เล่ห์กลลวงบ่วงกลรัก

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก เพียงธารา

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-91316-6-3 พิมพ์ครั้งที่ 1 : กันยายน 2555 ราคา 290 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2939-1177 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ธนบรรณ ปิ่นเกล้า จำ�กัด 3/19 ซอยบรมราชชนนี 11 ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กทม. 10700 โทรศัพท์ 02-434-8270-1 โทรสาร 02-424-8512

คำ�นำ� มาแล้วน้า เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก ของเพียงธารา... นิยายเรื่องแรกที่ได้รับความเมตตาจากส�ำนักพิมพ์เดซี่ ขอบคุณพี่นิ่มที่ท�ำให้ เหมี่ยวได้มีฝันที่เป็นจริง นั่นคือถ่ายทอดเรื่องราวสนุกๆ ที่มีรัก โลภ โกรธ หลง ผ่าน ตัวละครของคุณคิม น้องแจม และอีกหลายๆ ตัวละครในแบบรูปเล่ม หลังจากลงให้ อ่านผ่านเว็บไชต์ Niyay.com มาเนิ่นนานหลายเดือน ขอบคุณเว็บนิยายค่ะ ขอบคุณพ่อกับแม่ดว้ ยทีเ่ ป็นแรงใจ ท�ำให้ฝนั ของลูกคนนีเ้ ป็นจริง อยูเ่ คียงข้าง และเข้าใจลูกคนนี้เสมอมา จนวันนี้สิ่งที่ลูกคนนี้ใฝ่ฝันได้เป็นจริงแล้วดั่งปรารถนา ขอบคุณเพื่อน พี่ น้องที่น่ารักจากเว็บนิยายที่แอด เมนต์ คูล ให้ก�ำลังใจกัน ตลอดหลายเดือนที่ผ่านมา ทุกคนน่ารักมาก เหมี่ยวอยากบอกให้ทุกคนได้รู้ว่า ทุกคน เป็นแรงใจส่วนส�ำคัญอีกแรงที่ผลักดันให้นิยายเรื่องเล่ห์กลลวง บ่วงกลรักจบได้อย่าง บริบูรณ์ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ กราบขอโทษทุกคนทุกท่านถ้าเกิดการผิดพลาดในทุกกรณีกบั นิยายเรือ่ งแรกนี้ ข้อผิดพลาดทัง้ หมดในทุกเรือ่ งกับประสบการณ์อนั น้อยนิดของนักเขียนฝึกหัดทีย่ งั ด้อย ประสบการณ์ในเส้นทางสายนักเขียนแห่งนีข้ อน้อมรับไว้ แต่สญ ั ญาว่าจะปรับปรุงให้ดขี นึ้ เรือ่ ยๆ เพือ่ ทุกคนทีต่ ดิ ตามผลงานของ ‘เพียงธารา’ นามปากกาของนักหัดเขียนหน้าใหม่ สุดท้ายนี้เรื่องราวของความรักที่เกิดขึ้นมาพร้อมกับความแค้นของเขาและเธอ จะจบลงเช่นไร เขาจะแย่งชิงความรักของเธอมาส�ำเร็จหรือไม่ ฝากติดตามกันต่อไป ในเล่มนะคะ กับนิยายเรื่องเล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก นิยายแนวตบจูบรสแซบ (หรือเปล่า หนอ) เรื่องแรกที่ตั้งใจเขียนมากๆ และหวังเป็นอย่างยิ่งว่าทุกคนทุกท่านที่หยิบหนังสือ เล่มนีข้ นึ้ มาเปิดอ่าน จะได้รบั ความสุขและสนุกไปพร้อมๆ กับตัวละครทุกตัวทีโ่ ลดแล่น อยู่ในหนังสือเล่มนี้ค่ะ เพียงธารา Like

f

เพียงธารา/พลอยกาญจน์

เพียงธารา

บทนำ�

เฟอร์รารีสแี ดงสดสมรรถนะดีเยีย่ มตีโค้งวงกว้างออกจากโรงแรมหรูหราริมหาด พุง่ ทะยานเฉียดฉิวลิว่ แล่นเข้าตีคสู่ สู กี บั ลัมบอร์กนิ สี ดี ำ� สนิทด้วยความเร็วสูง ก่อนเบียดแซง แรงเร็วอย่างเมามันในอารมณ์ เจ้าของลัมบอร์กนิ สี บถออกมาหัวเสียเมือ่ ถูกยัว่ ใจ สายตาดุดนั จับไปยังเฟอร์รารีที่ วิ่งโฉบปาดหน้าไปมาด้วยความฉุนเฉียวอีกทั้งแค้นใจ ท�ำแบบนี้มันใช่กวนประสาทกัน อย่างเดียวเสียเมือ่ ไร แต่มนั เยาะเย้ยแล้วยังท้าทายกันชัดๆ ฝ่าเท้าที่ห่อหุ้มด้วยรองเท้าหนังชั้นดียี่ห้อดังกดคันเร่งหวังพุ่งแซงด้วยแรงโกรธ ขณะทีเ่ ฟอร์รารีคนั หรูยงั คงกวาดส่ายไปมา สกัดกัน้ ไม่ให้ลมั บอร์กนิ ขี นึ้ แซงด้วยความแรงเร็ว ก่อนชะลอลงตามแรงเหยียบหันมาแตะเบรกสุดแรงเกิด เมือ่ แสงไฟจากรถอีกคันทีพ่ งุ่ สวน จากอีกทางสว่างวาบขึ้นสะท้อนเข้าดวงตาให้กะพริบวูบ เป็นเหตุให้รถหรูเสียหลักหักเข้า ปาดหน้าลัมบอร์กนิ ที เี่ หยียบคันเร่งหวังพุง่ แซงขึน้ มาในทันใด เสียงเอี๊ยดของล้อที่บดกับพื้นถนนดังสนั่นหวั่นไหวในวินาทีต่อมา เมื่อเจ้าของ รถหรูอีกคันที่โดนปาดหน้าเหยียบเบรกจนตัวโก่งด้วยความฉุนเฉียวพารถหรูหลบเลี้ยว หยุดลงในระยะกระชัน้ ชิด ทีเ่ งยหน้ามาอีกทีเฟอร์รารีคนั หรูคกู่ รณีกพ็ งุ่ หนีตจี ากไปแสนไกล มันท�ำให้คนทีโ่ ดนปาดหน้าได้แต่แค้นใจ เร่งเครือ่ งตามไปด้วยความแรงหวังดูหน้าเจ้าของ รถหรูมารยาททรามทีข่ บั จากไปด้วยอาการหัวเสียสุดเหวีย่ ง แต่กลับไม่ทนั เมือ่ รถหรูคกู่ รณี คันดังกล่าวหายวับไปกับตาราวกับหายไปในห้วงมิตยิ ากพบเจอกัน

9

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ลัมบอร์กินีสุดหรูจึงหลบเลี้ยวเข้าผับแห่งหนึ่งในเมืองท่องเที่ยวเล็กๆ ริมทะเล สถานทีน่ ดั พบเพือ่ นรุน่ พีค่ นสนิทเพือ่ สังสรรค์กนั ในวันหยุดสุดสัปดาห์ดว้ ยความหงุดหงิดใจ แต่แล้วสายตาก็พานเหลือบเห็นรถหรูคกู่ รณีทปี่ าดหน้าแล้วชิงหนีหาย ร่างบอบบางงามระหง ในชุดราตรีสหี วานเปิดประตูกา้ วลงจากรถหรูคนั ดังกล่าว เขาตาลุกวาวไม่อยากเชือ่ ว่าผูห้ ญิง สวยๆ จะไร้มารยาทได้ขนาดนี้ ร่างสูงน�ำรถเข้าจอดเทียบช่องว่างไม่หา่ งไกลกัน ลงรถปิดประตูได้กก็ า้ วฉับๆ ตาม ร่างบอบบางงามระหงไปทันที กวาดสายตาไปทัว่ ผับกว้าง เห็นร่างบางของเจ้าหล่อนนัง่ อยู่ ไม่ไกลเป็นจุดเด่นอยูห่ น้าเคาน์เตอร์บาร์ ไม่รอช้า... เขาดิง่ ตรงเข้าหาเธอทันที “เฮ้คณ ุ ขับรถแบบนัน้ ใหญ่มาจากไหนกัน” ใบหน้าสวยหวานตวัดตาหวานเยิม้ มามองด้วยอาการกรึม่ ๆ จากการดืม่ มาก่อนหน้า แล้วหันไปไม่สนใจ ยกเหล้ากระดกดืม่ ราวกับไม่มเี สียงใดๆ เข้ามากระทบโสตประสาทให้เธอ ได้ยนิ หรือรับรู้ เป็นผลให้อกี ฝ่ายกระชากแขนเธอรุนแรงให้หนั หน้ามาเผชิญกัน เธอสลัดแขนออก ด้วยความร�ำคาญใจแล้วขยับปากตอบออกมาอย่างเจ็บแสบ “ก็ไม่ได้เป็นไรนี่ แล้วจะมาเรียกร้องเอาอะไร” เธอว่าหน้าตายไม่สบอารมณ์ แล้วหัน ไปยกเหล้ากระดกดืม่ ไม่สนคนโวย เล่นเอาอารมณ์อกี ฝ่ายพุง่ สูงยากฉุดรัง้ อยากง้างหมัดขึน้ มาตัน๊ หน้าเธอให้หงายสักเปรีย้ ง ถ้าเขาท�ำร้ายผูห้ ญิงได้ลงคออย่างใจคิด “ต้องรอให้ตายก่อนรึไงถึงจะเรียกร้องได้ ถ้าอยากขับรถซ่าแบบนัน้ ท�ำไมไม่สร้าง ถนนใช้ซะเองล่ะ จะได้ไม่ตอ้ งพานพาคนอืน่ เขาซวยไปด้วย ผมไม่อยากตายเพราะไอ้ความ ไร้มารยาทไม่รกู้ ฎจราจรของคุณหรอกนะ” ค�ำพูดของเขาท�ำเอาแก้วเหล้าในมือบางตกกระทบแท่นเคาน์เตอร์บาร์ดงั ปัง! อารมณ์ ของเธอเต็มไปด้วยความฉุนโกรธ หันขวับมองหน้าเขาตาวาว “แล้วไง ถ้าว่าจนพอใจก็ไปได้แล้ว กวนใจจริง” เธอไล่สง่ แล้วบนพ�ำพึม เริม่ เสีย อารมณ์เพิม่ ขึน้ จากทีม่ อี ยูก่ อ่ นหน้า แล้วเขายังมาหาเรือ่ งกวนใจเธออยูไ่ ด้ ไม่ได้เป็นอะไร สักหน่อยแล้วยังมาโวยวาย เธอเห็นอยูห่ รอกน่า ถึงจากมาไม่ขอโทษ “ก็ไม่ได้อยากกวนใจนักหรอกนะ ถ้าคุณไม่กวนประสาทผมก่อน ถามจริงเคยเรียน มารยาทบ้างรึเปล่า ถ้าไม่เคย ก็กลับไปเรียนซะนะ เสียดายความสวย ทีม่ ารยาททรามๆ ของคุณ มันข่มทับจนหมด” เขาว่าสะใจแค่นนั้ ละสายตาร้อนรุม่ จากเรือนร่างงามระหงด้วยชุดราตรี สีหวานทีน่ งั่ อ้าปากค้างตะลึงงันมากวาดตาหาเพือ่ นรุน่ พีท่ นี่ ดั ไว้ทนั ที ซึง่ นัง่ ถัดมาจากเจ้าหล่อน ไม่ไกลนัก เขาตรงดิง่ เข้าไปทัก ทิง้ ตัวลงบนเก้าอีข้ า้ งกันไม่สบอารมณ์ ก่อนชายตาไปมอง คนต้นเรือ่ ง ทีบ่ ดั นีน้ งั่ ยกแก้วเหล้ากระดกดืม่ เอาเป็นเอาตาย ราวกระหายหิวมาแสนนาน ไม่สนใจใคร แม้แต่เขาทีเ่ ข้าหาเรือ่ งเธอมาหยกๆ

10

เพียงธารา

สองชั่วโมงผ่านไปในผับหรูที่ทุกคนต่างเมามันกับการนั่งดื่มสังสรรค์ในวันหยุด สุดสัปดาห์ แต่หญิงสาวร่างบอบบางหน้าเคาน์เตอร์บาร์ทถี่ กู จับจ้องด้วยสายตาคูค่ มวาวนัน้ เอาแต่นงั่ ดืม่ เหล้า จนคนจับจ้องคิดว่าไม่ใช่การสังสรรค์หรือผ่อนคลาย แต่อาการกระดก ดืม่ เอาเป็นเอาตายนัน้ มันดับทุกข์ในใจมากกว่า เขาละสายตาหันไปยกเหล้าขึน้ ดืม่ อีกทีแล้ว หันกลับมา ร่างบอบบางของเจ้าของรถหรูมารยาททรามก็หายตัวไปแล้ว อย่างไร้รอ่ งรอยอีก เช่นเคย “ไวจริง! หายไปไหนแล้ว...” เขาว่า แล้วตัง้ ค�ำถามกับใจตัวเอง ท�ำไมเขาจะต้องไปสนใจผูห้ ญิงมารยาททรามคนนัน้ ด้วย หล่อนไม่ได้นา่ สนใจสักนิด แต่กส็ วยชะมัด อีกใจมันค้านขึน้ มา เขายกแก้วเหล้ากระดกรวดเดียวหมด ขอตัวจากวงเหล้าไปเข้าห้องน�ำ้ ในระหว่าง ทางเดินไปนัน้ สายตาของเขาก็พลันเห็นร่างบอบบางทีน่ งั่ จับจ้องเดินโซเซจากห้องน�ำ้ เซถลา ขาพันกันไปทีร่ ถซึง่ จอดอยูไ่ ม่ไกล เธอยืนไขประตูอยูน่ านก่อนรูดตัวลงนัง่ ข้างรถอย่างหมดสภาพ เขาจึงเดินเข้าไปดู ด้วยความสมเพช แฝงไว้ด้วยความเวทนาเห็นใจนิดๆ ทั้งที่ในใจลึกๆ มันมีความรู้สึก ประหลาดบางอย่างเกิดขึ้นมา เมื่อเธอสวยจนสะดุดตาพาให้เขานั่งมองได้ไม่หยุดหย่อน ทัง้ ทีเ่ ธอก็ทำ� แสบอีกทัง้ ปากคอเราะร้ายใส่เขา เขายังเดือดไม่หาย ร่างสูงยืนเอามือล้วงกระเป๋าเอาเท้าสะกิดเท้าเธอแล้วร้องเรียก “เฮ้คณ ุ ! จะนอน ตรงนีห้ รือไง” แพขนตางามงอนกะพริบถี่ ท�ำหน้ายูย่ เี่ มือ่ ถูกกวนใจ ส่ายใบหน้าสวยหวานทีแ่ ดงก�ำ่ ไปมาเหมือนก�ำลังร้อนรุม่ ด้วยฤทธิเ์ หล้า ทีเ่ ธอดืม่ เข้าไปมากมายไม่รจู้ กั เจียม คนมองถึงกับ ส่ายหน้าระอาใจกับอาการเมาเหลือทน ก่อนเข้าพยุงให้เธอลุกยืนเผชิญหน้ากัน ร่างบางไร้เรีย่ วแรงโอนเอนทิง้ ตัวแปะลงกับบ่ากว้างอย่างง่ายดาย สองมือหนาต้อง รีบเข้าประคองเอวบางรัง้ เอาไว้ แต่เธอกลับผละออกหรีต่ าขึน้ มองหน้าเขาเอาเรือ่ งซะอย่างนัน้ “เฮ้ย... นีค่ ณ ุ มากอดฉันท�ำไม ออกไปไกลๆ นะ คน... ลา... มก” เธอว่ายานๆ อย่างมีอารมณ์ ผลักเขาจนกระเด็นกระดอน มีเรีย่ วแรงขึน้ มาทันควัน คนโดนว่ายกมือขึน้ เขีย่ ปลายจมูกด้วยความเซ็ง ก่อนเอามาเท้าเอวหมับมองเธอ ดูวา่ จะท�ำอะไรต่อไป เธอไขรถเปิดประตูแล้วขึน้ นัง่ ชายตาปรือๆ ด้วยจะปิดเพราะฤทธิเ์ หล้ามองค้อน เขาแล้วปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้า เธอนัง่ อยูใ่ นนัน้ พักใหญ่กว่าจะสตาร์ตรถแล้วขับออกไป กวาดส่ายชนิดทีค่ นเดินห้ามเข้าใกล้ในระยะสามร้อยเมตร ไม่งนั้ แม่เจ้าประคุณเหยียบแบน ติดถนนคอนกรีตแน่นอน และด้วยอาการนัน้ ก็ทำ� คนยืนมองดูอยูเ่ ฉยๆ ไม่ได้ ต้องเดินไปทีร่ ถตัวเองขึน้ นัง่ แล้วขับตามออกไป ทัง้ ทีไ่ ม่ใช่เรือ่ งจะต้องตามไปอารักขาเมือ่ เธอท�ำแสบแล้วยังกวนประสาท

11

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

แต่กต็ อ้ งตามเธอไป โดยไม่ลมื โทรบอกเพือ่ นข้างในว่ามีธรุ ะต้องไปก่อน เฟอร์รารีคนั งามสมรรถนะดีเยีย่ มถูกควบคุมด้วยคนขับไร้สมรรถภาพยังคงกวาดส่าย ไม่เกรงใจใคร พุง่ ตรงไปด้วยความเร็วสูงจนคนขับตามหลังมาอารักขาต้องเร่งเครือ่ งตาม อย่างร้อนใจ ไม่เท่าไรสายฝนก็โปรยปรายตกลงมาอย่างไม่มที า่ ว่าจะตกมาก่อน ทางข้างหน้า เริม่ มืดมัวมองแทบไม่เห็นทาง แต่เฟอร์รารีสแี ดงคันข้างหน้ายังคงพุง่ แรงก่อนผ่อนลง เสียงโครมดังขึ้นในวินาทีต่อมาเมื่อเฟอร์รารีคันหรูแฉลบเข้าปะทะราวสะพาน ก่อนไถลไปประมาณสองร้อยเมตรแล้วหยุดแน่นงิ่ ร่างสูงก้าวจากรถฝ่าสายฝนเข้าไปดูเจ้าของรถหรูคนั ดังกล่าวด้วยความตืน่ ตระหนก กระชากประตูเปิดออกเห็นร่างแบบบางไร้สตินงั่ คอพับคออ่อนอยูท่ พี่ นักพิง ก็ยงั นับว่าดีที่ เธอคาดเข็มขัดนิรภัยไม่งนั้ คงเจ็บหนัก เขารีบเปิดประตูออกกว้างแล้วรัง้ เธอลงมาตวัดขึน้ อุม้ พาไปทีร่ ถเมือ่ หยิบของจ�ำเป็น และล็อกรถให้เธอเป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว มือเปียกโชกไปด้วยหยดน�ำ้ ฝนหยิบโทรศัพท์ขนึ้ มากด เพือ่ หาทีพ่ กั ส�ำหรับคืนนีใ้ นต่างจังหวัด ทีเ่ ขาไม่อาจขับรถฝ่าสายฝนโหมกระหน�ำ่ กลับกรุงเทพฯ ไปได้ มันอันตรายเกินไป เมือ่ ทางข้างหน้ามืดไปหมดด้วยสายฝนปกคลุม “พีช ฉันเองนะ” “ว่าไงคิม” “มีบา้ นว่างไหม ขอพักคืนหนึง่ ” “แล้วนายอยูไ่ หน” “ไม่ไกลจากบ้านพักหาดทรายขาวเท่าไร มีรเึ ปล่า” “มีๆ รีบมา ฉันจะรอแล้วกัน เออ... แล้วพีจ่ มิ ล่ะ” ปลายสายบอกด้วยน�ำ้ เสียง ห่วงใย เมือ่ ฝนโปรยปรายกระหน�ำ่ ลงมาอย่างบ้าคลัง่ แล้วถามหาสามีทบี่ อกจะไปสังสรรค์ ด้วยกันกับจักรภัทรเมือ่ ค�ำ่ “เดีย๋ วตามมา สักพัก” “โอเค งัน้ รีบมา” ชายหนุม่ วางสายเหลือบมองหญิงสาวข้างกายอีกครัง้ ก่อนพารถพุง่ ทะยานตรงไปยัง บ้านพักตากอากาศของเพือ่ นร่วมรุน่ ทีอ่ ยูไ่ ม่ไกล ไม่นานรถของเขาก็เข้ามาจอดสนิททีบ่ า้ นไม้ หลังเล็กจุดศูนย์กลางการบริการของบ้านพักหาดทรายขาว ร่างเล็กบอบบางของเพือ่ นร่วมรุน่ กางร่มเดินเอากุญแจส�ำหรับบ้านพักในคืนนีม้ า ส่งให้ เขาเลือ่ นกระจกลงแล้วเอือ้ มมือไปรับมาใส่กระเป๋าเสือ้ เชิต้ ไว้ “หลังสุดท้ายนะคิม มันว่างอยูห่ ลังหนึง่ พอดี” พีรชญาถามทันสังเกตว่ามีอกี คนอยู่ ในรถกับเขา แม้บรรยากาศจะถูกปกคลุมไปด้วยความมืดมิดโดยรอบ แต่แสงสว่างหน้ารถ มันพอจะท�ำให้เธอมองเห็นอีกคนได้เลือนราง

12

เพียงธารา

“ขอบใจมากพีช เอาไว้พรุง่ นีค้ ยุ กัน” “โอเค” เมือ่ เพือ่ นสาวรับปากเขาจึงจากไป ขับรถพาร่างไร้สติเมามายไปยังบ้านพัก หลังสุดท้าย ทีส่ ายฝนยังคงโปรยปรายไม่ผอ่ นปรนลง รถของเขาจอดสนิทอีกครัง้ ทีบ่ า้ นพักหลังสุดท้าย เปิดประตูกา้ วยาวๆ อ้อมไปอีกฝัง่ เหนีย่ วรัง้ ร่างไร้สติขนึ้ อุม้ ใช้เท้าดันประตูแล้วดิง่ เข้าบ้านพักไป ร่างแบบบางไร้สติถกู วางลงบนเตียงนุม่ ในเวลาต่อมา ก่อนร่างสูงจะก้าวยาวๆ ไป ที่ตู้เสื้อผ้า หยิบผ้าขนหนูผืนนุ่มมาซับหยาดน�้ำฝนออกไปจากใบหน้าแดงก�่ำและร่างกาย บอบบางของเธอ ฝ่ามือบอบบางปัดมือเขาออกอย่างไม่ตอ้ งการความช่วยเหลือ เปลือกตาทีป่ ระดับ ไปด้วยแพขนตางามงอนกะพริบถีๆ่ ใบหน้ายับยูย่ บี่ อกถึงความร�ำคาญทีเ่ ขากวนใจ เขาหยุด กวาดสายตาพิจารณาใบหน้าสวยหวานแดงก�ำ่ ทีบ่ ดั นีย้ บั ย่นตามอารมณ์รำ� คาญใจ แล้วลามไป ถึงหน้าผากกลมมนทีม่ รี อยแดงจางๆ คงถูกกระแทกแต่ไม่แรงถึงไม่แตก “คุณจะมาดืม่ เป็นเพือ่ นฉันเหรอ มาดืม่ ด้วยกันหน่อยไหม” เธอเพ้อ ปรือเปลือกตา หนักอึง้ ขึน้ มามองเขาแล้วก็วบู ลงไป จักรภัทรจึงลุกจากเตียงนุม่ ก้าวยาวๆ เขาห้องน�ำ้ ไปจัดการกับร่างกายเปียกปอน ของตัวเองเมือ่ เธอสงบลง ออกมาใหม่ดว้ ยชุดคลุมอาบน�ำ้ กับผ้าขนหนูผนื บางขนาดกลางที่ พาดบ่า อาการกรึม่ ๆ จากการนัง่ ดืม่ สังสรรค์ในวันสุดท้ายของสัปดาห์จางหายไปแทบสิน้ จากสายน�ำ้ เย็นทีช่ โลมผ่านกายได้พาความสดชืน่ มาสูเ่ ขาอีกครัง้ เขาขยับเท้าก้าวมาหยุดเท้าเอวที่ขอบเตียงด้านข้าง พิศมองใบหน้าสวยหวาน ด้วยความสนใจ ยามเธอนอนแน่นิ่งไร้สติเช่นนี้ ใบหน้านวลเนียนนั้นแดงปลั่งด้วยฤทธิ์ แอลกอฮอล์ไม่จางหาย ดวงตากลมโตเป็นประกายหยาดเยิม้ บัดนีป้ ดิ สนิทไม่คดิ จะตืน่ ชนิด ทีไ่ ม่คดิ จะลืมมันขึน้ มามองใครๆ ให้เสียเวลายามได้นอนหลับใหลสุขสบายเช่นนัน้ ผิดกับแรกเจอเธอโดยสิน้ เชิง ทีไ่ ม่วา่ จะใบหน้านวลเนียนหรือดวงตาหยาดเยิม้ นัน้ ก็ยยี วนกวนได้ใจ รับรองถ้าเป็นผูช้ าย เขาคงสวนกลับด้วยหมัดหนักๆ สักเปรีย้ ง ลงไปกอง ราบคาบกับพืน้ เป็นแน่ “เฮ้! คุณ...” เขาตวัดแขนเธอขึน้ มาเขย่าหวังให้ลมื ตาตืน่ ขึน้ มาเจรจากัน เขาคิดพาลๆ เมือ่ นึกถึงอาการกวนๆ ชวนทะเลาะของเธอ ใบหน้าสวยหวานขมวดมุ่น ร่างบอบบางของเธอพลิกขยับกระสับกระส่ายไปมา ประหนึง่ ก�ำลังร้อนรุม่ ด้วยฤทธิเ์ หล้าทีค่ าดว่าจะดืม่ เข้าไปเสียมากมาย หรือไม่กร็ ำ� คาญทีเ่ ขา กวนใจไม่หยุด มุมปากหยักลึกยิม้ เยาะคนไร้สติ ก่อนหมุนตัวกลับไปทางประตูเพือ่ หาทีน่ อน ให้ตวั เองในคืนนีเ้ มือ่ กวนเธอจนพอใจ แต่ลำ� แขนแข็งแรงของเขากลับถูกกระตุกหวือ พาให้ ร่างก�ำย�ำในชุดคลุมตัวเดียวเสียหลักลงไปทาบทับร่างแบบบางไม่ทนั ทีจ่ ะตัง้ ตัว

13

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

เขากัดฟันกรอดนึกโมโหเธอขึน้ มา ถ้าฝ่ามือบอบบางของเธอไม่เลือ่ นขึน้ ลูบไล้ใบหน้า คมคายของเขาแผ่วเบา แล้วออกแรงรัง้ ลงไปชิดใบหน้านวลเนียนแดงก�ำ่ ตามมาด้วยรอยยิม้ โปรยปรายยัว่ เย้า แล้วจูโ่ จมเขาด้วยการพลิกตัวขึน้ คร่อมนัง่ บนตัวเขารวดเร็ว มันก็กลายเป็นเร่าร้อนดูเร้าใจ นิ้วเรียวของเธอไล้ไปตามริมฝีปากหยักลึกได้รูป แผ่วเบาเย้ายวนชวนให้ซาบซ่าน ก่อนใบหน้าสวยหวานของเธอจะก้มต�ำ่ ลงมาจนเกือบชิด ปลายจมูกสวยแตะกับปลายจมูกคมอย่างจงใจ “เฮ้! คุณจะท�ำอะไรน่ะ!” เขาถามพยายามแกะมือที่โอบรัดเอวสอบนั่นออกเมื่อ ได้สติ แต่มนั กลับเหนียวหนึบไม่มที ที า่ ว่าจะหลุดออกสักนิด “กอดฉัน” เธอสัง่ เสียงแผ่ว ลมหายใจร้อนผะผ่าวเป่ารินรดทีป่ ลายจมูกโด่งคม มันก็ทำ� ให้เขาต้องเบือนหน้าหนี กลิน่ แอลกอฮอล์จากปากชมพูสวยรุนแรงเกินรับได้จริงๆ “คุณรังเกียจฉันนี่ คุณจะทิง้ ฉันใช่ไหมฮะ ห้ามท�ำแบบนัน้ นะ ฉันบอกให้กอดไง” เธอสัง่ กระเง้ากระงอดด้วยน�ำ้ เสียงอ้อแอ้แต่เอาเรือ่ ง “คุณเมามากแล้วนะ ปล่อยผมสิคณ ุ ” เขาบอกเป็นการเตือนสติเมือ่ เธอรุกเร้าให้ทา่ กันไม่คดิ รามือ “ไม่ ฉันไม่ปล่อยคุณหรอก ฉันต้องการคุณนะ อย่าจากฉันไปเลย... นะ” เธอ เว้าวอน แตะหน้าผากกลมมนลงบนหน้าผากโหนกนูนได้รปู ของเขา ถูไถไปมา ไม่ใช่เท่านัน้ เธอยังกอดรัดเขาไว้จนแน่น มันแน่นราวกับกลัวว่าเขาจะหนีหายจากเธอไปในพริบตา เขาสบดวงตาเลือ่ นลอยหยาดเยิม้ เหมือนโดนสะกด พาให้ตกอยูใ่ นห้วงภวังค์แห่ง ความหลงใหล ไม่อาจถอนสายตาเว้าวอนนัน้ ออกมาได้เลยแม้สกั นาที เธอคงจะเป็นนักท่อง ราตรีเหมือนผูห้ ญิงทัว่ ๆ ไปทีช่ อบความรืน่ รมย์ในยามค�ำ่ คืน คงผ่านเรือ่ งอย่างว่ามาจนช�ำ่ ชอง ถึงยัว่ ยวนชวนเชิญได้ถงึ ใจ อีกทัง้ มีความต้องการสูงอย่างทีก่ ระท�ำอยูก่ บั เขาเช่นตอนนี้ เขาคิด... ขณะใช้สายตาโลมเลียเธอตั้งแต่ใบหน้าสวยหวานจนถึงอกอิ่มบีบรัด จนล้นอยู่ใต้เกาะอกสีสวย เลื่อนขึ้นอีกครั้งมองริมฝีปากชมพูหวานที่เผยอขึ้นเล็กน้อย ตลอดจนใบหน้าเรียวสวยแต้มด้วยสีแดงระเรือ่ จากฤทธิแ์ อลกอฮอล์ เต็มไปด้วยเสน่หย์ วั่ ใจ เขามองและรั้งเธอลงมาจูบอย่างไม่ลังเลใจอะไรอีก เมื่อตกอยู่ในภวังค์จนไร้สติควบคุม ริมฝีปากอวบอิม่ ของเธอช่างหอมหวานกว่าทีค่ ดิ เขาขบเม้มริมฝีปากอวบอิม่ ของเธออย่าง โหยหาไม่รตู้ วั แล้วยิง่ ได้ใจ เมือ่ ปากชมพูสวยจูบตอบเขากลับมาอย่างโหยหาไม่แพ้กนั ร่างบอบบางถูกพลิกลงใต้รา่ งเมือ่ มันไม่ทนั ใจ เขาบดจูบเร่าร้อนทีเ่ หนือกว่าลงไป อีกครัง้ อย่างช�ำ่ ชอง ปลดชุดราตรีสสี วยแสนจะเกะกะออกให้พน้ ทาง เพือ่ ให้ตวั เองสามารถ ตักตวงความหอมหวานจากร่างหมดจดน่าหลงใหลตรงหน้าได้อย่างถนัดถนี่ ปลายจมูกของเขาช่างซุกซน ซอกซอนหาความหอมหวานตั้งแต่แก้มนวลจนถึง ซอกคอหอมกรุน่ ยวนใจ มือร้อนๆ ทัง้ สองของเขาก็ทำ� งานหนักไม่แพ้กนั ไล่สำ� รวจไปทุกส่วน

14

เพียงธารา

ของร่างกายเธอ ร่างกายอันแสนงดงามเต็มไปด้วยความหอมหวนชวนให้หลงใหล ยิง่ ได้สมั ผัส เรือนร่างอ่อนนุม่ ละมุนละไม มันก็ทำ� ให้อารมณ์เขาเตลิดไปไกลกว่าทีค่ ดิ เธอเบียดตัวแนบชิดหาความอบอุน่ จากเขามากขึน้ เมือ่ ความเย็นยะเยียบจากสายฝน โหมกระหน�่ำเข้ากระทบเรือนกายอันว่างเปล่า จนทุกส่วนของร่างกายแนบชิดแทบเป็น หนึง่ เดียว ร่างบางของเธอสัน่ แทบผวา เพียงปลายลิน้ สากลากไล่สะกิดไปบนเนินเนือ้ นุม่ ตลอดจนเรือนกายงดงามของเธอทุกส่วนสัด ยิง่ เขาดื่มด�่ำก็ยงิ่ ถล�ำลึก ยิ่งเธอตอบสนอง ในทุกสัมผัสทีเ่ ขาลากไล้ไปบนร่างกาย ก็ยงิ่ ท�ำให้เขารูว้ า่ ร่างกายของเธอนัน้ แฝงเร้นไปด้วย ความเร่าร้อนสุดซาบซ่านอีกทัง้ รัญจวนใจชวนใฝ่หา เสียงครางแผ่วเบาทีข่ า้ งใบหูเป็นชนวนจุดไฟปรารถนาให้โหมกระพือ ปลายลิน้ อุน่ จนร้อนเข้าซอกซอนหาความหอมหวานอย่างดืม่ ด�ำ่ เกีย่ วกระหวัดไล่ดดู ดุนปลายลิน้ ฉ�ำ่ ที่ ตอบสนองเขาอย่างลืมตัวด้วยอาการสัน่ ผวาครัง้ แล้วครัง้ เล่าท�ำให้เขาเอะใจ แต่ไม่อาจท�ำให้ เขาหยุดเพือ่ หาเหตุผลนัน้ ยังคงปลดปล่อยอารมณ์ปรารถนาในตัวเธอต่อไปไม่หยุดยัง้ จูบของเขาเริม่ แปรเปลีย่ นเป็นเร่าร้อนรุนแรงและคุกคาม ท�ำให้เธอเริม่ อึดอัดจนทน ไม่ไหว ไม่เพียงไฟปรารถนาทัว่ ร่างกายทีป่ ะทุขนึ้ อย่างยากจะต้านทานเท่านัน้ แต่ยงั อาการ รุกรานไม่หยุดยั้งของเขา แม้สติที่มีอยู่จะเต็มไปด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ แต่สัญชาตญาณ ก็ทำ� ให้เธอหวาดหวัน่ วาบหวามแล้วหวัน่ ไหว ร่างบางพยายามเบีย่ งตัวหนีจากสัมผัสเร่าร้อน โหยหา โดยไม่อาจรูไ้ ด้เลยว่านัน่ เป็นการยัว่ ยุเร่งเร้าให้เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ฝ่ามือหนาร้อนรุม่ เริม่ ท�ำงานหนักกว่าเดิมอีกครัง้ เมือ่ ปลดชุดชัน้ ในสีหวานออกจาก เรือนกายบอบบาง โดยการเคล้นคลึงความอวบหยุน่ เต็มตึงบนเนินเนือ้ ด้วยอารามรีบร้อน ร่างบางแอ่นหยัดขึน้ รับสัมผัสด้วยความวาบหวามสุดห้ามใจ อีกทัง้ เรียกเสียงครางแผ่วเบา จากเธอได้ไม่หยุดหย่อน เมือ่ เขาครอบครองความฉ�ำ่ หวานบนปลายเนินเนือ้ อวบอูมทีข่ ยาย จนเต็มตึงอย่างหลงใหล ฝ่ามือบอบบางเลื่อนขึ้นสอดเข้าดึงทึ้งกลุ่มผมนุ่มแล้วกดส�ำทับ อีกทั้งบดเบียดร่างบางเข้าชิดตอบสนองทุกสัมผัส เขาร้องครางออกมาด้วยความพอใจ เหลือเกินในความร้อนแรงของเธอทีต่ อบสนองมา เมือ่ ปรนเปรอจนร่างกายเธอพร้อมเกิน พร้อม ความเต็มตึงสมชายชาตรีกส็ อดแทรกเข้าสัมผัสความอ่อนนุม่ คับแน่นของเธอ โดย ไม่ลมื ป้องกันความปลอดภัยให้ตวั เองเช่นทุกครัง้ แต่เพียงแค่ขยับยังไม่ทนั ขับเคลือ่ นใดๆ ร่างบอบก็สะดุง้ เฮือกขึน้ มาสุดแรง กระถด ร่างกายหลีกหนีจากความเจ็บปวดทรมานทีไ่ ด้รบั สุดทานทน “โอ๊ย! เจ็บ ฉันเจ็บ” เธอร้องทรมาน ความเจ็บปวดแผ่ซา่ นไปทัว่ เรือนกาย ราวกับ รูส้ กึ ได้ถงึ ร่างกายทีฉ่ กี ออกเป็นเสีย่ งๆ ท�ำลายความรูส้ กึ วาบหวามทีท่ ำ� ให้สขุ สมจนหมดสิน้ น�ำ้ ตาของเธอไหลรินลงเป็นสาย

15

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ชายหนุม่ ชะงักค้างมองหยาดน�ำ้ ตาแห่งความเจ็บปวดบนแก้มนวล สะท้อนในใจขึน้ มา ทันใด ‘เธอไม่ใช่อย่างทีค่ ดิ ’ เขาก�ำมือแน่นข่มอารมณ์ปรารถนาด้วยความยากเย็นสุดจะทน แต่มนั ไม่อาจทัดทานความบอบบางจากกายสาวทีโ่ อบรัดเรือนกายแกร่งของเขาจนแนบแน่น ยากทีเ่ ขาจะตัดใจถอดถอนออกมาได้ จะให้เขาถอยก็คงไม่มปี ระโยชน์ เมื่อความบริสุทธิ์ถูกเขาล่วงละเมิดท�ำลาย เหลือเพียงท�ำให้เธอรู้สึกดีกับความ สูญเสีย เปลีย่ นเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดทิม่ แทงใจให้เป็นเสียงครวญครางอย่างมีความสุข เพือ่ ความรูส้ กึ ดีๆ ของทัง้ เขาและเธอยามตืน่ ขึน้ มาเจรจากันในเช้าวันใหม่คงจะดีกว่า “ไม่นะ...” เธอกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดน�ำ้ ตาไหลพรากทัง้ ยังหลับตาพริม้ เมือ่ เขาเริม่ ขยับตัวอีกครัง้ ช้าๆ ขับเคลือ่ นความแข็งแกร่งเข้าไปจนสุด ขยับอีกครัง้ เพือ่ พา ความเจ็บปวดทรมานของเธอให้จางหาย ประกบริมฝีปากร้อนบดเบียดเอาความวาบหวาม เข้าแทนทีค่ วามเจ็บปวด ให้เธอผ่อนคลายลงและรูส้ กึ ดีขนึ้ โดยล�ำดับ เขายังคงขยับสะโพก ให้พลิว้ ไหวไปมาอย่างค่อยเป็นค่อยไป ก่อนเร่งทะยานพาเธอขึน้ สูส่ รวงสวรรค์ไปพร้อมๆ กัน กระทัง่ บัดนีท้ กุ อย่างสิน้ สุดไปพร้อมกับร่างบางทีแ่ น่นงิ่ หลับใหลไม่รเู้ รือ่ งรูร้ าว

16

เพียงธารา

1

เสียงคลืน่ กระทบฝัง่ ดังไม่หา่ งไกลในยามบ่าย บวกกับเสียงสายน�ำ้ ทีต่ กกระทบพืน้ ปลุกร่างบอบบางทีน่ อนหลับใหลมาทัง้ คืนลืมตาตืน่ เมือ่ รูส้ กึ ตัว เธอกะพริบตาเพือ่ ปรับให้รบั แสง ยันกายขึน้ มาด้วยท่อนแขนข้างหนึง่ อย่างงัวเงีย อีกข้างยกขึน้ คลึงขมับอันมึนงงและหนักอึง้ ก่อนสลัดศีรษะอีกครัง้ ให้ความมึนงงจางหาย ทันทีทลี่ กุ ขึน้ นัง่ ดวงตาสวยหวานก้มลงส�ำรวจเรือนกายอันว่างเปล่าทีถ่ กู ความเย็น ตกกระทบด้วยใจหาย ความเจ็บแปลบจากส่วนกลางของร่างกายท�ำให้สมองมึนงงรีบท�ำ หน้าทีย่ อ้ นความทรงจ�ำ เมือ่ ความบริสทุ ธิไ์ ด้ถกู ท�ำลาย ดวงตาสวยหวานเปิดกว้างขึน้ อีกครัง้ ด้วยตกใจกว่าเดิม น�ำ้ ตาปริม่ ๆ เอ่อล้นขึน้ ทีร่ อบขอบดวงตา เมือ่ หยดโลหิตสีแดงจางๆ บนผ้าปูทนี่ อนผืนบางขาวสะอาดตอกย�ำ้ บางสิง่ ทีผ่ ดิ พลาดให้กบั ตัวเธอ เธอไม่ได้ฝนั มันคือความจริง! มือเรียวสวยยกขึน้ กุมศีรษะอย่างคิดไม่ตกในเวลานี้ พร้อมกับกวาดสายตาส�ำรวจ ไปทัว่ ห้องกว้างอย่างหวาดหวัน่ หัวใจหวาดกลัวเต้นรัวเมือ่ ประตูหอ้ งน�ำ้ ถูกผลักออกมา พา ร่างกายก�ำย�ำของใครคนหนึง่ ก้าวออกมาปรากฏแก่สายตาด้วยชุดคลุมอาบน�ำ้ เพียงตัวเดียว เธอหันไปมองด้วยอาการตืน่ ตระหนก ตะลีตะลานลงจากเตียงมากองกับพืน้ รีบดึงผ้าห่มมา คลุมจนมิดตัวเหลือเพียงใบหน้าให้พน้ จากอาการหมิน่ เหม่ยามเขากวาดตาส�ำรวจเธอรวดเร็ว ผมยาวเกล้าลวกๆ ไว้กลางศีรษะอย่างสวยงามบัดนีด้ ยู งุ่ ดวงตากลมโตทีเ่ บิกกว้าง ด้วยความตกใจเปรอะไปด้วยคราบเครือ่ งส�ำอางทีร่ อบขอบดวงตาไม่นา่ ดู ทีร่ า้ ยไปกว่า... ก็รมิ ฝีปากอวบอิม่ ทีเ่ ผยอค้างด้วยความตกใจกลัว แผ่กระจายไปด้วยลิปสติกสีสดจากการ

17

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ถูกบดขยีด้ ว้ ยความเร่าร้อนด้วยริมฝีปากของเขาเมือ่ คืน ริมฝีปากหยักลึกเชิดขึน้ มาด้วยความ รืน่ รมย์ใจเมือ่ มองภาพรวมๆ ของเธออย่างข�ำขัน ก่อนหุบฉับเมือ่ มีเสียงแว้ดๆ ตวาดใส่ “คุณข่มขืนฉัน” เสียงแว้ดตวาดขึ้นมาพร้อมประกายตาแห่งความกรุ่นโกรธ อย่างไม่ตอ้ งหาตัวคนท�ำลายความบริสทุ ธิข์ องเธอทีไ่ หนอีก นอกจากผูช้ ายทีอ่ อกมายืนจังก้า ตรงหน้าเธอ ผูช้ ายทีย่ นื ชีห้ น้าว่าเธอฉอดๆ เมือ่ คืนในผับเธอจ�ำได้ดี เขาดูไม่สนเธอเลย เมือ่ ผ้าขนหนูผนื เล็กถูกยกขึน้ มาเช็ดผมเปียกชืน้ ด้วยอาการ รืน่ รมย์ ก่อนจะตรงไปทีต่ ไู้ ม้เนือ้ ดีหยิบชุดคลุมมาส่งให้เธอด้วยอาการเดียวกัน “คุณไปอาบน�ำ้ สิ ห้องน�ำ้ อยูน่ นั่ ” เขาพยักพเยิดไปยังห้องน�ำ้ เป็นการชีน้ ำ� ทางให้ เธอ ดูไม่เดือดร้อนอะไรในค�ำกล่าวโทษทั้งที่รู้ว่าเธอโกรธแค้นเขาแค่ไหน เมื่อเธอไม่รับ แต่กลับเม้มปากนัง่ นิง่ ส่งประกายเพลิงลุกโชนมาแผดเผาราวกับจะให้เขามอดไหม้ตายไปเสีย “ผมไม่ได้ขม่ ขืนคุณ” เขามองเธอแล้วว่าไปตามเหตุการณ์ ก่อนเดินมายืนค�ำ้ ศีรษะ มองเธอทีน่ งั่ ข้างเตียงอย่างท้าทายกัน “ผมก็แค่ตอบสนองในสิง่ ทีค่ ณ ุ เสนอ ก็แค่นนั้ ” ค�ำพูดง่ายๆ ของเขาท�ำเธอสะอึกจนพูดไม่ออก มือเรียวสวยของเธอก�ำแน่นแหงน มองหน้าเขาตาค้าง หัวใจของเธอมันเจ็บขึน้ มาจนชาหนึบ เขาพูดจาไม่คดิ ให้เกียรติเธอเลย ผูช้ ายคนนีช้ า่ งหยาบคาย หน้าไม่อาย ไม่รสู้ ำ� นึกในการกระท�ำของตัวเองเลยสักนิด “ไม่จริง คุณข่มขืนฉัน” หน้าตาเอาเรือ่ งบวกกับน�ำ้ เสียงโกรธสัน่ ท�ำให้เขาต้องลดตัว นั่งชันเข่าหรี่ตาลงมองคนที่ว่าเขาฉอดๆ คนอย่างเขาไม่เคยคิดฉวยโอกาสกับหญิงใดให้ เสียเกียรติ ถ้าเธอคนนัน้ ไม่ยนิ ยอมพร้อมใจหรือให้ทา่ ยัว่ ยวนเชิญชวนเขาเอง “พูดแบบนัน้ มันดูใส่รา้ ยผมไปหน่อยนะ แต่ไม่เป็นไร คุณคงจะจ�ำไม่ได้ ว่าคุณ ให้ทา่ ผม ยัว่ ยวน แล้วยัง...” ร่างบางสัน่ เทิม้ รุนแรง มือเรียวทีก่ ำ� แน่นอยูใ่ นผ้าห่มผืนหนายืน่ มาตวัดฟาดลงบน ใบหน้าคมคายเย้ยหยันนัน้ ทันใด พร้อมต่อว่าเขาเจ็บแสบด้วยอารมณ์ฉนุ โกรธเท่าทวีคณ ู “คนเลว รูท้ งั้ รูว้ า่ ฉันเมาก็ยงั ถือโอกาสกับฉัน หน้าไม่อาย” “งั้นคุณก็คงยิ่งกว่า เพราะคุณเป็นคนเสนอให้ผมเอง แล้วคุณก็... เริ่มมันขึ้น มาก่อน” เขาว่าอย่างไม่ยอม เลิกคิว้ สูง มองเธอท้าทาย ถือเป็นการเอาคืนทีเ่ ธอต่อว่าเขา เจ็บแสบเมือ่ วาน แล้วยังเช้านีอ้ กี ทีม่ ากไปกว่า... เธอกล้าตบหน้าเขาอย่างอาจหาญ คนถูกตอกกลับอ้าปากค้าง ค�ำต่อว่าเลือนหายไปในห้วงค�ำนึง ภาพเลือนรางลอย เข้ามาย�ำ้ เตือนเธอให้หยุดคิด เธอล�ำดับเหตุการณ์เท่าทีจ่ ะจ�ำได้ พร้อมกับหลับตาทิง้ ตัวลงอย่าง อ่อนแรง เธอพลาดไปเสียแล้ว... หัวใจแข็งกร้าวของเธอห่อเหีย่ วลงมาทันใด เธอก้มหน้านิง่ ยอมรับสิง่ ทีส่ ญ ู เสียไป ไม่อาจหวนคืนมา ในเมือ่ เธอพลาดท่าให้เขาเอง เธอมันพลาดไปเอง

18

เพียงธารา

“คุณไปอาบน�ำ้ ซะ จะได้กลับบ้านกัน” เขาสัง่ รีบๆ ยืดตัวขึน้ ยืนเต็มความสูง พาด ชุดคลุมไว้ให้เธอทีป่ ลายเตียงไม่เถียงต่อเมือ่ อีกฝ่ายสงบลง ขยับร่างกายเปล่าเปลือยห่อหุม้ ไว้ดว้ ยชุดคลุมกลับไปทีต่ เู้ สือ้ ผ้าอีกครัง้ หยิบเสือ้ ผ้าชุดเก่าทีแ่ ขวนไว้ขา้ งชุดหรูของเธอมาใส่ ทีม่ นั แห้งสนิทเมือ่ เขาส่งให้แม่บา้ นทีน่ ซี่ กั แล้วน�ำมาคืนก่อนเธอจะตืน่ ขึน้ มา หันกลับมาอีกครัง้ เมือ่ เสร็จ เธอยังคงนัง่ นิง่ ไม่ขยับ เขาจึงเข้าไปจับต้นแขนพยุงตัวเธอขึน้ มา แต่เธอกลับแข็งขืน แล้วสะบัด มองเขาราวกับสิง่ สกปรกน่ารังเกียจเหยียดหยามด้วยสายตา เขาปล่อย มองเธอด้วยสายตาอ่อนโยนลง เหวีย่ งผ้าขนหนูเปียกชืน้ ในมือลงตะกร้า เบาๆ เหลือบมองเธออีกครัง้ ก่อนหายลับออกประตูไป เมือ่ คิดว่าเธอคงต้องการอยูเ่ งียบๆ คนเดียวสักพัก เพือ่ ได้ทบทวนอะไรๆ เพียงล�ำพังเป็นการสงบจิตใจอันคุกรุน่ จนร้อนรุม่ ทีส่ ง่ ผ่านดวงตากลมโตมาแผดเผาเขา น�ำ้ ตาแห่งความเสียใจของเธอไหลผ่านผสมผสานไปกับสายน�ำ้ ทีร่ นิ รดลงมา ยาม ได้เปิดฝักบัวจนสุด มือเรียวสวยยกขึน้ ถูรมิ ฝีปากและเนือ้ ตัวแรงๆ ราวกับจะให้สมั ผัสสกปรก ทีไ่ ด้รบั จากเขาหลุดหายไปกับสายน�ำ้ ก่อนจะกอดกระชับไหล่รอ้ งไห้โฮ รูดตัวลงพิงผนังอย่าง หมดแรง เธอก้มหน้านิง่ นัง่ ร้องไห้เป็นนานสองนาน เจ็บแปลบในหัวใจทุกครัง้ ทีเ่ ขาผุดเข้ามา ในห้วงความค�ำนึงทีไ่ ม่อาจห้ามได้ ความบริสทุ ธิท์ หี่ วงแหนมาทัง้ ชีวติ ถูกท�ำลายลงโดยเขา ผูช้ ายคนนีห้ น้าไม่อาย แล้วยังหยาบคาย และทีน่ า่ เสียใจไปกว่านัน้ คือ เธอเป็นฝ่ายเสนอ ความบริสทุ ธิใ์ ห้เขาฉกฉวยท�ำลายลงจนหมดสิน้ “จะให้ผมไปส่งที่ไหนล่ะ” เขาถาม เมื่อเธอเปิดประตูห้องออกมาเผชิญหน้ากัน อีกครัง้ ใบหน้าสวยหวานของเธอนิง่ งัน คางเชิดขึน้ ทันทีทเี่ สียงเขาเข้าไปกระทบโสตประสาท เธอยังคงไม่พอใจเขา “ฉันกลับเองได้ ไม่รบกวนคุณหรอก” เธอบอกก่อนก้าวยาวๆ ตรงไปทีป่ ระตู แต่ เขาลุกแล้วก้าวเร็วๆ ตามไปจนทันขวางไว้ คนถูกขวางย่นคิว้ มองด้วยความขัดใจ “ผมจะไปส่งให้” เขาเสนอแกมบังคับ น�ำ้ เสียงยังคงราบเรียบรวมทัง้ ใบหน้าคมนัน้ ก็ดว้ ย “บอกแล้วไงฉันไม่รบกวน” ดวงตากลมโตจิกมองเขาเป็นประกายฉายแววโกรธ “รถคุณมันหายไปแล้ว จะกลับยังไง” เขาบอกเมือ่ ถึงจุดนี้ เมือ่ คืนเขาฝากให้เพือ่ นรุน่ พีท่ นี่ งั่ ดืม่ ด้วยกันแวะดูให้ รถของ เธอหายไปแล้วอย่างไร้รอ่ งรอย แต่เจ้าของรถกลับนิง่ ท�ำท่าไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวกับรถหรูราคาแพง ทีห่ ายไปสักนิด “เอาเป็นว่าผมจะไปส่งแล้วกัน” เขาคว้าหมับทีท่ อ่ นแขนนวลเนียน ลากเธอออก จากห้องดิง่ ลงไปไม่สนใจอะไรอีก ในเมือ่ เธอไม่ยอมและยังคงเชิดนิง่ ไม่ปริปาก

19

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ฉันไม่ไป ปล่อยฉัน ฉันเจ็บนะ” เธอโวยวายเมือ่ ถูกบังคับลากจูงมาอย่างหมด หนทางจะสู้ ถูกจับกดผลักให้เข้าไปนัง่ ในรถด้วยความไม่เต็มใจ “ถ้าไม่อยากเจ็บก็ขยับไปนัง่ ดีๆ” เขาถลึงตาชีม้ อื เป็นการบอกทีท่ างให้เธอ เธอมอง ตอบเอาเรือ่ ง ก่อนขยับไปนัง่ ประจ�ำทีข่ องตัวเองด้วยอาการสะบัดไม่พอใจกับการถูกชีส้ งั่ ที่ เหนือกว่า ถึงต่อต้านไปก็คงไม่เป็นผลดีนกั มีแต่จะท�ำให้เธอเจ็บตัวมากขึน้ ไปทุกที เขารีบตามเข้ามานัง่ ก่อนจะเหยียบคันเร่งออกตัวด้วยความเร็วสูง พารถพุง่ ทะยาน ไปยังเบือ้ งหน้าอย่างไร้จดุ หมายปลายทางอันแน่นอน เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่พยายาม ส�ำรวมสติอารมณ์อนั วุน่ วายร้อนรนของตนเองอย่างท�ำอะไรไปไม่ได้มากกว่าเหวีย่ งตาเขียวๆ มองเขาด้วยความขัดใจแค่นนั้ “คุณจะไปไหนล่ะ” เขาถามขึน้ มาอีกครัง้ เป็นการให้โอกาส ก่อนทีเ่ ขาจะเลิกถามแล้ว ตัดสินใจอะไรๆ ด้วยตัวเอง เธอยังคงนิง่ จงใจไม่ตอบ แล้วยังเชิดใส่เขา “โอเค” เขาจ�ำใจรับกับท่าทางไม่รไู้ ม่ชี้ แล้วสรุปเอาเองทันที “เอาเป็นว่าคุณอยากไป กับผมนะ” ไม่มคี ำ� ตอบใดจากปากชมพูสวยหวานนอกจากเม้มแน่นด้วยความแค้นใจ เขาจึง เคลือ่ นรถไปตามเส้นทางเป้าหมาย เธอยังคงไม่ยอมปริปากพูดหรือถาม แม้แต่ชายตามา มองเขาตลอดการเดินทาง โดยการน�ำพาของเขาทีเ่ ธอไม่อาจปฏิเสธ นอกจากรอจังหวะดีๆ แล้วหนีไปเอง จักรภัทรหักพวงมาลัยอีกครัง้ เลีย้ วเข้าตลาดเล็กๆ ริมทะเลแห่งหนึง่ ไม่ไกลจากทีพ่ กั มีนักท่องเที่ยวจอแจเดินสวนกันไปมาเพื่อจับจ่ายของจ�ำเป็นส�ำหรับการพักผ่อนในช่วง วันหยุดสุดสัปดาห์ ทีห่ ลายคนเลือกจะมาพักผ่อนยังทะเลในอ�ำเภอเล็กๆ แห่งนี้ “จะไปไหนอีกล่ะ” เธอถาม เหนือ่ ยเต็มทนทีถ่ กู เขาบังคับลากไปมาอย่างเอาแต่ใจ “ตลาด” เขาว่าแค่นนั้ ฉวยมือเธอแล้วพาไปยังร้านเสือ้ ผ้าเล็กๆ ทีม่ นั พอจะมีเสือ้ ผ้า ให้เธอเลือกใส่ได้อย่างสบายๆ ถ้าไม่ยดึ ติดกับแบรนด์เนมหรูหราอย่างรถทีเ่ ธอขับ ถือว่าใส่ แก้ขดั ไปก่อน ชุดทีเ่ ธอใส่อยูม่ นั ไม่เหมาะสักนิดส�ำหรับการอยูพ่ กั ผ่อนกับเขาในสองสามวันนี้ “เลือกสิ” เขาสัง่ เมือ่ ลากจูงเธอมาจนถึงร้านเสือ้ ด้านใน แต่เธอยังคงยืนเฉย เขาปล่อย... เดินไปหยิบชุดวาบหวิวมาส่งให้เธอแล้วดันเข้าห้องลองปิดประตูแต่เธอกลับดันมันออกมา “ฉันไม่เอาชุดนี”้ เธอเค้นบอกเสียงเขียวแล้วเดินไปเลือกเองในทีส่ ดุ “เข้าไปเปลีย่ นสิ” พอเธอเลือกเสร็จ เขาก็เดินเข้ามารุนหลังเธอเขาห้องลองอีกครัง้ หยิบเดรสยาวลายดอกให้เธอ แล้วรวบชุดทีเ่ หลือในมือเธอมาไว้ในอ้อมแขน ปิดประตูให้ แล้วเอาเสือ้ ผ้าทีเ่ หลือไปคิดเงิน คนข้างในจ�ำใจต้องเปลีย่ น แม้จะขัดใจไม่นอ้ ยทีเ่ ขายังคงวาง อ�ำนาจชีข้ าดเอาแต่ใจกับเธอ

20

เพียงธารา

ออกมาอีกครั้งด้วยชุดใหม่ เดรสตัวยาวลายดอกสีหวานเสริมความน่ารัก อ่อนเยาว์ให้หญิงสาวเป็นเท่าตัว จนคนทีร่ อคอยอยูข่ า้ งนอกจับจ้องความสวยด้วยสายตา แห่งความพอใจแกมตกตะลึง เขาแทบไม่กะพริบตา ถ้าไม่มเี สียงของคนขายแทรกเข้ามา “เรียบร้อยแล้วค่ะ สามีคณ ุ น่ารักนะคะ ช่างเอาใจ” คนขายกล่าวด้วยรอยยิม้ ชืน่ ชม เมือ่ ส่งถุงกระดาษใบหนาทีบ่ รรจุเสือ้ ผ้าของเธอมาให้ แล้วคนทีถ่ กู เรียกว่าสามีกย็ นื่ มือมารับ ตัดหน้าไป อมยิม้ ให้กบั คนขายทีพ่ ดู ถูกใจแต่กลับถูกใครคนหนึง่ เหวีย่ งตาเขียวๆ ใส่ไม่รตู้ วั เขาไม่สน ยังจูงเธอให้เดินตามไปยังร้านเสือ้ ผ้าบุรษุ ใกล้ๆ กัน ในเมือ่ เธอได้แล้ว เขาก็ขอซือ้ ของตัวเองบ้าง เมือ่ ไม่ได้เตรียมติดมา กะมาหาอะไรดืม่ แล้วกลับเลย แต่ดนั เกิด เรือ่ งให้อยูต่ อ่ ซึง่ มันก็เป็นเรือ่ งดีเสียด้วยสิ “เลือกเสือ้ ผ้าให้ผมสองชุดสิ” ว่าแล้วพยักพเยิดไปทางเสือ้ ผ้าบุรษุ ทีแ่ ขวนเรียงราย เต็มราวเหล็กตรงหน้า เสือ้ ผ้าทีเ่ ธอเลือกให้ตวั เองมันดูดมี รี สนิยม ถ้าเขาจะวานให้เธอเลือก ก็คงได้เสือ้ ผ้าทีม่ รี สนิยมดีไม่แพ้กนั แต่คนถูกสัง่ หันมองหน้าเขารวดเร็วเหมือนถูกขัดใจ เขาก็กลับไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวใดๆ จนคนมองเกิดรูส้ กึ หมัน่ ไส้ คว้าเสือ้ ผ้ายกราวแบบไม่ตอ้ งเลือกไปส่งให้คนขายคิดเงิน เดือดร้อน เขาต้องรีบก้าวยาวๆ ตามมาดึงออกไปให้เหลือเพียงสองชุด “เอาหมดนีค้ ะ่ ” “เอาแค่นคี้ รับ คิดว่าน่าจะไม่ได้ใส่เท่าไร” เขาว่าแก้เผ็ดเมือ่ เธอท�ำแสบ เล่นเอาเธอ หน้าร้อนผ่าวขึน้ มา ก่อนสะบัดเดินหนีออกนอกร้านอย่างทนไม่ไหวอีกต่อไป “จะไปไหนล่ะ ทางนี”้ เขารีบดึงข้อศอกบอกห้าม หลังจากจ่ายเงินแล้วรีบตามมา เมือ่ เธอเดินไปผิดทาง คนถูกรัง้ สะบัด แล้วตรงไปยังตูใ้ ห้บริการทางการเงินอัตโนมัติ มันไม่ผดิ ทางอย่าง ทีเ่ ขาว่า แต่เธอตัง้ ใจมาต่างหาก และยังคงเดินต่อไปโดยมีเขาเดินตามมากระชากเสียงถาม ติดๆ ในระยะประชิดถ้าหันกลับไป “จะท�ำอะไร” “จะคืนเงินให้ จะได้ไม่ตอ้ งติดค้างกัน” จบค�ำบอกก็เดินไปยืนหน้าตูบ้ ริการทาง การเงินอัตโนมัติ ทีต่ งั้ อยูร่ มิ ฟุตบาทไม่ไกลจากร้านเสือ้ ทีเ่ พิง่ จากมา กดเงินออกมายื่นคืนตามจ�ำนวนเท่าที่เขาจ่ายให้ และเผื่อตัวเองอีกจ�ำนวนหนึ่ง ส�ำหรับใช้จา่ ยจนกว่าจะได้กลับบ้าน โดยไม่รวู้ า่ เมือ่ ไรจะสบายใจและพร้อมกลับไป เขารับมาเซ็งๆ ไม่คดิ ขัดใจ ถือว่าเป็นความสบายใจของเธอสักเรือ่ งแล้วกัน “ขอของฉันคืนด้วย” เธอยืน่ มือไปรอรับ หวังว่าเขาจะคืนให้ แต่เขากลับยืนจ้องหน้า ขบกรามแน่นเป็นสันนูน เธอจึงฉวยจากมือเขามาเสียเอง ไม่ยนิ ดียนิ ร้ายในอาการนัน้ ของเขา เช่นเดียวกับทีเ่ ขาไม่เคยรูร้ อ้ นรูห้ นาวในค�ำสัง่ ของเธอ “เราคงไม่มอี ะไรต้องพึง่ พากันอีก คุณ กลับไปซะเถอะ” เธอว่าอย่างไร้ไมตรีแล้วหนีไป เดินออกไปตามฟุตบาท เขายังคงเดินตามมา

21

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

คว้าท่อนแขนเธอไว้แล้วลากลิว่ กลับไปทางเดิมทีร่ ถจอด “นี.่ .. ปล่อยนะ” เธอสะบัดเสียงสัง่ อย่างขัดใจ เขาไม่สน ลากเธอลิว่ ๆ ไปจนถึงรถ เหวีย่ งทีเดียวเธอก็เข้าไปนัง่ กองอยูใ่ นรถเป็นที่ เรียบร้อย ปิดประตูโครมใหญ่ใส่หน้าแล้วรีบเดินมาประจ�ำที่คนขับ เร่งรถออกตัวไปยัง บ้านพักทีจ่ ากมา เธอก็ได้แต่นงั่ สัน่ โกรธจนถึงที่ “ฉันเดินเองได้” เขาท�ำท่าจะลากเธอลงจากรถอีกเมือ่ ถึงบ้านพัก เธอรีบเชิดหน้าบอก มองเขาตาขวางอีกตามเคย “เชิญ” เขาผายมือเชือ้ เชิญชีน้ ำ� คนถูกเชิญเดินฟึดฟัดขัดใจเข้าบ้านพักไปไม่หนั มา มอง ยังไงคงหนีไม่พน้ ถ้าอีกฝ่ายไม่คดิ ยอมกัน คงต้องทนรอทีเผลอแล้วเธอคงจะรอดพ้นได้ เขาเดินถือของตามเข้ามาโยนโครมบนเตียง ก่อนหยิบเสื้อผ้าของตัวเองเดินเข้า ห้องน�ำ้ ไป เธอจึงท�ำตัวตามสบายกับตัวเองอีกครัง้ จากทีอ่ ดึ อัดกับเขามานาน โดยการพา ตัวเองออกไปยืนชมวิวยามใกล้คำ�่ ทางด้านหลังของบ้านพัก มองน�ำ้ ทะเลสีฟา้ สดใสกระทบ หาดทรายเสียงดังซ่า พาน�ำ้ แตกกระเซ็นกระเด็นไปตามจังหวะของแรงลมทีโ่ หมพัดพามัน เข้ามากระทบฝัง่ สัง่ สมองทีม่ แี ต่ความวุน่ วายให้หยุดคิดชัว่ ครู่ แล้วพาตัวเองดืม่ ด�ำ่ ไปกับ ธรรมชาติเมืองไทยทีจ่ ากไปแสนนาน “คุณคงสบายใจขึน้ บ้างแล้วนะ” เขาเดินมาถาม เมือ่ จัดการเปลีย่ นเสือ้ ผ้าของตัวเอง เป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว เสียงทุม้ ของเขาสะกิดเธอให้ตนื่ ขึน้ มาจากการมองเพลิน เหลือบมองเขาทีเ่ ดินมายืน เคียงเธอแล้วหันกลับ ไม่อยากมองเขานานๆ พานจะพาให้อารมณ์ดๆี ของเธอขุน่ มัวขึน้ มา “ผมชือ่ คิม แล้วคุณล่ะชือ่ อะไร ผมจะได้เรียกถูก” เขาเริม่ แนะน�ำตัวเองเพือ่ ท�ำ ความรูจ้ กั กับเธอ หลังจากทีน่ อนกันมาทัง้ คืน แต่ยงั ไม่มใี ครได้รจู้ กั ใครเลย แต่ดเู หมือนเธอ จะไม่ได้ยนิ ในสิง่ ทีเ่ ขาบอกหรือถาม เมือ่ สายตาของเธอยังคงทอดนิง่ อยูบ่ นผืนน�ำ้ ทะเลสีฟา้ สดใสเบือ้ งหน้า อารมณ์ทสี่ งบของเขาก็พงุ่ ขึน้ มาตงิดๆ เมือ่ เธอยังคงเล่นแง่ไม่ยอมกัน “ผมถามว่าชือ่ อะไร คุณไม่ได้ยนิ เหรอ” เขาย�้ำอีกครัง้ ใส่หเู ธอ ใบหน้าคมคายเริม่ ยับ บอกถึงอารมณ์ทเี่ ริม่ ขุน่ มัว “ได้ยนิ แต่ไม่จำ� เป็นหรอกทีเ่ ราจะต้องรูจ้ กั กัน” เธอกล่าวด้วยน�ำ้ เสียงเย็นชา สายตา ยังคงทอดมองไปยังท้องทะเลเบือ้ งหน้า ไม่คิดที่จะอยากท�ำความรู้จักกับผู้ชายอย่างเขาให้เสียเวลา ที่ยอมมาด้วยเพราะ ถูกบังคับไม่ได้อยากมาท�ำความรูจ้ กั กับเขาแต่อย่างใด เธอก็แค่หนีเขาไม่พน้ จึงต้องทนอยู่ “ไม่จำ� เป็นได้ไง ในเมือ่ คุณเป็นเมียผม ผัวเมียกันก็ตอ้ งรูจ้ กั กันสิถงึ จะถูก” เขารีบ ยึดแล้วเริ่มตอกย�้ำในสิ่งที่ท�ำให้เธอสูญเสียไปอีกครั้ง ไม่คิดถนอมน�้ำใจแม้สักนิดว่าเธอ จะรูส้ กึ เช่นไรในการสูญเสียนัน้

22

เพียงธารา

“มันไม่มอี ะไรถูกตัง้ แต่ทคี่ ณ ุ คิดฉวยโอกาสจากฉันแล้ว แล้วก็ไม่ตอ้ งให้เกียรติเรียก ฉันอย่างนัน้ ฉันไม่ได้ตอ้ งการ” “แล้วต้องการอะไรฮึ รึวา่ แบบนี”้ สิน้ ค�ำพูด ร่างบางก็ถกู กระชากเข้ามาปะทะแผง อกกว้างอย่างรวดเร็ว ค�ำพูดของเธอเหมือนเปลวไฟร้อนแรงทีจ่ ดุ ประกายให้อารมณ์คกุ รุน่ ของเขาพุง่ ขึน้ จนรัง้ ไม่อยู่ พร้อมแผดเผาให้เธอมอดไหม้ได้ทกุ เมือ่ ทีเ่ ธอคิดต่อต้านขัดใจเขา อย่างไม่เคยมีใครคิดท�ำ ริมฝีปากร้อนรุ่มของเขานาบลงบนริมฝีปากเผยอค้างของเธอในทันที บดเบียด ลงทัณฑ์หนักหน่วงและดูดดืม่ ทวีความรุนแรงเพิม่ ขึน้ ตามแรงอารมณ์รอ้ นๆ จนแทบจะ กลืนกินเธอเข้าไปทัง้ ตัวก็วา่ ได้ แต่ทสี่ ดุ แล้วก็ตอ้ งผละออกหยุดการสัง่ สอนไว้เพียงเท่านัน้ ริมฝีปากอวบอิม่ ทีบ่ ดั นีแ้ ดงจัดจนบวมเจ่อด้วยจุมพิตสัง่ สอนทีเ่ ขาจงใจมอบให้ แล้วนึกเสีย อารมณ์กบั ไอ้คนตะโกนโหวกเหวกอยูร่ มิ หาดด้านล่างทีเ่ ข้ามาขัดจังหวะ ในยามทีเ่ ขาก�ำลัง สัง่ สอนในความกล้าปากดีของเธอยังไม่ทนั ทีจ่ ะได้รสู้ ำ� นึก “เฮ้ยคิม... ยูฮ้ ู ท�ำไรวะ เห็นนะโว้ย” เสียงตะโกนจากคนข้างล่างเล่นเอาเธอทีย่ นื หน้าชาสัน่ โกรธนึกอายขึน้ มา แล้วพาน ให้นกึ เคืองคนต้นเรือ่ งทีบ่ ดั นีย้ นื ท�ำหน้าไม่รรู้ อ้ นรูห้ นาวในการกระท�ำอันหน้าอับอายนัน้ เขา ท�ำหน้าตายในขณะทีเ่ ธอก็ได้แต่กม้ หน้างุด ไม่กล้าเหลือบมองใครๆ “นัน่ เพือ่ นผมเอง เราจะไปหาเขากัน” เขาบอก ไม่รอค�ำตอบจากเธออีกเช่นเคย กระตุกแขนเธอเดินลิว่ แล่นลงบันไดด้านหลังมาถึงชายหาด ซึง่ เพือ่ นทัง้ สองทีว่ า่ ของเขารอ อยูต่ รงนัน้ “พีจ่ มิ ไปล้อเขาท�ำไม ดูส.ิ .. ผูห้ ญิงของคิมเขินจนหน้าแดงไปหมดแล้ว” พีรชญา ฟาดฝ่ามือลงบนต้นแขนของสามี แล้วกระซิบบอกเป็นเชิงปรามกัน “อ้าวเหรอ... ฮิๆ” แทนทีจ่ ะรูส้ กึ ผิดเขากลับหัวเราะชอบใจยกใหญ่ ถูกใจเป็นทีส่ ดุ “ว่าไงพีจ่ มิ เมือ่ คืนกลับมาตอนไหน” เขาถามเมือ่ เดินมาถึง ในมือยังคงกระชับ ข้อมือบอบบางของคนตัวเล็กไว้ “หลังนายสักพัก” ดนัยตอบพร้อมยืน่ หน้าเขามาชิดใบหูเขา “พีชบอกว่านายพาสาวมาด้วย ฉันเลยชวนพีชมาท�ำความรูจ้ กั ” เขาเอามือป้องปาก เข้าไปกระซิบกระซาบ อย่างกลัวว่าสาวสวยหน้าหวานข้างกายเพือ่ นชายจะได้ยนิ แล้วหันมา ทักสาวสวยหน้าหวานปานน�ำ้ ผึง้ ทีว่ า่ ทีเ่ ขาอดใจอยากรูอ้ ยากเห็นไม่ไหวจึงลากพีรชญาภรรยา ทีร่ กั มาท�ำความรูจ้ กั ก่อนหน้าถึงทีน่ ี่ “สวัสดี... ผมจิมครับ นีภ่ รรยาผม พีช เราสองคนเป็นเพือ่ นเจ้าคิมมัน ยินดีทไี่ ด้ รูจ้ กั ครับ” เมือ่ แนะน�ำตัวเสร็จสรรพก็ยนื่ มือไปขอท�ำความรูจ้ กั แต่เธอกลับค้อมศีรษะน้อมรับ ไว้แทน ท�ำให้มอื ของคนทีย่ นื่ ออกไปขอท�ำความรูจ้ กั ต้องชักกลับขึน้ มาเกาศีรษะแก้เก้อ

23

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ฮ่าๆ สมน�ำ้ หน้า” พีรชญาหันไปท�ำท่าหัวเราะเยาะสามีของเธอด้วยความสะใจ ขยับ ริมฝีปากตามไปเยาะเย้ยด้วยค�ำพูดอีกที ถึงหันมาทักทายหญิงสาวทีเ่ พือ่ นชายเธอพามาด้วย “สวัสดีคะ่ ชือ่ พีชค่ะ เป็นเจ้าของทีน่ ”ี่ คนถูกแนะน�ำค้อมให้พร้อมยิม้ รับบางๆ พีรชญา ยิม้ ตอบ แล้วบอกจุดประสงค์ทตี่ นกับสามีเดินมาขัดจังหวะถึงนี่ “ฉันจะมาบอกนายกับคุณ... เอ่อ...” “ทีร่ กั ” จักรภัทรตอบแทนเมือ่ เธอยังคงยืนนิง่ มีเพียงรอยยิม้ บางๆ แต่งแต้มบน ใบหน้าสวยหวานเท่านัน้ ก่อนหุบลงฉับหันขวับไปมองเขาตาเขียว ทัง้ โกรธทัง้ อาย เขานีช่ า่ ง ท�ำให้เธออายได้ไม่รจู้ บเสียจริง ดนัยเบือนหน้าไปหัวเราะคิก ส่วนพีรชญาได้แต่อมยิม้ ไม่กล้าหัวเราะออกมาด้วย เกรงใจ กลัวเธอจะอายไปมากกว่านี้ รูว้ า่ เธอคงไม่ได้ชอื่ นัน้ หรอก แต่คงถูกจักรภัทรแกล้ง หรือไม่กก็ ำ� ลังหลงเธอจนเพ้อ แต่เขาไม่ได้แกล้งไม่ได้เพ้อ เขาไม่รจู้ ริงๆ อยากรูเ้ หมือนกัน จึงยัว่ เธอขึน้ มาเป็นการบังคับกลายๆ ให้เธอบอกออกมา “แจมค่ะ” แล้วเธอก็ตอบออกมาใหม่ดว้ ยน�ำ้ เสียงราบเรียบแต่ดสู นั่ ใบหน้ายังแดงจัด ทัง้ โกรธและอายไม่หาย “อ้อ... คุณแจม ฉันเตรียมเผาอาหารทะเลรอไว้แล้วล่ะ ไปกันเลยนะ” “อืม... โอเค ไปนะ” เขารีบตอบรับเองเสร็จสรรพแล้วหันมาถามแกมบังคับเอา จากเธอ เธอพยักหน้ารับช้าๆ มองเขาคาดโทษเอาไว้ แต่เขากลับอมยิม้ อารมณ์ดี ไม่ยนิ ดี ยินร้ายในสายตาคาดโทษทีเ่ ธอจงใจส่งมอบให้สกั นิด ทัง้ สีจ่ งึ เดินกันมาเป็นคูแ่ ละหยุดเมือ่ เดินมาถึงหน้าบ้านพักหลังแรกซึง่ เป็นทีพ่ ำ� นัก ของพีรชญา ในบรรดาบ้านพักแบบเดียวกันจ�ำนวนหลายสิบหลังทีถ่ กู บรรจงสร้างขึน้ มาใน รูปแบบเดียวกันทัง้ หมด ต่างกันตรงสีของหลังคาและตัวบ้าน แต่ละหลังมีสสี นั สดใสน่าอยู่ ทัง้ หมดเป็นไอเดียของพีรชญาเอง อุปกรณ์สำ� หรับใช้ปง้ิ ย่างถูกเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว รวมทัง้ อาหารทะเลทีใ่ กล้จะสุก บนเตานัน่ ด้วย ซึง่ แม่บา้ นของเพือ่ นสาวเตรียมการไว้รอท่าก่อนกลับเข้าครัวไป ให้ทกุ คน บริการตนเองตามค�ำสัง่ พีรชญา “ตามสบายนะคะคุณแจม ไม่ต้องเกรงใจ เต็มที่เลยค่ะ” พีรชญาฉีกยิ้มแสดง ความเป็นกันเองออกมาให้มากทีส่ ดุ เมือ่ เห็นว่าผูห้ ญิงของเพือ่ นดูจะเกร็งไม่คอ่ ยผ่อนคลาย เธอยิม้ รับความเป็นกันเองนัน้ ไว้แล้วนัง่ ลงด้วยแรงกดของจักรภัทรในเวลาต่อมา “คุณจะทานอะไรดี ผมจะไปเอามาให้” เขาถามอย่างเอาใจ เมือ่ อารมณ์เริม่ สงบลง “ฉันไปเอาเองได้ ไม่รบกวนค่ะ” เธอบอกตัดน�ำ้ ใจฉับ จนอีกฝ่ายชะงักหุบยิม้ ลง แทบไม่ทนั

24

เพียงธารา

“งัน้ ... ไปกับพีชแล้วกันนะคะ สองหนุม่ นัง่ รอตรงนีเ้ ลย เดีย๋ วเราสองคนจะยก มาเสิรฟ์ ให้ โอเค้” พีรชญารีบแก้สถานการณ์ เมือ่ บรรยากาศเริม่ ขุน่ มัว “จ้า... ทีร่ กั ” ดนัยตอบรับภรรยาด้วยอาการมันเขีย้ ว ไม่วา่ เปล่ายังยกมือขึน้ มาหยิก แกมหยอกทีแ่ ก้มเธอด้วยหนึง่ ที พีรชญายิม้ รับ แล้วเดินมาคล้องแขนผูห้ ญิงของเพือ่ นให้ลกุ เดินไปด้วยกัน “ไปค่ะคุณแจม” คนถูกชวนลุกเดินไปตามแรงดึงไม่ทนั ได้ตอ่ ต้าน เหมือนตุก๊ ตาหมีตวั น้อยน่ารักที่ ใครหิว้ ไปไหนมาไหนก็ได้ตามใจชอบ ไม่มปี ากไม่มเี สียง มีเพียงรอยยิม้ จางๆ ทีแ่ สดงออกมา ให้เห็นเท่านัน้ “คุณแจมชอบทานกุง้ หรือปลาหมึกคะ” พีรชญาชวนคุยเมือ่ ถึงเตาย่างอาหารทะเล หอมกรุน่ “ชอบทานปูค่ะ” เธอตอบเสียงเรียบแผ่วเบาพร้อมกับพลิกกลับด้านปูตวั โตที่อยู่ บนเตา เมือ่ อีกด้านของปูตวั โตสุกได้ที่ “อ๋อ... ชอบปู” พีรชญาพยักหน้ายิม้ เก้อๆ แอบเกาหัวยิก เมือ่ หญิงสาวตรงหน้า ดูไม่คอ่ ยอยากจะสนทนากับเธอเท่าไร แต่กไ็ ม่ละความพยายามซะทีเดียวทีจ่ ะสนทนากับเธอ ให้มากกว่านี้ จากท่าทางเธอไม่ใช่คนหยิง่ อะไร ดูเหมือนคนก�ำลังมีปญ ั หาซะมากกว่า แล้วปัญหา ทีว่ า่ อาจมาจากเพือ่ นชายของเธอก็เป็นได้ ฉะนัน้ เธอต้องรูใ้ ห้ได้วา่ เรือ่ งอะไร เธอพอจะช่วยได้ หรือเปล่า “คุณแจมรูจ้ กั กับคิมนานแล้วเหรอคะ” ค�ำถามนีส้ ะกิดแผลใจให้คนฟังต้องอึง้ เธอจะตอบว่าอย่างไรดีละ่ ในเมือ่ เธอยัง ไม่รจู้ กั เขาเลย ตืน่ ขึน้ มาก็เห็นว่ามีเขาอยูต่ รงหน้าแล้ว แล้วยังเป็นเจ้าข้าวเจ้าของเธอโดยทีเ่ ธอ เองยังไม่รวู้ า่ มันเกิดขึน้ ตัง้ แต่เมือ่ ไร เรียกได้วา่ ตอนนี้ เธอไม่รอู้ ะไรทัง้ นัน้ เกีย่ วกับเขา ไม่คดิ อยากรู้ ไม่วา่ ตอนนีห้ รือตอนไหน “เราไปกันเถอะค่ะ พวกเขาคงรอกันแล้ว” เธอยิม้ แล้วเอ่ยชวน นีค่ งเป็นประโยคทีย่ าวทีส่ ดุ เท่าทีพ่ รี ชญาจะได้ยนิ จากสาวน้อยหน้าหวานทีย่ นื อยูข่ า้ งๆ ตัง้ แต่เธอยอมเปิดปากพูดออกมา “ค่ะ... ไปค่ะ” พีรชญาเดินถือจานใบโตสองใบทีม่ ปี ลาหมึกย่างและกุง้ ย่างหอมกรุน่ เอามาเสิรฟ์ ให้สองหนุม่ จนถึงที่ ตามมาด้วยสาวน้อยหน้าหวานปานน�ำ้ ผึง้ ของเพือ่ นชายทีถ่ อื จานปูเผา ตัวโตของชอบเดินตามหลังมาติดๆ ไร้ชวี ติ เช่นเคย เธอรีบนัง่ ไม่รอให้เขาลุกมาเลือ่ นเก้าอีใ้ ห้ เมือ่ เขาท�ำท่าจะลุก

25

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ก่อนทุกคนจะเริ่มลงมือทานอาหารทะเลไปคุยกันไปเมื่อนั่งพร้อมหน้า มีแต่เธอ เท่านัน้ ทีน่ งั่ ง่วนกับการกินปูตวั โตไม่คดิ สนทนากับใคร รูส้ กึ ว่าเธอจะชอบมันมากเสียด้วย เพราะกินไปหลายตัว โดยไม่แตะต้องอย่างอืน่ เลย จนอีกสามคนทีน่ งั่ ด้วยมองหน้ากันแล้ว อดยิม้ ออกมาไม่ได้ และคิดเหมือนกันทีอ่ ย่างน้อยเธอไม่ยอมพูด ก็ขอให้เธอยอมกินอะไร บ้างก็ยงั ดี

26

เพียงธารา

2

“คุณพีช ยังมีบา้ นพักว่างอีกไหมคะ” แล้วจูๆ่ หญิงสาวทีน่ งั่ เงียบเป็นเป่าสากก็ ขยับปากถามขึน้ มาดือ้ ๆ เมือ่ ทุกคนจะพากันแยกย้าย เดือดร้อนผูช้ ายข้างกายต้องหันมามอง พีรชญาถึงกับเหลอหลาตอบไม่เป็น มองหน้าเพือ่ นที มองหน้าผูห้ ญิงของเพือ่ นที สลับกันไปมาอยูอ่ ย่างนัน้ ก่อนจะตอบออกมา “ก็... มีคะ่ แต่ทำ� ไมเหรอคะ” “แล้วถ้าแจมจะเข้าพักคืนนี้ จะได้ไหมคะ” “อ้าว! เอ่อ... ไม่พกั กับคิมล่ะคะ” พีรชญาถามเหลอหลาออกมาอีก “ถ้าคุณพีชมี แจมขอกุญแจได้ไหมคะ” เธอเลีย่ งไม่ตอบแล้วยังเร่งขอกุญแจจาก พีรชญา “ไม่ตอ้ งพีช เมียฉันคงง่วงเลยงอแง ฉันพาไปนอนก่อนนะ” เขาว่าแค่นนั้ แล้วคว้า แขนเธอกระชากให้ลกุ เดินไปด้วยกัน ลากจูงเธอให้เดินตามไปถึงบ้านพัก ทัง้ ดึงทัง้ ทึง้ กันไป จนถึงที่ และหยุดลงทีเ่ ชิงบันไดทางขึน้ บ้านพักเมือ่ เธอสลัดจนหลุดแล้วเดินน�ำขึน้ บันไดไป กระชากประตูเปิดออก พาร่างบอบบางสอดแทรกเข้าไปภายในไม่ยอมพูดจา แต่เขายังคงตามมารัง้ ไว้ ดวงตากลมโตของเธอลุกวาวไม่พอใจเมือ่ สบกับดวงตา ก้าวร้าวดุดนั ไม่แพ้กนั ทีส่ ง่ ตรงมา ก่อนแปรเปลีย่ นเป็นลุกโชนราวกับเปลวเพลิงถูกราดด้วย น�ำ้ มันเชือ้ เพลิงชัน้ ดี เมือ่ เขาเริม่ หาเรือ่ งเธออีกครัง้ “รังเกียจอะไรผมนักหนา” “คุณยังไม่รตู้ วั อีกเหรอ ว่าน่ารังเกียจยังไง”

27

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ไม่รู้สิ ผมยังคิดไม่ออกเลยว่าการที่ผมตอบสนองความต้องการของคุณ มัน น่ารังเกียจยังไง” เธอถลึงตาใส่คนไม่รสู้ ำ� นึก หัวใจบีบรัดไปด้วยความเจ็บปวดจนสัน่ เทาไปทัง้ ตัว เธอผลักเขา แต่เขากลับยึดข้อมือเธอไว้แน่น สบดวงตาแข็งกร้าวของเธอท้าทายกัน “ปล่อยฉัน” เธอสัง่ เสียงเย็น แต่ใบหน้ากลับถมึงทึงดุดนั ดูนา่ กลัว “โกรธผมงัน้ สิ” เขาถามยัว่ เย้าแล้วกล่าวต่อ “ผมไม่ใช่คนฉวยโอกาสขนาดนัน้ หรอกนะ คนอย่างผมมีความรับผิดชอบมากพอกับสิง่ ทีท่ ำ� ลงไป ยังไงผมก็ตอ้ งรับผิดชอบคุณ...” “ไม่ต้อง! ฉันไม่ต้องการให้ใครมาผูกมัดเพราะความผิดพลาดที่ฉันไม่เต็มใจ” เธอตัดหน้าตอบเขาเสียงเย็นไม่แยแส กระชากมือให้หลุดจากการเกาะกุม หมุนตัวเข้าประตูไป ไม่ถงึ ไหนก็ถกู อุง้ มือหนาของคนข้างหลังกระชากกลับไปหาตัวรุนแรงและรวดเร็ว จับเธอ ดันไปจนติดผนังกักขังไว้ดว้ ยล�ำตัวแกร่งและอ้อมแขนแข็งแรงอีกที “แล้วเอาไงดีละ่ หรือว่าจะแจกให้กนั ฟรี ฮึ” “ใช่! ฉันจะถือว่าท�ำทาน ฉันก็แค่ทำ� ทาน ล้างซวยก็แค่นนั้ ” เธอบอกเสียงเย็น แต่ ในใจมันร้อนรุม่ จนแทบจะมอดไหม้กบั ค�ำดูถกู ของเขานัน่ แล้ว “ก็ดี ผมเองก็ชอบเหมือนกันของฟรีดๆี สดๆ ทีท่ งั้ ยัว่ เย้า แล้วก็เร้าใจแบบคุณ เนีย่ ” เขาว่าเยาะเย้ยแล้วยังถากถาง กวาดสายตาหืน่ กระหายไปทัว่ ร่างบาง หมายให้เธอ เจ็บช�ำ้ กับค�ำพูดของตัวเธอเองทีพ่ ดู ประชดเขาแบบนัน้ เธอผลักเขาออก ฟาดฝ่ามือลงบน ใบหน้าคมคายด้วยความฉุนโกรธ อีกทัง้ ไล่สง่ “ออกไปให้ไกลฉันนะ” เขาดุนกระพุง้ แก้มรับรสปร่าของเลือด มองเธอหมายมาดด้วยบทลงโทษทีค่ วรได้รบั

“จะให้ไปไหนล่ะ ผมยังใช้ของฟรีไม่คมุ้ เลยนี”่ มือหนาจับใบหน้าเธอล็อกแล้วบดจุมพิตลงโทษรุนแรงลงเมือ่ สิน้ ค�ำ ร่างบอบบาง พยายามเบี่ยงหลบแต่มิอาจท�ำได้ มือใหญ่โตของเขาแข็งยิ่งกว่าคีมเหล็กชั้นดี เมื่อยึด อยูบ่ นใบหน้าของเธอด้วยอารมณ์ฉนุ โกรธถึงขีดสุด เขาบดจูบไล่ดนั เธอผ่านประตูเข้ามา ผลัก ให้เธอนอนลงไปด้วยกัน เมือ่ ใช้เท้ายันประตูให้ปดิ โครมลง ในขณะทีร่ มิ ฝีปากรุม่ ร้อนกระหน�ำ่ สัมผัสอันหนักหน่วงจาบจ้วงรุนแรงประโคมลงบนริมฝีปากอวบอิม่ คล้ายบทลงโทษ หมาย ให้หลาบจ�ำ ว่าไม่ควรพูดจาแจกจ่ายร่างกายให้ใครฟรีๆ มันไม่เป็นผลดีกบั เธอสักนิด “อย่านะ...” เธอปรามเสียงหลงด้วยอาการตืน่ ตระหนก แต่ใช่วา่ เขาจะฟังเมือ่ ริมฝีปากร้อนรุม่ กลับมาครอบครองเธออีกครัง้ คนถูกจูโ่ จม เกิดความกลัวขึน้ มา ทัง้ ผลักทัง้ ดันเขาให้พน้ ร่างกายทีก่ ำ� ลังถูกคุกคามอย่างย่ามใจ แต่ไม่ เป็นผล

28

เพียงธารา

เดรสตัวยาวถูกถลกออกจากร่างบอบบางขว้างทิ้งไปแทบขาดวิ่น ปากที่อ้าขยับ จะประท้วงเมือ่ เขาถอนริมฝีปากอันหนักหน่วงนัน้ ออกถูกปิดฉับอีกครัง้ ด้วยรสจูบอันดูดดืม่ แนบแน่นกว่าเดิม ไม่ปล่อยให้เธอมีสทิ ธิไ์ ด้เจรจาห้ามปรามกัน ร่างบอบบางดิ้นเร่าๆ อยู่ใต้อกแกร่งไม่คิดยอม แต่กลับสิ้นแรงลงดื้อๆ เมื่อ ร่างกายทัง้ หมดถูกยึดไว้โดยเขา เพียงแค่รมิ ฝีปากร้อนๆ นาบไปทุกส่วนบนร่างกายเธออย่าง ถือสิทธิ์ ร่างกายของเธอก็แทบจะหลอมละลายไปกับเตียง ก่อนน�ำ้ ตาแห่งความเจ็บแค้นใจจะไหลรินอาบแก้มนวล แต่นนั่ ไม่ได้ทำ� ให้เขาหยุด หรือไม่อาจหยุดเขาได้ดว้ ยน�ำ้ ตา เขายังคงเดินหน้าต่อตามแรงอารมณ์ปรารถนาทีไ่ ม่อาจฉุดรัง้ ไม่คิดสนใจเธอสักนิดว่ารู้สึกอย่างไรในการกระท�ำอันจู่โจมของเขา กระทั่งไฟปรารถนา มอดไหม้จบสิน้ ลงเมือ่ เขาลงโทษเธอจนสมใจ “เอามือสกปรกของคุณออกไปนะ อย่ามาแตะตัวฉัน” เธอตวาดสัง่ ทัง้ สะอืน้ เมือ่ เขาโอบกอดเธอจากด้านหลัง ทีผ่ ละออกจากเธอไปเพียงเสีย้ ววินาทีกว็ บู กลับเข้ามาใหม่ “คงไม่ได้หรอก บอกแล้วไง ผมน่ะชอบของฟรี แล้วของฟรีดๆี สดๆ แบบนี้ ก็ตอ้ งใช้กนั ให้คมุ้ หน่อยสิทนู หัว” เขาว่า ลูบไล้ไปตามเนือ้ ตัวเธออย่างคนไม่รจู้ กั อิม่ รูส้ กึ ติดใจรสสวาทหวามของเธอ ขึน้ มาดือ้ ๆ แล้วร่างกายก�ำย�ำก็พร้อมท�ำศึกกับเธออีกครัง้ “ปล่อยนะ ฉันบอกให้ปล่อยไงเล่า ปล่อย...” ค�ำทัดทานของเธอไม่เป็นผลกับเขาสักนิด เมือ่ ร่างหนาเข้ามาครอบครองเธออีกครัง้ อย่างหิวกระหายด้วยแรงอารมณ์ปรารถนา “ปล่อย ฉัน...” เพียงเท่านัน้ ทีเ่ ธอได้เปล่งเสียงออกมา ทีเ่ หลือก็ถกู เขาครอบง�ำไว้จนหมดสิน้ อีกครัง้ ด้วยความโหยหาไม่มที สี่ นิ้ สุดจากเธอในเวลานี้ สงครามความรักเริม่ ขึน้ อีกครัง้ ด้วยความดุเด็ดเผ็ดร้อน ทีเ่ ธอไม่อาจยอมง่ายๆ เหมือนครั้งแรก เขาจึงต้องงัดลูกเล่นและเทคนิคอันแพรวพราวขึ้นมาใช้ เพื่อสยบความ ร้ายกาจให้เธอยอมจ�ำนนแต่โดยดี ร่างบางทีข่ ดั ขืนเริม่ อ่อนลงๆ แล้วเริม่ โอนอ่อนผ่อนตาม ไปกับแรงปรารถนาของเขาในทีส่ ดุ คราวนีเ้ ขาจะท�ำให้เธอได้ลมิ้ ลองรสชาติอนั หอมหวาน และแปลกใหม่จากเขา โดยทีเ่ ธอไม่อาจลืม และต้องร้องเรียกหาเขาแต่เพียงผูเ้ ดียวเท่านัน้ แล้วทีค่ ดิ จะไปแจกใครต่อใครให้เชยชมน่ะฝันไปเถอะ เขาจะไม่มวี นั ปล่อยเธอให้หลุดลอย ไปอย่างแน่นอน เธอฟรีได้กบั เขาคนเดียวเท่านัน้ คนอืน่ หมดสิทธิอ์ ย่าได้หวัง แสงแดดอ่อนๆ ยามรุง่ อรุณสาดส่องผ่านม่านผืนบางสีขาวสะอาดตา ปลุกคนตัวโต ทีน่ อนฝันหวานมาทัง้ คืนตืน่ จากความฝัน เพือ่ มาพบความจริงอันแสนเลวร้าย เมือ่ เขาลืมตา ขึ้นมามองหมอนข้างใบโตในอ้อมกอดที่เข้าใจว่าเป็นร่างนุ่มนิ่มของหญิงสาวที่ท�ำสงคราม กามารมณ์กนั มาครึง่ ค่อนคืน แล้วยังตามไปก่อกวนเขาถึงในฝันจนเช้านี้

29

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

เขาผละหมอนใบโตออกจากอ้อมกอดด้วยความตกใจ ลุกพรวดจากเตียงนอนไม่มี อาการงัวเงียสักนิด ผลักประตูหอ้ งน�ำ้ เข้าไปหวังว่าเธอคงอยูใ่ นนัน้ กลับมีแต่ความว่างเปล่า จนเขาใจหาย ก้าวถอยกลับมาหยิบเสือ้ ผ้าขึน้ สวมด้วยความรวดเร็ว เดินดิง่ ลงไปตามบันได ทีท่ อดยาวจากชัน้ ระเบียงสูห่ าดด้านล่าง เขาเริม่ ใจไม่ดเี มือ่ วิง่ ตามหาเธอจนทัว่ หาดแล้วยัง ไม่พบ ไม่มรี า่ งบอบบางทีก่ า่ ยกอดมาทัง้ คืนยืนปรากฏให้เขาเห็นแม้แต่เงา เขาก้าวยาวๆ กลับขึ้นไปยังห้องพักอีกรอบส�ำรวจข้าวของทุกชิ้นที่โต๊ะหัวเตียง ไม่พบว่ามีอะไรหายไปนอกจากข้าวของจ�ำเป็นของเธอ เขารีบแต่งตัวใหม่ในเวลาอันรวดเร็ว เพือ่ ออกไปตามหา ด้วยการขับรถเลาะไปตามริมหาด สายตาสอดส่องมองหาเธอด้วยความ ร้อนใจ กังวลกับเธอเอามากมายในตอนนี้ เขาขับเลาะไปเรื่อยจนสุดหาด ไปถามหาเธอจากรีสอร์ตและโรงแรมริมทะเล ทุกแห่งทีเ่ ขาจะไปได้ แต่ไม่มวี แี่ ววของเธอจะอยูท่ ไี่ หนสักแห่งให้เขาตามหาเจอได้เลย เขา จึงขับรถกลับเข้ากรุงเทพฯด้วยความรู้สึกมากมายที่ยากจะบอกกับตัวเอง เมื่อเธอจากไป อย่างไม่รำ�่ ลากัน... “นังแจมหยุด” เสียงแว้ดๆ ทีด่ งั ตามหลังมาท�ำให้คนถูกจิกเรียกหันกลับไปมอง ปูรดิ าพีส่ าวต่าง มารดาตวาดเรียกเสียงดังลัน่ ตัง้ แต่ยงั ไม่กา้ วขึน้ บันไดมา ขณะทีเ่ ธอพาตัวเองเข้ามาถึงห้องโถง ด้านในในยามบ่ายของวัน “แกยังไปไหนไม่ได้ทงั้ นัน้ บอกฉันมา ว่าแกเอารถคูห่ มัน้ ฉันไปท�ำอะไรถึงได้พงั ยับเยินขนาดนัน้ ฮะ” “อะไรนะ นีห่ ล่อนกล้าดียงั ไงถึงเอารถนวัชไปท�ำพังฮะนังแจม” คุณหญิงจันทนีเสริม บุตรสาวขึน้ มาทันทีเมือ่ เดินจากสวนหลังบ้านมาเคียงคูก่ นั คนถูกถามก็ได้แต่ถอนหายใจเหนือ่ ยหน่ายขึน้ มา เมือ่ สองแม่ลกู ขึน้ เสียงรุมทึง้ เธอ อย่างเคย “ไม่พอนะคะคุณแม่ ยังทิง้ รถไว้แล้วหายหัวไปเลย นีถ่ า้ วัชไม่ให้คนของเขาขับตามหา คงได้ถกู ลากไปถึงไหนต่อไหนแล้วก็ไม่ร”ู้ ปูรดิ าหยุดมองหน้าน้องสาวต่างมารดาอย่างอาฆาต แล้วว่าต่อ “สมองแกเคยคิดอะไรได้ดกี ว่านีไ้ หม จะโง่ดกั ดานไปถึงไหน รถเขาราคาตัง้ หลาย สิบล้าน หายไปแกจะท�ำไง แล้วนีห่ ายหัวไปไหนมา จะโทรบอกกันสักค�ำก็ไม่มี ฉันนะหาคน ช่วยรับแขกหน้างานแทบไม่ทนั ” ปูรดิ าแว้ดๆ ไม่ฟงั อะไรใครทัง้ นัน้ อารมณ์ของเธอพุง่ ขึน้ ถึง ขีดสุดเวลานี้ “แจมขอโทษค่ะ ขอตัวนะคะ” เพียงแค่นนั้ ทีเ่ ธอจะกล่าวบอก ก่อนเดินตรงขึน้ บันได ไปทีละขัน้ อย่างเหนือ่ ยหน่าย เมือ่ ยังคงมีเสียงแว้ดๆ ตามหลังขึน้ มา แต่เธอไม่สนเดินขึน้ ไป

30

เพียงธารา

ไม่คดิ หยุด ในเมือ่ ตกลงกับเจ้าของรถก่อนกลับมาแล้วว่าเธอไม่จำ� เป็นต้องชดใช้ ฉะนัน้ เธอ ไม่จำ� เป็นต้องตอบค�ำถามใครให้เสียเวลา แล้วจะพานพาให้เป็นเรือ่ งยาวไม่จบสิน้ “แค่ขอโทษเหรอ... หยุดเดีย๋ วนีน้ ะ แกยังไม่ได้ตอบค�ำถามฉัน กลับมาเดีย๋ วนี”้ ไม่มี วีแ่ ววว่าคนถูกเรียกจะหันกลับ ก็ยงิ่ กระตุน้ ให้คนเรียกเต้นเร่าๆ ด้วยความขัดใจ “คุณแม่ ดูมนั แบบนีม้ นั น่าเลีย้ งไว้อกี ไหมคะ” “เอาเถอะน่าลูกขา ใจเย็นๆ ท�ำหน้าแบบนีเ้ ดีย๋ วหน้าสวยๆ ของลูกจะยับเสียเปล่าๆ มันจะอยูบ่ า้ นหลังนีไ้ ด้ไม่นานหรอกค่ะคุณแม่รบั รอง ตอนนีก้ ส็ งเคราะห์มนั ไปก่อน ถือซะว่า สงเคราะห์ลกู หมาลูกแมวหลงทางตัวหนึง่ ก็แล้วกัน” ค�ำปลอบของผูเ้ ป็นมารดาท�ำให้เธออารมณ์เย็นลงมาได้นดิ ก่อนจะค่อนขอดคนที่ เดินหนีไปด้วยอาการรังเกียจไม่ชอบเอาเสียเลยจริงๆ “ไม่รวู้ า่ คุณพ่อคิดยังไงถึงเรียกให้มนั กลับมา แจงไม่ชอบใจเลยค่ะ เกลียด ไม่อยาก เห็นหน้ามัน นังลูกนอกคอก” พูดแล้วพานนึกไปถึงเมือ่ ครัง้ ทีร่ บั รูเ้ รือ่ งราวของน้องสาวต่างมารดาใหม่ๆ ในตอนแรก เธอรักและเอ็นดูนอ้ งสาวคนนีม้ าก คิดว่าเป็นพีน่ อ้ งคลานตามกันมา แต่เมือ่ รูว้ า่ ไม่ใช่ แล้ว ยังรูอ้ กี ว่ามารดาของน้องสาวต่างมารดาคนนีแ้ หละเป็นผูห้ ญิงหน้าด้านทีท่ ำ� ลายครอบครัวของ เธอ ท�ำให้ผเู้ ป็นบิดาของเธอหลงผิดไป ท�ำให้ครอบครัวของเธอระหองระแหงกันไปพักใหญ่ ตามทีม่ ารดาเล่าให้ฟงั ความเกลียดชังของเธอทีม่ ใี ห้แก่นอ้ งสาวต่างมารดาจึงมากทวีคณ ู ขึน้ เรือ่ ยๆ นับตัง้ แต่บดั นัน้ เป็นต้นมา “เอาอย่างนีส้ คิ ะลูกขา เดีย๋ วคุณแม่จะให้มนั ไปอยูเ่ รือนเล็กหลังบ้าน ลูกจะได้ไม่ตอ้ ง เห็นหน้ามันไง ดีไหมคะ” “ก็ดคี ะ่ ช่วยเอาไปไกลๆ อยูไ่ ปก็ขวางหูขวางตาเปล่าๆ แล้วคุณพ่อล่ะคะ” ว่าเสร็จ ก็สะบัดก้นพรืดไปนัง่ ไขว่หา้ งลงบนโซฟาตัวนุม่ ข้างมารดา คอตัง้ เชิดขึน้ ราวกับนางพญา “ประชุมผูถ้ อื หุน้ น่ะสิคะลูก ตอนนีโ้ รงแรมของเราก�ำลังมีปญ ั หา ผูถ้ อื หุน้ บางราย ก�ำลังจะขอถอนตัว” “ขอถอนตัว นีม่ นั อะไรกัน คุณพ่อนีก่ อ็ กี บริหารโรงแรมยังไงถึงได้มแี ต่แย่ลงๆ ไม่ได้เจริญขึน้ เหมือนคนอืน่ เขาเลย แจงว่าขายหุน้ ไปซะให้รแู้ ล้วรูร้ อดไปเลยดีกว่า ท�ำไป ก็มแี ต่เจ๊ง” คุณหญิงจันทนีหน้าเหีย่ วลงทันใดเมือ่ บุตรสาวต่อว่าสามี แต่ดว้ ยความรักบุตรสาว มากกว่าจึงขัดไม่ลง ไม่ตำ� หนิ ได้แต่อธิบายแล้วขอร้องกันดีๆ กลัวเธอจะช�ำ้ ใจ “ลูกขาไม่เอาค่ะ อย่าไปพูดแบบนีใ้ ห้คณ ุ พ่อได้ยนิ เชียวนะคะ คุณพ่อจะหมดก�ำลังใจ เอา ลูกก็รวู้ า่ ตอนนีเ้ ศรษฐกิจประเทศเรามันย�ำ่ แย่แค่ไหน”

31

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ถึงอย่างนัน้ ก็เถอะค่ะ คุณแม่รไู้ หมคะ ในบรรดาเพือ่ นไฮโซของแจง มีแต่คนถาม เรือ่ งนี้ แจงน่ะอายจนไม่รจู้ ะเอาหน้าไปไว้ไหนแล้ว วันๆ เจอค�ำพูดถากถาง อีกหน่อยเราคง เจ๊ง” ปูรดิ าเน้นค�ำระบายอารมณ์จนหน�ำใจ คว้ากระเป๋าเดินขึน้ ห้องไปไม่สบอารมณ์ อันทีจ่ ริงบรรดาเพือ่ นไฮโซทัง้ หลายของเธอไม่ได้พดู ออกมาตรงๆ แต่มนั ก็ไม่ตา่ ง อะไรกัน เธอน่ะรูเ้ ช่นเห็นชาติเพือ่ นพวกนีด้ วี า่ เป็นเช่นไร ขอให้ตวั เองเด่นไว้กอ่ น คนอืน่ จะ ล่มจมล้มยังไงไม่สน ถ้าใครล้มขึน้ มาเมือ่ ไรแม่กซ็ ำ�้ เติมไม่ยงั้ รอแต่จะเหยียบกันให้จมดิน พอ เดินขึน้ มาได้กห็ นั มองห้องน้องสาวต่างมารดา ตวัดหางตาไปมองเหยียดปากให้ดว้ ยความนึก รังเกียจ สะบัดหน้าพรืดอีกครัง้ เข้าห้องของตนไปอย่างท�ำอะไรไม่ได้มากกว่านัน้ อาหารมือ้ ค�ำ่ ทีค่ ฤหาสน์สรุ ดิษ ทุกคนพร้อมหน้าแล้วยกเว้นบุตรสาวคนเล็กของ ตระกูล เธอเดินลงมาด้วยความเพลียหลังจากเผลอหลับไปเมือ่ บ่าย ตืน่ ขึน้ มาอีกทีเมือ่ ประตู ห้องถูกเคาะเรียกโดยมะนาวสาวใช้ประจ�ำคฤหาสน์ทดี่ จู ะสนใจเธอมากทีส่ ดุ นอกจากป้าส�ำรวม คนครัวเก่าแก่ของทีน่ ี่ “มัวแต่ทำ� อะไรอยู่ ถึงให้คณ ุ พ่อคุณแม่ตอ้ งรอทานข้าว” พีส่ าวต่างมารดาต�ำหนิทนั ที ทีเ่ ดินมาถึงโต๊ะ เธอยังไม่ทนั ได้นงั่ ลงเลยด้วยซ�ำ้ “ขอโทษค่ะ แจมเผลอหลับไป” “หนีไปเทีย่ วเสร็จกลับมาก็หลับจนลืมเวลา ไร้มารยาท” คุณหญิงจันทนีใส่สเี สริม ช่วยบุตรสาวอีกแรง ก็กลายเป็นสองแรงแข็งขันช่วยกันซ�ำ้ เติมเช่นเคย “เอาเถอะ มาแล้วนี่ ทานๆ กันซะ จะได้หมดเรือ่ ง” คุณสรสิทธิผ์ นู้ ำ� ครอบครัวเอ่ย ตัดความร�ำคาญ เหนือ่ ยใจกับปัญหาซ�ำ้ ซากทีเ่ กิดขึน้ เป็นประจ�ำสม�ำ่ เสมอระหว่างสามแม่ลกู ทีอ่ กี สองคอยแต่จะหาเรือ่ งอีกคนร�ำ่ ไป ท่านเองก็เหนือ่ ยใจแก้ปญ ั หายังไงก็ไม่ตก ขนาด ส่งบุตรสาวคนเล็กไปเรียนต่างประเทศจนจบ ท�ำงานอยูท่ นี่ นั่ ก็หลายปี จนเรียกตัวกลับมา ก็ยงั ไม่วายทีจ่ ะเกิดปัญหาเดิมๆ คุณหญิงจันทนีสะบัดสะบิง้ เมือ่ สามีเข้าข้างลูกเลีย้ งสาวอย่างปกป้อง ไม่ตา่ งจากปูรดิ า ทีม่ องน้องสาวต่างมารดาด้วยความไม่พอใจทีบ่ ดิ าเข้าข้างถือหางคอยช่วยเหลือ “ถ้าเป็นอย่างนี้ เห็นทีตอ้ งให้ไปอยูค่ นเดียว จะได้ไม่ตอ้ งเดือดร้อนคนอืน่ เขา ฉัน จะให้เธอไปอยูท่ เี่ รือนหลังเล็ก ข้างเรือนคนใช้” คุณหญิงว่าน�ำ้ เสียงเด็ดขาด จ้องหน้าลูกเลีย้ ง เอาเรือ่ งด้วยอภิสทิ ธิท์ เี่ หนือกว่า คุณสรสิทธิเ์ หลือบมองภรรยานิดหนึง่ ส่ายหน้าให้กบั ความไม่เป็นผูใ้ หญ่ แต่ไม่วา่ อะไร ล�ำพังเรือ่ งธุรกิจทีก่ ำ� ลังเป็นปัญหาก็หนักพอตัวอยูแ่ ล้ว อีกอย่างอภิสทิ ธิเ์ รือ่ งภายในบ้าน ท่านก็ยกให้ผเู้ ป็นภรรยาไปแล้ว ท่านก็ไม่ขอก้าวก่ายถ้าไม่เหลืออดจนเกินทน “เธอต้องไปวันนี้ ฉันจะให้เด็กมะนาวมันช่วยขน รีบๆ กินจะได้รบี ไป” เมือ่ ผูเ้ ป็น

32

เพียงธารา

สามีไม่คา้ น คุณหญิงจันทนีกว็ า่ ต่อ แล้วเหยียดปากให้อย่างนึกรังเกียจ “กินซะแจม อิม่ แล้วจะได้ไป แล้วก่อนไปขึน้ ไปพบฉันทีห่ อ้ งท�ำงานด้วยนะ” ท่าน กล่าวประชดภรรยาเสียงเรียบ คนถูกสัง่ พยักหน้ารับ ท่านจึงยกผ้าทีต่ กั ขึน้ มาซับปาก ลุก ออกจากโต๊ะอาหารเดินขึน้ ห้องท�ำงานไป อยูไ่ ปก็คงทานไม่อร่อยเพราะมันกร่อยตัง้ แต่เริม่ “คุณพี.่ .. นัน่ อิม่ แล้วหรือคะ” คุณจันทนีตะโกนถามไล่หลังไป เมือ่ สามีเดินขึน้ บันไดไปแล้ว “คงทานไม่ลงค่ะ ก็คณ ุ แม่ไปว่าลูกสาวคนโปรดแบบนัน้ นีค่ ะ” ปูรดิ าไม่ได้จงใจว่า บิดาทีเ่ ดินขึน้ ไปนัน้ หรอก แต่จงใจกระแทกแดกดันคนทีน่ งั่ อยูข่ า้ งๆ มากว่า เมือ่ หางตาเธอ เหล่มองไปทางนัน้ “แจมอิม่ แล้ว ขอตัวนะคะ” คนถูกว่ายกผ้าทีห่ น้าตักขึน้ ซับปาก ลุกออกจากโต๊ะ อาหารไปอีกคน เป็นการตัดร�ำคาญอันน่าเบื่อหน่าย ที่คิดว่ากลับมาแล้วจะไม่เจอเรื่อง ส่อเสียดแบบนีอ้ กี เมือ่ เวลามันผ่านไปเนิน่ นานเหลือเกิน แต่มนั ยังคงเหมือนเดิมไม่มอี ะไร เปลีย่ นแปลง “ย่ะ ไปกันให้หมด เราจะได้ทานอาหารอร่อยๆ จริงไหมคะลูกขา” ว่าแล้วก็หนั ไป ขอความเห็นจากบุตรสาวคนเดียว แต่ดทู า่ ว่าจะอิม่ อีกคน “อิม่ แล้วเหรอคะลูก” “ค่ะ แจงมีนดั กับนวัช คุณแม่ไม่ตอ้ งรอนะคะ” ปูรดิ าบอกแล้วลุกจากไปอีกคน “ไปกันให้หมด กินคนเดียวก็ได้” สุดท้ายก็ทนนัง่ ทานอาหารกร่อยๆ คนเดียวไม่ได้ จึงลุกจากโต๊ะไปอีกคน “มีแต่อาหารอร่อยๆ ทัง้ นัน้ เสร็จนังนาวล่ะคราวนี”้ เด็กมะนาวยกมือลูบปากอย่าง หวานหมู เดินไปหยิบอาหารบนโต๊ะขึน้ กะใส่ปากสักชิน้ แต่ถกู ตีเข้าทีม่ อื ดังเพียะ! “ใครให้ทำ� แบบนีน้ งั นาว” “โอ๊ย!... ป้ารวม มะนาวเจ็บนะจ๊ะ” “ดี คราวหลังจะได้จำ� นีถ่ า้ คุณหญิงท่านเห็นล่ะก็ไม่ใช่แค่โดนตีหรอกนะ จะโดนด่า ด้วย” มะนาวหัวหดด้วยความกลัว รูด้ ถี งึ ปากคออันเราะร้ายของคุณหญิงจันทนีผเู้ ป็นนาย “รีบเก็บจะได้รีบล้าง วันนี้ต้องช่วยข้าพับดอกบัวเตรียมของใส่บาตร พรุ่งนี้ คุณหญิงท่านจะใส่บาตร” “ใส่บาตร นึกยังไงจะใส่บาตร ร้อยวันพันปีนงั นาวไม่เห็นคุณหญิงท่านคิดจะท�ำบุญ” มะนาวว่าไปเก็บจานอาหารใส่ถาดไป “นีแ่ น่ะ... ปากดีนกั นะเอ็ง นินทาแม้กระทัง่ เจ้านาย บาปกรรม ระวังนรกจะกินกบาล” ป้าส�ำรวมตีเพียะเข้าทีต่ น้ แขนเด็กใต้บงั คับจนสะดุง้ ลูบต้นแขนตัวเองป้อยๆ แล้ว ต�ำหนิในการกระท�ำทีไ่ ม่รกู้ าลเทศะ ถึงแม้นางจะเห็นด้วยก็ตาม แต่มนั ไม่ถกู ต้องทีจ่ ะมา

33

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

นินทาผูม้ พี ระคุณทีใ่ ห้ทอี่ ยูท่ กี่ นิ ท�ำเป็นพวกกินบนเรือนขีร้ ดบนหลังคา นางไม่ชอบ “เอ้อป้ารวม ฉันมีเรือ่ งจะบอกด้วยแหละ” เด็กมะนาวไม่หยุดทีจ่ ะพูดเรือ่ งเจ้านาย คันปากยิบๆ ขึน้ มาอีก เมือ่ เข้ามาอยูใ่ นครัวด้วยกันเป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว “อะไรของเอ็งอีก” “ก็คณ ุ หญิงน่ะสิปา้ ไล่คณ ุ แจมไปอยูเ่ รือนหลังเล็กข้างเรือนคนใช้โน่น ไล่ยงั กับหมู กับหมาเลยนะป้า” “จริงรึนงั นาว” ป้าส�ำรวมถามด้วยความตกใจ “ใช่นะ่ สิปา้ ... ฉันได้ยนิ มาเต็มสองรูหเู ลยนะป้า คุณหญิงไล่ตอ่ หน้าคุณท่านด้วย ฉันสงสารคุณแจมจัง” มะนาวหน้าเหีย่ วลงเมือ่ นึกถึงนายสาวผูน้ า่ สงสารของเธอ เพิง่ กลับมา ก็โดนเล่นงานเอาเสียแล้ว ป้าส�ำรวมนิง่ คิดในใจ นึกไปถึงสมัยเมือ่ หญิงสาวเป็นเด็กแดงๆ แล้วถูกอุม้ เข้ามาใน คฤหาสน์แห่งนี้ ไม่มใี ครรับไปอุม้ สักคนแม้แต่คณ ุ ท่านผูเ้ ป็นบิดา จนนางต้องเข้ารับแทนจาก ญาติหา่ งๆ ทีน่ ำ� เธอมาส่ง เมือ่ ผูเ้ ป็นมารดาเสียชีวติ ไปเพราะตรอมใจทีค่ ณ ุ ท่านของนางไม่อาจ ยอมรับเธอได้ แม้จะมีสายใยแห่งความผูกพันเกิดขึน้ มาผูกมัดทัง้ สองไว้กต็ ามที ตอนนัน้ คุณหญิงเดือดถึงขีดสุด ทัง้ ด่าว่า ทัง้ ทุบตีคณ ุ ท่านของนางพัลวัน ถึงความ มักง่ายของท่านทีไ่ ปคว้าพนักงานรุน่ ลูกในโรงแรมมาควงจนได้เรือ่ ง คุณหญิงเดือดขนาด ออกปากให้นางน�ำเด็กน้อยตัวแดงๆ ในอ้อมแขนไปทิง้ ข้างถนน หรือไม่กเ็ อาไปให้สถานเลีย้ ง เด็กก�ำพร้าเพราะท่านไม่คดิ เลีย้ ง เมือ่ ญาติหา่ งๆ ทีน่ ำ� เธอมาส่งกลับไปแล้ว แต่ถกู คุณท่านห้ามไว้เสียก่อน บอกว่าในเมือ่ มาแล้วก็ตอ้ งเลีย้ งเพราะเธอไม่มใี คร ให้ถอื ซะว่าเป็นลูกของคุณหญิงอีกคน เรือ่ งนีจ้ ะไม่มใี ครรูน้ อกจากคนในคฤหาสน์สรุ ดิษ ถึงจะมีใครรูก้ ใ็ ห้บอกว่าขอมาเลีย้ งเป็นเพือ่ นของบุตรสาวคนโต เพราะคุณหญิงเองไม่สามารถ มีบตุ รได้อกี เนือ่ งจากมีปญ ั หาเกีย่ วกับมดลูก หมอห้ามมีบตุ รอีกเป็นอันขาด เธอจึงกลายมา เป็นคนในครอบครัวสุรดิษโดยปริยาย ด้วยความแค้นใจคุณหญิงจึงเลีย้ งเธอมาด้วยความริษยา กลัน่ แกล้งแล้วยังท�ำร้าย เธอสารพัด ถึงขนาดทุบตีกนั จนเนือ้ ตัวช�ำ้ เป็นจ�ำ้ ๆ ไม่คดิ ว่าเธอเป็นเด็กไม่ประสา ไม่รเู้ รือ่ ง รูร้ าวอะไรด้วย แต่เรือ่ งนีค้ ณ ุ ท่านไม่รู้ เพราะคุณหญิงฉลาดท�ำร้ายเฉพาะในส่วนลับทีม่ เี สือ้ ผ้า ปกคลุม ไม่โจ่งแจ้งให้ใครต่อใครได้เห็นแล้วมาประณามท่านได้วา่ เป็นแม่ใจร้าย ตอนนัน้ เธอน่าสงสารกว่าตอนนีเ้ ป็นไหนๆ ท�ำไมนะ คุณหญิงถึงใจร้ายได้ไม่หยุดหย่อน ทัง้ ทีเ่ รือ่ งมันผ่านมายีส่ บิ กว่าปีแล้ว ยังไม่เลิกอาฆาตพยาบาทต่อกันอีก บาปกรรมแท้ๆ

34

เพียงธารา

3

“เข้ามาสิ” เสียงทุ้มเอ่ยผ่านประตูบานหนาออกไปบอกอนุญาต คุณสรสิทธิ์ เงยหน้าขึน้ มาเชิญผูม้ าใหม่ให้นงั่ ลง “นัง่ สิ” อโนมานั่งลงยกมือไหว้บิดาที่ตั้งแต่กลับมาถึงเมืองไทยก็เพิ่งจะมีโอกาสไหว้เป็น ครัง้ แรก “แจมขอโทษค่ะ” คุณสรสิทธิร์ ดู้ วี า่ บุตรสาวคนเล็กหมายถึงสิง่ ใด ท่านไม่โกรธแต่ยงั เห็นใจบุตรสาว ด้วย ถ้าเป็นท่านก็คงอยูไ่ ม่ได้เหมือนกัน เมือ่ พอจะรูถ้ งึ สถานะของบุตรสาวกับว่าทีบ่ ตุ รเขย ทีเ่ คยมีความสัมพันธ์ทดี่ กี นั มาก่อน สมัยทีท่ า่ นไปเยีย่ มเยียนเธอทีซ่ ดิ นียเ์ มือ่ สองปีกอ่ น ท่าน เจอว่าทีบ่ ตุ รเขยทีน่ นั่ ตอนนัน้ ก�ำลังคบหาดูใจกับบุตรสาวคนเล็กของท่านอยู่ แต่พอถึงตอนนี้ ท่านไม่อาจขัดได้เมือ่ บุตรสาวคนโตปรารถนาทีจ่ ะหมัน้ คุณหญิง จันทนีกต็ ามใจอย่างไม่รอความเห็นจากท่าน เป็นเหตุให้ทา่ นต้องเก็บความลับนัน้ ไว้ไม่บอกให้ บุตรสาวคนโตได้รบั รู้ ท่านไม่อยากให้เรือ่ งต้องวุน่ วายในเมือ่ นวัชตัดสินใจทีจ่ ะเลือกบุตรสาว คนโตคือปูรดิ า “ไม่เป็นไร ฉันเข้าใจ ถ้าเป็นฉันก็คงต้องท�ำแบบเธอ” ท่านมองหน้าเห็นใจแต่ไม่ แสดงออก กล่าวต่อไปที่เป็นเรื่องส�ำคัญกว่า “ที่เรียกให้กลับมาคราวนี้ ก็เพื่อให้มาช่วย บริหารงานทีโ่ รงแรม รูน้ ะว่าโรงแรมของเราก�ำลังมีปญ ั หา” คนฟังพยักหน้าเป็นอันรูเ้ รือ่ ง ท่าน จึงชีแ้ จงต่อ “ฉันคนเดียวท�ำงานไม่ทนั ผูถ้ อื หุน้ ทีเ่ ป็นผูบ้ ริหารบางรายถอนตัวออกจากการ เป็นหุน้ ส่วนไปบ้างแล้ว เขากลัวขาดทุน” ท่านบอก สีหน้าดูเครียดขึน้ มา ก่อนปรับสีหน้าให้ สดชืน่ ขึน้ มาใหม่ ไม่อยากให้ใครต้องเห็นความอ่อนแอ โดยเฉพาะบุคคลตรงหน้าทีจ่ ะถูก

35

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

แต่งตัง้ ให้มาเป็นรองกรรมการผูบ้ ริหารในวันพรุง่ นี้ “ไหนๆ ก็เรียนมาแล้ว ประสบการณ์ ก็พอมีบา้ งแล้ว ช่วยคนอืน่ ท�ำงานมาก็นานแล้ว คราวนีก้ ก็ ลับมาช่วยฉันบริหารงานทีโ่ รงแรม จริงๆ สักที คงไม่มปี ญ ั หาอะไรใช่ไหม” ท่านถาม นิง่ รอค�ำตอบ “ไม่มีปัญหาค่ะ แจมยินดีท�ำให้ทุกอย่างเพื่อคุณท่าน” เธอกล่าวแววตาใสซื่อ บอกผูใ้ หญ่ทอี่ าบน�ำ้ ร้อนมาก่อนได้เป็นอย่างดีวา่ เธอไม่ได้เสแสร้งหรือแค่พดู ประจบเอาใจ เธอเหมือนมารดาของเธอ แสนดีไม่เคยคิดร้ายกับใคร ใสซือ่ และอ่อนโยนในกิรยิ า แต่จติ ใจของเธอเข้มแข็งเด็ดเดีย่ วเหมือนกันไม่มผี ดิ เธอเป็นเสมือนตัวแทนของหญิงสาว ทีท่ า่ นท�ำเลือดเย็นใส่ ท�ำร้ายจิตใจครัง้ แล้วครัง้ เล่า จนกระทัง่ วันสุดท้ายทีจ่ ากกัน แต่ทา่ น ไม่อาจให้ความรักกับเธอจนออกนอกหน้าได้ เธออาจอยูล่ ำ� บาก ถ้าท่านให้สทิ ธิค์ วามรัก เทียบเท่าปูรดิ าบุตรสาวคนโต คุณหญิงจันทนีผเู้ ป็นภรรยาจะไม่พอใจแล้วพาลหาเรือ่ งเธอ จึงให้ได้แค่ความห่วงใยห่างๆ อย่างห่วงๆ เพียงเท่านัน้ “เอาล่ะ แค่นที้ จี่ ะบอก แล้วอยูไ่ ด้ไหมเรือนหลังเล็ก มันอาจคับแคบไปบ้าง แต่ฉนั คิดว่ามันน่าจะสบายใจถ้าเธอได้อยูท่ นี่ นั่ ฉันจึงไม่ขดั คุณหญิง” “อยูไ่ ด้คะ่ งัน้ แจมขอตัวไปเก็บของก่อนนะคะ เดีย๋ วจะดึก” “ไปเถอะ พรุง่ นีส้ องโมงตรงเจอกันทีโ่ รงจอดรถ อย่าสายนะ” คนฟังถึงกับหน้าบานเป็นจานเชิง ไหว้ผเู้ ป็นบิดาอีกครัง้ แล้วเดินออกไป ก่อน หันกลับมาบอกท่านว่า “แล้วแจมจะไปรอทีโ่ รงจอดรถสองโมงตรงค่ะ” ยิม้ ปลืม้ อีกครัง้ แล้วเดินจากไปจริงๆ ก็เจอคุณหญิงทีเ่ ดินสวนขึน้ บันไดมาพอดิบพอดี “ยิม้ หน้าบานออกมาเชียวนะ คุณท่านของหล่อนให้อะไรอีกล่ะ แค่สง่ ให้เรียนถึง เมืองนอกเมืองนา ฉันว่ามันก็มากพอแล้วนะ ส�ำหรับเด็กก�ำพร้าทีไ่ ม่มใี ครต้องการอย่างหล่อน อย่าได้มาเรียกร้องเอาอะไรอีก ฉันไม่ยอมแน่” คนถูกว่ายืนตัวเกร็งไม่โต้ตอบ พยายาม ไม่สนใจค�ำพูดเสียดแทงทีก่ ล่าวออกมา แต่กไ็ ม่วายถูกต่อว่าเข้าให้อกี “อวดดี ฉันถามท�ำไม ไม่ตอบ” คุณหญิงจันทนีตวาดว่าหัวเสีย มองหน้าอีกฝ่ายราวกับจะกินเลือดกินเนือ้ เธอ ยังคงเฉยท�ำหน้านิง่ ไม่ตอบโต้ เป็นผลให้ฝา่ ยตรงข้ามยิง่ เดือดดาลหนักเข้าไปอีก “คิดว่าโตแล้ว ฉันจะไม่กล้าตีแกเหรอนังแจม มานี”่ คุณหญิงลากลูกเลีย้ งติดมือเข้าไปโยนในห้องทีเ่ ป็นของลูกเลีย้ งสาว เกรงว่าสามี จะมาเห็นถ้าลากเข้าไปในห้องตนเองทีอ่ ยูใ่ กล้กว่า ลงมือทุบตีลกู เลีย้ งทีต่ นเกลียดชังไม่ยงั้ แต่คนถูกท�ำร้ายก็ยงั คงใจเย็นแค่ปดั ป้องตัวเองไม่ได้โต้ตอบ “ว้าย! คุณหญิง อะไรกันคะ พอเถอะค่ะ พอๆ” ป้าส�ำรวมวิง่ เอาตัวเข้าไปขวาง โอบ กอดคุณหนูของนางไว้ทนั ทีทผี่ ลักประตูเข้ามาเห็น

36

เพียงธารา

“ถอยไปนะป้ารวม ไม่งนั้ ฉันจะตีปา้ ด้วยอีกคน” คุณหญิงจันทนีสงั่ เสียงเข้ม มือไม้ ไม่ได้หลุดจากการท�ำร้ายลูกเลีย้ งเลยแม้แต่วนิ าทีเดียว “พอเถอะค่ะคุณหญิง คุณแจมโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ มีอะไรค่อยๆ พูดกันไม่ดกี ว่า หรือคะ” ป้าส�ำรวมร้องห้ามมือก็คอยปัดมือคุณหญิงจันทนีออก “พูดเหรอ ฉันพูดกับมันแล้วมันตอบฉันทีไ่ หน แล้วจะให้ฉนั พูดดีๆ กับมันอีกยังไง อย่างนังแจม มันต้องทุบต้องตีถงึ จะมีเสียงได้” “หยุด ฉันบอกให้หยุด” เสียงระฆังดังขึน้ ห้ามได้ทนั เวลา คุณสรสิทธิเ์ ดินเข้ามามอง หน้าภรรยาเครียดจัด คุณหญิงจันทนีถอยออกมาปัดมือไม้ทำ� ทีวา่ ไม่มอี ะไรเกิดขึน้ ส่วน ป้าส�ำรวมกอดคุณหนูของนางไว้บนเตียงอย่างปกป้อง “เป็นบ้าอะไรคุณหญิง จะอะไรกับ ยัยแจมมันนักหนา แค่บริหารงานที่โรงแรมผมก็เครียดจะตายอยู่แล้ว กลับมาบ้านหวัง จะได้สบายใจบ้างก็ไม่มี ผมอุตส่าห์ให้อภิสทิ ธิค์ ณ ุ ดูแลเรือ่ งในบ้านเพราะเชือ่ ว่าคุณคงท�ำ ได้ดไี ม่ขาดตกบกพร่อง แต่นอี่ ะไร... เหมือนคนไม่รจู้ กั ประสายิง่ กว่าเด็กแปดขวบทีพ่ ดู กัน ไม่รเู้ รือ่ งก็ลงไม้ลงมือกัน เป็นถึงคุณหญิงแล้วนะคุณจันทนี” คุณสรสิทธิย์ ำ�้ หน้าเครียดหมาย ให้ภรรยาส�ำนึกตัว แต่เปล่าเลย คุณหญิงจันทนีกลับโต้ตอบไม่ลดละ “คุณพี่ คุณพีม่ าว่าฉันแบบนีไ้ ม่ได้นะคะ ก็เพราะมัน เพราะแม่มนั ไม่ใช่เหรอที่ ท�ำให้ฉนั เป็นแบบนี้ ท�ำให้ฉนั บ้าไม่เป็นผูเ้ ป็นคนแบบนี้ แม่มนั ตายไปได้ฉนั ก็อตุ ส่าห์โล่งใจ แต่มนั มันยังอยูเ่ ป็นหนามคอยทิม่ แทงหัวใจของฉันตลอดเวลา คอยย�ำ้ เตือนให้รวู้ า่ ฉันมันโง่ ทีโ่ ดนคุณหลอกสวมเขาให้ไม่ร.ู้ ..” “พอทีคณ ุ จันทนี ก็เพราะคุณมันเป็นแบบนีไ้ ง ผมถึงได้ไปหาความสุขเอานอกบ้าน เพราะว่าคุณมันโวยวายไร้เหตุผล กลับมาจะท�ำให้ผมสบายใจบ้างก็ไม่มี วันๆ ถ้าไม่ไปบ่อน ก็เข้าสมาคมบ้าบอไร้สาระอะไรนัน่ ไม่เคยสนใจว่าผมจะเป็นตายร้ายดียงั ไง จะเหน็ดเหนือ่ ย แค่ไหน ต้องการให้ดแู ลเอาใจใส่หรือเปล่า คุณไม่ชว่ ยผมท�ำงานผมไม่วา่ คุณหรอกนะ แต่ กรุณาเถอะ กรุณาช่วยท�ำให้ผมสบายใจหน่อยจะได้ไหม” ท่านเดินไปตะคอกใส่หน้าผูเ้ ป็น ภรรยาที่ยืนอ้าปากค้างเถียงอะไรไม่ออก เมื่อสามีเอ่ยความในใจออกมา และยังรู้อีกว่า ท่านเล่นการพนัน ทัง้ ทีไ่ ม่เคยปริปากพูดมาก่อนว่ารู้ แล้วคุณสรสิทธิก์ ค็ อ่ ยๆ ทรุดกายลงต่อ หน้าภรรยา มือกุมศีรษะร้องออกมา ใบหน้าบิดเบีย้ วไปด้วยความเจ็บปวดทุรนทุราย อโนมาทีน่ งั่ ตกตะลึงอยูบ่ นเตียงเมือ่ ได้สติกป็ รีเ่ ข้ามาพยุงร่างของบิดาขึน้ สูอ่ อ้ มกอด ร้องเรียกออกมาเสียงหลงเมือ่ ท่านหมดสติไปในเวลาต่อมา ในขณะทีค่ ณ ุ หญิงจันทนียนื อึง้ ท�ำอะไรไม่ถกู ด้วยความตกใจ “คุณท่าน คุณท่านคะ คุณท่านอย่าเป็นอะไรนะคะ ป้ารวมขาเรียกรถพยาบาลทีคะ่ ” เธอหันไปสัง่ ป้าส�ำรวมพยักหน้ารับค�ำสัง่ วิง่ เงอะงะไปทีโ่ ทรศัพท์แต่กก็ ดไม่ถกู ตกใจจน จ�ำอะไรไม่ได้เลยในตอนนี้ จึงถือโทรศัพท์วงิ่ มาให้คนสัง่ โทรแทน

37

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“คุณแจม ป้าจ�ำไม่ได้ คุณแจมช่วยกดทีเถอะค่ะ” เธอรับมากดอย่างเร่งด่วน “ส่งรถพยาบาลมาทีบ่ า้ นสุรดิษด่วนทีส่ ดุ เลยนะคะ” เธอส่งโทรศัพท์คนื ให้ปา้ ส�ำรวม มือก็ประคองใบหน้าคร้ามจากความเครียดของบิดาไว้ใจไม่ดี ภาวนาในใจขอให้แม่ของเธอ ช่วยปกป้องท่านด้วย อย่าให้ทา่ นเป็นอะไรไปในตอนนีเ้ ลย โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึง่ ในกรุงเทพฯ ร่างไร้สติของคุณสรสิทธิถ์ กู ส่งเข้าห้อง ฉุกเฉินในทันทีทมี่ าถึง หมอสัง่ ให้ทกุ คนรอข้างนอก คุณหญิงจันทนีไม่รอช้ารีบเอาโทรศัพท์ ออกมากดหาบุตรสุดทีร่ กั ในทันที คิดอะไรไม่ออกก็ตอ้ งโทรบอกบุตรสาวให้มาช่วยกัน “ไปไหนนะ ท�ำไม่รับโทรศัพท์คุณแม่คะลูก” คุณหญิงบ่นร้อนใจขึ้นมา ก่อน กรอกเสียงลงไปเร็วรีเ่ มือ่ อีกฝ่ายกดรับ “ลูกแจงคะ ได้ยนิ แม่ไหมคะลูก” เสียงดนตรีอกึ ทึก ครึกโครม ท�ำให้คณ ุ หญิงต้องตะโกนแข่งกับมันเพือ่ ทีจ่ ะได้สนทนากับบุตรสาวได้อย่างชัดเจน “ลูกแจง ฟังแม่ดๆี นะคะลูกขา ตอนนีค้ ณ ุ พ่ออยูท่ โี่ รงพยาบาล ลูกแจงต้องมาด่วนเลยนะคะ ลูก ได้ยนิ ไหมคะ ลูกแจงๆ โอ๊ย! ลูกนะลูก นีค่ งไปเทีย่ วอีกล่ะสิ” “อะไรของคุณแม่กไ็ ม่รู้ พูดด้วยก็ไม่พดู ” เสียงนัน้ อ้อแอ้ออ่ นแรงเต็มทีดว้ ยความเมา “มีอะไรเหรอครับแจง” นวัชคูห่ มัน้ หมาดๆ เดินเข้ามาโอบกอดจากด้านหลังด้วย ความเมามายแต่น้อยกว่าเธอ ถามพลางจูบแก้มนวลระเรื่อด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ไปด้วย ปูริดาหันมาคล้องแขนไว้ที่คอคู่หมั้นแล้วยั่วยวนเชิญชวน นวัชค่อยๆ โน้มใบหน้าลงมา หาความชุม่ ฉ�ำ่ หอมหวานจากริมฝีปากอวบอิม่ ของเธอ ก่อนผละออกจากกัน “เรามาสนุกกันต่อเถอะ อย่าไปสนใจเลยค่ะ” “แต่ผมไม่อยากสนุกทีน่ แี่ ล้ว อยากไปสนุกทีอ่ นื่ มากกว่า ไปด้วยกันนะครับทีร่ กั ” นวัชรีบหยอดค�ำหวานเพือ่ ให้ได้สงิ่ ตนต้องการต่อไป “อะไรกันคะ เราเพิง่ จะหมัน้ กันไม่ถงึ อาทิตย์เองนะวัช ไม่เอาน่า อดใจรออีกหน่อย สิคะ อีกเดือนเดียวเราก็จะได้แต่งงานกันแล้ว ถึงวันนัน้ คุณไม่ตอ้ งขอแบบนีเ้ ลย แจง จะตอบสนองคุณเอง เอาให้สมกับทีร่ อคอยเลย ดีไหมคะ... หืม” ปูรดิ ายัว่ ยวนด้วยสายตาลีลาท่าทางอันเร่าร้อน จนนวัชอดใจรอต่อไปอย่างเธอว่า ไม่ได้ กระชากเธอเข้ามุมมืดดันเธอจนชิดข้างฝา จับท้ายทอยเธอให้แหงนเงยขึน้ รับรสจูบ อันเร่าร้อนของเขาทีอ่ ยากถ่ายทอดให้แก่เธอเหลือเกิน อีกมือก็ลบู ไล้สะโพกกลมกลึงไปจนถึง หน้าอกอวบอิม่ เต็มไม้เต็มมือ บีบเคล้นเนิน่ นานจนยากทีจ่ ะผละออก ท่อนขากลมกลึงข้างหนึง่ ของเธอถูกยกขึน้ พาดบนต้นขาแกร่งของเขาในเวลาต่อมา ให้กายบางของเธอได้รบั รูถ้ งึ ความเป็นชายของเขาทีม่ นั ขยายเต็มตึง เพือ่ ให้รวู้ า่ เขาต้องการ เธอมากถึงมากทีส่ ดุ ในตอนนี้ แต่ปรู ดิ าไม่ใจอ่อน เธอยังคงเล่นตัวด้วยการผลักเขาออก แม้วา่ ร่างกายทีต่ อบสนองเขาไม่ได้หยุดหย่อนนัน้ ต้องการเขามากเช่นกัน แต่เธอไม่โง่พอทีจ่ ะ ปล่อยตัวให้ผชู้ ายทีไ่ ด้ขนึ้ ชือ่ ว่าคาสโนวาฆ่าไม่ตายแบบเขาได้เชยชมง่ายๆ เขาจะเบือ่ และทิง้ เธอ

38

เพียงธารา

ซะก่อน เหมือนผูห้ ญิงหลายรายทีเ่ ขาทิง้ ขว้างเป็นว่าเล่นมาแล้ว นวัชเสียอารมณ์นดิ หน่อยเมือ่ ไม่ได้อย่างทีใ่ จต้องการ แต่พยายามควบคุมมันไว้ มองคูห่ มัน้ สาวตรงหน้าด้วยความเสียดาย ไม่เคยมีผหู้ ญิงคนไหนทีท่ ำ� ให้เขาคลัง่ ไคล้ได้เท่า ผูห้ ญิงตรงหน้าเลยจริงๆ เธอรู้จักเล่นตัว ยั่วยวน อีกทั้งเร่าร้อน น่าค้นหาน่าสัมผัสยิ่ง ผิดกับผู้หญิงที่ ผ่านๆ มาของเขาแทบทุกคน ทีด่ แี ต่อยากได้เขาจนตัวสัน่ ยินยอมพร้อมจะกระโดดขึน้ เตียง ไปกับเขาได้ทกุ เมือ่ ทีเ่ ขาต้องการ ยกเว้นอโนมา นัน่ อีกรายทีไ่ ม่เคยยอมเขาง่ายๆ แต่เธอไม่เร่าร้อนเช่นปูรดิ า เธอ เรียบร้อยอ่อนหวานน่าค้นหา แต่ไม่นา่ สัมผัสเช่นพีส่ าวเธอทีย่ วั่ ยวนเขาอยูต่ รงหน้าเวลานี้ ปูรดิ าไม่สนใจค�ำพูดของมารดา ไม่คดิ จะโทรถามกลับให้รเู้ รือ่ งด้วยซ�้ำ เธอยังคง สนุกต่อกับคู่หมั้นหนุ่มหล่อดีกรีลูกชายเจ้าของเต็นท์รถยี่ห้อหรูชื่อดังของเมืองไทยด้วย ความรืน่ เริงใจ ผิดกับอโนมาทีก่ ระวนกระวายใจกับเวลาอันแสนยาวนาน เมือ่ คนทีร่ กั และเคารพ หายเข้าไปในห้องฉุกเฉินเป็นเวลานานนับชัว่ โมง ท�ำให้ใจของคนรออยูด่ า้ นนอกอย่างเธอ เต้นไม่เป็นส�่ำ รอฟังข่าวคราวจากแพทย์ผเู้ ชี่ยวชาญข้างใน ถึงอาการของคนป่วยที่ก�ำลัง ถูกยือ้ ชีวติ อยูเ่ วลานี้ คุณหญิงจันทนีเดินไปเดินมาหน้าห้องฉุกเฉินอย่างนั่งไม่ลง ในขณะที่อีกคนนั่ง รอคอยอย่างใจจดใจจ่อเช่นกัน ใบหน้านวลนัน้ ซีดเซียวอีกทัง้ ใจหาย ถ้าบิดาเป็นอะไรไป ก็คงเพราะเธอ “คุณหมอ สามีฉนั เป็นยังไงบ้างคะ” คุณหญิงจันทนีปรีเ่ ข้าไปคว้าตัวหมอ ถามทันที ทีพ่ น้ ประตูออกมา “คนไข้ตอ้ งการพบคุณอโนมาด่วนทีส่ ดุ ครับ” คุณหญิงจันทนีอา้ ปากค้างด้วยความ ตกใจ ไม่คดิ ว่าสามีจะเรียกหาลูกเลีย้ งก่อนเรียกหาตน แล้วหันไปตะคอกอโนมา ไล่ให้รบี เข้าไป มองด้วยสายตาโกรธแค้นชิงชังอีกที “ไปสิ ยืนท�ำบือ้ อะไรอยูล่ ะ่ ” คนถูกเรียกหาใจไม่ดเี ลย ในเมือ่ ผูเ้ ป็นบิดาไม่เคยเรียกหาเธอมาก่อน ไม่แม้แต่ จะมองหน้าด้วยซ�้ำในบางครั้ง ท�ำเหมือนเธอเป็นอากาศธาตุก็ไม่ปาน เห็นจะมีก็คราวนี้ หนแรกเมือ่ ช่วงค�ำ่ ทีเ่ รียกให้ไปพบในห้องท�ำงาน หนสองก็ทนี่ ี่ ทีโ่ รงพยาบาล มันน่าแปลก แต่กต็ ดั สินใจเดินเข้าไป คุณจันทนีจะตามเข้าไปแต่หมอห้ามไว้ บอกคุณสรสิทธิต์ อ้ งการคุย กับอโนมาเป็นการส่วนตัว

39

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

บิดาของเธอนอนนิง่ อยูบ่ นเตียง มีสายออกซิเจนอยูท่ ชี่ อ่ งจมูกเพียงสายเดียวเพือ่ ช่วยหายใจ ท่านกะพริบตาถีๆ่ ลืมขึน้ อย่างเหนือ่ ยอ่อน พยายามยกมือขึน้ จะจับมือเธอ เธอจึงรีบคว้ามากุมไว้ดว้ ยสองมือเรียวสวยเร็วพลัน ยกขึน้ แนบแก้มนวลเนียนไว้ใน เวลาต่อมา น�ำ้ ใสๆ ไหลต้องมือซีดเซียวของผูเ้ ป็นบิดา เมือ่ รูแ้ ก่ใจว่าอาการของบิดาหนักหนา เพียงไร โดยไม่ตอ้ งได้รบั ค�ำยืนยันจากหมอหรือพยาบาลทีย่ นื อยูอ่ กี ฟากหนึง่ ของเตียง “แจม” เสียงเรียกของท่านแผ่วมากแทบไม่ได้ยนิ เธอจึงยืน่ หน้าเข้าไปชิดใบหน้าท่าน ระยะห่างพอสนทนากันรูเ้ รือ่ ง “พ่อขอโทษ พรุง่ นีส้ องโมง ไปท�ำงานด้วย ฝากโรงแรมด้วย ดูแลมันให้สดุ ชีวติ ” เพียงเท่านัน้ ลมหายใจท่านก็หมดลง หลงเหลือไว้เพียงร่างไร้วญ ิ ญาณให้หญิงสาว ได้กอดร�ำ่ ลาเป็นครัง้ สุดท้าย “คุณพ่อ คุณพ่ออย่าทิ้งแจมไป คุณพ่ออย่าทิ้งแจมให้อยู่คนเดียว คุณพ่อขา ฟืน้ ขึน้ มาสิคะ คุณพ่อ” อโนมากรีดร้องออกมาราวจะขาดใจตามไปให้ได้ ร�ำ่ ร้องเรียกหาผูเ้ ป็นบิดาทีห่ มด ลมหายใจจากไปไม่หยุดหย่อน เธอไม่อยากได้ยนิ เลยค�ำว่าขอโทษจากลมหายใจเฮือกสุดท้ายของท่าน ถ้าเปลีย่ นได้ อยากขอให้ทา่ นมีชวี ติ อยู่ อย่าจากเธอไปแบบนีจ้ ะดีกว่า แม้ตอ้ งอยูแ่ บบไม่สนใจกันเธอก็ยอม แต่ไม่ใช่จากเธอไปแล้วทิง้ ทุกอย่างไว้ให้เธอเผชิญแต่เพียงผูเ้ ดียวแบบนี้ มันหนักหนาเหลือเกิน ส�ำหรับลูกนอกคอกทีไ่ ม่มใี ครต้องการอย่างเธอ “คุณพี”่ คุณหญิงจันทนีกรีดร้องเสียงดังลัน่ โรงพยาบาลก่อนหมดสติไป ทุกคน รับรูถ้ งึ ความเสียใจในครัง้ นี้ ยกเว้นบุตรสาวสุดทีร่ กั แม้ลมหายใจเฮือกสุดท้ายทีผ่ เู้ ป็นบิดา ต้องจากไปอย่างไม่มวี นั หวนกลับ ยังไม่มาแล

40

เพียงธารา

4

ณ ห้องรองประธาน โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล กรุงเทพมหานคร ศูนย์กลางการบริการโรงแรมในเครือสุรดิษ เอกสารจากผลประกอบและผลการด�ำเนินงาน ของโรงแรมหลายต่อหลายแฟ้มถูกตรวจสอบอย่างละเอียดเมือ่ รองประธานบริหารคนใหม่ เข้ามาด�ำรงต�ำแหน่ง หลังได้รบั การโหวตแต่งตัง้ จากผูถ้ อื หุน้ ทัง้ หมด เมือ่ ประธานกรรมการ บริหารโรงแรมคนดังจบชีวติ ลงไปสองเดือนทีผ่ า่ นมา โดยคุณหญิงจันทนีขนึ้ รับต�ำแหน่งประธานกรรมการบริหาร เมือ่ ปูรดิ าผูเ้ ป็นบุตรสาว คนโตของตระกูลสุรดิษ ผูม้ สี ทิ ธิอ์ นั ชอบธรรมไม่ยอมขึน้ รับต�ำแหน่ง แล้วพาตัวเองท่องเทีย่ ว ไปกับแฟนหนุม่ อย่างคนว่างงาน แต่สดุ ท้ายหน้าทีท่ งั้ หมดกลับมาวางลงตรงหน้ารองประธาน ผูเ้ ป็นบุตรสาวคนเล็กของตระกูลอย่างอโนมา เมือ่ ประธานกรรมการบริหารอย่างคุณหญิงจันทนี ทิ้งภาระทุกอย่างไว้ข้างหลังอย่างไม่คิดจะรับผิดชอบใดๆ ปัญหาหลายอย่างต้องท�ำการ แก้ไขอย่างเร่งด่วน ก่อนทุกอย่างจะบานปลายจนยากหาทางแก้ไข นัน่ ท�ำให้เธอไม่คดิ มานัง่ เกีย่ งในเรือ่ งหน้าทีท่ ตี่ อ้ งรับผิดชอบ ผลประกอบการทีผ่ า่ นมาโรงแรมอยูใ่ นภาวะเริม่ ขาดทุน มีผลกระทบภายในทีเ่ กิดจากการจัดการไม่ดพี อรวมไปถึงภาวะเศรษฐกิจทีย่ ำ�่ แย่ลง ส่งผลให้ การท่องเทีย่ วของผูค้ นลดน้อยลง การดึงผลก�ำไรให้กลับคืนมาจึงเป็นไปได้ยากในตอนนี้ “จากทีแ่ จมตรวจดูผลประกอบการล่าสุดของปีนี้ สรุปก็คอื ... โรงแรมไม่กอ่ เกิด ผลก�ำไรใดๆ จากการลงทุนในไตรมาสทีส่ าม ขาดทุนไปสามสิบสีเ่ ปอร์เซ็นต์ในไตรมาสทีส่ ี่ หลังแบ่งจ่ายปันผลกับหักค่าใช้จา่ ยต่างๆ ของโรงแรมไป” อโนมาเงยหน้าจากแฟ้มข้อมูลมา

41

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ครุน่ คิดด้วยความหนักใจ แล้วกล่าวต่อ “รวมทัง้ ใช้หนีธ้ นาคารทีก่ ยู้ มื มาเป็นทุนสร้างโรงแรม ทีป่ ราณบุรแี ล้วก็หวั หิน” “ครับ โรงแรมของเราขาดการจัดการทีด่ ใี นช่วงหลายปีทผี่ า่ นมา ก่อให้เกิดปัญหา หลายจุด คุณสรสิทธิเ์ องพยายามหาจุดบกพร่องในส่วนนัน้ มาเป็นปี แต่ยงั ไม่ทนั ทราบสาเหตุ ทีแ่ น่ชดั ท่านก็จากไปเสียก่อน” คุณดุสติ หนึง่ ในคณะกรรมการบริหารโรงแรมซึง่ เคยท�ำงาน ใกล้ชดิ คุณสรสิทธิเ์ สริมขึน้ มาอย่างคิดไม่ตกในนาทีนี้ “แจมพอรูส้ าเหตุบา้ งแล้วค่ะ ว่าปัญหาพวกนัน้ มันมาจากไหน” รองประธานสาว กล่าวอย่างมาดมัน่ จากข้อมูลทีเ่ ธอค้นหามันท�ำให้เธอพอจะรูถ้ งึ สาเหตุดงั กล่าว “จากไหนครับ?” คุณดุสติ ถามอย่างกระตือรือร้น ใจจดจ่อรอฟังถึงปัญหานัน้ “มันเป็นแค่ขอ้ สันนิษฐานเบือ้ งต้นทีย่ งั ไม่แน่ชดั แต่แจมคิดว่า... มีการทุจริตภายใน เกิดขึน้ ในโรงแรมของเรา” “ทุจริต!” “แต่คณ ุ อาไม่ตอ้ งห่วงนะคะ ขอเวลาแจมรวบรวมข้อมูลการทุจริตอีกสักหน่อย แจม จะจัดการกับคนคดโกงอย่างแน่นอน” อโนมากล่าวอย่างใจเย็น ยังไงเธอก็ไม่มวี นั ปล่อยให้ คนคนนีล้ อยนวลหาผลประโยชน์กบั โรงแรมต่อไปได้แน่นอน เพียงตอนนีเ้ ธอยังหาหลักฐาน มัดแน่นไม่เพียงพอ แต่คงอีกไม่นาน ขอให้เธอได้ตรวจสอบข้อมูลบัญชีอย่างละเอียดอีก สักหน่อย คนคนนัน้ จะได้รบั ผลตอบแทนทีส่ าสมเธอรับรอง คุณดุสติ พยักหน้ารับอย่างเชือ่ มัน่ ว่ารองประธานสาวต้องท�ำได้อย่างทีพ่ ดู แน่นอน จากการตรากตร�ำท�ำงานหนัก ตรวจสอบข้อมูลการบริหารงานของโรงแรมอย่างละเอียด ในช่วงทีผ่ า่ นมา เธอแทบจะไม่ได้พกั กินนอนโหมงานหนักอยูใ่ นโรงแรมตัง้ แต่ได้รบั ต�ำแหน่ง นานๆ ถึงจะกลับเข้าบ้านสักที เขานับถือเลยจริงๆ “ตอนนีแ้ จมอยากให้เรามุง่ เน้นการบริการไปยังโรงแรมทัง้ สองแห่ง ในปราณบุรกี บั หัวหินทีเ่ ปิดใหม่ แจมจะลองติดต่อกับบริษทั ทัวร์ตา่ งชาติเพือ่ โปรโมตโรงแรมของเรา ดึงดูด แขกพวกนัน้ ให้เข้ามาพัก แทนทีจ่ ะนัง่ รอแขกในช่วงเศรษฐกิจแบบนีค้ ณ ุ อาว่าไงคะ” “ก็ไม่เลวนะครับ ดีทเี ดียว” เป็นอีกครัง้ ทีค่ ณ ุ ดุสติ พยักหน้าอย่างเห็นด้วย ในเมือ่ ตลอดเวลาทีผ่ า่ นมาโรงแรมรอคอยแต่จะให้บริการแขกทีเ่ ดินเข้ามาพักหรือไม่กร็ อจัดประชุม สัมมนาให้กบั นักธุรกิจในบริษทั ต่างๆ แต่ยงั ไม่เคยทีจ่ ะลองติดต่อกรุป๊ ทัวร์ตา่ งชาติดเู ลย “แจมก็คดิ ว่างัน้ ค่ะ อย่างน้อยมันก็คงดีกว่าการรอคอย อีกอย่างเงินทุนทีห่ ายไปเรา คงได้กลับคืนมาจากตรงนี้ แจมอยากได้สถานทีท่ อ่ งเทีย่ วหลักๆ กับกิจกรรมทีน่ า่ สนใจของ ทัง้ สองที่ เพือ่ จัดท�ำโบรชัวร์ไปน�ำเสนอ คุณอาช่วยจัดการให้สกั หน่อยจะได้ไหมคะ” “ได้สคิ รับ แล้วจะจัดการให้อย่างเร่งด่วนเลย”

42

เพียงธารา

“ขอบคุณคุณอามากค่ะ แจมคิดว่าเราคงต้องเหนือ่ ยหน่อย แต่ถา้ ผ่านปัญหาช่วงนี้ ไปได้มนั ก็คมุ้ ค่า” “ครับ แค่ขอให้ทกุ อย่างผ่านไปด้วยดี เหนือ่ ยแค่นอี้ าก็พร้อมสู้ ถ้าไม่มอี ะไรแล้ว อาขอตัวเลยแล้วกัน” คุณดุสติ ยันตัวขึน้ จากเก้าอีค้ อ้ มศีรษะให้รองประธานสาวแล้วจากไป สวนกับเลขานุการสาวหน้าห้องทีเ่ ปิดประตูเข้ามาพอดี เธอค้อมท�ำความเคารพคุณดุสติ แล้ว เดินสวนเข้ามา “คุณแจมคะ วันนีต้ อนเย็นท่านประธานฝากให้คณ ุ แจมไปทานข้าวกับแขกคนส�ำคัญ แทนด้วย นีห่ อ้ งอาหารส�ำหรับนัดเย็นนีค้ ะ่ ” เลขานุการสาววางกระดาษโน้ตแผ่นเล็กให้เจ้านาย แล้วหยุดยืนรอ อโนมารั บ กระดาษโน้ ต แผ่ น เล็ ก มาพลิ ก ดู แ ล้ ว นึ ก ไปถึ ง แขกคนส� ำ คั ญ ของ ท่านประธานทีว่ า่ ก่อนพยักหน้ารับพร้อมขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ” เลขานุการสาวค้อมรับแล้วหมุนตัวออกจากห้องไป “แขกคนส�ำคัญ ใครกัน?” อโนมาย�ำ้ กับตัวเองอย่างคิดไม่ตก ว่าแขกคนส�ำคัญของแม่เลีย้ งคือใครแล้วท�ำไม เธอต้องไปแทน ปกติคณ ุ หญิงจะไม่มาวุน่ วายหรือขอความช่วยเหลือจากเธอ แต่วนั นีท้ ำ� ไมถึง มาขอความช่วยเหลือจากเธอได้ เสียงโทรศัพท์ปลุกรองประธานสาวจากภวังค์ให้รีบหยิบมันขึ้นมารับ เธอกดรับ แล้วกรอกน�ำ้ เสียงสุภาพลงไปเมือ่ เบอร์โทรทีโ่ ชว์นนั้ มันคุน้ ตาเป็นอย่างดี “สวัสดีคะ่ คุณหญิง” อโนมาทักทายแล้วรอฟัง “รูแ้ ล้วใช่ไหมเรือ่ งนัดเย็นนี”้ “ค่ะ ทราบแล้วค่ะ” “อย่าไปช้า แล้วต้อนรับเขาให้ดๆี อย่าให้ขาดตกบกพร่องจนเขามาว่าฉันได้ อ้อ... แล้วแต่งตัวให้มนั ดี ไม่ใช่ใส่ชดุ ท�ำงานไปล่ะ” “ค่ะ” อโนมารับค�ำอย่างครุน่ คิดแต่ไม่ถามออกไป รอรับค�ำสัง่ เพียงอย่างเดียว “ฉันโทรมาบอกแค่นี้ แล้วดูแลโรงแรมให้ดลี ะ่ ฉันกับลูกแจงจะไม่อยูส่ กั พัก” “จะไปไหนกันคะ” “ฉันจะไปไหนกันต้องรายงานเธอด้วยหรือไง ท�ำตามทีฉ่ นั สัง่ ก็พอ อย่าถามมาก ใบมอบอ�ำนาจสิทธิใ์ นการดูแลโรงแรม ฉันเซ็นให้เรียบร้อยแล้ว เธอก็แค่ทำ� หน้าทีใ่ ห้ดกี พ็ อ” เพียงเท่านัน้ ทีต่ น้ เสียงแว้ดมาแล้ววางไป อโนมาวางโทรศัพท์ลงด้วยความเซ็งสุดใจ จะไม่ให้เธอรับรู้ได้อย่างไรในเมื่อ ท่านเป็นประธานบริหารของโรงแรม ท่านจะไปไหนเธอก็ควรทีจ่ ะรูไ้ ม่ใช่หรือ แล้วอาทิตย์หน้า มีประชุมผูถ้ อื หุน้ เธอก็คงต้องเป็นคนตัดสินใจทุกอย่างเองงัน้ สินะ มือเรียวยกขึน้ กุมขมับ อย่างหนักใจ อิงแผ่นหลังบอบบางลงกับพนักเก้าอีอ้ ย่างครุน่ คิดในตัวแม่เลีย้ งทีไ่ ม่ยอมเข้ามา

43

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ช่วยเธอบริหารงานหรือแนะน�ำอะไรให้เธอเลย ในฐานะทีท่ า่ นมีประสบการณ์ในการบริหาร โรงแรมมาก่อน แม้จะห่างหายไปในช่วงหลัง แล้วบิดาก็บริหารโรงแรมแต่เพียงผูเ้ ดียวก็ตาม มันคงจะดีไม่นอ้ ยถ้าท่านเข้ามาช่วยคิดหรือเสนอแบบแผนการบริหารเล็กๆ น้อยๆ ให้เธอ พอเป็นแนวทางได้บาง ไม่ใช่ทงิ้ เธอไว้ในภาวะอันตรายเช่นนี้ โรงแรมศูนย์เสียระบบการจัดการทีด่ ี ท�ำให้ผบู้ ริหารบางรายยักยอกและโกงเงิน ใช้จา่ ยของโรงแรมเป็นทอดๆ ได้อย่างสบายใจ ทีเ่ ธอคาดว่าน่าจะท�ำแบบนีม้ านานมากแล้ว จากรายงานบัญชีบางส่วนทีเ่ ธอตรวจพบข้อบกพร่องในเรือ่ งของค่าใช้จา่ ยทีเ่ กินความจ�ำเป็น เงินมันหายไปในส่วนตรงนัน้ ซึง่ เธอจะเข้าไปท�ำการตรวจสอบต่อไป หลักฐานทีเ่ ธอก�ำลัง พยายามรวบรวม อีกทัง้ เงินหมุนเวียนจ�ำนวนมากทีเ่ ข้าบัญชีคนคนนัน้ คงพอจะท�ำให้เธอ ตรวจสอบได้เป็นอย่างดี นีเ่ ป็นหนทางทีเ่ ธอจะเอาผิดและปลดคนคนนัน้ ออกจากต�ำแหน่งได้ อโนมาหลับตาลง พักผ่อนสมองอันวุ่นวายให้หยุดคิดชั่วครู่ แต่ในห้วงลึกของ ความนึกคิดกลับปรากฏภาพของใครคนหนึง่ หัวใจและสมองทีค่ ดิ ว่าจะสงบลงชัว่ ครูน่ นั้ กลับวุน่ วายขึน้ มา เขา... ผูช้ ายทีเ่ ธอจากมาโดยไร้คำ� ร�ำ่ ลา ดวงหน้าหล่อเหลาคมคายตราตรึงอยูใ่ นใจ เธอทุกครัง้ ทีห่ ลับตาลง แม้การพบกันครัง้ นัน้ จะท�ำร้ายทัง้ ร่างกายและจิตใจของเธอให้เจ็บช�ำ้ แต่เขากลับไม่เคยเลือนหายไปจากความทรงจ�ำอันเจ็บปวดของเธอเลย เขายังปรากฏอยูใ่ น ห้วงความคิดเสมือนเป็นเงาติดตามตัวเธอไปทุกหนแห่ง แม้ในยามหลับใหล แล้วเขาล่ะ จะยังจ�ำผู้หญิงที่ถูกย�่ำยีร่างกายและจิตใจจนแหลกเหลวคนนี้ได้อยู่ หรือเปล่า เขาจะจ�ำได้ไหมว่าเคยท�ำร้ายจิตใจผูห้ ญิงคนหนึง่ ไว้มากมายแค่ไหน... “เจ้านายครับ คุณเมธาวีจะเรียนสายด้วยครับ” เสียงสุภาพกรอกผ่านเครือ่ งสือ่ สาร ภายในมาทันทีทผี่ เู้ ป็นนายกดรับ “บอกไปว่าผมไม่ว่างแล้วจะโทรกลับ ส่วนคุณเข้ามาพบผมหน่อย” น�้ำเสียง เคร่งเครียดกล่าวไว้แค่นนั้ ก่อนวางไป ไม่นานประตูหอ้ งก็ถกู ผลักเข้ามาโดยเลขานุการหนุม่ หน้าห้อง จักรภัทรเงยหน้าจากเอกสารในมือขึ้นมอง เมื่อเลขานุการหนุ่มเดินมาถึงหน้า โต๊ะท�ำงาน “นัง่ ก่อนสิ” “ครับ” เลขานุการหนุม่ ค้อมรับแล้วนัง่ ลง รอค�ำสัง่ ต่อไปของผูเ้ ป็นนายเงียบๆ “งานส่งออกทีม่ ปี ญ ั หาผมเคลียร์ให้เรียบร้อยแล้วนะ” จักรภัทรบอกพร้อมโยนแฟ้ม ข้อมูลสินค้าส่งออกให้เลขานุการหนุม่ พร้อมก�ำชับ “อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนีข้ นึ้ อีกเด็ดขาด เพราะนัน่ มันหมายถึงความอยูร่ อดของบริษทั คุณรูใ้ ช่ไหมปโย” จักรภัทรสัง่ เสียงเข้ม น�ำ้ เสียง ของเขาจริงจังจนดูดดุ นั เวลานี้ เพราะงานเฟอร์นเิ จอร์สง่ ออกไปญีป่ นุ่ เป็นปัญหาให้เขาตามแก้ กว่าจะจบลงได้กร็ ว่ มเดือน แทบไม่มเี วลาบริหารจัดการส่วนอืน่ ได้เลย เมือ่ มันผิดพลาด

44

เพียงธารา

สลับงานกับสินค้าทีส่ ง่ ไปแถบยุโรป เขาแทบไม่ได้พกั บินไปมาญีป่ นุ่ เพือ่ เคลียร์ปญ ั หาเป็นว่า เล่น กว่าลูกค้าจะตัดสินใจท�ำธุรกิจกับทางบริษทั ตามเดิม “ครับเจ้านาย ผมจะก�ำชับฝ่ายส่งออกให้ตรวจสอบละเอียดมากยิง่ ขึน้ ครับ” “อืม... แล้วคนทีผ่ มให้คณ ุ ตามสืบไปถึงไหนแล้ว” จักรภัทรถามมองหน้าเลขานุการ หนุม่ รอคอยอย่างใจจดจ่อ “ตอนนีค้ นของเรารายงานมาว่า เธอก�ำลังเดินทางออกนอกประเทศครับ” “นอกประเทศ” จักรภัทรย�้ำพลางครุ่นคิด มือของเขายกขึ้นประสานระดับอก อิงแผ่นหลังกับพนักเกาอี้ แล้วใช้สายตาแห่งความสงสัยถามต่อ เลขานุการหนุม่ รีบตอบอย่างรูใ้ จกัน “มาเก๊าครับ เธอเดินทางไปมาเก๊าเมือ่ บ่ายนี้ ยัง ไม่มกี ำ� หนดกลับทีแ่ น่นอนครับ” “อืม” จักรภัทรพยักหน้าเข้าใจ “แล้วส่งคนตามไปหรือเปล่า” “แน่นอนครับ คนของเราไปเที่ยวบินเดียวกับเธอ ผมสั่งไว้แล้วว่าอย่าให้คลาด สายตา” “ดีมาก เอาล่ะ... ผมอยากให้คณ ุ ติดตามเธอไปเรือ่ ยๆ สืบข้อมูลความเป็นอยูข่ อง คนคนนีอ้ ย่าให้พลาด ผมต้องการรูท้ กุ อย่างเกีย่ วกับคนคนนี”้ จักภัทรเน้น ดวงตาดุดนั ฉาย แววบางอย่างออกมาให้คนตรงหน้าจับสังเกตได้ถงึ เงือ่ นง�ำบางอย่างทีอ่ ยูภ่ ายใต้จติ ใจผูเ้ ป็นนาย มันดูโหดร้ายและน่ากลัว “ครับเจ้านาย” ปโยรับค�ำพร้อมวางซองเอกสารสีนำ�้ ตาลลงตรงหน้าผูเ้ ป็นนาย “อะไร?” จักรภัทรหรีต่ ามองมันอย่างไม่เข้าใจนัก “เป็นข้อมูลลูกสาวคนเล็กของคนทีเ่ จ้านายให้ผมตามสืบ ผมคิดว่ามันน่าจะเป็น ประโยชน์กบั เจ้านายเลยสืบเพิ่มเติมมาครับ รู้สึกว่าลูกสาวคนเล็กที่กลับจากต่างประเทศ จะขึน้ ด�ำรงต�ำแหน่งรองประธานแล้วบริหารงานแทนเธออยูค่ รับ” “บริหารงานแทนงัน้ เหรอ” เขามองไปทีซ่ องเอกสารตรงหน้าแต่ไม่หยิบมาเปิดดู “ครับ รู้สึกว่าเธอเคยท�ำงานในต�ำแหน่งใหญ่โตของโรงแรมดังในซิดนีย์หลายปี ก่อนกลับมา” “ท่าจะไฟแรงน่าดู คุณไม่จำ� เป็นต้องตามสืบหรอก ผมมีคนคอยรายงานอยูแ่ ล้ว ในเรือ่ งนี้ ตามแค่คนคนนัน้ ก็พอ” “ครับ” “พรุง่ นีผ้ มต้องเดินทางไปเซ็นสัญญาทางการค้าทีย่ โุ รป อาจจะอยูท่ ำ� การตลาดทีน่ นั่ สักพัก ข้อมูลพวกนีค้ ณ ุ ก็เก็บไว้แล้วกัน ฝากดูแลทางนีด้ ว้ ย คงไม่หนักไปนะ” “ได้ครับเจ้านาย ไม่ตอ้ งห่วง ผมจะดูแลแทนเป็นอย่างดีในทุกเรือ่ งครับ”

45

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“อืม... ไม่มอี ะไรแล้วคุณไปเถอะ เอ้อ... ช่วยสัง่ ดอกไม้ให้ผมที จองห้องอาหาร ให้ผมด้วยนะ อาหารอิตาเลียนก็ได้” “ครับเจ้านาย” เลขานุการหนุม่ รับค�ำแล้วจากไป เขายิม้ และนึกขันกับอาชีพของตัวเองในทุกวันนี้ ไม่รวู้ า่ เป็นเลขานุการหรือนักสืบ กันแน่ เจ้านายหนุม่ มักหางานตามสืบมาให้เขาช่วยท�ำอยูเ่ สมอๆ ในระยะสองสามปีมานี่ คิดไปคิดมา เขาก็อยากชวนเจ้านายหนุม่ ออกไปเปิดส�ำนักงานนักสืบอยูเ่ หมือนกัน จักรภัทรหมุนเก้าอีท้ ำ� งานออกไปมองนอกกระจกใสในยามบ่ายใกล้เย็น เขาหลับตา ลงอย่างแผ่วเบาเพือ่ หวนนึกถึงใครบางคน สาวน้อยหน้าหวานปานน�ำ้ ผึง้ คนนัน้ ผูห้ ญิงทีเ่ ขา ได้ครอบครองเธอด้วยความบังเอิญเจอกัน แม้จะเป็นเพียงความบังเอิญแต่เขาก็ไม่อาจลืม เธอได้เลย กับเธอ เธอเป็นคนแรกทีท่ ำ� ให้เขารูส้ กึ แปลก คนแรกทีอ่ ยากได้มาครอบครอง เธอเหมือนมีพลังบางอย่างกับใจของเขา ในตอนนัน้ ... แม้รวู้ า่ เธอเจ็บปวด เขายังไม่อาจ หยุดยัง้ ใจได้ เธอสวยหวานดูมเี สน่หด์ งึ ดูดใจเขามากมายจนบอกไม่ถกู เธอยังคงตราตรึง อยูใ่ นใจของเขาไม่จางหาย เขาเฝ้าตามหาเธอมานานแรมเดือน ไปในทีท่ พี่ บเธอครัง้ แรก ครัง้ แล้วครัง้ เล่า แต่กลับไม่พบวีแ่ ววของเธอเลยสักหน ในช่วงเดือนทีผ่ า่ นมาเขาต้องหยุดตามหาเธอเมือ่ ธุรกิจเกิดปัญหาให้เขาต้องตามแก้ ส�ำนักงานนักสืบทีเ่ ขาจ้างให้คน้ หาตัวเธอแทนแต่กไ็ ม่มวี แี่ ววว่าจะได้พบเจอในเมือ่ ข้อมูลที่ รับรูเ้ กีย่ วกับตัวเธอมันมีเพียงแต่ชอื่ เล่นของเธอเท่านัน้ “ผมอยากรูน้ กั ว่าคุณไปอยูท่ ไี่ หน... แจม”

46

เพียงธารา

5

ร้านอาหารกึง่ ผับทีต่ กแต่งในสไตล์คลาสสิกตามแบบฉบับของฝรัง่ เศส มาพร้อม กับการเสิรฟ์ อาหารอิตาเลียนแสนอร่อยให้ลกู ค้าได้ลมิ้ รสยามค�ำ่ คืน อโนมาเดินผ่านผูค้ น เข้ามาในร้านด้วยเดรสสัน้ เหนือเข่า อวดขาเรียวยาวของเธอได้อย่างงดงาม เครือ่ งประดับ เพชรชิน้ เล็กๆ ประดับตัง้ แต่ตน้ คองามระหงไปจนถึงข้อมือครบทุกชิน้ ใบหน้าสวยหวาน ถูกแต่งแต้มด้วยเครือ่ งส�ำอางบางเบาเป็นทีส่ ะดุดตาให้กบั ผูพ้ บเห็นต้องเหลียวคอมอง แม้จะมี คูน่ งั่ เชยชิดใกล้ เธอเดินมาหยุดทีโ่ ต๊ะสุดท้ายของร้านอาหารสไตล์คลาสสิกตามนัดทีเ่ ขียน ไว้ในกระดาษโน้ต ชายวัยสีส่ บิ เศษในชุดสูทหรูราคาแพงนัง่ คอยเธออยูก่ อ่ นหน้านัน้ แล้ว เขาลุกขึน้ ต้อนรับทันทีทเี่ งยหน้าขึน้ มาเจอเธอ “สวัสดีครับคุณอโนมา” “สวัสดีคะ่ ” อโนมายิม้ รับด้วยไม่สนิทใจเท่าไรกับผูช้ ายตรงหน้า เมือ่ สายตาลวนลาม ทีอ่ กี ฝ่ายโลมเลียมองมาทัว่ เรือนร่างของเธอนัน้ รูส้ กึ ว่าจะไม่เกรงใจกันเลย “เชิญนัง่ ก่อนครับ” อโนมานัง่ ตามค�ำเชิญ ตามด้วยคนเชิญ สายตาจาบจ้วงโลมเลียยังคงไม่ละจาก ดวงหน้าสวยหวานและร่างระหงของเธอเลยสักนาที มันท�ำให้เธออึดอัด แต่พดู อะไรไม่ออก นอกจากใช้สายตาแห่งความไม่พอใจห้ามปรามการกระท�ำอันจาบจ้วงของอีกฝ่าย คนถูกมอง เหมือนรูต้ วั ละสายตาจากดวงหน้าสวยหวานมาแนะน�ำตัวเอง “ผม ทินกร เทพเมธากุล เป็นเจ้าของดีไดมอน ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั ครับ”

47

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

เขายื่นมือมาขอท�ำความรู้จัก แต่อโนมากลับยกมือนบไหว้แล้วยิ้มให้ก่อนวาง มือเรียวสวยลงบนหน้าตัก เธอไม่ชอบสายตาของเขาเลย เขาช่างหยาบคายไร้มารยาท ทินกร เทพเมธากุล เจ้าของร้านเพชรชือ่ ดังทีแ่ ม่เลีย้ งใช้เธอไปรับเครือ่ งเพชรบ่อยๆ เธอพบเขาครัง้ หนึง่ เมือ่ อาทิตย์กอ่ นแต่ไม่ทนั ได้พดู คุยกัน เธอรับเครือ่ งเพชรเสร็จสรรพก็เดิน กลับออกมา สวนกับเขาทีเ่ ดินเข้าร้านไปพอดี เขามีกจิ การร้านเพชรหลายแห่งทัง้ ไทยและต่างประเทศ เขาโด่งดังจนได้ขนึ้ ปกของ นิตยสารธุรกิจหลายฉบับ เธอพอรูม้ าบ้าง “อ้อ...” ทินกรเสีย่ ใหญ่ชกั มือกลับยิม้ รับเก้อๆ แล้วถามถึงเรือ่ งอาหารมือค�ำ่ ทันที “งั้นเรามาทานอาหารกันเลยดีไหมครับ ผมสั่งสตูขาแกะกับไวน์แดงไว้ คุณแจมต้องการ อะไรเพิม่ ไหมครับนอกจากนี”้ อโนมามองผูช้ ายตรงหน้าอย่างพิจารณา ดูเหมือนเขาจะรูข้ อ้ มูลเธอจนละเอียดยิบเลย แม้กระทัง่ ชือ่ เล่นทีเ่ ขาเรียกออกมาเมือ่ ครู่ การมาครัง้ นีข้ องเธอมันคงไม่ปกติแล้วสินะ ดูเหมือน แม่เลีย้ งก�ำลังมีแผนบางอย่างกับเธอ ใช่แล้วล่ะ! เธอย�ำ้ อย่างมาดมัน่ เมือ่ คิดย้อนไปถึงค�ำพูดของแม่เลีย้ งเมือ่ หลายวันก่อน ‘ฉันอยากให้เธอได้รจู้ กั กับผูช้ ายดีๆ สักคน เอาไว้ถงึ เวลาฉันจะพาเขามาให้เธอรูจ้ กั ’ “คุณแจมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” เสีย่ ใหญ่สะกิดถามเมือ่ อโนมาเอาแต่จอ้ งหน้าเขา ไม่ยอมพูดจา “อ้อ... ปะ...เปล่าค่ะ แค่นนั้ พอแล้วค่ะ” สตูขาแกะกับไวน์แดงถูกบริกรน�ำมาเสิร์ฟในเวลาไม่นานเกินรอ บัดนี้แก้วไวน์ ว่างเปล่ามีสสี นั ของน�ำ้ ไวน์แดงเข้ามาเสริม จานว่างเปล่านัน้ มีสตูขาแกะรสนุม่ ส่งกลิน่ หอม น่าทาน ทินกรเสีย่ ใหญ่ผายมือเป็นการเชิญชวนเมือ่ บริกรเสิรฟ์ ทุกอย่างเสร็จแล้วถอยกลับ ออกไป “อาหารทีน่ รี่ สอร่อยแล้วก็นา่ ทาน หวังว่าคงถูกใจคุณแจมนะครับ” เสีย่ ใหญ่เริม่ ชวนคุย สายตาจับจ้องไปทีด่ วงหน้าสวยหวานกับการวางตัวอันสง่างามของผูห้ ญิงตรงหน้า ด้วยความพอใจ “ค่ะ ฉันทานได้ทกุ อย่าง อะไรก็ได้คะ่ ” เธอตอบพลางหลบสายตาอันพึงพอใจที่ ส่งตรงมา บรรยากาศรอบตัวเริม่ บอกให้รถู้ งึ สิง่ ทีค่ าดคิดไว้ “เราเคยเจอกันครัง้ หนึง่ คุณคงจ�ำไม่ได้” เสีย่ ใหญ่รกุ อีกเมือ่ อีกฝ่ายท�ำท่าสงบเสงีย่ ม ถามค�ำตอบค�ำ เขาพอใจเธอตัง้ แต่ครัง้ แรกทีเ่ จอ ความสวย ความสาว ความสง่างามในตัวเธอท�ำให้ เขาไม่อาจละเลยไปจึงขออนุญาตคุณหญิงนัดพบเธอในวันนีเ้ พือ่ ท�ำความรูจ้ กั กันให้มากขึน้

48

เพียงธารา

“คงงัน้ ค่ะ เพราะฉันไม่คนุ้ หน้าคุณเลย” เธอตอบปัดแล้วตักอาหารทานไปเรือ่ ยๆ เสีย่ ใหญ่เชิดปากขึน้ ยิม้ ด้วยความพอใจทีเ่ ธอเล่นแง่ไม่อยากท�ำความรูจ้ กั กัน งานนี้ ชักจะไม่งา่ ยแล้วสินะ แต่มนั ไม่ใช่ปญ ั หาส�ำหรับคนอย่างเสีย่ ทินกรทีจ่ ะได้ผหู้ ญิงสักคนมา ครอบครอง “เสร็จจากทานอาหารแล้วเราไปนัง่ ดืม่ ทีผ่ บั ชัน้ ใต้ดนิ กันหน่อยดีไหมครับ” อโนมายิม้ อย่างรูท้ นั คนชวน เธอไม่ตอ้ งคิดนานก็ตอบออกมา “...คุณคงไม่วา่ นะคะ ถ้าฉันจะขอตัว” เสีย่ ทินกรยิม้ ถามอีกฝ่ายอย่างท้าทายกัน “คุณกลัวผมเหรอครับ” อโนมายิม้ ตอบเยือกเย็น จะไม่ให้เธอกลัวได้อย่างไรกันในเมือ่ เขาไม่เคยละสายตาน่า รังเกียจไปจากเธอแม้แต่วนิ าทีเดียว แล้วบทเรียนจากการดืม่ เหล้าครัง้ นัน้ มันก็ทำ� ให้เธอรูจ้ กั วางตัวมากขึน้ ไม่มที างทีเ่ ธอจะไปนัง่ ดืม่ กับคนทีเ่ พิง่ รูจ้ กั กันไม่ถงึ วันอย่างแน่นอน “ฉันไม่ชอบนัง่ ดืม่ กับคนทีเ่ พิง่ รูจ้ กั กันค่ะ อีกอย่างฉันมีธรุ ะต้องไปท�ำต่อ ถ้าคุณไม่มี ธุระส�ำคัญ ฉันขอตัวเลยแล้วกัน ขอบคุณส�ำหรับอาหารมือ้ นีน้ ะคะ” อโนมาลุกขึน้ ค้อมให้แล้ว จากไป ไม่ปล่อยโอกาสให้อกี ฝ่ายได้รงั้ ไว้ ในเมือ่ เขาไม่ได้มธี รุ ะส�ำคัญใดๆ ให้เธอต้องเจรจา แล้วเธอก็ไม่วา่ งพอทีจ่ ะมานัง่ หาความสุขส�ำราญใส่ตวั ในตอนนี้ งานมากมายกับปัญหาหลาย อย่างรอเธอแก้ไขอยู่ แล้วนึกเสียอารมณ์ไปกับแม่เลีย้ งทีก่ ำ� ลังเข้ามาวุน่ วายกับชีวติ เธอถูกส่งมาให้ผชู้ ายคนนีด้ ตู วั ... “เล่นตัวซะด้วย” เสีย่ ทินกรกล่าวอย่างนึกสนุกขึน้ มา เขาชอบมากซะด้วยสิ ผูห้ ญิง ยากๆ ชอบเล่นตัวแบบนี้ รับรองเลยเขาจะไม่ยอมให้เธอหลุดลอยไปแน่นอน อโนมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูลิฟต์ กดเรียกลิฟต์แล้วยืนรอ เป็นจังหวะที่ใคร คนหนึง่ เหลือบเห็นเธอเข้า พอดีกบั ทีป่ ระตูลฟิ ต์เปิดออก คนคนนัน้ ลุกจากทีน่ งั่ ทันทีเมือ่ เธอ ก้าวเข้าลิฟต์ไป “คิม คุณจะไปไหนคะ” เมธาวีลกู สาวเจ้าของห้างสรรพสินค้าชือ่ ดังคูข่ าคนล่าสุดของ จักรภัทรลุกขึน้ มารัง้ แขนถามด้วยความงงงวย ทีจ่ ๆู่ เขาก็ลกุ ขึน้ มาดือ้ ๆ ทัง้ ทีเ่ พิง่ นัง่ ลงไป “ขอตัวเดีย๋ วนะเม คุณสัง่ อาหารไปก่อนเลย” จักรภัทรบอกแค่นนั้ ก่อนวิง่ ตามมา กดลิฟต์ด้วยความร้อนใจ ทิ้งเมธาวีไว้กับความสงสัยไม่สนใจอะไรมากไปกว่าผู้หญิงที่ ย่างกรายเข้าลิฟต์ไป “คิม บ้าจริง!” เมธาวีคว้ากระเป๋าตามลงมา จักรภัทรกดลิฟต์รัว ก่อนหันไปทางบันได ที่คิดว่าน่าจะไวกว่าการยืนรอลิฟต์ ถ้าเขาวิง่ ลงไป ผูห้ ญิงทีเ่ ขาเห็นเมือ่ ครูม่ นั คือเธอแน่นอนเขาจ�ำได้ดี ผูห้ ญิงคนนีท้ หี่ นีหาย จากมาโดยไม่รำ�่ ลากัน

49

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

อโนมาก้าวออกจากลิฟต์แล้วตรงไปเข้าห้องน�ำ้ ทีใ่ ห้บริการลูกค้าในชัน้ ล่างเพือ่ ล้างมือ จักรภัทรวิง่ ตามลงมาจนถึงบันไดขัน้ สุดท้าย เขาไม่ทนั เห็นอโนมาทีเ่ ดินเข้าห้องน�ำ้ ไป เขาหมุนตัวไปทัว่ ทัง้ ชัน้ ล่างของร้านอาหารทีค่ ลาคล�ำ่ ไปด้วยผูค้ นมากหน้าหลายตา ก่อนวิง่ ออกไปยังลานจอดรถด้านหน้าส�ำรวจดูทกุ ซอกทุกมุมจนกวาดตามองไปยังรถทุกคัน ในบริเวณก็ไม่มแี ม้แต่เงาของเธอ จักรภัทรเหวี่ยงเท้าฟาดลมด้วยเจ็บใจที่ตามเธอไม่ทัน เขาหลับตาลงแล้วลืมตา ขึน้ มาอีกครัง้ ท�ำใจให้ภาพเธอหายไป แต่คนทีเ่ ขาวิง่ ตามหาจนเหนือ่ ยหอบกลับปรากฏกาย อยูต่ รงหน้า เขาไม่กล้าแม้จะกะพริบตา... กลัวเธอหายไป เขาก้าวเท้าเข้าไปหาเธอช้าๆ ก่อนเปลี่ยนเป็นเร็วขึ้นเมื่อร่างระหงก้าวถอยหนี ก่อนหมุนตัวเดินเร็วๆ จากเขาไปด้วยอาการร้อนรน ใบหน้าเธอก็ตนื่ ตระหนกอย่างเห็นได้ชดั เมือ่ มองมาทีเ่ ขา “หยุดนะ ผมบอกให้หยุด” ค�ำสัง่ นัน้ ไม่เป็นผลกับคนฟังเลยสักนิด เธอยังคงเดิน เร็วๆ ไม่เหลียวหลังมามอง จักรภัทรเกือบถึงตัวเธอถ้าเมธาวีไม่มาดักหน้าแล้วรัง้ เขาไว้ “คิมจะไปไหนคะ” จักรภัทรไม่ตอบ เขาสลัดแขนพร้อมดันเมธาวีออกให้พน้ ทางโดยเร็ว หันไปอีกที ร่างแบบบางทีเ่ ดินตามมาก็หายไปแล้ว สายตาเขากวาดไปทัว่ เพือ่ หาเธอ เมธาวียงั คงตามมา รัง้ ถามเขาอีก “คุณหาใครคะ” “ผมก�ำลังหาคนคนหนึง่ ขอโทษนะเม คุณช่วยไปรอผมในร้านอาหารก่อนได้ไหม” เขาบอกรีบๆ แล้วเดินไปดูรถทุกคันทีจ่ อดอยูใ่ นบริเวณนัน้ ไม่สนใจคนทีย่ นื หน้างอไม่พอใจ อยูข่ า้ งหลัง เมือ่ ใจเขามันจดจ่ออยูก่ บั ผูห้ ญิงอีกคนจนหมดหัวใจ อโนมาเดิน่ เร็วๆ มาจนถึงทีจ่ อดรถวีไอพีดา้ นหลังร้านอาหาร ใจเธอแทบกระเด็น ออกมาอยูน่ อกอก จนต้องบีบและกุมมันไว้ ไม่คดิ เลยว่าจะเจอเขาทีน่ ี่ เสียงฝีเท้าทีย่ ำ�่ เข้ามา ใกล้ทำ� เธอสัน่ กลัวจนเหงือ่ เม็ดเล็กซึมขึน้ มาบริเวณหน้าผากกลมมน มือเลือ่ นมาผสานบีบกัน จนแน่นทีห่ น้าอก ลมหายใจเหมือนจะขาดหายเป็นช่วงๆ ตัวเธอชาหนึบไปหมด เสียงฝีเท้าที่ เข้ามาใกล้นนั้ ท�ำเธอไม่กล้าขยับก่อนทีเ่ ธอจะสะดุง้ เฮือกเมือ่ ร่างแบบบางถูกกระตุกให้หนั กลับ เธอหลับตาปี๋ บีบมือตัวเองจนเจ็บ “คุณแจม เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” อโนมาเบิกตาโพลงหันไปมองคนเรียก เสีย่ ทินกรยืนอยู่ตรงหน้าเธอ เขามองมาด้วยความสงสัย “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ถามย�้ำ เมือ่ ใบหน้าสวยหวานนัน้ ดูซดี เซียวอีกทัง้ ตืน่ ตระหนกเหมือนเธอก�ำลังตกใจอย่างสุดขีด “เปล่าค่ะไม่มีอะไร ขอตัวนะคะ” เธอค้อมศีรษะเล็กน้อยก่อนเปิดประตูขึ้นนั่ง แต่แล้วประตูเธอก็ถกู กระชากออกกว้าง เป็นผลให้เธอต้องหันขวับกลับไปมอง

50

เพียงธารา

“ลงมา” คนทีส่ งั่ ไม่ใช่เสีย่ ทินกร แต่กลับเป็นผูช้ ายทีเ่ ธอเดินหนีมา ใบหน้าของเขา ดุดนั จนดูนา่ กลัว “กรุณาถอยไปด้วยค่ะ ฉันจะออกรถ” เธอบอกท�ำท่าทางเหมือนคนไม่เคยรูจ้ กั กัน มาก่อน เอือ้ มมือสัน่ เทาดึงประตูพยายามจะปิดมัน “แต่ผมมีเรือ่ งต้องคุยกับคุณ ลงมา” เขาสัง่ อีกครัง้ พร้อมยืน่ มือไปรัง้ เธอแต่กลับ ถูกปัดจนกระเด็นด้วยมือของใครอีกคน “คุณแจมรู้จักผู้ชายคนนี้ด้วยหรือครับ” เสี่ยทินกรถามมองหน้าจักรภัทรอย่าง ท้าทายกัน “ไม่รจู้ กั ค่ะ เราไม่เคยรูจ้ กั กัน” อโนมาปฏิเสธหลบสายตาเหีย้ มของจักรภัทร เสีย่ ทินกรหรีต่ ามองหญิงสาวในรถ ท�ำความเข้าใจเพียงเสีย้ ววินาทีกป็ ดิ ประตูรถให้ ไอ้หน้าหล่อนีม่ นั คงตามตือ๊ เธออยู่ แต่มนั กลับถูกเปิดออกอีกครัง้ ด้วยมือของจักรภัทร “เรามีเรือ่ งต้องคุยกันนะ ลงมา” เขาสัง่ เสียงเข้มคว้าแขนเธอกระชากออกมา อโนมา ก็สลัดจนหลุดทันทีเหมือนกัน จักรภัทรจะคว้าแขนเธออีกแต่เสี่ยทินกรเอาตัวเข้าขวาง “หลีกไป” จักรภัทรสัง่ พร้อมผลักเสีย่ ทินกรออกไปให้พน้ หน้า แต่ปลายกระบอกปืนกลับจ่อ อยูท่ หี่ ลังเขาโดยใครคนหนึง่ มันท�ำให้เขาชะงัก หยุดการกระท�ำทุกอย่าง “มีอะไรหรือเปล่าครับนาย” รอย ลูกน้องคนสนิทของเสี่ยทินกรถามทันทีอย่าง ปกป้องผูเ้ ป็นนาย “ว่าไงครับคุณแจม มีอะไรหรือเปล่าครับ” เสีย่ ทินกรไม่ตอบแต่กลับไปขอความเห็น จากอโนมาทีย่ นื ตกใจอยู่ เธอจะเป็นคนทีต่ ดั สินใจ “ไม่มอี ะไรค่ะ มันเป็นการเข้าใจผิด ขอตัวนะคะ” อโนมาตอบเปิดประตูรถขึน้ นัง่ อีกครัง้ จักรภัทรจะขยับตามไปแต่ปนื ทีจ่ อ่ อยูท่ ำ� ให้เขาต้องชะงักอีกครัง้ ท�ำได้เพียงมองดู ผูห้ ญิงทีเ่ ขาตามหามาแสนนานนัน้ จากไปต่อหน้าต่อตา “คิม มีอะไรหรือเปล่าคะ” เสียงทีด่ งั มาจากด้านหลังเรียกสติจกั รภัทรให้กลับคืนมา เขาหันไปผลักคนเอาปืน จ่อหลังจนกระเด็น เดินดิง่ ไปคว้าแขนเมธาวีออกไปจากตรงนัน้ “ตามไปหรือเปล่าครับนาย” ลูกน้องคนสนิทถามอย่างรูง้ าน “ไม่ต้อง” เสี่ยใหญ่บอกแค่นั้นก่อนเดินกลับไปที่รถ คิดว่าอโนมาคงไปได้ไกล ยังไงก็ตามไม่ทนั “อะไรคะ นีค่ ณ ุ จะท�ำอะไรคะคิม” เมธาวีถามทัง้ งงทัง้ ตกใจ ทีจ่ ๆู่ ก็ถกู จับยัดเข้ามา นัง่ ในรถแท็กซี่ เขาไม่เข้าไปในร้านอาหารแต่พามาส่งขึน้ รถแท็กซีอ่ ย่างนัน้ เหรอ “ขอโทษนะ วันหลังเราค่อยเจอกันใหม่ ออกรถเลยครับ”

51

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

จักรภัทรขับรถตามอโนมาไปเมื่อส่งเมธาวีขึ้นรถเสร็จ เขารู้ตัวว่าพลาดอีกครั้ง ที่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปได้ เขาตามเธอไม่ทัน นึกโมโหไอ้ผู้ชายสองคนที่เข้ามาขวางไว้ ไม่เช่นนัน้ เขาคงได้ตวั เธอมาแล้ว เขาหลับตาข่มอารมณ์เมือ่ หักรถเข้าข้างทาง มือของเขาก�ำ พวงมาลัยจนแน่นด้วยความรูส้ กึ หลากหลาย แต่ทสี่ ดุ คือเจ็บใจ เจ็บช�ำ้ ใจ ‘ไม่รจู้ กั ค่ะ เราไม่เคยรูจ้ กั กัน’ ค�ำค�ำนีม้ นั ลอยวนอยูใ่ นหัวสมองถึงขัน้ ท�ำให้หวั ใจของเขามีปญ ั หา เธอกล้าพูดออกมา ได้อย่างไรกัน ทัง้ ทีเ่ ธอกับเขายิง่ กว่ารูจ้ กั กันเสียอีก “เฮ้ย!” เขาทุบก�ำปัน้ กับพวงมาลัยอย่างหัวเสีย “หนีได้หนีไป คุณหนีได้ผมก็ตามได้ เหมือนกัน ผมต้องเจอคุณ... แจม”

52

เพียงธารา

6

09.00 น. ณ โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล เสียงเลขานุการสาวส่งผ่านเครือ่ ง สือ่ สารภายในมาเตือน เมือ่ วันนีม้ ปี ระชุมครัง้ ส�ำคัญ หลายคนหวาดหวัน่ กับรองประธาน คนใหม่ทเี่ รียกประชุมกะทันหันในวันสุดท้ายของสัปดาห์อย่างไม่มปี ม่ี ขี ลุย่ “ขอบคุณค่ะคุณต่าย” อโนมามองผ่านเอกสารในมืออย่างตัดสินใจจะจบปัญหาเรือ่ ง ทุจริตภายในทีเ่ ธอพยายามรวบรวมข้อมูลในช่วงเดือนทีผ่ า่ นตลอดจนอาทิตย์นที้ งั้ อาทิตย์ ไม่ได้หลับไม่ได้นอน หญิงสาวก้าวเท้าเข้าไปในห้องประชุมอย่างมาดมัน่ เสียงคุยเจีย๊ วจ๊าวของเหล่าบรรดา ผู้บริหารในห้องประชุมก็สงบลงทันที เธอเดินเข้ามานั่งในต�ำแหน่งของประธานกรรมการ บริหารอย่างท�ำหน้าทีแ่ ทน เธอยิม้ และกล่าวทักทายทุกคน “สวัสดีคะ่ ขอบคุณทุกคนทีส่ ละเวลาเข้ามาร่วมประชุมในครัง้ นี้ เอาล่ะค่ะ ดิฉนั ขอให้ ทุกคนเปิดดูเอกสารตรงหน้าแล้วฟังรายงานจากดิฉนั ไปพร้อมกัน” ทุกคนเปิดเอกสารตรงหน้า เมื่อเธอสั่ง “จากผลประกอบการของโรงแรมในเครือสุรดิษที่ผ่านมา ทุกคนคงพอทราบ บ้างแล้วในการประชุมครัง้ ก่อนหน้า ในไตรมาสทีส่ ามของปีทางโรงแรมไม่กอ่ เกิดผลก�ำไร ใดๆ เลยจากการลงทุน อีกทั้งขาดทุนไปสามสิบสี่เปอร์เซ็นต์ในไตรมาสที่สี่ของปี สรุป โดยรวมในทุกไตรมาสทีผ่ า่ นๆ มาเราขาดทุนมากกว่าได้ผลก�ำไร ดิฉนั คิดว่ามันควรโปร่งใส กับทุกคน... คุณสรสิทธิ์ประธานคนก่อนใช้เวลาร่วมปีในการหาสาเหตุที่เกิดขึ้น แต่ยัง ไม่ได้บทสรุปทีแ่ น่นอนก็จากไปเสียก่อน ดิฉนั จึงเข้ามาสานต่อเพือ่ หาข้อสรุปทีแ่ ท้จริงของ ปัญหาทัง้ หมด มันกลับกลายเป็นว่า เป็นการจัดการทีไ่ ม่รอบคอบ...”

53

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“คุณอโนมา คุณพูดแบบนีห้ มายความว่ายังไง พวกผมบริหารงานไม่ดงี นั้ สิ คุณ ไม่ควรพูดแบบนีน้ ะ ในเมือ่ คุณเองเพิง่ จะเข้ามาบริหารทีน่ ไี่ ม่ถงึ สามเดือนด้วยซ�ำ้ ” หนึง่ ใน ผูบ้ ริหารแถวหน้ากล่าวขึน้ มาอย่างมีนำ�้ โหและร้อนรน อโนมาพยายามส�ำรวมอารมณ์แล้วกล่าวต่อ “การด�ำเนินการทางธุรกิจทีผ่ ดิ พลาด และไม่ถกู ต้อง ค่าใช้จา่ ยทีไ่ ม่จำ� เป็นในความสัมพันธ์ทไี่ ม่เหมาะสม ดังนัน้ อะไรคือทีม่ าของ ปัญหาทัง้ หมด” “ก�ำลังสอบสวนพวกเราทีท่ มุ่ แรงกายเพือ่ โรงแรมมาหลายสิบปีหรือยังไงคุณอโนมา” เธอหยุดมองไปยังผูบ้ ริหารคนเมือ่ ครูท่ อี่ า้ ปากค้านเธอฉอดๆ ใบหน้าสวยหวานเยือกเย็น ท�ำเอาผูบ้ ริหารทีถ่ กู มองเริม่ ร้อนขึน้ มา เธอยิม้ วางใบหน้าสวยหวานนิง่ แล้วกล่าวต่อ “คุณบวรเดช เงินงบประมาณร่วมหลายสิบล้านถูกใช้จา่ ยไปในเรือ่ งส่วนตัว ไม่ใช่ แค่นั้นคุณยังเอาไปอีกสามสิบห้าล้านในการสร้างโรงแรมแห่งใหม่ที่ปราณบุรีและหัวหิน สองครัง้ รวมทัง้ สิน้ เจ็บสิบล้านบาท” สายตาหลายสิบคู่เพ่งมองไปยังคุณบวรเดชที่นั่งสั่นเลือดขึ้นหน้าด้วยความโกรธ อย่างหยามเหยียดในการกระท�ำอันไม่นา่ ให้อภัย ก่อนเจ้าตัวจะปฏิเสธออกมาอย่างไม่ยอมรับ ในข้อหา “คุณพูดแบบนีห้ มายความว่ายังไง คุณปรักปร�ำผมต่อหน้ากรรมการบริหารทัง้ หมด งัน้ เหรอ” “ปรักปร�ำงัน้ เหรอ” อโนมาถอนหายใจ แล้วพูดอีกด้วยน�ำ้ เสียงเหีย้ มเกรียมภายใต้ ดวงหน้าสวยหวาน “คุณจะพิพากษาตัวเองหรือให้ฉนั พิพากษาคุณดีละ่ ยืน่ จดหมายลาออกซะ คุณบวรเดช ก่อนทีฉ่ นั จะไม่ให้อภัยแล้วฟ้องร้องคุณ” “คุณเป็นใครมาสัง่ ให้ผมลาออก ประธานล่ะ ประธานอยูไ่ หน” ผูบ้ ริหารนามบวรเดช ลุกขึน้ มาตบโต๊ะประชุมฉาดตวาดลัน่ พร้อมทัง้ ถามหาผูเ้ ป็นประธานอย่างไม่ยอมลุแก่โทษ “ฉันมีสทิ ธิอ์ นั ชอบธรรมจากใบมอบอ�ำนาจสิทธิใ์ นการดูแลโรงแรมช่วงทีป่ ระธาน ไม่อยู่ ฉะนัน้ ฉันมีสทิ ธิจ์ ดั การทุกอย่างโดยไม่ตอ้ งรอประธานอนุมตั ิ เราจะเลือกตัง้ คณะ กรรมการบริหารกันใหม่หลังจากคุณบวรเดชลาออกในวันพรุง่ นี้ ดิฉนั อยากให้ทกุ คนซือ่ สัตย์ กับงานของตัวเอง ไม่อยากให้ปญ ั หานีเ้ กิดขึน้ มาอีก ขอจบการประชุมเพียงเท่านีค้ ะ่ ” อโนมากล่าวแค่นนั้ ไม่แม้จะมองหน้าคนคดโกงให้เสียเวลา คณะกรรมการบริหาร ทุกคนต่างส่ายหน้าให้กบั การกระท�ำอันต�ำ่ ช้าของบวรเดชแล้วเดินตามออกไป คาสิโนที่เดอะเวเนเชี่ยน (The Venetian) มาเก๊า... คุณหญิงจันทนียังคง เพลิดเพลินกับการเสีย่ งโชคจากเงินปันผลทีไ่ ด้มาในปีนี้ มันมากพอทีจ่ ะให้คณ ุ หญิงเสีย่ งโชค ได้อย่างมันมือและอยูก่ นิ ในสถานทีค่ รบวงจรอันเลิศหรูแห่งนี้ แต่แล้วเสียงโทรศัพท์กด็ งั

54

เพียงธารา

ขัดขึน้ มา พาให้อารมณ์เมามันนัน้ สูญสิน้ จนต้องผละออกมา “อะไรของคุณ บวรเดช ฉันก�ำลังยุง่ อยูน่ ะ” “ผมขอเวลาไม่นานหรอกคุณหญิงจันทนี” “ฮึย่ !” คุณหญิงถอนหายใจอย่างร�ำคาญ “มีอะไรก็วา่ มา” “ผมถูกลูกสาวคุณหญิงไล่ออก” เขาบอกอย่างร้อนใจและเจ็บใจไปพร้อมๆ กัน “อะไรนะ! ไล่ออกงัน้ เหรอ?” “ก็ใช่นะ่ สิ คุณหญิงต้องกลับมาช่วยผม ผมโดนไล่ออกก็เพราะเงินทีค่ ณ ุ หญิงให้ ผมยักยอกมา ผมไม่ยอมถูกไล่ออกหรอกนะ” ‘เวรแล้วสิ นัง่ เด็กบ้านีม่ นั จะมากไปแล้วนะ’ คุณหญิงเข่นเขีย้ วในใจ ก�ำโทรศัพท์ใน มือแน่น แต่ในเมือ่ เป็นเช่นนีก้ ต็ อ้ งตัดเนือ้ ร้ายทิง้ ไปก่อนทีจ่ ะลามมาถึงตัว “บวรเดช คุณเองก็ได้ไปมากเหมือนกันไม่ใช่หรือ” “คุณหญิง พูดแบบนีห้ มายความว่ายังไง” “ถือเป็นค่าปิดปาก คุณออกไปซะ” คุณหญิงต่อรองพร้อมยืน่ ค�ำขาด “ออกงัน้ เหรอ จะบ้าหรือไง” บวรเดชตวาดลัน่ หัวเสียสุดเหวีย่ ง ไม่คดิ ว่าจะได้รบั ค�ำพูดนีจ้ ากคนทีบ่ อกจะคุม้ กะลาหัวยามเกิดความผิดพลาด “หรือจะอยูใ่ ห้ลกู สาวฉันมันลากคอคุณเข้าคุกล่ะ” คุณหญิงขูฟ่ อ่ ยิม้ เยาะอยูป่ ลายสาย อย่างคนถือไพ่เหนือกว่า “แต่คณ ุ หญิงก็มสี ว่ นร่วมนี่ เราคงต้องเข้าคุกพร้อมกัน คุณหญิงต้องกลับมาจัดการ ให้ผม” “ฮ่าๆ” คุณหญิงถึงกับเยาะออกมาด้วยน�ำ้ เสียงอันข�ำขัน “บวรเดช ฉันน่ะเป็นใคร ประธานโรงแรม มีหนุ้ อยูใ่ นมือถึงสีส่ บิ เปอร์เซ็นต์ แล้วหลักฐาน คุณมีมนั แล้วเหรอถึงจะ มาพาฉันเข้าคุกพร้อมกัน ฉันไม่โง่พอทีจ่ ะเอาเงินมากมายพวกนัน้ เข้าไปไว้ในบัญชีให้ถกู จับได้ หรอก ออกไปซะ” คุณหญิงกดวางอย่างไม่คดิ สน ในเมือ่ ท่านเป็นแค่คนออกความเห็น ไม่มลี ายเซ็นลงนามทีเ่ ป็นลายลักษณ์อกั ษรว่าท่านร่วมโกงเงินนัน้ มา ท่านแค่แนะน�ำและเปิด ช่องทางให้ก็แค่นั้น บวรเดชเป็นผู้ชายหน้าโง่หิวเงินที่ท่านหลอกใช้ เมื่อหมดประโยชน์ ก็ตอ้ งสลัดทิง้ ไปให้พน้ ตัวก่อนทีท่ า่ นจะเดือดร้อนไปด้วย “แกอยากโง่เชือ่ ฉันเองช่วยไม่ได้ ถึงตอนนีฉ้ นั ก็ไม่กลัวอะไรแล้ว สามีหน้าโง่ของฉันมันตายไปแล้ว ฉันจะท�ำอะไรก็ได้กบั เงินพวกนัน้ โดยทีไ่ ม่ตอ้ งนัง่ แบมือรอเงินใช้จา่ ยอยูท่ บี่ า้ นอีกต่อไป” “จันทนีแกหลอกฉัน” บวรเดชเหวี่ยงโทรศัพท์ลงโซฟาอย่างหัวเสีย หันไปเก็บเอกสารส่วนตัวลงกล่อง กระดาษแล้วออกไปจากโรงแรมแห่งนีใ้ ห้เร็วทีส่ ดุ เมือ่ เรียกหาคนคุม้ กะลาหัวให้พน้ ผิดไม่ได้ อย่างทีเ่ คยตกลงกัน ไม่คดิ เลยว่าคุณหญิงจันทนีจะพลิกลิน้ ได้เร็วกว่าพลิกมือ ผูห้ ญิงคนนี้

55

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

มันปีศาจ มันนังแม่มดร้ายชัดๆ “คุณแจม มาท�ำอะไรตรงนี้ครับ” เสียงที่ดังมาจากข้างนอกท�ำเอาคนที่เก็บของ ต้องเหลียวไปมองก่อนเปิดประตูออกไป อโนมากับคุณดุสติ อยูห่ น้าประตูลฟิ ต์ บวรเดช เข่นเขีย้ วมองอโนมาอย่างแค้นเคืองแล้วตรงไปยังลิฟต์ของผูบ้ ริหาร อาฆาตเธอไว้ในใจอย่าง ท�ำอะไรไม่ได้มากไปกว่าไปจากทีน่ ใี่ ห้เร็วทีส่ ดุ “แจมลงไปทานกลางวันมาค่ะ ก�ำลังจะกลับไปท�ำงานต่อ” “ดีเลยครับ อามีเรือ่ งจะคุยด้วยอยูพ่ อดี” “งัน้ เชิญค่ะ” อโนมากล่าวเชิญแล้วเดินน�ำ “ท�ำไมคุณแจมไม่ฟ้องบวรเดชล่ะครับ” คุณดุสิตถามเมื่อพากันมาถึงห้องของ รองประธานสาวเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ข้องใจตั้งแต่ในที่ประชุม ที่รองประธานสาวปล่อย บวรเดชไปง่ายๆ โดยไม่ทำ� อะไรกับคนเลวๆ นัน่ สักอย่าง “ฟ้องไปจะได้อะไรคืนมาคะ มันไม่คมุ้ กันหรอกค่ะ สูเ้ อาเวลาทีว่ งิ่ ขึน้ โรงขึน้ ศาล ฟ้องร้องเขามาแก้ปัญหาที่เป็นอยู่ให้ดีขึ้นมาไม่ดีกว่าหรือคะ ให้เขาออกไปรับผลกรรมที่ ก่อไว้เองแล้วกัน แจมเชือ่ ว่าเขาต้องได้รบั มันแน่นอน” ค�ำสารภาพผิดในจดหมายลาออกในเรือ่ งการฉ้อโกงมันคงท�ำให้ผบู้ ริหารอนาคตไกล ต้องดับลงอย่างแน่นอน เขาคงไปหางานท�ำใหม่ทไี่ หนไม่ได้ เมือ่ เรือ่ งเลวร้ายในครัง้ นีจ้ ะถูกส่ง ไปยังโรงแรมทุกแห่งทัง้ ในและต่างประเทศ เพือ่ การพิจารณาในการรับเข้าท�ำงาน ถ้าเขายัง คิดจะไปหางานท�ำทีอ่ นื่ อยู่ อโนมาคิดแค่นนั้ เสียงโทรศัพท์สว่ นตัวก็ดงั ขัดขึน้ มา เธอมอง เบอร์โทรอยูช่ วั่ ครู่ แล้วกดรับ “คุณมีเรือ่ งอะไรต้องคุยกับฉันอีกหรือคะ คุณบวรเดช” “เธอคิดว่าตัวเองฉลาดแล้วใช่ไหมทีเ่ ปิดโปงฉันได้ จะบอกให้นะอโนมา ระวังแม่เธอ ไว้ให้ดๆี ระวังคุณหญิงจันทนีไว้ให้ดๆี เพราะยัยแม่มดแม่ของเธอก็มสี ว่ นร่วมกับเงินพวกนัน้ ด้วยเหมือนกัน สักวันโรงแรมจะพังลงมาเพราะแม่เธอเอง” บวรเดชระเบิดเสียงหัวเราะ ออกมาด้วยความสาแก่ใจแล้วกดวาง แต่โทรศัพท์ของอโนมายังแนบอยูท่ ใี่ บหูดว้ ยอาการ ค้างอึง้ มือทีก่ ำ� โทรศัพท์สนั่ เทาจนอีกคนจับสังเกตได้ถงึ อาการผิดปกติทกี่ ำ� ลังเกิดขึน้ “คุณแจมเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” “ปะ...เปล่าค่ะ ไม่มอี ะไร” อโนมาฝืนยิม้ ส่ายหน้าปฏิเสธก่อนวางโทรศัพท์ลงใน ลิน้ ชักโต๊ะท�ำงานดังเดิม “แล้วเรือ่ งโบรชัวร์ทนี่ ำ� ไปใช้ในการโปรโมตโรงแรม เรียบร้อยดีไหมคะ” เธอรีบถามเรือ่ งอืน่ เพือ่ กลบเกลือ่ นความรูส้ กึ สมองของเธอวุน่ วายและครุน่ คิดแม้สายตา จะจับจ้องอยูท่ ใี่ บหน้าคุณดุสติ ก็ตาม “ครับ ทุกอย่างเรียบร้อยดี ตัวอย่างอยูท่ คี่ ณ ุ ต่ายเรียบร้อยแล้วครับ” คุณดุสติ มอง ใบหน้าสวยหวานทีจ่ ๆู่ ก็เริม่ ซีดจนแทบไม่เหลือสีเลือดด้วยความสงสัย บวรเดชพูดอะไร

56

เพียงธารา

เธอถึงมีอาการเช่นนี้ “อ้อ... ค่ะ ถ้างัน้ แจมจะเริม่ โปรโมตโรงแรมในอาทิตย์หน้าเลย อีกอย่างแจมอยาก ให้เราปรับปรุงเว็บไซต์ของโรงแรม เพิ่มโปรแกรมน�ำเที่ยวจากข้อมูลที่คุณอาได้มาลงไป นอกเหนือจากสิง่ อ�ำนวยความสะดวกทีท่ างโรงแรมจัดไว้ให้ มันน่าจะช่วยได้อกี ทาง” “ได้ครับ แล้วอาจะจัดการให้ทนั ที ว่าแต่ไม่มอี ะไรแน่นะครับ” คุณดุสติ ย�ำ้ ด้วย ความเป็นห่วงอีกครัง้ แต่อโนมาส่ายหน้าแล้วยิม้ ให้ คุณดุสติ ลุกขึน้ ค้อมให้แล้วจากไปด้วย ความสงสัยเช่นเดิม อโนมายกมือกุมขมับรวดร้าว ไม่อยากเชือ่ ในสิง่ ทีไ่ ด้รบั รู้ ไม่คดิ เลยว่า คุณหญิงจะโกงสามีตวั เอง คุณหญิงอยูเ่ บือ้ งหลังของเรือ่ งทัง้ หมดอย่างนัน้ หรือ “คุณท่านรูใ้ ช่ไหมคะทีค่ ณ ุ หญิงมีสว่ นร่วมในการยักยอกเงิน คุณท่านถึงไม่เปิดเผย เรือ่ งทุจริตนีข้ นึ้ มา ในเมือ่ ข้อมูลทุกอย่างมันอยูใ่ นมือคุณท่านมาตัง้ นานแล้ว” เธอย้อนคิดไปในอาทิตย์กอ่ นหน้าทีผ่ า่ นมา เอกสารลับบางอย่างในห้องท�ำงานผูเ้ ป็น บิดา เธอเจอมันโดยบังเอิญในลิน้ ชักโต๊ะท�ำงานชัน้ ล่างสุด มันอยูใ่ นซองสีนำ�้ ตาลปิดผนึกไว้ อย่างดี ถูกทับไว้ดว้ ยเอกสารอีกหลายฉบับ เธอไม่ได้ตงั้ ใจจะเข้าไปรือ้ ค้น แค่ไปหาเอกสาร บางอย่างทีจ่ ำ� เป็นในการท�ำงาน แต่ไม่รดู้ ว้ ยเหตุอนั ใดเธอถึงถือวิสาสะหยิบมันติดมือมาแล้ว ยังเปิดมันออกดู เธออยากรู.้ .. ปรากฏว่า... เอกสารในซองนัน้ เป็นข้อมูลการทุจริตภายในทีเ่ ธอน�ำไปเปิดเผยในวันนี้ เอกสารทางบัญชีเหล่านั้นถูกแยกออกมาจากส่วนหนึ่งของรายงานบัญชีที่หายไป ในแต่ละปี ทีบ่ ญ ั ชีในปัจจุบนั ถูกปรับแต่งขึน้ มาใหม่ ถ้าไม่ตรวจสอบอย่างละเอียดจะไม่ ทราบเลยว่าตัวเลขนัน้ มันผิดแปลกไปไม่ตรงกับข้อมูลความเป็นจริง เธอน�ำเอกสารทีไ่ ด้มา ไปเปรียบเทียบกับบัญชีเดิมแล้วค�ำนวณมันออกมาใหม่ เธอใช้เวลาหลายคืนถึงได้รบั รูค้ วาม เป็นจริงจากตรงนัน้ งบประมาณบางส่วนหายไปในทุกๆ ปีนนั้ อยูใ่ นส่วนทีบ่ วรเดชรับผิดชอบ ดูแล มันคงไม่ผดิ ถ้าเขาจะไม่ยอมเป็นแพะรับบาปแต่เพียงผูเ้ ดียว เขาถึงได้โทรมาบอกเธอ บิดาเธอถึงไม่ยอมเปิดเผยข้อมูล แต่เธอก็ไม่มหี ลักฐานใดจะมาปรักปร�ำคุณหญิงได้ ในเมือ่ ท่านใช้บวรเดชเป็นเครือ่ งมือ “แล้วแจมควรท�ำยังไงดีคะคุณท่าน แจมควรท�ำยังไงดีถงึ จะเป็นธรรมกับทุกฝ่าย” อโนมาคร�ำ่ ครวญกับภาพถ่ายบิดาทีต่ งั้ อยูเ่ บือ้ งหน้าอย่างคิดไม่ตก โรงแรมทัง้ หมด ไม่ใช่เป็นของสุรดิษแต่เพียงผูเ้ ดียว แต่มนั ยังมีเงินของบุคคลอืน่ ทีเ่ ข้ามาร่วมทุน ฉะนัน้ เงินที่ ถูกยักยอกไปย่อมไม่ใช่ของสุรดิษแต่เพียงผูเ้ ดียวเช่นกัน เธอจะท�ำเช่นไรกับผลของการกระท�ำ อันหยาบช้าของสองบุคคลนี้ ทีอ่ กี คนขึน้ แท่นเป็นถึงประทานบริหารแล้วยังเป็นแม่เลีย้ งเธอ... “คุณแจมคะ” เสียงทีด่ งั ผ่านเครือ่ งสือ่ สารภายในปลุกรองประธานสาวจากความว้าวุน่ แล้วกดรับ “ว่าไงคะคุณต่าย”

57

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“มีชอ่ ดอกไม้จากคุณทินกรส่งมาค่ะ” “อ้อ... งัน้ คุณต่ายช่วยจัดการด้วยแล้วกัน จะจัดใส่แจกันหรือท�ำอะไรก็ได้ตามใจค่ะ” อโนมาตอบอย่างไม่ใส่ใจนัก รูว้ า่ เสีย่ ทินกรมีจดุ ประสงค์อะไรกับเธอ เธอไม่ชอบเขาไม่ชอบ กิรยิ าของเขา มันหยาบคายและไร้มารยาท เธอไม่อยากใส่ใจ “ค่ะ... แต่วา่ มันมีของขวัญกับการ์ดแนบมาด้วยนะคะ” “เหรอคะ งัน้ เอาเข้ามาให้แจมก็ได้คะ่ ” สิ้นเสียงอโนมาเลขานุการสาวหน้าห้องก็ผลักประตูเข้ามาพร้อมกล่องของขวัญ ขนาดเล็กเป็นกล่องก�ำมะหยีส่ นี ำ�้ เงินกับการ์ดอีกหนึง่ ใบน�ำมาวางตรงหน้าเธอ อโนมาเปิดกล่องก�ำมะหยีส่ นี ำ�้ เงินดู เข็มกลัดรูปผีเสือ้ ทีป่ ระดับประดาไปด้วยเพชร เม็ดงามวามวาวบรรจุอยูใ่ นนัน้ เธอมองมันอย่างไร้ความหมาย ปิดและวางลง หยิบการ์ด ขึน้ มาอ่าน ข้อความภายในแฝงไว้ดว้ ยถอยค�ำน�ำ้ เน่าส�ำหรับใช้หลอกสาวแรกรุน่ ทีไ่ ม่รอู้ โี หน่อีเหน่ เธอถึงกับยิ้มเยาะ แล้วอ่านในประโยคท้ายของข้อความที่ฝากมา เขานัดเธอทาน อาหารค�ำ่ ด้วยในวันนี.้ .. ทีร่ า้ นอาหารสุดแสนโรแมนติกบนชัน้ ดาดฟ้าโรงแรมดังกับวิวสวยในมุมสูงอันน่าทึง่ ของกรุงเทพฯ ภายใต้ท้องฟ้ายามค�่ำคืนและแสงดาวที่โอบล้อม อีกทั้งยังมีวงดนตรีแจซ ทีเ่ ล่นกันสดๆ คอยขับกล่อมให้เคลิบเคลิม้ ไปกับอาหารสไตล์เมดิเตอร์เรเนียนนุม่ ลิน้ น่าลิม้ ลอง หลากหลายเมนู ยังมีสกายบาร์รูปวงกลมที่สามารถเปลี่ยนสีได้ตามจังหวะดนตรีแจซตั้ง โดดเด่นอยูด่ า้ นหน้าสุด โต๊ะหน้าสุดปีกขวาเป็นจุดนัดหมายของการทานอาหารค�ำ่ ในมือนี้ เสียงฝีเท้าทีก่ า้ วมาหยุดยืนตรงหน้าท�ำให้เสีย่ ทินกรต้องละสายตาจากบรรยากาศ อันรืน่ รมย์หนั มามอง เขาย่นคิว้ ด้วยความสงสัย และมองผูห้ ญิงตรงหน้าอย่างไม่คนุ้ เคย เขาไม่รจู้ กั ผูห้ ญิงร่างท้วมภายใต้ชดุ ราตรีรดั รึงจนเห็นชัน้ ไขมันทีห่ น้าท้องและบัน้ เอว จนน่าเกลียดนัน้ อย่างแน่นอน สายตาของเขาส�ำรวจผูห้ ญิงตรงหน้าอย่างรังเกียจในความ อัปลักษณ์ของรูปร่าง ทีไ่ ม่ได้มสี ว่ นไหนน่าดึงดูดใจบุรษุ เพศเลยสักนิด จบทีเ่ ข็มกลัดเพชร รูปผีเสือ้ บนหน้าอกอวบใหญ่ มันเป็นของก�ำนัลทีเ่ ขาส่งให้อโนมาเมือ่ บ่ายของวันนี้ แล้วท�ำไม มันถึงมาอยูท่ ยี่ ยั เลขานุการอัปลักษณ์นไี้ ด้ เขาก�ำมือแน่นอย่างเจ็บแค้นใจ อโนมาก�ำลังปัน่ หัว เขาอย่างรุนแรง มันหยามเขามากทีเ่ ธอท�ำแบบนี้ “ดิฉันเป็นเลขานุการของคุณอโนมาค่ะ คุณอโนมาไม่ว่างจึงให้ดิฉันมาแทน ขออนุญาตนั่งเลยแล้วกันนะคะ” เลขานุการสาวนั่งลงอย่างไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายอนุญาต เธอหยิบเมนูขนึ้ มาเปิดดูแล้วแอบยิม้ กับสีหน้าช็อกอึง้ ของเสีย่ ใหญ่ เธอไม่รเู้ พราะเหตุใดเจ้านายสาวถึงไม่ชอบหน้าเสีย่ เจ้าของร้านเพชรคนนี้ ทัง้ ทีเ่ ขา เป็นหนุม่ ใหญ่ทดี่ ดู แี ละเนีย้ บคนหนึง่ เขาดูภมู ฐิ านดีออก เลขานุการสาวคิดอย่างนึกขันและ

58

เพียงธารา

ไม่เข้าใจนัก แต่เธอจะท�ำหน้าทีใ่ ห้ดที สี่ ดุ ในวันนีต้ ามทีไ่ ด้รบั มอบหมายมา ร้านอาหารเริดหรูทามกลางบรรยากาศอันสุดแสนจะโรแมนติกโอบล้อมไปด้วย วิวทิวทัศน์ของกรุงเทพฯยามค�ำ่ คืนในมุมสามร้อยหกสิบองศามีคำ� ว่า ‘ว้าว’ เกิดขึน้ ในความคิด ของเลขานุการสาวเมือ่ เธอกวาดตามองไปทัว่ ช่างเป็นสวรรค์สำ� หรับเธอเสียจริง ตัง้ แต่เกิดมา ก็เพิง่ ได้สมั ผัสดินแดนเริดหรูระดับไฮโซก็วนั นีแ้ หละ เธอนึกขอบคุณเจ้านายสาวจริงๆ “เอ่อ... แล้ว คุณอโนมาไปไหนถึงส่งเธอมาแทน” เสีย่ ใหญ่ถาม สีหน้าของเขา บ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชดั “อ้อ... ไม่วา่ งค่ะ คุณอโนมาเธอบอกไว้แค่นี้ ฉันจะสัง่ อะไรได้หรือยังคะ” “เธออยากกินอะไรก็ตามสบาย” เสีย่ ทินกรเข่นเขีย้ วแล้วกัดฟันตอบ ลุกจากเก้าอี้ ทันที ดูเหมือนเขาจะหัวเสียเอาการ “เดีย๋ วสิคะ ฉันคงไม่ตอ้ งจ่ายค่าอาหารแพงๆ เองใช่ไหมคะ” เสีย่ ทินกรหันมาถลึงตา มอง “ฉันไม่ได้มาเองนะคะ คุณอโนมาเธอส่งมา อย่างน้อยคุณก็ควรจ่ายค่าอาหารมือ้ นีใ้ ห้ฉนั แม้คณ ุ จะไม่ได้ เอ่อ... ไม่ทานกับฉัน” เสีย่ ทินกรถอนหายใจแรงระบายอารมณ์ “เธออยากกินอะไรก็ตามสบาย ฉันเหมา ทีน่ ไี่ ว้หมดแล้ว เชิญ” แล้วเขาก็เดินจากไป “เหมาไว้หมดเลยเหรอ ว้าวๆ ลาภปากสุดๆ ไปเลย” เลขานุการสาวกวาดสายตามองไปทัว่ ร้านอาหารสุดโรแมนติกบนชัน้ ดาดฟ้าแห่งนี้ ก่อนล้วงโทรศัพท์จากกระเป๋ามาโทรรายงานความคืบหน้าให้เจ้านายสาวรับรู้ “สวัสดีคะ่ คุณแจม ตอนนีเ้ สีย่ ทินกรเดินออกไปแล้วล่ะค่ะ ดูเขาจะโกรธเอามากๆ เลยนะคะ” “งัน้ เหรอ...” อโนมาหมุนเก้าอีโ้ ต๊ะท�ำงาน มองผ่านบานกระจกออกไปยังแสงไฟ ยามค�ำ่ คืนด้วยรอยยิม้ เธอท�ำขนาดนีแ้ ล้วหวังว่าเสีย่ ทินกรคงจะรูต้ วั เขาคงจะเลิกตอแยเธอ สักที เธอหวังให้เป็นเช่นนัน้ “ค่ะ แล้วคุณแจมจะไม่มาทานอาหารเป็นเพือ่ นต่ายหน่อยเหรอคะ วันนีเ้ สีย่ ทินกร เหมาทีน่ ไี่ ว้หมดเลย ถ้าจะกลับโดยไม่ทานอะไรมันก็นา่ เสียดาย แล้วถ้าจะให้ตา่ ยทานคนเดียว มันก็ดจู ะเหงาๆ มานะคะ มาทานด้วยกัน” “อืม... คุณต่ายน่าจะใช้โอกาสนีใ้ ห้เป็นประโยชน์นะคะ ท�ำไมไม่ชวนแฟนคุณมาทาน ด้วยกันล่ะ แจมว่ามันคงจะท�ำให้คณ ุ มีความสุขมากกว่าทานกับแจมนะ” “เหรอคะ” “ค่ะ ทานมือค�ำ่ ให้อร่อยนะคะ แล้วพรุง่ นีเ้ จอกัน” “ค่ะ ขอบคุณส�ำหรับค�ำแนะน�ำนะคะคุณแจม”

59

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

อโนมาวางสายแล้วพูดกับตัวเอง “ฉันท�ำขนาดนีแ้ ล้วหวังว่าคุณคงรูต้ วั แล้วไม่มา ยุง่ กับฉันอีกนะคุณทินกร” “ไอ้รอย นังคุณหญิงจันทนีมนั อยูไ่ หน” เสียทินกรถามด้วยอาการหัวเสีย เจ็บใจ ทีโ่ ดนอโนมาหักหน้า เขาต้องท�ำอะไรบางอย่างเพือ่ ให้ผหู้ ญิงจองหองอย่างอโนมากราบแทบเท้า และอ้อนวอนเขาให้จงได้ “คาสิโนเดอะเวนเนเชีย่ นครับ” “แล้วเงินทีม่ นั ติดหนีเ้ ราไว้ คืนบ้างหรือยัง” “ยังเลยครับนาย คุณหญิงไม่มาเยีย่ มบ่อนเรานานแล้วตัง้ แต่สามีเสียไป” “แต่ไปเล่นถึงมาเก๊างัน้ สิ ฮึ” เสีย่ ทินกรยิม้ เหีย้ มเกรียม “แกส่งคนของเราไปหลอกล่อ ท�ำยังไงก็ได้ให้นงั คุณหญิงจันทนีหมดตัวกลับมา แล้วฉันจะไปทวงหนีเ้ อง” “ถ้าท�ำแบบนัน้ จะได้คนื หรือครับนาย” “ฉันสัง่ ยังไงแกก็ไปท�ำสิ จะมาย้อนหาอะไรวะ” เสีย่ ทินกรวางแก้วเหล้าหันมาตวาดลัน่ เงินแค่หยิบมือเขาไม่ได้ตอ้ งการสักนิด แต่เขาต้องการผูห้ ญิงจองหองคนนัน้ ต่างหาก “ครับนาย” รอยรับค�ำแล้วจากไป แล้วข่าวคราวล่าสุดของเสีย่ ทินกรก็ถกู ส่งผ่านเทคโนโลยีลำ�้ สมัยไปไกลถึงยุโรป เมือ่ ปโยเลขานุการคนสนิทของจักรภัทรเก็บภาพแล้วส่งอีเมล์ไปตามค�ำสัง่ ให้เลขานุการหนุม่ ส่ง คนติดตามเสีย่ ทินกรไปทุกหนแห่งตลอดช่วงอาทิตย์ทผี่ า่ นมา แล้วรายงานไม่ขาดระยะตามที่ ผูเ้ ป็นนายสัง่ นีค่ อื ภาพรายงานล่าสุดของอาทิตย์นี้ “เฮ้ย! นีเ่ สีย่ ทินกรมันชอบแบบนีห้ รือ” ภาพจากอีเมล์ทเี่ ลขานุการหนุม่ ส่งมาให้ทำ� จักรภัทรขนลุกเกรียวเมือ่ เปิดดู ไม่อยาก จะเชือ่ ว่าเสีย่ หน้าหม้อจะเปลีย่ นรสนิยมได้เร็วขนาดนี้ จากสาวสวยเซ็กซีม่ าเป็นสาวเจ้าเนือ้ จ�ำ้ ม�ำ่ ผิวคล�ำ้ มันน่าขนลุกขนพองเมือ่ พิศมอง หล่อนไม่ได้มคี วามงามให้นา่ สนใจสักนิด เขาปิดไฟล์ภาพจากอีเมล์แล้วกดกลับไปหาเลขานุการหนุ่มทันทีเพื่อถามหาความแน่ชัด แล้วยังนึกขันเสีย่ ทินกรไม่หาย “ปโย คุณแน่ใจนะว่านีเ่ ป็นผูห้ ญิงทีเ่ สีย่ ทินกรนัดพบ” เขาถามพร้อมติดกระดุมเสือ้ ไปด้วย “ครับ ตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ก็มีผู้หญิงคนนี้แหละครับที่เสี่ยทินกรนัดพบใน ร้านอาหารหรู นอกนัน้ ก็สาวๆ ในผับ ผมว่า... เธอคงเป็นคนพิเศษมากๆ เสีย่ ทินกรเหมา ร้านอาหารเพือ่ นัดพบเธอเพียงคนเดียว” ค�ำตอบของลูกน้องคนสนิทท�ำเอาจักรภัทรถึงกับยิม้ ข�ำ “งัน้ เลยเหรอ แล้วเธอเป็นใคร มาจากไหน คุณพอรูไ้ หม”

60

เพียงธารา

“ผมไม่ทราบเหมือนกันครับ แต่จะสืบให้ถา้ เจ้านายต้องการทราบเรือ่ งเธอจริงๆ” “ไม่ๆ ไม่เป็นไร แค่นกี้ อ่ นนะ ผมต้องออกไปข้างนอก สุดสัปดาห์นไี้ ว้เจอกัน” “ครับเจ้านาย” จักรภัทรวางสายแล้วหวนนึกไปถึงผู้หญิงที่เสี่ยทินกรนัดพบ เขาท�ำหน้าเหยเก ไม่อยากเชือ่ คว้าเสือ้ สูทมาสวมแล้วออกจากห้องพักไปด้วยใจทีม่ หี วัง สุดสัปดาห์นเี้ ขาจะกลับ เมืองไทยแล้วหลังการเจรจาทางธุรกิจจบลง มันไปได้สวย และหวังว่าเขาคงได้เจอเธอทีน่ นั่ อีกสักครัง้ แล้วเขาจะไม่ปล่อยให้เธอหลุดมือไปอย่างแน่นอน

61

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

7

สุดสัปดาห์ตอ่ มาทีค่ ฤหาสน์หรูหราประจ�ำตระกูลสุรดิษ เสียงแว้ดๆ อันทรงอิทธิพล ของผูเ้ ป็นใหญ่ในบ้านตวาดเรียกแม่บา้ นและสาวใช้ดว้ ยอาการหัวเสีย พร้อมกันนัน้ ก็ลาก กระเป๋าเดินทางใบโตเข้ามาหยุดชะงักทีห่ อ้ งโถงกลางคฤหาสน์ เสียงแว้ดๆ สงบลงแทบจะ ทันที แล้วเปลีย่ นเป็นเสียงอ่อนเสียงหวานกล่าวทักทายแขกผูม้ าเยือนทีน่ งั่ อยูบ่ นโซฟาด้วย คาดไม่ถงึ ว่าจะได้เจอกัน “สวัสดีคะ่ คุณทินกร” คุณหญิงทักทาย ยังคงงงกับการมาของเสีย่ ทินกร “ได้ขา่ วว่าช่วงนีล้ ำ�่ ซ�ำขนาดบินไปเล่นคาสิโนทีเ่ ดอะเวเนเชีย่ น แล้วหนีผ้ มทีค่ า้ งไว้ ไม่คิดจะจ่ายคืนกันบ้างเลยเหรอ คุณหญิงจันทนี” เสี่ยทินกรเปิดฉากทันทีไม่คิดให้ คุณหญิงทันได้ตงั้ ตัว “เอ่อ...” คุณหญิงอึกอักพูดไม่ออกเอาเสียเลยตอนนี้ ท่านนิง่ คิด แล้วพูดกลบเกลือ่ น ออกมา “แหม... หนีแ้ ค่ไม่กลี่ า้ นเองถึงกับทวงกันเลยหรือไงคะ คนกันเองแท้ๆ” คุณหญิง มองเสีย่ ทินกรอย่างหวาดหวัน่ ท�ำท่าแง่งอนอย่างมีจริตให้เป็นการหลีกเลีย่ ง เสีย่ ใหญ่ถงึ กับหัวเราะหึๆ “คนกันเองเหรอ ผมต้องการเงินเจ็ดล้านห้าคืนเดีย๋ วนี”้ คุณหญิงจันทนีสะอึกกลืนน�ำ้ ลายแทบไม่ลงคอ ก่อนยกลูกเลีย้ งขึน้ อ้างเพือ่ ใช้เป็น เกราะก�ำบัง “คุณทินกรก็... ฉันก็นกึ ว่าคุณจะมาคุยเรือ่ งลูกสาวของฉันซะอีก แหม... มาทวง หนีอ้ ะไรก็ไม่ร”ู้ “ลูกสาวงั้นเหรอ... ฮึ คุณพูดเหมือนกับว่า...” เสี่ยใหญ่หยุดชายตามองลูกหนี้ เจ้าเล่หน์ ดิ หนึง่ “...จะใช้ลกู สาวปลดหนีใ้ ห้ตวั เองเลยนะคุณหญิง”

62

เพียงธารา

“ปลดหนีเ้ หรอ” คุณหญิงอุทาน หรีต่ ามองเจ้าหนีร้ ายใหญ่พร้อมกับคิดบางอย่าง ขึน้ มาได้ “ลูกสาวฉันทัง้ สวย ทัง้ เก่ง เป็นถึงรองประธานโรงแรมดัง มันเทียบไม่ได้หรอกค่ะ กับเงินไม่กลี่ า้ นบาท พูดเป็นเล่นนะคะคุณทินกร” “ก�ำลังโก่งราคาค่าตัวลูกสาวอยูร่ ไึ งคุณหญิง คุณไปมัวเมาอยูท่ ไี่ หนมา ถึงได้ไม่รู้ เลยว่าโรงแรมคุณก�ำลังแย่แค่ไหน” “คุณหมายความว่ายังไง! โรงแรมฉันท�ำไม?” คุณหญิงถามเสียงสูงอย่างลืมตัว ด้วยตกใจ “นีค่ ณ ุ ไม่รจู้ ริงๆ หรือคุณหญิงจันทนี” เสีย่ ทินกรพูดออกมาด้วยอาการสมเพช “คุณ ไม่รเู้ ลยหรือว่าหุน้ ส่วนของคุณเขาถอนหุน้ จากโรงแรมคุณจนหมดแล้ว ตอนนีเ้ วลานี้ โรงแรม คุณมันก็แทบไม่เหลืออะไร ลูกสาวคนสวยคนเก่งของคุณมันก็คงหมดราคาไปพร้อมกับ โรงแรมทีใ่ กล้จะปิดตัวนัน่ แหละ” ค�ำพูดนีท้ ำ� เอาคนฟังสะอึกจนพูดไม่ออก เสีย่ ทินกรจึงถือ โอกาสพูดต่อ “จ่ายหนีม้ าให้ผมซะคุณหญิงจันทนี ผมไม่ชอบให้ใครติดหนีน้ านๆ อีกอย่าง บ่อนผมไม่ใช่ธนาคารทีค่ ณ ุ หญิงจะไปกูย้ มื แล้วแบ่งจ่ายเป็นรายเดือนหรือรายปี ผมต้องการ ทัง้ หมดคืน... เดีย๋ วนี”้ เสีย่ ทินกรมองคุณหญิงอย่างเป็นต่อ “คุณทินกร เราตกลงกันได้นคี่ ะ” คุณหญิงจันทนีเกลีย้ กล่อมพร้อมกับหย่อนก้น นัง่ ไม่หา่ งไกล จะให้จา่ ยตอนนีค้ งเป็นไปไม่ได้แน่ เงินทีเ่ หลือติดตัวกลับมามันแทบไม่ถงึ สามล้าน ด้วยซ�ำ้ เงินทีเ่ ล่นได้ตลอดอาทิตย์ทผี่ า่ นมากับเงินทุนทีม่ ี เสียไปกับโต๊ะพนันจนหมดเกลีย้ ง เสีย่ ทินกรแสยะยิม้ แล้วถามกลับ” เรายังจะตกลงอะไรกันได้อกี คุณหญิง” “ฉันรูว้ า่ คุณสนใจในตัวลูกแจมไม่นอ้ ย อีกอย่างโรงแรมฉันมันก็แค่... ก�ำลังจะล้ม คิดดีๆ สิคณ ุ ทินกร ถ้าเรามาเป็นดองและท�ำธุรกิจร่วมกัน มันไม่ดกี ว่าเหรอ คุณอาจจะได้ มากกว่าหนีเ้ จ็ดล้านห้านัน่ ก็ได้ ท�ำไมเราไม่มาตกลงกันดีๆ ล่ะคะ” คุณหญิงจ�ำต้องแก้หน้า อย่างไม่ยอมเสียผลประโยชน์ ไม่ตอ้ งเสียเงิน ไม่ตอ้ งเสียโรงแรม ถ้าหว่านล้อมคนทุนหนา อย่างเสีย่ ทินกรส�ำเร็จ เสีย่ ทินกรลอยหน้าท�ำท่าคิด “คราวก่อนลูกสาวคุณเพิง่ ทิง้ ผมไว้กลางร้านอาหาร ครัง้ ล่าสุดก็สง่ เลขานุการอัปลักษณ์มาหักหน้าผม ลูกสาวคุณหักหน้าผมถึงสองครัง้ แล้วเรา จะตกลงยังไงกันดีละ่ ” “อะ...อะไรนะคะ นีน่ งั เอ่อ... ลูกแจมกล้าท�ำกับคุณขนาดนีเ้ ลยหรือคะ” คุณหญิง ต�ำหนิ ท�ำท่าฟึดฟัดโมโหยกใหญ่หมายหัวอโนมาไว้ในใจ “เอาเถอะค่ะ ถ้าคุณให้เวลาฉัน สักหน่อย รับรองลูกสาวฉันไม่ไปไหนแน่นอน” “ผมไม่ชอบรออะไรนานๆ นะคุณหญิง เดีย๋ วจะเบือ่ ซะก่อน” เสีย่ ทินกรยืน่ ค�ำขาด แล้วจากไป คนข้างหลังก็ถอนหายใจโล่งไปเปลาะ เดินไปคว้าโทรศัพท์มากดโทรหาอโนมา

63

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ทันทีเพือ่ ช�ำระความกัน อโนมาต้องละสายตาจากจอคอมพิวเตอร์ตรงหน้าหันมาขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเสียง โทรศัพท์ภายในดังเตือนให้เธอรีบคว้ามาแนบหูฟงั “ท่านประธานจะเรียนสายด้วยค่ะคุณแจม” “โอนมาเลยจ้ะ” สิน้ เสียงเลขานุการหน้าห้องไม่ถงึ สองนาที เสียงอันทรงอ�ำนาจของแม่เลีย้ งก็แทรก ผ่านเข้ามาในโสตประสาทของเธอทันที หลังจากห่างหายไม่ได้ยนิ มานานแรมเดือน “เกิดอะไรขึน้ กับโรงแรมของฉัน” อโนมาสูดลมหายใจเข้าลึกท�ำใจ “โรงแรมก�ำลังมีปัญหาค่ะ ตอนนี้แจมก�ำลัง หาทางแก้อยู”่ “หาทางแก้งนั้ เหรอ แก้ยงั ไงไหนช่วยบอกฉันทีซิ แกจะแก้ยงั ไง” อโนมาส�ำรวมสติอารมณ์แล้วบอกออกไปอย่างใจเย็น “แจมก�ำลังหาผู้ร่วมทุน คนใหม่มาแทนคุณธนาธิปที่ถอนหุ้นออกไป ระหว่างนั้นก็ท�ำการโปรโมตโรงแรมไปยัง ต่างประเทศเพือ่ เรียกลูกค้าชาวต่างชาติมาเข้าพัก...” คุณธนาธิปเป็นนักลงทุนด้านอสังหาริมทรัพย์ เขามีหนุ้ อยูใ่ นรีสอร์ตและโรงแรม หลายแห่งทัง้ ในประเทศและต่างประเทศ เขาไม่เดือดร้อนหรอกกับการขาดทุนในระยะต้นๆ แค่ไม่กสี่ บิ ล้าน แต่เขาเดือดร้อนทีน่ ายบวรเดชเป็นคณะกรรมการบริหารฝ่ายเขาและถูกเธอ สัง่ ปลดกลางอากาศ เรือ่ งยักยอกเงินภายในคงไปถึงหูเขาเป็นผลให้วนั นีเ้ ขาโทรมาถอนหุน้ จากโรงแรมในเครือสุรดิษกะทันหัน ถ้าภายในเดือนนี้เธอยังพาแขกเข้ามาพักในโรงแรม ไม่ได้มากตามเป้าหมายของการกระตุน้ ยอด โรงแรมจะขาดเงินทุนส�ำหรับใช้หมุนเวียนทันที และทีม่ ากไปกว่าก็คอื ... ถ้ายังหาคนมาร่วมลงทุนด้วยไม่ได้ โรงแรมจะเข้าสูก่ ระบวนการ ล้มละลายอย่างเป็นทางการในทันทีเช่นกัน “โปรโมตโรงแรมที่ก�ำลังเข้าสู่ภาวะขาดทุนแล้วนั่งรอแขกเข้าพักงั้นเหรอ แกเอา สมองส่วนไหนคิดฮะ” คุณหญิงตวาดใส่อย่างคนเสียอารมณ์ “มันก็ดกี ว่านัง่ รอแล้วไม่ได้ทำ� อะไรเลยไม่ใช่เหรอคะ” “เอาล่ะ แกอยากจะโปรโมตหรือท�ำอะไรก็ทำ� ไป ส่วนคนทีจ่ ะมาร่วมทุนฉันหาได้แล้ว”

“คะ?” อโนมาย้อนถาม ไม่คดิ ว่าแม่เลีย้ งจะยังใส่ใจโรงแรมขนาดเข้ามาช่วยแก้ ปัญหาได้อย่างทันท่วงที มันท�ำเธอปลาบปลืม้ จนเผยรอยยิม้ โล่งใจออกมา “เพียงแค่แกยอมแต่งงานกับเขา โรงแรมเราก็จะหมดปัญหาทันที” “อะไรนะคะ” อโนมาเด้งตัวจากเอ้าอีม้ าถาม รอยยิม้ ของเธอหุบฉับ อาการปลาบปลืม้ ใจของเธอหายไปจนหมดสิน้

64

เพียงธารา

“คุณทินกร แกเคยเจอเขาแล้ว เขาเป็นคนเดียวทีจ่ ะช่วยเราได้ เพียงแค่แกตอบ ตกลงเท่านัน้ ” แต่งงานกับเสีย่ ทินกรบ้ากามอย่างนัน้ หรือ ผูช้ ายแบบนีไ้ ม่ได้เข้ามาอยูใ่ นส่วนความ ต้องของเธอสักนิด เจอกันครัง้ แรกเสีย่ ทินกรก็ใช้สายตาโลมเลียเธออย่างหืน่ กระหาย เขา เป็นคนทีน่ า่ รังเกียจเข้าขัน้ น่าขยะแขยงส�ำหรับเธอเลยก็วา่ ได้ นัน่ ไม่ใช่ทางเลือกทีด่ สี ำ� หรับเธอ อย่างแน่นอน “ไม่คะ่ แจมไม่แต่ง” เธอส่งเสียงสูงค่อนข้างกระด้างบอกออกไป ส่ายหน้าอย่าง รับไม่ได้กบั วิธที คี่ ณ ุ หญิงแนะน�ำ “แกไม่มสี ทิ ธิป์ ฏิเสธในตอนนี้ แต่งงานซะ คุณทินกรเขาจะช่วยเรา” ค�ำประกาศกร้าวนัน้ ท�ำคนฟังรูส้ กึ หงุดหงิดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน ควบคุมอารมณ์ ตัวเองไม่ได้เอาเสียเลยในตอนนี้ ทีแ่ ม่เลีย้ งยังยืนยันว่าการแต่งงานคือวิธกี ารแก้ปญ ั หา “วิธแี ก้ปญ ั หายังมี ไม่ใช่แค่วธิ นี หี้ รอกค่ะ” “นีเ่ ป็นวิธแี ก้ปญ ั หาทีด่ ที สี่ ดุ ง่ายทีส่ ดุ แกจะมัวชักช้าอยูท่ �ำไม” คุณหญิงจันทนีวา่ ต่อ อย่างไม่ใส่ใจนัก นึกถึงแต่ผลประโยชน์ของตัวเองเป็นหลัก เพียงแค่ลกู เลีย้ งยอมแต่งงาน โรงแรมก็จะพ้นวิกฤต ท่านเองก็จะหมดหนี้ ดีไม่ดจี ะได้เข้าไปเล่นในบ่อนของเสีย่ ทินกรได้ อย่างสุขสบาย มันคุม้ ยิง่ กว่าคุม้ อโนมาถึงกับพิงหลังลงพนักเก้าอีอ้ ย่างหงุดหงิด เธอถอนหายใจเฮือกใหญ่กอ่ นกล่าว ออกไปชัดเจน “เพราะในหัวสมองของแจมไม่เคยคิดจะแต่งงานกับใครเพือ่ เป็นการปลดหนี”้ “แกพูดอย่างนีห้ มายความว่ายังไง จะไม่รบั ผิดชอบงัน้ สิ” “แจมรับผิดชอบแน่คะ่ คุณหญิง แต่ตอ้ งไม่ใช่การแต่งงานกับเสีย่ ทินกร” “อะไรนะนังแจม” คุณหญิงจันทนีแผดเสียงจนคนฟังแสบแก้วหู แล้วตวาดต่อว่าเธอ “นีพ่ อพ่อแกตาย แกก็แผลงฤทธิใ์ ส่ฉนั ไม่หยุดหย่อน ไม่เห็นหัวฉันแล้วสินะ ฉันเลีย้ งดูแก มานะ ให้สำ� นึกบ้าง แกจะเนรคุณฉันรึไงฮะ” อโนมาหลับตาข่มอารมณ์แล้วตอบออกมา “แจมจะท�ำให้ดที สี่ ดุ ด้วยวิธขี องแจม โรงแรมจะอยูร่ อดต่อไป ไม่ใช่แจมทีจ่ ะต้องแต่งงาน แต่เป็นคุณหญิงทีต่ อ้ งชดใช้เงินทีข่ าดทุน ไปนัน้ คืนมา” “เอ๊ะ! นังแจม” คุณหญิงตวาดเมือ่ โดนรูท้ นั “นายบวรเดชสารภาพหมดแล้วกับเรือ่ งทัง้ หมด แจมขอเงินส่วนนัน้ คืนค่ะ แล้ว คุณหญิงก็ควรจะคืน ถ้าต้องการให้โรงแรมอยูร่ อดต่อไป” คุณหญิงสบถเสียงหัวเราะลัน่ ผ่านโทรศัพท์มา “นังบ้า! แกนีม่ นั โง่จริงๆ แค่มนั บอก แกก็เชือ่ มันงัน้ สิ ถ้าแกไม่มหี ลักฐานก็อย่ามากล่าวหาฉันลอยๆ นะนังแจม”

65

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ค่ะ แจมมันโง่ แจมหาหลักฐานทีเ่ ป็นลายลักษณ์อกั ษรมาบ่งชีไ้ ม่ได้วา่ คุณหญิงมี ส่วนร่วม แต่หลักฐานทีม่ นั ฝังอยูใ่ นใจ ใต้จติ ส�ำนึกของคุณหญิง มันคงบ่งชีไ้ ด้อย่างแน่ชดั กับทุกสิง่ ทีค่ ณ ุ หญิงท�ำลงไป จนผลทีอ่ อกมามันเป็นเช่นทุกวันนีไ้ งคะ” “นังแจม” คุณหญิงตวาดลัน่ เดือดถึงขีดสุดกับน�ำ้ ค�ำเจ็บแสบของลูกเลีย้ งสาว “ได้ แกไม่ยอมก็ได้” คุณหญิงกล่าวเสียงสูงอย่างมีแผนในใจ “แต่ฉนั จะไปเอาเงินจากคุณทินกร มากลบหนีใ้ ห้โรงแรม แล้วก็เอาเผือ่ ค่าตัวแกด้วย ทีนกี้ ไ็ ม่ตอ้ งถามเลยว่าแกจะแต่งไหม” “คุณหญิง” เธอขมวดคิว้ แทบรวมกัน “อย่าท�ำแบบนัน้ กับแจมนะคะ” “ถ้าแกไม่อยากให้ฉนั ท�ำก็รบี ตัดสินใจซะ แล้วก็อย่ามาเรือ่ งมากกับฉัน” คุณหญิง ไม่วายข่มขู่ น�ำ้ เสียงทรงอ�ำนาจนัน้ ฟังแล้วจริงจังจนน่ากลัว “แจมไม่ได้เรือ่ งมาก แต่แจมไม่ตอ้ งการให้เขามาหัวเราะเยาะทีหลัง ว่าเราขายศักดิศ์ รี ขายตัว เพือ่ แลกกับการอยูร่ อดของโรงแรม มันเหมือนคนจนปัญญา” เธอข่มความโกรธเอาไว้ อธิบายตอบคุณหญิงจันทนีไปอย่างใจเย็น แล้วตบท้ายด้วย การกล่าวกระทบทีค่ าดว่าคงรูต้ วั บ้างจากเสียงฮึดฮัดทีแ่ ทรกเข้ามาให้ได้ยนิ “จะคิดอะไรนักหนา แต่งๆ ไปก็หมดเรือ่ ง คนเขานินทาไม่นานเดีย๋ วก็หยุดไปเอง” คุณหญิงว่าออกมาไม่คดิ เห็นใจคนฟัง พูดให้ยอมเพือ่ ผลประโยชน์ของตัวเองท่าเดียว ไม่สน ว่าใครจะโดนประณามอย่างไร โดยเฉพาะลูกเลีย้ งสาวทีท่ า่ นจงใจท�ำร้ายมาตลอด “แจมท�ำไม่ได้ ถ้ามันอยูไ่ ม่ไหวจริง คุณหญิงลองขายหุน้ ทัง้ หมดดูสคิ ะ เผือ่ มันจะ ดีขนึ้ ” “อะไรนะ จะบ้าเหรอนังแจม แกจะให้ฉนั ท�ำแบบนัน้ ได้ยงั ไง” ค�ำตอบของเธอท�ำเอา คุณหญิงจันทนีตาเหลือก โต้กลับด้วยค�ำสัง่ วางอ�ำนาจดุดนั เช่นเคย ท่านไม่ยอมแน่ อยูด่ ๆี จะมาขายโรงแรม นัน่ เท่ากับสิง่ ทีท่ า่ นท�ำมาทัง้ หมดต้อง สูญเปล่า กว่าจะได้โรงแรมนีม้ าท่านต้องลงทุนเสีย่ งท�ำอะไรต่อมิอะไรไปมากมาย แล้วมัน จะท�ำให้ทา่ นไม่เหลือหน้าไว้เข้าสังคมได้เลยด้วย คงโดนคุณหญิงคุณนายทัง้ หลายเหยียบย�ำ่ กันเพลิน “ฉันไม่ยอมเสียโรงแรมไปแน่ แกต้องแต่งงานกับคุณทินกร แกต้องแต่ง” คุณหญิง ย�ำ้ เอาเป็นเอาตาย หมายบังคับแกมข่มขู่ “แจมไม่ตอ้ งการขายศักดิศ์ รีให้ใครมาเหยียบย�ำ่ เล่น แจมมีทางเลือกทีด่ กี ว่านัน้ ยัง ไงแจมก็ไม่แต่ง” เธอว่าอย่างมาดมัน่ และยืนยันเป็นค�ำตอบสุดท้ายในสิง่ ทีต่ ดั สินใจอย่าง ดีแล้ว ในเมื่อคุณหญิงยังหาวิธีมักง่ายมาเสนอช่วยเธอแก้ปัญหา เห็นทีเธอก็คงต้องท�ำ อย่างทีว่ า่ เธอจะต้องหาผูถ้ อื หุน้ คนใหม่มาร่วมทุนด้วยให้ได้ ก่อนทีค่ ณ ุ หญิงจะคิดท�ำอะไร บางอย่างทีเ่ ธอคาดไม่ถงึ กับชีวติ ของเธออย่างถือสิทธิ์

66

เพียงธารา

“แกกล้าท�ำแบบนี้กับฉันใช่ไหมนังแจม นังเด็กอกตัญญู แล้วจะได้เห็นดีกัน” คุณหญิงกระชากเสียงขูล่ อดไรฟันออกมาด้วยความอาฆาตพยาบาทไม่รจู้ บ กระแทกหูโทรศัพท์ วางไป “คุณแจม” คุณดุสติ แทรกตัวผ่านประตูเข้ามาทันทีเมือ่ คุณหญิงจันทนีวางสาย “อาดุสติ เชิญนัง่ ก่อนค่ะ” เธอปรับสีหน้าให้เป็นปกติ กล่าวเชิญผูอ้ าวุโสทีม่ าใหม่ ด้วยมารยาทงาม แล้วถามถึงการมาเยือน “มีอะไรหรือเปล่าคะ” คุณดุสติ นัง่ ลงตามค�ำเชิญ เอนหลังพิงเก้าอี้ มือทีม่ รี อยย่นยกขึน้ มาประสานกันไว้ ระดับอก นิว้ โป้งเขีย่ กันไปมาอย่างใช้ความคิด แล้วตัดสินใจพูดออกมาในทีส่ ดุ “คุณแจมจะท�ำยังไงต่อไป ตอนนีโ้ รงแรมของเราตัวเลขเริม่ ติดลบแล้วนะครับ อาเอง หมดหนทางจริงๆ เงินหมุนเวียนทีม่ อี ยูค่ งไม่พอหมุนแน่ๆ” คุณดุสติ บอกพร้อมยืน่ แฟ้มข้อมูล ทางการเงินให้ อโนมารับมาพลิกดูอย่างท�ำใจแล้วกับสิง่ ทีไ่ ด้รบั รู้ “แจมจะเสนอขายหุน้ ของโรงแรม ทัง้ สามแห่งทีถ่ กู ถอดถอน เราต้องหาคนมาร่วมทุนให้เร็วทีส่ ดุ คุณอาช่วยจัดการให้แจมด้วย นะคะ แจ้งให้ผถู้ อื หุน้ ทีเ่ หลือได้ทราบ แล้วแจมจะเรียกประชุมพร้อมกันอีกที วิธนี คี้ งเป็น ทางออกทีด่ ที สี่ ดุ ส�ำหรับโรงแรมของเราในตอนนี”้ “คุณแจมแน่ใจแล้วหรือครับ” คุณดุสติ ถามด้วยความกังวลในใจ “แจมไม่มที างเลือก ระหว่างแต่งงานกับขายหุน้ แจมขอเลือกท�ำอย่างหลัง แจม ต้องท�ำให้ได้และเร็วทีส่ ดุ ” “แต่งงาน หมายความว่ายังไงครับ” คุณดุสติ ขมวดคิว้ มุน่ สีหน้าเต็มไปด้วยความ สงสัยอีกทัง้ แปลกใจไปพร้อมกัน “คุณหญิงท่านจะให้แจมแต่งงานเพื่อแก้ปัญหาในครั้งนี้” คุณดุสิตเป็นอีกคนที่ เธอนับถือเสมือนบิดาคนทีส่ อง เธอจึงไว้ใจทีจ่ ะบอกเล่าเรือ่ งราวนีใ้ ห้ทา่ นฟังไม่คดิ จะปิดบัง คุณดุสติ เป็นทีป่ รึกษาทีด่ ใี ห้กบั เธอเสมอ “กลับมาแล้วหรือครับ” “ค่ะ” “ขอโทษนะครับคุณแจม ถ้าอาจะถามว่าคนคนนัน้ คือใคร” อโนมาหลับตาแล้วลืมตา เธอสูดหายใจเข้าลึกอย่างท�ำใจไม่ได้ทจี่ ะพูดถึงคนคนนี้ แต่กบ็ อกออกมา “คุณทินกร เจ้าของธุรกิจดีไดมอน” “เสีย่ ทินกร” คุณดุสติ อุทานออกมาด้วยความตกใจ “คุณอารูจ้ กั เขา... เหรอคะ” “เขาเป็นคนกว้างขวาง ใครๆ ก็รจู้ กั ครับ เขาท�ำธุรกิจค้าเพชร มีรา้ นเพชรหลายแห่ง

67

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ในย่านธุรกิจทีส่ ำ� คัญๆ แล้วเขายังมีธรุ กิจในทีล่ บั อีกหลายแห่งโดยทีค่ นนอกไม่ร”ู้ “ธุรกิจในทีล่ บั ” “ครับ คุณสรสิทธิเ์ คยให้อาตามติดคุณหญิงอยูพ่ กั หนึง่ ก่อนท่านจะเสีย ท�ำให้อารู้ ว่าเขาท�ำธุรกิจลับใจกลางเมือง” คุณดุสติ หยุดอย่างล�ำบากใจทีจ่ ะพูดออกมา “เขา... เปิดบ่อน เถือ่ น คุณหญิงติดการพนันอย่างหนักในบ่อนของเสีย่ ทินกร” จากค�ำพูดของคุณดุสติ อโนมาก็เริม่ ล�ำดับความคิดขึน้ ในหัวสมองของเธอทันที ในวันนั้นที่บิดาเสียไป ท่านก็ประกาศกร้าวใส่หน้าคุณหญิงเช่นนี้เหมือนกัน ที่ท่านให้ คุณดุสติ ติดตามคุณหญิงก็คงเพราะเงินทีถ่ กู ยักยอกไป ท่านคงรูอ้ ะไรบางอย่างจนต้องหา ความแน่ชดั และท่านก็รแู้ ต่ไม่ยอมเปิดเผยเรือ่ งเงินทีถ่ กู ยักยอกเพราะคุณหญิง ท�ำไมนะ คุณหญิงถึงกล้าท�ำเรือ่ งแบบนีไ้ ด้ลง “นานแค่ไหนแล้วคะ” “สี่ห้าปีก่อนคุณแจมจะกลับมาครับ คุณหญิงติดพนันจนช่วงหลังไม่ยอมเข้ามา บริหารงาน แล้วอ้างว่าอยากท�ำงานเพือ่ สังคมโดยการพาตัวเองเข้าไปอยูใ่ นสมาคมของเหล่า บรรดาคุณหญิงคุณนาย แต่นนั่ มันแค่ฉากบังหน้า เมือ่ แท้จริงแล้วคุณหญิงเอาเวลาตรงนัน้ ไปอยูใ่ นบ่อนพนันของเสีย่ ทินกร” “คุณหญิงไม่นา่ ท�ำกับคุณท่านแบบนีเ้ ลยนะคะ” อโนมายิม้ เจือ่ น เสียใจแทนบิดา อย่างสุดซึง้ “ครับ” “แจมก็พอรูม้ าบ้างค่ะ ก่อนคุณท่านเสีย ท่านมีปากเสียงกับคุณหญิงรุนแรงมาก จากวันนัน้ มันท�ำให้แจมรูม้ าจนทุกวันนีว้ า่ คุณหญิงติดการพนัน” อโนมาซึมลงจนอีกฝ่าย รูส้ กึ ได้ ก่อนทีเ่ ธอจะเงยหน้าขึน้ มาอีกครัง้ พอดีกบั ทีเ่ ลขานุการสาวหน้าห้องเคาะประตูและ ผลักมันเข้ามา “คุณแจมคะ ท่านประธานโทรมาบอกว่าให้คณ ุ แจมไปพบทีค่ ฤหาสน์คำ�่ นีค้ ะ่ ” “ค่ะ” เมือ่ เจ้านายรับค�ำ เลขานุการสาวค้อมรับแล้วกลับออกไป อโนมาจึงหันมาลา คุณดุสติ “แจมขอตัวเลยนะคะ ขอโทษด้วย” แล้วเธอก็ลกุ ออกไปพร้อมกระเป๋าสะพาย หายลับผ่านประตูบานหนาไปอย่างท�ำใจ กับการไปพบแม่เลีย้ งในครัง้ นี้ มันต้องมีอะไรทีไ่ ม่ธรรมดาแน่นอน คุณดุสติ มองตามร่างบางของผูเ้ ป็นนายหญิงไปจนลับประตูหอ้ ง รูส้ กึ สงสารเธอจับ หัวใจ ผูห้ ญิงตัวเล็กๆ ทีต่ อ้ งมาแบกรับภาระอันหนักอึง้ ยากเกินเยียวยา นีไ่ ม่ใช่ความผิดของ เธอ แต่เป็นความโชคร้ายของเธอมากกว่า ทีเ่ ข้ามาในช่วงเวลาแห่งความหายนะพอดิบพอดี

68

เพียงธารา

8

อโนมาน�ำรถมาจอดสนิททีโ่ รงรถด้านหน้าคฤหาสน์ในชัว่ โมงต่อมา ขาเรียวสวย เหวีย่ งออกมาก่อนข้างหนึง่ คว้ากระเป๋าจากเบาะข้างและแฟ้มเอกสารอีกสองสามแฟ้มขึน้ มา ไว้เต็มอ้อมกอด ลงจากรถไปก็ผละถอยหลังด้วยความตกใจ เมือ่ มะนาวสาวใช้ประจ�ำบ้าน ยืนรอรับอยูไ่ ม่ให้สมุ้ ให้เสียง “มะนาว มายืนท�ำอะไรตรงนี้ แจมตกใจหมด” อโนมาถาม เป่าปากผ่อนความ ตกใจกลัว “คุณหญิงให้มารอเชิญคุณแจมไปทานข้าวด้วยค่ะ” สาวใช้กระเถิบเข้าไปใกล้ ผูเ้ ป็นนายอีกนิด กระซิบเบาๆ บอกอย่างร้อนใจ “มีแขกมาทานข้าวด้วยค่ะ ชือ่ คุณทินกร มะนาวแอบได้ยนิ คุณหญิงตกลงกับเขาว่าจะยกคุณแจมให้เขาด้วยล่ะค่ะ” แล้วสาวใช้กค็ ว้า แฟ้มในอ้อมกอดอโนมามาถือไว้เอง รอการโต้ตอบกลับจากนายสาวของตนใจจดจ่อ แต่ก็ ได้มาเพียงค�ำขอบใจ “ขอบใจมะนาวมาก แฟ้มนีเ้ อาไปไว้ทหี่ อ้ งท�ำงานแจมเลยนะ” เธอสัง่ แล้วก็เดินไป หน้าตูมด้วยความไม่พอใจแม่เลีย้ งทีพ่ ดู ไม่รเู้ รือ่ งสักที ขาเรียว ตวัดก้าวไปตามขัน้ บันไดตึก เดินขึน้ ไปยังห้องโถงทีแ่ ม่เลีย้ งนัง่ อยูก่ บั แขกคนส�ำคัญของท่าน แต่แล้วก็ต้องชะงักเมื่อประโยคหนึ่งลอยเข้ามากระทบโสตประสาทให้ต้องหลบหลังประตู แล้วนิง่ ฟัง “ผมยินดีท�ำอย่างให้ถูกต้องตามประเพณี ผมจะให้สินสอดคุณหญิงห้าสิบล้าน ทันทีทคี่ ณ ุ อโนมาเป็นของผม หนีท้ งั้ หมดถือว่าเราหายกัน รวมทัง้ หนีส้ นิ ในโรงแรมผมจะ

69

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

เคลียร์ให้คณ ุ เอง” คุณหญิงตาลุกวาว เมือ่ นึกถึงจ�ำนวนเงินทีเ่ สีย่ ทินกรจะยกให้ อีกทัง้ หนีส้ นิ ในบ่อน พนันก็จะหมดไป ทีม่ ากไปกว่าก็... อาจมีของแถมของก�ำนัลพิเศษให้ทา่ นถ้าได้เป็นดองกัน จริงๆ ไม่พอแค่นนั้ โรงแรมของท่านก็จะหมดปัญหาไปด้วย “ฉันตกลงค่ะ” คุณจันทนีไม่รรี อให้โอกาสดีๆ หลุดลอยไป รีบตอบรับข้อเสนอนัน้ ในทันทีไม่มเี ล่นแง่ เสี่ยทินกรยิ้มพอใจกับสิ่งที่ก�ำลังจะได้มาในไม่ช้า เพียงแค่ยอมเสียเงินน้อยนิด แต่สงิ่ ทีจ่ ะได้คนื กลับมามันคุม้ เกินคุม้ ยังไงคุณหญิงก็ไปเยีย่ มเยียนบ่อนเขาบ่อยๆ ไม่นาน ก็ได้คนื หลังจากนัน้ เขาจะตัดขาดแล้วไม่ยงุ่ เกีย่ วกับคุณหญิงอีก ไม่วา่ กรณีใด เสียงหัวเราะ กระหน�ำ่ ในห้วงนึกคิด สุขจนล้นพ้นเพลานีท้ มี่ แี ต่ได้กบั ได้ “มาแล้วเหรอคะลูกแจม” คุณหญิงเอ่ยทักเสียงหวาน กุลกี จุ อวิง่ ออกมารับอโนมา ถึงหน้าประตูคฤหาสน์เพื่อก�ำชับ “ท�ำหน้าให้มันดีๆ แล้ววันนี้อยู่ทานอาหารกับฉันกับ คุณทินกร อย่าท�ำให้ฉนั ขายหน้า” ก่อนจะพาเดินมาด้วยกัน “มาแล้วค่า” คุณหญิงประคองอโนมาไว้ไม่หา่ ง ประคบประหงมประหนึง่ ว่าเป็นลูกสาวสุดทีร่ กั ก็ไม่ปาน อโนมายกมือไหว้แขกของแม่เลีย้ งตามมารยาทอันควรกระท�ำแล้วยืนนิง่ เสีย่ ทินกรมองอโนมาแววตากรุม้ กริม่ โลมเลียไปทุกส่วนของร่างกายอย่างไร้มารยาท เช่นเคย อโนมาหลุบตาลง ทนเห็นพฤติกรรมต�ำ่ ๆ นัน้ ไม่ได้ เดือดดาลนึกโมโหในใจกับ พวกแก่ตณ ั หากลับ “งัน้ เราไปทานอาหารกันเลยนะคะ ไปค่ะลูกแจม” คุณหญิงบอกแขกของท่าน แล้ว หันไปยิม้ หวานบอกอโนมา จิกบังคับให้เธอเดินตามไปทีโ่ ต๊ะอาหารด้วยสายตาขูเ่ ข็ญ คนถูก บังคับก็ได้แต่แอบกลอกตาไปมาเหนื่อยหน่ายใจกับการกระท�ำอันเสแสร้งของแม่เลี้ยง เพือ่ ผลประโยชน์ของตัวเอง “แจมนัง่ นีน่ ะคะลูก คุณทินกรเชิญค่ะ เชิญ” เสีย่ ทินกรถูกเชิญให้นงั่ ข้างอโนมานัน่ เอง โดยคุณหญิงจันทนีเดินอ้อมไปอีกฝัง่ ของโต๊ะอาหารใหญ่โตหรูหราทีแ่ กะสลักจากไม้สกั เนือ้ ดี แล้วหย่อนก้นนัง่ ลงตาม “เหนือ่ ยไหมครับคุณแจม กลับดึกเชียว งานยุง่ หรือครับ” เสีย่ ทินกรว่าพลางตัก อาหารให้เธอ ส่งสายตากรุม้ กริม่ มองเธอไม่วางตา อโนมายิง่ เห็นก็ยงิ่ เหนือ่ ยใจ “ค่ะ ยุง่ มาก” น�ำ้ เสียงราบเรียบนัน้ แข็งทือ่ ร่วมทัง้ กิรยิ านัน้ ก็ดว้ ย ไร้ชวี ติ ชีวาน่าดู คุณหญิงจันทนีเงยหน้าขึน้ มาตาเขียวปัดไม่พอใจ แต่สำ� หรับเสีย่ ทินกร พอใจเป็น อย่างยิง่ เขาชอบผูห้ ญิงพยศเล่นตัวแบบเธอ ดูมเี สน่หน์ า่ สนใจยิง่ นัก มันดึงดูดความอยากได้ ของเขาเป็นอย่างดี “อาทิตย์หน้าผมจะจัดงานเปิดตัวเครือ่ งเพชรคอลเล็กชัน่ ล่าสุด อยากได้คณ ุ แจมไป เดินชุดฟินาเล่ให้หน่อย จะขัดข้องไหมครับ”

70

เพียงธารา

“ไม่ขดั ข้องเลยค่ะส�ำหรับคุณทินกร อุตส่าห์ให้เกียรติกนั ขนาดนีแ้ ล้ว จะปฏิเสธ ได้ไงกัน จริงไหมคะลูกแจม” คุณหญิงถามเน้นค�ำย�ำ้ ชือ่ เป็นการเตือนให้เธอตอบรับตาม ห้ามปฏิเสธออกมาเด็ดขาด “ช่วงนีแ้ จมไม่คอ่ ยว่าง ยังเคลียร์ปญ ั หางานไม่ลงตัว คือโรงแรมเรามีปญ ั หาค่ะ คิดว่าคุณน่าจะรู้มาบ้างจากคุณหญิง” อโนมากล่าวปฏิเสธเสียงเรียบแอบกระทบแม่เลี้ยง เล็กน้อย มองหน้าตอบไม่เกรงกลัวสิง่ ใดอีกต่อไป ไหนๆ มันจะจบก็ให้มนั จบให้หมดไป เสียในวันนี้ เธอไม่ยอมให้คณ ุ หญิงมามัดมือชกง่ายๆ อย่างนัน้ หรอก “แจมไม่รวู้ า่ คุณหญิง ตกลงอะไรกับคุณไว้บ้าง แจมไม่อยากให้คุณหญิงต้องให้ความหวังลมๆ แล้งๆ แล้ว รบกวนคุณอีก เอาเป็นว่าหนีท้ งั้ หมดของคุณหญิงแจมจะชดใช้แทนทัง้ หมด... เท่าไรคะ” อโนมาตัดสินใจเด็ดขาดไม่เกรงกลัวเกรงใจใครอีกต่อไป และค�ำประกาศกร้าว อย่างอาจหาญนัน้ ท�ำคุณหญิงจันทนีตาเหลือกขึน้ มา ทีจ่ ๆู่ ลูกเลีย้ งสมองกลวงก็คดิ จะมาล้ม แผนการของท่านอย่างโง่เขลา “ลูกแจม คุณแม่คดิ ว่าเรามีเรือ่ งต้องคุยกันหน่อยมัง้ คะ” ว่าจบก็เดินมาบีบต้นแขน ลูกเลีย้ งสาวแล้วลากออกไปจากโต๊ะอาหาร หันมายิม้ บอกเสีย่ ทินกรอย่างใจเย็น “แป๊บเดียวค่ะ เดีย๋ วมา คุณทินกรทานอาหารรอไปพลางๆ ก่อนนะคะ” “ไม่เป็นไรครับ วันนีค้ งไม่สะดวก ไว้วนั หลังผมมาใหม่นา่ จะดีกว่า” เขาค้อมศีรษะ ให้คณ ุ หญิงจันทนี มองอโนมาด้วยสายตาพอใจเช่นเดิมก่อนเดินจากไป แม้จะถูกปฏิเสธ ทางอ้อมแต่เขาจะไม่ปล่อยให้เธอรอดมือไปแน่ ในเมือ่ วันหน้ายังมี “นังแจม อีเด็กบ้า สมองแกมันฟ่อไปหมดแล้วหรือไง ถึงได้พดู พล่อยๆ ออกมา ไม่รจู้ กั คิด” ฝ่ามือของคุณหญิงไวเท่าความคิดฟาดลงบนริมฝีปากงดงามของอโนมาไม่ยงั้ ติดๆ กัน จนมีเลือดซึมออกมาทีม่ มุ ปาก มะนาวทีแ่ อบดูอยูห่ า่ งๆ ยืนซูดปากยกมือขึน้ ป้อง เจ็บแทนนายสาวทีป่ ากตัวเอง “พอทีเถอะค่ะคุณหญิง แจมบอกแล้วไงคะว่าไม่แต่ง หนีท้ คี่ ณ ุ หญิงไปเอามา แจม จะใช้ให้นไี่ งล่ะคะ อย่าถึงกับต้องขายแจมกินเลยค่ะ” เธอขอร้องดีๆ เผือ่ คนฟังจะใจอ่อน กับเธอบ้าง แม้วา่ โอกาสมีนอ้ ยนิดทีจ่ ะยอม “จบเหรอ แกคิดว่ามันจะจบง่ายๆ เหรอนังโง่ ทุกวันนีโ้ รงแรมจะล้มก็เพราะขาดเงิน หมุน แล้วแกจะเอาเงินทีไ่ หนไปใช้คนื เขา” “มันมากมายแค่ไหนล่ะคะ” เธอถามเสียงสัน่ น�ำ้ ตาเริม่ คลอ “มาก ฉันคิดว่าแกคงไม่มปี ญ ั ญาหามาใช้เขาได้ดว้ ย” “แล้วมันเท่าไรล่ะคะถึงจะพอ คุณหญิงบอกแจมมา เท่าไร” อโนมาจ้องหน้าคุณหญิง ด้วยแววตาสัน่ ระริก รูส้ กึ ชาไปทัง้ หน้าเนือ้ ตัว

71

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“หกสิบล้าน ชัดไหม หกสิบล้าน” คุณหญิงตวาดลัน่ เอาชนะด้วยการยกวงเงินหนีส้ นิ ให้สงู ขึน้ “ถ้าแกไม่ยอมแต่งงานกับเขา สุรดิษก็จะไม่เหลืออะไร คราวนีไ้ ด้หมดตัวสมใจแกแน่” “แต่แจมได้ยนิ ว่ามันแค่เจ็ดล้านห้านีค่ ะ” คุณหญิงใจหล่นวูบไม่คิดว่าลูกเลี้ยงสาวจะมาทันได้ยิน แต่ก็ยังคงหาทางบีบ ไม่ยอมง่ายๆ “นัน่ มันแค่สว่ นหนึง่ ไม่ใช่ทงั้ หมด ทุกคนจะอยูร่ อดไม่รอด อยูท่ แี่ กเพียงคนเดียว แต่ฉนั จะไม่รอให้แกคิดหรือตัดสินใจอะไรอีก แกต้องแต่งงานกับคุณทินกรตามค�ำสัง่ ของฉัน ทีเ่ ลีย้ งดูแกมา แกควรส�ำนึกและต้องตอบแทนฉัน” คุณหญิงเข้าไปบีบแขนอโนมาแล้วผลัก จนล้มลงไปกองกับพืน้ “คุณหญิง” อโนมาเรียกชือ่ คนตรงหน้าราวละเมอไม่อยากเชือ่ ในค�ำพูดทีไ่ ด้ยนิ “แล้วอาทิตย์หน้าแกต้องปลีกตัวไปงานเครือ่ งเพชรคุณทินกรให้ได้ ไม่งนั้ แกเจอดี กับฉันแน่” คุณหญิงขู่ ผลักศีรษะอโนมาจนหงายแล้วเดินขึน้ ชัน้ บนไป ทิง้ ให้อโนมานัง่ ทุกข์ทรมานเจ็บปวดเจียนตายอยูเ่ พียงล�ำพังกับการกระท�ำของตน อโนมายันตัวขึ้นมาอย่างไร้เรี่ยวแรงกับการกระท�ำและค�ำพูดของแม่เลี้ยง เธอ ก้าวเดินไปอย่างช้าๆ พร้อมกับน�ำ้ ตาทีไ่ หลริน ไม่หนั หลังกลับมามองผูห้ ญิงไร้หวั ใจอย่าง แม่เลีย้ งอีก คุณหญิงมองลงมาอาฆาตเมือ่ ถึงบันไดขัน้ บนสุด ไม่มแี ม้แต่ความสงสารให้ ท่าน จะท�ำทุกวิถีทางให้อโนมาต้องเจ็บปวดเจียนตายเรื่องความรัก เหมือนที่ครั้งหนึ่งท่านเคย ประสบมา คนทีท่ ำ� ให้ตอ้ งเจ็บปวดใช่ใครทีไ่ หน ก็ผหู้ ญิงเลวๆ ทีไ่ ด้ขนึ้ ชือ่ ว่าเป็นมารดาของ อโนมานัน่ ไง “ในเมือ่ แม่แกอยูร่ บั รูค้ วามเจ็บปวดของฉันไม่ได้ แกก็จงรับรูม้ นั แทนแล้วกันนังแจม” คุณหญิงจันทนีแค้นอาฆาตเจ็บใจจนน�ำ้ ตาคลอแล้วเดินเข้าห้องไป ในตึกสูงระฟ้าตัง้ ตระหง่านใจกลางกรุง ชายหนุม่ ผูเ้ ป็นเจ้าของบริษทั ดี-ทีคโกลด์ เฟอร์นเิ จอร์แอนด์เฮ้าส์ จ�ำกัดยืนยิม้ กริม่ ด้วยความพอใจหลังจากกดวางโทรศัพท์ไร้สาย ในมือลง เมือ่ รับรูข้ า่ วดีทปี่ ลายสายโทรมาแจ้งให้ทราบทันทีทกี่ ลับมาถึง หย่อนก้นร้อนๆ นั่งไม่ถึงห้านาทีด้วยซ�้ำไป ใบหน้าหล่อเหลาเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มชื่นมื่นหันหน้ากลับมา ทีค่ อมพิวเตอร์ตงั้ โต๊ะตรงหน้า ปรินต์เอกสารทีถ่ กู ส่งให้เมือ่ ไม่กนี่ าทีออกมาเชยชมให้สมใจ อีกครัง้ เอือ้ มมือไปกดเรียกเลขานุการคนสนิทเข้ามาสัง่ งานในทันที “ปโย” เสียงเรียกทีบ่ อกผ่านจากเครือ่ งติดต่อภายในเรียกให้เลขานุการหนุม่ ผุดลุก ในทันที “เข้ามาหาผมหน่อย”

72

เพียงธารา

“ครับเจ้านาย” ไม่ถงึ นาทีรา่ งสูงโปร่งของลูกน้องคนสนิททีใ่ บหน้าประดับไปด้วย แว่นตากรอบหนาก็เข้ามายืนสงบเสงี่ยมอยู่ตรงหน้า ก่อนยื่นมือไปรับแผ่นกระดาษจาก เขาทีส่ ง่ มอบให้ “ประกาศขายหุน้ ของโรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล” เขาอ่านทวน ออกเสียงด้วยความตกใจ ละสายตาจากตัวอักษรมามองหน้าเจ้านายไม่เข้าใจ “ใช่... จัดการเรือ่ งนีใ้ ห้ผมด้วย กว้านซือ้ มาให้หมด ผมอยากให้คณ ุ รีบจัดการด่วน ทีส่ ดุ ” “แต่โรงแรมนีก้ ำ� ลังแย่นคี่ รับ ถ้าเรากว้านซือ้ หุน้ มาอาจไม่คมุ้ นะครับเจ้านาย ดีไม่ดี อาจขาดทุนยับ” เลขานุการหนุม่ แนะ ไม่อยากให้เจ้านายตนเสียมากกว่าได้ “ไม่หรอก คุณท�ำตามทีผ่ มบอก เจรจาซือ้ มาให้ได้ ในราคาต�ำ่ ทีส่ ดุ ” เขาว่ายกมือ ลูบคางอย่างรูใ้ นผลประโยชน์นนั้ ดีกว่าใคร “ครับเจ้านาย” ปโยก็ได้แต่คอ้ มรับแล้วกลับออกไปยังโต๊ะท�ำงานของตน เมือ่ เขาเสนอแล้วเจ้านาย ว่าไม่ เขาก็จบแค่นนั้ แล้วท�ำตามทีผ่ เู้ ป็นนายบอก ตามบทบาทหน้าทีข่ องลูกน้องทีด่ ที คี่ วรเชือ่ ฟังเจ้านายผูม้ อี ำ� นาจสูงสุดในการตัดสินใจ จักรภัทรเอนหลังพิงพนักเก้าอีช้ า้ ๆ นึกถึงสิง่ ทีเ่ ขาก�ำลังได้กลับคืนมาเร็วๆ นี้ โรงแรม ไม่มที างรอดมือเขาไปได้ เขาต้องได้มนั มาให้เร็วทีส่ ดุ ก่อนทีจ่ ะถูกคนอืน่ คว้าไปครอง แล้ว เสียงโทรศัพท์มอื ถือดังลัน่ ปลุกให้เขาตืน่ จากห้วงความค�ำนึงอันสมสุขอารมณ์หมาย จักรภัทร เลือ่ นมือขึน้ หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสือ้ สูทราคาแพง แล้วกดรับ “ครับน้าทิพย์” เขาส่งเสียงใสแจ๋วขานรับกับน้าสาวผูเ้ ป็นเสมือนมารดาคนทีส่ อง ท่านเลี้ยงดูเขามาตั้งแต่เล็ก ตั้งแต่บิดามารดาเขาเสียชีวิตไป แลว่าท่านคงจะโทรมาเช็ก ความเป็นอยูใ่ นรอบครึง่ เดือน ทีใ่ นหนึง่ เดือนท่านจะโทรมาเช็กความเป็นอยูถ่ งึ สองครัง้ “เมือ่ ไรจะกลับคะหลานชาย ไหนบอกจะไปไม่กวี่ นั ไง นีป่ าไปสองเดือนแล้วนะ” คุณ จันทราทิพย์เย้าเมือ่ รูว้ า่ เขาขึน้ มากรุงเทพฯสองเดือนแล้วไม่ยอมกลับ ทีร่ า้ ยไปกว่านัน้ เขาบิน มาถึงยุโรปแต่ไม่ยอมแวะไปเยีย่ มท่านเลยสักนาที “อะไรกันน้าทิพย์ ผมยังเคลียร์เรือ่ งทางนีไ้ ม่จบเลย จะให้รบี กลับไปไหนกัน” “แล้วเมือ่ ไรจะจบล่ะ พอเถอะคิม เรือ่ งมันผ่านมานานแล้ว ปล่อยให้จบๆ ไป จะได้ไม่ตอ้ งมาข้องเกีย่ วกันอีก” คุณจันทราทิพย์เอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย รูว้ า่ เรือ่ งทีห่ ลานชาย เคลียร์ไม่จบมันคืออะไร “ไม่หรอกครับน้าทิพย์ ผมจะไม่ปล่อยให้พอ่ แม่ตอ้ งตายฟรี คนพวกนัน้ ต้องชดใช้” ในเมื่อตอนนี้มันคือโอกาส และเป็นโอกาสเดียวที่เขาจะทวงทุกอย่างคืนกลับมาให้จงได้ เขาจะไม่ปล่อยให้คนชัว่ ลอยนวลโดยไม่ได้รบั ผลกรรม “ฉันไม่อยากให้แกเข้าไปยุง่ กับครอบครัวนัน้ อีกแล้วนะคิม พอเถอะ แค่นนั้ เขาก็ แย่พอแล้ว” 73

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“แค่แย่นคี่ รับ แต่ยงั ไม่ลม่ จม คนพวกนัน้ ต้องไม่เหลืออะไรติดตัว ไม่เหลือแม้แต่ สตางค์แดงเดียว” เขาหยุดสะกดอารมณ์แค้นทีพ่ งุ่ ขึน้ แล้วกล่าวต่อ “เอาเป็นว่าอีกไม่นาน ทุกอย่างจะจบ ไม่นานครับน้าทิพย์” ปลายสายส่ายหน้าเหนือ่ ยใจไม่ไหวจะเคลียร์ ท่านรูน้ สิ ยั หลานชายดี ถ้าไม่ได้มาซึง่ สิง่ ทีต่ อ้ งการเขาคงยังไม่หยุดง่ายๆ แน่ และไม่มใี ครขวางได้ดว้ ย แม้แต่ตวั ท่านเอง “ความแค้นไม่ได้ชว่ ยให้ใครมีความสุขหรอกนะคิม มีแต่จะท�ำให้รอ้ นรนจนอยูไ่ ม่สขุ ต่างหาก ฉันไม่อยากให้แกต้องทุกข์ ต้องเจ็บปวด ไม่อยากให้...” ไม่ทนั กล่าวต่อก็โดน หลานชายชิงพูดขึน้ มา “ไม่น้าทิพย์ คนที่ต้องทุกข์ ต้องเจ็บปวด อยู่ไม่เป็นสุข ต้องเป็นคนพวกนั้น ไม่ใช่ผม” เขากล่าวอาฆาต แค้นในใจ “เฮ้อ! ตามใจ แล้วอย่าหาว่าไม่เตือน ไม่อยากจะคุยด้วยแล้วย่ะ” คุณจันทราทิพย์ เริม่ มีอารมณ์ เมือ่ ห้ามแล้วหลานชายสุดทีร่ กั ยังดือ้ ดึงไม่ยอมฟัง ไม่รวู้ า่ ท่านคิดผิดหรือคิดถูก ทีป่ ล่อยให้หลานชายรับรูเ้ รือ่ งราวเหล่านี้ รูว้ า่ เขาดือ้ แพ่งไม่ยอมใครแค่ไหน “แล้วน้าทิพย์ละ่ ครับ เมือ่ ไรจะกลับมาเยีย่ มกันบ้าง จะครึง่ ปีแล้วนะ” จักรภัทรย้อน ถามด้วยน�ำ้ เสียงอ่อนลง เมือ่ รูว้ า่ น้าสาวก�ำลังโกรธ ตัง้ แต่นา้ สาวกลับมาเยีย่ มบ้านครัง้ ทีแ่ ล้ว นีจ่ ะครึง่ ปีแล้วยังไม่กลับมาอีกเลย แต่ไม่ได้ขาดการติดต่อจากกันเลยซะทีเดียว “ก็รอให้แกมีเมียเป็นตัวเป็นตนก่อนค่อยกลับ ฉันไม่อยากกลับไปรับไหว้ใคร วันละหลายหน กะไปรับไหว้หลานสะใภ้เลยทีเดียว” คุณจันทราทิพย์ไม่ได้ประชดประชันแต่อย่างใด ท่านพูดจริงทุกอย่าง กลับเมืองไทย ครัง้ ไหน เป็นต้องได้รบั ไหว้เหล่าบรรดาผูห้ ญิงทัง้ หลายของหลานชายมือแทบหลุด ทันทีที่ พวกหล่อนๆ ทัง้ หลายรูว้ า่ ท่านกลับมาเยีย่ มบ้าน ก็ตา่ งพากันมาเอาใจรีบท�ำคะแนนยกใหญ่ “เฮ้อ...” คราวนีเ้ ป็นเขาบ้างทีถ่ อนหายใจเหนือ่ ยหน่าย “ยังเลยครับน้าทิพย์ ผมยัง หาหลานสะใภ้นา้ ทิพย์ไม่เจอเลย ไม่รดู้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าเธออยูท่ ไี่ หนบนโลกใบนี”้ “ตามหาไม่เจอหรือไม่ตามหากันแน่ยะ” คุณจันทราทิพย์รบี ประชด “ผมเจอเธอแล้วครับ แต่เธอก็หนีผมไปอีกจนได้” เขาบอกเสียงเศร้า “แต่ผม ไม่ปล่อยเธอไปง่ายๆ หรอกน้าทิพย์ ยังไงผมก็จะตามหาเธอให้เจอ” “ฉันล่ะอยากเห็นจริง ผูห้ ญิงทีท่ ำ� ให้หลานชายคนเดียวของฉันหลงจนโงหัวไม่ขนึ้ เนีย่ ” “เธอน่ารักครับ สวยหวาน บริสทุ ธิไ์ ปทัง้ ตัว น้าทิพย์ตอ้ งไม่ผดิ หวัง” เมือ่ พูดถึงเธอ ความโกรธแค้นเมือ่ ครูก่ พ็ ลันจางหาย กลายเป็นฝันหวานขึน้ มาแทน “ขนาดนัน้ เลย” คุณจันทราทิพย์ประชดถามเสียงสูงไม่อยากเชือ่ ไม่คดิ หรอกว่า หลานชายจอมเจ้าชูจ้ ะเป็นไปได้ขนาดนี้ เธอชักอยากเห็นหน้าว่าทีห่ ลานสะใภ้เร็วๆ ซะแล้วสิ

74

เพียงธารา

“น้าทิพย์ เชือ่ ผมสักครัง้ น่า คนนีจ้ ริงๆ” “ขอให้จริงเถอะ หัวกระไดบ้านฉันจะได้แห้งกับเขาสักที” คนถูกค่อนคอดนัง่ อมยิม้ “ถ้างัน้ แค่นแี้ ล้วกัน จะออกไปรับเด็กๆ ส่งไปเรียนวาดรูปตัง้ แต่เช้าแล้ว” เด็กๆ ทีค่ ณ ุ จันทราทิพย์ ว่าคือบุตรสาวฝาแฝดวัยสิบสองปีของท่านนั่นเอง ที่ท่านเฝ้าดูแลประคบประหงมไม่ห่าง ในช่วงวัยนี้ “โอเคครับ คิดถึงนะครับน้าทิพย์ ฝากบอกเด็กๆ ด้วยว่าคิดถึงมากกว่า” เมือ่ ทางโน้นวางสายแล้วเขาก็เดินออกไป วันนีว้ า่ จะไปหาดนัย ชวนไปคลายเครียด ด้วยกันสักหน่อย ช่วงนีห้ าเวลาว่างไปสังสรรค์ไม่คอ่ ยเจอ งานเข้าตลอดทัง้ เดือน เคลียร์งาน ส่งออกกว่าจะจบลงได้แทบแย่ เกือบลืมไปแล้วว่าสถานบันเทิงในยามค�ำ่ คืนมันเป็นเช่นไร ทีบ่ ริษทั สถาปนิกวี-ดีไซน์ของดนัย จักรภัทรเลีย้ วรถเข้าจอดยังลานจอดรถชัน้ ล่าง ไม่ทนั ดี ดนัยก็เดินโผล่พน้ ลิฟต์ออกมา เขาไม่ได้โทรบอกก่อนล่วงหน้าอยากมาเซอร์ไพรซ์ เพือ่ นรุน่ พีม่ ากกว่า เมือ่ รูเ้ วลาเลิกงานของอีกฝ่ายดี “พีจ่ มิ ” เขาขับรถจอดเทียบดนัย เลือ่ นกระจกลงถอดแว่นด�ำทีส่ วมอยูอ่ อกอย่าง มาดเท่ ขนาดดนัยเป็นผูช้ ายด้วยกันยังมองค้าง อดชืน่ ชมเขาไม่ได้ ก็เพือ่ นรุน่ น้องของเขา มันหล่อบาดใจจริงๆ “เฮ้ย! มาได้ไง ลมอะไรหอบมาถึงนีไ่ ด้” “ลมคิดถึง วันนีจ้ ะมาชวนไปดืม่ ว่างไหม” ดนัยเดินมายกมือขึน้ พาดบนหลังคา รถ ท�ำท่าคิดอย่างเสียดายแกล้งคนชวน “ไม่วา่ งเหรอ ไม่เป็นไร ไปคนเดียวก็ได้” ว่าแล้วก็ สวมแว่นจะขับออกไป แต่ดนัยขัดขึน้ ก่อน “อะไร ยังไม่ได้บอกสักหน่อยว่าไม่ไป แค่นี้งอน ฉันคิดว่าจะติดรถนายไปดี หรือว่าจะเอารถไปดี” “ไปด้วยกันก็ได้นี่ เดีย๋ วไปส่งทีบ่ า้ นให้” “โอเค” “งัน้ รออะไรล่ะ ขึน้ เลยสิพี่ วันนีน้ อ้ งเลีย้ ง” เขาว่าโบกไม้โบกมือเร่งดนัย “โอเค... พูดแล้วนะไอ้คมิ วันนีจ้ ะเมาให้ปลิน้ เลย แล้วเอาฉันกลับด้วยล่ะ” ดนัย ยกมือชีห้ น้าเตือน แล้วเดินอ้อมไปนัง่ ข้างคนขับไม่รรี อ “เอ้อ... แล้วน้องแจมของนายเป็น ไงยังติดต่อกันอยูห่ รือเปล่า” ดนัยไม่รนู้ กึ ยังไงถามขึน้ เมือ่ รถเคลือ่ นตัวออกจากลานจอด ค�ำถามของเขาท�ำเอาจักรภัทรถึงกับหดหูใ่ จหนักกว่าเดิม วันนีม้ แี ต่คนถามถึงเธอ ตัง้ แต่นา้ สาว เพือ่ นรุน่ พีท่ นี่ งั่ อยูข่ า้ งๆ รวมทัง้ ใจตัวเองก็ดว้ ย “ไม่”

75

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ท�ำไมล่ะ ก็เห็นนายออกจะสนใจเธอไม่นอ้ ย เบือ่ แล้วเหรอ” ดนัยถามเพราะไม่รู้ จริงๆ ตัง้ แต่วนั นัน้ ทีป่ ราณบุรี เขาไม่ได้เจอจักรภัทรอีกเลย งานยุง่ ด้วยกันทัง้ คู่ “เปล่าหรอก เธอหนีไป” เขาตอบแบบไม่อาย เต็มปากเต็มค�ำชัดเจน “หนีไป” ดนัยหันมาหาเขาทัง้ ตัวเบิกตาโพลง เขาพยักหน้ายืนยันอีกรอบ “โอ้แม่เจ้า! มีดว้ ยหรือผูห้ ญิงทีก่ ล้าทิง้ นายจักรภัทร ดนุนนั ท์ หนุม่ ฮอตแห่งปี ไม่อยากจะเชือ่ ” “เชือ่ เหอะ เพราะเธอไปแล้ว” เขาแอบยืนยันหน้าเศร้า ก่อนแปรเปลีย่ นเป็นปกติ ตามเดิม “นายชอบเธอเหรอ” ดนัยไม่บา่ ยเบีย่ งถามกลับตรงๆ อย่างใจคิด “ท�ำไมพีค่ ดิ แบบนัน้ ” “ไม่รสู้ ิ ความรูส้ กึ ฉันมันบอก แล้วใช่หรือเปล่าล่ะ” “ไม่รสู้ ิ รูแ้ ต่วา่ เธอไม่เหมือนใคร เธอใช่” แล้วความคิดก็พาล่องลอยไปไกล นึกถึง เธอทีถ่ กู ถามถึงอีกครัง้ “นั่นปะไร” ดนัยตบเข่าฉาด เป็นอย่างที่เขาคิดไม่มีผิด “แล้วท�ำไมนายไม่ตาม ไปง้อล่ะ หรือว่าหยิง่ ง้อใครไม่เป็น สาวเยอะ ว่างัน้ ” ดนัยไม่วายประชด แอบมองปฏิกริ ยิ า ตอบสนองของเพือ่ นรุน่ น้องไม่วางตา “เปล่า ผมไม่รวู้ า่ เธอเป็นใคร มาจากไหนก็ไม่รู้ ขนาดชือ่ ผมยังรูเ้ ท่าทีพ่ รี่ เู้ ลย แล้ว จะให้ไปง้อยังไง” “ไม่รแู้ ล้วพาไปนอนเนีย่ นะ นีแ่ กไม่เลือกขนาดนีเ้ ลย โอ้! ไม่อยากจะเชือ่ ” ดนัย ยกมือทาบอกด้วยความตกใจ ปกติจกั รภัทรไม่ใช่คนแบบนี้ ถึงจะเจ้าชูข้ นั้ เทพแต่กเ็ ลือก “ฮือ่ ... ไม่รจู้ ะว่ายังไง จะว่าไม่เลือกก็คงไม่ใช่ มันบังเอิญมากกว่า” “บังเอิญ?” ดนัยย่นหัวคิว้ แทบชนกัน สงสัย ต้องการค�ำอธิบายเร่งด่วน “อืม... บังเอิญเจออยูข่ า้ งทาง รถเธอเกิดอุบตั เิ หตุ เมาน่ะ กลับกรุงเทพฯก็ไม่ได้ เลยพาไปทีน่ นั่ แหละ” “แล้ว... นายจะท�ำไงต่อ” “คงต้องรอ ไม่งนั้ ก็พลิกแผ่นดินตามหากัน ยังไงก็จะหาให้เจอ” “จริงจังขนาดนัน้ แน่ใจ” ดนัยถามลองเชิงอีกครัง้ เขาไม่ตอบ มีแต่สีหน้าที่ดูหนักแน่นจริงจังเป็นเครื่องยืนยันได้ดีว่าเขาเอาจริง จนดนัยอดแปลกใจในความเปลีย่ นแปลงของคนข้างตัวไม่ได้ ไม่รวู้ า่ แม่สาวน้อยหน้าหวาน ปานน�ำ้ ผึง้ นัน่ มีอะไรดี ถึงท�ำให้ผชู้ ายทีไ่ ม่เคยคิดจริงจังกับใครอย่างจักรภัทรจริงจังกับเธอ ได้ขนาดนี้ ผูห้ ญิงนับร้อยแต่ละคนสวยๆ รวยๆ ทัง้ นัน้ จักรภัทรยังไม่คดิ สน แล้วเธอ เป็นใครกัน สงสัยเพือ่ นรุน่ น้องจะเจอเนือ้ คูเ่ ข้าให้แล้วสิ

76

เพียงธารา

9

โรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮลเต็ล ปราณบุรี อโนมาเดินลงจากห้องประชุม โรงแรมชัน้ บนลงสูล่ อ็ บบีดา้ นล่างเพือ่ ไปเอาสัมภาระทีร่ ถ วันนีเ้ ธอคงต้องค้างทีน่ อี่ าจเลยไปถึง พรุง่ นี้ การประชุมยังไม่เสร็จสิน้ เธอจะถือโอกาสนีเ้ ป็นการพักผ่อนไปในตัว หลังจากโหมงาน หนักมาตลอดสองเดือนเต็ม แบบไม่มวี นั หยุดพักผ่อนเพราะเคลียร์ปญ ั หาในโรงแรมไม่ลงตัว เมือ่ ทุกอย่างมันมะรุมมะตุม้ อยูท่ เี่ ธอเพียงคนเดียว ประสบการณ์ของเธอยังน้อยนัก ถึงจะเคยบริหารงานด้านโรงแรมมาก็จริง แต่มนั เป็นเพียงต�ำแหน่งผูจ้ ดั การโรงแรม ไม่ใช่ ต�ำแหน่งใหญ่โตทีค่ มุ บังเหียนและบริหารงานทุกอย่างทัง้ หมดเช่นในตอนนี้ “แจม” อโนมาหันไปตามเสียงเรียก มองเขาคนนัน้ ด้วยความแปลกใจ เมือ่ เขามา ปรากฏตัวทีน่ ี่ แทนทีจ่ ะอยูต่ า่ งประเทศ “พีว่ ชั มาท�ำอะไรทีน่ คี่ ะ” เธอยืนกอดอกหันหลังถาม เมือ่ พากันมาถึงริมหาดด้านหลัง โรงแรม ไม่อยากให้ตกเป็นขีป้ ากชาวบ้านว่าเธอแอบตีทา้ ยครัวพีส่ าวตัวเอง “พีพ่ าหุน้ ส่วนมาพักทีน่ นี่ ะ่ เขาตามมาเทีย่ วด้วย พีเ่ ลยแวะมาส่งเขา” คนฟังพยักหน้า รับรู้ เขาจึงพูดต่อ “แจมเป็นยังไงบ้าง โหมงานหนักมากไปหรือเปล่า หน้าดูเซียวๆ” เขาว่าสีหน้าเป็นห่วงเป็นใยเธอ เขาดีใจไม่นอ้ ยทีไ่ ด้เจอเธออีกครัง้ หลังจากงานศพ ว่าทีพ่ อ่ ตาเมือ่ สองเดือนก่อน แม้เขาจะแวะเวียนไปคฤหาสน์สรุ ดิษบ่อยๆ แต่ไม่มสี กั ครัง้ ที่ จะได้พบหรือพูดคุยกับเธอ เธอหลบหน้าเขาตลอดเวลา “ค่ะ” เธอตอบสัน้ ๆ เหมือนมีบางอย่างจุกอยูท่ คี่ อ ยามได้สนทนาโต้ตอบกับเขา คนนีอ้ กี ครัง้

77

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“หาเวลาพักผ่อนดูแลตัวเองบ้างนะแจม เดีย๋ วจะล้มป่วยเอาได้” เธอยังคงมองท้องทะเลยามเย็นเบือ้ งหน้ายามเขาบอกประโยคห่วงใย ก่อนเปล่ง น�ำ้ เสียงตัดสัมพันธ์ไร้เยือ่ ใยตอบกลับไป ทิง้ ท้ายไว้ดว้ ยค�ำประชดน้อยใจให้อกี อย่าง “อย่าห่วงไปเลยค่ะ คนอย่างแจมไม่เป็นไรง่ายๆ หรอก” “ไม่เอาน่าแจม อย่าเพิง่ มาประชดพี่ พีเ่ ป็นห่วงแจมนะ” “แจมไม่รบกวนน�ำ้ ใจพีว่ ชั ขนาดนัน้ หรอกค่ะ ถ้าไม่มอี ะไรมากกว่านี้ แจมขอตัว นะคะ” เธอบอกน�ำ้ เสียงเย็นชาเดินผ่านหน้านวัชไป แต่กลับถูกนวัชรวบตัวเข้ามากอดอย่าง ถือโอกาส ทีร่ วู้ า่ เธอคงยังทัง้ โกรธทัง้ น้อยใจเขา แต่เขาอดห่วงเธอไม่ได้เมือ่ คบกับเธอมานาน ถึงแม้ตอนนีเ้ ขาจะเป็นคูห่ มัน้ พีส่ าวเธอ แต่ความรูส้ กึ ห่วงใยทีเ่ ขามีให้เธอไม่เคยเปลีย่ นไป และยังรูส้ กึ ดีกบั เธอเสมอ เมือ่ เธอไม่ใช่คนผิดมันเลยท�ำให้เขายังเหลือเยือ่ ใย อโนมายังคงยืนนิ่ง ความรู้สึกดีที่เคยได้รับจากเขามันหายไปตั้งแต่ที่เขาบอกว่า ต้องการพีส่ าวเธอไม่ใช่เธอ ค�ำพูดเลือดเย็นนัน้ เชือดและเฉือนหัวใจเธอจนขาดสะบัน้ เสียใจ จนคลัง่ ควบคุมสติตวั เองแทบไม่ได้ในวันนัน้ กุญแจรถในมือเขาถูกเธอกระชากเอามาแล้วถือโอกาสขับรถออกไป หนีไปจาก ความเจ็บปวดทีไ่ ด้รบั รูจ้ ากปากของเขาอย่างมิอาจท�ำอะไรไปได้มากกว่าท�ำใจ และวันนีเ้ ธอ ก็ทำ� ใจได้แล้ว เมือ่ เขาถูกสลัดออกไปจากหัวใจเธอแล้วไม่คดิ ไยดีเขาอีก “นัน่ มันคูห่ มัน้ ยัยปูรดิ านี”่ เมธาวีไฮโซสาวสวย ลูกสาวเจ้าของห้างดังสะกิดบอก เพือ่ นสาวอีกคนทีม่ าด้วยกัน เธอเป็นคูก่ ดั คูแ่ ค้นตลอดกาลของปูรดิ า ไม่ถกู กันมาตัง้ แต่สมัย เรียน ต่างยกตนข่มท่านกันทัง้ คูไ่ ม่มใี ครยอมใคร “จริงด้วย แต่นนั่ ไม่ใช่ยยั ปูรดิ านี่ ใครกัน” “ไม่รู้ รูแ้ ต่วา่ ฉันมีอะไรแก้เผ็ดนังแจงแล้ว” เมธาวียกโทรศัพท์มอื ถือในมือขึน้ มา แอบถ่ายจากด้านข้างซึง่ เห็นใบหน้าของนวัชเต็มๆ จากนัน้ ก็ถา่ ยอีกภาพเมือ่ หญิงสาวในอ้อมกอด นวัชผละออกมา แต่เห็นเพียงเสีย้ วหน้าเท่านัน้ เมือ่ ได้รปู ภาพครบตามต้องการ ไม่รอช้าทีเ่ มธาวีจะส่งรูปเข้าเครือ่ งปูรดิ าในทันที ตามด้วยส่งเมสเซสบอกสถานทีใ่ ห้อกี อย่างผูท้ หี่ วังดีประสงค์รา้ ย เธอชอบเห็นความร้าวราน ของปูรดิ าเป็นทีส่ ดุ “เรียบร้อย เชือ่ ได้เลยว่าไม่นาน นังปูรดิ าต้องมาตามจิกคูห่ มัน้ มันถึงที่ แค่นเี้ รา ก็มอี ะไรสนุกๆ ให้ดแู ล้วล่ะ หรืออาจจะมากกว่านัน้ ” เมธาวีกบั เพือ่ นสาวอีกคนพากันหัวเราะ สะใจแล้วเดินไปอีกทาง ในระยะห่างทีไ่ ม่ให้เป้าหมายรูต้ วั ด้วยการจับจ้องมองไว้ตลอดเวลา “จะกลับเลยไหมคะ แจมอยากพักผ่อนแล้ว เหนือ่ ยมาทัง้ วัน” เธอกล่าวเสียงเย็น ไร้เยือ่ ใยอีกครัง้ “พีอ่ ยากอยูเ่ ป็นเพือ่ นแจม ขอพีอ่ ยูไ่ ด้ไหม นะ” เขาเว้าวอนเพือ่ ให้เธอเห็นใจและ 78 อนุญาต

เพียงธารา

“เพือ่ อะไรคะ” เธอถามอารมณ์คกุ รุน่ ขึน้ มาทันควัน ท�ำหน้าเหนือ่ ยหน่าย ก่อน ไล่สง่ เขา “พีว่ ชั กลับไปซะเถอะค่ะ” “เดีย๋ วนีแ้ จมกล้าใจร้ายกับพีแ่ ล้วเหรอ” “มันคงไม่เท่าทีพ่ วี่ ชั ใจร้ายกับแจมหรอก เราอย่าเจอกันอีกเลย จบกันแค่นจี้ ะดีกว่า แจมไม่อยากท�ำร้ายพีส่ าวตัวเอง รูด้ วี า่ โดนแทงข้างหลัง... มันเจ็บยังไง” คนถูกว่าถึงกับหน้าชา ยืนอึง้ นิง่ เมือ่ ถูกกล่าวกระทบ และรับรูด้ ถี งึ ความรูส้ กึ ของเธอทีพ่ รัง่ พรูออกมา อโนมาไม่พดู พร�ำ่ ท�ำเพลงอะไรอีก เดินกลับไปทีโ่ รงแรมทิง้ ให้เขายืนหน้าชาเพียง ล�ำพัง เธอไม่ควรมีเยือ่ ใยให้เขาอีกในเมือ่ เขากล้าท�ำร้ายเธอถึงขนาดนีแ้ ล้ว มันก็ควรจบลง ด้วยการจากลา เสียงโทรศัพท์ปลุกนวัชให้ตนื่ จากภวังค์ในนาทีตอ่ มา เขายังไม่รบั สายแต่รบี เดิน กลับไปทีร่ ถเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนัง่ ในนัน้ ไม่อยากให้คนทีโ่ ทรมารูว้ า่ เขาอยูไ่ หน ก่อนกด รับเสียงหวานจ๋อย “ครับทีร่ กั ” “อยูไ่ หนเหรอคะวัช” ปูรดิ าถามอย่างสะกดใจให้เย็น สะกดอารมณ์โกรธเอาไว้ในใจ รอค�ำตอบจากเขา “ยังอยูพ่ ทั ยาอยูเ่ ลย แจงมีอะไรหรือเปล่าครับ” ปูรดิ าเริม่ สัน่ เมือ่ รูว้ า่ เขาโกหก แต่ยงั เก็บไว้ไม่แสดงอาการออกมาในตอนนี้ “อีกนานไหมกว่าจะกลับ แจงคิดถึงอยากเจอวัชจังค่ะ” น�ำ้ เสียงหวานจ๋อย แต่ใบหน้า บึง้ ตึงไปแล้วด้วยอาฆาต มือข้างทีว่ า่ งก�ำผ้าปูทนี่ อนแน่นอย่างระงับอารมณ์ “ว่าจะนัง่ ดืม่ อีกสักพัก ถ้ากลับไม่ไหวอาจจะค้าง เราเพิง่ จากกันเองนะคิดถึงแล้ว เหรอ” แน่ชดั แล้วเขาโกหกเธอหน้าด้านๆ ปูรดิ ากระชับโทรศัพท์แน่นจนสัน่ สะท้านด้วย ความโกรธ เธอจะไม่โวยวาย แต่เธอจะต้องจับให้ได้คาหนังคาเขา จะต้องไปเอาเลือดชัว่ ในหัวของน้องสาวตัวดีออกให้จงได้ในวันนี้ “ค่ะ ไว้เราค่อยเจอกัน” ปูรดิ าพูดเป็นนัยๆ ไว้แค่นนั้ “ครับ” เขารับค�ำไม่คดิ อะไร จบแค่นนั้ ก็วางสาย แล้วเดินกลับเข้าไปในโรงแรม ไปถามหาห้องพักของอโนมาแล้วจองห้องพักของตัวเองกะค้างทีน่ ใี่ นคืนนี้ “นังแจม แกมันเลว ถ้าวันนีฉ้ นั เอาเลือดหัวแกออกไม่ได้กไ็ ม่ใช่ฉนั แล้ว” ปูรดิ ากด ดูรูปอีกครั้งเป็นการตอกย�้ำความเขลาให้กับตนเอง เพิ่มความแค้นความเกลียดชังให้กับ น้องสาวต่างมารดาทีค่ ดิ ทรยศหักหลังตน กลับมาจากยุโรปไม่ถงึ วันอย่างสบายใจไม่ถงึ คืน ก็เป็นอันมีเรือ่ งให้เดือดร้อนใจแล้ว อโนมาอาบน�ำ้ แต่งตัวเสร็จคว้ากระเป๋าสตางค์ถอื ติดมือกะลงไปหาอะไรทานสักหน่อย

79

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ตัง้ แต่เช้าทานแค่ของว่างช่วงพักเบรกจากการประชุมเพียงเท่านัน้ แต่กต็ อ้ งตกใจเมือ่ เปิดประตู ออกไปเจอนวัชยืนเอาหลังพิงผนังข้างประตูหอ้ งเธอ สองมือสอดเข้าในกระเป๋ากางเกงตัวสวย ดูสบายอกสบายใจเสียเหลือเกิน “จะไปทานข้าวเหรอ พีไ่ ปด้วยนะ” เขายังตามมาตือ๊ เธอคิดว่าเขากลับไปแล้วเสียอีก “ไม่ได้กลับหรอกหรือคะ” เธอถามน�ำ้ เสียงเย็นชา มองหน้าเขาเหนือ่ ยหน่าย “มันค�ำ่ แล้ว เดินทางมาตัง้ แต่เมือ่ คืนยังไม่ได้พกั เลย” อโนมาพยักหน้าเข้าใจในความหมาย แต่ไม่เข้าใจในการกระท�ำของเขา ทีเ่ ขายัง พยายามตือ๊ เธอด้วยเหตุผลนานาประการ ราวกับก�ำลังตามง้อขอคืนดีกนั แต่นนั่ มันก�ำลัง ท�ำให้เธอเสียความรูส้ กึ กับเขาเพิม่ ขึน้ เป็นเท่าตัว เข้าขัน้ ระอาใจด้วยซ�ำ้ ไป “แล้วแขกพีว่ ชั ล่ะคะ ไม่ตอ้ งดูแลกันแล้วเหรอ” “เขาจะเทีย่ วเองน่ะ แล้วพีไ่ ปได้ไหม” “ขนาดนีแ้ ล้วนีค่ ะ ไม่ให้ไปด้วยคงจะน่าเกลียด” สีหน้าของอโนมายิม้ แต่คำ� พูด แอบจิกกัดเล็กน้อย เขาก็ยงั ไม่รตู้ วั ด้วยการยิม้ รับ “ขอบคุณครับ” ประตูหอ้ งถูกปิดล็อกด้วยมือของนวัช แล้วทัง้ สองก็เดินเคียงกันไปยังห้องอาหาร ชัน้ ล่าง การกระท�ำทุกอย่างตกอยูใ่ นสายตาของใครสองคนโดยไม่รตู้ วั และทุกอากัปกิรยิ า ถูกบันทึกภาพไว้ดว้ ยเครือ่ งมือสือ่ สารไร้สายทีไ่ ม่ไร้เทคโนโลยี ชนิดทีไ่ ม่พลาดทุกการกระท�ำ ของเขาและเธอเพือ่ รอส่งต่อไปยังเป้าหมาย ปูรดิ าเหยียบรถมาไม่คดิ ชีวติ จากกรุงเทพฯถึงปราณบุรใี นระยะเวลาสามชัว่ โมง ปกติถึง เธอร่นมันลงมาด้วยความร้อนใจสองชั่วโมงครึ่งถึงที่ เดินตรงมายังเคาน์เตอร์ ประชาสัมพันธ์โรงแรมถามถึงน้องสาวต่างมารดาในทันที “อโนมาอยูไ่ หน” “มาตามหาคูห่ มัน้ เหรอจ๊ะปูรดิ า” เมธาวีเดินปราดเข้ามาถามยียวน ในขณะทีเ่ พือ่ นสาว อีกคนเฝ้าตามนวัชกับอโนมาอยูห่ า่ งๆ “เมธาวี” ปูรดิ าเหลือบมองคูอ่ ริไม่แปลกใจทีไ่ ด้เจอ “ไม่ใช่เรือ่ งของเธอ ว่าไงล่ะ อยูไ่ หน” หันมาตอกหน้าคูอ่ ริเสร็จก็หนั ไปคาดคัน้ พนักงานประชาสัมพันธ์ตอ่ “แต่ฉนั รูน้ ะว่าสองคนนัน้ อยูท่ ไี่ หน” ปากก็บอกไป มือเธอก็กดรูปตอนนวัชทาน อาหารกับอโนมาส่งเข้าเครือ่ งโทรศัพท์ปรู ดิ าไป เสียงข้อความจากโทรศัพท์ในมือดังเตือนปูรดิ าให้รบี ยกขึน้ มากดดู เธอก�ำโทรศัพท์ ในมือแน่นด้วยความเจ็บแค้นใจ “งัน้ ก็บอกมาสิ ว่าเขาอยูไ่ หน” ปูรดิ าตวาดอารมณ์รอ้ นจัด แต่อกี ฝ่ายกลับยิม้ เยาะ ด้วยความสะใจแล้วกลายเป็นหัวเราะเยาะในทีส่ ดุ ก่อนจะบอกออกไป

80

เพียงธารา

“แจม... โกรธพีไ่ หมทีพ่ เี่ ลือกแจง” เขาถาม มองเสีย้ วของเธอรอค�ำตอบขณะเดิน เคียงกันริมหาด เดินลุยน�ำ้ ทะเลเล่นพลางๆ ด้วยกันสองคน “แล้วถ้าแจมเป็นฝ่ายท�ำพีบ่ า้ ง พีจ่ ะรูส้ กึ ยังไงคะ พีค่ ดิ ว่าควรจะเสียใจไหม ทีโ่ ดน แฟนตัวเอง... หักหลัง” เธอถามกลับไม่มองเขา น�ำ้ เสียงนัน้ ดูปกติ สีหน้ายังคงวางเฉย แต่ใจข้างในมันเต้นราวกับกลองรัวนับพันทีโ่ หมกระหน�ำ่ รุมตีดว้ ยความโกรธเคือง นวัชมองตรงไปข้างหน้า เขาสูดลมหายใจเข้าลึก ตอบเสียงแผ่วอย่างคนส�ำนึกผิด “พีข่ อโทษ ทีท่ ำ� ให้แจมต้องเสียใจ ตอนนัน้ พีเ่ หงาไม่มใี คร แจมก็ไม่ยอมกลับ แจงท�ำให้ความรูส้ กึ นัน้ ของพีห่ ายไป จนกลายเป็นความรูส้ กึ ดีทพี่ มี่ ใี ห้แจงแทน” “แจมเข้าใจค่ะ ส�ำหรับผูช้ ายโลเลไม่หนักแน่น อยูใ่ กล้ผหู้ ญิงคนไหน ก็เอนไปหา คนนัน้ โดยเฉพาะผูช้ ายขีเ้ หงาไม่รจู้ กั พออย่างพี่ แจมเข้าใจดีทเี ดียว” เธอมองเขานัยน์ตา ลุกวาว รูส้ กึ โกรธขึน้ มาอย่างมหาศาล ไม่คดิ ว่าเขาจะพูดจาเห็นแก่ตวั แบบนีก้ บั เธอ “แจม” นวัชเรียก มองเธออย่างลุแก่โทษ น�ำ้ ค�ำของเธอช่างทิม่ แทง ความอ่อนโยน ทีม่ ไี ม่เหลือให้กบั เขาอีกแล้ว “ในเมือ่ คุณแจงคือคนทีพ่ วี่ ชั ต้องการ เราก็ไม่ควรยุง่ เกีย่ วกันอีก พีว่ ชั กลับไปซะ เถอะค่ะ เราอย่ามามัวฟืน้ ฝอยหารอยรัว่ ของหัวใจกันอีกเลย คิดซะว่า... เราไม่เคยรูจ้ กั กัน ต่างคนต่างอยู่ ต่างคนต่างไป” อโนมาตัดขาดไม่ไยดี กดกรามแน่นอย่างเจ็บปวดใจ เมือ่ ต้องพูดถึงสิง่ ทีเ่ ขาท�ำกับเธอ ด้วยการบอกเธอว่าปูรดิ าคือผูห้ ญิงทีเ่ ขาต้องการ ทัง้ ทีค่ บเธอ มาเจ็ดปี แต่กลับไม่มเี ธออยูใ่ นหัวใจของเขาเลย “แจม” เขามองเธอเศร้าลง ในขณะทีเ่ ขานิง่ อึง้ เธอจึงเดินหนีไป “เรายังเป็นเพือ่ น กันได้ไหมแจม” อโนมาหยุดแต่ไม่หนั กลับ ตอบเขาออกมาอย่างเย็นชา “แล้วคิดว่าเรายังเป็นได้อกี ไหมล่ะคะ” “คงไม่ได้ เพราะวัชก�ำลังจะมาเป็นพีเ่ ขยแกไงนังแจม นังน้องทรยศ” ปูรดิ าปรีเ่ ข้ามา ตบอโนมาหน้ามือหลังมือไม่ยงั้ แรง “แกคิดจะแย่งคูห่ มัน้ ฉันใช่ไหม แกมันก็เลวเหมือนแม่ ของแก รูท้ งั้ รูว้ า่ เขาเป็นของฉันแกยังจะเอา หน้าด้าน!” คราวนีฝ้ า่ มือแค้นจัดฟาดลงบนแก้มสวยของอโนมาเต็มแรง นวัชได้สติปรีเ่ ข้ามาห้าม เอาตัวขวางไว้ ปูรดิ าก็ยงิ่ แค้นใจใหญ่ “หลบไปค่ะวัช แจงจะสัง่ สอนนังน้องสารเลว” เธอตวาดลัน่ ผลักเขาออกด้วยแรง มหาศาล ปรีเ่ ขาไปลากตัวอโนมาโยนลงไปในทะเล กดศีรษะน้องสาวต่างมารดาขึน้ ลงกับน�ำ้ ทะเลด้วยแรงอาฆาต นวัชรีบเข้ามากระชากคูห่ มัน้ ออกก่อนทีเ่ ธอจะกลายเป็นฆาตกร ฆ่าน้องสาวตัวเอง แล้วเข้าปกป้องอโนมาอีกครัง้

81

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“คุณปกป้องมัน” ปูรดิ าตวาดถาม สายตาเต็มไปด้วยความน้อยใจอีกทัง้ แค้นใจ คนทัง้ หาดทีเ่ ดินเล่นอยูม่ ารุมดูกนั ทัง้ โขยง จากทีป่ กป้องอโนมา นวัชจึงเปลีย่ นมา ลากคูห่ มัน้ สาวออกไปแทน แต่ปรู ดิ าไม่วายหันมาด่าทอน้องต่างมารดาทีย่ นื กุมแก้มตัวเอง งงกับเหตุการณ์ทเี่ กิดขึน้ มันรวดเร็วจนจับต้นชนปลายอะไรไม่ถกู หน้าของเธอเจ็บจนชาหนึบ ไร้ความรูส้ กึ เวลานี้ “ฉันไม่มที างยอมให้แกมาท�ำร้ายฉัน เหมือนทีแ่ ม่แกท�ำกับแม่ฉนั นังน้องชัว่ ” “พอเถอะแจง อายเขาน่า” นวัชปราม ปูรดิ าหันไปตาขวางใส่ มองเขาด้วยสายตา คาดโทษ นวัชหลุบตาลงแล้วลากเธอไปต่อ อโนมาทรุดตัวลงไร้เรีย่ วแรงไม่คดิ อายสายตาผูค้ นทีร่ มุ มอง น�ำ้ ตาไหลพรากกับ ความเสียใจทีไ่ ม่รจู้ กั จบสิน้ เพราะผูช้ ายเพียงคนเดียว ด้วยเหตุนไี้ งเล่า เธอถึงให้ไม่ได้แม้แต่ ความเป็นเพือ่ นกับเขา เธอรูว้ า่ อะไรมันจะเกิดขึน้ ถ้าเขากับเธอยังคงเหลือเยือ่ ใยให้กนั แม้ เพียงเพือ่ นก็ตามที เธอพยายามพยุงตัวขึน้ จากน�ำ้ ทะเลเมือ่ ทุกอย่างสงบ แต่มนั อ่อนล้าอ่อนแรง เหลือเกินในยามนี้ แค่พยุงตัวให้ลกุ ขึน้ ยังท�ำไม่ได้ ทันใดนัน้ มือของใครคนหนึง่ ก็ได้ยนื่ มาตรงหน้าเธอ อโนมาแหงนขึน้ มามองตาปริบๆ รูส้ กึ คุน้ หน้าแต่จำ� ไม่ได้วา่ เคยเห็นทีไ่ หน ผูช้ ายรูปร่างสูงใหญ่ สูงกว่าเธอหลายเท่าตัว หน้าตา คมคายออกไปทางคนตะวันตก คิว้ เข้มโก่งโค้งได้รปู ผิวนัน้ ขาวพอกับเธอ “มาครับผมช่วย” เขาไม่รอให้เธอยืน่ มือมา แต่กลับรัง้ ต้นแขนพยุงเธอขึน้ มาเลย “เราเคยเจอกันทีส่ นามบินเมือ่ หลายเดือนก่อน ทีผ่ มบังเอิญเดินชนคุณ” แล้วตอบความ แคลงใจในตัวเขาให้เธอรับรู้ อโนมาพยายามนึกแล้วก็ถงึ บางอ้อ “ค่ะ” “ผมภาม ภูรชิ พัชรพล ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั ...” อโนมายิม้ เยาะตัวเองทีจ่ ะต้องแนะน�ำตัวให้ใครสักคนรูจ้ กั ในเวลานี้ มันช่างน่าอาย สิน้ ดี “ค่ะ ฉันขอตัวนะคะ” เธอตอบรับเพียงแค่นนั้ เบีย่ งตัวเดินหนีไปไม่อยากเผชิญหน้า กับเขาหรือใครๆ ในเวลาเช่นนี้ ภูรชิ มองตามสาวน้อยหน้าหวานนัยน์ตาคมไปจนลับร่าง ไม่คดิ ว่าเขาจะได้เจอเธอ อีกครัง้ หลังจากวันนัน้ ทีส่ นามบิน เธอท�ำให้เขาฝันดี ฝันถึงเธอทุกคืน เพียงแวบแรกทีไ่ ด้พบ เจอกันเขารูส้ กึ ถูกชะตากับเธออย่างบอกไม่ถกู ปลาบปลืม้ หลงใหลในความสวยหวาน และ ท่วงท่าสง่างามอันเฉิดฉาย ยามเธอย่างก้าวด้วยความมัน่ อกมัน่ ใจ “เราคงได้เจอกันอีกนะสาวน้อยของผม” ความหวังเล็กๆ นัน้ สร้างขึน้ ภายใต้ความ ปรารถนาทีม่ ตี อ่ เธออย่างเลือ่ นลอย จนร่างบอบบางของเธอลับตาไป

82

เพียงธารา

10

“วัชท�ำแบบนีก้ บั แจงได้ยงั ไง” ปูรดิ าตวาดลัน่ เมือ่ นวัชลากเธอมาจนถึงห้องพักของ เขา “ท�ำไมต้องเป็นนังแจมด้วย คนอืน่ ไม่มแี ล้วหรือไง หาไม่ได้แล้วหรือไงคะวัช” ปูรดิ าเดิน เข้ามาผลักอกคูห่ มัน้ ด้วยความโมโหสุดฤทธิ์ “มันไม่ใช่แบบทีแ่ จงคิดหรอกน่า ใจเย็นๆ ก่อนได้ไหม ฟังผมอธิบายก่อนได้ไหม” นวัชว่าหงุดหงิดใจขึน้ มา เขาเพิง่ รูว้ า่ คูห่ มัน้ สาวหยาบคายและร้ายกาจเอามากมาย แล้วยัง เอาแต่ใจอย่างทีไ่ ม่เคยแสดงออกให้รมู้ าก่อน “ยังต้องฟังอะไรอีก ในเมือ่ หลักฐานมันมีอยูท่ นโท่ คุณยังบอกว่าไม่ให้ฉนั คิดงัน้ เหรอ” นวัชมองหน้าคูห่ มัน้ สาวด้วยความหนักใจ ก็จริงอย่างทีเ่ ธอว่า หลักฐานมันทนโท่ขนาดนัน้ เขาแก้ตวั ยังไงก็คงไม่ขนึ้ “โอเค... ผมยอมรับ ผมโกหกคุณ” “วัช” เธอตวาดออกมาด้วยความผิดหวังในตัวเขา “ท�ำไมต้องเป็นมัน ท�ำไม ผูห้ ญิง ทีอ่ นื่ มีตงั้ เยอะแยะ ท�ำไมคุณไม่เอา ท�ำไมต้องมาเอาน้องสาวนอกคอกของฉันด้วย” เธอไม่ได้ ลดเสียงลงเลย ทว่าเพิม่ มันขึน้ เรือ่ ยๆ ตามอารมณ์รอ้ นระอุจวนเจียนจะระเบิดเต็มที นวัชคิดหนักไม่รจู้ ะตอบค�ำถามอย่างไรทีไ่ ม่ทำ� ให้อดีตคนรักต้องเจ็บหนักไปมากกว่านี้ ดูแล้วคูห่ มัน้ สาวคงไม่ยอมลงง่ายๆ ถ้าตอบไม่ดอี ดีตคนรักแย่แน่ “ตัง้ แต่เมือ่ ไร” ปูรดิ ารุกเมือ่ คูห่ มัน้ ของเธอไม่ยอมตอบ “ตัง้ แต่เมือ่ ไรทีค่ ณ ุ คบมัน” ตวาดถามอีกครัง้ ใบหน้าเริม่ เหีย้ ม “แจง” นวัชเรียกคูห่ มัน้ สาวหนักใจ ยกมือขึน้ แล้วปล่อยลงไม่รจู้ ะตอบยังไง

83

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ตอบมา ตอบฉันมาสิวา่ ไปคบมันตัง้ แต่เมือ่ ไร” “เจ็ดปีทแี่ ล้ว” เขาตอบแบบไม่ตดิ ขัด ชัดทุกถ้อยค�ำ “เจ็ดปี” ปูรดิ ามองเขาอย่างทึง่ ในค�ำตอบ ค�ำตอบทีเ่ ธอไม่เคยรูม้ าก่อน “แต่ตอนนีเ้ ราไม่ได้มอี ะไรกันแล้วนะแจง เราเป็นแค่เพือ่ นกัน ตอนนีผ้ มมีแค่คณ ุ คนเดียวนะแจง ผมมีคุณคนเดียว” นวัชเดินเข้ามาจะกอดเธอ แต่ปูริดาผลักออกด้วย ความรังเกียจ รังเกียจในค�ำพูดโกหกหลอกลวงของเขา “ท�ำไมคุณไม่เคยบอกฉัน ว่าคุณเคยคบกับมัน แล้วนีใ่ ช่ไหม เหตุผลทีม่ นั เอารถคุณ ไปท�ำพังจนยับเยิน แล้วคุณก็ไม่คดิ จะเรียกค่าเสียหายจากมันสักสตางค์แดงเดียว” “ไม่เอาน่าแจง เรื่องของผมกับน้องสาวคุณ เราจบกันไปแล้ว ผมไม่อยากให้ คุณรือ้ ฟืน้ มันขึน้ มาอีก” นวัชรีบปัด ไม่อยากรือ้ ฟืน้ ให้เป็นเรือ่ งเป็นราวขึน้ มาใหม่ ในเมือ่ ทุกอย่างทีป่ รู ดิ าพูดมันคือความจริง “ฉันเหรอทีร่ อื้ ฟืน้ ถามตัวเองดีกว่าไหม ทีค่ ณ ุ ลงทุนโกหกฉันแล้วไปยืนกอดมัน หน้าไม่อายทีช่ ายหาด ไม่ใช่วา่ อยากจะรือ้ ฟืน้ กับมันหรอกเหรอ ไม่ใช่เหรอ” นวัชถึงกับยกมือขึน้ กุมขมับหาทางออกให้ตวั เองและอดีตคนรักไม่เจอ รูเ้ พียงแต่ เขาพลาดไปแล้วในตอนนี้ นึกโมโหคนสอดรูท้ เี่ อาเรือ่ งไปบอกเธอให้ตามมาอาละวาดถึงนี่ “ในเมือ่ คุณไม่ซอื่ สัตย์กบั ฉัน เราจบกัน” แหวนหมัน้ ถูกถอดออกจากนิว้ นางข้างซ้าย เหวีย่ งใส่หน้าอกเขาไม่ไยดีแล้วจากไป ไม่มแี ม้นำ�้ ตาแห่งความเศร้าเสียใจ มีแต่ความโกรธแค้น ทีฝ่ งั รากลึกลงไปเพียงเท่านัน้ นวัชตามไปก้มลงเก็บแหวนขึน้ มาก่อนปาใส่ทนี่ อนหัวเสียสุดเหวีย่ ง คนอย่างเขา ไม่เคยง้อใคร จบคือจบ ผูห้ ญิงอีกมากมายรอเขาอยูเ่ ป็นโขยง จะแคร์อะไรกับเธอคนเดียว เขาคิดอย่างคนไม่เคยถูกทิง้ ก่อน แล้วเดินออกจากห้องไปหาอะไรดืม่ แก้เซ็งข้างนอก แม้ในใจจะเสียดายปูรดิ าไม่นอ้ ย เธอเด็ดกว่าใครในทุกเรือ่ ง มันท�ำให้เขาถูกใจ ยากจะลืม แต่เมือ่ เธอปาแหวนใส่หน้า เขาก็ไม่คดิ ง้อให้เสียศักดิศ์ รีเช่นกัน ปูริดาขับรถกลับมากรุงเทพฯในเดี๋ยวนั้น ตลอดระยะเวลาของการเดินทางกลับ คิดถึงแต่ค�ำพูดของนวัชที่บอกว่าเขาคบน้องสาวนอกคอกของเธอมาถึงเจ็ดปี มันเหมือน ตอกย�ำ้ ความโง่ให้ตวั เธอ ทีไ่ ม่รมู้ าก่อนว่าสองคนนีเ้ คยเป็นแฟนกัน นีม่ นั ก็เท่ากับว่าเธอต่างหาก ทีไ่ ปแย่งนวัชมา ไม่ใช่นอ้ งสาวนอกคอกทีจ่ ะแย่งนวัชไป “ฉันจะท�ำให้แกเจ็บปวดยิง่ กว่าฉันนังอโนมา โทษฐานทีแ่ กปิดบัง แล้วเอาของเหลือเดน มาโยนให้ฉนั ” มือเรียวกระชับพวงมาลัยจนเกร็งแน่น สายตาจิกจ้องไปยังเบือ้ งหน้าอาฆาตแค้น น้องสาวต่างมารดาทีต่ นคิดแค้นอย่างไร้เหตุผล รูส้ กึ เกลียดเป็นสองเท่าจากเดิม

84

เพียงธารา

รถสปอร์ตสีขาวใหม่ลา่ สุดเลีย้ วเข้าผับดังใจกลางกรุงไม่กลับเข้าบ้าน เป็นเวลา เกือบเที่ยงคืนที่สถานบันเทิงยามราตรียังมีผู้คนพลุกพล่านเดินขวักไขว่ไปมา แต่ละคน สภาพแทบดูไม่ได้ เมาแอ๋เดินกร่างอยูร่ มิ ถนนไม่คดิ อายใคร ปูรดิ าเลีย้ วรถเข้าจอดไว้หน้าผับ ลงรถแล้วดิง่ เข้าไปหาทีน่ งั่ ดืม่ ให้ลมื ความโง่เขลาอย่างท�ำใจไม่ได้ “เตกีลา่ ” สัง่ แล้วนัง่ หน้าเคาน์เตอร์บาร์ อารมณ์โกรธยังคงอยูไ่ ม่คลายลง มีแต่เพิม่ สูงขึน้ จนเกินขีดสุดแล้วในตอนนี้ ไม่ถึงสองนาทีเครื่องดื่มที่สั่งก็ถูกยื่นให้ ปูริดายกกระดก รวดเดียวหมด กระแทกแก้วลงเคาน์เตอร์บาร์ดงั ปัง! บีบแก้วไว้แน่นราวกับมันคือน้องสาว นอกคอกทีเ่ ธอเกลียดชัง “เอามาอีก” เธอสัง่ ไม่มองหน้าบาร์เทนเดอร์ สายตาจิกจ้องไปด้วยความแค้นใจ การกระท�ำทุกอย่างของเธออยู่ในสายตาของใครคนหนึ่ง ตั้งแต่เธอเดินเข้ามา จนกระทัง่ มานัง่ สัง่ เครือ่ งดืม่ ยกมันขึน้ ดืม่ ครัง้ แล้วครัง้ เล่าราวกับมันคือน�ำ้ เปล่าเย็นชืน่ ใจ ทัง้ ทีเ่ ครือ่ งดืม่ แรงบาดคอแทบขาด “นายมองใครวะคิม” คนถูกถามไม่ตอบ ดนัยจึงมองตามสายตาไป จบทีห่ ญิงสาว นางหนึง่ แต่งตัวเฉีย่ วเปรีย้ วจัด รวมถึงหน้าตาของเธอสวยบาดใจน่าดู “ใคร สวยซะด้วย นายรูจ้ กั เหรอ” ดนัยถามยานๆ เพราะดืม่ มาตัง้ แต่หวั ค�ำ่ แล้ว ในขณะทีจ่ กั รภัทรนัง่ จิบเรือ่ ยๆ ไม่รบี ร้อน “เปล่า แค่เธอสวยดีเลยมอง” “งั้นก็เข้าไปท�ำความรู้จักหน่อยสิ แก้เซ็ง ดิ” ดนัยกระแทกไหล่เชียร์ยกใหญ่ อยากเห็นจักรภัทรคนเดิมกลับมา ก็ตงั้ แต่เข้ามาเขาก็เอาแต่ใจลอย ถามค�ำตอบค�ำ อาการหนัก เข้าขัน้ กว่าทีค่ ดิ “ไม่ละ่ วันนีไ้ ม่มอี ารมณ์ ไปห้องน�ำ้ ก่อนนะ” เขาวางแก้วเหล้าแล้วลุกไป ดนัยมอง ตามด้วยความงง มีดว้ ยหรือทีค่ นอย่างจักรภัทรมาแล้วจะไม่หวิ้ สาวสวยๆ ติดรถกลับไป ด้วย แปลก! “เป็นอะไรของมันวะ... ท�ำตัวแปลก ยังกับพวกมีลกู มีเมียแล้วไม่อยากสนใจใคร งัน้ แหละ” จบประโยคเมียสุดทีร่ กั ก็โทรเข้ามา ดนัยยกโทรศัพท์สนั่ ครืดๆ ในกระเป๋าขึน้ มาดู ดวงตาของเขาก็เบิกโพลง “ตายห่า! เมียโทรมาอะไรตอนนีว้ ะ” เขารีบเดินตามจักรภัทรไปทีห่ อ้ งน�ำ้ แล้วรีบกดรับ เมือ่ สายเรียกเข้าไม่ยอมหยุดสงสัย เมียสุดทีร่ กั จะโทรจิกยิกๆ “ฮัลโหล... ว่าไงจ๊ะ เมียสุดที่รักของพี่” ดนัยพยายามปรับน�้ำเสียงให้เป็นปกติ ลดความยานคางลงไปไม่ให้โดนจับได้ “พีจ่ มิ อยูไ่ หน ท�ำไมรับโทรศัพท์ชา้ ” ปลายสายแว้ดมาอย่างมีอารมณ์ แล้วยิง่

85

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

ได้ยนิ เสียงยานนิดๆ นัน่ ก็ยงิ่ ท�ำเอาอารมณ์เสียหนักเข้าไปอีก รูเ้ ลยว่าสามีแอบหนีไปเทีย่ วแน่ “อยู่บ้านสิจ๊ะ พี่จะไปไหนได้ ท�ำงานเสร็จก็ต้องกลับบ้าน” เขาพูดกลั้วหัวเราะ กลบเกลือ่ นความผิด พอดีกบั ทีจ่ กั รภัทรออกมาจากห้องน�ำ้ “โกหก อยูบ่ า้ นอะไรเสียงคนวุน่ วายไปหมด อยูไ่ หนบอกมานะพีจ่ มิ หนีไปเทีย่ ว ไม่ยอมบอกใช่ไหม” “โอ๊ย! ไม่ได้หนีเลยนะพีช แค่แอบ... เอ๊ย... แค่มาเป็นเพือ่ นไอ้คมิ มันเฉยๆ จ้า” เขารีบหาแพะมารับบาปแทนทันที “ยัยพีชโทรมาเหรอ... เอามานีเ่ ลย” เขาว่าแล้วคว้าโทรศัพท์ไปจากดนัยชิงพูดเสียเอง “เฮ้ยยัยพีช... อย่าเพิง่ โทรมากวนน่า ฉันกับพีจ่ มิ ก�ำลังจะ... ได้ทพี่ อดี มีไรไว้คยุ กันพรุง่ นี้ แล้วกัน” เขาพูดก�ำกวมจงใจส่อเจตนาให้เพือ่ นสาวเข้าใจไปในทางไม่ดี หมัน่ ไส้คนรักกันเลย อยากแกล้ง เชือ่ ได้ พรุง่ นีไ้ ม่เกินเก้าโมงเช้า เพือ่ นสาวของเขาต้องตะบึงรถมาถึงกรุงเทพฯแน่ แก้ตวั เอาแล้วกันไอ้พจี่ มิ ... “เฮ้ย... พูดแบบนัน้ เดีย๋ วเมียฉันได้มาแหกอกถึงทีก่ นั พอดี” ดนัยหน้าเง้า กระชาก โทรศัพท์มาจากมือเพือ่ นรุน่ น้องตัวก่อกวน รูว้ า่ เขาแกล้งแหย่เล่น แต่ภรรยาเขาคงไม่เล่น ด้วยแน่ คราวนีม้ แี ต่ตายกับตาย “เอาน่า ไม่ได้เจอกันนานแล้วไม่ใช่เหรอ รับรองพรุง่ นีย้ ยั พีชมาหาถึงทีแ่ น่” เขาว่า อย่างไม่เดือดร้อน แล้วยังยิม้ ข�ำ “มาหาทัง้ ที ขอดีๆ หน่อยไม่ได้ไงวะ ไม่ใช่มาท�ำกบาลฉันแยก ฝากไว้กอ่ นไอ้คมิ ไว้แกมีเมียเมือ่ ไร ฉันจะเอาคืน” จักรภัทรยิม้ กริม่ ไม่สน ดนัยจึงชิง่ เดินน�ำ ไม่ได้โมโหจริงจังแค่เคือง ตามไปด้วย จักรภัทรทีเ่ ดินชนกับหญิงสาวนางหนึง่ เข้าพอดิบพอดี เขารับเธอไว้ในอ้อมแขนแข็งแรงได้ทนั ท่วงที ก่อนทีห่ น้าสวยๆ จะทิม่ ลงไป เธอเมา แทบครองสติตัวเองไม่อยู่ ปรือตาขึ้นมามองเขาท�ำท่าไม่พอใจ ท�ำให้เขารู้ทันทีว่าแม่สาว ในอ้อมกอดคนนีค้ อื คนเดียวกับทีเ่ ขาสะดุดตา ตัง้ แต่เธอย่างกรายเข้ามาในผับแห่งนี้ “ปล่อยฉัน” เธอสะบัดออกท�ำท่าไม่พอใจ แต่ไปไม่รอด เซถลาไปแปะกับผนังแล้ว รูดตัวลงไปนัง่ อย่างหมดสภาพ จักรภัทรส่ายหน้าให้แล้วเดินเข้าไปนัง่ ชันเข่าสะกิดเธอ “อย่า มายุง่ ออกปาย” เธอว่ายานๆ อย่างมีอารมณ์ จักรภัทรจ้องหน้าเธอหงุดหงิด ทีเ่ มาแอ๋ขนาดนีแ้ ล้วยังท�ำอวดเก่ง “ไหวไหมคุณ” เขาใช้ฝา่ มือตบหน้าเรียวสวยของเธอเบาๆ เพือ่ เรียกสติเธออีกครัง้ แต่เธอไม่มสี ติ จะพูดกับเขาอีกต่อไป มันท�ำให้เขานึกถึงผูห้ ญิงอีกคนทีเ่ คยเจอในสภาพเดียวกันนี้ แต่รายนัน้

86

เพียงธารา

หนักกว่า พูดจากับเขาแต่ละค�ำช่างยียวนชวนให้นกึ หมัน่ ไส้ แต่ถงึ ยังไงเขาก็ยงั คิดถึงเธอ “ตกลงผมต้องเอาคุณไปด้วยใช่ไหม” เขาว่า ก่อนดึงร่างบางไร้สติขนึ้ อุม้ แล้วพาไป ทีร่ ถ วางเธอไว้เบาะหลัง เลือ่ นกระจกลงพอให้เธอมีอากาศหายใจ แล้วเข้าไปตามดนัยลาก ออกมาด้วยกันไม่บอกกล่าว “เฮ้ย! อะไรของนายวะ อยูด่ ๆี ก็ไปลากฉันออกมา” ดนัยถาม ทัง้ หงุดหงิดทัง้ เซ็ง เพราะตนก�ำลังเหล่สาวได้ที่ แม่สาวคนนัน้ ก็ทำ� ท่าจะเล่นด้วยอยูแ่ ล้ว จักรภัทรดันมาขัดลาภ ซะได้ “จะกลับแล้ว ขึน้ รถ” เขาว่าพลางเปิดประตูรถขึน้ นัง่ ดนัยเกาหัวแกรกๆ ตามไป นัง่ ข้างๆ “ทุกทีเลยนะไอ้คมิ ฉันหลีสาวจะส�ำเร็จทีไร แกต้องมาขวางทุกทีสนิ า่ ” “เอาน่า ไม่ตอ้ งมัวหาหรอก โน่น หลังรถโน่น เอาไปดูแลให้เต็มทีเ่ ลย” ดนัยเบิกตา โพลง ยืน่ มือไปเปิดไฟในรถขึน้ ดู ว่าจริงอย่างทีเ่ พือ่ นรุน่ น้องว่ารึเปล่า “เฮ้ย! นายไปเอาแม่สาวสวยคนนีม้ าได้ไง ตุย๊ ท้องเธอมาเหรอ” ดนัยเมือ่ เห็นว่าเป็น สาวสวยคนทีจ่ กั รภัทรเหล่กย็ งิ่ ตกใจ ไหนเขาบอกไม่ไง แล้วไหงพามา “เปล่าน่า” เขาตอบอย่างร�ำคาญใจ ทีอ่ ยูๆ่ เพือ่ นรุน่ พีก่ ท็ ำ� เหมือนว่าเขาเป็นไอ้พวก โรคจิต อยากได้ผหู้ ญิงคนไหนก็ตยุ๊ ท้องพามา “เมาแอ๋เชียว แล้วเอาไง” ดนัยว่าหันมาถามจริงจังกับเพือ่ นรุน่ น้อง “พีก่ เ็ อาไปด้วยแล้วกัน พรุง่ นีเ้ ธอตืน่ ก็สง่ กลับ หรือถ้าเธออยากต่อกับพีก่ แ็ ล้วแต่” เขาว่าสบายๆ “แหม... รูใ้ จๆ แล้วนายล่ะไม่สนเหรอ เห็นมองเธอตาเป็นมัน” คนถูกถามส่ายหน้า ไม่สนเอาเสียเลย “โอเค ส่งต่อทีบ่ า้ นฉัน” เมือ่ ตกลงกันได้เป็นทีเ่ รียบร้อยแล้ว จักรภัทรจึงถอยรถแล้วพุง่ ตรงไปยังบ้านของ ดนัยในทันที แล้วรถสปอร์ตคันหรูกแ็ ล่นเข้าจอดเทียบประตูหน้าบ้านของดนัยในเวลาต่อมา เป็นเวลาเกือบตีสอง ระหว่างทางกลับมาทัง้ สองคุยกันเรือ่ ยเปือ่ ย ไม่ได้สนใจผูห้ ญิงหลังรถ ทีน่ อนเมาหมดสติไม่รเู้ รือ่ งรูร้ าว จนเกือบลืมไปด้วยซ�ำ้ ว่ามีเธอติดรถมาด้วย “นายรอแป๊บ เดีย๋ วฉันไปเคลียร์ทางก่อน” ดนัยเปิดประตูลงไปไขกุญแจเข้าบ้าน ตกใจแทบช็อกเมือ่ เปิดไฟแล้วพบเมียสุดทีร่ กั นัง่ กอดอกรออยู่ ส่วนหน้าไม่อยากจะมองเอาเสียเลย มันน่ากลัวยิง่ กว่านางยักษ์ขมูขี “พีช... มาได้ไงจ๊ะ” ถามเสียงสัน่ จนคนนัง่ รอยิม้ ร้าย สายตาจิกจ้องเอาเรือ่ งไม่ลดละ “ซวยแล้วไหมตู ตายแน่ละ่ วันนี”้ ว่ากับตัวเองแล้วแอบกลืนน�ำ้ ลายก้อนโตลงคออย่างยากเย็น “ท�ำไม มาไม่ได้เหรอ เอาใครมาด้วยใช่ไหมถามแบบนี”้ พีรชญาถามอย่างรูท้ นั สามี จอมเจ้าชูท้ ไี่ ม่เลิกเสียทีไอ้นสิ ยั นี้

87

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“เปล่าจ้า ไม่มเี ลย ไม่มใี ครมาสักคน” ปฏิเสธ โบกมือใส่เมียเป็นระวิง แต่เมีย สุดทีร่ กั ก็ไม่วายเหล่ตามองจ้องจับผิด “ไม่เชื่อ ต้องไปดูให้เห็นกับตา” ว่าใส่หน้าสามีแล้วเดินเบี่ยงออกมายังประตูรั้ว หน้าบ้าน ชะงักนิดหนึง่ เมือ่ รถทีจ่ อดอยูไ่ ม่ใช่ของสามีแต่เป็นของจักรภัทร ดนัยไม่รอช้าวิง่ ตาม มาขวางเมียไว้สดุ ฤทธิ์ กลัวว่าเธอไปเจอผูห้ ญิงในรถแล้วจะเป็นเรือ่ ง “ไม่มใี ครหรอกพีช จริงๆ นะ เข้าบ้านเถอะ มีแต่ไอ้คมิ ” จักรภัทรรีบลงจากรถ ยิม้ ข�ำเพือ่ นรุน่ พีท่ เี่ ข้าขวางภรรยากล้าๆ กลัวๆ “ไงพีช มาเร็วจัง กลัวพีจ่ มิ หิว้ เด็กกลับบ้านหรือไง” นัน่ ไง ไม่วายทีไ่ อ้เพือ่ นรุน่ น้อง จะต้องทิง้ ระเบิดไว้ให้ ดนัยมองหน้าเพือ่ นรุน่ น้องด้วยสายตาคาดโทษแล้วพาลไล่สง่ “แล้วหิว้ มารึเปล่าล่ะ” พีรชญาถามประชด จักรภัทรมองหน้าดนัยรอค� ำตอบว่าเอาไง ดนัยพยักพเยิดให้เขารีบกลับไป จักรภัทรเองไม่อยากแกล้งจึงท�ำตามนัน้ แค่นกี้ โ็ ดนเมียไต่สวนทัง้ คืนแล้ว “เปล่ามัง้ ไปนะ ถ้ายังไม่กลับไว้เจอกัน” เขากล่าวลาแล้วเข้าประจ�ำที่ ขับออกไป พีรชญาหันมาขึงตาถาม “แล้วรถไปไหน” “จอดไว้ทบี่ ริษทั จ้า ไปกับไอ้คมิ มัน เข้าบ้านกันนะ” ดนัยรุนหลังภรรยาให้เข้าบ้าน แล้วแอบถอนหายใจรอดตายไปอย่างหวุดหวิด “แล้วท�ำไมต้องโกหกว่าอยูบ่ า้ น” เธอตวาดถามจนสามีสะดุง้ โหยง เหงือ่ กาฬแตกซิก ไม่รจู้ ะแก้ตวั ยังไงถึงพ้นผิด เมือ่ โดนจับได้ขนาดนีแ้ ล้ว “ก็ไอ้คมิ มันเซ็ง เลยไปเป็นเพือ่ นมัน ก็เรือ่ งน้องแจมไง” แล้วเขาก็รา่ ยยาวเบีย่ งเบน ความสนใจให้ตวั พ้นผิด “ฝากไว้กอ่ นแล้วกัน อย่าให้จบั ได้นะ แม่จะตีให้กบาลแยกเลยคอยดู” พีรชญาชีห้ น้า ขูค่ าดโทษ ดนัยยิม้ แหยเชือ่ ว่าเมียสุดทีร่ กั ท�ำได้อย่างทีพ่ ดู แน่นอน ฉะนัน้ ตอนนีเ้ ขาต้องเป็น สามีทดี่ ี ว่านอนสอนง่ายและเชือ่ ฟังเมียเพือ่ ให้มชี วี ติ รอดต่อไปในวันพรุง่ นี้ จักรภัทรเลือกทีจ่ ะไม่พาแม่สาวคนสวยหลังรถกลับบ้านไปด้วย เขาพาเธอไปส่งไว้ ยังโรงแรมหรูแห่งหนึง่ แทน ทิง้ เธอไว้ในรถลงไปจัดการเรือ่ งห้องพักเสร็จสรรพจึงกลับมา อุม้ เธอขึน้ ไป วางเธอลงเมือ่ ถึงทีห่ มาย โดยมีพนักงานสาวของโรงแรมแห่งนีต้ ดิ ตามมาด้วย “ช่วยเปลีย่ นเสือ้ ผ้าให้เธอด้วย” สัง่ เสร็จก็เดินออกไปรอด้านนอก ไม่นานพนักงานสาว ประจ�ำโรงแรมก็เดินออกมา “เรียบร้อยแล้วค่ะ” เขาพยักหน้ายืน่ ทิปให้ พนักงานสาวนบไว้งามๆ ก่อนออกไป พร้อมกับแปลกใจ ท�ำไมเขาไม่จดั การเสียเอง แทนทีจ่ ะมาเสียเงินแพงๆ จ้างเธอเปลีย่ นให้ แล้วยกธนบัตรใบสีเทาขึน้ จูบด้วยความดีใจ เดินกลับไปท�ำงานตามปกติ

88

เพียงธารา

จักรภัทรเดินเข้ามากอดอกยืนมองเธออีกครัง้ พิศมองใบหน้านวลเนียนแดงระเรือ่ ด้วยความสนใจไม่นอ้ ยในความสวยงามนัน้ ใบหน้าเธอช่างเหมาะเจาะ สวยเฉีย่ วตามแบบฉบับ สาวในคอลเลกชัน่ ของเขาไม่มผี ดิ แต่เธอคนนีส้ วยกว่าและเด่นกว่า แล้วเปลีย่ นจากยืนกอดอกมองมานัง่ เคียงบน ทีน่ อนนุม่ กับเธอ นิว้ เรียวยาวยืน่ มาเกลีย่ ปอยผมออกจากใบหน้านวลแดงระเรือ่ ช้าๆ จน มาหยุดอยูท่ รี่ มิ ฝีปากอวบอิม่ น่าสัมผัส ลูบไล้ไปมาด้วยปลายนิว้ อย่างชืน่ ชม เขาเกือบเผลอตัว คิดเลยเถิด ถ้าไม่มใี บหน้าสวยหวานปานน�ำ้ ผึง้ ของผูห้ ญิงอีกคนเข้ามาแทรก เขาจึงลุกขึน้ แล้วจากไปอย่างแสนเสียดาย

89

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

11

ในบ่ายของอีกวันทีโ่ รงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล ปราณบุรี เมือ่ การประชุม เสร็จสิน้ อโนมาดิง่ ไปยังลิฟต์กะตรงขึน้ ห้องพักเพือ่ เตรียมเก็บข้าวของ คุณดุสติ บอกว่ามี คนสนใจจะซือ้ หุน้ ของโรมแรม แล้วจ่ายเป็นเช็คเงินสดให้ในวันรุง่ ขึน้ ถ้าเซ็นสัญญาซือ้ ขาย เรียบร้อย อโนมาตัดสินใจแน่วแน่และเด็ดขาดในวินาทีนนั้ ไม่ใช่เพือ่ ปัดความรับผิดชอบ แต่ เพือ่ พนักงานโรงแรมทุกคนทีย่ งั ต้องด�ำเนินชีวติ ต่อไป เธอไม่อยากปลดพนักงานออกจากทีน่ ี่ ถ้าไม่จำ� เป็น โรงแรมอาจจะไม่เป็นของสุรดิษอีกต่อไปถ้าตกลงขายให้กบั คนคนเดียว เพราะ จ�ำนวนหุน้ ทีต่ กลงขายมีมากกว่าทีส่ รุ ดิษถือถึงยีส่ บิ เปอร์เซ็นต์ แต่เธอไม่มที างเลือกเมือ่ โอกาส ดีๆ ลอยมาถึง แม้สรุ ดิษจะไม่ได้เป็นเจ้าของ แต่สรุ ดิษก็ยงั เป็นผูถ้ อื หุน้ รายใหญ่ แต่ถา้ เธอไม่ไขว่ขว้าไว้สรุ ดิษอาจจะไม่เหลืออะไรแม้แต่สตางค์แดงเดียว “เขาเป็นใครเหรอคะคุณอา ไว้ใจและเชือ่ ถือได้แค่ไหน” อโมนาโทรถามหาความ มั่นใจอีกครั้ง ก่อนที่เธอจะไปถึงที่นั่นแล้วตกลงเซ็นสัญญาอย่างเป็นทางการด้วยตัวเอง โดยไม่ต้องรอประธานบริหารสูงสุดอย่างแม่เลี้ยงเธอมาเซ็น เมื่อท่านได้เซ็นมอบอ�ำนาจ สิทธิข์ าดในการบริหารโรงแรมให้เธอไปแล้ว “เป็นนักธุรกิจชาวต่างชาติครับคุณแจม ทุนหนาพอดู แต่ไม่ได้มาด้วยตนเอง จะมอบสิทธิ์ให้หลานชายที่เป็นคนไทยดูแลและเซ็นสัญญาแทน” เมื่อปลายสายบอกถึง สถานภาพที่ดี อโนมาก็โล่งใจ ที่พนักงานของเธอจะได้อยู่รอดต่อไปอย่างที่ได้รับปากไว้ เป็นมัน่ เหมาะก่อนจากมา

90

เพียงธารา

“โอเคค่ะ แจมจะรีบไปให้เร็วทีส่ ดุ ” เธอวางสายกระชับพวงมาลัยแน่นอย่างมีความหวัง แทนพนักงานของเธอทุกคน ขับรถมุง่ ตรงเข้าสูก่ รุงเทพมหานครอันเป็นศูนย์กลางการบริหาร งานของโรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ลให้ถงึ โดยเร็วทีส่ ดุ ว่าทีผ่ ถู้ อื หุน้ คนใหม่นงั่ รออย่างใจจดจ่อ รอการกลับมาของรองประธานบริหาร ผูม้ สี ทิ ธิอ์ นั ชอบธรรมในการลงนามเซ็นสัญญาซือ้ ขายครัง้ นี้ เมือ่ เลยก�ำหนดเวลานัดหมายไป เกือบครึง่ ชัว่ โมง คนนัง่ รอก็เริม่ ร้อนขึน้ มา “นีม่ นั เลยเวลามามากแล้ว ท�ำไมยังมาไม่ถงึ อีก ตกลงจะเอายังไงกันแน่” ว่าทีผ่ ถู้ อื หุน้ คนใหม่กล่าวด้วยความไม่พอใจ เกลียดทีส่ ดุ ก็คอื คนทีไ่ ม่ตรงต่อเวลา โดยเฉพาะเวลาในช่วงส�ำคัญ เวลาทีเ่ ขาจะได้ ในสิง่ ทีบ่ ดิ าและมารดาต้องสูญเสียไปนัน้ กลับคืนมาอีกครัง้ “ใจเย็นๆ ครับ ยังไงวันนีต้ อ้ งมีการเซ็นสัญญาเกิดขึน้ แน่นอน” “ถ้าภายในสิบนาทียังมาไม่ถึง ผมจะถือว่าการเจรจาเป็นโมฆะ ผมมีธุระอื่นที่ ต้องท�ำ ไม่มเี วลามารอได้ทงั้ วันหรอกนะ” เขาเร่งไปอย่างนัน้ แท้จริงเขารอได้เสมอ แต่พดู ออกมาด้วยความร้อนใจมากกว่า “กรุณารอสักครู่ ผมจะโทรเช็กอีกครัง้ ครับ” คุณดุสติ กล่าวอย่างใจเย็น ลุกขึน้ มา ค้อมขออนุญาตแล้วเดินออกจากห้องประชุมไป กดโทรศัพท์หาอโนมาอย่างร้อนใจเช่นกัน ปรากฏว่าคนทีจ่ ะโทรหานัน้ กลับโทรเข้ามาหลายสายแล้ว แต่คณ ุ ดุสติ ไม่รเู้ พราะ ปิดเสียงไว้เมือ่ ต้องเข้าห้องประชุม ท่านรีบกดกลับ ถามทันทีทเี่ ธอกดรับ “คุณแจมอยูท่ ไี่ หนครับ ตอนนีอ้ กี ฝ่ายไม่พอใจเราอย่างมาก จะยกเลิกการเซ็น สัญญาเสียให้ได้แล้ว” “แจมขอโทษค่ะ รถเกิดอุบตั เิ หตุนดิ หน่อย แต่ตอนนีจ้ ะถึงหน้าโรงแรมแล้วค่ะ” อโนมาบอก พลางชะเง้อมองโรงแรมสูงตระหง่านทีต่ งั้ อยูเ่ บือ้ งหน้าของตน “เร็วนะครับ ผมจะถ่วงเวลาทางนีไ้ ว้กอ่ น แต่ไม่แน่ใจว่าเขาจะรอเราอีกหรือเปล่า” “ค่ะ แจมจะไปให้เร็วทีส่ ดุ ” พูดจบยังไม่ทนั วางสายก็มเี สียงแทรกขึน้ “ผมคงรอไม่ได้ เพราะมีธุระต้องรีบไป” เสียงที่ลอดผ่านเข้ามาท�ำเอาคนฟัง ใจร่วงหล่นไปอยูท่ ตี่ าตุม่ เสียใจขึน้ มาในความผิดพลาดของตน “คุณอา แจมขอคุยกับเขาหน่อยเถอะค่ะ” คุณดุสติ ยืน่ โทรศัพท์ให้ชายหนุม่ ตรงหน้า เขารับมาแล้วบอกด้วยความไม่พอใจ “คุณสาย ถือว่าผิดนัด ผมจะถือว่าการลงนามเซ็นสัญญาในวันนีเ้ ป็นโมฆะ” เขา หยุดให้คนฟังใจหายเล่น แล้วพูดต่อ “เอาไว้คุณพร้อมเมื่อไร เราค่อยมาตกลงกันใหม่ ผมให้เวลาคุณเตรียมตัวอีกครัง้ ไม่เกินสิบโมงเช้าของวันพรุง่ นี้ ถ้าเกิดเหตุการณ์เช่นวันนีอ้ กี

91

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

เราคงไม่ตอ้ งพูดกัน” เขาตัดสายแล้วยืน่ โทรศัพท์คนื ผูอ้ าวุโสตรงหน้า หมุนตัวเดินเข้าลิฟต์ พร้อมลูกน้องคนสนิท หายเข้าไปในประตูบานหนาทีเ่ ลือ่ นเปิดแล้วปิดลง อโนมาถอนหายใจโล่งอกพิงหลังลงกับเบาะแล้วหลับตาลง ดีที่เขายังอุตส่าห์ให้ โอกาสกับเธอ แต่นำ�้ เสียงดุดนั ทีส่ ง่ ผ่านโทรศัพท์มาอย่างผูท้ เี่ หนือกว่ามันช่างเหมือนน�ำ้ เสียง ของใครคนหนึง่ เหมือนมากอย่างกับเป็นคนคนเดียวกัน แต่คงเป็นไปไม่ได้ โลกคงไม่กลม ขนาดท�ำให้เขาและเธอต้องมาเจอกันอีกครัง้ ‘ไม่’ หญิงสาวรีบปฏิเสธทัง้ ทีเ่ บือ้ งลึกของหัวใจ เชือ่ ว่าเป็นเขาโดยไม่รตู้ วั เธอคิดว่าเป็นเขา รถแท็กซีเ่ ลีย้ วเข้าจอดหน้าโรงแรมในเวลาต่อมา อโนมารีบจ่ายเงินรีบลงจากรถ เดินลิ่วๆ เข้าประตูโรงแรมไปสวนกับว่าที่ผู้ถือหุ้นคนใหม่ของโรงแรม ซึ่งเดินออกจาก โรงแรมแห่งนีด้ ว้ ยประตูอกี ฝัง่ ท�ำให้ทงั้ สองคลาดกัน ไม่มใี ครมองเห็นใคร ต่างคนต่างรีบ ในธุระหน้าทีก่ ารงานของตน “คุณอา เขาไปแล้วจริงๆ หรือคะ” อโนมาวิง่ ออกจากลิฟต์มา ทันทีค่ ณ ุ ดุสติ เดิน ออกจากห้องประชุมอันว่างเปล่า ไม่หลงเหลือใครให้เห็นอยูใ่ นห้องนัน้ แล้ว “คุณแจมมาช้าไป เขาไปเมือ่ ครูน่ เี้ อง” คุณดุสติ บอกอย่างเสียใจแทน แล้วพูดให้ ก�ำลังใจ “แต่พรุง่ นีเ้ ขาจะมาใหม่ คุณแจมยังมีโอกาส” คุณดุสติ ยิม้ ให้ แล้วเบีย่ งตัวกลับ เข้าห้องท�ำงานไป อโนมาเดินคอตกกลับเข้าห้องท�ำงานด้วยความผิดหวังในความผิดพลาด แม้จะ มีโอกาสหลงเหลือให้เธอก็ตาม แต่นนั่ มันท�ำให้เธอถูกมองไม่ดเี ป็นคนไม่ตรงต่อเวลา ไม่มี ความรับผิดชอบไปเสียแล้ว ประตูหอ้ งถูกผลักเข้าไป อโนมาชะงักเท้าด้วยความตกใจ มีใครคนหนึง่ หน้าตา คุ้นชินนั่งอยู่ในห้องท�ำงานของเธอ ครั้นจะถามเลขานุการหน้าห้องก็ไม่อยู่เมื่อเป็นเวลา พักเทีย่ งพอดี เธอกวาดมองรอบห้องให้แน่ชดั ว่ามันคือห้องของเธอจริงๆ ไม่ได้เข้าห้องผิด แล้วตรงเข้ามาทักทายเขาทีน่ งั่ ยิม้ รออยู่ ดูเขาไม่ตกใจเลยเมือ่ เห็นเธอ เหมือนเขาจะตัง้ ใจมา “สวัสดีคะ่ ” เธอกล่าวทักทาย สายตายังคงจ้องอยูท่ ผี่ มู้ าเยือนด้วยความสงสัย คนถูกมองยิม้ ข�ำแล้วตอบรับ “สวัสดีจะ้ น้องแจม” ‘นัน่ ! เขาทักทายเธอเหมือนรูจ้ กั กันมาแรมปี ทัง้ ทีก่ เ็ คยเห็นกันครัง้ เดียวทีป่ ราณบุร’ี “พีภ่ าม เป็นพีช่ ายของ ลภิส ยัยภิสฝากของมาให้นะ่ ” “พีภ่ าม ตายจริง แจมขอโทษค่ะ แจมจ�ำพีไ่ ม่ได้เลย” อโนมามองผูช้ ายตรงหน้า ด้วยสายตาพิจารณา เธอน่าจะเอะใจตัง้ แต่ทเี่ ขาแนะน�ำตัวกับเธอทีป่ ราณบุรแี ล้ว แต่ตอนนัน้ เธอไม่มกี ะจิตกะใจทีจ่ ะอยากรูจ้ กั ใคร จึงไม่คดิ จ�ำและใส่ใจ ‘พัชรพล’ มันนามสกุลเพือ่ นสาว คนสนิทแท้ๆ เธอยังลืม แย่จริง

92

เพียงธารา

“ไม่เป็นไรครับ พีก่ จ็ ำ� แจมไม่ได้เหมือนกัน ยัยภิสฝากของมาให้จะ้ ” ซองเอกสาร ถูกยืน่ มาให้ อโนมารับไว้ ไม่แปลกใจกับของสิง่ นัน้ เพราะเป็นสิง่ ทีเ่ ธอฝากให้เพือ่ นสาวน�ำ กลับมา และอยูก่ บั เพือ่ นสาวมานานมากแล้ว เธอน�ำมันไปวางทีโ่ ต๊ะท�ำงานแล้วหันกลับมา สนทนากับเขาอีกครัง้ “พีภ่ ามทานอะไรมาหรือยังคะ เราไปทานอาหารกันสักมือ้ ดีไหม” “พีก่ ำ� ลังหิวอยูพ่ อดีเลย ไปกันเลยนะ” ห้องอาหารริมแม่นำ�้ ของโรงแรม อโนมาเลือกทีน่ สี่ ำ� หรับการนัง่ ทานอาหารกันไป คุยกันไป สัง่ อาหารสองสามอย่างแล้วนัง่ คุยไปพลางๆ ระหว่างรอ “แจมไปท�ำอะไรทีป่ ราณบุรเี หรอครับ” อโนมาหน้าสลดลงนิดหนึง่ เมือ่ เขาเอ่ยชือ่ สถานทีน่ นั้ ให้ได้ยนิ สถานทีท่ สี่ ร้างทัง้ ความ อับอายและเสียใจให้แก่เธอ “ไปประชุมน่ะค่ะ แล้วพีภ่ ามล่ะคะ ไปท�ำอะไรทีน่ นั่ ” “พีไ่ ปประชุมเหมือนกันครับ ประชุมผูถ้ อื หุน้ รายย่อยของภูรชิ า” ‘ภูรชิ า’ บริษทั ชาแปรรูปทีก่ ำ� ลังโด่งดังเป็นพลุแตกในขณะนี้ เธอพอรูม้ าบ้าง แต่ไม่ คิดว่าเป็นของบุรษุ หนุม่ ตรงหน้า พีภ่ ามของเธอยังเก่งเหมือนเดิม ไม่นา่ เชือ่ ว่าจากลูกเจ้าของ ไร่ชาธรรมดาๆ จะกลายมาเป็นเจ้าของกิจการใหญ่โตได้ขนาดนี้ เขารุดหน้าไปไกลกว่าทีเ่ ธอคิด

“อืม... แล้วยัยภิสล่ะคะ ไม่คดิ จะลงมากรุงเทพฯเยีย่ มแจมบ้างเลยเหรอ” “รายนัน้ ก�ำลังรับบทหนัก พีใ่ ห้เฝ้าแปลงทดลองชาพันธุใ์ หม่อยู่ กระดิกตัวไปไหน ยังไม่ได้ในตอนนี้” อาหารถูกน�ำมาเสิร์ฟเมื่อภูริชกล่าวจบ ทั้งสองจึงพากันทานไปคุยไป “พีพ่ อรูม้ าว่าแจมก�ำลังมีปญ ั หา พีพ่ อช่วยอะไรได้บา้ งไหม” ข่าวจากวงในทีแ่ พร่สะพัดออกไป อย่างรวดเร็วจากผูถ้ อื หุน้ บางรายทีพ่ อรูเ้ รือ่ งโรงแรมของเธอท�ำให้เขารับรูก้ บั ข่าวนีไ้ ปด้วย อโนมาวางช้อนลงแล้วหันมายิม้ เศร้าให้กบั เขา “มันก�ำลังจะจบลงแล้วค่ะ ขอบคุณ พีภ่ ามทีม่ นี ำ�้ ใจคิดช่วย แต่พรุง่ นีเ้ รือ่ งทุกอย่างจะจบลงด้วยดี” “แจมคงไม่ได้หมายความว่า...” “แจมตัดสินใจขายหุน้ ค่ะ เพราะเป็นหนทางเดียวทีจ่ ะท�ำให้โรงแรมอยูร่ อดต่อไปได้ คนทีม่ าซือ้ หุน้ เขาทุนหนาพอดู คงประคองโรงแรมทีเ่ หลือต่อไปได้ไม่ยาก แจมไม่อยากให้ อีกหลายคนต้องมาเดือดร้อนเพราะต้องตกงาน” “ไม่เป็นไรนะแจม” เขาปลอบไม่คดิ ถามต่อตอนนี้ เมือ่ ใบหน้าเธอดูเธอเศร้าอย่าง เห็นได้ชดั เขาสงสารและเห็นใจเธอ “เราทานกันต่อดีกว่าค่ะ อาหารจะเย็นซะหมด”

93

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

เธอฝืนยิม้ แกนๆ ให้เขา เก็บอาการเศร้าเอาไว้ เมือ่ รูต้ วั ว่าเผลอแสดงมันออกมา จนดูเสียมารยาท เธอชวนเขามาทานข้าวไม่ได้ชวนให้เขามานัง่ ฟังเรือ่ งอันน่าสมเพชของเธอ อโนมาจึงตัดบท การทานอาหารจึงด�ำเนินต่อไป บทสนทนากลายเป็นเรือ่ งของเพือ่ นสาว คนสนิทขึน้ มาแทน เมือ่ ไม่ได้เจอกันมานาน อโนมาจึงอยากรูถ้ งึ ความเป็นไปของเธอ ภูริชเล่าไปข�ำไปจนคนฟังอดข�ำตามไปด้วยไม่ได้ ภูริชเหลือบมองหญิงสาวเป็น ระยะๆ เมือ่ เห็นว่าเธอหัวเราะออกมาได้กร็ สู้ กึ โล่งใจ มันดีกว่ามาเห็นเธอนัง่ เศร้าใจเป็นไหนๆ เขาชอบนะ ทีไ่ ด้เห็นรอยยิม้ หวานใสของเธอแบบนี้ จักรภัทรเลือกมาบ้านพักย่านชานเมืองแทนไปพักทีค่ อนโดมิเนียมหรูใจกลางเมือง จากการท�ำงานแสนจะเหน็ดเหนือ่ ยมาทัง้ วัน เขาเดินขึน้ ห้องทิง้ ตัวลงบนทีน่ อนนุม่ แผ่หลา ได้ตามอัธยาศัยในห้องส่วนตัว วันนี้เป้าหมายที่วางไว้เกือบเรียบร้อยสมบูรณ์แล้วเชียว ถ้าไม่ผดิ พลาดขึน้ มาซะก่อน เป็นเพราะเธอคนเดียวทีไ่ ม่มคี วามรับผิดชอบ ไม่ตรงต่อเวลา แม่รองประธานบริหารโรงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล เขาดีดตัวลุกขึ้นไปพิงหลังลงกับหัวเตียง มีหมอนนุ่มนิ่มรองรับแผ่นหลังเอาไว้ อีกที รีโมตคอนโทรลทีใ่ ช้ควบคุมทีวแี อลซีดขี นาดห้าสิบนิว้ ถูกน�ำมากดเปิดเพือ่ ดูขา่ วสาร บ้านเมืองอันห่างหายมานานจากงานธุรกิจทีร่ ดั ตัวจนยุง่ ในช่วงนี้ นิว้ เรียวเลือ่ นกดเปลีย่ น ช่องสถานีไปเรือ่ ยเปือ่ ย กระทัง่ มาจบทีข่ า่ วสังคมของสองพีน่ อ้ งตระกูลสุรดิษอันน่าสนใจสุด ข่าวว่าพีส่ าวบุกอาละวาดน้องสาวถึงโรงแรมทีป่ ราณบุรี เพราะคูห่ มัน้ หนุม่ แอบไปหา น้องสาวถึงที่ในยามวิกาล จากนั้นเป็นภาพหลุดที่ถูกแอบถ่าย ขณะที่น้องสาวกอดกับ ว่าทีพ่ เี่ ขยของตัวเองริมหาดด้านหลังโรงแรม น้องสาวทีว่ า่ ใช่ใครทีไ่ หน เขารูจ้ กั เธอดีทเี ดียว เขาเด้งตัวขึน้ มานัง่ จ้องภาพเสีย้ วหน้าของเธอไม่กะพริบ อยากหยุดภาพเธอไว้แล้ว พลิกหันกลับมามองให้ชดั เต็มสองตาถ้าท�ำได้ ‘อโนมา สุรดิษ’ เขาคร�ำ่ ครวญชือ่ เธอในใจ ถึงชือ่ เสียงเรียงนามอันแท้จริงของเธอ ทีเ่ ขาได้รบั รู้ หลังจากตามหามานานจนแทบจะพลิกแผ่นดิน จนถึงวันนี้ “ในทีส่ ดุ ผมก็เจอคุณ” เขาพร�ำ่ เพ้อเจ็บปวดไปถึงหัวใจในเวลานี้ ไม่คดิ ว่าการได้เจอ เธออีกครัง้ จะมาจากข่าวฉาวโฉ่อนั น่าอับอาย เขาก�ำรีโมตคอนโทรลไว้แน่น “ทีห่ นีมาเพราะ เหตุนเี้ องหรือ แล้วเราจะได้เห็นดีกนั ” เขาหมายมาดคาดโทษเธอแล้วหยิบโทรศัพท์ขนึ้ มาจาก โต๊ะหัวเตียง กดโทรหาเลขานุการคนสนิทในทันที “ปโย ส่งเมสเซสเบอร์โทรบ้านสุรดิษให้ผมที”

เขาสัง่ แล้วกดวาง ไม่นานข้อความได้ถกู ส่งเข้ามายังเครือ่ งโทรศัพท์ของเขา “บ้านสุรดิษใช่ไหม อโนมาอยู่รึเปล่า” เขากระชากเสียงถามอย่างคนไร้มารยาท เมือ่ เดินลงมายังชัน้ ล่างของตัวบ้านเพือ่ ต่อไปยังรถหรูคนั งาม เปิดประตูขนึ้ นัง่ เตรียมพร้อม ออกรถได้ในทันที ถ้าคนรับตอบว่าอยู่ “ไม่กลับ” เขากดวาง กระแทกโทรศัพท์กบั พวงมาลัย

94

เพียงธารา

ด้วยความขัดใจ เมือ่ ได้คำ� ตอบทีไ่ ม่พงึ ประสงค์ แม่สาวน้อยหน้าหวานนัยน์ตาคมของเขายังไม่กลับเข้าบ้าน และคาดว่าจะไม่กลับ ด้วย แล้วเธอหายไปไหน ค�ำถามจับจดซ�ำ้ แล้วซ�ำ้ เล่าอยูใ่ นใจ วนเวียนไปมากังวลถึงขีดสุด “หรือว่า...” ความหวาดระแวงเริม่ ครอบง�ำจิตใจ พานคิดไปว่าเธออาจจะอยูก่ บั ผูช้ าย ทีเ่ ป็นข่าวด้วย “ไม่เป็นไรอโนมา พรุง่ นี้ พรุง่ นีเ้ ราต้องได้เจอกัน” เขาก้าวเท้าลงจากรถแล้ว กลับเข้าบ้าน เจอตะวันเดินถือถาดอาหารค�ำ่ ออกมาจะจัดวางให้ “นายจะทานข้าวเลยไหมครับ” “ถ้าอยากกินก็กนิ ไปเลยไม่ตอ้ งมาถาม” อารมณ์รอ้ นๆ พาให้หนั ไปมองคนถาม ตาขวาง แล้วตอบออกมาอย่างไม่สบอารมณ์อะไรด้วยในเวลานี้ แล้วเดินกระแทกเท้าขึน้ ห้องไป ทิง้ ให้ตะวันยืนงงเพียงล�ำพัง “ใครท�ำอะไรให้โกรธอีกล่ะ เฮ้อ! กินเองก็ได้วา้ ” ว่าแล้วมองอาหารในถาดตาวาว ถือมันกลับเข้าครัวไปนัง่ ทานสบายใจเฉิบ อิม่ หมีพมี นั ไปในวันนี้ ทีค่ ฤหาสน์สรุ ดิษ ปูรดิ าก�ำลังเดือดพล่านทีต่ นตกเป็นข่าวสังคมฉาวโฉ่ไปทัว่ ทัง้ หน้าหนังสือพิมพ์ สือ่ โทรทัศน์ทกุ ช่องสถานี นิตยสารทุกฉบับ หลังจากมีขอ้ ความเข้ามาบอกกล่าวเรือ่ งของเธอ รีโมตคอนโทรลควบคุมทีวแี ตก กระจายเมื่อกดปิด รวมทั้งข้าวของในห้องที่เธอสามารถหยิบจับมันขึ้นมาขว้างปาระบาย อารมณ์กรุน่ โกรธได้ในยามนี้ “ไม่...” เธอกรีดร้องออกมาสุดเสียงด้วยความเจ็บปวดอีกทัง้ แค้นใจ จนคุณหญิงจันทนีทเี่ พิง่ กลับจากข้างนอกต้องวิง่ ขึน้ มาดู พร้อมด้วยมะนาวสาวใช้ ซีเอ็นเอ็นประจ�ำบ้าน รูล้ กึ รูจ้ ริงต้องนังนาว คติประจ�ำใจของสาวใช้ผชู้ อบสอดแนม “ลูกแจง เป็นอะไรคะลูก... ว้าย!” เสียงร้องดังออกมาด้วยความตกใจ หมอนใบโต ถูกปาออกมาเมือ่ ท่านเปิดประตู “ออกไป...” เธอไล่ตะเพิดไม่สนว่าใครเป็นใคร “นีแ่ ม่นะคะลูก” คุณหญิงยกมือขึน้ ชีเ้ ข้าหาตัว ท�ำหน้าอ้อนวอนบุตรสาวให้ใจเย็น แล้วมองดีๆ “บอกให้ออกไป แจงอยากอยูค่ นเดียว ออกไป” ปูรดิ าขึงตาไล่ ตวาดแว้ดๆ น�ำ้ ตา ไหลพรากอาบแก้มนวล “ว้าย!... ตายแล้วลูกขา ใครท�ำให้ลกู โกรธ บอกคุณแม่มาสิคะ ดูซ.ิ .. แล้วนีอ่ ะไร กันคะ ข้าวของเกลือ่ นไปหมด” ท่านถามอยูท่ หี่ น้าประตู ไม่กล้าเข้ามาเพราะกลัวเศษกระจก ในห้องบาดเท้า “แจงบอกแล้วไงว่าอยากอยูค่ นเดียว”

95

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“อุย๊ ลูกขา ระวังเท้าค่ะลูก” ท่านห้ามเมือ่ บุตรสาวเดินตรงดิง่ มายังประตูหอ้ ง ไม่สนใจ เศษกระจกทีแ่ ตกกระจายเกลือ่ นพืน้ ถึงก็ปดิ ประตูใส่หน้ามารดาโครมใหญ่ทนั ทีไม่สนใจ “นังนาว ใครท�ำอะไรลูกฉัน บอกมาซิ” มะนาวกลืนน�ำ้ ลายฝืดๆ ลงคออย่างยากเย็น เมือ่ รูส้ าเหตุดแี ต่ไม่อยากตอบค�ำถามนีเ้ ลย แล้วปฏิเสธออกไปอย่างใจคิด “มะ...ไม่ทราบค่ะ คุณ... หญิง” คุณหญิงมองอย่างจับพิรธุ ได้ เมือ่ สาวใช้ตอบ ตะกุกตะกัก “อย่างแกเหรอไม่ทราบ บอกฉันมา ฉันรูว้ า่ แกรู”้ คุณหญิงชีห้ น้าเอาเรือ่ งถ้าไม่ตอบ “ไม่รจู้ ริงๆ ค่ะ อยูด่ ๆี คุณแจงก็อาละวาดขึน้ มา หนูไม่กล้าขึน้ ไปดู ก็รอคุณหญิง กลับมานีล่ ะ่ ค่ะ” “แกมันไม่ได้เรือ่ งจริงๆ” คุณหญิงว่าแล้วเดินลงบันไดสูช่ นั้ ล่าง ตรงเข้านัง่ ยังโซฟา ห้องโถงใหญ่ เหลือบเห็นหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันนี้ หยิบมันขึน้ ดูดว้ ยความตกใจ รูท้ นั ทีถงึ สาเหตุทที่ ำ� ให้บตุ รสาวบ้าคลัง่ “นังนาว นังแจมอยูไ่ หน” คุณหญิงก�ำหนังสือพิมพ์แน่นจนยับคามือ ถามหาลูกเลีย้ ง ในทันใด ก่อนปาลงพืน้ โกรธจัด “วันนีค้ ณ ุ แจมไม่กลับค่ะ โทรมาบอกว่าจะค้างทีโ่ รงแรม” มะนาวตอบกล้าๆ กลัวๆ เสียงอ่อย กลัวว่าคุณหญิงจะตามไปอาละวาดนายสาวถึงโรงแรม “มันหนีความผิดอยูล่ ะ่ สิ เอาโทรศัพท์มาให้ฉนั ” คุณหญิงสัง่ น�ำ้ เสียงเด็ดขาดเป็น ดุดนั จนมะนาวกลัวแทนนายสาวของตน แต่ไม่รจู้ ะท�ำยังไงจึงยอมเอามาให้แต่โดยดี คุณหญิงกดเลขสิบหลักทีเ่ ป็นเบอร์โทรศัพท์มอื ถือของลูกเลีย้ งลงไป ใบหน้ายังสาว บัดนีย้ บั ยูย่ รี่ าวกับหญิงชราวัยหกสิบ ท�ำปากจิจ๊ ะ๊ ด้วยความขัดใจเมือ่ โทรไปแล้วลูกเลีย้ งสาว ตัวต้นเหตุไม่ยอมรับสาย “ฮึย่ ... ท�ำไมไม่รบั คิดว่าจะหนีฉนั พ้นเหรอนังแจม” คุณหญิงก�ำโทรศัพท์ไร้สายแน่น แค้นแทนบุตรสาว ท่านรูว้ า่ อโนมาอยูท่ ไี่ หน เอาไว้พรุง่ นีจ้ ะตามไปช�ำระความให้ถงึ ที่

96

เพียงธารา

12

เช้าวันใหม่ทโี่ รงแรมเอสดีไดมอน แกรนด์ โฮเต็ล กรุงเทพมหานคร อโนมาลุกขึน้ มาอาบน�ำ้ แต่งตัวแต่เช้า เตรียมพร้อมกับการสลัดเรือ่ งราววุน่ วายให้ออกไปจากชีวติ แล้วจะ กลับไปเริม่ ต้นใหม่ยงั ทีท่ เี่ คยจากมา เธอโทรไปนัดกับเลขานุการว่าทีผ่ ถู้ อื หุน้ คนใหม่เรียบร้อย แล้วเมือ่ วานตอนบ่าย วันนีแ้ ปดโมงครึง่ ทุกอย่างจะจบลง เธอหมุนร่างบอบบางไปมาหน้ากระจกตรวจความเรียบร้อยอีกครัง้ วันนีเ้ ลือกชุดสีฟา้ ขึน้ มาใส่เพือ่ เพิม่ ความสดใสในวันทีส่ ว่างไสวให้กบั ตัวเอง ยกนาฬิกาขึน้ ดูเป็นเวลาเจ็ดโมง เหลือเวลาอีกชัว่ โมงครึง่ ให้เธอได้เตรียมตัว แล้วเดินออกจากห้องลับข้างห้องท�ำงาน ประตูบานหนาสีเดียวกับผนังถูกเลือ่ นออกช้าๆ ดวงตาคูง่ ามเบิกโพลงในนาทีนนั้ กายบางของเธอสัน่ ระริกโดยอัตโนมัติ เลือดในกายสูบฉีดร้อนผ่าววูบวาบไปทัว่ ทัง้ เนือ้ ตัว เมือ่ เก้าอีท้ ำ� งานถูกหมุนกลับมาด้วยบุรษุ ผูห้ นึง่ ซึง่ นัง่ รออยูต่ งั้ แต่เมือ่ ไรเธอไม่อาจรูไ้ ด้ บุรษุ ผูซ้ งึ่ คุน้ หน้าดี เขานัง่ ไขว่หา้ งในท่าสบายบนเก้าอีท้ ำ� งานของเธอ แต่ในเวลานี้ เขาก�ำลังปรีเ่ ข้ามาหาเธอแล้ว ใบหน้าบึง้ ตึงราวกับโกรธแค้นเธอมานับสิบชาติ ด้วยความตกใจ มือเรียวสวยรีบเลือ่ นบานประตูปดิ ทว่าไม่ทนั เสียแล้ว ร่างก�ำย�ำของเขาแทรกตัวผ่านเข้ามา ได้ทนั ท่วงที ก่อนทีป่ ระตูบานหนาในห้องลับของเธอจะถูกปิดและล็อกโดยบุรษุ ผูม้ าเยือน “ท�ำไมเห็นหน้าผัวแค่นตี้ อ้ งตกใจด้วย” ต้นแขนทั้งสองข้างของเธอถูกเขากระชับมาปะทะกับแผงอกกว้างรุนแรงและ รวดเร็ว เขาลงแรงเพิม่ ทีฝ่ า่ มืออย่างกลัวว่าเธอจะไม่เจ็บพอ

97

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

อโนมาตกใจกับการกระท�ำและค�ำหยาบคายทีเ่ ขาแสดงต่อเธอ เธอมองเขาแน่นงิ่ ไม่โต้เถียงด้วยอาการอกสัน่ ขวัญแขวน สะท้านราวกลองรัวนับสิบรุมกระหน�ำ่ ตีอยูข่ า้ งใน ไม่ยงั้ มือ จนมือไม้เย็นเฉียบราวกับมันถูกแช่แข็งมาแสนนาน เขาเองก็ยงั คงเข่นเขีย้ วจ้องมอง เธอไม่ลดละ “ปล่อย” เธอออกค�ำสัง่ เสียงเย็น แววตาฉายบอกเช่นเดียวกับน�ำ้ เสียงทีส่ งั่ ออกมา ดันอกเขาออกห่างด้วยมือสัน่ ๆ ทัง้ สองข้าง นัน่ ยิง่ ท�ำให้คนถูกสัง่ บันดาลโทสะขึน้ มาได้อกี มากมายมหาศาล “แหม... ผัวจับนิดจับหน่อยดันสั่งให้ปล่อย เวลาไปกอดกับชู้ สั่งมันแบบนี้ หรือเปล่าฮึ” เขาตะโกนป่าวๆ ใส่หน้าเธอ ผลักเธอลงบนที่นอนพร้อมกับตามไปคร่อม ร่างเธอไว้ไม่ให้หนี ฝ่ามือทัง้ สองข้างข่มกดมือเรียวสวยยกไว้เหนือศีรษะ “อย่ามาท�ำตัวบ้าๆ แบบนี้นะ แล้วก็เลิกยัดเยียดสิ่งเลวร้ายให้ฉันสักที ฉันไม่ ต้องการ” เธอตะโกนใส่หน้าเขาบ้าง สูต้ อบอย่างไม่กลัวตาย “ปฏิเสธความเป็นผัวจากผม เพือ่ จะไปเป็นเมียน้อยพีส่ าวตัวเองงัน้ สิ... ต�ำ่ ” อโนมาอ้าปากค้าง ทัว่ ทัง้ เนือ้ ตัวสัน่ ระริกด้วยค�ำปรามาสทีเ่ ขามอบให้ และค�ำปรามาส ของเขาท�ำให้เธอรูเ้ ดีย๋ วนีเ้ องว่าตนตกเป็นข่าวดังจนท�ำให้เขาหาเจอ “คุณท�ำแบบนีม้ นั ก็ตำ�่ ไม่นอ้ ยไปกว่าฉันหรอก หยุดพูดจาต�ำ่ ๆ แล้วปล่อยฉัน” เธอ สัง่ เสียงเข้ม ปากคอสัน่ อย่างมีนำ�้ โห ใช้แรงทีม่ อี ยูด่ นิ้ ให้หลุดจากการกดทับของเขา แต่ไม่เป็น ผลเขายังคงยึดเธอไว้แน่นและแน่นกว่าเดิมจนรูส้ กึ เจ็บ “ปล่อยให้คณ ุ ไปหาชูง้ นั้ สิ ไม่มที าง คุณเป็นเมียผมนะ” เขาประกาศกร้าวในความ เป็นเจ้าของ ดวงตาคมวาวมีแต่แววของความฉุนโกรธ อโนมาดิน้ เร่าๆ อยูใ่ ต้รา่ งสูงอย่าง เอาชนะ “ไม่... ฉันไม่ใช่เมียคุณ หยุดพูดจาสกปรกๆ ซะที ฉันขยะแขยงเต็มทน” จักรภัทรหมดความอดกลัน้ สงสัยแม่สาวน้อยหน้าหวานจะห่างหายจากเขาไปนาน จนลืมสถานะของตัวเองไปเสียแล้ว “ไม่ใช่เมีย ขยะแขยงงัน้ เหรอ” เขาทวนค�ำเสียงเย็น แต่แววตาลุกโชนราวกับกองไฟ นับร้อยทีจ่ ดุ ประกายลุกท่วมถาโถม พร้อมแผดเผาเธอให้มอดไหม้หลอมละลายได้ในทุกขณะ “สงสัยจะลืม งั้นคงต้องทวนความจ�ำกันหน่อย” เขาว่าใบหน้าเหี้ยม ท่าทางราวราชสีห์ ผูด้ รุ า้ ยหมายจ้องตะครุบเหยือ่ อันโอชะ อโนมาเบือนหน้าหลบเมือ่ เขาประทับจูบเร่าร้อนลงมายังริมฝีปากอิม่ สัน่ ริกๆ ของ เธอ แต่ไม่อาจพ้นเขาไปได้เมือ่ เขาช้อนมือผ่านใต้ล�ำคอระหงจับล็อกไว้แน่น เพือ่ บังคับให้ เธอรับจุมพิตอันเร่าร้อนดุดนั คล้ายบทลงโทษ ให้เธอรูส้ ำ� นึกทีบ่ งั อาจลืมสถานะของตนเอง เช่นเดียวกับครัง้ ทีเ่ ธอปฏิเสธเขายามแรกเจอกัน

98

เพียงธารา

“เอาปากสกปรกๆ ของคุณออกไปนะ” เธอตะเบ็งสุดเสียงเมือ่ เขาถอนริมฝีปากออก ให้เธอได้หายใจ “ปากไอ้ชนู้ นั้ สะอาดงัน้ สิ คุณจะได้รอู้ โนมา ว่าการทรยศผมจะมีบทลงโทษยังไง” เดรสสีฟา้ อ่อนถูกฉีกออกดัง ‘แควก’ หลุดติดมือ เขาขว้างมันไปไกล “ไม่นะ อย่า...” เขาไม่สนค�ำร้องค้านของเธอ ประทับจูบเร่าร้อนกลับลงไปรวดเร็ว คราวนีด้ เุ ดือดและเร่าร้อนยิง่ กว่า อโนมาร้องค้านเสียงอูอ้ ี้ รูส้ กึ โกรธจนชาไปทัง้ ตัว อีกทัง้ เจ็บ ริมฝีปากบอบบางทีเ่ ขากดและบดขยีม้ นั ลงมาด้วยอารมณ์ดบิ เถือ่ น น�ำ้ ตาเริม่ คลอเมือ่ ความเจ็บปวดมันรวดร้าวไปถึงหัวใจ นึกสมเพชตัวเองเหลือเกิน เวลานี้ ในเมือ่ หนีไม่พน้ ก็จำ� ต้องยอม เขาจะท�ำกับเธอได้ครัง้ นีเ้ ป็นครัง้ สุดท้าย สุดท้ายจริงๆ ชัน้ ในสีออ่ นถูกปลดออกในเวลาต่อมา การกระท�ำทุกการกระท�ำทีเ่ ขาปฏิบตั ติ อ่ เธอ ช่างรุนแรงและป่าเถื่อน ไม่คิดถนอมเธอแม้แต่น้อย มีแต่หมายให้เธอเจ็บไปถึงขั้วหัวใจ จดและจ�ำกับบทลงโทษทีค่ ดิ ปฏิเสธเขา จักรภัทรรัง้ อารมณ์ฉนุ โกรธของตนไม่อยู่ ไม่รเู้ ลยว่าการกระท�ำของตนท�ำร้ายจิตใจ ผูห้ ญิงใต้รา่ งให้เจ็บปวดเพียงใด เขาไม่รอู้ ะไรทัง้ นัน้ รูเ้ พียงแต่เธอคือของเขา และต้อง เป็นเพียงเขาเท่านัน้ ทีไ่ ด้ครอบครองเธอ คนอืน่ ไม่มสี ทิ ธิ์ เขาลดความรุนแรงลงเมื่อเธอสงบและจ�ำยอมร่วมมือกับเขาแต่โดยดี ถึงแม้จะ แข็งขืนอยูบ่ า้ งแต่เขาก็พอใจ พอใจทีไ่ ด้สงั่ สอนเธอเช่นนี้ ริมฝีปากเร่าร้อนแตะไล่เรือ่ ยตัง้ แต่ ริมฝีปากสีแดงสดเพราะถูกบดลงโทษอย่างหนักหน่วง ไล่ผา่ นล�ำคอระหงลงมาขบเม้มดูด ดืม่ จนเธอสะดุง้ ผละถอยหนี เขาท�ำอย่างจงใจฝากรอยแดงจ�ำ้ ไว้เตือนความจ�ำให้แก่เธอ ยิม้ พอใจเมือ่ เธอมองหน้าตอบโต้คล้ายต�ำหนิ ร่างกายของเธอถูกเขาครอบครองด้วยความหิวโหยถวิลหาในเวลาต่อมา อาการแข็งขืน ต่อต้านของเธอแปรเปลีย่ นเป็นอ่อนระทวยและยินยอมในทีส่ ดุ เสียงครวญครางแหบพร่า ดังผ่านล�ำคอออกมาไม่หยุดหย่อน แม้รมิ ฝีปากบอบบางจะเม้มเข้าหากันจนแนบแน่น แต่มนั ก็ยงั อุตส่าห์เล็ดลอดออกมาอย่างรัง้ อารมณ์ไว้ไม่อยู่ เมือ่ เขายัดเยียดความเป็นสามีให้อกี ครัง้ เขาเร่งความเร็วตามแต่ใจต้องการ ก่อนทุกสิง่ ทุกอย่างจะสงบและจบลง “รูแ้ ล้วใช่ไหม... ว่าใช่ คราวหน้าอย่าปฏิเสธแบบนีอ้ กี ผมขีเ้ กียจเตือนความจ�ำให้ บ่อยๆ แต่ถา้ คุณชอบ ผมก็โอเค” เขาว่าทัง้ ยังคร่อมร่างบางอยูไ่ ม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระ สายตายังกวาดมองไปทัว่ ทัง้ ใบหน้าสวยหวานและอกอิม่ ขาวนวลยวนใจ โหยหาอย่างทีส่ ดุ ไม่รจู้ กั อิม่ ไม่รจู้ กั พอ เขาคิดถึงเธอแค่ไหนตลอดเวลาทีผ่ า่ นมา เฝ้าตามหาเธอมาแสนนานด้วยความคิดถึง มากมายจวนเจียนจะขาดใจ แต่เธอกลับท�ำให้เขาเจ็บปวด ด้วยการไปเป็นชูก้ บั คูห่ มัน้ พีส่ าว ตัวเอง อย่างนีม้ นั น่าให้อภัยนักหรือ

99

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“ฉันเกลียดคุณ คุณจะมีโอกาสย�ำ้ เตือนฉันได้แค่นี้ แค่นไี้ ด้ยนิ ไหม” เธอย�ำ้ ด้วย สายตาดุดนั พยายามสะกดกลัน้ น�ำ้ ตาเอาไว้ รูส้ กึ เกลียดชังในค�ำพูดและการกระท�ำหมายตอกย�ำ้ ให้เธอต้องเจ็บช�ำ้ ของเขา “คุณพูดแบบนีห้ มายความว่าไง” เขาถามด้วยความตกใจปนโมโห ดวงตาสัน่ ระริก วูบไหวไปมาบนใบหน้าสวยหวานแดงก�ำ่ ด้วยความโกรธ “ไม่ว่ายังไง แค่บอกให้รู้ไว้ ว่าฉันไม่มีทางยอมรับในสิ่งที่คุณจงใจยัดเยียดให้ ไม่แน่นอน” เธอย�ำ้ เอาจริง มองตอบเขาด้วยแววตากร้าวรังเกียจมากขึน้ ทวีคณ ู เธอผลักเขาออกเต็มแรง คว้าหมอนมาปิดบังร่างกายเปลือยเปล่าให้พน้ จากสายตา หิวโหยของเขา กระถดถอยหนีไปจนชิดหัวเตียง กอดหมอนใบโตไว้แน่น เขาย่างสามขุมเข้ามาดึงหมอนขว้างลงพืน้ จนกระเด็นกระดอน กระชากเธอมาจน ชิดอกแกร่ง เข่นเขีย้ วมองหน้าเธอด้วยแววตาดุดนั เต็มไปด้วยค�ำถามมากมาย ไม่คอ่ ยเข้าใจ ในสิง่ ทีเ่ ธอพูด รูเ้ พียงแต่เธอก�ำลังท้าทายเขาอย่างรุนแรง ซึง่ คนอย่างเขาไม่มวี นั ยอม “จะไปเป็นเมียน้อยผัวพีต่ วั เองงัน้ สิ” “หยุดพูดจาดูถกู ฉันซะที หยุดพูดจาต�ำ่ ๆ กับฉันซะที” เธอไม่วายแว้ดตอบด้วย อารมณ์อนั รุนแรง “ท�ำไม ทนฟังความ ‘ต�ำ่ ทราม’ ของตัวเองไม่ได้งนั้ สิ” เขาว่ายียวนเหยียบย�ำ่ หมายให้ เธอเจ็บช�ำ้ ไปถึงกระดองใจ มือเรียวฟาดรัวติดๆ กันบนในหน้าคมคายอันแดงก�ำ่ ด้วยความ โกรธจนหน�ำใจ เขาไม่หลบ กัดกรามทนจนเธอลดมือลงไปเอง “ออกไป แล้วอย่ามาให้ฉนั เห็นหน้าอีก” ร่างบอบบางยันตัวขึน้ เทียบใบหน้าคมคาย ชีม้ อื ไล่เขาไม่สนกายเปลือยเปล่าไร้สงิ่ ปิดบัง รูแ้ ต่วา่ เกลียดคนตรงหน้าจับหัวใจ ไม่อยากเห็น เขาอีก ผูช้ ายหยาบคายไร้มนุษยธรรม ท�ำไมนะ ท�ำไมเธอต้องกลับมาเจอเขาอีกด้วย “คุณสัง่ ผมไม่ได้หรอกอโนมา คุณเป็นของผม และต้องเป็นของผมคนเดียวตลอดไป คุณไม่มสี ทิ ธิป์ ฏิเสธ ในสิง่ ทีผ่ มจงใจมอบให้ คุณไม่มสี ทิ ธิน์ นั้ ” เขาผลักเธอหงายลงบน ทีน่ อน เหลือบมองนาฬิกาทีห่ วั เตียง เหลืออีกครึง่ ชัว่ โมง ยังทันทีเ่ ขาและเธอจะจัดการกับ ตัวเองให้กลับมาอยู่ในสภาพปกติเรียบร้อยดังเดิม เขาคว้าเสื้อเดินดิ่งเข้าห้องน�้ำไปอย่าง ถือวิสาสะ ไม่คดิ ขออนุญาตเจ้าของห้องทีน่ งั่ น�ำ้ ตาร่วงอยูบ่ นเตียงสักนิด หน้าห้องท�ำงานของอโนมา ปโยเลขานุการคนสนิทของจักรภัทรยกนาฬิกาขึน้ ดูเป็น รอบทีเ่ ท่าไรแล้วไม่รู้ รูแ้ ต่วา่ เจ้านายของเขาเข้าไปนานจนคนยืนรอเมือ่ ยขบไปทัง้ ตัว จะโผล่ หน้าเข้าไปก็ไม่ได้ ถูกสัง่ ห้ามอย่างเด็ดขาด เขาจึงได้แต่ยนื รออย่างท�ำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ กระทัง่ บัดนีเ้ ห็นสตรีนางหนึง่ อายุอานามมากพอตัวเดินตรงดิง่ มายังหน้าห้องทีเ่ ขา เฝ้าประจ�ำการ ใบหน้าถมึงทึงยังกับยักษ์วดั แจ้งนัน้ แสดงให้เห็นมาแต่ไกล และรูด้ วี า่ เธอผูน้ ี้ เป็นใคร ก็รบี หยิบโทรศัพท์ขนึ้ กดโทรหาจักรภัทรทีอ่ ยูข่ า้ งในไม่รอช้า โทรติดสัญญาณดัง

100

เพียงธารา

ไม่กคี่ รัง้ ผูเ้ ป็นนายก็เปิดประตูออกมาทันเวลาพอดิบพอดี คุณหญิงจันทนีเหล่มองบุรุษหนุ่มวัยอ่อนกว่าที่หน้าห้องลูกเลี้ยงสาว พิจารณา ด้วยความสงสัย เดินดิง่ สวนกับบุรษุ หนุม่ ผูต้ อ้ งสงสัยเข้าไปในห้องลูกเลีย้ งสาว จักรภัทรใช้ หางตาเหล่มองผูท้ เี่ ดินสวนไป ยิม้ เหีย้ มเกรียมนัน้ แฝงไปด้วยความแค้นร้าย หยิบโทรศัพท์ ขึน้ มากดสัง่ คนของตนภายในโรงแรมแห่งนี้ เลือ่ นการเซ็นสัญญาออกไปอย่างไม่มกี ำ� หนด เขาสัง่ ให้ปโยติดตามคุณหญิงจันทนีมานาน นานพอจะรูท้ กุ ความเคลือ่ นไหว ไม่วา่ คุณหญิงจะกระดิกตัวไปทางไหน ก็ไม่มที างคลาดสายตาเขาไปได้ แต่นกึ เสียดายทีเ่ ขาไม่สนใจ บรรดาทายาทของคุณหญิงจันทนี โดยเฉพาะทายาทคนเล็กของตระกูลสุรดิษทีป่ โยหาข้อมูล มาส่งให้จนถึงมือ เขาก็ยงั มองผ่านเลยไป ไม่อย่างนัน้ เขาคงเจอเธอไปนานแล้ว เขาไม่ได้คดิ ใส่ใจเมือ่ เธอไม่ใช่เป้าหมายทีเ่ ขาต้องการตามล่าเช่นคุณหญิงจันทนี ยิม้ เหีย้ มเกรียมแฝงไปด้วยเล่หฉ์ ายออกมาอย่างเหนือกว่า เมือ่ เธอผ่านเข้ามาในห้วง ค�ำนึง คนทีถ่ อื ดีบงั อาจมาสัง่ เขาให้ออกไปจากชีวติ แล้วจะได้รวู้ า่ เธอพูดผิดไปทีส่ งั่ เขาเช่นนัน้ ท่อนขาแกร่งสมส่วนตวัดยาวๆ ก้าวเข้าลิฟต์ไปด้วยท่วงท่าสง่างาม ตามติดด้วยปโย คนสนิท ทัง้ สองลับหายไปหลังประตูลฟิ ต์บานหนาทีเ่ ลือ่ นปิดสนิทลง คุณหญิงจันทนีเดินผ่านประตูเข้ามาพอดีกับที่อโนมาเดินออกมาจากห้องลับใน ห้องท�ำงาน ไม่รอช้าปรีไ่ ปกระชากลูกเลีย้ งสาวเข้ามาตบฉาดให้หายแค้นใจ ทีบ่ งั อาจหักหลัง บุตรสาวตน ท�ำให้เจ็บแค้นจนบ้าคลัง่ “อะไรกันคะ” มือเรียวสวยยกมากุมแก้ม ก่อนถามออกมาอย่างไม่เข้าใจ “ยังมีหน้ามาถามอีกเหรอ” หนังสือพิมพ์หน้าทีเ่ ป็นข่าวถูกดึงจากกระเป๋าถือ ปาใส่ หน้าคนถามอย่างแรงแล้วร่วงลงอยูแ่ ทบเท้าคูง่ าม อโนมาเบือนหน้าหนี สูดหายใจเข้าลึกท�ำใจ ไม่ตอ้ งเปิดอ่านก็พอจะรูว้ า่ เรือ่ งอะไร เพราะผูช้ ายคนเมือ่ ครูไ่ ด้มาบอกเธอแล้วคนหนึง่ นีก่ ค็ ง เป็นอีกคนทีเ่ ข้ามาบอกและอยากได้คำ� ตอบจากเธอ “แกท�ำอย่างนีไ้ ด้ยงั ไง แกสัญญาแล้วว่า จะไม่ยงุ่ เกีย่ วกับนวัช แล้วนีม่ นั อะไร” คุณหญิงรีบเข้าประเด็น อ้างในสิง่ ทีเ่ คยตกลงกับ ลูกเลีย้ งสาวเอาไว้ในทันที ว่าจะไม่เข้าไปยุง่ กับนวัชผูเ้ ป็นว่าทีบ่ ตุ รเขยของท่านอีก ไม่วา่ จะ กรณีใด ลูกเลีย้ งสาวก็ตอ้ งตัดขาดจากนวัช ห้ามเหลือเยือ่ ใยให้กนั อีก คุณหญิงห้ามแม้รวู้ า่ อโนมาจะเจ็บปวดเพราะเคยมีความสัมพันธ์ทดี่ กี บั นวัชมาก่อน แต่มนั ก็สาสมส�ำหรับผูห้ ญิงทีไ่ ด้ขนึ้ ชือ่ ว่าเป็นลูกเมียน้อยทีท่ า่ นเกลียดชัง แล้ววันนีล้ กู เลีย้ ง อกตัญญูของท่านผิดสัญญา ท่านก็ตอ้ งมาช�ำระความกัน “มันไม่ใช่อย่างทีค่ ณ ุ หญิงเข้าใจ” เธอบอกอย่างใจเย็น แต่ทำ� ให้อกี ฝ่ายเดือดดาล มิใช่นอ้ ย “หลักฐานทนโท่ขนาดนี้ แกยังจะบอกว่าไม่มอี ะไร สารเลว” คุณหญิงสบถด่ารุนแรง ไม่ยงั้ อารมณ์

101

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

อโนมาขึงตามองเจ็บแปลบไปถึงขัว้ หัวใจ วันนีค้ งเป็นวันแห่งความโชคร้าย มีแต่คน มาด่าประณามตราหน้าและท�ำร้ายเธอ หญิงสาวฝืนใจข่มอารมณ์เจ็บปวด แล้วยอมรับชะตา กรรมทีจ่ ะเกิดขึน้ เอาให้มนั จบสิน้ เสียทีเดียวในวันนี้ “แกมันเลวเหมือนแม่แกไม่มผี ดิ จ้องแต่จะแย่งผูช้ ายคนอืน่ หน้าด้าน” “คุณหญิง พูดอย่างนัน้ ก็ไม่ถกู นะคะ คุณหญิงน่าจะรูด้ ี แล้วอย่ามาลามถึงแม่แจม เลย ไหนๆ ท่านก็เสียไปแล้ว ขอร้องเถอะค่ะ” เธอว่าแล้วหันหลังให้ สายตาทอดมองผ่าน กระจกใสสู่ด้านนอกก่อนกล่าวประโยคถัดไป “แจมไม่มีอะไรจะอธิบาย แต่คุณหญิง ไม่ต้องห่วง แจมจะไม่อยู่เป็นก้างขวางคอคุณแจงอีก” ใบหน้ายับย่นเปลี่ยนเป็นเต็มตึง เมือ่ คิดไปว่าอโนมาคงตัดสินใจแต่งงานกับเสีย่ ทินกร “หมายความว่าแกยอมแต่งงานแล้วใช่ไหม” คุณหญิงปรี่เข้ามาด้วยความดีใจ อันมาจากความเห็นแก่ตวั ล้วนๆ ถ้าลูกเลีย้ งสาวยอมแต่งงาน ท่านก็จะได้ในข้อเสนอทีต่ กลง ไว้กบั เสีย่ ทินกรอย่างสมบูรณ์ครบถ้วน “เปล่าค่ะ” เธอหันกลับมาเผชิญหน้ากับแม่เลีย้ งอีกครัง้ “แจมจะไปจากทีน่ ี่ ไปให้ พ้นจากคุณแจงตามทีค่ ณ ุ หญิงต้องการ” “ไปจากทีน่ ี่ แกหมายความว่ายังไง แกจะทิง้ โรงแรมทีพ่ อ่ แกฝากไว้ ทิง้ ฉันไปมี ความสุขคนเดียวงัน้ เหรอ” ค�ำอ้างจากปากแม่เลีย้ งเรือ่ งโรงแรมสะกิดใจอโนมาจนรูส้ กึ เจ็บ เจ็บทีไ่ ม่สามารถ ดูแลมันต่อไปได้ดว้ ยตนเองอย่างทีบ่ ดิ าฝากฝัง แต่สำ� หรับเธอตอนนี้ สิง่ นีค้ อื ทางออกทีด่ ี ที่สุด ถ้าไม่จากกันไป เธอคงต้องโดนคุณหญิงชักใยให้ท�ำโน่นนี่นั่นตามแต่ใจไม่จบสิ้น เธอคงไม่มวี นั มีชวี ติ เป็นของตัวเองอย่างแน่นอนในชาตินี้ “แจมไม่ทงิ้ หรอกค่ะ ก่อนไปแจมจะจัดการทุกอย่างให้เรียบร้อย รับรองคุณหญิง จะไม่ลำ� บาก” “แกเอาอะไรมาพูด อย่ามาบ้าหน่อยเลย” คุณหญิงเริ่มเต้นเมื่อคิดขึ้นมาได้ว่า ลูกเลีย้ งสาวอาจขายหุน้ ทัง้ หมดอย่างทีเ่ คยบอกกัน “แจมอาจจะบ้า แต่มนั ก็เป็นผลดีกบั ทุกฝ่าย รวมทัง้ ตัวคุณหญิงด้วย” อโนมาเดิน ไปหยิบซองพลาสติกสีฟา้ ทีบ่ รรจุเอกสารจากลิน้ ชักโต๊ะท�ำงานขึน้ มาโชว์ “นีเ่ ป็นสัญญาซือ้ ขาย หุน้ ทีก่ ำ� ลังจะเสร็จสมบูรณ์และเปลีย่ นไปอยูใ่ นมือของผูถ้ อื หุน้ คนใหม่ แจมเซ็นเรียบร้อย แล้วในฐานะรองประธาน รวมถึงผูถ้ อื หุน้ รายอืน่ ทีต่ กลงขาย เหลือเพียงคุณหญิงเท่านัน้ ถ้าคุณหญิงยอมเซ็นทุกอย่างจะจบ คุณหญิงจะมีเงินไว้ใช้จา่ ยไปชัว่ ชีวติ ทีเ่ หลืออยู่ แต่ถา้ ไม่ขาย คุณหญิงก็ตอ้ งมานัง่ บริหารเอง” “นังแจม นีแ่ กกล้าขูฉ่ นั เหรอ” คุณหญิงชีห้ น้าถาม มือไม้สนั่ ริกๆ ด้วยความโกรธ ทัง้ ทีร่ ดู้ แี ก่ใจว่าทุกอย่างทีล่ กู เลีย้ งสาวพูดมามันคือความจริง

102

เพียงธารา

“แจมไม่ได้ขคู่ ะ่ แจมพูดจริง” “อีบา้ แจม แก... แกมันอกตัญญู ยอมขายแม้แต่สงิ่ ทีพ่ อ่ แกสร้างมา พ่อแกรูค้ ง เสียใจน่าดูทมี่ ลี กู เลวๆ อย่างแก” “แล้วใครล่ะคะ ใครทีท่ ำ� ให้แจมต้องอกตัญญู ท�ำให้แจมเลว ขายแม้กระทัง่ สิง่ ที่ พ่อตนสร้างขึน้ มา ใครคะคุณหญิง” อโนมาหมดความอดทน ตวาดกลับเสียงดังลัน่ ไม่เหลือ ความเกรงใจให้แม่เลีย้ งอีกต่อไป พอกันที “ฉันไม่เซ็น และฉันก็ไม่ขาย ไม่มวี นั ขาย แล้วแกก็ตอ้ งอยูท่ นี่ กี่ บั ฉันไปจนวันตาย แกต้องท�ำงานแทนฉันไปจนวันตาย ไปไหนไม่ได้ทงั้ นัน้ ” คุณหญิงตะโกนใส่หน้าเอาจริงในสิง่ ทีพ่ ดู อโนมามองแม่เลีย้ งไม่เข้าใจนัก คุณหญิง สะบัดหน้าพรืดเดินออกไปไม่สนในค�ำขูข่ องลูกเลีย้ งสาว แล้วประตูทคี่ ณ ุ หญิงผลักออกไป ก็ถกู ผลักเข้ามาอีกครัง้ โดยร่างสูงโปร่งของคุณดุสติ เจออโนมายืนกุมขมับท่าทางเครียดจัด ตาแดงก�ำ่ เหมือนจะร้องไห้กร็ บี ปรีเ่ ข้าไปหา กระชับไหล่เธอให้กำ� ลังใจแต่ไม่พดู อะไรออกมา “คุณหญิงไม่ยอมขายค่ะอา” “ถึงจะขายตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้วล่ะครับ” อโนมาเบิกตามองหน้าคนพูดทันทีที่ ประโยคหลังหลุดออกมา “ท�ำไมล่ะคะ” เธอย่นคิว้ ถามด้วยความสงสัยรอค�ำตอบ “ทางนัน้ เขาโทรมาเลือ่ นเซ็นสัญญาออกไปอย่างไม่มกี ำ� หนด” “เพราะอะไร?” “ไม่มเี หตุผล เขาจะติดต่อกลับมาถ้าเขาพอใจ เขาบอกไว้เพียงเท่านี”้ “พอใจ...” เธอทวนค�ำถามอย่างไม่เข้าใจเลยในความหมายนี้ หรือเพียงเพราะเธอมาไม่ตรงเวลา หรือเขาต้องการกดราคา ความคิดมากมายพุง่ ขึน้ มาในหัวสมองทีเ่ ต็มไปด้วยความตึงเครียดสารพัดเรือ่ งรุมเร้าให้เธอต้องคิดแก้ไข “เขาเป็นใคร คุณอามีทอี่ ยูเ่ ขาไหมคะ แจมจะไปเจรจากับเขาเอง” “จะไปเจรจาเพือ่ อะไรครับ ก็คณ ุ แจมบอกคุณหญิงท่านไม่ขาย” คุณดุสติ งง “มีคณ ุ หญิงคนเดียวทีไ่ ม่ขาย แต่คนอืน่ ขายนีค่ ะ แจมต้องไปเจรจากับเขา ไม่งนั้ คนอืน่ ๆ ต้องเดือดร้อน ส่วนของคุณหญิงก็ปล่อยไป ถ้าไม่ขายก็คงต้องมาบริหารเอง” “คุณแจมพูดเหมือนจะไม่อยู.่ ..” “ค่ะ แจมจะไปจากทีน่ หี่ ลังจากเคลียร์เรือ่ งทุกอย่างจบ ขอโทษทีแ่ จมไม่ได้บอก คุณอาล่วงหน้า” อโนมาชิงตัดหน้าพูดขึน้ มาอธิบาย ยกมือขึน้ ไหว้ขอโทษ “จะไปอยูไ่ หนครับ แล้วจะอยูก่ บั ใคร” อโนมายิม้ รืน่ ขึน้ อย่างน้อยก็มคี นห่วงและ หวังดีกบั เธอเช่นคุณดุสติ ท่านเปรียบเสมือนพ่ออีกคนทีเ่ ธอนับถือและไว้ใจมากทีส่ ดุ

103

เล่ห์กลลวง บ่วงกลรัก

“แจมจะกลับไปท�ำงานที่เดิม ฝากคุณอาดูแลโรงแรมแทนแจมด้วย มันอาจ จะไม่ถกู เท่าไรทีแ่ จมท�ำแบบนี้ แต่มนั ถูกส�ำหรับอีกหลายชีวติ ทีร่ อคอยความหวังจากแจมอยู่ คุณอาไม่โกรธกันนะคะ” สีหน้าคุณดุสติ เศร้าลง มองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความสงสารเห็นใจ “ไม่โกรธหรอกครับ อาสิตอ้ งขอโทษมากกว่า ทีช่ ว่ ยอะไรไม่ได้เลย” ประโยคหลัง เผลอหลุดปากออกมาเบาๆ โดยไม่ตงั้ ใจ “อาขอให้คณ ุ แจมโชคดีนะครับ” ท่านยกมือขึน้ ลูบศีรษะให้พร อโนมากราบทีอ่ กคุณดุสติ เป็นการขอบคุณ เป็นจังหวะทีป่ ระตูหอ้ งของเธอถูกเคาะ ก่อนถูกผลักเข้ามาอีกครัง้ คราวนีเ้ ป็นเลขานุการสาวหน้าห้องของเธอเอง “คุณแจมคะ คุณหญิงโทรมาเตือนว่า เย็นนีอ้ ย่าลืมไปงานเปิดตัวเครือ่ งเพชรของ คุณทินกร ท่านจะรออยูท่ นี่ นั่ งานเริม่ ทุม่ ตรง ให้คณ ุ แจมไปก่อนเวลาหนึง่ ชัว่ โมงด้วยค่ะ” อโนมาพยักหน้ารับ พาสมองอันสับสนคิดไปถึงเรือ่ งทีเ่ ลขานุการสาวเข้ามารายงาน ใช่สิ เธอลืมไปเสียสนิทว่าต้องไปงานของเสีย่ ทินกร “ขอบใจนะ” เลขานุการสาวค้อมรับแล้วปลีกตัวออกไป “งานเครือ่ งเพชรคุณทินกร” คุณดุสติ คิดแล้วถามออกมา “นีอ่ ย่าบอกนะครับว่าคุณ หญิงยังไม่เลิกจับคูค่ ณ ุ ทินกรให้คณ ุ แจมอีก” “ค่ะ ยังเลย” อโนมากล่าวเซ็งๆ กับอีกหนึง่ ปัญหาของเธอ พร้อมกับหมุนตัวเดินไป นัง่ ทีเ่ ก้าอีท้ ำ� งาน พิงหลังลงกับพนักด้วยความเหนือ่ ยหน่าย “แต่ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ทุกอย่าง ก�ำลังจะจบ งานนีค้ งเป็นงานสุดท้าย ก่อนทีแ่ จมจะไปให้พน้ จากปัญหาพวกนี”้ “อาเอาใจช่วยแล้วกัน อาไปก่อนล่ะนะ คุณแจมคงอยากอยูค่ นเดียวบ้าง” คุณดุสติ กล่าวให้กำ� ลังใจอย่างเห็นใจกัน “คุณอาเอาทีอ่ ยูก่ บั เบอร์โทรฝากไว้ทเี่ ลขาฯแจมด้วยนะคะ ยังไงแจมก็จะไปเจรจา กับเขาให้ได้” “ได้สิ เดีย๋ วอาจะเอามาฝากไว้ให้” แล้วคุณดุสติ ก็จากไป ปล่อยให้อโนมาอยูเ่ งียบๆ เพียงล�ำพัง

104