ΕΑ318 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 318

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

27 Αυγούστου 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

4, 14

Η δημόσια παιδεία στο στόχαστρο

Βιβλιοπαρουσίαση: «Το Ενιαίο Μέτωπο» του Τζον Ριντέλ

Ουκρανία: Οι ιμπεριαλιστές άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου

Ιράκ: Τα αμερικανικά χτυπήματα δεν προστατεύουν κανέναν

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ

Μαζικές κινητοποιήσεις Ο Σεπτέμβρης θα είναι μήνας αντιφασιστικών και αντιρατσιστικών δράσεων. Οι εκδηλώσεις για τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τη δολοφονία του Π. Φύσσα θα κορυφωθούν με την παναθηναϊκή συγκέντρωση στο Κερατσίνι στις 18/9. Το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη (27-28/9) στο λόφο Κολωνού, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» καλούν στην 8η Αντιρατσιστική Γιορτή τους. Η μαζική συμμετοχή σε αυτές τις εκδηλώσεις θα είναι η καλύτερη απάντηση στους νεοναζί της Χ.Α. και τα ακροδεξιά κέντρα που παίζουν αντιδραστικά παιχνίδια με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. (σελ. 7, 14, 15)

Η κρίση βαθαίνει, ο Σαμαράς αποθρασύνεται

Να ενώσουμε τις αντιστάσεις Να κλιμακώσουμε τον αγώνα

ΣΥΡΙΖΑ Η κρίσιμη συζήτηση για το πρόγραμμα

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και όλη η Αριστερά στην Ελλάδα– βρίσκεται μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι του σκληρού ερωτήματος: τι πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο θα έχει η ανατροπή που σηματοδοτεί η συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς; Σε κρίσιμους τομείς του «προγράμματος» η οικονομική και κοινωνική κατάσταση είναι τόσο πολωμένη, που ακόμα και οι πρώτες ή προκαταρκτικές αποφάσεις θα είναι διλημματικές. Θα προκαθορίζουν πορεία σύγκρουσης ή υποταγής. (σελ. 6-7)

ΦΕΡΓΚΙΟΥΣΟΝ Η εξέγερση φέρνει στο φως τη φτώχεια και το ρατσισμό στις ΗΠΑ Ο Μάικλ Μπράουν ήταν το τελευταίο θύμα ενός ακήρυχτου πολέμου του αμερικανικού κράτους ενάντια στον φτωχό μαύρο πληθυσμό. Η τοπική κοινωνία, με την εξέγερσή της ενάντια στην αστυνομική βία, έφερε στο επίκεντρο τη ζοφερή πραγματικότητα πίσω από τη «μεταφυλετική» βιτρίνα της «χώρας με μαύρο πρόεδρο» και πυροδότησε πανεθνικές αντιδράσεις. Απέναντι σε αυτήν την εξέγερση, το αμερικανικό κράτος έδειξε τα δόντια του. Το Φέργκιουσον βρέθηκε υπό κατοχή. (σελ. 8-9)

Η οικονομική κρίση στην ευρωζώνη συνεχίζεται και ακόμα και η «ατμομηχανή» Γερμανία πέρασε σε ύφεση, ενώ η Γαλλία βυθίζεται σε πολιτική κρίση. Πάνω σε αυτό το υπόβαθρο, οι αντιπαραθέσεις διαφόρων καπιταλιστικών κέντρων απογειώνονται και η διεθνής συγκυρία «μυρίζει» όλο και περισσότερο αίμα αθώων. Από την Ουκρανία έως τη φλεγόμενη Μ. Ανατολή, οι πολεμικές συρράξεις και οι σκληροί ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί θυμίζουν δραματικά τις συνθήκες λίγο πριν από το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακριβώς πριν από 100 χρόνια. Ο κίνδυνος ενός νέου σφαγείου για την αν-

θρωπότητα επισημάνθηκε πρόσφατα από αρκετά έντυπα σε όλη την υφήλιο, που κάνουν λόγο για ανεξέλεγκτες εξελίξεις. Στο πλαίσιο αυτής της αμείλικτης πραγματικότητας, συνεχίζεται η ολομέτωπη επίθεση της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας, η όλο και πιο απροκάλυπτη στήριξη των συμφερόντων των οικονομικών ελίτ, η αντικατάσταση των «συναινέσεων» άλλων εποχών με στροφή στον αυταρχισμό και η συσπείρωση του μνημονιακού μπλοκ γύρω από τα ιδεολογήματα της μετεμφυλιακής ακροδεξιάς

και ενός αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού, που βαφτίζει «μεταρρύθμιση» την απλήρωτη εργασία και τη διάλυση του κοινωνικού κράτους. Αυτό -συνοπτικά- είναι το σχέδιο του αστικού κόσμου για την υπέρβαση της οικονομικής και πολιτικής του κρίσης. Σχέδιο όμως που συναντάει σοβαρά εμπόδια στην υλοποίησή του. Παρά τη συνήθη θερινή «νηνεμία», σε όλη τη διάρκεια του καλοκαιριού υπήρξαν εκδηλώσεις της εργατικήςλαϊκής αντίστασης ενάντια στην κυβερνητική πολιτική της ανεργίας, της φοροληστείας και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας. (συνέχεια σελ. 3)

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Επίσκεψη Αβραμόπουλου στις ΗΠΑ:

Τα περί τάφου του Μ. Αλεξάνδρου είναι αριστερή παρέκκλιση της ΝΔ. Η γνήσια θέση του σκοταδιστικού κόμματος είναι ότι ο Μ. Αλέξανδρος ζει, όπως εξάλλου και η γοργόνα η αδελφή του, και ο μεν πρώτος θα κάνει επενδύσεις σε ακίνητα με τα λεφτά που συσσώρευσε εκπολιτίζοντας τους Ινδούς, η δε αδελφή του θα φέρει κρουαζιερόπλοια με τουρίστες. Πράγματα βεβαίως πιο πιστευτά από όλες τις εξαγγελίες της κυβέρνησης. NNN Αλλά υπάρχει και μια πραγματική φιλολαϊκή εξαγγελία, καθώς η κυβέρνηση αποφάσισε να... παραχωρήσει έξι δόσεις για την καταβολή του ΕΝΦΙΑ. Το εξαιρετικό αυτό μέτρο ελήφθη έπειτα από πιέσεις βουλευτών της συγκυβέρνησης και άλλων φορέων. Διότι βεβαίως είναι άλλο να έχεις να πληρώσεις 1.000 το μήνα (μόνο για ΕΝΦΙΑ) και άλλο να έχεις να πληρώσεις 833 ευρώ... NNN Η ακροδεξιά (δηλαδή η πλειοψηφία) του παπαδαριού διαμαρτυρήθηκε για το νομοσχέδιο που προέβλεπε κάποια προστασία για τους ομοφυλόφιλους. Και αμέσως το χριστεπώνυμον πλήθος των χρυσαυγιτών έσπευσε να κάνει πράξη τον μελίρρυτο λόγο των παπάδων: έσπασαν στο ξύλο ένα ομόφυλο ζευγάρι στο Παγκράτι... NNN Έτσι είναι οι φασίστες. Ή θα σκοτώνονται μεταξύ τους για παράνομα αναβολικά και άλλες υποθέσεις της νύχτας, ή θα επιτίθενται σε ομοφυλόφιλους, μετανάστες και αριστερούς. Κατά του μνημονίου είναι μόνον στα ψεύτικα τα λόγια τους... NNN Μπορεί να μην ψιθύρισαν ούτε λέξη ενάντια στους μνημονιακούς νόμους της κυβέρνησης. Μπορεί να ψήφισαν αγόγγυστα –ή ακόμη και με περηφάνια– όλα τα αντιλαϊκά εγκληματικά μέτρα. Δεν θα καταπιούν όμως και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων και των μεταναστών. Οι «Μπαλτακοκρανιδιώτες» 38 βουλευτές της ΝΔ έδειξαν τον τσαμπουκά τους, όχι για να προστατέψουν το λαό, αλλά ενάντια στο μόνο κάπως θετικό μέτρο που πήγε να περάσει η κυβέρνηση. NNN Κανονικά η Ελλάδα έπρεπε να είναι εμπροσθοφυλακή στα μέτρα ενάντια στο ρατσισμό και υπέρ των μεταναστών, καθώς όλο και περισσότερο αρχίζει να γίνεται μετανάστης ο ντόπιος πληθυσμός: περί τις 250.000 άνθρωποι εγκατέλειψαν την Ελλάδα την τελευταία πενταετία, ανάμεσά τους 140.000 πτυχιούχοι από τις πιο «βαριές» σχολές των ελληνικών πανεπιστημίων. Τα κούφια λόγια του Σαμαρά δεν γεμίζουν τσέπες... NNN Η κυβέρνηση της Δημοκρατίας της Μακεδονίας –παρότι αμερικανοσπουδαγμένοι γιάπηδες κι αυτοί– αποφάσισε να διαγράψει ολοκληρωτικά τα χρέη των ευπαθών κοινωνικών ομάδων από απλήρωτους λογαριασμούς ηλεκτρικού ρεύματος, πιστωτικές κάρτες, καταναλωτικά δάνεια και το ανταποδοτικό τέλος για τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Και πού θα βρουν τα λεφτά, ρε; NNN Και καλά οι «Γυφτοσκοπιανοί». Οι Σουηδοί; Δεν έφτανε που την άνοιξη μείωσαν τις ώρες εργασίας από οκτώ σε έξι χωρίς μείωση αποδοχών, τώρα παίρνουν κι άλλα «σοβιετικά» μέτρα: η παρακεταμόλη θα πωλείται και πάλι μόνο από τα φαρμακεία, γιατί από το 2009 που «απελευθερώθηκε» η αγορά της τα κρούσματα δηλητηριάσεων πολλαπλασιάστηκαν.

Αναβαθμισμένη πολεμοκαπηλία Της Κατερίνας Παρδάλη

τις 21 Αυγούστου ο Δ. Αβραμόπουλος επισκέφθηκε τις ΗΠΑ για επίσημη συνάντηση με τον ομόλογό του υπουργό Άμυνας Τσακ Χέιγκελ. Η επίσκεψή του, λίγες μέρες πριν παραιτηθεί από υπουργός για να αναλάβει τα νέα του καθήκοντα, του επιτρόπου της ΕΕ, και τα όσα συζητήθηκαν και συμφωνήθηκαν εγκυμονούν νέους κινδύνους για τον ελληνικό λαό –και όχι μόνο, αφού γίνεται φανερή η προσπάθεια περαιτέρω εμπλοκής της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικό ότι μετά την επίσκεψη η αμερικανική κυβέρνηση ευχαρίστησε γραπτώς και δημόσια την ελληνική κυβέρνηση για την στάση στις γεωπολιτικές εξελίξεις. Η επίσκεψη προβλήθηκε από τα φιλικά στη μνημονιακή συγκυβέρνηση ΜΜΕ ως επιτυχία της Ελλάδας και προβάδισμά της στην περιοχή έναντι της Τουρκίας. Μάθαμε ότι συμφωνήθηκε και η κοινή περαιτέρω συνεργασία ΕλλάδαςΗΠΑ στη σύνοδο του ΝΑΤΟ που θα γίνει αρχές Σεπτέμβρη στην Ουαλία και για ανταλλάγματα που θα «έχουμε» λόγω της αναβαθμισμένης «συνεργασίας» μας με τις ΗΠΑ. Όπως δήλωσε ο Δημήτρης Αβραμόπουλος μετά τη συνάντηση, «σήμερα περισσότερο από ποτέ, η αμυντική συνεργασία ανάμεσα στις ΗΠΑ και την Ελλάδα έχει στρατηγικό και ουσιαστικό χαρακτήρα».

Από την πλευρά του, ο εκπρόσωπος του αμερικανικού Πενταγώνου, υποναύαρχος Τζον Κέρμπι, δήλωσε ότι «οι δύο υπουργοί συζήτησαν επί μακρόν για την αμυντική και στρατιωτική συνεργασία των δύο χωρών η οποία περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, τη διεξαγωγή κοινών ασκήσεων, την κοινή εκπαίδευση και τη δραστηριοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων των δύο χωρών για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, της παράνομης μετανάστευσης, του κυβερνοπολέμου και του οργανωμένου εγκλήματος». Ο ίδιος προσέθεσε ότι ο κ. Χέιγκελ ευχαρίστησε την Ελλάδα τόσο για τις πρωτοβουλίες της σε Βαλκάνια και Μέση Ανατολή όσο και για τη φιλοξενία που παρέχει στις αμερικανικές δυνάμεις που σταθμεύουν στη Σούδα.

πουλος τον περασμένο Μάρτη συνήψε «στρατηγική συνεργασία» Ελλάδας και Ισραήλ κατά την επίσκεψη του Λίμπερμαν (ΥΠΕΞ Ισραήλ) στην Αθήνα. Επίσης, δέχθηκε στις 7 Ιούλη τον αρχηγό του Γενικού Επιτελείου Ναυτικού του Ισραήλ και έκανε κοινές ασκήσεις με το Ισραήλ, λίγο πριν το κράτος-τρομοκράτης κάνει τις αληθινές επιθέσεις του στη Λωρίδα της Γάζας. Ακόμα, στις 31 Ιούλη εγκρίθηκε από τη μνημονιακή πλειοψηφία της Βουλής η πρόταση του Αβραμόπουλου να δοθούν άλλα 2 δισ. σε εξοπλισμούς (!), την ίδια στιγμή που νέα μέτρα φτώχειας και ανεργίας παίρνονταν ενάντια στη συντριπτική πλειονότητα του ελληνικού λαού.

Επικίνδυνα παιχνίδια...

Η μερίδα του λέοντος από αυτά τα λεφτά θα πάει στις ΗΠΑ...

Όλα τα παραπάνω, αλλά και οι εξελίξεις του τελευταίου διμήνου, μόνο ανησυχία μπορούν να μας προκαλέσουν. Θυμίζουμε ενδεικτικά ότι ο Αβραμό-

Τα «εκκρεμή θέματα», που δεν μας τα ξεκαθάρισε ο κύριος Αβραμόπουλος, είναι σχεδόν σίγουρο ότι αφορούν στην παραχώρηση της βάσης της Σού-

δας (ή του Καστελίου) για την εγκατάσταση των μη επανδρωμένων αεροσκαφών (drones) που κατευθύνονται από το έδαφος και έχουν τη δυνατότητα μεταφοράς οπλισμού και βομβαρδισμών, όπως το είδαμε να γίνεται ήδη στο Πακιστάν, στο Αφγανιστάν και στην Υεμένη. Σήμερα που όλη η γύρω μας περιοχή βρομάει μπαρούτι, που εξελίσσονται επεμβάσεις και άλλες προετοιμάζονται, η σύσφιγξη των σχέσεων με τις ΗΠΑ, που ψάχνουν για νέα «συμμαχία προθύμων» ώστε με το πρόσχημα της νέας «απειλής» των τζιχαντιστών να ξαναεπέμβουν στρατιωτικά στη Συρία και το Ιράκ, κανένα καλό δεν πρόκειται να φέρει. Η Αριστερά και ο λαός της χώρας μας πρέπει να καταγγείλουν αυτές τις «γεωπολιτικές» συνεργασίες, όπως και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην ευρύτερη περιοχή που κοστίζουν χιλιάδες νεκρούς και εκατομμύρια ξεσπιτωμένους πρόσφυγες.

Νέος Ποινικός Κώδικας: Προστατεύουν τους καταχραστές, διώκουν το πολιτικό φρόνημα Του Σπύρου Αντωνίου

έσω διαρροών στην εφημερίδα «Το Βήμα», η κυβέρνηση γνωστοποίησε μέρος του νέου Ποινικού Κώδικα, που σχεδιάζει η επιστημονική επιτροπή του υπουργείου Δικαιοσύνης και αναμένεται να κατατεθεί στη βουλή τον ερχόμενο Οκτώβριο-Νοέμβριο. Παρά τον μανδύα «προοδευτικότητας» ορισμένων διατάξεων (εναλλακτικές ποινές, κοινωφελή εργασία, κατ’ οίκον έκτιση ποινής, χρηματικές ποινές αντί για φυλάκιση κ.α.), στο σχέδιο αλλαγών του Ποινικού Κώδικα δεν λείπουν οι αντιδραστικές προτάσεις στην κατεύθυνση της αυταρχικότερης θωράκισης του κράτους, όπως η πρόβλεψη για ισόβια σε όσους βίαια προσβάλλουν το δημοκρατικό πολίτευμα ακόμα και με προπαρασκευαστικές πράξεις, ακόμα και μέσω διαδικτύου. Βασική επιλογή του νέου Ποινικού Κώδικα είναι η κατάργηση

του Ν. 1608/1950 «Περί αυξήσεως των ποινών των προβλεπομένων για τους καταχραστάς του Δημοσίου» και όλων των άρθρων που τον συνοδεύουν. Στο όνομα της αναλογικότητας των ποινών, το πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης που ενήργησε σε βάρος του Δημοσίου (δωροδοκίες, επιβλαβείς συμβάσεις κλπ) ουσιαστικά προστατεύεται χάρη στην υιοθέτηση ευεργετικότερων ποινών, ενώ εκατοντάδες υποθέσεις διαφθοράς, που εκκρεμούν, κινδυνεύουν να παραγραφούν. Στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας, με τα απανωτά εγκλήματα ενάντια στην κοινωνία, οι καταχραστές του δημοσίου χρήματος θα πέφτουν στα «μαλακά», την ίδια ώρα που κατάσχονται λογαριασμοί και σπίτια των λαϊκών νοικοκυριών. Τα όρια της δίωξης του φρονήματος αγγίζουν και τα ειδικά άρθρα που αφορούν την προσβολή του πολιτεύματος, θυμίζοντας άλλες σκοτεινές εποχές. Η ρύθ-

μιση αυτή, πιστή στο πνεύμα τρομοκράτησης και καταστολής όσων αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του συστήματος, θα προβλέπει κάθειρξη από δέκα χρόνια έως ισόβια, σε όποιον «επιχειρεί με βία ή απειλή βίας να καταλύσει, να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα», αλλά και σε όποιον «δημόσια ή με διάδοση εγγράφων, εικόνων ή παραστάσεων ή μέσω Διαδικτύου προκαλεί με πρόθεση ή προσπαθεί να διεγείρει άλλους στην επιχείρηση πράξης», από εκείνες που αναφέρονται στα συγκεκριμένα άρθρα. Είναι φανερό ότι αν υιοθετηθεί ένα τέτοιο νομοθέτημα, ανοίγει ο δρόμος για καταχρηστικές διώξεις χιλιάδων ανθρώπων, που μπορεί απλά με μια ανάρτηση στο διαδίκτυο να κριτικάρουν την κυρίαρχη πολιτική και να καλούν π.χ. σε αγώνες ενάντια στο καθεστώς της φτώχειας και του αυταρχισμού.

Οι κυβερνητικές παλινωδίες με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και η γενικότερη αντιμεταναστευτική πολιτική, η ποινικοποίηση των απεργιών και κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας, οι φυλακές τύπου Γ, η αστυνομοκρατία στο δημόσιο χώρο και η μετατροπή της ακροδεξιάς ατζέντας σε επίσημη κυβερνητική πολιτική, αποτελούν τυπικά δείγματα της οικοδόμησης τους κράτους «έκτακτης ανάγκης». Ο νέος Ποινικός Κώδικας είναι ένα μέσο ακόμα για την πειθάρχηση των «από κάτω» και την αποδοχή του κοινωνικού μοντέλου της εξοντωτικής λιτότητας, αθωώνοντας παράλληλα του διεφθαρμένους αξιωματούχους των αστικών δυνάμεων. Η νέα απειλή για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες όλων μας πρέπει να σημάνει συναγερμό για το κίνημα και την Αριστερά. Πρόκειται για ακόμα έναν σοβαρότατο λόγο, ώστε η συμμορία Σαμαρά-Βενιζέλου να γίνει παρελθόν άμεσα.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Διαρκής φοροληστεία και αγωνιώδης αναζήτηση Προέδρου Του Πέτρου Τσάγκαρη

Ολάντ «παραίτησε» την κυβέρνησή του στη Γαλλία γιατί κάποιοι υπουργοί δεν συμφωνούν με την καταστροφική οικονομική πολιτική της λιτότητας. Τι αντιλαμβάνονταν ως καταστροφικό; Σύμφωνα με τα στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το γαλλικό Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν μειώθηκε κατά 2,86% μεταξύ 2008 και 2013. Η ανεργία έκανε ρεκόρ τον Ιούλιο με 3,4 εκατ. ανέργους αλλά ως ποσοστό είναι 10%. Οι μισθοί έχουν απλώς παγώσει. Τι έχει γίνει το ίδιο διάστημα στην Ελλάδα: Το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν μειώθηκε δέκα φορές περισσότερο, δηλ. κατά 29,24%, ποσοστό που μόνο σε περιόδους πολέμου παρατηρείται. Η ανεργία βρίσκεται στο 27%, το δε διαθέσιμο εισόδημα, ειδικά των εργαζομένων, έχει καταρρεύσει κατά 40%-60%. Κι όμως ο μόνος λόγος για τον οποίο υπήρξε αντικυβερνητική «ανταρσία» από τους κυβερνητικούς βουλευτές, ήταν το… αντιρατσιστικό νομοσχέδιο. Δηλ. για το μόνο πιθανά θετικό μέτρο που θα έπαιρνε.

Φόροι Όμως, το πιο αστείο είναι το εξής: Για να αποφύγει την οργή του ελληνικού λαού που κορυφώνεται με τις επισκέψεις της τρόικας, αλλά και για να ξεφύγει από τις κινητοποιήσεις των καθαριστριών που επίσης κορυφώνονται –αποτελώντας μάλιστα είδηση σε όλα τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ– κάθε φορά που η τρόικα πηγαίνει στο υπ. Οικονομικών, η κυβέρνηση επέλεξε να οργανώσει το επόμενο ραντεβουδάκι με τους τροϊκανούς στο… Παρίσι της αμφισβήτησης της λιτότητας.

Εκεί η ελληνική κυβέρνηση θα προσπαθήσει να πάρει κάτι πιο συγκεκριμένο όσον αφορά, φοροελαφρύνσεις, τα εργασιακά δικαιώματα και τις απολύσεις στο Δημόσιο, ώστε στη συνέχεια ο Σαμαράς στη ΔΕΘ να μας πει ότι (ξανα)βγαίνουμε από το μνημόνιο. Βέβαια, τίποτε από αυτά δεν θα δεχθεί η τρόικα, ζητώντας, στην καλύτερη περίπτωση, τα γνωστά «ισοδύναμα» μέτρα. Από την πλευρά τους οι Έλληνες καπιταλιστές και τα τσιράκια τους θα τρίβουν τα χέρια τους που δυστυχώς απέτυχε η «σκληρή διαπραγμάτευση» της κυβέρνησης. Σε κάθε περίπτωση το «Βήμα» τονίζει σε ρεπορτάζ του ότι οι Χαρδούβελης και Μητσοτάκης «συμπλέουν απολύτως στη θέση ότι η κυβέρνηση πρέπει να παραμείνει προσηλωμένη στο στόχο των 15.000 απολύσεων για φέτος» (την ίδια στιγμή οι ίδιοι υπουργοί συμφώνησαν ότι «απαιτούνται 400 προσλήψεις ώστε να στελεχωθεί ο φοροεισπρακτικός και φοροελεγκτικός μηχανισμός», ακριβώς επειδή διευρύνεται η φορολογική απεργία του λαού). Η κυβέρνηση έχει θέσει ψηλά στους στόχους της τις 100 δόσεις για τις οφειλές στο Δημόσιο. Ακόμη κι αν η τρόικα κάνει δεκτό κάτι τέτοιο, δεν θα υπάρξει κάποιο ουσιαστικό όφελος για τη συντριπτική πλειονότητα του λαού: οι δόσεις θα είναι έντοκες κι έτσι, παρότι ο πληθωρισμός στην ευρωζώνη είναι σχεδόν μηδενικός, ο κόσμος θα πληρώσει δύο φορές παραπάνω τις οφειλές λόγω του επιτοκίου. Και –το χειρότερο–, επειδή οι φόροι δεν σταματούν, σε δύο-τρία χρόνια οι φορολογούμενοι θα έχουν συσσωρεύσει πολύ μεγαλύτερα χρέη, γιατί φυσικά δεν θα έχουν

τές οι οικονομικές, πολιτικές και εμπορικές εξελίξεις κάνουν τα έτσι κι αλλιώς ευφάνταστα σενάρια περί ανάπτυξης στην Ελλάδα ακόμη πιο απίθανα.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

πληρώσει τους φόρους που θα υπάρξουν από εδώ και στο εξής. Ακόμη κι αν τελικά πάρει το ΟΚ από την τρόικα για φορολογικές ελαφρύνσεις (ήδη, όπως μας λένε τα παπαγαλάκια τους, διορθώθηκαν πολλά από τα «λάθη» του ΕΝΦΙΑ), η κυβέρνηση έχει έτοιμο το ισοδύναμο με το οποίο θα αρπάξει τα ίδια ποσά από τους ίδιους ανθρώπους: αύξηση του ΦΠΑ σε βασικά είδη κατανάλωσης τα οποία πληρώνει ανεξαρτήτως εισοδήματος όλος ο λαός. Τρόφιμα, νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, φυσικό αέριο, φάρμακα, βιβλία θα γνωρίσουν δραματική αύξηση τιμών, καθώς σχεδιάζεται η εφαρμογή ενιαίου ΦΠΑ 19%-21%, τη στιγμή που σε όλα αυτά τα είδη ο ΦΠΑ ήταν πολύ χαμηλότερος. Κοντά σε αυτά τα μέτρα, ενόψει της λήξης του παγώματος των κατασχέσεων πρώτης κατοικίας, από το 2015, η Τράπεζα της Ελλάδος ετοίμασε τον ξεδιάντροπο «Κώδικα Δεοντολογίας Δανειοληπτών» που είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα των τραπεζών. Όποιος δανειολήπτης δεν «συνεργάζεται» θα παθαίνει τα χειρότερα. Ούτε σε ιθαγενείς Αμερικάνους δεν επιχειρήθηκε από τους Ισπανούς κατακτητές

τέτοια κοροϊδία. Μόνοι στόχοι του Στουρνάρα και της ΤτΕ είναι α) να αρχίσουν να πληρώνονται, ει δυνατόν, κάποια δάνεια βγαίνοντας έτσι από την κατηγορία των «κόκκινων» που υπονομεύουν το ενεργητικό των τραπεζών και β) να γίνει πολύ πιο εύκολη η αρπαγή σπιτιών και επιχειρήσεων των δανειοληπτών. Απολύτως τίποτε άλλο.

Κρίση Όλα αυτά συμβαίνουν σε συνθήκες γενικευμένης οικονομικής κρίσης σε όλη την ευρωζώνη όπου, κατά το δεύτερο τρίμηνο του 2014, το ΑΕΠ παρουσίασε μηδενική αύξηση σε σχέση με το πρώτο τρίμηνο. Στην ίδια την «ατμομηχανή» της Ευρώπης, τη Γερμανία, υπήρξε ύφεση 0,2% στο ίδιο διάστημα και συνολικά για τη χρονιά προβλέπεται μια αναιμική ανάπτυξη 0,8%, στη δε Γαλλία το ποσοστό αυτό πέφτει στο 0,5%. Σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ, η ύφεση στην Ελλάδα συνεχίζεται ακάθεκτη: στο α’ τρίμηνο ήταν 1,1% και στο β’ τρίμηνο ήταν 0,2%. Όμως όλα αυτά έχουν υπολογιστεί χωρίς να ληφθούν υπόψη οι δραματικές συνέπειες που θα υπάρξουν εξαιτίας του εμπορικού πολέμου με τη Ρωσία. Αυ-

Γνωρίζοντας καλά αυτές τις προοπτικές, οι Σαμαροβενιζέλοι ξέρουν ότι και μέσα στο 2015 δεν θα έχουν να πλασάρουν παρά μόνο ψέματα και Μεγαλέξανδρους στο λαό. Ξέρουν ότι θα καταρρεύσουν σε ενδεχόμενες βουλευτικές εκλογές, γι’ αυτό και τα δίνουν όλα για να βρουν τους 180 βουλευτές για να προκύψει νέος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για τη θέση αυτή, προς το παρόν, στοχεύουν στις προσωπικές φιλοδοξίες του πρώην συνεργάτη τους, του Φ. Κουβέλη, αλλά και στη δυσώδη επιθυμία για τη με κάθε τρόπο αγκίστρωση στην εξουσία των Λυκούδηδων – ακόμη κι αν αυτή η αγκίστρωση σημαίνει συνεργασία με μια ακόμη πιο ακροδεξιά ΝΔ όπου οι Μπαλτάκοι και οι Χρυσαυγίτες θα έχουν ρόλο. Οι εκκλήσεις στον «αριστερό» Κουβέλη να μη δεχθεί την υποψηφιότητα, ή προς ανεξάρτητους βουλευτές να μην ψηφίσουν τον όποιο υποψήφιο των Σαμαροβενιζέλων, δεν έχουν κανένα νόημα. Τις προηγούμενες φορές που βουλευτές δεν ψήφισαν μνημόνια ήταν γιατί στη χώρα γινόταν η μία γενική απεργία μετά την άλλη και γιατί το Σύνταγμα βούλιαζε από εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Αλλά και ο Κουβέλης αναγκάστηκε να φύγει από τη συγκυβέρνηση όχι εξαιτίας της επίκλησης των αρχών της Αριστεράς, της νομιμότητας κ.λπ., αλλά γιατί οι χιλιάδες συγκεντρωμένοι έξω από την ΕΡΤ απειλούσαν με νέο γύρο γενικευμένου αγώνα. Αυτή είναι η λύση και σήμερα.

Άποψή μας... (συνέχεια από σελ. 1)

Η μαζική συναυλία συμπαράστασης στον αγώνα των καθαρι-

ωτικοποίηση των ακτών και η συνέχιση της απεργίας-αποχής από κάθε διαδικασία αξιολόγησης στο Δημόσιο, θρυμματίζουν την εικόνα

Να ενώσουμε τις αντιστάσεις, να κλιμακώσουμε τον αγώνα στριών στα τέλη Ιούλη, η γενικευμένη κοινωνική κατακραυγή για την κλοπή του ΕΝΦΙΑ, με αποκορύφωμα την διήμερη κατάληψη στην εφορία της Ζακύνθου από κατοίκους και φορείς του νησιού, οι δεκάδες δράσεις στις παραλίες όλης της χώρας ενάντια στην ιδι-

«σταθερότητας» που προσπαθεί να επιβάλει η κυβερνητική προπαγάνδα, μέσω των φιλικών της ΜΜΕ. Για την Αριστερά τα καθήκοντα είναι πιο συγκεκριμένα από ποτέ. Η ενοποίηση όλων των επιμέρους κινητοποιήσεων και η δυναμική παρέμβαση σε όλα τα μέτωπα

αντιπαράθεσης με την πολιτική της κοινωνικής ισοπέδωσης, είναι η μόνη επιλογή για να ενισχύσει την αυτοπεποίθηση και την μαχητικότητα όσων αγωνίζονται για την ανατροπή αυτών που ευθύνονται για τη φτωχοποίηση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού. Και, ταυτόχρονα, είναι η μόνη ασφαλής διαδρομή για την ενίσχυση της επιρροής της, ώστε να έρθει η πολιτική ανατροπή και να αναδειχθεί μια αυθεντική κυβέρνηση της Αριστεράς. Με ενωτικές πρωτοβουλίες, τόσο στο κοινωνικό, όσο και στο πολιτικό πεδίο, υπάρχουν οι ευκαιρίες για να προκληθούν ισχυρά πλήγματα στην κυβερνητική συνοχή. Η διαδήλωση στη ΔΕΘ, με τη συντονισμένη παρουσία συνδικάτων, κοινωνικών κινημάτων, οργανώσεων και κομμάτων της Αριστεράς, μπορεί να είναι η πρώτη δυναμική απάντηση

στα παραμύθια του Σαμαρά για «φοροελαφρύνσεις» και «διώξιμο της τρόικας». Οι εκδηλώσεις για τον αντιφασιστικό Σεπτέμβριο, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Π. Φύσσα, είναι επίσης ευκαιρία για να συνδεθεί η μάχη κατά των εγκληματιών της Χρυσής Αυγής, με τον αγώνα ανατροπής των ακροδεξιών επιτελείων του Μαξίμου, που ανέχθηκαν και πριμοδοτούν συστηματικά με το λόγο και την πολιτικής τους πρακτική, τη νεοναζιστική απειλή. Σε αυτά τα μέτωπα θα μετρηθεί η χρησιμότητα τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και συνολικά της Αριστεράς, που καλείται να εκπληρώσει την ιστορική της αποστολή: την αταλάντευτη εκπροσώπηση των εργαζόμενων και των λαϊκών στρωμάτων. Η αποφασιστική συμβολή της πολιτικής Αριστεράς στην κλιμάκωση και τον

συντονισμό των εργατικών-λαϊκών αγώνων θα είναι καθοριστικός παράγοντας για την επιτάχυνση των διεργασιών ανάδειξης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Μιας κυβέρνησης που θα αποτελεί την πολιτική έκφραση αυτών των αγώνων, που θα συγκρουστεί με τις ευρωηγεσίες και θα επιφέρει ριζοσπαστικές αλλαγές, με πυξίδα τις ανάγκες των πολλών και πρόγραμμα τις διεκδικήσεις της κοινωνικής πλειοψηφίας. Μιας κυβέρνησης που θα αντιστρέψει ολοκληρωτικά τη μεταφορά πλούτου και θα τον κατευθύνει «από τα πάνω» προς τους εργαζόμενους και τους φτωχούς. Μιας κυβέρνησης που θα εμπνεύσει τον κόσμο, ώστε να αμφισβητήσει ανοιχτά την εξουσία του δυνάμεων του κεφαλαίου, ανοίγοντας το δρόμο για τη συνολική κοινωνική απελευθέρωση, για το σοσιαλισμό.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Συγχωνεύσεις, διαθεσιμότητες και κενά εκπαιδευτικών, υποχρηματοδότηση

Διαλύουν το δημόσιο σχολείο Της Κατερίνας Αγγίσταλη, εκπαιδευτικού

να από τα «επετειακά» θέματα, που απασχολεί την επικαιρότητα αλλά και χιλιάδες οικογένειες μαθητών και εκπαιδευτικών κάθε χρόνο τέτοια εποχή, είναι αυτό των διορισμών εκπαιδευτικών και των κενών στα σχολεία. Ενώ τα προηγούμενα χρόνια η κοινή λογική υπαγόρευε τη συσχέτιση αυτών των δύο μεγεθών, καθώς όσο αυξάνεται το ένα τείνει να μειώνεται το άλλο, το 2014 ελέω μνημονιακής πραγματικότητας η δημόσια εκπαίδευση αφήνεται στην τύχη της να αντιμετωπίσει(;) τα προβλήματα εκ των ενόντων και εκ του προχείρου. Από το 2011 μέχρι και φέτος οι διορισμοί είναι ελάχιστοι έως μηδενικοί και τα κενά αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, γεγονός που οφείλεται σε σημαντικό βαθμό και στον μεγάλο αριθμό συνταξιοδοτήσεων εκπαιδευτικών που φέτος θα φτάσει για πρώτη φορά τις 6.000 αιτήσεις. Το ποσοστό της μείωσης των εργαζομένων στην εκπαίδευση μέχρι το 2016 αναμένεται να φτάσει το 34%! Παρά τον τεράστιο αριθμό κενών, ωστόσο, παρατηρείται η τεχνητή κατασκευή «πλεοναζόντων» εκπαιδευτικών προκειμένου να νομιμοποιηθούν οι μεταλλάξεις της δημόσιας εκπαίδευσης (απολύσεις και κινητικότητα). Μαζί μ’ αυτό, τα τελευταία χρόνια, ο τρόπος που διαχειρίζεται το υπουργείο τις υπηρεσιακές μεταβολές του προσωπικού αγγίζει τα όρια του σαδισμού: ελάχιστες μεταθέσεις (και φέτος στη Δευτεροβάθμια το ποσοστό ικανοποίησης ήταν μονοψήφιο), μειωμένες αποσπάσεις και αντί γι’ αυτό προσλήψεις αναπληρωτών μέσω ΕΣΠΑ για να «αντιμετωπιστεί» το πρόβλημα της ανεργίας των νέων.

Κενά

Η ίδια η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας παραδέχεται ότι αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 22.500 κενά στην Πρωτοβάθμια και τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση. Κενά που αυξάνονται με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, όταν προκύπτουν οι άδειες κύησης, λοχείας, αναρρωτικές κ.λπ. Με ποιον μαγικό τρόπο αντιμετωπίζει το υπουργείο διαχρονικά, μέσα στα χρόνια της κρίσης, το βασικό αυτό ποσοτικό αλλά εντέλει ποιοτικό πρόβλημα; Αφού έκλεισε και συγχώνευσε περίπου 2.000 σχολεία στην α’ φάση των συγχωνεύσεων, αφού αύξησε τον αριθμό των μαθητών ανά τμήμα, αφού αύξησε το ωράριο των εκπαιδευτικών κατά 2 ώρες, αφού συνεχίζει να κάνει κοπτοραπτική στα προγράμματα σπουδών

και αφού, τέλος, προσπάθησε να εφαρμόσει την κινητικότητα του προσωπικού με παράλογο τρόπο, παρ’ όλα αυτά η πραγματικότητα επιμένει να είναι πολύ πεισματάρικη. Είναι η πρώτη φορά που η αναλογία μόνιμου και ελαστικά εργαζόμενου προσωπικού (αναπληρωτές-ωρομίσθιοι) μεταβάλλεται υπέρ του δεύτερου, δείχνοντας με αυτόν τον τρόπο το εργασιακό μοντέλο που αργά και συστηματικά εμπεδώνεται στην εκπαίδευση των αιωνίως ελαστικά εργαζομένων. Το πρόβλημα της ανεργίας των νέων εκπαιδευτικών αποτυπώνεται στον αριθμό των αιτήσεων που έγιναν φέτος: 78.576 διεκδικούν μία θέση ολιγόμηνης διάρκειας μέσω προγραμμάτων ΕΣΠΑ, χωρίς η προϋπηρεσία να προσμετράται στον μόνιμο διορισμό, καθώς οι πίνακες αναπληρωτών και ωρομισθίων έχουν κλειδώσει από το 2011 μαζί με το πάγωμα των διορισμών. Οι «παράλληλες αναθέσεις» μαθημάτων είναι η «νεόκοπη» τακτική που έριξε στο τραπέζι το υπουργείο για την κάλυψη των κενών, ανακαλύπτοντας... ξανά την Αμερική και απαξιώνοντας κι άλλο την κοινή λογική. Είναι κατοχυρωμένη νομικά και πάγια η δυνατότητα των εκπαιδευτικών να διδάσκουν ως δεύτερη ανάθεση συναφή με την ειδικότητά τους αντικείμενα για συμπλήρωση ωραρίου. Αν το υπουργείο έχει κάτι άλλο στο μυαλό του, αυτό μόνο τραγελαφικές καταστάσεις μπορεί να προκαλέσει στο ήδη καταρρέον σύστημα. Ο ίδιος ο υπουργός διαλύει κάθε αμφιβολία για το τι απεργάζεται, δηλώνοντας ότι μέσα στο χειμώνα θα προχωρήσει στην κατάργηση κι άλλων ειδικοτήτων, κατά το μοντέλο του ξαφνικού θανάτου της Τεχνικής Εκπαίδευσης μάλλον. Εξάλλου, η νομιμοποίηση της εξωτερικής αξιολόγησης, που θα εισφέρει κι αυτή στην αύξηση του αριθμού των απολυμένων, συναντά δυσκολίες. Για φέτος, λοιπόν, αυτή θα λειτουργήσει εθελοντικά, μόνο για όσους είναι πρόθυμοι ή τόσο χρήσιμα ηλίθιοι για την κρεατομηχανή που στήνεται, μέσω της αυταπάτης ότι τάχα θα προαχθούν βαθμολογικά και μισθολογικά, παρά τους άτεγκτους δημοσιονομικούς νόμους που προβλέπουν αυξήσεις όταν η ανεργία θα πέσει κάτω από το 10%! Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει την κυβέρνηση να συνεχίζει να καλλιεργεί την ανθρωποφαγία και το «διαίρει και βασίλευε» ανάμεσα σε παλιούς και νέους εργαζομένους, σε αυξημένων προσόντων και μη. Το υπουργείο, όμως, ασκεί και κοινωνική πολιτική υπέρ των εξαθλιωμένων πτωχοπροδρόμων της εκπαίδευσης, χωρίς χρήματα και

μόνο για λόγους εντυπωσιασμού. Αναμένεται, λοιπόν, αυτή την εβδομάδα η ψήφιση νόμου που θα διπλασιάζει τα μόρια όσων μονίμων και αναπληρωτών επιλέξουν για 2 χρόνια δυσπρόσιτα σχολεία. Μόρια για τις μηδενικές μεταθέσεις και τους ανύπαρκτους διορισμούς προφανώς! Με μισθούς ονομαστικά μειωμένους έως και κατά 40%, χωρίς ουσιαστικά υλικά κίνητρα, ποιος έχει άραγε τη δυνατότητα να υπηρετήσει μακριά από το σπίτι του; Για να διασκεδάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, το υπουργείο κάνει ανέξοδα πολιτική και υπόσχεται στο αβέβαιο μέλλον τη διενέργεια διαγωνισμού ΑΣΕΠ, αλλά μόνο για τις «βασικές» ειδικότητες, αφού επιπλέον καταφέρει να πείσει τον κέρβερο που λέγεται τρόικα.

Οι «ανύπαρκτοι» διαθέσιμοι

Το θέμα, όμως, στο οποίο δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά από τα ΜΜΕ είναι αυτό της διαθεσιμότητας των εκπαιδευτικών της Τεχνικής Εκπαίδευσης. Από τους 1.800 συνολικά που τέθηκαν σε διαθεσιμότητα στις 22/7/13, μόνο 174 τοποθετήθηκαν σε άλλες θέσεις, ενώ σε 85 από αυτούς έχει γίνει διακοπή μισθοδοσίας από τις 22/3/14, χωρίς να έχει εκδοθεί πράξη απόλυσης. Για τους υπόλοιπους 1.540 υπάρχει ακόμα η ομηρία των πινάκων, η υπόσχεση κάποιων επισφαλών θέσεων με άγνωστες και δυσμενείς συνθήκες εργασίας και η αβεβαιότητα των απολύσεων. Είναι τέτοιος ο εμπαιγμός από την πλευρά του υπουργείου, που καλεί αυτούς τους ανθρώπους να κάνουν αίτηση ωρομισθίου στις καταργημένες ειδικότητες προκειμένου να γίνουν οι εξετάσεις του Σεπτεμβρίου και να ολοκληρωθεί

η φοίτηση των τελευταίων μαθητών σε αυτές. Ο στόχος της κατάργησης της μονιμότητας και της αλλαγής των εργασιακών σχέσεων στο Δημόσιο είναι τόσο στρατηγικής σημασίας για το σύστημα, που μπορεί να φαίνεται ότι υποχωρεί ή αναμένει, ανάλογα και με τις αντιδράσεις, προκειμένου να κερδίζει επικοινωνιακά και πολιτικά χρόνο και να αντεπιτίθεται πιο αποτελεσματικά, έχοντας προλειάνει το έδαφος και την κοινή γνώμη, σε επόμενη φάση.

Η μετάλλαξη του δημόσιου σχολείου

Δεν θα μπορούσε να λείψει από το κάδρο, για να ολοκληρωθεί η εικόνα της συνολικής απαξίωσης και κατεδάφισης της δημόσιας εκπαίδευσης, η αναγκαία συντεταγμένη επίθεση των μνημονιακών ΜΜΕ εναντίον των εκπαιδευτικών με τη φτηνή κατηγορία ότι δεν κάνουν το ωράριό τους. Χιλιάδες κενά και εκατοντάδες άχρηστοι εκπαιδευτικοί ταυτόχρονα, που σε ένα καθεστώς αυτοοργάνωσης προφανώς είναι και οι μόνοι υπεύθυνοι για όλα τα στραβά! Ο τέλειος συνδυασμός για να δικαιολογηθούν οι τομές της απορρύθμισης που σχεδιάζονται τα τελευταία χρόνια με έναν και μόνο στόχο: τη λειτουργία της δημόσιας εκπαίδευσης με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, με μετρήσιμους στόχους για το παραγόμενο αποτέλεσμα, προκειμένου να προσελκύονται μαθητές-πελάτες ανάλογα με το εισόδημά τους, με κοινωνική λογοδοσία, διοικητική αποκέντρωση, με κυρίαρχες τις έννοιες της επιχειρηματικότητας, της ανταγωνιστικότητας, και με ευέλικτες μορφές εργασίας. Αυτόν το στόχο εξυπηρετεί και η πρόσφατη δήλωση του Λοβέρδου ότι τα σχολεία πρέπει να μετατραπούν σε ΝΠΔΔ, προ-

κειμένου να μπορούν να προσελκύουν χρηματοδότηση αλλά και να αποκτήσουν αυτονομία στην κατάρτιση του προγράμματος σπουδών. Όταν οι δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση μας κατατάσσουν στον πάτο της Ευρώπης μαζί με τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και τη Λετονία, παρά το success story, τότε ήρθε η ώρα για να πουληθούμε στην αγορά και να δούμε τι πιάνουμε! Ο σώζων εαυτόν σωθήτω δηλαδή. Βρισκόμαστε σε μια νέα ιστορική φάση, όπου ο καπιταλισμός στην Ελλάδα οικοδομεί ένα ακραία ταξικό εκπαιδευτικό σύστημα με οριακή χρηματοδότηση, χωρίς επαρκή αριθμό εκπαιδευτικών, χωρίς υποστηρικτικές δομές για τους οικονομικά και μορφωτικά ασθενέστερους μαθητές, επενδύοντας όλο και περισσότερο στην έννοια της ατομικής ευθύνης. Με στόχο, να πειθαρχήσει ιδεολογικά το ζωντανό κομμάτι που είναι οι εκπαιδευτικοί μέσω της εντατικοποίησης και της ανασφάλειας, αλλά και να κατανείμει τους υπάκουους πια μαθητές μέσω του απέραντου εξεταστικού πλέγματος στις θέσεις εργασίας που μπορεί να εξασφαλίσει στο άμεσο μέλλον. Σχολείο υποταγμένο στα οικονομικά μεγέθη του χρέους και των ελλειμμάτων, με κουρασμένους εκπαιδευτικούς, ανέμπνευστα και στο πόδι προγράμματα σπουδών, χωρίς σχεδιασμό, όραμα και εμπιστοσύνη σε αυτούς που εργάζονται σ’ αυτό, με έμφαση στην κατάρτιση κι όχι στη μόρφωση, είτε θα φυτοζωεί στα όρια ύπαρξής του απλώς, είτε θα καταρρεύσει μέσα από την κοινωνική συμμετοχή και την πολιτική πάλη όσων έχουν συμφέρον να μη μείνουν αποκλεισμένοι από το αγαθό της μόρφωσης.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Συνεχίζεται η επίμονη απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ

Ανυπακοή στην αξιολόγηση Της Κατερίνας Γιαννούλια

ην 4η αναβολή προθεσμιών, για την υλοποίηση της αξιολόγησης στο Δημόσιο, έχει πετύχει μέχρι στιγμής η επίμονη, συλλογική και με όρους πρωτοφανούς μαζικότητας ανυπακοή των δημοσίων υπαλλήλων, με την απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ. Τα δικαστήρια έβγαλαν μόνο τυπικά παράνομη την απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ. Η τροπολογία, που αναγκάστηκε να ψηφίσει η κυβέρνηση του αχαλίνωτου ιδιωτικού κεφαλαίου αυγουστιάτικα, η οποία αναφέρει ότι η αξιολόγηση στο Δημόσιο δεν θα σχετίζεται με αρνητικές μεταβολές στο μισθό και την κινητικότητα-διαθεσιμότητα, αποδεικνύει το ζόρι που δημιουργήθηκε με την απεργία-αποχή. Ωστόσο, ούτε αυτές οι διαβεβαιώσεις, ούτε η προσπάθεια παράκαμψης της αυτοαξιολόγησης (το γραφείο προσωπικού προβλέπεται να συμπληρώνει τα φύλλα που αρνούνται οι υπάλληλοι να παραδώσουν) μπορούν να καθησυχάσουν τους εργαζόμενους, μετά τις εμπειρίες που απέκτησαν από τα μνημόνια και τις αδίστακτες επιθέσεις και κατάφωρες ταξικές αδικίες που αντιμετώπισαν τα τελευταία χρόνια. Το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, με 45 ψήφους υπέρ και 20 παρόντες, αποδέχθηκε την εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής και με απόλυτη πλειοψηφία αποφάσισε την προκήρυξη νέας απεργίας-αποχής από τις 30 Αυγούστου (και, ώσπου να ικανοποιηθούν τα αιτήματα, τουλάχιστον μέχρι την 1η Νοεμβρίου). Με δεδομένο ότι την 1η Σεπτεμβρίου λήγει η προθεσμία επιμερισμού ποσοστών υπαλλήλων που θα «αξιολογηθούν» με συγκεκριμένες βαθμολογίες και στις 15 Σεπτεμβρίου λήγει η προθεσμία αυτοαξιολόγησης, η ΑΔΕΔΥ, με μια πολύ προωθημένη ανακοίνωση και με τις νέες κινητοποιήσεις, καλύπτει την άρνηση συμμετοχής από όλες τις διαδικασίες που σχετίζονται με την αξιολόγηση στο Δημόσιο σε όλα τα επίπεδα αυτής και συγκεκριμένα, αλλά όχι περιοριστικά. Η απόφαση της ΑΔΕΔΥ επεκτείνεται και στο επίπεδο των απολύσεων μέσω του «επανελέγχου» 40.000 συμβάσεων εργασίας και καλύπτει τους υπαλλήλους με απεργία-αποχή από όλες τις διαδικασίες επαναπροσδιορισμού με νέα κριτήρια της μετατροπής των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου με το Ν. 4250/14. Επιπλέον, «ενάντια στις σχεδιαζόμενες νέες αναδιαρθρώσεις του μισθολογίου των Δημοσίων Υπαλλήλων που οδηγούν σε νέες μειώσεις μισθών και στις νέες περικοπές κοινωνικο-ασφαλιστικών δικαιωμάτων και ιατροφαρμακευτικών παροχών», η ΑΔΕΔΥ διευρύνει το διεκδικητικό της πλαίσιο και διεκδικεί: 1. Αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις. 2. Την επαναπρόσληψη όλων των απολυμένων και την κατάργηση

του μηχανισμού διαθεσιμοτήτων και του μηχανισμού κατάργησης δομών, υπηρεσιών και αρμοδιοτήτων του Δημοσίου. 3. Την άμεση πρόσληψη του αναγκαίου, για την ομαλή λειτουργία των Δημοσίων Υπηρεσιών, προσωπικού (π.χ. νοσοκομεία, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, κοινωνικές υπηρεσίες των ΟΤΑ). 4. Την άμεση κατάργηση του περιορισμού προσλήψεων. 5. Την οικονομική στήριξη και χρηματοδότηση των Ασφαλιστικών Ταμείων και άμεση αποκατάσταση της τεράστιας ζημιάς που προκλήθηκε εξαιτίας του «κουρέματος των ομολόγων» (PSI). 6. Την άμεση ανατροπή της πολιτικής υπερφορολόγησης και του άδικου φορολογικού συστήματος, με την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και άλλων ρυθμίσεων, που με προκλητικό τρόπο επεκτείνουν την αφαίμαξη των εισοδημάτων των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων, αφήνοντας συστηματικά στο απυρόβλητο τους μεγαλοεπιχειρηματίες και τις μεγαλοεπιχειρήσεις, τα εφοπλιστικά συμφέροντα, το κεφάλαιο που μόνιμα φοροδιαφεύγει και φοροαποφεύγει. 7. Την υπεράσπιση των δημοσίων-κοινωνικών αγαθών, της δημόσιας περιουσίας. Η κλασική μέθοδος της συλλογικής δράσης μέσα από τα σωματεία, τις συνελεύσεις, τις συζητήσεις των εργαζομένων που πλήττονται, αλλά αντιστέκονται, επιφέρει καθυστερήσεις στα σχέδια κυβέρνησηςδανειστών-εργοδοτών και προσφέρει ευκαιρίες στο εργατικό κίνημα για συγκέντρωση δυνάμεων και συσπείρωση αντιδράσεων για όλα τα αιτήματα που εκκρεμούν. Έτσι, οι κινηματικοί σταθμοί του αμέσως επόμενου διαστήματος, με μαχόμενα τμήματα εργαζομένων, όπως οι καθαρίστριες, οι «διαθέσιμοι» κλπ, καθώς δεν έχουν καταθέσει τα όπλα, δίνουν τη δυνατότητα στην Αριστερά και στους συνδικαλιστές, που δεν ανήκουν στη γραφειοκρατία, να συνεργαστούν και να εργαστούν σκληρά για τη συνένωση των δυνάμεων της εργατικής τάξης και τη μαζική επιστροφή τους στους δρόμους: • Στις 6 Σεπτεμβρίου 2014, 6 μμ, στο συλλαλητήριο στη ΔΕΘ. • 23 Σεπτεμβρίου, ημέρα εκδίκασης της επαναπρόσληψης των καθαριστριών του Υπουργείου Οικονομικών. • 10 Οκτωβρίου 2014, ημέρα εκδίκασης της προσφυγής της ΑΔΕΔΥ στο ΣτΕ. Στο μεταξύ, η πραγματοποίηση απεργιακών-αγωνιστικών μορφών, όπως 24ωρες απεργίες, στάσεις εργασίας, συλλαλητήρια και κάθε άλλη συλλογική μορφή κινητοποίησης που θα θεωρηθεί πρόσφορη για τη διεκδίκηση του συνόλου των αιτημάτων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα θα ενισχύσει την αυτοπεποίθηση και την αγωνιστική αλληλεγγύη, που τόσο έχει ανάγκη ο κόσμος της δουλειάς.

νέα από τους εργατικούς χώρους Επίσχεση εργασίας Επίσχεση εργασίας ξεκίνησαν από τις 19 Αυγούστου οι εργαζόμενοι του πλοίου «LARKS» της εταιρείας Egnatia Seaways που εκτελεί δρομολόγια στη γραμμή Ηγουμενίτσα - Μπάρι, Μπρίντιζι, με απόφαση της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εμπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ). Στους εργαζόμενους οφείλονται αρκετά δεδουλευμένα, ενώ η ΠΕΝΕΝ έχει στο παρελθόν και πρόσφατα καταγγείλει τη μη εφαρμογή από την πλευρά της εταιρείας της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, κάτι που οδηγούσε στη μη σωστή επάνδρωση του πλοίου, καθώς και στην ανασφάλιστη εργασία του πληρώματος, κάτι που ήταν εν γνώσει του υπουργείου Ναυτιλίας, το οποίο δεν είχε και δεν έχει προχωρήσει στη διενέργεια ελέγχου. Για τον ίδιο λόγο η ΠΕΝΕΝ έχει προτείνει στην Πανελλήνια Ναυτική Ομοσπονδία (ΠΝΟ) να υπάρξει συνδικαλιστική παρέμβαση σε όλα τα πλοία της γραμμής που συνδέει την Ιταλία με τα νησιά του Ιονίου και την Ηγουμενίτσα αλλά και σε όλα τα πλοία που πλέουν στη γραμμή της Αδριατικής, ξεκινώντας από τα ανασφάλιστα. Πρόταση που δυστυχώς απορρίφθηκε από την ΠΝΟ.

ΚΤΕΛ Μία ακόμη υπογραφή καταδίκης εργαζομένων στα μνημονιακά πρότυπα υπέγραψε η κυβέρνηση Σαμαρά. Με Προεδρικό Διάταγμα ορίζεται ότι από εδώ και στο εξής δεν θα

υπάρχει καμία προστασία στις θέσεις των εργαζομένων στα ΚΤΕΛ καθώς ισχύει πια καθεστώς απελευθέρωσης των απολύσεων. Στη μνημονιακή Ελλάδα όπου σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ το εργατικό δυναμικό έχει μειωθεί (από 5.063.200 άτομα το 2009 σε 4.813.200 το 2014) και η ανεργία έχει ανέβει στα ύψη («επισήμως» από 477.900 άτομα το 2009 σε 1.309.200 το 2014) οι απολύσεις θα έπρεπε να απαγορεύονται, αλλά οι καπιταλιστές, «μεγαλύτεροι» ή «μικρότεροι», έχουν άλλα σχέδια, τα οποία μόνο το εργατικό κίνημα μπορεί να ανατρέψει.

Αεροδρόμιο Αθηνών Μπροστά σε νέα μείωση των μισθών τους βρίσκονται οι εργαζόμενοι στο Διεθνές Αεροδρόμιο Αθηνών Ελ. Βενιζέλος, όπως καταγγέλλει το Συνδικάτο Εργαζομένων του Αεροδρομίου (ΣΕΕ-ΔΑΑ) σε επιστολή του προς τον ΟΑΣΑ και το υπουργείο Μεταφορών. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν το σχεδιασμό του ΟΑΣΑ να προχωρήσει σε έκδοση ειδικής κάρτας που θα περιλαμβάνει τις γραμμές express που καταλήγουν στο αεροδρόμιο και της οποίας η τιμή θα ανέρχεται στο ποσό των 70 ευρώ. Είκοσι πέντε ευρώ πιο ακριβά δηλαδή από την κάρτα απεριορίστων μηνιαίων διαδρομών που πλήρωναν ως τώρα οι εργαζόμενοι. Με βάση την καταστρατήγηση των συμβάσεων εργασίας από τη μεγάλη πλειονότητα των εταιρειών που δραστηριοποιούνται στο αεροδρόμιο, με τις μειώσεις μι-

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

σθών και τη μεταφορά μεγάλου τμήματος των εργαζομένων εκεί σε καθεστώς ημιαπασχόλησης (4ωρα και 6ωρα), τότε οι 20.000 περίπου εργαζόμενοι στο αεροδρόμιο που στη μεγάλη τους πλειονότητα χρησιμοποιούν αυτές τις λεωφορειογραμμές θα υποστούν εντέχνως νέες μειώσεις μισθών.

Απολύσεις και περικοπές Η κυβέρνηση πέρυσι και φέτος πανηγυρίζει για την άνοδο του αριθμού των τουριστών που επισκέπτονται την Ελλάδα. Το 2013 είχαμε συνολικά 17.920.000 αφίξεις και φέτος η εκτίμηση είναι ότι θα φτάσουν τα 19 εκατομμύρια. Σύμφωνα με έρευνα από την ιταλική εταιρεία Coldiretti, που βασίστηκε σε στοιχεία της Eurostat του 2013, η Ελλάδα εμφανίζεται 12% κάτω από τον μέσο όρο του κόστους στην Ευρώπη. Κάτι που σημαίνει ότι η άνοδος στις αφίξεις των τουριστών για την οποία πανηγυρίζει η κυβέρνηση προέρχεται από τις μειώσεις στις τιμές διαμονής και εστίασης. Φυσικά οι μεγαλοξενοδόχοι δεν τρελάθηκαν ξαφνικά και αποφάσισαν να χάσουν από την τσέπη τους. Τα βγάλανε τα κέρδη και με το παραπάνω. Με απολύσεις και περικοπές μισθών. Από τους 885.000 εργαζομένους στον τουρισμό το 2006 και τους 799.000 που ήταν το 2009, όταν ξεκίνησε η κρίση, το 2013 ο αριθμός των απασχολούμενων έπεσε στις 657.000. Ενώ οι μισθοί των εργαζομένων ήταν το 2013 48% χαμηλότεροι από το 2009.

ΔΕΘ: Συλλαλητήριο οργής ενάντια στην εξαθλίωση Η συνεχής κινητοποίηση των δημοσίων υπαλλήλων ενάντια στην ψευτοαξιολόγηση, η εξαθλίωση των εργαζομένων όπως εκφράστηκε από τις κινητοποιήσεις στην COSCO, από τις κινητοποιήσεις των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών και του Δρομοκαΐτειου, το κλείσιμο των ψυχιατρικών νοσοκομείων και η συνεχής υποβάθμιση της δημόσιας παιδείας, η παρατεταμένη ανεργία που αγγίζει ή και ξεπερνάει τα 2 εκατομμύρια κόσμο αν συνυπολογίσουμε και την ανασφάλιστη εργασία, το 30% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα που δουλεύει απλήρωτο ή με μεγάλες καθυστερήσεις στη μισθοδοσία, οι περικοπές στις συντάξεις, η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων και της συνδικαλιστικής δράσης, έχουν συσσωρεύσει σε όλο τον κόσμο μια οργή, που πρέπει να εκφραστεί στο συλλαλητήριο στα εγκαίνια της ΔΕΘ, το Σάββατο 6 Σεπτέμβρη.

ματα των εργαζομένων. Την Παρασκευή 5/9/2014 η ΑΔΕΔΥ προγραμματίζει ευρεία σύσκεψη εργαζομένων και συνδικαλιστικών στελεχών στις 7 μ.μ. στην ΕΔΟΘ από πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια σωματεία, στην οποία θα τεθεί ο προγραμματισμός δράσης της επόμενης περιόδου και θα αποτιμηθούν οι κινητοποιήσεις της τελευταίας περιόδου ενάντια στην αξιολόγηση. Οι παρατάξεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς στις οποίες συμμετέχει η ΜΕΤΑ (Μαχητική Ταξική Εργατοϋπαλληλική Ανατροπή) θα πραγματοποιήσουν περιοδείες και συγκεντρώσεις σε χώρους δουλειάς σε όλη την Ελλάδα, που θα καλούν στη διαδήλωση (στις 6.30 μ.μ. στο άγαλμα Βενιζέλου στην Αριστοτέλους). Η ΓΣΕΕ προγραμματίζει να παρουσιάσει σε συνέντευξη Τύπου την Πέμπτη 4/9/2014 μέρος της έκθεσης του ΙΝΕ για την οικονομία, που σχετίζεται με τις μειώσεις στα εισοδή-

Το ΜΕΤΑ πραγματοποιεί την Πέμπτη 4/9 εκδήλωση-συζήτηση για την επίθεση της κυβέρνησης στα δικαιώματα των εργαζομένων και την ανάγκη παρέμβασης του εργατικού κινήματος. Την Παρασκευή 5/9 θα δοθεί συνέντευξη Τύπου του ΜΕΤΑ, σε αίθουσα της ΕΔΟΘ, ενώ το Σάββατο 6/9 το πρωί στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί πανελλαδική σύσκεψη συνδικαλιστικών στελεχών του ΜΕΤΑ, όπου θα συζητηθεί η παρέμβασή του στο συνδικαλιστικό κίνημα για την επόμενη περίοδο.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Οι προγραμματικοί «κόμποι» που έχει να λύσει του κράτους, με μαζικά προγράμματα δημόσιων επενδύσεων. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υποχρεωθεί να κάνει τις απαραίτητες μαζικές προσλήψεις σε δημόσια σχολεία, νοσοκομεία, δήμους, ταμεία κ.λπ., ενώ θα χρειαστεί να αναθερμάνει τα δημόσια έργα, την έρευνα κ.ο.κ. Κάθε σκέψη για αξιοποίηση της σοσιαλδημοκρατικής παράδοσης στο θέμα της ανεργίας (π.χ. με προγράμματα εκ περιτροπής προσωρινής απασχόλησης) θα πρέπει να απορριφθεί ως κοινωνικά άδικη αλλά και ανέφικτη.

Του Σωτήρη Μάρταλη

κρίση της ΝΔ του Σαμαρά κάνει την πλειοψηφία των πολιτικών αναλυτών να θεωρεί ως δεδομένη την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ –αλλά και όλη η Αριστερά στην Ελλάδα– βρίσκεται μπροστά στο κρίσιμο σταυροδρόμι του σκληρού ερωτήματος: τι πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο θα έχει η ανατροπή που σηματοδοτεί η συγκρότηση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς; Οι καθεστωτικές δυνάμεις δεν παρακολουθούν παθητικά αυτήν την πορεία. Αντίθετα επεμβαίνουν δυναμικά: επιχειρούν –κυρίως μέσω των ΜΜΕ– να αποκλείσουν ή να απομακρύνουν το ενδεχόμενο πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρούν να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε ένα δίχτυ «συμμαχιών» που θα τον ξεδοντιάζει πολιτικά σε κεντροαριστερή κατεύθυνση, επιχειρούν –ταυτόχρονα– να πιέζουν δυνάμεις στο εσωτερικό του, συνιστώντας μια «ρεαλιστική» προγραμματική προσαρμογή στα δεδομένα που θέτουν οι ντόπιες επιχειρήσεις και οι δανειστές.

Αντιστροφή Η μακρά περίοδος κυριαρχίας του νεοφιλελευθερισμού έχει δημιουργήσει μιαν «αφήγηση» που παρουσιάζεται ως μονόδρομος, ως κοινή λογική, έξω από την οποία υπάρχει μόνον η «περιπέτεια» με σχεδόν σίγουρα τα καταστροφικά αποτελέσματα. Η «αφήγηση» αυτή συνιστά την υποταγή όλων των αποφάσεων της κοινωνίας στο συμφέρον των επιχειρήσεων. Των επιχειρήσεων που –όταν αναπτυχθούν– θα αυξήσουν την απασχόληση, που –όταν απογειώσουν την κερδοφορία τους– θα αυξήσουν τους μισθούς, των επιχειρήσεων που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά μιας «αγοράς» που σήμερα μεν κατεδαφίζει το κοινωνικό κράτος, αλλά –αύριο– θα το αντικαταστήσει με ένα καλύτερο: στηριγμένο στην ιδιωτικοποίηση και την εξατομικοποίηση που είναι, τάχα, το αντίδοτο στις πελατειακές σχέσεις και τη διαφθορά του «κρατισμού» που εγκατέστησαν οι κοινωνικοί αγώνες του ’60 και του ’70. Τα αποτελέσματα αυτής της λογικής τα είδαμε με την κρίση που ξέσπασε το 2008, τα βιώνουμε σήμερα με τη μνημονιακή βαρβαρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί ότι θα καταργήσει τα μνημόνια και σκοπεύει να τηρήσει την υπόσχεσή του. Όμως, με τι θα αντικαταστήσει το μνημονιακό πρόγραμμα; Πολλοί φίλοι και σύντροφοι, ζυγίζοντας τη φρίκη της κοινωνικής κρίσης, δίνουν την έμφαση στην «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης». Τα μέτρα που εννοούν είναι σοβαρά, είναι σήμερα απαραίτητα, αλλά δεν είναι αρκετά. Εδώ αξίζει να υπενθυμί-

Το ζήτημα των πόρων για τη χρηματοδότηση αυτής της κοινωνικά αναγκαίας παρέμβασης θα πρέπει να απαντηθεί με σαφήνεια. Και, όπως πάντα, τα χρήματα θα πρέπει να αναζητηθούν εκεί που βρίσκονται τα χρήματα.

Φορολογία Μια από τις πιο βάρβαρες πτυχές της μνημονιακής πολιτικής είναι η φοροεπιδρομή ενάντια στους εργαζόμενους, στους συνταξιούχους, στις λαϊκές μάζες. σουμε ότι η αναφορά στο «δίχτυ προστασίας των αδυνάμων» ήταν μια σοσιαλδημοκρατική ιδέα της πρώιμης εποχής της νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης των σοσιαλδημοκρατών (στα συνδικάτα πρωτοεμφανίστηκε την εποχή του Χρ. Πρωτόπαπα). Προέβλεπε την ανοχή στην εξασθένηση των εργατικών δικαιωμάτων και –τάχα σε αντίτιμο– τη θεσμοθέτηση του «διχτυού προστασίας» όσων συναδέλφων μας ξεπέφτουν στην ανέχεια και την εξαθλίωση. Προοδευτικά, τα συγκεκριμένα μέτρα και σ’ αυτό το «δίχτυ» αποδείχθηκε ότι επέφεραν κυρίως την ενίσχυση επιχειρήσεων και όχι των αδυνάμων («εναλλακτικές πολιτικής απασχόλησης»). Έτσι για την Αριστερά ο στόχος πρέπει να τεθεί ψηλότερα: στην αντιστροφή της νεοφιλελεύθερης κατρακύλας προς την κοινωνική έρημο, στην αποκατάσταση της δυνατότητας της κοινωνικής πλειοψηφίας να πάρει αποφάσεις σε βάρος των συμφερόντων των επιχειρήσεων, αποφάσεις για τους μισθούς και τις συντάξεις, αποφάσεις για μια ρεαλιστική γρήγορη «απορρόφηση» των ανέργων, αποφάσεις για τη σωτηρία των δημόσιων σχολείων και νοσοκομείων κ.ο.κ. Στις συνθήκες της μνημονιακής βαρβαρότητας, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το «ελάχιστο πρόγραμμα» για μια κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ένα αντίστροφο μνημόνιο. Μια δέσμη μέτρων που, αυτήν τη φορά, θα ενισχύει αποφασιστικά τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, τους φτωχούς αγρότες και τις λαϊκές δυνάμεις, σε βάρος των ντόπιων καπιταλιστών και των διεθνών δανειστών-συμμάχων τους. Είναι αυτό ρεαλιστικό; Τόσο όσο ήταν για τους αντιπάλους μας η

βίαιη επιβολή των αντικοινωνικών μέτρων μετά το 2010. Αυτό σημαίνει ότι θα είναι δύσκολο, όμως κανείς δεν μας είπε ότι η υπόθεση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα είναι μια εύκολη υπόθεση. Κάποιοι φίλοι και σύντροφοι αναζητούν μια τακτική που θα κερδίζει χρόνο, που θα επιτρέπει σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς να αναμετρηθεί με τα προβλήματα μέσα σε μια μακρά περίοδο, έχοντας αρχικά κάνει έναν «έντιμο συμβιβασμό» με την κυρίαρχη τάξη και τους διεθνείς θεσμούς, έναν «συμβιβασμό» που θα δίνει περιθώρια για μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους προγραμματισμούς. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τέτοια περιθώρια δεν υπάρχουν. Σε κρίσιμους τομείς του «προγράμματος» η οικονομική και κοινωνική κατάσταση είναι τόσο πολωμένη, που ακόμα και οι πρώτες ή προκαταρκτικές αποφάσεις θα είναι διλημματικές. Θα προκαθορίζουν πορεία σύγκρουσης ή υποταγής. Ας δούμε μερικά παραδείγματα.

Χρέος Είναι γνωστό ότι στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για τον «τελικό» χειρισμό του χρέους, που θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε, σχηματικά, στο δίλημμα: διαγραφή ή επαναδιαπραγμάτευση; Η συζήτηση αυτή ασφαλώς θα συνεχιστεί.

δρακόντεια προγράμματα λιτότητας, με πιθανότερο αποτέλεσμα την κατάρρευση ή την ανατροπή. Αν αρνηθεί και προχωρήσει στην αναγκαία μονομερή απόφαση για στάση πληρωμών –με στόχο να διαθέσει τους πόρους αυτούς προς την κοινωνική ανασύνταξη– είναι σαφές ότι θα μπει σε «πολεμικές» σχέσεις με τους δανειστές και τους διεθνείς οργανισμούς. Και ότι για να διατηρήσει τον έλεγχο θα χρειαστεί ενεργοποίηση άλλων πτυχών του προγράμματος, όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο έλεγχος στη «μετακίνηση» κεφαλαίων και τελικά, πιθανότατα, το ίδιο το νόμισμα. Είναι απολύτως σωστή η άποψη ηγετικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ ότι τέτοιες αποφάσεις θα παρθούν μόνο με την έγκριση του λαού (δημοψήφισμα). Όμως τέτοιες αποφάσεις δεν παίρνονται ούτε εύκολα ούτε αυθόρμητα. Προϋποθέτουν σκληρή πολιτική συζήτηση και μάχη και γι’ αυτό είναι αναγκαίο να αρχίσει ο ΣΥΡΙΖΑ από τώρα να παλεύει δημόσια την άποψή του.

Ανεργία Σε μια χώρα με επίσημα καταγεγραμμένη ανεργία κοντά στο 30% του εργατικού δυναμικού, είναι απολύτως αδύνατο να υπερασπίσει κανείς τα εργατικά δικαιώματα.

Όμως το πρώτο που θα βρει μπροστά της η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι η μνημονιακή δέσμευση για την ετήσια καταβολή τόκων και χρεολυσίων προς τους δανειστές της τάξης των 10 δισ. ευρώ ετησίως ως το 2030!

Αν η «απορρόφηση» της ανεργίας αφεθεί στις δυνάμεις της αγοράς και στην αναμενόμενη ανάπτυξη, τότε θα υποχρεωθούμε να ζήσουμε σε αυτήν την αθλιότητα –στην καλύτερη περίπτωση– για 20-30 ακόμα χρόνια. Καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς δεν είναι δυνατόν να επιβιώσει σε τέτοιες συνθήκες.

Αν δεχθεί να εκπληρώσει αυτήν τη δέσμευση, τότε οδηγείται στην ανάγκη για διαδοχικά ετήσια

Στην ιστορία του καπιταλισμού, ανάλογα προβλήματα αντιμετωπίστηκαν, πάντα, με παρέμβαση

Η φοροεπιδρομή ενάντια στα ακίνητα είναι διπλά άδικη. Αφενός γιατί, σε μια χώρα με υψηλό πληθωρισμό επί πολλές δεκαετίες, η αγορά κατοικίας ήταν η μόνη διέξοδος για απλή και σχετικά ασφαλή λαϊκή αποταμίευση. Αφετέρου γιατί η αποταμίευση αυτή έχει γίνει –τουλάχιστον από τους εργαζόμενους– από εισόδημα που έχει ήδη φορολογηθεί. Ο ΕΝΦΙΑ αποτελεί αιχμή της τρίτης φάσης της επίθεσης –μετά τους μισθούς-συντάξεις και μετά την κατεδάφιση του κοινωνικού κράτους– με στόχο τη μαζική μεταφορά πλούτου από το κάτω στο πάνω μέρος της κοινωνίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τιμήσει τη δέσμευσή του για κατάργηση του «χαρατσιού» σε κάθε μορφή του, σε συνδυασμό με την πραγματικά βαριά φορολόγηση της πραγματικά μεγάλης ακίνητης περιουσίας (που συνήθως δεν δηλώνεται από τους καπιταλιστές ούτε ως κατοικία, ούτε ως χωράφι... αλλά ως «επένδυση» κάποιας offshore...). Αντίστοιχο είναι το πρόβλημα με την απογείωση των απολύτως άδικων έμμεσων φόρων (ΦΠΑ) πάνω στα είδη μαζικής λαϊκής κατανάλωσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τιμήσει τη δέσμευσή του για κατάργηση ή δραστική μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα, στο πετρέλαιο θέρμανσης κ.ο.κ. Στη θέση αυτών των άδικων εσόδων, η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να διεκδικήσει το «άγιο δισκοπότηρο», το καλά κρυμμένο μυστικό της ελληνικής οικονομίας: να επιβάλει –επιτέλους!– φορολογία στις επιχειρήσεις και στο κεφάλαιο, να τσακίσει τη μεγάλη φοροδιαφυγή και φοροκλοπή, να διεκδικήσει πραγματικά τις εισφορές προς τα ασφαλιστικά ταμεία. Αυτή η «πηγή» εσόδων, μαζί με τη φορολόγηση της εκκλησιαστικής πε-

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

ο ΣΥΡΙΖΑ ριουσίας και τον δραστικό περιορισμό της απίστευτης δαπάνης των εξοπλισμών, πρέπει να είναι η πρώτη βάση για τη χρηματοδότηση των κοινωνικών αναγκών.

Μισθοί-συντάξεις Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί για την αποκατάσταση των κατώτερων μισθών και συντάξεων στα προ της κρίσης επίπεδα. Είναι, ίσως, η πιο συγκεκριμένη αιχμή των δεσμεύσεών του. Έχει όμως δεσμευτεί και για την αποκατάσταση της ισχύος των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας. Πρόκειται για ακόμα πιο κρίσιμο θέμα, αφού αφορά την εξέλιξη του πραγματικού μισθού για το σύνολο της εργατικής τάξης. Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη πληθαίνουν οι φωνές για αυξήσεις στους μισθούς, μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα οφείλει να δώσει μαχητικά το υπόδειγμα: με ταξική μονομέρεια να στηρίξει την προσπάθεια του εργατικού κινήματος να αποσπάσει από τους εργοδότες ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς. Και αυτό σημαίνει μια σειρά από μέτρα και ιεραρχήσεις που θέλουν προετοιμασία από τώρα. Μια επικίνδυνη παγίδα της μνημονιακής πολιτικής, που μπορεί να στραγγαλίσει την κυβέρνηση της Αριστεράς, είναι η καταλήστευση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων. Οι νόμοι της μνημονιακής εποχής οδηγούν μέσα στα επόμενα 2-3 χρόνια σε συντάξεις της τάξης των 360 ευρώ για όλους τους ασφαλισμένους. Αυτό καμία κυβέρνηση, πολύ περισσότερο μια κυβέρνηση της Αριστεράς, δεν μπορεί να το αντέξει. Η προγραμματική συζήτηση για το ασφαλιστικό οφείλει να έχει ως αφετηρία το ερώτημα πώς είναι δυνατόν –και μάλιστα σχετικά άμεσα– να επανασυγκροτηθούν τα αποθεματικά των ταμείων ώστε να αποφευχθεί η χρεοκοπία τους. Και αυτό δεν μπορεί παρά να γίνει με μέτρα σαν αυτά που έσωσαν τις τράπεζες από τις συνέπειες του PSI. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να τολμήσει να τα επεξεργαστεί και να τα προτείνει δημόσια.

Προοπτική Η περιγραφή αυτών των υποχρεώσεων, που θα έλθουν μαζεμένες και άμεσα ως «καυτές πατάτες» στα χέρια της πιθανής κυβέρνησης της Αριστεράς, παρουσιάζει αδρά το πρόβλημα της πολιτικής προοπτικής. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα της κρίσης δεν θα είναι τελικός σταθμός, δεν θα σηματοδοτεί μια μακρά, αργή και σχετικά σταθερή περίοδο. Θα είναι μεταβατικός σταθμός, όπου θα αρχίζει μια νέα σκληρή πορεία, με ζητούμενο την κλιμάκωση των μαζικών αγώνων και διεκδίκηση τη συνολικότερη κοινωνική απελευθέρωση. Δηλαδή, τη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Όπως, άλλωστε, ορίζει και το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Για την περιπέτεια του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου Του Παναγιώτη Λίλλη

ι είναι ο αντιρατσιστικός νόμος που προωθεί η κυβέρνηση; Είναι μια προσπάθεια τροποποίησης (εκσυγχρονισμού) της αντιρατσιστικής νομοθεσίας του 1979, αλλά και εναρμόνισης με το ευρωπαϊκό δίκαιο. Ταυτόχρονα είναι μια απόπειρα να μπει υπό έλεγχο η εντελώς ανεξέλεγκτη ρατσιστική, συμμορίτικη και κρατική βία, που έχει βλάψει πολύ σοβαρά το διεθνές κύρος της χώρας. Ο παλιός νόμος δεν είχε σχεδόν καμιά εφαρμογή για 35 χρόνια. Συνολικά είχαν υποβληθεί κάπου 60 μηνύσεις και υπήρξε μόνο μία τελεσίδικη καταδίκη το 2008, για άρθρο της εφημερίδας «Ελεύθερος Κόσμος» που έλεγε ότι... ευτυχώς έχουν απομείνει μόνο 1.500 Εβραίοι... στη Θεσσαλονίκη. Ο νόμος του 1979 περιέπεσε σε κατάσταση ανυπαρξίας μετά το 1990. Τότε η χώρα δέχτηκε μαζικά ρεύματα μετανάστευσης, στην αρχή από τις πρώην «σοσιαλιστικές» χώρες και στη συνέχεια από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Την ίδια ώρα η ρατσιστική και φασιστική βία κλιμακώθηκε, οι ιδέες της άκρας Δεξιάς σημείωσαν σοβαρή πρόοδο, ο εθνικισμός για ένα διάστημα (με το Μακεδονικό) σάρωσε την ελληνική κοινωνία... Αλλά το κράτος, αντί να εφαρμόσει το νόμο, τον ακύρωσε με τη ρατσιστική αυθαιρεσία και τη βαρβαρότητα των μηχανισμών του (με τις επιχειρήσεις-σκούπα και τις απελάσεις χιλιάδων ανθρώπων...). Το νέο νομοσχέδιο στοχεύει με έμφαση στην ευθύνη των νομικών προσώπων και ενώσεων προσώπων και ιδιαίτερα στο σκέλος της πράξης και όχι απλώς της υποκίνησης. Με αυτό τον τρόπο βάζει εμπόδια, ως έναν βαθμό, στη χυδαία προπαγάνδα και δράση ρατσιστικών κομμάτων, εντύπων, ακόμη και των ακραίων δεσποτάδων της Εκκλησίας. Το νομοσχέδιο, από την πρώτη στιγμή της υποβολής του, αποτέλεσε ζήτημα οξύτατης πολιτικής διαμάχης. Η περιπέτειά του ξεκίνησε την άνοιξη του 2013, με την ευθύνη του τότε υπουργού Δικαιοσύνης, του Ρουπακιώτη της ΔΗΜΑΡ. Ύστερα από παρέμβαση του περιβόητου πια Μπαλτάκου, συμβούλου του Σαμαρά και συνομιλητή της Χρυσής Αυγής, το νομοσχέδιο πάγωσε και ο Ρουπακιώτης οδηγήθηκε στην παραίτηση. Το Νοέμβρη του 2013 και τον Απρίλη του 2014, το νομοσχέδιο πέρασε από τις σχετικές επιτροπές της Βουλής, με επόμενο σταθμό την κατάθεσή του στην ολομέλεια του Β’ Θερινού Τμήματος. Και ενώ η κυβέρνηση έδειχνε την αποφασιστικότητά της και διακήρυσσε την ενότητά της σ’ αυτή την επιλογή... αμέσως μετά το Δεκαπενταύγουστο ξέσπασε η πρώτη αντίδραση.

Η αντίρρηση της άκρας Δεξιάς Ήταν ένας συνασπισμός από βουλευτές της ΝΔ και ανεξάρτητους της άκρας Δεξιάς, ποντιακές ενώσεις και συλλόγους, υπεραντιδραστικούς δεσποτάδες και κέρβερους ακαδημαϊκούς, που απείλησαν και κατήγγειλαν την κυβέρνηση με τον πιο θορυβώδη τρόπο που μπορούσαν, για να μπλοκάρουν την κατάθεση του νομοσχεδίου. Το πρώτο όπλο μάχης που επέλεξαν ήταν το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων (που έχει αναγνωρίσει όμως μόνο η ελληνική Βουλή το 1994 και κανένας αναγνω-

ρισμένος διεθνής οργανισμός, όπως π.χ. διεθνές δικαστήριο κ.λπ.). Με δεδομένο όμως ότι η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ δεν είχαν και δεν έχουν καμιά αντίρρηση για μια τέτοια τροπολογία, η πρώτη ακροδεξιά επίθεση έπεσε στο κενό. Γιατί αυτό δεν ήταν το επίδικο, αλλά το πρόσχημα. Στην πραγματικότητα, πίσω από το λεγόμενο Ποντιακό ζήτημα κρύβονται οι ισχυροί εθνικιστικοί και μιλιταριστικοί κύκλοι που «κερδοσκοπούν» με κάθε τρόπο (οικονομικό και πολιτικό) πάνω στην όξυνση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού. Και τελευταία το μοίρασμα των ΑΟΖ και οι περιοχές φυσικού αερίου και πετρελαίου στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου έχουν φέρει ξανά στην επιφάνεια τα προβλήματα και τις αντιθέσεις μεταξύ του ελληνικού και του τουρκικού κράτους. Το δεύτερο ζήτημα της ακροδεξιάς επίθεσης προήλθε από τους πιο αντιδραστικούς ιεράρχες της Ορθοδοξίας, που ανέδειξαν την ομοφοβία ως το κρίσιμο σημείο του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου. Ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος έγιναν ο στόχος πολύ σκληρών δηλώσεων και απειλών, που ίσως θα θυμούνται για πολλά χρόνια. Πίσω όμως απ’ αυτή την επίθεση κρυβόταν και κρύβεται η διαμάχη για το σύμφωνο συμβίωσης. Η «λαθρομετανάστευση», το τζαμί στο Βοτανικό και το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο ήταν η αρμοδιότητα των κέρβερων ακαδημαϊκών. Για το υπόμνημα των λεγόμενων 40 ακαδημαϊκών, το νομοσχέδιο και το τζαμί υπάγονται στο ίδιο σατανικό σχέδιο των διεθνών νεοταξικών κύκλων που θέλουν την εξαφάνιση του ελληνικού έθνους μέσα από τον μαζικό και παράνομο εποικισμό της Ελλάδας από τα στίφη των λαθρομεταναστών κ.λπ. κ.λπ. Και επειδή είναι παράνομοι, δεν έχουν κανένα δικαίωμα, όχι μόνο πολιτικό αλλά και στοιχειώδες ανθρώπινο. Περισσότερο από τον ανορθολογισμό, υποτίθεται επιστημόνων, τρομάζει η ωμότη-

τα του συμπεράσματος. Μετανάστες χωρίς δικαιώματα σημαίνει μετανάστες ως άφθονη και φτηνή εργατική δύναμη. Ο εθνικισμός και ο ρατσισμός δεν είναι πλέον αφηρημένες ιδεολογίες, αλλά εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο, χωρίς να υπάρχει η παραμικρή πρόθεση από τους εμπνευστές του, αγγίζει τον σκληρό πυρήνα της κυρίαρχης ιδεολογίας στη χώρα και μπορεί να προκαλέσει βαθύ ρήγμα μεταξύ της κυβέρνησης και των πιο αντιδραστικών κοινωνικών στηριγμάτων της. Πόσο μακριά όμως μπορεί να προχωρήσει η κυβέρνηση με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο; Αργά ή γρήγορα θα το μάθουμε, αλλά η Αριστερά δεν πρέπει με τίποτα να αφήσει την πρωτοβουλία στα χέρια αυτής της κυβέρνησης.

Η απάντηση της Αριστεράς Μετά τη φυγομαχία του ΚΚΕ, που δήλωσε την άρνησή του στο αντιρατσιστικό νομοσχέδιο με το επιχείρημα ότι είναι κομμάτι ενός σχεδίου της ΕΕ για την ποινικοποίηση και την καταστολή της δράσης των λαϊκών στρωμάτων... και αποχώρησε, το βάρος της αντιπαράθεσης στην κυβέρνηση έπεσε στο ΣΥΡΙΖΑ. Οι τροπολογίες (σύμφωνο συμβίωσης, παράταση παραμονής θυμάτων ρατσιστικής βίας, ευθύνη δημοσίων προσώπων) που κατέβασε ο ΣΥΡΙΖΑ δίνουν μια δημοκρατική τροπή στην αντιπαράθεση. Δεν χρειάζονται όμως αυταπάτες. Η μάχη στη Βουλή θα είναι μόνο η μία από τις πολλές που θα έχουμε να δώσουμε, γιατί ο πόλεμος θα είναι παρατεταμένος και δύσκολος. Και σ’ αυτό τον πόλεμο η Αριστερά μπορεί να πάει μόνο ως ανεξάρτητη πολιτική δύναμη, με το δικό της πρόγραμμα, γιατί το ζήτημα του ρατσισμού και των μεταναστών δεν είναι ζήτημα ψήφων, αλλά πλέον ζήτημα φυσιογνωμίας για την Αριστερά και το εργατικό κίνημα.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Η εξέγερση στο Φέργκιουσον φέρνει στο φως τη φ

Πίσω από τη «μεταφυλετ «Χέρια ψηλά - Μην πυροβολείτε»

ιστορία του Φέργκιουσον δεν είναι μόνο ιστορία ρατσισμού και ακραίας καταστολής. Ο μικρός δήμος έγινε επίσης το σημείο της πιο μακροχρόνιας εξέγερσης ενάντια στην αστυνομική βία εδώ και τουλάχιστον 2 δεκαετίες στις ΗΠΑ. Καθημερινά στη διάρκεια της ημέρας πλήθη συγκεντρώνονταν μπροστά στο βενζινάδικο QuickTrip (δέχθηκε επίθεση την πρώτη μέρα, όταν κυκλοφόρησε πως από κει έγινε το τηλεφώνημα στην αστυνομία και κατόπιν έγινε «σημείο συνάντησης») αλλά και μπροστά στο αστυνομικό τμήμα, στην εισαγγελία της Κομητείας του Σεντ Λούις κ.α. Ανταποκριτές του Socialistworker.org περιέγραψαν την εικόνα ως εξής: «Σε κάθε κατεύθυνση βρίσκονται μάζες ανθρώπων με τα χέρια τους υψωμένα στον αέρα: “Χέρια ψηλά, μην πυροβολήσετε!”. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν πώς ο Μάικ είχε τα χέρια του πάνω από το κεφάλι του και παρακαλούσε για τη ζωή του καθώς ο αστυνομικός τον πυροβόλησε». Η αυθόρμητη κραυγή μιας γυναίκας «Ο γιος μου είναι ο επόμενος;» στη θέα των αστυνομικών να πλησιάζουν τους συγκεντρωμένους έγινε σύντομα σύνθημα των γυναικών στις συγκεντρώσεις. Τα ΜΜΕ, όπως πάντα, εστίασαν στα «επεισόδια». Η αλήθεια είναι πως από τη μέρα της δολοφονίας κι έπειτα, η μοναδική βραδιά που κύλησε ομαλά ήταν η 14η Αυγούστου. Ήταν η μοναδική βραδιά που δεν εμφανίστηκε η αστυνομία... Ένας νεαρός διαδηλωτής δήλωσε στο Socialistworker: «Είναι πάντα ειρηνικά τα πράγματα μέχρι που εμφανίζονται οι μπάτσοι. Μας είδες εκεί πίσω –μαγειρεύουμε, ο κόσμος περνά καλά, συζητά μεταξύ του, χτίζουμε τους δεσμούς στην κοινότητά μας. Είναι η αστυνομία. Αυτοί προκαλούν τη βία». Αν σκεφτεί κανείς όσα υπέφερε η μαύρη κοινότητα για χρόνια, την οργή της δολοφονίας, την προκλητική παρουσία της αστυνομίας στον τόπο του εγκλήματος που διέπραξε και τη δεύτερη δολοφονία μαύρου μέσα σε λίγες μέρες λίγα μίλια μακριά από το Φέργκιουσον, η αυτοσυγκράτηση των διαδηλωτών φέρνει στο μυαλό τα λόγια του CLR James για τη «βίαιη» εξέγερση των μαύρων σκλάβων της Αϊτής: «Όταν η ιστορία γραφτεί όπως θα όφειλε να γραφτεί, δεν θα προκαλεί πια εντύπωση η αγριότητα των μαζών, αλλά η μετριοπάθεια και η μακρά τους υπομονή». Και βέβαια το κίνημα στο Φέργκιουσον είναι πολύ περισσότερα από τις συγκρούσεις των νεαρών με την αστυνομία. Οργανώσεις κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων που έσπευσαν για να ελέγχουν την αστυνομία, οργανώσεις και συλλογικότητες μαύρων, κινήματα κατά της αστυνομικής βίας έχουν ενωθεί και κάνουν δουλειά στους δρόμους του μικρού δήμου. Αλληλεγγύη έχουν εκφράσει 18 μουσουλμανικές τοπικές κοινότητες, όπως και δεκάδες οργανώσεις Παλαιστινίων (ενώ η Επιτροπή Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη του Σεντ Λούις συμμετέχει ενεργά στο κίνημα). Ο 20χρονος Τζέι, γείτονας του Μάικ, περιγράφει πώς η τρίχρονη κόρη του βλέποντας τον Μάικ ξαπλωμένο ήξερε αμέσως και τι είχε συμβεί και ποιος το έκανε...

Οργανώνονται πρωτότυπες δράσεις, όπως η απόφαση όταν ξανανοίξουν τα σχολεία οι γονείς να συνοδεύουν τα παιδιά ως το προαύλιο «γιατί μόνα στους δρόμους κινδυνεύουν από την αστυνομία». Τα μέλη του κινήματος Νέοι Μαύροι Πάνθηρες έχουν παίξει καθοριστικό ρόλο στη διευθέτηση της κυκλοφορίας, αλλά κυρίως στο να βοηθούν και να ηρεμούν διαδηλωτές που έχουν πιει ή έχουν εξοργιστεί. Και κατά γενική ομολογία, κάνουν πολύ καλύτερη δουλειά από τους «αστακούς» της αστυνομίας του Μιζούρι ή την Εθνοφρουρά. Μια άλλη εντυπωσιακή πτυχή του κινήματος είναι η αλληλεγγύη. Εργαζόμενοι από φαστ φουντ φέρνουν άφθονα τρόφιμα και τα διανέμουν στους συγκεντρωμένους στο QuickTrip, προτού μπουν στη διαδήλωση με τις στολές τους. Αντιπροσωπείες του κινήματος «Fight for 15» που οργανώνεται στα φαστφουντάδικα εδώ και ενάμιση χρόνο επίσης έχουν πάει στο Φέργκιουσον από μια σειρά πόλεις. Είναι ένα μικρό δείγμα της αναγκαίας συνάντησης του εργατικού με τα κοινωνικά κινήματα. Όχι τυχαία, είναι αυτοί οι χαμηλόμισθοι εργάτες, που σε μεγάλο βαθμό είναι μαύροι και ισπανόφωνοι –ή λευκοί συνάδελφοί τους– και που έχουν εμπλακεί στην προσπάθεια να στήσουν σωματεία, οι πρώτοι που αντέδρασαν σε όσα έγιναν και συμμερίστηκαν την οργή του Φέργκιουσον. Σε πείσμα της καταστολής και όλων των επικριτών τους, οι κάτοικοι του Φέργκιουσον συνέχισαν να αντιστέκονται. Και χωρίς αυτήν τους την αντίσταση, είναι αμφίβολο αν θα διέταζε ο Ομπάμα επανεξέταση του στρατιωτικού εξοπλισμού της αστυνομίας. Είναι αμφίβολο αν θα αποπέμπονταν δύο μπάτσοι από την αστυνομία της κομητείας του Σεντ Λούις για ρατσιστική συμπεριφορά. Είναι αμφίβολο αν θα υποχρεωνόταν ο κυβερνήτης του Μιζούρι να αποσύρει σύντομα την Εθνοφρουρά. Κυρίως, ο αγώνας του Φέργκιουσον προκάλεσε αίσθηση σε όλες τις ΗΠΑ. Η «Μέρα Οργής» στις 21 Αυγούστου έζησε διαδηλώσεις σε 37 πόλεις. Πολλές από αυτές ήταν διαδηλώσεις αλληλεγγύης με το Φέργκιουσον. Αλλά πολλές είχαν να παλέψουν και για τους δικούς τους νεκρούς. Υπήρξαν αρκετές δολοφονίες μαύρων από αστυνομικούς τον τελευταίο μήνα (όπως ο Τζον Κρόφορντ που δολοφονήθηκε σε Γουόλμαρτ στο Οχάιο επειδή κρατούσε... παιδικό πιστόλι ή ο Έρικ Γκάρνερ που στραγγαλίστηκε από αστυνομικούς σε πεζοδρόμιο στη Νέα Υόρκη, ο Έζελ Φορντ που σκοτώθηκε στο Λος Άντζελες ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο χωρίς να αντιστέκεται κ.ο.κ.), υπήρξαν επίσης παλιότερες υποθέσεις που δεν απονεμήθηκε δικαιοσύνη. Χάρη στην εξέγερση στο Φέργκιουσον, όλες αυτές οι δολοφονίες τελικά δεν πέρασαν σιωπηλά... Σε όλες τις ΗΠΑ, το «No Justice No Peace» ακούγεται στους δρόμους πολλών πόλεων...

–Μπαμπάκα, μπουμπούνισαν τον Μάικ; –Ναι. –Δεν μ’ αρέσει η αστυνομία. –Ούτε εμένα.

Του Πάνου Πέτρου

α γεγονότα στο Φέργκιουσον έφεραν στην επιφάνεια το άσχημο πρόσωπο του πιο ισχυρού κι ανεπτυγμένου καπιταλισμού στον πλανήτη, που αρέσκεται να προβάλλει τον εαυτό του ως την «καλύτερη δημοκρατία στον κόσμο». Η πολυήμερη εξέγερση της τοπικής κοινωνίας προφανώς και ξέσπασε από την οργή για τη δολοφονία του 18χρονου Μάικλ Μπράουν και απαιτεί την τιμωρία του δολοφόνου. Αλλά ήταν μια οργή που συσσωρευόταν για χρόνια στον προαστιακό δήμο του Σεντ Λούις. Το Φέργκιουσον είναι ένας δήμος στον οποίο οι φτωχοί διπλασιάστηκαν ανάμεσα στο 2000 και το 2012. Ένας στους τέσσερις ζει κάτω από το ομοσπονδιακό όριο της φτώχειας.

Ρατσισμός Ταυτόχρονα, το Φέργκιουσον είναι ένας δήμος όπου οι μαύροι αποτελούν το 67% του πληθυσμού, αλλά 5 στους 6 δημοτικούς συμβούλους και οι 50 από τους 53 αστυνομικούς είναι λευκοί. Αυτός ο συνδυασμός φτώχειας και ρατσισμού είναι έντονος για ιστορικούς λόγους στην κομητεία του Σεντ Λούις και γενικότερα στην πολιτεία του Μιζούρι. Ωστόσο, δεν είναι παρά μικρογραφίες του αμερικανικού καπιταλισμού. Οι ταξικές ανισότητες αυξάνονται ασταμάτητα εδώ και δεκαετίες στις ΗΠΑ, η κρίση επιδείνωσε δραματικά την κατάσταση των εργαζομένων και των φτωχών, ενώ η ανάπτυξη των τελευταίων χρόνων χαρακτηρίζεται ορθά «άνεργη» και «χαμηλόμισθη». Ο συστημικός ρατσισμός, που αξιοποιείται για να στηρίξει το σύστημα της εκμετάλλευσης, επίσης δεν είναι τοπικό πρόβλημα, του «καθυστερημένου Νότου», αλλά χαρακτηριστικό του αμερικανικού καπιταλισμού. Σύμφωνα με έρευνα του Malcolm X Grassroots Movement (Κίνημα Βάσης Μάλκολμ Χ), το 2012, 313 Αφροαμερικανοί δολοφονήθηκαν από αστυνομικούς, σεκιου-

ριτάδες ή «αυτόκλητους υπερασπιστές της τάξης». Αυτό σημαίνει ένας δολοφονημένος μαύρος κάθε 28 ώρες. Από τους νεκρούς, ένα 73% ήταν άοπλο και ένα 27% κουβαλούσε μαχαίρι ή όπλο. Μόνο ένα 13% έκανε χρήση του όπλου του «πριν ή αφού έφτασε ο αστυνομικός». Το 88% των 313 δολοφονιών θεωρούνται περιπτώσεις «υπερβολικής βίας» από την πλευρά της αστυνομίας. Οι δολοφονίες είναι αποτέλεσμα μιας συνολικότερης πολιτικής απέναντι στον μαύρο πληθυσμό. Σχεδόν κάθε νεαρός μαύρος στην Αμερική έχει μια ιστορία να πει με την αστυνομία να τον σταματά, να τον ψάχνει, να τον παρενοχλεί, για λόγους που ένας

λευκός έφηβος δεν θα φαν ρούσαν να τον οδηγήσουν α φορούσε την κουκούλα το τη ζώνη του, οδηγούσε ύπο ύποπτα αργά κ.λπ. Ενώ οι μ του πληθυσμού των ΗΠΑ, φυλακισμένων. Αν και πο ναρκωτικά στον ίδιο βαθμό ως 5,5 φορές πιθανότερο να ποινές των μαύρων συνήθω των λευκών (για το ίδιο αδίκ

Ο «νέος Τζιμ Κρόο

Πρόκειται για μια πολιτική π λεμο κατά των ναρκωτικών για τη στρατιωτικοποίηση τ για την προώθηση μιας –σ πολιτικής, στη «μεταφυλετικ στικό σύστημα και η αστυνο όργανα αυτής της πολιτικής ακτιβίστρια δικηγόρος Μισέ στις ΗΠΑ βιβλίο της «Ο νέος στική νομοθεσία που ίσχυε Νότο): Μαζικές φυλακίσεις τοψίας». Σύμφωνα με την Α για τα Πολιτικά Δικαιώματα ανεκτό να στοχοποιούνται γ πλέον παρουσιάζονται ως « τάστασή τους (αν συνυπολο στις στατιστικές) στην πρά στην Αλαμπάμα του 1950. Η τικότητα» φυσικά στοχοποιε και τη νεολαία (βλ. το πρωτ Ανοχή» του πρώην δημάρχο λιάνι), ωστόσο ο βασικός στό θάρχησης-τρομοκράτησης ο μαύρος πληθυσμός.

Κλασικό δείγμα αυτής τ χείριση της δολοφονίας το νομία και τα ΜΜΕ. Σε αυτό τερη δολοφονία του Μάικ μητέρα του σε κατάθλι επιχειρούν να φτιάξο ήταν σε συμμορία κ τη μέρα που εδέησ μοσιότητα το όνομα ανακοίνωσε παράλλη ήταν ύποπτος για λησ νών π

το σχετικό βίντεο (που δεν φαίνεται καθαρά) που έδωσαν να παίζει όλη μέρα κάθε μέρα στα κανάλια. Ενώ ο Ντάρε Γουίλσον (ο δολοφόνος μπ δεν γνώριζε καν για τη λ διευκρίνισε η αστυνομία α έκριναν ότι οι δύο ειδήσεις

Ενώ όλα τα ΜΜΕ, για να νία, ασχολούνταν με το «π

διεθνή •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

φτώχεια, το ρατσισμό και τον αυταρχισμό

η βιτρίνα των τικών» ΗΠΑ

νταζόταν ποτέ ότι θα μποαπέναντι σε έναν μπάτσο: ου φούτερ, τακτοποιούσε οπτα γρήγορα, οδηγούσε μαύροι αποτελούν το 13% , αποτελούν το 40% των ουλάνε ή χρησιμοποιούν ό με τους λευκούς, είναι 3 α συλληφθούν γι’ αυτό. Οι ως είναι μεγαλύτερες από κημα).

ου»

που ξεκίνησε με τον «πόν», που χρησιμοποιήθηκε της αστυνομίας αλλά και στην πράξη– ρατσιστικής κή» Αμερική. Το σωφρονιομία αποτελούν τα βασικά ς, την οποία περιγράφει η έλ Αλεξάντερ στο διάσημο ς Τζιμ Κρόου (σ.σ. η ρατσικάποτε στον αμερικανικό στην εποχή της αχρωμαΑλεξάντερ, μετά το Κίνημα α οι μαύροι δεν είναι πια για το χρώμα τους, οπότε «εγκληματίες», αλλά η καογιστούν οι φυλακισμένοι άξη παραμένει ίδια όπως Η εμμονή με την «εγκλημαεί συνολικά τους φτωχούς τοπόρο δόγμα «Μηδενική ου της Νέας Υόρκης Τζουόχος στην εκστρατεία πειτης κοινωνίας παραμένει

ης πολιτικής ήταν η διαου Μάικλ από την αστυό που ονομάστηκε «δεύκλ» (και που οδήγησε τη ιψη), τα ΜΜΕ άρχισαν να ουν «το προφίλ του» (αν κ.λπ.), ενώ η αστυνομία σε να δώσει στη δηα του δολοφόνου ηλα πως ο Μάικλ στεία (κάτι φτηπούρων...), με

εν πάτσος) ληστεία (όπως αργότερα), οι Αρχές ς έπρεπε να βγουν μαζί.

«εξηγήσουν» τη δολοφοπροφίλ» του... θύματος,

κανείς δεν ασχολήθηκε με το προφανές: το «προφίλ» του θύτη! Αν το έκαναν τα κανάλια (όπως το έκανε η Washington Post, 12 μέρες μετά βέβαια), θα μάθαινε το κοινό πως ο Ντάρεν Γουίλσον ανήκε μέχρι πρότινος σε ένα αστυνομικό σώμα 45 λευκών που περιπολούσε σε μια μικρή φτωχή πόλη με 89% μαύρους κατοίκους το οποίο διαλύθηκε σύσσωμο από τις ίδιες τις Αρχές λόγω των υπερβολικά πολλών περιστατικών ρατσιστικής βίας. Στις ΗΠΑ, η επιβίωση του συστήματος της εκμετάλλευσης και η θωράκιση του κράτους που το προστατεύει αξιοποιούσε ιστορικά την καταπίεση και το ρατσισμό εις βάρος των μαύρων. Αυτό δεν έχει αλλάξει ούτε σήμερα.

Ταξικές ρίζες Οι ταξικές ρίζες του προβλήματος είναι τόσο έντονες που καταπιάστηκε με αυτό το θέμα σε άρθρο του στο περιοδικό «TIME» ο θρύλος του NBA Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Σε ένα συγκλονιστικό άρθρο, που δεν μένει στο Φέργκιουσον, αναφέρεται σε όλες τις ΗΠΑ και καλεί να αντιμετωπίσουμε την κατάσταση «όχι ως άλλη μια πράξη του συστημικού ρατσισμού αλλά και ως κάτι άλλο: ως ταξικό πόλεμο». Ο Τζαμπάρ εύχεται τα 50 εκατομμύρια άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας να ενωθούν σε ένα πανίσχυρο οργανωμένο μπλοκ. Και πράγματι, αυτή είναι η απάντηση. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει να αντιμετωπιστεί ο ρατσισμός που περιγράψαμε παραπάνω. Έγραψε ο αριστερός αθλητικογράφος Ντέιβ Ζίριν «απαντώντας» στην αποστροφή του Τζαμπάρ ότι ο ρατσισμός ή οι αμβλώσεις είναι «αποπροσανατολιστικά»: «Ο Μάικλ Μπράουν δολοφονήθηκε από την αστυνομία γιατί ήταν μαύρος. Αν ήταν λευκός, όσο φτωχός κι αν ήταν, μάλλον δεν θα είχε πεθάνει... Το Φέργκιουσον είναι με πάρα πολλούς τρόπους ταξικό ζήτημα. Αλλά το Φέργκιουσον και ο θάνατος του Μάικλ Μπράουν είναι ζήτημα ρατσισμού. Αν δεν αντιληφθούμε την κεντρικότητα του ρατσισμού και του πώς χρησιμοποιείται για να διχάσει το λαό, τότε η ενότητα των 50 εκατομμυρίων φτωχών που θέλει να δει ο Καρίμ θα μείνει απατηλό όνειρο».

Η αστυνομική κατοχή του Φέργκιουσον

ον Απρίλη του 2014, ο Άρης Χατζηστεφάνου έγραφε για «πρόβα πραξικοπήματος», μελετώντας τα όσα είχε κάνει έναν χρόνο πριν το αμερικανικό κράτος μετά τη βομβιστική επίθεση στη Βοστόνη. Τα όσα συνέβησαν στο Φέργκιουσον ήταν ένα προχώρημα, κάτι σαν τοπικό «πραξικόπημα». Γιατί αν στη Βοστόνη ο «εχθρός» ήταν κάποιοι «ξένοι τρομοκράτες», στο Φέργκιουσον ο «εχθρός» ήταν η τοπική κοινωνία. Από τις πρώτες δύο νύχτες η αστυνομική παρουσία και καταστολή ήταν μεγάλη, με τη διαρκή ρίψη χημικών και τη χρήση πλαστικών σφαιρών ενάντια στους συγκεντρωμένους διαδηλωτές. Ωστόσο, από όταν επιβλήθηκε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, τα όσα έγιναν στους δρόμους του Φέργκιουσον ξεπερνούσαν τη σκληρή καταστολή μιας διαδήλωσης. Ο Mustafa Abdullah, της Αμερικανικής Ένωσης για τις Πολιτικές Ελευθερίες (ACLU), βρέθηκε στο Φέργκιουσον και περιέγραφε πώς στο διάστημα μίας ώρας απειλήθηκε με σύλληψη 5 φορές! Οι αστυνομικοί τού δήλωσαν επανειλημμένα πως δεν μπορεί να στέκεται σε ένα σημείο για πάνω από 5 δευτερόλεπτα! Αυτή ήταν η εικόνα στους δρόμους του Φέργκιουσον κατά την απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Επιθέσεις σε δημοσιογράφους Το συνεργείο του Αλ Τζαζίρα δέχθηκε επίθεση με χημικά. Ρεπόρτερ του CNN δέχτηκε σπρωξιές από αστυνομικούς την ώρα της ζωντανής μετάδοσης. Ένας άλλος ρεπόρτερ δέχτηκε απειλές να σταματήσει να μεταδίδει. Η πιο χαρακτηριστική εικόνα είναι από τη νύχτα της Δευτέρας 18 Αυγούστου: δημοσιογράφοι περικυκλωμένοι-αποκλεισμένοι από τα ΜΑΤ σε ένα πάρκινγκ, με τα χέρια ψηλά, ενώ κάποιοι από τους αστυνομικούς τούς σημαδεύουν με όπλα. Το πιο ανησυχητικό από την καταστολή που είδαμε στο Φέργκιουσον ήταν το πού έχει φτάσει η στρατιωτικοποίηση της αστυνομίας. Δεν είναι τυχαίο ότι από τους πρώτους οι οποίοι αντέδρασαν στο θέαμα της αστυνομίας στο Φέργκιουσον ήταν οι βετεράνοι του Αφγανιστάν, καθώς ανα-

γνώρισαν σοκαρισμένοι τον ίδιο ακριβώς εξοπλισμό με τον οποίον πολεμούσαν τους Ταλιμπάν στα βουνά. Κάποιοι πόσταραν στο Ίντερνετ φωτογραφίες τους δίπλα σε φωτογραφίες αστυνομικών στο Φέργκιουσον, δηλώνοντας μεταξύ σοβαρού και αστείου ότι είχαν ακόμα και ελαφρύτερο εξοπλισμό στο Αφγανιστάν!

Στρατιωτικοποίηση Είναι η κορύφωση μιας μακράς διαδρομής οχύρωσης και θωράκισης του κατασταλτικού μηχανισμού. Στις ίδιες τις ΗΠΑ, οι διάσημες ομάδες SWAT (ένοπλα ειδικά σώματα) αναπτύχθηκαν τις δεκαετίες του ’60 και του ’70 εν μέσω των εξεγέρσεων των μαύρων στα αστικά κέντρα, αλλά χρησιμοποιούνταν μόνο για καταστάσεις υψηλού ρίσκου (πιστολίδι με τους Μαύρους Πάνθηρες, ένοπλες οργανώσεις ή μαφίες). Από όταν ξεκίνησε τη δεκαετία του ’80 ο Πόλεμος Ενάντια στα Ναρκωτικά, οι SWAT άρχισαν να επιχειρούν πιο εκτεταμένα στις γειτονιές. Το επόμενο σημείο καμπής ήταν φυσικά το 2001 και ο Πόλεμος Ενάντια στην Τρομοκρατία, που έδωσε νέα ώθηση στο κατασταλτικό και νομοθετικό οπλοστάσιο του αμερικανικού κράτους. Σήμερα, τα αστυνομικά τμήματα παίρνουν πλέον τον εξοπλισμό τους από το Πεντάγωνο, ιδιαίτερα μετά τους πολέμους σε Ιράκ και Αφγανιστάν. Τα στρατιωτικά τζιπ (Χάμβι) με τους ελεύθερους σκοπευτές πάνω να σημαδεύουν με το λέιζερ περαστικούς ή διαδηλωτές είναι η πιο χαρακτηριστική εικόνα της «νέας αστυνομίας». Και φυσικά, η κλήση της Εθνοφρουράς για πρώτη φορά μετά τη μεγάλη εξέγερση στο Λος Άντζελες το 1992 συμπληρώνει την τρομακτική εικόνα. Η επιλογή στρατιωτικοποίησης της αστυνομίας (διεθνές φαινόμενο, έστω και σε διαφορετικές κλίμακες) είναι μια επιλογή που δεν αφορά μόνο την «αποτελεσματικότητά» της αλλά και την «πολιτική» συγκρότησή της. Όπως λέει γλαφυρά η αναφορά της ACLU, «αν δώσεις στις δυνάμεις επιβολής της τάξης ένα σφυρί, θα αναπτύξουν πολύ πιο έντονα την τάση να ψάξουν για πρόκα να χτυπήσουν».

Ένας ανταποκριτής του CNN σοκαρίστηκε τόσο που είπε τα πράγματα με το όνομά τους στη διάρκεια ζωντανής αναμετάδοσης: «Θέλω να σας το δείξω αυτό... να πάρετε μια ιδέα του τι συμβαίνει. Κανείς εδώ δεν απειλεί τίποτα... Κανένα κατάστημα που βλέπω δεν λεηλατείται. Δεν υπάρχει βία. Τώρα θέλω να δείτε τι συμβαίνει στο Φέργκιουσον του Μιζούρι –μέσα στην Αμερική, εντάξει; Αυτοί είναι ένοπλοι αστυνομικοί, με ημιαυτόματα όπλα, με ρόπαλα, με ασπίδες, πολλοί από αυτούς ντυμένοι για μάχη. Γιατί το κάνουν αυτό; Δεν ξέρω. Γιατί δεν υπάρχει καμία απειλή εδώ πέρα. Καμία που να χρειάζεται τέτοια αντιμετώπιση. Καμία, εντάξει; Ναι υπήρξε βία τις προηγούμενες μέρες, αλλά δεν υπάρχει τίποτα σε αυτόν το δρόμο σήμερα που να δικαιολογεί τέτοια σκηνή βγαλμένη από το Bagram (σ.σ. αμερικανική βάση στο Αφγανιστάν). Οπότε, αν ο κόσμος αναρωτιέται γιατί είναι τόσο εξοργισμένοι οι άνθρωποι στο Φέργκιουσον, αυτός είναι ένας από τους σημαντικούς λόγους».

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

27 Αυγούστου 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Συγκέντρωση αλληλεγγύης στον αγώνα για την ανάκληση των εκδικητικών απολύσεων από το Βazaar του Ιανού. Ο Σύλλογος Υπαλλήλων Βιβλίου Χάρτου Αττικής, στο πλαίσιο του αγώνα για την ανάκληση των εκδικητικών απολύσεων συναδέλφων από το Βazaar του Ιανού, καλεί σε συγκέντρωση αλληλεγγύης την Τετάρτη 27/8 στις 9:45, στην Επιθεώρηση Εργασίας (Πατησίων 37), όπου και έχει οριστεί να γίνει η τριμερής συνάντηση έπειτα από καταγγελία των απολυμένων.

Σε αντιφασιστική συγκέντρωση στην ορκωμοσία των νεοναζί στο Δήμο Θεσσαλονίκης που θα γίνει την Πέμπτη 28/8 στις 9:00, στο δημαρχείο της πόλης, καλούν συλλογικότητες και φορείς της Θεσσαλονίκης. Αντίστοιχες συγκεντρώσεις καλούνται την Παρασκευή 29/8 στην Αθήνα, στις 16:00 στο Αμφιθέατρο του «9.84», και την Κυριακή 31/8, στις 12:00 στο Δημαρχείο Πειραιά (πλατεία Κοραή) κ.α. Ανοιχτή συνέλευση εργαζομένων και αλληλέγγυων της ΕΡΤ3 θα πραγματοποιηθεί την Τρίτη 2/9 στις 19:00 στο κτίριο της τηλεόρασης της ΕΡΤ3 στη Λεωφόρο Στρατού.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Οι εργαζόμενοι της Βιο.Με. και η ανοιχτή πρωτοβουλία αλληλεγγύης στον αγώνα των εργατών της Βιο.Με. (Θεσσαλονίκη) καλούν σε ανοιχτή συνέλευση την Τετάρτη 27/8 στις 18:00 στο χώρο του εργοστασίου, για να συζητήσουν και να αντιμετωπίσουν δυσκολίες που έχουν δημιουργηθεί το τελευταίο διάστημα και να βγουν αποφάσεις για το πώς θα λειτουργήσουν από εδώ και πέρα.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι. Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ • •ΚΡΗΤΗ: 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 •ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Κερατσίνι 6975847329 Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Σαλαμίνα 6973376378 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Μελίσσια-Πεντέλη Λαυρεωτική 6939014803 6974972217 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη Βριλήσσια 6948429227 6948o00171 Αγ. Παρασκευή 6974843109 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ Περιστερίου 6984516774 ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Κέντρο 6976579448 Περιστερίου 6932045320 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Περιστερίου 6982164101 Νεάπολης-Συκεών Άγιοι Ανάργυροι 6942552216 6998466952 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Αιγάλεω 6986294964 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) Χαϊδάρι 6945542335 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186 Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488 Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Ασφ/κά Ταμεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr, Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

βιβλιοπαρουσίαση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Νέο βιβλίο από τις εκδόσεις Red Marks: «Το Ενιαίο Μέτωπο. Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς» Οι εκδόσεις Red Marks θα εκδώσουν στις επόμενες εβδομάδες ένα μικρό βιβλίο στηριγμένο στον ογκώδη τόμο (των 1.350 σελίδων!) του συνόλου των πρακτικών και των συζητήσεων του 4ου Συνεδρίου της Κομουνιστικής Διεθνούς (1922) που επιμελήθηκε ο Τζον Ριντέλ. Η έκδοση στα ελληνικά γίνεται σε συνεννόηση με τον ίδιο τον Ριντέλ. Ο Τζον Ριντέλ είναι ιστορικός, καθηγητής πανεπιστημίου και σήμερα ζει στον Καναδά, όπου συμμετέχει δραστήρια στο αντικαπιταλιστικό κίνημα αντίστασης. Από τη δεκαετία του ’60 πήρε μέρος στους αγώνες μέσα από τις γραμμές της μαρξιστικής επαναστατικής Αριστεράς. Ως στέλεχος του τροτσκιστικού Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος στις ΗΠΑ (SWP, ΗΠΑ) είχε την ευθύνη για την έκδοση από το Pathfinder Press των ντοκουμέντων και συζητήσεων μέσα στο κομουνιστικό κίνημα από το 1907 ως το 1923, στους έξι τόμους με το γενικό τίτλο: «Η Κομουνιστική Διεθνής στον καιρό του Λένιν». Το βιβλίο του για το 4ο Συνέδριο της Κομιντέρν εκδόθηκε το 2012 από το Haymarket Books, στο Σικάγο. Ο Ριντέλ συνεργάζεται σήμερα με την εφημερίδα «Socialist Worker» που εκδίδει στις ΗΠΑ η Διεθνιστική Σοσιαλιστική Οργάνωση (ISO, ΗΠΑ) και είναι συχνά ομιλητής στα συνέδρια και στις εκδηλώσεις της ISO. Τη μετάφραση των κειμένων στα ελληνικά έκανε ο Βασίλης Μορέλας.

Το Ενιαίο Μέτωπο, η κυβέρνηση της Αριστεράς και η κομουνιστική παράδοση Του Αντώνη Νταβανέλλου

Πέτρος Παπακωνσταντίνου προλογίζοντας ένα πρόσφατο βιβλίο του Βασίλη Λιόση (Τα κοινωνικοπολιτικά μέτωπα στην Τρίτη Κομουνιστική Διεθνή, εκδόσεις ΚΨΜ 2014) αναφέρεται σε «μια αξιοπρόσεκτη άνοδο του ενδιαφέροντος για ιστορικά θέματα, τα οποία όχι σπάνια τροφοδοτούν παθιασμένες πολιτικές συζητήσεις». Ερμηνεύει μάλιστα αυτήν τη στροφή του ενδιαφέροντος προς το ιστορικό παρελθόν μέσω του «κεντρίσματος» από «τα δυσεπίλυτα ερωτήματα ενός σκληρού παρόντος». Έτσι είναι. Η κρίση, η καπιταλιστική επίθεση, η κατεδάφιση των εργατικών κατακτήσεων του 20ού αιώνα, η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ –ίσως του πιο ισχυρού, κάποτε, σοσιαλδημοκρατικού κόμματος στην Ευρώπη–, η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στο 30% και η πιθανότητα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, έχουν δημιουργήσει μια απολύτως πρωτότυπη κατάσταση. Τα νερά όπου πλέουμε είναι πράγματι αχαρτογράφητα και οφείλουμε να βρούμε μόνοι μας την πορεία, με βάση «τη συγκεκριμένη ανάλυση, της συγκεκριμένης κατάστασης». Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να πλέουμε χωρίς πυξίδα. Γιατί το εργατικό κίνημα, η κομουνιστική Αριστερά, έχει περάσει ξανά από ανάλογες καταστάσεις. Η συσσωρευμένη εμπειρία του «ιστορικού παρελθόντος» συγκροτεί κριτήρια, πολύτιμα για την επεξεργασία του «σκληρού παρόντος». Πολύ περισσότερο όταν η επεξεργασία αυτής της εμπειρίας έχει ήδη γίνει από τη μεγάλη επαναστατική «γενιά» του κύματος που εξαπέλυσε η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, συγκροτώντας μια πολύτιμη θεωρητική παράδοση.

Η 3η Διεθνής Η Κομουνιστική Διεθνής, στο πρώτο (1919) και στο δεύτερο (1920) συνέδριό της, καταπιάστηκε με τα ζητήματα της ρήξης ανάμεσα στο κομουνιστικό ρεύμα και το ρεύμα του ρεφορμι-

σμού της 2ης Διεθνούς. Καταπιάστηκε με την αναγκαία διάσπαση με τους σοσιαλδημοκράτες, που είχαν προηγουμένως ταυτιστεί με τον πόλεμο, που είχαν πρωτοστατήσει για την ήττα της επανάστασης στη Γερμανία, που είχαν χρεωθεί το αίμα της Ρόζα Λούξεμπουργκ και του Λίμπνεχτ. Τα καθήκοντα αυτά ήταν αυτονόητα, μέσα στις συνθήκες ανόδου του επαναστατικού κύματος που ακολούθησε το 1917. Όμως τι θα έπρεπε να κάνουν τα τμήματα της Διεθνούς, τα νεαρά και σχετικά άπειρα ΚΚ, αν οι συνθήκες αντιστρέφονταν; Αν το επαναστατικό κύμα καμπτόταν, αν ο καπιταλισμός σταθεροποιούνταν και αν η σταθεροποίηση έδινε τη θέση της σε μια καπιταλιστική αντεπίθεση; Γιατί αυτή η στροφή στην αντικειμενική κατάσταση είχε ήδη διαφανεί το 1921, ενώ ήταν πλέον δεδομένη το 1922. Με την απάντηση σε αυτό το αποφασιστικής σημασίας ερώτημα καταπιάστηκε το 3ο Συνέδριο (Ιούνης-Ιούλης 1921) και ολοκλήρωσε το 4ο Συνέδριο της Διεθνούς (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1922). Και το κέντρο της απάντησης ήταν η λογική, η τακτική του Ενιαίου Μετώπου (EM).

Ενιαίο Μέτωπο

Ο Λένιν και ο Τρότσκι, οι «δάσκαλοι» της ρήξης με το ρεφορμισμό στο προηγούμενο διάστημα, είχαν στις νέες συνθήκες την υποχρέωση να «διδάξουν» ότι ήταν αυθεντικό το, πλειοψηφικό στις γραμμές των εργατών, αίτημα για ενότητα στη δράση όλων των εργατικών κομμάτων. Ότι τα ΚΚ θα έπρεπε να επεξεργαστούν μια τακτική που να ξεπερνά το «ιστορικό σχίσμα» μέσα στο εργατικό κίνημα, ως προϋπόθεση για αποτελεσματική άμυνα της εργατικής τάξης, ως προϋπόθεση για την ταχύτερη δυνατή αντεπίθεση. Μια σημαντική συνεισφορά του βιβλίου του Ριντέλ είναι η απόδειξη ότι η γραμμή του Ενιαίου Μετώπου δεν προέκυψε πάνοπλη από το κεφάλι του Λένιν και του Τρότσκι –σαν την Αθήνα από του Δία– αλλά, αντίθετα, μέσα από την ταραχώδη πορεία των

τμημάτων της Διεθνούς και ειδικότερα του ΚΚ στη Γερμανία. Μέσα σε αυτήν την πορεία η Κομιντέρν ξεκαθάριζε σταδιακά: Ότι το ΕΜ δεν είναι «κομπίνα», δεν είναι τεχνική περιορισμένη στο στόχο να αποσπαστούν μέλη από τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα (Ζινόβιεφ). Ότι το ΕΜ δεν αφορά μόνον τους εργατικούς - συνδικαλιστικούς αγώνες (Μπορντίγκα), αλλά επεκτείνεται σε μεγάλο φάσμα, φτάνοντας τελικά στον πολιτικό αγώνα. Ότι το ΕΜ δεν αφορά συγκυριακά ζητήματα, ούτε αναγκαστικά περιορίζεται σε χρονική διάρκεια (Ρουθ Φίσερ και γερμανική «υπεραριστερή» μειοψηφία), αλλά αντίθετα αφορά «μιαν ολόκληρη περίοδο, ίσως και μιαν ολόκληρη εποχή». Ότι το ΕΜ για να υπηρετηθεί αποτελεσματικά προϋποθέτει τον προγραμματικό εμπλουτισμό των ΚΚ, με μια σειρά συγκεκριμένα μεταβατικά αιτήματα που, διαθέτοντας τη συναίνεση της εργατικής πλειοψηφίας, στηρίζουν τη δυνατότητα για ενωτικούς αγώνες. Ότι το ΕΜ δεν κατακτιέται δωρεάν, ότι προϋποθέτει ένα επίπεδο πειθαρχίας των ΚΚ σε αυτό. Πειθαρχία που πρέπει να υπηρετείται τόσο «από τα κάτω» όσο και «από τα πάνω» με τις διαβόητες «διαπραγματεύσεις σε επίπεδο ηγεσιών», ενώ η απέχθεια απέναντι σε αυτές τις «διαπραγματεύσεις» και γενικότερα απέναντι στις «από πάνω» διεργασίες θα πρέπει να ξεπεραστεί ως «παιδιάστικη ανωριμότητα». Σε όλους όσοι συμμετείχαν σε αυτήν τη συζήτηση ήταν ολοφάνερο ότι η γραμμή του ΕΜ ενέχει σοβαρούς κινδύνους, κινδύνους υποταγής ή προσαρμογής στους ρεφορμιστές. Για την αποφυγή αυτής της παγίδας ο Λένιν και ο Τρότσκι επιμένουν σε δύο σημεία: α) Στο αναλυτικό ξεκαθάρισμα της λογικής του ΕΜ. Που από την Κομιντέρν ποτέ δεν επιχειρηματολογείται ως μια μέθοδος ειρηνικής και κοινοβουλευτικής πορείας προς το σοσιαλισμό, αλλά ως μια αναγκαστική επιλογή για την καλύτερη οργάνωση της άμυνας της εργατικής τάξης, με στόχο το ταχύτερο δυνατόν πέρασμα στην εργατική αντεπίθεση. β) Στην απαράβατη αρχή της διατήρησης της

ανεξαρτησίας των επαναστατικών δυνάμεων, της άρνησης των ΚΚ να αυτοδιαλυθούν μέσα σε κοινούς με τους ρεφορμιστές ή τους αριστερότερους «κεντριστές» πολιτικούς σχηματισμούς.

σοβαρά και οι λαϊκές μάζες– δεν μπορεί να αποφύγει το ζήτημα της κατάληψης της εξουσίας. Με ποια μέσα; Με όλα τα μέσα που οδηγούν στο σκοπό. Το ΕΜ δεν αρνείται τον κοινοβουλευτικό αγώνα...».

Κυβέρνηση Αριστεράς

Στο 4ο Συνέδριο της Διεθνούς κυριάρχησε το κριτήριο της διεκδίκησης της μέγιστης δυνατής ενότητας γύρω από την εργατική τάξη, με στόχο τη συσπείρωση των μεγαλύτερων δυνάμεων ώστε να γίνει εφικτή η ανατροπή της καπιταλιστικής επίθεσης. Με αυτό τον τρόπο άνοιξε η συζήτηση για την αντιμετώπιση του φασισμού. Με αυτό τον τρόπο υιοθετήθηκαν οι αναγκαίες πρωτοβουλίες των ΚΚ με στόχο τη γυναικεία απελευθέρωση. Με αυτό το κριτήριο αποφασίστηκε η γραμμή για τους «λαούς της Ανατολής», για τις πρωτοεμφανιζόμενες τότε αντιαποικιοκρατικές επαναστάσεις.

Στο 4ο Συνέδριο η συζήτηση για το ΕΜ επικεντρώθηκε στο ζήτημα της εργατικής κυβέρνησης, δηλαδή της πιθανότητας να αναδειχθεί (μέσα από έναν συνδυασμό των μαζικών αγώνων από τα κάτω και μιας κοινοβουλευτικής κρίσης) μέσα στο πλαίσιο του καπιταλισμού μια κυβέρνηση στηριγμένη στα αριστερά-εργατικά κόμματα. Παρά τις έντονες αντιρρήσεις, κάτω από την επιμονή του Λένιν, το σύνθημα για τις Εργατικές Κυβερνήσεις εγκρίθηκε ως «απόληξη της λογικής του ΕΜ». Εγκρίθηκε για γενική προπαγανδιστική χρήση παντού και ως άμεση πολιτική προοπτική για τις χώρες όπου η κρίση των αστικών κομμάτων δημιουργεί τη δυνατότητα κυβερνητικής εξουσίας στα εργατικά κόμματα, χωρίς να υπάρχουν οι συνθήκες άμεσης εργατικής εξουσίας. Εγκρίθηκε επίσης μια «τυπολογία» εργατικών κυβερνήσεων που κατέληγε σε διαφορετικά καθήκοντα για τα ΚΚ: την ψήφο, την ανοχή, την κριτική υποστήριξη ή και τη συμμετοχή υπό προϋποθέσεις. Αυτή η γραμμή σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε υπόκλιση στον «κοινοβουλευτικό κρετινισμό»: αντίθετα η εργατική κυβέρνηση έγινε δεκτή από την Κομιντέρν ως «μια πιθανή οδός μετάβασης» προς την εργατική εξουσία, προβλέποντας ότι σε συγκεκριμένες συνθήκες και υπό συγκεκριμένες πολιτικές προϋποθέσεις θα οδηγούσε «σε κλιμάκωση και επιτάχυνση της ταξικής πάλης». Ο Τρότσκι, ο θεωρητικός της Διαρκούς Επανάστασης, έγραφε αργότερα: «Ο σκοπός του ΕΜ δεν μπορεί παρά να είναι μια κυβέρνηση ΕΜ, δηλαδή μια κυβέρνηση κομουνιστών-σοσιαλιστών, ένα “υπουργείο” Μπλουμ-Κασέν. Πρέπει να το πούμε ανοιχτά. Αν το ΕΜ παίρνει τον εαυτό του στα σοβαρά –και μόνον έτσι θα το πάρουν στα

Αυτά τα κριτήρια καταστράφηκαν στη συνέχεια. Η άνοδος του σταλινισμού στην ΕΣΣΔ μετέτρεψε τη ρωσική αντιπροσωπεία στην Κομιντέρν στον κριό της κατεδάφισης της παράδοσης των 4 πρώτων συνεδρίων. Στο 5ο και στο 6ο Συνέδριο της Διεθνούς, υπό την επιφανειακή ηγεσία του Ζινόβιεφ, η «υπεραριστερή» επίθεση στη σοσιαλδημοκρατία ξεδόντιασε την πολιτική του ΕΜ, φτάνοντας στην αυτοκτονική πολιτική της «3ης περιόδου», του «σοσιαλφασισμού», που ταύτιζε το SPD με τον Χίτλερ. Από το 7ο Συνέδριο και μετά, η άμεσα σταλινική ηγεσία της Διεθνούς αντέστρεψε πλήρως το ΕΜ, υιοθετώντας τη «στρατηγική των σταδίων» και τα Λαϊκά Μέτωπα, δηλαδή τη συνεργασία ακόμα και με τα δημοκρατικά αστικά κόμματα. Άνοιγε έτσι ο δρόμος για την ήττα της επανάστασης στην Ισπανία, για την ήττα του Λ.Μ. στη Γαλλία, για τη Γιάλτα, για τις κυβερνήσεις εθνικής ενότητας στη Γαλλία και την Ιταλία του 1945... Μέσα από την υποταγή στο σταλινικό «διεθνές κέντρο» η ίδια η Κομιντέρν έπαιρνε το δρόμο της ντροπιαστικής αυτοδιάλυσης, ενώ γύρω μαινόταν η κόλαση του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Όμως αυτά είναι μια άλλη ιστορία.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Ουκρανία: Χιλιάδες τα θύματα, εκατοντάδες χιλιάδες οι πρόσφυγες

Οι ιμπεριαλιστές άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου τανκς, κανόνια, και άλλο βαρύ οπλισμό από τον ουκρανικό στρατό και καταρρίπτοντας διαρκώς πολεμικά αεροπλάνα και ελικόπτερα. Κανένας αντάρτικος στρατός δεν μπορεί να έχει τέτοιες επιτυχίες, παρεκτός αν αποτελείται κυρίως από τακτικές καλά εξοπλισμένες μονάδες, δηλ. τους Ρώσους κομάντος, τα αντιαεροπορικά συστήματα του ρωσικού στρατού κ.λπ.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

πόλεμος στην Ουκρανία έχει πλέον κοστίσει περισσότερους νεκρούς απ’ ό,τι η πρόσφατη εισβολή του Ισραήλ στη Γάζα. Τόσο στο Λουγκάνσκ (το οποίο δεν έχει εδώ και καιρό ηλεκτρικό ρεύμα, νερό και άλλα βασικά είδη, και το οποίο έχει εγκαταλειφθεί από τον μισό πληθυσμό του) όσο και στο Ντονέτσκ η μεγάλη πλειονότητα των νεκρών και των τραυματιών είναι άμαχοι. Οι πρόσφυγες που καταφεύγουν στη Ρωσία είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Η κυβέρνηση του Κιέβου, που υποστηρίζεται με κάθε τρόπο από τις ΗΠΑ και την ΕΕ, όχι μόνο στοχοποιεί με το πυροβολικό και τα αεροπλάνα της τις κατοικημένες περιοχές αλλά και καθυστερούσε επιδεικτικά επί ημέρες την ανθρωπιστική βοήθεια που για δικούς της λόγους προωθεί η Ρωσία.

Επιλογή

Οι μέχρι σήμερα ηγέτες της Ουκρανίας προσπαθούσαν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε Δύση και Ρωσία, γέρνοντας πότε από εδώ και πότε από εκεί. Όμως τώρα πλέον οι απαιτήσεις εκατέρωθεν για οριστική απόφαση έγιναν πιεστικές. Οι Ουκρανοί ολιγάρχες έπρεπε να επιλέξουν: ή με την Τελωνειακή Ένωση που προωθεί η Ρωσία (με Λευκορωσία, Καζακστάν, Αρμενία, Κιργισία) ή με την ΕΕ, το ΔΝΤ και, κυρίως, με το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Ο νέος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο πολυεκατομμυριούχος ολιγάρχης Ποροσένκο, προσωποποιεί αυτή την οριστική επιλογή της πλειονότητας των Ουκρανών καπιταλιστών: έχει δεχτεί το να αποτελέσει η χώρα του προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ ενάντια στη Ρωσία, με ό,τι κόστος μπορεί να σημάνει αυτό για τον ουκρανικό λαό, αλλά και για τη ρωσική μειονότητα στα ανατολικά της χώρας. Στην ομιλία του στην επέτειο για την ανεξαρτητοποίηση από τη Σοβιετική Ένωση στις 24/8, ο Ποροσένκο παραδέχθηκε αυτή τη διαρκή μιλιταριστική στρατηγική: «Είναι σαφές ότι στο εγγύς μέλλον, δυστυχώς, μια μόνιμη στρατιωτική απειλή θα πλανάται πάνω από την Ουκρανία. Και εμείς πρέπει […] να μάθουμε να ζούμε με αυτήν». Συνακόλουθα ο Ποροσένκο προσέφερε ένα καλό δωράκι στην παγκόσμια πολεμική βιομηχανία εξαγγέλλοντας ένα θηριώδες (για την κατάσταση της οικονομίας της χώρας) πρόγραμμα στρατιωτικών εξοπλισμών ύψους 3 δισ. δολ. για την περίοδο 2015-2017. Ο διακηρυγμένος στόχος των ΗΠΑ είναι να περικυκλώσουν στρατιωτικά τη Ρωσία εγκαθι-

στώντας βάσεις τους και στην Ουκρανία. Ήδη, σύμφωνα με πρόσφατο δημοσίευμα του «Σπίγκελ», οι ΗΠΑ, η Πολωνία και οι βαλτικές χώρες ζητούν να στραφεί η αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ προς τη Ρωσία (τώρα είναι στραμμένη προς τη Μ. Ανατολή και φυσικά δεν αποτελεί αμυντικό σύστημα, αφού επιτρέπει πρώτο πυρηνικό χτύπημα, χωρίς ο αντίπαλος να μπορέσει να απαντήσει).

Διαφωνίες

Ωστόσο η Γερμανία και άλλες χώρες που έχουν –ακόμη– καλές και σημαντικές οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία δεν είναι διατεθειμένες –ακόμη– να αποδεχτούν την υλοποίηση μιας τέτοιας πρόκλησης προς τη Μόσχα. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι οι Γερμανοί καπιταλιστές μέσω της εκπροσώπου τους Μέρκελ προσπαθούν να πείσουν τον Ποροσένκο να μη φτάσει σε

ολοκληρωτική στρατιωτική καταστροφή των Ρώσων αυτονομιστών αλλά να επιδιώξει πολιτική λύση (γι’ αυτό εξάλλου η Μέρκελ δήλωσε ότι προσφέρει 500 εκατ. ευρώ για την ανοικοδόμηση της Α. Ουκρανίας). Μάλιστα ο Γερμανός αντικαγκελάριος Τσ. Γκάμπριελ –και πρόεδρος των Σοσιαλδημοκρατών– δήλωσε στη «Ντι Βελτ» ότι η ουκρανική ηγεσία θα πρέπει στις περιοχές με υπεροχή του ρωσικού πληθυσμού να καθιερώσει ένα ομοσπονδιακό σύστημα διοίκησης, θεωρώντας ότι μόνον έτσι θα μπορέσει να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας. Τη δε ρωσική προσάρτηση της Κριμαίας ο Γκάμπριελ τη θεωρεί τετελεσμένο γεγονός!

Η αντίσταση

Συνεπώς το ένα στρατόπεδο είναι σαφές: η Δύση με τις λυκοσυμμαχίες της και ο Ποροσένκο με τη στήριξη της πλειονότητας

των Ουκρανών ολιγαρχών και τη συνεργασία με τους Ουκρανούς ναζί. Το ερώτημα είναι ποιο είναι το άλλο στρατόπεδο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ρώσων και ρωσόφωνων του Λουγκάνσκ και του Ντονέτσκ ψήφισαν υπέρ της αυτονόμησης από το Κίεβο. Είναι σίγουρο ακόμη ότι ο πληθυσμός αυτός φοβάται –και δικαίως– τους Ουκρανούς εθνικιστές και τους φασίστες, καθώς και τις ουκρανικές παραστρατιωτικές οργανώσεις που δρουν στην περιοχή τους. Όμως δεν πολεμούν όλοι αυτοί –και κυρίως δεν διεξάγεται κάποιος αντιφασιστικός αγώνας. Οι αντάρτες που –σύμφωνα με τα ρωσικά ΜΜΕ– αναδιοργανώθηκαν πρόσφατα σε μεγάλες μονάδες, έχουν παρά τη σταδιακή υποχώρησή τους, τεράστιες στρατιωτικές επιτυχίες συλλαμβάνοντας εκατοντάδες αιχμαλώτους, καταστρέφοντας ή αποσπώντας δεκάδες

Λεφτά, για εμπάργκο, υπάρχουν Δεν είναι μόνο ο Ποροσένκο που θυσιάζει την ειρήνη και την ευημερία της πλειονότητας του ουκρανικού λαού για τις στρατηγικές επιλογές, δηλ. για τα συμφέροντα της ουκρανικής ολιγαρχίας. Το ίδιο κάνουν και μια σειρά κυβερνήσεις, οι οποίες για να μη διαταράξουν τη στρατηγική επιλογή των κατά τόπους αστικών τάξεων για συμμετοχή στην ΕΕ, ακολουθούν αγόγγυστα το εμπάργκο κατά της Ρωσίας με αποτέλεσμα να δέχονται τα ρωσικά αντίμετρα. Σύμφωνα με ρωσικές πηγές, η ΕΕ

θα υποστεί συνολική ζημιά, ενός τρισ. ευρώ (τη στιγμή που μας λένε ότι δεν υπάρχει φράγκο για να στηριχθούν μισθοί, συντάξεις και κοινωνικό κράτος, τώρα ξαφνικά περισσεύει ένα τρισ. για να κάνουμε εμπάργκο στους «κακούς» Ρώσους). Η Γερμανία θα χάσει 200 δισ. ευρώ, η Εσθονία θα χάσει ποσό μεγαλύτερο από ολόκληρο το ΑΕΠ της και η Λετονία ποσό ίσο με το μισό ΑΕΠ της. Η Ελλάδα υπολογίζεται ότι μπορεί να χάσει μέχρι και 9 δισ. ευρώ, όσο είναι δηλ. οι συναλλαγές με τη Ρωσία.

Το σπιράλ του τρόμου δεν σταματάει στο εμπάργκο. Η προοπτική είναι ο πόλεμος. Αν δεν δράσουμε τώρα, όχι μόνο ενάντια στο εμπάργκο και τις συνέπειές του, αλλά και για να διαμορφώσουμε ένα ρωμαλέο κίνημα ειρήνης σε όλη τη Δ. Ευρώπη ενάντια στις άφρονα πολεμοχαρείς επιλογές των κυβερνήσεων, τότε οι απελπισμένες κραυγές για ειρήνη των εκατομμυρίων κατοίκων της Α. Ουκρανίας, θα ακούγονται σε όλη την Ευρώπη.

Ο Ρώσος υπήκοος από τη Μόσχα, Ιγκόρ Στρέλκοφ ή Γκίρκιν ήταν επικεφαλής των ανταρτών στο Σλαβιάνσκ και, μετά την κατάληψή του από τους Ουκρανούς, φέρεται ότι ανέλαβε την ενοποιημένη ηγεσία σε Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, δηλ. όλης της αντίστασης (τις τελευταίες ημέρες φέρεται να απομακρύνθηκε και πάλι με παρέμβαση της Μόσχας). Το ποιόν του Γκίρκιν μιλάει από μόνο του. Όπου εθνοκάθαρση και παραβίαση των ανθρώπινων δικαιωμάτων ο Γκίρκιν ήταν μέσα: Είχε πολεμήσει και στους δύο πολέμους στην Τσετσενία όπου ο ρωσικός στρατός επιδόθηκε σε απίστευτες βαρβαρότητες κατά του πληθυσμού. Η ρωσική οργάνωση ανθρώπινων δικαιωμάτων «Μεμοριάλ» θεωρεί τον ίδιο τον Γκίρκιν υπεύθυνο για «εξαφανίσεις» ανθρώπων στην περιοχή του Βεντένσκι. Αντίστοιχη δράση επέδειξε και στο Νταγκεστάν, αλλά δεν αμέλησε να βρεθεί και στην Υπερδνειστερία, δηλ. τη ρωσόφωνη περιοχή της Μολδαβίας, και φυσικά στην πρόσφατη κατάληψη της Κριμαίας. Ωστόσο δεν περιορίστηκε στα πρώην «σοβιετικά» εδάφη: Πολέμησε και στη Βοσνία στο πλευρό των Σέρβων εθνικιστών και οι Βόσνιοι τον θεωρούν συνυπεύθυνο για τις χιλιάδες σφαγές αμάχων στο Βίζεγκραντ το 1992. Πολιτικά είναι μοναρχικός και θαυμάζει διάφορους αξιωματικούς του τσαρικού στρατού που πολέμησαν τη ρώσικη επανάσταση. Θεωρεί την Ουκρανία ως φυσιολογικό κομμάτι της Ρωσίας, ενώ όραμά του είναι να εξαφανίσει όλους τους εχθρούς της Ρωσίας και να αναστήσει την τσαρική αυτοκρατορία! Το γεγονός ότι ο Γκίρκιν και οι όμοιοί του ήταν επικεφαλής εξηγεί και το γιατί τα εκατομμύρια του ρωσικού πληθυσμού της Ουκρανίας διστάζουν να μπουν ενεργά στη στρατιωτική αντιπαράθεση με το Κίεβο (επίσης το γιατί δεν υπήρξε αντιστασιακό κίνημα σε άλλες ρωσόφωνες περιοχές όπως η Οδησσός ή το Χάρκοβο). Στην πραγματικότητα, ο πληθυσμός παρακολουθεί τρομοκρατημένος. Και δηλώνει με κάθε ευκαιρία, ακόμη και στα ρωσικά ΜΜΕ, το βασικό του πόθο: ειρήνη, ειρήνη, ειρήνη.

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Τα αμερικανικά αεροπορικά χτυπήματα δεν προστατεύουν κανέναν Ο Έμπολα, η φτώχεια και το κλίμα υστερίας

Αναδημοσιεύουμε -σε περιληπτική εκδοχή- άρθρο του Alan Maass, που δημοσιεύτηκε στο socialistworker.org στις 11 Αυγούστου. Από όταν γράφτηκε το άρθρο, η κατάσταση δείχνει να κλιμακώνεται. Το ISIS αποδεικνύεται ανθεκτική δύναμη στο Ιράκ, σημειώνει επιτυχίες στη Συρία και συνεχίζει να σπέρνει τον τρόμο. Εν τω μεταξύ, μια σφαγή πιστών σε σουνιτικό τζαμί, πιθανά από σιιτική πολιτοφυλακή, βαθαίνει το ρήγμα και οξύνει τις θρησκευτικές εντάσεις στο Ιράκ. Πλέον η συζήτηση σε Πεντάγωνο και Λευκό Οίκο κινείται γύρω από την επέκταση των χτυπημάτων στις βάσεις του ISIS στη Συρία. Αυτό έχει ανοίξει μια άλλη συζήτηση, γύρω από το αν τα χτυπήματα θα γίνουν σε συντονισμό με το καθεστώς Άσαντ ή αυθαίρετα. Οι δυτικές κυβερνήσεις και τα καθεστώτα της περιοχής αναζητούν μια συνολική στρατηγική για να αντιμετωπίσουν το «τέρας» που δημιούργησαν.

αμερικανική κυβέρνηση ρίχνει και πάλι βόμβες στο Ιράκ, ενάντια σε μια αντάρτικη στρατιωτική δύναμη που γεννήθηκε ως άμεσο αποτέλεσμα της καταστροφικής κατοχής που είχε επιβάλει στη χώρα η Ουάσινγκτον. Τα αεροπορικά χτυπήματα αποτελούν ένα νέο επεισόδιο στα περίπου 25 χρόνια σχεδόν διαρκούς αμερικανικού πολέμου που δεν έφεραν τίποτε άλλο παρά φτώχεια, βία και καταπίεση στο λαό του Ιράκ. Οι στόχοι των χτυπημάτων είναι στο βόρειο Ιράκ, όπου μια εξελισσόμενη επίθεση μαχητών του ISIS απειλεί το Ερμπίλ, πρωτεύουσα των Ιρακινών Κούρδων, των πιο πιστών συμμάχων των ΗΠΑ στις δεκαετίες πολέμων στο Ιράκ, και το Όρος Σιντζάρ, όπου έχουν καταφύγει δεκάδες χιλιάδες μέλη της θρησκευτικής μειονότητας Γιαζίντι, φοβούμενα την επέλαση του ISIS. Ο Μπαράκ Ομπάμα και η κυβέρνησή του εστίασαν στο δράμα των Γιαζίντι για να δικαιολογήσουν τις αεροπορικές επιθέσεις. Στην ομιλία όπου ανακοίνωσε την επιχείρηση, ο Ομπάμα είπε πως οι ΗΠΑ «δεν μπορούν να κλείνουν τα μάτια» σε «μια κατάσταση όπως αυτή που έχουμε σε εκείνο το βουνό, με αθώους ανθρώπους να αντιμετωπίζουν το ενδεχόμενο βίας σε τρομακτική κλίμακα». Ο Ομπάμα είχε το θράσος να πει αυτά τα λόγια ενώ ο αγαπημένος σύμμαχος της αμερικανικής κυβέρνησης στη Μέση Ανατολή, το Ισραήλ, τρομοκρατούσε επί έναν μήνα τους αθώους ανθρώπους στη Γάζα με την πραγματικότητα και όχι απλώς το ενδεχόμενο «βίας σε τρομακτική κλίμακα». Όπως έγραψε ο καθηγητής Μεσανατολικών Σπουδών Juan Cole στο μπλογκ του, «Οι ΗΠΑ δεν δικαιούνται να χρησιμοποιούν τη φρασεολογία της “ανθρωπιστικής βοήθειας” στο Ιράκ ύστερα από όσα έκαναν σε αυτήν τη χώρα». Η αμερικανική πολιτική και στρατιωτική ηγεσία κατέληξε σε μια στρατηγική με δύο σκέλη: ποντάρισμα στις εκπαιδευμένες και εξοπλισμένες από τις ΗΠΑ κουρδικές πολιτοφυλακές, γνωστές ως πεσμεργκά, για να σταματήσουν την επέλαση του ISIS στο βορρά, και ταυτόχρονη πίεση στο σιιτικό πολιτικό κα-

τεστημένο να παρατήσει τον Μαλίκι και να σχηματίσει μια νέα κυβέρνηση που θα μπορεί να καλέσει τους σουνίτες να στραφούν ενάντια στην εξέγερση που καθοδηγεί το ISIS. Αναφορές δείχνουν πως οι κουρδικές δυνάμεις απώθησαν τους μαχητές του ISIS μετά τα αεροπορικά χτυπήματα των ΗΠΑ, απομακρύνοντας την άμεση απειλή από το Ερμπίλ. Αλλά κανείς δεν πιστεύει ότι το ISIS ηττήθηκε, γι’ αυτό και ο Ομπάμα προειδοποίησε πως τα χτυπήματα θα συνεχιστούν πιθανώς για μήνες. Οι Αμερικανοί αξιωματούχοι πιέζουν τα σιιτικά πολιτικά κόμματα, σε συμμαχία με τους εκπροσώπους των Κούρδων, να σχηματίσουν μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας», που να μπορεί να καλέσει τους σουνίτες να στραφούν ενάντια στο ISIS και την ένοπλη εξέγερση με αντάλλαγμα ένα κομμάτι της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας. Έτσι, σύμφωνα με τον Juan Cole, ένας άλλος στόχος των αεροπορικών χτυπημάτων ήταν: «Να πιεστεί ο πρόεδρος Φουάντ Μασούμ να διαλέξει άλλο πρωθυπουργό εκτός του Αλ Μαλίκι και να σχηματίσει κυβέρνηση το συντομότερο. Επιπλέον, η Ουάσινγκτον θέλει οι Κούρδοι να παραμείνουν μέρος ενός ομόσπονδου Ιράκ και όχι να κηρύξουν ανεξαρτησία, και φαίνεται πως βομβαρδίζει θέσεις του ISIS για χάρη των Κούρδων προκειμένου να αποσπάσει τη δέσμευση του Κούρδου προέδρου Μπαρζανί πως θα μείνουν κομμάτι του Ιράκ». Η αμερικανική στρατηγική κερδίσματος των σουνιτών μακριά από την επιρροή του ISIS έχει προβλήματα. Όσο συνεχίζονται τα αεροπορικά χτυπήματα, η ευρύτερη σουνιτική στήριξη προς το ISIS είναι πιθανόν να επιμείνει –ίσως και να βαθύνει– ακόμα και αν πολλοί σουνίτες αμφισβητούν τις θρησκευτικές και πολιτικές απόψεις της. Τα νέα αμερικανικά αεροπορικά χτυπήματα στο Ιράκ είναι κομμάτι ενός παζλ που αποτελεί αυτό που ο δημοσιογράφος Patrick Cockburn περιέγραψε ως «την απόλυτη καταστροφή» για τις ΗΠΑ και τα σχέδιά της στη Μέση Ανατολή. Το ISIS –ακόμα και οι προγονικοί του σχηματισμοί, όπως η Αλ Κάιντα στο Ιράκ– δεν υπήρχε πριν από την αμερικανική εισβολή το 2003. Σήμερα ελέγχει

πάνω από το ένα τέταρτο του Ιράκ. Εγκαθίδρυσε βάση στη Συρία στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε τη μαζική εξέγερση που ξέσπασε ενάντια στο δικτάτορα Μπασάρ Αλ Άσαντ το 2011. Ο Άσαντ συγκέντρωσε τα πυρά του στις κοσμικές δυνάμεις και όχι στους ισλαμιστές, οι οποίοι εν τω μεταξύ επιτίθονταν στους άλλους αντικαθεστωτικούς το ίδιο πρόθυμα όσο και το ίδιο το καθεστώς. Σήμερα, ωστόσο, το ISIS εξαπέλυσε επίθεση ενάντια και στη συριακή κυβέρνηση. Στα τέλη Ιούνη, ο ηγέτης του ISIS ανακήρυξε ένα νέο «χαλιφάτο». Με τις πρόσφατες στρατιωτικές του κατακτήσεις, ελέγχει το ένα τρίτο της Συρίας και το ένα τέταρτο του Ιράκ, «έκταση μεγαλύτερη από τη Μεγάλη Βρετανία, με τουλάχιστον 6 εκατομμύρια κατοίκους», γράφει ο Cockburn. Το ISIS δεν θα ηττηθεί όσο εύκολα δείχνουν να πιστεύουν κάποιοι αναλυτές, σύμφωνα με τον Cockburn: «Στο Ιράκ, ο στρατός δεν δείχνει σημάδια ανάκαμψης από τις αρχικές του ήττες και δεν έχει καταφέρει να εξαπολύσει ούτε μία επιτυχημένη αντεπίθεση. Στη Συρία, οι άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης είναι αποθαρρυμένες και σε αποσύνθεση, καθώς συνθλίβονται ανάμεσα στο ISIS και την κυβέρνηση Άσαντ». Μετά την εθνοκάθαρση που οργάνωσαν οι σιιτικές δυνάμεις στο αποκορύφωμα του ιρακινού εμφυλίου πολέμου, και ύστερα από πολλά χρόνια διώξεων που ακολούθησαν, το ISIS πετυχαίνει νίκες στο όνομα του σουνιτικού πληθυσμού. Ακόμα και αυτοί που φοβούνται την τυραννία του ISIS φοβούνται το σιιτικό καθεστώς στη Βαγδάτη –είτε με τον Μαλίκι επικεφαλής είτε όχι– το ίδιο ή και περισσότερο. Όπως έγραψε ο Cockburn ως συμπέρασμα για τους αρχιτέκτονες της αμερικανικής πολεμικής μηχανής: «Όποιος κι αν ήταν ο στόχος τους... σίγουρα δεν ήταν η δημιουργία ενός τζιχαντικού κράτους που να εκτείνεται στο βόρειο Ιράκ και τη Συρία και να διοικείται από ένα κίνημα εκατό φορές μεγαλύτερο και πολύ καλύτερα οργανωμένο από την Αλ Κάιντα. Ο πόλεμος ενάντια στην τρομοκρατία, για τον οποίο καταργήθηκαν πολιτικές ελευθερίες και δαπανήθηκαν εκατοντάδες δισεκατομμύρια δολάρια, απέτυχε παταγωδώς».

Το πρόσφατο ξέσπασμα του Έμπολα, με 2.000 κρούσματα και 1.000 θύματα στη Δυτική Αφρική, είναι το πιο φονικό από τότε που εμφανίστηκε ο ιός το 1976. Ιστορικά, μόνο 19 ξεσπάσματα είχαν πάνω από 10 θύματα και από αυτά μόνο 7 είχαν πάνω από 100 κρούσματα. Καθώς ο ιός μεταφέρεται από ένα είδος νυχτερίδας σε άλλα ζώα και από εκεί στον άνθρωπο και καθώς δεν μεταφέρεται μέσω αέρα, παρά μόνο μέσω σωματικών υγρών, ο Έμπολα πάντα «περιοριζόταν» σε χωριά στην ύπαιθρο. Η σημερινή επιδημία είναι αποτέλεσμα της εξάπλωσης των παραγκουπόλεων γύρω από τα αστικά κέντρα και της ακραίας φτώχειας που μαστίζει τις χώρες της Δυτικής Αφρικής. Για παράδειγμα, η στοιχειώδης υγιεινή (νερό και σαπούνι) αλλά και ένα στοιχειώδες σύστημα υγείας θεωρούνται αρκετά για να ανακόψουν την εξάπλωση του ιού. Αλλά τόσο το νερό και το σαπούνι όσο και το σύστημα υγείας είναι είδη πολυτελείας στις χώρες της Δυτικής Αφρικής. Αυτές οι «λεπτομέρειες» απουσιάζουν συνήθως από τα δυτικά ΜΜΕ για δύο λόγους: Αφενός για να συνεχιστεί η υστερία του τύπου «ο Έμπολα είναι μια πτήση μακριά», ενώ μια επιδημία είναι σχεδόν αδύνατη στις δυτικές χώρες. Αφετέρου για να αποκρυφτεί το γεγονός ότι –αν και ο Έμπολα πράγματι έχει πιο θανάσιμα συμπτώματα από άλλους ιούς– τα πιο «θανατηφόρα» χαρακτηριστικά της επιδημίας είναι η φτώχεια, η προτεραιότητα στην «παραγωγή νέων εμβολίων» (που θα αποφέρουν κέρδος) αντί για χρηματοδότηση ενός καλού συστήματος υγείας, και η εκμετάλλευση της μαύρης ηπείρου από τα «κέντρα» του καπιταλισμού...

Χάος στη Λιβύη

Η Λιβύη προστίθεται στις εστίες έντασης στην περιοχή με δραματικό τρόπο. Η «Αυγή της Λιβύης», μια συμμαχία ισλαμικών πολιτοφυλακών με την πολιτοφυλακή της Μιζράτα, ύστερα από 5 εβδομάδες μαχών κατέλαβε το αεροδρόμιο της Τρίπολης από την πολιτοφυλακής της Ζιντάν. Ο αποστάτης στρατηγός Χαφτάρ (αυτοεξόριστος στις ΗΠΑ μέχρι το 2011, φημολογείται πως έχει δεσμούς με την CIA) διεξάγει δικό του πόλεμο ενάντια στους ισλαμιστές. Υπάρχουν δύο κοινοβούλια και δύο κυβερνήσεις πλέον, αλλά και τα δύο είναι ουσιαστικά ανίσχυρα. Ισλαμιστές (κυρίως η λιβυκή πτέρυγα των Αδελφών Μουσουλμάνων), φεντεραλιστές, φιλελεύθεροι, πρώην κανταφικοί έχουν εμπλακεί σε έναν χαοτικό εμφύλιο. Αλλά το πιο ανησυχητικό είναι πως υπάρχει πλέον και (έστω περιορισμένη) ξένη επέμβαση: Θέσεις των ισλαμικών πολιτοφυλακών βομβαρδίστηκαν από αεροπλάνα, τα οποία σύμφωνα με Αμερικανούς εμπειρογνώμονες ανήκουν στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τα οποία απογειώθηκαν από αεροδρόμιο της Αιγύπτου...

Προς το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκοτίας

Καθώς το δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Σκοτίας πλησιάζει, πάνω από 100 επικεφαλής μεγάλων επιχειρήσεων τοποθετήθηκαν δημόσια εναντίον της. Εξέτασαν σοβαρά, λέει, τα επιχειρήματα ως «δημιουργοί θέσεων εργασίας» και κατέληξαν πως η ανεξαρτησία «δεν είναι προς το επιχειρηματικό συμφέρον». Το λες και εκβιασμό (τι άλλο είναι η διευκρίνιση «ως δημιουργοί θέσεων εργασίας»), αλλά το κλίμα στη Σκοτία δεν μοιάζει να συγκινείται από τις προτεραιότητες του «επιχειρηματικού συμφέροντος», το αντίθετο. Ο Σάλμοντ, επικεφαλής του Σκοτσέζικου Εθνικού Κόμματος και της καμπάνιας για ανεξαρτησία, κέρδισε το τελευταίο ντιμπέιτ σύμφωνα με το 71% των τηλεθεατών, σε αντίθεση με προηγούμενα που είχε χάσει. Τι άλλαξε; Αντί για λεπτομερή χρηματοπιστωτικά ζητήματα, επέλεξε να μιλήσει για την παιδική φτώχεια, τις περικοπές στα επιδόματα των ΑμεΑ, το φόρο κρεβατοκάμαρας (βρετανικό χαράτσι) και τα δεκάδες δισ. που δαπανώνται για τα πυρηνικά όπλα. Αυτά δείχνουν να συγκινούν περισσότερο εκείνο τον κόσμο που σκέφτεται το «ναι» στην ανεξαρτησία.

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

Ανυπακοή - Κανένας φοιτητής δεν θα διαγραφεί! Του Νικόλα Κολυτά

εν έχουμε αυταπάτες ότι το σύστημα του κέρδους και της αγοράς δεν διστάζει να στοχοποιήσει ανθρώπους και κοινωνικές ομάδες προκειμένου να κρύψει τη σήψη του και να παραγάγει παράλληλα πολιτική υπεραξία. Ειδικά στις σημερινές συνθήκες μνημονιακής πραγματικότητας, αυτή η τακτική ξεδιπλώνεται με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο προκαλώντας την αντίδραση των από κάτω. Κάτι τέτοιο συμβαίνει και τώρα με τις εξαγγελίες του νέου υπουργού Παιδείας Α. Λοβέρδου για τις διαγραφές των «αιώνιων φοιτητών».

Τι μας παρουσιάζουν Ο Α. Λοβέρδος, ένας από τους βασικούς εκφραστές των μνημονιακών πολιτικών, συνυπεύθυνος για την κατάρρευση των κοινωνικών παροχών και διαπομπευτής των οροθετικών γυναικών πριν από λίγα χρόνια, για άλλη μια φορά επιλέγει να στιγματίσει ένα κομμάτι της κοινωνίας προκειμένου να κρύψει εντέχνως την ανεπάρκεια της πολιτικής της συγκυβέρνησης που διαλύει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Έτσι, λοιπόν, κατά τον κυρίαρχο λόγο της συγκυβέρνησης και των μεγάλων ΜΜΕ, για τα διαρκή προβλήματα του πανεπιστημίου δεν ευθύνονται οι εφαρμοζόμενες κυβερνητικές πολιτικές αλλά οι υπεράριθμοι φοιτητές. Οι φοιτητές αυτοί παρουσιάζονται ως «τεμπέληδες που τρώνε τα λεφτά των

γονιών τους», ως «κομματόσκυλα που διαλύουν το πανεπιστήμιο» και στην καλύτερη περίπτωση ως «γέροι που δεν έχουν ανάγκη το πτυχίο», ενώ αντιθέτως ο υπουργός προβάλλεται ως γενναιόδωρος με την απόφασή του να δώσει τη δυνατότητα συμμετοχής στις επόμενες δύο εξεταστικές σε όσους από τους «αιώνιους» έγραψαν σε εξεταστική τα τελευταία δύο χρόνια, ύστερα από πιέσεις που δέχθηκε από πρυτάνεις πανεπιστημίων και προέδρους ΤΕΙ.

Τι συμβαίνει Η πραγματικότητα για τους φοιτητές την περίοδο της κρίσης είναι τελείως διαφορετική από την εικόνα που παρουσιάζει το σύστημα. Κάποιοι επί πτυχίω φοιτητές έγραψαν μια ανακοίνωση που περιγράφει με πραγματικούς όρους και όχι με φράσεις-πυροτεχνήματα τους λόγους για τους οποίους πολλοί φοιτητές δεν τελειώνουν τις σπουδές τους έγκαιρα: «Σε αντίθεση με τα πολυπληθή και συνάμα πολύ ίδια μεταξύ τους δημοσιεύματα και ρεπορτάζ των μεγάλων ΜΜΕ, η παράταση της διάρκειας των σπουδών μας οφείλεται σε ποικίλους παράγοντες. Προβλήματα υγείας, οικονομική δυσχέρεια, βιοποριστική εργασία, οικογενειακά ζητήματα, δημιουργία νέας οικογένειας, υποστήριξη ηλικιωμένων γονέων, πολύτεκνες και μονογονεϊκές οικογένειες, υποχρεωτικές παρακολουθήσεις σε εργάσιμες ώρες, μόνιμη κατοικία μακριά από τον τόπο σπουδών και πολλές

Η κυβέρνηση προωθεί τη συρρίκνωση του δημόσιου πανεπιστημίου άλλες υποχρεώσεις κι ανατροπές ζωής επιβραδύνουν σημαντικά το ρυθμό παρακολούθησης μαθημάτων κι εργαστηρίων, παρεμποδίζουν συνήθως τη συμμετοχή μας στις εξεταστικές περιόδους και παρακωλύουν την πρόοδό μας στην εκπαιδευτική διαδικασία, με μοιραία κατάληξη την υπέρβαση του κανονικού χρόνου σπουδών. Επιπλέον, λόγω της παραπάνω καθυστέρησης, αντιμετωπίζουμε πρόσθετες επιβαρύνσεις, όπως η απώλεια του δικαιώματος εκπαιδευτικής άδειας για τους εργαζόμενους και η πλήρης παύση φοιτητικών παροχών και διευκολύνσεων όπως η δωρεάν παροχή συγγραμμάτων, οι εκπτώσεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς, η σίτιση και στέγαση». Από την παραπάνω ανακοίνωση φαίνεται καθαρά πως οι οικονομικές συνέπειες της κρίσης σε συνδυασμό με το οργανωμένο σχέδιο συρρίκνωσης και υποβάθμισης των ΑΕΙ και ΤΕΙ είναι οι βασικοί λόγοι παράτασης των σπουδών και όχι η τεμπελιά, η πολιτική ενασχόληση και η ηλικία.

Τι σχεδιάζουν Το σχέδιο της σταδιακής υποβάθμισης του δημόσιου πανεπιστημίου και της ενίσχυσης των

ιδιωτικών πρωτοβουλιών στο χώρο της Παιδείας είναι γνωστό. Η συγκυβέρνηση, με το νόμο Διαμαντοπούλου/Αρβανιτόπουλου, την υποχρηματοδότηση της Παιδείας, τις περικοπές στα συγγράμματα, στη σίτιση και τη στέγαση, τις συγχωνεύσεις τμημάτων, τις μαζικές απολύσεις του διοικητικού προσωπικού, την υπολειτουργία των περισσότερων ιδρυμάτων, τους νέους Οργανισμούς και τα νέα συγκεντρωτικά όργανα, προσπαθεί να επιβάλει μια νέα κανονικότητα στο χώρο του πανεπιστημίου, συμβατή με τις ανάγκες της αγοράς. Σε αυτό το κλίμα προωθεί τις διαγραφές των περιττών «αιώνιων φοιτητών» που δεν στοιχίζουν τίποτα στο ελληνικό κράτος, ως ένα βήμα μετάλλαξης του πανεπιστημίου από έναν ελεύθερο κοινωνικό χώρο γνώσης και αμφισβήτησης σε μια μηχανή παραγωγής αυριανών φοβισμένων και συνετών εργαζομένων.

Οι βάσεις-καρμανιόλα Παράλληλα, ήδη από το λύκειο έχει χτίσει ένα εξετασιοκεντρικό σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια το οποίο, αφού πρώτα εξουθενώνει τους μαθητές, στη συνέχεια δεν τους παρέχει βέβαιη δυνατότητα εισαγωγής στη σχολή επιλογής καθώς το επίπεδο του ανταγωνισμού και ο βαθμός είναι το κριτήριο για το ποιοι θα ακολουθήσουν αυτό που πραγματικά θέλουν. Αυτό γίνεται και φέτος, που λόγω της ανόδου των βάσεων

πολλοί φοιτητές δεν θα εισαχθούν στη σχολή που επιθυμούν. Δεν είναι, λοιπόν, οι φοιτητές που δεν επέλεξαν τη σωστή σχολή, αλλά το σύστημα που δεν τους έδωσε τη δυνατότητα να επιλέξουν. Γίνεται σαφές πως τόσο το παιχνίδι με τις βάσεις στις σχολές όσο και οι διαγραφές των «αιώνιων φοιτητών» δημιουργούν μια πολύ καλή πελατεία για τα ιδιωτικά κολέγια, τα οποία ειδικά για τους τελευταίους είναι έτοιμα να εμφανιστούν ως σωτήρας που θα τους βγάλει από το αδιέξοδο, αναγνωρίζοντας πιστωτικές μονάδες σε περασμένα μαθήματα των σχολών από τις οποίες διαγράφηκαν, ώστε να συνεχίσουν τις σπουδές τους, έναντι αδρού τιμήματος.

Κίνημα - Αριστερά Μέσα σε αυτές τις συνθήκες, είναι προφανές ότι το κίνημα και η Αριστερά πρέπει να πρωτοστατήσουν στη δημιουργία ενός μεγάλου πανεκπαιδευτικού μετώπου που θα βάλει φρένο στα σχέδια της συγκυβέρνησης. Από τους απολυμένους καθηγητές στα σχολεία και τους διαθέσιμους διοικητικούς υπαλλήλους των πανεπιστημίων μέχρι τους φοιτητές και τους μαθητές την περίοδο των μνημονίων, πρέπει να υπάρξει κύμα αντίστασης, όπου η νεολαία μαζί με τους εργαζόμενους μέσα από κοινές συνελεύσεις και επιτροπές θα πάρει πρωτοβουλίες απέναντι στις πολιτικές που καταστρέφουν τόσο το κομμάτι της εκπαίδευσης όσο και την κοινωνία συνολικά.

Ένας χρόνος από τη δολοφονία του Π. Φύσσα

Μαζικός αντιφασιστικός Σεπτέμβρης Του Μάριου Αυγουστάτου

τις 18 Σεπτέμβρη θα συμπληρωθεί ένας χρόνος από την εν ψυχρώ δολοφονία του αντιφασίστα μουσικού Παύλου Φύσσα από τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, μια μαύρη επέτειος που αποτελεί πολιτικό ορόσημο για το αντιφασιστικό κίνημα. Με αφορμή αυτή την επέτειο, ο συντονισμός συλλογικοτήτων πήρε την πρωτοβουλία για έναν αντιφασιστικό Σεπτέμβρη στις γειτονιές, πρωτοβουλία στην οποία συμμετέχει ευρύ φάσμα

αντιφασιστικών συλλογικοτήτων, λαϊκών συνελεύσεων, δημοτικών κινήσεων, πολιτικών οργανώσεων, συλλόγων εργαζομένων και ανένταχτων αγωνιστών της περιοχής, μεταξύ των οποίων: Ανοιχτή Συνέλευση Περάματος, Εργατική Λέσχη Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», ΚΕΕΡΦΑ, Δίκτυο Αλληλεγγύης Κερατσινίου-Δραπετσώνας, Δημ. Κινήσεις: Κερατσινίου-Δραπετσώνας «Άλλος Δρόμος», Νίκαιας-Ρέντη «Κόντρα στο Ρεύμα», Κορυδαλλού «Πάμε Αλλιώς», Νομαρχιακή ΣΥΡΙΖΑ.

Ο «Αντιφασιστικός Σεπτέμβρης» απλώνει τα πανιά του το Σάββατο 13 Σεπτέμβρη με μεγάλη συναυλία στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος. Θα προηγηθεί συζήτηση με θέμα «Φασισμός και εργατική τάξη» και διάφορες ομάδες θα κάνουν παράλληλα γκράφιτι στους χώρους. Το ότι ξεκινάμε από το Πέραμα έχει τη σημασία του: μια περιοχή με τεράστιο πρόβλημα ανεργίας και με την προσπάθεια διείσδυσης των νεοναζί της ΧΑ στα συνδικάτα. Όλοι θυμόμαστε, λίγες μέρες πριν από τη δολοφονία του Παύλου, την επίθεση των νεοναζί

στους συνδικαλιστές της Ζώνης. Είναι προφανές ότι κεντρικό ρόλο θα έχει η μεγάλη παναθηναϊκή συγκέντρωση και πορεία την Πέμπτη 18 Σεπτέμβρη στο Κερατσίνι. Αντίστοιχες κινητοποιήσεις διοργανώνονται σε όλες τις πόλεις όπως π.χ. στη Θεσσαλονίκη. Είναι απαραίτητη η μαζική παρουσία όλων μας, και απευθύνουμε πλατύ ενωτικό κάλεσμα σε όλες τις συλλογικότητες του κινήματος και της Αριστεράς και σε ανένταχτους-ες για συμμετοχή. Την Κυριακή 21/9 στις 7 μ.μ. στην πλατεία Λαού, θα γίνει η ανοιχτή συνέλευση του Αντιφασιστικού Συντονισμού Αθήνας-Πειραιά για να συναποφασίσουμε τη συνέχεια των δράσεών μας.

Μέτωπο Οι δράσεις κατά τη διάρκεια του μήνα θα είναι πολύπλευρες, με αιχμή μέσα από αυτές να έρθουμε σε επαφή με τους μαθητές, τους νέους, τους άνεργους και τον κόσμο της γειτονιάς. Πολλές εκδηλώσεις, εκτός από τις κεντρικές που προαναφέρθηκαν, θα γίνουν σε πλατείες και σχολεία: συναυλίες ερασιτεχνικών σχημάτων, θεατρικές παραστάσεις, προβολές ταινιών-ντοκιμαντέρ, αντιφασιστικές συζητήσεις, εκθέσεις βιβλίου κ.ά.

Στον «Αντιφασιστικό Σεπτέμβρη» όλοι οι συμμετέχοντες έχουμε ξεκάθαρο μέτωπο ενάντια στο φασισμό και στις αιτίες που τον εκτρέφουν στην κοινωνία. Και οι αιτίες δεν είναι άλλες από τις πολιτικές της ΕΕ και του ΔΝΤ και της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ που, δεν φτάνει που εξαθλιώνουν τον κόσμο με τα μνημόνια και τις φιλελεύθερες πολιτικές τους, δολοφονούν εν ψυχρώ μετανάστες και εργάτες στη Λαμπεντούζα και στο Φαρμακονήσι. Ξεσκεπάζουμε τον πραγματικό ρόλο της ΧΑ και της φασιστικής ιδεολογίας, των νέων δουλεμπόρων των αγορών και των τραπεζών, και αποκαλύπτουμε τη στενή σχέση των νεοναζί με τους εφοπλιστές, το κεφάλαιο, την εργοδοσία, τους κατασταλτικούς μηχανισμούς της αστυνομίας και του στρατού. Η πρωτοβουλία, εκτός της κοινής καμπάνιας και του συντονισμού των δράσεων, θα στηρίξει διαχρονικά με κάθε τρόπο δράσεις σωματείων και συλλογικοτήτων σε επιμέρους χώρους, όπως σχολεία, εργασιακοί χώροι, ΟΑΕΔ, Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, Λιμάνι. Το πλήρες πρόγραμμα των εκδηλώσεων/δράσεων θα αναρτηθεί τις επόμενες μέρες στο σάιτ της πρωτοβουλίας: http:// antifasistikos-septembris.blogspot. gr/ και στα κοινωνικά δίκτυα.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 27 Αυγούστου 2014

8η Αντιρατσιστική Γιορτή

Μια μεγάλη συνάντηση αντίστασης, αλληλεγγύης και κοινού αγώνα

ο τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη (27-28/9) στο λόφο Κολωνού, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» καλούν στην 8η Αντιρατσιστική Γιορτή τους. Είναι ένα ξεχωριστό φεστιβάλ αλληλεγγύης και κοινού αγώνα ντόπιων και μεταναστών, μια συνάντηση αντίστασης στο θεσμικό ρατσισμό της κυβέρνησης, τους νεοναζί και τη μνημονιακή υποβάθμιση της ζωής μας. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που η 8η Γιορτή του ΚΣΜ και της ΚΑΡ αποκτά φέτος ξεχωριστό νόημα. Η κυβέρνηση διευκολύνει τη δουλειά των νεοναζί, υιοθετώντας πλήρως τη ρατσιστική ατζέντα τους, με το ξαναπάγωμα του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, που έχει καταντήσει γεφύρι της Άρτας. Την ίδια ώρα τα δικαστήρια αφήνουν ελεύθερους τους τραμπούκους της Μανωλάδας, ενώ η υπόθεση της δολοφονίας στο Φαρμακονήσι μπαίνει στο αρχείο. Μετά από αυτά, τα τάγματα εφόδου ξανακάνουν την εμφάνισή τους σε γειτονιές και πόλεις, εξαπολύοντας επιθέσεις κατά μεταναστών και ομοφυλόφιλων στη διάρκεια της νύχτας (Αλεξάνδρας, Παγκράτι κλπ), ενώ για πρώτη φορά μετά τη δολοφονία Φύσσα προκαλούν ανοιχτά με την υπογραφή τους στην επέτειο του μπλόκου της Κοκκινιάς, με την επίθεση στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά. Για όλους αυτούς τους λόγους, γεγονότα του αντιρατσιστικού κινήματος όπως η 8η Αντιρατσιστική Γιορτή αξίζει τον κόπο να στηριχθούν και να έχουν μεγαλύτερη επιτυχία από κάθε άλλη χρονιά.

στικής δράσης, ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, ένα μήνα κινητοποιήσεων και εκδηλώσεων σε κάθε γωνιά της χώρας, με μεγαλύτερο σταθμό την Παναθηναϊκή κινητοποίηση στο Κερατσίνι στις 18 Σεπτέμβρη.

Όμως υπάρχουν και πιο ειδικοί λόγοι. Τα αποτελέσματα των αυτοδιοικητικών εκλογών τους έδωσαν στο 4ο διαμέρισμα (Σεπόλια-Κολωνός) το μεγαλύτερο ποσοστό ψήφων στο δήμο της Αθήνας, με αποτέλεσμα οι Χρυσαυγίτες να έχουν επικεντρώσει την προσοχή τους στην περιοχή, φιλοδοξώντας να τη μετατρέψουν σε προπύργιό τους. Τοπικές συλλογικότητες και αντιρατσιστικές-αντιφασιστικές κινήσεις, ανάμεσά τους το Κυριακάτικο Σχολείο και η τοπική ΚΑΡ έχουν οργανώσει αντιφασιστικές πορείες και συναυλίες τους τελευταίους μήνες, συνέχεια των οποίων θα είναι η 8η Γιορτή μας. Τέλος, φέτος η Γιορτή στον Κολωνό, θα κλείσει έναν μήνα έντονης αντιφασι-

Για όλους αυτούς τους λόγους σας καλούμε το τελευταίο Σαββατοκύριακο του Σεπτέμβρη στο λόφο Κολωνού. Για να συντονίσουμε τη δράση μας και να συζητήσουμε με τα πολύ ενδιαφέροντα πάνελ που θα στηθούν. Για να διασκεδάσουμε με ένα πολύ πλούσιο καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που θα περιλαμβάνει καλλιτέχνες και σχήματα όπως η Ελένη Τσαλιγοπούλου και ο Κώστας Λειβαδάς, ο Μανώλης Φάμελος και οι Last Drive (το τελικό πρόγραμμα αναμένεται να κλείσει τις επόμενες ημέρες). Με εκθέσεις αντιφασιστικού σκίτσου από γνωστούς έλληνες σκιτσογράφους, έκθεση αντιφασιστικής αφίσας, προβολές, διεθνή κουζίνα, αντιρατσιστικό βιβλίο για όλες τις ηλικίες και παιδότοπο. Μια γιορτή που θα στηρίξει και φέτος με αναβαθμισμένη παρουσία και πρωτοβουλίες ο ραδιοσταθμός 105,5 «στο Κόκκινο», ενώ θα συμμετάσχουν πάνω από 60 μεταναστευτικές, αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές συλλογικότητες, ομάδες αλληλεγγύης, σωματεία και κινήσεις αντίστασης από ευρύτατο φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Με οικονομική είσοδο ενίσχυσης 5 ευρώ την ημέρα και 8 ευρώ για το διήμερο και δωρεάν είσοδο για τους ανέργους, ντόπιους και μετανάστες. Σας περιμένουμε!

Η σύγκρουση για το Φιλοξενείο στη Θεσσαλονίκη

Ναι στους πολιτικούς πρόσφυγες, όχι στους φασίστες Του Νίκου Αναστασιάδη

ντιπαράθεση έχει προκύψει ανάμεσα σε κατοίκους της Τούμπας και το Δήμο Θεσσαλονίκης εξαιτίας της απόφασης του Δήμου να δημιουργήσει σε εγκαταστάσεις του ένα Φιλοξενείο προσφύγων, που έχουν κάνει αίτηση για πολιτικό άσυλο. Στο Φιλοξενείο, που θα δημιουργηθεί σε συνεργασία με τη ΜΚΟ Άρσις, η οποία λειτουργεί άλλες 4 παρόμοιες δομές ανά την Ελλάδα, θα διαμένουν επτά μονογονεϊκές οικογένειες 30-35 ατόμων συνολικά. Η χρηματοδότηση θα προέλθει από το Συμβούλιο Προσφύγων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το Φιλοξενείο θα δημιουργηθεί σε χώρο του Δήμου έκτασης περίπου 4.000 τ.μ., ο οποίος περιλαμβάνει κτιριακό συγκρότημα 1.500 τ.μ., όπου έως τώρα βρίσκονταν δημοτικές υπηρεσίες καθαριότητας και σήμανσης, οι οποίες θα μεταφερθούν. Αυτή η πρωτοβουλία του Δήμου όμως έχει προκαλέσει αντιδράσεις σε μια μερίδα κατοίκων της περιοχής, που απαιτούν να ακυρωθεί το σχέδιο δημιουργίας του Φιλοξενείου. Μάλιστα δημιούργησαν και επιτροπή κατοίκων που έχει κάνει δύο συνελεύσεις (η δεύτερη με αρκετή μαζικότητα) και έχει παρέμβει στο δημοτικό συμβούλιο στις 28 Ιουλίου, με πανό το οποίο ζητούσε να μην εγκατασταθούν οι πολιτικοί πρόσφυγες στην Τούμπα για να μην υποβαθμιστεί η περιοχή. Στην κινητοποίηση πρωτοστατούν κάτοικοι ακροδεξιών πεποιθήσεων, παρότι βέβαια δεν εμφα-

νίζονται ανοικτά έως τέτοιοι. Στη δεύτερη συνέλευσή τους μάλιστα διέκοψαν δύο μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, κατοίκους της περιοχής, που προσπάθησαν να μιλήσουν. Επιπλέον, σε αρθρογραφία μέλους της επιτροπής αναφέρεται το κατειλημμένο εργοστάσιο ΥΦΑΝΕΤ ως πηγή υποβάθμισης της περιοχής. Φαίνεται ότι οι στοχεύσεις δεν σταματούν στο Φιλοξενείο. Η επιτροπή δηλώνει ότι έχει συλλέξει 1.200 υπογραφές κατοίκων της περιοχής ενάντια στο Φιλοξενείο.

Στη σχετική ψηφοφορία στο δημοτικό συμβούλιο ψήφισαν υπέρ οι δημοτικοί σύμβουλοι της μείζονος αντιπολίτευσης της Δεξιάς. Λευκό ψήφισαν οι σύμβουλοι της παράταξης «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη» λόγω της εμπλοκής της ΜΚΟ Άρσις στη διαδικασία δημιουργίας και λειτουργίας της δομής. Σύμφωνα με τον «Ριζοσπάστη», η «Λαϊκή Συσπείρωση» ψήφισε «παρών» λόγω της υποκρισίας της ΕΕ που από τη μια χρηματοδοτεί το Συμβούλιο για τους πρόσφυγες και από την άλλη με την πολιτική της δημιουργεί διαδοχικά κύματα προσφύγων, ενώ παράλληλα οικοδομεί την Ευρώπη φρούριο. Το αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό κίνημα στην πόλη δεν πρόκειται να αφήσει την Τούμπα –μια περιοχή όπου η Χρυσή Αυγή πήρε 10%– να γίνει Άγιος Παντελεήμονας. Ήδη έχουν γίνει δύο συσκέψεις με σημαντική συμμετοχή συλλογικοτήτων της περιοχής και ευρύτερα, ενώ το επόμενο διάστημα πρόκειται να υπάρξουν συγκεκριμένες δράσεις.

Ο στόχος είναι η πάλη για τη δημιουργία του Φιλοξενείου να συνδεθεί με τον αγώνα ενάντια στο μνημόνιο και την κυβέρνηση, αλλά και για την αξιοποίηση των λίγων πια δημόσιων χώρων σε όφελος των κατοίκων της περιοχής. Σ’ αυτή την κατεύθυνση η ύπαρξη στην περιοχή των πολιτικών προσφύγων δεν είναι καθόλου εμπόδιο. Ίσα ίσα η υπεράσπισή τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αναπτυχθεί ένα κίνημα που δεν ψάχνει αποδιοπομπαίους τράγους και εξιλαστήρια θύματα, αλλά συγκρούεται με την πηγή των δεινών των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων: Τις κυβερνήσεις των μνημονίων, την τρόικα και την ΕΕ, τη νεοφιλελεύθερη βαρβαρότητα. Το ζήτημα των πολιτικών προσφύγων, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ζήτημα δημοκρατίας, αλλά και διεθνιστικής αλληλεγγύης. Άνθρωποι οι οποίοι συγκρούστηκαν με αντιδραστικά καθεστώτα για την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων στις χώρες τους, είναι κεφάλαιο για όσους αγωνιζόμαστε στην Ελλάδα για μια καλύτερη ζωή για την πλειοψηφία των απλών ανθρώπων. Σε μια εποχή που δημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα αμφισβητούνται όλο και περισσότερο από τις κυβερνήσεις των μνημονίων, οι πολιτικοί πρόσφυγες είναι κομμάτι της αντίστασης στο νεοφιλελευθερισμό και τον πόλεμο. Η υπεράσπισή τους είναι κομμάτι της διεθνιστικής πολιτικής που ενώνει τους λαούς που υποφέρουν από την επελαύνουσα βαρβαρότητα και είναι η μόνη πολιτική που μπορεί να φέρει τις ανατροπές που χρειάζονται.

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Σε διάστημα περίπου ενός μηνός είχαμε ομοφοβικές επιθέσεις: κατά γκέι ζευγαριού στην Αθήνα (από αστυνομικούς μάλιστα), κατά ζευγαριού λεσβιών (στη Θεσσαλονίκη), και κατά μίας τρανς στη Θεσσαλονίκη. Επίσης στο Παγκράτι ακόμη μία. Η μόνη που απαντήθηκε είναι αυτή στο Παγκράτι. Όπως έλεγε και το κείμενο που μοιράστηκε στο Παγκράτι, «όσοι συνεχίζουν να πιστεύουν ότι μπορούν να επιβάλλουν τις ρατσιστικές/ομοφοβικές απόψεις και πρακτικές στην καθημερινότητά μας, να μετατρέψουν τους δημόσιους χώρους σε ελεγχόμενες/αποστειρωμένες ζώνες και να γεννήσουν λογικές apartheid στις γειτονιές μας, είναι γελασμένοι και θα μας βρουν μπροστά τους». NNN Το Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά (ΑΣΜΠ) έγινε στόχος των νεοναζί δολοφονικών στοιχείων της ΧΑ. Παραβιάζοντας τα σιδερένια κάγκελα, κατέστρεψαν παράθυρα και προσπάθησαν να αφαιρέσουν ηλεκτρονικό υλικό του Σχολείου. Τα άτομα αυτά βρόμισαν με τα συνθήματά τους τους τοίχους του σχολικού συγκροτήματος, υπογράφοντας «ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ - ΜΕΤΩΠΟ ΝΕΟΛΑΙΑΣ». Όλα αυτά μία ημέρα πριν από την επέτειο του Μπλόκου της Κοκκινιάς! Στην Κοκκινιά της προσφυγιάς, στην Κοκκινιά των εργατικών και αντιφασιστικών αγώνων, στην Κοκκινιά της Αντίστασης, οι τραμπουκισμοί και η τρομοκρατία των νεοναζί δεν θα περάσουν! NNN Δύο 19χρονοι –ο ένας εκ των οποίων είχε εκφραστεί υπέρ της Χρυσής Αυγής στο FB– είχαν προπληρώσει 800 ευρώ για να λάβουν αναβολικά από δύο 25χρονους φουσκωτούς στην Καλαμάτα, επειδή ήθελαν να τους μοιάσουν σύντομα. Η παραγγελία δεν εξετελέσθη και τα πιτσιρίκια εκτέλεσαν τα «μπαλόνια». Αναβολικά, όπλα, ξεκαθαρίσματα λογαριασμών, αυτός είναι ο κόσμος των φασιστών... Μάλιστα το STAR, δείχνοντας σε φωτογραφία το δράστη, έσβησε τη σβάστικα την οποία ο φασίστας είχε κάνει τατουάζ πάνω στο χέρι του. Είμαστε περίεργοι. Ύστερα ΚΑΙ από αυτό θα συνεχίσουν να μας λένε ότι τα ΜΜΕ είναι εναντίον τους; NNN «Πριν από λίγο καιρό ενημερωθήκαμε ότι σχεδιάζεται η έκτακτη μεταγωγή μας από την Πτέρυγα Β’ των γυναικείων φυλακών στον όροφο της πτέρυγας που κρατούνται οι νεοναζί βουλευτές της Χρυσής Αυγής. Η πτέρυγα των χρυσαυγιτών αρχικά προοριζόταν για εμάς τις γυναίκες κρατούμενες, τώρα όμως θέλουν να μας στριμώξουν σαν τα ποντίκια στον έναν όροφο για να μη χάσουν τα προνόμιά τους οι χρυσαυγίτες. Δηλαδή σε 2 ορόφους ίδιας χωρητικότητας θέλουν στον έναν να βάλουν εκατό γυναίκες κρατούμενες τη μια πάνω στην άλλη, ενώ στον άλλον όροφο θα μείνουν οι 6 χρυσαυγίτες βουλευτές». Αυτό καταγγέλλουν οι γυναίκες που βρίσκονται φυλακισμένες στον Κορυδαλλό και είναι ενδεικτικό νομίζουμε της στάσης της πολιτείας έναντι των χρυσαυγιτών. NNN Γερμανοί ήρθαν να γνωρίσουν από κοντά τις καθαρίστριες, ενίσχυσαν οικονομικά τον αγώνα τους και έβαλαν τις υπογραφές τους δείχνοντας την υποστήριξή τους. Αυτό για όσους συνεχίζουν να μιλάνε γενικώς και αορίστως εναντίον των Γερμανών... NNN Μια 18χρονη μετανάστρια στην Ιρλανδία διαπίστωσε με την άφιξή της στη χώρα ότι είναι δύο μηνών έγκυος, εγκυμοσύνη που προήλθε από βιασμό. Αμέσως εξέφρασε την επιθυμία να κάνει άμβλωση, μη γνωρίζοντας ότι κάτι τέτοιο έχει απαγορευθεί στην Ιρλανδία από το νόμο «για την Προστασία της Ζωής». Ζήτησε να βγει από τη χώρα και να κάνει την άμβλωση αλλού, αλλά της είχε αποσπασθεί το διαβατήριο. Προσέφυγε στις δικαστικές αρχές, ζητώντας να εξαιρεθεί και καταθέτοντας ιατρικές εξετάσεις που πιστοποιούσαν ότι η εγκυμοσύνη τής έχει προκαλέσει καταθλιπτικό σύνδρομο και αυτοκτονικές τάσεις. Η «δικαιοσύνη» άργησε τόσο να εξετάσει το αίτημά της όσο χρειάστηκε για να αποφασίσει ότι «πλέον είναι αργά και η άμβλωση δεν είναι ασφαλής».

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

27 Αυγούστου 2014

www.dea.org.gr

Η αντίσταση και το κίνημα αλληλεγγύης σταμάτησαν το Ισραήλ

Συμμαχία νίκης για την Παλαιστίνη σφορία τόσο για τις επικίνδυνες «αποκοτιές» του χαϊδεμένου της παιδιού όσο και γιατί η μεταστροφή της κοινής γνώμης τα τελευταία χρόνια στις ΗΠΑ κάνει όλο και πιο δύσκολο να συνεχιστεί η άνευ όρων στήριξη στο σιωνιστικό κράτος.

Του Πάνου Πέτρου

αθώς γράφ ο νται αυτές οι γραμμές, δεκάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι πανηγυρίζουν στους δρόμους. Η Γάζα άντεξε. Ύστερα από 49 μέρες ισραηλινών επιθέσεων, που ξεπέρασαν σε βαρβαρότητα τη σαρωτική επίθεση του 2008-2009, ύστερα από 49 μέρες ηρωικής αντίστασης, το Ισραήλ και οι παλαιστινιακές οργανώσεις συμφώνησαν σε εκεχειρία επ’ αόριστον.

Σε αυτό το –παρατεταμένο– σημείο καμπής όσον αφορά το Παλαιστινιακό, θα χρειαστεί η Αριστερά και το κίνημα αλληλεγγύης να εντείνουμε τις προσπάθειές μας. Ο αγώνας που δόθηκε διεθνώς για να σταματήσει η σφαγή πρέπει να γίνει διαρκής, με στόχο να μην επαναληφθεί κάτι τέτοιο. Αλλά η οικοδόμηση ενός κινήματος που θα πιέζει για την απομόνωση του Ισραήλ έχει να κάνει και με τη συνολική πάλη για την αυτοδιάθεση του παλαιστινιακού λαού.

Άρση της πολιορκίας Το Ισραήλ δεσμεύτηκε να ανοίξει άμεσα περάσματα στα σύνορά του για να μεταφερθούν αγαθά και ανθρωπιστική βοήθεια στη Γάζα, να επεκτείνει στα 6 μίλια τα ύδατα στα οποία θα ψαρεύουν οι Παλαιστίνιοι της Γάζας, ενώ η Αίγυπτος θα ξανανοίξει το πέρασμα της Ράφα. Άλλα αιτήματα, όπως η δημιουργία λιμανιού και αεροδρομίου στη Γάζα και η απελευθέρωση των κρατουμένων της Χαμάς, παραπέμφθηκαν σε επόμενο γύρο συζητήσεων. Το Ισραήλ κατάφερε βέβαια να ρημάξει την πολύπαθη λωρίδα γης. Πάνω από 2.100 είναι οι νεκροί Παλαιστίνιοι, οι περισσότεροι άμαχοι και ανάμεσά τους περίπου 500 παιδιά. Τουλάχιστον 11.000 είναι οι καταγεγραμμένοι τραυματίες. Περίπου 540.000 εγκατέλειψαν τον τόπο κατοικίας τους. Πάνω από 17.000 σπίτια γκρεμίστηκαν, ενώ χτυπήθηκαν σχολεία, νοσοκομεία, εργοστάσια, αγροκτήματα, μονάδες ενέργειας και νερού. Στις τελευταίες επιθέσεις, μετά το σπάσιμο της τελευταίας εκεχειρίας, το Ισραήλ κατέστησε σαφές ότι ένας από τους στόχους του ήταν να κάνει τη Γάζα «καμένη γη», στοχεύοντας συστηματικά τα υψηλότερα κτίρια της Γάζας (πολυώροφες πολυκατοικίες κ.λπ.). Η οικονομική καταστροφή είναι τέτοια που, σύμφωνα με πρώτες εκτιμήσεις από αναλυτές, η ανοικοδόμηση θα χρειαστεί έως και 10 χρόνια. Η κατάσταση των τούνελ είναι άγνωστη, ωστόσο, αν επιτεύχθηκε μέρος των ισραηλινών στόχων για καταστροφή τους, αυτό αποτελεί ένα ακόμα πλήγμα: τα τούνελ δεν υφίστανται μόνο για στρατιωτικούς λόγους, αλλά εξυπηρετούν μια ολόκληρη «υπόγεια οικονομία». Κι όμως, η Γάζα και αυτός ο απίστευτος λαός της πανηγυρίζει. Τα

αισθήματα των Παλαιστινίων συνόψισε ένας εκπαιδευτικός από τη Γάζα που συμμετείχε στους πανηγυρισμούς με τον 2χρονο γιο του στα χέρια: «Πονάμε για τις απώλειες, αλλά είμαστε περήφανοι που πολεμήσαμε αυτόν τον πόλεμο μόνοι μας και δεν λυγίσαμε».

«δεν θα σταματήσουν αν δεν βρεθεί κάποιος να τους σταματήσει».

Πράγματι, η αντίσταση ήταν ηρωική. Στρατιωτικά, αποδείχθηκε πολύ πιο ισχυρή από ό,τι στο παρελθόν. Οι 64 νεκροί στρατιώτες ήταν ένα μεγάλο σοκ για την ισραηλινή στρατιωτική ηγεσία. Πολιτικά, είχε πίσω της τεράστια υποστήριξη, που εκφραζόταν με το λαϊκό φρόνημα «δεν θα παραδοθούμε – δεν θα σταματήσουμε αν δεν λήξει η πολιορκία». Στη διάρκεια του πολέμου, αναλυτές τόνιζαν πως οι διαδοχικές αρνήσεις της Χαμάς να δεχτεί πολλές από τις προτεινόμενες εκεχειρίες ήταν σημάδι δύναμης της αντίστασης. Η τελική έκβαση το επιβεβαιώνει. Η αντίσταση δεν υποτάχθηκε και δικαιώθηκε τελικά: πέτυχε μια εκεχειρία που καλύπτει τον βασικό στόχο – την άρση του αποκλεισμού.

Το Ισραήλ το σταμάτησαν οι Σύροι στο Χαλέπι, που πολιορκημένοι ανάμεσα στις βόμβες του Άσαντ και την επέλαση του ISIS διαδήλωσαν για την Παλαιστίνη με το πανό «Είμαστε λίγο απασχολημένοι τώρα, αλλά όταν τελειώσουμε με αυτό το καθεστώς, ερχόμαστε να πολεμήσουμε στο πλευρό σας».

Το Ισραήλ διεξήγαγε την πιο μακρόχρονη επιχείρησή του από το 2005. Έδειχνε διατεθειμένο να συνεχίσει μέχρι την υποταγή της Χαμάς, ενώ από την τροπή που πήρε η εισβολή δεν είναι καθόλου απίθανο να σκεφτόταν να συνεχίσει μέχρι την εθνοκάθαρση της Γάζας. Στην περίπτωση της ισραηλινής πολεμικής μηχανής (ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, όπου το 90% στήριζε την πολεμική εκστρατεία και η δημοφιλία του Νετανιάχου εκτινάχτηκε στο 80%) ισχύει το

Διεθνής στήριξη Και ο παλαιστινιακός λαός με την αντοχή του και την αντίστασή του δικαιούται όλα τα συγχαρητήρια. Αλλά δεν ήταν μόνος.

Το σταμάτησαν οι 500 Αιγύπτιοι επαναστάτες, ακτιβιστές, φοιτητές και εργάτες που αποπειράθηκαν να περάσουν τη Ράφα. Το σταμάτησαν οι 10.000 διαδηλωτές στο Παρίσι που έσπασαν την απαγόρευση του Ολάντ. Το σταμάτησαν οι ακτιβιστές στο Όκλαντ, που με τη βοήθεια των λιμενεργατών εμπόδισαν ισραηλινό πλοίο να ξεφορτώσει το εμπόρευμά του. Το σταμάτησαν οι 150.000 διαδηλωτές στο Λονδίνο, στη μεγαλύτερη φιλοπαλαιστινιακή διαδήλωση στην ιστορία του βρετανικού κινήματος. Το σταμάτησαν τα μέλη του πανίσχυρου νοτιοαφρικανικού τμήματος της διεθνούς καμπάνιας BDS (Μποϊκοτάζ - Απόσυρση επενδύσεων - Κυρώσεις), που απαίτησαν από την κυβέρνηση της Νότιας Αφρικής να συμμετέχει και αυτή στην απομόνωση του Ισραήλ ως κράτους.

Το σταμάτησαν οι κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που η μία μετά την άλλη διέκοψαν τις διπλωματικές επαφές με το κράτος-τρομοκράτη. Αυτά είναι μόνο κάποια εμβληματικά παραδείγματα από το κύμα διεθνούς αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και διεθνούς οργής ενάντια στα εγκλήματα του Ισραήλ. Η ανάπτυξη αυτού του κινήματος αλληλεγγύης, ιδιαίτερα μέσα από τις μάχες που δίνει το BDS τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι με την πρακτική του τελευταία «το Ισραήλ πολεμά τον εαυτό του» στο επίπεδο της διεθνούς κοινής γνώμης, έχει προκαλέσει τα πρώτα ρήγματα στη διεθνή στήριξη στο σιωνιστικό κράτος.

Αλλαγή κλίματος Η σκοτσέζικη κυβέρνηση ζήτησε εμπάργκο όπλων στο Ισραήλ, ενώ η Ισπανία και η Αγγλία δήλωσαν ότι θα «επανεξετάσουν» τις οπλικές συμφωνίες. Είναι μικρές κινήσεις, σε μεγάλο βαθμό «δημοσιοσχεσίτικες». Ωστόσο θα ήταν ανήκουστες μερικά χρόνια πριν και είναι ενδεικτικές της αλλαγής που εξελίσσεται τα τελευταία χρόνια. Το Ισραήλ μετατρέπει σταδιακά τον εαυτό του σε «παρία». Εξακολουθεί βέβαια να διατηρεί τις πιο ισχυρές πλάτες: οι ΗΠΑ καταψήφισαν την πρόταση να ερευνηθεί το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου, ενώ έστελναν πυρομαχικά στο «μαντρόσκυλό τους» στη διάρκεια της εισβολής στη Γάζα. Ωστόσο, ακόμα και στην Ουάσινγκτον αυξάνεται η δυ-

Πάνω από 20 χρόνια μετά το Όσλο, τα δύο κράτη αποδεικνύονται αυταπάτη και η συζήτηση για ένα κράτος στην ιστορική Παλαιστίνη με ίσα δικαιώματα για όλους ανοίγει όλο και περισσότερο από τους Παλαιστινίους, τους φίλους τους, αλλά και τους εχθρούς τους (ως «κίνδυνος» που ίσως πλησιάζει). Δυστυχώς, η προοπτική να εγκαταλειφθεί το σχέδιο «εβραϊκού κράτους» δεν είναι εύκολη σε μια κοινωνία όπου όπως δήλωσε πρόσφατα αντισιωνιστής Εβραίος «το σοκαριστικό δεν είναι το 95% που στηρίζει τον πόλεμο, αλλά ότι υπάρχει αυτό το ηρωικό 5% που αντιστέκεται».

Απομόνωση του Ισραήλ Γι’ αυτό και θα χρειαστεί η διεθνής πίεση, σαν αυτή που έκανε κάποτε τους λευκούς της Νότιας Αφρικής, ζυγίζοντας τα υπέρ και τα κατά, να μετατοπιστούν και να αποδεχθούν την κατάργηση του απαρτχάιντ. Στην Ελλάδα η πάλη για απομόνωση του Ισραήλ αποκτά ιδιαίτερο βάρος σήμερα που αποτελεί «στρατηγικό σύμμαχο» των σιωνιστών στην περιοχή. Η διακοπή κάθε δεσμού –στρατιωτικού, οικονομικού, διπλωματικού– με το κράτοςτρομοκράτη πρέπει να γίνει στόχος πάλης για το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Και η μεγαλύτερη συμβολή στον αγώνα των Παλαιστίνιων και η μεγαλύτερη ώθηση στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης θα είναι αυτός ο στόχος να γίνει δέσμευση μιας κυβέρνησης της Αριστεράς.