Εργατική Αριστερά Φύλλο Νο 312 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 312

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

14 Μάη 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

Να μην εφαρμοστεί το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα

Η Συμφωνία Ελευθέρου Εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ

Κοινωνική οργή και αγώνες στη Νότια Αφρική

Τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών

Γκρεμίστε τους «Αστάθεια, αποσταθεροποίηση» ουρλιάζουν, δείχνοντας τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Σαμαράς και οι άλλοι μνημονιακοί οι οποίοι έχουν ως προεκλογικό επιχείρημα την εγγύηση της «σταθερότητας»: σταθερή ανεργία για δύο εκατομμύρια, σταθερή έλλειψη ασφάλισης για τρία εκατομμύρια, σταθερά χαράτσια για όλους, σταθεροποιημένους προς τα κάτω μισθούς και συντάξεις, σταθερή καταστροφή των κοινωνικών δικαιωμάτων και της δημοκρατίας. Τώρα είναι ευκαιρία να αποσταθεροποιήσουμε οριστικά αυτή τη «σταθερότητα»: Ψήφο στο ΣΥΡΙΖΑ, τώρα. Όσο πιο μεγάλη η νίκη, τόσο πιο σίγουρη η ανατροπή της λιτότητας που έχει κοστίσει τόσο πολύ στον κόσμο μας.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Τα δημοψηφίσματα στην Ουκρανία

Αγώνας ενάντια σε αξιολόγηση και διαθεσιμότητες

Η Αριστερά μπροστά στην μάχη των ευρωεκλογών

Η μαζική συμμετοχή στα δημοψηφίσματα στην ανατολική Ουκρανία, παρά το αιματοκύλισμα, άνοιξε μια καινούργια φάση στη γεωστρατηγική σκακιέρα και στον θανάσιμο ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων ιμπεριαλισμών, των ΗΠΑ, της ΕΕ και της Ρωσίας. Εκείνο που παραμένει ζητούμενο ωστόσο είναι να ξαναπιάσει το νήμα της κοινωνικής εξέγερσης η εργατική τάξη ενάντια σε ολιγάρχες ανατολής και δύσης, ουκρανόφωνους και ρωσόφωνους, σε όλη την Ουκρανία. (σελ.16-17)

Συνεχίζεται η πολύμηνη μάχη ενάντια στις διαθεσιμότητες-απολύσεις στο δημόσιο τομέα. Καθαρίστριες του ΥΠ.ΟΙΚ., υγειονομικοί, υπάλληλοι στους ΟΤΑ και τα ασφαλιστικά Ταμεία, βρίσκονται καθημερινά σε κινητοποιήσεις. Παράλληλα, γενικεύεται το κλίμα ανυπακοής στο νόμο για την αξιολόγηση-σφαγείο που, αν γίνει πράξη, θα οδηγεί στην απόλυση το 15% των εργαζομένων στο Δημόσιο κάθε χρόνο. Ήδη δεκάδες σωματεία έχουν πάρει αποφάσεις για αποχή από κάθε σχετική διαδικασία. (σελ. 4, 5)

Μπαίνουμε στην τελική ευθεία προς τις ευρωεκλογές, μια μάχη κρίσιμη για την ευρωπαϊκή Αριστερά (σελ. 9). Παρουσιάζουμε κείμενα και απόψεις του Μάνουελ Κέλνερ από τη Γερμανία (σελ.12 ), του Τζόρτζιο Κρεμάσκι από την Ιταλία (σελ. 11) και του γαλλικού NPA (σελ.12). Από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο Σ. Μάρταλης και ο Ν. Χουντής μιλούν για τη σημασία της μάχης σε Ελλάδα και Ευρώπη (σελ. 10-11), ενώ ο Θανάσης Κούρκουλας αναδεικνύει την πάλη ενάντια στην Ευρώπη-Φρούριο (σελ. 20).

• πολιτική

Έδωσαν τη διανομή ενέργειας στους «καλούς» ιδιώτες, αυτοί φάγανε φόρους και δημοτικά τέλη ύψους 250 εκατ. ευρώ, αλλά ούτε το κράτος ούτε ο δήμαρχος Καμίνης παρίστανται στη δίκη ως πολιτική αγωγή (υπόθεση Energa και Hellas Power). Το «κερασάκι» στην τούρτα; Συνήγορος των κατηγορουμένων κλεφτών ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΝΔ, Μ. Βορίδης.

NNN Να λοιπόν η απάντηση στο γιατί άφησαν τον Χριστοφοράκο (σκάνδαλο Siemens) να διαφύγει ανενόχλητος: Ο Βορίδης δεν έχει χρόνο να είναι συνήγορος σε δύο δίκες! Έχει κι άλλες δουλειές…

NNN Μετά τη Ελίζα Βόζεμπεργκ που μας έλεγε ότι ο Νέρωνας έκαψε την… Τροία, τώρα ο Ταμήλος μας είπε ότι ο Οδυσσέας έδιωξε τους μνηστήρες της… Κλεοπάτρας. Κι όμως αυτά τα «τίποτε» ψηφίζουν και υποστηρίζουν την αξιολόγηση των εργαζομένων στο Δημόσιο…

NNN Με τα δικά τους στάνταρντ οι ίδιοι ούτε καθαρίστριες σε υπουργείο δεν θα ήταν. Αλλά όχι μόνον γι’ αυτό: οι καθαρίστριες συμβολίζουν σήμερα την αξιοπρέπεια και τον αγώνα, πράγματα που για τους Ταμήλους και τις Βόζεμπεργκ είναι επίσης αδίδακτη ύλη μυθολογίας.

NNN Τι θα πει «έκαναν λάθος» οι τράπεζες που κατέσχεσαν την –προεκλογική– φιλανθρωπία του «κοινωνικού μερίσματος» από τους –λίγους– χιλιάδες δικαιούχους; Δηλ. αν εγώ αρπάξω 500 ευρώ από κάποιον και με πιάσουν, θα πω ένα «συγνώμη, λάθος» και δεν θα με μπουζουριάσουν για κλοπή;

NNN Ο Γεωργιάδης απευθυνόμενος στον πρόεδρο του Πανελλήνιου Φαρμακευτικού Συλλόγου είπε: «Αν ήταν στη θέση σας ο κ. Λουράντος (σ.σ. ο πρόεδρος του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής) μόνο από τσαντίλα θα τα είχα πάρει όλα τα μέτρα». Την είδηση μετέδωσε το Αθηναϊκό Πρακτορείο, αλλά δεν τη σχολίασε κανένα ΜΜΕ. Ενώ αν είχε εκστομίσει κάτι αντίστοιχο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ…

NNN Η πρόταση Σαμαρά, για αναθεώρηση του Συντάγματος, άνοιξε την όρεξη του ΣΕΒ που ζήτησε την αντικατάσταση του άρθρου 106. Μεταξύ άλλων αυτό το άρθρο λέει: «H ιδιωτική οικονομική πρωτοβουλία δεν επιτρέπεται να αναπτύσσεται σε βάρος της ελευθερίας και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας ή προς βλάβη της εθνικής οικονομίας».

NNN Ένα άλλο άρθρο του Συντάγματος, το 74, προβλέπει: «Νομοσχέδιο ή πρόταση νόμου που περιέχει διατάξεις άσχετες με το κύριο αντικείμενό του δεν εισάγεται για συζήτηση. Προσθήκη ή τροπολογία άσχετη με το κύριο αντικείμενο του νομοσχεδίου ή της πρότασης νόμου δεν εισάγεται για συζήτηση».

NNN Στα παλιά τους τα παπούτσια. Όπως κι άλλες δεκάδες διατάξεις του Συντάγματος. Γι’ αυτό εξάλλου θέλουν να το μεταρρυθμίσουν. Για να μην είναι παράνομοι, ρε γαμώτο…

NNN Το εξαιρετικά αντιδημοκρατικό-συγκεντρωτικό μέτρο της μείωσης των βουλευτών στους 200 προτείνει η ΔΗΜΑΡ. Θα μου πείτε «τι τη νοιάζει;». Και με 300, δικό της βουλευτή δεν βγάζει πλέον, οπότε μπορεί να λέει ό,τι θέλει.

NNN Αντίθετα, ούτε ως συζήτηση δεν πρέπει να προτείνεται από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ η εξάλειψη της βουλευτικής αποζημίωσης ή το ασυμβίβαστο υπουργούβουλευτή. Και μόνο ότι αντίστοιχες προτάσεις κάνει η ΔΗΜΑΡ και η κυβέρνηση, είναι καμπανάκι.

NNN Χωρίς αποζημίωση, ποιοι βουλευτές θα εκλέγονται άραγε; Αυτοί τους οποίους «αποζημιώνει» το μεγάλο κεφάλαιο. Τους δε μη εκλεγμένους υπουργούς τους έχουμε πληρώσει ακριβά: Παπαδήμος, Στουρνάρας και άλλα στελέχη επίσης του μεγάλου κεφαλαίου.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Της (ν)τροπολογίας το ανάγνωσμα

ίγο πριν την οριστική κατάρρευσή της, η συμμορία Σαμαρά-Βενιζέλου, διευθετεί τις υποχρεώσεις της απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα που την στηρίζουν με νύχια και με δόντια. Με έναν καταιγισμό (ν)τροπολογιών -σε άσχετα νομοσχέδια- την εβδομάδα πριν κλείσει η Bουλή για την προεκλογική περίοδο, είχαμε την αποθέωση της λογικής «όλα για το κεφάλαιο». Αφενός η αίσθηση ότι οι μέρες της κυβερνητικής εξουσίας τους είναι μετρημένες, αφετέρου η προσπάθεια δημιουργίας τετελεσμένων για την κυβέρνηση της Αριστεράς, οδήγησε σε μια υπερπαραγωγή χαριστικών ρυθμίσεων (μνημονιακά προαπαιτούμενα αλλά και προαπαιτούμενα των Ελλήνων καπιταλιστών), πάντα προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών.

Μες τη νύχτα Έτσι, δεκάδες τροπολογίες «πηγαινοέρχονταν» μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα στα νομοσχέδια για τις «λαϊκές» και την «απλούστευση αδειοδότησης». Μεταξύ άλλων, ψηφίστηκε: • Η νέα χαριστική ρύθμιση για το Μέγαρο Μουσικής, το οποίο απαλλάσσεται από την υποχρέωση προσκόμισης αποδεικτικού ενημερότητας για χρέη προς το Δημόσιο, ενώ αναστέλλονται οι κατά του Μεγάρου πάσης φύσεως αναγκαστικές εκτελέσεις και λήψεις οποιουδήποτε ασφαλιστικού μέτρου. Για την απώλεια εσόδων στον προϋπολογισμό από αυτό το απλόχερο δωράκι στον ΔΟΛ, κουβέντα φυσικά. • Η κατάργηση των Σ.Σ.Ε. στην ακτοπλοΐα, μέσω της υπερίσχυσης των επιχειρησιακών συμβάσεων, καθώς και το δικαίωμα στον πλοιοκτήτη να καθορίζει τις μέρες ακινησίας του πλοίου. Πάγια δηλαδή αιτήματα του «εφοπλιστικού κόσμου». • Το αναδρομικό τσεκούρωμα στις αποζημιώσεις των απολυμένων της ΕΡΤ, οι οποίες εδώ και 11 μήνες δεν έχουν καταβληθεί. Ίδια και χειρότερα για όσους δημόσιους υπαλλήλους

οδηγούνται στην απόλυση μετά τη διαθεσιμότητα. Στην αποζημίωση δεν θα υπολογίζονται ως χρόνος υπηρεσίας οι μήνες της διαθεσιμότητας. • Τροπολογία-τέρας, 15 άρθρων και 150 σελίδων(!), του Αρβανιτόπουλου που ανοίγει το δρόμο για την κατάργηση του άρθρου 16. Συγκεκριμένα, αναγνωρίζονται οι τίτλοι σπουδών από κάθε είδους ελληνοαμερικανικά κολέγια και χώρες εκτός ΕΕ, με τους εμπόρους της εκπαίδευσης να διεκδικούν ουσιαστικά την αναβάθμιση των επιχειρήσεών τους σε ιδιωτικά πανεπιστήμια. • Η εφαρμογή πλαφόν στους γιατρούς για τη συνταγογράφηση φαρμάκων, διαγνωστικών και παρακλινικών εξετάσεων. Πρόκειται για εξέλιξη που φέρνει ξανά τους ασφαλισμένους αντιμέτωπους με μεγάλη ταλαιπωρία, στην αναζήτηση γιατρού που δεν θα έχει συμπληρώσει το πλαφόν, ενώ οι ασθενείς σε πολλές περιπτώσεις θα κληθούν να βάλουν το χέρι στην τσέπη για να «γράψουν» τα αναγκαία φάρμακα. • Τροπολογία 14 βουλευτών του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που αλλάζει τον ορισμό των βοσκήσιμων εκτάσεων προβλέποντας ότι σε αυτές εντάσσονται και περιοχές «με βλάστηση ποώδη, φρυγανική ή ξυλώδη με θαμνώδη ή αραιά δενδρώδη μορφή ή ακόμη και μεικτή». Με την αλλαγή αυτή, χαρακτηρίζονται «βοσκοτόπια» 50 περίπου εκατομμύρια στρέμματα δάσους και δασικών εκτάσεων. Και τα νομοθετήματα «σφαγείο» δεν έχουν τέλος. Πέρα από τα νέα μέτρα

για τα εργασιακά και το ασφαλιστικό, που έχουν προαναγγελθεί για μετά τις εκλογές, ήδη στη Βουλή έχει κατατεθεί το νομοσχέδιο «Αρχές Δημοσιονομικής Διαχείρισης και Εποπτείας». Σε αυτό ενσωματώνεται συγκεκριμένη Οδηγία της ΕΕ (Two Pack), όπου τα κράτη-μέλη παραχωρούν στην πραγματικότητα στην Κομισιόν το δικαίωμα να καταρτίζει τους κρατικούς προϋπολογισμούς. Ταυτόχρονα, η Οδηγία προβλέπει ότι οι χώρες όπως η Ελλάδα, θα βρίσκονται σε καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας από την Κομισιόν και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, έως ότου αποπληρώσουν το 75% των δανείων που έχουν λάβει. Πιο απλά: μνημόνια μέχρι το…2050!

Αριστερά Με τους αγώνες μας και την ψήφο μας στις 25 Μάη, πρέπει όλο αυτό το αντεργατικό νομοθετικό πλέγμα, να γίνει συντρίμμια και να καταργηθεί στην πράξη. Το να γκρεμίσουμε την κυβέρνηση Σαμαρά, τα παλιά, τα τωρινά και όσα άλλα μέτρα έχει στα συρτάρια της, αποτελεί όρο επιβίωσης για τα λαϊκά στρώματα. Τέλος, για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, η εναρκτήρια πράξη της δεν μπορεί να είναι άλλη από το ξήλωμα όλων αυτών των προκλητικών διατάξεων και η επανάκτηση των δικαιωμάτων μας στην εργασία, την παιδεία, την υγεία, η ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων και την επαναφορά υπό δημόσιοκοινωνικό έλεγχο στρατηγικών κλάδων της οικονομίας.

Ξεπουλάνε ακόμα και τις ακτές! Εδώ και λίγες μέρες, η κυβέρνηση έδωσε σε δημόσια διαβούλευση νομοσχέδιο με τον ψευδεπίγραφο τίτλο «Οριοθέτηση, διαχείριση και προστασία αιγιαλού και παραλίας». Το νομοσχέδιο προβλέπει τη νομιμοποίηση πάσης φύσεως αυθαίρετων κατασκευών και καταπατήσεων εφόσον προέρχονται από επιχειρήσεις, το μπάζωμα της θάλασσας, την περίφραξη παραλιών, την ολοκληρωτική κατάληψη ακτών από ιδιωτικές εκμεταλλεύσεις (ξαπλώστρες, αναψυκτήρια, γήπεδα κ.λπ.), προαναγγέλλοντας τη δυνατότητα πώλησης των αιγιαλών μέσω του ΤΑΙΠΕΔ. Το χειρότερο είναι ότι καταργείται στην πράξη ο κοινόχρηστος χαρακτήρας του αιγιαλού, με αποτέλεσμα το απαράδεκτο φαινόμενο του «βουτιά και εικοσάευρω» να μετατρέπεται σε καθεστώς. Το εν λόγω νομοσχέδιο έχει προκαλέσει αντιδράσεις όχι μόνον από την αντιπολίτευση, αλλά ακόμη και από κυβερνητικούς βουλευτές, που μιλούν για

παραβίαση του συντάγματος, το οποίο προστατεύει την ελεύθερη πρόσβαση στις ακτές για όλες και όλους μας. Την ίδια στιγμή, πάνω από 100.000 υπογραφές ενάντια στο ξεπούλημα των παραλιών έχουν μαζευτεί σε διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες, ενώ τα εκατοντάδες αρνητικά σχόλια στην ίδια την ανάρτηση του νομοσχεδίου ανάγκασαν τον Σαμαρά σε προεκλογική αναδίπλωση, προαναγγέλλοντας βελτιώσεις. Το προωθούμενο τερατούργημα συμπυκνώνει την επιχείρηση καταστροφής και ιδιωτικοποίησης του αιγιαλού, πιστό στη νεοφιλελεύθερη αντίληψη της μετατροπής του φυσικού πλούτου σε πεδίο άγριας (κερδοσκοπικής) εκμετάλλευσης για το κεφάλαιο. Στο όνομα της με κάθε κόστος «ανάπτυξης», η έγκριση του περιβαλλοντοκτόνου νομοθετήματος αναμένεται να δώσει το οριστικό χτύπημα στην ήδη προβληματική κατάσταση των παραλιών της χώρας, που έχουν καταληφθεί από του-

ριστικούς επιχειρηματίες, ξενοδόχους και κάθε είδους καταπατητές. Μετά την εκποίηση του Αστέρα Βουλιαγμένης, του Ελληνικού, την έγκριση δύο νέων «σύνθετων τουριστικών καταλυμάτων» σε Μήλο και Τζια, το νομοσχέδιο αυτό έρχεται να νομιμοποιήσει αυθαίρετα και καταπατήσεις και να προωθήσει την ιδιωτικοποίηση των ακτών, ακυρώνοντας τις όποιες διατάξεις προστασίας υπήρχαν. Η περίπτωση της Ισπανίας, όπου αφού κατέστρεψαν τις ακτές με φαραωνικά ξενοδοχεία και άλλα κτίσματα τώρα προσπαθούν να τις σώσουν από το τσιμέντο, είναι μια καλή υπενθύμιση για τα αποτελέσματα των πολιτικών που ιδιωτικοποιούν τα δημόσια αγαθά, αφήνοντας τεράστια κέρδη για τους λίγους και μόνιμες πληγές στη φύση. Είναι φανερό ότι αυτή η κυβέρνηση πρέπει να φύγει το συντομότερο. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα αφήσουν δημόσιο ούτε τον αέρα που αναπνέουμε.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Η επιθανάτια αγωνία της συγκυβέρνησης Του Σπύρου Αντωνίου

νιγμένοι στα αδιέξοδά τους, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπαθούν με κάθε μέσο να περιορίσουν τα φαινόμενα διάλυσης στο κυβερνητικό στρατόπεδο. Η αναμενόμενη ήττα των ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές άνοιξε ήδη θέμα βιωσιμότητας της συγκυβέρνησης, ενώ το μετεκλογικό τοπίο μοιάζει με αληθινό ναρκοπέδιο. Οι παραστάσεις του κυβερνητικού θιάσου φαίνεται ότι ρίχνουν αυλαία. Ακόμα και το Μεσοπρόθεσμο (βλ. σελ. 6) πέρασε με μόλις 150 ψήφους, παρά το «ναι» των Α. Λοβέρδου και Χ. Αηδόνη, που πλέον συμμετέχουν στην Ελιά. Με ψηφισμένα μέτρα 4,9 δισ. ευρώ και συνολικά 7,7 δισ. που υπολογίζει η τρόικα ότι θα χρειαστούν τη διετία 2015-17, με το μέτωπο της μείωσης του χρέους «ανοιχτό» για το φθινόπωρο, το επιχείρημα για «τέλος των μνημονίων» μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να ειπωθεί.

Χωρίς νομιμοποίηση Η κυβερνητική πλειοψηφία, με μια νωπή ήττα στην ευρωκάλπη, δύσκολα θα αποτολμήσει να φέρει προς έγκριση το προαποφασισμένο 3o μνημόνιο και δεν αποκλείεται να επιχειρήσει μια «ηρωική έξοδο» μπροστά στην έλλειψη πολιτικής νομιμοποίησης. Η απροθυμία των στελεχών της ΝΔ να μπουν στον προεκλογικό αγώνα και τα «αντάρτικα» ψηφοδέλτια σε δήμους και περιφέρειες ανάγκασαν τον Σαμαρά να κηρύξει πόλεμο «στη χαλαρότητα», προειδοποιώντας παράλληλα στην Κ.Ο. του κόμματος πως όλοι αξιολογούνται. Με στόχο τη συσπείρωση των «γαλάζιων» ψηφοφόρων, το

μνημόσυνο του Κ. Καραμανλή στη Φιλοθέη μετατράπηκε σε συγκέντρωση όλων των φυλών της Δεξιάς: Σαμαράς, Καραμανλής, Ντόρα, αλλά και Πολύδωρας, Κακλαμάνης, στέκονταν δίπλα-δίπλα. Για την ώρα, καραμανλικοί και μητσοτακικοί δεν φαίνεται να συναινούν στα σενάρια για αντικατάσταση του Σαμαρά, από την παρούσα Bουλή. Ωστόσο δεν υπάρχει συναίνεση για τη μετατροπή της ΝΔ σε «Νέα Ελλάδα», θεωρώντας ότι θολώνει το ιδεολογικό στίγμα της παράταξης. Εν αναμονή του εκλογικού αποτελέσματος πάντως, έστω και αρκετά δειλά, διάφορα δίδυμα διαδοχής αρχίζουν να κάνουν την εμφάνισή τους: Χατζηδάκης-Μητσοτάκης, Βορίδης-Γεωργιάδης κ.λπ. Παρά τις καραμανλικές «ενέσεις» ενότητας πάντως, οι λίγες προεκλογικές ομιλίες του πρωθυπουργού γίνονται σε κλειστές αίθουσες των 300 ατόμων, με τη βοήθεια περιφερόμενων ΟΝΝΕΔιτών. Η όλη ρητορική του Σαμαρά βασίζεται στο φόβο και περιορίζεται στο τρίπτυχο: «Σταθερότηταανάκαμψη-ο τρομοκράτης ΣΥΡΙΖΑ που θα φέρει πισωγύρισμα». Για να μετριαστούν οι ανησυχίες από το ακροδεξιό προφίλ που αναδίνει μια τέτοια τακτική, ο ίδιος παρουσίασε πρόσφατα και μια δέσμη «συνταγματικών μεταρρυθμίσεων». Με το μανδύα των -δήθεν- νεωτερικών αλλαγών, προσπάθησε να κρύψει τις προτάσεις του για ένα ακόμα πιο αυταρχικό κράτος, απαραίτητο συμπλήρωμα για τη συνέχιση των πολιτικών της λιτότητας στο διηνεκές. Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα για την κυβερνητική αντοχή όμως, είναι το ΠΑΣΟΚ. Η εικόνα κατάρρευσης των δημοσκοπικών

ποσοστών της Ελιάς οδήγησε τον Βενιζέλο σε «βοναπαρτικές» ακροβασίες, ταυτίζοντας τις εκλογικές επιδόσεις της αφενός με την παραμονή του ΠΑΣΟΚ ή όχι στην κυβέρνηση, αφετέρου με την ύπαρξη της χώρας! Ο υφυπουργός εσωτερικών Λ. Γρηγοράκος εξειδίκευσε το δίλημμα ακόμα πιο προκλητικά, καλώντας τους ψηφοφόρους να αποφασίσουν εάν θέλουν η Ελλάδα να γίνει Ουκρανία! Την ίδια ώρα, οι όποιες ομιλίες του Βενιζέλου (παρουσία μερικών δεκάδων φίλων του) περιφρουρούνται από άνδρες των ΜΑΤ, εφόσον σε όποια πόλη βρεθεί, τον κυνηγούν απολυμένοι εκπαιδευτικοί και σχολικοί φύλακες. Οι αξιοθρήνητοι εκβιασμοί του Βενιζέλου ομολογούν ότι η συνοχή της κυβέρνησης έχει πολύ «κοντινή» ημερομηνία λήξης. Ταυτόχρονα, αποκαλύπτουν τον τρό-

μο των «από πάνω» για τη συστημική σταθερότητα και την άνοδο της Αριστεράς. Το πολιτικό τέλος του συνεταίρου του Σαμαρά είναι εκτός απροόπτου προδιαγεγραμμένο. Σε συνδυασμό με την ανοιχτή αμφισβήτηση εκ μέρους του Γ. Παπανδρέου, στελέχη όπως ο Κ. Σκανδαλίδης ζητούν να ανοίξει θέμα ηγεσίας, την ώρα που ο Μ. Κασσσής δηλώνει ότι «το ΠΑΣΟΚ πάει για διάλυση».

ΔΗΜΑΡ Στον όλο καβγά τρύπωσε και η ΔΗΜΑΡ, που παλεύει και αυτή για την εκλογική της επιβίωση. Ξεχνώντας ότι επί ένα χρόνο έβαζε πλάτη στα μέτρα κοινωνικής λεηλασίας, ο Κουβέλης κάλεσε τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ σε ενίσχυση του δικού του «προοδευτικού πόλου», χρεώνοντας στο ΠΑΣΟΚ ότι έχει καταντήσει συμπλήρωμα

της Δεξιάς. Οι παραπάνω διαγκωνισμοί δεν είναι τίποτε άλλο από τη διεκδίκηση ηγεμονικού ρόλου στις προσπάθειες ανασύνθεσης της (όποιας) Κεντροαριστεράς, αμέσως μετά τις εκλογές. Οι κινήσεις πανικού και απελπισίας των αστικών πολιτικών δυνάμεων και των υπολειμμάτων της σοσιαλδημοκρατίας είναι η καλύτερη επιβεβαίωση της «σφαλιάρας» που έρχεται. Τα κόμματα που υλοποίησαν την ολομέτωπη επίθεση της άρχουσας τάξης ενάντια στους εργαζόμενους και τη νεολαία, που οδήγησαν στην εξαθλίωση και την ανεργία εκατομμύρια ανθρώπους για να πληρωθούν τα τοκοχρεολύσια στους δανειστές, που ανέχτηκαν και στήριξαν τους νεοναζί, έφτασαν πλέον στη στιγμή της αναμέτρησης με τη λαϊκή οργή.

Άποψή μας... Στις τριπλές εκλογές της 18ης και της 25ης Μαΐου, η λαϊκή οργή για τα τέσσερα και πλέον χρόνια μιας λιτότητας άδικης, μονομερούς και αναποτελεσματικής, ως προς τους διακηρυγμένους στόχους, θα βρει την έκφρασή της. Αυτό το γνωρίζει η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, η οποία

θα χαθεί η «σταθερότητα» και θα «εκτροχιαστούμε» από το δρόμο της ανάπτυξης. Όμως η μόνη σταθερότητα που έχει γνωρίσει η συντριπτική πλειονότητα του λαού είναι σταθερή μείωση εισοδημάτων, σταθερή καταστροφή της υγείας και της παιδείας, σταθερός

Μόνος δρόμος η ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ωφελήθηκε σημαντικά από αυτή την πολιτική, καθώς και οι εκπρόσωποί της, δηλ. η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Προκειμένου να περιορίσουν την έκταση της ήττας τους, κινδυνολογούν για άλλη μια φορά ότι

περιορισμός της δημοκρατίας, σταθερή ροπή της συγκυβέρνησης προς τα ακροδεξιά. Όσο για την ανάπτυξη, ακόμη κι αν ποτέ έρθει, θα είναι με ακόμη χαμηλότερους μισθούς και με διατήρηση της ανεργίας.

Όμως, εκτός από τις κινδυνολογίες, οι αστοί αναζητούν εφεδρείες, με σκοπό να αντικαταστήσουν το χρεοκοπημένο πολιτικό τους προσωπικό. Σενάρια εκτροπών αλλά και προβοκάτσιες «ψιθυρίζονται» ανοιχτά. Οι αποκαλύψεις των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» σχετικά με το πώς ανατράπηκε ο Παπανδρέου από τους ΒενιζέλοΜπαρόζο, πώς πάρθηκε πίσω το δημοψήφισμα, πώς με ένα μήνυμα του Μπαρόζο ο Σαμαράς «ξέχασε» μέσα σε ένα βράδυ τις αντιμνημονιακές του διακηρύξεις, αποδεικνύουν ότι έχουν γραμμένη τη λαϊκή βούληση στα πιο παλιά τους παπούτσια. Βέβαια τις τελευταίες ημέρες, πανικόβλητες οι μνημονιακές δυνάμεις τρέχουν να περάσουν από τη Βουλή σειρά φιλοκαπιταλιστικών τροπολογιών –απόλυτα καταστροφικών για τον κόσμο της εργασίας, για τη δημοκρατία αλλά και για το περιβάλλον–, λες και στις

25 Μαΐου διεξάγονται εθνικές εκλογές στις οποίες αναμένουν να χάσουν κατά κράτος. Ταυτόχρονα επιστρατεύουν διεθνείς παράγοντες και παντελώς ανυπόληπτες δημοσκοπήσεις μπας και επηρεάσουν τα ελάχιστα ουδέτερα τμήματα του πληθυσμού. Φαίνεται ότι ακόμη και η κυβέρνηση έχει πειστεί από το σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ ότι «στις 26 φεύγουν». Το ζήτημα είναι να πείσει κι άλλους ανθρώπους ο ΣΥΡΙΖΑ ότι αυτό μπορεί να γίνει. Να μη «στρογγυλέψει» τις θέσεις του στα κρίσιμα τελευταία 24ωρα, να μη δώσει τροφή στη βασική φιλολογία των «παπαγάλων» ότι «όλοι ίδιοι είναι». Να επιμείνει ότι αυτή τη φορά υπάρχει ένα εργαλείο, για τους φτωχούς, τους ανέργους, το εργατικό-λαϊκό κίνημα και τον κόσμο της Αριστεράς, να ανατρέψει το τέρας του μνημονίου και τα τέρατα που το στηρίζουν.

Η ψήφος στον ΣΥΡΙΖΑ στις 18 και στις 25 του Μάη θα πρέπει να είναι όσο το δυνατό ευρύτερη, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερα ποσοστά. Σε αυτό το στόχο τόσο η «Εργατική Αριστερά» (που κυκλοφόρησε δύο έκτακτα 20σέλιδα φύλλα της) όσο και η ΔΕΑ έριξαν και θα ρίξουν όλες τις δυνάμεις τους. Γιατί μόνο με μια μεγάλη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, οι εκλογές θα αποτελέσουν πράγματι το πρώτο βήμα για την οριστική συντριβή του μνημονιακού μπλοκ, για την αναθέρμανση των αγώνων, για την ανατροπή της λιτότητας. Γιατί μόνο τότε πράγματι αυτές οι εκλογές θα γίνουν η αφετηρία για μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα συγκρουστεί με τις ευρωηγεσίες και που θα θέσει ως άμεση προτεραιότητά της, την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών, χωρίς ίχνος φόβου, ενός φόβου που έτσι και αλλιώς έχει αλλάξει πλευρά…

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Μαζική ανυπακοή στην αξιολόγηση

Σε διαθεσημότητα να τεθεί η κυβέρνηση Του Θοδωρή Πατσατζή

χεδόν στο 100% των χώρων του Δημοσίου όπου έχουν προχωρήσει οι εργαζόμενοι σε γενικές συνελεύσεις η απόφαση είναι κοινή. Μαζική ανυπακοή στο νόμο για την αξιολόγηση, στο νόμο-σφαγείο, που αν γίνει πράξη θα οδηγεί στην απόλυση του 15% των εργαζομένων στο Δημόσιο κάθε χρόνο. Η κυβέρνηση ήδη από τις πρώτες εικόνες υποχώρησε και προκειμένου να σώσει ό,τι μπορεί, οδήγησε την έναρξη της διαδικασίας στις 19 Μάη, μία μέρα μετά τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Οι εργαζόμενοι όχι μόνο μπορούν να σταματήσουν την αξιολόγησή τους, αλλά έχουν την ευχέρεια να αξιολογήσουν την κυβέρνηση, μαυρίζοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ-Ελιά που στηρίζουν αυτόν το νόμο. Στηρίζοντας ταυτόχρονα το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, οι δυνάμεις του οποίου συνέβαλαν με την πρόταση στην ΑΔΕΔΥ σε απεργία διαρκείας από το καθήκον της αξιολόγησης αλλά και στην οργάνωση μαζικών συνελεύσεων σε μια σειρά χώρους. Συνελεύσεις που ανέδειξαν ξεκάθαρα ότι η βασική κινητήρια δύναμη για να ακυρωθεί ο νόμος και να ανατραπεί η κυβέρνηση είναι η ενότητα και οι αγώνες των εργαζομένων.

Μαζικές συνελεύσεις

Η καταρχήν αδυναμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει το νόμο δεν σημαίνει ότι η μάχη έχει τελειώσει. Η μάχη θα είναι σκληρή καθώς απέναντι στους εργαζομένους είναι δεδομένο ότι με το τέλος των τριπλών εκλογών θα βρεθεί σύσσωμο το μιντιακό σύστημα. Όμως οι εργαζόμενοι δείχνουν, όπου άνοιξε ως τώρα η μάχη, ότι δεν θα υποκύψουν στην ανθρωποφαγία. Με αιχμή ως τώρα τα νοσοκομεία, όπου έγιναν συνελεύσεις ή εκδηλώσεις ενημέρωσης για την αξιολόγηση η συμμετοχή ήταν από πολύ μαζική ως πρωτοφανής τα τελευταία χρόνια. Μέχρι σήμερα πάνω από 30 πρωτοβάθμια σωματεία και Ομοσπονδίες έχουν πάρει αποφάσεις για συμμετοχή στην αποχή-απεργία από την αξιολόγηση, για δράσεις

και παρεμβάσεις στις διοικήσεις τους ώστε να μην αποσταλούν οι ποσοστώσεις, για τη συλλογή υπογραφών όπου οι εργαζόμενοι δηλώνουν ξεκάθαρα ότι αρνούνται να συμμετέχουν στη διαδικασία αξιολόγησης: ΕΜΔΥΔΑΣ, ΕΚΠΑ, Διοικητικοί ΤΕΙ Αθήνας, Σύλλογος Εργαζομένων Αποκεντρωμένης, Πανελλήνια Ομοσπονδία Πολιτικού Προσωπικού Υπ. Δημόσιας Τάξης, Γ.Γ. Πολιτικής Προστασίας, Πανελλήνιος Σύλλογος Υπαλλήλων Υπ. Υγείας, ΕΛΣΤΑΤ, Σύλλογος Υπαλλήλων Υπ. Ανάπτυξης, Σύλλογος Νοσοκομείου Ικαρίας, Πανελλήνιος Σύλλογος Διοικητικών ΥΠΠΟ, Σιβιτανίδειος-Διοικητικοί, ΠΟΕ-ΟΤΑ, Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων, Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Βύρνων, Σωματείο Εργαζομένων Δήμου Νίκαιας-Ρέντη, Νοσοκομείο Φλέμιγκ-Σισμανόγλειο-Παί-

δων Πεντέλης κοινό κείμενο, Κοργιαλένειο-Μπενάκειο, Σύλλογος Προσωπικού Υπ. Τύπου, Σύλλογος Πτυχιούχων Ανωτάτων Σχολών ΥΠΠΟ, Σύλλογος Εργαζομένων Αποκεντρωμένης Διοίκησης Πελοποννήσου-Δυτ. Ελλάδας-Ιονίου, Νοσοκομεία Αγ. Σάββας, Θριάσιο, Ασκληπιείο Βούλας, Γεννηματάς, Ευαγγελισμός, Αγία Σοφία, Αγλαΐα Κυριακού, ΨΝΑ, Δρομοκαΐτειο, Σωτηρία, ΑΧΕΠΑ και Γεννηματάς Θεσσαλονίκης.

Διοικητικοί ΤΕΙ Αθήνας

Στα ΤΕΙ Αθήνας, εκτός από τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε εκδήλωση που οργάνωσε το σωματείο τους για την αξιολόγηση, υπήρξε άλλο ένα γεγονός που αποδεικνύει ότι αντιπάλους η κυβέρνηση θα βρει και εκτός των εργαζομένων. Η διοίκηση

του ΤΕΙ Αθήνας ενημέρωσε τους εργαζομένους ότι δεν θα στείλει στο υπουργείο τις ποσοστώσεις, εκτιμώντας στην ουσία ότι το ΤΕΙ δεν θα μπορεί να λειτουργήσει αν βγουν κι άλλοι εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα μέσω της αξιολόγησης. Η κυβέρνηση έχει οδηγήσει στη διάλυση ολόκληρους τομείς και υπηρεσίες του Δημοσίου, με αποτέλεσμα οι διοικήσεις σε κάποιες περιπτώσεις να είναι υποχρεωμένες αν θέλουν να παραμείνουν και οι ίδιες υπαρκτές να μην υπακούσουν στο νόμο. Αυτό βέβαια ποικίλλει και σε άλλους κλάδους δεν ισχύει. Εκείνο που θα είναι καθοριστικό θα είναι η στάση των ίδιων των εργαζομένων. Πολύ περισσότερο που σε ορισμένους χώρους οι εργαζόμενοι έχουν εκτός από την αξιολόγηση να αντιμετωπίσουν και τις απολύσεις συναδέλφων τους που βγήκαν σε διαθεσιμότητα πριν από 8 μήνες και δεν έχουν ενταχθεί στο καθεστώς της κινητικότητας. Εκτός από τους διοικητικούς υπάλληλους των πανεπιστημίων και τις καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, αντίστοιχο πρόβλημα υπάρχει με τους εργαζομένους στα ασφαλιστικά ταμεία και στο υπουργείο Εργασίας, που πραγματοποιούν και κινητοποιήσεις στις 14 Μάη, αλλά και σε διάφορα άλλα υπουργεία.

Η μεγάλη μάχη στα νοσοκομεία

πιο μαζική εικόνα ανυπακοής στο νόμο ενάντια στην αξιολόγηση υπάρχει στα νοσοκομεία. Εκεί όπου επί της ουσίας δεν μπορεί να υπάρξει καμία αξιολόγηση των εργαζομένων στη βάση ενός συστήματος που οι ελλείψεις προσωπικού είναι στο πλαίσιο της επικινδυνότητας και κάτω από τα όρια ασφαλείας για την υγεία του λαού, ενώ η εντατικοποίηση της δουλειάς συνεχώς αυξάνεται και πυρήνας της ανάπτυξής του είναι η επιχειρηματική δράση. Η αποτελεσματικότητα της πρότασης του ΜΕΤΑ, την οποία τελικά αποδέχθηκε τόσο η ΑΔΕΔΥ όσο και η ΠΟΕΔΗΝ, είναι τόσο ορατή στα μάτια του κόσμου που ψηφίζεται με συντριπτικά ποσοστά στις μαζικότερες συνελεύσεις το τελευταίο διάστημα και έχει οδηγήσει τις ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ σε αδυναμία να σαμποτάρουν την κινητοποίηση, παρά την ηττοπαθή στάση τους και τα ψευτοερωτή-

ματα για το αν υπάρχει το δικαίωμα σε απεργία από καθήκον. Οδήγησε το ΠΑΜΕ σε αλλαγή στάσης, με αποτέλεσμα σε μια σειρά χώρους να υπάρχει πιο συσπειρωμένη δράση των σωματείων και των εργαζομένων, και εκθέτει την ηττοπαθή σε ορισμένες περιπτώσεις τακτική της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΚΚΕ (μ-λ) που βλέπουν εχθρούς στα συνδικάτα και στον ΣΥΡΙΖΑ γενικά και αόριστα. Κυρίως όμως έχει οδηγήσει στο να συσπειρωθούν πολλοί προϊστάμενοι στο πλευρό των εργαζομένων και να υπογράφουν ότι απέχουν και οι ίδιοι από τη διαδικασία της αξιολόγησης, αλλά και τους ίδιους τους εργαζομένους να νιώθουν ότι ενωμένοι και σε συνεργασία με τα αγωνιστικά σωματεία μπορούν να νικήσουν. Έτσι η ηγεσία της ΠΟΕΔΗΝ υποχρεώθηκε να καλέσει και σε απεργία την Τετάρτη 14 Μάη, με κέντρο την αξιολόγηση, την υποχρηματοδότηση της δημόσιας υγείας και την ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών στα δημόσια νοσοκομεία.

Νοσοκομείο Έλενα

Εντυπωσιακά μαζική ήταν η συνέλευση που έγινε την Πέμπτη 8 Μάη. Η καταδίκη του νέου νομοσχεδίου ήταν απόλυτη και η απόφαση να αγωνιστούν για να μην περάσει καθολική. Μετά τη συνέλευση ακολούθησε συλλογή υπογραφών από όλους ανεξαιρέτως μέσα στο κατάμεστο αμφιθέατρο, την αρχή δε έκαναν αξιόλογοι προϊστάμενοι τμημάτων που δεν θέλουν να διευκολύνουν την απόλυση οποιουδήποτε εργαζομένου στα τμήματα που διοικούν. Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι ανέβηκαν μαζικά στο γραφείο του διοικητή για να προχωρήσουν σε παράσταση διαμαρτυρίας. Εκεί έλαβαν την απάντηση ότι ο διοικητής δίνει αναφορά μόνο στον υπουργό Υγείας και σε κανέναν άλλο, κάτι που προκάλεσε το σύνολο των εργαζομένων. Πίσω από την προκλητικότητα κρύβεται ο φόβος για τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων, κρύβεται η αγωνία για τα προνόμια που κινδυνεύουν να χαθούν.

Ασκληπιείο Βούλας

Πάνω από 100 εργαζόμενοι στη συνέλευση της Τετάρτης 7 Μάη. Η αντίδραση γενικεύεται μέρα με τη μέρα, έχουν ήδη μαζευτεί 250 υπογραφές στο πλαίσιο της ΑΔΕΔΥ. Για τη συλλογή τους γίνονται συγκεντρώσεις στα τμήματα που δημιουργούν κλίμα συλλογικότητας, και έχουν ήδη υπογράψει πολλοί προϊστάμενοι τμημάτων.

Ρίο

Οι ηγεσίες ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αρνούνται να καλέσουν γενική συνέλευση, παρ’ όλα αυτά γίνεται συλλογή υπογραφών από αριστερούς αγωνιστές και άλλους εργαζομένους.

Ευαγγελισμός

Πάνω από 150 άτομα στη συνέλευση της Πέμπτης 8 Μάη, χάρη στη δράση των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς που όργωσαν το νοσοκομείο για να ενημερώσουν τους εργαζομένους. Το ΠΑΜΕ δεν ακολούθησε τη στάση που είχε στη σύσκεψη της ΠΟ-

ΕΔΗΝ (να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στην αξιολόγηση και να μπουν 10άρια σε όλους) και απλώς πρότεινε να διακινηθεί και κείμενο του σωματείου, εκτός από αυτό της ΠΟΕΔΗΝ. Κάτι που έγινε αποδεκτό. Την Τρίτη 13 Μάη με βάση την απόφαση της γενικής συνέλευσης έγινε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στα ΤΕΠ για να εμποδιστεί ο επιμερισμός ποσοστώσεων από τη διοίκηση του σωματείου.

Θριάσιο

Πάνω από 150 εργαζόμενοι στη συνέλευση της Πέμπτης 8 Μάη, όπου πέρασε με ποσοστό 83,3% η πρόταση του ΜΕΤΑ και της ΑΔΕΔΥ. Δεν βρήκε απήχηση η πρόταση που έκανε η κοινή παράταξη ΚΚΕ μλ και ΣΕΚ να μη μαζεύονται υπογραφές. Όλη την εβδομάδα γίνονται περιοδείες στα τμήματα για συλλογή υπογραφών με πολύ θετικά αποτελέσματα. Είναι ξεκάθαρο ότι χρειάζεται συζήτηση με τους εργαζομένους έναν προς έναν για να υπογράψουν το κείμενο.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Το διακύβευμα των εκλογών για τους εργαζομένους στα αεροδρόμια

Ιδιωτικοποιήσεις και απολύσεις ή ανατροπή; Του Δημήτρη Μπόζα, αναπληρωτή γραμματέα Συνδικάτου Εργαζομένων Διεθνούς Αερολιμένα Αθηνών

ια όλους τους εργαζομένους, και ειδικότερα για εμάς στα αεροδρόμια, δεν θα είναι υπερβολή να πούμε πως είναι από τις πιο κρίσιμες εκλογές αυτές στις 18 και 25 Μαΐου. Το αποτέλεσμα που θα διαμορφωθεί ή θα δώσει μια μικρή παράταση ζωής στην αντιδραστικότερη κυβέρνηση των τελευταίων ετών, και θα έχει ολέθρια αποτελέσματα συνολικά για την κοινωνία, ή θα σηματοδοτήσει άμεσα το δρόμο προς την τέταρτη κάλπη και την «ειρηνική» ανατροπή της κυβέρνησης. Οι συνάδελφοι στις αερομεταφορές και τα αεροδρόμια της χώρας θα πρέπει να αναλογιστούμε τις συνέπειες που είχε η κυβερνητική πολιτική στον κλάδο μας, αλλά και τον ρόλο που είχε σε αυτόν η Ευρωπαϊκή Ένωση σε ό,τι αφορά τη δημιουργία μονοπωλίων που άλλαξαν για τα καλά τις εργασιακές σχέσεις και εξώθησαν πολλούς συνάδελφους στον Καιάδα της ανεργίας και τις απόγνωσης. Το μόνο δίλημμα που έχει αξία να απαντηθεί από εμάς είναι αυτό που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και που λέει ξεκάθαρα «ή αυτοί ή εμείς», και όχι τα αποπροσανατολιστικά ψευδοδιλήμματα του καταρρέοντος συστήματος που εμπεριέχουν Ποτάμια και Ελιές, συνοχή της κυβέρνησης ή Ουκρανία, Σαμαρά ή τανκς! Το μέτωπο προβλημάτων που αναμένεται να αντιμετωπίσει ο κλάδος –αν συνεχίσει να υφίσταται η κυβέρνηση και οι συγκεκριμένοι συσχετισμοί στις Βρυξέλλες– θα σαρώσει κυριολεκτικά τα εναπομείναντα δικαιώματά μας. Το σημαντικότερο ζήτημα είναι η επικείμενη πλήρης ιδιωτικοποίηση του «Ελ. Βενιζέλος» και των υπόλοιπων κρατικών αερολιμένων. Το επιτυχημένο πείραμα εφαρμογής αεροδρομίου-εμπορικού πάρκου στα Σπάτα, σε βάρος των εργαζομένων, ανοίγει την όρεξη στο ιδιωτικό κεφάλαιο για πιστή εφαρμογή του και στα υπόλοιπα αεροδρόμια. Μάλιστα, όπως προκύπτει και από το διαγωνισμό που έχει προκηρύξει το ΤΑΙΠΕΔ, η τιμή πώλησης των περιφερειακών αεροδρομίων μόνο συμβολική μπορεί να χαρακτηριστεί, ενώ σχεδόν σε όλα έχουν

γίνει τα απαραίτητα έργα ασφαλείας των αεροδιαδρόμων και άλλα έργα που θα μειώσουν το κόστος της επένδυσης από τους ιδιώτες, προφανώς για να αφοσιωθούν στις εμπορικές δραστηριότητες. Η λειτουργία αερολιμένων με αυστηρά ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια θα οξύνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των αεροδρομίων-εμπορικών πάρκων για την επιβατική πίτα, που αναμένεται να εκτοξευτεί τα επόμενα χρόνια λόγω της ανόδου του τουρισμού, και το αποτέλεσμα αυτού του ανταγωνισμού θα είναι η συμπίεση του εργασιακού κόστους όλο και πιο κάτω. Το δεύτερο θέμα που θα μας απασχολήσει είναι ο νέος Κανονισμός Επίγειας Εξυπηρέτησης και η εφαρμογή του, που αν και έχει εγκριθεί από τις Βρυξέλλες έχει κολλήσει στα εθνικά κοινοβούλια, κυρίως των ισχυρών της Ευρώπης. Μεταξύ άλλων προβλέπει την πλήρη απελευθέρωση της Επίγειας Εξυπηρέτησης αλλά και την ανάθεση του έργου σε εργολαβικές εταιρείες. Αυτό όχι μόνο θα ανοίξει το δρόμο για νέες απολύσεις, αφού η κάθε εταιρεία θα μπορεί να αναθέτει το έργο εξυπηρέτησης με χαμηλότερο κόστος σε άλλη εταιρεία, αλλά θα διαβάλει τη συνοχή των εργαζομένων και σε συνδικαλιστικό επίπεδο. Ο ισχύων Κανονισμός Επίγειας Εξυπηρέτησης όχι μόνο αποτρέπει τα προηγούμενα, αλλά βάζει και ένα συγκεκριμένο πλαίσιο προστασίας της εργασίας, που τον καθιστά απαραίτητο για την υγιή λειτουργία των αερολιμένων. Οι μεταφορές γενικά και οι αερομεταφορές ειδικότερα μπορούν να αποτελέσουν εργαλείο οικονομικής ανάπτυξης με σοσιαλιστικούς όρους αλλά και όπλο αιχμής για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό όμως προϋποθέτει δημόσιο αερομεταφορέα και δημόσια αεροδρόμια όχι στην υπηρεσία των κομματικών μηχανισμών, που σκόπιμα τα απαξίωσαν, αλλά στην υπηρεσία της κοινωνίας, των επιβατών και με διασφάλιση των εργασιακών δικαιωμάτων μας. Οι αγώνες μας και ο ΣΥΡΙΖΑ εκλογικά και πολιτικά αποτελούν τα μόνα άμεσα αξιοποιήσιμα αλλά και αξιόπιστα εργαλεία για την κοινωνική μας τάξη, είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί αλλά και να υλοποιήσει τα παραπάνω.

νέα από τους εργατικούς χώρους Διοικητικοί πανεπιστημίων

Προς νέο κύκλο κινητοποιήσεων οδεύουν οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστημίων. Οι εργαζόμενοι στα πανεπιστήμια πραγματοποιούν προειδοποιητική 48ωρη απεργία στις 13 και 14 Μαΐου, αντιδρώντας στο γεγονός ότι οι συνάδελφοί τους που είναι σε διαθεσιμότητα και υπό απόλυση δεν έχουν υπαχθεί στη διαδικασία της κινητικότητας. Οι διοικητικοί ζητούν από το υπουργείο Παιδείας να προχωρήσει αμέσως στην υλοποίηση της διαδικασίας της κινητικότητας, να διασφαλίσει την επανένταξη στις υπηρεσίες όλων των διοικητικών υπαλλήλων μηδενός εξαιρουμένου και να πάρει πίσω το νέο σύστημα αξιολόγησης. Όπως αποφάσισαν, αν οι συνάδελφοί τους απολυθούν χωρίς να γίνει προσπάθεια να απορροφηθούν σε άλλες θέσεις, θα προχωρήσουν σε διαρκείς κινητοποιήσεις. Για το σκοπό αυτόν μετέτρεψαν τη συνέλευσή τους σε ανοιχτή και διαρκή και προχώρησαν και σε επανασύσταση της απεργιακής επιτροπής τους για να οργανώσει τις κινητοποιήσεις, ενώ προτείνουν και τη δημιουργία κοινού μετώπου με τις καθαρίστριες.

Coca Cola 3Ε

Μια σημαντική νίκη πέτυχαν οι εργαζόμενοι της Coca Cola 3Ε στη Θεσσαλονίκη. Ύστερα από 42 μέρες απεργιακού αγώνα, την Πέμπτη 8 Μαΐου η διοίκηση του εργοστασίου ανακοίνωσε στο σωματείο και στους εργαζομένους ότι σταματάει την εισαγωγή των προϊόντων της επιχείρησης από τη Βουλγαρία. Το πιο σημαντικό όμως ήταν ότι αποφασίστηκε η

επαναλειτουργία του εργοστασίου με το σύνολο του προσωπικού και μάλιστα χωρίς μείωση μισθών. Η αποφασιστικότητα και η ενότητα των εργαζομένων, η στήριξη και η αλληλεγγύη που πήραν από εργαζομένους του κλάδου, και γενικότερα η στήριξη και η συμπαράσταση από οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς, δείχνουν το δρόμο και στους υπόλοιπους εργαζομένους σε εργοστάσια όπου δίνονται μάχες ενάντια στις απολύσεις, τις μειώσεις μισθών και τα κλεισίματα.

SPEEDEX

Κινητοποιήσεις και 24ωρες απεργίες πραγματοποιήθηκαν την Πέμπτη και την Παρασκευή, 8 και 9 Μάη, από τους εργαζομένους στον κλάδο της ταχυμεταφοράςταχυδρόμησης στην εταιρεία SPEEDEX. Τις απεργίες προκήρυξαν το Εργατικό Κέντρο Αθήνας και η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας. Η εταιρεία προχωράει σε απολύσεις εργαζομένων ενώ, όπως καταγγέλλουν τα σωματεία του κλάδου, τελευταία εμφανίζει θετικά αποτελέσματα. Για τις απολύσεις των 14 εργαζομένων έχει κατατεθεί ερώτηση στη Βουλή από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ η εταιρεία αναγκάστηκε από τις κινητοποιήσεις και τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτές να δεχθεί διάλογο με τους εργαζομένους.

Ναυτεργάτες

Με το νόμο 4254/2014, η κυβέρνηση Σαμαρά καθιέρωσε τις επιχειρησιακές συμβάσεις στη ναυτιλία. Τις τελευταίες μέρες, μέσα στο όργιο των τροπολογιών που έφερε η κυβέρνηση στη Βουλή, ο υπουργός Εμπο-

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

ρικής Ναυτιλίας κατέθεσε τροπολογία που καθιερώνει αυτές τις επιχειρησιακές συμβάσεις ως κυρίαρχες απέναντι στην οποιαδήποτε κλαδική σύμβαση, ακόμη κι αν η επιχειρησιακή περιέχει χειρότερους όρους από την κλαδική σύμβαση. Με την ίδια τροπολογία δίνεται η δυνατότητα στις επιχειρήσεις που δεν εκπροσωπούνται στις εργοδοτικές Ενώσεις να μην εφαρμόζουν τις κλαδικές συμβάσεις που αυτές υπογράφουν. Οι ναυτεργάτες μπαίνουν στο ίδιο καθεστώς που έχουν μπει και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα σε όλους τους υπόλοιπους κλάδους και ολοκληρώνεται η βάρβαρη επίθεση κυβέρνησης και τρόικας στις κλαδικές συμβάσεις.

ΕΔΟΘ

Με σημαντική άνοδο της Αριστεράς και ιδιαίτερα των δυνάμεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του ΣΥΡΙΖΑ ολοκληρώθηκαν οι αρχαιρεσίες για την εκλογή νέου Γενικού Συμβουλίου στην ΕΔΟΘ, το νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ στο νομό Θεσσαλονίκης. Η ΜΕΤΑ (Μαχητική Εργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή) διπλασίασε τις ψήφους και τις έδρες της (117 ψήφοι από 69 το 2011 και 12 από 6 έδρες) και μαζί με το ΠΑΜΕ (10 από 8 έδρες και 95 από 100 ψήφους) και τις Παρεμβάσεις (51 από 52 ψήφους και 5 από 6 έδρες), που διατήρησαν τις δυνάμεις τους, θα έχουν την πλειοψηφία στο νέο Γενικό Συμβούλιο έναντι της ΠΑΣΚΕ, που υπέστη μεγάλη φθορά χάνοντας 65 ψήφους και 6 έδρες (13 από 19), αλλά και της ΔΑΚΕ, που έχασε 6 ψήφους και 1 έδρα (10 από 11).

Καθαρίστριες: Μία βδομάδα στα αντίσκηνα Συνεχίζουν τον αγώνα τους οι 595 καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι οποίες έχουν κατασκηνώσει για 8η συνεχόμενη μέρα έξω από το υπουργείο Οικονομικών. Η διαθεσιμότητά τους λήγει στις 18 Μάη (ημέρα των αυτοδιοικητικών εκλογών), οπότε και απολύονται. Οι συναντήσεις που πραγματοποίησαν με τον διευθυντή του γραφείου του υπουργού Οικονομικών, Χ. Σκέρτσο, ήταν και πάλι χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Χωρίς καμιά ουσία. Η κοροϊδία της κυβέρνησης συνεχίστηκε με αναφορές σε επικείμενη προκήρυξη πλήρωσης θέσεων, στην οποία θα μπορούν να πάρουν μέρος και οι καθαρίστριες, χωρίς όμως την παραμικρή δέσμευση ότι αυτή η προκήρυξη θα γίνει πριν από τις 18 Μάη και κυρίως χωρίς τη δέσμευση ότι πρόκειται να γυρίσουν στη δουλειά τους. Το υπουργείο Οικονομικών προσπάθησε να νουθετήσει τις

καθαρίστριες ζητώντας τους να χαμηλώσουν τους τόνους. Είναι τελείως αισχρό και προκλητικό να ζητά από κόσμο που χάνει αναίτια τη δουλειά του να... χαμηλώσει τους τόνους, ενώ μάλλον θα έπρεπε να ευχαριστεί την τύχη του που ακόμη διατηρεί τη θέση του. Οι καθαρίστριες θα συνεχίσουν ανυποχώρητες τον αγώνα τους, όπως κάνουν 8 μήνες τώρα. Είναι σίγουρο ότι αν η κυβέρνηση δεν είχε μπροστά της το εκλογικό κόστος θα είχε καταστείλει άγρια και αυτή την κινητοποίηση, όπως έχει κάνει επανειλημμένα σε

διάφορες μέχρι σήμερα κινητοποιήσεις τους. Στο πλευρό τους όλο αυτό το 8μηνο έχουν βρεθεί και θα συνεχίσουν να βρίσκονται όλοι οι εργαζόμενοι, συνδικάτα, κόμματα, νεολαία κ.ά. Τις τελευταίες μέρες στο πλευρό τους βρέθηκε αντιπροσωπεία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και εκπρόσωποι των καθηγητών αλλά και εργαζόμενοι στη ΒΙΟ.ΜΕ. και στον Δήμο Ζωγράφου. Παράλληλα προγραμματίζονται και περιοδείες σε εργατικούς χώρους, με σκοπό να συνεχιστεί η συμπαράσταση και η αλληλεγγύη στον αγώνα ζωής που δίνουν.

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Στις 18 Μάη λέμε «όχι» στην ιδιωτικοποίηση του νερού! Της Χαράς Τσαρίδου, υποψήφιας δημοτικής συμβούλου στη Θεσσαλονίκη με την «Ανοιχτή Πόλη»

ην Κυριακή 18/5 στη Θεσσαλονίκη στήνονται τρεις κάλπες. Μία για το Δήμο, μία για την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας και μία για το πολυτιμότερο αγαθό της ζωής, το νερό. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης θα ερωτηθούμε αν συμφωνούμε με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ στο άτυπο αυτό δημοψήφισμα, καθώς δεν υπάρχει η δυνατότητα διενέργειας τοπικών δημοψηφισμάτων «από τα κάτω», με πρωτοβουλία πολιτών. Είναι άτυπο, έχει όμως προσλάβει και επίσημο χαρακτήρα, αφού το αποδέχτηκαν οι Δήμοι της Θεσσαλονίκης και η Περιφερειακή Ένωση Δήμων Κεντρικής Μακεδονίας, ύστερα από την πρωτοβουλία του συντονιστικού πολιτών και φορέων «SOSτε το νερό!». Έτσι, το αποτέλεσμά του, αν και δεν είναι δεσμευτικό, θα βαρύνει ασφαλώς στις εξελίξεις, ιδίως αν η συμμετοχή του κόσμου είναι μεγάλη. Και το τι θα γίνει με την ΕΥΑΘ ίσως αποτελέσει πρόκριμα για την επιχειρούμενη ιδιωτικοποίηση της ΕΥΔΑΠ, η οποία βέβαια έχει επιπλέον προσκρούσει σε απόφαση (ακόμα αδημοσίευτη) του ΣτΕ.

Δημοψήφισμα

Πώς φτάσαμε όμως στο στήσιμο κάλπης για το αδιαπραγμάτευτο δημόσιο αγαθό του νερού; Η εξήγηση βρίσκεται σε αριθμούς που μεταφράζονται σε μεγάλα κέρδη για μεγαλοκαρχαρίες επιχειρηματίες. Η ΕΥΑΘ είναι μετοχική εταιρεία και ένα μεγάλο μέρος του μετοχι-

κού κεφαλαίου της έχει περάσει στο ΤΑΙΠΕΔ. Συγκεκριμένα, στις 30.12.2011 στο ΤΑΙΠΕΔ πέρασε το 40% της ΕΥΑΘ, που αντιστοιχεί σε 14.520.000 μετοχές, και το ποσοστό του Δημοσίου στο μετοχικό κεφάλαιο της εταιρείας ανέρχεται πλέον σε 34,02%. Η κίνηση αυτή εντάσσεται καθαρά στο σχέδιο των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ. για ξεπούλημα των πάντων σε ιδιώτες, καθώς η ΕΥΑΘ είναι μια κερδοφόρα επιχείρηση για το Δημόσιο χωρίς δάνεια και υποχρεώσεις. Η συνεχώς αυξανόμενη κερδοφορία της οφείλεται εν μέρει στις δραστικές μειώσεις αποδοχών των εργαζομένων της ΕΥΑΘ και στην αύξηση των τιμολογίων ύδρευσης και αποχέτευσης η οποία μετά την ένταξη στο ΤΑΙΠΕΔ έφτασε στο 150% και 80%, αντίστοιχα. Είναι γνωστό πως όπου το νερό πέρασε σε ιδιωτικά χέρια το πείραμα «απέτυχε» καθώς η τιμή του αυξήθηκε ως και οκτώ φορές, η ποιότητά του υποβαθμίστηκε και τα δίκτυα δεν βελτιώθηκαν. Σε Πα-

ρίσι, Βερολίνο, Νίκαια, Γκρενόμπλ, και αλλού, διώχνουν τις ιδιωτικές εταιρείες ύδρευσης και αποχέτευσης. Οι Ολλανδοί απαγορεύουν με νόμο το ξεπούλημα του νερού, οι Ιταλοί το απαγόρευσαν με δημοψήφισμα. Στην Αυστρία και στη Γερμανία έχουν μόνο δημοτικές επιχειρήσεις νερού. Στη Βολιβία οι κάτοικοι, αδυνατώντας να πληρώσουν τους υψηλούς λογαριασμούς στις ιδιωτικές εταιρείες, έφτασαν στο σημείο να συλλέγουν βρόχινο νερό για να ζήσουν, η κυβέρνηση φορολόγησε και αυτό και στη συνέχεια ξέσπασε ένα τεράστιο κίνημα, το οποίο οδήγησε τελικά στην ανατροπή της. Τα δημόσια αγαθά όπως το νερό, το ρεύμα, η στέγη, η θέρμανση είναι αδιαπραγμάτευτα και οι επιχειρήσεις που τα παρέχουν πρέπει να είναι δημόσιες για να μπαίνει το κοινό καλό πάνω από το ανάλγητο ιδιωτικό συμφέρον που έχει οδηγήσει ανήλικους μαθητές και φοιτητές να πεθαίνουν από μαγκάλια και ανθρώπους να δηλητηριάζο-

νται από κακοσυντηρημένα δίκτυα ύδρευσης. Βασικοί μνηστήρες για την ΕΥΑΘ είναι πολυεθνικές όπως η Suez και η Veolia, οι οποίες συνδέονται με εταιρείες που έχουν καταδικαστεί από δικαστήρια χωρών της ΕΕ ή και χωρών εκτός ΕΕ, για δωροδοκίες αξιωματούχων του Δημοσίου, παράνομες πολιτικές δωρεές, μίζες, μη ανταγωνιστικό καθορισμό τιμών, σύναψη καρτέλ και λογιστικούς χειρισμούς που ισοδυναμούν με απάτη.

Κινητοποιήσεις

Θα επιτρέψουμε λοιπόν να γίνει αυτό το έγκλημα εις βάρος των κατοίκων της Θεσσαλονίκης; Εδώ και χρόνια οι αγώνες για να παραμείνει δημόσια η ΕΥΑΘ δεν έχουν σταματήσει και το δημοψήφισμα που διοργανώνεται θέλει να δώσει μια ηχηρή απάντηση σε κυβέρνηση και ιδιώτες ότι ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΕΙ! Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν σταματήσει να στέκονται στο πλευρό του σωματείου της ΕΥΑΘ και να στηρίζουν όλες τις

κινητοποιήσεις που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, από συλλογικότητες και πρωτοβουλίες για το νερό, σε αντίθεση με κάποιους όψιμους υπερασπιστές του. Δεν έχει πολύ καιρό που ο Μπουτάρης έλεγε ότι δεν ενδιαφέρεται για το ποιος θα έχει τη διαχείριση αλλά για το ποιος θα καθορίζει την τιμή του νερού. Μάλιστα, σε συνέντευξη που έδωσε σε ολλανδικό μέσο ενημέρωσης είχε πει: «Εγώ πιστεύω ότι πρακτικά δεν μπορούμε να κάνουμε δημοψήφισμα» και αντιπρότεινε: «Πέρα από τις αποφάσεις του δημοτικού συμβουλίου» να γίνει ένα γκάλοπ! Η δημοτική παράταξη της «Ανοιχτής Πόλης» και ο Τριαντάφυλλος Μηταφίδης ήταν οι πρώτοι που είχαν θέσει το ζήτημα στο δημοτικό συμβούλιο, εισπράττοντας τότε άρνηση και αδιαφορία. Το δημοψήφισμα που θα πραγματοποιηθεί δεν είναι θεσμικό, αλλά των ίδιων των κατοίκων και θα διενεργηθεί στις 18 Μαΐου, σε κάλπες που θα στηθούν έξω από τα εκλογικά κέντρα έντεκα δήμων της Θεσσαλονίκης που εξυπηρετούνται από την ΕΥΑΘ. Η επιτροπή διοργάνωσης θα αποτελείται από εκπροσώπους του δημάρχου κάθε περιοχής, των εργαζομένων της ΕΥΑΘ και της «κίνησης 136» η οποία εναντιώνεται στην ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, σε συνεργασία με το συντονιστικό όργανο «SOSτε το νερό». Περισσότερες πληροφορίες για το δημοψήφισμα και δηλώσεις συμμετοχής για τη μέρα διεξαγωγής του στο www.sostetonero.gr.

Το «εθνικό συμφέρον» ξεπλένει πραξικοπηματίες Του Πάνου Πέτρου

Από όταν έγινε σαφές ότι ο αιγυπτιακός στρατός ανακτά την πρωτοβουλία κινήσεων στην Αίγυπτο, μετά την ανατροπή του Μόρσι, η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδειχθεί ο πιο πρόθυμος συνομιλητής του καθεστώτος, τη στιγμή που διεθνείς οργανισμοί, ακόμα και η αμερικανική κυβέρνηση ή η ύπατος της ΕΕ για την εξωτερική πολιτική φροντίζουν να κρατούν αποστάσεις και να εκφράζουν έστω «ανησυχίες» για τις άγριες διώξεις κατά αντιφρονούντων στην Αίγυπτο. Λίγο μετά τη σφαγή εκατοντάδων διαδηλωτών της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών ανακοίνωνε πως ο Βενιζέλος θα επισκεφτεί το Κάιρο για να συνομιλήσει με τη μεταβατική, διορισμένη από το στρατό κυβέρνηση. Ο Βενιζέλος ήταν από τους πρωτοπόρους στην «αναγνώριση» της δοτής κυβέρνησης, μετά τον ΥΠΕΞ της Γερμανίας, και της Κύπρου. Αντίστοιχα, ο διορισμένος πρόεδρος Μανσούρ επέλεξε λίγους μήνες αργότερα την Αθήνα ως «πρώτο προορισμό του»

στην Ευρώπη. Πρόσφατα, εν μέσω παγκόσμιου σάλου (ακόμα και σε ΗΠΑ και ΕΕ) για τη «βροχή» θανατικών καταδικών, ο Αβραμόπουλος επισκέφτηκε το Κάιρο συνομιλώντας με την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Αιγύπτου και δήλωσε πως προσπαθεί να εξηγήσει τη θέση της Αιγύπτου στις άλλες χώρες της ΕΕ! Η Ελλάδα αναδεικνύεται σε νούμερο ένα σύμμαχο της αιγυπτιακής αντεπανάστασης στην περιοχή, λειτουργώντας ακόμα και ως μεσάζονταςυπερασπιστής του καθεστώτος στην ΕΕ. Η νέα συμμαχία σφυρηλατείται συστηματικά: Τα «πηγαινέλα» είναι πυκνά και οι δύο πλευρές μιλούν για σημαντικά πρακτικά βήματα στη διμερή συνεργασία –πολιτική, οικονομική και στρατιωτική. Το ελληνικό ενδιαφέρον για τη «σταθερότητα στην Αίγυπτο» έχει διάφορες αιτίες: Μία είναι αυτό που οι πολιτικοί ονομάζουν «ελληνική κοινότητα» και οι οικονομικοί συντάκτες (πιο ειλικρινείς) «εκτεταμένες επενδύσεις ελληνικών επιχειρήσεων σε πολλούς τομείς της αιγυπτιακής οικονομίας». Η «σταθερότητα» (η

συντριβή του αιγυπτιακού εργατικού κινήματος) είναι κοινός στόχος των Ελλήνων καπιταλιστών και του αιγυπτιακού καθεστώτος. Η δεύτερη βέβαια είναι ο ανταγωνισμός με την Τουρκία και οι διαβόητες ΑΟΖ. Τίθενται στο τραπέζι όλων των διμερών συναντήσεων, ενώ στο μεταξύ έχουν μεσολαβήσει κι άλλες τριμερείς συναντήσεις αξιωματούχων από Ελλάδα-Κύπρο-Αίγυπτο. Πρόκειται για επανάληψη της λογικής που οδήγησε στον άξονα Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ. Η αντιτουρκική στροφή του στρατηγού Σίσι οδήγησε «ανώτερες διπλωματικές πηγές» κατά τον Τύπο να θεωρούν τη μεταβατική κυβέρνηση της Αιγύπτου «απολύτως αξιόπιστο συνομιλητή». Είναι οι ΑΟΖ και οι ελληνικές επενδύσεις πίσω από αυτό τον ξεδιάντροπο πολιτικό αμοραλισμό της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, που αφού έκανε στρατηγικό σύμμαχο το Ισραήλ, το κράτος-τρομοκράτη, σπεύδει να κάνει σύμμαχο την Αίγυπτο, ακριβώς τη στιγμή που η αντεπανάσταση παίρνει το πάνω χέρι στη χώρα.

Αν δεν αρκούσε ο αντιτουρκικός άξονας Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ, έρχεται τώρα και το αιγυπτιακό συμπλήρωμα του στρατηγού Σίσι για να δείξει ποια χώρα και ποιο σχέδιο λειτουργούν στη σημερινή συγκυρία ως «δόρυ» του δυτικού ιμπεριαλισμού αλλά και της αραβικής αντεπανάστασης στην ανατολική Μεσόγειο. Το «δόρυ» αυτό σημαδεύει ανοιχτά τις αραβικές επαναστάσεις και την αραβική εργατική τάξη που αγωνίζεται, από τη Ραμάλα και τη Γάζα ως το Κάιρο και την Τύνιδα. Με το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στον κοντινό ορίζοντα, αυτά είναι μια κρίσιμη υπενθύμιση στους «ΑΟΖομάχους», αλλά και γενικά τους οπαδούς της «ρεαλπολιτίκ» στην εξωτερική πολιτική. Αυτή είναι η υπαρκτή «προσφορά» συμμάχων, και η επιλογή τους αυτές τις συνέπειες έχει (από τις πρακτικές συνέπειες της συνενοχής μέχρι τις «ιδεολογικές» συνέπειες που θα έχει για την ανασυγκρότηση της αραβικής Αριστεράς η αξιοποίηση τέτοιων συμμαχιών από το

κράτος του Ισραήλ ή τη χούντα της Αιγύπτου, που «διψούν» για διεθνή αναγνώριση για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης). Καμιά φορά, το «με ποιους θα πας και ποιους θα αφήσεις» είναι αμείλικτο. Εμείς είμαστε με τους Αιγύπτιους επαναστάτες και με τους Παλαιστίνιους αγωνιστές. Με αυτούς τους συμμάχους μπορεί να μην «οριοθετήσεις ΑΟΖ», μπορεί να μη «στηρίξεις τις ελληνικές εξαγωγές», μπορεί να μη βρεις «έρεισμα απέναντι στην Τουρκία», αλλά μπορεί και να αλλάξεις την περιοχή ολόκληρη, να κάνεις τη Μεσόγειο «θάλασσα της εξέγερσης και της αλληλεγγύης». Και αυτό δεν είναι «απομόνωση της κυβέρνησης της Αριστεράς από διεθνείς συμμαχίες». Είναι ο μόνος δρόμος για να σπάσει η απομόνωση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, ενισχύοντας και στηρίζοντας τους μόνους πραγματικούς και ειλικρινείς συμμάχους της, τις εργατικές τάξεις των άλλων χωρών. Εκεί πρέπει να λογοδοτεί (και) η εξωτερική πολιτική της, αν θέλει να είναι όντως «της Αριστεράς».

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Ψηφίστηκε το «μεσοπρόθεσμο» πρόγραμμα άγριας λιτότητας

Να μην επιτρέψουμε να εφαρμοστεί τους. Εξίσου όμως δηλώνει την επιθετικότητα, την αποφασιστικότητά τους να υπερασπίσουν τα ταξικά τους συμφέροντα, να συντρίψουν τα λαϊκά στρώματα και την Αριστερά.

Της Μαρίας Μπόλαρη, βουλευτή Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ

ηφίστηκε από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ το Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2015-2018. Πρόκειται για το νέο πρόγραμμα άγριας λιτότητας, το πρόγραμμα προετοιμασίας για το επόμενο μνημόνιο. Μάλλον, επειδή αυτή η αλήθεια δύσκολα κρύβεται, αφαιρέθηκε ο προκλητικός τίτλος «Χάρτης εξόδου από το Μνημόνιο». Παρ’ όλα αυτά, οι βουλευτές της συγκυβέρνησης επιχείρησαν να πείσουν για το αντίθετο.

Η σταθερότητα που υπόσχονται είναι η διαιώνιση των μνημονίων, της φτώχειας, της άγριας εκμετάλλευσης. Είναι η διασφάλιση της συνέχειας του πολιτικού συστήματος, που θα εξυπηρετεί τους σχεδιασμούς της ελληνικής κυρίαρχης τάξης και της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι δεν έχουμε να κερδίσουμε το οτιδήποτε από αυτήν τη σταθερότητα. Έχουμε να κερδίσουμε μόνο από την ανατροπή της. Με την ψήφο και τους αγώνες μας να επιβάλλουμε τη δική μας προστασία, τη δική μας σταθερότητα.

Ένα από τα κεντρικά επιχειρήματά τους ήταν ότι το νέο μεσοπρόθεσμο δεν προβλέπει νέα μέτρα. Όσο περίπλοκοι, όσο δυσνόητοι και αν είναι οι οικονομικοί πίνακες που αποτελούν το νομοσχέδιο, όσες λογιστικές αλχημείες και αν υπέκρυπταν, οι αριθμοί ήταν αποκαλυπτικοί: Στα κρίσιμα για τον κοινωνικό τους ρόλο υπουργεία προβλέπεται μείωση κονδυλίων. Το 2018 το όριο δαπανών του υπουργείου Υγείας θα είναι κατά 338 εκατ. ευρώ μικρότερο σε σχέση με αυτό του 2014. Του υπουργείου Παιδείας κατά 722 εκατ. ευρώ μικρότερο. Του υπουργείου Εργασίας κατά 871 εκατ. ευρώ μικρότερο. Οι δαπάνες του ΕΟΠΥΥ για φαρμακευτική και λοιπές παροχές ασθενείας το 2018 προβλέπεται να μειωθούν κατά 389 εκατ. ευρώ συγκριτικά με το 2014. Οι δαπάνες για τη λειτουργία των νοσοκομείων και για την παροχή ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης θα έχουν μειωθεί κατά 793 εκατ. ευρώ. Οι μισθοί στο δημόσιο τομέα και οι συντάξεις θα μειωθούν κατά 969 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό σε συνδυασμό με τους πίνακες προσλήψεων–αποχωρήσεων (συνταξιοδοτήσεις και αναγκαστικές λόγω απουσιών) αποδεικνύει ότι το 2018 οι δημόσιοι υπάλληλοι θα είναι 90.000 λιγότεροι σε σχέση με το 2011 και 32.000 σε σχέση με το 2014. Όμως, η μεγαλύτερη απάτη βρίσκεται στο εξής: Οι υπολογισμοί γίνονται παίρνοντας υπόψη προβλέψεις για το διάστημα 2015-2018 αποκρύπτοντας το σωρευτικό αποτέλεσμα μέτρων που ψηφίστηκαν το προηγούμενα χρόνια, κυρίως το 2012 και 2013 και που αποδίδουν τώρα. Τα μέτρα που «τρέχουν» είναι της τάξης των 13 δισ. ευρώ. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο επίπεδο της κοινωνικής ασφάλισης και περίθαλψης η μείωση ανάμεσα στο 2013 και το 2014 είναι 2,2

Μήνυμα ανατροπής

δισ. ευρώ. Σωρευτικά και με το έτος βάσης το 2013, την περίοδο 2014-2018 θα έχουν αφαιρεθεί από τα κονδύλια για την ικανοποίηση αυτών των αναγκών συνολικά 15,774 δισ. ευρώ!

Πλεόνασμα φόρων και ανεργίας

ξεχνώντας ότι ελληνική οικονομία έχει υποστεί ύφεση της τάξης του 25%, που συγκρίνεται μόνο με πολεμικές περιόδους. Αυτοί «βλέπουν» ανακάμψεις τη στιγμή μάλιστα που όλοι κρατούν την αναπνοή τους για την επόμενη βουτιά.

Σημειωτέον, ότι παρ’ όλη αυτή την εκατόμβη θυσιών που πλήρωσαν και πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα, το δημόσιο χρέος, η αιτία για την οποία υποτίθεται γίνονται όλα, το 2013 είναι 175% του ΑΕΠ και ισούται με 318,7 δισ. ευρώ και το 2018 εκτιμάται στο 139,1% του ΑΕΠ και θα ισούται με 301,7 δισ.

Με τα ίδια κριτήρια προβλέπεται ότι από το 2014 η μείωση της ανεργίας θα είναι ραγδαία και θα φτάσει το 2018 στο 15,9%, από 27% που είναι σήμερα. Ακόμα και αν ίσχυε ένα τέτοιο σενάριο, έχουν φροντίσει με τους εκατοντάδες εφαρμοστικούς νόμους και το πρόσφατο πολυνομοσχέδιο (βλ. «Ε.Α.», φ.310), οι όποιες θέσεις εργασίας να καλύπτονται από ένα φθηνό εργατικό δυναμικό χωρίς δικαιώματα. Άλλωστε, το ίδιο το Μεσοπρόθεσμο μιλά για «ενίσχυση πολιτικών απασχόλησης», δηλαδή με voucher, ενοικιαζόμενους, χωρίς σταθερή και μόνιμη σχέση εργασίας. Έτσι, εξηγούνται και οι πανηγυρισμοί για τη μείωση του «μη μισθολογικού κόστους»: εξευτελιστικοί μισθοί, απασχολήσιμοι εργαζόμενοι χωρίς τη δυνατότητα περίθαλψης, ασφάλισης, μόρφωσης.

Και όλα αυτά, αν ισχύσει το καλό, αλλά ευφάνταστο σενάριο: Πουθενά δεν αποδεικνύεται ότι οι ρυθμοί ανάπτυξης του ΑΕΠ θα είναι της τάξης του 3%. Μόνο επιχείρημα των υπουργών Οικονομίας ότι στη δεκαετία 1995-2005, την εποχή της καπιταλιστικής κερδοφορίας, ο αντίστοιχος μέρος όρος ήταν 3,7%. Τόσο επιστημονικά σκέφτονται,

Το μόνο για το οποίο υπάρχει συγκεκριμένος σχεδιασμός είναι η επίτευξη του λεγόμενου κοινωνικού πλεονάσματος. Με μείωση των δημόσιων δαπανών κατά 2/3 και αύξηση των εσόδων κατά 1/3. Κοινωνικό πλεόνασμα που θα πηγαίνει για την εξόφληση του χρέους και θα στηρίζεται στην εξαθλίωση των λαϊκών στρωμάτων.

Αντίστοιχη είναι η εικόνα των φορολογικών εσόδων. Οι άμεσοι φόροι το 2014 θα αυξηθούν συγκριτικά με το 2013 κατά 2,2 δισ. ευρώ. Έτσι θα ανέλθουν στα 22,6 δισ. φέτος και θα φτάσουν τα 23 δισ. το 2018. Οι έμμεσοι φόροι από 24,3 δισ. το 2014 θα φτάσουν τα 28,3 δισ. το 2018, κάνοντας ακόμα πιο άδικο το φορολογικό σύστημα, δεδομένου ότι θα αυξηθεί η αναλογία έμμεσων -που βαρύνουν κυρίως τη λαϊκή κατανάλωση- προς άμεσους φόρους.

Για το ποιοι πληρώνουν και πόσο πληρώνουν είναι χαρακτηριστικό το εξής: Τα υπουργεία Οικονομικών και Ναυτιλίας δεν μπόρεσαν για δήθεν τεχνικούς λόγους να εισπράξουν την έκτακτη εισφορά-ψίχουλα-που είχε συμφωνηθεί με τους εφοπλιστές. Αντίθετα, η κυβέρνηση, με πρόσφατη τροπολογία, τους έκανε δώρο την κατάργηση της κλαδικής σύμβασης στην ακτοπλοΐα, ενώ ταυτόχρονα πέτυχε να αποκλείσει από το λεγόμενο κοινωνικό μέρισμα εκατοντάδες χιλιάδες δικαιούχους. Είναι τέτοια η κοινωνική πραγματικότητα που το success story δεν πείθει. Και αυτό φάνηκε και στη διάρκεια της συζήτησης για το Μεσοπρόθεσμο. Στον καταιγισμό των επιχειρημάτων του ΣΥΡΙΖΑ η συγκυβέρνηση δεν μπόρεσε να απαντήσει (για την ακρίβεια, οι βουλευτές της ΝΔ, γιατί εκείνοι του ΠΑΣΟΚ, απέφυγαν να πάρουν το λόγο).

Διλήμματα

Οι βουλευτές της ΝΔ έφθασαν να χρησιμοποιήσουν την ομιλία του ναζιστή Γερμενή για να πουν ότι «η Χρυσή Αυγή σας έκανε πάσες, αλλά εσείς δεν μπορείτε να τις αξιοποιήσετε, είστε ανίκανοι για την εξουσία». Λες και ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανάγκη τέτοιες βοήθειες, λες και δεν αποκαλύφθηκαν περίτρανα οι δεσμοί της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή. Και επειδή τίποτα πειστικό δεν τους έχει απομείνει επενδύουν στο επιχείρημα «σταθερότητα ή το χάος», «εμείς ή άβυσσος». Ένα δίλημμα που δηλώνει τον πανικό

Το μήνυμα των τριπλών εκλογών και ιδιαίτερα των ευρωεκλογών πρέπει να είναι «ανατροπή στην Ελλάδα, μήνυμα στην Ευρώπη». Το «πρώτη φορά Αριστερά», μπορεί να γίνει πραγματικότητα. Όμως προϋποθέτει την επιμονή στις ριζοσπαστικές αιχμές του προγράμματός μας, αυτές που εμπνέουν και πείθουν ότι το νέο δεν θα έχει καμία σχέση με το παλιό. Προϋποθέτει, μέχρι την τελευταία στιγμή, δουλειά πλατιάς ενημέρωσης, μεγάλης συσπείρωσης. Προϋποθέτει την προβολή της κυβέρνησης της Αριστεράς, ως αυτό που ελπίζει ο κόσμος. Μιας κυβέρνησης ταξικής μονομέρειας υπέρ των εργαζομένων. Μιας κυβέρνηση σαν αυτή που φοβάται ο αντίπαλος. Υ.Γ.: Δεν ξέρουμε κάποιον κλασικό του Μαρξισμού που να ισχυρίστηκε, όπως το ΚΚΕ, ότι τους καπιταλιστές δεν τους ενδιαφέρει το ύψος του μισθού αλλά μόνο οι «διαθρωτικές αλλαγές». Γιατί τις κάνουν άλλωστε, αν όχι για να εξασφαλίσουν μεγαλύτερη υπεραξία; Ούτε κάποιον μαχόμενο κομμουνιστή, που να προεξοφλούσε ότι είναι εκ του ασφαλούς η υπόσχεση για αύξηση του κατώτατου μισθού γιατί αφορά στον ιδιωτικό τομέα. Και τέλος, εκφράσεις όπως «τσογλάν-μπόι», «σκυλάκι του καναπέ» και «σήκωμα των φουστανιών της Μέρκελ», δεν δείχνουν ανωτερότητα ιδεών, αλλά προσχώρηση στην αστική αντίληψη που λέει ότι, «η επίθεση, ο εκχυδαϊσμός του αρχηγού» είναι πάνω από όλα. Παρ’ όλα αυτά επιμένουμε! Η λύση στις κρίσιμες μάχες που έρχονται είναι η συμπαράταξη του κόσμου της Αριστεράς.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Οι οργανωτικές «αδυναμίες» είναι πολιτικές

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι προκλήσεις της ανατροπής Των Γρηγόρη Δεμέστιχα, μέλους της Γραμματείας της Νομαρχιακής Α΄Αθηνών και Σοφίας Δερμετζόγλου, μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και της Γραμματείας της Νομαρχιακής Β’ Αθήνας

ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμα καθήκοντα μιας μεγάλης πολιτικής ανατροπής. Οι αντίπαλοί του –π.χ. η διαβόητη «μονταζιέρα» της ΝΔ– δεν διστάζουν να μεταχειριστούν ακόμα και τα πιο βρώμικα χτυπήματα προκειμένου –με τη βοήθεια των ΜΜΕ– να ανακόψουν το ρεύμα υπέρ της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Απ’ ό,τι φαίνεται μέχρι τώρα, ματαιοπονούν. Σε αυτήν τους την προσπάθεια οι εχθροί του ΣΥΡΙΖΑ αξιοποιούν στο έπακρο τις αδυναμίες και τα λάθη όλων μας. Αδυναμίες και λάθη που, φυσιολογικά, υπάρχουν. Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς: ένα μαζικό ρεύμα ριζοσπαστικής Αριστεράς δεν προκύπτει πάνοπλο, σαν την Αθηνά από το κεφάλι του Δία, μέσα από την προηγούμενη οργανωτικοπολιτική συγκρότηση.

Ανοιχτή συζήτηση Παρ’ όλα αυτά, ο φόβος για να μη δώσουμε «ευκαιρίες» στη μονταζιέρα δεν πρέπει να λειτουργήσει παραλυτικά, επιβάλλοντας ένα ιδιότυπο «σιωπητήριο» στις γραμμές μας. Τα λάθη και οι αδυναμίες πρέπει να συζητούνται πλατιά –υπεύθυνα αλλά και ουσιαστικά– μέσα στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί το ενδεχόμενο της εκλογικής νίκης θα φέρει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και όλη την Αριστερά μπροστά σε νέα πολυσύνθετα καθήκοντα, μπροστά σε νέες πρωτοφανείς δυσκολίες. Δεν υπάρχει κανένα «επιτελείο», ακόμα και το πιο «φωτισμένο», που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αυτά τα καθήκοντα στηριγμένο στις επικοινωνιακές μεθόδους και στην αστική παράδοση της πολιτικής δράσης. Η έννοια «κόμμα» και η σχέση με τον κόσμο, με την κοινωνική βάση της Αριστεράς σε διαρκή κίνηση, είναι αναντικατάστατοι παράγοντες προκειμένου η εκλογική νίκη να μετατραπεί σε πραγματική πολιτική νίκη. Στις επιλογές για τα περιφερειακά ψηφοδέλτια και το ευρωψηφοδέλτιο ήρθαμε αντιμέτωποι με ανάλογα προβλήματα. Είναι κατανοητή η επιλογή του Σαμαρά να αλλάξει την τελευταία στιγμή τους κανόνες του παιχνιδιού, με-

ταφέροντας το κέντρο βάρους στους «αναγνωρίσιμους» και σε όσους/ες έχουν τη δυνατότητα αξιοποίησης των ΜΜΕ: αυτό βόλευε και βολεύει τη ΝΔ. Δεν είχε, όμως, κανένα λόγο να προσαρμοστεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε αυτούς τους κανόνες: μπροστά στις νέες προκλήσεις όφειλε και οφείλει να εμπιστευτεί μεγαλύτερο τμήμα των ανθρώπων του, να «απλώσει» τις επιλογές του, να κάνει διάταξη δυνάμεων με βάση τα πολιτικά-προγραμματικά κριτήρια. Ελπίζουμε η ευρωομάδα που θα αναδειχθεί να μην επιβεβαιώσει το πόσο λάθος ήταν οι επιλογές που έγιναν.

Συμμαχίες Στη συγκέντρωση στο Ακροπόλ επισημοποιήθηκε η συμμαχική σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τις σοσιαλδημοκρατικής προέλευσης κινήσεις της Λ. Κατσέλη, του Οδ. Βουδούρη, του Ν. Κοτζιά, καθώς και με την κίνηση που διαφοροποιήθηκε από τη ΔΗΜΑΡ (Νεφελούδης, Μπαγιώργος κ.ά.). Σε ελάχιστες ημέρες, ο Ν. Κοτζιάς (πρώην διπλωματικός σύμβουλος του ΓΑΠ) βρέθηκε να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στο ταξίδι στη Ρωσία. Δύσκολα θα ισχυριστεί κανείς ότι αυτές οι «κινήσεις» αναδεικνύουν συγκροτημένη πολιτική συμμαχιών. Που, με βάση τις συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ («από την άκρα Αριστερά ως την Αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας»...), είχε και έχει ως στόχο τη διεύρυνση της πραγματικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνική πλειοψηφία των εργαζομένων και των λαϊκών δυνάμεων. Εξ όσων γνωρίζουμε, ακόμα και οι «επαγγελματικές» δημοσκοπήσεις αναγνωρίζουν τη ρήξη των σχέσεων μεταξύ των θραυσμάτων της σοσιαλδημοκρατίας και της κοινωνικής βάσης που αυτή κάποτε

εκπροσωπούσε, ενώ ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος χρησιμοποιούν συστηματικά ως όπλο το «επιχείρημα» ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γίνεται πόλος έλξης στελεχών του «παλαιού ΠΑΣΟΚ».

«Εθνική αφήγηση» Στις συνεδριακές και προγραμματικές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ έχει προκύψει μια «συνισταμένη» για το κρίσιμο ζήτημα της σχέσης μεταξύ του λεγόμενου εθνικού και του ταξικού κριτηρίου. Η μετατόπιση από τις θέσεις αυτές δεν μπορεί να γίνει παρά μόνο μέσα από τη «βάσανο» μιας ανάλογης πολιτικής συζήτησης και κομματικής διαδικασίας. Η διολίσθηση προς μια «εθνική αφήγηση» με προεκλογικά συνθήματα και τίτλους σε προεκλογικά υλικά δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποκαθιστά τις ειλημμένες –μέχρι τώρα– στον ΣΥΡΙΖΑ αποφάσεις. Στην καθημερινή παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ, στην καθημερινή αντιπαράθεση της ηγεσίας του με τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, η χρήσιμη «επικοινωνιακή τακτική» δεν είναι θεμιτό να φτάνει στην υποκατάσταση της πολιτικής. Τα «τρικ» (όπως αυτό της Νέας Ελλάδας) δεν είναι θεμιτό να ξεπερνούν τα όρια, να παίρνουν τη θέση μόνιμων επιλογών (γιατί τι άλλο δηλώνει η «υπογραφή» σε προεκλογικό υλικό...), δημιουργώντας σύγχυση και αβεβαιότητα ακόμα και σε ένα τμήμα των στελεχών μας. Τα προβλήματα «πολυγλωσσίας» είναι γνωστά από το παρελθόν. Εμείς στο Κόκκινο Δίκτυο, αλλά και η Αριστερή Πλατφόρμα (δηλαδή η κατά έναν υποψήφιο ευρωβουλευτή μας «λεγόμενη “αριστερή” πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ»), έχουμε δείξει την αναγκαία αυτοπειθαρχία και αυτοπροφύλαξη κατά την προεκλογική περίοδο και όχι μόνο. Όμως δεν έχει γί-

νει το ανάλογο από την πλευρά της «λεγόμενης “δεξιάς” πτέρυγας». Δηλώσεις για το χρέος, για τον κατώτατο μισθό, για κάποιες «ευθύνες» του Κορτζίδη (!), για τα κριτήρια απόρριψης της κ. Σαμπιχά κ.λπ., έκαναν σημαντική ζημιά, γιατί έριξαν «σκιές» πάνω στην πολιτικοπρογραμματική κατεύθυνση του ΣΥΡΙΖΑ.

Ευρωεκλογές Παρόλο που η ΚΕ εκτίμησε, σωστά, ότι από τις τρεις κάλπες του Μάη η κρίσιμη πολιτική καταμέτρηση θα γίνει στις ευρωεκλογές, αυτό δεν έχει αντανακλαστεί στην οργανωμένη κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Στη μεγάλη πλειοψηφία τους οι ΟΜ ασχολούνται κυρίως –ή και αποκλειστικά– με τις αυτοδιοικητικές ή περιφερειακές εκλογές. Η δυσκολία έχει αντικειμενική βάση, όμως αυτή δεν αρκεί για την ερμηνεία και πολύ περισσότερο για το ξεπέρασμα της αδυναμίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν βρήκε τρόπους να εμπνεύσει τις ΟΜ για μια συλλογική επίθεση στο μέτωπο των ευρωεκλογών. Αυτό δεν σημαίνει πρόβλεψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πάει καλά στην ευρωκάλπη, αντίθετα. Η οργή του κόσμου απέναντι στην πολιτική και στα έργα του Σαμαρά θα εκφραστεί. Όμως θα εκφραστεί με έναν τρόπο αυθόρμητο, μια επιλογή «αντίθεσης», μια σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ οργανωμένη σε περιορισμένο βαθμό. Είναι χαρακτηριστικό ότι μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δύο βδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, το βασικό «μαζικό» υλικό δεν έχει ακόμα φτάσει από το τυπογραφείο στις ΟΜ. Τα δε κεντρικά συνθήματα που έχουν επιλέγει επαναλαμβάνουν την έκκληση για ψήφο, αποφεύγοντας τις πολιτικές αιχμές, αποφεύγοντας τις σαφείς δεσμεύσεις απέναντι στον κόσμο, τόσο για τα

εσωτερικά όσο και για τα ευρωπαϊκά ζητήματα. Στις εκλογές του 2012 η καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ είχε σαφές κέντρο: «Ανατροπή στην Ελλάδα – Μήνυμα στην Ευρώπη». Στις εκλογές του 2014 η έμφαση στη λέξη «ανατροπή» έχει υποβαθμιστεί σε σχέση με τις εσωτερικές εξελίξεις (δίνοντας προτεραιότητα στην «προγραμματική» γλώσσα, στις θετικές προτάσεις, στο ρεαλισμό κ.ο.κ.), ενώ σε σχέση με τα ευρωπαϊκά ζητήματα, η σύνδεση της καμπάνιας του ΣΥΡΙΖΑ με την καμπάνια του ΚΕΑ προκαλεί μετατοπίσεις προς έναν κάποιο «ευρωπαϊσμό».

Συμμετοχή Στις παραμονές μιας τόσο κρίσιμης μάχης, η λειτουργία όλων των οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ (από την ΠΓ ως τις ΟΜ) θα έπρεπε να βρίσκεται στο ζενίθ. Η συμμετοχή των μελών ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή του κόσμου δεν διασφαλίζεται παρά μόνο με την έμπνευση και τον ενθουσιασμό. Που, με τη σειρά τους, διασφαλίζονται μόνο με τη συμμετοχή στη διαδικασία λήψης των αποφάσεων, με την εμπέδωση του ελέγχου του κόμματος από τα ίδια του τα μέλη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως εχθρός των στρατηγικών «ανάθεσης» δεν μπορεί να επιτρέπει στο εσωτερικό του την ανάθεση κρίσιμων αποφάσεων και τακτικών σε αποσπασμένα σώματα «ειδικών», πέρα από τα εκλεγμένα, αρμόδια και υπεύθυνα απέναντι στα μέλη όργανα. Πολλοί σύντροφοι και συντρόφισσες λένε ότι όλα αυτά θα τα δούμε «μετά τις εκλογές». Πράγματι, «μετά» θα έχουμε να δούμε μια νέα πολιτική γραμμή σε νέες συνθήκες. Και μαζί με αυτά και μια νέα οργανωτική λειτουργία που θα επιτρέψει στον ΣΥΡΙΖΑ των μελών να τα βγάλει πέρα.

ευρωεκλογές •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Η ευρωπαϊκή Αριστερά μπροστά σε μεγάλες προκλήσεις Όλες οι πτέρυγες της ευρωπαϊκής Αριστεράς έχουν σε ένα βαθμό το βλέμμα τους στραμμένο προς το πείραμα του ΣΥΡΙΖΑ. Το πώς εκλαμβάνει ο καθένας το «μήνυμα από την Ελλάδα», το πού επιλέγει να δώσει έμφαση δεν είναι σαφές. Αυτό συμπυκνώνεται με τον πιο καθαρό τρόπο στις αντιφάσεις της ιταλικής Λίστας «Για μια Άλλη Ευρώπη με τον Τσίπρα». Είναι χαρακτηριστική η επισήμανση του Τζόρτζιο Κρεμάσκι (βλ. σελ.12) ότι υποστηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η ιταλική Λίστα «δεν είναι πραγματοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ».

Του Πάνου Πέτρου

ν και οι ευρωεκλογές στην Ελλάδα παίρνουν το χαρακτήρα μιας κατεξοχήν εσωτερικής μάχης, «δημοψηφίσματος» ή «πρόβας» εθνικών εκλογών, παραμένουν μια πανευρωπαϊκή μάχη. Όχι με την έννοια κάποιων νέων συσχετισμών στο ευρωκοινοβούλιο, που τάχα θα επιτρέψουν μια κάποια αλλαγή πορείας της ΕΕ, αλλά με την έννοια πως εμπλέκεται σε έναν αγώνα η ευρωπαϊκή Αριστερά: καταγράφει δυνάμεις, επιχειρεί να στείλει μήνυμα, βρίσκει την ευκαιρία να συζητήσει στο εσωτερικό της, αλλά και με τις λαϊκές τάξεις, τη δική της προοπτική για την Ευρώπη. Οι δυνάμεις μας καλούνται να αναμετρηθούν: Με την υπαρκτή ΕΕ, που εμφανίζεται ξεκάθαρα πια ως πολεμικό εργαλείο στα χέρια των αρχουσών τάξεων ενάντια στους εργαζομένους της ηπείρου. Με την ΕΕ του πολέμου και του ρατσισμού (βλ. σελ.12). Με τις δυνάμεις της ακροδεξιάς και του φασισμού, που βρίσκονται σε ανησυχητική άνοδο σε μια σειρά χώρες (Γαλλία, Βρετανία, Ελλάδα, Ουγγαρία), που επιχειρούν να εκφράσουν τον -δίκαιο- ευρωσκεπτικισμό και να τον εκτρέψουν σε εθνικιστικές, αντιδραστικές κατευθύνσεις, που επιχειρούν να συντονιστούν σε ευρωπαϊκό πεδίο, παρά τις αντιφάσεις τους (συντονισμός με πρωτοβουλία Λεπέν, που αποκλείει τη ΧΑ ως «πολύ ανοιχτά ναζιστική», το Γιόμπικ ως «πολύ φιλο-ρωσο-ασιατικό», που δεν τα βρήκε με το UKIP, γιατί το ίδιο είναι πολύ βρετανικοσωβινιστικό κλπ.). Φέτος, όπως είναι λογικό, οι ευρωεκλογές συνδέονται με τα τεράστια καθήκοντα ανασυγκρότησης και ξεκαθαρίσματος της διεθνούς Αριστεράς απέναντι στο τέρας της κρίσης και τα καθήκοντα και τις προκλήσεις που αυτή βάζει μπροστά μας. Το τοπίο είναι αποκαλυπτικό και για τα προβλήματα και για τις δυνατότητες, αλλά και για τις ιδιαίτερες ευθύνες του ΣΥΡΙΖΑ.

Γαλλία Στη Γαλλία, το Μέτωπο της Αριστεράς βγήκε πληγωμένο από τις αυτοδιοικητικές εκλογές, και συγκεκριμένα από την κρίση που πυροδότησε η επιλογή του ΚΚΓ να κατέβει με τους Σοσιαλιστές στους μισούς μεγάλους δήμους της χώρας. Χρειάστηκαν μήνες εσωτερικών συζητήσεων, διαπραγματεύσεων και αντιπαραθέσεων για να γίνει εφικτό το κοινό κατέβασμα στις ευρωεκλογές. Πέρα από τις «σκιές» των αυτοδιοικητικών, η ίδια η ΕΕ αποτέλεσε αντικείμενο διαφορών, όπως είχε φανεί από το Δεκέμβρη του 2013 (συνέδριο ΚΕΑ, Μαδρίτη), αλλά και στα επίσημα κείμενα του

Αριστερού Κόμματος του Μελανσόν, που ανεβάζουν σημαντικά την πολεμική στην ΕΕ. Το θετικό είναι πως το Μέτωπο βαδίζει τελικά προς τις ευρωεκλογές με ένα πρόγραμμα σαφώς πιο αιχμηρό από τις θέσεις του ΚΕΑ και τις παραδοσιακές «ευρωπαϊστικές» θέσεις του ΚΚΓ.

της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος. Οι πολιτικές επιλογές των υπαρκτών κομμάτων και οργανώσεων, η ταξική πάλη και η αντανάκλασή της σε αυτά κρίνουν τη διαδρομή της Αριστεράς σε κάθε χώρα.

Ωστόσο, είναι γνωστό πως τα ζητήματα προσανατολισμού δεν έχουν κλείσει, και ο δημόσιος διάλογος που έχει ανοίξει στις στήλες της «Ουμανιτέ» για το μέλλον του Μετώπου της Αριστεράς δείχνει ότι μετά τη μάχη των ευρωεκλογών, θα τεθούν ξανά στο τραπέζι τα ζητήματα της στρατηγικής του.

Αν το ένα παράδειγμα είναι οι περιπέτειες του ίδιου του Μετώπου, πολύ πιο εμφατική είναι η περίπτωση της Ισπανίας, όπου η εκλογική υποχώρηση των Σοσιαλιστών (PSOE) έχει ωθήσει τα δημοσκοπικά ποσοστά της Ενωμένης Αριστεράς, αλλά αυτό δεν έχει λύσει τα προβλήματα. Αν και μετά την αλλαγή της μετριοπαθούς ηγεσίας του Γιαμαθάρεθ διακηρύχθηκε μια αριστερή στροφή, αυτή παραμένει μετέωρη. Η συγκυβέρνηση με τους Σοσιαλιστές στην Ανδαλουσία ή η στήριξη του Λαϊκού Κόμματος στην Εξτρεμαδούρα είναι «αγκάθια», ενώ μια εκλογική άνοδος μπορεί να ανοίξει το ενδεχόμενο μιας συγκυβέρνησης με το PSOE «με καλύτερους όρους». Τα πολιτικά ζητήματα (η Ενωμένη Αριστερά τοποθετείται στην πιο μετριοπαθή πτέρυγα του ΚΕΑ), αλλά και η πρακτική του κόμματος, έχουν αφήσει ακάλυπτο τον κοινωνικό χώρο που αυθαίρετα θα βαφτίζαμε «πρωτοπόρο τμήμα των Indignados» και οδήγησε στη δημιουργία ενός νέου σχηματισμού στα αριστερά της ΕΑ, το PODEMOS, στο οποίο συμμετέχουν ριζοσπάστες διανοούμενοι, δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, αλλά και πάρα πολλοί αγωνιστές βάσης και ακτιβιστές των κινημάτων.

Αυτή η εσωτερική κατάσταση είναι και από τους βασικούς λόγους που δεν προχώρησε η πρωτοβουλία κοινού κατεβάσματος που πρότεινε (αφού «κατέληξε» ο εσωτερικός διάλογος στο Μέτωπο) το NPA. Η πρόταση του NPA (Νέο Αντικαπιταλιστικό Κόμμα) και η σχετική επιχειρηματολογία (υπαρκτές οι διαφορές μας για την Ευρώπη ή τον γαλλικό ιμπεριαλισμό, αλλά δεν αναιρούν τη συμφωνία μας σε πολλά ζητήματα) αποκτά ιδιαίτερη σημασία, καθώς δείχνει πως ένα κοινό κατέβασμα ήταν εφικτό. Κυρίως, ανοίγει μια συζήτηση που -όπως τονίζουν και οι σύντροφοι του NPA- δεν εξαντλείται στις ευρωεκλογές, αλλά θα συνεχιστεί. Η κοινή διαδήλωση της 12ης Απρίλη, τα κοινά κατεβάσματα της «Αριστεράς της Αριστεράς» σε αρκετούς δήμους, η δημόσια δέσμευση για «συνέχεια», δημιουργούν ένα ενδιαφέρον μετεκλογικό τοπίο. Προσθέτουν τις χρήσιμες δυνάμεις του NPA στη ζωηρή στρατηγική συζήτηση που έχει έτσι κι αλλιώς ανοίξει στο Μέτωπο. Φυσικά, οι δυνατότητες ή οι προοπτικές συμπόρευσης των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με μαζικότερες δυνάμεις της παραδοσιακής, μεταρρυθμιστικής Αριστεράς δεν είναι «μαγική συνταγή», που αρκεί να την ανακαλύψει κανείς και να την εφαρμόσει για να λύσει όλα τα προβλήματα ανασυγκρότησης

Ισπανία

Το PODEMOS επιχειρεί να εκφράσει τα κοινωνικά κινήματα, τόσο στον πολιτικό του λόγο, όσο και στην αναζήτηση μιας «από τα κάτω» λειτουργίας, και η ίδρυσή του (μέσα από συνελεύσεις και συλλογές υπογραφών) συνάντησε ενθουσιώδη ανταπόκριση από μια μαχητική μειοψηφία. Αν και αντιμετωπίζει φιλικά την Ενωμένη Αριστερά και επιδιώκει συνεργασίες και διάλογο, είναι σαφές ότι χρειάζεται να γίνουν πολλά βήματα για να προχωρήσει κάτι τέτοιο.

Την κατάσταση περιπλέκει και το εθνικό ζήτημα στην Ισπανία (με τα κατεβάσματα των αριστερών εθνικιστικών κομμάτων στη Χώρα των Βάσκων, τη Γαλικία ή την Καταλονία), καθώς ούτε η καταρχήν αναγνώριση του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση (ως βασική προϋπόθεση για να προχωρήσει μια συζήτηση) είναι αυτονόητη στην «πανισπανική» Αριστερά, ούτε τα κόμματα της «εθνικής Αριστεράς» έχουν ξεκαθαρίσει τις ιεραρχήσεις τους.

Κεντροαριστερά Πέρα από τις εθνικές ιδιαιτερότητες, αυτό που συνεχίζει να διατρέχει τις συζητήσεις και τις διαμάχες στην Αριστερά σε όλη την ήπειρο παραμένει το άλυτο ζήτημα της Κεντροαριστεράς, καθώς σε αντίθεση με την Ελλάδα, στην υπόλοιπη Ευρώπη η σοσιαλδημοκρατία παραμένει ζωντανή και ισχυρή και ο όπως-όπως κυβερνητισμός παραμένει αγκάθι. Στις σημερινές συνθήκες, προστίθεται με δριμύτητα και το ζήτημα της στρατηγικής απέναντι στην ΕΕ, για προφανείς λόγους, καθώς οι Συνθήκες, η τρόικα, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το χρέος ως μηχανισμός επιβολής μιας αντεργατικής αντεπανάστασης, η αυταρχικοποίηση της λειτουργίας της ΕΕ, κάνουν το «ευρωπαϊκό ζήτημα» κεντρική υπόθεση στην τακτική της Αριστεράς και όχι θέμα αφηρημένης ιδεολογικής συζήτησης για μια φαντασιακή «Ευρώπη». Η επιβίωση της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη και του θεσμικού ευρωπαϊσμού στο ΚΕΑ κάνει τα δύο ζητήματα (Κεντροαριστερά και στάση απέναντι στην ΕΕ) αλληλένδετα. Αυτή η πραγματικότητα συμπυκνώθηκε σε άλλα «μετωπικά σχήματα» της ευρωπαϊκής Αριστεράς, όπως το γερμανικό Die Linke, όπου η σχετική συντηρητική μετατόπιση στα ζητήματα της ΕΕ στο πρόσφατο συνέδριο συνδέεται άμεσα με την επιδίωξη τμήματος της ηγεσίας του να γίνει η Αριστερά «σοβαρός συνομιλητής» του SPD (βλ. σελ. 10-11).

Αυτό που για αγωνιστές των κινημάτων ή μερίδες της Αριστεράς θεωρείται προωθητικό βήμα σε μια πορεία ανασυγκρότησης της ιταλικής Αριστεράς, για μερίδα των διανοούμενων της πρωτοβουλίας, αλλά και για το κόμμα Αριστερά Οικολογία και Ελευθερία (SEL), είναι μια προσπάθεια που εγγράφεται στις ντελορικές, σοσιαλδημοκρατικές ιδέες της «πολιτικής ενοποίησης της ΕΕ». Ο ηγέτης της SEL, Νίκι Βέντολα, μιλά ανοιχτά για την έκφραση του «χώρου» ανάμεσα στον Σουλτς και τον Τσίπρα (παρά την επίσημη, ρητή τοποθέτηση της Λίστας στην ευρωομάδα της Αριστεράς!) -τον οποίο υποθέτουμε θέλει να «γεφυρώσει».

ΣΥΡΙΖΑ Ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να γίνει «ιστορία επιτυχίας» παίρνοντας καταρχήν ξεκάθαρη θέση σε αυτά ακριβώς τα ζητήματα που ταλάνιζαν την ευρωπαϊκή Αριστερά: ξεκόβοντας από την Κεντροαριστερά και τοποθετούμενος στα αριστερά του ευρωπαϊκού μέσου όρου, εκφράζοντας τη σύμπλευση δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με δυνάμεις που αναφέρονται στο ΚΕΑ. Η επιβεβαίωση, αλλά και η εμβάθυνση και η ριζοσπαστικοποίηση αυτών των χαρακτηριστικών του, αποκτά, στις σημερινές συνθήκες διεθνούς «κινητικότητας» στην Αριστερά με ένα μάτι στην Ελλάδα, ιδιαίτερη βαρύτητα. Αυτή η συζήτηση δεν έχει λήξει. Και θα επανέρχεται συχνά και μέσω ντόπιων διαδρομών, αλλά όλο και περισσότερο και μέσω διεθνών. Από την πολιτική συμμαχιών -πολιτικών και κοινωνικών, σε εθνικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο- μέχρι την τοποθέτηση απέναντι στην ΕΕ ή τους καπιταλιστικούς «μονοδρόμους», όλα θα μπουν στο τραπέζι. Καλώς ή κακώς, η πορεία και οι επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ, οι διεργασίες στις γραμμές του, μπορεί να παίξουν ρόλο σε αντίστοιχες διεργασίες ευρωπαϊκά. Το αν και πώς θα σταθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις στο εσωτερικό του στο ύψος των περιστάσεων μπορεί να αποδειχθεί καταλυτικό.

• ευρωεκλογές

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Για μια μεγάλη νίκη του Για μια μεγάλη νίκη της Αρ

Συνέντευξη με τον Σωτήρη Μάρταλη, υποψήφιο ευρωβουλε Φτάνοντας στην τελική ευθεία για τις εκλογές, ποιοι είναι οι στόχοι του ΣΥΡΙΖΑ;

θνείς «δανειστές», μεγάλη πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, νίκη όλης της Αριστεράς.

Έχουμε μπροστά μας τρεις κάλπες, που πρέπει να βγάλουν το ίδιο μήνυμα: καταδίκη των δυνάμεων που στήριξαν τ α μνημόνια, των δυνάμεων που εκφράζουν τη συμμαχία της ντόπιας κυρίαρχης τάξης με τους διε-

Ασφαλώς η κάλπη όπου θα γίνει πιο άμεσα η πολιτική καταμέτρηση είναι αυτή των ευρωεκλογών. Εκεί το μήνυμα πρέπει να είναι α ν α μ φισβήτητο: συντριβή των κυβερνητικών, σαφής ήττα των Σαμαρά-Βενιζέλου. Επειδή μπροστά στις κάλπες υπάρχει ένας, ας πούμε, φυσιολογικός «ανταγωνισμός» μεταξύ των τμημάτων της Αριστεράς, θα ήθελα να θυμίσω μια διαχρονική εμπειρία, τουλάχιστον της περιόδου μετά τη μεταπολίτευση: κάθε φορά που υπάρχει άνοδος του συνολικού ρεύματος προς τα αριστερά, αυτό ενισχύει όλα τα τμήματά της. Οι σύντροφοι του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχουν λόγους να φοβούνται το μαζικό ρεύμα προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αντίθετα όλοι θα κριθούμε από το πώς στεκόμαστε απέναντι στον κοινό εχθρό, απέναντι στις δυνάμεις της συγκυβέρνησης, τις δυνάμεις του κεφαλαίου και του ιμπεριαλισμού...

Ποιος πρέπει να είναι ο άμεσος στόχος; Να πέσει το ταχύτερο δυνατό η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Το μεσοπρόθεσμο θεσμοθετεί μια σειρά εγκληματικών μέτρων για την τάξη μας και τον κόσμο. Δεν πρέπει να προλάβουν να τα δρομολογήσουν και πολύ περισσότερο να τα εφαρμόσουν. Μια τέτοια πολιτική ανατροπή θα διακόψει την πορεία εφαρμογής της μνημονιακής πολιτικής, θα δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για τη συνολική ανατροπή της. Ανήκω, όπως και όλοι οι σύντροφοι του Κόκκινου Δικτύου και της Αριστερής Πλατφόρμας, στον ΣΥΡΙΖΑ, στις ευρύτερες δυνάμεις που υπεράσπισαν με πάθος την άποψη ότι η ανατροπή πρέπει να επιδιωχθεί με προτεραιότητα στις διαδικασίες του κινήματος από τα κάτω. Μετά τη μεγάλη κορύφωση της κοινωνικής αντίστασης το 2012, και με μεγαλύτερη ένταση τους τελευταίους μήνες, παρατηρούμε μια κοινωνική κόπωση, μια κάμψη της συμμετοχής στους μαζικούς αγώνες, μια αναμονή ότι η λύση θα δοθεί στο πολιτικό-εκλογικό πεδίο. Γι’ αυτή την κατάληξη υπάρχουν ευθύνες –τόσο των συνδικαλιστικών ηγεσιών όσο και των πολιτικών ηγεσιών της Αριστεράς–, όμως δεν είναι η ώρα για την έμφαση σε αυτήν τη συζήτηση. Η γνώμη μου είναι ότι η ανατροπή της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα φέρει ξανά και με μεγαλύτερη ένταση τον κόσμο στο προσκήνιο. Θα εξαπολύσει ένα κύμα ελπίδων, αιτημάτων,

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα επιχειρεί να ανατρέψει στα σοβαρά τη λιτότητα, αναπόφευκτα θα προκαλέσει φαινόμενα ντόμινο απαιτήσεων. Θα φανερώσει ένα κοινωνικό δυναμικό έτοιμο να διεκδικήσει τα αιτήματά του απέναντι σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αλλά και πρόθυμο να υπερασπίσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς απέναντι στην αναπόφευκτη σύγκρουση με τη Δεξιά, την ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους δανειστές. Το μαζικό κίνημα στην Ελλάδα έχει κατ’ επανάληψη αποδείξει ότι δεν είναι μια «ελεγχόμενη δύναμη». Αυτό πρέπει να το συνυπολογίσει σοβαρά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ στις κρίσιμες επιλογές που έρχονται και θα αφορούν τη φυσιογνωμία της κυβέρνησης και την πολιτική της. Το συνυπολογίζει, άλλωστε, σοβαρά η κυρίαρχη τάξη και γι’ αυτό –όχι μόνο, αλλά κυρίως– δίνει μάχη για

να αποφύγει την «περιπέτεια» μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, γνωρίζοντας τους κινδύνους αποσταθεροποίησης όλης της πολιτικής για την αντιμετώπιση της κρίσης.

Ποιες θα είναι οι συνέπειες στην Ευρώπη; Μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα επιχειρεί να ανατρέψει στα σοβαρά τη λιτότητα, αναπόφευκτα θα προκαλέσει φαινόμενα ντόμινο. Η κατάσταση σε όλες τις χώρες-μέλη της ΕΕ μπορεί να παρομοιαστεί με τον ξερό κάμπο, όπου μια σπίθα αρκεί για να ανάψει μεγάλη φωτιά. Η «μετάδοση» του ιού της πολιτικής και κοινωνικής ανατροπής είναι, λοιπόν, μια πολιτική στην οποία μπορούμε να στηρίξουμε σοβαρές ελπίδες. Όμως αυτή η πολιτική έχει δύο βασικές προϋποθέσεις: α) Ότι θα επιχειρήσουμε στα σοβαρά να ανατρέψουμε τη λιτότητα στην Ελλάδα. Οι πολιτικές της Κεντροαριστεράς –π.χ. στην Ιταλία ή τη Γαλλία– δεν προκαλούσαν «μετάδοση», γιατί οι εργάτες πανευρωπαϊκά διαισθάνονταν ότι δεν αποτελούσαν εναλλακτικό-ανατρεπτικό μοντέλο. β) Ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα βρει τη δύναμη να αντιμετωπίσει σταθερά και με αριστερή πολιτική την «υπαρκτή» ΕΕ. Η πολιτική που κυριαρχεί σήμερα σε όλους τους θεσμούς της ΕΕ –ο άγριος νεοφιλελευθερισμός– αποδεικνύει ότι η ΕΕ του Μάαστριχτ, του Συμφώ-

Νίκος Χουντής: Μόνη επιτρεπτή πολιτική στην ΕΕ, η

νάμεσα στους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ για το Ευρωκοινοβούλιο βρίσκεται και ο μοναδικός ευρωβουλευτής του την περασμένη περίοδο (2009-2014), Νίκος Χουντής. Σε μια αποκαλυπτική ειδική έκδοση το περασμένο φθινόπωρο, περιέγραψε αναλυτικά το σχέδιο των κυρίαρχων τάξεων της Ευρώπης και τη δομή της νέας ΟΝΕ: «Οι ελίτ της Ευρώπης είδαν τη σημερινή κρίση ως την καλύτερη ευκαιρία για την επαναθεμελίωση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου οικονομίας και πολιτικής στην Ευρώπη σε νέες, πιο αυστηρές και αυταρχικές βάσεις, με κυριότερο στοιχείο την ενδυνάμωση της οικονομικής και πολιτικής θέσης των πλεονασματικών χωρών, και συγκεκριμένα της Γερμανίας.

Μια επαναθεμελίωση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη πάνω σε πολιτικές που αποτελούν ένα μείγμα ορθόδοξης οικονομικής σκέψης με έμφαση στη λιτότητα, τις ιδιωτικοποιήσεις, την κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων και πειθάρχησης των λεγόμενων “απείθαρχων κρατών”, με χαρακτηριστικά γνωρίσματα το έλλειμμα δημοκρατίας και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας. Πολιτικές που ήδη έχουν επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και οικονομίες, με πολλές κυβερνήσεις να έχουν ανατραπεί λόγω των μέτρων που ακολουθούν ενώ άλλες δεσμεύονται σε πολιτικές που δεν έχουν λαϊκή νομιμοποίηση.

Πρώτα και κύρια, η θεσμοποίηση, σε ευρωπαϊκό και εθνικό πεδίο, της λιτότητας ως της μόνης επιτρεπτής δημοσιονομικής πολιτικής. Δεύτερον, η ύπαρξη ενός “τιμωρητικού” ευρωπαϊκού μηχανισμού “ύστατης καταφυγής” για τα κράτη-μέλη, ενός μηχανισμού που θα δανείζει κάθε χώρα που αδυνατεί να βρει τα αναγκαία κεφάλαια από τις χρηματαγορές, αλλά με όρους σκληρούς, βίαιους, αντιδημοκρατικούς και αντικοινωνικούς. Τα παραδείγματα της Ελλάδας και της Κύπρου είναι χαρακτηριστικά. Τρίτον, ο παραμερισμός των δημοκρατικών διαδικασιών και της πολιτικής και κοινωνικής νομιμοποίησης των οικονομικών πολιτικών».

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της νεοφιλελεύθερης ενοποίησης και της νέας ΟΝΕ;

Συγχρόνως, με τις παρεμβάσεις του στο Ευρωκοινοβούλιο (ανάμεσα στα πολλά θέματα που ανέδειξε),

καταδίκασε την επερχόμενη απειλή για τους ευρωπαϊκούς λαούς, αποτέλεσμα της ακόμα πιο αντιδραστικής μετάλλαξης της ΕΕ. Στις 12/3/13, αιτιολογώντας εκ μέρους της ευρωομάδας της Αριστεράς την καταψήφιση των κανονισμών για τον έλεγχο των προϋπολογισμών των κρατών-μελών, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά:

μπληρωματικά για να αυστηροποιήσουν το νεοφιλελεύθερο πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης, το οποίο με τη σειρά του αυστηροποιούσε το αποτυχημένο Σύμφωνο Σταθερότητας, και να διασφαλίσουν τον εγκλωβισμό των ευρωπαϊκών κρατών και των πολιτών στον μονόδρομο της συνεχούς λιτότητας.

«Σήμερα το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο επισφράγισε την εντατικοποίηση και τη θεσμοθέτηση της λιτότητας και έδωσε τη χαριστική βολή στους Ευρωπαίους πολίτες.

Η αυστηροποίηση της εποπτείας των κρατών-μελών που λαμβάνουν οικονομική βοήθεια, η προληπτική εποπτεία, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί και τα μηδενικά ελλείμματα θα αποτελέσουν ακόμα έναν μοχλό πίεσης για την εφαρμογή σκληρότερων νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Η εμμονή στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που καταδικάζουν τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης τη μία μετά την άλλη στην ύφεση, τη λιτότητα, την υπανάπτυξη, την ανεργία και τη φτώχεια, συνεχίζεται. Οι δυο νέοι κανονισμοί ήρθαν συ-

Τα δημοσιονομικά και επενδυτικά προγράμματα ευθυγραμμίζονται πλήρως με το δόγμα της λιτότητας και αποκλείεται η άσκηση οποιασδήποτε

ευρωεκλογές •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

ΣΥΡΙΖΑ! ριστεράς...

ευτή νου Σταθερότητας και του ευρωπαϊκού «υπερμνημονίου» δεν είναι δυνατόν να αυτορυθμιστεί προς όφελος των εργατών, δεν είναι δυνατόν να αλλάξει με την ήπια μέθοδο των μεταρρυθμίσεων. Η Αριστερά οφείλει να δεσμευτεί για την ανατροπή της λιτότητας στη χώρα που παλεύει, ενώ οφείλει επίσης να υποστηρίξει αυτήν τη δέσμευση με κάθε «αναγκαίο μέσο». Αυτό εξέφραζε το σύνθημα, που συμμεριζόμαστε, «καμιά θυσία για το ευρώ». Μετά τον άγριο εκβιασμό σε βάρος της Κύπρου, θεωρώ ότι μέσα στα «αναγκαία μέσα» υποστήριξης της ανατροπής της λιτότητας θα πρέπει να περιλαμβάνεται –όχι κατ’ ανάγκη ως πρώτη επιλογή– η σύγκρουση-ρήξη με την Ευρωζώνη, το ευρώ, την ΕΕ... Όχι ως μια κατεύθυνση «εθνικής» διεξόδου από την κρίση, αλλά ως επιμονή στην ανατροπή της λιτότητας και προσήλωση στο σχέδιο της συνολικής, σοσιαλιστικής απελευθέρωσης της κοινωνίας.

Στην κατεύθυνση αυτήν, όμως, έχουν υπάρξει προβλήματα και εσωτερικές αντιπαραθέσεις στον ΣΥΡΙΖΑ... Οι σύντροφοι του Κόκκινου Δικτύου και της Αριστερής Πλατφόρμας έχουμε υποστηρίξει την ανάγκη ενός 2ου κύματος ριζοσπαστικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ. Επιμένουμε σε σαφέστερη πολιτική συμμαχιών –υποστηρίζοντας ανοιχτά την ενό-

η λιτότητα εναλλακτικής πολιτικής με αναπτυξιακό και αναδιανεμητικό ρόλο, που θα ενισχύσει την πλήρη απασχόληση. Οι προϋπολογισμοί θα σχεδιάζονται, θα ελέγχονται και θα επιτηρούνται κατευθείαν από το Βερολίνο... Για άλλη μια φορά, ενισχύεται η λάθος απάντηση στην κρίση και οι λαθεμένες νεοφιλελεύθερες αντικοινωνικές και αντιδημοκρατικές πολιτικές που συνδέονται άρρηκτα με αυτήν. Πρόκειται για την επιβολή πολιτικών χωρίς καμία κοινωνική συναίνεση και καμία δημοκρατική νομιμοποίηση! Ερήμην των πολιτών και των λαών της Ευρώπης, λαμβάνονται αποφάσεις και εφαρμόζονται πολιτικές που επιδεινώνουν την κατάσταση και υπονομεύουν το μέλλον γενεών. Οικοδομείται μια Ευρώπη εχθρική στη θέληση και τα συμφέροντα των λαών της!»

τητα δράσης μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ - ΚΚΕ - ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Επιμένουμε στη σαφέστερη οριοθέτηση του στόχου της κυβέρνησης της Αριστεράς, σε διαφοροποίηση με κάθε μορφής συγκυβέρνηση με αστικά κόμματα. Στη συζήτηση για την εκλογική διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ, στηρίξαμε τις αριστερές-ριζοσπαστικές επιλογές και ζητήσαμε σαφέστερη πολεμική απέναντι στην υπαρκτή ΕΕ. Στη διαδικασία συγκρότησης των ψηφοδελτίων στηρίξαμε όσο μπορέσαμε το αίτημα για μεγαλύτερη συλλογικότητα και δημοκρατία στις λειτουργίες του ΣΥΡΙΖΑ. Τα προβλήματα αυτά είναι υπαρκτά και εν γνώσει των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούμε, όμως, ότι το καλύτερο περιβάλλον για την επίλυσή τους θα είναι μια μεγάλη πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Και γι’ αυτό συγκεντρώνουμε σήμερα όλες τις δυνάμεις μας. Είμαστε σίγουροι ότι μετά τις εκλογές η αναγκαία πολιτική συζήτηση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –και όχι μόνο– θα έχει μεγάλες δημιουργικές δυνατότητες. Επαναλαμβάνω ότι ο συνδυασμός του ισχυρού κοινωνικού δυναμικού της αντίστασης στην Ελλάδα με την προοπτική μιας εφικτής πολιτικής ανατροπής δημιουργεί τις συνθήκες για μια μεγάλη και επικίνδυνη περιπέτεια για τους αντιπάλους μας, για μια ιστορική ευκαιρία για τον κόσμο μας και την Αριστερά. Καλή δύναμη σε όλους.

«Όπως στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας το 1848, οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τους τυράννους» Ο Τζόρτζιο Κρεμάσκι είναι συνδικαλιστής στους μεταλλεργάτες, επικεφαλής μιας προσπάθειας συγκρότησης αριστερής πτέρυγας μέσα στη συνομοσπονδία CGIL και μέλος της συλλογικότητας Ross@ που επιχειρεί να ενώσει και να ανασυγκροτήσει την κοινωνική και πολιτική Αριστερά. Η Ross@ επέλεξε να μη συμμετέχει ως συλλογικότητα στη Λίστα Τσίπρα, με άλλα μέλη της να τη στηρίζουν προσωπικά και άλλα να ασκούν κριτική. Ο Κρεμάσκι έδωσε συνέντευξη στο controlacrisi.org για την ιταλική «Λίστα», όπου επεκτάθηκε και στα ζητήματα της Ευρώπης αλλά και στις προοπτικές του ΣΥΡΙΖΑ. Η πλήρης συνέντευξη θα αναρτηθεί στο Rproject.gr. Εδώ παρουσιάζουμε αποσπάσματα. Τη μετάφραση έκανε ο Γιώργος Δ. Μυλωνάς. [...] Λαμβάνοντας υπόψη αυτό το δεδομένο (σ.σ.: τη σημασία της εναλλακτικής της υποψηφιότητας Τσίπρα απέναντι στον Σουλτς), τι είναι εκείνο που δεν σας πείθει; Σε γενικές γραμμές, το πρόγραμμα της λίστας αυτής αποτελεί μια χαμένη ευκαιρία [...] Δεν βλέπω μια σαφή ρήξη και εναλλακτική λύση στην Κεντροαριστερά. Είμαι αλληλέγγυος και στηρίζω τον αγώνα του ελληνικού λαού, αλλά και με το πολιτικό αποτέλεσμα που παρήγαγε, δηλαδή τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτή η λίστα δεν είναι η πραγματοποίηση ενός ιταλικού ΣΥΡΙΖΑ. Ο Τσίπρας τρομάζει πολύ τη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κερδίσει στην Ελλάδα, αυτό θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα φαινόμενο ντόμινο. Το πρόγραμμά του αμφισβητεί την πολιτική λιτότητας στην Ευρώπη. Παρά το γεγονός ότι όλοι πλέον το λένε ότι πρέπει να γίνουν θεμελιώδεις επιλογές, η πρόταση του κ. Τσίπρα για την πραγματοποίηση ενός ευρωπαϊκού συνεδρίου στο οποίο θα αποφασιστεί να μειωθεί στο ήμισυ το χρέος των χωρών του Νότου μού φαίνεται πως είναι ήδη ένα βήμα μπροστά. Όμως υπάρχει μια βασική ένσταση: δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να γίνει ένα τέτοιο συνέδριο στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Δεν υπάρχει καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση που να έχει ζητήσει την επανεξέταση του Συμφώνου Δημοσιονομικής Προσαρμογής. Αλλά ακόμη και αν υπήρχε, η Γερμανία θα εμπόδιζε την πραγματοποίηση ενός τέτοιου συνεδρίου. [...] Κατά τη γνώμη μας, αυτή η πρόταση Τσίπρα δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα εάν δεν ξεκινά από πράξεις ακόμα και μονομερούς ρήξης. Κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί πως μπορεί να καθίσει σε ένα τραπέζι που δεν υπάρχει. Το ερώτημα που θα ήθελα να θέσω στον κ. Τσίπρα είναι τι θα κάνετε όταν θα δείτε ότι αυτό το σχέδιο δεν είναι εφικτό. Πρέπει να σπάσει τη μηχανή και να ακυρώσει τις ευρωπαϊκές Συνθήκες. Σήμερα υπάρχει η πραγματική Ευρώπη, η ιδανική δεν υπάρχει. Υπάρχει μια οικονομική τεχνοκρατία που επιβάλλει δημοσιονομικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές και έχει έρθει σε συμφωνία με τα δύο μεγάλα κόμματα της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς. Αν θέλουμε πραγματικά την αλλαγή, θα πρέπει να σπάσουμε τη μηχανή και να ανατραπεί η άρχουσα τάξη που τη χρησιμοποιεί. [...] Ωστόσο, κανείς δεν έχει δείξει ακόμα έναν ασφαλή δρόμο εξόδου από το ευρώ. Πρέπει να σταματήσει το ταμπού του ευρώ. Θεωρώ ότι είναι λάθος ότι η ευρωπαϊκή Αριστερά δεν έχει υιοθετήσει το σχέδιο La Fontaine, το οποίο δεν πρότεινε την επιστροφή στα εθνικά νομίσματα εδώ και εκεί, αλλά την αμφισβήτηση του ευρώ παντού. [...] Έτσι, η αμφισβήτηση του ευρώ είναι μια πράξη αναγκαία αλλά όχι επαρκής. Θα πρέπει να ανατραπούν οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που διαρκούν

εδώ και πάνω από τριάντα χρόνια... Έτσι, το σύνολο του τραπεζικού συστήματος θα πρέπει να εθνικοποιηθεί για να χρηματοδοτήσει τις πολιτικές της κοινωνικής ισότητας και της πλήρους απασχόλησης. Ξέρω ότι είναι μια δύσκολη λύση που πηγαίνει κόντρα στο ρεύμα, αλλά είναι μια λύση. Η ιδέα πάντως του εκδημοκρατισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης των τραπεζών, αφήνοντας άθικτες τις Συνθήκες και το ευρώ, φαίνεται να είναι πιο εφικτή, όμως είναι μια λύση που στην ουσία δεν λύνει τίποτα. Και όσον αφορά την Ελλάδα; Εάν η Ελλάδα μπορεί να ακυρώσει τις Συνθήκες, αυτό φυσικά θα δημιουργήσει ένα θετικό ντόμινο. Σε αυτό βλέπω μια κρίσιμη στήριξη στη Λίστα Τσίπρα. [...] Δεν συμφωνώ με τον Habermas, που λέει ότι πρέπει να εργαστούμε για τον εκδημοκρατισμό. Όπως στην Ευρώπη της Ιεράς Συμμαχίας του 1848, έτσι και τώρα οι λαοί πρέπει να ανατρέψουν τους τυράννους. Τότε υπήρχε ο βασιλιάς, τώρα η οικονομική τεχνοκρατία, αλλά η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι δυνατόν να μετασχηματιστεί. Θα ήθελα να προσθέσω ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως ελπίζω, κερδίσει στην Ελλάδα, θα βρεθεί αμέσως μπροστά σε αυτό το σταυροδρόμι επιλογών. Να σπάσει και να ανατρέψει το κατεστημένο ή να καταστρέψει την ελπίδα. Γι’ αυτό έχω την ελπίδα ότι θα επιλέξει την ανατροπή και δεν θα σταματήσει μπροστά στα πρώτα γερμανικά βέτο μετά τη νίκη του, γιατί φοβάμαι ότι σε αυτό το σημείο η εμπειρία της κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα θα διαρκούσε πολύ λίγο. Ένα σημαντικό θέμα για την Αριστερά είναι ο δεξιός λαϊκισμός. Επειδή έχουμε κυβερνηθεί από ένα σύστημα εξουσίας στο οποίο από τη μία πλευρά υπάρχει ο Μπερλουσκόνι και από την άλλη το Δημοκρατικό Κόμμα [...] ή θα προχωρήσουμε στην οικοδόμηση μιας εναλλακτικής μεταξύ των δύο ή αλλιώς ο χώρος της Αριστεράς θα μειώνεται διαρκώς. [...] Δεν ξέρω τι εννοείτε με την έννοια του δεξιού λαϊκισμού, αλλά αν είναι να πολεμήσουμε τις δυνάμεις των αντιδραστικών ρατσιστών και νεοφασιστών, βλέπε Ουκρανία, είμαι απόλυτα σύμφωνος. Εάν, ωστόσο, θα πρέπει να αποδεχθούμε την άποψη του παλατιού της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης, οι οποίοι «βάζουν στο καζάνι» των ευρωσκεπτικιστών και λαϊκιστών οποιαδήποτε διαφωνία, τότε όχι. [...] Κριτική υποστήριξη στον Τσίπρα, τι σημαίνει αυτό με λίγα λόγια; [...] Εδώ μιλάμε για το δικό μας σπίτι: [...] αν υπάρχουν στη Λίστα σύντροφοι ριζοσπαστικών κινημάτων θα υποστηρίξω τον αγώνα τους, αλλά θα πρέπει να εξακολουθήσουν να εργάζονται για μια εναλλακτική αντικαπιταλιστική Αριστερά, εναλλακτική πρόταση στη Δεξιά και στην Κεντροαριστερά.

• ευρωεκλογές

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Το «Die Linke» στη Γερμανία και το συνέδριό του για τις ευρωεκλογές Του Manuel Kellner*

«υπερβολικό ριζοσπαστισμό» του κειμένου.

ίναι αλήθεια ότι το κόμμα Die Linke (Η Αριστερά) παραμένει το βασικό πολιτικό σημείο αναφοράς για όσους πολιτικοποιούνται και κινούνται προς τα αριστερά. Στο πρόγραμμά του δεν υπάρχουν μόνο πολλά αιτήματα και προτάσεις προς τα συμφέροντα των εργαζομένων, των γυναικών και των νέων καθώς και υπέρ μιας οικολογικά βιώσιμης οικονομικής ανάπτυξης, αλλά υπάρχει και ο στόχος της αντικατάστασης του καπιταλισμού από ένα σχέδιο σοσιαλιστικής και δημοκρατικής κοινωνίας. […]

Μία φράση του προσχεδίου δέχτηκε τις πιο πολλές επιθέσεις. Χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Ένωση ως μια «νεοφιλελεύθερη, μιλιταριστική και σε μεγάλο βαθμό αντιδημοκρατική δύναμη». Παρότι το κείμενο δεν προέβαλλε μια εθνικιστική απάντηση στην ΕΕ, αλλά αντίθετα πρότεινε το χτίσιμο μιας άλλης Ευρώπης από τα κάτω, αποκηρύχθηκε ως «αντιευρωπαϊκό». Στο συνέδριο, η συγκεκριμένη διατύπωση απορρίφθηκε από τη μεγάλη πλειοψηφία. Μόνο η AKL και μια άλλη μικρή αριστερή τάση (Geraer Dialog/Sozialistischer Dialog) δεν δέχτηκαν τις διατυπώσεις του «συμβιβασμού».

Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το κόμμα, από την ίδρυσή του ακόμα -όπως και ο πρόγονός του, το PDSυπέφερε από μια ισχυρή πίεση προς την προσαρμογή. […] Στη διάρκεια των διαπραγματεύσεων με το συντηρητικό Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα για το σχηματισμό νέας ομοσπονδιακής κυβέρνησης, το SPD διακήρυξε δημόσια πως, για το μέλλον, δεν αποκλείει πλέον κατηγορηματικά την οικοδόμηση μιας συμμαχίας με το Die Linke σε εθνικό επίπεδο. Έκτοτε, το Die Linke εντείνει τις προσπάθειες προσέγγισης με το SPD και τους Πράσινους, με το βλέμμα στις επόμενες εθνικές εκλογές το 2017, και το κόμμα δείχνει πρόθυμο να αποδείξει τη σοβαρότητα και την υπευθυνότητά του. Προκειμένου να γίνει κυβερνητικό κόμμα σε εθνικό επίπεδο, το Die Linke θα πρέπει να απαλλαγεί από κεντρικά σημεία της ταυτότητας και του πολιτικού του χαρακτήρα, κάτι που δεν θα είναι εύκολο […]. Στο προπαρασκευαστικό συνέδριό του για τις ευρωεκλογές του Μάη

2014, το Φλεβάρη, το Die Linke αναντίρρητα έκανε ένα βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, όσον αφορά το περιεχόμενο του εκλογικού προγράμματος για τις ευρωεκλογές και ως προς τους υποψήφιους που θα κατεβάσει το κόμμα στο ψηφοδέλτιο. […] Ούτε ο Tobias Pflüger ούτε η Sabine Wills -και οι δύο πολύ γνωστοί για την κριτική τους στάση προς την ΕΕ και για τη συμμετοχή τους στα εξωκοινοβουλευτικά κινήματαεκλέχθηκαν. Κανένα μέλος της AKL (στμ: η αριστερή τάση «Αντικαπιταλιστική Αριστερά») δεν βρίσκεται στις θέσεις του ευρωψηφοδελτίου που έχουν πιθανότητες εκλογής στο Ευρωκοινοβούλιο. Η πιο αριστερή υποψηφιότητα είναι του Fabio Demasi στην έκτη θέση. Είναι συνεργάτης της Σάρα Βάγκενκνεχτ και μέλος μιας τάσης που λέγεται Σοσιαλιστική Αριστερά (SL), η οποία είναι αρκετά ετερογενής και έχει χαρακτήρα αριστερού ρεφορμισμού. Όσον αφορά το περιεχόμενο του εκλογικού προγράμματος, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Οι αντικαπιταλιστικές θέσεις που αμφισβητούσαν το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ περιθωριοποιήθηκαν στο συνέδριο. Αυτό δεν αφορά τόσο το εκλογικό πρό-

γραμμα στο σύνολό του -έχει 80 σελίδες, οι οποίες περιλαμβάνουν πολύ καλές και αποδεκτές διατυπώσεις όπως και άλλες διατυπώσεις πιο αμφιλεγόμενου και θολού χαρακτήρα-, αλλά πάνω από όλα το εισαγωγικό κείμενο. Το αρχικό προσχέδιο του εισαγωγικού κειμένου είχε διαμορφωθεί από μέλη των «λαφονταινικών», των αντικαπιταλιστικών και των αριστερών ρεφορμιστικών ρευμάτων του κόμματος μέσα στην επιτροπή που είχε χρεωθεί να προετοιμάσει τα υλικά. Ο Γκρέγκορ Γκίζι και οι σύμμαχοί του εξαπέλυσαν δημόσια πολεμική στα μεγάλα ΜΜΕ ενάντια σε αυτό το προσχέδιο, κριτικάροντας τον Στις 10-11 Μάη έγινε το τακτικό συνέδριο του Die Linke, που σύμφωνα με τους συντρόφους της ISL «μπορεί να ιδωθεί ως ήττα των προσπαθειών της δεξιάς πτέρυγας του κόμματος να αποδυναμώσει τις θέσεις της αριστεράς». Τα οργανωτικά μέτρα ενάντια στις τάσεις δεν πέρασαν και στην εκλογή των ηγετικών οργάνων υπήρξε ισχυρή αριστερή εκπροσώπηση (ανάμεσά τους πχ ο Tobias Pflüger που δεν είχε επιλεγεί στο ευρωψηδοφέλτιο). Κρίσιμο είναι το γεγονός ότι το κόμμα αποφάσισε

[…] Το εκλογικό πρόγραμμα (για τις ευρωεκλογές) όπως και οι δημόσιες τοποθετήσεις των εκπροσώπων του κόμματος και της κοινοβουλευτικής του ομάδας έχουν μια χαρακτηριστική ασάφεια. Από τη μία, απορρίπτουν τα συνταγματικά θεμέλια της ΕΕ του Μάαστριχ και των Συνθηκών της Λισαβόνας, όπως και την πολιτινα ενισχύσει περισσότερο την αντιμιλιταριστική του δράση, καθώς το «νέρωμα» του Die Linke σε αυτό το ζήτημα συνδέεται με τα κριτήρια «κυβερνησιμότητας» που αναφέρονται στο κυρίως άρθρο. Σύμφωνα με την παρουσίαση των ΜΜΕ, ο Γκρέγκορ Γκίζι βγαίνει αποδυναμωμένος. Λόγω χώρου και χρόνου, το σχετικό ρεπορτάζ για το συνέδριο που μας στάλθηκε ως προσθήκη στο παραπάνω άρθρο, θα αναρτηθεί (όπως και η πλήρης εκδοχή του άρθρου για τις ευρωεκλογές) στο Rproject.gr

κή των πλειοψηφικών κομμάτων στο Ευρωκοινοβούλιο, στην Κομισιόν και στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Από την άλλη, αποδέχονται την ΕΕ ως ένα πλαίσιο το οποίο θα μπορούσε να υπηρετήσει τη διατήρηση της ειρήνης και την οργάνωση της κοινωνικής και οικολογικής προόδου. Αντί να καλούν σε νέους, αυθεντικά δημοκρατικούς ευρωπαϊκούς θεσμούς, στηριγμένους στις κινητοποιήσεις και την αυτοοργάνωση των μαζών, προτείνουν τη μεταρρύθμιση της ΕΕ. Ένα κεντρικό θέμα σε αυτήν την προσέγγιση είναι το αίτημα να διευρυνθούν οι εξουσίες και τα δικαιώματα του Ευρωκοινοβουλίου. Αυτό δεν απέχει πολύ από την προσέγγιση των σοσιαλδημοκρατών, όπως την παρουσίασε ο Ευρωπαίος πρόεδρός τους, Μάρτιν Σουλτς, στο βιβλίο του Der gefesselte Riese: Europas letzte Chance («Ο Αλυσοδεμένος Γίγαντας: Η Τελευταία Ευκαιρία της Ευρώπης»). […] Υπάρχουν ήδη παραιτήσεις μελών από το κόμμα, τα οποία έχουν αγανακτήσει από τα αποτελέσματα του συνεδρίου του Φλεβάρη. [...] Παρ’ όλα αυτά, πρέπει ο καθένας να αναγνωρίσει ότι το Die Linke δεν έχει περάσει ακόμα από έναν δικό του «Αύγουστο του 1914» και δεν υπάρχει ακόμα αρκετός χώρος για ένα νέο πιο αριστερό κόμμα. *Ο Manuel Kellner είναι μέλος της Διεθνούς Σοσιαλιστικής Αριστεράς (ISL) και της συντακτικής επιτροπής της SoZ – Sozialistische Zeitung. Τα μέλη της ISL -μίας από τις δύο οργανώσεις της Τέταρτης Διεθνούς στη Γερμανία- είναι ενεργά στο Die Linke.

Ενάντια στους ανταγωνισμούς και τον πόλεμο, για μια Ευρώπη της αλληλεγγύης Από την εφημερίδα του NPA, "L' Anticapitaliste" Μετάφραση: Κατερίνα Γιαννούλια

Σύμφωνα με την αναφορά, του 2014, της ΜΚΟ Oxfam, «τα 67 πιο πλούσια άτομα του κόσμου κατέχουν όσο ο μισός πληθυσμός του πλανήτη»! Αυτό το διάστημα, ο αριθμός των προσφύγων της φτώχειας, του κλίματος και των πολέμων αυξάνει. Σοβινιστές, αντιδραστικοί, σεξιστές και ρατσιστές λαϊκιστές φτάνουν στην εξουσία μέχρι και στο κέντρο της Ευρώπης, όπως στην Ουγγαρία. Οι νεοαποικιακές επεμβάσεις συνεχίζουν στην Αφρική, συχνά κατευθυνόμενες από το γαλλικό κράτος, όπως στο Μαλί ή την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, χωρίς άλλο αποτέλεσμα εκτός από σφαγές, δυστυχία και καταστροφή του περιβάλλοντος.

Πάνω από 20 χρόνια μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ, που προφασιζόταν ότι θα εγκαταστήσει την Ευρώπη μέσα στη φιλελεύθερη και δημοκρατική ουτοπία, τι αποτέλεσμα! [...] Για μια Ευρώπη της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών Θέλουμε μια πολιτική αφοπλισμών, ακύρωσης των απεχθών χρεών, μια πολιτική αδελφικής σύμπραξης και αλληλεγγύης με τους λαούς του Νότου. Είμαστε εχθρικοί προς την ιδέα της «ευρωπαϊκής άμυνας», η οποία δεν μπορεί παρά να είναι ένα εργαλείο για τους ανταγωνισμούς που υπάρχουν ανάμεσα στις ΗΠΑ, την Ευρώπη, την Κίνα, τη Ρωσία για την κυριαρχία σε όλο τον κόσμο. Μια Ευρώπη της ειρήνης απαιτεί την κατάργηση ενός ΝΑΤΟ χίλιες φορές ενόχου στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Θέλουμε την ανάκληση όλων των ευρωπαϊκών στρατευμάτων, που παίρνουν μέρος σε πολέμους που διεξάγονται ενάντια στους λαούς και να μπει τέλος στην υποστήριξη δικτατοριών, θέλουμε τη μετατροπή των βιομηχανιών όπλων. Στην Αφρική, οι οικονομικές αποζημιώσεις για τις ιμπεριαλιστικές λεηλασίες και η αλληλέγγυα συνεργασία οφείλουν να αντικαταστήσουν τις νεοαποικιακές στρατιωτικές επιχειρήσεις! Ο Ολάντ και η Μέρκελ υπερασπίζονται τα συμφέροντα της γαλλικής και γερμανικής αστικής τάξης, αντίπαλα και συνδεδεμένα με τον ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ, στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας που διευρύνεται σε όλον τον πλανήτη. Ο ανταγωνισμός τους με τις άλλες μεγάλες, αρπακτικές δυνάμεις, όπως η Ρωσία του Πούτιν, ξεσκίζει τους λαούς. Αντί να χρησιμοποιούν, σήμερα, όλοι τους, την Ουκρανία για να αναβαθμιστούν,

χρειάζεται να παλέψουμε μαζί με το λαό της Ουκρανίας, σε μια μάχη ενάντια στους ολιγάρχες και όλες τις εξωτερικές κυριαρχίες. Αγωνιζόμαστε για μια δημοκρατική ειρήνη, δηλαδή μια ειρήνη που σέβεται τον αυτοπροσδιορισμό των λαών, τα δικαιώματα της γυναίκας, που βασίζει τις διεθνείς σχέσεις στην αλληλεγγύη και τη συνεργασία. Το 2011, οι λαοί των αραβικών περιοχών ξεσηκώθηκαν και ξεκίνησαν μια μακρά διαδικασία για να κατακτήσουν τα δημοκρατικά και κοινωνικά τους δικαιώματα και την κυριαρχία τους. Τους υποστηρίζουμε κόντρα στις δυνάμεις που θέλουν να τους αλυσοδέσουν ξανά! Έτσι, οφείλουμε να βοηθήσουμε τους εξεγερμένους Σύρους, θύματα, κατ’ αρχήν των εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας του Μπασάρ αλ Άσαντ, αλλά και των εγκλημάτων πολέμου των φανατικών πολιτοφυ-

λακών, όπως επίσης οφείλουμε να βοηθήσουμε τους Παλαιστίνους -θύματα των εγκλημάτων της κατοχής. Η Ευρώπη πρέπει να καταδικάσει την ισραηλινή κυβέρνηση, αντί να διατηρεί μαζί της προνομιακές σχέσεις. Πρέπει να αναστείλει τις πολιτικές και οικονομικές της σχέσεις και να μποϊκοτάρει τα προϊόντα ισραηλινής προέλευσης που πωλούνται στην ευρωπαϊκή αγορά, αφού αυτή η χώρα αρνείται να σεβαστεί το διεθνές δίκαιο. Στον αντίποδα μιας Ευρώπης-δύναμης ευθυγραμμισμένης με το ΔΝΤ και το ΝΑΤΟ, θέλουμε μια Ευρώπη της αλληλεγγύης. Αυτή είναι κοινή μάχη όλων των καταπιεσμένων και θυμάτων εκμετάλλευσης, που θα μπορέσει να επιτρέψει να αναχαιτιστεί η πολύμορφη κρίση που ζούμε, ώστε να δημιουργήσουμε μαζί έναν κόσμο με ελευθερία και κοινωνική δικαιοσύνη.

ανάλυση •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Η θανάσιμη επίθεση των πολυεθνικών ενάντια στους λαούς

Συμφωνία ελεύθερου εμπορίου ΗΠΑ-ΕΕ Μυστική διπλωματία

Της Κατερίνας Παρδάλη

Οι συζητήσεις για την ΤΤΙΡ γίνονται με πλήρη μυστικότητα απέναντι σε εργαζομένους/ες και λαούς και με πλήρη ενημέρωση των μεγάλων πολυεθνικών γκρουπ. Όπως προκλητικά δηλώνουν οι «διαπραγματευτές», το κείμενο της συνθήκης θα δημοσιοποιηθεί μόνο στο τελευταίο στάδιο, αφού θα έχουν πέσει οι υπογραφές και από τις δυο πλευρές.

πό τις 8/7/2013 η Κομισιόν (εκ μέρους της ΕΕ) και η κυβέρνηση των ΗΠΑ άρχισαν διαπραγματεύσεις για την ονομαζόμενη Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (Transatlantic Trade and Investment Partnership, ΤΤΙΡ). Η ΤΤΙΡ προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία στις δύο πλευρές του Ατλαντικού θα υπαχθεί στους κανόνες του ελεύθερου εμπορίου (δηλαδή της ασυδοσίας των «αγορών»). Προβλέπονται κυρώσεις για όποια χώρα τούς παραβαίνει και τεράστιες αποζημιώσεις υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών. Οι τελευταίες θα μπορούν να σύρουν σε ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θεωρούν ότι ο πολιτικός τους προσανατολισμός θα έχει αποτέλεσμα τη μείωση των κερδών τους, και να ζητούν την καταβολή γενναίων αποζημιώσεων για διαφυγόντα κέρδη από την εφαρμογή μιας εργατικής ή και περιβαλλοντικής νομοθεσίας που θεωρούν ότι τα μειώνει. Έγραφε η «Monde diplomatique» στις 11 Νοέμβρη του 2013: «Η επιτακτική ανάγκη να στραφεί η προσοχή του κοινού μακριά από τις διαπραγματεύσεις της αμερικανοευρωπαϊκής συνθήκης γίνεται πολύ εύκολα αντιληπτή. Είναι καλύτερα να μη βιαστεί κανείς να ανακοινώσει στη χώρα του τις επιπτώσεις που θα προκαλέσει η συμφωνία σε όλα τα επίπεδα: από την κορυφή του ομοσπονδιακού κράτους μέχρι τους κυβερνήτες των πολιτειών, τα τοπικά κοινοβούλια και τα δημοτικά συμβούλια, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι θα πρέπει να επαναπροσδιορίσουν ριζικά τις δημόσιες πολιτικές τους, κατά τέτοιον τρόπο που να ικανοποιούνται οι ορέξεις του ιδιωτικού τομέα στους κλάδους που ακόμη έχει περιορισμένη πρόσβαση. Ασφάλεια τροφίμων, προδιαγραφές τοξικότητας, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τιμές φαρμάκων, ελευθερία στο Διαδίκτυο, προστασία της προσωπικής ζωής, ενέργεια, πολιτισμός, πνευματικά δικαιώματα, φυσικοί πόροι, επαγγελματική κατάρτιση, υποδομές του κράτους, μετανάστευση: δεν υπάρχει ούτε ένας κλάδος δημόσιου ενδιαφέροντος που να μην υποτάσσεται στο θεσμοθετημένο ελεύθερο εμπόριο».

Διαπραγμάτευση Κάποια από τα «αιτήματα» των επιχειρήσεων εκατέρωθεν είναι ενδεικτικά: Η αμερικανική βιομηχανία κρέατος επιδιώκει να επιτύχει την κατάργηση του ευρωπαϊκού κανονισμού που απαγορεύει την εισαγωγή κοτόπουλων τα οποία έχουν απολυμανθεί με χλώριο, ή χοιρινού κρέατος με ρακτοπαμίνη (αναβολικό, αυξητικό όγκου, επικίνδυνο και για τα ζώα και για

Ο λόγος της μυστικοπάθειας των ευρωπαϊκών και αμερικανικών ελίτ είναι απλός: πρέπει να αποκοιμίσουν τους λαούς για να αποφύγουν τη δυναμική αντίδρασή τους. Ακόμα θυμούνται την αποτυχία της συμφωνίας MAI (Πολυμερής Συμφωνία Επενδύσεων), την οποία διαπραγματεύονταν κρυφά το 1995-97 και η οποία τη στιγμή που εκτέθηκε δημόσια κατέρρευσε κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, κάνοντας τη Σούζαν Τζορτζ να τη χαρακτηρίσει «Δράκουλα: Πεθαίνει αν εκτεθεί στο φως της μέρας». τους ανθρώπους). Η Monsanto και οι φίλοι της ελπίζουν (βάσιμα) ότι η ΤΤΙΡ θα τους επιτρέψει, επιτέλους, να επιβάλουν στην Ευρώπη τα προϊόντα τους με γενετικά τροποποιημένους οργανισμούς (ΓΤΟ), όπως καλαμπόκι και σόγια, και άλλα τρόφιμα που είναι σήμερα απαγορευμένα σε 160 χώρες –μεταξύ τους και οι χώρες της ΕΕ. Από την πλευρά των «Ευρωπαίων», το αίτημα είναι να καταργηθούν ακόμα και οι δειλές «ρυθμίσεις» (Βόλκερ) που πάρθηκαν στον χρηματοπιστωτικό τομέα το 2008 στις ΗΠΑ, μετά την οικονομική κρίση –λόγω του ξεσαλώματος των τραπεζών. Πρωτοστατεί σ’ αυτό η Deutsche Bank, η οποία το 2009 εισέπραξε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια από την Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα σε αντάλλαγμα τίτλων.

Ολομέτωπη επίθεση Με λίγα λόγια, κανένας τομέας της ζωής των λαών (εργασιακά, τρόφιμα, περιβάλλον, επικοινωνίες, δημοκρατία, δικαιώματα κ.λπ.) δεν μένει απρόσβλητος από αυτή την ολομέτωπη επίθεση των καπιταλιστών και των εταιρειών τους. Οι νέες νόρμες θα καταργήσουν και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού οποιαδήποτε θετική ρύθμιση υπήρχε για τη ζωή των αποκάτω. Ακόμα και κράτη (κυβερνήσεις) που θα τολμήσουν να αντισταθούν στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων, του νερού ή της δημόσιας περιουσίας θα διώκονται αμείλικτα. Έχουμε ήδη τέτοια παραδείγματα που δείχνουν «εικόνες από το μέλλον» που μας επιφυλάσσουν αν δεν τους ανατρέψουμε: • Πρόσφατα, ευρωπαϊκές εταιρείες προσέφυγαν στη Δικαιοσύνη κατά της αύξησης του κατώτα-

του μισθού στην Αίγυπτο ή κατά του περιορισμού των εκπομπών τοξικών αερίων στο Περού. • Στην Αργεντινή, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης και προκειμένου να μετριάσει τη λαϊκή οργή, η κυβέρνηση της χώρας «πάγωσε» τις αυξήσεις στους λογαριασμούς του ηλεκτρικού και του νερού. Οι πολυεθνικοί πάροχοι, των οποίων οι υπέρογκες τιμές είχαν προκαλέσει την αντίδραση της κυβέρνησης, άρχισαν τις αγωγές. Γι’ αυτό και για άλλα «εγκλήματα», η Αργεντινή αναγκάστηκε να πληρώσει πάνω από ένα δισεκατομμύριο σε αποζημιώσεις. • Στο Ελ Σαλβαδόρ, κάποιες τοπικές κοινότητες κατάφεραν, με μεγάλο κόστος (τρία μέλη τους δολοφονήθηκαν), να πείσουν την κυβέρνηση να μην επιτρέψει την εγκατάσταση στην περιοχή τους ενός μεγάλου ορυχείου χρυσού που απειλούσε με καταστροφική μόλυνση τα υδάτινα αποθέματά τους. Η καναδική εταιρεία που ήθελε να ανοίξει το ορυχείο ενάγει το Ελ Σαλβαδόρ για 315 εκατομμύρια δολάρια –για απώλεια των αναμενόμενων μελλοντικών κερδών. • Πέρυσι, ο Ισημερινός καταδικάστηκε σε καταβολή του ποσού των δύο δισεκατομμυρίων δολαρίων υπέρ πετρελαϊκής εταιρείας. Και ο κατάλογος φτάνει τις 3.200 μηνύσεις!!! Η επίθεση θα είναι σαρωτική και στο πεδίο της ιδιωτικής ζωής. Η Συμμαχία Ψηφιακού Εμπορίου (DTC), στην οποία συμμετέχουν βιομηχανίες από τους τομείς του Διαδικτύου και της υψηλής τεχνολογίας, πιέζει τους αντιπροσώπους στις διαπραγματεύσεις για την ΤΤΙΡ να άρουν τους φραγμούς που εμποδίζουν τις ελεύθερες ροές

προσωπικών δεδομένων από την Ευρώπη προς τις ΗΠΑ. Τα κράτη που θα υπογράψουν τη συμφωνία ΤΤΙΡ θα υποχρεωθούν όχι μόνο να υποτάξουν τις δημόσιες υπηρεσίες τους στην εμπορευματική λογική, αλλά και να παραιτηθούν από οποιοδήποτε δικαίωμα ελέγχου στους ξένους παρόχους υπηρεσιών. Τα περιθώρια για πολιτικές σε εθνικό πλαίσιο σε υγεία, ενέργεια, παιδεία, νερό ή μεταφορές θα εξανεμιστούν.

Ασύστολα ψεύδη Για να αποφύγουν τις αντιδράσεις, άρχισαν ήδη να μιλούν για «οφέλη» και για εξάλειψη της ανεργίας. Ομπάμα, Μέρκελ αλλά και Ολάντ μιλούν για «ευκαιρίες», για δημιουργία θέσεων εργασίας, για ώθηση στις εξαγωγές, για άνοδο του ΑΕΠ των συμβαλλόμενων χωρών. Άποψη την οποία συμμερίζεται και η δική μας συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η οποία ελπίζει να ευοδωθεί η συμφωνία επί ελληνικής προεδρίας (όπως μαθαίνουμε από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ). Εδώ να θυμηθούμε τι μας έλεγαν για την υιοθέτηση του ευρώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες (στην Ελλάδα το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ, οι Σημίτηδες κ.ά.), που υποτίθεται θα δημιουργούσε 5-6 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας ενώ σήμερα φθάσαμε στην Ευρώπη τα 40 εκατ. ανέργους και στην Ελλάδα να ξεπερνούν το 1,5 εκατομμύριο. Ή τις υποσχέσεις του Μπιλ Κλίντον στους Αμερικανούς ότι η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με το Μεξικό και τον Καναδά, η γνωστή NAFTA, θα δημιουργούσε 200.000 θέσεις εργασίας ενώ στην πράξη κατέστρεψε 680.000.

Η κυβέρνηση Σαμαρά έχει τεράστιες ευθύνες, καθώς η τελική διαπραγμάτευση και επικύρωση της επίμαχης συνθήκης προβλέπεται να πραγματοποιηθεί στη διάρκεια της ελληνικής προεδρίας. Οι χιλιάδες σελίδες της συνθήκης είναι –και θα παραμείνουν– άγνωστες στους/στις βουλευτές που θα τους ζητηθεί να την επικυρώσουν σε μια νύχτα. Αντίθετα, κάποιοι άλλοι είναι καλά προετοιμασμένοι στο προχώρημα της συνθήκης. Μέσα σε κλειστά γραφεία, 46 «σύμβουλοι» μαζί με 600 στελέχη των εταιρειών αποφασίζουν για 500 εκατ. Ευρωπαίους ερήμην των τελευταίων. Μια μειοψηφία της μειοψηφίας που μας κυβερνά αποφασίζει πως θα καταστρέψει τις ζωές μας.

Αντίσταση Ευτυχώς, ήδη υπάρχει αντίδραση στα σχέδιά τους, και από οργανώσεις πολιτών αλλά και από μεγάλα συνδικάτα των ΗΠΑ και της Αγγλίας.(π.χ. από το United Steelworkers που αριθμεί 3 εκατ. μέλη και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού). Ένας από τους λόγους που στην ΕΕ τηρείται «σιγή ιχθύος» είναι και οι επικείμενες ευρωεκλογές. Οι «ηγέτες» της ΕΕ δεν θέλουν τέτοια ακανθώδη ζητήματα να απασχολήσουν την προεκλογική διαδικασία. Γι’ αυτό μετέφεραν τις επόμενες (και ίσως τελικές) διαβουλεύσεις για το φθινόπωρο. Στόχος μας είναι να τους χαλάσουμε τη σούπα. Να καταγγείλουμε τόσο την ΕΕ όσο και την ελληνική κυβέρνηση γι’ αυτήν τη συμφωνία που δολοφονεί τα δικαιώματα και τις ζωές μας. Η αποτυχία «από τα κάτω» της προηγούμενης απόπειρας μας δείχνει ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Μπορούμε να αλλάξουμε τα πάντα αν τους ανατρέψουμε. Και τότε... ας μας παν στα δικαστήρια!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

14 Μάη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Πανελλαδική εικοσιτετράωρη απεργία την Τετάρτη 14/5 έχει κηρύξει η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Δημοσίων Νοσοκομείων (ΠΟΕΔΗΝ) για τους εργαζόμενους στα νοσοκομεία και τα Κέντρα Υγείας του ΕΣΥ, το Εθνικό Κέντρο Άμεσης Βοήθειας (ΕΚΑΒ) και τις υπηρεσίες της Πρόνοιας. Με αιτήματα την ακύρωση του νόμου 4250/2014, ο οποίος αφορά την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, που οδηγεί σε μόνιμη δεξαμενή διαθεσιμοτήτων - απολύσεων και χειραγώγηση τη δημόσιας διοίκησης. Συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12.00, έξω από το υπουργείο Υγείας.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Το Σάββατο 24 Μάη, στις 12.30 μ.μ. στο βιβλιοπωλείο «Πάπυρος» (Μαιανδρουπόλεως 43, Μετρό Πανόρμου). Ομιλητής ο υποψήφιος ευρωβουλευτής Σωτήρης Μάρταλης και ο υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος Αθήνας Θανάσης Κούρκουλας.

Την Παρασκευή 16/5, κεντρική προεκλογική συγκέντρωση της Ανοιχτής Πόλης στην πλατεία Εθνικής Αντίστασης (Κοτζιά), στις 19.30, με ομιλητή τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Θα μιλήσουν επίσης ο Αλέξης Τσίπρας και η Ρένα Δούρου, υποψήφια περιφερειάρχης Αττικής. Κεντρική συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές, με ομιλητή τον Αλέξη Τσίπρα, την Πέμπτη 22/5. Οι εκδόσεις RedMarks και το Rproject.gr παρουσιάζουν τη συλλογή κειμένων «Ευρωπαϊκή Ένωση, Ευρώ και Αριστερά».

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι. Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Στάση εργασίας από τις 12.30 μετά το μεσημέρι έως τη λήξη του ωραρίου και συγκέντρωση στις 13.00 έξω από το υπουργείο Εργασίας έχουν εξαγγείλει, επίσης την Τετάρτη 14/5, οι εργαζόμενοι στους φορείς κοινωνικής ασφάλισης και τον ΟΑΕΔ, μετά από απόφαση της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Προσωπικού Οργανισμών Κοινωνικής Πολιτικής (ΠΟΠΟΚΠ). Η Ομοσπονδία ζητά την επανένταξη 558 εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία και τον ΟΑΕΔ, που έχουν τεθεί εδώ και οκτώ μήνες σε καθεστώς διαθεσιμότητας.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6984516774 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6932045320 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα Περιστερίου 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747

Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαμίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742 ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186

Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Αγρίνιο 6974473540 Σύρος 6945077461 Νάξος 6947619631 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: Κορώνη 6932422501 ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6977072458 Λοκρίδα (Αταλάντη) Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6977096663 6946950764 Λιβαδειά 6977684563 Ασκληπιείο 6936604279 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) Νοσοκομείο Νίκαιας 6973607585 6972910336 Λαμία 6973344352 Ψ.Ν.Α. 6944417885 ΗΠΕΙΡΟΣ: Νοσοκομείο «Σωτηρία» Ιωάννινα 6945704488 6984067690 Πρέβεζα 6932567576 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: ΟΑΕΕ 6974701829 Κοζάνη 6982831776 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) Εκπαιδευτικοί Νότιας 6972814199 Αθήνας 6973223771 Φλώρινα 6944548787 ΧρηματοπιστωτικόςΘΡΑΚΗ: «Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Κομοτηνή 6978032247 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΙΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Λάρισα 6978991247 Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ ΚΡΗΤΗ: 6973972804 Ηράκλειο 6949895565 Νοσοκομείο «Γεννηματάς» Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6977029532 6944916915 Εκπαιδευτικοί 6972167133 Ρέθυμνο 69799225065 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr , Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

διεθνή • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Κοινωνική οργή, εργατικοί αγώνες, αναζητήσεις προς τα αριστερά

Νέο τοπίο στη Νότια Αφρική Του Πάνου Πέτρου

νίκη του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) στις εκλογές της 7ης Μάη στη Νότια Αφρική δεν ήταν σε καμία περίπτωση έκπληξη. Το κόμμα που καθοδήγησε τον αγώνα ενάντια στο Απαρτχάιντ και εκλέγεται με άνετες νίκες ανελλιπώς από το 1994, παραμένει με διαφορά η μεγαλύτερη πολιτική δύναμη στη χώρα. Αυτό που αποτέλεσε έκπληξη ήταν η μικρή πτώση των ποσοστών του (από 65,9% το 2009 σε 62,1% φέτος), καθώς πολλοί αναλυτές ανέμεναν ότι δεν θα κρατιόταν πάνω από το 60%. Η επιτυχία του ANC στηρίχθηκε σε μεγάλο βαθμό στο ένδοξο παρελθόν του και τον συναισθηματικό δεσμό εκατομμυρίων ανθρώπων με το κόμμα που γκρέμισε το Απαρτχάιντ. Η ίδια η προεκλογική εκστρατεία του κόμματος δεν στηρίχθηκε ούτε στα πεπραγμένα του ούτε στο πρόγραμμά του για το μέλλον, αλλά στο σύνθημα «Κάντε το για τον Μαντέλα». Η ηγεσία του Κογκρέσου προσπάθησε να εκμεταλλευτεί το γεγονός ότι ο Μαντέλα παρέμεινε στο κόμμα μέχρι τέλους, για να αντιμετωπίσει το κύμα επικρίσεων από τα αριστερά του. Ο δεύτερος λόγος έχει να κάνει με την αξιωματική αντιπολίτευση. Η Δημοκρατική Συμμαχία δεν είναι απλώς το ίδιο νεοφιλελεύθερη, αλλά εξακολουθεί να θεωρείται το «κόμμα των λευκών συμφερόντων». Η διαφθορά στο ANC και η προσπάθεια να εμφανιστεί ως «πολυφυλετική» της επέτρεψαν να κερδίσει τμήμα μαύρων ψήφων (σκαρφαλώνοντας έτσι από το 16,5% του 2009 στο 22,2%), αλλά είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στους νεότερους Νοτιοαφρικανούς (18-34) ένα 50% πιστεύει ότι η DA θέλει να επαναφέρει το Απαρτχάιντ. Όλα αυτά την κάνουν την ιδανική αντίπαλο για το ANC.

Νίκη με «πήλινα πόδια» Ωστόσο η εκλογική νίκη του ANC έχει «πήλινα πόδια». Προεκλογικά, το κυβερνών κόμμα είδε κορυφαία, ιστορικά στελέχη που πρωταγωνίστησαν στον αγώνα ενάντια στο Απαρτχάιντ να οργανώνουν δημόσια καμπάνια που καλούσε τον κόσμο είτε να ψηφίσει μικρά κόμματα είτε να ρίξει άκυρο. Ανάμεσά τους ο Ronnie Kasrils, μέλος της ένοπλης πτέρυγας του ANC (Δόρυ του Έθνους), που είχε ιδρύσει ο Μαντέλα και υπουργός στην πρώτη κυβέρνηση μετά το Απαρτχάιντ και ο Vishwas Satgar, παλιό ηγετικό στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Ντέσμοντ Τούτου, η «ηθική πυξίδα του έθνους», δήλωσε πως για πρώτη φορά στη ζωή του δεν θα ψηφίσει το ANC. Το μεγαλύτερο πρόβλημα για το ANC είναι οι «γεννημένοι ελεύθεροι», τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1994. Προκαλώντας συχνά την οργή των γονιών τους –που υπέστησαν το Απαρτχάιντ– για «αχαριστία», οι νέοι άνθρωποι υποφέρουν από τη διακυβέρνηση του ANC και δεν έχουν δεσμούς μαζί του. Η πλειοψηφία τους επέλεξε να μην ψηφίσει. Το χάσμα γενεών είναι εμφανές: το 90% των πάνω από 30 ετών γράφτηκε στους εκλογικούς καταλόγους, έναντι του 60% των άνω των 20 ετών και του 30% των 18χρονων και 19χρονων «γεννημένων ελεύθερων». Η συνολική έκταση της αποχής δείχνει την αποδοκιμασία στο ANC. Από τους 32,6 εκατομμύρια κατοίκους με δικαίωμα ψήφου, 25 εκατομμύρια πήγαν να γραφτούν

στους καταλόγους και 18,4 εκατομμύρια πήγαν τελικά στην κάλπη. Αυτή η αποχή βοήθησε το εκλογικό αποτέλεσμα του ANC, καθώς απείχαν κυρίως εκείνοι που δεν επρόκειτο να το ψήφιζαν. Αλλά αυτή είναι μια κοντόφθαλμη προσέγγιση. Η ουσία είναι πως το ANC έχει αποξενωθεί από αυτά τα εκατομμύρια ανθρώπους, και θα τους βρει μπροστά του στους δρόμους, και ενδεχομένως σε κάποιες άλλες κάλπες.

Προδομένες ελπίδες Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του Απαρτχάιντ, η επίσημη ανεργία είναι στο 25%, ενώ η πραγματική ίσως φτάνει το 40%. Η ανεργία των νέων φτάνει το 70%. Η διαφθορά έχει περιορίσει την αποτελεσματικότητα και των όποιων σχεδίων βελτίωσης της ζωής των φτωχών (όπως το χτίσιμο κατοικιών και η παροχή νερού), την ώρα που το συγκρότημα όπου ζει ο Ζούμα έχει ποδοσφαιρικά γήπεδα, θέατρο κ.λπ., την ώρα που δίπλα σε γειτονιές χωρίς νερό οι αγροβιομηχανίες καμαρώνουν για τις προχωρημένες τεχνικές άρδευσης, την ώρα που η ενδημική φτώχεια χτυπά την περιοχή όπου εξάγεται το 80% της πλατίνας παγκοσμίως. Η ανισότητα έχει αυξηθεί σε σχέση με το 1994, τόσο μέσα στους μαύρους (με την ανάδειξη μιας μαύρης καπιταλιστικής ή κρατικής ελίτ) όσο και ανάμεσα σε μαύρους και λευκούς (με τους λευκούς επιχειρηματίες να ανοίγονται στη διεθνή αγορά, ξεπερνώντας τις κυρώσεις ενάντια στο Απαρτχάιντ, και να «εξαργυρώνουν» την παραχώρηση της πολιτικής δημοκρατίας με την ενίσχυση της οικονομικής τους θέσης). Η έλλειψη ισχυρής, ριζωμένης εναλλακτικής επιλογής έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο να μην εκφραστεί πολιτικά η οργή γι’ αυτή την κατάσταση. Ο 38χρονος πάστορας Bright Masakona περιέγραψε εξαιρετικά το πολιτικό σοκ από το οποίο περνούν εκατομμύρια άνθρωποι: «Το κόμμα θάφτηκε μαζί με το φέρετρο του Νέλσον Μαντέλα. Αλλά νιώθω σαν να είμαι στη μέση μιας καταιγίδας και δεν ξέρω σε ποια κατεύθυνση να στραφώ». Ωστόσο, τον τελευταίο καιρό, στον πολιτικό και κοινωνικό χώρο στα αριστερά του ANC εξελίσσεται μια πρωτοφανής κινητικότητα. Σε αυτές τις εκλογές συμμετείχε για πρώτη φορά το EFF (Economic Freedom Fighters, Μαχητές της Οικονομικής Ελευθερίας), κερδίζοντας το 6,4% και 1,17 εκατομμύρια ψήφους. Είναι το κόμμα που ίδρυσε ο Τζούλιους Μαλέμα, ο πρώην ηγέ-

της της Νεολαίας του ANC που διαγράφηκε στις αρχές του 2012. Ο Μαλέμα κερδίζει δημοτικότητα στους φτωχούς, προτείνοντας δραστική αναδιανομή του πλούτου, εθνικοποίηση των ορυχείων, των τραπεζών και της γης χωρίς αποζημίωση. Απευθύνεται στη νεολαία και στους απογοητευμένους των 20 χρόνων «ελευθερίας», ισχυριζόμενος πως «πραγματική ελευθερία σημαίνει ηλεκτρισμό, νερό, καλές δουλειές και αξιοπρεπείς μισθούς για όλους». Μετά τη σφαγή στη Μαρικάνα, όργωσε τα ορυχεία της χώρας βγάζοντας πύρινους λόγους υπέρ των εργατών και κατά του ANC. Με έμβλημα τον κόκκινο μπερέ, το EFF υιοθετεί το μείγμα επιθετικού μαύρου εθνικισμού και «σοσιαλιστικής» ρητορικής που χαρακτήριζε τα παλιά εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα της Αφρικής.

Εργατική εναλλακτική Ωστόσο, πολύ πιο απειλητικές για το ANC και πολύ πιο ενδιαφέρουσες για την Αριστερά είναι οι διεργασίες μέσα στο οργανωμένο εργατικό κίνημα. Λόγω του ρόλου τους στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, τα συνδικάτα στη Νότια Αφρική διατηρούν τεράστια δύναμη και αριστερές παραδόσεις. Η αποτυχία της στρατηγικής της «τριμερούς συμμαχίας» (ANC, KK Νότιας Αφρικής και η εργατική συνομοσπονδία COSATU) απελευθερώνει αυτές τις πολύτιμες δυνάμεις προς τα αριστερά. Το σημείο καμπής ήταν η Μαρικάνα. Η σφαγή θύμισε τις πρακτικές του Απαρτχάιντ ενάντια στους μαύρους εργάτες. Η συμπαιγνία αστυνομίας-κυβέρνησης-διοίκησης και φιλοκυβερνητικού συνδικάτου λειτούργησε ως αποκαλυπτικό σοκ. Η απεργία εξαπλώθηκε σαν πυρκαγιά σε όλα τα ορυχεία στα τέλη του 2012. Το αποτέλεσμα ήταν το φιλοκυβερνητικό συνδικάτο στα ορυχεία NUM να συρρικνωθεί, με το νέο, ανεξάρτητο AMCU να μαζικοποιείται ραγδαία. Στα τέλη του 2013, το NUMSA (μεταλλεργάτες), το μεγαλύτερο συνδικάτο στη χώρα με 350.000 μέλη, έκανε ένα ιστορικό συνέδριο. Σε αυτό αποφάσισε να αποσύρει τη στήριξή του στην «τριμερή». Οι στόχοι που έβαλε είναι: να διερευνηθεί η δυνατότητα οικοδόμησης ενός σοσιαλιστικού εργατικού κόμματος, να κινητοποιήσει τις δυνάμεις του για ένα νέο Ενιαίο Μέτωπο και ένα Κίνημα για το Σοσιαλισμό, να επαναδιεκδικήσει την COSATU από τα κάτω, να ενώσει το εργατικό κίνημα με τις μαζικές κοινωνικές κινητοποιήσεις των

φτωχών και να αναδιοργανωθεί το ίδιο στη βάση του ελέγχου από τους εργάτες. Είναι η πρώτη φορά που η επαναστατική Αριστερά, που επέλεξε την ανεξαρτησία από την «τριμερή», αποκτά δυνατότητες να συνδεθεί και να παρέμβει σε ένα νέο ενιαίο μέτωπο πάλης, που θα συνδέει τους σοσιαλιστές, τις μαχητικές πτέρυγες του εργατικού κινήματος και το «ουράνιο τόξο» τοπικών, λαϊκών κινημάτων (για νερό, ενάντια στην καταστολή, για δουλειές κ.λπ.) που έχει αναπτυχθεί τα τελευταία χρόνια.

Κοινωνικός αναβρασμός Το πιο σημαντικό είναι πως όλα αυτά δεν γίνονται στο κενό. Το 2013 η αστυνομία κατέγραψε 1.800 «βίαιες διαδηλώσεις». Το 2014 ο αριθμός μάλλον θα ανέβει, καθώς ο μέχρι τώρα μέσος όρος είναι 5 «βίαιες διαδηλώσεις» τη μέρα. Είναι η οργή των φτωχών (διαδηλώσεις για νερό, σπίτια, ρεύμα κ.λπ.) που τροφοδοτείται από την αστυνομική καταστολή (7 νεκροί τις τελευταίες 2 εβδομάδες) που δείχνει πως στις δυνάμεις καταστολής αυξάνεται ταυτόχρονα ο φόβος αλλά και το «ελευθέρας» απέναντι στους διαδηλωτές. Αυτή η οργή είναι συχνά πολιτικά και οργανωτικά «τυφλή». Εκεί θα παίξει κρίσιμο ρόλο η προσπάθεια του εργατικού κινήματος με τις οργανωτικές και πολιτικές του παραδόσεις να συνδεθεί μαζί της. Το φόντο των φετινών εκλογών ήταν η απεργία 80.000 εργατών στα ορυχεία πλατίνας, που (ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές) κρατά 4 μήνες. Συνολικά, τα τελευταία 2 χρόνια η Νότια Αφρική είναι στην τελευταία θέση παγκοσμίως στην κατάταξη του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ για την «εργασιακή αρμονία εργοδοσίας-εργαζομένων». Από τη σκοπιά του δικού μας κόσμου και της Αριστεράς βρίσκεται δηλαδή στην πρώτη θέση παγκοσμίως, είναι το «χρυσό μετάλλιο» της ταξικής πάλης. Πριν από 20 χρόνια, η μεγάλη στρατηγική συζήτηση κατά την ανατροπή του Απαρτχάιντ έληξε υπέρ της άποψης ότι προηγείται το δημοκρατικό στάδιο, η εθνική συμφιλίωση και η ανάπτυξη της οικονομίας, πριν από την «επίθεση» για την οικονομική δικαιοσύνη ή και το σοσιαλισμό. Αυτή η λογική οδήγησε στη σημερινή τραγική για τους εργαζομένους και τους φτωχούς κατάσταση. Είναι αυτοί οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί που σήμερα κουράστηκαν να περιμένουν και δείχνουν πρόθυμοι να εξαπολύσουν μόνοι τους τον «δεύτερο γύρο» που αναβλήθηκε επ’ αόριστον το 1994...

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Μαζική η συμμετοχή στα δημοψηφίσματα

Ουκρανία: Πολιτικό στραπάτσο Του Πέτρου Τσάγκαρη

τις 11/5 πραγματοποιήθηκε σε δύο περιφέρειες της Ουκρανίας το δημοψήφισμα που διοργάνωσαν τμήματα του κρατικού μηχανισμού που δεν υπακούουν πλέον στην κυβέρνηση του Κιέβου. Στο δημοψήφισμα, με το ερώτημα αν θα πρέπει να είναι αυτόνομες οι περιφέρειες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, υπήρχε πολύ μαζική συμμετοχή (γύρω στο 80%), όπως πιστοποιούν τα βίντεο και οι φωτογραφίες. Εξαίρεση ήταν οι λίγες περιοχές όπου ο ουκρανικός στρατός -και οι παραστρατιωτικοί της Εθνικής Φρουράς που τον πλαισιώνουν- έφτασε πολύ κοντά στα εκλογικά τμήματα ή βομβάρδιζε με όλμους. Το αποτέλεσμα, σύμφωνα με τους διοργανωτές, ήταν συντριπτικό υπέρ της ανεξαρτητοποίησης (στο Ντονέτσκ γύρω στο 90%, ενώ στο Λουγκάνσκ ξεπέρασε το 96%).

Επιχειρήματα Οι ΗΠΑ και η ΕΕ, όπως και στην περίπτωση της Κριμαίας, δεν αναγνώρισαν το δημοψήφισμα και έδωσαν ουσιαστικά κάλυψη στις δολοφονίες αμάχων (ο Ομπάμα είπε προκλητικά ότι «η ουκρανική κυβέρνηση έχει επιδείξει αξιοσημείωτη αυτοσυγκράτηση στη διάρκεια όλης αυτής της διαδικασίας»). Όμως τώρα τα επιχειρήματά τους έχουν πλέον λιγοστέψει σημαντικά: Η δυτική προπαγάνδα δεν αναγνώριζε το δημοψήφισμα της Κριμαίας γιατί αυτό έγινε με την παρου-

Οι διαπραγματεύσεις μεταξύ ΗΠΑ, Ρωσίας και ΕΕ δεν μπορούν να εξασφαλίσουν το αγαθό της ειρήνης σία ρωσικού στρατού. Όμως, στην περίπτωση του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ ο μόνος στρατός που βρισκόταν ένα γύρω ήταν ο ουκρανικός, ο οποίος σκότωσε πλειάδα αμάχων, με στόχο ακριβώς να εμποδίσει τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος. Όμως, υπάρχει και μια άλλη σημαντική διαφορά με την περίπτωση της Κριμαίας. Τότε, η καταπίεση του ρωσικού πληθυσμού ήταν μόνον σε επίπεδο εξαγγελιών από το Κίεβο. Τώρα, στην περίπτωση των Ντονέτσκ-Λουγκάνσκ, έχουν προηγηθεί δύο περιπτώσεις μαζικής δολοφονίας μελών της ρωσικής μειονότητας: Η πρώτη στην Οδησσό με πάνω από 42 νεκρούς και πολλούς αγνοούμενους και η δεύτερη στη Μαριούπολη επίσης με δεκάδες νεκρούς. Αυτά τα δύο γεγονότα ήταν καθοριστικά στο να αλλάξουν οι διαθέσεις των ανθρώπων. Έτσι, παρότι ο Πούτιν ζήτησε να αναβληθούν τα δημοψηφίσματα, οι τοπικοί παράγοντες αλλά και ο πληθυσμός, τον

αγνόησαν επιδεικτικά: «Ο Πούτιν κυβερνά τη Ρωσία, εδώ είναι η περιφέρεια του Ντονμπάς», είπε ο αυτοανακηρυγμένος ηγέτης της «Δημοκρατίας του Ντονέτσκ».

Τα γεγονότα Το έγκλημα της Οδησσού, όπου χούλιγκαν ποδοσφαιρικών ομάδων, καθοδηγούμενοι από τους ναζί του Δεξιού Τομέα, δολοφόνησαν δεκάδες άμαχους πολίτες, αποσιωπήθηκε ή διαστρεβλώθηκε από τα μεγάλα ΜΜΕ της Δύσης. Η αρχική εντύπωση ότι έπειτα από μια άγρια αντιπαράθεση στο δρόμο, οι ναζί πολιόρκησαν υποστηρικτές του δημοψηφίσματος και τελικά τους έκαψαν ζωντανούς μέσα στο κτίριο των Συνδικάτων της Οδησσού, αποδεικνύεται πολύ «απαλή»: Τα

βίντεο καταδεικνύουν ανοιχτή προβοκάτσια, δηλ. συνεργασία της αστυνομίας με «φιλορώσους» ενόπλους, οι οποίοι εν συνεχεία φαίνονται να επιτίθενται στο κτίριο των συνδικάτων. Ακόμη χειρότερα, υπάρχουν καταγγελίες ότι πολλά από τα πτώματα μέσα στο κτίριο σφαγιάστηκαν, πυροβολήθηκαν ή στραγγαλίστηκαν και δεν πέθαναν από τη φωτιά. Στη Μαριούπολη, η αλήθεια ήταν πια αδύνατο να κρυφτεί ή να «χειραγωγηθεί»: οι στρατιώτες και η Εθνική Φρουρά (που πολλοί καταγγέλλουν ότι στελεχώνεται από το Δεξιό Τομέα) δολοφόνησαν αμάχους, κάποιους μάλιστα ηλικιωμένους, μπροστά στις κάμερες, αδιαφορώντας πλέον για τον πόλεμο της προπαγάνδας –και μάλιστα ακριβώς κατά τη διάρκεια των εκδηλώσεων μνήμης για την

Οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί

περίοδος του καπιταλισμού την οποία διανύουμε είναι εδώ και πολλά χρόνια ιμπεριαλιστική. Ασφαλώς ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ είναι ο ισχυρότερος στον πλανήτη. Όμως η ισχύς του είναι φθίνουσα. Όπως λέει ο Σλ. Ζίζεκ «ο “αμερικανικός αιώνας” έχει τελειώσει, και έχουμε εισέλθει σε μια περίοδο κατά την οποία σχηματίζονται πολλαπλά κέντρα παγκόσμιου καπιταλισμού».

Υποχώρηση Πράγματι, τα τελευταία χρόνια, παρά τη σχεδόν εξωπραγματική στρατιωτική τους δύναμη, οι ΗΠΑ έχουν οδηγηθεί σε μια σειρά πολεμικών ηττών: Στο Ιράκ παρέδωσαν την εξουσία στους χειρότερους εχθρούς τους, στους σιίτες συμμάχους του Ιράν, ενώ ως πιο δυνατή σουνιτική αντιπολίτευση αναδείχθηκε η… Αλ Κάιντα, η οποία πριν από την εισβολή των ΗΠΑ ήταν ανύπαρκτη στο Ιράκ. Στο Αφγανιστάν οι Ταλιμπάν είναι και πάλι δυνατοί σε όλη την ύπαιθρο, ενώ ακόμη και ο εγκάθετος των ΗΠΑ πρόεδρος καταγγέλλει κάθε λίγο την αμερικανική παρουσία. Στην περίπτωση του Ιράν, παρότι σχεδίαζαν να επιτεθούν, οι ΗΠΑ αναγκάστηκαν να κάνουν πίσω, αποδεχόμενες το δικαίωμα της Τεχεράνης να εμπλουτίζει ουράνιο. Ούτε στη Συρία μπόρεσαν να επέμβει η Ουάσινγκτον, ενώ την προηγούμενη φορά που ένας σύμμαχός της (η Γεωργία) θέλησε να δοκιμάσει τη ρωσική ισχύ, κατατροπώθηκε στρατιωτικά χάνοντας το 1/4 του εδάφους της χώρας. Έτσι, ως πληγωμένο θηρίο, η αστερόεσσα έχει γίνει ακόμη πιο επικίνδυνη για εκατομμύρια ανθρώπους, σε όλη τη Γη, και για την παγκόσμια ειρήνη. Σήμερα ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός λειτουργεί με γυμνή βία σε όποια περιοχή και με όποιο τρόπο μπορεί. Ακόμη και κάτω από τη διακυβέρνηση Μπους, οι ΗΠΑ ήθελαν να συλλάβουν και να δικά-

Η αμερικανική υποχώρηση θέλει να μην αφήσει πίσω της ευνοϊκό έδαφος για τους μελλοντικούς ανταγωνιστές, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που διαθέτει: τα όπλα και τις πάνω από 800 βάσεις που έχει σε 100 χώρες με 400.000 στρατιώτες σουν «τρομοκράτες» (δηλ. όσους διαφωνούν εμπράκτως μαζί τους) από όλον τον κόσμο. Κάτω από τη διακυβέρνηση Ομπάμα, οι δίκες θεωρούνται δημοκρατική πολυτέλεια. Τώρα πλέον τα τηλεκατευθυνόμενα αεροπλάνα δολοφονούν μαζικά (κυρίως αθώους αμάχους βεβαίως) στο Αφγανιστάν, στο Πακιστάν, στην Υεμένη και στη Σομαλία, σχεδόν καθημερινά. Ταυτόχρονα οι παρακολουθήσεις ανθρώπων σε όλο τον πλανήτη από τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες έχουν συστηματοποιηθεί και διευρυνθεί όσο ποτέ (η περίπτωση Σνόουντεν είναι χαρακτηριστική). Η βία μπορεί να είναι γυμνή αλλά δεν είναι τυφλή. Η αμερικανική υποχώρηση θέλει να μην αφήσει πίσω της ευνοϊκό έδαφος για τους μελλοντικούς ανταγωνιστές, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που διαθέτει εν αφθονία: τα όπλα και τις πάνω από 800 βάσεις που έχει σε 100 χώρες με 400.000 στρατιώτες. Ο στόχος των ΗΠΑ είναι παλιός, εκκινώντας από την αρχή της δεκαετίας του 1980, και διατυπώθηκε με σαφήνεια από τον προεδρικό σύμβουλο Ζμπίγκνιου Μπρεζίνσκι στην έκθεσή του προς το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ με τίτλο «Σχέδιο Παιχνιδιού: Γεωστρατηγικό Πλαίσιο για τη διεξαγωγή του ανταγωνισμού ΗΠΑ-ΕΣΣΔ». Η τακτική διαμορφώθηκε εκ νέου κυρίως μετά το 1991. Στα πρόσφατα εκδοθέντα απομνημονεύματά του ο πρώην υπουργός Εξωτερικών και διευθυντής της CIA, Ρόμπερτ Γκέιτς αποκαλύπτει το εξής: «Όταν κατέρρεε η Σοβιετική Ένωση στα τέλη του 1991, ο υπουργός

Εξωτερικών Ντικ Τσένι ήθελε το διαμελισμό όχι μόνο της Σοβιετικής Ένωσης και της ρωσικής αυτοκρατορίας, αλλά και της ίδιας της Ρωσίας ώστε να μην μπορεί να αποτελέσει απειλή για τον υπόλοιπο κόσμο (σ.σ.: διάβαζε: για την κυριαρχία των ΗΠΑ)». Τελικά, τότε, η καταρρέουσα Σοβιετική Ένωση συναίνεσε στην επανένωση της Γερμανίας, με αντάλλαγμα οι ΗΠΑ να μην επεκτείνουν το ΝΑΤΟ προς τις χώρες της σφαίρας επιρροής της ΕΣΣΔ. Φυσικά οι ΗΠΑ δεν τήρησαν την άτυπη συμφωνία και 12 χώρες της πρώην σφαίρας επιρροής της ΕΣΣΔ, εντάχθηκαν στο ΝΑΤΟ του οποίου οι βάσεις πλησίασαν πλέον απειλητικά τα ρωσικά σύνορα.

Εμπλοκή Στην ίδια την Ουκρανία η αμερικανική εμπλοκή είναι διαρκής τα τελευταία χρόνια –πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς αφού το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ ομολογεί ότι έχει ξοδέψει 5 δισ. δολ. γι’ αυτό το σκοπό. Σύμφωνα με το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων, «δεκάδες ειδικοί της CIA και του FBI συμβουλεύουν την ουκρανική κυβέρνηση, βοηθώντας το Κίεβο να τερματίσει την εξέγερση στα ανατολικά της Ουκρανίας και να στήσει μια λειτουργική δομή ασφαλείας». Ο ίδιος ο επικεφαλής της CIA παραδέχθηκε ότι βρισκόταν στο Κίεβο όταν άρχισε η στρατιωτική επιχείρηση της ακροδεξιάς κυβέρνησης εναντίον των ρωσικών πληθυσμών. Σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα «Bild am Sonntag», στις στρατιωτικές επιχειρήσεις συμμετέχουν 400 μισθοφόροι της διαβόητης

Blackwater (που τώρα ονομάζεται Academi), μεταξύ άλλων γνωστή για μαζικές σφαγές αμάχων στο Ιράκ. Η γερμανική εφημερίδα ισχυρίζεται ότι για τη συμμετοχή αυτών των μισθοφόρων είναι ήδη ενήμερη η Μέρκελ. Η επέμβαση στην Ουκρανία συνδυάζεται με στρατιωτική πίεση προς τη Ρωσία: στρατιωτικά γυμνάσια στην Εσθονία με 6.000 Αμερικανούς στρατιώτες, και ανάπτυξη χιλιάδων άλλων στρατιωτών στην Πολωνία, τη Λετονία και τη Ρουμανία. Όπως φαίνεται, στο πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο της Ουάσινγκτον κυριαρχεί πλέον η άγρια ψυχροπολεμική φράξια, όπως την εκφράζει η αναπληρώτρια υπουργός Εξωτερικών Β. Νούλαντ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχές του Κιέβου ξεκαθάρισαν επανειλημμένως ότι η στρατιωτική επιχείρηση στα ανατολικά της χώρας θα συνεχιζόταν ακόμη και στην περίπτωση που αναβάλλονταν τα δημοψηφίσματα. Τα νέα «γεράκια» της Ουάσινγκτον θεωρούν ότι πρόκειται για win-win τακτική: Αν ο Πούτιν δεν επέμβει, θα έχουν πετύχει μια στρατιωτική νίκη την οποία θα περιφέρουν ως λάφυρο παγκοσμίως –και μάλιστα ίσως στη συνέχεια εντάξουν και την Ουκρανία στο ΝΑΤΟ. Αν ο Πούτιν επέμβει στρατιωτικά, τότε οι ΗΠΑ θα δείξουν στους δυτικούς συμμάχους τους, κύρια στη Γερμανία, ότι η «ρωσική αρκούδα» είναι πράγματι επικίνδυνη και γι’ αυτό πρέπει να στοιχηθούν όλοι πίσω από τις κανονιοφόρους και τα πυρηνικά της Ουάσινγκτον, εγκαταλείποντας τις οικονομικές συμφωνίες και τα πολιτικά φλερτ με τη Μόσχα. Σε κάθε περίπτωση ο άρρητος στόχος είναι η Γερμανία, η οποία θα υποφέρει ιδιαίτερα σε περίπτωση διακοπής της ροής υδρογονανθράκων από τη Ρωσία. Αυτός ο προφανής στόχος έχει υποτιμηθεί από τους περισσότερους αναλυτές της τωρινής κρίσης (θυμίζουμε ότι ο καπιταλισμός, ακόμη και στην ιμπεριαλιστική εποχή,

διεθνή • 17

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

παρά το αιματοκύλισμα

των ΗΠΑ, αμήχανη η ΕΕ Μουντιάλ: Πίσω από τη βιτρίνα ήττα των ναζιστικών στρατιών στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Δεν είναι μόνον το εθνικό ζήτημα, γι’ αυτό είναι στενός ο όρος «φιλορώσοι»: Ο πληθυσμός αντιλαμβάνεται τι επέρχεται με τα προγράμματα λιτότητας του ΔΝΤ, καθώς και με την πολύ πιθανή άρση του προστατευτισμού της ουκρανικής βιομηχανίας, απέναντι στις βιομηχανίες της ΕΕ. Οι εργαζόμενοι στη βαριά βιομηχανία ακριβώς αυτών των δύο περιοχών ξέρουν ότι κινδυνεύουν να έχουν την τύχη των Ελλήνων εργατών –δεν είναι τυχαίο ότι έχουν ξεσπάσει και απεργίες των εργαζομένων στα ορυχεία υπέρ της αυτονόμησης από το Κίεβο. Ο απεσταλμένος της «Washington Post» στο Ντονέτσκ έγραψε στις 17 Απριλίου ότι πολλοί από τους ανθρώπους που του έδωσαν συνέντευξη είπαν ότι η ένταση στην περιοχή τους προερχόταν από το φόβο των «οικονομικών δυσκολιών» και του προγράμματος λιτότητας του ΔΝΤ που θα κάνει τις ζωές τους ακόμη χειρότερες. «Την πιο επικίνδυνη και κρίσιμη στιγμή, ακριβώς τη στιγμή που μάχεται κατά της Μόσχας για να κερδίσει την καρδιά και το μυαλό του πληθυσμού στα ανατολικά, η φιλοδυτική κυβέρνηση ετοιμάζεται να επιβάλει μια θεραπεία-σοκ, δηλ. οικονομικά μέτρα που θα συμμορφώνονται προς τις απαιτήσεις ενός επείγοντος προγράμματος διάσωσης από το ΔΝΤ», διαμαρτυρόταν η εφημερίδα.

Οι προοπτικές Μ ετά τα δημοψηφίσματα, οι ηγεσίες των εξεγερμένων σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ δήλωσαν ότι θα ζητήσουν είτε άμεσα είτε μέσω νέου δημοψηφίσματος την ένωση με τη Ρωσία. Ο Πούτιν σε αυτή τη φάση προκρίνει τις διαπραγματεύσεις με το Κίεβο ώστε να προκύψει έμμεση αναγνώριση των δύο νέων οντοτήτων. Ωστόσο το αίμα που έχει χυθεί κάνει πολύ απίθανη αυτή την εξέλιξη. Από τη μια οι πληθυσμοί των δύο περιοχών απέδειξαν ήδη ότι δεν αποδέχονται τους συμβιβασμούς του Πούτιν με τη Δύση. Από την άλλη, η κυβέρνηση του Κιέβου δεν φαίνεται διετεθειμένη να αποδεχτεί άλλη μια ήττα μετά την Κριμαία γιατί τότε κινδυνεύει από την ίδια της την κοινωνική βάση στη Δ. Ουκρανία. Γι’ αυτό, ήδη πριν από τα δημοψηφίσματα, το ουκρανικό υπουργείο Εξωτερικών διεμήνυσε ότι «ένας διάλογος με τρομοκράτες είναι αδύνατος και αδιανόητος», ενώ και ο μεταβατικός πρόεδρος της χώρας Τουρτσίνοφ έχει αποκλείσει κατηγορηματικά την έναρξη διαπραγματεύσεων με όποιον έχει «αίμα στα χέρια του». Εξάλλου η αυτονόμηση αυτών των περιοχών θα σημάνει την

απώλεια της πιο βαριάς βιομηχανίας της χώρας, όπως τα χημικά (44% της εθνικής παραγωγής λιπασμάτων –στην οποία βασίζεται η μεγάλη αγροτική παραγωγή της δυτικής Ουκρανίας– βρίσκεται στις δύο περιοχές), καθώς και των ορυχείων. Η κατάσταση θα παραμείνει εκρηκτική, έτσι κι αλλιώς. Μόνον οι μαζικές κινητοποιήσεις στις χώρες όλης της Ευρώπης μπορούν να σταματήσουν την αμερικανική επιθετικότητα (όπως και την επιθετικότητα της συμμάχου των ΗΠΑ, της ΕΕ). Αλλά για να αποτραπεί η κλιμάκωση του πολέμου, και οι σφαγές των αμάχων, πρέπει οι εργαζόμενοι σε όλη την Ουκρανία να ξαναπιάσουν το νήμα της κοινωνικής εξέγερσης η οποία αμφισβήτησε την κυριαρχία των ολιγαρχών, δυτικών και ανατολικών, ουκρανόφωνων και ρωσόφωνων, αλλά της οποίας την ηγεσία έκλεψαν οι νεοναζί του Δυτικού Τομέα στα δυτικά, και οι εθνικιστές και οι δυνάμεις του Πούτιν στα ανατολικά. Το υπέρτατο αγαθό της ανθρωπότητας, η ειρήνη, δεν μπορεί να εξασφαλιστεί στις διαπραγματεύσεις, της Νούλαντ, της Άστον, του Λαβρόφ και των υποχείριών τους.

Εν όψει Μουντιάλ διεξάγεται ένας πραγματικός κοινωνικός πόλεμος, ανάμεσα από τη μία στην εργοδοσία, την κυβέρνηση PT και τη FIFA και από την άλλη τους εργάτες και τους φτωχούς. Στρατιωτικές επιχειρήσεις «εκπολιτίζουν» τις φαβέλες, με αποτέλεσμα πολλούς νεκρούς (ανάμεσά τους αρκετά μικρά παιδιά) και 250.000 (μέχρι σήμερα) ξεριζωμένους από τα σπίτια τους. Αντί για επενδύσεις σε δημόσιες υπηρεσίες (όπως υποσχόταν το PT), η διοργάνωση του Μουντιάλ έφερε φοροαπαλλαγές στο διεθνές λόμπι της FIFA, προνομιακές ρυθμίσεις για τους μεγάλους χορηγούς της που «εξοντώνουν» τους πλανόδιους πωλητές και υψώνουν απαγορευμένες ζώνες μέσα στις πόλεις, ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, δημόσιο χρήμα για να «διευκολυνθούν» οι κατασκευαστικές. Στα ίδια τα υπό κατασκευή γήπεδα, 8 εργάτες έχουν σκοτωθεί σε εργατικά ατυχήματα, ενώ οι καταγγελίες για την πλήρη καταστρατήγηση κάθε εργατικού δικαιώματος είναι συνεχείς. Έχουν υπάρξει 25 απεργίες μέχρι σήμερα, κόντρα στις πιέσεις του «εθνικού στόχου». Έχουν υπάρξει επίσης πολλές διαδηλώσεις ενάντια στη FIFA και το Μουντιάλ, που οδήγησαν και στη δημιουργία ενός Συντονισμού Λαϊκών Επιτροπών ενάντια στις συνέπειες του Μουντιάλ. Καλούν σε πανεθνική μέρα δράσης στις 15 Μάη, ενώ ετοιμάζουν δράσεις και στη διάρκεια του Μουντιάλ. Η ωραία μπάλα φέτος μάλλον θα παιχτεί έξω από τα γήπεδα...

Χιλή: 100.000 διαδηλωτές

Στις 8 Μάη, το φοιτητικό κίνημα της Χιλής επέστρεψε στους δρόμους με μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης, καθώς 100.000 φοιτητές διαδήλωσαν στο Σαντιάγο, απαιτώντας και πάλι δημόσια και δωρεάν παιδεία για όλους. Οι φοιτητές πρωταγωνίστησαν σε έναν τεράστιο ξεσηκωμό, που κράτησε από το 2011 ως το 2013, ενάντια στην κυβέρνηση του δεξιού πολυεκατομμυριούχου Πινιέρα, απαιτώντας ξήλωμα του εκπαιδευτικού συστήματος Πινοσέτ αλλά και προχωρώντας σε συνολική πολιτική κριτική στη διάδοχη «κουτσή» δημοκρατία. Ήταν η πρώτη εμφάνιση των φοιτητών μετά την εκλογική νίκη της κεντροαριστερής Μπασελέτ, που προεκλογικά υποσχέθηκε να αναβαθμίσει την παιδεία και γρήγορα ανακαλύπτει ότι το «πεζοδρόμιο» θα την ελέγχει. Άλλωστε είναι η ίδια γενιά παιδιών που ως μαθητές λυκείου («το κίνημα των πιγκουίνων») είχαν ξαναβρεθεί αντιμέτωποι με την Μπασελέτ στην προηγούμενη θητεία της, και ξέρουν...

Βρετανικό κολαστήριο

υπάρχει μόνον ως διαφορετικά και ανταγωνιζόμενα μεταξύ τους κεφάλαια και οι συμμαχίες είναι πάντοτε λυκοφιλίες).

Πούτιν και ΕΕ Αυτή η υπαρκτή σχέση Γερμανίας-Ρωσίας εξηγεί και τη στάση Πούτιν, ο οποίος ζήτησε την αναβολή των δημοψηφισμάτων. Μάλιστα ο Ρώσος πρόεδρος έφτασε στο σημείο να χαρακτηρίσει «κίνηση προς τη σωστή κατεύθυνση» τις προεδρικές εκλογές που οργανώνει στις 25 Μαΐου η κυβέρνηση του Κιέβου. Είναι ξεκάθαρο ότι είχαν προηγηθεί διαβουλεύσεις με το Βερολίνο, όπου προφανώς η Μόσχα θα πήρε κάποια ανταλλάγματα και εξασφαλίσεις για τη συμμετοχή της στο μέλλον της Ουκρανίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι πλειάδα μεγάλων Γερμανών επιχειρηματιών πιέζουν ακόμη και τώρα για ειρηνική διευθέτηση του ζητήματος με τη Ρωσία. Είναι επίσης ενδεικτικό ότι η ανάπτυξη της Γερμανίας ενδέχεται να μειωθεί μέχρι και κατά 1% φέτος, αν η ΕΕ επιβάλει σκληρό-

τερες κυρώσεις, όπως ανέφερε γερμανικό περιοδικό επικαλούμενο μελέτη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Γι’ αυτό η Γερμανία ζητεί περισσότερο χώρο για διπλωματία, τη στιγμή που άλλοι στην ΕΕ, όπως η Βρετανία, πιέζουν για σκληρότερη δράση. Ο Χανς Βέρνερ Ζιν, πρόεδρος του γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών, έγραψε πολύ χαρακτηριστικά στις 2/5 στη «Γουόλ Στριτ Τζέρναλ»: «Πρέπει να κρατάμε στο μυαλό μας ότι η τωρινή κρίση πυροδοτήθηκε από τη Δύση… Αφού σκότωσε εκατομμύρια Ρώσους στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και απήλαυσε την καλή τύχη της ειρηνικής επανένωσης, χάρη επίσης στη στήριξη της Ρωσίας, η Γερμανία έχει ιδιαίτερο καθήκον να αποκλιμακώσει τη σύγκρουση με τη Ρωσία». Αλλά και η Γαλλία, παρότι καταδικάζει τα δημοψηφίσματα, θα συνεχίσει τη συνεργασία και δηλώνει ότι θα παραδώσει στη Μόσχα τα δύο πολεμικά πλοία που κατασκευάζει. Ο Μπαρόζο επιβεβαίωσε τις εσωτερικές διαφωνίες στη ΕΕ. Παρότι διαμαρτυ-

ρήθηκε επειδή ο Πούτιν «θέλει να χτίσει μια Ευρασιατική Ένωση, ένα είδος πόλου εξουσίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δυστυχώς» και παρότι δήλωσε πως η κρίση στην Ουκρανία αποτελεί τη μεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια στην Ευρώπη μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου, τόνισε ότι οι χώρες της ΕΕ πασχίζουν για να συμφωνήσουν στην προσέγγιση που θα υιοθετήσουν έναντι της κρίσης. «Και, ας είμαστε ειλικρινείς, αυτό είναι το ζήτημα», τόνισε χαρακτηριστικά. Σε κάθε περίπτωση οι αντιρρήσεις τμημάτων του γερμανικού κεφαλαίου δεν αναιρούν την επίσημη στάση της ΕΕ, όπως την εκφράζει η επίτροπος Εξωτερικής Πολιτικής, Κάθριν Άστον, η οποία έδωσε στο Κίεβο το «πράσινο φως» για τις σφαγές στα ανατολικά, λέγοντας ότι η ουκρανική κυβέρνηση έχει το δικαίωμα να επιβάλει το νόμο και την τάξη στο εσωτερικό της χώρας. Φυσικά όλοι οι Δυτικοί οι ηγέτες έλεγαν τα εντελώς ανάποδα όταν η κυβέρνηση Γιανουκόβιτς κατέστελλε την εξέγερση του Μαϊντάν.

Στις 2 Μάη, 150 κρατούμενοι μετανάστες άρχισαν απεργία πείνας και κατέλαβαν το προαύλιο του Κέντρου Απομάκρυνσης Harmondsworth κοντά στο Χίθροου του Λονδίνου, απαιτώντας καλύτερες συνθήκες υγιεινής και αλλαγές στις διαδικασίες εξέτασης για χορήγηση ασύλου που οδηγεί σε «φαστ-τρακ» απελάσεις. Ανέστειλαν την απεργία πείνας όταν οι αρχές τούς υποσχέθηκαν απάντηση στις 6 Μάη, αλλά μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές ακόμα περίμεναν. Στις 6 Μάη, η αστυνομία επιτέθηκε σε συνέλευση μεταναστών κρατουμένων σε άλλο κέντρο, αλλά αυτό δεν απέτρεψε την απεργία πείνας και εκεί, η οποία στη συνέχεια εξαπλώθηκε και σε 2 άλλα κέντρα, με αίτημα αυτήν τη φορά να κλείσουν όλα.

Συμβολική δικαίωση

Ο Μάικλ Σαμ έγραψε ιστορία καθώς έγινε ο πρώτος δηλωμένα ομοφυλόφιλος αθλητής που αγωνίζεται στο NFL (το επαγγελματικό πρωτάθλημα του αμερικανικού «φούτμπολ»). Τη στιγμή της επιλογής του στα ντραφτ (διαδικασία επιλογής αθλητών κολεγίων από τους επαγγελματικούς συλλόγους), το κοινό ξέσπασε σε πανηγυρισμούς, ο ίδιος ξέσπασε σε κλάματα, ενώ το φιλί που αντάλλαξε με τον σύντροφό του έγινε γρήγορα «το φιλί που είδε όλος ο πλανήτης». Βέβαια, αν και ο Σαμ ήταν από τους καλύτερους αμυντικούς στα κολέγια, χρειάστηκε να περιμένει πολύ για να βρεθεί ομάδα να τον επιλέξει, όταν είχαν απομείνει 5-6 κενές θέσεις. Είχε ανοίξει άλλωστε η συζήτηση για το αν θα είναι «άβολη» η παρουσία του σε ομάδα του NFL, προκαλώντας την οργή αθλητικογράφων που επισήμαναν πως η παρουσία διωκόμενων για βιασμούς, ή ξυλοδαρμούς, ή για το θάνατο ανθρώπων επειδή οδηγούσαν μεθυσμένοι δεν είναι «άβολη» για τον μαγικό κόσμο του NFL. Το ευχάριστο ήταν οι πανηγυρισμοί του κόσμου στο άκουσμα της κλήρωσης, αλλά και οι αποδοκιμασίες και οι φωνές που πύκνωναν όσο περνούσαν οι «επιλαχόντες» και το όνομα του Μάικλ δεν ακουγόταν...

18 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών δεν γκρέμισαν τη ΔΑΠ

Νίκη της Αριστεράς, κατάρρευση της ΠΑΣΠ Του Νικόλα Κολυτά

έτος οι φοιτητικές εκλογές διεξήχθησαν μέσα σε ένα ιδιαίτερα ρευστό πολιτικό κλίμα. Στο φόντο της κατάρρευσης των μνημονιακών κομμάτων στην κοινωνία για πρώτη φορά με τόσο ξεκάθαρο τρόπο, αυτή η κατάρρευση αποτυπώθηκε στα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών. Το βασικό μήνυμα αυτών των φοιτητικών εκλογών είναι πως οι πολιτικές δυνάμεις του μνημονιακού μπλοκ στα πανεπιστήμια καταρρέουν χρόνο με το χρόνο. Οι φοιτητές πιεζόμενοι από τη μνημονιακή πραγματικότητα και τις συνέπειές της, δεν μπορούν να χαριστούν στις δυνάμεις που «κάνουν πλάτες» σε κυβέρνηση, ΕΕ και ΔΝΤ στα πανεπιστήμια. Η «πρωτιά» της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ είναι πλαστή. Το φετινό ποσοστό του 36% σε καμία περίπτωση δεν συμβαδίζει με τα υψηλά ποσοστά που είχε τα προηγούμενα χρόνια. Ακολουθεί η ΠΚΣ με ποσοστό 19%, σημειώνοντας σημαντική άνοδο από πέρσι. Η ΠΑΣΠ με ποσοστό 14,7 %, κατέρρευσε πανελλαδικά, τα ΕΑΑΚ με ποσοστό 13,5% διατήρησαν και σε κάποιες περιπτώσεις αύξησαν τις δυνάμεις τους ενώ η Αριστερή Ενότητα, με ποσοστό 6,7%, δυστυχώς δεν μπόρεσε να εκμεταλλευτεί το ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία. Άξια αναφοράς στις φετινές φοιτητικές εκλογές ήταν και η αποχή. Μια μεγάλη μερίδα φοιτητών απείχε, είτε επειδή δεν πείστηκε για την ανάγκη συμμετοχής της στην εκλογική διαδικασία, είτε επειδή έχει απαξιώσει σε τεράστιο βαθμό την πολιτική. Είναι χαρακτηριστικό πως ψήφισαν 5.156 λιγότεροι φοιτητές σε σχέση με την περσινή χρονιά.

Μνημονιακοί

Η ΔΑΠ ζητωκραύγασε για μια αρκετά τραυματισμένη πρωτιά, καθώς σε αρκετές μεγάλες σχολές όπως στην Ιατρική, στην Οδοντιατρική, στο Παιδαγωγικό, στην Πληροφορική, στους Χημικούς Μηχανικούς, ακόμη και στη Θεολογία, αλλά και σε πολλές άλλες σχολές, είδε σημαντική πτώση των ποσοστών της. Η απολιτίκ επιχειρηματολογία, τα πάρτι, οι σημειώσεις, ο σεξισμός και η λάσπη προς τα κινήματα και την Αριστερά φαίνεται πως έχουν πάψει να αποτελούν κίνητρο για την ενδυνάμωση της νεολαίας Σαμαρά στα πανεπιστήμια.

Για την ΠΑΣΠ τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα, καθώς φαίνεται ότι τείνει να πλησιάσει στα πανεπιστήμια τα ποσοστά που έχει το ΠΑΣΟΚ αυτή τη στιγμή στην κοινωνία. Η ΠΑΣΠ από το 26,81% του 2011 έχει πέσει στο 14,9%. Εκτός από το εκλογικό γκρέμισμα των ΔΑΠ-ΠΑΣΠ, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να μείνει απαρατήρητη η δυναμική της Αριστεράς στα πανεπιστήμια. Στην πλειονότητα των σχολών, αθροιστικά η Αριστερά προηγείται της ΔΑΠ. Η υποβάθμιση των σπουδών και του επιπέδου ζωής των φοιτητών, αλλά και η ριζοσπαστικοποίηση ενός μεγάλου κομματιού της νεολαίας μέσα από τα κινήματα που ξέσπασαν την τελευταία μνημονιακή τετραετία, οδήγησαν στην εκλογική άνοδο των αριστερών φοιτητικών δυνάμεων. Τα ποσοστά αυτά πρέπει να χτυπήσουν καμπανάκι στις αριστερές πολιτικές δυνάμεις στα πανεπιστήμια που προς το παρόν διαλέγουν το δρόμο της καταγραφής των δυνάμεών τους ξεχωριστά. Είναι ζωτικής σημασίας ανάγκη να σταθούν στο ύψος που απαιτεί η πραγματικότητα και να προωθήσουν από κοινού το αίτημα της ρήξης και της ανατροπής, τόσο μέσα από ένα μαζικό φοιτητικό κίνημα στο δρόμο, όσο και με ένα μέτωπο των αριστερών δυνάμεων στις εκλογές.

Αριστερά Στις φετινές εκλογές νικητής είναι η Αριστερά, μόνο που αρνείται να το πιστέψει. Η ΠΚΣ σημείωσε σημαντική άνοδο σε πάρα πολλές σχολές όπως στο Μαθηματικό και στην Αρχιτεκτονική στην Αθήνα, σε αρκετές πολυτεχνικές σχολές της Πάτρας, αλλά και στα ΤΕΙ συνολικά. Η οργάνωση, η συστηματική παρουσία και η διαρκής παρέμβαση φαίνεται πως ήταν οι λόγοι της ενδυνάμωσης της ΠΚΣ σε σχέση με την υπόλοιπη Αριστερά, αν σκεφτεί κανείς πως πολιτικά επιμένει σε έναν ανώφελο σεχταρισμό και στην αλλαγή σε μια «άλλη κοινωνία» και όχι στο εδώ και τώρα. Βλέποντας τα ποσοστά της εξάγεται το συμπέρασμα ότι ένα μεγάλο κομμάτι «φοβισμένου» κόσμου στράφηκε προς την ΠΚΣ, επειδή είχε δείξει «υπεύθυνη στάση» κατά τη διάρκεια της απεργίας των διοικητικών, προτείνοντας αναστολή της. Τα ΕΑΑΚ κατάφεραν να διατηρήσουν τα ποσοστά τους και να ενισχυθούν σε πολλές σχολές.

Στο ΕΜΠ, και στις φυσικομαθηματικές σχολές είναι πρώτη δύναμη, ενώ στο ΑΠΘ είναι δεύτερη δύναμη. Ο ριζοσπαστισμός που εξέφρασαν τα ΕΑΑΚ μέσα στις συνθήκες της κρίσης «τρά-

Το ποσοστό της ΑΡΕΝ δεν αντιστοιχεί σε καμία περίπτωση ση δυναμική που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά στην κοινωνία βηξε» μια μεγάλη μερίδα αριστερού κόσμου στις σχολές. Η αριστερόστροφη ρητορική των ΕΑΑΚ, όμως, είναι αδιέξοδη αν δεν συνδέεται με τους εργαζόμενους και την κοινωνία και περιορίζεται σε φοιτητοκεντρικές πρακτικές.

Αριστερή Ενότητα

Το ποσοστό της ΑΡΕΝ, χωρίς αμφιβολία, καταγράφεται στα αρνητικά των φετινών φοιτητικών εκλογών. Το πανελλαδικό ποσοστό της, 6,7%, δεν αντιστοιχεί σε καμία περίπτωση στη δυναμική που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ και συνολικά η Αριστερά στην κοινωνία. Σε πολλές σχολές, όπως στο Βιολογικό, στη Νομική, στη Φιλοσοφική, στο Οικονομικό, στο ΠΑ.ΠΕΙ., στο Φιλολογικό Θεσσαλονίκης, στο ΠΑ.ΜΑΚ., στην Αρχιτεκτονική και στο Βιολογικό Πάτρας, η πτώση ήταν αισθητή. Η ΑΡΕΝ φαίνεται ότι δεν κατάφερε να εκφράσει το ριζοσπαστισμό των φοιτητών. Στην εποχή της νεοφιλελεύθερης καταστροφής και της μνημονιακής βαρβαρότητας, τα προτάγματα που θέτει μια αριστερή δύναμη στα πανεπιστήμια πρέπει να άπτονται της

πραγματικότητας και να στοχεύουν στην ανατροπή της. Η ΑΡΕΝ, παρότι στάθηκε στο πλευρό των διοικητικών υπαλλήλων, δεν έθεσε ως προτεραιότητά της την ένταξη κάθε επιμέρους

μάχης στο συνολικό σχέδιο της πολιτικής ανατροπής. Αντίθετα σε μεγάλο βαθμό επεδίωξε τη δημιουργία μιας παράλληλης πραγματικότητας, μέσα από τη δημιουργία μικρών αντιπαραδειγμάτων, όπως τα αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία, τα οποία θα αποτελούσαν μια εικόνα από το μέλλον. Όμως, το ζήτημα είναι το παρόν και για να το αλλάξουμε δεν υπάρχουν εύκολοι δρόμοι. Το θέμα για τη νεολαία δεν είναι να υπάρξουν κάποιες μικρές εναλλακτικές νησίδες οργάνωσης της ζωής που να λειτουργούν παράλληλα με τον καπιταλισμό, αλλά να ανατρέψει ολόκληρο το σύστημα από τη ρίζα του και να διεκδικήσει μια άλλη κοινωνία. Η ανατροπή του καπιταλισμού δεν γίνεται με την παράκαμψη ή με την κύκλωσή του, αλλά με την ευθεία σύγκρουση μαζί του, και σε αυτή τη μάχη η νεολαία δεν μπορεί κρύβεται σε αυτοδιαχειριζόμενα κυλικεία, αλλά πρέπει να πρωτοστατήσει στη δημιουργία ενός μαζικού ταξικού κινήματος ανατροπής. Χρέος της ΑΡΕΝ είναι να πρωτοστατήσει στην οργάνωση των αγώνων των φοιτητών και να καταφέρει να τους συνδέσει με τους εργατικούς και κοινωνικούς αγώνες της περιόδου. Η πρωτοβουλία για οργάνωση κοινών συνελεύσεων φοιτητών-καθηγητών-εργαζομένων και η κοινή δράση τους είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Η παρέμβαση της στις σχολές πρέπει να έχει ταξικά χαρακτηριστικά και να συντελεί στη δημιουργία ενός μαζικού ρεύματος ανυπακοής και αντίστασης στα πανεπιστήμια. Η ενότητα της Αριστεράς, επίσης, δεν είναι ένα δευτερεύον ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο πως σε

αρκετές κάλπες στο ΤΕΙ βρέθηκαν φάκελοι και με τα τρία ψηφοδέλτια των αριστερών δυνάμεων. Οι εργαζόμενοι φοιτητές και οι φοιτητές που λόγω των οικονομικών τους προβλημάτων

αναζητούν μια αριστερή κινηματική διέξοδο στις δυσκολίες της καθημερινότητάς τους θα πρέπει να γίνουν κομμάτι της ΑΡΕΝ και κινητήριος μοχλός για τον υπόλοιπο φοιτητικό κόσμο.

ΣΥΡΙΖΑ

Ταυτόχρονα χρειάζεται η ΑΡΕΝ να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στις σχολές. Ο ΣΥΡΙΖΑ αυτή τη στιγμή είναι μια αριστερή δύναμη με τεράστια απήχηση στην εργατική τάξη και στην οποία έχει στραμμένη την προσοχή της η παγκόσμια Αριστερά. Είναι το λιγότερο αστείο, η δυναμική που έχει αυτός ο χώρος να απουσιάζει από τα πανεπιστήμια. Έστω και τελευταία στιγμή, πρέπει να αναδείξουμε την πολιτική σημασία των ευρωεκλογών και να ενισχύσουμε την Αριστερά. Η εναντίωση στα μνημόνια και στο φασισμό, η αντεπίθεση στις επιταγές κυβέρνησης, ΕΕ, και ΔΝΤ και η ταξική ανάλυση των προβλημάτων θα πρέπει να αποτελούν τη στοιχειώδη βάση της πολιτικής γραμμής της ΑΡΕΝ και της προσπάθειας προσέγγισης της υπόλοιπης Αριστεράς. Ένα μεγάλο κομμάτι της ΑΡΕΝ πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες του για την ομολογουμένως αδιέξοδη πορεία της παράταξης, που αποτυπώθηκε στις εκλογές με τα χαμηλά ποσοστά της. Το πολιτικό σχέδιο που ακολουθεί συν τοις άλλοις καταφέρνει να διώχνει από τις γραμμές της όσους δεν αντιλαμβάνονται τη μάχη στα πανεπιστήμια με τον τρόπο που την αντιλαμβάνεται η πλειοψηφία της. Η ΑΡΕΝ πρέπει να αποτελέσει στη συνείδηση του κόσμου μια κινηματική δύναμη της ριζοσπαστικής Αριστεράς στα πανεπιστήμια και αυτό αποτελεί ένα ανοιχτό στοίχημα!

μετανάστες • 19

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 14 Μάη 2014

Αποτυχημένη η προεκλογική εξωστρέφεια της Χρυσής Αυγής Της Έφης Γαρίδη

Οι Χρυσαυγίτες επιχείρησαν προεκλογικά να ανακαταλάβουν τον δημόσιο χώρο που έχασαν μετά τη δολοφονία Φύσσα και τη δυναμική αντίδραση του αντιφασιστικού κινήματος. Δεν τους βγήκε όμως. Οι ήττες που γνώρισαν σε αυτή τους την προσπάθεια ήταν αλλεπάλληλες. Σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πόλη που επιχείρησαν να εμφανιστούν, είτε διώχθηκαν είτε δεν κατόρθωσαν να μαζέψουν τόσο κόσμο ώστε να έχουν μια αξιοπρεπή παρουσία. Η «εθνικιστική Πρωτομαγιά», δηλαδή η συγκέντρωση που είχαν καλέσει στα γραφεία τους στο Σταθμό Λαρίσης, εξελίχθηκε σε «εθνικιστική τραγωδία». Μόλις καμιά εκατοστή χρυσαυγίτες μαζεύτηκαν, την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι και νέοι διαδήλωναν στο κέντρο της πόλης. Μάλλον κατάλαβαν από την πικρή τους αυτή εμπειρία ότι η Πρωτομαγιά είναι η μέρα των εργατικών αγώνων και όχι του εθνικιστικού και ρατσιστικού μίσους.

Την ίδια απογοήτευση δοκίμασαν και στις 5 Μαΐου, ημέρα της απολογίας των Ζαρούλια, Αρβανίτη, Κούζηλου και Κουκούτση, που στο κάλεσμα για πανκινητοποίηση στα δικαστήρια ανταποκρίθηκαν μόλις 100 χρυσαυγίτες.

Πορείες Αλλά και στις πορείες που επιχειρούν να κάνουν στις γειτονιές, συμμετέχουν μόνο οι μεταφερόμενοι τραμπούκοι, ενώ ακόμα και τα μέλη τους διστάζουν να εμφανιστούν ανοιχτά σε πορείες στην περιοχή τους. Αυτό έγινε, για παράδειγμα, σε πορεία με επικεφαλής τον Κασιδιάρη στον Κολωνό, που τους συνόδευε και διμοιρία ΜΑΤ, και δεν υπήρχε κανένας χρυσαυγίτης από την περιοχή. Αντίθετα, η απάντηση σε αυτό ήταν η πορεία που κάλεσαν φορείς και συλλογικότητες της γειτονιάς, με τους κατοίκους να κάνουν ξεκάθαρο ότι οι φασίστες δεν είναι ευπρόσδεκτοι. Στο Νέο Ηράκλειο η προσπάθεια της Χρυσής Αυγής να της παραχωρηθεί από το Δήμο χώρος για εκλογικό περίπτερο

συνάντησε τις έντονες αντιδράσεις της οργάνωσης μελών του ΣΥΡΙΖΑ, της κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και άλλων σχημάτων της Αριστεράς. Οι αντιδράσεις είχαν αποτέλεσμα: το αίτημα των χρυσαυγιτών, όπως ήταν φυσικό, δεν ικανοποιήθηκε. Η εκδήλωση της «Ελληνικής Αυγής», της δημοτικής παράταξης της Χρυσής Αυγής με θέμα το γήπεδο του Παναθηναϊκού και την ανάπλαση των προσφυγικών της Λ.Αλεξάνδρας που επρόκειτο να γίνει στο Πολυδύναμο Κέντρο του Δήμου Αθηναίων στην Πανόρμου δεν έγινε ποτέ, χάρη στα αντανακλαστικά των αντιφασιστών της περιοχής. Γύρω στους 80 αντιφασίστες κατέλαβαν το χώρο, με αποτέλεσμα οι χρυσαυγίτες με την ουρά στα σκέλια να μεταφέρουν την εκδήλωση στα γραφεία τους στο Σταθμό Λαρίσης. Τέλος, ενώ οι παρατάξεις της Αριστεράς κάνουν τις αφισοκολλήσεις, τις εξορμήσεις και τις περιοδείες τους στο φως της ημέρας, οι φασίστες κατά κανόνα πετάνε τα εμετικά τους

φυλλάδια και τρικάκια τη νύχτα και στα κρυφά. Και δεν έχουν άδικο που επιλέγουν αυτή την τακτική, γιατί στις περισσότερες περιπτώσεις που έχουν εμφανιστεί μέρα δεν είχε καλή κατάληξη γι’αυτούς – έφυγαν κυνηγημένοι από αντιφασίστες, όπως στον Κεραμεικό, στο Μαρούσι, στα Γιάννενα, στην Καβάλα και αλλού.

Συνέχεια Είναι πολλά ακόμα τα παραδείγματα της αποτυχίας των φασιστών να ανακαταλάβουν το χώρο που έχασαν. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι μπορούμε να εφησυχάζουμε και ότι έχουν νικηθεί. Αλλά δεν πρέπει και να τους υπερτιμάμε, και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το αντιφασιστικό κίνημα έχει πετύχει πολλές νίκες που έχουν στερήσει από τους φασίστες ζωτικό χώρο. Αν μείνουν τα αντανακλαστικά μας οξυμμένα και οι αντιδράσεις μας στις προσπάθειές τους δυναμικές, πολύ δύσκολα θα καταφέρουν να έχουν παρουσία στις γειτονιές και στις πόλεις μας.

«Ανοιχτή Πόλη» και αντιρατσισμός Ένα από τα θέματα που οφείλει μια δημοτική παράταξη της Αριστεράς να έχει ψηλά στην ατζέντα είναι τα ίσα δικαιώματα για όλους και η υπεράσπιση των πιο αδύναμων στρωμάτων της τοπικής κοινωνίας, ένα από τα οποία είναι οι μετανάστες. Η «Ανοιχτή Πόλη» στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου απέδειξε ότι είναι μια παράταξη που βάζει πάνω από όλα τις ανάγκες του κόσμου της πόλης, ακόμα και εκείνων που δεν έχουν φωνή ούτε δικαίωμα ψήφου. Πολλές ήταν οι δράσεις και εκδηλώσεις που είχαν κέντρο τα δικαιώματα των μεταναστών. Eνδεικτικά θα αναφέρουμε κάποιες:

«Μετανάστες με Δικαιώματα - Πόλη με Κοινωνική Συνοχή» Αυτός ήταν ο τίτλος τής πολύ ενδιαφέρουσας εκδήλωσης που έγινε την Τετάρτη 7/5 στο παρκάκι του Αγίου Νικολάου στη Νεάπολη Εξαρχείων. Ομιλητές ήταν ο Θανάσης Κούρκουλας, συντονιστής της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και οι Γιώργος Μανιάτης, Κλειώ Παπαπαντολέων και Στέλλα Πρωτονοταρίου. Ακόμα παρενέβησαν ο Τζο Βαλέντσια, πρόεδρος της Ένωσης Φιλιππινέζων, και η Εμμανου-

Επίσκεψη Σακελλαρίδη στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών Την Κυριακή 2 Μαΐου ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης επισκέφτηκε το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών, όπου συνομίλησε με εθελοντές και μετανάστες. Μίλησε για το πώς βλέπει ο ίδιος και η «Ανοιχτή Πόλη» τα προβλήματα των μεταναστών και ποιες είναι οι λύσεις που θα μπορεί να προωθήσει από τη θέση του δημάρχου για το ρατσισμό, ο οποίος αποπροσανατολίζει τον κόσμο από τα πραγματικά προβλήματα, για τα δικαιώματα που κάθε άνθρωπος που ζει στην πόλη πρέπει να έχει. Σχολίασε ότι αποτελεί επιλογή της κυβέρνησης να κάνουν τη ζωή δύσκολη στους

μετανάστες στη λογική της «αποθάρρυνσης» άλλων μεταναστών να έρθουν στη χώρα. Ενημερώθηκε από τους ίδιους τους μετανάστες για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν και δεσμεύτηκε για μια σειρά από θέματα που του τέθηκαν, όπως για παράδειγμα για τη δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους.

έλα Ραπούση, μετανάστρια δεύτερης γενιάς. Τα κεντρικά θέματα που συζητήθηκαν ήταν οι μύθοι και αλήθειες για τη μετανάστευση, ο ρόλος της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης αλλά και ο ρόλος της δημοτικής πολιτικής στην ομαλή ένταξη των μεταναστών. Τέτοιες συζητήσεις είναι πολύ σημαντικό να γίνονται, ειδικά σε προεκλογικές περιόδους. Ο κόσμος με τον οποίο ερχόμαστε σε επαφή ανοίγει αυτά

τα θέματα και πρέπει να δίνονται απαντήσεις. Και είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση και τα κυρίαρχα ΜΜΕ δημιουργούν μια στρεβλή εικόνα στο ζήτημα των μεταναστών – ο Σπηλιωτόπουλος, για παράδειγμα, έχει βασίσει τη μισή προεκλογική του καμπάνια στον ρατσιστικό λόγο, σε μια προσπάθεια να απευθυνθεί στα πιο χαμηλά ένστικτα του πιο αντιδραστικού κομματιού της κοινωνίας.

«Τάπα στο Φασισμό»

Την Κυριακή 11 Μαΐου πραγματοποιήθηκε το τουρνουά μπάσκετ «Τάπα στο Φασισμό» που διοργάνωσε η «Ανοιχτή Πόλη» μαζί με την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και την ΚASAPI - Ένωση Φιλιππινέζων Μεταναστών στα γηπεδάκια Αργολίδος και Βελεστίνου στους Αμπε-

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Στην Ξάνθη η αστυνομία επιχείρησε να συλλάβει μια πλανόδια πωλήτρια από την Κίνα και να κατασχέσει τα προϊόντα που πουλούσε. Ο κόσμος που ήταν κοντά της αντέδρασε αμέσως και η σύλληψή της αποφεύχθηκε. Ο κόσμος έχει καταλάβει πια ότι για τα προβλήματά του δεν φταίνε οι μετανάστες, αλλά οι τραπεζίτες! NNN Ένα σχόλιο της Μαρίνας Γαλανού, προέδρου του σωματείου διεμφυλικών για την Conchita Wurst, την τρανς νικήτρια του φετινού διαγωνισμού της Γιουροβίζιον: «Ως τρανς, θεωρώ αυτονόητο να υποστηρίξω το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού και της ελεύθερης ανάπτυξης της προσωπικότητας του κάθε ανθρώπου στον δημόσιο χώρο. Αποτελεί ανθρώπινο δικαίωμα. Θεωρώ, κατ’ αυτή την έννοια, αυτονόητο να υποστηρίξω την ελεύθερη εκδήλωση ταυτότητας της Conchita Wurst, και οποιουδήποτε προσώπου στον δημόσιο χώρο, όπως αισθάνεται, όπως νομίζει.Η επίκληση της “αισθητικής” (που είναι κάτι υποκειμενικό) στην προκειμένη περίπτωση, είναι άλλη μία εκδήλωση φοβικότητας και σαφώς εμπίπτει στην τρανσφοβία». NNN Δήλωση αποχώρησης Τ. Μηταφίδη από το debate του Ράδιο Θεσσαλονίκη: «Κάποιοι δώσαμε τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας για να υπάρξει σε αυτόν τον τόπο δημοκρατία. Η δημοκρατία και τα δικαιώματα έκφρασης ανήκουν σε αυτούς που τη σέβονται, όχι σε αυτούς που διέπραξαν εγκλήματα εις βάρος της, και εξακολουθούν να τα υμνούν. Εγώ με νεοναζί, με τους γόνους των χουντικών και των ταγματασφαλιτών, στην πόλη του ολοκαυτώματος, δεν κάθομαι. Θα μας φτύνουν από τους τάφους τους οι 50.000 εξοντωμένοι Εβραίοι συμπολίτες μας, οι Ρομά και οι αντιστασιακοί. Η Θεσσαλονίκη ήταν η πρώτη αντιστασιακή πόλη στην Ευρώπη. Εγώ, τιμώντας την ιστορία αυτής της πόλης δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να προσφέρω σε αυτούς πρόσωπο. Ο ναζισμός δεν είναι άποψη, είναι με αποφάσεις του ΟΗΕ και των διεθνών δικαστηρίων, απαράγραπτο έγκλημα κατά της ανθρωπότητας. Με ομόφωνη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου, οι χρυσαυγίτες έχουν κηρυχτεί ανεπιθύμητοι σε αυτή την πόλη». Εμείς το μόνο που μπορούμε να προσθέσουμε είναι ένα ηχηρό μπράβο! NNN

λόκηπους. Στο χώρο πραγματοποιήθηκε διαγωνισμός τριπόντων και ακολούθησε συναυλία. Τέτοιου είδους δράσεις βοηθούν να καταπολεμήσουμε το ρατσισμό και τις διακρίσεις, και φανερώνουν την πολιτική βούληση να γίνουν οι πόλεις μας πραγματικά ανοιχτές.

Οι φασίστες της Χ.Α. παρήλασαν το Σάββατο 10/5 στους δρόμους του Κορυδαλλού και επιτέθηκαν στο αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Pasamontana. Κάποιοι σύντροφοι που ήταν μέσα τους απώθησαν. Ακολούθησε άμεση αντιφασιστική απάντηση, με κάλεσμα που έκανε το ίδιο το στέκι αμέσως μετά την επίθεση, στις 2 το μεσημέρι. Ξεκινήσαμε την πορεία μας κατευθυνόμενοι προς τα γραφεία της Χ.Α., τα οποία, παρά το γεγονός ότι δεν έχουν πια πινακίδα, αποτελούν ορμητήριό τους σε περίπτωση επιθέσεων, και μετά κινηθήκαμε προς τον Κορυδαλλό, ακολουθώντας ακριβώς την ίδια διαδρομή που είχαν ακολουθήσει οι φασίστες. Έτσι μαζέψαμε όλες τις προκηρύξεις τους και σβήσαμε τα συνθήματα που είχαν γράψει. Θα μας βρίσκουν πάντα μπροστά τους!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

14 Μάη 2014

www.dea.org.gr

Η Ευρώπη-Φρούριο δολοφονεί Να τους σταματήσουμε

Του Θανάση Κούρκουλα, υποψήφιου δημοτικού συμβούλου με την Ανοιχτή Πόλη στην Αθήνα

ο πρόσφατο ναυάγιο της Σάμου κόστισε τη ζωή σε 22 πρόσφυγες - ακόμα αγνοούνται επτά. Οι συνθήκες ανατροπής του σκάφους που τους μετέφερε παραμένουν ακόμη ανεξιχνίαστες. Υποκριτικά ο Δένδιας προσέφερε αναβολή απέλασης για τους 32 διασωθέντες πρόσφυγες από τη Συρία, τη Σομαλία και την Ερυθραία, χώρες από τις οποίες θα έπρεπε να θεωρείται αυτονόητη η απόδοση της προσφυγικής ιδιότητας. Πρόκειται για μια εγκληματική πολιτική «σφραγίσματος» συνόρων που προσθέτει συνεχώς νέους νεκρούς στο Αιγαίο όπου συνολικά έχουν ξεπεράσει τους 100 οι πνιγμένοι πρόσφυγες από την ώρα που τέθηκε σε λειτουργία ο φράχτης των χερσαίων συνόρων του Έβρου, στο Φαρμακονήσι, στη Λέσβο, στη Χίο, τώρα στη Σάμο. Την ώρα που έφταναν στον Πειραιά οι διασωθέντες της Σάμου, νότια της Λαμπεντούζα, στην Ιταλία, εξελισσόταν μια άλλη τραγωδία. Σκάφος που μετέφερε 400 μετανάστες βυθίστηκε ενώ πλοία της ιταλικής ακτοφυλακής έχουν περισυλλέξει περίπου 200 μετανάστες.

Να πνίγονται αλλού…

Στην Ιταλία, οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό Λέτα έχυσαν και πριν από μήνες κροκοδείλια δάκρυα για το θάνατο 311 προσφύγων και αναγκάστηκαν να κλείσουν το στρατόπεδο συγκέντρωσης της Λαμπεντούζα όταν δημσιοποιήθηκε βίντεο που έδειχνε την εξευτελιστική μεταχείριση των έγκλειστων. Η Ευρωπαία Επίτροπος Σεσίλια Μάλστρομ, πρωτεργάτης της στρατιωτικοποίησης των ευρωπαϊκών συνόρων και των Συμφωνιών Δουβλίνο ΙΙ και ΙΙΙ, δήλωσε πως «πρέπει να παρθούν μέτρα για να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο». Η Μάλστρομ είπε τη μισή αλήθεια. Αυτό που θέλουν να αποφύγουν είναι την ευθύνη της ΕΕ για τις δολοφονίες - όχι τις ίδιες τις δολοφονίες. Οι πρόσφυγες

πρέπει να θαλασσοπνίγονται πριν καταφέρουν να εισέλθουν στα ευρωπαϊκά χωρικά ύδατα, μακριά από κάμερες και δημοσιότητα. Οι παράνομες επαναπροωθήσεις της Ελλάδας, όπως εκείνη που κόστισε τη ζωή 8 παιδιών και 3 γυναικών στο Φαρμακονήσι, ανταποκρίνονταν πλήρως στο ανομολόγητο ευρωπαϊκό σχέδιο της Μάλστρομ, μόνο που το επιχειρησιακό σκέλος στράβωσε και το ελληνικό λιμενικό αναγκάστηκε να απολογηθεί.

Ευρώπη-Φρούριο

Η Ευρώπη-Φρούριο ευθύνεται για τουλάχιστον 20.000 καταγεγραμμένους θανάτους μεταναστών και προσφύγων στα σύνορά της, από το 1993 έως σήμερα. Οι μεταναστευτικοί δρόμοι γίνονται ολοένα πιο δύσβατοι καθώς τα τείχη της Ευρώπης-Φρούριο ενισχύονται και πολλαπλασιάζονται. Πρωτοπόρησε η Ισπανία με την κατασκευή του τείχους της Μελίγια (που ολοκληρώθηκε το 2005) σε μαροκινό έδαφος. Η μετανάστευση προς την Ισπανία δεν σταμάτησε, μειώθηκε όμως λόγω της αύξησης της επικινδυνότητας, καθώς πολλοί Βορειοαφρικανοί προτίμησαν τα επόμενα χρόνια να ταξιδέψουν μέσω Ιταλίας και Ελλάδας. Ακολούθησε ο Μπερλουσκόνι που βύθιζε τα πλοία με τους μετανάστες και η Ελλάδα με το φράχτη 12,5 χιλιομέτρων στο χερσαίο τμήμα του Έβρου που ολοκληρώθηκε το 2012. Ο φράχτης λειτούργησε αποτρεπτικά, με αποτέλεσμα την επιλογή πιο επικίνδυνων περασμάτων για τους μετανάστες, όπως το ποτάμι του Έβρου και τα νησιά του Αιγαίου, γεγονός που αύξησε τους θανάτους από πνιγμό. Ένα άλλο τμήμα προσφυ-

γικών ροών κατευθύνθηκε προς τη Βουλγαρία, μέσω των χερσαίων συνόρων της με την Τουρκία. Έτσι η Βουλγαρία αποφάσισε κι αυτή να κατασκευάσει φράχτη μήκους 30 χιλιομέτρων και κόστους περίπου 5 εκατ. ευρώ, στα σύνορα με την Τουρκία. Με την ολοκλήρωση και αυτού του φράχτη, όλοι οι δρόμοι θα οδηγούν προς τη θάλασσα. Γι’ αυτό πρόσφατα η ΕΕ αποφάσισε να χρηματοδοτηθούν οι δραστηριότητες του Ευρωπαϊκού Οργανισμού για τον Έλεγχο των Συνόρων (FRONTEX) με 14 εκατ. ευρώ, ενώ κρίσιμος θα είναι ο ρόλος του Ευρωπαϊκού Συστήματος Επιτήρησης Συνόρων (EUROSUR). Μέσω αυτού, τα 18 κράτη-μέλη της ζώνης Σένγκεν θα μπορούν να ανταλλάσσουν πληροφορίες σε πραγματικό χρόνο για θέσεις και κινήσεις των συνοριακών περιπολιών. Πρόκειται για ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι δολοφονικού ρατσισμού στα σύνορα της Ε.Ε., που ενώ δεν πρόκειται να σφραγίσει ερμητικά τα σύνορα, θα πολλαπλασιάσει τους θανάτους και τις ταρίφες της διακίνησης.

«Να τους κάνουμε το βίο αβίωτο» Όμως και οι μετανάστες που καταφέρνουν να περάσουν τα σύνορα της ΕΕ γλιτώνοντας τον πνιγμό και τις παράνομες επαναπροωθήσεις, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στα συνοριακά στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια. Στην πλειονότητά τους χαρακτηρίζονται «λαθρομετανάστες», αδιάφορο αν οι περισσότεροι προέρχονται από χώρες όπως η Συρία, το Αφγανιστάν ή η Σομαλία. Μετά από εγκλεισμό μερικών εβδομάδων ή και μηνών, ανάλογα με τη χώρα και τη χωρη-

τικότητα των κελιών, εκδίδονται σε βάρος τους αποφάσεις διοικητικής απέλασης, ελάχιστοι απελαύνονται πραγματικά και οι περισσότεροι απελευθερώνονται με υπηρεσιακά σημειώματα που τους καλούν να εγκαταλείψουν μόνοι τους την Ευρώπη ενώ τα κελιά τους γεμίζουν με νεοεισερχόμενους. Στην ελληνική ενδοχώρα, όσοι συλλαμβάνονται χωρίς χαρτιά, οδηγούνται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης «προς απέλαση» και σε αστυνομικά τμήματα, και κρατούνται χωρίς πλέον να υπάρχει ανώτατο όριο κράτησης. Κάτω από άθλιες συνθήκες, πιέζονται να υπογράψουν τον «εθελοντικό επαναπατρισμό» τους που είναι πολύ φθηνότερος από την απέλαση που γίνεται συνοδεία αστυνομικών (μόλις 300 ευρώ συν το εισιτήριο επιστροφής). Σύμφωνα με τον υποστράτηγο της Ελληνικής Αστυνομίας Μανώλη Κατριαδάκη, από τους περίπου 6.000 έγκλειστους σε τέτοια στρατόπεδα συγκέντρωσης σχεδόν το 10% έχουν υπογράψει «εθελοντικά», ενώ κι από αυτό το ποσοστό, οι περισσότεροι δεν θα επαναπατριστούν, αφού δεν είναι δυνατή η ταυτοποίηση της υπηκοότητάς τους από τις Αρχές των χωρών προέλευσής τους.

Το «σχέδιο» της ΕΕ και οι φασίστες

Προφανώς, ούτε η Ελλάδα ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση συνολικά φιλοδοξούν να απελάσουν όλους τους μετανάστες χωρίς χαρτιά που ζουν στο έδαφός τους και είναι σύμφωνα με εκτιμήσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής περίπου 4,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Η μείωση των νεοεισερχόμενων μεταναστών ήταν έτσι κι αλλιώς μια πραγματικότητα και

πριν από τους πνιγμούς προσφύγων στη θάλασσα, λόγω της αυξημένης ανεργίας στην ΕΕ. Αυτό που προσπαθούν να αποτρέψουν είναι πλέον η είσοδος των προσφύγων και των οικογενειών τους, που ξεφεύγουν από εμφυλίους και εμπόλεμες ζώνες όπως η Συρία, το Αφγανιστάν και η Σομαλία. Πράγμα εξαιρετικά δύσκολο έως αδύνατο, αν δεν επικρατήσουν στα σύνορα και στην ενδοχώρα συνθήκες χειρότερες, π.χ., από τον εμφύλιο της Συρίας! Το μόνο πρακτικό «αποτέλεσμα» αυτής της πολιτικής είναι η άνοδος των ακροδεξιών και φασιστικών κομμάτων της Ευρώπης που επενδύουν στη ρατσιστική υστερία. Γι’ αυτό είναι επείγουσες οι αντιρατσιστικές απαντήσεις και οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες από την Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Διαφορετικά η ενίσχυση της άκρας δεξιάς στις ευρωεκλογές του 2014 θα σημάνει νέο γύρο ρατσιστικής παράκρουσης στην Ευρώπη και θα φέρει ακόμα πιο κοντά τον κίνδυνο συμμετοχής των φασιστών σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και μεγαλύτερη βαρβαρότητα για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Διεκδικούμε να μη στοιβάζονται οι άνθρωποι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια, να μην εμποδίζονται να μετακινηθούν σε άλλους προορισμούς. Αν υπήρχε ελευθερία μετακίνησης στα εξωτερικά και στα εσωτερικά σύνορα της Ευρώπης (αντί για FRONTEX, στρατόπεδα, φράχτες και συμφωνίες όπως η «Δουβλίνο ΙΙΙ»), οι άνθρωποι δεν θα πέθαιναν στα σαπιοκάραβα και στα φορτηγά, δεν θα πλήρωναν περιουσίες στα κυκλώματα διακίνησης. Δεν θα στοιβάζονταν σε τρώγλες και καταυλισμούς στο κέντρο της Αθήνας, στη Λαμπεντούσα και στη Μάγχη μέχρι να βρουν τρόπο και χρήματα να φύγουν. Τα παράνομα κυκλώματα θα είχαν μικρότερους τζίρους και λιγότερα υποψήφια θύματα. Οι φασίστες λιγότερα θύματα, η ακροδεξιά μικρότερο ακροατήριο και οι αστυνομικοί έλεγχοι λιγότερους συλληφθέντες. Για όλους αυτούς τους λόγους αξίζει τον κόπο να αγωνιστούμε για ανοιχτά σύνορα στους μετανάστες και στους πρόσφυγες. Για χαρτιά και ίσα δικαιώματα όπου οι ίδιοι επιλέγουν να ζήσουν. Ή θα «ξαναχωρέσουμε» όλοι μαζί, αποτρέποντας τις απολύσεις και ανατρέποντας τις πολιτικές της ανεργίας, ή θα πάρουμε όλοι μαζί το δρόμο της ξενιτειάς από κατεστραμμένες χώρες, άλλοι μεταναστεύοντας για πρώτη φορά και άλλοι για πολλοστή. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μη συμβούν τα χειρότερα είναι -εδώ στην Ελλάδα- η ανατροπή της κυβέρνησης Σαμαρά, που έχει κηρύξει τον πόλεμο σε όλους μαζί και στον καθένα μας ξεχωριστά.