ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา นนทนันท์

เลขมาตรฐานสากลประจำ�หนังสือ ISBN 978-616-7764-00-9 พิมพ์ครั้งที่ 1 : พฤศจิกายน 2555 ราคา 190 บาท สำ�นักพิมพ์ เดซี่ บริษัท ลา วีเซ่ จำ�กัด 559/28 ซอยรัชดา 36 ถนนรัชดาภิเษก แขวงจันทรเกษม เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2140-0358-9 โทรสาร 0-2939-1177 www.daisy-book.com daisybook@daisy-book.com พิมพ์ที่ บริษัท ฐานการพิมพ์ จำ�กัด 9/11 หมู่ 9 ซอยสวนชิดลม เทศบาลสงเคราะห์ แขวงลาดยาว เขตจตุจักร กทม. 10900 โทรศัพท์ 0-2954-2799 โทรสาร 0-2954-2800-2 จัดจำ�หน่าย บริษัท ธนบรรณ ปิ่นเกล้า จำ�กัด 3/19 ซอยบรมราชชนนี 11 ถนนบรมราชชนนี แขวงอรุณอมรินทร์ เขตบางกอกน้อย กทม. 10700 โทรศัพท์ 02-434-8270-1 โทรสาร 02-424-8512

คำ�นำ� ...ความรักที่เข้าใจผิด น�ำไปสู่ความอาฆาตพยาบาทข้ามภพข้ามชาติ... นีค่ อื นิยายรักข้ามภพทีผ่ เู้ ขียนขอการันตีวา่ ไม่ควรพลาดอย่างยิง่ เพราะทุก ตัวอักษรที่เรียงร้อยอัดแน่นไปด้วยอรรถรสหลากหลายทั้งหวาน ทั้งเปรี้ยว และ กลมกล่อมจากคาแรกเตอร์ของตัวละครที่ผสมผสานกันอย่างลงตัว จึงขอเชิญ นักอ่านทุกท่านมาร่วมสัมผัสเรื่องราวความรักอีกรูปแบบหนึ่งไปพร้อมๆ กัน นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องสุดท้ายที่ผู้เขียนได้บรรจงแต่งขึ้นเพื่อล�่ำลาไปศึกษา ระดับบัณฑิตศึกษา คณะเภสัชศาสตร์ รัว้ จามจุรี (คาดไว้) เพราะการเรียนทีส่ งู ขึน้ งานก็จะยิ่งเยอะเป็นเรื่องธรรมดา อาจจะไม่มีเวลาปลีกตัวมาเขียนนิยาย แต่กไ็ ม่ใช่เรือ่ งสุดท้ายของชีวติ นีข้ องผูเ้ ขียนอย่างแน่นอน เพราะการเขียน นิยายคืออาชีพที่ผู้เขียนรัก ถึงแม้ว่าจะต่างสุดขั้วกับสาขาที่ก�ำลังศึกษาอยู่ก็ตาม เรื่องนี้เป็นนามปากกาใหม่ของผู้เขียนคนนี้ (เดิมใช้ ธีธาฬา ราชสีห์แห่ง สายธาร พีรวิชญ์) เปลี่ยนเพื่อให้เข้ากับเนื้อหาของเรื่องซึ่งเป็นแนวพีเรียดย้อนยุค และยังเป็นนิยายเล่มแรกทีเ่ ป็นแนวพีเรียดย้อนยุค ซึง่ ตัวผูเ้ ขียนเองอยากจะเขียน มานานแสนนานแล้ว และการันตีว่าเรื่องนี้กลมกล่อมและน่าติดตามมากๆ ครับ ขอบคุณนักอ่านทุกท่านทีต่ ดิ ตามผลงานของผมมาโดยตลอดครับ ตอนนี้ ผู้เขียนมีเฟซบุ๊ก แฟนคลับของผมแล้ว หน้าเพจชื่อว่า ธีธาฬา/นนทนันท์/ราชสีห์ แห่งสายธาร/พีรวิชญ์ มาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวเล็กๆ นี้นะครับ

นนทนันท์

นนทนันท์

บทนำ�

ณ บ้านของ ท่านเจ้าคุณอนุชติ พระยาด�ำรง ทีม่ อี าณาเขตกว้างขวาง ผืนหญ้า สีเขียวสดใสสลับกับทางเดินดินสีแดงน�้ำตาล ผ่านเข้าไปในรั้วไผ่สีเหลืองอ่อนก็พบ ทาสชายก�ำลังลากเกวียนไปมา บางคนแบกหามหม้อ ไหกันอย่างหนักแน่น ทาสชาย บางคนขุดคลองเล็กๆ หน้าเรือนไทยสองชั้นสีน�้ำตาลเข้ม สะพานไม้เชื่อมจากอีกฝั่ง หนึง่ ของคลองไปยังตัวเรือน ทาส บ่าว และไพร่ทงั้ ชายหญิงต่างท�ำหน้าทีก่ นั อย่างเต็มที่ ภายในอาณาเขตทั้งหมดมีเรือนอยู่ด้วยกันสามสี่เรือน เรือนใหญ่ เรือนรอง อีกสามซึ่งเตรียมไว้ใช้สอยตามกาลเทศะอันดีงามต่างกัน สักพักได้ยินเสียงกรีดร้อง จากทาสสาวคนหนึ่งดังมาจากด้านบนเรือนเมื่อทราบว่ามีการโบยหลังเกิดขึ้น ยิ่งไป กว่านั้น คนที่โบยในครั้งนี้คือ ท่านเจ้าคุณอนุชิต พระยาด�ำรง “อีแย้ม เอ็งไม่รจู้ กั บุญรูจ้ กั คุณของข้า เลีย้ งไปก็เปลืองข้าวสุกเสียเปล่า” ท่าน เจ้าคุณวางน�ำ้ เสียงและอ�ำนาจอย่างเต็มที่ แววตาดุดนั จ้องมองเมียบ่าวคนสุดท้ายอย่าง ไม่มเี ยือ่ ใย สภาพอาภรณ์ในตอนนีไ้ ม่ตา่ งอะไรกับตอนทีเ่ ป็นทาส ผ้าสกปรกสีนำ�้ ตาลอ่อน พาดรอบอก มีรอยฝุ่นจับจนไม่น่ามอง โจงกระเบนนั้นยังคงเป็นสีน�้ำตาลเข้มที่เปื้อน รอยสีขาวจากพื้นไม้ ทาสสาวใช้ดวงตาอ้อนวอนขอชีวิตจากท่านเจ้าคุณ “บ่าวมิได้ท�ำเจ้าค่ะ ยกชีวิตให้กับบ่าวด้วย บ่าวไม่ได้มีชู้เจ้าค่ะ” แย้มนั่งยัน ตัวเกร็ง มือหนาของท่านเจ้าคุณสะบัดมือของแย้มออกไป เธอรีบพนมมือและก้ม กราบอย่างสวยงาม 9

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“อย่านะคะคุณพี่ คือดิฉันเกรงว่า...” เสียงนุ่มลึกแต่แฝงไปด้วยความสะใจ ของคุณหญิงบานเย็น เมียหลวงที่ต้องการก�ำจัดแย้มให้ออกไปให้พ้นสายตา “หยุดเถอะแม่บานเย็น เราตัดสินใจไปแล้ว ไม่มีทางกลับค�ำเด็ดขาด” “จะดีหรือคะคุณพี่” อีกหนึ่งเสียงตามมาด้วยความเห็นใจ มือเล็กยกขึ้น ปิดปากอย่างรับไม่ได้ที่เห็นสภาพของแย้มตอนนี้ “เธอก็เหมือนกัน กรรณิการ์ ไม่ตอ้ งมีผใู้ ดตามเรามา เราจักเฆีย่ นอีแย้มด้วย ตัวของเราเอง” พลันหลุบสายตาลงมามองใบหน้าที่เต็มไปด้วยคราบน�้ำตา เนื้อตัว เกร็งและสั่นสะท้านไปด้วยความหวาดกลัว มือหนารีบคว้าข้อมือเล็กก่อนที่จะลาก แย้มลงมาจากชั้นสองของเรือน คุณหญิงบานเย็นและคุณกรรณิการ์ยืนยิ้มอย่างสะใจอยู่ด้านบน ทั้งสองคน ดีใจจนแทบจะหัวเราะเยาะเสียงดัง “คุณพีค่ ะ อีกไม่นานท่านเจ้าคุณก็จะไปราชการแล้ว คุณพีจ่ ะจัดการกับอีแย้ม มันอย่างไรดีคะ” กรรณิการ์กระซิบถามพร้อมกับมองบ่าวไพร่อย่างไม่ไว้ใจ “ก็จบั มันขังทัง้ เป็นยังไงล่ะ แล้วก็อา้ งชือ่ ท่านเจ้าคุณ มันคงไม่กล้าขัดค�ำสัง่ แน่ๆ ไปเถอะกรรณิการ์ ลงไปดูสภาพของเมียบ่าว ไม่รู้ว่าจักเปิดตาดูได้หรือไม่” คุณหญิง บานเย็นกระตุกยิ้มที่มุมปากก่อนที่จะจับปลายสไบสีชมพูเดินลงไปที่ใต้ถุนเรือน ณ ใต้ถุนเรือน ทาสผู้ชายร่างก�ำย�ำรีบน�ำเชือกมามัดมือทั้งสองของแย้มไว้ ร่างกายอันไร้ซึ่งการหลีกเลี่ยงไม่สามารถขยับหรือหลีกหนีได้ น�้ำตาของแย้มไหลอาบ แก้มจนแทบเป็นสายเลือด หัวใจอันซื่อสัตย์ต่อความรัก ไม่เคยคิดจะมีชู้ ไม่เคยคิด จะหักหลังท่านเจ้าคุณ หากทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเพียงการใส่ร้ายและจัดฉากเท่านั้น “ท่านเจ้าคุณ บ่าวไม่ได้ท�ำเจ้าค่ะ ปล่อยบ่าวเถอะนะเจ้าคะ” อ้อนวอนด้วย น�้ำเสียงสั่นเครือ “เอ็งกล้าท�ำผิดแบบนี้ ถ้าไม่โบยให้เป็นตัวอย่าง ทาสคนอื่นก็จะเอาเป็น เยี่ยงอย่างได้” กลืนน�้ำลายก่อนที่จะจับหวายยาวหนาอย่างมั่นคง ภาพวันเก่าๆ ปรากฏขึ้นเข้ามาในหัวอย่างต่อเนื่อง ภาพที่แย้มปรนนิบัติท่าน เจ้าคุณจนมีความสุข ช่วงเวลาที่มีความสุข ตั้งแต่ตอนที่แย้มเป็นทาส จนกระทั่งขึ้น มาเป็นเมียคนที่สามรองจากคุณหญิงบานเย็นและคุณกรรณิการ์ แย้มไม่เคยนอกใจ ไม่เคยพูดปด แต่เหตุการณ์นที้ �ำเอาท่านเจ้าคุณอนุชติ รับไม่ได้เหตุเพราะความหึงหวง จึงเข้าค�ำในต�ำราที่ว่า ยิ่งรักมาก ก็ยิ่งแค้นมาก 10

นนทนันท์

เสียงร้องไห้อื้ออึงและอ้อนวอนขออภัยโทษ ทาสคนอื่นๆ นั่งร้องไห้กันอย่าง เสียใจ แย้มเป็นคนดี ไม่เคยคิดร้ายกับใคร เป็นเรือ่ งธรรมดาทีท่ าสด้วยกันจะรักและ ชื่นชม ถึงแม้ว่าวินาทีนี้จะเป็นช่วงสั้นๆ แห่งความทรมาน แต่พวกเขาก็ไม่ทิ้งกัน มานั่งเป็นเพื่อนแย้ม ให้ก�ำลังใจแย้มดีกว่าปล่อยให้เหลือเพียงคนเดียว เพียะ! ขวับ! เสียงไม้เรียวยาวหนาประทับลงบนแผ่นหลังท่อนบนอย่างเจ็บปวดทรมาน ร่างเล็กสะดุ้งสะท้านตามความรู้สึกชาที่แผลแดง “เอ็งมันหักหลัง มีชู้ ท�ำแบบนี้ท�ำไม” ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น ท่านเจ้าคุณโบย ไม่ออมแรง ไม้หนาเรียวประทับตรงรอยเดิมจนท�ำให้แย้มรู้สึกแสบซ่าน หยดเหงื่อ ไหลลงบนรอยแดงจนรู้สึกทรมาน เพียะ! ท่านเจ้าคุณอนุชิตโบยไม่ยั้งและกระท�ำอย่างต่อเนื่อง เสียงร้องไห้ สะอื้นดังขึ้นเป็นระยะ น�้ำเสียงของเธอสั่นเครืออยู่ในล�ำคอ คุณหญิงบานเย็นและ คุณกรรณิการ์ยืนกอดอกอย่างสะใจ “บ่าวไม่ได้ท�ำเจ้าค่ะ บ่าวเปล่าเจ้าค่ะ” ถึงแม้ว่าจะโดนโบยไปหลายสิบ แต่ แย้มก็ยังคงยืนยันเสียงแข็ง น�้ำตายังคงไหลอาบแก้ม ใบหน้าเรียวก้มลงมองที่พื้น “ไม่ได้ทำ� อย่างนัน้ รึ” เน้นทีค่ ำ� สุดท้ายก่อนทีจ่ ะประทับด้วยไม้เรียวหนาสีนำ�้ ตาล อ่อน แผ่นหลังท่อนบนเต็มไปด้วยรอยสีแดงสด ผิวหนังเปิดจนเห็นเลือดไหลออกมา ซิบๆ “บ่าวไม่ได้ท�ำเจ้าค่ะ ปล่อยบะ...บ่าว...” เสียงสะอื้นแทรกเสียงพูดจนขาดๆ หายๆ น�้ำตายังคงไหลอาบแก้มอย่างทรมาน แย้มรู้สึกแสบหลังจนแทบสิ้นใจ หยด เหงื่อไหลลงบาดแผลจนร้องเจ็บอย่างเสียงดัง “เอ็งมีสิทธิ์อะไรที่จะเรียกร้อง กล้าท�ำก็ต้องกล้ารับ” ยังไม่ทันจบประโยค ท่านเจ้าคุณอนุชติ โบยให้หนักกว่าเดิม รอยแผลนัน้ เปิดกว้างมากจนเลือดไหลออกเป็น สายน�้ำ แย้มทนพิษบาดแผลไม่ไหวจึงสลบไปคาไม้เรียวหนาทันที “มันสลบไปแล้วค่ะคุณพี่” คุณหญิงบานเย็นกระซิบข้างๆ อย่างใจเย็น อีกใจหนี่งก็เกรงว่าทาสสาวผู้นี้จะแกล้งสลบเพื่อให้ตนไม่โดนลงโทษ “แค่นี้ท�ำเป็นมารยา ฟื้นขึ้นมานังแย้ม” มือหนาจับคางเรียวบีบแน่น เขาพูด พร้อมกับกัดกรามใหญ่ดว้ ยความโมโหก่อนทีจ่ ะสะบัดปลายคางให้กลับทีเ่ ดิม “มันคง สลบไปจริงๆ เอามันไปขังลืมซะ แล้วจะน�ำออกมาโบยใหม่อีกรอบหากมันรู้สึกตัว” 11

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

สั่งด้วยถ้อยค�ำอันโกรธเคืองก่อนที่จะทิ้งไม้เรียวหนาสีน�้ำตาลอ่อนลงบนพื้น ก่อนจะ หันไปมองเมียทั้งสองคน “ตามเรามา” หันไปก่อนที่จะเดินขึ้นเรือน “เจ้าค่ะ” คุณหญิงบานเย็นขานรับพร้อมกับรีบเดินตามขึ้นไปบนเรือนอย่าง สะใจ “คุณพี่คะ เดี๋ยวดิฉันขอตามขึ้นไป ขอจัดการมันสักหน่อยเถอะ” กรรณิการ์รู้สึกคันไม้คันมือมานาน เธอจ้องใบหน้าที่ไร้สติของแย้มอย่าง โกรธเคือง “อีแย้ม! ถ้าไม่มีเอ็ง คุณพี่ก็คงไม่ไปหาที่เรือนของเอ็งชนิดเช้าถึงเย็นถึง คุณพี่คงไม่ลืมข้า ไม่มีแกสักคน คุณพี่คงให้ความส�ำคัญกับข้ามากกว่านี้ แกมันหอก ข้างแคร่จริงๆ” กรรณิการ์จบั ใบหน้าเรียวยาวทีเ่ ต็มไปด้วยหยาดเหงือ่ ขึน้ ก่อนทีจ่ ะใช้ อีกมือหนึ่งประทับรอยนิ้วทั้งห้าไว้บนแก้มสีขาวนวล “ผิวแกดีนักดีหนา ลองมีรอยมือของข้าสักหน่อย มันคงจะดี” กรรณิการ์ ปล่อยให้ใบหน้าเรียวตกลงอย่างธรรมชาติ ก่อนที่จะตบซ้ายขวาอย่างไม่ปรานี “โชค ดีของแกนะ ข้าต้องขึน้ ไปหาคุณพี่ ไม่อย่างนัน้ แกได้ตายแน่ นังงูพษิ !” กรรณิการ์จอ้ ง แย้มอย่างพยาบาท ดวงตากลมถลนออกมาอย่างน่ากลัว ร่างเล็กรีบจับสไบสีเหลือง ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเรือนอย่างรวดเร็ว ทีล่ านกว้างของเรือนชัน้ สองมีพนื้ ทีม่ ากพอทีใ่ ช้ไม้อดั ชิน้ ดีประกอบกันเป็น ซุ้มนั่งเล็กๆ ภายในบ้าน กรรณิการ์รีบจับสไบสีเหลืองแล้ววิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว “แม่กรรณิการ์ ไปท�ำอะไรมารึ ถึงได้ตามเราช้าขนาดนี้ หรือว่าเจ้าจะไม่ได้ยนิ ” “เปล่าค่ะ ดิฉันก็แค่สงสารคนอย่างอีแย้ม” “ไม่ต้องไปสงสารคนอย่างมัน นังอสรพิษ! พูดแล้วเสียอารมณ์” ท่านเจ้าคุณ อนุชิตส่ายหัวก่อนที่จะถอนหายใจ “พูดเรื่องของเราจะดีเสียกว่า แม่บานเย็น” “ค่ะ” บานเย็นพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉย “เรามีนดั พบเจอกับท่านขุนและข้าราชการต่างๆ อาจจะไม่อยูส่ กั สองถึงสามวัน จักเป็นกระไรไหมถ้าเราอยากให้ทั้งสองคนดูแลเรือนแทนเราก่อนชั่วคราว” “ไม่เป็นอะไรเลยค่ะคุณพี่ ดิฉันเต็มใจเป็นอย่างยิ่งค่ะ” คุณหญิงบานเย็น ตอบด้วยน�้ำเสียงหวาน รอยยิ้มดูแล้วน่ามองและน่าหลงใหล “คุณพี่ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ดิฉันกับคุณพี่บานเย็นจะคอยดูแลทุกอย่างให้ เหมือนกับตอนที่คุณพี่อยู่” ยังไม่ทันจะพูดจบประโยค ท่านเจ้าคุณลุกพรวดพราด 12

นนทนันท์

ขึ้นอย่างรวดเร็ว “คุณพี่จะไปไหนหรือคะ” เสียงหวานๆ เอ่ยถามอย่างสนใจ “เราจะเข้าไปเตรียมเก็บของในห้อง ไม่ต้องตามเรามา” ท่านเจ้าคุณอนุชิต ก�ำชับเมียทั้งสองคนว่าไม่ให้ตามเขาเข้าไป รอยยิ้มอย่างมีเลศนัยบางอย่างปรากฏ ขึ้นที่มุมปากของคุณหญิงบานเย็น พัดไม้ไผ่ถูกกางออกก่อนที่จะโบกพัดไปมาอย่าง สะใจ “อีแย้ม มึงเสร็จกูแน่ คราวนี้จะได้หมดเสี้ยนหนามไปสักที!” คุณหญิง บานเย็นท�ำตาถลนจนแทบจะออกมาจากเบ้า พวกเธอหัวเราะอย่างสะใจก่อนที่จะนั่ง คิดแผนการก�ำจัดทาสสาวผู้น่าสงสาร ตะวันรุง่ ขึน้ กลางท้องฟ้าสีเหลืองอร่าม เพลาเช้าแบบนีท้ า่ นเจ้าคุณอนุชติ ตืน่ ขึน้ มาบอกให้บา่ วไพร่ในเรือนยกกระเป๋าไม้สเี่ หลีย่ มออกมาไว้ดา้ นนอก พลันแลซ้ายขวา เพื่อหาใครบางคน “อีแย้มเป็นอย่างไรบ้าง” เขาถามอย่างเป็นห่วง ทาสสาวคนหนึ่งหยุดเดิน พร้อมกับยกมือไหว้ “เห็นเรือนบ่าวบอกว่า อีแย้มมันยังไม่ฟื้นเลยเจ้าค่ะ” “อย่างนัน้ รึ ช่างมันเถอะ คนอย่างมันต้องลงโทษเสียให้เข็ด... ว่าแต่คณ ุ หญิง บานเย็นล่ะ หายไปไหน” พลันสายตาหันไปมองรอบๆ จนกระทั่งพบ “มาแล้วค่ะคุณพี่ มีอะไรให้ดฉิ นั รับใช้หรือเปล่าคะ” ร่างเล็กในชุดเกาะอกผ้า แพรสีสันสวยงามเดินออกมาด้วยกิริยาอ่อนช้อย “แม่บานเย็น” “คะ” “เราจะไปแล้ว แม่กรรณิการ์อยู่ไหนรึ” เอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนที่จะกวาด สายตาไปรอบๆ “คุณพี่ไปเถอะค่ะ เดี๋ยวจะสาย ดิฉันจะเรียนแม่กรรณิการ์ให้นะคะ” “เอาอย่างนั้นรึ ถ้าอย่างนั้นเราไปล่ะนะ ฝากทางนี้ด้วย” ท่านเจ้าคุณอนุชิต พูดก่อนทีจ่ ะยิม้ ให้กบั ภรรยาสาวล�ำดับทีห่ นึง่ ร่างเล็กในชุดเกาะอกผ้าแพรโผเข้ากอด ด้วยความรัก “เดินทางโดยสวัสดิภาพนะคะคุณพี”่ คุณหญิงบานเย็นอวยพรอย่างเป็นห่วง 13

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“แม่บานเย็นก็เช่นกัน” พูดจบหันไปทางด้านหลังเพือ่ ให้ทาสหนุม่ หยิบกระเป๋า สีน�้ำตาล เขาเดินอย่างมั่นใจลงไปจากเรือน รถม้าจอดรออยู่ด้านหน้าเรือน ร่างหนา รีบเดินไปโดยไม่หันกลับมามองที่เรือนอีกเลย “หน้าแดงเลยนะคะคุณพี่ ดิฉนั เห็นแล้วอิจฉา” เสียงเล็กๆ ดังมาทางด้านหลัง บานเย็นหันกลับไป “แล้วท�ำอะไรอยู่รึ ถึงออกมาช้าแบบนี้ แม่กรรณิการ์” ถามกลับอย่างห่วงใย “ดิฉันก�ำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ค่ะ คุณพี่อยากรู้ไหมคะว่าดิฉันคิดอะไร” กรรณิการ์ยิ้มมุมปากเล็กน้อยอย่างสะใจ ดวงตากลมซ่อนแผนอันร้ายกาจ “ไหน ลองเล่ามาให้ฟังซิ” คุณหญิงบานเย็นพยักหน้าก่อนที่จะเดินน�ำเข้าไป ยังศาลาเล็กๆ กลางเรือนไทย เธอนั่งพับเพียบลงช้าๆ ก่อนที่จะพิงหลังไว้บนหมอน สี่เหลี่ยมคางหมู สิ่งที่เล่านั้นคือแผนการที่จะก�ำจัดทาสสาวอย่างแย้มอย่างถาวร ใบหน้าของ ทั้งสองคนขณะที่เล่าเต็มไปด้วยความสะใจ ทั้งใบหน้าและรอยยิ้มแสดงออกอย่าง เด่นชัด บานเย็นพยักหน้าและเห็นด้วยกับสิ่งที่กรรณิการ์เสนอ “ดีมาก เป็นแผนการทีส่ ดุ ยอด เริม่ ได้เลยตัง้ แต่วนั พรุง่ นีเ้ ป็นต้นไป” คุณหญิง บานเย็นอนุญาตให้ด�ำเนินแผนการดังกล่าวได้ในวันรุ่งขึ้น ทั้งสองคนหัวเราะกัน อย่างมีความสุขท่ามกลางความเสียใจของแย้ม ทาสสาวที่ก�ำลังตกเป็นแพะรับบาป ในสิ่งที่ไม่ได้ท�ำ เช้าวันรุ่งขึ้นพร้อมกับแสงสีทองสาดส่องเรือนไทยสองชั้นอย่างเจิดจรัส ทาสชายและหญิงต่างพากันท�ำความสะอาดและจัดการสวนให้ดูน่ามองมากยิ่งขึ้น ทาสชายขยันขันแข็งเพือ่ จะขุดคลองเป็นการท�ำความสะอาด ทางฝ่ายครัวเรือนก็เตรียม ส�ำรับไว้ให้บานเย็นและกรรณิการ์ กรรณิการ์เดินออกมาจากเรือนเล็กของตนเองในชุดผ้าสไบสีเหลืองนวลมี ลายสวยๆ สะดุดตา เธอเดินอย่างมั่นใจโดยน�ำมือทั้งสองประสานกันไว้ที่หัวเข็มขัด นาก ระหว่างทางผ่านไปยังเรือนใหญ่ ทาสสาวมากมายหยุดเดินและก้มหน้าเพื่อ ท�ำความเคารพ “ไม่รบั อาหารเช้าบนเรือนหรือเจ้าคะ” ผาด ทาสคนสนิทเตือนด้วยความเป็นห่วง

“ไม่หรอก ข้ากินไม่ลง ข้าอยากจะท�ำอะไรบางอย่างก่อน” 14

นนทนันท์

“ด้วยการไปหาคุณหญิงบานเย็นหรือเจ้าคะ แต่...” “หยุดไปเลยนังผาด ข้าจะท�ำอะไรก็เรื่องของข้า อยู่เฉยๆ” ไม่ฟังพร้อมกับ ท�ำตาขวางก่อนทีจ่ ะเดินหน้าต่อไป เธอเดินผ่านสะพานขนาดกลางหน้าเรือนใหญ่กอ่ น ที่จะล้างเท้าและเดินขึ้นไปบนเรือน “อ้าว แม่กรรณิการ์ กินอะไรมาหรือยัง แต่ดูท่าทีแล้วน่าจะยัง” “ยังค่ะคุณพี่ ดิฉันอยากท�ำอะไรบางอย่างให้สะใจก่อน” “แต่ว่าคุณกรรณิการ์เจ้าคะ มันไม่ดี แค่คิดก็ผิดแล้วเจ้าค่ะ” ผาดขัดความ ปรารถนา “เอ็งเงียบก่อนจะเป็นไรผาด มีอะไรรึถึงมาหาฉันตั้งแต่เช้า” “ก็เรื่องแย้มมันล่ะค่ะคุณพี่ ดิฉันไม่สบายใจที่มันยังมีชีวิตอยู่ ดิฉันว่า...” ยังไม่ทันจะเริ่มต่อบทสนทนา สายตาของบานเย็นมองไปยังทาสสาวอย่าง ไม่ไว้ใจ “ผาด ฟัก ไปเตรียมส�ำรับไว้ให้เรากับคุณกรรณิการ์ แล้วพวกที่เหลือ ลงไป ข้างล่างก่อนไป” บานเย็นสั่งให้ทุกคนลงจากเรือน ทาสสาวทุกคนคลานเข่าออกไป อย่างช้าๆ จนไม่เหลือสักคนบนเรือน “คราวนีม้ อี ะไรพูดมาได้เลย เรารอฟัง” บานเย็น เปิดทางให้กรรณิการ์พูดแผนการทุกอย่าง บานเย็นตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อพร้อม กับพยักหน้าอย่างเห็นด้วย ทั้งสองคนพยักหน้าอย่างเป็นปี่เป็นขลุ่ยพร้อมกับกระตุก มุมปากขึน้ อย่างสะใจ แผนการนีค้ าดว่าต้องได้ผลและเป็นการก�ำจัดแย้มให้พน้ สายตา ของท่านเจ้าคุณอนุชิตอย่างแนบเนียน ภายในห้องขังหลังอาณาเขตของท่านเจ้าคุณอนุชติ ห้องขังนัน้ ตัง้ โดดเดีย่ ว และอ้างว้าง บรรยากาศโดยรอบไม่มีอะไรเลยนอกจากต้นไม้หนาทึบพร้อมกับคลอง เล็กๆ ที่เชื่อมกับคลองสายหลักของหมู่บ้าน ถ้าหากไม่มีใครบอกว่าที่นี่คือพื้นที่ ในความดูแลของท่านเจ้าคุณอนุชิต ก็ไม่มีใครรู้ มีคนรู้เพียงแค่ทาสที่ท�ำงานอยู่กับ ท่านเจ้าคุณอนุชิตเท่านั้น บุคคลภายนอกไม่เคยเข้ามายุ่งเกี่ยวกับส่วนตรงนี้ “คุณพี่คะ ท�ำไมบรรยากาศมันวังเวงแบบนี้” กรรณิการ์รู้สึกขนหัวลุกอย่าง บอกไม่ถูก “ก็จะไม่ให้รู้สึกแบบนี้ได้อย่างไรกัน มาทีไร ความรู้สึกเหมือนเดิมไม่มีผิด” คุณหญิงบานเย็นเองก็รู้สึกแบบเดียวกัน ทั้งสองคนยังคงเดินหน้าต่อไป 15

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“ป่านนี้นังแย้มมันคงอดยากปากแห้งแน่ๆ ค่ะคุณพี่ ดิฉันอยากเห็นหน้ามัน แทบขาดใจ” กรรณิการ์มองไปยังห้องขังสีเ่ หลีย่ มขนาดเล็กซึง่ มีอยูส่ องชัน้ คือ ชัน้ บนดิน กับใต้ดิน แย้มถูกขังไว้ในชั้นใต้ดิน เสียงหัวเราะด้วยความสะใจดังขึน้ จนท�ำให้ทาสสาวอย่างแย้มรูส้ กึ ตัว ใบหน้า ซีดเผือดพร้อมกับแมลงต่างๆ รุมตอมไปทั่วร่างกาย เนื้อตัวเต็มไปด้วยดินและคราบ เหงื่อไคล ผ้าคาดอกสีเทายังคงเปื้อนรอยเลือดที่เกิดจากการเฆี่ยนเมื่อหลายวันก่อน เธอค่อยๆ ฟังให้แน่ใจว่าเสียงนั้นเป็นใคร “ช่วย... ดะ...ด้วยเจ้าค่ะ อิ ฉัน ไม่... นอกใจ ทะ...ท่านเจ้าคุณเลย” เสียง แห้งๆ พยายามร้องขอความช่วยเหลือ อาหารและน�้ำไม่ได้ตกถึงท้องเป็นเวลาสองวัน อีกทั้งแผลที่อยู่กลางหลังก็เริ่มส่งกลิ่นเหม็น บางจุดมีน�้ำเหลืองไหลออกมาจนท�ำเอา แย้มทรมานแทบขาดใจ เสียงไขกุญแจจากด้านบนท�ำให้แย้มเริม่ พบกับแสงสว่าง ดวงตาเบิกกว้างเล็ก น้อย น�้ำตาแห่งความปีติไหลอาบแก้มมอมแมม “ช่วยด้วยเจ้าค่ะ” แย้มพยายามร้องเสียงดังแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน เธอเห็น มือเล็กๆ ทีย่ นื่ เข้ามาแล้วต้องตกใจ คนทีเ่ ข้ามานัน้ ไม่ใช่ใครอืน่ แต่กลับเป็นภรรยาหลวง และภรรยารองนั่นเอง “ไปดูให้ชัดๆ ดีกว่าค่ะคุณพี่ ว่าอีแย้มมันจะมีสภาพเป็นเยี่ยงไร ป่านนี้แผล ของมันคงเน่าเฟะกระมัง” กรรณิการ์หัวเราะอย่างสะใจ “เธอลงไปก่อนแล้วกัน ฉันไม่อยากเห็นสภาพของอีแย้ม ถึงแม้ว่าจะสองวัน แต่ต้องมีกลิ่นเน่าแน่ๆ” ยิ่งคิดก็ยิ่งหวาดกลัว เพราะสภาวะแวดล้อมที่นี่สกปรก อากาศไม่ถ่ายเท ร้อนอบอ้าว แค่อยู่ที่นี่เพียงวันเดียวก็อาจท�ำให้เนื้อตัวเหม็นและ ไม่สะอาดได้ง่าย โดยเฉพาะชั้นใต้ดินที่มีพื้นเป็นดินแฉะแทนที่จะเป็นไม้ผิวเรียบ “แหม อีแย้ม เป็นอย่างไรบ้างล่ะ ไม่ได้พบหน้ากันนาน เปลี่ยนไปอย่างกับ คนละคนเชียว” ค�ำทักทายจากกรรณิการ์ท�ำเอาแย้มรู้สึกเสียใจ เธอส่ายหน้า “ดูเนื้อตัวของมันสิ ดูไม่ได้ หมดราศีเมียบ่าวหมด” คุณหญิงบานเย็นเสริม และตัดก�ำลังใจ ใบหน้าซีดส่ายไปมาอย่างผิดหวังกับการกระท�ำของคุณๆ ทั้งสอง “พูดไม่ได้รึ หรือว่าไม่มีเสียง ใช่สิ เอ็งมันอดอาหารก็หลายวันอยู่ แต่นี่ อดน�้ำด้วย มันคงจะไม่มีปากเสียงกับเราสองคนไปอีกนานเชียว” “บ่าว บะ...บ่าวไม่ผิด บะ...บ่าวไม่เคยคิดนอกใจท่านเจ้าคุณเจ้าค่ะ” แย้ม 16

นนทนันท์

พยายามพูดออกมาจนครบประโยค บานเย็นพยักหน้าพร้อมกับกอดอกเชิดหน้าใส่ “อันที่จริงมันก็เป็นค�ำสั่งของท่านเจ้าคุณที่ไม่ให้เอ็งกินข้าวกินน�้ำ ไม่ให้โดน แสงและเห็นเดือนเห็นตะวัน ข้าเองก็สงสารเอ็งเหมือนกันนะอีแย้ม อย่างน้อย เอ็ง ก็เคยใช้สามีคนเดียวกับข้ามาก่อน ข้านะ เห็นใจเอ็งจริงๆ” บานเย็นมองแย้มด้วย หางตา น�้ำตาเริ่มไหลอาบแก้มอีกครั้ง “แต่...” “ไม่ตอ้ งพูด พูดไปก็เปลืองแรงเปล่าๆ ก็แค่มาเยีย่ มเท่านัน้ ล่ะ และต่อไปพวก ข้าสองคนจะไม่มาอีก แล้วจ�ำเอาไว้ ชาติหน้าฉันใดก็อย่าได้พบได้เจอกันอีก เอ็งกับ ข้ามันคนละสกุลกัน” กรรณิการ์เสริมด้วยวาจาเหยียดหยามแย้มอย่างสุดชีวิต เธอ พูดราวกับจะไม่กลับมาดูด�ำดูดีกันอีกต่อไป ทั้งๆ ที่เมื่อก่อนสองคนก็เอ็นดูแย้มเป็น อย่างดี ‘...ไม่สิ คุณหญิงทัง้ สองจะดูแลฉันดีกต็ อ่ เมือ่ อยูต่ อ่ หน้าท่านเจ้าคุณเท่านัน้ ... อีแย้ม แกมันโง่จริงๆ โดนพวกเขาหลอกมาตลอดเวลา’ แย้มนึกถึงวันเก่าๆ จนจะกลั้นน�้ำตาแทบไม่ไหว เธอก้มหน้าลงมองพื้นดิน สีน�้ำตาลแฉะๆ “เฮ้อ ข้าก็สงสารเอ็งนะ ท�ำยังไงได้ ในเมือ่ เป็นค�ำสัง่ ของท่านเจ้าคุณ นอนตาย ตาหลับนะอีแย้ม ฮึ!” คุณหญิงบานเย็นเสริมอีกครั้งอย่างสะใจ ความจริงแล้ว ท่านเจ้าคุณไม่ได้สั่งแบบนี้ สั่งให้ขังเท่านั้น ยังไม่ทนั จะพูดอะไรต่อไป คุณหญิงบานเย็นและกรรณิการ์กเ็ ดินจากไปโดย ไม่หันกลับมาอีกเลย “บะ...บ่าว บ่าวไม่ได้ท�ำผิดนะเจ้าคะ กลับมา กลับมาก่อน” ไม่ทันเสียแล้ว ร่างทัง้ สองจากไปอย่างไม่มวี นั กลับ สีหน้าทัง้ สองคนก็พอเดาได้วา่ จะไม่กลับมาดูดำ� ดูดี กันอีก ‘...ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราโดนทั้งสองคนหลอกอย่างนั้นหรือ ท่านเจ้าคุณ ท�ำไมใจร้ายกับบ่าวถึงเพียงนี้เจ้าคะ บ่าวไม่เชื่อว่าท่านเจ้าคุณจะไม่รักบ่าว หรือว่า ไม่เคยรักตั้งแต่แรก...’ ด้วยอะไรต่างๆ นานาท�ำให้เกิดความไม่ยุติธรรมเกิดขึ้น ภาพต่างๆ เข้ามา วนเวียนในหัวเหมือนไม่รู้จบ หัวใจดวงน้อยบีบรัดและเหมือนถูกกรีดด้วยของมีคม หลากหลาย น�้ำตาไหลอาบแก้มจนแทบจะไม่เหลือให้ร้องอีกต่อไป 17

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ร่างเล็กเนื้อตัวมอมแมมนอนพิงผนังชื้นๆ จากไม้เก่าๆ ก่อนที่จะหลับตาลง เพือ่ รักษาพลังงานและชีวติ ให้มากทีส่ ดุ เธอจะรอวันทีท่ า่ นเจ้าคุณอนุชติ กลับมาเยีย่ ม จะรอวันนั้น เพียงแค่เห็นหน้าก็เพียงพอแล้ว

18

นนทนันท์

1

‘ไม่ ไม่ ท�ำไมท�ำแบบนี’้ เสียงพึมพ�ำจากหญิงสาวคนหนึง่ ดังขึน้ ขณะทีน่ อนหลับ แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านผ้าผืนสีขาวสะอาดตา ใบหน้าเรียวยาวไร้เครื่องส�ำอาง ส่ายไปมาอย่างหวาดกลัว คงเป็นฝันร้ายอีกครั้งหนึ่งส�ำหรับเธอ ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้นหนึ่งครั้ง “แพรวา ตื่นได้แล้วลูก วันนี้มีถ่ายละครนะ” เธอเหมือนได้ยินอะไรบางอย่างจากคนที่อยู่ด้านนอกซึ่งเป็นความเคยชินที่ ต้องได้ยนิ แบบนีท้ กุ เช้าแทนการใช้นาฬิกาปลุก เปลือกตาบางเปิดกว้างขึน้ อย่างรวดเร็ว พร้อมกับเด้งตัวขึ้นมาจากเตียง “ค่ะแม่” หญิงสาวตอบพร้อมกับลุกขึ้นไปเปิดประตู ประตูเปิดออกพร้อมกับรอยยิ้มกว้างของผู้เป็นแม่อีกครั้ง ครั้งแรกที่มอง ใบหน้าของลูกสาวแสนสวยก็ต้องพบกับความกังวลบนใบหน้า “นี่ลูกฝันแบบเดิมอีกแล้วเหรอ” ผู้เป็นแม่ถามอย่างรู้ทัน “ใช่แล้วค่ะ แพรว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างเกี่ยวข้องกับอดีตชาติของแพร แน่ๆ ค่ะ ท�ำไมแพรต้องฝันไปถึงยุคทีย่ งั มีทาส และเห็นภาพมากมายทีเ่ หมือนจริง อีก อย่างนะแม่ แพรก็ไม่ได้ชอบประวัติศาสตร์จนต้องเก็บเอามาฝันเสียหน่อย” แพรวา ลองทบทวนกับสิ่งที่เกิดซ�้ำๆ วนไปมา 19

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“พอได้แล้วพี่ ท�ำงานเถอะ ไปถ่ายละครเถอะ เดี๋ยวไปที่กองช้าจะงานเข้า อีกนะพี่” เสียงน้องชายสุดที่รักดังมาก่อนที่ร่างจะปรากฏ น้องชายของเธอเหมือน ผู้จัดการส่วนตัวที่คอยเช็กคิวและเตือนให้เธอต้องท�ำงานตลอดเวลา “จะเป็นไรไป ระดับนางเอกอย่างพี่จะต้องกลัวใครด้วยเหรอ ฝันไปเถอะ!” เธอตอบอย่างมั่นใจพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าของน้องชาย “ตามใจพี่แล้วกัน ภาสเตือนพี่แล้วนะ” ภาสกรถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนที่จะเดินก้มหน้าลงไปข้างล่างอย่างผิดหวัง “น้องหวังดีกับแพรนะ ยังไงก็อาบน�้ำแล้วตามลงไปกินข้าวก็แล้วกันนะลูก เรือ่ งฝันไม่ตอ้ งกังวลไป บางทีความฝันอาจเกิดจากจิตใต้สำ� นึกก็ได้นะลูก” พูดจบพร้อม กับส่งรอยยิ้มให้กับลูกสาวแสนสวยมาดมั่นก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง แพรวาฉุกคิดอะไรบางอย่างที่หน้าประตู ‘...จริงเหรอ ฉันมีจิตใต้ส�ำนึกที่แย่มากๆ กระทั่งอยากจะเป็นทาสคนอื่นเขา อย่างนั้นเหรอ ไม่มที างเสียหรอก ตอนนี้ฉนั เป็นดาราดัง จะท�ำอะไรก็ได้ไม่ต้องสนใจ ใครทัง้ นัน้ ไม่มที างทีจ่ ะใฝ่ตำ�่ ได้ถงึ เพียงนี้ อีกอย่าง ฉันมีสมั ผัสทีห่ ก สามารถใช้พลังจิต ท�ำอะไรได้ทุกอย่างที่ไม่เหมือนใคร...’ แพรวาปิดประตูพร้อมกับเดินเข้าไปด้านในห้องอย่างมั่นใจ มือเล็กรีบคว้า ผ้าเช็ดตัวสีขาวไว้ก่อนที่จะเดินเข้าไปช�ำระร่างกายให้สะอาดเพื่อพร้อมที่จะท�ำงานใน วันนี้ กลิ่นอาหารหอมยั่วน�้ำย่อยในกระเพาะ ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีฟ้า พร้อมกับ สร้อยคอเล็กๆ ประดับให้นา่ ดู ใบหน้าเต็มไปด้วยเครือ่ งส�ำอางโทนสีเข้ม ขนตางอนยาว ท�ำให้ใบหน้าของเธอดูคมขึ้น “พี่แพรลงมาแล้ว พี่สาวของผมสวยขึ้นทุกวันเลยนะ” “ไม่ตอ้ งชมกันก็ได้คะ่ ผูจ้ ดั การส่วนตัว วันนีพ้ มี่ ถี า่ ยละครอยูห่ นึง่ เรือ่ งใช่ไหม ว่าแต่พี่ต้องถ่ายกับใครบ้างล่ะ” เอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะวันนี้เป็นการถ่ายฉากแรก ของละครเรื่องใหม่ ซึ่งมีนักแสดงใหม่มากมายที่คอยตามมาสมทบ “อ๋อ มีนางร้ายมือใหม่ดว้ ยครับพี่ เห็นทีแ่ จ้งไว้กม็ เี ท่านี้ ส่วนพระเอกก็คนเดิม จากเรื่องที่แล้ว” “ก็ดี จะได้ท�ำงานกันง่ายๆ หน่อย พี่ชักอยากเจอนางร้ายหน้าใหม่เสียแล้ว จะมีฝีมือพอหรือเปล่า” แพรวาตั้งค�ำถามกับตัวเองก่อนที่จะหยิบจานกระเบื้องสีขาว 20

นนทนันท์

ส่งให้ภาสกรตักอาหารเช้า “จะหน้าใหม่หรือเก่าเราก็ต้องให้เกียรติกันด้วยนะ อย่าลืมว่าแพรก็เคยเป็น มือใหม่มาก่อนเหมือนกัน” ผู้เป็นแม่ย�้ำเรื่องความมั่นใจที่มีของลูกสาวแสนสวย การ มีความมั่นใจนั้นเป็นเรื่องที่ดี แต่หากมั่นใจจนเหยียบหัวคนอื่นก็ไม่สมควรเช่นกัน “ค่ะแม่” แพรวาตอบด้วยสีหน้าไม่คอ่ ยชอบใจนัก แต่กเ็ ก็บอารมณ์ไว้เพือ่ ให้ ผู้เป็นแม่สบายใจ “กินข้าวเถอะครับ อย่าคุยเรื่องเครียดๆ กันเลย” ภาสกรขัดจังหวะสนทนาด้วยการส่งจานข้าวให้พี่สาวก่อนที่ทุกคนจะนั่งลง ประจ�ำต�ำแหน่ง ภาสกรกินข้าวเป็นคนแรกก่อนที่จะตักอาหารบนโต๊ะให้ผู้เป็นพี่สาว “กินเยอะๆ นะ ไข่มีประโยชน์ เช้าๆ แบบนี้พี่ควรจะกิน สมองจะได้แล่นๆ” “จ้า ผู้จัดการ เอาเป็นว่าจะให้กินอะไรก็ตักมาให้เลยแล้วกัน” แพรวายิ้ม ก่อนที่จะตักไข่ชิ้นเล็กๆ เข้าปากพร้อมกับเคี้ยวมันอย่างเอร็ดอร่อย รถยนต์เคลือ่ นออกจากบ้านหลังหรูโดยมีภาสกรเป็นคนขับรถเหมือนอย่าง ทุกวัน แพรวาเองก็นงั่ เป็นคุณนายอยูเ่ บาะหลังพร้อมกับกอดอกอย่างมัน่ ใจ ดวงตากลม เหม่อมองออกไปข้างนอกหน้าต่าง “คุณนายครับ คิดอะไรอยู่ในใจบอกภาสได้นะ อย่าบอกว่าคิดถึงเรื่องฝัน” “ก็ใช่สิ จะให้พี่คิดอะไรอีกล่ะ มันแปลกมากๆ นะที่ฝันแบบนี้หลายครั้งแล้ว ฝันซ�้ำไปซ�้ำมาไม่เห็นมีอะไรคืบหน้าเลย ฝันเห็นทาสสาวถูกทรมานอยู่ในห้องขัง แต่ ก็ไม่มคี วามคืบหน้าว่าจะตายไหม จะโดนอะไรต่อไป หรือจะมีชวี ติ อยูย่ งั ไง ถ้าเป็นภาส อาการคงไม่ต่างกับพี่นักหรอก” เพราะมีสิ่งหนึ่งที่ค้างคาใจ จนท�ำให้เกิดความกังวล มันคือสิ่งธรรมดาที่ทุกคนต้องพบเจอ “ครับพี่ ภาสว่าพีต่ งั้ สมาธิดกี ว่าครับ ภาสไม่อยากเห็นพีค่ ดิ มากนะรูห้ รือเปล่า” “จ้า ขับรถต่อไปเถอะ พี่จะท�ำสมาธิแล้วล่ะ ไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรบ้าง” แพรวานิ่งเงียบไปสักครู่เหมือนจะท�ำสมาธิเพื่อการถ่ายละครในวันนี้ซึ่งเป็น วันแรก รถยนต์แล่นผ่านตัวเมืองไปยังบ้านหลังหนึ่งซึ่งเป็นการเปิดตัวฉากแรกของ ละครเรื่องนี้ ทุกคนในกองถ่ายนั่งรอการมาเยือนของนางเอกสาวชื่อดัง ทันทีทรี่ ถยนต์แล่นเข้ามาในบ้าน ทุกคนลุกขึน้ ยืนพร้อมกับเสียงปรบมือดังๆ 21

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ช่างแต่งหน้าและแต่งตัวรีบวิ่งเข้ามาอย่างหน้าตาตื่น “น้องแพรขา มาแต่งหน้านะคะ ทุกคนแต่งหน้ากันเสร็จแล้วค่ะ” เสียงกะเทย ร่างอวบแสบทรวงถึงแก้วหู “นี่พี่จะบอกว่าฉันมาสายอย่างนั้นเหรอ ฉันไม่สน จะแต่งหน้าไหมคะ” ถาม อย่างมั่นใจโดยไม่มองหน้าของผู้ก�ำกับชื่อดัง “แต่งค่ะคุณน้อง อย่าเพิ่งเหวี่ยงใส่คุณพี่สิคะ” กะเทยร่างอวบก้มหน้าลง อย่างช้าๆ ก่อนที่จะพาร่างเล็กเข้าไปแต่งหน้า ฝ่ายเสื้อผ้าและช่างท�ำผมก็ตามไปติดๆ โดยไม่ถามอะไรสักค�ำเพราะเกรงว่าจะโดนเหมือนกับช่างแต่งหน้าคนนั้น ภาสกรยืนส่ายหัวอยู่มุมหนึ่งของกองถ่ายละคร พระเอกหนุ่มคู่ขวัญเดินเข้า มาทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม “ว่ายังไงภาส สบายดีไหม” “ครับพี่พอล พี่คงชินกับพฤติกรรมแบบนี้ของพี่สาวผมแล้วใช่ไหม” “แน่นอนสิ ละครเรือ่ งทีส่ ามแล้วนะทีพ่ บเจอกัน พอล สินทา กับ แพร แพรวา พระนางคู่ขวัญแห่งปี ท�ำให้ความนิยมของช่องเพิ่มสูงมาก ท�ำไมจะไม่รู้ล่ะ” พอลยิ้ม พร้อมกับกอดอกอย่างภูมิใจ “นั่นสิครับ สินทา แพรวา เหมาะกันดีออก และหวังว่าละครเรื่องนี้จะสร้าง ความนิยมได้เหมือนเดิมนะครับพี”่ ภาสกรอวยพรให้ความนิยมในตัวคูพ่ ระนางยังคง มีอยู่ แต่จะให้เพิม่ ไปมากกว่าเดิมคงยาก แค่นกี้ ม็ ปี ระชาชนนับแสนคนชืน่ ชอบอยูแ่ ล้ว “กินอะไรมาหรือยังล่ะ แล้วนี่ไม่คิดจะท�ำงานอื่นๆ บ้างเหรอ เป็นผู้จัดการ ให้พี่เพียงคนเดียวเหรอ” “ครับพี่ แค่นี้ก็ยุ่งพอแล้วล่ะ” ภาสกรยิ้มพร้อมกับหัวเราะเล็กน้อยก่อนที่จะ เดินเข้าไปในกองถ่ายเพื่อนั่งดูการแสดงของพี่สาวแสนสวย ในช่วงเย็นวันเดียวกัน ด้านหนึง่ ของกรุงเทพมหานครในงานโชว์ภาพถ่าย ในจินตนาการ มีจติ รกรมากมายสนใจทีจ่ ะเข้าร่วมงานเป็นจ�ำนวนมาก ส่วนหนึง่ เพราะ ต้องการแสดงผลงานของตัวเอง ส่วนทีส่ ำ� คัญก็คอื การได้พบกับจิตรกรชือ่ ดังแถวหน้า ของเมืองไทยอย่างพีรวิชญ์ ซึ่งเป็นเรื่องที่ยากนัก บรรยากาศภายในห้องหรูอากาศเย็นสบายน่าเดินและชืน่ ชมผลงานภาพศิลป์ ต่างๆ ในหลากหลายแขนง ผู้ที่เข้ามาเดินชมนั้นล้วนชื่อชอบผลงานศิลปะเป็นทุนเดิม 22

นนทนันท์

บางคนถึงกับติดต่อเจ้าหน้าที่เพื่อสั่งจองรูปของศิลปิน ราคาที่ได้ค่อนข้างสูงอยู่ พอสมควรให้คุ้มค่ากับจินตนาการและความคิดเชิงบวก พีรวิชญ์กเ็ ป็นอีกคนหนึง่ ทีท่ กุ คนให้ความสนใจในภาพวาดและภาพถ่ายของเขา และในวันนี้เอง เขาก็มาร่วมงานเช่นกันเพื่อพบปะพูดคุยกับแฟนคลับที่ชื่นชอบ ร่างหนาเดินเข้าไปในห้องจัดแสดงรูปอย่างมัน่ ใจโดยเขาเองก็อยากจะมาดูรปู ของนักวาดชื่อดังอีกคนหนึ่ง นักวาดท่านนี้มีชื่อเสียงและเป็นต้นแบบของเขามานาน “นัน่ ไงแก คุณพีรวิชญ์ เจ้าของภาพชือ่ ดังของเมืองไทย เข้าไปขอลายเซ็นกัน เลยไหม” ยังไม่ทนั จะดูภาพของเจ้าของนักวาดคนดังเลย เสียงกลุม่ ชายหญิงสองสามคน ชื่นชมผลงานของพีรวิชญ์กันยกใหญ่ “ได้ครับ ชื่ออะไรครับ...” เขาถามชื่อเพื่อจะเซ็นให้อย่างสวยงาม ทุกคนต่าง ชื่นชมผลงานที่มีคุณภาพ ด้วยเอกลักษณ์ของภาพวาดที่มีลายเส้นไม่เหมือนใคร หลังจากแจกลายเซ็นเรียบร้อยแล้ว พีรวิชญ์กเ็ ดินดูผลงานของคนอืน่ ๆ อย่าง ชื่นชม มีบางรูปสะดุดตาจึงต้องหยุดพิจารณาลายเส้นและโทนสี “ภาพนีส้ วยจริงๆ ไหน ดูซวิ า่ ใครวาด” เขาก้มมองดูทใี่ ต้ภาพทางด้านขวามือ อย่างพิจารณา เขาลองดูสิ่งที่วาดอย่างละเอียดก่อนที่จะเดินดูรูปต่อไป เขาเดินดูรูปอื่นๆ อย่างชืน่ ชม แต่กต็ อ้ งพบกับรูปภาพของหญิงสาวคนหนึง่ ใบหน้าสวยงาม การแต่งกาย เหมือนทาสสาวคนหนึง่ ในสมัยรัชกาลที่ 5 ทางด้านขวามือรูปเดียวกัน ก็มกี ารแต่งตัว ที่ดูดีขึ้นด้วยชุดแขนกระบอกพร้อมกับสไบเฉียงทับตัวอย่างสวยงาม รูปนีเ้ หมือนมีอะไรบางอย่างท�ำให้เขาหลงใหล ภาพอะไรบางอย่างเกิดขึน้ ในหัว เพียงชั่วพริบตา ภาพหนุ่มรูปงามใส่ชุดราชปะแตนยืนสง่าใจกลางเรือนไม้สองชั้น ‘...อะไรกัน ท�ำไมฉันถึงเห็นภาพพวกนี้ได้นะ ทั้งๆ ที่รูปนี้ก็เป็นรูปหญิงสาว ท�ำไมฉันถึงเห็นหน้าผู้ชายกันล่ะ...’ “พี พี แกยืนนิ่งท�ำไมวะ” เสียงทักทายดังขึ้นมาทางด้านหลัง คนที่ดูรูปอยู่ สะดุ้งด้วยความตกใจก่อนที่จะหันไปมองใบหน้าของชายคนนี้ “อ้าว ไอ้ธานี แกมาช้าจังเลยว่ะ ฉันเดินดูรูปจะเสร็จอยู่แล้ว เดี๋ยวก่อนนะ ฉันขอดูกอ่ นว่าใครวาดรูปนี”้ เขาหยุดการสนทนาสักครูก่ อ่ นทีจ่ ะก้มมองดูชอื่ ทางด้าน ขวามืออย่างสงสัย “พรรณนาราย นามนี้ใครเขียน” เขาถามในใจ 23

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“ว่าไปผูห้ ญิงก็สวยดีนะ แต่ทำ� ไมต้องวาดเปรียบเทียบกันด้วยล่ะ อีกฝัง่ หนึง่ เหมือนทาส อีกฝั่งหนึ่งเหมือนคุณหญิงเลยว่ะ คนวาดต้องการสื่ออะไรกันแน่” ธานี ตั้งค�ำถามอย่างสงสัย “ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าฉันจะซื้อภาพนี้ แป๊บนะ ฉันขอติดต่อจองภาพนี้ ก่อน” เขาตัดสินใจเดินไปสัง่ จองภาพนีใ้ นทันที เพราะเกรงว่าจะเสียภาพนีไ้ ปให้คนอืน่ สิง่ แรกทีเ่ ขาอยากรูค้ อื ผูช้ ายใส่ชดุ ราชปะแตนคนนัน้ เป็นใคร ท�ำไมเขารูส้ กึ ดี ที่ได้พบหน้าชายหนุ่มคนนั้น อย่างที่สอง นามปากกา พรรณนารายนี้คือใคร ท�ำไม ใช้ชื่อโบราณไม่ทันสมัยเอาเสียเลย ธานีรู้สึกว่าเพื่อนของเขาแสดงแววตาแปลกๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างกังวล อยู่ในใจ “แกเป็นอะไรหรือเปล่า แล้วนี่นึกยังไงอยากได้รูปนี้ ปกติแกจะเป็นคนวาด อย่างเดียวไม่ใช่เหรอ” ธานีเอ่ยถามอย่างสงสัย “เอาเถอะ ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้ว่ามีอะไรบางอย่างที่ท�ำให้ฉันอยากซื้อ แล้วแกพอคุ้นๆ นามปากกานี้ไหม พรรณนาราย” พรรณนาราย คืออะไร คือใคร?? “นึกไม่ออกเลยจริงๆ นะ เดี๋ยวฉันลองถามเพื่อนฉันให้ก่อนก็แล้วกัน” “ภาสกร ผู้จัดการดาราสาวชื่อดังเนี่ยนะ รุ่นน้องนี่ ไม่ใช่รุ่นเดียวกัน” ท�ำเสียงสูงอย่างแปลกใจ “นัน่ แหละ เผือ่ เขาจะรูว้ า่ เป็นของใคร เอาเถอะ ได้ความคืบหน้ามายังไงเดีย๋ ว จะบอกแกเป็นคนแรกเลยแล้วกัน เอาเป็นว่าฉันขอตัวไปท�ำงานก่อนแล้วกันนะ ข่าว มีมากมายให้ท�ำ” “ได้สิ ฝากด้วยแล้วกันนะ เอาเป็นว่าฉันขอกลับก่อนแล้วกัน” พูดพร้อมกับ เดินออกจากห้องประชุมเล็กๆ ไปทันที ธานีสา่ ยหัวโดยลืมเรียกเพือ่ นรักกลับมา พีรวิชญ์ตอ้ งขึน้ เวทีเพือ่ ตอบค�ำถาม จากแฟนคลับ แต่กลับเป็นว่าเจ้าตัวเดินออกจากงานไปโดยไม่กลับมาอีกเลย ธานีจึง ต้องรับหน้าพร้อมกับตอบค�ำถามแทนเพื่อนรัก กว่าจะเอาตัวรอดในการตอบค�ำถามและเล่าที่มาของรูปภาพนั้นท�ำเอาธานี แทบเอาตัวไม่รอด โชคดีทภี่ าพนี้ ธานีทราบแนวความคิดและทีม่ า จึงท�ำให้เขาสามารถ ช่วยไม่ให้เพื่อนรักหน้าแตก 24

นนทนันท์

ธานีเดินออกจากงานพร้อมกับปาดเหงือ่ สามที มือหนาควักโทรศัพท์ออกจาก กระเป๋าพร้อมกับโทรไปหาเพื่อนรัก “เรียบร้อยแล้วนะ กว่าจะรอดมาได้ เกือบแย่” “เออ พูดเหมือนไปออกศึกที่ไหน ฉันลืมไปว่าต้องอยู่รอให้แฟนคลับ สัมภาษณ์ ยังไงก็ขอบใจแกนะ ว่าแต่ฉันอยากได้ภาพนั้นเร็วๆ แล้วว่ะ” “ภาพไหนวะ” เอ่ยถามราวกับจ�ำไม่ได้ “นี่แก...” “รูแ้ ล้ว อีกไม่กวี่ นั ไม่ใช่เหรอ เอาอย่างนีก้ แ็ ล้วกัน ถ้าได้ความคืบหน้าทัง้ เรือ่ ง นามแฝงพรรณนารายฉันจะบอกก็แล้วกันนะ ยังไงก็แค่นี้ก่อนแล้วกัน ไว้คุยกัน วันหลัง” พูดจบพร้อมกับวางสายทันที “เออ เฮ้ย จะรีบวางไปไหนวะ” โวยวายด้วยน�้ำเสียงขุ่นเคืองก่อนที่จะโยน โทรศัพท์ไว้บนเตียงนุ่มสีเขียว เขาทิ้งร่างหนาลงบนเตียงก่อนที่จะถอนหายใจออกมา ยาวๆ ‘พรรณนารายคือใคร ท�ำไมภาพชายหนุ่มในชุดราชปะแตนต้องปรากฏขึ้น ขณะทีเ่ รามองรูปด้วยนะ ท�ำไมเราต้องรูส้ กึ ดี หรือว่าเราจะเป็นประเภทไม้ปา่ เดียวกัน’ ความคิดในทางลบเกิดขึ้นทันที ตั้งแต่ที่จ�ำความได้ เขาก็ไม่เคยรู้สึกแบบนี้ กับผู้ชายมาก่อน หรือว่าครั้งนี้อาจเป็นการเปิดตัวครั้งแรกกันแน่ เขายกมือหนาขึ้นมาเกาอย่างสงสัยก่อนที่จะพลิกใบหน้าไปมองตู้เสื้อผ้า “สงสัยเราจะคิดมากไปหรือเปล่า เราเนี่ยนะรักไม้ป่าเดียวกัน ไม่จริง หรือว่า ต้องพิสูจน์” ในเมื่อยังไม่รู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับชายหนุ่มชุดราชปะแตนคนนั้นว่ามีที่มา อย่างไร เขาจึงต้องพิสูจน์ให้รู้กันไปเลยว่า เขาคือคนที่รักเพศเดียวกันหรือไม่ ร่างหนาลุกขึน้ ก่อนทีจ่ ะเดินไปเปิดตูเ้ สือ้ ผ้าแล้วหยิบชุดนอนขึน้ มาทันที ถึงแม้ ว่าจะไม่ใช่เวลานอน เขาก็อยากพักผ่อน เพราะด้วยอะไรๆ หลายอย่างในวันนีม้ นั ท�ำให้ เขารู้สึกเหนื่อย อยากจะผ่อนคลายและใช้เวลาการนอนหลับบนเตียงสักสิบชั่วโมง ขึ้นไป บางทีการได้พักผ่อนอันยาวนานอาจจะท�ำให้สมองของเขาโล่งจนสามารถรับรู้ เรื่องราวต่างๆ นานาที่ก�ำลังจะเข้ามาในอีกไม่ช้า เขารู้สึกเหมือนกับว่าก�ำลังมีเรื่องราว มากมายโถมกระหน�่ำเข้ามาในครั้งเดียว 25

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

2

ภายในห้องขังสีเ่ หลีย่ มสองชัน้ หลังเรือนใหญ่ ในอาณาเขตของท่านเจ้าคุณ อนุชิต เสียงลมพัดผ่านแต่ไม่สามารถเข้าสู่ชั้นใต้ดิน สภาพของแย้มนั้นไม่ต่างอะไร กับคนไม่อาบน�้ำเป็นเวลาห้าวัน มิหน�ำซ�้ำแผลจากรอยเฆี่ยนเน่าเฟะ น�้ำเหลืองและ น�้ำหนองไหลคลุกกับดินและฝุ่นข้างๆ ก�ำแพง ริมฝีปากเล็กซีดสั่นด้วยความทรมาน น�ำ้ ตาไหลอาบแก้มตรงรอยคราบเดิม ผมเผ้ายุง่ เหยิงและเต็มไปด้วยก้อนดินหนาเตอะ ท้องของเธอเจ็บแสบจนทรมาน ไม่มีอาหารและน�้ำตกถึงท้องเป็นเวลาหลายวัน “ท�ำไม ท�ำไมต้องเป็นแบบนี้ บ่าวไม่ผิด บ่าวรักท่านเจ้าคุณ ไม่มีสักครั้งที่ คิดนอกใจ แต่ทำ� ไม...” พึมพ�ำอยูค่ นเดียวพร้อมกับน�ำมือขึน้ จับหน้าอก หัวใจของเธอ เหมือนโดนมีดเล็กๆ กรีดหลายครั้งจนเกิดบาดแผลไม่ซ�้ำที่ ทุกครั้งที่คิดเรื่องนี้ ก็สร้างความทรมานจนแทบขาดใจ ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อไป ดวงตาเล็กที่เต็มไปด้วยรอยด�ำจากดินเหลือบไป เห็นแมลงสาบตัวเต็มวัยตัวหนึ่งค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ อาหารไม่ตกถึงท้องมา หลายวัน ประกอบกับปณิธานทีต่ งั้ ใจไว้วา่ จะรอให้ทา่ นเจ้าคุณอนุชติ กลับมา ท�ำให้เธอ ต้องท�ำอะไรบางอย่างเพื่อความอยู่รอด 26

นนทนันท์

ทั้งๆ ที่เธอเกลียดแมลงสาบ เธอวิ่งหนีได้แทบทุกครั้ง ทว่าไม่มีอาหารตกถึงท้องเป็นเวลานานหลายวัน เธอจึงต้องกลืนน�้ำลายด้วย ความขยะแขยงก่อนที่จะใช้มือสกปรกทุบตีแมลงสาบด้วยความอาฆาต มันตายคามือของเธอพร้อมกับมีน�้ำใสๆ ไหลออกมาจากตัวท้อง “ฉันต้องกินมันใช่ไหม” เธอถามตัวเองพร้อมกับชั่งใจอีกครั้ง หากเธอไม่กิน ก็ไม่มีชีวิตอยู่ และเธอก็จะไม่มีโอกาสอยู่พบหน้าท่านเจ้าคุณอนุชิต มือเล็กจับที่หนวดของแมลงสาบพร้อมกับยกขึ้นมา ริมฝีปากสั่นและรู้สึก ยิ่งเกลียดชังเมื่อต้องตัดสินใจกินมัน น�้ำตาไหลอาบแก้มทันทีเมื่อรู้ว่าชะตาชีวิตของเธอนั้นยิ่งกว่าละครน�้ำเน่า สักพักเธอกลืนมันอย่างรวดเร็วและกลืนลงไปในที่สุด เธอกวาดสายตาไปรอบๆ อย่างช้าๆ จนกระทัง่ ก้มมองดูกบั พืน้ พืน้ ดินบางส่วน เปียกชุ่มเพียงเล็กน้อย เธอกลืนน�้ำลายลงแล้วค่อยๆ ขยับตัวเข้าไปหาบ่อน�้ำเล็กๆ บนผืนดิน ใบหน้าเรียวทีม่ อมแมมสกปรกค่อยๆ ก้มหน้าลง ลิน้ เล็กๆ แลบออกมาด้วย อาการสั่น เธอแลบลิ้นและดูดน�้ำสีน�้ำตาลนั้นพร้อมกับกลืนมันอย่างดีใจ ...สิ่งที่เธอกระท�ำอยู่ตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับสุนัขก�ำลังกินน�้ำ... เสียงสะอื้นปรากฏขึ้นหลังกินน�้ำไปสองสามหยด เธอค่อยๆ พิงก�ำแพง แผล เน่าเฟะสัมผัสกับก�ำแพงจนปวดแสบทรมาน น�้ำตาไหลอาบแก้มมอมอย่างต่อเนื่อง หัวใจดวงน้อยเหมือนก�ำลังโดนท�ำลายลง “ท�ำไมชีวติ บ่าวต้องเป็นเยีย่ งนีด้ ว้ ย บ่าวรักท่านเจ้าคุณ บ่าวจะรอให้ทา่ นเจ้าคุณ กลับมา กลับมา...” หยุดคร�่ำครวญเพราะคิดว่าคงไม่มปี ระโยชน์อะไรนอกจากท�ำร้าย ตัวเอง เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงช้าๆ ก่อนที่จะนอนหลับพักผ่อน “ไม่ ไม่” ใบหน้าเรียวยาวไร้เครื่องส�ำอางส่ายไปมาอย่างร้อนรน แพรวารู้สึก ว่าเธอก�ำลังฝันร้าย เหมือนเธอรู้สึกเจ็บปวดและอินไปด้วยทุกครั้งที่ฝันเรื่องแบบนี้ ร่างเล็กสะดุง้ ขึน้ พร้อมกับหายใจหอบ มือเล็กทัง้ สองรีบคว้าผ้าห่มขึน้ มากอดไว้ ดวงตากวาดไปมารอบห้องอย่างหวาดกลัว ‘...ท�ำไมฉันต้องฝันแบบนี้ด้วยนะ มันฝันเกินกว่าที่เคยเห็นอีก ท�ำไมผู้หญิง คนนั้นถึงทรมานแสนสาหัส...’ เมื่อนึกไปถึงภาพที่เธอฆ่าแมลงสาบ ภาพที่หญิงสาวคนนั้นต้องกินมันเพราะ ต้องการความอยู่รอด มันท�ำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวมากขึ้นไปอีก 27

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ก๊อก! เสียงเคาะประตูดังขึ้น ร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจเป็นอย่างมาก “ใคร?” ท�ำเสียงสูงก่อนที่จะจ้องประตูอย่างเอาเรื่อง “ผมเอง ภาสครับ พี่ตื่นหรือยัง วันนี้ไปถ่ายแบบไหมพี่ ถ่ายคู่กับคุณพอล ด้วยนะครับ” “นั่นสิ ตายล่ะ” เธอสะดุ้งพร้อมกับเรียกสติให้กลับคืนมาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะเด้งตัวเองขึ้นมาจากเตียงพร้อมกับรีบวิ่งไปยังตู้เสื้อผ้า “ภาสท�ำกับข้าวให้พี่เลยนะ เดี๋ยวพี่จะรีบอาบน�้ำแล้วลงไป” รีบคว้าผ้าเช็ดตัว ก่อนที่จะวิ่งเข้าไปในห้องน�้ำ ภาสกรส่ายหัวพร้อมกับยิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินลงไปข้างล่าง เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เขาใช้มือหนาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง หน้าจอแสดงเบอร์โทรของธานี นักข่าวที่แสนดีซึ่งเป็นรุ่นพี่ของเขานั่นเอง “ครับพี่ธานี สบายดีไหมพี่” “ก็เรื่อยๆ ว่ะ ช่วงนี้ไม่ค่อยมีข่าวให้ท�ำเท่าไร เออ ภาสว่างหรือเปล่า พี่อยาก คุยอะไรบางอย่างหน่อยจะได้ไหม” ปลายสายถามพร้อมกับลุน้ ตัวโก่งว่าภาสกรจะว่าง และสามารถออกมาพบเขาได้ในวันนี้ “ได้สิครับ ผมออกไปหาพี่ธานีได้อยู่แล้ว ประมาณเที่ยงๆ ได้ไหม ผมจะ ไปส่งพี่แพรก่อน” “ได้สิ ขอบใจนะ ไว้พบกัน” พูดจบพร้อมกับตัดสายไปทันที ‘...วันนี้พี่ธานีมาแปลก ปกติจะไม่ค่อยโทรมาหา แสดงว่าต้องมีเรื่องอะไรให้ เราช่วยแน่ๆ...’ คิดในใจก่อนทีจ่ ะลงไปข้างล่างเพือ่ เตรียมอาหารเช้าให้พสี่ าวแสนสวย เมื่อลงไปข้างล่าง เขาเห็นผู้เป็นแม่นั่งทานอาหารล่วงหน้าไปก่อน ร่างหนาเดินไป ที่โต๊ะพร้อมกับหยิบจานข้าวเพิ่มอีกหนึ่งจาน “พี่แพรตื่นสายอีกล่ะสิภาส หรือว่าฝันร้ายอีกแล้ว” “ผมก็ไม่รเู้ หมือนกับครับ แต่กค็ งจะเป็นอย่างทีแ่ ม่วา่ แน่ๆ” ตักข้าวพร้อมกับ ต่อบทสนทนากันอย่างไหลลื่น “สองแม่ลูกนินทาอะไรกันอยู่คะ ภาส นินทาอะไรพี่หรือเปล่า” แพรวาเดิน ลงมาในชุดเกาะอกสีชมพูทดี่ นั อกอวบอิม่ เด่นเกินใบหน้าทีแ่ ต่งแต้มด้วยเครือ่ งส�ำอาง โทนอ่อน ตุ้มหูอันโตใส่แล้วเพิ่มความมั่นใจในบุคลิก “สวยอีกแล้วพี่สาวเรา กินข้าวเถอะครับ ตักไว้ให้แล้ว” ภาสกรเอ่ยชมพร้อม กับชี้นิ้วไปอีกฝั่งหนึ่ง 28

นนทนันท์

ร่างอรชรเดินเข้าไปนั่งประจ�ำที่ก่อนที่จะมองหน้าทั้งสองคนเหมือนมีอะไร บางอย่างจะบอก “มองหน้าภาสกับแม่แบบนี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่ๆ เมื่อคืนฝันแบบเดิมอีกแล้ว ใช่ไหมพี่” เอ่ยถามอย่างรู้ใจ “ไม่ใช่ ฝันแบบใหม่ เป็นอะไรที่น่ากลัวมากๆ” เธอจับช้อนส้อมแล้วตักข้าว พอดีค�ำใส่ปาก “ฝันแบบไหน เล่าให้พวกเราฟังได้หรือเปล่า” แม่ของเธอถามเพราะอยากรู้ เรื่องราวใหม่ บางทีอาจจะเป็นเรื่องราวที่ต่อเนื่องกัน “ได้สิ คือแพรเห็นทาสสาวคนเดิมก�ำลังฆ่าแมลงสาบและกินมันอย่างกระหาย เพราะเธอหวังว่าท่านเจ้าคุณอนุชิตจะกลับมา แต่แพรรู้สึกได้ว่า แพรเจ็บ เจ็บอย่าง ทรมานเหมือนกับแพรเป็นคนคนเดียวกันกับทาสสาวคนนั้นเลยค่ะ” ฟังแล้วแทบไม่เชื่อหู ภาสกรยิ้มและเอียงใบหน้าเล็กน้อย “มันเกินจริงไปหรือเปล่า พีอ่ าจจะสงสารจนอิน อย่าลืมสิ ก่อนหน้านีพ้ ฝี่ นั ถึง ทาสคนนั้นถูกเฆี่ยนตี มันก็ต้องมีความรู้สึกสงสารเป็นธรรมดาอยู่แล้วล่ะ จริงไหม” ภาสกรแสดงความเห็นอย่างรวดเร็ว ...นั่นสิ ภาสก็พูดถูก... เธอเริ่มลังเลใจ “แม่วา่ น้องก็พดู ถูกนะ แต่แม่กเ็ ชือ่ เรือ่ งอดีตชาติเหมือนกัน เพราะจิตของเรา อาจผูกพันกับสิง่ ใดสิง่ หนึง่ หากสิง่ นัน้ ยังค้างคาอยูใ่ นใจ อีกอย่าง เคยได้ยนิ แรงอาฆาต ข้ามภพไหม นั่นแหละคือจิตสุดท้ายที่อธิษฐานแบบนั้น ท�ำให้จิตดวงนั้นไม่สงบ ชาตินี้จึงคิดเคียดแค้นไปด้วย” ค�ำพูดของผู้เป็นแม่ท�ำให้แพรวาฉุกคิด ...จริงสิ มันอาจจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นก็เป็นได้... “นี่พี่ เลิกคิดนอกเรื่องก่อนเถอะ ไปถ่ายแบบก่อนดีกว่านะพี่” เตือนด้วย ความหวังดีก่อนที่จะยักคิ้วให้พี่สาว “นั่นสิ ตอนนี้ไม่ควรจะคิดเรื่องแบบนี้ ไปเถอะ” ตักอาหารเข้าปากเป็น ค�ำสุดท้ายก่อนทีจ่ ะหยิบแก้วน�ำ้ ทรงสูงขึน้ มาดืม่ มือเล็กหยิบกระดาษทิชชูสขี าวขึน้ มา ซับเล็กน้อยก่อนที่จะลุกพรวดพราดทันที “อิ่มแล้วเหรอลูก” 29

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“ค่ะแม่ ไปเถอะภาส พี่รีบ” เธอเปลี่ยนความรู้สึกเป็นรีบขึ้นมาทันทีเหมือน กับว่ามันก�ำหนดได้ ก่อนหน้านีไ้ ม่เห็นมีทที า่ ว่าจะเร่งรีบ เธอท�ำเอาภาสกรตัง้ ตัวไม่ทนั “เดี๋ยวสิพี่ จะรีบไปไหน ผมยังกินไม่เสร็จเลย” พูดแล้วก็ตักอาหารเข้าปาก ค�ำใหญ่สองสามค�ำก่อนที่จะรีบวิ่งตามพี่สาวแสนสวยไปในทันที พีรวิชญ์นอนอยูบ่ นเตียงอย่างอิม่ ใจเพราะวันนีไ้ ม่มอี ะไรให้คดิ มากเหมือน เมื่อวาน ร่างหนายังคงนอนกอดหมอนข้างอย่างไร้สติ เสียงนาฬิกาปลุกเป็นรอบที่สิบ ดังขึ้น มือหนายกขึ้นมากดปุ่มเพื่อให้เสียงนั้นเงียบ เปลือกตาหนาเปิดขึ้นอย่างช้าๆ ก่อนที่จะมองไปรอบๆ “เช้าแล้วเหรอ ยังไม่อยากลุกไปไหนเลย” พลางกวาดสายตาไปรอบๆ อีกครัง้ ก่อนที่จะหลับตาลงช้าๆ กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นที่หัวนอนหนึ่งครั้ง เปลือกตาเปิดขึ้นทันที ...ใครโทรมาแต่เช้า คนจะหลับจะนอน... เขาเริ่มอารมณ์เสียพร้อมกับท�ำหน้าบึ้ง มือหนาเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ก่อนที่จะมองเบอร์โทรศัพท์ “ใครกันวะ” เบอร์ที่แสดงบนหน้าจอนั้นท�ำเอาคนที่ครึ่งหลับครึ่งตื่นถึงกับ ตกใจตื่น “สวัสดีครับ ผมพีรวิชญ์ครับ” เจ้าตัวแนะน�ำให้ปลายสายที่ไม่รู้จัก “ครับ ผมโทรจากเจ้าของทีจ่ ดั งานแสดงภาพเมือ่ วานครับ ตอนนีท้ างเราจะให้ คนไปส่งรูปให้ที่บ้านภายในวันนี้เลยนะครับ ไม่ทราบว่าคุณพีรวิชญ์สะดวกรับวันนี้ ไหม” ปลายสายบอกสิ่งที่เหลือเชื่อสุดๆ เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเองด้วยซ�้ำว่า รูปจะได้ เร็วเกินกว่าก�ำหนด ...วันนี้เขาเองก็ว่าง ไม่มีอะไรท�ำอยู่แล้ว... “ได้สิครับ มาส่งตอนไหนครับ” “ก็คงเป็นตอนเที่ยงๆ หรือบ่ายโมงตรงครับ สรุปว่าสะดวก” “ครับ ผมจะรอรับนะครับ” เขายิ้มหน้าบานไม่หุบก่อนที่จะวางสายลงอย่างมี ความสุข “ดีใจที่สุดเลย ในที่สุดก็ได้สักที” เขาเพ้ออย่างมีความสุขก่อนที่จะลุกขึ้น จากเตียงพร้อมกับบิดซ้ายขวาอย่างรวดเร็ว ร่างหนาเดินไปที่หน้าตู้เสื้อผ้าสีน�้ ำตาล ก่อนที่จะรีบคว้าผ้าขนหนูสีขาวขึ้นมาพาดไว้ที่เอวหนาแล้วปลดเสื้อผ้าทุกชิ้นออกไป กองไว้ข้างๆ 30

นนทนันท์

ณ สถานที่ถ่ายแบบ รถยนต์ของภาสกรเคลือ่ นเข้ามาในสตูดโิ อของนิตยสารชือ่ ดังซึง่ เคยร่วมงาน กับแพรวาหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน เขาคุ้นเคยกับสถานที่นี้ดีเป็นพิเศษ ภาสกรขับรถ เข้าไปยังที่จอดรถส่วนตัวซึ่งทางนิตยสารจัดการให้เป็นพิเศษ แต่เมื่อถึงที่จอดรถ ก็พบว่า มีรถคันแปลกตาเข้ามาจอดในที่ส่วนตัวของแพรวา “ภาส ใครท�ำแบบนี้ มันที่จอดรถส่วนตัวของพี่ไม่ใช่เหรอ” เธอบ่นเสียงดัง ลั่นรถอย่างไม่ยอมให้กับคนที่จ้องเอาเปรียบ “ไม่รู้สิพี่ ภาสเองก็งง หรือว่าภาสจ�ำที่จอดรถผิด” พูดจบพลางกวาดสายตา ไปรอบๆ “ไม่ผิดแน่ๆ เห็นไหมว่ามีชื่อพี่ติดอยู่ตัวเล็กๆ ตรงป้าย เห็นไหม” เธอชี้นิ้ว ไปยังป้ายจอดรถส่วนบุคคล ด้านล่างของป้ายมีตัวอักษรเล็กๆ ติดอยู่ว่า แพรวา “จริงด้วยสิพี่ ว่าแต่รถคันนี้มันคุ้นๆ นะพี่” ภาสกรเหมือนเคยเห็นรถคัน สีเทานี้ที่ไหนมาก่อน เขาหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างออก “ใช่แล้วพี่ รถของนางร้ายหน้าใหม่ยังไงล่ะ นางร้ายของละครเรื่องใหม่ที่พี่เพิ่งเจอกัน” ภาสกร จุดประเด็นให้แพรวาคิด ...ใช่ คันนี้จริงๆ ด้วย... “รวิธร พี่ว่าต้องใช่แน่ๆ ครั้งที่แล้วก็เกือบจะมีเรื่องกับมัน คราวนี้พี่ไม่ปล่อย มันไว้แน่ แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ” แพรวาย้อนกลับไปเมื่อวันถ่ายละคร วันนั้น เธอกับรวิธรเจอกันครั้งแรก ความรู้สึกไม่ถูกชะตาก็ปรากฏขึ้นทันทีโดยไม่มีสาเหตุ แทนทีร่ วิธรจะเกรงใจนักแสดงชือ่ ดังอย่างเธอ รวิธรกลับไม่เกรงใจและเย่อหยิง่ ท�ำตัว เรือ่ งมาก แพรวาเห็นแบบนัน้ จึงเข้าไปเตือนด้วยความหวังดี แต่กถ็ กู ปฏิเสธความหวังดี จนเกือบจะมีเรื่องกัน “คราวนี้ล่ะ ฉันจะมีเรื่องกับนังรวิธรให้ได้” แพรวาถอนหายใจ ออกมายาวๆ ก่อนที่จะคลี่ยิ้มบนมุมปากพร้อมกับแววตาอันน่ากลัว “ภาสไปจอดทีอ่ นื่ ก่อนแล้วกันครับ ตรงนัน้ น่าจะมี” ภาสกรชีน้ วิ้ ไปยังทีจ่ อดรถ ทั่วไปซึ่งอยู่ด้านหน้าและไม่ไกลมากนัก แพรวานั่งกอดอกนิ่งๆ เมือ่ จอดรถเสร็จแล้ว สองพีน่ อ้ งเดินลงจากรถอย่างรีบเร่ง เพราะความอยากรู้ ว่าใครกันแน่ทกี่ ล้าท�ำแบบนี้ สองคนรีบก้าวเข้าไปในสตูดโิ อ แววตาของแพรวาเบิกกว้าง อย่างน่ากลัว 31

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“พี่แพร ผมว่าพี่ใจเย็นๆ แล้วกัน แค่พูดคุยไม่ต้องลงมือหรอกพี่ เดี๋ยวถึงหู นักข่าว ชื่อเสียงของพี่จะเสียได้นะ” ภาสกรเตือนด้วยความหวังดีก่อนที่จะก้าวยาวๆ เพื่อให้ทันพี่สาว “เรื่องนั้นพี่รู้อยู่แล้วล่ะ แต่ถ้าอีกฝ่ายเริ่มลงไม้ลงมือกับพี่ก่อน ก็น่าจะรู้นะ ว่าพี่จะท�ำยังไง” แน่นอนที่สุด ระดับอย่างแพรวาที่พกความมั่นใจเกินร้อย คิดจะท�ำอะไร ก็ท�ำเต็มที่อย่างมั่นใจ “ขอให้เป็นแบบนั้นก็แล้วกัน” เมื่อถึงทางเข้าสตูดิโอ ภาสกรปล่อยให้พี่สาว เดินเข้าไปคนเดียวโดยตัวเขาเองยืนพนมมืออยูข่ า้ งนอก เขาหวังว่าแพรวาจะไม่ทำ� อะไร อย่างที่เขาคิดไว้ ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีชมพูเดินเข้าไปอย่างมั่นใจพร้อมส่งรอยยิ้มหวาน ให้กับทุกคน ช่างแต่งหน้า ช่างท�ำผม และคนอื่นๆ เดินเข้ามาต้อนรับกันอย่างอบอุ่น “เชิญแต่งหน้าก่อนค่ะคุณน้อง” ช่างแต่งหน้าร่างอวบเดินเข้ามาเชิญด้วยรอยยิม้ ที่เป็นมิตร “พีค่ ะ ไม่ทราบว่ารวิธร นางร้ายน้องใหม่ ถ่ายแบบร่วมกับคุณน้องหรือเปล่าคะ” เธอแอบถามพร้อมกับเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว “ค่ะ น้องรวิธรนั่งอยู่ในห้องแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ถามท�ำไมเหรอคะ” “อ๋อ คือคุณน้องไม่ทราบค่ะว่ามีคนอืน่ ทีไ่ ม่ได้รบั เชิญตัง้ แต่แรกมาร่วมถ่ายด้วย” เมื่อเดินเข้าไปในห้องแต่งตัว เธอเน้นย�้ำประโยคสุดท้ายด้วยน�้ำเสียงดุดันไม่พอใจ หางตามองที่รวิธร เธอเองก็ไม่เข้าใจจริงๆ ว่าท�ำไมต้องแสดงความรู้สึกแบบนี้ แต่ที่ แน่ๆ เธอไม่รู้สึกถูกชะตาอย่างมาก “อ้าว สวัสดีคะ่ นางเอกสุดสวย มาช้าจังเลยนะคะ รวิแต่งหน้าเสร็จไปสิบชาติ แล้ว” เธอมองด้วยหางตาเพื่อแสดงให้เห็นว่า เธอเองก็ไม่ยอมถูกกดดันอยู่ฝ่ายเดียว “เหรอคะ พอดีว่าระดับนางเอก มาสายเป็นเรื่องธรรมดาค่ะ พี่ๆ ทุกคนที่นี่ เข้าใจดี คุณพี่คะ แต่งหน้าให้สวยๆ นะคะ พอดีว่าตอนเช้าก่อนที่จะเข้ามาที่นี่ หาที่ จอดรถย้ากยากค่ะ เหมือนมีพวกคนชั่วฉวยโอกาสเสียบที่จอดรถแทนคุณน้องค่ะ” ปรายตาไปมองที่รวิธรพร้อมกับเบิกตากว้าง “จริงเหรอคะคุณน้อง ได้ค่ะ คุณพี่จัดหนัก จัดเต็มค่ะ” ช่างแต่งหน้าตกใจ พร้อมกับสัญญาว่าจะท�ำให้ใบหน้าของเธอหายมันและกลับมาสวยมากกว่าเดิม 32

นนทนันท์

“คนเรา ถ้าไม่สวยจริงๆ ก็คงต้องใช้เครื่องส�ำอางปกปิด ดูรวิสิคะ ไม่ต้อง แต่งหน้าหนามากนักก็สวยแล้ว แบบนีเ้ รียกว่าสวยธรรมชาติใช่ไหมคะคุณพี”่ เธอหัน ไปพูดกับช่างแต่งหน้าอีกคนหนึ่งก่อนที่จะปรายหางตามองที่แพรวา “อันที่จริง การแต่งหน้าให้ดูสวยนั้นมันท�ำกันได้หลายแบบ อย่างฉันเนี่ย จะแต่งโทนไหนก็ดูสวยไปหมด จริงไหมคะคุณพี่” เธอพูดกับช่างแต่งหน้าแต่สายตา จ้องเล่นงานรวิธร บรรยากาศในห้องแต่งตัวเริ่มอึดอัด ช่างแต่งหน้าทั้งสองคนมองหน้ากันเอง อย่างหวาดกลัว เพราะรังสีอ�ำมหิตที่แผ่กระจายออกมาจากดาราทั้งสองคน ท�ำเอา ช่างแต่งหน้าอยากจะรีบท�ำหน้าที่ให้เสร็จไวๆ เกรงว่าจะเกิดเรื่องตบตีกันขึ้น “นีค่ ะ่ คุณน้อง คุณพีเ่ ลือกสีสนั ให้เหมาะกับคุณน้องแล้วนะคะ เห็นไหม” เติม แก้มอย่างรวดเร็วเพื่อเรียกความสนใจกลับคืนมา หากปล่อยให้นิ่งเงียบนานกว่านี้ อาจจะเกิดการลงมืออะไรบางอย่างเป็นแน่ “ค่ะคุณพี่” แพรวาตอบพร้อมกับมองสีบนใบหน้าอย่างสนใจ “เดี๋ยวรวิไปแต่งตัวก่อนนะคะ ชุดนี้ใช่ไหมคะ” รวิธรหันไปถามช่างแต่งหน้า “อ๋อ ค่ะ ชุดนั้นเลยค่ะ พอดีฝ่ายเสื้อผ้าฝากพี่มาให้น้องรวิ” ช่างแต่งหน้า พยักหน้าก่อนที่จะส่งยิ้มพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ เธอหันไปมองช่าง แต่งหน้าอีกคนหนึ่งแล้วยิ้มให้เช่นกัน รวิธรหยิบชุดก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องแต่งตัว “คุณพี่คะ ขอชุดที่จะใส่หน่อยได้ไหมคะ คือจะดูโทนของสีหน้าด้วยว่ามัน เข้ากับชุดหรือเปล่า” เมื่อเติมหน้าอ่อนๆ เสร็จแล้ว เธอก็ขอดูชุดทันที ใจของช่างแต่ง หน้าทั้งสองคนหล่นไปอยู่ตาตุ่ม ช่างแต่งหน้าต้องจ�ำยอมหยิบเสื้อผ้าอย่างช้าๆ “นี่ค่ะ” รอยยิ้มบนใบหน้าของแพรวาปรากฏขึ้นทันที “ดีค่ะ ชุดสีอ่อน แต่งหน้าโทนอ่อนก็ดีแล้วค่ะ อาจจะต้องเติมอีกนิดหน่อย เอาเป็นว่าขอเปลี่ยนชุดก่อนดีกว่าค่ะ” ตรงกับการคาดการณ์ของช่างแต่งหน้าทัง้ สองคนไม่มผี ดิ แพรวายิม้ อย่างมีนยั ก่อนที่จะเดินไปนอกห้อง

33

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

3

ภายในห้องน�ำ้ ของสตูดโิ อนีก้ ว้างขวางมาก ถึงแม้วา่ จะเป็นห้องน�ำ้ ส่วนรวม แต่กม็ หี อ้ งน�ำ้ เล็กๆ เพือ่ ให้เปลีย่ นชุดได้ตามสะดวก รวิธรยืนพิงก�ำแพงสีขาวอยูพ่ ร้อม กับวางชุดไว้ด้านข้าง เธอกระดิกเท้าเล็กไปมาเพื่อรอให้แพรวาตามเข้ามา ...ท�ำไมยังไม่มาอีก หรือว่าจะยั่วโมโหมันไม่พอ... มือเล็กยกขึ้นมองดูนาฬิกาด้วยใจร้อนรนก่อนที่จะหันหน้าไปดูเมื่อประตู เปิดออก ร่างเล็กในชุดเกาะอกสีชมพูเดินเข้ามาอย่างมัน่ ใจพร้อมกับชุดทีใ่ ช้ในการถ่ายแบบ ดวงตาและใบหน้าของเธอจ้องมองไปที่รวิธรอย่างเอาเรื่อง ทันทีที่จ้องมองนั้นเหมือน เธอสัมผัสได้ถึงบางสิ่ง ใบหน้าและลักษณะท่าทางเหมือนกับใครสักคนที่เธอเคยเห็น หรือรู้จัก ใบหน้าของคุณหญิงบานเย็นปรากฏขึ้นทันที ใบหน้าปรากฏชัดเจน หาก ลองเทียบดูแล้ว คล้ายคลึงกับรวิธรเป็นอย่างมาก เธอต้องก้มหน้าลงพร้อมกับส่ายหัว ไปมาอย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไปล่ะ ก้มหน้าท�ำไม หรือว่ายอมแพ้ซะแล้วเหรอ” เสียงเล็กข่มขู่ คนฝั่งตรงข้ามก่อนที่จะเดินเข้าไปใกล้ๆ 34

นนทนันท์

“เปล่า ฉันไม่เคยคิดที่จะยอมแพ้หรือหลีกทางให้กับเด็กใหม่อย่างเธอเลย รวิธร เธอต่างหากทีค่ วรเจียมตัว ไม่ใช่มนั่ ใจไปซะทุกอย่างว่าสิง่ ทีต่ วั เองท�ำนัน้ ถูกต้อง เหมาะสม” ดวงตาเบิกกว้างอย่างเอาเรื่อง “เรื่องอะไรที่ฉันต้องยอมคนอย่างเธอด้วย ก็แค่นางเอก ไม่ใช่แม่ฉัน สักหน่อย” น�้ำเสียงเริ่มดุเดือดมากยิ่งขึ้น “เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน เธอมาแย่งที่จอดรถของฉันท�ำไม ทั้งๆ ที่ก็รู้ว่ามันเป็น ที่ส่วนตัวของฉัน” “ไม่ทราบสิคะ ไม่เห็นจะสนใจตรงไหนเลย ทีจ่ อดรถก็เอาไว้จอด ไม่ใช่จอง” เถียงสู้ทั้งๆ ที่พยายามกลบเกลื่อนความจริง ดวงตาของทั้งสองคนจ้องมองกันอย่าง อาฆาต “งั้นลองบอกมาซิว่าท�ำไมต้องเป็นที่นี่ ฉันมาถ่ายแบบที่นี่ประจ�ำ ที่นี่ก็เลย ท�ำที่จอดรถให้กับฉันเป็นกรณีพิเศษ เพราะฉะนั้น เธอไม่ควรท�ำแบบนี้ถ้าคราวหน้า เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก อย่าหาว่าฉันไม่เตือนก็แล้วกัน” เธอเน้นย�้ำและชี้แจงที่จอดรถ “คราวหน้าฉันคงไม่มาถ่ายแบบกันที่นี่แล้วล่ะ คงจะไม่มีวันหน้าแน่ๆ” รวิธร มองรอบๆ ห้องน�้ำก่อนที่จะพูดอะไรบางอย่างที่เหมือนดูถูกบริษัทนี้เหลือเกิน “แน่ใจนะว่าจะไม่มาอีก ที่นี่คืออันดับหนึ่งของนิตยสารบันเทิง ค่าตัวสูงกว่า ที่อื่นๆ แน่ใจนะว่าจะไม่มาอีก ฉันยังรับงานที่นี่เป็นประจ�ำ ก็ตามใจ และหวังว่าเรื่อง ฉันกับเธอจะไม่เกิดขึ้นอีกในวันที่ไปกองถ่ายละครนะ” แพรวายอมสงบศึกเพราะเห็นว่าจวนเวลาที่จะเริ่มถ่ายแบบนิตยสาร เธอ มองรวิธรด้วยแววตาดุดันก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องน�้ำเพื่อเปลี่ยนชุด ขณะที่เธอ ก�ำลังจะหันหน้ากลับไป รวิธรแกะไม้แขวนเสื้อออกมาจากชุดก่อนที่จะก�ำมันไว้แน่น เธอพร้อมที่จะน�ำมันไปตีที่แผ่นหลังแทนการใช้มือตบใบหน้า “หยุดนะ คิดจะเล่นแบบเด็กๆ หรือยังไง” แพรวาหันกลับมาพร้อมกับท�ำตา เบิกกว้างอย่างน่ากลัว กลุ่มพลังงานบางอย่างออกมาจากดวงตาก่อนที่จะท�ำให้ ไม้แขวนเสื้อนั้นหักงอจนไม่เป็นรูป รวิธรเห็นการเปลี่ยนแปลงอันน่าทึ่งของไม้แขวนเสื้ออันนั้นจนต้องรีบปล่อย มันลงไปกองไว้กับพื้น เธอรีบหลับตาก่อนที่จะภาวนาอะไรบางอย่างในใจเพื่อดับ ความหวาดกลัว แพรวากระตุกยิม้ ทีม่ มุ ปากเล็กน้อยก่อนทีจ่ ะเดินเข้าไปในห้องน�ำ้ เพือ่ เปลีย่ นชุด โดยปล่อยให้รวิธรยืนกล้าๆ กลัวๆ อยู่ล�ำพัง 35

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

รวิธรไม่คิดว่าแพรวาจะมีสัมผัสที่หกและแรงอะไรบางอย่างที่ท�ำให้ทุกสิ่ง เหมือนกับมายากล เธอตกใจกลัวแต่ก็ไม่ยอมที่จะละหรือเลิกการกระท�ำแบบนี้ หาก มีคราวหน้าที่ได้พบกัน เธอจะเอาคืนอย่างสาสม เมื่อตั้งสติได้แล้ว รวิธรรีบเดินเข้าไปในห้องเล็กๆ เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่ จะออกไปเติมหน้าเล็กน้อย การถ่ายแบบนิตยสารเริ่มต้นด้วยดีและได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดีจาก ทั้งสองคน เวลาท�ำงาน ทั้งสองคนตัดเรื่องส่วนตัวและพุดคุยกันด้วยรอยยิ้ม การถ่ายแบบเสร็จสิ้นก่อนมื้อเที่ยงจะมาถึง ภาสกรยังคงอยู่ที่ห้องพักรับรอง แพรวาเดินเข้ามาในชุดเกาะอกสีชมพูตัวเดิมก่อนที่จะพยักหน้าให้น้องชาย “กลับกันเถอะ ภาสจะได้ไปท�ำธุระต่อ” “พี่รู้ได้ยังไงว่าผมมีธุระ” ภาสกรเงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย “พี่ก็เดา ไม่มีอะไรหรอก กลับกันเถอะ พี่เหนื่อย” แพรวาพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนที่จะดึงร่างหนาขึ้นมาจากที่นั่ง “เชิญสิครับ” ภาสกรผายมือไปทางด้านข้างเพื่อเชิญให้พี่สาวเดินน�ำออกไป รถยนต์คนั โปรดของภาสกรเคลือ่ นออกจากสตูดโิ อของบริษทั แห่งหนึง่ อย่าง รวดเร็ว ความหนาแน่นของรถท�ำเอาคนขับถอนหายใจออกมาอย่างกังวล สีหน้า ของเขาแสดงออกมาอย่างชัดเจน ริมฝีปากเม้มเข้าพร้อมกับมองที่ข้อมือ “แบบนี้แสดงว่าต้องมีนัดแน่ๆ” คนที่นั่งข้างๆ เอ่ยถามพร้อมกับยักคิ้ว “ก็มีครับพี่ มีนัดกับเพื่อนรุ่นพี่ครับ พอดีนัดกันไว้ตอนเที่ยงกว่าๆ นี่ก็เที่ยง แล้ว กลัวจะไม่ทนั ” ภาสกรยอมบอกกับพีส่ าวว่านัดกับใครก่อนทีจ่ ะก้มมองดูนาฬิกา อีกครั้ง ยิ่งก้มมองดูก็ยิ่งท�ำให้ใจร้อนรน “อย่าเพิ่งคิดอะไรมากเลย ใจเย็นๆ ไว้ก่อน กรุงเทพฯก็แบบนี้ล่ะ รถติดได้ ทุกครัง้ ” พูดจบ สัญญาณไฟสีเขียวปรากฏขึน้ บนสีแ่ ยก รถทุกคันเคลือ่ นออกไปทันที “ค่อยยังชั่วที่ยังพอขยับอะไรได้บ้าง พักแค่ชั่วโมงเดียวจะออกไปกินอะไร ไกลๆ กันมากมาย” คนขับบ่นเล็กน้อยก่อนที่จะขับเคลื่อนรถยนต์ให้เร็วขึ้นกว่าเดิม “ใจเย็นๆ ไง” แพรวาห้ามปราม สักพักหนึง่ รถยนต์คนั โปรดแล่นเข้าสูบ่ า้ นสีขาวหลังคาสีนำ�้ เงินอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะจอดสนิทพร้อมกับมีสาวใช้เดินออกมาต้อนรับ “ขับรถดีๆ ล่ะภาส พี่ขึ้นไปพักผ่อนก่อนนะ” เธอหันหน้าไปบอกน้องชาย อย่างมั่นใจพร้อมกับรอยยิ้มหวาน 36

นนทนันท์

“ครับ ถ้าอย่างนัน้ ภาสไปก่อนนะ ป่านนีร้ นุ่ พีท่ นี่ ดั ไว้คงนัง่ รอแล้วล่ะ” ภาสกร ยิม้ ก่อนทีจ่ ะก้มดูนาฬิกาอีกครัง้ หนึง่ ร่างหนาก้งโค้งเข้าไปในรถก่อนที่จะนั่งด้วยท่าที่ สบายที่สุดแล้วออกจากบ้านหลังสีขาวไป ณ สถานทีน่ ดั ใจกลางเมืองในร้านกาแฟชือ่ ดังแห่งหนึง่ ภาสกรจอดรถไว้ ที่อาคารด้านหลังของห้างสรรพสินค้าชื่อดัง เขาเดินมาตามทางที่คิดว่าใกล้ที่สุดเพื่อ ประหยัดเวลาในการเดินทาง ใจของเขาเต้นรัวไม่เป็นจังหวะเพราะเกรงว่ารุน่ พีค่ นนัน้ จะรอนานเกินไป นาฬิกาก็ช่างเดินเร็วเสียจริง ตอนนี้ก็สายไปแล้วยี่สิบนาที เมื่อถึงร้านกาแฟโทนสีเขียวน�้ำตาล เขารีบมองใบหน้าของรุ่นพี่หนุ่มอย่าง ร้อนใจ ก่อนที่จะพบร่างหนาของรุ่นพี่ที่นั่งก้มหน้าดูงานอะไรบางอย่างที่มุมในสุด ของร้าน ...ดูท่าทางพี่ธานีคงไม่ว่าอะไรเราหรอกนะ... เขาคิดเข้าข้างตัวเองก่อนที่จะเปิดประตูร้านเข้าไปอย่างรวดเร็ว “สวัสดีครับ” ทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ก่อนที่จะยืนอยู่ริมโต๊ะเล็กๆ ธานี เงยหน้าขึ้นเมื่อได้ยินเสียงทักทาย “สวัสดี รถติดล่ะสิ พีเ่ องก็เพิง่ มาถึงเหมือนกัน มาก่อนนายห้านาทีเอง” ธานียมิ้

“สัง่ อะไรหรือยังครับ” สายตามองต�ำ่ ไปทีโ่ ต๊ะพบว่าไม่มอี ะไรวางอยู่ ธานีอาจ จะรอเขาแล้วค่อยสั่งพร้อมกัน “เอาอะไรดีล่ะ ขนมปังกับกาแฟสักนิดดีไหม พี่เลี้ยงเอง” ธานีเสนอก่อนที่ จะมองไปที่เมนูตั้งโต๊ะเล็กๆ ข้างๆ จุดบริการลูกค้า “ตามนั้นก็ได้ครับ ผมทานได้หมด” คนมาสายพยักหน้าอย่างเกรงใจ ธานี ลุกขึ้นเพื่อเดินไปสั่งที่จุดบริการลูกค้าก่อนจะกลับมานั่งที่เดิม “เออ วันนีพ้ ธี่ านีมอี ะไรให้ผมรับใช้ครับ” ภาสกรเอ่ยถามและมองใบหน้าของ ชายหนุ่มอย่างกล้าๆ กลัวๆ “ไม่ต้องพูดจนเกินไปเลย พี่ต่างหากที่จะรบกวนนาย เรื่องนามปากกาของ ศิลปินคนหนึ่ง พี่ว่านายน่าจะทราบ” เข้าเรื่องทันทีโดยไม่มีการเกริ่นน�ำ “ครับ ผมพอจะทราบบ้าง ไม่ว่าจะนักเขียน นักวาด ผมรู้จักเกือบหมดครับ” ภาสกรตอบอย่างมั่นใจ ...ดีใจจังที่เลือกคนปรึกษาไม่ผิด... รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าของภาสกร ดวงตาเล็กๆ หยีจนเหมือนคน หลับตาคุย 37

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“ดูท่าทางพี่จะดีใจมากๆ เลยนะ” เอ่ยอย่างรู้ใจ อีกฝ่ายพยักหน้า “ใช่สิ พี่ดีใจ แต่เดี๋ยวก่อน อย่าเพิ่งท�ำให้พี่หวังมาก พี่จะถามเราเรื่อง นามปากกาของนักวาดรูปชื่อดังเลยล่ะ นามปากกาพรรณนาราย พอจะเคยได้ยิน บ้างไหม” ...ถามแบบนี้ ถ้าไม่เคยได้ยินนี่สิแปลกมาก ออกจะดังขนาดนี้... ภาสกรถาม เพื่อเปิดสนทนา อีกฝ่ายหนึ่งพยักหน้าพร้อมกับรอยยิ้มเล็กน้อย “ใครๆ ก็รู้จักครับ ผมก็รู้จัก แต่เหมือนคุ้นๆ นะว่าเคยเจอหน้า” เมื่อได้ยิน ค�ำว่า ‘แต่’ หลุดออกจากปาก ความมั่นใจที่มีเกินร้อยลดลงทันที ใบหน้าของภาสกร ซีดลงและดูเหมือนกังวลใจ “ค่อยๆ คิดสิ ยังพอมีเวลานะ พี่ไม่รีบ เก็บไปคิดเป็นการบ้านก็ได้” ระหว่างที่รอค�ำตอบและค�ำยืนยันว่าจะเก็บเอาไปเป็นการบ้าน ขนมปังและ กาแฟทั้งร้อนทั้งเย็นถูกน�ำมาวางไว้บนโต๊ะพร้อมกับรอยยิ้มของพนักงาน ...คุ้นๆ เหมือนเคยรู้จักเลยนะ พรรณนาราย พรรณนาราย... ภาสกรท�ำคิ้ว ขมวดเข้าหากันอย่างสงสัยก่อนที่จะค่อยๆ นึกถึงใบหน้านักวาดทีละคน “ได้ครับ ผมจะเก็บไปคิดเป็นการบ้าน ถ้าได้ความคืบหน้าเมื่อไรผมจะ บอกทันทีครับ” ภาสกรรับปากด้วยน�้ำเสียงหนักแน่น รอยยิ้มปรากฏขึ้นทันทีอย่าง รวดเร็ว ค�ำสัญญาท�ำให้ธานีรู้สึกดีมากเป็นพิเศษ “ขอบใจนะภาส พี่ขอบใจจริงๆ เอาเป็นว่าพี่ขอตัวกลับก่อนแล้วกัน” ยังไม่ทนั จะแตะเครือ่ งดืม่ และขนมปัง ธานีรบี ขอตัวพร้อมกับลุกขึน้ ยืนอย่าง รีบร้อน “ไปไหนครับ ยังไม่กินอะไรเลยนะพี่” เอ่ยถามอย่างสงสัย “ไม่ต้องหรอก พี่จะไปหาพี่พี จ�ำได้ไหม พีรวิชญ์” ถามกลับพร้อมกับวางเงิน ลงบนโต๊ะ “อ๋อ พี่พีสบายดีนะครับ” เอ่ยถามอย่างคิดถึง “แน่นอน ถ้าไม่มอี ะไรแล้ว พีก่ ลับก่อนนะ กาแฟและขนมเบิล้ ได้ ไปล่ะ” ธานี ตัง้ ใจทีจ่ ะไปหาพีรวิชญ์เพือ่ บอกความคืบหน้า ถึงแม้วา่ จะไม่ได้ขา่ วอะไรมากมาย แต่ อย่างน้อยภาสกรก็คือคนที่สามารถให้ค�ำตอบกับเขาและเพื่อนรักได้ “ครับ” ธานีเดินจากไปด้วยรอยยิ้มโดยทิ้งให้ภาสกรนั่งอย่างแปลกใจอยู่คนเดียว 38

นนทนันท์

4

พีรวิชญ์รบั รูปจากชายหนุม่ คนหนึง่ ซึง่ คาดว่าน่าจะเป็นคนส่งของจากทางบริษทั รูปถูกห่อด้วยกระดาษสีนำ�้ ตาลหนาแลดูลกึ ลับและน่าค้นหา พีรวิชญ์ใจเต้นแรงพร้อม กับก�ำกรอบรูปนั้นแน่น “เราต้องรูใ้ ห้ได้วา่ ภาพทีเ่ ห็นตอนนัน้ คือใคร ท�ำไมต้องใส่ชดุ ราชปะแตนด้วย” เขาพึมพ�ำกับตัวเองก่อนที่จะแกะกระดาษสีน�้ำตาลออกอย่างรวดเร็ว มันถูกปิดผนึก ด้วยลวดเย็บกระดาษ จึงง่ายแก่การกระชาก เศษกระดาษสีนำ�้ ตาลร่วงหล่นลงบนพืน้ กลางห้องรับแขก สิ่งแรกที่เขาเห็นคือด้านหลังของกรอบรูป เขาพลิกมันขึ้นมาอย่าง รวดเร็ว รูปภาพใบหน้าของหญิงสาวโบราณคนเดียวกัน แตกต่างกันตรงสีหน้าและ เสื้อผ้า เขารู้สึกว่าภาพนี้ไม่น่าจะวาดได้ในครั้งเดียวกัน เขาไม่รู้ว่าคนวาดต้องการสื่อ อะไร มองรูปได้เพียงไม่ถงึ สามนาที เขารูส้ กึ ปวดหัวและตาพร่ามัวเหมือนมองอะไร ไม่คอ่ ยเห็น เขาพยายามจะพยุงร่างไว้กอ่ นทีจ่ ะนัง่ ลงบนโซฟา วินาทีนเี้ ขามีสติรทู้ นั ว่า เขาก�ำลังท�ำอะไร เขาพยายามองไปรอบๆ ก็เห็นทุกอย่างพร่ามัวไม่ชัดเจน 39

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

สักพัก ทุกอย่างก็มืดลงและดับสนิท มีแต่แสงสีด�ำอยู่รอบๆ กาย เขายืนอยู่ ท่ามกลางความมืดสลัว บรรยากาศรอบๆ เย็นจนหนาวสัน่ เขาตกใจเพราะไม่เคยเจอ เรื่องแบบนี้มาก่อน ...ที่นี่ที่ไหนกัน ท�ำไมเราถึงมาที่นี่ ท�ำไมมืดแบบนี้... เขามองไปรอบๆ พร้อมกับก้าวเท้าเดินหน้าต่อไป ใจหนึง่ ก็หวาดกลัว อีกใจหนึง่ ก็อยากรู้ว่าเขามาท�ำอะไรในที่แบบนี้ ยังไม่ทันจะก้าวไปได้ไกลเท่าไร เขาก็เห็นบ้านเรือนไทยสองชั้นที่มีอาณาเขต กว้างขวางมากมาย แต่สิ่งแรกที่เขาจับต้องได้คือ ภาพของชายหนุ่มในชุดราชปะแตน ที่ก�ำลังนั่งอย่างสง่าบนเกวียนซึ่งลากโดยม้า เขารีบวิ่งเข้าไปหาทันที “หยุดก่อน” ทุกอย่างยังคงด�ำเนินตามปกติ ไม่มีใครสนใจ เขามองย้อนกลับไปด้านหลัง พบว่าความมืดกับสีด�ำนั้นกลับกลายเป็นถนนสายเล็กๆ ที่เชื่อมจากตัวเรือนไทยนั้น ถนนยังคงเป็นดินลูกรังสีน�้ำตาลแดง รถม้านั้นเคลื่อนจากไปอย่างรวดเร็ว “เขาไปท�ำอะไรกัน ท�ำไมไม่ได้ยินเราเลยสักนิด” เขาพึมพ�ำกับตัวเองว่า สิ่งที่เห็นท�ำไมถึงจับต้องไม่ได้ เขาก้มหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะเดินเข้าไปในอาณาเขต ของเรือนไทย เขามองไปทางขวาก็พบว่ายังมีเรือนหลังเล็กอีกจ�ำนวนมากเรียงรายกันอย่าง สวยงาม มองกลับมาทางซ้ายมือพบเรือนหลังใหญ่ ...เรือนนี้ต้องเป็นของชายชุดราชปะแตนแน่ๆ แล้วเรือนเล็กๆ ก็คงเป็นของ เมียรองหรือไว้รับแขก... เขาคิดในใจบวกกับน�ำประสบการณ์ในการดูละครทีวีมาผสมผสานเรื่องราว เข้าด้วยกัน ยิ่งคิดก็ยิ่งสนุกและน่าค้นหามากยิ่งขึ้น ร่างหนาเดินเข้าไปด้านในอย่างมัน่ ใจ เขาเดินเข้าไปในอาณาเขตของเรือนเล็ก มากมาย เขามองดูเรือนไหนที่ถูกใจจึงแวะที่เรือนนั้น ระหว่างที่เดินผ่าน แม้ว่าจะมี ทาสหรือบ่าวรับใช้เดินผ่าน แต่คนพวกนั้นก็ไม่รู้สึกตัวหรือคิดทักทายเขาด้วยอาการ ตื่นตระหนก ความคิดของเขาหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง เสียงนั้นคือ เสียงผู้หญิงที่ก�ำลังต่อบทสนทนากันอย่างดุเดือด เขาค่อยๆ เดินขึ้นไปพร้อมกับ เงี่ยหูฟังอย่างสงสัย “คุณพีไ่ ปราชการ อีกหลายเพลาคงจะกลับ ข้าคงต้องท�ำอะไรสักอย่างเพือ่ ก�ำจัด นังแย้มไปให้พ้นๆ ชีวิตข้า เอ็งว่าไหมอีผาด” กรรณิการ์เอ่ยถามบ่าวสาวคนสนิท 40

นนทนันท์

“แต่ว่าแบบนั้นจะดีหรือเจ้าคะ บ่าวไม่อยากให้คุณท�ำร้ายใคร” ผาดคิดขวาง การใหญ่จนท�ำให้กรรณิการ์หันหน้ากลับมา “ท�ำไมรึ ก็แค่ท�ำให้มันไม่มีชีวิตอยู่เพื่อเป็นก้างขวางคอข้ากับคุณพี่บานเย็น ก็เท่านั้น ฮึ ถ้าเอ็งไม่เห็นด้วย ก็หุบปากไปซะ อย่าได้สะเออะพูดอะไรที่ขัดก�ำลังใจ ข้าอีก” กรรณิการ์มองบ่าวคนสนิทด้วยความไม่พอใจ “ข้าจะไปรายงานคุณพีบ่ านเย็น เสียหน่อย ข้าคิดอะไรบางอย่างสนุกๆ ออกเสียแล้วสิ” กรรณิการ์พูดพร้อมกับ ถลึงดวงตาออกมาจนแทบจะหลุดจากเบ้า เธอไม่สามารถควบคุมอารมณ์โกรธ แม้จะ ใช้ค�ำพูดห้ามอย่างไร เธอก็ไม่ฟัง ผาดได้แต่ส่ายหัวและหวังว่าสิ่งที่กรรณิการ์คิดอยู่ นั้นจะไม่สร้างความเดือนร้อนกระทั่งถึงชีวิต ประตูไม้สองด้านเปิดออกพร้อมกับร่างเล็กเดินข้ามผ่านธรณีประตูไปอย่าง รวดเร็ว เธอเดินผ่านลานกว้างๆ ของเรือนไม้นี้ไปที่บันไดไม้ เธอรีบก้าวเท้าลงบันได อย่างรวดเร็วพร้อมกับใส่รองเท้าสีน�้ำตาล ผาดรีบเดินตามไปติดๆ และภาวนาไม่ให้ เกิดเรื่องร้ายๆ ขึ้น คนที่ตกใจกลัวมากที่สุดเห็นทีจะเป็นพีรวิชญ์ เขายืนอึ้งและอ้าปากค้างกับ ความน่ากลัวของหญิงสาวคนนี้ ...เธอเป็นใคร ท�ำไมถึงได้จงเกลียดจงชังคนที่ชื่อแย้มมากนัก แต่สิ่งที่เรา อยากรู ้ คื อ ชายชุ ด ราชปะแตนใช่ ค นเดี ย วกั น กั บ คุ ณ พี่ ที่ ห ญิ ง สาวโบราณคนนี้ กล่าวถึงหรือไม่... เขาเกิดความสนใจในตัวของชายชุดราชปะแตนเสียมากกว่าหญิงสาวโบราณ ที่เพิ่งแสดงกิริยาอันน่ากลัวเสียอีก ...หรือว่าเราจะชอบผู้ชายด้วยกัน ไม่สิ ท�ำไมต้องอยากรู้เรื่องของชายในชุด ราชปะแตนมากเพียงนี้... ยังไม่ทันจะคิดอะไรต่อไป เขารู้สึกเหมือนใครบางคนมายกร่างของเขา เหมือนมีคนมาสัมผัสที่เนื้อตัวอย่างสงสัย ภาพเรือนไทยและอาณาเขตอันกว้างขวาง ค่อยๆ หายไป ความมืดกับสีด�ำค่อยๆ คืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ...นี่เราจะกลับแล้วเหรอ ท�ำไมอากาศมันช่างเย็นแบบนี้... เปลือกตาของเขาค่อยๆ เปิดขึ้นเพื่อรับแสง เขาหยีตาเล็กน้อยเมื่อพบว่าแสง เจิดจ้าพอสมควร สิ่งแรกที่เขาเห็นคือใบหน้าของธานี เพื่อนรักของเขานั่นเอง “ธานี นี่แกมาตั้งแต่เมื่อไร” เขาถามอย่างสงสัย “ฉันควรถามแกมากกว่า แกเป็นอะไรหรือเปล่า ท�ำไมถึงนอนบนโซฟาที่ห้อง 41

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

รับแขกแบบนั้น ฉันก็เลยอุ้มแกมานอนที่ห้อง ถ้าง่วงนอนมากก็วางรูปก่อนก็ได้นะ ฉันเห็นแกกอดมันแน่นมากๆ” ...จริงด้วย เขารู้สึกได้ว่าเหมือนมีคนอุ้มเขา... “แล้วแกท�ำอะไรฉันหรือเปล่า” เขาเริ่มสับสนในตัวเอง ค�ำถามของเขาท�ำเอา ธานีถึงกับอ้าปากค้างอย่างตกใจ “บ้าเหรอ ฉันจะไปท�ำอะไรแก ฉันก็แค่เอารูปออกจากอกแกก็เท่านั้น เออ ฉันมีเรื่องจะเล่าให้แกฟัง ฉันเจอคนที่สามารถสืบหาเจ้าของนามปากกาพรรณนาราย แล้วนะ” ...จริงเหรอ ข่าวดีจริงๆ... คนฟังท�ำตาโตด้วยความตกใจ หัวใจของเขา เต้นไม่เป็นจังหวะ “ไหน ลองเล่ามาซิ” เขาตั้งหน้าตั้งตาฟังอย่างใจจดใจจ่อ “ก็ไม่ยาวมากขนาดนั้นหรอก ก็แค่น้องเขารับปากว่าจะหานามปากกา พรรณนารายให้ เหมือนภาสจะรู้นะว่าคนนั้นคือใคร” “คนที่แกไปถามคือภาสกรเองเหรอ เอาเถอะ ฉันหวังว่าจะได้เรื่องแล้วกัน” ถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนที่จะก้มมองดูรูปที่อยู่ข้างๆ ...เออ ใช่สิ ท�ำไมเราไม่ลองพิสูจน์ไปเลยล่ะ... ความคิดที่จะพิสูจน์ว่าเขาชอบไม้ป่าเดียวกันหรือไม่ปรากฏขึ้นในหัวสมอง สายตาของเขามองใบหน้าของเพื่อนรักนั้นเหมือนสายตาเดียวกันที่มองกับผู้หญิงที่ ชื่นชอบ ความรู้สึกของธานีนั้นบ่งบอกได้ว่าเพื่อนรักจะท�ำอะไร “แกจ้องหน้าฉันแบบนี้ท�ำไม” เอ่ยถามอย่างเกร็งๆ “ก็อยากพิสูจน์สิ ว่าฉันชอบผู้ชายหรือเปล่า” พีรวิชญ์ยิ้มอย่างมีเลศนัยก่อน ทีจ่ ะขยับเข้าใกล้ธานี มือหนายกขึน้ สัมผัสทีแ่ ผ่นอกกว้างพร้อมกับลูบไล้ “แกรูส้ กึ ยังไง แกลองท�ำกับฉันบ้างสิ” ค�ำถามนั้นท�ำเอาธานีถึงกับโกรธจนใบหน้าแดงก�่ำ มือหนาก�ำไว้ข้างๆ ก่อนที่ จะยกขึ้นต่อยหน้าเพื่อนรักทันที พีรวิชญ์ล้มโครมลงบนเตียงอย่างรวดเร็วพร้อมกับ ร้องโอดครวญ “ก็รู้สึกอยากต่อยแกไง แกจะบ้าเหรอ ฉันเป็นเพื่อนกับแกมาหลายปี ฉัน ยืนยันได้ว่าแกไม่เป็น แกจะท�ำแบบนี้ไปเพื่ออะไรวะ” พูดพร้อมกับเลือดขึ้นหน้า 42

นนทนันท์

“แกต่อยฉันท�ำไม” คนโดนต่อยถาม “ก็อยากเตือนสติแกให้มากกว่านี้ ไม่ใช่เอาแต่ใจหรือว่าอยากท�ำอะไรก็ท�ำ ถึงฉันจะเป็นเพื่อนกับแก สนิทจนเห็นอะไรต่อมิอะไรของแกหมดแล้ว ฉันไม่เห็น จะพิศวาสแกตรงไหนเลย แกเองก็ไม่เคยพิศวาสฉันด้วย จ�ำไม่ได้เหรอ” หยิบยกเอา เหตุการณ์ตอนที่คบกันสมัยมัธยมที่เข้าค่ายรักษาดินแดน ตอนนั้นต้องเปลือยกาย อาบน�้ำ หากพีรวิชญ์เป็นอย่างที่เขาคิดจริงๆ ธานีก็คงไม่คบเขาเป็นเพื่อน “จริงสิ ฉันก็ว่าอยู่ ถ้าฉันเป็น แกคงไม่คบฉัน” “ทีนี้ตอบได้หรือยังว่าท�ำแบบนี้ท�ำไม ดีนะที่เป็นเพื่อนฉัน ถ้าเป็นคนอื่นใส่ หมัดหนักกว่านีแ้ น่ แกคงไม่ทำ� แบบนีถ้ า้ แกไม่มเี รือ่ งอะไรบางอย่างอยูใ่ นใจ” ถูกจับได้ อย่างหมดท่า ธานีอ่านใจพีรวิชญ์ออกทุกอย่าง “ก็ได้ ฉันรู้สึกหลงใหลในรูปนี้ แล้วฉันก็เห็นชายชุดราชปะแตน ฉันมองเขา อย่างหลงใหลและอยากรู้ว่าเขาเป็นใคร แทนที่จะสนใจและตามหาหญิงสาวในรูป” “ท่าทางจะบ้า นี่มันยุคไหนแล้ว ฉันไม่เชื่อกับการย้อนยุค การข้ามภพไปมา หรอกนะ ไร้สาระ” คนฟังไม่เชื่อ “แต่มนั คือเรือ่ งจริงนะ ตอนทีฉ่ นั สลบ ฉันยังเห็นและย้อนกลับไปยังเรือนไทย อยู่เลย จริงๆ นะธานี ฉันไม่โกหกแกหรอก” แววตาเป็นประกายและความพยายาม ที่จะเล่าเรื่องท�ำเอาธานีเริ่มลังเลใจ ...ตั้งแต่คบมันมา ท�ำตาแบบนี้ทีไร มันไม่เคยโกหกทุกที หรือว่าจะเป็น เรื่องจริง.. “นะ เชือ่ ฉันสิ ถ้าฉันเห็นอะไรเพิม่ เติม ฉันจะเล่าให้แกฟัง แต่อย่าเพิง่ ปฏิเสธ ฉันก่อนเลยนะ พ่อนักข่าวผู้ยิ่งใหญ่” เขาพูดเหมือนจะโน้มน้าวให้อีกฝ่ายยอมรับฟัง ถึงแม้ว่าจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม “ก็ได้ ฉันจะลองฟังแล้วกัน แต่ยังไม่ปักใจนะว่าจะเชื่อหรือไม่ ฉันว่าแกควร ท�ำอะไรบางอย่างเพือ่ หาเจ้าของนามปากกาพรรณนาราย” วกกลับเข้ามาเรือ่ งเดิมอย่าง รวดเร็ว “แกจะให้ฉันท�ำอะไร” “ฉันคิดและคาดไว้ว่า ภาสกรต้องรู้แน่ๆ เพราะเขารู้จักคนในวงการนักวาด มากมาย บางทีอาจจะวานให้คนโน้นถามคนนี้ถาม เดี๋ยวก็เจอเองล่ะ ฉันว่าแกควร เปลี่ยนอาชีพเป็นนักแสดงเพื่อตีสนิทกับภาสกรและพี่สาวของเขา” 43

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“เอาอย่างนัน้ เลยเหรอ” ถามอย่างสงสัยก่อนทีจ่ ะมองใบหน้าของเพือ่ นรักอีก ครั้งเพื่อความมั่นใจ “ใช่ ตามนี้นะ เอาเป็นว่าฉันไปก่อนก็แล้วกัน แล้วจะแวะมาหาแกทีหลัง ได้ ค�ำตอบเมื่อไรบอกด้วยนะ จะได้ประสานงานให้แกเป็นพระเอกให้” ธานีลุกขึ้นยืน พร้อมกับยักคิ้วเล็กน้อย “ได้ๆ เดินทางกลับดีๆ แล้วกัน” เขาโบกมือลาธานีในทันทีก่อนที่จะนั่งคิด อะไรบางอย่างเพียงล�ำพัง “เออ ฉันลืมบอกอะไรแกไปอย่างหนึง่ อีกไม่กวี่ นั ฉันจะไปเรียนต่อนะ เรียนต่อ เมืองนอก เงินเดือนตอนนี้ยังไม่พอกินแน่ๆ” พีรวิชญ์พยักหน้ารับรู้ “ก็ตามใจ แต่ก่อนไป ขอท�ำงานของฉันให้เสร็จก่อน แล้วกัน เรื่องพรรณนาราย” “ไปก่อนนะ” ธานียมิ้ ก่อนทีจ่ ะเดินออกไปข้างนอก ปล่อยให้พรี วิชญ์นงั่ คิดอะไร บางอย่างอยู่ล�ำพัง ...ต้องเป็นดาราอย่างนั้นเหรอ แล้วหากภาสกรไม่สามารถช่วยเราได้ล่ะ เรา ก็จะกลายเป็นดาราที่ต้องท�ำงานหนัก ท�ำงานต้องเป็นเวลา ไม่เหมือนวาดรูปที่แล้วแต่ อารมณ์อย่างนั้นเหรอ ถ้าหากภาสกรสามารถช่วยเราได้ มันจะยิ่งดีมากขึ้นไปอีก มันจะท�ำให้เรารู้ค�ำตอบว่าท�ำไมเราต้องย้อนอดีต ท�ำไมไปที่แห่งนั้นแล้วคุยกับใคร ไม่ได้เลย... ครุ่นคิดอยู่ในใจก่อนที่จะลุกขึ้นยืนเพื่อน�ำรูปนั้นไปติดที่ข้างฝาในห้องนอน แล้วก็นั่งจัดการรูปวาดที่ค้างคาให้เสร็จ

44

นนทนันท์

5

อีกสองวันต่อมายังคงไม่มอี าหารอะไรตกถึงท้อง ใบหน้ายังคงเต็มไปด้วย คราบน�้ำตา เส้นผมยุ่งๆ มีแมลงวันจ�ำนวนมากตอมวนไปมา แย้มยกมือขึ้นมาเกา ศีรษะจนผมเผ้านั้นยุ่งเหยิง ท้องของเธอตอนนี้เริ่มไม่รู้สึกว่าหิวหรือไม่หิว เพราะ ด้านชาไปด้วยความเจ็บปวดและทรมาน มือทั้งสองเต็มไปด้วยดินกับโคลนเปียกๆ เสื้อผ้าเลอะเทอะไปด้วยดินสีด�ำจนแทบไม่มีส่วนไหนสะอาด กลิ่นตัวแรงยิ่งกว่าศพ ตายโหงใหม่ๆ ตอนนี้เธอไม่ต่างอะไรกับศพเลยเพียงแค่มีลมหายใจ น�ำ้ ตาไหลลงมาอีกครัง้ แต่ครัง้ นีน้ อ้ ยมากจนแทบไม่มี หัวใจดวงน้อยเจ็บปวด ทรมานอย่างแสนสาหัส แย้มรู้สึกได้ถึงการรอคอยอย่างไร้จุดหมาย ...ท�ำไมท่านเจ้าคุณถึงยังไม่มาอีก ท่านเจ้าคุณไม่รกั บ่าวแล้ว บ่าวคงไม่มอี ะไรดี สักอย่าง ไม่รู้ว่าป่านนี้แม่ของบ่าวจะน�ำอัฐมาไถ่ตัวบ่าวได้หรือยัง... เธอย้อนกลับไปเมื่อวันแรกที่ก้าวเข้ามาเป็นทาสของที่นี่ ผู้เป็นแม่น�ำมาขาย แต่ไม่ขายขาด หากมีอัฐเพียงพอจะรีบคืนให้เร็วที่สุด ใบหน้าของผู้บังเกิดเกล้าปรากฏขึ้นในความคิด เธอพนมมือขึ้นเหมือนกับ ก�ำลังจะก้มกราบแทบเท้าผู้ให้ก�ำเนิด แม้ร่างกายของเธอจะเหนียว ยากแก่การขยับ แต่เธอก็หลับตาลงแล้วค่อยๆ ก้มหน้าและน�ำนิ้วชี้แตะที่หัวคิ้วอย่างอ่อนช้อย 45

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

...ฉันขอโทษแม่นะ ฉันมีบญ ุ น้อยนิด เกิดมาเป็นคนเขลาเบาปัญญา หลอกให้ รักแล้วก็ทิ้งอย่างไม่ไยดี ฉันขอโทษที่ฉันไม่สามารถเลี้ยงดูแม่ ไม่สามารถตอบแทน บุญคุณของแม่ที่มีล้นอก ชาตินี้คงชดใช้ไม่ได้ แต่หากชาติหน้าฉันใด ขอให้ฉันได้ ทดแทนบุญคุณแม่ ได้มีโอกาสหาอัฐมาเลี้ยงแม่ได้จ�ำนวนมากๆ ฉันขอโทษ... สิ้นสุดค�ำขอขมา หัวใจดวงน้อยบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก เหมือนมีอยู่ ช่วงหนึ่งที่หัวใจนั้นหยุดเต้น ร่างกายขยับได้เพียงเล็กน้อย เธอได้แค่นึกและตั้งจิต ให้แน่วแน่ เพราะนี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอสามารถท�ำได้ในตอนนี้ การขยับกายนั้นยากเหลือเกิน แม้กระทั่งการหายใจก็เริ่มแผ่วเบาลงไปทุกที ‘สิ่งที่ผ่านมาทั้งหมดก็ขอให้หมดสิ้นกันในชาตินี้ อย่าได้โกรธแค้นกันและ ผูกจิตให้อาฆาตแค้น’ ค�ำพูดนีผ้ เู้ ป็นแม่สอนแย้มเสมอมา เธอจ�ำได้ขนึ้ ใจ แต่หากจะให้เธอตายจาก โลกนี้ไปด้วยความไม่เข้าใจกัน ด้วยความที่เธอไม่ใช่คนผิด เธอคงไม่ยอม ‘จิตสุดท้ายที่คิดจะท�ำให้พบเจอกับสิ่งนั้นเป็นสิ่งแรก’ อีกหนึ่งค�ำพูดที่ผู้เป็นแม่สั่งสอนมาเสมอ หากครั้งนี้ เธอเลือกที่จะเป็นลูก ดือ้ รัน้ ไม่เชือ่ ฟัง ก็คงจะไม่เป็นอะไร เพราะเธอรูด้ วี า่ ลมหายใจสุดท้ายก�ำลังมาเยือน ในไม่อีกนาที เธอหลับตาลงอีกครั้งพร้อมกับรวบรวมพลังเพื่อที่จะอธิษฐานอะไรบางอย่าง ด้วยการออกเสียง “ชาตินี้ บ่าวเกิดมามีกรรม บุญน้อย มีแต่คนใส่ระ...ร้าย มีแต่คนชิงชัง เป็นคะ...คนเขลาเบาปัญญา จึงถูกคนอื่นหลอกง่าย อีกทั้งยังมิได้โอกาสตอบแทน บุญคุณบุพการี หากชาติหน้าปรากฏจริงและหากบ่าวเกิดเป็นชาย ขอให้มีเสน่ห์ พละก�ำลังที่จะต่อสู้กับพวกคนชั่ว มีเงินทองเลี้ยงครอบครัว หากบ่าวเกิดเป็นหญิง ขอให้รวยรูปทรัพย์ ฉลาด มีสัมผัสพิเศษที่ไม่เหมือนใคร เป็นคนสู้คน ไม่ยอมคน เหมือนชาตินี้ ชะ...ชาติ...” พูดจบพร้อมกับลมหายใจสุดท้ายมาเยือนในทันทีโดยไม่ทนั ตัง้ ตัว ก่อนหน้านีเ้ หมือนมีลางสังหรณ์บอกไว้ ชีวติ สุดท้ายของเธอมาเยือนแล้ว ร่างกาย ที่ไม่สามารถขยับได้ค่อยๆ โน้มตัวลงจนกระทั่งหัวฟาดที่พื้น ดวงตากลมยังคงเปิด กว้าง เผยให้เห็นถึงดวงตาขาวอันน่ากลัว เพียงภาพดวงตาสีขาวกลมโตท�ำเอาแพรวาทีน่ อนอยูบ่ นเตียงสะดุง้ ขึน้ มาอย่าง ตกใจ หายใจออกมาถี่ๆ ท�ำเอาแพรวาหายใจแทบไม่ทัน เธอมองไปรอบๆ ซึ่งไม่มี 46

นนทนันท์

อะไรนอกจากทรัพย์สินส่วนตัว ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งใจ “นีเ่ รายังไม่ตายใช่ไหม ท�ำไมฉันรูส้ กึ ว่าตายแล้ว ท�ำไม ท�ำไม” ความหวาดกลัว มากขึน้ ทุกทีทเี่ ห็นภาพสุดท้ายของทาสสาวคนนัน้ ร่างกายแข็งสกปรกไม่สามารถขยับ ได้เลยแม้แต่น้อย เวลาจะพูดก็ต้องรวบรวมพลังเพื่อจะอ้าปาก ลมหายใจก็แผ่วเบา “ท�ำไมต้องเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นด้วยนะ ท�ำไม” ก๊อก! “กริด๊ !!” เสียงร้องดังโวยวายขึน้ มาทันที ก่อนทีจ่ ะหันไปมองทีป่ ระตูหอ้ งอย่าง สงสัย “ใคร!” ท�ำเสียงสูงพร้อมกับจ้องมองอย่างเอาเรื่อง “ภาสเองครับ พี่ตื่นหรือยัง วันนี้ไปถ่ายละครนะ” ภาสกรเตือนด้วยความ หวังดี “จ้ะ ไปก็ไป รอพี่สักครู่นะ” “เร็วๆ นะครับ” ภาสกรพูดทิ้งท้ายก่อนที่จะหายเงียบไป ร่างเล็กลุกขึ้นบิดตัวไปมาเพื่อผ่อนคลาย ความคิดอะไรบางอย่างเกิดขึ้น ‘ขอให้รวยรูปทรัพย์ มีโอกาสตอบแทนบุญคุณแม่’ ค�ำพูดนี้มันดังก้องในหัวจนท�ำให้เธอหยุดคิด “แสดงว่า การที่เราเป็นดาราและได้เงินจ�ำนวนมากเพื่อให้แม่มีชีวิตที่สบาย มันคือผลจากการอธิษฐานอย่างนั้นเหรอ แสดงว่าเราก็คือทาสคนนั้น ใช่สิ” เพียงค�ำ ลงท้ายท�ำให้ภาพอีกหนึ่งอย่างปรากฏขึ้นทันที มันเป็นภาพทีเ่ ธอกับรวิธรอยูใ่ นห้องน�ำ้ ในบริษทั ถ่ายแบบในวันก่อน รวิธรน�ำ ไม้แขวนเสือ้ ขึน้ มาเพือ่ จะท�ำร้ายร่างกาย แต่เธอก็ใช้พลังอะไรบางอย่างท�ำให้มนั ตกพืน้ เหตุการณ์วันนั้นท�ำให้เธอแน่ใจว่าเธอมีพลังจิต และเธอก็มีสัมผัสที่หก “ไม่ผิดแน่ ฉันนี่แหละคือแย้ม แล้วฉันต้องหาคุณหญิงบานเย็น กรรณิการ์ และท่านเจ้าคุณคนนัน้ ให้พบ จะได้ชำ� ระแค้นอย่างสาสม” ดวงตาของเธอเบิกกว้างขึน้ อย่างน่ากลัว ไฟแค้นดัง่ แผดเผาสุมอยูใ่ นดวงตาและพร้อมทีจ่ ะท�ำลายทุกอย่างให้มอด ไหม้ เธอเอือ้ มมือไปหยิบผ้าขนหนูกอ่ นทีจ่ ะละคิดชัว่ คราวเพือ่ ช�ำระร่างกายให้สะอาด เพื่อต้อนรับการท�ำงานในวันใหม่ ภาสกรนัง่ กินอาหารเช้ากับผูเ้ ป็นแม่อย่างเรือ่ ยเปือ่ ย รอให้แพรวาแต่งตัวเสร็จ ภาสกรพูดคุยถึงเรื่องงานที่ค่อนข้างจะยุ่งให้ผู้เป็นแม่ฟังอย่างละเอียด 47

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

การเป็นผู้จัดการดารามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ต้องคอยดูเวลาของดาราให้ตรง กับงาน หากไม่ตรงต้องแบกหน้าพูดคุยขอเลือ่ นและเจรจากันให้วนุ่ โชคดีทภี่ าสกรเป็น คนมีอัธยาศัยดี พูดจาไพเราะ จึงไม่ค่อยมีเรื่องกับใครที่ไหน “มาแล้วค่ะ” เสียงมาก่อนตัวจริงๆ แพรวารีบเดินลงมาอย่างรวดเร็วพร้อมกับ หมุนตัวเพือ่ แสดงชุดใหม่ มันเป็นชุดกระโปรงยาวสีนำ�้ เงินทีด่ นั ให้หน้าอกอวบอิม่ เต่งตึง และดึงดูดให้ชายหนุ่มหลงใหลแม้กระทั่งน้องชายของเธอเอง “มองอะไรภาส ฉันเป็นพีแ่ กนะ จะกินพีห่ รือยังไง เก็บสายตาแบบนีไ้ ว้มองคนอืน่ ดีกว่า” พอโดนแหย่เข้าหน่อย ภาสกรก้มหน้าลงทันทีก่อนที่จะมองไปทางแม่ “แม่ครับ พีว่ า่ ภาสอ่า ภาสไม่ได้คดิ อะไรสักหน่อย ร้อนตัวไปได้” อ้างแม่ขนึ้ มา ทันที แพรวากอดอกแล้วเชิดหน้าใส่ “นี่ๆ จะทะเลาะกันท�ำไม พี่น้องกันนะ” “ผมไม่ได้ทะเลาะนะ แค่งอนเท่านั้นเอง” ภาสกรท�ำเสียงต�่ำลงเล็กน้อย “ก็นั่นแหละ กินข้าวเถอะลูก จะได้ไปท�ำงานท�ำการซะ แม่จะได้ไปเดินเล่น สักหน่อย” “แล้วแม่มีเงินเหรอ” แพรวาเอ่ยถามพร้อมกับตักข้าวเปล่าใส่จาน “มีสิ ครัง้ ทีแ่ ล้วยังเหลืออยู่ เอาเป็นว่าแพรกินข้าวเถอะนะ แม่ดใี จทีม่ ลี กู สองคน ทัง้ สองคนท�ำให้แม่ไม่ตอ้ งท�ำงานหนักมากนัก แม่ดใี จจริงๆ” ผูเ้ ป็นแม่รสู้ กึ อิม่ ใจทีเ่ ห็น ลูกทั้งสองคนรักกัน ถึงแม้ว่าจะมีทะเลาะกันบ้างเพราะแพรวามักจะเป็นคนเริ่มก่อน แต่ก็ไม่เคยเกิดเหตุการณ์ทะเลาะกันอย่างรุนแรงจนถึงขั้นมองหน้ากันไม่ติด อีกทั้ง เงินที่ได้จากการท�ำงานของแพรวา ผู้เป็นแม่ก็ดูแลอย่างเต็มรูปแบบ “ค่ะ แพรก็ไม่รู้เหมือนกันว่าท�ำไม แต่ที่แน่ๆ เหมือนมีอะไรบางอย่างท�ำให้ แพรเป็นแบบนี้” “พูดแบบนี้แสดงว่าพี่ฝันอะไรเพิ่มเติมล่ะสิ” “ใช่แล้วล่ะ รู้ทันพี่อีกแล้วนะ” แพรวาหันไปยักคิ้วก่อนที่จะนั่งลงตักอาหาร เข้าปากแล้วเคี้ยวอย่างอร่อย “เอาเป็นว่าวันหลังค่อยเล่าให้แม่ฟังก็ได้ ไม่จ�ำเป็นต้องวันนี้หรอก ไปท�ำงาน ให้เต็มที่” ผู้เป็นแม่ยิ้มพร้อมกับลุกขึ้นก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องครัว “เล่าให้ภาสฟังด้วยนะ” ภาสกรจ้องดวงตาเล็กๆ อย่างบังคับ “รู้แล้วล่ะ พี่กินข้าวก่อนนะ ในรถจะเล่าให้ฟัง” 48

นนทนันท์

“ครับผม กินน�้ำส้มไหม ภาสไปคั้นให้” ยังไม่ทันจะพูดประโยคถัดไป น้องชายสุดที่รักก็แสดงอาการประจบชนิดที่ เรียวขาของเธอเปียกปอนไปด้วยน�้ำลาย ...ไม่ไหวจริงๆ น้องชายฉัน... นัง่ กินอาหารเช้าอย่างเพลิดเพลินพร้อมกับรอให้ราชรถถือน�ำ้ ส้มคัน้ มาให้สดๆ ยังไม่ทันไร น�้ำส้มก็ถูกยกมาวางบนโต๊ะ สีสันของมันสดใสน่าดื่ม “ขอบใจนะ แล้วไม่ทำ� ให้ตวั เองล่ะ” พูดจบพร้อมกับน�ำกระดาษขึน้ มาเช็ดปาก ก่อนที่จะหยิบแก้วน�้ำส้มขึ้นมา เธอดื่มมันช้าๆ ให้ลิ้มรสอย่างลึกซึ้ง “อร่อยไหมพี่ เปรี้ยวไปไหม หรือว่าหวานไป” ภาสกรเอ่ยถามถึงรสชาติ “เปรี้ยวมาก แต่ก็ดี ท�ำให้พี่ตื่นและรู้สึกดีขึ้นเยอะ ไปเถอะ เดี๋ยวจะสายไป มากกว่านี้” ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเร่ง แพรวาเดินออกไปยืนรอทีห่ น้าบ้าน ภาสกรเข้าไปในรถพร้อมกับสตาร์ตเครือ่ ง รถเคลื่อนออกมารับ แพรวาเปิดประตูพร้อมกับเดินเข้าไปในรถ รถเคลื่อนออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างเดินทาง เพลงบรรเลงช้าๆ เปิดขึ้นเพื่อสร้างบรรยากาศให้น่ารื่นรมย์ แพรวาสังเกตอะไรบางอย่างจากการขับรถ ในครั้งนี้ของภาสกร “ท�ำไมถึงขับช้ากว่าปกติละ่ ภาส พีจ่ ะไปกองถ่ายทันหรือเปล่า” เอ่ยอย่างกังวล “ทันสิพี่ แต่พี่ต้องเล่าความฝันให้ภาสฟังก่อน ภาสอยากรู้” ...นั่นไง เป็นอย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด... “ได้สิ ก็มันเหมือนฝันต่อเนื่องกับครั้งที่แล้วไง แต่ตอนนี้มันน่ากลัวมาก เพราะพี่ตาย” เมื่อรู้สึกว่าตัวเองคือแย้ม เธอจึงบอกน้องชายว่าตายแล้ว คนฟังแทบจะ เหยียบเบรกรถกะทันหัน ก่อนที่จะมองรถอย่างระวังและท�ำตาโตใส่พี่สาว “อะไรนะ พี่ตาย ใครตายกันแน่พี่” ตะโกนดังลั่นรถจนแพรวาแทบหูดับ “ตกใจอะไรกัน พี่ลืมบอกไปว่าคนที่ตายคือพี่ในอดีตชาติ” “หมายความว่ายังไงครับ พี่คือทาสสาวคนนั้นเหรอ” เอ่ยถามอย่างสงสัย พร้อมกับมองข้างหน้าอย่างระมัดระวัง “ใช่แล้วล่ะ พีม่ นั่ ใจว่าพีค่ อื ทาสสาวคนนัน้ เพราะว่ามีอะไรบางอย่างทีพ่ สี่ มั ผัสได้ ก่อนตาย ทาสสาวบอกว่ายังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณแม่ ก็เลยอธิษฐานไว้ว่า ชาติหน้า จะขอทดแทนบุญคุณ และท�ำให้ท่านสบาย ซึ่งก็ตรงกับพี่ในปัจจุบันที่แม่กินดีอยู่ดี 49

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

อีกอย่าง เวลาพี่ฝัน พี่มักจะรู้สึกแบบนั้นจริงๆ เมื่อเช้า พี่รู้สึกเหมือนกับว่าพี่ตาย...” “จริงเหรอพี่ ผมไม่อยากคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้น นึกว่าจะมีแค่ในละคร อย่างเดียว” “พี่เองก็ไม่คิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น พอรู้อย่างนี้แล้ว พี่ก็อยากจะตามหา บุคคลทัง้ สามคนทีท่ ำ� ให้พตี่ อ้ งตายอย่างทรมาน พีจ่ ะแก้แค้น อย่างน้อยพีก่ ม็ มี พี ลังจิต”

“หยุดคิดเลยนะพี่ อย่าแค้น มันไม่มีประโยชน์หรอก” “ท�ำไมจะไม่มีล่ะ ภาสไม่เป็นพี่ ภาสก็พูดได้ เอาเถอะ เลิกพูดเรื่องนี้ดีกว่า” สายตามองตรงไปข้างหน้า “แล้วถ้าเลิกพูด พี่จะเลิกคิดแบบนั้นหรือเปล่าล่ะ” “...” เงียบ ไม่มเี สียงตอบรับ เธอนัง่ กอดอกนิง่ ๆ จนกระทัง่ รถจอดสนิททีก่ องถ่าย ภาสกรหวังว่าพี่สาวของเขาจะไม่ก่อเรื่องอะไรอีกในกองถ่าย ครั้งที่แล้วได้ยินมาว่ามี ปากเสียงกันโดยผู้สื่อข่าวคือช่างแต่งหน้า หวังว่าครั้งนี้จะไม่มีเหตุการณ์แบบนั้น เกิดขึ้นอีก

50

นนทนันท์

6

สองวันผ่านไปอย่างรวดเร็ว จิตรกรหนุม่ นอนนิง่ กอดกับหมอนข้างโดยไร้สติ ถึงแม้ว่าจะสว่างจวนจะเที่ยงแล้ว แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะตื่นหรือท�ำอะไรไปมากกว่าการ นอนหลับอันแสนสบาย ภาพวาดทาสสาวคนนั้นถูกติดอยู่บนผนังสีขาวซึ่งมองง่าย เพราะอยู่ตรงข้ามกับเตียงพอดิบพอดี เสียงอะไรบางอย่างค่อยๆ ดังขึ้นจากโทรศัพท์บนหัวเตียงเพื่อเป็นการเตือน ว่าเขาต้องท�ำอะไรในวันนี้ มือหนาค่อยๆ เอื้อมไปหยิบมันก่อนที่จะท�ำให้มันเงียบลง กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นในบทเพลงช้าๆ ท�ำให้เขาเริ่มรู้สึกตัวและอยากจะลุกขึ้น มาดูว่าใครโทรมา มือยื่นไปหยิบพร้อมกับลืมตามองดูชื่อที่จะปรากฏบนหน้าจอ “ว่าไงธานี แกมีอะไรหรือเปล่า” “อ๋อ คือฉันจะบอกว่า ภาสกรพอจะนึกออกแล้วล่ะว่าใครเป็นคนวาดรูปนัน้ ” ค�ำบอกกล่าวท�ำเอาชายหนุ่มถึงกับรีบลุกขึ้นมาจากเตียงด้วยความตกใจ ดวงตา เบิกกว้าง “จริงดิ แล้วแกรู้ได้ยังไง ทั้งๆ ที่เพิ่งให้เวลากับน้องเขาไม่กี่วันเอง” “มันก็สองวันแล้วนะ อีกอย่างภาสโทรมาบอกกับฉันเองว่าพอจะมีคนรู้จัก” 51

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“ถ้าอย่างนัน้ ฉันจะไปเดีย๋ วนีเ้ ลย แกมารับฉันหน่อยดิ ฉันขอเวลาอาบน�ำ้ แต่งตัว สักนิด” ว่าแล้วก็วานให้เพื่อนรักออกมารับทันที ธานีพยักหน้า “ได้สิ ฉันจะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ แต่ขอเคลียร์งานข่าวอีกสักครู่แล้วกัน” ธานี ขอใช้เวลาอีกสักเล็กน้อยเพื่อเคลียร์งานดังกล่าวให้เสร็จ พีรวิชญ์พยักหน้า “ไม่มปี ญ ั หา เพราะทีท่ ำ� งานแกกับบ้านฉันก็ไม่ไกลกันเท่าไร เอาเป็นว่าฉันจะรอ ก็แล้วกัน จะอาบน�้ำช้าๆ เลยล่ะ” ธานีรู้จักเพื่อนเขาดี พีรวิชญ์ชอบท�ำตัวติสต์ในห้องน�้ำอยู่บ่อยๆ นอกจาก ร้องเพลงแล้ว ยังนอนแช่ในอ่างได้เป็นชัว่ โมงๆ ดังนัน้ เขาจึงไม่วา่ อะไรทีจ่ ะท�ำแบบนัน้ เพราะงานของเขาก็ใช้เวลาจัดการประมาณครึ่งชั่วโมง “ได้สิ เอาเป็นว่าค่อยเจอกันแล้วกัน เดีย๋ วจะไปรับ” พูดจบพร้อมกับกดวางสาย พีรวิชญ์วางโทรศัพท์ลงบนเตียงก่อนที่จะนั่งบนเตียงนุ่มแล้วปรายตาขึ้นไปมอง รูปภาพของหญิงสาวอย่างหลงใหล “ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าเธอคือใคร ท�ำไมเธอถึงท�ำให้ฉันอยากรู้จักเธอ” มองภาพ พร้อมกับเคลิม้ ไปกับจินตนาการเมือ่ เห็นหญิงสาวยืนอยูต่ รงหน้าในชุดไทยสมัยรัชกาล ที่ 5 ที่เป็นเสื้อแขนกระบอกมีสไบพาดบ่าไปทางด้านหนึ่งอย่างสวยงาม เขาจินตนาการว่าเขาก�ำลังยืนอยู่ตรงหน้าของหญิงสาว ใบหน้าของเธอท�ำให้ เขาอยากจะสัมผัส มือหนายกขึ้นจับปลายคางมนอย่างอ่อนโยน ดวงตาระยิบระยับ ปรากฏขึ้น “ท�ำไมเธอถึงหน้าตาดีแบบนี้นะ ท�ำไมฉันรู้สึกชอบเธอ” ยังไม่ทนั จะท�ำอะไรต่อไป ภาพของหญิงสาวก็หายไปในพริบตา พีรวิชญ์หยุด ชะงักกับทุกสิง่ ทีเ่ กิดขึน้ เขารูส้ กึ เหมือนหมดอาลัยตายอยากทีไ่ ม่ได้เห็นหน้าของหญิงสาว คนนั้นอีก เขาถอนหายใจออกมายาวๆ “ท�ำไมต้องหายไปด้วย คนก�ำลังเคลิ้ม” พีรวิชญ์ไม่รู้เสียด้วยซ�้ำว่าเขาก�ำลังติสต์แตก เพราะหญิงสาวในภาพที่ไหน จะปรากฏกายให้เห็นอย่างชัดเจนจนสัมผัสได้ ทุกอย่างเกิดจากจินตนาการของเขา ทั้งนั้น เขานั่งท�ำใจสักพักก่อนที่จะลุกขึ้นไปหยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวออกมาจากตู้เสื้อผ้า เดินเข้าไปในห้องน�้ำ

52

นนทนันท์

หนึ่งชั่วโมงผ่านไปอย่างรวดเร็ว เสียงรถยนต์จอดอยูท่ หี่ น้าบ้าน ร่างหนาของธานีลงมาจากรถแล้วเดินวนเวียน ไปมาอยู่หน้าบ้านก่อนที่จะกดกริ่งเรียกให้เจ้าของบ้านลงมาเปิดประตู ติ๊งต่อง! เสียงดังขึ้นหนึ่งครั้งแล้วหยุดยืนที่หน้าบ้าน ใบหน้าคมเข้มเงยขึ้น ไปดูตรงชั้นสองซึ่งมีโดมแก้ว เขาสามารถดูได้ว่าเพื่อนรักออกมาจากห้องหรือยัง แหงนหน้าไปมองสักพักก็เหมือนเดิม มีแต่ความว่างเปล่า ...ท�ำไมยังไม่ลงมาเปิดอีกนะ... ติ๊งต่อง! กดอีกรอบก็ไม่มีวี่แววว่าจะมีคนเดินลงมาจากชั้นบน ...แสดงว่าแกยังอาบน�้ำไม่เสร็จ อย่าว่าฉันก็แล้วกันนะ... คิดจบพร้อมกับหยิบกุญแจส�ำรองของบ้านหลังนี้ขึ้นมาจากกระเป๋า เขามัก จะติดไปกับกุญแจรถเสมอ ธานีเป็นเพื่อนเพียงคนเดียวที่มีกุญแจบ้าน สามารถ เข้าออกได้ตามสบาย แต่ถงึ อย่างไรก็ไม่เคยมีสกั ครัง้ ทีธ่ านีจะไม่ขออนุญาตเจ้าของบ้าน ก่อนเข้าไป ครั้งนี้ขอก็แล้วกัน มือหนาไขกุญแจอย่างรวดเร็ว ประตูเล็กส�ำหรับคนเดินเข้าไปเปิดออก เขา ผลักมันเข้าไปด้านในก่อนที่จะเดินเข้ามา เขาล็อกมันเพื่อให้แน่ใจว่าจะไม่มีคนอื่น ตามมา ร่างสูงเดินเข้าไปอย่างมั่นใจ ประตูสีน�้ำตาลถูกเปิดออกพร้อมกับก้าวเข้าไป ในบ้าน ในบ้านเหมือนไม่มีใครอยู่สักคน พ่อและแม่ของพีรวิชญ์ไปต่างจังหวัดกว่า จะกลับก็อาทิตย์หน้า ในบ้านมีเพียงสาวใช้คนเดียวทีก่ ำ� ลังท�ำความสะอาดอยูด่ า้ นล่าง “สวัสดีค่ะคุณธานี ดื่มน�้ำเย็นๆ ไหมคะ” “ไม่เป็นไรครับ พอพ่อกับแม่ไม่อยู่ บ้านเงียบจังเลยนะครับ โชคดีที่บ้าน ไม่กว้างมาก ไม่อย่างนั้นเพื่อนผมคงเหงาแน่ๆ” “ค่ะ ถ้าอย่างนัน้ ตามสบายนะคะ คุณพีอยูด่ า้ นบนค่ะ” สาวใช้กม้ หน้าปัดกวาด เช็ดถูกต่อไป ธานียิ้มเล็กน้อยก่อนที่จะเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างมั่นใจ ...เชื่อจริงๆ ว่าแกยังอาบน�้ำไม่เสร็จ ถ้าเข้าไปแล้วยังอาบน�้ำอยู่นะ จะเข้าไป ช่วยอาบเลยคอยดู... คิดอะไรเล่นๆ ในหัวและหวังว่าจะได้แกล้งเพื่อนรัก ร่างหนาเดินขึ้นไปหยุดที่หน้าห้องก่อนที่จะยกมือขึ้นเพื่อจะเคาะประตูห้อง แต่ความคิดอะไรบางอย่างปรากฏขึ้นในหัว มือหนาเลื่อนลงมาที่ลูกบิดประตูพร้อม กับบิดไปมา รอยยิ้มปรากฏขึ้นเล็กน้อยอย่างชอบใจ 53

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

...เสร็จแน่ไอ้พี... แววตากวนๆ เปล่งประกายขึน้ มาทันที ร่างหนาเดินเข้าไปในห้องนอนซึง่ เต็ม ไปด้วยความรกและสกปรก ข้าวของทุกชิ้นกระจัดกระจาย ที่มุมท�ำงานก็มีหนังสือ วางเป็นตั้งๆ บนพื้นมีเสื้อผ้าและชั้นในตัวโปรดวางอยู่เกลื่อน ธานีส่ายหัวพร้อมกับ ถอนหายใจออกมากับพฤติกรรมของเพื่อนรัก ...เหมือนเดิมไม่มีผิดเลยนะแก... คิดแล้วก็หยิบเสื้อผ้าบางส่วนบนพื้นขึ้นมาใส่ในตะกร้าที่มีผ้ากองสูงเป็นตั้ง อยู่ใกล้ๆ โทรทัศน์ ...ซกมกได้อีกพ่อศิลปิน... หันกลับมามองทีเ่ ตียงพร้อมกับจัดข้าวของทุกอย่างให้เป็นระเบียบ นีเ่ ขาเองก็ ไม่เข้าใจว่าท�ำไมต้องท�ำให้เพือ่ นรักขนาดนี้ ยิง่ คิดก็ยงิ่ อดนึกถึงตอนสมัยมัธยมปลายที่ พวกเขาสองคนไปนอนด้วยกันทีโ่ รงแรมเพราะต้องเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยไม่ได้ พฤติกรรมตอนนั้นกับตอนนี้ไม่ต่างกันสักนิด คนที่คอยเก็บกวาดห้องคือธานี มีอะไรบางอย่างสะดุดตาท�ำให้เขาต้องมองภาพหญิงสาวชุดไทยและชุดทาส ตัง้ เด่นสง่าอยูต่ รงข้ามกับเตียง เขาเริม่ รูแ้ ล้วว่าท�ำไมพีรวิชญ์ถงึ หลงใหลภาพนีม้ ากนัก “เฮ้ย! แกเข้ามาตอนไหน” เสียงตกใจดังมาจากหน้าห้องน�้ำ พีรวิชญ์ที่ร่างกายเปลือยเปล่าแทบหยิบ ผ้าเช็ดตัวขึ้นมาไม่ทัน ปกติเขาจะวางผ้าเช็ดตัวไว้หน้าห้องน�้ำและค่อยน�ำมาพันไว้ รอบเอว “ไม่ตอ้ งหรอก ชินแล้วล่ะ” ธานียกมือขึน้ ห้ามก่อนทีจ่ ะมองไปทีภ่ าพนัน้ อย่าง หลงใหล “เป็นยังไงล่ะ เห็นไหมว่าภาพนั้นสวยงามแค่ไหน” พีรวิชญ์ก้าวออกมาจาก หน้าห้องน�้ำทั้งๆ ที่เนื้อตัวเปียกปอน เขาหยิบผ้าเช็ดตัวผืนกลางขึ้นมาเช็ดตัวให้แห้ง ก่อนที่จะยืนอยู่หน้าตู้เสื้อผ้า “สวยมากๆ น่าจะเป็นคนที่มีจิตใจงดงาม ใจเย็นมากๆ ด้วย” พิจารณารูปภาพอย่างซาบซึ้งก่อนที่จะมองรูปร่างของเพื่อนรักอย่างตกใจ “นีแ่ กก็หนุ่ ดีขนึ้ นะ ไปท�ำอะไรมาหรือเปล่า” เป็นเรือ่ งธรรมดาทีธ่ านีเห็นหุน่ ของ เพื่อนรักโดยไม่คิดอะไร “แกรู้สึกยังไงที่มองหุ่นฉัน” “บ้าเหรอ ใครจะคิดอะไรล่ะ อย่าบอกนะว่าแกยังไม่ลืมเรื่องนั้นอีก เชื่อฉันสิ 54

นนทนันท์

แกไม่เป็นแบบนั้นหรอก แกอาจจะต้องการเวลาเพื่อรอพิสูจน์อะไรบางอย่าง” “รอเวลาอย่างนั้นเหรอ” “ใช่ แกบอกว่าแกย้อนอดีตได้เมื่อมองภาพนั้น แกจ�ำได้ไหมว่าครั้งนั้นเป็น วันอะไร” ถามก่อนที่จะไตร่ตรอง “อ๋อ วันข้างแรม แต่วันนั้นมันเป็นตอนเช้านะ ถามท�ำไม” ตอบตรงๆ อย่าง ไม่คิดว่ามันจะมีอะไรไปมากกว่านี้ “แล้ววันอื่นๆ ล่ะ แกมองรูปนี้แล้วสามารถย้อนอดีตได้หรือเปล่า” ธานีมอง ใบหน้าของเพื่อนรักเหมือนมีอะไรบางอย่าง “ไม่ ท�ำยังไงก็ไม่มที างย้อนได้แน่นอน แกมีอะไรหรือเปล่า ท�ำไมถึงถามแบบนี”้ พีรวิชญ์เริ่มสงสัยพร้อมกับถามกลับไป “มีสิ แกลองสังเกตตัวแกอีกครัง้ ในวันข้างขึน้ นะ วันพระจันทร์เต็มดวง แล้ว แกลองดูว่าจะย้อนอดีตได้หรือเปล่า เพราะเหมือนภาสกรจะเล่าเรื่องนี้ให้ฉันฟัง” “ภาสกร!” ท�ำเสียงแปลกใจ “ใช่ ฉันคิดว่ามันน่าจะมีความเป็นไปได้สูง เอาเถอะ พูดถึงภาสกร ฉัน ว่าแกรีบแต่งตัวดีกว่า ฉันจะพาแกไปหาเขา จะได้แนะน�ำคนที่น่าจะใช้นามปากกา พรรณนาราย” ค�ำว่า ‘พรรณนาราย’ ท�ำเอาพีรวิชญ์ตื่นเต้นและรีบเปิดตู้เสื้อผ้าออกทันที เขาวางผ้าเช็ดตัวผืนกลางลงเผยให้เห็นส่วนสัดอย่างชัดเจน ธานีเองก็นั่งลงบนเตียง เพือ่ รอให้เพือ่ นรักแต่งตัวจนเสร็จ ทีแรกเขาเองก็ไม่เชือ่ เรือ่ งพวกนี้ แต่พอสืบไปสืบมา มันก็นา่ ลุน้ และน่าติดตามไม่แพ้ขา่ วรักดาราหรือข่าวในวงสังคมทีเ่ ขาท�ำอยูใ่ นปัจจุบนั ...เอาเข้าไป พอได้ยนิ เรือ่ งแบบนีข้ นึ้ มาทีไร พีรวิชญ์แสดงอาการเกินกว่าเหตุ ทุกครั้ง... ธานีอดยิ้มไม่ได้ที่เห็นเพื่อนรักรีบแต่งตัวเหมือนแข่งกับอะไรบางอย่าง “เร็วๆ เถอะ” เสียงหัวเราะดังขึ้นขณะที่เปล่งเสียงออกไป พีรวิชญ์หันหน้ามา พร้อมกับจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง “หัวเราะฉันท�ำไม มีอะไรผิดปกติเหรอ” “เปล่า รีบๆ ไปเถอะ” ธานีพูดพร้อมกับเดินน�ำออกไปจากห้อง พีรวิชญ์ยัด ชายเสื้อเชิ้ตเข้าไปในกางเกงก่อนที่จะรีบเดินตามไปทันที ก่อนออกจากบ้านเขาสั่ง สาวใช้ไว้ว่าจะกลับมากินข้าวเย็นที่นี่ 55

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

สองเพือ่ นรักเดินทางออกไปโดยหวังว่าภาสกรจะรูว้ า่ นามปากกาพรรณนาราย นัน้ คือใคร ธานีทำ� หน้าทีค่ นขับรถเป็นประจ�ำเมือ่ อยูก่ นั สองคนกับพีรวิชญ์ เมือ่ ใกล้ถงึ สถานที่นัดไว้นั่นคือร้านกาแฟ ทั้งสองคนลงจากรถแล้วยืนรอภาสกรที่หน้าร้าน อย่างมีความหวัง รถของภาสกรเคลื่อนเข้ามาหาพร้อมกับหญิงสาวคนหนึ่งที่นั่งมาข้างๆ รถ จอดสนิทพร้อมกับร่างหนาลงมาจากรถพร้อมกับส่งรอยยิ้มให้กับรุ่นพี่ทั้งสองคน “สวัสดีครับพี่ คือว่าวันนี้ผมต้องขอโทษด้วยครับ คือผมไม่สะดวกที่จะพา มาพบในวันนี้ครับ เพราะผมต้องไปส่งพี่ผมที่บ้านแล้วก็กลับไปจัดงานเลี้ยงฉลองให้ กับผมที่เพิ่งได้หน้าที่ใหม่คือผู้ช่วยผู้ก�ำกับครับ” ภาสกรยิ้มอย่างดีใจท่ามกลางความ ผิดหวังของทั้งสองคน “นี่มันอะไรกัน ท�ำไมผิดค�ำพูดแบบนี้” พีรวิชญ์โกรธเลือดขึ้นหน้า เขาไม่ เข้าใจว่าท�ำไมต้องให้ความหวังแล้วจากไปแบบนี้ “ฟังผมก่อนนะครับ ผมก็ไม่อยากให้เกิดเรือ่ งแบบนีข้ นึ้ แต่มนั เป็นเหตุการณ์ เกิดขึ้นกะทันหันครับ ผมขอโทษจริงๆ คราวหน้านะครับ” “ไม่ต้องเลยนะ คิดได้ยังไงที่เอาความหวังของคนอื่นมาท�ำเล่นๆ แบบนี้!” พีรวิชญ์เดินเข้าไปด้วยสีหน้าเอาเรื่อง หญิงสาวที่นั่งอยู่ในรถตกใจเพราะเกรงว่า ผู้ชายคนนั้นจะท�ำร้ายน้องชายสุดที่รัก เธอตัดสินใจเปิดประตูพร้อมกับก้าวลงไป อย่างมั่นใจ “หยุดเลยนะ คิดจะท�ำอะไร ปล่อยน้อยชายของฉันเดี๋ยวนี้!” เสียงเล็กตวาด อย่างน่ากลัว ดวงตาเล็กมองใบหน้าของชายคนนั้นอย่างตกใจ ...ท�ำไมผู้ชายคนนี้น่าคุ้นๆ นะ... พีรวิชญ์เองก็อยากจะระเบิดอารมณ์ให้กบั คนทีข่ ดั จังหวะ โชคดีทเี่ ป็นหญิงสาว แสนสวย ดวงตาเล็กท�ำให้เขาหยุดทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงอารมณ์ที่ค่อยๆ เย็นลง รอยยิม้ ปรากฏขึน้ บนใบหน้าบึง้ ตึง ทุกอย่างรอบๆ ข้างเหมือนจะหยุดหมุนเพือ่ ให้เวลา ทั้งสองคนสบตากัน หัวใจของพีรวิชญ์เต้นแรงอย่างบอกไม่ถูก เพราะด้วยความที่ ไม่เคยพบกับสาวสวยมั่นใจเช่นนี้มาก่อน “ครับ ผมขอโทษ คือเพื่อนผมนัดน้องชายคุณเอาไว้” “ขอโทษนะคะ พอดีว่าน้องชายฉันได้งานใหม่ ฉันก็อยากจะกลับไปฉลอง ที่บ้าน แล้วธุระของคุณล่ะ มันส�ำคัญขนาดนั้นเลยเหรอคะ” เอ่ยถามอย่างมั่นใจ เธอ 56

นนทนันท์

ยิ้มพร้อมกับเม้มริมฝีปากบางก่อนที่จะส่งสายตาหวานๆ ท�ำเอาใจของจิตรกรหนุ่ม แทบละลาย ...ท�ำไมเธอสวยบาดใจฉันแบบนี้นะ... พีรวิชญ์ยังคงมองเธอเหมือนเดิม “มันก็ไม่ส�ำคัญมากหรอกครับ ผมก็แค่อยากรู้ว่านามปากกาพรรณนาราย คือใครก็เท่านั้นเอง” แพรวามองหน้าพีรวิชญ์อย่างสงสัยก่อนที่จะเห็นภาพอะไรบางอย่างปรากฏ ขึ้นบนหัว ภาพของท่านเจ้าคุณอนุชิตปรากฏขึ้นสลับไปมากับใบหน้าของพีรวิชญ์ ...ไม่จริง ท�ำไมต้องเห็นแบบนี้ หรือว่าชายคนนี้คือท่านเจ้าคุณ... เธอรู้สึกปวดตาและปวดหัวเป็นอย่างมากที่เห็นภาพนั้นสลับไปมา เธอจึง ตัดสินใจหลับตาลงเพื่อท�ำสมาธิ “เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” พีรวิชญ์เอ่ยถามอย่างเป็นห่วง สีหน้าของเขาดู ไม่ดีนัก “เปล่าค่ะ ฉันแค่หลับตาเฉยๆ เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะ” เธอถามอีกรอบ ก่อนที่ จะลืมตาและหวังว่าจะไม่เห็นภาพแบบนั้นสลับกันไปมาอีก “พรรณนารายครับ คุณรูจ้ กั ไหม” ชายหนุ่มเอ่ยนามปากกาขึน้ เป็นครั้งทีส่ อง “พรรณนาราย อ๋อ นึกว่าใคร... ภาสจ�ำนามปากกาของตาตัวเองไม่ได้เลยเหรอ” คราวนี้เธอไม่เห็นใบหน้าของท่านเจ้าคุณอนุชิตอีกแล้ว “ผมแค่คุ้นๆ แต่จ�ำไม่ได้จริงๆ” ภาสกรตอบตามความเป็นจริง “ตาของฉันเองล่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณต้องการอะไรอีกไหมคะ” แพรวาเอ่ยถาม ทั้งๆ ที่รู้ค�ำตอบอยู่ในใจ เธอกระตุกยิ้มที่มุมปากอย่างสะใจ ...ถ้าคนนีค้ อื ท่านเจ้าคุณอนุชติ จริงๆ ก็แสดงว่าเราเจอเป้าหมายทีจ่ ะคิดบัญชี คืนแล้วสองคนด้วยกัน.... ในเมื่ออดีตไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้แล้ว อย่างน้อยที่สุด ปัจจุบันก็ต้อง ท�ำให้ดี ท�ำอะไรได้ก็ต้องท�ำ “พาผมไปหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากรู้จักจริงๆ” “ได้สคิ ะ เอาไว้คอ่ ยคุยกันวันหลังแล้วกัน ภาส กลับบ้านกัน” หญิงสาวร่างเล็ก เดินเข้าไปในรถอย่างมั่นใจก่อนที่จะเผยอริมฝีปากเล็กๆ ขึ้นเล็กน้อยเพื่อต้องการ ท�ำให้เหยื่อตายใจ “ครับ” เธอเดินจากไปพร้อมกับนั่งสวยๆ หน้ารถคันหรู ถึงแม้ว่าจะผิดหวัง 57

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ที่ไม่ได้ไปหาคนคนนั้นที่นัดไว้ แต่อย่างน้อยก็ได้รู้จักเพื่อนเพิ่มอีกหนึ่งคนนั่นก็คือ หญิงสาวแสนสวยซึ่งรู้ว่า ตัวจริงของพรรณนารายคือใคร หัวใจของเขาพองโต “แกเป็นอะไรไปหรือเปล่า อึ้งเลยล่ะสิ ดีใจด้วยนะ” ธานีแสดงความดีใจ ก่อนที่จะวางมือบนบ่า “เออ ฉันก็ดีใจ แบบนี้เห็นทีฉันคงต้องท�ำตามที่แกแนะน�ำแล้วว่ะ” “แนะน�ำอะไรวะ” ถามกลับอย่างสงสัย “ก็เป็นดารายังไงล่ะ ฉันว่าคนนั้นต้องเป็นพี่สาวของภาสกร” “ใช่ เธอคือแพรวา นางเอกชื่อดัง” ธานียืนยันพร้อมกับมองไปที่แววตาอัน มุ่งมั่น “นั่นแหละ ฉันต้องเข้าถึงเธอ ฉันรู้สึกพอใจเธอตั้งแต่แรกพบ” ดวงตาของ เพื่อนรักยังคงเหม่อลอยก่อนที่จะยืนนิ่งไม่พูดอะไรต่อไป “ฉันว่าแกกลับเถอะ แล้วค่อยว่ากันทีหลังว่าจะท�ำยังไงต่อไป” พูดแล้วก็ตบ บ่าหนาสองสามครัง้ ก่อนทีจ่ ะเดินไปขึน้ รถ พีรวิชญ์เดินตามไปติดๆ อย่างน้อยหญิงสาว คนนั้นก็ท�ำให้เขามีความหวังเป็นอย่างมาก เขาอยากจะพบหน้าเธออีกครั้งในเร็ววัน ยิ่งห่างไกลกันเหมือนท�ำให้เขาโหยหาความรักให้มากขึ้นกว่าเก่า และจากวันนี้ไปอีกไม่กี่วัน ธานีจะไปเรียนต่อตามที่ใจหวัง โดยคิดว่าจะไป เงียบๆ พอถึงที่นั่นแล้วจึงค่อยบอกพีรวิชญ์อีกที

58

นนทนันท์

7

ภาสกรและแพรวามาถึงทีบ่ า้ นอย่างปลอดภัย ภาสกรเดินลงมาพร้อมกับหยิบ ถุงใส่ผกั และวัตถุดบิ ต่างๆ ในการท�ำอาหารทีจ่ ะเลีย้ งฉลองเย็นนี้ ใบหน้าของชายหนุม่ เต็มไปด้วยรอยยิ้มและความอิ่มใจ “ให้พี่ช่วยถือไหม” ลงจากรถพร้อมกับจัดกระโปรงให้เรียบร้อย “ไม่ตอ้ งหรอกครับ พีไ่ ปเปลีย่ นชุดแล้วเราสองคนลุยท�ำอาหารกันดีกว่า เย็นนี้ ห้ามแย่งซีนผมนะ” ภาสกรพูดดักคอเพราะรู้ว่าพี่สาวต้องจัดเต็มทั้งชุดที่ใส่และฝีมือ การท�ำอาหาร “เรือ่ งชุดไม่ตอ้ งห่วง เพราะพีจ่ ะใส่ชดุ ธรรมดาทีส่ ดุ เอาเป็นว่าพีไ่ ปก่อนแล้วกัน แล้วภาสก็บอกข่าวดีกบั แม่ซะ” พูดพร้อมกับส่งยิม้ หวานๆ ไปให้นอ้ งชาย ภาสกรพยัก หน้าก่อนที่จะเดินเข้าบ้านตามไปติดๆ ขณะนั้นเอง ผู้เป็นแม่ก�ำลังเดินสวนทางออกมาพอดี แพรวายกมือไหว้อย่าง สวยงามพร้อมกับเปรยอะไรบางอย่าง “ภาสมีข่าวดีจะเล่าให้แม่ฟังค่ะ” “จริงเหรอลูก” “ค่ะ แพรขอตัวไปอาบน�ำ้ ก่อนนะคะ จะได้ลงมือท�ำอาหารเลีย้ งฉลองกัน” แพร 59

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

วาบอกลาอย่างรวดเร็วโดยไม่เปิดโอกาสให้ถามเลยสักนิด ผูเ้ ป็นแม่ได้แต่ยนื งงกับสิง่ ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว คราวนี้หันไปมองลูกชายคนเล็กด้วยแววตาจับผิด “โห ไม่ต้องมองหน้าผมแบบนั้นก็ได้ครับ ผมขอวางของที่ครัวก่อนได้ไหม แล้วจะเล่าให้ฟัง” ท�ำเสียงเล็กๆ พร้อมกับรอยยิ้มกวนๆ “เอาสิ แม่ขอโทษ แม่ช่วย” ผู้เป็นแม่ยื่นมือเข้ามารับไว้อย่างรวดเร็วเพราะ ข้าวของที่ซื้อมามีจ�ำนวนมากมาย ทั้งผักและเนื้อสัตว์ “จะท�ำอะไรกินกัน” ผู้เป็นแม่ถามพร้อมกับเดินเข้าไปด้านในห้องครัว “สุกี้ครับ เดี๋ยวพี่แพรจะท�ำน�้ำจิ้มให้พวกเรากินกัน” “พี่แพรบอกเหรอว่าจะท�ำให้กิน หรือว่าเราไปยกหน้าที่ให้พี่เขา” ผู้เป็นแม่ เอ่ยอย่างรู้ทัน เพราะก่อนหน้านี้แพรวาเป็นคนบอกว่าจะลงมาช่วยกันท�ำ แต่เธอก็ไม่ ได้บอกว่าจะท�ำน�้ำจิ้ม “แหะๆ ก็ภาสอยากให้พแี่ พรแสดงความยินดีกบั ภาสเท่านัน้ เอง ไม่มอี ะไรเลย”

“เออ ภาสยังไม่บอกแม่เลยว่ามีเรื่องอะไรน่ายินดี” “คือผมได้เป็นผู้ช่วยผู้ก�ำกับครับ จากที่เป็นผู้จัดการอย่างเดียว อันที่จริง ผมก็ทำ� หน้าทีห่ ลายอย่างในกองถ่าย แต่สดุ ท้ายเลือกทีจ่ ะเป็นผูช้ ว่ ย อย่างน้อยก็มเี งิน เพิ่มมากขึ้น” พูดด้วยความภูมิใจ “แม่ดีใจด้วยนะ เงินเยอะขึ้นก็จริง แต่งานต้องหนักขึ้นเป็นธรรมดา อย่างนี้ ก็ต้องฉลองความหนักด้วยนะลูก” ค�ำอวยพรของคนเป็นแม่สอนให้คิดสองด้าน จริงอยู่เงินมากขึ้น หน้าที่ และความรับผิดชอบมันก็ต้องตามมา ภาสกรยิ้ม “ครับแม่ ผมทราบดี เดี๋ยวผมขึ้นไปตามพี่แพรก่อนนะ ไม่รู้ว่าป่านนี้จะท�ำ อะไรอยู่” พูดจบพร้อมกับเปลี่ยนเรื่องทันที “ไปเถอะ เดี๋ยวแม่ล้างผักไปพลางๆ ก่อน” ผู้เป็นแม่อนุญาตให้ภาสกรเดิน ขึ้นไปหาพี่สาวแสนสวย เดินขึ้นไปชั้นสองอย่างรวดเร็วก่อนที่จะเดินไปหยุดที่หน้าห้องของแพรวา นิ่งสักพักก่อนที่จะยกมือขึ้นเคาะประตูสองสามครั้ง “พี่แพรเสร็จหรือยัง” “เข้ามาสิ เสร็จแล้ว แต่ก�ำลังคิดอะไรบางอย่าง” เมื่อได้รับอนุญาต มือหนาก็บิดลูกบิดประตูเข้าไปอย่างช้าๆ ใบหน้าคมเข้ม ชะเง้อเข้าไปมองในห้องพบร่างเล็กนอนอยู่บนเตียงในชุดธรรมดาตามที่บอกไว้จริงๆ 60

นนทนันท์

“คิดอะไรอยู่ครับ หรือว่าเรื่องนั้น” “เรื่องนั้นคือเรื่องอะไร กรุณาระบุด้วยนะ ไม่อย่างนั้นจะท�ำให้เข้าใจผิดกัน ทั้งสองฝ่าย” แพรวาเอ่ยถามทันที “ครับผม เรือ่ งทีค่ ดิ ว่า พีพ่ จี ะเป็นคนเดียวกันกับท่านเจ้าคุณอนุชติ หรือเปล่า น่ะสิครับ” ...รู้ได้อย่างไร ท�ำไมเรามองออกง่ายขนาดนั้นเชียวเหรอ... คิดแบบนั้นในใจ ก่อนที่จะลุกขึ้นมานั่งบนเตียงอย่างเรียบร้อย “ท�ำไมถามแบบนี้ล่ะ” “พีแ่ พร ภาสมองออกว่าพีค่ ดิ อะไรกับพีพ่ ี ภาสว่าพีต่ อ้ งคิดว่าเขาคือท่านเจ้าคุณ หรือเมียทั้งหลายที่เคยท�ำไว้กับพี่ล่ะสิ” “ใช่ แล้วจะท�ำไมเหรอ พี่ไม่มีทางปล่อยให้คนพวกนั้นลอยนวลอยู่ได้หรอก พวกมันทุกคนต้องได้รับกรรมอย่างสาสมที่เคยท�ำกับพี่ไว้อย่างทรมาน” “แล้วพี่จะแค้นไปท�ำไม ในเมื่อเรื่องทุกอย่างมันก็จบแล้ว” ภาสกรเอ่ยถาม ทันที “จบแล้วเหรอ มันยังไม่จบหรอก ไม่อย่างนั้นพี่จะมีสัมผัสที่หก จะมีนิสัย มัน่ ใจไม่ยอมคนแบบนีเ้ หรอ ไม่อย่างนัน้ พีค่ งไม่ตอ้ งนอนฝันทุกคืน บางคืนพีก่ ลัวมาก กลัวว่าจะเป็นจริง พี่แทบจะเป็นบ้าทุกครั้งที่เห็นภาพต่างๆ นานาปรากฏขึ้นในหัว มันเป็นเรื่องบังเอิญอย่างนั้นสิ!” แพรวาขึ้นเสียงเล็กน้อยก่อนที่จะมองหน้าน้องชาย ด้วยความไม่พอใจ ยิ่งพูดก็ยิ่งแค้น แค้นมากขึ้นไปทุกที ...ท�ำไมเรื่องแบบนี้ต้องมาเกิดกับฉันด้วย ท�ำไม... ถ้าหากเลือกได้ ใครๆ ก็อยากอยู่อย่างสงบ แต่นี่มันคือสิ่งที่ติดตัวมาจาก อดีตชาติ ยากนักที่จะปรับแก้ เพราะดวงจิตมันคือดวงเดียวกัน “ครับ ผมว่าพี่คงไม่ยอมง่ายๆ แน่ เอาเป็นว่าผมจะดูพี่อยู่ห่างๆ ก็แล้วกัน ลงไปเลีย้ งฉลองเถอะครับ แม่รออยู”่ ภาสกรถอนหายใจออกมาอย่างหมดหวังเพราะ เห็นแววตามุ่งมั่นของพี่สาว เขารู้จักแพรวาดีที่สุด หากเธอมั่นใจท�ำอะไรแล้ว ยากนัก ที่จะตัดใจและถอยกลับ แพรวาพยักหน้าก่อนทีจ่ ะเดินออกไปนอกห้องอย่างรวดเร็วโดยทิง้ ให้ภาสกร ยืนถอนหายใจยาวๆ “ผมหวังว่าพี่จะไม่ท�ำอะไรรุนแรงมากนักนะ” ถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อน ที่จะเดินตามไป 61

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

แพรวาเดินน�ำไปยังห้องครัวซึง่ ตอนนีผ้ เู้ ป็นแม่เริม่ ล้างท�ำความสะอาดเตา เธอ หันมองไปรอบๆ เพือ่ ส�ำรวจทุกๆ อย่างพบว่า มีผกั ทีซ่ อื้ มาจากตลาดแช่รวมอยูใ่ นอ่าง มือเล็กหยิบผักนั้นขึ้นมาแยกใส่กะลังมังเพื่อน�ำมาหั่นให้เป็นชิ้นเล็กๆ “เหนื่อยไหมลูก” “ก็นดิ หน่อยค่ะ ดีใจต่างหากทีภ่ าสมีงานท�ำเพิม่ ขึน้ ภาสเป็นคนมีความสามารถ หลายๆ ด้าน ในที่สุดก็มีคนเห็นสักที” “นั่นสิ แต่แม่กลัวว่าภาสจะท�ำงานหนักจนเกินไป” ถอนหายใจออกมายาวๆ ก่อนทีจ่ ะหยิบผ้าสะอาดขึน้ มาเช็ดเตา มือหยาบท�ำผ้านัน้ ร่วงกะทันหันก่อนทีจ่ ะค่อยๆ ก้มเก็บอย่างช้าๆ เพราะเจ็บหลัง “ไม่ตอ้ งค่ะแม่ แค่นเี้ อง” แพรวาห้ามไว้กอ่ นทีจ่ ะจ้องผ้าผืนนัน้ เหมือนสะกดจิต ดวงตาเล็กเพ่งจนสามารถยกผ้านั้นขึ้นมาวางไว้ที่เดิมได้ “แพร ท�ำแบบนี้ท�ำไม ไม่ใช้มือหยิบล่ะ” “แพรก็แค่ลองพลังที่มีอยู่ในตัวเท่านั้นค่ะ ไม่เห็นจะแปลกตรงไหน” แพรวา รีบแจงเหตุผลทันที “แปลกสิครับถ้าท�ำแบบนี้กับคนอื่น พี่แพรท�ำแบบนี้เพื่อฝึกไว้ใช้กับใคร หรือเปล่า” ค�ำถามดังขึ้นพร้อมกับร่างหนาเดินเข้ามาในห้องครัว แพรวาหันกลับไป มองหน้าน้องชาย “เปล่า ก็แค่ฝึก ไม่อยากให้สิ่งที่เป็นพรสวรรค์หายไปเพราะไม่ได้ใช้มัน หาก เกิดเรื่องฉุกเฉิน อาจล�ำบากได้ถ้าไม่ฝึกให้แข็งแกร่ง” “มันก็จริงอย่างที่พี่เขาพูดนะ แม่ว่าอย่าไปสงสัยอะไรเลย มาช่วยพี่หั่นผัก ดีกว่าลูก” ผู้เป็นแม่ตัดบทก่อนที่จะหยิบผักสดๆ ในกะละมังใหญ่ขึ้นมา “ได้ครับ ทีนี้ต่อไปผมก็คงมีเงินมากขึ้น แม่จะได้สบาย เดินเที่ยวใช้เงิน ไม่ขาดมือ” พอเอ่ยถึงประเด็นเรื่องเงินๆ ทองๆ แล้วก็รีบวางผ้าสะอาดลงทันที อีก มือหนึ่งวางหม้อไว้ข้างๆ กะละมังผัก “พูดถึงเรือ่ งเงิน แม่อยากจะบอกลูกๆ อย่างหนึง่ นะ แม่ภมู ใิ จทีล่ กู ๆ มีหน้าที่ การงานที่ดี รายได้ดี แต่แม่อยากจะบอกว่า ถ้ามันหนักเกินไปจนท�ำให้ลูกของแม่ ทั้งสองคนไม่สบาย แม่ก็อยากจะให้ลูกทั้งสองคนวางงานเยอะๆ ให้คนอื่นท�ำบ้าง พักผ่อนให้เพียงพอ แค่นี้แม่ก็ใช้เงินของลูกทั้งสองไม่หมดแล้ว” “พวกเราไม่เคยเดือดร้อนเรือ่ งพวกนีเ้ ลยนะคะ งานก็ไม่หนัก แต่เราท�ำด้วยใจ จริงไหม” แพรวาหันไปมองหน้าน้องชายก่อนที่จะส่งยิ้มให้ 62

นนทนันท์

“ครับ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะ อะไรที่ท�ำให้แม่ได้พวกเราสองคนจะท�ำ แม่ ใช้เงินได้ตามสบายเลยนะ” ค�ำพูดของลูกชายคนเล็กท�ำเอาผู้เป็นแม่ตกใจและตีปาก เบาๆ หนึ่งที “พูดไม่คดิ นะ เราไม่ใช่เศรษฐี และไม่ควรท�ำตัวเหมือนเศรษฐี ไม่อย่างนัน้ เรา จะไม่เหลืออะไรเลย” ผูเ้ ป็นแม่เตือนด้วยความหวังดีกอ่ นทีจ่ ะมองหน้าลูกๆ ทัง้ สองคน “ค่ะ/ครับ” ตอบพร้อมกันก่อนที่จะหันไปท�ำหน้าที่ของตัวเอง แพรวาหั่นผัก และจัดใส่กะละมัง ส่วนภาสกรก็ช่วยหั่นผักก่อนที่จะจัดเรียงใส่จานอย่างสวยงาม ผูเ้ ป็นแม่นำ� หม้อทีเ่ ช็ดสะอาดแล้วออกไปตัง้ ไว้ทโี่ ต๊ะอาหาร ใจกลางโต๊ะมีเตาไฟฟ้าซึง่ เสียบไฟอยูเ่ รียบร้อย ภาสกรยกจานทีม่ ผี กั หลากหลายมาวางไว้บนโต๊ะ แพรวาลงมือ ท�ำน�้ำจิ้มสูตรพิเศษที่ใช้เวลาไม่นานมากนักก็เรียบร้อย เวลารับประทานอาหารหมดไปอย่างรวดเร็วไปพร้อมๆ กับความสุขที่หายไป สองพี่น้องช่วยกันท�ำความสะอาดจานโดยให้ผู้เป็นแม่ขึ้นไปพักผ่อนข้างบน “ภาส ไม่มอี ะไรแล้วใช่ไหม พีข่ นึ้ ไปอาบน�ำ้ และนอนก่อนแล้วกัน พีม่ คี วามสุข ที่สุดเลยล่ะ” พูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นเพื่อคลายความเมื่อย “ครับ ไปพักเถอะ ภาสจัดการที่เหลือเอง อย่าฝันถึงเรื่องแบบนั้นอีกล่ะ” พอพูดถึงเรื่องฝัน มันท�ำให้ภาพชายหนุ่มที่เจอเมื่อกลางวันปรากฏขึ้นทันที เธอมอบรอยยิม้ ให้นอ้ งชายก่อนทีจ่ ะค่อยๆ เดินขึน้ ไปชัน้ สอง ระหว่างทางทีเ่ ดินขึน้ ไป เหมือนมีอะไรบางอย่างท�ำให้หญิงสาวฉุกคิด ...ท�ำไมฉันต้องเห็นภาพท่านเจ้าคุณเวลาที่มองหน้าผู้ชายคนนั้นนะ... ร่างเล็กเดินขึน้ ไปอย่างช้าๆ พร้อมกับหยุดนิง่ ทีห่ น้าห้อง ภาพของรวิธรปรากฏ ขึน้ พร้อมๆ กับใบหน้าของคุณหญิงบานเย็น ภาพนัน้ สลับไปมาจนท�ำให้หญิงสาวเกิด อาการมึนหัว ร่างเล็กค่อยๆ พิงก�ำแพงสีขาวข้างๆ ประตูก่อนที่จะค่อยๆ หายใจเข้า ช้าๆ เพื่อผ่อนคลายอาการปวด “เป็นอะไรไปหรือเปล่าลูก” ผูเ้ ป็นแม่เดินออกมาจากห้องพร้อมกับรีบเดินเข้า มาพยุงร่างเล็กไว้ แพรวายิ้มเล็กน้อยบนใบหน้าซีดๆ “เปล่าค่ะแม่ เหมือนเห็นภาพอะไรบางอย่างอีกแล้วค่ะ ทีนี้เห็นถึงสองภาพ เหมือนกับว่าแพรจะทราบแล้วว่าใครคือใคร” “อีกแล้วเหรอลูก เรื่องอดีตก็ปล่อยมันก็ได้นะ อย่าไปใส่ใจอะไรมันมากนัก แม่เป็นห่วง” เสียงของผู้เป็นแม่ฟังแล้วไม่สบายใจนัก เธอเอื้อมไปเปิดประตูเพื่อพา ร่างเล็กเข้าไปในห้อง 63

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“ไม่ได้หรอกค่ะแม่ ถ้าไม่คิด มันก็ปรากฏขึ้นมาเอง แม่ก็น่าจะชินแล้วนะคะ เพราะเห็นภาพพวกนี้ทีไร แพรก็รู้สึกปวดหัวและสูญเสียพลังงานไปพอสมควรค่ะ” “อันนั้นแม่ก็รู้ และแม่ก็รู้ว่าแพรจะพูดอะไรต่อไป” ผู้เป็นแม่มองแววตาของ ลูกสาวอย่างรู้ใจ แพรวาจะบอกว่าเรื่องแบบนี้มันเกี่ยวกับจิตที่อาฆาตแค้น หากเธอ คือทาสสาวคนนั้น แน่นอน จิตย่อมเป็นดวงเดียวกัน และการที่เธอเป็นแบบนี้คง ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร “ค่ะแม่ ถ้าไม่มอี ะไรแล้ว แพรขอตัวนอนพักผ่อนก่อนนะคะ แพรรูส้ กึ ปวดหัว จริงๆ” “กินยาไหม แม่จะเอาขึ้นมาให้” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามด้วยความหวังดี “ไม่เป็นไรค่ะ นอนพักผ่อนก็คงพอแล้วล่ะ” แพรวาพูดพร้อมกับถอนหายใจ ออกมาเล็กน้อย “ถ้าอย่างนัน้ แม่ไปก่อนนะลูก” ผูเ้ ป็นแม่ลกุ ขึน้ ยืนและค่อยๆ เดินจากไปช้าๆ “เดี๋ยวค่ะแม่ แม่พักผ่อนเถอะนะคะ ไม่ต้องกังวลเรื่องแพรมากนัก” แพรวา พูดด้วยความเป็นห่วงก่อนที่จะยิ้มอย่างเหนื่อยๆ ไปให้ผู้เป็นแม่ “จ้ะลูก แม่ไปพักก่อนนะ” พูดจบก็เดินจากไปพร้อมกับปิดประตูห้องลงช้าๆ แพรวาทิ้งตัวลงบนเตียง เธอจ้องมองเพดานอยู่สักพักก่อนที่จะค่อยๆ ปิดตาลงช้าๆ เธอพยายามท�ำให้ตัวเองนอนให้สบายที่สุดเพื่อบรรเทาอาการปวดหัว เธอรู้สึกสบายขึ้นกว่าเดิมก่อนที่จะหลับไปในที่สุด ในจิตเบื้องลึกมันมีเรื่องราวต่างๆ มากมาย แต่สิ่งหนึ่งที่แพรวามีอยู่นั้นคือ ความแค้นที่มีอยู่ในใจที่อยากจะเอาคืนให้สาสม การจากไปของเธอในอดีตชาติมัน ช่างทรมานทั้งร่างกายและจิตใจ ในเมื่อจิตผูกไว้กับความอาฆาตก่อนสิ้นลม ยากนัก ที่จะเปลี่ยนนิสัยแบบนี้ ณ กระท่อมหลังหนึง่ ใจกลางชนบท ด้านข้างมีแต่ทงุ่ นาไว้สำ� หรับปลูกข้าวเพือ่ ท�ำมาหากิน บางทีม่ ตี น้ ข้าวสีเขียว บางจุดมีตน้ ข้าวทีพ่ ร้อมจะออกรวงให้ชาวนาเก็บเกีย่ ว เพื่อน�ำมันไปขาย อาชีพหลักของชาวนาต้องพึ่งแดด ลม ฝนอีกทั้งไม่รู้ด้วยว่า หาก วันใดพายุเข้า ทุ่งนาอาจเสียหาย หรือหากฤดูใดแล้งจัด ต้นข้าวก็คงไม่งอก รายได้ ก็ไม่เข้ากระเป๋า แย้ม หญิงสาววัยเข้าสู่ผู้ใหญ่เดินเล่นที่ปลายนากับลูกหลานของชาวบ้าน ละแวกนั้น รอยยิ้มและเสียงหัวเราะดังขึ้นลั่นทุ่งโดยที่ไม่อายใคร 64

นนทนันท์

“พี่แย้ม มาเล่นไล่จับกัน พวกเราขาดคน ถ้าพี่แย้มเล่นนะ พวกเราก็จะมี คนครบพอดี” เด็กชายหัวจุกหน้าตามอมแมมเอ่ยชวนอย่างมีความหวัง แย้มพิจารณา ถึงจ�ำนวนคนก็พบว่ามันยังเป็นเลขคี่ “ได้สิ อย่าบอกนะว่าจะเล่นอะไรที่แข่งๆ วิ่งๆ อีกใช่ไหม” “ใช่แล้ว เล่นเดินกะลากันดีกว่า แบ่งเป็นสองกลุ่ม ใครเดินกะลาครบทุกคน ก่อนเป็นฝ่ายชนะ พี่เห็นต้นไม้สูงๆ สองต้นไหม เดินไปตรงนั้นแล้วก็ย้อนกลับมา” เด็กชายอธิบายอย่างเชี่ยวชาญ แย้มพยักหน้าท�ำความเข้าใจก่อนที่จะยิ้ม “ได้สิ พวกเอ็งอย่าแพ้ข้าก็แล้วกัน มา แบ่งข้างกัน” แย้มตกลงอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะมองหน้าเด็กๆ ทั้งหมด “โอน้อยออก” เป็นธรรมเนียมของการละเล่นไทยทุกครั้ง ต้องมีการตกลง กันด้วยการโอน้อยออก หรือการทายใจว่าคนในกลุ่มหรือเพื่อนร่วมเล่นนั้นจะท�ำมือ แบบไหน การเล่นแบบนี้หากแบมือเหมือนกันก็อยู่ข้างเดียวกัน “ได้ทีมแล้วนะ ของข้ามีผู้ชายเยอะกว่า ทีมพวกเอ็งมีผู้ชายน้อยกว่าคนเดียว ไม่เป็นอะไรหรอก ข้าแก่ ข้าอาจเดินไม่ไหว” แย้มอธิบายและดูองค์ประกอบอย่าง ถี่ถ้วน เด็กๆ ทุกคนพร้อมและก้มลงหยิบกะลาขึ้นมาส่งต่อเป็นทอดๆ “ส่งมา แล้วเตรียมตัวแพ้ได้เลยนะพี่” เด็กหนุ่มคนเดิมพูดโอ้อวดแบบนี้ เป็นประจ�ำ “เอาสิ จะลองดูกแ็ ล้วกันนะ” แย้มยิม้ พร้อมกับรับค�ำท้าก่อนทีจ่ ะรับกะลานัน้ มาไว้ข้างหน้าและพร้อมที่จะเริ่มการแข่งขัน แต่การแข่งขันก็ต้องมีสะดุดเมื่อชาวบ้านคนหนึ่งวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาหา “แย้ม แย้ม พ่อเอ็งล้มเจ็บหนักว่ะ รีบไปดูเถอะ” ค�ำบอกของชาวบ้านท�ำเอาแย้มแทบล้มทั้งยืน เธอวางกะลาลงแล้วรีบวิ่ง หน้าตาตืน่ ไปอย่างตกใจ ความกังวล ความกลัว ความรูส้ กึ ต่างๆ ปรากฏขึน้ มามากมาย ร่างเล็กรีบวิง่ ไปโดยไม่กม้ ดูพนื้ สะดุดล้มจนหน้าคว�ำ่ ลงเกือบก�ำเดาไหล เธอรีบลุกขึน้ มาโดยไม่สนใจเนื้อตัวว่าจะเลอะเทอะมากแค่ไหน ...พ่อ พ่ออย่าเป็นอะไรไปนะ... พ่อของแย้มนั้นกินเหล้าและเล่นการพนัน อัฐที่ได้จากการขายข้าวก็ถูก ผู้เป็นพ่อน�ำไปใช้จนหมด แม่และเธอเตือนแล้วก็ไม่ฟังจนบางครั้งพ่อของเธอต้อง ลงไม้ลงมือท�ำร้ายทั้งเธอและแม่ 65

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“พ่อ พ่อ ฉันมาแล้วจ้ะพ่อ” เมื่อเห็นฟางสีเหลืองที่คลุมหลังคา เธอเหมือนมี ความหวังที่จะได้เห็นหน้าผู้เป็นพ่อ รีบวิ่งเข้าไปอย่างรวดเร็ว พอพ้นประตูหน้าก็ท�ำตาเบิกกว้างอย่างตกใจ “พ่อ” “แย้ม พ่อเอ็งเป็นอะไรก็ไม่รู้” ผู้เป็นแม่ร้องไห้อย่างตกใจ หัวใจของเธอ บีบคัน้ จนไม่สามารถตัง้ สติได้ ใบหน้าของผูเ้ ป็นแม่เต็มไปด้วยคราบน�ำ้ ตา แย้มเอือ้ มมือ ไปเช็ดน�้ำตาก่อนที่จะโอบกอดผู้เป็นแม่ “แม่ทำ� ใจดีๆ ไว้นะ ไม่ตอ้ งคิดมาก ฉันมาแล้ว ช่วยจับพ่อขึน้ มาไว้บนหลังฉัน ทีนะ ฉันจะวิ่งไปหาหมอ” “แต่มันไกลนะลูก เอ็งจะไหวหรือ” ผู้เป็นแม่ถาม “จ้ะแม่ ไม่เป็นไรหรอก แค่นี้เอง พ่อเลี้ยงฉันมาทั้งชีวิตแล้ว เหนื่อยแค่นี้ ฉันยอม” ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดก่อนที่จะขยับตัวเล็กน้อยแล้วหันหลังให้ผู้เป็นแม่ แม่ของเธอค่อยๆ อุม้ ร่างไร้สติของสามีขนึ้ วางบนหลังพร้อมกับจัดท่าทางให้เรียบร้อย “ไหวแน่นะลูก” ย�้ำเตือนอีกครั้งก่อนที่จะมองใบหน้าของลูกสาว แย้มพยายามดันหลังขึ้นเพื่อประคับประคองให้ร่างของผู้เป็นพ่อถ่วงกัน สมดุล ขาเล็กๆ พยายามดันขึ้นด้วยการใช้แรงทั้งหมด ทีแรกก็รู้สึกเซเล็กน้อยเพราะ ยังไม่คุ้นเคยกับสถานะแบบนี้ พอตั้งตัวได้ก็รีบวิ่งอย่างสุดชีวิตเพื่อพาผู้เป็นพ่อไป รักษากับหมอซึ่งอยู่ไกลพอสมควร ร่างเล็กรีบวิ่งและก้มมองดูทางอย่างระมัดระวัง หากก้าวพลาด นั่นหมายถึง ชีวิตอีกหนึ่งที่ต้องล้มไปพร้อมๆ กับเธอ เธอคงไม่ยอมที่จะให้เป็นแบบนั้น ภาพของผู้เป็นพ่อครั้งยังวัยเด็กปรากฏขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะเล่นการพนัน เมาเหล้า ผลาญอัฐที่หาได้ด้วยหยาดเหงื่อของผู้เป็นแม่ เมื่อขึ้นชื่อว่าพ่อ ย่อมรักลูก ทุกคน เธอยังจ�ำภาพทีพ่ อ่ ป้อนข้าวและอุม้ เธอขึน้ หลัง เสียงร้องเพลงผสมกับเสียงหัวเราะ ดังกึกก้องจนท�ำให้ในวัยเด็กเต็มไปด้วยความสนุกสนาน เธอมีก�ำลังใจเป็นอย่างมากที่จะน�ำร่างไร้สติของพ่อพร้อมกับเลือดบางส่วน ไหลออกมาจนท�ำให้เธอตกใจ ผู้เป็นแม่วิ่งตามมาห่างๆ “พ่อ ท�ำไมพ่อเลือดออกแบบนี้ พ่อ ใจแข็งไว้ก่อนนะ ใกล้ถึงแล้ว” ถึงแม้ว่า จะหอบแต่เธอก็ให้ก�ำลังใจอย่างสุดความสามารถ หยาดเหงื่อไหลอาบแก้มและหยด ลงบนพื้นดินสีด�ำ เสียงหายใจถี่รัวอย่างรวดเร็ว 66

นนทนันท์

เมื่อเห็นเรือนเดี่ยวของหมอฝีมือดี จึงท�ำให้รีบตัดสินใจก้าวเท้ายาวๆ อย่าง สุดชีวิต เพราะหากช้ากว่านี้อาจต้องสูญเสียผู้เป็นพ่อไปตลอดชีวิต โชคดีที่โชคยังเข้าข้าง เมื่อไปที่เรือนก็พบว่า หมอไม่มีคนไข้เลยสักคนเดียว ฟ้าเหมือนประทานให้เธอมาพบหมอคนนั้นเพื่อรักษาเฉพาะพ่อของเธอ น�้ำตาไหลพรากทันทีที่เห็นหน้าหมอ แล้วรีบส่งร่างไร้สติของผู้เป็นพ่อให้กับ หมอในชุดสีขาวนั้นทันที เวลาผ่านไปรวดเร็วจนผลการตรวจออกมาไม่น่าวางใจนักเพราะต้องใช้อัฐ จ�ำนวนมากในการรักษา ช่วงนี้ไม่มีอัฐเพียงพอ หากจะรอให้ถึงหน้าเก็บเกี่ยวก็คง ไม่ทัน แย้มแบกร่างหนาของผู้เป็นพ่อไว้และเดินกลับบ้านไปพร้อมกับผู้เป็นแม่อย่าง หมดหวัง โชคดีที่พอมีอัฐเล็กน้อยที่จะซื้อยาบรรเทาความเจ็บปวดไปบ้าง หากหมด ยาตัวนี้ไป คงต้องพึ่งโชคชะตาให้มีคนซื้อปลาวันละเยอะๆ “แม่ ฉันจะท�ำอย่างไรดี ฉันมองไม่เห็นทางแล้ว ไม่รู้จะท�ำอย่างไรดี ปลาที่ แม่ขายก็ใช่ว่าจะขายดีเป็นเทน�้ำเทท่า” แบกร่างหนาแล้วเดินอย่างระมัดระวัง “อย่าเพิง่ หมดหวังไป บางทีวนั พรุง่ โชคชะตาอาจเข้าข้าง เอ็งก็คดิ มากเกินไป” “ไม่ให้ฉนั คิดมากได้ยงั ไงแม่ ฉันจะช่วยแม่เอง ฉันจะช่วยอีกแรง” ทัง้ สองคน พยายามปรึกษาหารือกันระหว่างทางกลับบ้านซึง่ ก็คดิ ได้แค่ขายปลาและผลไม้ซงึ่ ได้อฐั ไม่เท่ากับขายข้าวอย่างแน่นอน หลายวันถัดไป อาการของผู้เป็นพ่อก็ไม่ดีขึ้น จ�ำนวนยาสมุนไพรและยาที่ หมอให้มาก็ใกล้หมด คนแถวๆ บ้านก็มีค�ำแนะน�ำให้ขายแย้มให้กับเรือนของ ท่านเจ้าคุณอนุชิต เพราะท่านเป็นคนเมตตา ไม่ท�ำร้ายทาสอย่างกับสัตว์ชั้นต�่ำ เมื่อ ได้รับค�ำแนะน�ำแล้ว ผู้เป็นแม่และแย้มจึงมานั่งคิดวิเคราะห์กันอย่างหนักใจ “แม่ไม่อยากขายเอ็งให้ใคร แม่ไม่อยากท�ำร้ายเอ็ง เป็นทาสเขา มันไม่สบาย หรอกนะ เอ็งก็รู้ จริงอยู่ที่ท่านมีเมตตา หากวันใดที่เอ็งท�ำผิด เอ็งอาจเจ็บปางตาย” ผู้เป็นแม่กังวลเรื่องความปลอดภัยของลูกสาวคนเดียว “แม่ แต่ฉันอยากไปนะแม่ ถ้ามันเป็นทางเดียวที่จะรักษาพ่อได้ ฉันก็จะท�ำ” แย้มยืนยันและพยักหน้าอย่างมั่นใจ “แม่กลัว กลัวว่าสักวันเอ็งจะท�ำผิด แล้ววันนั้นแม่คงเจ็บปางตายแน่ๆ แม่ ไม่อยากเห็นเอ็งเป็นอะไรไปอีกคน” “ฉันจะไม่ทำ� ผิด แต่แม่อย่าขายขาดฉันนะ มีอฐั เมือ่ ไรค่อยเอามาคืนท่านเจ้าคุณ 67

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ตอนนี้พ่อส�ำคัญที่สุด” ยืนกรานด้วยน�้ำเสียงจริงจัง แววตาของเธอเป็นประกาย จนท�ำให้ผู้เป็นแม่รู้สึกลังเล “แน่ใจนะว่าเอ็งจะขายเพื่อเอาเงินมารักษาพ่อ” ถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ “ถ้าฉันไป ใครจะดูแลแม่ แต่แม่ต้องดูแลตัวเองดีๆ นะ เวลานี้ ชีวิตของพ่อ ส�ำคัญที่สุด พรุ่งนี้แม่พาฉันไปที่เรือนของท่านเจ้าคุณอนุชิต พอได้เงินมา แม่รีบ ไปบอกหมอให้รักษาพ่อทันทีนะ ส่วนที่เหลือก็เก็บไว้ไถ่ตัวฉันคืน” ในเมื่อยืนยันขนาดนี้ ผู้เป็นแม่ก็คงต้องเชื่อการตัดสินใจของลูกเสียแล้ว กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหนึ่งครั้งท่ามกลางแสงอาทิตย์ในยามเช้า เธอรู้สึกว่า ได้ยินเสียงอะไรบางอย่างดังก้องข้างๆ หู กริ๊ง! มันดังขึ้นอีกครั้งจนท�ำเอาคนที่นอนหลับอยู่เริ่มรู้สึกร�ำคาญ “ใครโทรมานะ ปลุกแต่เช้าเลย” มือเล็กเอือ้ มไปหยิบโทรศัพท์ทวี่ างอยูบ่ นหัวเตียงอย่างรวดเร็วก่อนทีจ่ ะค่อยๆ เปิดตาดูเบอร์ที่ปรากฏบนหน้าจอ “พอล มีอะไรถึงโทรมาแต่เช้าเนี่ย” แอบเหวี่ยงปลายสายเล็กน้อยพร้อมกับ น�้ำเสียงงัวเงีย “สวัสดีครับ ผมจะถามคุณว่า วันนี้คุณว่างหรือเปล่า ออกไปเดินเล่นเป็น เพื่อนผมได้ไหม” ค�ำเอ่ยชวนท�ำให้เธอถอนหายใจออกมาทันที “ไม่ไปนะ ฉันไม่อยากไป อยากพักผ่อน” ตอบกลับไปโดยไม่รักษาน�้ำใจ ไม่สนใจเลยว่าปลายสายจะรู้สึกอย่างไร หากฟังจากน�้ำเสียงแล้วเหมือนคนเพิ่งตื่นนอน พอลคิดในทางที่ดีไว้ว่า หาก โทรมาหลังจากนี้สักสิบนาที ก็คงได้รับค�ำตอบที่น่าฟังมากยิ่งขึ้น “ไม่เป็นไรครับ ผมไม่รบกวนแพรแล้วดีกว่า ขอตัวนะครับ” ปลายสาย บอกลาด้วยน�้ำเสียงหมองหม่นไป ...เดี๋ยวก่อนสิ ถ้าวางตอนนี้ก็ไม่สนุกล่ะสิ... ความคิดอะไรบางอย่างเกิดขึ้นทันที เพราะเวลาไปกองถ่าย เธอมักจะเห็น รวิธรแอบส่งสายตาเล็กๆ ให้กับพอล ด้วยสัญชาตญาณของผู้หญิงมองออกทันทีว่า รวิธรแอบชอบเขาอยู่ และถ้ารวิธรคือคุณหญิงบานเย็นจริงตามภาพที่ปรากฏขึ้นเมื่อ 68

นนทนันท์

เจอกันครั้งก่อน งานนี้คงสนุกไม่น้อย “เดีย๋ วก่อนค่ะ” เสียงเล็กตะโกนไปยังปลายสาย รอยยิม้ กว้างปรากฏขึน้ อย่าง ดีใจ “คุณเปลี่ยนใจแล้วเหรอครับ” ท�ำเสียงสูงอย่างไม่คาดฝัน “ค่ะ ไปได้ เอาอย่างนี้นะคะ ไปกินอาหารเช้าพร้อมกัน เจอกันที่ไหนดี” ปลายสายตัดสินใจที่จะออกไปกินอาหารเช้าพร้อมกับพระเอกหนุ่มที่ก�ำลังตกเป็น ข่าวรักนอกจอ “ที่ไหนก็ได้ครับ เอาเป็นว่าเป็นกาแฟกับขนมปังที่ร้านแถวๆ กองถ่ายดีไหม ครับ กองถ่ายละครเรือ่ งล่าสุดครับ” เขาย�้ำว่าเป็นกองถ่ายละครเรือ่ งล่าสุด หน้าปากซอย มีร้านขายกาแฟเล็กๆ ซึ่งเปิดบริการในตอนเช้า “ไว้เจอกันนะคะ แค่นี้ก่อนค่ะ” “เดี๋ยวครับ อีกครึ่งชั่วโมงทันไหมครับ ไม่อย่างนั้นจะกลายเป็นมื้อสาย” อีกฝ่ายเกรงว่าแพรวาจะหิวจึงรีบนัดให้ออกมาพบ “อันทีจ่ ริงเรือ่ งเวลาไม่สำ� คัญหรอกค่ะ นานๆ จะไม่มงี านสักที อีกหนึง่ ชัว่ โมง พบกันค่ะ” พูดจบพร้อมกับวางสายในทันทีโดยไม่เปิดโอกาสให้อกี ฝ่ายเสนอความเห็น หรือพูดอะไรต่อไป รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากพร้อมกับท�ำแววตาดุและค่อยๆ เบิกตากว้าง อย่างสะใจ “เห็นเล็งมานานแล้วไม่ใช่เหรอ ถ้าฉันจะคาบไปก่อน เธอคงไม่ว่าอะไรนะ รวิธร” เผยยิ้มอย่างน่ากลัวก่อนที่จะลุกขึ้นแล้วรีบคว้าผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพร้อมกับเดิน เข้าไปในห้องน�้ำ ณ ปากซอย ทางเข้ากองถ่ายละครเรื่องล่าสุด มีร้านกาแฟอยู่หนึ่งร้าน บรรยากาศในร้านดีเหมาะแก่การนั่งสนทนากัน แสงแดดเริ่มแรงขึ้นพร้อมกับการยืน ในมาดนิ่งของพระเอกหนุ่มชื่อดัง เขาสวมแว่นตาพร้อมกับยืนกอดอกอยู่ข้างๆ ร้าน ยกข้อมือขึ้นเพื่อดูเวลาอย่างใจเย็น “สวัสดีคะ่ รอนานไหมคะ” เสียงหญิงสาวดังขึน้ พร้อมกับรอยยิม้ หวานท�ำให้ หัวใจหนุ่มโสดของพระเอกหนุ่มแทบละลาย “ครับ ไม่เลยครับ ผมเองก็เพิ่งมาเหมือนกัน เชิญด้านในดีกว่าครับ” เขา แบมือพร้อมกับกวาดเข้าด้านหลัง 69

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“จริงๆ แล้วน่าจะเข้าไปรอด้านในเลยนะคะ” หญิงสาวท�ำเสียงน่ารักเพื่อ ท�ำให้อีกฝ่ายสนใจ “ไม่เป็นไร ผมอยากให้คุณเลือกที่นั่งเอง จะได้ถูกใจคุณด้วยยังไงล่ะครับ” พอลยิ้มพร้อมกับมองใบหน้าหญิงสาวอย่างหลงใหล ...การทีเ่ ราเป็นข่าวกับนางเอกสาวชือ่ ดังแบบนี้ มันก็ดเี หมือนกันนะ แฟนคลับ จะได้ช่วยเชียร์ให้ความรักของเราสมหวังกับแพรวา... ความคิดทีจ่ ะตีสนิทแพรวาเกิดขึน้ ทันที เขาเดินเงียบๆ แล้วมองดูรอบๆ ร้าน อย่างสนใจ แพรวาเองก็มองหามุมเหมาะสมที่จะนั่งคุยกัน “ตรงนั้นดีไหมคะ” ปลายนิ้วเรียวชี้ไปยังมุมด้านหนึ่งข้างๆ ร้าน สายตาเข้ม มองไปอย่างสนใจพร้อมกับยิ้มเล็กๆ “ดีครับ ไม่มีปัญหา เชิญครับ” “ค่ะ ว่าแต่จะสัง่ อะไรดีคะ ฉันจะเดินไปสัง่ ให้” แพรวาอาสาเดินไปสัง่ เครือ่ งดืม่ และขนมปังให้จนท�ำเอาพระเอกหนุ่มถึงกับยิ้มหน้าบาน “อะไรก็ได้ครับ ผมไม่เลือกเท่าไร” ชายหนุ่มตามใจก่อนที่จะนั่งลงรอ อย่างดีใจ สายตาคมจ้องมองรูปร่างและหน้าตาอย่างหลงใหลก่อนที่จะเรียกสติกลับ คืนมาเมื่อเห็นแพรวาก�ำลังเดินเข้ามา “ดีใจจังค่ะที่ได้ท�ำความรู้จักกันมากขึ้นกว่าเดิม หลังจากรู้จักกันแค่เรื่องงาน อันที่จริงเราสองคนไม่ต้องพูดสุภาพกันก็ได้นะ เอาแบบกันเองดีกว่า” รูส้ กึ แปลกหูแต่แรก เพราะพอลใช้คำ� พูดทีฟ่ งั แล้วสุภาพตัง้ แต่โทรมาปลุกเธอ เมื่อเช้า “แต่แบบนี้ก็ดีไม่ใช่เหรอครับ คือผมอยากให้เกียติคุณมากกว่า” ฝ่ายชาย ยังคงพูดไพเราะ “ตามใจนะคะ ฉันไม่ห้ามคุณก็แล้วกัน” แพรวายิ้มก่อนที่จะก้มมองดูเมนู ที่เหลือบนโต๊ะเพื่อฆ่าเวลา บทสนทนาหยุดลงสักครู่เพราะเหมือนว่าก�ำลังโดนจ้องมองจากคนรอบ ข้าง ยิ่งทั้งคู่มีข่าวด้วยกันแล้ว ย่อมเป็นจุดสนใจเป็นธรรมดา บางคนมองแล้วอิจฉา บางคนมองแล้วไม่คิดอะไร ซึ่งแบบแรกนั้นคงไม่ค่อยน่ารื่นรมย์เท่าไรนัก “กลัวคนถ่ายรูปแล้วเอาไปลงข่าวอีกเหรอคะ” แพรวาเอ่ยอย่างรู้ทัน “ก็ไม่ถึงกับกลัวครับ” ปฏิเสธอย่างไม่มั่นใจ 70

นนทนันท์

“หรือว่ายังไม่มั่นใจว่าฉันคิดอะไรกับคุณจริงๆ” แพรวาเปิดประเด็นท�ำเอา ชายหนุม่ ตกใจ “ล้อเล่นค่ะ เราเพิง่ เริม่ ท�ำความรูจ้ กั กันจริงๆ จังๆ ไม่ตอ้ งรีบร้อนมากก็ได้”

“แต่ถ้าเป็นจริงก็ดีนะครับ” ฝ่ายชายมองใบหน้าเธออย่างมีความหวัง แพรวายิ้มเล็กน้อยเพื่อรักษามารยาท ...ก็แค่ของเล่น แค่ท�ำให้สะใจก็แค่นั้น... “เครื่องดื่มกับขนมปังได้แล้วครับ ไม่ทราบว่าได้ครบแล้วใช่ไหมครับ” พนักงานหนุ่มวางเครื่องดื่มสองแก้วพร้อมกับขนมปังสองก้อนด้วยรอยยิ้ม เขามอง ใบหน้าดาราสาวอย่างสนใจ “ไม่ทราบว่าผมขอลายเซ็นได้ไหมครับพี่แพร พี่สวยจัง” ชายหนุ่มเอ่ยชม “ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา แต่ไว้ก่อนออกจากร้านก็แล้วกันนะคะ พี่ขอคุยกับเพื่อน ก่อน” แพรวายิ้มและบอกให้พนักงานหนุ่มรอรับลายเซ็น พนักงานหนุ่มยิ้มแก้มปริ ก่อนที่จะเดินไปประจ�ำที่เพื่อรับลูกค้ารายใหม่ บทสนทนาเกิดขึ้นอย่างสนุกสนานเป็นกันเองที่สุด พูดคุยไปพร้อมกับเสียง หัวเราะ แพรวาพยายามงัดเสน่ห์และความอ่อนหวานให้พอลหลงมากยิ่งขึ้น แพรวา ลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งข้างๆ ร่างหนาอย่างแนบชิด เธอขอถ่ายรูปคู่สักสองสามรูปก่อน ที่จะเดินกลับมานั่งที่เดิม การพูดคุยในยามสายๆ นัน้ ผ่านไปอย่างรวดเร็ว พอลขออาสาไปส่งหญิงสาว ที่บ้านแต่ก็ถูกปฏิเสธ โดยมีข้ออ้างว่าไม่เหมาะสมเพราะเพิ่งรู้จักกันจริงๆ ต่างคนต่างแยกย้ายกลับบ้านของตัวเองอย่างรวดเร็วทั้งๆ ที่เพิ่งออกมาได้ ไม่นานเท่าไร คนที่ผิดหวังที่สุดเห็นจะเป็นพอล เขาหวังว่าจะได้ไปเดินเล่นกับแพรวา และหวังว่าจะได้ไปส่งเธอถึงที่บ้าน แต่ในเมื่อเป็นความต้องการของฝ่ายหญิง พอลก็ ไม่ขัด อีกทั้งพรุ่งนี้ก็ได้พบหน้ากันในกองถ่าย

71

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

8

แย้มเข้ามาในเรือนหลังใหญ่พร้อมกับผูเ้ ป็นแม่ ทัง้ สองคนคลานเข่าเข้ามา พร้อมกับก้มหน้ามองพื้นไม้สีน�้ำตาลอ่อนตลอดเวลา ทั้งสองคนรู้สึกกล้าๆ กลัวๆ “มากันแล้วรึ พวกทาสบ่าวไพร่ เหม็นกลิน่ โคลนสาปควาย” เสียงของคุณหญิง บานเย็นดังขึ้นเหมือนจะต้อนรับทั้งสองคนในทางที่ไม่ดี “เจ้าค่ะ วันนี้อิฉันพาลูกของอิฉันมาฝากขาย มิขายขาดเจ้าค่ะ” ผู้เป็นแม่ รายงานวัตถุประสงค์ทเี่ ข้ามาในอาณาเขตใหญ่โตมโหฬาร ก้มหน้ามองพืน้ เหมือนเดิม “เงยหน้าขึ้นมาพูดสิ ข้าไม่ชอบเวลาพูดกับใครแล้วไม่มองหน้า” ท่านเจ้าคุณ อนุชิตพูดด้วยน�้ำเสียงขุ่นเคืองก่อนที่จะเบิกดวงตากว้างขึ้นอย่างน่ากลัว “คุณพี่คะ ดิฉันว่าไม่น่าจะรับไว้นะคะ มันท�ำให้พวกเราดูหม่นหมอง” มอง ทั้งสองคนด้วยความดูแคลน หากพิจารณาถึงเนื้อผ้าหยาบกระด้างแถมมีรอยด่างด�ำ เหมือนกับไม่เคยเปลี่ยน สร้างความร�ำคาญใจเป็นอย่างมาก กรรณิการ์กระเถิบเข้าไปใกล้ๆ พร้อมกับกระซิบข้างหู “ดิฉันเห็นด้วยนะคะคุณพี่ ไม่น่าจะรับทาสสกปรกแบบนี้เลยเชียว” “ใจเย็นๆ สิแม่กรรณิการ์ คุณพี่ยังมิทันรับนังนั่นเป็นบ่าวไพร่เลย” กระซิบ กลับเบาๆ ก่อนที่จะหันไปมองใบหน้าของทาสสาว 72

นนทนันท์

“ข้าบอกว่าให้เงยหน้าขึ้น!” เสียงสูงตวาดสั่ง ใบหน้าเหี่ยวย่นที่เต็มไปด้วย รอยด่างด�ำเงยขึ้นอย่างรวดเร็ว พร้อมกับลนลานพนมมือไหว้ “แย้ม เร็วๆ สิลูก ท่านเจ้าคุณท�ำเสียงดังใส่เราแล้ว แย้ม” “จ้ะแม่” ตอบเสร็จพร้อมกับเงยหน้าขึ้นแล้วสบตาท่านเจ้าคุณอนุชิตทันที ในแวบแรกที่ทั้งสองคนมองหน้ากัน ท่านเจ้าคุณรู้สึกหลงใหลบนใบหน้าเรียวงดงาม ยิ่งนัก หากไม่มีรอยด่างด�ำบนใบหน้า หญิงผู้นี้คงงามยิ่งกว่าคุณหญิงหลายๆ คน เสียอีก ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดเคลื่อนไหว รอยยิ้มอย่างพอใจปรากฏขึ้น “รับ ข้ารับเจ้าเข้ามารับใช้ข้ากับคุณหญิงบานเย็น” เขายิ้มพร้อมกับมองดู ใบหน้าอย่างพิจารณา แย้มรู้สึกใจเต้นและเกร็งๆ อย่างบอกไม่ถูก จึงเพียงแค่ส่งยิ้ม หวานๆ ให้เล็กน้อยก่อนที่จะก้มหน้าลง “ข้าบอกว่าให้เงยหน้า อย่าท�ำแบบนี้กับข้า” เขาไม่ยอมที่มีคนขัดค�ำสั่ง “เจ้าค่ะ ขอบพระคุณเจ้าค่ะ” แย้มยกมือพนมเหมือนรูปดอกบัวสวยงามก่อน ที่จะแบลงบนพื้นไม้สีน�้ำตาล การกระท�ำของเธอสร้างความไม่พอใจให้กับพวกคุณๆ ทั้งสองคนเป็นอย่างมาก คุณหญิงบานเย็นท�ำตาเบิกกว้างอย่างไม่พอใจพร้อมกับ ก�ำมือแน่นอยู่ข้างล�ำตัว กรรณิการ์เองก็รู้สึกไม่ต่างกัน ความรู้สึกเหมือนโดนแย่งของรักของหวงไปต่อหน้าต่อตา “จะดีหรือคะคุณพี่” บานเย็นเอ่ยถาม “ดีสิ... ฟัก สอนมารยาทให้...” ลากเสียงยาวพร้อมกับมองไปที่ใบหน้าสวย ที่เต็มไปด้วยรอยด่างด�ำ ไม่แน่ใจว่าทาสสาวผู้นี้นามว่าอะไร “แย้มเจ้าค่ะ” เจ้าตัวตอบเพื่อให้การสนทนาต่อเนื่อง “ฝากฝึกมารยาทให้กับแย้มด้วยแล้วกันนะ แล้วให้แย้มช่วยดูแลเราและ คุณหญิงบานเย็น” “ท�ำไมคุณพีต่ อ้ งให้ดแู ลคุณพีด่ ว้ ยคะ ดิฉนั ก็มคี วามสามารถทีจ่ ะดูแลคุณพีไ่ ด้” คุณหญิงบานเย็นทักท้วง “ดิฉันเองก็เช่นกันค่ะ” กรรณิการ์เสริม “เงียบซะกรรณิการ์ เธอก็เมียรอง มิมีสิทธิ์ที่จะหึงหวง อีกอย่าง ทั้งสองคน ยังไม่มลี กู ให้กบั ข้า... เอาล่ะ รับอัฐแล้วกลับไปได้แล้ว” ท่านเจ้าคุณอนุชติ หันไปหยิบอัฐ ทีก่ ล่องสีนำ�้ ตาลซึง่ ตัง้ อยูใ่ กล้ๆ คุณหญิงบานเย็น “รับไว้ส”ิ เอ่ยก่อนทีจ่ ะยืน่ ให้ผเู้ ป็นแม่

“ขอบพระคุณอย่างสูงเจ้าค่ะ... แย้ม แม่ไปก่อนนะ แม่จะเอาเงินไปรักษาพ่อ” 73

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ก้มกราบอย่างงามก่อนที่จะลุกเดินออกไป “เดี๋ยวแม่ ฉันฝากพ่อด้วยนะ” “เอ็งไม่ตอ้ งเป็นห่วง ลาแล้วเจ้าค่ะ” ก้มกราบอีกครัง้ ก่อนทีจ่ ะคลานเข่าออกไป อย่างรวดเร็ว แย้มหันกลับมามองใบหน้าคมเข้มของท่านเจ้าคุณอนุชิตก่อนที่จะหัน ไปมองดูใบหน้าของคุณๆ ทั้งสองคน ซึ่งเห็นแล้วน่ากลัวยิ่งนัก หลายวันต่อมา แย้มท�ำงานหนักเยี่ยงทาสและพยายามฝึกมารยาทให้เข้าตาทุกคนในเรือน แย้มไม่เข้าใจว่าท�ำไมตนถึงท�ำงานหนักมากกว่าทาสคนอื่นๆ งานของเธอนั้นท�ำทั้ง ในเรือนและตากแดดนอกเรือน วันนี้เธอได้รับหน้าที่ถางหญ้าใกล้ๆ เรือนหลังเล็ก ของกรรณิการ์ซึ่งมีคลองเล็กๆ อยู่หน้าเรือน แย้มตั้งใจตัดหญ้าอย่างรวดเร็วเพราะ ต้องเข้าไปช่วยฟักท�ำอาหารแล้วน�ำขึ้นไปส่งให้ท่านเจ้าคุณอนุชิต “ถางหญ้าให้มันเร็วกว่านี้ไม่ได้รึ หรือว่าเอ็งจักรอใคร” กรรณิการ์เดินเข้ามา ทักทายด้วยน�้ำเสียงถากถาง “บ่าวเปล่าเจ้าค่ะ บ่าวเพียงแค่ออมแรงไว้บา้ งในบางช่วง มิได้คดิ อะไรแบบนัน้ เจ้าค่ะ” มองหน้าด้วยความไม่พอใจ ได้ยินมาว่าบ่าวคนนี้เล่นหูเล่นตาจนท�ำให้ท่านเจ้าคุณอนุชิตหลงใหล “เอ็งคิดจักใฝ่สูงรึ อีแย้ม” กรรณิการ์เอ่ยถาม “ไม่เคยแม้แต่จะคิดเจ้าค่ะ อิฉันเป็นบ่าว ไม่สมควรอย่างยิ่ง” “เอ็งแน่ใจรึ ว่าจะไม่เล่นหูเล่นตาเหมือนอย่างทีบ่ า่ วไพร่เรือนใหญ่กล่าวขานกัน” กรรณิการ์ถามอีกรอบเพือ่ ความสบายใจ แต่ดวงตาคูน่ นั้ จ้องมองแย้มแทบจะกินเลือด กินเนื้อ “เจ้าค่ะ” ยืนยันอย่างมั่นใจ ด้วยความหมัน่ ไส้เล็กๆ กรรณิการ์มองเห็นต�ำแหน่งทีแ่ ย้มนัง่ ยองๆ ถางหญ้า ด้านหลังนั้นเป็นคลอง เธอจึงจับชายผ้าพร้อมกับยกเท้าถีบร่างเล็กตกคลองอย่าง รวดเร็ว “นี่คือสิ่งที่ข้าเตือนเอ็งไว้แล้วนะ อย่าริอ่านเล่นหูเล่นตากับท่านเจ้าคุณอีก มิเช่นนั้น เอ็งโดนดีแน่ จ�ำไว้!” เสียงดุดันดังขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ กระตุกขึ้นที่ มุมปาก 74

นนทนันท์

แย้มพยายามตั้งสติและลุกขึ้นยืนก่อนที่จะลูบไล้เนื้อตัว สีหน้าของเธอ ไม่แสดงความโกรธเคืองออกมา แต่เต็มไปด้วยน�้ำตาและความน่าสงสาร “เอ็งได้ยินใช่ไหมว่าข้าพูดอะไร” ถามอีกครั้งก่อนที่จะกอดอก “เจ้าค่ะ อิฉันจักเจียมตัวให้มากขึ้น” แย้มพยักหน้าก่อนทีจ่ ะขึน้ จากคลอง เธอปล่อยให้กรรณิการ์เดินจากไปอย่าง สะใจ อากาศด้านบนร้อนจัดจนท�ำให้เธอรู้สึกปรับตัวแทบไม่ทัน เธอหยิบอุปกรณ์ ถางหญ้าขึ้นมาแล้วรีบท�ำหน้าที่ให้เร็วที่สุด ใกล้สรุ ยิ าทิตย์ลบั ขอบฟ้า แย้มรีบเช็ดหยดเหงือ่ ไคลทีเ่ กิดจากการท�ำงานถาง หญ้าทั้งวัน อีกทั้งยังมีกลิ่นน�้ำคลองติดตัวมาเล็กน้อย ฟักเห็นแล้วส่ายหัวกับเนื้อตัว สกปรก “เอ็งไปอาบน�้ำก่อนดีกว่า มิเช่นนั้นจะท�ำให้อาหารของคุณท่านสกปรก” ฟัก เตือนและพยายามไม่ให้แย้มเข้าใกล้อาหารเย็น “แต่ว่ายาย ฉันอยากช่วย” แย้มท�ำเสียงเหมือนผิดหวังเล็กน้อย “อยากช่วยก็รีบไปอาบน�้ำก่อนก็ได้นะ” “ก็ได้จ้ะยาย” เสียงผิดหวังเกิดขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะเดินไปที่ท่าน�้ำแล้วช�ำระ ร่างกายให้สะอาด ได้เวลาที่แย้มต้องยกส�ำรับอาหารในชามกระเบื้องลายสีน�้ำเงินซึ่งมีฝาปิด มิดชิดไปให้คุณหญิงบานเย็นบนเรือนใหญ่ เนื้อตัวหอมฟุ้งในชุดใหม่โทนสีเดิม ผมสีด�ำเงางามยกเกล้าขึ้น แย้มค่อยๆ ถืออย่างระมัดระวัง หากตกแตกเมื่อไรคงเป็น เรื่องกันน่าดู เมื่อเดินถึงเรือนใหญ่ จะมีโอ่งสีน�้ำตาลไว้ส�ำหรับล้างเท้า ทุกครั้งที่ขึ้นเรือน ต้องท�ำตามระเบียบข้อนี้ หากทาสคนใดเห็น อาจจะรายงานคุณหญิงบานเย็นและ จักถูกลงโทษจนหน�ำใจ ค�ำเล่าลือท�ำให้แย้มไม่กล้าขัดค�ำสัง่ อีกใจก็คดิ ว่าท�ำไมเรือนนีถ้ งึ มีกฎมากมาย เพื่อนบ้านของเธอก็บอกว่าอยู่ที่นี่จะสบาย แต่ต้องลองมาสัมผัสเองถึงจะรู้ มือเล็กข้างหนึง่ ค่อยๆ ตีจากถาดสีนำ�้ ตาลลายสลักลูกไม้ เธอค่อยๆ เอือ้ มมือ ไปหยิบกะลาสีน�้ำตาลด�ำขึ้นมาเพื่อตักน�้ำล้างเท้า ในจังหวะที่ก�ำลังตักน�้ำนั่นเอง มือ อีกข้างหนึง่ รับน�ำ้ หนักถาดสีนำ�้ ตาลนัน้ ไม่ไหว ของทุกอย่างร่วงหล่นลงกระจัดกระจาย ข้าวหอมมะลิสีขาวนวลกระเด็นออกมาพร้อมกับเสียงฝากระทบพื้น ทาสชายที่ก�ำลัง ถางหญ้าอยู่ตกใจและรีบหันมาดูเหตุการณ์ ทาสชายคนนั้นทราบดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น 75

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

คนบนเรือนต่างตกใจกับเสียงแตกของชามกระเบือ้ ง รวมถึงบานเย็น เธอรีบ ลุกขึ้นจากที่นั่งก่อนที่จะกวาดสายตาไปมองทาสทุกคน “พวกเอ็งทุกคนตามข้ามาให้หมด วันนีแ้ หละจักได้เฆีย่ นอ้ายอีทาสพวกนีเ้ สีย ให้เข็ด” น�้ำเสียงฟังแล้วน่ากลัว ดวงตาเบิกกว้างอย่างเอาเรื่องพร้อมกับก้าวเท้าเดิน ลงไปจากแท่นไม้ เมื่อถึงขอบรั้วของเรือนชั้นสองที่สามารถมองเห็นทุกสิ่งทุกอย่างได้ถนัดตา สิ่งแรกที่เธอเห็นคือชามกระเบื้องลายสีน�้ำเงินตกแตกพร้อมกับข้าวหอมมะลิชั้นดี ดวงตาเบิกกว้างอย่างเอาเรื่องพร้อมกับควันออกหู ...อ้ายอีที่ไหนมันกล้าท�ำแบบนี้... กวาดสายตาไปมองหาคนกระท�ำผิด ก่อนที่จะเห็นร่างเล็กๆ ของแย้มก�ำลัง ก้มเก็บเศษกระเบื้องอย่างร้อนรน “อีแย้ม เอ็งนี่เอง พวกเอ็งสองคนจับอีแย้มไว้ อย่าให้มันหนี!” แย้มรีบนั่งคุกเข่าลงก่อนที่ทาสชายร่างก�ำย�ำจะเดินเข้ามา เนื้อตัวสั่นไปด้วย ความหวาดกลัวพร้อมกับยกมือพนมเป็นรูปดอกบัวสวยงาม “เอ็งกล้าดีอย่างไรถึงกระท�ำแบบนี้ เพิ่งมาอยู่ได้ไม่กี่วันก็ก่อเรื่องให้ทุกคน เดือดร้อน ข้าต้องตกใจเพราะเสียงชามมันแตก เอ็งรู้ไหมว่าชามพวกนี้ราคากี่อัฐ! ท�ำ อะไรไม่เคยคิดหน้าคิดหลัง ไม่ระวังตัว สมแล้วที่มาจากบ้านนอก เหม็นกลิ่นโคลน สาบควาย” คุณหญิงบานเย็นสบถค�ำหยาบคายและดูแคลนชาติตระกูลของแย้มจน ไม่เหลือชิ้นดี น�้ำตาไหลอาบแก้มพร้อมกับเสียงสะอื้น “บ่าวมิได้มีเจตนารบกวนจิตใจของทุกคนเจ้าค่ะ บ่าวแค่จะล้างเท้าก่อน ขึ้นเรือน มิเช่นนั้นจะโดนเฆี่ยนเอาได้” แย้มพูดทั้งน�้ำเสียงสะอื้น เธอก้มหน้าและ ไม่กล้าสบตา “ก็รู้จักนี่ว่าสิ่งใดควรท�ำ สิ่งใดไม่ควรท�ำ แล้วเอ็งจะร้องไห้หาใครช่วย ข้านะ ไม่ใช่คุณพี่ถึงต้องเล่นหูเล่นตากับแสดงท่าทางน่าสงสาร แค่อ้าปากก็เห็นลิ้นไก่” อีกหนึ่งค�ำที่พูดดูแคลนและไม่เคยมองทาสเป็นคนคนหนึ่ง แย้มก้มหน้าลงพร้อมกับ บีบน�้ำตากับสิ่งที่ตัวเองไม่ได้กระท�ำและไม่ได้ตั้งใจ “ถึงกับพูดไม่ออกเลยรึ! พวกเอ็งสองคน จับตัวนังแย้มขึ้นมา ผิดครั้งแรก แค่ตบสั่งสอนก็พอ” เสียงดุกระแทกกระทั้นจนร่างเล็กสั่นไปด้วยความหวาดกลัว “อย่าเจ้าค่ะ อย่าท�ำอะไรบ่าวเลยนะเจ้าคะ” พนมมือขึ้นพร้อมกับขอความ เห็นใจ ดวงตาเล็กๆ ทีเ่ ต็มไปด้วยน�ำ้ ตานัน้ ค่อยเงยมองดูใบหน้าของคุณหญิงบานเย็น 76

นนทนันท์

“อย่าคิดว่าน�้ำตาของเอ็งจะช่วยอะไรได้ วันนี้ถือว่าเอ็งโชคร้ายก็แล้วกัน คุณพี่ยังไม่กลับมาจากราชการ เห็นทีจะกลับดึก” “อย่าท�ำอะไรบ่าวเลยเจ้าค่ะ” อ้อนวอนพร้อมกับส่ายหัวไปมา “พวกเอ็งจับมันไว้สิ กล้าขัดค�ำสั่งของข้ารึ!” ตวัดตาไปที่ทาสผู้ชายร่างก�ำย�ำ สองคน หากไม่ท�ำตามค�ำสั่ง อาจจะโดนลงโทษ แววตาที่ส่งมาท�ำเอาทาสร่างก�ำย�ำ สะดุ้งขึ้นอย่างตกใจ “ขอรับ” ทั้งสองคนพยักหน้าพร้อมกับลงมือจับร่างเล็กไว้แน่น แขนเล็ก ทั้งสองเหมือนถูกขึงไว้กับตะปูมิอาจดิ้นไปไหนได้ ดวงตาเบิกกว้างจ้องมองใบหน้าของแย้มอย่างเอาเรื่อง ริมฝีปากเล็กกระตุก ขึ้นเล็กน้อย เพียะ! ใบหน้าของแย้มหันไปทางซ้ายหนึ่งครั้งพร้อมกับรอยแดงทั้งห้านิ้ว เพียะ! อีกครั้งหนึ่งทางด้านขวาพร้อมกับรอยแดงก�่ำทั้งห้า ใบหน้าทั้งสองข้างรู้สึกชาและเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียใจในความผิดที่ ไม่ได้ท�ำ “เอ็งจ�ำไว้ ครั้งนี้แค่สั่งสอนเท่านั้น อย่าริอ่านท�ำอะไรแบบนี้อีก อีกอย่าง อย่า เล่นหูเล่นตากับคุณพี่อีก ถ้าเอ็งไม่อยากเจ็บตัว” ค�ำสั่งเสียงเฉียบขาดท�ำเอาน�้ำตาของ แย้มไหลอาบแก้ม เธอได้แต่เงียบและไม่แสดงอาการใดๆ โต้ตอบ คุณหญิงบานเย็น ไม่ต้องการให้แย้มจ้องหน้าท่านเจ้าคุณอนุชิตมากจนเกินไป “ได้ยินรึเปล่า เอ็งท�ำเป็นหูทวนลมหรือ” เอ่ยถามอีกครั้ง “เจ้าค่ะ บ่าวจะไม่ท�ำอะไรแบบนี้อีกแล้วเจ้าค่ะ” “พวกเอ็งสองคนปล่อยมัน ส่วนเอ็ง เก็บท�ำความสะอาดแล้วไปท�ำส�ำรับใหม่ ให้ข้าด้วย ไปสิ!” สั่งก่อนที่จะตวาดดังลั่นจนท�ำเอาร่างเล็กสะดุ้งด้วยความตกใจ บานเย็นเดินขึ้นเรือนไปพร้อมกับทาสหญิงอีกสองคน ฟักรีบวิ่งเข้ามาหาด้วยอาการ เห็นใจ “อีแย้ม เอ็งเป็นอะไรหรือเปล่า เอ็งเจ็บตรงไหนไหม” ผูเ้ ป็นยายถามพร้อมกับ นั่งลงข้างๆ แล้วมองลงต�่ำ “ไม่เป็นอะไรจ้ะยาย โดนตบสั่งสอนเท่านั้นเองจ้ะ ทาส ยังไงก็เป็นทาสใช่ ไหมจ๊ะยาย” แย้มถามด้วยน�้ำเสียงสั่นพร่าพร้อมตัดพ้อกับต�ำแหน่งทาสที่ไร้ศักดิ์ศรี ...ถ้าตอนนี้พ่อยังสบายดีอยู่ ฉันก็คงไม่จ�ำเป็นต้องมาเป็นทาสเขา หากกลับ 77

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ไปอยู่ที่บ้าน ยังมีอิสระให้เลือกใช้ชีวิต ถึงแม้ว่าจะเป็นชีวิตของคนจนๆ แต่ก็ไม่ อดตายและไม่ให้ใครหยามเกียรติและศักดิ์ศรีถึงเพียงนี้... คิดตัดพ้อพร้อมกับบีบน�้ำตา ฟักโอบกอดแย้มด้วยความเห็นใจ เสียงสะอื้น ดังขึ้นเป็นระยะๆ “เอ็งเพิ่งเข้ามาอยู่ที่นี่ เอ็งอาจจะยังไม่ชินกับค�ำว่าทาสนะแย้ม ข้าสิ เป็นทาส ตั้งแต่เด็กจนแก่ และชาตินี้คงหนีไม่พ้น” ฟักปลอบใจด้วยการเปรียบเทียบกับชีวิต ของตน มือเหี่ยวๆ ลูบไล้ศีรษะเพื่อปลอบโยน “เอ็งรีบท�ำความสะอาดซะ ถ้าไม่รบี คุณหญิงมาเห็นเข้าจะไม่ดี เอ็งจะเดือดร้อน ได้อีก” ฟักเตือนด้วยความหวังดีและน�ำร่างเล็กออกห่างพร้อมกับเช็ดน�้ำตา “จ้ะยาย ฉันจะไม่ท�ำให้ทุกคนที่นี่ล�ำบากใจ อย่างน้อย ท่านเจ้าคุณอนุชิต ก็ดกี บั ฉัน ฉันจะไม่มวี นั ท�ำให้ทา่ นเจ้าคุณล�ำบากใจเลยจ้ะ” แย้มนึกถึงใบหน้าของท่าน เจ้าคุณอนุชิต บุคลิกขรึมๆ ท�ำให้หัวใจน้อยๆ พองโตและมีความสุข ภาพอะไรบางอย่างปรากฏขึ้นในหัว ภาพที่กรรณิการ์สั่งสอนครั้งที่แย้มไป ท�ำหน้าที่ถางหญ้า มันปรากฏขึ้นซ�้ำกับค�ำพูดของคุณหญิงบานเย็น ‘เอ็งอย่าเล่นหูเล่นตากับคุณพี่เด็ดขาด แค่มองก็รู้ว่าเอ็งคิดจะจับคุณพี่’ อีกค�ำพูดหนึ่งของบานเย็นดังก้องในหัวซึ่งเป็นค�ำพูดในลักษณะเดียวกัน ‘อย่าเล่นหูเล่นตากับคุณพี่’ ...หรือว่าความรู้สึกดีๆ แบบนี้คืออาการของคนก�ำลังหลงรัก... “แย้ม แย้ม” ฟักส่งเสียงเรียกอยู่ข้างๆ แย้มท�ำหน้าเหม่อลอยเหมือนนึก อะไรบางอย่างอยู่ในใจ “จ๊ะยาย ยายมีอะไรหรือ” “เอ็งเป็นอะไร ท�ำไมถึงท�ำหน้าตาเหม่อลอยแบบนี้ เอ็งมีอะไรในใจหรือเปล่า” ฟักเอ่ยถามอย่างสงสัย “เปล่าจ้ะ ยายขึ้นไปหาคุณหญิงเถอะ แล้วฝากบอกด้วยว่าฉันจะน�ำส�ำรับไป ให้ท่านในอีกไม่ช้านี้” “แน่ใจนะว่าจะไม่ท�ำพลาดซ�้ำอีกครั้ง ให้ยายช่วยไหม” “ไม่ตอ้ งหรอกจ้ะยาย ฉันท�ำได้ ยายขึน้ ไปนัง่ ข้างบนเถอะ” ด้วยความเป็นห่วง และไม่อยากให้ฟักท�ำงานหนักเกินไป แย้มไม่อยากให้ฟักต้องล�ำบากเดินไปเดินมา หลายรอบ 78

นนทนันท์

“อันทีจ่ ริง เอ็งไม่ตอ้ งห่วงยายขนาดนัน้ ก็ได้ ยายเป็นทาสตัง้ แต่เล็กๆ แข็งแรง พอที่จะเดินได้หลายๆ รอบ แต่ถ้าเอ็งต้องการแบบนั้น ยายก็คงไม่ขัด” ฟักยิ้ม ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนเรือนโดยปล่อยให้แย้มนั่งเก็บเศษชามกระเบื้องสีน�้ ำเงินขาว อยู่คนเดียว ใบหน้าของแพรวาเต็มไปด้วยเหงือ่ และคราบน�ำ้ ตาทีไ่ หลข้างๆ แก้ม เธอนอน กอดหมอนข้างพร้อมกับพึมพ�ำอะไรบางอย่างเบาๆ ในล�ำคอ เธอรูส้ กึ เหมือนได้สมั ผัส กับสิ่งที่เป็นอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ “ไม่ มันเกิดอะไรขึน้ ” เปลือกตาเปิดขึน้ พร้อมกับเสียงร้องโวยวาย ในขณะที่ น้องชายสุดที่รักยืนกอดอกอยู่ “พี่เป็นอะไรหรือเปล่า ร้องซะเสียงดัง ไม่ใช่ร้องอย่างเดียวนะ ร้องไห้ด้วย” ภาสกรเอ่ยถามด้วยความสงสัย เพราะเสียงดังๆ ที่ร้องท�ำเอาคนทั้งบ้านตกใจ “นี่พี่ฝันไปอีกแล้วเหรอ” เธอลุกขึ้นนั่งพร้อมกับจัดทรงผม “ครับ พี่น่าจะฝันไป คราวนี้ยิ่งกว่าครั้งที่แล้วอีกนะพี่” “ใช่ ครั้งนี้พี่โดนตบทั้งๆ ที่พี่ไม่ได้ท�ำอะไรผิด แล้ววันนี้ล่ะ พี่จะเอาคืน นังรวิธรให้ได้ ตอนนี้มันก�ำลังมีความรักกับพอล พี่นี่แหละจะแย่งคนรักของมัน เหมือนกับที่มันท�ำกับพี่ไว้ในชาติที่แล้ว มันท�ำให้พี่ต้องตายอย่างทรมาน” “พี่! ปล่อยไปเถอะ เรื่องมันก็จบไปในชาติที่แล้ว อย่าสร้างเวรสร้างกรรม กันอีกเลย” “ไม่! พีไ่ ม่มที างยอมหยุดแค่นแี้ น่ๆ พีบ่ อกแล้วว่าจิตทีผ่ กู พันกับความอาฆาต ในชาติที่แล้ว ย่อมส่งผลต่อชาตินี้อย่างแน่นอน ไม่อย่างนั้นพี่จะเกิดมาไม่เหมือน คนอื่นๆ ท�ำไมกันล่ะ คิดสิภาส” แววตาดุดันและเบิกกว้างอย่างน่ากลัวปรากฏขึ้น ภาสกรถอนหายใจออกมาและหวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์ร้ายๆ “ภาสเตือนพี่แล้วไม่ฟัง ก็ตามใจพี่แล้วกัน เอาอย่างนี้ พี่ไปอาบน�้ำแล้วไป ที่กองถ่ายละครดีกว่า” “เออ พี่ลืมถามไป ผู้ชายคนนั้นเขานัดเราวันไหนเหรอ พี่จะได้เตรียมตัว พาผู้ชายคนนั้นไปหาตาที่เกาะ” “ยังไม่ทราบเลยครับ ยังไม่เห็นติดต่อมาเลย” “ถ้าได้ความคืบหน้ายังไงก็บอกแล้วกัน พี่เองก็อยากจะช่วยแทบใจจะขาด” 79

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ประโยคสุดท้ายพูดด้วยน�ำ้ เสียงเหมือนมีอะไรแอบแฝง ดวงตาเล็กเบิกกว้างและซ่อน ไฟแค้นเอาไว้ในดวงตา มันพร้อมจะแผดเผาทุกคนที่เกี่ยวข้องกับการตายของเธอ ในชาติที่แล้ว พีรวิชญ์พยายามจ้องมองรูปภาพเพื่อหวังว่าตนจะได้ย้อนกลับไปยังอดีต อีกครั้ง และไม่เคยส�ำเร็จเลยสักครั้งเดียว เขาทั้งนอน นั่ง และยืนมองภาพ พยายาม ท�ำสมาธิเพื่อให้เข้าถึงรูปเหมือนกับครั้งที่แล้ว ความพยายามไม่เคยส�ำเร็จสักที “ท�ำไมไม่ได้นะ ทั้งๆ ที่ครั้งที่แล้วยังเห็นอยู่เลย หรือว่าจะเข้าไปได้ก็ต่อเมื่อ เป็นข้างขึ้นกับข้างแรมอย่างที่ไอ้ธานีบอก” เขานึกถึงค�ำพูดของเพื่อนรัก กริ๊ง! เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นหนึ่งที “ว่าไงธานี แกยังไม่ไปเมืองนอกอีกเหรอ... เออ ก็ดี ฉันพยายามมองภาพนัน้ หลายรอบแล้ว แต่ท�ำไมฉันยังเข้าไปในภาพนั้นไม่ได้สักทีวะ” ชายหนุ่มเอ่ยถามโดย ไม่เปิดโอกาสให้ปลายสายพูดเรื่องตัวเองก่อน “ใจเย็นๆ สิ ทีฉ่ นั โทรมาจะบอกว่า แกจะลองสมัครกับทางโมเดลลิง่ ทีฉ่ นั รูจ้ กั ไหม เผือ่ เขาจะพาแกไปเป็นพระเอกอย่างทีแ่ กต้องการ ถ้าแกเป็นพระเอก แกก็จะใกล้ ชิดกับแพรวามากขึ้น” ค�ำถามท�ำเอาคนฟังถึงกับวางเรื่องทุกอย่างลงไป “นัน่ สิ ฉันเกือบลืมเรือ่ งนีไ้ ปสนิท เอาเป็นว่าฉันตกลง อะไรทีท่ ำ� ให้ฉนั ได้รจู้ กั กับแพรวามากขึ้นก็เป็นการดี เพราะท่าทางเหมือนเธอจะรู้ว่า พรรณนารายคือใคร” “แล้วถ้าสมมุติว่าคุณแพรหลอกใช้แกล่ะ แกจะท�ำยังไง” “บ้าเหรอ ฉันกับคุณแพรวาไม่รู้จักกันสักหน่อย คุณแพรวาจะมาหลอกเอา อะไรจากฉัน นอกเสียจากว่า คุณตาของคุณแพรวาจะไม่ใช่หรือไม่รู้จักกับนักวาด นามปากกาพรรณนาราย” “แล้วถ้าเป็นอย่างหลังล่ะ แกจะท�ำยังไง” ถามกลับ “ก็คงจีบเลยแล้วกัน ฉันก็ยงั ไม่มแี ฟน อีกอย่าง คุณแพรวาสวย เซ็กซีโ่ ดนใจ ฉันมากๆ ว่ะ เอาเป็นว่าที่แกโทรมาหาฉันเพราะว่าจะลากฉันไปถ่ายรูปและลองส่งไป ให้โมเดลลิ่งอย่างนั้นใช่ไหม” “ถูกต้อง ถ้าอย่างนั้นแกก็อาบน�้ำและแต่งตัวให้หล่อที่สุดเลยนะ เซตผมดีๆ ด้วยล่ะ แล้วไปถ่ายรูปกัน” “ได้เลยครับคุณเพื่อน” 80

นนทนันท์

กดตัดสายไปอย่างรวดเร็วก่อนที่จะยิ้มน้อยๆ บนริมฝีปากหนา “หวังว่าจะได้ใกล้ชิดกับคุณนะ แพรวา ไม่ว่าคุณจะสามารถหาคนที่มี นามปากกาว่าพรรณนารายได้หรือไม่ แต่ผมก็อยากจะเป็นส่วนหนึ่งในห้องหัวใจคุณ ผู้หญิงมาดมั่นแบบคุณ ผมชอบที่สุด” พีรวิชญ์พร�่ำเพ้อและยิ้มหวานให้กับตัวเอง ก่อนที่จะลุกขึ้นพร้อมกับคว้าผ้าเช็ดตัวสีน�้ำตาลขึ้นมาแล้วถอดเสื้อผ้าทุกชิ้นจนเหลือ แค่ร่างเปลือยเดินเข้าไปในห้องน�้ำ

81

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

9

ณ กองถ่ายละครเรื่องล่าสุดของแพรวา รถยนต์ของภาสกรจอดสนิทที่หน้ากองถ่ายละครซึ่งยังคงเป็นบ้านหลังเดิม ซอยเดิม ซึง่ ก่อนทีจ่ ะเข้ามานัน้ ต้องผ่านร้านขายกาแฟทีพ่ อลกับเธอเคยมานัง่ ดืม่ ด้วยกัน เมื่อวาน ร่างเล็กในชุดสวยงามแบบมั่นใจเดินลงมาพร้อมกับสวมแว่นตาด�ำ ท�ำให้ บุคลิกแลดูน่าเกรงขามในสายตาทุกคน “เชิญแต่งหน้าก่อนเลยค่ะ” ช่างแต่งหน้าคนเดิมเชื้อเชิญ “เดี๋ยวก่อนครับ ดื่มน�้ำสักหน่อยดีไหม จะได้หายเหนื่อย” พอลยิ้มพร้อมกับ หยิบขวดน�้ำแร่ออกมาจากถาดที่ตั้งอยู่ใกล้ๆ แล้วส่งให้หญิงสาวอย่างจริงใจ “ขอบคุณมากๆ ค่ะ อันที่จริงไม่ต้องท�ำขนาดนี้ก็ได้นะคะ” “ไม่เป็นไรครับ ผมขอตัวไปท่องบทก่อนนะ” ฝ่ายชายพูดพร้อมกับมอง ใบหน้าเรียวยาวอย่างหลงใหล “เชิญค่ะ” หญิงสาวพยักหน้าอย่างมั่นใจก่อนที่จะส่งยิ้มหวานๆ ขณะนั้นเอง รวิธรก็เดินเข้ามาแล้วมองไปที่พอลซึ่งก�ำลังเดินไปนั่งท่องบท “สวัสดีคะ่ พอล เป็นยังไงบ้างคะ เมือ่ คืนฝันถึงฉันบ้างหรือเปล่า” รวิธรเอ่ยถาม 82

นนทนันท์

พร้อมกับส่งรอยยิ้ม เธอหวังในใจว่าเขาจะตอบกลับมาอย่างที่คิดไว้ “เปล่าครับ ผมไม่เคยฝันถึงคุณเลย” ปฏิเสธจนท�ำเอารวิธรหมดความมั่นใจ “พอลคะ” “คือปกติผมก็ไม่เคยฝันถึงใครอยูแ่ ล้วครับ หัวถึงหมอนก็นอนหลับเป็นตาย เอาอย่างนี้ดีไหม ไว้ค่อยคุยกันหลังเลิกกองดีกว่าครับ ตอนนี้ท่องบทกันดีกว่า หรือ จะซ้อมกันก็ได้” พอลท�ำสีหน้าเรียบเฉยก่อนทีจ่ ะหยิบบทขึน้ มาท่องหนึง่ หน้ากระดาษ ต้องใช้สมาธิมากพอสมควรที่จะท่องให้หมดหนึ่งหน้า แถมยังมีอีกสองแผ่นกอง อยู่ข้างๆ ...ท�ำไมพอลไม่สนใจฉันบ้างเลย... รวิธรยืนนิ่งอย่างน้อยใจก่อนที่จะค่อยๆ เดินจากไปอย่างรวดเร็ว “มาแล้วค่ะพอล” อีกหนึ่งเสียงดังขึ้นมาพร้อมด้วยรอยยิ้มหวาน แพรวาเดิน เข้ามาตัวเปล่าและสามารถเรียกความสนใจให้อกี ฝ่ายได้ไม่ยาก พอลวางแผ่นกระดาษลง ก่อนที่จะส่งรอยยิ้มให้แพรวา ความไม่ยุติธรรมเกิดขึ้นระหว่างหญิงสาวสองคน “ครับ สวยจังนะครับ นางเอกของผม ท่องบทได้หรือยัง” เอ่ยถามด้วยความ เป็นห่วง “ก็พอได้แล้วค่ะ” แพรวาส่งสายตาหวานๆ พร้อมกับเผยอริมฝีปากขึน้ เล็กน้อย ดวงตาจับจ้องใบหน้าคมเข้มเพื่อสะกดให้เขาหลงในเสน่ห์ “ครับ ดีเลย ผมว่าเราสองคนไปยืนท่องบทกันตรงนั้นดีกว่า” พอลเชื้อเชิญ และผายมือหนาออกด้านข้าง แพรวาใช้หางตามองไปทางรวิธรอย่างเหยียดหยามและ ต้องการจะบอกว่า ผู้ชายคนนี้ของฉัน การกระท�ำและสิ่งที่รวิธรสัมผัสได้มันไม่ยุติธรรมเลยส�ำหรับเธอ มือเล็กก�ำ แน่นที่ข้างล�ำตัวด้วยความโกรธ “แกแย่งของของฉันไป ท�ำไม ท�ำไมพอลไม่สนใจฉัน” ร่างเล็กสั่นเล็กน้อยด้วยความโกรธ ดวงตามองแพรวาด้วยความไม่พอใจ เธอเหมือนก�ำลังโดนแย่งของรักไป แต่เธอก็ต้องพยายามรวบรวมสติให้มั่นเพื่อ ซักซ้อมคิวในการแสดงเพื่อไม่ให้เกิดข้อผิดพลาดได้ “ทุกคนครับ พร้อมถ่ายฉากแรกของวันแล้วนะ ขอให้นางเอกกับนางร้ายเข้า มาซักซ้อมคิวกันด้วยครับ” เสียงผูก้ ำ� กับดังลัน่ แพรวาและรวิธรหันไปตามเสียงเรียก แพรวาเอ่ยขอบคุณพอลที่ช่วยซ้อมบทก่อนที่จะเดินไปหาผู้ก�ำกับ 83

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

“พี่แพร พร้อมนะ” ภาสกร ผู้ช่วยผู้ก�ำกับเอ่ยถามทันทีที่มาถึง “พร้อมจ้ะ ว่ายังไงคะผูก้ ำ� กับ” แพรวาถามอย่างสนใจแล้วก็เหลือบสายตาไป มองรวิธรที่ก�ำลังเดินเข้ามา แพรวาและรวิธรตัง้ ใจฟังคิวการแสดงและการรับส่งบทจากผูก้ ำ� กับ ทัง้ สองคน ท�ำความเข้าใจกันอย่างดี ถึงแม้ว่าจะมีเรื่องส่วนตัวก่อนหน้านี้ แต่ทั้งสองคนก็ยิ้ม ให้กันและกันพร้อมกับท�ำงานอย่างมืออาชีพ เมื่อพร้อมที่จะถ่ายฉากปะทะอารมณ์ดุเดือดระหว่างนางเอกกับนางร้าย นางร้ายเป็นน้องสาวเพื่อจะข่มขู่พี่สาว ซึ่งเป็นนางเอกของเรื่องนี้ ฝ่ายกล้อง นักแสดง และแสงสีให้สัญญาณกับผู้ก�ำกับ เขาเริ่มนับถอยหลัง “พี่ท�ำแบบนี้ท�ำไม” น้องสาวยืนนิ่งแล้วมองหน้าพี่สาวด้วยความไม่พอใจ “พี่ไม่ได้ท�ำนะ พี่ไม่เคยคิดที่จะแย่งคู่หมั้นน้อง” แพรวาต่อบทพร้อมกับบีบ น�้ำตา “เลิกยุง่ กับคนรักของฉันซะ” ด้วยความทีเ่ พิง่ ผ่านเรือ่ งส่วนตัวมาหยกๆ ท�ำให้ รวิธรรูส้ กึ อินทีจ่ ะต้องสูญเสียคนทีร่ กั ไป เธอหลัง่ น�ำ้ ตาออกมาพร้อมเบิกตากว้างอย่าง โกรธเคือง ซีนนีไ้ ม่มกี ารซักซ้อมไว้ เพราะนางร้ายจะไม่บบี น�ำ้ ตา แค่แสดงอาการโกรธ ผู้ก�ำกับยังไม่สั่งให้หยุด ทุกคนเล่นต่อไป “แต่พี่...” อีกฝ่ายเองก็นอกบท เพราะด้วยการที่แพรวาคิดจะจับพอลและ แก้แค้นที่รวิธรเคยท�ำร้ายเธอในชาติที่แล้ว เธอจึงอินและแสดงอารมณ์ที่ค่อนข้างผิด นางเอกทั่วไป ผู้ก�ำกับเริ่มรู้สึกว่าทั้งสองคนเล่นนอกบท เพราะค�ำพูดของแพรวาต้องเป็น ‘พี่ยอม พี่ยอมจริงๆ’ แต่กลับกลายเป็นค�ำว่า ‘แต่พี่...’ ซึ่งมันเป็นการแสดงออก ถึงว่า นางเอกไม่ยอม เพียะ! เสียงตบหน้าหนึ่งฉาดดังขึ้นพร้อมกับใบหน้าของแพรวาหันกลับไป ‘...อีบ้า แกตบฉันท�ำไม...’ ในใจคิดแบบนัน้ แต่ดว้ ยมืออาชีพ เธอจึงบีบน�ำ้ ตาและท�ำหน้าให้ดนู า่ สงสาร “จ�ำเอาไว้ เลิกยุ่งกับพี่บอลของฉัน อย่ายุ่งอีก จ�ำไว้!” รวิธรมองด้วยดวงตา เบิกกว้างเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อแพรวา ‘...ดีจัง ฉันได้ตบแกสักที แกคิดจะแย่งพอลไปจากฉัน...’ รวิธรดีใจแต่ไม่แสดงความรู้สึกออกนอกหน้า 84

นนทนันท์

เธอง้างมือขึ้นเพื่อจะเล่นบทต่อไปซึ่งรวิธรต้องตบอีกครั้ง คราวนี้แพรวา ถลึงตาโตขึ้นพร้อมกับสะกดมือนั้นด้วยจิตอันแข็งแกร่ง รวิธรพยายามออกแรงต้าน กับสิ่งที่มองไม่เห็น ‘...มันเกิดอะไรขึ้นกับมือฉัน...’ ใบหน้าของเธอรู้สึกกังวล แพรวายิ้มอย่างสะใจ “คัต! หยุดได้แล้ว นี่เล่นนอกบทกันไปเยอะเลยนะ มีปัญหาอะไรหรือเปล่า ทัง้ สองคน” ผูก้ ำ� กับสัง่ ให้หยุดเล่นพร้อมกับตะโกนถามหญิงสาวทัง้ สองคนอย่างสงสัย “เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร” แพรวาตอบอย่างมั่นใจก่อนที่จะมองใบหน้าของรวิธร ด้วยความอาฆาตแค้น “ฝากไว้กอ่ นเถอะ แกอย่าคิดทีจ่ ะแย่งพอลไปจากฉันก็แล้วกัน” แพรวาขู่ “ฉันต่างหากทีค่ วรพูดแบบนัน้ ไม่ใช่แก” รวิธรพูดพร้อมกับส่งยิม้ ให้เล็กน้อย แพรวายกมือขึ้นแตะบ่าเล็กๆ แล้วถลึงตาใส่อีกครั้ง “แล้วไว้เจอกัน” รวิธรมองไปที่มือเล็กของแพรวาและเกิดความคิดอะไรบางอย่าง เธอยกมือ ขึ้นจับแขนแล้วพยายามผลักตัวเองให้ล้มลงไปพร้อมกับท�ำขาแพลง รวิธรล้มลงไปต่อหน้าทุกคนพร้อมเสียงกรีดร้องดัง “ช่วยด้วยค่ะ แพรวาท�ำร้ายฉันค่ะ” สิ่งที่ทุกคนเห็นคือแพรวาเหมือนผลักให้ รวิธรล้มลงไปจนท�ำให้ขาของเธอแพลง แพรวาหน้าเสียขึ้นมาทันที พอลรีบวิ่งเข้ามาช่วยเหลือรวิธรไว้ “รวิ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ท�ำไมแพรท�ำกับรวิแบบนี้ครับ หรือว่ารวิแกล้ง ท�ำเอง” เมื่อมองใบหน้าของคนที่แอบชอบก็อดไม่ได้ที่จะคิดว่ารวิธรสร้างภาพให้ ตัวเธอเองดูดี “ท�ำไมพอลคิดแบบนั้นคะ มันต้องเป็นอย่างแรกสิ รวิจะท�ำตัวเองท�ำไมคะ” รวิธรพูดพร้อมกับยักคิ้วให้แพรวาอย่างสะใจ “วันนีพ้ อแค่นกี้ อ่ นแล้วกัน ถ่ายฉากอืน่ ก่อน รอให้รวิหายจากข้อเท้าแพลงแล้ว ค่อยเริ่มถ่ายฉากนี้ใหม่” ผูก้ ำ� กับสัง่ ให้ทกุ คนหยุดและพักกองไปชัว่ คราว ภาสกรเดินเข้ามาคว้าตัวพีส่ าว ออกไปอย่างรวดเร็ว “พี่ใช้พลังจิตกับพี่รวิใช่ไหมครับ พี่รวิก็เลยได้โอกาสท�ำร้ายตัวเองโดยให้พี่ 85

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

เป็นแพะ” ภาสกรสรุปเหตุการณ์ที่เห็นและคิดว่าผู้เป็นพี่แค่ใช้พลังจิตเท่านั้น ไม่ได้ คิดท�ำร้ายหรือผลักให้ร่างของรวิธรล้มลง ขืนท�ำอย่างนั้น การถ่ายละครต้องหยุดลง ซึ่งไม่ใช่นิสัยของนักแสดงมืออาชีพ “พี่ยอมรับว่าพี่ใช้พลังจิต แต่พี่ไม่ได้ท�ำอะไรแบบนั้น ไม่ใช่ไม่อยากท�ำ แต่ ด้วยความเป็นมืออาชีพ พี่จะไม่ท�ำให้กองถ่ายละครต้องโดนเลื่อนหรือหยุดลง แต่ ถ้าอยู่นอกกองถ่ายเมื่อไร ไม่รอดมือพี่แน่” แพรวายอมรับและเล่าทุกอย่าง “นั่นไง ผมว่าแล้ว เอาอย่างนี้นะ พี่พักผ่อนก่อนแล้วกัน ไม่ต้องคิดมาก” ยังไม่ทนั จะสนทนาอะไรต่อ แพรวาหลับตาลงและร้องซีด้ ซ้าดเหมือนเจ็บปวด บริเวณศีรษะ มือเล็กยกขึ้นจับก่อนที่จะส่ายหัว “พี่เป็นอะไร ปวดหัวเหรอ ภาสว่าพี่นั่งพักตรงนี้ก่อนนะ” ภาสกรค่อยๆ พยุง ร่างเล็กไปนั่งที่เก้าอี้ใกล้ๆ โซนพักของนักแสดง “ถ้ายังไงก็ฝากทางนี้ด้วยแล้วกัน พี่อยากพักผ่อนก่อน ไม่รู้เป็นอะไร รู้สึก เวียนหัว” จู่ๆ แพรวาก็รู้สึกว่าเหมือนมีใครมาบีบหัวให้เธอรู้สึกเจ็บและปวดอย่าง ทรมาน เธอมองไปรอบๆ ก็พบว่าทุกสิ่งทุกอย่างล้วนรางเลือน “ได้เลยครับ” ภาสกรยืนให้แน่ใจว่าพี่สาวของเขาปลอดภัยไม่แสดงอาการปวดหรือร้องขอ ความช่วยเหลือ เขาจึงรีบสาวเท้าเข้าไปในกองถ่ายเพื่อจะดูอาการของนักแสดงอีก หนึ่งคน รวิธรออดอ้อนและร้องด้วยความเจ็บปวดตลอดทางทีม่ านัง่ พักในบ้าน อากาศ ที่บ้านเย็นสดชื่นน่าจะท�ำให้รวิธรรู้สึกดีและใจเย็นลง “พอลคะ รวิรู้สึกเจ็บจังเลยค่ะ” “นี่คุณเจ็บจริงๆ เหรอ” พอลสงสัย “ค่ะ จะโกหกกันท�ำไม” พอลช่วยประคองร่างเล็กนั่งลงบนโซฟาก่อนที่จะน�ำ ยามานวดให้หญิงสาวด้วยความอ่อนโยน รวิธรรู้สึกดีใจเป็นอย่างมากที่คนที่เธอรัก เอาใจใส่มากขนาดนี้ หัวใจดวงน้อยๆ พองโตแล้วจับจ้องดวงตาสีเข้มอย่างหลงใหล ทุกท่วงท่าการขยับกายนั้นดูแข็งแกร่งสมชายชาตรี “เจ็บไหมครับ ถ้าเจ็บก็บอกผมได้นะ” พยายามนวดโดยใช้แรงให้เบาที่สุด อันที่จริงพอลเองก็ไม่ใช่คนมือเบาอะไรมากนัก “ค่ะ ไม่เจ็บสักนิด” 86

นนทนันท์

...ท�ำไมคุณถึงได้ใจดีกบั ฉันขนาดนีน้ ะพอล แค่ฉนั มองคุณเวลาก้มหน้า ใจฉัน แทบละลาย... “เรียบร้อยแล้วครับ เอาเป็นว่าคุณนั่งพักก่อนแล้วกัน ผมขอตัวไปถ่ายฉาก ต่อไปกับแพรก่อนนะ ไว้ค่อยคุยกันครับ” เขาตัดบทโดยไม่ยอมให้อีกฝ่ายได้ต่อรอง รวิธรอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนที่จะปล่อยให้ร่างหนาเดินหายลับไปอย่างช้าๆ “พอลนะพอล ชอบท�ำให้ดีใจแล้วก็จากไป ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยฉัน” รวิธร อมยิม้ ก่อนทีจ่ ะก้มมองดูขอ้ เท้าและย้อนนึกถึงอากัปกิรยิ าของพอล เขาช่างเท่ แข็งแกร่ง ที่สุด ตอนนี้หัวใจของเธอตกเป็นทาสของพระเอกหนุ่มชื่อดังเข้าให้แล้ว เธอจับจอง และไม่อยากให้ใครมายุ่งกับคนรักของเธอ ไม่ว่าใครหน้าไหนที่คิดจะแย่งพอลไป ต้องข้ามศพเธอไปให้ได้เสียก่อน

87

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

10

บ่ายวันเดียวกัน พีรวิชญ์ยนื อยูด่ า้ นหน้าบริษทั ของโมเดลลิง่ คนหนึง่ ซึง่ ติดต่อ โดยธานี เขาก�ำลังยืนรอเพื่อนรักที่ก�ำลังจะออกตามมา แสงแดดสีทองสาดส่องและ แผดเผาผิวพรรณของชายหนุ่ม มองไปมุมไหนก็ไม่มีที่ให้หลบ ตึกของบริษัทนี้เป็น ตึกเดี่ยว สี่ชั้น ประตูเป็นกระจกใสบานเดียวตั้งสูง มีคนจ�ำนวนมากมายเดินไปมา มีทั้งอายุยังน้อยและอายุวัยผู้ใหญ่ต้นๆ ใบหน้าของพวกเขาแต่ละคนดูดีกว่าพีรวิชญ์ เสียอีก เขาเริ่มไม่มีความมั่นใจในการเป็นดารา ‘...จะเป็นดาราดีไหมนะ ท�ำไมมันต้องมีขั้นตอนยุ่งยากแบบนี้ด้วย...’ เขาบ่นในใจก่อนที่จะยกข้อมือขึ้นมามองดูนาฬิกาสีด�ำ “เมื่อไรจะมาสักทีไอ้ธานี” บ่นพึมพ�ำอยู่คนเดียว ก่อนที่จะเห็นชายหนุ่ม ชุดสูทสีด�ำก�ำลังเดินเข้าไปด้านในของตึก “เออพี่ครับ ผมขอเข้าไปนั่งด้านในได้ไหมครับ คือพอดีผมรอเพื่อนอยู่ แต่ เกรงใจไม่กล้าเข้าไป” ถามด้วยมารยาทก่อนที่จะส่งยิ้มให้ชายหนุ่มคนนั้น “เชิญสิครับ ยืนตากแดดท�ำไม ร้อนจะตาย” ชายหนุ่มพูดพร้อมกับเชื้อเชิญ ให้เขาเข้าไปนั่งข้างใน 88

นนทนันท์

“พี่นนท์ สวัสดีครับ พอดีเลย ผมนึกว่าจะไม่ทันพี่เสียแล้ว” เสียงคุ้นหูดัง ขึ้นมาทางด้านหลัง พีรวิชญ์มั่นใจว่าเสียงนั้นคือธานี “ท�ำไมแกมาช้าแบบนี้วะ รู้ไหมว่าร้อน” หยุดเดินพร้อมกับหันไปทักทาย เพื่อนรัก “แล้วใครใช้ให้แกมายืนด้านหน้าล่ะวะ” “อ้าว รูจ้ กั กันด้วยเหรอครับ หรือว่าคนนีค้ อื คนทีจ่ ะพามาแคสงาน” ชายหนุม่ ชุดสูทด�ำนามว่านนท์เอ่ยถามขึ้นทันที “ครับ เพื่อนผมเอง พีรวิชญ์ หรือพี” ธานีแนะน�ำเพื่อนรักอย่างภาคภูมิใจ “บังเอิญจังเลยนะครับ ดูหุ่นและใบหน้าแล้ว เป็นพระเอกได้สบายๆ เลย ครับ มั่นใจหน่อย อย่าท�ำหน้าแบบนั้นสิครับ” นนท์ให้ก�ำลังใจว่าใบหน้าแบบนี้เรียก คะแนนนิยมได้ไม่ยาก “แต่ผมเห็นคนอื่นๆ หน้าตาดีกว่าผมนัก ผมกลัวว่าจะไม่ได้งานครับ” พูด อย่างหวาดกลัวจนสีหน้าบ่งบอกถึงความไม่มั่นใจ “ได้สิ ก็ธานีเป็นเพือ่ นกับผูช้ ว่ ยผูก้ ำ� กับของพีเ่ องล่ะ พีเ่ ป็นผูก้ ำ� กับอีกคนหนึง่ ของกองละครเรื่องล่าสุดที่แพรวาแสดง” “อ๋อ แต่ผมก็ไม่เคยเห็นหน้าอยูด่ คี รับ แหะๆ” พีรวิชญ์รอ้ งเหมือนรูว้ า่ เป็นใคร สุดท้ายก็ไม่รู้จนท�ำเอาอีกสองคนยกมือเกาหัว “แกท่าจะบ้า เอาเถอะ เข้าไปแต่งหน้าแต่งตัวแล้วกัน จะได้ถ่ายรูป” “เชิญเลยครับ ทัง้ สองคน” นนท์ผายมือเพือ่ เชิญให้ทงั้ สองคนเดินเข้าไปข้างใน บริษัท การถ่ายรูปและกรอกใบสมัครเสร็จไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเดินออกมารอ ที่หน้าห้องของนนท์ สักพักนนท์เดินออกมาจากห้องด้วยรอยยิ้ม “พอดีเพิ่งคุยกับผู้จัดละครคนหนึ่ง เขาอยากได้พระเอกที่หน้าตาแบบ คุณพีรวิชญ์ ทีด่ เู ซอร์ๆ ดูเป็นศิลปินแบบนีล้ ะ่ ” ออกมาพร้อมกับข่าวดีทที่ ำ� ให้พรี วิชญ์ กระโดดโลดเต้นดีใจเป็นที่สุด ...ในที่สุด เราก็ได้เป็นพระเอกแล้ว ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แสดงบทบาทอะไรให้ดู ความฝันที่จะตามหาพรรณนารายใกล้เป็นจริง... ดีใจสุดขีดพร้อมกับฉีกยิ้มกว้าง “แล้วใครเล่นเป็นนางเอกเหรอครับ” ธานีเอ่ยถามแทนเพื่อนรัก “ก็เป็นคนเดิมล่ะ แพรวา แล้วก็นางเอกใหม่อกี คนหนึง่ ทีจ่ ะให้แพรวาช่วยดัน 89

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

เพิง่ มาแคสงานเมือ่ วานนีเ้ อง เอาอย่างนีแ้ ล้วกันนะ ถ้าเปิดกล้องเมือ่ ไรจะบอก ตอนนี้ ก็คงรอให้ละครเรื่องล่าสุดปิดกล้องก่อน อีกไม่กี่วัน คงรอได้นะ” “แล้วผูก้ ำ� กับมาแคสงานเองแบบนี้ ทีก่ องถ่ายไม่ยงุ่ เหรอครับ” พีรวิชญ์เอ่ยถาม

“ไม่หรอก เรามีผกู้ ำ� กับสองคน เอาเป็นว่าวันนีก้ แ็ ค่นลี้ ะ่ กลับกันได้แล้วครับ” นนท์พูดพร้อมกับยิ้มแสดงความยินดีกับพระเอกคนใหม่ อย่างน้อยที่สุด พีรวิชญ์ ก็มคี วามหวังทีจ่ ะได้ใกล้ชดิ หญิงสาวทีช่ นื่ ชอบพร้อมกับได้รจู้ กั กับพรรณนาราย เจ้าของ นามปากการูปวาดปริศนา สองวันผ่านไปรวดเร็วเหมือนโกหก แพรวาทราบว่ามีละครเรือ่ งใหม่ตดิ ต่อ มาให้เล่นกับพระเอกและนางรองน้องใหม่ถึงสองคน แพรวาถึงกับดีใจที่จะได้สอน การแสดงให้กับรุ่นน้อง วันนี้เองก็เป็นการเริ่มฟิตติ้งหรือถ่ายรูปนักแสดงกับเสื้อผ้า ทุกชิ้นในกองถ่าย ภาสกรก็ยงั คงเป็นผูช้ ว่ ยผูก้ ำ� กับและผูจ้ ดั การส่วนตัวของแพรวาเช่นเดิม เขา ท�ำหน้าที่มาส่งแพรวาเพื่อให้ไปฟิตติ้งกับนักแสดงหน้าใหม่ “พีแ่ พร เข้าไปเถอะ รับรอง นักแสดงหน้าใหม่โดนใจพีแ่ น่ๆ เออ ทราบหรือยัง ครับว่ารวิธรเล่นเป็นนางร้ายเหมือนเดิม” ...อะไรกัน คิดจะตามจองล้างจองผลาญฉันไปอีกนานแค่ไหน ก็ดี เพราะ เรื่องของเธอยังไม่จบแค่นี้ อะไรที่เธอชอบ มันต้องเป็นของฉัน เหมือนที่เธอเคยท�ำ กับฉันไว้ชาติที่แล้ว... “จ้ะ พีว่ า่ ภาสไปดูงานของภาสเถอะ ทางนีพ้ จี่ ดั การเองได้” แพรวายิม้ ก่อนทีจ่ ะ พยักหน้าให้น้องชายสุดที่รัก ภาสกรพยักหน้าหนึ่งครั้งก่อนที่จะเดินเข้าไปด้านใน ฝ่ายเสื้อผ้าเดินเข้ามาหาแพรวาพร้อมกับรอยยิ้ม “เปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่าค่ะ” เชื้อเชิญให้เข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า เพราะจะได้เตรียม ถ่ายรูปกับนักแสดงท่านอื่นๆ “ค่ะพี่” แพรวายิ้มก่อนที่จะเดินตามไป ขณะนั้นเอง มีผู้ชายคนหนึ่งเดินตรง เข้ามาด้วยความเร็วสูงจนท�ำให้เธอเสียหลักเกือบล้มลง มือหนาของชายคนนัน้ ประคอง ไว้แล้วมองไปที่ใบหน้าเรียวนั้น “ขอโทษครับ” เอ่ยออกมาอย่างจริงใจ ดวงตาคมเข้มจับจ้องใบหน้าหวาน อย่างหลงใหล หัวใจของเขาเต้นไม่เป็นจังหวะ 90

นนทนันท์

“นี่คุณเองเหรอคะ” คนถูกจับเอ่ยถามสั้นๆ ก่อนที่จะเห็นภาพอะไรบางอย่าง ซ้อนทับใบหน้าของชายหนุ่ม เธอรู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที ใบหน้าของท่านเจ้าคุณอนุชติ ปรากฏขึน้ ทับรอยใบหน้าของชายหนุม่ นัน้ อย่าง พอดี ไม่ว่าจะเป็นคิ้วที่ดกหนา ใบหน้ายาว ดวงตาคม จมูกโด่งเป็นสัน ...ใช่เลย คุณจริงๆ คุณคือท่านเจ้าคุณอนุชิตอย่างที่ฉันเห็นไม่มีผิด... ความ แน่ใจว่าชายคนนี้คือท่านเจ้าคุณอนุชิตมีมากขึ้นเต็มร้อย “ปล่อยได้แล้วค่ะ ไม่ทราบว่าคุณชื่ออะไรคะ ฉันยังไม่รู้จักชื่อคุณอย่างเป็น ทางการเลย” ร่างเล็กพยายามบิดตัวออกจากมือทัง้ สองของเขา ก่อนทีจ่ ะตัง้ สติเพือ่ ท�ำความ รู้จักกับเขาอย่างเป็นทางการ “อ๋อ ผมพีรวิชญ์ หรือเรียกพีก็ได้ครับ แต่ผมรู้สึกว่าเราสองคนเคยพบหน้า กันมาก่อนที่ไหนสักแห่ง” พีรวิชญ์รู้สึกคุ้นใบหน้าของหญิงสาวซึ่งไม่ใช่เกิดจาก การพบกันเมื่อครั้งก่อน แต่หากเหมือนเคยเจอกันในชาติที่แล้ว ...มันแน่อยู่แล้วล่ะ แสดงว่าคุณยังระลึกไม่ได้ว่าฉันเป็นใคร ก็ดี ฉันจะได้ เล่นงานคุณฝ่ายเดียว... “ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ” รอยยิ้มกว้างปรากฏขึ้นทันที “ครับผม ผมรู้สึกดีใจมากๆ ที่ได้รู้จักดาราดังแบบคุณ ฝากเนื้อฝากตัวด้วย แล้วกันครับ ผมยังใหม่อยูส่ ำ� หรับละครโทรทัศน์ แต่ผมจะท�ำให้เต็มที”่ อีกฝ่ายเอ่ยปาก ฝากตัวอย่างอ่อนน้อมพร้อมกับจับจ้องใบหน้าเรียวยาว “ค่ะ ถ้าอย่างนั้นก็ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าดีกว่า เห็นบอกว่ามีหลายชุด” เธอชวนไป เปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนที่จะยิ้มให้เล็กๆ เพียงแค่รอยยิ้มที่ส่งมาให้ ท�ำเอาหัวใจของชาย หนุ่มพองโตและยิ้มไม่หุบ “ครับ” เขาพยักหน้าพร้อมกับเดินตามหลังไปติดๆ เขาคิดว่าจะให้ตามไป เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า แต่สุดท้ายคนที่หยุดเดินคือดาราสาวนั่นเอง “เดีย๋ วก่อนค่ะ รับเสือ้ ผ้าก่อน แล้วต่างคนต่างแยกย้ายกันไปเปลีย่ นชุด ไม่ใช่ ให้ตามฉันมาแบบนี้นะคะ” เน้นค�ำหลังอย่างมั่นใจก่อนที่จะหันหน้ากลับไปพร้อมกับ ก้าวเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด ...หน้าแตกเลยฉัน นึกว่าจะได้เห็นอะไรดีๆ... รู้สึกผิดหวังที่พลาดโอกาสที่จะเห็นเรือนร่างกับผิวเนียนนุ่มน่าสัมผัส เขา 91

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

สะบัดหัวทันทีที่ตั้งสติได้ ...บ้า เราคิดอะไร ไม่ให้เกียรติผู้หญิงเลย บ้าที่สุด... เขาเขกหัวหนึ่งทีเบาๆ ก่อนที่จะเดินไปรับชุดเพื่อถ่ายรูปฟิตติ้งนักแสดง นักแสดงทุกคนพร้อมที่จะถ่ายรูปเพื่อใช้ในการโปรโมตละครและดูความ เหมาะสมของแต่ละคน ช่างภาพบอกให้พระเอกนางเอกของเรื่องเข้าไปถ่ายรูปคู่กัน ก่อน โดยเริ่มจากพระเอกที่ใส่เสื้อเชิ้ตลายทางสีขาว กับกางเกงยีนส์พับขาขึ้นมา เล็กน้อย แต่งตัวให้ดูเท่ตามแบบฉบับแบดบอย ส่วนนางเอกของเรื่องนั้นแต่งตัว เรียบร้อย มิดชิดทุกส่วนสัด “พระเอกโอบกอดนางเอกหน่อยได้ไหมครับ” ช่างภาพสั่งให้จัดท่าทาง แต่ ดูเหมือนทัง้ สองคนจะดูเขินๆ และเกรงใจกัน พีรวิชญ์กอ็ ยากโอบกอดจนแทบขาดใจ แต่ไม่กล้าเพราะอาจจะดูไม่งาม ส่วนฝ่ายหญิงก็รู้สึกเกร็งๆ เช่นกัน “ไม่ต้องกลัวครับ โอบกอดได้เลย หรือถ้าเกรงใจกัน ให้พระเอกขยับเข้ามา ทางด้านหลังของนางเอกอีกนิดก็พอครับ แล้วก็นำ� มือทัง้ สองข้างเข้ามาโอบไว้ พระเอก ท�ำหน้าเข้มๆ นางเอกท�ำหน้าเรียบร้อย ใสๆ นะครับ ดีครับ” มองดูการจัดท่าของนักแสดงพร้อมๆ กับปรับเลนส์กล้องให้ดูเหมาะสม “ดีแล้วครับ หนึ่ง สอง สาม” แชะ! เสียงมาพร้อมกับแฟลช “รอนานไหมคะทุกคน” จู่ๆ ก็มีเสียงหญิงสาวคนหนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลาง การถ่ายรูปของทุกคน ใบหน้ากลม ตาเล็กๆ มีรอยยิ้มบนใบหน้าเล็กน้อย ร่างเล็ก ไม่สูงนักยืนหยุดนิ่งพร้อมกับยกมือไหว้ขอโทษทุกคน “กะแล้วเชียวว่าลืมใครสักคน ทุกคนครับ นักแสดงใหม่อกี คนครับ ชือ่ ศศิตา หรือศศินะครับ” นนท์แนะน�ำให้ทุกคนรู้จักอย่างเป็นทางการ “สวัสดีค่ะพี่แพรวา พี่ เอ่อ” สะดุดสายตาอยู่ที่พีรวิชญ์ทันที อาการทุกอย่าง หยุดนิ่งเหมือนตกอยู่ในหลุมอากาศ “พีรวิชญ์ครับ แต่ไม่ใช่นักแสดงมืออาชีพนะครับ หน้าใหม่เหมือนกัน” แนะน�ำตัวก่อนทีจ่ ะมองไปยังใบหน้ากลมนัน้ อย่างสงสัย ท�ำไมเธอถึงไม่มเี สียงตอบรับ หรือแม้กระทั่งรอยยิ้มใดๆ ตอบกลับมา “ศศิ เป็นอะไร” นนท์สะกิด ศศิตาสะดุ้งก่อนที่จะหันมามองหน้านนท์ “คะพีน่ นท์ เอาเป็นว่าศศิขอตัวเปลีย่ นชุดก่อนนะคะ” ยิม้ ให้ผกู้ ำ� กับก่อนทีจ่ ะ 92

นนทนันท์

ส่งสายตาหวานๆ และยักคิว้ ให้พรี วิชญ์หนึง่ ครัง้ ร่างเล็กรีบวิง่ เข้าไปในห้องเปลีย่ นชุด ทันที ทุกคนกลับมามีสติอีกครั้งหนึ่งแล้วถ่ายรูปกันต่อไป คิวของพระเอกนางเอก หมดแล้ว รอให้ไปเปลี่ยนชุดเพื่อถ่ายชุดต่อไป คราวนี้ศศิตาเดินเข้ามาถ่ายรูปเดี่ยว เพื่อโปรโมตละครและบทบาท ถ่ายรูปไปได้ไม่นานเท่าไร ช่างภาพก็บอกให้ศศิตาไปเปลี่ยนชุด “เสร็จแล้วครับ สิบรูปก็พอ ศศิไปเปลีย่ นชุดนะ จะได้ถา่ ยพร้อมกันสามคน” ช่างภาพสั่งก่อนที่จะวางกล้องไว้ข้างๆ “ค่ะ” ศศิตายิ้มก่อนที่จะคว้าชุดใหม่ถือไว้แล้วเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนชุด อีกครั้ง

93

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

11

หลังจากฟิตติง้ นักแสดงและถ่ายรูปเป็นทีเ่ รียบร้อย นักแสดงทุกคนผ่อนคลาย กันด้วยการดื่มน�้ำหวานและขนมจากกองถ่าย มีพี่ๆ หลายคนใจดีบริการให้ถึงที่ แต่ทสี่ ำ� คัญไปยิง่ กว่านัน้ ก็คอื ว่า ผูก้ ำ� กับทีช่ อื่ นนท์นนั้ ใจดีและเป็นกันเอง พอนักแสดง เหนือ่ ยก็ให้พกั แล้วค่อยลุยงาน ไม่เหมือนกับผูก้ ำ� กับส่วนใหญ่ทจี่ ะใช้อำ� นาจและค�ำสัง่ อย่างเดียว “กินอันนีด้ ไี หมคะ” ศศิตาเดินเข้ามาพร้อมกับหยิบขนมชัน้ สองชิน้ ไว้บนจาน กระดาษ แววตาจับจ้องใบหน้าของพีรวิชญ์จนท�ำให้เขาแทบวางตัวไม่ถูก “ขอบคุณมากๆ ครับ” เขาเอื้อมมือเข้าไปรับจานกระดาษนั้น ขณะนั้นเอง ร่างเล็กของแพรวาก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็วผ่ากลางระหว่างสองคนทีย่ นื คุยกันอยู่ จาน กระดาษที่บรรจุขนมชั้นร่วงหล่นลงบนพื้นทันที ศศิตาตกใจและโกรธจัดที่แพรวา กระท�ำตัวแบบนี้ “อุ๊ยตาย พี่ขอโทษนะจ๊ะน้องศศิ พี่มองไม่เห็น นี่ค่ะพี ทานชิ้นนี้ดีกว่าค่ะ” พูดพร้อมกับหยิบขนมทองหยิบขึน้ มาหนึง่ ชิน้ ด้วยมือเล็ก เธอคลีย่ มิ้ หวานส่งตรงออกไป ท�ำให้ใจของชายหนุ่มแทบละลาย ...จะป้อนจริงๆ เหรอ... “เอ่อ จะดีเหรอครับ ไม่ต้องป้อนผมก็ได้” “ไม่ดีกว่าค่ะ ให้ฉันป้อนนะคะ” 94

นนทนันท์

แพรวาพยักหน้าอย่างออดอ้อนแล้วรอคอยอย่างมีความหวัง โดยทีไ่ ม่รเู้ ลยว่า ศศิตาจะไม่พอใจอย่างไร ...ท�ำไมแกต้องท�ำแบบนี้ มารยาจริงๆ... ไม่รเู้ หมือนกันว่าท�ำไมศศิตาถึงไม่คอ่ ยถูกชะตากับแพรวามากเท่าไร เธอไม่มี เหตุผลที่จะหยิบยกขึ้นมาอธิบายได้เลย ของแบบนี้มันต้องสัมผัสกันด้วยใจเท่านั้น พีรวิชญ์อ้าปากแล้วรับทองหยิบชิ้นนั้นด้วยมือหนาของเขาแทนที่จะใช้ปาก แพรวาผิดหวังเล็กน้อยแต่เก็บความรู้สึกนั้นไว้ลึกๆ ภายนอกกลับแสดงรอยยิ้มและ ใบหน้าอันสดใส “ดีมากค่ะ” “ทุกคนคะ รวิมาแล้วค่ะ รวิมาแล้ว” รวิธรมาสายเช่นเคย เธอมักท�ำตัวเหมือน เป็นคนส�ำคัญในกองถ่าย ทุกคนหันไปตามเสียงเล็กๆ ที่ดังมาทางด้านหลัง เธอ พยายามหายใจอย่างช้าๆ เนือ่ งจากต้องวิง่ สีค่ ณ ู ร้อยมาจากทีจ่ อดรถ เกรงว่าจะไม่ทนั “ไปครับ ช่างแต่งหน้าและช่างท�ำผม ท�ำหน้าทีส่ คิ รับ ช่างภาพด้วยนะ รบกวน อีกครัง้ นะครับ” ผูก้ ำ� กับนนท์ให้อภัยแล้วเชิญให้รวิธรเข้าไปด้านในเพือ่ จัดการเปลีย่ น เสื้อผ้าและท�ำผมให้สวยงาม “ค่ะ” รวิธรพยักหน้าอย่างขอบคุณก่อนที่จะมองไปที่ศศิตาอย่างถูกชะตา “สวัสดีค่ะพี่ ศศิตาค่ะ” อีกฝ่ายที่ถูกมองก็รู้สึกเหมือนกัน รู้สึกว่าเหมือนเคย คุ้นเคยกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน “ค่ะ รวิธรนะ พี่ขอตัวก่อนนะคะ” ไม่มีคนไหนทักทายนอกจากศศิตา ท�ำให้ เธอรูส้ กึ แปลกๆ ว่าท�ำไมไม่มคี นสนใจ หรืออาจเป็นเพราะมีนกั แสดงใหม่เยอะพอสมควร ก็เลยไม่มีใครทักทาย เธออาจจะคิดมากไปเอง ว่าแต่หญิงสาวที่ชื่อศศิตานั้นท�ำไม เธอรู้สึกถูกชะตาเป็นอย่างมาก ไม่เหมือนกับแพรวาที่มองผ่านครั้งแรกก็ไม่อยาก ท�ำความรู้จักด้วยซ�้ำ แพรวาหันไปมองหน้าศศิตาด้วยความสงสัย เหมือนอะไรบางอย่างท�ำให้เธอ ต้องจับจ้องใบหน้านัน้ อีกฝ่ายก็คดิ ว่าแพรวาคงมองเหมือนจะเอาเรือ่ ง จึงมองใบหน้านัน้ กลับและแสดงให้รู้ว่า ‘คนอย่างฉันก็ไม่ยอมให้คนอื่นมาท�ำอะไรแบบนี้’ แพรวารู้สึกปวดหัวเหมือนมีอะไรบางอย่างบีบแน่นจนหัวแทบระเบิด เธอ หลับตาลงช้าๆ ก่อนที่จะเปิดตาอีกครั้ง คราวนี้สิ่งที่เห็นคือใบหน้าของกรรณิการ์ เมีย อีกคนหนึ่งของท่านเจ้าคุณอนุชิต มองในแวบแรกยังไม่แน่ใจ หลับตาลงอีกครั้งแล้ว 95

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

เปิดตาขึ้น คราวนี้ชัดเจนยิ่งกว่าเดิม ...กรรณิการ์จริงๆ ด้วย ในที่สุด เราก็พบเจอกับคนที่เราตามหาในอดีตชาติ ไม่รู้ว่าท�ำไมถึงต้องตามหา รู้แค่ว่าต้องเอาคืนกับสิ่งที่พวกมันท�ำไว้... และทุกครั้งที่เธอแสดงอาการปวดหัว ภาพหรือเหตุการณ์ในอดีตชาติก็มัก จะปรากฏขึ้นในหัวทันที “พี่เป็นอะไรหรือเปล่าคะ ไหวไหม เห็นหลับตาหลายรอบแล้ว มีอะไรกับศศิ หรือเปล่า” ใจจริงก็อยากจะใช้ค�ำไม่สุภาพ แต่เห็นว่าเป็นรุ่นพี่ในวงการ หากเจอกัน ข้างนอก อย่าหวังเลยว่าจะพูดดีด้วย แพรวาบังอาจมากที่เข้ามาตีสนิทกับผู้ชายที่ เธอชอบ “เปล่าจ้ะ พีไ่ ม่เป็นอะไรหรอก” ยิม้ ด้วยสีหน้าหวานๆ แต่ในใจคิดตรงกันข้าม “ถ้าอย่างนัน้ ก็คอ่ ยหายห่วงหน่อย แล้วพีจ่ ะกลับบ้านยังไงคะ” ศศิตาท�ำเสียง หวานพร้อมกับรอยยิ้มที่ดูสดใสไร้เดียงสา “ก็คงกลับกับภาสกร น้องชายพี่เองล่ะ” “จริงเหรอคะ ดีจงั เลยค่ะทีม่ พี นี่ อ้ งท�ำงานอยูใ่ นวงการด้วยกัน จะได้ไปรับไป ส่งกันได้สะดวก อีกอย่าง จะได้ไม่เดือดร้อนชายหนุ่มที่ไหน” พูดพลางปรายสายตา ไปมองพีรวิชญ์ซึ่งอยู่ด้านหลังของแพรวา ...นังงูพิษชัดๆ อย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ทันแก... ความคิดแบบนั้นผุดขึ้นมาในหัวของแพรวา แต่ก็ต้องยิ้มหวานๆ กลับไป “ตายจริง น้องศศิพูดเรื่องอะไรคะ พี่ยังไม่มีชายหนุ่มที่ไหนหรอกค่ะ มีก็แค่ น้องชาย” “ดีเลยค่ะ พอดีว่าศศิไม่มีคนไปรับไปส่ง ก็เลยอยากจะรบกวนพี่พีหน่อย ได้ไหมคะ” เน้นชื่อจนท�ำเอาเจ้าของชื่อตกใจจนแทบตั้งสติไม่ทัน “พี่พีคะ” “เอ่อ ครับ ได้สคิ รับ แล้วจะกลับกันเลยไหม” พีรวิชญ์เอ่ยถามก่อนทีจ่ ะมอง ไปที่ใบหน้าของแพรวาอย่างไม่มั่นใจ “มองมาทีฉ่ นั ท�ำไมคะ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันสักหน่อย คุณจะไปส่งใคร ก็เรื่องของคุณค่ะ” แพรวาแก้ตัวอัตโนมัติและก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ท�ำเอา ชายหนุ่มถึงกับหมดความมั่นใจ “เชิญสิครับ พีจ่ ะไปส่งศศิเอง” เรียกสติกลับมาพร้อมกับเชิญให้ศศิตาออกไป ข้างนอก ทุกคนสลายตัวอย่างรวดเร็วโดยทิ้งให้รวิธรฟิตติ้งเพียงล�ำพัง หากจะเหลือ 96

นนทนันท์

นักแสดงก็คงมีแค่แพรวาเพียงคนเดียวทีย่ งั คงวนไปวนมาอยูแ่ ถวนัน้ เพือ่ รอให้ภาสกร เสร็จงานของตัวเองก่อน ผูก้ ำ� กับจึงเรียกให้เธอไปถ่ายรูปคูก่ บั รวิธรในซีนแสดงอารมณ์ ที่จะปะทะดุเดือดกัน ค�ำ่ คืนอันสว่างไสวในวันพระจันทร์เต็มดวง พีรวิชญ์กลับมาทีบ่ า้ นของตัวเอง หลังจากเดินทางไปส่งศศิตา แวะทานอาหารเย็นที่ร้านอาหารเพียงล�ำพัง บ้านของเขา ตัง้ อยูใ่ นหมูบ่ า้ นซึง่ ลักษณะบ้านก็เหมือนๆ กันกับบ้านหลังอืน่ ๆ มีสวนขนาดย่อมเพือ่ เป็นมุมทีช่ ว่ ยให้เขาสร้างสรรค์งานภาพเขียนได้ออกมามีคณ ุ ภาพ รถของเขาจอดสนิท พร้อมกับกดปุ่มบนแป้นหนาๆ เพื่อเปิดประตูรั้ว รอสักพักให้มันเลื่อนจนสุดประตู ก่อนที่จะเคลื่อนรถเข้าไปในบ้าน หลังจากจอดรถพร้อมกับดับเครื่อง ร่างหนาเดินลงมาจากรถด้วยอาการ เหนื่อยล้า เพียงแค่ถ่ายรูป เปลี่ยนชุด เขาสามารถใช้พลังงานไปได้มากกว่าการนั่ง วาดภาพในสวนส่วนตัวเสียอีก ...ท�ำไมอาชีพดารามันช่างเหนือ่ ยแบบนีน้ ะ... บ่นอยูใ่ นใจพร้อมกับแหงนหน้า มองบนท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยดวงดาราระยิบระยับ เขาก้มหน้าลงมองพื้นแล้วก็ถอน หายใจออกมายาวๆ “อากาศดีมากๆ ไม่นา่ เชือ่ ว่าอากาศตอนกลางคืนมันช่างต่างกับกลางวันอย่าง สิน้ เชิง นีถ่ า้ เราอยูก่ ลางทะเลทรายก็วา่ ไปอย่าง” พลันก้าวเท้าเดินเข้าไปในบ้านและล็อก ประตู มือหนาเอื้อมไปเปิดสวิตช์ไฟดวงสีส้มให้สว่างมากขึ้นเล็กน้อย ร่างหนาเดินเข้าไปในส่วนของห้องครัวเพื่อเดินไปหยิบขวดน�้ำเย็นพลันหยิบ แก้วทีอ่ ยูใ่ กล้ๆ กันไว้ในมือ จากนัน้ ก็เดินไปปิดไฟดวงสีสม้ ก่อนทีจ่ ะเดินขึน้ ไปชัน้ สอง ใช้มอื หนาบิดลูกบิดประตูเพือ่ เข้าไปในห้องนอนส่วนตัว วางแก้วและขวดน�ำ้ ลงบนโต๊ะ ท�ำงานตรงมุมหนึ่งของห้อง วางกระเป๋าลงบนเตียงก่อนที่จะคว้าผ้าเช็ดตัวสีน�้ำตาล ขึ้นมาแล้วเข้าไปในห้องน�้ำเพื่อช�ำระร่างกายให้สะอาด เสียงน�้ำกระทบกับร่างหนาเป็นช่วงๆ บิดขวดจุกเพื่อหยดสบู่เหลวบนมือ ก่อนที่จะลูบไล้ไปยังส่วนต่างๆ ของร่างกาย หลังจากนั้นก็แปรงฟันพร้อมกับสระผม ให้สะอาด ขณะอาบน�้ำไปนั้นเขาก็ร้องเพลงเพื่อสร้างความสุขให้กับตัวเองมากยิ่งขึ้น หลังจากเสร็จการช�ำระร่างกายให้สะอาด ร่างหนาในชุดนอนบางเบาสบายๆ เดินออกมาจากห้องน�้ำพร้อมกับแขวนผ้าเช็ดตัวไว้ที่ข้างๆ ประตูห้องน�้ำ สืบเท้าก้าว 97

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ไปยังเตียงนุ่มๆ ก่อนโถมตัวเองลงนอนบนเตียงอย่างสบายใจ เปลือกตาค่อยๆ ปิดลงอย่างช้าๆ ก่อนที่จะสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วผ่อนออก มายาวๆ “แล้วถ้าวันไหนทีเ่ ล่นละคร สงสัยเราคงขยับร่างกายไม่ได้เลยสินะ” นึกไปถึง วันที่จะต้องเล่นละครทั้งวัน บางครั้งอาจจะต้องกลับมืดๆ เวลานอนก็คงน้อยลง นี่คือสิ่งที่เขาตัดสินใจถูกต้องแล้วหรือ ยังไม่สามารถตอบได้ในตอนนี้ สิ่งที่ตอบได้มี สิง่ เดียวคือแพรวา คือคนทีจ่ ะพาเขาไปรูจ้ กั กับพรรณนาราย นักวาดภาพปริศนารูปนัน้ เมื่อนึกถึงรูปภาพปริศนา ท�ำให้เขาลืมตาขึ้นแล้วจับจ้องไปที่รูปภาพนั้นทันที ภาพนั้นดูไม่เก่าแก่และขลังอย่างที่ควรจะเป็น เพราะถ้าหากผู้หญิงในภาพนี้คือ หญิงสาวโบราณสมัยรัชกาลที่ 5 สภาพของรูปนี้ก็คงต้องเก่ากว่านี้อีกหลายเท่า แต่ ท�ำไมเขาถึงเห็นเหตุการณ์ในสมัยก่อนผ่านรูปภาพนี้ หากรูปนี้ไม่ใช่รูปจริง ใบหน้าของหญิงสาวที่ปรากฏบนภาพเขียนทั้งด้านซ้ายและด้านขวาเริ่มมี ปฏิกิริยาอะไรบางอย่างกับเขา ใบหน้าของเธอชัดขึ้นพร้อมกับขยับรอยยิ้มเล็กน้อย เขาท�ำตาเบิกกว้างและตกใจในสิ่งที่เห็น ร่างหนาลุกขึ้นนั่งแล้วจับจ้องอย่างหลงใหล ร่างกายของเขาไม่สามารถขยับหรือเคลือ่ นทีไ่ ด้อย่างสะดวกและมันเหมือนมีแรงดึงดูด ให้เขาเข้าหา รอบๆ ข้างเริ่มกลายเป็นสีด�ำอีกครั้งหนึ่งเหมือนครั้งแรกที่สัมผัสได้ เขารู้สึกตัวว่าเหมือนมีอะไรบางอย่างท�ำให้เขาเคลื่อนไหวร่างกายได้อีกครั้ง เขายืนอยู่ท่ามกลางความมืดโดยที่ไม่รู้ว่าจะต้องเดินไปในทิศทางไหน วิธีที่ง่ายที่สุด ก็คือเดินตรงไปเหมือนกับครั้งแรก เขาใช้ความเคยชินเป็นตัวน�ำทางและหวังว่าจะ ได้พบกับสิ่งที่ปรารถนา สิ่งที่เขาหวังไว้ก็เป็นจริงเมื่อแสงสว่างเริ่มเจิดจ้าขึ้นทีละน้อย สืบเท้าเดินให้ เร็วขึ้นก็ต้องพบว่าเขายืนอยู่ที่หน้าอาณาเขตของเรือนแห่งหนึ่งเช่นเคย เขาเห็นผู้คน มากมายในขณะทีไ่ ม่มใี ครเห็นเขาเลยสักคน ไม่วา่ จะเดินไปไหนก็มกั จะชนกับคนอืน่ ๆ จนตัวเองคิดว่าเป็นวิญญาณ “นี่เราตายแล้วจริงๆ หรือว่าเราถอดวิญญาณออกจากร่าง หรือว่านี่คือ ความฝัน” ทุกอย่างทีค่ ดิ ว่าจะเป็นไปได้ผดุ ขึน้ ในหัวราวกับดอกเห็ด ถ้าเขายังมีชวี ติ อยู่ จริงๆ การแต่งตัวของเขาก็คงสร้างความประหลาดใจให้กบั คนแถวนัน้ และการทีค่ นอืน่ มองไม่เห็น มันก็เป็นสิ่งที่สร้างความกังวลให้กับเขาอีกเช่นกัน พลันสายตาเหลือบไปเห็นผูช้ ายคนหนึง่ ในชุดราชปะแตนเหมือนเดิม รูปร่างดี ใบหน้าคมเข้ม ชวนดึงดูดให้เพศตรงข้ามเข้าหายิ่งนัก เขาเดินเข้าไปในอาณาเขต 98

นนทนันท์

อีกครั้งก่อนที่จะมองดูรอบๆ ทุกสิ่งเหมือนเดิมกับตอนแรกที่เคยพบคือทาสผู้ชาย ขุดคลอง ทาสหญิงก็ถางหญ้าบ้างหรือยกถาดผลไม้ไปยังเรือนถัดไปบ้าง แต่จดุ สังเกต อยู่ที่ทาสสาวคนหนึ่งที่ถางหญ้าอยู่หน้าเรือนใหญ่ พีรวิชญ์เดินเข้าไปใกล้ๆ เพือ่ มองใบหน้าของหญิงสาวคนนัน้ ให้ชดั มากยิง่ ขึน้ ใบหน้าของเธอมีสขี าวนวลแต่เต็มไปด้วยคราบด�ำๆ จากดิน พีรวิชญ์รสู้ กึ ว่าเหมือนมีคน เดินผ่านร่างกายของเขาไป หันกลับไปมองก็พบว่าชายหนุม่ ในชุดราชปะแตนก�ำลังก้ม หน้ามองหญิงสาวคนนั้น “เอ็งท�ำอะไรรึอีแย้ม” เอ่ยถามอย่างสงสัย เพราะปกติ ทาสหญิงน้อยคนนัก จะได้รับหน้าที่ถางหญ้า ส่วนใหญ่จะช่วยฟักอยู่ในครัว “ถางหญ้าอยู่เจ้าค่ะ บ่าวท�ำงานได้หมดไม่เกี่ยงงานเจ้าค่ะ” แย้มตอบทั้งๆ ที่ ยังคงก้มหน้าถางหญ้าต่อไป “เงยหน้าขึน้ มาพูดกับข้าก่อน” สัง่ ให้เงยหน้าสนทนา มิใช่จะก้มหน้าคุยแบบนี้ เหมือนไม่ค่อยให้เกียรติกันสักเท่าไร “เจ้าค่ะ” เงยหน้าขึ้นมาช้าๆ พร้อมกับรอยยิ้มของท่านเจ้าคุณอนุชิต “หน้าตาเอ็งมอมแมมหมดแล้ว มา ข้าเช็ดให้เอง” มือหนาเอื้อมเข้าไปใกล้ๆ ใบหน้าเรียวนั้นอย่างสนใจ แย้มหลบเพราะไม่อยากให้มือของท่านเจ้าคุณต้องเปื้อน “หนีทำ� ไม ข้าจะเช็ดให้เอ็งเอง ทีจ่ ริงเอ็งก็หน้าตาดีเหมือนกัน” เอ่ยชมพร้อมกับสัมผัส แก้มสีขาวนวลเต็มไปด้วยรอยสีดำ� คล�ำ้ อย่างนุม่ นวล เมือ่ มือหนาสัมผัสแก้ม หัวใจของ ผู้เป็นทาสเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ “เรียบร้อยหรือยังเจ้าคะ ถ้าใครมาเห็นเข้าจะไม่งาม” แย้มเกรงว่าคนที่เห็น คือคุณหญิงทั้งสองคน และเกรงว่าจักเป็นเรื่องราวใหญ่โต “ที่นี่เรือนของข้า ข้ายิ่งใหญ่ที่สุด ข้าจะท�ำอะไรก็ได้ ข้าว่าเอ็งไปพักผ่อนเถิด ทางนี้ข้าจะให้ทาสผู้ชายช่วยเอ็งอีกแรง” “แต่ว่านี่คือค�ำสั่งของคุณหญิงบานเย็นนะเจ้าคะ บ่าวไม่กล้าที่จะขัดค�ำสั่ง” “ได้อย่างไรกัน ข้าสัง่ ให้เอ็งพักก็ตอ้ งพัก ไปได้แล้ว” รอยยิม้ ส่งมายังทาสสาว อย่างเห็นใจ แย้มกลั่นน�้ำตาออกมาเล็กน้อยก่อนที่จะพนมมืออย่างสวยงาม ก้มลง กราบแทบเท้าอย่างขอบคุณ “ไม่เป็นไร เอ็งไปพักผ่อนเถอะ” “เจ้าค่ะ แต่อฉิ นั ขอเข้าไปช่วยยายในครัวนะเจ้าคะ” แย้มไม่ยอมทีจ่ ะพักผ่อน ด้วยการนอนเล่นที่เรือนของฟัก ด้วยความเป็นเด็กบ้านนอกที่มีนิสัยกระตือรือร้น 99

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

ตลอดเวลา ท�ำให้ท่านเจ้าคุณอนุชิตพึงพอใจในตัวเธอ พีรวิชญ์เห็นการสนทนาก็รวู้ า่ ทัง้ สองคนเริม่ มีใจให้กนั หากให้ดเู ปรียบเทียบ เขารูว้ า่ ชายชุดราชปะแตนนีม้ ใี จให้กบั นางทาสทีช่ อื่ แย้มแน่ๆ เขาเป็นผูช้ ายด้วยกันย่อม มองออก แย้มเองก็มิได้ต่างอะไรกันกับชายชุดราชปะแตน ตัง้ แต่ครัง้ แรกทีไ่ ด้พบหน้าหรือเห็นหน้าชายหนุม่ คนนี้ พีรวิชญ์ยงั ไม่ทราบว่า เขาชื่ออะไร ต�ำแหน่งอะไร ยังไม่มีใครเอ่ยชื่อให้จิตรกรหนุ่มได้ยิน พีรวิชญ์เดินตามหญิงสาวเข้าไปในห้องครัวอย่างหลงใหล ใบหน้าของเธอมัน ช่างคุ้นตาส�ำหรับเขาเสียจริงเพียงแค่นึกไม่ออกว่าเคยพบเห็นที่ไหน บรรยากาศในครัวเสียงดังไปด้วยหลากหลายอย่าง ทั้งเสียงสับหมูบนเขียง เล็กๆ เสียงต�ำข้าวสลับไปมา พร้อมกับเสียงพูดคุยระหว่างทาสสาวด้วยกันถึงเรื่อง เจ้านาย “เอ็งว่าไหมว่านังแย้มมันมีบญ ุ วาสนานัก ทีท่ า่ นเจ้าคุณดูแลมันอย่างดี วันก่อน ข้าเห็นกับตาว่าท่านเจ้าคุณช่วยนังแย้มมันเด็ดสายบัวที่หน้าคลอง โชคดีที่คุณหญิง ท่านไม่เห็น ไม่อย่างนั้นนะ นังแย้มมันคงโดนหนัก” เสียงทาสสาวคนหนึ่งเปิด บทสนทนากับเพื่อนสนิทที่ก�ำลังออกแรงทุบข้าวเปลือกให้แตก “ข้าไม่รู้ว่ะ ข้ายังดูไม่ออก แล้วนี่เอ็งก็สังเกตเก่งจริง แต่ข้าพอมองออกว่า นังแย้มมันคิดอะไรกับท่านเจ้าคุณ เวลามันเข้าใกล้ท่านเจ้าคุณ มันดูเกร็งๆ อย่างไร ก็ไม่รู้” เสนอความคิดเห็นกลับอย่างมีความเป็นไปได้ “เออว่ะ เอ็งนี่สังเกตละเอียดกว่าข้าอีก นั่นสิ ข้าเห็นพฤติกรรมนังแย้ม เหมือนกับที่เอ็งเล่ามาไม่มีผิดเพี้ยน” “นินทาอะไรฉันอยู่รึพี่ๆ” คนโดนนินทาเดินเข้ามาด้วยสีหน้าที่ค่อนข้าง มอมแมมเล็กน้อย เหมือนมีรอยนิ้วมือของใครสักคนปาดรอยด�ำนั้นออก “หยุดก่อนนังแย้ม ใครเช็ดหน้าให้เอ็งวะ อย่าบอกนะว่าเช็ดเอง ไม่มีทาง รอยนิ้วแบบนี้ ไม่มีทางที่จะเช็ดด้วยตัวเอง” “ก็เช็ดเองสิ จะให้ใครที่ไหนเช็ด” แย้มปฏิเสธด้วยใบหน้าแดงก�่ำ “หน้าแดงแบบนีไ้ ม่เชือ่ หรอกว่าเช็ดเอง ท่านเจ้าคุณแน่ๆ” เมือ่ พูดถึงท่านเจ้าคุณ เพื่อนบ่าวคนนั้นก็เลยโยงเรื่องเข้ากันเป็นอย่างดี “บ้าเหรอพี่ ฉันไม่มีทางท�ำอะไรเยี่ยงนั้นหรอก ท่านเจ้าคุณอยู่สูงกว่าฉันอีก ท�ำแบบนั้นมันไม่ดี” แย้มเขินอายและพยายามเก็บความรู้สึกนั้นไว้ไม่ให้แสดงออก มากเกินไป 100

ภาพรักทัณฑ์สิเน่หา

240