Onthe road / Workshop / Kalamata Dance Festival by Danny Kargas

ON THE ROAD

1 Πνευματικό Κέντρο Υπαπαντή

20 Kalamata International Dance Festival 17-24 July 2014

documentation/group

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ Απόψε, Πέμπτη 24 Ιουλίου σατυρικοί ποιητές της πόλης θα μοιράζουν δίστιχα στην πλατεία Αγ. Αποστόλων.

ON THE ROAD «Άνοιγμα στην πόλη της Καλαμάτας » : Αυτήν τη σκέψη είχαμε στο μυαλό μας όταν κάναμε την πρόταση στο 20o ∆ιεθνές Φεστιβάλ Καλαμάτας για το χορογραφικό εργαστήρι ‘Οn the Road’ οι χορογράφοι του Συνδέσμου Χορού Κατερίνα Σκιαδά, Μαρία Κολιοπούλου, Βάσω Γιαννακοπούλου, Ίρις Καραγιάν, Μέντη Μέγα και Μαριέλα Νέστορα. Το εγχείρημα που είχαμε μπροστά μας ήταν δύσκολο. Πραγματοποιήθηκε όμως χάρη στη συνεργασία μας με το Φεστιβάλ, τους φορείς και τους κατοίκους της πόλης. Εξ’αρχής φανταστήκαμε ένα εργαστήρι που θα ξεδιπλώνεται σε δυο άξονες συγχρόνως. Στον έναν άξονα, η δουλειά των χορογράφων μαζί με τους συμμετέχοντες. Επιλέγουν σημεία της πόλης και χορογραφούν δράσεις ειδικά για τους τόπους αυτούς. Στον άλλο άξονα, η διάχυση των χορογράφων στην πόλη της Καλαμάτας, η γνωριμία τους με τους ανθρώπους της πόλης και η συμμετοχή αυτών των ανθρώπων στην τελική παράσταση. Η παράσταση είναι στην ουσία μια περιήγηση και μια ενεργοποίηση της πόλης. Το κοινό μετακινείται μέσα στα στενά της πόλης οδηγούμενο από χορευτές, δρώμενα και μουσικές. Το κοινό μπλέκεται με τους ερμηνευτές. Κινείται, στέκεται. Επιλέγει πού θα στρέψει την προσοχή του, τί θα αγνοήσει και σε τί θα αφιερώσει περισσότερο χρόνο. Κάποιες στιγμές δεν είναι σίγουρο αν αυτό που βλέπει έχει προσχεδιαστεί ή αν παρακολουθεί μια τυχαία στιγμή στη ζωή της πόλης.

Οι ερμηνευτές συνδιαλέγονται με το χώρο, ανοιχτό και κλειστό, αλληλεπιδρούν με τα αρχιτεκτονικά του στοιχεία. Συγχρόνως στοχάζονται πάνω σε αυτά, μοιράζονται προσωπικές αναμνήσεις, σκέψεις, συναισθήματα που τους προκαλούν οι γωνιές που ‘κατοικούν’, τα κτίρια που προσπερνούν, οι άνθρωποι που συναντούν. Ο χρόνος λειτουργεί συνειρμικά. Οι δράσεις επενδύονται από το τυχαίο στοιχείο, πλουτίζουν με απροσδόκητα επίπεδα ανάγνωσης. Τα σμήνη των πουλιών που περιτριγυρίζουν τις εγκατελελλειμένες στέγες. Ο καβγάς στο μπαλκόνι ενός διώροφου. Η βροχή που κάνει τον κόσμο να σκορπά. Η γνωριμία των χορογράφων με την πόλη γίνεται σταδιακά. Πρώτα ερχόμαστε σε επαφή με φορείς τις πόλεις και επιφανή πρόσωπα, ύστερα με συλλόγους και στέκια και σιγά σιγά αρχίζουμε να διευσδύουμε όλοι πιο βαθιά στον ιστό της πόλης, στα καφενεία, στις στοές, στα τυπογραφεία και στα σπίτια. Έτσι σχηματίζεται σιγά σιγά ο χάρτης της κοινής μας διαδρομής. Όχι ένας τουριστικός χάρτης, αλλά ένας χάρτης ζωντανός που μπορεί ανά πάσα στιγμή να ανατραπεί από την κίνηση του κοινού. Ο χάρτης αυτός αποτυπώνεται στο χαρτί από την ομάδα καταγραφής του εργαστηρίου. Μια ομάδα ανθρώπων που μέσα από τη φωτογραφία, το βίντεο, το σκίτσο, τη γραφιστική εικόνα και το γραπτό λόγο αναλαμβάνει να καταγράψει την όλη διαδικασία και να την αναπλάσει με δημιουργικό τρόπο. Μέρος από το αποτέλεσμα της δουλειάς το κρατάτε αυτή τη στιγμή στα χέρια σας. Μετά το τέλος του εργαστηρίου θα αναρτηθεί στο διαδίκτυο ένα ηλεκτρονικό έντυπο με περισσότερο υλικό από τις πρόβες και την παράσταση. http://issuu.com/syndesmos Αναλογίσου για μια στιγμή την εικόνα σου. Κάθεσαι πιθανόν σε μια καρέκλα ή στέκεσαι όρθιος με το κεφάλι σκυφτό πάνω από την εφημερίδα που κρατάς. Βρίσκεσαι κάπου στην Καλαμάτα, σε κλειστό ή σε ανοιχτό χώρο. Μήπως είσαι κι εσύ μέρος της χορογραφίας αυτής της πόλης; Σήμερα. Εδώ. Τώρα. Μέντη Μέγα / κείμενο

Νίκος Ηλιόπουλος / φωτογραφίες

2 Αναβιώνοντας την εικόνα της περιγραφής των εκτελέσεων, κατά τη διάρκεια της κατοχής, στην πλατεία των Αγ. Αποστόλων και έχοντας επίγνωση της ιστορικότητάς της, προδιατίθεμαι κινησιολογικά. Χρησιμοποιώντας μια καρέκλα κινούμαι αργά, καθισμένη επάνω της και με σκυμμένο τον κορμό, έχοντας το βλέμμα στραμμένο προς τον εαυτό μου. ∆εν ξέρω αν είναι ένδειξη εσωστρέφειας ή απέχθειας, σκεπτόμενη τί δεινά μπορεί να προξενήσει ο ίδιος ο άνθρωπος σε συνάνθρωπό του. Εν συνεχεία, περπατώ με βήμα αργό, δειλό σε μια ευθύγραμμη πορεία προς το τέλος, καταρρέω με πτώση στο έδαφος. Στο θάνατο; Κρατάω μια μεγάλη παύση. Αλλά όχι. Αποφασίζω ότι δεν είναι όλα μάταια, υπάρχει συνέχεια, εξέλιξη πάντα. Η κίνηση της ανθρωπότητας και των ίδιων των κοινωνιών δεν είναι καθαρά οριζόντια. Είναι ελικοειδής. Έχει πισωγυρίσματα και άλματα. Στασιμότητα και κίνηση. Η ίδια η ύλη, απ’ την οποία αποτελούμαστε είναι μεταβλητή. Ακόμη κι ο θάνατος είναι πέρασμα, μετάβαση σε μια άλλη κατάσταση. Αποφασίζω να διακόψω την παύση απότομα. Επιστρέφω στην καρέκλα μου, στην αφετηρία μου φαινομενικά. Όμως, δεν είναι ίδια η στάση μου. Είμαι σε θέση ετοιμότητας, περιμένοντας νέα ερεθίσματα να με κινητοποιήσουν, αφουγκράζοντας ένα κόσμο που είναι γεμάτος ζωή.

Σωτήρης Μητσούλας / σκίτσο

Οι πόλεις, οι χώροι και τα κτήρια είναι κατασκευασμένοι «χώροι», «συγκεκριμένοι» χώροι και ως μορφές και ως διαστάσεις, ικανά όμως να παράγουν μια ποικιλία διαφορετικών ερμηνειών και αντιδράσεων.

Η συγκεκριμένη στο χώρο χορευτική εκτέλεση (On the Road) είναι μια απόκριση ενός χορογράφου σε ένα συγκεκριμένο τόπο. Αυτός ο τόπος ιστορίας ή αρχιτεκτονικής αποτελεί ερέθισμα της χορευτικής πράξης. Παρά το γεγονός ότι διάφοροι τύποι τόπων και χώρων και διάφορες χορογραφίες ποικίλουν ευρέως, δύο ουσιαστικά στοιχεία τους παραμένουν αναλλοίωτα: Η χρήση του τόπου και ο χώρος του (θέση-τόπος-χώρος). Η σχέση ανάμεσα στη χωρική/εμπορική/κοινωνική διάσταση και στο χορογράφο και η συνεπαγόμενη δημιουργική διαδικασία είναι το αντικείμενο του προβληματισμού μας. Υπάρχει μια συγκεκριμένη αλληλεξάρτηση ανάμεσα στο χώρο και στο χορό. Αν αφαιρέσουμε τη χορευτική πράξη από το χώρο η σημασία της είτε θα χαθεί είτε θα αποδυναμωθεί.

Χριστίνα Αντωνοπούλου / κείμενο

ΕΝΟΙΚΙΑΖΕΤΑΙ | ερημιά | ηρεμία - πλήθος | ζωή

Τα δομημένα περιβάλλοντα μας τροφοδοτούν με ένα πλήθος πληροφοριών για το χώρο τις οποίες προσλαμβάνουμε συνειδητά ή ασυνείδητα. Καθορίζουν τους τρόπους που σκεφτόμαστε τους χώρους και αυτό φαίνεται όταν προβάλλουμε κάποια στοιχεία της αρχιτεκτονικής των χώρων έναντι άλλων, όταν προσπαθούμε να αναπαραστήσουμε ένα χώρο νοητικά, «με τα μάτια του μυαλού» μας.

Τα στοιχεία που καθορίζουν την αντίληψή μας και υποβάλλουν τις συμπεριφορές μας σε ένα χώρο είναι κατά τον Λάουσον η καθετότητα ,η συμμετρία,το χρώμα και ο αριθμός (παραθύρων, πορτών). Αυτά τα στοιχεία αφορούν τα τυπικά δομημένα στοιχεία των χώρων τα οποία καθορίζουν και την αισθητική μας.Το νόημα (π.χ. η «ονομασία» των χώρων, δημαρχείο, εκκλησία, γκαλερί, μουσείο) και το πλαίσιο (ο χώρος σε σχέση με μας) σχετίζονται με την κοινωνική και προσωπική «κατασκευή» των χώρων.

Για ένα άτομο η διαδικασία πρόσληψης του χώρου μπορεί να θεωρηθεί μια μορφή και οργάνωση πληροφοριών οι οποίες αποκτώνται μέσα από την εμπειρία και την αλληλεπίδραση του χώρου. Η αντίληψη του χώρου μπορεί να ιδωθεί σαν μια διαδικασία «απόδοσης νοήματος» σε αυτή την πληροφορία μια διαδικασία η οποία είναι μοναδική.

Η φυσική κατασκευή και ο σχεδιασμός των χώρων και των κτηρίων επιβάλλουν άμεσα τους τρόπους με τους οποίους εμπλεκόμαστε φυσικά με το χώρο. Οι μονόδρομοι του αστικού ιστού για παράδειγμα επιβάλλουν τους τρόπους με τους οποίους κινούμαστε στις πόλεις. Οι είσοδοι και οι διάδρομοι , τα εσωτερικά αίθρια και αυλές καθορίζουν τον τρόπο που κινούμαστε στον χώρο και σε ένα κτήριο. Αυτό έχει ονομαστεί από τον Λάουσον ως «αρχιτεκτονικός έλεγχος» της συμπεριφοράς των ανθρώπων.

Τα κτήρια και οι πόλεις είναι τελικά αποτελέσματα κανόνων και κανονισμών, είναι δομημένα περιβάλλοντα και ως τέτοια υποβάλλουν και επηρεάζουν τους τρόπους που σκεφτόμαστε, βιώνουμε και τελικά ερμηνεύουμε με την δράση μας.

Νίκος Γιαννακόπουλος / video / κείμενο

Σωτήρης Μητσούλας / σκίτσο

Για να δείτε video από τις πρόβες χρησιμοποιήστε qr code reader.

ON THE ROAD

documentation/group

αφορμές Tότε –γύρω στο 1950 με 1960- διέσχιζε την πόλη [ο Νέδοντας] με δυο όχθες που πολλές φορές το χειμώνα όταν κατέβαζε ορμητικά νερά ήταν κίνδυνος για πλημμύρα. Όταν το ποτάμι είχε νερό οι Καλαματιανοί της πάνω πόλης αντίκρυζαν μια πολύ όμορφη εικόνα: τις γυναίκες της ευρύτερης περιοχής που έπλεναν τις κουρελούδες τους και πολλές φορές και τις μπατανίες. Δήμητρα Ψαρούλη-Τσουμελέα 2. Στο υπόγειο της στοάς Βαρβουτσή, την περίοδο του μεσοπολέμου, λειτούργησε ένα από τα πρώτα καμπαρέ της πόλης, στέκι όλων των επιφανών Καλαματιανών της εποχής. Ο ίδιος χώρος μετατράπηκε σε καταφύγιο κατά τους βομβαρδισμούς του Β’ παγκόσμιου πολέμου. Σωτήρης Θεοδωρόπουλος 3. Στην περίοδο της Γερμανικής κατοχής όταν οι Γερμανοί εφάρμοζαν το σύστημα ‘ένας νεκρός δικός τους, δέκα ντόπιοι προς εκτέλεση’ και επειδή οι συλλήψεις για τις εκτελεσεις γίνονταν στο κέντρο της αγοράς της πόλης, στους Άγιους Απόστολους, συνέβη το εξής περιστατικό: Κατά την έφοδο των Γερμανών, τα καμιόνια με τους στρατιώτες τους ήταν ορατά από ένα σημείο της πλατείας. Στο σημείο αυτό έπιανε πάντοτε θέση ένας μικροπωλητής που πουλούσε σκεύη μαγειρικής. Αυτά συνήθως τα κρεμούσε σε ένα σύρμα – από τον έναν τοίχο στον άλλο. Από εκεί λοιπόν έβλεπε τα καμιόνια να ετοιμάζουν κυκλωτική κίνηση της πλατείας. Είχε το νου του. Το σύνθημα για να ειδοποιήσει τους παραβρισκόμενους ήταν να ξεκρεμάει τα τηγάνια και τις κατσαρόλες από το σύρμα. Αυτό συνέβαινε γιατί υπήρχαν συνεργάτες των Γερμανών, εδώ στην πλατεία, που υποδείκνυαν ποιούς να συλλάβουν οι Γερμανοί – οι γνωστοί κουκουλοφόροι. Ο πατέρας μου, που διατηρούσε το μαγαζί με τα καπέλα συνήθιζε να βάζει μέσα στο μαγαζί όσους δεν προλάβαιναν να διαφύγουν. Το ρίσκο ήταν μεγάλο γιατί αν το ανακάλυπταν οι Γερμανοί θα τον εκτελούσαν και αυτόν. Έτσι έγινε και με το συγκεκριμένο άνθρωπο, του οποίου ο πατέρας μπήκε στο μαγαζί. Τα ρολλά κατέβηκαν γιατί δεν υπήρχε χρόνος, ώσπου διαπίστωσε οτι ο γιός του ήταν έξω και κινδύνευε να συλληφθεί. Παρακάλεσε τον πατέρα μου να ανοίξει το ρολλό για να μπει το παιδί, πράγμα που έγινε παρά τις διαμαρτυρίες των υπολοίπων που είχαν κρυφτεί στο μαγαζί. Οι Γερμανοί είχαν ήδη φτάσει σε απόσταση αναπνοής από το μαγαζί. Το συγκεκριμένο παιδί επισκέφθηκε το μαγαζί μας μετά από εξήντα περίπου χρόνια θέλοντας να ευχαριστήσει τον πατέρα μου που του έσωσε τη ζωή. Τον πατέρα μου δεν τον βρήκε, αλλά ευχαρίστησε εμένα. Ήταν μια πολύ συγκινητική στιγμή. Κώστας Καστόρας

Φωτογραφικό Κείμενο «Μεταμεσημβρινή Συνάντηση» «Ο ήλιος δύει. Είναι ώρα να βγω στην επιφάνεια. Ένας λευκός διάδρομος ορίζει τη διαδρομή μου. Πόσο αποκλίνω και πως τον διασχίζω; Ε, εσύ. Σε ονομάζω σημείο αναφοράς. Με ακούς που έρχομαι; Κάτι υπάρχει στο ενδιάμεσο. Κάπου χάνομαι. Θα περάσω πιο γρήγορα. Θα σε αγγίξω». «Είσαι τόσο κοντά. Σχεδόν δεν ανασαίνω». «Έχεις δίκιο. Θα κάνω αμέσως τρία βήματα πίσω. Να, πάρε χώρο από το χώρο μου και χώρο από το χορό μου».

Χριστίνα Αντωνοπούλου / κείμενο

«….Τελικά φαίνεται ότι ο ιστορικός χώρος της πόλης των Καλαμών και η ταυτότητά της λειτουργούν πάνω μας όχι σαν μια σχέση στιγμής αλλά σαν σχεδιασμός αιωνιότητας και αυτή η οπτική είναι που δεν επιτρέπει τη κυριαρχία του « τυχαίου», αφού η πραγματική ανάταση οφείλεται σε μικρούς, άσημους, γραφικούς, μεμονωμένους και αλαφροΐσκιωτους ποιητές που κυκλοφορούν μορφάζοντας, φτύνοντας και χασκογελώντας όπισθεν των παρελάσεων και δεξιώσεων ιπποτών γελοίας μορφής, μοιράζοντας χειρόγραφους στίχους και στιχάκια ξεφωνίζοντας ξεδιάντροπα βρίζοντας σε δρόμους και σε πλατείες την εξουσία και τις παλλακίδες της, μαζεύοντας φραγκοδίφραγκα, όπως έκανε ο ∆ημητράκης Ντάβος, αυτός ο τελευταίος «ποιητής των δρόμων» της πόλης των Καλαμών. Ένας γνήσιος λαϊκός, σατυρικός κυρίως, ποιητής που γύρναγε στην αγορά της πόλης των Καλαμών, μοιράζοντας στίχους και στιχάκια στα μαγαζιά που μπαινόβγαινε και στους ανθρώπους που συναντούσε στο δρόμο του, συνήθως χειρόγραφα και τα Πρωτοχρονιάτικα πάντοτε τυπωμένα σε μονόφυλλα σαν προκηρύξεις που μοίραζε στα μπακάλικα της αγοράς και άλλα καταστήματα μαζεύοντας φραγκοδίφραγκα άδοντας, ξεφωνίζοντας και μονολογώντας:

Στην πλατεία Φραγκόλιμνας έγιναν οι δοκιμαστικοί αγώνες για τους Α' Ολυμπιακούς Αγώνες στις 18 κ 25 Φεβρουαρίου 1896 με πρωτοβουλία του Μεσσηνιακού Γυμναστικού Συλλόγου. Πλακέτα στην πλατεία Φραγκόλιμνας Mε αφορμή την Κόκκινη Σειρά και την Νέκυια του Νικήτα Χριστόπουλου (1942-2009), καθώς και το κείμενο του ∆ημήτρη Ζέρβα «Mή φοβάστε», εμπνεόμαστε για ένα intermezzo στη πλατεία Φραγκόλιμνας. Συνοδεύει ο Γιώργος Παυλάκος παίζοντας φλογέρες εποχής Baroque.

« ΝΕΟΣ ΧΡΟΝΟΣ 1931 Ήλθε το τριάντα ένα Ευτυχία εις την Χώρα !!! Τ’ άπλυτά μας με τη πένα Σας τα βγάνω εις την φόρα. Καλώς ήλθες νέον έτος, να φτηνύνει το ψωμί Και να φθάσουν όλα τα’ άλλα στη παλιά τους τη τιμή. Φάτε πιέτε, μη σας μέλη, κι’ όπως θέλουνε ας πάνε Έχομε εθνοπατέρας για το Έθνος που πονάνε ! Φτύστε τους να μην μας πάθουν, και να μην τους πιάσει μάτι Μεις με τη κοιλιά μας άδεια, και αυτών είναι γεμάτη Λοιπόν το τριάντα ένα, ευτυχές εύχομαι τώρα Ο καινούργιος χρόνος πούλθε, άφθονα μας φέρνει δώρα. Πείνα, γδύμνια, αεργία, συμφορά πέρα για πέρα Κι αιωνίως κοπανάμε στο γουδί πάντα αέρα. Εύχομαι το Νέον έτος μ’ ευτυχία να περάστε Απ’ το λήθαργο ξυπνάτε ! Αιωνίως μη κοιμάσθε ! ΕΤΗ ΠΟΛΛΑ ∆ΗΜ. ΝΤΑΒΟΣ» Δημήτρης Ζέρβας

Η ιστορία της εγκατάλειψης των μικρόκοσμων που καταφέρνουν και συνυπάρχουν και κατά κάποιο τρόπο συνδέονται, αντανακλάται στη μουσική της φύσης, όπου παίζουν τα παιδιά. Ο θόρυβος από τα τελάρα και τις σιδερένιες πόρτες σμίγει με τον ήχο των συντριβανιών και την καμπάνα της εκκλησίας. Ο ήλιος σκορπάει τον φόβο στα μικρά γκέτο με τα γκράφιτι. Λουλούδια ζωγραφισμένα βρίσκονται σε σκάλες, τοιχαλάκια, πεζοδρόμια, μάντρες, φράχτες, κάτω από απλωμένα ρούχα σε μπαλκόνια. Κάποια στενά θυμίζουν λαβύρινθο που καταλήγουν σε κάποια πλατεία, κάποιο συντριβάνι. Η μεγάλη μπλε πόρτα, σημείο συνάντησης, καλωσόρισμα, συγκίνηση, αγκαλιές, χαμόγελα, επίσης σημείο αποχωρισμού. Τα παλιά σπίτια με τις κλειδωμένες πόρτες, τα σπασμένα παράθυρα και τα παλιά τούβλα είναι γεμάτα σκόνη. Μεγάλοι κήποι με όμορφα λουλούδια και λουλούδια από γκράφιτι. Στην πλατεία με τα πούπουλα παρέες και ζευγάρια μιλούν, φιλιούνται, αγγίζονται, αγκαλιάζονται. Αφροδίτη Σπυροπούλου / κείμενο

Θα μπορούσα να δέσω τα μάτια μου και ν’ αφήσω απλά την όσφρηση και την ακτή να με οδηγήσουν… Σε μια στοά που είχε κάτι από πολύ παλιά, από την Ελλάδα, ίσως και κάτι από Λατινική Αμερική. Μουσική, μια σκάλα που σε πηγαίνει στον πρώτο όροφο, αρώματα, σκόνες, υπόγεια καλά κρυμμένη διασκέδαση, σπασμένα τζάμια, σιδερένιες γέφυρες, πόλεμος! Στοά Βαρβουτσή λέει κάποιος… Περπατάω αργά σχετικά, αξίζει άλλωστε, στόα Λόντου. Ηρεμία, όμορφη ηρεμία μέσα σ’ ένα σταυροδρόμι, λουλούδια, graffiti. Βγαίνω στρίβοντας αριστερά και μετά δεξιά και κάπου εκεί ένα πεζοδρόμιο γεμάτο τραπέζια και δέντρα στη σειρά όλα, “Galaxy Hotel”, λέω, σίγουρα είμαι Παρίσι, Οdeon και σίγουρα από κάπου θα ξεπεταχτεί ο σερβιτόρος για να μου πει Bonjour. Έρημο Παρίσι λέω… Συνεχίζω στα στενά, βλέπω όμορφα κτίρια με ονειρικούς κήπους, το Γαλλικό Ινστιτοόυτο τόσο άδειο αλλά και τόσο γεμάτο ταυτόχρονα. Θα μπορούσα κάπου εκεί να βάλω τη σεζλόγκ μου! Φεύγω! Ανηφορίζω… Πλατείες με πούπουλα, στρώματα, παιδικές φωνές και γέροντες που λένε τις δικές τους ιστορίες. Αρχαιολογικό μουσείο. Το διασχίζω περνώντας πάνω από τον Πάμεση.

Και όλα αυτά τα είδα, τα περπάτησα… Με τα μάτια μου ανοιχτά. Παυλίνα Ζάχρα 17/7/14

Νίκος Ηλιόπουλος / φωτογραφίες

Danny Κargas / φωτογραφία

Μετά στενά και άλλα στενά, γλυπτά, αρώματα λουλουδιών, στιχάκια πάνω σε τοίχους.

To 20o Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας και ο Σύνδεσμος Χορού θέλουν να ευχαριστήσουν θερμά για την υποστήριξη και τη συμμετοχή τους στο Εργαστήριο και την παράσταση On the Road: το Α’ ΚΑΠΗ Καλαμάτας και την κ. Αντωνία Κάτζα, Κοινωνική Λειτουργό, το Β’ ΚΑΠΗ Καλαμάτας και την κ. Όλγα Παπαδοπούλου Κοινωνική Λειτουργό, τον κ. Γεώργιο Αναστασόπουλο - οργανοπαίχτη (κλαρίνο), τον κ. Σταύρο Μπάκα οργανοπαίχτη (φλογέρα), τα Γενικά Αρχεία του Κράτους/Αρχεία Νομού Μεσσηνίας και την κα. Αναστασία Μηλίτση Προϊσταμένη, την Εφημερίδα ΘΑΡΡΟΣ και την κα. Αλεξάνδρα Ι. Αποστολάκη εκδότρια – διευθύντρια «Θάρρους», το Αρχαιολογικό Μουσείο Μεσσηνίας και ιδιαιτέρως την κα. Άννα Βασιλική Καραπαναγιώτου και την κα. Μαρία Τσουλάκου, τη ∆ημοτική Φιλαρμονική Καλαμάτας και τον Κώστα Νικολέα Καλλιτεχνικό ∆ιευθυντή, τους μουσικούς Γιώργο Παυλάκο, Κώστα Γιαξόγλου, Αρίωνα Γυφτάκη και Αναστάση Γούλιαρη, τους κυρίους Χριστόδουλο ∆ημητρόπουλο, Νικόλαο Αποστολόπουλο, Νίκο Μητσιά και Κωνσταντίνο Τσουρλάκο, το Καλλιτεχνικό Στέκι και τους Εύη Μπούνα δασκάλα του Παιδικού Εικαστικού Τμήματος & Γιάννη Γκούζο δάσκαλο του Τμήματος Γλυπτικής, το Παραδοσιακό Γαλακτοπωλείο «Μαντινεία» στην οδό Υπαπαντής, το Κατάστημα Επίπλων Γρηγορόπουλος στην Πλατεία Μαυρομιχάλη, το Galaxy Hotel στην οδό Κολοκοτρώνη, τις Χαρίκλεια και Αικατερίνη Βαρβουτσή, το καφέ Luna Lounge και τον Πέρι Παναγιωτακόπουλο, τον Ηλία ∆ιαμαντή, τον Σκιτσοφρενή, το basement bike shop και τους Μιχάλη Βασιλειάδη και ∆ημήτρη ∆ημάγγελο, τα Nυφικά Καλύβας, τους συμμετέχοντες στο Ανοιχτό Εργαστήρι Γλυπτικής Γιώργο Μυλωνά, Παναγιώτη Βασιλόπουλο, ∆ημήτρη Αλεξανδρή, Γιώργο Βαλαβάνη, Στέλιο Λιτστάϊ, Βασίλη Καριζώνη, Φώτη Γεωργακά, Μάνο Βαβαδάκη, Γιάννη Κάλφα, Σπύρο Γεωργόπουλο, Βίκυ Ταφύλη, Άρτεμη Φωτοπούλου, Άγγελο Χουλιάρα, Σωτήρη Αναστασόπουλο και Αναστάσιο Πάττα και το dk | design studio. Ευχαριστούμε επίσης θερμά τους συμμετέχοντες στη διαδικασία της έρευνας: Νίκο Γιαννακόπουλο, ∆ημήτρη Ζέρβα, Σωτήρη Θεοδωρόπουλο, Στάθη Γυφτάκη, Αργύρη Κουδούνη, Γιώργο Κωνσταντέα, Σία Μηλίτση, Σωτήρη Μητσούλα, Σταύρο Μπάκα, Εύη Μπούνα, Κώστα Νικολέα, Πέτρο Οικονομάκο, Μαρία Τσουλάκου, Πέπυ Τσακανίκου, ∆ήμητρα Ψαρούλη. Επίσης το Πιλοποιείο Καστόρα, Κώστα και Έλλη Σουρέα, καθώς και τους παρευρισκόμενους στη συνάντηση με το Α’ ΚΑ.ΠΗ. Καλαμάτας.

documentation/group

ON THE ROAD

Συμμετέχοντες Εργαστηρίου On the Road: Ομάδα Χορού: Λυδία Αγγελοπούλου, Αλεξάνδρα Πέτρουλα, Κωνσταντίνα Μπιτσάνη, ∆ανάη Κουτελά, Ιωσηφία Σπανού, Ηρώ Αναγνωσταρά, Μαριάν Αλεβίζου, Μαριάνθη Καρουμπαλή, Μαρία – Θωμαΐς Κωνσταντακοπούλου, Ιωάννα Κωνσταντακοπούλου, Βανέσσα Ασημακοπούλου, Γεωργία Σπυροπούλου, Λυδία Κετζάκη, Ματίνα Κωστιάνη, Σοφία Ματάκια, Χριστίνα Πρεφτίτση, Μυρτώ Πρεφτίτση, Άννα Πατσικού, Λάουρα Τσιάτη, Αναστασία Παπαελευθεριάδου, Ροδιά Βόμβολου, Παυλίνα Ζάχρα και Αφροδίτη Οικονόμου.

Ομάδα Καταγραφής: Μέντη Μέγα | υπεύθυνη ομάδας καταγραφής – χορογράφος / κείμενο Danny Κargas | graphic designer / γραφιστική επιμέλεια / λογότυπο / έντυπο / φωτογραφία Σωτήρης Μητσούλας | αρχιτέκτονας / σκίτσο Νίκος Γιαννακόπουλος | αρχιτέκτονας / video / κείμενο Νίκος Ηλιόπουλος | φωτογράφος Χριστίνα Αντωνοπούλου | χορεύτρια / κείμενο Ελεονώρα Ηλία | χορεύτρια – χορογράφος / κείμενο Αφροδίτη Σπυροπούλου | θεατρολόγος / κείμενο

www.syndesmoschorou.wordpress.com youtube channel: Σύνδεσμος Χορού http://issuu.com/syndesmos facebook: Syndesmos Chorou