Τhess-εις, τεύχος 2

thessεις 2ο τεύχος

ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης

ΔΥΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑ, ΜΙΑ ΟΡΓΑΝΩΣΗ

ΜΑΪΟΣ 2015

Editorial

002 thessεις

Εditorial Σε μια περίοδο πολιτικής και οικονομικής κρίσης, σε μία περίοδο που αξίες και αρχές χάνουν τη σημασία και τη σπουδαιότητα τους υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για τις ιδέες και τα ιδανικά τους. Έτσι και τώρα οι νέοι και οι νέες της Δ.Α.Π. – Ν.Δ.Φ.Κ. Θεσσαλονίκης τραβάνε μπροστά και δείχνουν το δρόμο, ένα δρόμο χαραγμένο με τις αξίες και τα όνειρα τους. Στην εποχή του απολιτίκ μηδενισμού παράγουν πολιτική και εκφράζουν λόγο, δε συμβιβάζονται με την καθημερινότητα που ζουν και προσπαθούν τα αλλάξουν όλα, να βελτιώσουν τον τρόπο που λειτουργεί το ελληνικό πανεπιστήμιο και η ελληνική κοινωνία. Κόντρα στο στείρο αρνητισμό και τις αποστειρωμένες ιδεοληψίες που κρατούν το Πανεπιστήμιο στο παρελθόν η Δ.Α.Π.- Ν.Δ.Φ.Κ. για ακόμα μία φορά θα βγει μπροστά με μοναδικό όπλο τις πρωτοπόρες ιδέες μας. Το περιοδικό thess-εις εμπεριέχει σκέψεις και απόψεις καθημερινών ανθρώπων της Δ.Α.Π. – Ν.Δ.Φ.Κ. Θεσσαλονίκης και αποτελεί τον πυρήνα γύρω από τον οποίο

«Η Δημοκρατία μας αυτοκαταστρέφεται, διότι κατεχράσθη το δικαίωμα της ελευθερίας και της ισότητας, διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ως ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως ευδαιμονία" Ισοκράτης

στρέφονται οι δράσεις μας. Εκφράζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα, τους προβληματισμούς μας, τους φόβους μας αλλά πηγαίνει και ένα βήμα παραπέρα. Δείχνει το δρόμο στον οποίο πρέπει να βαδίσει η γενιά μας προκειμένου να ξεπεράσει τα αδιέξοδα της. Το περιοδικό αυτό αποτελεί απαύγασμα μιας δύσκολης χρονιάς στη διάρκεια της οποίας αγωνιστήκαμε μέσα από Γενικές Συνελεύσεις και αμφιθέατρα, μέσα από συνεχή διάλογο με πολιτικούς και όχι μόνο αντιπάλους, μέσα από δράσεις και εκδηλώσεις έχοντας ως μοναδικό μας γνώμονα τη βελτίωση της καθημερινότητας των φοιτητών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Ευχόμαστε λοιπόν ότι διαβάζοντας τις επόμενες σελίδες θα εξάγετε χρήσιμα συμπεράσματα, θα δείτε την πραγματικότητα υπό διαφορετικό πρίσμα και γιατί όχι θα μοιραστείτε το όραμά μας για ένα καλύτερο Πανεπιστήμιο, μια πιο υγιή Κοινωνία, μια πιο δυνατή Ελλάδα.

Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης είναι η δυναμική και άφθαρτη στο χρόνο φοιτητική παράταξη που πρεσβεύει τον φιλελευθερισμό και κομίζει στο Πανεπιστήμιο το πνεύμα της Ανανέωσης και της Προόδου. Είναι η Δημοκρατική φωνή, που ενώ απολαμβάνει την πλειοψηφική στήριξη των φοιτητών ακούει τις μειοψηφίες και σέβεται τις αποφάσεις των Συλλογικών Οργάνων. Είναι η κοινή συνισταμένη των επιμέρους οργανώσεων της ανά Σχολή, εκ των οποίων η κάθε μια συνεισφέρει με τρόπο διαφορετικό από το ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟ ΠΑΜΑΚ, το δημιουργικό Πολυτεχνείο, την δυναμική Γεωπονία ,την πολιτικοποιημένη Ν.Ο.Π.Ε. μέχρι την μαζική Φιλοσοφική, την σκεπτόμενη Ιατρική και Οδοντιατρική, την πρωτοπόρα Σ.Θ.Ε., την ανανεωμένη Δασολογία και το Τ.Ε.Φ.Α.Α. Είναι η κοινή συνισταμένη των μελών και των στελεχών της, που καθημερινά δίνουν ιδεολογικό αγώνα για την επικράτηση των ιδεών τους μέσα στην μεγαλύτερη Πανεπιστημιούπολη των Βαλκανίων. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης λογοδοτεί στο παρελθόν της, στους χιλιάδες νέους και νέες που αφιέρωσαν το χρόνο τους και την ενέργεια τους από το 1975 μέχρι και σήμερα για να υπάρχει αυτή η Οργάνωση, που ακόμα και με τα λάθη της είναι ότι πιο εξωστρεφές έχει να επιδείξει η σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Στις 13 Μαΐου η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης της γενιάς μας έχει το δικό της ραντεβού με την Ιστορία και καλείται να αποδείξει αν το 2015 διατηρεί ακόμα τις αντοχές και την δυναμική της ώστε να είναι αντάξια του παρελθόντος της. Εφόδια σε αυτή τη μάχη είναι η δραστηριότητα που ανέπτυξε το τρέχον ακαδημαϊκό έτος με παραπάνω από 40 εκδηλώσεις και δράσεις και μια σειρά από εύστοχες και εφαρμόσιμες προτάσεις για το Ελληνικό Πανεπιστήμιο. Καλούμε τον κάθε συμφοιτητή μας στις 13 Μαΐου να συμμετέχει στις φοιτητικές εκλογές αξιολογώντας το έργο κάθε μιας φοιτητικής παράταξης. Εμείς θα είμαστε εκεί. Εκ μέρους της Γραμματείας Πόλης

thessεις

δα

λλά

ός

ισμ

ισμ

τσ

Ρα

υρ

ι Το

κα ός

ΜΕ Α

σε Α

35 36 Κάντο όπ 38 Η εποχή ως ο ΚΕΝ 40 Θεσμοί σ των νέων Τ 41 Παγκόσ ε κρίση μ 42 Οικονομι ια Ημέρα 43 Εθελοντι κή κρίση Ρατσισμο κ σ 44 Μετανάσ μός Οpe ρίση αξιώ ύ 46 Κοινωνικ τευση n House ν ός Ε

ΠΘ

ηΑ

ταν

ρύ

επ

ήσ

γε

ρα

ει ά

ση

νέω

ημ ετ ηΡ

ωσ νμ ία ετ δη ην μο κρ πο ατί λιτ α; ική

τω ν

ΠΕ ΡΙΕ ΧO ΜΕ ΝΑ

ρχ

πά

14 λλειμμ τας ηγέ γή στην α Πο λιτ 16 Ιδεολογ Φιλελευ τες ική θ ι κό ε ρι Νέ ς σμ 17 α πρ Φο ού ντα ό σ μεν Γεω ω πα 18 ταλ στ ρα ισμ τηγ Ενα ός ι 20 κ σχ ήσ όλ χέσ η Υ

22 24 Επένδυσ 25 Το δημό η στη μό 26 Ακαδημ σιο παν ρφωση ε 28 Ακαδημ αικό Ασυ πιστήμιο α σε απ 29 Υγεία ική Ηθικ λο οσ ή ύν θεσ 30 Το σκυρ η ό Πα δεμ ι 31 δαγω α π 06 32 Χημικοί γική Επ ου απορ 10 Η πραγ 34 Brain D Μηχανικ άρκεια ροφά C μα Αν τικ rai O2 οι Επ α 1 ήα n ζ ιστ ητώ 2 λλα ολ ν Έ

Περιεχόμενα

004 thessεις

thessεις Περιοδική έκδοση ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης

2ο τεύχος Ακαδημαϊκό έτος 2014 - 2015

Υπεύθυνος Σύνταξης Μπάκος Γεώργιος

Υπεύθυνος Σύμφωνα Με Το Νόμο Μπαλάσκας Γεώργιος

Αρθρογραφούν Αμοιράδης Θεόφιλος Ανδρόνης Χαρίλαος Γερεμπακάνης Αθανάσιος Γκατζογιάννης Στέφανος Γκογκίδης Γιώργος Δρεπανιώτης Ιωάννης Κατσάρας Αντώνης Κυριάκου Ανδρέας Μάνθου Ειρήνη Ματζίρης Εμμανουήλ Μπάκος Γεώργιος Μπαλάσκας Γεώργιος Μπάρκας Στυλιανός Παππάς Γεώργιος Σταμέλος Σταμάτης Τράιτσες Σταύρος Τρασανίδης Ορέστης Τριανταφυλλίδης Παναγιώτης Τσαλουκίδης Νικόλαος Χαδούλης Θεόδωρος Ρίζος Χαραλαμπίδου Ελισσάβετ Χασάπης Αλέξιος Χατζηαθανασίου Αναστασία Χατζημαριανός Κωνσταντίνος

thessεις

Πολιτική

006 thessεις

Η “ΑΛΛΑΓΗ” ΣΤΗΝ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Ο ΡΟΛΟΣ ΤΩΝ “ΝΕΩΝ” ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ Μπαλάσκας Γεώργιος Υπεύθυνος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης Αναπληρωτής Γραμματέας ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Πανεπιστημίων

Ο

όρος «αλλαγή» συνήθως περιλαμβάνεται στα προεκλογικά συνθήματα των αντιπολιτευό μενων κομμάτων, τα οποία διεκδικούν την εξουσία στη χώρα μας. Από τη φύση μου ως συντηρητικός έχω την τάση να δυσπιστώ στον ενθουσιασμό με τον οποίο χρησιμοποιείται ο όρος διότι στερείται πρόσημου, δηλαδή δεν εσωκλείει το θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα. Αλλά ακόμα και σήμερα μετά τις εκλογές του 2015 οπότε και συνέβη κάτι όντως ανατρεπτικό, εξελέγη ένα κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς πρώτο στις εθνικές εκλογές σε μια χώρα του δυτικού κόσμου διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες εάν η επικαλούμενη «αλλαγή» συνέβη όντως αφού η πλειοψηφία των εκλεγμένων βουλευτών είναι επαγγελματίες πολιτικοί. Ο βασικός όμως, λόγος για τον οποίο η λέξη «αλλαγή» έχει τόση επιτυχία προεκλογικά σχετίζεται με την κατάσταση την οποία παραδίδει η εκάστοτε κυβέρνηση στην επόμενη και το λάθος που κάνει η εκάστοτε αντιπολίτευση να δημιουργεί υπερβολικές προσδοκίες για την περίοδο κατά την οποία θα βρεθεί ή ίδια στη διακυβέρνηση της χώρας. Σημαντική παράμετρος στην επιτυχία της προεκλογικής «αλλαγής» διαδραματίζει και το απαίδευτο πολιτικά ακροατήριο των Ελλήνων ψηφοφόρων που έχει εθιστεί στην συναισθηματική ψήφο (είτε τιμωρητικά, είτε με εμφυλιοπολεμικά σύνδρομα). Η λογική ψήφος λείπει από τον Έλληνα όπως λείπει και ο ορθολογισμό και η επιχειρηματολογία για την επιλογή συνδυασμού ή ακόμα και προσώπου. Χαρακτηριστικό είναι όμως ότι τελικά ο Έλληνας δεν θέλει την «αλλαγή» που του υπόσχονται τα προεκλογικά σλόγκαν, αφού το πολιτικό προσωπικό που επιλέγει να τον εκπροσωπήσει δεν ανανεώνεται δραστικά και όταν ανανεώνεται αντικαθίσταται με νέα μέλη προερχόμενα από τον κομματικό σωλήνα συνήθως. Στην πραγματικότητα όμως το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται γενναίες τομές και ριζικές αλλαγές για τις οποίες ακούγονται κάποιοι ψίθυροι προεκλογικά αλλά μένουν στα τηλεοπτικά πάνελ και τα καφενεία. Αρχικά, χρειάζεται σοβαρή ανανέωση του ενεργού πολιτικού προσωπικού με ηλικιακό άλμα και συμμετοχή της γενιάς των 40αρηδων τόσο σε κρίσιμες θέσεις λήψης αποφάσεων όσο και άσκησης αντιπολίτευσης με σημερινούς όρους, ενταγμένους στο σύνθετο πολυμορφικό και ραγδαία εξελισσόμενο

οικονομικό-πολιτικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί. Είναι ευρέως αποδεκτό ότι βιώνουμε μια μεταβατική εποχή κατά την οποία η συνεχής αλλαγή των τακτικών και των συμμαχιών στην παγκόσμια πολιτική σκακιέρα μπορεί να επιδρά σε θέματα καθημερινής πολιτικής σε εθνικό επίπεδο και ως συνέπεια είναι χρήσιμοι άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να αντιληφθούν αυτές τις μεταβολές, οι οποίες επηρεάζονται ακόμα και από την εξέλιξη της τεχνολογίας. Η πολιτική και η οικονομία έχει διαφοροποιηθεί σημαντικά σε σχέση με μια ή και δυο δεκαετίες πριν οπότε και εξελέγησαν για πρώτη φορά πολλοί από τους σημερινούς εκπροσώπους του ελληνικού λαού στο κοινοβούλιο Επιπλέον το πολιτικό σύστημα έχει ανάγκη ανθρώπους καταρτισμένους με πραγματικές γνώσεις και εμπειρία στον επαγγελματικό στίβο, οι οποίοι δεν θα έχουν συνεχόμενη και αδιάκοπη σχέση με την πολιτική ή τον συνδικαλισμό από τα φοιτητικά τους χρόνια μέχρι την ανάληψη θέσης ευθύνης. Οι νέοι που έχουν ερεθίσματα για την πολιτική ορθά οργανώνονται σε φοιτητικές νεολαίες και ασχολούνται με τον ενεργό συνδικαλισμό κάτι που τους δίνει τη δυνατότητα να αποκτήσουν εφόδια πάρα πολύ χρήσιμα για την μια λαμπρή πολιτική καριέρα. Αυτά τα εφόδια όμως είναι ίσως αναγκαία αλλά σίγουρα όχι επαρκή για μια χρήσιμή για το τόπο πολιτική σταδιοδρομία. Ενώ αντίθετα η θέση τους ενισχύεται εάν μεσολαβήσει μία σημαντική χρονική περίοδος κατά την οποία θα απέχουν από την ενεργή πολιτική ή συνδικαλισμό και κατά την οποία θα θέσουν ως προτεραιότητα τους τόσο την αρτιότερη επιστημονική τους κατάρτιση όσο και την επιτυχημένη είσοδο και εδραίωση στο επαγγελματικό τους χώρο. Σε αυτό το διάστημα θα έχουν την «ευκαιρία» να αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι τα προβλήματα που έχει κάθε πολίτης και να συνομιλήσουν ουσιαστικά με τους συμπολίτες τους και όχι εκ του ασφαλούς. Τότε και μόνο τότε οι συμπολίτες – ψηφοφόροι θα νιώσουν ότι εάν κάποια στιγμή ο συγκεκριμένος εν δυνάμει πολιτικός κληθεί να διαχειριστεί μια θέση εξουσίας θα μπορεί να φέρεις εις πέρας με επιτυχία τον ρόλο του. Είναι απαραίτητο θεωρώ το «διάλειμμα» από τον συνδικαλισμό σε Πανεπιστήμιο ή χώρο εργασίας μέχρι την ανάληψη σοβαρών ευθυνών για να αποφευχθεί η δημιουργία χάσματος πολιτικού-πολίτη. Ο άνθρωπος έχει την τάση να εθίζεται και να θεωρεί την δική του

thessεις

Πολιτική

008 thessεις αλήθεια ως καθολική, όταν ένας νέος ξεκινά από τα 18 την ενεργό συμμετοχή σε κάποια μορφή πολιτικής και καταλήγει στα 50 υπουργός με αδιάκοπη σχέση με την πολιτική και τους πολιτικούς αναγκαστικά εγκλωβίζεται σε έναν «μικρόκοσμο» στον οποίο κινδυνεύει να εθιστεί στην ψηφοθηρία, τις πελατειακές σχέσεις, την ρουσφετολογική νοοτροπία και χάνει τους δεσμούς με την πραγματική κοινωνία και την πραγματική οικονομία. Ως συνέπεια όλων των παραπάνω δεν μπορεί να είναι χρήσιμος για το σύνολο. Σε όλα τα παραπάνω οφείλουμε να προσθέσουμε και μια προϋπόθεση από πλευράς των εκλογέων απέναντι στις επιλογές τους για να έχει ουσιαστικό νόημα η ανάταση της πολιτικής, η επιστροφή του αισθήματος εμπιστοσύνης στο πολιτικό σύστημα και η ανανέωση του πολιτικού προσωπικού. Οι ψηφοφόροι οφείλουν να θέτουν ψηλά τον πήχη για τους υποψήφιους πολιτικούς που θα τους εκπροσωπούν, πρέπει να μπει ένα τέλος στην μετριότητα, ένα ουσιαστικό τέλος. Ο φίλος ή ο γνωστός μας που από παλιά ασχολείται με την πολιτική και τώρα είναι υποψήφιος και είναι και καλό παιδί και είναι και λίγο καλύτερος από τους άλλους και είναι και νέος δεν αρκεί για να τον τιμήσουμε με την ψήφο μας. Ο πολιτικός πρέπει να έχει ικανότητες, διαπιστευτήρια που να προκαταβάλλουν για καλά αποτελέσματα αλλά και Όραμα και Ηθική. Αυτό που έχει λείψει από την πολιτική σκηνή της Ελλάδας είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός για το αύριο της χώρας. Το διακύβευμα των εκλογών δεν μπορεί να είναι ούτε τα 751 Ε του βασικού μισθού, ούτε η 13η σύνταξη ούτε η μείωση 7% του ΕΝΦΙΑ ή η κατάργηση του, αυτά είναι τσιτάτα και πυροτεχνήματα για τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών εκ του άμβωνα. Όλα τα κόμματα που διεκδικούν την συμμετοχή στη κυβέρνηση αλλά και οι υποψήφιοι τους οφείλουν να παρουσιάζουν προεκλογικά το πλάνο τους για την επόμενη μέρα αναλυτικά και κοστολογημένα, να παρουσιάζουν τους πυλώνες πάνω στους οποίους θα προχωρήσει η χώρα για την επόμενη τετραετία, να δημιουργούν αίσθημα ασφάλειας και σταθερότητας με τον προεκλογικό τους λόγο και σαφώς να τηρούν τα υποσχόμενα εφόσον κληθούν να κυβερνήσουν. Ούτε με το φόβο, ούτε με την παροχολογία γίνεται ορθολογική πολιτική αντιπαράθεση. Προτάσεις, σύνεση, συνέπεια και προοπτική υλοποίησης απαιτείται. Και αυτά τα στοιχεία δεν μπορούν να τα εμφυσήσουν στην πολιτική ζωή αλλά και στην εκάστοτε κυβέρνηση του τόπου οι μέτριοι και οι εξαρτώμενοι από την πολιτική. Για την ορθή λειτουργία του πολιτεύματος, των πολιτικών και την ορθή πολιτική συμπεριφορά των πολιτών κρίσιμο ρόλο οφείλουν να διαδραματίσουν οι πολιτικές νεολαίες και οι φοιτητικές παρατάξεις καθώς αποτελούν τον πρώτο δίαυλο των νέων με την πολιτική. Η ύπαρξη φοιτητικού συνδικαλισμού και η ενασχόληση όσο δυνατόν περισσότερων νέων είναι θεμελιώδης για την υιοθέτηση ορθής πολιτικής συμπεριφοράς από την πλειοψηφία των νέων και ιδιαιτέρως της σπουδάζουσας και φοιτητιώσας νεολαίας. Βασική προϋπόθεση για την ορθή λειτουργία των πολιτικών νεολαίων και των φοιτητικών παρατάξεων οφείλει να είναι ο σαφής προσανατολισμός της ρητορικής τους και η επικέντρωση της προβληματικής τους στη ουσιαστική πολιτική και στη συνεισφορά στο δημόσιο διάλογο προσπαθώντας να εντοπίσουν προβλήματα και παθογένειες και να προτείνουν λύσεις εποικοδομητικές. Μέσω αυτής της δραστηριοποίησης τους και όχι μέσω της στείρας ψηφοθηρίας να αυξάνουν την δυναμική τους και την επιρροή τους. Μέσα από το παραγόμενο έργο, την ριζοσπαστικότητα, την εργατικότητα και τις ικανότητες της ηγεσίας και των μελών της κάθε πολιτικής νεολαίας ή φοιτητικής παράταξης πρέπει να προκύπτει το θετικό αποτέλεσμα και η βελτίωση της θέσης της στη συνείδηση των πολιτών και των φοιτητών. Η ΔΑΠ-ΝΔΦΚ ως η μαζικότερη φοιτητική παράταξη στα

Ελληνικά Πανεπιστήμια έχει χρέος και ευθύνη για την διαμόρφωση ορθής πολιτικής συνείδησης για τα μέλη και τα στελέχη της αλλά οφείλει και να «διδάξει» με το παράδειγμα της την ορθή πολιτική σκέψη και συνείδηση τόσο στους φοιτητές που απέχουν και απαξιώνουν την πολιτική και τον συνδικαλισμό όσο ακόμα και στους πολιτικούς αντιπάλους της. Εμείς οι Φιλελεύθεροι Δημοκρατικοί και Πρωτοπόροι νέοι της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ οφείλουμε να παραμείνουμε προσηλωμένοι στο στόχο μας για ένα σύγχρονο πανεπιστήμιο, το οποίο θα λειτουργεί με αξιοκρατία, με υπευθυνότητα απέναντι στον Έλληνα φορολογούμενου, ο οποίος το χρηματοδοτεί, θα προάγει την έρευνα και την επιστήμη, θα αλληλοεπιδρά με την αγορά εργασίας και τις απαιτήσεις της, θα φροντίζει την αποκατάσταση των αποφοίτων του και θα εγγυάται το αίσθημα ασφάλειας και την ελευθερία λόγου σε όλα τα μέλη της πανεπιστημιακής κοινότητας. Οφείλουμε να εντοπίζουμε τα προβλήματα και τις αδυναμίες των Ιδρυμάτων και μέσω των οργάνων εκπροσώπησης και των Συλλόγων Φοιτητών να προτείνουμε άμεσα λύσεις και βελτιωτικές εναλλακτικές. Οφείλουμε να ενημερώνουμε και να μεταλαμπαδεύουμε στα νεότερα μέλη και στελέχη μας τις αρχές μας και να προωθούμε στους συμφοιτητές τις ιδέες μας με τρόπο ουσιαστικό, βιωματικό και όχι επιφανειακό. Οφείλουμε να λαμβάνουμε ταυτόχρονα τα μηνύματα των συμφοιτητών μας και να αναλαμβάνουμε την διοργάνωση εύστοχων και χρήσιμων για την πανεπιστημιακή κοινότητα δράσεων και πρωτοβουλιών. Η ηγεσία της Οργάνωσης μας οφείλει να «διδάσκει» με το παράδειγμα της την εργατικότητα αλλά και την ορθή σκέψη και όχι να καρπώνεται τον κόπο των πολλών. Χρειαζόμαστε νέους με καλή επαφή με το γνωστικό τους αντικείμενο, όχι δευτεροκλασάτους αφισοκολλητές και χειροκροτητές, χρειαζόμαστε προσωπικότητες πρότυπα στις θέσεις ευθύνης, ο επικεφαλής της κάθε οργάνωσης οφείλει να είναι «καθολικός» φοιτητής και πολίτης και έχουμε χρέος να δημιουργούμε μικρούς «ηγέτες» της καθημερινότητας. Και σε όλους αυτούς έχουμε υποχρέωση να δείξουμε με το λόγο μας και το παράδειγμα μας ότι η δια βίου εξάρτηση με την πολιτική δεν είναι το ζητούμενο αντίθετα το προτιμότερο είναι με τα εφόδια που τους παρέχει η ενασχόληση με τον φοιτητικό συνδικαλισμό, τα οποία είναι πολλά και ποικιλόμορφα ολοκληρώνοντας τις σπουδές τους να απαγκιστρωθούν από την ενεργό δράση, να συμπληρώσουν το γνωστικό τους αντικείμενο, να κάνουν επαγγελματικά βήματα και έπειτα μεστωμένοι και πλήρεις εμπειριών και ερεθισμάτων εάν το επιθυμούν να επιστρέψουν και να προσφέρουν στην πολιτική και στην πατρίδα. Τότε θα επιστρέψουν με τον αέρα του επιτυχημένου και όχι με την ρετσινιά του κομματικοδίαιτου. Με αυτό τον τρόπο θα φέρουν νέα ήθη και πραγματικό ριζοσπαστισμό στη πολιτική και τότε θα μπορούν μη όντας δέσμιοι της πολιτικής να την ασκήσουν με τέτοιο τρόπο που θα τους καθιστά χρήσιμους και άξιους υστεροφημίας. Με άξιους και κατάλληλα εφοδιασμένους νέους πολιτικούς, οι οποίοι θα έχουν όραμα και θα μπορούν να το υλοποιήσουν μπορεί να επέλθει ουσιαστική και όχι προεκλογική «αλλαγή» στο κατηφορικό δρόμο που ακολουθεί το πολιτικό σύστημα και ακολούθως και η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Χρειάζεται τόλμη και θάρρος. Αυτή θα είναι μια πραγματική επανάσταση, ειδάλλως ακόμα κι αν αύριο μας χαρίσουν όλα μας τα χρέη και ξεκινήσουμε από το μηδέν σύντομα θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε εκ νέου τα ίδια προβλήματα. Με την ελπίδα για μια πραγματική «αλλαγή»

Μπαλάσκας Γεώργιος

thessεις

Πολιτική

010 thessεις

ΑΝΑΖΗΤΩΝΤΑΣ

ΗΓΕΤΕΣ Ορέστης Τρασανίδης π. Υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης Διπλωματούχος Μηχανολόγος Μηχανικός Α.Π.Θ.

Ζ

ητούμενο… Προσπερνώ την ανάπτυξη των λόγων της αναγκαιότητας ηγετών σε όλες τις πολιτικές δομές της Ελλάδας καθώς είναι «ο ελέφαντας μέσα στο δωμάτιο». Πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε ένα ηγέτη; Τι χαρακτηριστικά θα πρέπει να έχει; Είναι πολύ δύσκολα ερωτήματα που κατά την γνώμη μου οι π ροεκτά σει ς του ς α γ γ ί ζ ου ν κοσμοθεωρικές αναλύσεις, όμως η καταβαραθρωμένη ελληνική πραγματικότητα ανάγει χρήσιμα και τα βασικά. Διευκρίνηση… Η Ελλάδα σήμερα απέχει πολύ από την πολιτεία των σοφών του Πλάτωνα και της αρετής του Αριστοτέλη. Αν αυτή η διαπίστωση δεν μπορεί να τρομάξει από μόνη της, ίσως μπορεί το ότι ένας νέος 25 ετών μπορεί να την διατυπώσει με βεβαιότητα. Η σύγχρονη Ελλάδα παραμέρισε (ίσως αναγκαζόμενη) τις αρχές των ελλήνων φιλοσόφων και της εξέλιξης αυτών για τις ιδέες του δυτικού πολιτισμού, που υπόσχονταν πως έχει εγκολπώσει και έχει στηριχθεί σε αυτές. Έτσι αφήσαμε την μετάφραση, την μετουσίωση σε άλλους και αντιγράψαμε αυτούς που μας αντέγραψαν πρώτοι. Αυτούς που μας αντέγραψαν λάθος. Ο Heidigger (Γερμανός στοχαστής) στην «Εισαγωγή στην μεταφυσική» κατηγορεί τους δυτικούς-λατίνους πως απέτυχαν να μεταφράσουν τις ελληνικές έννοιες χάνοντας την ουσία τους (πχ λόγος-reason, κοινωνία-society). Ο δυτικός πολιτισμός θεοποίησε την επιστήμη στα πλαίσια του Ορθολογισμού (μέσα από αυτή μπορούν να περιγραφούν όλα). Το 1979 ο E.F.Schumacher (Γερμανός οικονομολόγος) διατυπώνει πως η επιστήμη δεν μπορεί να λύσει τα ριζικά κοινωνικά προβλήματα και ο D.Goleman (Αμερικάνος ψυχολόγος) μόλις το 1995 παραδέχεται την μέχρι τότε απουσία, άκουσον άκουσον για τα δεδομένα της ελληνικής παιδείας, της συναισθηματικής νοημοσύνης για την «αξιολόγηση» του ανθρώπου. Το αδιέξοδο της ολότελα επιστημονικής προσέγγισης του ανθρώπου είναι σίγουρο, μπορεί όμως να βοηθήσει να εξαχθούν σημαντικά συμπεράσματα, να λειτουργήσει σαν μεταβατικό στάδιο για την «πραγματική» αναζήτηση. Έτσι λοιπόν η προσέγγιση μου θα στηρίζεται στα εργαλεία του δυτικού πολιτισμού έχοντας επίγνωση των αδυναμιών του. Κριτήρια… Για την εύρεση ηγετών οφείλουμε να θέσουμε κριτήρια. Η εύρεση είναι ένα σύνθετο πρόβλημα γι' αυτό θα κάνουμε μια παραδοχή και μια μεταφορά. Εξετάζουμε τον

άνθρωπο μόνο σύμφωνα με το «IQ» (νοημοσύνη), «EQ» (συναισθηματική νοημοσύνη) και Data (εκπαίδευση). Παράλληλα ας σκεφτόμαστε τον άνθρωπο σαν ένα υπολογιστή, «IQ»-επεξεργαστής, «EQ»- λειτουργικό πρόγραμμα και data-μνήμη (δεδομένου πως ο άνθρωπος κατασκευάζει καθ' εικόνα και καθ' ομοίωση της φύσης νομίζω πως είναι ασφαλής μεταφορά). Παρενθετικά για να κατανοήσουμε τον όρο του «EQ» αξίζει να σημειωθεί πως σύμφωνα με τον Daniel Goleman άνθρωποι με υψηλό «EQ» έχουν κάποια βασικά χαρακτηριστικά. Αρχικά χαρακτηρίζονται από την θέληση να γνωρίσουν νέους ανθρώπους, γνωρίζουν τις ικανότητες και τις αδυναμίες τους (επιθυμούν την αυτοβελτίωση), ξέρουν και επιλέγουν πότε θα προσέξουν κάτι, όταν συγχύζονται ξέρουν ακριβώς το λόγο, τα πάνε καλά με τον περισσότερο κόσμο, έχουν ισχυρή ηθική εργασίας, τους ενδιαφέρει να είναι καλοί και ηθικοί, νοιάζονται και βοηθούν τους άλλους. Ακόμα είναι καλοί στο να διαβάζουν εκφράσεις προσώπων, είναι καλοί στο να κρίνουν χαρακτήρες, μπορούν να αυτενεργούν συχνά, ξέρουν ποτέ να πούνε όχι και τέλος εμπιστεύονται το ένστικτο τους. Χαρακτηριστικά Hγέτη… Βάση των παραπάνω αναδεικνύονται διάφοροι ανθρωπολογικοί τύποι. Τέτοια παραδείγματα: αυτό του «έξυπνου βλάκα» (χαμηλό «EQ»υψηλό «IQ») ή του «βλάκα με εξουσία»(χαμηλό Data, χαμηλό «EQ») που με αμετάκλητη ομοτροπία αναπαράγει η κομματοκρατία. O Goleman στο «Emotional Intelligence» τονίζει πως οι άνθρωποι που διαπρέπουν στην ζωή είναι αυτοί με υψηλό «EQ» άρα ένας ηγέτης πρέπει να έχει αυτή την προϋπόθεση και τολμώ να πω πως αμέσως πιο σημαντικό είναι να έχει πολλά Data, αφού προσφέρει παγιωμένο «IQ» και «EQ». Σίγουρα πολύ από αυτούς που θα ήθελαν να λέγονται ηγέτες και τους ξέρουμε δεν πληρούν αυτά, αλλά νομίζω όλοι θα έχουμε αρκετούς στο νου που τα πληρούν. Είναι όλοι ηγέτες; Σε αυτό το σημείο αξίζει να διαχωρίσουμε τον ηγέτη από τον διαχειριστή (manager) και έτσι να προσθέσουμε παραπάνω κριτήρια που περιορίζουν τον τελικό αριθμό των ανθρώπων που θα μπορούσαν να είναι ηγέτες. Σύμφωνα με το πανεπιστήμιο του Nottingham οι διαφορές των δυο εννοιών είναι θεμελιώδης.

MANAGER

ΗΓΕΤΗΣ

Διορίζεται

Αναδεικνύεται

Στηρίζεται στην τυπική εξουσία

Στηρίζεται στην αποδοχή και στην πειθώ

Διαχειρίζεται

Καινοτομεί

Συνεχίζει

Μετασχηματίζει

Είναι γραφειοκράτης,τυπολάτρης,στενόμυαλος

Έχει ευρύ πνεύμα και αντίληψη

Κάνει τα πράγματα σωστά

Κάνει τα σωστά πράγματα

Ελέγχει

Εμπνέει

Βλέπει κοντά, είναι κοντόφθαλμος

Βλέπει μακριά

Κοιτάζει τα συστήματα

Κοιτάζει τους ανθρώπους

Μιλά στο μυαλό

Μιλά στην καρδιά

Δίνει εντολές

Ζητάει πείθει

Εμπνέει φόβο

Προκαλεί εκτίμηση και ενθουσιασμό

Χρησιμοποιεί τους ανθρώπους

Αναπτύσσει τους ανθρώπους

Κρατάει το «μπράβο» για τον ίδιο

Μοιράζει το «μπράβο» στους άλλους

Συμπεράσματα… Τα κριτήρια αρκούν για να φανερωθούν τα ογκωδέστατα ελλείμματα των συγκαιρινών μας. Σκεφτείτε ακόμα αντί για «EQ» να είχαμε την σοφία ή την αρετή και στην θέση της εκπαίδευσης την παιδεία θα υπήρχαν μακράν πιο μεγάλες αποκλίσεις. Η μόνη λύση είναι η αναζήτηση προτύπων τόσο θεωρητικών όσο και κατά κύριο λόγο πρακτικών για να δώσουν όρια σε αυτά τα κριτήρια, να υπάρχουν μέτρα σύγκρισης. Η ελληνική ιστορία έχει τέτοια πρότυπα τόσο στην αρχαιότητα όσο και κοντά στο σύγχρονο ελληνικό κράτος το μόνο που μένει είναι να τα μελετήσουμε και να τα εξελίξουμε με την επιλογή ανθρώπων που ακολουθούν ορθά τα χνάρια τους. Αντί επιλόγου… «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις» Ο. Ελύτης. Πολύτιμα λεγόμενα για τις μέρες μας, ταπεινά να προσθέσω πως μόνο ηγέτες μπορούν να την ξαναφτιάξουν μ αυτά, ίσως αυτούς να ήθελε να ενθαρρύνει ο ποιητής…

thessεις

Πολιτική

012 thessεις

ΕΛΛΕΙΜΜΑ

Δρεπανιώτης Γιάννης Εξωγραμματειακός Πολυτεχνείου

ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΙΣΜΟΥ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΔΡOΜΟΙ ΠΑΡAΛΛΗΛΟΙ... “Η δυσκολία δε βρίσκεται στις νέες ιδέες, αλλά στο να αποδράσει κάποιος από τις παλαιές” Τζων Μέυναρτ Κέυνς

Η

Ελλάδα υφίσταται τα τελευταία χρόνια τη σκληρότερη δοκιμασία της νεότερης ιστορίας της. Πρόκειται για μία πολυεπίπεδη κρίση, η οποία επιβάλει την κινητοποίηση όλων μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο μιας (απευκταίας πλην όμως ενδεχόμενης) οικονομικοκοινωνικής κατάρρευσης, με ανυπολόγιστες συνέπειες. Για τα ακριβή αίτια αυτής της σύγχρονης ελληνικής ''τραγωδίας'', έχουν προταθεί πολλές διαφορετικές ερμηνείες (κρίση παραγωγικού μοντέλου, κρίση πολιτικής αντιπροσώπευσης, κρίση αξιακού συστήματος, κ.ά.), καθεμιά τους περισσότερο ή λιγότερο ορθή. Ωστόσο, λιγότερο διαδεδομένη και επεξεργασμένη είναι η ερμηνεία που προσεγγίζει τα σημερινά αδιέξοδα ως αποτέλεσμα μίας ιδεολογικής κατάρρευσης. Από την μια οικονομική χρεοκοπία και από την άλλη θεσμική χρεοκοπία και χρεοκοπία ιδεών. Η κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών της χώρας δε συντελέστηκε στιγμιαία, αλλά αντίθετα αποτέλεσε την αναπόφευκτη κατάληξη μιας μακράς και βαθμιαίας θεσμικής αποτυχίας σχεδόν σε κάθε πεδίο της πολιτικής και οικονομικής ζωής του τόπου. Τα θεσμικά ελλείμματα της χώρας έχουν καταγραφεί σε πλήθος εκθέσεων διαφόρων διεθνών οργανισμών, όπως ο ΟΟΣΑ και η Παγκόσμια Τράπεζα, επιβεβαιώνοντας το γεγονός ότι, δεν κατορθώσαμε να αναπτύξουμε και να προστατεύσουμε εκείνους τους θεσμούς που θα διασφάλιζαν τη βιωσιμότητα ενός αποτελεσματικού και κοινωνικά δίκαιου μοντέλου ανάπτυξης. Οι θεσμοί της ανοιχτής οικονομίας καθορίζουν τους κανόνες που ρυθμίζουν το πλαίσιο της οικονομικής δραστηριότητας, με τη διεύρυνση των αγορών, την κατοχύρωση των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων, την προστασία και ενίσχυση του ανταγωνισμού, την ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας, την αποτροπή της εγκαθίδρυσης μονοπωλίων και της κυριαρχίας προσοδοθηρικών συμφερόντων. Και συμπληρώνονται από τους θεσμούς της ανοιχτής κοινωνίας που ενισχύουν την κοινωνία των πολιτών, η οποία αποτελεί τον εγγυητή της ατομικής και κοινωνικής ευημερίας, του δημοκρατικού πολιτεύματος και της κοινωνικής ειρήνης. Οι θεσμοί της ανοιχτής οικονομίας και κοινωνίας, σε όλη τη διάρκεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, υπονομεύτηκαν και αντιμετωπίστηκαν άλλοτε με αδιαφορία και άλλοτε με ανοιχτή εχθρότητα.

Οι θεσμοί, σύμφωνα με τον Douglas North, καθορίζουν τους «κανόνες του παιχνιδιού σε μια κοινωνία». Διαμορφώνουν τη δομή των κινήτρων των ατόμων στις πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συναλλαγές τους. Επηρεάζουν και κατευθύνουν την οικονομική συμπεριφορά, τις επενδύσεις σε φυσικό και ανθρώπινο κεφάλαιο, την οργάνωση της παραγωγής. Εξίσου σημαντικό, οι θεσμοί κατευθύνουν την (ανα)διανομή του παραγόμενου πλούτου, που με τη σειρά της επηρεάζει τις οικονομικές επιδόσεις. Το ερώτημα που ανακύπτει είναι το γιατί οι κοινωνίες δεν επιλέγουν εκείνους τους θεσμούς που συμβάλλουν στην οικονομική και κοινωνική ευημερία τους. Σε αυτό το πλαίσιο, η ισχυρή παρουσία κοινωνικά φιλελεύθερων ιδεών και αντιλήψεων που μπορούν να ανανεώσουν τον αφυδατωμένο πολιτικό μας διάλογο κρίνεται αναγκαία για την αποτελεσματική εφαρμογή των απαιτούμενων θεσμικών αλλαγών. Τελικά, από την παραγωγική συνέργεια ανάμεσα στις κατάλληλες ιδέες και τις αποτελεσματικές θεσμικές ρυθμίσεις θα εξαρτηθεί η μελλοντική ευημερία της χώρας. Σήμερα, µε την ανεργία στην ηλικιακή ομάδα 18-32 να είναι η υψηλότερη στην Ε.Ε. και τους Έλληνες μεταξύ των πλέον καταρτισμένων Ευρωπαίων νέων, η επιχειρηματικότητα και η εξωστρέφεια φαντάζουν οι ορθότερες επιλογές. Απέναντι στον κρατισµό που µας χρεοκόπησε τόσο οικονομικά, όσο και κοινωνικά, είναι καιρός να γνωρίσουν και να αντιπαραβάλουν οι νέοι άνθρωποι τα φιλελεύθερα ιδανικά. Να απενοχοποιήσουν την επιχειρηματικότητα και να κάνουν ''της μόδας'' αυτό που σήμερα παρουσιάζεται ως ''πρότυπο''. Πρέπει να γίνει συνείδηση της νέας γενιάς που θα βγει στην παραγωγή πως το να επενδύει κανείς στις ιδέες του και να τολμά να βγει στην αγορά µε τις δικές του δυνάμεις, δεν είναι ουτοπία. Όπου δεν υπάρχει δρόμος άλλωστε, χρειάζεται απλά κάποιος να τον δημιουργήσει, αν το σημερινό εργασιακό περιβάλλον δε µας κάνει, πρέπει να το αλλάξουμε. Να διεκδικήσουμε τις δικές µας ευκαιρίες στην αγορά εργασίας, απαλλασσόμενοι µία και καλή από την αναζήτηση μιας ευκαιρίας για να μπούμε στο δημόσιο. Την ουσιαστική ανάπτυξη λοιπόν, δε θα τη φέρουν µόνο οι μεγάλες βιομηχανίες και τα ξένα κεφάλαια. Θα τη φέρουμε εμείς βασιζόμενοι στον ανταγωνισμό, στην ελευθερία της αγοράς και στη δύναμη της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που σχεδόν είχε δαιμονοποιηθεί στη χώρα µας.

thessεις

Πολιτική

014 thessεις

ΙΔΕΟΛΟΓΙΚOΣ ΦΟΝΤΑΜΕΝΤΑΛΙΣΜOΣ Μπάκος Γεώργιος Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών

Ο

φονταμενταλισμός (θεμελιωτισμός στην ελληνική γλώσσα) έχει να κάνει με το φανατισμό και την προσκόλληση σε ακραία θρησκευτικά βιώματα του παρελθόντος. Οι σταυροφορίες, η Ιερά εξέταση ήταν αποτελέσματα του χριστιανικού φονταμενταλισμού, ενώ σήμερα βρίσκεται σε ιδιαίτερη έξαρση η εκδήλωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού, η οποία αποτυπώνεται με φρικιαστική βιαιότητα σε χώρες της Μέσης Ανατολής και δύναται να εξαπλωθεί ακόμα και στη Γηραιά ήπειρο αν δεν παρθούν άμεσα μέτρα. Ο φονταμενταλισμός σαν έννοια όμως δεν περιλαμβάνει μονάχα τη θρησκευτική διάσταση αλλά αγγίζει και το κομμάτι της ιδεολογίας. Ο ιδεολογικός φονταμενταλισμός έχει να κάνει με τη φανατική προσκόλληση σε ιδεολογίες και ιδεολογήματα, σε πολιτικέςοικονομικές και κοινωνικές θεωρίες. Στη χώρα μας, όπως είναι γνωστό, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες ιδιαίτερη εξάπλωση του φαινομένου αυτού στο χώρο της αριστεράς και της άκρας αριστεράς - αναρχικού χώρου. Αν κάνουμε μια προσπάθεια να συσχετίσουμε το θρησκευτικό και ιδεολογικό φονταμενταλισμό θα παρατηρήσουμε ότι οι ομοιότητες είναι αρκετές. Ο φανατισμός και η προσκόλληση σε κάποια ιδέα (είτε θρησκευτική, είτε πολιτική) μπορεί πραγματικά να μεταμορφώσει τον άνθρωπο. Χαρακτηριστική είναι η έκφραση του νομπελίστα φυσικού Steven Weinberg: “Για να κάνει κάποιος καλός άνθρωπος κακές πράξεις, χρειάζεται τη θρησκεία”. Παραφράζοντας την παραπάνω έκφραση μπορούμε με απόλυτη βεβαιότητα να καταλήξουμε στο: “Για να κάνει κάποιος καλός άνθρωπος κακές πράξεις χρειάζεται τον Ιδεολογικό Φανατισμό”. Οι άνθρωποι του ακραίου αριστερού - αναρχικού χώρου προβαίνουν συχνά σε ακραία αντικοινωνικές και μισάνθρωπες ενέργειες, χωρίς όμως να νιώθουν τύψεις ή ηθικές αναστολές, καθώς θεωρούν τις πράξεις τους σύμφωνες με την Ιδεολογία τους και την περαιτέρω εξάπλωσή της. Η Ιδεολογία αυτή μάλιστα τους στερεί την όποια έννοια ατομικής πρωτοβουλίας και κριτικής σκέψης, καθώς υπαγορεύει στα άτομα τρόπους δράσης και συμπεριφοράς. Αλήθεια ποια η διαφορά ανάμεσα σε έναν φανατικό ισλαμιστή που νιώθει μίσος για τους “αλλόθρησκους” και έναν αναρχικό που νιώθει μίσος για τους “ταξικούς” του εχθρούς; Και στις δύο περιπτώσεις η ατομικότητα έχει καμφθεί και αντικατασταθεί από αυτό που η “Ανώτερη Ιδέα” προστάζει, είτε μιλάμε για το Ισλάμ, είτε για την Αναρχία, είτε για οτιδήποτε άλλο. Το πολλαπλά δοκιμαζόμενο Ελληνικό Πανεπιστήμιο δυστυχώς είναι το φυτώριο και ο βασικός πυρήνας εξάπλωσης του ιδεολογικού φονταμενταλισμού. Η ασυδοσία η οποία επικρατεί εντός των Πανεπιστημιακών χώρων σε συνδυασμό με την έλλειψη ελεγκτικών και πειθαρχικών μηχανισμών έχουν καταστήσει τα ελληνικά ανώτερα και ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα σε χώρους

ιδεολογικού προσηλυτισμού. Με λύπη μου έχω παρακολουθήσει κατά τη διάρκεια της φοιτητικής μου πορείας συμφοιτητές μου να ασπάζονται Ιδεολογίες, να φανατίζονται μέσα από αυτές και τελικά να χάνουν κάθε ίχνος του παλιού εαυτού τους. Να μεταμορφώνονται σε άτομα επικίνδυνα για το κοινωνικό σύνολο και να ζουν μονάχα για την Ιδεολογία τους και την εξάπλωση της, βαπτίζοντας ως εχθρούς όσους διαφωνούν με αυτή. Τα κρούσματα βίας και εγκληματικότητας που οφείλονται στον Ιδεολογικό φονταμενταλισμό εντός Πανεπιστημιακών χώρων είναι σχεδόν καθημερινά και χρήζουν άμεσης αντιμετώπισης. Τόσο η Πολιτεία όσο και το ίδιο το Πανεπιστήμιο πρέπει να σταματήσουν να εθελοτυφλούν και να δώσουν λύσεις σε ένα ζήτημα που δυστυχώς διαιωνίζεται. Η εξάλειψή του μπορεί να επέλθει μέσα από την πρόληψη αλλά και αντιμετώπιση του φαινομένου. Όσον αφορά το ζήτημα της εγκληματικότητας και της βίας στο Ελληνικό Πανεπιστήμιο υπάρχει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο ώστε να προστατευτεί η φοιτητική κοινότητα αλλά και να εξασφαλιστεί η εύρυθμη λειτουργία του. Επιβάλλεται λοιπόν να δείξει τόσο η Πολιτεία, όσο και οι Πανεπιστημιακές αρχές τη θέληση να θέσουν σε ισχύ το πλαίσιο αυτό, χωρίς να φοβούνται τη σύγκρουση με ομάδες και συμφέροντα. Ο δεύτερος όμως και σημαντικότερος άξονας στον οποίο πρέπει η Πολιτεία να κινηθεί είναι αυτός της πρόληψης. Στο σημείο αυτό πρέπει να τονιστεί ότι διαχρονικά οι αιτίες εξάπλωσης του θρησκευτικού φονταμενταλισμού ήταν η έλλειψη Παιδείας και το χαμηλό βιωτικό επίπεδο. Για το λόγο αυτό άλλωστε οι χώρες του αναπτυγμένου δυτικού κόσμου έχουν εξαλείψει τη μάστιγα του θρησκευτικού φανατισμού. Οι ομοιότητες λοιπόν του θρησκευτικού με τον ιδεολογικό φονταμενταλισμό είναι τέτοιες που μας επιτρέπουν με ασφάλεια να θεωρήσουμε ότι ο τρόπος αντιμετώπισης και των δύο προβλημάτων μπορεί να είναι αντίστοιχα όμοιος. Η Παιδεία είναι αυτή που θα εφοδιάσει το νέο με κριτική σκέψη, αξίες, αρχές και θα καταστήσει την προσωπικότητα του πιο ισχυρή προκειμένου να μείνει ανεπηρέαστος από τον Ιδεολογικό προσηλυτισμό που θα αντιμετωπίσει ενδεχομένως στην ενήλικη ζωή του. Η οικογένεια και το σχολείο οφείλουν ως βασικοί πυλώνες διαπαιδαγώγησης να θωρακίσουν το νέο και την προσωπικότητά του, κρατώντας τον μακριά από την επιρροή επικίνδυνων Ιδεοληψιών. Η χώρα μας οφείλει να συνεχίσει την πορεία της στο δυτικό κόσμο, εξαλείφοντας τις παθογένειες που την κρατούν στο χθες. Το Ελληνικό Πανεπιστήμιο, ο κοινωνικός ιστός, καθώς και το ίδιο το δημοκρατικό πολίτευμα πρέπει να προφυλαχθούν πάση θυσία από τις δηλητηριώδεις συνέπειες του Ιδεολογικού φονταμενταλισμού. Οφείλουμε λοιπόν όλοι μας να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων.

thessεις

Πολιτική

016 thessεις

ΝEΑ

ΠΡOΣΩΠΑ ΝEΑ

ΝΟΟΤΡΟΠIΑ? Κυριάκου Ανδρέας Ιατρική Σχολή Α.Π.Θ.

Ο

ι πολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ετών αποτελούν τις πλέον ραγδαίες αλλαγές στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης. Πάλαι ποτέ κραταιοί πολιτικοί σχηματισμοί χάνονται από τον χάρτη ως συνέπεια των επιλογών τους σε κρίσιμες χρονικές στιγμές ενώ οι πολιτικοί σχηματισμοί που κυριαρχούν σήμερα καλούνται να ανανεωθούν για να αντιμετωπίσουν οριστικά την οικονομική κρίση. Δυστυχώς όμως κάποιοι επιλέγουν μόνο την ανανέωση προσώπων και ονομάτων παραμερίζοντας τον σημαντικότερο ίσως παράγοντα για την αντιμετώπισης της κρίσης : την αλλαγή νοοτροπίας. Στα πλαίσια της απαξίωσης του παλαιού πολιτικού συστήματος έχουν αναρριχηθεί σε θέσεις διεκδίκησης της εξουσίας κόμματα που μέχρι πριν μία πενταετία εξέφραζαν μόνο μικρές ακραίες μειοψηφίες. Βασικό τους επιχείρημα για την διεκδίκηση της εξουσίας είναι πως ποτέ δεν έχουν κυβερνήσει και άρα αυτοί θα είναι ικανότεροι των προηγούμενων ως προς την διαχείριση της κρίσιμης κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα. Ξεχνούν φυσικά πως δεν κυβέρνησαν ποτέ για συγκριμένους λόγους που αφορούν αφενός τις ακραίες θέσεις τους αφετέρου δε την έλλειψη αξιόλογων στελεχών τα οποία θα έχαιραν της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού. Στη δίνη της κρίσης ωστόσο άδραξαν την ευκαιρία να εκμεταλλευτούν την απελπισία και την οργή για να παρουσιαστούν με νέα πρόσωπα τα οποία ουδόλως έχουν νέα πολιτική συνείδηση. Νέα ονόματα και νέες συμμαχίες πολυδιασπασμένων χώρων προβάλλονται ως καταλληλότεροι σωτήρες για μία Ελλάδα μακριά από τις αγκυλώσεις του παρελθόντος. Την ίδια στιγμή βέβαια υποστηρίζουν κάθε νοσηρή νοοτροπία που επέφερε την κρίση : κρατισμός στη χειρότερη του έκφανση, έλλειψη εφαρμογής των νόμων, παροχολογία δίχως σταματημό και παντελής απουσία αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων. Θέλουν να προχωρήσει η χώρα μαζί

τους στο μέλλον ενώ οι ίδιοι επιθυμούν να διατηρήσουν κάθε στοιχείο που κράτησε την χώρα πίσω κατά το παρελθόν. Παράλληλα υπάρχει ο αντίπαλος πόλος, ένας πόλος που δέχεται τις ευθύνες του παρελθόντος και δεσμεύεται υπεύθυνα να διορθώσει τα κακώς κείμενα στο μέλλον. Ο πολιτικός φορέας που πριν τέσσερις δεκαετίες εγγυήθηκε την δημοκρατία στην Ελλάδα παραμένει ισχυρός για να εγγυηθεί το μέλλον της χώρας μακριά από την αβεβαιότητα και την διεθνή απομόνωση. Στην προσπάθεια αυτή αναγνωρίζει τα όποια λάθη του παρελθόντος και κυρίως την έλλειψη αποφασιστικότητας για ακόμα πιο γενναίες μεταρρυθμίσεις. Το σημαντικότερο όμως είναι πως ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος έχει προβεί σε μία πλήρη ανανέωση του ανθρώπινου δυναμικού (50% νέα άτομα στα ψηφοδέλτια) και κυρίως στην καθιέρωση μίας νέας πολιτικής νοοτροπίας, ενός νέου τρόπου αντίληψης της ενασχόλησης με τα κοινά. Νέοι άνθρωποι μαζί με μεγαλύτερους και πιο έμπειρους πολιτικούς δεν τάζουν ακατάσχετα τα πάντα, αλλά προτείνουν ρεαλιστικές ιδέες και λύσεις για τα προβλήματα της χώρας. Σε αντιδιαστολή με την αόριστη υποσχεσεολογία των ακραίων πολιτικών τυχοδιωκτών, ο πολιτικός χώρος της λογικής και της ουσιαστικής προσφοράς στην πατρίδα δίνει ξεκάθαρες απαντήσεις για τα επόμενα βήματα της χώρας στην πορεία προς την ανάκαμψη. Βήματα που συμβαδίζουν με την προσπάθεια για να ξαναγίνει η Ελλάδα μία ανταγωνιστική χώρα με διεθνές κύρος. Στις σημερινές συνθήκες επομένως δεν ενδείκνυται η επιλογή ενός σχηματισμού νέου ως προς το φαίνεσθαι αλλά ως προς το είναι. Είναι ανούσια η στήριξη σε νέα πρόσωπα που οραματίζονται την παλινόρθωση των μεγαλύτερων πληγών της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Αξίζουν την στήριξη όλων μας οι νέοι άνθρωποι οι οποίοι όχι μόνο ανήκουν στον χώρο που έφερε την πολυπόθητη σταθερότητα αλλά είναι ταυτόχρονα και μέτοχοι ενός οράματος για μία νέα πολιτική

ΤΟ

Ανδρόνης Χαρίλαος Τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών

“ΞΑΝΘO ΓEΝΟΣ” ΘΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ

ΠΑ[Ρ]Τ[Ρ]IΔΑ… Η

25η Ιανουαρίου αποτελεί πλέον παρελθόν. Το πολιτικό σκηνικό της χώρας άλλαξε ριζικά. Μία κυβέρνηση αριστεράς(;) καλείται να αποδείξει στους πολίτες της χώρας ότι κακώς το σλόγκαν «Πρώτη φορά Αριστερά» δεν ειπώθηκε νωρίτερα. Ίσως όμως μερικοί, ακόμη και τώρα, βιάστηκαν να “χειροκροτήσουν”... Σε μία δύσκολη συγκυρία (ίσως τη δυσκολότερη των τελευταίων ετών), μία συγκυρία στην οποία η κυβέρνηση καλείται να λάβει αποφάσεις που μπορεί να αναπτερώσουν ή να καταβαραθρώσουν τις ελπίδες του λαού για ένα καλύτερο μέλλον, οι κινήσεις των αξιωματούχων της κυβέρνησης πάνω στην “πολιτική σκακιέρα” προκαλούν απορία. Κινήσεις εντυπωσιασμού, αμφισβήτησης, ακόμη και πανικού μπορούν με μεγάλη ακρίβεια να περιγράψουν τους πρώτους μήνες δράσης της “παρθενικής” πορείας της κυβέρνησης αυτής στον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας από τη μεταπολίτευση έως και σήμερα… Συμπληρώνοντας λοιπόν το παραπάνω καρέ, η νεοσύστατη κυβερνούσα αρχή, μη έχοντας περαιτέρω περιθώρια “τραμπουκισμού” προς την πλευρά της Δύσης, και αψηφώντας συμμαχίες και διακρατικές συμφωνίες ετών, δείχνει να στρέφεται προς το Βορρά. Δείχνει να επιθυμεί τη συνεργασία με τη Ρωσία, το «Ξανθό Γένος»… Βέβαια, κανείς μας δεν μπορεί να αμφισβητήσει το γεγονός ότι η Ρωσία αποτελεί αν όχι την ισχυρότερη, μία από τις ισχυρότερες “αυτοκρατορίες” παγκοσμίως, και πως μια μελλοντική συνεργασία με αυτήν μόνο θετικά θα μπορούσε να αποφέρει στην πατρίδα, το ερώτημα όμως είναι ένα: Γιατί τώρα; Γιατί η κυβέρνηση και τα αντίστοιχα κομματικά επιτελεία επιθυμούν διακαώς μια συνεργασία με τη Ρωσία τη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία; Που ενώ οι σχέσεις μας με τη Δύση, τον παραδοσιακό μας σύμμαχο όλα αυτά τα χρόνια, ολοένα και δυσχεραίνονται; Μήπως θα ήταν προτιμότερο, μήπως θα αναλογιστεί ο μέσος Έλλην πολίτης, να παραμερίζαμε για λίγο τους εγωισμούς μας και να προσπαθούσαμε να διαπραγματευτούμε καλύτερα, σε πιο ήπιους τόνους, με τους συμμάχους μας; Αυτοί άλλωστε ήταν εκεί όταν τους χρειαστήκαμε, όταν η σέσουλα έκλεισε στη χώρα μας και το νοικοκύρεμα είχε αρχίσει να πραγματοποιείται, όχι ο Βλαντιμίρ και ο Ντμίτρι… Πρέπει η παρτίδα αυτή να τελείωσει με ματ, όμως μία κίνηση ματ δεν ακολούθησε ποτέ μία κίνηση πανικού, μία μη προσχεδιασμένη κίνηση εντυπωσιασμού και επιβουλής κυριαρχιών…

Συνοψίζοντας λοιπόν, η λήψη σωστών αποφάσεων πρέπει να αποτελεί πρωταρχικό στόχο της εξουσίας και πρέπει να κινείται πάντα στα πλαίσια του εθνικού μας συμφέροντος. Μόνο έτσι θα καταστεί εφικτή η ασφαλής διέλευση του λαού μας από τα ορμητικά νερά της κρίσης, στα γαλήνια νερά της σταθερότητας.

thessεις

Πολιτική

018 thessεις

Η ΕΝΑΣΧΟΛΗΣΗ ΤΩΝ ΝΕΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΜΕ ΤΗΝ

ΠΟΛΙΤΙΚΗ Χατζημαριανός Κωνσταντίνος Τμήμα Μηχανολόγων Μηχανικών

Σ

τις μέρες μας οι περισσότεροι δε δίνουν στη λέξη «πολιτική» το νόημα που πρέπει να έχει. Για την κοινωνία, η πολιτική είναι η διαδικασία που σχετίζεται με την εφαρμογή και την υλοποίηση αποφάσεων, προς ικανοποίηση κοινωνικών ομάδων. Η πολιτική όμως έχει πιο ουσιαστικό νόημα. Είναι το ζύγισμα των θετικών και αρνητικών συνεπειών μίας πράξης, την οποία ένας φορέας εξουσίας σκοπεύει να υλοποιήσει. Κατά μια παλιά ρήση πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, κατά μια άλλη είναι το κυνήγι του επιθυμητού. Στην πραγματικότητα είναι κάτι ενδιάμεσο και σε κάθε περίπτωση πρέπει ο πολιτικός να έχει την ικανότητα και τη βούληση να ορίζει και το εφικτό και το επιθυμητό για την πατρίδα του. Δυστυχώς η πλειοψηφία των νέων ανθρώπων είναι αδιάφοροι ή αρνητικοί απέναντι σε κάθε εκλογική διαδικασία. Οι εκλογικές διαδικασίες στις οποίες έχουν το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι ξεκινούν από τα δεκαπενταμελή συμβούλια, τα φοιτητικά συνδικαλιστικά όργανα και το ευρύτερο φοιτητικό κίνημα. Υπάρχουν πολλές παράμετροι που συμβάλλουν σε αυτή την αρνητική στάση: α)Η έλλειψη εμπιστοσύνης στις δεξιότητες του κάθε ατόμου. Η πλειοψηφία των νέων αποτελούν προστατευμένα μέλη της οικογένειας τους. Σε συνδυασμό με το νεαρό της ηλικίας, οδηγεί σε χαμηλή αυτοπεποίθηση και αντιδραστικές νοοτροπίες, μια από τις συνέπειες των οποίων είναι η αποστασιοποίηση από τα πολιτικά δρώμενα.. β)Η κακή επιρροή της οικογένειας. Εσφαλμένες πολιτικές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα όλη τη μνημονιακή ατζέντα των 3 κυβερνήσεων της κρίσης από το 2009 έως το 2014, είχαν ως γνωστόν αρνητικές συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο. Είναι συχνό το φαινόμενο οι μεγαλύτεροι να μεταδίδουν στους μικρότερους, άλλες φορές συνειδητά και άλλες όχι, μια απογοήτευση προς την πολιτική και έτσι οι νέοι προϊδεάζονται αρνητικά. γ)Ο ιδεολογικός και κομματικός στιγματισμός. Ζούμε σε εποχή αμφισβήτησης και απαξίωσης της λειτουργίας των κομμάτων σε οποιοδήποτε ιδεολογικό φάσμα ανήκουν. Η απαξίωση αυτή προκαλεί στους πολίτες δισταγμό να εκδηλώσουν τις πολιτικές τους απόψεις, υπό το

φόβο της απαξίωσης και απομόνωσης. Σε αυτό προστίθεται και ο φόβος αρνητικής κριτικής για τα λόγια, τα έργα, την προσωπική ζωή ακόμα και για την εμφάνιση, όταν κάποιος πολιτεύεται. Προκειμένου να μην υποστούν αυτήν την ψυχοφθόρα διαδικασία, αρνούνται την ενεργή ανάμειξή τους με την πολιτική. Ο καθένας όμως αν συλλογιστεί την ιδέα της ενασχόλησης του με την πολιτική τότε εύκολα θα συνειδητοποιήσει ότι οι παραπάνω φραγμοί στην πραγματικότητα δεν έχουν κάποια υπόσταση αλλά πολλές φορές αναπαράγονται από εμάς τους ίδιους. Και αυτό γιατί: α)Η πολιτική δεν αποτελεί ντετερμινιστική επιστήμη, δηλαδή δε διέπεται από συγκεκριμένες αρχές, επομένως δεν χρειάζεται να διδαχθεί σε κάποιο ανώτατο ίδρυμα. Η πολιτική μαθαίνεται μέσα από απλές πρωτοβουλίες, που δεν απαιτούν ειδική γνώση, παρά μόνο διάθεση και δημιουργικότητα. Εδώ τίθεται ένα σημαντικό ερώτημα. Αν οι ίδιοι οι νέοι, ως μαθητές ή ως φοιτητές, δεν επιδιώξουν πρώτοι τη βελτίωση των συνθηκών μέσω του διαλόγου, τότε ποιος είναι αυτός που θα το επιδιώξει; Προφανώς κανένας. β)Η οικογένεια δεν πειθαναγκάζει αλλά συμβουλεύει τον νέο. Ο νέος οφείλει να σέβεται τη γνώμη και να υπολογίζει την εμπειρία των μεγαλύτερων σε ηλικία, ειδικά των γονιών, που ενδιαφέρονται ανιδιοτελώς για τον ίδιο και την εξέλιξή του. Όμως και τα μεγαλύτερα μέλη οφείλουν να σέβονται το νέο, που σημαίνει ότι θα τον συμβουλεύουν, αλλά σε καμία περίπτωση δε θα του κάνουν «πλύση εγκεφάλου», για τις δικές τους πολιτικές ιδέες και πεποιθήσεις. Έτσι ο νέος θα διαμορφώνει την προσωπική του ιδεολογική άποψη χωρίς να μιμείται τους γονείς και να επηρεάζεται θετικά ή αρνητικά από αυτούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγάλο ποσοστό των αποκαλούμενων ως «αναρχοαυτόνομων» είναι νέοι που απλά αντέδρασαν σε έναν οικογενειακό ιδεολογικό «προσηλυτισμό» γ) Η σημερινή εποχή πρέπει να είναι η εποχή της δημοκρατίας και του διαλόγου. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να εκφράζει ελεύθερα την άποψη και τις προτιμήσεις του προς οποιαδήποτε πολιτική οργάνωση και ιδεολογία, αρκεί να μην

περιορίζει την ελευθερία λόγου των συνανθρώπων του. Ένας άνθρωπος, που αρνείται να εκφράσει την ιδεολογία του φοβούμενος την προκατάληψη των υπολοίπων, εν τέλει ο ίδιος είναι προκατειλημμένος προς τον εαυτό του. Σε αυτό το σημείο υπεισέρχεται και ο παράγοντας, της συλλογικότητας. Πολλά είναι τα πρόσωπα που θέτουν το ερώτημα «Γιατί είναι αναγκαία η ύπαρξη πολλών ομάδων στο χώρο της πολιτικής εφόσον η κάθε ομάδα έχει δημιουργηθεί με γνώμονα τη βελτίωση των συνθηκών;» Η απάντηση είναι απλή, μια ομάδα αποτελείται από ανθρώπους οι οποίοι έχουν παρόμοιες ιδέες και πεποιθήσεις, όμως είναι σχεδόν αδύνατο όλοι μας να έχουμε τις ίδιες. Έτσι είναι αναγκαίος ο διαχωρισμός μας σε ομάδες με διαφορετικές ιδέες αλλά με κοινό στόχο, το κοινωνικό και εθνικό συμφέρον. δ)Κανένας άνθρωπος δεν είναι τέλειος γιατί τα κριτήρια διαφέρουν από άτομο σε άτομο. Όλοι έχουμε ελαττώματα και προτερήματα, το λάθος είναι να μένουμε στα προτερήματα και ταυτόχρονα να αγνοούμε τα ελαττώματα. Τα πρόσωπα που δέχονται αρνητική κριτική δε θα πρέπει να απογοητεύονται και τελικά να εγκαταλείπουν, αλλά να τη βλέπουν ως πρόκληση με σκοπό τη βελτίωση του χαρακτήρα τους για την μετέπειτα πορεία τους στην κοινωνία. Οι νέοι θα πρέπει να δώσουν την απαραίτητη σημασία και να εξαλείψουν τους φόβους τους σε αυτό το ζήτημα. Θα πρέπει να αποδεχθούν την ύπαρξη των προβλημάτων και να συνειδητοποιήσουν πως οι ίδιοι θα πρέπει να αναλάβουν πρωτοβουλία να τα επιλύσουν, γιατί η αδιαφορία μόνο στη μεγέθυνση αυτών των προβλημάτων θα οδηγήσει. Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι η πολιτική άποψη πρέπει να σχηματίζεται από τη νεαρή ηλικία, καθώς στο μέλλον οι ίδιοι θα χρειαστεί να συμβάλλουν στη διαμόρφωση πολιτικής άποψης των νεότερων ατόμων, ότι θα χρειαστεί σε καθημερινό επίπεδο να παίρνουν αποφάσεις και να «βγαίνουν μπροστά», δηλαδή θα χρειαστεί να εξασκούν πολιτική με πολλές μορφές.

thessεις

Πολιτική

020 thessεις

ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΡΑΓΕ

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΗΜΕΡΑ? Αναστασία Χατζηαθανασίου Νομική Σχολή Α.Π.Θ.

Α

διαμφισβήτητα όλοι φέρουμε την πεποίθηση ότι ζούμε σε μία κοινωνία που διαπνέεται άμεσα και καθολικά από το ύψιστο αγαθό για αυτή, τη δημοκρατία. Και πως άλλωστε, όπως πολλοί διατείνονται, θα μπορούσε να συμβαίνει το αντίθετο όταν προερχόμαστε από εκείνη τη χώρα στην οποία για πρώτη φορά γεννήθηκε και εδραιώθηκε η έννοια. Παρ' ότι θεωρούμε πως ζούμε στο λίκνο της δημοκρατίας, μήπως τα γεγονότα και οι συγκυρίες καταλήγουν να μας διαψεύδουν; Μήπως η δημοκρατία μας έχει μετουσιωθεί σε οχλοκρατία; Κατά τον Αριστοτέλη η ορθή μορφή του πολιτεύματος καλούνταν ''πολιτεία'' και η ''δημοκρατία'' συνιστούσε την παρέκκλιση αυτού. Σήμερα, φαντάζει πράγματι σαν παρέκκλιση από αυτό που θα έπρεπε να επικρατεί. Η έννοια έχει αρχίσει να φθίνει όσο απομακρυνόμαστε από τον πυρήνας της και εστιάζουμε σε ποικίλους τρόπους κατά τους οποίους θα τη χρησιμοποιήσουμε ως μέσο που θα θα καταστήσει δίκαιη κάθε μας ενέργεια. Τείνουμε να ενδύουμε κάθε απόπειρα μας να διεκδικήσουμε το καθ'ημάς δίκαιο με μια δημοκρατική υφή θεωρώντας την πανάκεια. Φέρουμε την ιδέα ότι μπορούμε να διεκδικούμε ισότητα με μέσα ισοπεδωτικά χωρίς να αναλογιζόμαστε ότι ίση και κυρίως δίκαιη μπορεί να καταστεί και η άνιση συμπεριφορά επί άνισων υποθέσεων λαμβανομένων υπόψη των εκάστοτε συνθηκών και ιδιαιτεροτήτων. Δημοκρατία καλείται πλέον κάθε όπλο στη φαρέτρα μας που βάλει την κοινωνία πολύπλευρα και καθιστά έκπτωτη εκείνη την αυθεντική έννοια που μας κληροδοτήθηκε από την αρχαιότητα και την καταχραστήκαμε. Είναι αδιανόητο στο όνομα της δημοκρατίας να αποδίδονται φασιστικές τάσεις σε εκείνους που φέρουν διαφορετική άποψη από μία αντίθετη ιδεολογικά ομάδα, εκείνους που εκφέροντας ελευθέρα τις ιδέες τους φιμώνονται ακόμη και με βία γιατί θεωρούνται από συγκεκριμένη μερίδα απαράδεκτες και άρα κατακριτέες. Στο σημείο αυτό αναπτύσσεται το ερώτημα ποια από τις δύο πλευρές φέρεται πιο φασιστικά,

εκείνη που φέρει διάφορη άποψη ή άλλη που δε τη δέχεται αδυνατώντας να δει πως το μεγαλύτερο φασίστα τον κρύβει η ίδια μέσα της; Προσωπικά ως δημοκρατία εκλαμβάνω την ύπαρξη και τη διακίνηση ποικίλων ιδεών και πεποιθήσεων ανεξάρτητα από που προέρχονται και που θεμελιώνονται. Με αυτό τον τρόπο θα αποκτήσει υπόσταση ο πλουραλισμός, θα έχουμε τη δυνατότητα να ακροαστούμε τις ιδεολογίες, να διαμορφώσουμε τις δικές μας, να προάγουμε το γόνιμο διάλογο, να ζυμωθούμε και να εν τέλει να δημιουργήσουμε με στόχο το κοινό συμφέρον. Ως προς αυτό το τελευταίο θεωρώ πως υπολείπεται η δημοκρατίας μας σε μείζονα βαθμό. Η έννοιά της θεωρείται από την πλειοψηφία πως διανθίζεται και ολοκληρώνεται όταν αυτή προωθεί και μεριμνά για το δίκαιο των απόρων. Η κοινωνία, ωστόσο, δεν αποτελείται μόνο από το σύνολο αυτών και άρα, χωρίς βέβαια να παραβλέπεται η αδήριτη ανάγκη προστασίας τους, δεν θα πρέπει η άσκηση της δημοκρατίας να μονοπωλείται από το εν λόγω σύνολο και να παραβλέπει τους λοιπούς δημιουργώντας ένα νοσηρό κομμάτι της κοινωνίας σε σχέση με αυτούς, αλλά οφείλει να λάβει υπόψη το κοινό συμφέρον γιατί όλοι ανεξαρτήτως ιδιαιτεροτήτων και δυνατοτήτων είναι άνθρωποι, όλοι δικαιούνται μερίδιο στη δημοκρατία και όλοι χρήζουν απόλαυσης αυτής. Άλλωστε τίποτα πιο δίκαιο και πιο δημοκρατικό από μια πολιτεία που θα διασφαλίζει στο μέγιστο και κράτιστο βαθμό τα συμφέροντα της ολότητας χωρίς να δημιουργεί στο ελάχιστο ψήγματα ανισότητας και αδικίας. Καθίσταται φανερό πως ο στόχος είναι δύσκολα επιτεύξιμος καθ 'ολοκληρία. Αξίζει, όμως, να αφουγκραστούμε την κατάσταση και να κάνουμε έστω μικρά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Τότε και μόνο θα μπορέσουμε να εξελιχθούμε και να φανούμε αντάξιοι του κληροδοτήματος που λάβαμε, τότε μόνο η δημοκρατία θα μας διαπνέει αυθεντικά και θα ορθώνεται επάξια στο ύψιστο αγαθό μας.

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

022 thessεις

ΕΠΕΝΔΥΣΗ ΣΤΗ

ΜΟΡΦΩΣΗ Γιώργος Παππάς Αναπληρωτής Υπεύθυνος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης

“Μια επένδυση στη μόρφωση αποδίδει τον καλύτερο τόκο.” Βενιαμίν Φρανγκλίνος

Μ

ε τον όρο δια βίου μάθηση αναφερόμαστε στην εκπαίδευση ως μια μακροχρόνια διαδικασία που ξεκινάει από την γέννηση του ανθρώπου και συνεχίζει σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Με άλλα λόγια δεν μιλάμε για την παιδεία που περιορίζεται στους τέσσερις τοίχους των σχολείων ή των Πανεπιστημίων, μιλάμε για την παιδεία που λαμβάνει ο κάθε άνθρωπος καθ΄όλη τη διάρκεια της ζωής του μέσω των μαθησιακών δραστηριοτήτων στις οποίες συμμετέχει. Ιδιαίτερη στροφή προς τη δια βίου μάθηση έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια με αφορμή το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης που μαστίζει τόσο στη χώρα μας άλλα και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Προγράμματα και σεμινάρια επιμόρφωσης χρηματοδοτημένα από το κράτος, συνδιασκέψεις με αδερφικές εταιρίες του εξωτερικού αλλά και συμβουλευτικές συνελεύσεις με εξειδικευμένους επαγγελματίες είναι μόνο μερικά από τα προγράμματα που πραγματοποιούνται πλέον στα πλαίσια της δια βίου μάθησης. Το πιο αισιόδοξο όμως είναι η ένθερμη υποστήριξη αυτών των προγραμμάτων καθώς και η συνεχώς αυξανόμενη συμμετοχή σε αυτά. Οι εργαζόμενοι κάθε ειδικότητας έχουν πλέον αντιληφθεί τη στασιμότητα που υπάρχει στην αγορά εργασίας και κατανοούν ότι για να διαπρέψουν στις θέσεις που βρίσκονται και να καταφέρουν να ανέλθουν κοινωνικά μέσω της δουλειάς τους θα πρέπει να εμπλουτίζουν συνεχώς τις γνώσεις και να διευρύνουν τους πνευματικούς τους ορίζοντες σε κάθε ευκαιρία που τους παρουσιάζεται. Οι πολιτικές της Δια βίου Μάθησης, μέσω των εναλλακτικών εκπαιδευτικών διαδρομών και τη διασύνδεσή της με την απασχόληση, έχουν ευαισθητοποιήσει σημαντικό μέρος του ανθρώπινου δυναμικού, γιατί διαμορφώνουν μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα των ατόμων και συντελούν στη κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Η αντιστοίχιση υπαρκτών και απαιτουμένων γνώσεων αποτελεί το κλειδί της επιτυχίας μιας επιχείρησης και γενικότερα της εθνικής οικονομίας. Η ραγδαία εξέλιξη που γνωρίζει η κοινωνία μας τα τελευταία χρόνια και κυρίως στον τομέα της τεχνολογίας μας έχει πιάσει απροετοίμαστους, και ιδιαίτερα τις παλαιότερες γενεές που ακόμα απασχολούνται στον εργασιακό χώρο και έχουν συνηθίσει σε μια πιο πεπαλαιωμένη μορφή υλοποίησης των

εργασιών τους. Ως αποτέλεσμα αυτού, η πραγματοποίηση σεμιναρίων και προγραμμάτων για αυτά τα άτομα με σκοπό την εξοικείωση τους με τις τεχνολογικές εξελίξεις χρήζει απαραίτητη. Είναι επιτακτική ανάγκη η εκμάθηση κάθε τεχνολογικά εξελιγμένου εργαλείου μέσω του οποίου μπορεί να διευκολυνθεί κάποιος εργαζόμενος και μπορεί έτσι να πραγματοποιήσει ταχύτερα και πιο αποτελεσματικά τις δουλειές του. Τι γίνεται όμως όταν κάποιος αξιοποιεί τη δυνατότητα του για δια βίου μάθηση με μοναδικό στόχο την εξειδίκευση του πάνω στο συγκεκριμένο αντικείμενο με το οποίο σχετίζεται η εργασία του; Ακριβώς πάνω σε αυτή την απάντηση θα πρέπει να στοχεύσουμε, γιατί όπως εύκολα θα μπορούσαμε να εκπαιδεύσουμε ένα άτομο πάνω στο αντικείμενο του εάν αυτό δε γίνεται με την απαραίτητη προσοχή, το άτομο αυτό να το μετατρέψουμε σε μια μηχανή η οποία θα εξυπηρετεί σε συγκεκριμένο έργο. Στόχος λοιπόν δεν είναι να στηρίξουμε αποκλειστικά τον εργασιακό χώρο, αλλά να δημιουργήσουμε ανθρώπους με πολύπλευρη γνώση και δυνατότητα εκφοράς απόψεων σε διάφορα ζητήματα. Εάν όμως στοχεύσουμε μόνο στην πρώτη περίπτωση η δια βίου μάθηση χάνει την αρχική της σημασία και στρέφεται εναντίον του ανθρώπου αντί να τον ωφελεί. Αυτό συμβαίνει διότι πρωταρχικός στόχος της δια βίου μάθησης κι εκπαίδευσης είναι να δημιουργηθούν πολυπράγμονες άνθρωποι και όχι να επιτευχθεί η ανούσια εξειδίκευση πάνω σε κάτι συγκεκριμένο που σχετίζεται μόνο με το αντικείμενο τους και δε θα μπορέσουν να το αξιοποιήσουν σε κανέναν άλλον τομέα της ζωής τους. Είναι ανάγκη, επομένως, να προχωρήσουμε σε μια κοινωνία η οποία θα έχει ως θεμέλιο την ουσιαστική παιδεία, γιατί η παιδεία σηματοδοτεί και την εξέλιξη της εκάστοτε κοινωνίας. Με αυτόν τον τρόπο θα αποφευχθούν αναχρονιστικές αντιλήψεις και ακραίες συμπεριφορές οι οποίες βλέπουμε το τελευταίο χρονικό διάστημα αποτελούν το επίκεντρο της προσοχής. Γι' αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή, τόσο από το κράτος όσο και από τις διάφορες εταιρίες, όσον αφορά στα προγράμματα που χρηματοδοτούνται και τα οποία αποσκοπούν στη δια βίου μάθηση. Κυρίως για να αποφευχθεί η στείρα και ανούσια εκπαίδευση και να επιτευχθεί η σε βάθος και ωφέλιμη παιδεία.

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

024 thessεις

ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ… Μπάρκας Στέλιος Υπεύθυνος Πολιτικού Σχεδιασμού ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης

Τ

ο τρίπτυχο του Πολυτεχνείου περιελάμβανε στη μεσαία θέση (μετά το Ψωμί και πριν από την Ελευθερία) την ΠΑΙΔΕΙΑ. Το διακύβευμα της βελτίωσης της ποιότητας της Ανώτατης Παιδείας δεν τα πήγε καλά στη δημοκρατική Ελλάδα. Πρακτικές διαδικαστικής και προσωπικής βίας καθιερώθηκαν στα πανεπιστήμια ως «κεκτημένα» του εκδημοκρατισμού. Η θαρραλέα αντιαυταρχική ρητορική των φοιτητών του Πολυτεχνείου κατά της δικτατορίας επιβίωσε σχεδόν ανέπαφη μετά τη Μεταπολίτευση. Η ακαδημαϊκή ελευθερία και το άσυλο των ιδεών ήταν μείζονα ζητούμενα κατά τη δικτατορία, αλλά δεν διακυβεύονταν πλέον σοβαρά κατά τη Μεταπολίτευση. Και όμως επιβίωσαν ρητορικά και πολιτικά μέχρι τις μέρες μας, εκφυλισμένα πλέον: «αγώνες» για ασυλία παντοειδών δραστηριοτήτων και για ελευθερία καταλήψεων, και παρεμπόδισης δημοκρατικής λειτουργίας οργάνων. Τώρα το δημόσιο πανεπιστήμιο αντιμετωπίζει ένα βουνό από νέες προκλήσεις. Κατά το έτος που διανύουμε, γίναμε μάρτυρες μεγάλων γεγονότων στα πανεπιστήμια. Στα περισσότερα ιδρύματα εκλέχθηκαν με μεγάλη πλειοψηφία πρυτάνεις με το νέο σύστημα καθολικής ψηφοφορίας των διδασκόντων. Αυτοί, μαζί με τα Συμβούλια, ανέλαβαν τη διοικητική ανασυγκρότηση του πανεπιστημίου. Ηρθαν αντιμέτωποι αμέσως με τα ζητήματα που είχαν δημιουργήσει οι περσινές απεργίες και οι διαθεσιμότητες υπαλλήλων. Αιφνιδιάσθηκαν όμως και με νέες μεγάλες περικοπές της δημόσιας επιχορήγησης για το 2015. Η περιστολή ήδη περιορισμένων πόρων δημιούργησε νέες εστίες προβλημάτων, αδιεξόδων και κρίσεων στη διαχείριση των ιδρυμάτων. Τα πανεπιστήμια στράφηκαν πλέον στα εναπομένοντα αποθεματικά τους από κονδύλια έρευνας για εξυπηρέτηση τρεχουσών αναγκών, διασπαθίζοντας έτσι αναγκαία αποθέματα ασφαλείας. Αυτή η σκληρή μεταχείριση των ιδρυμάτων από

την πολιτεία είναι προάγγελος δεινών. Πρέπει να τερματισθεί με μία συμφωνία σταθερής επιχορήγησης για τα επόμενα χρόνια. Τελευταία ήρθε η επίθεση από τα «αριστερά» με συνθήματα περί δημοκρατίας κατά διοικήσεων. Η παρεμπόδιση των καταλήψεων θεωρείται αυταρχισμός, ενώ στην πραγματικότητα είναι πράξη επιβίωσης. Στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, για παράδειγμα, έγινε κατάληψη ως πράξη συμπαράστασης σ' εκείνους που επεδίωκαν καταλήψεις στο Πανεπιστήμιο Αθηνών!. Εχουν αναλογισθεί οι υπερασπιστές αυτής της μορφής «ακαδημαϊκής ελευθερίας» το κόστος μιας, έστω ολιγοήμερης, κατάργησης της διοίκησης; Η απώλεια χρόνου και πόρων συνδυάζεται με διάβρωση κάθε έννοιας δημοκρατικής αυτοδιοίκησης. Μήπως αξίζει να συμφωνήσουμε να τεθεί τέρμα σε αυτές τις πρακτικές με γενική πολιτική συναίνεση; Τα θεσμικά όργανα του πανεπιστημίου όπως είναι η Σύγκλητος και οι πρυτανικές αρχές πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουν ότι η ανοχή στη συμβολική βία αποτελεί ενθάρρυνση σε πραγματική βία , να καταδικάσουν τις επιθέσεις και να εγγυηθούν την ομαλή ακαδημαϊκή λειτουργία. Πριν φτάσει στην πλήρη απαξία του, εκτός και αν συνειδητά και συστηματικά το οδηγούν εκεί , πριν τα πτυχία του αντιμετωπίζονται ως οι χειρότεροι πανευρωπαϊκά τίτλοι σπουδών οφείλουμε να βρούμε τρόπους ανάταξης και επαναπροσδιορισμού του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Πριν η ευθύνη γίνει ενοχή όλα τα ζωντανά κύτταρα του ελληνικού πανεπιστήμιου έχουμε χρέος να απαλλαγούμε από τα καρκινικά, γιατί η αξία της παιδείας και της γνώσης επιβάλει όλον αυτόν τον αγώνα μακριά από συμφέροντα, συντεχνίες και πολιτικές σκοπιμότητες.

ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΟ ΑΣΥΛΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ Ή ΑΝΟΜΙΑ? Μουρατίδης Δρόσος Τμήμα Αγρονόμων Τοπογράφων Μηχανικών

Σ

ε κάθε χώρο όπου συναλλάσονται άνθρωποι σε επίπεδο ιδεών και απόψεων αλλα και πραγματοποιούνται διδασκαλίες με απώτερο σκοπό την ουσιαστική μόρφωση των νέων ανθρώπων,που στο άμεσο μέλλον θα προσφέρουν στην κοινωνία,δημιουργείται και η άναγκη να κατοχυρώνεται συνταγματικά η προστασία αυτών των δικαιωμάτων.Εφόσον λοιπόν και τα πανεπιστημιακά ιδρύματα αποτελούν τέτοιους χώρους υπάρχει η ανάγκη ενός ασύλου που θα τα προστατεύει απο κάθε είδους φίμωσης και λογοκρισίας.Το Ακαδημαϊκό Άσυλο, συνεπώς, λεγόμενο και ως Πανεπιστημιακό έχει δημουργηθεί για να προστατεύει την ακαδημαϊκή ελευθερία στην έρευνα και τη διδασκαλία καθώς επίσης και την ελευθερία στην έκφραση και τη διακίνηση ιδεών εντός των πανεπιστημιακών χώρων.Εχει επίσης το ρόλο της ασπίδας υπέρ των ιερών δικαιωμάτων στη γνώση,στη μάθηση και στην εργασία όλων και ενάντια σε οποιονδήποτε θέλει να τα καταπατήσει. Παρότι λοιπόν στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο ισχύουν τα προαναφερθέντα και θεωρητικά αλλα και στην πράξη η ελληνική πραγματικότητα καινοτομεί ακόμα μία φορά αρνητικά και παρ'όλο που ανήκει σε αυτόν δεν μπορεί να εφαρμόσει τους νόμους που ισχύουν. Στα ελληνικά ιδρύματα λοιπόν και ιδιαίτερα στους χώρους του ΑΠΘ, το οποίο διαθέτει μεγάλης έκτασης campus η έννοια του ασύλου έχει καταπατηθεί και έχει μετατραπεί σε ένα άσυλο ανομίας που χρησιμοποιούν σχεδόν όλοι οι παράνομοι για να προστατευθούν από τον νόμο. Έτσι, καθημερινά φαινόμενα πλέον στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο αποτελούν οι ληστείες και οι κλοπές,η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών και πολλά ακόμα φαινόμενα βίας και παραβατικής συμπεριφοράς που συνήθως γίνονται απο άτομα που ουδεμία σχέση έχουν με το πανεπιστήμιο. Και φυσικά σύνηθες γεγονός είναι τον χώρο

του πανεπιστημίου να επιλέγουν ως τερματικό σταθμό οι πορείες των αντιεξουσιαστών και των κουκουλοφόρων για επεισόδια με τις δυνάμεις της αστυνομιάς γνωρίζοντας οτι δε θα μπορούν να επέμβουν. Αρα γίνεται εύκολα αντιληπτό οτι πλέον το άσυλο ιδεών εχει μετατραπεί σε άσυλο ανομίας και διακυβεύεται καθημερινά η ασφάλεια του φοιτητή όταν αυτός βρίσκεται εντός των χώρων του πανεπιστημίου. Κάποια λύση όμως πρέπει να βρεθεί στο πρόβλημα αυτό καθώς έχει πάρει τεράστιες διαστάσεις. Μετά από την αποτυχία λοιπόν αρκετών προσπαθειών από το κράτος μιας και ήταν πρόχειρες και ανοργάνωτες μία λύση απομένει που θα φέρει σίγουρα αποτελέσματα. Η κατάργηση του ασύλου λοιπόν ειναι μονόδρομος μιας και αυτό ουσιαστικά δεν υφίσταται πλέον. Δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε ως κοινωνία να προστατεύουμε τους παρανόμους και τους ταραχοποιούς και οφείλουμε να επιστρέψουμε το άσυλο στην προηγούμενη του κατάσταση για την οποία άλλωστε δημιουργήθηκε. Και ως σφραγίδα στο οτι ποτέ δεν θα επανέλθει η κατάσταση της πλήρους ανομίας στα πανεπιστήμια θα είναι η δημιουργία πανεπιστημιακής φύλαξης από ειδικές ομάδες φρούρησης με άρτια εκπαίδευση ωστέ να διαφυλάτουν την τάξη και την ασφάλεια στο ίδρυμα καθώς και το άσυλο έτσι όπως πρέπει να λειτουργεί προς όφελος δηλαδή των φοιτητών και μόνο.Διότι σε μία εποχή κρίσης οικονομικής αλλα και κοινωνικής φύσεως η παιδεία μπορεί να δώσει λυσεις και μία αρχη για ουσιαστική παιδεία ειναι η ορθή λειτουργία των ακαδημαϊκών χώρων.

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

026 thessεις

ΑΚΑΔΗΜΑΪΚΗ

ΗΘΙΚΗ ΚΑΙ ΑΚΕΡΑΙΟΤΗΤΑ Tσαλουκίδης Νικόλαος Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών

Α

ν και στην Ελλάδα ιστορικά ελάχιστη προσπάθεια έχει καταβληθεί από τα πανεπιστημιακά ιδρύματα για την προώθηση της ακαδημαϊκής ηθικής και ακεραιότητας ως συνείδηση στους προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές, τα τελευταία χρόνια κάτι φαίνεται να αλλάζει. Από τα σχολικά ακόμη χρόνια μαθαίνουμε ότι δεν πρέπει να αντιγράψεις, «είναι κακό», γιατί αν το αντιληφθεί ο δάσκαλος – καθηγητής – εξεταστής θα σε «τιμωρήσει - μηδενίσει» και αυτή η νοοτροπία συνεχίστηκε στο πανεπιστήμιο, στην εξεταστική, στην πτυχιακή – διπλωματική εργασία, σε μεταπτυχιακό επίπεδο και ίσως ακόμη και σε επαγγελματικό επίπεδο. Το ελληνικό πανεπιστήμιο, άμοιρο ευθυνών, επιρρίπτει την συνολική ευθύνη στην «τεμπελιά», την «αδιαφορία και τον «ωχαδερφισμό» του φοιτητή που μπορεί να βρεθεί στην θέση να έχει αντιγράψει. Συνηθέστερα το πρόβλημα εντοπίζεται στις πτυχιακές – διπλωματικές εργασίες όπου λόγω του ότι είναι ελεύθερα προσβάσιμες μέσω των πανεπιστημιακών βιβλιοθηκών είναι εύκολο να αναγνωριστεί η αντιγραφή, ενώ οι επιβλέποντες καθηγητές σπάνια ασχολούνται να ελέγξουν σε βάθος την δουλειά του φοιτητή και περιορίζονται σε μια πρόχειρη ανάγνωση. Το πρόβλημα, λοιπόν, εδράζεται στην αδιαφορία του καθηγητή και αν όχι εκεί τότε στην αδιαφορία του φοιτητή; Η απάντηση είναι αρνητική και στις δυο περιπτώσεις. Το πρόβλημα εδράζεται στην αδιαφορία και στα σκουριασμένα αντανακλαστικά του πανεπιστημίου ως θεσμού που αρνείται να εμπνεύσει τον φοιτητή και να προκαλέσει την δημιουργικότητα του και αρνείται να εργαστεί ως προς την ανάπτυξη της προσωπικότητας και της συνείδησης των φοιτητών του. Αλήθεια, σε πόσα τμήματα του Α.Π.Θ. και του Πα.Μακ. υπάρχει μάθημα ή σεμινάριο ερευνητικής μεθοδολογίας, σε πόσα τμήματα οι φοιτητές ενημερώνονται πως γράφεται σωστά μια εργασία, τι θεωρείται «αντιγραφή» (plagiarism)

και πόσες διαφορετικές μορφές έχει, σε ποια τμήματα οι φοιτητές ενημερώνονται για τις ευκαιρίες που θα τους δημιουργήσει μια καλή πτυχιακή εργασία και μια δημοσίευση από αυτή, είτε ακαδημαϊκά είτε επαγγελματικά και ότι δεν πρόκειται απλώς για άλλο ένα τυπικό τμήμα του προγράμματος σπουδών. Πόσοι φοιτητές ενημερώνονται ότι στα μεταπτυχιακά προγράμματα των πανεπιστημίων του εξωτερικού θεωρείται αυταπόδεικτη η τήρηση των κανόνων της ακαδημαϊκής δεοντολογίας και η παραβίαση της θεωρείται σοβαρότατο παράπτωμα και «ακαδημαϊκή ατιμία» που μπορεί να σου στερήσει από συστατικές επιστολές και ευκαιρίες ανέλιξης έως αποβολή από το πρόγραμμα σπουδών ενώ υπάρχουν ακόμα και μαθήματα σε πανεπιστημιακά τμήματα ιδρυμάτων όπως το Harvard όπου οι εξετάσεις γίνονται χωρίς εξεταστές ή δίνονται για επίλυση εκτός του ιδρύματος. Κάποια πανεπιστήμια της χώρας έχουν ήδη δημιουργήσει κώδικες δεοντολογίας για τους φοιτητές με σκοπό την ενημέρωση τους μακριά από απαρχαιωμένες λογικές εκφοβισμού και τιμωρίας αλλά αντίθετα με κατεύθυνση την δημιουργία ενός πλαισίου αρχών για την ακαδημαϊκή λειτουργία του φοιτητή με τελικό στόχο πάντα το μέγιστο όφελος για αυτόν από της σπουδές του βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα. Είναι υποχρέωση των διοικήσεων του Α.Π.Θ. και του Πα.Μακ., δυο από τα σημαντικότερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, να κινητοποιηθούν για την ανάπτυξη της ακαδημαϊκής δεοντολογίας στους κόλπους τους αν επιθυμούν, οι απόφοιτοι τους να βρίσκονται στις πρώτες επιλογές των μεγάλων διεθνών πανεπιστημίων για μεταπτυχιακές σπουδές και ακαδημαϊκή καριέρα, αλλά και αν επιθυμούν οι απόφοιτοι του να είναι πλήρως «εφοδιασμένοι» με τα διεθνή τεχνικά και ηθικά «στάνταρ» που απαιτούνται σήμερα ώστε να μπορούν να συναγωνιστούν τους συναδέλφους του εξωτερικού.

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

028 thessεις

ΥΓΕΙΑ

ΕΞΟΡΘΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ Γερεμπακάνης Θάνος Γραμματειακός Ιατρικής Σχολής

Ο

τομέας της υγείας είναι ζωτικής σημασίας για την εξασφάλιση ενός κράτους πρόνοιας και η εξέλιξή του είναι αναγκαία για να συμβαδίζει η χώρα μας με το ευρωπαϊκό και διεθνές γίγνεσθαι. Οι εκσυγχρονιστικές μεταρρυθμίσεις ήρθαν δυστυχώς στην Ελλάδα μαζί με την λιτότητα της κρίσης προκαλώντας σύγχυση μεταξύ των περικοπών και των ευεργετικών αλλαγών του συστήματος υγείας. Αλλαγές οι οποίες συμβαδίζουν με την αναβάθμιση της επιστημονικής κατάρτισης των ελλήνων ιατρών και την διαφορετική αντιμετώπιση των επιστημόνων υγείας στο σύνολό τους απέναντι στο λειτούργημά τους. Οι παροχές υγείας αν και ευαίσθητο κομμάτι του κοινωνικού κράτους παρέμεναν για πολλά χρόνια δραματικά στάσιμες λόγω των διαφόρων προκαταλήψεων γύρω από την λειτουργία τους. Ο όρος του cost effective -λογική που συσχετίζει τις παροχές με την οικονομική τους διάστασηαποτέλεσε ταμπού για τις όποιες προσπάθειες μεταρρυθμίσεων. Παρά την ραγδαία πρόοδο της τεχνολογίας την τελευταία εικοσαετία, στην Ελλάδα περιμέναμε την οικονομική κρίση για να αντικαταστήσουμε την ασυδοσία της χειρόγραφης συνταγογράφησης με την απόλυτα ορθολογική ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Η μετάβαση αυτή έσωσε χιλιάδες ευρώ από τα ασφαλιστικά ταμεία χάρις τον πλήρη έλεγχο των συνταγογραφούμενων φαρμάκων και την καταστολή της υπερσυνταγογράφησης. Παράλληλα αναδιαρθρώθηκε η πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας στην χώρα με την μετατροπή νοσοκομειακών μονάδων σε κέντρα υγείας αστικού τύπου. Η όποια αρχική επιφύλαξη απέναντι σε αυτήν την διαμόρφωση κάμφθηκε εκ του αποτελέσματός καθώς κανένας ασθενής δεν έμεινε χωρίς κλίνη αλλά αντιθέτως πραγματοποιήθηκε αποδοτική ταξινόμηση των περιστατικών. Όσοι ασθενείς έχρηζαν παροχή δευτεροβάθμιας ή τριτοβάθμιας φροντίδας απευθύνονται πλέον στα νοσοκομεία ενώ ασθενείς με μικρότερες ανάγκες εξυπηρετούνται πλήρως από τα νέα κέντρα υγείας αστικού τύπου. Άλλη ριζική αλλαγή η οποία επίσης δεν φαίνεται να έχει επιβαρύνει τις παροχές υγείας

ελαφρύνοντας το κόστος τους είναι η χρήση των γενόσημων φαρμάκων. Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να γίνεται άκριτα η αντικατάσταση όλων των σκευασμάτων αλλά σε περιπτώσεις που δεν αναφέρονται αξιοσημείωτες διαφορές ο εξορθολογισμός μόνο να ωφελήσει μπορεί το σύστημα υγείας. Ο κυριότερος παράγοντας όμως που μπορεί να ωφελήσει τον χώρο της υγείας δεν είναι άλλος από την προσφορά του ανθρώπινου δυναμικού. Οι επιστήμονες υγείας με πρωτοπόρους τους ιατρούς δίνουν έναν δύσκολο αγώνα την περίοδο της κρίσης για να διατηρήσουν το υψηλό επίπεδο των παροχών. Την ίδια στιγμή διακρίνονται για τις ακαδημαϊκές τους επιδόσεις ενώ στο εξωτερικό παραμένουν περιζήτητοι καθώς οι άριστες επιδόσεις των Ελλήνων ιατρών ανά τον κόσμο έχουν δημιουργήσει μία ιδιαίτερα ελκυστική εικόνα. Η φυγή ωστόσο των νέων επιστημόνων αποτελεί ένα καίριο πλήγμα στην κλινική και ερευνητική ιατρική πράξη. Τίθεται επομένως ένα στοίχημα για την χώρα μας στο άμεσο μέλλον εάν κατορθώσουμε να επαναπατριστούν όλοι αυτοί οι νέοι που αναζήτησαν μία καλύτερη τύχη στο εξωτερικό αλλά επιζητούν πάντα να προσφέρουν και στην πατρίδα. Οι νέοι επαγγελματίες υγείας άλλωστε είναι αυτοί οι οποίοι έχουν την απαραίτητη νοοτροπία για να ασκήσουν το λειτούργημά τους μακριά από τις νοσηρές πρακτικές του παρελθόντος. Ειδικά όσοι αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό και εργάστηκαν σε ένα αδιάβλητο σύστημα υγείας, μπορούν επιστρέφοντας στην χώρα μας να φέρουν έναν νέο αξιακό κώδικα ο οποίας θα εξαφανίσει τις νοσηρότητες και την διαπλοκή του παρελθόντος. Το παρελθόν της ασυδοσίας και της κακοδιαχείρισης στον τομέα της υγείας οφείλουμε αν μη τι άλλο να το αφήσουμε πίσω. Με τις ορθολογικές μεταρρυθμίσεις και τους νέους βαθιά συνειδητοποιημένους επαγγελματίες υγείας μπορούμε να ελπίζουμε στην αλλαγή σελίδας στα ελληνικά νοσοκομεία. Το μέλλον ανήκει στην καλύτερη περίθαλψη των ασθενών και στην διεύρυνση των ερευνητικών δυνατοτήτων για την επιστήμη της Ιατρικής στην Ελλάδα.

[CO2] ΤΟ ΤΣΙΜΕΝΤΟ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΟΦΑ ΔΙΟΞΕΙΔΙΟ ΤΟΥ ΑΝΘΡΑΚΑ Κατσάρας Αντώνιος Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Πολιτικών Μηχανικών Α.Π.Θ

Μ

ας πνίγουν τσιμέντο και καυσαέρια»: πρέπει να είναι ένας από τους πιο δημοφιλείς τίτλους εφημερίδων για ρεπορτάζ που αφορούν την ποιότητα ζωής στις μεγάλες πόλεις. Είναι αλήθεια ότι η χρήση τσιμέντου ευθύνεται για το 5% των παγκόσμιων ρύπων διοξειδίου του άνθρακα. Σε μια περίοδο που η χρήση τσιμέντου αυξάνεται διαρκώς σε παγκόσμιο επίπεδο, μπορεί να γίνει κάτι, για να βελτιωθεί η κατάσταση; Για κάποιους ερευνητές στη Βρετανία και το Imperial College, μπορεί. «Το τσιμέντο μπορεί να πνίξει το καυσαέριο», λένε ευθαρσώς… Μεταξύ αυτών, ο Έλληνας ερευνητής του Imperial College Νικόλαος Βλασόπουλος, ιδιοκτήτης της εταιρίας Novacem, με έδρα το Λονδίνο, που πιστεύει ότι το τσιμέντο μπορεί να απορροφά διοξείδιο του άνθρακα αντί να το εκπέμπει. Η ανακάλυψη του Έλληνα ερευνητή έχει ήδη τραβήξει την προσοχή μεγάλων βιομηχανιών ανά τον κόσμο, όπως η Rio Tinto Minerals και η WSP Group. Το νέο τσιμέντο βασίζεται στο πυριτικό μαγνήσιο, το οποίο βρίσκεται σε αφθονία στη φύση, με περίπου 10,000 δισ. τόνους διαθέσιμους παγκοσμίως. Χρειάζεται δε, όχι μόνο λιγότερη θερμότητα στην παραγωγή του, αλλά απορροφάει και μεγάλες ποσότητες CO2, καθώς σκληραίνει. Το νέο προϊόν, πιστεύουν οι ερευνητές στη Novacem, μπορεί

«

να απορροφήσει, καθόλη τη διάρκεια ζωής του, γύρω στους 0,6τόνους CO2 για κάθε τόνο τσιμέντου τη στιγμή που το συμβατικό τσιμέντο εκπέμπει 0,4τόνους για κάθε τόνο τσιμέντου. Φυσικά, για να υπάρχει σημαντικό όφελος για το περιβάλλον από τη χρήση του νέου τσιμέντου, αυτό χρειάζεται να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή κτηρίων κι όχι μόνο σε διακοσμητικές εφαρμογές. Το νέο υλικό υπολογίζεται ότι θα κυκλοφορήσει στην αγορά σε λιγότερο από μία πενταετία. Άραγε ποια θα είναι η τιμή του; Πάντως, ο Έλληνας επιστήμονας δεν είναι ο μόνος που «παλεύει» για να ρίξει στην αγορά ένα πιο «πράσινο» τσιμέντο. Επιστήμονες στο Αϊντχόβεν κατάφεραν επίσης να δημιουργήσουν ένα ειδικό «φωτοκαταλυτικό» σκυρόδεμα, που εξολοθρεύει όσους ρύπους απορροφά, με τη βοήθεια του φωτός και της βροχής. Σύμφωνα με τους ερευνητές, πειράματα σε δρόμους ευρωπαϊκών πόλεων απέδειξαν ότι, χάρη στη χρήση του συγκεκριμένου τσιμέντου, οι ρύποι μειώθηκαν κατά 15%. Σε σχέση με όλους, όμως, προηγήθηκαν οι Ιάπωνες: έχουν πιάσει πρώτοι το μήνυμα της χρησιμότητας των φωτοκαταλυτικών υλικών, καθώς αρκετοί βάφουν ήδη τα σπίτια τους με διοξείδιο του τιτανίου και πολλοί δρόμοι στο Τόκιο είναι στρωμένοι με ειδικού τύπου σκυρόδεμα.

Αποτελέσματα Συνέλευσης Συλλόγου Φοιτητών Πολιτικών Μηχανικών 2014-2015

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

030 thessεις

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚH ΚΑΤAΡΤΙΣΗ ΟΥΤΟΠΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ Ή ΠΡΑΓΜΑΤΙΚO ΠΡΟΣOΝ? Παναγιώτης Τριανταφυλλίδης Φοιτητής Φιλοσοφίας - Παιδαγωγικής Α.Π.Θ.

Α

ναμφίβολα, ένα γνώρισμα που κάνει έναν εκπαιδευτικό πλήρη και ολοκληρωμένο είναι η παιδαγωγική κατάρτιση. Όσο θεωρητικό και αν ακούγεται η κατάρτιση στον τομέα αυτό είναι που καθιστά τον εκπαιδευτικό αληθινό κάτοχο του τίτλου του και όχι απλό μεταδότη γνώσεων. Η κατάρτιση αυτή είναι τέλος που τον κάνει να ξεχωρίζει, να διαπρέπει και να αποτελεί πρότυπο για τους μαθητές και τους συναδέλφους του. Οι λόγοι που καθιστούν την παιδαγωγική παράμετρο ουσιώδη και αναγκαία θα αναλυθούν παρακάτω. Αρχικά, πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι η κακή επίδοση ενός μαθητή δεν οφείλεται απαραίτητα σε αδιαφορία ή αμέλεια του τελευταίου. Μπορεί να οφείλεται σε άλλους παράγοντες, όπως είναι οι ενδοοικογενειακές καταστάσεις, διάφορα άλλα προσωπικά προβλήματα του παιδιού και γενικότερα καθοριστικά γεγονότα και καταστάσεις για τη ζωή που κάποιος βιώνει. Με την παιδαγωγική κατάρτιση του λοιπόν ο εκπαιδευτικός θα διαθέτει ένα πλούσιο ψυχολογικό υπόβαθρο κατανόησης, συμπαράστασης και αλληλεγγύης και όχι έναν μόνιμο κριτή των πάντων που δυσχεραίνει τα προβλήματα αντί να τα επιλύει ή έστω να τα βελτιώνει. Επιπλέον, δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις παιδιών με μαθησιακές δυσκολίες που αποτελούν ανασταλτικό παράγοντα για την καλή απόδοσή τους. Ένας καταρτισμένος παιδαγωγικά εκπαιδευτικός όμως θα είναι

ικανός τόσο να προσαρμόσει και να μεταδώσει τη διδασκαλία του στα παιδιά αυτά, όσο και να τους προσφέρει τη στήριξη που χρειάζονται στον (ακόμη) πιο δύσκολο αγώνα τους για τη μάθηση. Επιπρόσθετα, πολλές φορές το ίδιο το μάθημα δε δημιουργεί ενδιαφέρον στο μαθητή με το περιεχόμενο του. Ο εκπαιδευτικός όμως είναι αυτός που με σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους διδασκαλίας θα κάνει ένα μάθημα ευχάριστο που θα κυλάει αβίαστα, χωρίς το διαρκές κοίταγμα του ρολογιού και το χρόνο αντίπαλο έναντι των μαθητών. Τέλος, ο εκπαιδευτικός θα είναι ικανός να διαχειριστεί τις κρίσεις που προκύπτουν εντός της σχολικής τάξης. Σε μία πιθανή φασαρία δε θα απαντά με απειλές, φωνές και τιμωρίες, αλλά με καθησυχαστικές λύσεις. Δε θα συμπεριφέρεται άδικα στους μαθητές ούτε θα τους περιφρονεί. Κλείνοντας, συμπεραίνουμε πως η παιδαγωγική είναι αναγκαία. Αυτό δε σημαίνει πως όποιος δεν την έχει δε μπορεί από μόνος του να συμπεριφέρεται κατ' αυτό τον τρόπο, και όποιος την κατέχει εμφανίζεται αυτόματα ως αυτόκλητος σωτήρας. Αναμφίβολα πάντως, η παιδαγωγική κατάρτιση είναι ουσιώδης και καθοριστική και αυτό πρέπει να αποτελεί γενική παραδεκτή αλήθεια.

ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΚΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ ΕΝΟΣ ΧΗΜΙΚΟΥ ΜΗΧΑΝΙΚΟΥ

Μάνθου Ειρήνη Πρόεδρος Συλλόγου Φοιτητών Χημικών Μηχανικών Α.Π.Θ.

Μ

ετά τις πανελλαδικές εξετάσεις οι περισσότεροι τελειόφοιτοι του λυκείου που επιλέγουν τη σχολή των Χημικών μηχανικών, μπαίνουν με την εξής απορία: τι εστί και τι πραγματικά κάνει ένας Χημικός μηχανικός; Ο χημικός μηχανικός λοιπόν μαθαίνοντας τις ιδιότητες της ύλης καθώς και βασικές διεργασίες για την επεξεργασία της, είναι σε θέση να υπολογίζει και να σχεδιάζει εγκαταστάσεις βιομηχανικών μονάδων. Μπορεί επίσης να προβλέψει την πορεία παραγωγής ενός προϊόντος λαμβάνοντας υπόψη φυσικά το κόστος της βιομηχανίας, την προστασία του περιβάλλοντος και τη βιομηχανική ασφάλεια και υγιεινή. Όπως γίνεται αντιληπτό ένας χημικός μηχανικός δραστηριοποιείται περισσότερο στο χώρο της βιομηχανίας (φάρμακα, τρόφιμα, πετρέλαια, χημικά) και έχει τον πρώτο λόγο στις βιομηχανικές παραγωγικές διαδικασίες καθώς και στην εξέλιξη των ιδιοτήτων νέων προϊόντων. Το επάγγελμά

του όμως δεν περιορίζεται μόνο στον συγκεκριμένο τομέα. Υπάρχουν επαγγελματικές δυνατότητες που μπορούν να ενταχθούν στο φάσμα απασχόλησής του, όπως η Δημόσια Διοίκηση, η Οικολογική Τεχνολογία, η Περιβαλλοντική Μηχανική, ο Προγραμματισμός, η ανάπτυξη τεχνολογιών για τη συντήρηση και την ανάδειξη της πολιτιστικής κληρονομιάς και η Πληροφορική. Με βάση τις τεχνολογικές εξελίξεις διαφαίνεται ότι πεδία όπως η Βιοτεχνολογία, η Νανοτεχνολογία και η Αειφόρα Χημική Τεχνολογία θα προσελκύσουν το Χημικό Μηχανικό στα επόμενα χρόνια. Συνοψίζοντας, συμπεραίνει κανείς ότι η χημική μηχανική παίζει καθοριστικό ρόλο στην ικανοποίηση των αναγκών μιας κοινωνίας. Η παραγωγή ενέργειας, τροφίμων και φαρμάκων καθιστά την επιστήμη αυτή μεγίστης σημασίας για τον άνθρωπο και θεμέλιο της aειφόρου και Βιώσιμης ανάπτυξης.

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

032 thessεις

BRAIN DRAIN

Το φαινόμενο Από την αρχή της οικονομικής κρίσης το 2009 ο αριθμός των νέων επιστημόνων που αποδήμησαν από την Ελλάδα είναι πολύ μεγάλος και δύσκολα μπορεί να υπολογισθεί με ακρίβεια. Σε δημοσίευμα της βρετανικής Guardian (Smith, 2015) γίνεται λόγος για συνολικό αριθμό νέων μεταναστών περί τις 200.000. Μια βασική διαφορά των σύγχρονων μεταναστών από αυτούς των δεκαετιών του 50 και του 60 είναι το υψηλό μορφωτικό επίπεδο τους. Το μεγαλύτερο ποσοστό αποτελούν απόφοιτοι ΑΕΙ οι οποίοι ακολουθούν ακαδημαϊκή καριέρα στο εξωτερικό, εργάζονται ως στελέχη εταιριών σημαντικών για τις εθνικές οικονομίες των άλλων χωρών ή διακρίνονται για την επιχειρηματικότητά τους ιδρύοντας επιτυχημένες start-up εταιρίες. Στη Γερμανία οι Γιατροί αποτελούν την πλειοψηφία των Ελλήνων μεταναστών τα τελευταία χρόνια. Το πιο λυπηρό γεγονός είναι ότι η εκπαίδευση και η μόρφωση των επιστημόνων αυτών χρηματοδοτήθηκε από τις ελληνικές οικογένειες και το ελληνικό κράτος, και στη συνέχεια ξένα κράτη τους απορροφούν χωρίς η Ελλάδα να αποκομίζει το παραμικρό όφελος. Ακόμα και σε ακραίες περιπτώσεις που κάποια θετικά στοιχεία προκύπτουν για την οικονομία από το φαινόμενο μετανάστευσης νέων επιστημόνων, η συνολική επίδραση στην οικονομική ανάπτυξη παραμένει αρνητική (Lundborg, 2006). Μοναδικό ενθαρρυντικό στοιχείο αποτελεί η θέλησή των περισσοτέρων σύγχρονων μεταναστών να επιστρέψουν στην Ελλάδα, εφόσον δημιουργηθούν οι κατάλληλες συνθήκες

Ανάγκη επαναπατρισμού Αποτελέσματα της έρευνας που διεξήχθη το 2013 έπειτα από συνεργασία των Πανεπιστημίων Μακεδονίας και Θεσσαλίας (Labrianidis & Vogiatzis, 2013) περιγράφει και ποσοτικοποιεί τον φαύλο κύκλο που δημιουργείται μεταξύ ελλιπούς αξιοποίησης του ανθρώπινου δυναμικού μιας χώρας, της οικονομικής κρίσης και της μετανάστευσης. Μια σημαντική λεπτομέρεια που διευκρινίζεται είναι ότι η πρωτύτερη μη σωστή αξιοποίηση των αποφοίτων των ελληνικών πανεπιστημίων στην ελληνική αγορά εργασίας, εξ αιτίας των εν γένει προβλημάτων του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου, είναι ένας από τους βασικούς λόγους της οικονομικής κρίσης πέρα από τους προφανείς. Φυσικά, η μετανάστευση μεγάλου μέρους των νέων επιστημόνων αποτελεί τροχοπέδη σε οποιαδήποτε προσπάθεια ανόρθωσης της ελληνικής οικονομίας. Πιθανός επαναπαντρισμός όμως των αποδήμων επιστημόνων θα μπορούσε να συντελέσει σε εισρροή τεχνογνωσίας και σαφή αναβάθμιση του ακαδημαϊκού χώρου, του παραγωγικού μοντέλου, και του κρατικού μηχανισμού. Είναι στρατηγικής σημασίας λοιπόν η δημιουργία κινήτρων και θέσεων

εργασίας για τον σκοπό αυτό, στους τομείς οι οποίοι απορροφούν τους Έλληνες στο εξωτερικό. Η αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου της Ελλάδας πρέπει να βασιστεί σε τρεις άξονες: Αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα, Σύνδεση των πανεπιστημίων με τον ιδιωτικό τομέα, Κίνητρα νεανικής επιχειρηματικότητας και κίνητρα για καινοτόμες επιχειρήσεις.

Αναδιοργάνωση του δημόσιου τομέα Η ανάγκης εξυγίανσης του δημόσιου τομέα είναι προφανής και αποτελεί καθημερινό θέμα της πολιτικής επικαιρότητας στην Ελλάδα. Έλλειψη υγιούς κρατικού μηχανισμού φρενάρει κάθε πιθανότητα οικονομικής ανάπτυξης ακόμα και υπό την παρουσία ισχυρού ιδιωτικού τομέα. Δυστυχώς, παρότι όλα τα πολιτικά κόμματα αναγνωρίζουν το μεγάλο πρόβλημα, τα περισσότερα δείχνουν έλλειψη θέλησης και ανικανότητα όταν καλούνται να αντιμετωπίσουν το συγκεκριμένο ζήτημα. Εξορθολογισμός του δημοσίου δεν επιτυγχάνεται προσφέροντας σε κάθε Έλληνα μια θέση στο δημόσιο, ούτε όμως και με μη στοχευμένες γενικές απολύσεις. Ο κρατισμός που επικράτησε τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα, δεν αντιμετωπίζεται με μεγέθυνση ή παντελή εξαφάνιση του κράτους. Για την σωστή λειτουργία του κρατικού μηχανισμού είναι απαραίτητος ένας μικρός και ευέλικτος πυρήνας υψηλά αμοιβόμενων και μορφωμένων δημόσιων υπαλλήλων, οι οποίοι θα είναι ικανοί αλλά και θα τους επιτρέπεται να λαμβάνουν πρωτοβουλίες για τη λειτουργία του κράτους, χωρίς να είναι απαραίτητη για κάθε κίνηση τους μια πολιτική απόφαση. Για να δημιουργηθεί αυτός ο πυρήνας θα πρέπει το δημόσιο να έχει τη ευελιξία να απολύσει όποιους υπαλλήλους δεν προτίθενται η δεν είναι ικανοί να ανταπεξέλθουν στις νέες απαιτήσεις, έπειτα από κατάλληλη αξιολόγηση και να δημιουργήσει νέες θέσεις με κατάλληλα οικονομικά κίνητρα και δυνατότητες επαγγελματικής ανέλιξης, ώστε επιστήμονες που εργάζονται στο εξωτερικό να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του ελληνικού δημόσιου τομέα. Για παράδειγμα η μηχανογράφηση του δημόσιου τομέα, η οποία είναι απαραίτητη για την μείωση της διαφθοράς, την εξοικονόμηση οικονομικών πόρων και την βελτίωση των παρεχόμενων υπηρεσιών, προϋποθέτει την παρουσία υπαλλήλων με γνώσεις των νέων τεχνολογιών. Σύνδεση των πανεπιστημίων με τον ιδιωτικό τομέα Η έρευνα και οι σπουδές μεταπτυχιακού και μεταδιδακτορικού επιπέδου στα σύγχρονα πανεπιστήμια της Ευρώπης και των ΗΠΑ, καθώς και σε ανερχόμενα πανεπιστήμια της Ασίας είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τον ιδιωτικό τομέα και κυρίως με τη βιομηχανία. Η σχέση αυτή προσφέρει οικονομικούς πόρους στο πανεπιστήμιο και στους ερευνητές, ώστε να διεξάγουν έρευνα στον υψηλότερο επίπεδο, καθώς επίσης και κατάλληλη στόχευση ώστε η έρευνα να είναι εφαρμόσιμη

Στέφανος Γκατζογιάννης Διπλ. Πολιτικός Μηχανικός ΑΠΘ - Υποψήφιος Δρ. Τεχνολογικού Ινστιτούτου Καρλσρούης στην πράξη, βελτιώνοντας έτσι προϊόντα και υπηρεσίες. Έλλειψη σύνδεσης με τον ιδιωτικό τομέα σημαίνει αυτομάτως μείωση δυνατοτήτων και ευκαιριών για οποιονδήποτε ακαδημαϊκό στην προσπάθεια του να είναι ανταγωνιστικός σε διεθνές επίπεδο. Επίσης μειώνεται και η ανταγωνιστικότητα των ιδιωτικών εταιριών, καθώς η έλλειψη πρόσβασης σε τεχνογνωσία και έρευνα, αποτρέπει την ανάπτυξη νέων και καινοτόμων προϊόντων και αγαθών. Περιορίζεται έτσι ο ιδιωτικός τομέας σε εταιρίες που απλώς εισάγουν τεχνογνωσία, μειώνοντας τις πιθανότητες αύξησης της εγχώριας παραγωγής. Με αυτόν τον τρόπο θα αναβαθμιστεί το επίπεδο και οι συνθήκες έρευνας στο ελληνικό πανεπιστήμιο, δίνοντας κίνητρα στους απόδημους επιστήμονες να επιστρέψουν, προσφέροντας και αυτοί παράλληλα διασύνδεση με εταιρίες και ερευνητικά κέντρα του εξωτερικού, με ελάχιστες μάλιστα δημόσιες δαπάνες για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου. Ακόμα και εισροή κεφαλαίων από το εξωτερικό μπορεί να επιτευχθεί εφ' όσον εγκαθιδρυθεί δίαυλος συνεργασίας των ελληνικών πανεπιστημίων με τον ιδιωτικό τομέα ξένων χωρών. Αρκεί φυσικά οι νομικές και διοικητικές διαδικασίες για τη συνεργασία πανεπιστημίου-ιδιώτη να απλοποιηθούν, και η ευελιξία των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων μέσω του αυτοδιοίκητου να αυξηθεί.

Κίνητρα νεανικής επιχειρηματικότητας και κίνητρα για καινοτόμες επιχειρήσεις Σήμερα μερικές από τις εταιρίες με την μεγαλύτερη κεφαλαιοποίηση παγκοσμίως, είναι εταιρίες που δεν ανήκουν στη βαριά βιομηχανία αλλά σε νέες τεχνολογίες (ηλεκτρονικό εμπόριο, πληροφορική κτλ.). Αυτομάτως αυτό δίνει τη δυνατότητα σε χώρες που στερούνται μεγάλων βιομηχανιών όπως η Ελλάδα, εάν εκμεταλλευτούν σωστά το ανθρώπινο δυναμικό τους, να δημιουργήσουν πλούτο, χωρίς την απαίτηση μεγάλων επενδυτικών κεφαλαίων. Απαραίτητη προϋπόθεση φυσικά η παροχή κινήτρων για νέους επιχειρηματίες και καινοτόμες επιχειρήσεις. Ένα σταθερό φορολογικό σύστημα, φοροαπαλλαγές για νέες επιχειρήσεις, ή επιχειρήσεις που κάνουν νέες προσλήψεις καθώς και γενικότερη μείωση των φορολογικών συντελεστών σε νομικά πρόσωπα αλλά και προσφορά ρευστότητας στην αγορά από τις τράπεζες με την μορφή επιχειρηματικών δανείων θα δημιουργήσει κίνητρα για νεαρούς επιχειρηματίες που έχουν αποκτήσει πρόσβαση και εμπειρία στους νέους αυτούς τομείς της οικονομίας να επιστρέψουν στην Ελλάδα και από εκεί πλέον να υλοποιήσουν τις προσωπικές τους ιδέες.

Επίλογος Η άσχημη οικονομική κατάσταση της χώρας μας έχει οδηγήσει χιλιάδες νέους Έλληνες επιστήμονες στο εξωτερικό. Για τον επαναπατρισμό τους που μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για την ανατροπή του οικονομικού κλίματος και την ανάκαμψη της οικονομίας μας, είναι απαραίτητη μια σειρά μέτρων για την εξυγίανση του δημόσιου τομέα και την ισχυροποίηση του ιδιωτικού. Προϋπόθεση φυσικά αποτελεί η υπεύθυνη στάση των φιλελεύθερων προοδευτικών δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων της χώρας, οι οποίες επιβάλλεται να κυβερνήσουν απαλλαγμένες από τα συμπλέγματα κρατισμού του παρελθόντος, έτοιμες να αντιμετωπίσουν τις ιδεοληψίες των άκρων και να μετατρέψουν την τελευταία σοβιετική οικονομία της ευρωπαϊκής ηπείρου σε σύγχρονη πραγματικά φιλελεύθερη οικονομία.

thessεις

Ακαδημαϊκά - Επιστημονικά

034 thessεις

Τρίτη, 7 Απριλίου 2015 Προς: Πρύτανη Α.Π.Θ. κ. Μήτκα Περικλή Θέμα: Πρόταση για Διεξαγωγή «Διπλής Εξεταστικής» Σύμφωνα με την τροπολογία που κατατέθηκε στη Βουλή των Ελλήνων τον προηγούμενο Δεκέμβριο, ορίστηκε διπλή εξεταστική για όλους τους φοιτητές ανεξαρτήτως έτους εισαγωγής για την εξεταστική περίοδο του Ιανουαρίου – Φεβρουαρίου 2015. Ζητάμε λοιπόν η «διπλή εξεταστική» να πραγματοποιηθεί και για την ερχόμενη εξεταστική περίοδο του Ιουνίου 2015 για όλους τους φοιτητές. Σε περίπτωση που απόρριψης του αιτήματος μας για όλους τους φοιτητές θεωρούμε επιβεβλημένο να γίνει τουλάχιστον για τους «επί πτυχίω» φοιτητές Τα συσσωρευμένα προβλήματα της ελληνικής οικογένειας δεν επιτρέπουν καμία επιπλέον επιβάρυνση στον οικογενειακό προϋπολογισμό, μεγάλο μέρος του οποίου απορροφάται από τα μέλη τους που σπουδάζουν. Ως εκ τούτου είναι άμεση ανάγκη να επισπευσθεί η ολοκλήρωση των σπουδών των φοιτητών για να μπορούν να εξέλθουν στην αγορά εργασίας το συντομότερο δυνατό. Καλούμε λοιπόν τις Πρυτανικές Αρχές να συνδράμουν στην προσπάθεια αυτή. Τα προηγούμενα ακαδημαϊκά έτη, ύστερα από δική μας παρέμβαση, το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων προχώρησε στην υλοποίηση της «διπλής εξεταστικής». Δεδομένης λοιπόν της συνεχιζόμενης πίεσης και των δυσκολιών, ζητούμε να δοθεί στα Ιδρύματα η δυνατότητα διεξαγωγής «διπλής εξεταστικής». Με τον τρόπο αυτό, οι φοιτητές δεν θα είναι αναγκασμένοι να περιμένουν την επαναληπτική εξέταση των μαθημάτων που οφείλουν για τη λήψη του πτυχίου τους. Η μη εξασφάλιση της «διπλής εξεταστικής» για τους «επί πτυχίω» ειδικά φοιτητές μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα επιζήμια, καθώς δύναται να τους αφήσει εκτός μεταπτυχιακών προγραμμάτων σε περίπτωση που δεν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους έγκαιρα. Θεωρούμε ότι σύμφωνα με τις σχετικές διατάξεις του νόμου 4009/2011 και την σχετική αναθεώρηση 4076/2012 οι προϋποθέσεις και οι όροι συμμετοχής των φοιτητών στις εξεταστικές περιόδους είναι αρμοδιότητα που ορίζεται από τον Εσωτερικό Κανονισμό του κάθε Ιδρύματος ( Άρθρο 6 παραγρ γ) και μέχρι να καταρτιστούν και να ψηφιστούν οι Εσωτερικοί Κανονισμοί οι μεταβατικές διατάξεις του ίδιου νόμου ορίζουν ότι οι αντίστοιχες αρμοδιότητες μεταφέρονται στις Πρυτανικές Αρχές (άρθρο 80 παραγρ 22γ). Άρα θεωρούμε ότι ανεξαρτήτως αν θα αναλάβει κάποια σχετική πρωτοβουλία εκ νέου το Υπουργείο Παιδείας οι Πρυτανικές Αρχές έχουν την αρμοδιότητα να λάβουν απόφαση για το συγκεκριμένο ζήτημα. Εν κατακλείδι διεκδικούμε την διεξαγωγή «διπλής εξεταστικής» για την εξεταστική του Ιουνίου και την μόνιμη καθιέρωση της για τους «επι πτυχίω» φοιτητές μέσω των Εσωτερικών Κανονισμών με την διατήρηση του άρθρου 58 παραγρ 4 του Εσωτερικού Κανονισμού του Α.Π.Θ. Υπεύθυνος ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης Μπαλάσκας Γεώργιος

ΚΑΝΤΟ ΟΠΩΣ Ο

KENT! Χαδούλης Ρίζος Θοδωρής Υπεύθυνος Οργάνωσης ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Θεσσαλονίκης

“My blindness isn't a disability for me. It is an annoyance.”

Kent Cullers Και ο πλέον κοινωνικά ανάλγητος, δε θα μπορούσε να μείνει αδιάφορος στην περίπτωση του Αργύρη Κουμτζή. Του τυφλού μαθητή με την πληθώρα των διακρίσεων στο ενεργητικό του (σε διαγωνισμούς της Μαθηματικής Εταιρείας και της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών, στη Μαθηματική Ολυμπιάδα του 2011 και στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Σκάκι Τυφλών Ανδρών) που αρχικά η αίτηση εισαγωγής του απορρίφθηκε από το τμήμα φυσικής του ΑΠΘ. Ο αποκλεισμός του βασίστηκε στον κανονισμό του Τμήματος Φυσικής, το οποίο δε δέχεται ως φοιτητές, άτομα με κινητική αναπηρία στα άνω δύο άκρα ή με προβλήματα όρασης. Η τακτική αυτή νομιμοποιείται από το σχετικό νομικό πλαίσιο, που δίνει στη Σχολή την διακριτική ευχέρεια να αποφασίσει ποιές κατηγορίες αναπήρων δεν θα κάνει δεκτές. Είναι όμως η ελλιπής όραση του φέρελπη αυτού νέου, λόγος να μην τα καταφέρει; Αν προσπαθήσουμε να σταχυολογήσουμε τις δυσκολίες που θα συναντήσει, τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι αν μη τι άλλο εύλογα. «Πώς θα διαβάζει την ένδειξη του παλμογράφου;» ρώτησαν οι υπεύθυνοι του Τμήματος Φυσικής του ΑΠΘ, σύμφωνα με τον κ. Σωτήρη Κουμτζή, πατέρα του μαθητή, προσπαθώντας να εξηγήσουν τους λόγους της απόρριψης. Η τόσο απλουστευτική αυτή διατύπωση, περιγράφει ένα υπαρκτό πρόβλημα. Θα μπορέσει ο τυφλός μαθητής να ανταπεξέλθει στην εκπαιδευτική διαδικασία των εργαστηριακών μαθημάτων, που απαιτούν αυξημένη διαδραστικότητα, όπως οι υπόλοιποι φοιτητές; Υπό προϋποθέσεις, ναι! Ο τυφλός φοιτητής, με την επικουρία συμπαραστάτη, και την αγαστή συνεργασία των άλλων μελών της ομάδας που θα έχουν οπτική εποπτεία των πειραματικών διατάξεων μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις ενός εργαστηρίου. Προς αυτή τη κατεύθυνση μάλιστα, η σύγχρονη τεχνολογία έχει να συνεισφέρει πληθώρα λύσεων (πχ. τερματικά και εκτυπωτές Braille, συσκευές οπτικής ανάγνωσης χαρακτήρων, «ομιλούντα» πολύμετρα κτλ.) που θα διευκολύνουν την εκπαιδευτική διαδικασία. Δε συντρέχει λόγος ως εκ τούτου να μην ανταποκριθεί περίφημα (και) σε εργαστηριακό περιβάλλον.

Επιπρόσθετα, δικαιολογημένα θα αναρωτιόταν κανείς, με ποια κριτήρια θα βαθμολογείται ο τυφλός φοιτητής στα εργαστηριακά μαθήματα; Η απάντηση εδώ θα έπρεπε να είναι προφανής. Όπως και οι υπόλοιποι συμφοιτητές του! Φυσικά οι απαιτήσεις του διδάσκοντα από τον τυφλό φοιτητή μπορεί να διαφέρουν, αλλά σίγουρα δεν πρέπει να υπολείπονται των αντίστοιχων απαιτήσεων από τους υπόλοιπους φοιτητές. «Τι θα γίνει εάν ο φοιτητής δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα εργαστηριακά μαθήματα; Τι θα κάνει ο καθηγητής; Μήπως θα τον περάσει ως κίνηση ευσπλαχνίας;» θα αναρωτηθεί (όχι άδικα!) κάποιος. Ασφαλώς και όχι! Άλλωστε τέτοια άτομα δε ζητάνε συμπόνοια, αλλά ευκαιρίες. Και σίγουρα κανείς δε δικαιούται να τους αποστερεί την ευκαιρία να δοκιμαστούν και να πετύχουν ή να αποτύχουν. Ενίοτε μάλιστα διαπρέπουν. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα του αμερικάνου Kent Cullers. Tου πρώτου αστρονόμου που από γεννησιμιού του είναι τυφλός (παρότι κι άλλοι αστρονόμοι κατέληξαν τυφλοί στα βαθιά γεράματα με χαρακτηριστικότερη την περίπτωση του Galileo Galilei). Αν τα κατάφερε, ο γεννηθείς το 1949, Kent , γιατί να μη τα καταφέρει ο Αργύρης σήμερα που η διαθέσιμη τεχνολογία προσφέρει περισσότερες ευκολίες. Κι αν διέπρεψε ο Kent στην αστρονομία χωρίς να έχει ατενίσει ποτέ τον ουράνιο θόλο, σε τι υστερεί ο Αργύρης; «Δεν έχουμε περιθώριο να νιώσουμε ούτε απογοήτευση, ούτε πικρία γιατί τόσα χρόνια σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης αν δίναμε αυτό το περιθώριο στον εαυτό μας δεν θα μπορούσαμε ν' αντέξουμε», σχολίαζε ο Αργύρης στην είδηση της απόρριψής του. Κι όσο βλέπει τον κόσμο με τα μάτια της αστείρευτης αυτής θέλησης, θα μπορεί να ατενίζει πέρα απ' τα εμπόδια που βάζει η «τυφλή» πολιτεία. *Τελικά, αφού το θέμα πήρε διαστάσεις, ο μαθητής έγινε δεκτός από το τμήμα Φυσικής ΑΠΘ.

thessεις

Κοινωνικά

036 thessεις

Η ΕΠΟΧH ΤΩΝ ΝEΩΝ! ΜΙΑ ΕΠΟΧH ΕΥΚΑΙΡΙΩΝ Αλέξιος Χασάπης, Γραμματειακός Πανεπιστημίου Μακεδονίας

Δ

εν είναι λίγες οι φορές που έχουμε ακούσει ότι αυτό που χρειάζεται η κοινωνία μας προκειμένου να βρει λύση στο κοινωνικοοικονομικό αδιέξοδο που αντιμετωπίζει είναι να στραφεί στη νέα γενιά, σε νέα πρωτοπόρα άτομα που με τη φρέσκια τους ματιά μπορούν να αντιμετωπίσουν με δημιουργικό και παραγωγικό τρόπο αυτά τα ζητήματα. Να πάψει δηλαδή να βασίζεται και να έχει ως παράδειγμα παλαιές και σε πολλές περιπτώσεις αχαϊζουσες μεθόδους στις οποίες κατέφευγαν τα εκάστοτε συστήματα και να εφαρμόσει καινοτόμες ιδέες οι οποίες και αρμόζουν στο σύγχρονο χαρακτήρα της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας η οποία τα τελευταία χρόνια έχει επέλθει σημαντικών εξελίξεων και αλλαγών και αποζητά από τα μέλη της να συμβαδίσουν με αυτές. Πώς θα γίνει όμως αυτό όταν η χώρα και η υιοθετημένη νοοτροπία της επανειλημμένα στρέφουν την πλάτη τους σε καθετί νέο, καινοτόμο και πρωτοποριακό; Πώς θα αλλάξουν τα δεδομένα όταν οι νεανικές ιδέες απορρίπτονται προκαταβολικά και οι παρωχημένες εξιδανικεύονται; Ας το παραδεχτούμε όλοι, και ιδέες υπάρχουν και δυνατότητες υλοποίησης, απλώς ο φόβος για οτιδήποτε καινούργιο και άγνωστο λειτουργεί ως τροχοπέδη της εξέλιξης. Και σα να μην έφτανε αυτό οι ιδέες αυτές παραμένουν πολλές φορές εγκλωβισμένες στο παρακμάζον γραφειοκρατικό σύστημα, το οποίο παράλληλα πετυχαίνει τη φθορά και την διάβρωση τους. Αυτά όμως δεν έχουν πτοήσει ακόμα τη νέα και ελπιδοφόρα αυτή γενιά η οποία έχοντας πάρα πολλά όνειρα και στόχους ψάχνει κάθε δυνατή διέξοδο ώστε να τα υλοποιήσει. Οι νέοι άνθρωποι έχοντας πλέον εγκλιματιστεί με την υπάρχουσα κατάσταση, έχουν ανοίξει τους ορίζοντες τους και έχουν παρεκκλίνει από την παλιά νοοτροπία η οποία δεν δύναται να ικανοποιήσει τις ανάγκες και τις απαιτήσεις τους. Επιπρόσθετα πρόκειται για μια γενιά πλέον συνειδητοποιημένη και αποφασισμένη να ξεφύγει από την αδράνεια και δυναμικά να αντιμετωπίσει όλα όσα την

απασχολούν, ακόμα κι αν αντιμετωπίζουν εμπόδια. Διακρίσεις κι επιτυχίες σε όλους τους τομείς είναι το χαρακτηριστικό αυτής της γενιάς. Πολιτική, επιστήμη, τέχνη, οικονομία, είναι μόνο μερικοί από αυτούς με τους οποίους καταπιάνονται αυτοί οι άνθρωποι και στους οποίους μεγαλουργούν. Υψηλόβαθμες θέσεις του επιχειρηματικού τομέα καταλαμβάνονται από άτομα ιδιαίτερα μικρής ηλικίας, εφευρέσεις και έρευνες διεξάγονται από “μικρές” εφυίες, ενώ με την πολιτική καταπιάνονται νέοι άνθρωποι που δεν έχουν στόχο τον πλούτο και την κοινωνική καταξίωση αλλά αποσκοπούν μόνο στη βελτίωση της κοινωνίας και την ανάδειξη του πολιτικού συστήματος στο καλύτερο δυνατό. Ακόμη πιο αξιοσημείωτο όμως είναι το ότι η γενιά μας δεν περιορίζεται σε ιδέες που βασίζονται σε αστικά πρότυπα αλλά τολμάει να παρεκκλίνει από αυτές και να επιχειρήσει την επανασύνταξη του πρωτογενή και δευτερογενή τομέα στα πλαίσια της κοινωνικής ανάπτυξης. Με άλλα λόγια στοχεύει ξανά στην απόκτηση πρώτων υλών και στη συνέχεια στη μεταποίηση τους σε προϊόντα χρήσιμα είτε για την εγχώρια αγορά είτε για την παγκόσμια. Επιδιώκουν πλέον την αποκέντρωση που μέχρι τώρα θεωρούνταν παλιομοδίτικη. Έχουν κατανοήσει τα οφέλη που μπορούν να αποκομίσουν από αυτούς τους τομείς και επιδιώκουν να τα αξιοποιήσουν στο μεγαλύτερο δυνατό βαθμό. Παρ' όλα αυτά τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί μια αισιόδοξη εξέλιξη των πραγμάτων δεδομένου ότι όλοι οι παράγοντες της οικονομίας έχουν αρχίσει να στρέφονται προς αυτή τη γενιά και να εναποθέτουν τις ελπίδες της ανάπτυξης στα νεανικά αυτά μυαλά. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κατορθώσει να βρεθούν στο επίκεντρο της πολιτικής και οικονομικής σκηνής της χώρας και να δημιουργήσουν το αισιόδοξο κλίμα που όλοι χρειαζόμαστε ώστε να επέλθει η ανάπτυξη. Το ζήτημα όμως είναι να μην επαναπαυθούμε μόνο σε αυτά τα μικρά βήματα αλλά να επιδιώξουμε μεγάλα και επιβλητικά που θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο και πιο αποδοτικό αύριο.

thessεις

Κοινωνικά

038 thessεις

ΘΕΣΜΟΙ ΣΕ ΚΡΙΣΗ

Η ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΔΑΠ-ΝΔΦΚ Νομικής Σχολής ΑΠΘ

Η

δικαιοσύνη, ως μία από τις τρεις λειτουργίες της Πολιτείας (νομοθετική, εκτελεστική, δικαστική) που πρώτος ο Μοντεσκιέ διέκρινε, κατοχυρώνεται ρητά και στον παρόντα καταστατικό Χάρτη της χώρας μας στις ποικίλες εκφάνσεις της. Το Σύνταγμα ορίζει πως καμία ποινή δε μπορεί να επιβληθεί χωρίς νόμο που ίσχυσε πριν από το διαπραττόμενο έγκλημα και που ορίζει τα στοιχεία της αξιόποινης συμπεριφοράς. Η αρχή του νόμιμου δικαστή επιβάλλει κανείς ο οποίος υπάγεται στη δικαστική κρίση να μη στερείται του δικαστή που ορίζει ο νόμος για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά του, από την άποψη της αρμοδιότητας και της σύνθεσης του δικαστηρίου. Και φυσικά ο πυρήνας του δικαιώματος των πολιτών για δίκαιη κρίση των συμπεριφορών τους, που ξεφεύγουν του αποδεκτού κοινωνικού πλαισίου και ενδύονται τον νομικό μανδύα, είναι η αξίωσή τους προς το Κράτος για παροχή επαρκούς δικαστικής προστασίας (όπως κατοχυρώνεται στο αρθ. 20 του Συντάγματος). Μία αξίωση που συνεπάγεται όχι απλώς την πρόσβαση στο δικαστικό μηχανισμό απ' τον καθένα, αλλά πολύ περισσότερο την διάστρωση του δικαιοδοτικού συστήματος με τέτοιον τρόπο ώστε να παρέχονται ίσες ευκαιρίες διεκδίκησης και αποδείξεως των αντιμαχόμενων μερών και ίση νομοθετική προστασία των συμφερόντων τους. Πέρα απ' τις επιμέρους διατάξεις, κύριος πυλώνας του Συντάγματός μας είναι η αρχή του κράτους δικαίου, που επίσης κατοχυρώνεται ρητά σ' αυτό. Πολλές θεωρίες έχουν διεκδικήσει επικρατήσεως σχετικά με το περιεχόμενο και την πραγματική έννοια της αρχής αυτής. Κι αυτό γιατί η εξήγηση της ασαφούς έννοιας του κράτους δικαίου θα μπορούσε να μας καθοδηγήσει εύκολα στο να επιτύχουμε μία Πολιτεία δίκαιη και ευνομούμενη ορθώς, κατά την κοινή αντίληψη. Η πραγματική σημασία της αρχής, θεωρώ πως δε λύνει και ιδιαίτερα ερωτηματικά, καθώς Κράτος Δικαίου είναι ακριβώς εκείνη η κοινωνία που διέπεται και κυβερνάται με γνώμονα τις συνταγματικές επιταγές. Είναι, με άλλα λόγια, ένα Κράτος που σέβεται τα θεμελιώδη δικαιώματα των πολιτών του, μεριμνά για την όσο το δυνατόν καλύτερη πραγμάτωση και προστασία τους, εγγυάται την ειρηνική και εύρυθμη κοινωνική συμβίωση, προστατεύει τους θεσμούς και τις αρχές του Πολιτεύματος και δρα προς το συμφέρον της ολότητας και της Πατρίδας. Ένα Κράτος δίκαιο σε κάθε τομέα της δραστηριοποίησής του. Από τις συνταγματικές εγγυήσεις και προβλέψεις, όμως,

μέχρι την πρακτική εφαρμογή τους έχει διανοιχτεί τα τελευταία χρόνια ένα δύσκολα προσπελάσιμο χάσμα. Η οικονομική κρίση που έπληξε και τη χώρα μας γρήγορα μετατράπηκε σε μία κρίση θεσμών και αξιών, που έχει οδηγήσει σε σκεπτικισμό και αμφισβήτηση της προστασίας του Δικαίου. Η ταχύτητα της πραγματικότητας και η επιτακτικότητα των οικονομικών αναγκών σε μία αμείλικτη παγκοσμιοποιημένη αγορά που συμμετέχει και η χώρα μας έστρεψαν όλα τα βλέμματα στην αναδιάρθρωση της Οικονομίας, στην ενίσχυση της εγχώριας Αγοράς και στην επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων. Υπό τις συνθήκες αυτές το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε, ως όφειλε, προς την συρρίκνωση της εκτάσεως προστασίας των συνταγματικών δικαιωμάτων, ώστε, πέρα απ' τη διατήρηση του απαραβίαστου σκληρού πυρήνα τους, τέθηκε σε υπέρτερη θέση το συμφέρον του Κράτους. Η κοινή γνώμη αντιμετώπισε την κατάσταση αυτή ως μία κοινωνική αδικία και θεωρήθηκε πως οποιοδήποτε μέτρο ανατρέπει την καθεστηκυία τάξη είναι αντισυνταγματικό. Εν ολίγοις, θεωρητικά, η κοινωνική δικαιοσύνη έχει πληγεί αδικαιολόγητα και ως ζητούμενο δεν υφίσταται πλέον. Θα πρέπει να καταστεί ξεκάθαρο πως η Δικαιοσύνη δε συνιστά έννοια στατική, απόλυτη στην υπάρχουσα εκδήλωσή της και αδιαπραγμάτευτη με τον ίδιο τρόπο για όλους. Το δίκαιο διαμορφώνεται από δύο πάντοτε αντικρουόμενες δυνάμεις, το δικαίωμα της μονάδας και το συμφέρον της ομάδας και διαμορφώνεται εν τέλει ως το αποτέλεσμα μίας διαπραγματευτικής προσπάθειας και αμοιβαίων υποχωρήσεων. Γιατί η Δικαιοσύνη ως αφηρημένη έννοια διέπεται από απείρως εκτενέστερη και βαθύτερη πολυπλοκότητα από την έννοια του δικαίου που ο καθένας μας έχει υπόψη του στην καθημερινότητά του για το δικό του μικρόκοσμο. Η δεύτερη αυτή έννοια αντικατοπτρίζεται στο δικαιικό μας σύστημα, στην επίλυση των κάθε λογής ποινικών, αστικών και εμπορικών διαφορών. Τα δικαστήριά μας δεν καλούνται να ρυθμίσουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας ως ολότητας, αλλά να ψέξουν επιμέρους συμπεριφορές που απομακρύνονται απ' το δέον και πλήττουν τη λειτουργία αυτή. Για το λόγο αυτό η Δικαιοσύνη ως κοινωνική αξίωση με την απονομή της από τα δικαστήρια είναι δύο μέρη της ίδιας έννοιας που βαίνουν παράλληλα και αρκετές φορές αλληλοκαλύπτονται, ποτέ, όμως, δεν ταυτίζονται. Αυτή ακριβώς η ταύτιση έχει επιφέρει την αξιακή κρίση που

ίσως η χώρα μας εν τέλει να βιώνει, αν και εν αγνοία της, εντονότερα απ' την οικονομική. Οι άπειρες νομοθετικές μεταβολές, η γραφειοκρατία, η έλλειψη πλήρους συστήματος μηχανοργάνωσης, η ραγδαία αύξηση των οικονομικών απαιτήσεων του Κράτους σε συνδυασμό με τον περιορισμό των οικονομικών και κοινωνικών απολήψεων των πολιτών δημιούργησαν το πλαίσιο για τη διαμόρφωση ενός κλίματος αβεβαιότητας και αμφισβήτησης της Δικαιοσύνης ως θεσμού. Και ο καθένας δικαίως ή αδίκως πληττόμενος θεωρεί ακόμη πως οποιοδήποτε μέτρο που απολήγει σε αρνητικό πρόσημο στον οικονομικό του προϋπολογισμό είναι άδικο. Πως οποιαδήποτε ωφέλεια αποκομίζει το Κράτος ως οικονομικό υποκείμενο σε βάρος των αντίστοιχων συμφερόντων των πολιτών είναι άδικη. Όπως έχει εκτεθεί παραπάνω, καμία τέτοια απλοϊκή αντίληψη της πραγματικότητας δεν ευσταθεί. Κάθε θεσμοθετημένο διαδικαστικό μέτρο του δικανικού μας συστήματος έχει ως υπόβαθρο το σκεπτικό της προστασίας της ολότητας απ' τις παραβατικές συμπεριφορές και τη στάθμιση των συμφερόντων δικαστικής δυναμικής των αντιμαχόμενων πλευρών. Πόσο μάλλον, κάθε δυσμενές μέτρο που σε πρώτη ανάγνωση φαίνεται να πλήττει την κοινωνική δικαιοσύνη είναι υποχρέωση του πολίτη να το εξετάσει και μία δεύτερη φορά, όχι μόνο με βάση το τι αλλάζει αλλά και με βάση το τι θα έπρεπε να ισχύει εξ' αρχής. Κάθε περιορισμό συγκεκριμένης ελευθερίας που κάποτε απολάμβανε θα πρέπει να τον εξετάσει και με γνώμονα αν οι συνθήκες της εποχής του επιτρέπουν τη διατήρηση ενός προνομίου που ίσως να στερεί κάτι ουσιοδέστερο από τον διπλανό του, και όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο. Γι' αυτό το λόγο το μεγαλύτερο πλήγμα στο θεσμό της Δικαιοσύνης έρχεται από εμάς τους ίδιους. Μια Κοινωνία που δοκιμάζεται σε πολλά επίπεδα και ένα Κράτος που προσπαθεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του είναι νομοτελειακά δεδομένο πως θα προβεί σε αυστηρές ενέργειες. Το δίκαιο ή το άδικο αυτό για τον πληττόμενο μεμονωμένα, όμως, δε μπορεί να συναρτάται στην κοινή συνείδηση με την αντίληψη της υποβάθμιση του Δικαίου, της περιθωριοποίησης και αλλοτρίωσης του συνόλου των θεμελιωδών δικαιωμάτων των πολιτών. Οι ισοπεδωτικές αντιδράσεις είναι παντελώς μη σκόπιμες. Η ανάπτυξη της συλλογικής συνείδησης, άλλωστε, είναι περισσότερο αναγκαία σε περιόδους δοκιμασίας της Πατρίδας, και μόνο με ασπίδα τους θεσμούς μπορούμε να το επιτύχουμε.

thessεις

Κοινωνικά

040 thessεις

21Η ΜΑΡΤΙΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗΣ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑΣ Τράιτσες Σταύρος Γραμματειακός Φιλοσοφικής Σχολής

Έ

να από τα σημαντικότερα εμπόδια που προκαλούν αποσταθεροποίηση μεταξύ των κοινωνιών, είναι αυτό του ρατσισμού. Προτού εξετάσουμε όμως τις ρίζες του φαινομένου αλλά και το γιατί αναπτύσσεται με ραγδαίους ρυθμούς μέρα με την μέρα , θα πρέπει να δούμε ποιός είναι ο ορισμός του που ταυτόχρονα κάνει κατανοητή την δομή του ζητήματος. Ρατσισμός , είναι η αντίληψη ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι όλοι ίσοι μεταξύ τους , αλλά μπορούν να διαχωριστούν σε κατώτερους και ανώτερους και μπορούν να διακριθούν είτε από την θρησκεία , είτε από την εθνικότητά τους και φυσικά και από την φυλή και το δέρμα τους. Το πιο συνηθισμένο είδος ρατσισμού που μπορεί κανείς να συναντήσει , είναι αυτό που έχει δώσει και την αρχική ονομασία στην λέξη , η οποία προέρχεται από την ιταλική razza που σημαίνει φυλή και δεν είναι άλλο από τον φυλετικό ρατσισμό.Ο φυλετικός ρατσιστής , πιστεύει σε διαφορές μεταξύ των ανθρώπων , οι οποίες βασίζονται σε βιολογικά αίτια και υποστηρίζει παράλληλα βάση της θεωρίας αυτής ότι κάποια φυλή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που μπορεί να διαθέτει , πρέπει να είναι αλλά και να αντιμετωπίζεται ως ανώτερη από κάποιες άλλες. Αυτό όμως δεν είναι παρά ένα μόνο είδος ρατσισμού που μπορεί να εντοπίσει κανείς καθώς υπάρχουν διάφορα άλλα είδη τα οποία δεν αποτελούν ένα φαινόμενο που έχει εμφανιστεί μόνο στην εποχή μας αλλά αποτελούν διαχρονικό φαινόμενο όπως είναι για παράδειγμα , η καχυποψία απέναντι σε άτομα που παρουσιάζουν διαφορετικά πολιτιστικά στοιχεία από αυτά που εμφανίζει κάποιο διαφορετικό εθνικό σύνολο αλλά και η αρνητική αντιμετώπιση ατόμων με κατώτερο οικονομικό υπόβαθρο από άλλα άτομα που ανήκουν σε διαφορετική κοινωνική τάξη.

Γενικότερα η λέξη ρατσισμός , χρησιμοποιείται για να περιγράψει τις πράξεις μιας ομάδας ανθρώπων , εναντίον μιας άλλης ομάδας. Η έννοια του ρατσισμού , δεν θα πρέπει να θεωρηθεί ως έννοια συνώνυμη με την φυλετική προκατάληψη καθώς είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό.Αν κανείς ξεκινήσει έρευνα πάνω στις απαρχές του , θα διαπιστώσει , ότι έχει τις ρίζες του στο έργο του Ζοζέφ Αρτύρ ντε Γκομπινώ Essai sur l' inégalité des races humaines ( Δοκίμιο πάνω στην ανισότητα των φυλών) που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1853 και έθεσε τις βάσεις στην εκμετάλλευση των αποικιών από τις χώρες που είχαν κρατήσει δικαιώματα πάνω σε αυτές που ήταν τότε κάτω από την ηγεμονία τους. Στην σημερινή εποχή , τα πράγματα έχουν εξελιχθεί όμως τελείως διαφορετικά απ΄ότι εκείνη την εποχή σχετικά με αυτό το πολύ σοβαρό ζήτημα και έχουν εκτραχυνθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό καθώς το ζήτημα που έχει δημιουργηθεί από την θεωρία του έφτασε να μην απασχολεί μόνο ορισμένες χώρες αλλά το σύνολο του πλανήτη .Έτσι όλο και περισσότεροι άνθρωποι , βρίσκονται σε συμφωνία με τις αρνητικές αντιλήψεις που έχει κάποιος άνθρωπος που υποστηρίζει το φαινόμενο αυτό καθώς ως βασικότερο τους επιχείρημα έχουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να βρίσκονται χωρισμένοι ανάλογα με την φυλή ή την κοινωνική τους ομάδα κάτι που βασίζεται όμως σε πεποιθήσεις που έχουν αποδειχθεί με πολλές επιστημονικές αλλά και ανθρωπολογικές έρευνες ως λανθασμένες , οι οποίες απέδειξαν περίτρανα πως όλοι οι άνθρωποι έχουν τον ίδιο πρόγονο , με αποτέλεσμα να έχουν τις ίδιες νοητικές και φυσιολογικές ικανότητες κάτι που καταρρίπτει με τον πλέον κατηγορηματικό τρόπο , την κεντρική φιλοσοφία του ρατσισμού.

ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ Ή ΚΡΙΣΗ

ΑΞΙΩΝ? Ματζίρης Εμμανουήλ Γραμματειακός Φιλοσοφικής Σχολής

Κ

αθημερινά γινόμαστε μάρτυρες ενός γενικού αδιεξόδου που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία. Πολλοί αρέσκονται να προφασίζονται ως αιτία την οικονομική κρίση, ανάγοντας το γεγονός σε οικονομικό συμβάν και περιορίζοντάς το αποκλειστικά σε οικονομικό επίπεδο. Είναι όντως όμως έτσι; Ναι, η κρίση είναι κυρίως οικονομική και αυτό αποδεικνύεται περίτρανα από την αδυναμία των ανθρώπων να εξασφαλίσουν τα προς το ζην και να διάγουν έστω ένα αξιοπρεπές επίπεδο διαβίωσης. Είναι, επίσης, διακριτή σε ποσοστά και αριθμούς που μαρτυρούν την αύξηση της ανεργίας. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι και μία βόλτα στην πόλη είναι αρκετή να καταδείξει την παρούσα κατάσταση: από τις συνήθειες των πολιτών που έχουν αλλάξει άρδην, αλλά, κυρίως, από τα πολλά καταστήματα, τα οποία πλέον έχουν οδηγηθεί σε κλείσιμο. Προσπερνώντας, όμως, κάποιος, το επιφανειακό - πλην υπαρκτό - οικονομικό αδιέξοδο, θα έρθει αντιμέτωπος με μία μεγάλη αλήθεια, κατά τη γνώμη μου πιο ισχυρή από το οικονομικό τέλμα. Θα διαπιστώσει - μετά λύπης- ότι η κρίση είναι πολυεπίπεδη και όχι μόνο οικονομική. Πρωτίστως η κρίση είναι ηθική. Και μάλιστα αυτή η ηθική κρίση που τώρα έγινε αντιληπτή, είναι και αυτή που μεταξύ άλλων μας οδήγησε εδώ. Διότι, όταν κάποιος δεν πλήρωνε τους φόρους που του αναλογούσαν, αδιαφορούσε για τους συμπολίτες του και τον ενδιέφερε μόνο το ιδιοτελές του κέρδος και το προσωπικό συμφέρον, επωφελούνταν παροχών που δε δικαιούνταν, με ανακριβή και ψεύτικα στοιχεία και απομυζούσε από το κράτος χρήματα, υπεξαιρώντας κατ' ουσίαν τον ίδιο του τον εαυτό, είναι σαφές το ηθικό τέλμα που βρισκόμασταν και το οποίο γίνεται πλέον ολοένα και πιο αντιληπτό. Η κρίση επίσης σαφώς είναι και

πνευματική – πολιτιστική. Τα τελευταία χρόνια πόσα εύπεπτα και ευτελή θεάματα δεν έχουν εμφανιστεί στη χώρα μας. Πόσες υποχωρήσεις στην ποιότητά τους δεν έχουν γίνει λόγω της κρίσης και πόσα καλαίσθητα τεκταινόμενα έχουν πάψει πλέον να λαμβάνουν χώρα. Όλοι μαθαίνουν να συνηθίζουν στο φτηνό και από οικονομική και από ποιοτική άποψη. Και δε θα είχα καμία απολύτως ένσταση στο “φτηνό” από οικονομική άποψη, αν συνοδευόταν πάντα και από ποιοτική αρτιότητα. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να καταδείξω και την απουσία των πνευματικών ανθρώπων από τα πράγματα της χώρας, αλλά και την αδιαφορία των υπολοίπων, όταν οι πρώτοι εκφέρουν άποψη γι' αυτά. Δε χρειάζεται μεγάλη οξύνοια ,τέλος, για να διαπιστώσει κανείς και το πολιτικό αδιέξοδο που η κρίση έχει επιφέρει. Η δυσπιστία των πολιτών στα μέχρι πρότινος άρχοντα κόμματα οδηγεί, όπως είναι αντιληπτό, σε ακόμα πιο επιζήμιες επιλογές την κοινωνία. Σε επιλογές ακραίων απόψεων και αντιλήψεων, απόψεις μισαλλόδοξες και απόλυτες που δεν ανταποκρίνονται στην πολυπολιτισμική πραγματικότητα σε διεθνές και εθνικό επίπεδο και δε συνάδουν με αυτή. Και παρότι στοιχεία και κατηγορίες έχουν προσαφθεί προσφάτως στους πολιτικούς αυτούς χώρους, εντούτοις, παραμένουν επικρατής πρόταση ανάμεσα στην εκλογή των πολιτών για τη διακυβέρνηση της χώρας. Αν όλα αυτά πάψουν να λαμβάνουν χώρα και να παρατηρούνται κατά κόρον στην ελληνική κοινωνία, τότε πράγματι υπάρχει ελπίδα για έξοδο από το αδιέξοδο. Αναμφίβολα, όμως, για να μη φτάσουμε στον πυθμένα του τέλματος, αυτή η αλλαγή πρέπει να γίνει τώρα και αποτελεί επιτακτική ανάγκη όσο ποτέ.

thessεις

Κοινωνικά

042 thessεις

VOLUNTEERISM New York, Tel Aviv, Melbourne, Chicago, Rome

… Thessaloniki Χαραλαμπίδου Ελισάβετ Τμήμα Αρχιτεκτόνων Μηχανικών

Ε

θελοντισμός είναι η αυθόρμητη, ενσυνείδητη και ανιδιοτελής προσφορά της ανθρώπινης ενέργειας για τη θεραπεία της ανάγκης του πλησίον. Η έννοια του εθελοντισμού βασίζεται στην ιδέα της ανθρώπινης αλληλοβοήθειας πού ο καθένας μας προσφέρει τον εαυτό του, αλλά και όλες του τις δυνάμεις στην υπηρεσία του πάσχοντα συνανθρώπου του χωρίς να ζητάει αμοιβή. Οι ρίζες του εθελοντισμού είναι βαθιές μέσα στην ιστορία και τη διαχρονική εξέλιξη της κοινωνίας. Ο εθελοντισμός ταυτίζεται με τη φιλανθρωπία, όπως χρησιμοποιήθηκε κατά την κλασική εποχή κυρίως για να αποδώσει μια καινούργια αρετή, την αγάπη για το συνάνθρωπο. Όσο όμως και αν επιδιώχθηκε από όλους να ταυτιστούν οι δύο έννοιες, ο εθελοντισμός συνεχίζει να εμπνέει περισσότερο, ειδικά στη σημερινή εποχή που κυριαρχεί ο ατομικισμός. Ο εθελοντισμός συνδέεται με την ανιδιοτελή προσφορά για την κοινή ευημερία. Συνδυάζει τα στοιχεία της ελεύθερης βούλησης και επιλογής με την ένταξη σε ένα πρόγραμμα δράσης. Στη σημερινή εποχή, η συνεχώς αυξανόμενη τάση δραστηριοποίησης εθελοντικών οργανώσεων, είναι αποτέλεσμα της αδυναμίας τόσο του κράτους όσο και των μηχανισμών της αγοράς, να αντιμετωπίσουν ικανοποιητικά τα ολοένα και πιο σύνθετα κοινωνικά, οικονομικά και περιβαλλοντικά προβλήματα. Έτσι οι εθελοντικές οργανώσεις ουσιαστικά δραστηριοποιούνται στην παραγωγή των "δημοσίων αγαθών". Αγαθά που το Κράτος αδυνατεί να προσφέρει σε επαρκή ποσότητα και ποιότητα, αλλά και ο ιδιωτικός τομέας δεν επιθυμεί να τα προσφέρει, εφόσον τα περιθώρια κέρδους δεν είναι ικανοποιητικά. Για τον λόγο αυτό οι προνοιακές και κοινωνικές υπηρεσίες, ο πολιτισμός, το περιβάλλον κ.λ.π. αποτελούν τα προνομιακά εκείνα πεδία στα οποία οι εθελοντικές οργανώσεις καλούνται να δραστηριοποιηθούν. Στη χώρα μας, ο εθελοντισμός σαν θεσμός δεν είχε, μέχρι πρόσφατα ανάλογη ανάπτυξη με αυτή των άλλων χωρών της Δύσης. O εθελοντισμός έχει μια σημαντική συμβολή στην οικονομική ανάπτυξη. Σύμφωνα με τον OHE, το 8% του AEΠ των κρατών (και σε ορισμένα κράτη μέχρι 15%), είναι αποτέλεσμα της εθελοντικής δράσης. Tο συμπέρασμα είναι ότι κανένα κράτος δεν μπορεί να αναπτυχθεί χωρίς τη συνεισφορά των εθελοντών, ατομικά ή συλλογικά, με τυπικές ή άτυπες μορφές. O εθελοντισμός είναι

ένα θέμα που μας αγγίζει όλους, ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και επαγγελματικής ιδιότητας. Συνιστά μια εξαιρετικά επιμορφωτική λειτουργία που ενδυναμώνει την κοινωνική αλληλεγγύη, ενισχύει την ενεργό συμμετοχή και τη συνύπαρξη, προσδίδοντας νέο περιεχόμενο στη ζωή μας. Ο πιο προφανής λόγος που οι άνθρωποι γίνονται εθελοντές είναι το πάθος τους για κάτι που αγαπούν. Μια τέτοια ευκαιρία δίνεται και στους κατοίκους της πόλης μας από το 2012 με τον θεσμό του OPEN HOUSE THESSALONIKI. Το Οpen House ήρθε και στην Ελλάδα και άνοιξε πρώτα τις πόρτες του στη Θεσσαλονίκη. Πρόκειται για έναν από τους σημαντικότερους διεθνείς θεσμούς με σκοπό την ανάδειξη και την προώθηση της αρχιτεκτονικής. Για ένα Σαββατοκύριακο, δημόσια και ιδιωτικά κτίρια ανοίγουν τις πύλες τους στο κοινό δωρεάν και η πόλη μετατρέπεται σε ένα μεγάλο μουσείο, με εκθέματα τα ίδια της τα κτίρια και την αρχιτεκτονική της. Η ιδέα ξεκίνησε από το Λονδίνο το 1992 και μέχρι σήμερα διαδόθηκε σε περισσότερες από 21 πόλεις ανά την υφήλιο αποκτώντας συστηματικούς επισκέπτες και υποστηρικτές, συνεισφέροντας στην ανάδειξη της σημασίας της αρχιτεκτονικής στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Στις πόλεις που συμμετέχουν παγκοσμίως, συμπεριλαμβάνονται ενδεικτικά: Νέα Υόρκη, Δουβλίνο, Τελ Αβίβ, Ιερουσαλήμ, Ελσίνκι, Μελβούρνη, Βαρκελώνη, Σικάγο, Ρώμη, Λισαβόνα, κ.α. Το πρώτο Open House Thessaloniki διοργανώθηκε στις 24 και 25 Νοεμβρίου 2012 και δέχτηκε πάνω από 12.000 επισκέψεις δίνοντας την ευκαιρία στο κοινό να γνωρίσει από κοντά την πόλη και την αρχιτεκτονική της. Η δράση αυτή διοργανώνεται από τον μη κυβερνητικό - μη κερδοσκοπικό οργανισμό Open House Greece, που ιδρύθηκε το 2012 και ανήκει στην ευρύτερη οικογένεια του Open House Worldwide, που μεριμνά για την παγκόσμια προβολή κάθε εκδήλωσης Open House. Στόχος είναι η προώθηση της πόλης της Θεσσαλονίκης αλλά και της χώρας μας στο εξωτερικό, μέσα από το πρίσμα της αρχιτεκτονικής δημιουργίας και του πολιτισμού. Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν σε έναν από τους σημαντικότερους διεθνείς αρχιτεκτονικούς θεσμούς στον κόσμο, στην πόλη μας μπορούν να επισκεφτούν την ιστοσελίδα http://www.openhousethessaloniki.gr και να δηλώσουν συμμετοχή.

ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ Γκογκίδης Γιώργος Τμήμα Μηχανικών Χωροταξίας και Ανάπτυξης Α.Π.Θ.

Η

μετανάστευση αποτελεί ένα κοινωνικό φαινόμενο το οποίο διαφοροποιείται από κοινωνία σε κοινωνία και από εποχή σε εποχή, πυροδοτώντας παράλληλα και τις ιδιαίτερες στάσεις του πληθυσμού απέναντι στους μετανάστες. Οι αντιδράσεις αυτές, σε συνδυασμό με τα ευρύτερα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά προβληματα που προκαλούνται από το φαινόμενο, καθιστούν αναγκαία την άμβλυνσή του. Στα πλαίσια των δυτικών κοινωνιών, η μετανάστευση αντιμετωπίστηκε αρχικά ως μια φυσιολογική μετακίνηση του πληθυσμού από ένα τμήμα της χώρας ή του κόσμου σε κάποιο άλλο, με σκοπό τα άτομα να αναζητήσουν καλύτερη τύχη και νέες ευκαιρίες. Το φαινόμενο αντιμετωπίστηκε ως μια εκδήλωση της ανθρώπινης φύσης, η οποία αναζητά το νέο, το καινούργιο. Η φυσιολογική αυτή έκφραση της ανθρώπινης συμπεριφοράς νομιμοποιήθηκε από τις ανάγκες του οικονομικοκοινωνικού συστήματος, καθώς η μετακίνηση του πληθυσμού παρείχε τη δυνατότητα εξεύρεσης αναγκαίων εργατικών χεριών μειώνοντας το κόστος παραγωγής. Χρησιμοποιήθηκε δηλαδή, για την εξυπηρέτηση των ευρύτερων οικονομικών, κοινωνικών και ιδεολογικών αναγκών των πρώτων βιομηχανιών κοινωνιών, συμβάλλοντας στην αύξηση του κέρδους διαμέσου της μείωσης του κόστους παραγωγής. Στη σύγχρονη μορφή της, η μετανάστευση, αποτέλεσε προϊόν των δομικών κοινωνικών συνθηκών και απαιτήσεων που συνδέονται με την άνιση κατανομή των αγαθών σε παγκόσμια κλίμακα και με την παγκοσμοιοποίηση των διεθνών επαφών και σχέσεων. Οι τεχνικές ελέγχου και επιτήρησης των δυτικών κοινωνιών κατασκευάζουν τη μετανάστευση ως κοινωνικό πρόβλημα, όταν οι μετανάστες δεν είναι απαραίτητοι για την παραγωγική διαδικασία. Όταν ο αριθμός τους υπερβεί το όριο το οποίο απαιτείται για την ομαλή λειτουργία και διαιώνιση των σχέσεων παραγωγής, στιγματίζονται ως ανεπιθύμητοι. Έτσι, ο μετανάστης από απαραίτητο λειτουργικό συμπλήρωμα της βιομηχανικής ανάπτυξης και εξέλιξης μετατρέπεται σε ιδιαίτερη κοινωνική κατηγορία, αναπαριστώντας στο συμβολικό επίπεδο την απειλή για την εθνική και πολιτισμική ισορροπία και ταυτότητα της κοινωνίας. Στο πρόσωπο του μετανάστη, οι

εκάστοτε κοινωνίες ενσάρκωσαν τη φιγούρα του κοινωνικά περιθωριοποιημένου, του αποτυχημένου, ο οποίος στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς εργασίας και κοινωνίας ήταν υπεύθυνος για την κατάστασή του. Ένα μεγάλο ποσοστό από τα άτομα που μετακινούνται από χώρα σε χώρα είναι οικονομικοί μετανάστες, οι οποίοι αναζητούν ένα καλύτερο μέλλον. Ωστόσο, οι μετακινήσεις αυτές στις μέρες μας είναι συχνές και υπέρογκες, με αποτέλεσμα να προκαλούνται προβλήματα στις χώρες υποδοχής. Οι χώρες αυτές καλούνται να αλλάξουν κοινωνική, θρησκευτική και κυρίως εκπαιδευτική πολιτική και να αναγνωρίσουν τα προβλήματα και τα αιτήματα των ανθρώπων από άλλες εθνότητες – πολιτισμικές ομάδες, που ζουν σε αυτές. Είναι αναγκαίο να ληφθούν μέτρα που θα εξασφαλίσουν όχι μόνο την αξιοπρεπή παραμονή των μεταναστών αλλά και τα εργασιακά τους δικαιώματα, καθώς η έλλειψη νομικού πλαισίου και πολιτικής προστασίας προς τους μετανάστες τους καθιστά ευάλωτους σε φαινόμενα ατομικής και συλλογικής αυθαιρεσίας. Ωστόσο, σεβασμός και αναγνώριση των πολιτισμικών στοιχείων μιας άλλης κουλτούρας δεν σημαίνει άκριτη υποδοχή όλων των κανόνων της κουλτούρας αυτής. Η καθολική αναγνώριση των πολιτισμικών στοιχείων της κάθε κουλτούρας οδηγεί στην εθνικιστική έξαρση και στην εμφάνιση φαινομένων βίαιης αντιμετώπισης των μεταναστών, όχι μόνο από τους πολίτες αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις και από τις αρχές. Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως η ένταξη των μεταναστών είναι σε μεγάλο βαθμό ευθύνη της χώρα υποδοχής, η οποία οφείλει να προστατεύσει τους μετανάστες, διασφαλίζοντας παράλληλα την εθνική της κυριαρχία και τα δικά της πολιτισμικά στοιχεία, όπως τις θρησκευτικές πεποιθήσεις αλλά και τις παραδόσεις. Συνοψίζοντας, καταλήγουμε στο συμπέρασμα πως το φαινόμενο της μετανάστευσης είναι ένα μείζον θέμα της σύγχρονης ιστορίας που απασχολεί ιδιαίτερα τις κρατικές ηγεσίες αλλά και τους πολίτες. Είναι, λοιπόν, απαραίτητη η δημιουργία μιας αυστηρής νομοθεσίας, με υποχωρήσεις τόσο από την πλευρά των χωρών υποδοχής όσο και από τους ίδιους τους μετανάστες, προκειμένου να εξασφαλιστεί η άμβλυνση όλων των προβλημάτων που έχουν προκληθεί.

thessεις

Κοινωνικά

044 thessεις

ΚΟΙΝΩΝΙΚOΣ ΡΑΤΣΙΣΜOΣ ΣΕ

Α.Μ.Ε.Α Αμοιράδης Θεόφιλος Φιλοσοφική Σχολή

Δ

εν το έχουμε ακούσει λίγες φορές. Το έχουμε δει ακόμα περισσότερες. Στη στάση του αστικού, στο σχολείο ,στο Πανεπιστήμιο, στο δρόμο. Ο κοινωνικός ρατσισμός κατά των αναπήρων ατόμων είναι γεγονός. Ποια είναι όμως τα αίτια και ποιες οι συνέπειες αυτού του σοβαρού κοινωνικού φαινομένου; Πρωταρχική αιτία, αποτελεί η ανατροφή των παιδιών από την οικογένεια. Διότι, όταν τα παιδιά μεγαλώνουν μέσα σε μια οικογένεια, που τα γαλουχεί έτσι, ώστε να θεωρούν οποιονδήποτε άνθρωπο διαφορετικό από αυτά, ως αποκλίνοντα και μη κανονικό, το αμέσως επόμενο βήμα είναι η δημιουργία ρατσιστικών αντιλήψεων αλλά και η εκδήλωση ρατσιστικών συμπεριφορών από μέρους των παιδιών προς τα άτομα αυτά και στη συγκεκριμένη περίπτωση, στους ανάπηρους. Επιπρόσθετο αίτιο αποτελεί και το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας. Όχι τόσο όσον αφορά τα εκπαιδευτικά εγχειρίδια και το περιεχόμενο τους. Μέσα σε αυτά, όλα περιγράφονται τέλεια και ιδανικά. Γίνεται λόγος για αποδοχή της διαφορετικότητας, για υψηλά ιδανικά και αξίες, για ανθρωπισμό. Το πρόβλημα βρίσκεται στη διδασκαλία του μαθήματος από τους εκπαιδευτικούς. Όταν λοιπόν κάποιος εκπαιδευτικός διδάσκει μέσα στη τάξη τον ανθρωπισμό, ενώ στο διάλειμμα, δεν συμπεριφέρεται με τον κατάλληλο τρόπο σε κάποιο παιδί με αναπηρία, πως είναι δυνατόν να μεταδώσει στα παιδιά το περιεχόμενο του μαθήματος αυτού; Ακόμα περισσότερο, πως είναι δυνατόν να φανεί ως πρότυπο ανθρώπου και εκπαιδευτικού στα παιδιά; Το μόνο που κάνει είναι να τους μεταδίδει ένα πολύ άσχημο πρότυπο, το οποίο αργότερα είναι πιθανόν να ακολουθήσουν και τα ίδια, είτε κατά τη διάρκεια της σχολικής τους φοίτησης, είτε κατά την ενήλικη ζωή τους. Τέλος, αιτία του συγκεκριμένου φαινομένου, αποτελούν και τα Μ.Μ.Ε. Προβάλλουν συνεχώς πρότυπα. Πρότυπα ομορφιάς, τελειότητας, κανονικότητας. Πρότυπα ψεύτικα, που ουσιαστικά προβάλλονται για εμπορικούς και μόνο λόγους. ''Η κανονικότητα και η τελειότητα πουλάει''. Γνωστή η έκφραση σε όλους μας και δυστυχώς αληθινή. Ναι, πουλάει. Τελικά όμως, μόνο πουλάει. Όταν η τηλεόραση προβάλλει την αναπηρία ως πρόβλημα και την θεωρεί μονόδρομο, μόνο κακό μπορεί να επιφέρει, καθώς τηλεόραση παρακολουθούν χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών. Και επειδή ως γνωστόν, οι περισσότεροι άνθρωποι, δε σκέφτονται κριτικά όσες πληροφορίες λαμβάνουν μέσω των (Μ.Μ.Ε.), στην πλειοψηφία τους, τείνουν να εφαρμόζουν όσα άκουσαν. Τις περισσότερες φορές μάλιστα, με θρησκευτική ευλάβεια, καθώς θεωρούν τους ανθρώπους

των Μ.Μ.Ε. ως αξιόλογους και μορφωμένους στο σύνολο τους. Όλα αυτά όμως, δε θα μπορούσαν παρά να έχουν και έναν πολύ σοβαρό αντίκτυπο στα άτομα με αναπηρία, είτε σωματική, είτε νοητική. Ως πρώτη συνέπεια, θα μπορούσε να οριστεί η αμηχανία των ατόμων αυτών σε δημόσιους χώρους. Εκεί, που όλα τα βλέμματα στρέφονται πάνω τους και οι ψίθυροι ξεκινούν. Στο σχολείο, σε κάποια δημόσια υπηρεσία, στο δρόμο, ακόμα και σε ένα καφέ. Τα άτομα αυτά, νιώθουν πάντα άσχημα, ακριβώς λόγω της αναπηρίας τους αυτής. Νιώθουν όμως ακόμα πιο άσχημα, όταν αυτή γίνεται αντικείμενο συζήτησης και υπονόμευσης τους από τους υπόλοιπους. Συνέπεια όμως, αποτελεί και η ανεργία τους. Σε θέσεις εργασίας, στις όποιες θα μπορούσαν να ανταποκριθούν, δεν επιλέγονται . Ακόμα και με ένα γεμάτο και πλούσιο βιογραφικό, δεν προσλαμβάνονται αφού η ιδιαιτερότητα τους αντιμετωπίζεται ως σημαντικό ψεγάδι. Ο εκάστοτε εργοδότης προτιμά να έχει υπό την σκέπη του κάποιον που δε θα του ζητήσει πολλά χρήματα, παρά κάποιον, ο οποίος βάση νόμου, δικαιούται βαρέα ένσημα, ακριβώς λόγω της αναπηρίας του. Τέλος, ως φυσική συνέχεια όλων των παραπάνω έρχεται ο κοινωνικός τους αποκλεισμός. Έχοντας αυτά τα κινητικά προβλήματα, τις περισσότερες φορές, τα άτομα αυτά κινούνται με κάποιο ανάλογο όχημα. Συχνά όμως, δυσκολεύονται ακόμα περισσότερο, καθώς σε πολλές περιοχές δεν υπάρχουν οι ανάλογες υποδομές για να μετακινηθούν και να καλύψουν τις εκάστοτε ανάγκες και υποχρεώσεις τους. Έτσι, σταδιακά αποσύρονται από την κοινωνική ζωή τους, καταλήγοντας ουσιαστικά σε μια εκούσια απομόνωση. Τελικά, καταλήγουμε στο εξής συμπέρασμα. Τα άτομα αυτά, έχουν ανάγκη από υποστήριξη. Όχι μόνο σωματική. Αυτή, τους την προσφέρει απλόχερα η ιατρική επιστήμη, με τις όποιες δυνατότητες της μέχρι σήμερα. Τα άτομα αυτά, έχουν ανάγκη περισσότερο από ψυχολογική και συναισθηματική υποστήριξη. Έχουν την ανάγκη να νιώσουν δυνατοί, ακόμα και αν δεν είναι πλήρως. Να νιώσουν πως έχουν δυνατότητες και πως αξίζουν ως άνθρωποι. Να νιώσουν ενεργά μέλη μιας κοινωνίας. Μα πάνω απ' όλα, να νιώσουν αγάπη και όχι κοροϊδία. Αποδοχή και όχι αποφυγή. Αγάπη και όχι ρατσισμό. Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, όλοι μας, να τους δεχτούμε έτσι όπως ακριβώς είναι. Διότι, μπορεί να είμαστε αρτιμελείς, αυτό όμως δε σημαίνει πως είμαστε περισσότερο άνθρωποι από αυτούς. Είμαστε ισότιμοι. Είμαστε απλά άνθρωποι.

thessεις

Κοινωνικά

046 thessεις

ΕΛΛAΔΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜOΣ ΔYΟ ΛEΞΕΙΣ ΣΥΝΩΝΥΜΕΣ Σταμέλος Σταμάτης Τμήμα Πολιτικών Μηχανικών

Ζ

ούμε σε μία χώρα που πολλοί έχουν πει πως είναι ένας επίγειος παράδεισος. Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί για το φυσικό περιβάλλον της Ελλάδας, πολλές ιστορίες έχουν αφηγηθεί από τους απανταχού τουρίστες που ήρθαν να θαυμάσουν τόσο αυτό που τόσο απλόχερα έδωσε η μητέρα φύση στη χώρα μας, όσο και τον πολιτισμό μας που όπως πολύ καλά όλοι γνωρίζουμε ελάχιστοι ως και καμία χώρα στον κόσμο δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί μας. Η Ελλάδα μπορεί να ικανοποιήσει και τους πιο απαιτητικούς, καθώς μπορεί να παρέχει τόσο ψυχική ηρεμία και σωματική ευεξία σε ένα ήρεμο νησί ή σε ένα παραδοσιακό χωρίο σε ένα από τα πολλά βουνά, όσο νύχτες ατελείωτες και ξέφρενη διασκέδαση, με τον παγκοσμίως γνωστό και αξιοζήλευτο ελληνικό τρόπο διασκέδασης. Τουρισμός λοιπόν, τι σημαίνει όμως αυτή η έννοια για την οικονομία μας, για τη χώρα μας, και εν κατακλείδι για μας τους ίδιους. Αρχικά κάποιος θα ήταν αν μη τι άλλο αφελής αν αρνηθεί την καθόλα θετική επίδραση του τουρισμού στην οικονομία της Ελλάδας. Για το 2014 σημειώσαμε ρεκόρ αφίξεων, το οποίο άγγιξε κοντά τα 18 εκατομμύρια τουρίστες μόνο για το καλοκαίρι! Ξενοδοχειακές επιχειρήσεις, καταστήματα, κέντρα διασκέδασης, ένα μεγάλο ακόμα φάσμα επαγγελμάτων από τον σερβιτόρο, τον μάγειρα, μέχρι τον ηλεκτρολόγο και τον ψυκτικό, περιμένουν την τουριστική περίοδο, είτε αυτή είναι χειμερινή, είτε καλοκαιρινή, προκειμένου να υπάρξει οικονομική δραστηριότητα , η οποία θα τονώσει την ανεμική ελληνική οικονομία στην δύσκολη συγκυρία που διανύουμε. Διάφορες οικονομικές έρευνες έχουν δείξει πως ο τουρισμός αποτελεί τον μοχλοβραχίονα της Ελληνικής οικονομίας, και έναν από τους βασικότερους πυλώνες στους οποίους πρέπει να στηριχθεί η Ελλάδα για να μεγαλώσουν οι δείκτες και οι ρυθμοί ανάπτυξης. Έπειτα ο τουρισμός για την χώρα μας εκτός από την μεγάλη του συμβολή στην οικονομία, μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως

όπλο στην εξωτερική μας πολιτική. Όπως προαναφέρθηκε την Ελλάδα επισκέπτονται εκατομμύρια τουρίστες κάθε χρόνο, στους οποίους μπορούμε να εδραιώσουμε στη συνείδηση τους το ελληνικό στοιχείο, τον ελληνικό πολιτισμό και να χρησιμοποιήσουμε την αγάπη και το σεβασμό τους για την χώρα μας υπέρ μας. Για παράδειγμα μπορεί να σκεφτεί κανείς την περίπτωση με τις καρυάτιδες. Από τον μεσαίωνα μια από τις καρυάτιδες βρίσκεται στην Αγγλία, παρόλο που ακόμα και τώρα μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ελλάδα ζητάει κάτι που δικαιωματικά της ανήκει, οι Βρετανοί αρνούνται να το επιστρέψουν. Ας φανταστούμε για μια στιγμή την δύναμη που θα είχε μια παγκόσμια κίνηση για να επιστραφεί η καρυάτιδα πίσω με πρωτοβουλία τόσο ελληνική όσο και στηριζόμενη στα εκατομμύρια των ανθρώπων που βλέπουν το μουσείο της Ακρόπολης και κάποιος τους εξηγεί ότι απλά θέλουμε πίσω κάτι που μας ανήκει και δεν μας το επιστρέφουν, την ίδια στιγμή που οι Άγγλοι διαδίδουν άτυπα στον κόσμο που επισκέπτεται τα μουσεία τους «δεν τα κλέψαμε, μας τα δάνεισαν επ' άπειρον». Τέλος, ο τουρισμός για τους Έλληνες αποτελεί κομμάτι εθνικής υπερηφάνειας. Είμαστε υπερήφανοι να ξέρουμε πως η χώρα μας είναι πρώτη σε προτιμήσεις στην διεθνή τουριστική κοινότητα, πως κατακτούμε κάθε χρόνο νέα ρεκόρ σε αφίξεις, πως βραβευόμαστε για τις παραλίες μας και το φυσικό μας περιβάλλον, πως ο πολιτισμός και η ιστορία μας είναι κάτι παραπάνω από αξιοζήλευτος για όλους τους λαούς του κόσμου. Γιατί σε τελική ανάλυση η φιλοξενία είναι μια αρετή που πηγάζει από την αρχαία Ελλάδα και περνάει από γενιά σε γενιά. Ο τουρισμός είναι το καμάρι μας, είναι ο μοχλός της ανάπτυξης μας και πρέπει να τον προσέχουμε αυτόν, το περιβάλλον μας και τον πολιτισμό μας. Θα κλείσω με μία φράση από μια διαφημιστική καμπάνια για τον τουρισμό στην Ελλάδα, «Επισκέπτεσαι την Ελλάδα, επισκέπτεσαι τον κόσμο».

thessεις