สะใภ้ผู้ดี

สะใภ้ผู้ดี อิงอุษา

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-91316-5-6 พิมพ์ครั้งที่ 1 : กันยายน 2555 ราคา 250 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2939-1177 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ธนบรรณ ปิ่นเกล้า จำ�กัด 3/19 ซอยบรมราชชนนี 11 ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กทม. 10700 โทรศัพท์ 02-434-8270-1 โทรสาร 02-424-8512

ฉบับพพิเาศะ ษ เฉ

e-book

คำ�นำ�

‘สะใภ้ผู้ดี’ เป็นเรื่องราวของเศรษฐีวัยดรุณีขบเผาะ แก้วกานต์ดามีครบ ทุกอย่าง เว้นเสียชาติตระกูลอันสูงส่งเท่านัน้ หากแต่ หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราชก็ ยังอยากแต่งงานกับเธอ เมือ่ ราชสกุลศักดิราชอันเคยมัง่ คัง่ ถึงคราวถังแตก และทุกคน ในตระกูลก�ำลังจะกลายเป็นเจ้าไม่มศี าล แก้วกานต์ดาตกลงแต่งงานกับชายหนุม่ รูปงาม เลือดสีนำ�้ เงินเข้มข้นด้วยเพราะเข้าใจว่าเขายินดีจะช่วยเหลือดูแลทรัพย์สนิ ให้กบั เธอ และ ความกตัญญูตอ่ ผูเ้ ป็นอา หากแต่ความจริงเผยออกมาในที่สุด ท�ำให้อาแท้ๆ ของเธอถึงแก่ความตาย ด้วยความผิดหวัง รูส้ กึ ผิดทีไ่ ด้ชกั ปลิงดูดเลือดในคราบผูด้ มี าให้หลานสาวทีร่ กั สิง่ เดียว ที่ท�ำให้พวกศักดิราชยอมเกลือกกลั้วกับเธอก็เพราะเงิน หญิงสาวกลับมาอีกครั้ง เมื่อบ่มเพาะความแค้นจนถึงเวลาที่ต้องสะสางแล้ว จากสาวน้อยร่างท้วมกลายเป็น สาวสวยโสภา เธอโยนใบหย่าใส่หน้าสามีดว้ ยแววตาทีม่ าดมัน่ แล้วอะไรจะเกิดขึน้ เมือ่ คุณชายดิษราชตกหลุมรักภรรยาของตัวเองอย่างไม่ทนั ได้ตงั้ ตัว เขียนนิยายจบก็ว่าดีใจแล้วนะคะ แต่พอนิยายออกเป็นเล่มดีใจยิ่งกว่าค่ะ โดยเฉพาะนิยายเรื่องนี้ จ�ำได้ว่าอยากเขียนอะไรที่มันแปลกไปจากเดิม และออกแนว ผูด้ งผูด้ บี า้ ง จึงร่ายพลอตนิยายเรือ่ งนีข้ นึ้ มา แต่พอเอาเข้าจริงๆ กลับเขียนได้แตกต่างจาก พลอตมาก เนือ่ งจากเวลาทีเ่ ขียนพลอตกับเวลาทีเ่ ขียนจริงๆ ห่างกันแรมปี สุดท้ายแล้ว มันก็ออกมาได้ดงั่ ใจคนเขียนมากๆ ค่ะ และคาดหวังว่าจะได้ดงั่ ใจคนอ่านด้วย

สุดท้ายแต่ไม่ท้ายสุดคนเขียนต้องขอขอบพระคุณอย่างไม่มีที่สิ้นสุดส�ำหรับ ส�ำนักพิมพ์เดซี่ที่ให้โอกาสนี้ และขอขอบพระคุณเป็นแสนเป็นล้านครั้งส�ำหรับคนที่ซื้อ นิยายเล่มนีไ้ ว้ครอบครอง ท่านคือผู้มีพระคุณเหลือล้นของคนเขียน เหนือสิ่งอื่นใดขอขอบพระคุณ คุณพ่อคุณแม่ทสี่ นับสนุน รวมไปถึงพีๆ่ น้องๆ เพือ่ นๆ และญาติพนี่ อ้ งทุกๆ คนทีค่ อย อยู่เคียงข้าง ขออัญเชิญสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสากลโลกคุ้มครอง และอวยพรให้ทุกๆ ท่าน พานพบแต่ความสุขความเจริญยิง่ ๆ ขึน้ ไปด้วยเทอญ ขอให้ทกุ ท่านมีความสุข สนุกกับการอ่าน ฝากติดตามผลงานของอิงอุษาคนนีใ้ ห้ ตราบนานเท่านาน จนกว่านักเขียนคนนีจ้ ะไม่มแี รงขีดเขียนด้วยนะคะ รักคนอ่านอย่างไม่มที สี่ นิ้ สุด อิงอุษา

Like

f

แพรวรภัส~อิงอุษา

อิงอุษา

บทนำ�

แสงสว่างสีทองเป็นประกายระยิบระยับจากดวงอาทิตย์นำ� พาความเจิดจ้ามาสู่ เช้าวันใหม่ นกกระจิบกระจอกส่งเสียงเจือ้ ยแจ้วราวดนตรีหลากหลายคียป์ ระสานกันเป็น ท่วงท�ำนองเพราะพริง้ ต่างจากสุภาพสตรีวยั กลางคน แม้เวลาจะล่วงเลยมาจนป่านนีแ้ ล้ว หม่อมราชวงศ์หญิงผูส้ งู ศักดิอ์ ย่าง คุณหญิงเริงริน ศักดิราช ยังคงลืมตาโพลง ภายใน ห้องนอนอันโอ่อา่ แบบผูด้ ใี นสังคมชัน้ สูงมีกนั “ฉันไม่น่าหลงกลคนชั้นต�่ำพวกนั้นเลย” เสียงเย็นเฉียบกรีดออกมาจากล�ำคอ อย่างเคียดแค้น ใบหน้าโทรมเกร็งกร้าว ดวงตาสีด�ำลุกวาวด้วยโทสะจนร่างงามสมวัย สัน่ สะท้าน “คนอย่างฉันไม่มวี นั แพ้ อย่าหวังว่าพวกแกจะหัวเราะเยาะฉันได้” น�ำ้ เสียงแหบกระด้างนัน้ เต็มไปด้วยความเย้ยหยัน ปะปนกับความเจ็บใจถึงขัน้ เคืองแค้น โกรธเคืองทุกคนทีค่ อยยุยงส่งเสริมให้ตนเข้าบ่อนจนสิน้ เนือ้ ประดาตัว เป็น สาเหตุสำ� คัญทีท่ ำ� ให้วงั ดาราบถติดจ�ำนองในบ่อนของผูม้ ยี ศใหญ่และมีอำ� นาจอยูใ่ นตอนนี้ เสียงฝีเท้าทีย่ ำ�่ พืน้ พรมดังสวบสาบมาตามทางเดิน แม้จะเบาแต่กด็ งั พอทีจ่ ะท�ำให้ คนในห้องได้ยนิ เสียง คุณหญิงเริงรินลุกขึน้ ด้วยความตืน่ เต้น ก้าวลงจากเตียงนอนไปเปิด ประตูไม้สกั บานใหญ่ลวดลายสวยงามโดยไม่สนใจสารรูปของตนเองในตอนนี้ “รินธร!!” น�ำ้ เสียงนัน้ แหบพร่า ทว่าแววตาเจือไปด้วยความหวัง ร่างอวบอูมตามวัย ถลาเกาะเกีย่ วแขนก�ำย�ำซึง่ เป็นทีพ่ งึ่ สิง่ สุดท้ายไว้แน่น 9

สะใภ้ผู้ดี

หม่อมราชวงศ์รนิ ธร ธินเทพ หรือคุณชายเล็ก หนุม่ ใหญ่ทา่ ทางภูมฐิ าน ใบหน้า ยังคงหล่อเหลาเอาการ แม้จะอยูใ่ นวัยสามสิบห้าแล้ว เขามองผูเ้ ป็นพีส่ าวอย่างเอือมระอา ใช่วา่ จะไม่รนู้ สิ ยั ใจคอกัน แต่กเ็ พราะรูน้ นั่ ล่ะถึงท�ำให้เขาเบือ่ หน่าย เตือนอย่างไรก็ไม่เคย ฟัง พอมีปญ ั หากลับร้องหาให้ชว่ ยอยูเ่ สมอ “เข้ามาข้างในก่อนเถอะ พี่มีเรื่องจะปรึกษาเธอมากมายเชียวล่ะ” ใบหน้าของ คนพูดนัน้ ดูมชี วี ติ ชีวาขึน้ ราวกับดอกไม้เฉาได้นำ�้ คุณชายเล็กเดินตามพีส่ าวของเขาเข้าไปในห้องนอนอย่างช้าๆ ก่อนทีจ่ ะหย่อนก้น ลงนัง่ ด้วยท่วงท่าสบายๆ ในอิรยิ าบถทีข่ าไขว่หา้ ง “บอกตามตรง ผมไม่มปี ญ ั ญาจะช่วย พี่หญิงใหญ่ได้ทั้งหมด อย่างมากผมก็ช่วยได้แค่ครึ่งเดียว” คุณชายไม่รีรอที่จะบอก ความประสงค์ของตน ตามทีไ่ ด้ขบคิดมาอย่างรอบคอบตลอดหลายวันทีผ่ า่ นมา อดีตคุณหญิงใหญ่แห่งวังธินเทพ ผู้ถูกตามใจมาตั้งแต่เล็กจนโตมองใบหน้า หล่อเหลาของน้องชายร่วมสายเลือดเขม็ง แววตาของเธอฉายความเจ็บปวดอย่างเปิดเผย ทว่าก็มคี วามแค้นเคืองปะปนอยู่ “ชายเล็ก!! เธอจะท�ำอย่างนีก้ บั พีไ่ ม่ได้นะ ลืมไปแล้วหรือว่าครึง่ หนึง่ ของธินเทพ ก็ยงั เป็นของพีอ่ ยู่ ไม่รลู้ ะ่ วันนีพ้ จี่ ะทวงทุกอย่างของพีค่ นื ” “พีห่ ญิงเข้าใจผิดแล้วกระมัง ไม่ใช่ครึง่ แต่เป็นหนึง่ ส่วนหก เรายังมีนอ้ งๆ ที่ เกิดจากหม่อมของท่านพ่ออีกสีค่ น” หม่อมราชวงศ์รินธรเหยียดยิ้ม แม้เขาและหม่อมราชวงศ์เริงรินจะเป็นพี่น้อง ที่ร่วมบิดามารดาเดียวกัน หากแต่เขาก็ไม่ใคร่ชอบนิสัยเห็นแก่ตัวของพี่สาวมาแต่ไหน แต่ไร “ให้พวกมันท�ำไม ลูกเมียน้อย ท่านแม่ของเราเป็นชายาทีถ่ กู ต้องตามกฎหมาย ของท่านพ่อ พวกคนไพร่อย่างนั้นไม่สมควรจะได้อะไรของธินเทพไปแม้แต่สตางค์ แดงเดียว” คุณชายรินธรชินเสียแล้วกับวาจาหยาบคายของพี่สาว ครั้งนี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ หม่อมราชวงศ์เริงรินกล่าวค�ำต�ำ่ ทรามยิง่ กว่าแม่คา้ ในตลาดให้ได้ยนิ จนทุกวันนีเ้ ขาอยาก จะถามผูเ้ ป็นพีส่ กั ครัง้ ไอ้คำ� ว่า ‘ผูด้ ’ี ของคนนีเ่ ขาวัดกันแค่ชาติตระกูลอย่างเดียวหรอก หรืออย่างไร “แต่ทกุ คนก็เป็นลูกท่านพ่อเหมือนกัน พีห่ ญิงจะไปตัดสิทธิพ์ วกเขาไม่ได้ ยังไง เขาก็ยงั เป็นน้องของเรา และพวกเขาก็มฐี านันดรเท่าเทียมกับเราทุกประการ” 10

อิงอุษา

เขาพูดออกไปอย่างนั้น ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายไม่คิดจะฟัง หรือพยายามเข้าใจ ทว่าความทีเ่ ป็นพีช่ ายของน้องๆ ทัง้ สี่ คุณชายรินธรพยายามอย่างทีส่ ดุ ทีจ่ ะวางตัวเป็นพีท่ ี่ ดีเพือ่ ทดแทนให้นอ้ งๆ ทีไ่ ม่เคยได้รบั ความรักและความปรารถนาดีจากพีห่ ญิงใหญ่ของ ทุกคนแม้แต่ครัง้ เดียว “เข้าข้างเจ้าพวกนัน้ ไปเถอะ พีอ่ ยากจะรูน้ กั เวลาทีเ่ ธอมีปญ ั หาไอ้อพี วกนัน้ มันจะ มีปญ ั ญาช่วยเธอได้ชายเล็ก” คุณหญิงกล่าวเสียงสูงมองน้องชายเหยียดๆ “พีห่ ญิงใหญ่เข้าใจอะไรผิดไปหรือเปล่า” คุณชายเมินหน้าหนีผเู้ ป็นพี่ “ผมจ�ำได้ แม่นทีเดียวว่าไม่เคยร้องขอ หรือได้รบั ความช่วยเหลืออันใดจากพีห่ ญิงเลย และผมก็จะ ไม่ทำ� อย่างนัน้ กับพวกน้องๆ เหมือนกัน” “พีก่ ย็ งั เชือ่ ว่าพวกมันไม่มปี ญ ั ญาช่วยเหลือเธอได้อยูด่ ”ี น�ำ้ เสียงทีเ่ ปล่งออกมา เต็มไปด้วยการดูแคลน คุณชายเล็กถึงกับส่ายหัวอย่างเอือมระอา และอยากจะเดินหนีเดีย๋ วนัน้ แต่อาจ จะเป็นเพราะความเป็นพี่เป็นน้องร่วมสายเลือดเขาจึงยังยืนอยู่ตรงนี้ ทนฟังวาจาอวดดี ของพีส่ าวด้วยความอดทน ‘เป็นพีน่ อ้ งก็ตอ้ งรักกัน อย่าทอดทิง้ กันในยามยาก’ คุณชายรินธรพยายามท่อง ค�ำสอนหม่อมเจ้ามารดาซ�้ำแล้วซ�้ำเล่า เหตุใดหนอ ค�ำสั่งสอนนี้จึงไม่สะเทือนถึงหูของ พีส่ าวเขาเลยสักนิด “พี่หญิงเลิกดูถูกน้องๆ เถอะ ตอนนี้บ้านเมืองของเราเจริญไปถึงไหนต่อไหน แล้ว สามีของน้องหญิงดาวตอนนี้ได้เลื่อนขั้นเป็นจอมพลแล้ว ส่วนชายทิตย์ก็ได้เป็น อธิการบดีกระทรวงต่างประเทศ น้องหญิงเข็มนีด่ จู ะดีกว่าคนอืน่ หน่อยทีม่ โี รงเรียนเป็นของ ตัวเอง เป็นโรงเรียนแนวหน้าอีกด้วย และน้องหญิงสร้อยก็ยงั อยูด่ มี คี วามสุขอยูเ่ หมือน เดิม” คุณชายส่งสายตาต�ำหนิพสี่ าวเล็กน้อย ก่อนจะพูดต่ออย่างเบือ่ หน่าย “แต่เอาเถอะ ผมพอจะมีวธิ ชี ว่ ยพีห่ ญิงแล้ว ถึงจะเป็นวิธที ไี่ ม่ตรงไปตรงมานัก แต่กค็ งไม่มที างเลือก” แม้จะไม่พอใจแค่ไหน คุณหญิงเริงรินก็พยายามไม่แสดงท่าทีว่าโกรธเคืองให้ ได้เห็น พยายามข่มความโกรธที่โดนน้องชายตอกหน้าเมื่อครู่ไว้ แล้วรอฟังต่อไปด้วย ใจจดจ่อ “ผมส่งจดหมายเรียกตัวชายดิษกลับมา คงจะถึงพรุง่ นีเ้ ช้ากระมัง” “ไม่ได้นะ! ชายดิษจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด” คุณหญิงเริงรินค้านเสียงแข็ง “ธะ...เธอบอกชายดิษไปแล้ว?” พอนึกขึ้นได้ก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ เหลือกตามอง น้องชายอย่างตืน่ ๆ 11

สะใภ้ผู้ดี

คุณชายรินธรท�ำเพียงพยักหน้าเท่านัน้ “เพราะวิธแี ก้ปญ ั หาในครัง้ นีช้ ายดิษจะต้องเป็นคนแก้” “แล้วหญิงเล็กล่ะ” ค�ำตอบของคุณชายยังคงเป็นเช่นเดิม คือการพยักหน้า เรือ่ งนีม้ นั เป็นปัญหาของ ครอบครัวทีท่ กุ คนจะต้องช่วยกันแก้ไข ไม่ใช่มาลักท�ำลักแก้กนั เพียงล�ำพัง คุณชายดิษราช และคุณหญิงนริศราก็โตพอทีจ่ ะรับรูเ้ รือ่ งราวได้แล้ว “เธอท�ำอะไรลงไป!” เสียงอันสัน่ เทาของคุณหญิงเริงรินอุทานออกมาเบาๆ ใบหน้า ถึงกับซีดเซียว “พีห่ ญิงต้องบอกหลานๆ ทุกคน เพราะเรือ่ งนีเ้ ราต้องหาทางช่วยกันแก้ ไม่ใช่เวลา ที่จะมาอายลูกว่าแม่ได้ก่อเรื่องอะไรไว้ เกิดมาเป็นลูกก็ต้องยอมรับในตัวตนของพ่อแม่ อย่างทีท่ า่ นแม่เคยบอกไว้นนั่ ล่ะ” คุณชายอธิบายอย่างใจเย็น พอเวลานีก้ เ็ ริม่ ทีจ่ ะเห็นใจ ผูเ้ ป็นพีอ่ ย่างอดไม่ได้ คุณหญิงเริงรินแม้จะร้ายกาจแค่ไหน แต่กร็ กั ลูกๆ ของตัวยิง่ กว่า อะไรทัง้ สิน้ ซึง่ เป็นข้อดีเพียงอย่างเดียวทีค่ ณ ุ ชายรินธรมองเห็น “แล้วจะท�ำอย่างไรต่อไปล่ะ” คุณหญิงจ�ำต้องถามออกมาเสียงแผ่ว ทิง้ ตัวนัง่ ลง บนเตียงนอนอย่างหมดเรีย่ วแรง “รอพรุง่ นีก้ อ่ นเถอะ ให้ชายดิษกับหญิงเล็กกลับมาก่อน แล้วเราค่อยคุยกันใหม่ พีห่ ญิงพักผ่อนเถอะครับ” คุณชายรินธรกล่าวเสียงหน่าย แต่กย็ งั พยายามใช้นำ�้ เสียงที่ อ่อนลง ห้องโถงโอ่อา่ สวยงามประดับประดาไปด้วยข้าวของเครือ่ งใช้ทมี่ รี าคาแพง ทัง้ ของเก่า และของใหม่วางเรียงรายอย่างเป็นสัดส่วน ท�ำให้ดสู วยงาม โก้หรู และทันสมัย หม่อมราชวงศ์ เริงริน ศักดิราช นัง่ เป็นประธานอยูต่ รงกลางโซฟาก�ำมะหยีส่ แี ดงด้วยใบหน้าอิดโรย ข้างๆ เธอคือหม่อมราชวงศ์รนิ ธรผูเ้ ป็นน้องชาย ฝัง่ ตรงข้ามคือ หม่อมราชวงศ์นริศรา ศักดิราช และ หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราช ลูกสาวและลูกชาย ทุกคนมีสหี น้าเคร่งเครียด โดยเฉพาะคุณชายดิษราชซึง่ ถูกเรียกตัวกลับมาโดยด่วน แผนการต่อปริญญาเอกทีเ่ มืองฝรัง่ จึงต้องยุติ เพราะบัดนีเ้ งินทองมากมายของศักดิราช หายไปจนหมดสิน้ แล้ว “คุณแม่ทำ� อะไรลงไป รูต้ วั หรือเปล่า วังหลังนีเ้ ป็นสมบัตขิ องท่านพ่อ ของท่าน เจ้าปูท่ เี่ ราต้องรักษาไว้ให้ลกู ให้หลาน” หม่อมราชวงศ์นริศราพูดขึน้ อย่างเหลืออด พลาง มองมารดาอย่างต�ำหนิ หากแต่แววตาเย็นชา อันเป็นลักษณะนิสยั ทีท่ กุ คนรูก้ นั ดี “คุณแม่ 12

อิงอุษา

เป็นบ้าอะไรไป เคยคิดบ้างไหม” “หญิงเล็ก! หยุดต่อว่าคุณแม่ได้แล้ว” เสียงเหี้ยมของคุณชายดิษราชต�ำหนิ น้องสาวอย่างไม่ชอบใจนัก “ก็ดสู งิ่ ทีค่ ณ ุ แม่ทำ� สิคะ เล็กทนไม่ไหวหรอกค่ะ” “แต่เธอก็ไม่ควรว่าคุณแม่อย่างนัน้ ” หญิงสาวมองหน้าผูเ้ ป็นพีช่ าย “แต่ไม่วา่ ยังไงเล็กก็ไม่ยอมให้วงั ของท่านพ่อตกเป็นของคนอืน่ เด็ดขาด” คุณหญิง นริศรากล่าวเสียงสัน่ น�ำ้ ตาเม็ดน้อยๆ ไหลออกมาโดยไม่มเี สียงสะอืน้ “หยุดเถียงกันได้แล้วหญิงเล็ก ชายดิษ” คุณชายรินธรปรามหลานสาวและหลานชาย เสียงเข้ม พร้อมกับส่ายหน้าน้อยๆ “เรือ่ งทีจ่ ะบอกทุกคนในวันนีก้ ค็ อื น้าสามารถให้เงิน ไปไถ่ถอนวังดาราบถได้แค่ครึง่ เดียว ซึง่ ไม่รวมดอกเบีย้ มหาโหดนัน่ ” “วังก็ไม่ได้กลับคืนมา ของทีเ่ สียไปก็ไม่ได้คนื แล้วจะเอาเงินทองทีไ่ หนไปใช้จา่ ย ได้เหมือนเดิมล่ะ พีไ่ ม่ยอมหรอกนะชายเล็ก พีอ่ ยากให้ทกุ อย่างกลับคืนมาเป็นเหมือนเดิม เป็นศักดิราชทีม่ งั่ คัง่ เหมือนเดิม” คุณหญิงออกความเห็น ใบหน้าเคร่งเครียด ทว่าแววตา ฉายประกาย ก่อนกล่าวประโยคทิง้ ท้าย “ทางเดียวทีจ่ ะท�ำได้พตี่ อ้ งไปแก้มอื ทีน่ นั่ อีก” “พอเถอะครับคุณแม่ แค่นยี้ งั แย่ไม่พอหรือครับ จะเอาให้ไม่มขี า้ วจะกรอกหม้อ กันเลยหรือไง” คุณชายดิษราชลุกขึ้นกล่าวเสียงเข้ม เป็นผลให้คนเป็นแม่ยอมสงบลง อย่างไม่พอใจนัก “จริงอย่างทีช่ ายดิษพูดนะครับพีห่ ญิง” คุณชายรินธรเสริมต่อหลายชาย “ตอนนี้ ไม่วา่ จะยังไงก็ตอ้ งไถ่ถอนวังคืนก่อน เรือ่ งอืน่ เราค่อยหาทางแก้กนั ใหม่” “แล้วมันจะมีวธิ ไี หนท�ำทีท่ ำ� ให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ละ่ พีอ่ บั จนหนทาง แล้ว” “ทางเดียวครับ คือพวกเราทุกคนต้องประหยัด งานสังคมทัง้ หลายก็งดๆ ไปบ้าง ผมจะหางานท�ำ หาเงินมาเลีย้ งครอบครัวเอง” คุณชายดิษราชพยายามบอกมารดาและ น้องสาวอย่างใจเย็น เมื่อปัญหามันเกิดขนาดนี้แล้วคงไม่สามารถเชิดหน้าชูตาในสังคม ได้เหมือนเดิมอีกแน่นอน “น้าเห็นด้วยนะชายดิษ” คุณชายรินธรนิง่ คิด พลางมองหลานสาวทีห่ ลัง่ น�ำ้ ตาออกมาอย่างต่อเนือ่ ง แต่ ก็ไม่คดิ จะเข้าไปปลอบ หม่อมราชวงศ์หญิงนริศรามีความหยิง่ ทระนงในตนเองมาก ซึง่ ข้อนีไ้ ด้นสิ ยั แม่มาเต็มๆ หากแต่กไ็ ด้รบั การปลูกฝังจากท่านพ่อมาอย่างดีให้มคี ณ ุ ธรรม 13

สะใภ้ผู้ดี

และมองคุณค่าของคนทีก่ ารกระท�ำมากกว่าเปลือกนอก ภาพลักษณ์ของหม่อมราชวงศ์หญิง นริศราจึงสง่างาม เป็นอัญมณีสงู ค่าทีไ่ ม่มชี ายใดกล้าอาจเอือ้ ม “ฉันไม่ยอมให้เป็นแบบนีเ้ ด็ดขาด ไม่วา่ จะยังไงฉันก็ไม่ยอมอับจนอดมือ้ กินมือ้ หรอก ล�ำพังเงินเดือนของชายดิษจะเท่าไหร่กนั เชียว ต้องไปเป็นลูกจ้างเขาแบบนัน้ จะได้ เงินเดือนกีแ่ ดงล่ะ” คุณชายรินธรส่ายหน้าอย่างเหนือ่ ยหน่ายใจ โชคดีทที่ า่ นพ่อ ท่านแม่ของเขาได้ จากโลกนีไ้ ปนานแล้ว มิเช่นนัน้ ท่านทัง้ สองคงต้องตรอมตรมเพราะบุตรสาวคนโต หาก ต้องมาเห็นบุตรสาวทีร่ กั หนักหนามีนสิ ยั เห็นแก่ตวั เยีย่ งนี้ ตลอดเวลาคุณหญิงเริงรินภาคภูมใิ จว่าตนเองสูงเด่นล�ำ้ ค่ากว่าคนอืน่ เพราะเกิด มาเป็นเลือดสีนำ�้ เงินทีเ่ ข้มข้น ไม่วา่ อะไร สิง่ ไหนทีเ่ ธอต้องการจะมีทกุ คนมาประเคนให้ถงึ ที่ การทีท่ ระนงในศักดิศ์ รีแบบนีท้ ำ� ให้คณ ุ หญิงเริงรินกลายเป็นคนเห็นแก่ตวั ดูถกู ดูแคลน คนอืน่ ว่าไม่มคี า่ ในสายตาตัวเองมาโดยตลอด “แล้วคุณแม่จะท�ำเช่นใด ในเมือ่ เรือ่ งนีค้ ณ ุ แม่เป็นคนก่อขึน้ เองทัง้ นัน้ พวกเราทุก คนพร้อมจะยอมรับ แต่คณ ุ แม่ซงึ่ เป็นตัวต้นเหตุกลับไม่ยอมรับ ผมเองก็ไม่อยากว่าคุณ แม่นกั หรอกครับ แต่คณ ุ แม่ตอ้ งยอมรับความจริงให้ได้ พวกเราคือครอบครัวเดียวกัน ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่ทอดทิ้งกันอยู่แล้ว แม้แต่น้าชายซึ่งเป็นคนอื่นส�ำหรับศักดิราช ก็ไม่ได้นงิ่ นอนใจ เหตุใดคุณแม่ยงั คงจะดือ้ รัน้ อย่างนีอ้ ยูอ่ กี เล่า” คุณชายดิษราชลุกขึน้ พูดเมือ่ ทนไม่ไหว แม้จะผิดบาปทีต่ อ่ ว่าบุพการี กระนัน้ ก็ทนเห็นมารดาแท้ๆ มีความคิด เห็นแก่ตวั แบบนีไ้ ม่ได้ “ชายดิษ! กล้าว่าแม่ขนาดนีเ้ ชียวหรือ ฉันเป็นแม่แก ถ้าไม่มฉี นั แกก็คงไม่ได้เกิด มาเป็นหน่อของศักดิราชแบบนีห้ รอก” คนเป็นแม่กรีดเสียงใส่หน้าลูกชายอย่างลืมตัว ลืม หมดสิน้ ความเป็นผูด้ ี ลูกทัง้ สองของเธอได้แต่นงิ่ งัน ตืน่ ตะลึงกับกิรยิ าหยาบๆ ของมารดา “พอเถอะพีห่ ญิงใหญ่!” คุณชายรินธรพยายามเตือนสติพสี่ าวเสียงดัง ก่อนจะ หันไปพูดกับหลานสาวด้วยน�ำ้ เสียงทีอ่ อ่ นลง ทว่าจริงจัง “หญิงเล็กพาแม่ของเธอไปสงบ สติอารมณ์ขา้ งนอกก่อน น้าจะปรึกษากับชายดิษต่อ” คุณหญิงเริงรินจ�ำต้องเดินกระฟัดกระเฟียดออกไป โดยมีบตุ รสาวเดินตามหลัง ด้วยท่าทางทีไ่ ม่งามนักในสายตาของลูกๆ ของเธอ แต่นนั่ ก็ไม่ได้อยูใ่ นความสนใจของ ชายหนุม่ ต่างวัยทัง้ คู่ 14

อิงอุษา

คุณชายดิษราชมองหน้าน้าชายเคร่งเครียด ก่อนจะเอ่ยถาม “คุณแม่เปลีย่ นไปเยอะจนผมแทบจ�ำไม่ได้” คุณชายยิม้ บางๆ ให้หลานชายราวกับขบขัน “เท่าทีน่ า้ จ�ำความได้พหี่ ญิงใหญ่กเ็ ป็นแบบนีม้ าแต่ไหนแต่ไร ชายไปอยูเ่ มืองนอก เสียนานคงไม่คนุ้ เคย แต่อกี หน่อยก็คงจะชินไปเอง” คุณชายดิษราชพยักหน้ารับอย่างเสียไม่ได้ แต่กอ็ ดกังวลไม่ได้ เมือ่ ตลอดเวลา แม้จะรูว้ า่ มารดาเอาแต่ใจอยูบ่ า้ ง แต่กไ็ ม่คดิ ว่าแม่จะร้ายกาจและเห็นแก่ตวั ได้ถงึ เพียงนี้ “เอาล่ะชายดิษ มาว่าเรือ่ งของเราก่อนดีกว่า” คุณชายผูเ้ ป็นน้าเริม่ ด้วยท่าทีทดี่ ู เป็นกังวลและเคร่งขรึมมากขึน้ คนเป็นหลานก็ตงั้ ใจฟังทันที “มันพอมีทางอยูเ่ หมือนกัน แต่หนทางทีว่ า่ นัน้ น้าไม่อยากให้ชายท�ำเลย ถึงแม้มนั จะท�ำให้ตระกูลศักดิราชกลับมามัง่ คัง่ เหมือนเดิม” หม่อมราชวงศ์รนิ ธรกล่าวเสียงเบาราวเกรงว่าจะมีใครมาได้ยนิ โดยเฉพาะพี่ สาว หากได้ยนิ เรือ่ งนีค้ งไม่อยูเ่ ฉยแน่ หนุม่ หล่อผิวขาวสะอาดตา ใบหน้าคมคายเลือ่ นเก้าอีไ้ ปข้างหลังพร้อมกับยืนขึน้ เพือ่ ทีจ่ ะได้มองหน้าของผูเ้ ป็นน้าให้ชดั ๆ สิง่ ทีน่ า้ ชายก�ำลังจะบอกเขานัน้ ต้องเป็นเรือ่ งที่ ร้ายแรงมาก และไม่อยากให้คณ ุ หญิงแม่ของเขาได้ยนิ แน่นอน คุณชายดิษราชสรุปได้ จากกิรยิ าของอีกฝ่าย “เราจะท�ำอย่างไรครับ” คุณชายรินธรชัง่ ใจคิดชัว่ ครูก่ อ่ นทีจ่ ะยอมเปิดปากบอกด้วยความจ�ำใจ อันทีจ่ ริง แผนการนีไ้ ม่ถงึ กับเป็นรูปร่างชัดเจนในหัว หากแต่เขาเล็งเห็นแล้วว่าหลานชายคนนีไ้ ม่ได้ มีนสิ ยั เหมือนแม่ จึงไม่นา่ กังวลนักหากจะเปิดเผยออกมา “ชายรูจ้ กั เจ้าสัวชัยทีต่ ายไปเมือ่ สามปีทแี่ ล้วไหม” “ไม่ครับ” “เจ้าสัวชัยเป็นคนที่มั่งคั่งและร�่ำรวยที่สุด และน้าก็สนิทกับครอบครัวนี้มาก เจ้าสัวชัยเป็นคนดีมีน�้ำใจ และเป็นสหายคนหนึ่งของท่านพ่อของชายที่ท่านมีพระทัย จะคบหา แม้เจ้าสัวชัยจะเป็นแค่คนจีนทีอ่ พยพมาก็ตาม” คุณชายรินธรเล่าไปยิม้ ไปเมือ่ นึกถึงเพือ่ นต่างวัยอย่างเจ้าสัวชัย การได้รจู้ กั กัน แม้จะในแวดวงธุรกิจ แต่ก็อดจะชื่นชมไม่ได้เมื่อเจ้าสัวชัยสามารถเริ่มต้นจากการไม่มี อะไรเลยจนสามารถร�่ำรวยได้ และเขาก็เชื่อมั่นว่าเป็นเพราะความดีที่เจ้าสัวชัยมีอยู่ที่ ผลักดันส่งเสริมให้พบแต่ความโชคดีในทุกๆ ด้าน 15

สะใภ้ผู้ดี

“ท�ำไมเหรอครับ” คุณชายดิษราชถามขึน้ อย่างไม่เข้าใจ และเขาก็ยงั คงมองไม่เห็นว่ามันเกีย่ วข้อง อะไรกับการไถ่วงั คืนเลย “น้าก�ำลังจะบอกอยูน่ ลี่ ะ่ ” คุณชายสูงวัยกว่ายิม้ ให้อย่างอบอุน่ “เจ้าสัวมีลกู สาว อยูค่ นหนึง่ ชือ่ แก้วกานต์ดา เป็นคนน่ารัก เรียบร้อย อ่อนหวาน ถึงหน้าตาจะไม่สวยเด่น อะไรนัก แต่นา่ รักอย่าบอกใครเชียวล่ะ” “แล้วยังไงครับ” “อย่าใจร้อนสิ ค่อยๆ ฟังไปเรื่อยๆ คือน้าสนิทกับครอบครัวของเจ้าสัวชัย ในระดับหนึ่ง เพราะเคยไปปรึกษากันบ่อยๆ จนไปสนิทสนมกับน้องชายคนเดียวของ เจ้าสัวชัย ชือ่ คุณเกรียงไกร เขาเป็นน้องชายต่างมารดากับเจ้าสัว มีอายุหา่ งกันกว่าสิบปี เขามีไร่องุ่นอยู่ที่เชียงราย และเป็นคนอุปการะดูแลหนูแก้วกานต์ดาต่อจากพี่ชาย แต่ คุณเกรียงไกรไม่มคี วามรูท้ างด้านธุรกิจ เลยให้คนสนิทเก่าๆ ของเจ้าสัวชัยดูแลไปก่อน ซึง่ คุณเกรียงไกรก็เคยมาปรึกษากับน้าอยูบ่ อ่ ยๆ เพราะไม่คอ่ ยจะไว้ใจใครในเรือ่ งเงินๆ ทองๆ และปรารภให้ฟังว่าอยากให้หลานสาวแต่งงานกับผู้ชายดีๆ สักคนและมีความ สามารถพอทีจ่ ะสานต่อกิจการมากมายของเจ้าสัวต่อไปได้” หม่อมราชวงศ์ดษิ ราชตัง้ ใจฟังน้าชายอย่างใช้ความคิด เขาไม่ใช่คนโง่ทจี่ ะไม่รวู้ า่ คนเป็นน้าก�ำลังจะบอกอะไร ตรงกันข้าม เขากลับรูด้ เี ชียวล่ะ ทว่าสิง่ ทีเ่ ดามันก�ำลังขัดกับ ความภูมใิ จในตัวเองอย่างแรงกล้า “น้าว่าชายคงรูแ้ ล้วว่าน้าหมายถึงอะไร แต่มนั ก็เป็นแค่หนทางเดียว และน้าเอง ก็ไม่ได้สนับสนุนให้ทำ� แค่เล่าให้ฟงั เท่านัน้ เพราะน้าเชือ่ ว่าพีห่ ญิงใหญ่ไม่ยอมรับสะใภ้ ทีไ่ ม่ได้มเี ชือ้ สายผูด้ แี น่ๆ” “แต่ฉนั จะรับ!” เสียงทีไ่ ม่ได้รบั เชิญของคนทีย่ นื แอบฟังเข้ามาแทรก จนคุณชายรินธรต้องส่ายหน้า อย่างเสียไม่ได้ นีน่ ะ่ หรือความเป็นผูด้ ที พี่ สี่ าวของเขาภาคภูมใิ จหนักหนา “คุณแม่!” คุณชายดิษราชพูดออกไปไม่เต็มเสียงนัก นึกไม่ถงึ ว่ามารดาผูด้ ขี องเขา จะท�ำตัวไร้มารยาทเช่นนี้ “ใช่! ถ้าฉันไม่แอบฟังก็คงไม่ได้รเู้ รือ่ งนีห้ รอก ชายต้องแต่งงานกับผูห้ ญิงคนนัน้ นะ ถึงจะต�่ำศักดิ์กว่าก็ช่าง แต่งแล้วก็หย่า พอเราได้สมบัติมันมาแล้วค่อยเฉดหัวมันทิ้ง” คุณหญิงเริงรินพูดเป็นฉากๆ ราวกับว่ามันจะง่ายดายอย่างทีพ่ ดู ใบหน้าของคนวัยเกือบ หกสิบเหยียดยิม้ อย่างสมใจ 16

อิงอุษา

“ท�ำอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกครับ ไม่มใี ครยอมให้ชายดิษเอาหนูแก้วมาเป็นเมียเก็บ แน่นอน โดยเฉพาะผมเอง” คุณชายรินธรออกตัวเสียงเข้ม เขาทัง้ รักและเอ็นดูแก้วกานต์ดา ไม่แพ้หลานชายและหลานสาวแท้ๆ ของตัวเอง และด้วยมิตรภาพอันดีที่มีมานานกับ เจ้าสัวชัย เขาจะไม่มวี นั หักหลังเพือ่ นเป็นอันขาด “ท�ำไมจะไม่ได้! พวกมันก็แค่โชคดีทมี่ าท�ำกินร�ำ่ รวยบนแผ่นดินของเรา สมบัติ ของมันก็ควรจะเป็นของเรา เพราะถ้าไม่มแี ผ่นดินไทย มันก็ไม่มคี วามสุขสบายเท่านีห้ รอก คนแบบนัน้ ควรจะอยูอ่ ย่างจนตรอกตามก�ำพืดเดิมของมัน” “คุณแม่! ผมไม่นกึ เลยว่าคนอย่างคุณแม่จะพูดแบบนีอ้ อกมาได้ คนเราเท่าเทียม กันหมดนั่นล่ะครับ” คุณชายดิษราชพูดเสียงดังกังวาน ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตร ถมึงทึง ส่วนหม่อมราชวงศ์รนิ ธรยืนนิง่ เพราะเคยชินแล้วกับนิสยั แบบนีข้ องพีส่ าว คงจะ มีแต่หลานชายเท่านั้นที่ไม่เคยได้ยิน เพราะใช้ชีวิตอยู่แต่เมืองนอกเสียเป็นส่วนใหญ่ จึงไม่รวู้ า่ มารดาของตนเป็นคนเช่นไร “ท�ำไมล่ะ ชายไม่รกั แม่ หรือห่วงชือ่ เสียงของศักดิราชของเราเลยหรือ” คุณหญิง ตัดพ้อลูกชาย “ชายต้องท�ำนะลูก ต่อจากนีไ้ ปแม่จะไม่ขอร้องอะไรชายอีกเลย” น�ำ้ เสียง ของคุณหญิงเริงรินอ่อนลง มืออันสัน่ เทาแตะแขนลูกชายอย่างวิงวอน “พอเถอะครับพีห่ ญิงใหญ่ ศักดิศ์ รีของเราก็ควรจะมีบา้ ง ทรัพย์สมบัตขิ องตระกูล เก่าของพีห่ ญิงก็ยงั มีอยู่ ถึงไม่ได้ดดู เี หมือนเดิม แต่กไ็ ม่ได้แย่ขนาดต้องไปท�ำงานเอาเหงือ่ แลกกับเงินเพือ่ หาเลีย้ งตัวหรอก สิง่ ทีพ่ หี่ ญิงก�ำลังคิดมันผิดมาก” คุณชายรินธรปรามผูเ้ ป็นพีเ่ สียงอ่อน เผือ่ คนเป็นพีจ่ ะยอมฟังบ้าง สักนิดก็ยงั ดี แต่กลับกัน คุณหญิงเริงรินตีสหี น้าบึง้ ตึงใส่นอ้ งชายราวกับโกรธ ท�ำให้หวนนึกไปถึงบุพการี ทีล่ าโลกไปแล้ว “พีจ่ ะไม่มที างยุง่ กับสมบัตขิ องท่านพ่อท่านแม่เด็ดขาด เพราะท่านทัง้ สองไม่ได้ ไยดีพแี่ ล้ว ถึงไม่ยกทรัพย์สมบัตใิ ห้พแี่ ม้แต่แดงเดียว” คุณหญิงเริงรินหลงลืมไปเสียสนิท ไม่กวี่ นั ทีผ่ า่ นมานีเ้ อง ยังทวงถามถึงทรัพย์สมบัตขิ องตนอยู่ ‘ก็เพราะพีห่ ญิงเป็นแบบนีย้ งั ไงล่ะ ท่านพ่อท่านแม่ถงึ ไม่คดิ ทีจ่ ะให้ทรัพย์สนิ ติดตัว เพือ่ ให้พหี่ ญิงบ่อนท�ำลาย อย่างทีม่ ตี วั อย่างให้เห็นในวันนี’้ คุณชายรินธรต่อค�ำพูดของคน เป็นพีใ่ นใจ ใครเล่าทีไ่ ด้ใกล้ชดิ หม่อมราชวงศ์หญิงเริงรินแล้วจะไม่รจู้ กั นิสยั ใช้เงินเกินตัว แถมไร้สาระหาประโยชน์อะไรไม่ได้อกี ต่างหาก สักแต่วา่ ตนเองเกิดมาร�ำ่ รวย ไม่คดิ ทีจ่ ะหา แต่ใช้จา่ ยเป็นเบีย้ 17

สะใภ้ผู้ดี

“พอเถอะครับน้าชาย คุณแม่ เรือ่ งนีผ้ มขอคิดดูกอ่ นสักสามสีว่ นั ” คุณชายส่งสายตาร�ำคาญให้มารดาก่อนจะมองน้าชายเป็นเชิงขอโทษแล้วเดินออกไป ทันที โดยไม่สนใจว่ามารดาของเขาจะตะเบ็งเสียงตามหลังอย่างไม่พอใจแค่ไหน “หยุดเดีย๋ วนีน้ ะ! จะมาท�ำแบบนีก้ บั ฉันไม่ได้นะ” คุณชายรินธรส่ายหน้าน้อยๆ ให้กบั พีส่ าวอย่างเบือ่ หน่าย ก่อนทีจ่ ะเดินตามกัน ออกไป คุณชายรินธรเปิดประตูหอ้ งตัวเองเข้าไปแล้วทรุดตัวลงบนเก้าอีน้ วม เมือ่ มา ถึงวังธินเทพ เขาใช้นวิ้ นวดขมับเบาๆ พลางหลับตาลง และราวกับว่าน�ำ้ หนักการนวดจาก ปลายนิว้ นัน้ เองทีช่ ว่ ยกระตุน้ ความทรงจ�ำให้ผดุ ขึน้ มา ถ้อยค�ำของมารดาทีเ่ คยกล่าวไว้ ตอนประชวรหนักไหลผ่านเข้ามาในมโนนึกเป็นสาย ไม่ถึงอึดใจมันก่อตัวขึ้นเป็นภาพ จนชัดเจนราวกับว่าเขาได้กลับไปอยูใ่ นวันนัน้ อีกครัง้ หนึง่ คุณชายหวนนึกถึงถ้อยค�ำของ หม่อมเจ้ามารดาขึน้ มาทันที แม้ตอนนัน้ ท่านแม่ของเขาประชวรอย่างหนัก แต่กย็ งั ทรงไม่ลมื ที่จะกล่าวถึงธิดาสาวคนโตของท่าน ซึ่งดูเหมือนจะเป็นสิ่งเดียวที่ท่านทรงกังวลพระทัย มันติดอยูใ่ นความทรงจ�ำของคุณชายเสมอมา ‘หญิงใหญ่เจ้ายศเจ้าอย่างจนเห็นแก่ตัว” ท่านหญิงแขสมัยตรัสเสียงเครือ พระโอษฐ์สนั่ ไหวเนือ่ งจากอาการประชวรขณะบีบไหล่บตุ รชายไว้แน่น หม่อมราชวงศ์รนิ ธร รับรูถ้ งึ ความจริงจังในสุรเสียงหม่อมเจ้ามารดาด้วยสัญชาตญาณ ‘ชายก็เห็นเช่นนัน้ ’ คุณชายยอมรับ ‘อีกไม่นานแม่คงจะตามท่านพ่อของลูกไป’ ท่านหญิงแขสมัยทรงรับสั่งอย่าง หนักแน่น ‘ฝากดูแลธินเทพด้วยนะชายเล็ก แม่จะยกทุกอย่างให้ลูกเป็นคนตัดสินใจ อย่างที่ท่านพ่อของลูกสั่งไว้ จงให้ความเป็นธรรมกับทุกคนที่เป็นลูกท่านพ่อ รวมทั้ง หม่อมของท่านพ่อด้วย’ พระเนตรฝ้าฟางมองบุตรชายอย่างวิงวอน ‘ท่านแม่ไม่ตอ้ งห่วง ชายจะเป็นธรรมกับทุกคนในครอบครัวของเรา’ คุณชาย กุมมือหม่อมเจ้ามารดามาแนบหน้า ราวกับอยากจะซึมซับความอบอุน่ จากฝ่ามือของแม่ ไว้ในความทรงจ�ำ ‘ชายต้องไม่ยอมอ่อนข้อให้หญิงใหญ่ ไม่ว่าจะเรื่องไหนทั้งนั้น หญิงใหญ่เป็น เสมือนฝันร้ายทีห่ ลอกหลอนชีวติ ของแม่ แต่แม่ไม่โทษใคร ทีห่ ญิงใหญ่เป็นแบบนีก้ เ็ พราะ ความผิดของแม่เองทีต่ ามใจลูกจนเสียนิสยั คนเราเลือกเกิดไม่ได้ แม้นเราจะมีสายเลือด ขัตติยะ มีชวี ติ อยูอ่ ย่างสุขสบาย แต่เราก็มหี น้าที่ และหน้าทีข่ องชายก็คอื ปกป้องเกียรติยศ 18

อิงอุษา

ของธินเทพให้คงอยูต่ อ่ ไป แม่คงไม่ขอชายมากเกินไปใช่ไหม’ ฟังสุรเสียงของมารดาแล้ว ผูเ้ ป็นบุตรก็แทบน�ำ้ ตาร่วง ท่านแม่ของเขาตรัสเหมือน ค�ำสัง่ เสีย ตอนนัน้ คุณชายรินธรพึง่ จะอายุยสี่ บิ ปี เขาโศกเศร้ากับอาการประชวรของมารดา จนไม่มเี วลาได้คดิ ‘ครับ ชายจะท�ำตามความต้องการของท่านแม่ทกุ อย่าง อย่าเพิง่ ตรัสตอนนีเ้ ลย อีกไม่นานท่านแม่กจ็ ะหายดี ยังเหลือเวลาอีกเยอะทีเ่ ราจะได้คยุ กันถึงพีห่ ญิงใหญ่’ ‘ไม่! แม่รตู้ วั ดี หากไม่พดู ตอนนี้ แม่จะไม่มโี อกาสได้พดู อีก แม่ขอโทษทีท่ งิ้ ภาระอันหนักอึง้ ไว้ให้ลกู ชายรับปากแม่อกี สักครัง้ นะ ชายจะต้องไม่ให้หญิงใหญ่ทำ� ลาย ธินเทพของเราได้’ ท่านหญิงทรงกลั้นพระทัยตรัสอย่างยากล�ำบาก พระหัตถ์กุมมือบุตรชายแน่น จนกลายเป็นอาการเกร็ง คุณชายรับค�ำของมารดาในทันที หลังจากนัน้ เพียงสามวันท่านหญิงแขสมัยก็ทรงสิน้ ลมอย่างสงบภายในวังธินเทพ ซึง่ ก็สร้างความโศกเศร้าอาดูรให้กบั บริวาร รวมทัง้ หม่อมของท่านชายทรรณวรินทร์ และ ทุกคนก็ไว้ทกุ ข์เป็นเวลาหนึง่ ปี หม่อมราชวงศ์เริงรินมาร่วมราชพิธรี ดน�ำ้ ศพของมารดาตามหน้าที่ ใบหน้าไม่ได้ ดูเศร้าหมองแต่อย่างใด และหลังจากเปิดพินยั กรรม แล้วพบว่าทรัพย์สนิ ทัง้ หมดตกเป็น ของคุณชายรินธรเพียงคนเดียว คุณหญิงก็ประกาศขาดความสัมพันธ์กบั ราชสกุลธินเทพ ในทันที และประกาศตัวเป็นศักดิราชอย่างเต็มตัว ในเวลานัน้ ทุกคนเสียใจเกินกว่าจะมาใส่ใจกับความต้องการของหม่อมราชวงศ์ เริงริน นอกเสียจากปล่อยให้เป็นไปตามความประสงค์ของเธอ หม่อมแจ่มและหม่อมเกสร ขอลาคุณชายรินธรออกไปอยูข่ า้ งนอกในอีกสามเดือน ต่อมา คุณชายพยายามขอร้องให้อยูต่ อ่ ทว่าหม่อมทัง้ สองยืนยันอย่างมุง่ มัน่ ทีจ่ ะไปใช้ ชีวติ อย่างปุถชุ นคนธรรมดา ‘สิ้นท่านหญิงแล้ว ดิฉันก็ไม่มีกะจิตกะใจที่จะอยู่ธินเทพอีกต่อไปแล้วล่ะค่ะ คุณชาย ท่านหญิงมีเมตตากับดิฉนั มาก เมือ่ ท่านหญิงไม่อยูเ่ สียแล้ว ทีน่ กี่ ไ็ ม่มคี วามหมาย อะไรกับดิฉันต่อไป’ น�้ำเสียงของหม่อมแจ่มสั่นเครือ อันเนื่องมาจากความโศกเศร้า หากแต่ประกายตาของเธอมุง่ มัน่ เสียจนคุณชายไม่อาจจะทัดทานอะไรได้ เขาเข้าใจความรู้สึกของหม่อมทั้งสองดี การอยู่ในธินเทพก็ไม่ต่างจากอยู่ใน ขุมนรก ท่านหญิงแขสมัยเป็นเหมือนน�้ำเย็นๆ ที่คอยพรมจิตใจของสามัญชนธรรมดา 19

สะใภ้ผู้ดี

พอให้คลายร้อนลงไปบ้าง ท่านหญิงทรงเป็นคนอ่อนหวาน อ่อนโยน เปรียบเสมือนพวงมาลัย ทีร่ อ้ ยขึน้ อย่างประณีตงดงาม งามทัง้ ภายในและภายนอก ท่านหญิงมิเคยรังเกียจชายา อีกสองของสวามี ตรงกันข้าม ท่านหญิงทรงเห็นหม่อมทัง้ สองเป็นเหมือนเพือ่ น เหมือน ญาติ และเป็นครอบครัวเดียวกัน ‘หม่อมเกสรคงไม่คิดจะไปจากที่นี่อีกคนใช่ไหม’ คุณชายถามชายาอีกคนของ พระบิดา หม่อมเกสรทีน่ งั่ คุกเข่าอยูข่ า้ งๆ หม่อมแจ่มค่อยๆ เงยหน้าขึน้ และพยักหน้าให้ คุณชายแทนค�ำตอบ ‘ไม่มสี งิ่ ใดเลยหรือทีจ่ ะท�ำให้หม่อมทัง้ สองยอมอยูท่ นี่ ไี่ ด้’ ‘ดิฉนั เองก็เหมือนกับคุณพีแ่ จ่ม ไม่มที า่ นหญิง ธินเทพก็ไม่มคี วามหมายอีกต่อไป ปล่อยให้ดฉิ นั ได้ไปใช้ชวี ติ อย่างคนสามัญเถอะนะคะคุณชาย’ ได้ยนิ อย่างนีแ้ ล้วคุณชายก็หมดหนทางจะทัดทาน ทุกคนบนโลกย่อมต้องการอิสระ แม้แต่ตวั เขาเอง แต่เขาไม่ได้มที างเลือกอย่างหม่อมทัง้ สอง ท่านชายทรรณวรินทร์และ ท่านหญิงแขสมัยไม่ได้จากไปแต่วรกาย หากแต่ได้ทงิ้ ภาระอันมากมายให้กบั โอรสองค์โต แบกรับไว้ ‘ชายไม่รจู้ ะพูดอย่างไรแล้ว คราแรกก็พอเข้าใจว่าทีท่ กุ คนไม่มคี วามสุขก็เพราะ พีห่ ญิงใหญ่ ก�ำลังจะทัดทานอยูพ่ อดีวา่ พีห่ ญิงได้ออกเรือนไปกับท่านชายศักดาแล้ว แต่ เหตุผลของหม่อมเกสรก็ยงิ่ ท�ำให้ชายหมดปัญญา เอาล่ะ ชายจะไม่หา้ มอีกแล้ว แต่อยาก ขอร้องให้หม่อมแจ่มและหม่อมเกสรรับเงินทีส่ มควรจะได้ตดิ ตัวไปด้วย และหากอยากได้ สิง่ ใดก็ให้บอกกันตรงๆ ไม่ใช่เกรงอกเกรงใจกัน และสิง่ สุดท้ายทีช่ ายอยากจะขอ น้องๆ จะต้องอยูท่ นี่ ี่ ชายขอแค่นจี้ ะได้ไหม’ ‘คุณชาย!’ สตรีทงั้ สองอุทานออกมาพร้อมกัน สีหน้าตระหนกจนเห็นได้ชดั ‘ชายรูว้ า่ มันบาปทีพ่ รากลูกกับแม่ แต่นอ้ งๆ เป็นน้องของชาย ให้ชายได้ทำ� หน้าที่ พีช่ ายเถอะ หม่อมแจ่ม หม่อมเกสรอยากมาเยีย่ มเมือ่ ไรก็ยอ่ มได้ และหากน้องๆ อยาก จะไปเยีย่ มหม่อมทัง้ สอง ชายก็ไม่วา่ ’ หัวอกคนเป็นแม่สนั่ ไหวไม่ตา่ งกัน หม่อมทัง้ สองนิง่ อึง้ ไม่กล่าวสิง่ ใด หากแต่ ค�ำมัน่ สัญญาของคุณชายรินธรในเวลาต่อมาท�ำให้หม่อมทัง้ สองจ�ำต้องยอม เพือ่ อนาคต ทีด่ ขี องลูกๆ เพือ่ สังคมทีด่ ี แม่กพ็ ร้อมทีจ่ ะเสียสละ ‘ชายสัญญาจะให้ความยุตธิ รรมแก่นอ้ งๆ ทุกคน พีห่ ญิงใหญ่จะไม่มาเกีย่ วข้อง หรือบงการชีวติ ของใครได้อกี ชายจะพยายามปลูกฝังให้นอ้ งๆ เป็นคนดี มีอนาคตทีด่ ี 20

อิงอุษา

เมือ่ ถึงเวลาอันควร ชายจะให้นอ้ งๆ ได้มชี วี ติ ของตนเอง’ หม่อมทัง้ สองเชือ่ ใจค�ำมัน่ ดัง่ เป็นค�ำสัตย์สาบาน ไม่มอี ะไรต้องห่วงกันอีกต่อไป ลูกๆ ของพวกเธอเกิดมาสูงส่ง และไม่มแี ม่คนไหนทีจ่ ะดึงลูกของตัวเองให้ตกต�ำ่ ลงมาได้ หม่อมแจ่มและหม่อมเกสรน�ำเงินทีไ่ ด้จากคุณชายรินธรไปซือ้ บ้านอยูด่ ว้ ยกันที่ จังหวัดทางภาคตะวันออก และเก็บเงินอีกส่วนไว้ใช้จา่ ยส่วนตัว ซึง่ ก็เหลืออยูจ่ ำ� นวนมาก กิจกรรมทีต่ อ้ งใช้เงินของทัง้ สองจะอยูท่ กี่ ารท�ำบุญเสียเป็นส่วนใหญ่ คุณชายจะพาน้องๆ ไปเยีย่ มแม่เกือบทุกเดือน ท�ำให้หม่อมทัง้ สองไม่ตอ้ งล�ำบากเดินทางไกล คุณชายรินธรลืมตาขึน้ ช้าๆ เหตุการณ์นนั้ แม้จะเกิดขึน้ เมือ่ นานมาแล้วแต่มนั ยัง แจ่มชัดราวกับเพิง่ เกิดขึน้ เมือ่ วาน เงาสะท้อนของมันยังคงเต้นไหวอยูใ่ นคราบมโนนึกของเขา คอยย�ำ้ เตือนให้นกึ ถึงอยูต่ ลอดเวลา

21

สะใภ้ผู้ดี

1 เมียเจ้า

หม่อมราชวงศ์ดิษราช ศักดิราช กุมขมับแน่น และก้มหน้าอย่างเคร่งขรึม ภายในห้องนอนของตนเองเพื่อใช้ความคิดไตร่ตรองปัญหาทุกอย่างที่ก�ำลังเกิดขึ้นอยู่ ในตอนนี้ ต่อมารู้สึกหนักอึ้งในหัวราวกับถูกถ่วงด้วยก้อนหิน เขาสับสน ทุกอย่างขัด แย้งกันไปหมด เขาไม่อยากจะละทิง้ ศักดิศ์ รีของตนเองเพือ่ กอบกูค้ วามภาคภูมใิ จของวงศ์สกุล เช่นเดียวกับทีไ่ ม่อยากอกตัญญูตอ่ มารดา ไหนจะค�ำมัน่ สัญญาของลูกผูช้ ายทีใ่ ห้ไว้กบั บิดา ว่าจะรักษาวังดาราบถไว้อกี คุณชายถอนหายใจอยูใ่ นความมืด บัดนีเ้ ขาตระหนักแล้วว่าจะต้องเลือกสักทาง แต่กอ็ ดคิดไม่ได้วา่ สาวน้อยนามแก้วกานต์ดาคนนัน้ ไม่สมควรจะต้องมาแบกรับภาระของเขา กระนัน้ คุณชายก็ไม่อาจทนมองมารดาอยูอ่ ย่างทุกข์ทรมานได้ “นีเ่ ป็นสิง่ ทีเ่ ราสมควรกระท�ำแล้วหรือ” เขาถามตัวเองอีกหลายสิบรอบ ซึง่ ต่อมา ก็ได้รแู้ ล้วว่าการได้อย่างเสียอย่างมันเป็นเช่นไร ทว่าทุกทางทีเ่ ลือกมันก็บนั่ ทอนศักดิศ์ รี ของเขาไม่ยงิ่ หย่อนไปกว่ากัน สุดท้ายแล้วเขาก็จำ� ต้องเห็นแก่ตวั เธอจะได้รบั เกียรติอย่างทีเ่ ธอไม่เคยมี เจิดจรัส 22

อิงอุษา

อยูใ่ นสังคมผูด้ อี ย่างทีใ่ ครหลายๆ คนฝันหา และเขาก็จะได้เงินของเธอเพือ่ ไถ่ถอนวังคืน มันเป็นข้อแลกเปลีย่ นทีเ่ หมาะสมกันดีทเี ดียว คิดได้อย่างนัน้ จึงสลัดหัวเพือ่ ขับไล่ความกลัดกลุม้ ออกไปเสีย เขาเอนหลังลงปิดเปลือกตาแล้วรอคอยว่าเมือ่ ไรจะผล็อยหลับ ก่อนทีจ่ ะตืน่ ขึน้ มา พานพบกับปัญหาอีกครัง้ สาวน้อยผูม้ เี นือ้ หนังมังสาเกินตัวอยูใ่ นชุดสีฟา้ สดใส เธอเติบโตมาด้วยความ รักและความเอาใจใส่อย่างไม่ขาดตกบกพร่อง แม้จะก�ำพร้าแม่ แต่เธอก็ได้รบั ความรักจาก พ่อและอาแท้ๆ อย่างเต็มเปีย่ ม เธอเป็นคนร่าเริง แจ่มใส ผูม้ รี อยยิม้ เป็นดัง่ แสงตะวันที่ ฉายแสงขึน้ ในยามเช้าของฤดูหนาว ให้ทงั้ ความอบอุน่ และเจิดจ้าในเวลาเดียวกัน แก้วกานต์ดาเพิ่งจะย่างเข้าวัยสิบแปดปีโดยสมบูรณ์เมื่อวันที่ผ่านมา ตรงกับ วันทีเ่ ธอส�ำเร็จการศึกษาจากคอนแวนต์แนวหน้า มีคา่ เรียนสูงทีส่ ดุ ในตอนนี้ “อาไกรคะ” เสียงใสลอยมา พร้อมกับร่างตุย้ นุย้ ก้าวลงจากรถตูข้ องไร่แก้วกานต์ดา

เกรียงไกร ชายวัยสีส่ บิ ห้าปีผเู้ ป็นน้องชายต่างมารดาของเจ้าสัวชัยยิม้ กว้าง เมือ่ เจ้าของร่างผู้ร่าเริง เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาวิ่งตรงมาทางตน นอกจากการมองดู ต้นองุน่ เติบโต และให้ผลผลิตเป็นทีพ่ อใจแล้ว การเฝ้ารอหลานสาวเพียงคนเดียวกลับมา จากโรงเรียนประจ�ำก็เป็นอีกอย่างหนึง่ ทีเ่ ขาเฝ้ารออย่างมีความสุข แก้วกานต์ดากระโดดเข้าสูว่ งแขนของอีกฝ่าย โถมแรงทัง้ หมดเข้าหาจนคนเป็นอา แทบหงายหลัง สาวน้อยกอดกระชับแน่น แนบหน้ากับอกราวกับต้องการความอบอุน่ ที่ ไม่เคยได้รบั มานาน “แก้วคิดถึงอาค่ะ แก้วคิดถึงบ้าน แก้วคิดถึงทุกคนที่นี่ และที่บ้านของพ่อ” สาวน้อยกล่าวเสียงรัว ทว่าสัน่ เครือ เกรียงไกรกอดร่างหลานสาวไว้แน่น ก่อนจะลูบมือไปกับผมสลวยทีถ่ กู ถักเป็น เปียสองข้างไว้แผ่วเบาราวกับจะปลอบประโลม “อาก็คิดถึงแก้ว” เกรียงไกรกล่าวก่อนจะผลักร่างอีกฝ่ายออกอย่างอ่อนโยน เพือ่ พิศความเปลีย่ นแปลงของหลานสาวให้ถว้ นถี่ แก้วกานต์ดาหัวเราะคิกคัก พร้อมกับหมุนตัวรอบๆ ราวกับจะโอ้อวด “แก้วผอมแล้วค่ะอา และก็สงู ขึน้ ด้วย” เธอเฉลยทันที “ไม่ตอ้ งตกใจนะคะ แก้ว 23

สะใภ้ผู้ดี

ยังเป็นหลานสาวคนเดิมของอาค่ะ” หญิงสาวกล่าวกลั้วหัวเราะ ซึ่งก็ท�ำเอาคนเป็นอา ยิม้ กว้าง และพยักหน้าอย่างเห็นด้วย “เห็นเพียงเส้นผมเส้นเดียว อาก็จำ� หลานของอาได้” เกรียงไกรพูดเอาใจหลานสาว ก่อนจะโอบไหล่ให้คนเป็นหลานซบหน้าลง “แก้วเรียนจบแล้วนะคะ เพือ่ นๆ ของแก้วทีร่ วยๆ เขาไปเรียนต่อเมืองนอกกันค่ะ” สาวน้อยเงยหน้าบอกผูเ้ ป็นอาท่าทางกระตือรือร้น “แล้วแก้วอยากไปเรียนอย่างเพือ่ นๆ หรือเปล่า” ถามหลานสาว แต่สายตาของ คนเป็นอามองออกไปข้างหน้า มันเป็นภาพไร่องุ่นที่เขาคุ้นชินยาวไกลจนสุดลูกหูลูกตา เมือ่ มองจากหน้าไร่ แก้วกานต์ดาผละออกจากวงแขนผูเ้ ป็นอา “แก้วอยากไปค่ะ พอเรียนจบแล้ว จะได้มาท�ำงานของพ่อ” สาวน้อยตอบเสียงจริงใจ นัยน์ตากลมเปล่งประกายมุง่ มัน่ อย่าง แท้จริง มันเป็นความต้องการทีเ่ ธอตัง้ ใจไว้ “เข้าบ้านกันเถอะ อามีเรือ่ งอยากคุยกับแก้ว” เกรียงไกรตัดบท ก่อนจะยกกระเป๋า ของหลานสาวมาถือไว้ แก้วกานต์ดาพยักหน้า ก่อนจะเดินน�ำหน้าไปก่อนด้วยความคุน้ เคย ตลอดทางสาวน้อยพูดเจือ้ ยแจ้ว กระเซ้าเย้าแหย่ผเู้ ป็นอาตามนิสยั พลอยท�ำให้ เกรียงไกรหัวเราะไปตลอดทาง นีล่ ะ่ ความสุขหนึง่ เดียวทีเ่ ขามี มันเป็นความสุขทีส่ วยงาม และเต็มไปด้วยความภาคภูมใิ จ มันเป็นความสุขทีอ่ มิ่ เอมอยูต่ วั จนไม่อยากจะไขว่คว้า สิง่ ใดในโลกนีอ้ กี ต่อไป “แก้วคิดถึงพีน่ างจัง ไม่เจอตัง้ นาน พีน่ างคงสวยขึน้ เยอะเลยใช่ไหมคะ” สาวน้อย หมายถึงสไบนาง ลูกสาวของสมศักดิ์ คนสนิทของเกรียงไกร สไบนางอายุแก่กว่า แก้วกานต์ดาห้าปี “ใช่จะ้ นางน่ะสวย แต่หลานอาน่ะน่ารัก” เกรียงไกรพูดไปตามความจริง “อาไม่ตอ้ งแกล้งเอาใจแก้วหรอกค่ะ แก้วรูต้ วั ดี แต่ถงึ แก้วไม่สวย แก้วก็มคี วามสุข ทีไ่ ด้เป็นหลานอา” เธอท�ำปากยืน่ น้อยๆ แสร้งท�ำเป็นงอน “อาพูดความจริง แก้วของอาน่ารักกว่าใคร” “ค่ะๆ แก้วเชือ่ อา” เธอบอก แล้วก็วงิ่ น�ำไปก่อนอย่างร่าเริง คนเป็นอาก็มองตาม ด้วยความขบขันในความน่ารักสมวัย และเป็นไปตามธรรมชาติของหลานสาว แก้วกานต์ดามองหน้าผูเ้ ป็นเพือ่ นและเป็นพีส่ าวเพียงคนเดียวทีเ่ ธอมีในไร่ 24

อิงอุษา

แก้วกานต์ดาพร้อมกับยิม้ ให้อกี ฝ่าย ซึง่ ท�ำหน้าคล้ายกับว่าเพิง่ หลบจากเรือ่ งน่าเบือ่ หน่าย มาชัว่ คราว “พีน่ างเป็นอะไรเหรอคะ” สไบนางทีอ่ ยูใ่ นเสือ้ ลายหมากรุกตัวเก่า ผมยาวถูกมัดรวบสูงไว้อย่างลวกๆ ปิด ไว้ดว้ ยหมวกแก๊ปคูใ่ จท�ำหน้าบูดบึง้ ขึน้ ไปอีก พร้อมกับพ่นลมหายใจเข้าออกแรงๆ ออกมา “ก็พอ่ น่ะสิคะคุณแก้ว” เธอมองหน้าอีกฝ่ายแล้วก็หนั หนี “ให้พมี่ าช่วยงานในไร่ ไปไหนก็ไม่ได้ ความรูท้ รี่ ำ�่ เรียนมาก็ไม่ได้ใช้สกั ที” แก้วกานต์ดามองอีกฝ่ายอย่างเห็นใจ “ลุงสมศักดิค์ งเป็นห่วงพีน่ าง ไม่อยากให้ไปไหนไกลตัว” “ไม่เรียกว่าห่วงหรอกค่ะคุณแก้ว” สไบนางกล่าวด้วยท่าทางกระฟัดกระเฟียด แต่แล้วกลับมองอีกฝ่ายนิง่ อยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนจะเปลีย่ นเรือ่ ง “เรียนจบแล้วคุณแก้วจะไป เรียนต่อทีไ่ หนคะ” “แก้วอยากไปเมืองนอกค่ะ แต่ไม่แน่ใจนักหรอกว่าอาไกรจะให้ไปไหม แต่แก้ว อยากรีบมาท�ำงานของพ่อค่ะ” แก้วกานต์ดาพยายามฝืนยิม้ ให้อกี ฝ่าย “ดีจงั คุณแก้วรูแ้ ล้วว่าตัวเองต้องท�ำอะไร แต่พนี่ ะ่ สิคะ” สไบนางห่อไหล่ลงอย่าง หดหู่ “เรียนจบมาเป็นชาติแล้วยังต้องมาหมกตัวอยูท่ นี่ ี่ จบวิศวโยธา แต่ตอ้ งมาท�ำงานเป็น วิศวกรการเกษตร วันๆ เอาแต่ขดุ ดิน เก็บองุน่ ” แก้วกานต์ดานัง่ ลงข้างๆ อีกฝ่าย บีบไหล่สไบนางเบาๆ อย่างพยายามปลอบใจ “คงรูส้ กึ แย่มากใช่ไหมคะ” สไบนางไม่พยักหน้า ทว่าพยายามยิม้ ออกมาด้วยท่าทางทีฝ่ นื ใจทีส่ ดุ “ก็ไม่แย่นกั หรอกค่ะคุณแก้ว อยูท่ นี่ พี่ กี่ ม็ คี วามสุขดี อย่างน้อยๆ ก็ได้อยูก่ บั พ่อ กับแม่ แต่กอ็ ดเสียดายไอ้ทเี่ รียนมาไม่ได้” “ก็ยงั ดีกว่าแก้วนะคะ” เธออดเปรียบเทียบกับตัวเองไม่ได้ “พ่อก็ไม่มี แม่กจ็ ากไป ตัง้ แต่แก้วเกิด แถมยังต้องรีบๆ เรียนให้จบเพือ่ จะได้ทำ� งานของพ่อไวๆ” สไบนางมองอีกฝ่ายด้วยความเห็นใจอย่างแท้จริง เมื่อเทียบกับหน้าที่ของ แก้วกานต์ดาแล้ว เรือ่ งของเธอกลายเป็นเรือ่ งเล็กน้อยไปเลย “คุณแก้วเป็นคนเก่ง และเป็นคนดี พีเ่ ชือ่ ว่าทุกอย่างมันจะลงตัวในแบบของมัน ค่ะ” สไบนางกุมมือสาวรุน่ น้องไว้เบาๆ “สักวันหนึง่ จะต้องมีใครสักคนมาช่วยคุณแก้วค่ะ” แก้วกานต์ดามองอีกฝ่าย เอียงคอน้อยๆ อย่างใช้ความคิด 25

สะใภ้ผู้ดี

“พีน่ างหมายถึงการแต่งงานใช่ไหมคะ” สไบนางพยักหน้าเร็วๆ “มันเป็นอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกค่ะ” ท่าทางของแก้วกานต์ดาร่าเริงขึน้ ก่อนจะมอง ตัวเองและกลอกตา “มองดูแก้วสิคะ อ้วนก็อ้วน สวยก็ไม่สวย แล้วจะมีผู้ชายที่ไหน มาเอาไปท�ำเมียกันล่ะคะ” พูดแล้วก็หวั เราะออกมาเบาๆ สไบนางท�ำหน้าดุ “คุณแก้วเป็นคนน่ารักทีส่ ดุ เชือ่ พีน่ ะคะ” เธอเขย่ามืออีกฝ่ายแรงๆ “ผูช้ ายคนไหน ไม่เห็นมันก็ตาบอด และก็เป็นผูช้ ายทีโ่ ง่ทสี่ ดุ ในโลกเชียวล่ะค่ะ” “พีน่ างก็พดู เกินไป แก้วไม่ฝนั ไปไกลขนาดนัน้ หรอกค่ะ” เธอยิม้ แห้งๆ ให้อกี ฝ่าย “พ่อเลีย้ งแก้วโดยทีแ่ ก้วไม่มแี ม่มาได้ขนาดนี้ แถมยังสร้างเนือ้ สร้างตัวมาเพียงล�ำพัง แก้วก็จะท�ำให้ได้อย่างพ่อค่ะ” สาวน้อยดูมนั่ ใจขึน้ มา ดวงตาสีดำ� ขลับมองตรงไปข้างหน้า อย่างมัน่ ใจ เมื่อพูดคุยกับกับสไบนางเสร็จ แก้วกานต์ดาก็วิ่งแจ้นมาหาผู้เป็นอาที่ห้อง ท�ำงาน ซึง่ มีชนั้ หนังสือมากมายวางเรียงราย และกระดาษเอกสารกระจายอยูเ่ ต็มโต๊ะ “แก้วมาแล้วค่ะอา” เกรียงไกรยิม้ ให้หลานสาวตัง้ แต่เธอเปิดประตูเข้ามา “คุยกับนางมาใช่ไหม รายนัน้ คงเอาเรือ่ งเกินจริงมาเล่าให้หลานอาฟังเยอะแยะ เลยสินะ” “พีน่ างไม่ใช่คนขีโ้ ม้นะคะ” แก้วกานต์ดาท�ำหน้าบึง้ น้อยๆ ขณะแก้ตา่ งแทนเพือ่ น รุน่ พี่ “งัน้ เหรอ” “ก็อย่างนัน้ สิคะ” เกรียงไกรมองหน้าหลานสาวนิง่ อยูข่ ณะหนึง่ ก่อนจะกระแอมด้วยท่าทีทเี่ หมือน กับว่านึกอะไรขึน้ ได้ “นัง่ ลงก่อนสิ อามีเรือ่ งจะคุยกับแก้ว” เห็นสีหน้าจริงจังของผู้เป็นอาแล้วแก้วกานต์ดาก็นั่งลงอย่างรวดเร็วด้วยท่าทาง กระตือรือร้น รับรูใ้ นทันทีวา่ จะต้องเป็นเรือ่ งทีส่ �ำคัญอย่างแน่นอน และสาวน้อยก็หวัง เหลือเกินว่าผูเ้ ป็นอาจะมีเรือ่ งให้ชว่ ยเหลือ เธอจะได้แบ่งเบาภาระอันมากมายของอาได้บา้ ง “แก้วเคยคิดถึงเรือ่ งคูค่ รองบ้างไหม” 26

อิงอุษา

“คะ?” “อาอยากให้แก้วแต่งงาน” เกรียงไกรกล่าวด้วยเสียงทีแ่ สดงความหนักใจออกมา อย่างทีส่ ดุ ซึง่ อีกฝ่ายก�ำลังเบิกตากว้าง และพยายามเอามือปิดปากไว้ดว้ ยความตกใจ “อะ... ไร... นะ... คะ” “แก้วได้ยนิ ไม่ผดิ หรอก” เกรียงไกรพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ ความล�ำบากใจ อัดแน่นเต็มล�ำคอจนยากจะเอือ้ นเอ่ยต่อไป “อาอยากให้แก้วแต่งงานไปกับคนทีด่ ี และ สามารถดูแลแก้วได้” ไม่ใช่เรือ่ งง่ายเลยทีพ่ ดู ออกมาได้ เขาไม่ตอ้ งการให้หลานสาวเสีย ความรูส้ กึ แต่กไ็ ม่อาจอยูเ่ ฉยได้ เพราะมัน่ ใจแล้วว่าตนได้เลือกสิง่ ทีด่ ที สี่ ดุ ให้เธอแล้ว “ตะ...แต่งกับใครคะ” แก้วกานต์ดารับรูไ้ ด้รวดเร็ว ทว่าเธอก็ยงั ตระหนกกับเรือ่ ง ทีไ่ ด้ยนิ อยู่ “โอรสของท่านชายศักดา เป็นหลานของคุณชายเล็ก” “แก้วไม่เคยเห็นหน้าเขาด้วยซ�ำ้ นะคะอา” “แก้วเคยเห็นคุณชายเล็กแล้วนี่ เมือ่ ก่อนเขาก็เคยไปพบพ่อของแก้วบ่อยๆ แถม ยังเคยมาทีน่ ดี่ ว้ ย” “แต่แก้วก็ไม่ได้แต่งงานกับคุณชายเล็กนะคะ” เกรียงไกรมองหน้าหลานสาวอย่างเข้าใจ แก้วกานต์ดาถูกเลีย้ งดูมาเหมือนนกน้อย ได้รบั การถนอมเลีย้ งดูมาอย่างดีจากพ่อและอา แถมยังมีทรัพย์สมบัตมิ หาศาล “อาอยากให้แก้วฟังเหตุผลของอา” เธอพยายามกลืนความสงสัยอันมากมายไว้ในล�ำคอ ตัง้ ใจฟังผูเ้ ป็นอาอย่างสงบ “ค่ะ แก้วจะพยายามท�ำความเข้าใจ” เกรียงไกรยืนขึน้ แล้วพลันรูส้ กึ ว่าโต๊ะท�ำงานสร้างความอึดอัดให้ ขณะเดียวกัน ก็เกิดความห่างเหินกับคนเป็นหลาน เขาเดินอ้อมไปหยุดอยู่เคียงข้างเธอ แล้วบีบไหล่ ของเธอไว้เบาๆ “อาต้องการปกป้องแก้ว” “จากใครคะ แก้วไม่เห็นว่ามันจะจ�ำเป็น” หญิงสาวขัดขึน้ พร้อมกับเงยหน้ามอง ผูเ้ ป็นอาด้วยสายตาคาดคัน้ ต้องการค�ำตอบ คิว้ สวยขมวดเข้าหากันจนหน้าผากเป็นร่องริว้ “จากคนที่ต้องการจะรวยทางลัด ตอนนี้แก้วเป็นเศรษฐินีที่ก�ำลังถูกจับตามอง มากทีส่ ดุ ” เขาย�ำ้ ความจริงในเรือ่ งนีอ้ ย่างไม่สบายใจ “อาผิดเองทีไ่ ม่มคี วามรูเ้ รือ่ งธุรกิจ ไม่สามารถสานต่อได้หลังจากพ่อของแก้วจากไป” เขาจ�ำเป็นต้องพูดในตอนนี้ ไม่เช่นนัน้ แล้วอาจจะเปลีย่ นใจขึน้ มาได้เพราะความสงสาร 27

สะใภ้ผู้ดี

“แล้วอาไว้ใจเขาคนนัน้ หรือคะ” สาวน้อยถาม ท่าทางของเธอดูเอาจริงเอาจัง มอง ผูเ้ ป็นอาอยูต่ ลอดเวลา “อาไว้ใจ” เกรียงไกรตอบโดยไม่ตอ้ งคิด ก่อนจะเดินมาอีกฝัง่ หนึง่ ของหลานสาว ความล�ำบากใจอันมากมายอัดแน่นอยู่ในดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน “ตระกูล ศักดิราชร�ำ่ รวยอยูแ่ ล้ว พวกเขามีเงินมากมายเชียวล่ะ และคุณชายรินธรเป็นคนดี ซือ่ สัตย์ มีนำ�้ ใจ อารูจ้ กั เขามาหลายปี อาเคยเล่าเรือ่ งนีใ้ ห้เขาฟัง แล้วเขาก็มนี ำ�้ ใจคิดจะช่วยเหลือ” “แล้วหลานชายของเขาอยากแต่งงานกับแก้วหรือคะ แก้วไม่ได้สวยพอทีจ่ ะไป เคียงข้างใครได้ อ้วนก็อว้ น ไม่มผี ชู้ ายคนไหนชอบหรอกค่ะ” สาวน้อยไม่ได้รสู้ กึ น้อยเนือ้ ต�ำ่ ใจในข้อด้อยของร่างกายภายนอกของตนเองหรอก หากแต่ความเป็นจริงแล้วเธอรูจ้ กั เรือ่ งรักๆ ใคร่ๆ อยูบ่ า้ ง ไม่มผี ชู้ ายคนไหนปรารถนา ผูห้ ญิงทีห่ าความสวยไม่ได้ ตัง้ แต่ยา่ งเข้าวัยสาวก็ไม่มผี ชู้ ายคนใดให้ความสนใจเธอเลย สักคน “แก้วน่ารัก เรือ่ งนีอ้ าพูดจริงๆ และอาก็เคยบอกแก้วไปหลายครัง้ แล้ว แก้วเอง ก็รจู้ กั คุณชายเล็กนี”่ เกรียงไกรพยายามปลอบใจหลานสาว เขาไม่เคยรูส้ กึ ว่าหลานสาว ของเขาจะด้อยไปกว่าใคร ทัง้ ภายนอกและภายใน “ค่ะ คุณชายเล็กเป็นคนดี แก้วรู้ แต่แก้วไม่ได้แต่งงานกับเขานีค่ ะ อาบอกว่า แก้วต้องแต่งงานกับหลานชายของเขาไม่ใช่หรือคะ” สาวน้อยยอมรับ เธอเองก็เคยเจอ คุณชายรินธรอยูห่ ลายครัง้ ในยามทีเ่ ขาแวะเวียนมาเยีย่ มพ่อและอาของเธอ เขาเป็นคน สุภาพ อบอุน่ และดูเป็นคนดีมากคนหนึง่ “อาเองก็ยงั ไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเขามาก่อน” เกรียงไกรยอมรับเสียงแผ่ว “แต่อา ก็เชือ่ มัน่ ว่าเขาจะต้องเหมือนท่านพ่อของเขา ท่านชายศักดาทรงมีนำ�้ พระทัยดีมาก” ใบหน้ากลมนิ่งคิด เมื่อซึมซับถ้อยค�ำที่เต็มไปด้วยความหวังดีของผู้เป็นอาจบ ในที่สุดก็พยักหน้าอย่างว่าง่าย เธอเห็นแล้วว่าอาของเธอพยายามปกป้องและน�ำแต่สิ่ง ที่ดีที่สุดให้เธอด้วยความจริงใจ และเธอก็ไม่อาจจะอกตัญญูโดยไม่ยอมรับสิ่งดีๆ ที่ ผูเ้ ป็นอาหยิบยืน่ ให้ “ค่ะ แก้วจะแต่งงานกับเขา” เกรียงไกรเลิกคิว้ สูงราวกับฟังผิด “อาไม่คิดว่าแก้วจะยอมง่ายๆ ขนาดนี้” เขาเปรยออกมาราวกับพูดกับตัวเอง มากกว่า แม้จะรูอ้ ยูแ่ ล้วว่าแก้วกานต์ดาเป็นเด็กดี เชือ่ ฟังผูใ้ หญ่เสมอ แต่กไ็ ม่คาดคิด ว่าหลานสาวคนดีของเขาจะยอมกับเรื่องที่เป็นความสุขความทุกข์ทั้งชีวิตของตนเองได้ 28

อิงอุษา

ง่ายดายเพียงนี้ “แก้วเข้าใจอาค่ะ” เธอบอก สบสายตาของคนเป็นอานิง่ ดึงมืออันอบอุน่ ทีส่ ดุ มากุมไว้ “แก้วรูว้ า่ อารักแก้วมากแค่ไหน และแก้วก็เชือ่ มัน่ ว่าอาจะหาแต่สงิ่ ทีด่ ที สี่ ดุ ให้ แก้ว แก้วไม่อยากให้อาล�ำบากใจ คุณพ่อสิน้ ไปแล้ว แก้วก็เหลือแต่อาคนเดียว อาท�ำเพือ่ แก้วมาทัง้ ชีวติ ครัง้ นีแ้ ก้วจะท�ำเพือ่ อาค่ะ แก้วจะพยายามรักเขา แก้วจะเป็นภรรยาของเขา เพือ่ ให้อามีความสุขค่ะ” สาวน้อยพรัง่ พรูทกุ ความรูส้ กึ ออกมาด้วยน�ำ้ เสียงสัน่ สะท้าน คนเป็นอาแทบกลัน้ น�ำ้ ตาไว้ไม่ไหว มันมากเกินไป แต่กภ็ มู ใิ จเหลือเกิน หลานสาว ทีเ่ ขาเลีย้ งดูมาช่างเป็นคนดี และคิดถึงอาอย่างเขาได้เพียงนี้ หัวใจดวงน้อยทีเ่ ขาเฝ้าถนอม มาช่างบริสทุ ธิง์ ดงามราวน�ำ้ ค้างบนยอดเขา “แก้วควรอยู่ในที่ที่เหมาะสม แก้วเกิดมาเป็นหงส์ จ�ำค�ำนี้ไว้นะ หลานอา” เกรียงไกรบอกหลานสาวอย่างหนักแน่น หากแต่แก้วกานต์ดาก็ไม่เข้าใจ เธอรู้ตัวดีว่า เธอเป็นใคร พ่อเป็นเพียงคนจีนทีอ่ พยพมาพร้อมกับย่า และย่ามาแต่งงานกับคนไทยที่ ประเทศไทย และมีอาเกรียงไกร ไม่มสี งิ่ ไหนเลยทีจ่ ะท�ำให้เธอคูค่ วรต่อการเป็นหงส์อย่างที่ อาบอก สาวน้อยสรุปเอาว่าอาของเธอคงพูดให้เธอดูดไี ปอย่างนัน้ เอง “แก้วจะจ�ำไว้คะ่ แต่แก้วขออย่างหนึง่ ได้ไหมคะ” ดวงตากลมโตหันไปมองใบหน้า ทีเ่ ต็มไปด้วยความรักของอาอย่างอ้อนวอน “แก้วไม่อยากให้จดั งานแต่งงาน มันจะเป็นไป อย่างเงียบๆ และแก้วจะไปเรียนต่อเมืองนอกทันที” มีความเศร้าเจืออยูใ่ นน�ำ้ เสียงนัน้ “ท�ำไมล่ะ อาไม่เข้าใจ” “พ่อเคยบอกแก้วว่าอยากอยู่ในงานแต่งงานของแก้ว และแก้วก็คิดมาตลอด หากแก้วแต่งงาน จะต้องมีพ่ออวยพรให้ แต่ตอนนี้ไม่มีพ่อแล้ว แก้วก็ไม่อยากมีงาน แต่งงานค่ะ” แก้วกานต์ดามีนำ�้ ตาซึมเล็กน้อย แม้เวลาจะผ่านไปสามปีแล้ว แต่เธอก็ยงั ไม่ลมื ความรัก ความอบอุน่ ของอ้อมกอดพ่อ มันเป็นสิง่ ทีเ่ ธอยังโหยหาอยูต่ ลอดเวลา “แต่นนั่ มันเป็นการดูถกู ตัวเองนะ” เกรียงไกรค้าน หลานสาวของเขาควรได้รบั การยกย่อง เชิดชูเกียรติอย่างสมฐานะ มันถึงจะถูก “แก้วไม่สนใจค่ะ” บทจะไม่ยอมก็ไม่ยอมเอาเสียดือ้ ๆ 29

สะใภ้ผู้ดี

เกรียงไกรถอนหายใจ ทว่าก็เข้าใจหลานสาว “แล้วเรือ่ งทีจ่ ะไปเรียนต่อนัน่ อีกล่ะ” เขาเริม่ อีกเรือ่ ง “เมือ่ แก้วแต่งงานแล้ว แก้ว ก็ต้องอยู่กับสามีของแก้วสิ ไปอยู่ห่างกันแบบนั้นมันจะไม่ดีไม่งามเอาได้ เดี๋ยวคนอื่น จะเอาไปนินทา” “มันจะต้องมีบา้ งอยูแ่ ล้วค่ะอา” เธอท�ำใจยอมรับเรือ่ งนีไ้ ว้แล้ว “แม้แต่การทีแ่ ก้ว ต้องแต่งงานกับเขาก็จะต้องมีคนพูดว่าเราอยากมีหน้ามีตาในสังคม” เกรียงไกรพยักหน้าเห็นด้วยทันที “มันก็จริงอยู่ แต่อาไม่อยากให้แก้วไปไกลๆ แบบนัน้ เลย” “แก้วอยากท�ำตัวเองให้คคู่ วรกับเขาค่ะ ดังนัน้ การแต่งงานก็ให้เก็บเป็นความลับ ไปก่อน เมือ่ แก้วเรียนจบแล้วจะได้ไม่มใี ครกล้าว่าเราได้วา่ คิดจะจับเขา เพือ่ หวังถีบตัวเอง ให้ไปอยูใ่ นระดับเดียวกับเขา” เธอจ�ำต้องโกหก เกรียงไกรนึกทึง่ ไม่นอ้ ยกับความคิดเกินวัยของหลานสาว ทว่ามันก็เป็นเหตุผล ทีด่ อี ย่างไม่นา่ เชือ่ เพราะเขาเองก็ไม่ตอ้ งการให้ใครมาว่าหลานสาวคนนีไ้ ด้ “อาคงต้องคุยกับทางฝ่ายนัน้ ก่อน” แก้วกานต์ดาพยักหน้าเบาๆ ทันที หากว่าทีส่ ามีของเธอได้เห็นหน้าว่าทีเ่ จ้าสาว ของเขา สาวน้อยมัน่ ใจในทันทีวา่ เขาจะต้องท�ำตามความต้องการของเธอด้วยความเต็มใจ หนึง่ อาทิตย์ดจู ะเป็นเวลาทีแ่ สนสัน้ และไม่ยตุ ธิ รรมกับแก้วกานต์ดาเอาเสียเลย หากแต่วันนี้ก็มาถึงจนได้ วันที่เธอได้เห็นหน้าคนที่จะมาเป็นสามีของเธอ สาวน้อยวัย สิบแปดนั่งกุมมือแน่นบนหน้าตัก ก้มหน้ามองมืออวบๆ ของตัวเองจนเกร็งไปทั้งร่าง ความลังเลยังรบกวนจิตใจ แม้จะได้ตกปากรับค�ำผูเ้ ป็นอาไปแล้ว สุภาพบุรษุ ตระกูลสูงส่งทีก่ ำ� ลังจะมาเป็นสามีของเธอช่างงดงามนัก เขาหล่อเหลา ราวเทพบุตรจากเมืองสวรรค์ ซึง่ ดูยงั ไงๆ เธอก็ไม่คคู่ วรกับเขาเลยสักนิด เธอเองก็เหมือน เด็กสาวทัว่ ๆ ไปทีฝ่ นั หาความรัก เจ้าชายผูง้ ดงาม หากแต่เธอไม่อาจหนีความเป็นจริงได้ เมือ่ มองแล้วก็ไม่คดิ ว่าเขาจะรักเธอได้จริงๆ กระนัน้ เมือ่ เงยหน้าไปมองใบหน้ามัน่ อกมัน่ ใจ และดูมคี วามสุขของผูเ้ ป็นอา ชายทีเ่ ป็นญาติเพียงคนเดียวของเธอ ผูเ้ ป็นดัง่ พ่ออีกคน ของเธอ สาวน้อยพยายามไล่ความคิดทัง้ มวลออกไปอย่างรวดเร็ว ปล่อยลมหายใจออก ช้าๆ ก่อนจะเงยหน้ามองบุรษุ ตรงหน้า ทว่ายังมีแววของความหวาดกลัวอยูใ่ นดวงตา หม่อมราชวงศ์รนิ ธรยิม้ ให้สาวน้อยอย่างอบอุน่ อยูต่ ลอดเวลา ความรักความเอ็นดู 30

อิงอุษา

ฉายออกมาอย่างชัดเจน “หนูแก้วพร้อมหรือยังจ๊ะ” คุณชายถามด้วยเสียงนุม่ นวล หากเขาไม่แก่เกินไป ส�ำหรับแก้วกานต์ดา และไม่เห็นกันมาแต่เล็กแต่น้อย เขาก็จะเป็นคนหนึ่งล่ะที่หลงรัก ดวงตาสวยของเธอ แก้วกานต์ดาไม่พดู เพราะเธอไม่รจู้ ะพูดอะไร เพียงแต่พยักหน้าน้อยๆ มอง เอกสารส�ำคัญทีอ่ ยูต่ รงหน้า ทว่าเธอไม่คดิ ทีจ่ ะเปิดอ่าน ขณะทีม่ อื จับปากกาไว้แน่น คุณชายดิษราชอดที่จะเห็นใจว่าที่ภรรยาไม่ได้ เมื่อมือไม้เธอเริ่มสั่นขณะที่ พยายามจะเซ็นเอกสารที่วางอยู่ตรงหน้า มันท�ำให้เขารู้สึกสมเพชตัวเองขึ้นมา เธอช่าง อ่อนต่อโลก และดูตนื่ กลัวราวกับกวางน้อยทีพ่ ลัดหลงจากแม่ “แก้วต้องเซ็นทัง้ สีฉ่ บับใช่ไหมคะ” เธอถามออกไปเสียงเบา ก้มหน้ามองแต่ปากกา ทีอ่ ยูใ่ นมือ เป็นครั้งแรกที่คุณชายดิษราชได้ยินเสียงของคนที่ก�ำลังจะเป็นภรรยาอย่าง ถูกต้องตามกฎหมาย น�ำ้ เสียงของเธอไม่ได้ไพเราะเหมือนบทเพลงหวานๆ ทีเ่ คยฟังมา หากแต่มนั สดใส เหมือนน�ำ้ ใสเย็นทีร่ นิ รดเพือ่ คืนชีวติ ให้ตน้ ไม้เหีย่ วแห้ง ราวกับแสงสว่าง ทีม่ ปี ระกายเจิดจ้าท่ามกลางรัตติกาล “ใช่ครับ” นายทะเบียนตอบ “หนูแก้วสงสัยอะไรหรือเปล่า” คุณชายรินธรถามขึน้ ใบหน้ามีความตระหนก จนเห็นได้ชดั หากมองชัดๆ จะเห็นประกายแห่งความรูส้ กึ ผิดแวบขึน้ ในดวงตา “เปล่าค่ะ” แก้วกานต์ดารีบปฏิเสธ มือสวยรีบตวัดปลายปากกาอย่างรีบร้อน มีความตระหนกอยูต่ ลอดเวลาในดวงตาสวย นายทะเบียนทีถ่ กู เชิญมาจากอ�ำเภอเลือ่ นเอกสารทัง้ หมดมาไว้ตรงหน้าคุณชาย ดิษราชทันที เมือ่ ตรวจดูจนแน่ใจว่าหญิงสาวเซ็นทุกอย่างไปครบถ้วนสมบูรณ์แล้ว “เชิญครับ” นายทะเบียนพูดขึน้ “ขอบคุณครับ” ชายหนุม่ รับเอกสารมา แล้วก็รบี เซ็นให้เสร็จๆ ไป โดยไม่ตรวจดู เนือ้ ในของเอกสารเช่นกัน “บัดนี้ หม่อมราชวงศ์ดิษราช ศักดิราช และ นางแก้วกานต์ดา ศักดิราช ได้เป็นคู่สามีที่ถูกต้องตามกฎหมายทุกประการ และผมขอให้คุณทั้งสองมีความสุข ถือไม้เท้ายอดทองกระบองยอดเพชร” นายทะเบียนยืน่ เอกสารทะเบียนสมรสให้คนทัง้ คู่ พร้อมกับกล่าวอวยพรตามหน้าที่ 31

สะใภ้ผู้ดี

เกรียงไกรยืนขึน้ และยิม้ ออกมาอย่างปลืม้ ปีตนิ ำ�้ ตาแทบจะไหล รับเอกสารที่ นายทะเบียนส่งต่อให้หลานสาวมาไว้กบั ตัวเอง แนบไว้กบั อกราวกับหวงแหน จึงไม่มเี วลา ทันสังเกตคุณชายน้าหลานทีห่ นั หน้าไปคนละทางเพือ่ ระบายลมหายใจออกอย่างโล่งอก “ขอบคุณคุณทัง้ สองมากนะครับทีใ่ ห้เกียรติมาเป็นพยานให้” เกรียงไกรบอกกับ นายทะเบียนทัง้ สอง พร้อมกับก้มหัวให้ดว้ ยท่าทางเกรงอกเกรงใจ คุณชายรินธรลุกขึน้ เขายิม้ ให้แก้วกานต์ดาอย่างอบอุน่ และตามด้วยคุณชายดิษ ราช ซึง่ ยังคงสีหน้าเรียบๆ เดาความรูส้ กึ ได้ยากดังเดิม และมีเพียงตัวเขาเท่านัน้ ทีร่ วู้ า่ ไม่ ได้ยนิ ดีกบั การแต่งงานในครัง้ นีเ้ ลย “เสร็จกันแล้ว ผมขอเรียนเชิญคุณชายเล็กและคุณชายดิษราชร่วมดื่มน�้ำชา เพือ่ เป็นเกียรติหน่อยนะครับ” เกรียงไกรพูดขึน้ ด้วยส�ำเนียงภาษาไทยชัดเจน เนือ่ งจาก เขาเป็นน้องชายต่างมารดาของเจ้าสัวชัย มีพอ่ เป็นคนไทยแท้ จึงพูดภาษาไทยได้คล่อง เฉกเช่นคนไทยคนหนึง่ ต่างจากพีช่ ายผูล้ ว่ งลับ “ได้สคิ รับคุณเกรียงไกร” คุณชายรินธรบอกด้วยสีหน้าเปือ้ นยิม้ แสดงความดีใจ จนออกนอกหน้า ซึง่ ต่างจากหลานชายทีม่ ใี บหน้าราบเรียบอยูต่ ลอดเวลา แก้วกานต์ดานัง่ ก้มหน้าตลอดเวลาของการดืม่ น�ำ้ ชา เธอไม่กล้าสบดวงตาคม กล้าของชายหนุม่ ทีไ่ ด้ขนึ้ ชือ่ ว่าเป็นสามีอย่างตรงๆ สักครัง้ ทัง้ ๆ ทีอ่ ยากถามว่าเหตุใดเขา ถึงอยากแต่งงานกับสาวขีร้ วิ้ ขีเ้ หร่อย่างเธอ “จากทีต่ กลงกันไว้ หนูแก้วอยากไปเรียนต่อเมืองนอกใช่ไหม” คุณชายธินธร ถามขึน้ ก่อนจะมองหน้าหลานชายราวกับมีความนัย “ใช่คะ่ ” เสียงของเธอนักแน่นและเด็ดเดีย่ ว ราวกับมีความมัน่ ใจขึน้ มาเสียดือ้ ๆ “หลานสาวผมอยากไปเรียนก่อนน่ะครับ จบมาจะได้ชว่ ยคุณชายท�ำงาน” เกรียงไกร พยายามชีแ้ จงแทนหลานสาว “คนสมัยนีเ้ ขาเริม่ พัฒนาไปไกลแล้วล่ะครับ หากไม่รงั เกียจ ผมขอรบกวนคุณชายทัง้ สองเป็นธุระเรือ่ งนีใ้ ห้ดว้ ยนะครับ” “ผมจะเป็นคนจัดการเรือ่ งนีด้ ว้ ยตัวเอง คุณเกรียงไกรไม่ตอ้ งเป็นห่วงหรอกครับ” คุณชายรินธรรีบรับค�ำ “ผมขอตัวสักครูน่ ะครับ” จูๆ่ คุณชายดิษราชก็พดู ขึน้ และเขาก็ไม่จ�ำเป็นต้องรอ ค�ำอนุญาตจากใคร ร่างสูงลุกขึน้ และก้าวออกไปทันที แก้วกานต์ดาอดที่จะเหลือบตามองตามไม่ได้ และนั่นมันท�ำให้เธอได้รู้ว่าเขา 32

อิงอุษา

ไม่พอใจกับการแต่งงานครัง้ นีเ้ ท่าไหร่เลย “ชายดิษก็เป็นอย่างนี้ล่ะครับ เขาออกจะเคร่งขรึมไปบ้าง แต่ถ้าได้รู้จักกันดีๆ เขาเป็นคนทีจ่ ริงจังและซือ่ สัตย์มากครับ” คนเป็นน้ารีบแก้ตวั ให้หลานชายอย่างรวดเร็ว เกรียงไกรพยักหน้าตาม ก่อนจะเปรยออกมาตามประสาคนมองโลกในแง่ดี “ได้ขา่ วว่าเพิง่ กลับมาจากเมืองนอก สงสัยจะยังไม่ชนิ ” “ผมเองก็เกรงว่าจะเป็นอย่างนัน้ เหมือนกัน” อีกฝ่ายก็รบี สนับสนุน ก่อนจะหัน มาทางเด็กสาวที่ท�ำราวกับเป็นคนนอกส�ำหรับวงสนทนาไปแล้ว “หนูแก้วอยากไปเรียน ทีไ่ หนล่ะ น้าจะได้ดใู ห้” “แก้วอยากไปอังกฤษค่ะ จะเรียนบริหาร” เธอบอกไปตามตรง และกล้าเงยหน้า สบตาทุกคนมากขึน้ “ถ้าเป็นไปได้แก้วอยากไปในอีกสองสามอาทิตย์ขา้ งหน้า” “ท�ำไมมันเร็วอย่างนัน้ ล่ะแก้ว” เกรียงไกรโพล่งขึน้ ด้วยความตกใจ ดวงตาของเขา ดูเศร้าขึน้ มาทันที “แก้วอยากปรับตัวก่อนทีจ่ ะเริม่ เรียนค่ะอา กลัวว่ามันจะมีปญ ั หา” เธอจ�ำต้องปด ความจริงคือเธอไม่กล้าสูห้ น้าสามีหมาดๆ ของตัวเอง “น้าเห็นด้วยนะหนูแก้ว” คุณชายรีบกล่าว “ทีโ่ น่นเวลาและอากาศต่างกับบ้านเรา มาก” “แก้วขอตัวก่อนนะคะ” เธอไม่อาจทนมองสายตาของผู้เป็นอาที่มองมาด้วย ความเศร้าสร้อยนัน่ ได้ แต่เธอก็ไม่คดิ จะเปลีย่ นใจ เธอเดินออกไปอย่างช้าๆ มีความนุม่ นวลเช่นกุลสตรีทกุ ย่างก้าว พอผ่านคุณชาย เธอก็กม้ หัว เป็นกิรยิ าทีง่ ดงาม แม้แต่ผมู้ องตามก็ยงั อดชืน่ ชมไม่ได้ แก้วกานต์ดายืนมองไหล่หนาทีเ่ ต็มไปด้วยความสมบูรณ์แบบของบุรษุ เพศอยู่ ครูห่ นึง่ ก่อนทีจ่ ะตัดสินใจเดินไปหาเขาด้วยความกล้าทัง้ หมดทีเ่ ธอมีอยู่ “ฉันขอคุยกับคุณสักครูไ่ ด้ไหมคะ” พูดไปแล้วก็รสู้ กึ ประหม่าขึน้ มา เพราะนีเ่ ป็น บทสนทนาครัง้ แรกของเธอและสามี “ว่ามาสิ” เสียงทุม้ กล่าวขึน้ โดยทีเ่ ขาไม่ยอมหันหน้ามามองเธอ แก้วกานต์ดาสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ และพ่นออกมาเบาๆ เพื่อรวบรวม ความกล้า มือของเธอจับกันแน่นอยูท่ เี่ อวตลอดเวลา “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้อยากแต่งงานกับฉัน” หญิงสาวก้มหน้าลง เมื่อน�้ำตาก�ำลัง 33

สะใภ้ผู้ดี

จะไหล “ฉันเองก็ไม่คคู่ วรกับคุณเลย และนัน่ อาจจะท�ำให้คณ ุ อายคนอืน่ ได้เมือ่ ต้องเดิน ไปกับฉัน” คุณชายดิษราชเหยียดยิม้ ก่อนจะหันหน้ามามอง ซึง่ ก็เห็นแต่หน้าผาก เมือ่ เธอ เอาแต่กม้ หน้าอยูต่ ลอดเวลา ท�ำให้เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่วา่ เธอรูส้ กึ อย่างไรกันแน่ “ขอบใจนะทีพ่ ยายามจะเข้าใจฉัน” มุมปากหนากระตุกเล็กน้อย “แต่เธอไม่ตอ้ ง กลัวหรอกว่าจะไม่ได้เป็นทีร่ จู้ กั กับใคร ฉันยินดีทจี่ ะแนะน�ำเธอต่อใครๆ ว่าเธอเป็นภรรยา ของฉัน” เขาเดาว่าหญิงสาวกลัวว่าจะไม่ได้เป็นทีร่ จู้ กั ในวงสังคม “ฉันจะพยายามท�ำสิง่ ทีด่ ที สี่ ดุ เพือ่ เรา” หญิงสาวเงยหน้าขึน้ มองเขา แววตาเธอ ใสซือ่ และเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อยอย่างชัดเจน “เธอจะพยายามอย่างนัน้ เรอะ” เขากลอกตาขึน้ ฟ้าราวกับขบขัน แก้วกานต์ดาพยักหน้าอย่างมุง่ มัน่ “ฉันอายุสบิ แปดปีแล้ว และฉันก็ไม่ใช่เด็กๆ อีกต่อไป ฉันรูว้ า่ ทีค่ ณ ุ ยอมแต่งงาน กับฉันก็เพือ่ จะช่วยเหลืออาไกร เขาต้องการคนทีไ่ ว้ใจได้มาดูแลธุรกิจของพ่อ” “เธอคิดแบบนัน้ จริงๆ หรือ” ชายหนุม่ ถามอย่างแปลกใจ เธอช่างอ่อนต่อโลก เสียเหลือเกิน และเธอก็กำ� ลังแสดงความมีนำ�้ ใจต่อคนอย่างเขาเช่นนัน้ หรือ “ค่ะ” เธอบอกเขา แล้วรีบอธิบายเพิม่ “ฉันจะรีบเรียนให้จบเร็วๆ แล้วฉันจะมา ดูแลงานของพ่อเอง แต่คณ ุ ไม่ตอ้ งห่วงนะคะ เรือ่ งการแต่งงานของเราจะเป็นความลับอยู”่ เธอดูจะเป็นกังวลว่าเขาจะดูไม่ดตี อ่ สายตาคนอืน่ เสียเหลือเกิน “ฉันจะแต่งงานแค่ครัง้ เดียวเท่านัน้ ” เขาบอกเธอเสียงหนักแน่น “มันจะไม่มใี ครรูค้ ะ่ ” เธอยืนยันอีกครัง้ “และฉันจะตอบแทนความมีพระคุณ ที่คุณอุตส่าห์มาดูแลกิจการของพ่อให้ฉัน บางทีฉันอาจจะพาผู้ชายสักคนกลับมาด้วย และท�ำให้อาไกรเชือ่ ว่าเรารักกันจริงๆ” “นัน่ เป็นแผนของเธอหรือ” เขาท�ำหน้าไม่ยอมเชือ่ “ใช่คะ่ ” เธอบอกเสียงใส มันมีชวี ติ ชีวาราวกับสายลมเย็นๆ ปะทะหน้า คุณชายสูงศักดิก์ ลอกตาและมองเธออย่างดูแคลน ก่อนจะเดินรอบร่างตุย้ นุย้ ของเธออย่างพิจารณา “ฉันไม่คิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนในโลกนี้ชอบผู้หญิงเจ้าเนื้ออย่างเธอได้หรอก แก้วกานต์ดา และข้อแลกเปลีย่ นของเรามันก็คมุ้ ค่าดีอยูแ่ ล้ว เธอจะได้ใช้นามสกุลทีม่ แี ต่ คนรูจ้ กั และได้อยูใ่ นวังดาราบถอย่างแน่นอน” เรียวปากสวยเม้มเข้าหากันจนแน่น แก้วกานต์ดาไม่คดิ มาก่อนว่าเขาจะใช้วาจา 34

อิงอุษา

รุนแรงได้เพียงนี้ ความเสียอกเสียใจและความหวาดกลัวถูกลบเลือนไปด้วยความ ไม่พอใจ “ฉันยืนยันอย่างนั้นค่ะ คุณชาย” เธอกระแทกเสียง ไม่เหมือนแก้วกานต์ดา คนเดิมสักนิด “ถึงฉันจะไม่สวยขนาดทีจ่ ะคูค่ วรกับคุณได้ แต่ฉนั ก็ไม่คดิ ทีจ่ ะใช้ชวี ติ อยู่ กับคนทีฉ่ นั ไม่ได้รกั หรอกค่ะ ฉันเพียงแค่ตอ้ งการตอบแทนความมีนำ�้ ใจของคุณด้วยการ หาทางหย่า โดยทีค่ ณ ุ ไม่เสียหายอะไร” “ช่างมันเถอะ ฉันเองก็ไม่ได้ดนี กั หรอก” เขาเบือนหน้าหนี เมือ่ เริม่ รูส้ กึ สมเพช เวทนาตัวเองขึน้ มา “ฉันจะท�ำอย่างทีว่ า่ ค่ะ คุณยังสามารถใช้ชวี ติ ตามปกติของคุณต่อไป” เธอบอก ส่งท้าย ท่าทางมาดมั่นและเด็ดเดี่ยว ซึ่งก็ท�ำให้อีกฝ่ายรู้ได้ทันทีว่ากิริยาอันอ่อนโยน แสนหวาน มีความเข้มแข็งซุกซ่อนอยูข่ า้ งใน “ตามใจเธอก็แล้วกัน” เขาพูดไปอย่างนัน้ ทัง้ ทีใ่ จจริงก็ไม่อยากจะเชือ่ นักหรอก ว่าเธอจะท�ำได้ ให้มองยังไงๆ เธอก็ไม่อาจหาผูช้ ายทีด่ กี ว่าเขาได้อกี แล้ว ส�ำหรับหม่อมราชวงศ์ดษิ ราชแล้ว เขามีความรูส้ กึ อายต่อตัวเองและคนภายนอก อย่างรุนแรง ด้วยความทีย่ งั หนุม่ ยังแน่นและเกิดในชาติตระกูลทีใ่ ครๆ ต้องอิจฉา ผูห้ ญิง ทีห่ าความงามไม่ได้อย่างแก้วกานต์ดาอาจจะท�ำให้เขาต้องอับอายผูค้ นเป็นแน่แท้ อีกทางที่ สวนกัน เขาก็เป็นได้แค่ไอ้หน้าตัวเมียมีเชือ้ เจ้าดีๆ นีเ่ อง หลอกผูห้ ญิงให้แต่งงานเพือ่ หวัง มรดกของเธอมากูห้ น้าของวงศ์สกุล ภาพต้นองุน่ ทีก่ ำ� ลังออกผลเป็นพุม่ พวงงดงามเป็นภาพสุดท้ายทีห่ ม่อมราชวงศ์ ดิษราชเลือกทีจ่ ะจดจ�ำ เขาไม่สามารถมีความรูส้ กึ รักใคร่ในตัวผูท้ ไี่ ด้ชอื่ ว่าเป็นภรรยาได้ เขาก็เหมือนผูช้ ายทัว่ ๆ ไป ชอบผูห้ ญิงสวยและเพียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง วันนีเ้ ขาจะคิด เสียว่ามันเป็นแค่ความฝัน...

35

สะใภ้ผู้ดี

2 ผู้ดีมีแต่เปลือก

เกรียงไกรปาดเหงือ่ แล้วป้องมือมองฝ่าเปลวแดด ก่อนจะยกมากางบังแดดให้ ใบหน้า ขณะทีส่ ายตามองไปยังประตูเหล็กดัดสีเงินยวงลวดลายสวยงาม ใจกลางมีรปู ดาว สีทองนูนออกมา สลักตัวอักษรไทยงดงามว่า ‘ดาราบถ’ ซึง่ ชายวัยกลางคนก็ลงความเห็น ว่านีเ่ ป็นทีอ่ ยูอ่ าศัยอันโอ่อา่ สวยงามมากทีเดียว นานพอสมควรที่เขาให้สมศักดิ์ผู้ที่ติดตามเอ่ยเรียกคนข้างใน สตรีนุ่งผ้าซิ่น วัยกลางคนเดินหน้าบึง้ ตึงออกมา ซึง่ เกรียงไกรก็พอจะเข้าใจ แดดจัดๆ อย่างนี้ เป็นใคร ก็มอี ารมณ์เสียกันได้ แม้แต่ตวั เขาเอง ประตูชอ่ งเล็กถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงห้วนๆ ของสตรีผนู้ นั้ เอ่ยขึน้ “มาหาใคร” คงจะเป็นขี้ข้าในบ้าน จากปฏิกิริยาภายนอกดูเหมือนจะเป็นคนประเภทชอบ โอ้อวดและวางตัวข่มคนอืน่ อยูต่ ลอดเวลา แต่เกรียงไกรก็ยงั ไม่ปกั ใจเชือ่ เช่นนัน้ เสียทีเดียว

“ฉันมาหาคุณชายดิษ ให้เข้าไปได้ไหม” เกรียงไกรยิม้ ให้อกี ฝ่าย นางแจ้น ขีข้ า้ ผูแ้ จ้นสมชือ่ มองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน พิศตัง้ แต่หวั จรดปลายเท้า พร้อมกับเบ้ปากด้วยความรังเกียจ ใบหน้าบูดบึง้ อยูต่ ลอดเวลา 36

อิงอุษา

“คุณชายไม่อยู่ อยูแ่ ต่คณ ุ หญิง ถ้าจะมาขายของเชิญทีอ่ นื่ บ้านหลังนีไ้ ม่ตอ้ นรับ คนต�ำ่ ๆ อย่างแกหรอก” ได้ยนิ วาจานัน้ แล้ว คนติดตามของเกรียงไกรถึงกับหน้าแดงก�ำ่ เดือดร้อนแทน เจ้านายขึน้ มาทันใด นึกขุน่ เคืองทีบ่ า้ นผูด้ อี ย่างนีไ้ ม่รจู้ กั อบรมขีข้ า้ ให้มมี ารยาท เกรียงไกรส่งสายตาปรามสมศักดิอ์ ย่างขอร้องมากกว่าจะเป็นค�ำสัง่ “ฉันไม่ได้มาขายของหรอก ฉันเป็นอาเขยของคุณชายดิษราช” ตามประสาคนซือ่ เกรียงไกรบอกไปตรงๆ “ต๊ายตาย! อย่ามาตอแหลแถวนีเ้ ลย คุณชายของฉันยังไม่เคยแต่งงานกับผูห้ ญิง ทีไ่ หนมาก่อนย่ะ ไป๊!” นางแจ้นยืนเท้าสะเอวหน้าด�ำหน้าแดงอย่างฉุนเฉียว พร้อมกับ ท�ำปากเบ้ใส่อย่างสมเพช เกรียงไกรได้แต่ถอนหายใจแรงๆ นางผู้นี้ไม่ผิดจากที่เขานึกไว้เลย เป็นคน ประเภทขีป้ ระจบสอพอ เอาดีเข้าตัว เอาชัว่ ให้คนอืน่ และทีส่ ำ� คัญมองคนอืน่ เสียหมด ยกเว้นตน ซึง่ เป็นลักษณะกาลกิณโี ดยแท้ “ช่วยไปบอกคุณหญิงเริงรินก่อน ว่าฉันชือ่ เกรียงไกรเป็นอาของหนูแก้วมาขอพบ ฉันจะรอทีน่ ี่ ถ้าไม่ให้พบฉันก็จะกลับ” “ไม่จ�ำเป็นต้องไปเรียนถึงหูคุณหญิงท่านหรอก อีแจ้นคนนี้บอกได้เลยว่าไม่!” นางแจ้นกระพือปีกกล่าวเสียงแหลม จ้องหน้าชายผู้ไม่น่าไว้วางใจทั้งสองเขม็ง แววตา เต็มไปด้วยการเหยียดหยาม ซึง่ ก็ไม่ได้ทำ� ให้คนใจเย็นและใจดีอย่างเกรียงไกรโกรธเคือง แม้แต่นอ้ ย เกรียงไกรหันไปส่งสายตาห้ามปรามลูกน้องทันที เมือ่ เห็นสมศักดิก์ ำ� ลังจะหมด ความอดทน ก่อนทีจ่ ะหันมายิม้ ละมุนให้กบั นางแจ้น “คืออย่างนีน้ ะ...” “คุยอยูก่ บั ใครหรือแจ้น” เสียงทีด่ งั มาจากข้างหลังเรียกความสนใจได้ในทันที ก่อนทีส่ ตรีรปู ร่างผอมบาง ใบหน้าหยิง่ ยโสจะปรากฏขึน้ หม่อมราชวงศ์นริศรา ศักดิราช มองคนของตนเล็กน้อย ก่อนที่จะหันไปหา ชายทัง้ สองทีอ่ ายุอานามน่าจะเกือบๆ ห้าสิบ ใบหน้าเรียบนิง่ อันเป็นเอกลักษณ์ประจ�ำตัว ของคุณหญิงพินจิ คนทัง้ สองอย่างประเมิน หาได้เป็นการดูถกู อย่างทีน่ างแจ้นท�ำ “ผมชือ่ เกรียงไกร เป็นอาของหนูแก้ว” “อย่าไปสนใจเลยค่ะคุณหญิงเล็ก พวกนีเ้ ป็นพวกหลอกลวง ก�ำพืดต�ำ่ แล้วไม่รจู้ กั เจียมตัว พวกมันอ้างว่าหลานสาวของมันเป็นเมียคุณชายเจ้าค่ะ ไล่มนั ไปไกลๆ เลยไหม 37

สะใภ้ผู้ดี

เจ้าคะ” เสียงทีแ่ ทรกขึน้ นัน้ ท�ำให้ดวงตาดุๆ ของคุณหญิงเขม่นมองขีข้ า้ คนสนิทของมารดา อย่างไม่พอใจ ซึง่ ก็เป็นผลให้นางแจ้นหน้าเจือ่ นไป “จะไปไหนก็ไป ฉันจะคุยกับเขาเอง” “แต่...” “อย่านึกนะว่าเป็นคนสนิทของคุณแม่แล้วฉันจะท�ำอะไรไม่ได้” “นีห่ มายความว่า...” หม่อมราชวงศ์นริศราไม่พดู ซ�ำ้ เพียงแต่หนั ไปมองหน้าขีข้ า้ ตรงๆ “เจ้าค่ะคุณหญิง” นางแจ้นจ�ำต้องเดินคอตกออกไป รูจ้ กั กันมาแต่ออ้ นแต่ออก เรือ่ งความเจ้าระเบียบและตรงไปตรงมาไม่มใี ครเกินหม่อมราชวงศ์นริศราเลยสักคน คุณหญิงหันมามองบุรษุ ทัง้ สองนิง่ แววตาของเธอเรียบสนิท รูอ้ ยูว่ า่ ชายเชือ้ สาย จีนผูน้ ไี้ ม่ได้กล่าวอ้างแต่อย่างใด มันเป็นความจริง ความจริงทีไ่ ม่มใี ครยอมรับ แม้แต่ ตัวพีช่ ายของเธอเอง “ดิฉันขอโทษด้วยนะคะที่ไม่อบรมสั่งสอนคนในบ้านให้มีมารยาท ดิฉันเป็น น้องสาวของพี่ชายดิษค่ะ และถ้าจ�ำไม่ผิดคุณคือคุณเกรียงไกร ที่เคยเป็นสหายของ ท่านพ่อ และเป็นอาของภรรยาพีช่ ายใช่ไหมคะ เชิญคุณทัง้ สองเข้ามาในบ้านก่อนดีกว่าค่ะ” แม้วา่ ใบหน้าจะนิง่ เรียบ ดวงตานัน้ จะดูนา่ เกรงขาม หากแต่วาจาของหม่อมราชวงศ์นริศรา ดูมมี ารยาท เหมาะสมกับชาติกำ� เนิดทุกกระเบียดนิว้ “กระผมเข้าใจดีครับคุณหญิง วันนีท้ มี่ าก็ไม่ได้จะมารบกวนอะไร เพียงแค่อยาก จะมาถามไถ่ตามประสาญาติมติ รทีเ่ กีย่ วดองกันเท่านัน้ ” เกรียงไกรบอกไปอย่างเกรงใจ ขณะทีเ่ ดินตามอีกฝ่ายเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โต ตลอดระยะเวลาเกือบสองปีเกรียงไกรนอนหลับไม่สนิทสักคืน หลังจากหลานสาว ทีร่ กั ไปเรียนต่อไกลถึงเมืองฝรัง่ และไม่ได้รบั ข่าวคราวเลย แค่ครัง้ นัน้ เขาเองก็ไม่ได้พบ คุณชายสองน้าหลานอีกเลย แต่คดิ เสมอว่าทัง้ สองคนคงมีงานยุง่ เมือ่ ทนต่อไปไม่ไหว เขาจึงมาถามเอาความถึงวังดาราบถ ทัง้ ทีย่ งั เป็นห่วงไร่ซงึ่ อยูใ่ นยามเก็บผลผลิตพอดี หม่อมราชวงศ์นริศราพยายามเก็บความหดหูใ่ จไว้อย่างมิดชิดภายใต้ใบหน้าเย็นชา มองสีหน้าเศร้าสร้อยของชายผูเ้ ป็นสหายของบิดา “ดิฉนั เข้าใจดีคะ่ พีช่ ายเองก็มงี านวุน่ วาย คงไม่ได้ไปเยีย่ มเยียนคุณเกรียงไกร อย่างทีค่ วรจะเป็น แต่กอ็ ย่าถือโทษโกรธเคืองกันเลยนะคะ ดิฉนั ยืนยันได้วา่ พีช่ ายต้อง ท�ำงานหนักจริงๆ” 38

อิงอุษา

“ผมไม่คดิ แบบนัน้ หรอกครับ ต้องขอบคุณคุณชายต่างหากทีต่ อ้ งล�ำบากไปดูแล ธุรกิจของหลานสาวผมแทน” สีหน้าของเกรียงไกรดูซอื่ ๆ และจริงใจ คุณหญิงนริศราเบือนหน้าหนีทนั ที ความเข้าใจผิดของอีกฝ่ายท�ำให้เธออดทีจ่ ะ สงสารไม่ได้ คุณหญิงหันหน้ามาหาชายทั้งสองอีกครั้งเมื่อมาหยุดอยู่หน้าห้องรับแขก ขนาดใหญ่ทตี่ กแต่งไว้ดว้ ยโซฟาก�ำมะหยีส่ แี ดง ปักดิน้ สีทองลวดลายวิจติ ร “เชิญคุณเกรียงไกรและคนของคุณนัง่ รอตรงนีก้ อ่ นนะคะ ดิฉนั จะไปตามคุณแม่ให้ ท่านน่าจะบอกอะไรได้ดกี ว่าดิฉนั ” เกียงไกรพยักหน้า ก่อนจะนั่งอย่างไม่มั่นใจนัก กลัวว่าเสื้อผ้าเก่าๆ ของตน จะท�ำให้โซฟาตัวนีต้ อ้ งหมองหม่นตามไปด้วย เมือ่ รอนานเกินไปเขาก็เริม่ กระสับกระส่าย โซฟาตัวนีจ้ ะราคาค่างวดเท่าไหร่เขาก็ไม่ใส่ใจแล้ว สายตาจ้องแต่ทางบันไดทีท่ อดตัวขึน้ ไป อยูช่ นั้ บนของบ้านอย่างหรูหรา ชัว่ อึดใจ ร่างอวบอูม หากแต่ใบหน้ายังเหลือเค้าความงามในอดีตก็เดินลงมา อย่างสง่างาม ตามมาด้วยลูกสาวทีเ่ ดาสีหน้าได้ยากเช่นเคย คุณหญิงเริงรินเดินกรีดกราย มายังชายสองคนที่นั่งรออยู่ทันที มองอย่างเหยียดๆ แล้วก็หัวเราะออกมาอย่างมีจริต เต็มไปด้วยความเสแสร้งและดูแคลนในเวลาเดียวกัน “ไม่นกึ ว่าชาวไร่ชาวสวนธรรมดาจะมาวังดาราบถได้ถกู ” ประโยคแรกทีก่ ล่าวก็ แสดงออกถึงการเหยียดหยามอย่างไม่ไว้หน้า ทว่าชายทั้งสองก็ยังมองเป็นการทักทาย ธรรมดา เว้นเสียแต่คณ ุ หญิงนริศราทีก่ ม้ หน้าลงทันทีดว้ ยความกระดากอายในมารยาท ของมารดา ด้วยความร้อนรนปนใคร่รู้ เกรียงไกรยืนขึน้ อย่างลืมตัว ลืมแม้กระทัง่ การทักทาย เจ้าของบ้านตามวิสยั ของผูด้ ี ซึง่ ตัวเขาเองก็พอจะรูอ้ ยูบ่ า้ ง “ผมอยากจะเรียนถามเรือ่ งหลานก็เลยมาทีน่ ี่ แต่คณ ุ ชายดิษก็ไม่อยู่ ไม่ทราบว่า คุณหญิงพอจะรูเ้ รือ่ งนีบ้ า้ งไหมครับ” คุณหญิงลงนัง่ ข้างบุตรสาวด้วยท่วงท่าสง่างาม ไม่อนิ งั ขังขอบกับความร้อนรนที่ ปนมากับค�ำถามของชายทีเ่ ธอลงความเห็นว่าไร้ชาติตระกูล “แล้วแม่หลานสาวของแกไม่ติดต่อมาหรือไงกัน หรือว่ามีผัวใหม่ไปแล้วล่ะ” คุณหญิงเริงรินกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “คุณแม่/คุณหญิง” 39

สะใภ้ผู้ดี

ทั้งคุณหญิงนริศราและเกรียงไกรต่างมีสีหน้าตกใจในสิ่งที่ได้ยิน โดยเฉพาะ เกรียงไกร บัดนีใ้ บหน้าของเขาซีดเซียว มองหญิงสูงศักดิต์ รงหน้าอย่างไม่เชือ่ สายตา “แก้วกานต์ดาไม่ใช่คนอย่างนัน้ ผมเลีย้ งเธอมากับมือ” “ฉันจะไปรูไ้ ด้ยงั ไงล่ะ” “ถ้าอย่างนัน้ ผมคงต้องรอถามคุณชายดิษราชเอง” เกรียงไกรกล่าวเสียงเศร้าสร้อย นัง่ ลงห่อไหล่อย่างหมดแรง “ถามกับฉันนีก่ ไ็ ด้ ชายดิษเขาไม่วา่ งมาพบพวกระจอกๆ อย่างแกหรอก” แม้ น�้ำเสียงจะธรรมดา แต่ถ้อยค�ำที่เอ่ยออกมาท�ำให้ท�ำเกรียงไกรตกใจนิดหนึ่ง ทว่าเขาก็ เข้าใจดีวา่ ทีค่ ณ ุ หญิงพูดมันก็ถกู “ผมอยากได้ขา่ วหนูแก้วบ้างเท่านัน้ หากไม่เป็นการรบกวนจนเกินไปก็อยากจะ ถามไถ่กบั คุณหญิงเสียก่อน” คุณหญิงเริงรินยืนขึน้ มองเกรียงไกรแล้วก็เหยียดยิม้ ราวกับก�ำลังสะใจ “คนมาจากทีต่ ำ�่ ก็มกั จะโง่อย่างนีเ้ สมอ” เธอเปรยกับตัวเองมากกว่า ทว่าตัง้ ใจ ให้อกี ฝ่ายได้ยนิ “คุณแม่ไม่ควรพูดเช่นนีน้ ะคะ คุณเกรียงไกรเขามีพระคุณกับเรา และหลานสาว เขาก็เป็นภรรยาของพีช่ ายดิษ” คุณหญิงนริศราบอกมารดาเสียงสูง ทัง้ ตกใจและอับอาย เกรียงไกรจนรูส้ กึ หน้าชา “ใครนับมันเป็นญาติกนั ล่ะ” คุณหญิงเริงรินเมินหน้าหนีลกู สาว ก่อนจะหันมา จ้องเกรียงไกรเขม็ง เต็มไปด้วยความเกลียดชัง ทัง้ ทีอ่ กี ฝ่ายไม่เคยท�ำอะไรให้ “ลูกชาย ของฉันไม่เคยรักหลานแก และฉันเองก็ไม่มที างยอมรับสะใภ้นอกคอกแบบนัน้ หรอก” “คุณแม่!” คุณหญิงนริศราอุทานออกมา แล้วก็รสู้ กึ อับอายเกินกว่าจะพูดอะไร ต่อได้ “แต่คณ ุ ชายดิษราชจดทะเบียนกับหลานสาวผมแล้วนะครับคุณหญิง จะรักหรือ ไม่รกั ก็ตอ้ งยกย่องเป็นเมีย” เกรียงไกรแย้ง แม้จะไม่พอใจเขาก็ไม่กล้าท�ำกิรยิ าโกรธเคือง “จดแล้วก็หย่าได้ เพราะไม่วา่ ยังไงฉันก็ไม่ต้องการให้ลูกชายของฉัน ซึ่งมียศ เป็นถึงหม่อมราชวงศ์สงู ศักดิม์ เี มียทีห่ าความสวยไม่ได้ แถมยังมีพอ่ ทีพ่ ดู ภาษาไทยไม่ชดั อีก” คุณหญิงเบ้ปากราวกับขยะแขยง หัวใจเกรียงไกรแทบจะขาดเป็นเสี่ยงๆ เขาไม่เคยคิดเลยว่าคุณหญิงเริงรินจะ รังเกียจหลานสาวของเขาได้ถึงเพียงนี้ แม้จะรู้ดีว่าคุณชายรินธรไม่เป็นเหมือนพี่สาว แต่เขาก็ไม่อาจปล่อยให้หลานสาวต้องมาทนทุกข์ทรมานในบ้านหลังนีอ้ ย่างเด็ดขาด 40

อิงอุษา

“ถ้าเป็นเช่นนัน้ ผมก็อยากให้มกี ารหย่าเกิดขึน้ เร็วๆ” คุณหญิงเริงรินเหยียดยิม้ “มันก็ควรจะต้องเป็นอย่างนัน้ พวกไพร่อย่างพวกแกสมควรจะมีแต่ตวั อยูอ่ ย่าง ต�ำ่ ต้อย และเจียมตัวมันถึงจะถูก” “เราไม่จำ� เป็นต้องอยูอ่ ย่างต�ำ่ ต้อยหรอกครับคุณหญิง” เกรียงไกรเค้นเสียงออกมา ด้วยความไม่พอใจ “ถึงหลานสาวผมจะไม่มสี กุลอย่างทีค่ ณ ุ หญิงว่า แต่แก้วกานต์ดาก็มี ทัง้ เกียรติยศ คุณงามความดี และทรัพย์สนิ ทีพ่ ชี่ ายของผมทิง้ ไว้ให้ ไม่วา่ อะไรก็ไม่อาจฉุด หลานสาวของผมให้ตำ�่ ต้อยได้หรอกครับ” เกรียงไกรเชือ่ มัน่ อย่างนัน้ จริงๆ ทว่าคุณหญิงเริงรินกลับหัวเราะเยาะ เป็นน�้ำเสียง ทีน่ า่ รังเกียจทีส่ ดุ แม้แต่คนเป็นลูกยังต้องเบือนหน้าหนี “โง่ดกั ดาน ซึง่ ก็สมแล้วกับความขีค้ รอกของแก” “คุณหญิงหมายความว่ายังไง” เกรียงไกรมองหน้าอีกฝ่ายด้วยความไม่เข้าใจ ระคนตกใจ “คุณแม่หยุดพูดแบบนีส้ กั ทีเถอะค่ะ” คนเป็นลูกสาวรีบปรามทันที ใบหน้าหยิง่ ทระนงจริงจัง และก็เต็มไปด้วยความเย็นชาดุจเดิม ทว่าคนเป็นแม่ไม่ได้สนใจจะฟัง ร่างอวบลุกพรวดขึน้ ยืน ใบหน้าแดงก�ำ่ ด้วยอารมณ์พลุง่ พล่านทีป่ ะทุขนึ้ จากภายใน “แกยังไม่รอู้ กี หรือว่าตอนนีห้ ลานสาวของแกมันจะเหลือแต่ตวั สมบัตทิ พี่ อ่ มัน ทิง้ ไว้ให้ตกเป็นของลูกชายของฉันตัง้ แต่พวกแกอยากมีหน้ามีตาในสังคมจนไม่ยอมอ่าน สัญญาอีกฉบับ” พูดแล้วก็หวั เราะออกมาแรงๆ “คุณแม่!” คุณหญิงนริศราร้องเสียงหลง “หุบปากสักทีเถอะหญิงเล็ก แม่เริ่มจะร�ำคาญแล้ว” คุณหญิงต�ำหนิบุตรสาว เสียงสูง ก่อนจะหันมายังเกรียงไกรทีท่ ำ� หน้าราวกับจะตายอยูท่ นี่ ใี่ ห้ได้อย่างหยามเหยียด “นอกจากทะเบียนสมรสแล้ว หลานสาวทีร่ กั ของแกก็ยนิ ดีปรีดาเซ็นให้ลกู ชายของฉันดูแล ทรัพย์สนิ ให้ดว้ ยความโง่เอง” เกรียงไกรมองหน้าคุณหญิงเริงรินพร้อมกับส่ายหัว เรือ่ งนีเ้ ขารูอ้ ยูแ่ ล้วว่าคุณชาย ดิษราชจะเข้ามาดูแลมรดกของแก้วกานต์ดา “มันเป็นหน้าทีข่ องคุณชายดิษราชทีจ่ ะต้องดูแลทรัพย์สนิ ให้ภรรยา และกระผม ก็ทราบเรือ่ งนีอ้ ยูแ่ ล้วครับ แต่จะไม่มใี ครเอาอะไรของหลานสาวผมไปได้อย่างเด็ดขาด” เขาบอกอย่างมาดมัน่ “ทันทีทแี่ ก้วกานต์ดากลับมาผมจะรีบให้เธอหย่าให้กบั ลูกชายคุณหญิง และทุกอย่างก็จะเป็นของแก้วกานต์อย่างเดิม” 41

สะใภ้ผู้ดี

คุณหญิงปิดปากแสร้งหัวเราะเบาๆ อย่างมีจริต มองเกรียงไกรด้วยสายตา ดูแคลนอย่างเปิดเผย พร้อมกับส่ายหัวทว่ายังยิม้ เยาะอยู่ “กว่าทีห่ ลานสาวแกจะกลับมา ชายดิษก็คงกอบโกยเอาทุกอย่างตามสิทธิข์ องเขา ไปจนพวกแกไม่เหลืออะไรแล้วล่ะ” เสียงของคุณหญิงเข้มขึน้ จริงจัง และเอาเรือ่ ง “แต่ พวกแกก็อาจจะมีหนีส้ นิ อยูบ่ า้ ง ลูกชายฉันเขาฉลาด และฉันก็เชือ่ ว่าเขาไม่ลดตัวลงมา ยกย่องหลานแกเป็นเมียหรอก” “คุณแม่ยงั มีความเป็นคนอยูห่ รือเปล่าคะ พีช่ ายไม่ใช่คนแบบนัน้ และเราจะไม่ ท�ำลายศักดิศ์ รีของตนเองไปมากกว่านีแ้ ล้ว!” คุณหญิงนริศราทนไม่ไหวอีกต่อไป เธอตวาด มารดาเสียงดัง ก่อนจะหันมามองเกรียงไกรด้วยความเห็นใจ “พีช่ ายดิษจะไม่ท�ำอย่างนัน้ หรอกค่ะ ดิฉนั ยืนยันได้ และก็ขอโทษด้วยทีเ่ ราต้องท�ำแบบนี”้ “ท�ำอะไรครับ” เกรียงไกรถามซือ่ ๆ จนบัดนีเ้ ขาก็ยงั ไม่คดิ ว่ามันมีอะไรทีเ่ ลวร้าย กว่านีไ้ ด้อกี คุณหญิงนริศราถอนหายใจด้วยความหนักใจ ตวัดสายตาเฉยชามองมารดาอย่าง กล่าวหา และเต็มไปด้วยกระแสแห่งการต�ำหนิ “เราเป็นหนีค้ ะ่ และวังของเราก็ตดิ จ�ำนอง พีช่ ายดิษก็เลยจ�ำเป็นทีจ่ ะต้องแต่งงาน กับแก้วกานต์ดา” “ไปบอกมันท�ำไมหญิงเล็ก พวกมันสมควรจะโง่ตอ่ ไป” คุณหญิงเริงรินจ้องหน้า ลูกสาวอย่างไม่พอใจ ก่อนจะหันไปหาเกรียงไกรซึง่ บัดนีท้ ำ� ท่าคล้ายจะเป็นลมจนสมศักดิ์ ต้องรีบมาช่วยพยุง “เล็กจะเป็นคนบอกเรือ่ งทุกอย่างเอง คุณแม่กก็ รุณาเงียบสักทีเถอะค่ะ” คุณหญิง แสดงออกมาชัดเจน มันมีอำ� นาจจนคนเป็นแม่ยอมสงบอย่างเสียไม่ได้ “ท�ำไมพวกคุณถึงท�ำกับเราแบบนี”้ น�ำ้ เสียงของเกรียงไกรขาดเป็นห้วง มีความ เสียใจมากมายมาจุกแน่นอยูท่ หี่ น้าอก “ดิฉนั ต้องขอโทษคุณด้วยนะคะ ขอโทษจริงๆ” เกรียงไกรส่ายหน้า แน่นอนทีส่ ดุ คนอย่างเขาก็ไม่คดิ จะโทษใครนอกจากตัวเอง ส�ำนึกแล้วว่ามันเป็นอย่างที่คุณหญิงเริงรินปรามาสไว้ไม่มีผิด เพราะเขามันโง่เองแท้ๆ แก้วกานต์ดาถึงต้องมารับกรรมเช่นนี้ “สมศักดิ์กลับกันเถอะ” เกรียงไกรชักชวนคนสนิทแล้วก็เดินออกไปทันที คุณหญิงเริงรินมองตามทัง้ สองด้วยความสะใจ ยิม้ กับตัวเองอยูต่ ลอดเวลา ทว่าลูกสาว ของเธอกลับท�ำหน้านิง่ มองตามเกรียงไกรไปด้วยความเห็นอกเห็นใจอย่างแท้จริง จน 42

อิงอุษา

พวกเขาลับตาไปแล้วจึงหันมาเอาความกับมารดาต่อ “คุณแม่ไม่รสู้ กึ ละอายใจในเรือ่ งนีบ้ า้ งเหรอคะ” ได้ยนิ วาจาของลูกสาวแล้วคนเป็นแม่กข็ องขึน้ ทันที เปลือกตาทีแ่ ต่งแต้มไว้ดว้ ย เครือ่ งส�ำอางหนาเบิกกว้างขึน้ อย่างไม่พอใจ “หญิงเล็ก!” คุณหญิงตวาด “จะไปละอายใจท�ำไม พวกมันก็สมควรจะเป็นอย่างนัน้ อยูแ่ ล้ว” “แต่พี่ชายจะไม่ท�ำอย่างนั้นหรอกค่ะ น้าชายเองก็คงไม่ชอบใจนักหากพี่ชาย จะทิง้ แก้วกานต์ดา” เธอคิดว่ามันจะต้องเป็นอย่างนัน้ “เล็กไม่อยากจะเชือ่ เลยว่าคุณแม่ จะใจด�ำได้ถงึ เพียงนี้ ระวังนะคะ สักวันกรรมมันจะตามทัน” “หญิงเล็ก มันจะมากไปแล้วนะ” คุณหญิงผุดลุกขึน้ หมายจะเอาเรือ่ งบุตรสาว ทว่าอีกฝ่ายก็เดินหนีเอาเสียดือ้ ๆ ทว่าเต็มไปด้วยความทระนงจนคนเป็นแม่รสู้ กึ หมัน่ ไส้ “ทีแ่ ม่ทำ� ไปทัง้ หมดก็เพือ่ ลูก เพือ่ พวกแกทัง้ นัน้ และแกก็ไม่สมควรจะมาท�ำกิรยิ าแบบนี้ กับแม่” คุณหญิงนริศราไม่หนั หลังกลับมามอง แม้จะได้ยนิ ประโยคท้ายของมารดาเป็น อย่างดี ไหล่บอบบางตรงนิง่ ก้าวเดินจากไปอย่างมัน่ คง เกรียงไกรเดินทางมาถึงไร่แก้วกานต์ดาด้วยสภาพของคนเหนือ่ ยหอบ มีเพียง สมศักดิเ์ ท่านัน้ ทีร่ วู้ า่ เขาเป็นโรคหัวใจ เนือ่ งจากเกรียงไกรต้องการให้อาการป่วยของตัวเอง ถูกปิดเป็นความลับ เพื่อไม่ให้คนในไร่และหลานสาวที่รักต้องหนักใจ เขาไม่ต้องการ จะสร้างภาระให้กบั ใคร “พ่อเลี้ยงไปให้หมอตรวจหน่อยนะครับ” สมศักดิ์ซึ่งมีวัยเท่ากันกับเกรียงไกร แนะน�ำด้วยความห่วงใยอย่างแท้จริง เกรียงไกรส่ายหน้า ก่อนจะประคองตัวเดินขึ้นไปยังบ้านไม้แบบล้านนาอย่าง มัน่ คง ทว่าหัวใจของเขาเต้นรุนแรงจนยากจะควบคุม “ไปหาหมอเถอะครับ อาการของพ่อเลีย้ งดูไม่ดเี ลย” สมศักดิร์ บเร้า “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกสมศักดิ์ คงถึงเวลาของฉันแล้ว มันใกล้เข้ามาแล้วจริงๆ แต่ฉันอยากจะเห็นหน้าหนูแก้วก่อน ฉันอยากจะขอโทษแก เพราะความโง่เง่าของฉัน คนเดียวแท้ๆ” แววตาทีส่ ะท้อนออกมาจากส่วนลึกของดวงตาช่างดูเศร้าสร้อย แฝงด้วยความ เจ็บปวดทรมานและความส�ำนึกผิดอย่างสุดซึง้ ซึง่ จากนีไ้ ปจนวันตายเกรียงไกรจะไม่มที าง 43

สะใภ้ผู้ดี

ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด “พ่อเลีย้ งหมายความว่าอย่างไรครับ พ่อเลีย้ งอย่าท้อใจเลยนะครับ อีกไม่นาน คุณแก้วก็จะกลับมา” สมศักดิ์พยายามจะให้ก�ำลังใจ เขาเองก็เจ็บปวดกับเรื่องที่ได้รู้ และก็รดู้ ดี ว้ ยว่าเจ้านายของเขาจะเจ็บปวดยิง่ กว่า “หากฉันเป็นอะไรไปก่อนทีห่ นูแก้วจะกลับมา ฉันฝากนายดูแลหนูแก้วด้วยนะ และฝากขอโทษหนูแก้วด้วย ทีฉ่ นั ท�ำผิดต่อแกจนไม่นา่ ให้อภัย” เกรียงไกรพยายามกลัน่ เสียงพูดให้ชดั ถ้อยชัดค�ำทีส่ ดุ มือเหีย่ วย่นกดทาบทีห่ น้าอกข้างซ้ายแน่น ราวกับว่ามัน จะช่วยทุเลาความเจ็บปวดได้ “อย่าเพิง่ พูดตอนนีเ้ ลยนะครับ” สมศักดิค์ ราง น�ำ้ ตาลูกผูช้ ายคลอในหน่วยตา อย่างกลัน้ ไม่อยู่ มีทงั้ ความสงสารและความเห็นใจ “ฉันไม่เป็นอะไรหรอกสมศักดิ”์ เกรียงไกรฝืนยิม้ ให้คนสนิท “ฉันขอตัวเข้าไป อ่านสัญญาก่อนแต่งงานของหนูแก้วสักหน่อย เผือ่ มันพอจะมีทางแก้ไขอะไรได้บา้ ง” นับตัง้ แต่วนั นัน้ เกรียงไกรก็ทรุดหนัก อีกทัง้ ไม่ยอมรับการรักษาตัวจากหมอที่ สมศักดิพ์ ยายามติดต่อมาเพือ่ ให้ตรวจอาการ ร่างของเขาซูบผอมราวกับคนทีก่ ำ� ลังตรอมใจ หัวหน้าคนงานอย่างสมศักดิจ์ งึ ต้องท�ำงานหนักแทนเจ้านายผูม้ พี ระคุณทุกอย่าง และเฝ้าหวัง ให้แก้วกานต์ดากลับมาได้ทนั ดูใจผูเ้ ป็นอา เวลาล่วงเลยไปวันแล้ววันเล่าและวันนีก้ ค็ รบสีป่ เี ต็มทีแ่ ก้วกานต์ดาไม่ได้ตดิ ต่อ กลับมา ความหวังของสมศักดิล์ ดน้อยลงไปทุกที เมือ่ อาการของผูเ้ ป็นนายทรุดหนักลง เรื่อยๆ และยังไม่ยอมรับการรักษา เขาออกมานั่งรออยู่หน้าไร่ทุกๆ วันในตอนเช้าตรู่ ด้วยความหวังว่าจะได้เห็นแก้วกานต์ดากลับมาอีกครัง้ “พ่อมานัง่ ท�ำอะไรอยูต่ รงนีท้ กุ วันจ๊ะ” สไบนางผูเ้ ป็นลูกสาวของเขาอดทีจ่ ะถามออกมาตรงๆ ไม่ได้ พ่อของเธอท�ำราวกับ รอใครบางคนอยู่ ตอนแรกเธอก็ไม่คดิ อะไร ทว่าผูเ้ ป็นพ่อกลับท�ำมันเป็นกิจวัตรประจ�ำวัน จนเธอนึกสงสัย สมศักดิห์ นั ไปมองลูกสาวอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขาดูเป็นกังวล ริว้ รอยบนใบหน้า ชัดขึน้ ราวกับเขาแก่ตวั ลงไปอีกนับสิบปี มันบ่งบอกได้วา่ เขามีเรือ่ งมากมายต้องคิด “พ่อมารอคุณแก้ว” “รอคุณแก้วท�ำไมหรือจ๊ะ คุณแก้วเธอไปเรียนต่อเมืองนอกนี่ ถ้าจบแล้วเธอก็จะ กลับมาเอง” 44

อิงอุษา

เสียงรถสองแถวทีแ่ ล่นมาท�ำให้สมศักดิไ์ ม่คดิ ทีจ่ ะตอบลูกสาว หัวใจของเขาเต้น รัวเร็ว ราวกับมีเรือ่ งน่าตืน่ เต้นก�ำลังจะเกิดขึน้ เขามองจนกระทัง่ มันจอดลงทีห่ น้าไร่ซงึ่ ก็ ท�ำให้ผเู้ ป็นลูกสาวมองตาม หญิงสาวร่างระหงในชุดทะมัดทะแมงอย่างผู้ชายก้าวลงจากรถพร้อมกระเป๋า ใบใหญ่ เธอยิม้ ให้เขา แต่เขาขมวดคิว้ อย่างไม่เข้าใจ ถ้าจ�ำไม่ผดิ เขาไม่เคยเห็นผูห้ ญิง คนนีม้ าก่อน “อาสมศักดิ์ พีน่ าง” หญิงสาวร้องทักแต่สมศักดิก์ ย็ งั นึกไม่ออกว่านัน่ คือเสียงของใคร แต่ลกู สาวทีย่ นื อยูข่ า้ งกายกลับกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เขาจึงหันไปมองด้วยสายตาเป็นค�ำถาม สไบนางเขย่าแขนบิดาแรงๆ ด้วยความตืน่ เต้น ยิม้ ระรืน่ ให้ผมู้ าเยือนจนออก นอกหน้า “พ่อ คุณแก้ว คุณแก้วจริงๆ ด้วย” แล้วเธอก็ไม่รอให้บดิ าได้ลกุ ขึน้ วิง่ เข้าไปหา สตรีผมู้ าใหม่ดว้ ยรอยยิม้ ชือ่ ทีเ่ ขาเฝ้ารอสะกิดบางสิง่ บางอย่างในหัวใจ สมศักดิย์ นื ขึน้ อย่างรวดเร็ว มอง ภาพลูกสาวกอดกับคนแปลกหน้านิ่ง แล้วในที่สุดเขาก็นึกออก ดวงตาอันงดงามที่เขา จะไม่มวี นั ลืมนัน้ มันเป็นของแก้วกานต์ดาทีไ่ ด้มาจากแม่ของเธอนัน่ เอง “คุณแก้ว” เขาครางเสียงแผ่ว ก้าวขาไม่ออก แก้วกานต์ดาค่อยๆ เดินมาหาอาสมศักดิ์ของเธอทันทีที่ผละออกจากสไบนาง หญิงสาวยกมือไหว้ พร้อมกับระบายยิม้ ให้ “แก้วเองค่ะ” หญิงสาวแนะน�ำตัวเองเสียงหวาน “คะ...คุณแก้วจริงๆ หรือครับ” เขาถามอย่างไม่ค่อยจะเชื่อ มันไม่เหมือน คุณแก้วทีเ่ ขาเคยรูจ้ กั เลย หญิงสาวตรงหน้าช่างงดงาม รูปร่างผอมเพรียว ใบหน้าเรียวสวย ราวกับเทพธิดาก็ไม่ปาน “แก้วเองค่ะ นีแ่ ก้วผอมไปจนอาสมศักดิจ์ ำ� ไม่ได้เลยเหรอคะ” หญิงสาวกล่าว พร้อมกับหัวเราะเบาๆ “คุณแก้วจริงๆ จ้ะพ่อ สวยจนจ�ำแทบไม่ได้” สไบนางช่วยยืนยันอีกแรง “อย่าเพิง่ พูดอะไรตอนนีเ้ ลยค่ะ แก้วมีเรือ่ งมากมายอยากเล่าให้อาสมศักดิแ์ ละ พีน่ างฟังเยอะเลย แต่ตอนนีแ้ ก้วอยากเข้าบ้านแล้วค่ะ คิดถึงทุกคนใจจะขาด” หญิงสาว ตัดบท เดินไปคล้องแขนสมศักดิแ์ ละสไบนาง พากันเดินเข้าไปด้วยรอยยิม้ เป็นสุข 45

สะใภ้ผู้ดี

ไร่แก้วกานต์ดาเป็นบ้านทีแ่ ท้จริงของเธอ การอยูต่ า่ งบ้านต่างเมืองมันช่างว้าเหว่ และยาวนานเหลือเกิน หญิงสาวพยายามตัง้ ใจเรียนให้จบเร็วทีส่ ดุ โดยมีภาพของทุกคน ในไร่แก้วกานต์ดาเป็นก�ำลังใจ ความเหนือ่ ยยากจากการเรียนและการท�ำงานหายเป็นปลิดทิง้ ทุกครัง้ เมือ่ เธอนึกถึงความสุขทีม่ รี ว่ มกันกับทุกคนทีน่ ี่ แก้วกานต์ดามองทุกอย่างรอบตัวด้วยหัวใจที่เป็นสุข ไม่มีความเปลี่ยนแปลง มากนัก มีเพียงต้นไม้นอ้ ยๆ เมือ่ ในอดีตเท่านัน้ ทีโ่ ตขึน้ ตามกาลเวลา ทว่าความสุขของแก้วกานต์ดาเกิดขึน้ เพียงระยะสัน้ ๆ เท่านัน้ เมือ่ เธอก้าวมาถึง บ้านทรงล้านนาของผูเ้ ป็นอา สมศักดิก์ ต็ ดั สินใจบอกข่าวร้ายทีอ่ ดั อัน้ อยูใ่ นใจทันที แก้วกานต์ดายืนน�ำ้ ตาคลอ ตัวสัน่ เทา มองใบหน้าทีเ่ หีย่ วย่นไปมากของผูเ้ ป็นอา ซึง่ นอนหลับตาอยูด่ ว้ ยสภาพอ่อนแรง ก่อนจะก้าวเข้าหาเตียงอย่างช้าๆ ปล่อยตัวลงนัง่ บนเก้าอีไ้ ม้ทจี่ ดั เตรียมไว้ตรงนัน้ แล้วสัมผัสมือทีแ่ น่นงิ่ อยูข่ า้ งกายของผูเ้ ป็นอา ก่อนจะ ยกขึน้ มาแนบกับแก้ม “อาขา แก้วกลับมาแล้ว” หญิงสาวกล่าวเสียงสัน่ ความรูส้ กึ ผิดเกาะกินหัวใจ อย่างรุนแรง อาของเธอป่วยหนักขนาดนี้ แต่เธอก็ไม่เคยรูม้ าก่อนเลย ตอนทีท่ า่ นยังแข็งแรง ก็ไม่มโี อกาสได้ปรนนิบตั ดิ แู ล เกรียงไกรค่อยๆ เปิดเปลือกตาขึ้น น�้ำเสียงอันคุ้นเคยปลุกเขาให้ตื่นจากการ หลับลึกอยู่ในห้วงของความรู้สึกผิดอันยาวนาน มือเขากระตุกเบาๆ ก่อนจะครางชื่อ หลานสาวออกมา “แก้วเองค่ะ แก้วกลับมาแล้ว” เกรียงไกรรูว้ า่ ความตายขยับเข้ามาใกล้เต็มทีแล้ว ท่ามกลางสติรางเลือนนัน้ เอง ความรูส้ กึ ขัดแย้งกันก็เกิดขึน้ ใจหนึง่ เขาอยากมีชวี ติ อยูต่ อ่ แต่อกี ความรูส้ กึ หนึง่ ซึง่ อยู่ ลึกยิง่ กว่ากลับรูส้ กึ ยินดีหากพญามัจจุราชจะเด็ดลมหายใจเขาทิง้ ให้รแู้ ล้วรูร้ อดไปเลย “แก้วจริงๆ ด้วย หลาน... หลานกลับมาแล้ว...” “ค่ะ แก้วเอง อาพักผ่อนเถอะนะคะ” หญิงสาวรีบเช็ดน�ำ้ ตา ซ่อนความเสียใจไว้ อย่างยากล�ำบาก แต่มอื ของเกรียงไกรเกร็ง รัง้ มือของหลานสาวไว้ทงั้ ทีส่ นั่ เทา “อามีเรือ่ งอยากจะบอกแก้ว อาพักผ่อนมามากแล้ว เวลาของอาก�ำลังจะหมด” เกรียงไกรพยายามข่มความเจ็บปวดพูด “อย่าพูดอย่างนีส้ คิ ะ อาต้องไม่เป็นอะไร แก้วกลับมาแล้ว แก้วจะดูแลคุณอาเอง” หญิงสาวบอกเสียงร้อนรน น�ำ้ ตาทีก่ ลัน้ ไว้ไหลออกมาอีกครัง้ 46

อิงอุษา

“อาขอร้อง เวลาของอามีไม่มาก” เสียงของเกรียงไกรแหบเครือ แววตาดูออ่ นแรง ท�ำให้แก้วกานต์ดาจ�ำใจต้องพยักหน้าด้วยความจ�ำยอม “แก้วจะฟังอาค่ะ” “อย่าโกรธแค้น จงใช้ชีวิตที่เหลือให้มีความสุข อาขอโทษกับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น อาไม่หวังให้หนูยกโทษให้ แต่อาเพียงแค่ได้ขอโทษหลานสาวทีอ่ ารักทีส่ ดุ ขะ...ของทุกอย่าง ทีส่ ำ� คัญอาเตรียมไว้ให้หนูแล้ว สมศักดิจ์ ะบอกทุกอย่างทีห่ นูไม่ร.ู้ .. อารักหนูมาก... รัก... ทีส่ ดุ ” “อาไกร” เสียงใสทีเ่ ต็มไปด้วยความตกใจร้องขึน้ “อาต้องไม่เป็นอะไร แก้วรัก อานะ คุณอาอย่าท�ำอย่างนีส้ !ิ ” หญิงสาวบอกร้อนรน “ไม่นะ!” มืออ่อนแรงของเกรียงไกรคลายลง เปลือกตาค่อยๆ ปิดลง มันเป็นความทรมาน จวบจนลมหายใจจะหมดลง น�ำ้ ตาไหลรินออกจากหางตาลงสูห่ มอนนุม่ หอบเอาความ เจ็บปวดไปด้วยจนวินาทีสดุ ท้ายของการมีชวี ติ แก้วกานต์ดาร้องเรียกผูเ้ ป็นอาซ�ำ้ ไปซ�ำ้ มา เขย่าร่างทีไ่ ร้ชวี ติ แรงๆ แต่กไ็ ม่มกี าร ตอบสนอง ขณะทีน่ ำ�้ ตาไหลรินพร้อมกับสะอึกสะอืน้ จนตัวโยน หญิงสาวปล่อยให้ตัวเองอยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ความเสียใจบีบคั้นความรู้สึก จนยากจะลุกขึ้นยืนได้ ตลอดชีวิตเธอพบแต่การสูญเสียอยู่เสมอ มันช่างรวดเร็วและ ไม่ทนั ตัง้ ตัวแทบทุกครัง้ ในยามทีเ่ สียบิดาเธอยังมีอาทีร่ กั ยืนเคียงข้าง แต่ยามนีเ้ ธอไม่มี ใครเลย เธอไม่เหลือใครอีกแล้ว “คุณแก้วครับ พ่อเลีย้ งท่านไปสบายแล้ว” มือของสมศักดิแ์ ตะไหล่กลมมนของ หญิงสาวอย่างปลอบใจ แต่ไม่พดู อะไรออกมาอีก ยามนีแ้ ก้วกานต์ดาก�ำลังเสียใจเกินกว่า จะอยากรับรูอ้ ะไร และความเห็นใจของเขาก็ไม่สำ� คัญไปมากกว่าความเสียใจจากความสูญ เสียทีแ่ ก้วกานต์ดาก�ำลังเผชิญอยู่ งานศพของเกรียงไกรถูกจัดขึน้ อย่างเงียบๆ มีเพียงคนงานในไร่เท่านัน้ ทีม่ า ร่วมงาน เพราะเขาไม่มญ ี าติทไี่ หนอีกแล้วนอกจากแก้วกานต์ดา ทุกคนในไร่ตา่ งโศกเศร้า เสียใจไม่แพ้แก้วกานต์ดา เมือ่ ทุกอย่างเสร็จสิน้ แล้ว สมศักดิจ์ งึ ตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ หญิงสาวฟัง ใบหน้าของชายทีไ่ ด้ชอื่ ว่าเป็นสามีทำ� ให้เรียวปากบางเม้มเข้าหากันแน่น รอยยิม้ ดูแคลนของเขาเธอก็ยงั จ�ำได้ดี เขาคงก�ำลังหัวเราะเยาะเธออยูใ่ นมโนนึกอยูเ่ สมอจนกระทัง่ ตอนนี้ นึกแล้วความแค้นเคืองก็อัดแน่นขึ้นมาเต็มหัวใจ ดวงตาสวยลุกวาวราวกับมี 47

สะใภ้ผู้ดี

เปลวเพลิงสุมอยู่ แต่มนั ยังไม่ใช่ตอนนี้ เธอจะปล่อยให้เขาพวกมีความสุขไปก่อน และอีกไม่นาน พวกเขาทุกคนจะต้องชดใช้อย่างสาสมทีเดียว “แก้วจะกลับไปเรียนต่ออีกสองปีคะ่ ฝากอาสมศักดิด์ แู ลทีน่ ดี่ ว้ ยนะคะ แก้วให้ อาสมศักดิม์ สี ทิ ธิท์ กุ อย่างในไร่น”ี้ สมศักดิพ์ ยักหน้าอย่างเห็นใจ แก้วกานต์ดาสมควรไปไกลๆ น่ะดีแล้ว จะได้ ไม่ตอ้ งมาเจ็บปวดกับความทรงจ�ำทีน่ ี่ และเขาก็เชือ่ ว่าเวรกรรมมีจริง สักวันพวกศักดิราช จะได้รบั ผลกรรมของตัวเอง “ครับ ผมจะดูแลทีน่ อี่ ย่างดี คุณแก้วไม่ตอ้ งห่วงหรอกครับ ไปเมืองนอกคราวนี้ ให้นางตามไปดูแลคุณแก้วด้วยนะครับ” แก้วกานต์ดาหันหน้ามายิม้ บางๆ ให้หวั หน้าคนงาน คนทีร่ กั เธออย่างจริงใจก็เห็น จะมีแต่อยูท่ นี่ เี่ ท่านัน้ สีป่ ที เี่ ธอดิน้ รนเอาตัวรอดอยูไ่ กลบ้านได้เรียนรูท้ กุ อย่างแล้ว โลกใบนี้ โหดร้ายกว่าทีค่ ดิ ไว้มากนัก “อย่าให้พนี่ างไปล�ำบากกับแก้วเลยค่ะ แก้วอยูเ่ องได้” ยิง่ คิดความแค้นทีส่ มุ อยูใ่ นอกก็ยงิ่ ทวีความรุนแรงขึน้ เรือ่ ยๆ หญิงสาวจ�ำได้ดกี บั ท่าทางกระตือรือร้นของคุณชายรินธรทีต่ กปากรับค�ำอาของเธอเรือ่ งไปเรียนต่อเมืองนอก “โธ่! คุณแก้ว” สมศักดิแ์ สดงความเห็นใจออกมาอย่างเปิดเผย “เขามาเพื่อกอบโกยเอาสิ่งที่เป็นของเราเพียงอย่างเดียวค่ะ ตั้งแต่อยู่ที่นั่นแก้ว ไม่เคยได้รบั เงินจากพวกเขาแม้แต่สตางค์แดงเดียว ทัง้ ๆ ทีเ่ ขาได้ของแก้วไปทุกอย่าง” หล่อนกล่าวเสียงเยือกเย็น “ต่อไปนีค้ ณ ุ แก้วไม่ตอ้ งท�ำงานส่งเสียตัวเองอีกแล้วครับ พ่อเลีย้ งมีเงินอยูม่ ากมาย ไร่แก้วกานต์ดาสร้างรายได้ให้มากทีเดียว” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เก็บไว้ยามจ�ำเป็น หรือท�ำเป็นกองทุนให้ลกู คนงานได้เรียน หนังสือสูงๆ ดีกว่า แก้วไม่ได้ลำ� บากอะไรมากหรอก ทีโ่ น่นท�ำงานนิดๆ หน่อยๆ ก็ได้เงิน เยอะแล้ว” เธอยิม้ แม้วา่ วาจาทีพ่ ดู ออกมานัน่ ไม่เป็นความจริง จริงอยูท่ หี่ าเงินได้มาก แต่ ค่าใช้จา่ ยทีโ่ น่นก็มากด้วยเช่นกัน สมศักดิเ์ องก็ไม่รอู้ ะไรเท่าไหร่นกั ตัง้ แต่เกิดมาเขาเองก็ไม่เคยออกนอกประเทศ สักครัง้ คงจะเป็นความจริงอย่างทีน่ ายสาวบอก ซึง่ ก็ทำ� ให้เขาหายใจคล่องไปเปลาะหนึง่ จะมีก็แต่เรื่องเดียวเท่านั้นที่เขายังเป็นกังวล ซึ่งแก้วกานต์ดาก็เดาสีหน้าคนสนิทของอา ออกได้ในทันที 48

อิงอุษา

“ส่วนเรือ่ งการแต่งงานของแก้ว แก้วจะกลับมาหย่าอีกสองปีขา้ งหน้าค่ะ ปล่อยให้ พวกศักดิราชเสวยสุขไปจนพอใจไปก่อน แก้วต้องขอไปศึกษาสัญญาให้ดๆี บางทีอาจจะมี ช่องโหว่ให้ทำ� อะไรได้บา้ ง อาสมศักดิไ์ ม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะ พวกเขาจะได้ชดใช้แน่” สมศักดิพ์ ยักหน้าเห็นด้วย หญิงสาวผูน้ ชี้ า่ งงดงามทัง้ กายและใจ พ่อเลีย้ งเกรียงไกร และเจ้าสัวชัยจะต้องมองลงมาจากสวรรค์ดว้ ยความภาคภูมใิ จอย่างแน่นอน เมือ่ ทุกอย่างเสร็จสิน้ แล้ว แก้วกานต์ดาก็หอบความเสียใจทัง้ หมดกลับไปยังเมือง ไกล อันเป็นทีอ่ ยูข่ องพวกชนศิวไิ ล โดยทีไ่ ม่มใี ครสักคนรับรูไ้ ด้เลยว่าหัวใจดวงน้อยๆ นี้ เจ็บช�ำ้ สักเพียงใด หญิงสาวหันมามองป้ายชือ่ ไร่ทอี่ าของเธอตัง้ ใจให้เป็นชือ่ เธอเพือ่ เป็นก�ำลังใจ “ศักดิราชทุกคนจะต้องชดใช้” ค�ำสัญญาเปล่งออกมาราวกับเสียงกระซิบ หากแต่ มันฝังรากลึกสูจ่ ติ ใจอันบอบช�ำ้ ซึง่ บัดนีม้ นั ถูกห่อหุม้ ด้วยความแข็งกระด้างราวกับหินผา รถทันสมัยทีส่ ดุ แห่งยุคแล่นสวนกับรถของไร่แก้วกานต์ดาทีน่ ำ� หญิงสาวมุง่ หน้า ออกไป แต่แก้วกานต์ดาไม่มีกะจิตกะใจสังเกต มีเพียงผู้ที่อยู่ในรถหรูคันนั้นเท่านั้นที่ หันมองตามจนลับตา หม่อมเจ้าหญิงผ่องหันมามองบุตรสาวด้วยแววพระเนตรทีเ่ ป็นทุกข์ระทมมาอย่าง ยาวนาน ก่อนจะเปรยสุรเสียงแหบเครือออกมา “แม่อยากเจอลูกแม่รวี อยากให้แกได้อยูใ่ นทีข่ องแกสักที” หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุถอนพระทัยไปกับหม่อมเจ้ามารดา ด�ำรงยศเป็นชายา ของ เสด็จน้องยาเธอกานต์บดินทร์ศร บดินทร์กานต์ ผูเ้ ป็นต้นราชสกุลบดินทร์กานต์ และเป็นโอรสของพระมหากษัตริย์องค์ก่อน เป็นพระน้องยาเธอต่างพระมารดาของ พระมหากษัตริยอ์ งค์ปจั จุบนั ท่านหญิงกานต์เกตุคอื ธิดาองค์เดียวในบรรดาโอรสและธิดารวมสีค่ นของท่านหญิง ผ่องทีร่ บั รูค้ วามคับข้องพระทัยของพระมารดามาตลอด ท่านแม่ของท่านหญิงทรงเสียพระทัย อย่างหาสิง่ ใดเปรียบมิได้เลย นับตัง้ แต่หม่อมเจ้าหญิงกานต์รวี ธิดาองค์เล็กสิน้ ชีพติ กั ษัย ไปอย่างตรอมตรม “อีกเดีย๋ วท่านแม่กจ็ ะได้เจอหลานค่ะ” ท่านหญิงกานต์เกตุตรัสด้วยพระพักตร์ มุง่ มัน่ ก่อนทีร่ ถจะจอดได้สนิทและดับเครือ่ งลง สุภาพสตรีสูงศักดิ์ย่างพระบาทลงจากรถ พร้อมกับทรงมีพระอาการสั่นน้อยๆ ด้วยความทีพ่ ระวรกายทรงชราภาพ ธิดาทีม่ ยี ศเท่าเทียมกันก้าวพระบาทตามลงมา 49

สะใภ้ผู้ดี

สมศักดิ์ที่ก�ำลังจะเดินกลับเข้าไร่เมื่อส่งแก้วกานต์ดาเสร็จสังเกตเห็นพอดี เขา จึงเดินกลับมา “มาหาใครครับ” เขาถามอย่างสุภาพ หากแต่นำ�้ เสียงไม่เป็นมิตรนัก หากให้เดา สุภาพสตรีสองคนนีต้ อ้ งเป็นพวกผูด้ เี ป็นแน่แท้ ทัง้ การแต่งกายและท่าทางยโสอวดดีบง่ บอก ว่าเป็นเช่นนัน้ “ฉันมาหาคนทีช่ อื่ แก้วกานต์ดา” ท่านหญิงสูงวัยตรัสเสียงเย็น พระพักตร์เหีย่ วย่น ตามวัยฉายแววผยองอย่างถือองค์ “คุณแก้วเพิง่ ออกไป แล้วคุณเป็นใคร มาพบคุณแก้วท�ำไม” สมศักดิซ์ งึ่ บัดนี้ เกลียดพวกผู้ดีเข้าไส้ถามเสียงขุ่น ไม่สนสักนิดว่าหญิงชราผู้นี้จะเป็นลูกท่านหลานเธอ มาจากไหน ท่านหญิงสูงวัยทรงมีท่าทางไม่พอพระทัยอย่างชัดเจน พระเนตรขุ่นเขียวด้วย ความรูส้ กึ ว่าคล้ายกับจะถูกลบหลูเ่ กียรติของวงศ์สกุล “นีค่ อื หม่อมเจ้าหญิงผ่อง บดินทร์กานต์ ส่วนฉัน หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุ บดินทร์กานต์” หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุทรงรีบแนะน�ำองค์ และหม่อมเจ้ามารดา ก่อนที่ ชายสามัญชนผูน้ จี้ ะพูดจามิควรออกมามากกว่านี้ “พวกผูด้ นี เี่ อง” สมศักดิเ์ สมองไปทางอืน่ กล่าวเสียงกระซิบกับตนเอง ก่อนจะหัน มาเผชิญหน้ากับสุภาพสตรีสงู ศักดิท์ งั้ สองคน ทว่าท่าทางยังแข็งกร้าวเช่นเดิม “ขอประทาน อภัย กระหม่อมไม่รศู้ พั ท์สงู ๆ ของพวกทีม่ ยี ศถาบรรดาศักดิ์ โปรดอภัยให้กระหม่อมด้วย” ท่านหญิงทรงไม่รสู้ กึ ว่าชายผูน้ รี้ สู้ กึ ผิดสักนิด น�ำ้ เสียงของเขาคล้ายก�ำลังประชด “อย่ามาอวดดีกบั ฉัน บอกฉันมาเดีย๋ วนี้ แม่แก้วกานต์ดาอยูไ่ หน” สุรเสียงของ ท่านหญิงขุน่ เขียวอย่างไม่พอพระทัย พระพักตร์บงึ้ ตึง ทอดพระเนตรมองชายอวดดีอย่าง เหยียดหยาม “ไปเรียนต่อทีเ่ มืองนอกกระหม่อม ทราบกันแล้วก็เชิญเสด็จกลับดงผูด้ ขี องท่าน เสียเถอะ อย่ามายุง่ กับคุณแก้วอีกเลย กระหม่อมไม่รหู้ รอกว่าท่านเป็นใคร แต่ถา้ ให้เดา ก็คงเป็นญาติสว่ นไหนของศักดิราชเป็นแน่ หากพวกท่านยังมีความเป็นคนอยู่ ก็อย่ามา ยุง่ กับคุณแก้วอีก ปล่อยให้เธอได้มคี วามสุขกับชีวติ บ้าง เธอเสียใจมามากพอแล้ว” บอก เพียงเท่านัน้ สมศักดิก์ ห็ นั หน้าเดินกลับเข้าไปภายในไร่ โดยไม่สนใจเสียงเรียกตามหลัง “อวดดีนกั กลับมานีน่ ะ!” “ช่างเขาเถอะค่ะท่านแม่ ใจเย็นๆ ก่อนนะคะ” “เจ้าคนไม่รู้กาลเทศะ” ท่านหญิงผ่องทรงทอดพระเนตรตามด้วยความกริ้ว 50

อิงอุษา

ก่อนจะหันพระพักตร์มาหาธิดา “แม่เกตุ พวกศักดิราชเกีย่ วข้องอะไรด้วย” “หญิงไม่ทราบค่ะ” หม่อมเจ้าหญิงกานต์เกตุทรงส่ายพระพักตร์เบาๆ ท่านหญิงผ่องทรงพยักพระพักตร์อย่างขัดใจ ก่อนจะจับธารพระกรไว้แน่น แล้ว ย่างพระบาทขึน้ รถไปด้วยวรกายทีส่ นั่ เทา ทอดพระเนตรด้วยดวงตาซึง่ เริม่ จะฝ้าฟางบ้าง แล้วตรงไปข้างหน้าอย่างใช้ความคิด

51

สะใภ้ผู้ดี

3 แก้วกานต์ดา ศักดิราช

ประตูไม้สกั ขนาดใหญ่ตดิ ป้ายบ่งบอกต�ำแหน่งใหญ่โตของท่านประธานบริษทั อย่างไม่นึกอาย แก้วกานต์ดามองแล้วเหยียดยิ้ม เมื่อก่อนมันเคยเป็นห้องท�ำงานของ พ่อเธอ แต่ตอนนีม้ นั กลายเป็นของสามีเธอ ซึง่ เคยเจอหน้ากันแค่ครัง้ เดียว หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราช เป็นสามีทถี่ กู ต้องตามกฎหมายของเธอ และ เขาก็เป็นคนทีย่ ดั เยียดความแค้นและความเกลียดชังใส่หวั ใจของเธอ เป็นแรงผลักดัน อันทุกข์ทรมานทีค่ อ่ ยๆ กัดกินหัวใจมาตลอดสองปีนบั ตัง้ แต่เธอได้รเู้ รือ่ งทัง้ หมด บัดนี้ เธอพร้อมแล้วทีจ่ ะทวงทุกอย่างคืน แก้วกานต์ดายืนมองป้ายชือ่ พลางซึมซับความแค้นทีพ่ ลุง่ พล่านอยูใ่ นใจ “มีอะไรหรือเปล่า” มณีฤทัยกระแทกเสียง มองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน “มายืนเซ่อ อะไรอยูต่ รงนี้ ไม่รหู้ รือไงว่านีม่ นั ห้องของท่านประธาน ถ้าหลงทางก็กลับไปทางเก่าซะ” แก้วกานต์ดาหันไปทางต้นเสียงอย่างช้าๆ มองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า แม่สาวคนนีห้ นุ่ อวบอัน๋ ยังไม่พอ ยังจงใจสวมชุดท�ำงานรัดตึงเพือ่ ขับเน้นให้สว่ นสัดล้นทะลัก ออกมาอย่างน่าเกลียด ป้ายต�ำแหน่งเลขาฯแปะอยูอ่ กซ้าย ล่างลงมาเป็นชือ่ ‘มณีฤทัย ทองน้อย’ 52

อิงอุษา

“ฉันมาพบ หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิราช” หญิงสาวบอกพร้อมเชิดหน้าขึน้ “วันนีค้ ณ ุ ชายไม่ได้นดั ใครไว้ โทรมานัดก่อนล่วงหน้า และรอคิวไปอีกสามสีเ่ ดือน เรือ่ งแค่นไี้ ม่รหู้ รือยังไงกัน” เลขาฯสาวขึน้ เสียงสูงอย่างร�ำคาญ “ถ้าไม่รกู้ จ็ ะบอกให้เอาบุญ บริษทั ใหญ่ๆ เขาต้องมีการนัดล่วงหน้า จ�ำเอาไว้ จะได้ไม่เซ่อซ่า ท�ำขายหน้าตัวเอง” “ฉันไม่มคี วามจ�ำเป็นต้องนัด ฉันอยากมาเมือ่ ไรก็ยอ่ มได้” แก้วกานต์ดาตอบ ความหยิง่ ยโสของเธอท�ำให้ดสู ง่างามได้อย่างไม่นา่ เชือ่ แม่เลขาฯสาวแบะปากอย่างดูแคลน ราวกับว่าคนตรงหน้าเป็นนักต้มตุน๋ หลอกลวง “ก�ำลังพูดอะไรอยูเ่ หรอยะ ท�ำอย่างกับว่าตัวเองเป็นคนส�ำคัญอย่างนัน้ ล่ะ ฉันจะ บอกอะไรให้ ฉันรูจ้ กั คนส�ำคัญของคุณชายทุกคน จ�ำหน้าได้อย่างแม่นย�ำ และทีส่ ำ� คัญ ฉันไม่เคยเห็นหน้าหล่อนมาก่อน เป็นญาติสว่ นไหนของคุณชายไม่ทราบ” มณีฤทัยมอง อีกฝ่ายอย่างดูถกู “ฉันเป็นเมียเขา” แม่เลขาฯสาวหัวเราะเบาๆ ก่อนจะกรีดเสียงสูงขึน้ อย่างขบขัน “โอ๊ยยย! วันนีแ้ หละ นังมณีคนนีจ้ ะหัวเราะให้ฟนั ร่วง คุณชายเคยแต่งงานทีไ่ หน กันล่ะ นังบ้า” มณีฤทัยมองอีกฝ่ายด้วยความรังเกียจ และยิม้ ผยองเมือ่ ตนรูท้ นั “คิดจะ จับคุณชายล่ะสิ มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะ นังสิบแปดมงกุฎ” ประโยคท้าย มณีฤทัยเน้นเสียงอย่างเหยียดหยาม แก้วกานต์ดากลอกตาด้วยความเบือ่ หน่าย “เธอควรจะรู้จักศึกษาข้อมูลให้มันดีกว่านี้หน่อยนะ ขาดตกบกพร่องอย่างนี้ ควรพิจารณาตัวเองแล้วลาออกไปจะเป็นการดีทสี่ ดุ ” “ต๊ายตาย หล่อนเป็นใครมาจากไหนกันยะ ถึงได้คดิ มาสัง่ ฉัน” มณีฤทัยเท้าสะเอว อย่างเอาเรือ่ ง “ฉันเป็นเจ้าของทีน่ ี่ จ�ำใส่สมองกลวงๆ ของเธอไว้ดว้ ย มณีฤทัย ทองน้อย” “นังนี่ ฉันจะเรียกยามมาลากคอแกออกไป” “เชิญ!” แก้วกานต์ดายักไหล่ ก่อนจะเมินหน้าหนีอกี คน เปิดประตูหอ้ งท�ำงานที่ อยูต่ รงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว ท่าทางของเธอเต็มไปด้วยความมัน่ ใจ “นี่ อย่าเข้าไปนะ” มณีฤทัยตาเหลือก รีบเข้าไปขวางอีกฝ่ายไว้ แต่เสียงของเธอ ก็เล็ดลอดเขาไปในห้องใหญ่จนได้ เมือ่ แก้วกานต์ดาแง้มประตูได้นดิ หน่อย “อะไรกันน่ะมณี” เสียงทุม้ บ่งบอกถึงความหงุดหงิดเอ่ยออกมาจากข้างใน แก้วกานต์ดากระชากประตูทันที ครู่เดียวทั้งคู่ก็ถลันเข้าไปในห้องท�ำงานใหญ่ อย่างไม่มีใครยอมใคร ผู้ที่นั่งอยู่หลังโต๊ะท�ำงานเงยหน้ามองอย่างเสียไม่ได้ แล้วก็ส่ง 53

สะใภ้ผู้ดี

สายตาต�ำหนิไปยังเลขาฯสาวทันที “มณีหา้ มแล้วนะคะ ผูห้ ญิงคนนีไ้ ม่ยอมฟังเลย แถมยังด่าว่ามณีเสียๆ หายๆ อีก ให้เรียกยามมาลากตัวออกไปเลยไหมคะ” มณีฤทัยรีบแก้ตวั ทันที แต่ดเู หมือนว่า ผูเ้ ป็นเจ้านายจะไม่สนใจ ชายหนุม่ สะดุดดวงหน้างามทีเ่ ต็มไปด้วยความหยิง่ ผยองนัน่ เธอมีเสน่ห์ และ เป็นสิง่ ทีท่ า้ ท้ายไม่ใช่นอ้ ย โดยเฉพาะดวงตาสีดำ� ขลับทีม่ องมาทางเขาอย่างเอาเรือ่ ง มัน สร้างความแปลกใจให้เขาเป็นอย่างมาก เมือ่ ผูห้ ญิงส่วนมากมักจะวิง่ เข้าหาเขาพร้อมแววตา หวานเชือ่ มเสียมากกว่า ทว่าดวงตาของผูห้ ญิงคนนีเ้ ต็มไปด้วยความชิงชังและกล่าวหา “ฉันต้องการคุยกับคุณเป็นการส่วนตัว คุณชายดิษราช” น�ำ้ เสียงหวานใสเจือ ด้วยความแข็งกระด้าง ตาสวยตวัดมองแม่เลขาฯของเขาเล็กน้อย ก่อนจะเมินหน้าหนี “อย่าไปฟังมันนะคะคุณชาย เดีย๋ วมณีจะเรียกยามมาไล่มนั ออกไปเดีย๋ วนีล้ ะ่ ค่ะ” “มะ...ไม่ตอ้ งมณี” เขาพูดกับเลขาฯ ทว่าดวงตาจดจ้องอีกคนไม่ลดละ “ได้ยนิ แล้วใช่ไหม แม่มณีฤทัย” แก้วกานต์ดากระแทกแดกดันเสียงสูง พร้อมกับ เหยียดยิม้ “ดูสคิ ะคุณชาย แม่นวี่ างอ�ำนาจบาตรใหญ่ สงสัยจะเป็นคนบ้าแน่ๆ” มณีฤทัย ฟ้องเจ้านายต่อ และดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนเสียเหลือเกิน “นีม่ นั อะไรกัน และเธอเป็นใคร” หม่อมราชวงศ์ดษิ ราชยืนขึน้ อดแปลกใจตัวเอง ไม่ได้เมือ่ เสียงของเขาเบาจนไม่นา่ เชือ่ ทัง้ ทีเ่ ขาควรจะโกรธเธอ แต่กเ็ ปล่า “มันเป็นคนบ้าค่ะ เรียกยามจะดีที่สุดค่ะ” มณีฤทัยเสริมอย่างได้ใจ ขณะที่ แก้วกานต์ดามองทั้งสองสลับกันอย่างดูแคลน และเธอก็ตัดแม่เลขาฯสาวออกไปจาก โสตประสาททันที “ฉันเป็นใครไม่สำ� คัญหรอกค่ะ” เธอพูด ท่าทางเอาจริงเอาจัง ก่อนจะโยนซอง สีน�้ำตาลที่ถือมาด้วยลงตรงหน้าเขาแรงๆ “คุณรีบเช็นเอกสารพวกนี้ซะ แล้วก็เก็บของ ออกไปจากทีน่ ใี่ ห้เร็วทีส่ ดุ และกรุณาเอาแม่เลขาฯของคุณติดตัวไปด้วย” มณีฤทัยกระชากแขนแก้วกานต์ดาให้หันมา ตั้งท่าว่าจะตบเพื่อเอาใจเจ้านาย ทว่ามือของเธอที่เงื้อขึ้นถูกอีกฝ่ายสลัดทิ้งอย่างไม่ไยดี แล้วยังกระแทกจนมณีฤทัยล้ม ไปกองอยูก่ บั พืน้ “อย่ามาอวดดีกบั ฉัน และก็ไสหัวออกไปจากทีน่ ซี่ ะ” หญิงสาวกล่าวเสียงลอดไรฟัน “ฉันคือเจ้าของทีน่ ี่ ไม่ใช่สามีขโี้ กงทีย่ นื อยูต่ รงนี้ จ�ำใส่หวั เธอไว้ซะ” ดวงตาสวยหันมามอง คนทีน่ งั่ อ้าปากด้วยความตกใจอย่างดูแคลนแล้วก็แสยะยิม้ 54

อิงอุษา

“กะ...แก้วกานต์ดา” เขาครางออกมาเสียงแผ่วราวกับไม่อยากจะเชือ่ ในสิง่ ทีเ่ ห็น “ฉันดีใจเหลือเกินทีค่ ณ ุ ยังจ�ำภรรยาของตัวเองได้” หญิงสาวหันไปมองมณีฤทัย ต่อจากนัน้ “ฉันบอกให้เธอออกไปไม่ได้ยนิ หรือไง” “คุณชายคะ” มณีฤทัยหันไปหาเจ้านายอย่างเป็นค�ำถามทันที พร้อมกับพยายาม ยันกายลุกขึน้ อย่างทุลกั ทุเล “ออกไปก่อนมณีฤทัย” “แต่...” “ฉันบอกให้เธอออกไปยังไงล่ะ” มณีฤทัยมองทั้งสองสลับกันด้วยใบหน้าเจื่อน แต่เธอก็ยังไม่ยอมแพ้ ยังไง ผูห้ ญิงทีม่ าใหม่กไ็ ม่นา่ ไว้วางใจอยูด่ ี “มันโกหกนะคะคุณชาย มณีจะลากคอมันออกไปเดีย๋ วนีล้ ะ่ ค่ะ” หญิงสาวตัง้ ท่า จะท�ำอย่างปากว่าจริงๆ ทว่าน�ำ้ เสียงทีน่ า่ กลัวทีส่ ดุ เท่าทีเ่ คยได้ยนิ มาหยุดไว้เสียก่อน “หยุดนะมณีฤทัย เธอนัน่ แหละออกไป” “แล้วก็เก็บของของเธอออกไปจากทีน่ ดี่ ว้ ย ฉันไล่เธอออก” แก้วกานต์ดาเสริมต่อ ทันที ท�ำให้มณีฤทัยลืมความขุน่ เคืองของผูเ้ ป็นเจ้านายไปในทันที “แกไม่มีสิทธิ์มาไล่ฉัน คุณชายขา มณีไม่ยอมนะคะ มณีไม่ยอม” เธอเดิน กรีดกรายไปหานายหนุม่ อย่างออเซาะ แต่เขาก็สลัดมือเธอออกอย่างไม่ไยดี “ถ้าไม่อยากถูกไล่ออกจริงๆ ก็ออกไปตอนนี”้ ชายหนุม่ กล่าวเสียงเหีย้ ม แต่ สายตาคมมองผูห้ ญิงอีกคน รอดูปฏิกริ ยิ าตอบรับจากเธอ ทว่าหญิงสาวยังเมินเฉย มณีฤทัยรีบก้าวออกไปอย่างเสียไม่ได้ แต่ก็มิวายมองผู้หญิงอีกคนอย่างชิงชัง และงุนงง แก้วกานต์ดาพยักหน้าอย่างพอใจเมือ่ ประตูถกู ปิดลง ใบหน้างดงามทีฉ่ าบไว้ ด้วยความแข็งกระด้างมองผูเ้ ป็นสามีนงิ่ แววตาของเธอเต็มไปด้วยความเกลียดชัง “เธอใช่แก้วกานต์ดาจริงๆ หรือ” ชายหนุม่ ถามอีกครัง้ ราวกับไม่คอ่ ยจะเชือ่ นัก นัยน์ตาคมมองเธออย่างพิจารณา แก้วกานต์ดาไม่หลบสายตา เธอโต้ตอบเขาด้วยการ มองอย่างท้าทาย มัน่ ใจว่าตนเองเหนือกว่าทุกประการ “ฉันไม่มเี วลามาก อ่านเอกสารการหย่านัน่ ซะ” เธอชีม้ อื ไปยังซองสีนำ�้ ตาลทีเ่ ขา ยังไม่แตะต้อง “และก็อา่ นเอกสารคืนสิทธิท์ กุ อย่างให้กบั ฉันด้วย ฉันไม่อยากหลอกใคร ให้เซ็นอะไรมัว่ ๆ มันน่าสมเพช” เธอกระแทกเสียงในประโยคท้ายและมองเขานิง่ คุณชายดิษราชไม่ยอมแตะต้องซองสีนำ�้ ตาลบนโต๊ะ ดวงตาคมเป็นสีดำ� วาวดุจ รัตติกาลทีไ่ ร้หมูด่ าวมองหญิงสาวทีย่ นื อยูต่ รงหน้าอย่างพิจารณา ผูห้ ญิงคนนีท้ งั้ สวยและ 55

สะใภ้ผู้ดี

เต็มไปด้วยความมัน่ ใจ ถ้าเป็นแก้วกานต์ดาจริงเขาก็จำ� เธอไม่ได้เลยสักนิด และนัน่ เป็น เหตุให้เขาไม่เพียงแต่แปลกใจ แต่ถงึ กับตืน่ ตะลึง “ฉันไม่อยากจะเชือ่ เธอมาได้ยงั ไง” “ท�ำไมฉันจะมาไม่ได้ ทีน่ มี่ นั เป็นของฉัน อย่าเสียเวลาอยูเ่ ลยค่ะ คุณชายรีบเซ็นซะ ทุกอย่างจะได้จบๆ ไป” เขาจ�ำต้องจับเอกสารออกมาจากซองสีนำ�้ ตาลนัน้ อย่างเสียไม่ได้ ทว่าไม่ยอมอ่าน แล้วเงยหน้าขึน้ มองเธอด้วยความงุนงง “นีม่ นั อะไร” “ก็เหลือกตาดูส”ิ แก้วกานต์ดาขึน้ เสียง “มันเป็นใบหย่า และสัญญาถอนตัวจาก การเป็นผูด้ แู ลทรัพย์สนิ แทนฉัน” ชายหนุม่ ส่ายหน้า พร้อมกับวางเอกสารไว้ทเี่ ดิม “ไม่ ฉันไม่เซ็นอะไรทัง้ นัน้ ” แก้วกานต์ดาไม่รสู้ กึ แปลกใจเลย เธอนึกอยูแ่ ล้วว่าพวกผูด้ อี ย่างเขามันขีโ้ กงได้ อย่างหน้าด้านๆ แค่ไหน แต่แก้วกานต์ดาคนนีไ้ ม่ใช่เด็กน้อยไร้เดียงสาคนนัน้ อีกแล้ว “งัน้ ก็เตรียมฉาวโฉ่ได้เลยค่ะ ฉันจะฟ้องและประณามพวกคุณไปทัว่ บ้านทัว่ เมือง คนอืน่ จะได้เห็นสักทีวา่ พวกผูด้ ตี นี แดงมันขีโ้ กงและหน้าตัวเมียแค่ไหน” นอกจากความแปลกใจแล้ว หม่อมราชวงศ์ดิษราชยังรู้สึกตกใจด้วย ผู้หญิง ตรงหน้าเขาคนนี้ราวกับไม่ใช่แก้วกานต์ดาเมื่อหกปีก่อน ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วย ความตระหนกกลับมีแต่กระแสแห่งความมาดมั่น ท่าทางหวาดกลัวไปกับอะไรง่ายๆ เปลีย่ นแปลงเป็นความเกรีย้ วกราดและพร้อมทีจ่ ะสูอ้ ยูต่ ลอดเวลา “เธอต้องการอะไร” เขาหลุดปากถามออกมา “ทุกสิง่ ทุกอย่างทีเ่ ป็นของฉัน และการทีไ่ ด้เห็นพวกคุณไม่มแี ม้แต่ทซี่ กุ หัวนอน” เธอบอกเสียงหนักแน่น มุง่ มัน่ ด้วยท่าทางทีม่ นั่ ใจ ชายหนุม่ พยักหน้าแรงๆ “ได้!” “ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวตอบเสียงประชด นึกเสียใจนิดหน่อยทีม่ นั ดูงา่ ยเกินไป เธออยากเห็นพวกเขาตกเป็นทีห่ วั เราะเยาะ และมีสภาพไม่ตา่ งจากขอทานต่างหาก “แต่เธอจะได้เพียงอย่างแรกเท่านัน้ ฉันไม่มที างเซ็นใบหย่าให้เธอเด็ดขาด” เขา เสริมต่อทันที น�ำ้ เสียงเอาจริงเอาจังไม่แพ้เธอ ไร้ซงึ่ สามัญส�ำนึกอย่างทีแ่ ก้วกานต์คดิ ไว้ ไม่มผี ดิ ตาสวยจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรือ่ ง มีความโกรธและความเกลียดชังในม่านตา 56

อิงอุษา

“งัน้ ก็เตรียมรอหมายศาลก็แล้วกันนะคะ ฉันจะฟ้องหย่า” “มันไม่งา่ ยอย่างนัน้ หรอก” “มันง่ายนิดเดียวค่ะ เพียงแค่ฉนั แสดงภาพคุณควงกับผูห้ ญิงมากมายตลอดระยะ เวลาหลายปีทผี่ า่ นมา” เธอยิม้ เยาะอย่างมีชยั กอดอกแน่นด้วยท่าทางสบายใจ “แค่ภาพพวกนีท้ ำ� อะไรฉันไม่ได้หรอก แก้วกานต์ดา ศักดิราช” เสียงเขาเน้นหนัก ตรงประโยคท้าย “ฉันไม่อาจเอือ้ มไปร่วมสกุลหงส์กบั พวกคุณหรอกค่ะ” หญิงสาวประชดเสียงหวาน ท�ำหน้าระรื่นและเต็มไปด้วยท่าทางดัดจริตตามที่เธอเคยฝึกซ้อมอยู่ในใจจนนับรอบ ไม่ถว้ น “แต่เธอเป็น” เขาย�ำ้ ก่อนจะเดินมาหยุดยืนอยูต่ รงหน้าเธอ มองเข้าไปในดวงตา สวยทีค่ รัง้ หนึง่ เขาเคยคิดว่ามันไร้เสน่ห์ และเป็นดวงตาของผูห้ ญิงซือ่ ๆ คนหนึง่ เท่านัน้ แต่ บัดนีม้ นั กลับปลุกจิตวิญญาณลูกผูช้ ายของเขาให้ตนื่ ตัวได้อย่างไม่นา่ เชือ่ เขาต้องการเธอ... คุณพระ! ชายหนุม่ ไม่คดิ เลยว่าความต้องการของเขาจะรุนแรง ได้ถึงขนาดนี้ ขณะเดียวกันเขาก็พร�่ำบอกตัวเองว่ามันเป็นสิทธิ์อันชอบธรรมของเขา เพราะคือสามีของเธอ “เธอสวยขึน้ มากเลยนะแก้วกานต์ดา” เขาเปลีย่ นเรือ่ งเสียงแผ่ว ยิง่ พิศใจก็ยงิ่ เต้นแรงราวกับต้องมนต์สะกด รูปร่างของเธออ้อนแอ้น สมส่วน ค่อนข้างจะผอมไปด้วยซ�ำ้ ใบหน้าก็เรียวเล็กเปล่งปลัง่ มีนำ�้ มีนวล มีเพียงดวงตาเท่านัน้ ทีย่ งั สดใสเหลือเค้าเดิมอยูบ่ า้ ง หากแต่ตอนนีม้ นั แข็งกระด้าง ไร้ประกายแห่งความอ่อนหวานเหมือนเมือ่ หกปีกอ่ น “ฉันต้องการหย่าให้เร็วทีส่ ดุ เพราะฉันเจอคนทีฉ่ นั จะฝากชีวติ ไว้ดว้ ยแล้ว” หญิงสาว บอกเสียงสูงอย่างเอาแต่ใจ เป็นปฏิกริ ยิ าทีอ่ กี ฝ่ายไม่นกึ ว่าจะได้เห็น “เสียใจด้วยนะ จ�ำได้หรือเปล่า ฉันเคยบอกว่าฉันจะแต่งงานแค่ครัง้ เดียว” เขา ไม่ใส่ใจข้อเรียกร้องของเธอเลยสักนิด และนัน่ ก็ยงิ่ ท�ำให้ความเกลียดทีอ่ ยูใ่ นหัวใจของ แก้วกานต์ดาทวีความรุนแรงยิง่ ขึน้ “นัน่ มันเรือ่ งของคุณ แต่ฉนั ต้องการจะหย่าเดีย๋ วนี้ เพราะฉันเกลียดพวกคุณ ทุกๆ คน” “มันเป็นอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกแก้วกานต์ดา ทางทีด่ เี ธอควรไปบอกลาคนรักของ เธอซะ เพราะผัวของเธอยืนทนโท่อยูต่ รงนีแ้ ล้ว” เผียะ! ฝ่ามือเรียวฝาดลงทีใ่ บหน้าหล่อเหลาทันที ทันใดนัน้ เรียวแขนงามก็ถกู คว้าหมับ 57

สะใภ้ผู้ดี

และกระชากด้วยมือหนาอันแข็งแรง “มันจะมากไปแล้วนะแก้วกานต์ดา ผ่านไปแค่หกปีฉนั ไม่คดิ ว่าเธอจะหยาบคาย ได้ถงึ ขนาดนี”้ เสียงเข้มกล่าวลอดไรฟัน กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น จ้องดวงตาสวยที่ ไร้แววแห่งความกลัวอย่างเอาเรือ่ ง เธอเจ็บ แต่ไม่ปริปาก เอาแต่แสยะยิม้ มองเขาอย่างท้าทาย ตาสวยส่องประกาย หัวเราะเยาะ “เสียใจด้วยนะที่ฉันไม่ใช่ผู้ดีมีสกุล ก็เลยไม่รู้ว่าควรจะท�ำตัวยังไง” เธอบอก เสียงระรืน่ ไม่หวัน่ แม้แต่นอ้ ย “แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่เคยเห็นแก่ตวั และหลอกลวงผูอ้ นื่ เหมือนพวกผูด้ บี างคน” ร่างบางถูกดึงเข้าประชิดอกแกร่งด้วยความโกรธเกรี้ยว ทว่าดวงตาของเธอยัง โต้ตอบเขาอย่างท้าทายไม่ลดละ ชายหนุม่ จ�ำต้องผ่อนลมหายใจออกมาแรงๆ เพือ่ ระงับ ความโกรธ “เมือ่ ก่อนเธอไม่เป็นแบบนีน้ แี่ ก้วกานต์ดา” “ขอโทษนะคะทีฉ่ นั ไม่โง่อกี ต่อไปแล้ว” เสียงประตูหอ้ งถูกเปิดออกมา ท�ำให้ชายหนุม่ จ�ำต้องปล่อยไหล่บางและขยับห่าง ออกไปเล็กน้อย แล้วหันขวับมองผูถ้ อื วิสาสะเข้ามาอย่างไม่พอใจ แต่เขายังไม่ได้เอ่ยอะไร มณีฤทัยก็กา้ วอาดๆ เข้ามาพร้อมกับยามสองคน “ลากคอนังผูห้ ญิงบ้าคนนีอ้ อกไป” เลขาฯสาวชีน้ วิ้ ใส่แก้วกานต์ดา ยามทีต่ าม เธอมาก็เตรียมจะไปจับหญิงสาวไว้ทนั ที ทว่าร่างหนาของคุณชายดิษราชขวางไว้ได้ทนั “ท�ำบ้าอะไร ท�ำไมจูๆ่ ถึงบุกเข้ามาในห้องท�ำงานของฉันแบบนีห้ า! มณีฤทัย!” ยามสองคนมองหน้ากันก่อนจะหันไปหามณีฤทัย ซึ่งเธอก็รีบแจงเหตุผลให้ ผูเ้ ป็นเจ้านายฟังทันที “ก็จบั อีบา้ นีอ่ อกไปยังไงล่ะคะ มันกล้าแอบอ้างว่าเป็นเมียคุณชาย” ขณะทีบ่ อก เจ้านาย มณีฤทัยก็มองแก้วกานต์ดาอย่างเอาเรือ่ ง เหยียดยิม้ ราวกับคว้าชัยชนะมาไว้ในมือ ชายหนุม่ กลอกตาและพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ ขณะทีแ่ ก้วกานต์ดายังยืนนิง่ อยู่ “ผูห้ ญิงคนนีค้ อื แก้วกานต์ดา ศักดิราช ลูกสาวคนเดียวของเจ้าสัวชัย และก็ เป็นเมียฉัน” เกิดความเงียบทันทีเมื่อสิ้นเสียงเกรี้ยวกราดของผู้เป็นเจ้านาย มณีฤทัย ตาเหลือกและอ้าปากค้าง ส่วนยามสองคนก็มองหน้ากันอย่างอิหลักอิเหลือ่ “ออกไปได้แล้ว ฉันต้องการความเป็นส่วนตัว” เขาตะโกนเสียงดังจนเลือดขึน้ หน้า มณีฤทัยถึงกับสะดุง้ และรีบกระวีกระวาดออกไปพร้อมกับยามทัง้ สอง 58

อิงอุษา

“เดีย๋ ว!” เสียงของแก้วกานต์ดาหยุดเลขาฯร่างอวบอัดไว้ได้ทนั มณีฤทัยหันมา มองอย่างท�ำหน้าไม่ถกู “เก็บของเธอออกไปจากทีน่ ดี่ ว้ ย” มณีฤทัยถึงกับหน้าเสียขณะหันไปมองเจ้านายหนุม่ “คุณชายคะ...” “ท�ำตามทีเ่ มียฉันบอก ออกไปจากทีน่ ภี่ ายในหนึง่ ชัว่ โมง” “คุณชาย!!” “ออกไปเดีย๋ วนี”้ เมือ่ ไม่อาจร้องขอความเห็นใจได้มณีฤทัยก็นำ�้ ตาร่วง เปิดประตูแล้ววิง่ ออกไป ทันที ซึง่ แก้วกานต์ดาก็อดทีจ่ ะยิม้ อย่างสะใจไม่ได้ แต่กต็ อ้ งชะงักเมือ่ ดวงตาคมเข้มหัน มามองเธออย่างเคร่งขรึมหลังจากทีป่ ระตูถกู ปิดไป “เอาล่ะ เราจะได้ตกลงกันต่อสักทีนะ” หน้าคมหันมาหาภรรยาสาว “ข้อตกลงฉันยื่นให้คุณไปแล้ว” หญิงสาวยังยืนยันเหมือนเดิม และเขาก็ท�ำ ในสิง่ ทีเ่ ธอไม่คาดคิดมาก่อน มือหนาหยิบเอกสารทัง้ หมดขึน้ มาแล้วฉีกทิง้ ต่อหน้าเธอย่างไม่ไยดี แก้วกานต์ดา เม้มเรียวปากบางไว้แน่นพยายามควบคุมอารมณ์ของตนเองไว้ให้มากทีส่ ดุ “เห็นไหมว่ามันไม่ม”ี “ไม่มปี ญ ั หาค่ะ ฉันมีอกี หลายฉบับ เดีย๋ วจะส่งมาให้คณ ุ ใหม่วนั พรุง่ นีน้ ะคะ” เธอยิม้ ให้เขาด้วยขณะทีพ่ ดู แล้วก็ตงั้ ท่าว่าจะเดินออกไป “เธอยังไปไหนไม่ได้” ชายหนุมกระชากร่างบางไว้ ท�ำให้ใบหน้าของเธอปะทะเข้ากับอกแกร่งพอดิบพอดี หญิงสาวรับรูไ้ ด้ถงึ ลมหายใจร้อนผ่าวทีก่ ระทบลงมาบนหน้าผาก “ปล่อยฉันนะ” แต่เขาไม่ยอมปล่อย “เธอพักอยูท่ ไี่ หน ไร่แก้วกานต์ดา หรือคฤหาสน์ของพ่อเธอ” “แล้วมันเกีย่ วอะไรกับคุณ” หญิงสาวแหวใส่ พร้อมกับพยายามผลักตัวเขาออก แต่กไ็ ม่อาจท�ำได้สำ� เร็จ มิหน�ำซ�ำ้ ยังถูกดึงให้ประชิดเข้าไปมากกว่าเดิมอีก “เกีย่ วตรงทีเ่ ราเป็นผัวเมียกัน” เขาบอกด้วยน�ำ้ เสียงหนักแน่น และหยุดเธอไว้ ก่อนทีจ่ ะอ้าปากโต้เถียง “อย่าปฏิเสธ เธอไม่สามารถหนีความจริงในข้อนีไ้ ด้หรอก” แก้วกานต์ดาท�ำหน้าขัดใจเล็กน้อย ใบหน้างามแดงซ่านขึน้ ซึง่ มันท�ำให้เธอดูสวย เมือ่ เลือดฝาดแต่งแต้มบางๆ บนแก้มใส “ฉันไม่สนใจหรอก ฉันเสียจนไม่มอี ะไรจะเสียให้คณ ุ อยูแ่ ล้ว” “เธอยังเสียให้ฉนั ไม่หมดหรอก” แววตาของเขามีนยั บางอย่างทีท่ ำ� ให้แก้วกานต์ดา 59

สะใภ้ผู้ดี

ไม่เข้าใจ

“จะเอาอะไรอีกล่ะ” หญิงสาวขึน้ เสียงสูง แต่ใบหน้างามดูเจ็บปวด “เอาชีวติ ฉัน ไปเลยดีไหม เหมือนทีค่ ณ ุ ท�ำกับอาของฉัน” คุณชายดิษราชนิง่ ไปครูห่ นึง่ เขารับรูแ้ ล้วถึงการจากไปอย่างรวดเร็วของเกรียงไกร แต่เธอก็ใจร้ายเหลือเกินทีไ่ ม่เชิญแม้กระทัง่ เขาไปร่วมงานศพด้วย “เรือ่ งนัน้ ฉันเสียใจ ฉันไม่ได้ตอ้ งการให้มนั เกิดขึน้ หากมันพอจะท�ำให้เธอรูส้ กึ ดีขนึ้ มาได้ ฉันขอโทษ” “อย่าว่าแต่คำ� ขอโทษเลย ต่อให้คณ ุ ตายลงแทบเท้าของฉันเป็นการชดใช้ มันก็ ไม่สามารถท�ำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้ แม้แต่ศักดิราชทุกคนมารวมกันมันก็ทดแทนไม่ได้ พวกคุณมันเลวเกินไป” ความเจ็บปวดทีเ่ ก็บสะสมไว้ลกุ เป็นเปลวเพลิงสุมอยูใ่ นอกของแก้วกานต์ดาอีกครัง้ เธอไม่อาจลืมสิง่ ทีพ่ วกเขาท�ำกับอาของเธอได้ และไม่มที างอภัยให้อย่างเด็ดขาด “ฉันไม่ตอ้ งการให้มนั เป็นแบบนี้ และฉันก็รสู้ กึ ผิดมาตลอด” เขายอมรับความจริง ออกไป ใบหน้าหล่อเหลาดูหม่นหมอง หากแต่แก้วกานต์ดามองว่ามันเป็นการเสแสร้ง “เธอน่าจะส่งข่าวเรือ่ งนีใ้ ห้ฉนั รูบ้ า้ ง” หญิงสาวเมินหน้าหนี ก่อนจะเค้นเสียงออกมาอย่างยากเย็น “คุณน่าจะรูเ้ รือ่ งนี้ อยูแ่ ล้ว เพราะพวกคุณท�ำให้อาฉันต้องตาย” แววตาของเธอเต็มไปด้วยค�ำกล่าวหา “ฉันไม่เคยท�ำแบบนัน้ ไม่มใี ครต้องการให้อาของเธอตาย” เขาปฏิเสธเสียงแข็ง และมองเธอราวกับไม่เชือ่ สายตา “ฉันยอมรับว่าฉันผิดทีไ่ ม่ได้ไปเยีย่ มอาของเธอในตอน ทีเ่ ขาป่วยหนักแบบนัน้ เลย ฉันขอโทษจริงๆ” หญิงสาวสะบัดตัวแรงๆ จนหลุดจากการเกาะกุมของเขา และเธอก็ไม่เข้าใจ ว่าเขาจะโกหกต่อไปเพื่ออะไร นั่นยิ่งท�ำให้เธออยากจะให้พวกเขาทุกคนได้ลิ้มรสความ เสียใจเหมือนเธอบ้าง “เลิกพูดให้ตวั เองดูดเี ถอะคุณชาย” เธอมองเขาอย่างรูท้ นั “คุณคงจ�ำค�ำพูดทีพ่ ดู ไว้กบั เด็กสาวตัวอ้วนๆ คนนัน้ ไม่ได้สนิ ะ วาจาทีเ่ ต็มไปด้วยความเย้ยหยัน สายตาทีม่ องฉัน อย่างสมเพชน่ะ” คิดแล้วเธอก็เจ็บใจทีโ่ ง่เขลาให้เขาหยามเกียรติได้ขนาดนัน้ หญิงสาวเดินห่างออกไป ไม่อาจมองผูช้ ายทีเ่ ธอคิดว่าต้องจ�ำใจมาช่วยเธอ เพราะ พ่อของเขาเคยรูจ้ กั กันดีกบั อาและพ่อของเธอ และครัง้ นัน้ เธอก็โง่เสียจนคิดว่าเขาถูกบังคับ ให้แต่งงานกับเธอ “ตอนนัน้ ฉันสับสน อะไรๆ มันรวดเร็วไปหมด” 60

อิงอุษา

“เรือ่ งนัน้ มันไม่สำ� คัญหรอก ประเด็นส�ำคัญทีฉ่ นั มาวันนีก้ เ็ พือ่ คุยเรือ่ งการหย่า ของเรา และถีบหัวส่งพวกปลิงดูดเลือดอย่างพวกคุณออกไปจากชีวติ ของฉัน” “ฉันจ�ำเป็นต้องท�ำแบบนี”้ เขาบอกเสียงอ่อน “แล้วฉันจ�ำเป็นไหมล่ะทีจ่ ะต้องมาเดือดร้อนไปกับความจอมปลอมของพวกคุณ” เธอสวนทันควัน และมันท�ำให้เขาโกรธ “เธอเองก็อยากมีหน้ามีตาในสังคมไม่ใช่เหรอแก้วกานต์ดา” เธอหัวเราะเสียงดัง มันเป็นเรือ่ งน่าขบขันทีส่ ดุ “มองหน้าฉันสิคณ ุ ชาย” หญิงสาวชีน้ วิ้ ใส่หน้าตัวเอง “แล้วบอกฉันทีวา่ คุณเห็น อะไรบ้าง เห็นหรือเปล่าว่าฉันตืน่ เต้นแค่ไหนทีไ่ ด้ใช้นามสกุลศักดิราช” เขาไม่เห็นอะไรเลยนอกจากความเกลียดชังทีแ่ ฝงไปด้วยความเจ็บแค้น แววตา อาฆาตพยาบาท และสีหน้าทีเ่ ต็มไปด้วยความรังเกียจ “ฉันคงต้องใช้เวลาในการอธิบายเรือ่ งนี”้ “ฉันไม่อยากฟัง และก็ไสหัวออกไปจากทีน่ ไี่ ด้แล้ว” เธอชีม้ อื ไปยังประตู แล้ว ประกาศเสียงกร้าว “นับแต่วนั นีเ้ ป็นต้นไปฉันจะมาท�ำงานทีน่ ”ี่ “แต่ฉนั เป็นสามีเธอนะแก้วกานต์ดา” แม้จะเจ็บปวด เขาก็ไม่อาจปฏิเสธได้วา่ ทีน่ เี่ ป็นของเธอ “เป็นเมียต้องหัดให้เกียรติผวั มันถึงจะถูก” “อย่าสะเออะมาสัง่ สอนฉัน น�ำ้ หน้าอย่างคุณมันก็ไม่ตา่ งอะไรจากพวกเหลือบไร หรอก” “มันจะมากไปแล้วนะ” ใบหน้าคมแดงซ่าน ทัง้ โกรธและตกใจ “ยังไงฉันก็ยงั เป็น ผัวเธออยู่ และสิทธิข์ าดในการดูแลทีน่ มี่ นั ก็ยงั เป็นของฉันอยู่ และจ�ำเอาไว้ดว้ ยว่าฉันไม่มี ทางยอมหย่าให้เธอเป็นอันขาด” “งัน้ คุณจะได้รวู้ า่ นรกจริงๆ มันเป็นยังไง” “เธอจะท�ำอะไร” แก้วกานต์ดาไม่สนใจจะตอบค�ำถาม เขาไม่จำ� เป็นต้องรู้ แต่เขาจะได้เห็นเองกับ ตาตัวเองต่างหาก นัน่ คือสิง่ ทีเ่ ธอต้องการ “ฉันจะถามคุณอีกครัง้ หม่อมราชวงศ์ดษิ ราช ศักดิร์ าช” เธอเรียกเขาเต็มยศอย่างดูหมิน่ “คุณจะหย่าให้ฉนั ไหม” “ไม่!!”

61

สะใภ้ผู้ดี

เพียงแค่ได้เห็นเธอมายืนอยูต่ รงหน้าด้วยท่าทางอวดดี เต็มไปด้วยความเชือ่ มัน่ และใบหน้าทีเ่ ต็มไปด้วยความงดงามราวกับนางฟ้า เขาก็ไม่จ�ำเป็นต้องคิดค�ำตอบนีใ้ ห้เสีย เวลา เมือ่ ทุกอย่างทีเ่ กิดขึน้ มันท�ำให้เขากลายเป็นผูช้ ายทีโ่ ชคดีทสี่ ดุ ในโลกได้อย่างไม่นา่ เชือ่ หญิงสาวพยักหน้า “แล้วเราจะได้เห็นดีกนั ” ว่าแล้วร่างงามก็หมุนตัวเดินออกไปอย่างสง่าผ่าเผยราวกับเป็นราชินี ทิง้ ให้เขา มองตามด้วยความไม่เข้าใจ ชายหนุ่มไม่อาจก้าวขาไปไหนได้ เขามองตามร่างบางไปจนประตูปิดตามหลัง ด้วยความสับสน ขณะเดียวกันก็มนึ งงด้วย เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอแก้วกานต์ดา ในสภาพนี้ ซึ่งก่อนหน้านี้เขาก็ยังคิดอยู่เลยว่าจะทนใช้ชีวิตกับเด็กสาวตัวอ้วนอย่างเธอ ได้นานแค่ไหน เธอเปลีย่ นตัวเองได้อย่างไม่นา่ เชือ่ และยิง่ ไปกว่านัน้ ความรูส้ กึ ของเขาทีม่ ี ต่อเธอก็เปลีย่ นไปราวฟ้ากับดิน กระเป๋าเดินทางถูกวางลงเบาๆ หน้าไร่แก้วกานต์ดา ดวงตาสวยมองไปยัง เถาองุน่ ทีก่ ำ� ลังจะได้เวลาเก็บเกีย่ วพร้อมกับยิม้ น�ำ้ ตาเม็ดน้อยไหลออกมาอย่างกลัน้ ไม่อยู่ แต่หญิงสาวรีบปาดออกอย่างรวดเร็ว ก่อนจะตัดสินใจก้าวขาโดยลงน�ำ้ หนักเท้าอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าผืนดินทีเ่ ธอคิดถึงหนักหนาจะเจ็บปวด แก้วกานต์ดามองคนงานทีก่ ำ� ลังพยายามดูแลต้นองุน่ ด้วยรอยยิม้ เมือ่ เห็นเธอ พวกเขาต่างก็ยมิ้ ให้เธอเช่นกัน แม้ใบหน้าของพวกเขาจะเต็มไปด้วยหยาดเหงือ่ จากการ ท�ำงานหนัก แต่รอยยิม้ ทีถ่ กู ส่งมามันช่างมีอานุภาพรุนแรงต่อความรูส้ กึ ของหญิงสาวยิง่ นัก รอยยิม้ เหล่านัน้ ไม่เพียงแต่ดจู ริงใจ แต่ยงั เต็มไปด้วยความอบอุน่ เธอกลับมาบ้านแล้วจริงๆ “คุณแก้ว คุณแก้ว...” สไบนางวิง่ มาแต่ไกล หญิงสาวอยูใ่ นชุดคนสวนเหมือนทุกๆ ครัง้ ทีแ่ ก้วกานต์ดา เคยเห็น ผมสีดำ� ตามธรรมชาติยงุ่ เหยิง แต่กม็ หี มวกปีกกว้างปิดไว้เพือ่ บังแดด แก้วกานต์ดา คลีย่ มิ้ พยายามข่มหยาดน�ำ้ ตาทีเ่ กิดจากความตืน้ ตันใจไว้อย่างยากล�ำบาก “พี่นาง แก้วกลับบ้านแล้ว” เสียงของเธอแผ่วเบาอย่างกับจะบอกกับตัวเอง มากกว่า และไม่ถงึ อึดใจสไบนางก็มาหยุดอยูต่ รงหน้าเธอ “คุณแก้วจริงๆ ด้วย” สไบนางกระโดดโลดเต้น เมือ่ คิดว่าตนเองไม่ได้มองผิด “สวยกว่าคราวก่อนอีกค่ะ เหมือนนางฟ้าเลย” “แก้วดีใจทีพ่ นี่ างยังจ�ำแก้วได้” 62

อิงอุษา

“พีจ่ ำ� คุณแก้วได้เสมอค่ะ” สไบนางกล่าวพร้อมกับกางแขนออกกว้าง แก้วกานต์ดา จึงโผเข้าสูอ่ อ้ มกอดทีเ่ ธอคิดถึงอย่างรวดเร็ว “แก้วคิดถึงทุกๆ คนทีน่ มี่ ากค่ะ แต่แก้วคงอยูท่ นี่ ไี่ ด้ไม่นาน” สไบนางผละอ้อมแขนออกเพือ่ ทีจ่ ะได้มองเจ้าของไร่องุน่ แห่งนีใ้ ห้ชดั เจน คิว้ สวย ขมวดเข้าหากันจนเป็นปม หญิงสาวตระหนักได้วา่ แก้วกานต์ดาทีเ่ ธอเคยรูจ้ กั เปลีย่ นไปมาก ทีเดียว “คุณแก้วจะไปไหนเหรอคะ” แก้วกานต์ดายิม้ แต่ไม่ยอมบอก “เข้าบ้านกันเถอะค่ะ แก้วอยากไปไหว้อา และอยากเจอคุณพ่อของพีน่ างด้วย” สไบนางจ�ำใจต้องพยักหน้า เธอยิม้ ออกมาอีกครัง้ ก่อนจะเดินไปถึงกระเป๋าใบหนัก ซึง่ มีเพียงใบเดียวอย่างรูห้ น้าที่ “ไปกันเถอะค่ะ พ่อคงดีใจทีไ่ ด้เจอคุณแก้ว” แก้วกานต์ดาพยักหน้าพร้อมกับยิ้ม ก่อนจะเดินเคียงข้างสไบนางเข้าไปโดย ไม่พดู ไม่จา มีแต่ดวงตาเท่านัน้ ทีม่ องตรงไปยังบ้านทรงล้านนา ทีค่ รัง้ หนึง่ เคยเป็นบ้านที่ ท�ำให้หญิงสาวรูส้ กึ อบอุน่ และมีความสุขมากทีส่ ดุ และมันก็จะเป็นความทรงจ�ำทีเ่ ธอจะ ไม่มวี นั ลืม “หา! คุณแก้วจะไปอยูว่ งั ดาราบถได้ยงั ไงกับครับ” สมศักดิก์ ล่าวแทบจะเป็น เสียงตะโกน ทั้งตกใจและไม่เข้าใจ เพ่งพิศหญิงสาวที่เขาเห็นมาตั้งแต่เธอเป็นเด็กเล็ก อย่างไม่เชือ่ สายตา “แก้วจะต้องอยูใ่ ห้ได้คะ่ ” เธอบอกแต่ไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย “คนพวกนัน้ ใจร้ายและใจด�ำมากนะครับ ผมว่าคุณแก้วไปอยูท่ คี่ ฤหาสน์เจ้าสัว จะดีกว่านะครับ ทีน่ นั่ ใหญ่กว่าและสะดวกสบายกว่าตัง้ เยอะ” แก้วกานต์ดายิม้ ให้สมศักดิด์ ว้ ยความซาบซึง้ ใจ เห็นความห่วงใยอย่างจริงใจอยูใ่ น ตัวชายผูน้ ี้ ซึง่ เธอนับถือเขาเหมือนเป็นญาติคนหนึง่ “คนพวกนั้นท�ำอะไรแก้วไม่ได้หรอกค่ะ” ท่าทางของเธอมั่นใจ ใบหน้าสวย หมดจดกระด้างขึน้ “และอีกไม่นานพวกเขาจะได้ชดใช้” สมศักดิถ์ อนหายใจ ก่อนกล่าวเสียงอ่อนอย่างขอร้อง “อย่าไปอยูท่ นี่ นั่ เลยนะครับ” “แก้วปล่อยให้พวกเขามีความสุขมานานเกินไปแล้วค่ะอาสมศักดิ์ มันถึงเวลา 63

สะใภ้ผู้ดี

ของแก้วแล้ว” “แต่ผมก็อดเป็นห่วงคุณแก้วไม่ได้อยู่ดี” สมศักดิ์ครางออกมาอย่างกลัดกลุ้ม มองใบหน้างดงามของอีกฝ่ายด้วยความสงสารจับใจ “ผมรูว้ า่ พวกศักดิราชท�ำกับพวกเรา ยังไงบ้าง แต่ผมอยากให้คณ ุ แก้วมีความสุข การไปยุง่ เกีย่ วกับพวกเขามันไม่ใช่เรือ่ งดีเลย” “ความสุขของแก้วคือการได้เห็นพวกศักดิราชทุกข์ทรมานค่ะ” หญิงสาวโพล่งขึน้ ด้วยน�ำ้ เสียงแข็งกระด้าง เป็นกิรยิ าแปลกใหม่สำ� หรับสมศักดิย์ งิ่ นัก เขาคิดว่าระยะเวลา จะช่วยรักษาความเจ็บปวดในครัง้ นัน้ ของหญิงสาว ทว่ามันกลับบ่มเพราะความเจ็บแค้น ทีอ่ ดั แน่นอยูใ่ นหัวใจทีอ่ อ่ นโยนได้อย่างเหนียวแน่น “พ่อเลีย้ งคงไม่ตอ้ งการให้คณ ุ แก้วท�ำแบบนีห้ รอกครับ เขาจะไม่มคี วามสุขหาก รูว้ า่ หัวใจของคุณยังเป็นทุกข์อยู”่ แก้วกานต์ดาน�ำ้ ตาคลอขึน้ มาทันทีเมือ่ ได้ยนิ ชือ่ ของอา แต่เธอก็กล�ำ้ กลืนมันลง ไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก พลางบอกตัวเองว่าจะไม่ทำ� ตัวอ่อนแอให้ใครมาเอาเปรียบได้อกี “อาไกรใจดีเกินไปถึงได้โดนพวกศักดิราชหลอกเอา” เธอเปรยออกมาเสียงเบาหวิว กลืนก้อนแห่งความเจ็บปวดลงคอไปอย่างรวดเร็ว “แก้วจะไม่ยอมให้อาไกรต้องตายเปล่า หรอกค่ะ พวกเขาจะต้องรับผิดชอบ และชดใช้กรรมของตัวเอง” “ผมเชือ่ ว่าสักวันหนึง่ เวรกรรมจะต้องตามทันพวกเขาอย่างแน่นอนครับ” สมศักดิ์ เสริม ซึง่ เขาก็คดิ ว่ามันจะเป็นอย่างนัน้ แต่ไม่รวู้ า่ จะเป็นเมือ่ ไหร่ “มันช้าเกินไปค่ะ แก้วรอไม่ไหวหรอก” หญิงสาวปฏิเสธเสียงแข็ง ท่าทางของเธอ เต็มไปด้วยอ�ำนาจ ทระนงตัว ขณะเดียวกันก็สง่างามราวกับนางหงส์ “แก้วก็เหลือแต่ อาสมศักดิค์ นเดียวแล้ว เข้าใจแก้วเถอะนะคะ” หญิงสาวเว้าวอนต่อท้าย สมศักดิไ์ ด้แต่ถอนใจ และมองออกไปยังแปลงองุน่ ทีก่ ว้างไกลอย่างใช้ความคิด ใบหน้าเต็มไปด้วยความหนักใจ คิว้ เข้มทีเ่ ริม่ จะแซมสีขาวขมวดมุน่ “ผมคงขัดความตัง้ ใจของคุณแก้วไม่ได้สนิ ะครับ” “อาสมศักดิอ์ ย่าพูดอย่างนัน้ สิคะ แก้วไม่สบายใจเลย” “ผมรักคุณแก้วนะครับ ผมไม่อยากให้คนดีๆ อย่างคุณแก้วไปยุง่ กับคนพวกนัน้ ถึงพวกเขาจะเป็นผูด้ ี แต่จติ ใจด�ำอย่างกับอีกา” “แก้วไม่ใช่คนโง่เหมือนเดิมแล้วนะคะ และพวกเขาก็จะไม่มที างท�ำอะไรแก้วได้ หรอก” หญิงสาวกล่าวอย่างมัน่ ใจ “แต่คณ ุ แก้วจะไม่มคี วามสุขนะครับ” “แก้วจะมีความสุขได้กต็ อ่ เมือ่ พวกเขาไม่เหลืออะไร ไม่มแี ม้กระทัง่ ทีซ่ กุ หัวนอน” 64

อิงอุษา

“ถ้าอย่างนัน้ ผมขอให้นางตามไปอยูน่ นั่ ด้วย” “แต่แก้วว่า...” แก้วกานต์ดาพยายามจะคัดค้าน ทว่าสมศักดิไ์ ม่ยอม “อย่าปฏิเสธผมเลยครับ” เห็นความห่วงใยที่เต็มเปี่ยมอยู่ในแววตาของสมศักดิ์ แก้วกานต์ดาจึงไม่อาจ คัดค้านได้ “ค่ะ แก้วจะให้พนี่ างไปอยูด่ ว้ ย” สมศักดิย์ มิ้ ให้อย่างขอบคุณ “งัน้ ผมขอตัวก่อนนะครับ คุณแก้วจะได้พกั ผ่อน สักที เพิง่ จะกลับมาแท้ๆ” แก้วกานต์ดาเม้มปาก แล้วพยักหน้า “ค่ะ แต่แก้วอยากไปไหว้อาไกรกับพ่อก่อน” “ถ้างัน้ ผมขอไปบอกให้นางเตรียมตัวก่อนนะครับ จะได้บอกเด็กๆ ให้มาคอย รับใช้คณ ุ แก้วด้วย เผือ่ จะต้องการอะไร” “ค่ะ” ร่างบางนั่งลงอย่างอ่อนแรงต่อหน้าโกศที่บรรจุอัฐิของบิดาและอาของเธอที่ วางอยูข่ า้ งๆ กัน น�ำ้ ตาทีก่ กั เก็บไว้เนิน่ นานไหลออกมาอย่างต่อเนือ่ ง หากแต่เสียงสะอืน้ กลับไม่มี “พ่อคะ อาไกร แก้วกลับมาแล้วค่ะ” เธอบอกเสียงเบา สายตาจับนิง่ ทีร่ ปู ใน กรอบสวยหรูทงั้ สอง แม้วา่ มันจะเป็นแค่ภาพถ่ายสีขาวด�ำใบเก่าๆ แก้วกานต์ดาก็สมั ผัส ถึงความรักความห่วงใยของผู้เป็นพ่อและอาได้เป็นอย่างดี “แก้วเรียนจบแล้วนะคะ ได้เกียรตินยิ มด้านบริหารมาด้วย แก้วจะวางมันไว้ขา้ งๆ พ่อนะคะ พ่อจะได้ภมู ใิ จในตัวแก้ว” หญิงสาววางแผ่นกระดาษซึ่งประทับตรามหาวิทยาลัยชื่อดังของประเทศอังกฤษไว้ข้างๆ รูปของบิดาอย่างเบามือ “ต่อไปนีแ้ ก้วจะเข้าไปท�ำงานแทนพ่อ พ่อไม่ตอ้ งห่วง แก้วดูแล ตัวเองได้ และจะไม่ยอมให้เขาเอาสิง่ ทีพ่ อ่ สร้างขึน้ มากับมือไปอย่างเด็ดขาด” เธอมองรอยยิม้ ของบิดาในรูปอย่างอ้อยอิง่ ก่อนจะยิม้ ตอบกรอบรูปทีไ่ ร้ซงึ่ ชีวติ นัน่ ด้วยน�ำ้ ตานองหน้า แล้วจึงคลานมาอีกฝัง่ ซึง่ เป็นอัฐแิ ละรูปของผูเ้ ป็นอา “อาไกร” เธอครางออกมาเสียงเบา “แก้วคิดถึงอาค่ะ” หญิงสาวไม่อาจกลัน้ เสียง สะอืน้ ได้อกี ต่อไป และน�ำ้ ตามากมายก็ทยอยหลัง่ ไหลออกมา “แก้วไม่เคยโทษอา และไม่ เคยโกรธเลย อาท�ำทุกอย่างเพือ่ แก้ว แก้วรักอาค่ะ” แก้วกานต์ดาปล่อยให้ตวั เองนัง่ จมอยูก่ บั ความเศร้าโศกอย่างนัน้ เนิน่ นาน เธอ รูส้ กึ ราวกับเป็นนกปีกหักทีบ่ นิ ซมซานกลับมาถึงรังแล้วทว่ากลับมองไม่เห็นใคร ร้องไห้ 65

สะใภ้ผู้ดี

จนพอใจ ซึมซับเอาความเจ็บปวดไว้อย่างเต็มเปีย่ ม แต่ในทีส่ ดุ เธอก็คอ่ ยๆ เช็ดน�ำ้ ตาออก อย่างช้าๆ แล้วยิม้ กว้างให้รปู ทัง้ สอง เป็นรอยยิม้ ทีส่ ดใส เป็นรอยยิม้ ของแก้วกานต์ดา คนเดิมทีบ่ ดิ าและอาของเธอคุน้ เคยเป็นอย่างดี หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆ แล้วระบายออกมาด้วยความแรงไม่แพ้กนั ตักตวงเอาความเข้มแข็งและพละก�ำลังกลับมาไว้เหมือนเดิม “แก้วจะไม่อ่อนแออีกแล้ว และแก้วสัญญาว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่แก้ว จะร้องไห้” เธอกล่าวเสียงหนักแน่น แววตาทีอ่ อ่ นโยนเต็มไปด้วยความมุง่ มัน่ “พ่อกับอา เป็นก�ำลังใจให้แก้วด้วยนะคะ” หญิงสาวตัดสินใจลุกขึน้ หันหลังเดินออกไปอย่างไม่หวัน่ ไหว ความเจ็บปวดอยู่ ในส่วนทีล่ กึ ทีส่ ดุ ของจิตใจกลายเป็นแรงผลักดันอันแข็งแกร่ง ดวงตาสวยมองไปข้างหน้า เธอพร้อมแล้วทีจ่ ะต่อสูเ้ พือ่ แย่งชิงสิง่ ทีเ่ ป็นของเธอคืนมา

66

อิงอุษา

4 สุขกันให้พอ

คุณหญิงเริงรินนัง่ ไขว่หา้ งอ่านหนังสือพิมพ์หน้าข่าวสังคมอยูอ่ ย่างอารมณ์ดี แม้ จะอยูก่ บั บ้านแต่เสือ้ ผ้าทีส่ วมกลับเป็นชุดน�ำสมัยทีไ่ ด้รบั การตัดเย็บอย่างประณีต เยือ้ งไป ทางขวาของเธอมีนางแจ้นนัง่ ปัน้ จิม้ ปัน้ เจ๋ออยูบ่ นพืน้ คอยโบกพัดซึง่ เขียนลายด้วยพูก่ นั อย่าง อ่อนช้อยให้ผเู้ ป็นเจ้านายอย่างประจบประแจง สักพักเสียงรถยุโรปราคาแพงก็วงิ่ เข้ามา คุณหญิงวางหนังสือพิมพ์ทนั ที “นังแจ้น ออกไปดูหน่อยซิ ใช่ชายดิษหรือเปล่า” นังแจ้นรีบเก็บพัดอย่างรวดเร็ว “เจ้าค่ะคุณหญิง” คุณหญิงเริงรินยืนขึน้ มองออกไปทางประตูหลังจากทีข่ ขี้ า้ คนสนิทกระวีกระวาด ออกไปแล้ว ท่าทางของเธอดูรอ้ นรน ทว่ารอยยิม้ พอใจก็แต้มอยูท่ รี่ มิ ฝีปากตลอดเวลา ครูเ่ ดียวคนทีเ่ ธอรอคอยก็กา้ วเข้ามา “สวัสดีครับคุณแม่” คุณชายทักทายมารดาด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ผู้เป็นแม่ถลาไปหาลูกชายทันที เกาะเกี่ยวแขนแข็งแรงที่อยู่ภายใต้เสื้อสูทที่ ถูกตัดเย็บอย่างประณีต ราคาใกล้เคียงกับชุดทีเ่ ธอสวมทีเดียว กระตุกแขนลูกชายให้ตรง ไปยังห้องโถงใหญ่ซงึ่ อยูส่ ว่ นหน้าสุดของตัวบ้าน “ชายดิษมานัง่ ตรงนีก้ อ่ น แม่มขี า่ วดีจะบอกลูก” 67

สะใภ้ผู้ดี

“มีอะไรเหรอครับ” คุณชายถาม ใบหน้าไม่แสดงอารมณ์ พร้อมกับก้าวตามมารดา อย่างไม่อดิ ออด ก่อนจะนัง่ ลงพร้อมๆ กับมารดาทีโ่ ซฟาตัวใหญ่ปกั ดิน้ สีทอง “ชายจ�ำน้องดาราได้ไหมลูก” คุณชายคิดตามมารดาชัว่ ครู่ ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ “ท�ำไมหรือครับ” “ก็ตอนนีน้ อ้ งเพิง่ เรียนจบและกลับมาจากเมืองนอกแล้วน่ะสิ” คุณหญิงยิม้ ให้ ลูกชายอย่างมีเลศนัย “แม่กเ็ ลยชวนน้องมาทานข้าวทีบ่ า้ นเราเย็นนี”้ “แล้วหญิงเล็กรูเ้ รือ่ งนีห้ รือยัง” “แม่กร็ เู้ รือ่ งนีม้ าจากหญิงเล็กนัน่ ล่ะ วันนีก้ อ็ อกไปหากันแต่เช้า” คุณหญิงกล่าว อย่างอารมณ์ดี “สองคนนีเ้ ขาสนิทสนมกันมานาน แม่อยากให้ลกู คบหาดูใจกับหญิงดารา ไว้ ครอบครัวของคุณชายอิศรก�ำลังท�ำธุรกิจใหญ่โต และเป็นทีพ่ ดู ถึงกันมากเชียวล่ะ แถม ยังจะลงสมัครเป็นนายกรัฐมนตรีในสมัยหน้าด้วย” “ผมก็ได้ขา่ วมาแบบนัน้ เหมือนกัน” “คราวนีแ้ ม่วา่ ลูกจะต้องชอบน้องดาราแน่ๆ หญิงเล็กบอกแม่วา่ น้องสวยขึน้ เป็นกอง มีผชู้ ายเรียงหน้ามาแจกขนมจีบจนนับไม่หวาดไม่ไหว” คุณหญิงเปรย พยายามเข้าเรือ่ ง ส�ำคัญ “ผมแต่งงานแล้วนะครับคุณแม่” คนเป็นแม่รสู้ กึ ขัดใจขึน้ มาทันที ความจริงเธอเองก็ลมื เรือ่ งนีไ้ ปนานแล้ว แต่กด็ ี เหมือนกันทีล่ กู ชายพูดขึน้ มา จะตัดปัญหาคาใจนีอ้ อกไปสักที “แม่ไม่คดิ ว่าลูกชายของแม่จะโง่พอจะไปยึดติดกับผูห้ ญิงทีไ่ ม่มหี วั นอนปลายเท้า คนนัน้ หรอกนะ” ใบหน้าคุณหญิงจริงจังขึน้ มองหน้าลูกชายซึง่ เต็มไปด้วยความเคร่งเครียด นิง่ ทว่าแววตาของเธอเต็มไปด้วยความมาดมัน่ “เราได้ของมันมาแล้ว ก็ถงึ เวลาทีล่ กู ควร จะถีบหัวส่งมันกลับไปเป็นชาวสวนชาวไร่ตามเดิม” คุณชายเบิกตากว้าง “ผมท�ำอย่างนัน้ ไม่ได้หรอกครับ เราเป็นหนีบ้ ญ ุ คุณพวกเขามากมายนัก ชาตินี้ ทัง้ ชาติผมก็ไม่แน่ใจว่าจะชดเชยให้แก้วกานต์ดาหมดหรือเปล่า” “มันสมควรจะเป็นของเรานะชายดิษ” คุณหญิงขัดขึน้ เสียงเครียด “คนพวกนัน้ มันไม่ควรจะมีอะไร ทางทีด่ รี บี ถ่ายโอนทุกอย่างมาเป็นของเราก่อนทีม่ นั จะกลับมาเถอะ” คุณหญิงยังเชือ่ มัน่ ว่าลูกชายจะเห็นด้วย คุณชายดิษราชถอนหายใจ มารดาของเขาไม่เคยเปลีย่ นไปเลย ไม่วา่ เวลาจะผ่าน มายาวนานแค่ไหน คิดแล้วก็เหนือ่ ยใจขึน้ มาครามครัน 68

อิงอุษา

“แก้วกานต์ดากลับมาแล้วครับ เธอเพิ่งมาขอหย่ากับผมวันนี้นี่เอง” เขาโพล่ง ออกไปเสียงขรึม คุณหญิงยิม้ กว้าง ท่าทางกระตือรือร้น สมอกสมใจจนออกนอนหน้า แม้จะตกใจ หน่อยๆ แต่ความดีใจทีร่ วู้ า่ ลูกชายก�ำลังจะหย่ามีมากกว่า “ถ้าอย่างนัน้ ลูกก็ตอ้ งรีบเอาทุกอย่างของมันมาเป็นของเราให้หมดแล้วก็หย่าให้ มันไปเสีย” เขาส่ายหน้าให้มารดาอย่างเบื่อหน่าย ไม่คิดเลยว่าตลอดเวลาที่ผ่านมามารดา จะคิดแบบนีไ้ ด้ และนัน่ มันก็ทำ� ให้เขารูส้ กึ ผิดต่อแก้วกานต์ดายิง่ ขึน้ ไปอีก “ผมจะไม่เอาอะไรจากเธอหรอกครับคุณแม่ ตรงกันข้างผมจะพยายามคืนให้เธอ มันเป็นของเธอ เราต่างหากทีผ่ ดิ ” เขากล่าวเสียงอ่อน ตลอดเวลาทีผ่ า่ นมาไม่มเี ลยสักครัง้ ทีจ่ ะหลับตาลงได้โดยไม่คดิ ถึงใบหน้าของแก้วกานต์ดาในยามทีเ่ ขาเจอเธอครัง้ แรก ร่างเจ้าเนื้อของคุณหญิงเริงรินลุกพรวดขึ้นอย่างไม่พอใจ ใบหน้าที่แต่งไว้เป็น อย่างดีแดงซ่านด้วยความฉุนเฉียว มันเป็นท่าทางทีเ่ ธอจะแสดงออกมาเมือ่ ไม่ได้อะไรดัง่ ใจ ซึง่ คุณชายดิษราชก็เห็นจนเริม่ จะชาชินแล้ว “จะคืนให้มนั ท�ำไมชายดิษ พวกมันไม่สมควรจะมีอะไรด้วยซ�ำ้ ถ้าลูกฉลาดพอ ก็ทำ� อย่างทีแ่ ม่บอก” “ถ้าผมหย่ากับแก้วกานต์ดา เธอก็อ้างสิทธิ์ที่จะเอาทุกอย่างของเธอคืนไปได้ และสัญญาที่เราท�ำขึ้นมันจะไม่มีค่าอะไรอีก มันเป็นสัญญาก่อนแต่งงานที่พ่วงติดกับ ทะเบียนสมรส” เขาขึน้ เสียงใส่มารดา “แต่ตอนนีท้ กุ อย่างอยูใ่ นมือของลูกแล้วนะชายดิษ เราก็ทำ� ให้มนั ไม่เหลืออะไรสิ” คนเป็นแม่ยงั ยืนยันอย่างเดิม นอกจากไม่สำ� นึกผิดแล้ว เธอยังไม่คดิ ว่ามันจะเป็นเรือ่ ง เสียหายอะไร “นัน่ เท่ากับเราโกงเขานะครับ” “ก็มนั โง่เอง ช่วยไม่ได้” ว่าแล้วคุณหญิงก็เหยียดยิม้ ด้วยท่าทางพอใจ “ผมจะไม่มที างท�ำอย่างนัน้ เด็ดขาด” ชายหนุม่ ประกาศเสียงหนัก ก่อนจะลุกขึน้ อย่างไม่สบอารมณ์ “และคุณแม่กจ็ ะต้องท�ำใจยอมรับแก้วกานต์ดาให้ได้ดว้ ย เธอเป็นเมีย ผม เป็นศักดิราชคนหนึง่ และก็เป็นลูกสะใภ้ของคุณแม่” “แม่ไม่มที างยอมรับคนไร้ศกั ดิแ์ บบนัน้ มาเป็นลูกสะใภ้หรอก!” คุณหญิงกรีดร้อง ออกมาราวกับเด็กทีถ่ กู ขัดใจ 69

สะใภ้ผู้ดี

“แต่คณ ุ แม่จะต้องยอมรับ ถ้ายังอยากเชิดหน้าชูตาเป็นผูด้ มี วี งั อยูต่ อ่ ไป” เขาเดินจากไปเลย ไม่สนใจสักนิดว่ามารดาจะเกรีย้ วกราดแค่ไหน เขาไม่ตอ้ งการ ให้มารดาเข้ามาก้าวก่ายชีวติ อีกแล้ว แม่ของเขาควรจะเปลีย่ นแปลงตัวเองสักที และการที่ แก้วกานต์ดาจะต้องมาอยูท่ นี่ อี่ าจจะท�ำให้มารดาของเขากลายเป็นคนดีขนึ้ มาบ้างก็ได้ “ลูกจะต้องอายทีม่ เี มียอย่างนังนัน่ กลับมาพูดกับแม่ให้รเู้ รือ่ งนะชายดิษ” นิสยั เหมือนพ่อไม่มผี ดิ ! ทัง้ พีท่ งั้ น้อง ท�ำไมไม่มใี ครได้สว่ นดีๆ ของแม่ไปบ้างเลย นะ คนน้องนีย่ งิ่ แล้วใหญ่ เย็นชาอย่างกับน�้ำแข็ง เฉยชาได้กบั ทุกสิง่ ราวกับไม่มชี วี ติ จิตใจ คิดถึงลูกทัง้ สองคุณหญิงก็ยงิ่ โกรธเกรีย้ ว เมือ่ ไม่มใี ครเป็นดัง่ ทีใ่ จเธอต้องการ สักคน แต่แม่กค็ อื แม่ แม่คอื ผูม้ อี ำ� นาจและหากต้องการสิง่ ใดคนเป็นลูกไม่มสี ทิ ธิจ์ ะขัดใจ หม่อมหลวงดารารัศมี อินธรสกุล ลูกสาวคนเล็กของหม่อมราชวงศ์อศิ รยิม้ ระรืน่ เมือ่ ได้พบกับคนสนิทอย่างคุณหญิงนริศรา ซึง่ เป็นเพือ่ นเล่นกันมาตัง้ แต่เด็กๆ “กลับมาคราวนีพ้ ดี่ าราจะไปฝรัง่ เศสอีกไหมคะ” คุณหญิงนริศราถามด้วยท่าทาง นิ่งเฉยเหมือนไม่สนใจ มีแต่ดวงตาที่มองอีกฝ่ายเท่านั้นที่แสดงให้เห็นว่าเธอให้ความ ส�ำคัญอยู่ “ไม่แล้วจ้ะ พีเ่ รียนจบแล้ว” “คุณแม่ให้เชิญพีด่ าราไปทานข้าวทีบ่ า้ นเย็นนีค้ ะ่ พีด่ าราว่างหรือเปล่าคะ” “พี่ต้องไปอยู่แล้ว เล็กเป็นเพื่อนคนเดียวที่พี่มี และพี่ก็อยากเจอพี่ชายดิษ ใจจะขาด” คุณหญิงนริศรามองอีกฝ่ายนิง่ ไม่แสดงความรูส้ กึ อันใดออกมา ก่อนจะถอน หายใจออกมาเบาๆ เบือนหน้าหนีไปอีกทาง เมือ่ เธอรูค้ วามนัยของอีกฝ่ายเป็นอย่างดี “พีห่ ญิงยังชอบพีช่ ายอยูเ่ หรอคะ” ถามออกไปแล้วก็อดทีจ่ ะหวัน่ ใจไม่ได้ แต่ไหน แต่ไรเพือ่ นรุน่ พีข่ องเธอแสดงเจตนาออกมาชัดเจนว่ารูส้ กึ เช่นใดกับพีช่ ายของเธอ คุณหญิง เองก็คดิ ว่ามันเป็นเรือ่ งทีด่ ี หม่อมหลวงดารารัศมีเหมาะสมกับพีช่ ายของเธอทุกประการ แต่บดั นีอ้ ะไรๆ มันเปลีย่ นไปหมดแล้ว และก็คงเป็นเรือ่ งทีเ่ ป็นไปได้ยาก คุณหญิงดารารัศมีไม่ตอบ แต่ยมิ้ และพยักหน้าอย่างเคอะเขิน “พีไ่ ม่มที างเลิกชอบพีช่ ายดิษได้หรอก เขาเป็นรักแรกและรักเดียวของพี”่ “แล้วพีด่ าราไม่เคยคบหากับใครเลยหรือคะ” “ไม่จะ้ ” ดารารัศมีตอบพร้อมกับยิม้ “น้องเล็กดูสคิ ะ ว่าตอนนีพ้ ไี่ ม่เหมือนเดิม แล้ว และพีก่ ม็ นั่ ใจว่าจะท�ำให้พชี่ ายดิษรักพีไ่ ด้ไม่ยาก” 70

อิงอุษา

คุณหญิงนริศราไม่อาจปฏิเสธได้วา่ พีด่ าราสวยแค่ไหน ความเป็นจริงพีส่ าวคนนี้ ของเธอก็สวยมาแต่ไหนแต่ไร แต่บดั นีพ้ ชี่ ายของเธอมีพนั ธะเสียแล้ว และหัวใจของเขา ก็เป็นสิง่ ทีย่ ากจะคาดเดา “แล้วถ้าพีช่ ายมีคนอืน่ แล้วล่ะคะ พีด่ ารายังจะรักพีช่ ายอยูไ่ หม” ดารารัศมีคดิ เรือ่ งนีไ้ ว้แล้ว การทีเ่ ธอจากไปหลายปีขนาดนี้ แน่นอนว่าพีช่ ายดิษ ของเธอจะต้องมีผหู้ ญิงผ่านเข้ามามากมาย ซึง่ ก็เป็นธรรมดา เพราะเขาหล่อ แถมยังรวย อีกต่างหาก ทัง้ ยังมีบรรดาศักดิเ์ ป็นถึงหม่อมราชวงศ์ ผูห้ ญิงทีไ่ หนก็ตอ้ งอยากได้ทงั้ นัน้ แม้กระทัง่ เธอเอง “พีก่ จ็ ะสูค้ ะ่ เพราะพีร่ กั พีช่ ายดิษมาก่อนใคร และพีจ่ ะท�ำให้พชี่ ายได้เห็นเองว่า ไม่มใี ครเหมาะสมกับเขาเท่ากับพีอ่ กี แล้ว” เห็นความมุง่ มัน่ ในน�ำ้ เสียงและสีหน้าของอีกฝ่ายแล้วคุณหญิงนริศราก็อดตกใจ ไม่ได้ แต่เธอก็เข้าใจดีวา่ ความรักทีด่ ารารัศมีมใี ห้พชี่ ายของเธอมันยาวนานแค่ไหน “แล้วถ้าพี่ดิษเป็นเพียงคุณชายที่ไม่มีอะไรเลย ไม่มีวังดาราบถ ไม่มีเงินทอง มากมาย พีด่ ารายังจะรักพีช่ ายของเล็กอยูไ่ หมคะ” เธอจ�ำเป็นต้องถาม หากดารารัศมี ตัง้ ใจจะท�ำเช่นนัน้ สิง่ ต่างๆ เหล่านัน้ เป็นสิง่ ทีต่ อ้ งยอมรับให้ได้ ดารารัศมีมองหน้าอีกฝ่ายอย่างค้นหา เธอสรุปได้วา่ คุณหญิงนริศราเพียงแค่อยาก จะลองใจเท่านัน้ หญิงสาวหัวเราะออกมาเบาๆ “แหม... น้องเล็กก็พดู ไป ท่านพ่อของน้องเล็กร�่ำรวยแค่ไหนใครๆ ก็รู้ แต่ถา้ เป็น อย่างนัน้ จริงๆ พีก่ จ็ ะไม่เปลีย่ นใจหรอกค่ะ พีช่ ายดิษเป็นผูช้ ายคนเดียวทีพ่ รี่ กั มาตลอด” คุณหญิงนริศราท�ำเพียงพยักหน้า อดคิดไม่ได้วา่ คนทีอ่ ยูต่ รงหน้านีจ้ ะเปลีย่ นใจ ขึ้นมา หญิงสาวรู้ฐานะตัวเองดีว่าไม่มีสิทธิ์จะไปก้าวก่าย ถึงแม้จะรักดารารัศมีเหมือน พีส่ าว แต่ความจริงทีว่ า่ เธอเป็นหนีแ้ ก้วกานต์ดาอยูม่ นั ก็หนีไม่พน้ ความกระดากอายยัง จุกอยูเ่ ต็มหัวใจตลอดมา “ท�ำไมพ่อไม่เคยบอกเรือ่ งนีก้ บั นางเลย” สไบนางกล่าวเสียงสูง มองบิดาอย่าง น้อยอกน้อยใจเมือ่ ฟังเรือ่ งราวทุกอย่างจนจบ และแทบไม่อยากเชือ่ เธอไม่เคยรูด้ ว้ ยซ�ำ้ ว่าแก้วกานต์ดาเคยแต่งงานมาแล้วเมือ่ หกปีกอ่ น “จะบอกช้าหรือบอกเร็วนางก็ตอ้ งไปอยูท่ วี่ งั ดาราบถเป็นเพือ่ นคุณแก้ว” สมศักดิ์ สัง่ ลูกสาวเสียงขุน่ เมือ่ คิดว่าลูกสาวจะไม่ยอมท�ำตาม “นางไปแน่คะ่ พ่อ” หญิงสาวบอกบิดาอย่างมัน่ ใจ ท�ำให้ผเู้ ป็นพ่อคลายความกังวล 71

สะใภ้ผู้ดี

ไปได้ “แต่นางเสียใจแทนคุณแก้ว พ่อน่าจะบอกเรือ่ งนีก้ บั นางก่อน อย่างน้อยๆ นางก็ อยากจะปลอบใจคุณแก้วบ้าง ในยามทีเ่ ธอมีปญ ั หา” สมศักดิถ์ อนหายใจ มองหน้าลูกสาวนิง่ “ตอนนีห้ วั ใจของคุณแก้วมีแต่ความแค้น ไม่เหมือนคุณแก้วคนเดิมทีเ่ ราเคยเห็น อีกแล้วล่ะ พ่อล่ะอดกลัวไม่ได้วา่ เธอจะไม่มคี วามสุขอีกเลย” สไบนางพยักหน้าตามบิดาอย่างเข้าใจ แต่ความเป็นจริงแล้วเธอไม่เข้าใจเลย “คอยดูนะ นางจะเล่นงานพวกผูด้ พี วกนัน้ ให้ตายกันไปข้างเลย” หญิงสาวกล่าว ออกมาอย่างหมายมาด ท�ำปากยืน่ หน่อยๆ ตามลักษณะนิสยั ซึง่ ท�ำเอาคนคนเป็นพ่อต้อง ส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “ไปเก็บของเถอะ พรุง่ นีค้ ณ ุ แก้วเธอจะเดินทางแต่เช้า” “จ้ะพ่อ รับรองว่านางจะดูแลคุณแก้วอย่างดี ใครมาท�ำอะไรเธอก็ตอ้ งข้ามศพนาง ไปก่อน” ว่าแล้วสไบนางก็วงิ่ กรูดเข้าไปในบ้านอย่างกระตือรือร้น ทิง้ ให้พอ่ นัง่ วิตกกังวล อยูต่ ามล�ำพัง ส�ำหรับสมศักดิ์แล้ว แก้วกานต์ดาเป็นมากกว่านายจ้าง เขาเจ็บแค้นแทนเธอ ในยามที่รู้ว่าพวกศักดิราชท�ำอะไรกับเธอ เขาอยากแบ่งเบาทุกความเจ็บปวดจากเธอ ในยามทีเ่ ธอสูญเสียทัง้ พ่อและอา และเหนือสิง่ อืน่ ใด แก้วกานต์ดาสมควรเป็นผูห้ ญิงทีม่ ี ความสุขทีส่ ดุ ในโลก เธอมีทกุ อย่าง ไม่วา่ จะเงินทอง หรือเกียรติ แต่ทสี่ ำ� คัญจิตใจของ หญิงสาวต่างหากทีเ่ ขาชืน่ ชมเสมอมา ตอนนีท้ กุ อย่างเปลีย่ นไปแล้ว สมศักดิอ์ ดใจหายไม่ได้ การจากไปของเกรียงไกรยังเป็นเหมือนเมือ่ วาน แต่คนทีเ่ จ็บปวดทีส่ ดุ ก็คอื แก้วกานต์ดา ถึงแม้พวกศักดิราชสมควรจะถูกเอาคืนบ้าง แต่เขาก็ยังอยากให้แก้วกานต์ดาเป็น แก้วกานต์ดาคนเดิมกับเมือ่ หกปีกอ่ น โต๊ะไม้ตวั ใหญ่วางทับไว้ดว้ ยผ้าปูสที องราคาแพง บนโต๊ะจัดแจงอาหารไว้อย่าง มากมาย ซึง่ ล้วนแต่เป็นอาหารตามแบบฉบับของฝรัง่ คุณหญิงเริงรินนัง่ เป็นประธานอยู่ หัวโต๊ะด้วยใบหน้ายิม้ แย้ม ข้างๆ ของเธอคือน้องชายและลูกชาย ถัดไปเป็นลูกสาวและ ดารารัศมี “ป้าตั้งใจให้เด็กท�ำอาหารแบบฝรั่ง เผื่อว่าหนูดาราจะยังไม่ชินกับอาหารไทย ไปอยูเ่ มืองนอกนานแบบนัน้ ” น้องชายและลูกชายของคุณหญิงหันหน้าไปคนละทางอย่างเบื่อหน่าย และ ดูเหมือนว่าคุณหญิงเริงรินจะมีความสุขอยูค่ นเดียว แม้แต่ลกู สาวของเธอก็เอาแต่กม้ หน้า 72

อิงอุษา

จะมีกแ็ ต่ดารารัศมีเท่านัน้ ทีย่ มิ้ อ่อนหวานให้ “ขอบพระคุณคุณหญิงป้ามากนะคะทีเ่ ป็นห่วงดารา” หญิงสาวกล่าวเสียงหวาน “ความจริงดาราเป็นคนทานง่ายค่ะ ไม่วา่ อะไรดาราก็ทานได้หมด แต่อาหารมือ้ นีอ้ ร่อยมาก เลยค่ะ” “เห็นหนูดาราว่าอร่อยป้าก็ดใี จแล้ว” คุณหญิงกล่าวอย่างไว้ตวั มองว่าทีล่ กู สะใภ้ ทีเ่ ธอมาดหมายด้วยรอยยิม้ อยูต่ ลอดเวลา “หนูดาราเรียนจบอะไรมาจ๊ะ ใช่บริหารเหมือน ชายดิษหรือเปล่า” ดารารัศมีหันไปมองคุณชายดิษราชอย่างเสียไม่ได้ แล้วเธอก็ก้มหน้าลงอย่าง เคอะเขิน พีช่ ายดิษทีเ่ ธอรูจ้ กั ยังหล่อเหลาเหมือนเดิม และเขาก็ยงั เป็นผูช้ ายคนเดียวที่ เธอปักใจรักมาตลอด “บริหารเป็นวิชาทีย่ ากมากค่ะ ผูห้ ญิงอย่างดาราคงเรียนไม่ไหวหรอกค่ะ” คุณหญิงเริงรินพยักหน้าอย่างภาคภูมใิ จ ขณะเดียวกันก็มองดารารัศมีดว้ ยความ เอ็นดูและรักใคร่จนออกนอกหน้าอย่างทีไ่ ม่เคยท�ำกับใครมาก่อน “งัน้ หนูดาราเรียนอะไรล่ะจ๊ะ” “ดาราเรียนออกแบบเสื้อผ้าค่ะคุณหญิงป้า ที่ปารีสเขาได้ชื่อว่าเป็นเมืองแฟชั่น ของโลกเชียวนะคะ” หญิงสาวอวดอ้าง ซึง่ ก็มผี ลกับคุณหญิงเริงรินเท่านัน้ เพราะบัดนี้ เธอก�ำลังท�ำตาโตด้วยความสนใจ “อยูท่ โี่ น่นมีแต่คนแต่งตัวสวยๆ และน�ำสมัยมากค่ะ” “หนูดารานีเ่ ก่งจริงๆ ...ลูกว่าเหมือนแม่ไหมชายดิษ” คุณชายดิษราชจ�ำเป็นต้องหันมาใส่ใจ ทัง้ ทีเ่ ขาไม่ได้ฟงั การพูดคุยนัน่ เลย หัวใจ ของเขาก�ำลังล่องลอยไปหาใครบางคน เขาไม่อยากจะร่วมวงสนทนาให้มากความนัก และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาขอร้องให้น้าชายมาร่วมวงอาหารในครั้งนี้เพื่อจะได้เป็นปาก เป็นเสียงแทน “คะ...ครับ คุณแม่” ได้ยินอย่างนั้นดารารัศมีก็ยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย ใบหน้าที่แต่งแต้มไว้ ไม่อาจปกปิดเลือดฝาดทีป่ าดไปทัว่ เนินแก้มสวยได้ “เดีย๋ วดาราจะออกแบบเสือ้ ผ้าสวยๆ ให้คณ ุ หญิงป้านะคะ” “ตายจริง! ล�ำบากแย่ ป้าไม่อยากรบกวนหรอกจ้ะ” “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เพือ่ คุณหญิงป้า ดาราท�ำได้” หญิงสาวตัง้ ใจประจบอีกฝ่าย ด้วยความทีค่ ณ ุ หญิงถูกใจดารารัศมีอยูแ่ ล้ว พอเห็นอย่างนีเ้ ขาก็ยงิ่ ชืน่ ชอบเข้าไปใหญ่ “หนูดาราทัง้ สวยและมีนำ�้ ใจจังเลยนะ” 73

สะใภ้ผู้ดี

ดารารัศมียมิ้ รับค�ำชม แต่ทกุ ครัง้ ทีม่ โี อกาสหญิงสาวก็ไม่ลมื หันไปมองคุณชาย ดิษราช พยายามสือ่ ความหมายอยูเ่ งียบๆ ว่าเธอรูส้ กึ อย่างไร “ความจริงดาราอยากลองท�ำงานบริษทั อยูเ่ หมือนกันนะคะคุณหญิงป้า แต่ไม่รู้ จะไปท�ำทีไ่ หน จบมาไม่ตรงกับทีเ่ ขารับกันด้วย จะเปิดห้องเสือ้ คุณพ่อท่านก็ไม่อนุญาต เกรงว่าจะต้องล�ำบาก” “ก็ไปท�ำงานกับชายดิษสิจะ๊ บริษทั ก็ออกใหญ่โต ไปเป็นผูช้ ว่ ยพีเ่ ขาก็ได้ รับรอง ว่าไม่ลำ� บากแน่ๆ” คุณหญิงเริงรินออกความเห็น ก่อนจะหันไปหาลูกชายและถามเสียงหวาน “ชายพอมีตำ� แหน่งให้นอ้ งบ้างไหมลูก” คุณชายดิษราชท�ำหน้าพะอืดพะอมเหมือนคนกินข้าวไม่ลงขึน้ มาทันที ก่อนจะ หันไปมองหน้าน้าชายทีน่ งั่ อยูฝ่ ง่ั ตรงข้ามอย่างขอความช่วยเหลือ “เอ่อ...ผมว่า” ชายหนุ่มพูดตะกุกตะกัก “มันคงไม่เหมาะกับน้องดาราหรอก ครับ” “ชายก็ลองหางานทีม่ นั เหมาะสมให้นอ้ งหน่อยสิลกู แม่วา่ ให้นอ้ งเป็นผูช้ ว่ ยชาย ก็ดเี หมือนกันนะ ชายจะได้ดแู ลน้องได้ใกล้ชดิ ด้วย” คนเป็นแม่รบเร้าราวกับเป็นค�ำสัง่ “ชายดิษมีผชู้ ว่ ยอยูแ่ ล้วครับ” คุณชายรินธรบอกพีส่ าวเสียงหนัก แสดงถึงความ ไม่พอใจอย่างพองาม ก่อนจะหันไปหาดารารัศมี “หนูดาราน่าจะไปช่วยงานคุณชายอิศร ไม่ดกี ว่าหรือ” คุณหญิงเริงรินส่งสายตาไม่พอใจใส่นอ้ งชายทันที ก่อนจะหันไปหาลูกชาย แล้ว กล่าวเสียงอ่อนโยน “ก็ให้แม่มณีฤทัยไปท�ำงานอื่นแทนสิ อีกอย่างหนูดาราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกล ชายเองก็รจู้ กั น้องมาตัง้ แต่เป็นเด็กๆ ช่วยน้องแค่นไี้ ม่ได้หรือ” คุณชายรินธรได้แต่ถอนใจอย่างเบือ่ หน่าย ขณะเดียวกันก็เห็นใจหลานชายด้วย “แต่ผมไม่มสี ทิ ธิใ์ นการตัดสินใจหรอกครับคุณแม่” คุณชายดิษราชจ�ำต้องบอก มารดาไปตามความจริง “พีเ่ สียใจด้วยนะดารา” “อย่าต้องมาทะเลาะกันเพราะเรือ่ งของดาราเลยนะคะ แค่คณ ุ หญิงป้าดีกบั ดารา ขนาดนี้ ดาราก็เกรงใจจะแย่แล้วค่ะ” แม้จะพูดเหมือนไม่ตอ้ งการอะไร ทว่าดารารัศมี ก็แอบหวังอยูล่ กึ ๆ ว่าคุณชายดิษราชจะเห็นใจเธอบ้าง “โธ่... ป้ารักหนูดาราเหมือนลูกสาวป้าคนหนึ่ง อย่าคิดแบบนั้นสิจ๊ะ จะมา เกรงอกเกรงใจอะไรกัน” คุณหญิงเริงรินปลอบใจทันที ก่อนจะหันมามองลูกชายเขม็ง “ชายไม่สงสารน้องบ้างเลยเหรอ รูจ้ กั กันมาตัง้ แต่เล็กแต่นอ้ ย แม่ไม่คดิ ว่าชายจะใจด�ำกับ 74

อิงอุษา

น้องแบบนีเ้ ลยนะ” “เล็กว่าพี่ดาราควรจะพักผ่อน หรือออกไปเที่ยวชมเมืองให้สนุกๆ ก่อนดีกว่า นะคะ เพิง่ เรียนจบมาแท้ๆ” คุณหญิงนริศราทนไม่ไหว จ�ำต้องช่วยพูดให้พชี่ ายอีกแรง เธอเองก็ไม่เห็นด้วย เห็นได้ชัดอยู่แล้วว่ามารดาต้องการให้ดารารัศมีได้ใกล้ชิดพี่ชาย ของเธอ ไม่ใช่วา่ เธอไม่อยากได้ดารารัศมีเป็นพีส่ ะใภ้ แต่กอ็ ดกลัวไม่ได้วา่ จะเป็นยังไง เมือ่ แก้วกานต์ดากลับมา “ผมคิดเหมือนหญิงเล็กนะ” คุณชายรินธรเสริมขึน้ ทันที หวังว่าดารารัศมีจะพูด อะไรบ้าง ทว่าหญิงสาวเอาแต่กม้ หน้าอยูต่ ลอดเวลา “ไม่รลู้ ะ่ ยังไงชายก็ตอ้ งให้หนูดาราไปเป็นผูช้ ว่ ยของชาย” คุณหญิงเริงรินยังคง มีทา่ ทางแข็งขืนขึน้ ทัง้ ลูกสาว ลูกชาย และน้องชายถอนหายใจออกมาพร้อมกัน คุณชายดิษราชลุกขึน้ ทันที “ผมขอตัวก่อนนะครับ” เขากล่าวก่อนละเลือ่ นเก้าอีอ้ อก แล้วหันไปมองดารารัศมี “พีข่ อโทษด้วยนะดาราทีต่ อ้ งเสียมารยาท” “อะ...เอ่อ ค่ะ” “ผมเองก็ขอตัวเหมือนกัน” คุณชายรินธรลุกขึน้ ตามหลานชายติดๆ ก่อนจะเดิน ตามกันออกไปโดยไม่รเู้ ลยว่ามีสายตาเอาเรือ่ งของคุณหญิงเริงรินมองตามอยูต่ ลอดเวลา “สองคนนีไ้ ม่มมี ารยาทเอาเสียเลย” “พีช่ ายกับน้าชายคงจะเครียดกับงานน่ะค่ะคุณแม่” คุณหญิงนริศรารีบออกโรง ปกป้องพีช่ ายกับผูเ้ ป็นน้าทันที “พีด่ าราอย่าไปคิดมากเลยนะคะ” “พีเ่ ข้าใจค่ะน้องเล็ก” ดารารัศมีพยายามแสร้งยิม้ ออกมา อดคิดไม่ได้วา่ ตัวเอง เป็นสาเหตุของเรือ่ งทัง้ หมด “หนูดาราก็อย่าเพิง่ รีบกลับนะลูก อยูค่ ยุ เป็นเพือ่ นป้าก่อน” “ได้คะ่ คุณหญิงป้า” หลังจากนัน้ ก็ไม่มใี ครพูดอะไรออกมาอีก รอจนบ่าวไพร่เริม่ ทยอยออกมาเก็บโต๊ะ จึงพากันย้ายไปนัง่ ทีห่ อ้ งโถงใหญ่ตามค�ำเชิญของคุณหญิงเริงริน คุณชายดิษราชนัง่ หน้าเครียดอยูใ่ นห้องท�ำงานเก่าของบิดา โดยมีนา้ ชายนัง่ อยู่ ฝัง่ ตรงข้ามอย่างเห็นใจ “คุณแม่อยากให้ผมคบหากับน้องดารา” เขาบอกกับน้าชายทันที สีหน้าบ่งบอก ชัดเจนว่าไม่ตอ้ งการให้เป็นเช่นนัน้ 75

สะใภ้ผู้ดี

“น้าก็เห็นอยู่เหมือนกัน” คุณชายรินธรมองเลยหลานชายไปยังชั้นหนังสือที่ เรียงรายอย่างเป็นระเบียบ พยายามใช้ความคิด ก่อนจะเลือ่ นมามองหน้าบอกบุญไม่รบั ของหลานชายต่อ “หนูดารารัศมีกส็ วยอยู่ ชายไม่ชอบหรือ” “น้าชาย!” ชายหนุม่ เปล่งเสียงออกมาเบาหวิว มองคนเป็นน้าอย่างไม่เชือ่ สายตา “น้าชายก็รวู้ า่ ผมแต่งงานไปแล้ว ผมไม่มสี ทิ ธิไ์ ปรักไปชอบใครได้หรอกครับ” คุณชายรินธรเองก็ถงึ กับผงะจนหลังแนบกับพนักพิงเก้าอี้ เขาเองก็ลมื เรือ่ งนีไ้ ป เสียสนิท แต่พอได้สติกพ็ น่ ลมหายใจออกมาเบาๆ ด้วยความหนักใจ “มันนานเสียจนน้าเองก็ลมื สงสัยจะแก่ตวั ลงไปมาก” “น้าชายยังไม่แก่หรอกครับ” ชายหนุม่ บอกไปตามความจริง แม้วา่ ปีนนี้ า้ ชายของ เขาจะเข้าวัยสีส่ บิ เอ็ดแล้ว แต่กย็ งั ดูเหมือนเพิง่ จะสามสิบต้นๆ “อย่ามายอกันเองเลยชายดิษ” คุณชายรินธรพูดกลัว้ หัวเราะ แม้จะเป็นอารมณ์ขนั เพียงเล็กๆ น้อยๆ แต่มนั ก็ชว่ ยให้เขารูส้ กึ ดีขนึ้ มาได้อย่างไม่นา่ เชือ่ “ป่านนีห้ นูแก้วก็คง ใกล้จะเรียนจบแล้วกระมัง” “เธอกลับมาแล้วต่างหากล่ะครับ” คุณชายรินธรเบิกตากว้างมองหน้าหลานชายอย่างกับเห็นผี แล้วก็ห่อไหล่ลง เอนตัวลงกับเบาะหนาๆ ของเก้าอีอ้ ย่างคนหมดแรง “ชายรูไ้ ด้ยงั ไง” เขาถามโดยไม่ยอมมองหน้าอีกฝ่าย แต่มองขึน้ ไปบนเพดาน คุณชายดิษราชเองก็เบือนหน้าหนีผเู้ ป็นน้ามองออกไปด้านข้างอย่างใช้ความคิด ก่อนจะบอกไปตามความจริงด้วยน�ำ้ เสียงทีต่ งึ เครียด “เธอมาหาผมเมือ่ เช้านี”้ “หนูแก้วว่าอย่างไรบ้าง” “เธอต้องการจะหย่าครับ แต่ผมยังไม่ได้ตกลงไป” คุณชายรินธรกระเด้งตัวขึน้ อย่างอัตโนมัติ ก่อนจะรบเร้าหลานชายเสียงรัว “ท�ำไมหนูแก้วถึงพูดแบบนี้ เล่าให้นา้ ฟังให้หมดเลยชายดิษ” คุณชายดิษราชถอนหายใจ แล้วเล่าเรือ่ งราวทัง้ หมดให้นา้ ชายฟัง “เธอรู้ความจริงแล้วครับ เรื่องสัญญาก่อนแต่งงานที่ยอมให้ผมเป็นผู้ดูแล ทรัพย์สนิ ของเธอ แต่มอี ย่างหนึง่ ทีผ่ มแปลกใจ” ชายหนุม่ หยุดครุน่ คิด “อะไรเหรอ” “เธอกล่าวหาว่าเราเป็นต้นเหตุให้คณ ุ เกรียงไกรตายครับ” ได้ยินเรื่องนี้คุณชายรินธรก็อดที่จะเสียใจไม่ได้ เขาไม่มีโอกาสไปร่วมงานศพ 76

อิงอุษา

เพือ่ นต่างวัยผูน้ เี้ ลย ไม่ได้ไปแม้กระทัง่ เยีย่ มเยียนในยามทีก่ ำ� ลังป่วยหนัก “น้าเองก็ยังรู้สึกแย่กับเรื่องนี้ไม่หาย กลัวแต่ทางนั้นจะจับได้ ไม่ได้แวะเวียน ไปหาคุณเกรียงไกรอย่างเมื่อก่อน แต่หนูแก้วก็น่าจะบอกเราบ้าง กลับมาคราวก่อนก็ ไม่ยอมติดต่อมาเลย” “ผมเองก็แปลกใจเรือ่ งนี้ ค่าเดินทางกลับมาก็ไม่ใช่ถกู ๆ แถมยังไม่มรี ายงานว่า จะขอเงินเพิม่ เลยสักครัง้ ” “แล้วชายให้ใครเป็นคนจัดการเรือ่ งนีใ้ ห้หนูแก้วล่ะ” “ก็มณีฤทัยนัน่ ล่ะครับ แต่ตอนนีแ้ ก้วกานต์ดาไล่เธอออกไปแล้ว” คุณชายรินธรพยักหน้า ทว่าเขาก�ำลังครุน่ คิดถึงเลขาฯของหลานชาย “น้าว่าควรจะไล่ออกไปตัง้ นานแล้วนะ มณีฤทัยเป็นคนหนักไม่เอาเบาไม่สู้ แถม ยังดูไม่คอ่ ยน่าไว้ใจอีก น้าเองก็อดสงสัยไม่ได้วา่ เธอไม่บอกชายเรือ่ งนีห้ รือเปล่า” คุณชายดิษราชอดคิดตามผูเ้ ป็นน้าไม่ได้ ความจริงมณีฤทัยก็เป็นอย่างทีน่ า้ ชาย ของเขาพูดไว้จริงๆ ซึง่ ก็ถอื ว่าเป็นเรือ่ งดีทแี่ ก้วกานต์ดาจัดการเรือ่ งนีใ้ ห้ “ผมคงต้องตรวจสอบเรือ่ งนีด้ ู แต่คงไม่มอี ะไรหรอกครับ เพราะเช็คทีผ่ มให้ไป ทุกเดือนมีการเบิกจ่ายทุกครัง้ ” “ชายควรตรวจบัญชีทโี่ อนให้หนูแก้วด้วยนะ ถ้ามณีฤทัยเล่นไปซือ่ น้าไม่อยาก จะคิดเลยว่าหนูแก้วเขาจะมองเรายังไง” “ผมจะต้องตรวจเรือ่ งนีอ้ ย่างละเอียด น้าชายไม่ตอ้ งกังวลเรือ่ งนีห้ รอกครับ” คุณชายรินธรพยักหน้าให้หลานชายอย่างขอไปที “แล้วเรือ่ งหนูแก้วชายจะเอายังไง” “ผมไม่มีทางหย่าเด็ดขาด” คุณชายดิษราชกล่าวเสียงสูง มีความมั่นใจและ หนักแน่นในน�ำ้ เสียงทีเ่ ปล่งออกมา ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งขรึม บอกได้เป็นอย่างดีวา่ เขา ไม่ลอ้ เล่น “ท�ำไมล่ะ น้าไม่คดิ ว่าชายจะชอบหนูแก้วขึน้ มาจริงๆ หรอก ถ้าไม่รกั กันก็ปล่อย เธอไปเถอะ” “แก้วกานต์ดาสมควรจะได้อะไรจากศักดิราชบ้าง ผมไม่อยากเอาเปรียบเธอ” คุณชายรินธรพยายามทีจ่ ะมองเข้าไปในดวงตาของหลานชาย ทว่าอีกฝ่ายกลับ หันหน้าไปทางอืน่ ท�ำให้เขาไม่อาจรูไ้ ด้วา่ บัดนีห้ ลานชายของเขาก�ำลังคิดอะไรอยู่ “น้าไม่แน่ใจหรอกว่าการทีไ่ ด้มหี น้ามีตาในสังคมจะเป็นสิง่ ทีห่ นูแก้วอยากจะได้ แต่ถงึ เธอจะต้องการ น้าก็ไม่คดิ ว่ามันจะเพียงพอส�ำหรับการทีเ่ ราหลอกเธอ” 77

สะใภ้ผู้ดี

“แต่เธอก็สมควรจะได้ในสิง่ ทีผ่ มสามารถให้เธอได้ไม่ใช่เหรอครับ” คุณชายรินธรไม่อาจมองหน้าหลานชายได้ เขาจ�ำต้องมองเลยไปยังชัน้ หนังสือที่ อยูด่ า้ นหลังโต๊ะท�ำงาน ความเสียใจบีบคัน้ หัวใจเขาอย่างรุนแรง เขารูส้ กึ ผิดต่อแก้วกานต์ดา มากจนไม่อาจหาค�ำใดมาบรรยายได้ “น้าไม่คดิ ว่าชายจะเป็นคนแบบนี้ น้าผิดหวังในตัวชายจริงๆ สุดท้ายแล้วชาย ก็ไม่ต่างอะไรกับพี่หญิงใหญ่ เห็นแก่ตัวโดยไม่คิดว่าก�ำลังเหยียบหัวใครอยู่” พูดจบ คุณชายรินธรก็ลกุ ขึน้ ทันที “ถ้าชายยังเป็นลูกผูช้ ายอยูก่ ป็ ล่อยหนูแก้วไปเสีย ชายได้จากเธอ มาพอแล้ว” “แต่ถ้าผมพอจะท�ำอะไรเพื่อเธอได้บ้างก็สมควรไม่ใช่เหรอครับ อย่างน้อยๆ มันก็ชว่ ยลบล้างความผิดของผม” คุณชายดิษราชแย้งเสียงขุน่ เมือ่ คนทีเ่ ขาคิดมาตลอด ว่าจะเข้าใจกลับไม่เข้าใจ “มันยิง่ จะท�ำให้ทกุ อย่างแย่ไปมากกว่าเก่า น้าเคยคิดว่าสักวันหนึง่ ชายจะท�ำใจ รักหนูแก้วได้ และจะต้องมีสกั วันทีช่ ายมองเห็นความงามในหัวใจของเธอ ไม่ใช่หน้าตา ซึง่ น้าก็เข้าใจผิดมาตลอด” คุณชายรินธรกล่าวพร้อมกับส่ายหน้า “ชีวติ คูจ่ ะไม่มคี วามสุข หากไม่มคี วามรักต่อกัน และนัน่ แทบจะไม่ตา่ งอะไรเลยกับการตกนรก” คุณชายรินธรเดินจากไปทันที ท่าทางของเขาสงบนิง่ เยือกเย็น ทว่าหัวใจกลับ ร้อนเป็นไฟ ความรูส้ กึ ผิดทีเ่ คยไหม้คเุ ป็นบางเวลากลับลุกโหมขึน้ บัดนีค้ ณ ุ ชายรูแ้ ล้วว่า สวรรค์อยูใ่ นอก นรกอยูใ่ นใจมันเป็นยังไง คุณชายดิษราชมองไปยังประตูที่น้าชายปิดไว้ไม่สนิทอยู่ครู่หนึ่ง เขายังคงไม่ เข้าใจอยูด่ ี มือหนายกขึน้ มากุมขมับด้วยความฉุนเฉียว แปลก! ภาพทีป่ รากฏในใจมีแต่ ใบหน้าขาวผ่อง เรียวเล็ก และเต็มไปด้วยความผยองของแก้วกานต์ดา มันคอยวนเวียน หลอกหลอนเขาอยูต่ ลอดเวลา “โธ่โว้ยย!” มือหนาทุบลงบนโต๊ะท�ำงานแล้วปัดออกด้านข้างอย่างควบคุมไม่อยู่ เอกสารแผ่นเล็กแผ่นน้อยปลิวว่อนกระจัดกระจาย ทว่าก็ไม่อยู่ในความสนใจของเขา แม้แต่นอ้ ย สุดท้ายแล้วชายหนุม่ ก็ตอ้ งนัง่ ลงกุมขมับตามเดิม เมือ่ เขาไม่สามารถหาเหตุผล ให้ตวั เองได้ แม้จะรูส้ กึ ผิดทีโ่ กหกแก้วกานต์ดา แต่เขาก็ไม่อยากเสียไปให้ใคร แก้วกานต์ดาเพ่งมองตึกสูงกว่าสิบชัน้ นิง่ โดยมีสไบนางยืนอยูข่ า้ งๆ แล้วรอยยิม้ น้อยๆ ก็ปรากฏออกมา เมื่อชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าหล่อเหลาอย่างกับดารา ทว่าติดจะขีเ้ ล่นก้าวออกมา 78

อิงอุษา

“แก้ว” เสียงทุม้ นุม่ นวลเปล่งออกมา ขณะทีร่ า่ งหนาสมส่วนทีอ่ ยูใ่ นชุดสูทสีเทา ก�ำลังก้าวเข้าหาอย่างรีบร้อน ศิโรจน์ ทรัพย์ไพศาล ทายาทผูน้ ำ� เข้ารถยุโรปรายใหญ่ของประเทศไทยในตอนนี้ จับมือเพือ่ นสาวชูขนึ้ แล้วหมุนร่างบางเบาๆ มองชุดกระโปรงสีฟา้ สวยพลิว้ ไหวไปตาม แรงหมุนด้วยรอยยิม้ ซึง่ แก้วกานต์ดาก็หวั เราะอย่างมีความสุขไปกับเขาด้วย “ดีใจจริงๆ เลยทีแ่ ก้วมาหาเราได้” แก้วกานต์ดายิม้ ให้อกี ฝ่าย ดวงตาสวยมีประกายหยอกล้อ “ก็โรจน์เป็นเพือ่ นคนเดียวทีแ่ ก้วมีนนี่ า” เสียงของเธอสดใสและเป็นแก้วกานต์ดา คนเดิมทีส่ ไบนางจ�ำได้ “ส่วนนีพ่ นี่ างเป็นพีส่ าวของแก้ว” ศิโรจน์ยกมือไหว้ และยิม้ ให้สไบนางอย่างเป็นกันเอง “สวัสดีครับ แก้วพูดถึงคุณบ่อยๆ ตอนทีอ่ ยูอ่ งั กฤษ” ขณะทีก่ ล่าวสายตาของ ชายหนุม่ ก็มปี ระกายแพรวพราว จนแก้วกานต์ดาอดทีจ่ ะตีแขนเพือ่ นหนุม่ แรงๆ ไม่ได้ “อย่ามาท�ำเจ้าชูก้ บั พีส่ าวแก้วนะ” “ก็พสี่ าวแก้วออกจะสวยและน่ารักแบบนี”้ ชายหนุม่ ส่งสายตาหวานให้สไบนางอีก โดยไม่สนใจค�ำทัดทานของเพื่อนสาว ท�ำให้แก้วกานต์ดาต้องตีแขนเพื่อนหนุ่มอีกครั้ง อย่างไม่จริงจังนัก “พีน่ างอย่าไปหลงคารมโรจน์นะคะ เขาเป็นเสือผูห้ ญิงค่ะ” สไบนางไม่พดู อะไรเอาแต่หวั เราะชอบใจกับความทะเล้นของหนุม่ รุน่ น้อง “นอกจากจะไม่ชว่ ยเราแล้ว แก้วยังกันท่าเราอีกนะ” ศิโรจน์แสร้งท�ำเป็นน้อยใจ กอดอกแน่น พร้อมกับเมินหน้าไปทางอืน่ “โธ่! อย่ามาท�ำเป็นน้อยใจเลยน่า แก้วไม่ได้มีเวลามากนักนะ” แก้วกานต์ดา จริงจังขึน้ ท�ำให้เพือ่ นหนุม่ จ�ำต้องเลิกงอนไปโดยปริยาย ใบหน้าหล่อเหลาตามแบบผูช้ าย อบอุน่ มองหน้าเพือ่ นสาวนิง่ “มีอะไรให้เราช่วยหรือเปล่า” “แก้วต้องการรถสักคัน” หญิงสาวโพล่งออกมาทันที “ไม่มปี ญ ั หาอยูแ่ ล้ว จะเอาคันไหนก็บอกได้” ชายหนุม่ ผายมือไปยังรถมากมาย ทีจ่ อดเรียงรายกันอยู่ “เอาคันทีม่ าใหม่ทสี่ ดุ และแพงทีส่ ดุ ” ศิโรจน์นงิ่ งัน แล้วมองหน้าเพือ่ นสาวอีกครัง้ คิว้ หนาขมวดเข้าหากันจนหน้าผาก เป็นคลืน่ ราวกับว่าได้ยนิ อะไรผิด 79

สะใภ้ผู้ดี

“มีอะไรที่เราไม่เคยรู้เกี่ยวกับนักศึกษาสาวไทยคนสวยที่ท�ำงานหามรุ่งหามค�่ำ พร้อมกับส่งเสียตัวเองเรียนไปด้วยไหม” แก้วกานต์ดาพยักหน้าน้อยๆ มีความจริงอีกมากมายทีเ่ ธอไม่เคยบอกใคร “เรือ่ งมันยาวมากน่ะ” “ยาวแค่ไหนแก้วก็ต้องเล่า ถ้ายังเห็นเราเป็นเพื่อน” จริงๆ แล้วเขาต้องการ มากกว่านัน้ แก้วกานต์ดาเป็นผูห้ ญิงทีล่ กึ ลับทีส่ ดุ เท่าทีเ่ ขาเคยรูจ้ กั และเธอก็สอนให้เขา ได้รจู้ กั ความรักเป็นครัง้ แรก “แก้วจะเล่าทุกอย่าง” “ถ้าอย่างนัน้ ไปทีห่ อ้ งท�ำงานเราดีกว่า” ว่าพร้อมกับผายมือให้ทงั้ สองสาวอย่างมี มารยาท แก้วกานต์ดาจ�ำต้องเดินเข้าไปด้วยสีหน้าทีม่ นั่ ใจนัก ใบหน้าของศิโรจน์เคร่งเครียดขึน้ เรือ่ ยๆ เขารูส้ กึ เจ็บแค้นแทนแก้วกานต์ดากับ ทุกสิง่ ทุกอย่างทีเ่ ธอพบเจอ ขณะเดียวกันก็เห็นใจด้วย “แก้วขอโทษด้วยทีไ่ ม่ได้บอกโรจน์ ทัง้ ทีโ่ รจน์เป็นเพือ่ นคนเดียวทีแ่ ก้วมี” ชายหนุม่ รูส้ กึ เจ็บปวดในประโยคท้ายของเธอมากกว่าเรือ่ งราวทีเ่ ธอปิดบังเขาไว้ เสียอีก “พีเ่ องก็เพิง่ รูเ้ รือ่ งนีไ้ ม่กวี่ นั มานีเ่ องค่ะ คุณแก้วมีความจ�ำเป็นทีต่ อ้ งปิดเรือ่ งนีไ้ ว้ เป็นความลับ” สไบนางพูดขึน้ บ้าง เผือ่ ว่าโรจน์จะสบายใจขึน้ มาบ้าง เพราะเธอเองก็ถอื ว่า ไม่ได้รบั รูเ้ รือ่ งนีต้ งั้ แต่แรกเหมือนกัน “เราเข้าใจ และจ�ำไว้วา่ เราจะอยูข่ า้ งแก้วเสมอ” “แก้วขอบใจมากนะ โรจน์เป็นเพือ่ นทีด่ ที สี่ ดุ ของแก้ว” หญิงสาวบอกไปอย่าง จริงใจ เธอรูส้ กึ เช่นนัน้ จริงๆ เพราะตลอดเวลาตอนทีเ่ ธอเรียนอยูไ่ กลบ้าน ก็มแี ค่ศโิ รจน์ คนเดียวเท่านัน้ ทีค่ อยเป็นห่วงเป็นใยและช่วยเหลือเธออยูบ่ อ่ ยๆ “เราจะไม่ลมื ว่าโรจน์ดี กับเราแค่ไหน และเราจะหาโอกาสตอบแทนโรจน์ให้ได้” “เรายินดีท�ำเพื่อแก้วทุกอย่าง” เสียงของเขาหนักแน่น สีหน้าเองก็เช่นกัน “แต่ตอนนีเ้ ราว่าแก้วไปเลือกรถก่อนดีกว่า เราอยากขายจะแย่อยูแ่ ล้ว” เขาท�ำเป็นตลก กลบเกลือ่ นอย่างรวดเร็ว ซึง่ ก็ทำ� ให้บรรยากาศคลายความตึงเครียดลงไปได้จริงๆ “ดีเลย เราก็อยากจะขับรถใหม่ไปเหยียบวังดาราบถใจจะขาดแล้วเหมือนกัน” หญิงสาวลุกขึน้ ระบายยิม้ อย่างสดใสให้เพือ่ นหนุม่ ก่อนจะฉุดแขนสไบนางให้เดินออกไป พร้อมกัน 80

อิงอุษา

หลังจากนัน้ หนึง่ ชัว่ โมงแก้วกานต์ดาก็ได้เป็นเจ้าของรถคันโก้สแี ดงสดขับออกไป อย่างทีต่ อ้ งการ แต่เธอยังไม่ไปวังดาราบถตอนนีห้ รอก มีอกี หลายอย่างทีต่ อ้ งจัดการเสียก่อน เดี๋ยวพวกผู้ดีจอมปลอมพวกนั้นจะดูถูกเธอได้ หญิงสาวหักพวงมาลัยอย่างช�ำนาญ เลีย้ วเข้าไปยังห้างสรรพสินค้าชือ่ ดังราวกับคุน้ เคยดี ทัง้ ทีเ่ พิง่ เคยมาเป็นครัง้ แรก

81

สะใภ้ผู้ดี

5 สะใภ้เถื่อน

กระเป๋าใบใหญ่กว่าสิบใบถูกบรรจุมากับรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่ ชายฉกรรจ์ สามคนช่วยกันขนย้ายลงอย่างขะมักเขม้น โดยมีแก้วกานต์ดายืนกอดอกมองอยู่อย่าง พอใจ หญิงสาวอยูใ่ นชุดกระโปรงยาวสีแดงแต้มด้วยลายจุดสีเหลือง รับกับเข็มขัดอันใหญ่ สีขาว ใบหน้างามทีแ่ ทบจะไม่เคยพอกเครือ่ งส�ำอางบัดนีไ้ ด้รบั การแต่งแต้มไว้อย่างสวยงาม ตามสมัยนิยม ริมฝีปากบางสีชมพูตามธรรมชาติปกปิดไว้ดว้ ยลิปสติกสีแดงสด “คนทีน่ หี่ ายไปไหนหมดคะเนีย่ ไม่เห็นออกมาต้อนรับเลย ใช้ไม่ได้จริงๆ เป็นผูด้ ี เสียเปล่า” สไบนางอดทีจ่ ะเปรยออกมาไม่ได้ พร้อมกับส่ายหน้า ซึง่ บัดนีเ้ ธอแต่งตัวดูดไี ด้ ไม่ตา่ งจากแก้วกานต์ดา “เดีย๋ วก็ออกมาเองค่ะพีน่ าง” แก้วกานต์ดาบอกพร้อมกับเหยียดยิม้ ก่อนจะหัน ไปสนใจคนงานจากบ้านของพ่อเธอ “วางไว้ตรงนีก้ อ่ นนะ เสร็จแล้วก็อย่าเพิง่ กลับ ต้องขน ของพวกนีเ้ ข้าไปในวังเสียก่อน” หญิงสาวเน้นหนักตรงค�ำว่า ‘วัง’ ก่อนจะมองไปยังประตู บ้านทีเ่ ปิดไว้อา้ ซ่า ทว่าไม่มใี ครก้าวออกมาสักคน ครู่เดียวเท่านั้นเสื้อคลุมชุดนอนสีขาวก็ปลิวพึ่บพั่บออกประตูมาพร้อมกับ ร่างสมบูรณ์สมวัยของคุณหญิงเริงริน ทว่าสีหน้าถมึงทึง ตามมาติดๆ ด้วยขีข้ า้ คนสนิท ซึง่ บิดปากเบ้หน้าอย่างไม่พอใจ 82

อิงอุษา

“หล่อนเป็นใคร” เสียงเฉียบขาดดังมาก่อนทีร่ า่ งสูงวัยซึง่ ยังอยูใ่ นชุดนอนจะก้าว มาถึงระยะทีค่ ยุ กันได้ถนัด กวาดตามองเบือ้ งหน้าราวกับจะกินเลือดกินเนือ้ แก้วกานต์ดาก้มลงไหว้แม่สามีอย่างนอบน้อม ก่อนจะเงยหน้าขึน้ มาพร้อมกับ ฉีกยิม้ กว้าง “สวัสดีคะ่ คุณหญิงแม่” “ฉันไม่เคยมีลกู หน้าตาอย่างนี้ แกเป็นใครกันแน่ ต้องการอะไร” “ตายจริง!” หญิงสาวแสร้งเอามือทาบอกด้วยความตกใจ ตาสวยเบิกกว้างขึน้ อย่างเสแสร้ง “คุณหญิงแม่จำ� ลูกสะใภ้คนนีไ้ ม่ได้เหรอคะ” “ไล่มันออกไปเลยไหมคะคุณหญิง” นางแจ้นประจบเจ้านายทันที เมื่อเห็นว่า อีกฝ่ายพูดไม่เป็นความจริง “แก้วกานต์ดา” คุณหญิงโพล่งออกมาราวกับไม่เชือ่ “ใช่คะ่ ดิฉนั แก้วกานต์ดา ศักดิราช” เสียงของหญิงสาวแข็งกร้าวจนน่าตกใจ ก่อนจะรีบเปลีย่ นไปเป็นอย่างเดิม “ตอนนีแ้ ก้วกลับมาแล้วค่ะ และก็จะย้ายมาอยูท่ นี่ ”ี่ “ทีน่ ไี่ ม่ตอ้ นรับแก อย่าเอาความไพร่ของแกมาแปดเปือ้ นฉัน” คุณหญิงตวาดอย่าง ลืมตัว นัน่ เหมือนการยอมรับออกมากลายๆ ว่าเธอไม่ปฏิเสธว่าแก้วกานต์ดาเป็นลูกสะใภ้ แก้วกานต์ดาเหยียดยิม้ ก่อนจะส่งสายตาให้สไบนางและคนทีต่ ามมาด้วยเป็น เชิงห้ามปราม เมือ่ พวกเขาพยายามจะช่วยเหลือเธอ “คุณหญิงแม่คงลืมไปแล้วสินะคะ ทีย่ งั มีวงั อยูเ่ ป็นเจ้าเฝ้าศาลแบบนีก้ เ็ พราะเงิน ของแก้วแท้ๆ” เสียงของเธอหวานหยด แต่ถอ้ ยค�ำกลับกรีดแทงอีกฝ่ายจนแทบจะเลือดซิบ คุณหญิงเริงรินชีห้ น้าลูกสะใภ้มอื ไม้สนั่ ใบหน้าแดงก�ำ่ “แก... แก” “เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่” เสียงของคุณหญิงนริศราดังมาจากข้างหลัง นับว่า เป็นการขัดขวางไม่ให้คนเป็นแม่กล่าววาจาหยาบๆ ออกไปได้อย่างทันท่วงทีโดยไม่ได้ตงั้ ใจ “นังนีเ่ จ้าค่ะคุณหญิงเล็ก มันอ้างว่าเป็นเมียคุณชาย แถมยังว่าคุณแม่ของคุณหญิง เป็นเจ้าเฝ้าศาลด้วยนะคะ” นางแจ้นรีบรายงานผูม้ าใหม่ ซึง่ ก็ทำ� ให้ได้เห็นสายตาเอาเรือ่ ง จากคุณหญิงเริงรินทันที “เธอคือแก้วกานต์ดาหรือ” คุณหญิงนริศราไม่สนใจมารดาและนางแจ้น แต่มอง แก้วกานต์ดาอย่างส�ำรวจ แม้จะพยายามรักษามารยาท แต่กไ็ ม่อาจปกปิดความสงสัยใคร่รู้ อันท่วมท้นไว้ได้ “ใช่คะ่ ดิฉนั คือ แก้วกานต์ดา ศักดิราช ตัวจริง เสียงจริง” หญิงสาวลอยหน้า 83

สะใภ้ผู้ดี

ลอยตาแนะน�ำตัวเอง ก่อนจะกล่าวออกมาอย่างร�ำคาญ “แล้วจะขนของเข้าไปได้เมือ่ ไรคะ” “ก็บอกแล้วไงว่าทีน่ ไี่ ม่ตอ้ นรับแก ไปอยูท่ ตี่ ำ�่ ๆ ของแกเหมือนเดิมเถอะ” คุณหญิง เริงรินชีน้ วิ้ ไล่พร้อมน�ำ้ เสียงเกรีย้ วกราด “คุณหญิงแม่คงจะเพิง่ ตืน่ ก็เลยไม่คอ่ ยได้สติเท่าไร นีก่ ใ็ กล้จะเทีย่ งแล้ว วันหลัง หัดตื่นเช้าซะบ้างนะคะสมองจะได้โล่ง” แก้วกานต์ดาจงใจแดกดัน ซึ่งสไบนางก็ได้แต่ อ้าปากมองอย่างกับไม่เชือ่ ว่าผูห้ ญิงปากคอเราะร้ายคนนีค้ อื คุณแก้วของเธอจริงๆ “มาทางไหนก็ออกไปทางนัน้ เลยนะ ขนของของแกออกไปให้หมดด้วย มันจะ เป็นเสนียดติดวังของฉัน” “ถ้าอย่างนั้นคุณหญิงก็ไปบอกลูกชายของคุณหญิงให้หย่าให้ดิฉันด้วยนะคะ ดิฉนั ก็ไม่อยากเอาเสนียดของตัวเองมาติดทีน่ หี่ รอกค่ะ” เสียงของแก้วกานต์ดาแข็งกร้าวขึน้ ดวงตาสวยจ้องคุณหญิงสองแม่ลกู อย่างเกลียดชัง “แกไม่ตอ้ งห่วงเรือ่ งนัน้ หรอก ฉันไม่ยอมให้ลกู ชายฉันมีเมียไพร่อย่างแกแน่ๆ” “เพิง่ รูน้ ะคะว่าผูด้ เี ขาพูดจากันแบบนี้ แต่ตอนนีก้ ย็ งั ไม่ได้หย่า และกรุณาบอกด้วย ว่าฉันจะขนของพวกนีไ้ ปไว้ทไี่ หน” “เอาไปไว้หอ้ งพีช่ ายดิษเลยก็ได้” คุณหญิงนริศราโพล่งออกมา ท่าทางของเธอยัง คงเมินเฉย ราวกับไม่รสู้ กึ รูส้ าอะไร “หญิงเล็ก! แม่บอกแล้วไงว่ามันจะอยู่ที่นี่ไม่ได้” คุณหญิงหันมาตวาดลูกสาว เสียงสูง ใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่พอใจ “รอพีช่ ายกลับมาค่อยคุยกันจะดีกว่านะคะ” “ไม่จำ� เป็นหรอก ยังไงชายดิษก็จะต้องหย่าขาดกับนังนี่ แม่จะไม่ยอมให้พวก ไม่มหี วั นอนปลายเท้ามาเกลือกกลัว้ กับศักดิราชของเราเด็ดขาด” คุณหญิงนริศราถอนหายใจแรงๆ ด้วยความล�ำบากใจ ก่อนจะหันไปมอง แก้วกานต์ดาอย่างประเมิน ทว่าเธอก็ไม่รบั รูอ้ ะไรได้จากสีหน้าและแววตาเอาเรือ่ งนัน้ “ถ้าอย่างนัน้ ดิฉนั ก็จะรอทีน่ กี่ อ่ นค่ะ” แก้วกานต์ดาบอกเสียงเย็น ริมฝีปากรัง้ ไป ข้างหลังเป็นรอยยิม้ เย่อหยิง่ “อ้อ! ขอเตือนไว้กอ่ นนะคะว่าลูกชายของคุณหญิงไม่ยอมหย่า ให้ดฉิ นั ทัง้ ๆ ทีด่ ฉิ นั ยืน่ ใบหย่าให้ถงึ มือ” ตาสวยมองสตรีสงู วัยกว่าอย่างท้าทาย “ไม่มที างทีช่ ายดิษจะท�ำอย่างนัน้ ลูกชายของฉันเกลียดแกยังกับอะไรดี” “คุณหญิงก็นา่ จะรูด้ นี ะคะว่าเพราะอะไรคุณชายดิษราชถึงไม่ยอมหย่าให้ดฉิ นั ” แก้วกานต์ดาหันไปมองคนของตนทีเ่ อาแต่อา้ ปากค้างอยูต่ ลอดเวลา “ขนของเข้าไปในบ้าน เลือกห้องนอนทีใ่ หญ่ทสี่ ดุ ถ้าห้องนัน้ มีคนอยูก่ ข็ นของออกมาแล้วเอาของของฉันเข้าไปไว้ 84

อิงอุษา

ในนัน้ ”

“ครับคุณแก้ว” ชายทัง้ สามคนรับค�ำพร้อมกัน ก่อนจะตัง้ หน้าตัง้ ตาถือกระเป๋า คนละไม้คนละมือ “แกจะท�ำอย่างนี้ไม่ได้นะ ฉันจะแจ้งต�ำรวจ” คุณหญิงเริงรินขู่ฟ่อ พร้อมกับ กางแขนขวางทางไว้ “นังแจ้น อย่าปล่อยให้พวกมันเข้าไป” “แจ้งตอนนีเ้ ลยก็ได้นะคะ” แก้วกานต์ดาท้า “ขนไปไว้ห้องพี่ชายดิษ อยู่ปีกขวา เป็นห้องนอนที่ใหญ่ที่สุดทางฝั่งนั้นน่ะ” คุณหญิงนริศรากล่าวออกมาเสียงแข็ง ก่อนจะเดินหนีไปอย่างเบือ่ หน่าย คุณหญิงเริงรินตาเหลือก มองตามลูกสาวอย่างหัวเสีย ทว่าแก้วกานต์ดากลับ หัวเราะออกมาเบาๆ อย่างสาแก่ใจ แต่จงใจให้คณ ุ หญิงเริงรินได้ยนิ ซึง่ ก็ได้รบั สายตา ขุน่ เขียวเต็มไปด้วยความรังเกียจเดียดฉันท์ทนั ที “จะเอายังไงคะคุณหญิง จะแจ้งความหรือจะหลีกทาง” แก้วกานต์ดากอดอกแน่น ไม่มคี วามหวาดกลัวอยูใ่ นน�ำ้ เสียงและแววตา “ยังไงฉันก็ไม่ยอมให้คนอย่างแกอยูท่ นี่ ”ี่ คุณหญิงเริงรินประกาศออกมาอย่าง มาดมัน่ พร้อมกับเชิดคอ แล้วปรายตามองอีกฝ่ายอย่างดูแคลน แก้วกานต์ดาหัวเราะเบาๆ ก่อนจะแสยะยิม้ แล้วหันหน้าไปยังคนของตนทีถ่ อื กระเป๋าข้าวของของเธอเต็มไม้เต็มมือ “ขนของเข้าไปได้เลย ใครขวางก็ใช้กำ� ลังได้เต็มที่ ไม่วา่ จะเป็นเจ้านายหรือขีข้ า้ ก็ตาม” ไม่วา่ เปล่า แก้วกานต์ดาแหวกคุณหญิงเริงรินและนางแจ้นกระเด็นไปคนละข้าง เดินน�ำหน้าเข้าไปอย่างอาจหาญ โดยมีคนของเธอเดินตามไปติดๆ คุณหญิงเริงรินมองตามหน้าด�ำหน้าแดง โกรธจนกรีดร้องไม่ออก ได้แต่กำ� มือ ไว้แน่น กระทืบเท้าเร่าๆ ด้วยความขัดใจ “ดูมันท�ำสิเจ้าคะคุณหญิง อย่าไปยอมมันนะคะ” นางแจ้นได้ทียุยงเจ้านาย แสดงความโกรธแค้นแทนกันออกมาอย่างเปิดเผย “ฉันไม่ยอมมันหรอก ส่วนแกก็รบี ไปบอกคนรถให้ไปตามชายดิษกลับมาเดีย๋ วนี”้ “เจ้าค่ะคุณหญิง” รับค�ำแล้วนางแจ้นก็รบี ออกไปท�ำตามค�ำสัง่ เจ้านายอย่างรูห้ น้าที่ ไม่กล้าทีจ่ ะพูด หรือออกความเห็นอะไรอีก เพราะตัง้ แต่อยูร่ บั ใช้ใกล้ชดิ มายังไม่เคยเห็นคุณหญิงเริงริน โมโหใครได้มากขนาดนีเ้ ลย แก้วกานต์ดานั่งไขว่ห้างมองคนงานของเธอขนของขึ้นไปอย่างพอใจ โดยมี 85

สะใภ้ผู้ดี

สไบนางนัง่ อยูข่ า้ งๆ ด้วยความสมใจไม่ตา่ งกัน “คุณแก้วเก่งมากเลยนะคะ ยัยคุณหญิงนัน่ แทบหน้าหงายไปเลย” สไบนางอด ทีจ่ ะชมไม่ได้ ทว่าแก้วกานต์ดาถอนหายใจเบาๆ “มันยังไม่จบแค่นหี้ รอกค่ะ พวกเขาไม่มที างยอมคืนทุกอย่างให้เรา” หญิงสาว หันมามองคนข้างกาย “แต่แก้วจะไม่ปล่อยให้พวกเขาได้เสวยสุขได้นานนักหรอกค่ะพี่ นาง มันถึงเวลาแล้วทีพ่ วกเขาจะต้องชดใช้ให้แก้วบ้าง” “แต่พคี่ ดิ ว่ายัยคุณหญิงเมือ่ กีน้ ไี้ ม่นา่ จะยอมเราง่ายๆ เลยนะคะ ส่วนคนเป็นลูก ดูเหมือนจะดีหน่อย” แก้วกานต์ดาเองก็เห็นเช่นนัน้ หม่อมราชวงศ์นริศรามีทา่ ทางไว้ตวั แต่กไ็ ม่ได้เห็น ด้วยกับการกระท�ำของมารดา ซึง่ มันขัดแย้งกันจนหญิงสาวนึกสงสัย “ยังตัดสินอะไรไม่ได้หรอกค่ะ เขาเป็นพวกเดียวกัน” สไบนางพยักหน้าตามอย่างเข้าใจ “แล้วคุณแก้วจะท�ำยังไงต่อไปคะ” “แก้วก็จะอยูท่ นี่ คี่ ะ่ ” ท่าทางของแก้วกานต์ดาแข็งกระด้างขึน้ “และแก้วจะท�ำ ทุกอย่างให้พวกศักดิราชขายหน้า อยากจะรู้นักว่าจะเสวยสุขบนกองเงินของคนอื่นได้ นานแค่ไหน” สไบนางรับฟังอย่างไม่สบายใจเลย เพราะนัน่ ไม่ใช่เพียงศักดิราชเท่านัน้ ทีจ่ ะเสีย ชือ่ เสียง แก้วกานต์ดาเองก็จะต้องเสีย่ งด้วยเหมือนกัน “แต่พวกเขาดูรา้ ยกาจมากเลยนะคะ พีล่ ะ่ อดเป็นห่วงไม่ได้” “อย่าห่วงเลยค่ะพี่นาง แก้วไม่เหมือนแก้วกานต์ดาคนเดิมอีกต่อไปแล้ว และ แก้วจะไม่ยอมให้พวกเขามาเอาเปรียบได้อกี แล้ว แก้วจะทวงความถูกต้องคืนให้กบั อา” สไบนางจับมืออีกฝ่ายไว้แน่น มองหน้าแก้วกานต์ดาด้วยความจริงจังและจริงใจ “พีจ่ ะอยูข่ า้ งคุณแก้วเสมอค่ะ” “ขอบคุณมากนะคะ พีน่ างเป็นเหมือนครอบครัวของแก้ว” หญิงสาวคิดอย่างนัน้ จริงๆ “ก็มแี ต่คนทีไ่ ร่แก้วกานต์ดาเท่านัน้ ทีด่ กี บั แก้ว” สไบนางยิม้ รับ ไม่วา่ อย่างไรแก้วกานต์ดาก็เป็นเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของเธอ และ เธอก็จะไม่มที างทอดทิง้ หญิงสาวเด็ดขาด ไม่วา่ อะไรจะเกิดขึน้ ก็ตาม คุณชายดิษราชมองดูเอกสารมากมายตรงหน้าอย่างเบือ่ หน่าย ขณะเดียวกัน ก็รสู้ กึ เสียใจขึน้ มาครามครัน เพราะหลักฐานทัง้ หมดยืนยันได้เป็นอย่างดีวา่ มณีฤทัยไม่เคย 86

อิงอุษา

ส่งเงินไปให้แก้วกานต์ดาเลยสักครัง้ นัน่ ก็หมายความว่าแม่เลขาฯของเขาโกง “แล้วเธออยูไ่ ด้ยงั ไงแก้วกานต์ดา” ชายหนุม่ ครางออกมาเสียงแผ่ว “มันคงท�ำให้ เธอเกลียดฉันมากเลยสินะ” ชายหนุม่ คิดเอาเองว่านีเ่ ป็นสิง่ ทีท่ ำ� ให้หญิงสาวเปลีย่ นไป ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! เสียงเคาะประตูเบาๆ ดังขึน้ คุณชายดิษราชเงยหน้าขึน้ มองด้วยความแปลกใจ ตัง้ แต่เขาไล่มณีฤทัยออกก็ยงั ไม่มเี ลขาฯคนใหม่ เขาจึงจ�ำเป็นต้องจัดการทุกอย่างเอง “นัน่ ใครน่ะ” “เล็กเองค่ะพีช่ าย” เสียงเย็นชาทีเ่ กือบจะแข็งทือ่ กล่าวตอบ น�ำ้ เสียงทีร่ าบเรียบ ราวกับแผ่นน�ำ้ แข็งแบบนีเ้ ป็นใครไปไม่ได้นอกจากหม่อมราชวงศ์นริศราเพียงคนเดียว ชายหนุม่ เลิกคิว้ ขึน้ อย่างไม่เข้าใจ ขณะทีก่ ำ� ลังคิดอยูว่ า่ น้องสาวมาท�ำไม ตาม ปกติแล้วน้องหญิงของเขาไม่เคยมายุง่ วุน่ วายทีน่ เี่ ลย “เข้ามา” ร่างบางระหงอยูใ่ นชุดกระโปรงสีฟา้ อ่อนก้าวเข้ามาอย่างช้าๆ วางตัวอย่างมีมารยาท ตามแบบฉบับของเธอ ใบหน้าขาวใสไร้เครื่องส�ำอางเชิดขึ้น ขณะที่ดวงตาสีด�ำสงบนิ่ง ไม่บง่ บอกทัง้ ความยินดียนิ ร้ายใดๆ มันเป็นเอกลักษณ์ทผี่ เู้ ป็นพีช่ ายเห็นจนชินตา “เล็กมีธรุ ะอะไรถึงมาหาพีท่ นี่ ไี่ ด้” คุณชายถามต่ออย่างแปลกใจ ก่อนจะเดินมา เลือ่ นเก้าอีใ้ ห้นอ้ งสาวนัง่ ตามมารยาทของสุภาพบุรษุ ทีเ่ ขามีตดิ ตัวมาตัง้ แต่เรียนอยูเ่ มืองนอก “เล็กมีเรือ่ งจะพูดกับพีช่ ายค่ะ” “มันส�ำคัญขนาดทีเ่ ล็กต้องมาหาพีถ่ งึ ทีน่ เี่ ลยหรือ” เขาเดินอ้อมมานัง่ โต๊ะท�ำงาน อย่างเดิม ประสานมือไว้บนโต๊ะ แล้วมองน้องสาวอย่างตรวจสอบ ทว่าไม่พบอะไร “มันส�ำคัญมากค่ะ และอีกหน่อยคนของคุณแม่กจ็ ะมาตามพีช่ ายให้กลับบ้าน” ดวงตาสวยทว่าไร้ความรู้สึกมองผู้เป็นพี่ชายนิ่งเช่นกัน จับจ้องลึกเข้าไปในดวงตาแบบ เดียวกันราวกับจะค้นไปถึงความรูส้ กึ ทีซ่ อ่ นอยูข่ า้ งใน “เกิดอะไรขึน้ ” คุณหญิงนริศรายังไม่ตอบค�ำถามของพี่ชาย แต่เธอถอนหายใจออกมาเบาๆ ใบหน้าทีห่ ยิง่ ยโสค่อยๆ คลายลงแล้วแทนทีด่ ว้ ยความหม่นหมอง “แก้วกานต์ดาไปทีว่ งั ค่ะ” คุณชายดิษราชลุกขึน้ แทบจะทันที มือหนาจับขอบโต๊ะท�ำงานไว้แน่นจ้องน้องสาว ไม่วางตา “แก้วกานต์ดาไปทีน่ นั่ หรือ” เขาต้องการทีจ่ ะถามตัวเองมากกว่า 87

สะใภ้ผู้ดี

คุณหญิงนริศราถอนหายใจแรงๆ มองหน้าพีช่ ายนิง่ ก่อนจะกล่าวออกมาอย่าง เบือ่ หน่าย “แก้วกานต์ดาทะเลาะกับคุณแม่คะ่ ” คุณชายเลิกคิว้ มองน้องสาวอย่างเป็นค�ำถาม “เกิดอะไรขึน้ ” “คือ... คุณแม่ไม่ต้อนรับแก้วกานต์ดาจนมีปากเสียงกัน และคุณแม่ก็พูดไม่ เหมาะสม” คุณชายดิษราชนั่งลงอย่างอ่อนแรง จะมีสักกี่คนในโลกนี้ที่เข้าใจหัวใจของ คุณหญิงนริศรา และเมื่อได้รู้มันก็ท�ำให้เขารู้ว่าน้องสาวเจ็บปวดเพียงไรที่ต้องมาเห็น มารดาเป็นเช่นนี้ ไม่บอ่ ยครัง้ นักหรอกทีเ่ ขาจะได้เห็นน้องสาวอ่อนแอ ทัง้ ๆ ทีท่ า่ ทางที่ แสดงออกมาเหมือนไม่ใส่ใจ “ยังไงคุณแม่กเ็ ป็นแม่ของเรา ท่านเป็นผูใ้ ห้ชวี ติ เรา” “เรือ่ งนีเ้ ล็กรูด้ คี ะ่ เล็กถึงได้ยอมคุณแม่มาโดยตลอด ทัง้ ๆ ทีร่ วู้ า่ สิง่ ทีค่ ณ ุ แม่ทำ� มันผิดและท�ำลายเกียรติของเล็กแค่ไหน” มีเพียงแววตาเท่านัน้ ทีแ่ สดงออกว่าเธอเจ็บปวด ส่วนใบหน้ายังคงเฉยชาเป็นคุณหญิงนริศราคนเดิม “และก็มเี รือ่ งหนึง่ ทีเ่ ล็กจ�ำเป็นต้อง บอกพีช่ าย” “อะไรเหรอ” สีหน้าของคุณชายเป็นกังวล คุณหญิงนริศราไม่รวู้ า่ จะเริม่ อย่างไรดี ท่าทางประหวัน่ เกิดขึน้ อย่างควบคุมไม่อยู่ ก่อนที่เธอจะกลับกลายมาเป็นน�้ำแข็งขั้วโลกเหมือนเดิม คอระหงเชิดขึ้นสูงราวกับมัน ช่วยให้เธอมีความมัน่ ใจขึน้ มา “เมือ่ สามปีกอ่ นอาของแก้วกานต์ดามาทีว่ งั ” หญิงสาวตัดสินใจบอกพีช่ ายในเรือ่ งนี้ ซึง่ เธอเข้าใจว่ามันอาจจะเป็นสาเหตุของเรือ่ งทัง้ หมด “แล้วคุณแม่กไ็ ล่เขาไป และบอกว่า จะไม่คนื อะไรให้พวกเขาเลย” ฟังแล้วคุณชายดิษราชก็เอนหัวพิงพนักเก้าอีอ้ ย่างหมดแรง ลูบหน้าลูบตาอย่าง กลัดกลุ้ม ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดอย่างมาก เขาเงียบไปพักหนึ่ง ก่อนจะเปรย ออกมาเบาๆ “นีค่ งเป็นสาเหตุทงั้ หมดทีท่ ำ� ให้แก้วกานต์ดาต้องการจะหย่ากับพี่ และเรียกร้อง ทุกอย่างของเธอคืน” “แล้วพีช่ ายจะหย่าให้เธอไหมคะ” คุณหญิงอดทีจ่ ะถามไม่ได้ หวาดกลัวว่าจะต้อง สูญเสียวังของบิดาไป แต่กอ็ ยากจะให้ความเป็นธรรมต่อแก้วกานต์ดา ชายหนุม่ ส่ายหน้าทันที 88

อิงอุษา

“แก้วกานต์ดาเป็นเมียพี่ และพีก่ ต็ งั้ ใจว่าจะแต่งงานแค่ครัง้ เดียว” “แต่เธอเกลียดพวกเรานะคะ เล็กว่าคืนทุกอย่างให้เธอไปเถอะค่ะ เราไม่ควรท�ำ แบบนีต้ งั้ แต่แรกอยูแ่ ล้ว มันเป็นปัญหาของพวกเราต่างหาก แก้วกานต์ดาไม่ได้เกีย่ วข้อง อะไรด้วยเลย” “พี่คิดไว้อย่างนั้นเหมือนกัน แต่พี่จะไม่มีทางหย่าเด็ดขาด” เขาเน้นค� ำตอน ท้ายประโยคเสียงต�ำ่ “แต่นนั่ ก็เท่ากับเรายังเอาเปรียบแก้วกานต์ดาอยูน่ ะคะ” “ไม่หรอก เพราะพีจ่ ะยกเลิกสัญญาดูแลทรัพย์สนิ ทีเ่ ป็นของแก้วกานต์ดา เรา จะไม่เอาอะไรจากเธออีกแล้ว” เขาบอกไปตามตรง “แต่คณ ุ แม่จะไม่ยอม” “คุณแม่จะต้องยอม เพราะเรือ่ งมันเป็นแบบนีไ้ ด้กเ็ พราะคุณแม่” คุณหญิงนริศราเบือนหน้าหนี เมือ่ คิดถึงแผนการบางอย่างของมารดาขึน้ มา “คุณแม่จะให้พชี่ ายแต่งงานกับพีด่ ารา” “พีร่ กั ดารารัศมีเหมือนน้องสาว และทางคุณชายอิศรก็ไม่ยอมให้ลกู สาวของเขา มาแต่งงานกับพีห่ รอก เมือ่ พวกเขารูว้ า่ เราไม่มอี ะไรเลย แถมยังมีหนีส้ นิ ทีต่ อ้ งชดใช้ให้ แก้วกานต์ดาอีก” คุณหญิงนริศราอดเห็นด้วยกับพี่ชายไม่ได้ เธอทราบดีว่าพวกอินธรสกุลเป็น ตระกูลผู้ดีเก่าที่ก�ำลังก้าวหน้าด้านธุรกิจ แถมยังมีหน้ามีตาในสังคม พวกเขาคงให้ ความส�ำคัญแต่กบั ผลประโยชน์เท่านัน้ “คุณแม่คงไม่คดิ ทีจ่ ะคืนให้แก้วกานต์ดาหรอกค่ะ” “แต่แก้วกานต์ดาจะไม่ยอม เพราะที่ผ่านมาพี่ท�ำผิดพลาดไว้มาก เธอต้องอยู่ อย่างล�ำบาก แถมคุณแม่ยงั เป็นสาเหตุให้อาของเธอตรอมใจอีก และตอนนีแ้ ก้วกานต์ดา ก็ไม่ใช่เด็กสาวที่... อ่อนต่อโลกอีกต่อไปแล้ว” ประโยคท้ายเสียงเขาแผ่วลง และสิ่งที่ ได้เห็นมันก็ยนื ยันอย่างชัดเจน “งัน้ เล็กกลับก่อนนะคะ ป่านนีค้ นของคุณแม่ทใี่ ห้มาตามพีช่ ายคงใกล้จะถึงแล้ว เล็กไม่อยากให้ใครรูว้ า่ เล็กมาหาพีช่ าย” คุณหญิงตัดบท “ถ้าอย่างนัน้ ก็ไปเจอกันทีว่ งั ก็แล้วกัน” บัดนีค้ ณ ุ หญิงเริงรินอยูใ่ นชุดสีมว่ งเข้ม ผมเผ้ารวบไว้อย่างงดงาม ทว่าคุณหญิง ไม่ยอมนัง่ ร่วมวงกับลูกสะใภ้ เอาแต่ยนื กอดอกแน่น และมองคนทัง้ สองทีน่ งั่ อยูอ่ ย่าง 89

สะใภ้ผู้ดี

ดูแคลน ทว่าแก้วกานต์ดาก็ไม่ได้สนใจ เธอยังปล่อยให้ถอ้ ยค�ำพรัง่ พรูออกมาเสวนากับ สไบนางเพือ่ หยามเกียรติอกี ฝ่าย “ความจริงแล้วแก้วก็ไม่อยากอยูท่ นี่ นี่ กั หรอกค่ะพีน่ าง” เธอพูดราวกับคุณหญิง เริงรินไม่ได้อยูต่ รงนัน้ ด้วย “เล็กก็เล็ก สูบ้ า้ นคุณพ่อของแก้วแถวเจริญกรุงก็ไม่ได้ ทีน่ นั่ กว้างใหญ่ มีคนใช้เกือบสามสิบคน สะดวกสบายกว่าตัง้ เยอะ” หญิงสาวไม่ลมื ปรายหางตา มองแม่สามีเพือ่ ดูปฏิกริ ยิ า “พีก่ ค็ ดิ อย่างนัน้ เหมือนกัน บ้านเจ้าสัวกว้างใหญ่กว่าทีน่ มี่ าก แถมหรูหรากว่าตัง้ เยอะ” สไบนางเองก็เล่นด้วย “แล้วท�ำไมพวกแกไม่รบี ขนของกลับไปบ้านของพวกแกเสียล่ะ” คุณหญิงเริงริน พูดแทรกเสียงสูง พร้อมกับเท้าสะเอวมองทัง้ สองอย่างไม่พอใจ ทว่าแก้วกานต์ดากลับ ยิม้ ให้และลุกขึน้ อย่างช้าๆ โต้ตอบสายตาแม่สามีดว้ ยการมองอย่างเกลียดชังไม่แพ้กนั “ก็มนั ไม่มคี ำ� ว่า ‘วัง’ น�ำหน้ายังไงล่ะ และการอยูท่ นี่ มี่ นั สะใจกว่าตัง้ เยอะ” เผียะ! ใบหน้างามสะบัดตามแรงตบ แก้วกานต์ดาเกร็งหน้าสยบความเจ็บปวด ก่อน จะหันกลับช้าๆ แล้วมองอีกฝ่ายด้วยกิรยิ าท้าทาย สไบนางลุกพรวดขึน้ หลังจากทีอ่ งึ้ ไป ครู่หนึ่ง แต่ก่อนจะทันได้ท�ำอะไรแก้วกานต์ดาก็ยื่นมือออกมาขวางเป็นเชิงห้ามปราม เสียก่อน “แค่นยี้ งั น้อยไปส�ำหรับไพร่อย่างแก” คุณหญิงเริงรินหัวเราะออกมาอย่างสะใจ สไบนางรีบประคองแก้วกานต์ดา ในขณะทีค่ นถูกตบพยายามทีจ่ ะส่งสายตาปราม คนของตนทีก่ ำ� ลังจะเข้ามาหมายจะช่วยเธอ ก่อนทีพ่ วกเขาจะทันได้เดินตรงมา “แก้วไม่เป็นไรหรอกค่ะพีน่ าง” แก้วกานต์ดาลูบมือสไบนางทีว่ างอยูไ่ หล่ของเธอ เบาๆ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าคุณหญิงเริงรินอย่างไม่ยอมแพ้ “คุณแม่สามีคะ คุณนีต่ ำ�่ กว่า ทีฉ่ นั คิดไว้เสียอีก” หญิงสาวเน้นค�ำว่าต�ำ่ เป็นพิเศษ “น่าจะกลับไปเปิดต�ำรามารยาทผูด้ ี ทบทวนดูบา้ งนะคะ” “นังไพร่! นีแ่ กก�ำลังสัง่ สอนฉันเหรอ” “ดิฉนั ไม่บงั อาจสัง่ สอนคุณหญิงหรอกค่ะ” แก้วกานต์ดากลอกตาไปมา “แล้ว ผู้ดีอย่างคุณหญิงไปท�ำอีท่าไหนล่ะถึงได้เป็นหนี้เป็นสินท่วมหัว แล้วให้ลูกชายลดตัว มาแต่งงานกับดิฉนั ได้” หญิงสาวเหยียดยิม้ พร้อมกับเบ้ปากอย่างดูแคลน “น่าสมเพช เสียจริงๆ” “อย่าได้มาลองดีกบั ฉันเชียวนะ นังขีค้ รอก ถ้าไม่อยากโดนตบอีกครัง้ ” 90

อิงอุษา

“ก็ลองดูสิ ถ้าคิดว่าอีขคี้ รอกอย่างฉันมันไม่มมี อื มีตนี ” แก้วกานต์ดาสวนกลับ ทันควัน และสไบนางก็อดหัวเราะออกมาเบาๆ ไม่ได้ เมือ่ เห็นคุณหญิงเริงรินหน้าถอดสี มือทีเ่ งือ้ ไว้คา้ งอยูใ่ นอากาศ “เกิดอะไรขึน้ ครับ” เสียงทุม้ ทว่าเต็มไปด้วยความร้อนรนเข้ามาขัดจังหวะพอดี คุณหญิงเริงรินลดมือลงอย่างรวดเร็ว ก่อนจะหันไปดึงลูกชายเข้ามายืนข้างๆ “นังนีม่ นั ขูแ่ ม่ มันจะตบแม่ดว้ ย ชายต้องรีบหย่ากับมันให้เร็วทีส่ ดุ นะ” คุณหญิง รีบเสแสร้งขอความเห็นใจจากลูกชาย แก้วกานต์ดาเมินหน้าไปทางอื่นด้วยความสมเพช สไบนางเองก็ท�ำเป็นไม่เห็น คุณชายเช่นกัน “เธอท�ำอย่างนัน้ จริงหรือแก้วกานต์ดา” เขาถามเสียงสูง มองหน้ามารดาสลับกับ ภรรยาอย่างใช้ความคิด แต่พอใบหน้างามๆ ของผูเ้ ป็นภรรยาหันมาเขาก็ตอ้ งตกใจ “แก้ม เธอไปโดนอะไรมา” แก้วกานต์ดาเหยียดยิม้ แต่ไม่ตอบค�ำถามนัน้ “ฉันจะถามคุณอีกครัง้ คุณชาย” หล่อนเว้นจังหวะเพือ่ มองหน้าเขาอย่างดูแคลน ก่อนจะเลือ่ นไปยังมารดาของเขาซึง่ เกาะ แขนลูกชายไว้หลวมๆ และก็วกมาทีเ่ ขาอย่างเดิม “คุณจะหย่าให้ฉนั หรือจะรับไพร่อย่างฉัน มาอยูใ่ นวังผูด้ ขี องคุณในฐานะเมียทีค่ ณ ุ จะต้องยอมรับออกหน้าออกตา” “ฉันไม่หย่า” เขาตอบเร็วกว่าทีแ่ ก้วกานต์ดาคิดไว้มาก “ไม่ได้!” คุณหญิงขัดขึน้ เสียงสูงจนแทบจะเป็นกรีด๊ “ชายต้องหย่าให้มนั เดีย๋ วนี้ แม่รบั ผูห้ ญิงต�ำ่ ๆ แบบนีม้ าร่วมวงศ์กบั เราไม่ได้” “คุณแม่” ชายหนุ่มครางออกมาราวกับไม่เชื่อว่ามารดาพูดแบบนี้ออกมาจริงๆ เขาค่อยๆ ปลดมือผูเ้ ป็นแม่ออก ความผิดหวังและความรูส้ กึ ผิดฉายชัดเต็มดวงตาคม “เราเป็นหนีแ้ ก้วกานต์ดามากมาย คุณแม่ลมื ไปแล้วหรือ และผมก็จะไม่หย่า” ส�ำหรับแก้วกานต์ดา ข้ออ้างของเขาฟังไม่ขนึ้ สักนิด “เราไม่เคยเป็นหนีอ้ ะไรมัน มันต่างหากทีต่ อ้ งส�ำนึกและเจียมตัว” พูดกับลูกชาย ทว่าสายตาของคุณหญิงมองไปยังลูกสะใภ้ “ฉันจะพยายามท�ำอย่างทีค่ ณ ุ หญิงบอกนะคะ แต่วา่ ช่วยกรุณาคืนเงินทีพ่ วกคุณ ปอกลอกเอาจากฉันไปคืนมาให้หมดด้วย ทุกบาททุกสตางค์ เพราะฉันไม่อยากให้พวกผูด้ ี ทีไ่ หนมาใช้เงินต�ำ่ ๆ ของฉันอย่างหน้าด้านๆ” “แกน่าจะรูด้ นี ะว่าทุกอย่างมันเป็นของชายดิษ ตัง้ แต่พวกแกโง่เซ็นสัญญายกให้ ลูกชายฉันดูแลไปแล้ว” คุณหญิงสวนกลับ ผยองใบหน้าอย่างกับเป็นผู้ชนะ ทว่า 91

สะใภ้ผู้ดี

แก้วกานต์ดากลับยิม้ งามๆ ให้แม่สามี “เรือ่ งนัน้ คุณหญิงไม่ตอ้ งห่วงหรอกค่ะ ฉันมีวธิ เี อามันคืนมาได้หมด พร้อมกับ ฟ้องร้องผูด้ อี ย่างพวกคุณว่าโกงฉันมาด้วยวิธไี หน” คุณชายดิษราชถอนหายใจอย่างเบือ่ หน่าย “แก้วกานต์ดาจะอยูท่ นี่ ใี่ นฐานะสะใภ้ของคุณแม่ และเป็นเมียของผม” ชายหนุม่ ย�้ำเสียงหนักแน่น “ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเรื่องนี้ได้” เขาหันมาพูดกับแก้วกานต์ดาต่อ “ส่วนเงินของเธอ ฉันจะพยายามใช้คนื ให้” คุณหญิงเริงรินกอดอกแน่น หันหน้าหนีลกู ชายอย่างโกรธเคือง “ฉันต้องการเร็วทีส่ ดุ ด้วยค่ะ” แก้วกานต์ดาเสริม “ฉันจะพยายาม” ชายหนุม่ บอกเสียงเบาหวิว ขนาดตัวเขาก็ยงั ไม่มนั่ ใจเลยว่า จะไปหาเงินจากทีไ่ หนมาใช้คนื เธอได้ แม้แต่ขายวังดาราบถมันก็ยงั ไม่ได้ครึง่ หนึง่ กับเงิน จ�ำนวนมากมายทีม่ ารดาเขาจับจ่ายใช้สอยไปตลอดหกปีทผี่ า่ นมานีเ้ ลย “และอีกอย่างหนึง่ ฉันจะไปท�ำงานในต�ำแหน่งประธานใหญ่ของเคดีกรุป๊ คุณ ไม่ตอ้ งไปท�ำงานทีน่ นั่ แล้ว” “มันเป็นอย่างนัน้ ไม่ได้หรอก เธอเป็นผูห้ ญิง แล้วอีกอย่าง...” “ฉันเป็นเจ้าของที่นั่นตามพินัยกรรมของพ่อฉัน ถูกต้องทั้งทางกฎหมายและ หลักความเป็นจริง” หญิงสาวสวนขึน้ มาทันที ก่อนจะหันหน้ามาหาสไบนาง “และพีน่ าง จะเป็นผูช้ ว่ ยของฉัน ส่วนคุณก็ควรไปหางานอืน่ หรือจะไม่ทำ� เลยก็ได้ ยังไงคุณก็ไม่อาย ทีจ่ ะต้องกลายเป็นผูช้ ายหน้าตัวเมียอยูแ่ ล้ว” ชายหนุม่ พยายามจะไม่โกรธ เพราะสิง่ ทีเ่ ธอพูดมันเป็นจริงเกือบทุกอย่าง “เธอท�ำไม่ได้หรอกแก้วกานต์ดา เธอไม่มคี วามรูเ้ รือ่ งนีด้ ว้ ยซ�ำ้ ” แก้วกานต์ดายิม้ ให้เขา มันเป็นรอยยิม้ ทีง่ ดงามทีส่ ดุ ทว่าแววตาของเธอเย้ยหยัน อยูต่ ลอดเวลา เธอมองเขาตัง้ แต่หวั จรดปลายเท้า ดูถกู ดูแคลนได้อย่างเจ็บแสบชนิดที่ ่เธอเชือ่ ว่าไม่เคยมีใครท�ำกับเขามาก่อน “ฉันจบบริหารธุรกิจจากออกซ์ฟอร์ด มหาวิทยาลัยทีด่ ที สี่ ดุ ในอังกฤษคณะเดียว กับคุณ” “แต่เธอก็...” “ใช่! ฉันเป็นผู้หญิง ถ้าคุณก�ำลังจะบอกแบบนี้นะ และฉันก็ได้เกียรตินิยม เหรียญทองอย่างทีผ่ ชู้ ายอย่างคุณไม่สามารถท�ำได้” มือเรียวจิม้ ลงทีห่ น้าอกเขาจนร่างหนา เซน้อยๆ ซึง่ ดูเหมือนจะเป็นการเซเพราะสิง่ ทีไ่ ด้ยนิ มากกว่าแรงผลักบนหน้าอก 92

อิงอุษา

“แต่การเรียนกับการท�ำงานมันไม่เหมือนกัน” เขาพยายามจะให้เหตุผล “นีม่ นั อะไรกัน” คุณหญิงเริงรินแทรกขึน้ เมือ่ คนเป็นลูกชายไม่งอ้ งอนสักที “และ แกก�ำลังพูดเรือ่ งอะไรอยู่ น�ำ้ หน้าอย่างแกไม่มปี ญ ั ญาท�ำอะไรได้หรอก และก็อย่าหวังว่าจะ ได้อะไรไปจากลูกชายของฉัน” “ผมว่าเราต้องคุยกันนะครับคุณแม่” ว่าแล้วชายหนุม่ ก็พยายามจะฉุดแขนมารดา ไปอีกทาง แต่กไ็ ม่ลมื ทีจ่ ะบอกแก้วกานต์ดา “เธออยูท่ นี่ ไี่ ด้ ท�ำอะไรได้ตามใจชอบเลย” แก้วกานต์ดามองตามพร้อมกับยักไหล่ “ชายดิษ แม่ยงั พูดไม่จบ จะมาท�ำแบบนีก้ บั แม่ไม่ได้นะ” คุณหญิงเริงรินโวยวายตลอดทาง ซึ่งก็ไม่มีใครใคร่จะสนใจนัก โดยเฉพาะ แก้วกานต์ดา “วันนีพ้ อแค่นกี้ อ่ น วันหน้าค่อยมาคิดกันใหม่วา่ จะท�ำยังไงดี” หญิงสาวหันมาบอก สไบนางซึง่ ยืนอยูข่ า้ งๆ เธอตลอด ก่อนจะพยักหน้าให้ชายอีกสามคนซึง่ ท�ำหน้าทีข่ นของ มาให้เธอ “ฉันต้องการคนจากทีบ่ า้ นสักสามสีค่ น เอาผูห้ ญิงสองคนและผูช้ ายอีกสองคน ช่วยจัดการให้หน่อยนะ” “ได้ครับคุณแก้ว” ชายคนทีต่ วั ใหญ่สดุ และดูจะอายุมากกว่าคนอืน่ รับค�ำ ก่อน จะโค้งหัวให้นายสาว แล้วพากันออกไปอย่างรูห้ น้าที่ “พีว่ า่ เรือ่ งนีค้ งไม่จบกันง่ายๆ” “ไม่จบง่ายๆ สิด”ี ดวงตาสวยมองตามเส้นทางทีห่ ม่อมราชวงศ์สองแม่ลกู เดินไป แล้วหรีต่ าลงพร้อมกับขบกรามแน่นอย่างไม่รตู้ วั สไบนางเองก็อดทีจ่ ะมองตามด้วยความ เหนือ่ ยใจแทนไม่ได้ “แต่คุณชายก็ไม่ได้เลวร้ายเหมือนแม่ของเขาเสียทีเดียวหรอกมั้งคะ” สไบนาง เปรยออกมาเสียงเบา เห็นแล้วว่าชายหนุม่ ไม่ได้เห็นดีเห็นงามกับความคิดของมารดา “เห็นกันแค่นี้ยังสรุปไม่ได้หรอกค่ะพี่นาง แต่ถึงยังไงแก้วก็จะแก้แค้นพวกเขา ให้สาสม” “แล้ว... คุณแก้วจะนอนห้องเดียวกับคุณชายเหรอคะ” สไบนางอดที่จะถาม ออกมาไม่ได้ เมือ่ แก้วกานต์ดาประกาศชัดเจนว่าให้ขนของไปไว้หอ้ งคุณชายดิษราช “ไม่มที าง” แก้วกานต์ดากล่าวเสียงแข็ง “แก้วจะนอนห้องนัน้ กับพีน่ างค่ะ เขา ต้องไปนอนห้องอืน่ วังของเขาก็ออกจะกว้างขวาง” “แต่พวี่ า่ เขาคงไม่ยอมหรอก” “เขาจะต้องยอมค่ะ เพราะเขาไม่มสี ทิ ธิอ์ ะไรอยูแ่ ล้ว” 93

สะใภ้ผู้ดี

“แต่คณ ุ ชายก็ยงั เป็นสามีของคุณแก้วอยูน่ ะคะ และพีก่ ไ็ ม่คดิ ว่าเขาจะโง่จนมอง ไม่เห็นว่าคุณแก้วของพีส่ วยแค่ไหน” สไบนางมองอีกฝ่ายนิง่ ความจริงใจและความห่วงใย ถูกถ่ายทอดออกมาอย่างไม่ปดิ บัง “และพีก่ ไ็ ม่เชือ่ ว่าคนอย่างคุณชายดิษราชจะหาผูห้ ญิง ทีเ่ พียบพร้อมไปทุกอย่างเหมือนคุณแก้วได้” “พีน่ างอย่าลืมสิ เมือ่ ครูแ่ ม่ของเขายังว่าเราไม่มหี วั นอนปลายเท้าอยูเ่ ลยนะคะ” แก้วกานต์ดาพูดอย่างขบขัน เพราะจริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ใส่ใจจะมองคนทีน่ ามสกุลหรือ เชือ้ สายต้นตระกูล เธอเชือ่ มัน่ เสมอว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่กเ็ ลือกทีจ่ ะเป็นคนดีได้ “ไปกันเถอะค่ะ แก้วไม่มอี ารมณ์จะพูดถึงคุณหญิงเจ้ายศเจ้าอย่างคนนีแ้ ล้ว” แก้วกานต์ดาเดินน�ำหน้าสไบนางขึน้ บันไดบ้านหรูหราอย่างไม่ยหี่ ระ เธอมีรอยยิม้ สมใจระบายออกมาทุกครั้งที่กวาดตามองรอบๆ ทว่าเพียงก้าวได้แค่ขั้นเดียวเท่านั้น เสียงแข็งๆ ของใครบางคนก็หยุดเธอไว้กอ่ น “เดีย๋ วก่อน ฉันมีเรือ่ งจะคุยกับเธอ” แก้วกานต์ดาชะงักแล้วหันกลับ ใบหน้าเรียวสวยและเรียบเฉยไม่แสดงความ เป็นมิตรหรือศัตรูมองมา ซึง่ แก้วกานต์ดาพอจะเดาออกว่าป็นใคร “ว่าไง” หญิงสาวถามทือ่ ๆ คุณหญิงนริศราถอนหายใจออกมาเบาๆ เชิดใบหน้าขึน้ เล็กน้อย ขณะทีม่ อื ทัง้ สองข้างกุมประสานกันอยูด่ า้ นหน้าซึง่ เป็นกิรยิ าทีค่ าดเดาความรูส้ กึ ได้ยาก “คือเรายังไม่ได้แนะน�ำตัวกันเลย และฉันก็เห็นว่าเราควรจะรูจ้ กั กันไว้” แก้วกานต์ดาเอียงหน้ามองอีกฝ่ายอย่างสับสน ขณะเดียวกันเธอก็ยังไม่ลง ความเห็นว่าผูห้ ญิงท่าทางหยิง่ ยโสคนนีเ้ ป็นคนอย่างไร “คุณรูจ้ กั ฉันแล้วค่ะ และฉันก็รดู้ วี า่ คุณคือ คุณหญิงนริศรา ศักดิราช” หญิงสาว ผายมือไปหาสไบนางอย่างมีมารยาท “และนีค่ อื พีส่ าวของฉัน ชือ่ สไบนาง” “ยินดีทไี่ ด้รจู้ กั ค่ะ คุณสไบนาง” คุณหญิงนริศรายิม้ ออกมาอย่างฝืนๆ “ฉันต้อง ขอโทษแทนคุณแม่ดว้ ยนะคะ ท่านท�ำกิรยิ าไม่ดตี อ่ พวกคุณอย่างไม่นา่ ให้อภัย” แก้วกานต์ดาขยับไหล่ไม่ยหี่ ระ “ต้องขออภัยด้วยค่ะคุณหญิง เพราะฉันไม่คดิ ว่า นัน่ จะเพียงพอส�ำหรับสิง่ ทีพ่ วกคุณท�ำไว้กบั ฉัน” “เรือ่ งนัน้ ฉันเสียใจ” “แค่เสียใจเองเรอะ!” แก้วกานต์ดาตะคอก “อาของฉันเจ็บปวดจนวาระสุดท้าย เขาเฝ้าแต่โทษตัวเอง ไม่ยอมรักษาตัวทัง้ ๆ ทีป่ ว่ ยหนัก แต่พวกคุณ ซึง่ เป็นต้นเหตุทงั้ หมด กลับเสวยสุขอยูบ่ นหัวของคนอืน่ ไม่รจู้ กั กระดากอายเสียบ้าง” 94

อิงอุษา

“ฉัน...” “แม้แต่ชีวิตของพวกคุณ มันก็ชดใช้สิ่งที่ฉันต้องสูญเสียไปไม่ได้ ฉันนี่แหละ จะท�ำให้พวกคุณตายทัง้ เป็นให้ด”ู แก้วกานต์ดาไม่ได้ขู่ ทัง้ น�ำ้ เสียง สีหน้า และแววตา ของเธอมาดมัน่ ราวกับสิง่ ทีก่ ล่าวออกไปเป็นยิง่ กว่าค�ำสัตย์สาบาน “ไปกันเถอะค่ะพีน่ าง คนพวกนีม้ ดี แี ต่เหยียบคนอืน่ ให้ตวั เองสูงส่ง ส่วนพวกเราจะเป็นยังไงเขาไม่รสู้ กึ รูส้ ากัน หรอก” แก้วกานต์ดารีบเดินขึน้ ไปก่อน สไบนางเองก็รบี วิง่ ตามขึน้ ไปอย่างไม่รรี อ คุณหญิงนริศรามองตามจนสุดสายตา ก่อนจะถอนหายใจอีกครัง้ “เธอไม่มที างรูห้ รอกว่าความรูส้ กึ ผิดทีต่ ดิ อยูใ่ นใจฉันมันเจ็บปวดแค่ไหน” คุณหญิงไม่คาดหวังว่าจะมีใครเข้าใจ แม้แต่มารดาและพีช่ าย เธอหวงแหนทีน่ มี่ าก แม้จะต้องปวดใจกับความรูส้ กึ ผิดไปตลอดชีวติ มันก็คมุ้ ค่า เพราะมันเป็นสิง่ เดียวทีท่ ำ� ให้ คุณหญิงนึกถึงบิดา ความอบอุ่น ความรัก และความเอาใจใส่ของบิดาไม่มีสิ่งใดจะ เทียบได้ และเธอนึกไม่ออกเลยว่ามันจะโหดร้ายแค่ไหนหากต้องเสียวังดาราบถไป คุณหญิงเริงรินยอมนัง่ ลงอย่างไม่พอใจนัก เชิดหน้าและมองไปทางอืน่ อยูต่ ลอดเวลา ขณะเดียวก็หายใจแรงๆ ด้วยความโกรธทีย่ งั คุกรุน่ อยูใ่ นความรูส้ กึ “คุณแม่จะต้องท�ำความเข้าใจในเรือ่ งนีใ้ หม่” คุณชายบอกมารดา ทว่าไม่ยอม นัง่ ลง “ยังไงแม่กร็ บั ผูห้ ญิงต�ำ่ ทรามคนนีไ้ ม่ได้อยูด่ ”ี “แต่คุณแม่เป็นคนต้องการให้ผมแต่งงานกับแก้วกานต์ดาตั้งแต่แรกนะครับ ผมไม่คดิ ว่าคุณแม่จะลืมเรือ่ งนีไ้ ด้” คุณหญิงตวัดตามองลูกชาย โหนกแก้มแดงซ่านด้วยความโกรธ “นีช่ ายก�ำลังจะบอกว่ามันเป็นความผิดของแม่ใช่ไหม” “มันเป็นความผิดของคุณแม่ตงั้ แต่แรก” เขาย�ำ้ ไม่สนใจว่ามารดาจะรูส้ กึ อย่างไร มันถึงเวลาแล้วที่แม่ของเขาควรจะยอมรับความจริง “และสิ่งที่คุณแม่ควรรู้ คือเราจะ ไม่เหลืออะไรเลยถ้าผมหย่าขาดกับแก้วกานต์ดา” เขารูว้ า่ มันเป็นสิง่ ทีผ่ ดิ แต่กเ็ ชือ่ ว่ามัน จะเป็นเหตุผลเดียวทีม่ ารดายอมฟัง และมันก็เป็นอย่างทีค่ ดิ ไว้ไม่มผี ดิ “มันจะเป็นอย่างนัน้ ได้ยงั ไง แม่ไม่เข้าใจ ก็ไหนบอกว่าเราให้มนั เซ็นสัญญายก ทุกอย่างให้ลกู แล้วยังไงล่ะ” เสียงแหบถามรัวด้วยความร้อนใจ “แค่เข้าไปดูแลทรัพย์สนิ เท่านัน้ ครับ และแก้วกานต์ดาก็สามารถฟ้องร้องเราได้ดว้ ย มันมีชอ่ งโหว่มากมาย” 95

สะใภ้ผู้ดี

“ชายไม่ตอ้ งห่วงนะ แม่รจู้ กั ผูห้ ลักผูใ้ หญ่เยอะ เรือ่ งนีร้ บั รองว่ามันท�ำอะไรเรา ไม่ได้หรอก” ชายหนุม่ กลอกตาอย่างเบือ่ หน่าย “แต่มนั ก็ไม่ใช่สงิ่ ทีถ่ กู ต้องอยูด่ นี ะครับ มันไม่ใช่ของของเรา” “แล้วชายจะท�ำยังไง ยอมเสียวังของท่านพ่อของชายไปอย่างนั้นรึ แม่ไม่ยอม หรอกนะ” คุณหญิงกอดอกแน่น มองไปทางอืน่ ด้วยสายตาขุน่ เขียว “คุณแม่กต็ อ้ งยอมรับแก้วกานต์ดา เพราะนัน่ เป็นหนทางเดียวทีเ่ ราจะเป็นศักดิราช อยูเ่ หมือนเดิมได้” “นังนัน่ มันไม่มหี วั นอนปลายเท้า แถมยังมีพอ่ เป็นคนจีน ก�ำพืดต�ำ่ ทีส่ ดุ แม่รบั ไม่ได้ หรอก” “ยังไงคุณแม่กต็ อ้ งยอมรับแก้วกานต์ดาให้ได้ เพราะเธอจะอยูท่ นี่ ใี่ นฐานะลูกสะใภ้ ของคุณแม่ และผมก็จะไม่มที างหย่ากับแก้วกานต์อย่างเด็ดขาด” ชายหนุม่ ประกาศกร้าว สีหน้าและแววตาจริงจังจนคนเป็นแม่ตกใจ “ชายไม่อายคนอืน่ หรือไงทีต่ อ้ งพามันออกไปไหนต่อไหน” “ผมไม่อายครับ” คุณหญิงลุกขึน้ เกาะแขนลูกชายไว้แน่น แววตาทีเ่ คยเต็มไปด้วยความเกรีย้ วกราด กลายเป็นเว้าวอน ดูหม่นหมอง เข้าขัน้ ความทุกข์ระทม “แม่ขอร้องล่ะ ชายต้องหาทางก�ำจัดมันออกไปให้เร็วทีส่ ดุ นะ” “ครั้งสุดท้ายที่ผมท�ำตามความต้องการของคุณแม่คือการยอมแต่งงานกับ แก้วกานต์ดาเพื่อกู้ฐานะของศักดิราช และนั่นจะเป็นสิ่งสุดท้ายที่ผมจะท�ำผิดต่อเมีย ของผมอีก” เขามองมารดานิง่ หวังเหลือเกินว่าแม่ของเขาจะยอมรับอะไรง่ายๆ ขึน้ มา “แต่...” “ไม่มีแต่ครับ ผมจะไม่ท�ำอะไรตามความต้องการของคุณแม่อีกแล้ว” พูดจบ เขาก็เดินจากไปเลย ปล่อยให้มารดาอ้าปากค้างมองตามด้วยความตกใจ

96

อิงอุษา

6 สิทธิ์ของสามี

มือ้ ค�ำ่ ของวังดาราบถด�ำเนินไปอย่างน่าอึดอัด คุณชายรินธรได้รบั การเชือ้ เชิญ ให้มาเป็นแขกอีกวัน เขานัง่ อยูห่ วั โต๊ะ เนือ่ งจากคุณหญิงเริงรินผูเ้ ป็นพีส่ าวไม่ยอมลงมา รับประทานอาหารร่วมกับลูกสะใภ้ไร้ศกั ดิข์ องตัวเอง ถัดจากเขาฝัง่ ขวาคือหลานชายและ หลานสาว ส่วนฝัง่ ซ้ายคือแก้วกานต์ดาและสไบนาง “น้าดีใจจริงๆ ทีไ่ ด้เห็นหนูแก้วอีกครัง้ ” คุณชายรินธรเริม่ การสนทนาด้วยน�ำ้ เสียง อ่อนโยน หลังจากทานอิม่ และวางช้อนส้อมไว้อย่างเรียบร้อยแล้ว เขายิม้ ให้แก้วกานต์ดา ทัง้ สีหน้าและแววตา แก้วกานต์ดาหันไปหาคุณชายรินธร แม้จะไม่ได้เจอหน้ากันมาถึงหกปี แต่เขา ก็ยงั ดูไม่แก่ลงไปเลย เธอยิม้ ให้เขาอย่างเสแสร้ง เชิดคอขึน้ อย่างทระนง แววตามีประกาย เหยียดหยาม “แก้วก็ดีใจค่ะที่ได้กลับมาที่นี่อีกครั้ง อย่างน้อยๆ ก็ได้เห็นหน้าคนหน้าซื่อๆ แต่จติ ใจโลภมากอยากได้ของของคนอืน่ อีกครัง้ ” คุณชายดิษราชและน้องสาวอดทีจ่ ะมองผูเ้ ป็นน้าด้วยความเห็นใจไม่ได้ แต่กไ็ ม่มี ใครกล้าขัดอะไรขึน้ เมือ่ เห็นสายตาเอาเรือ่ งของแก้วกานต์ดา จะมีกแ็ ต่สไบนางทีอ่ มยิม้ อยู่ 97

สะใภ้ผู้ดี

ราวกับขบขันสีหน้าเจือ่ นๆ ของคุณชายรินธร “น้าอยากจะอธิบาย” สายตาของคุณชายรินธรเต็มไปด้วยกระแสแห่งการอ้อนวอน ทว่าแก้วกานต์ดาเมินหน้าหนีอย่างเบือ่ หน่าย “มันไม่เร็วไปหน่อยหรือคะ” เธอประชด พร้อมกับเหยียดยิม้ “เมือ่ หกปีกอ่ น ดิฉนั ไม่เห็นว่าคุณชายจะอยากอธิบายอะไรเลย แต่นนั่ มันไม่สำ� คัญหรอกค่ะ” ใบหน้าสวย เกร็งขึ้น ดูจริงจังแต่แฝงไปด้วยความเจ็บปวดที่ไม่มีใครเข้าใจ หญิงสาวกลืนทุกอย่าง ลงคออย่างยากล�ำบากที่สุด “แต่การที่พวกคุณท�ำให้อาไกรต้องตายนั่นต่างหากคือสิ่งที่ ฉันต้องการค�ำอธิบาย” ดวงตาสวยมองกราดทุกคน ไม่เว้นแม้แต่คณ ุ หญิงนริศรา ซึง่ เธอก็กม้ หน้าลง อย่างรวดเร็ว ความรูส้ กึ ผิดในเรือ่ งนีท้ ำ� ให้คณ ุ หญิงกระดากอายทีจ่ ะต้องมองหน้าพีส่ ะใภ้ “น้าเสียใจ เราไม่เคยรูเ้ รือ่ งนีม้ าก่อนเลย” “ท�ำไมพวกคุณจะไม่รู้ เลิกโกหกสักทีเถอะ” แก้วกานต์ดาลุกขึน้ ใบหน้าแดงซ่าน ไปทัว่ คุณชายดิษราชรีบลุกขึน้ ตามด้วยความตกใจ “ฉันว่าเธอใจเย็นๆ ก่อนเถอะนะแก้วกานต์ดา น้าชายไม่รเู้ รือ่ งนี”้ ดวงตาสวยตวัดมองผูเ้ ป็นสามี ริมฝีปากเหยียดยิม้ อย่างเจ็บปวด “เรือ่ งนีไ้ ม่ใช่ความผิดของน้าชายหรอก ฉันยืนยันได้” คุณหญิงนริศราเสริมเสียงแข็ง สีหน้าของเธอดูจริงจังยิง่ กว่าแก้วกานต์ดาเสียอีก แต่กเ็ ต็มไปด้วยความไม่สบายใจอย่าง เห็นได้ชัด “มันเป็นความผิดของฉันเอง” ไม่กี่ครั้งนักหรอกที่คนที่เกิดมาสูงส่งและ เต็มไปด้วยความทระนงในศักดิศ์ รีของตัวเองอย่างคุณหญิงนริศราจะรูส้ กึ เหมือนว่าตัวเอง ไม่ได้มคี า่ ไปมากกว่าคนข้างถนน มันเป็นความรูส้ กึ ผิดบาปทีอ่ ยูใ่ นใจเธอมานานเกินไป และมันก็ถงึ เวลาทีเ่ ธอจะต้องกอบกูเ้ กียรติยศตัวเองกลับคืนมาด้วยการยอมรับความจริง “นัง่ ลงก่อนเถอะคุณแก้ว พีเ่ องก็อยากจะรูว้ า่ ใครเป็นสาเหตุทที่ ำ� ให้พอ่ เลีย้ งต้อง ตาย” สไบนางกระตุกแขนเรียวของนายสาวเบาๆ แก้วกานต์ดาจึงยอมนัง่ ลงอย่างเสียไม่ได้ “พูดมาสิคะคุณหญิง เผือ่ มันจะท�ำให้ฉนั ได้รเู้ พิม่ เติมว่าคนทีเ่ กิดมาสูงอย่างคุณ ก็มจี ติ ใจเหีย้ มโหดเหมือนกับญาติพนี่ อ้ งคนอืน่ ๆ ของคุณ” “ฉันยอมรับผิดทุกอย่าง” คุณหญิงนริศรากล่าวเสียงแผ่ว ไร้ซึ่งความมั่นใจ ไร้ซึ่งความทระนง แต่กลับเต็มไปด้วยความส�ำนึกผิด “ตอนนั้นคุณเกรียงไกรมาที่นี่ เขามาถามถึงเธอ เพราะเขาไม่ได้รับการติดต่อจากเธอเลย” คุณหญิงมองหน้าพี่สะใภ้ ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “ฉันเชิญเขาเข้าบ้านมาพบคุณแม่ เพราะคิดว่าคุณแม่ จะสามารถให้คำ� ตอบเรือ่ งนีไ้ ด้ดกี ว่าฉัน เพราะท่านเป็นคนอยากให้พชี่ ายแต่งงานกับเธอ 98

อิงอุษา

แต่ฉนั ไม่คดิ ว่า... คุณแม่จะท�ำแบบนัน้ ” เมือ่ นึกไปถึงตอนนัน้ แม้แต่เธอเองซึง่ เป็นลูกสาวของคุณหญิงเริงรินก็ยงั รูส้ กึ ว่า มารดาท�ำเกินไป และอดที่จะเห็นใจเกรียงไกรไม่ได้ ท่าทางของเขาในตอนนั้นเหมือน จะเป็นลมไปให้ได้ แต่เขาก็ช่างเป็นคนดีเสียเหลือเกินจนเธอนึกละอายที่ไม่ได้ตอบโต้ วาจาร้ายๆ ของมารดาให้สาสมกับสิง่ ทีเ่ ขาได้รบั เลย “พีห่ ญิงใหญ่ทำ� อะไร บอกน้ามาเดีย๋ วนีห้ ญิงเล็ก” คุณชายรินธรรบเร้าเสียงรัว “คุณแม่ดถู กู คุณเกรียงไกรด้วยถ้อยค�ำหยาบคาย และก็ยงั บอกไปว่าจะไม่คนื อะไรให้กบั เขา” คุณชายรินธรไม่อาจควบคุมตัวเองได้ เขาอ้าปากกว้างด้วยความตระหนก แม้จะ รูน้ สิ ยั พีส่ าวดี แต่ครัง้ นีม้ นั เกินไปจริงๆ และมันก็ถงึ เวลาแล้วทีค่ ณ ุ หญิงเริงรินจะได้รสู้ กั ที ว่าตัวเองเลวร้ายแค่ไหน “พีห่ ญิงใหญ่ทำ� เกินไปแล้วจริงๆ” แก้วกานต์ดาเหยียดยิม้ มองการแสดงละครของพวกเขาอย่างขบขัน ดวงตาสวย ตวัดมองทีละคนซึง่ ท�ำปฏิกริ ยิ าต่างกันด้วยความรูส้ กึ สมเพช “พวกคุณก็คงไม่ตา่ งกันหรอกค่ะ โดยเฉพาะคุณ” หญิงสาวมองผูเ้ ป็นน้าชายของ สามีอย่างกล่าวหา “อาไกรไว้ใจคุณมาก ท่านมองคุณเป็นคนดีมาตลอด แต่คณ ุ กลับท�ำร้าย เขาให้เจ็บปวดจนวาระสุดท้ายของชีวติ ไม่รหู้ รือไงว่าท่านเป็นโรคหัวใจ!” คุณชายรินธรก้มหน้าลง หากเกรียงไกรต้องทุกข์ทรมานเพราะได้รู้ความจริง มันก็เป็นสิง่ ทีแ่ ก้วกานต์ดาสมควรจะโกรธและเกลียดเขา “น้าขอโทษ น้าไม่คดิ ว่าเรือ่ งราวมันจะใหญ่โตขนาดนี้ และน้าก็คดิ มาตลอดว่า ชายดิษจะรักหนูแก้วในสักวันหนึง่ ” “คุณชายคิดเหรอคะว่าฉันต้องการ” แก้วกานต์ดาส่ายหน้าเบาๆ “ฉันไม่เคย ต้องการอะไรจากพวกคุณเลย อาไกรเองก็เหมือนกัน” “น้าขอโทษ และน้าก็จะไม่แก้ตัวอะไรทั้งนั้น และหากมีอะไรที่ท�ำให้หนูแก้ว สบายใจได้นา้ จะท�ำทุกอย่าง ถึงแม้วา่ มันไม่อาจลบความผิดทีอ่ ยูใ่ นใจของน้าได้กต็ าม” “ฉันต้องการหย่า และให้พวกศักดิราชคืนทุกอย่างมาให้ฉนั ” หญิงสาวประกาศ ความต้องการของตัวเองทันที แต่คนทีด่ ตู กใจกับเรือ่ งนีก้ ลับเป็นสามีของเธอ “ฉันไม่หย่า” ชายหนุม่ ขัดขึน้ เสียงเข้ม ก่อนจะต่อรอง “ส่วนเงินของเธอเราจะ พยายามหาคืนให้” 99

สะใภ้ผู้ดี

“มีปญ ั ญาหรือคะคุณชาย” แก้วกานต์ดาเหน็บแนมกลับอย่างไม่ไว้หน้า ก่อนจะ แสยะยิม้ ออกมาอย่างดูถกู “อย่างเดียวทีพ่ วกคุณมีอยูต่ อนนีก้ ค็ อื ทีน่ เี่ ท่านัน้ ‘วังดาราบถ’ และถึงแม้วา่ พวกคุณคิดจะขาย มันก็ยงั ไม่พอ แต่เอาเถอะ ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายใจด�ำขนาดนัน้ ไม่คดิ จะขูดเลือดกับปูทที่ ำ� ตัวสูงส่งแต่ไม่มเี ลือดให้ขดู หรอก” “แล้วเธอต้องการอะไรล่ะแก้วกานต์ดา” คุณหญิงนริศราถามเสียงอ่อน “วังดาราบถ” แทบทุกคนนิง่ ไปชัว่ ครู่ จะมีกแ็ ต่สไบนางเท่านัน้ ทีห่ วั เราะออกมา เบาๆ เมือ่ สีหน้าของแต่ละคนท�ำให้เธอกลัน้ เสียงหัวเราะไว้ไม่ไหว “เธอพอจะให้เวลาเราได้หรือเปล่า คือฉันไม่อยากเสียวังของท่านพ่อไป มันมี ความหมายกับเรามาก” คุณหญิงนริศราซึง่ เป็นคนทีม่ สี ติดกี ว่าคนอืน่ พยายามจะต่อรอง “ฉันก็ไม่อยากเสียอาของฉันไปเหมือนกัน แต่พวกคุณก็ทำ� ให้ทา่ นต้องจากฉันไป ตลอดกาล” หากเทียบกันแล้ว สิง่ ทีแ่ ก้วกานต์ดาต้องการมันน้อยไปด้วยซ�ำ้ กับสิง่ ทีเ่ ธอต้อง สูญเสียไป “ตราบใดทีฉ่ นั ไม่ตอ้ งการชีวติ ใคร เรือ่ งแค่นมี้ นั ก็เล็กน้อยมาก” “มันเป็นอย่างนัน้ ไม่ได้หรอก เธอยังเป็นเมียฉันอยู”่ มันเป็นข้ออ้างทีไ่ ม่ได้ผล แต่กเ็ ป็นไพ่ใบเดียวทีค่ ณ ุ ชายดิษราชมีอยูใ่ นมือ “ขอบคุณนะคะทีย่ งั จ�ำได้” หญิงสาวประชดทันควัน “แต่เธอก็ไม่ควรจะเสียมารยาทกับน้าชายของฉัน ซึง่ ท่านก็เป็นผูห้ ลักผูใ้ หญ่” “ตายจริง! ฉันท�ำอย่างนัน้ เหรอคะ” เธอบอกเสียงใส “ไม่รมู้ าก่อนเลยว่าคนที่ เป็นผูห้ ลักผูใ้ หญ่เขาจะท�ำตัวไร้เกียรติได้ขนาดนี”้ “แก้วกานต์ดา!” เสียงทุม้ กล่าวลอดไรฟัน ร่างสูงลุกพรวดขึน้ จนเก้าอีท้ นี่ งั่ อยูล่ ม้ ลงไปข้างหลัง ก่อนทีเ่ ขาจะก้าวเพียงไม่กกี่ า้ วแล้วคว้าแขนเรียวของภรรยาไว้มนั่ “อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ” หญิงสาวพยายามสลัดมือเขาออกจากแขน แต่ไม่ เป็นผล มิหน�ำซ�ำ้ เขายังฉุดเธอให้ลกุ ขึน้ “ใจเย็นๆ ก่อนชายดิษ” คุณชายรินธรปรามหลานชาย พร้อมกับลุกพรวดขึน้ “คุณจะท�ำอะไรคุณแก้ว” สไบนางรีบลุกขึน้ ไปขวาง “พวกคุณไม่มสี ทิ ธิม์ าท�ำแบบนี้ กับคุณแก้วนะ” เธอพยายามแกะมือใหญ่ออกจากแขนของนายสาว แต่ไม่เป็นผลเช่นกัน เมือ่ คุณชายดิษราชไม่คดิ จะฟังใคร “ไม่เกีย่ วกับเธอ หลีกไปซะ” สไบนางยังไม่ไม่ยอมหลีกทาง จนแก้วกานต์ดาพยักหน้าให้จงึ ยอมหลบไปอย่าง ไม่เต็มใจนัก แต่กม็ องตามนายสาวทีถ่ กู กระชากลากถูไปด้านบนของบ้านจนลับตา 100

อิงอุษา

“พีช่ ายไม่ทำ� อะไรร้ายแรงหรอกค่ะ เขามีความเป็นสุภาพบุรษุ มาก” คุณหญิงนริศรา พยายามพูดให้สไบนางสบายใจขึน้ แต่กไ็ ด้รบั สายตาขุน่ เขียวตอบกลับมา “พวกคุณไม่รหู้ รอกว่าคุณแก้วเธอต้องเจออะไรมาบ้าง” “ฉันไม่เคยรูเ้ ลย เธอช่วยเล่าให้พวกเราฟังหน่อยได้ไหม” คุณชายรินธรรบเร้า แต่สไบนางกลับส่ายหน้า และมองเขาด้วยความเกลียดชังไม่แพ้ผเู้ ป็นเจ้านาย “ฉันไม่ตอ้ งการจะพูดกับคนทีไ่ ม่รจู้ กั ความดีงามอย่างพวกคุณ” ว่าแล้วร่างบาง ก็สะบัดหน้าเดินหนีอย่างไม่สนใจ ปล่อยให้หม่อมราชวงศ์สองน้าหลานมองหน้ากันด้วย ความอ่อนใจ “น้ากลัวใจของหนูแก้วเหลือเกิน” คุณชายรินธรครางออกมาเสียงแผ่ว “หนูแก้ว ทีน่ า้ เคยรูจ้ กั ไม่ได้เป็นแบบนี้ เธออ่อนหวาน และเต็มไปด้วยความสดใส ถึงแม้จะไม่สวย หยาดเยิม้ เหมือนตอนนีก้ เ็ ถอะ” “เล็กนึกภาพตามน้าชายไม่ออกหรอกค่ะ แก้วกานต์ดาตอนนีเ้ ป็นคนทีเ่ ข้มแข็งมาก และก็สวยมากด้วย ไม่อย่างนัน้ พีช่ ายคงยอมหย่าไปแล้วล่ะค่ะ” “แต่ยงั ไงเราก็ตอ้ งชดใช้ให้เธอ น้าไม่อยากให้เล็กยึดติดกับทรัพย์สมบัตใิ ห้มากนะ ท�ำใจเผือ่ ไว้บา้ งก็ด”ี เห็นท่าทางของแก้วกานต์ดาในตอนนีแ้ ล้วก็อดทีจ่ ะตักเตือนหลานสาว ไม่ได้ “ตลอดเวลาทีผ่ า่ นมาเล็กก็ไม่เคยมีความสุขเลย เล็กอายตัวเองมาก ถึงแม้จะ ไม่มใี ครรูก้ ต็ าม” “น้าก็เป็นเหมือนกัน” คุณชายบีบไหล่บอบบางของหลานสาวเบาๆ “น้าขอตัวไป คุยกับแม่เราสักหน่อยนะ” ว่าแล้วก็เดินขึน้ บันไดไปข้างบน คุณหญิงนริศรามองตามชั่วอึดใจหนึ่ง ก่อนจะเดินตามไปด้วยหัวใจห่อเหี่ยว เข้าห้องของตัวเองอย่างเงียบเชียบตามปกติของเธอ ร่างบางระหงถูกเหวีย่ งลงไปกองกับเตียงนอนหลังใหญ่อย่างไม่ปรานีนกั ทว่า แก้วกานต์ดาก็ทรงตัวได้อย่างรวดเร็ว ใบหน้าสวยจ้องหน้าผูเ้ ป็นสามีเขม็ง “พวกผูด้ เี ขาท�ำกันอย่างนีห้ รือ!” หญิงสาวเค้นเสียงออกมาดูแคลนเขา “ค�ำว่าผูด้ ี มันก็เป็นแค่หน้ากากทีพ่ วกคุณสวมไว้เพือ่ ปิดบังความน่าเกลียดเท่านัน้ สินะ” เธอเหยียดยิม้ ออกมาเมือ่ ได้เห็นว่าคนอย่างเขาเลวทรามกว่าทีเ่ ธอคิดไว้มาก “เธอไม่มที างรูว้ า่ ฉันรูส้ กึ ยังไง อย่ามาท�ำเป็นพูดดีเลยแก้วกานต์ดา” เขาตะคอก ใส่เธอ ก่อนจะเบือนหน้าหนีเพือ่ ควบคุมโทสะของตัวเอง 101

สะใภ้ผู้ดี

“ฉันไม่สนใจความรู้สึกของพวกคุณคนไหน” ท่าทางของเธอมาดมั่น ก่อนจะ พยายามยันกายให้ลกุ ขึน้ เพือ่ เผชิญหน้ากับเขา “แต่เธอจ�ำเป็นต้องรู้ ในฐานะทีเ่ ธอเป็นเมียของฉัน” เรียวแขนสวยถูกบีบไว้จนแน่น ทว่าแก้วกานต์ดาไม่แสดงความเจ็บปวดหรือ กิรยิ าอืน่ ใด มีเพียงแววตาซึง่ มองเขาด้วยความเกลียดชังเท่านัน้ ทีก่ ำ� ลังเต้นไหวระริก “ฉันไม่อยากรู้ และกรุณาปล่อยฉันได้แล้ว” เสียงของเธอสงบลง “ฉันจะปล่อยก็ตอ่ เมือ่ เราตกลงกันให้รเู้ รือ่ งก่อน” “ว่าเรือ่ งของคุณมาสิ” หญิงสาวกล่าวขึน้ อย่างไม่ใส่ใจ คุณชายดิษราชยอมปล่อยมือจากผูเ้ ป็นภรรยาโดยดี เขามองหล่อนอย่างอ้อยอิง่ ทว่าเต็มไปด้วยความหนักใจ “ฉันขอโทษส�ำหรับทุกอย่าง ขอโทษจริงๆ ทีป่ ล่อยให้เธอต้องล�ำบากมาโดยตลอด ฉันเพิง่ จะได้รวู้ า่ มณีฤทัยโกงเงินทีฉ่ นั สัง่ ให้สง่ ไปให้เธอทุกเดือน และฉันก็รสู้ กึ ผิดจริงๆ ทีม่ นั เป็นแบบนี”้ “เรือ่ งแค่นไี้ ม่ทำ� ให้ฉนั โกรธคุณหรอกค่ะ คุณชาย” แก้วกานต์ดากอดอกแน่น ก่อนจะทอดถอนลมหายใจออกมาอย่างเบือ่ หน่ายทีจ่ ะต้องมาพูดเรือ่ งนีอ้ กี “ฉันไม่ใช่คน ทีห่ ยิบจับอะไรไม่เป็น แม้จะไม่เคยมันก็เรียนรูไ้ ด้ไม่ยาก ต้องขอบคุณมากกว่า เพราะมัน ท�ำให้ฉนั ไม่โง่เหมือนแต่กอ่ น” “เธอเปลีย่ นไปจริงๆ แก้วกานต์ดา” เขาเปรยออกมา “มันจ�ำเป็นต้องเปลี่ยนค่ะ เพราะสิ่งที่พวกคุณท�ำกับฉันมันท�ำให้ฉันต้องสู้ พวกคุณต้องชดใช้ทที่ ำ� ให้อาฉันต้องตาย” เสียงของหญิงสาวแข็งกระด้าง ไม่มสี กั วินาทีที่ สายตาของเธอจะอ่อนโยนลง เป็นแก้วกานต์ดาคนเดิมทีช่ ายหนุม่ เคยรูจ้ กั “แต่ถงึ อย่างไรฉันก็ไม่หย่าให้เธออย่างเด็ดขาด” เขายืนยันความต้องการอีกครัง้ “แม้วา่ ต่อไปนีฉ้ นั จะไม่ดกี บั คุณ และครอบครัวของคุณเลยน่ะหรือคะ” หญิงสาว อมยิม้ มองเขาอย่างเวทนา “อย่าบอกนะคะว่าคุณนึกพิศวาสฉันขึน้ มา” ชายหนุม่ สะอึกทันที เขาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าเธอจะพูดผิด หรือแม้แต่ตวั เขาเอง ก็ไม่รู้ด้วยซ�้ำว่าต้องการอย่างนี้ไปเพื่ออะไร ทั้งๆ ที่มันจะท�ำให้เรื่องราวลุกลามใหญ่โต ไปมากกว่าเก่า “แน่ละ่ ก็เธอไม่นา่ รังเกียจเหมือนแต่กอ่ นแล้วนี่ แถมสวยขึน้ อย่างผิดหูผดิ ตา ผู้ชายคนไหนจะโง่ปล่อยเมียสวยๆ อย่างเธอไปได้” พูดไปแล้วก็อดแปลกใจไม่ได้ว่า ท�ำไมเขาถึงเห็นแก่ตวั ได้ขนาดนี้ ทว่าอีกฝ่ายกลับดูตลกขบขันเสียเหลือเกิน และเมือ่ เธอ 102

อิงอุษา

หัวเราะขึ้นเบาๆ เป็นการล้อเลียนอารมณ์อ่อนไหวของเขา มันก็ท�ำให้ใบหน้าหล่อเหลา เกร็งกร้าวขึน้ ด้วยความโกรธอย่างช่วยไม่ได้ “คุณเป็นคนฉลาดจริงๆ คุณชายดิษราช” เธอบอกเขาด้วยรอยยิม้ บางๆ ทว่าแววตาไม่ได้บอกถึงการชืน่ ชมอันใด “และคุณก็เลว มากด้วย เมือ่ สองอย่างนีม้ นั มารวมกัน มันท�ำให้ฉนั มองเห็นแต่ความน่ารังเกียจในตัวคุณ แม้จะมียศเป็นถึงหม่อมราชวงศ์ตระกูลเก่าแก่ แต่ส�ำหรับฉันแล้ว คุณมันก็ไม่ตา่ งอะไรกับ ตัวเหลือบไรหรอกค่ะ” “เธอจะดูถกู ฉันมากไปแล้วนะแก้วกานต์ดา” เสียงทุม้ ต�ำ่ กล่าวลอดไรฟัน กราม แกร่งบดเข้าหากันอย่างลืมตัว “อย่าลืมนะว่าฉันดูแลบริษทั ของเธอให้เป็นอย่างดี แถมยัง ได้กำ� ไรเยอะกว่าตอนทีพ่ อ่ เธอท�ำได้ซะอีก” เผียะ! เผียะ! ฝ่ามือเรียวตบลงใบหน้าหล่อเหลาอย่างไม่ยงั้ การควบคุมตัวเองซึง่ แก้วกานต์ดา ท�ำได้ดมี าโดยตลอดเป็นอันขาดผึงเมือ่ เขากล่าวพาดพิงไปถึงบิดาของเธอ “อย่าได้คดิ เอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับพ่อของฉัน คนอย่างคุณมันไม่มคี า่ พอ แล้วก็อย่าลืมว่าไอ้ทเี่ ป็นคุณชายมีหน้ามีตาอยูท่ กุ วันนีก้ เ็ พราะสิง่ ทีพ่ อ่ ฉันหามาทัง้ ชีวติ ” การโดนตบไม่ได้ทำ� ให้เขาเจ็บเท่ากับวาจาเชือดเฉือนของเธอ แต่กระนัน้ ใบหน้า เขาก็รอ้ นผ่าวไปทัง้ แถบราวกับถูกน�ำ้ ร้อนลวก ตัง้ แต่เกิดมาเขายังไม่เคยโดนผูห้ ญิงทีไ่ หน ตบหน้ามาก่อน และมันก็บนั่ ทอนความอดทนของเขาได้เป็นอย่างดี “แต่เธอก็ตอ้ งยอมรับความจริงนะว่าฉันท�ำได้ดกี ว่าพ่อเธอ” “แต่คนอย่างคุณก็ไม่มปี ญ ั ญาหาอะไรได้ดว้ ยตัวเอง นอกเสียจากเหยียบหัวคนอืน่ เพือ่ ให้ตวั เองดูดี คุณมันสันดานเลวมาตัง้ แต่เกิด” ร่างบางถูกกระชากเข้ามากระแทกอกแกร่งทันใด แม้จะตกใจแต่แก้วกานต์ดา ก็ไม่หวีดร้อง เธอเอาแต่จ้องหน้าเขาอย่างดูถูกดูแคลน ดวงตาสวยไม่มีประกายของ ความหวาดหวัน่ “ด่าผัวตัวเองปาวๆ เธอคิดว่ามันเป็นสิง่ ทีถ่ กู ต้องแล้วเหรอ” “ก็ฉนั มันมีผวั ชัว่ และก็เลวยิง่ กว่าหมา จะให้เทิดทูนไว้บนหิง้ หรือไง... อุบ๊ !” ปากหนากลืนกินถ้อยค�ำอวดดีของเธอด้วยปากของเขา มันเป็นจุมพิตทีห่ ยาบคาย ดุเดือด แก้วกานต์ดาพยายามเบือนหน้าหนี ทว่าก็ไม่อาจหลุดรอดไปจากมือหนาทีก่ มุ แก้ม สวยไว้อย่างแน่นหนา ดวงตาสวยเบิกกว้างขึน้ ด้วยความตกใจจนท�ำอะไรไม่ถกู ชายหนุม่ รูส้ กึ เหมือนมีอานุภาพบางอย่างทีเ่ ขาไม่เข้าใจมาก่อน มีความละเอียดอ่อน ที่โหมกระหน�่ำอยู่ในดวงจิต ความต้องการที่เขามีต่อเธอทวีความรุนแรงอย่างไม่น่าเชื่อ 103

สะใภ้ผู้ดี

ขณะเดียวกันก็ตอ้ งการจะเป็นเจ้าของตัวเธอแต่เพียงผูเ้ ดียว มือหนาไล้ไปตามเรือนร่างงามอย่างไม่รู้ตัว ทุกสัมผัสสร้างความตื่นตัวให้เขา จนแทบประคองตัวไม่อยู่ คุณพระช่วย! บัดนีเ้ ขามีความต้องการเธออย่างทีไ่ ม่เคยต้องการ ใครมาก่อน ขณะเดียวกันแก้วกานต์ดาก็รสู้ กึ เหมือนตัวเองถูกดึงทึง้ ขึน้ ไปบนอากาศชวน ให้เธออยากล่องลอยไปไกลแสนไกลและไขว่คว้าบางอย่างทีไ่ ม่มตี วั ตน ทว่าจิตใจอันบอบช�ำ้ ของเธอกลับกระตุน้ เตือนขึน้ มาจากส่วนลึกว่าก�ำลังถูกคนใจร้ายหยามเกียรติ หญิงสาวตัดสินใจผลักอกแกร่งออกไปด้วยแรงทัง้ หมดทีม่ ี เรียวปากทีย่ งั แดงซ่าน เพราะรสจูบเม้มเข้าหากันแน่น ก่อนจะป้ายมือเช็ดมันออกด้วยความขยะแขยง เธอตวัด สายตาจ้องหน้าเขาเขม็ง เผียะ! เธอตบเขาอีกครั้ง นัยน์ตาสวยลุกเป็นเปลวเพลิงราวกับจะแผดเผาเขา ให้มอดไหม้ดว้ ยความเกลียดชังและความโกรธแค้น มือหนายกขึน้ มาลูบแก้มสากๆ ของตัวเองพลางมองผูเ้ ป็นภรรยาด้วยความมึนงง “เธอตบฉันสามครัง้ แล้วนะแก้วกานต์ดา” เสียงของเขาแผ่วเบาอย่างไม่นา่ เชือ่ ทัง้ ทีเ่ ขาตัง้ ใจจะแสดงความไม่พอใจออกมา “ไอ้คนฉวยโอกาส นีม่ นั ยังน้อยไปด้วยซ�ำ้ ส�ำหรับคนหยาบคายอย่างคุณ” “ผัวเมียท�ำกันแบบนีเ้ ขาไม่เรียกว่าหยาบคายหรอก” “ฉันไม่เคยต้องการคุณเป็นผัว ไสหัวออกไปจากห้องนีเ้ ดีย๋ วนี้ ฉันต้องการความ เป็นส่วนตัว” หญิงสาวชี้นิ้วมือเรียวซึ่งสั่นสะท้านด้วยความไม่พอใจไปยังประตูห้องที่ สลักลวดลายไว้อย่างหรูหราของเขา “แต่นี่มันห้องของฉัน และเธอก็ท�ำถูกแล้วที่พักห้องนี้ ผัวเมียก็ต้องนอน ห้องเดียวกัน” แก้วกานต์ดาเชิดหน้าขึน้ พร้อมกับเบ้ปาก “ฉันขนของส่วนตัวทุกอย่างของคุณ ออกไปหมดแล้ว ไปตามหาเอาทีห่ อ้ งเก็บของได้เลย เพราะทีน่ มี่ นั เป็นบ้านของฉัน ฉัน มีสทิ ธิท์ จี่ ะท�ำอะไรก็ได้ หรือไล่ใครไปนอนทีไ่ หนก็ได้” คุณชายดิษราชรีบมองรอบๆ ห้องทันที ข้าวของทุกอย่างของเขาถูกเคลือ่ นย้าย ออกไปจนหมดไม่เหลือแม้แต่เงา เห็นก็แต่กระเป๋าและข้าวของอันมากมายของเธอวาง เกลือ่ นอยูเ่ ต็มห้อง “เธอขนของฉันไปไว้ทไี่ หน แก้วกานต์ดา” เขาถามเธอเสียงสูง ก่อนจะเดินส�ำรวจ รอบห้องราวกับหนูตดิ จัน่ 104

อิงอุษา

“ก็บอกแล้วไงว่าห้องเก็บของ ส่วนห้องนีฉ้ นั จะนอนกับพีน่ าง” หญิงสาวออกปากไล่ กลายๆ ในประโยคท้าย ใบหน้างามเชิดขึน้ อย่างเอาแต่ใจ แต่กอ็ ดทีจ่ ะปรายตามองเขา ด้วยความเผลอไผลไม่ได้ “แต่ฉนั เป็นผัวเธอแก้วกานต์ดา และฉันก็จะนอนทีน่ เี่ ท่านัน้ ” เขาพูดอย่างจริงจัง ก่อนจะกล่าวเสริมด้วยน�ำ้ เสียงหนักแน่นไม่แพ้กนั “และก็ตอ้ งกับเธอเท่านัน้ !” “เราเป็นสามีภรรยากันแค่ในนาม และฉันก็ไม่ต้องการเกี่ยวข้องอะไรกับคุณ แค่มชี อื่ อยูใ่ นทะเบียนสมรสฉันก็แทบอยากจะอาเจียนทุกครัง้ ทีน่ กึ ถึงมัน” “ก็อาเจียนออกมาให้หมด เพราะต่อจากนีไ้ ปฉันจะได้เป็นสามีอย่างสมบูรณ์แบบ ของเธอเสียที” ชายหนุม่ กอดอกแน่น รอคอยว่าเธอจะโต้ตอบเขาว่าอย่างไร “ฉันไม่หวังสูงขนาดนัน้ หรอกค่ะคุณชาย ฉันรูต้ วั ดีวา่ ไม่คคู่ วรกับคุณ” มันเหนือความคาดหมายของคุณชายดิษราชอย่างไม่นา่ จะเป็นไปได้ เมือ่ เธอจงใจ ตอบกลับเขาเสียงหวาน แต่กเ็ ต็มไปด้วยถ้อยค�ำทีก่ ระแทกกระทัน้ “เรายังไม่ได้ลองอยูก่ นั แบบผัวเมียเลย แล้วเธอรูไ้ ด้ยงั ไงว่าเราคูค่ วรกันหรือเปล่า” “อย่ามามัวโต้เถียงกันให้เสียเวลาเลยค่ะคุณชาย” หญิงสาวกล่าวพร้อมกับพ่น ลมออกมาทางจมูกอย่างเบือ่ หน่าย “คุณก็รตู้ วั อยูแ่ ล้วว่าฉันเกลียดพวกคุณขนาดไหน อย่า พยายามท�ำให้ตวั เองยิง่ ดูนา่ สมเพชไปกว่านีอ้ กี เลยค่ะ” “ฉันไม่สนใจหรอก ความจริงก็คอื เธอเป็นเมียของฉัน และถึงแม้วา่ เธอจะเกลียด ฉันขนาดไหน ยังไงเสียฉันก็เป็นผัวของเธออยู่ และมีสทิ ธิท์ กุ อย่างในตัวเธอ” “ถ้าอย่างนัน้ คุณก็จะได้รวู้ า่ การถูกปฏิเสธมันเป็นยังไง” ความเจ็บปวดทีเ่ ขาท�ำเมินตอนทีเ่ ธอยังเป็นแค่เด็กสาวบ้านนอกตัวอ้วนยังฝังลึกใน ใจ และเธอก็จะไม่มที างให้เขาได้เหยียบย�ำ่ เป็นครัง้ ทีส่ อง เพราะบัดนีเ้ ธอไม่ใช่แก้วกานต์ดา คนนัน้ อีกแล้ว “ฉันไม่คดิ ว่าเธอจะท�ำได้หรอก แก้วกานต์ดา ศักดิราช” เขาท้าท้ายพร้อมกับ ไหวไหล่เบาๆ เรียวปากสวยเม้มเข้าหากันแน่น ความโกรธจุกอกจนพูดอะไรไม่ออก เธอไม่ได้ ตัง้ ใจมาอยูท่ นี่ ใี่ นฐานะภรรยาของเขา แต่คดิ ไว้อยูแ่ ล้วว่าต้องรับมือกับเรือ่ งแบบนี้ “ถ้าอย่างนัน้ ฉันก็จะไปนอนทีห่ อ้ งอืน่ ” ว่าแล้วร่างบางก็ผละออกไปอย่างไม่ใส่ใจ แต่กต็ อ้ งหยุดอยูต่ รงนัน้ เมือ่ มือหนาคว้าต้นแขนเธอไว้ได้ทนั “เธอต้องอยูท่ นี่ ”ี่ 105

สะใภ้ผู้ดี

“ถ้าอย่างนัน้ คุณก็ออกไปสิคะคุณชาย ยังได้ยนิ ไม่ชดั พออีกหรือไงว่าฉันไม่ตอ้ งการ นอนร่วมห้องกับคุณ” เธอเชิดหน้าขึน้ ไม่ยอมมองหน้าเขา “เธอก็ได้ยนิ ไม่ชดั พอหรือไงว่าฉันจะนอนทีน่ กี่ บั เธอ” เขาเอาค�ำของเธอมาย้อน ลอยหน้าลอยตาบอกอย่างสบายใจ “แล้วพีน่ างจะไปนอนทีไ่ หน เราไม่ตอ้ งการแยกห้องกัน” “ทีน่ มี่ หี อ้ งนอนตัง้ มากมาย พีส่ าวเธอจะเลือกเอาห้องไหนก็ไม่มใี ครว่า แต่หอ้ งนี้ จะเป็นของฉันกับเธอเท่านัน้ แล้วเธอเห็นผัวเมียทีไ่ หนเขานอนแยกห้องกันบ้างล่ะ” สีหน้า เขาจริงใจ แม้จะเป็นการต่อปากต่อค�ำกับเธอเพือ่ เอาชนะกันก็ตาม “ฉันก็ไม่เคยเห็นผัวทีไ่ หนทีห่ ลอกแต่งงานกับเมียเพือ่ หวังเงินเหมือนกันนะ” ชายหนุม่ ปล่อยมือออกจากแขนภรรยาทันที ก่อนจะหัวเราะออกมาดังๆ ราวกับ เป็นเรือ่ งตลกเสียเต็มประดา และนัน่ มันก็ทำ� ให้ใบหน้างามถมึงทึงขึน้ ด้วยความไม่พอใจ “มีถมไปในโลกใบนี”้ เขาพูดขณะทีห่ วั เราะอยูไ่ ม่หยุด ใบหน้าหล่อเหลาแดงซ่าน ด้วยความขบขัน “เธอจบจากอังกฤษมาได้ยงั ไง ถึงไม่รวู้ า่ สมัยก่อนพวกขุนนางอังกฤษ เขาก็แต่งงานกับผูห้ ญิงทีม่ มี รดกติดตัวเยอะๆ กันทัง้ นัน้ และสาวๆ พวกนัน้ ก็ตอ้ งการ แต่งงานกับขุนนางยศสูงๆ เพือ่ ทีจ่ ะได้เป็นเลดีก้ นั ” เธอรู้ดีเชียวล่ะส�ำหรับสิ่งที่เขาก�ำลังจะบอก หญิงสาวจงใจยิ้มมุมปากน้อยๆ แสดงให้เห็นว่าเขาเองก็น่าขันไม่ต่างกัน ซึ่งก็สามารถหยุดเสียงหัวเราะอันเสแสร้งของ ผูเ้ ป็นสามีได้เป็นอย่างดี “ถ้ามันท�ำให้คณ ุ รูส้ กึ ว่าตัวเองมีเกียรติกค็ ดิ อย่างนัน้ ไปเถอะค่ะคุณชาย แต่ถา้ คุณคิดดูดๆี ยศถาบรรดาศักดิน์ ำ� หน้าชือ่ ของฉันก็ไม่มคี ำ� ว่าคุณหญิงคุณนายเลยสักค�ำ มันคงไม่คมุ้ กันหรอกค่ะทีฉ่ นั ต้องเสียเงินทองมากมาย สูไ้ ปเป็นหม่อมของท่านชายทีไ่ หน สักคนจะไม่ดกี ว่าหรือคะ” ความโกรธไม่รมู้ าจากไหนพุง่ เข้าจูโ่ จมคุณชายดิษราชอย่างไม่ทนั ตัง้ ตัว ตัง้ แต่ เกิดมาเขาก็ไม่เคยนึกอยากจะบีบคอใครให้ตายสักคน หากแก้วกานต์ดาต้องการจะยัว่ อารมณ์ของเขามันก็ได้ผลเกินคาดทีเดียว บัดนีส้ นั กรามบดเข้าหากันจนร่างหนาสัน่ สะท้าน “เธออย่าฝันให้มากเลยแก้วกานต์ดา จะพูดถึงผูช้ ายคนอืน่ ก็อย่าลืมว่าผัวตัวเอง ยืนทนโท่อยูน่ ะ” เขาพูดอย่างวางอ�ำนาจ “คุณไม่ใช่ผัวฉัน และคุณก็ไม่มีทางเป็นอะไรได้นอกจากไอ้ผู้ชายหน้าตัวเมีย เท่านัน้ ” “มันจะมากไปแล้วนะแก้วกานต์ดา!!”

106

อิงอุษา

“มันไม่มากไปหรอกค่ะ น้อยไปเสียด้วยซ�ำ้ ” เธอเชิดหน้าตอบ “หลีกทางด้วย ฉันไม่อยากร่วมใช้อากาศหายใจกับคุณ” หญิงสาวผลักเขาออกไปอีกฝัง่ หนึง่ เต็มแรงจน ร่างหนาเซถลา ก่อนทีจ่ ะฉวยโอกาสก้าวผ่านไปอย่างรวดเร็ว และปิดประตูหอ้ งใส่หน้า เขาจนประตูไม้แทบจะหลุดจากบานพับ หม่อมราชวงศ์ดิษราชมองบานประตูห้องนิ่งงัน มันปิดสนิทแน่นิ่งไปแล้ว ทว่าเสียงดังปังนั้นยังคงสะท้อนก้องในความรู้สึกของเขา มือหนาก�ำเข้าหากันแน่น อยากจะตามไปกระชากร่างบอบบางของเธอมาเขย่าให้หวั สัน่ หัวคลอนยิง่ นัก แต่กลับก้าวขา ไม่ออกเอาเสียดือ้ ๆ ชายหนุม่ ยืนซึมซับความรูส้ กึ นัน้ อยูค่ รูห่ นึง่ ก่อนจะขยับเข้าหาประตูแล้วเปิดออก “มีใครอยู่แถวนี้บ้าง! เข้ามาหาฉันเดี๋ยวนี้!” เขาตะโกนไปทางบันได ครู่เดียว บรรดาคนรับใช้กว็ งิ่ กรูเข้ามาด้วยความตกใจ แต่พอเห็นใบหน้าเจ้านายก็กม้ หน้ามองพืน้ ตามกันเป็นแถว “ไปขนของของฉันมาไว้ทนี่ ตี่ ามเดิม” สัง่ แล้วชายหนุม่ ก็กระแทกส้นเท้า เดินออกไปอย่างหัวเสีย ปล่อยให้บา่ วไพร่ในบ้านมองหน้ากันอย่างงงงวยต่อไป ขณะเดียวกันสองพีน่ อ้ งยศหม่อมราชวงศ์กำ� ลังมองหน้ากันอย่างไม่มใี ครยอมใคร แต่ดูเหมือนคนที่ก�ำลังเป็นเดือดเป็นร้อนมากที่สุดจะเป็นคุณหญิงเริงริน เธอก�ำลังยืน เท้าสะเอวมองหน้าน้องชายของตัวเองอย่างขุน่ เคือง “พวกมันเป็นญาติสว่ นไหนของเธอหรือ ชายเล็ก เธอถึงได้กล้ามาต่อว่าพีถ่ งึ ห้องนอน แบบนี้ ชีวติ ของพวกมันจะมีคา่ สักแค่ไหน” หากจะมีใครสักคนทีท่ ำ� ให้คนอย่างหม่อมราชวงศ์รนิ ธรโกรธได้ ก็คงมีแต่พสี่ าว ของเขาคนนีเ้ ท่านัน้ หล่อนเป็นเสมือนความฝันทีเ่ ลวร้ายทีส่ ดุ ของเขา “ชีวิตของคนมีค่าเท่ากันหมด ไม่ว่าจะเป็นใครมาจากไหนก็ตาม และพี่หญิง ก็ไม่ควรดูถูกคนอื่นแบบนี้” เขายังบอกพี่สาวด้วยน�้ำเสียงที่ราบเรียบได้อย่างไม่น่าเชื่อ ทัง้ ทีจ่ ริงๆ เขาอยากจะตะโกนใส่หน้าผูด้ ขี องผูเ้ ป็นพีม่ ากกว่า “ฉันจะดูถกู พวกมัน ใครจะท�ำไม ก็พวกมันต�ำ่ ไร้สกุลรุนชาติ” “แต่ทยี่ นื คอแข็งอวดคนอืน่ ได้จนทุกวันนีก้ เ็ พราะเงินของคนทีพ่ หี่ ญิงว่าพวกเขา ไร้สกุลรุนชาติไม่ใช่เหรอ” คุณหญิงเชิดหน้าคอแข็งเป็นเอ็นอย่างทีน่ อ้ งชายพูดไม่มผี ดิ คงความเจ้ายศเจ้าอย่าง ไม่เคยเปลีย่ น แถมยังเมินหน้าหนีความเป็นจริงอย่างไม่นกึ ละอาย “ฉันบอกเธอไปกี่ครั้งแล้วชายเล็ก” คุณหญิงตวาดเสียงขุ่น “พวกต�่ำๆ อย่าง 107

สะใภ้ผู้ดี

พวกมันไม่สมควรจะมีเงินทองเสียด้วยซ�ำ้ ถ้าหากเธอยังเห็นว่าฉันเป็นพีส่ าวอยูล่ ะ่ ก็ เธอ ก็ตอ้ งท�ำทุกอย่างให้มนั ยอมหย่ากับชายดิษเสีย รวมทัง้ ท�ำให้ทกุ อย่างของมันตกเป็นของ ชายดิษด้วยเช่นกัน” คุณชายรินธรต้องสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วพ่นออกมาเบาๆ เพื่อที่เขาจะได้ ไม่ตอ้ งแสดงกิรยิ าหยาบคายอย่างผูเ้ ป็นพี่ “ผมจะไม่ทำ� อย่างนัน้ และคนทีไ่ ม่ตอ้ งการจะหย่าคือชายดิษ ไม่ใช่หนูแก้ว” คุณหญิงเท้าสะเอว สีหน้าเกรีย้ วกราด ก่อนจะตะโกนใส่หน้าน้องชายอย่างสุดเสียง ต่อจากนัน้ “เธอเลือกมันใช่ไหม! เลือกทีจ่ ะเข้าข้างนังขีค้ รอกไร้ยศไร้เกียรติมากกว่าพีส่ าว ของเธอใช่ไหมรินธร!” “ผมเลือกทีจ่ ะเข้าข้างคนทีถ่ กู ต้อง และพีห่ ญิงก็ทำ� เกินไปจริงๆ” “อย่ามาใส่รา้ ยฉันนะ อาของมันตายเองต่างหาก ฉันไม่ได้ไปฆ่ามันสักหน่อย” “แต่พี่หญิงไม่ควรไปพูดท�ำร้ายจิตใจคุณเกรียงไกรแบบนั้น” คุณชายรินธร พยายามอย่างทีส่ ดุ ทีจ่ ะอธิบายความผิดพลาดให้พสี่ าวได้รสู้ กึ ตัว “คุณเกรียงไกรเป็นคน อ่อนโยน หัวใจของเขาบริสทุ ธิ์ และเขาจะต้องรูส้ กึ ผิดกับเรือ่ งทีเ่ กิดขึน้ ทีเ่ ป็นสาเหตุให้ หนูแก้วต้องมาแต่งงานกับชายดิษ” “มันเป็นพี่ชายเธอหรือไงชายเล็ก และฉันก็พูดความจริง มันผิดตรงไหนกัน ถ้ามันรับไม่ได้กส็ มควรตายแล้วล่ะ” “พีห่ ญิงไม่เคยเปลีย่ นแปลงตัวเองเลยจริงๆ” เขากล่าวพร้อมกับส่ายหน้าอย่าง ผิดหวัง “เรือ่ งทัง้ หมดทีเ่ กิดขึน้ มันก็เป็นเพราะตัวพีห่ ญิงเองทัง้ นัน้ สมบัตพิ สั ถานทีเ่ คยมี ก็เอาไปละเลงเล่นในบ่อนจนเกือบไม่มที ซี่ กุ หัวนอน แล้วพีห่ ญิงก็ยงั เห็นแก่ตวั อยากเอา ของคนอืน่ มาเป็นของตัวเองอีก” “ชายเล็ก!” คุณหญิงตวาดอย่างเหลืออด “เธอจะรือ้ ฟืน้ มันขึน้ มาเพือ่ ประจานฉัน หรือไงหา!!” “แล้วท�ำไมเรือ่ งนีพ้ หี่ ญิงถึงยอมรับความจริงไม่ได้ละ่ ครับ” “อย่ามาย้อนฉันนะรินธร!” “ผมเคยหวังว่าพีห่ ญิงจะเปลีย่ นสักที ผมเคยคิดว่าคนอย่างพีห่ ญิงจะดีได้ แต่ผมก็ คิดผิดมาโดยตลอด เพราะคนอย่างพีห่ ญิงมันยิง่ กว่าไม้แก่ดดั ยาก และสันดานหยาบก็ฝงั รากลึกลงไปในจิตใจจนถอนไม่ขึ้นแล้ว” เขาจ�ำต้องพูด แม้อาจท�ำให้พี่สาวโกรธเคือง

“เธอก�ำลังจะบอกว่า เธอเข้าข้างพวกนัน้ ใช่ไหมรินธร” 108

อิงอุษา

“ผมไม่ได้เข้าข้างใคร แต่พหี่ ญิงผิดในเรือ่ งนี”้ “ได้ รินธร” คุณหญิงพยักหน้าอย่างไม่พอใจ มองหน้าน้องชายราวกับว่าเป็นคนอืน่ ไปแล้ว “ถ้าอย่างนัน้ ฉันก็ไม่ใช่พสี่ าวของเธออีกต่อไป” “พีห่ ญิงยังเป็นพีส่ าวของผมและน้องๆ อีกสีค่ นเสมอ” เขาพยายามใจเย็นทีส่ ดุ แม้ว่าจะไม่พอใจที่พี่สาวกล่าววาจาถึงขั้นตัดพี่ตัดน้อง โดยไม่ยอมรับฟังเหตุผลหรือ ความจริงใดๆ “เธอก็รวู้ า่ ฉันไม่เคยนับญาติกบั พวกนัน้ ” เสียงแหบแห้งตามวัยกล่าวอย่างทระนง เชิดหน้าขึน้ อย่างถือดี แต่ในสายตาของคุณชายรินธร ดูเหมือนว่ายิง่ พีส่ าวของเขาพยายาม แสดงความเป็นผูด้ เี ท่าไหร่ยงิ่ ดูไม่ตา่ งจากบ่าวไพร่ในบ้านมากขึน้ เท่านัน้ “และฉันก็จะถาม เธออีกครัง้ ว่าเธอจะเลือกใครระหว่างพีส่ าวของเธอ กับนังลูกเจ๊กอพยพไร้ชาติตระกูลนัน่ ” “ผมยังยืนยันค�ำเดิมครับ ผมจะเข้าข้างคนทีถ่ กู ต้อง ถึงแม้จะไม่ใช่ญาติฝา่ ยไหน ของผมก็ตาม ผมก็จะท�ำเพือ่ ความมีมนุษยธรรมในใจของตัวเอง” เสียงของคุณชายรินธร หนักแน่น มัน่ คง เต็มไปด้วยความทระนงในเกียรติยศ สายตาคมไม่หลบตาผูเ้ ป็นพีส่ าว แม้แต่วนิ าทีเดียว “พูดมาเลยดีกว่ารินธร เธอเลือกทีจ่ ะตัดพีต่ ดั น้องกับฉันซึง่ เป็นพีส่ าวแท้ๆ ของเธอ เพราะนังคนไม่มหี วั นอนปลายเท้าอย่างนัน้ ใช่ไหม” คุณชายยิ้มให้พี่สาวด้วยรอยยิ้มที่เต็มไปด้วยความจริงใจที่สุด ขณะเดียวกัน ก็เต็มไปด้วยความมัน่ ใจทีส่ ดุ ด้วย ก่อนจะพยักหน้าให้พสี่ าวเบาๆ “ผมให้พี่หญิงเป็นคนเลือกเองดีกว่าครับ แต่ยังไงผมก็เลือกที่จะอยู่ข้างความ ถูกต้อง และจะพยายามท�ำทุกอย่างเพื่อไถ่โทษให้กับตัวเอง ในฐานะที่ผมเป็นต้นเหตุ ให้คณ ุ เกรียงไกรต้องตายไปแบบนี”้ เขายกมือไหว้พสี่ าวทันที “ผมลาล่ะครับ” ว่าแล้ว ร่างหนาที่หล่อเหลาไม่แพ้หลานชายก็ย�่ำเท้าออกจากห้องไป โดยไม่หันหลังกลับมามอง ผูเ้ ป็นพีส่ าวอีกเลย คุณหญิงเริงรินเม้มริมฝีปากแน่น ก�ำมือทัง้ สองข้างเกร็งอยูข่ า้ งล�ำตัว ขบฟันเข้าหา กันจนใบหน้าสัน่ เทาด้วยความโกรธ หน้าอกในชุดนอนหรูกระเพือ่ มขึน้ ลง เมือ่ เธอพ่น ลมหายใจออกมาอย่างเดือดดาล “ฉันไม่มนี อ้ งชายอย่างเธออีกแล้ว รินธร!” คุณชายหยุดเดินทันที แต่เขาไม่ยอมหันหน้ากลับมามองพี่สาว ครู่เดียวเขาก็ เดินจากไป “แล้วอย่ากล้าดีมาเหยียบทีน่ อี่ กี นะ ฉันไม่ตอ้ นรับคนอย่างแกอีกแล้ว” 109

สะใภ้ผู้ดี

ไม่มใี ครสนใจ แม้แต่บา่ วไพร่ในบ้าน คุณหญิงเริงรินจึงกระแทกสะโพกลงบน ทีน่ อนใหญ่อย่างขุน่ เคือง อยากจะกรีดร้องก็รอ้ งไม่ออก มีแค่ความเจ็บแค้นทีอ่ ดั แน่น อยูเ่ ต็มหัวใจ เรียวปากสีซดี ในยามไร้เครือ่ งส�ำอางปกปิดขบเข้าหากันจนซีดเซียวราวกับ รอยแผลเป็น ส�ำหรับคุณหญิงแล้วนีไ่ ม่ใช่เรือ่ งของความขัดแย้งกันธรรมดาตามประสาพีน่ อ้ ง เธอรูส้ กึ เหมือนโดนน้องชายทรยศ และการทีไ่ ม่ได้รบั ความสนใจมาเป็นทีห่ นึง่ ท�ำให้เธอ เจ็บแค้น แม้แต่นอ้ งชายทีค่ ลานตามกันมาเธอก็สามารถตัดขาดได้อย่างไร้เยือ่ ใย “เพราะแกคนเดียว นังแก้วกานต์ดา” ก�ำปัน้ ทีก่ ำ� ไว้ทบุ ลงบนเตียงนอนเต็มแรง “คนต�ำ่ ช้าอย่างแกริจะมาเทียบชัน้ กับฉันอย่างนัน้ หรือ ฉันสาบาน แกไม่ได้ตายดีแน่!” เสียงทีเ่ ล็ดลอดออกมาจากประตูหอ้ งทีป่ ดิ ไม่สนิทท�ำให้นำ�้ ตาของคุณหญิงนริศรา หลั่งรินออกมาเป็นสาย ความผิดหวังในตัวมารดาบีบคั้นหัวใจอันเต็มเปี่ยมไปด้วย คุณธรรมของเธอให้เจ็บปวด มันทุกข์ทรมานเมือ่ สิง่ ทีไ่ ม่ถกู ต้องได้เกาะกุมหัวใจคนเป็นแม่ ของเธอได้ขนาดนี้ คุณหญิงหลับตาแน่น พยายามก้าวขาให้เดินไปถึงห้องนอนของตัวเองให้ เร็วทีส่ ดุ ก่อนจะออกแรงวิง่ เบาๆ พลางปาดน�ำ้ ตาออกไปตลอดทาง แล้วจึงปล่อยกายที่ เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานลงบนที่นอน สะอึกสะอื้นกับหมอน ละทิ้งเปลือกแห่ง ความเฉยชาอย่างไม่แยแส ครูเ่ ดียวเท่านัน้ คุณหญิงนริศราคนเดิมก็ลกุ ขึน้ นัง่ เธอปาดน�ำ้ ตาออกไปจนหมด หลงเหลือไว้เพียงรอยบอบช�ำ้ รอบดวงตาซึง่ ยังไม่แน่วา่ ถึงพรุง่ นีม้ นั จะเลือนหายไปหรือไม่ เรียวปากบางสัน่ ระริกท�ำท่าว่าอารมณ์จะปะทุขนึ้ มาอีก ทว่าฉับพลันเธอก็เหลือบไปเห็นรูป ของบิดาทีต่ งั้ อยูข่ า้ งเตียง ท่านชายศักดาในรูปถ่ายสีขาวด�ำทรงดูเป็นสุขยิง่ นัก เธออดแปลกใจไม่ได้วา่ บิดา มีความรักใคร่ให้กบั มารดาได้อย่างไร พ่อกับแม่ของเธอช่างแตกต่างกันราวสวรรค์กบั นรก แต่กย็ งั ใช้ชวี ติ คูม่ าด้วยกันอย่างยาวนาน มือเรียวไล้ไปตามรูปถ่ายเบาๆ ใจเผลอไปคาดหวังว่าจะมีความอบอุน่ โชยขึน้ มา จากภาพอันไร้ชวี ติ นี้ “ท่านพ่อ เล็กคิดถึงท่านพ่อ” เสียงแหบเครือกล่าวปนสะอืน้ น�ำ้ ตาทีป่ าดทิง้ ไป ไหลรินออกมาอีก คุณหญิงจับกรอบรูปเก่าขึน้ มาแนบหน้าอย่างรักใคร่วงิ วอน “คุณแม่ ใจร้ายเหลือเกิน เล็กรูส้ กึ เหมือนตัวเองไม่เป็นตัวเอง และเล็กก็เลือกไม่ได้ ทุกอย่างมันขัด 110

อิงอุษา

แย้งกัน เล็กสับสนมากค่ะท่านพ่อ บอกเล็กหน่อยนะคะ เล็กควรจะท�ำตัวยังไง” ไม่มเี สียงตอบกลับมาจากรูปถ่ายทีไ่ ร้ซงึ่ ชีวติ คุณหญิงนริศราเองก็ไม่ได้คาดหวัง มันเป็นเพียงอย่างเดียวที่ท�ำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาได้ การได้ระบายออกไป ช่วยแบ่งเบา ความเจ็บปวดของเธอไปได้อย่างไม่นา่ เชือ่ แม้จะไม่หมดไปจากใจ แต่กท็ ำ� ให้ไม่ตอ้ งทน ทุรนทุรายจนไม่เป็นอันท�ำอะไร คุณหญิงฝืนยิม้ ออกมาบางๆ “เล็กจะเป็นศักดิราชทีม่ เี กียรติอย่างท่านพ่อ และเล็กจะพยายามท�ำทุกอย่างเพือ่ เปลีย่ นแปลงความคิดของคุณแม่ให้ได้” คุณหญิงไม่คดิ ว่าตัวเองจะท�ำได้จริง แต่การเชือ่ ว่าสักวันมารดาจะเปลีย่ นแปลงไป ในทางทีด่ มี นั ก็ทำ� ให้เธอสบายใจขึน้ มา แม้ความหวังจะริบหรี่ แต่กย็ งั มีหวัง “เล็กจะไม่ออ่ นแออีกแล้วค่ะท่านพ่อ” เธอบอกอย่างมุง่ มัน่ ก่อนจะเชิดหน้าขึน้ ปล่อยให้นำ�้ ตาเหือดแห้งไปเอง แล้ววางรูปของบิดาไว้ทเี่ ดิมอย่างเบามือ “เล็กเชือ่ ว่าท่านพ่อจะได้ยนิ ในสิง่ ทีเ่ ล็กพูด แม้จะตอบเล็กไม่ได้กต็ าม”

111

สะใภ้ผู้ดี

7 ประธานคนใหม่

หม่อมราชวงศ์ดษิ ราชกอดอกแน่น มองออกไปข้างหน้าผ่านความมืดสลัวในสวน หลังวังอย่างใช้ความคิด คิว้ หนาขมวดเข้าหากันจนยุง่ อยูต่ ลอดเวลา “ฉันจะท�ำยังไงกับเธอดี แก้วกานต์ดา” เสียงทุม้ ครางออกมาแผ่วเบา เมือ่ อับจน หนทางทีจ่ ะแก้ไขปัญหาทีม่ นั บานปลายขึน้ เรือ่ ยๆ จนยากจะควบคุม “คุณชายคะ” เสียงใสๆ ของสไบนางเอ่ยมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มค่อยๆ หันหน้ามายังต้นเสียง พร้อมกับถอนหายใจออกมาแรงๆ ท่าทางของเธอไม่ตา่ งจากเจ้านายสาวเลยสักนิด เมือ่ เธอแสดงความไม่ชอบใจต่อเขาออกมา อย่างเปิดเผย “มีอะไรหรือ” สไบนางเชิดหน้าขึ้น จ�ำต้องมองอีกฝ่ายตรงๆ อย่างเสียไม่ได้ ยิ่งได้พิศเธอ ก็ต้องยอมรับว่าคุณชายดิษราชถือว่าเป็นผู้ชายที่หล่อเหลาเอาการอยู่ ใบหน้าของเขาดู หยิ่งยโส จมูกโด่งสวย ผิวขาวละเอียดยิ่งกว่าผิวของผู้หญิง ผมสีด�ำของเขาเงางาม ราวกับแม่นำ�้ ในตอนกลางคืน “คุณแก้วให้ดฉิ นั มาถามคุณชายว่าคุณชายยังยืนยันทีจ่ ะพักห้องเดิมไหมคะ” 112

อิงอุษา

“ฉันจะนอนห้องเดิมกับเมียของฉัน” เขาบอกเสียงเข้ม “แต่ดฉิ นั จะพักห้องเดียวกับคุณแก้วค่ะ” สไบนางแย้งเสียงขุน่ “และคุณแก้วเอง ก็ไม่ต้องการจะพักห้องเดียวกับคุณชาย ดิฉันว่าคุณชายอย่าท�ำให้มันเป็นเรื่องใหญ่โต จะดีกว่านะคะ เพราะไม่วา่ ยังไงคุณแก้วก็จะไม่มที างร่วมห้องกับคุณ ดิฉนั เองก็จะไม่ยอม เหมือนกัน” คุณชายดิษราชยิม้ ออกมาบางๆ กับท่าทางทีด่ จู ริงจังจนเกินกว่าเหตุของสไบนาง “รีบขนของของเธอออกจากห้องของฉันไปเถอะ สไบนาง เพราะไม่ว่ายังไง แก้วกานต์ดาก็จะไม่มที างปฏิเสธความจริงว่าฉันยังเป็นสามีของเธออยู”่ “แต่วา่ ...” “ฉันว่าเธอไม่ใช่คนโง่นะสไบนาง” เสียงเข้มขัดขึ้นโดยไม่สนใจที่จะฟังอีกฝ่าย “และอีกไม่นานฉันก็จะขึน้ ไปพักผ่อนแล้ว เธอรีบไปเก็บข้าวของของเธอออกจากห้องฉัน เถอะ” “คุณแก้วคงไม่ยอม” “แก้วกานต์ดาจะต้องยอม” เสียงของเขาวางอ�ำนาจ ก่อนจะเดินผ่านหญิงสาวไป อย่างไม่ไยดี สไบนางได้แต่อ้าปากมองตามด้วยความขัดใจ แล้วรีบเดินตามไปให้ทัน ชายหนุม่ เป็นไปตามความคาดหมาย แก้วกานต์ดาก�ำลังท�ำหน้าเครียดมองคนของวัง ดาราบถขนข้าวของของสามีเธอเข้าห้องนอนอย่างไม่พอใจ หน้าตาสวยบูดบึง้ อยูต่ ลอดเวลา เมือ่ ขีข้ า้ พวกนีไ้ ม่ยอมฟังค�ำสัง่ ของเธอเลย “อยากถูกไล่ออกหรือไงกัน ฉันเป็นเจ้าของทีน่ มี่ ากกว่าเจ้านายของพวกเธอทุกคน อีกนะ เลือกเอาแล้วกันว่าจะฟังค�ำสัง่ ของใคร” เสียงหวานตวาดแว้ดขึน้ พร้อมกับชีน้ วิ้ กราดไปยังทุกคนอย่างเอาเรือ่ ง “จะไม่มใี ครถูกไล่ออกทัง้ นัน้ ” ก่อนทีค่ นรับใช้ในบ้านจะทันได้เลือกข้าง เสียงเข้ม ของคุณชายดิษราชก็แทรกขึน้ อย่างจริงจังไม่แพ้ผเู้ ป็นภรรยา ใบหน้าของเขาสงบนิง่ แม้ ความจริงแล้วอยากจะบีบคอสวยๆ ของภรรยาขึน้ มา “คุณแก้วคะ พีบ่ อกเขาแล้วนะคะ” สไบนางทีเ่ ดินตามมาพูดขึน้ สีหน้าของเธอ ดูไม่สบายใจเอาเสียเลย แก้วกานต์ดาจึงพยักหน้าให้กอ่ นจะตวัดสายตามายังร่างสูงของ ผูเ้ ป็นสามี “คุณจะเอายังไงคุณชาย จะอยูใ่ นห้องนี้ หรือจะย้ายออกจากบ้าน” แก้วกานต์ดา ไม่คดิ ทีจ่ ะขู่ เธอจะท�ำอย่างนัน้ จริงๆ 113

สะใภ้ผู้ดี

คุณชายดิษราชกลอกตา ก่อนจะเดินเข้ามาประจันหน้ากับภรรยาสาวอย่างไม่ เกรงกลัว จับแขนเรียวให้ขยับมาอีกทาง โดยทีภ่ รรยาสาวพยายามขัดขืนอยูต่ ลอดเวลา “ท�ำตามค�ำสัง่ ของฉัน รีบๆ ขนของเข้ามา” เสียงเข้มเปล่งออกมา ก่อนจะหันไปหา สไบนางทีก่ ำ� ลังท�ำหน้าไม่ถกู อยูอ่ กี ทาง “ส่วนเธอก็รบี เก็บของของเธอเสียเดีย๋ วนีส้ ไบนาง” คนรับใช้ชายหญิงจ�ำนวนสีค่ นรีบท�ำตามค�ำสัง่ ของเจ้านายหนุม่ อย่างไม่รอช้า แต่ สไบนางก็เอาแต่ยนื อ�ำ้ อึง้ ด้วยความสับสน มองแก้วกานต์ดาอยูต่ ลอดเวลาเพือ่ ขอความเห็น “พีน่ างจะต้องอยูท่ นี่ ”ี่ แก้วกานต์ดากล่าวเสียงหนัก เป็นเหตุให้เรียวแขนสวยถูก บีบแรงๆ ด้วยโทสะของสามี “เลือกเอาแล้วกันสไบนาง เธออยากอยูเ่ ป็นก้างขวางคอผัวเมียทีไ่ ม่ได้เจอกันนาน หรือไง” “ฉันไม่ใช่เมียคุณนะคุณชาย” แก้วกานต์ดาแว้ดเสียงสูง พยายามปลดมือเขา ออกจากแขนแต่กไ็ ม่เป็นผล “พีน่ างไม่ตอ้ งไปไหนทัง้ นัน้ ” “ถ้าเป็นเช่นนัน้ ฉันก็จะต้องแสดงให้คนของเธอได้เห็นว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้าง เมื่อยังอยากจะร่วมห้องกับเรา” สายตาเคร่งเครียดแปรเปลี่ยนเป็นแพรวพราว เขาดึง ร่างบางเข้ามาชิดอก มองผูเ้ ป็นภรรยาอย่างเจ้าเล่ห์ “คุณจะท�ำอะไร” แก้วกานต์ดาละล�ำ่ ละลักถาม พยายามเบีย่ งหน้าหนีพลั วัน “ก็จะจูบเธอให้คนของเธอได้เห็นยังไงล่ะ” “ว้าย! อย่านะคะ” สไบนางรีบยกมือปิดตา ใบหน้างามแดงซ่านด้วยความเขินอาย “อย่าแม้แต่จะคิด” แก้วกานต์ดาขูเ่ สียงเขียว “ฉันจะท�ำ” เขายืน่ หน้าเข้าไปใกล้เธอมากขึน้ เพือ่ ยืนยันค�ำพูดของตัวเอง “บอก คนของเธอให้ขนของออกไปจากห้องของเราแล้วฉันจะไม่ทำ� ฉันสัญญา” “ไม่!” หญิงสาวพยายามเบือนหน้าหนี แต่หลับตาปีด๋ ว้ ยความตกใจ และเมือ่ เธอ รับรูถ้ งึ ลมหายใจอุน่ ร้อนทีป่ ะทะเข้ามา ร่างบางก็สนั่ เป็นเจ้าเข้า “ก็ได้ ฉันยอมแล้ว แต่คณ ุ ต้องสัญญามาก่อนว่าจะไม่ลว่ งเกินฉัน” เธอพูดเร็วจนแทบจะฟังไม่รเู้ รือ่ ง แต่กท็ ำ� ให้อกี ฝ่ายยิม้ ได้ ชายหนุม่ ผละออกจากภรรยาสาวทันที แก้วกานต์ดาจึงกล้าลืมตาขึน้ “ฉันสัญญา” หญิงสาวจ้องหน้าผู้เป็นสามีไม่วางตา ราวกับจะมองให้ทะลุไปถึงความรู้สึก ทั้งหมดของเขา ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ อย่างขอไปที แล้วหันไปสั่งคนของตนด้วย น�ำ้ เสียงราบเรียบ “พีน่ างเปิดตาได้แล้วค่ะ แก้วเชือ่ ว่าคุณชายดิษราชมีความเป็นลูกผูช้ ายพอ และ 114

สะใภ้ผู้ดี

374