เล่ห์รักนางฟ้า

เล่ห์รักนางฟ้า ระฆังเงิน

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-91316-7-0 พิมพ์ครั้งที่ 1 : ตุลาคม 2555 ราคา 210 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ธนบรรณ ปิ่นเกล้า จำ�กัด 3/19 ซอยบรมราชชนนี 11 ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กทม. 10700 โทรศัพท์ 02-434-8270-1 โทรสาร 02-424-8512

คำ�นำ�

รอยตะวันที่พันดาวตีพิมพ์ไปเมื่อเดือนสิงหาคม 2555 เป็นจุดเริ่มต้นที่ น�ำพาให้ระฆังเงินก้าวเข้าไปสูโ่ ลกของการเขียนหนังสือและท�ำความรูจ้ กั คนอ่านของ ส�ำนักพิมพ์เดซี่ เราเติบโตและก้าวไปพร้อมๆ กัน ในทีแ่ ห่งนัน้ มีคนอ่านของระฆังเงิน รออยู่ สิ่งที่นัก (อยาก) เขียนคนนี้สามารถตอบแทนน�้ำใจและการต้อนรับที่อบอุ่น จากทุกคนทั้งจากบล็อกของเด็กดีและห้องสมุด รวมถึงหลายๆ คนที่เข้ามาเยี่ยม กันถึงเฟซบุ๊กและอีเมล์ คือค�ำว่า ‘ขอบคุณจากใจจริงๆ ค่ะ’ ผ่านไปนานเป็นปีที่ ‘เล่ห์รักนางฟ้า’ มีโอกาสโลดแล่นบนโลกไซเบอร์พร้อมกับการมาเยีย่ มเยียนจากคนทีเ่ รียกได้วา่ เป็น ครอบครัวเดียวกันอย่างไม่ขาดสายจนท�ำให้ระฆังเงินได้มโี อกาสมาเขียนข้อความนี้ ถึงทุกคนอีกครั้ง ต้องขอบอกจากใจจริงๆ ว่า ‘เล่ห์รักนางฟ้า’ มีกลิ่นอายและความผูกพัน เชือ่ มโยงอยูก่ บั ‘รอยตะวันทีพ่ นั ดาว’ อยูบ่ า้ ง แม้วา่ ‘เล่หร์ กั นางฟ้า’ จะถูกเขียนขึน้ มาก่อน แต่คนเขียนก็พักเรื่องนี้และหันมาเขียนรอยตะวันที่พันดาวจนจบและส่ง ต้นฉบับให้กบั ส�ำนักพิมพ์เดซีก่ อ่ น หลังจากนัน้ จึงกลับมาหยิบ ‘เล่หร์ กั นางฟ้า’ ขึน้ มา ปัดฝุ่นและรีไรต์ครั้งใหญ่โดยไม่ลืมความตั้งใจที่จะน�ำตัวละครในเรื่องนี้ออกมาสู่ สายตาของคนอ่านให้ได้ เพราะคนเขียนชื่นชอบเสน่ห์ของกาแฟเป็นชีวิตจิตใจ เคยฝันเอาไว้ว่า วันหนึ่งจะมีร้านกาแฟเล็กๆ เป็นของตัวเอง เมื่อยังไม่มีโอกาสก็เลยลองเขียน เรือ่ งราวทีม่ พี นื้ เกีย่ วกับกาแฟเป็นการชิมลางและหวังเอาไว้วา่ สักวันจะได้ทำ� ฝันของ ตัวเองให้เป็นจริง บรรยากาศการท�ำสวนกาแฟนั้นขอสารภาพตามตรงว่าเขียนขึ้น

จากความทรงจ�ำของตัวเองที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นลูกหลานของคนท�ำสวนกาแฟ ส่วน เนื้อหาความรู้ต่างๆ ที่หยิบมานั้น ขอยกความดีทั้งหมดให้กับปู่ ย่า ตา ยายที่ สร้างสวนกาแฟขึ้นมาให้พวกเราได้สืบทอด อ.พัชนี สุวรรณวิศลกิจ และหนังสือ สรรสาระ “กาแฟ” ลุงรภแห่งอินทนนท์คาเฟ่ พีเ่ ก๋แห่งร้อย ตะวัน คุณอ๋าแห่งบลูคอฟ รวมถึงคุณแน่สภุ าพบุรษุ สีนำ�้ ตาลหรือน้าอิมแห่งอิมเพรสโซ่ ทีร่ ะฆังเงินได้โลดแล่น หาทัง้ ความรูแ้ ละแรงบันดาลใจจากคอกาแฟตัวจริงมาหลายปีกอ่ นทีจ่ ะลงมือเขียน ‘เล่ห์รักนางฟ้า’ จนถึงวันนีแ้ ม้จะยังไม่มรี า้ นกาแฟของตัวเอง แต่ความตัง้ ใจนีจ้ ะยังคงอยูแ่ ละ จะหาโอกาสท�ำมันให้เป็นจริงในอนาคต แต่หากมีความผิดพลาดในส่วนใดส่วนหนึง่ จากนิยายเรื่องนี้ ระฆังเงินขอน้อมรับมันเอาไว้ทั้งหมดโดยไม่มีข้อแก้ตัวใดๆ เช่นเคยค่ะ ขอบคุณโอกาสดีๆ จากคุณนิ่มและทีมงานเดซี่ทุกคนที่ท�ำให้ เราทุกคนได้เก็บความประทับใจนี้ร่วมกัน ขอบคุณครอบครัวและคุณครูทุกคนที่ เป็นเบ้าหลอมความคิดดีๆ ให้ระฆังเงินเสมอมา ขอบคุณเพือ่ นและคนอ่านจ�ำนวนหนึง่ ทีร่ จู้ กั และรูว้ า่ จะตามทวงนิยายได้จากทีไ่ หน จาก ‘เต่าป่วย’ เลยต้องต้วมเตีย้ มออก มาจากกระดองและมาสู่มือของทุกคนในขณะนี้ ขอบคุณจากใจที่แม้ระฆังเงิน จะอัพนิยายจนจบในเว็บและลบออกไปนานแล้วก็ยงั มีคนอ่านแวะเวียนมาทวงถาม ถึงข่าวคราวการรวมเล่มอยู่เสมอ... ท้ายที่สุดขอบคุณคนอ่านทุกคนที่หยิบนิยายเรื่องนี้ขึ้นมาเปิดอ่านและรัก ตัวละครทุกตัว เหมือนที่ระฆังเงินรัก คุณคือ... ผู้ที่ท�ำให้ความฝันของเราทุกคนเป็นจริง แล้วคุณจะรู้ว่า ‘ความรัก’ มีค่ามากแค่ไหน และกาแฟถ้วยที่ดีที่สุด... อยู่ที่ใด

ระฆังเงิน (นามปากกาแสนไพเราะจากคุณพ่อที่รักยิ่ง)

22 กรกฎาคม 2555

Like

f

ระฆังเงิน / นัยน์นภางค์

ระฆังเงิน

ถ้วยแรก

เล่ห์รัก... ร้าย

“อะไรนะฮะแม่” นั่นคือเสียงที่ดังจนแทบจะกลายเป็นเสียงตะโกนของ อาโมรี มารี ซิกาเนร์อัลเบนิซ หรือ ภัทร อนันตภาค ลูกชายคนเดียวของคุณแพ็กกี้ แพทริเซีย ซิกาเนร์อัลเบนิซ หรือ ภัทรียา อนันตภาค หญิงสาวแสนสวยผูซ้ งึ่ ตกหลุมรักกับ วาเลรี มารี เรอเน ซิกาเนร์-อัลเบนิซ นักธุรกิจเจ้าของโรงแรม ‘ซิกาเนร์-อัลเบนิซ’ ชือ่ ดังในเมืองนีซ ประเทศฝรัง่ เศส อีกทัง้ ยังเป็นผูเ้ ชีย่ วชาญด้านกาแฟทีม่ ชี อื่ เสียงระดับแถวหน้าของวงการ กาแฟในยุโรป เจ้าของแบรนด์ Café du rêve. (กาเฟ่ ดู แรฮฺฟ) อันลือลัน่ ทีม่ สี ว่ นส�ำคัญ ในการสร้างชือ่ ให้กบั โรงแรมของเขาอีกด้วย ผู้คนทั่วทุกสารทิศเดินทางมายังโรงแรมแห่งนี้เพียงเพื่อต้องการลิ้มลองความ หอมกรุ่นละมุนลิ้นของกาเฟ่ ดู แรฮฺฟ กาแฟในฝันที่ชวนให้ฝันค้างจนต้องมาเยือน เมืองนีซเป็นครัง้ ทีส่ อง คุณแพ็กกีพ้ ยายามนับหนึง่ ถึงสิบในใจ และท�ำเป็นไม่ใส่ใจกับสีหน้าของลูกชาย ทีโ่ กรธจนแทบจะหักคอใครสักคนได้แล้วในเวลานี้ 9

เล่ห์รักนางฟ้า

“ลูกฟังไม่ผดิ หรอกจ้ะอาโมรี คุณยายขอร้องให้ลกู กลับไปดูแลสวนกาแฟทีเ่ มืองไทย เพราะตอนนีค้ ณ ุ ยายไม่มใี คร ท่านตัวคนเดียวแล้วก็อายุมากแล้วด้วย” อาโมรีทำ� หน้าเหมือนกินยาขมขึน้ มาทันที... “แต่แม่ฮะ เมืองไทยคืออะไรผมยังไม่เคยรูเ้ ลย แล้วผมจะทิง้ ทุกอย่างทีน่ ไี่ ปได้ ยังไงกัน” คุณแพ็กกี้ส่ายหน้าอีกครั้ง และอธิบายช้าๆ น�้ำเสียงไม่ได้ดังเท่าเสียงตะโกน ของบุตรชาย แต่เธอรูว้ า่ เมือ่ เธอใช้เสียงแบบนี้ นัน่ หมายความว่าอาโมรีจะต้องเชือ่ ฟังและ บิดพลิว้ ไม่ได้เด็ดขาด! “เมืองไทยก็คอื ครึง่ หนึง่ ของตัวลูกอาโมรี ลูกมีแม่เป็นคนไทย มีสายเลือดของ แผ่นดินนัน้ ครึง่ หนึง่ ลูกพูดภาษาไทยได้ กินอาหารไทยเป็น และเรียนรูว้ ฒ ั นธรรมไทย ทีแ่ ม่ปลูกฝังมาตัง้ แต่เด็ก นัน่ เพียงพอทีจ่ ะท�ำให้ลกู รูจ้ กั เมืองไทยมากว่ายีส่ บิ เก้าปีเต็ม” หากคราวนี้ลูกชายของคุณแพ็กกี้กลับท�ำท่าคิดหนัก และในที่สุดก็ค้านขึ้นมา อย่างหนักแน่นเช่นกัน “แต่มนั ต้องไม่ใช่หมายถึงการละทิง้ ทุกสิง่ ทุกอย่างในชีวติ ของผมเพือ่ เมืองไทย ต้องไม่ใช่ในขณะทีผ่ มก�ำลังจะสอบเป็นผูเ้ ชีย่ วชาญด้านกาแฟ ผมจะไม่ยอมละทิง้ ความฝัน ของผมเพือ่ สวนกาแฟเล็กๆ และสายพันธุโ์ รบัสต้า1ราคาถูกนัน่ เด็ดขาด” ขาดค�ำของลูกชาย ฝ่ามือของแม่กต็ วัดเข้ากับแก้มของลูกชายเสียงดังเพียะ! ความแสบสันของรสมือไม่เทียบเท่ากับความเจ็บปวดทีเ่ กิดจากผูห้ ญิงคนเดียว ทีเ่ ขาเทิดทูนบูชาสุดหัวใจ นาทีนี้อาโมรียืดอกอย่างเต็มตัว จ้องตาตอบผู้เป็นมารดาที่ยืนน�้ำตานองหน้า เฉกเช่นเดียวกัน! “แม่ไม่เคยตีลูกมานานเท่าไรแล้วอาโมรี ครั้งสุดท้ายที่แม่ตีลูกมันนานจน แม่แทบจ�ำไม่ได้ แต่นนั่ ไม่ได้หมายความว่าแม่จะไม่มสี ทิ ธิต์ ลี กู ตราบใดทีล่ กู ยังเป็นลูก ของแม่ และเป็นหลานของยายซึง่ เป็นเพียงเจ้าของสวนกาแฟเล็กๆ ทีล่ กู ดูถกู นักดูถกู หนา ชีวติ ของแม่เกิดมาจากโรบัสต้านัน่ เช่นกัน อาโมรี!” คนเป็นแม่ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดหัวใจ ที่ลูกชายเพียงคนเดียวที่เธอฝาก ความหวังเอาไว้ กลับกลายเป็นใครอีกคนทีเ่ ธอแทบไม่เคยรูจ้ กั 1 โรบัสต้า เป็นกาแฟชนิดดั้งเดิมของของแถบศูนย์สูตร มีความส�ำคัญรองลงมาจากกาแฟอราบิก้า ให้ผลผลิตสูงและทนต่อโรคราสนิมแต่คณ ุ ภาพด้านรสชาติของเมล็ดด้อยกว่ากาแฟอราบิกา้ (พัชนี สุวรรณวิศลกิจ. 2553. สรรสาระ “กาแฟ” น.15) มีปลูกมากในแถบภาคใต้ของประเทศไทย

10

ระฆังเงิน

อาโมรีไม่ใช่ลกู ชายตัวน้อยๆ ในวัยเจ็ดขวบทีแ่ สนดีคนเดิมอีกต่อไป! แต่ถงึ กระนัน้ ... หัวใจของแม่กย็ งั อยากจะหวัง! “ลูกก�ำลังร้องขอเหตุผลในสิ่งที่ลูกก็ควรจะรู้ดีด้วยตัวของลูกเอง ว่าคุณยายมี ความส�ำคัญกับแม่มากแค่ไหน แม่มลี กู เพียงแค่คนเดียวอาโมรี ลูกคนเดียวเท่านัน้ ทีจ่ ะ ช่วยแม่ได้ คุณยายก�ำลังต้องการความช่วยเหลือ และถ้าเรารอจนกว่าลูกจะแข่งขันเสร็จ ถึงตอนนั้นเราอาจต้องสูญเสียไร่และร้านกาแฟไป แม่ไม่อยากเห็นคุณยายต้องเสียใจ สวนภูเลียบตะวันมันส�ำคัญกับคุณยายมาก มันเป็นสิง่ เดียวทีแ่ ม่จะท�ำเพือ่ คุณยาย... ผูห้ ญิง ที่ยอมเสียสละยอมให้ลูกสาวเพียงคนเดียวที่ควรจะรับผิดชอบดูแลไร่แห่งนั้น ข้ามน�้ำ ข้ามทะเลมาไกลถึงฝรัง่ เศสเพือ่ มีชวี ติ ครอบครัวทีม่ คี วามสุข ได้อยูเ่ คียงข้างวาเลรี และ เป็นแม่ทไี่ ม่เอาไหนของลูก” แพทริเซียหอบหายใจหลังจบค�ำพูดยาวๆ ของเธอลง ก่อนจะเริม่ ต้นพูดอีกครัง้ เมือ่ ลูกชายตัวดียงั คงท�ำสีหน้านิง่ สนิท! “อาโมรี ลูกอาจจะคิดว่าแม่เป็นผูห้ ญิงทีไ่ ม่มเี หตุผลและขอร้องในสิง่ ทีล่ กู ไม่อาจ ยอมได้ แต่แม่มีทางให้ลูกเลือกสองทาง คือจะยอมรับปากแม่เดินทางไปเมืองไทย เพื่อท�ำสิ่งที่ถูกต้องแทนแม่ หรือถ้าลูกยังยืนยันที่จะเข้าแข่งขันและทอดทิ้งคุณยายให้ ต่อสูเ้ พียงล�ำพังโดยไม่รวู้ า่ ลูกจะแพ้หรือชนะ การทอดทิง้ ไร่โรบัสต้าเล็กๆ ทีล่ กู ดูถกู ก็จะ ท�ำให้ลกู หมดสิทธิใ์ นการดูแลโรงแรม ‘ซิกาเนร์-อัลเบนิซ’ เช่นเดียวกัน แม่รวู้ า่ โรงแรม ที่พ่อสร้างมา ลูกอาจจะเดินหันหลังให้อย่างไม่ไยดีเหมือนกัน แต่คิดให้ดีนะอาโมรี ถ้าลูกหมดสิทธิใ์ นโรงแรม ลูกก็จะไม่มสี ทิ ธิใ์ นร้านกาแฟ และทุกสิง่ ทุกอย่างทีเ่ กีย่ วข้อง กับกาเฟ่ ดู แรฮฺฟเช่นเดียวกัน” แพทริเซียสูดลมหายใจเข้าปอดช้าๆ ก่อนจะหลุดค�ำพูดทีค่ ดิ ว่าลูกชายคงไม่ยอม ให้อภัยเธอไปตลอดกาล ถ้าความหวังครัง้ นีไ้ ม่เป็นดังทีต่ งั้ ใจเอาไว้ “ไม่มีโรบัสต้า ก็ไม่มีกาเฟ่ ดู แรฮฺฟ แม่สัญญาด้วยเกียรติของ แพทริเซีย ซิกาเนร์-อัลเบนิซ ลูกก็รวู้ า่ แม่ไม่เคยผิดสัญญา อาโมรี!” น�ำ้ ค�ำของแม่ทำ� ให้ชายหนุม่ วัยยีส่ บิ เก้าปีอย่างอาโมรีถงึ กับนิง่ ขึงตกตะลึง และ แน่นอนโกรธจัดจนเนือ้ แทบเต้น แต่ไม่... เขาจะไม่ทำ� อย่างนัน้ ให้แม่ได้ใจ แม่เพียงคนเดียวของเขาหลงผิดถึงขนาดกล้าเอากาเฟ่ ดู แรฮฺฟมาข่มขู่ และ อาโมรีรดู้ วี า่ แพทริเซียจะไม่ใช่ทำ� แค่ขอู่ ย่างแน่นอน!

11

เล่ห์รักนางฟ้า

ชายหนุ่มหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ไม่อยากได้ยินเสียง ไม่อยากฟัง และ ไม่อยากเห็นใบหน้าทีม่ แี ต่นำ�้ ตานองหน้าของผูเ้ ป็นมารดา ด้วยว่าค�ำขอของท่านนัน้ เป็นค�ำขอทีม่ ากเกินกว่าทีค่ นเป็นลูกอย่างเขาจะท�ำให้ได้! เป็นนาทีที่ อาโมรี มารี ซิกาเนร์-อัลเบนิซ จ�ำต้องเลือกระหว่าง ‘แม่’ กับ ‘ความฝัน ของตัวเอง’ ชายหนุม่ เพิง่ สอบได้ใบรับรองการชิมกาแฟ และก�ำลังจะก้าวขยับขึน้ สูเ้ ส้นทางบา 2 ริสต้า และผูเ้ ชีย่ วชาญด้านกาแฟระดับโลกตามรอยเท้าผูเ้ ป็นบิดา การแข่งขันทีจ่ ะมีขนึ้ ในปลายปีนกี้ ำ� ลังจะท�ำให้ฝนั ของเขาเป็นจริง แต่... อาโมรีลมื ตาขึน้ อย่างเจ็บปวด “ตกลงครับแม่ ผมจะไปเมืองไทย ประเทศทีผ่ มไม่เคยรูจ้ กั แม้สกั นิด ผมจะ ไปหายาย ผูห้ ญิงแก่ๆ ทีผ่ มไม่เคยเห็นหน้าและคุน้ เคย แต่ขอให้แม่รไู้ ว้วา่ ผมไม่ได้ไป เพือ่ ความกตัญญูหรือเพือ่ มนุษยธรรมอะไรทัง้ นัน้ แต่ผมจะไปเพราะไม่อยากเห็นน�ำ้ ตา ของแม่ ไปเพื่อพิสูจน์ให้แม่ดูว่าลูกชายของแม่จ�ำต้องละทิ้งความฝันทั้งชีวิตของตัวเอง เพื่อโรบัสต้าที่เทียบกับกาเฟ่ ดู แรฮฺฟไม่ได้เลยแล้วหวังว่าเมื่อถึงวันนั้น แม่จะไม่เอา กาเฟ่ ดู แรฮฺฟไปต่อรองกับอะไรก็ตามในโลกนีอ้ กี เพราะมันไม่มที างเทียบกันได้เด็ดขาด” คราวนีค้ นเป็นลูก ‘หยุดเพือ่ เว้นจังหวะ’ ด้วยสีหน้าและแววตาทีแ่ ทบจะถอดแบบ กันออกมาก็ไม่ปาน “และแม่... จะต้องเป็นหนีค้ ำ� ขอโทษของผม ผมแน่ใจอย่างนัน้ !” อาโมรีพดู จบ เขาก็กา้ วจากไปอย่างทะนง ทิง้ ความกดดันและความเจ็บปวดเอาไว้ เบือ้ งหลังบานประตูทปี่ ดิ ลง ลูกชายของแพทริเซียไม่เคยโวยวายมากเท่านีม้ าก่อนในชีวติ ... เขานิ่งเหมือนวาเลรีผู้เป็นบิดา มีมาดของความขรึมและสุขุมอย่างนักธุรกิจที่ เจนจัดและหาตัวจับยาก! ลูกชายของเธอมีทงั้ ความหยิง่ ทะนงและภาคภูมใิ จในสิง่ ทีบ่ ดิ าได้สร้างมาตลอด ระยะเวลาสามสิบกว่าปี และแม้แบรนด์กาเฟ่ ดู แรฮฺฟจะเกิดมาเพียงระยะเวลายีส่ บิ เอ็ดปี แต่มนั คือความภูมใิ จอย่างทีส่ ดุ ของ วาเลรี มารี เรอเน ซิกาเนร์-อัลเบนิซ ทีใ่ ช้กอบกู้ และพยุงกิจการของตัวเองกลับคืนมาจากความผิดพลาดเพราะความไว้ใจเพือ่ นรัก มันคือทัง้ ชีวติ และลมหายใจทีอ่ าโมรีหมายมัน่ จะก้าวเดินตามไปให้ได้!

12

2 บาริสต้า คืออาชีพชงกาแฟ เป็นผูส้ ร้างสรรค์เครือ่ งดืม่ กาแฟและมีความเชีย่ วชาญด้านกาแฟในทุกขัน้ ตอน นับตั้งแต่สายพันธุ์จนกระทั่งกลายมาเป็นถ้วยกาแฟ เพราะทั้งหมดมีผลต่อรสชาติกาแฟทั้งสิ้น ที่ส�ำคัญ ยังต้องมีมนุษยสัมพันธ์ทดี่ แี ละรักในอาชีพการบริการ

ระฆังเงิน

คุณแพ็กกี้หลับตาลงอย่างโล่งอก รู้ดีว่าค�ำขอร้องของเธอในครั้งนี้ได้ท�ำร้าย ความรูส้ กึ ของลูกชายเพียงคนเดียวมากมายแค่ไหน แต่แม่อย่างเธอรูด้ วี า่ ต่อให้อาโมรีกลายเป็นบาริสต้าชือ่ ดังระดับโลก เขาก็จะไม่มวี นั ชงกาแฟถ้วยทีด่ ที สี่ ดุ ได้! นัน่ เพราะลูกชายของเธอมีแต่ความภาคภูมแิ ละความคาดหวังทีจ่ ำ� ต้องท�ำให้ได้ ตามรอยเท้าผูเ้ ป็นพ่อ เขาเรียนรูเ้ รือ่ งกาแฟมาตัง้ แต่เด็กก็จริง แต่ลกู ชายของเธอขาดบางสิง่ บางอย่างทีส่ ำ� คัญไปโดยไม่รตู้ วั ! คนชงกาแฟจะชงกาแฟทีด่ ที สี่ ดุ ได้อย่างไร ถ้ามีแต่เพียงความรูแ้ ละความตัง้ ใจ... แต่ไม่ได้ใส่ความรักลงไปด้วย!!! ค�ำตอบนีค้ รูทไี่ หนก็ชว่ ยลูกชายของเธอไม่ได้ทงั้ นัน้ แม้แต่ครูทมี่ คี วามเชีย่ วชาญ ทางด้านกาแฟทีส่ ดุ อย่างวาเลรีผเู้ ป็นบิดา แต่แม่อย่างเธอเห็นและเข้าใจดีมาตลอดยีส่ บิ เอ็ดปี ของเส้นทางทีล่ กู ชายเลือกเดิน กาเฟ่ ดู แรฮฺฟค่อยๆ เติบโตและวางรากลึกลงในหัวใจคนรักกาแฟพร้อมๆ กับ ทีล่ กู ชายของเธอค่อยๆ กลายเป็นคนทีห่ วั ใจไม่รจู้ กั ‘ค�ำว่ารัก’!!! และแม่อย่างเธอจะยอมให้มนั เป็นแบบนีต้ อ่ ไปไม่ได้! ถ้าอาโมรีได้ก้าวขึ้นสู่จุดสูงสุดในชีวิตด้วยการเป็นบาริสต้าระดับโลก เมื่อนั้น เขาอาจมีแต่ความหยิ่งทะนง และความด้านชาในหัวใจจนยากที่คนเป็นแม่อย่างเธอ จะช่วยได้อกี เคล็ดลับสูตรพิเศษนีอ้ าโมรีจะต้องค้นหาด้วยตัวเขาเอง แม้วา่ จะต้องเดินทางไป ตามหาไกลถึงค่อนโลกก็ตาม!!! อาโมรีเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยสีหน้าท่าทางทีท่ ำ� ให้พนักงานหลายคนในโรงแรม แทบเดินกันขาขวิด เพราะในยามปกติลูกชายคนเดียวทายาทของโรงแรม ‘ซิกาเนร์อัลเบนิซ’ นัน้ ก็ปน้ั หน้าดุอยูต่ ลอดเวลา เสือยิม้ ยากของคุณแพ็กกีย้ า่ งกรายไปทีใ่ ดของโรงแรมก็มกั จะท�ำให้พนักงานทุกคน ในบริเวณนัน้ แทบอยากจะหลับตาท�ำงาน ไม่มีใครอยากโชคดีได้รับค�ำทักทายจากลูกชายคนเดียวของเจ้าของโรงแรม นอกจากสถานทีแ่ ห่งเดียวทีพ่ นักงานทัง้ หมดดูจะเคารพรักอาโมรีมากเป็นพิเศษ และเป็นสถานทีเ่ ดียวทีท่ กุ คนจะได้เห็นรอยยิม้ ของ อาโมรี มารี ซิกาเนร์-อัลเบนิซ

13

เล่ห์รักนางฟ้า

ร้านกาแฟชื่อเดียวกับแบรนด์ดังก้องโลกที่มีเสิร์ฟเฉพาะชั้นดาดฟ้าริมชายหาด แห่งเมืองนีซ จนกลายเป็นสัญลักษณ์ประจ�ำชายหาดทีน่ กั ท่องเทีย่ วจะต้องมาเหยียบให้ถงึ ยิง่ กว่าตัวโรงแรมเสียอีก ร้านกาเฟ่ ดู แรฮฺฟทีต่ งั้ อยูบ่ นจุดสูงสุดของโรงแรม ‘ซิกาเนร์-อัลเบนิซ’ ทีส่ ามารถ มองเห็นเวิง้ อ่าวทัง้ หมดของเมืองนีซ และสูดหายใจต้อนรับไอทะเลได้อย่างฉ�ำ่ ปอด แน่นอนที่นี่คือที่ที่อาโมรีมักจะมาขลุกตัวอยู่ตลอดเวลา โดยเฉพาะในยามที่ เขาต้องการจะดับความร้อนรุม่ ในหัวใจของตัวเอง บาริสต้าพิเศษประจ�ำบาร์กาแฟหมกตัวอยูห่ น้าบาร์เพือ่ ชงกาแฟถ้วยแล้วถ้วยเล่า โดยไม่ได้แหงนหน้าขึน้ มามองวิวสวยๆ รายรอบตัว ไม่สนใจแม้แต่ลมทะเลทีห่ อบความสดชืน่ มาปะทะผิวกายเลยสักนิด! อาโมรีถอนหายใจยืดยาว... วันนีเ้ ขาชงกาแฟไปหลายถ้วย แต่กย็ ดั อดรูส้ กึ หงุดหงิดหัวใจไม่ได้ เพราะรูด้ วี า่ ตัวเองจะต้องท�ำตามความต้องการของมารดาโดยไม่มเี งือ่ นไข เขารักร้านกาแฟแห่งนีย้ งิ่ กว่าอะไรทัง้ หมดในชีวติ ! วูบหนึง่ ทีเ่ กิดอาการลังเล แต่ความโกรธก็กลับเข้ามาบดบังอีกครัง้ ... ชายหนุม่ มองดูกาแฟถ้วยทีเ่ ขาเพิง่ ชงเสร็จและยังไม่มพี นักงานคนไหนมารับไป เสิรฟ์ ก่อนจะถอนใจและหยิบไปวางลงบนถาด จากนัน้ ก็กา้ วเดินออกจากบาร์ ปล่อย หน้าทีใ่ ห้กบั บาริสต้าอีกคนทีย่ นื เคียงกันในบาร์ขา้ งๆ อาโมรียกถ้วยกาแฟไปวางยังบาร์สงู ทีจ่ ดั ทีน่ งั่ ให้หนั หน้าออกไปสูเ่ วิง้ อ่าว จุดชมวิว ทีด่ ที สี่ ดุ ของโรงแรม บาร์ทนี่ งั่ ทีต่ อ้ งจองล่วงหน้ากว่าครึง่ เดือน! “ขอบคุณค่ะ” เสียงพึมพ�ำภาษาฝรัง่ เศสดังขึน้ ก่อนทีเ่ จ้าตัวจะหันไปคุยกับเพือ่ นสาวทีน่ งั่ ข้างๆ ด้วยภาษาทีเ่ ขาเข้าใจแต่... ไม่อยากยอมรับ ภาษาไทย! น�ำ้ เสียงอ่อนหวานทีค่ นุ้ หูยงิ่ ท�ำให้อารมณ์ของอาโมรีระเบิด เขานึกถึงแม่ขนึ้ มา อีกครัง้ จึงเหลียวหลังไปมองหญิงสาวร่างเล็กทีน่ งั่ เคียงข้าง... ผูห้ ญิงเอเชียอีกคนทีเ่ ป็นชาติพนั ธุเ์ ดียวกัน! แตกต่างและโดดเด่นจากเพือ่ นเชือ้ ชาติฝรัง่ เศสอีกสองคน! น่าแปลกที่อาโมรีแยกแยะผู้หญิงสองคนนี้ออกจากกันได้อย่างเด็ดขาด และรู้ ด้วยว่าใครคือเจ้าของน�ำ้ เสียงชวนโมโหทีเ่ ขาได้ยนิ จนปรอทแตกอีกครัง้ 14

ระฆังเงิน

ชายหนุ่มหันหลังกลับในทันที ดวงตาสีช็อกโกแลตของเขาเข้มขึ้นมาอย่าง ประหลาด! ถึงเวลาทีแ่ ม่จะได้รวู้ า่ ลูกชายของแม่ ร้าย... ได้มากกว่าทีแ่ ม่คดิ ! ประเทศไทย ณ บ้านอัศวเดชากร คุณศศิรดา อัศวเดชากร ในวัยสีส่ บิ หกปีทยี่ งั ดูสาวกว่า อายุจริงๆ มากนัก ยืนชะเง้อคอยการกลับมาของลูกสาวสุดทีร่ กั ทัง้ สองคน ลูกสาวคนโต ‘ศศิรณัฐ อัศวเดชากร’ หรือศศิ สาวน้อยวัยยีส่ บิ หกปีผจู้ ากบ้าน ไปเรียนปริญญาโทด้านประวัตศิ าสตร์ยโุ รปไกลถึงฝรัง่ เศส หลังจากจบปริญญาตรีดา้ น อักษรศาสตร์ทเี่ มืองไทยเมือ่ สามปีกอ่ นหน้า ส่วน ‘ศศิรนิ ธาร อัศวเดชากร’ หรือหนูรนิ ลูกสาวคนเล็กวัยยีส่ บิ ปีทกี่ ำ� ลังจะเรียน จบเอกวารสารในอีกไม่กเี่ ดือนข้างหน้าก็กลับมาพักร้อนทีบ่ า้ นพร้อมกับพีส่ าวด้วยเช่นกัน เพียงไม่นานเสียงรถทีแ่ ล่นเข้ามาสูเ่ ขตรัว้ บ้านก็ทำ� ให้... หัวใจของเธอเต้นแรง และเมือ่ รถคันโปรดของสามีจอดสนิท ณัฐภาค อัศวเดชากร ในวัยห้าสิบทีย่ งั ดูหนุม่ แน่นกว่าอายุจริง สามีของเธอผูย้ นื กรานจะขับรถไปรับลูกสาวทัง้ สองคนถึงสนามบิน ด้วยตัวเองเป็นคนทีก่ า้ วออกมาก่อนคนแรก และเดินอ้อมไปเปิดประตูให้กบั สองสาวที่ เธอรอคอย ทันทีที่เท้าเหยียบพื้นศศิรณัฐและศศิรินธารก็รีบวิ่งเข้าหาอ้อมกอดอบอุ่นของ ผูเ้ ป็นมารดา ผูห้ ญิงทีเ่ ธอทัง้ สองคิดถึงสุดหัวใจ ทัง้ ยามหลับและยามตืน่ “หนูรนิ คิดถึงคุณแม่มากทีส่ ดุ เลยค่ะ” อัศวเดชากรคนน้องเป็นผูเ้ อ่ยขึน้ ท�ำลาย ความซาบซึง้ ทีเ่ กิดขึน้ อย่างรวดเร็ว น�ำ้ เสียงใสๆ ของเธอเรียกรอยยิม้ ให้มารดาได้ทนั ที ในขณะทีล่ กู สาวคนโตของ คุณศศิรดายังคงกอดเอวอีกข้างของเธอเอาไว้แน่น “แม่ก็คิดถึงหนูรินค่ะ” ของขวัญของคุณศศิรดาคือการหอมแก้มประจบจาก ลูกสาวคนเล็กทันควัน “แล้วคุณย่าล่ะคะคุณแม่ หนูรนิ ไม่เห็นคุณย่ามารับหนูรนิ เลยค่ะ” หนูรนิ ถามไถ่ ถึงคุณย่าสุดทีร่ กั ของเธอ “คุณย่าหลับอยูล่ กู นีเ่ ป็นเวลาพักของท่าน คุณย่าอายุมากแล้วต้องพักผ่อนตามที่ คุณหมอแนะน�ำ หนูรนิ จะเข้าไปหาท่านพร้อมพ่อไหมล่ะ” คุณณัฐภาคเป็นคนตอบ พร้อม 15

เล่ห์รักนางฟ้า

กับเอ่ยชวนบุตรสาวคนเล็กเพือ่ ไปหามารดา “ตกลงค่ะ หนูรนิ อยากหอมแก้มคุณย่า” ศศิรินธารพูดพลางผละจากอ้อมกอดมารดาเข้าไปกอดเอวผู้เป็นบิดา จากนั้น สองพ่อลูกก็โอบกันไปยังเรือนหลังเล็กของ คุณเภตรา อัศวเดชากร หญิงชราวัยแปดสิบ มารดาของ ณัฐภาค อัศวเดขากร ปล่อยให้สองแม่ลกู ทีย่ งั ยืนกอดกันได้มเี วลาทักทายกันให้หายคิดถึง หลังจากสองพ่อลูกไปแล้วคุณศศิรดาก็กม้ หน้าลงมองอัศวเดชากรคนพี่ ศศิรณัฐ... ช่างถอดแบบมาจากณัฐภาคอย่างไม่ผดิ เพีย้ น! มีนสิ ยั หลายอย่างทีค่ ล้ายกันมาก... ยิง่ ความรักแทบไม่ตอ้ งพูดถึง! ‘เมือ่ รักผูกพันอยูก่ บั ใครแล้ว ก็จะรักมัน่ อยูก่ บั คนคนนัน้ ... ไม่ยอมเปลีย่ นแปลง’ คุณศศิรดาถอนหายใจยาวขึน้ อีกครัง้ ถึงจะเป็นเรือ่ งทีแ่ ปลกจนแทบจะเป็นไป ไม่ได้เลย แต่... มันก็เป็นไปแล้ว! ลูกสาวคนโตของเธอยังคงไม่ลมื ความผูกพันชัว่ ระยะเวลาห้าปีทมี่ ใี นวัยเยาว์ มันไม่ได้เลือนหายไปตามกาลเวลา แต่กลับฝังลึกจนไม่ยอมถอน บางที... การได้พบกันอีกครัง้ ... ก็อาจจะแปรความผูกพันนัน้ ... ให้กลายเป็นความรักได้ไม่ยาก... แต่ระยะเวลายีส่ บิ เอ็ดปีจะเปลีย่ นคนคนหนึง่ ได้มากขนาดไหนก็สดุ รู้ การได้พบ หากไม่เป็นอย่างทีห่ วัง... ก็สจู้ ากกันไปเลยจะดีกว่าไหม! ความรักผูกพันแบบเด็กๆ ยากจะสมหวัง คงมีเพียงแต่ศศิรณัฐเท่านัน้ กระมัง ทีย่ งั คงกอดมันเอาไว้ไม่ยอมปล่อย!! “กลับมาบ้านเสียทีนะลูกนะ” ศศิรณัฐค่อยๆ ปล่อยให้นำ�้ ตารินไหล “ศศิขอโทษค่ะแม่ ศศิไม่รจู้ ะตามหาอาโมรีทไี่ หนอีกแล้ว” อัศวเดชากรคนพีพ่ ดู จบ ก็ซบหน้าลงกับอกมารดาและร้องไห้อกี ครัง้ คุณศศิรดาสงสารบุตรสาวจับใจ ศศิรณัฐถูกทดสอบมามากเกินกว่าทีแ่ ม่อย่างเธอ จะทนเห็นลูกเจ็บได้อกี 16

ระฆังเงิน

เพราะความรูส้ กึ ของศศิรณัฐ... หาใช่ความเพ้อฝันในวัยเด็กอย่างทีใ่ ครๆ เข้าใจ! ‘แต่คอื ความรักทีห่ ล่อหลอมผ่านช่วงเวลาและการอดทนรอคอยมาเนิน่ นาน’ ความรักที่ครั้งหนึ่งเธอก็เคยถูกพิษของมันกัดกินจนซวนเซ เพียงเพราะความ เข้าใจผิด ประวัตศิ าสตร์จะต้องไม่ซำ�้ รอยเดิม! ส่วนทีเ่ หลือ... คงต้องปล่อยให้โชคชะตา และหัวใจของคนสองคนเท่านัน้ ทีจ่ ะตัดสิน! “ศศิ แม่วา่ ลูกไปพักผ่อนบ้านคุณตาคุณยายเสียหน่อยดีไหม บางทีบรรยากาศดีๆ และกลิ่นกาแฟหอมๆ ของลุงสินธุ์คงช่วยให้หนูผ่อนคลายขึ้น อีกอย่างคุณตาคุณยาย คงคิดถึงหนูจะแย่แล้ว อ้อ รวมถึงคุณยายจันไร่ ‘ภูเลียบตะวัน’ ทีอ่ ยูข่ า้ งๆ ไร่เราด้วยนะ ตอนนีค้ ณ ุ ยายเขาอยากท�ำร้านกาแฟร่วมกับเรา ลุงสินธุเ์ องก็ไม่คอ่ ยมีเวลาไปดูแลเพราะ ต้องดูแลทัง้ ที่ ‘รอยตะวัน’ แล้วก็งานที่ ‘เกาะพันดาว’ แม่วา่ หนูไปช่วยคุณยายไหมลูก” คราวนีอ้ ศั วเดชากรคนพีต่ อ้ งตัดสินใจอีกครัง้ หากเธอตอบรับค�ำขอของมารดา นัน่ เท่ากับว่าเธอไม่มโี อกาสจะไปฝรัง่ เศสอีกแล้ว คงยากทีเ่ ธอจะมีโอกาสได้พบกับอาโมรีอกี เธอพร้อมทีจ่ ะยอมรับกับความผิดหวัง และยอมรับกับตัวเองได้หรือยังว่า... ชั่วชีวิตนี้คงไม่มีโอกาสได้พบกับพี่ชายที่เธอเฝ้ารอคอยมาตลอดยี่สิบเอ็ดปีได้ อีกแล้ว! แม้จะยังตัดใจไม่ขาดเสียทีเดียว หากทว่าศศิรณัฐก็ได้คำ� ตอบทีแ่ น่ชดั แล้ว ไม่มแี ม้คำ� สัญญาระหว่างกัน... อีกต่อไป เราคง... จะไม่มวี นั ได้พบกันอีก ลาก่อน อาโมรีทรี่ กั ! ยามค�ำ่ คืนทีท่ อ้ งฟ้าไร้หมูดาว มีเพียงแสงจันทร์สลัวๆ หลังจากเดินไปส่งผูเ้ ป็น ย่าและศศิรนิ ธารน้องสาวทีข่ นั อาสาจะไปนอนกอด ‘คุณย่าขา’ ให้หายคิดถึงแล้ว อัศวเดชากร คนพีก่ เ็ ดินเอือ่ ยๆ ออกมาจากเรือนหลังเล็กของคุณเภตราผูเ้ ป็นย่า ระยะทางระหว่างเรือนเล็กและตึกใหญ่หา่ งกันเพียงสิบก้าวเดิน แต่คณ ุ หนูใหญ่ 17

เล่ห์รักนางฟ้า

จงใจทอดน่องนับดอกลีลาวดีสขี าวนวลทีต่ กหล่นอยูต่ ามทางเดิน คุณย่าและแม่ของเธอ ช่วยกันปลูกลีลาวดีขาวพวงเพราะชอบว่าต้นของมันเป็นพุ่มสวยและกลีบดอกขาวนวล ของมันก็ทำ� ให้แม่ของเธอหลงใหล คุณศศิรดาไม่เคยเชื่อค�ำโบราณว่าลั่นทมจะท�ำให้ชีวิตต้องทุกข์ระทม เพราะ นับแต่แต่งงานกับ ณัฐภาค อัศวเดชากร พ่อของเธอ ชีวิตของคนทั้งคู่ก็แทบลืม ความทุกข์โศกจนหมดสิน้ ส่วนลูกสาวอย่างเธอที่เคยเก็บดอกลีลาวดีดอกน้อยใส่ผ้าเช็ดหน้ายามเดินทาง ไกลครึ่งค่อนโลกเหินฟ้าไปตามหาค�ำสัญญาถึงฝรั่งเศสเพื่อเป็นตัวแทนยามคิดถึงบ้าน ก็ไม่เคยคิดถึงความเชือ่ โบร�ำ่ โบราณทีเ่ ล่าขานสืบต่อมา หากยามนี.้ .. ยามเมือ่ ลีลาวดีตอ้ งลมจนร่วงหล่นลงแทบเท้า... แสงสีนวลของพระจันทร์ฉายสาดส่องให้ศศิรณัฐมองเห็นรอยชอกช�้ำบนกลีบ ดอกไม้บอบบาง เท้าของเธอกลับไม่อาจก้าวข้ามผ่าน... หญิงสาวย่อตัวลงเพียงเพื่อเก็บกลีบดอกที่ชอกช�้ำขึ้นมาวางบนฝ่ามือบางอย่าง ทะนุถนอม ตัวเธอในตอนนีก้ ม็ ผิ ดิ แผก... หรือแตกต่าง หยาดน�ำ้ ใสๆ ร่วงหล่นลงกระทบกลีบดอกอันชอกช�ำ้ ลีลาวดีรอ้ งไห้! ดอกไม้บอบบางสีขาวนวลมิเพียงชอกช�ำ้ ... หากยังมีหยาดน�ำ้ ตาของคุณหนูอศั วเดชากรคนพีไ่ หลรินเป็นทาง! ยิง่ มองดอกไม้ในมือ น�ำ้ ตาทีพ่ ยายามกักเก็บไว้ นับจากได้เอ่ยค�ำลากับคุณย่า เป็นครัง้ ทีส่ องก็ยงิ่ หลัง่ รินไม่ขาดสาย ศศิรณัฐตกอยูใ่ นภวังค์แห่งความเจ็บปวดจนไม่ได้ยนิ เสียงฝีเท้าทีเ่ ดินเข้ามาหยุด อยูต่ รงหน้า ไม่รบั รู.้ .. แม้เมือ่ ยามร่างหนึง่ ทอดตัวลงนัง่ ราบบนพืน้ หญ้าราคาถูก “ลีลาวดีแม้จะเป็นดอกไม้กลีบบอบบาง อาจมีวนั ทีร่ ว่ งหล่นลงบนพืน้ และชอกช�ำ้ ได้ง่าย แต่ความงามของมันก็ดึงดูดใจผู้คนให้หลงรัก ยามเมื่อมันอยู่บนต้นกลีบดอก สวยๆ และกลิน่ หอมๆ ก็ยวนใจให้ใครต่อใครเข้ามาชืน่ ชมดูแล และแม้เมือ่ มันร่วงหล่น 18

ระฆังเงิน

มันก็สามารถท�ำให้ผคู้ นมองเห็นความงามของมันยามอยูบ่ นพรมหญ้า คนจ�ำนวนไม่นอ้ ย ยอมก้มตัวลงไปเก็บกลีบดอกไม้ทรี่ ว่ งหล่นขึน้ มาอย่างทะนุถนอมเหมือนทีห่ นูกำ� ลังท�ำ” พูดพลางฝ่ามืออบอุน่ ก็ลบู ไล้ลงไปบนศีรษะของบุตรสาวคนโต “นางฟ้า ความรักก็เหมือนกัน แม้จะต้องพบเจอกับเวลาทีเ่ จ็บปวด ถ้าหนูมนั่ คง และกล้ายืนหยัดที่จะรัก ก็อย่าไปกลัวกับการผิดหวัง วันนี้หนูอาจจะเสียใจ อาจเป็น เหมือนดอกไม้ทรี่ ว่ งหล่น แต่ถา้ เมือ่ ไรทีห่ นูรกั ได้โดยปราศจากข้อแม้ รักเพียงแค่ได้รกั ... ปาฏิหาริยจ์ ะเป็นของหนู และจะอยูก่ บั ความรักได้อย่างเป็นสุข พ่อไม่ได้บอกให้หนูยอมแพ้ หรือละทิ้งมัน แต่จะบอกให้หนูรู้ว่าความรักในโลกนี้ไม่ได้มีแค่ความรักของหญิงชาย เมือ่ หนูรกั ก็ขอให้รกั ให้เป็น และถ้าหนูมโี อกาสก็จงแสดงมันออกมา ส่วนผลสุดท้ายจะเป็น ยังไง หนูกต็ อ้ งยอมรับให้ได้ แล้วเราจะผ่านมันไปด้วยกัน” สิน้ ค�ำพูดยาวๆ เป็นครัง้ แรกของคุณณัฐภาค ท่านก็ดงึ ร่างทีก่ ำ� ลังสะอืน้ จนตัวโยน ของบุตรสาวเข้ามาแนบอก ศศิรณัฐเป็นนางฟ้าทีง่ ดงามส�ำหรับคนเป็นพ่อเสมอ ยามทีน่ างฟ้าร้องไห้... หัวใจของพ่อก็ถกู บีบคัน้ จนแหลกละเอียด ทีผ่ า่ นมาท่านไม่พดู ใช่วา่ จะไม่ร!ู้ เพียงแต่ณฐั ภาคเคยเรียนรูม้ าด้วยตัวเองแล้วว่า ‘พิษของความรัก ใครก็ยากจะถอน’ นอกจากเจ้าตัวเท่านัน้ ! เวลาสามปีคอื เวลาทีพ่ สิ จู น์ให้นางฟ้าของท่านรูว้ า่ ... เมือ่ กล้าจะรักก็ตอ้ งกล้าเผชิญกับความเจ็บปวดเสียใจ และเมือ่ รักก็ตอ้ งรูจ้ กั จัดการกับความรักให้เป็น ท่านอาจโชคดีที่ค้นพบความรักและเข้าใจมันได้ในที่สุด แต่ศศิรณัฐอาจไม่ได้ โชคดีอย่างนัน้ ความเจ็บปวดของเธอในยามนีค้ อื สิง่ ทีท่ า่ นเข้าใจดีทสี่ ดุ “พ่อขา ศศิขอโทษ ศศิทำ� ให้ทกุ คนเป็นห่วง” เสียงสะอืน้ และค�ำพูดทีข่ าดเป็นห้วงๆ ของ ‘นางฟ้า’ ยิง่ บีบหัวใจของพ่อ “หนูไม่ได้ทำ� อะไรผิด นางฟ้าของพ่อแค่กำ� ลังต้องการเวลาส�ำหรับเรียนรู้ หนูไม่ จ�ำเป็นต้องขอโทษ เวลาทีห่ นูรอ้ งไห้ เวลาทีห่ นูเสียใจ สิง่ ทีพ่ อ่ หวังมากทีส่ ดุ คือการเห็น หนูได้รอ้ งไห้กบั อกของพ่อ ร้องออกมาเถอะนะ พ่ออยากให้หนูรวู้ า่ พ่อคือคนทีห่ นูจะ ร้องไห้ดว้ ยได้ทกุ เวลา” “พ่อขา” 19

เล่ห์รักนางฟ้า

ไม่มคี ำ� พูดใดๆ ระหว่างพ่อและลูกสาว คนสองคนทีน่ งั่ โอบกอดกันบนพรมหญ้า ใต้ตน้ ลีลาวดีขาวพวงอย่างไม่กลัวเปรอะเปือ้ น อาการโยกตัวน้อยๆ คล้ายบทเพลงเห่กล่อมของคุณณัฐภาคท�ำให้หัวใจของ ศศิรณัฐพลันอบอุน่ ... ใครเลยจะคิดว่าคนทีน่ งั่ อยูบ่ นพืน้ หญ้าต�ำ่ ต้อยจะเป็นท่านประธานใหญ่ของเครือ อัศวเดชากร และก�ำลังท�ำหน้าทีข่ องพ่อธรรมดาๆ คนหนึง่ เท่านัน้ วันนีค้ อื วันทีณ ่ ฐั ภาคได้คำ� ตอบแล้วว่า ‘คนเป็นพ่อจะดูแลลูกได้ยงั ไง’ ภาพในวันทีเ่ ขาได้ให้คำ� สัญญากับคุณเทพเมือ่ ยีส่ บิ กว่าปีกอ่ นซ้อนทับเข้ามา มันก็แค่งา่ ยๆ แค่... ‘ใช้หวั ใจโดยปราศจากข้อแม้’

20

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 2

ผิดหวัง

ปรมัต อนันตภาค เดินฮัมเพลงอย่างสบายอารมณ์ลงมาจากห้องนอน เขาเดินผ่าน นมอ่อนที่ก�ำลังเดินดูความเรียบร้อยภายในบ้าน หญิงชราแทบไม่เชื่อสายตาจนต้อง หันหลังกลับไปมองซ�้ำ ก็พอดีกับที่เจ้าตัวเดินถอยหลังกลับมาหอมแก้มนางฟอดใหญ่ และผละไปอย่างรวดเร็ว ทิง้ คุณแม่นมสองสมัยให้อา้ ปากหวอ! นี่ไม่ใช่เรื่องปกติของบุตรชายคนโตของท่านประธานใหญ่แห่งเอสป้าเปเปอร์ ปรเมศ อนันตภาค กับอดีตช่างภาพและคอลัมนิสต์ฝีมือดีในนามปากกา ‘กัลปังหา’ คาริมา อนันตภาค ปรมัต อนันตภาค ในวัยยีส่ บิ ห้าปีไม่เคยตืน่ เช้าในวันหยุด นับจากทีช่ ายหนุม่ เรียนจบปริญญาตรีและโทเศรษฐศาสตร์จาก MIT เขาก็กลับมาท�ำงานทีเ่ อสป้าเปเปอร์ โดยก่อตั้งทีมพัฒนาธุรกิจขึ้นมาจนท�ำให้เอสป้าในวันนี้ก้าวสู่ยุคของการพัฒนาโดย คลืน่ ลูกใหม่ จากอาทิตย์แรกทีม่ แี ต่คนจ้องจะดูถกู เด็กเส้น ‘ลูกชายท่านประธาน’ ปรมัตเริ่มท�ำให้คนหันมาสนใจเขาด้วยแผนโปรโมตโครงการผลิตวัตถุดิบ กระดาษและหมึกรีไซเคิลเพือ่ สิง่ แวดล้อมและพร้อมกันนัน้ ก็ได้ท�ำแคมเปญโฆษณาทัง้ ทาง สือ่ สิง่ พิมพ์ โทรทัศน์ และเครือ่ ข่ายอินเตอร์เน็ต 21

เล่ห์รักนางฟ้า

อาทิตย์ถดั มาเขาก็ตอกย�ำ้ กระแสรักโลกด้วยการแบ่งส่วนลดสามสิบเปอร์เซ็นต์ ให้กบั ห้าสิบพันธมิตรธุรกิจแรกทีส่ มัครสมาชิกสัง่ ซือ้ สินค้าสองปีขนึ้ ไป เขากล้า! ท่ามกลางกระแสคัดค้านจากผูถ้ อื หุน้ นอกจาก ภานุ เจริญรัตน์ กรรมการบริหาร และผูถ้ อื หุน้ รองจากครอบครัวอนันตภาค บุคคลผูท้ รงอิทธิพลในเอสป้าเปเปอร์รองจาก ปรเมศและเอมวลี อนันตภาค เช้าวันใหม่ชอื่ ของนักธุรกิจหนุม่ ไฟแรงทายาทคนโตของอนันตภาคก็เป็นทีร่ จู้ กั ในวงการสิง่ พิมพ์ทงั้ ในและต่างประเทศ สิน้ ปีนนั้ เขาท�ำก�ำไรให้บริษทั มหาศาล เป็นการเปิดตัวทีส่ วยงาม และนับจากวันนัน้ ปรมัต อนันตภาค ก็ยงุ่ อยูก่ บั งาน จนไม่มเี วลาส�ำหรับใครอีกเลย! ใช่แต่เพียงนมอ่อนทีแ่ ปลกใจ... หาก คาริมา อนันตภาค ทีก่ ำ� ลังจัดโต๊ะอาหารเช้าก็อดแปลกใจไม่ได้ทจี่ ๆู่ ก็ถกู ลูกชายคนโตตรงเข้าสวมกอดและหอมแก้มด้วยชุดล�ำลอง หาใช่ชดุ ท�ำงาน ทีน่ านๆ ครัง้ เขาจะกลับมาค้างทีบ่ า้ น หลังจากแยกตัวไปอยูค่ อนโดมิเนียมหรูใจกลางกรุงทีค่ ณ ุ ปรเมศ ซือ้ ให้เป็นของขวัญหลังจากชายหนุม่ เรียนจบและกลับมาบ้าน ของขวัญชิน้ แรกและชิน้ เดียวจากพ่อทีแ่ ม่อย่างเธอไม่เห็นด้วยเลยสักนิด เพราะมันได้พรากลูกชายตัวน้อยออกห่างจากอกแม่ไปโดยปริยาย! ปรมัต อนันตภาค ในยามนีแ้ ทบจะถอดแบบ ปรเมศ อนันตภาค ในวันวาน ออกมาไม่ผดิ เพีย้ น ยามดีกด็ ใี จหาย แต่ยามร้ายขึน้ มา ก็ไม่ตา่ งจากพายุลกู ใหญ่ทพี่ ร้อมจะกระหน�ำ่ ทุกสิง่ ให้ยอ่ ยยับ ที่ส�ำคัญเขาได้ซึมซับความเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยวหยิ่งทะนงมาจากผู้เป็นมารดา อย่างเต็มเปีย่ ม! คาริมา อนันตภาค วางมือจากการจัดโต๊ะอาหาร เธอเอี้ยวตัวเข้าหาใบหน้าที่ ซุกซบอยูก่ บั อ้อมอก ปรมัตในวันนีไ้ ม่เหมือนทุกๆ วันทีผ่ า่ นมา... ดวงตาของเขามีประกายแห่งความหวัง! คาริมาสวมกอดบุตรชายคนโต ทีเ่ ธอเองก็จำ� ไม่ได้วา่ ครัง้ สุดท้ายทีไ่ ด้กอด มันนานแค่ไหนแล้ว...

22

ระฆังเงิน

“วันนี้ลูกชายแม่มาแปลก ปกติไม่เคยเห็นอยู่บ้านนี่นา ท�ำไมวันนี้มาอ้อนแม่ แต่เช้าเชียว” ลูกชายของคาริมาฝังจมูกโด่งเข้ากับแก้มหอมๆ ของมารดา ก่อนจะระบายยิม้ ที่ ท�ำให้ใบหน้าเคร่งขรึมและแววตาครุน่ คิดอยูต่ ลอดเวลาหายไปราวกับคนละคน ปรมัตในวันนีย้ อ้ นกลับไปเป็นลูกชายตัวน้อยแสนซุกซนคนเดิมของเธอ! “ยัยแสบศศิกลับมาบ้านเมือ่ วานนีค้ รับ” ค�ำบอกเล่าของลูกชายท�ำเอาคุณผู้หญิงของบ้านอนันตภาคเลิกคิ้วสูง ปรมัต ท�ำงานหนักอยูต่ ลอดเวลา ชายหนุม่ ไม่เคยสนใจใครเลย แต่กน็ นั่ แหละ ไม่มเี รือ่ งอะไรของ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ที่ ปรมัต อนันตภาค ไม่ร!ู้ ลูกชายตัวน้อยของคาริมาเข้าไปป้วนเปีย้ นวอแวกับพีส่ าวทีเ่ พิง่ ได้พบหน้าเพียง วันเดียวด้วยแววตาเจ้าเล่ห!์ ศศิรณัฐเสียอีกทีย่ งั นัง่ ท�ำหน้าเชิด ไม่สนใจน้องชายทีเ่ ข้าไปวุน่ วายเอากับเธอ น่าแปลกทีค่ ราวนัน้ ลูกชายผูซ้ งึ่ ชอบเก็บตัวและไม่ใคร่สงุ สิงกับใคร กลับมีความ พยายามและงอนง้อพีส่ าวคนใหม่อยูเ่ ป็นนาน และหลังจากนัน้ ไม่นาน ทัง้ สองคนก็กลาย เป็นปาท่องโก๋ตวั ติดกัน เมือ่ ต่างก็เห่อน้องสาวคนใหม่อย่าง หนูนอ้ ยธาราภัทร อนันตภาค หรือหนูนำ�้ ลูกสาวคนเล็กของเธอ ปรมัตยอมแยกจากศศิรณัฐเมือ่ ต้องเรียนต่อปริญญาตรี พร้อมกับทีล่ กู สาวคนเล็ก ของเธอคือ ธาราภัทร อนันตภาค ที่รีบตามไปเรียนต่างประเทศตอนมัธยมปลายและ ปริญญาตรี โดยทีไ่ ม่มใี ครรูว้ า่ เพราะอะไร และท�ำไม? ปรมัตจึงยอมแยกจากศศิรณัฐ และธาราภัทรยอมทิง้ พ่อทูนหัวของพีช่ ายทีเ่ ธอ เรียกว่าอาไปไกลเสียหลายปีโดยไม่ยอมส่งข่าวกลับมาอีกเลยเช่นกัน! คนอืน่ อาจไม่ร.ู้ .. แต่แม่อย่างคาริมารูด้ !ี ‘ลูกชายและลูกสาวทัง้ สองคนของเธอโตขึน้ แล้วจริงๆ’ คาริมา อนันตภาค ยอมนัง่ ลงบนเก้าอีท้ ลี่ กู ชายตัวดีลากออกมาให้อย่างเอาใจ คนเป็นแม่สง่ ค้อนให้วงใหญ่แต่กไ็ ม่ได้อดิ ออด “อ๋อ หนูศศิกลับมาแล้ว วันนีล้ กู ชายของแม่กเ็ ลยอยูก่ บั บ้าน ตืน่ แต่เช้า?” ค�ำพูด และสายตาเป็นค�ำถามของมารดาท�ำให้เจ้าตัวร้อนรน 23

เล่ห์รักนางฟ้า

“เอ่อ ตืน่ เช้าน่ะใช่ครับ แต่อยากชวนคุณแม่ไปบ้านโน้น” บ้านโน้นทีว่ า่ คือบ้านอัศวเดชากรทีท่ งั้ สองครอบครัวจะไปมาหาสูก่ นั เป็นประจ�ำ คาริมาเลิกคิว้ มองหน้าลูกชาย แต่เจ้าตัวแสดงอาการยักไหล่ “ผมไม่ได้ไปเยีย่ มคุณย่านานแล้วน่ะครับ ยัยแสบศศิกลับมาแล้ว หนูรนิ ของ คุณแม่กม็ าด้วย ผมเห็นว่าอยูก่ นั พร้อมหน้าพร้อมตาดีกเ็ ลยหาโอกาสไปเยีย่ มเท่านัน้ เอง หรือคุณแม่ไม่วา่ ง งัน้ ไม่เป็นไรครับ ผมไปของผมคนเดียวก็ได้” ลูกชายแสดงน�ำ้ เสียงและท่าทางบอกให้รวู้ า่ ‘ก�ำลังน้อยใจ’ นีก่ ช็ า่ งเหมือนกับพ่อนัก เวลาจะเอาอะไร เธอเคยขัดได้ทไี่ หน เจ้าเล่หพ์ อกันทัง้ พ่อทัง้ ลูกเลยเชียว อย่างนีท้ เี่ ขาเรียกเชือ้ ไม่ทงิ้ แถวหรือเปล่านะ! “แม่ไม่ได้บอกว่าจะไม่ไปเสียหน่อย” เท่านัน้ ลูกชายของคาริมาก็ผละจากเก้าอีแ้ ล้วเดินตรงเข้ามาสวมกอดเธอเอาไว้ “มัตรักแม่ทสี่ ดุ เลยครับ” รอยยิม้ ของปรมัตสดใส แต่กลับท�ำให้คนเป็นแม่หวัน่ ใจอยูล่ กึ ๆ ปรมัตท�ำงานหนักมาตลอดก็เพื่อวันนี้ วันที่เขาจะเป็น ปรมัต อนันตภาค ที่ สามารถเดินเข้าบ้านอัศวเดชากรได้อย่างเต็มภาคภูม!ิ ความภูมใิ จจากพ่อ อาจเป็นสิง่ ทีป่ รมัตโหยหา! แต่การยอมรับจากศศิรณัฐ... คือเหตุผลทั้งหมดทั้งมวลที่ท�ำให้ลูกชายของเธอพยายามดิ้นรนทุกลมหายใจ เข้าออก! เพราะเธอรูด้ ี ศศิรณัฐคือทุกสิง่ ทุกอย่างในชีวติ ของ ปรมัต อนันตภาค! หกปีที่ปรมัตไปเรียนต่อ MIT สหรัฐอเมริกา ไม่ได้ท�ำให้ความรู้สึกที่เขามีต่อ ศศิรณัฐลดน้อยลงเลย และสามปีทศี่ ศิรณัฐเดินทางไปต่อปริญญาโททีฝ่ รัง่ เศสก็ไม่ได้ทำ� ให้ ความอดทนของชายหนุม่ สิน้ สุดลง มันคือการรอคอยทีเ่ ต็มไปด้วยความสุข และความหวัง เต็มเปี่ยม โดยที่ปรมัตไม่รู้เลยว่า พี่สาวคนนี้ไปไกลถึงฝรั่งเศสเพียงเพื่อจะตามหา คนคนเดียวทีเ่ ธอเองก็รอคอยมาถึงยีส่ บิ เอ็ดปีเช่นกัน ศศิรณัฐและปรมัตช่างทันกัน และเหมือนกันมากเกินไป! รั้วบ้านอัศวเดชากรเปิดต้อนรับเมอร์เซเดส-เบนซ์สีด�ำคันโปรดของทายาท คนโตแห่งเอสป้าเปเปอร์ดว้ ยความคุน้ เคย ความส�ำเร็จอันงดงามของ ปรมัต อนันตภาค ในวันนี้ แน่นอนว่าส�ำหรับ 24

ระฆังเงิน

ชายหนุม่ แล้วมีชอื่ ของ คุณณัฐภาค อัศวเดชากร คอยหนุนอยูข่ า้ งหลังอยูเ่ สมอ ปรมัตอาจแข็งแกร่งมาได้โดยไม่ได้พงึ่ พาบิดาของตัวเอง! แต่นนั่ ท�ำให้ชายหนุม่ ผูก้ ำ� ลังฮึกเหิมหันหน้าเข้าไปหาคุณณัฐภาคเพือ่ นรักของบิดา และเป็นผูท้ มี่ ารดาของเขารักอย่างพีช่ ายแท้ๆ เมือ่ ณัฐภาคเองไม่มลี กู ชาย เขามีศศิรณัฐและศศิรนิ ธารเป็นลูกสาวสุดทีร่ กั เพียง สองคน ปรมัตลูกชายของคาริมาจึงเปรียบเหมือนลูกชายของเขาไปโดยปริยาย เป็นลูกชายที่ ณัฐภาค อัศวเดชากร หมายมัน่ ปัน้ มือจะหล่อหลอมให้เขาแข็งแกร่ง พอจะวางใจได้วา่ เขาคนนีจ้ ะสามารถดูแลลูกสาวทีร่ กั ยิง่ ของตัวเองได้ดพี อ! ความใกล้ชดิ ระหว่างพ่อกับลูกสาวแท้ๆ รวมถึงหลานชายทีร่ กั เหมือนลูกจึงไม่อาจ เล็ดลอดสายตาไปได้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร มีความรักฝังลึกไม่ยอมลืมกับเด็กผูช้ ายทีเ่ ขาไม่แม้แต่จะ เคยเห็นหน้า! ปรมัต อนันตภาค เองก็ผกู พันอยูก่ บั อัศวเดชากรคนพีอ่ ย่างลึกซึง้ ! และทุกๆ ครัง้ ทีเ่ ขานึกถึงปรมัต ก็จะมีภาพของอัศวเดชากรคนน้องอย่างหนูรนิ ปรากฏอยูเ่ สมอมา! คุณณัฐภาคอาจเคยเป็นเหมือนคนโง่ทที่ ำ� ให้ความรักของตัวเองมีอนั ต้องพราก จากคุณศศิรดายาวนานถึงหกปี แต่คนฉลาดทุกคนย่อมเคยเป็นคนโง่มาก่อนเสมอ! โอกาสทีไ่ ด้ครองคูร่ ว่ มชีวติ กับคุณศศิรดาอีกครัง้ ท�ำให้คนทีไ่ ม่เคยรูจ้ กั ความรัก อย่างคุณณัฐภาคเปลีย่ นไป เขาเห็นค่าของความรัก... มากขึน้ เขาใส่ใจกับผูค้ นรอบข้าง... โดยเฉพาะครอบครัว เขามีประสบการณ์ทยี่ าวนาน... มากพอจะมองเห็นในสิง่ ทีล่ กู สาวสองคนกับอีก หนึง่ หนุม่ ทีเ่ ขารักเหมือนลูก... มองไม่เห็น! หลังจากทีพ่ ามารดาไปส่งยังห้องนัน่ เล่นของคุณศศิรดา ปรมัต อนันตภาค ก็รบี ขอตัวไปกราบคุณเภตรายังเรือนหลังเล็กโดยไม่ได้ถามไถ่คณ ุ ศศิรดาเลยสักนิดว่าบัดนีน้ นั้ เรือนหลังเล็กของคุณเภตรามีอศั วเดชากรคนน้องอยูก่ บั คุณเภตรา... หาใช่คนพี!่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร คนพีท่ ปี่ รมัตรีบแล่นมาหาตัง้ แต่วนั แรกทีท่ ราบข่าวว่า เธอกลับมาบ้าน บัดนีไ้ ม่ได้อยูร่ อต้อนรับเพือ่ นรักในวัยเด็กทีเ่ ฝ้ารอเธอด้วยความอดทน 25

เล่ห์รักนางฟ้า

มาตลอดเช่นกัน! เท้าสองข้างน�ำพาปรมัตมายังเรือนหลังเล็กของคุณเภตราผู้เป็นย่าของศศิรณัฐ และศศิรินธารด้วยระยะเวลาอันรวดเร็ว เพราะเขาไม่ได้แค่เดิน แต่เรียกได้ว่าแทบจะ กระโจนออกมาทันทีทพี่ น้ หน้าญาติผใู้ หญ่ อีกแค่ไม่กสี่ บิ ก้าว... เขาก็จะได้พบกับหญิงสาวที่เป็นสาเหตุให้เขาเป็นเหมือนคนบ้า พยายามโต พยายามเรียน และพยายามจะเป็นผูใ้ หญ่เพือ่ ให้เธอมองว่าเขาไม่ใช่เด็ก ไม่ใช่นอ้ งชายทีเ่ ธอจะต้องคอยดูแลเอาใจใส่ ไม่ใช่และไม่เคยคิดอยากจะเป็นเลยสักนิด! วันนี้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร จะต้องได้เห็น ปรมัต อนันตภาค คนใหม่! คนทีโ่ ตพอและเป็นผูใ้ หญ่พอจะคูค่ วรและดูแลเธอได้ตลอดชีวติ ! หาใช่เด็กน้อยในวันวานทีเ่ ธอคอยแต่จะบังคับให้เขาเรียกเธอว่า ‘พีส่ าว’ อีกต่อไป แล้ว! ชายหนุม่ หยุดเดินเมือ่ ผ่านร่มลีลาวดี เขาเอือ้ มมือไปเก็บดอกไม้สขี าวนวลมาไว้ ในมือและจูบมันอย่างทะนุถนอม อารมณ์ดี จ�ำได้ขนึ้ ใจว่าศศิรณัฐหลงรักดอกลีลาวลีมากแค่ไหน! หากปรมัตก็ลมื ไปเสียสนิทว่า ดอกไม้สวยงามอย่างลีลาวดี หาใช่เพียงแต่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร คนเดียวเท่านัน้ ทีม่ สี ทิ ธิร์ กั และชืน่ ชม! กลิน่ นมกลิน่ เนยหอมๆ ของวาฟเฟิลลอยฟุง้ มาเตะจมูกท�ำให้คนทีเ่ พิง่ มาเยือน เบนเส้นทางจากทางเดินเข้าห้องรับแขก เพือ่ ไปยังครัวหลังเล็กแทนทันที หญิงสาวร่างเล็กทีก่ ำ� ลังก้มๆ เงยๆ อยูก่ บั แม่พมิ พ์กท็ ำ� ให้คนทีก่ ำ� ลังร้อนคลาย ร้อนลงและยิม้ ได้ในทีส่ ดุ เศษแป้งยังติดเต็มเสือ้ ผ้าและสองข้างแก้มเนียน ท�ำให้คนท�ำดู สดใสและเด็กลงไปกว่าอายุจริงอีกหลายปี เมือ่ เขายังเป็นเด็ก และศศิรนิ ธารเพิง่ เริม่ หัดเข้าครัวกับผูเ้ ป็นย่าใหม่ๆ ทานได้บา้ งไม่ได้บา้ ง เขาก็จะตอบว่า ‘อร่อยทีส่ ดุ ในโลก’ เสมอ เพือ่ ตอบแทน แววตาลุน้ ๆ กึง่ คาดหวังของเธอ ท�ำใจไม่ได้สกั ที... หากจะต้องเห็นความผิดหวังในแววตาสดใสคูน่ !ี้ เด็กหญิงศศิรนิ ธารทีเ่ ขารักดัง่ น้องสาวแท้ๆ บัดนีเ้ ติบโตเป็นสาวน้อยน่ารักไม่แพ้ อัศวเดชากรคนพี่ 26

ระฆังเงิน

หากแต่คนมอง... อาจจะยังไม่ทนั สังเกตเห็น! เพราะ... มัวแต่ไล่ตามพระจันทร์บนฟ้าจนท�ำให้ลืมสายน�้ำเย็นที่คอยให้ความ สดชืน่ เมือ่ ยามอยูใ่ กล้! บางที... คงยังอีกนานกว่า ปรมัต อนันตภาค จะมองเห็น! และเมือ่ วันนัน้ มาถึง... คงมีหลายคนทีต่ อ้ งเจ็บปวดกับความรัก... ทีไ่ ม่อาจสมหวัง! “ท�ำอะไรน่ะ หนูรนิ ” เสียงนุ่มทุ้มที่มักจะอ่อนโยนเสมอยามเมื่อขานชื่อของเธอ ท�ำให้ ศศิรินธาร อัศวเดชากร เผลอสะดุง้ สุดตัว จนปลายนิว้ เรียวปัดไปโดนเตาอบวาฟเฟิลทีเ่ ธอก�ำลังเปิด แกะขนมออกใส่จานเข้าพอดี! “อุย๊ ” เสียงใสร้องเบาๆ ทันทีที่ปลายนิ้วสัมผัสได้ถึงความร้อนจากเตาอบ หญิงสาว เผลอตัวสะบัดปลายนิว้ อีกครัง้ ท�ำท่าจะยกมันขึน้ มาเป่าตามสัญชาตญาณ หากก็ยงั ช้ากว่าร่างสูงปราดเปรียวทีเ่ คลือ่ นตัวเข้ามาใกล้ตงั้ แต่ตอนไหนก็ไม่อาจรู้ มารูต้ วั อีกทีคณ ุ หนูเล็กแห่งอัศวเดชากรก็ตอ้ งหน้าร้อนผ่าวกับสัมผัสใกล้ชดิ ... ยามเมือ่ ปรมัต อนันตภาค เข้ามายืนใกล้จนได้กลิน่ โคโลญหอมจางๆ ลอยมา เตะจมูก ฝ่ามืออบอุน่ ทีเ่ อือ้ มเข้ามาจับมือเธอขึน้ ไปดูและก้มหน้าลงเป่าเบาๆ อย่างอ่อนโยน เหมือนทีเ่ คยท�ำมาเสมอ หากในวันนี้ ‘หนูรนิ ’ กลับรูส้ กึ กระอักกระอ่วน ปัน่ ป่วนหัวใจแปลกๆ คงเพราะ ‘พีช่ าย’ ทีเ่ ธอเคยวิง่ ตามหลังอยูท่ กุ เมือ่ เชือ่ วันได้สลัดคราบหนุม่ น้อย ทีแ่ สนร่าเริงสดใสทิง้ ไปเสียหมดสิน้ ! ปรมัต อนันตภาค ทีย่ นื อยูต่ รงหน้าเธอตอนนี.้ .. คือชายหนุม่ ผูเ้ พียบพร้อมไปด้วยรูปสมบัตแิ ละคุณสมบัตอิ ย่างทีส่ าวๆ หลายคน ใฝ่ฝนั หา ข่าวคราวของเขาผ่านสือ่ สิง่ พิมพ์ทกุ ชนิดถูกตัดเก็บเอาไว้ในแฟ้มทีเ่ ก็บรักษาเอาไว้ อย่างดีใต้หมอนหนุนทีฝ่ รัง่ เศส แม้จะเรียนไกลบ้านมาสามปีกว่าแต่กำ� ลังใจยิง่ ใหญ่ของ ศศิรนิ ธาร อัศวเดชากร ทีน่ อกจากครอบครัวผูเ้ ป็นทีร่ กั ยิง่ ก็คอื 27

เล่ห์รักนางฟ้า

หนุม่ น้อย ปรมัต อนันตภาค เพือ่ นเล่น พีช่ ายในวันวานทีเ่ ธอยังคงรักและยึดถือ เอาไว้ประดุจพีช่ ายร่วมสายเลือด! ความจริงเพิง่ ประจักษ์เอาวันนี้ ศศิรนิ ธารได้นงิ่ คิด และในทีส่ ดุ ก็เข้าใจได้วา่ พีช่ ายในวันวานของเธอได้จากไปแล้ว! และนีค่ อื หนทางสูค่ วามฝันของ ปรมัต อนันตภาค หนทางทีพ่ ชี่ ายของเธอจะใช้มนั ... เป็นบันไดไต่ไปหาพีส่ าวทีร่ กั ยิง่ ของเธอเอง! มีความจริงบางอย่างทีป่ รมัตไม่รู้ แต่เธอรูด้ มี าตลอด รูแ้ ต่กไ็ ม่เคยพูดมันออกไป เลยสักครัง้ เมือ่ ได้มองเห็นแววตาแห่งความมุง่ มัน่ ของผูช้ ายคนนี้ นานเท่าทีเ่ ธอรับรูว้ า่ หัวใจของศศิรณัฐฝันหาแต่พชี่ ายทีช่ อื่ อาโมรี! พี่ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอคนนี้ก็พยายามมาทั้งชีวิตเพื่อจะได้รักผู้หญิงที่ชื่อ ศศิรณัฐ พีส่ าวของเธอเฉกเช่นกัน! มีทงั้ ความดีใจ เสียใจ และเศร้าใจปรากฏขึน้ บนใบหน้าอ่อนใสของหนูรนิ ! เธอรักพี่สาวเพียงคนเดียว และอยากให้พี่สมหวังในความรักที่เฝ้ารอคอยมา หลายสิบปี แต่เธอก็ไม่อาจท�ำใจได้ หากพีช่ ายเพียงคนเดียวทีเ่ ธอรักยิง่ จะต้องเป็นผูผ้ ดิ หวัง ความพยายามตลอดระยะเวลาอันยาวนานของคนที่เธอรักมากสองคนอยู่ใน สายตาและอยูใ่ นหัวใจของเธอมาตลอด เป็นนาทีทยี่ าวนานและแสนทรมานทีส่ ดุ ส�ำหรับ อัศวเดชากรคนน้องเมือ่ แจ้งแก่ใจดีวา่ อีกไม่กนี่ าทีขา้ งหน้า ผูช้ ายตรงหน้าเธอคนนี.้ .. จะต้องพบกับความผิดหวัง! แววตากระตือรือร้นและเต็มไปด้วยความคาดหวังทีเ่ ธอก�ำลังมองเห็นอยูต่ รงหน้า... จะจางหายไป! ศศิรินธารอยากเข้มแข็ง อยากเป็นที่พึ่งให้ปรมัตอย่างที่เธอเคยเป็นมาเสมอ แต่ครัง้ นีเ้ ธอรูด้ วี า่ ค�ำปลอบใจแบบเด็กๆ ของเธอช่วยอะไรไม่ได้เลย ปรมัต อนันตภาค ไม่ได้เตรียมตัวมาในวันนีเ้ พียงเพือ่ จะพบกับความผิดหวัง! มันยากจะท�ำใจเมือ่ ต้องเป็นเธอทีจ่ ะบอกให้เขาได้รบั รูว้ า่ บัดนีท้ เี่ รือนหลังเล็กไร้ เงาของยัยแสบศศิทปี่ รมัตชอบเรียกเสียแล้ว! “โอ๋ๆ เจ็บมากเลยเหรอหนูรนิ ดูสนิ ำ�้ ตาปริม่ เชียว ไม่เป็นไรนะ พีเ่ ป่าให้นะคะ” ปรมัตพูดพร้อมกับก้มลงเป่าปลายนิว้ ให้กบั อัศวเดชากรคนน้อง คนทีเ่ ป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของเขาเองเช่นกัน 28

ระฆังเงิน

ศศิรินธารส่งยิ้มให้พี่ชาย พร้อมกับดึงมือกลับ หากแต่มีหรือปรมัตจะยอม เขาท�ำท่ายกมือขึน้ ขูเ่ ธอ พร้อมกับเอือ้ มมือไปปิดสวิตช์เตาวาฟเฟิลเอาไว้ จากนั้นก็เดินหันซ้ายหันขวาออกไปด้านข้างเรือนครัว เพียงสองนาทีปรมัตก็ กลับเข้ามาใหม่พร้อมกับว่านหางจระเข้ในมือ ชายหนุม่ เดินตรงไปหยิบมีดมาตัดเนือ้ ว่าน พร้อมกับเอาไปแปะทีน่ วิ้ ของศศิรนิ ธารอย่างอ่อนโยน ความเย็นของเนือ้ ว่านท�ำให้ความ แสบร้อนจางลง แต่เป็นความอบอุน่ ของพีช่ ายตรงหน้าต่างหากทีท่ ำ� ให้คนเป็นน้องแทบจะฝืนกลัน้ น�ำ้ ตาเอาไว้ไม่ไหว ‘จะมีทางไหนไหมทีพ่ ชี่ ายของเธอจะไม่ตอ้ งพบกับความผิดหวัง ถ้าพอมีเธอจะ ยอมท�ำทุกอย่างโดยไม่มขี อ้ แม้ใดๆ ทัง้ สิน้ ’ ศศิรินธารอาศัยช่วงเวลาที่ปรมัตก�ำลังให้ความสนใจอยู่กับการปฐมพยาบาล มือของเธอเพือ่ ลอบมองใบหน้าของ ‘พีช่ าย’ เพียงคนเดียวให้ชดั ๆ หลายปีทผี่ า่ น... ช่วงเวลาทีป่ รมัตไปเรียนทีเ่ คมบริดจ์ คือเวลาทีเ่ ธอเฝ้านัง่ นับวันรอคอย จนเมือ่ ศศิรณัฐเดินทางไปเรียนต่อทีฝ่ รัง่ เศส เธอจึงขอตามไปด้วย ศศิรณัฐและปรมัตได้เลือกหนทางเดินของพวกเขา และเมือ่ มาถึงวันนีพ้ สี่ าวและ พีช่ ายของเธอใช้เวลาในการส�ำรวจหัวใจตัวเองเพียงพอแล้ว คงหมดหน้าทีค่ นกลางอย่างเธอเสียที! ปรมัต อนันตภาค อาจไม่ตอ้ งการตัวช่วยอีกต่อไป!! เพราะเขาต้องแกร่งให้ได้ดว้ ยตัวเอง มีแต่ทางนีเ้ ท่านัน้ ถึงจะรับมือกับความผิดหวัง ทีร่ อท่าอยูไ่ ด้ “มองหน้าพี่อย่างนั้นท�ำไมคะหนูริน หน้าพี่มีอะไรติดอยู่เหรอคะ” ปรมัตถาม พร้อมกับเลิกคิว้ ขึน้ สูง หนูรนิ ส่ายหน้าช้าๆ จูๆ่ เธอก็นกึ อยากกลับไปเป็นเด็กอีกครัง้ ... และโดยไม่ทนั ได้คดิ หญิงสาวก็ตรงเข้าสวมกอดเรือนร่างสูงสง่าทันที! ร่างเล็กทีซ่ บแนบอยูก่ บั อกท�ำให้ปรมัตเลิกคิว้ สูงหากก็ไม่ได้ผลักไส ตรงกันข้าม เขาใช้มือลูบผมเธอเบาๆ พลางโยกตัวน้อยๆ คล้ายก�ำลังกล่อมน้องสาวตัวน้อยที่มัก ร้องไห้เดินตามหาเขา 29

เล่ห์รักนางฟ้า

“หนูรนิ ไม่ได้กอดพีม่ ตั มานานแค่ไหนแล้วคะ” เสียงเล็กๆ ทีอ่ อู้ อี้ ยูก่ บั อกท�ำให้ ปรมัตยิม้ ได้ “นั่นสินะ หนูรินของพี่มัตโตขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไร” เป็นค�ำถามที่ปรมัตไม่ได้ ค�ำตอบจากร่างในอ้อมแขน หากเขาก็ไม่คดิ ต้องการค�ำตอบจากเธอเช่นกัน เพราะเขารู้เท่ากับที่เธอรู้ว่า ช่วงเวลายาวนานที่ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปคือ ช่วงเวลาแห่งการทดสอบทีม่ นั ควรจะจบลงได้แล้ว! ศศิรินธารวางจานวาฟเฟิลรสดั้งเดิมกับวาฟเฟิลหมักยีสต์หน้าสตรอว์เบอร์รี ตรงหน้าชายหนุม่ ทีน่ งั่ เอกเขนกอยูบ่ นเก้าอีไ้ ม้สขี าว “จะรับชาหรือกาแฟดีคะ” “ชาก็ได้จะ้ พีไ่ ม่คอ่ ยชอบดืม่ กาแฟสักเท่าไร หนูรนิ ก็ร”ู้ ปรมัตตอบขณะใช้สอ้ ม แบ่งวาฟเฟิลเข้าปาก ความจริงเมือ่ ก่อนเขาก็ไม่คอ่ ยชอบของหวานเท่าไรนัก แต่เป็นเพราะศศิรนิ ธาร ทีม่ กั ท�ำขนมหวานๆ มาให้เขาลองชิมเสมอและเมือ่ ไปเรียนต่อเขาก็จำ� ต้องหาขนมหวาน อร่อยๆ มาติดห้องเอาไว้ดว้ ยเสมอ หญิงสาวหายเข้าไปในครัว และกลับมาพร้อมกับชาระมิงค์หอมกรุน่ ส�ำหรับปรมัต และโกโก้ปน่ั ราดวิปปิง้ ครีมส�ำหรับตัวเธอเอง “นีค่ ะ่ ” ปรมัตรับแก้วชามาวางไว้ ก่อนจะเอือ้ มมือไปหยิบแก้วโกโก้จากมือของน้องสาว หากเขากลับใช้ชอ้ นตักวิปครีมเข้าปากตัวเองหน้าตาเฉย ฟองครีมนุ่มๆ กลิ่นนมหอมๆ และรสชาติมันๆ ที่ไม่หวานมากนักท�ำให้เขา คลายเครียด... ชายหนุม่ ยิม้ ก่อนจะส่งแก้วคืนให้กบั เจ้าของทีต่ หี น้ายุง่ เมือ่ ถูกแย่ง “พีม่ ตั อะ” ศศิรนิ ธารโอดก่อนจะฉีกยิม้ ประจบเหมือนอย่างทีเ่ คยท�ำเป็นปกติ ปรมัต อนันตภาค หัวเราะไปกับความน่ารักสดใสของน้องสาวทีเ่ ขาได้พบทีไร ก็ทำ� ให้ยมิ้ ได้และหัวเราะได้ทกุ ครัง้ ชายหนุม่ ยกชาขึน้ มาจิบก่อนจะเสมองขึน้ ไปบนบันไดเรือน คิดได้วา่ เขามาเกือบ ยีส่ บิ นาทีแล้วท�ำไมอัศวเดชากรคนพีย่ งั ไม่ลงมาจากเรือน? ศศิรินธารเห็นอาการกระวนกระวายที่เริ่มขึ้นอีกครั้งของพี่ชายก็เข้าใจได้ทันที แต่กแ็ กล้งท�ำเป็นไม่เข้าใจเสียอย่างนัน้ ด้วยว่าอยากจะยืดเวลาแห่งความสุขให้ออกไปอีกสักนิด!

30

ระฆังเงิน

หากเมื่อเห็นสายตาของพี่ชายมองบันไดเรือนเป็นรอบที่สาม ศศิรินธารเอง ก็ทนไม่ไหว “พี่มัตอยากหาคุณย่าเหรอคะ หนูรินนวดให้ท่านจนท่านหลับไปก่อนที่หนูริน จะเข้าไปท�ำขนมสักพักแล้วค่ะ จะตื่นอีกทีก็ก่อนอาหารเที่ยงเล็กน้อย พี่มัตค่อยขึ้นไป กราบท่านก็ได้คะ่ ” ศศิรนิ ธารบอกพีช่ ายเรียบๆ เหมือนไม่รวู้ า่ ... แท้ทจี่ ริงนัน้ คนทีป่ รมัตต้องการจะพบเจอหาใช่คณ ุ ย่าผูช้ ราของเธอไม่ หากแต่ เป็นพีส่ าวร่วมสายเลือดทีเ่ ธอรักนักรักหนา คงจะดีหากหัวใจรักของศศิรณัฐมีเพือ่ ปรมัตน้องชายทีอ่ ยูข่ า้ งๆ เธอมาตลอด หาใช่มเี อาไว้เพือ่ พีช่ ายทีจ่ ากกันตัง้ แต่อายุหา้ ขวบซึง่ จนบัดนีก้ ย็ งั ไม่เห็นแม้แต่เงา! ถ้าเป็นไปได้... ทัง้ พีส่ าวและพีช่ ายของเธอทัง้ สองคนคงไม่ตอ้ งพบกับความเจ็บปวดผิดหวัง!! ปรมัตยังไม่พบค�ำตอบทีเ่ ขาต้องการ หากเป็นเมือ่ ก่อนเขาคงไม่ลงั เลทีจ่ ะถามหา พีส่ าวของเธอทันทีทเี่ ห็นหน้า ไม่ลงั เลทีจ่ ะปรึกษาหรือขอร้องให้ ‘หนูรนิ ’ ช่วยเหลือ แต่วันนี้กลับไม่อยากท�ำอย่างนั้น หลายปีที่ไม่ได้พบหน้า เขาไม่อยากถามถึง ผูห้ ญิงคนอืน่ เอากับเธอทันทีทไี่ ด้เห็นหน้า แม้ผหู้ ญิงคนนัน้ จะเป็นพีส่ าวแท้ๆ และเป็นคนทีศ่ ศิรนิ ธารรูด้ วี า่ เป็นเจ้าของหัวใจ ของเขาก็ตาม! แต่เมือ่ รอแล้วรออีกเขาก็ยงั ไม่เห็นแม้เงาของอัศวเดชากรคนพี่ อีกทัง้ ศศิรนิ ธาร ยังเข้าใจว่าเขาต้องการจะมาหาคุณเภตราท�ำให้ปรมัตต้องตัดใจถามเธออีกครัง้ “อืม เดีย๋ วรอให้ทา่ นตืน่ มาทานกลางวันด้วยกันก็ได้ คุณแม่พอี่ ยูก่ บั แม่ของหนูรนิ ทีบ่ า้ นใหญ่โน่นแน่ะ” รอยยิม้ แจ่มใสปรากฏบนใบหน้าใสๆ ของหนูรนิ อีกครัง้ “ดีจงั เลยค่ะ หนูรนิ ไม่ได้ทานข้าวกับพีม่ ตั กับแม่คริมานานแล้ว เดีย๋ วหนูรนิ ยก วาฟเฟิลไปให้ทา่ นลองชิมดีกว่า รอหนูรนิ แป๊บนะคะ คุณย่ายังไม่ตนื่ เราแอบแวบไปบ้าน โน้นสักพักก็ได้คะ่ ” ศศิรนิ ธารพูดพลางท�ำท่าจะผละไป หากแต่มอื หนารัง้ เธอเอาไว้กอ่ น “หนูรนิ ” เสียงเรียกนุ่มทุ้มกับฝ่ามืออบอุ่นที่จับมือของเธอเอาไว้เกือบท� ำให้หัวใจของ สาวน้อยเต้นแรง หากค�ำพูดต่อมาของผูช้ ายทีก่ ำ� ลังส่งสายตาขอร้องมาให้เธอท�ำให้หวั ใจ รูส้ กึ หวาดหวัน่ มากกว่า 31

เล่ห์รักนางฟ้า

“เอ่อ คะ” “แล้วศศิล่ะ ท�ำไมยังไม่เห็นลงมาจากเรือนสักที” ปรมัตทิ้งค�ำถามทันทีอย่าง ไม่ยอมอ้อมค้อมอีกต่อไป ศศิรนิ ธารลอบสูดลมหายใจเข้าช้าๆ เพราะรูด้ วี า่ ตัวเองต้องใช้กำ� ลังใจมากมาย แค่ไหนเพือ่ จะตอบค�ำถามนีข้ อง ปรมัต อนันตภาค! หญิงสาวหันกลับมาพร้อมกับรอยยิม้ ซีดเซียว และพิรธุ ของอัศวเดชากรคนน้อง ก็ทำ� ให้ปรมัตเอะใจ “ศศิไม่อยูบ่ า้ นเหรอหนูรนิ ” เสียงทีเ่ ริม่ แข็งโดยอัตโนมัตขิ องปรมัตท�ำให้หนูรนิ กัดริมฝีปากจนห้อเลือด! แววตาวูบไหวลังเลที่ยังไม่ยอมตอบค�ำถามของน้องสาวยิ่งท�ำให้ปรมัตร้อนรน ยิง่ กว่าเก่า อารมณ์เบิกบานเมือ่ เกือบยีส่ บิ นาทีทแี่ ล้วหดหายไปเป็นปลิดทิง้ ! “หนูรนิ !” เสียงเรียกหนักๆ อีกครัง้ ของปรมัตท�ำให้ศศิรนิ ธารใจหายจนน�ำ้ ตาแทบไหล ทุกครัง้ ทีเ่ ป็นเรือ่ งของศศิรณัฐ ปรมัตมักจะเปลีย่ นไปเป็นอีกคนเสมอ พีช่ ายใจดีและแสนอ่อนโยนของเธอจะหายไปในทันที! เมือ่ ก่อนเขาอาจกลายเป็นหนุม่ น้อยช่างฝัน ทีว่ าดหวังวันคืนทีส่ วยงามกับศศิรณัฐ แต่เดี๋ยวนี้เขาคือชายหนุ่มเพียบพร้อม ที่ก�ำลังจะลงแข่งในสนามหัวใจอย่าง เต็มภาคภูม!ิ แน่นอน เธอ คนทีเ่ ป็นน้อง ย่อมอยากให้เขาสมหวัง แต่ลกึ ๆ ในหัวใจก็อดรูส้ กึ เศร้าไม่ได้... โดยทีศ่ ศิรนิ ธารเองก็ไม่รเู้ หมือนกันว่าท�ำไม? “พีศ่ ศิไปเขาทะลุตงั้ แต่เช้ามืดแล้วค่ะ หนูรนิ คิดว่าคุณแม่จะบอกพีม่ ตั แล้วเสียอีก” เสียงอ่อยๆ ของหนูรนิ ทีบ่ อกออกมาท�ำให้ปรมัตหน้าชา ยัยแสบศศิไม่ยอมรอเขาแม้แต่วนิ าที! เธอกลับมาถึงบ้านเมือ่ วาน เขารึสอู้ ตุ ส่าห์ให้เวลาเธอได้พกั ผ่อนอยูก่ บั ครอบครัว ให้เต็มทีค่ นื หนึง่ เต็มๆ แต่การณ์กลับกลายเป็นว่า เขามาช้าไปในชัว่ ระยะเวลาไม่กชี่ วั่ โมง! ศศิรณัฐช่างใจร้ายใจด�ำกับเขาได้ลงคอ และตัวเขาเองก็มามัวท�ำบ้าอะไรอยูท่ นี่ ี่ ตัง้ เกือบครึง่ ชัว่ โมง! ทันทีทคี่ ดิ ได้ ปรมัต อนันตภาค ก็ผดุ ลุกขึน้ ยืนแทบทันที กรามเขาบดกันแน่น 32

ระฆังเงิน

อยากจะโกรธ อยากจะต่อว่าหนูรนิ ทีเ่ พิง่ มาบอกเอาตอนนี้ แต่เขาก็รแู้ จ้งแก่ใจดีวา่ ‘ท�ำไม่ได้’ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่ความผิดของศศิรินธาร และเมื่อคิดได้เขาก็รู้ตัวว่าวันนี้ทั้งวัน เขาต้องแกล้งฝืนท�ำเป็นร่าเริงอยู่ที่นี่อีกหนึ่งวันเต็มๆ เพราะได้บอกกับหนูรินเอาไว้แล้ว ว่าจะอยูท่ านข้าวเย็นด้วย สุดท้ายแล้วเขาก็ต้องมาติดแหง็กอยู่กับน้องสาวแทนพี่สาวเหมือนทุกๆ ครั้งที่ เคยเป็นมา รอก่อนเถอะศศิรณัฐ... ครัง้ นีเ้ ขาจะยกให้เธอเป็นครัง้ สุดท้าย! ครัง้ หน้าเขาจะต้องไม่ใช่คนทีผ่ ดิ หวังอีกเด็ดขาด! “พี่มัต หนูรินเจ็บ” ศศิรินธารร้องบอกเพราะปรมัตเผลอตัวบีบมือของเธอ แน่นขึน้ จนรูส้ กึ เจ็บ “โอ๊ะ ขอโทษ พีไ่ ม่ได้ตงั้ ใจ” ชายหนุม่ พูดพร้อมปล่อยมือจากหญิงสาวทันที “พีม่ ตั จะรีบไปไหนหรือเปล่าคะ” ค�ำถามแสนซื่อของอัศวเดชากรคนน้องท�ำให้ปรมัตต้องตอบเธอกลับไปแม้ว่า มันจะเป็นสิง่ ทีต่ รงข้ามกับทีห่ วั ใจตัวเองต้องการเหลือเกิน “ก็ไปช่วยหนูรนิ ท�ำวาฟเฟิลไงคะ” รอยยิม้ สดใสของศศิรนิ ธารคือรางวัลแห่งค�ำตอบนี.้ .. แต่ ปรมัต อนันตภาค รูด้ วี า่ ... มันคือรางวัลทีเ่ ขาไม่ได้ตอ้ งการ! “แล้วชานีล่ ะ่ คะ” ศศิรนิ ธารถามพร้อมกับมองไปยังโต๊ะไม้ทวี่ างขนมและน�ำ้ ชาที่ เธอชงมาให้เขา ปรมัตก้มลงไปหยิบจานขนมและถ้วยชาเดินน�ำเข้าไปในครัว ทิ้งให้สาวน้อย ศศิรนิ ธารรีบก้มลงไปหยิบแก้วโกโก้ของตัวเองวิง่ ตามเขาไปด้วยความสุขสดชืน่ สาวน้อยอ่อนเยาว์คดิ เพียงแค่วา่ ... บางทีปรมัตอาจไม่ได้รสู้ กึ ผิดหวังมากมายนักกับการไม่ได้พบหน้าพีส่ าวของเธอ และบางทีระยะเวลาหลายปีอาจท�ำให้ความรูส้ กึ ของพีช่ ายแปรเปลีย่ นไปแล้วก็เป็นได้ แต่ไม่วา่ ยังไง ขอให้ผชู้ ายคนนีย้ งั เป็นพีช่ ายคนเดิมของเธอก็เพียงพอ เขาจะยังรัก หรือไม่รกั พีส่ าวของเธอนัน้ ไม่ใช่เรือ่ งทีเ่ ธอจะต้องเข้าไปค้นหา... เพราะไม่วา่ ยังไงความรูส้ กึ ของปรมัตก็คอื สิง่ ทีส่ ำ� คัญทีส่ ดุ ส�ำหรับเธอเสมอ ถ้าเขา ยังรักศศิรณัฐ เธอก็ภาวนาให้เขาได้สมหวัง 33

เล่ห์รักนางฟ้า

แต่ถา้ ความรูส้ กึ ของปรมัตได้เปลีย่ นไปแล้ว เธอก็ยนิ ดีดว้ ยเพราะรูด้ วี า่ ... ความรูส้ กึ ของศศิรณัฐ ผูเ้ ป็นพีส่ าวของเธอทีม่ ตี อ่ พีช่ ายทีช่ อื่ อาโมรีนนั้ ยังมัน่ คง เสมอไม่เปลีย่ นแปลง และมันยากเหลือเกิน... ที่ ปรมัต อนันตภาค จะฝ่าเข้าไปได้งา่ ยๆ ศศิรนิ ธาร อัศวเดชากร ในยามนีย้ งั อ่อนต่อโลกเกินกว่าจะเข้าใจว่า บัดนี้ ปรมัต อนันตภาค... หาใช่หนุม่ น้อยคนเดิม แต่เขาคือเสือทีร่ อเวลาตะครุบเหยือ่ อย่างใจเย็นเท่านัน้ เอง!

34

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 3

เขาทะลุ

ภาพหญิงสาวร่างเล็กในชุดเสือ้ ยืดสบายๆ สวมทับด้วยเสือ้ แขนยาวสีดำ� บางๆ กับกางเกงขาสัน้ สีเทาเข้าชุดก�ำลังแบกเป้สะพายหลัง และสองมือหอบกระเป๋าอีกสองใบเดิน ลงมาจากรถทัวร์สายกรุงเทพฯ-หลังสวน ท�ำให้เจ้าจ้อยต้องพยายามเพ่งมอง ก่อนจะยิม้ กว้างเมือ่ เธอเดินหลบคนไปยืนใกล้ๆ กับศาลารอรถและวางกระเป๋า สองใบในมือลง เพื่อถอดหมวกสีขาวใบกว้างออกมาพัดรอบๆ ตัวขับไล่อากาศร้อนๆ ยามบ่ายแก่ๆ ให้พน้ จากตัว แม่นแล้ว! ใช่ลูกพี่ของมันจริงๆ ไม่ผิดตัวแน่ๆ เจ้าจ้อยดีใจจนฉีกยิ้มกว้างกว่าเดิมเป็น สองเท่า ก่อนจะตะโกนเรียกหญิงสาวทีก่ ำ� ลังยืนไล่ลมร้อนอยูใ่ ห้หนั มามอง “ลูกพี่ ลูกพีศ่ ศิ” เสียงเรียกของมันท�ำให้รา่ งทีก่ ำ� ลังยืนหันข้างหันกลับมาหามันทัง้ ตัว พลางถอด แว่นกันแดดออก ท�ำให้เจ้าจ้อยต้องรีบเบรกตัวเองกะทันหัน แม้วา่ จะวิง่ เข้าไปใกล้กนั ขนาด ห่างกันแค่สองช่วงศอกเท่านัน้ ! ใบหน้าหวานหยดทีแ่ ต่งแต้มบางๆ หลังแว่นกันแดดท�ำให้มนั ลังเลและไม่แน่ใจ? แม้จะมีทา่ ทางลุยๆ ให้เห็น แต่ลกู พีข่ องมันก็ไม่ได้สวยหวานราวกับนางฟ้าเช่นนี!้ 35

เล่ห์รักนางฟ้า

อาการเบรกจนตัวโก่งของเจ้าจ้อยท�ำให้นางฟ้าที่มันเห็นหัวเราะจนมันมองเห็น ฟันซีเ่ ล็กๆ เรียงเป็นระเบียบ ถึงกระนัน้ ในสายตาของจ้อย มันก็คดิ ว่านีเ่ ป็นการหัวเราะทีง่ ดงามทีส่ ดุ เท่าทีม่ นั เคยเห็น... เด็กอายุสบิ แปดปีทกี่ ำ� ลังจะเรียนจบมัธยมปลายอย่างจ้อยพบเจอผูห้ ญิงสวยมา ก็มาก แต่มนั แน่ใจว่า... เว้นจากคุณศศิรดา มันยังไม่เคยพบเจอใครทีส่ วยราวกับนางฟ้าขนาดนีม้ าก่อน! นางฟ้าตัวเล็กทีห่ วั เราะได้ราวเสียงระฆังเงิน ลูกพีศ่ ศิของมันน่ารักก็จริงอยู่ แต่จะกลายไปเป็นนางฟ้าได้อย่างไรกัน? หากเพียงชัว่ ระยะเวลาเวลาไม่ถงึ นาที นางฟ้าตรงหน้าก็ท�ำให้มนั หายข้องใจด้วย การใช้ฝา่ มือบางๆ เบิด๊ กะโหลกซ้ายขวาของมันแบบเบาๆ เป็นสัญลักษณ์ของการทักทาย เพือ่ ยืนยันว่าคนทีม่ นั เห็น ไม่ผดิ ตัวแน่! แต่ถึงกระนั้นเจ้าจ้อยผู้เคยหาญกล้าในถิ่นเส้นทางเขาปีบ-เขาทะลุ และต�ำบล ใกล้เคียง อย่างเขาค่ายและนาสักกลับต้องออกอาการเหวอ... พูดไม่ออกเป็นครัง้ แรก! “ไงจ้อย ไม่เจอกันสามสีป่ แี ค่นี้ จ�ำกันไม่ได้เลยเหรอ” เสียงทักทายจาก ‘นางฟ้า’ ยิง่ ท�ำให้มนั มัน่ ใจมากขึน้ พร้อมกับอาการเหงือ่ ตก “ละ...ลูกพีศ่ ะ...ศศิ” “ก็ใช่นะ่ สิ จ้อยคิดว่าใครล่ะ” เสียงหวานๆ ทีย่ นื ยันมาท�ำให้เจ้าจ้อยรีบยกมือไหว้ โดยอัตโนมัติ แม้จะเป็นเพือ่ นเล่นซนกันมาตัง้ แต่เด็กๆ แต่วนั นีล้ กู พีข่ องเจ้าจ้อยกลับไม่ใช่ลกู พีค่ นเดิม แต่เป็นนางฟ้าเดินดินต่างหาก! แค่คดิ ได้ดงั นัน้ มันก็ยนื ยืดอกขึน้ อีกนิด... รับรูว้ า่ บัดนีส้ ายตาหลายคูก่ ำ� ลังเมียงมองมาทีห่ ญิงสาวคนสวยทีเ่ พิง่ เดินทางมา จากกรุงเทพฯถึงเขาปีบได้ไม่ถงึ ห้านาทีดี และเจ้าหล่อนก�ำลังยืนสนทนาอยูก่ บั มันในระยะ ที่ตรงข้ามกับตลาดเขาปีบแค่ฝั่งถนนกั้น อีกสักประเดี๋ยวผู้คนที่เดินทางมากับรถทัวร์ ก็จะข้ามสีแ่ ยกนีไ้ ปยังตลาดเพือ่ ขึน้ รถประจ�ำทางกลับบ้าน หรือไม่กร็ อรถจากทีบ่ า้ นมารับ แค่ชวั่ ระยะเวลาไม่เกินพรุง่ นี้ ชาวบ้านร้านตลาดจะต้องลือกันให้แซดถึงสาวสวย ทีก่ ำ� ลังจะนัง่ ในรถกระบะตอนครึง่ ทีม่ นั จะเป็นผูข้ บั พาเธอไป หนุม่ ๆ ทัง้ ตลาดจะต้องอิจฉาเจ้าจ้อยผูโ้ ชคดี! หลังจากพยายามหุบยิม้ ได้แล้ว เจ้าจ้อยก็เอามือลูบหัว ก่อนจะรีบยกกระเป๋าสองใบ ไปวางไว้ยงั ตอนหลังของรถและหันมารับกระเป๋าเป้ที่ ‘ลูกพี’่ ถอดออกส่งให้ 36

ระฆังเงิน

จากนัน้ มันก็ถอยออกมาให้หญิงสาวก้าวขึน้ ไปนัง่ ยังเบาะข้างๆ คนขับ และรีบ วิง่ อ้อมไปยังด้านคนขับและเปิดประตูรถขึน้ ไป ตัง้ หน้าตัง้ ตาขับรถไม่พดู ไม่จา พ้นจากไฟแดงเจ้าจ้อยก็ตบเกียร์นำ� รถกระบะของ ‘แม่ใหญ่’ พุง่ ไปด้านหน้าทันที พอข้ามฟากมายังฝัง่ ตลาด หญิงสาวข้างๆ กายของมันก็สง่ เสียงเรียกมันเบาๆ แต่จอ้ ยเหมือนไม่ได้ยนิ เสียแล้ว “จ้อย... จ้อย” ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ขมวดคิ้วกับท่าทางแปลกๆ ของอดีตลูกน้องคนสนิท แต่กต็ มี อื บนแขนมันเบาๆ และลองเรียกอีกครัง้ “จ้อย” คราวนีม้ นั ขานรับมาเป็นภาษาท้องถิน่ ซึง่ ศศิรณัฐฟังออกและพูดเป็นเพราะตา ยาย และแม่ของเธอเป็นคนใต้ทสี่ อนเธอให้เป็นคนใต้อย่างเต็มตัวมาตัง้ แต่เด็กๆ “เปิดกระจกรถหน่อย ศศิอยากมองเห็นความเปลีย่ นแปลงของทีน่ วี่ า่ มันเปลีย่ นไป มากแค่ไหนแล้ว” เท่านัน้ เจ้าจ้อยก็กดปุม่ เปิดกระจกรถรับลมเย็นๆ ทีพ่ ดั เข้ามาทัง้ สองด้าน และ ผ่อนความเร็วให้ชา้ ลง เพือ่ ให้ลกู พีช่ มทัศนียภาพของตลาดเขาปีบได้อย่างเต็มที่ “จะเอาไหรไหมครับ” เจ้าจ้อยพูดภาษาท้องถิน่ ทีล่ งท้ายด้วยค�ำว่าครับเป็นครัง้ แรก

“ไม่ พูดอย่างเดิมต่ะจ้อย เราเป็นเพือ่ นกันไม่ใช่เหรอ” ศศิรณัฐตอบกลับเป็น ภาษาท้องถิน่ นัน่ ท�ำให้จอ้ ยยิม้ ภูมใิ จในตัวลูกพีข่ องมันมากขึน้ อีกเป็นกอง จากนัน้ มัน ก็ขบั รถเงียบๆ ปล่อยให้ศศิรณัฐนัง่ มองสองข้างทางไปอย่างสบายอารมณ์ ตลาดเขาปีบในยามบ่ายแก่ๆ ของวันพฤหัสมีคนเยอะมากเป็นพิเศษ เพราะเป็น ตลาดนัดใหญ่ ซึง่ อีกสักพักเธอคงจะได้ลงมาเทีย่ วแน่นอน ศศิรณัฐหมายมัน่ เอาไว้ในใจ หลงลืมความทุกข์ทอี่ ยูภ่ ายในใจเอาไว้ชวั่ ขณะ และพอรถกระบะของจ้อยพ้นปัม๊ น�ำ้ มันออกมาสูถ่ นนทีก่ ำ� ลังจะมุง่ หน้าตรงดิง่ ไปยัง เส้นทางเขาทะลุ ลมเย็นๆ สองข้างทางทีพ่ ดั เข้ามาในรถท�ำให้ศศิรณัฐยิม้ ได้ เป็นรอยยิม้ แรกนับจากช่วงเวลาสามปีทยี่ าวนาน... ครัง้ สุดท้ายทีเ่ ธอมาทีน่ ี่ เธอมุง่ มัน่ ทีจ่ ะรีบเรียนให้จบ และสอบชิงทุนไปฝรัง่ เศส เพือ่ ท�ำตามความหวังเดียวทีม่ อี ยู่ ตอนนัน้ เธอพกพาความหวังและก�ำลังใจอย่างเต็มเปีย่ มไปจากทีน่ ี่ ในวันนี้ วันทีเ่ ธอผิดหวัง ซมซานกลับมา เธอก็จะต้องมาเรียกก�ำลังใจทัง้ หมด คืนจากทีน่ เี่ ช่นเดียวกัน 37

เล่ห์รักนางฟ้า

‘เขาทะลุ’ ทีท่ เี่ ป็นเหมือนบ้านหลังทีส่ ามของเธอ ‘ดินแดนแห่งหุบเขาและภูผาสูงชันที่มีมนต์ขลัง เรียกร้องให้ผู้มาเยือนลุ่มหลง ในแสงอาบไล้ของอาทิตย์อสั ดงยามตะวันชิงพลบลงลับหลังเขา’ แปรฉากหลังของภูผาตระหง่าน... ให้แสงอาทิตย์นามเย็นเปล่งรัศมีจากรอยทะลุผา่ นของ ‘เขาทะลุ’ วันนีเ้ ธอจะได้เห็นปรากฏการณ์นอี้ กี ครัง้ ด้วยตาตัวเอง ไม่ตอ้ งเฝ้าแต่จนิ ตนาการ ด้วยความคิดถึงอีกต่อไป! อีกประเดีย๋ วเท่านัน้ เธอก็จะถึง ‘บ้าน’ แล้ว! ศศิรณัฐ อัศวเดชากร นั่งมองบรรยากาศสองฟากฝั่งถนนด้วยความรู้สึก เพลิดเพลิน มีร้านขายผลไม้ตั้งอยู่บ้างประปราย เงาร่มรื่นของไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งปกคลุม สองฟากถนนท�ำให้อากาศในยามห้าโมงเย็นร่มรืน่ และแสนสบาย เวลาหลายปีที่จากไปเปลี่ยนสภาพสวนกาแฟหลายที่ให้กลายเป็นปาล์มน�้ำมัน พืชผลทีใ่ ห้พลังงานแทนกาแฟเมล็ดเล็กๆ ทีต่ อ้ งใช้ทงั้ ระยะเวลาและก�ำลังคนในการเก็บเกีย่ ว ตากแห้ง แม้คนทีน่ จี่ ะนิยมการท�ำกาแฟแบบแห้ง3 แค่เก็บเมล็ดมาตากบนลานซีเมนต์หรือ บนตาข่ายพลาสติกสีฟา้ และคอยตาก เกลีย่ ทุกเช้าเย็นเพือ่ รอเวลาสีและขายส่งเท่านัน้ ไม่ได้ มีขนั้ ตอนยุง่ ยากเหมือนการท�ำกาแฟแบบเปียก4ทีจ่ ะต้องใช้เวลา การเอาใจใส่ และระบบ น�ำ้ ทีต่ อ้ งมีอย่างทัว่ ถึง เป็นการลงทุนทีม่ ากขึน้ ไปอีกขัน้ แต่กไ็ ด้ผลก�ำไรทีม่ ากกว่าเช่นกัน วิถชี วี ติ และวัฒนธรรมของผูค้ นทีน่ กี่ ำ� ลังจะเปลีย่ นไป ตามกาลเวลาและสภาพ เศรษฐกิจ แม้ขณะนีช้ มุ พรจะยังเป็นจังหวัดทีม่ ผี ลิตผลกาแฟมาเป็นอันดับหนึง่ แต่วา่ ผลผลิตโดยรวมก็ลดลงกว่าเมือ่ ก่อนมากนัก...

38

3 กาแฟแบบแห้ง กระบวนการหลังเก็บเกีย่ วกาแฟทีน่ ยิ มปฏิบตั ิ มีวธิ เี ปียก (wet method) และวิธแี ห้ง (dry method) กาแฟอราบิกา้ ในภาคเหนือของประเทศไทยส่วนใหญ่มกั ส่งเสริมให้ปฏิบตั ดิ ว้ ยวิธเี ปียก ส่วนวิธแี ห้งมีมากในการผลิตกาแฟโรบัสต้าในภาคใต้ ซึง่ ผลผลิตเกือบทัง้ หมดใช้วธิ แี ห้ง วิธเี ปียกมีเล็กน้อย เท่านัน้ วิธกี ารคือน�ำผลกาแฟทีเ่ ก็บเกีย่ วไปตากแดด ประมาณสิบห้าถึงยีส่ บิ วันเมือ่ ผลกาแฟแห้งสนิทก็เอา ไปสีเอาเปลือกผลแห้งออก (พัชนี สุวรรณวิศลกิจ. 2553. สรรสาระ “กาแฟ” น.28-33) 4 กาแฟแบบเปียก เป็นวิธปี ฏิบตั สิ ำ� หรับการผลิตกาแฟชัน้ คุณภาพ วิธกี ารคือน�ำผลสุกของกาแฟไปแช่นำ�้ และน�ำผลที่จมน�้ำไปปอกเปลือกหรือโม่เปลือกผลสดภายในวันเดียวกันกับการเก็บผล จากนั้นก็น�ำไป หมักเมือกในบ่อซีเมนต์หรือถังพลาสติกทีม่ ชี อ่ งระบายน�ำ้ ด้านล่างเพือ่ ให้เมือกลืน่ ถูกย่อยสลายจึงล้างและ แช่น�้ำสะอาดทิ้งไว้สิบสองถึงยี่สิบสี่ชั่วโมงแล้วจึงสงกาแฟกะลาเปียกขึ้นจากน�้ำแล้วน�ำไปตากแดดให้แห้ง พร้อมทีจ่ ะน�ำไปสี (พัชนี สุวรรณวิศลกิจ. 2553. สรรสาระ “กาแฟ” น.28-31)

ระฆังเงิน

พืชให้พลังงานให้ค่าตอบแทนและราคาที่มากกว่าเพื่อการด�ำรงชีพและภาระ ค่าใช้จา่ ยส�ำหรับหลายๆ ครอบครัวก็จริงอยู่ แต่ผลผลิตทีเ่ ปรียบดัง่ วิถชี วี ติ และเป็นศิลปะ แห่งราชาเครือ่ งดืม่ อย่างกาแฟก็จะหายไปไม่ได้เช่นกัน! เพราะไม่ใช่แค่รากเหง้าของวิถชี วี ติ ดัง้ เดิมของบรรพบุรษุ แต่มนั คือจิตวิญญาณ ทีส่ ามารถสืบต่อไปได้ชวั่ ลูกหลาน! และนีค่ อื สิง่ ทีค่ รอบครัวของเธอก�ำลังพยายามรักษาเอาไว้เฉกเช่นลมหายใจของ ขุนเขาทะลุ! เมือ่ รถเลีย้ วผ่านเนินเขาขึน้ มาสูส่ ามแยกคลองโตนเส้นทางเชือ่ มต่อระหว่างต�ำบล นาสักและต�ำบลเขาทะลุ ซึง่ ศศิรณัฐรับรูไ้ ด้เมือ่ มองเห็นสัญลักษณ์แห่งขุนเขาทีต่ งั้ ตระหง่านคู่ ฟ้ายามตะวันฉายเริม่ คล้อยลงต�ำ่ และความมืดมิดเริม่ โรยตัวปกคลุมก�ำมะหยีส่ ดี ำ� ผืนใหญ่ เบือ้ งบน ศศิรณัฐมองภาพตรงหน้าด้วยหัวใจเปีย่ มสุข ‘สุขได้แม้ในยามเหน็บหนาวและอ้างว้าง’ สุขเพียงเพราะได้กลับมาสูอ่ อ้ มอกอุน่ แห่งขุนเขา กลับมาหาครอบครัว กลับมาสู่ บ้านทีเ่ ธอฝังความทรงจ�ำงดงามไว้ทนี่ !ี่ “จอดรถเถอะจ้อย ศศิอยากนัง่ มองแสงอาทิตย์ลบั หลังเขา อยากจะดูให้เต็มตา หลังจากทีไ่ ม่ได้ดมู านานเหลือเกินแล้ว” ท้ายเสียงเต็มไปด้วยความโหยหา แม้ลกึ ๆ จะยังเจ็บปวดกับความผิดหวัง ทีไ่ ม่อาจได้พบเจอ ‘คนทีอ่ ยากพบ’ แต่ถา้ ได้มารักษาหัวใจของตัวเองทีน่ .ี่ .. ความอบอุน่ ของขุนเขาอาจท�ำให้เธอไม่ตอ้ งเหน็บหนาวมากนัก! ศศิรณัฐเปิดประตูลงจากรถ เมือ่ จ้อยน�ำรถไปจอดแอบไว้รมิ ถนน เกือบหกโมงเย็นคือเวลาทีแ่ สงแดดเริม่ เลือนหาย หากสายลมเย็นยังคงพัดพา ความเย็นชืน่ ใจมาให้ ผิวกายของเธอรับรูถ้ งึ ไอเย็นทีล่ อยมาสัมผัส หญิงสาวหันกลับไปในตัวรถ หยิบกล้องคูใ่ จขึน้ มา “จ้อยรออยูใ่ นรถก่อนนะ ศศิอยากเดินเล่นแล้วก็ถา่ ยรูปเงียบๆ สักพัก” เมือ่ ลูกน้องคนสนิทพยักหน้าและเอนเบาะรถ หยิบหมวกมาปิดหน้า หลับตาลง เพือ่ เปิดโอกาสให้ ‘ลูกพี’่ ใช้เวลาได้อย่างเต็มที่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ก็หยิบหมวกใบเดิม ปิดประตูรถและสะพายกล้องออก ไปยืนทอดอารมณ์...

39

เล่ห์รักนางฟ้า

รอเวลาจับภาพนาทีแห่งความงาม เมื่อปรากฏการณ์แห่งขุนเขาทะลุมาเยือน ในอีกไม่กนี่ าทีขา้ งหน้านี.้ .. ในระหว่างนี้เธอก็ใช้กล้องคู่ใจจับภาพธรรมชาติรอบๆ ตัวอย่างเพลิดเพลิน และปลดปล่อยให้หวั ใจหลุดพ้นจากความทุกข์ไปชัว่ ขณะหนึง่ หญิงสาวกดชัตเตอร์จบั ภาพไปเรือ่ ยๆ อย่างไม่รสู้ กึ เบือ่ เธอก�ำลังเพลิดเพลินกับ บรรยากาศรายรอบจนลืมเจ้าจ้อยทีก่ ำ� ลังรออยูใ่ นรถเสียแล้ว ศศิรณัฐหันกล้องกลับไปยังเขาทะลุอกี ครัง้ เมือ่ แสงสีสม้ แสดคล้อยต�ำ่ ลงเรือ่ ยๆ หญิงสาวนับเวลารอจังหวะที่แสงแห่งอาทิตย์เคลื่อนตัวลงทาบทับฉากหลังเขา พอดิบพอดี จึงกดชัตเตอร์ลงไปอีกครัง้ โดยไม่ทนั ได้ดเู ลยว่าในจังหวะนัน้ เอง... เงาร่างสูงของใครบางคนได้ขยับเข้ามายังภาพที่เธอตั้งใจจะจับภาพแห่งความ ประทับใจนีเ้ อาไว้ หญิงสาวเงยหน้าขึน้ มามองกล้องถ่ายรูปในมือ ทีบ่ ดั นีม้ องเห็นเสีย้ วหน้าด้านข้าง ของนายแบบกิตติมศักดิ์ และสายตาทีท่ อดยาวไปเบือ้ งหน้า... ตัดฉากกับแสงสีส้มแห่งขุนเขาที่ช่วยขับใบหน้านั้นให้เด่นชัดและเปล่งรัศมี งดงาม... เป็นภาพทีไ่ ด้มาอย่างไม่คดิ ฝัน และศศิรณัฐเองก็รตู้ วั ดีวา่ เธอจะถ่ายภาพทีง่ ดงาม เช่นนีอ้ กี ไม่ได้แล้ว สายตาทีท่ อดยาวจนมองเห็นความมุง่ มัน่ เต็มเปีย่ ม มันให้ความรูส้ กึ ถึง ความหวัง และอิสระอย่างเป็นธรรมชาติ! ศศิรณัฐก้มลงมองภาพในกล้องถ่ายรูปให้แน่ใจ... ว่าคนในภาพนี้คือผู้ชายไม่ใช่ผู้หญิง แวบแรกเธอนึกว่าใบหน้าหมดจดและ สวยสง่านีจ้ ะเป็นใบหน้าของผูห้ ญิง แต่เมือ่ เพ่งมองดีๆ ก็รวู้ า่ ไม่ใช่ เขาเป็นผูช้ ายทีม่ ใี บหน้าสวยราวกับผูห้ ญิง และกล้องรักผูช้ ายคนนี้ ความรูส้ กึ ของศศิรณัฐบอกเช่นนัน้ ! เมือ่ รูว้ า่ อะไรเป็นอะไร หญิงสาวจึงเงยหน้าขึน้ จากกล้องและมองตรงไปเบือ้ งหน้า ระยะห่างไม่ถงึ เมตร ผูช้ ายคนหนึง่ ก�ำลังมองตรงมายังเธออยูก่ อ่ นแล้ว! สายตาของเขามีคำ� ถาม! ดวงตาสีชอ็ กโกแลตทีเ่ ห็นผ่านเลนส์กล้องเข้มขึน้ ! ท�ำให้หน้าสวยๆ ทีล่ อ้ มรอบด้วยเรือนผมด�ำสนิททีป่ ล่อยยาวลงมาดูดขุ นึ้ ทันที กระนัน้ ใบหน้าของผูช้ ายตรงหน้าก็ยงั ท�ำให้หญิงสาวตกตะลึงอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน!

40

ระฆังเงิน

ศศิรณัฐไม่เคยเจอผูช้ ายคนไหนจะมีใบหน้าทีส่ วยเช่นนี้ และไม่เคยมีผชู้ ายคนไหน มองเธอด้วยสายตาเช่นนีม้ าก่อน มันสะกดให้เธอต้องจ้องตอบ และรูส้ กึ ไม่เข้าใจตัวเองเป็นครัง้ แรกว่า... ท�ำไมตัวเองถึงได้ยนื จ้องหน้าผูช้ ายแปลกหน้าอย่างไร้มารยาทเช่นนี!้ มีบางอย่างในแววตาคูน่ ที้ ำ� ให้รสู้ กึ แปลกๆ และอยากลองค้นหา... บางทีอาจเป็นเพราะมนต์สะกดแห่งขุนเขา! เมือ่ รูส้ กึ ตัวศศิรณัฐจึงพยายามถอนสายตาออกมาและก้มลงมองตามสายตาของ ชายหนุม่ ทีม่ องมายังกล้องของเธออย่างเป็นค�ำถาม “เอ่อ ขอโทษค่ะ พอดีศศิอยากจะถ่ายภาพตะวันลับหลังเขาทะลุ แต่ไม่คดิ ว่า จะมีใครเดินผ่านมา อีกอย่างตรงนีก้ ข็ า้ งถนน ศศิไม่รจู้ ริงๆ ว่ามีคนอยู”่ ศศิรณัฐพูดละล�ำ่ ละลักออกไป และเห็นว่าดวงตาของผูช้ ายคนนัน้ เข้มขึน้ อีกนิด ก่อนจะถูกเจ้าของท�ำให้มนั กลับมาเป็นสีชอ็ กโกแลตอย่างเก่า “ถึงจะเป็นข้างถนน แต่ตรงนี้ก็เป็นจุดชมวิวจุดหนึ่ง มักมีคนมาเดินเล่นตอน เย็นๆ เสมอ คุณไม่เห็นผมเพราะรถของผมจอดอยูห่ ลังเนินฝัง่ นี้ แต่ผมนัง่ พักอยูบ่ นเนิน นีม่ านานแล้ว เห็นคุณถ่ายภาพฝัง่ เขาด้านโน้น อยูด่ ๆี ก็หนั ภาพมาจับด้านเขาทะลุโดยไม่รู้ จักดูให้ดเี สียก่อนว่ามีใครยืนอยูบ่ า้ ง” ค�ำอธิบายทีเ่ ป็นเหมือนค�ำต�ำหนิกลายๆ ท�ำให้ศศิรณัฐหน้าม้าน ตอนแรกเธอหงุดหงิดที่ห้ามมือตัวเองไม่ทัน ปล่อยให้มีคนเดินเข้ามาในเลนส์ กล้อง แต่ทเี่ ธอไม่โกรธเพราะเห็นว่าภาพทีถ่ า่ ยออกมาให้อารมณ์ทลี่ ะเมียดละไม และจัด ว่าเป็นภาพทีส่ วยมากภาพหนึง่ แต่ถงึ กระนัน้ ก็ไม่สมควรทีเ่ ธอจะได้รบั ค�ำต�ำหนิแบบนี้ เพราะเธอเป็นคนจับภาพ ถ่ายรูป ไม่มเี วลาหันไปมองรอบๆ เขาเองต่างหากทีเ่ ห็นเธออยูก่ อ่ นแล้ว ท�ำไมไม่เตือนหรือหลบไปเองถ้าไม่อยากให้เธอถ่ายไปโดยมีตวั เองยืน่ หน้าเข้ามา เป็นนายแบบกิตติมศักดิแ์ บบนี!้ หญิงสาวพยายามข่มใจตนเอง ไม่อยากท�ำลายบรรยากาศสวยงามที่เป็นอยู่นี้ ลงเสีย “แล้วคุณจะให้ทำ� ยังไงล่ะคะ เพราะดิฉนั ไม่ทนั สังเกตเห็นจริงๆ และภาพก็ถา่ ย ไปแล้วด้วย ไม่ได้ตงั้ ใจจะรบกวนความสงบของคุณสักนิด” พูดออกไปแล้วศศิรณัฐก็แทบกัดลิน้ ตัวเอง เมือ่ มองเห็นมุมปากบางเฉียบอย่าง ผูห้ ญิงถูกยกขึน้ เพียงนิด นิดเดียวเท่านัน้ จริงๆ 41

เล่ห์รักนางฟ้า

“เอาเถอะ ในเมือ่ ถ่ายไปแล้วก็คงช่วยอะไรไม่ได้ อีกอย่างเราก็คงไม่ได้เจอกันอีก แต่คราวหลังจะท�ำอะไรก็ชว่ ยสังเกตรอบๆ ก่อนก็ดนี ะ จะได้ไม่เป็นเหมือนครัง้ นี”้ ชายแปลกหน้าพูดจบแล้วก็เดินอ้อมไปยังเนินทีเ่ ธอเพิง่ สังเกตเห็นรถจีป๊ ของเขา จอดแอบพุม่ ไม้อยู่ ก่อนจะขับออกไปทันที ปล่อยให้คณ ุ หนูแห่งอัศวเดชากรคนพีย่ นื อ้าปากค้างเป็นครัง้ แรก! ไม่เคยมีผชู้ ายคนไหนท�ำกับเธอแบบนีม้ าก่อนเลยในชีวติ !! มนต์เสน่หแ์ ห่งขุนเขาทีไ่ ด้รบั ยามเมือ่ จับภาพใบหน้าสวย แววตาลึกลับท่ามกลาง ฉากหลังอันมีขุนเขาทะลุตั้งตระหง่านเปล่งรัศมีแห่งแสงอัสดงนั้นได้ปลาสนาการหายไป เสียสิน้ ! ศศิรณัฐ อัศวเดชากร รูส้ กึ แค้นใจจนอยากจะลบภาพนัน้ ทิง้ ไปเสีย หากก็ทำ� ไม่ ได้เมือ่ รูด้ วี า่ ภาพภาพนีค้ งจะประทับอยูใ่ นหัวใจของเธออย่างไม่อาจลืมได้เสียแล้ว เป็นความบังเอิญ หรือเพราะโชคชะตาเล่นตลกก็ไม่อาจรูไ้ ด้... แต่นคี่ อื ผลงานชิน้ เอกของ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร! ผลงานทีเ่ ธอคงไม่สามารถน�ำไปแสดงหรือเปิดเผยให้ใครได้รบั รู้ เพราะคนในภาพ คงไม่ปรารถนาจะให้ใครได้เห็น! ‘ก็คงเหมือนความลับแห่งขุนเขาทีไ่ ม่มใี ครรูว้ า่ ความมหัศจรรย์แห่งรอยทะลุผา่ นนี้ เกิดขึน้ ได้อย่างไร ตัง้ แต่เมือ่ ไร’ มีเพียงต�ำนานเล่าขาน และความงดงามของแสงอาทิตย์ยามอัสดงทีย่ งั คงดึงดูด ผูค้ นให้เผลอปล่อยใจมาเยือนอยูเ่ สมอ “จ้อย... เจ้าจ้อย” ศศิรณัฐเรียกพลางเขย่าแขนคนทีก่ ำ� ลังเอนตัวเอามือก่ายหน้าผากและเอาหมวก ปิดหน้านอนหลับอย่างสบายอารมณ์ เรียกครัง้ แรกจ้อยไม่ขยับ ครัง้ ทีส่ องจ้อยปัดมือของเธอออกพ้นตัว ครัง้ สุดท้าย หญิงสาวสอดมือทางหน้าต่างรถฝั่งคนขับเพื่อดึงหมวกที่ปิดหน้าเจ้าจ้อยออก และร้อง เสียงดังขึน้ ทันที “จ้อย หนอนตัวอ้วนไต่อยู่บนหน้าจ้อยแน่ะ ฉันไม่กล้าเอาออก จ้อยตื่นมา เอาออกเองนะ” ยังไม่ทันจบประโยคดี ร่างที่ก�ำหลังหลับสนิทเมื่อครู่ลืมตาขึ้นมาโดยอัตโนมัติ และไม่กล้าแม้จะกลอกตาไปมา หลังจากนัน้ คุณหนูแห่งอัศวเดชากรก็ตอ้ งหัวเราะเสียงดัง 42

ระฆังเงิน

เพราะเจ้าจ้อยของเธอร้องโวยวายเสียลัน่ รถ พร้อมทัง้ อ้อนวอนให้เธอเขีย่ หนอนเจ้าปัญหา ออกจากใบหน้าอันหล่อเหลาของมัน “ละ...ลูกพี่ ชะ...ช่วยจ้อยด้วย” “ไม่เอาหรอก จ้อยเป็นผูช้ ายแท้ๆ ยังไม่กล้า ฉันเป็นผูห้ ญิงนะ” “ได้โปรด” นักเลงโตแห่งบ้านเขาทะลุออ้ นวอนอย่างหมดท่า ศศิรณัฐข�ำก็ขำ� สงสารก็สงสาร แต่กแ็ อบหมัน่ ไส้ทเี่ จ้าจ้อยมัวแต่หลับไม่ได้สนใจ เลยว่าเธอเพิง่ จะมีเรือ่ งกับผูช้ ายแปลกหน้าทีไ่ หนก็ไม่รู้ ถ้าจ้อยยังตืน่ อยู่ ป่านนีม้ นั คงจะไม่ยอมให้เธอต้องอับอายขนาดนัน้ ! และบางทีอย่างน้อยจ้อยอาจจะพอบอกได้วา่ ... ‘ผูช้ ายไร้มารยาทคนนัน้ เป็นใคร’ หญิงสาวแอบเบ้ปาก รับไม่ได้กับความรู้สึกหงุดหงิดที่ถูกทิ้งให้ต้องยืนหน้าชา โดยไม่มโี อกาสได้แก้ตา่ ง เพราะคนทีต่ อ่ ว่าเธอนัน้ ประกาศชัดแล้วว่า ‘เราคงไม่มโี อกาสได้เจอกันอีก’ นัน่ หมายความว่า เขาจะปล่อยให้เธอเป็นคนผิดในเรือ่ งนีไ้ ปตลอดกาล! รับไม่ได้ และไม่มวี นั ยอมเด็ดขาด! ก็เธอน่ะ คุณหนูแห่งอัศวเดชากรเชียวนะ นอกจากอาโมรีแล้ว เธอจะไม่ยอมลง ให้ผชู้ ายหน้าไหนทัง้ นัน้ ! ‘อาโมรี’ ชือ่ นีส้ ะดุดในหัวใจขึน้ อีกครัง้ ศศิรณัฐถอนหายใจ เลิกสนใจจ้อยอีกต่อไป หญิงสาวหันหลังแล้วเดินอ้อมกลับ ไปยังฝัง่ ของตัวเองเปิดรถและก้าวขึน้ ไปนัง่ นิง่ ทัง้ ทีต่ งั้ ใจว่าจะลืม ทัง้ ทีต่ งั้ ใจว่าจะไม่คดิ ทัง้ ทีต่ งั้ ใจว่าจะเริม่ ต้นใหม่ หากเพียงก้าวเข้ามายังเขาทะลุ และได้พบเจอผูช้ ายแปลกหน้าคนแรก เธอ... คุณหนูศศิรณัฐ อัศวเดชากร ก็อดไม่ได้ทจี่ ะนึกถึงและเอาผูช้ ายทุกคน ไปเปรียบเทียบกับอาโมรี! ‘คนใจร้าย ทีท่ ำ� อย่างไร... ก็ไม่ยอมตายไปจากความรูส้ กึ นึกคิดของเธอเสียที’ หญิงสาวกัดริมฝีปากแน่น รูด้ วี า่ เธอได้เลือกทางเดินของตัวเองแล้ว ‘จะไม่หนั หลัง กลับไปอีกเด็ดขาด นัน่ คือสิง่ ทีเ่ ธอจะต้องท�ำให้ได้ 43

เล่ห์รักนางฟ้า

เสียงจ้อยแว่วเข้ามาในหูอกี ครัง้ ดึงรัง้ เธอให้กลับมาสูโ่ ลกปัจจุบนั โลกทีเ่ ต็มไปด้วยขุนเขาทีโ่ อบล้อมรอบตัวเธอ โลกทีช่ า่ งห่างไกลเหลือเกิน... กับคนทีเ่ ฝ้ารอมาตลอดชีวติ ! “ลูกผี่ ขอร้อง ช่วยเอาไหรก็ได้มาเขีย่ มันไปได้ไหม แล้วจ้อยจะยอมทุกหยางเลย” จ้อยยังคงร้องเป็นภาษาถิน่ ไม่เลิกกับปัญหาทีเ่ ธอทิง้ เอาไว้ให้ ศศิรณัฐถอนหายใจเหนือ่ ยอ่อน ไม่มอี ารมณ์ลอ้ เล่นหลงเหลืออยูใ่ นดวงตาคูส่ วย! “ไม่มหี นอนทีไ่ หนทัง้ นัน้ แหละจ้อย ศศิแค่จะปลุกจ้อยเท่านัน้ รีบกลับบ้านเถอะ เย็นแล้วเดีย๋ วพ่อใหญ่กบั แม่ใหญ่จะเป็นห่วง” หญิงสาวไม่ได้ตอบกลับจ้อยเป็นภาษาถิน่ ดังเช่นครัง้ ก่อน พ่อใหญ่กับแม่ใหญ่ที่ศศิรณัฐกล่าวถึงคือ คุณเทพและคุณศศิธร ธนาวัฒน์ คุณตาและคุณยายของเธอเองทีท่ กุ คนในสวนเขาทะลุตา่ งเรียกขานว่าพ่อใหญ่และแม่ใหญ่ รวมถึงเจ้าจ้อยด้วย เมือ่ หญิงสาวพูดจบเธอก็เอีย้ วตัวหันไปมองด้านข้างของรถแทน เป็นการตัดบท สนทนา ทิง้ ให้เจ้าจ้อยเกาหัวด้วยความงุนงง ก่อนจะขยับตัวและออกรถ มุง่ หน้าสูส่ วนเขาทะลุ สวนกาแฟแสนรักของ คุณเทพและคุณศศิธร ธนาวัฒน์ และในอนาคตมันคือทีพ่ กั พิงเดียวส�ำหรับหัวใจทีอ่ อ่ นล้าของเธอเอง! เรือนไทยสองชัน้ หลังเดิมยังคงโดดเด่นอยูท่ า่ มกลางร่มเงาไม้ใหญ่ หาได้ชำ� รุด ทรุดโทรมไปตามกาลเวลา บอกให้ผมู้ าเยือนรูว้ า่ เจ้าของบ้านได้ดแู ลรักษาเอาไว้เป็นอย่างดี กลิน่ ดอกโมกป่าและดอกราตรีเริม่ อวลกลิน่ หอมละมุนลอยมากระทบจมูก คุณหนูใหญ่แห่งบ้านอัศวเดชากรส่งกระเป๋าให้คนสนิทก่อนจะค่อยๆ จรดฝีเท้า ไปยังอ่างล้างเท้า น�ำ้ ในตุม่ ลอยดอกมะลิหอมลอยเต็มตุม่ อยูต่ ลอดเวลา แสดงน�ำ้ ใจของ เจ้าบ้านทีพ่ ร้อมต้อนรับแขกผูม้ าเยือน ศศิรณัฐวาดมือกอบดอกมะลิขนึ้ มาแนบอก ‘เธออยากแนบหัวใจทาบเอาไว้กบั ไออุน่ ของบ้านหลังนี’้ บ้านทีเ่ ธอเคยอาศัยวิง่ เล่นตามต้นกาแฟตัง้ แต่อายุหา้ ขวบจนโตเป็นสาว เมือ่ จาก ฝรัง่ เศสมา ทีน่ คี่ อื ทีท่ รี่ สู้ กึ เสมอว่าสามารถวางใจได้อย่างแท้จริง หญิงสาวสูดลมหายใจยาว... รับเอาความหอมละมุนของดอกไม้ยามเย็นเข้าสูล่ มหายใจอ่อนล้า ก่อนจะหยัดตัว ลุกขึน้ และวางมือทาบกับราวบันไดชานเรือนไม้หลังงาม 44

ระฆังเงิน

ถัดจากขัน้ บันไดขึน้ ไปไม่ถงึ สิบขัน้ ประตูแฝดจะเปิดอ้าตอนรับเธอกลับบ้าน ความ รูส้ กึ นีช้ า่ งอิม่ เอมหัวใจจนต้องวนนิว้ มือไล้หวั บันไดไม้ทรงไทยทีถ่ กู ขัดจนเงาวับ จ�ำได้ดีว่าตอนเด็กๆ เวลาเธอกลับมาถึงบ้านมักจะเจอคุณตายืนจับหัวบันได หน้าชานเรือนแบบนี้ ‘คุณตา’ ชายสูงอายุไว้หนวดเครารกครึ้ม แต่มักต้อนรับเธอด้วยรอยยิ้มและ แววตาอบอุน่ ป่านนีท้ า่ นจะยังคอยหลานไม่เอาไหนอย่างเธออยูห่ รือเปล่านะ? ศศิรณัฐเลิกคิดถึงความหลัง เมือ่ ความจริงจะปรากฏต่อหน้าเธอในไม่ชา้ เพียงแค่ เธอก้าวข้ามผ่านบานประตูแฝดหน้าชานเรือนนีข้ นึ้ ไปหา หญิงสาวถอดรองเท้าและรีบวิง่ ขึน้ บันไดบ้านไปทันทีเพือ่ ผลักบานประตูไม้แฝด เข้าไปเบาๆ วินาทีแรกทีเ่ ท้าสัมผัสความเรียบเงาของไม้ขดั มัน ความเย็นตามธรรมชาติของ ธาตุไม้ทำ� ให้เธอกล้าวางฝ่าเท้าลงไปเต็มทีเ่ พือ่ เติมเต็มสัมผัสทีเ่ ธอห่างหายไปนานเหลือเกิน และแล้วศศิรณัฐก็ต้องหวีดร้องด้วยความดีใจเมื่อคนสองคนที่เธอคิดถึงนั่ง เอนกายคูก่ นั บนตัง่ เตียงทีม่ หี มอนอิงแนบกาย ตั่งเตียงไม้ตัวเก่าที่เธอเคยเห็นในวันแรกที่ก้าวขึ้นชานบันไดเรือนมาเยี่ยมบ้าน ของแม่รดา... “ตาจ๋า ยายจ๋า” ร้องได้เท่านัน้ เรือนร่างบอบบางก็ถลาเข้าไปกอดเอวคุณเทพ เอาไว้แนบแน่น ก่อนจะผละตัวออกเพื่อกอดยายด้วยแขนอีกข้าง “ศศิคิดถึงตาจ๋ากับ ยายจ๋ามากทีส่ ดุ ในโลกเลยค่ะ” ไม่พดู เปล่า ใบหน้าหวานหมดจดในยามนีม้ หี ยาดน�ำ้ ใสๆ ปริม่ ดวงตาคูส่ วย คุณศศิธรหวนย้อนไปถึงวันวานเมือ่ หลายสิบปีกอ่ น เมือ่ ครัง้ ที่ ศศิรดา ธนาวัฒน์ ซมซานกลับมาบ้านด้วยหัวใจทีก่ ลัดหนอง... วันนัน้ เธอจ�ำได้ดวี า่ หัวใจของคนเป็นแม่เจ็บแค่ไหน! วันนีห้ ลานสาวของเธอกลับมาอีกครัง้ แม้จะรูด้ วี า่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร เพียง กลับจากไปเรียนต่อทีฝ่ รัง่ เศสเพียงแค่สามปี แต่ไม่รู้ท�ำไมภาพวันวานจึงได้ย้อนกลับเข้ามาในความคิดของคนที่เป็นทั้งแม่ และยาย

45

เล่ห์รักนางฟ้า

ชะรอย... ประวัตศิ าสตร์จะซ�ำ้ รอยเดิมอย่างนัน้ หรือ! แม้ใจจะนึกหวัน่ แต่สงิ่ ทีค่ ณ ุ ศศิธรท�ำกลับตรงกันข้าม “เด็กดีของยาย ไม่ตอ้ งร้องไห้ลกู จากบ้านไปเสียหลายปี คราวนีม้ านอนให้ยาย กอดนานๆ หน่อยนะลูกนะ” ศศิรณัฐไม่ได้รบั ปาก แต่ออ้ มกอดของเธอกอดรัดผูเ้ ป็นยายแน่นขึน้ เพราะไม่มที ไี่ หน ให้เธอได้ไปอีกแล้ว... ไม่มที ไี่ หนจะรักษาหัวใจของเธอได้ดกี ว่าบ้านสวนแห่งนี!้ บ้านทีแ่ วดล้อมไปด้วยผูค้ นมากมายทีร่ กั เธอ โดยทีเ่ ธอไม่ตอ้ งดิน้ รนไขว่คว้าหรือ ใช้เวลาอดทนรอคอยอย่างเลือ่ นลอยอีกต่อไป

46

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 4

ภูเลียบตะวัน

เช้าตรูข่ องวันใหม่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ตืน่ ตัง้ แต่ตหี า้ ทัง้ ทีค่ วรจะนอน พักผ่อนให้เต็มอิม่ หลังจากการเดินทางไกล หากอากาศเย็นสดชืน่ กับไอหมอกทีล่ อยเข้ามา ทางบานหน้าต่างที่เธอเปิดรับลมเอาไว้โดยไม่ต้องใช้เครื่องปรับอากาศท� ำให้ไม่อยากจะ นอนอยูบ่ นทีน่ อนอีกต่อไป หญิงสาวลุกขึน้ มาอาบน�ำ้ อุน่ ๆ สวมเสือ้ ยืดและกางเกงขาสามส่วนเดินออกจาก ห้องนอน และเธอก็ได้พบว่าหน้าชานเรือนคุณเทพก�ำลังนั่งดื่มน�้ำร้อนอันเป็นกิจวัตร ในยามเช้าตรู่ของทุกวัน หากไม่ได้นั่งดื่มกาแฟอยู่กับบ้านคุณเทพก็มักจะปั่นจักรยาน ไปยังสภากาแฟใกล้บา้ น และบ่อยครัง้ ทีเ่ พือ่ นบ้านจะแวะมาตัง้ สภากาแฟขึน้ ทีช่ านเรือน แห่งนี้ ซึง่ ทัง้ หมดนีค้ อื เรือ่ งราวแต่หนหลัง... ปัจจุบนั สภากาแฟได้ยา้ ยถิน่ ฐานไปยังฐานทีม่ นั่ แห่งใหม่ ‘เรือนกาแฟเขาทะลุภูเลียบตะวัน’ สถานทีพ่ บปะของผูค้ นท้องถิน่ และเรือนกาแฟรับรองส�ำหรับผูม้ าเยือน จากแดนไกล หญิงสาวเดินออกไปพอดีกบั ทีค่ ณ ุ ตาของเธอหันหน้ามาพบ “หนูศศิ ท�ำไมตืน่ เช้าล่ะลูก เพิง่ กลับมาเหนือ่ ยๆ” 47

เล่ห์รักนางฟ้า

ศศิรณัฐอมยิ้มกับความห่วงใยของคุณตา เธอจึงเลี้ยวเข้าไปนั่งบนพื้นข้างๆ ตัง่ ตัวโปรดทีค่ ณ ุ เทพเอนกายเป็นประจ�ำ “ศศิไม่อยากนอนค่ะ เลยว่าจะออกไปเดินเล่น ไม่ได้มาเสียหลายปีทนี่ ดี่ จู ะเปลีย่ น ไปเยอะพอสมควร จ้อยเล่าว่าเดีย๋ วนีเ้ ราแบ่งพืน้ ทีส่ บิ ไร่เปิดให้นกั ท่องเทีย่ วเข้ามาศึกษา การปลูกกาแฟอย่างเป็นรูปธรรมมากขึน้ แถมยังมีโรงคัว่ กาแฟเป็นของตัวเองอีกต่างหาก คุณตาของศศิเก่งจังเลยค่ะ” หญิงสาวยิม้ ประจบ พาให้คณ ุ เทพยกมือทีเ่ ริม่ เหีย่ วย่นลูบศีรษะเธอเบาๆ “เรือ่ งโรงคัว่ นีค่ งต้องยกความดีความชอบให้พอ่ สินธุ์ ลุงของหนูนนั่ แหละ รายนัน้ เขาท�ำอะไรจริงจังเสมอ แรกๆ ทีข่ ลุกขลักก็มาแทบทุกวันจนแทบไม่ได้ดทู ี่ ‘รอยตะวัน’ กับ ‘เกาะพันดาว’ เลย แต่กท็ นคิดถึงไม่ไหว พองานฝัง่ นีเ้ ริม่ อยูต่ วั เป็นรูปเป็นร่างมากขึน้ ก็เลยอยากหาคนมาช่วยดู ตาเองก็อยากจะให้เขาได้พกั ท�ำงานและใช้ชวี ติ สบายๆ อย่างที่ เขาเคยชอบ ไม่ใช่วงิ่ รอกไปมาอยูแ่ บบนี้ ถ้าหนูมาช่วย เขาอาจจะแวะขึน้ มาสักเดือนละ ครัง้ สองครัง้ เพราะหลายปีแล้วทีต่ ารูส้ กึ ว่าลุงเขาพยายามท�ำงานหนักจนผิดปกติ ป่านนี้ แล้วยังไม่ยอมแต่งงานมีครอบครัวเสียที อายุกป็ าไปสีส่ บิ กว่าจะห้าสิบในอีกไม่กปี่ นี แี้ ล้ว” คุณเทพเปรยอย่างนึกเป็นห่วงหลานชาย... ลูกชายเพียงคนเดียวของพีส่ าวทีป่ ระสบอุบตั เิ หตุเสียชีวติ ทัง้ พ่อและแม่ตงั้ แต่สนิ ธุ์ ยังหนุม่ หากท่านก็รสู้ กึ ว่าชายหนุม่ เป็นเหมือนลูกชายแท้ๆ ของตัวเอง ทีร่ กั และเป็นห่วง อยากให้เขาได้มชี วี ติ ครอบครัวทีอ่ บอุน่ มีหลักมีฐานมัน่ คงกับเขาเสียที ศศิรณัฐหัวเราะคิก เมือ่ คุณตาคุณยายรวมถึงคนรอบข้างเปรยถึงเรือ่ งนีข้ นึ้ มาทีไร ทัง้ ต่อหน้าและลับหลัง สินธุ์ ชลาสินธุ์ แต่ชายหนุม่ ก็มกั จะท�ำเฉยเสีย ครั้งหนึ่งเคยมีคนลุ้นให้ลุงของเธอลงเอยกับ แพทย์หญิงสราวลี สุทธิพงษ์ แพทย์สาวประจ�ำสถานีอนามัยเกาะพันดาวเมือ่ ฝ่ายหญิงท�ำท่าจะมีใจให้ หากท้ายทีส่ ดุ คนทีเ่ ธอเลือกก็คอื เอก อมรพงษ์ ผูท้ เี่ ป็นทัง้ เพือ่ นและมือขวาของ สินธุ์ ชลาสินธุ์ นัน่ เอง “บางทีคณ ุ ลุงอาจก�ำลังรอใครบางคนอยูก่ ไ็ ด้นะคะ” ศศิรณัฐคิดถึงลุงสินธุท์ มี่ กั จะหิว้ อาหารทะเลมาฝากอยูบ่ อ่ ยๆ บางทีกม็ ารับเธอ ไปนอนค้างที่ ‘รอยตะวัน’ หรือ ‘เกาะพันดาว’ บ้างเป็นครัง้ คราว และทุกครัง้ ทีล่ งุ มาหาเธอ เขาก็จะพาเด็กผูห้ ญิงหน้าตาน่ารักอย่างน้องน�ำ้ ติดสอย ห้อยตามมาด้วยเสมอ... ยังจ�ำได้ดวี า่ ธาราภัทรติดพ่อทูนหัวของพีช่ ายตัวเองมากแค่ไหน...

48

ระฆังเงิน

เรือ่ งนีท้ ำ� ให้พอ่ แท้ๆ อย่าง ปรเมศ อนันตภาค ถึงกับโกรธจนควันออกหูอยู่ บ่อยๆ ทีล่ กู สาวสุดทีร่ กั เกิดรัก ‘เกาะพันดาว’ มาก จนคุณน้าคริมาต้องพามาส่งบ่อยๆ หากพอถึงวันกลับเจ้าตัวกลับไม่อยากจะกลับร้องไห้เกาะแข้งเกาะขาคุณอาสินธุ์ จนคนมารับอย่างพ่อเมศของเธอถึงกับหน้าหงิก แต่กท็ ำ� อะไรไม่ได้ เมือ่ ทัง้ หมดคือความ พอใจของลูก ซ�ำ้ ร้ายธาราภัทรยังขอเรียนหนังสือทีส่ วีและคุณแม่อย่างน้าคริมาก็ยงั ใจอ่อนยอม ให้เธอเรียนจนจบชัน้ มัธยมศึกษาตอนต้น หากไม่มีใครรู้ว่าเพราะอะไร อยู่ดีๆ ธาราภัทร อนันตภาค จึงตัดใจทิ้งทั้ง ‘รอยตะวัน’ และ ‘เกาะพันดาว’ ที่เธอรัก เพื่อสอบเทียบตาม ปรมัต อนันตภาค ไปเรียนสถาบันศิลปะไกลถึงเคมบริดจ์ แมสซาชูเซตส์ ‘ไกลห่างจากน่านน�ำ้ อ่าวไทยถึงครึง่ ค่อนโลก’ เมือ่ ศศิรณัฐคิดถึงน้องสาวก็อดไพล่ไปคิดถึงพีช่ ายของธาราภัทรไม่ได้ ปรมัต อนันตภาค ผูท้ เี่ ป็นทัง้ ‘น้องชาย’ และ ‘เพือ่ นเล่น’ ในวัยเด็กของเธอ ด้วยระยะเวลาทีจ่ ากกัน ป่านนีห้ นุม่ น้อยของเธอคงกลายเป็นนักธุรกิจหนุม่ หล่อ ขวัญใจสาวๆ ค่อนเมืองไปแล้วกระมัง นอกจากอาโมรีแล้ว ผูช้ ายอีกคนทีม่ อี ทิ ธิพลต่อหัวใจของเธอ ก็คงจะเป็นเขาคนนี้ ปรมัต อนันตภาค! กับ ‘อาโมรี’ ชาตินที้ งั้ ชาติ... คงหมดหวังทีจ่ ะได้พบกันอีก! แต่สำ� หรับ ‘ปรมัต’ น้องชายของเธอ... ในไม่ชา้ นีค้ งได้พบกันเพราะเธอเองก็ไม่คดิ จะไปไหนไกลจากเมืองไทยอีกแล้ว!! ไม่รวู้ า่ ป่านนีน้ อ้ งชายสุดทีร่ กั ของเธอจะมีใครในหัวใจหรือยัง! คนอย่าง ปรมัต อนันตภาค มีดพี อทีผ่ หู้ ญิงสักคนจะมอบหัวใจให้ และเธอเอง ก็หวังอยากเห็นน้องชายมีความสุข... สายตาของคนเป็นพี่แค่ปีเดียวกว้างไกลกว่าเมื่อเธอไม่ได้มองเห็นแค่ ปรมัต อนันตภาค แต่เธอยังคลุกคลีอยูก่ บั หนูรนิ จนแทบจะกลายเป็นเงาตามตัว คนเรานีก่ แ็ ปลก... ความรักอยูใ่ กล้แค่เอือ้ ม แต่กลับไม่ยอมมอง! คงเหมือนกับเธอทีม่ วั ไขว่คว้าและวิง่ ไล่ตามหามันอย่างไร้จดุ หมาย ทัง้ ทีก่ ย็ งั ไม่แน่ใจว่าความรูส้ กึ ทีย่ ดึ ติดอยูใ่ นใจ...

49

เล่ห์รักนางฟ้า

จะใช่ความรักหรือเปล่า! บางทีทงั้ ชีวติ นี.้ .. เธอคงไม่มวี นั ได้รคู้ ำ� ตอบ! ศศิรณัฐ อัศวเดชากร กระชับเสือ้ กันหนาวเมือ่ ลงมาเดินบนพืน้ ดิน... บรรยากาศที่ถูกโอบล้อมเอาไว้ด้วยไอหมอกและความเย็นชื้นของน�้ำค้างท�ำให้ เธอรูส้ กึ ดี หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนจะค่อยๆ พาตัวเองเลาะไปตามแนวต้น กาแฟทีเ่ รียงแถวกันอวดดอกสีขาวบานสะพรัง่ หญิงสาวรับรูไ้ อเย็นของหมอกขาวทีส่ มั ผัสใบหน้า... รูด้ วี า่ อีกไม่นานใบหน้าของเธอ จะต้องชื้นไปด้วยไอน�้ำที่จับตัวกัน แต่กลับรู้สึกสดชื่นอย่างประหลาด ความเย็นชื้นที่ จับบนใบหน้าคือความคุน้ เคยเมือ่ ครัง้ ยังเยาว์วยั และอ่อนเดียงสา ต้นกาแฟหลายต้นยังคงเป็นเพียงกิง่ ก้านเล็กๆ ไม่มแี ขนงมากมายเหมือนต้นสูงอายุ แผ่กงิ่ ก้าน อวดใบสีเขียวมันวาว บางต้นมีมดแดงเดินเรียงตัวกันเพือ่ ช่วยกันห่อใบใหญ่โตของกาแฟให้กลายเป็น รังนอน บางตัวก็ขนเสบียงอาหารเข้าไปกักตุนเอาไว้ภายในรังทีย่ งั สร้างไม่เสร็จ ทางเดินของมดทีเ่ รียงแถวกันสวนสนามเข้าและออกจากรัง สิง่ มีชวี ติ เล็กๆ ที่ รวมตัวกันอาศัยอยูภ่ ายใต้สงั คมใหญ่โต หากน่าแปลกทีส่ งั คมของมดกลับอยูร่ ่วมและท�ำตามหน้าทีข่ องตนอย่างขันแข็ง และถูกปกครองให้อยูร่ ว่ มกันได้ดว้ ยกฎเดียวกันทัง้ หมด แต่คนเราเสียอีก มนุษย์ผเู้ รียกตัวเองว่าผูป้ ระเสริฐกลับไม่เคยอยูร่ ว่ มในสังคม ใดได้โดยทีไ่ ม่ตอ้ งฝ่าฝืนและท�ำผิดระเบียบของสังคม อีกทัง้ ไม่มสี งั คมใดในหมูม่ นุษย์ ทีเ่ ข้มแข็งและอยูไ่ ด้โดยไร้ซงึ่ ปัญหาและการแก่งแย่ง ศศิรณัฐยิม้ รับสายลมหนาวทีพ่ ดั มาปะทะต้องผิวหน้าเนียน หรืออีกนัย... เธอยิม้ เพือ่ ซ่อนความรูส้ กึ อับอาย... ยามเมือ่ มองสบกับเหล่าทหารมดทีเ่ ดินสวนสนามกันอย่างแข็งขัน ลมเย็นๆ พัดมาอีกระลอกพร้อมกับดอกกาแฟทีร่ ว่ งหล่น หันเหความสนใจจาก หญิงสาวไปจากรังมดแดง... ศศิรณัฐ อัศวเดชากร มองส�ำรวจไปรอบๆ สวนกาแฟทีป่ ลูกเรียงรายตามเนินเขา ลูกแล้วลูกเล่า ดอกสีขาวพร่างพราวดัง่ ผืนพรมผืนใหญ่ทถี่ กู โอบล้อมเอาไว้ดว้ ยอ้อมกอด แห่งขุนเขา ‘เขาทะลุ’ ผาสูงใหญ่ทสี่ งู เสียดฟ้าคอยโอบกอดและบ่มเพาะเมล็ดกาแฟเอาไว้ 50

ระฆังเงิน

ท่ามกลางหุบเขารายล้อม ท�ำหน้าทีร่ าวกับถังไม้โอ๊กธรรมชาติคอยบ่มเพาะไวน์ชนั้ เลิศ รอเวลาให้ผลเชอร์รี5 สีแดงสดสุกสกาวไปทัว่ ทัง้ หุบเขากว้างใหญ่ นีค่ อื วิถแี ห่งชีวติ ทีธ่ รรมชาติได้เสกสรรปัน้ แต่งมาให้ นึกดีใจทีแ่ ม้วา่ ผูค้ นในจังหวัดจะหันเหจากการปลูกกาแฟไปปลูกผลไม้ชนิดอืน่ อย่างทุเรียน ลองกอง หรือสละ กระทั่งเปลี่ยนแปลงพื้นที่หลายส่วนไปปลูกยางพารา และปาล์มน�ำ้ มัน หากผู้คนในหุบเขานี้ยังคงรักษาผืนพรมสีขาวผืนนี้เอาไว้ภายใต้อ้อมกอดแห่ง ขุนเขา... แม้วา่ มันอาจจะเป็นพรมผืนสุดท้ายทีห่ ลงเหลืออยูก่ ต็ าม... ศศิรณัฐ อัศวเดชากร นิง่ คิด เข้าใจคุณเทพและคุณศศิธรมากขึน้ ค่อยๆ ปล่อย หัวใจให้ขนุ เขาได้โอบกอดตัวเองเอาไว้... เธอตัง้ ใจแล้วว่าจะรักษาพรมผืนสุดท้ายเอาไว้ให้ได้ และหากเธอเข้มแข็งเพียงพอ พรมผืนนีจ้ ะถูกถักทอต่อเติมให้สดุ หล้า ให้เป็นดังพรมผืนเก่าทีเ่ คยปกคลุมทัว่ ทุกพืน้ ทีแ่ ห่งนีด้ งั ทีเ่ คยเป็นมาในอดีต!!! “เขาทะลุจา๋ นีค่ อื จุดหมายของศศิใช่ไหม” ศศิรณัฐ อัศวเดชากร มุง่ มัน่ กับจุดหมายใหม่ของชีวติ เป็นครัง้ แรกทีห่ นทางของเธอ... ไม่มพี ชี่ ายทีช่ อื่ ‘อาโมรี’ เข้ามาข้องเกีย่ ว! กลิน่ หอมของกาแฟคัว่ ลอยมาตามลม... ท�ำให้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร เร่งฝีเท้าข้ามสะพานไม้ทเี่ ธอคาดว่าเพิง่ ถูกต่อเติม ข้ามธารน�ำ้ ตกทีเ่ ธอเคยวิง่ เล่นในอดีตทีบ่ ดั นีเ้ สียงน�ำ้ ตกซูๆ่ และเสียงน�ำ้ ทีไ่ หลเอือ่ ยๆ ยาม น�ำ้ ลดระดับลงไม่ได้ครองความสนใจได้เท่ากับกลิน่ หอมทีย่ วั่ ยวนหัวใจยามนี้ หญิงสาว บ่ายหน้าลงจากสะพานสูเ่ ส้นทางเล็กๆ ทีถ่ กู วางต่อกันด้วยก้อนหินขนาดเท่าๆ กัน เรียง ต่อกันเป็นทางเดินคดเคีย้ วทีห่ ญิงสาวคาดเดาเอาไว้วา่ สุดสายปลายทางแห่งนีน้ า่ จะเป็นเรือนกาแฟทีส่ ร้างอยูต่ รงกลางรอยต่อระหว่าง ‘สวนเขาทะลุ’ ของคุณตาเทพกับ ‘สวนภูเลียบตะวัน’ ของคุณยายจันทรา 5 ผลเชอร์รี คือผลกาแฟทีม่ เี มล็ดแข็ง (seed) อยูภ่ ายใน ใช้เรียกได้ทงั้ เชอร์รี (cherry) และเบอร์รี (berry) (พัชนี สุวรรณวิศลกิจ. 2553. สรรสาระ “กาแฟ” น.16)

51

เล่ห์รักนางฟ้า

เสมอ...

คุณยายผู้มีรอยยิ้มละไมและเรื่องเล่าสนุกๆ มาเล่าให้ศศิรณัฐในวัยเด็กฟัง

หญิงสาวยิม้ รับกับแสงแรกของตะวันทีค่ อ่ ยๆ สาดแสงเข้ามาทางทิศตะวันออก ส่องกระทบเรือนไม้หลังกะทัดรัดทีแ่ ลดูนา่ รักน่าชังเหลือเกินในความคิดของเธอ สินธุ์ ชลาสินธุ์ เป็นผูช้ ายประเภทไหนกันแน่! นายหัวสินธุข์ องทุกคนเป็นคนจริงจังทีเ่ ด็ดเดีย่ ว และไม่เคยหวัน่ เกรงใครหน้าไหน ทัง้ นัน้ คือคนเดียวกับพ่อทูนหัวของ ปรมัต อนันตภาค ทีร่ กั เหมือนลูกชายแท้ๆ คือคนเดียวกับที่ใช้เวลาทุกวินาทีอดทนรอคอยเฝ้าดูเต่าตัวเล็กๆ เกิด และ เดินทางจากไปสูผ่ นื น�ำ้ กว้างใหญ่ คือคนเดียวกับผูช้ ายทีใ่ ช้ฝา่ มือเช็ดน�ำ้ ตาให้นอ้ งน�ำ้ อย่างอ่อนโยน และเป็นคนเดียวกับทีส่ ร้างเรือนกาแฟแสนน่ารักหลังนี้ คนแบบนีห้ รือทีใ่ ครๆ ต่างพูดว่า ‘ไม่มหี วั ใจ’ คนไม่มหี วั ใจจะท�ำเรือ่ งเหล่านีไ้ ด้อย่างไรกัน คนไม่มคี วามรักท�ำทัง้ หมดนีไ่ ม่ได้หรอกนะ? ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ก้าวเท้าขึน้ ชานบันไดเรือนทีย่ กสูงจากพืน้ ดินเกลีย้ งๆ เพียง สามขัน้ รัว้ ไม้เปลือยๆ ไม่มแี ม้คราบฝุน่ ผง หญิงสาวถอดรองเท้าเพือ่ สัมผัสกับความเรียบลืน่ ของพืน้ ไม้ขดั มันเงาวับ โต๊ะไม้ แต่ละตัวและเก้าอีเ้ ข้าชุดกันถูกจัดวางอย่างเหมาะเจาะลงตัวภายใต้พนื้ ทีอ่ นั จ�ำกัด บนโต๊ะ ไม่มแี จกันหรือเครือ่ งประดับอืน่ ใดมาวางทับให้เกะกะเพือ่ ให้ลกู ค้าได้ใช้พนื้ ทีอ่ ย่างเต็มที่ เธอมองเลยไปยังผนังด้านหนึง่ ทีอ่ อกแบบให้พบั ได้เพือ่ เปิดให้คนด้านในมองเห็น ทิวทัศน์ของสวนกาแฟสองฝั่งที่เรียงรายกันอย่างเต็มที่ ส่วนอีกด้านคือพื้นที่ส�ำหรับ การสร้างศิลปะลงบนถ้วยกาแฟ เครือ่ งชงกาแฟคุณภาพระดับสูงจากอิตาลีและฝรัง่ เศส ซึง่ เป็นเครือ่ งชงกาแฟส�ำหรับเปิดร้านขนาดใหญ่ทเี่ ปิดให้เห็นการชงกาแฟกันอย่างชัดเจน บนผนังเต็มไปด้วยงานศิลปะและเรือ่ งราวของกาแฟทีค่ นรักกาแฟจะต้องหลงรัก...

แสงสีสม้ ๆ ทีเ่ ปิดสว่างจากโคมไฟทีห่ อ้ ยตัวลงมาจากเพดานส่องกระทบตัวอักษร สีขาวบนผนังไม้สนี ำ�้ ตาลช็อกโกแลตเข้ม ‘เขาทะลุ ภูเลียบตะวัน’ โดยมีตวั หนังสือเล็กๆ ภาษาอังกฤษทีอ่ า่ นออกเสียงได้อย่างเดียวกัน ‘Khaothalu Pooleabtawan’ ยิง่ เสริมให้ทนี่ มี่ เี สน่หข์ นึ้ ไปอีกแบบ...

52

ระฆังเงิน

กลิน่ หอมหวนยวนใจทีอ่ บอวลไปทัว่ เรือนหลังนีท้ ำ� ให้ศศิรณัฐเผลอสูดลมหายใจ เข้าปอดเต็มรัก กลิน่ ขนมอบลอยอวลมาเบาๆ หากก็ไม่อาจกลบกลิ่นยั่วยวนของราชาแห่งเครื่องดื่มที่แท้จริงอย่างกลิ่นกาแฟ ไปได้แม้แต่นอ้ ย! หญิงสาวเดินเข้าไปจนถึงบันไดไม้วนและก้าวเท้าพาเธอขึ้นไปพบกับระเบียง ชัน้ สองทีเ่ ปิดโล่ง มีโต๊ะเตีย้ ๆ เท่าโต๊ะญีป่ นุ่ จัดวางอยูส่ ามสีโ่ ต๊ะตรงมุมระเบียงแต่ละด้าน เพือ่ ให้เจ้าของโต๊ะได้มองเห็นผืนพรมผืนใหญ่ทแี่ ผ่กว้างไปทัว่ เขาทะลุ ตรงกลางลานระเบียงคือจุดเดียวกับทางลงบันไดวนที่วางเสาโปสต์การ์ดและ อุปกรณ์เครือ่ งเขียน รวมถึงผ้าใบวาดรูปส�ำหรับคนทีต่ อ้ งการเก็บความงามของศิลปะ ศศิรณัฐขมวดคิว้ มุน่ แม้ สินธุ์ ชลาสินธุ์ จะเป็นศิลปินแต่เขาคือคนถ่ายภาพ เหมือนกับน้าคริมา ไม่ใช่นกั วาดภาพเสียหน่อย แล้วผ้าใบพร้อมขาตัง้ พูก่ นั จานสีทมี่ สี เี ลอะๆ อยูใ่ นจานนีเ่ ป็นของใครกัน? หรือจะเป็นของบาริสต้าประจ�ำร้าน? ภาพวาดที่ค้างอยู่ในผืนผ้าใบคือผืนพรมสีขาวที่ถูกโอบไว้ด้วยหุบเขาใหญ่ มี ฉากหลังเป็นหน้าผาสูงทะมึนและรอยทะลุผา่ นของเขาทะลุ แม้จะเป็นภาพร่างทีย่ งั ลงสีไม่เสร็จ แต่คนทีห่ ลงใหลในประวัตศิ าสตร์และอยูใ่ น เมืองศิลปะมาตัง้ แต่เกิดรูด้ วี า่ ... ‘นีค่ อื ฝีมอื ของศิลปินเอก’ คนทีว่ าดภาพบนผ้าใบผืนนีจ้ ะต้องโตมากับงานศิลปะชัน้ ยอด! ภาพภาพเดียวนี้ท�ำให้เรือนกาแฟเขาทะลุ-ภูเลียบตะวันกลายเป็นแกลเลอรีที่ รวมเอาศิลปะจากพรมธรรมชาติ ยอดศิลปะแห่งการดืม่ และสุดยอดศิลปะบนผืนผ้าใบ มาไว้รวมกัน! นีเ่ ธอเดินทางท่องโลกเพือ่ ชมงานศิลปะของคนอืน่ โดยไม่รวู้ า่ ‘ทีบ่ า้ น’ ก็มงี านศิลปะ ทีไ่ ม่เป็นสองรองใครรออวดโฉมอยูเ่ ฉกเช่นเดียวกัน กลิน่ หอมกรุน่ ของกาแฟลอยมาตามสายลม ท�ำให้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ต้องหัน รีหนั ขวาง ก่อนทีส่ ายตาของเธอจะปะทะเข้ากับแก้ว Cocktail Basic สูงประมาณ 12.9 เซนติเมตร มีของเหลวสีนำ�้ ตาลใสอยูด่ า้ นใน วางทับบนกระดาษแผ่นเล็กทีม่ ขี อ้ ความราว จะส่งตรงถึงเธอ

53

เล่ห์รักนางฟ้า

ส�ำหรับช่วงเวลาทีอ่ ยากจะพักผ่อนจากความวุน่ วาย ศศิรณัฐยกแก้วค็อกเทลขึน้ มาสูดกลิน่ ... ก่อนจะเผยอริมฝีปากจิบเบาๆ มีความหวานของน�ำ้ ตาลเคลือบอยูบ่ นปากแก้ว แต่กลิน่ ทีเ่ ธอได้รบั คือกลิน่ กาแฟทีอ่ วลอยูร่ อบจมูก... ความหอมสดชืน่ ของมันท�ำให้หญิงสาวตัดสินใจยกก้านแก้วขึน้ สูงและปล่อยให้ ของเหลวสีนำ�้ ตาลเข้มค่อยๆ ไหลผ่านริมฝีปาก... ได้รสของกาแฟเข้มข้น ขมแล้วทิง้ รสหวานในปากและทันทีทกี่ ลืนลงไปก็รสู้ กึ ถึง ความหวานเฝือ่ นนิดๆ ของวอดก้าในล�ำคอ หญิงสาวไม่รู้ตัวจนกระทั่งของเหลวหยดสุดท้ายผ่านริมฝีปากเข้าไป ความ อบอุน่ ของมันท�ำให้เธอรูส้ กึ สดชืน่ อย่างเห็นได้ชดั ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ก้มลงมองแก้วค็อกเทลทรงสูงในมือทีบ่ ดั นีว้ า่ งเปล่า... มีเพียงคราบสีนำ�้ ตาลเข้มเกาะอยูต่ รงปากแก้วใบสวยเท่านัน้ จะพูดให้ถกู ก็คอื เธอยังรูส้ กึ มึนงง! ด้วยไม่เข้าใจว่าท�ำไมตนเองถึงได้มั่นใจว่าข้อความนี้ถูกส่งตรงมาถึงเธอ และ เครือ่ งดืม่ พิเศษแก้วนีก้ ถ็ กู เตรียมขึน้ เพือ่ ต้อนรับเธอกลับบ้าน หญิงสาวหมุนแก้วในมือ... เธอไม่ใช่เมรีขเี้ มาแต่กร็ จู้ กั เครือ่ งดืม่ ประเภทค็อกเทลอยูบ่ า้ ง แน่ใจว่านีค่ อื กาแฟ ทีผ่ สมเครือ่ งดืม่ มีแอลกอฮอล์อย่างวอดก้าแน่นอน กาแฟกับวอดก้า! เข้ากันได้ดว้ ยหรือ? ได้ส.ิ .. ก็เธอเพิง่ ชิมไปจนหมดแก้ว! แล้วมันเรียกว่ากาแฟหรือค็อกเทล แต่จากประสาทรับรสนีค่ อื รสชาติของกาแฟ แน่นอน แม้วา่ ไม่ใช่นกั ชงกาแฟมือฉกาจ แต่เธอเป็นนักชิมกาแฟตัวยงเหมือนกันนีน่ า! “อืม มันก็เข้ากันได้ดนี ี่ กาแฟกับวอดก้า” ศศิรณัฐพึมพ�ำ ก่อนจะหันไปมอง แสงตะวันทีเ่ ริม่ สว่างเรืองรองพร้อมกับเปลือกตาทีค่ อ่ ยๆ ปิดลงของตัวเอง แก้วค็อกเทลก้านยาวกลิ้งตกลงจากมือบาง หมุนวนไปมาก่อนจะนอนสงบนิ่ง อยูบ่ นฟูกสีเขียวเข้มข้างๆ ตัวของหญิงสาว ใช่! ศศิรณัฐไม่ใช่เมรีขเี้ มา...

54

ระฆังเงิน

แต่ไม่ได้หมายความว่าเธอจะถูกกับเครือ่ งดืม่ แอลกอฮอล์! สาเหตุหลักทีห่ ญิงสาวไม่ชอบดืม่ ของมึนเมาก็เพราะเธอจะหลับทุกครัง้ ทีข่ องเหลว จ�ำพวกนีไ้ หลผ่านริมฝีปากเข้าไปนัน่ เอง!! และทันทีทหี่ ญิงสาวฟุบลงไปบนโต๊ะไม้... ใครบางคนก็เดินเข้ามาประคองเธอนอนลงไปบนพืน้ กระดาน ก่อนจะรองศีรษะ เล็กๆ ด้วยฟูกสีเขียว ผืนผ้าบาติกบางๆ ถูกวางห่มลงไปบนร่างทีก่ ำ� ลังหลับตาพริม้ ก่อนทีผ่ นื ผ้าใบจะถูกแต่งแต้มต่อเติมให้เสร็จสมบูรณ์... เวลาผ่านไปช้าๆ เหมือนดังดวงตะวันที่ค่อยๆ เคลื่อนตัวขึ้นจากน�้ำทะเลทิศ ตะวันออก เสียงนกร้องดังแว่วเข้ามาในหู ท�ำให้รา่ งทีก่ ำ� ลังหลับใหลคลีย่ มิ้ บางๆ การเดินทางทีห่ นาวเหน็บและเหน็ดเหนือ่ ยควรจะมาถึงจุดสิน้ สุด เป็นครัง้ แรก ในรอบยีส่ บิ เอ็ดปีที่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร หลับตาพริม้ อย่างคนอิม่ สุข ใช่ นีเ่ ป็นฝันดีครัง้ แรกของเธอ! และในความฝัน... เงาร่างรางเลือนของชายหนุม่ ผมยาวทีย่ นื ซ้อนอยูก่ บั ฉากหลังของขุนเขาทะลุยาม ตะวันลับฟ้าก็ปรากฏเข้ามาในห้วงค�ำนึง ‘ดาวนับล้านทีล่ อยอยูบ่ นท้องฟ้า จะมีไหมหนาทีล่ อยอยูเ่ องเฉยๆ ไม่ยอมโคจรหมุนไปไหนเลย ไม่เคย ไม่เห็นเลยสักดวง ดาวของฉันเธอว่าห่างไกลลิบๆ แต่ดาวไหนๆ มันก็อยูไ่ กลกันทัง้ นัน้ ดาวของเธอฉันว่าก็เหมือนกัน กีป่ แี สงนัน้ อย่านับเลย เมือ่ ดาวโคจรมาเจอะกัน ฤดูกเ็ ปลีย่ นผัน การหมุนก็ผนั แปร เมือ่ เธอกับฉันมาเจอะกัน ชีวติ ก็เปลีย่ นผัน เปลีย่ นไปจากเดิม เปลีย่ นจังหวะหมุนของหัวใจ ให้ใกล้กนั เกิดอาการเธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ แต่สองดาวก็ยงั หมุนรอบตัวเอง 55

เล่ห์รักนางฟ้า

เธอดึงดูดฉัน ฉันดึงดูดเธอ และสองดาวยังเปล่งแสงอันงดงามให้แก่กนั ดาวนับแสนทีม่ วี งแหวนนับร้อย ทัง้ ดาวเคราะห์นอ้ ย ดาวฤกษ์ลอยคว้างๆ ดาวทุกดวงนัน้ ย่อมจะแตกต่าง มีเส้นทางหมุนของตัวเอง เมือ่ ดาวโคจรมาเจอะกัน ฤดูกเ็ ปลีย่ นผัน การหมุนก็ผนั แปร เมือ่ เธอกับฉันมาเจอะกัน ชีวติ ก็เปลีย่ นผัน เปลีย่ นไปจากเดิม เปลีย่ นจังหวะหมุนของหัวใจ ให้ใกล้กนั เกิดอาการเธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ แต่สองดาวก็ยงั หมุนรอบตัวเอง เธอดึงดูดฉัน ฉันดึงดูดเธอ และสองดาวยังเปล่งแสงอันงดงามให้แก่กนั เธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ แต่สองดาวก็ยงั หมุนรอบตัวเอง เธอดึงดูดฉัน ฉันดึงดูดเธอ และสองดาวยังเปล่งแสงอันงดงามให้แก่กนั และสองดาวยังเปล่งแสงอันงดงามไปทัว่ ฟ้า’ เพลง เธอหมุนรอบฉัน ฉันหมุนรอบเธอ ศิลปิน : scrubb แสงแดดทีแ่ ยงเข้าตาท�ำให้อศั วเดชากรคนพีร่ สู้ กึ ตัวขึน้ มาอีกครัง้ ... หญิงสาวพยายามปรับสายตาและความคิดให้เข้าทีเ่ ข้าทาง ก่อนจะผุดลุกขึน้ นัง่ อย่างทุลกั ทุเล ผืนบาติกสีสวยร่วงหล่นลงจากอก แก้วค็อกเทลใบเดิมยังนอนกลิง้ อยูบ่ นฟูกสีเขียว? ความทรงจ�ำรางเลือนค่อยๆ หลัง่ ไหลเข้ามา... ศศิรณัฐแน่ใจ! เธอไม่ได้ฟบุ หลับลงไปในท่านี.้ .. และมัน่ ใจว่าก่อนหน้านีไ้ ม่มผี า้ ผืนนีว้ างอยูส่ กั มุมบนลานระเบียงนีแ้ น่นอน อาราม 56

ระฆังเงิน

รีบร้อนท�ำให้ตอ้ งเผลอก้มดูนาฬิกาข้อมือ แปดโมงครึง่ ! นีเ่ ธอหลับเกือบสามชัว่ โมงเชียวหรือ? หญิงสาวสะบัดศีรษะไล่ความมึนงงไปมา สายลมพัดอีกครัง้ ท�ำให้กระดาษแผ่นเดิม ปลิวว่อน หลังจากทีม่ นั คงปลิวไปปลิวมาบนระเบียงนีน้ านแล้ว ครานี้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร หยิบมันขึน้ มาดูอกี ครัง้ ด้วยความฉงนสนเท่ห์ ‘ใครคือเจ้าของกระดาษและกาแฟแก้วนี’้ ต้องเป็นใครสักคนทีร่ จู้ กั กาแฟและรูจ้ กั เธอดีมาก! ทีส่ ำ� คัญจุดประสงค์ของคนคนนีค้ อื อะไร? แม้ความสงสัยจะมีเต็มเปี่ยม แต่กระนั้นศศิรณัฐก็ยังไม่ลืมจุดหมายในครั้งนี้ ของเธอ นัน่ คือการข้ามไป ‘สวนภูเลียบตะวัน’ เพือ่ เยีย่ มคุณยายจันทรา ดังนัน้ หญิงสาวจึงรีบลุกขึน้ และก้าวเท้าไปสูใ่ จกลางลานระเบียงเพือ่ มุง่ ไปสูบ่ นั ไดวน ทีจ่ ะพาเธอออกจากเรือนกาแฟเขาทะลุ-ภูเลียบตะวันแห่งนี้ กระนัน้ สายตาของหญิงสาวก็ยงั กวาดไปพบขาตัง้ ผ้าใบผืนเก่า ทีบ่ ดั นีก้ ลับกลาย เป็นผืนผ้าใบสีขาวสะอาด ไร้รอ่ งรอยหรือสีสนั ทีเ่ คยแต่งแต้ม “เป็นไปได้ยงั ไง ก็เมือ่ กีม้ นั ยังเป็นภาพวาดอยูเ่ ลย ศศิไม่ได้ตาฝาดแน่ๆ หรือ เจ้าของเขาจะกลับมาเอาไปแล้ว” คิดได้เท่านั้นศศิรณัฐก็กระชับผ้าบาติกสีหวานในมือ ใครคนนั้นจะต้องเป็น เจ้าของผ้าผืนเดียวกันนีท้ เี่ ธอใช้หม่ นอนมาตลอดสองสามชัว่ โมง แค่คดิ หญิงสาวก็มใี บหน้าระเรือ่ ขึน้ ‘เพราะในความฝัน เธอยังคงเห็นผูช้ ายปากร้ายในภาพถ่ายของตัวเอง’ “บรือ๋ ๆ น่าอายชะมัด นีถ่ า้ หมอนัน่ รูเ้ ข้าจะต้องหัวเราะเยาะเอาแน่ๆ ผูช้ ายอะไร หน้าสวยเหมือนผูห้ ญิงแล้วยังปากจัดอีก” “อ้าว ตืน่ แล้วหรือครับคุณศศิ” ศศิรณัฐมึนงงกับผูช้ ายทีเ่ งยหน้าขึน้ มาจากตูข้ นมเค้กเพือ่ มาทักทายเธอ งง! เพราะมัน่ ใจว่าไม่เคยรูจ้ กั หรือมักคุน้ กับผูช้ ายคนนีม้ าก่อนเลยในชีวติ แน่นอน! “ผมแม็คครับ เป็นพนักงานฝึกหัดที่นี่ แต่ตอนนี้ต้องมาเป็นบาริสต้าจ� ำเป็น หลังจากที่คนเก่าลาออกไป แม้ว่าจะมีฝีมือไม่ได้เรื่องก็เถอะ ยินดีที่ได้รู้จักหลานสาว พ่อใหญ่กบั แม่ใหญ่ครับ” 57

เล่ห์รักนางฟ้า

“อ่อ ค่ะ แล้วคุณทราบได้ยงั ไงว่า...” ยังไม่ทนั ทีศ่ ศิรณัฐจะได้พดู จบ บาริสต้าฝึกหัดอย่างแม็คก็รบี แทรกขึน้ มาว่า... “ไม่มใี ครไม่รจู้ กั คุณศศิกบั คุณหนูรนิ หรอกครับ รูปของคุณสองคนติดอยูท่ กุ ที่ ในบ้าน แม้แต่ทนี่ กี่ ย็ งั มี นัน่ ไงครับ” แม็คพูดพร้อมกับพยักหน้าไปยังรูปถ่ายของเธอที่ ฝรั่งเศสซึ่งเธอเพิ่งถ่ายก่อนจะกลับมาที่นี่แค่ไม่กี่อาทิตย์ “คุณแม่ของคุณส่งรูปมาให้ เราเปลีย่ นบ่อยๆ พอรูปใหม่มา รูปเก่าก็จะถูกปลดเก็บไปไว้ทเี่ รือนใหญ่ ท�ำให้พวกเรา พลอยรูจ้ กั คุณตัง้ แต่ยงั ไม่เจอตัวจริง” ชายหนุม่ พูดแล้วก้มลงไปจัดตูเ้ ค้กอีกครัง้ “ค่ะ” ศศิรณัฐไม่แน่ใจว่าตัวเองจะต้องพูดอะไร ‘หลายปีทเี่ ธอไกลห่าง แต่คนทีน่ ไี่ ม่เคยห่างเธอเลยสักนิด’ ถ้างั้นเจ้าของกาแฟและผ้าบาติกผืนนี้ก็คงเป็นแม็ค แต่แม้จะเข้าใจอย่างนั้น ศศิรณัฐกลับรูส้ กึ ถึงความผิดหวังลึกๆ ทีต่ วั เองก็ไม่รวู้ า่ ... ‘ท�ำไม’ “ถ้างัน้ ก็ขอบใจมากเลยนะจ๊ะส�ำหรับกาแฟ แล้วก็ผา้ ผืนนี้ ศศิตอ้ งไปก่อนแล้ว เจอกันคะ” ศศิรณัฐพูดเสร็จก็รบี ลงจากเรือนไปเพราะกลัวว่าจะไปไม่ทนั อาหารเช้าทีส่ วน ภูเลียบตะวันนัน่ เอง เป็นจังหวะเดียวกันกับทีแ่ ม็คเงยหน้าขึน้ มาจากตูข้ นมเค้กทีเ่ ขาเพิง่ จัดเสร็จ “เมือ่ กีค้ ณ ุ ศศิวา่ ไงนะครับ ผมไม่ทนั ได้ยนิ อ้าว ไปซะแล้ว” แม็คพูดเสร็จก็หนั ไปสนใจท�ำงานของตัวเองต่อเพือ่ ให้ทนั กับคณะทัวร์ทจี่ ะมาลง ในรอบเช้าต่อโดยไม่ได้ใส่ใจกับค�ำพูดของศศิรณัฐไปอีกนานหลายเดือน

58

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 5

เราเคยรู้จักกันด้วยหรือ

ศศิรณัฐ อัศวเดชากร รีบวิง่ ตัดผ่านจากเรือนกาแฟ ‘เขาทะลุ-ภูเลียบตะวัน’ เข้าสู่ เส้นทางเชือ่ มต่อระหว่างสวนสองสวนด้วยความรวดเร็ว ฝีเท้าของเธอจดจ�ำเส้นทางนี้ได้อย่างแม่นย�ำแม้ว่าเป็นเวลานานแล้วที่เธอไม่ได้ มาทีน่ ี่ เวลาทีผ่ า่ นไปไม่ได้ทำ� ให้ความสัมพันธ์ของสวนทัง้ สองลดน้อยลงไปตามกาลเวลา ตรงกันข้ามเส้นทางทีถ่ กู ตกแต่งสวยงามและเป็นหลักเป็นฐานมากกว่าเมือ่ สมัยก่อน บอกให้รวู้ า่ ... ‘ความสัมพันธ์ทมี่ มี าอย่างยาวนานระหว่างสองสวนยังคงเหนียวแน่น และจะยัง่ ยืน ตลอดไป’ ความรีบร้อนท�ำให้หญิงสาวไม่มเี วลาหยุดชืน่ ชมโรงคัว่ กาแฟทีอ่ ยูถ่ ดั จากเรือนกาแฟ มาเพียงไม่กเี่ มตร และแม้กระทัง่ แปลงเพาะเมล็ดกาแฟและต้นกล้าทีอ่ ยูเ่ ยือ้ งไปทางด้านหลัง จะน่าสนใจมากเพียงใด หากศศิรณัฐก็ไม่มเี วลาส�ำหรับสถานทีท่ งั้ สองในเวลานี้ หญิงสาว ผลักบานประตูไม้ซงึ่ เชือ่ มหนทางระหว่างสวนทัง้ สองออกไป ก่อนจะรีบวิ่งตัดสวนกาแฟสายพันธุ์โรบัสต้าที่กว้างไกลสุดลูกหูลูกตาไม่แพ้ สวนเขาทะลุ ดอกสีขาวสะพรัง่ ร่วงหล่นไปตามรายทางทีเ่ ธอวิง่ ผ่าน...

59

เล่ห์รักนางฟ้า

หยุดวิง่ !

เท้าชืน้ ไปด้วยน�ำ้ ค้างและเศษหญ้าทีต่ ดิ ปลายเท้า ไม่ได้ทำ� ให้หญิงสาวสนใจจะ

เพราะอีกไม่กนี่ าทีขา้ งหน้าโต๊ะอาหารเช้าทีบ่ า้ นใหญ่ของสวน ‘ภูเลียบตะวัน’ คงจะ ตัง้ เสร็จ และเธอไม่อยากพลาดมือ้ เช้าทีน่ า่ ยินดีนเี้ ลย! หญิงสาวอมยิม้ ... เมื่อมองเห็นบ้านใหญ่สีขาวสะอาดตาสไตล์ฝรั่งเศสตั้งโดดเด่นอยู่เบื้องหน้า เธอหยุดวิง่ เพือ่ พักหอบหายใจด้วยความกระหยิม่ ยิม้ ย่อง “คุณยายจะต้องประหลาดใจแน่ๆ” ศศิรณัฐยิม้ กว้างอีกครัง้ ... ก่อนจะเริ่มเดินย่องช้าๆ เข้าไปในตัวบ้าน ผ่านห้องนั่งเล่นที่กั้นผนังด้วยแผ่น กระจกเปิดโล่งจากเพดานจรดพนักเก้าอีเ้ พือ่ มองเห็นสวนกาแฟสุดลูกหูลกู ตา หากศศิรณัฐ กลับไม่มเี วลาหยุดชืน่ ชม เธอเดินผ่านไปยังทิศทางทีต่ งั้ ของห้องครัวเล็กๆ แต่อบอุน่ ของ คุณยายจันทรา อนันตภาค หรือคุณยายจันทีศ่ ศิรณัฐเรียกมาตัง้ แต่เด็ก โดยไม่ได้สะกิดใจเลยว่าท่านมีนามสกุลเดียวกันกับ ปรเมศ อนันตภาค พ่อทูนหัว ของเธอเอง! ภายในห้องครัวสีขาวสะอาดตาทีก่ รุผนังด้านหนึง่ เป็นเคาน์เตอร์เครือ่ งครัวและ อุปกรณ์ทำ� อาหารมากมายทัง้ เครือ่ งอาหารคาวและหวาน เตาอบอาหารและเบเกอรีหลายเตา ตัง้ เรียงราย ท�ำให้ศศิรณัฐนึกภาพสถานที่แห่งนี้เป็นร้านอาหารมากกว่าจะเป็นห้องครัวของ คุณยาย! กลิน่ ขนมปังอบหอมๆ และข้าวต้มกุง้ ยังลอยวนอยูภ่ ายในห้อง... แต่บนโต๊ะเล็กกลางห้องกลับว่างเปล่า! ‘หรือเธอมาช้าไป’ ศศิรณัฐตัง้ ค�ำถามกับตัวเอง แล้วก็ตอ้ งอมยิม้ เมือ่ เห็นประตูหอ้ งครัวทีเ่ ปิดออก ไปสูเ่ ฉลียงไม้ดา้ นข้างตัวบ้าน “สงสัยคุณยายจะรูว้ า่ ศศิกลับมาแล้ว” หญิงสาวพึมพ�ำกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะเดินไปปิดเตาปิ้งขนมปังที่ดีดตัวปล่อยขนมปังอบออกมาพอดิบพอดี พร้อมกับสังเกตเห็นเครือ่ งบดเมล็ดกาแฟทีต่ งั้ อยูข่ า้ งๆ มีรอ่ งรอยของการใช้งาน “คุณยายเลิกทานกาแฟไปนานแล้วนีน่ า” 60

ระฆังเงิน

ความสงสัยท�ำให้หญิงสาวรีบก้าวเท้าไปยังผ้าม่านทีก่ ำ� ลังพลิว้ ลม เธอรวบมันไป ไว้ขา้ งๆ และก้าวผ่านไปอย่างรวดเร็ว ภาพตรงหน้าท�ำให้หญิงสาวอ้าปากกว้าง! พร้อมกับความเข้าใจใหม่มาแทนทีว่ า่ ท�ำไมคุณยายจันทราจึงได้เปลีย่ นสถานที่ รับประทานอาหารเช้าทัง้ ทีป่ กติทา่ นมักจะทานในห้องครัวเล็กๆ นีม่ ากกว่าทีอ่ นื่ ใด นอกจาก จะมีแขกหรือมีใครมาเยีย่ มเยียนท่านเท่านัน้ ภาพหญิงชราทีน่ งั่ อยูบ่ นเก้าอีโ้ ยกไม้สขี าวตรงหน้า... คือภาพทีศ่ ศิรณัฐคุน้ ชิน แม้เวลาล่วงเลยมากว่าหกปีที่เธอไม่ได้กลับมาที่นี่จะท�ำให้คุณยายของเธอดู อ่อนแรงลง มีรวิ้ รอยแห่งเวลาเพิม่ ขึน้ ตามวัย หากใบหน้าเปือ้ นยิม้ ของท่านคือใบหน้าทีผ่ คู้ นแถวนีค้ นุ้ เคยเป็นอย่างดี หากเช้านี้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร กลับพบบางสิง่ ทีเ่ พิม่ ขึน้ ‘ความกังวลที่ก�ำลังพาดผ่านดวงตาของท่าน ยามที่ก�ำลังจับจ้องหนึ่งบุรุษที่นั่ง หันหลังให้เธอและมองเลยไปยังทิวทัศน์เบือ้ งหน้า ซึง่ เป็นทิศทางตรงกันข้ามกับคุณยาย จันทราของเธอโดยสิน้ เชิง’ แรกทีเดียว... ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ไม่ได้ให้ความสนใจกับอีกบุรษุ ทีน่ งั่ หันหลังให้เธอมากนัก ด้วยว่าความสนใจทัง้ หมดถูกพุง่ ไปหาคนส�ำคัญของเธอ ‘คุณยายจันทีเ่ ธอรีบแล่นมาหา’ หากแววกังวลของคุณยายทีเ่ ธอรักและเคารพไม่ตา่ งจากคุณยายแท้ๆ ของตัวเอง ท�ำให้เธอต้องหันไปสนใจมอง ผูช้ ายคนนีเ้ ป็นใคร? และมีความส�ำคัญมากแค่ไหน? จึงสามารถท�ำให้... คุณยายจันทราผูแ้ ข็งแกร่งแห่งสวน ‘ภูเลียบตะวัน’ ต้องทุกข์รอ้ นถึงเพียงนี!้ ความไม่พอใจทีพ่ งุ่ ขึน้ มา ช่วยหันเหความสนใจของคุณหนูใหญ่แห่งอัศวเดชากร ทีม่ ตี อ่ คุณยายจันอันเป็นทีร่ กั ไปสู.่ .. อีกหนึง่ บุรษุ ! ผูไ้ ม่รตู้ วั เลยว่า... ตนเองนัน้ ...

61

เล่ห์รักนางฟ้า

บัดนีไ้ ด้สร้างศัตรูขนึ้ ภายใต้ชายคาภูเลียบตะวันเข้าให้แล้ว! ‘เหมือนเวลาจะหมุนย้อนไปเมื่อหลายสิบปีก่อน คุณศศิรดา อัศวเดชากร เคยหัวใจหยุดเต้น เพียงแค่มองเห็นแผ่นหลังกว้างของชายซึง่ กาลเวลาได้พรากให้จากกัน ถึงหกปีเต็ม’ ชายหนุม่ ผูซ้ งึ่ ฝากทัง้ รอยรักและร่องรอยแห่งความเจ็บแค้นเอาไว้ในหัวใจอย่าง ไม่อาจจะลืมลงได้เลย! ระหว่างความรักกับความแค้น สิง่ ใดจะมีอำ� นาจมากกว่ากัน? คุณศศิรดา อัศวเดชากร ได้เลือกแล้ว... นาทีนลี้ กู สาวคนโตของเธอจ�ำต้องเป็นคนเลือกบ้าง! วินาทีที่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ปรายตาไปมองเพียงเสีย้ วด้านหลังของคนทีเ่ ธอ เพิง่ จะประกาศตัวเป็นศัตรูในใจ หัวใจของศศิรณัฐเองต่างหาก ทีเ่ ป็นฝ่ายเต้นรัวขึน้ มาอย่างประหลาดโดยทีเ่ จ้าตัวเองก็ไม่รวู้ า่ ... ท�ำไม! รูต้ วั อีกทีฝา่ มือของตัวเองก็ทาบระหว่างอก ราวจะพยายามจับหัวใจทีก่ ำ� ลังสัน่ รัว เอาไว้ไม่ให้มนั เต้น... ‘ราวกับกลัวว่าใครจะจับได้’ ผมด�ำสนิทที่ยาวสยายจรดกลางแผ่นหลัง และเสี้ยวหน้าสวยราวกับผู้หญิงที่ ปรากฏสูส่ ายตา ท�ำให้ความทรงจ�ำเพียงไม่กนี่ าทีประทับย้อนคืนมา ผ่านไปแค่คนื เดียว... แม้จะยังไม่เห็นหน้าชัดเจนแต่ศศิรณัฐมัน่ ใจเหลือเกินว่า... ผู ้ ช ายคนนี้ คื อ คนคนเดียวกับเจ้าของเรือนผมสีด�ำสนิทและแววตาลึกลับ สีชอ็ กโกแลต ทีเ่ ธอคิดว่าชาตินคี้ งจะไม่มโี อกาสได้พบเจอกันอีกแล้ว คนแปลกหน้าทีไ่ ม่คาดหวังให้ได้พบเจอ แต่ทำ� ไมโชคชะตาจึงได้นำ� เขากลับมาหาเธออีกครัง้ ... ทัง้ ทีไ่ ม่ตอ้ งการ! แต่กบั คนทีห่ วั ใจผูกพันยาวนาน และคาดหวังมาตลอดเพียงเพือ่ จะได้พบหน้า สักครัง้ ... โชคชะตากลับพาเขาไปไกลห่างเหลือเกิน!!! “นัน่ ศศิใช่ไหมลูก” เสียงร้องทักของคุณยายจัน ประมุขแห่งสวนภูเลียบตะวันดังขึ้นอย่างตื่นเต้น 62

ระฆังเงิน

สายตาที่เริ่มฝ้าฟางของท่านมองเห็นเด็กหญิงตัวน้อยที่เคยวิ่งเล่นอยู่ระหว่างสองสวน ตัง้ แต่เด็ก ทีบ่ ดั นีศ้ ศิรณัฐตัวน้อยได้สลัดคราบเด็กกะโปโลไปหมดสิน้ ... หญิงสาวทีป่ รากฏกายอยูต่ รงหน้าของท่าน คือสาวสวยทีเ่ ติบโตผ่านวัยแรกแย้ม เข้าสูก่ ารผลิบานรับแสงตะวันงาม หญิงชราอ้าแขนออกกว้างเพือ่ โอบกอดสาวน้อยทีท่ า่ นเคยอุม้ ชูเลีย้ งดู... มีรอยยิม้ ประดับบนใบหน้าเหีย่ วย่นและหยดน�ำ้ ใสๆ ไหลเป็นทาง เมือ่ สายตา ของท่านประมุขหญิงแกร่งแห่งสวนภูเลียบตะวัน มิได้จดจ่ออยูก่ บั หญิงสาวทีท่ า่ นก�ำลังโอบกอด! หากแต่ดวงตาฝ้าฟางคู่นี้ก�ำลังมองตรงไปยังอีกหนึ่งบุรุษตรงหน้าที่ท่านไม่มี โอกาสได้อมุ้ ชูเลีย้ งดู ใช่แล้ว! นายหญิงแห่งสวนภูเลียบตะวันมีโอกาสได้กอดหลานสาวจากสวนเขาทะลุทที่ า่ น รักเหมือนหลานในไส้ แต่สองมือคูน่ กี้ ลับไม่เคยมีโอกาสได้สมั ผัสกับชายหนุม่ ตรงหน้าแม้สกั นิด! ‘ภัทร อนันตภาค’ ชือ่ นีท้ ที่ า่ นเป็นคนตัง้ ให้... แต่เจ้าตัวกลับไม่ตอ้ งการ! ไม่มคี วามผูกพันใดๆ ทีห่ ลงเหลืออยูใ่ นแววตาสีชอ็ กโกแลตลึกลับคูน่ นั้ หลานในไส้ทที่ า่ นไม่เคยมีโอกาสได้กอดประทับเหมือนกับ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร คนหนึง่ ทีไ่ ม่มคี วามเกีย่ วพันทางสายเลือด... กลับผูกพันแน่นแฟ้น! แต่กบั อีกคนทีม่ สี ายเลือดของท่านไหลวนเวียนแม้จะเป็นเพียงส่วนหนึง่ แต่กลับท�ำตัวประหนึง่ คนแปลกหน้าอย่างแท้จริง! นีค่ งจะเป็นโชคชะตาทีไ่ ด้ลขิ ติ เอาไว้เฉกเช่นกัน!! คุณยายจันถอนหายใจอย่างอ่อนล้าเต็มที... ความหวังของท่านคงจะริบหรี่ เหมือนเวลาที่เหลือน้อยลงเต็มที หากหัวใจที่ ไม่เคยยอมแพ้ของหญิงชรากลับเลือกทีจ่ ะสู้ สูเ้ พือ่ สวนกาแฟเล็กๆ และสายพันธุโ์ รบัสต้าทีช่ ายหนุม่ ตรงหน้าไม่เคยชายตามา แยแส 63

เล่ห์รักนางฟ้า

‘แพ็กกี้ หวังว่าความเชือ่ ของหนูจะเป็นจริง คนโบราณว่ากันว่าสายตาของแม่มกั มองเห็นอนาคตและหัวใจของลูก แม่เองก็หวัง หวังว่าแม่อย่างหนูคงมองหลานชายของ แม่ไม่ผดิ ’ คุณยายจันคิดถึงลูกสาวซึ่งอยู่ไกลถึงค่อนโลก พลางลูบไล้มือเหี่ยวย่นไปมา บนศีรษะของศศิรณัฐด้วยความหวัง และเป็นครั้งแรกที่คุณยายจันหรือ นายหญิงจันทรา อนันตภาค แห่งสวน ภูเลียบตะวันเรียกชือ่ หลานชายของท่านด้วยชือ่ ทีเ่ จ้าตัวยืนยันจะให้เรียกมาตลอด ไม่ใช่ชอื่ ภาษาไทยทีท่ า่ นเป็นคนตัง้ ให้! “อาโมรี” เสียงเล็กๆ สัน่ ๆ ของคุณยายจันท�ำให้คนสองคนมีทา่ ทีแปลกไปทันที หนึ่งคือหลานชายที่นั่งท�ำเป็นทองไม่รู้ร้อนอยู่ตลอดเวลา นับตั้งแต่วินาทีที่ ‘ภูเลียบตะวัน’ มีแขกมาเยือน หญิงชราพบว่าหลานชายของท่านซึง่ ไม่ชอบให้ใครเรียกว่า ‘ภัทร’ ขมวดคิว้ มุน่ และหันมามองท่านอย่างนิง่ งัน ดูเหมือนจะตกใจขึน้ มาเป็นครัง้ แรก! อีกหนึง่ คือหญิงสาวในอ้อมกอดของท่านเอง ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ตัวเกร็งขึน้ มา ทันทีจนท่านรูส้ กึ ได้ โดยทีท่ า่ นเองก็ไม่อาจล่วงรูเ้ ลยว่า แท้ทจี่ ริงนัน้ หญิงสาวในอ้อมกอดของท่านเป็นยิง่ กว่าอาการทีท่ า่ นรับรูม้ ากมายนัก!

เพราะค�ำค�ำเดียว ‘อาโมรี’ ท�ำให้หวั ใจทีก่ ำ� ลังอ่อนแรงของ ศศิรณัฐ อัศวเดชา กร หยุดเต้นอย่างกะทันหัน และนีค่ อื ทีม่ าของอาการเกร็งตัวทีค่ ณ ุ ยายจันสัมผัสได้ เหมือนหัวใจหลุดลอยไปในทีไ่ กลแสนไกล หูออื้ และสายตาพร่ามัวอย่างไม่ทราบ สาเหตุ ศศิรณัฐพยายามจะจ้องใบหน้าของผูช้ ายตรงหน้า... อยากจะ ‘ดูให้แน่ใจ’ ว่าเขาคือคนทีเ่ ธอเฝ้าตามหามายีส่ บิ เอ็ดปี อยากให้เป็นคนเดียวกันเหลือเกิน... แต่สายตาทีพ่ ร่ามัวของเธอไม่อาจมองเห็น... สิง่ เดียวทีม่ คี อื เธอรับรูไ้ ด้ดว้ ย ‘ใจ’ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ต่อจิก๊ ซอว์ตวั สุดท้ายของเธอได้แล้ว ว่าความรูส้ กึ แปลกๆ ยามเมือ่ ได้พบหน้าผูช้ ายคนนีค้ รัง้ แรกคืออะไร บางสิง่ บางอย่าง เราไม่อาจรับรูไ้ ด้ดว้ ยตา หู ประสาทสัมผัส หรือค�ำบอกเล่าใดๆ แต่หวั ใจของเราต่างหากทีม่ นั จะบอกเราเอง 64

ระฆังเงิน

เมือ่ เวลานัน้ มาถึง... คนเราทุกคนล้วนต่างมีสญ ั ชาตญาณของตัวเอง สายตาทีพ่ ร่าเลือนของเธอมองไม่เห็นชายหนุม่ ทีม่ ใี บหน้าสวย ผมด�ำสนิท และ ดวงตาลึกลับนัน่ อีกแล้ว สิง่ ทีล่ กู สาวคนโตของคุณศศิรดามองเห็นคือใบหน้าเล็กๆ ของเด็กผูช้ ายคนหนึง่ ทีม่ กั จะหน้าบึง้ ตึงทุกครัง้ เมือ่ เด็กหญิงศศิรณัฐในวัยห้าขวบซักถาม ‘อาโมรี ท�ำไมใครๆ ถึงบอกว่าหน้าพีส่ วยเหมือนเด็กผูห้ ญิง ตกลงพีเ่ ป็นเด็กผูห้ ญิง หรือเด็กผูช้ ายกันแน่นะ’ ค�ำตอบของพีช่ ายคือคิว้ ทีข่ มวดเข้าหากัน และปากทีเ่ ม้มเข้าหากันแน่นเข้า ‘ผูช้ าย พีช่ ายของศศิเป็นผูช้ าย จ�ำเอาไว้นะ แล้วก็ไม่มอี ะไรเหมือนผูห้ ญิงด้วย ศศิอย่าไปเชือ่ ใคร’ เด็กหญิงศศิรณัฐยิม้ กว้าง ‘เย้ ผูช้ ายทีแ่ ข็งแรงและปกป้องผูห้ ญิงอย่างศศิได้ใช่ไหม’ เธอถามออกไปอย่าง ลิงโลด ‘ใช่ พีจ่ ะปกป้องศศิเอง ไม่วา่ จะเกิดอะไรขึน้ พีจ่ ะปกป้องศศิได้เสมอ’ ทุกถ้อยค�ำทีเ่ คยลืมเลือนไปตามกาลเวลาไหลบ่าเข้ามาเหมือนสายน�ำ้ ทีส่ าดซัด ความอึดอัดคับแน่นในอกที่ทบทวีมากขึ้น ท�ำให้ศศิรณัฐจ�ำต้องอ้าปากเรียก ลมหายใจเข้าปอด แล้วเธอก็เห็นผูช้ ายทีย่ นื ซ้อนเหลือ่ มอยูก่ บั ฉากหลังของหน้าผาเขาทะลุ ยามแสง สีสม้ ของตะวันตกดิน ผูช้ ายคนเดียวกันกับทีเ่ ข้ามารบกวนความฝันของเธอ คนทีเ่ ธอสาปส่ง และไม่อยากพบเจออีกต่อไป คนทีอ่ ยูต่ อ่ หน้าเธอคนนี้ คือคนคนเดียวกับทีค่ ณ ุ ยายจันเรียกว่า ‘อาโมรี’ “อะ...อาโมรี” ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ทวนชือ่ นัน้ อย่างแผ่วเบา หญิงสาวหลับตาลงอีกครั้งเพื่อซึมซับทุกความรู้สึกหลากหลายที่ก� ำลังประดัง เข้ามาในคราเดียว มือบางยกลงจากอกเพือ่ จับพนักเก้าอีแ้ ทน และพยายามพยุงตัวเอง เอาไว้ ‘บอกตัวเองไม่ให้ลม้ ลงเด็ดขาด’ ไม่มปี ฏิกริ ยิ าตอบรับจากเจ้าของชือ่ ทีถ่ กู เรียกโดยผูห้ ญิงต่างวัยสองคน ศศิรณัฐเต็มไปด้วยความมึนงงและไม่เข้าใจ 65

เล่ห์รักนางฟ้า

คุณยายจันของเธอมีเพียงดวงตาทีท่ อดแววอ่อนล้าให้เห็น ก่อนทีท่ า่ นจะเผยยิม้ บางๆ ออกมา “ใช่ อาโมรี หลานชายคนเดียวของยายเอง ลูกของแพ็กกี้ ลูกสาวคนเดียวของยาย ทีแ่ ต่งงานและไปอยูฝ่ รัง่ เศส นีก่ เ็ พิง่ มาเมืองไทยเป็นครัง้ แรก” “อาโมรี แพ็กกี้ ฝรัง่ เศส” หญิงสาวทวนเบาๆ เหมือนคนละเมอ รูส้ กึ เหมือนโดน ตีแสกหน้าครัง้ ใหญ่ ความแน่ใจปรากฏขึน้ อย่างเต็มเปีย่ ม “คุณยายเป็นอะไรกับพ่อเมศ ปรเมศ อนันตภาค หรือคะ” เมื่อแน่ใจแล้ว ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ก็ไม่อยากมีเรือ่ งค้างคาใจใดๆ อีกต่อไป “ปรเมศ อนันตภาค เป็นหลานชายของยายเอง ศศิเรียกยายว่ายายจันๆ จน ติดปากตามคนทีน่ ี่ คงไม่รวู้ า่ แท้จริงแล้วนามสกุลของยายคืออนันตภาค ยายเป็นภรรยา ของ อรรถชัย อนันตภาค น้องชายเพียงคนเดียวของ อรรณพ อนันตภาค พ่อของ ปรเมศ อนันตภาค” ค�ำบอกเล่าเรียบๆ ของคุณยายจันท�ำให้ศศิรณัฐต้องทรุดนัง่ ลงบนเก้าอีต้ วั ทีเ่ ธอ เคยจับ หญิงสาวหันไปจ้องหน้าหลานชายเพียงคนเดียวของคุณยายอีกครัง้ ‘ในขณะทีเ่ ธอมีผชู้ ายทีช่ อื่ ‘อาโมรี’ ในทุกลมหายใจเข้าออก แต่ ‘เขา’ กลับไม่มี ท่าทีจะจดจ�ำเธอได้เลยสักนิด’ ไขว่คว้ามาเท่าไร สุดท้ายได้เพียงความว่างเปล่า! ความเจ็บปวดที่แท้จริงเป็นเช่นไร ศศิรณัฐ อัศวเดชากร เพิ่งเข้าใจถ่องแท้ ก็วนั นีเ้ อง! ความเจ็บปวดเสียใจทีผ่ า่ นมาไม่อาจเทียบเคียงได้เลย!!! กระนั้นเลือดนักสู้ของพ่อที่แล่นวนอยู่ภายในกายก็ผลักดันให้เธอเลือกท�ำใน สิง่ ทีห่ วั ใจเรียกร้อง “ถ้าอย่างนัน้ อาโมรีหลานของคุณยายก็เป็นคนเดียวกันกับอาโมรีลกู ของแม่แพ็กกี้ พีช่ ายของศศิใช่ไหมจ๊ะ” เสียงสั่นๆ ถามออกไปอย่างที่ใจต้องการ อยากได้รับค�ำยืนยันจากปากของ พีช่ ายทีเ่ ธอเฝ้าค้นหาและรอคอยมาเนิน่ นาน ศศิรณัฐถามพลางจ้องมองใบหน้าทีน่ งิ่ สนิทของคนตรงหน้าด้วยความหวัง หยาด น�ำ้ ตาปริม่ ตา แต่เธอพยายามบังคับเอาไว้ไม่ให้ไหลริน ไม่มคี ำ� ตอบทีเ่ ธออยากได้ยนิ ... มีเพียงความเงียบงันและท่าทีไม่แยแสต่อสิง่ ใด...

66

ระฆังเงิน

“อาโมรี... พีจ่ ำ� ศศิไม่ได้หรือจ๊ะ จ�ำแม่รดา แม่เอม และพ่อเมศไม่ได้หรือจ๊ะ” มีแวววูบไหวในดวงตาของคนตรงหน้าเพียงนิด... “น้ารดา ป้าเอม ลุงเมศ รูจ้ กั สิ เคยเจอสมัยเด็กๆ” ประโยคยาวๆ ประโยคแรกของชายหนุ่มเพียงคนเดียวท�ำให้ศศิรณัฐยิ้มกว้าง ดีใจจนเผลอใช้สองมือเขย่าแขนคนตรงหน้าอย่างยินดี “ถ้าอย่างนั้นพี่ก็ต้องจ�ำศศิได้สิจ๊ะ นี่ศศิ ศศิรณัฐ ลูกสาวของแม่รดาไงจ๊ะ” หญิงสาวร้องบอกอย่างมีความหวังเต็มเปีย่ ม มีรอยยิม้ ติดมุมปากสวยเพียงนิด... ก่อนฝ่ามือเรียวเหมือนมือผูห้ ญิงจะยกขึน้ แกะข้อมือของเธอออกเบาๆ ศศิรณัฐ มองการกระท�ำของ ‘พีช่ าย’ ตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ “ขอโทษครับ ผมไม่รวู้ า่ เราเคยเจอกันตอนไหน จ�ำไม่ได้จริงๆ” เป็นค�ำตอบทีไ่ ม่เคยคาดฝันว่าจะได้ยนิ ! นีไ่ ม่ใช่คำ� พูดของ ‘อาโมรี’ ที่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร เคยคาดคิดเอาไว้มาก่อน สองแขนลูต่ กลงอย่างหมดแรง ไหล่ทเี่ คยทะนงลูก่ ลับลงไปบนเก้าอีต้ วั เดิม กระนัน้ หญิงสาวก็รอ้ งบอกตัวเองว่า ‘ไม่เป็นไร’ เวลาผ่านมานานแล้ว อาโมรีอาจ จะยังจ�ำไม่ได้ แต่เพียงแค่คดิ ว่า เธอไม่เคยอยูใ่ นความคิด ความทรงจ�ำของคนตรงหน้า ความเจ็บปวดมากมาย ก็บงั เกิดขึน้ !!! ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ไม่รวู้ า่ การไม่ตอ้ งพบเจอกันเลยตลอดชีวติ กับการได้พบ แล้วต้องกลายเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน อย่างไหนมันจะเจ็บปวดได้มากกว่ากัน หยดน�ำ้ ใสๆ ไหลรินเป็นทางอย่างไม่อาจหักห้ามได้ “ไม่เป็นไรค่ะ เวลามันผ่านมานานแล้ว อาโมรี พีอ่ าจจะยังจ�ำไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร ศศิจะให้คณ ุ แม่ยนื ยันกับพีอ่ กี ทีวา่ เราเคยเจอกัน อยูด่ ว้ ยกันมาก่อน” หญิงสาวละล�ำ่ ละลักพลางคว้าโทรศัพท์ในกระเป๋ามากดโทรหามารดาจนมือสัน่ เมือ่ ผูเ้ ป็นแม่รบั สายเธอก็รบี ร้อนอธิบายให้ฟงั ก่อนจะเงยหน้าขึน้ มองหลานชาย ของคุณยายจันด้วยแววตาทีเ่ ต็มไปด้วยการวอนขอ อาการนิง่ ของอาโมรีทำ� ให้เธอเจ็บปวด... แต่ในทีส่ ดุ เขาก็ยอมรับโทรศัพท์จากมือของเธอ และลุกออกไปคุยเพียงคนเดียว ทีเ่ สาริมระเบียง หันหน้าออกไปหาสวนกาแฟทีท่ อดยาวสุดลูกหูลกู ตา ศศิรณัฐจ้องมองแผ่นหลังกว้างใหญ่ตรงหน้าด้วยน�ำ้ ตา...

67

เล่ห์รักนางฟ้า

เธอหลงลืมคุณยายจันทีย่ งั นัง่ อยูห่ วั โต๊ะ ยามนีค้ วามคิด สติปญ ั ญาหลุดลอย หายไปจากอัศวเดชากรคนพีอ่ ย่างง่ายดาย เพียงไม่ถงึ สิบนาที... คนทีย่ นื หันหลังให้กห็ นั กลับมาหาและส่งโทรศัพท์ให้เธอทีฝ่ นื ยิม้ อย่างมีความหวัง หากชายหนุม่ ก็ไม่ได้พดู อะไร เขาหันไปหาผูเ้ ป็นยายทีย่ งั คงนัง่ อยูท่ เี่ ดิม “ทานต่อให้อร่อยแล้วกันครับ ผมอิม่ แล้ว ต้องขอตัวก่อน” พูดจบ อาโมรีของศศิรณัฐ หรือ ภัทร อนันตภาค ของคุณยายจันก็ผลักม่าน เข้าไปในครัว ทิง้ ถ้วยข้าวต้มทีเ่ ขายังไม่ได้แตะ และแก้วกาแฟทีพ่ ร่องลงไปกว่าครึง่ เอาไว้ บนโต๊ะ ไม่มคี ำ� พูดและค�ำอธิบายใดๆ ส�ำหรับ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร! ห่างไกลลิบลับกับพีช่ ายทีห่ ญิงสาวเคยคิดฝัน! หญิงสาวนั่งงงอยู่กับที่ ก่อนจะผุดลุกขึ้นตามหลังเขาไปทันกันที่ห้องนั่งเล่น เธอใช้เรีย่ วแรงทัง้ หมดทีม่ เี หนีย่ วรัง้ แขนเขาเอาไว้ อาโมรียอมหันกลับมาหาคนทีก่ ระชากแขนเขาเอาไว้ หากก็ตอ้ งนิว่ หน้าเมือ่ พบกับ ผูห้ ญิงคนเดิมทีอ่ า้ งตัวว่าเป็นเพือ่ นเล่นของเขาในวัยเด็ก ท่าทีออ่ นอกอ่อนใจของคนตรงหน้าท�ำให้ศศิรณัฐอยากท้อ แต่เธอไม่เคยยอม ให้มสี งิ่ ใดค้างคาใจกันมาก่อน! “มีอะไรอีก” ค�ำถามพร้อมท่าทีเหนือ่ ยหน่ายของเขาท�ำให้หญิงสาวแทบสะอึก! “คุยกับคุณแม่แล้วใช่ไหม ท่านว่าไงบ้าง อาโมรี พีเ่ ชือ่ หรือยังว่าเราเคยรูจ้ กั กัน มาก่อน” หญิงสาวถามด้วยท่าทางอ่อนล้าเต็มที อยากให้เขาตอบว่า ‘เชื่อ’ สักครั้ง หลังจากทีค่ ำ� พูดของเขาท�ำให้เธอต้องเจ็บร้าวมาตลอด “อืม...” ค�ำรับเพียงเล็กน้อยท�ำให้หวั ใจทีแ่ ห้งแล้งพองโตขึน้ ทันที! บางทีอาจยังพอมีความหวัง... แต่แล้ว! “เท่านีใ้ ช่ไหม จะได้ไปสักที” ค�ำของผูช้ ายตรงหน้าท�ำให้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ฟิวส์ขาดทันที ความอดทนรอคอยของเธอ...

68

ระฆังเงิน

อีกครัง้

มีคา่ แค่เพียงนีเ้ ท่านัน้ เองหรือ? “เดีย๋ ว” ค�ำเรียกของอีกฝ่ายท�ำให้ร่างสูงที่ก�ำลังจะก้าวพ้นห้องนั่งเล่นไปต้องหยุดชะงัก

“ศศิทำ� อะไรผิด พีถ่ งึ ได้เย็นชากับศศินกั ” หญิงสาวพูดกับแผ่นหลังเหยียดตรงของชายหนุม่ ทีเ่ ธอเฝ้ารัก เฝ้ารอมายีส่ บิ เอ็ดปี เต็ม ผูช้ ายทีผ่ ดิ ค�ำสัญญา คนทีล่ มื เธอสิน้ นับจากทีเ่ ธอเดินทางจากปารีสมาบ้านเกิดของตัวเอง! เสียงถอนหายใจดังขึน้ เพียงให้รวู้ า่ หญิงสาวไม่ได้อยูห่ อ้ งนีเ้ พียงล�ำพัง “เปล่า” ค�ำสั้นแสนสั้นที่ออกจากปากของเขากรีดใจเธอให้บาดลึก เพราะมันว่างเปล่า สมกับค�ำพูดของเขายิง่ นัก! คุณหนูแห่งอัศวเดชากรถึงกับเข่าอ่อน... ความหวังของเธอพังทลายไม่เป็นท่า! เพียงเพราะท่าทีไร้เยือ่ ใยของคนตรงหน้า... ความผิดของเธอหรือไร ทีจ่ ำ� ต้องกลับมาอยูก่ บั ครอบครัวทีเ่ ธอรัก มาสูอ่ อ้ มอกพ่อ ทีเ่ ธอไม่เคยมี! “อาโมรี ถ้าพีจ่ ะโกรธศศิเพราะศศิจะต้องย้ายกลับมาอยูก่ บั คุณพ่อคุณแม่ศศิก็ จนใจ ทีน่ เี่ ป็นบ้านของศศิ จะให้ทำ� ยังไงครอบครัวของศศิอยูท่ นี่ ี่ แต่มนั ก็ไม่ได้หมายความ ว่าศศิจะลืมพี่ ลืมค�ำสัญญาของเรา ศศิยงั จ�ำมันได้เสมอ และเฝ้ารอแต่พมี่ าตลอด” “ส�ำคัญตัวผิดไปแล้วคุณหนูศศิรณัฐ ผมไม่มคี วามจ�ำเป็นจะต้องโกรธคุณสักนิด แล้วสัญญาเด็กๆ นัน่ ผมแทบจ�ำไม่ได้ จะว่าไป... ถ้าคุณน้าไม่บอก ว่าเราเคยโตมาด้วยกัน ผมคงจ�ำคุณไม่ได้ดว้ ยซ�ำ้ ” พูดจบคนพูดก็กา้ วเดินจากไป ทิง้ ให้คนข้างหลังทรุดตัวลงไปกองกับพืน้ ... นาทีน.ี้ .. คุณหนูศศิรณัฐ ลูกสาวคนโตของท่านประธานใหญ่ ณัฐภาค อัศวเดชากร ที่ เคยทะนงตัวมาตลอดปล่อยเสียงร้องไห้โฮอย่างหมดท่า ไม่หลงเหลือศักดิศ์ รีทเี่ คยภาคภูมอิ กี ต่อไป! ร่างบอบบางไหวโยกสะอืน้ อยูก่ บั ทีอ่ ย่างอับจนหนทาง... อาโมรีกา้ วออกไปแล้ว...

69

เล่ห์รักนางฟ้า

ทิง้ ความจริงทีแ่ สนเจ็บปวดเอาไว้เบือ้ งหลัง! ความจริงทีเ่ ธอเองเฝ้าหลอกตัวเอง และไม่เคยเชือ่ ใครเลยว่า ‘พีช่ ายคนดีของเธอ’ จะไม่ใช่ ‘พีช่ ายคนเดิมอีกต่อไป’ หญิงสาวปิดหน้าร้องไห้อย่างไม่อายใคร ไม่รับรู้จนกระทั่งฝ่ามือเหี่ยวย่นของ ใครคนหนึง่ ยืน่ เข้ามาโอบร่างเธอเอาไว้ในอ้อมกอดเล็กๆ ของตัวเอง “ศศิ” เสียงเรียกอันอ่อนโยนของนายหญิงแห่งสวนภูเลียบตะวันยิง่ ท�ำให้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร มีนำ�้ ตาไหลรินไม่ขาดสาย “ยายจ๋า ยายจัน” พูดได้เท่านัน้ ร่างบอบบางก็โอบกอดตอบคุณยายจันของเธอเอาไว้แนบแน่น ให้ออ้ มกอดของกันและกันเป็นเครือ่ งปลอบประโลม... เพราะต่างรูด้ วี า่ ... ความเจ็บปวดเสียใจของอีกฝ่าย ต่างก็มที มี่ า... จากผูช้ ายคนเดียวกัน! ‘อาโมรี’

70

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 6

อย่ายอมแพ้

หลังจากร้องไห้กบั อกคุณยายจันจนหน�ำใจ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ก็ผละตัว ออกห่าง หญิงสาวลุกขึน้ ยืนตัวตรงและป้ายน�ำ้ ตาออกลวกๆ “ศศิ” เสียงคุณยายจันเรียกเบาๆ หลังจากทีเ่ ธอประคองตัวท่านลุกขึน้ และพาไปนัง่ ยัง โซฟาตัวยาว พร้อมกับเหลือบสายตาไปมองยังผนังกระจกใสแจ๋วตรงหน้า ทิศทางเดียวกันกับทีแ่ อบเห็นอาโมรีเดินดุม่ ออกไปอย่างไม่เหลียวหลัง! รูส้ กึ ตัวอีกที... ก็เมื่อคุณยายจันจับมือเธอแน่นและลูบเบาๆ หญิงสาวทรุดลงนั่งบนพื้น และ เงยหน้ามองท่านอย่างเต็มตา น�ำ้ ตายังคงคลอหน่วย และศศิรณัฐรูด้ แี ม้คณ ุ ยายไม่มหี ยดน�ำ้ ตารินไหล... แต่ทา่ นเองก็กำ� ลังร้องไห้! เป็นการร้องทีไ่ ม่มแี ม้แต่นำ�้ ตาสักหยดของหญิงชรา ทีไ่ ร้ลกู หลานมาเคียงข้าง! “คุณยายขา ศศิไม่รวู้ า่ ตัวเองจะเริม่ ต้นทีต่ รงไหนดี มีคำ� ถามมากมายทีต่ ดิ ค้าง อยูใ่ นใจ อยากพูด อยากถาม แต่มนั พูดไม่ออก ติดแน่นอยูใ่ นนี”้ หญิงสาวพูดพลางจับฝ่ามือเหีย่ วย่นลงทาบทีต่ รงต�ำแหน่งของ ‘หัวใจ’ 71

เล่ห์รักนางฟ้า

“อาโมรีทศี่ ศิเคยรูจ้ กั ไม่ใช่คนทีม่ ดี วงตาแห้งแล้ง และเต็มไปด้วยความเฉยชา ไม่รสู้ กึ รูส้ มต่อสิง่ ใดแบบนีเ้ ลยสักนิด ทีส่ ำ� คัญ ศศิไม่รวู้ า่ คุณยายจะรูห้ รือเปล่า แต่ศศิ ตามหาเขามาตลอด พยายามติดต่อทุกหนทาง แต่คำ� ตอบก็คอื พ่อวาเลรี แม่แพ็กกี้ และ อาโมรียา้ ยออกจากปารีส ไม่มใี ครรูว้ า่ พวกเขาย้ายไปอยูท่ ไี่ หน แม้แต่พอ่ เมศกับแม่เอมที่ เป็นญาติกนั แท้ๆ จดหมายกีฉ่ บับทีส่ ง่ ไปไม่เคยได้รบั การตอบรับ” หญิงสาวหยุดสะอืน้ ก่อนจะเอ่ยต่อไปอย่างบอบช�ำ้ “ศศิเฝ้าอดทนรอคอยจนได้มโี อกาสไปเรียนต่อทีฝ่ รัง่ เศส มันน่าอายเมือ่ แท้จริง แล้วจุดหมายทีแ่ ท้จริงคือการไปตามหาอาโมรีตา่ งหาก ศศิรวู้ า่ ทุกคนรู้ แต่พวกเขาก็ยงั ปล่อยให้ศศิท�ำเรื่องโง่ๆ และเสียเวลาเปล่าไปถึงสามปีเต็ม ยายจันจ๋า ศศิเหมือนคน สิน้ หวังในขณะทีน่ งั่ รถมาทีน่ ี่ ทีเ่ ขาทะลุแห่งนี้ แล้วอยูด่ ๆี อาโมรีกม็ าโผล่เอาทีน่ ี่ ท่ามกลาง หุบเขาทีไ่ กลคนละฟากโลก แต่... เขาไม่ใช่พชี่ ายคนเดิมของศศิอกี ต่อไปแล้ว” “โธ่ ศศิหลานยาย” นายหญิงแห่งภูเลียบตะวันรัง้ ร่างเล็กเข้ามาแนบอกอีกครัง้ สงสารหญิงสาวตรงหน้า จับใจ ท�ำไมท่านจะไม่รวู้ า่ หญิงสาวตรงหน้าพยายามมากแค่ไหนเพือ่ หลานชายเพียงคนเดียว ของท่าน ไม่มเี รือ่ งอะไรทีเ่ กีย่ วกับ ‘อาโมรี’ แล้วท่านจะไม่รู้ แต่เป็นการรูท้ ตี่ อ้ งซ่อนเร้น ได้แต่ถามข่าวคราวของหลานชายเพียงคนเดียวจาก แพ็กกีห้ รือแพทริเซียลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านัน้ อาโมรีอาจคิดว่าเขาไม่ใช่คนทีน่ !ี่ ไม่ได้มสี ายเลือดของขุนเขาทะลุ! เพียงเพราะไม่ได้เกิดและเติบโตมา ณ ทีแ่ ห่งนี.้ .. หากชายหนุม่ ก็คงไม่รวู้ า่ เมือ่ เขาเกิดใหม่ๆ วาเลรีเคยพาแพ็กกีแ้ ละลูกชายมาเยีย่ ม ตากับยายถึงภูเลียบตะวันแห่งนี.้ .. แม้วา่ อรรถชัย อนันตภาค จะยังคงมีทา่ ทีเฉยชาเหมือนอาโมรีในตอนนี้ แต่เธอ ก็แอบเห็นสายตาทีจ่ อ้ งมองหลานชายตัวน้อย แม้จะเพียงครัง้ เดียว... ก่อนทีเ่ ธอจะได้รบั ค�ำบอกเล่าจากลูกสาวเพียงคนเดียวว่า คงต้องยืดระยะเวลา พาหลานกลับมาเยี่ยมท่านเพราะต้องคอยดูแลน้องสาวของปรเมศและหลานสาวที่เพิ่ง คลอดใหม่ โดยในตอนนัน้ ท่านเองก็ไม่ได้ฉกุ ใจคิดว่าเด็กสาวคนนัน้ จะเป็นลูกของคุณเทพ 72

ระฆังเงิน

และคุณศศิธร สวนกาแฟทีม่ รี วั้ ติดกันนีเ่ อง ใช่ ภัทรียาเป็นคนสัญญากับท่านเอาไว้ว่า เมื่อเด็กๆ โตขึ้น จะพามาหาท่าน อย่างแน่นอน หาใช่เพียงศศิรณัฐทีเ่ ป็นผูเ้ ฝ้าอดทนรอคอย แต่หญิงชราอย่างท่านก็ใช้เวลาทีย่ าวนานกว่า... ในการต้องอดทนและรอคอยเช่นกัน! เรื่องราวของอาโมรีและศศิรณัฐในวัยเด็กถูกถ่ายทอดจากแม่มาสู่ยายอย่าง สม�ำ่ เสมอ จวบจนกระทัง่ วันทีแ่ พ็กกีโ้ ทรศัพท์มาบอกว่า ศศิรณัฐป่วยหนัก ส่วนอาโมรีกเ็ อาแต่รอ้ งไห้และอยูเ่ ฝ้าไข้ตลอดเวลาอยูส่ ามคืนเต็มๆ ไม่ยอมจาก ไปไหนแม้กระทั่งกลับบ้านหรืออาบน�้ำ เด็กชายแทบไม่ยอมหลับหรือละสายตาจาก น้องน้อยเลย โดยเฉพาะในคืนทีส่ ามทีไ่ ข้เริม่ ลดและเข้าสูร่ ะยะวิกฤต! อาโมรีแทบจะขาดใจและเจ็บปวดไปกับน้องสาวทีเ่ ขาได้แต่เฝ้ามองดู โดยทีช่ ว่ ย อะไรไม่ได้เลย แต่ไม่มใี ครรูว้ า่ เพราะอะไร... เมื่อล่วงเข้าสู่วันที่สี่และศศิรณัฐโชคดีมีคนมาบริจาคเลือดช่วยชีวิตเอาไว้ได้ ทันทีที่เด็กชายทราบข่าว เขาก็บอกให้แม่พากลับบ้าน และไม่เคยไปเยี่ยมเด็กหญิงที่ โรงพยาบาลอีกเลย แม้วา่ ศศิรณัฐจะกลับมารักษาตัวทีบ่ า้ นต่อจากนัน้ อีกเป็นอาทิตย์! เด็กหญิงก็ไม่มโี อกาสได้พบกับพีช่ ายของเธอ... จนกระทัง่ วันสุดท้ายทีบ่ นิ กลับมายังบ้านเกิด... เพือ่ มาใช้ชวี ติ อยูก่ บั ครอบครัวเป็นการถาวร! ตอนนัน้ เองทีน่ ายหญิงแห่งสวนภูเลียบตะวันรูว้ า่ ... หญิงสาวทีไ่ ปอาศัยอยูใ่ กล้กบั บ้านของแพ็กกีค้ อื ศศิรดา ธนาวัฒน์ ลูกสาวเพียง คนเดียวของ คุณเทพและคุณศศิธร ธนาวัฒน์ แห่งสวนกาแฟเขาทะลุ พร้อมกันนัน้ ก็ได้รบั รูว้ า่ ครอบครัวของลูกสาวย้ายจากปารีสไปอยูเ่ มืองนีซอย่าง ถาวร! และอาโมรีกไ็ ม่เคยยอมกลับมาเมืองไทยอีกเลยแม้จะขอร้องหรือขูบ่ งั คับอย่างไร ก็ตาม ทีส่ ำ� คัญ...

73

เล่ห์รักนางฟ้า

ค�ำขอแปลกประหลาดของเด็กชาย... คือการขอให้ทุกคนปกปิดเรื่องการย้ายที่อยู่นี้เอาไว้เป็นความลับ ไม่ให้ แพร่งพรายให้ศศิรณัฐรูเ้ ป็นอันขาด!!! ท่ามกลางความไม่เข้าใจ... แต่แพทริเซียในตอนนัน้ เลือกท�ำตามค�ำขอของบุตรชายวัยแปดขวบ โดยไม่ได้ คิดว่าค�ำขอนัน้ จะส่งผลต่อชีวติ ของอาโมรีและศศิรณัฐอย่างไรบ้างในเวลาต่อมา เพราะคนเป็นแม่เพียงแค่คดิ ว่า... อาโมรีคงจะเสียใจทีต่ อ้ งพรากจากน้องสาวทีเ่ ป็นเงาตามตัวกันมาตลอด เมือ่ เวลาผ่านไป... อาโมรีกค็ งจะเป็นฝ่ายคิดถึงน้องเอง อาจจะขอให้เธอพาบินไปเยีย่ มทีเ่ มืองไทย หรือไม่ เมือ่ เด็กๆ โตขึน้ พวกเขาอาจจะลืมเรือ่ งราวในวัยเด็กไปหมดสิน้ ก็เป็นได้ หากทัง้ แพทริเซียและศศิรดาคิดผิด! เพราะศศิรณัฐหาได้ลมื พีช่ ายในวัยเยาว์! แม้เมื่อเจ้าตัวกลับมาเมืองไทยจะได้พบเจอกับน้องชายอย่างปรมัตผู้ที่กลายมา เป็นเพือ่ นเล่นคนใหม่ เด็กหญิงยังคงถามหาพีช่ ายอย่าง ‘อาโมรี’ ตลอดเวลา แต่พชี่ ายอย่างอาโมรีกย็ งั คงยืนยันหนักแน่น เมือ่ แพทริเซียน�ำเรือ่ งนีไ้ ปบอก... จากเด็กชายจนล่วงเข้าสูว่ ยั หนุม่ ... ปีแล้วปีเล่าทีเ่ ธอน�ำจดหมายและค�ำถามของศศิรณัฐไปถามลูกชายว่าเมือ่ ไร เขาถึง จะยอมให้บอกทีอ่ ยูข่ องตัวเองแก่นอ้ งสาว หนักเข้าชายหนุม่ ถึงกับขอให้ผเู้ ป็นแม่ไม่ให้เอ่ยถึงศศิรณัฐอีกเลย! ไม่มใี ครรูว้ า่ เพราะอะไร และท�ำไม! เพียงสิง่ เดียวทีอ่ าโมรีจะยอมรับจากมารดา คือจดหมายทีจ่ า่ หน้าซองถึงตัวเขาเอง จาก ศศิรณัฐ อัศวเดชากร แม้วา่ จดหมายทุกฉบับจะถูกเก็บเอาไว้ในกล่องไม้ ทีเ่ ขาไม่เคยเปิดออกอ่าน! อาโมรีเก็บจดหมายทีไ่ ม่ยอมเปิดอ่านเอาไว้เพือ่ อะไร? เป็นค�ำถามทีท่ งั้ แม่อย่างแพทริเซียและยายอย่างท่านไม่รู้ และไม่อาจคาดเดา ทีส่ ำ� คัญท่านรับรูจ้ ากลูกสาวมาตลอดเวลาว่า... นับจากที่อาโมรีเดินหันหลังออกจากโรงพยาบาลและไม่ยอมพบหน้าศศิรณัฐ ประจวบเหมาะกับการทรยศหักหลังจากเพื่อนสนิทของวาเลรีก็ยิ่งท�ำให้อาโมรีกลายเป็น คนเก็บตัวและไม่เคยไว้ใจใครอีกเลย 74

ระฆังเงิน

แห่งนี.้ ..

เขาก็กลายเป็นคนเงียบขรึมและไม่มรี อยยิม้ เฉกเช่นกัน! และนัน่ ! คือทีม่ าของค�ำขอร้องจากยาย ทีข่ อให้หลานชายกลับมาช่วยดูแลสวนภูเลียบตะวัน

แพทริเซียพยายามจนสุดความสามารถเพื่อให้อาโมรียอมเดินทางมาเมืองไทย แม้จะต้องเปลีย่ นค�ำขอร้องให้เป็นค�ำสัง่ ค�ำสัง่ ของแม่ทบี่ งั คับให้ลกู ชายทิง้ ความฝันของตัวเองเพือ่ เดินทางมาเมืองไทย! บ้านของยายทีเ่ ขาไม่เคยรูจ้ กั และใช่! ยาย... ทีเ่ ขาไม่เคยคิดถึงด้วยเช่นกัน!!! “บางทีคนบนฟ้าก็ชอบเล่นตลกกับเราแบบนีแ้ หละลูก ยายเองก็มารูท้ หี ลังว่าจริงๆ แล้วโลกมันกลมแค่นเี้ อง หนูกไ็ ม่เคยรูว้ า่ ยายนามสกุลอนันตภาค พอๆ กับทีห่ นูเพิง่ บอก ยายว่าพี่ชายที่หนูตามหาคือคนเดียวกับอาโมรีหลานของยาย หนูไปหาพี่เขาที่ฝรั่งเศส แต่คงไปหาทีป่ ารีสบ้านเก่าทีเ่ คยไป นอกจากนัน้ ก็คงตระเวนหาอย่างคนหลงทาง ไม่แปลก ทีจ่ ะไม่เจอ เพราะพีเ่ ขาย้ายไปอยูเ่ มืองอืน่ ยายเองก็จำ� ชือ่ ไม่ได้เสียแล้วต้องไปถามเขาเอง” คุณยายจันไม่ได้โกหก เพียงแต่ทา่ นเลือกบอกเท่าทีจ่ ำ� เป็นต้องบอก! เรือ่ งบางเรือ่ ง... ศศิรณัฐควรได้รจู้ ากอาโมรีดว้ ยตัวเองถึงจะถูกต้อง! แม้ทา่ นเองก็ไม่รวู้ า่ วันนัน้ ... จะมาถึงเมือ่ ไร? ศศิรณัฐท�ำหน้าสลดเมือ่ ได้ฟงั คุณยายจัน “อาโมรีคงไม่บอกศศิหรอกค่ะ เขาคงกลัวว่าศศิจะตามไปวุ่นวายเอากับเขา ความจริงแล้ว หน้าศศิเขายังไม่อยากจะมองเลย” ศศิรณัฐหยันตัวเอง พยายามจะเข้มแข็งเมือ่ อยูต่ อ่ หน้าหญิงชรา แต่เธอไม่อาจ ท�ำได้อย่างใจนึก เมือ่ หยดน�ำ้ ตาไหลลงมาอีกครัง้ อย่างช่วยไม่ได้... คุณยายจันกลับต้องเป็นฝ่ายเช็ดน�ำ้ ตาให้หลานสาวอย่างอ่อนโยน ท่านเคยคิดว่าศศิรณัฐอาจเป็นสาเหตุของการเปลีย่ นไปของอาโมรี 75

เล่ห์รักนางฟ้า

เป็นการคาดเดาอย่างเป็นเหตุเป็นผลอย่างทีส่ ดุ และเมือ่ ศศิรณัฐคือสาเหตุ คนทีแ่ ก้กจ็ ะต้องเป็นศศิรณัฐเท่านัน้ ! ใช่ ‘เคย’ ไม่ได้หมายความว่าจะถูกต้องเสมอไป ทีส่ ำ� คัญแทบไม่ได้คาดเอาไว้เลยว่า ปฏิกริ ยิ าทีอ่ าโมรีมตี อ่ ศศิรณัฐจะเย็นชาเช่นนี้ บางทีทงั้ ท่านและแพทริเซียอาจคิดผิด! และเป็นการลงมือท�ำร้ายศศิรณัฐอีกครัง้ ด้วยการลากเข้ามาพัวพันกับเรือ่ งนี้ บางที... อาโมรีในความทรงจ�ำของเด็กหญิงศศิรณัฐอาจงดงามกว่านี้ เป็นความทรงจ�ำ แสนดีทจี่ ะติดอยูใ่ นใจของหญิงสาวตลอดไป หาใช่ความปวดร้าวขมขืน่ เช่นทีก่ ำ� ลังเผชิญ! อาโมรีในยามนีไ้ ร้หวั ใจจนเกินเยียวยาเสียแล้ว!!! คุณจันทราคิดเช่นนัน้ ... เพราะท่านไม่ได้เลีย้ งดูและอุม้ ชูหลานชายมาด้วยตัวเอง ปฏิกริ ยิ าของชายหนุม่ ในยามนีค้ งมีคนคนเดียวเท่านัน้ ทีร่ วู้ า่ ‘มันไม่ใช่เรือ่ งปกติ’ หากเจ้าตัวก็ไม่ได้มาอยูท่ นี่ ี่ คือคนทีเ่ ลีย้ งดูชายหนุม่ และเฝ้ามองดูเขามาตลอด ‘แพทริเซีย’ ดังนัน้ ในยามนีผ้ หู้ ญิงสองคนจึงต้องช่วยกันรับมืออาโมรีในมาดใหม่ อยูท่ วี่ า่ ใครจะยอมแพ้และล่าถอยก่อนกันเท่านัน้ เอง! ศศิรณัฐอาจอยากยอมแพ้ แต่หวั ใจทีแ่ ข็งแกร่งของคนเป็นยายไม่ใช่! “ศศิอย่าไปว่าพีเ่ ขาเลย ตาภัทรคงโกรธทีจ่ ๆู่ ต้องทิง้ ชีวติ ทีฝ่ รัง่ เศสมาอยูท่ นี่ กี่ บั ยายแก่ๆ ทีเ่ ขาไม่ผกู พัน และสวนกาแฟเล็กๆ ทีเ่ ขาไม่เห็นค่า แต่ทนี่ คี่ อื ชีวติ ของยาย และ ยายหวังว่า หลานชายเพียงคนเดียวของยายจะมองเห็น และรักมันเหมือนกับทีย่ ายรัก บางที... เราอาจต้องให้เวลาเขาบ้าง นีเ่ วลาแค่สองอาทิตย์ เขาคงยังปรับตัวไม่ได้” ศศิรณัฐสะท้อนในอก... ลืมเรือ่ งของตัวเองเอาไว้ชวั่ คราว เมือ่ ความสงสารมากมายเข้ามาจูโ่ จม อาโมรีอาจลืมเธอ... คนทีเ่ พียงพบเจอในวัยเด็ก และต้องจากกันกว่าครึง่ ค่อนชีวติ ! แต่กบั คุณยาย... ทีม่ สี ายเลือดเดียวกัน มีเขาเป็นความหวังเพียงหนึง่ เดียว! อาโมรีจะลืมไม่ได้เป็นอันขาด!! “ยายจ๋า ไม่ตอ้ งกลัวนะจ๊ะ ยายพูดถูก บางทีหลานของยายอาจจะยังปรับตัวไม่ได้ 76

ระฆังเงิน

คงไม่ชินกับบ้านสวน แต่อีกสักพัก ถ้าเขาได้อยู่ที่นี่ซึมซับสายเลือดและตัวตนของที่นี่ เขาจะต้องรักภูเลียบตะวันเหมือนกับทีย่ ายรักแล้วก็ตอ้ งรักเรือนกาแฟของเราอย่างทีย่ าย หวังแน่นอนจ้ะ” นัน่ คือค�ำปลอบที่ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ใช้มนั เพือ่ ปลอบทัง้ คุณยายจัน ผูน้ า่ สงสารและตัวของเธอเองในเวลาเดียวกัน “หลานเอ๋ย สวนกาแฟน่ะ ยายยังพอดูแลได้ เพราะมีหวั หน้าคนงานหลายคนช่วยดู อยู่ แต่เรือนกาแฟ บาริสต้าคนเก่าเพิ่งลาออกไป และคนที่นี่ก็ยังชินกับกาแฟโบราณ การท�ำร้านกาแฟดีๆ ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ มันเริ่มไปได้ดีตอนที่พ่อสินธุ์เข้ามาดูแล แต่เขา ก็ไม่มเี วลามากนัก เราต้องจ้างบาริสต้าเก่งๆ ร้านก�ำลังจะไปได้สวยเพราะมีนกั ท่องเทีย่ ว มากับทัวร์ เมือ่ คนเก่าออกไป ตอนนีม้ แี ค่แม็ค ลูกชายลุงไข่ผจู้ ดั การไร่นดี้ อู ยู่ แต่แม็ค ก็ยงั ท�ำอะไรไม่คอ่ ยเป็นเท่าไร ยายกลัวว่าร้านทีพ่ อ่ สินธุอ์ ตุ ส่าห์เข้ามาช่วยเริม่ มันจะพังลง ไม่เป็นท่าเสียก่อนทีต่ าภัทรจะยอมเข้าไปดูแลเท่านัน้ เอง” ศศิรณัฐสะท้อนในอก... จริงอยู่ที่เธอพร้อมจะช่วยทุกอย่าง แต่เอาเข้าจริง เธอเองก็ไม่ต่างจากแม็ค อาจจะด้อยกว่าด้วยซ�ำ้ เพราะเธอท�ำเป็นอยูอ่ ย่างเดียวคือการกิน เคยชงกาแฟอย่างมากก็ กาแฟส�ำเร็จรูปทีม่ ขี ายทัว่ ไป จนปัญญาจะช่วยร้านทีก่ ำ� ลังต้องการคนอย่างเร่งด่วนแบบนี!้ ถ้าเป็นศศิรนิ ธาร เรือ่ งนีจ้ ะไม่เป็นปัญหาเลย เพราะรายนัน้ นอกจากเรือ่ งการท�ำ หนังสือแล้ว อาหารคืออีกเรือ่ งทีน่ อ้ งสาวของเธอจะท�ำได้เป็นอย่างดีทเี ดียว! หรือเธอจะมาทีน่ โี่ ดยเสียเวลาเปล่า... ช่วยอะไรใครไม่ได้เลย! “ถ้าต้องการคนด่วนขนาดนั้น ท�ำไมเราไม่ไปจ้างคนเก่งๆ เข้ามาดูแลล่ะคะ ถึงให้อาโมรีอยากจะดู เขาก็คงชงกาแฟไม่เป็นเหมือนศศิอยู่ดี ยังไงเราก็ต้องใช้เวลา เรียนรู้อยู่ดี อีกอย่างคุณยายบอกว่าแม็คชงกาแฟไม่อร่อย แต่เมื่อเช้าศศิว่า เขาแทบ เป็นบาริสต้ามือหนึง่ เลยนะคะ ศศิยงั ติดใจอยูเ่ ลย” คุณยายจันของศศิรณัฐเลิกคิว้ ขึน้ สูง มีแววแปลกใจอยูใ่ นดวงตา หากก็ไม่ได้ พูดอะไร และศศิรณัฐก็มองไม่เห็น สุดท้ายท่านก็ตดั บทไปเพียง... “คงเพราะตืน่ เต้นกระมังได้ชงให้สาวสวย แต่แม็คยังต้องฝึกอีกเยอะ บางแก้วก็ ท�ำได้ดี แต่บางแก้วก็แทบไม่มีใครกิน นักท่องเที่ยวเริ่มบ่นมาแล้วว่ามาตรฐานของเรา ไม่เอาไหน ยายเองก็เห็นใจแต่จะปล่อยเอาไว้แบบนีไ้ ม่ดแี น่ๆ อีกอย่างไม่ใช่วา่ เราไม่อยาก 77

เล่ห์รักนางฟ้า

จ้างคนเก่งๆ แต่ใครจะมาในเมือ่ ทีน่ กี่ นั ดารออกอย่างนี้ ถึงมาพอเขาเก่งก็ไป ทุกคนก็ อยากมีรา้ นของตัวเองด้วยกันทัง้ นัน้ สูไ้ ปฝึกเอาร้านทีใ่ ช้กาแฟอราบิกา้ 6ดีๆ ไม่ดกี ว่าหรือ ทีส่ ำ� คัญยายว่าคงไม่มใี ครเหมาะกับการเป็นบาริสต้าให้ทนี่ นี่ อกจากตาภัทรหรอก” “ท�ำไมล่ะคะคุณยาย” “เพราะเขาเป็นหลานชายเพียงคนเดียวของยาย เหมือนกับทีห่ นูเป็นหลานของ พีเ่ ทพและพีธ่ ร ไม่มใี ครดูแลร้านของเราได้ดเี ท่ากับลูกหลานของเราเองหรอกนะศศิ” ค�ำของนายหญิงแห่งสวนภูเลียบตะวันท�ำให้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร จนด้วยค�ำพูด ใดๆ คุณยายจันพูดถูก ใครที่ไหนจะมารักเรือนกาแฟมากกว่าคนในสวนเขาทะลุภูเลียบตะวันด้วยกันเอง... คนอื่นถึงเข้ามาก็ไม่ใช่เจ้าของ ไม่ใช่ลูกหลานของคนที่นี่ อาจจะมาได้สักพัก พอมีความรู้ เขาก็ยอ่ มต้องจากไป ไม่เหมือนคนทีน่ ี่ ทีเ่ กิดและเติบโตอยูท่ นี่ ี่ ทุกหยาดหยดมีสายเลือดของคนภูเขา! มีไอหมอกคอยโอบล้อมมาตัง้ แต่จำ� ความได้! กลิน่ ทะเลคุน้ จมูกให้ความอบอุน่ ยามหมอกลงหนาหนัก... ทีแ่ ห่งนีม้ ที งั้ ภูเขาและทะเล เมือ่ ลมทะเลให้ความแข็งแกร่ง หมอกภูเขาก็มอบความอ่อนโยนมาให้ มีทงั้ ความเข้มแข็งและความอ่อนโยน มีความรักและความห่วงใย มีสงิ่ ส�ำคัญทีย่ ดึ โยงทุกคนเอาไว้ดว้ ยกัน นัน่ คือ ‘บ้าน’ และค�ำว่า ‘ครอบครัว’ อาโมรีอาจไม่ได้เกิดและเติบโตทีน่ .ี่ .. แต่เขาก็มีสายเลือดที่เข้มข้นของนายหญิงแห่งสวนภูเลียบตะวัน อาจจะยังไม่ ยอมรับ แต่เธอจะท�ำให้เขารูส้ กึ ตัวว่าจะเพิกเฉยต่อไปอีกไม่ได้ 6 กาแฟอราบิกา้ เป็นพืชดัง้ เดิมของเอธิโอเปีย เป็นต้นไม้พมุ่ ขนาดเล็ก ปกติมใี บเขียวเข้มติดต้นตลอดปี เจริญเติบโตได้ดที อี่ ณ ุ หภูมปิ ระมาณ 15-23 องศาเซลเซียส สูง 800-1500 เมตรจากระดับน�ำ้ ทะเลปานกลาง เป็นพืชทีผ่ สมตัวเองและอาจผ่าเหล่าท�ำให้เกิดสายพันธุต์ า่ งๆ หลายสายพันธุ์ เช่น ทิปปิกา้ บลูเมาเท่น คาทูรา่ โคน่า และคาร์ตมิ อร์ซงึ่ เป็นพันธุล์ กู ผสมระหว่างคาทูรา่ และไฮบริด เดอ ติมอร์ (ผสมข้ามสกุลระหว่าง อราบิก้าและโรบัสต้าได้ในสภาพธรรมชาติ) ผลผลิตกาแฟเมล็ดที่ผลิตได้จากภาคเหนือของประเทศไทย ส่วนใหญ่เป็นกลุม่ คาร์ตมิ อร์ (พัชนี สุวรรณวิศลกิจ. 2553. สรรสาระ “กาแฟ” น.12-14)

78

ระฆังเงิน

หากทะเลและภูผาสูงใหญ่อยูร่ ว่ มกันได้... อาโมรีกจ็ ะต้องยอมรับว่าเขาไม่ใช่มเี พียงสายเลือดฝรัง่ เศส แต่เขามีความเป็นไทย ความเป็นคนของเขาทะลุซอ่ นเร้นอยูภ่ ายในตัวเช่นเดียวกัน!!! “ยายไม่ตอ้ งกลัวนะจ๊ะ ศศิจะช่วยยายเอง เราจะช่วยกันท�ำให้อาโมรีกลับมาเป็น อาโมรีคนเดิม เราจะท�ำให้เขารับรู้ถึงตัวตนของเขาที่ฝังรากลึกอยู่ที่นี่ รับรู้ถึงชีวิตและ จิตวิญญาณของขุนเขาแห่งนี้ อีกไม่นาน เขาจะต้องรักที่นี่เหมือนที่ยายจันของศศิรัก และอาโมรีจะต้องสืบต่อเจตนารมณ์ของคุณยาย เขาจะต้องดูแลเรือนกาแฟเขาทะลุภูเลียบตะวัน และสวนภูเลียบตะวันของคุณยายด้วยความรักและหวงแหนเหมือนที่ คุณยายรัก ศศิสญ ั ญา” หญิงสาวพูดพร้อมกับโผเข้ากอดรัดคุณยายจันของเธอเอาไว้แน่น สัญญากับ คุณยายและตัวเธอเองว่าจะต้องท�ำให้ได้ เพราะนับแต่น.ี้ .. เธอไม่ได้หวังเพียงเพือ่ ตัวเธอเองอีกแล้ว! แต่เธอยังเป็นความหวังของหญิงชราทีเ่ ธอรักเหมือนยายแท้ๆ อีกด้วย!! การพกพาความหวังของคนอืน่ เอาไว้กบั ตัว มันอาจจะหนักอึง้ จนแทบยืนไม่ไหวและล�ำพังตัวเองก็แทบจะเอาตัวไม่รอด แต่ศศิรณัฐรูด้ วี า่ ... อย่างน้อยมันก็เตือนให้เธอรูว้ า่ นับจากนี.้ .. เธอจะถอยไม่ได้แม้แต่กา้ วเดียว! เป็นเวลาบ่ายคล้อย แสงแดดทีส่ อ่ งกลางกระหม่อมเริม่ เอนตัวต�ำ่ ลงไป และอีก ไม่นานแสงอาทิตย์ทเี่ คยเจิดจ้าแผดเผาจะค่อยๆ หรีต่ วั เองลง ให้แสงตะวันยามบ่ายเป็น แสงตะวันทีอ่ บอุน่ เหมือนทีเ่ คยเป็น หากในยามนี้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร กลับจ�ำต้องใช้สองมือปาดเหงือ่ ทีไ่ หลย้อย ตามไรผม กว่าสีช่ วั่ โมงมาแล้วทีเ่ ธอใช้เวลาทัง้ หมดเพือ่ ตามหาใครบางคน และความอดทน ของเธอก�ำลังจะหมดลงไป ทุกซอกทุกมุมในบ้านทีเ่ พียรพยายามหา หรือแม้แต่ภายในบริเวณสวนทีเ่ ธอแอบ เห็นแผ่นหลังไวๆ ลับหายไปท่ามกลางต้นกาแฟทีอ่ อกดอกขาวสะพรัง่ และทีส่ ำ� คัญสายตาจากคนงานหลายสิบคูท่ มี่ องเธอราวกับตัวประหลาด เพราะ 79

เล่ห์รักนางฟ้า

แม้ว่าเธอจะเคยมาวิ่งเล่นที่ภูเลียบตะวันตั้งแต่สมัยเด็กๆ หากเวลาที่ผ่านไปหลายปี คนงานใหม่ๆ ทีเ่ ข้ามาก็ยอ่ มจะไม่มใี ครรูจ้ กั เธอ นอกจากคนคนนัน้ จะเคยไปทีเ่ รือนกาแฟ หรือเข้าไปในบ้านใหญ่ของคุณยายจัน ซึง่ มีรปู ของเธอสมัยเด็กๆ ตัง้ วางอยูห่ ลังเปียโนหลังใหญ่ แต่รปู เด็กขนาดนัน้ ใครทีไ่ หน จะจ�ำได้กนั เล่า เพราะตาบ้าอาโมรีแท้ๆ ทีเดียวทีท่ ำ� ให้เธอต้องกลายเป็นตัวประหลาด เดินด้อมๆ มองๆ ตามแถวของต้นกาแฟทีเ่ รียงรายแบบนี้ แรกๆ มันก็ไม่เหนือ่ ยเท่าไร แถมอากาศก็ไม่รอ้ นมากเพราะยังเช้าและแดดยัง อ่อนแสง แต่พอนานเข้าเศษหญ้าก็เริม่ แห้งติดเท้า และแดดก็เริม่ จ้าขึน้ ทุกที หน�ำซ�ำ้ คนงานหลายคนก็ยงั เข้าใจว่าเธอเป็นคนงานหญิงเพิง่ เข้ามาอยูใ่ หม่กเ็ ลย ใช้ให้เธอช่วยลากตาข่ายสีฟา้ ทีเ่ จ้าหล่อนใช้เก็บกาแฟจากต้นเก่า ทีบ่ ดั นีผ้ ลเชอร์รสี แี ดงๆ ร่วงหล่นลงไปอยูใ่ นตาข่ายสีฟา้ จนหมดต้น คงเหลือเอาไว้ แต่ผลสีเขียวและดอกกาแฟเล็กๆ ทีเ่ พิง่ ออกดอกใหม่ตดิ ก้านกาแฟอยูเ่ ท่านัน้ ครั้นจะเดินเลยไปก็ไม่อาจท�ำได้เพราะเมื่อมีกาแฟจ�ำนวนมากอยู่ในตาข่าย พลาสติกนีน้ ำ�้ หนักของมันจะหนักมาก จนบางครัง้ ก็เกินก�ำลังกว่าจะใช้แรงผูห้ ญิงตัวคนเดียว ลากไปไหว และระยะทางจากแถวของกาแฟแถวนี้ ต้นถัดไปจะต้องลากลงเนินเตี้ยๆ ก่อนจะขึน้ เนินใหม่ไปอีกนิด ไม่ได้เป็นเส้นทางราบเรียบตลอดเสียด้วย คุณหนูใหญ่แห่งอัศวเดชากรเลยท�ำสีหน้าเหยเก ก่อนจะช่วยคนงานสาวลาก เจ้าตาข่ายสีฟา้ ลงเนินเล็กๆ และออกแรงลากขึน้ เนินไปหาต้นกาแฟต้นใหม่ทยี่ งั คงเต็มไปด้วย ผลเชอร์รสี แี ดงสดเต็มต้น “เผิงมาใหม่เหรอ” ส�ำเนียงสาวชาวใต้ถามอย่างจะชวนคุย พร้อมกับยิม้ ยิงฟันขาวตัดกับผิวคล�ำ้ ๆ ของสาวเจ้าเหลือเกิน แต่สงิ่ ทีศ่ ศิรณัฐสัมผัสได้กค็ อื ความจริงใจจากหญิงสาวคนนี้ ซึง่ เธอคาดว่าน่าจะอายุราวๆ ยีส่ บิ ต้นๆ ท�ำให้คณ ุ หนูใหญ่แห่งอัศวเดชากรจ�ำต้อง ยิม้ ตอบอย่างเต็มใจ อีกฝ่ายจึงพยักหน้าหงึกหงักคิดว่าเป็นการตอบรับกับค�ำถามของตัว “ชือ่ ไหร เขาชือ่ สาว” ครานีส้ าวเจ้าชวนคุยต่อพลางเก็บเมล็ดกาแฟสีแดงๆ ส้มๆ ไปด้วยอย่างช�ำนาญ ศศิรณัฐจะเดินผละออกมาก็ใช่ที่ในเมื่อหญิงสาวที่ชื่อสาวยังคงชวนคุย แต่จะ ยืนเฉยๆ ก็กระไรอยู่ เธอจึงขยับเข้าไปในตาข่ายพลาสติกและลงมือรูดเมล็ดกาแฟอย่างที่ สาวท�ำบ้าง 80

ระฆังเงิน

“ชือ่ ศศิ” หญิงสาวตอบออกไปเบาๆ “หา ชือ่ ไหรน่ะ” เสียงสาวตะโกนมาเสียงดัง เมือ่ เธอรูดกาแฟทัง้ กิง่ ลงมากระทบ แกนไม้ไผ่ของตาข่ายพลาสติกดังกราว ศศิรณัฐสะดุง้ จนต้องเผลอร้องออกไป “ศศิ” คราวนี้อีกฝ่ายได้ยินชื่อชัด จึงทวนกลับเบาๆ ซึ่งหญิงสาวก็พยักหน้ารับ เป็นอันว่าเข้าใจกันถูกต้องทัง้ สองฝ่าย “เน่ เขาไม่ได้รดู พันนัน้ ” สาวร้องบอกเมือ่ เห็นท่าทางเก้ๆ กังๆ ของคนงานคนใหม่ทกี่ ำ� ลังรูดเอาผลสีเขียว ติดมือลงไปในตาข่ายพลาสติกด้วย “เขาจะรูดกันเฉพาะก้านทีแ่ ดงหมดทัง้ ก้าน ส่วนก้านไหนทีม่ ลี กู เขียวๆ ก็ปลิดเอา แบบนี”้ สาวพูดพร้อมกับลงมือปลิดเมล็ดกาแฟให้ดเู ป็นตัวอย่าง หากพอศศิรณัฐลงมือท�ำจริงๆ มันกลับไม่เร็วและดูง่ายๆ อย่างที่สาวท�ำเลย สักนิด! เธอพบว่าไม่สามารถปลิดเมล็ดกาแฟได้ง่าย และรู้สึกว่ามันค่อนข้างเหนียว บางครัง้ เธอก็ดงึ จนเปลือกผลเชอร์รหี ลุดออกมาเห็นเมล็ดกาแฟเป็นเมือกใสๆ ด้านใน “ลองเอามือหนึง่ จับก้านให้แข็งๆ แล้วใช้อกี มือปลิดเบาๆ แลต๊ะ พันนี”้ ส�ำเนียงใต้ ร้องบอกมาเบาๆ ก่อนจะสาธิตให้ดอู กี ครัง้ คราวนีอ้ ศั วเดชากรคนพีร่ สู้ กึ ว่ามัน ‘ง่ายขึน้ ’ “แรกๆ ก็พนั นีแ้ หละ ยังไม่ชนิ ท�ำไปเดีย๋ วก็คล่องเอง” สาวพูดยิม้ ๆ เมือ่ เห็นเพือ่ นใหม่เริม่ จะปลิดเมล็ดกาแฟได้ถนัดขึน้ แม้จะยังไม่ คล่องนัก เมือ่ เธอรูดไปได้ทงั้ กิง่ แต่หญิงสาวตรงหน้าเพิง่ จะได้กา้ นทีส่ าม “สาวไม่เรียนหนังสือหรือ” ศศิรณัฐเริม่ เป็นฝ่ายชวนคุยเมือ่ เห็นท่าทีจริงใจของ อีกฝ่าย “เรียน สาวเรียนครู เน่ปิดเทอมสาวเลยมาช่วยนายหญิงเก็บกาแฟ เด็กที่นี่ ถ้าใครอยากตีเ้ รียนนายหญิงหนับหนุนทุกคน แต่ไม่คอ่ ยมีใครเรียนปริญญา สวนใหญ่ พอจบ ม.ปลาย หรือปวช. ปวส.ก็แต่งงานกันเหม็ด” ศศิรณัฐยิม้ ‘โอกาส... มีไว้สำ� หรับคนทีต่ อ้ งการโอกาสเสมอ’ สาวเดินกลับไปที่ต้นกาแฟต้นเก่าและเก็บกระสอบปุ๋ยติดมือมาด้วยเมื่อเก็บ เมล็ดกาแฟสีแดงหมดแล้ว 81

เล่ห์รักนางฟ้า

หญิงสาวก้มลงไปเก็บใบกาแฟทีร่ ว่ งหล่นลงในตาข่ายและขยะออกทิง้ ด้านนอก จนหมด จากนัน้ ก็กม้ ลงเก็บเมล็ดกาแฟทีต่ กหล่นอยูน่ อกตาข่ายจนหมด เมื่อเสร็จแล้วเธอก็คลี่กระสอบที่หยิบติดมือมาและใช้แกลลอนที่ตัดเป็นที่ตัก ตักเมล็ดกาแฟใส่กระสอบ ศศิรณัฐตรงเข้าไปช่วยจับ สาวจึงปล่อยมือและก้มลงไปตัก เมล็ดกาแฟอย่างเต็มที่ ไม่นานเมล็ดกาแฟทั้งหมดก็เข้าไปอยู่ในกระสอบปุ๋ยถึงค่อน กระสอบ “โห เก็บตัง้ นาน ยังไม่เต็มกระสอบอีกเหรอเนีย่ ” ศศิรณัฐบ่นอุบ สาวเงยหน้าขึน้ มายิม้ จนมองเห็นฟันขาวทีเ่ รียงตัวเป็นระเบียบ “เน่หมันแค่สองต้นเองไม่เต็มหรอก ไม่ใช่พมุ่ ใหญ่ดว้ ย สุกไม่เต็มต้นที แต่ถา้ สุกดกหมดทัง้ ต้น เก็บสักสองต้นก็เต็มสอบแล้ว” สาวพูดพร้อมกับส่งเชือกฟางให้หญิงสาว ก่อนจะคุกเข่ากระทุ้งและรวบปลาย กระสอบให้ศศิรณัฐช่วยผูกปากถุงให้ “เสร็จแล้ว เอาเท่านีก้ อ่ น ไปกินข้าวเทีย่ งกันไป เห็นเดินไปเดินมาตัง้ นาน ยังไม่ได้ กินข้าวใช่หม่าย” สาวสัพยอกก่อนจะเอ่ยชวน และนัน่ ท�ำให้ศศิรณัฐรีบส่ายหน้าเร็วๆ “ขอบใจจ้ะ แต่ศศิตอ้ งไปแล้ว ประเดีย๋ วคุณตาคุณยายทีบ่ า้ นจะรอทานข้าว” หญิงสาวพูดพร้อมกับรีบวิง่ กลับไปยังทิศทางเดิม มุง่ หน้าไปสูส่ วนเขาทะลุ ทัง้ ทีภ่ ายในใจยังหมายมาด... ‘ไม่เจอวันนี้ วันหน้าก็ตอ้ งได้เจออยูด่ ’ี “อาโมรี พี่หลบศศิไม่พ้นหรอก ไม่ว่ายังไงศศิก็ต้องท�ำให้พี่ยอมรับให้ได้ อย่างน้อยพีก่ ต็ อ้ งยอมรับว่าพีเ่ ป็นส่วนหนึง่ ของทีน่ ี่ เป็นสายเลือดของเขาทะลุ สายเลือด ทีพ่ ไี่ ม่มวี นั ปฏิเสธได้อกี แล้ว” ยามจะสู้ อัศวเดชากรคนพีก่ ม็ เี ลือดนักสูอ้ ยูภ่ ายในกายเต็มเปีย่ ม! ความท้อถอยและความเจ็บปวดเสียใจก่อนหน้านีถ้ กู เก็บเอาไว้ภายในลิน้ ชักของ หัวใจชัว่ คราว เมือ่ เรือ่ งด่วนทีส่ ดุ ส�ำหรับหญิงสาวในตอนนีก้ ค็ อื การหาคนมาช่วยดูแลเรือนกาแฟ และสืบต่อสวนกาแฟภูเลียบตะวันของคุณยายจัน ต่างหาก!

82

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 7

มุ่งมั่น

ศศิรณัฐ อัศวเดชากร เดินเนือ้ ตัวมอมแมมมาจนถึงเรือนกาแฟได้ในทีส่ ดุ จากที่ คิดจะรีบกลับสวนเขาทะลุเพือ่ ไปทานกลางวันกับคุณตาคุณยาย เส้นทางเดินบวกกับความ เหน็ดเหนือ่ ยท�ำให้เธอเบนทิศทางแวะมายังเรือนกาแฟอีกครัง้ เพือ่ จะหาทีน่ งั่ พักดืม่ น�ำ้ ให้ หายเหนือ่ ย เพราะแม้วา่ ยามนีแ้ ดดจะร่มลงแล้ว แต่การเสียพลังงานในการช่วยสาวเก็บเมล็ดกาแฟและลากตาข่ายพลาสติก เก็บกาแฟกว่าสองชัว่ โมงท�ำให้เธอแทบหมดแรง เพราะในชีวติ ของคุณหนูแห่งอัศวเดชากร ความเหนือ่ ยยากเป็นสิง่ ทีเ่ ธอไม่เคยพบพานมาก่อนเลย แม้เมือ่ สมัยเด็กๆ จะเคยวิง่ เล่นและช่วยคุณตาคุณยายทดลองเก็บเมล็ดกาแฟ อยูบ่ า้ ง แต่ความซนก็ทำ� ให้เธอท�ำได้ประเดีย๋ วประด๋าว ไม่นานเธอก็ไปเล่นซ่อนแอบกับเจ้าจ้อยหรือไม่กช็ วนกันไปอ้อนคุณยายธรและ คุณยายจันให้ทำ� ขนมให้รบั ประทานเสียมากกว่า และถ้าหากว่าผูใ้ หญ่เผลอขึน้ มาเมือ่ ไร น�ำ้ ตกท้ายไร่มกั จะเป็นสถานทีอ่ นั เป็นวิมานในสมัยนัน้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ว่ายน�ำ้ เป็นตัง้ แต่อายุแปดขวบก็เพราะหนีตากับยายมา กระโดดน�ำ้ ตกท้ายไร่เป็นว่าเล่นนีเ่ อง และเพราะความคึกคะนองตามประสาเด็กๆ จึงท�ำให้ เด็กหญิงศศิรณัฐในวัยสิบสองขวบเกือบจมน�ำ้ ตาย 83

เล่ห์รักนางฟ้า

เพียงเพราะกล้าฝ่าล�ำน�ำ้ ทีก่ ำ� ลังไหลเชีย่ วตามเจ้าจ้อยไปเกาะเถาวัลย์จากต้นไทรใหญ่ ทีห่ อ้ ยระย้าลงมากลางสายน�ำ้ ตกเพือ่ จะยืนโต้คลืน่ แต่การใช้เท้าค่อยๆ เดินเลาะไปกลาง ล�ำน�ำ้ นัน้ ไม่งา่ ย เมือ่ ใต้นำ�้ เต็มไปด้วยก้อนหินทีเ่ ขียวชอุม่ ไปด้วยตะไคร่นำ�้ เกาะเต็ม และเมือ่ เธอ เสียหลัก ก้าวพลาด กระแสน�ำ้ ทีก่ ำ� ลังไหลเชีย่ วก็ซดั กระหน�ำ่ พาร่างของเธอพุง่ ออกไปยัง แอ่งน�ำ้ ชัน้ ล่างทันที! ส�ำนึกสุดท้ายในความทรงจ�ำของเด็กหญิงศศิรณัฐในยามนัน้ คือได้ยนิ เสียงร้อง ของเด็กผูช้ าย และเสียงกระโดดน�ำ้ ดังตูมตามหลังเธอลงมา ในขณะทีก่ ำ� ลังจมดิง่ ลงสูก่ น้ บึง้ ของแอ่งน�ำ้ ... เด็กหญิงมองเห็นมือเล็กๆ มือหนึ่งพยายามดิ้นรนไขว่คว้าจะจับมือเธอเอาไว้ ให้ได้! รูส้ กึ ตัวอีกที... เธอก็มองเห็นใบหน้าของคุณลุงสินธุล์ อยเด่นอยูเ่ บือ้ งบน ใบหน้าแสนอบอุน่ และ เนือ้ ตัวเปียกโชกของคุณลุงท�ำให้ศศิรณัฐยิม้ ออก เพราะนัน่ หมายความว่า... เธอยังคงมีชวี ติ อยู่ ยังหายใจได้ และอยูบ่ นโลกใบเดียวกับใครบางคนทีร่ อคอย! แม้อาการแสบปากแสบจมูกเพราะส�ำลักน�ำ้ เข้าไปมากจะท�ำให้เธอแทบหมดสติ แต่ในความรางเลือนนัน้ ... เด็กหญิงศศิรณัฐตัวน้อยมองเห็นเด็กผูช้ ายสองคนทีย่ งั คงนัง่ คุกเข่าตัวเปียกโชก อยูข่ า้ งๆ เธอ คนหนึง่ คือจ้อยเด็กชายอายุสขี่ วบ เพราะจ�ำเสือ้ สีสม้ สดทีใ่ ส่มาเล่นน�ำ้ ด้วยกัน ได้ดี ส่วนอีกคนแสงแดดทีจ่ า้ เข้ามาท�ำให้เธอแสบตาจนต้องหลับลงไปใหม่ และไม่รู้ ว่าใครคนไหนกันแน่ ทีย่ นื่ มือเข้ามาหมายมัน่ จะช่วยเธอเอาไว้ให้ได้ แต่หลังจากเหตุการณ์คราวนัน้ สินธุ์ ชลาสินธุ์ ก็พาเด็กๆ รวมถึงศศิรณัฐทีย่ งั ว่ายน�้ำไม่แข็งแรงมาโยนน�้ำทุกวัน ส่วนตัวเองนั่งดูอยู่บนโขดหินจนกว่าเด็กทุกคนจะ ว่ายน�ำ้ เป็นและคล่องจนสามารถว่ายข้ามคลองได้เป็นอย่างดี “อ้าวคุณศศิไปท�ำอะไรมาครับ เนือ้ ตัวมอมแมมมาเชียว” เสียงร้องทักของแม็คท�ำให้ศศิรณัฐทีก่ ำ� ลังนัง่ บนพืน้ บันไดขัน้ แรกของร้าน และ ใช้ขนั ใบเล็กตักน�ำ้ จากอ่างดินเผาขึน้ มาถือค้างเอาไว้ปล่อยให้ขนั ในมือเอียงจนน�ำ้ ค่อยๆ เทออกจากขันรูส้ กึ ตัวขึน้ มาใหม่ทนั ที 84

ระฆังเงิน

หญิงสาวกะพริบตาปริบๆ สองสามครัง้ ก่อนจะก้มลงมองขันน�ำ้ ในมือและวักออก มาล้างหน้า และใช้มนั ล้างเนือ้ ล้างตัวนิดหน่อย “ศศิไปช่วยคนงานสวนโน้นเก็บกาแฟมาน่ะจ้ะ เหนือ่ ยมากเลยได้คดิ อะไรเพลินๆ ตอนเด็กๆ ศศิมัวแต่ชวนจ้อยเล่นซนอยู่ตลอด ไม่เคยช่วยท�ำอะไรที่เป็นประโยชน์ เป็นชิน้ เป็นอันขึน้ มาบ้างเลย พอเมือ่ กีไ้ ด้มาลองเก็บกาแฟจริงๆ จังๆ อย่างชาวสวนทีน่ ถี่ งึ ได้รวู้ า่ ท�ำสวนกาแฟนีม่ นั เหนือ่ ยมากแค่ไหน” ศศิรณัฐเล่าพลางส่งยิม้ ให้แม็ค เมือ่ เขาลุกไปรินน�ำ้ เย็นในเหยือกบนบาร์กาแฟ มาส่งให้เธอ หญิงสาวรับมาดืม่ ด้วยความกระหายจนหมดแก้ว และส่งคืนให้เมือ่ แม็คยืน่ มือ มารอรับและรินน�ำ้ จากเหยือกทีเ่ ขาหยิบติดมือมาเป็นรอบทีส่ อง และศศิรณัฐก็รบั มันไป ดืม่ อีกอย่างไม่มเี กีย่ งงอน เมือ่ ความกระหายในตัวเธอยังไม่หมดสิน้ การเก็บกาแฟในยามบ่ายทีม่ แี สงแดดคอยแผดเผานัน้ ทัง้ ร้อนและเหนือ่ ย แต่มนั ก็ทำ� ให้เธอได้รจู้ กั รสชาติของการท�ำสวนอย่างถ่องแท้มากขึน้ “น�ำ้ ใบเตยหรือคะแม็ค หอมชืน่ ใจจังเลย” หญิงสาวชมเมือ่ ดืม่ น�้ำหมดไปแล้ว เป็นแก้วทีส่ อง ชายหนุ่มที่ชื่อแม็คหัวเราะกับอาการดื่มน�้ำอย่างเอาเป็นเอาตายของคุณหนูจาก สวนเขาทะลุ หญิงสาวสวยและบอบบางทีเ่ พิง่ บอกเขาว่าเธอไปยืนเก็บเมล็ดกาแฟกับพวก คนงานมาสองชัว่ โมงเต็มๆ ท่าทางมอมแมมนี่ไม่ได้หลอกเขาอย่างแน่นอน ถ้าไม่รู้มาก่อนเขาคงคิดว่า หญิงสาวคนนีอ้ าจเป็นลูกคนงานในสวนกาแฟแถวๆ นีไ้ ด้อย่างไม่ยากเย็น ก็ทา่ ทาง การ แต่งกาย และทุกสิ่งทุกอย่างที่เธอคนนี้แสดงออกมา มันท�ำให้เขาไม่คิดว่าเธอจะเป็น ใครอืน่ นอกจากจะเป็นลูกหลาน เป็นชาวไร่ชาวสวน และเป็นคนเขาทะลุอย่างเต็มตัว นานทีเดียวกว่าแม็คจะหาเสียงตัวเองเจอ... เพราะมัวแต่พินิจใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าอ่อนใสไร้การแต่งแต้ม มีรอยเปือ้ นดินติดอยูส่ องสามที่ แม้วา่ เธอจะวักน�ำ้ ในอ่างมาล้างแล้วก็ตาม เล็บทีต่ ดั สัน้ ยังคงมีคราบดิน คราบขยะติดอยูแ่ ทบทุกนิว้ เป็นเสน่หแ์ บบสาวชาวสวนทีเ่ ขาแทบไม่เคยสังเกตจากสาวๆ ทีเ่ ขารูจ้ กั ทุกคนทีน่ ี่ เลยสักครัง้ !

85

เล่ห์รักนางฟ้า

และทันทีทรี่ สู้ กึ ตัว... ชายหนุม่ ก็หลุบตาลงต�ำ่ เอ่ยออกไปตะกุกตะกัก “ครับ น�ำ้ ใบเตยของนายหญิง หอมเย็นชืน่ ใจ คุณศศิขนึ้ มานัง่ พักข้างบนเรือน ก่อนดีกว่านะครับ นัง่ ตรงนีเ้ ปือ้ นหมดแล้ว” แม็คเอ่ยชวน พลางช่วยประคองศศิรณัฐให้ลกุ ขึน้ ยืน และหญิงสาวก็ยนิ ยอม ให้เขาช่วยเหลือแต่โดยดี “ความจริงศศิวา่ ศศิพาดินมาเปือ้ นตรงนีม้ ากกว่านะคะแม็ค” หญิงสาวพูดพร้อม กับหัวเราะสดใส รูส้ กึ สดชืน่ และหายเหนือ่ ยมากขึน้ สองหนุ่มสาวหัวเราะให้แก่กันเสียงดัง ด้วยไม่คิดว่าจะมีใครมาได้ยิน เพราะ ศศิรณัฐไม่เห็นสิง่ มีชวี ติ อืน่ ใดอยูบ่ นเรือนกาแฟแห่งนีน้ อกจากชายหนุม่ ทีช่ อื่ แม็ค ลูกชาย ของผูจ้ ดั การสวนภูเลียบตะวันทีช่ อื่ ลุงไข่และตัวของเธอเอง หญิงสาวผูซ้ งึ่ บอกกับตัวเองว่า... ในไม่ชา้ เธอจะต้องท�ำให้ความหวังของทุกคนเป็นจริง! ด้วยการสืบทอดและดูแลพรมสีขาวผืนนีใ้ ห้คงอยู่ และภาระหน้าทีท่ จี่ ะต้องท�ำให้ ใครบางคนเห็นค่าและหล่อหลอมเป็นหนึง่ เดียวกับสวนกาแฟและเรือนกาแฟแห่งนีใ้ ห้จงได้ “แม็คคะ บ่ายแก่ๆ แบบนีไ้ ม่มลี กู ค้ามาแล้วหรือ” ศศิรณัฐถามพลางใช้สอ้ มตัดพายบลูเบอร์รเี ข้าปาก ด้วยเธอเห็นว่า... ในขณะทีเ่ ธอยังนัง่ อยูต่ รงนีแ้ ละมองออกไปด้านนอก ทัศนียภาพของสวนกาแฟ ทีส่ ดุ ลูกหูลกู ตายามตะวันคล้อยก็ให้ความงดงามไปคนละแบบกับยามอรุณรุง่ ท่ามกลาง สายหมอก จริงอย่างทีใ่ ครเขาพูดกัน ‘ความเปลีย่ นแปลงคือความงามพิสทุ ธิข์ องธรรมชาติ’ เป็นศิลปะทีต่ อ้ งอาศัยกาลเวลาเป็นผูส้ รรสร้าง และนีค่ อื เสน่หข์ องเขาทะลุทจี่ ะอวดโฉมต่อใครๆ ได้อย่างไม่อายเลย ศศิรณัฐละสายตาจากทิวทัศน์เบือ้ งหน้า และหันมาให้ความสนใจกับโกโก้เย็น ราดด้วยวิปปิง้ ครีมแก้วโตตรงหน้า และทันทีทใี่ ช้ชอ้ นตักวิปปิง้ ครีมเข้าปาก หญิงสาวถึงกับขมวดคิว้ หรือแม็คจะถนัดท�ำแต่เมนูกาแฟเท่านัน้ ? ชายหนุม่ ทีช่ อื่ แม็คนัง่ มองหญิงสาวทีก่ ำ� ลังใช้หลอดดูดน�ำ้ โกโก้ หลังจากทีเ่ ธอใช้ ช้อนตักวิปปิง้ ครีมเข้าปากไปแล้ว สายตาของเขามีคำ� ถามและความคาดหวังอยูเ่ ต็มเปีย่ ม “เป็นไงบ้างครับ” ค�ำถามของชายหนุม่ ท�ำให้ศศิรณัฐขมวดคิว้ 86

ระฆังเงิน

ในความเป็นจริงโกโก้แก้วนีก้ ไ็ ม่ได้เลวร้ายอะไร เมือ่ เทียบกับร้านขายน�ำ้ ทีม่ ขี าย อยูท่ วั่ ไปตามท้องตลาด รสชาติไม่หา่ งกันมากนัก แต่ถา้ เทียบกับร้านดีๆ ทีเ่ ธอชอบไปนัง่ ทานบ่อยๆ ตาม ประสาคนทีห่ ลงใหลในศิลปะแห่งเครือ่ งดืม่ แล้วล่ะก็ โกโก้แก้วนีย้ งั มีดไี ม่พอให้ผคู้ นจากทีห่ า่ งไกลดัน้ ด้นเดินทางมาถึงหุบเขากันดาร แห่งนี!้ “ให้ศศิพดู ในฐานะคนชอบดืม่ ของพวกนีน้ ะคะ วิปปิง้ ครีมยังเหลวไปนิด และ หวานไปหน่อย เพราะโกโก้นนั้ หวานขมอยูแ่ ล้ว น่าจะใช้วปิ ปิง้ ครีมทีไ่ ม่หวานมาก แต่ ต้องได้กลิ่นหอมมันของนมชัดเจน ส่วนตัวโกโก้เองก็ยังออกหวานไปนิด ไม่เข้มข้น กลมกล่อม ปกติศศิชอบให้มนั ออกรสชาติของโกโก้ชดั เจนกว่านี้ และออกขมๆ หน่อย แต่นี่ก็เป็นแค่ความชอบของศศิคนเดียว โดยรวมแล้วโกโก้แก้วนี้ก็ยังพอขายได้ตาม ท้องตลาดทัว่ ไป แต่ถา้ เทียบกับการเสียเวลาเดินทางมาถึงทีน่ .ี่ ..” ศศิรณัฐยังพูดไม่จบแม็คก็ยมิ้ ออกมาอย่างคนทีพ่ อจะรูต้ วั เองดี “นี่แหละครับคือเหตุผลว่าท�ำไมในช่วงบ่ายนี้ถึงได้ไม่มีคน วันนี้ทั้งวันมีคณะ ทัวร์มาลงรอบเช้ารอบเดียวเท่านัน้ ต่างกับเมือ่ ก่อนมากตอนนายหัวสินธุเ์ ข้ามาช่วยและบา ริสต้าจอห์นยังอยูล่ กู ค้าแน่นร้านตลอดวัน ทัวร์กม็ าลงวันละสามรอบ ลูกค้าเก่าๆ จากที่ ไกลๆ บางครัง้ มาเกือบทุกอาทิตย์ แต่นพี่ อจอห์นออกไป ผมเองตอนนัน้ ก็เป็นแค่เด็กเสิรฟ์ ก็ตอ้ งเข้ามาหัดชง ทัง้ ทีเ่ มือ่ ก่อนแค่เคยช่วยเตรียมงานเท่านัน้ เอง เดือนกว่าๆ มานี้ ลูกค้า เราหายไปมากทีเดียวครับคุณศศิ” ศศิรณัฐนิง่ ฟังด้วยสีหน้าหนักใจ... แม็คไม่เคยท�ำมาก่อน อยูด่ ๆี จะให้เขามาเป็นหรือเก่งไปเลยมันก็ไม่ใช่ ทุกคน ล้วนไม่เคยมีใครเก่งมาตัง้ แต่เริม่ แรก ต่างต้องอาศัยประสบการณ์และการฝึกฝนด้วยกัน ทัง้ นัน้ แต่ปญ ั หามันอยูต่ รงที.่ .. กว่าแม็คจะฝึกฝนและช�ำนาญได้ ซึง่ อาจต้องใช้เวลาอีกสองสามเดือน ถึงตอนนัน้ ชือ่ ของเรือนกาแฟเขาทะลุ-ภูเลียบตะวันอาจต้องหายไปก่อนต่างหาก อย่างน้อยภายในเดือนนี้เธอต้องหาบาริสต้าคนใหม่มาแทนที่แม็ค หรือไม่ ตัวเธอเองนีแ่ หละจะต้องฝึกท�ำทุกอย่างเองเสียแล้ว แต่เวลาน้อยอย่างนีศ้ ศิรณัฐไม่มนั่ ใจ เอาเสียเลย 87

เล่ห์รักนางฟ้า

“สงสัยว่างานนี้เราคงต้องหาตัวช่วยเสียแล้วล่ะจ้ะ เอาอย่างนี้นะ ระหว่างนี้ แม็คก็ฝกึ ท�ำไปก่อน บางทีศศิอาจจะส่งแม็คไปเรียนชงกาแฟอย่างจริงๆ จังๆ เสียเลย แม็คจะได้เก่งๆ ไงคะ” “ถ้าผมไปแล้วใครจะดูแลร้านล่ะครับ เราปิดร้านเป็นเดือนๆ ไม่ได้หรอกนะ อีกอย่างหนึง่ ในช่วงสองเดือนนีก้ ย็ งั มีควิ ทัวร์ทเี่ รารับเอาไว้แล้วมาลง จะยกเลิกไปก็ไม่ได้ เสียด้วย” ค�ำบอกเล่าของแม็คยิ่งท�ำให้นายหญิงคนใหม่มองเห็นปัญหาของเรือนกาแฟ เขาทะลุ-ภูเลียบตะวันมากขึน้ ว่ามันคงไม่ใช่ปญ ั หาเล็กๆ เสียแล้ว แต่ถงึ กระนัน้ เมือ่ เธอดัน้ ด้นมาถึงทีน่ ี่ เธอก็จะไม่ยอมแพ้เช่นกัน! “ถ้าอย่างนัน้ ศศิจะขอให้ลงุ สินธุข์ นึ้ มาช่วยดีไหมจ๊ะ” “ช่วงนีเ้ ป็นช่วงวางไข่ของเต่าพอดีเลยครับ แม้จะไม่มากเท่าช่วงพฤษภา-สิงหา ก็เถอะ แต่เราพบมันขึน้ มาวางได้ตลอดทัง้ ปี ตอนนีน้ ายหัวก�ำลังปรับปรุงและขยายฟาร์ม อีกอย่างช่วงนีล้ กู ค้าของรอยตะวันจะเยอะมากเป็นพิเศษ นายหัวคงไม่สามารถปลีกตัว มาได้หรอกครับ ไม่อย่างนัน้ พ่อใหญ่และแม่ใหญ่คงไม่ตามตัวคุณศศิกลับมา” คราวนีศ้ ศิรณัฐถึงกับใช้สองมือกุมขมับ อยากจะให้สมองโลดแล่นได้อย่างใจนึก แต่เธอกลับรูส้ กึ ว่ามันช่างตีบตันเอาเสียเหลือเกิน “ศศิกลับมาก็เพียงคิดว่าจะมาดูแลบริหารร้าน แล้วก็ฝกึ ฝนเรียนรูเ้ อาใหม่ เพราะ บอกตรงๆ ว่าศศิไม่เคยมีความรูเ้ กีย่ วกับเรือ่ งพวกนีเ้ ลยแม้แต่นอ้ ย แล้วยิง่ ถ้าจะให้มาเป็น บาริสต้าเองก็เห็นจะยากมากทีเดียว เพราะขนาดชงกาแฟให้ตวั เองศศิยงั ท�ำเป็นแค่ฉกี จาก ซองกาแฟส�ำเร็จรูปเท่านัน้ เอง” นายหญิงคนใหม่สารภาพอย่างหมดเปลือก คราวนีแ้ ม็คถึงกับถอนหายใจออกมา ยาวเหยียด “ปัญหาของเราคือช่วงเดือนสองเดือนนี้เท่านั้น ถ้าแม็คได้เรียนรู้อย่างเต็มที่ ศศิเชือ่ ว่าอีกไม่นานแม็คก็คงจะกลายเป็นบาริสต้าทีด่ ไี ด้ไม่ยาก แต่ระหว่างนีใ้ ครจะมาเป็น แทนแม็ค อีกอย่าง เราจะท�ำยังไงกับกลุม่ ทัวร์ทจี่ องเข้ามาแล้วในช่วงสองเดือนนี้ เพราะ ศศิเองก็เข้าใจว่าเขาคงอยากจะเข้ามาเยีย่ มชมในขณะทีด่ อกกาแฟบานสะพรัง่ และคงอยาก เห็นการเก็บเมล็ดกาแฟบนต้นจริงๆ มากกว่า” หญิงสาวท�ำท่าครุน่ คิดก่อนจะร้องถามขึน้ มา “แม็คพอจะรูจ้ กั บาริสต้าเก่งๆ สักคนไหมจ๊ะ เผือ่ บางทีเราอาจจะขอให้เขามาช่วย แล้วก็เชิญให้เขามาสอนแม็คไปด้วยในตัวเลย สักสองเดือนแม็คก็คงพอจะฝึกหัดเองได้ 88

ระฆังเงิน

กระมัง อีกอย่างถ้าเขามาสอนถึงทีน่ ไี่ ด้ศศิเองก็อยากจะเรียนด้วย เราจะได้ชว่ ยกัน” ความคิดของศศิรณัฐเป็นเรือ่ งทีด่ ี แต่ปญ ั หาก็คอื ... จะไปตามหาใครคนนัน้ ได้จากทีไ่ หนกัน? “ความจริงมันก็พอจะมีคนที่จะมาช่วยเราได้ แต่ปัญหาคือเขาไม่ยอมมาช่วย น่ะสิครับ” แม็คพูดออกมาในทีส่ ดุ “ใคร!” ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ถามขึน้ มาเสียงดัง ประกายตาทีใ่ ช้มองชายหนุม่ ตรงหน้า เต็มเปีย่ มไปด้วยความหวัง “ก็หลานชายของนายหญิงไงครับ อย่าหาว่าอย่างโน้นอย่างนี้เลยนะครับ แต่ ผมเคยแอบชิมตอนเขาชงที่บ้าน รู้สึกจะเป็นกาแฟแบบฝรั่งเศสเพราะเขาใช้นมแทนน�้ำ เลยทีเดียวแหละ แต่อร่อยจริงๆ” ค�ำพูดของแม็คท�ำให้ศศิรณัฐนึกย้อนไปถึงในยามที่เธอไปถึงบ้านคุณยายจัน ใหม่ๆ เครือ่ งบดเมล็ดกาแฟทีเ่ พิง่ ถูกใช้กบั กลิน่ กาแฟหอมยวนจมูกนัน่ ! ศศิรณัฐเบิกตาโต! มินา่ คุณยายจันถึงได้ตอ้ งการให้อาโมรีเข้ามาช่วยดูแลร้าน คงเพราะท่านเห็นชาย หนุม่ ชงกาแฟทีบ่ า้ น! กว่าสองเดือนแล้วทีอ่ าโมรีมาอยูก่ บั คุณยาย แม้วา่ หญิงชราจะเลิกดืม่ กาแฟไป นานแล้ว แต่คนทีค่ ลุกคลีและหลงใหลอยูก่ บั กาแฟมาตลอดชีวติ อย่างคุณยายคงมองเห็น และรับรูถ้ งึ ความสามารถของหลานชาย อย่างทีท่ า่ นเชือ่ ว่า... อาโมรีคอื ความหวัง! คือสายเลือดของคนเขาทะลุทไี่ หลวนอยูภ่ ายในตัวเขา! “แม็คแน่ใจนะจ๊ะ ว่าหลานชายของคุณยายจะช่วยเราได้” “ครับ ถ้าเขายอมช่วย อย่างน้อยๆ ฝีมอื ของเขาก็ดกี ว่าผมแน่ มันดีจนคิดว่าผม ไม่เคยชิมกาแฟทีไ่ หนอร่อยเท่านัน้ มาก่อนเลยในชีวติ ” ศศิรณัฐท�ำท่าไม่อยากจะเชื่อ “แต่แม็คบอกว่ากาแฟที่เขาชงเป็นแบบฝรั่งเศส คงเป็นคาเฟ่ โอ เล่7น่ะจ้ะ แล้วเขาจะชงเมนูอนื่ ๆ ได้ไหม เพราะคนทีน่ คี่ งไม่รจู้ กั หรือถ้า เป็นเมนูแนะน�ำก็คงจะมีแค่เมนูเดียวไม่ได้อย่างแน่นอน” 7 คาเฟ่ โอ เล่เป็นกาแฟใส่นมทีน่ ยิ มเสิรฟ์ กับอาหารเช้าในประเทศฝรัง่ เศส

89

เล่ห์รักนางฟ้า

“เรือ่ งนัน้ ก็คงต้องให้เขาค่อยๆ ฝึกเอาล่ะครับ เพราะถ้ามีพนื้ ฐานดีขนาดนัน้ แล้ว เชือ่ ว่าจะท�ำเมนูอนื่ ก็คงไม่ยาก และอาจไม่ตอ้ งใช้เวลานานเหมือนผมกับคุณศศิ แต่มนั อยูท่ วี่ า่ หลานชายของคุณยายจะยอมช่วยหรือเปล่า เพราะเท่าทีผ่ า่ นมา ไม่วา่ คุณยาย จะขอร้องยังไงคุณภัทรก็ไม่เคยคิดจะสนใจเลยสักนิด” ค�ำบอกเล่าของแม็คท�ำให้ศศิรณัฐพานหงุดหงิดคนตัวโตขึน้ มาทันที คุณยายของตัว เดือดร้อนขนาดนีแ้ ล้วยังจะใจร้าย ไม่ยอมดูดำ� ดูดเี ลยสักนิด “แม็คไม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะ เรือ่ งนีเ้ อาไว้เป็นหน้าทีข่ องศศิเองก็แล้วกัน ถ้าเรามี ความหวังสักนิด ก็แสดงว่าเรายังไม่ถงึ ทางตัน ไม่วา่ ยังไงศศิกจ็ ะไม่ยอมให้เรือนกาแฟที่ คุณลุงสินธุ์ คุณตา คุณยาย และคุณยายจันสร้างมาต้องล้มลงไปต่อหน้าง่ายๆ หรอกค่ะ ศศิตามหาตัวหลานชายของคุณยายเจอเมือ่ ไรก็จะพูดกับเขาเอง มีหลายเรือ่ งทีเดียวทีเ่ รา ต้องคุยกันให้รเู้ รือ่ ง” แววตาของอัศวเดชากรคนพีม่ งุ่ มัน่ เสียจนแม็คนึกขยาดแทนชายหนุม่ ทีช่ อื่ ภัทร อนันตภาค หลานชายเพียงคนเดียวของ นายหญิงจันทรา อนันตภาค บางทีงานนีภ้ ทั รคงเจอคูป่ รับทีส่ มน�ำ้ สมเนือ้ กันเป็นแน่แท้! และขณะเดียวกัน... ความมุง่ มัน่ ของศศิรณัฐก็เป็นสิง่ ทีเ่ ด็กหนุม่ ไฟแรงอย่างแม็คอดจะชืน่ ชมไม่ได้... “คุณศศิตามหาคุณภัทรอยูห่ รือครับ” ในทีส่ ดุ แม็คก็ละความรูส้ กึ ของตัวเองลง และหันมามุง่ มัน่ กับสิง่ ทีเ่ ขาก�ำลังคุยอยูก่ บั เจ้านายคนใหม่ “อ๋อ ใช่จะ้ ความจริงแล้วศศิเดินหาเขามานานแล้วแหละ มีเรือ่ งจะต้องคุยกัน นิดหน่อย” ศศิรณัฐบอกแม็คเช่นนัน้ หากแต่แววตาของเธอต่างหากทีท่ ำ� ให้แม็ครูว้ า่ เรือ่ ง คงจะไม่ ‘นิด’ อย่างทีเ่ จ้าตัวกล่าวออกมาเสียแล้วกระมัง “คุณศศิเคยเจอคุณภัทรแล้วหรือครับ” แม็คถาม เมือ่ เห็นว่าหญิงสาวเพิง่ มาทีน่ เี่ ป็นวันแรก และเขาก็ทราบมาจากพ่อว่า หลานชายเพียงคนเดียวของนายหญิงเพิง่ จะกลับมาเมืองไทยเป็นครัง้ แรก ย่อมเป็นไปไม่ได้ทคี่ นสองคนนีจ้ ะรูจ้ กั กันมาก่อน เว้นเสียแต่วา่ คนทัง้ คูจ่ ะเคยเจอ และรูจ้ กั กันตัง้ แต่สมัยทีภ่ ทั รยังอาศัยอยูท่ ฝี่ รัง่ เศส “ค่ะ เจอกันครัง้ แรกเมือ่ เช้านีเ่ อง ตอนศศิแวะไปหาคุณยาย” ศศิรณัฐตอบค�ำถาม ออกไปได้ในทีส่ ดุ เพราะในเมือ่ เจ้าตัวเขาไม่ได้อยากแสดงตัวว่ารูจ้ กั กับเธอ 90

ระฆังเงิน

อีกแล้ว!!

ไม่เห็นว่ามันส�ำคัญและมีคา่ มากแค่ไหน! เธอเองก็ไม่ควรจะเห็นค่า และท�ำให้ใครต่อใครต้องสมเพชเธอมากไปกว่านี้

“ถ้าอย่างนัน้ ก็เชิญคุณศศิชนั้ บนเถอะครับ วันนีผ้ มคงต้องเก็บร้านแล้ว แต่จะยัง ไม่ปิดร้านเพราะคุณภัทรเธอมีกุญแจของเรือนกาแฟอยู่กับตัวอีกชุดหนึ่ง เดี๋ยวเอาไว้ วันหลังผมจะเอาชุดใหม่มาให้คุณศศินะครับ เจอกันพรุ่งนี้นะครับ ผมจะมาคอยฟัง ข่าวดีแต่เช้า” “นีห่ มายความว่าหลานชายของคุณยาย...” “ครับ คุณภัทรอยูข่ า้ งบน วันๆ เขาเอาแต่หมกตัววาดรูปอยูบ่ นนัน้ ทัง้ วัน หรือไม่ ก็นานๆ ทีจะขับรถออกไปหาวิวแถบนีเ้ พือ่ วาดรูป เป็นอย่างนีม้ าตัง้ แต่วนั แรกทีม่ าแล้ว ล่ะครับ ไม่ยอมท�ำอย่างอืน่ เลย คุณยายเองก็หนักใจ แต่จะไปบังคับอะไรเขามากก็ไม่ได้ เพราะคุณยายบอกว่าเจ้าตัวเขาไม่ได้อยากจะมาอยูท่ นี่ เี่ สียตัง้ แต่แรกแล้ว” แม็คยิม้ เมือ่ เห็นหญิงสาวท�ำหน้าแปลกใจทีเ่ ขาดูจะรูเ้ รือ่ งราวของเจ้านายหนุม่ ที่ ช่างถือตัวมากเป็นพิเศษ “ผมทราบเพราะเป็นคนขับรถไปรับคุณภัทรทีส่ นามบินกองบิน 7 สุราษฎร์ธานี และคุณยายก็เล่าให้ฟังเพราะผมดูแลที่เรือนกาแฟแทนบาริสต้าจอห์นที่ออกไปก่อน คุณภัทรจะมาถึงราวสักสองอาทิตย์เห็นจะได้ คุณยายเลยให้ผมคอยช่วยดูแลคุณภัทร แต่อย่างทีเ่ ห็น ดูเหมือนคุณภัทรจะไม่ได้ตอ้ งการให้ใครดูแลหรือวุน่ วายกับเขาสักเท่าไร คุณศศิเองก็ตอ้ งท�ำใจเผือ่ เอาไว้บา้ งนะครับ เพราะว่ารายนีน้ ะ่ ไม่งา่ ยเลยจริงๆ” แม็คพูด พร้อมกับก้มลงเก็บจานพายบลูเบอร์รแี ละแก้วน�ำ้ ของศศิรณัฐไปล้าง จากนัน้ เขาก็เก็บกระเป๋า และเดินมาหาเธอทีย่ งั คงนัง่ อยูบ่ นเก้าอีต้ วั เดิม “สู้ๆ นะครับ หรือถ้าคุณศศิไม่พร้อม เอาไว้วันหลังก็ได้ แต่คุณภัทรอยู่ที่นี่ ตลอดแหละครับ ไม่คอ่ ยได้ออกไปไหนหรอก ยิง่ เดีย๋ วนีไ้ ม่คอ่ ยมีคนเข้าร้าน แทบจะกิน นอนทีน่ เี่ ลยแหละ” “พร้อมค่ะ ถ้าไม่พร้อมวันนี้ ก็ไม่รวู้ า่ จะพร้อมวันไหนเหมือนกัน” แม็คยิม้ ให้กำ� ลังใจหญิงสาวอีกครัง้ “ให้ผมขึ้นไปเป็นเพื่อนไหมครับ” เขาเอ่ยถามเมื่อยังมองเห็นท่าทีละล้าละลัง ของเธอ “ไม่ต้องหรอกค่ะ แม็ครีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวทางนี้ศศิจัดการเอง ถ้าวันนี้ ไม่สำ� เร็จ ศศิกจ็ ะมาใหม่พรุง่ นี้ จะมาเรือ่ ยๆ ทุกๆ วัน มันคงจะส�ำเร็จเองในไม่ชา้ ” 91

เล่ห์รักนางฟ้า

“ดีใจทีไ่ ด้ยนิ อย่างนีค้ รับ ผมขอให้คณ ุ ศศิโชคดี ผมเองก็จะฝึกชงโกโก้ทกุ วัน เหมือนกัน หวังว่าวันหนึง่ คุณศศิจะชอบโกโก้ทผี่ มชง” ชายหนุม่ พูดเท่านัน้ ก็คว้ากระเป๋า เดินออกจากร้านด้วยแววตาทีม่ งุ่ มัน่ ไม่ตา่ งกันนัก! ทิ้งให้หญิงสาวเพียงคนเดียวยืนอยู่กลางเรือนกาแฟ ศศิรณัฐมองออกไปตาม ทิศทางของบันไดวนด้วยความรูส้ กึ หลากหลาย นับวันเธอจะยิง่ รูส้ กึ ว่า หลานชายของคุณยายจันคนนีช้ า่ งแตกต่างกับ ‘อาโมรี’ ของเธอเสียเหลือเกิน ต่างกันมากเสียจนเธอคิดว่า เธอไม่รจู้ กั เขาอีกต่อไปแล้ว! กระนัน้ ก็ไม่ใช่ขอ้ อ้างทีเ่ ธอจะยอมแพ้ ดีเสียอีก ยิง่ เขาอยูห่ า่ งเท่าใด เธอจะก้าวไป ยิง่ เขาท�ำตัวลึกลับเท่าไร เธอจะค้นหา จะค่อยๆ ควานหาใครสักคนทีเ่ ธอรอคอย ใครสักคนทีซ่ อ่ นเร้นอยูภ่ ายในตัวของ ภัทร อนันตภาค คนนี้ และเธอหวังเหลือเกินว่าจะพบเจอพีช่ ายคนเดิมของเธอ ‘อาโมรี’ “ต้องหาให้พบ” หญิงสาวพึมพ�ำ ก่อนจะตัดสินใจก้าวขาขึ้นบันไดไปอย่างมุ่งมั่น ขั้นที่หนึ่ง ศศิรณัฐใช้มอื จับราวบันได เพือ่ พยุงตัวเองเอาไว้ “ต้องท�ำให้ได้” เธอยังคงก้าวต่อไป “อย่าไปกลัว” แต่ละย่างก้าวเต็มไปด้วยความ หวาดหวัน่ แต่ไม่ถอย “อดทนเข้าไว้” ค�ำพูดสุดท้ายทีอ่ ศั วเดชากรคนพีก่ ระซิบกับตัวเอง ก่อนจะก้าวขึน้ ไปถึงชัน้ ลอย ด้านบน สถานที่ซึ่งเธอรู้ดีว่ามีใครบางคนรอเธออยู่บนนั้น แต่ที่ไม่รู้ก็คือ เขาจะยินดี ต้อนรับเธอเข้าสูโ่ ลกของเขาหรือเปล่า เท่านัน้ เอง และเพราะความกังวลที่ก�ำลังวิ่งวุ่นอยู่ในหัวสมอง ทุกอณูความคิดและจิตใจ ของหญิงสาว ศศิรณัฐ อัศวเดชากร จึงไม่ทนั ได้มอง เมือ่ เธอก้าวเหยียบน�ำ้ กาแฟทีห่ กเลอะอยูต่ รงมุมใกล้ๆ กับเสาโปสต์การ์ดทีต่ งั้ อยู่ ตรงกลางลานระเบียง และกว่าจะรูส้ กึ ตัวเท้าขวาของเธอก็ไถลไปด้านหน้าเสียแล้ว “เฮ้ย” “เฮ้ย” 92

ระฆังเงิน

สองเสียงประสานขึน้ พร้อมกัน หนึง่ เสียงนัน้ เป็นของหญิงสาวทีเ่ สียหลัก และหลับตาปีเ๋ พือ่ เตรียมตัวรับความ เจ็บปวดใดๆ ทีอ่ าจจะเกิดขึน้ เพราะเมือ่ ส�ำนึกตัวได้กว็ าดแขนคว้าเสาโปสต์การ์ดเอาไว้ แต่เพราะเธอกะจังหวะผิด แทนทีจ่ ะจับถูกเสาดันไปคว้าเอาโปสต์การ์ดติดมือมาเสียหนึง่ ใบ ส่วนอีกหนึง่ เสียงเป็นเสียงของชายหนุม่ ทีห่ ลีกหนีความวุน่ วายจากทีอ่ นื่ เพือ่ มา นัง่ วาดรูปสงบสติอารมณ์ของตัวเองอยูท่ นี่ ี่ แต่เสียงคนเดินขึน้ บันไดท�ำให้สมาธิของเขาหมดไปเสียอย่างนัน้ แทนทีจ่ ะสงบ สติอารมณ์ กลับกลายเป็นเพิม่ ระดับอารมณ์ให้สงู ขึน้ เสียอย่างนัน้ ศศิรณัฐ อัศวเดชากร รอรับความเจ็บปวดอย่างเต็มที่ แต่หากเมือ่ เวลาผ่านไป ตัวเธอก็ยงั ไม่ลม้ ลงไปกระแทกกับพืน้ กระดานเสียที หญิงสาวจึงค่อยๆ เลิกคิว้ ขึน้ หนึง่ ข้าง และพบว่าโลกยังไม่ได้หมุน เมือ่ เธอจะมอง เห็นท้องฟ้าตรงศีรษะของตัวเองพอดิบพอดี จึงท�ำใจกล้าเปิดเปลือกตาขึน้ อีกข้าง และพบ ว่าโลกยังไม่ได้เอียงเช่นกัน เธอยังยืนอยูอ่ ย่างนัน้ หรือ? ค�ำตอบคือไม่ใช่ เพราะเธอมองเห็นปลายเท้าของตัวเองชี้ขึ้น หญิงสาวค่อยๆ ขยับแขนทัง้ สองข้างของตัวเองทีถ่ กู เบียดชิดเข้าหากัน “ท�ำไมไม่เจ็บ” พึมพ�ำขึน้ มาเบาๆ “ก็จะเจ็บได้ยงั ไงล่ะแม่คณ ุ เล่นนัง่ ทับอยูบ่ นตัวผมซะขนาดนี้ น�ำ้ หนักก็นอ้ ยเสีย เมือ่ ไร ผูห้ ญิงอะไร หนักเป็นบ้า” เท่านัน้ ล่ะ! อัศวเดชากรคนพีจ่ งึ ได้รสู้ กึ ตัว หญิงสาวกระเด้งตัวเองด้วยความรวดเร็วและย้าย ตัวเองไปยืนกอดแขนอยูอ่ กี ฟากของพืน้ ระเบียง และมอง ‘เบาะ’ ทีเ่ ธอใช้รองตัวเมือ่ สักครูด่ ว้ ยสายตาไม่ไว้วางใจ “เอ้า จะยืนจ้องอีกนานไหมนัน่ นอกจากหนักแล้วยังใจด�ำอีก ใจคอไม่คดิ จะฉุด ผมขึน้ ไปหน่อยเหรอ เจอคุณทีไรมีแต่เรือ่ งตลอด” อาโมรีบน่ เบาๆ และโดยทีศ่ ศิรณัฐยังไม่ทนั จะขยับตัวมาถึง เขาก็ลกุ ขึน้ ยืนด้วย ความรวดเร็วและก้มลงเก็บเสาโปสต์การ์ดขึน้ ไปเก็บทีเ่ ดิม ส่วนคนที่โดนดุก็ได้แต่เม้มปากของตัวเองแน่น หญิงสาวท�ำท่าจะเข้ามาช่วย ชายหนุม่ เก็บโปสต์การ์ดทีต่ กเกลือ่ นกลาดอยูก่ ถ็ กู โบกมือห้าม 93

เล่ห์รักนางฟ้า

“พอเถอะ ขืนคุณเข้ามายุง่ มีหวังผมต้องเจ็บตัวอีกรอบ” ภายในระยะเวลาไม่นานนักชายหนุม่ ตรงหน้าก็จดั การเก็บทุกอย่างจนเข้าทีเ่ ข้าทาง และท�ำท่าจะเก็บผ้าใบของตัวเองม้วนกลับไปด้วย คนทีย่ นื นิง่ เป็นหุน่ อยูน่ านเพิง่ รูส้ กึ ตัวขึน้ มาและส�ำนึกขึน้ มาได้วา่ ตัวเธอขึน้ มาถึง บนชัน้ ลอยนีด้ ว้ ยสาเหตุอนั ใด “นัน่ จะไปไหน”

94

ระฆังเงิน

ถ้วยที่ 8

เธอจะรู้อะไรบ้าง

“ถามโง่ๆ ก็ไปหาทีส่ งบๆ น่ะสิ จะอยูท่ ำ� บ้าอะไร ในเมือ่ ทีน่ ไี่ ม่สงบเสียแล้ว” ค�ำตอบทีอ่ อกมาปากจากคนตัวโตท�ำให้คนทีก่ ลัน้ ใจถามแทบสะอึก ไม่มีค�ำพูดอ่อนโยนให้ได้ยินอีกต่อไป สิ่งที่ผ่านสายตาคือท่าทีมึนตึงและแข็ง กระด้าง กับค�ำพูดห้วนๆ ทีเ่ สียดแทงหัวใจ เขาท�ำเหมือนกับว่า เธอเป็นตัวอะไรสักตัวที่ไม่อาจทนอยู่ร่วมได้ด้วยสักวินาที เสียอย่างนัน้ ‘น่าเจ็บใจนัก’ หากบางครัง้ ศศิรณัฐก็รดู้ เี กินกว่าจะมานัง่ หลอกตัวเองได้ ลึกลงไป... เธอเจ็บปวด! และในทีส่ ดุ ... คนเจ็บปวดก็ตอ้ งทนฝืนยิม้ ออกมาจนได้... เป็นยิม้ ทีห่ มิน่ แคลนทัง้ คนพูดและตัวของเธอเอง! “ค่ะ ศศิรู้ดีว่าตัวเองนอกจากไม่เป็นที่ต้องการแล้วยังเป็นตัววุ่นวายในสายตา ของคุณด้วย เอาเป็นว่าศศิขอโทษก็แล้วกัน เรื่องนี้จะไม่เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด ลืมเรื่อง เมือ่ เช้านีไ้ ปได้เลย” 95

เล่ห์รักนางฟ้า

นอกจากคนทีเ่ รียก ‘พี’่ มาตลอดตัง้ แต่พบหน้าจะเปลีย่ นสรรพนามในการเรียกขาน อย่างกะทันหันมาเป็น ‘คุณ’ แล้ว ยังบอกให้เขาลืมเรือ่ งเมือ่ เช้านีไ้ ปอีกด้วย! ‘น่าสนใจ’ ชายหนุม่ เพียงคนเดียวจึงเริม่ วาดเท้าเข้าหากัน ตัง้ หลักยืนให้มนั่ คงอีกสักนิด คิว้ เรียวเริม่ กระตุก และหรีต่ าอย่างระแวดระวังมากขึน้ อีกหน่อย “แล้วยังไง” ค�ำถามสัน้ ๆ ทีถ่ ามออกไป เกือบจะท�ำให้คนฟังไปต่อไม่ถกู ศศิรณัฐ อัศวเดชากร ระบายลมหายใจอย่างช้าๆ พร้อมทัง้ เชิดหน้าสูงขึน้ อีกนิด ในขณะทีต่ อบค�ำถามคนตรงหน้า “ก็ไม่แล้วยังไงหรอกค่ะ แค่เรามาเริม่ ต้นกันใหม่” เกิดความเงียบปกคลุมขึน้ ชัว่ ขณะจิต... ก่อนทีอ่ าโมรีจะกระตุกยิม้ ออกมา พร้อมกับส่ายหน้าอย่างระอาเต็มทน “คุณนีม่ นั ลูกอีชา่ งตือ๊ จริงๆ ไม่อายหรือไง เป็นสาวเป็นนางเทีย่ วมาวิง่ ไล่ตามผูช้ าย แบบนี้ ถึงผมจะไม่ได้โตทีเ่ มืองไทย แต่กพ็ อรูว้ า่ ... ผูห้ ญิงไทยไม่ใช่แบบนี้ ไม่ใช่เหรอ” คุณหนูใหญ่แห่งอัศวเดชากรรูส้ กึ ชาไปทัง้ หน้ากับวาจาของผูช้ ายคนนี!้ ตัง้ แต่เกิดมาไม่เคยมีใครดูถกู เธอได้ขนาดนีเ้ ลย! อย่าว่าแต่ดถู กู ... แค่จะท�ำให้เจ็บช�ำ้ น�ำ้ ใจสักนิดยังไม่มใี ครกล้า เพราะเธอเป็นลูกสาวของ ณัฐภาค อัศวเดชากร และมีพอ่ ทูนหัวคือ ปรเมศ อนันตภาค สองตระกูลทีใ่ ครก็ไม่คดิ จะต่อกร! แต่วนั นีช้ ายผูซ้ งึ่ เป็นส่วนหนึง่ ของอนันตภาคกลับพ่นวาจาดูถกู เธออย่างไม่ไว้หน้า ควรแล้วหรือ... ส�ำหรับศักดิศ์ รีของลูกผูห้ ญิง และเกียรติของอัศวเดชากร! “พอเถอะค่ะ ไม่ตอ้ งพูดอะไรอีกแล้ว บางทีคณ ุ อาจจะแปลเจตนาของศศิผดิ ไป ศศิหมายความว่า เรามาเริม่ ต้นรูจ้ กั กันใหม่ในฐานะหุน้ ส่วนทีจ่ ะต้องท�ำงานร่วมกัน ศศิ จะเป็นตัวแทนจากสวนเขาทะลุ ส่วนคุณคงทราบดีอยูแ่ ล้วว่าคุณยายจันต้องการให้คณ ุ มา ดูแลสวนภูเลียบตะวันและช่วยศศิดแู ลเรือนกาแฟแห่งนี”้ ศศิรณัฐฝืนพูดจนจบประโยค พยายามไม่ใส่ใจกับแววตาแข็งกร้าวทีเ่ ริม่ ดุดนั ขึน้ ตัง้ แต่เธอเริม่ พูดประโยคแรกจนค�ำสุดท้าย และเมือ่ พูดเสร็จแล้ว หญิงสาวก็ลอบผ่อน ลมหายใจยาว 96

ระฆังเงิน

รูส้ กึ อึดอัดกับบรรยากาศรายรอบขึน้ มาทันทีทนั ใด! อาโมรีรสู้ กึ โกรธจนหูออื้ ตาลาย! ผูห้ ญิงคนนีน้ อกจากงีเ่ ง่าแล้ว ยังท�ำตัวจุน้ จ้านวุน่ วายไม่เข้าเรือ่ งอีกต่างหาก เป็น ผูห้ ญิงประเภททีเ่ ขาควรต้องหลีกหนีให้ไกลแสนไกล ผูห้ ญิงแบบเดียวกับแม่ คนทีท่ ำ� ให้เขาต้องระเห็จมาไกลถึงเมืองไทย!! ชัว่ ชีวติ นี.้ .. เจอคนเดียวก็พอทนแล้ว เขาไม่อยากมีแม่คนทีส่ อง!!! “นีแ่ ม่คณ ุ ผมเพิง่ รูน้ ะว่า นอกจากขีต้ แู่ ล้ว คุณยังเป็นประเภทจุน้ จ้านวุน่ วาย ไม่เข้าเรือ่ งอีกต่างหาก อยากจะท�ำอะไรก็ทำ� ไป แต่อย่ามาวุน่ วายกับผมอีกเด็ดขาด” อาโมรีพดู จบก็หนั หลังเดินหนีไป... แต่ศศิรณัฐถลันเข้ามาขวางเอาไว้! ถึงคราวทีค่ นอย่างอาโมรีจะต้องผ่อนลมหายใจยาวๆ บ้าง เพือ่ จะระบายความโกรธ ไม่ให้มนั มีมากเกินไป ก่อนทีผ่ หู้ ญิงตรงหน้าจะได้กลับ ลงจากเรือนกาแฟไปโดยไม่ครบสามสิบสอง “นี่ บอกแล้วใช่ไหมว่าอย่ามายุง่ ” คนตัวโตเข่นเขีย้ วกัดฟันถาม “ก็ไม่ได้อยากจะยุง่ นักหรอก คนบ้าอยูแ่ ต่กบั ตัวเอง ไม่เคยคิดจะสนใจหรือใส่ใจ โลกภายนอกกับใครเขาบ้าง แบบนีน้ ะ่ เขาเรียกว่าคนป่วย ป่วยทางจิต แสร้งท�ำเป็นว่า ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้ แต่จริงๆ แล้วช่างน่าสงสารนัก เพราะต้องมีชวี ติ โดดเดีย่ ว ไม่มี ใครสักคนทีจ่ ะมาเข้าใจ” เวลาโกรธศศิรณัฐก็แทบยัง้ ตัวเองเอาไว้ไม่อยู่ “ก็ดแี ล้วนี่ ไม่มคี นเข้าใจก็ไม่ตอ้ งมี ซึง่ ผมก็ตอ้ งการอย่างนัน้ และอยูม่ าได้ตลอด มีแต่คณ ุ นัน่ แหละทีเ่ ข้ามาวุน่ วายไม่เข้าเรือ่ ง” “ฮึ ค�ำก็วนุ่ วาย สองค�ำก็วนุ่ วาย ถามหน่อยเถอะ อยูค่ นเดียวนีม่ นั มีความสุขมา กนักรึไง ไม่ตอ้ งสนใจใคร ไม่ตอ้ งรับรูว้ า่ ใครเขาจะเป็นยังไงกันบ้าง คุณจะท�ำอย่างนัน้ ก็ไม่มีใครเขาว่าอะไรหรอกนะ ถ้าคุณไม่ได้เป็นหลานชายเพียงคนเดียวของคุณยาย เป็นความหวังของคนแก่ๆ คนหนึง่ ทีก่ ำ� ลังรอคอยคุณมาตลอด คุณจะมีความสุขได้ยงั ไง ในเมือ่ ไม่ได้ทำ� หน้าทีข่ องคนเป็นหลานเลยสักนิด” ศศิรณัฐโพล่งออกมาอย่างเหลืออด การเล่นสงครามน�ำ้ ลายกับอาโมรีไม่สนุกสักนิด... มีแต่เขาจะท�ำให้เธออดโมโหกับความใจร้ายใจด�ำนัน้ ไม่ได้! “ความหวัง พูดอะไรผิดหรือเปล่าศศิรณัฐ” คราวนีค้ นทีท่ ำ� ท่าไม่แยแสมาตลอดกลับเรียกชือ่ เธอได้ชดั ถ้อยชัดค�ำ!

97

เล่ห์รักนางฟ้า

“คุณรูอ้ ะไรเกีย่ วกับความหวัง เกีย่ วกับหน้าทีท่ คี่ ณ ุ อ้างถึงบ้าง ตัวคุณเองก็เถอะ ตลอดเวลาทีผ่ า่ นมาได้ทำ� เรือ่ งพวกนีด้ นี กั เหรอ ถึงได้เทีย่ วมาสัง่ สอนคนอืน่ เขา อย่าเอา ภาระที่ไม่ใช่ของผมมายัดเยียดให้ผมอีกเด็ดขาด ชีวิตของผมอยู่ที่ฝรั่งเศสโน่น เท่านี้ มันก็มากเกินพอแล้วกับเมืองไทย กับคนไทย” ไม่พูดเปล่า อาโมรียังใช้สายตาต่อว่า อย่างเปิดเผย คราวนีถ้ งึ คราทีศ่ ศิรณัฐถึงกับหน้าซีด... เขาพูดถูกทีเ่ ธอไม่เคยได้ทำ� เรือ่ งเหล่านัน้ เลยสักนิด! แต่ไม่... จะไม่ใช่อย่างนัน้ อีกต่อไป เพราะเธอก�ำลังจะท�ำ! และจะท�ำไม่ได้ถา้ คนตรงหน้าไม่รว่ มมือด้วย!! “ใช่ ศศิไม่เถียง เพราะตลอดมาก็ไม่เคยท�ำตัวเป็นลูก เป็นหลานทีด่ เี ลยสักนิด เพราะมัวแต่... ช่างเถอะ เอาเป็นว่าตอนนีม้ นั ไม่เหมือนเมือ่ ก่อน ศศิมาทีน่ กี่ เ็ พราะจะมา ท�ำหน้าทีข่ องลูกและหลานทีด่ ี แต่ศศิทำ� ไม่ได้ ถ้าไม่มคี ณ ุ ” อาโมรีนิ่งไปนิดก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน�้ำเสียงที่คนฟังรู้สึกว่านุ่มนวลกว่าเก่า มากขึน้ อีกสักนิด “หน้าทีข่ องคุณมันเกีย่ วอะไรกับผมไม่ทราบ” “เพราะเราเป็นหุน้ ส่วนกัน ศศิตงั้ ใจมาดูแลร้านนี้ และศศิกร็ กั คุณยายจันเหมือน คุณยายแท้ๆ ของตัวเอง เพราะฉะนัน้ ศศิมหี น้าทีท่ จี่ ะท�ำให้ทา่ นมีความสุขและสมหวัง ซึง่ คุณก็คอื ความหวังหนึง่ เดียวของท่าน ไม่วา่ คุณจะยอมรับหรือไม่ยอมรับก็ตามคุณอาโมรี” “ยอมรับ!” อาโมรีสบถค�ำโต ก่อนจะใช้มือตบเสาโปสต์การ์ดจนล้มกระจายลงไปอีกครั้ง และครัง้ นีเ้ ขาก็ไม่ใส่ใจจะก้มลงไปเก็บอีกแล้ว! ศศิรณัฐตกใจจนต้องร้องออกมา หากแต่หญิงสาวก็รีบเอามือปิดปากตัวเอง เอาไว้ได้ทนั จึงได้แต่ยนื ตัวสัน่ อยูก่ บั ที่ แต่เธอไม่ถอย ไม่คดิ จะถอยอีกแล้ว! อาโมรีพน่ ลมออกจากปาก “ง่ายๆ นะคุณหนู ผมไม่ได้เกิดทีน่ ี่ โตทีน่ ี่ ไม่ได้มพี อ่ มีแม่อยูท่ นี่ ี่ ชีวติ ของผม อยู่ที่ฝรั่งเศสเข้าใจไหม แล้วมันเรื่องอะไรที่คนอย่างผมจะต้องเอาทั้งชีวิตมาทิ้งไว้กับ ความฝันของคนแก่คนหนึง่ กับสวนบ้าๆ นีด่ ว้ ย” 98

ระฆังเงิน

ศศิรณัฐกะพริบตาและตกใจกับวาจากราดเกรีย้ วนัน้ “แล้วคุณมาทีน่ ที่ ำ� ไม มาท�ำให้ความหวังทีด่ บั มอดไปแล้วของคุณยายลุกโชนขึน้ อีกท�ำไม” ศศิรณัฐอยากจะต่อท้ายว่า ‘ไม่เพียงแต่คณ ุ ยายเท่านัน้ ทีเ่ ขาได้กอ่ ไฟแห่งความหวังนีข้ นึ้ มาอีก แต่ยงั มีเธออีก คน เป็นอีกคนทีร่ อคอยเพียงเขาคนเดียวมาตลอด’ หากค�ำพูดเหล่านัน้ ก็ไม่ได้เอ่ยออกไปให้ผชู้ ายคนนีไ้ ด้ใช้เป็นโอกาสมาดูถกู เธอ ได้อกี คราวนีเ้ ป็นอาโมรีบา้ งทีต่ อ้ งสะอึก! และไม่อาจโต้ตอบออกไปได้เร็วเท่าทีใ่ จนึก เพราะไม่รจู้ ะสรรหาค�ำใดมาต่อกร กับหญิงสาวร่างเล็กทีม่ แี ววตาเว้าวอนคนนีเ้ สียเหลือเกิน นัน่ สิ! เขามาทีน่ ที่ ำ� ไม? สายสัมพันธ์เดียวทีท่ ำ� ให้เขามายืนอยูบ่ นสวนกาแฟบ้าๆ นีก่ ค็ อื แพทริเซีย... มาเพราะอยากจะเอาคืน! อยากให้แพทริเซียได้รสู้ กึ ผิด... เพราะท้ายที่สุดแล้วเธอจะต้องเข้าใจได้ว่า การส่งเขามาที่นี่มันเป็นความคิดที่ ผิดมหันต์ และเมือ่ ถึงวันนัน้ มันก็สายเกินกว่าจะแก้ไขได้อกี แล้ว เพราะเขาคงไม่อาจก้าว ไปในเส้นทางทีม่ งุ่ หวังได้อกี ประเทศนีแ้ ละคนทีน่ ที่ ำ� ลายโอกาสทุกอย่างของเขาลงอย่างไม่นา่ ให้อภัยสักนิด! “เรือ่ งนัน้ มันไม่จำ� เป็นทีค่ ณ ุ จะต้องรูห้ รอกแม่ตวั ยุง่ แต่เอาเป็นว่า บางทีผมอาจ จะเกิดสงสารคนแก่ๆ ตาด�ำๆ ขึน้ มาบ้างก็เป็นได้ ประเดีย๋ วเกิดเป็นอะไรขึน้ มา ไม่อยาก ให้ใครมาโทษว่าเป็นความผิดของผม” “อาโมรี ศศิไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าถ้อยค�ำเหล่านี้มันออกมาจากปากของคุณ รูอ้ ะไรไหมคะ ตอนนีศ้ ศิกลับนึกไม่อยากให้คณ ุ เป็นคนคนเดียวกับทีศ่ ศิเคยรูจ้ กั เพราะ อาโมรีคนนั้นจะไม่มีวันพูดและท�ำแบบนี้เด็ดขาด ที่ส�ำคัญเขาจะไม่มีวันทอดทิ้งให้คน ในครอบครัวของเขาต้องเดือดร้อน เขาจะไม่มีวันท�ำร้ายคนที่รักเขามากโดยเฉพาะ... คุณยาย” “ถ้าอย่างนัน้ ก็ตอ้ งเสียใจด้วย ทีผ่ มไม่ใช่พชี่ ายในอุดมคติของคุณคนนัน้ โลก มันเปลีย่ นไปแล้วศศิรณัฐ เลิกฝันหวาน แล้วก็เลิกยุง่ กับผมได้แล้ว” “ไม่” 99

เล่ห์รักนางฟ้า

คือค�ำตอบของผูห้ ญิงทีก่ ำ� ลังยืนร้องไห้... “ให้ตาย นี่คุณ” เสียงเกรี้ยวกราดต้องหยุดชะงักไปเมื่อมองเห็นน�้ำตาของ ผูห้ ญิงตรงหน้า... “ถ้าคุณไม่ใช่หลานชายคนเดียวของคุณยาย ไม่ใช่ความหวังของท่าน ซึง่ จะกลาย มาเป็นความหวังของทุกคนทีน่ ี่ ศศิกอ็ าจจะปล่อยมือจากคุณ” ไม่รเู้ พราะอะไร ทีท่ ำ� ให้อาโมรีรสู้ กึ ได้วา่ เขาหงุดหงิดกับประโยคนีข้ อง ศศิรณัฐ อัศวเดชากร เอามากๆ “แต่นี่ เมือ่ คุณเป็นความหวังเดียว ศศิกค็ งต้องบอกว่า ไม่เด็ดขาด ทัง้ คุณยาย ทัง้ สวนภูเลียบตะวัน และเรือนกาแฟแห่งนีต้ อ้ งการคุณ และศศิจะไม่ยอมให้สวนกาแฟที่ ศศิรกั ต้องจบสิน้ ลงเพราะศศิไม่เอาไหนหรอกนะคะ” “แล้วเธอรูอ้ ะไรเกีย่ วกับสวนนีบ้ า้ งศศิรณัฐ รูอ้ ะไรเกีย่ วกับกาแฟทีเ่ ธอบอกว่ารักนัก รักหนาบ้าง รูห้ รือเปล่าว่าสายพันธุโ์ รบัสต้าบ้าๆ นี่ ไม่อาจเทียบเคียงอราบิกา้ ได้แม้แต่ นิดเดียว เฮอะ เอาง่ายๆ เธอรูห้ รือเปล่าว่าสวนกาแฟทีร่ กั ของเธอปลูกด้วยสายพันธุอ์ ะไร ถ้าตอบว่ารูน้ จี่ ะเป็นพระคุณอย่างสูงเลยเชียวแหละ” คราวนีศ้ ศิรณัฐนิง่ เงียบ... “ก็เพราะไม่รนู้ ไี่ งคะ ศศิถงึ ต้องการคุณ คุณยายก็ตอ้ งการคุณ ทุกคนทีน่ ตี่ อ้ งการ คุณ อย่างน้อย ขอแค่ให้คณ ุ ช่วยสอนแม็คหรือศศิให้เราเอาตัวรอดก่อนก็ยงั ดี คุณมา อยูท่ นี่ นี่ านแล้วคงรูว้ า่ ถ้ายังเป็นแบบนีต้ อ่ ไป อีกไม่เกินเดือนหนึง่ ลูกค้าก็คงจะหนีรา้ นเรา ไปหมด” “สอนคุณเหรอ” อาโมรีสา่ ยหัวช้าๆ “ผมไม่มอี ะไรจะสอนคุณหรอกนะ เพราะ ผมเองก็แทบไม่อยากจะรูอ้ ะไรเลยเกีย่ วกับสวนกาแฟนี่ แล้วต่อให้อยากจะสอนจริงๆ แน่ใจ เหรอว่าจะเรียนได้ ต้องใช้เวลาเท่าไร อย่ามาหลอกกันเสียให้ยากเลย” “ก็คงไม่นาน ขอแค่ผา่ นช่วงนีไ้ ปได้เท่านัน้ เอง” “เอาง่ายๆ นะคุณหนู เวลาสัง่ กาแฟคุณชอบสัง่ อะไร” “เอสเพรสโซปัน่ ราดวิปครีม” เท่านัน้ ศศิรณัฐก็ได้ยนิ เสียงหัวเราะในล�ำคอของคนตรงหน้า พร้อมกับทีเ่ ขาหัน มาหาเธอทัง้ ตัว และก้มหน้าลงมาให้อยูใ่ นระดับสายตาเดียวกัน จนหญิงสาวแทบรับรูไ้ ด้ถงึ ลมหายใจอุน่ ร้อนทีเ่ ป่ารดใบหน้าเธอของอีกฝ่ายได้ดี อาโมรีสา่ ยหน้าช้าๆ “ช่างน่าสงสารจริงๆ คุณหนูแสนสวยทีค่ ดิ จะท�ำร้านกาแฟในฝัน เคยมีใครบอก 100

ระฆังเงิน

คุณหรือยังว่าแท้จริงแล้วคุณไม่รอู้ ะไรเกีย่ วกับกาแฟเลย อย่าว่าแต่จะชงกาแฟสักถ้วยเลย แค่กาแฟทีค่ ณ ุ กินคุณยังไม่รจู้ กั มันดีพอ แค่นกี้ ร็ แู้ ล้วว่าร้านจะไปรอดหรือไม่รอด เลิก ฝันหวานแล้วกลับบ้านไปหาพ่อเถอะครับ คุณหนูศศิรณัฐ” “งัน้ มาแข่งกันไหม ถ้าศศิรจู้ กั กาแฟดีพอ ถ้าศศิชงกาแฟได้ คุณจะยอมอยูท่ นี่ ี่ ยอมสอนศศิกบั แม็ค และท�ำร้านนีไ้ ปด้วยกัน ท�ำให้ความฝันของคุณยายจันเป็นจริง” “หืม ว่าอะไรนะ” “หูแตกหรือไงอาโมรี ศศิกำ� ลังท้าให้คณ ุ มาแข่งชงกาแฟกับศศิ แล้วก็อย่ามาเรียก ศศิวา่ คุณหนูอกี เพราะศศิไม่ชอบ” สิ้นเสียงของศศิรณัฐเท่านั้น หญิงสาวก็ต้องปิดหูกับเสียงระเบิดหัวเราะของ ชายหนุม่ ตรงหน้า ศศิรณัฐคิดถูก เธอไม่เคยรูจ้ กั ผูช้ ายคนนีเ้ ลยจริงๆ นานสองนาทีกว่าอาโมรีหรือ ภัทร อนันตภาค จะหยุดหัวเราะ กระนัน้ ศศิรณัฐ ก็ยงั มองเห็นแผงอกทีย่ งั คงสัน่ กระเพือ่ มนิดๆ “คุณหนูศศิรณัฐ อัศวเดชากร” คราวนี้อาโมรีเรียกชื่อหญิงสาวอย่างเต็มยศ ราวกับว่าเขาท่องจ�ำชือ่ นีม้ าจนขึน้ ใจเสียแล้ว “อย่าคิดมาแข่งกับผมเลยครับ เพราะผมไม่เคย คิดจะไปแข่งกับใคร เอาแค่ให้คณ ุ รูจ้ กั ต้นกาแฟสักนิด ชงกาแฟขัน้ พืน้ ฐานได้ แล้วก็รจู้ กั เมล็ดกาแฟให้ครบทุกยีห่ อ้ เทลาตเต้อาร์ต8ลายพืน้ ๆ ได้สกั สองลายก็พอแล้ว ภายในระยะ เวลาเดือนหนึง่ ถ้าท�ำได้ผมจะช่วยคุณเอง ช่วยให้คณ ุ สามารถดูแลร้านนีไ้ ด้โดยไม่ตอ้ ง พึง่ ใครอีก แล้วหลังจากนัน้ ค่อยทางใครทางมัน ว่ายังไงคุณหนู” ศศิรณัฐจดจ�ำทุกถ้อยค�ำและสัมผัสถึงน�ำ้ เสียงแสนดูถกู ของอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี! ตอนแรกทีเ่ ธอร้องท้าเขา ก็ทำ� ไปด้วยความโกรธ ถ้าหากอาโมรีชงกาแฟได้อร่อย อย่างทีแ่ ม็คพูดจริงๆ อย่าว่าแต่เดือนเดียวเลย ต่อให้เวลามากกว่านีเ้ ป็นครึง่ ปี... ก็ไม่แน่วา่ คนทีท่ ำ� อะไรไม่เป็นเลยสักอย่างอย่างเธอจะสามารถเอาชนะเขาได้! แต่นอี่ าโมรีประเมินเธอออกทัง้ หมด และยืน่ ข้อเสนอใหม่ทดี่ จู ะง่ายกว่าการต้อง แข่งขันเอากับเขาเยอะมาก เพียงแต่ ข้อเสนอใหม่ของอาโมรีคนนี้ก็ยังยากเกินไปส�ำหรับคนที่ไม่เอาไหน อย่างเธออยูด่ ี “แล้วระหว่างหนึง่ เดือนนีล้ ะ่ คะ เรือนกาแฟจะท�ำยังไง” เมือ่ จะลงแข่ง ศศิรณัฐ ไม่คดิ จะเสียเปรียบใครง่ายๆ อย่างน้อยเธอก็หวัง 8 ลาตเต้อาร์ต คือศิลปะการสร้างลวดลายบนกาแฟของบาริสต้าโดยการเทฟองนมลงในชอตเอสเพรสโซ (1 ชอต = 1ออนซ์)

101

เล่ห์รักนางฟ้า

‘ว่าหนึง่ เดือนนับจากนี้ ชายหนุม่ ตรงหน้าจะมีความรักมากพอ ทีจ่ ะไม่ไปจากเรือน กาแฟ จากสวนภูเลียบตะวัน จากคุณยาย และจากตัวของเธอเอง’ อาโมรีไหวไหล่ขึ้นมานิดและท�ำท่าใช้ความคิด ศศิรณัฐแอบเห็นเขาใช้ลิ้นดุน กระพุง้ แก้มไปมา เท่านีห้ ญิงสาวก็ยมิ้ ได้... เพราะถ้าไม่แยแสอะไรเลย คนอย่างอาโมรีทเี่ ธอเพิง่ รูจ้ กั จะไม่คดิ มากอย่างนีเ้ ลย! “อาโมรี ก่อนทีศ่ ศิจะสามารถดูแลร้านนีไ้ ด้ เราจะปล่อยให้มนั ล่มไปต่อหน้าต่อตา ไม่ได้หรอกนะคะ” น�ำ้ เสียงขอร้องของผูห้ ญิงตรงหน้านีท้ ำ� ให้เขายิง่ หงุดหงิดทีไ่ ม่สามารถท�ำเฉยชา และสลัดให้หลุดจากความสนใจได้! มันรบกวนความคิด และท�ำให้เขาไม่มีสมาธิในการวาดรูป เช่นที่เขาวาดแล้ว ทิง้ ไปหลายรูปแล้วในวันนี!้ ! “ก็ได้ ในช่วงเวลาหนึ่งเดือนนี้ผมจะเป็นคนดูแลร้านนี้เอง ส่วนคุณก็มีหน้าที่ ฝึกไปก็แล้วกัน” อาโมรีสรุปออกมาในทีส่ ดุ รอยยิม้ สว่างไสวของผูห้ ญิงตรงหน้าท�ำให้คนเฉยชาอย่างอาโมรีรสู้ กึ ว่า... บางที... เมืองไทยก็ไม่ได้เลวร้ายจนเกินไปนัก อย่างน้อยหนึ่งเดือนนับจากนี้ เขาก็มอี ะไรเล่นแก้เซ็ง แล้วหลังจากนัน้ เขาก็คงจะโบกมือลาประเทศไทยได้อย่างถาวร โดยทีไ่ ม่มใี ครขวางเขาได้อกี ต่อไปแล้ว! “อย่าเพิง่ ดีใจไปสิคณ ุ หนู ผมยังไม่ได้บอกเลยว่าถ้าคุณท�ำไม่ได้ คุณจะต้องจ่าย ค่าตอบแทนผมยังไง” เพราะประโยคนีป้ ระโยคเดียวทีท่ ำ� ให้รอยยิม้ แรกของวันหมดไปอย่างกะทันหัน ศศิรณัฐหุบยิม้ ในทันทีทนั ใด ก่อนจะกอดอก เชิดคางเอาไว้ เพราะไม่วา่ ยังไง เธอก็ไม่ได้เตรียมตัวมาเป็นผูแ้ พ้อยูแ่ ล้ว มันเป็นเส้นทางทีต่ อ้ งมีแต่คำ� ว่าชัยชนะเท่านัน้ ! อาโมรีอมยิ้มกับท่าทางของอีกฝ่าย ยัยคุณหนูนี่มีอะไรก็แสดงออกมาจนหมด ดีใจก็ยมิ้ เหมือนคนบ้า แต่พอไม่ได้ดงั ใจก็หน้างอเป็นจวัก ผูห้ ญิงไทยเป็นอย่างนีท้ กุ คนหรือเปล่านะ? ไม่หรอก... ก็แม่เขาไม่เห็นจะเป็นเลยนี่นา รายนั้นออกจะเจ้าเล่ห์ แถมยังเจ้าแผนการอีก ต่างหาก!

102

ระฆังเงิน

“ว่ามาสิ” “เอ... อะไรดีนะทีม่ นั พอจะสมน�ำ้ สมเนือ้ กับค่าเสียเวลาของผม” อาโมรีลบู คาง ตัวเองไปมา ก่อนจะหันหน้ามาจ้องเธอตรงๆ ด้วยแววตาลึกลับอ่านยากขึน้ มาอีกแล้ว ศศิรณัฐเห็นดวงตาสีช็อกโกแลตที่เข้มขึ้นของอีกฝ่ายก็ถึงกับเดินถอยหลังโดย ไม่รตู้ วั ... อาโมรีกระตุกมุมปากนิดๆ ก่อนจะยิม้ แบบทีเ่ รียกได้วา่ เป็นการแสยะยิม้ มากกว่า “ถ้าคุณท�ำไม่ได้นะคุณหนู ข้อแรกคุณจะต้องเลิกวุ่นวายกับชีวิตของผมสักที และคงจะเต็มใจช่วยดูแลคนแก่ๆ เพิม่ อีกสักคนหากผมจะบินกลับฝรัง่ เศสไปใช้ชวี ติ ทีน่ นั่ อย่างถาวร ผมจะได้หมดปัญหาไม่ตอ้ งทนฟังค�ำรบเร้าของแม่อกี ว่าไง” อาโมรีคงไม่รวู้ า่ แค่ขอ้ เสนอข้อแรกของเขาก็ทำ� ให้ศศิรณัฐกล้าทุม่ แบบหมดหน้าตัก เพราะเธอคงไม่อาจยอมให้ชายหนุม่ ตรงหน้าละทิง้ คุณยายและไปไกลจากเธอได้อกี แล้ว! แม้จะเจ็บปวดเมือ่ ได้รวู้ า่ ... อาโมรีไม่ปรารถนาจะใช้ชวี ติ อยูบ่ นแผ่นดินนีส้ กั วินาที และพร้อมจะไปให้ไกลห่าง จากคนทีน่ อี่ ยูต่ ลอดเวลา แต่หญิงสาวก็จะใช้มนั เป็นแรงผลักดัน และจ�ำเป็นจะต้องท�ำให้คนหยิง่ ยโสคนนีร้ จู้ กั ค�ำว่าแพ้เสียบ้าง! “ได้ เพราะไม่วา่ ยังไง ศศิกร็ กั คุณยายเหมือนคุณยายแท้ๆ ของตัวเองอยูแ่ ล้ว ใครมันจะไม่รกั ไม่มาดูดำ� ดูดกี ช็ า่ ง แต่อย่ามานึกเสียใจทีหลังก็แล้วกัน” ศศิรณัฐกระแทก เสียงใส่เสียจนคนฟังรูส้ กึ ได้ “เธอนีม่ นั ...” หากอาโมรีกลับเลือกทีจ่ ะไม่พดู ต่อ “เท่านี้ใช่ไหม ศศิจะได้ไปจากตรงนี้เสียที ไม่อยากใช้อากาศหายใจร่วมกับ คนใจร้ายใจด�ำ” ศศิรณัฐยอกย้อนได้อย่างน่าเจ็บแสบ หากคนฟังพยายามท�ำเป็นไม่ใส่ใจ เพราะ เขาตัง้ ใจจะเอาคืนให้ยงิ่ กว่า ทีส่ ำ� คัญ... การพยายามใส่ใจผูห้ ญิงคนนีย้ อ่ มไม่เป็นผลดีกบั ตัวเองเป็นแน่! “ยัง” “มันจะมากไปแล้ว...” “ถ้าคุณไม่ทำ� ก็ตามใจ เพราะผมไม่ได้อะไรจากเรือ่ งนีอ้ ยูแ่ ล้วนี่ ดีเสียอีกจะได้ กลับฝรั่งเศสได้เร็วขึ้นอีกนิด บอกลากันทีกับประเทศที่แสนน่าเบื่อนี่” อาโมรีพูดจบ ก็ทำ� ท่าจะเดินลงบันไดไปเสียอย่างนัน้ ศศิรณัฐกลัน้ หายใจก่อนจะค่อยๆ ผ่อนมันออกช้าๆ 103

เล่ห์รักนางฟ้า

274