขนึ้ มา คุณอโนมาส่ายหน้า เอือมๆ เมือ่ คิดถึงตรงนี้ “ก็จะไม่ให้หวงยังไงได้ละ่ คะคุณแจม ก็รๆู้ กันอยู่ ว่าคิมมันได้คณ ุ แจมมาด้วย วิธไี หน นีก่ ค็ งกลัวถึงได้บา้ หวงลูกสาวขนาดนัน้ ” คุณอโนมายิม้ สบตากับคุณพีรชญาอย่างรูก้ นั “นัน่ น่ะสิคะ แล้วยัยพรีม แกพอ จะมีใครเข้ามาดูแลบ้างหรือยังคะคุณพีช” รอยยิม้ ของคุณพีรชญาหุบลง สีหน้าของท่านกลายเป็นวิตกขึน้ มาแทน “ลูกสาว พีชไม่ยอมเปิดใจรับใครอีกเลย แกคงยังไม่พร้อมจะมีใครน่ะค่ะ คงต้องให้เวลาแกอีก สักหน่อย” 73

วิวาห์รักร้าว

“แจมขอโทษจริงๆ นะคะคุณพีช แจมเข้าใจยัยพรีมดี แกคงยังเจ็บและเสียใจ กับเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ แจมเชือ่ ว่ายัยพรีมต้องเจอคนทีด่ กี ว่า แกต้องมีความสุขในสักวัน” “ยัยพรีมรักตาจินต์” คุณพีรชญาโพล่งออกมา ท่านยิ้มเมื่อคุณอโนมามองมา ด้วยความตกใจ “ยัยพรีมทัง้ เจ็บแล้วก็ทงั้ ลืมตาจินต์ไม่ได้ ทุกวันนีท้ ยี่ ยั พรีมไม่ยอมมีใคร ก็เพราะเหตุนี้ ลูกสาวพีชลืมลูกชายคุณแจมไม่ได้” หัวอกของผูเ้ ป็นแม่รา้ วรานเมือ่ ต้องกล่าวออกมาเช่นนี้ แม้ลกู สาวจะโกรธอนาวิล แค่ไหน แต่ความผูกพันระหว่างสองคนนัน้ มันไม่ได้ขาดสะบัน้ ลงอย่างทีค่ วรจะเป็น ลูกสาว ของท่านก็เพียงแค่เจ็บและเสียใจอยูเ่ ท่านัน้ “คุณพีช” เสียงของคุณอโนมาแผ่วเบาเหลือเกินยามนี้ ท่านไม่รจู้ ะพูดหรือปลอบใจ อย่างไรดี มันน่าเจ็บใจลูกชายตัวดีของท่านนัก อยากรูเ้ หลือเกินว่าเขาท�ำแบบนีเ้ พราะเหตุ อันใด เขากล้าท�ำร้ายจิตใจผูห้ ญิงคนหนึง่ ทีร่ กั เขามากมายเช่นนีไ้ ด้อย่างไร “แจมไม่รจู้ ะพูดยังไงดีนอกจากจะบอกคุณพีชว่า แจมเสียใจกับเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณแจม อันทีจ่ ริงลูกสาวพีชแกก็ทำ� ตัวเองให้เจ็บด้วย ถ้าแก ยอมล้มงานหมัน้ ตัง้ แต่รวู้ า่ เราติดต่อตาจินต์ไม่ได้ แกอาจจะเจ็บและเสียใจน้อยกว่านีก้ ไ็ ด้” “เพราะแกเชื่อใจตาจินต์ไงคะ แกคงเชื่อว่าตาจินต์จะต้องกลับมา แต่สุดท้าย ลูกชายแจมก็ทำ� พิษ มันน่าโมโหจริงๆ” “อย่าโมโหไปเลยค่ะ เรือ่ งมันผ่านมาแล้ว กลับไปแก้ไขอะไรก็ไม่ได้ เราควรทีจ่ ะ เริม่ กันใหม่ไม่ดกี ว่าหรือคะ” “เริม่ ใหม่?” คุณอโนมาหรีต่ าลงครุน่ คิดกับค�ำพูดเปิดโอกาสทีค่ ณ ุ พีรชญากล่าว ออกมา “อย่างน้อยเราก็ควรให้โอกาสเด็กสองคนเขาได้ปรับความเข้าใจกัน แม้เขาสองคน จะไม่ได้ใช้ชวี ติ ร่วมกันดังหวัง แต่เขาสองคนน่าจะยังคงมิตรภาพทีด่ ตี อ่ กันไว้” “ลูกชายแจมไปขออะไรคุณพีชหรือเปล่าคะ” คุณพีรชญาส่ายหน้า “ตาจินต์เป็นคนท�ำให้ยัยพรีมเสียใจ ฉะนั้น... เขาเป็น คนเดียวทีจ่ ะท�ำให้ยยั พรีมหายไปจากความรูส้ กึ พวกนัน้ ได้ ลูกของเราโตมาด้วยกัน พีช เชื่อว่าความผูกพันของเขาสองคนที่เคยมีให้กันจะท�ำให้เขาอภัยให้กันในที่สุด เราก็แค่ คอยดูอยูห่ า่ งๆ ปล่อยให้เวลาช่วยพวกเขาสองคน สักวันหนึง่ เขาสองคนจะต้องเข้าใจกัน เหมือนเดิม เราเองก็จะได้ไม่ตอ้ งมานัง่ อึดอัดเวลาลูกๆ เจอกัน มันก็ดไี ม่นอ้ ยไม่ใช่หรือคะ” 74

เพียงธารา

“ค่ะ มันคงดีไม่นอ้ ยถ้าลูกๆ ของเรากลับมามองหน้ากันได้อกี ครัง้ ขอบคุณทีใ่ ห้ โอกาสตาจินต์นะคะ” ผูเ้ ป็นแม่ยมิ้ ให้กนั อีกครัง้ ก่อนพากันเดินกลับไปหาคุณปูแ่ ละหลานสาวน้อยๆ ที่ หยอกล้อเล่นกันอยู่ที่สนามหลังบ้าน โดยไม่รู้เลยว่าความรักที่ร้าวรานของบุตรทั้งสอง จะผสานกลับได้มากน้อยแค่ไหน แสงสียามค�ำ่ คืนของเมืองกรุงเริม่ สว่างไสวเมือ่ เข้าสูเ่ วลาย�ำ่ ค�ำ่ พรรษมนยังคงนัง่ อยู่ในห้อง เธอล็อกประตูลงกลอนจนแน่นหนาทั้งประตูบานหน้าและหลัง อย่างไม่คิด เปิดโอกาสให้ใครเข้ามาในนี้ได้อีกโดยเฉพาะผู้ชายอันตรายที่อยู่ข้างล่าง เธอวางกรอบ รูปของครอบครัวไว้บนหัวเตียงดังเดิม ยันตัวจากหัวเตียงขึน้ มา กลิน่ อาหารหอมๆ ลอย ตามอากาศผ่านช่องประตูเข้ามาเตะปลายจมูกให้เธอต้องสูดดม ท้องของเธอเริ่มร้อง โครกคราก มันหิวอย่างทรมานขึน้ มาทันที มือน้อยๆ ของเธอยกขึน้ ลูบหน้าท้องแบนเรียบ ไปมา ‘ผูช้ ายคนนัน้ ท�ำอะไรถึงได้หอมหวนอย่างนีน้ ะ’ แน่นอนเธอหิวแล้วก�ำลังโทษเขา อาหารหอมๆ ที่เขาท�ำจะท�ำให้เธอยอมออกจากห้องนี้ได้ไม่ยาก เพราะกลิ่นนั้นมันเป็น อาหารของโปรดเธอ ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูตามสเต็ปสามครัง้ ถ้าครัง้ ทีส่ ไี่ ม่เปิดเป็นเรือ่ งแน่ เธอจ�ำได้ดกี บั ค�ำขู่นี้แต่ไม่มีวันที่จะเปิดจนกว่าเขาจะออกไปจากบ้านของเธอ ไม่ว่าจะหิวแค่ไหนเธอก็ จะทน “พรีม ออกมากินข้าวได้แล้ว” เสียงเขาลอยผ่านประตูบานหนาเข้ามา ค�ำชวน ของเขาช่างห้วนสิน้ ดี “ไม่หวิ ถ้าหิวจะลงไปหากินเอง” “เลิกท�ำอวดเก่งแล้วออกมากินข้าวได้แล้วน่า จะประชดฉันหรือไง” “นัน่ ปากเหรอทีพ่ ดู ” เธอบ่นอุบอิบอย่างขัดใจ แล้วเลือกทีจ่ ะเงียบไม่ตอบเขา ประตูหอ้ งเธอถูกเขย่าลงมาแทบพังในนาทีนนั้ ก่อนเงียบหายไปพร้อมกับฝีเท้า หนักๆ ของเขา เธอหันไปหยิบโทรศัพท์ขนึ้ มาโทรหาชัชพล เขาเถลไถลไปถึงไหนท�ำไม ยังไม่มาเมือ่ นีม่ นั ค�ำ่ มืดแล้ว ‘เลขหมายทีท่ า่ นเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อกี ครัง้ ค่ะ’ “ปิดเครือ่ งงัน้ เหรอ ไอ้บา้ น็อตแกหลอกฉัน” พรรษมนทิง้ ตัวลงนอนอย่างหัวเสีย 75

วิวาห์รักร้าว

และหมดหวัง ตัวช่วยของเธอที่คาดว่าพึ่งพาอาศัยได้กลับปิดเครื่องแล้วหนีหาย นี่ใช่ ครัง้ แรกทีเ่ ธอโทรตาม แต่มนั ร้อยรอบเห็นจะได้ตงั้ แต่บา่ ยมา เธอลุกขึน้ อีกครัง้ เมือ่ บ้านของจิรชั ญามีไฟสว่างวาบขึน้ สาวเท้าเร็วๆ ไปด้อมๆ มองๆ เธอเห็นอนาวิลเดินไปเดินมาทีบ่ า้ นชัน้ ล่าง เขาก�ำลังยืนคุยโทรศัพท์กบั ใครสักคน ฉะนัน้ มันเป็นโอกาสดีสำ� หรับเธอทีจ่ ะรีบลงไปล็อกประตูทกุ บานไม่ให้เขาเข้าจนกว่าชัชพล หรือจิรชั ญาจะกลับมา ร่างเพรียวสวยถลาไปทีป่ ระตูเปิดมันออกแล้ววิง่ ลงไปล็อกประตู หน้าต่างทุกบาน เธอล็อกมันรวดเร็วด้วยมืออันสัน่ เทาเมือ่ เขามองผ่านกระจกบานใสจาก บ้านจิรชั ญาตรงมาทีเ่ ธอ แล้วเขาก็เดินหายขึน้ ชัน้ บนไป พรรษมนขว้างค้อนวงใหญ่ไปให้เขาถึงที่และหวังว่าเขาจะไม่มากวนใจเธออีก แล้วกลิน่ หอมบนโต๊ะอาหารก็ทำ� ให้อารมณ์ขนุ่ เคืองของเธอกลายเป็นหิวโหย เธอเดินเข้าไปเลียบเคียงดูอาหารสองสามอย่างทีเ่ ขาท�ำทิง้ ไว้ มันพร้อมให้เธอทาน ทันทีเพียงแค่เธอหย่อนก้นนัง่ แล้วเธอก็นงั่ ตักอาหารรสอร่อยเข้าปากอย่างไม่รอช้า มัน น่าทานจนเธอทนไม่ไหว รสชาติยงั เหมือนเดิมอย่างทีเ่ คยทาน เธอยิม้ เลิกคิว้ สูงให้กบั รสชาติ ของอาหารที่เขาท�ำ เธอทานจนอิ่มแปล้แล้วเทที่เหลือลงถังขยะเป็นการท�ำลายหลักฐาน ว่าเธอได้กนิ อาหารทีเ่ ขาท�ำให้ไปแล้ว ใบหน้าสวยหวานของเธอหันมองบ้านข้างๆ อีกครัง้ ก่อนเชิดหน้าเดินขึน้ ห้องไปเมือ่ ล้างจานชามเช็ดจนแห้งและเก็บจนเรียบร้อย เมือ่ เปิดประตูเข้ามา เสียงโทรศัพท์ของเธอก็ดงั เตือน เธอรีบไปดูโทรศัพท์ทหี่ วั เตียง มันเป็นเบอร์ของคนทีเ่ ธอรอคอยมาทัง้ วัน “แกทิง้ ฉัน” ค�ำเดียวสัน้ ๆ ทีท่ ำ� ให้ปลายสายกระตุกยิม้ ขึน้ มา “มาหาหน่อยสิ ทีส่ วนทวีวนารมย์” เขาสัง่ เสียงของเขาดูเหมือนคนก�ำลังเศร้าใจ กับอะไรบางอย่างจนคนฟังรูส้ กึ ได้ “น็อต...” สายถูกตัดทิง้ ทันทีเมือ่ จบค�ำสัง่ การ มันก็ทำ� ให้คนข้างหลังถึงกับหัวเสีย “อะไรของแกนะ สัง่ ๆ แล้วก็วาง เห็นฉันเป็นกระโถนอีกคนหรือยังไง” เธอบ่นแต่กเ็ ดิน ไปคว้ากระเป๋า คว้ากุญแจรถ ยอมไปตามทีเ่ พือ่ นรุน่ น้องสัง่ อย่างว่าง่าย มันคงดีกว่าอยู่ กับอนาวิลเป็นไหนๆ เขาเป็นตัวอันตรายทีไ่ ม่นา่ ไว้ใจเลยแม้สกั นิด พรรษมนเดินดิ่งมาที่หน้าประตู แต่ไม่วายที่สายตาของเธอต้องเหลือบมองไป ยังบ้านข้างๆ รถของอนาวิลยังจอดอยู่ เขายังไม่ได้ไปไหน เธอก้มหลังจนต�ำ่ ค่อยๆ เดิน ลัดเลาะไปตามพุม่ ไม้จนถึงประตูหน้าบ้านอย่างกลัวเขาจะเห็น แล้วพาลหาเรือ่ งไม่ให้เธอไป เธอรูว้ า่ เขามันอันธพาลอันดับหนึง่ ชอบทีส่ ดุ ก็หาเรือ่ งด่าว่าเธอ ลมหายใจของเธอผ่อนจนโล่งเมื่อเข้ามานั่งในรถได้ส�ำเร็จและไม่รอช้าที่เธอจะ 76

เพียงธารา

ออกไปจากทีน่ ใี่ ห้เร็วทีส่ ดุ เธอแอบโบกมือแล้วยิม้ กริม่ อย่างผูช้ นะทีร่ อดพ้นจากสายตา ของเขามาได้ แต่ไหนเลยจะรูว้ า่ เขาน่ะเห็นเธอตัง้ แต่เปิดประตูบา้ นออกมาแล้ว เขายืนอยูท่ รี่ ะเบียงในความมืดพร้อมกับกระป๋องเบียร์ในมือ ทีบ่ ดั นีถ้ กู บีบจน บีแ้ บน เขาขว้างมันลงพืน้ แล้วลงจากบ้านมายังรถสปอร์ตคันหรู เขาขับตามเธอไปอย่าง ไม่รอช้าเพือ่ ตามไปดูวา่ ทีเ่ ธอระริกระรีห้ นีออกจากบ้านนัน้ ไปท�ำอะไร สวนสาธารณะแห่งหนึง่ อันเป็นแหล่งพักผ่อนหย่อนใจของประชนฝัง่ ธนบุรี เป็น ทีน่ ดั หมายยามค�ำ่ คืนของเพือ่ นรุน่ น้องตัวดี ทีช่ สี้ งั่ การให้เธอต้องขับรถมาไกลจนถึงนี่ พรรษมนล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ามาโทรหาชัชพลอีกครั้ง เธอยืนอยู่ด้านหน้า ทางเข้าของสวนสาธารณะทีม่ เี นือ้ ทีถ่ งึ หนึง่ ร้อยสิบไร่ ถ้าจะให้เดินหาเองพรุง่ นีก้ ค็ งจะได้ เจอกัน ฉะนัน้ การใช้เครือ่ งมือสือ่ สารจะท�ำให้เธอเจอตัวเขาง่ายขึน้ “อยูไ่ หน” เธอถามทันทีเมือ่ ชัชพลกดรับ แล้วเสียงตอบก็มากระซิบอยูข่ า้ งใบหูเธอ “อยูน่ คี่ รับ” คนมือไวหันมาตีดว้ ยความตกใจ “โอ๊ย! เจ็บนะเจ้” “แกท�ำฉันตกใจนี”่ “ตกใจเหรอ โอ๋ๆ ขวัญมานะครับ” เขาปลอบรวบเธอมาซบอกลูบเรือนผมเงางาม ของเธอป้อยๆ พรรษมนผลักเขาออก เธอเม้มปากมองเขาเคืองๆ เผลอทีไรเพื่อนรุ่นน้อง จอมกะล่อนเป็นต้องหาเศษหาเลยกับเธอร�ำ่ ไป “เรียกฉันมาท�ำอะไรทีน่ ”ี่ เธอถามรอค�ำตอบ แต่ดเู หมือนจะยังไม่มคี ำ� ตอบนัน้ ให้เธอเลย ข้อมือเธอก็ถกู ฉวยแล้วกระชากจนเซไปข้างหลังจากอีกคนผูม้ าเยือน “พีจ่ นิ ต์” พรรษมนอุทานด้วยความตกใจ ตาขวางๆ ของชัชพลมองไปทีข่ อ้ มือของพรรษมนอย่างเอาเรือ่ งคนทีจ่ บั กุมเธอ แต่ดเู หมือนอีกฝ่ายใช่จะสน เขาหันมาสัง่ พรรษมนอีกด้วย “กลับบ้าน” อนาวิลกระตุกเธอให้เดินตามอย่างไม่สนใจสายตาโกรธแค้นของ คนข้างหลัง แต่แล้วมือของเขาก็ถกู ปัดออกจากข้อมือน้อยๆ ของพรรษมนในนาทีตอ่ มา เธอก็ถกู คนข้างหลังดึงกลับไปยืนอยูข่ า้ งๆ อย่างง่ายดาย “กลับบ้าน” อนาวิลสัง่ สีหน้า ของเขานิง่ แววตาของเขาก็นงิ่ แต่ใครเลยจะรูว้ า่ ภายใต้ความนิง่ เฉยนัน้ มีพายุลกู ใหญ่ที่ ก�ำลังก่อตัวขึน้ มารวดเร็วด้วยอารมณ์โทสะ “ฉันจะกลับเมือ่ ถึงเวลา ไปน็อต” เธอบอกพร้อมลากชัชพลติดมือกลับไปทีร่ ถ แต่ไม่วายถูกอนาวิลตามมาฉุดรัง้ 77

วิวาห์รักร้าว

ชัชพลปัดมืออนาวิลจนกระเด็นพร้อมกับสวนหมัดใส่หน้าเขาเต็มแรง ใบหน้าหล่อ เหลาคมคายสะบัดไปตามแรงก�ำลังของหมัดทีส่ วนเข้ามา มันท�ำเขามึนเล็กน้อย “คุณเป็นผู้ชายควรจะให้เกียรติผู้หญิงมากกว่านี้” ชัชพลเข่นเขี้ยวบอกด้วย ความโกรธ เขาไม่รหู้ รอกว่าผูช้ ายคนนีเ้ ป็นใคร แต่ทแี่ น่ๆ ผูช้ ายคนนีก้ ำ� ลังใช้อำ� นาจเผด็จการ สั่งการเธออย่างถือสิทธิ์ แล้วหมัดลุ่นๆ ของคนที่ถูกตราหน้าก็ลอยมาเสยคางเขาด้วย แรงโกรธทีม่ หาศาลกว่าเป็นเท่าตัว ร่างของชัชพลร่วงผล็อยลงไปกองกับพืน้ อย่างหมดแรง “น็อต...” พรรษมนรีบเข้าไปประคองชัชพลมาไว้ในอ้อมอก เลือดสีแดงฉานไหลกบปาก ชัชพลราวกับคนโดนต่อยมาร้อยหมัด “คนอันธพาล ไปให้ไกลๆ เลยนะ คุณมีสทิ ธิอ์ ะไรมาท�ำร้ายคนอืน่ แบบนีฮ้ ะ” “สิทธิเ์ ดียวกันกับมันนัน่ แหละ” เขาย้อนเดินเข้ามากระชากแขนเธอให้ลุกขึ้นยืน แต่เธอสะบัดเต็มแรง กอด ชัชพลไว้แน่นอย่างตัดสินใจกับสิง่ ทีก่ ำ� ลังจะกระท�ำต่อจากนี้ “คุณไม่มีสิทธิ์มาท�ำร้ายคนรักของฉัน รีบพานิสัยอันธพาลของคุณไปให้ไกลๆ แล้วอย่ามายุง่ กับฉันอีก” เธอบอกปากคอสัน่ พยุงชัชพลให้ยนื ขึน้ ด้วยกัน เธอโกรธเขามากมายเหลือเกินเวลานี้ และเธอก็รอู้ กี ว่า เขาเองก็โกรธเธอมากมาย เหลือเกินเช่นกัน ดวงตาของเขาเริ่มแดงก�่ำเช่นเดียวกับอสูรตัวร้าย เขาขบกรามและ ก�ำมือจนแน่น แน่นอน... เขาก�ำลังเจ็บปวดอย่างร้ายกาจกับประโยคค�ำพูดของเธอ และดูเหมือน ประโยคทีเ่ ธอกล่าวจะสะกดผูช้ ายอีกคนให้อยูใ่ นภวังค์และลึกจนถอนไม่ขนึ้ ทัง้ สองคน มองหน้าเธอนิง่ ด้วยอารมณ์ทตี่ า่ งกัน งงและเจ็บปวด “ฉันพูดชัดขนาดนีแ้ ล้วหวังว่าคุณคงเข้าใจ เลิกตามฉันสักที” เธอบอกเขาด้วยใจ ทีเ่ จ็บปวด เธอกลัน้ น�ำ้ ตาเอาไว้แล้วกระตุกแขนของชัชพลให้เดินตามไปด้วยกัน แต่เพียง ไม่กกี่ า้ วทีเ่ ธอเดินออกไปมันก็เป็นอันต้องหยุดชะงักลง “มันดึกขนาดนีแ้ ล้วเธอก็ควรกลับบ้านสิ ไม่ใช่ออกมาหาผูช้ ายแบบนี้ เธอเป็น ผูห้ ญิงประสาอะไรกันฮะ ท�ำแบบนีม้ นั ถูกแล้วหรือไง” “นีค่ ณ ุ ผมไม่รหู้ รอกนะว่าคุณต้องการอะไร ถ้าผูช้ ายทีพ่ รีมออกมาหาเป็นผม คุณก็ไม่มสี ทิ ธิห์ า้ ม เพราะเราเป็นแฟนกัน ผมจะดูแลและส่งเธอกลับบ้านเองถ้าถึงเวลา” 78

เพียงธารา

ชัชพลพอจะเดาทางออกว่าผูช้ ายทีม่ าเรียกร้องสิทธิจ์ ากพรรษมนปาวๆ เป็นใคร เขาน่าจะเป็นผูช้ ายเลวทรามคนนัน้ ทีท่ งิ้ เธอไป ฉะนัน้ เขาจะปกป้องเธอ เขาโอบไหล่เธอ แล้วพาเดินจากไปอีกครัง้ แต่คดิ หรือจะรอดมือคนข้างหลังได้ อนาวิลเดินไปคว้าแขนพรรษมน เขารัง้ เธอไว้ แล้วสวนหมัดติดๆ กันใส่ชชั พลจนล้มกอง คนล้มเลือดกบปากมึนไปหมด ดวงดาวนับร้อย ลอยอยูเ่ ต็มหน้าเขา เขาสลัดศีรษะให้หายจากความมึนงงพยายามพยุงตัวเองขึน้ มายืนโซเซ “น็อต” พรรษมนเรียกได้แค่นนั้ ก็ถกู กระตุกติดมือไป เธอแกะมือจากการจับกุม อย่างถือโอกาสของเขา “คุณมันหมาลอบกัด ปล่อยฉันนะ” ทัง้ ดิน้ และขืนตัวเองไว้สดุ แรง “น็อตช่วยฉันด้วย...” “อยากเรียกมันมาตายก็เอาสิ” เขาหันมาตีหน้ายักษ์ขม่ ขูเ่ ธอทันทีเหมือนกัน เพียงเท่านัน้ ทีพ่ รรษมนได้พดู เธอมองหน้าเขาน�ำ้ ตาคลอ เขาเห็นและสะบัดหน้า หนีเธอไปไม่อยากใจอ่อน เขาจับเธอยัดเข้าไปในรถวนมานัง่ ประจ�ำทีแ่ ล้วขับออกไป

79

วิวาห์รักร้าว

6

รถสปอร์ตคันหรูพงุ่ แรงพอกับอารมณ์ของคนขับ เขาเหยียบคันเร่งพุง่ ตรงอย่าง ไม่กลัวตาย พารถหรูหลบหลีกรถทีพ่ งุ่ สวนมาอย่างเอาแต่ใจ คนข้างๆ ก็ได้แค่มองตาเขียว แล้วเขียวอีก ทัง้ ทีอ่ ยากจะตะโกนบอกเขาเหลือเกินว่าให้หยุดบ้าแบบนีซ้ ะที “หยุดบ้าซะทีอนาวิล” เสียงนัน้ หลุดออกมาจากริมฝีปากงามโดยไม่รตู้ วั เธอกลัว จนกลัน้ ไม่อยู่ เขาไม่ตอบแค่ขบกรามแน่นแล้วหันมามองเธอไม่พอใจ แค่นนั้ ก็หนั กลับ “ใครใช้ให้เธอหนีมาพลอดรักกับไอ้หน้าจืดฮะ สนุกนักหรือไงทีป่ น่ั หัวฉันได้ เธอ มันร้ายกาจจริงๆ” แล้วเขาก็ถามออกมาอย่างเดือดดาลสุดขีด “ใช่ฉนั มันร้ายกาจ แล้วคุณก็เป็นคนสอนฉันเองในเรือ่ งนี้ คุณไม่ควรว่าฉันด้วยซ�ำ้ ” เธอสวนขึน้ มาทันควัน เชิดหน้าท้าทายเขาอย่างไม่คดิ ยอม “นี.่ .. ฉันไม่เหมือนเธอหรอกน่า ฉันมันร้ายกาจได้ไม่เท่าเธอสักนิดด้วยซ�ำ้ ...” “ใช่... ไม่เหมือน แต่ยิ่งกว่า คุณมันเลวยิ่งกว่าฉันซะอีกอนาวิล คุณมัน พวกไม่รู้ตัวเอง... ว้าย!” พรรษมนร้องเสียงหลงเมื่อเขาหักพวงมาลัยทิ่มลงไปข้างทาง หน้าเธอแทบทิ่มลงไปกับคอนโซลหน้ารถถ้าไม่ได้เข็มขัดนิรภัยรั้งไว้ ข้อมือของเธอถูก กระชากไปไว้ในเวลาต่อมา “เอาสิ เอาเลย อยากจะท�ำอะไรฉันอีกล่ะ ด่าฉัน ว่าฉัน หรืออยากจะท�ำร้ายจิตใจฉันก็เชิญเลย เพราะหัวใจฉันมันตายด้านไปแล้วกับคนอย่าง คุณ” พรรษมนยืน่ หน้าท้าทาย เธอสบตาแข็งกร้าวของเขาอย่างไม่เกรงกลัว 80

เพียงธารา

“พิสจู น์ไหมล่ะ ว่าหัวใจเธอมันตายด้านกับฉันแล้วจริงๆ” เขาพูดจบก็ประกบ ริมฝีปากแดงสวยลงบนเรียวปากเชิดหยิง่ ของเธอทันที เธอขยับจะหนี แต่เขาคว้าหมับเข้าที่กระโดงคาง ล็อกเธอไว้อย่างแน่นหนา บดจูบแทบจะสูบวิญญาณเธอออกมา ทัง้ บดทัง้ เบียดจูโ่ จมเธอไม่ให้มโี อกาสตัง้ ตัวได้เลย เขารัง้ เธอ กอดรัดเธอ บดเบียดเรือนร่างนุม่ นิม่ เข้ามาชิดอกแกร่งจนแทบจะหลอมรวม กัน แล้วผ่อนปรนความรุนแรงลง อ่อนโยนทะนุถนอมเธอ โอ้โลมเธอ ร่างเธอก็โรยแรง ลงในอ้อมกอดของเขาแทบจะทันที สติสตังของเธอหมดสิน้ ไปในนาทีนนั้ เขาผลักเธอออกเมือ่ สาแก่ใจ มองเธอเย้ยหยันแบบนัน้ มันก็ทำ� ให้เธอเจ็บอีกทัง้ อับอาย เธอกลืนค�ำพูดตัวเองเพียงเสีย้ ววินาที เขามันบ้าทีท่ ำ� แบบนีก้ บั เธอ ท�ำร้ายเธอ เอาเปรียบเธอ แล้วยังดูถกู เธอ น�ำ้ ตาของเธอไหล เธอเจ็บแค้นใจทัง้ เขาและตัวเธอเอง เธอ อยากกลับอิตาลี อยากหนีเขาไปให้พน้ “สะใจแล้วใช่ไหม ท�ำฉันเจ็บพอหรือยังล่ะ สะใจแล้วพอใจแล้วก็ไปสิ” สิน้ ค�ำเธอ ก็ปล่อยโฮออกมา เธอสะอึกสะอืน้ มองหน้านิง่ ๆ ของเขาเจ็บใจเหลือเกิน “ฉัน...” เขาพูดแค่นนั้ แล้วรัง้ เธอมากอด เธอขัดขืนแต่เขาดือ้ นักไม่ยอมปล่อยเธอ รัง้ เธอมากอดจนแนบอก เขาลูบศีรษะ เธอปลอบโยนมันก็ยงิ่ ท�ำให้นำ�้ ตาเธอไหลออกมา หัวใจเจ็บปวดของเธอมันอ่อนแรง เธอ ทั้งสะอึกสะอื้น ฟูมฟายอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน เธอเจ็บปวดและอ่อนแรงเหลือเกิน จากการกระท�ำของเขา “คุณขอโทษฉันสิอนาวิล คุณควรขอโทษฉันบ้าง ฉันเจ็บปวดทรมานก็เพราะคุณ คุณมันใจร้าย ไอ้คนใจร้าย คุณมันคนเลว คุณไม่เห็นใจฉันเลย ฉันเจ็บปวดแค่ไหนที่ ผ่านมา คุณยังไม่พอใจอีกหรือไง” เธอร้องอีก ร้องดังกว่าเดิมปานจะขาดใจ ก�ำปัน้ สัน่ เทา ทุบหนักๆ เข้าทีอ่ กแกร่งระบายความแค้นใจ เขาปล่อยให้เธอทุบจนสาแก่ใจ “คุณยังไม่ พอใจอีกหรือไง” เธอคร�ำ่ ครวญหยุดร้องไห้ไม่ได้เลยสักนาทีเมือ่ มันกดดันถึงขีดสุด เธอ เหมือนคนหมดแรงในนาทีนี้ ซบลงกับอกแกร่งของเขาอย่างง่ายดาย “ถ้าอยากได้คำ� ขอโทษจริงๆ เธอคงรับมันไปตัง้ นานแล้ว ท�ำไมเพิง่ มาร้องขอเอา ตอนนี”้ เขาขบกรามข่มอารมณ์ไว้แน่น เมือ่ เขาพยายามท�ำสิง่ ทีเ่ ธอขอมาตัง้ แต่หา้ ปีทแี่ ล้ว ต่างหาก เธอเองไม่ใช่หรือทีป่ ฏิเสธไม่ยอมรับมัน พรรษมนเงยหน้าขึ้นจากอกแกร่ง เธอหรี่ตามองเขาอย่างไม่เข้าใจ “คุณเคย ขอโทษฉันหรือยังไงกัน คุณไม่แม้จะอธิบายอนาวิล” 81

วิวาห์รักร้าว

“เธอเองไม่ใช่หรือทีไ่ ม่ฟงั ...” ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะกระจกรถจากคนข้างนอกท�ำให้อนาวิลต้องหยุด เถียง แล้วนึกโมโหไอ้คนมาขัดจังหวะ พรรษมนมองเลยผ่านเขาไป ชัชพลยืนอยูต่ รงนัน้ เขาพยายามกระชากประตูรถ ให้เปิดออก สีหน้าเขาร้อนรนด้วยความเป็นห่วงเธอ แล้วประตูรถก็ถกู เปิดออกในทีส่ ดุ ด้วยมือของอนาวิล “พรีม” น�ำ้ เสียงของชัชพลร้อนรนระคนเป็นห่วง ก่อนกระชากอนาวิลลงจากรถไป ปล่อยหมัดใส่อย่างเกรีย้ วกราด อนาวิลพลาดท่าเมือ่ เขาไม่ทนั ได้ตงั้ ตัวจนเธอต้องลงไป ขวางไว้ “น็อตหยุด พอแล้ว” เธอห้ามแล้วดึงชัชพลออกมาพร้อมกับอนาวิลถูกชัชพล ผลักจนกระเด็นไปติดรถ “เป็นอะไรหรือเปล่า” ชัชพลหันมาถาม พรรษมนส่ายหน้าชายตาไปมองผูช้ ายอีกคนทีย่ นื กุมคางตัวเองด้วยความเจ็บ เขา หันมามองเธอด้วยสายตาตัดพ้อ เขาน้อยใจทีเ่ ธอยืนเกาะแขนชายชูน้ นั่ แทนทีจ่ ะมาดูแลเขา หรือถามเขา เขาโกรธเธอจนเดือดพล่านพุ่งตัวมาหมายจะกระชากเธอไป แต่ชัชพลเข้า มาขวาง เขาผลักคนขวางจนกระเด็นคว้าข้อมือเธอมากุมบีบไว้แน่น “ขึน้ รถ” เขาสัง่ เสียงลอดไรฟันออกมาสบดวงตาแข้งกร้าวของเธอนิง่ งัน “ปล่อยเธอ” ชัชพลตัง้ ตัวได้กห็ นั มาสัง่ อย่างข่มขู่ “ปล่อยงัน้ เหรอ” เขาสวนหมัดเอาคืนชัชพลจนเซแทบล้ม พรรษมนเอาตัวเข้าไปขวางปกป้องชัชพล เธอเชิดหน้าเมือ่ เขาง้างหมัดขึน้ มา “อย่าท�ำอะไรเขา” อนาวิลเหมือนถูกกระตุ้นด้วยค�ำพูดปกป้องของพรรษมน เขาพุ่งเข้าหาชัชพล ไม่คิดฟังเสียงห้ามของเธอ และก่อนที่เขาจะถึงตัวชัชพลที่เธอปกป้อง ฝ่ามือหนักๆ ก็ สะบัดเข้าใส่ใบหน้าเขาอย่างแรง แรงพอจะให้เลือดทีม่ มุ ปากของเขาไหลซิบออกมา “หยุดบ้าซะที” เธอตะโกนใส่เขา แล้วลากชัชพลปลิวติดมือไปขึน้ รถแท็กซีท่ จี่ อด รออยู่ “พรรษมน” เจ้าของชือ่ ชะงักอยูท่ ขี่ อบประตูรถ เธอไม่หนั กลับมา ‘เธออย่าไปเลยนะ’ 82

เพียงธารา

ค�ำนี้มันสะท้อนอยู่ในใจของคนที่อยากขอร้อง แต่มันดังไม่พอที่จะให้คนถูก ขอร้องได้รบั รูเ้ มือ่ อีกประโยคมันหลุดออกมาให้ได้ยนิ แทน “เธอกลับมาเดีย๋ วนีน้ ะ” แล้วดูเหมือนจะเป็นค�ำพูดทีไ่ ม่ได้ผลอย่างเห็นได้ชดั เธอไปแล้ว ไม่แม้จะหันกลับมามองเขาด้วยซ�ำ้ เขาหันไปฟาดเท้ากับรถ โมโหเธอ แต่กต็ อ้ งเจ็บเอง เขาเม้มปากแน่นข่มความเจ็บทีบ่ งั เกิดขึน้ ทัง้ กายและใจ หันไปอีกครัง้ แท็กซีค่ นั ทีเ่ ธอนัง่ ก็หายลับไปไกลแล้ว เขากระชากประตูเปิดออกแล้วขึน้ นัง่ ก�ำปัน้ ของเขาทุบกับพวงมาลัยอย่างหัวเสีย เลือดในกายมันเดือดพล่านขึ้นมาจนหน้าแดงก�่ำ ตาก็แดงฉานราวกับมีดวงไฟนับร้อย ลุกโชนอยูใ่ นนัน้ เขาพร้อมจะขย�ำ้ คอเธอให้หกั คามือถ้าเธอกลับมา... “เธอเองที่ไม่ฟังฉันแล้วยังจะเรียกร้อง เธอมันร้ายกาจยิ่งกว่าฉัน พรรษมน” เขาคร�ำ่ ครวญน้อยใจเธอก่อนพาตัวเองออกไปจากทีเ่ จ็บปวดแห่งนี้ อนาวิลกลับมาทีค่ ฤหาสน์สรุ ดิษ เขาพักอยูท่ นี่ เี่ พียงล�ำพังตัง้ แต่กลับมาบริหาร โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล เมื่อคุณปูริดาพาตัวเองไปใช้บั้นปลายชีวิตอยู่ ฝรัง่ เศสและยกคฤหาสน์หลังนีใ้ ห้เขาเป็นผูค้ รอบครอง เอีย๊ ด! เสียงเบรกดังสนัน่ ทีห่ น้าคฤหาสน์พาให้เด็กรับใช้ประจ�ำคฤหาสน์ตอ้ งวิง่ ออกมาดู เขาโยนกุญแจให้เด็กหนุม่ รับใช้ทนั ทีทถี่ งึ ตัวพร้อมกับออกค�ำสัง่ “เอารถไปเก็บ แล้วเอาเหล้าขึน้ ไปให้ฉนั ด้วย” “เหล้าเหรอครับ?” “เออ” เขาหันมาตวาดท�ำหน้ายักษ์ “ได้ครับคุณจินต์ ไอ้สงิ ห์จะจัดขึน้ ไปให้เดีย๋ วนีเ้ ลยครับ” สิงห์กลุ กี จุ อรีบรับค�ำสัง่ แล้วพยายามดันตัวเองออกมาให้หา่ งจากมือเท้าผูเ้ ป็นนายให้มากทีส่ ดุ ก่อนทีม่ อื หรือเท้า ของผูเ้ ป็นนายจะมาพาดอยูท่ ตี่ น้ คอของเขาแทน เขาสะบัดหน้ากลับแล้วเดินขึน้ ชัน้ บนตรงไปยังเทอร์เรซด้านหลังคฤหาสน์อนั เป็น สถานที่พักผ่อนยามค�่ำคืนของเขา ในทุกๆ คืน เขาชอบออกมานั่งรับลมเพื่อเป็นการ พักผ่อนจากการท�ำงาน มากกว่าไปผ่อนคลายยังสถานบันเทิงยามค�ำ่ คืน แต่วนั นีเ้ ขามา เพือ่ สงบความวุน่ วายในจิตใจเพราะผูห้ ญิงหลายใจอย่างเธอ ภาพของเธอทีป่ กป้องชายชูย้ งั คงติดตา เธอกล้าดียงั ไงมาปกป้องผูช้ ายคนอืน่ ต่อ หน้าเขา ด้วยเหตุผลนีส้ นิ ะเธอถึงไม่ยอมจะพบหน้าเขาเลย ไม่แม้จะให้โอกาสเขาได้อธิบาย 83

วิวาห์รักร้าว

หน้ามหาวิทยาลัยของเธอในกรุงโรมเขายืนรอเธออยูต่ รงนัน้ เธอปล่อยให้เขาเฝ้ารอ เขาก็รอ ยืนรอเธอตัง้ แต่เช้าจนเช้าของอีกวัน เขาก็ยงั ไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ เขายืนรอ จนสาย ยืนรอจนพนิตาลูกพีล่ กู น้องของเธอทีเ่ รียนอยูด่ ว้ ยกันเดินมาหาและบอกกับเขา ‘ยัยพรีมไม่ตอ้ งการพบคุณค่ะอนาวิล ฉันเสียใจด้วยจริงๆ ฉันพยายามช่วยคุณ จนถึงทีส่ ดุ แล้ว ยัยพรีมบอกให้คณ ุ กลับไปแล้วอย่ามาทีน่ อี่ กี อย่ารออีกเลยนะคะ คุณ กลับไปซะเถอะค่ะ’ ‘บอกพรีมด้วยว่า ผมจะมาอีก จะมารอตรงนี้ จนกว่าเธอจะยอมมาพบผม’ เขาฝากบอกอย่างดื้อดึงเมื่อต้องการจะพบเธออีก เขากลับอเมริกาด้วยความ สิ้นหวังในวันนั้น แล้วกลับไปที่มหาวิทยาลัยของเธออีกหลายต่อหลายครั้งอย่างมีหวัง สุดท้ายเขาก็ได้รบั ค�ำตอบเดิมทีท่ ำ� ให้ใจหมดหวัง เธอไม่ตอ้ งการพบหรือเห็นหน้าเขา แต่เขาก็เฝ้ารอเธอ จนกระทั่งเขากลับเมืองไทยถึงเวลานี้ห้าปีผ่านมาแล้ว ค�ำตอบของเธอก็ยงั เหมือนเดิม เธอไม่อยากเจอเขา สัง่ ให้เขาไปจากเธอเพือ่ ทีเ่ ธอจะได้ ลืมเขาแล้วมีคนอืน่ มันเป็นความเจ็บปวดทีฝ่ งั อยูใ่ นใจตลอดมา ไม่คดิ ว่าเธอจะท�ำเช่นนี้ ไม่คดิ เลยจริงๆ “เธอมันใจร้ายยิง่ กว่าฉันพรรษมน” เขาตวาดออกมาจนเด็กหนุม่ รับใช้ทถี่ อื ถาดเหล้าเข้ามาสะดุง้ โหยง มือทีถ่ อื ถาดมา สัน่ เทาอย่างรุนแรงเมือ่ คฤหาสน์แห่งนีก้ ำ� ลังเกิดแผ่นดินไหวเล็กๆ จากอารมณ์ของผูเ้ ป็นนาย สิงห์รบี วางถาดเหล้าแล้วรีบกลับเข้าไปยังทีข่ องตัวเองก่อนจะเกิดแผ่นดินไหวรุนแรงแล้ว ชีวติ เขาจะหาไม่ อนาวิลไม่เทน�ำ้ เมาลงแก้วแต่เขาคว้ามันขึน้ มากระดกทัง้ ขวด น�ำ้ เมาไหลรินราดรด ลงคอเขาอย่างไม่ปรานีเมือ่ เขาไม่คดิ ทีจ่ ะหยุดดืม่ มันเลย จนครึง่ ขวดเขาหยุดลง ขณะนัน้ เขาก็เกิดอาการมึนเมาทันทีพร้อมๆ กับภาพของเธอทีป่ กป้องชายอืน่ ต่อหน้าเขา เขายกขวด เหล้าขึน้ จรดปากอีกครัง้ เขาดืม่ กินอย่างไม่เกรงกลัวความมึนเมาเพือ่ ให้ภาพแห่งความเจ็บ ปวดทีเ่ ธอสร้างขึน้ นัน้ หายไป เพล้ง!!! ขวดเหล้าเนือ้ หนาตกกระทบพืน้ ด้วยความแรงและเร็วเมือ่ มันหมดหยดสุดท้าย มันแรงพอทีจ่ ะท�ำให้ขวดเหล้าเนือ้ หนาแตกละเอียดกระเด็นกระจายไปรอบบริเวณ ด้วย เสียงทีด่ งั สนัน่ ลัน่ ไปทัว่ คฤหาสน์ “ไอ้สงิ ห์ คุณจินต์เป็นอะไรมา” ป้าสร้อยแม่บา้ นประจ�ำคฤหาสน์วงิ่ หน้าตาตืน่ มา ถามลูกชายทีเ่ กาะราวบันไดแหงนมองผูเ้ ป็นนายอย่างไม่กล้าจะย่างกรายขึน้ ไปดู 84

เพียงธารา

“ไม่รมู้ าอารมณ์ไหนแม่ แต่ทรี่ ู้ ถ้าฉันหรือแม่เข้าไปตอนนีม้ แี ต่ตายกับตาย” เด็ก หนุม่ รับใช้วา่ ท�ำท่าเอานิว้ เชือดคอตัวเองอย่างสยดสยอง ผูเ้ ป็นแม่กพ็ ลอยขนลุกซูเ่ มือ่ คิดตาม “แล้วแกเอาเหล้าไปให้คณ ุ จินต์งนั้ เหรอ เยอะหรือเปล่า” ป้าสร้อยถามร้อนรนใจ ขึน้ มา ถ้ากลับมาด้วยอารมณ์แบบนี้ นางไม่ไว้ใจเลยจริงๆ “ไม่เยอะหรอกแม่ วอดก้าเต็มขวดเอง” ลูกชายบอกผูเ้ ป็นแม่อย่างภูมใิ จน�ำเสนอ “ไอ้สงิ ห์” ป้าสร้อยยกมือเขกกลางกระหม่อมลูกชายดังโป๊ก “โอ๊ย! แม่” สิงห์เอามือกุมหัวตัวเองขยีไ้ ปมา “ตีมาได้” “สอนไม่รจู้ กั จ�ำ ถ้าคุณจินต์อารมณ์ไม่ดกี ลับมาอย่าเอาเหล้าเต็มขวดไปให้ แก นีม่ นั น่านัก” แค่นนี้ างก็รแู้ ล้วา่ วอดก้าเต็มขวดทีล่ กู ชายว่านัน้ ได้วอดวายเข้าไปอยูใ่ นท้องของ อนาวิลผู้เป็นนายจนหมดหยดสุดท้ายอย่างแน่นอน นางเริ่มใจไม่ดี ถ้าผู้เป็นนายดื่ม แอลกอฮอล์ในปริมาณที่มากเกินเขาจะมีอาการผิดปกติที่เป็นผลจากแอลกอฮอล์1ทันที อาจช็อกจนหมดสติ หรือทีร่ า้ ยไปกว่าเขาอาจจะหมดลมหายใจไปเลย “ฉันลืมนีแ่ ม่” “ไปดูสิ เป็นยังไงบ้างก็ไม่ร”ู้ “ฉัน” สิงห์ยกนิว้ สัน่ ๆ ชีท้ อี่ กตัวเองแล้วท�ำหน้าเหยเก “ก็เอ็งน่ะสิ หรือจะให้ขา้ ไป” “ฉันให้แม่ไป” “ไอ้...” ป้าสร้อยยกมือขึน้ ท�ำท่าจะเขกกะโหลกลูกชายอีก แต่เสียงอนาวิลทีต่ ะโกน ลงมาท�ำให้นางต้องหยุดแล้วหันไปมอง “ไอ้สงิ ห์” “ครับคุณจินต์” สิงห์ขานรับแล้วรีบวิง่ ขึน้ ไปหาเจ้าของเสียงดุดนั อันทรงอ�ำนาจ อย่างไม่รอคอย ก่อนจะมีเสียงเรียกดุดนั ทีส่ องตามมา มันจะพาให้เขาซวย “ไปเอาเหล้ามา” คนสัง่ นอนเอาศีรษะพาดกับขอบโต๊ะ ตาของเขาปิดสนิท ใบหน้า แดงก�ำ่ ไปตลอดจนใบหู 1 อาการผิดปกติจากแอลกอฮอล์ มีหลายลักษณะคือ บางรายจะเกิดอาการหน้าแดง เวียนศีรษะ ใจสัน่ ความดันตก อาการเหล่านีไ้ ม่ได้เกิดจากการแพ้แอลกอฮอล์ แต่เกิดจากการทีร่ า่ งกายขาดเอนไซม์ Aldehyde dehydrogenase (ALDH) ท�ำให้เกิดการคัง่ ของ acetaldehyde จึงท�ำให้เกิดอาการดังกล่าวขึน้ ซึง่ อาการเหล่านีจ้ ะรุนแรงขึน้ ตามปริมาณแอลกอฮอล์ทบี่ ริโภคเข้าไป

85

วิวาห์รักร้าว

“พอเถอะครับคุณจินต์ ดืม่ มากๆ ไม่ได้นะครับ” “ฉันบอกให้ไปเอาเหล้ามาไง” เขาลืมตาขึน้ มาตวาดพร้อมกับยกมือขึน้ กุมหน้าอก ทีเ่ ริม่ หายใจติดขัด หน้าเขาเริม่ แดงขึน้ เรือ่ ยๆ ก่อนทีเ่ ขาจะหายใจด้วยความหอบถีเ่ มือ่ ความดันเลือดเริม่ สูงขึน้ “คุณจินต์ ซวยแล้วไหมล่ะ” สิงห์เริม่ ตกใจและท�ำอะไรไม่ถกู วิง่ ลงไปข้างล่างเพือ่ หาตัวช่วย “แม่! คุณจินต์แย่แล้ว” “ฉันอยากฆ่าแกนักไอ้สิงห์ ไปโทรเรียกรถพยาบาลแล้วโทรบอกคุณครีมด่วน เลย” ป้าสร้อยสัง่ แล้ววิง่ ปรือ๋ ราวกับสาวแรกรุน่ ผูม้ พี ละก�ำลังแรงกล้าเพือ่ จะไปให้ถงึ อนาวิลให้เร็วทีส่ ดุ เมือ่ สิงห์ดงิ่ ตรงไปทีโ่ ทรศัพท์ทำ� ตามทีน่ างสัง่ รถสปอร์ตยีห่ อ้ ดังสองคันแล่นมาพร้อมกันและหยุดลงทีห่ น้าบ้านหรูหราสไตล์ วินเทจ มีโคมไฟทรงกลมดวงโตส่องสว่างทีห่ น้าบ้านทัง้ สองหลัง หญิงสาวสองบุคลิกสอง สไตล์เปิดประตูกา้ วลงจากรถมายิม้ ให้กนั ก่อนจะเดินเข้าหากันและกอดกันไว้แน่นด้วย ความคิดถึง “นึกว่าจะไม่กลับมาซะแล้ว” จิรชั ญาแซวทันทีทผี่ ละออกจากกัน “ก็คดิ อยู่ ถ้าไม่มแี ม่กบั บริษทั ของพ่อนะ คงได้อยูท่ นี่ นั่ ถาวร งานก็ดี หนุม่ ก็หล่อ อีกต่างหาก” พรรษมนเลิกคิว้ สูงในประโยคท้ายคล้ายกวนๆ พยายามปรับอารมณ์ฟงุ้ ซ่าน จากเหตุการณ์เมือ่ ครูใ่ ห้เข้าสูภ่ าวะปกติ ไม่อยากนึกถึงอีก เขาจะเป็นยังไง จะรูส้ กึ ยังไง ก็ช่าง เธอไม่สน นั่นคือข้ออ้างที่เธอใช้ปลอบตัวเองมาตลอดทางหลังจากไปส่งชัชพล ทัง้ ทีใ่ จของเธอรูส้ กึ กังวลกับเขาอย่างประหลาด “เหรอ...” จิรชั ญาค้อนขวับลากเสียงยาวด้วยความหมัน่ ไส้ “แน่นอน” พรรษมนตอบพลางยักไหล่ สองสาวเขาไม่เคยยอมกันแต่ไหนแต่ไร มาแล้ว ต่อปากต่อค�ำกันได้ตลอดเวลาทีเ่ จอกัน “แล้วท�ำไมเพิง่ กลับ เห็นแม่ฉนั โทรมา บอกว่าคุณเธอจะมาหาตัง้ แต่บา่ ย” “ไปท่าเรือมา ไปเคลียร์สนิ ค้าส่งออกน่ะ พอดีคนทีร่ บั หน้าทีอ่ ยูเ่ ขาป่วยกะทันหัน ประธานฯอย่างฉันเลยต้องไปท�ำเอง” พรรษมนพยักหน้าหงึกๆ “เอ้อ... ซือ้ ปัจจัยมาฝาก อยูท่ า้ ยรถแน่ะ นีก่ ญ ุ แจ” จิรชั ญายัดกุญแจรถหรูใส่มอื พรรษมนแล้วชีน้ ำ� ทางให้ “ไปขน เองนะ เหนือ่ ยเป็นบ้าเลย ขอไปอาบน�ำ้ ก่อนจะไปนอนคุยด้วย” 86

เพียงธารา

“ยังจะคุยไหวอีกเหรอ” พรรษมนยิม้ ข�ำ หน้าตาจิรชั ญาเหนือ่ ยขนาดนัน้ เธอนึก ไม่ออกเลยจะคุยยังไงไหว “ถ้าไม่ไหว จะไปนอนกรนให้เธอฟัง” “ยัยบ้านี่ จริงๆ เลย” พรรษมนมองตามร่างระหงของจิรชั ญาไป แต่ไม่ทนั ไร จิรชั ญาก็วงิ่ หน้าตาตืน่ กลับมา “เป็นอะไรยัยครีม” “ขึน้ รถแล้วจะบอก” จิรชั ญาปรีไ่ ปทีร่ ถแต่พรรษมนกลับงงแล้วยังยืนนิง่ “เร็วสิ” จิรชั ญาเรียกอีกและไม่รอให้พรรษมนเดินมาเอง เธอเดินกลับมาลากพรรษมนไปใส่ในรถ ทันที “ท�ำไมต้องรีบขนาดนีด้ ว้ ย ใครเป็นอะไร” พรรษมนถามอีกเมือ่ จิรชั ญาก้าวเข้ามา นัง่ ในรถและออกรถทันที จากอาการเร่งรีบและสีหน้าของจิรชั ญามันต้องไม่ใช่เรือ่ งดีแน่ “พีจ่ นิ ต์อยูโ่ รงพยาบาล” โรงพยาบาลเอกชนชือ่ ดังใจกลางกรุง สถานพยาบาลประจ�ำตระกูลดนุนนั ท์ที่ ผูกขาดการรักษาพยาบาลกับโรงพยาบาลแห่งนีม้ านาน จิรัชญาแทบจะจอดรถไม่เข้าที่ด้วยความเป็นห่วงพี่ชาย แต่ดูเหมือนจะมีคน เป็นห่วงพี่ชายเธอมากกว่าหลายเท่า พรรษมนเปิดประตูลงจากรถแล้ววิ่งหน้าตั้งไปยัง ห้องฉุกเฉินตัง้ แต่เธอยังดับเครือ่ งไม่สนิท “คนไข้ทชี่ อื่ อนาวิล ดนุนนั ท์ ตอนนีอ้ ยูท่ ไี่ หนคะ” พรรษมนวิง่ มาเกาะเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์ถามด้วยความร้อนรน สีหน้าเธอเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชดั ประชาสัมพันธ์สาวสวยประจ�ำโรงพยาบาลค้นข้อมูลจากระบบคอมพิวเตอร์ไม่ถงึ นาทีกเ็ งยหน้าขึน้ มาบอก “ห้องฉุกเฉินค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” พรรษมนค้อมให้แล้วตรงไปยังหน้าห้องฉุกเฉินที่อยู่ไม่ไกล มี เด็กหนุม่ รับใช้ประจ�ำคฤหาสน์ทชี่ อื่ สิงห์เดินวนเวียนอยูต่ รงนัน้ เธอรีบตรงเข้าไปถามถึง อาการของเขาทันที “คุณจินต์เป็นยังไงบ้าง” เด็กหนุม่ ทีเ่ ดินวนเวียนไปมาหันกลับมามองด้วยสีหน้าไม่สดู้ นี กั “ยังไม่รเู้ ลยครับ คุณพรีม หมอยังไม่ออกมาเลย” 87

วิวาห์รักร้าว

“พีจ่ นิ ต์มนั ตายยาก ไม่ตอ้ งเป็นห่วงขนาดนัน้ หรอกน่า” เสียงรูท้ นั ทีด่ งั ตามหลังมาก็ทำ� ให้พรรษมนรูส้ กึ ตัว เธอก�ำลังเป็นห่วงเขาจนลืมตัว และดูจะห่วงเกินหน้าเกินตาคนพูดทีเ่ ป็นน้องสาวของเขาเสียด้วย “ฉันก็แค่ตกใจ ไม่ได้หว่ งสักหน่อย” คนถูกจับได้รบี เชิดหน้าแก้ อีกทัง้ รีบปรับ สีหน้าให้กลับมาอยูใ่ นภาวะปกติ จิรชั ญาหรีต่ ามองคนปากแข็งอย่างหมัน่ ไส้กอ่ นจะหันไปเล่นงานเด็กหนุม่ รับใช้ ประจ�ำตัวพีช่ าย “นายสิงห์ สงสัยเดือนนี้ฉันต้องงดจ่ายเงินเดือนนายเป็นค่าสมองเสื่อมที่บอก ไม่รจู้ กั จ�ำ นายจะฆ่าพีช่ ายฉันหรือไงฮะ” หน้าสวยๆ ของจิรัชญาดุดันขึ้นมาทันที เมื่อเธอย�้ำเรื่องนี้เสมอ แต่เหตุใด หนุม่ รับใช้ถงึ ลืมได้ลง มันไม่ใช่เรือ่ งเล่นๆ ทีเ่ ธอสักแต่สงั่ ห้ามไม่ให้ดมื่ แต่มนั หมายถึง ชีวติ ของพีช่ ายเธอ “เปล่านะครับคุณครีม คุณจินต์สั่งแล้วผมก็ขัดไม่ได้ ผมจะท�ำยังไงล่ะครับ ผมไม่อยากโดนคุณจินต์เตะ” สิงห์โบกมือเป็นระวิงแล้วรีบอธิบาย “เฮ้อ!” จิรชั ญาถอนหายใจเหนือ่ ยหน่ายอย่างไม่รจู้ ะโทษใครดี “กลับบ้านไปได้ แล้ว เดีย๋ วฉันดูแลคุณจินต์เอง” “ครับคุณครีม” สิงห์รีบรับค�ำแล้วรีบไป ไม่อยู่รอให้จิรัชญาสั่งเป็นรอบที่สอง เดีย๋ วของขึน้ แล้วเขาจะโดนดี พรรษมนนัง่ สงบนิง่ รอคอย เธอไม่ได้สนใจจิรชั ญาว่าพูดอะไรกับเด็กหนุม่ รับใช้ เมือ่ ความเป็นห่วงของเธอมันลอยผ่านประตูหอ้ งฉุกเฉินไปถึงคนข้างในนัน้ แล้ว แล้วใจของเธอ ก็จดจ่ออยูแ่ ต่กบั คนข้างในอย่างไม่มกี ะจิตกะใจจะสนใจใครได้อกี ทีเ่ ขาเป็นแบบนี.้ .. แน่นอนมันมีสว่ นมาจากเธอ แต่ทำ� ไมเขาถึงไม่รจู้ กั ระวังตัวเอง เลย มันน่าโมโหจริงๆ เขาอยากตายนักรึไงถึงได้กนิ เหล้าไปหมดขวดแบบนัน้ เขาเป็น ผูช้ ายประเภทไหนกันถึงไม่รวู้ า่ ตัวเองกินอะไรได้หรือไม่ได้ ถึงเขาจะโมโหเธอมากแค่ไหน เขาก็ควรระวังตัวเองไม่ใช่หรือ แล้วถ้าเขาเป็นอะไรขึน้ มาจริงๆ ก็ไม่พน้ ทีเ่ ธอจะต้องรูส้ กึ ผิด เพราะเธอท�ำให้เขาตายในขณะที่เขาแค่ท�ำให้เธอเจ็บ เธอไม่ได้ต้องการฆ่าเขา เธอก็แค่ อยากให้เขาเจ็บปวดบ้างก็เท่านัน้ เขามันโง่จริงๆ ประตูห้องฉุกเฉินถูกผลักออกมาด้วยมือของบัลลพทันทีที่พรรษมนหยุดคิด หมอหนุ่มประจ�ำตระกูลที่ประจ�ำการอยู่ในโรงพยาบาลเอกชนแห่งนี้เดินตรงมาทักทาย จิรชั ญาด้วยรอยยิม้ 88

เพียงธารา

“ครีม” “พี่ลพ พี่ชายครีมเป็นไงบ้างคะ” จิรัชญาไม่รีรอที่จะถามถึงอาการของพี่ชาย เธอเองเป็นห่วงเขาไม่ใช่นอ้ ย เธอมีพชี่ ายเพียงคนเดียว ถึงเขาจะเลวร้ายแค่ไหนในสายตา ของคนอืน่ แต่เธอก็รกั และเป็นห่วงเขาเสมอ “ปลอดภัยแล้วครับ แต่คนื นีค้ งต้องพักทีน่ ดี่ อู าการไปก่อน ดูเหมือนจะดืม่ ไป เยอะ” ค�ำตอบของหมอหนุม่ ท�ำเอาผูห้ ญิงหน้าหวานอีกคนทีร่ อฟังถึงกับโล่งใจและคอย เงีย่ หูฟงั ต่อไป “ไม่เท่าไรหรอกค่ะ แค่วอดก้าขวดใหญ่เต็มขวดเอง” “อืม! ไม่เบาเลยนะ” “ค่ะ เขาแรงแบบนีเ้ สมอ พีล่ พยังไม่ชนิ อีกเหรอคะ” หมอหนุม่ ยิม้ อย่างรูก้ นั กับ ความแรงของอนาวิล เขาเคยเจอมากับตัวแล้วหลายครัง้ ยามไปหาจิรชั ญาทีบ่ า้ น อนาวิล แรงในทุกเรือ่ งโดยเฉพาะเรือ่ งหวงน้องสาว “ขอบคุณพีล่ พนะคะทีช่ ว่ ยดูแลพีจ่ นิ ต์” “ไม่เป็นไรครับ มันเป็นหน้าทีข่ องพีอ่ ยูแ่ ล้ว พีไ่ ปก่อนนะ ไว้วา่ งๆ ทานข้าวกัน” “โอเคค่ะ” หมอหนุม่ ยิม้ รับแล้วเดินจากไป เมือ่ เขาเป็นหนึง่ ในความพิจารณาของจิรชั ญาที่ ติดพันกันมานาน ตัง้ แต่เขาเข้ามาท�ำหน้าทีเ่ ป็นหมอประจ�ำบ้านเธอแทนผูเ้ ป็นบิดาทีเ่ กษียณ อายุตัวเองไปเมื่อต้นปีที่ผ่านมา แต่ฐานะของเขากับเธอเหมือนจะไม่มีอะไรคืบหน้าเกิน ค�ำว่าคุณรูจ้ กั กันเลย “อย่าบอกนะ ว่านีก่ ผ็ ชู้ ายในสังกัดอีกคน” พรรษมนลุกขึน้ มากระซิบถามทีข่ า้ งหู ขาวนวลของจิรชั ญาอย่างล้อเลียน เมือ่ โล่งใจแล้วกับอนาวิล “พูดมากน่า ไปดูพจี่ นิ ต์กนั ได้แล้ว” จิรชั ญาหันไปแหวใส่ “ไปเถอะ ฉันจะกลับแล้ว เขาไม่เป็นอะไรแล้วนี”่ สิน้ ค�ำปฏิเสธของพรรษมน ประตูหอ้ งฉุกเฉินก็ถกู ผลักออกมา อนาวิลเดินโซเซ ออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยใบหน้าแดงก�ำ่ และรอยช�ำ้ ทีม่ มุ ปาก คาง และโหนกแก้ม เขา แทบจะไม่มองพรรษมนด้วยซ�้ำทั้งที่เขาเห็นเธอ แต่เขากลับตรงมาดึงแขนจิรัชญาผู้เป็น น้องสาวให้เดินตาม “พีจ่ นิ ต์จะไปไหน” จิรชั ญาฝืนตัวไว้ รัง้ พีช่ ายกลับมาถาม สังเกตรอยแตกช�ำ้ ของพีช่ ายด้วยความตกใจ “กลับบ้าน พาพีก่ ลับบ้านหน่อยครีม” เขาวอนน้องสาว เขาจะกลับบ้านแม้รา่ งกาย มันอ่อนแรงแทบเดินไม่ไหว เขายังรูส้ กึ หายใจติดขัดแล้วก็รอ้ นไปทัง้ ตัว มึนหัวจนตาลาย 89

วิวาห์รักร้าว

ไปหมด

“คุณอนาวิล คุณยังกลับบ้านไม่ได้นะคะ” พยาบาลผลักประตูตามออกมาและ ร้องเรียกเขา เมือ่ เขาดึงสายออกซิเจนออกแล้วลุกพรวดมาอย่างไม่บอกกล่าวเมือ่ ได้สติ จิรชั ญาถึงกับถอนหายใจ อนาวิลไม่ชอบนอนโรงพยาบาลพอๆ กับไม่ชอบหมอ ทีม่ าติดพันเธอ ถ้าเขายังมีแรงลุกเดินได้ เขาจะไม่อยูท่ นี่ แี่ น่นอน แต่อาการของเขาไม่ใช่ เรือ่ งทีเ่ ธอจะต้องตามใจในตอนนี้ “จะกลับได้ไง พีจ่ นิ ต์ไม่สบายอยูน่ ะ นอนทีน่ แี่ ค่คนื เดียวพรุง่ นีค้ รีมจะพากลับนะ” เธอหว่านล้อมราวกับเขาเป็นเด็กน้อยห้าขวบเท่าเอลี่ อนาวิลไม่ฟงั เขาปล่อยแขนน้องสาวแล้วเดินโซเซเอามือกุมศีรษะอันหนักอึง้ ให้ เดินต่อไป ล�ำแขนอ่อนแรงของเขาถูกกระชากกลับอย่างแรงด้วยมือของคนข้างหลัง ไม่ใช่ จิรชั ญาผูเ้ ป็นน้องสาว แต่กลับเป็นผูห้ ญิงอีกคนทีเ่ ขามองผ่านเลยมาเมือ่ ครู่ “คุณควรจะนอนพักทีน่ ใี่ ห้หมอดูอาการนะ จะกลับบ้านได้ยงั ไง” อนาวิลสะบัดแขนแล้วเดินต่อไป ท�ำเหมือนเธอไม่มตี วั ตนในสายตาและไม่ได้ยนิ ค�ำพูดใดๆ เลยจากเธอ แน่นอน... เขายังน้อยใจเธอทีท่ งิ้ เขาไปกับชายชู้ “อยากท�ำตัวเป็นเด็กมีปัญหางั้นสิ คุณไม่สบายก็ต้องนอนโรงพยาบาล อยาก ท�ำให้คนอืน่ เขาเป็นห่วงนักรึไงฮะ” ค�ำพูดของเธอส่งผลให้คนทีเ่ ดินดิง่ จากไปหันกลับมามอง

“หนึง่ ในนัน้ คงไม่มเี ธอ แล้วจะมาเดือดร้อนอะไร” เขาบอก สีหน้าของเขาสงบนิง่ จนจับความรูส้ กึ แทบไม่ได้วา่ เขาก�ำลังคิดอะไรหรือรูส้ กึ อย่างไรในตอนนี้ แต่เธอรูว้ า่ เขาก�ำลังเจ็บปวดและน้อยใจ เธอรูส้ กึ ได้จากแววตาคูค่ มของเขาอย่าง ไม่คดิ เข้าข้างตัวเอง เธอรูด้ ว้ ยหัวใจทีส่ มั ผัสได้จากเขาผูเ้ คยเป็นทีร่ กั เธอรูท้ กุ อย่างในหัวใจ และความรูส้ กึ ของเขาเพียงแค่สบตาโดยทีเ่ ขาไม่ตอ้ งบอกเธอเลยแม้แต่คำ� เดียว “เดือดร้อนสิ เดือดร้อนมากด้วย เพราะถ้าคุณเป็นอะไรไป...” เธอโพล่งออกมา หยุดผสานสายตากับเขาอย่างล�้ำลึก เขามองตอบสายตาอ่อนโยนของเธออย่างรอคอย ในค�ำพูดถัดไป ทีม่ นั อาจจะท�ำให้เขาหายป่วยโดยไม่ตอ้ งพึง่ หมอเลย “ฉันก็...” เธอปิดปาก กลืนค�ำพูดทีใ่ จคิดลงไป “...ก็อย่าท�ำตัวมีปญ ั หาหน่อยเลยน่า” แล้วประโยคขัดใจก็บงั เกิด ขึน้ มาจากริมฝีปากคูง่ ามอย่างตัดสินใจเลือกแล้ว เขาสะบัดหน้าหนีแล้วเดินต่อไปทันที เหมือนเลือดในกายที่ร้อนรุ่มด้วยฤทธิ์ แอลกอฮอล์จะเดือดพล่านขึ้นมาด้วยค�ำพูดของเธออีกครั้ง เขารู้สึกเจ็บปวดอย่างบอก ไม่ถกู 90

เพียงธารา

“หยุดนะอนาวิล” พรรษมนตามมารั้งแต่กลับถูกเขาสะบัดจนกระเด็นทั้งที่แรง ก็ไม่มี เขาเดินต่อไปไม่สนใจเธอเลยแม้สกั นิด “พี่จินต์” จิรัชญาวิ่งตามมาร้องเรียกแต่ดูเหมือนจะไม่ทันเมื่ออนาวิลพาตัวเอง ขึน้ แท็กซีไ่ ปแล้ว ต่อหน้าต่อตาเธอเลย “เขาคงกลับบ้าน” พรรษมนออกความเห็นเมือ่ ตามมาสมทบ และนึกโมโหผูช้ าย ดือ้ ด้านทีฝ่ นื ตัวเองออกจากโรงพยาบาลไปทัง้ ทีอ่ าการเขาดูแย่มากมาย “ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นเช่นนัน้ แล้วนีพ่ ชี่ ายฉันเป็นอะไร หน้าตาเขาดูแทบไม่ได้ เลย มีแต่รอยช�ำ้ เต็มไปหมด ใครท�ำเขานะ ฉันอยากจะฆ่ามันจริงๆ” จิรชั ญาเข่นเขีย้ ว ว่าออกมาอย่างหงุดหงิด คาดโทษคนที่ท�ำให้พี่ชายต้องบอบช�้ำด้วยดวงตาดุดันพาให้ ร่างระหงสัน่ เทาไปด้วยความโมโห พรรษมนกลืนน�ำ้ ลายฝืดๆ ลงคออย่างรูด้ ใี นสาเหตุและรอยช�ำ้ นัน้ แต่เขาจะมา คร�ำ่ ครวญท�ำไม ในเมือ่ เขาเองก็มภี รรยาและลูกสาวทีน่ า่ รักอยูแ่ ล้ว มันดีซะอีกไม่ใช่เหรอ ทีเ่ ธอท�ำแบบนี้ และมันก็ดไี ม่ใช่เหรอทีเ่ ธอจะไม่ใช่แค่ทางผ่านของเขาอย่างทีเ่ ขาพยายาม ท�ำให้เธอเป็น เขาควรไปจากเธอ... “ฉันจะไปดูพจี่ นิ ต์หน่อย จะไปด้วยกันหรือจะกลับบ้านก่อน” จิรชั ญาบอกและ ขอความเห็นไปพร้อมกัน ไม่อยากบังคับเอาไปด้วยซะทีเดียว “ฉันกลับบ้านดีกว่า เธอไปเถอะ ฉันจะนั่งแท็กซี่กลับ” พรรษมนปฏิเสธทั้งที่ เป็นห่วงและอยากไปดูเขาใช่นอ้ ย แต่จำ� ต้องหักห้ามใจเมือ่ เธอต้องการกันเขาออกไปจาก ชีวติ เธอก็ไม่ควรเป็นห่วงอะไรเขาอีก หนึง่ ชัว่ โมงต่อมาทีค่ ฤหาสน์สรุ ดิษ จิรชั ญามาถึงแล้ว แล้วเธอก็แทบคลัง่ เมือ่ เดินเข้ามาถึงห้องโถงใหญ่ของคฤหาสน์ อนาวิลก�ำลังก่อปัญหาให้กบั เธออย่างใหญ่หลวง “ไม่ได้กลับมางัน้ เหรอ” ค�ำตอบทีไ่ ด้รบั จากป้าสร้อยและนายสิงห์คนรับใช้ประจ�ำคฤหาสน์ทำ� ให้เธอถึงกับ ยกมือกุมขมับทีป่ วดหนึบและเต้นตุบๆ พร้อมจะระเบิดออกเป็นเสีย่ งๆ คลึงมันสองสามที แล้วปล่อยลงไปล้วงโทรศัพท์ในกระเป๋าขึน้ มา กดหมายเลขโทรศัพท์พชี่ ายตัวแสบทีช่ อบ สร้างปัญหาให้เธอลงไป ‘หมายเลขทีท่ า่ นเรียกไม่สามารถทีต่ ดิ ต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อกี ครัง้ ค่ะ’ 91

วิวาห์รักร้าว

“ฉันจะบ้า นีใ่ ครไปท�ำอะไรให้เขาเป็นแบบนีน้ ะ ฉันจะไปหาทีไ่ หนล่ะเนีย่ ” และ อีกครัง้ ทีจ่ ริ ชั ญายกมือขึน้ กุมขมับก่อนจะหุนหันออกจากคฤหาสน์ไป ในขณะทีข่ บั รถไปอย่างไร้จดุ หมายเพือ่ ตามหาพีช่ าย เธอก็พยายามโทรถามทุกที่ ทีเ่ ขาน่าจะไปแต่ไม่มวี แี่ ววว่าเขาจะไปทีไ่ หนสักแห่งเลย โรงแรม บ้านเลขาฯภูมิ มีแค่นที้ ี่ อนาวิลจะไป เขามีเพือ่ นไม่มากนักเพราะเข้ากับคนได้ยาก เขาเป็นพวกพูดน้อยต่อยหนักแล้ว ยังมีโลกส่วนตัวสูง ฉะนัน้ ตามผับไม่ตอ้ งคิดไปตามหา ไม่เจอเขาทีน่ นั่ แน่นอน...

92

เพียงธารา

7

แสงสว่างยามเช้าส่องสว่างครอบคลุมไปทัว่ เขตไร่ในหุบเขาภูสเี งิน ลอดผ่านม่าน ลายการ์ตนู สีฟา้ น่ารักสดใสเข้ามาแยงตาของเด็กหญิงตัวน้อยวัยห้าขวบให้กะพริบตาตืน่ ขึน้ มาช้าๆ รอยยิม้ สดใสของเด็กหญิงแต่งแต้มขึน้ บนใบหน้าจิม้ ลิม้ เผยให้เห็นลักยิม้ พิมพ์ใจ ทัง้ สองข้างแก้มในทันที เมือ่ เช้าวันนีเ้ ด็กหญิงตัวน้อยลืมตาตืน่ ขึน้ มาในอ้อมกอดอบอุน่ ของใครคนหนึง่ ทีเ่ ด็กหญิงเฝ้ารอคอยมานานนับเดือน “พ่อจินต์ขา” เด็กหญิงร้องเรียกแผ่วเบาด้วยความรักและคิดถึง พ่อจินต์หายไป นานไม่มาหาเอลีเ่ ลย เอลีร่ อคอยเมือ่ พ่อจินต์สญ ั ญาจะพาคุณแม่มาหาเอลีใ่ นเร็วๆ นี้ พ่อ จินต์บอกอย่างนัน้ แล้วดวงตากลมโตของเอลีก่ ก็ วาดมองไปทัว่ ห้องเพือ่ หาคุณแม่ทพี่ อ่ จินต์สญ ั ญา จะพามาหา หน้าของเด็กหญิงเศร้าลงเมื่อไม่เห็นใครนอกจากพ่อจินต์ที่นอนหลับใหล และกอดเอลีอ่ ยู่ เสียงร้องกระซิกๆ แผ่วเบาจากความผิดหวังของเด็กหญิงค่อยๆ ดังขึน้ เรือ่ ยๆ พร้อมกับน�ำ้ ตาหยดน้อยทีค่ อ่ ยๆ ไหลหยาดมาตามแก้มอมชมพูเรือ่ ยลงมาและหยดลงบน ท่อนแขนก�ำย�ำของพ่อจินต์ พ่อจินต์ของเอลีย่ งั นอนนิง่ ไม่ไหวติง ไม่ได้ยนิ แม้เสียงร้องไห้กระซิกๆ ของเอลี่ ด้วยซ�ำ้ ตัวของพ่อจินต์รอ้ นเป็นไฟเอลีร่ สู้ กึ ได้ มือน้อยๆ ของเด็กหญิงแปะลงบนหน้าผาก ของพ่อจินต์อย่างทีย่ า่ แจมเคยท�ำกับเอลีท่ กุ ครัง้ ทีเ่ อลีไ่ ม่สบาย มือของเด็กหญิงผละถอย

93

วิวาห์รักร้าว

เมือ่ ถูกของร้อน ตัวพ่อจินต์รอ้ นเป็นไฟ เอลีต่ อ้ งรีบไปตามคุณย่ากับคุณปูม่ าดูพอ่ จินต์ เด็กหญิงตัวน้อยวิง่ ลงมาหาคุณปูค่ ณ ุ ย่าทัง้ น�ำ้ ตาทีเ่ ปือ้ นแก้ม ปูค่ มิ นัง่ ดืม่ กาแฟ ยามเช้าทีส่ นามหญ้าหน้าบ้านกับย่าพีช ย่าแจมรับโทรศัพท์อยูใ่ นบ้าน สีหน้าย่าแจมดูไม่ดี เลย เอลีเ่ ห็นชัดแต่กว็ งิ่ เข้าไปหาเพราะเป็นห่วงพ่อจินต์เหลือเกิน “อะไรนะยัยครีม ตาจินต์หายไปงัน้ เหรอ” “ค่ะแม่ ครีมหาทุกทีแ่ ล้ว โรงแรมทุกแห่งของเรา โรงพยาบาล สถานีตำ� รวจ ไม่เจอแม้แต่เงาพีจ่ นิ ต์เลย เขาไม่ได้ไปหาแม่แน่เหรอคะ” “ไม่นะครีม...” “คุณย่าขา” เอลีร่ อ้ งเรียก วิง่ มาเกาะแขนย่าแจมเขย่าด้วยความร้อนใจพร้อมกับ น�ำ้ ตาทีไ่ หลพราก ท�ำให้คณ ุ ย่าต้องหยุดการสนทนาไว้เพียงเท่านัน้ “เอลี่ หนูรอ้ งไห้ทำ� ไมลูก” คุณย่าย่อตัวลงไปถาม ท่านตกใจมากทีเ่ ห็นน�ำ้ ตาบน แก้มของหลานสาว เอลีไ่ ม่ใช่เด็กขีแ้ ยทีต่ นื่ มาไม่เจอใครแล้วจะร้องหา “ครีมแค่นกี้ อ่ นนะลูก แม่จะโทรไปหาใหม่” คุณอโนมาวางโทรศัพท์แล้วหันมายกหลานสาวขึน้ อุม้ “ไหนบอกย่าซิ เอลีร่ อ้ งไห้ทำ� ไมคะ” “คุณย่า... ฮือ... พ่อจินต์คะ่ พ่อจินต์อยูบ่ นห้องเอลี่ ตัวร้อนจีเ๋ ลยค่ะคุณย่า” เอลีร่ อ้ งไห้สะอึกสะอืน้ เป็นห่วงพ่อจินต์เหลือเกิน “มีอะไรทีร่ กั ” คุณจักรภัทรวางถ้วยกาแฟแล้วสาวเท้ายาวๆ เข้ามาถาม เมือ่ ได้ยนิ เสียงร้องไห้สะอึกสะอืน้ ของหลานสาว “อะไรคะคุณแจม” คุณพีรชญาลุกมาถามอีกคนเมื่อหันมาเห็นสีหน้าไม่ดีของ คุณอโนมา “ลูกชายคุณคิมน่ะสิคะ หนีมานอนป่วยอยูก่ บั ลูกสาว ยัยครีมตามหาตัวตัง้ แต่ เมือ่ คืน โทรศัพท์มาถามหากับแจมเพิง่ วางไปเมือ่ กีน้ เี้ อง” “งัน้ เอลีม่ าหาปูน่ ะลูกนะ คุณย่าจะได้ไปดูพอ่ จินต์... มา” ปูค่ มิ ฟังความอย่าง เข้าใจแล้วก็ยนื่ มือไปรัง้ หลานสาวจากอ้อมกอดคุณย่ามาอุม้ อย่างทะนุถนอมพร้อมกับเช็ด คราบน�ำ้ ตาให้จนแห้งสนิท กดศีรษะน้อยๆ ของหลานสาวไว้กบั บ่าอบอุน่ ลูบเรือนผมนุม่ นิม่ ของหลานสาวไปมาปลอบโยน “คุณพีช แจมวานโทรศัพท์ไปบอกยัยครีมทีนะคะว่าพีช่ ายเขาอยูท่ นี่ แี่ ล้ว” “ได้สคิ ะ” คุณพีรชญารีบรับปากอย่างว่าง่ายและพร้อมท�ำให้ทนั ที อย่างไม่สงสัย ในตัวคนป่วยทีห่ นีมาใกล้จนถึงนี่ ทีใ่ ครๆ ต่างก็รกู้ นั ดี ว่าเด็กดือ้ คนนีไ้ ม่ชอบอยูก่ บั หมอ แต่ไหนแต่ไรมาแล้ว ไม่สบายทีเขาก็จะอยูบ่ นบ่าของผูเ้ ป็นพ่อหรือไม่กอ็ อ้ มกอดของคน 94

เพียงธารา

เป็นแม่มากกว่าเตียงแข็งๆ ในโรงพยาบาล คุณพีรชญานึกขัน เมือ่ คิดไปว่า เขาไม่ใช่เด็ก เจ็ดขวบแล้ว เขาก็มลี กู สาวโตถึงห้าขวบแล้วด้วยซ�ำ้ “คุณคิมช่วยโทรตามหมอมาดูลกู ทีนะคะ ฉันจะขึน้ ไปดูอาการก่อน เป็นยังไง บ้างก็ไม่ร”ู้ “ได้ส”ิ คุณจักรภัทรรีบรับปากแล้วล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋าขึน้ มาโทรเรียกหมอ ตามเมียสัง่ ไม่มรี อ คุณอโนมารีบเดินขึน้ ไปดูลกู ชายด้วยความเป็นห่วง และนึกอยากตีลกู ชายด้วย ไม้เรียวหวายสักหลายๆ ทีกบั ความเอาแต่ใจในครัง้ นีข้ องเขา นึกว่าเป็นเด็กเจ็ดขวบหรือ ยังไงถึงได้จะกลับมานอนให้พอ่ แม่โอ๋เวลาไม่สบาย “จินต์” คุณอโนมาเขย่าและร้องเรียก ยืน่ มือไปสัมผัสหน้าผากร้อนรุม่ ตรวจอาการ ขัน้ ต้นของบุตรชายว่ามันหนักหนาสักแค่ไหน แต่แล้วท่านก็ถกู คนทีน่ อนอาการหนักหนา สาหัสกระตุกเข้าสูอ่ อ้ มกอดไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว “ตาจินต์นแี่ ม่นะ คิดว่าเป็นสาวๆ ของแกหรือ ยังไง” คุณอโนมาดิน้ ขลุกขลักอยูใ่ นอ้อมกอดของบุตรชายพร้อมกับร้องบอกไปด้วย แต่ เหมือนท่านยิง่ ดิน้ ก็ยงิ่ จะถูกบุตรชายรัดแน่นขึน้ ท่านก็หวั เสียเอาการ อยากจะตีให้แรงๆ ถ้าไม่ใช่คนป่วยไม่รสู้ ติ “พรีม เธอมันใจร้าย เธอมันผูห้ ญิงใจร้าย” อนาวิลเพ้ออีก เขาเพ้อออกมาอย่าง คนไม่รตู้ วั กอดรัดคนในอ้อมกอดแน่นขึน้ พร้อมกับซบลงทีซ่ อกคอหอมกรุน่ โดยไม่รเู้ ลย ว่านัน่ คือมารดา ไม่ใช่ผหู้ ญิงใจร้ายทีเ่ ขาใฝ่ฝนั ถึง “จินต์นแี่ ม่นะ ไม่ใช่ยยั พรีม ปล่อยแม่กอ่ นสิ” ท่านดุเสียงดังเมือ่ บุตรชายท�ำท่า จะเพ้อเจ้อใหญ่ แล้วยังจะซุกไซ้ทา่ นอีก มือของท่านก็ทำ� งานไปพร้อมๆ กับปาก นัน่ คือ ยกขึน้ ปกป้องตัวเองจากการถูกบุตรชายคุกคาม “เฮ้ย! ไอ้จนิ ต์ นัน่ มันเมียฉันนะ” คุณจักรภัทรถลึงตาโตๆ ขึน้ มาร้องปรามเสียง หลง วางหลานสาวในอ้อมกอดลงวิง่ หน้าตัง้ ไปงัดแขนลูกชายหน้าตาตืน่ เอาผูเ้ ป็นภรรยา ออกมา ท�ำท่าจะตีลกู ชายทีบ่ งั อาจมาลวนลามเมียท่านได้ แต่คณ ุ อโนมาคว้าแขนไว้เสียก่อน ไม่งนั้ ลูกชายคงอ่วมอรทัยด้วยมือพ่อตัวเอง “คุณคิมจะท�ำอะไรคะ นี่ลูกนะ” เสียงปรามเข้มน่าดู รวมทั้งใบหน้ายังสาว ยังสวยนัน่ ก็ดว้ ยทีป่ ล่อยลูกตาเขียวๆ เข้าขวางอย่างเอาเรือ่ ง สามีทา่ นยังท�ำตัวเหมือนพวกวัยรุน่ ใจร้อนทัง้ ทีก่ ป็ าเข้าไปห้าสิบจะหกสิบอยูแ่ ล้ว แล้วยังหึงไม่ดตู าม้าตาเรือ ท่านก็เหนือ่ ยใจขึน้ มา 95

วิวาห์รักร้าว

“ก็มนั ...” คุณจักรภัทรฮึดฮัดขัดใจเมือ่ โดนปรามแล้วลดมือลงในทีส่ ดุ เมือ่ ถูก ผูเ้ ป็นภรรยามองปรามด้วยตาเขียวๆ อีกครัง้ “หมอมาแล้วค่ะคุณแจม” คุณพีรชญาเดินน�ำหมอเข้ามาแล้วร้องบอก เหมือน ระฆังทีต่ ดี งั เป๊งบอกว่าหมดยกแล้ว ศึกสายเลือดจึงจบลงอย่างขัดใจ แล้วปล่อยให้หมอ ตรวจอาการคนป่วยเงียบๆ ตามล�ำพัง บริษัทสถาปนิกวี-ดีไซน์ จ�ำกัด พรรษมนเข้ามาท�ำงานวันแรกด้วยความ อ่อนเพลีย เธอแทบจะไม่มแี รงก้าวเดิน เธอเหมือนคนเมาไม่มผี ดิ หน้าเธอมืด ตาเธอ ก็ลาย เวียนหัวไปหมด เธออดนอนมาทั้งคืนเพราะผู้ชายเจ้าปัญหาบางคนที่ท�ำตัวให้ น่าห่วงยิง่ กว่าเด็กอนุบาล เขาหายไปโดยไม่มใี ครรูว้ า่ อยูท่ ไี่ หน เขาเป็นผูช้ ายทีร่ จู้ กั ทรมาน คนอื่นได้อย่างร้ายกาจ เขาคงท�ำเป็นแต่เรื่องท�ำร้ายจิตใจคน ถึงได้ท�ำอย่างไม่คิดว่า คนข้างหลังจะเป็นห่วงเขาแค่ไหน “พรีม” เสียงนัน้ กังวานมาจากด้านหลัง ในขณะทีพ่ รรษมนก�ำลังพาตัวเองผ่าน ประตูของตึกสูงเข้ามาในบริษทั เหลียวกลับไปมองแล้วคลีย่ มิ้ ให้ดว้ ยความดีใจ พนิตาบุตรบุญธรรมของกรเทพผู้เป็นน้าชายนั่นเอง พนิตาบินไปเรียนที่อิตาลี พร้อมเธอและกลับมาก่อนหน้าเธอหนึง่ ปีในขณะทีเ่ ธออยูห่ าประสบการณ์ทนี่ นั่ ต่ออีกหนึง่ ปี เธอกับพนิตาไม่คอ่ ยสนิทกันเท่าไรนักหรอกในช่วงทีอ่ ยูด่ ว้ ยกันทัง้ ทีอ่ ายุกร็ นุ่ ราว คราวเดียวกัน เกิดวันเดือนปีเดียวกัน โรงพยาบาลเดียวกัน แถมเวลาเดียวกัน และที่ มากไปกว่าเธอโตมาพร้อมกับผูห้ ญิงเย็นชาคนนีท้ มี่ โี ลกส่วนตัวสูงพอๆ กับอนาวิลผูช้ าย เจ้าปัญหาทีเ่ ธอวิง่ ตามหาเขามาทัง้ คืน “กลับมาตัง้ แต่เมือ่ ไร” พนิตาถามอีกครัง้ เมือ่ เดินมาถึงพรรษมน สีหน้าของเธอดูตกใจเล็กน้อยเมือ่ เห็นว่าเป็นพรรษมนอย่างชัดเจน เธอไม่รเู้ ลย ว่าพรรษมนกลับมาจากอิตาลีตงั้ แต่เมือ่ ไร เซอร์ไพรซ์มากจริงๆ ทีจ่ ๆู่ เธอก็โผล่มาหลังจาก หายไปเป็นปีเมือ่ เรียนจบ “สองสามวันแล้ว น้ากรล่ะ ไม่มาด้วยกันเหรอ” เธอถามพร้อมกับสังเกตความ เปลีย่ นไปในตัวพนิตา ผูห้ ญิงเย็นชาไม่ชอบการแต่งตัวคนนีก้ ลายเป็นสาวเปรีย้ วสวยเฉีย่ ว ไปตัง้ แต่เมือ่ ไร แน่นอน... พนิตาเป็นพวกชอบการเปลีย่ นแปลง ถึงจะเฉยชาแต่เธอไม่เคยซ�ำ้ ซาก และจ�ำเจ เธอมักเปลีย่ นแปลงและผลักดันตัวเองให้ขนึ้ ไปสูจ่ ดุ สูงสุดของชีวติ อยูเ่ สมอๆ เพือ่ แลกกับชีวติ ทีไ่ ม่มใี ครมาดูถกู เธอได้ เพือ่ แลกกับความมัง่ คัง่ และมัน่ คง เมือ่ เธอเกิด 96

เพียงธารา

มาพร้อมกับค�ำว่า ‘ไม่ม’ี พนิตาลืมตาขึ้นมาดูโลกใบใหม่ได้เพียงวันเดียวก็ถูกทอดทิ้งไว้อย่างน่าเวทนา น้าชายของเธอสงสาร ท่านไม่มีครอบครัวไม่ได้แต่งงานจึงรับมาไว้เป็นบุตรบุญธรรม ส่งเสียและเลี้ยงดูอย่างห่างๆ ในขณะที่พ่อแม่ของเธอดูแลพนิตาอย่างใกล้ชิดตลอดมา เสมือนลูกสาวอีกคนหนึง่ นัน่ ท�ำให้พนิตากลายเป็นตัวตลกในสายตาของใครหลายๆ คนในโรงเรียนมัธยม ชือ่ ดังเมือ่ หลายสิบปีกอ่ น เธอต้องถูกกล่าวล้อเรือ่ งพ่อแม่บงั เกิดเกล้าทีท่ อดทิง้ ไปบ่อยๆ จนน่าสงสาร อีกทั้งยังเป็นเสมือนลูกเป็ดขี้เหร่ห่อผ้าขี้ริ้วในโรงเรียนมัธยมไฮโซที่มีแต่ คนประณามและเหยียบย�่ำ ท�ำให้เธอดูต้อยต�่ำเมื่อเทียบกับพรรษมนคนนี้ที่ดูดีมีพร้อม ทุกอย่าง พวกเธอเข้าเรียนพร้อมกัน ต้องไปโรงเรียนด้วยกันกลับด้วยกัน นั่งข้างกัน เพราะเรียนห้องเดียวกัน กินข้าวด้วยกันและพักเรียนพร้อมกัน ท�ำให้มขี อ้ เปรียบเทียบ อยูเ่ สมอๆ เมือ่ ต้องอยูใ่ กล้กนั พนิตาจึงไม่คอ่ ยชอบอยูใ่ กล้เธอ แต่กไ็ ม่สามารถเลือก ได้มากกว่าทีเ่ ป็นอยูใ่ นตอนนัน้ เมือ่ ไม่สามารถเข้ากับใครๆ ได้เลย พนิตาเย็นชาและเป็น คนมีโลกส่วนตัวสูง ชอบอยูค่ นเดียวมากกว่าเข้ากลุม่ เพือ่ นทีค่ อยแต่จะดูถกู เธออยูร่ ำ�่ ไป ยกเว้นเรื่องเรียนที่พนิตาจะน�ำหน้าพรรษมนอยู่เสมอ เรื่องนี้จึงเป็นเรื่องเดียว ทีไ่ ม่มใี ครสามารถเปรียบเทียบพวกเธอได้ สุดท้ายพวกเธอก็ถกู ส่งให้ไปเรียนทีเ่ ดียวกัน เมื่อจบมัธยมนั่นคือมหาวิทยาลัยในอิตาลี และใช้ชีวิตในหอพักของมหาวิทยาลัยด้วย กันถึงสีป่ เี ต็ม พนิตาอึดอัดแค่ไหนเธอรูด้ ี แต่กต็ อ้ งทนเมือ่ ทุนการศึกษานัน้ มาจากบิดา ของเธอทีท่ งิ้ ไว้ให้ไม่ใช่นา้ ชาย มันเหมือนเป็นแรงกดดันทีผ่ ลักดันให้พนิตาก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมุง่ มัน่ และ ไม่ยอมแพ้ในโชคชะตาของตัวเอง พนิตาต้องดีและเด่นในทุกๆ ด้านไปพร้อมๆ กับการ ไม่ชอบหน้าและแข่งขันแย่งชิงกับเธอ โชคตะตาทีเ่ ลวร้ายท�ำให้พนิตาคิดเช่นนัน้ เสมอมา แต่เธอไม่ได้คดิ เช่นนัน้ เมือ่ รูส้ กึ เห็นใจและเข้าใจพนิตาดี “มาตัง้ แต่เช้าแล้วล่ะ คงอยูใ่ นห้องท�ำงาน” พนิตาเชิดหน้าขึน้ เล็กน้อยเมือ่ รูต้ วั ว่าถูกจับสังเกต “อ้อ... งัน้ ฉันเข้าไปหาน้ากรก่อนแล้วกัน กลางวันนีไ้ ว้ไปหาอะไรกินกันนะ เราไม่ ได้เจอกันนานเลย ฉันมีเรือ่ งจะคุยกับเธอเยอะแยะเลย” น�ำ้ เสียงหวานใสเอ่ยชวนอย่างคน กันเองพร้อมกับยิม้ ให้ดว้ ยใจจริงกับค�ำชวน 97

วิวาห์รักร้าว

“ฉันไม่วา่ ง ไว้วนั หลังแล้วกัน ไปนะ” เธอยิม้ เย็น ตอบเยือกเย็นอย่างตัดน�ำ้ ใจ พร้อมกับเดินจากไปอย่างไม่แคร์นำ�้ ใจคนชวนสักนิด พรรษมนหรี่ตามองตามร่างอวบอัดที่ดูเซ็กซี่ขึ้นจนผิดหูผิดตาอย่างไม่เข้าใจว่า จะเยือกเย็นใส่เธอไปถึงไหน เธอแค่ชวนไปหาอะไรกินไม่ใช่ชวนไปโรงเรียนมัธยมสักหน่อย ถึงต้องท�ำท่าผีดบิ ใส่เธอแบบนัน้ แล้วเธอก็สลัดความคิดน้อยเนือ้ ต�ำ่ ใจทิง้ ไป เดินดิง่ เข้าลิฟต์ขนึ้ ไปยังห้องท�ำงาน ของกรเทพรองประธานบริหารบริษทั สถาปนิกวี-ดีไซน์ทชี่ ว่ ยควบคุมดูแลงานภายในบริษทั แทนเธอในหลายปีทผี่ า่ นมาตัง้ แต่บดิ าเธอเสียไปและตัวเธอก็บนิ ไปศึกษาไกลถึงต่างประเทศ ตอนนีเ้ ธอกลับมาแล้ว จะมาดูแลบริษทั ของผูเ้ ป็นพ่ออย่างจริงจังสักที นิว้ มือเรียวขาวราวล�ำเทียนทัง้ ห้าหงายขึน้ เคาะประตูบานหนาเป็นการขออนุญาต ก่อนผลักมันเข้าไปเมือ่ มีเสียงอนุญาตลอดผ่านประตูออกมาเชิญ “พรีม” กรเทพเด้งตัวขึ้นมาต้อนรับด้วยสีหน้าตื่นตระหนก ดวงตาหย่อนคล้อยด้วย วัยใกล้สสี่ บิ ห้านัน้ เบิกโพลงขึน้ มาพร้อมกับเสียงอุทานทีด่ จู ะตกใจอย่างมากมาย “สวัสดีคะ่ น้ากร ก็พรีมน่ะสิคะ ท�ำไมน้ากรต้องตกใจขนาดนัน้ ด้วย” หญิงสาวกล่าว คลี่ยิ้มออกจนกว้างให้กับอาการตื่นตระหนกของน้าชาย เธอ ไม่แปลกใจเพราะถ้าเธอเป็นน้าชายก็ตอ้ งตกใจเหมือนกันทีจ่ ๆู่ หลานสาวทีห่ ายหน้าไปถึง ห้าปีเต็มก็กลับมาอย่างไม่บอกกล่าวกันเลย กรเทพรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วเดินมารับหลานสาวเข้าสูอ่ อ้ มกอดเป็นการ ต้อนรับแล้วกล่าวล้อ ทัง้ ทีย่ งั ตกใจไม่หาย “กลับมาได้สกั ทีนะเรา” พรรษมนเดินเข้าสูอ่ อ้ มกอด โอบรัดเอวหนาของน้าชายไว้หลวมๆ แล้วล้อกลับบ้าง

“ถ้าพรีมไม่เกรงใจว่าน้ากรจะท�ำงานหนักคนเดียว พรีมคงอยูต่ อ่ ยังไม่กลับมา” “จริงๆ เลยเรา แล้วเจอนิตาหรือยัง” กรเทพกล่าวถามด้วยสีหน้ายิม้ แย้มอารมณ์ดี แล้วโอบหลานสาวคนสวยให้ไปนัง่ ทีโ่ ซฟารับแขกภายในห้องท�ำงานด้วยกัน “เจอกันเมือ่ กีน้ คี้ ะ่ ดูเหมือนนิตาจะยุง่ ๆ เราเลยแค่ได้ทกั ทายกัน” “ช่วงนี้เขาก�ำลังยุ่งเรื่องโครงการก่อสร้างรีสอร์ตให้ลูกค้ารายใหญ่ของเราอยู่ คงจะไม่มีเวลาจริงๆ อย่างพรีมว่านั่นแหละ” กรเทพแก้ รู้นิสัยพนิตาดีว่าปากหนัก ไม่คอ่ ยอยากจะทักใคร 98

เพียงธารา

“แล้วห้องท�ำงานพรีมล่ะคะ อยูไ่ หน พรีมอยากท�ำงานใจจะขาดอยูแ่ ล้ว” พรรษมน ถามอย่างกระตือรือร้น ตัง้ หน้าเตรียมพร้อมกับการสร้างชิน้ งานให้แก่บริษทั หลังจากไป ร�ำ่ เรียนและหาประสบการณ์รวมกันก็หา้ ปีเต็มพอดี ใช่วา่ เธอจะไม่เคยสร้างชิน้ งานให้กบั บริษทั ของบิดามาก่อน แต่มนั หลายต่อหลาย ชิ้นงานแล้วที่เธอสร้างสรรค์มันขึ้นมาด้วยใจ เป็นงานคุณภาพที่ออกสู่สายตาประชาชน ทัง้ ในและต่างประเทศ แล้วยังเป็นทีพ่ งึ พอใจกับลูกค้าจนหลายๆ คนแนะน�ำต่อๆ กันมา พลอยให้บริษทั มีงานเข้ามาอย่างไม่ขาดสาย ทัง้ งานสร้างอาคารและงานตกแต่งภายใน “ห้องพรีมตอนนี้นิตาใช้อยู่ แต่เดี๋ยวน้ากรจะให้คนย้ายโต๊ะท�ำงานของนิตามา อยู่กับน้ากรที่นี่ เอาเป็นว่าวันนี้พรีมก็แค่มารายงานตัวก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยมาท�ำงาน ดีไหม น้าจะได้นดั ประชุมและแนะน�ำพรีมกับทุกคนอย่างเป็นทางการด้วยทีเดียวเลย... ว่าประธานฯวี-ดีไซน์เขายอมกลับมาท�ำงานแล้วปีน”ี้ กรเทพไม่วายจะกล่าวล้อให้หลานสาว ค้อนปะหลับปะเหลือก “ก็ได้คะ่ พรีมเองก็เพลียๆ อยูเ่ หมือนกัน” พรรษมนคลีย่ มิ้ งดงามออกมาอย่าง เห็นด้วย “งัน้ วันนีพ้ รีมกลับก่อนแล้วกัน พรุง่ นีพ้ รีมจะกลับมาช่วยน้ากรสานงานต่อ โอเค ตามนีน้ ะคะ” แล้วกล่าวอย่างสดใสฉีกยิม้ จนเต็มดวงหน้าสวยหวานของเธอ กรเทพยกมือขึ้นมายีผมหลานสาวด้วยความมันเขี้ยวในน่าความรักสดใสช่าง ฉอเลาะ พรรษมนยิม้ กว้างตอบกลับยกมือนบไหว้นา้ ชายแล้วลุกยืน “พรุ่งนี้เจอกันค่ะน้ากร” เธอโบกมือให้น้าชายอีกครั้ง น้าชายยิ้มรับ เธอก็พา เรือนร่างงามระหงออกจากห้องท�ำงานไปด้วยรอยยิม้ อิม่ ใจ กรเทพหุบยิม้ แล้วเดินไปยกหูโทรศัพท์ขนึ้ มากดหาพนิตาเพือ่ สัง่ การให้ลกู สาว บุญธรรมรีบย้ายข้าวของมาประจ�ำการอยูท่ หี่ อ้ งนีด้ ว่ นและเตรียมจัดห้องนัน้ ไว้ให้พรรษมน แทน แล้วน�ำ้ เสียงกระด้างทีต่ อบกลับมาของบุตรสาวบุญธรรมก็ทำ� ให้ทา่ นไม่พอใจ “ท�ำไมนิตาต้องย้ายด้วยคะคุณกร” “เพราะแกไม่ใช่ประธานบริษทั ไง เดีย๋ วฉันจะส่งคนไปช่วยย้าย เตรียมตัวได้เลย” “ของมันเยอะนะคะคุณกร ไม่ใช่แค่แฟ้มเอกสารที่จะขนย้าย โมเดลโรงแรม รีสอร์ต มันใช่นอ้ ยๆ จะขนยังไงก็คงไม่หมดวันนี้ คุณกรไม่หาห้องใหม่ให้ยยั พรีมไป ล่ะคะ” พนิตาเริม่ ขึน้ เสียงเมือ่ กวาดสายตามองไปรอบห้องท�ำงานทีเ่ ต็มไปด้วยแบบแปลน และโมเดลงานก่อสร้างของเธอ “แกจะให้ยยั พรีมทีเ่ ป็นเจ้าของไปนัง่ ท�ำงานรวมกับพนักงานหรือไง ห้องมันไม่มี ว่างแล้ว แกอย่ามาเรือ่ งมากนิตา รีบๆ เก็บของซะ” กรเทพขึน้ เสียงบ้างเมือ่ พนิตาเริม่ 99

วิวาห์รักร้าว

ก้าวร้าวไม่เห็นหัวและช่วงนีก้ เ็ ป็นบ่อยๆ จนตนอิดหนาระอาใจ “ก็ไม่นา่ ให้นติ ามาอยูน่ แี่ ต่แรก ถ้ามันจะเป็นแบบนี”้ พนิตาเริม่ บ่นน้อยใจเมือ่ พรรษมนต้องได้สงิ่ ทีด่ กี ว่าเธอเช่นเคย ต่อมความอิจฉา ของเธอมันก็พงุ่ ขึน้ มาพาให้รอ้ นรนใจ แล้วค�ำตอบทีไ่ ด้รบั ก็คอื การถูกวางหูโทรศัพท์ใส่ พนิตากระแทกกลับบ้างก่อนตวัดมือขึ้นไปกอดอก พยายามส�ำรวมอารมณ์ ร้อนรุ่มให้ค่อยๆ สงบลง แล้วหันไปเก็บข้าวของที่จ�ำเป็นด้วยอาการกระแทกกระทั้น จนกลายเป็นเสียงโครมครามในเวลาต่อมา เมือ่ ข้าวของบางชิน้ ถูกปาเพือ่ ระบายอารมณ์รอ้ น ทีก่ ำ� ลังเผาผลาญใจอันเจ็บร้าว รถสปอร์ตสีขาวราคาแพงของพรรษมนเคลือ่ นตัวอย่างมีจดุ หมายในทีแรกหลัง ออกจากบริษทั มานัน่ คือบ้าน แต่เมือ่ รถจอดสนิทเงยหน้าขึน้ มาอีกทีกลับเป็น ‘คฤหาสน์ สุรดิษ’ ของอนาวิล เธอไม่รวู้ า่ พาตัวเองมาถึงทีน่ ไี่ ด้อย่างไร รูเ้ พียงแต่... เธอต้องมาเพือ่ ดูให้แน่ใจว่า เขากลับมาแล้ว หรือไม่เขาก็อาจจะส่งข่าวกลับมาบ้าง ให้คนทางนีท้ รี่ อคอยเขาได้คลาย กังวล ไม่ตอ้ งเป็นห่วงหรือตามหาเขาอีก อย่างน้อยเขาก็ควรบอกใครๆ ว่าเขาอยูท่ ไี่ หน เธอลงจากรถมากดกริ่งหน้าบ้านสองสามครั้ง หนุ่มรับใช้ที่ชื่อสิงห์ก็วิ่งหน้าตั้ง ออกมาดู ประตูถกู เปิดออกรับเธอในเวลาต่อมาพร้อมกับรอยยิม้ ของสิงห์หนุม่ รับใช้ทสี่ ง่ มาให้อย่างเป็นมิตร “เอ่อ... พี่ คุณจินต์นะ่ เขากลับมาหรือยัง” เธออึกอักกับสรรพนามทีจ่ ะใช้เรียกเขา ในทีแรกด้วยความเคยชิน ก่อนแปรเปลี่ยนเป็นห่างเหินอย่างไม่คุ้นชิน สีหน้าของเธอ ดูเก้อๆ เล็กน้อยเมือ่ ต้องมาถามหาเขาเช่นนี้ ทีค่ นตรงหน้าก็รู้ ว่าเธอไม่เคยเหยียบย่างเข้า มาทีน่ เี่ พือ่ ถามหาเขามาห้าปีแล้ว “ยังเลยครับ ไม่สง่ ข่าวมาด้วย ไม่มใี ครรูเ้ ลยว่าคุณจินต์ไปไหน” นายสิงห์ตอบ เสียงเศร้าสร้อย สีหน้าดูไม่ดเี ท่าไรเลยเมือ่ บอกออกมาเช่นนี้ พลอยท�ำให้คนฟังใจไม่ดี ไปด้วย แต่ยงั คงเก็บอาการไว้ภายใต้ใบหน้าสวยหวานอย่างคนไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาว “โทรติดต่อเขาไม่ได้เลยเหรอ” เธอถามอีก สิงห์สา่ ยหน้าดิกเลย เธอก็หยุดคิด ไปชัว่ ครู่ “เบอร์โทรเขาล่ะมีไหม คือ... ฉันขอหน่อยสิ” เธอขออย่างตัดสินใจดีแล้วว่า ต้องการมันเพื่อติดต่อเขาให้ได้ อย่างน้อยก็เพื่อทุกคนที่รอคอยเขาอยู่จะได้หายกังวล แต่ลกึ ๆ เธอก็หวังว่าคงจะได้เจอเขา 100

เพียงธารา

“มีครับ คุณพรีมเอาโทรศัพท์มาสิครับผมจะกดเบอร์ให้” สิงห์บอกพร้อมร้อยยิม้ ทีแ่ ช่มชืน่ ขึน้ มา มองใบหน้าสวยหวานหยดย้อยของพรรษมนอย่างรูซ้ งึ้ ถึงความเป็นห่วง ของเธอทีม่ ใี ห้กบั เจ้านายหนุม่ แต่ดเู ธอจะไม่กล้าบอกเจตนารมณ์ทดี่ นี นั้ เท่าไร เขาก็พอ จะเข้าใจแล้วค่อยๆ ลดรอยยิม้ ลงมาเป็นอมยิม้ เมือ่ หน้าของพรรษมนเริม่ เก้อๆ อีกครัง้ พรรษมนเดินกลับไปที่รถควานหาโทรศัพท์อยู่สักสามวินาทีได้ เธอก็หมุนตัว กลับมายืน่ โทรศัพท์เพือ่ รับหมายเลขของอนาวิลทีเ่ ธอไม่มตี ดิ เครือ่ งไว้ตงั้ แต่ตดั ขาดจากกัน สิงห์กดเบอร์โทรลงไปอย่างจ�ำได้แม่น เบอร์สว่ นตัวนอกเหนือจากการท�ำงานที่ ไม่มใี ครรูน้ อกจากคนในครอบครัวและก็คนรับใช้ในบ้าน อนาวิลมักจะใช้เบอร์นถี้ า้ เขา ไม่ได้อยูก่ บั งาน พรรษมนรับมาไม่พดู อะไรแล้วกลับขึน้ รถไป โทรศัพท์ในมือถูกยกขึน้ มาดูอกี ครัง้ เธอชัง่ ใจอยูน่ านกว่าจะกดเบอร์ของเขาให้โทรออกแล้วยกช้าๆ ขึน้ มาแนบหู ‘หมายเลขทีท่ า่ นเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ กรุณาติดต่อใหม่อกี ครัง้ ค่ะ’ “ปิดเครือ่ งงัน้ เหรอ” พรรษมนยกโทรศัพท์มาเพ่งมองอย่างหัวเสีย “ท�ำให้คนอืน่ เขาเป็นห่วงอยูไ่ ด้ เก่งแต่เรือ่ งทรมานคนอืน่ หรือไง” แล้วโทรศัพท์กถ็ กู น�ำมากดโทรออก อีกหลายครัง้ ด้วยเบอร์เดิมแล้วก็ได้รบั ค�ำตอบเดียวกันทุกครัง้ เช่นเดิม เขาปิดเครือ่ ง พรรษมนโยนโทรศัพท์ใส่กระเป๋าสะพายดังเดิมแล้วพยายามนึกว่าเขาจะไปไหน ในเมือ่ ทุกทีเ่ ธอกับจิรชั ญาโทรไปตามหาเขาจนทัว่ แล้ว แม้แต่บา้ นทีเ่ ชียงรายจิรชั ญาก็บอก ว่าไม่เจอ ก่อนออกมาท�ำงานเธอไถ่ถามก็ได้ความเช่นนัน้ ประตูห้องไม้สักทองที่แกะสลักอย่างสวยงามด้วยลวดลายวิจิตรไม่ซ�้ำใครถูก ผลักเข้ามาอีกครั้งในยามบ่าย ร่างน้อยๆ ของเด็กหญิงเอลิกาวิ่งผ่านประตูมากระโดด ขึน้ เตียงทีพ่ อ่ จินต์นอนป่วยอยู่ ริมฝีปากน้อยๆ ยืน่ ไปแตะแก้มของพ่อจินต์ดว้ ยความ ห่วงใย เอลีอ่ ยากให้พอ่ จินต์ตนื่ ขึน้ มาสักที เอลีเ่ ป็นห่วงพ่อจินต์เหลือเกิน แล้วดวงตา กลมๆ ของเอลีก่ เ็ พ่งไปทีด่ วงหน้าหล่อเหลาของพ่อจินต์ เปลือกตาของพ่อจินต์ยงั ปิดสนิท อย่างไม่คดิ จะลืมตาขึน้ มาเจรจากับเอลีเ่ ลย กระทัง่ เสียงของผูเ้ ป็นย่าดังตามหลังมาปลอบเอลีอ่ ย่างรูใ้ จ เอลีร่ กั อนาวิลมาก แม้ชว่ งสามปีทผี่ า่ นมาลูกชายท่านจะไม่คอ่ ยมีเวลาให้เอลีเ่ ท่าทีค่ วร บางครัง้ หลายเดือน กว่าจะได้มาเยีย่ มเยียนกัน แต่เอลีก่ ย็ งั รักอนาวิลมากกว่าใครๆ เสมอ “อีกเดีย๋ วพ่อจินต์กต็ นื่ แล้ว มาหาคุณย่ามา” 101

วิวาห์รักร้าว

เด็กหญิงหันมาท�ำหน้าเศร้า น�ำ้ ตาดูจะรืน้ ขึน้ มาคลอดวงตากลมๆ ด้วยความเศร้าใจ เพราะวิง่ เข้าออกห้องมาดูพอ่ จินต์หลายหนแล้วก็ยงั ไม่มที ที า่ ว่าจะตืน่ สักหน “ไม่รอ้ งไห้สคิ ะคนเก่ง พ่อจินต์เขาไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยนีล่ กู แค่หลับเอง” คุณย่าโอบหลานสาวน้อยๆ ไว้ในอ้อมกอดแล้วปลอบโยน มืออุน่ ๆ ของท่านลูบศีรษะ หลานสาวเบาๆ แล้วประทับจูบลงไป “เอลีก่ ลัว กลัวพ่อจินต์จะไม่ตนื่ ค่ะคุณย่า” เด็กหญิงสะอึกสะอืน้ เสียงสัน่ เครือ เมือ่ ได้ซบกับอกอุน่ ของคุณย่าแล้วถูกปลอบโยนด้วยความอารี “ตืน่ สิลกู เดีย๋ วพ่อจินต์กต็ นื่ แล้วนะ ร้องไห้ไม่นา่ รักเลย ถ้าอยากให้พอ่ จินต์ตนื่ เอลีต่ อ้ งเลิกร้องไห้กอ่ นโอเคไหม” คุณย่าเริม่ หลอกล่อพร้อมเช็ดน�ำ้ ตาให้หลานสาวไปด้วย เด็กหญิงกลืนก้อนสะอืน้ ลงไปแล้วพยายามท�ำตามทีค่ ณ ุ ย่าบอกเพราะอยากให้ พ่อจินต์ตื่นขึ้นมา แล้วดวงหน้าน้อยๆ ราวกับตุ๊กตาก็หันกลับไปมองพ่อจินต์อีกครั้ง เปลือกตาของพ่อจินต์กะพริบถีๆ่ แล้วขยับไปมาก่อนจะค่อยๆ ลืมขึน้ มาปรับให้รบั แสง หลังจากหลับไปหลายชัว่ โมง “คุณย่าขา พ่อจินต์ตื่นแล้วค่ะ” เด็กหญิงยิ้มร่าหันมาบอกคุณย่าทั้งน�้ำตา มือน้อยๆ ก็ชไี้ ปทีผ่ เู้ ป็นพ่อด้วยความดีอกดีใจ คุณย่ายิม้ รับแล้วลูบศีรษะหลานสาวไปมา ก่อนปล่อยหลานสาวเข้าสูอ่ อ้ มกอดของผูเ้ ป็นพ่อ อนาวิลโอบกอดร่างเล็กของบุตรสาวไว้ เขาบรรจงจูบหน้าผากน้อยๆ ของบุตรสาว ด้วยความรักใคร่และสุดแสนจะคิดถึง บุตรสาวของเขายิม้ ร่าด้วยความดีใจแล้วโอบรอบ คอเขาไว้แน่นหอมแก้มของเขาด้วยอีกหนึง่ ที “พ่อจินต์ตนื่ แล้ว เอลีก่ ลัวพ่อจินต์จะไม่ตนื่ ค่ะ” เสียงน้อยๆ บอกอย่างเศร้าสร้อย แล้วกอดผูเ้ ป็นพ่อแน่นกว่าเดิม “ตืน่ สิครับลูกสาว พ่อตืน่ แล้วนีไ่ ง” อนาวิลบอกด้วยน�ำ้ เสียงแหบพร่าพร้อมกับ รอยยิม้ แกนๆ เขายังปรับสภาพร่างกายได้ไม่ดนี กั กับการตืน่ ขึน้ มาในบ่ายของวันใหม่ “น�ำ้ ไหมลูก” คุณอโนมาละจากรอยยิม้ ชืน่ มืน่ หันมาถามลูกชาย รูส้ กึ ว่าริมฝีปาก ของเขาจะแห้งผากจนขยับแทบไม่ออก “ดีครับแม่ คอแห้งจัง” เขาเงยหน้าจากแก้มพวงชมพูของลูกสาวขึ้นมาตอบ ดันร่างเล็กๆ ของลูกสาวขึ้นมาพร้อมกับตัวเองแล้วจับร่างเล็กของลูกสาวนั่งบนตักแล้ว โอบกอดไว้อกี ที คุณอโนมาเดินไปรินน�ำ้ ในเหยือกใส่แก้วมายืน่ ให้ลกู ชายทีโ่ อบกอดหลานสาวของ ท่านไว้อย่างรักใคร่และคิดถึงกันไม่ยอมจะปล่อย 102

เพียงธารา

“ขอบคุณครับ” เขารับแก้วน�ำ้ มาดืม่ ได้สกั ค่อนแก้วแล้วยืน่ ให้มารดาดังเดิม “ถึงกับหนีหมอจากกรุงเทพฯมานอนป่วยทีบ่ า้ นเลยเหรอเรา” “ไม่ได้หนีสักหน่อยครับแม่ แค่คิดถึงลูกสาวเลยมาหา ผมไม่ได้มาหาเอลี่ เป็นเดือนแล้ว คิดถึงจะแย่” เขาแก้ตวั ไปนัน่ แล้วไล่หอมแก้มลูกสาวอย่างหยอกล้อเล่นกัน เอลีก่ ย็ มิ้ และหัวเราะยกใหญ่ “ยัยครีมหัวฟัดหัวเหวีย่ งเพราะตามหาพีช่ ายไม่เจอ” คุณอโนมายังบอกอีก แล้ว มองค้อนลูกชายทีท่ ำ� หน้าซือ่ ตาใสอย่างไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาว “สองคนกับยัยพรีม ตามหาเรา ไปทัว่ กรุงเทพฯจนไม่ได้นอน” อนาวิลหยุดจากการเล่นกับลูกสาวตัวน้อยแล้วโอบกอดเอาไว้แนบอกแทน เขา มองไปข้างหน้าอย่างครุน่ คิดแล้วรอยยิม้ น้อยๆ ก็ผดุ พรายขึน้ มาโดยทีผ่ เู้ ป็นมารดาไม่ทนั ได้สงั เกต เมือ่ มันหยุดลงเพียงเสีย้ ววินาที “มีเรือ่ งอะไรถึงได้ดมื่ มากมายขนาดนัน้ ฮะจินต์ ไหนบอกแม่ซ”ิ คุณอโนมาคาดคัน้ อย่างใคร่รู้ แน่นอน... ท่านไม่รวู้ า่ ปัญหานัน้ มาจากอะไร แต่ทรี่ ๆู้ ท่านไม่คดิ จะเสียลูกชายไป เพราะอารมณ์ชวั่ วูบนัน่ ท�ำไมเขาถึงไม่รจู้ กั ควบคุมตัวเองเลย “เปล่าครับ ไม่มอี ะไร” เขาส่ายหน้าแล้วยิม้ ให้ผเู้ ป็นแม่ เขารูว้ า่ แม่แจมเป็นหวงเขา มาก และขอโทษทีท่ ำ� ให้ทา่ นต้องเป็นหวง เขา... เสียใจมากจนลืมตัว เขาท�ำใจไม่ได้กบั ... สิง่ ทีไ่ ด้รบั จากผูห้ ญิงทีเ่ ขารอคอย ตอนนีเ้ ธอเสือกไสเขาแล้วก�ำลังจะไปเป็นของคนอืน่ อย่างไม่คดิ จะฟังอะไรเขาเลย เหมือน ทีไ่ ม่เคยฟังมาตลอดห้าปีทผี่ า่ นมา แล้วเธอห่วงเขา... แล้วจะมาห่วงเขาท�ำไมกัน “แม่ไม่มสี ทิ ธิท์ จี่ ะรับรูเ้ รือ่ งของลูกเลยใช่ไหมจินต์ ท�ำไมมีอะไรลูกถึงไม่บอกแม่บา้ ง แม่ยงั เป็นแม่ของลูกอยูห่ รือเปล่า” คุณอโนมาเริม่ ขึน้ เสียง ท่านเริม่ จะทนไม่ได้กบั การเฉยชา ของลูกชาย ดูกร็ วู้ า่ เขาก�ำลังมีปญ ั หาหนักอกหลายอย่าง เขาขบคิดมันอยูใ่ นใจแต่เพียง ผูเ้ ดียวไม่คดิ จะปรึกษาใครเลย แม้แต่ทา่ นทีเ่ ป็นแม่เลีย้ งดูเขามา เขาไม่คดิ จะไว้ใจท่าน แล้วนึกอยากเล่าอะไรๆ ให้ฟงั ให้ทา่ นช่วยคิด ช่วยแก้ไขบ้างหรืออย่างไร “ผมแค่ไม่อยากเอาทุกข์ไปไว้กบั แม่กแ็ ค่นนั้ ” เขาตอบเสียงเรียบมองมารดาตาแป๋ว จนคุณอโนมาต้องถอนใจออกมาอย่างเหนือ่ ยหน่าย “เอลี่ไปหาคุณปู่ก่อนนะลูก คุณย่ามีเรื่องต้องคุยกับพ่อจินต์หน่อย นะคะ” คุณอโนมาก้มตัวมาบอกหลานสาวที่นั่งตาแป๋วอยู่บนตักของลูกชาย น�้ำตารื้นขึ้นมา 103

วิวาห์รักร้าว

เมือ่ ท่านดุอนาวิลเสียงดัง เอลีโ่ ตและฉลาดพอทีจ่ ะปะติดปะต่อเรือ่ งทีผ่ ใู้ หญ่สนทนากัน ท่านจึงให้ออกไปก่อน “คุณย่าจะตีพอ่ จินต์ไหมคะ” เด็กหญิงถามน�ำ้ ตาคลอหน่วย ซบแล้วโอบผูเ้ ป็นพ่อ ไว้อย่างปกป้อง “ไม่หรอกจ้ะ ถ้าพ่อจินต์ไม่ดอื้ ” ค�ำท้ายคุณอโนมาก็หนั ไปเข่นเขีย้ วใส่ลกู ชายที่ นัง่ อมยิม้ กับค�ำพูดของลูกสาวตัวเอง “คุณย่าสัญญากับเอลีก่ อ่ น ว่าจะไม่ตพี อ่ จินต์” เอลีก่ ม้ หน้างุดตอนทีพ่ ดู ขอเพราะ กลัวคุณย่าดุ อนาวิลยิม้ กริม่ ถูกใจลูกสาวเป็นทีส่ ดุ อย่างนีถ้ งึ จะเรียกว่าพ่อลูกเขารักกันจริง เอลีร่ กั และเลือกทีจ่ ะปกป้องเขาเสมอ คุณอโนมาก็ได้แต่มองค้อนรอยยิม้ อิม่ ใจของลูกชาย แล้วนึกหมัน่ ไส้ทงั้ พ่อทัง้ ลูก เขานัน่ แหละ รักกันเหลือเกิน ปกป้องกันเหลือเกิน ใครก็แตะต้องไม่ได้ พ่อจินต์ของ เอลีเ่ นีย่ “ก็ได้จะ้ เอลีอ่ อกไปก่อนนะ แล้วคุณย่าจะพาพ่อจินต์ตามลงไป นะคะ” เด็กหญิงค่อยๆ ยันตัวขึน้ มายังไม่ไว้ใจคุณย่าเท่าไร คุณย่าดุพอ่ จินต์เสียงดัง แล้วหน้าคุณย่าก็ถมึงทึงจนน่ากลัวเวลามองพ่อจินต์ของเอลี่ เอลีไ่ ม่ไว้ใจคุณย่าเลย แล้ว หันไปมองพ่อจินต์ด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง พ่อจินต์ก็ยิ้มให้แล้วพยักหน้าให้เอลี่ออก ไปได้ไม่ตอ้ งห่วง เอลีจ่ งึ ค่อยๆ เดินจากไป แล้วค่อยๆ ปิดประตูลงช้าๆ สายตาก็ยงั จับอยูท่ คี่ ณ ุ ย่าจนประตูปดิ สนิทลง คุณย่าก็หนั มาคาดคัน้ ลูกชายต่อ “แต่แม่อยากแบ่งความทุกข์นนั้ ของลูก จินต์ ไว้ใจแม่แค่ไหน เล่าให้แม่ฟงั สักนิดไม่ได้เลยหรือ” อนาวิลดึงมารดาทีย่ นื อ้อนวอนให้นงั่ ลงบนเตียงด้วยกัน เขาวางศีรษะไว้บนตัก นุม่ นิม่ และอบอุน่ นัน้ อย่างหาก�ำลังใจและอยากจะบอกว่า เขารักและไว้ใจแม่แจมคนนีท้ สี่ ดุ แต่... เขาไม่อาจพูดอะไรออกมาในตอนนีไ้ ด้ เขาเอง... ทีไ่ ม่สามารถพูดถึงสิง่ พวกนัน้ ได้ในเวลานี้ เอลี.่ .. เด็กหญิงตัวน้อยคนนัน้ เขาต้องรักษาน�ำ้ ใจเธอ ปกป้องดูแล เธอ ในขณะทีเ่ ขา... ก็กำ� ลังวิง่ ตามหาหัวใจของตัวเองให้กลับคืนมา ทีต่ อนนีเ้ ขารูแ้ ล้วว่า... มันยากเหลือเกิน มันช่าง... เป็นอะไรทีอ่ อกจะพูดยากเหลือเกินกับสิง่ นี้ เขาไม่เข้าใจว่าเธอเป็นอะไรไป ถึงไม่คดิ ฟังและให้อภัยเขาบ้าง พรรษมนคนเดิมของเขาหายไปไหน ผูห้ ญิงทีร่ ใู้ จเขามาก ทีส่ ดุ รองจากแม่แจมทีเ่ ขานอนหนุนตักอยูน่ ี้ เธอมองว่าเขาเลวร้ายไปแล้วอย่างไม่อาจ 104

เพียงธารา

ฉุดรัง้ ความคิดของเธอไว้ได้เลย แต่เขา... รักเธอ แล้วเธอล่ะ... ยังรักเขาอยูห่ รือเปล่า มันเป็นค�ำถามทีต่ ดิ อยู่ ในใจของเขามาถึงห้าปีเต็มหลังจากหลายครั้งที่เขาถูกเธอปฏิเสธไม่ให้พบหน้า แล้วยัง ตัดขาดเขาไม่ไยดี หลายครั้งที่รู้ว่าเธอไปกับคนอื่น เขาเจ็บปวด มีผู้ชายมากหน้าหลายตาเข้ามา วนเวียนในชีวิตเธอ เขาติดตามชีวิตเธอตลอดห้าปีที่ผ่านมาจากพนิตาลูกพี่ลูกน้องเธอ เมือ่ เธอไม่ปล่อยให้เขาเข้าถึงตัวได้เลยสักครัง้ เขาได้รบั รูแ้ ละให้โอกาสเธอได้เลือกกับชีวติ ใหม่ ด้วยการรอคอย เฝ้าดูอยูห่ า่ งๆ และหวังว่าเธอจะไม่รกั ใคร แต่เธอกลับมีคนอืน่ แล้วยัง เสือกไสเขาให้ไปจากชีวติ เหมือนตลอดห้าปีเต็มทีเ่ ธอเสือกไสและหลบหน้าเขา เขาทนไม่ได้ ถ้าเธอจะไปเป็นของคนอืน่ ทัง้ ทีเ่ ขาเอง... บอกจะให้โอกาสนัน้ กับ เธอ เขานึกขันกับความน่าสมเพชของตัวเองในเรือ่ งนี้ ทีด่ จู ะกลืนไม่เข้าแล้วก็คายมันออก มาไม่ได้เอาซะเลย เขาคิดว่าเธอเหลวแหลกไปแล้วกับผูช้ ายทีเ่ ข้ามาพัวพันจากข้อมูลทีไ่ ด้รบั รู้ เขา คิดว่าเธอท�ำไปเพราะประชดรัก การกระท�ำของเธอกับไอ้หนุม่ หน้าจืดทีบ่ า้ นพักหาดทราย ขาวครัง้ นัน้ เหมือนเป็นการยืนยันและตอกย�ำ้ เขาเป็นอย่างดี เขาถึงได้ยำ�่ ยีเธอด้วยอารมณ์ ดิบเถือ่ นของตัวเองอย่างไม่คดิ ปรานี แต่แล้วสิง่ หนึง่ ทีเ่ ขาค้นพบในตัวเธอ มันก็ทำ� ให้เขาแทบคลัง่ ด้วยความสุขใจและ เสียใจไปพร้อมๆ กัน เธอไม่ได้เป็นผูห้ ญิงเหลวแหลกอย่างทีเ่ ขาคิด แต่เธอเป็นคนแรก และคนเดียวของเขา เขาตัดสินใจในนาทีนนั้ เขาจะไม่ปล่อยเธอไปอีกแล้ว จะไม่ให้โอกาสเธอได้เลือก ใคร เขายอมเป็นผูช้ ายใจร้ายทีเ่ ห็นแก่ตวั เพียงแค่ให้ได้เธอกลับคืนมา แต่มนั กลับผิดพลาดไปทัง้ หมด เธอไม่ยอมให้โอกาสเขา เสือกไสเขา แล้วยัง เลือกทีจ่ ะไปกับผูช้ ายคนอืน่ ทัง้ ทีเ่ ธอเป็นของเขาแล้วทัง้ ตัว แต่นนั่ ... หัวใจของเธอ เขา ไม่ได้มนั กลับคืนมาด้วย เขาเลวร้ายไปแล้วส�ำหรับพรรษมนคนนี้ “แม่ครับ จะง้อผูห้ ญิงสักคนต้องท�ำยังไง”

105

วิวาห์รักร้าว

8

“รูจ้ กั ไขว่คว้าไงจินต์ ถ้าโอกาสนัน้ ยังมีให้ลกู ไขว่คว้า อย่าปล่อยให้คนทีล่ กู รัก ต้องหลุดลอยไป ถ้าลูกยังรักเธออยู”่ ผูเ้ ป็นแม่อย่างคุณอโนมาคงแนะน�ำได้เพียงเท่านี้ เมือ่ ลูกชายถามเพียงแค่นนั้ ท่านไม่รวู้ า่ ลูกชายหมายถึงใคร แม่ของลูกทีบ่ ดั นีท้ า่ นยังไม่รู้ เลยว่าเป็นใครมาจากไหน หรือพรรษมน หญิงสาวทีเ่ ขาสร้างบาดแผลอันร้าวรานไว้ให้ ด้วยการจากลาไร้คำ� อธิบาย แล้วพร�ำ่ เพ้อหามาตลอดวันทีห่ ลับใหลไป “แล้วถ้าเธอก�ำลังจะไปเป็นของคนอืน่ ถ้าเธอ... ปฏิเสธเพือ่ ทีจ่ ะไปเป็นของคนอืน่ จินต์จะแก้ไขยังไงครับแม่” อนาวิลบอกอย่างเหม่อลอย เขาครุน่ คิดอย่างหนักกับสิง่ ทีก่ ล่าวออกไป อย่างไม่รู้ จะท�ำอย่างไรให้ดกี ว่าทีเ่ ป็นอยู่ จะรัง้ หรือปล่อยเธอไปอีกครัง้ อย่างทีเ่ คยท�ำ แต่นนั่ ... หัวใจของเขามันต้องเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถกู แต่ถา้ ... มันคือความสุข ของเธอ เขาก็ควรปล่อยเธอไปอย่างนัน้ หรือ มันท�ำให้เขาคิดไม่ตกเลยจริงๆ เขาลังเลจริงๆ กับความสุขของเธอทีเ่ ขาอยากเป็นคนมอบให้มากกว่าให้เธอได้มาจากคนอืน่ “ค�ำขอโทษ บางทีมนั ก็ใช้ได้ผลนะจินต์ ถ้ามันออกมาจากใจ ใช่สกั แต่พดู ออกมา เพือ่ รอให้อกี คนอภัยแล้วทุกอย่างก็จบอย่างทีล่ กู ไม่ชอบใช้มนั มาตลอด บางทีคำ� ขอโทษ จากใจของลูก มันอาจท�ำให้ทุกอย่างคลี่คลายโดยที่ลูกไม่ต้องพูดอะไรมากกว่าค�ำค�ำนี้ ก็ได้ ไม่ใช่หรือ” 106

เพียงธารา

คุณอโนมาก้มลง มองนัยน์ตาแสนเศร้าของบุตรชายอย่างรูส้ กึ เห็นใจ เขาคงทุกข์ มากถึงได้มาไกลถึงนี่ เขาถึงได้ถามออกมาว่าควรท�ำเช่นไรกับเธอคนนัน้ แม้สหี น้าเขาจะดู ไม่ออกเลยถึงความเจ็บปวดลึกๆ ทีซ่ อ่ นไว้ แต่ดวงตาแสนเศร้านัน้ มันชัดเจนเหลือเกิน อนาวิลไม่ชอบใช้คำ� ว่าขอโทษ เขาไม่ชอบใช้คำ� ค�ำนีอ้ ย่างทีส่ ดุ ท่านรูด้ ี เมือ่ ทุกสิง่ ที่เขาได้ตัดสินใจท�ำลงไปแล้ว นั่นคือเขาคิดดีแล้ว ถ้ามันผิดพลาดเขาจะไม่หันหลังมา ขอโทษเพื่อให้ได้อภัยจากคนคนนั้นอย่างเด็ดขาด แต่เขาจะท�ำทุกอย่างต่อจากนั้นให้ดี กว่าเดิมเพือ่ เป็นการชดเชยกับทุกสิง่ ทีผ่ ดิ พลาดไป การกระท�ำ... เขาเชื่อว่าการกระท�ำเท่านั้นจะเป็นเครื่องพิสูจน์ความผิดพลาดที่ เขาก�ำลังท�ำการแก้ไข มันคือค�ำขอโทษที่ออกมาจากใจ มากกว่าบอกออกมาว่าขอโทษ แล้วจบกันไป นัน่ พิสจู น์ไม่ได้เลยว่า ค�ำทีพ่ ดู นัน้ ออกมาจาก ‘ส�ำนึก’ หรือแค่อยากได้รบั ค�ำว่า ‘อภัย’ และท่านก็ร.ู้ .. ว่าลูกชายของท่านคนนีไ้ ม่ใช่ผชู้ ายโรแมนติกทีท่ ำ� ผิดแล้วจะมานัง่ คุกเข่าอ้อนวอนขอความเห็นใจจากใครให้ตวั เองดูนา่ สมเพชมากกว่าน่าเห็นใจ นัน่ ไม่ใช่เขา ถ้าเขาท�ำนัน่ แสดงว่าถูก ‘บังคับ’ หรือไม่ก็ ‘จ�ำใจ’ แต่เขาคงไม่รอู้ ยูอ่ ย่าง... ว่าผูห้ ญิงโดยทัว่ ไปแล้วอยากได้สงิ่ นัน้ เสมอ ค�ำขอโทษ ความอ่อนโยน อยากได้มากกว่าการกระท�ำทีอ่ อกมาจากหัวใจอย่าง ‘ส�ำนึกผิด’ เพราะแค่ ค�ำขอโทษค�ำเดียวจากคนทีร่ กั มันท�ำให้ผหู้ ญิงหลายๆ คนลืมความโกรธไปได้ในพริบตา แม้มนั จะเจ็บปวดอยูข่ า้ งในลึกๆ ก็ตามที หนึง่ ในนัน้ ก็คอื ตัวท่านเอง แล้วทันใดนัน้ ประตูหอ้ งก็เปิดผลัวะเข้ามาอย่างไม่มกี ารขออนุญาตหรือบอกกล่าว ใดๆ สองแม่ลกู หันไปมองในนาทีนนั้ แล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกัน เมือ่ เห็นหน้า คนเสียมารยาทอย่างชัดเจน “อ้อนอะไรเมียฉันฮะเจ้าจินต์” คุณจักรภัทรยืนเท้าเอวถามอยูห่ น้าประตู ก่อนเดินมาหยุดและยกศีรษะคนช่าง ออดอ้อนนัน้ ออกจากตักเมียรักของท่านโดยไว อย่างรูว้ า่ ลูกชายของท่านก�ำลังอ่อนแอกับ บางสิง่ และต้องการก�ำลังใจ แต่เรือ่ งอะไรจะยอมให้แม่แจมท�ำคะแนนปลอบใจลูกชายเพียงล�ำพัง ท่านเลย ต้องตามขึน้ มาช่วยปลอบอีกคน แต่ดว้ ยวิธขี องท่าน ก็มาพูดจาหาเรือ่ งกวนกันให้มนั หาย เศร้าไป “อะไรครับพ่อ ท�ำลายบรรยากาศหมดเลย อยูๆ่ ก็มาขวางแม่ลกู เขาจะรักกัน กลัวแม่จะรักผมมากกว่าหรือไง” อนาวิลลุกขึ้นมาโวยไม่จริงจัง เขาชอบแหย่เล่นกับ 107

วิวาห์รักร้าว

ผูเ้ ป็นบิดาเสมอๆ อย่างทีบ่ ดิ าชอบแหย่เล่นกับเขานัน่ แหละ “แกนีม่ นั จริงๆ เลย” คุณจักรภัทรว่าแล้วคลีย่ มิ้ ออกมา “หนีมานอนอ้อนเมียฉัน ถึงนี่ ทิง้ ให้นอ้ งมันวิง่ หา กลับไปยัยครีมหักคอแกแน่เจ้าจินต์” “ยัยครีมเหรอจะกล้าพ่อ” เขาว่าออกมาอย่างเหนือกว่า น้องสาวเขาน่ะหรือ แค่เอาของแบรนด์เนมแพงๆ มาปิดปากต่อให้โมโหแค่ไหนอารมณ์กพ็ ลันจะสงบ ซ�ำ้ จะ ออดอ้อนเขาอีก “แล้วไปฟัดกับหมาทีไ่ หนมา หน้าถึงได้เยินอย่างนัน้ ” คุณจักรภัทรถามชีม้ อื ชีไ้ ม้ ไปทีใ่ บหน้าหล่อเหลา เต็มไปด้วยรอยช�ำ้ ของลูกชายสุดทีร่ กั ทีท่ า่ นฟูมฟักเลีย้ งมากับมือ ด้วยวิธหี า่ มๆ ตามประสาผูช้ ายอย่างท่าน ถ้าลูกชายจะมีรอยช�ำ้ ทีห่ น้าก็คงไม่แปลก แค่ อยากรูว้ า่ หมาตัวไหนมันฟัดลูกชายท่านได้ขนาดนี้ “ผมไปอาบน�ำ้ ก่อนนะครับ” เขาว่าพลางหยิบโทรศัพท์มอื ถือทีห่ วั เตียงลูกสาวขึน้ มาเปิดเครือ่ งดู ไม่คดิ ตอบค�ำถามผูเ้ ป็นพ่อทีน่ งั่ รออยากรู้ จะให้บอกท่านว่าหมาตัวนัน้ เป็นลูกสาวเพือ่ นพ่อกับชูข้ องเธอก็คงไม่ใช่เรือ่ ง พานจะโดนพ่อเขาซ�ำ้ เติมเข้าให้ ฉะนัน้ พ่ออย่ารูจ้ ะดีกว่า แต่แล้วตาของเขาก็เบิกโพลงด้วยความแปลกใจแกมตกใจ หลายร้อยสายกับ เบอร์ ‘แปลก’ ทีไ่ ม่ได้รบั รวมทัง้ ของน้องสาวด้วย เขาละสายตาจากเบอร์แปลกมาครุน่ คิด แล้วยังมีขอ้ ความอีกหลายข้อความ เขาเปิดอ่านอย่างใคร่รู้ ท�ำแบบนี้สบายใจนักหรือไง คิดว่าท�ำแบบนี้คนอื่นเขาจะสบายใจนักหรือไงฮะ กลับมาเดีย๋ วนีเ้ ลยนะอนาวิล ฉันขอสัง่ ให้คณ ุ กลับมา ร้อยกว่าข้อความมาจากเบอร์เดียวกัน เขาพอจะเดาออกว่าเบอร์แปลกนีข่ องใคร หัวใจเขาก็พองโตขึน้ มาทันใด ภายใต้ใบหน้านิง่ เฉยของเขานัน่ แหละ เหมือนความหวังที่ หดหายไปพุง่ ขึน้ มาอย่างมีความหวัง ‘ทีแ่ ท้เธอก็หว่ งฉันหรอกหรือ แล้วยังมีหน้ามาไล่ฉนั กลับไปเธอโดนแน่พรรษมน ฉันจะไม่ปรานีเธอเลย’ “มีอะไรหรือจินต์” คุณอโนมาเอียงคอถามขึน้ มาอย่างใคร่รู้ เมือ่ ลูกชายท่านมีทา่ ที แปลกๆ กับโทรศัพท์ในมือ คิว้ ของเขาขมวดมุน่ เข้าหากันอย่างคนก�ำลังสงสัย แล้วจูๆ่ นัยน์ตาแพรวพราวของเขาก็ยมิ้ ชืน่ มืน่ ขึน้ มา 108

เพียงธารา

“เปล่าครับ ไม่มอี ะไร แล้วเอลีล่ ะ่ ครับพ่อ” เขาปฏิเสธแล้วหันไปถามหาลูกสาว น้อยๆ พร้อมกับสอดโทรศัพท์เข้ากระเป๋ากางเกง “อยูข่ า้ งล่างแน่ะ เล่นกับอาพีชน่ะ” คุณจักรภัทรบอก ทิง้ ตัวนัง่ ข้างๆ ภรรยาแล้ว โอบไหล่กลมมนนั้นไว้อย่างรักใคร่ ทะนุถนอมราวกับหนุ่มสาวแรกรุ่น ให้คนยืนมอง ต้องอิจฉา “ไปอาบน�ำ้ ดีกว่า อยูแ่ ล้วร้อนยังไงพิกล” เขาว่าลอยๆ แล้วเหล่มองบิดาอย่างหา เรือ่ งชวนทะเลาะเล่น “ตาร้อนน่ะสิ” คุณจักรภัทรเลิกคิว้ กวนๆ ยิม้ เยาะให้ลกู ชาย เท่านัน้ ... เสียงเพี ยะก็ดงั ลัน่ ทีต่ น้ แขนให้ทา่ นต้องยกมือขึน้ ลูบป้อยๆ ภรรยาท่านยังมือหนักเหมือนเดิม “เอ่อจินต์ เลขาฯภูมโิ ทรมาบอกแม่วา่ วันนีค้ ณ ุ โทมัสเขาจะเลีย้ งขอบคุณลูก ลูกลืม หรือเปล่า” โทมัส... หุน้ ส่วนคนส�ำคัญทีเ่ พิง่ ลงนามเซ็นสัญญาเป็นหุน้ ส่วนกับเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ลเมื่ออาทิตย์ก่อน ได้นัดเลี้ยงฉลองกับเขาค�่ำนี้ ป่านนี้โทมัสน่าจะอยู่ที่ โรงแรมแล้ว “ผมลืมจริงๆ ด้วยครับแม่ แต่เดีย๋ วผมจะให้ยยั ครีมไปรับหน้าโทมัสก่อน ผม จะบินตามไปทีหลัง” เขาบอกพลางเหลือบมองนาฬิกาโดเรม่อนสีฟา้ บนหัวเตียงลูกสาวที่ บัดนีม้ นั ใกล้จะหกโมงเย็นเต็มที เขานัดโทมัสทุม่ ตรง หวังว่าน้องสาวคงแต่งตัวทัน “ไปนะ ครับแม่” เขาบอกอีกครัง้ พร้อมกับการจากไปอย่างเร่งรีบ “จินต์... อะไรของลูกคนนี้” คุณอโนมาขมวดคิ้วมุ่นเมื่อเรียกลูกชายไว้ไม่ทัน จึงหันมานิว่ หน้ากับสามีดว้ ยความไม่เข้าใจแทน จูๆ่ ลูกชายนึกอยากจะมาก็มา นึกอยากจะไปก็ไป... ประตูลฟิ ต์บานหนาค่อยๆ เลือ่ นเปิดออกอย่างเชือ่ งช้า มันไม่ทนั ใจสักนิดกับคน ทีร่ อโดยสาร เมือ่ เปิดพอทีจ่ ะแทรกเข้าไปได้ ร่างเพรียวสวยก็แทรกเข้าไปทันทีอย่างไม่รรี อ “ยัยครีมนะยัยครีม ถ้าไม่เห็นว่าเป็นเพือ่ นนะฉันจะไม่ชว่ ยเลย” พรรษมนบ่น พลางหยิบลิปสติกขึน้ มาวาดลงบนเรียวปากอวบอิม่ อย่างเร่งรีบก่อนปะตูลฟิ ต์จะเปิด เธอ ต้องแต่งหน้าให้เสร็จ “มันน่าโมโหจริงๆ ให้เวลาฉันเตรียมตัวนิดเดียวแล้วก็จะเอาสวยๆ เริดๆ มันจะได้ยงั ไงกันฉันอยากจะรู”้ เธอยังคงบ่นต่อ พลางส่ายหน้างามๆ ไปมาเพือ่ ตรวจความเรียบร้อยบนใบหน้า อีกครัง้ 109

วิวาห์รักร้าว

“อ๊าย! แล้วตุม้ หูอกี ข้างของฉันล่ะ หายไปไหนอีกเนีย่ ” มือเรียวร้อนรนค้นหาตุม้ หู ในกระเป๋าราตีอย่างหงุดหงิด เธอรูส้ กึ หงุดหงิดไปหมดในเวลาเร่งรีบเช่นนี้ เพราะสองพีน่ อ้ งจอมจุน้ นัน่ แท้ๆ เลยท�ำให้เธอต้องมาอยูใ่ นสภาพสวยไม่เสร็จ เช่นนี้ แล้วแขกคนส�ำคัญใช่กระจอกๆ ทีไ่ หน เขาเป็นถึงนักลงทุนรายใหญ่ เศรษฐีอนั ดับ ต้นๆ ของอเมริกา ถ้าเธอต้องไปในสภาพสวยไม่เสร็จคงจะขายหน้าเขาไปสามชาติเห็นๆ “คุณพรีมมาแล้วเหรอครับ ผมนึกว่าจะมาไม่ทันเสียอีก” เสียงที่ดังขึ้นมาขัด อารมณ์วนุ่ วายใจท�ำให้พรรษมนรูว้ า่ ประตูลฟิ ต์ได้เปิดออกแล้ว แล้วเธอก็ยงั หาตุม้ หูอกี ข้าง ไม่เจอ “ถึงแล้วเหรอ” พรรษมนเงยหน้าขึน้ มาขมวดคิว้ มุน่ ด้วยความเซ็ง “ครับ แล้วตอนนี้คุณโทมัสก็มาถึงแล้วด้วยครับ ท่านนั่งรอที่ภัตตาคารได้สัก ห้านาทีแล้วครับคุณพรีม” “รอ! ห้านาที งัน้ เหรอคะ” พรรษมนตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ ‘โอ๊ย! ฉันจะบ้าตาย ฉันสายใช่ไหมเนีย่ ’ เธอบ่นกับตัวเองเมือ่ ดูเวลาทีห่ น้าจอ โทรศัพท์มนั เลยเวลามาห้านาทีจริงๆ ด้วย แต่จะท�ำไงได้ เธอมีเวลาจ�ำจัด เพียงชัว่ โมงเดียวหลังจากถูกสัง่ การอย่างเผด็จการ จากจิรชั ญา ให้มาช่วยต้อนรับหุน้ ส่วนคนส�ำคัญของผูช้ ายเจ้าปัญหา เธอก็แทบเตรียมตัว ไม่ทนั ทีต่ อนนีจ้ ริ ชั ญามาไม่ทนั ติดประชุมส�ำคัญละทิง้ หน้าทีน่ นั้ ไม่ได้ ส่วนผูช้ ายเจ้าปัญหา ตอนนี้ก�ำลังเดินทางกลับมาอย่างลืมว่ามีนัดส�ำคัญกับหุ้นส่วนใหญ่ หลังจากปล่อยให้ ชาวบ้านเขาเดือดร้อนกันมาทัง้ คืนจนถึงเช้า ก็ยงั ไม่วายจะมีเรือ่ งวุน่ ให้คนอืน่ เดือดร้อนต้อง ตามเช็ด เธอควานหาตุม้ หูอกี ครัง้ ก่อนตัดสินใจถอดอีกข้างออกไม่ใส่ แล้วดึงปอยผม ทีเ่ กล้าไว้ลวกๆ ลงมาปิดหูเปล่าเปลือยนัน้ แทน พร้อมกับก้าวออกจากลิฟต์เดินตามภูมิ เลขานุการของอนาวิลไปยังหุน้ ส่วนคนส�ำคัญของเขาเพือ่ ท�ำการต้อนรับต่อไป “ท�ำไมคุณพรีมไม่ใส่ตมุ้ หูละ่ ครับ” ภูมถิ ามเมือ่ เห็นพรรษมนถอดตุม้ หูออกและ ยัดมันเก็บเข้าไปในกระเป๋าราตรีใบหรูของเธอ “อีกข้างมันหายไปไหนไม่รคู้ ะ่ พรีมเลยไม่ใส่ ไปกันเถอะค่ะ เดีย๋ วคุณโทมัส จะรอนาน” พรรษมนเร่ง ไม่สนเรือ่ งสวยไม่เสร็จอีกต่อไป ตอนนีเ้ ธอต้องแบกหน้าผิด เวล�ำ่ เวลาไปรอรับหนุม่ นักธุรกิจชาวอเมริกนั ก่อนจะสายมากไปกว่านี้ “มันอยูท่ .ี่ ..” ภูมชิ ไี้ ปทีต่ มุ้ หูเพชรระย้าระยิบระยับบนหน้าอกพรรษมน เขาเห็น ตัง้ นานแล้ว แต่ไม่รวู้ า่ พรรษมนหาอะไรอยูจ่ งึ เงียบไม่บอก 110

เพียงธารา

พรรษมนก้มลงไปหยิบขึ้นมาแล้วคลี่ยิ้มอย่างเขินอายในความโก๊ะของตัวเอง เธอหยิบมันขึ้นมาใส่อย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินเร็วไปยังภัตตาคารของโรงแรม พอถึง ประตูทางเข้าภัตตาคารหรูเป็นอันว่าเธอก็สวยเสร็จอย่างสมบูรณ์แบบ เธอคลีย่ มิ้ หวานๆ แล้วเดินตรงไปทางหนุม่ นักธุรกิจวัยกลางคนชาวอเมริกนั ทีน่ งั่ หน้าตึงรอคอยใครสักคนอยู่ “สวัสดีคะ่ คุณโทมัส” พรรษมนทักทายเป็นภาษาอังกฤษอย่างคล่องแคล่วเมือ่ เธอมาหยุดยืนตรงหน้าโทมัส เสียงหวานๆ กับความสวยของเธอท�ำเอานักธุรกิจหนุ่ม ตาน�้ำข้าวที่นั่งหน้าตึงไม่พอใจอยู่นั้นคลี่ยิ้มออกมาอย่างง่ายดาย ความไม่พอใจของเขา หายไปแทบจะทันที “ดิฉนั พรรษมน เป็นน้องสาวของคุณอนาวิล ดิฉนั มาต้อนรับคุณแทน พีช่ ายของดิฉนั ค่ะ” พรรษมนคลีย่ มิ้ หวานแต่พองาม แล้วแนะน�ำตัวเองอย่างเป็นทางการ อีกครัง้ ให้โทมัสได้รจู้ กั ก่อนจะร่วมรับประทานอาหารกับเขา “สวัสดีครับคุณพรรษมน ผมโทมัส ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั เช่นกันครับ” โทมัสยืนขึน้ แล้วยืน่ มือไปขอท�ำความรูจ้ กั เขายิม้ ให้พรรษมนอย่างชืน่ ชมในความสวย และมองเธอ ไม่วางตาก่อนพากันนัง่ ลง เขาก็ยงั ไม่ละสายตาออกมาจากความสวยของเธอเลยสักนาที รูปร่าง หน้าตา ผิวพรรณ ช่างงดงามอย่างไร้ที่ติ เขาแทบจะหาค�ำต�ำหนิบน เรือนร่างสวยนีไ้ ม่เจอเลยจริงๆ ยิง่ รอยยิม้ ของเธอ เขายิง่ ได้มองก็ยงิ่ รูส้ กึ ชืน่ ชม หัวใจเขา มันจะละลายเพราะรอยยิม้ หวานๆ ของสาวน้อยคนนีใ้ ห้ได้อยูแ่ ล้ว “ขอโทษด้วยนะคะที่ดิฉันเสียมารยาทท�ำให้คุณต้องรอ พอดีติดธุระส�ำคัญ นิดหน่อย ดิฉนั เสียมารยาทจริงๆ” พรรษมนยกสมอ้างขึน้ มารีบขอโทษขอโพย เธอรูว้ า่ เขาต้องไม่พอใจอยู่ลึกๆ แม้เขาจะยิ้มเหมือนไม่มีอะไร และเธอแทบจะกระดิกตัวท�ำ อะไรแทบไม่ถกู ท�ำไมเขาถึงได้มองเธอจาบจ้วงไม่วางตาอย่างนัน้ มันออกจะเสียมารยาท ไปสักนิดกระมัง “ไม่เป็นไรครับ แค่ไม่กี่นาทีเอง เรามาทานอาหารกันไปคุยกันไปดีไหมครับ” โทมัสถอนสายตามาเอ่ยชวนอย่างคนกันเอง พรรษมนยิม้ รับก่อนส่งสัญญาณให้บริกรน�ำอาหารมาเสิรฟ์ ภูมจิ ดั การทุกอย่าง ไว้ทงั้ หมดแล้ว เธอเพียงแค่นงั่ ทานอาหารไปพลางๆ เพือ่ รอให้อนาวิลมารับช่วงต่อเท่านัน้ เวลาผ่านไป... อาหารบนโต๊ะหมดเกลี้ยงด้วยฝีมือของโทมัส อนาวิลก็ยังมา ไม่ถงึ ภูมเิ ดินเข้ามากระซิบกับเธอเมือ่ ครูว่ า่ เขารถติดอยูไ่ ม่ใกล้ไม่ไกลแต่ไม่สามารถถึงได้ ในเวลานี้ เธอจึงต้องรับหน้าทีแ่ ทนเขาไปอีกสักพักจนกว่าเขาจะมา ไนต์คลับของโรงแรมจึงเป็นสถานทีถ่ ดั มาในการต้อนรับโทมัส โทมัสสัง่ วอดก้า มาร์ตินีให้ตัวเองกับไวน์อ่อนๆ ส�ำหรับผู้หญิงสวยหวานอย่างพรรษมนเมื่อพากันมาถึง 111

วิวาห์รักร้าว

โดยมีภมู นิ งั่ จับตาอยูห่ า่ งๆ อีกโต๊ะหนึง่ กับคนของโทมัสอีกสองคน “คุณพรรษมนท�ำงานทีโ่ รงแรมนีด่ ว้ ยใช่ไหมครับ” โทมัสละจากแก้วเหล้ามาถาม สายตาคมเฉียบของเขาวูบไหวไปทั่วทั้งดวงหน้าสวยหวานของเธออย่างห้ามใจไม่ได้เลย เขาชอบมองหน้าสวยหวานของเธอจริงๆ ให้ตายเถอะ “เปล่าหรอกค่ะ ฉันมีบริษทั สถาปนิก ฉันท�ำงานทีน่ นั่ ค่ะ อันทีจ่ ริงฉันเพิง่ กลับ เมืองไทยได้ไม่นาน เมือ่ ก่อนฉันเรียนและท�ำงานทีอ่ ติ าลี” พรรษมนบอกอย่างไม่คดิ ปิดบัง พร้อมกับหลบสายตาเฉียบคมของเขาเสมองไปทางเหล่าบรรดาขาแดนซ์ทงั้ หลายแทน “คุณอยากออกไปเต้นร�ำกับผมสักเพลงไหม” เขาถามเมือ่ เธอมองไปกลางฟลอร์ เต้นร�ำทีม่ เี หล่านักเต้นทัง้ หลายวาดลีลากันอย่างเมามัน “ฉันเต้นไม่เก่งหลอกค่ะ แต่ถา้ คุณโทมัสอยากไปสนุกก็ได้นะคะ ไม่ตอ้ งห่วงฉัน ฉันจะนัง่ รอคุณตรงนีไ้ ม่หนีไปไหนแน่นอน” “ผมออกไปเต้นคนเดียวจะสนุกหรือครับ ไปด้วยกันนะครับถือว่าย่อยอาหารไป ในตัว” โทมัสไม่คดิ รอค�ำตอบเมือ่ ค�ำชวนของเขาจบลง ข้อมือน้อยๆ ของพรรษมนก็ถกู กระตุกให้ลกุ ตามไปไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว เมือ่ ปฏิเสธไม่ได้พรรษมนก็ตอ้ งท�ำหน้าทีเ่ ป็นนักเต้นจ�ำเป็น เต้นเป็นเพือ่ นโทมัส เพลงแล้วเพลงเล่าจนกระทั่งเข้าสู่เพลงช้า โทมัสก็เข้ามาสวมกอดพรรษมนไว้หลวมๆ ทีเ่ อวคอดกิว่ ออกแรงรัง้ อีกนิดไปแนบอก เท่านัน้ มันก็ทำ� ให้พรรษมนเริม่ ไม่พอใจ เขา ก�ำลังเกินเลยกับเธออย่างถือสิทธิจ์ ากกัน “คุณโทมัสคะ ฉันเหนือ่ ยแล้วขอตัวไปนัง่ ก่อน คุณปล่อยฉันหน่อยสิคะ” พรรษมน ข่มอารมณ์ไม่พอใจมาขอร้องนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่ท�ำท่าจะเมาได้ที่ เขาดื่มไปมากพอดู ระหว่างเต้นร�ำกันและตอนนีเ้ ขาก็เริม่ ท�ำตัวน่าเกลียดกับเธอ “คุณสวย สวยมากครับพรรษมน” โทมัสพร�ำ่ บอกอย่างเพ้อฝัน สายตาของเขา เต็มไปด้วยความชืน่ ชมในตัวเธอ แล้ววงแขนแข็งแรงของเขาก็กระชับเธอให้ชดิ อกแกร่ง มากกว่าเดิม ใจของพรรษมนก็แทบจะหยุดเต้นไปชัว่ ขณะเลยเวลานัน้ “คุณก�ำลังท�ำตัวไม่สภุ าพกับฉันนะคะคุณโทมัส” น�ำ้ เสียงของพรรษมนเริม่ แข็ง ขึน้ มาเมือ่ บอกถึงพฤติกรรมทีไ่ ม่นา่ รักของเขาทีก่ ำ� ลังกระท�ำกับเธออย่างฉกฉวย น�้ำเมา เปลีย่ นนิสยั คนได้ทนั ตาเห็นจริงๆ โทมัสเหมือนต้องมนตร์อยูบ่ นดวงหน้าและริมฝีปากอวบอิม่ ของพรรษมน เขา หลงใหลเธออย่างห้ามใจไม่อยู่ แล้วเขาก็ฉกริมฝีปากสวยหวานของเธอมาครอบครอง อย่างอดใจไม่ได้ พร้อมกับกระชับกอดเธอแน่นจนแทบจะหลอมรวมกัน 112

เพียงธารา

พรรษมนพยายามผลักดันเขาให้พน้ ตัว แต่เหมือนเธอก�ำลังผลักดันก�ำแพงหนา อันสูงใหญ่ เขาไม่ขยับเลยสักนิด แล้วยังจูบเอาๆ อย่างไม่คดิ ไว้หน้าเธอด้วย “เฮ้ย! คุณพรีม” ภูมทิ นี่ งั่ อยูอ่ กี โต๊ะกับคนของโทมัสหันมาเห็นก็รอ้ งเสียงหลง ด้วยความตกใจ และยิง่ ตกใจเมือ่ อนาวิลทีเ่ พิง่ วางโทรศัพท์จากเขาเดินลิว่ เข้าไปหาโทมัส แล้วก็... “ไอ้ระย�ำ” อนาวิลสบถเสียงลัน่ แข่งกับเสียงเพลงอึกทึก กระชากพรรษมนออกมา ปล่อยหมัดใส่โทมัสด้วยแรงทัง้ หมดทีม่ ี และใช่หมัดเดียว มันหลายหมัดจนโทมัสหุน้ ส่วน คนส�ำคัญร่วงลงไปกองกับพืน้ อย่างหมดเรีย่ วแรงเลือดกบปากจมูก แม้แต่จะลืมตามามอง คนกระท�ำยังท�ำไม่ได้ “เจ้านาย นั่นท�ำอะไรลงไปครับ” ภูมิถึงกับตบหน้าผากฉาดที่อนาวิลวู่วามท�ำ อย่างนัน้ อนาคตอันรุง่ เรืองของเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ลพังเห็นๆ ไปกับหมัดลุน่ ๆ ของประธานหนุม่ ทีป่ ระโคมลงบนหน้าหุน้ ส่วนใหญ่อย่างไม่ยงั้ มือ หมดกัน... เมือ่ คนของโทมัสปรีเ่ ข้ามา เขาก็หนั มากระชากพรรษมนให้เดินตาม ท่ามกลาง ความตกตะลึงจากสายตาของทุกคนในไนต์คลับ ที่หยุดการเต้นร�ำอันแสนหวานหันมา มองดูเหตุการณ์ดว้ ยความตืน่ ตระหนก เขาทิง้ เงินจ�ำนวนมหาศาลทีโ่ ทมัสคิดร่วมลงทุน อย่างไม่คิดง้อ เมื่อเขาเดินลิ่วๆ ลากพรรษมนออกไปอย่างไม่คิดจะหันกลับมามอง หุน้ ส่วนคนส�ำคัญเลย อนาวิลลากพรรษมนให้เดินตามมาจนถึงห้องส่วนตัวชัน้ บนสุดของโรงแรม แล้ว ก็เหวีย่ งเธอเข้าไปในนัน้ อย่างแรงจนร่างเพรียวสวยเกือบเสียหลักล้มลงบนพืน้ โชคดีทเี่ ธอ ทรงตัวไว้ทันไม่งั้นคงล้มพับ เธอจึงหันกลับไปเผชิญหน้ากับชายหนุ่มที่เพิ่งจะปิดประตู ลงโครมใหญ่ ไม่ทนั จะได้พดู อะไร ร่างสูงใหญ่ยงิ่ กว่ายักษ์ของอนาวิลก็ดงิ่ ตรงมากระชาก เธอเข้าหาอกแกร่ง แววตาดุดนั จ้องเธอราวกับจะกินเลือดกินเนือ้ เธอไม่ให้เหลือซาก “ไม่ใช่อย่างทีค่ ณ ุ เห็นนะอนาวิล” เธอพยายามจะอธิบาย รูว้ า่ เขาก�ำลังโกรธมาก เมือ่ ตอนนีเ้ ธอเห็นร่างเขาสูงใหญ่ และยืนค�ำ้ หัวเธออยูไ่ กลๆ ร่างเพรียวสวยของเธอก็หดเหลือเท่ามดน้อยๆ ถ้าเขาเหยียบ ลงมาเธอต้องตายแน่ “ท�ำได้ไง เธอกล้าดียงั ไงถึงได้ไปยืนกอดจูบกับโทมัสแบบนัน้ ฮะ มันร่านนักรึไง” กับสิง่ ทีอ่ นาวิลกล่าวออกมาท�ำให้พรรษมนถึงกับอึง้ ไป นีเ่ ขาคิดว่าเธอร่านให้ทา่ ผู้ชายหยาบคายคนนั้นอย่างนั้นหรือ เขาไม่เคยจะฟังแล้วยังมีหน้ามาด่าทอเธอ จิตใจ 113

วิวาห์รักร้าว

ของเขาท�ำไมถึงได้คบั แคบนัก ท�ำไมถึงคิดแต่เรือ่ งสกปรกกับเธอได้ตลอดเวลา ไม่เคย จะคิดกับเธอในทางทีด่ กี ว่านีไ้ ด้เลย นอกจากกล่าวหาเธอว่าร่านชอบให้ทา่ ผูช้ าย คิดว่าเธอ อยากได้นกั หรือกับความหยาบคายแบบนัน้ “ฉันไม่ได้รา่ นอย่างทีค่ ณ ุ ว่าเลยนะอนาวิล ฉันไม่...” “ไม่ตอ้ งมาแก้ตวั !” เขาตะคอกจนร่างบางผงะถอย น�ำ้ ตาเล็ดออกมา เขากล่าวหา โดยไม่ฟังเธอเลย แล้วแบบนี้จะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอร่านให้ท่าโทมัส หรือว่าถูกโทมัสลวนลามอย่างฉกฉวยโอกาสกันแน่ “ถ้าอยากนัน้ ท�ำไมไม่บอกล่ะ ฉันจะ สนองให้ มันร่านนักหรือไง พอเห็นผูช้ ายหน่อยก็ถงึ ได้พงุ่ เข้าใส่อย่างไม่รจู้ กั อาย ไม่รจู้ กั พอ อย่างนัน้ น่ะฮึ” “อนาวิล จะดูถกู กันมากไปแล้วนะ” “ใช่ ฉันไม่เคยดูเธอผิดไปเลย” อนาวิลตะคอกสวนทันควัน พรรษมนก็ได้แต่ น�้ำตาเล็ดปิดปากเงียบ “ไอ้ที่ฉันเคยพิสูจน์มาก็ชักไม่อยากจะเชื่อซะแล้วสิ ว่าเธอมัน ไร้เดียงสา ใสซือ่ บริสทุ ธิ์ ฉันมันหน้าโง่จริงๆ ทีค่ ดิ ว่าเป็นคนแรกของเธอ ทัง้ ทีแ่ ท้จริงแล้ว ฉันอาจเป็นคนทีร่ อ้ ยหรือคนทีเ่ ท่าไรของเธอไปแล้วก็ไม่ร”ู้ “อนาวิล” พรรษมนแหวขึน้ มาอย่างเจ็บปวดใจกับค�ำพูดหมิน่ ประมาณของเขา อย่างเหลือแสน แต่เขาไม่สน “แต่ถา้ เธอร่านนัก ฉันจะสนองให้ ฉันจะสนองให้ทงั้ วัน ทัง้ คืน จนเธอหายอยาก ไปเลยเป็นไง” ไม่ทนั ขาดค�ำพรรษมนก็ตบเขาไปตามแรงอารมณ์ทยี่ ากจะฝืน เธอรับไม่ได้ จริงๆ กับค�ำพูดทุเรศหยาบคายของเขา เขาก็หนั มาจ้องเธอตาวาวดุดนั พอๆ กับเสือร้ายที่ จ้องจะขย�ำ้ ชิน้ เนือ้ ตรงหน้าให้เละคาปาก นาทีนั้นไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาจะท�ำอะไรต่อไปเป็นการลงโทษ ที่เธอตบหน้าเขา อย่างไม่ปรานี เขาออกแรงผลักเธอลงไปบนเตียงนุม่ อย่างไม่ปรานีเช่นกัน พรรษมนยกมือขึ้นปกป้องตัวเองตามตามสัญชาตญาณการระวังภัย แต่ไหน จะสู้มือใหญ่ที่มีพละก�ำลังมากกว่าของเขาได้ เมื่อเขาจับสองมือเล็กๆ ของเธอตวัดขึ้น ไปตรึงไว้เหนือศีรษะอย่างง่ายดาย เธอก็ได้แต่รอ้ งปรามน�ำ้ ตาไหลพราก ไม่รจู้ ะท�ำอะไร ได้มากไปกว่านี้ เมือ่ พยายามทีจ่ ะอธิบายแล้ว เขาก็ไม่คดิ ฟังเธอเลย เขาเห็นเธอเป็นผูห้ ญิง ร่านสวาทขนาดนัน้ เลยหรือไง เขามันคนใจด�ำ เขามันเลวยิง่ กว่าโทมัสซะอีก คนอะไร ช่างไม่มหี วั จิตหัวใจเอาซะเลย และเมือ่ ริมฝีปากอุน่ จนร้อนของเขาบดขยีล้ งมาบนริมฝีปากนุม่ นิม่ ของเธออย่าง จาบจ้วง เธอก็ถึงกับสะดุ้งหวาดกลัวเขาขึ้นมา นึกถึงครั้งแรกที่เขาพยายามข่มเหงเธอ 114

เพียงธารา

เขาก็ทำ� แบบนี้ เธอพยายามรวบรวมก�ำลังทีม่ ผี ลักไสเขาให้ออกห่าง แต่ยงิ่ ผลักเขาก็ยงิ่ ฉกจูบ ยิง่ กอดรัดเธอแน่นขึน้ กว่าเดิม เขารัดเธอแน่นยิง่ กว่างูเหลือมรัดเหยือ่ ซะอีก แต่เธอก็เบือนหน้าหลบจูบเขาอย่างไม่คดิ ยอม ทว่ามือแข็งแกร่งของเขาก็บบี หมับ เข้าทีป่ ากชมพูสวยล็อกไว้จนแน่น น�ำ้ ตาของเธอก็ไหลรินเป็นสาย เจ็บทัง้ กายเจ็บทัง้ ใจใน สิง่ ทีเ่ ธอหวาดกลัวและไม่พงึ ปรารถนาจะได้มนั อีกเป็นครัง้ ทีส่ อง เขาน่ากลัวยิง่ กว่าปีศาจ ส�ำหรับเธอเวลานี้ “ท�ำไม ท�ำไมถึงไปยืนให้มนั กอดจูบแบบนัน้ บอกฉันหน่อยสิ เธอบอกฉันมาสิ พรรษมน” อนาวิลตวาดถามเธออย่างให้โอกาสอีกครั้ง เมื่อน�้ำตาเธอไหลพรากลงมา ประท้วงอารมณ์ดบิ เถือ่ นของเขาให้ตอ้ งหยุดลง “คุณสรุปเองไปหมดแล้วนี่ ฉันยังจะต้องพูดอีกท�ำไม ฉันคงร่านอย่างทีค่ ณ ุ ว่า นัน่ แหละ ฉันมันร่านเองทีจ่ ๆู่ ก็รบั ปากยัยครีมแล้ววิง่ โร่มารับหน้าหุน้ ส่วนคนส�ำคัญแทน คุณ ทัง้ ทีม่ นั ก็ไม่ใช่ธรุ ะอะไรของฉันเลย ฉันมาเพือ่ ให้หนุ้ ส่วนคุณมันกอดจูบเล่นไปอย่างนัน้ แหละ ฉันมันร่าน” พรรษมนบอกทัง้ น�ำ้ ตาไหลพรากไม่ขาดสาย มองตอบเขาด้วยสายตา ตัดพ้ออีกทัง้ เย็นชาและน้อยใจ เขายังมีหน้ามาถามเอาอะไรจากเธออีก ในเมื่อเขาสรุป ไปแล้วว่าเธอมันร่านสวาทไม่รจู้ กั พอ อนาวิลเสมองไปทางอืน่ แววตาดุดนั แปรเปลีย่ นเป็นอ่อนโยนลงเมือ่ หันมาเผชิญหน้า กับเธออีกครัง้ “มีมือไม่ใช่เหรอ ท�ำไมไม่สู้ล่ะ ยืนให้โทมัสมันกอดจูบอยู่ท�ำไม ทีกับฉันยัง ตบเอาๆ ท�ำไมไม่ตบมันบ้าง ยืนให้มนั ลวนลามอยูท่ ำ� ไม” เขาบอกเธอด้วยน�้ำเสียงอ่อนโยนลงมาก แต่สายของเขากลับจ้องเธอคาดคั้น ราวกับเธอเป็นนักโทษทีร่ อขึน้ แท่นประหาร ถ้าเธอไม่ตอบเขาคงจะประหารชีวติ เธอเป็น แน่แท้ เธอเม้มปากจนแน่นด้วยความเจ็บใจเมือ่ คิดไปเช่นนัน้ “ถ้าฉันไม่เห็นแก่หน้าอาคิมอาแจม ไม่เห็นแก่โรงแรมของคุณทีจ่ ะต้องท�ำธุรกิจ ร่วมกับโทมัสล่ะก็ ฉันไม่ยนื ให้โทมัสลวนลามจนคุณลากมาตราหน้าว่าฉันร่านสวาทขาด ผูช้ ายไม่ได้แบบนีห้ รอก” “เธอไม่จำ� เป็นต้องไว้หน้าใครเลยพรรษมน เธอคิดว่าฉันหน้าเงิน เห็นเงินดีกว่าเมีย หรือไง ฉันไม่เคยเห็นเงินส�ำคัญเท่ากับเมียอย่างทีเ่ ธอแก้ตวั ฉอดๆ นัน่ หรอกนะ ธุรกิจฉัน ไม่ลม้ เพราะไอ้ระย�ำนัน่ หรอกเธอไม่ตอ้ งกลัว” เขาตวาดตอบอย่างไม่แคร์โทมัสอะไรนัน่ เลย เธอโง่หรือเปล่าทีเ่ ห็นธุรกิจส�ำคัญ กว่าศักดิศ์ รีของตัวเอง ถึงได้ยนื ทือ่ ให้โทมัสกอดจูบได้ตามอ�ำเภอใจเยีย่ งนัน้ มันน่านัก 115

วิวาห์รักร้าว

และค�ำบอกของเขาท�ำให้พรรษมนอึ้งไปเป็นรอบที่สอง ไม่อยากจะเชื่อว่านี่ คือค�ำพูดของคนทีป่ รามาสเธออย่างหยาบคายเมือ่ ไม่กวี่ นิ าทีทแี่ ล้ว เขามันผีบา้ เดีย๋ วดี เดีย๋ วร้าย อารมณ์ขนึ้ ๆ ลงๆ พาลใส่เธอได้ตลอดเวลา น�ำ้ ตาของเธอก็ไหลออกมาด้วยความน้อยใจ เขามักเป็นแบบนีเ้ สมอ มาพูดปลอบใจ ในตอนทีท่ ำ� ให้เธอเสียใจและรูส้ กึ เกลียดกับความหยาบคายของเขาไปแล้ว ถึงจะพูดดีแค่ ไหน เขาก็ไม่ได้นา่ ให้อภัยเลย “เข้าใจไหมทีฉ่ นั บอกน่ะฮึ” เขาเร่งถามอีกเมือ่ เธอยังมองตาเขาเฉย แต่ลกึ ลงไป ในดวงตาคูส่ วยของเธอไม่ได้เฉยอย่างทีม่ องมาเลย มันมีแต่คำ� ด่าทอ น้อยอกน้อยใจ และ เจ็บปวดไปพร้อมๆ กัน และทีส่ ำ� คัญ เธอก�ำลังคาดโทษเขาอย่างเอาเป็นเอาตายไม่คดิ ปรานี “อนาวิล” เธอเรียกเขาเสียงเย็น มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาวูบไหวไปมา ก่อน จ้องลึกลงไปในดวงตาคูค่ มของเขาโดยไร้ซงึ่ เงาของเขาในสายตาเธอ “ฉันอยากจะบอก คุณเหลือเกิน ว่าฉัน... เกลียดคุณ ฉันเกลียดคุณ ได้ยนิ ไหม” น�้ำเสียงของเธอเยือกเย็นจนคงฟังสั่นสะท้านไปทั้งหัวใจ ก่อนที่เธอจะตวาด ออกมาในค�ำท้ายคล้ายเก็บกดมาเนิ่นนานและเหลือจะทน ค�ำพูดของเธอสะท้อนเข้าสู่ หัวใจเขาได้อย่างเจ็บปวด “เพราะคุณมันเลว เลวยิง่ กว่าโทมัสทีล่ วนลามฉัน คุณชอบตบหัวฉันจนหน้าทิม่ คะม�ำลงดินด้วยค�ำพูดเจ็บปวดเสียดแทงใจ แล้วคุณก็งดั ฉันขึน้ มาลูบหลังปลอบโยนด้วย ค�ำพูดส�ำนึกผิดอันน่าขยะแขยงของคุณ จะบอกให้นะ ฉันไม่เคยซึง้ ใจเลย ฉันไม่ซงึ้ ใจเลย กับค�ำปลอบโยน กับค�ำว่าเมียทีค่ ณ ุ ...” ไม่ทันที่ค�ำของเธอจบลง อนาวิลก็ก้มลงไปปิดปากเธอ มอบความวาบหวาม อ่อนนุม่ ให้เธอทีเ่ ขามันปากเสียและอารมณ์รอ้ น หึงเธอจนหน้ามืดไปหมด เขาไม่ได้ตงั้ ใจ จะว่าเธออย่างนั้นเลย ไม่เคยคิดจะตบหัวเธอแล้วลูบหลังเธอด้วยค�ำพูดสกปรกอย่างที่ เธอคิดสักนิดเลย แค่เขาทนไม่ได้ทเี่ ธอไปกอดจูบกับคนอืน่ ทีไ่ ม่ใช่เขา ก็เท่านัน้ “เธอแค่โกรธฉัน เธอไม่ได้เกลียดฉันหรอกฉันรู้” เขาผละจากริมฝีปากหอม หวานของเธอมาบอก ไม่ไกลจากปากชมพูสวยของเธอเลย เมือ่ ลมหายใจอุน่ ๆ ของเขามัน รินรดอยูท่ รี่ มิ ฝีปากเธอนัน่ เอง “ฉันเกลียด...” เธอลืมตาปรือๆ ขึน้ มาค้านทันควัน “ถ้าเธอเกลียดฉัน เธอคงไม่หว่ งฉัน เธอคงไม่เรียกฉันกลับมา” เขาชิงบอกอีก แล้วก้มลงไปจูบเธอดังเดิม 116

เพียงธารา

เขาจูบเอาๆ อย่างไม่คดิ ปรานีเธอเลย ไม่ยอมให้เธอได้หยุดหายใจด้วยซ�ำ้ เธอดิน้ ขลุกขลักอีกทัง้ สติสตังของเธอก็พร่าเลือนไปหมด สุดท้ายก็ออ่ นระทวยจนไร้เรีย่ วแรงอยู่ ใต้รา่ งเขานัน่ เอง แถมยอมรับจูบของเขาไว้อย่างน่าละอาย ทีร่ า้ ยไปกว่าเธอเผลอจูบตอบ เขากลับไปอย่างไม่รู้ตัว ผู้ชายร้ายกาจเจ้าอารมณ์คนนี้ท�ำไมช่างมีอิทธิพลต่อหัวใจเธอ เหลือเกิน แค่เขากอดเขาจูบเธอก็หมดแรงแล้วทีจ่ ะปกป้องตัวเอง หรือแม้แต่จะอ้าปากมา คัดค้านเขาให้หยุดกระท�ำเช่นนี้ก็ไม่ได้ เธอต้องเกลียดเขาไม่ใช่หรือพรรษมน ใจเธอ ท�ำไมถึงได้ทรยศปากอย่างนีน้ ะ เขาท�ำร้ายต่อว่าเธอสารพัดท�ำไมถึงไม่รจู้ กั จ�ำบ้าง “ยะ...หยุด พอ พอได้แล้ว” พรรษมนรวบรวมสติทเี่ หลืออยูใ่ ห้กลับคืนมา เธอ ปรามพร้อมทัง้ ผลักดันร่างใหญ่โตของคนฉวยโอกาสให้ออกห่าง คนตัวโตถอนจูบออกมามองเธอด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ จูบของเธอก็ช่างเป็นจูบที่ ไม่ได้เรือ่ งเอาซะเลย แต่มนั ก็ชา่ งเป็นจูบทีห่ อมหวานเหลือเกินส�ำหรับอนาวิลคนนี้ ดูเหมือน ค�ำปรามาสทีเ่ ขามอบให้เธอมันไม่เหลือติดอยูใ่ นใจเขาเลย เธอเป็นผูห้ ญิงทีจ่ บู ไม่ได้เรือ่ ง แล้วยังไร้เดียงสาสิ้นดี แต่ท�ำไมหนอ เขาถึงชอบจังกับความไร้เดียงสานี้ ยัยนกน้อย ของเขาอายุตั้งยี่สิบสองปีแล้วแต่ยังจูบไม่เป็นเลย เห็นทีเขาต้องพร�่ำสอนจูบให้ทุกวัน นับจากนีไ้ ป “ฉันจะท�ำให้เธอรูว้ า่ เธอรักและต้องการฉันแค่ไหนพรรษมน” อนาวิลบอกด้วย น�ำ้ เสียงแหบพร่าทีพ่ รรษมนรูว้ า่ มันเต็มไปด้วยความปรารถนาอันแรงกล้ายากจะหยุดยัง้ พรรษมนมองหน้าคนร้ายกาจทีช่ อบฉวยโอกาสด้วยความตกใจ เมือ่ เขาก้มลงมา ฉกริมฝีปากเธอไปจูบอย่างตะกละตะกลามอีกครัง้ เหมือนเขาจะไม่มสี ติเอาซะเลย เขา ไม่ได้ยนิ ทีเ่ ธอห้ามปรามด้วยซ�ำ้ แล้วจูบล้างผลาญของเขาก็ทำ� เธอสติพร่าเลือน สัน่ สะท้าน ไปทัง้ ร่างกาย ทีม่ ากไปกว่าก็มอื ของเขามันเร็วเสียยิง่ กว่างูฉก ยุม่ ย่ามยิง่ กว่าหนวดปลาหมึก เพราะเพียงครูเ่ ดียวมือของเขาก็สอดเข้าไปปลดซิปชุดราตรีของเธอรูดลง ถอดออกจนเธอ เปล่าเปลือย เขาลูบคล�ำไปทุกส่วนสัดโค้งเว้าของเธออย่างเอาแต่ใจ ‘คนบ้า คนลามก’ นี่เขากลายเป็นคนมือไวใจเร็วไปตั้งแต่เมื่อไร ท�ำไมเขาถึง ไม่ให้เกียรติเธอเลยสักนิด คิดว่าเธอร่านผูช้ ายอย่างทีเ่ ขากล่าวหานัน่ หรือไง ถึงได้หยาม ใจเธอไม่หยุดหย่อน เธอไม่ได้ตอ้ งการเลย ไม่ตอ้ งการแบบนีเ้ ลย...

117

วิวาห์รักร้าว

9

อนาวิลไม่ปล่อยให้รา่ งเพรียวสวยได้เป็นอิสระสักนาที เขายังคงหลงใหลอยูบ่ น ร่างกายงดงามอย่างยากจะห้ามใจมิให้สมั ผัส คนถูกคุกคามก็ได้แต่ตวั สัน่ งันงก หวาดกลัว เหลือเกินถ้าเกิดจะต้องสูญเสียร่างกายให้เขาย�่ำยีอีกครั้ง เขาท�ำเหมือนเธอไม่ใช่คน ไม่มหี วั จิตหัวใจ เขาช่างเอาเปรียบเธออย่างเอาแต่ใจเหลือเกิน ไม่นกึ ถึงใจเธอเลยว่าจะ รูส้ กึ อย่างไรกับอารมณ์ดบิ เถือ่ นของเขาทีป่ รารถนาเอาจากร่างกายของเธอ พรรษมนตัดสินใจรวบรวมแรงทีม่ ผี ลักเขาออกอีกครัง้ แน่นอน... มันน้อยนิด เหลือเกินเมื่อเทียบกับแรงปรารถนาอันมหาศาลของเขา ร่างกายของเขาไม่มีทีท่าว่าจะ สะเทือนเลยด้วยซ�ำ้ แต่ทงั้ นีท้ งั้ นัน้ ความอ่อนโยนทีเ่ ขามอบให้ในตอนนีม้ นั ท�ำให้เธอรูส้ กึ แปลก เนื้อตัวของเธอเหมือนจะละลายเสียให้ได้ภายใต้แรงปรารถนาของเขา ผิดกับ ครัง้ แรกทีเ่ ขาท�ำรุนแรงและหยาบกระด้าง พูดจาถากถางและหยาบคายไม่มคี วามปรานี ให้แก่เธอเลย เมือ่ มือเขาเคลือ่ นไหวลูบไล้ทำ� โน่นท�ำนีก่ บั ร่างกายเธอ ก็ยงิ่ ท�ำให้เธอรูส้ กึ แปลก และวาบหวาม ในเวลาเดียวกันร่างกายของเธอก็ยงั สัน่ ด้วยความหวาดกลัว เธอกลัวทีจ่ ะ ท�ำแบบนัน้ กับเขาเป็นครัง้ ทีส่ อง ไม่วา่ เขาจะพยายามเล้าโลมชักจูงเธอแค่ไหน เธอก็ยงั คง ตัง้ มัน่ อยูใ่ นความหวาดกลัวนัน้ อยูด่ ี 118

เพียงธารา

“ถ้าฉันมันสกปรกนัก คุณก็อย่ามาแตะต้องฉันสิอนาวิล คุณท�ำอย่างนีท้ ำ� ไม” เมือ่ เขาละริมฝีปากลากไล้ไปยังซอกคอและพวงแก้มหอมกรุน่ เธอก็รอ้ งบอกออกมาใน ทันที สองมือเล็กๆ พยายามผลักไสเขาให้ออกห่างอีกครัง้ แต่ถกู เขาจับตรึงไว้กบั ทีน่ อนนุม่ ในทีส่ ดุ ค�ำพูดของเธอ ร่างกายของเธอ มันไม่อาจต้านทานเขาได้เลยจริงๆ แล้วยิง่ เขา จูบไปตามล�ำคอและเนิ่นอกอวบอิ่มที่ล้นออกมานอกบราเซียร์ตัวสวย ร่างกายของเธอ ก็อ่อนระทวยจนหลอมละลาย ตรงข้ามกับหัวใจเจ็บปวดที่สั่งน�้ำตาให้ไหลรินออกมา ประท้วงเขา แต่เขามัวเมากับร่างกายของเธอเกินจะหักห้ามใจได้อกี แล้ว เขามองไม่เห็น ธารน�ำ้ ตาแห่งความเสียใจและหวาดกลัวของเธอเลย “ไม่ได้หรอก ฉันก�ำลังพิสูจน์ว่าเธอรักและต้องการฉันแค่ไหน” เขาละจาก อกอวบของเธอมากระซิบบอกด้วยน�้ำเสียงแหบพร่า นัยน์ตาของเขามันเต็มไปด้วย ความปรารถนาในตัวเธอ เธอรู้ทันทีว่าคงไม่มีโอกาสรอดพ้นจากเขาแล้วในคืนนี้ แต่ เธอก็ยงั อยากได้โอกาสนัน้ อยูด่ ี “ฉันไม่ได้รกั คุณเลย คุณจะขืนใจผูห้ ญิงทีไ่ ม่ได้รกั คุณอย่างนัน้ เหรอ” “แต่ฉนั คิดว่าเธอรักฉัน และเธอก็ตอ้ งการฉันมากด้วย ไม่เชือ่ ... จะลองพิสจู น์ ไหมล่ะ” เขายิม้ พราย นัยน์ตาแฝงไปด้วยเล่หร์ า้ ยกาจ รอยยิม้ ของเขา แววตาของเขามัน ร้ายกาจยิง่ กว่าตัวโกงในละครหลังข่าวซะอีก ร้ายกาจทีส่ ดุ “ไม่ ไม่ ฉันไม่พสิ จู น์อะไรทัง้ นัน้ ” พรรษมนรีบส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ไยเขาจะสน เมือ่ เขาตัง้ ใจแล้วว่าจะพิสจู น์ จะกระชากความรูส้ กึ ของเธอออกมาและท�ำให้เธอปฏิเสธไม่ ได้วา่ เธอรักและต้องการเขาแค่ไหน เขากดจูบ ลูบ และคล�ำไปทุกส่วนของร่างกายเธออย่างปลุกเร้า มันคล้ายคน ตะกละตะกลามไม่รจู้ กั อิม่ ไม่รจู้ กั พอ หลงใหลได้ปลืม้ อยูก่ บั ร่างกายร้อนผ่าวสัน่ สะท้าน ของเธอนั่นเอง ผ้าลูกไม้ชิ้นน้อยทั้งสองชิ้นที่เหลืออยู่ก็ถูกเขาปลดและรูดออกไปอย่าง ง่ายดาย เธอรูส้ กึ ถึงความว่างเปล่าและร่างกายร้อนผ่าวของเขาทีเ่ สียดสีลงมาจนแนบชิด รูส้ กึ ถึงความประหม่า ผู้ชายร้ายกาจคนนี้เต็มไปด้วยพลังดึงดูดบางอย่าง เขาสามารถดึงดูดความ ต้องการของเธอออกมาให้รบั และตอบสนองเขาได้ไม่ยากเลย ไม่วา่ ใจของเธอจะปฏิเสธเขา เพียงใดแต่รา่ งกายของเธอมันคอยแต่จะทรยศใจอยูเ่ สมอ ดูเหมือนตอนนีร้ า่ งกายของเธอ จะล่องลอยอยูท่ ามกลางปุยเมฆสีขาวอ่อนนุม่ ละมุนละไม เปลือกตาของเธอค่อยๆ ปิดลง อย่างเชือ่ งช้ากับรสจูบนุม่ นวลทีเ่ ขาค่อยๆ บรรจงปลุกเร้า ไม่นานนักสติสตังทีเ่ หลืออยู่ ของเธอมันก็หดหายกระเจิงกระจายไปคนละทิศละทาง จับต้นชนปลายอะไรไม่ถกู เอาเสียแล้ว เวลานี้ 119

วิวาห์รักร้าว

กระทั่งความแข็งแกร่งร้อนผ่าวของเขาเข้าครอบครองร่างกายเธออย่างจู่โจม ร่างแบบบางสัน่ สะท้านของเธอก็สะดุง้ เฮือกขึน้ มา มือน้อยๆ ของเธอกดจิกลงบนบ่าของ เขาในนาทีนนั้ เมือ่ เขาลงมือบรรเลงบทเพลงรักเร่าร้อนทีก่ ำ� ลังจะท�ำให้เธอหลอมละลาย ความหวาดกลัวในใจก็พลอยละลายหายไปในทีส่ ดุ เธอไม่มคี วามรูส้ กึ เจ็บเหมือนครัง้ แรก เลย ซ�ำ้ ร้ายไปกว่านัน้ เธอยังรูส้ กึ ถึงความเร่าร้อนพาให้รา่ งกายเสียวซ่าน ทรมานปนสุขล�้ำ มันผสมปนเปกันไปหมดจนต้องร้องครางออกมา มันยากจะห้ามความรูส้ กึ นัน้ จริงๆ “ฉันบอกแล้ว ว่าเธอรักและต้องการฉัน เธอไม่ได้เกลียดฉันเลยสักนิดพรรษมน” อนาวิลว่าออกมาอย่างผู้ที่เหนือกว่าก่อนเร่งจังหวะเคลื่อนไหวปลุกเร้าอารมณ์พิศวาส ภายใต้ความรูส้ กึ ของคนปากดีให้ตนื่ เต็มที่ พรรษมนไม่อยากเป็นอย่างที่เขากล่าวหานั้นเลย แต่ความรู้สึกประหลาดที่ถูก ปลุกเร้าขึน้ มานัน้ ท�ำให้เธอยอมร่วมมือไปกับเขาอย่างง่ายดายเหลือเกิน แต่เมือ่ เขาดูถกู เธอก็พยายามสะกดกลัน้ ความรูส้ กึ วาบหวามไว้ในอก ออกแรงผลักไสเขาให้ออกห่างด้วย เรีย่ วแรงทีเ่ หลืออยู่ แต่เขากลับรวบมือเรียวสวยทีพ่ ยายามผลักไสเอาไปตรึงไว้กบั ทีน่ อน นุม่ แล้วเร่งจังหวะเรียกร้องปลุกเร้าความเร่าร้อนเอาจากเธอ เขาต้องการทรมานเธอ เธอ ก็ทรมานจวนเจียนแทบจะขาดใจ ต่อให้ผลักไสเขาแค่ไหนร่างกายเธอก็ตอบสนองเขาอยูด่ ี “บอกสิว่าเธอรักฉัน” เขาหยุดจังหวะร้อนแรงลงแล้วกระซิบขอด้วยเสียงเซ็กซี่ แหบพร่า ไรขนอ่อนนุม่ ของเธอก็ลกุ ชันขึน้ มาสนองความเสียวกระสันนัน้ แทบจะทันที ถึง จังหวะเร่งเร้าของเขาจะหยุดแต่มอื และปากอุน่ ๆ ของเขาไม่ได้หยุดลงเลย มันยังคงท�ำงาน อย่างต่อเนือ่ งบนร่างกายของเธอตลอดเวลา พรรษมนปรือตาขึน้ มามองแววตาเจ้าเล่หข์ องเขา เธอทรมานเหลือเกิน ท�ำไมเธอ ถึงต้องการเขามากมายในเวลานี้ ใจของเธอมันจวนเจียนจะขาดรอนๆ เร่าร้อนไปทุกส่วน ของร่างกายเลย ถ้าไม่ถกู เขาปลดปล่อย เธอคงต้องขาดใจตายเป็นแน่แท้ “ว่าไงล่ะ เธอรักฉันไหม” เขาถามอีกพร้อมกับค่อยๆ บรรจงจูบซุกไซ้ล�ำคอ หอมกรุน่ ดูดดืม่ กับอกอิม่ ยัว่ ยวนใจ แล้วลากไล้ปลายลิน้ ไปกับหน้าท้องแบนราบของเธอ เขาก�ำลังทรมานเธออย่างร้ายกาจ “อย่าท�ำแบบนีเ้ ลย อย่าทรมานกันแบบนีเ้ ลย” เธออ้อนวอนเขาแล้วร้องครางออกมาอย่างยากจะเก็บไว้ได้อีก ร่างเพรียวสวย ของเธอสัน่ สะท้านขึน้ เรือ่ ยๆ เมือ่ เขาปลุกเร้าเธออย่างไม่มที สี่ นิ้ สุด “ระ...รัก ฉันรักคุณ” ทีส่ ดุ แล้วเธอก็ยอมกัดฟันตอบออกมา เธอแทบไม่อยาก มองหน้าเขาเลย รู้ว่าเขาก�ำลังยิ้มอย่างผู้มีชัยให้กับตัวเอง แต่เธอก็ทรมานเหลือเกิน 120

เพียงธารา

ไม่คิดว่าตนเองจะต้องการเขาได้มากมายถึงเพียงนี้ เธอต้องการการปลดปล่อยจากเขา อย่างน่าอับอาย เขามันปีศาจ เขามันพ่อมดร้ายกาจที่ร่ายมนตร์ผูกมัดเธอไว้กับแรงปรารถนา สะกดและตรึงเธอไว้ภายใต้อารมณ์พศิ วาสร้อนแรง เขาจงใจทรมานเธอเพือ่ ชัยชนะของ ตัวเอง เพือ่ ความต้องการของตัวเขา และทีร่ า้ ยไปกว่าเธอก�ำลังตอบสนองและกอดรัดเขา ไว้ได้อย่างหน้าไม่อาย กระทัง่ เขาพาเธอไปพานพบกับความสุขสมและทุกอย่างได้จบสิน้ ลง “พอใจหรือยัง สะใจคุณแล้วหรือยัง” เมื่อเขาเข้ามารั้งเธอไปกอด เธอก็ถาม ออกมาทันที น�้ำตาเธอไหลรินลงมาตอกย�้ำความเจ็บปวดให้ตัวเอง เสียงที่เอ่ยถามมัน เต็มไปด้วยความเจ็บปวด “ถ้าบอกว่ายังล่ะ เธอจะตอบสนองฉันต่อไปไหม” เขาถามพลางใช้แขนยันศีรษะ ขึน้ มามองหน้าเธอด้วยแววตาเจ้าเล่ห์ รอยยิม้ ตรงมุมปากของเขาชัว่ ร้ายยิง่ นักเวลานี้ เธอมองใบหน้าหล่อเหลาทีแ่ ฝงไปด้วยความร้ายกาจของเขาห่างเพียงคืบ หัวใจ ของเธอก็เต้นแรงด้วยความตระหนก ยิง่ เขาลูบไล้พวงแก้มและริมฝีปากอวบอิม่ ของเธอ อย่างเย้ายวนด้วยแล้ว ก็ยงิ่ ท�ำให้ตวั ของเธอแข็งทือ่ จนท�ำอะไรไม่ถกู ทัง้ ทีใ่ จเธอมันมีแต่ ความโกรธแค้นเขา “คนเลว! คุณต้องการจะเหยียบย�ำ่ ฉันไปถึงไหน ทีผ่ า่ นมายังไม่พอใจคุณอีกหรือไง” พรรษมนกระชากเสียงทันควัน เธอสุดจะทนแล้วกับผูช้ ายคนนี้ เขาทิง้ เธอไปอย่างไม่คดิ จะไยดี พอมาวันนีก้ ก็ ลับมายัดเยียดเธอ กดดันเธอให้ ตอบรับความรักจากเขาอย่างหน้าไม่อาย เขาไม่ใช่หรือทีไ่ ม่ตอ้ งการเธอ เหยียบย�ำ่ ความรัก ของเธอจนจมเถ้าธุลดี นิ แล้วเขายังมีหน้ามาทวงความรักจากเธออีก “ไม่เคยคิดเหยียบย�่ำเลย ใครกันจะกล้าท�ำร้ายเมียตัวเองได้ลงคออย่างนั้นฮึ” เขาบอกอย่างนุม่ นวลแผ่วเบา จูบหน้าผากปลอบโยนและเช็ดน�ำ้ ตาให้เธอ แล้วเธอก็ปดั มันออกอย่างไม่ไยดี แต่เขาก็ยงั คงรักษารอยยิม้ นัน้ ไว้บนใบหน้าอย่างไม่เดือดร้อนอะไร ไปกับเธอเลย “ฉันไม่ใช่เมียคุณ ฉันไม่เคยยอมรับคนที่บังคับขืนใจฉันให้เป็นสามี ต่อให้ คุณข่มขืนฉันอีกร้อยครัง้ พันครัง้ ฉันก็ไม่มวี นั ยอมรับ อนาวิล” หญิงสาวบอกเสียงเรียบ แฝงไปด้วยความเย็นชา น�้ำตาท�ำท่าว่าจะไหลออกมาอีก แต่เธอก็พยายามสะกดกลั้น เอาไว้ เธอไม่อยากอ่อนแอให้กบั ผูช้ ายใจร้ายใจปีศาจคนนีอ้ กี “แต่เธอเป็นเมียฉัน ต่อให้ฉนั ต้องข่มขืนเธออีกร้อยครัง้ พันครัง้ ฉันก็ยงั ยืนยัน ว่าเธอเป็นเมียฉัน” เขาตอบหนักแน่น แววตาของเขาไม่บง่ บอกเธอเลยว่าก�ำลังล้อเล่นหรือ 121

วิวาห์รักร้าว

แค่อยากเอาชนะ “ฉันไม่สนใจหรอกนะว่าทีผ่ า่ นมาเธอลืมฉันแล้วหันไปคบใครมาบ้าง ทีส่ น ก็แต่ตอนนีเ้ ธอเป็นเมียฉันแล้ว แล้วเธอก็รกั ฉัน ‘มาก’ ด้วย” “ทุเรศ! คุณบังคับฉันต่างหาก ฉันไม่เคยรักผูช้ ายทีท่ งิ้ ฉันอย่างคุณอีก คุณทิง้ ฉันไปแล้วนี่ จะมาทวงอะไรจากฉันอีก จะกลับมาท�ำร้ายฉันอีกท�ำไม” อนาวิลสบดวงตาทีเ่ ต็มไปด้วยความเจ็บปวดลึกๆ ในหัวใจ เธอเจ็บปวดอย่าง แสนสาหัสกับสิง่ ทีเ่ ขากระท�ำ เขาก็รอู้ ยูแ่ ก่ใจ แต่ไฉนเลยเธอถึงไม่ยอมฟังเขาบ้าง เธอได้แต่ ขับไสไล่สง่ เขาให้ออกไปจากชีวติ เธอ ถ้าเธอยอมรับฟังเขาสักนิด เธอจะไม่เจ็บปวดมากมาย ถึงเพียงนีเ้ ลย “เธอก็เอาแต่เสือกไสฉันพรรษมน เธอเคยฟังฉันบ้างไหม ทีผ่ า่ นมาเธอเอาแต่ วิ่งหนีฉัน ไม่ยอมพบหน้าฉัน แล้วเธอก็ปรักปร�ำฉันอย่างจงเกลียดจงชังว่าฉันทิ้ง ฉัน ท�ำลายความรักของเธอไปงัน้ เหรอ” “ฉันน่ะเหรอทีว่ งิ่ หนีคณ ุ ฉันต่างหากทีเ่ ฝ้ารอคุณ รอให้คณ ุ กลับมาบอกกับฉัน ว่ามันเกิดอะไรขึน้ คุณถึงกล้าทิง้ ฉัน ทัง้ ทีค่ ณ ุ สัญญาว่าจะรักฉัน สัญญาว่าคุณจะดูแลฉัน ทีต่ อนนีฉ้ นั ได้รมู้ นั ทัง้ หมดแล้วว่าเพราะอะไร” น�ำ้ ตาเธอไหลออกมาพร้อมกับค�ำพูดพรัง่ พรู ทีเ่ ก็บกดอยูใ่ นใจ สายตาที่คนพูดมองมาด้วยความผิดหวัง ยิ่งท�ำให้อนาวิลเจ็บปวดกับการถูก ปรักปร�ำ เขาดันตัวเองให้ลกุ ขึน้ เดินเข้าห้องน�ำ้ ไป เขาออกมาอีกครัง้ ในชุดคลุม เดินเลย ไปที่โต๊ะท�ำงานที่อยู่อีกห้อง กลับมาอีกครั้งพร้อมซองเอกสารในมือ เขาโยนมันลงไป ตรงหน้าเธอ “งัน้ ช่วยบอกฉันหน่อย ว่าเธอรอฉันยังไงถึงได้ปล่อยให้ฉนั ไปเฝ้ารอเธอครัง้ แล้ว ครัง้ เล่า เธอเข้าใจว่ายังไงถึงไม่ยอมออกมาพบฉัน หนีหน้าฉันตลอดเวลา เธอช่วยบอก ฉันหน่อย ช่วยบอกฉันทีพรรษมน” พรรษมนมองซองเอกสารสลับกับใบหน้าของอนาวิลอย่างไม่เข้าใจนักกับสิ่งที่ เขาบอกออกมา เธอค่อยๆ ยันตัวขึน้ นัง่ หยิบซองเอกสารด้วยมือสัน่ ๆ มาเปิดดู สิง่ แรกทีป่ ระสบแก่สายตาก็คอื หนังสือเดินทางทีย่ นื ยันได้วา่ เขาเดินทางระหว่าง ประเทศถึงยีส่ บิ สีค่ รัง้ ในรอบสองปีกอ่ น ปลายทางคืออิตาลี ‘เขาไปหาเธอที่อิตาลีอย่างนั้นหรือ?’ มือที่ประคองแผ่นกระดาษนั่นสั่นไหว กระดาษแผ่นบางๆ แต่ดเู หมือนมันหนักเหลือเกินเวลานี้ และซ�ำ้ ร้ายไปกว่านัน้ เหมือน ลมหายใจของเธอเริม่ ติดขัดขึน้ มา แทบจะไม่อยากหายใจ และยิ่งหายใจแทบไม่ทั่วท้องเมื่อดึงแผ่นกระดาษที่มีรายละเอียดเกี่ยวกับการ 122

เพียงธารา

ใช้โทรศัพท์เคลือ่ นที่ หมายเลขปลายทางคือเบอร์ของเธอ ‘เขาโทรหาเธอตลอดระยะเวลาสองปีทผี่ า่ นมา อย่างนัน้ หรือ? ท�ำไม? นีม่ นั อะไรกันแน่? ท�ำไมเธอถึงไม่เคยรับรูเ้ ลยสักนิด?’ “หรือทีเ่ ธอไม่อยากเจอฉันเพราะ...” เขาหันไปหยิบรูปอีกจ�ำนวนหนึง่ จากลิน้ ชัก โต๊ะหัวเตียงมาโยนให้เธอ มันกระจัดกระจายจนเต็มทีน่ อนไปหมด พรรษมนเก็บมันขึน้ มาดูชา้ ๆ ทีละใบๆ ผูห้ ญิงในภาพนัน้ คือ ‘เธอ’ กับเพือ่ นชาย นักศึกษาทีเ่ รียนด้วยกัน มันไม่นา่ แปลกเลยถ้ารูปพวกนีเ้ ธอจะถ่ายกับเพือ่ นๆ ของเธอ ในสถานทีท่ อ่ งเทีย่ วยามราตรี แต่ทนี่ า่ แปลกและมันก็นา่ เกลียดตรงทีร่ ปู ภาพพวกนีถ้ า่ ย ออกมาในมุมทีเ่ หมือนว่าเธอก�ำลังนัวเนียกับเพือ่ นนักศึกษาเหล่านัน้ บางรูปถ่ายออกมา ในมุมทีเ่ หมือนว่าก�ำลังจูบกันด้วยซ�ำ้ “คุณเอารูปพวกนีม้ าจากไหน แล้วท�ำไม...” พรรษมนถึงกับพูดไม่ออก เธออึง้ จริงๆ กับภาพทีเ่ ห็น เธอไม่ได้กอดจูบกับเพือ่ นๆ ของเธออย่างแน่นอน มันเป็นเพียง มุมภาพทีถ่ า่ ยออกมาให้เหมือนว่ากอดจูบกันมากกว่า แล้วทุกภาพก็เป็นงานเลีย้ งฉลอง วันเกิดในกลุม่ เพือ่ นๆ เท่านัน้ มันไม่มอี ะไรมากกว่านัน้ เลยจริงๆ “ฉันไม่ได้ทำ� แบบนีน้ ะ ไม่เลย” เธอส่ายศีรษะไปมา เหมือนเธอจะบอกกับตัวเองมากกว่าบอกคนตัวโตทีย่ นื ค�ำ้ ศีรษะท�ำหน้าคาดคัน้ เธออยู่ “แล้วมันอะไรล่ะ ฉันพยายามคิดหาเหตุผลมาตลอดว่าท�ำไมเธอ ท�ำไมเธอถึง ไม่อยากเจอฉัน ไม่อยากรับฟังฉัน หลบหน้าฉัน ตลอดเวลาสองปีทฉี่ นั อยูอ่ เมริกา ไม่มี วันไหนเลยทีฉ่ นั จะไม่โทรหาเธอ ไม่มเี ดือนไหนเลยทีฉ่ นั จะไม่บนิ ไปหาเธอ ฉันคิดว่าเธอ จะรอฟังฉันบ้าง แต่เปล่าเลย เธอ...” “ไม่จริง ฉันไม่รเู้ ลยว่าคุณไปหาฉัน คุณไม่เคยโทรหาฉันด้วยซ�ำ้ ไป” พรรษมน เถียงอย่างคิดทบทวนทัง้ หมดดีแล้ว หลังจากวันนัน้ ก่อนวันหมัน้ สองวันเขาก็ไม่เคยติดต่อ กลับมาหาเธออีกเลยจนห้าปีผา่ นไปแล้ว เขายังปล่อยให้เธอจมอยูก่ บั ความเจ็บปวดเหมือน เดิม “แล้วทีเ่ ธอเห็นมันอะไร ฉันท�ำมันขึน้ มาเพือ่ ความบริสทุ ธิข์ องตัวเองอย่างนัน้ น่ะหรือ เรารู้จักกันมาตั้งแต่จ�ำความได้ เราคบกันมาตั้งหลายปี เธอคิดว่าฉันเป็นคนยังไงกัน ฉันขอถามเธอหน่อยเถอะ สักครัง้ ” 123

วิวาห์รักร้าว

346

วิวาห์รักร้าว

348