‘Ik wist dat mijn familie in Antakya risico liep’

‘Met een groepje medestudenten op de faculteit Bouwkunde wilden we iets doen voor de slachtoffers van de aardbeving in Syrië en Turkije. Maar wat? Geld inzamelen, warme truien opsturen? Ineens beseften we: juist met onze specifieke kennis kunnen we van waarde zijn. Zo ontstond het Syrian Turkish Architectural Recovery Team (START-TU Delft). Eind maart organiseerden we op de TU Delft een projectweek. Tientallen studenten van verschillende opleidingen deden mee en ook veel docenten leverden een bijdrage. In eerste instantie dachten we dat er in het rampgebied vooral behoefte zou bestaan aan noodonderkomens, maar we realiseerden ons vrij snel dat de problemen met het neerzetten van een huisje of een containerwoning niet zijn verholpen. Eigenlijk moet alles opnieuw worden aangelegd. Sommige studenten richtten zich dus op herstel van de infrastructuur, andere zochten een oplossing voor het afval. Weer andere ontwierpen modulaire huisvesting van materiaal dat daar beschikbaar is.’

Breuklijnen

‘Ik ben zelf ook geraakt door de aardbeving. Mijn ouders komen uit Antakya (Antiochië), middenin het rampgebied, en ik ben veel familieleden verloren. Voor ik aan bouwkunde begon, studeerde ik aardwetenschappen aan de Universiteit van Amsterdam en deed ik onderzoek naar grondsoorten en breuklijnen in het gebied. Toen werd me al duidelijk dat mijn familie in een risicogebied woonde. Mijn eerste paper gaf antwoord op de vraag of Antakya stevig in z’n schoenen staat als er een aardbeving zou plaatsvinden. De conclusie: Nee, al zal de schade niet overal even groot zijn. Een van de problemen is dat men er is gaan bouwen zonder masterplan. Er zijn weliswaar regels en voorschriften, maar het lijkt erop alsof iedereen maar wat doet. En soms is een ontwerp op papier in orde, maar hebben bouwers toch wat extra water door het beton gemengd om de bouw te versnellen en goedkoper uit te zijn. Dat winstoogmerk zal er echt uit moeten. Ik hoop dat men dat nu beseft, maar ik ben er niet gerust op. In Turkije is alles politiek, ook als het om bouwen gaat. Ik had bij aardwetenschappen geleerd dat de gebouwen in Antakya niet bestand waren tegen een aardbeving en besloot daarom om ook bouwkunde in Delft te gaan studeren. Ik zou rond 13 februari van dit jaar naar Antakya afreizen voor mijn eindproject rond de vraag: hoe zijn de bestaande gebouwen aardbevingsbestendig te maken? Een week eerder vond de aardbeving plaats. Nu staat mijn eindproject op pauze, terwijl het onderwerp alleen maar relevanter is geworden.’

Aardbevingsbestendig

‘Misschien dat ik me nu ga richten op Istanboel. Een aardbeving is natuurlijk niet op de dag te voorspellen, maar als je ziet hoe de breuklijn door Turkije loopt en waar de afgelopen eeuwen bevingen hebben plaatsgevonden, dan is de kans groot dat die stad binnen enkele jaren wordt getroffen door een grote aardbeving. Nog altijd zie ik kansen in het aardbevingsbestendig maken van gebouwen. Het zal moeilijk zijn, het zal een hoop geld kosten, maar het moet gebeuren, want zo’n hele stad opnieuw bouwen is niet realistisch. Vermoedelijk moet per gebouw worden vastgesteld wat de mogelijkheden zijn. Ik wil me daar in verdiepen en hoop dat het er in het najaar alsnog van komt. Met START zijn we erin geslaagd om binnen drie weken een compleet programma voor de projectweek vorm te geven, met onder meer gastcolleges van hoogleraren uit het rampgebied. We legden zelf contacten, maar er kwamen ook veel mensen op ons af. Veel experts boden vanuit hun eigen, specifieke kennis hulp aan. Nu gaan we de beste elementen uit elk van de concepten combineren tot een groot ontwerp. Dat gaan we samen met het bedrijfsleven uitwerken tot een prototype. Is dat getest, dan gaan we ermee aan de slag in het rampgebied.’ •