Maismonitor

Hoe goed een plant groeit, is afhankelijk van hoeveel zonlicht de bladeren kunnen opvangen voor fotosynthese. Amerikaanse onderzoekers ontwikkelden een robot die dit berekent aan de hand van de hoek die de bladeren maken ten opzichte van de stam.

Om een inschatting te maken van de groei van een plant, moesten onderzoekers met een gradenboog het veld in. Een arbeidsintensief klusje, waarbij de hoeken, tussen de bladeren en de stam, elk afzonderlijk moesten worden opgemeten. Die zijn immers een maat voor de efficiëntie van fotosynthese. Dit werk kan de robot AngleNet overnemen, zeggen de onderzoekers van de North Carolina State University (NCSU) en de Iowa State University (ISU). De resultaten publiceerden ze in het wetenschappelijke tijdschrift Journal of Field Robotics. ‘In het geval van mais, wil je dat de bovenste bladeren relatief verticaal staan en de onderste bladeren meer horizontaal’, legt NCSU-onderzoeker landbouwtechniek en eerste auteur Liron Xiang uit. ‘Zo vangt de plant het meeste zonlicht op.’

Het AngleNet-systeem bestaat uit een robot en een op machine learning gebaseerd softwareprogramma dat de hoeken van de bladeren voor elke plant afzonderlijk opmeet. De onderzoekers navigeren een bestaande landbouwrobot, de PhenoBot 3.0, daarvoor handmatig door het maisveld. Op de robot zijn acht camera’s en stroboscopische lampen gemonteerd op vier verschil- lende hoogten. Elk niveau bevat twee camera’s die een 3D-modellering van de planten mogelijk maken en de hoogte van de bladeren tot de grond opmeten.

‘Dat is belangrijke informatie voor plantenveredelaars’, zegt Xiang. ‘Zo kunnen ze de bladhoekverdeling voor elke rij planten beoordelen en op basis daarvan genetische lijnen identificeren met gewenste – of ongewenste – eigenschappen.’

De machine is ontwikkeld voor maisvelden, maar kan ook worden aangepast voor andere graangewassen zoals sojabonen. De robot gaat ruim 45.000 euro kosten. (SB) •

Rolf zag een ding

Sommige dingen stralen misschien geen hoogwaardig ingenieurswerk uit, maar getuigen wel van denken als een ingenieur.

Hangbrug

‘Geen onverwachte bewegingen’, zegt Nick. ‘We kunnen niet meer terug.’

Nick staat al op de hangbrug, net ten zuiden van Nairobi National Park, die ons over een kloof van een meter of vijftien diep naar de glasfabriek aan de andere kant moet brengen. Ik sta nog aan het begin van de brug en zie het pad door de bosjes achter ons geblokkeerd door een nogal indringend kijkende baviaan die haar jonkie stevig vasthoudt.

Vooruit kunnen we ook niet: halverwege de brug bevindt zich een deurtje dat op slot zit. De glasfabriek wil niet dat mensen onaangekondigd de achtertuin in lopen. Het duurt vijf angstige minuten voor iemand op ons telefoontje reageert en de deur opent.

De brug (zie foto linksonder) is er eentje van het type waar Steven Spielberg warm van wordt: van ijzerdraad aan elkaar gevlochten, zonder enige solide onderdelen. Je kijkt continu naar de rivier onder je.

Of er ooit een ingenieur aan de brug heeft gerekend betwijfel ik, maar als dat al zo is, dan lijkt het er niet op dat deze is bedoeld voor meer dan één persoon tegelijk.

Toen we bij de brug aankwamen, zeiden we tegen elkaar dat we één voor één erover heen zouden gaan, maar met de komst van ons booskijkende primaat- familielid besluiten we toch gezamenlijk over te steken. Bij elke stap kraakt, piept en schommelt de brug. We zien stukjes ijzerdraad over elkaar heen schuiven. Zwetend en trillend aan de overkant gekomen bedanken we de glasfabriekmedewerker die opendeed en besluiten we voor de terugweg een omweg te nemen.

Een omweg die niet meer verschillend had kunnen zijn dan de heenweg. Een kilometer stroomopwaarts van de glasfabriek ligt – ik verzin dit niet – ‘Rolfs Place’. De Rolf naar wie deze plek is vernoemd, blijkt een oude Duitser die na een carrière als chef zijn eigen hotel-restaurant begon. Helaas is hij zelf overleden, maar zijn in Duitse stijl opgetrokken Place, met gewelfde ramen en stenen bogen, is een stevig kasteel dat nog lang zal blijven staan.

Geheel passend bij een kasteel heeft Rolf’s Place een superdegelijke hangbrug over de kloof (rechtsonder). Heerlijk veilig met dikke stalen tuien, die zo te zien recent nog een onderhoudsbeurt hebben gehad, en een vloer van tien centimeter dik hout waar je niet tussendoor kan kijken. Netjes doorgerekend door een ingenieur, volgens geldende normen ontworpen en gebouwd. Zo’n brug die Steven Spielberg veel te saai vindt. Man, wat houd ik van saaie bruggen.

Meriç Kessaf is bouwkundestudent aan de TU Delft. Ze verloor veel van haar naasten bij de aardbeving in Turkije. Nu zet ze zich in voor hulp en een sterkere wederopbouw.