ΕΑ 183

Φύλλο Νο 183

• 17 Δεκέμβρη 2008 • Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη • 1 ευρώ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Εργατική Αριστερά

Εξέγερση της νεολαίας

ÄåêáðåíèÞìåñç åöçìåñßäá ãéá ôï óïóéáëéóìü

Óåë. 6-11

6045

Με απεργίες, καταλήψεις, διαδηλώσεις, για την ανατροπή

Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

Στα σύντομα... Δεκάδες οι προφυλακισμένοι -με βαριές κατηγορίες- από τις διαδηλώσεις καταγγελίας της δολοφονίας του Αλέξη. Ιδιαίτερη προτίμηση δείχνει το σύστημα στους μετανάστες, που συνελήφθησαν κατά τις διαδηλώσεις ή στο «σορό». Είναι υπόθεση τιμής για το κίνημα και την Αριστερά να μη μείνει ούτε ένας στη φυλακή, να μη σταθεί καμιά κατηγορία… Ξέμεινε, λέει, η ΕΛΑΣ από δακρυγόνα και λοιπά χημικά κατά των διαδηλωτών. Εξαντλήθηκαν τα αποθέματα. Και παράγγειλαν καινούργια από το Ισραήλ. Έτσι είναι. Όταν αγοράζεις πολύτιμα προϊόντα για την επιβίωση του καθεστώτος, απευθύνεσαι στον καλύτερο κατασκευαστή. Και στον πιο δοκιμασμένο. Έστω και αν έτσι μπαίνεις στο ρίσκο να σπρώξεις τους διαδηλωτές να απευθυνθούν, αντιστοίχως, στους Παλαιστίνιους για ανταλλαγή τεχνογνωσίας. Γιατί, πράγματι, μια Ιντιφάντα μας χρειάζεται… Λάβρος ο Ν.Κακλαμάνης κατά των διαδηλωτών και του ΣΥΡΙΖΑ στα κανάλια. Ο κάποτε υπαρχηγός του Σαμαρά και εισηγητής της άποψης να μετατραπεί η Πολ.Αν. σε ακροδεξιόρατσιστικό κόμμα, με πρότυπο τον Λεπέν, από τότε που έγινε δήμαρχος το παίζει δημοκράτης. Μόνο που στη Δημοτική Αστυνομία έχει βολέψει όλες τις «λίστες» των άνεργων Ρέηντζερ ή Κενταύρων της ΟΝΝΕΔ και αρκετά ξαδερφάκια τους από τη Χρυσή Αυγή. Και τα λεβεντόπαιδα καλοπερνάνε, απολαμβάνοντας πέρα από το μισθό και ό,τι αποσπάνε, «αρμέγοντας» μετανάστες και μικρομαγαζάτορες. Κατά τα άλλα «τάξη και ηθική»… Μέσα στην αναμπουμπούλα, στο ΣΥΡΙΖΑ την έπεσε και ο Βωβός για την παρεμπόδιση της ανέγερσης εμπορικού κέντρου, τύπου Mall, στο Βοτανικό. Συνεπικουρούμενος ασφαλώς από Βαρδινογιανναίους, Μπομπολαίους και λοιπές κατασκευαστικές δυνάμεις που ορέγονται την περιοχή. Το θράσος είναι που έβαλαν μπροστά τους εργαζόμενους, ανησυχούντες -τάχαγια τον κίνδυνο να πέσουν στην ανεργία. Ούτε τσίπα… Πέθανε ο Τάσος Παπαδόπουλος. Λένε ότι ο νεκρός δεδικαίωται, αλλά μάλλον πρόκειται για υποκρισία. Ο Καραμανλής δήλωσε ότι στον Τάσο «ο ελληνισμός οφείλει πολλά». Όχι μόνο ο ελληνισμός, αλλά και το Βατοπέδιο, αφού το γραφείο του τέως προέδρου οργάνωνε και εκπροσωπούσε τις ιερές off shore. Ακόμα, οι νεκρολογίες «ξέχασαν» την αναφορά στην ένταξη του Τάσου στο δίκτυο της ΕΟΚΑ (εκείνο του διαβόητου Πολ.Γεωρκάτζη), που έγινε διάσημο για τη «σκιά» περί συνεργασίας με την Ιντέλιτζενς Σέρβις (ναι, τη μυστική υπηρεσία της αποικιοκρατικής Βρετανίας) και που μετά την ανεξαρτησία συγκρότησε το ανηλεές κομμουνιστοφάγο «κέντρο». Από τα σημειώματα, που δήλωσαν «συγκίνηση» για την απώλεια, ξεχωρίσαμε αυτό της καλής εφημερίδας «Πριν». Κρίμα… Σωματέμποροι και χασισέμποροι κρύβονται πίσω από τους «κουκουλοφόρους», αποκάλυψε η Λιάνα Κανέλλη. Σωστό. Οι λαδέμποροι απουσίαζαν. Είχαν ημερίδα για τη συμμετοχή τους στη «λαϊκή οικονομία» που σχεδιάζει το ΚΚΕ, όπου, ως γνωστόν, εκτός των εργατών και των αγροτών, θα συμμετάσχει και το (τίμιο) μεσόστρωμα…

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

2

Από τη σταλινική «αδιαλλαξία» στη συναίνεση στον Καραμανλή

Πού το πάει το ΚΚΕ;

Μια πραγματική ψυχρολουσία επιφύλαξαν σε χιλιάδες αγωνιστές της Αριστεράς οι δηλώσεις της Αλέκας Παπαρήγα, μετά τη συνάντησή της με τον Καραμανλή στο μέγαρο Μαξίμου.

Τ

ο νόημα των διαδοχικών συναντήσεων του Καραμανλή με όλους τους πολιτικούς αρχηγούς ήταν σαφές. Ο πρωθυπουργός της Δεξιάς, σε μια κρίσιμη στιγμή για την κυβέρνησή του, στο αποκορύφωμα της πολιτικής κρίσης που προκαλούσαν οι μαζικότατες διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, απαιτούσε τη συναίνεση όλων των πολιτικών κομμάτων, για να βάλει το παλιό γνωστό δίλημμα: υποταχτείτε στα όρια της συνταγματικής «τάξης», αλλιώς θα προχωρήσω σε έκτακτα αστυνομικά μέτρα. Αυτό ήταν το επίδικο ζήτημα της ημέρας. Σ’ αυτό καλούνταν να απαντήσουν οι ηγεσίες της Αριστεράς. Δυστυχώς, η Αλέκα Παπαρήγα επέλεξε όχι να απαντήσει, ούτε καν να αποφύγει την πρόκληση, αλλά αντίθετα να ενισχύσει την πίεση που επιδίωκε να βάλει ο Καραμανλής. Στην πόρτα του Μαξίμου, η αναφορά στον ΣΥΡΙΖΑ για το «χάιδεμα των κουκουλοφόρων» ήταν εκκωφαντική. Αντικειμενικά κάλυπτε και εξαέρωνε όλα τα άλλα που είπε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ. Όχι τυχαία, την ίδια δήλωση επανέλαβε ο Καρατζαφέρης, επιλέγοντας να χρησιμοποιήσει ακριβώς τη φράση της Παπαρήγα. Την επομένη, όλες οι εφημερίδες της Δεξιάς αξιοποίησαν το «δώρο». Τα αντιδραστικά πρωτοσέλιδα παρουσίασαν την απαίτηση για υποταγή στην «τάξη και ασφάλεια», όχι σαν έκκληση

του πρωθυπουργού και του αρχηγού της ακροδεξιάς, αλλά σαν επιταγή της γ.γ. του ΚΚΕ! Το ίδιο βράδυ, η Λιάνα Κανέλλη, περιφερόμενη στα κανάλια, ανέλαβε την πρωτοβουλία να κάνει το «μήνυμα» ηχηρότερο, με το αηδιαστικό «σωματέμποροι και χασισέμποροι» που πέταξε στα μούτρα των διαδηλωτών, την ώρα που η αστυνομία εξαντλούσε στην Αθήνα τα αποθέματα δακρυγόνων που διαθέτει. Οι δηλώσεις αυτές προκάλεσαν αμηχανία ακόμα και σε πολλά μέλη του κόμματος. Έτσι κλήθηκαν τα πιο «ιδεολογικά» στελέχη, για να καλύψουν τα «κενά». Ο Δημ. Γόντικας, σε άρθρο του στο «Ριζοσπάστη» με τίτλο «Περί εξέγερσης», προσπάθησε να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Μας λέει ο Δ. Γόντικας: «Στο γενικό σχεδιασμό (σ.σ. της κυρίαρχης τάξης) πάντα ήταν και είναι επιδίωξη να απομακρύνει ή να εμποδίζει τη συνένωση της νεολαίας με το εργατικό κίνημα». Σωστό. Και γι’ αυτό, πάντα οι κομμουνιστές έδιναν σκληρές μάχες, χωρίς να αποφεύγουν τις κακοτοπιές, για να ενισχύουν αυτή τη «συνένωση». Αυτή την παράδοση απέφυγε να ακολουθήσει σήμερα το ΚΚΕ: Μετά τη δολοφονία του Αλέξη, οργάνωσε δύο δικές του, «καθαρούτσικες», διαδηλώσεις, που κατέληξαν να βαδίζουν στα στενά της Πειραιώς και του Μεταξουργείου, για να αποφύγουν τα προβλήματα «συνένωσης» με τους χιλιάδες νέους, που είχαν κυριολεκτικά καταλάβει το κέντρο της Αθήνας. Ο Δ. Γόντικας συνεχίζει υπεροπτικά, αντιμετωπίζοντας αφ’ υψηλού το πραγματικό κίνημα, στο ζήτημα των πολιτικών στόχων: «Φτάνει (σ.σ. το κίνημα) μέχρι το αίτημα να φύγει η κυβέρνηση. Τίποτα παραπάνω». Θα ήταν καλοδεχούμενη η κριτική, από τη σκο-

πιά του «κάτι παραπάνω». Δυστυχώς, το ΚΚΕ έμεινε «παρακάτω», αφού δεν προσυπογράφει ούτε το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση. Αυτό το απέδειξαν οι δηλώσεις Παπαρήγα -που ήταν μια αναμφισβήτητη ενίσχυση του Καραμανλή σε μια δύσκολη στιγμή. Όμως, για τους δύσπιστους υπάρχουν πάντα και οι επεξηγηματικές δηλώσεις της κ. Κανέλλη. Σε συνέντευξή της στη ΝΕΤ, επανέλαβε -με πιο βαθυστόχαστο ύφος- τον ισχυρισμό της «Αυριανής», ότι, τάχα, οι Αμερικάνοι ρίχνουν τον Καραμανλή: «Τρεις υπουργούς είχαμε, που παρουσίασαν το ζήτημα της Vodafone. Βουλγαράκης, Ρουσόπουλος, Παπαληγούρας. Η γυναίκα του Βουλγαράκη κινδυνεύει να πάει φυλακή, ο Ρουσόπουλος είναι σπίτι του και ο Παπαληγούρας γλίτωσε γιατί δεν έχει πλέον το υπουργείο Δικαιοσύνης…». Τέτοια υπεράσπιση σε υπουργούς της Ν.Δ. (με «αντιϊμπεριαλιστικά» παράσημα στους Βουλγαράκη και Ρουσόπουλο!!) δεν θα τολμούσε πλέον να εκστομίσει ούτε ο… Τράγκας. Το ΚΚΕ προσπαθεί να παρουσιάσει στα μέλη του την πλήρη αποκατάσταση του σταλινισμού ως αριστερή ιδεολογική στροφή. Πρόκειται για υποκρισία, αφού στο «πλαίσιο» αυτό χωράνε ακόμα και θρησκευάμενοι εθνικιστές όπως η κ. Κανέλλη. Τα χειρότερα όμως είναι στο επίπεδο της άμεσης πολιτικής, εκεί που το ΚΚΕ απέδειξε για άλλη μια φορά τον πάγιο φόβο του απέναντι στις πραγματικές, αυθεντικές, μαζικές κινητοποιήσεις (που πάντα κουβαλάνε και αντιφάσεις και προβλήματα) και -κυρίως- απέδειξε για άλλη μια φορά την ιδιότυπη «φιλικότητα» της ηγεσίας του προς τη Ν.Δ. Κρίμα…

ΣΥΡΙΖΑ: Να εμπεδωθεί η αριστερή πολιτική Η ηγεσία του ΣΥΝ άντεξε στην πίεση από τα δεξιά, απέφυγε να καταγγείλει τις κινητοποιήσεις γενικά, με το πρόσχημα της καταγγελίας των «κουκουλοφόρων».

Ο

Αλ.Αλαβάνος, βγαίνοντας από τη συνάντηση με τον Καραμανλή στο Μαξίμου, στάθηκε στον αντίποδα της άτακτης υποχώρησης της Αλέκας Παπαρήγα. Κάλεσε (χρησιμοποιώντας, όπως δικαιούται, τις δικές του εκφράσεις και χρωματισμούς) σε ενίσχυση των κινητοποιήσεων, επιμένοντας στο στόχο να φύγει η κυβέρνηση Καραμανλή και να διατυπωθεί μια «έμπρακτη συγνώμη» του κράτους απέναντι στη νεολαία. Η θέση αυτή έσπαγε το κλίμα γενικής συναίνεσης που επιδίωκε ο Καραμανλής, για να αντιμετωπίσει με ακόμα πιο σκληρή καταστολή το κύμα των διαδηλώσεων της νεολαίας. Όχι τυχαία, ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στο στόχαστρο όλων των καθεστωτικών δυνάμεων, που κραύγαζαν «Τάξη και ασφάλεια» και ενισχύονταν από την τοποθέτηση του ΚΚΕ περί «χαϊδέματος της τυφλής βίας». Πολύ περισσότερο, ο κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σταθερά στο πλευρό των διαδηλώσεων και ειδικότερα στην περιφέρεια αναδείχθηκε σαν ένα πολύτιμο δίκτυο στήριξης του αγώνα. Όμως, αυτά δεν έγιναν χωρίς παλινωδίες. Για άλλη μια φορά, η «ανανεωτική πτέρυγα» του ΣΥΝ (αυτή τη φορά με μπροστάρη το Ν. Κωσταντόπουλο) προκάλεσε την πλειοψηφία του κόσμου του ΣΥΡΙΖΑ και μάλιστα σε ώρα κρίσιμης αντιπαράθεσης. Είναι ένα ζήτημα που -ακόμαπεριμένει τη λύση του. Το ζήτημα γίνεται οξύ, όταν στα ΜΜΕ παρουσιάζονται κατ’ επανάληψη στελέχη που -ως εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ- υποστηρίζουν γραμμές αντίθετες με αυτήν του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΣΥΝ πρόβαλε, ως μέσο της πάλης ενάντια στον Καραμανλή, το αίτημα για εκλογές. Ήταν μια απόκλιση προς την «κοινοβουλευτοκεντρική» αντίληψη που, ευτυχώς, υποβαθμίστηκε μέσα στην ένταση των ημερών. Οι εκλογές θα είναι -πιθανότατα- τμήμα της απάντησης

των «από πάνω» στην πολιτική κρίση και θα γίνουν με διαδικασίες αναζήτησης μιας νέας «σταθερότητας», που ως προϋπόθεση έχει τον περιορισμό της κινηματικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ όφειλε να προτείνει με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα το αίτημα της ανατροπής της κυβέρνησης Καραμανλή από τα κάτω και από αριστερά, ακριβώς για να ανοίξει το δρόμο για κατακτήσεις και νίκες του κόσμου μέσα στην πολιτική κρίση που διαμορφώνεται. Πολλοί σύντροφοι διατυπώνουν τους φόβους ότι μια τέτοια γραμμή ανοίγει το δρόμο στο ΠΑΣΟΚ. Είναι φόβοι αδικαιολόγητοι. Η κυβέρνηση της Ν.Δ. θα πέσει αναμφισβήτητα. Το ερώτημα πλέον είναι το πώς και πότε θα πέσει. Σ’ αυτό το ερώτημα δεν κρίνεται μόνο ο πολιτικός χρόνος που απομένει στον Καραμανλή. Κρίνονται επίσης και τα περιθώρια που θα έχει η επόμενη κυβέρνηση για να συνεχίσει τη σημερινή αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική. Γι’ αυτό η Αριστερά έχει κάθε λόγο να συγκεντρωθεί στην προσπάθεια για την ανατροπή της κυβέρνησης κάτω από τα χτυπήματα των εργατών και της νεολαίας. Σ’ αυτή την προσπάθεια διαμορφώνεται σήμερα και ο συσχετισμός δυνάμεων για την επόμενη περίοδο. Σ’ αυτό το πλαίσιο ήταν λάθος οι υποχωρήσεις που έγιναν στην οργάνωση του συλλαλητηρίου της απεργίας στις 10 Δεκέμβρη. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει τελικά να αποφασίσει ότι δεν έχει λόγους να υποχωρεί παράλληλα με την ΠΑΣΚΕ, ότι η ρήξη με τη συμβιβαστική και ηττοπαθή πολιτική πρέπει να φτάσει και στη στάση μέσα στα όργανα της ΓΣΕΕ. Η οργάνωση των αγώνων είναι πλέον ένα ζήτημα όπου οφείλουμε όλο και περισσότερο να στηριζόμαστε στις δικές μας δυνάμεις και στον ίδιο τον κόσμο. Το λάθος της 10/12 επαναλήφθηκε με την υποχώρηση από την οργάνωση συλλαλητηρίου στη Βουλή, τη μέρα που θα ψηφίζεται ο προϋπολογισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει ενισχυμένος από το ξέσπασμα που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Αυτό, όπως και στο άρθρο 16, έγινε κατορθωτό μέσα από την αριστερή, ριζοσπαστική πολιτική. Η οποία πρέπει πλέον να εμπεδωθεί ως αδιαπραγμάτευτη.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

3

Αναγκαίο το μέτωπο νεολαίας-εργατών, με διάρκεια, πολιτικοποίηση, αποφασιστικότητα των αγώνων

Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων Το κύμα αγώνων, που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, δίκαια χαρακτηρίστηκε ως νεολαιίστικη, κοινωνική εξέγερση. Χιλιάδες και χιλιάδες νέοι -μαθητές, σπουδαστές, εργαζόμενοι- κατέλαβαν τους δρόμους όλων των σημαντικών πόλεων της χώρας, φωνάζοντας δυνατά ότι «δεν πάει άλλο».

Β

άζοντας στόχο των συνθημάτων και της δράσης τους την αστυνομία, έδειξαν την απόφασή τους να συγκρουστούν με την καταπίεση που έχει πάρει διαστάσεις ασφυκτικές. Βάζοντας στόχο των συνθημάτων και της δράσης τους τις τράπεζες -το σύμβολο της καπιταλιστικής απληστίας- έδειξαν την πρόθεσή τους να συγκρουστούν με την εκμετάλλευση, που έχει πάρει διαστάσεις συντριπτικές για το σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων. Το κύμα αυτό άντεξε την πρωτοφανή κατασταλτική αντεπίθεση που εξαπέλυσε η κυβέρνηση Καραμανλή (με τους τόνους των χημικών, τη χωρίς όριο βία των ροπαλοφόρων ΜΑΤ, τους πυροβολισμούς ενάντια σε 15χρονα παιδιά…). Άντεξε επίσης την πρωτοφανή συκοφαντική εκστρατεία που οργάνωσε η κυβέρνηση, με την αμέριστη στήριξη των ΜΜΕ και τη βοήθεια -δυστυχώς- των κραυγών του ΚΚΕ και της σιωπής του ΠΑΣΟΚ. Η ενορχηστρωμένη προπαγάνδα περί «τυφλής βίας» είχε ως στόχο να σκεπάσει τη δράση του κινήματος και να πιέσει τους νέους σε αναδίπλωση. Δέκα μέρες μετά, το κίνημα αυτό είναι ακόμα στους δρόμους. Με το συνδυασμό των διαδηλώσεων και τη δράση στους χώρους (με καταλήψεις στις σχολές και στα σχολεία) απειλεί να συνεχίσει να πιέζει την κυβέρνηση Καραμανλή πέρα από τα όρια της αντοχής της. Η πρωτοφανής ανθεκτικότητα αυτού του κινήματος μπορεί να εξηγηθεί μόνο στη βάση της αλληλεγγύης που δέχθηκαν οι διαδηλωτές από την πλειοψηφία της κοινωνίας. Στην έκρηξη οργής, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη, συνοψίστηκαν όλες οι πιέσεις που ο κόσμος μας δέχεται επί χρόνια: Η ακρίβεια και η διαρκής «λιτότητα» που έχουν ρημάξει το εισόδημα των εργαζομένων. Η ελαστικότητα που έχει σαρώσει τις εργασιακές σχέσεις, γεμίζοντας όλους τους εργατικούς χώρους με συμβασιούχους, με «μπλοκάκια», με ενοικιασμένους, με «προσωρινούς». Οι συστηματικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες που έχουν οδηγήσει τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Ταμεία κ.λπ. στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σε αυτό το ήδη άγριο τοπίο προστέθηκε ο εφιάλτης της κρίσης. Την ώρα που οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους διαθέτουν για τη «σωτηρία» των τραπεζών το μυθικό ποσό των 28 δισ. ευρώ, μας ζητάνε εμείς να είμαστε έτοιμοι να δεχθούμε νέες, ακόμα πιο σκληρές, θυσίες, για να σωθεί το σύστημα από την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Είναι απόλυτα φυσιολογικό και απόλυτα δικαιολογημένο να αναζητά πλέον ο κόσμος τις πιο «εκρηκτικές» εξεγερσιακές απαντήσεις που μπορεί να δώσει σε αυτήν την πρόκληση. Ταυτόχρονα, στην έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη, συνοψίστηκαν και όλοι οι -μεγάλοι και μικροίαγώνες της περασμένης περιόδου. Το

μεγάλο κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, το κίνημα του άρθρου 16. Η μεγάλη απεργία των δασκάλων και το ποτάμι διαμαρτυρίας για το ασφαλιστικό. Οι εκατοντάδες απεργίες που δεν μπόρεσαν να νικήσουν ή ακόμα και αυτές που ηττήθηκαν. Οι αγώνες του κόσμου που κράτησαν ανοιχτό το ζήτημα της αντίστασης και το αίτημα για ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι ένας «λογαριασμός» που σήμερα παρουσιάζεται στον Καραμανλή.

Διεθνής διάσταση

Αυτή η διάσταση είναι διεθνής. Σε όλη την Ευρώπη, μετά από 20 χρόνια νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας του κεφαλαίου και μέσα στη δίνη της κρίσης, ωριμάζει το ερώτημα: Με τι επιπέδου αγώνες πρέπει να απαντήσουμε στην κρίση; Γι’ αυτό ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Μπερλουσκόνι κι ο Μπράουν είναι πανικόβλητοι για τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει το «ελληνικό παράδειγμα». Δεν έχουμε ούτε ίχνος εθνικής αυταρέσκειας. Πριν λίγα χρόνια, εμπνεόμενοι από την εξέγερση στο Παρίσι, διαδηλώναμε με το σύνθημα: «Εδώ θα γίνει της Γαλλίας!». Σήμερα, είμαστε ευτυχείς όχι μόνο για τις πολύτιμες κινητοποιήσεις διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά κυρίως γιατί το κύμα αγώνων που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη, γίνεται κατανοητό από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη σαν μια πρόσκληση για ένα γενικευμένο ξεσηκωμό, για έναν νέο Μάη του ’68, για να απαντήσουμε στην κρίση. Αυτή την προοπτική οφείλουμε να επιβεβαιώσουμε. Μετά από 10 ημέρες στους δρόμους, τα καθήκοντα είναι η πολιτικοποίηση και το βάθεμα του κινήματος. Στις φωνές που

απαιτούν την αποκλιμάκωση, την εκτόνωση, την υποχώρηση στην «κανονικότητα», πρέπει να αντιτάξουμε την αντοχή και τη διάρκεια. Το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» είναι απολύτως κεντρικό. Η ετοιμόρροπη κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να ανατραπεί από τα κάτω, από τη δράση του κινήματος και από τα αριστερά. Αυτό σημαίνει όχι μόνο να φύγει από την εξουσία το εκτεθειμένο πολιτικό προσωπικό της Ν.Δ., αλλά και να ανατραπεί η πολιτική που υπαγόρευσαν όλα αυτά τα χρόνια οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες. Η πολιτική που, όπως έδειξε και η εμπειρία της εποχής Σημίτη, μπορεί να συνεχιστεί από μια σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο να περιμένουμε τις εκλογές για να πανηγυρίσουμε τη βέβαιη πια πτώση της Δεξιάς. Δεν πρέπει να αφήσουμε χρόνο στον Καραμανλή να συνεχίσει την αντεργατική-αντικοινωνική πολιτική του. Κυρίως, όμως, παλεύοντας τώρα για την ανατροπή, προσδιορίζουμε τα πολιτικά όρια για την οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση, εμποδίζοντας σενάρια ομαλής «δικομματικής» εναλλαγής (και πολύ περισσότερο τα σενάρια για έναν κυβερνητικού Μεγάλο Συνασπισμό, ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ) και ανοίγουμε την προοπτική για νίκες και κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Με αυτή την προοπτική, η δράση στους δρόμους δεν είναι πλέον αρκετή. Χωρίς να εγκαταλειφθούν οι διαδηλώσεις, η στροφή για δράση στους χώρους (με καταλήψεις, αποχές, συνελεύσεις) είναι απαραίτητη. Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η κοινωνική διεύρυνση του κινήματος. Η Δεξιά δεν μπορεί να αντέξει την πίεση ενός αγω-

Διεκδικούμε: • Να απελευθερωθούν όλοι οι συλληφθέντες, να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες εναντίον τους.

• Να αφοπλιστεί η Αστυνομία. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ και όλα τα «ειδικά σώματα». Να αποσυρθεί ο τρομονόμος. Να τεθεί εκτός νόμου η χρήση των χημικών ενάντια στους διαδηλωτές.

• Άμεσα μέτρα στήριξης της δημόσιας εκπαίδευσης: διπλασιασμό των δαπανών. Προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού. Κατάργηση της «βάσης 10 και του νόμου Γιαννάκου. Ελεύθερη πρόσβαση όλων σε όλες τις βαθμίδες. Κατάργηση των ΚΕΣ και χτύπημα του ιδιωτικού-κερδοσκοπικού τομέα στην εκπαίδευση.

• Άμεσα μέτρα ενάντια στην «ελαστικότητα»: συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους τους συμβασιούχους, stage, ενοικιασμένους, προσωρινούς… Κατάργηση όλων των αντεργατικών διατάξεων της «φλεξικιούριτι». Μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία, σχολεία, Ταμεία κ.λπ., με βάση τα αιτήματα των συνδικάτων.

• Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με βάση τα αιτήματα των συνδικάτων. Να φύγει, τώρα, η κυβέρνηση Καραμανλή. Δικαιοσύνη και απόδοση ευθυνών για τη δολοφονία του Αλέξη, αλλά και για όλα τα «περιστατικά» αστυνομικής και ρατσιστικής βίας.

νιστικού μετώπου της νεολαίας και των εργαζομένων. Αυτή την ώρα το εργατικό κίνημα αντιμετωπίζει την πρόκληση του προϋπολογισμού. Είναι σαφές ότι τα συνδικάτα δεν στέκονται ούτε στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων. Στη γενική απεργία της 10 Δεκέμβρη αναδιπλώθηκαν έντρομα, αποσύροντας το κάλεσμα για απεργιακό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Η μεγάλη συμμετοχή και η αποφασιστικότητα στη διαδήλωση (που, τελικά, πραγματοποιήθηκε) τους έδωσε την κατάλληλη απάντηση. Σήμερα, λίγες μόνο μέρες πριν την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό στη βουλή, δεν έχουν ανακοινώσει καμιά σοβαρή πρόταση κλιμάκωσης. Αυτό το καθήκον πέφτει στις πλάτες των αγωνιστών της βάσης των σωματείων και της Αριστεράς. Είναι η ώρα για απεργιακή δράση, για συντονισμό των κλάδων που παλεύουν, για γενίκευση των αιτημάτων και απαίτηση για νίκες.

Αντιπολίτευση

Σε συνθήκες κρίσης αποδεικνύεται η πραγματική πολιτική όλων των κομμάτων. Το ΠΑΣΟΚ περιόρισε την παρέμβασή του στην οργάνωση ειρηνικών, σιωπηλών μικροπορειών με κεριά, δείχνοντας ότι «θρηνεί» για τον Αλέξη. Διαρρέει σε όλες τις κατευθύνσεις ότι τούτη την κρίσιμη ώρα για τον Καραμανλή, δεν θέλει να ρίξει λάδι στη φωτιά, ότι θα περιμένει ήρεμα την κοινοβουλευτική εναλλαγή, ότι επιδιώκει να παραλάβει την κυβερνητική εξουσία ως ώριμο φρούτο. Δεν είναι απλώς μια ψοφοδεής αντιπολιτευτική τακτική. Είναι η καλύτερη προειδοποίηση ότι μια κυβέρνηση Παπανδρέου θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική με τον Καραμανλή. Η αρνητική έκπληξη ήταν το ΚΚΕ. Όχι μόνο δεν συμμετείχε σε καμία προσπάθεια οργάνωσης και πολιτικοποίησης των διαμαρτυριών, αλλά ανασύροντας τη γραμμή περί «προβοκατόρων» από τα χρονοντούλαπα του σταλινισμού, εντάχθηκε στο «συνταγματικό τόξο» των κομμάτων, που συναινετικά απαίτησαν προτεραιότητα στην τάξη και την ασφάλεια. Για μια ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι ο αριστερός χαρακτήρας δεν κρίνεται στον «προγραμματικό» βερμπαλισμό, αλλά στη συγκεκριμένη πολιτική στάση στα ζητήματα που βάζουν οι πραγματικοί αγώνες. Η ηγεσία του ΣΥΝ άντεξε στην πολιτική πίεση και αρνήθηκε να συναινέσει στην καταδίκη των αγώνων με πρόσχημα την καταδίκη των «κουκουλοφόρων». Όχι όμως χωρίς παλινωδίες, όπως αποδείχθηκε στην υπαναχώρηση από το κάλεσμα για απεργιακό συλλαλητήριο στις 10 Δεκέμβρη. Παρόλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σαν ένα πολύτιμο, δίκτυο πολιτικής στήριξης του κινήματος (όπως απέδειξε π.χ. η οργάνωση των κινητοποιήσεων στην περιφέρεια και στις μικρότερες πόλεις). Μπαίνουμε σε μια κρίσιμη φάση. Η διεθνής κρίση θα οξύνει τις αντιπαραθέσεις σε επίπεδο παροξυσμού. Για τους εργαζόμενους και τη νεολαία το πολιτικό ζητούμενο σε μια τέτοια περίοδο θα είναι μια πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά. Μια πολιτική δύναμη πρόθυμη και ικανή να βάλει το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και της διεκδίκησης της εναλλακτικής λύσης του σοσιαλισμού, συνδέοντας αυτή τη στρατηγική με τους μαγάλους αγώνες που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν ενάντια στην πρωτοφανή ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

ΔΙΕΘΝΗ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

4

Η ΣΦΑΓΗ ΣΤΟ ΜΟΥΜΠΑϊ ΚΑΙ Η ΚΟΝΤΡΑ ΙΝΔΙΑΣ-ΠΑΚΙΣΤΑΝ

Ο εθνικισμός ανακυκλώνει τη βία Στις 29 Νοέμβρη τελείωσε το πολυήμερο αιματηρό επεισόδιο στο Μουμπάι, τη μεγαλύτερη πόλη της Ινδίας, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο περίπου 180 άνθρωποι. Χτυπήθηκαν δύο μεγάλα ξενοδοχεία, ο σιδηροδρομικός σταθμός –ένας από τους μεγαλύτερους στη χώρα–, δύο νοσοκομεία, ένα εστιατόριο, ένα εβραϊκό κέντρο, η τοπική βουλή, καθώς και άλλο ένα κυβερνητικό κτίριο. Από τους πολύ καλά εκπαιδευμένους άνδρες που συμμετείχαν στην επιχείρηση, μόνον ένας επιβίωσε και, όπως ισχυρίζεται η ινδική αστυνομία, είναι ινδικής υπηκοότητας από την περιοχή του Πουντζάμπ.

Ο

δράστης φέρεται να ομολόγησε ότι εκπαιδεύτηκε μαζί με άλλους 24 συντρόφους του σε στρατόπεδο της πακιστανικής οργάνωσης Λασκάρ-ε-Τόιμπα. Η οργάνωση αυτή, σύμφωνα με την ινδική κυβέρνηση, έχει στηθεί από τις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες και ήταν υπεύθυνη για την επίθεση που είχε γίνει το 2001 στην ινδική βουλή. Φυσικά το Ισλαμαμπάντ αρνείται τις κατηγορίες. Σε κάθε περίπτωση η τωρινή κλιμάκωση της έντασης μεταξύ των δύο χωρών είναι πολύ επικίνδυνη για δισεκατομμύρια ανθρώπους καθώς μιλάμε για πυρηνικές δυνάμεις.

Ευθύνες

Γενικά για τις διάφορες βομβιστικές επιθέσεις που έχουν γίνει στη χώρα, η Ινδία έχει επιρρίψει τις ευθύνες όχι μόνο στις πακιστανικές μυστικές υπηρεσίες, αλλά και συλλήβδην σε διάφορες μουσουλμανικές οργανώσεις, όπως για παράδειγμα το απαγορευμένο Φοιτητικό Ισλαμικό Κίνημα της Ινδίας. Αυτή η γραμμή έχει ενισχύσει την απήχηση της εθνικιστικής αντιπολίτευσης στην Ινδία και ειδικότερα του ημιφασιστικού BJP, που ζητά πιο επιθετική πολιτική απέναντι στο Πακιστάν και πολύ περισσότερη αστυνομία. Η ελλιπής οργάνωση των μυστικών υπηρεσιών της Ινδίας είναι, κατά την άκρα δεξιά της χώρας, ο λόγος για τον οποίο δεν μπορούν να προληφθούν επιθέσεις όπως αυτή στο Μουμπάι. Μετά την επίθεση, η κεντρώα κυβέρνηση της Ενωμένης Προοδευτικής Συμμαχίας προσπάθησε και αυτή να πλειοδοτήσει σε αντιπακιστανικές και αντιμουσουλμανικές κορόνες. Όμως κανένας δεν μιλάει για τους αληθινούς λόγους τη σύγκρουσης. Είναι αλήθεια ότι η Ινδία έχει γίνει στόχος για διάφορες ισλαμικές ένοπλες οργανώσεις. Η μία αιτία για αυτό είναι η όλο και στενότερη συνεργασία της ινδικής κυβέρνησης με τις ΗΠΑ και η θερμή υποστήριξη της πρώτης

Από την εξέγερση στο Κασμίρ

στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που διεξάγει η δεύτερη. Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι ένας ενδεχόμενος πόλεμος μεταξύ Νέου Δελχί και Ισλαμαμπάντ, θα εξανάγκαζε το στρατό του Πακιστάν να αποσπάσει δυνάμεις από τα σύνορα με το Αφγανιστάν, όπου τώρα διεξάγουν το αντάρτικο οι Ταλιμπάν, και να τις μεταφέρει στα σύνορα με την Ινδία. Με άλλα λόγια οι αυξανόμενες επιθέσεις στην Ινδία είναι άμεσο αποτέλεσμα του λεγόμενου «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ο οποίος τελικά φαίνεται να αποσταθεροποιεί ολόκληρη την υπο-ήπειρο.

Εθνικισμός

Όμως στο σημερινό κόσμο της ισλαμοφοβίας, η κατάσταση παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη όχι μόνο από το ινδικό καθεστώς αλλά και από πολλά δυτικά μέσα ενημέρωσης, που «θέλουν» τους μουσουλμάνους ως τους «κακούς» της υπόθεσης. Στην πραγματικότητα η βία των εθνικιστών ινδουιστών που συνδέονται με το BJP έχει οδηγήσει στο θάνατο χιλιάδων αθώων μουσουλμάνων, πολύ περισσότερων από τα θύματα του Μουμπάι. Οι δράστες, για παράδειγμα, του αντιμουσουλμανικού πογκρόμ που συνέβη στο κρατίδιο Γκουτζαράτ το 2002 –στη διάρκεια του οποίου σφαγιάστηκαν 2.000 (!) μουσουλμάνοι και εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους άλλες 200.000– δεν έχουν ακόμη προσαχθεί ενώπιον της δικαιοσύνης, ενώ οι πολιτικοί που τους προστάτευσαν παραμένουν στη θέση τους. Όμως το πλέον διαρκές έγκλημα σε βάρος των μουσουλμάνων και η σημαντικότερη πηγή εντάσεων ανάμεσα στην Ινδία και το Πακιστάν είναι το Κασμίρ. Η περιοχή αυτή έχει διαμελιστεί ανάμεσα στις δύο χώρες και το κομμάτι που βρέθηκε εντός της Ινδίας υπήρξε για χρόνια επίκεντρο εξεγέρσεων, όσο αφορά τον πληθυσμό του, και άγριας καταστολής όσον αφορά τις ινδικές αρχές. Τα προηγούμενα χρόνια δημιουργήθηκαν ένοπλες ισλαμικές ομάδες που ζητούσαν ανεξαρτησία ή συνένωση με το πακιστανικό κομμάτι του Κασμίρ. Φυσικά μέσα σε αυτό το χωνευτήρι λειτουργούσαν και οι πακιστανικές

μυστικές υπηρεσίες στήνοντας τους δικούς τους μηχανισμούς. Το 1990 ξέσπασε γενικευμένη ένοπλη εξέγερση. Οι ινδικές κυβερνήσεις αντιμετώπισαν τους κατοίκους του Κασμίρ ως «εχθρό λαό» και ολόκληρες περιοχές βομβαρδίζονταν από το πυροβολικό σε τακτική βάση. Δυστυχώς, ακόμη και κομμάτια της προοδευτικών Ινδών που έβλεπαν με συμπάθεια τον αγώνα των κατοίκων του Κασμίρ, τους γύρισαν την πλάτη επειδή οι τελευταίοι κατέφυγαν στα όπλα.

Κατοχή

Σήμερα, στην περιοχή έχουν εγκατασταθεί μόνιμα 500.000 Ινδοί στρατιώτες οι οποίοι βρίσκονται κυριολεκτικά παντού, σε κάθε δρόμο, σε κάθε χωριό, σε κάθε γεφυράκι. Οι έλεγχοι των διερχομένων είναι διαρκείς. Οι ξυλοδαρμοί επίσης. Ο Ινδός σκηνοθέτης Σαντάι Κακ με καταγωγή από το Κασμίρ, αναφέρει έναν πολύ χαρακτηριστικό διάλογο που είχε πρόσφατα με έναν Ινδό συνταγματάρχη στο Κασμίρ: «Τα πράγματα είναι πολύ ειρηνικά και ήσυχα τώρα. Αφού είσαι από το Κασμίρ πρέπει να μας επισκέπτεσαι συχνότερα», λέει ο καραβανάς. «Μα συνταγματάρχη μου, σε κάθε δέκα μέτρα βρίσκεται και από ένας στρατιώτης με ΑΚ-47 στα χέρια του», αντιτείνει ο Κακ. «Όχι, όχι η κατάσταση είναι υπό έλεγχο», επιμένει ο συνταγματάρχης. «Α… Τότε, πότε θα φύγετε;». «Να φύγουμε; Αυτό αποκλείεται. Αν φύγουμε, τότε όλοι θα βγουν στους δρόμους. Θα γίνει εξέγερση». Οι ινδικές αρχές έχουν επίσης επιβάλει στο Κασμίρ έναν άτυπο οικονομικό αποκλεισμό που στραγγαλίζει την περιοχή. Τα σύνορα με το Πακιστάν έχουν κλείσει και τώρα έχει αποκλειστεί ο μοναδικός αυτοκινητόδρομος που συνδέει το Κασμίρ με την Ινδία. Ακόμη και Ινδοί οδηγοί φορτηγών ξυλοφορτώνονται μόλις περάσουν στο γειτονικό Πουντζάμπ κι έτσι χτυπιέται ο βασικός οικονομικός κλάδος των κατοίκων του Κασμίρ, δηλ. το εμπόριο. Η κατάσταση μοιάζει με την κατοχή της Παλαιστίνης από το Ισραήλ. Κι αυτό δεν είναι συμπτωματικό: Η προηγούμενη κυ-

βέρνηση του BJP εγκαινίασε την άμεση συνεργασία με το Ισραήλ. Οι δύο πιο έμπειροι στρατοί στον κόσμο όσον αφορά την καταστολή ολόκληρων πληθυσμών αντάλλασσαν συχνά τεχνογνωσία αλλά και τεχνολογία. Η βίαιη αρπαγή εδαφών που ανήκουν στους ντόπιους πληθυσμούς και ο οικονομικός αποκλεισμός τους είναι κοινά χαρακτηριστικά στο Κασμίρ και την Παλαιστίνη. Ενδεικτικό επίσης είναι το γεγονός ότι η ινδική ακροδεξιά οργάνωση «Πανούν Κασμίρ» («Το δικό μας Κασμίρ») προτείνει ως τελική λύση το ισραηλινό μοντέλο με τους οχυρωμένους θύλακους εποίκων, οι οποίοι ολοένα θα επεκτείνονται σε βάρος της πλειοψηφίας του πληθυσμού.

Εξέγερση

Μέσα στο καλοκαίρι ωστόσο υπήρξε μια σημαντική στροφή στον τρόπο με τον οποίο διεξάγεται η αντίσταση στην ινδική καταπίεση. Τον Ιούλιο και τον Αύγουστο του 2008 ξέσπασε ένα τεράστιο κίνημα ειρηνικών διαδηλώσεων που ζητούσαν αυτοδιάθεση. Οι διαδηλώσεις ξεκίνησαν σε μία μικρή περιοχή με αφορμή την απόφαση για μεταβίβαση χιλιάδων στρεμμάτων δημόσιας γης στους διαχειριστές του ινδουιστικού ιερού Αμάρναθ. Το ετήσιο προσκύνημα στο ιερό αυτό έχει μετατραπεί σε προβοκατόρικη εθνικιστική επιχείρηση από τον κυβερνήτη του Κασμίρ. Ενώ μέχρι το 1989 οι ινδουιστές προσκυνητές που έρχονταν δεν ξεπερνούσαν τους 20.000, τώρα με κρατική παραίνεση έφτασαν το μισό εκατομμύριο, καθώς έρχονται άνθρωποι που ποτέ δεν είχαν ακούσει μέχρι σήμερα για την Αμάρναθ. Όσο για τα έξοδα δεν υπάρχει πρόβλημα καθώς το BJP έχει φροντίσει για δωρεάν φαγητό και μετακίνηση. Οι πλούσιοι δεν χρειάζεται καν να περπατήσουν καθώς δεκάδες ελικόπτερα τους αφήνουν μπροστά στο ιερό. Ο κυβερνήτης παρέτεινε τη διάρκεια του πανηγυριού (και άρα και της παρουσίας ινδουιστών) από 15 ημέρες στους τρεις μήνες! Είναι δε πολύ εύγλωττο το γεγονός πως στο δρόμο για το ιερό τούς προσκυνητές υποδέχονται οι σημαίες των παραστρατιωτικών ινδικών οργανώσεων. Έτσι η αρχική μικρή αντίδραση

των κατοίκων του Κασμίρ για την έκταση της γης έγινε χιονοστιβάδα που εξαπλώθηκε σε όλη την επαρχία. Εκατοντάδες χιλιάδες άνδρες, γυναίκες και παιδιά βγήκαν στους δρόμους ζητώντας «αζάντι» (ελευθερία). Τον Αύγουστο στην πρωτεύουσα Σριναγκάρ, οι διαδηλωτές κατέβαζαν επί ημέρες τις ινδικές σημαίες στον κεντρικό πύργο της πόλης και αναρτούσαν τη σημαία της ανεξαρτησίας. Τελικά, έπειτα από μερικές εβδομάδες δισταγμού, ο ινδικός στρατός και οι παραστρατιωτικοί συνεργάτες του απάντησαν με κτηνώδη βία σκοτώνοντας τουλάχιστον 50 διαδηλωτές, τραυματίζοντας εκατοντάδες και φυλακίζοντας εντελώς αυθαίρετα τους οργανωτές των διαδηλώσεων. Επέβαλαν επίσης στρατιωτικό νόμο και συσκότιση στα μέσα ενημέρωσης –ακόμη και παρεμπόδιση αποστολής SMS. Σε συνδυασμό με τον οικονομικό αποκλεισμό η κατάσταση ξεπέρασε τα όρια της ανθρωπιστικής κρίσης: μωρά χωρίς γάλα, ασθενείς χωρίς φάρμακα, ασθενοφόρα που δεν τους επιτρεπόταν η μετακίνηση, πτώματα που σάπιζαν στα νοσοκομεία επειδή δεν επιτρεπόταν στους συγγενείς η μεταφορά στους χώρους ταφής.

Απάντηση;

Θα περίμενε κανείς ότι η φιλελεύθερη διανόηση της Ινδίας, που παλιότερα έκανε κριτική για την προσφυγή των κατοίκων στα όπλα, τώρα θα υποστήριζε τους άοπλους εξεγερμένους. Δυστυχώς, ακόμη και αυτοί αποκαλούσαν τώρα τους εξεγερμένους «βίαιο όχλο εξτρεμιστών». Αλλά και η Αριστερά, ενώ γενικά καταγγέλλει την παραβίαση των στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων, ήταν εντελώς απρόθυμη να στηρίξει το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση. Οι μόνες οργανώσεις που έχουν υποστηρίξει δημόσια το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση είναι αυτές της άκρας Αριστεράς. Σε αυτές τις συνθήκες έγινε η σφαγή στο Μουμπάι. Η αδικία που συμβαίνει στο ινδικό Κασμίρ τροφοδοτεί πολλές από τις επιθέσεις κατά της Ινδίας οπλίζοντας το χέρι νεαρών απελπισμένων μουσουλμάνων. Ωστόσο, αυτές οι πράξεις εκτός από απάνθρωπες είναι και αναποτελεσματικές. Όχι μόνον δεν απελευθερώνουν τους μουσουλμάνους από την καταπίεσή τους, αλλά τους κάνουν και πιθανούς στόχους ενεργειών αντεκδίκησης από τους εθνικιστές ινδουιστές. Από την άλλη πλευρά, η ασφάλεια του ινδικού λαού δεν θα βελτιωθεί με την όλο και μεγαλύτερη ενίσχυση του αστυνομικού μηχανισμού. Για να σταματήσει ο κύκλος του αίματος στην Ινδία πρέπει να πάψει η αδικία και η καταπίεση στο Κασμίρ, αλλά και στις άλλες περιοχές που υπάρχουν μειονότητες. Πέτρος Τσάγκαρης

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

ΔΙΕΘΝΗ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

5

Οι αγώνες που χρειαζόμαστε ενάντια στην κρίση

Ιταλία: Εργάτες και φοιτητές μαζί! Ε κατοντάδες χιλιάδες εργάτες απέργησαν και κατέβηκαν στους δρόμους της Ιταλίας στη γενική απεργία της 12ης Δεκέμβρη. Τα ταχυδρομεία, οι μεταφορές, πολλά αεροδρόμια, τα νοσοκομεία, τα σχολεία, οι τράπεζες και οι αυτοκινητοβιομηχανίες παρέλυσαν. Πάνω από 1,5 εκατομμύριο εργάτες, φοιτητές και άνεργοι διαδήλωσαν σε κάθε πόλη της Ιταλίας, παρά την καταρρακτώδη βροχή. Στην Μπολόνια συγκεντρώθηκαν 200.000 διαδηλωτές.

Η

γενική απεργία έγινε, ενώ η ιταλική οικονομία βρίσκεται και επίσημα σε ύφεση και ενώ ο Μπερλουσκόνι ανακοίνωσε το δικό του «πακέτο διάσωσης», το οποίο φορτώνει την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων και της νεολαίας. Ενάντια στα μέτρα του, η απεργιακή κραυγή της 12 Δεκέμβρη ήταν το σύνθημα του νεολαιίστικου κινήματος: «Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική σας κρίση!». Ήταν εντυπωσιακή η συμμετοχή των απολυμένων και όσων κινδυνεύουν με απόλυση, ενώ τα πανό και τα συνθήματα των απεργών έλεγαν: «Ενωμένοι ενάντια στις απολύσεις», «Περισσότερες θέσεις εργασίας, μεγαλύτεροι μισθοί, μεγαλύτερες συντάξεις, περισσότερα εργασιακά δικαιώματα, φοροαπαλλαγές στους εργάτες». Η πραγματοποίηση της πανεργατικής ήταν μια σημαντική επιτυχία για το κίνημα. Ήταν η πρώτη γενική απεργία ενάντια στον Μπερλουσκόνι. Έσπασε το «συναινετικό» μέτωπο των τριών μεγάλων ομοσπονδιών CGIL, UIL και CISL, καθώς η CGIL (η μεγαλύτερη ομοσπονδία στη χώρα) εγκατέλειψε την «υπεύθυνη γραμμή» διαλόγου με την κυβέρνηση και κάλεσε τη γενική απεργία. Έδωσε την ευκαιρία να συναντηθούν στους δρόμους η νεολαιίστικη εξέγερση με το εργατικό κίνημα. Την «αριστερή στροφή» της CGIL επέβαλλαν δύο παράγοντες. Ο ένας ήταν η πίεση που ασκούσαν

πάνω της οι εργατικοί αγώνες. Μετά την άγρια απεργία της Αλιτάλια και την καθολική συμμετοχή στην απεργία των Μεταφορών, ξέσπασαν απεργίες εργοστασιακών σωματείων στο βιομηχανικό βορρά ενάντια στα κλεισίματα εργοστασίων και το πανίσχυρο, μαχητικό συνδικάτο των μεταλλεργατών FIOM κάλεσε σε απεργία στις 12 Δεκέμβρη. Κάτω από αυτή την πίεση, η CGIL κάλεσε σε απεργία την ίδια μέρα αρχικά μόνο στο δημόσιο τομέα για να καταλήξει τελικά σε προκήρυξη γενικής απεργίας. Την απόφαση για γενική απεργία στήριξαν και τα συνδικάτα βάσης (COBAS). Ο άλλος καθοριστικός παράγοντας ήταν το νεολαιίστικο κίνημα. Το λεγόμενο «ανεξέλεγκτο κύμα» συνεχίζει μέχρι σήμερα τη δράση του, με αρκετά πανεπιστήμια να παραμένουν κατειλημμένα. Ο ξεσηκωμός των φοιτητών όλο το προηγούμενο διάστημα ήταν αυτός που έσπασε το κλίμα υποχώρησης και έδωσε το σήμα για αγώνες ενάντια στον Μπερλουσκόνι. Το σύνθημα «Δεν θα πληρώσουμε εμείς τη δική σας κρίση» λειτούργησε ως πολεμική κραυγή για όλους τους εργαζόμενους. Όπως έλεγε το ανοιχτό γράμμα προς τους εργαζόμενους από το πανεπιστήμιο Λα Σαπιέντζα: «Το “εμείς” δεν είναι οι φοιτητές, αλλά όλοι εμείς που δεν δημιουργήσαμε την κρίση και γι’ αυτό δεν πρόκειται να την πληρώσουμε». Το σημαντικότερο είναι πως το φοιτητικό κίνημα συνειδητά επιδιώκει τη συμμαχία του με την εργατική τάξη. Η προκήρυξη γενικής απεργίας ήταν πάγιο

αίτημα των φοιτητών από τον Οκτώβρη. Η επιμονή τους «να γίνει η 12 Δεκέμβρη μέρα κοινής δράσης όλων των συνδικάτων» έπαιξε μεγάλο ρόλο στην κοινή απεργία και διαδήλωση. Έριξαν όλες τους τις δυνάμεις στην προπαγάνδιση της γενικής απεργίας σε χώρους δουλειάς, σε δρόμους, πλατείες, θέατρα με στόχο «μια μεγάλη κοινή διαδήλωση, για να μπορέσει το “κύμα” να μιλήσει με τους εργάτες». Στα πανεπιστήμια οργανώθηκαν συναντήσεις με εκπροσώπους της CGIL και των COBAS. Όπως ανακοίνωσε η φοιτητική συντονιστική επιτροπή, ο στόχος του «κύματος» από δω και πέρα είναι μια σταθερή συμμαχία με το εργατικό κίνημα: «…αλλά δεν αρκεί για να χτίσουμε τη συμμαχία μας να βρισκόμαστε στον ίδιο δρόμο, την ίδια μέρα. Χρειαζόμαστε κοινές διεκδικήσεις, αυτές που επείγουν για όλους μας, αυτές που πρέπει και μπορούμε να κατακτήσουμε άμεσα…». Το πιο ελπιδοφόρο χαρακτηριστικό αυτών των ημερών είναι η ανταπόκριση που συναντά η νεολαιίστικη εξέγερση από τους εργάτες. Σε συνέλευση πανεπιστημίων στην Μπολόνια ζητήθηκε από φοιτητή του Τορίνο να μεταφέρει την εμπειρία του από τις εξορμήσεις φοιτητών με προκηρύξεις στις πύλες του θρυλικού εργοστασίου ΦΙΑΤ Μιραφιόρι: «Το εντυπωσιακό γεγονός είναι ότι συμβαίνει και το αντίστροφο. Ότι εργάτες έρχονται στις πύλες του πανεπιστημίου για να συζητήσουν μαζί μας, για να οργανώσουν και αυτοί όπως και εμείς τους αγώνες τους»… Πάνος Πέτρου

ΗΠΑ: Νικηφόρα κατάληψη εργοστασίου

Μ

εγάλη νίκη πέτυχαν οι εργαζόμενοι στη μονάδα παραγωγής πορτών και παραθύρων Republic στις ΗΠΑ. Οι ιδιοκτήτες της έκλεισαν το εργοστάσιο χωρίς να καταβάλλουν χρέη ύψους 1,5 εκατομμυρίων δολλαρίων στους εργαζόμενους. Ισχυρίζονταν ότι η Bank of America, βασικός πιστωτής τους, αρνείται να τους παραχωρήσει δάνειο για να συνεχιστεί η λειτουργία. Μετά από αίτημα των εργαζομένων, οι τραπεζίτες ζήτησαν τριμερή συνάντηση για να συζητηθεί το πρόβλημα, όμως η διοίκηση του εργοστασίου δεν εμφανίστηκε. Ο εμπαιγμός και από τους τραπεζίτες και από τους ιδιοκτήτες οδήγησε τους 250 εργάτες στην κατάληψη του εργοστασίου, που προκάλεσε τη μαζική συμπαράσταση από την πρώτη μέρα. Συνδικαλιστές από διάφορους κλάδους, αγωνιστές της βάσης, αριστεροί, η τοπική κοινωνία έσπευσαν στην κατάληψη, ενισχύοντας τους εργάτες οικονομικά, φέρνοντάς τους τρόφιμα, συμμετέχοντας στην περιφρούρηση του κατειλημμένου εργοστασίου. Το γεγονός έγινε κεντρικό θέμα ακόμα και στα εθνικά τηλεοπτικά δίκτυα. Η πρόκληση ήταν μεγάλη: η Bank of America πήρε 25 δισ. από την κυβέρνηση και αρνούταν να παραχωρήσει μερικά εκατομμύρια για να λειτουργήσει το εργοστάσιο. Ενώ δημοσιογραφική έρευνα επιβεβαίωσε τις υποψίες των εργατών: οι ιδιοκτήτες μετέφεραν από μέρες τα μηχανήματα σε μια νέα (ασυνδικάλιστη) μονάδα στην Αϊόβα. Η απόφαση της κατάληψης είχε παρθεί και για να μπλοκαριστεί η μεταφορά τους. Τοπικά στελέχη των Δημοκρατικών υποστήριξαν τον αγώνα των καταληψιών ενώ και ο Ομπάμα αναγκάστηκε σε δηλώσεις του να πάρει θέση υπέρ των αιτημάτων τους. Μετά από 6 μέρες κατάληψης, η έκταση που πήρε το ζήτημα και μια νέα, μαχητική διαδήλωση έξω από την τράπεζα ανάγκασε τους τραπεζίτες να παραχωρήσουν τελικά στους εργάτες 2 εκατομμύρια δολάρια. Ο αγώνας των εργατών στο Republic, αφήνει πίσω του σημαντι-

κές παρακαταθήκες. Αντιρατσιστές (η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι Λατίνοι), συνδικαλιστές, σοσιαλιστές, αγωνιστές της βάσης βρέθηκαν και πάλεψαν από κοινού. Ένα οργανωμένο τμήμα της εργατικής τάξης εξέφρασε την οργή όλων για τις τράπεζες και την ανάγκη σχεδίου σωτηρίας για τους εργαζόμενους μέσα από τον αγώνα του. Οι μετανάστες εργάτες έδειξαν ότι μπορούν να αποτελέσουν το «βαρύ πυροβολικό» του εργατικού κινήματος. Οργάνωσαν τον αγώνα τους χωρίς να φοβούνται τη σύλληψη και την απέλαση (όπως δήλωναν, «μετά τις μεγάλες μεταναστευτικές διαδηλώσεις καταλάβαμε ότι έχουμε δικαιώματα»). Αλλά το πιο σημαντικό ήταν η ίδια η κατάληψη ως μέσο πάλης. Στις ΗΠΑ, οι καταλήψεις εργοστασίων είναι άγνωστες εδώ και δεκαετίες, ή υπάρχουν μόνο ως ανάμνηση των «ηρωϊκών εποχών του ‘30». Η κατάληψη της ιδιοκτησίας των αφεντικών, ξαναέδειξε στο εργατικό κίνημα ότι η δύναμή του στηρίζεται στην παραγωγή. Πολλοί αγωνιστές ανέφεραν την ιστορική κατάληψη της Τζένεραλ Μότορς στο Φλιντ το 1936. «Έτσι ξεκινήσαμε και εμείς» δήλωνε ο επικεφαλής του συνδικάτου των εργαζομένων σε αυτοκινητοβιομηχανίες, «στο ίδιο σημείο βρισκόμαστε και σήμερα και χρειαζόμασταν ένα καταλύτη», εξηγώντας ότι αυτός ο αγώνας μπορεί να σημάνει μια νέα, ανάλογη με τότε, συνδικαλιστική έκρηξη στις ΗΠΑ. Οι 6 μέρες της κατάληψης ήταν μέρες αισιοδοξίας και ταξικής περηφάνειας. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις των εργατών και των συμπαραστατών τους: «Η νίκη έδειξε ότι έχουμε λόγο στην οικονομία, γιατί είμαστε η ραχοκοκκαλιά της χώρας, δεν είναι οι διευθυντές, είναι οι εργάτες», «Οι εργάτες του Republic συμβολίζουν την ελπίδα ότι αν εμείς, οι εργάτες, μείνουμε ενωμένοι, παλέψουμε ενωμένοι και είμαστε πρόθυμοι να ξεπεράσουμε τα όρια, μπορούμε να πετύχουμε μεγάλα πράγματα».

Δολοφονία 15χρονου από την αστυνομία και στην Αυστραλία. Αξιωματούχοι της αστυνομίας ισχυρίζονται ότι οι αστυνομικοί απειλούνταν από τον 15χρονο που κρατούσε δύο μαχαίρια και ήταν σε έξαλλη κατάσταση. Όμως το παιδί βρισκόταν σε απόσταση 15 μέτρων όταν του έριξαν στο ψαχνό και οι τρεις. Όπως δήλωσε και ο πρώην πρόεδρος της οργάνωσης δικαιωμάτων του πολίτη, «από τη μια έχουμε έναν νέο με μαχαίρια που απειλεί και από την άλλη τρεις αστυνομικούς με πιστόλια που τον γαζώνουν. Νομίζω πως ήταν άνιση μάχη…». Λίγους μήνες μετά την καταψήφισή της Ευρωσυνθήκης από τους Ιρλανδούς, συμφωνήθηκε να γίνει νέο δημοψήφισμα. Ο «συμβιβασμός» Ε.Ε.-ιρλανδικής κυβέρνησης κινείται σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση. Επιτρέπει στην Ιρλανδία να παραμείνει φορολογικός παράδεισος για τους καπιταλιστές και να διατηρήσει απαγορευμένες τις αμβλώσεις. Το «κανείς δεν εκβιάζει τους Ιρλανδούς» έγινε «δημοψήφισμα μέχρι την 1η Νοέμβρη 2009». Βαμπίρ η Συνθήκη. Δυο φορές την έθαψαν οι λαοί της Ευρώπης, δυο φορές νεκραναστήθηκε. Δε λένε να χαμπαριάσουν στην Ε.Ε. το -νέο- ιρλανδικό σύνθημα: «Όχι σημαίνει όχι!». Και το όραμα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης» ξανατραβάει το δρόμο του σεμνά και δημοκρατικά... Ο αριθμός των αστέγων αυξάνεται με ταχείς ρυθμούς στις ΗΠΑ, λόγω της οικονομικής κρίσης. Στο Σαν Φρανσίσκο κατά 50%, στη Γκαστόνια της Βόρειας Καρολίνα κατά 46%, στο Λούιβιλ του Κεντάκυ κατά 58%. Συνολικά σε 19 από τις 25 μεγαλύτερες πόλεις της χώρας σημειώθηκε σημαντική αύξηση του αριθμού των αστέγων μέσα σε 12 μήνες. Οικογένειες έχουν «πλημμυρίσει» τα κέντρα υποδοχής αστέγων σε ολόκληρη τη χώρα. Παράλληλα αυξήθηκαν οι αιτήσεις για την ένταξη σε συσσίτια κατά 20-25%. Η κυβέρνηση δήλωσε πως έχει διαθέσει 3,9 δισ. δολάρια για την αντιμετώπιση του φαινομένου. Κάπου στο 0,5% όσων δόθηκαν στους τραπεζίτες…. Ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ Ρόμπερτ Γκέιτς έστειλε σαφές μήνυμα σε όσους ελπίζουν σε αλλαγή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ από τους Δημοκρατικούς: «Οι ΗΠΑ θα υπερασπιστούν τα συμφέροντά τους... Μπορώ να σας διαβεβαιώσω ότι η αλλαγή κυβέρνησης δεν θα διαφοροποιήσει τα θεμελιώδη συμφέροντά μας, ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή…Ο νέος πρόεδρος και η ομάδα του δεν τρέφουν αυταπάτες για τη συμπεριφορά του Ιράν. Για τις ενέργειές του στην περιοχή». Και αποστόμωσε και αυτός τους δεξιούς επικριτές του Ομπάμα που «τρομοκράτη» τον ανέβαζαν, «προδότη» τον κατέβαζαν... Σε φραστική παραδρομή ο πρωθυπουργός της Αγγλίας, Γκόρντον Μπράουν δήλωσε πως «σώσαμε τον κόσμο»! Όπως εξήγησε ήθελε να πει ότι σώσανε τις τράπεζες. Δε μας έφτανε ο «Σούπερ Σαρκό», μας προέκυψε και ο «Φλας Γκόρντον» τώρα...

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

6

Ο 15χρονός Αλέξανδρος δεν ήταν το πρώτο θύμα

Πώς απαντάμε στην καταστολή; Η εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξανδρου στα Εξάρχεια δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι αποτέλεσμα της κρατικής καταστολής, ενός προβλήματος με διαχρονικό χαρακτήρα, που αφορά όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής. Απεργίες, διαδηλώσεις, καταλήψεις και κάθε μορφή διαμαρτυρίας βρίσκουν απέναντί τους την ωμή καταστολή. Ακόμα και για το πού διαλέγουμε να διασκεδάσουμε έχουν λόγο. Δεκάδες είναι τα θύματα της αστυνομικής βίας στην Ελλάδα, επί «δημοκρατίας». Ξυλοδαρμοί, βασανισμοί και δολοφονίες -Ελλήνων και μεταναστών- φτιάχνουν ένα μακρύ κατάλογο ντροπής, που βαραίνει όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις. Η Ελευθεροτυπία, της 13/12/08, έχει ένα τετρασέλιδο φάκελο με «μεμονωμένα» τέτοια περιστατικά, τα οποία έχουν ένα κοινό σημείο: ΚΑΝΕΙΣ δεν τιμωρήθηκε ποτέ γι’ αυτά.

Α

πό τον τρόπο που το κίνημα έχει απαντήσει στο παρελθόν στην καταστολή, βγαίνουν κάποια συμπεράσματα. Είναι χρήσιμο να τα θυμόμαστε σήμερα, που η δολοφονία του Αλέξανδρου έχει βγάλει όλη την Ελλάδα στους δρόμους.

*

Ο πρώτος νεκρός της Μεταπολίτευσης ήταν ένας 16χρονος μαθητής, ο Σιδέρης Ισιδωρόπουλος, στη μάχη για την Πρωτομαγιά του 1976. Τα επίσημα συντηρητικά σωματεία γιόρταζαν σε κλειστό χώρο, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση στο Πεδίο του Άρεως και οι οργανώσεις της Επαναστατικής Αριστεράς καλούσαν στην Πλατεία Κοτζιά. Κατά την αφισοκόλληση το βράδυ της 30ής Απριλίου, αστυνομικοί στην οδό Πειραιώς κυνηγούν τον μαθητή Σιδέρη Ισιδωρόπουλο, μέλος της οργάνωσης «Κ.Ο.Μαχητής». Ο μαθητής τραυματίζεται θανάσιμα από διερχόμενα αυτοκίνητα και πεθαίνει ανήμερα την Πρωτομαγιά. Την ίδια μέρα σκοτώνεται ο Αλέκος Παναγούλης, βουλευτής της αντιπολίτευσης και ήρωας του αντιχουντικού αγώνα. H επίσημη εκδοχή είναι «τροχαίο δυστύχημα».

Δεν την πίστεψε κανείς. Η κηδεία του μαθητή μετατράπηκε σε μαχητική διαδήλωση με κεντρικό σύνθημα «Κάτω η Νέα Τρομοκρατία». Η κηδεία του Παναγούλη κατέβασε ένα εκατομμύριο κόσμο στην Αθήνα. Το κίνημα έδωσε μια μαζική απάντηση στην τρομοκρατία που προσπαθούσε να εδραιώσει η Νέα Δημοκρατία (του θείου Καραμανλή).

*

Σ τις 16 Νοέμβρη του 1980 η αριστερή μειοψηφία της ΕΦΕΕ (δηλ. η Επαναστατική Αριστερά) επιχείρησε να σπάσει την κυβερνητική απαγόρευση για πορεία μέχρι την αμερικανική πρεσβεία. Τα ΜΑΤ μετέτρεψαν το κέντρο της Αθήνας σε πραγματικό σφαγείο. Τότε δολοφονήθηκαν η 21χρονη εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου κι ο 26χρονος φοιτητής της Νομικής Ιάκωβος Κουμής. Η κυβέρνηση της ΝΔ έριξε την ευθύνη στις «οργανωμένες ομάδες αναρχικών και εξτρεμιστικών στοιχείων» που «αμαύρωσαν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο και προκάλεσαν βάναυσα τα δημοκρατικά και ειρηνικά αισθήματα του συνόλου του ελληνικού λαού». Εξίσου χλιαρός απέναντι στην αστυνομική βία υπήρξε και ο Ανδρέας Παπανδρέου –που τότε ετοιμαζόταν να γίνει κυβέρνηση. ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ και σχεδόν το σύνολο των ΜΜΕ έσπευσαν να ρίξουν την ευθύνη της σφαγής στους (μη κατονομαζόμενους) «2.000 προβοκάτορες» της άκρας αριστεράς. Οι ένοχοι δεν βρέθηκαν –και δεν αναζητήθηκαν- ποτέ. Σύσσωμη η αντιπολίτευση προτίμησε την «εθνική συνεννόηση» και την «υπεύθυνη» στάση. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην υπάρξει αντίδραση στο όργιο βίας. Η Επαναστατική Αριστερά δεν είχε τη δύναμη να απαντήσει και αυτό το πλήρωσε με κρίση και συρρίκνωση των δυνάμεών της.

*

Στις 8 Γενάρη του 1991 δολοφονήθηκε στην Πάτρα, από τον οννεδίτη τραμπούκο Γιάννη Καλαμπόκα, ο καθηγητής Νίκος Τεμπονέρας. Ο καθηγητής δολοφονήθηκε προσπαθώντας να περιφρουρήσει τις καταλήψεις των μαθητών από τους «αγανακτισμένους» πολίτες που η ΝΔ κατηύθυνε τότε ενάντια στα σχολεία. Εδώ η αντίδραση ήταν άμεση. Εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργαζόμενοι διαδήλωναν για μέρες στους δρόμους. Η αναταραχή και η οργή που ξέσπασε παντού, άνοιξε το δρόμο για την ανατροπή της ΝΔ και του Μητσοτάκη.

Μιχάλης Καλτεζάς

Πρωτοσέλιδο του 1985 μετά τη δολοφονία του Μιχάλη Καλτεζά

Όμως, η δολοφονία που ήρθε στο μυαλό όλων μας το βράδυ του Σαββάτου 6/12 ήταν αυτή του Μιχάλη Καλτεζά. Κι αυτό γιατί οι ομοιότητες ήταν πολλές. Πριν από 23 χρόνια, το βράδυ της 17ης Νοέμβρη 1985, μετά τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, ο Μιχάλης Καλτεζάς, ένας 15χρονος μαθητής, δολοφονήθηκε από τον αστυφύλακα Αθανάσιο Μελίστα με σφαίρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού του, κατά τη διάρκεια μικροεπεισοδίων στις παρυφές της πλατείας Εξαρχείων. Ήταν το αποκορύφωμα ενός χρόνου βίαιων «επιχειρήσεων αρετής». Οι παραιτήσεις των προϊστα-

μένων του Υπουργείου Δημόσιας Τάξης, Τσούρα και Κουτσόγιωργα, δεν έγιναν δεκτές από τον Α. Παπανδρέου. Τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο Χημείο –που καταλήφθηκε το ίδιο βράδυ- συλλαμβάνοντας 37 νέους. Το άσυλο είχε καταληθεί με την άδεια του «δημοκρατικού» ΠΑΣΟΚ. Το κέντρο της Αθήνας έζησε άγριες ώρες, με χιλιάδες αγανακτισμένους διαδηλωτές, κατάληψη του ΕΜΠ και επιθέσεις «αγανακτισμένων πολιτών», δηλαδή φασιστικών ομάδων κατά της «αναρχίας». Για μία βδομάδα, φοιτητές και μαθητές συγκρούονταν με την αστυνομία στο κέντρο της Αθήνας. Καταδικασμένος πρωτόδικα σε δυόμισι χρόνια φυλάκιση, ο Μελίστας αθωώθηκε τελικά στις 25/1/1990 από το Εφετείο. Οι συγκρούσεις εκείνων των ημερών έχουν πολλά διδάγματα για το σήμερα. Το πιο χοντρό χαρακτηριστικό τους ήταν ότι, ενώ κλιμακώθηκαν πολύ γρήγορα, σταμάτησαν και καταστάλθηκαν επίσης πολύ γρήγορα, μετά από λίγες μέρες. Έχει σημασία να θυμηθούμε τι συνέβαινε εκείνη την περίοδο. Καταρχήν ήταν επίσης μια περίοδος γενικευμένης κρίσης. Τον Ιούνη του ´85 είχε εκλεγεί για δεύτερη φορά το ΠΑΣΟΚ, με Υπουργό Οικονομίας τον Κώστα Σημίτη, που σηματοδότησε τη στροφή προς τα δεξιά. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ήθελε να πάρει πίσω όσα είχε αναγκαστεί να δώσει στην πρώτη τετραετία. Ο Σημίτης εξήγγειλε τα περίφημα μέτρα «σταθεροποίησης», δηλαδή λιτότητας. Αμέσως άρχισαν οι αντιδράσεις, ενώ οι εργατικοί χώροι οργανώνονταν για αντίσταση στα μέτρα. Ο Σεπτέμβρης και ο Οκτώβρης ήταν γεμάτοι απεργίες. Στα σχολεία επικρατούσε αναβρασμός. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, πιεσμένη από τα κάτω, αναγκάστηκε να πάρει πρωτοβουλίες. Ένα τμήμα της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που ήθελε να υπερασπίσει την κυβέρνηση, προσπαθούσε να μπλοκάρει τις αποφάσεις για απεργίες. Τελικά διασπάστηκαν και η ΠΑΣΚΕ και η ΓΣΕΕ. Οι συνδικαλιστές, που διαφώνησαν με τα μέτρα Σημίτη, διαγράφηκαν από το ΠΑΣΟΚ. Στις 14 Νοέμβρη, τρεις μέρες πριν το Πολυτεχνείο, έγινε γενική απεργία από Ομοσπονδίες και Εργατικά Κέντρα, πολλά από τα οποία έβαζαν ζήτημα καθαίρεσης της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Τα ΜΑΤ στις 14 Νοέμβρη χτύπησαν τις

απεργιακές φρουρές σε πολλούς εργατικούς χώρους. Αυτή η αποθρασυμένη αστυνομία δολοφόνησε τελικά τον 15χρονο Καλτεζά. Όμως η νεολαία που βγήκε στο δρόμο μετά τη δολοφονία, ποτέ δεν συνδέθηκε με τις εργατικές κινητοποιήσεις και το αντίστροφο. Αντίθετα υπήρχε καχυποψία του ενός μετώπου απέναντι στο άλλο. Αυτό δεν ήταν «αυθόρμητο». Κάποιοι το δούλεψαν και ευθύνονται γι’ αυτό. Η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, φιλοκυβερνητική και αντικυβερνητική, με το ΚΚΕ πρώτο και καλύτερο, βολεύτηκε με τη θεωρία των «προβοκατόρων», που προκαλούν επεισόδια, για να αποπροσανατολίσει το κίνημα. Επίσημα η κυβέρνηση μίλαγε για «υπερβολή ενός αστυνομικού». Από την άλλη μεριά, οι αναρχικοί και ένα κομμάτι της επαναστατικής αριστεράς δεν προσπάθησαν να μετατρέψουν την έκρηξη σε κίνημα με στόχο τη νίκη. Έτσι οι συγκρούσεις με την αστυνομία -όντας απομονωμένες- είχαν ημερομηνία λήξης. Σήμερα, ευτυχώς, η κατάσταση είναι πολύ διαφορετική στο κίνημα. Τις διαδηλώσεις σήμερα δεν τις κάνει μια απομονωμένη «άγρια νεολαία», αλλά ολόκληρη η νεολαία που έχει εξαγριωθεί με ένα σύστημα που της επιφυλάσσει ένα μαύρο παρόν γεμάτο θυσίες, για ένα πιο μαύρο μέλλον. Η ίδια νεολαία βρέθηκε στις διαδηλώσεις και τις καταλήψεις ενάντια στο άρθρο 16. Βρέθηκε πολλές φορές στις ίδιες μάχες και στις ίδιες διαδηλώσεις με τους εργαζόμενους, τους δασκάλους και καθηγητές της, ενάντια στην ιδιωτικοποίηση, ενάντια στον πόλεμο, ενάντια στη λιτότητα. Οι ίδιες οι κινητοποιήσεις των τελευταίων ημερών δείχνουν πως καμιά διάσπαση δεν υπάρχει σήμερα ανάμεσα στα κινήματα όλων των χώρων και ηλικιών. Αυτό μπορεί να δώσει συνέχεια στην οργή που εκφράζεται στους δρόμους, με καταλήψεις στα σχολεία, στις σχολές, στους χώρους δουλειάς και απεργιακή κλιμάκωση ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων. Η ιστορία, έλεγε ο Μαρξ, επαναλαμβάνεται μόνο σαν φάρσα ή σαν τραγωδία. Στόχος μας σαν Αριστεράς σήμερα είναι να μετατρέψουμε σε τραγωδία, για την κυβέρνηση της ΝΔ και το κράτος της, τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Και σήμερα ΜΠΟΡΟΥΜΕ. Κατερίνα Παρδάλη

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

7

Η μαθητική εξέγερση είναι γεγονός. Εκατοντάδες καταλήψεις και αποχές σε όλη την Ελλάδα. Χιλιάδες μαθητές σε ολόκληρη τη χώρα βρίσκονται καθημερινά στους δρόμους. Είναι οργισμένοι για τη δολοφονία του 15χρονου συμμαθητή τους, αλλά όχι μόνο. Είναι θυμωμένοι για την καταπίεση και το άγχος που βιώνουν καθημερινά. Οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι αυτοί που ευθύνονται για τη δολοφονία του Αλέξη, είναι οι ίδιοι που τους «πυροβολούν» καθημερινά. Η κυβέρνηση της αστυνομικής βίας, της ιδιωτικοποίησης της παιδείας, της βάσης του «10», της φτώχειας, της ανεργίας. Δεν είναι τυχαίο ότι το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» έχει αγκαλιαστεί μαζικά από το μαθητικό κίνημα.

Π

ολλοί μαθητές κατέβηκαν στην πρώτη διαδήλωση οργής που έγινε την Κυριακή 7/12 προς τη ΓΑΔΑ. Τη Δευτέρα όμως, αυτοί οι πολλοί έγιναν ποτάμι. Σαν να ήταν συνεννοημένοι όταν χτύπησε το κουδούνι δεν μπήκαν μέσα στις τάξεις τους. Από το πρωί μοιράζοντας την προκήρυξη με το σύνθημα «κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων» των Μαθητών-τριων Ενάντια στο Σύστημα σε πολλά σχολεία, οι μαθητές έλεγαν: «Σήμερα κανείς δεν θα μπει μέσα για μάθημα. Δεν μπορούμε να κάνουμε μάθημα και ένας συμμαθητής μας να είναι νεκρός. Όλοι στους δρόμους». Λίγη ώρα μετά, πραγματικά σε όλους τους δρόμους υπήρχαν μαθητές. Σε κάποια σχολεία, αποφασίστηκε αποχή, σε κάποια κατάληψη, σε κάποια έγιναν συνελεύσεις.

Ποτάμι οργής

Ένα αυθόρμητο ποτάμι ξεχύθηκε στους δρόμους, προς όλες τις κατευθύνσεις. Πολλά σχολεία κατευθύνονταν προς το κέντρο της Αθήνας, ενώ άλλα επέλεξαν να κάνουν τοπικές διαδηλώσεις και αποκλεισμούς δρόμων. Στο Ν. Ηράκλειο για παράδειγμα, όλα τα σχολεία της περιοχής έκαναν διαδήλωση οργής στην περιοχή. Αφού πέταξαν αυγά και καφέδες στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, έκλεισαν τη Λεωφ. Ηρακλείου. Ανάμεσα στα άλλα οι μαθητές φώναζαν «το όπλο του μπάτσου είναι μαγικό, ρίχνει στον αέρα και βρίσκει στο ψαχνό». «Στο 4ο Αμαρουσίου, τα παιδιά από το πρωί γέμισαν το σχολείο με προκηρύξεις και αφίσες των Μαθητών-τριων Ενάντια στο Σύστημα. Τις κόλλαγαν στους τοίχους, στα θρανία, μέχρι και πάνω τους. Επειδή μας τέλειωσαν βγάλαμε και άλλες από το φωτοτυπικό του σχολείου. Όλοι ρώταγαν τι θα κάνουμε, γι’ αυτό ρίξαμε το σύνθημα αποχή και να ενωθούμε με τα υπόλοιπα σχολεία για να βγούμε στο δρόμο. Έτσι κλείσαμε τη λεωφόρο Κηφισίας με άλλα 5 σχολεία. Τώρα συνεχίζουμε…», μας είπε ο Γιάννης από το 4ο Λύκειο Αμαρουσίου. Αυτό το σκηνικό επαναλήφθηκε σε πολλά σχολεία, σε πολλές πόλεις και νησιά, όχι μόνο τη Δευτέρα αλλά και τις μέρες που ακολούθησαν. Η Ντέπη από την Σαντορίνη μας λέει χαρακτηριστικά: «Και η Σαντορίνη είναι στον αγώνα, όλα τα σχολεία της Θύρας έχουν αποχή, οι μαθητές διαδηλώνουν. Αυτές τις μέρες ως Μαθητες-τριες Ενάντια στο Σύστημα

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

Οι μαθητές στην πρώτη γραμμή

κάναμε πολλά. Μοιράσαμε προκηρύξεις σε μαθητές και καθηγητές, αφήσαμε προκηρύξεις στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων, είπαμε την άποψη μας σε ραδιοφωνικούς σταθμούς. Τώρα συνεχίζουμε με στόχο να κάνουμε κατάληψη και να μπουν περισσότεροι στον αγώνα». Την Τρίτη, χιλιάδες μαθητές φεύγοντας από την πανεκπαιδευτική πορεία, πήγαν στην κηδεία του Αλέξη, στο παλαιό Φάληρο. Τα ΜΑΤ δεν δίστασαν να χτυπήσουν ξανά, ρίχνοντας δακρυγόνα και κάνοντας συλλήψεις.

έχουμε αποχή όλη τη βδομάδα. Κάποιος πρέπει να κάνει κάτι για όλα αυτά που γίνονται, κι αυτός ο κάποιος είμαστε εμείς. Δεν είναι μόνο η δολοφονία του Αλέξη. Η κυβέρνηση είναι χάλια ούτως ή άλλως. Είναι και η κατάσταση στην παιδεία. Η απεργία μας άρεσε πιο πολύ από τις προηγούμενες μέρες, γιατί είναι πιο οργανωμένη. Πολλά πανό, πολλά καινούρια συνθήματα, άνθρωποι μεΑπεργία Σημαντικός σταθμός όμως για τους γαλύτεροι. Πήρα φυλλάμαθητές ήταν και η μέρα της Γενικής δια των Μ.Ε.Σ να μοιράσω Απεργίας. Χιλιάδες μαθητές αψηφώντας στο σχολείο και στο φροντιστήτην τρομοκρατία των προηγούμενων ριο, γιατί έχουν πολλά επιχειρήματα για ημερών, τις απειλές του ίδιου του Καρα- όλα αυτά που γίνονται και για το πώς θα μανλή κατέβηκαν ξανά στους δρόμους. κάνουμε μια πετυχημένη κατάληψη…». «Ξεκινώντας από την Πανεπιστημίου και Πραγματικά μέσα σε λίγες μέρες χιλιάδες Πατησίων και φτάνοντας στο Σύνταγμα, μαθητές άλλαξαν. Ανακάλυψαν ότι έχουν βλέπαμε πίσω από το πανό των Μαθη- δύναμη, ότι δεν φοβούνται πια. Δεν έχουν των-τριων Ενάντια στο σύστημα όλο και ανοίξει βιβλίο, αλλά δεν τους νοιάζει. περισσότερους μαθητές. Άγνωστες φά- Όπως είπε ένας μαθητής στον υπουρτσες που φώναζαν τα ίδια συνθήματα με γό Παιδείας Στυλιανίδη, εμείς κάνουμε μας. “Μαζικοί αγώνες για την ανατροπή, μαθήματα στους δρόμους. Όλη αυτή η κάτω η κυβέρνηση του Καραμανλή. Λι- κατάσταση έχει τρομοκρατήσει την κυτότητα- ανεργία- τρομοκρατία, κάτω η βέρνηση. Γι’ αυτό έσπευσαν να κλείσουν Νέα Δημοκρατία”. Και ξαφνικά η βελόνα σχολεία και σχολές για να μην εξαπλωκολλάει: Οι μαθητές επαναλαμβάνουν θεί το κίνημα –πράγμα που δεν κατάφεσυνεχώς το “κάτω η Νέα Δημοκρατία”», ραν– γι’ αυτό τα ΜΜΕ επικεντρώνουν μας λέει ο Μάνος από το 2ο Πειραμα- στα επεισόδια και τις καταστροφές, γι’ τικό Λύκειο. Κοιτάζοντας κατάματα τα αυτό η κυβέρνηση μιλάει για ωμή βία, ΜΑΤ, μαθητές και φοιτητές, συνεχίζουν γι’ αυτό τα ΜΑΤ χρησιμοποιούν την πιο φωνάζοντας: «Τώρα κάθε μέρα θα κά- άγρια καταστολή απέναντι σε 15χρονουμε πορεία - μπάτσοι θα πεθάνετε νους και 16χρονους μαθητές. απ’ την ορθοστασία». Μαζί τους πολλοί Ευτυχώς το μεγαλύτερο κομμάτι της κοιγονείς, καθηγητές, δάσκαλοι, που έλε- νωνίας δεν μασάει. Δεν είναι τυχαίο ότι ο γαν πως αυτές τις μέρες τα παιδιά δεν ίδιος ο κόσμος επιτίθεται στα ΜΑΤ, κάθε πρέπει να είναι μόνα τους. Τα λόγια της φορά που συλλαμβάνουν ένα διαδηλωΧρύσας από το 2ο Λύκειο Αλίμου που τή-μαθητή. Όπου εμφανίζονται δέχονται βρέθηκε στο πανό των Μ.Ε.Σ είναι χαρα- βρισιές, πέτρες, από μικρούς και μεγάκτηριστικά: «Παρότι ξέραμε ότι μπορεί λους, ακόμα και από τους ίδιους τους κανα γίνει χαμός κατεβήκαμε και σήμερα. ταστηματάρχες που τους θεωρούν υπεύΔεν φοβόμαστε πια. Στο σχολείο μου θυνους για τις καταστροφές που έχουν

υποστεί. Από δω και πέρα όλοι οι εξεγερμένοι μαθητές αναρωτιούνται πιο είναι το επόμενο βήμα. Πώς πέφτει η κυβέρνηση; Πώς συνεχίζουμε; Γυρνάμε στα σχολεία μας; Οι ομάδες των Μαθητων-τριων Ενάντια στο Σύστημα δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για να συνεχιστεί και να εξαπλωθεί αυτό το κίνημα. Με καταλήψεις, με αποχές, με συνελεύσεις με τοπικές διαδηλώσεις σε κάθε γειτονιά για να κερδηθεί η συμπαράσταση όλης της κοινωνίας. Καλούν στις προγραμματισμένες διαδηλώσεις, συμμετέχουν στις αυθόρμητες, οργανώνουν την οργή. Να τι μας είπε ο Στέργιος από το 13ο Λύκειο Αθηνών: «Πρέπει να καταφέρουμε η οργή μας να γίνει δύναμη. Στο σχολείο μου η προσπάθεια είναι να κινητοποιηθούν οι μαθητές και να συμμετάσχουν στη μεγάλη διαδήλωση στις 18 Δεκέμβρη. Εκείνη τη μέρα πρέπει να βουλιάξει η Αθήνα αλλά και οι υπόλοιπες πόλεις. Οι μαθητές μαζί με τους φοιτητές, τους καθηγητές και όλους τους εργαζόμενους να δείξουμε με τη μαζικότητα και τη μαχητικότητα μας, τη δύναμη που έχουμε. Να φτάσουμε ακόμα πιο κοντά στο στόχο μας, που είναι να φύγει αυτή η κυβέρνηση». Κατερίνα Σεργίδου

Η δράση στις σχολές Σε πυροσβεστικό ρόλο η ΚΝΕ

Α

πό την πρώτη στιγμή που έγινε γνωστή η δολοφονία του 15χρονου Αλέξη, ο φοιτητόκοσμος βγήκε στους δρόμους. Χιλιάδες φοιτητές μαζικοποίησαν τα συλλαλητήρια σε όλες τις πόλεις, διαδηλώνοντας την οργή τους για την εν ψυχρώ δολοφονία, στην οποία συμπυκνώνονταν και όλα τα γεγονότα του νεολαιίστικου κινήματος των προηγούμενων χρόνων. Η προκλητική καταστολή των φοιτητικών διαδηλώσεων, η υπόθεση «ζαρντινιέρα», τα «πράσινα παπούτσια», η επιμονή εφαρμογής του νόμου-πλαίσιο, η συνεχιζόμενη προσπάθεια ιδιωτικοποίησης της παιδείας. Αυτή η πρωτοφανής αντίδραση έκανε την κυβέρνηση να τρέμει στην ιδέα μιας γενικευμένες φοιτητικής εξέγερσης και γι’ αυτό έτρεξε να κλείσει, με αποφάσεις των πρυτάνεων και των προέδρων, όσες σχολές δεν είχαν ήδη καταληφθεί. Το ρόλο αυτό, μετά την Τετάρτη, ανέλαβε η ΚΝΕ, προσπαθώντας να κλείσει τις σχολές, για να μη γίνουν γενικές συνελεύσεις. Παρόλα αυτά, ένας στοιχειώδης συντονισμός του φοιτητικού κινήματος έγινε δυνατός μέσα από την κατάληψη της Νομικής, η οποία λειτουργεί σαν ένα άτυπο κέντρο του αγώνα. Χιλιάδες φοιτητές, αλλά και πολλοί μαθητές και εργαζόμενοι, συμμετείχαν σε συνελεύσεις όλες αυτές τις μέρες. Είναι όμως απαραίτητο να γίνουν συνελεύσεις σε όλες τις σχολές και να διευρυνθεί η δυνατότητα του φοιτητικού κινήματος να απευθυνθεί στην κοινωνία. Η απόφαση για πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο την Πέμπτη 18 Δεκέμβρη στις 12 στα Προπύλαια είναι πολύ σημαντική. Παράλληλα γίνεται προσπάθεια από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της υπόλοιπης Αριστεράς (πλην ΚΚΕ βεβαίως) να καλέ-

σουν στο συλλαλητήριο εργατικά σωματεία, ομοσπονδίες κ.λπ. Ήδη η ΑΔΕΔΥ έχει πάρει απόφαση για 3ωρη στάση εργασίας και γίνονται προσπάθειες να ακολουθήσει και η ΓΣΕΕ. Από τη Δευτέρα 15/12 γίνονται προσπάθειες σύγκλισης γενικών συνελεύσεων σε όλες τις σχολές, για να πάρουν αποφάσεις καταλήψεων, αλλά και εξορμήσεων ενημέρωσης σε σχολεία, γειτονιές και εργατικούς χώρους. Στη Φιλοσοφική σε μια μαζική συνέλευση πάρθηκε απόφαση κατάληψης μέχρι την Παρασκευή. Η εμπειρία των αγώνων για το άρθρο 16 και της συμπαράστασης που βρήκε στην κοινωνία είναι πολύτιμη. Αλλά και η ιστορική εμπειρία του Πολυτεχνείου του ’73 και του Μάη του ’68 δείχνουν ότι οι αγώνες της νεολαίας μπορούν να γίνουν πυροδότης μεγαλύτερων γεγονότων σε συμμαχία με το εργατικό κίνημα. Αλέξανδρος Τσεκούρας

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

8-9

μαζικοσ ξεσηκωμοσ σε ολη τη χωρα «Τώρα κάθε μέρα θα κάνουμε πορεία, μπάτσοι θα πεθάνετε απ’ την ορθοστασία» Η κυβέρνηση της Ν.Δ. όπλισε το χέρι του μπάτσου να πάρει τη ζωή του μικρού Αλέξη και ταυτόχρονα έδωσε την αφορμή σε όλη την κοινωνία να ξεχυθεί στους δρόμους από τα πρώτα λεπτά της δολοφονίας του. Οι εικόνες που ζήσαμε αυτές τις μέρες ήταν πολύ διαφορετικές από αυτές που θέλησαν να προβάλλουν τα ΜΜΕ για να μας τρομοκρατήσουν.

Α

υτό το είδαμε ξεκάθαρα στις φοιτητικές και μαθητικές διαδηλώσεις την Τρίτη το πρωί. Σε όλες τις περιοχές της Αθήνας, αλλά και στην επαρχία, ακούγονταν τα συνθήματα: «Η τρομοκρατία δεν μας σταματά, στο δρόμο του αγώνα βαδίζουμε ξανά», «Κάτω η κυβέρνηση που δολοφονεί» και «Ο Πρετεντέρης λέει τους μαθητές αλήτες, αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες». Η μαχητικότητα της νεολαίας, αλλά και πολλών γονιών και εκπαιδευτικών, που είχαν βγει στο δρόμο μαζί μας, ήταν πρωτοφανής. Χιλιάδες προκηρύξεις με το αίτημα να πέσει η κυβέρνηση των δολοφόνων μοιράστηκαν στον κόσμο, που παρακολουθούσε την πορεία, χειροκροτούσε και μας προέτρεπε να συνεχίσουμε στους δρόμους όλοι μαζί, ενάντια στα σχέδια της κυβέρνησης! Η τεράστια και ειρηνική πορεία μας χτυπήθηκε στο τέλος της για μια φορά ακόμη απ’ τα ΜΑΤ. Μετά τη λήξη της διαδήλωσης ένα μεγάλο κομμάτι κόσμου πήρε το δρόμο για το νεκροταφείο του Φαλήρου, όπου θα γινόταν η κηδεία του Αλέξη. Η θλίψη και η οργή των χιλιάδων παρευρισκομένων ξεσπούσε πολυ συχνά με συνθήματα ενάντια στους μπάτσους και την κυβέρνηση. Πολλοί ξένοι δημοσιογράφοι την ώρα της τελετής προσπαθούσαν να μάθουν αν η δολοφονία και μόνο αυτή προκάλεσε την τόσο μεγάλη οργή του κόσμου. Όμως δυστυχώς, ακόμα και στο νεκροταφείο, η ξεδιάντροπη Ελληνική Αστυνομία ήρθε να αποτίσει φόρο τιμής με χημικά, τρομοκρατία και ξανά με πυροβολι-

KOΖΑΝΗ Τη Δευτέρα το πρωί πάνω από δυο χιλιάδες νεολαίοι, κυρίως μαθητές, κατέκλυσαν το κέντρο της πόλης, διαδηλώνοντας και απαιτώντας την άμεση τιμωρία των υπεύθυνων της δολοφονίας του 15χρονού μαθητή. Ένα μέρος της πορείας κατέληξε στη Νομαρχία, ενώ το άλλο έξω από το αστυνομικό τμήμα. Σημειώθηκαν μικροεπεισόδια, με αποτέλεσμα τη σύλληψη δυο μαθητών, οι οποίοι όμως αφέθηκαν ελεύθεροι έπειτα από παρέμβαση της ΕΛΜΕ. Το ίδιο βράδυ, ομάδες αναρχικών έκαναν συγκέντρωση στο κέντρο της πόλης, που είχε σαν κατάληξη την αντιπαράθεση με την αστυνομία και μικροκαταστροφές σε μαγαζιά. Η αστυνομία βρήκε την ευκαιρία να πνίξει την πόλη στα χημικά και η ατμόσφαιρα έγινε αποπνικτική. Το ίδιο βράδυ συνελήφθησαν 19 άτομα, ανάμεσα τους και 7 ανήλικοι, ενώ 2 κατέληξαν στο νοσοκομείο. Την επόμενη μέρα το συντονιστικό κατά της καταστολής, στο οποίο συμμετείχαν οι αριστερές πολιτικές οργανώσεις της πόλης(όλες πλην του ΚΚΕ) οργάνωσε διαδήλωση στην Κεντρική πλατεία της πόλης. Την Τετάρτη 10/12, μέρα της Πανεργατικής απεργίας, το νεολαιίστικο κίνημα έδωσε ξανά δυναμικό πα-

ρόν. Στην συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και των συνδικάτων μαζεύτηκαν πάνω από 300 εργαζόμενοι (η μεγαλύτερη φετινή συγκέντρωση) και πάνω από 1000 μαθητές που έδωσαν μαζικότητα και ζωντάνια στη διαδήλωση. Μετά το τέλος της πορείας των συνδικάτων, οι μαθητές συνέχισαν με παράσταση διαμαρτυρίας στη Νομαρχία και τελικά η πορεία τους έληξε στην κεντρική πλατεία, χωρίς να επαναληφθούν επεισόδια. Το ΚΚΕ, δυστυχώς για άλλη μια φορά, έκανε συγκέντρωση μονό του, μαζεύοντας 200 άτομα, δείχνοντας ότι δεν έχει εκτιμήσει σωστά τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Το μόνο που έκανε ήταν να καταγγείλει, με εξόρμηση της ΚΝΕ στα σχολεία, τους ΜΕΣ-ΔΕΑ-ΣΥΝ για το ότι οδηγούν τους μαθητές στις συγκεντρώσεις του Εργατικού Κέντρου. Για τις επόμενες μέρες οι μαθητές στα σχολεία τους σχεδιάζουν γενικές συνελεύσεις για να αποφασίσουν τη συνέχεια των αγώνων τους, με βασικό στόχο τη διοργάνωση του Πανεκπαιδευτικού Συλλαλητηρίου, την Πέμπτη 18 Δεκέμβρη. Πέτρος Παπαδάκης Σταύρος Κωνσταντόπουλος

ΗΡΑΚΛΕΙΟ

σμούς, που δεν φαίνονταν τυχαίοι, και όλο αυτό απρόκλητα! Η Γενική Απεργία της Τετάρτης, οι ασταμάτητες μαθητικές και νεολαιίστικες κινητοποιήσεις, οι πέτρες και τα νεράντζια στα αστυνομικά τμήματα, οι ατέλειωτες συζητήσεις όλων για τα γεγονότα, στις δουλειές, στα σχολεία και στις σχολές, έδειχναν ολοκάθαρα ότι η κυβέρνηση δεν θα ξεμπερδέψει καθόλου εύκολα και πόσο μάλλον ανώδυνα… Κάθε μέρα που περνάει, η οργή ακόμη περισσότερων μαθητών, φοιτητών και των δασκάλων τους μεγαλώνει. Το πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Παρασκευής ήταν η απόδειξη! Πιο μαζικά, πιο μαχητικά από ποτέ ξεσηκώθηκε ξανά το κέντρο της Αθήνας. Μαζί με τους διαδηλωτές και όλοι όσοι βρίσκονταν στο δρόμο φώνα-

Οι πρώτες διαδηλώσεις Η απάντηση του κινήματος και της Αριστεράς, στη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη ήταν άμεση. Από τις πρώτες ώρες το βράδυ του Σαββάτου, χιλιάδες κόσμου συνέρρεαν στο κέντρο της Αθήνας, δημιουργώντας πολλές «αυτοσχέδιες» διαδηλώσεις και συγκρουόμενοι με την αστυνομία. Την Κυριακή το μεσημέρι υπήρξαν οι πρώτες οργανωμένες διαδηλώσεις στις οποίες καλούσαν ο ΣΥΡΙΖΑ, αναρχικές οργανώσεις και οργανώσεις της επαναστατικής Αριστεράς. Η μαζικότητα ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Στην Αθήνα, αλλά και σε πολλές πόλεις σε όλη τη χώρα, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές πλημμύρισαν τους δρόμους εκδηλώνοντας την οργή τους. Η απάντηση της αστυνομίας ήταν μια άγρια επίθεση με χιλιάδες δακρυγόνα. Η διαδήλωση που έκανε τη διαφορά ήταν αυτή της Δευτέρας. Από την πρώτη στιγμή υποστηρίξαμε ότι δεν πρέπει να επικεντρωθούμε στην Κυριακή, αλλά να φτάσουμε στη Δευτέρα, την πρώτη εργάσιμη μέρα, ώστε να προλάβει να προπαγανδιστεί στους εργατικούς χώρους, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές κι έτσι να δώσουμε την ευκαιρία σε πολύ περισσότερους ανθρώπους να εκφράσουν την αγανάκτησή τους για την κυβέρνηση των δολοφόνων. Έτσι κι έγινε. Εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές σε όλη τη χώρα κατέβηκαν και συγκρούστηκαν άγρια με την αστυνομία που είχε εξαπολύσει ένα όργιο τρομοκρατίας και δακρυγόνων.

ζαν: «Αυτό, αυτό είναι σωστό, ο Κούγιας να πεθάνει με εξοστρακισμό», «Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες, είναι της κυβέρνησης οι τελευταίες μέρες» και «Η αστυνομία δολοφονεί, εδώ και τώρα ν’ αφοπλιστεί» Η συμπαράσταση του κόσμου ήταν συγκινητική. Φώναζαν μαζί μας, χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια, έβριζαν τα ΜΑΤ, όποτε εμφανίζονταν, άρπαζαν από τα χέρια τους συλληφθέντες νεολαίους. Ο αγώνας για την ανατροπή της κυβέρνησης είναι πια υπόθεση όλων μας. Η ειρηνική μας διαδήλωση μάλλον ενόχλησε πολύ την ΕΛΑΣ, που για άλλη μια φορά έπνιξε τη διαδήλωση στα χημικά. Ερωφίλη Αναστασάκη Ηρώ Τσέτσου

ΣΑΛΑΜΙΝΑ Εντυπωσιακή αυθόρμητη κινητοποίηση έγινε τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη στους κεντρικούς δρόμους του νησιού από μαθητές Λυκείων και Γυμνασίων της περιοχής ενάντια στην αστυνομική βία και την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου Αλέξη από ειδικό φρουρό της ΕΛ.ΑΣ. Πάνω από 500 μαθητές συμμετείχαν στην πορεία, που γέμισε όλη την παραλία της πόλης από νεανικές φωνές διαμαρτυρίας και οργής για το έγκλημα. Κώστας Παπανικολάου

Η τραγική δολοφονία του συμμαθητή μας από κρατικά μέσα καταστολής, εξόργισε τη πόλη του Ηρακλείου. Είναι δύσκολο κάποιος να θυμηθεί από το παρελθόν τέτοιου μεγέθους κινητοποιήσεις. Οι Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα ήταν εκεί και έδωσαν δυναμικά το «παρών». Την Κυριακή 07/12, πραγματοποιήθηκε μία πορεία περίπου 700 ατόμων, όπου κανείς μπορούσε να δει ανθρώπους όλων των ηλικιών να διαδηλώνει μαζί με τους μαθητές και τους φοιτητές, αγανακτισμένος από τη κατάσταση που επικρατεί. Την Δευτέρα 10/12 οι Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα κατέβηκαν μαζί με το 2ο ΓΕΛ, και διαδήλωσαν «ενάντια στην κυβέρνηση των δολοφόνων». Την Τρίτη και την Τετάρτη ακολούθησαν και άλλες πορείες ενάντια στην καταστολή. Αξίζει να αναφερθεί ότι οι ΜΕΣ παρέμειναν στο χώρο του Εργατικού Κέντρου, όπου στη συνέχεια διαδήλωσαν μαζί με τους εργαζόμενους και τους φοιτητές, αντικρούοντας τη στάση του ΣΑΣΗ και της ΚΝΕ. Τέλος την Παρασκευή, μαθητές διαδήλωσαν μαζί με τους φοιτητικούς συλλόγους των ΑΕΙ της πόλης, φωνάζοντας το σύνθημα «Μαθητές, φοιτητές ενωμένοι νικητές». Άλκης Χαλκιαδάκης

Πάτρα Το Σάββατο, μετά το τραγικό περιστατικό, έγινε πορεία από το Παράρτημα στο κέντρο της Πάτρας. Την επόμενη μέρα ο κόσμος συμμετείχε στην πορεία που καλούσε ο ΣΥΡΙΖΑ, διαδηλώνοντας έξω από το αστυνομικό τμήμα. Οι αστυνομικοί απώθησαν τους διαδηλωτές με τη χρήση δακρυγόνων. Τις επόμενες μέρες η πόλη γέμισε οδοφράγματα, ενώ η οργή του κόσμου ήταν τόσο έντονη και μαζική ώστε οι αστυνομικές αρχές δεν τόλμησαν να πράξουν το παραμικρό. Όλη η πόλη ήταν στο πόδι. Συνελεύσεις και συζητήσεις έγιναν στο Παράρτημα (σε κεντρικό σημείο της πόλης) και μαζικότατες πορείες τις επόμενες μέρες. Η αγανάκτηση του κόσμου όμως κορυφώθηκε την Τρίτη το βράδυ. Οι διαδηλωτές συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Κάτω από τις διαταγές της κυβέρνησης οι αστυνομικοί, χρησιμοποιώντας πρωτοφανή βία, κυνήγησαν τους διαδηλωτές μέχρι το Παράρτημα, βοηθούμενη από «εξαγριωμένους πολίτες». Μετά από βίντεο, μαρτυρίες των κατοίκων, αλλά και δηλώσεις του ίδιου του Φούρα (Δήμαρχος Πάτρας), αποδείχτηκε ότι οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν ήταν τίποτα άλλο από Χρυσαυγίτες που είχαν μαζευτεί απ’ όλα τα μέρη της Πελοποννήσου, αλλά και ακροδεξιές ομάδες που κινούνται εντός

της Ν.Δ. Δύο βδομάδες μετά τη ρατσιστική συγκέντρωση «πολιτών» ενάντια στους μετανάστες, οι φασίστες βρήκαν την ευκαιρία να ξαναβγούν στους δρόμους. Αποτέλεσμα ήταν κυνηγητά διαδηλωτών μέσα στο κέντρο της πόλης από μπάτσους, φασίστες με λοστάρια και μαχαίρια, ένα μαχαίρωμα διαδηλωτή από χρυσαυγίτη, ξυλοδαρμό μετανάστη, μαζικές συλλήψεις διαδηλωτών από αστυνομικούς με πολιτικά και τελικά τρομοκρατία σε ολόκληρη την πόλη. Τα ΜΜΕ ολοκλήρωσαν το έργο με παραπληροφόρηση υπέρ της κυβέρνησης και των φασιστοειδών. Η τρομοκρατία όμως δεν μας σταμάτησε! Τα συνδικάτα, οι εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές στήριξαν την πανεργατική απεργία της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και έδωσαν μια απάντηση αγώνα και αντίστασης στην κυβέρνηση της λιτότητας, των περικοπών και του παρακράτους. Από την Πέμπτη οι φοιτητικοί σύλλογοι στις συνελεύσεις τους πήραν αγωνιστικές αποφάσεις. Οι ΦΕΣ και η ΑΡ.ΕΝ. προώθησαν αιτήματα για την ανατροπή της κυβέρνησης, τον αφοπλισμό της αστυνομίας και πρότειναν στο φοιτητόκοσμο να συμβάλλει για νέα πανεργατική απεργία διαρκείας και συντονισμό των καταλήψεων με τα συνδικάτα. Γιώργος Κοκκινάρης

Θεσσαλονίκη Η απάντηση του κινήματος και της Αριστεράς στη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη ήταν άμεση. Το πρωί της Κυριακής 7/12 το συντονιστικό των καταλήψεων αποφάσισε άμεση διαδήλωση με κατεύθυνση το αστυνομικό τμήμα Λευκού Πύργου, όπου πνίγηκε στα χημικά. Τη Δευτέρα το πρωί αυθόρμητες διαδηλώσεις από πολλά σχολεία πλημμύρισαν τους δρόμους της πόλης. Οι μαθητές προτίμησαν, αντί να κάνουν μαθήματα, να καταγγείλουν την αστυνομική δολοφονική βία. Η οργή των μαθητών και των μαθητριών συσσωρευμένη εδώ και τόσο καιρό από την αντιεκπαιδευτική και αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, εκδηλώθηκε με πορείες διαμαρτυρί-

ΛΙΒΑΔΕΙΑ Η δολοφονία του Αλέξανδρου από μπάτσο στα Εξάρχεια ήταν η αφορμή για να βγει ο κόσμος στο δρόμο μαζικά ακόμη και στη Λιβαδειά. Οι Μαθητές/ τριες Ενάντια στο Σύστημα από την πρώτη στιγμή συζητήσαμε με συμμαθητές μας και καθηγητές, όπως και με άλλους εργαζόμενους, το τραγικό γεγονός και την αντίδρασή μας. Προτείναμε συνελεύσεις στα σχολεία και διαδήλωση στην πόλη. Την Δευτέρα λοιπόν 8/12 έγινε πορεία, η οποία είχε πολύ μεγάλη συμμετοχή για τα δεδομένα της πόλης. Ήταν κυρίως μαθητές, οι οποίοι ξεπερνού-

ας σε όλη την πόλη, με καθιστικές διαμαρτυρίες, απόχες από τα μαθήματα του σχολείου και τώρα πια καταλήψεις που εξαπλώνονται σε όλη την πόλη, παρά την προσπάθεια της αστυνομίας και των ΜΑΤ να μας κάμψουν με χημικά, δακρυγόνα και ξύλο. Το βράδυ της Δευτέρας ήταν αξέχαστο. Οργανώσεις της Αριστεράς και του αντιεξουσιαστικού χώρου όπως και σωματεία, σχολές και σχολεία κάλεσαν σε διαδήλωση στις 6 στην καμάρα. Η ανταπόκριση ήταν πρωτοφανής. Πάνω από δέκα χιλιάδες μαθητές, φοιτητές, εργάτες, συνταξιούχοι διαδήλωσαν, όμως τα κανάλια παίξαν μόνο τα "επεισόδια". Φυσικά η αστυνομία χτύπησε δύο φορές με χημικά μέσα στα μπλοκ των διαδηλωτών, με κίνδυνο να έχουμε θύματα από ποδοπατήματα! Πολλοί νέοι και μεγαλύτεροι διαδήλωναν για πρώτη φορά και στόχος ήταν να τρομοκρατηθούν για να μην ξαναπατήσουν σε διαδήλωση. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται καθημερινά με μεγάλη μαζικότητα. Η ανταπόκριση από τους περαστικούς είναι μεγάλη, κόσμος μπαίνει στις πορείες αυθόρμητα, κατεβαίνοντας από τα μπαλκόνια, ενώ καθολική είναι η αποδοχή που βρίσκουν τα συνθήματα «ΕΛΑΣ Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων, δολοφόνων και βασανιστών» και «Αλήτες είναι τα ΜΑΤ κι οι ασφαλίτες». Τη μέρα της γενικής απεργίας 20.000 διαδήλωσαν με τα συνδικάτα και την αριστερά. Η συμμετοχή στην απεργία ήταν τεράστια, ενώ η διαδήλωση πραγματοποιήθηκε, παρά την αντίθετη άποψη της ηγεσίας του εργατικού κέντρου, με πρωτοβουλία των φοιτητικών συλλόγων και του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν η παρουσία πολλών σχολείων με πανό, που κατέβηκαν στην πορεία για πρώτη φορά μαζί με τους καθηγητές τους. Αλέξης Λιοσάτος, Χαρά Τσαρίδου (περισσότερα ρεπορτάζ για τη Θεσσαλονίκη στη σελ. 12)

σαν τους 1.500 και φώναζαν «ΕΛΑΣ Ελλήνων αστυνομικών, ρουφιάνων δολοφόνων και βασανιστών» και «Την κρίση να πληρώσουν οι καπιταλιστές. Τα κέρδη τους κοστίζουν ανθρώπινες ζωές». Οι ΜΕΣ διαδήλωσαν με πανό που έγραφε «Λιτότητα - Ανεργία - Καταστολή, κάτω η κυβέρνηση που δολοφονεί». Το ίδιο απόγευμα ξανάγινε πορεία μετά τη συνέλευση των φοιτητών, οι οποίοι αποφάσισαν με ψηφοφορία κατάληψη της σχολής. Κάπως έτσι ήταν το κλίμα και τις επόμενες δύο μέρες. Τα σχολεία παρέμειναν κλειστά μέχρι και την Τετάρτη. Όχι μόνο για τη δολοφονία του Αλέξανδρου, αλλά για όλα αυτά που μας καταπιέζουν. Κατερίνα Τσέτσου

ΚΟΜΟΤΗΝΗ

Ημαθία

Μετά το θάνατο του 15χρονου Αλέξη, έγιναν διαδηλώσεις και στην Κομοτηνή, οι περισσότερες προς το αστυνομικό τμήμα. Στις 10/12, στο πλαίσιο της πανεργατικής απεργίας, έγινε διαδήλωση από το Εργατικό Κέντρο προς τη Περιφέρεια όπου επιδόθηκε και ψήφισμα. Η μεγαλύτερη πορεία (η «Πανθρακική»), έγινε στις 11/12 από την πλατεία Ειρήνης προς την Περιφέρεια και ακολούθησε συγκέντρωση στις αίθουσες της παλιάς Νομικής. Εκεί οι διαδηλωτές περικυκλώθηκαν από φασίστες (Χρυσαυγίτες), από μέλη της ΔΑΠ/ΝΔΦΚ και γνωστές φυσιογνωμίες στην πόλη, που ήταν παρόντες και στα επεισόδια της δεκαετίας ‘90 σε βάρος μειονοτικών της Θράκης. Κρατούσαν μαχαίρια και πέτρες με τις οποίες έσπαζαν τζάμια του κτιρίου και μας έβριζαν. Τελικά με παρέμβαση κομμάτων της Αριστεράς και του Νομάρχη Κομοτηνής οι διαδηλωτές απεγκλωβίστηκαν και αποχώρησαν με λεωφορεία χωρίς να αντιμετωπίσουν κίνδυνο. Μουσταφά Τσολάκ

Η κραυγή διαμαρτυρίας και οργής της νεολαίας ακούστηκε καθαρά τις προηγούμενες μέρες και στην Ημαθία. Τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη, τα σχολεία σε όλο το νομό υπολειτούργησαν. Οι μαθητές βγήκαν από τις τάξεις και σχημάτισαν αυθόρμητες πορείες, ενημερώνοντας ο ένας τον άλλο με SMS. Στη Βέροια όλα τα σχολεία συμμετείχαν σε μια μεγάλη συγκέντρωση έξω από το αστυνομικό τμήμα, πετώντας πέτρες και λαχανικά στα τζάμια του. Οι αστυνομικοί προσπάθησαν μάλιστα να συλλάβουν τρεις μαθητές γυμνασίου, αλλά ευτυχώς αποτράπηκαν από την παρέμβαση καθηγητών και πολιτών. Ανάλογες συγκεντρώσεις και καθιστικές διαμαρτυρίες έγιναν στη χτυπημένη από την ανεργία Νάουσα, όπου την Τρίτη 9/12 συμμετείχαν και πολλοί φοιτητές και απλοί εργαζόμενοι. Αλλά και στην Αλεξάνδρεια, μαθητές και από γειτονικά χωριά που έφτασαν με τρένο ή ΚΤΕΛ, περικύκλωσαν το αστυνομικό τμήμα και -με κουκούλες ή χωρίς- έκαψαν κάδους, έριξαν πέτρες, αυγά και ντομάτες, μετά από διαδήλωση που είχαν πραγματοποιήσει. Η καλή συμμετοχή (περίπου 50%) του χώρου των καθηγητών στην πανεργατική απεργία της Τετάρτης δείχνει την απήχηση που είχαν στους εκπαιδευτικούς οι κινητοποιήσεις των μαθητών τους. Τις επόμενες μέρες αποχές από μαθήματα σε γυμνάσια και λύκεια και φοιτητικές συγκεντρώσεις έλαβαν χώρα σε διάφορα σημεία του νομού. Βασίλης Μορέλλας

ΦΩΚΙΔΑ Στη Φωκίδα οι κινητοποιήσεις των μαθητών ξεκίνησαν τη Δευτέρα 8/12 με αποχές στα σχολεία της Άμφισσας και της Ιτέας. Την Τρίτη 9/12 έγινε καθιστική διαμαρτυρία μπροστά στην Αστυνομική Διεύθυνση στην Άμφισσα. Την ημέρα της απεργίας στις, 10/12, έγιναν δύο κινητοποιήσεις μια από το εργατικό Κέντρο που ελέγχεται από το ΚΚΕ και μια μαθητική κινητοποίηση που ξεκίνησε με διαφορετική πορεία και έφτασε στη συγκέντρωση του εργατικού κέντρου. Η είσοδος των μαθητών στο χώρο της συγκέντρωσης και τα συνθήματά τους «Μπάτσοι Γουρούνια Δολοφόνοι» έκαναν τον πρόεδρο να σαστίσει. Στην συνέχεια η ηγεσία του Εργατικού Κέντρου προσπάθησε να οδηγήσει την πορεία, αλλά οι μαθητές έστριψαν δύο φορές κάνοντας τους υπευθύνους του εργατικού κέντρου να τρέχουν από πίσω τους για να μπουν επικεφαλής. Τελικά οι μαθητές αψήφησαν τις πιέσεις του εργατικού κέντρου και έκαναν ειρηνική πορεία στα γραφεία της αστυνομικής Διεύθυνσης στην Άμφισσα. Αποστόλης Τσιάμης

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

10

Τα μεγάλα ΜΜΕ στην υπηρεσία της άρχουσας τάξης Από την πρώτη στιγμή της δολοφονίας του Αλέξη, τα μεγάλα ΜΜΕ λειτούργησαν με τα κριτήρια που λειτουργούν πάντα: Το γεγονός παρουσιάστηκε (όπως κι αυτά που ακολούθησαν) με κριτήριο κατ’ αρχάς το κέρδος, δηλ. την τηλεθέαση: εντυπωσιακά, κινηματογραφικά με δραματική μουσική υπόκρουση.

Ό

μως ταυτόχρονα λειτούργησε και το δεύτερο κριτήριο, δηλ. η προστασία της άρχουσας τάξης και του καθεστώτος: αντανακλαστικά υιοθετήθηκε αβίαστα η εκδοχή της αστυνομίας περί επίθεσης κατά του περιπολικού. Ακόμη και μετά τη μαζική εμφάνιση αυτοπτών μαρτύρων που ισχυρίζονταν το αντίθετο πολλά κανάλια επέμεναν: αν η πραγματικότητα δεν συμβαδίζει με αυτό που θέλουμε, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα. Το υποτιθέμενα αντιπολιτευόμενο MEGA έδειξε μεν το βίντεο που τράβηξε αυτόπτης μάρτυρας με τη σκηνή της δολοφονίας, ωστόσο –εντελώς «αθώα»– προσέθεσε ήχους συγκρούσεων ώστε (αν και δεν φαίνεται στην εικόνα) να «ακούγεται» η δήθεν επίθεση στο περιπολικό. Έπειτα από καταγγελία της Συσπείρωσης Δημοσιογράφων, το κανάλι παραδέχθηκε το «λάθος» του, ωστόσο το φόρτωσε σε μια εργαζόμενη που κινδύνεψε με απόλυση.

Προπαγάνδα

Στις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν τα μεγάλα ΜΜΕ συνέχισαν στον ίδιο ρυθμό. Η Ν.Δ. είναι ξεγραμμένη από την άρχουσα τάξη ως εκφραστής της αυτή τη στιγμή, όμως ο τρόπος που θα πέσει θα καθορίσει και τα όρια των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που θα ακολουθήσει η επόμενη κυβέρνηση. Γι’ αυτό δεν πρέπει να καταρρεύσει υπό την πίεση των από τα κάτω, από τις διαδηλώσεις. Δεν πρέπει με τίποτε να περάσει η φλόγα της εξέγερσης από «τα αδύναμα χέρια» των μαθητών στα χέρια των εργατών. Και για να εξασφαλίσουν αυτή την προοπτική μπήκαν μπροστά και πάλι οι γνωστοί τηλεαστέρες. Όλα τα μεγάλα ΜΜΕ του κόσμου, εφημερίδες, τηλεοράσεις, ειδησεογραφικά

Η

Αυτή τη φωτό, η διεύθυνση του «Ελεύθερου Τύπου» την έκρυψε για δυο ημέρες. Και όταν υποχρεώθηκε να την δημοσιεύσει απέλυσε τον φωτορεπόρτερ που την τράβηξε.

πρακτορεία, περιοδικά, ανεξάρτητοι αναλυτές, απέδιδαν την νεολαιίστικη εξέγερση στο μίσος που έχει συσσωρευθεί στον ελληνικό λαό ενάντια στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Όλα τα διεθνή ΜΜΕ «έδειχναν» ως υποκινητή των σπασιμάτων και των εμπρησμών, τη λιτότητα, τη διαφθορά, τα σκάνδαλα, την κατάρρευση της υγείας και της παιδείας κ.λπ. Ο ίδιος ο Σαρκοζί, αλλά και οι άλλοι Δυτικοευρωπαίοι ηγέτες, διαπίστωναν ότι η δολοφονία του Αλέξη ήταν το κερασάκι στην τούρτα (και επειδή έχουν κι αυτοί τη δική τους τούρτα άρχισαν να ανησυχούν μήπως βρεθεί κι εκεί το κερασάκι). Ακόμη και ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος διαπίστωνε την προφανή συνάφεια εξέγερσης και νεοφιλελεύθερης πολιτικής, υποστηρίζοντας τη νεολαία. Όμως τα μεγάλα ελληνικά ΜΜΕ, ειδικά οι τηλεοπτικοί σταθμοί που είναι κρίσιμοι στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, δεν είδαν καμία τέτοια σχέση. Για όλα φταίνε κάποιοι «κουκουλοφόροι», μας λένε, οι οποίοι μπαίνουν στην ίδια (ή και σε χειρότερη) μοίρα με τη θρασύδειλη αστυνομία που σάπιζε στο ξύλο και συνελάμβανε 13χρονα κοριτσάκια και αγοράκια και που ψέκαζε με τόνους επικίνδυνα χημικά χιλιάδες ειρηνικούς διαδηλωτές. Σε αυτή την προσπάθεια επιστρατεύτηκαν εκείνες οι τεχνικές που θέλουν να κινητοποιήσουν τις πιο καθυστερημένες και αντιδραστικές ιδέες που μπορεί να

υπάρχουν στα μυαλά των ανθρώπων: περιουσίες, δημόσια τάξη και ασφάλεια, ξένοι πράκτορες. Σε αυτό το θλιβερό γαϊτανάκι δυστυχώς συμμετείχε και ο «Ριζοσπάστης», κάνοντας λόγο για ξένες μυστικές υπηρεσίες οι οποίες δημιουργούν τα επεισόδια (στο ίδιο ακριβώς μήκος κύματος με τον ακροδεξιό μητροπολίτη Άνθιμο). Και για να είμαστε δίκαιοι, ακόμη χειρότερη «ανάλυση» από αυτή του «Ριζοσπάστη» ήταν αυτή του ανεκδιήγητου Γουσέτη στην «Αυγή», που ισχυριζόταν ότι η δολοφονία δεν εντάσσεται στο πλαίσιο καταστολής αλλά ήταν «προσωπική υπόθεση».

Στοχοποίηση

Η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ έγινε ακριβώς σε αυτή τη βάση: να χτυπηθεί το μόνο επίσημο κόμμα που στηρίζει τις κινητοποιήσεις και υιοθετεί τα αιτήματα για αφοπλισμό της αστυνομίας και διάλυση των ΜΑΤ. Γι’ αυτό και τα ΜΜΕ συνέργησαν στην προσπάθεια να χρεωθούν στον ΣΥΡΙΖΑ οι ζημιές –προβοκατόρικες ή μη. Ο γνωστός τηλεοπτικός εκφραστής της άρχουσας τάξης Πρετεντέρης έγραψε στο «Βήμα»: «Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τα αφτιά των κουκουλοφόρων, όπως λέει το ΚΚΕ. Πιστεύω ότι κάνει κάτι πολύ χειρότερο: χαϊδεύει τα αφτιά των νέων. Υπό αυτή την έννοια, επιδίδεται στη φθηνότερη και αθλιότερη μορφή λαϊκι-

σμού. Όχι μόνον επειδή απευθύνεται σε ανώριμες νοημοσύνες και σε ασχημάτιστες συνειδήσεις. Αλλά κυρίως επειδή καλλιεργεί στους νέους την αίσθηση ότι όλα τα δικαιούνται και για τίποτε δεν υποχρεούνται. Ότι η ζωή τούς ανήκει προτού την κατακτήσουν. Και ότι το μέλλον τους είναι μια υπόθεση διεκδίκησης και όχι προσπάθειας». Είναι ειλικρινής ο Πρετεντέρης μέσα στην κυνικότητά του: Προφανώς στις «ανώριμες νοημοσύνες και σε ασχημάτιστες συνειδήσεις» θέλει να μπορεί να απευθύνεται και να τις διαμορφώνει μόνον αυτός και η τάξη του με τα πανίσχυρα εργαλεία που διαθέτουν (τηλεόραση, σχολείο, ποδόσφαιρο κ.λπ.). Προφανώς η ζωή δεν ανήκει στους νέους. Και προφανώς δεν πρέπει να μάθουν να διεκδικούν: Πρέπει να μάθουν να υποτάσσονται και να προσπαθούν με βάση τα ψίχουλα που είναι διατεθειμένα να τους δώσουν τα αφεντικά.

Εργαζόμενοι

Όμως υπάρχει και η άλλη πλευρά. Οι απλοί εργαζόμενοι στον Τύπο, που ανήκουν στην εργατική τάξη. Η στάση τους ήταν και είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των αφεντικών τους. Ως ρεπόρτερ και φωτορεπόρτερ έδωσαν την πραγματική διάσταση των γεγονότων. Ο φωτογράφος του «Ελεύθερου Τύπου» έβγαλε τη φοτό με τον μπάτσο με το προτεταμένο όπλο, με την οποία κατακλύστηκαν τα διεθνή ΜΜΕ. Μια δημοσιογράφος της «Καθημερινής» μετέφερε τον ξυλοδαρμό μιας πιτσιρίκας διαδηλώτριας στην Ομόνοια αλλά βρήκε και αυτόπτη μάρτυρα που ζητούσε να καταθέσει κατά των αστυνομικών. Δημοσιογράφοι από σταθμούς και εφημερίδες έπεσαν πάνω στα ΜΑΤ για να γλιτώσουν 14χρονα στη διαδήλωση στα Προπύλαια στις 11/12. Κάποιοι από αυτούς χτυπήθηκαν άσχημα, ενώ συνελήφθη και ένας ρεπόρτερ του «105,5». Σε αντίστοιχες συνθήκες τραυματίστηκε ο δημοσιογράφος της ΕΡΑ Σαμή Καραμπουγιούκογλου έξω από τη Νομαρχία Ξάνθης. Το πώς χρησιμοποιούν το υλικό των εργαζόμενων δημοσιογράφων οι διευθυντές και οι ιδιοκτήτες είναι ένα άλλο θέμα. Όμως δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι ο Τύπος είναι κι αυτός διαιρεμένος σε τάξεις όπως και η υπόλοιπη κοινωνία. Π.Τ.

Διεθνής αντίκτυπος της εξέγερσης

νεολαιίστικη εξέγερση έχει έναν πρωτοφανή διεθνή αντίκτυπο. Σε κάθε πόλη, από τη Μαδρίτη ως τη Μόσχα, από τη Νέα Υόρκη ως το Σαντιάγκο της Χιλής ξεσπάνε καθημερινά οργισμένες διαδηλώσεις νέων που δηλώνουν αλληλέγγυοι στο κίνημα στην Ελλάδα. Αστυνομικά τμήματα και ελληνικές πρεσβείες έχουν μπει στο στόχαστρο των διαδηλωτών σε Βαρκελώνη, Μιλάνο, Ρώμη, Παρίσι, Λονδίνο, Εδιμβούργο, Βαρσοβία, Σόφια, Κοπεγχάγη, Βιέννη, Βερολίνο, Φρανκφούρτη, Μεξικό... Ο κατάλογος των διαδηλώσεων, των δράσεων, των συνθημάτων είναι πολύ μακρύς. Ξεχωρίζουμε όμως το «ζήτω η αλληλεγγύη» των Τούρκων και των Μακεδόνων νεολαίων. Οι διαδηλωτές βρίσκονται αντιμέτωποι με την καταστολή των κυβερνήσεών τους παντού. Εκατοντάδες είναι διεθνώς οι συλλήψεις και οι διώξεις με βάση τον τρομονόμο. Στα διεθνή ΜΜΕ εκφράζονται ήδη οι «ανησυχίες» για τη διάδοση της εξέγερσης από την Ελλάδα σε όλη την Ευρώπη. «Έγινε το 1968, μπορεί να γίνει και τώρα» είναι η διαπίστωση όλων των εφημερίδων που βλέπουν το «φάντασμα του Μάη» πάνω από την Ευρώπη. «Ο πιο αδύναμος κρίκος της ευρωπαϊκής αλυσίδας τρίζει» προειδοποιεί η «Ντέιλι Τέλεγκραφ». Τα ξένα Μέσα είδαν ότι δεν πρόκειται για «κουκουλοφόρους»: «Η ελληνική κυβέρνηση κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με

μια μαζική εξέγερση» γράφουν οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», για «την εξέγερση των πτυχιούχων, που είναι το νέο προλεταριάτο» έκανε λόγο η «Κοριέρε Ντε Λα Σέρα». Σε όλη την Ευρώπη η νεολαία αντιμετωπίζει την ίδια καταπίεση, την ίδια ανασφάλεια και φτώχεια. Το φόρτωμα της κρίσης στις πλάτες των νέων και των εργαζομένων κάνει την κατάσταση πιο εκρηκτική. Σιγοβράζει η ίδια οργή ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και την αυταρχικότητα, και όπως ξέσπασε στην Ελλάδα, μπορεί να ξεσπάσει οπουδήποτε. Είναι χαρακτηριστικό των τελευταίων χρόνων πως κάθε κίνημα νεολαίας -ενάντια στον CPE στη Γαλλία, το «κύμα» στην Ιταλία, το άρθρο 16 και τώρα η εξέγερση στην Ελλάδα- «υιοθετείται» άμεσα από τους νέους σε όλη την Ευρώπη. Στην Γαλλία, όπου οι μαθητές και οι φοιτητές βρίσκονταν ήδη σε κινητοποιήσεις, ο Σαρκοζί απέσυρε για ένα χρόνο την εκπαιδευτική «μεταρρύθμισή» του, ομολογώντας ότι τα ελληνικά γεγονότα τον «βοήθησαν» να πάρει αυτήν την απόφαση. Ο ένας μετά τον άλλο, οι «άνθρωποι από σίδερο» της άρχουσας τάξης (Μπερλουσκόνι, Σαρκοζί, Καραμανλής) έχουν βρεθεί στριμωγμένοι στα «σχοινιά». Και μετά τα γεγονότα των τελευταίων ημερών, φοβούνται τα «χειρότερα» που μπορεί να έρθουν. Π.Π.

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

Η οργή να γίνει οργανωμένη δύναμη

Τον καπιταλισμό δεν μπορούμε να τον καταστρέψουμε, πρέπει να τον ανατρέψουμε Τρεις νύχτες και δυο μέρες, αυτές δηλαδή που ακολούθησαν την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη, κράτησαν τα επεισόδια που ο τύπος ονόμασε «τυφλής βίας»: σπάσιμο και πυρπόληση τραπεζών, μαγαζιών, αυτοκινήτων, μολότοφ και πέτρες. Από τη μεριά της αστυνομίας υπήρξε ακόμα πιο «τυφλή» βία: πυροβολισμοί, πέτρες, χρήση απαγορευμένων χημικών, γκλομπς, χειροβομβίδες κρότου/λάμψης κ.λπ.

Π

ολλά 15χρονα και 16χρονα παιδιά κατέλαβαν τους δρόμους του κέντρου και των γειτονιών σε πάρα πολλές πόλεις της Ελλάδας. Οι στόχοι των μαθητών εστιάστηκαν πια μόνο στα, λογικά μισητά σύμβολα, τα αστυνομικά τμήματα και τις τράπεζες. Η συζήτηση όμως γύρω από την «ιερή» ιδιωτική περιουσία και την καταστροφή από «αναρχοαυτόνομους», «κουκουλοφόρους», «μπαχαλάκηδες», άναψε περισσότερο κι από τις μολότοφ. Η επιμονή στον αποπροσανατολισμό της συζήτησης γύρω από τα σπασίματα καταστημάτων, αντανακλά ακριβώς το φόβο να μη μετατραπούν σε πραγματικούς αγώνες, νεολαίας και εργαζομένων, που να διεκδικούν κατακτήσεις και ανατροπές στην αληθινή ζωή, προς όφελός τους. Στην ουσία, οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και η κυβέρνησή τους (μαζί με τα «υπεύθυνα» κόμματα του συστήματος) προτιμούν να σπάνε οι «κουκουλοφόροι» τράπεζες και μαγαζιά, παρά να απεργούν, να κάνουν καταλήψεις και διαδηλώσεις, διεκδικώντας αυτά που πραγματικά δικαιούνται να έχουν. Η αλήθεια είναι ότι μια σπασμένη τράπεζα χρειάζεται πολύ λιγότερα χρήματα για επιδιόρθωση, σε σχέση με αυτά που χάνουν οι τραπεζίτες από μια μέρα απεργίας των, χωρίς συλλογική σύμβαση, τραπεζοϋπαλλήλων τους. Η συντονισμένη και οργανωμένη πάλη ενάντια στο σύστημα είναι πραγματικά πιο επικίνδυνη γι’ αυτούς που εξασφαλίζουν αμύθητα κέρδη από την ομαλή λειτουργία του, παρά οι επιθέσεις ενάντια στα σύμβολα του συστήματος. Γι’ αυτό και μόνο το λόγο, η δική μας οργάνωση, ενώ κατανοεί απο-

λύτως τη δικαιολογημένη οργή και αγανάκτηση των διαδηλωτών, που επιτέθηκαν σε ό,τι τους φάνταζε ως «εκπρόσωπος» του συστήματος, δεν συμφωνεί με τον τρόπο αυτό αντιμετώπισης των προβλημάτων όλων μας. Προτιμάμε πιο αποτελεσματικές και πιο συνολικές μεθόδους αντίδρασης, για πιο μόνιμες και σίγουρες λύσεις. Αρχικά, παρά τις προσπάθειες των ΜΜΕ, κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει σοβαρά ότι στα «μπάχαλα» αυτή τη φορά δεν συμμετείχαν μόνο οι «γνωστοί-άγνωστοι». Ήταν παιδιά, πολλά εξοργισμένα παιδιά, που εντυπωσίασαν όλους όσους συμμετείχαμε στις πορείες. Ο αριθμός τους, τόσο στην Αθήνα όσο και σε ολόκληρη την Ελλάδα, δεν μπορεί να ερμηνευτεί, ακόμα κι αν δεχτούμε ότι ο χώρος των αναρχικών και αντιεξουσιαστών παρουσίασε ξαφνικά αλματώδη άνοδο. Υπάρχει κάποιος «Πρετεντέρης» που μπορεί να ισχυριστεί κάτι τέτοιο; Μέσα στο εντυπωσιακά μεγάλο πλήθος νεολαίας, αλλά και των εργαζόμενων-ανέργων-«ελαστικοποιημένων» γονιών της, δίπλα και ανάμεσα στα θυμωμένα μπλοκ των διαδηλωτών, υπήρξαν εξοργισμένα παιδιά. Και φυσικά, όπως σε κάθε αντίστοιχη πράξη της ιστορίας, «χώθηκαν» και πάμφτωχοι άνθρωποι για να κλέψουν ή να πλιατσικολογήσουν, όπως αρέσει στα κανάλια να αναφέρουν.

Το μεγάλο πλιάτσικο

Το μεγάλο πλιάτσικο όμως έχει γίνει ήδη αντιστρόφως! Οι ζημιές στα κατεστραμμένα μαγαζιά, κατά τον όχι και τόσο μετριοπαθή κ. Μίχαλο του ΕΒΕΑ, υπολογίζονται στα 50 εκ. ευρώ. Ορισμένοι ανεβάζουν το ποσό μέχρι και τα 200 εκ. ευρώ. Για να βγάλουμε αντικειμενικά συμπεράσματα, οφείλουμε να συγκρίνουμε αυτό το ποσό με τα 28 δισ. ευρώ που δωρίστηκαν στις τράπεζες με τα ήδη τοκογλυφικά επιτόκια, ή με τα τουλάχιστον 4 δισ. ευρώ που κλάπηκαν από τα ασφαλιστικά ταμεία μέσω της χρηματιστηριακής εμπλοκής τους. Παρόλα αυτά, η υλική καταστροφή των υποδομών του καπιταλισμού δεν εξασφαλίζει σε καμία περίπτωση τη

«Τυφλές» αιτίες; «Η τυφλή βία δεν έχει τυφλά αίτια», έγραφε ο Ριζοσπάστης το 2005, σχολιάζοντας τις ταραχές στα μακρινά, γι’ αυτό και «ακίνδυνα» για το ΚΚΕ, γαλλικά προάστια. Όταν τόσοι άνθρωποι βγαίνουν έτσι μαχητικά στο δρόμο με οποιαδήποτε αφορμή, τότε αυτό σημαίνει ότι δεν τρελάθηκαν ξαφνικά. Υπάρχουν βαθιές και συσσωρευμένες αιτίες. Έτσι έγινε στη Γαλλία το 2005, που ο θάνατος δυο νεαρών μεταναστών από ηλεκτροπληξία, επακόλουθο αναίτιου κυνηγητού αστυνομικών, έβγαλε στους δρόμους όλη την αγανάκτηση της μεγάλης μάζας των πρώτης, δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών, με ανεξέλεγκτη βία και δυστυχώς με τη μη κάλυψη της αριστεράς. Η ευκαιρία συνολικής αντεπίθεσης του εργατικού κινήματος όχι μόνο χάθηκε, αλλά την άρπαξε ο σιχαμερός και επικίνδυνος Σαρκοζί που, ενώ αποκαλούσε τους μετανάστες «αλήτες» και «αποβράσματα», επέκτεινε την ίδια πολιτική στο σύνολο της εργατικής τάξης ως πρόεδρος της Γαλλίας. Ακόμα πιο μαζική Εξέγερση έγινε στο Λος Άντζελες το 1992. Την προκάλεσε η αθώωση αστυνομικών, που είχαν χτυπήσει βάρβαρα το μαύρο οικοδόμο Ρόντνεϊ Κινγκ. Ξέσπασαν ανεξέλεγκτες «ταραχές» κατά της συστηματικής ρατσιστικής βίας του κράτους. Ξέσπασε η συσσωρευμένη οργή και εξαπλώθηκε ταχύτατα, με 53 νεκρούς, πάνω από 10.000 συλλήψεις και 1 δισ. δολάρια ζημιές.

11

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

πολύ πιο ρεαλιστικό και επείγον. Γι’ αυτό δεν χρειάζεται να προσφέρουμε από μόνοι μας επιχειρήματα στον αντίπαλο. Τις καταστροφές περιουσιών τις χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές και οι «βοηθοί» τους, τα κόμματα εξουσίας. Προσπαθεί να τις καπηλευτεί και η ακροδεξιά, ως αυτόκλητος υπερασπιστής των «νοικοκυραίων» εναντίον των «ακραίων στοιχείων». Προσπαθούν να συσπειρώσουν τους μπερδεμένους ανθρώπους, να τους δείξουν ότι και η δική τους μικρή και με κόπο φτιαγμένη περιουσία κινδυνεύει από τους «μπάχαλους», τους οποίους σκόπιμα ταυτίζουν με την εξεγερμένη νεολαία. Η κοινωνία μας δεν χωρίζεται σε «κουκουλοφόρους» και «νοικοκυραίους». Χωρίζεται στην τάξη των βιομηχάνων, εφοπλιστών και τραπεζιτών από τη μια μεριά και και στην εργατική τάξη από την άλλη.

Με τους καταπιεσμένους

θεσμική καταστροφή τους. Ωστόσο, το πραγματικά ζητούμενο είναι αυτό! Ο στόχος της εργατικής τάξης και της νεολαίας παραμένει να πάρουμε εμείς την εξουσία στα χέρια μας. Να δουλεύουμε με τους καλύτερους όρους και να μπορούμε να καταναλώσουμε αυτά που παράγουμε. Να καθορίζουμε εμείς τι χρειαζόμαστε να παραχθεί και να χρησιμοποιηθεί. Να ζούμε σ’ ένα υγιές και ευχάριστο περιβάλλον και όχι τσιμεντοποιημένο προς όφελος κατασκευαστών και επιχειρηματιών της νύχτας. Να καταργήσουμε τους «επίσημους» τοκογλύφουςτραπεζίτες. Να σπουδάζουμε και να σκεφτόμαστε ελεύθερα. Τα σχολεία και οι σχολές να είναι κέντρα δημιουργικής ανάπτυξης της σκέψης και της επιστήμης και όχι εξεταστικά κέντρα. Αυτά δεν κερδίζονται, όσες τράπεζες και μαγαζιά αν κάψουμε, όσους μπάτσους και αν πετροβολήσουμε. Το σύστημα πονάει στην καρδιά του, όταν μπλοκάρουμε την παραγωγή. Τότε δεν μπορεί να βγάλει τα πολυπόθητα κέρδη του και αυτό είναι που φοβούνται και απεύχονται: μην τυχόν και ο πετροπόλεμος μετατραπεί σε οργανωμένη πάλη διαρκείας. Πιο πολύ κι από τη νεολαία, αυτό που τους τρομάζει απίστευτα είναι η είσοδος της εργατικής τάξης στο προσκήνιο, με απεργίες και διαδηλώσεις. Το παράδειγμα του Πολυτεχνείου του ’73, όπου τη σπουδάζουσα εξεγερμένη νεολαία πλαισίωσαν μαζικά οι εργαζόμενοι, είναι και νωπό και επίκαιρο. Αυτή η εκρηκτική ένωση έφερε και την κατατρόπωση της χούντας. Η αντίδραση της νεολαίας αποτελεί προάγγελο ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής. Το κοινό μέτωπο, που φαινόταν να στήνεται περιστασιακά το προηγούμενο διάστημα μεταξύ μαθητών-φοιτητών-καθηγητών, τώρα μοιάζει

Έτσι, όσα παιδιά αγανακτούν και εξοργίζονται, για όλα αυτά που τους στερούν, τα θέλουμε συμμάχους απέναντι στον κοινό εχθρό. Δεν συμφέρει κανένα μας να εκτονώνεται η οργή στις καμένες τράπεζες και τα γήπεδα. Είμαστε από την ίδια πλευρά, είμαστε από τους καταπιεσμένους και αισχρά εκμεταλλευομένους αυτού του συστήματος και δεν περισσεύει κανείς σε αυτόν τον αγώνα. Η αριστερά πρέπει να είναι το στήριγμα του κάθε καταπιεσμένου, πρέπει να εξασφαλίσει την ενότητα της εργατικής τάξης, ώστε να τη μετατρέψει σε οργανωμένη και ικανή δύναμη που θα ανατρέψει το σύστημα της εκμετάλλευσης. Αυτός είναι ο ρόλος της και αυτόν φοβούνται μήπως παίξει στα σοβαρά. Τότε θα έχουν πραγματικό πρόβλημα. Γι’ αυτό άλλωστε γίνεται η επίθεση στο ΣΥΡΙΖΑ. Προτιμούν να μείνουν τα πράγματα όπως έχουν: να στρατολογούν από τη νεολαία οι σχολάρχες των ιδιωτικών ΚΕΣ, οι «Κένταυροι» και οι «Ρέηντζερς» της ΟΝΝΕΔ που δολοφόνησαν τον Τεμπονέρα στην Πάτρα, ή οι «Χρυσαυγίτες» στον Αγ. Παντελεήμονα. Προτιμούν να δέρνει η νεολαία μετανάστες σε Πάτρα και Αττική. Αυτή η βία όχι μόνο δεν ενοχλεί καθόλου την άρχουσα τάξη, τη βολεύει απεναντίας αφάνταστα. «Διαίρει και βασίλευε»! Προτιμούν τη νεολαία έρμαιο των πολιτικάντηδων, όπως τη δεκαετία του ’50 και ’60, όπου οι γονείς τους θα «φυλάνε κατουρημένες ποδιές» για να βρουν τα παιδιά τους μια δουλειά. Παρά τις εντατικές προσπάθειες του συστήματος, οι «Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα», οι «Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα», η ΔΕΑ, ο ΣΥΡΙΖΑ, θα βρεθούμε στην πρώτη γραμμή οργάνωσης αποτελεσματικών και νικηφόρων αγώνων. Να τελειώσουμε αυτό που ξεκίνησε με άγρια οργή, πιο οργανωμένα, συλλογικά και συστηματικά. Να ξεχαρβαλώσουμε όχι τα υλικά του συστήματος, αλλά την ίδια τη λειτουργία του. Κατερίνα Γιαννούλια

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

Ôçë.: 210-3306286, fax: 210-3303566, site: www.dea.org.gr, e-mail: sidaxi@dea.org.gr

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ Πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο Την Τρίτη 9 Δεκέμβρη, έγινε μεγάλη πανεκπαιδευτική διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη. Τη μέρα που ο υπουργός παιδείας αποφάσισε να κλείσει τα σχολεία, σε ένδειξη πένθους για τη δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου. Την ίδια μέρα η ΟΛΜΕ, η ΔΟΕ και η ΠΟΣΔΕΠ είχαν προκηρύξει 24ωρη απεργία. Η διαδήλωση, στην οποία συμμετείχαν δάσκαλοι, καθηγητές, φοιτητές, μαθητές και πανεπιστημιακοί, ξεκίνησε από την Καμάρα, διέσχισε την πόλη και κατέληξε στο υπουργείο Μακεδονίας Θράκης. Ήταν μια απόλυτα ειρηνική διαδήλωση, όπου κοντά 2000 άτομα διαδήλωσαν τη θλίψη και την οργή τους για το χαμό του Αλέξη. Το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση που δολοφονεί» ήταν από αυτά που ακούστηκαν περισσότερες φορές από το πλήθος των διαδηλωτών. Μπορεί η διαδήλωση να μην ήταν τόσο μεγάλη όσο της προηγούμενης ημέρας, όταν 7.000 τουλάχιστον διαδηλωτές διέσχισαν την πόλη, αλλά έκφρασε με τον καλύτερο τρόπο τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας της εκπαιδευτικής κοινότητας. Δυστυχώς δεν αποφεύχθηκαν κάποια επεισόδια, όταν η πορεία σταμάτησε μπροστά στο υπουργείο. Ένα τμήμα των διαδηλωτών επέλεξε να εκφράσει την οργή του με πετροπόλεμο ενάντια στα σκαλιά του υπουργείου και με επίθεση στις καγκελόπορτες. Δυστυχώς τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής τα εισέπραξε όλη η διαδήλωση, αφού τα δακρυγόνα, που εκτοξεύτηκαν, σχεδόν διέλυσαν το μεγαλύτερο όγκο της. Οι δυνάμεις καταστολής δεν τσιγκουνεύτηκαν τα δακρυγόνα που χρησιμοποίησαν, όπως έγινε και την προηγούμενη ημέρα, όταν η μεγάλη διαδήλωση της Δευτέρας διαλύθηκε με τον ίδιο τρόπο, λίγο πριν φτάσει στο υπουργείο. Ένα τμήμα της πορείας πάντως τερμάτισε στο χώρο των πανεπιστημίων. Παρά την επεισοδιακή κατάληξη της διαδήλωσης, το μήνυμα της εκπαιδευτικής κοινότητας ήταν ηχηρό και έδειξε ότι ο χώρος της εκπαίδευσης είναι στην πρωτοπορία των αγώνων, για να τιμωρηθεί ο δολοφόνος του Αλέξη και να πληρώσει η κυβέρνηση το κόστος της πολιτικής της, που εξέθρεψε τέτοια φαινόμενα. Νίκος Αναστασιάδης

(συνέχεια από τη σελ. 9)

Κατάληψη στην Αρχιτεκτονική Η δολοφονία του 15χρονου έχει πυροδοτήσει την αγανάκτηση και των φοιτητών. Θυμίζει έντονα την απαράδεκτη δράση της αστυνομίας τα τελευταία χρόνια στο φοιτητικό κίνημα, αλλά και τα «ατυχή» και «μεμονωμένα» περιστατικά, όπως ο ξυλοδαρμός του Κύπριου φοιτητή, το «πράσινο σταράκι» κλπ. Η απάντηση από τη μεριά των φοιτητών ήταν άμεση. Ήδη από τη Δευτέρα κλήθηκαν γενικές συνελεύσεις σε αρκετές σχολές. Το παράδειγμα της Αρχιτεκτονικής σχολής είναι σημαντικό. Ήταν η μεγαλύτερη σε μαζικότητα συνέλευση της χρονιάς και έγινε πολύ καλή συζήτηση πάνω στις εξελίξεις και ποια θα πρέπει να είναι η δική μας απάντηση. Αναμενόμενη ήταν η στάση της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ, αλλά απαράδεκτη η στάση της ΠΚΣ, η οποία εμφανίστηκε με καταγγελίες ενάντια στην υπόλοιπη αριστερά. Η Αρχιτεκτονική αποφάσισε κατάληψη της σχολής ολόκληρη τη βδομάδα και νέα συνέλευση την επόμενη Δευτέρα. Ανάλογες ήταν και οι αποφάσεις άλλων σχολών της Θεσσαλονίκης, ενώ συνελεύσεις έγιναν στις περισσότερες σχολές στη διάρκεια όλης της βδομάδας. Οι φοιτητικοί σύλλογοι, σε κοινό συντονιστικό τους, αποφάσισαν τη συμμετοχή τους στις διαδηλώσεις, που καλούνταν σχεδόν καθημερινά, αλλά με έμφαση στη διαδήλωση τη μέρα της γενικής απεργίας, όπου και η συμμετοχή τους ήταν μεγάλη. Στα συντονιστικά των συλλόγων μπαίνει το ζήτημα του ανοίγματος στην κοινωνία και των παρεμβάσεων σε σχολεία και εργασιακούς χώρους, ώστε η αρχική αγανάκτηση να λάβει πολιτικά και αντικυβερνητικά χαρακτηριστικά και να συσπειρωθεί ακόμα περισσότερος κόσμος κάτω από το κεντρικό σύνθημα των φοιτητικών συλλόγων: «Κάτω η Κυβέρνηση των δολοφόνων»! Εύα Παπατζανή

Αντιρατσιστική διαδήλωση Το Σάββατο 13/12 πραγματοποιήθηκε αντιρατσιστικό συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη με συγκέντρωση το μεσημέρι στο άγαλμα Βενιζέλου (πλατεία Αριστοτέλους). Ακολούθησε πορεία με 1.500 άτομα κάθε ηλικίας. Παρόλη τη βροχή, που με τον τρόπο της ταίριαξε στη θλίψη και την οργή μας για τη δολοφονία του 15χρονου, κανένας μας δεν έφυγε. Αντιθέτως το κλίμα ήταν δυναμικό και τα συνθήματα ενημέρωναν τον κόσμο που παρακολουθούσε για την άποψή μας υπέρ των κοινών αγώνων ελλήνων και μεταναστών, κόντρα στη λογική που θέλει τους μετανάστες ως «επαγγελματίες πλιατσικολόγους» και μέρος του προβλήματος στην οικονομία. Το σύνθημα «σκοτώνουν μετανάστες, σκοτώνουν μαθητές, τρομοκράτες είναι οι καπιταλιστές» ένωσε τα μπλοκ της πορείας που με ειρηνικό αλλά μαχητικό λόγο απαίτησε να φύγει η κυβέρνηση των δολοφόνων, του κέρδους, του πολέμου και του ρατσισμού. Μια απαίτηση που όπως φάνηκε από τις αντιδράσεις του κόσμου με τον οποίο μιλήσαμε δεν είναι πια καθόλου κρυφός αλλά φανερότατος πόθος όλων! Οι μετανάστες είναι μέρος της λύσης και δέχονται έντονη καταστολή. Φτάνει με το σύστημα που κλέβει τις ζωές μας και δολοφονεί! Αποστόλης Κοκκίνης

Δραστηριότητες τοπικών επιτροπών ΣΥΡΙΖΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ οργανώνει πανελλαδική μέρα δράσης – παρέμβασης, για την έκρηξη της νέας γενιάς, την Τετάρτη 17 Δεκέμβρη. Από το πρωί, σε πολλές γειτονιές και πόλεις σε όλη την Ελλάδα, οργανώνονται εξορμήσεις και αφισοκολλήσεις. ΑΘΗΝΑ-ΤΕΤΑΡΤΗ 17/12 Αμπελόκηποι: 18.00 Μετρό Αμπελοκήπων – Πικετοφορία στην Πανόρμου Εξάρχεια: 18.00 Χ. Τρικούπη και Καλλιδρομίου – Πικετοφορία Ζωγράφου: 17.30 Πλατεία Γαρδένια –Πικετοφορία στο κέντρο του Ζωγράφου Περιστέρι: 17.00 Εμπορικός πεζόδρομος – Πικετοφορία προς το Μπουρνάζι Νέα Ιωνία: 16.30 Σταθμός ΗΣΑΠ – Εξόρμηση Συνέλευση Τοπικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Αλίμου: Τετάρτη 17 Δεκέμβρη, 20.00 Β΄ ΚΑΠΗ Εκδήλωση Τοπικής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Ζωγράφου: Δευτέρα 22 Δεκέμβρη, 19.00 στο Πνευματικό Κέντρο (Ανακρέοντος 60)

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

12

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά

παλεύει για ÓÏÓÉÁËÉÓÌÏ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης Ïé åñãÜôåò äçìéïõñãïýí üëï ôïí ðëïýôï ìÝóá óôïí êáðéôáëéóìü. Ìéá íÝá êïéíùíßá áðáëëáãìÝíç áðü ôçí åêìåôÜëëåõóç, ï óïóéáëéóìüò, ìðïñåß íá äçìéïõñãçèåß ìüíï üôáí ïé åñãÜôåò ðÜñïõí óõëëïãéêÜ óôá ÷Ýñéá ôïõò ôïí Ýëåã÷ï üëïõ ôïõ êïéíùíéêïý ðëïýôïõ êáé üôáí ðñïãñáììáôßóïõí ôçí ðáñáãùãÞ êáé ôç äéáíïìÞ óýìöùíá ìå ôéò áíèñþðéíåò áíÜãêåò.

ÅÐÁÍÁÓÔÁÓÇ και όχι ρεφορμισμό Ï êáðéôáëéóìüò äåí ðáßñíåé äéïñèþóåéò. ÐñÝðåé íá áíáôñáðåß ìå ôçí åñãáôéêÞ äñÜóç. Äåí õðÜñ÷åé êïéíïâïõëåõôéêüò äñüìïò ðñïò ìéá ôÝôïéá áëëáãÞ. Ôï êïéíïâïýëéï, ï óôñáôüò, ç áóôõíïìßá, ç äéêáéïóýíç, üëï ôï áóôéêü êñÜôïò ëåéôïõñãåß ãéá íá ðñïóôáôåýåé ôá óõìöÝñïíôá ôçò Üñ÷ïõóáò ôÜîçò.

H åñãáôéêÞ ôÜîç èá ÷ñåéáóôåß ôï äéêü ôçò êñÜôïò, óôçñéãìÝíï óôçí Üìåóç äçìïêñáôßá, óôá óõìâïýëéá áíôéðñïóþðùí áð' ôïõò ÷þñïõò äïõëåéÜò, êáèþò êáé óôçí åñãáôéêÞ ðïëéôïöõëáêÞ.

ÄÉÅÈÍÉÓÌÏ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα» Ç åìðåéñßá ôçò Ñùóßáò áðïäåéêíýåé üôé áêüìá êáé ìéá íéêçöüñá åñãáôéêÞ óïóéáëéóôéêÞ åðáíÜóôáóç, üðùò ï Ï÷ôþâñçò ôïõ 1917, äåí ìðïñåß íá åðéâéþóåé óå áðïìüíùóç. Ôá êáèåóôþôá ôçò ÅÓÓÄ, ìåôÜ ôçí åðéêñÜôçóç ôïõ óôáëéíéóìïý, üðùò êáé ôá êáèåóôþôá ôçò Êßíáò êáé ôùí Üëëùí áíáôïëéêþí ÷ùñþí Þôáí Þ åßíáé êñáôéêïß êáðéôáëéóìïß, üðïõ ç åêìåôÜëëåõóç êáé ç êáôáðßåóç ôçò åñãáôéêÞò ôÜîçò äåí äéáöÝñåé áðü ôç Äýóç. Ãé' áõôü õðïóôçñßæïõìå ôéò åñãáôéêÝò åîåãÝñóåéò åíÜíôéá óôç ãñáöåéïêñáôéêÞ Üñ÷ïõóá ôÜîç áõôþí ôùí ÷ùñþí. Õðïóôçñßæïõìå, åðßóçò, üëá ôá åèíéêïáðåëåõèåñùôéêÜ êéíÞìáôá ðïõ áíôéóôÝêïíôáé óôçí éìðåñéáëéóôéêÞ êáôáðßåóç. H äýíáìç ðïõ èá ôóáêßóåé ôåëåéùôéêÜ ôïí éìðåñéáëéóìü åßíáé ç åíüôçôá ôçò åñãáôéêÞò ôÜîçò óå äéåèíÞ êëßìáêá, áðü ôç NÝá Yüñêç þò ôç Óåïýë êáé áðü ôï Ëïíäßíï þò ôï ÓÜï ÐÜïëï.

Aíôéðáëåýïõìå êÜèå ìïñöÞ óïâéíéóìïý, ñáôóéóìïý Þ óåîéóôéêþí äéáêñßóåùí ðïõ áðåéëåß íá äéáóðÜóåé ôïõò åñãÜôåò.

AðÝíáíôé óôçí áíôéôïõñêéêÞ ðïëåìïêáðçëßá ôçò «äéêÞò ìáò» Üñ÷ïõóáò ôÜîçò, õðïóôçñßæïõìå ôï óýíèçìá ¸ëëçíåò êáé Tïýñêïé åñãÜôåò åíùìÝíïé.

Eßìáóôå áíôßèåôïé óôçí êáôáðßåóç ôùí ìåéïíïôÞôùí óôç ÈñÜêç êáé ôç Máêåäïíßá êáé óôá ìÝôñá áóôõíüìåõóçò ôùí ìåôáíáóôþí.

EÐANAÓTATIKO KOMMA της εργατικής πρωτοπορίας H åñãáôéêÞ ôÜîç ìðïñåß íá áðåëåõèåñþóåé ôïí åáõôü ôçò êáé üëïõò ôïõò êáôáðéåóìÝíïõò ìÝóá áðü ôç äéêÞ ôçò äñÜóç. Ãéá íá êåñäçèïýí üëá ôá êïììÜôéá ôçò ôÜîçò ó´ áõôÞí ôçí ðÜëç åßíáé áðáñáßôçôï íá ïñãáíùèïýí ôá ðéï îåêÜèáñá êáé ìá÷çôéêÜ ôìÞìáôá óå Ýíá åðáíáóôáôéêü óïóéáëéóôéêü åñãáôéêü êüììá. ¸íá ôÝôïéï êüììá ìðïñåß íá ðåßèåé ôïõò åñãÜôåò ãéá ôçí åðáíáóôáôéêÞ ðñïïðôéêÞ, ðáñåìâáßíïíôáò óôïõò ìáæéêïýò áãþíåò. Eßìáóôå áíôßèåôïé óå êÜèå áíôßëçøç õðïêáôÜóôáóçò ôçò ôÜîçò, áð' üðïõ êáé áí ðñïÝñ÷åôáé.

ΔΕΛΤΙΟ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗ ÓõíäñïìÞ åîÜìçíç 20 åõñþ ÓõíäñïìÞ åςôÞóéá 40 åõñþ ÅôÞóéá åíßó÷õóçò 60 åõñþ Áðü Íï ............................. ¸ùò Íï ..........................

ÅÐÙÍÕÌÏ............................................................. ÏÍÏÌÁ.................................................................. ÓÙÌÁÔÅÉÏ/ÓÕËËÏÃÏÓ......................................... ÃñÜøôå ìáò óôï e-mail: aristera@otenet.gr Þ óôåßëôå ìáò ôï áðüêïììá åããñáöÞò óôï fax: 210-3303566 êáé êáôáèÝóôå ôç σõíäñïìÞ óáò óôï ëïãáñéáóìü 109/618539-82 ôçò ÅèíéêÞò ÔñÜðåæáò

Çìåñïìçíßá ........../........../................... ÊáôÝèåóá ......................... åõñþ óôï ëïãáñéáóìü 109/618539-82 ôçò ÅèíéêÞò ÔñÜðåæáò

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ ÄåêáðåíèÞìåñç åöçìåñßäá ãéá ôï óïóéáëéóìü

ÉÄÉÏÊÔÇÓÉÁ: «ÄÉÅÈÍÉÓÔÉÊÇ ÅÑÃÁÔÉÊÇ ÁÑÉÓÔÅÑÁ» ÁóôéêÞ Ìç ÊåñäïóêïðéêÞ Åôáéñåßá

ÅÊÄÏÔÇÓ: ÃéÜííçò ×áñéôüðïõëïò ÄÉÅÕÈÕÍÔÇÓ: Áíôþíçò ÍôáâáíÝëëïò ÄÉÅÕÈÕÍÓÇ: Κλαζομενών 1-3, Ô.Ê. 10440 ÁÈÇÍÁ, ôçë.: 210-3306286, fax: 210-3303566, e-mail: aristera@otenet.gr, www.dea.org.gr ÅÊÔÕÐÙÓÇ: ×ÅËÉÏÓ-ÐÑÅÓ Á.Â.Å.Å.

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ση

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

13

Ενισχύστε την εφημερίδα - στήριγμα των αγώνων

όρμη ξ Ε ή κ ι ικονομ

Ο

Να την κάνουμε 16σέλιδη Η καμπάνια για να κάνουμε την «Εργατική Αριστερά» 16σέλιδη ξεκίνησε. Μέχρι τώρα έχουν συγκεντρωθεί 8.619 €

1

0 0.0

0 2

0 0.0

Το τελευταίο 15θήμερο συγκεντρώθηκαν: • Από εξορμήσεις σε διάφορες γειτονιές: 133 € • Από εξορμήσεις σε εργατικούς χώρους: νοσ. Ερυθρός 105 €.

3

0 0.0

0 4

0 0.0

0 5

0 0.0

0 6

0 0.0

0

8.619 €

•Ευχαριστούμε ιδιαίτερα τους συντρόφους, φίλους και αναγνώστες της εφημερίδας που διακινούν κουπόνια και υλικά, στηρίζοντας την ενίσχυσή της.

Αναφέρουμε ορισμένους που ενίσχυσαν ήδη την «Εργατική Αριστερά»: Μαίρη Λ. 15€, Δώρα Δ. 11€, Ελένη Β. 50€, Βασίλης Μ.

25€, Γιώργος Α. 10€, Γιάννης Β. 50€, Σιδέρης Τ. 35€, Θάνος Λ.

50€, Κώστας Μ. 50€, Χρήστος Β. 10€, Θοδωρής Π. 60€, Αλκιστή

Μας είπαν...

0

Με ιδιαίτερη χαρά και ικανοποίηση παρακολουθούμε την προσπάθεια αναβάθμισης και διεύρυνσης του ορίζοντα παρέμβασης της «Εργατικής Αριστεράς». Σε μια περίοδο που οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς και ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελούν σημείο αναφοράς της πάλης του λαϊκού μας κινήματος και της νεολαίας, η ενίσχυση μιας εφημερίδας που είναι ταγμένη στην υπηρεσία της ΔΕΑ, αλλά και του πρωτότυπου εγχειρήματός μας, μόνο ενθουσιασμό μπορεί να προκαλεί στους αγωνιστές της Αριστεράς. Είμαι βέβαιος ότι η προσπάθειά σας θα συναντήσει την ομόθυμη υποστήριξη κάθε αριστερού και προοδευτικού ανθρώπου και σε συνδυασμό με την διεύρυνση της ύλης της εφημερίδας με τις εμπειρίες ιδιαίτερα του διεθνούς κινήματος θα δώσει νέα πνοή και δύναμη στο εγχείρημά μας. Θέλω να εκφράσω από καρδιάς θα θερμά μου συγχαρητήρια και να ευχηθώ πολύ σύντομα να ξεπεράσετε τη 16σέλιδη 15νθήμερη έκδοση και να φτάσετε στην εβδομαδιαία. Καλή επιτυχία, καλούς αγώνες, Γιάννης Θεωνάς μέλος της Γραμματείας της ΚΕΔΑ και της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Θ. 20€, Φρόσω Π. 10€, Δημήτρης Μ. 10€, Φώντας Κ. 20€, Αυγή Π. 50€, Λένα Κ. 40€, Νίκος Δ. 20€, Αναστασία Κ. 50€, Χρήστος Β. 55€, Τασία Κ. 100€, Αχμέτ Κ. 80€, Σοφία Μ. 20€, Μαρίζα Π.

10€, Εμμανουέλα Ρ. 100€, Χρήστος Σ. 30€, Λευτέρης Τ. 100€, Φώτης Ξ. 50€. Στέλιος Φ. 20€, Αλέξανδρος Τ. 50€, Πέτρος Γ.

20€, Μιχάλης Β. 50€, Κάτια Μ. 50€, Άννυ Μ. 20€, Αναστασία Κ.

20€, Έλλη Χ. 14€. Αρετή Ζ. 10€, Σωτήρης Π. 43€.

Η «Εργατική Αριστερά», είναι μια μικρή εφημερίδα με μεγάλη συνεισφορά στο κίνημα. Μια εφημερίδα που προβάλει τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας. Που στηρίζει όλες τις προσπάθειες για την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος. Που συμβάλει στην ανάδειξη των λαϊκών προβλημάτων. Γνωρίζω από πολύχρονη προσωπική εμπειρία, πόσος κόπος χρειάζεται για την έκδοση ενός εντύπου όπως είναι οι αριστερές εφημερίδες. Κάθε προσπάθεια λοιπόν για βελτίωση της «Ε.Α.», πρέπει να επιδοκιμαστεί, να ενισχυθεί με όλους τους δυνατούς τρόπους και να έχει την αμέριστη συμπαράσταση όλων μας. Δήμος Τσακνιάς, μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Η «Εργατική Αριστερά» σαν εφημερίδα της επαναστατικής Αριστεράς διαδραματίζει ενεργό ρόλο στήριξης και προώθησης των αγώνων. Ως σήμερα, σε κάθε εργατικό, αντιρατσιστικό, νεολαιίστικο κίνημα ήταν εκεί. Προωθώντας την ενωτική και ριζοσπαστική δράση, συνδέοντας τα κινήματα και ενισχύοντας το διεθνισμό. Πρωτοστάτησε σε κάθε μαθητικό μας αγώνα σε αντίθεση με πολλούς άλλους και ακόμα και όταν όλοι μας είχαν στη γωνία βρήκαμε μια αριστερή εφημερίδα που να μας υποστηρίζει. Μάθαμε διαβάζοντάς την τη σημασία της σύνδεσής μας με τους εργαζόμενους. Διαβάσαμε στις σελίδες της ιστορία και θεωρία που μας στηρίζουν στο τωρινό αγωνιστικό μας παρών. Ειδικότερα, σε αυτές τις συνθήκες της μαθητικής εξέγερσης, μια εφημερίδα που στηρίζει και προωθεί τα όνειρα των εξεγερμένων μαθητών στην κοινωνία, δίνει φωνή στη ριζοσπαστικοποιημένη νεολαία η οποία αποκλείεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, διενεργεί πολύ σημαντικό ρόλο. Άγγελος Κάπαρης, μαθητής

Ένα πρωινό, βγαίνοντας από τα γραφεία της υπηρεσίας, έπεσα πάνω σε μια κοπελίτσα που πούλαγε την εφημερίδα. Την αγόρασα από περιέργεια πιο πολύ, παρά από τον τίτλο της. Μου άρεσε και διάβασα όλα τα θέματά της, κάτι που δεν κάνω στις γνωστές καθημερινές εφημερίδες. Τα καλογραμμένα και τεκμηριωμένα άρθρα της για τις διεθνείς εξελίξεις πάνω σε θέματα πολιτικής και δουλειάς, καθώς και σε θέματα μεταναστών, ταμπού για τα ΜΜΕ και μεγαλοεφημερίδες, δημιουργούν μια αίσθηση στον αναγνώστη ότι στην εποχή της σαχλαμάρας υπάρχει κάτι που αντιστέκεται, αγωνίζεται και επιμένει. Συνεχίστε αυτό το ωραίο που κάνετε, μεγαλώστε την εφημερίδα και σε υλικό και μοιράστε τη στους χώρους δουλειάς, γιατί σε αυτούς απευθύνεται, τους εργαζόμενους πιο πολύ και τους νέους. Σας εύχομαι κουράγιο και να μην χαθεί η πίστη και ο αγώνας για καλύτερο αύριο για τους εργαζόμενους, τους νέους, τους συνταξιούχους. Στέλιος Φέκας, εργαζόμενος στον ΟΤΕ

Κινηματογράφος

ΤΡΕΙΣ ΠΙΘΗΚΟΙ Έ

νας νυσταγμένος οδηγός σκοτώνει κατά λάθος έναν πεζό στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης. Θέλοντας να αποφύγει τις συνέπειες, θα προτείνει στον υπάλληλό του, έναντι αμοιβής, να αναλάβει την ευθύνη και να εκτίσει την ολιγόμηνη ποινή φυλάκισης στη θέση του. Όταν ο τελευταίος δέχεται την πρόταση, ο άνεργος γιος του σκέφτεται σαν διέξοδο να χρησιμοποιήσει ένα μέρος της αμοιβής για να ξεκινήσει μια δουλειά. Παράλληλα, όσο λείπει ο σύζυγος, το αφεντικό δημιουργεί σεξουαλική σχέση με τη γυναίκα του φυλακισμένου υπαλλήλου του. Όταν μετά από εννέα μήνες ο σύζυγος αποφυλακιστεί, τίποτα δεν θα είναι όπως πριν… Ο Τζεϊλάν, όχι άδικα, θεωρείται ο "Αντονιόνι της Τουρκίας" μια και επιλέγει να εστιάσει τα θέματά του στα αδιέξοδα των οικογενειακών σχέσεων, σαν αντανάκλαση της ταξικής τους θέσης. Σε πρώτο επίπεδο, η

Του Νουρί Μπιλγκέ Τζεϊλάν κοινωνία απουσιάζει εντελώς. Η κάμερα παρακολουθεί τους τέσσερις πρωταγωνιστές να παλεύουν με τα προσωπικά τους φαντάσματα, προσπαθώντας να χαράξουν προσωπικές στρατηγικές και να δώσει ο καθένας τις δικές του απαντήσεις. Στην πραγματικότητα όμως, οι κοινωνικές σχέσεις, πανταχού παρούσες, καθορίζουν την εξέλιξη της ιστορίας και κατευθύνουν τις αποφάσεις των ηρώων. Το "είναι καθορίζει τη συνείδηση" για άλλη μια φορά και το αφεντικό δεν θα διστάσει ούτε στιγμή να κρυφτεί πίσω από μια χούφτα χρήματα, για να αποφύγει τις συνέπειες της πράξης του. Κάτι που ισχύει και για την οικογένεια των εργατών, που οι αποφάσεις τους ορίζονται από την ανέχεια και την έλλειψη εναλλακτικών διεξόδων. Ένα σημαντικό κομμάτι στην ταινία καταλαμβάνει η εργάτρια-σύζυγος που αντιμετωπίζει την πολλαπλή καταπίεση από τους άντρες που την περιβάλλουν: Πέρα

από την ταξική-οικονομική διάσταση του προβλήματος, θα βρεθεί αντιμέτωπη και με την κυριαρχία της πατριαρχικής ηθικής, που επιτρέπει ακόμα και στο νεαρό γιο της να τη χαστουκίσει για να τη "συνετίσει". Και αφού δεν μιλάμε για μια ταινία μεγαλόστομης καταγγελίας, αλλά για μελέτη πάνω στις λεπτές, προσωπικές ισορροπίες των ηρώων της ταινίας, το παζλ μπερδεύεται ακόμη περισσότερο με ένα συγκλονιστικό σεναριακό εύρημα: τη σποραδική εμφάνιση του μικρού νεκρού παιδιού της οικογένειας, που στοιχειώνει τη μνήμη του πατέρα, εντείνοντας την αίσθηση της μοναξιάς και της απώλειας. Ο τίτλος της ταινίας κάνει μια ευθεία αναφορά στη στάση των τριών ηρώων, που "δεν βλέπουν, δεν μιλούν και δεν ακούνε", προτιμώντας να αποσιωπήσουν παρά να μιλήσουν και να καταπνίξουν παρά να αποκαλύψουν τις σκέψεις και τα πραγμα-

τικά τους αισθήματα. Οι "Τρεις πίθηκοι" είναι μια πολύ σημαντική ταινία που καταγράφει ένα προσωπικό και συλλογικό τέλμα. Ο Τζεϊλάν δεν έχει τις απαντήσεις, αλλά μέσα απ' τη δουλειά του παρουσιάζει πραγματικά αδιέξοδα σημερινών ανθρώπων, χωρίς ωραιοποιήσεις ή υπεκφυγές. Μια ταινία-έκπληξη που αξίζει να δείτε! Γιάννης Γιαννουλέας

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

ΚΙΝΗΜΑ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

14

18 Δεκέμβρη: απεργία και συλλαλητήριο ΠΟΕΔΗΝ

Να σώσουμε τα δημόσια νοσοκομεία

Οι κινητοποιήσεις στα νοσοκομεία έσπασαν την προστασία του Αβραμόπουλου από τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα να έρθουν επιτέλους στο φως της δημοσιότητας οι τρομακτικές ελλείψεις στο ΕΣΥ σε στοιχειώδη ιατροφαρμακευτικό εξοπλισμό και σε προσωπικό. Η χρόνια υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ έχει οδηγήσει στο κλείσιμο δεκάδων χειρουργικών αιθουσών σε νευραλγικά Νοσοκομεία (Ευαγγελισμός, Γ.Κ. Νίκαιας, Τζάνειο, Αττικό και πολλά άλλα). Εκατό πενήντα τέλεια εξοπλισμένες κλίνες Μονάδων Εντατικής Θεραπείας (ΜΕΘ) παραμένουν κλειστές, ενώ άλλες, που άνοιξαν με μεγάλη δημοσιότητα, κλείνουν (όπως η Παιδιατρική μονάδα Νοσοκομείου Πατρών). Είναι φρικτή η διαπίστωση ότι, εάν είχαν γίνει οι απαραίτητες προσλήψεις, οι κλειστές κλίνες των ΜΕΘ θα μπορούσαν να σώζουν τουλάχιστον 2200 ανθρώπους ετησίως!

Τ

η στιγμή που στα Δημόσια Νοσοκομεία αναγκάζονται να αγοράζουν οι γιατροί βαμβάκι (Γ.Κ. Νίκαιας, Μεταξά) και διαπιστώνονται ελλείψεις ακόμα και σε αντιδραστήρια, σύριγγες και συσκευασίες ορού, το διάστημα 1997-2007 ο συνολικός τζίρος των ιδιωτικών κλινικών υπερτριπλασιάστηκε, καθώς από 508 εκατ. ευρώ, που ήταν το 1997, ανήλθε στο 1,8 δις ευρώ το 2007. Ενδεικτικά, για τον όμιλο Υγεία (της “Marfin” του Βγενόπουλου) τα κέρδη αυξήθηκαν κατά 158,6% έναντι των περυσινών και ανήλθαν στα 42,6 εκατ. ευρώ. Η Ελλάδα κατέχει την πρώτη θέση παγκοσμίως(!)στις ιδιωτικές δαπάνες για την Υγεία, με 57% επί των συνολικών δαπανών υγείας, αφήνοντας πίσω ακόμα και χώρες που δεν έχουν κρατικά συστήματα υγείας, αλλά πλήρως ιδιωτικοποιημένα, όπως είναι οι ΗΠΑ και το Μεξικό. Στην Ελλάδα, οι δημόσιες δαπάνες, από 46,4% το 2003, έπεσαν στο 42,8 το 2005. Σε πραγματικά ποσά, η δημόσια κατανάλωση αυξήθηκε ελάχιστα, από 4,6 δις ευρώ σε 4,9 ευρώ, ενώ η ιδιωτική δαπάνη αυξήθηκε από 7,7 δις σε 10,1 δις ευρώ!

Κινητοποιήσεις στη Σαλαμίνα

Ο ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα έχει εκτοξευτεί στα ύψη, πατώντας και στις πλάτες των ασφαλιστικών ταμείων, τα οποία καλούνται να καλύψουν τις υπέρογκες χρεώσεις των νοσηλίων και των εξετάσεων σε ιδιωτικά θεραπευτήρια, είτε λόγω πραγματικών ελλείψεων, είτε λόγω δυσπιστίας πλέον του κόσμου απέναντι στο βασανισμένο ΕΣΥ, είτε λόγω ιατρο-επιχειρηματικών κυκλωμάτων, που δρουν ανεξέλεγκτα. Την ίδια στιγμή, τα Δημόσια Ταμεία, από την έλλειψη κρατικής φαρμακοβιομηχανίας, γίνονται βορά στο καρτέλ των φαρμακοβιομηχάνων, που σε πολλές περιπτώσεις χρεώνουν στην Ελλάδα τιμές πολλαπλάσιες των αντιστοίχων στο εξωτερικό. Γι’ αυτό και τα ταμεία αδυνατούν πλέον να πληρώσουν γιατρούς και φαρμακοποιούς και οι ασφαλισμένοι καλούνται να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν πού βαδίζουμε, αν δεν ανατραπεί η υπάρχουσα πολιτική. Οι υγειονομικές υπηρεσίες στην Ελλάδα κατέχουν πλέον τη 19η θέση μεταξύ 31 χωρών, έπεσαν δηλαδή κατά δύο θέσεις σε σχέση με

Εκλογές στο ΑΧΕΠΑ

Επιτυχία της Αριστερής Αγωνιστικής Συσπείρωσης

Ε

κλογές, για την ανάδειξη αντιπροσώπων στην ΠΟΕΔΗΝ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία), πραγματοποιήθηκαν στο νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ της Θεσσαλονίκης, την Τετάρτη 10 Δεκέμβρη. Από τα 1066 εγγεγραμμένα μέλη ψήφισαν 583. Πήραν η ΠΑΣΚΕ (ΠΑΣΟΚ) 313 ψήφους και 7 έδρες, η ΔΑΚΕ (ΝΔ) 181 ψήφους και 4 έδρες, Αριστερή Αγωνιστική Συσπείρωση (ΔΕΑ και ανένταχτοι) 42 ψήφους και 1 έδρα, ΠΑΜΕ (ΚΚΕ) 18 ψήφους, Ταξική Πορεία (ΚΚΕ μλ) 12 ψήφους. Τα λευκά και άκυρα ήταν 17. Οι εκλογές έγιναν τη μέρα της γενικής απεργίας, κάτι που εξηγεί το αρκετά υψηλό ποσοστό αποχής (46%), με την αιτιολογία ότι δεν βρισκόταν δικαστικός αντιπρόσωπος για άλλη μέρα. Η ΠΑΣΚΕ κατόρθωσε να συσπειρώσει τη βάση της, παίρνοντας και ψήφους από το ψηφοδέλτιο των ανεξάρτητων. Η ΔΑΚΕ σημείωσε αναμενόμενη πτώση, με βάση την αντίδραση που έχει ξεσηκώσει η πολιτική της στο χώρο της υγείας. Για την Αριστερή Αγωνιστική Συσπείρωση η έδρα, που πήρε, είναι επιτυχία. Αν και δεν συνοδεύτηκε με άνοδο σε ψήφους, γιατί πολλοί εργαζόμενοι, που θα μας ψήφιζαν, απέργησαν, με αποτέλεσμα λόγω των κινητοποιήσεων και του κλεισίματος πολλών δρόμων από την αστυνομία, να μην κατορθώσουν να φτάσουν στο νοσοκομείο για να ψηφίσουν, είναι σημαντικό ότι έχει δημιουργηθεί και διατηρείται μια σταθερή βάση εργαζόμενων στο χώρο του νοσοκομείου, που ψηφίζει Αριστερά. Σάρα Αναστασιάδου, εργαζόμενη στο ΠΓΝΘ ΑΧΕΠΑ

πέρυσι που κατείχαν τη 17η θέση.

Ευθύνες

Η ευθύνη της ηγεσίας του συνδικαλιστικού κινήματος για τη σημερινή κατάσταση στο χώρο της Υγείας είναι πολύ μεγάλη. Επί χρόνια παρακολουθούσαν σχεδόν μακάρια να αποσαρθρώνεται μια κρίσιμη κοινωνική κατάκτηση, όπως είναι το δικαίωμα στην ισότιμη δωρεάν και δημόσια Υγεία. Και σήμερα οι συνδικαλιστικές ηγεσίες αρνούνται να αναλάβουν δράση συντονισμού και κλιμάκωσης του αγώνα. Η απάντηση όμως ήρθε από τους ίδιους τους εργαζόμενους, με στήριγμα τη ριζοσπαστική αριστερά με διανοσοκομειακό οριζόντιο συντονισμό των κινηματικών δράσεων. Τα τελευταία δύο χρόνια οι εργαζόμενοι του ΕΣΥ, με μαζικές Γενικές Συνελεύσεις, έχουν δηλώσει την απόφασή τους να μη γίνουν συνένοχοι στο έγκλημα που τελείται στο ΕΣΥ. Έχουν κατορθώσει, πολλές φορές κόντρα στις συνδικαλιστικές ηγεσίες, να αναδείξουν το αποσιωπούμενο από θεούς και δαίμονες ζήτημα της Υγείας σε μείζον θέμα της πολιτικής επικαιρότητας. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι αγωνιστικές κινητοποιήσεις έχουν μέσα σε καιρούς σκληρής μονεταριστικής πολιτικής καταγράψει σημαντικές επιτυχίες. Η αγωνία της πολιτικής ηγεσίας είναι έκδηλη και πρόσφατα μάλιστα εκφράστηκε με τον ξυλοδαρμό εργαζόμενων, αλλά και του βουλευτή Θοδωρή Δρίτσα από διμοιρίες των ΜΑΤ σε πορεία έξω από το Υπουργείο Υγείας. Η συστηματική αδιαλλαξία και η προκλητική αλαζονεία του Υπουργείου έκανε σαφές ότι οι μόνοι οι οποίοι μπορούν να σώσουν τη δημόσια Υγεία είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Σε όσα νοσοκομεία (Νίκαια, Αττικό) οι Γιατροί, οι Νοσηλευτές, το λοιπό προσωπικό, αλλά και παράγοντες της τοπικής κοινωνίας συντονίστηκαν σε κοινές δράσεις, τα αποτελέσματα ήταν καταλυτικά. Η επίτευξη κοινωνικών συμμαχιών, τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και με το κίνημα της νεολαίας, είναι ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί η σημερινή εισοδηματική πολιτική και να αποτραπεί η εκχώρηση ευαίσθητων τομέων, όπως της Υγείας, στα χέρια του κεφαλαίου. Αυτό που χρειάζεται είναι να προχωρήσει σε απεργίες

Στις 8/12 πραγματοποιήθηκε η κινητοποίηση των εργαζομένων του Κέντρου Υγείας Σαλαμίνας, με τη συμπαράσταση πολιτών του νησιού. Όλοι μαζί διαμαρτυρήθηκαν για τα τεράστια κενά που παρουσιάζει το Κέντρο Υγείας και για την πλήρη αδιαφορία της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας. Επιπρόσθετα έγινε ειδική μνεία για τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη. Δυναμική ήταν η παρουσία του τοπικού ΣΥΡΙΖΑ που για μια φορά ακόμη στήριξε την προειδοποιητική κινητοποίηση των εργαζομένων. Αν συνεχιστεί η αδιαφορία της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας, οι κινητοποιήσεις θα κλιμακωθούν. Οι εργαζόμενοι καταρχήν θα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις των νοσοκομείων του Πειραιά στις 16 και 17 Δεκεμβρίου και στην απεργία της ΠΟΕΔΗΝ στις 18. Κώστας Παπανικολάου το εργατικό κίνημα, να προχωρήσουν σε καταλήψεις σχολεία και σχολές, με στόχο την ανατροπή αυτής της πολιτικής. Στην κρίσιμη περίοδο που διανύει ο χώρος της Υγείας, αλλά και τα εργασιακά και δημοκρατικά μας δικαιώματα, είναι φανερή η ανάγκη για ριζοσπαστικά σχήματα που προωθούν την πολιτική του άμεσου αγώνα και γι’ αυτό ο ρόλος τους είναι ιστορικής σημασίας.

Απεργία

Η απάντησή μας το επόμενο διάστημα πρέπει να είναι άμεση. Να οργανώσουμε γενικές συνελεύσεις και να κατέβουμε στην ΑΠΕΡΓΙΑ στις 18 Δεκέμβρη. Εκείνη τη μέρα η οργή απέναντι στη βία της κυβέρνησης πρέπει να εκφραστεί με μια μεγάλη συγκέντρωση στο Υπουργείο Υγείας που θα αναγκάσει τον Αβραμόπουλο, πριν τη φυγή του από το υπουργείο, να υποχωρήσει στα αιτήματα μας για αυξήσεις, μαζικές προσλήψεις και αύξηση της χρηματοδότησης στο ΕΣΥ. Να συμμετέχουμε μαζικά στις διαδηλώσεις που γίνονται αυτές τις μέρες. Να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με όλους τους εργαζόμενους και τη νεολαία και να απαιτήσουμε: Γενναίες αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και στις κοινωνικές δαπάνες για παιδεία και υγεία. Κατάργηση όλων των μορφών ελαστικής εργασίας. Να σταματήσουν τώρα όλες οι ιδιωτικοποιήσεις. Επανακρατικοποίηση όλων των δημόσιων υπηρεσιών που χαρίστηκαν σε ιδιώτες. Μείωση της φορολογίας των εργαζόμενων και συνταξιούχων. Μέτρα προστασίας για τα ασφαλιστικά ταμεία. Να διαλυθούν οι ειδικές δυνάμεις καταστολής και να αφοπλιστεί η αστυνομία. Το εργατικό κίνημα, μαζί με τη νεολαία, μπορούν να επιβάλουν αυτά τα αιτήματα. Μπορούν να διώξουν την κυβέρνηση, που δολοφονεί. Μπορούν να ανατρέψουν την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα των λίγων. Αντώνης Καραβάς

ΚΙΝΗΜΑ

ÅñãáôéêÞ ÁñéóôåñÜ

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

Πέμπτη 18 Δεκέμβρη: Διαδηλώσεις για την Παγκόσμια Μέρα του Μετανάστη

15

Χανιά: Συγκέντρωση 6μ.μ. στην Πλατεία Αγοράς και πορεία του Φόρουμ μεταναστών Κρήτης

Επιμέλεια: Γιώργος Κυριαζής

Ληστές είναι η κυβέρνηση και οι καπιταλιστές, όχι οι μετανάστες και οι πρόσφυγες

Τ

ην Πέμπτη 18 Δεκέμβρη, σαράντα μεταναστευτικές και αντιρατσιστικές οργανώσεις, συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι, δημοτικές κινήσεις και πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς μας καλούν να γιορτάσουμε την «Παγκόσμια μέρα του μετανάστη», με αγώνες στους δρόμους. Ανάμεσά τους, η Κίνηση «ΑΠΕΛΑΣΤΕ ΤΟ ΡΑΤΣΙΣΜΟ» και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών. Την ίδια ώρα σε πολλές πόλεις της Ευρώπης γίνονται εκδηλώσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες, με απόφαση του 5ου Ευρωπαϊκού Φόρουμ. Στην Ελλάδα, το ποτήρι έχει ξεχειλίσει με τη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη και εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου βγαίνουν στους δρόμους. Η συσσωρευμένη οργή για την κυβέρνηση των δολοφόνων εμπεριέχει πολλή αγανάκτηση για το ρατσισμό και τις δολοφονίες της ΕΛ.ΑΣ. στο Τμήμα Αλλοδαπών, στα σύνορα και στους δρόμους των πόλεων. Όμως σαν να μην έφταναν αυτά, τα κανάλια πρόβαλλαν τις προηγούμενες μέρες σκηνές λεηλασιών

από εξαθλιωμένους μετανάστες, σε μαγαζιά με σπασμένες βιτρίνες. Ο στόχος ήταν προφανής: Να μετατοπιστεί η αγανάκτηση μερίδας του κόσμου σε πιο «εύκολους στόχους» από τους χιλιάδες νέους που είναι στους δρόμους και συγκρούονται με την αστυνομία. Έτσι, 14 εκπρόσωποι Κοινοτήτων μεταναστών σε κοινή δήλωσή τους καλούν όλους όσους αγωνίζονται αυτές τις μέρες, να στηρίξουν την κινητοποίηση της 18 Δεκέμβρη, για να δείξουμε στην κοινωνία ότι οι μετανάστες έχουν φωνή και αξιοπρέπεια, ότι δεν είναι μόνοι. Ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των μεταναστών, ήδη καλούν με αποφάσεις τους η ΑΔΕΔΥ και η ΟΛΜΕ, ενώ απόφαση συμμετοχής στην πορεία πήρε η Γενική Συνέλευση των Φοιτητών της Φιλοσοφικής και αναμένονται αντίστοιχες αποφάσεις από άλλες γενικές συνελεύσεις Φοιτητών. Κάτω τα χέρια από τους μετανάστες. Όλοι ενωμένοι, για να διώξουμε την κυβέρνηση των δολοφόνων, του ρατσισμού, της φτώχειας και των σκανδάλων.

ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΛΙΑΤΣΙΚΟΛΟΓΟΙ ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ ΕΧΟΥΝ ΔΗΜΟΣΙΑ ΦΩΝΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ Τις τελευταίες μέρες κάποια ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης προβάλλουν σκηνές ορισμένων εξαθλιωμένων μεταναστών, που λεηλατούν μαγαζιά, αφού προηγουμένως κάποιοι είχαν σπάσει τις προθήκες τους. Φοβόμαστε πως αυτά τα ρεπορτάζ μπορεί να παρεξηγηθούν από Έλληνες πολίτες που ενδεχομένως να σχηματίσουν τη γνώμη ότι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες, που ζούμε εδώ, είμαστε εγκληματίες. Δηλώνουμε πως η συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών και των προσφύγων δεν είμαστε ούτε πλιατσικολόγοι, ούτε εγκληματίες. Είμαστε ειρηνικοί άνθρωποι, εργάτες και εργάτριες, φοιτητές, μαθητές, μικρά παιδιά που θέλουμε να ζήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια και ίσα δικαιώματα στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Μη μας στερήσετε αυτή την ευκαιρία, μη μας καταδικάσετε για άλλη μια φορά στη φτώχεια, την εξαθλίωση και το περιθώριο. Γι’ αυτά αναγκαστήκαμε να εγκαταλείψουμε τις

χώρες προέλευσής μας. Όμως η ελληνική κυβέρνηση συνεχίζει να αρνείται τα χαρτιά σε πάρα πολλούς μετανάστες, άσυλο στους πρόσφυγες, υπηκοότητα στα παιδιά μας που ζουν και σπουδάζουν εδώ. Η Ελληνική Αστυνομία πολλές φορές μας φέρεται ρατσιστικά και βάναυσα, στο Τμήμα Αλλοδαπών, στα Σύνορα και στους δρόμους των πόλεων. Γι’ αυτό, την Πέμπτη 18 Δεκέμβρη, ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΜΕΡΑ ΤΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΗ, μετανάστες και πρόσφυγες κατεβαίνουμε στους δρόμους στην Ελλάδα και σε όλη την Ευρώπη. Στην Αθήνα διαδηλώνουμε μαζί με 40 αντιρατσιστικές οργανώσεις, οργανώσεις νεολαίας και δικαιωμάτων. Διαδηλώνουμε δυναμικά και ειρηνικά για τα δικαιώματα που η Ελλάδα και η Ευρωπαϊκή Ένωση μας αρνούνται συστηματικά. Για να δείξουμε στην Κοινωνία πως οι μετανάστες έχουν δημόσια φωνή και αξιοπρέπεια. Καλούμε τους Φοιτητικούς και Μαθητικούς Συλλόγους, που αγωνίζονται αυτές τις μέρες στους δρόμους, τα

Κατάληψη διαρκείας στην ALTEC Με κατάληψη διαρκείας των γραφείων του ομίλου Altec στο Μαρούσι αντιστέκονται οι εργαζόμενοι της Altec Telecoms, στην αθέτηση της συμφωνίας από τη μεριά της εταιρείας, για καταβολή των δεδουλευμένων και διασφάλιση των θέσεων εργασίας σε όσους εργαζόμενους παραμείνουν στην εταιρεία. Την Παρασκευή 12 Δεκέμβρη οι εκπρόσωποι του ομίλου Altec αρνήθηκαν να υπογράψουν τη συμφωνία, που υπήρχε με τους εργαζόμενους, με το πρόσχημα ότι η τράπεζα μπλόκαρε τα χρήματα με τα οποία επρόκειτο να εξοφληθούν τα δεδουλευμένα τους. Η απάντηση της εργοδοσίας στη δικαιολογημένη ερώτηση για το πότε προβλέπεται να ξεμπλοκαριστούν τα χρήματα ήταν: «Ίσως αύριο, ίσως και σε δέκα μέρες». Οι εργαζόμενοι, που εμπαίζονται μόνιμα το τελευταίο διάστημα, εκτιμώντας ότι η εταιρεία κωλυσιεργεί μέχρι την απόφαση του Δικαστηρίου για Πτώχευση, με την οποία αναμένεται να χαθούν όλες οι θέσεις εργασίας και τα δεδουλευμένα τους, προχώρησαν σε κατάληψη διαρκείας από τη Δευτέρα 15/12, αφού, όπως τονίζουν στο δελτίο τύπου: «Με τα «ίσως» δε γεμίζει η κατσαρόλα και δεν εξοφλούνται οι λογαριασμοί». Θοδωρής Πατσατζής

Ελληνικά Συνδικάτα, τις Δημοτικές Αρχές, όλους τους Έλληνες πολίτες να κατέβουν μαζί μας στο δρόμο. Όλοι την Πέμπτη 18 Δεκέμβρη, στις 5 το απόγευμα, στο Σύνταγμα, έξω από τη Βουλή. Θα ακολουθήσει πορεία προς τα γραφεία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (Λεωφ Βασιλίσσης Σοφίας). Αχμέτ Μοαβία (Ελληνικό Φόρουμ Μεταναστών), Τζο Βαλένσια (Ένωση Φιλιππινέζων Εργαζομένων “KASAPI”), Λορέτα Μακόλεη (Ένωση Αφρικανών Γυναικών), Μοχάμεντ Μάολα (Κοινότητα Μπαγκλαντεσιανών), Σίντι Μοχάμεντ Ζάκι (Μαροκινή Κοινότητα), Μπαντάρ Μουνίρ (Ελληνοπακιστανικός Σύνδεσμος), Μαγκάρ Γκάντι (Ελληνοϊνδική Πολιτιστική Εταιρία), Ιωσήφ Αζέρ Σαμουήλ (Ένωση Αιγυπτίων Εργαζομένων), Λόρανς Καράντζα (Κενυατική Κοινότητα), Ορίσια Λαρίσα (Κοινότητα Ουκρανών), Μιχιάρ Ικτάμι (Ένωση Παλαιστινίων Εργαζομένων), Καγιού Λινγκουμπότα (Τανζανική Κοινότητα), Άμπντελ Ουάχαμπ (Φόρουμ Μεταναστών Κρήτης).

Νέα κινητοποίηση στο νοσοκομείο Πατησίων Ο εμπαιγμός έχει και τα όριά του. Η διοίκηση του νοσοκομείου δεν καταβάλλει τα δεδουλευμένα για τις εφημερίες του Νοέμβρη και επικαλείται την ανακοίνωση του υπουργείου ότι δεν υπάρχει περιθώριο για συμπληρωματική επιχορήγηση εντός του έτους, με αποτέλεσμα να κινδυνεύουν να μείνουν απλήρωτοι οι γιατροί για τις υπερωρίες του Νοέμβρη! Οι ειδικευόμενοι αποφάσισαν επίσχεση διαρκείας και εξορμήσεις για την ενημέρωση του κοινού, ενώ σε συντονισμό οι διευθυντές και οι επιμελητές έστειλαν έγγραφο προς τη διοίκηση, για να τεθεί εκτός λειτουργίας το νοσοκομείο, και ζητήθηκε η συμπαράσταση των φορέων της περιοχής. Το σωματείο εργαζομένων συμπαραστέκεται και επιδιώκει κοινό αγώνα, καθώς τα προβλήματα της έλλειψης προσωπικού και της καθυστέρησης των δεδουλευμένων υπερωριών είναι κοινά. Η άμεση αγωνιστική αντίδραση και οι μορφές του αγώνα μας έρχονται σαν συνέχεια της εμπειρίας του κινήματος των γενικών συνελεύσεων για τα δεδουλευμένα και τη συλλογική σύμβαση, αλλά και από το παράδειγμα του αγώνα διαρκείας του Αττικού μαζί με το σωματείο και τους φορείς της περιοχής. Γιάννης Οικονόμου, Τριμελής επιτροπή ΕΙΝΑΠ νοσοκομείου Πατησίων

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

Αθήνα: Συγκέντρωση 5μ.μ. στο Σύνταγμα και πορεία στα γραφεία της Ε.Ε. (Βασ. Σοφίας)

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ «Δουλειά της αστυνομίας είναι να ελέγχει μια κρίση από την αρχή. Η παρουσία της πρέπει να είναι άμεση, ορατή και όχι δυσδιάκριτη, αποφασιστική χωρίς αυταρχικότητα ή περισσή βία. Έχω την εντύπωση ότι στην Ελλάδα η αστυνομία δεν είναι κατάλληλα εκπαιδευμένη και δεν υπάρχουν σαφείς οδηγίες από την ηγεσία της. Οι αστυνομικοί δεν έχουν αυτοέλεγχο σε κρίσιμες καταστάσεις. Ο αστυνομικός πρέπει, μέσα από σκληρή εκπαίδευση, να αποκτήσει το ασυνείδητο αντανακλαστικό ότι δεν δικαιούται να κλωτσά και να κτυπά όποιον βρίσκεται δίπλα του στο δρόμο». Πόσο μάλλον να μην πυροβολεί, λέμε εμείς. Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Επίτροπο του Συμβουλίου της Ευρώπης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, Τόμας Χάμαρμπεργκ. Για μια αστυνομία που στοχοποιει ανεξέλεγκτα τους μετανάστες, τους διαδηλωτές και ειδικεύεται στις εξοστρακίσεις σφαιρών και τα μεμονωμένα περιστατικά. Όμως η «εκπαίδευση» δεν είναι αρκετή. Η λύση είναι ο αφοπλισμός της αστυνομίας και η διάλυση των δολοφονικών ΜΑΤ, Ειδικών Φρουρών, Συνοριοφυλακής εδώ και τώρα! Εκπρόσωπος της Ένωσης Εργαζομένων Μπαγκλαντές δήλωσε ότι τις τελευταίες μέρες ακραίοι εθνικιστές, κυρίως μέλη της Χρυσής Αυγής, την έχουν στημένη σε στέκια μεταναστών. Καθώς γυρίζουν αργά το βράδυ στα σπίτια τους από τις δουλειές τους, τους ξυλοκοπούν και τους τρομοκρατούν. Από την Αφγανική κοινότητα καταγγέλλεται ότι στην πλατεία Αττικής χτύπησαν 4-5 μετανάστες. Οι φασίστες ήταν 10-15 άτομα. Κάθε μέρα αστυνομικοί και άλλοι χτυπούν μετανάστες. Παράλληλα, έχουν πολλαπλασιαστεί οι συλλήψεις και οι προειδοποιήσεις απέλασης μεταναστών από την αστυνομία. Με πρόσχημα τα «πλιάτσικα» σε καταστήματα, βοηθούμενοι από την ενορχηστρωμένη υστερία των ΜΜΕ, μετανάστες ξυλοκοπούνται βάναυσα και μεταφέρονται ομαδικά στα αστυνομικά τμήματα. Τη Δευτέρα 8/12 το βράδυ εκτυλίχτηκαν σκηνές άγριας βίας και ανελέητου ξύλου στην Ομόνοια. Ομάδα αστυνομικών πηγαινοερχόταν από την πλατεία Ομόνοιας στο Α.Τ. Ομόνοιας μεταφέροντας διαρκώς μετανάστες, αφού τους ξυλοκοπούσαν βάναυσα. Δικαστήριο στη Μόσχα έκρινε ένοχους εννέα σκίνχεντ που κατηγορούνταν για 20 δολοφονίες με ρατσιστικά κίνητρα στην πρωτεύουσα της Ρωσίας. Οι 20 δολοφονίες σημειώθηκαν από τον Αύγουστο του 2006 έως τον Οκτώβριο του 2007, ενώ η ίδια συμμορία σκίνχεντ αποπειράθηκε να δολοφονήσει κι άλλους 12 ανθρώπους. Οι φασίστες, κυρίως ανήλικοι την εποχή που δολοφονούσαν μετανάστες, σχημάτισαν συμμορία για να επιτίθενται σε μη Σλάβους μετανάστες της πόλης. Άλλα δύο μέλη της συμμορίας των σκίνχεντ αθωώθηκαν λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων. Η δίκη έγινε κεκλεισμένων των θυρών και είναι ελάχιστες οι πληροφορίες για τα όσα έγιναν εντός του δικαστηρίου. Κάποια ρωσικά μέσα ενημέρωσης μετέδωσαν ότι οι κατηγορούμενοι ομολόγησαν την ενοχή τους, χωρίς να επιδείξουν ίχνος μεταμέλειας και δήλωσαν ότι αισθάνονται «περήφανοι για τις πράξεις τους». Η ανώτατη ποινή φυλάκισης για ανηλίκους στη Ρωσία είναι τα δέκα χρόνια, δηλαδή περίπου 6 μήνες μετά τη δολοφονία. Η άγρια ταξική πολιτική, η έκρηξη των ανισοτήτων και η γενικευμένη καταστολή των Σωμάτων Ασφαλείας του πρώην πράκτορα της KGB Πούτιν, οδήγησε στην ανάπτυξη ρατσιστικών συμμοριών που για χρόνια δρουν ατιμώρητοι. Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής σίγουρα θα ήθελαν να ακολουθήσουν το δρόμο των Ρώσων συντρόφων τους. Να ξέρουν όμως ότι θα μας βρίσκουν συνέχεια μπροστά τους.

X X

Εργατική Αριστερά

τετάρτη 17 δεκέμβρη 2008

Δεκαπενθήμερη εφημερίδα για το σοσιαλισμό

Προϋπολογισμός 2009

Περνάει μόνο μέσα στη Βουλή Μια αντιδραστική πολιτική, που πρέπει να ανατραπεί Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ξεκινάει στη βουλή η συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2009. Είναι ένας προϋπολογισμός «κομμένος» και «ραμμένος» στα μέτρα των τραπεζιτών και των βιομηχάνων, με πρόθεση να πληρώσουμε εμείς την κρίση που οι ίδιοι δημιούργησαν. Ένας προϋπολογισμός που οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουμε τη δύναμη και μπορούμε να τον ανατρέψουμε.

Τ

αξικός και φορομπηχτικός. Μ όνον έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί ο νέος προϋπολογισμός που ψηφίζεται την Κυριακή 21 Δεκέμβρη στη βουλή. Σύμφωνα με αυτόν οι δαπάνες για αυξήσεις στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και τις συντάξεις θα φτάσουν στο 6,8%. Αυτό σημαίνει ότι οι αυξήσεις που θα δώσουν το 2009 θα είναι μικρότερες του 3,5% που δώσανε φέτος (οι σχετικές δαπάνες για το 2008 ήταν αυξημένες από το 2007 κατά 8%) κι ενώ ο πληθωρισμός «τρέχει» με 4,5%. Η προκλητικότητά τους ξεπερνάει κάθε όριο. Όπως τονίζει η διαφήμιση του Υπ. Οικονομίας, πρέπει να αποκτήσουμε φορολογική συνείδηση. Μας καλούν, με μικρότερο εισόδημα, να πληρώσουμε μεγαλύτερους φόρους. Οι φόροι θα αυξηθούν, σε σχέση με το 2008, κατά 7,5 δις ευρώ, φτάνοντας συνολικά τα 65 δις ευρώ. Η «πηγή», από την οποία θα γεμίσουν τα κρατικά ταμεία, είναι η ήδη άδεια τσέπη των φτωχών λαϊκών στρω-

μάτων, αφού μεγάλες αυξήσεις θα υπάρξουν στα ακίνητα, τα καύσιμα και τους έμμεσους φόρους. Όσον αφορά τους «από πάνω», αυτοί έχουν αποδείξει τη φορολογική τους συνείδηση χρόνια τώρα… φοροδιαφεύγοντας. Οι κυβερνήσεις μάλιστα, για να τους ανταμείψουν, είτε μειώνουν τη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων είτε τους χαρίζουν δημόσιους οργανισμούς «φιλέτα», όπως ο ΟΤΕ και η Ολυμπιακή. Κι όταν τα πράγματα γι’ αυτούς δυσκολεύουν περισσότερο, τους προσφέρει και «δωράκια» ύψους 28 δις ευρώ, για να σωθούν από την οικονομική κρίση. Όταν, αντίθετα, εμείς αρρωστήσουμε, το πιο πιθανό είναι να μην καταφέρουμε να ζήσουμε. Τα κονδύλια του προϋπολογισμού του 2009 για την υγεία είναι στα ίδια επίπεδα με το 2008. Αυτό απλά σημαίνει ότι οι προσλήψεις, που υποσχέθηκε ο Αβραμόπουλος στις πρόσφατες κινητοποιήσεις των γιατρών και των εργαζομένων στα δημόσια νοσοκομεία, δεν μπορούν να πραγματοποιηθούν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι αυτό του ΟΠΑΔ (Οργανισμός Περίθαλψης Ασφαλισμένων Δημοσίου). Το κονδύλι που προβλέπεται για το 2009 είναι 1,22 δις ευρώ, ποσό ίσο με τα έξοδα του οργανισμού από το Γενάρη ως το Σεπτέμβρη του 2008. Στην παιδεία η κρατική χρηματοδότηση γίνεται ακόμη πιο φειδωλή. Οι δαπάνες, σε σχέση με το 2008, μειώνονται κατά 260 εκατομμύρια ευρώ. Για τη νεολαία ο ορίζοντας της νεοφιλελεύθερης πολιτικής προσφέρει ανασφάλιστη εργασία, ανεργία και σφαίρες.

Αντίσταση Η γενική απεργία στις 10/12 ήταν μια καλή αρχή. Παρά την προσπάθεια των ηγεσιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ να μην πραγματοποιηθεί η διαδήλωση και παρά το συνεχές μήνυμα της κυβέρνησης και των καπιταλιστών να μην τολμήσουμε να αντισταθούμε, χιλιάδες κόσμου βγήκε μαζικά στους δρόμους, εκφράζοντας την αγανάκτησή του για την πολιτική της ΝΔ. Δείχνοντας τη δύναμή του και τη διάθεσή του να αντισταθεί στην πολιτική που τον αναγκάζει να δουλεύει όλο και περισσότερο, να πληρώνεται όλο και λιγότερο, να μην ξέρει αν την επόμενη μέρα θα έχει δουλειά, να μην μπορεί να αγοράσει βασικά είδη διατροφής λόγω της ακρίβειας, να μην μπορεί να μορφωθεί και να διασκεδάσει. Αυτή η μάχη πρέπει να συνεχιστεί, αν θέλουμε να ξεμπερδέψουμε, όχι μόνο με την κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και με την πολιτική της. Ειδικά

αυτή την περίοδο που η νεολαιίστικη εξέγερση και η κοινωνική έκρηξη, οι οποίες προκλήθηκαν από τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή στα Εξάρχεια, έχουν στριμώξει τη ΝΔ. Μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, η ΓΣΕΕ καλεί την Παρασκευή 19/12 σε συγκέντρωση στη βουλή, στις 15.00, χωρίς απεργία. Στην ίδια συγκέντρωση καλεί και η ΑΔΕΔΥ, που την προηγούμενη μέρα πραγματοποιεί Παναττική στάση εργασίας για τα ασφαλιστικά ταμεία των δημοσίων υπαλλήλων. Η αντίστασή τους στην επίθεση της κυβέρνησης παραμένει υποτονική, παρά τη γενικευμένη οργή του κόσμου. Αντί να καλέσουν σε κλιμάκωση του αγώνα (48ωρη γενική απεργία και απεργιακή κινητοποίηση και συμμετοχή στο πανελλαδικό πανεκπαιδευτικό συλλαλητήριο της Πέμπτης 18/12), με στόχο την απόσυρση του προϋπολογισμού, σέρνονται στη γραμμή της «υπεύθυνης» αντιπολίτευσης και της κοινωνικής συναίνεσης, που επέλεξε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Το δρόμο για να γίνει η αγανάκτηση του κόσμου οργανωμένη δύναμη

αντίστασης, τον έδειξαν στην τελευταία πανεργατική απεργία της 10/12 οι δυνάμεις των διαδηλωτών, που τελικά πραγματοποίησαν το απεργιακό συλλαλητήριο. Στην ίδια κατεύθυνση χρειάζεται να συνεχίσουμε, δουλεύοντας μέσα στους χώρους δουλειάς, στις σχολές και τα σχολεία. Εκεί που η συλλογική μας δύναμη μπορεί να οργανώσει τους αγώνες, οι οποίοι θα ανατρέψουν τον προϋπολογισμό και θα ρίξουν την κυβέρνηση, ματαιώνοντας την πολιτική της. Ενώνοντας το εργατικό κίνημα και τη νεολαία και επιβάλλοντας με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις: Μεγάλες αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Αύξηση των δαπανών για την υγεία και την παιδεία. Κατάργηση της ελαστικής εργασίας. Σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων και επανακρατικοποίηση των δημοσίων υπηρεσιών που έχουν δοθεί στους ιδιώτες. Μείωση της φορολογίας για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους. Τη διάλυση των ειδικών δυνάμεων και τον αφοπλισμό της αστυνομίας. Θοδωρής Πατσατζής