356 frerieën van de H. Drievuldigheid of van O.L. Vrouw van Remedie, die door hun vrijwillige geldelijke bijdragen de aktie tot vrijkoping moesten steunen. In 1620 beval de paus de confrerieën van de H. Drievuldigheid en van O.L. Vrouw van Remedie te versmelten tot één confrerie. De confrerieën der Trinitariërs werden gewoonlijk opgericht op vraag van de plaatselijke pastoor, door de minister-generaal of één of andere hooggeplaatste Trinitariër en bekrachtigd door de bisschop. Om lid te worden van de confrerie van de H. Drievuldigheid volstond het vier verplichtingen na te leven: 1. zich laten inschrijven als lid van de confrerie, 2. dagelijks een aantal gebeden opzeggen en zich schikken naar de godsdienstige oefeningen der confrerie, 3. naar vermogen een aalmoes storten tot vrijkoping van de slaven, en 4. het wit schapulier, in verkleinde vorm, met blauw-rood kruis, dragen en ermee begraven worden. De confrerie had in de parochiekerk veelal een eigen altaar, toegewijd aan de H. Drievuldigheid, waar soms het beeld van O.L. Vrouw van Remedie werd vereerd. Bij ons zijn er ook kerken waar O.L. Vrouw van Remedie niet voorkomt, waarschijnlijk omdat er een plaatselijke Mariadevotie bestond (Ruiselede, Dadizele). Een offerblok, in onze streken in de vorm van het beeld van een gevangen en geketende kristenslaaf, stond nabij het confreriealtaar. Op zekere dagen werd processie gehouden in of zelfs buiten de kerk, meestal eens in de maand, waarin het beeld van O.L. Vrouw van Remedie en de confreriestandaard werd rondgedragen. Ook in de begrafenissen van de confraters werd deze standaard meegedragen. De bedelorden (kapucijnen, minderbroeders) waren de gewone predikanten op de feestdagen van de confrerie. Het belangrijkste feest was H. Drievuldigheidszondag alsook de feestdagen van de stichters: 8 februari (Joannes de Matha) en 20 november (Felix van Valois). Maar ook Sint-Agnes, Sint-Catharina, Aswoensdag, Witte Donderdag en Allerzielen. Aan het hoofd der confrerie stond de pastoor als directeur, bijgestaan door ‘sorghers’, die op gestelde tijden rekening aflegden. De boekhouding werd nogal verwaarloosd en meestal werd, soms met vele jaren achterstand, rekening over meer dan één jaar ineens opgemaakt. Wie zich als lid liet inschrijven ontving een gedrukt in-
Biekorf. Jaargang 75