EA 321

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 321

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

8 Οκτώβρη 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

15

8-9

12

11

Μεγάλη επιτυχία της 8ης Αντιρατσιστικής Γιορτής

Η συζήτηση για τα ελλείμματα και το χρέος

Ο ξεσηκωμός στο Χονγκ Κονγκ

Ο Τζον Ριντέλ για την Εργατική Κυβέρνηση

ΕΡΓΑΣΙΑ «Να κινηθούμε με απόλυτη ταξική μονομέρεια» Κυβέρνηση και τρόικα έχουν έτοιμες τις νέες αντεργατικές ανατροπές στα εργασιακά και το Ασφαλιστικό: ομαδικές απολύσεις, συνδικαλιστικό νόμο, μείωση συντάξεων, αύξηση ορίων συνταξιοδότησης. Την ίδια ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε πρόταση νόμου που επαναφέρει τον κατώτατο μισθό και τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Για τις εξελίξεις αυτές και το διαφορετικό εργασιακό πρότυπο που θα προωθήσει η κυβέρνηση της Αριστεράς συνομιλήσαμε με τη Μαρία Μπόλαρη, βουλευτή Α' Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της ΕΕΚΕ Εργασίας της ΚΟ (σελ. 4).

Παρά την κατακραυγή της κοινωνίας, Σαμαράς και Βενιζέλος μένουν γαντζωμένοι στην «πλειοψηφία» τους στη Βουλή

Για να φύγουν πρέπει να τους ρίξουμε!

ΙΤΑΛΙΑ Η τελική επίθεση στα εργατικά δικαιώματα

Με την έναρξη της συζήτησης στη Γερουσία σχετικά με τη στήριξη του νέου νομοσχεδίου για τα εργασιακά, του γνωστού και ως νόμου Jobs Act, μπορούμε να πούμε πως έχουμε πλέον μπει στην τελική ευθεία της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι κύριοι εκφραστές αυτής της επίθεσης είναι η κυβέρνηση, τα αφεντικά, τα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα μαζικής ενημέρωσης και όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας (σελ. 13).

ΣΥΡΙΖΑ Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται ή κόβονται; Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται μπροστά σε κρίσιμες επιλογές. Οι απαντήσεις που θα δώσει στα επείγοντα ζητήματα του χρέους, της αντιμετώπισης της ανεργίας, της διάσωσης των ασφαλιστικών ταμείων κ.λπ. θα κρίνουν σε μεγάλο βαθμό τόσο την ανάδειξη της κυβέρνησης της Αριστεράς όσο και το βαθμό στήριξής της από την κοινωνία. Οι συγκεκριμένες δεσμεύσεις θα απαιτήσουν σκληρές μάχες για να υλοποιηθούν. Και γι' αυτές τις μάχες πρέπει να προετοιμάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, επιμένοντας στην αριστερή-ριζοσπαστική πολιτική, αλλά και η υπόλοιπη Αριστερά (βλ. σελ. 7). Ανάλογα καθήκοντα προκύπτουν και για τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, μετά το πετυχημένο 3ο φεστιβάλ της (σελ. 14).

Η συγκυβέρνηση παραπαίει,

χωρίς να αποκλείεται κάποιο «ατύχημα» που θα οδηγούσε σε άτακτη κατάρρευση. Στο υπόβαθρο αυτής της κατρακύλας βρίσκεται ασφαλώς η εργατική και λαϊκή οργή για τα αποτελέσματα της άγριας λιτότητας, οργή που έχει επεκταθεί ακόμα και σε παραδοσιακούς

ψηφοφόρους της ΝΔ. Αυτός ο παράγοντας, σε συνδυασμό με τα περιορισμένα «δώρα» από την ΕΕ που περιμένει –αλλά δεν έρχονται– ο Σαμαράς, καθιστά εξαιρετικά δύσκολη την επιτυχή έκβαση της επιχείρησης «180». Αυτή την ετοιμόρροπη κυβέρνηση πρέπει να τη ρίξουμε, με συστηματοποίη-

ση των προσπαθειών αναθέρμανσης του μαζικού κινήματος και με επιμονή του ΣΥΡΙΖΑ στις ριζοσπαστικές αριστερές απαντήσεις. Απέναντι στη σαθρότητα του καθεστώτος, οφείλουμε να αντιτάξουμε την ενότητα στη δράση και τη συμμαχία όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.

2

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Η ΔΗΜΑΡ κοιτάει ξανά προς τον ΣΥΡΙΖΑ

Μαζί με τα απόνερα από το «ξέπλυμα» του Βενιζέλου στο Σκαραμαγκά σχετικά με τα υποβρύχια, μαθαίνουμε και καμιά αλήθεια για τους εξοπλισμούς. Λοιπόν, το υποβρύχιο «Πιπίνος», που έπεσε προχτές στο νερό, είναι το δεύτερο της υπερσύγχρονης σειράς 214 που διαθέτει το ελληνικό ναυτικό, το οποίο περιμένει άλλα τρία 214: τα «Ματρώζος», «Κατσώνης» και «Ωκεανός». Σημειώνεται ότι τα 214 είναι σκάφη «αναερόβιας πρόωσης», που τους επιτρέπει να μείνουν σε κατάδυση επί 15 μέρες, σε αντίθεση με τα «συμβατικά» που οφείλουν να αναδύονται κάθε 24 ώρες. Γενικά, θεωρούνται «επιθετικά» όπλα, με επιχειρησιακές δυνατότητες «μεγάλης αποστάσεως». Σημειώνεται, επίσης, ότι το τουρκικό ναυτικό δεν διαθέτει, ακόμα, κανένα υποβρύχιο ισάξιο του 214…

NNN Παρεμπιπτόντως, η Ελλάδα της κρίσης εξακολουθεί να είναι από τους καλύτερους «πελάτες» των εξοπλισμών. Σε αναλογία πολεμικών δαπανών ως προς το ΑΕΠ, είναι στην τρίτη θέση παγκοσμίως, πίσω μόνο από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία. Πάνω από το κράτος του Ισραήλ και ασφαλώς πάνω από την Τουρκία… Παρεμπιπτόντως, επίσης, παρά την πολιτική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ακούμε πλέον ούτε κιχ από την Κουμουνδούρου σχετικά με τη μείωση των πολεμικών δαπανών (ξέρετε, αυτές που λέγονται… αμυντικές), παρά τη σχετική –και σωστή– απόφαση του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ…

NNN Συνθήκες επικίνδυνης κρίσης διαμορφώνονται νότια της Κύπρου, όπου τουρκικά πολεμικά σκάφη συνόδευσαν τα αντίστοιχα ερευνητικά, σε περιοχές όπου η Κύπρος σκοπεύει να επενδύσει σε εξόρυξη φυσικού αερίου. Σύμφωνα με τον Κύπριο υπουργό Εξωτερικών, Ιωάννη Κασουλίδη, πρόκειται για τη «σοβαρότερη εξέλιξη» από την εποχή που «η κυπριακή κυβέρνηση καθόρισε την Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της». Υπενθυμίζεται ότι τα όρια της ΑΟΖ, που ανακήρυξε η κυπριακή κυβέρνηση, έχει αναγνωρίσει, από τις γειτονικές της χώρες, μόνο το κράτος του Ισραήλ. Υπενθυμίζεται, επίσης, ότι η «μονομερής ανακήρυξη» της ΑΟΖ δεν έχει έννοια, αν υπάρχουν αμφισβητήσεις από όμορες χώρες. Τότε, το δικαίωμα της «κυριαρχίας» προϋποθέτει απόφαση του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης. Και, παλιότερα, οι Άγγλοι διπλωμάτες συνόψιζαν το λεγόμενο «Δίκαιο της Θάλασσας» σε μία βασική αρχή: Πόσα πολεμικά πλοία και αεροπλάνα μπορεί να παραθέσει, ως «επιχειρήματα» επιτόπου, η κάθε πλευρά. Γι’ αυτό, άλλωστε, η εξέλιξη είναι εξαιρετικά επικίνδυνη…

Να μπει ή να μην μπει; Της Σοφίας Δερμετζόγλου, μέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Η

ΔΗΜΑΡ έχει φτάσει στα όρια της πολιτικής επιβίωσης. Το σκορ στις ευρωεκλογές (1,2%) μοιάζει ήδη υπερβολικά θετικό και ένα αυτόνομο κατέβασμα στις εθνικές εκλογές –με βάση τη σημερινή εικόνα της– θα έβαζε τους τίτλους τέλους σε πολλές πολιτικές σταδιοδρομίες. Έτσι κανείς δεν μπορεί να αποδεχθεί ως ειλικρινείς τις διακηρύξεις για μια κάποια αριστερή στροφή της ΔΗΜΑΡ. Στο πρόσφατο συνέδριο της ΔΗΜΑΡ, όπου όλα αυτά καταγράφηκαν –συμπεριλαμβανομένης της απαξίωσης του ηγετικού ρόλου του Φ. Κουβέλη– ο γραμματέας της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, Δημήτρης Βίτσας, προσέφερε «σανίδα σωτηρίας»: την πολιτική, εκλογική και κυβερνητική προοπτική μιας «συμμαχίας» της ΔΗΜΑΡ με τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχει οποιοδήποτε προωθητικό, για τη ριζοσπαστική Αριστερά, περιεχόμενο αυτή η πρόταση; Μια ειλικρινής απάντηση οφείλει να ανακαλεί στη μνήμη του κόσμου τα πραγματικά αίτια της πολιτικής κρίσης της ΔΗΜΑΡ: – Ως επικεφαλής της, τότε, Ανανεωτικής Πτέρυγας, ο Φ. Κουβέλης είχε χαρακτηρίσει τον ΣΥΡΙΖΑ «τροχοπέδη στο αναγκαίο πολιτικό άνοιγμα του ΣΥΝ» και είχε αναδείξει το ζήτημα «απεμπλοκής του ΣΥΝ από τον ΣΥΡΙΖΑ» και τη σύγκρουση «με τον αριστερισμό του» ως αιτίες διάσπασης του κόμματος του ενιαίου Συνασπισμού.

NNN Η τελευταία φορά που το καθεστώς στην Ελλάδα επιχείρησε να διαφύγει από την εσωτερική κρίση με «εθνικιστική» φυγή προς τα εμπρός, ήταν ακριβώς το 1974. Τότε που η χούντα του Ιωαννίδη, για να σώσει το στρατοκρατικό καθεστώς, οργάνωσε το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου και εγκατέστησε την «κυβέρνηση» Σαμψών, με πρόγραμμα την Ένωση με την Ελλάδα. Που κατέληξε στην εισβολή της Τουρκίας και τη χάραξη των «αποτελεσμάτων» που σήμερα, λένε, θέλουν να «αντιστρέψουν» τα σύγχρονα γεράκια της ακροδεξιάς…

– Μετά την αποχώρηση από τη συγκυβέρνηση με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, κατά την κρίση της ΕΡΤ, στελέχη της ΔΗΜΑΡ παρέμειναν ενεργά στον κρατικοκυβερνητικό μηχανισμό του Σαμαρά, σε θέσεις «ευθύνης», ενώ η κοινοβουλευτική ομάδα της έδωσε σωσίβιο στη ΝΔ σε κάμποσες κρίσιμες περιπτώσεις. Παρεμπιπτόντως, η υπόθεση του υποψήφιου Προέδρου Δημοκρατίας αφέθηκε να σούρνεται επί μακρό διάστημα, ενώ μάλλον ξεκαθάρισε από τις αντιρρήσεις μέσα στη Δεξιά παρά από τη «θέση αρχών» του Φ. Κουβέλη. Στο μεταξύ διάστημα –φυσιολογικά– τα στελέχη της ΔΗΜΑΡ απομονώθηκαν και αποχώρησαν από όποια μαζική διεργασία ή κίνημα αντίστασης όπου, κάποτε, συμμετείχαν. Η θεωρία και η πρακτική της «κυ-

βερνώσας Αριστεράς» είναι ήδη κομμάτια και θρύψαλα. Όπως σωστά θύμισε ο Χριστόφορος Βερναρδάκης, τα ηγετικά στελέχη της Αριστεράς οφείλουν να συμμερίζονται την τύχη των θεωρητικών και πολιτικών προτάσεών τους. Πολύ περισσότερο όταν αυτές έχουν οδηγήσει σε καταστροφή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να κερδίσει από μια αποδοχή της επιστροφής της ΔΗΜΑΡ στις γραμμές του. Έχει όμως να χάσει: να δώσει στον κόσμο του το μήνυμα ότι αυτός «δημαροποιείται». Ότι αυτές οι εύκολες πολιτικές «διευρύνσεις» αποτελούν τον πρόλογο μιας στροφής σε κεντροαριστερή κατεύθυνση. Και μια τέτοια στροφή θα είναι απωθητική εκλογικά, ενώ πολιτικά ήταν και θα είναι απλώς καταστροφική.

Προσχέδιο προϋπολογισμού: Συνέχεια της φοροεπιδρομής και της λιτότητας

NNN Υπενθυμίζουμε ότι ο «πρωθυπουργικός σύμβουλος» Φ. Κρανιδιώτης από τις στήλες της εφημερίδας «Δημοκρατία» και τον ιστότοπο «Antinews» έχει καλέσει το Σαμαρά να αξιοποιήσει την «ιστορική ευκαιρία» της ρήξης των συμμαχικών σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και το κράτος του Ισραήλ, με στόχο να «αντιστρέψει τα αποτελέσματα του 1974». Αυτές οι φιλοπόλεμες ιδέες δεν είναι άσχετες με την εσωτερική πολιτική κρίση και το «διάλογο» για το χειρισμό της…

– Δρώντας αυτόνομα, η ΔΗΜΑΡ επεξεργάστηκε τη θεωρία της «κυβερνώσας Αριστεράς». Συμμετέχοντας στην πιο αντιδραστική κυβέρνηση μετά την πτώση της δικτατορίας, απέδειξε ότι αντιλαμβάνεται τη θεωρία αυτή ως επιταγή για συμμετοχή στην κυβέρνηση πέρα από κάθε όριο και προϋπόθεση που θα έθετε και η πιο ελαστική έννοια της (κεντρο)Αριστεράς. Στο διάστημα αυτό, η ΔΗΜΑΡ ψήφισε το μνημόνιο 3, τον προϋπολογισμό του 2012, το πολυνομοσχέδιο για την εφαρμογή των μνημονίων 2 και 3. Παραβίασε, έτσι, ακόμα και την ελάχιστη προϋπόθεση που έχουν θέσει οι συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για τις ενδεχόμενες πολιτικές συμμαχίες (να μην έχουν αναλάβει μνημονιακές ευθύνες).

Του Σπύρου Αντωνίου

Α

υξημένους φόρους κατά 1,7 δισ. ευρώ σε σχέση με το 2014 και νέο «τσεκούρι» στις κοινωνικές δαπάνες προβλέπει το προσχέδιο προϋπολογισμού που κατέθεσε στη βουλή η κυβέρνηση. Το υπεραισιόδοξο αυτό κείμενο, που ακολουθεί πιστά το μνημονιακό πλαίσιο, τελεί βέβαια υπό την αίρεση της συμφωνίας με την τρόικα. Οι τελικές προβλέψεις θα αποτυπωθούν στο σχέδιο προϋπολογισμού, στο τέλος Νοέμβρη. Σύμφωνα με το προσχέδιο, το 2015 θα υπάρξει δημοσιονομικό έλλειμμα (μαζί με τη δαπάνη για αποπληρωμή τόκων) στο 0,2% του ΑΕΠ και πρωτογενές πλεόνασμα (χωρίς τόκους) στο 2,9% του ΑΕΠ το 2015, ενώ το Μεσοπρόθεσμο 2015-2018 προέβλεπε πρωτογενές πλεόνασμα 2,5% του ΑΕΠ. Το χρέος της γενικής κυβέρνησης

προβλέπεται ότι θα διαμορφωθεί στα 316,1 δισ. ευρώ ή στο 168% του ΑΕΠ από 318,6 δισ. ευρώ που θα ανέλθει φέτος και η ανεργία θα πέσει ελαφρά στο 22,5 %. Τα «μαγικά» αυτά νούμερα του Χαρδούβελη προκύπτουν από τη συνέχιση της φοροεπιδρομής στα λαϊκά νοικοκυριά (μονιμοποίηση ΕΝΦΙΑ, «εισφορά αλληλεγγύης») και την περικοπή των δαπανών για κοινωνική ασφάλιση και δημόσιες επενδύσεις. Οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη θα μει-

ωθούν στα 13,9 δισ. ευρώ το 2015 έναντι των 14,3 δισ. ευρώ που ήταν φέτος (–2,7%). Οι εισπράξεις από την άμεση φορολογία αυξάνουν κατά 805 εκατ. ευρώ στα 22,1 δισ. ευρώ και από την έμμεση κατά 930 εκατ. ευρώ στα 25,2 δισ. ευρώ. Αντίθετα, το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων θα μειωθεί κατά 400 εκατ. ευρώ. Ενδεικτικό του νεοφιλελεύθερου κυνισμού του οικονομικού επιτελείου είναι η αναφορά του προσχεδίου για τα επιδόματα

ανεργίας: «το ύψος των δαπανών για επιδόματα ανεργίας θα μειωθεί, κυρίως λόγω της αλλαγής των χαρακτηριστικών της ανεργίας, εξαιτίας της αύξησης του αριθμού των μακροχρόνια ανέργων» (σελ. 31). Την ίδια ώρα βέβαια, το κονδύλι για τις επιστροφές των ειδικών μισθολογίων (ένστολοι), μετά τις δικαστικές αποφάσεις για το 2014, φτάνει τα 541 εκατ. ευρώ. Συγχρόνως, οι ταμειακές πληρωμές για εξοπλιστικές δαπάνες θα αυξηθούν κατά 250 εκατ. ευρώ. Η συνέχιση της ακραίας λιτότητας, το ξεζούμισμα των φτωχών και η περιθωριοποίηση των ανέργων και των συνταξιούχων, στο όνομα του χρέους και της πανευρωπαϊκής δημοσιονομικής πειθαρχίας, είναι η μόνη «έξοδος από το μνημόνιο» που ετοιμάζει ο Σαμαράς. Αυτό το παραμύθι, μία ώρα ταχύτερα, πρέπει να έχει πικρό τέλος για τον ίδιο και τους συμμάχους του.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

3

Αγοράζουν χρόνο, περιμένοντας βοήθεια απ’ έξω… Η

πραγματικότητα για τους Σαμαρά-Βενιζέλο είναι σκληρή. Η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ παραπαίει, έχοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο μιας άτακτης κατάρρευσης. Τα επεισόδια που αναδεικνύουν την απώλεια ακόμα και ενός στοιχειώδους ελέγχου πάνω στις πολιτικές διεργασίες, ήταν στις τελευταίες εβδομάδες πολλά: παραίτηση του πρέσβη στο Βερολίνο μετά το πολυδιαφημισμένο ταξίδι Σαμαρά, δημόσιος καυγάς μεταξύ Γκ. Χαρδούβελη και Χρ. Λαζαρίδη μπροστά στους έκπληκτους «διαπραγματευτές» της τρόικας, ξεφωνητό του Ντινόπουλου για Κυρ. Μητσοτάκη με το μάτι στους «σταυρούς» της Β΄ Αθήνας, άνευ προηγουμένου δηλώσεις του Αδ. Γεωργιάδη για τις καταθέσεις κ.ά.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Θα μπορεί π.χ. να απαιτηθεί η συνυπογραφή της συμφωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ, να δημιουργηθούν συνθήκες συσπείρωσης του «αστικού στρατοπέδου» κ.ο.κ. Σε αυτές τις παραμέτρους θα στηριχθεί η τακτική των Σαμαρά-Βενιζέλου από το Φλεβάρη και μετά, όταν θα είναι πλέον καθαρό το αν παραιτούνται ή όχι από το σχέδιο «παρούσα βουλή» και αν υποχρεώνονται ή όχι να καταφύγουν στις κάλπες του Μάρτη.

Ακραία πόλωση

Υπόβαθρο Στο υπόβαθρο αυτής της κατρακύλας βρίσκεται ασφαλώς η εργατική και λαϊκή οργή για τα συσσωρευμένα χτυπήματα της λιτότητας, οργή που αναζωπυρώθηκε γενικά, αλλά και επεκτάθηκε ακόμα και σε παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ, λόγω του ΕΝΦΙΑ. Αυτός ο παράγοντας περιορίζει δραστικά την αποτελεσματικότητα της επιχείρησης «180», δηλαδή τη συγκρότηση πλειοψηφίας εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας, αφού π.χ. ο Λυκούδης και ο Τατσόπουλος δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν «όχι», ενώ ακόμα και ο Γρ. Ψαριανός περιορίζεται στο φιλικότερο «παρών», χωρίς όμως να τολμά να πει το «ναι». Το αίτημα των Σαμαρά-Βενιζέλου για ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή προσπαθεί να αγοράσει χρόνο και να αποκαταστήσει μια κάποια πειθαρχία στο κυβερνη-

επιτόκια, πρόταση μηδενικής αξίας που οδηγεί σε μακρόχρονη επιτήρηση– θα μπορεί να «αξιοποιηθεί» πολιτικά από το Μαξίμου.

τικό στρατόπεδο. Η κίνηση αυτή δηλώνει την πρόθεσή τους να παραμείνουν στην κυβέρνηση μέχρι το Φλεβάρη και να προσφύγουν αναγκαστικά στις κάλπες (αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία για 180) τον Μάρτη. Αυτό το γεγονός δηλώνει την πρόθεσή τους να διεκδικήσουν ακόμα και την τελευταία ελπίδα παραμονής μέχρι το 2016 στην εξουσία. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση περιμένει μέχρι το Φλεβάρη κάποια βοήθεια απ’ έξω, μιαν ενίσχυση από τους πιστωτές και την ΕΕ. Ο Σαμαράς χρειάζεται απελπισμένα μια «συμφωνία» για το χρέος, που θα του επιτρέπει να παρουσιαστεί ως ο εγγυητής μιας «βελούδινης» εξόδου από το μνημόνιο,

μιας εξόδου χωρίς ανατροπή της λιτότητας, αλλά με κάποια συμβολικά μέτρα χαλάρωσής της.

Αρνητική συγκυρία Δυστυχώς για τη συγκυβέρνηση, το «τάιμινγκ» στην ΕΕ δεν είναι καλό. Οι οικονομίες όλων των χωρών-μελών βυθίζονται ξανά σε ύφεση και οι οπαδοί της «χαλάρωσης» οπισθοχωρούν. Ακόμα και στις μεγάλες οικονομίες της Γαλλίας και της Ιταλίας οι (κεντροαριστερές) κυβερνήσεις υποχρεώνονται να συνεχίσουν τη βάρβαρη λιτότητα, παρά τις πιέσεις και τις αμφισβητήσεις ακόμα και στο εσωτερικό τους. Ο Μάριο Ντράγκι επιστρατεύει τις δυνάμεις της ΕΚΤ σε

ένα «σχέδιο» σωτηρίας της ΕΕ (φτηνότερο ευρώ, ξέπλυμα των θησαυροφυλακίων των ιδιωτικών τραπεζών με μαζική αγορά «τοξικών» ομολόγων), συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό την Ελλάδα και την Κύπρο, αλλά υπό τον όρο της συνέχειας της σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και της συνέχειας της επιτήρησης. Χωρίς μνημόνιο δεν έχει αγορά ομολόγων από την ΕΚΤ, δήλωσε κυνικά και τελεσιγραφικά προς τον Σαμαρά. Έτσι το «δώρο», που μπορεί να περιμένει ο Σαμαράς, θα είναι περιορισμένης αξίας. Ακόμα όμως και αυτό –π.χ. μια πρόταση επιμήκυνσης του χρέους με κάπως χαμηλότερα

Γίνεται, λοιπόν, σαφές ότι θα προσπαθήσουν να παραμείνουν στην εξουσία όσο αυτό θα είναι εφικτό. Στο διάστημα που απομένει, όλοι θα πρέπει να προετοιμαστούν για σενάρια «ακραίας πολιτικής πόλωσης». Κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι «πρωθυπουργικοί σύμβουλοι» εξακολουθούν να προβληματίζονται σχετικά με τις δυνατότητες που μπορεί να παρέχει στο Σαμαρά η «δεξαμενή» της επιρροής της Χρυσής Αυγής. Επίσης κανείς δεν μπορεί να υποτιμά τις «φιλικές συμβουλές» προς την ηγεσία της ΝΔ να εμποδίσει την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν χρειαστεί να παίξει το χαρτί του ελληνικού εθνικισμού μέσα στο ασταθές γεωπολιτικό περιβάλλον στην περιοχή. Το πολιτικό σκηνικό, πραγματικά, «αγριεύει». Και απέναντι στους Σαμαρά-Βενιζέλο θα χρειαστεί να σηκωθεί, πέρα από την απειλή της κάλπης, μια εφ’ όλης της ύλης ριζοσπαστική αριστερή αντιπολίτευση.

Άποψή μας... Αυτή την ετοιμόρροπη κυβέρνηση πρέπει να τη ρίξουμε, για να μην της αφήσουμε περιθώρια ανασύνταξης και αξιοποίησης των εφεδρειών, που πάντα δια-

Είναι οι πρωτοβουλίες για τον ΕΝΦΙΑ, η πάλη ενάντια στην αξιολόγηση, η αλληλεγγύη σε όσους-ες αγωνίζονται. Οι θεωρίες της εκλογικής «ανάθεσης»

Δεν θα πέσουν αν δεν τους ρίξουμε θέτει το αστικό καθεστώς. Το πρώτο σκέλος της απάντησης, που οφείλει να στηρίξει η Αριστερά, είναι η συστηματοποίηση της προσπάθειας στήριξης του μαζικού κινήματος.

δεν είναι άσχετες με τις ευθύνες των (μεγάλων) κομμάτων της Αριστεράς για τη στάση του κόσμου. Το δεύτερο σκέλος είναι η ριζοσπαστική αριστερή απάντη-

ση σε κάθε ζήτημα που ανοίγει ο Σαμαράς. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ξεκαθαρίσει το πώς θα χειριστεί κάποια μεγάλα θέματα, όπως η ανεργία και το ασφαλιστικό, συμπληρώνοντας τις δεσμεύσεις που πήρε στη ΔΕΘ σχετικά με τους μισθούς, τις συντάξεις, τη φοροεπιδρομή κατά των λαϊκών τάξεων. Αντίθετα, τούτη την ώρα υποχωρήσεις σε κρίσιμα θέματα –όπως η συνεδριακή δέσμευση για «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους»– δεν οδηγούν σε κοινοβουλευτική απομόνωση τον Σαμαρά, αλλά σε άνοιγμα πολιτικών δυνατοτήτων αντεπίθεσης του κυβερνητικού στρατοπέδου σε βάρος της Αριστεράς.

Τέλος, κρίσιμο γίνεται το ζήτημα της πολιτικής συμμαχιών του κάθε στρατοπέδου. Η εξουδετέρωση κάποιων εφεδρειών του Σαμαρά (π.χ. ανεξάρτητοι βουλευτές της Δεξιάς) ή ακόμα και ο προσανατολισμός κάποιων κεντροαριστερών προς τον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. ΔΗΜΑΡ, πασοκογενείς κ.ά.) δεν μπορεί και δεν πρέπει να θεωρηθούν ως πολιτική συνταγή επιτυχίας. Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η τελική αντεπίθεση του ντόπιου καθεστώτος και των δανειστών δεν έχει ακόμα εκδηλωθεί με τη δριμύτητα που θα πάρει στην άμεσα προεκλογική περίοδο. Κυρίως, όμως, κανείς δεν δικαιούται να ξεχνά ότι το διακύβευμα της

πολιτικής ανατροπής, που έρχεται, είναι τόσο μεγάλο, ώστε φαινόμενα όπως η αποστασία του 1965 να θεωρούνται απολύτως μέσα στα ενδεχόμενα του «παιχνιδιού». Απέναντι σε αυτή τη σαθρότητα, η μόνη καθαρή και σταθερή απάντηση είναι η επιμονή στην ενότητα δράσης της Αριστεράς, η επιμονή στη συμμαχία των εργατικών κομμάτων και οργανώσεων. Απέναντι στο πληγωμένο –και γι’ αυτό εξαιρετικά επικίνδυνο– θηρίο της συγκυβέρνησης, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιτάξει μια στρατηγική πολιτικής αυτοδυναμίας που θα συνδυάζεται με μια επιμονή στη συμμαχία όλων των δυνάμεων της Αριστεράς.

4

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Συνέντευξη με τη βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη

«Να κινηθούμε αποφασιστικά, συντονισμένα και με απόλυτη ταξική μονομέρεια» Οι αλλαγές σε Ασφαλιστικό και εργασιακά παραμένουν συνεχώς στο τραπέζι κυβέρνησης και τρόικας. Γι’ αυτές τις αλλαγές, αλλά και την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ που επαναφέρει τον βασικό μισθό και τις ΣΣΕ, συνομιλούμε με τη Μαρία Μπόλαρη, βουλευτή Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της ΕΕΚΕ Εργασίας της ΚΟ. Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.

Πριν από λίγες μέρες η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ κατέθεσε στη Βουλή και παρουσίασε δημόσια μια πρόταση νόμου για την επαναφορά του κατώτατου μισθού και των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Ποια είναι η σημασία αυτής της πρωτοβουλίας; Αυτή η πρόταση νόμου αποτελεί μορφοποίηση μιας από τις βασικές δεσμεύσεις του Α. Τσίπρα στη ΔΕΘ που έχει δύο σκέλη. Πρώτο, την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και δεύτερο –κατά τη γνώμη μου πιο σημαντικό– την επαναφορά του δικαίου των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Να θυμηθούμε ότι οι μισθοί διαμορφώθηκαν στα 586 ευρώ μεικτά και στα 511 για τους κάτω των 25 ετών με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου. Παράλληλα καταργήθηκε ο καθορισμός του βασικού μισθού με Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και θα ορίζεται πλέον από τον εκάστοτε υπουργό Εργασίας. Το μεγάλο ποσοστό ανεργίας που διαμόρφωσαν οι κυβερνήσεις και οι πολιτικές του μνημονίου λειτουργεί ως πολιορκητικός κριός. Χρησιμοποιείται από τους εργοδότες για να συμπιέζεται ακόμα κι αυτός ο πενιχρός μισθός των 586 ευρώ. Γι’ αυτό έχει τεράστια σημασία η επαναφορά των αρχών της επεκτασιμότητας και της ευνοϊκότερης ρύθμισης, της μετενέργειας, καθώς και των αρμοδιοτήτων του ΟΜΕΔ. Ο ΣΥΡΙΖΑ με αυτή την πρόταση νόμου παρεμβαίνει διαμορφώνοντας άλλη βάση αφετηρίας από τη σημερινή, δηλαδή τα 751 ευρώ ανεξαρτήτως ηλικίας, και ταυτόχρονα δίνει τη δυνατότητα στους εργαζομένους να διαπραγματεύονται συλλογικά και να διεκδικούν από την εργοδοσία με καλύτερους όρους.

Όμως, πέρα από την αναμενόμενη κριτική του συστημικού μπλοκ και της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, υπήρξαν φωνές και «από τα αριστερά» που θεωρούν «λίγη» αυτή την πρόταση νόμου. Τι απαντάτε; Και πριν από την εφαρμογή του μνημονίου αλλά ιδιαίτερα μετά, η κυρίαρχη τάξη απαιτούσε και η εκάστοτε κυβέρνηση ικανοποιούσε θέσεις που έφερναν σε δυσμενή κατάσταση την εργατική τάξη. Μετά το 2010, αυτό που ζούμε είναι μια πλήρης ανατροπή. Οι εργοδότες, για να αντιμετωπίσουν την κρίση τους, απαίτησαν την

εσωτερική υποτίμηση και τη θωράκισαν με ένα νομοθετικό πλέγμα εκατοντάδων διατάξεων. Το εργατικό δίκαιο, ακόμα και σε αυτό το πλαίσιο της αστικής δικαιοσύνης, όπως το ξέραμε, σήμερα δεν υφίσταται. Θα έπρεπε να μετονομαστεί σε εργοδοτικό. Ο πρόεδρος της ΓΣΣΕ θυμήθηκε όψιμα τις ελεύθερες διαπραγματεύσεις. Είναι εξαιρετικά προκλητικό ο κ. Παναγόπουλος και η πλειοψηφία της ΓΣΣΕ, ενώ δεν έκαναν τίποτα για να αποτρέψουν την επίθεση στους εργαζομένους, ενώ ανέχθηκαν κάθε παρέμβαση της κυβέρνησης και της εργοδοσίας, να διαμαρτύρονται κι από πάνω για τη νομοθετική πρωτοβουλία της Αριστεράς. Από την άλλη δεν είναι σωστή ούτε η κριτική της ηγεσίας του ΚΚΕ, που υποτιμά αυτή την πρωτοβουλία. Αφενός δεν υπάρχουν δείγματα ότι η κυρίαρχη τάξη έχει συναινέσει σε μια τέτοια αλλαγή. Αφετέρου, παρόλο που το 751 δεν αντιστοιχεί σε αυτό που πραγματικά δικαιούνται οι εργαζόμενοι, είναι μια πρώτη σημαντική ανακούφιση και δίνει στους εργαζομένους τη δυνατότητα για διεκδίκηση υψηλότερων αμοιβών. Θα είναι μια ανάσα για τον κόσμο μας, θα είναι ενθάρρυνση και θα δώσει αυτοπεποίθηση στις μάχες του με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Θα πρέπει να έχουμε ξεκάθαρο –και εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ– ότι αυτές οι ρυθμίσεις θα απαιτήσουν αγώνες. Συνεπώς, οφείλουμε να προετοιμαζόμαστε για τη σύγκρουση με την εργοδοσία και ταυτόχρονα να προετοιμάζουμε συνδικαλιστικά, οργανωτικά, πολιτικά τους εργαζομένους γι’ αυτήν. Και σε αυτήν τη σύγκρουση η Αριστερά θα έπρεπε να συμπαρατάσσεται, του ΚΚΕ συμπεριλαμβανομένου, για να τις επιβάλει μια ώρα ταχύτερα.

Την ίδια ώρα πάντως, Βρούτσης και τρόικα συζητούν νέες αντεργατικές ανατροπές: απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος και το εργοδοτικό λοκ άουτ. Τι επιδιώκουν; Η διεθνής οικονομική κρίση, οι επιλογές της ΕΕ, όλες οι κινήσεις της συγκυβέρνησης, δεν επιτρέπουν την οποιαδήποτε ψευδαίσθηση περί χαλάρωσης της λιτότητας. Αντίθετα, παραμένει η κεντρική τους στρατηγική. Είναι σίγουρο ότι θα επιχειρήσουν την κατάργηση του νόμου που έδινε συνδικαλιστικές ελευθερίες και διευκολύνσεις στην κήρυξη απεργιών. Δεν είναι ικανοποιημένοι από τα πλήγματα που έχουν επιφέρει στους εργαζομένους, διότι συναντούν ισχυρή αντίσταση, ακόμα και τώρα που το κίνημα δεν είναι μαζικά στο δρόμο, και γι’ αυτό θα εντείνουν τον αυταρχισμό. Οι ομαδικές απολύσεις είναι εδώ και καιρό στο τραπέζι. Αν δεν έχουν φτάσει στην πλήρη απελευθέρωση, αυτό έχει να κάνει με την κατακραυ-

γή που θα αντιμετωπίσουν σε μια χώρα 1,5 εκατ. ανέργων. Στην πράξη βέβαια, το καλοκαίρι, είχαμε την πρώτη έγκριση ομαδικών απολύσεων στη Χαλυβουργία. Μέσω του ΑΣΕ, που αντικατέστησε το βέτο του υπουργού Εργασίας. Προς το παρόν ικανοποιούνται με την αύξηση του ορίου των απολύσεων στο 5%, τη μείωση του ποσού αποζημίωσης, την επέκταση της μερικής απασχόλησης και της ελαστικής εργασίας.

Στο επίκεντρο αυτών των συζητήσεων βρίσκεται και η επονομαζόμενη «βόμβα» του Ασφαλιστικού. Ο υπουργός Εργασίας διαβεβαιώνει ότι δεν πρόκειται να μειωθούν οι συντάξεις και ότι το ασφαλιστικό σύστημα είναι βιώσιμο. Να πάρουμε στα σοβαρά αυτές τις διαβεβαιώσεις; Ο κ. Βρούτσης ψεύδεται συνειδητά. Οι αλλαγές σε βάρος των ασφαλισμένων σχεδιάζονται, και όπως φάνηκε από την πρόσφατη συζήτηση της επίκαιρης επερώτησης του ΣΥΡΙΖΑ για το Ασφαλιστικό τις προωθούν για την άνοιξη του 2015. Σε αυτές θα περιλαμβάνονται οι ενοποιήσεις Ταμείων «προς τα κάτω», όπως προτείνει η μελέτη του ΚΕΠΕ, και η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων. Στο στόχαστρο των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων πιθανό να μπουν τόσο τα προνοιακά επιδόματα όσο και το ΕΚΑΣ. Έτσι κι αλλιώς πάντως, από 1/1/15 θα ισχύει ο αναλογικός συντελεστής σύμφωνα με το Ν. 3863/2010 που θα μειώσει αυτομάτως το ύψος των συντάξεων. Το κράτος θα εγγυάται τα 360 ευρώ ή και λιγότερα. Το υπόλοιπο μέρος θα είναι ανταποδοτικό, ανάλογα με τις εισφορές του κάθε ασφαλισμένου και τις δυνατότητες των ήδη ρημαγμένων ασφαλιστικών ταμείων. Και λέω ρημαγμένων γιατί, πέρα από τη διαχρονική ληστεία τους, μιλάμε για ένα ποσό 26 δισ. ευρώ που απώλεσαν από το PSI μέχρι σήμερα και επιπλέον 20 δισ. απώλειες από την άνοδο της ανεργίας και τις μειώσεις των μισθών στον ιδιωτικό τομέα τα χρόνια του μνημονίου. Συγχρόνως, η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης τα έτη 20152018 θα αγγίξει τα 8,5 δισ. ευρώ. Αυτήν τη στιγμή σε εκκρεμότητα βρίσκονται 190.000 κύριες συντάξεις, 130.000 επικουρικές και 55.000 εφάπαξ, με αναμονή από 14 έως 24 μήνες. Η μελέτη του ΙΝΕ-ΓΣΕΕ αποδεικνύει ότι το 2015 φθάνουμε σε οριακή ισορροπία εισροών-εκροών. Με δεδομένη την απόφαση ελαχιστοποίησης της κρατικής επιχορήγησης, η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε επιπλέον μειώσεις των συντάξεων και σε άνοδο των ορίων ηλικίας. Άλλωστε οι ρήτρες βιωσιμότητας και μηδενικού ελλείμματος αυτό υπαγορεύουν. Γι’ αυτό στη συζήτηση της επίκαιρης επερώτησης ο ΣΥΡΙΖΑ απαίτησε από την κυβέρνηση να μην προχωρήσει σε

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

καμία νέα παρέμβαση και επιπλέον να προχωρήσει στην κατάργηση των παραπάνω ρητρών. Και βέβαια, απαιτείται εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ σχεδιασμός για την άμεση χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος.

Η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι ένα πολύ σοβαρό ενδεχόμενο. Σε ποια κατεύθυνση χρειάζεται να κινηθεί για να συμβάλει στη διαμόρφωση ενός διαφορετικού εργασιακού προτύπου; Η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να είναι το ίδιο αποφασισμένη με τη σημερινή κυβέρνηση, αλλά από την εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση. Όσο συντονισμένα οι κυβερνήσεις της λιτότητας και του αυταρχισμού επέφεραν συντριπτικές αλλαγές σε κάθε τομέα της οικονομίας και της κοινωνίας, το ίδιο αποφασιστικά και συντονισμένα πρέπει να κινηθεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Με απόλυτη ταξική μονομέρεια και ριζοσπαστικά μέτρα που θα λογοδοτούν στην ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών και θα αλληλοσυμπληρώνονται. Δεν μπορούμε να μιλάμε για αυξήσεις σε μισθούς και εξασφάλιση πόρων για το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης χωρίς να μένουμε σταθεροί στην απαίτηση για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και χωρίς να αξιοποιήσουμε τη στάση πληρωμών σε τόκους και χρεολύσια, που φτάνουν τα 8 δισ. ετησίως. Η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η διαγραφή των «κόκκινων» δανείων για τους αδύναμους και η αύξηση της φορολογίας των μεγάλων επιχειρήσεων είναι επίσης αλληλένδετα. Στόχος μας δεν είναι να επανέλθουν τα πράγματα μόνο σε όσα ίσχυαν το 2009. Η περαιτέρω αναβάθμιση του θεσμού και του περιεχομένου των συλλογικών συμβάσεων σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και η ενίσχυση θεσμών που θα προωθούν την εργατική συμμετοχή, τον εργατικό-κοινωνικό έλεγχο στις αποφάσεις και την παραγωγή, για ένα νέο εργασιακό πρότυπο πλήρους και σταθερής εργασίας, χρειάζεται να είναι η συνέχεια μετά την αποκατάσταση της εργατικής νομοθεσίας. Οποιαδήποτε αλλαγή προωθούμε, άλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δεν είναι το τέλος της διαδρομής. Στρατηγικός μας στόχος είναι ο Σοσιαλισμός. Και όπως έδειξε και η εμπειρία της Μεταπολίτευσης, για να γίνουν πράξη τέτοια ιστορικά καθήκοντα θα απαιτηθούν σκληρές μάχες στο κοινωνικό πεδίο. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να επιταχυνθούν οι διαδικασίες ανασύνταξης του εργατικού κινήματος και να δυναμώσουν τα συνδικάτα με αγωνιστικό προσανατολισμό, που θα στηρίζουν και θα ελέγχουν τις επιλογές της κυβέρνησης της Αριστεράς.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Δεν περνάει η ποινικοποίηση

Η απεργία-αποχή ενάντια στην αξιολόγηση συνεχίζεται

νέα από τους εργατικούς χώρους ΓΣΕΕ ΓΣΕΕ εργατών, όχι των εργοδοτών! Αυτό το σύνθημα, που ακούστηκε τη δεκαετία του 1990 για να στηλιτεύσει τη συμβιβαστική στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, είναι περισσότερο επίκαιρο σήμερα.

Του Θοδωρή Πατσατζή

Μ

πορεί τα δικαστήρια να κήρυξαν παράνομη και καταχρηστική την απεργία-αποχή ενάντια στις διαδικασίες αξιολόγησης, που είχε προκηρύξει η ΑΔΕΔΥ, όμως η απεργία-αποχή δεν σταμάτησε. Τη σκυτάλη στην κήρυξη απεργίας-αποχής από την ΑΔΕΔΥ πήραν οι Ομοσπονδίες του Δημοσίου. Η κυβέρνηση ζει έναν πραγματικό εφιάλτη. Εδώ και 5 μήνες δεν μπορεί να επιβάλει μια διαδικασία που φαινόταν αρχικά ότι θα πέρναγε σχετικά εύκολα. Ό,τι τέχνασμα κι αν έχει χρησιμοποιήσει η εικόνα δεν αλλάζει. Σε δεκάδες χώρους δεν έχουν βγει ούτε οι επιμερισμοί ποσοστώσεων, δεν έχει ολοκληρωθεί δηλαδή ούτε το πρώτο από τα τέσσερα βήματα που προέβλεπε ο νόμος. Οι εργαζόμενοι, με τη μαζική ανυπακοή τους, απέδειξαν ότι μπορούν να σταματήσουν και το δεύτερο βήμα, της αυτοαξιολόγησης, όπου ήδη πάνω από το 90% των εργαζομένων προτίμησαν να καταθέσουν τα φύλλα αυτοαξιολόγησης στα σωματεία και τις ομοσπονδίες του και όχι στα γραφεία προσωπικού και τις αντίστοιχες υπηρεσίες κάθε χώρου, όπου έπρεπε να τα καταθέσουν σύμφωνα με το νόμο. Άλλωστε το πόσο προσχηματική για απολύσεις θα ήταν η αξιολόγηση, που σκέφτηκαν τα «φωτισμένα» μυαλά της κυβέρνησης, φαίνεται και από την πρόθεση να αντικαθίσταται όποιος συμπεριλαμβάνεται στο 15% της κακής βαθμολογίας, αν συνταξιοδοτηθεί ή πεθάνει, από άλλον εργαζόμενο που αρχικά θα είχε υψηλότερη βαθμολογία!

Τα επόμενα βήματα Το μπαλάκι πέρασε πλέον στους προϊστάμενους και στους διευθυντές τμημάτων, μονάδων και υπηρεσιών. Κάτι που είναι σίγουρο ότι μπορεί να δυσκολέψει τη μάχη ενάντια στην αξιολόγηση. Όμως και εκεί υπάρχει καταρχήν κλίμα ανυπακοής στο νόμο. Πολλοί προϊστάμενοι έχουν αρνηθεί να συμμετέχουν στη διαδικασία, ενώ αρκετοί δηλώνουν διατεθειμένοι και να παραιτηθούν από τις θέσεις τους, αν πιεστούν πολύ να συμμετέχουν. Κάτι που δεν είναι εύκολη υπόθεση, αφού θα έχει και προσωπικό κόστος με απώλεια 200 περίπου ευρώ από το μισθό τους. Δεν πρέπει να αφεθούν μόνοι τους. Η ενότητα των εργαζομένων με τους προϊστάμενους και τους διευθυντές τους, όπως έχει διαμορφωθεί αυτή τη στιγμή, δεν πρέπει να σπάσει. Το πρώτο βήμα, που σε κάποιους χώρους έχει πραγματοποιη-

θεί, είναι κοινά μαζέματα με τους προϊστάμενους και να μην αφήσουν όλο το βάρος να πέσει πάνω τους και στους διευθυντές. Επειδή το ΥΔΜΗΔ μπορεί να πιέσει και ήδη μιλάει για πειθαρχικά μέτρα, χρειάζεται να γίνουν γενικές συνελεύσεις στους χώρους όπου υπάρχουν προϊστάμενοι και διευθυντές που δεν δέχονται να συμμετέχουν στις διαδικασίες αξιολόγησης και να αποφασιστεί ότι, αν διωχθούν γι’ αυτή τους τη στάση, θα πρέπει το δημόσιο να βάλει λουκέτο από τις απεργίες των εργαζομένων. Καμιά δίωξη να μη γίνει δεκτή. Σε όσους δήμους αρνούνται επίσης να πειθαρχήσουν στην αξιολόγηση, θα πρέπει να υπάρξουν κοινές δράσεις με τα σωματεία, ενημέρωση της κοινωνίας και κοινές κινητοποιήσεις ενάντια στο νόμο. Όλα τα παραπάνω, ακόμη κι αν δεν υπάρξουν διώξεις, θα πρέπει να δεθούν με κινητοποιήσεις, όπως οι αποκλεισμοί στα γραφεία των διοικήσεων ή στα γραφεία προσωπικού, καταλήψεις στα γραφεία των διοικητών των νοσοκομείων και κατ’ αντιστοιχία στους δήμους και στις άλλες υπηρεσίες. Ταυτόχρονα οι συνελεύσεις σε κάθε χώρο, οι γύρες των παρατάξεων της Αριστεράς ή και των διοικήσεων των σωματείων πρέπει να ενταθούν. Να ενημερώνονται συνεχώς οι εργαζόμενοι. Να γίνονται συνελεύσεις ανά 15 ημέρες, που θα αποφασίσουν και κλιμάκωση των κινητοποιήσεων. Είναι απαραίτητο να υπάρξουν όλες εκείνες οι πρωτοβουλίες, ώστε να πιεστεί και η ΓΣΕΕ να αποδεχθεί το αίτημα της ΑΔΕΔΥ για 24ωρη γενική απεργία στα τέλη Οκτώβρη, αρχές Νοέμβρη. Ακόμη όμως κι αν αυτό δεν προχωρήσει, θα χρειαστεί η ΑΔΕΔΥ να πάει σε κλιμάκωση των κινητοποιήσεων με τη συμπαράταξη των πρωτοβάθμιων συλλόγων και των Ομοσπονδιών, με στόχο να μην υπάρξει καμιά υποχώρηση στην αξιολόγηση, εκ των πραγμάτων δηλαδή με στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης που είναι αποφασισμένη να την επιβάλει. *Παναττική στάση εργασίας, από την έναρξη της λειτουργίας των υπηρεσιών έως τις 12.00 το μεσημέρι κηρύσσει η ΑΔΕΔΥ, την Παρασκευή 10/10. Εκείνη τη μέρα εκδικάζεται στο Συμβούλιο της Επικρατείας η αίτηση ακύρωσης κατά των αποφάσεων του Υπουργείου Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, για το νομοθετικό πλαίσιο της αξιολόγησης. Το συλλαλητήριο θα πραγματοποιηθεί έξω από το Συμβούλιο της Επικρατείας, στις 9:30 (Πανεπιστημίου 47-49).

Όταν μπροστά σου έχεις να αντιμετωπίσεις την προσπάθεια κυβέρνησης, δανειστών και εργοδοτών να διαλύσουν τα συνδικάτα, τότε το αυτονόητο είναι να αντισταθείς. Να υπερασπίσεις τη συλλογικότητα που σου επιτρέπει να οργανώνεις τους αγώνες στο χώρο εργασίας και να διεκδικείς τα ήδη δοθέντα δικαιώματα που έχεις και ακόμη περισσότερα. Αυτό δεν είναι απλά ο προσδιορισμός της ύπαρξης του σωματείου. Είναι η αρχή της συνειδητοποίησης ότι ανήκεις σε μια ομάδα ανθρώπων, σε μια κοινωνική τάξη με τα ίδια συμφέροντα. Η διοίκηση της ΓΣΕΕ όμως δεν έχει συνεδριάσει εδώ και 9 μήνες, ενώ αδιαφορεί στο αίτημα της ΑΔΕΔΥ για κοινή σύσκεψη και ανάληψη δράσεων των δύο Συνομοσπονδιών. Η ΠΑΣΚΕ, που παρά τη συντριβή της πολιτικής της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια συνεχίζει να έχει την πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ, επιλέγει το ρόλο του συμπαραστάτη στα σχέδια των εργοδοτών. Έτσι εξηγείται και το ότι ο μόνος λόγος για τον οποίο μετά από καιρό ξαναέκανε δηλώσεις ο πρόεδρός της Παναγόπουλος ήταν για να μας θυμίσει ότι το ύψος του κατώτατου μισθού πρέπει να το καθορίζουν οι κοινωνικοί εταίροι, απαντώντας στις σχετικές εξαγγελίες Τσίπρα και ξεχνώντας ότι οι μνημονιακές κυβερνήσεις έχουν ήδη καταργήσει το δικαίωμα της διαπραγμάτευσης από το 2012. Σπεύδοντας επίσης να συμπληρώσει ότι ακόμη κι αν μια κυβέρνηση κάνει νόμο που θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό, αυτό δεν υπαγορεύει

στους εργοδότες την άμεση εφαρμογή του. Η Αριστερά πρέπει να αναλάβει δράση άμεσα. Χτίζοντας νέα σωματεία, με τις διαδικασίες βάσης να παίζουν τον καθοριστικό ρόλο στις αποφάσεις, με δράσεις και προτάσεις αποτελεσματικές για την ανατροπή της κυβέρνησης, που μπορούν να αλλάξουν τους συσχετισμούς στα συνδικάτα και να ξαναγίνει η ΓΣΕΕ των εργατών και όχι των εργοδοτών.

ΟΛΜΕ Εξώδικο απέστειλε το ΔΣ της Ομοσπονδίας Λειτουργών Μέσης Εκπαίδευσης σε όσους Διευθυντές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης έχουν προχωρήσει σε αυθαίρετες περικοπές στη μισθοδοσία 85 εκπαιδευτικών Δευτεροβάθμιας Τεχνικής-Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Πρόκειται για 85 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα από τις 22/7/2013 και στις 22/3/2014 διακόπηκε η μισθοδοσία τους παράτυπα, χωρίς να έχει εκδοθεί καμιά διοικητική πράξη. Επειδή η παρατυπία αυτή συνεχίζεται, το ΔΣ της ΟΛΜΕ με νέα του απόφαση θα καταθέσει τις επόμενες μέρες μηνύσεις εναντίον του Υπουργείου Παιδείας και των Διευθυντών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, που ευθύνονται γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση, απαιτώντας τη συνέχιση της μισθοδοσίας και την επαναπρόσληψη των 85 εκπαιδευτικών.

Δημόσια Υγεία Μαχητική συγκέντρωση πραγματοποίησαν οι εργαζόμενοι στα δημόσια νοσοκομεία την Πέμπτη 2 Οκτώβρη, αντιδρώντας στη διάλυση της δημόσιας υγείας με την ίδρυση της ΕΣΑΝ ΑΕ, το κλείσιμο νοσοκομείων και την αξιολόγηση. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να κλείσει τα μεγάλα δημόσια ψυχιατρικά νοσοκομεία και έχει αφήσει τα υπόλοιπα με

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

τεράστια κενά σε θέσεις νοσηλευτριών-ών και γιατρών, ο υφυπουργός Υγείας Λεωνίδας Γρηγοράκος ζήτησε από το Υπουργείο Εργασίας την ένταξη του Υπουργείου Υγείας στο πρόγραμμα «προώθηση της απασχόλησης μέσω προγραμμάτων κοινωφελούς χαρακτήρα». Με voucher, εργολάβους και ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, οραματίζονται τη λειτουργία όσων δημόσιων νοσοκομείων δεν κλείσουν, για να αποτελειώσουν τα δικαιώματα και των υπόλοιπων εργαζομένων σε αυτά. Είναι απαραίτητο οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία να απαιτήσουν μεταξύ των άλλων προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ξεκινώντας με τη μετατροπή των συμβάσεων όσων προσληφθούν με άλλη σχέση εργασίας στα νοσοκομεία και εντάσσοντάς τους από τώρα στα υπάρχοντα σωματεία, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας με την οποία θα έχουν προσληφθεί.

Αναβολή Αναβλήθηκε η δίκη των τριών εργαζομένων που συμμετείχαν στη διαδήλωση ενάντια στη διαθεσιμότητα με αφορμή την επίσκεψη του Γερμανού υφυπουργού Εργασίας, Φούχτελ, τον Νοέμβριο του 2012. Οι δημοτικοί υπάλληλοι Σαράντης Αρβανίτης και Θωμάς Κυρατζόπουλος κατηγορούνται για διατάραξη κοινής ειρήνης, παράνομη βία, απόπειρα επικίνδυνης σωματικής βλάβης, όπως και ο εκπαιδευτικός και περιφερειακός σύμβουλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Θανάσης Αγαπητός που έχει επιπλέον και την κατηγορία της απείθειας. Οι εργαζόμενοι είχαν αθωωθεί πρωτόδικα από το Αυτόφωρο Μονομελές Πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης. Συγκέντρωση με αίτημα την άμεση αθώωση των κατηγορουμένων διοργανώθηκε έξω από τα δικαστήρια της Θεσσαλονίκης από την ΕΔΟΘ Ν-Τ ΑΔΕΔΥ, την ΠΟΕΟΤΑ και της 5 ΕΛΜΕ της Θεσσαλονίκης.

Κέντρα Ξένων Γλωσσών Του Αλέξανδρου Τσεκούρα

Tα τελευταία χρόνια στο χώρο των Κέντρων Ξένων Γλωσσών λειτουργεί ένα «σωματείο» φτιαγμένο από ιδιοκτήτες φροντιστηρίων και στελεχωμένο από λίγα συγγενικά τους πρόσωπα, με σκοπό να παρακάμψουν το ιστορικό σωματείο του κλάδου, «Ο Βύρων». Το 2012 υπέγραψαν μια κατάπτυστη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, που προβλέπει 3,52 ευρώ μικτά ανά ώρα εργασίας. Στις εκλογές

που έκανε το ψευτοσωματείο το ίδιο έτος (22 ψηφίσαντες) σε ξενοδοχείο, ο συνάδελφός μας Δημήτρης Μ. εισήλθε στο χώρο, ζητώντας να δει τη δικαστική αντιπρόσωπο, για να καταθέσει ένσταση, ενώ είχε γραφτεί σε αυτό και είχε ζητήσει από την πρόεδρο, Άρτεμη Κυπριώτου, να συμμετέχει στις αρχαιρεσίες. Ο συνάδελφος απωθήθηκε βίαια από μπράβους. Τελικά κατέθεσε την ένσταση παρουσία δικηγόρου και αστυνομίας,

αλλά η δικαστικός δεν διέκοψε τη διαδικασία. Στη συνέχεια ενημερώθηκε εγγράφως ο εισαγγελέας πρωτοδικών και ασκήθηκε αυτεπάγγελτα δίωξη κατά του «σωματείου» και της προέδρου του. Την Πέμπτη, 2 Οκτώβρη, συγκεντρωθήκαμε στα δικαστήρια στην Ευελπίδων για να συμπαρασταθούμε στο συνάδελφο μας. Στη συγκέντρωσή μας παραβρέθηκαν μέλη της ΟΙΕΛΕ, του ΣΕΦΚ και η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη. Η δίκη αναβλήθηκε.

6

• κίνημα

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

ΟΑΣΘ: Παχυλή χρηματοδότηση για ένα ιδιωτικό μονοπώλιο - αυξημένα εισιτήρια για τους επιβάτες Της Κατερίνας Αγγίσταλη

Ο

ΟΑΣΘ είναι ένα ιδιωτικό μονοπώλιο που διαχειρίζεται ένα δημόσιο αγαθό, με σημαντικά κέρδη. Στα χρόνια της κρίσης τα κέρδη των μετόχων διατηρούνται σε υψηλά επίπεδα, σε αντίθεση με το επιβατικό κοινό που καλείται για τρίτη φορά από το 2010 να πληρώσει πανάκριβα τη μετακίνησή του: από 0,50 το 2009 σε 1 ευρώ το απλό εισιτήριο, ενώ τα μηχανήματα εντός του λεωφορείου -πανευρωπαϊκή πρωτοτυπία- δεν δίνουν ρέστα! Το επιχειρηματικό κέρδος του ΟΑΣΘ είναι αφορολόγητο και καταβάλλεται από την αρχή του έτους παράλληλα με την καταβολή της επιχορήγησης. Για το 2015 η απόφαση της κυβέρνησης προβλέπει μείωση της αντισταθμιστικής καταβολής κατά 38 εκατ. ευρώ, η οποία θα επιβαρύνει ολοκληρωτικά τους χρήστες και τις χρήστριες των αστικών συγκοινωνιών, που είναι κυρίως τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Όσον αφορά την προπαγάνδα του υπουργείου ότι η τιμή του εισιτηρίου δύο μετεπιβιβάσεων (1,20 ευρώ) είναι ίδια με αυτήν της Αθήνας, είναι γνωστό ότι το αντίστοιχο εισιτήριο των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας συμπεριλαμβάνει τη χρήση λεωφορείων, τραμ, μετρό, ηλεκτρικού και μειώθηκε από 1,40 ευρώ σε 1,20 ευρώ. Μέρος της τελευταίας συμφωνίας είναι και η παράταση ζωής που δίνεται στον υπάρχοντα στόλο λεωφορείων, ενώ ήδη υπάρχουν καταγγελίες για παλιά και χωρίς κλιματισμό οχήματα, κυρίως στις δυτικές και πιο υποβαθμισμένες συνοικίες της πόλης. Παρά το γεγονός ότι ο ΟΑΣΘ «επιχορηγείται» από το ελληνικό

Δημόσιο, δεν δημοσιεύει οικονομικά στοιχεία (ισολογισμούς κ.λπ.) και το υπουργείο έχει αρνηθεί να καταθέσει στη Βουλή τα σχετικά οικονομικά στοιχεία (όπως και το μετοχολόγιο), παρά τα επίμονα αιτήματα βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Παράλληλα, υπάρχουν σε εξέλιξη εισαγγελικές έρευνες για θέματα προμηθειών και προσλήψεων τις οποίες δείχνει να αγνοεί το υπουργείο. Τα οικονομικά στοιχεία του ΟΑΣΘ χαρακτηρίζονται από μεγάλη αδιαφάνεια, καθώς δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στα έσοδα (η έκδοση των εισιτηρίων και των καρτών γίνεται από τον ίδιο τον Οργανισμό κατά παρέκκλιση των όσων ισχύουν σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες) και στα έξοδα (υπέρμετρη αύξηση των μεταβλητών δαπανών) αλλά και στη διοικητική λειτουργία του Οργανισμού (προσλήψεις, προμήθειες). Συνεπώς, το μέρος του εισιτηρίου το οποίο επιδοτείται από το κράτος με βάση τη διαφορά εσόδων και εξόδων είναι στον αέρα, αφού δεν υπάρχει κανένας έλεγχος στα έσοδα και έξοδα του ΟΑΣΘ! Τέλος, σε μια πόλη πρωταθλήτρια της ανεργίας (σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ το ποσοστό ανεργίας στη Θεσσαλονίκη ανέρχεται σε 32%) δεν λαμβάνεται καμία μέριμνα για τη διευκόλυνση της μετακίνησης των ανέργων.

Η απάντηση του κινήματος Ο ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης, από τα τέλη Αυγούστου που έγινε γνωστή η απόφαση του ΟΑΣΘ να αυξήσει τα εισιτήρια και να μειώσει τα δρομολόγια καταργώντας ακόμη και τα νυχτερινά που εξυπηρετούν εργαζομένους και φοιτητές, αντέδρασε. Έβγαλε αφίσα

και προκήρυξη, οργάνωσε συνέντευξη Τύπου, πραγματοποίησε εξόρμηση στο κέντρο της πόλης. Παράλληλα, συμμετέχοντας στο Δίκτυο Ανέργων και Επισφαλώς Εργαζομένων, που στηρίζεται κυρίως από δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, θα προσπαθήσει το αμέσως επόμενο διάστημα να συμβάλει στο συντονισμό φορέων και συλλογικοτήτων με στόχο να παρθούν πίσω οι αυξήσεις και να επαναλειτουργήσουν τα βραδινά δρομολόγια. Ήδη την πρώτη μέρα εφαρμογής των νέων μέτρων πραγματοποιήθηκε κοινή δράση στην πόλη με πολύ καλή ανταπόκριση του κόσμου. Ο ΟΑΣΘ, υπό το βάρος των κοινωνικών διαμαρτυριών, προσπα-

θεί να χρυσώσει το χάπι και δήλωσε ότι θα επαναλειτουργήσουν τα βραδινά δρομολόγια στο 50-60% των γραμμών, καθώς και ότι μέσω προγράμματος ΕΣΠΑ θα επιδοτηθεί η μετακίνηση των ανέργων. Καμία υποχώρηση όμως δεν υπάρχει στο θέμα των αυξήσεων με το πρόσχημα της μείωσης της κρατικής επιδότησης. Φυσικά, ούτε κουβέντα για το νομικό καθεστώς, τα κέρδη, τα γερασμένα λεωφορεία και το συνολικό καθεστώς αδιαφάνειας και διαπλοκής στον Οργανισμό. Το στοίχημα παραμένει. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ευθυγραμμιστεί μέσω των κλαδικών και τοπικών οργανώσεών του σε μια πιο ενεργή και οργανωμένη στήριξη του κινήματος; Δηλαδή, το ζήτημα

της μετακίνησης θα δουλευτεί σε χώρους δουλειάς και γειτονιές αλλά και μέσα στα αυτοδιοικητικά σχήματα ή θα περιοριστούμε σε δουλειά ζύμωσης για εκλογική αξιοποίηση κυρίως; Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ ενός Ενιαίου Δημόσιου Φορέα Αστικών Συγκοινωνιών (λεωφορεία, μετρό, θαλάσσια συγκοινωνία, τραμ) με κοινωνικό και εργατικό έλεγχο που θα παρέχει φθηνές και κυρίως ποιοτικές υπηρεσίες, γιατί η μετακίνηση είναι δικαίωμα και σε αυτό πρέπει να έχουν πρόσβαση όλες και όλοι. Επιπλέον, ότι οι άνεργοι και οι άνεργες πρέπει να έχουν δωρεάν μετακίνηση. Και μια τέτοια προοπτική είναι η μόνη λύση απέναντι στον σημερινό ΟΑΣΘ.

Στο δρόμο του χαρατσιού και ο ΕΝΦΙΑ Της Κατερίνας Γιαννούλια

Ξανά στους δρόμους βρίσκονται επιτροπές αγώνα και συλλογικότητες κατοίκων, για τον ΕΝΦΙΑ αυτήν τη φορά. Με 2,5 εκατομμύρια φορολογουμένους να χρωστάνε στην Εφορία 67,6 δισ. € (τα 15,9 δισ. € δημιουργήθηκαν μέσα τον τελευταίο 1,5 χρόνο), με τόσα χαράτσια, «έκτακτες» εισφορές και λοιπούς άδικους και ταξικούς φόρους και με δεδομένο ότι οι αντιστάσεις και η ελπίδα δεν έχουν καμφθεί ακόμα στην Ελλάδα, αναζωπυρώνεται η διάθεση πολλών ανθρώπων να «το παλέψουν» και με τον ΕΝΦΙΑ. Οι προκλητικές νομοθετικές ρυθμίσεις της κυβέρνησης υπέρ των τραπεζιτών (με τον

«αναβαλλόμενο» φόρο τους να... αναβάλλεται) και υπέρ των εφοπλιστών (με την εθελοντική φορολόγησή τους) εξοργίζουν περισσότερο τον κόσμο της εργατικής τάξης. Ειδικά όσο αποδεικνύεται η ανελέητη, υπερβολική και απολύτως μονομερής στάση της κυβέρνησης σε ό,τι αφορά τους φόρους. Τα νέα καλέσματα επιτροπών κατοίκων και συλλογικοτήτων Αττικής που προέρχονται από την Επιτροπή «Δεν χρωστάμε - Δεν πουλάμε - Δεν πληρώνουμε», συντονιστικών δημοτικών κινήσεων, σωματείων, φορέων κ.ά. σε όλη την Ελλάδα βρήκαν ανταπόκριση. Ξαναγέμισαν οι αίθουσες με συνελεύσεις, ξανατυπώθηκαν προκηρύξεις, ξανασηκώθηκαν πανό έξω από εφορίες και τράπεζες.

Με τη λήξη της προθεσμίας πληρωμής της πρώτης δόσης του ΕΝΦΙΑ, 29 και 30/9 σε όλη τη χώρα οργανώθηκαν δράσεις ενημέρωσης και διαμαρτυρίας. Στις ουρές των γκισέ, άνθρωποι που με αιματηρές στερήσεις και με το φόβο πήγαν να πληρώσουν την πρώτη δόση συνάντησαν συναγωνιστές και συντρόφους να τους καλούν σε ανυπακοή, σε κατάργηση της ληστρικής και ταξικής φορολογίας, σε νέες ενέργειες του κινήματος. Ο κόσμος με πολλή ανακούφιση «καταβρόχθιζε» τα υλικά που διακινούνταν και έπιανε κουβέντες για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα υλοποιήσει τις δεσμεύσεις του και θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ. «Να πληρώσουν οι πλούσιοι» ήταν αυτό που γραφόταν σε όλα τα έντυπα και ηλεκτρονικά μας μηνύματα.

Οι ένδικες προσφυγές κατά του φόρου ακινήτων έχουν φτάσει τις 50.000. Είναι αυτών που δεν έχουν να πληρώσουν και υπάρχουν και άλλες ένδικες προσφυγές, όσων θεωρούν ότι πλήττεται η αξιοπρεπής διαβίωσή τους και είναι άδικος ο φόρος, γι’ αυτό δεν πληρώνουν. Πολλοί συναγωνιστές και πολλές συναγωνίστριες έχουν κατανοήσει ότι μόνη λύση είναι η ανάπτυξη κινήματος και έχει περιοριστεί το φαινόμενο (που βλέπαμε την... εποχή των χαρατσιών) να θέλει καθένας να λύσει το προσωπικό του πρόβλημα και να περιμένει πολλά από τη νομική στήριξη.

0,73%), για μαζικές ένδικες προσφυγές και μοίρασμα ανακοινώσεων έξω από τράπεζες, σε λαϊκές κ.λπ., για υπογραφές με αίτημα «να καταργηθεί ο ΕΝΦΙΑ» και να διενεργηθεί δημοψήφισμα, για διοργάνωση κεντρικής διαδήλωσης διαμαρτυρίας, για συσπείρωση και αντίσταση στο σύνολο των προβλημάτων που καθορίζουν τη ζωή μας: υπεράσπιση των εργαζομένων στους δήμους και στις δημόσιες υπηρεσίες από τις απολύσεις, υπεράσπιση της δημόσιας υγείας και παιδείας, αντίσταση στις συνδικαλιστικές διώξεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα.

Ιδέες για τη συνέχεια υπάρχουν: για μη πληρωμή των δύο πρώτων δόσεων του ΕΝΦΙΑ (που έχουν ελάχιστη προσαύξηση

Ο κόσμος δεν ησυχάζει. Να οργανωθούμε για να τους διώξουμε! Μαζί με τον ΕΝΦΙΑ και όλους τους μνημονιακούς τους νόμους!

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

7

Οι γόρδιοι δεσμοί λύνονται ή κόβονται;

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις Του Αντώνη Νταβανέλλου

Σ

τη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας παρουσίασε τις «προγραμματικές αιχμές» του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει της τελικής σύγκρουσης για την κυβερνητική εξουσία. Έχει σημασία το ερώτημα ποιες από αυτές τις «αιχμές» προκάλεσαν θετικές αντιδράσεις στις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις, επιταχύνοντας έτσι, πραγματικά, τις πολιτικές εξελίξεις. Η απάντηση είναι αυτονόητη, σχεδόν χειροπιαστή: οι δεσμεύσεις για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, για επαναφορά της 13ης σύνταξης, για το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, για την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, για την κατάργηση του ειδικού φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης. Μια μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, με κέντρο την εργατική τάξη και τις φτωχές λαϊκές μάζες, βλέπει στις δεσμεύσεις την οικονομική-κοινωνική θέση της, για πρώτη φορά μετά την καταστροφική εποχή των μνημονίων, αν η Αριστερά κατακτήσει την κυβερνητική εξουσία. Πρόκειται για έναν πανίσχυρο «κινητήρα», που μπορεί να παραγάγει «πολιτική ενέργεια» ικανή να κάμψει την υποστήριξη της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών προς την κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ βλέπουν σε αυτές τις δεσμεύσεις κυρίως την ανάδειξη της «ταξικής μονομέρειας» της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το σεβασμό στο ευρύτερο πρόγραμμα που αποφάσισε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι θεωρούν ότι πρόκειται για μιαν πρόταση που αφενός προκαλεί την ικανοποίηση των εργατικών-λαϊκών δυνάμεων, αφετέρου διασφαλίζει τις συνθήκες μιας ευρύτερης συμμαχίας «επανεκκίνησης της οικονομίας».

Ιστορία Θεωρώ χρήσιμη την υπενθύμιση μιας ιστορικής εμπειρίας. Το 1981, το ΠΑΣΟΚ ανέβηκε στην εξουσία ισχυριζόμενο ότι η ικανοποίηση των εργατικών αιτημάτων ταυτίζεται με τα γενικότερα συμφέροντα της «εθνικής οικονομίας». Οι αυξήσεις στους μισθούς, υπολογίζοντας στην αύξηση της εσωτερικής ζήτησης και στη μεγέθυνση της οικονομίας, ως κυβερνητική πολιτική κράτησε λίγο: από το 1983-84 η κυβέρνηση Παπανδρέου άρχισε να συγκρούεται με τα συνδικάτα («άρθρο 4»), ενώ από το 1985 έγινε η γενικευμένη στροφή προς τη λιτότητα, με το πρώτο «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» του Σημίτη. Στις σημερινές συνθήκες της κρίσης του καπιταλισμού διεθνώς, τα περιθώρια αυτά είναι ακόμα μικρότερα. Όπως σωστά σημείωσε ο Γ. Δελαστίκ, οι δεσμεύσεις στη ΔΕΘ ήταν συγκεκριμένες. Δημιουργούν έτσι ένα εργατικό-λαϊ-

κό ρεύμα ενίσχυσης του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά επίσης και την υποχρέωση να τις υλοποιήσουμε άμεσα. Γιατί αλλιώς, η σύγκρουση με τις εργατικές-λαϊκές δυνάμεις θα είναι άμεση, προκαλώντας φαινόμενα αποσύνθεσης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς με αφάνταστα πιο γρήγορο ρυθμό από εκείνα που αντιμετώπισε η σοσιαλδημοκρατία στη δεκαετία του 1980. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν βρίσκεται μπροστά στο κρίσιμο ερώτημα του πώς θα μπορέσει –πράγματι– να παραδώσει στον κόσμο το προϊόν που υποσχέθηκε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ. Κάθε φορά που μια κοινωνία φτάνει μπροστά σε μια σημαντική αλλαγή, κάθε φορά που παρουσιάζεται ένα «πρόγραμμα» ανατροπών, είναι φυσιολογικό να αναζητείται από τη μεγάλη πλειοψηφία των απλών ανθρώπων ο πιο εύκολος και ανώδυνος τρόπος επιβολής του. Είναι αυτό που σήμερα περιγράφει η ανάλυση περί «ανάθεσης»: πλατιά τμήματα του κόσμου μετά τους θυελλώδεις αγώνες του 2010-12 θεωρούν ότι αν κάνουν υπομονή και τελικά ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, θα βελτιώσουν ουσιωδώς τη θέση τους. Όμως αν οι αυταπάτες είναι φυσιολογικές για έναν κόσμο που τσακίζεται μέσα στην κρίση, είναι ανεπίτρεπτες για ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η γενικότερη αλλαγή οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής που περιγράφουν οι δεσμεύσεις στη ΔΕΘ δεν υπάρχει καμία περίπτωση να επιβληθεί «συναινετικά», μόνον μέσα από μια κοινοβουλευτική πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Αριστερά γενικότερα, πρέπει να ετοιμάζεται για πολεμική αναμέτρηση και όχι για αναζήτηση «έντιμου συμβιβασμού» Μια ουσιαστική βελτίωση της θέσης των εργαζομένων και των φτωχών όχι μόνο δεν αποτελεί επιλογή της ντόπιας κυρίαρχης τάξης, αλλά, αντίθετα, αποτελεί ακύρωση όλων των σχεδιασμών της της προηγούμενης τετραετίας. Μια ανατροπή των μνημονιακών δεσμεύσεων (...«της χώρας») όχι μόνο δεν αποτελεί επιλογή όλων των συνιστωσών της τρόικας (ΔΝΤ, ΕΕ, ΕΚΤ), αλλά, αντίθετα, μιαν ολοφάνερη «αιτία πολέμου» με τους δανειστές. Η αυταπάτη ότι ένα τμήμα της ΕΕ (...οι κυβερνήσεις του Νότου) αναζητά διέξοδο στη λιτότητα διαψεύδεται από την πραγματική πολιτική των κυβερνήσεων (της Κεντροαριστεράς) στη Γαλλία και την Ιταλία: όπου οι εργατικές κατακτήσεις και τα κοινωνικά δικαιώματα σφάζονται στο γόνατο... Η συναίσθηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η Αριστερά γενικότερα, πρέπει να ετοιμάζεται για πολεμική αναμέτρηση και όχι για αναζήτηση «έντιμου συμβιβασμού» ενισχύεται από την εκτίμηση ότι

η επόμενη κυβέρνηση δεν θα κριθεί μόνο στο έδαφος της υλοποίησης των δεσμεύσεων στη ΔΕΘ, αλλά, αναγκαστικά, σε πολύ ευρύτερα και δυσκολότερα μέτωπα. Η μνημονιακή εποχή δημιούργησε μια κοινωνία με 30% ανεργία. Η άποψη ότι η ανεργία θα απαντηθεί μέσα από την «ανάπτυξη» οδηγεί σε δεκαετίες με 1 εκατ. ανέργους. Καμιά εργατική ανασύνταξη δεν μπορεί να επιβιώσει σε τέτοιες συνθήκες. Καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να επιβιώσει σε τέτοιες συνθήκες. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα οφείλει, θέλοντας και μη, να βρει τους πόρους για τις αναγκαίες μαζικές προσλήψεις και το αναγκαίο μαζικό πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, που είναι η μόνη δυνατότητα ταχύτερης μείωσης της λαοθάλασσας των ανέργων...

Πόροι Η μνημονιακή εποχή αφήνει τα ασφαλιστικά ταμεία με καταληστευμένα τα αποθεματικά τους. Οι νόμοι Λοβέρδου - Κατσέλη - Κουτρουμάνη έχουν δρομολογήσει την κατάρρευση του δημόσιου ασφαλιστικού συστήματος. Καμιά κυβέρνηση της Αριστεράς δεν θα μπορεί να ανακοινώσει τη μετατροπή των συντάξεων σε φιλοδωρήματα της τάξης των 360 ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι κολοσσιαίοι πόροι θα πρέπει να αναζητηθούν για τη στήριξη στοιχειωδών κοινωνικών αναγκών. Για την ανατροπή των καταστροφών που επέφεραν στις λαϊκές τάξεις οι μνημονιακές πολιτικές. Και αυτό σημαίνει ότι οι πόροι που σήμερα διατίθενται σε τόκους και χρεολύσια για τους δανειστές, τα

μεγάλα ετήσια κέρδη του ΟΠΑΠ, της ΔΕΗ και του ΟΤΕ, τα κονδύλια για την τρέλα των εξοπλισμών, τα κονδύλια που κρύβονται στο αφορολόγητο των κερδών των επιχειρήσεων, θα αποτελέσουν πεδίο παρέμβασης της κυβέρνησης της Αριστεράς. Που θα είναι υποχρεωμένη να αντιστρέψει πραγματικά τις μνημονιακές πολιτικές: να μεταφέρει πόρους και πλούτο από το πάνω μέρος της κοινωνίας στους από κάτω... Μια τέτοια πολιτική θα έρθει αναμφισβήτητα σε σύγκρουση με όλες τις κυρίαρχες επιλογές της τελευταίας τετραετίας: με τις συμφωνίες για το χρέος, για τις τράπεζες, για τις ιδιωτικοποιήσεις, για τις «ελευθερίες» διακίνησης των κεφαλαίων κ.ο.κ. Και αυτή η αμφισβήτηση δεν είναι συζητήσιμη ούτε για την ντόπια κυρίαρχη τάξη ούτε για τους διεθνείς θεσμούς των συμμάχων της. Οι δεσμεύσεις που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αντικειμενικά αναλάβει εντάσσονται σε μια «μεταβατική» εξέλιξη: Για να υλοποιηθούν τα πιο απλά και συγκεκριμένα μέτρα, θα είναι αναγκαίο να ανατραπούν γενικότερες πολιτικές, να ανατραπεί ο συσχετισμός δυνάμεων μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας που εγκατέστησαν τα μνημόνια. Γι' αυτήν τη μάχη οφείλει να ετοιμάζεται ο ΣΥΡΙΖΑ: η ηγεσία, η βάση, οι οργανώσεις, ο κόσμος του. Σε αυτήν τη μάχη οφείλουν να λογοδοτούν οι πολιτικές συμμαχίες του, για να κριθούν ως επιτρεπτές ή ανεπίτρεπτες. Όμως, γι' αυτήν τη μάχη οφείλει να προετοιμάζεται και η «άλλη» Αριστερά...

8

• οικονομία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Ανατροπή της λιτότητας με «πάγωμα» χρέους και ισ Οι δηλώσεις του Γιάννη Δραγασάκη συνιστούν σύγκλιση με τους δύο θεμελιώδεις πυλώνες του μνημονίου: τις συμφωνίες για τα πρωτογενή πλεονάσματα και τη «γερμανική μέθοδο» για τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, χωρίς διαγραφή, αλλά με επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου. Του Πάνου Κοσμά

«Όλες οι προτάσεις γίνονται υπό τις συνθήκες ισοσκελισμένου προϋπολογισμού. Δεν επιστρέφουμε στα ελλείμματα. Όχι μόνο για εμάς, αλλά για όποιον θέλει να σχεδιάσει πολιτική. Δηλαδή, δεν πάμε ξανά σε ελλείμματα, αυτό είναι η παραδοχή. Άλλο αν εμείς διεκδικούμε να εξαιρεθούν οι δημόσιες επενδύσεις, όπως και οι Ιταλοί το θέλουν και πολλοί άλλοι. Οι αριθμοί όλοι είναι ενδεικτικοί. Δεν μπορούν και δεν πρέπει να τους βάλουμε σε ζυγαριά φαρμακείου, διότι και προσωπικά δεν θα εκπλαγώ όταν αποκτήσουμε εικόνα, με στοιχεία, να βρούμε κάποιους αριθμούς με υπερτιμολόγηση και άλλους με υποτιμολόγηση». Γ. Δραγασάκης, Βήμα FM, 16/9/2014 «Μια ριζική λύση μπορεί να διεκδικηθεί σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Στο επίπεδο αυτό υπάρχει μεγαλύτερη ευχέρεια επιλογών. Αντί για κούρεμα μπορεί να υπάρξει ‘‘απόσυρση’’ του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, δηλαδή ένα μέρος του χρέους να αποσυρθεί από τις αγορές ή τους φορείς που το κατέχουν σήμερα και να κρατηθεί ‘‘παγωμένο’’ στο πλαίσιο της ΕΚΤ». Γ. Δραγασάκης, Real News, 28/9/2014

Ο

ι προγραμματικές δεσμεύσεις που παρουσίασε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ, εκτός από την αναθέρμανση

των ελπίδων της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ξεσήκωσε και κύματα συζητήσεων, διαλόγου και αντιπαραθέσεων εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, εντός και εκτός Αριστεράς. Μία από τις κεντρικές γραμμές του προβληματισμού και των αντιπαραθέσεων ήταν οι όροι και προϋποθέσεις, ώστε αυτές οι δεσμεύσεις να μη μείνουν «εξαγγελίες», αλλά να υλοποιηθούν. Στο πλαίσιο αυτής της «μετά τη ΔΕΘ» συζήτησης, εντύπωση προκάλεσαν οι «διορθωτικές» παρεμβάσεις του Γιάννη Δραγασάκη, υπεύθυνου για το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που ούτε λίγο ούτε πολύ «κουρεύουν» όχι μόνο τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ γενικώς, αλλά και τις δεσμεύσεις του Αλέξη Τσίπρα στη Θεσσαλονίκη ειδικώς...

Ανατροπή της λιτότητας ε

Ελάχιστες μέρες ύστερα από την παρουσία του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ, φρόντισε να διευκρινίσει-διαβεβαιώσει ότι όλες οι προτάσεις γίνονται υπό συνθήκες ισοσκελισμένου προϋπολογισμού και ότι οι αριθμοί είναι ενδεικτικοί. Περίπου δύο εβδομάδες αργότερα και λίγες μέρες αφότου επέστρεψε από «ειδική αποστολή» στο Βερολίνο, όπου μαζί με τον Γιώργο Σταθάκη συνάντησε τον... μερκελιστή, στενό συνεργάτη της Μέρκελ, κ. Γιοργκ Άσμουσεν, ο Γιάννης Δραγασάκης «κούρεψε» τη δέσμευση Τσίπρα στη ΔΕΘ για σκληρή διαπραγμάτευση με στόχο την κατάργηση του μεγαλύτερου (ή μεγάλου) μέρους του χρέους, καταθέτοντας μια νέα «ιδέα» για «απόσυρση» ή «πάγωμα» του χρέους. Προκύπτει λοιπόν αυτοδίκαια το ερώτημα: Μπορούν να υλοποιηθούν οι, διά στόματος Αλέξη Τσίπρα, δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ με ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και χωρίς διαγραφή του χρέους;

«Πάγωμα» του χρέους. Σε τι διαφέρει από τη «σ

Π

άμε τώρα στην καινοφανή ιδέα περί «απόσυρσης» ή «παγώματος» του χρέους. Ο Γιάννης Δραγασάκης φρόντισε να μην πάρει ολόκληρη την ευθύνη της ιδέας, αποδίδοντας την πατρότητά της σε άλλους. Το γεγονός όμως είναι ότι «κούρεψε» τόσο τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ γενικά όσο και τη δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ ειδικά, περί σκληρής διαπραγμάτευσης με στόχο τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους.

Ας μπούμε όμως στον κόπο να εξετάσουμε αυτή την ιδέα συγκεκριμένα. Από αυτή την εξέταση θα αποδειχτεί ότι η ιδέα αυτή δεν είναι τίποτα περισσότερο από παραλλαγή της κατεύθυνσης που έχει επιβάλει η Μέρκελ για τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους: όχι διαγραφή («κούρεμα» στη γλώσσα των μνημονιακών και νεοφιλελεύθερων), αλλά επιμήκυνση της διάρκειας λήξης του και μείωση του επιτοκίου. Συγκεκριμένα, «πάγωμα» είτε «απόσυρση» χρέους («μεγάλου μέρους» λέει στις δηλώσεις του ο Γ. Δραγασάκης σε ένα σημείο, «τμήμα» σε ένα άλλο) μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: χρέος που πλέον δεν εξυπηρετείται, δηλαδή δεν πληρώνεις γι’ αυτό τουλάχιστον τόκους, ενδεχομένως και χρεολύσια. Επειδή όμως δεν μιλάμε για διαγραφή, αν πρόκειται για μη πληρωμή και χρεολυσίων,

αυτό σημαίνει απλώς περίοδο χάριτος στην αποπληρωμή.

την καταβολή χρεολυσίων, αυτή έχει δοθεί ήδη και ισχύει μέχρι και το 2022.

Τι μας λέει λοιπόν αυτή η ιδέα; Ότι για ένα μέρος του χρέους (μεγάλο ή μικρότερο) θα «παγώσουν» η καταβολή τόκων και χρεολυσίων. Επειδή στόχος των δηλώσεων ήταν να νομιμοποιηθεί η «ιδέα» στη γενικότητά της και όχι να διευκρινιστεί συγκεκριμένα, παίρνουμε την καλύτερη δυνατή εκδοχή της: μηδενισμός επιτοκίου και περίοδο χάριτος στην καταβολή χρεολυσίων. Αυτό για το σύνολο του χρέους (αφού ένα τμήμα του δεν θα υποστεί την κατεργασία του «παγώματος») δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο παρά μείωση του σημερινού μέσου επιτοκίου και επιμήκυνση της διάρκειας! Δηλαδή σύγκλιση με τις προτάσεις Σόιμπλε για τη νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

• Τα δάνεια του EFSF (μηχανισμός του δεύτερου μνημονίου) έχουν επιτόκιο που κυμαίνεται από 1,5% έως 2%, αλλά είναι σε μορφή ομολόγων του EFSF που έχουν καταλήξει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για άντληση ρευστότητας. Είναι μη διαπραγματεύσιμα ομόλογα ήδη «παρκαρισμένα» στην ΕΚΤ με επιτόκιο ελάχιστα πάνω από το κόστος δανεισμού του EFSF. Ως μη διαπραγματεύσιμο, είναι «παγωμένο» χρέος, αλλά το επιτόκιο δεν μπορεί να μειωθεί κάτω από το κόστος δανεισμού του EFSF, διότι αυτό θα σήμαινε «χασούρα» για τον EFSF και κατ’ επέκταση για τα κράτη-μέλη που για λογαριασμό τους δανείστηκε. Όσο για την περίοδο χάριτος, αυτή υπάρχει επίσης ήδη και ισχύει μέχρι και το 2021.

Στην πράξη όμως, τα πράγματα δεν θα είναι ούτε καν τόσο ευνοϊκά. Όπως δείχνει ο πίνακας που παραθέτουμε, οι μεγάλοι «όγκοι» του χρέους είναι προς τον EFSF, τον GLF, το ΔΝΤ, τις κεντρικές τράπεζες και τέλος τους ιδιώτες επενδυτές. Γι’ αυτές τις κατηγορίες χρέους έχουμε και λέμε:

• Τα δάνεια του ΔΝΤ έχουν σχετικά υψηλό επιτόκιο, αλλά εδώ δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα αλλαγής του επιτοκίου ή επιμήκυνσης της διάρκειας χωρίς οξεία ρήξη –και εξ όσων ο ίδιος έχει δηλώσει, οι προτάσεις του Γιάννη Δραγασάκη γίνονται στο πλαίσιο του στόχου για επίτευξη συμφωνημένης λύσης.

• Τα δάνεια του GLF (μηχανισμός του πρώτου μνημονίου) έχουν επιτόκιο περίπου 0,5%, άρα εδώ πρακτικά δεν έχει έννοια το «πάγωμα». Όσο για την περίοδο χάριτος για

• Τα ομόλογα που κατέχουν η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες έχουν επιτόκιο μεγαλύτερο και από αυτό του ΔΝΤ, αλλά η μόνη δυνατότητα για συμφωνημένη αλλαγή

των όρων είναι στη λήξη των ομολόγων: τότε, μπορεί η ΕΚΤ και οι άλλες κεντρικές τράπεζες είτε να το λογιστικοποιήσουν είτε να το αναχρηματοδοτήσουν με άλλους όρους. Όσο τα ομόλογα είναι εν ζωή (δηλαδή πριν τη λήξη τους), δεν μπορεί μια κεντρική τράπεζα να αλλάξει το επιτόκιό τους, να τα «παγώσει» κλπ. Ακόμη όμως και αν υπάρξει μια λύση αναχρηματοδότησης στη λήξη τους, δεν μιλάμε για μια λύση με άμεσα και «συγκεντρωτικά» οφέλη.

• Τα ομόλογα που κατέχουν ιδιώτες, πέρα από το ότι είναι μικρό ποσοστό του συνολικού χρέους, είναι «θωρακισμένα» με το αγγλικό δίκαιο και μερικά εξ αυτών με επιπλέον ρήτρες που διασφαλίζουν τους δανειστές. Συναινετική λύση με οποιασδήποτε μορφής «πάγωμα» πρέπει να αποκλειστεί και αντίθετα πρέπει να θεωρείται βέβαιο ότι τυχόν παραβίαση των όρων εξυπηρέτησής τους θα οδηγήσει σε κόντρα ανάλογη με αυτή της Αργεντινής με τους «γύπες» της κερδοσκοπίας. Να λοιπόν γιατί η ιδέα Δραγασάκη για «πάγωμα» και «απόσυρση» του χρέους όχι μόνο σημαίνει μια φόρμουλα σαν αυτή που συζητούν ήδη Σαμαράς και Μέρκελ, αλλά και το πρακτικό της αντίκρισμα είναι μικρό. Στο βαθμό βέβαια που μιλάμε για συμφωνημένη λύση. Εξάλλου, με τη συγκεκριμένη πρόταση

οικονομία •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

9

σοσκελισμένο προϋπολογισμό;

εντός των δημοσιονομικών στόχων του μνημονίου;

Ο

Γιάννης Δραγασάκης έχει υποστηρίξει τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς με σχεδόν «αξιακό» τρόπο, επιχειρηματολογώντας σε συνεντεύξεις του ότι κακώς θεωρείται συνώνυμο της αριστερής πολιτικής η ύπαρξη ελλειμμάτων. Σε αυτό το επίπεδο, έχει ουσιαστικά και ιστορικά άδικο: Ακόμη και οι αντικυκλικές πολιτικές του κεϊνσιανισμού προβλέπουν ότι σε περίοδο ύφεσης ή οικονομικής επιβράδυνσης πρέπει το κράτος να κάνει αντικ υ -

κλική πολιτική, αυξάνοντας τις δημόσιες δαπάνες, στηρίζοντας την απασχόληση και το εισόδημα των εργαζομένων. Και, όντας πιο ρεαλιστής ή λιγότερο αστήρικτα αισιόδοξος από στελέχη του «οικονομικού επιτελείου» του ΣΥΡΙΖΑ, δεν υποστήριξε ποτέ ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν σε συνθήκες ισοσκελισμένου προϋπολογισμού... Η υποστήριξη των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και μάλιστα σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και ανθρωπιστικής καταστροφής (και όχι απλώς καθοδικής φάσης του οικονομικού κύκλου) είναι άποψη και πολιτική στα δεξιά του κεϊνσιανισμού, που σήμερα την υπερασπίζονται μόνο σοσιαλφιλελεύθεροι νεοκεϊνσιανοί ή καθαρά νεοφιλελεύθεροι και μονεταριστές. Ας αφήσουμε όμως αυτή τη γενική θεώρηση για να πάμε στα συγκεκριμένα. Η τρόικα έχει θέσει σαν καθοδηγητικό κανόνα και ακρογωνιαίο πυλώνα του ελληνικού προγράμματος προσαρμογής την επίτευξη υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, στη μεσοπρόθεσμη προοπτική επίτευξης ισοσκελισμένων προϋπολογισμών.

Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι γίνονται εικλογές τους επόμενους μήνες και ο ΣΥΡΙΖΑ σχηματίζει κυβέρνηση. Θα διατηρήσει το στόχο για πρωτογενές έλλειμμα 2,9%-3% όπως προβλέπουν Σαμαράς και τρόικα; Θα διατηρήσει το στόχο για οριακό έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης που προδιαγράφει ισοσκελισμένο ή και πλεονασματικό προϋπολογισμό το 2016; Ή θα καταθέσει συμπληρωματικό προϋπολογισμό που θα αλλάζει αυτές τις «δημοσιονομικές συντεταγμένες», ώστε να διευρυνθούν οι δυνατότητες μεταφοράς πόρων στους μισθούς, τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος, τις δημόσιες επενδύσεις (προσλήψεις και έργα υποδομής); Και πάνω σε ποιες προβλέψεις για το πρωτογενές και συνολικό ισοζύγιο θα χτιστεί ο προϋπολογισμός του 2016; Αντί να αντιπολιτευόμαστε «αξιακά» και αφηρημένα τον

Κέινς από τα δεξιά, δεν είναι προτιμότερο να δεσμευτούμε πάνω σε αυτά συγκεκριμένα και πειστικά; Στις διαπραγματεύσεις μεταξύ τρόικαςκυβέρνησης, η τρόικα έχει στείλει το μήνυμα: Η συζήτηση και διαπραγμάτευση γίνονται υπό τον όρο ότι δεν θα αμφισβητηθούν οι συμφωνημένοι στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα τα επόμενα χρόνια. Το μήνυμα ελήφθη από τον Σαμαρά, που «τόλμησε» να μειώσει αδιόρατα το στόχο για το πρωτογενές πλεόνασμα του 2015 από 3% σε 2,9%, για... συμβολικούς λόγους. Ο Γιάννης Δραγασάκης, από τη στιγμή που άνοιξε τέτοια ζητήματα, πρέπει να απαντήσει καθαρά. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα τηρήσει τις συμφωνίες των μνημονιακών κυβερνήσεων για το πρωτογενές πλεόνασμα και, κατ’ επέκταση, τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό;

Στο πλαίσιο αυτό, η ελληνική κυβέρνηση έχει ήδη συμφωνήσει για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια: 1,5% του ΑΕΠ το 2014, 3% το 2015 (σε 2,9% το διόρθωσε «μετά φόβου Θεού» το προσχέδιο του προϋπολογισμού), 4,5% το 2016 και περί το 4% για μακρά σειρά ετών στη συνέχεια. Και ήδη το προσχέδιο του προϋπολογισμού του 2015 προδιαγράφει την επίτευξη ισοσκελισμένου –και πιθανότατα πλεονασματικού– προϋπολογισμού το 2016, αφού για το 2015 προβλέπει έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης μόλις 0,2% σύμφωνα με τη μεθοδολογία της Eurostat και 1,2% σύμφωνα με τα κριτήρια του προγράμματος προσαρμογής (του μνημονίου).

συνταγή» της Μέρκελ;

ΠΙΝΑΚΑΣ ΚΑΤΑΝΟΜΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΡΕΟΥΣ 1 Κατηγορία

52,9

Δάνεια EFSF 3

141,8

Δάνεια ΔΝΤ

24,6

Ομόλογα στην κατοχή της ΕΚΤ 4 (SMP)

20

Ομόλογα στην κατοχή κεντρικών τραπεζών 5 (ANFAS)

7,5

Ομόλογα PSI plus 6

34,6

Ομόλογα hold out 7

2

Νέα ομόλογα 8

3

Δάνεια Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων 9

6,8

Έντοκα γραμμάτια 10

6,8

Βραχυπρόθεσμα δάνεια (repos) 11 Δάνεια Τράπεζας της Ελλάδος

μόνο γι’ αυτό έχει νόημα να μιλάμε –αν πρόκειται για ρήξη, τότε αξίζει να την κάνουμε για να διαγράψουμε το χρέος. Συνοψίζουμε με ένα ερώτημα. Αν, με τις ιδέες για ισοσκελισμένο προϋπολογισμό και «πάγωμα» ή «απόσυρση» του χρέους, αποδεχόμαστε τους δύο βασικούς δημοσιονομικούς «πυλώνες» των μνημονίων, πώς θα πετύχουμε εντός αυτού του πλαισίου την

ανατροπή της λιτότητας; Επειδή όμως το ερώτημα είναι προφανώς ρητορικό, ας δώσουμε και την εξίσου προφανή απάντηση. Αν η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σεβαστεί τους δύο αυτούς «πυλώνες» των μνημονίων, τότε όχι μόνο δεν θα ανατρέψουμε τη λιτότητα γενικά, αλλά δεν θα υλοποιήσουμε καν τις δεσμεύσεις της ΔΕΘ ειδικά.

Υπόλοιπο

Δάνεια του GLF 2

5 4,2

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ 1. Βασικές κατηγορίες που αντιστοιχούν στο 99% του συνολικού χρέους, υπόλοιπα σε δισ. ευρώ.

2. Μηχανισμός στήριξης του πρώτου μνημονίου.

3. Μηχανισμός στήριξης του δεύτερου μνημονίου.

4. Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

5. Άλλες κεντρικές τράπεζες πλην ΕΚΤ.

6. Ομόλογα που αντικατέστησαν τα ομόλογα που «κουρεύτηκαν» στα τέλη του 2011.

7. Ομόλογα που δεν δέχθηκαν να συμμετάσχουν στο «κούρεμα» του 2011.

8. Νέα ομόλογα που εκδόθηκαν το Μάρτιο και Ιούλιο του 2014.

9. Δάνεια που δόθηκαν για τη χρηματοδότηση επιχειρηματικών προγραμμάτων.

10. Βραχυπρόθεσμες εκδόσεις του ελληνικού Δημοσίου, τρίμηνης, εξάμηνης & ετήσιας διάρκειας.

11. Η κυβέρνηση επέκτεινε το δανεισμό με το τέχνασμα της αντικατάστασης εντόκων γραμματίων με τίτλους διάρκειας 18 μηνών ή 2 ετών.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

10

8 Οκτώβρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Πανελλαδική στάση εργασίας, από τις 11:30 έως τη λήξη του ωραρίου, κήρυξε για την Τετάρτη 8/10 η ΠΟΕ-ΟΤΑ, αντιδρώντας στον έλεγχο της μετατροπής συμβάσεων σε αορίστου χρόνου. Στο πλαίσιο της κινητοποίησης θα πραγματοποιηθεί συγκέντρωση διαμαρτυρίας στις 12:00 έξω από το υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης, στη Βασ. Σοφίας, ενώ στη συνέχεια θα πραγματοποιηθεί πορεία μέχρι τα γραφεία του Σώματος Επιθεωρητών Ελεγκτών Δημόσιας Διοίκησης, στη λεωφόρο Συγγρού. Εκδήλωση-Συζήτηση της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Αμπελοκήπων,

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες.

Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: •ΚΡΗΤΗ: 0035-796554166 • •

Σύσκεψη Συντονισμού Συλλογικοτήτων Αττικής για δράσεις με αίτημα την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ-καμία φορολόγηση στη λαϊκή κατοικία, την Παρασκευή 17/10, στις 18:00, στο Στέκι της Λαϊκής Συνέλευσης Κατοίκων Κολωνού-ΣεπολίωνΑκαδημίας Πλάτωνα (Αμφιαράου 153, κοντά στο σταθμό «Σεπόλια» του Μετρό).

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

της εργατικής πρωτοπορίας

Συγκέντρωση-συζήτηση κατοίκων και φορέων των Αμπελοκήπων στο πάρκο ΚΑΠΑΨ (Τριφυλίας και Λάμψα), την Τετάρτη 15/10, στις 18:00. Οι συλλογικότητες της περιοχής διεκδικούν 6 στρέμματα από το οικόπεδο της ΔΕΗ, επί της οδού Λάμψα, να αξιοποιηθούν από τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ), ώστε να επαναλειτουργήσει το 58ο Γυμνάσιο-Λύκειο (στεγαζόταν στο Βαρβάκειο) και 3 στρέμματα να αξιοποιηθούν ως χώρος πρασίνου από το Δήμο Αθηναίων.

Οι κλαδικές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης διοργανώνουν εκδήλωση με θέμα: «Τα άμεσα μέτρα της κυβέρνησης της Αριστεράς», την Πέμπτη 9/10 στις 19:00,στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης, στην αίθουσα του δημοτικού συμβουλίου. Θα μιλήσει ο Αλέκος Καλύβης, μέλος της Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ και της επιτροπής προγράμματος.

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Η ΕΝΙΘ καλεί σε σύσκεψη την Τετάρτη 8/10 στις 19:00, στην κατειλημμένη ΕΡΤ3 (Λεωφόρου Στρατού και Καυτατζόγλου γωνία), με αφορμή την επίσκεψη της task force στη Θεσσαλονίκη στις 15-17/10. «Για να οργανωθεί μια θερμή υποδοχή στους ηθικούς αυτουργούς της βάρβαρης πολιτικής διάλυσης του δημόσιου συστήματος υγείας», όπως αναφέρει το κάλεσμα. Οι εργαζόμενοι και οι φίλοι της ελεύθερης ΕΡΤ3 καλούν σε συνέλευση την Πέμπτη 9/10 στις 18:00, στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, στο Δημαρχείο Θεσσαλονίκης.

χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

την Τετάρτη 8/10, με θέμα «Τα πρώτα μέτρα της κυβέρνησης της Αριστεράς», με ομιλήτρια τη βουλευτή Α΄Αθήνας, Μαρία Μπόλαρη. Στις 18:30, στην πλατεία Κανελλοπούλου., ΜΕΤΡΟ Πανόρμου.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Κερατσίνι 6975847329 Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Σαλαμίνα 6973376378 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Μελίσσια-Πεντέλη Λαυρεωτική 6939014803 6974972217 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη Βριλήσσια 6948429227 6948o00171 Αγ. Παρασκευή 6974843109 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ Περιστερίου 6984516774 ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Κέντρο 6976579448 Περιστερίου 6932045320 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Περιστερίου 6982164101 Νεάπολης-Συκεών Άγιοι Ανάργυροι 6942552216 6998466952 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Αιγάλεω 6986294964 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) Χαϊδάρι 6945542335 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186 Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488 Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Ασφ/κά Ταμεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr, Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

θεωρία • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Η Εργατική Κυβέρνηση ως βήμα στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού

Αποσπάσματα άρθρου του Τζον Ριντέλ Τη μετάφραση έκανε η Ελένη Πελέκη

Η

ιδέα μιας εργατικής κυβέρνησης είναι το αμήχανο παιδί των πρώτων συνεδρίων της Κομουνιστικής Διεθνούς. Εκφράζει μια ιδέα που είναι κεντρική στο Μαρξισμό, ότι δηλαδή η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει για να πάρει την πολιτική εξουσία. Από τις διατυπώσεις, όμως, μέχρι και σήμερα, αυτή η συζήτηση περιλαμβάνει σημεία που είναι αμφιλεγόμενα για τους Μαρξιστές. Μπορεί η εργατική τάξη να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα στα πλαίσια του αστικού κράτους; Όπως σχολίασε ο Γάλλος Μαρξιστής Ντανιέλ Μπενσαΐντ: «Η αλγεβρική φόρμουλα της εργατικής κυβέρνησης έχει ερμηνευτεί κατά καιρούς με πολλούς διαφορετικούς και συχνά αντιπαραθετικούς τρόπους». Ας δούμε αν μπορούμε να διαφωτίσουμε λίγο το ζήτημα, χρησιμοποιώντας τα αρχεία του 4ου Συνεδρίου της Κομιντέρν, το 1922, που δημοσιεύτηκαν πρόσφατα στα Αγγλικά. Σε αυτό το συνέδριο έγινε η πιο εκτενής συζήτηση πάνω στα ζητήματα της εργατικής κυβέρνησης και υιοθετήθηκε η αρχική θέση της Κομιντέρν. Η συζήτηση του συνεδρίου επικεντρώθηκε σε χώρες όπως η Γερμανία, όπου παρατεταμένοι, μαζικοί εργατικοί αγώνες ήταν πολύ πιθανό να καταλήξουν σε μια εργατική κυβέρνηση. Ήταν επομένως απαραίτητο να τεθεί το ζήτημα της εργατικής εξουσίας όχι μόνο ως μελλοντική προοπτική, αλλά με βάση τις υπαρκτές εργατικές οργανώσεις, τις δυνατότητες και τα ελαττώματά τους. Σε αυτές τις συνθήκες, η Κομιντέρν είχε ξεκινήσει τις προσπάθειες για ένα ενιαίο μέτωπο των εργατικών αγώνων, προκαλώντας τις ρεφορμιστικές οργανώσεις και τα στελέχη τους να συνδράμουν στις προσπάθειες για την ικανοποίηση άμεσων αιτημάτων, όπως ο φορολογικός έλεγχος των καπιταλιστών, ο εργατικός έλεγχος της διανομής των τροφίμων, η φορολόγηση

Δήλωση του Τζον Ριντέλ σχετικά με την πρόσφατη έκδοση στα ελληνικά του βιβλίου για το 4ο Συνέδριο της Κομιντέρν, από τις εκδόσεις RedMarks.

Αυθεντικές: Εργατική Κυβέρνηση με τη συμμετοχή Κομουνιστών (Γερμανία).

«Συγχαρητήρια στους σοσιαλιστές στην Ελλάδα για την έκδοση σχετικά με το 4ο Συνέδριο της Κομουνιστικής Διεθνούς. Είναι ένα σημαντικό βήμα για να γίνουν προσβάσιμα τα στοιχεία για το σοσιαλιστικό κίνημα στην εποχή του Λένιν. Είναι μια υποδειγματική συμβολή στην παγκόσμια προσπάθεια μεταφράσεων και εκδόσεων, που εμπλουτίζει τη συζήτηση για τη σύγχρονη στρατηγική απελευθέρωσης της εργατικής τάξης».

Αυθεντική προλεταριακή κυβέρνηση (Σοβιετική Ρωσία).

των πλουσίων και ο οπλισμός των εργατών για την αυτοάμυνα απέναντι στις αντιδραστικές συμμορίες. Πώς θα μπορούσε να εφαρμοστεί ένα τέτοιο πρόγραμμα; Από μια κυβέρνηση όλων των εργατικών κομμάτων, απάντησε η Κομιντέρν –από μια «εργατική κυβέρνηση» δηλαδή.

Ο Ζινόβιεφ χρησιμοποίησε την έκφραση «φιλελεύθερη εργατική κυβέρνηση» για να περιγράψει τα Εργατικά καθεστώτα που διαχειρίστηκαν το καπιταλιστικό κράτος της Αυστραλίας μετά το 1904 και μια μελλοντική κυβέρνηση του Εργατικού Κόμματος στη Μ. Βρετανία.

Ψευδώνυμο ή Μετάβαση

Οι Γερμανοί εκπρόσωποι κατέθεσαν μια τροπολογία που διαχώριζε τις «παραπλανητικές» από τις «ειλικρινείς» εργατικές κυβερνήσεις. Η τροπολογία διευκρίνιζε επίσης ότι οι παραπλανητικές «φιλελεύθερες» ή «σοσιαλδημοκρατικές» εργατικές κυβερνήσεις «… δεν είναι με κανέναν τρόπο επαναστατικές εργατικές κυβερνήσεις, αλλά στην πραγματικότητα κρυφοί κυβερνητικοί συνασπισμοί ανάμεσα στους αστούς και σε ηγέτες αντιδραστικών εργατών. Αυτές οι “εργατικές κυβερνήσεις” γίνονται ανεκτές από τους αστούς σε στιγμές που είναι αποδυναμωμένοι, για να εξαπατήσουν το προλεταριάτο… για να αποκρούσουν τις επαναστατικές επιθέσεις του προλεταριάτου και να κερδίσουν χρόνο. Οι Κομουνιστές δεν μπορούν να συμμετέχουν σε αυτές τις κυβερνήσεις. Αντίθετα, πρέπει επίμονα να εκθέτουν στο λαό την πραγματική φύση αυτών των ψεύτικων εργατικών κυβερνήσεων».

Το κεντρικό ζήτημα ήταν εάν ο όρος «εργατική κυβέρνηση» ήταν απλά μια άλλη ονομασία, ένα «ψευδώνυμο» για την εξουσία των εργατικών συμβουλίων ή εάν αντιπροσώπευε ένα μεταβατικό στάδιο προς αυτό τον στόχο. Το δεύτερο, όπως επεσήμανε ο Αμαντέο Μπορντίγκα, ηγέτης του Ιταλικού Κομουνιστικού Κόμματος, υπονοούσε ότι η εργατική τάξη μπορεί να πάρει την εξουσία «με κάποιον άλλο τρόπο εκτός από την ένοπλη εξέγερση». Οι ηγέτες της πλειοψηφίας του Γερμανικού κόμματος και ο Καρλ Ράντεκ, αντίθετα, ισχυριζόντουσαν ότι η εργατική κυβέρνηση δεν ταυτίζεται με την εργατική εξουσία, αλλά αποτελεί ένα «ενδιάμεσο στάδιο» προς αυτή. Τα επιτεύγματα μιας εργατικής κυβέρνησης μπορούν «να οδηγήσουν σε κλιμάκωση των ταξικών αγώνων μέσω των οποίων θα αναδειχτεί τελικά η προλεταριακή δικτατορία», σύμφωνα με τον Έρνστ Μάγιερ. Ο Καρλ Ράντεκ αποκάλεσε μια τέτοια κυβέρνηση «το σημείο εκκίνησης της πάλης για τη δικτατορία του προλεταριάτου». Οι κομουνιστές πρέπει να είναι έτοιμοι «να σχηματίσουν μια εργατική κυβέρνηση με μη κομουνιστικά εργατικά κόμματα και εργατικές οργανώσεις», τονίζει η απόφαση, αλλά μόνο «εάν υπάρχουν εγγυήσεις ότι η εργατική κυβέρνηση θα διεξάγει έναν ειλικρινή αγώνα ενάντια στην αστική τάξη σύμφωνα με τα παραπάνω».

Παραπλανητικές εργατικές κυβερνήσεις Η σαφήνεια αυτής της θέσης όμως σε μεγάλο βαθμό υπονομεύτηκε. Ο όρος «εργατική κυβέρνηση» χρησιμοποιήθηκε ταυτόχρονα για να περιγράψει την κοινοβουλευτική εξουσία σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που, ακόμα κι αν πρόσφεραν κάποιες μεταρρυθμίσεις, λειτουργούσαν ως πιστοί διαχειριστές του καπιταλιστικού συστήματος.

Παρόλο που η τροπολογία έγινε ομόφωνα δεκτή, δεν συμπεριλήφθηκε στην επίσημη ρωσική εκδοχή της απόφασης πάνω στην οποία βασίστηκαν οι αγγλικές μεταφράσεις. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα αγγλόφωνα σχόλια σε αυτή την εκδοχή, ξεχωρίζοντας τη θέση του Ζινόβιεφ για επίθεση, άσκησαν κριτική στο συνέδριο γι’ αυτήν ακριβώς την αδυναμία που οι εκπρόσωποί του προσπάθησαν να διορθώσουν.

Η εμπειρική προσέγγιση Η απόφαση περιέχει μια τυπολογία των εργατικών κυβερνήσεων, με πέντε κατηγορίες. Σε κάθε μία από τις περιπτώσεις οι εκπρόσωποι είχαν υπόψη τους ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, όπως φαίνεται παρακάτω. Παραπλανητικές: Φιλελεύθερη Εργατική Κυβέρνηση (Μ. Βρετανία). Παραπλανητικές: Σοσιαλδημοκρατική Εργατική Κυβέρνηση (Γερμανία). Αυθεντικές: Κυβέρνηση Εργατών και Αγροτών (Βαλκάνια).

Ο Ζινόβιεφ τόνισε στους εκπροσώπους του συνεδρίου ότι αυτή η λίστα δεν ήταν εκτενής και ότι υπήρχαν και άλλα πιθανά είδη εργατικών κυβερνήσεων. Προειδοποίησε ότι «αναζητώντας ένα αυστηρά επιστημονικό ορισμό, είναι πιθανό να παραβλέψουμε τις πολιτικές πλευρές της κατάστασης». Με άλλα λόγια, η προσέγγιση της Κομιντέρν ήταν εμπειρική. Σκοπός της ήταν να αναλύσει τις πραγματικές συνθήκες των αγώνων, που γίνονταν σ’ εκείνη τη συγκυρία. Υπήρχαν μέχρι τότε τρία προηγούμενα παραδείγματα εργατικών κυβερνήσεων, κανένα από τα οποία δεν ταιριάζει με το προηγούμενο σχήμα πέντε σημείων: Η Παρισινή Κομμούνα, μια εκλεγμένη επαναστατική κυβέρνηση εργατών σε καιρό πολέμου με ένα υπαρκτό αστικό καθεστώς. Η πρώτη Σοβιετική δημοκρατία. Όπως έχει ήδη επισημανθεί μια συμμαχία επαναστατικών-εργατικών και αγροτικών συμβουλίων. Οι επαναστατικές κυβερνήσεις στη Βαυαρία και την Ουγγαρία το 1919, όπου, όπως παρατήρησαν οι Κρις Χάρμαν και Τιμ Πότερ, «το αστικό καθεστώς σχεδόν κατέρρευσε… η εργατική κυβέρνηση απλά συνέβη και μετά έπρεπε να φτιάξει τη δομή της προλεταριακής εξουσίας». Η απόφαση επίσης δεν είχε αναφορά στις κυβερνήσεις που μπορεί να προέκυπταν σε αποικιακά καθεστώτα από τους αγώνες του αντιιμπεριαλιστικού ενιαίου μετώπου. Αυτό το θέμα τέθηκε πιο έντονα τα επόμενα χρόνια στην Κίνα, όπου η λανθασμένη στρατηγική της Κομιντέρν είχε ως αποτέλεσμα μια ολέθρια ήττα. Μετά τις επιτυχημένες συζητήσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οργανώνονται ανοιχτές εκδηλώσεις για την παρουσίαση του βιβλίου σε:

Πάτρα: Εμπορικός Σύλλογος (Πλατεία Βασ. Γεωργίου Α΄), Τετάρτη 22/10, 7 μμ. Ομιλητές: Αντώνης Νταβανέλλος (Γραμματεία ΣΥΡΙΖΑ), Ηλίας Καλτσάς (ΑΡΑΝ), Δημήτρης Σπαρτινός (ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ).

Ηράκλειο Κρήτης: Βιβλιοπωλείο «Αναλόγιο» (Ρούσου Χούρδου 8), Δευτέρα 27/10, 7μμ.

Την ίδια χρονιά με αυτή την αποτυχία, η Ενωμένη Αντιπολίτευση στο Μπολσεβίκικο Κόμμα, με ηγέτες τους Τρότσκι και Ζινόβιεφ, πρότεινε ένα κυβερνητικό σχηματισμό για την Κίνα βασισμένο στο μπολσεβίκικες στρατηγικές μέχρι το 1917: Μια επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς. Ο Τρότσκι σύντομα αποκήρυξε αυτή τη θέση. Παρ’ όλα αυτά, παραμένει ως μία εναλλακτική μορφή μιας κυβέρνησης εργατών και αγροτών.

Η σημασία της συζήτησης σήμερα Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τότε που η Κομιντέρν συζήτησε το θέμα της εργατικής κυβέρνησης. Η επαναστατική διαδικασία που ξεκίνησε το 1914 έχει σταματήσει. Κατευθυνόμαστε προς νέες επαναστάσεις υπό νέες συνθήκες. Δεν υπάρχει σήμερα κόμμα αντίστοιχο με τα Κομουνιστικά Κόμματα του 1920. Οι αποφάσεις της Κομιντέρν σχετικά με τις κυβερνητικές πολιτικές βασίζονταν σε ένα πολιτικό περιβάλλον που δεν υπάρχει πια. Είναι επικίνδυνο να χρησιμοποιηθούν οι αποφάσεις της Κομιντέρν σαν φόρμουλα για τη σημερινή πραγματικότητα. Αυτή η συζήτηση όμως παραμένει επίκαιρη και χρήσιμη στις σημερινές συνθήκες, όπου υπάρχει σοβαρή πιθανότητα η εργατική τάξη να διεκδικήσει την κυβερνητική εξουσία χωρίς ένα δίκτυο εργατικών συμβουλίων σοβιετικού τύπου. Η απόφαση του 4ου Συνεδρίου υποδηλώνει ότι οι προσπάθειες των εργατών να σχηματίσουν κυβέρνηση όχι μόνο δεν αποτελεί εμπόδιο στη σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μπορεί να είναι ένα σημαντικό μεταβατικό βήμα προς την πραγματοποίησή της. Η απόφαση επίσης περιγράφει τις συνθήκες στις οποίες μπορεί να σχηματιστεί μια εργατική κυβέρνηση σε ένα καπιταλιστικό κράτος, για μια μεταβατική περίοδο με θετικά αποτελέσματα. Ομιλητές: Βασίλης Μορέλλας (Ν.Ε. ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης), Μιχάλης Κριτσωτάκης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ).

12

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Ο ξεσηκωμός στο Χονγκ Κονγκ κάποιες απεργίες που έγιναν, γενικότερα και οι αγωνιστές, και οι αυτόπτες μάρτυρες, και οι αναλυτές συμφωνούν πως δεν είναι πλέον ένα φοιτητικό κίνημα, αλλά ένα λαϊκό κίνημα που πυροδοτήθηκε από τους φοιτητές.

Του Πάνου Πέτρου

Ένα μαζικό κίνημα στους δρόμους του Χονγκ Κονγκ έχει φέρει την άρχουσα τάξη της Κίνας απέναντι στη μεγαλύτερη ίσως πρόκληση μετά την εξέγερση στην Τιεν Αν Μεν το 1989 και τη σφαγή της. Ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές όλα τα σενάρια ήταν ανοιχτά, καθώς αναμενόταν η στάση των διαδηλωτών απέναντι στο τελεσίγραφο της αστυνομίας να αδειάσουν τους δρόμους.

Τις επόμενες μέρες η αστυνομία αποσύρθηκε από τους δρόμους και έκτοτε 4 σημεία του Χονγκ Κονγκ βρίσκονται κατειλημμένα, στα οποία εμφανίστηκαν όλες οι μορφές αυτοοργάνωσης (συνελεύσεις, εθελοντικές ομάδες κ.λπ.) που συνόδευσαν και την Ταχρίρ, την Ντελ Σολ, το Σύνταγμα.

Τ

ο Χονγκ Κονγκ ήταν βρετανική αποικία και έχει τη δική του ιστορία μεγάλων απεργιών και εξεγέρσεων ενάντια στο Λονδίνο. Οι βρετανικές Αρχές είχαν παραχωρήσει κάποιες ελευθερίες (δικαίωμα στη διαδήλωση, ελευθερία του Τύπου), ενώ διατηρούσαν ένα βαθιά αντιδημοκρατικό εκλογικό μοντέλο: για την επιλογή του κυβερνήτη, δικαίωμα λόγου είχαν νομοθέτες και εκλέκτορες από «επιλεγμένους κοινωνικούς τομείς», που στην πράξη σήμαινε τους καπιταλιστές και τους δικούς τους ανθρώπους. Στην Κοινή Διακήρυξη Βρετανίας-Κίνας που παρέδιδε το Χονγκ Κονγκ στην Κίνα το 1997 κατοχυρώθηκε η φόρμουλα «μία χώρα - δύο συστήματα». Η πόλη του Χονγκ Κονγκ θα διατηρούσε και το φιλελεύθερο οικονομικό της σύστημα (καθησυχάζοντας τους καπιταλιστές) και τις πολιτικές της ελευθερίες (καθησυχάζοντας τον ντόπιο πληθυσμό). Για να ικανοποιηθούν οι αγωνιστές ενάντια στην αποικιοκρατία, το Πεκίνο υποσχέθηκε και πλήρη δημοκρατία και αποαποικιοποίηση στο μέλλον.

Η μετάβαση Μετά το ’97, η Κίνα διατήρησε το ίδιο εκλογικό μοντέλο με το βρετανικό. Ο κυβερνήτης επιλέγεται από μια εκλογική επιτροπή 1.200 μελών (κυρίως επιχειρηματίες), η οποία εκλέγεται μόνον από 240.000 ανθρώπους. Πριν αναλάβει καθήκοντα, πρέπει να εγκριθεί από το Κινεζικό Κομουνιστικό Κόμμα. Αυτή η ιστορία «μετάβασης» δημιούργησε μια δυναμική. Με τα λόγια της Chaohua Wang, που ήταν στους 21 «πιο καταζητούμενους» φοιτητές μετά τη σφαγή της Τιεν Αν Μεν: «Η αποχώρηση του αποικιοκράτη υποτίθεται πως αντιπροσωπεύει την απελευθέρωση του αποικιοκρατούμενου. Αυτό δεν συνέβη στο Χονγκ Κονγκ. Η αποχώρηση της Βρετανίας μπορεί να αποκατέστησε την εθνική ταπείνωση της Κίνας... αλλά δεν κινητοποίησε καθόλου τις μάζες... οι περισσότεροι από τους 7 εκατομμύρια κατοίκους του Χονγκ Κονγκ έμειναν να αναρωτιούνται τι ακριβώς σήμαινε το ότι δεν είναι πια αποικιοκρατούμενοι. Και η ιδέα της καθολικής ψηφοφορίας είναι αυτή που έδωσε νόημα στην ταυτότητά τους ως πολιτών που απαλλάχθηκαν από

την αποικιοκρατία. Το διαρκές και ενθουσιώδες δημοκρατικό τους κίνημα τα τελευταία 30 χρόνια προκύπτει από αυτήν την ευαισθησία...». Αυτή η ισχυρή παράδοση εκφράζεται και από την (απαγορευμένη στην υπόλοιπη Κίνα) επέτειο της σφαγής της Τιεν Αν Μεν, με εκατοντάδες χιλιάδες να συγκεντρώνονται κάθε χρόνο για να τιμήσουν τους δολοφονημένους φοιτητές και εργάτες, αλλά και να υπενθυμίσουν στους εαυτούς τους (και στο Πεκίνο) ότι αυτή είναι μια πόλη στην οποία μπορούν ακόμα να κάνουν κάτι τέτοιο. Αυτή η παράδοση έχει προκαλέσει κι άλλες συγκρούσεις με τις κινεζικές Αρχές, που επιχειρούν τα τελευταία χρόνια (αποτυχημένα) να καταργήσουν τις πολιτικές ελευθερίες που ακόμα έχει το Χονγκ Κονγκ. Παράλληλα με τις δημοκρατικές διεκδικήσεις, υπάρχει το κοινωνικό ζήτημα. Η κοινωνική ανισότητα στο «χλιδάτο» Χονγκ Κονγκ είναι από τις μεγαλύτερες στον ανεπτυγμένο κόσμο. Τα τελευταία χρόνια ο ετήσιος μέσος όρος διαδηλώσεων είναι οι 7.000 (20 κινητοποιήσεις κάθε μέρα).

Σε αυτό το υπόβαθρο, στις 31 Αυγούστου το Πεκίνο ματαίωσε τις ελπίδες που είχε προκαλέσει η υπόσχεση εκλογικής μεταρρύθμισης: ανακοίνωσε πως ο κυβερνήτης θα εκλέγεται με καθολική ψηφοφορία, αλλά οι υποψήφιοι θα συνεχίσουν να επιλέγονται από την επιτροπή των 1.200 «εκλεκτών» και να εγκρίνονται από το Πεκίνο. Τότε, η ηγεσία του Occupy Central, ενός δικτύου δημοκρατών μεσοαστών διανοουμένων που σχεδίαζε κατάληψη της κεντρικής πλατείας την 1η Οκτώβρη (εθνική εορτή της Κίνας), δήλωνε πως «το δημοκρατικό κίνημα δεν έχει μέλλον». Αντίθετα, η Φοιτητική Ομοσπονδία κάλεσε σε αποχή από τα μαθήματα από τις 22 Σεπτέμβρη, που γρήγορα αγκαλιάστηκε και από τους μαθητές λυκείου, ενώ και οι εκπαιδευτικοί στήριξαν τις κινητοποιήσεις. Οι νεαροί διαδηλωτές κατέλαβαν τη λεγόμενη «Πλατεία των Πολιτών», έναν δημόσιο χώρο στο κέντρο της πόλης που είχε αποκλειστεί από την αστυνομία επ’ άπειρον. Το Occupy Central υποχρεώθηκε από τη δράση των φοιτητών να καλέσει άμεσα σε «πρόωρη»

έναρξη της κατάληψης που οργάνωνε για την 1η Οκτώβρη. Οι νεαροί διαδηλωτές δέχτηκαν κατασταλτική επίθεση με τόνους χημικών. Ήταν η πρώτη φορά που έπεφταν χημικά στο Χονγκ Κονγκ από το 1967 (επί βρετανικής αποικιοκρατίας) με εξαίρεση το 2005, όταν όμως οι διαδηλωτές ήταν κυρίως «διεθνείς» (ενάντια στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου). Η βία κατά των φοιτητών και μαθητών (που βάδιζαν προς τους αστυνομικούς με ψηλά τα χέρια, χρησιμοποιώντας την «εικόνα» του Φέργκιουσον) εξόργισε το λαό και την επόμενη μέρα 120.000 διαδηλωτές βρέθηκαν στους δρόμους. Η Συνομοσπονδία Συνδικάτων του Χονγκ Κονγκ (ανεξάρτητη, σε αντίθεση με τη βασική συνομοσπονδία που είναι όργανο του κινεζικού κράτους) κάλεσε σε απεργία: «Οι εργάτες και οι φοιτητές πρέπει να ενωθούν για να υποχρεώσουν την απολυταρχική κυβέρνηση να παραδώσει την εξουσία στο λαό... Για να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη, δεν πρέπει να αφήσουμε τους φοιτητές να πολεμήσουν μόνοι τους την καταστολή». Πέρα από

Οι προκλήσεις για την κινεζική ηγεσία Το ΚΚΚ μπροστά στη λαϊκή δυσφορία έχει προκρίνει την καταστολή ως μονόδρομο. Όπως λέει ο Vicent Kolo «μοιάζει με μια μηχανή που έχει μόνο μία ταχύτητα: την καταστολή» και έχει επιλέξει «να καταργήσει αντί να εγκαθιδρύσει νέες “βαλβίδες εκτόνωσης” με τη μορφή των πολιτικών μεταρρυθμίσεων όπως ζητούν οι φιλελεύθεροι αστοί». Αυτό εξηγεί τα γεγονότα στο Χονγκ Κονγκ, αλλά μπορεί να βρει αντίστοιχες εκφράσεις και αλλού. Σε μια περίοδο που το ΚΚΚ επιχειρεί να «ανοίξει» γεωγραφικά τη σφαίρα άμεσης ή έμμεσης επιρροής του, αντιμετωπίζει προκλήσεις στο εσωτερικό και στην «αυλή» της Κίνας. Στην επαρχία Xinjiang έχουν δολοφονηθεί εκατοντάδες μουσουλμάνοι τον τελευταίο χρόνο, ενώ ακόμα και οι μετριοπαθείς μουσουλμάνοι

ηγέτες στοχοποιούνται ως «αυτονομιστές». Πέρυσι την άνοιξη η Ταϊβάν έζησε ένα δικό της κίνημα ενάντια σε μια νεοφιλελεύθερη Συμφωνία Εμπορίου που θα ωφελούσε το Πεκίνο. Έγραψε ο Jeffrey Wasserstrom, μελετητής των κινημάτων στην Κίνα: «Αν το Πεκίνο σήμερα αντιμετωπίζεται ως κάτι αντίστοιχο με το Λονδίνο όταν το Χονγκ Κονγκ ήταν αποικία, αυτό είναι πραγματικό πρόβλημα για το καθεστώς». Η άρχουσα τάξη έχει επίσης να φοβάται ένα διεθνές παράδειγμα – στην Αίγυπτο, στις ΗΠΑ, στην Ισπανία– κατάληψης δημόσιων χώρων από μεγάλα πλήθη που απαιτούν «πραγματική δημοκρατία». Αν όλα αυτά συναντηθούν με το εύφλεκτο υλικό στη βάση της κινεζικής κοινωνίας (τα λεγόμενα «μαζικά περιστατικά», δηλαδή απεργίες και διαδηλώσεις, αυξάνονται με

γεωμετρική πρόοδο τα τελευταία χρόνια, μέχρι που οι Αρχές σταμάτησαν να δημοσιοποιούν νούμερα), το οικοδόμημα της ακραίας εκμετάλλευσης και του ακραίου αυταρχισμού μπορεί να ταρακουνηθεί σοβαρά. Η μεγαλύτερη έγνοια για το Πεκίνο είναι να μην αποφασίσουν οι Κινέζοι εργάτες, που τα τελευταία χρόνια οργανώνονται και αγωνίζονται ενάντια στις άθλιες συνθήκες εργασίας, να μιμηθούν τους φοιτητές του Χονγκ Κονγκ. Διόλου τυχαία, οι Αρχές «έριξαν» το Instagram (που χρησιμοποιούνταν για να διακινηθούν στην Κίνα φωτογραφίες από τις διαδηλώσεις στο Χονγκ Κονγκ) ή μπλόκαραν την αναζήτηση στο Ίντερνετ για λέξεις όπως «δακρυγόνα» και «κατάληψη». Στα κυβερνητικά ΜΜΕ, το Χονγκ Κονγκ αντιμετωπίζει «ακραία, βανδαλιστικά στοιχεία», ενώ κατά τα άλλα «γιορτάζει λαμπρά τη μεγάλη εθνική επέτειο».

Τη νύχτα της 1ης Οκτώβρη, λίγα λεπτά πριν λήξει το τελεσίγραφο των φοιτητών (παραίτηση του κυβερνήτη ή κλιμάκωση με αποκλεισμό κυβερνητικών κτιρίων), η κυβέρνηση πρότεινε διάλογο με την ηγεσία του κινήματος. Αλλά στις 3 Οκτώβρη, «αγανακτισμένοι πολίτες» (με πρωταγωνιστές τις «Τριάδες», τη κινεζική μαφία) επιτέθηκαν στις καταλήψεις και οι φοιτητές ακύρωσαν τη συμμετοχή τους στο διάλογο. Η επίθεση είχε προβλεφθεί νωρίτερα από τον Vincent Kolo, της οργάνωσης «Σοσιαλιστική Δράση»: «Η τακτική της κυβέρνησης θα είναι να χρησιμοποιήσει πληρωμένους γκάνγκστερ και “εθελοντικές ομάδες” οπαδών του ΚΚΚ για να προκαλέσουν συγκρούσεις, που θα χρησιμοποιηθούν για να δυσφημήσουν το κίνημα και να δώσουν κάλυψη σε μια νέα αστυνομική επίθεση». Πράγματι, η αστυνομία έδωσε τελεσίγραφο να ανοίξουν οι δρόμοι τη Δευτέρα 6 Οκτώβρη. Την παραμονή του τελεσιγράφου, δεκάδες χιλιάδες κατέβηκαν και πάλι στους δρόμους.

Ισορροπία τρόμου Επικρατεί μια ισορροπία τρόμου. Για το Πεκίνο είναι εξαιρετικά μεγάλο ρίσκο να κινητοποιήσει το στρατό, αλλά αν υποχωρήσει μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου. Οι διαδηλωτές δηλώνουν και οι ίδιοι πως είναι απίθανο να νικήσουν μόνοι τους την ηγεσία του ΚΚΚ, αλλά ταυτόχρονα δεν έχουν πρόθεση να υποχωρήσουν. Οι μικρές δυνάμεις της Αριστεράς επιχειρούν να παίξουν ρόλο στα γεγονότα. Από το δίκτυο Left21, που έχει χτίσει ένα συνασπισμό συλλογικοτήτων βάσης και σωματείων που στηρίζει το κίνημα, μέχρι τη Σοσιαλιστική Δράση, που είναι ιδιαίτερα δραστήρια στο μαθητικό κίνημα. Αυτές οι δυνάμεις επιχειρούν να συνδέσουν και το «κοινωνικό ζήτημα» με το αίτημα για δημοκρατία. Οι εργατικές κινητοποιήσεις, έστω περιορισμένες, είναι σημαντικό βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Αλλά ακόμα και ο αγώνας για «καθολική ψηφοφορία» είναι σημαντικός ενάντια σε ένα σύστημα καπιταλιστικής ολιγαρχίας όπου, όπως λέει η Sophia Chan από το Left21, «συγκεκριμένοι οικονομικοί τομείς (όπως ο χρηματοπιστωτικός) στο Χονγκ Κονγκ έχουν εγγυημένες θέσεις στο Κοινοβούλιο».

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Ιταλία: Η τελική επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα Αναδημοσιεύουμε -σε συντομευμένη εκδοχή- άρθρο που αναρτήθηκε στο anticapitalista. org, σάιτ της ιταλικής οργάνωσης Sinistra Anticapitalista, για την ακραία νεοφιλελεύθερη επίθεση που οργανώνει η (κεντροαριστερή) κυβέρνηση Ρέντσι. Ολόκληρο το άρθρο υπάρχει στο rproject.gr. Τη μετάφραση από τα ιταλικά έκανε ο Γιώργος Δ. Μυλωνάς.

Οι εκλογές στη Βραζιλία

Η Ντίλμα Ρούσεφ προηγήθηκε στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών στη Βραζιλία, συγκεντρώνοντας το 41,6% των ψήφων. Έκπληξη –σχετική– ήταν το γεγονός ότι ο υποψήφιος του παραδοσιακού δεξιού κόμματος PSDB, Αέσιο Νέβες κατέλαβε τη δεύτερη θέση με 34%, υποσκελίζοντας τη Μαρίνα Σίλβα που περιορίστηκε τελικά στο 21%. Η αναμενόμενη αναμέτρηση χωρίς υποψήφιο της παραδοσιακής Δεξιάς στο δεύτερο γύρο δεν έγινε τελικά. Το «φαινόμενο Μαρίνα» εξέφραζε την «αντι-πολιτική» διάθεση μερίδας της νεολαίας, την οικολογική αμφισβήτηση στο PT (που προκρίνει τα «μεγάλα έργα» σε βάρος του περιβάλλοντος), αλλά και συντηρητικά στρώματα και μερίδα των επιχειρηματιών. Αποδείχθηκε πως στην τελική ευθεία αυτός ο περίεργος συνδυασμός δεν μπόρεσε να σπάσει τον «διπολισμό». Αλλά ο ετερόκλητος χαρακτήρας των υποστηρικτών της Μαρίνας αφήνει ανοιχτό το σενάριο του δεύτερου γύρου, όπου η Ντίλμα παραμένει φαβορί, αλλά τίποτα δεν αποκλείει να εκφραστεί η «κόπωση» 12 χρόνων PT…

Μ

ε την έναρξη της συζήτησης στη Γερουσία σχετικά με τη στήριξη του νέου νομοσχεδίου για τα εργασιακά, του γνωστού και ως νόμου Jobs Act, μπορούμε να πούμε πως έχουμε πλέον μπει στην τελική ευθεία της επίθεσης στα δικαιώματα των εργαζομένων. Οι κύριοι εκφραστές αυτής της επίθεσης είναι η κυβέρνηση, τα αφεντικά, τα ελεγχόμενα από αυτούς μέσα μαζικής ενημέρωσης και όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις της χώρας. Ο λόγος για τον οποίον ο Ρέντσι κατέχει τη θέση του πρωθυπουργού της Ιταλίας είναι γιατί έχει αναλάβει την «αποστολή» να διαχειριστεί μια ακόμα πιο σκληρή και επιζήμια για την εργατική τάξη περίοδο λιτότητας. Κάνουν λάθος όλοι εκείνοι που περιγράφουν αυτό που συμβαίνει ως αποτυχία της κυβέρνησης Ρέντσι να εκβιάσει την τρόικα. Το πρόγραμμα του Ρέντσι, πέρα από τις εξαπατήσεις και τις διαστρεβλώσεις της αλήθειας για τις οποίες είναι ικανός ο ίδιος και το πολιτικό του προσωπικό, ήταν ένα πρόγραμμα σαφές από την αρχή. Όπως και –για όσους δεν κορόιδευαν τους εαυτούς τους– η αντεργατική και φιλελεύθερη ιδεολογία του, με τον Jobs Act να λειτουργεί ως η «επαγγελματική κάρτα» αυτής της ιδεολογίας.

Όλα για τα αφεντικά Για τα αφεντικά, η τελική «μεταρρύθμιση» της αγοράς εργασίας σημαίνει την πλήρη μεταφορά και στο νομοθετικό πεδίο του σημερινού πραγματικού συσχετισμού των δυνάμεων που επικρατεί στους χώρους δουλειάς. Έτσι θα αποκτήσουν τον πλήρη έλεγχο πάνω στο εργατικό δυναμικό, το οποίο αφού αποστερηθεί κάθε προστασία, θα χάσει όλα τα εργασιακά του δικαιώματα. Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο νόμος για την απασχόληση είναι προϊόν του υπουργού Εργασίας Poletti, πρώην προέδρου όλων των ιταλικών συνεταιρισμών, όπου έχουν ήδη δοκιμαστεί όλες οι διαφορετικές μορφές επισφαλούς εργασίας, χαμηλών μισθών και καταπιεστικών μεθόδων προς τους «εργαζομένους-μέλη». Ο σκοπός του νόμου περί εργασίας (Jobs Act) αναδύεται σαφέστατα: έχει ως στόχο να καταστρέψει όχι μόνο το άρθρο 18 (ΣτΜ: που βάζει εμπόδια στις απολύσεις) αλλά ολόκληρο το σύστημα του «Καταστατικού των Εργαζομένων» του 1970 (ΣτΜ: το εργατικό δίκαιο που ψηφίστηκε εκείνη τη χρονιά, κατοχυρώνοντας πολλά εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από τους μεγάλους αγώνες της περιόδου). Το άρθρο 18 θέλουν οπωσδήποτε να καταργηθεί. Ο κανόνας αυτός έχει ήδη μειωμένη αποτελεσματικότητα, λόγω των αλλαγών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Σήμερα, όμως, η ίδια η δυνατότητα επαναπρόσληψης ετοιμάζεται να εξαφανιστεί εντελώς, καθώς ακόμα και σε περίπτωση καταχρηστικής και παράνομης απόλυσης ο εργαζόμενος θα δικαιούται μόνο μια χρηματική αποζημίωση. Αυτή η νέα νομοθεσία έχει προγραμματιστεί να ισχύσει για όλες τις νέες προσλήψεις με «σύμβαση αορίστου χρόνου και αυξημένη προστασία», η οποία δεν προχωρά σε

πειραματική βάση αλλά μπαίνει αμέσως σε εφαρμογή. Τι σημαίνει αυτό;

προϋποθέτει την κατασκευή και τη συμμετοχή σε ένα ευρύ μαζικό κίνημα.

Θα έχεις βέβαια σύμβαση αορίστου χρόνου, αλλά σε κάθε περίπτωση εντός των τριών πρώτων χρόνων θα μπορείς ανά πάσα στιγμή να απολυθείς.

Αν η αντίθεσή τους (η οποία είναι τόσο ήπια και αντιφατική) εξακολουθήσει να περιορίζεται στις αίθουσες του Κοινοβουλίου και σε τοκ σόου, τότε ο Ρέντσι θα συνεχίσει να δρα ανενόχλητος.

Επιπλέον, το αφεντικό μπορεί να προσλάβει αρχικά έναν εργαζόμενο με σύμβαση ορισμένου χρόνου. Και θα μπορεί να τον απασχολεί με τέτοιες συμβάσεις επί τρία χρόνια. Στη συνέχεια θα τον περνάει σε «σύμβαση αορίστου χρόνου με αυξημένη προστασία». Πρόκειται συνολικά για έξι χρόνια κατά τα οποία το αφεντικό έχει το δικαίωμα να σε απολύσει όποτε θέλει. Στις τροπολογίες της κυβέρνησης Ρέντσι βάλλεται άλλο ένα σημείο του καταστατικού των εργαζομένων: θα καταργηθεί η απαγόρευση του εξ αποστάσεως ελέγχου των εργαζομένων, δηλαδή μέσω βιντεοκάμερας. Ο κόσμος του Big Brother παρελαύνει. Τέλος, εισάγεται η δυνατότητα επέκτασης της χρήσης του κουπονιού (voucher) πληρωμής σε επιπλέον εργασιακούς τομείς από εκείνους που προβλέπονταν έως τώρα οι οποίοι αφορούν την παροχή επιπλέον βοηθητικής εργασίας (οικιακοί βοηθοί, babysitters, εργάτες για τη συγκομιδή). Η κυβέρνηση προετοιμάζει γενική αναδιοργάνωση των δικτύων κοινωνικής προστασίας. Στοχεύουν στον περιορισμό της χορήγησης επιδομάτων ανεργίας μέσω των όλο και πιο αυστηρών κριτηρίων για την καταβολή τους, προκειμένου να ωθήσουν τους ανέργους να αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά και οποιαδήποτε κατάσταση εκμετάλλευσης τους προτείνεται. Ένα μέρος των βουλευτών του Δημοκρατικού Κόμματος (PD) μπροστά σε αυτές τις αθλιότητες έχει απειλήσει με βροντές και κεραυνούς. Υπάρχει μόνο ένας τρόπος για να αποδείξουν αυτά τα μέλη του Δημοκρατικού Κόμματος τις καλές προθέσεις τους: να φτάσουν ως το τέλος. Όμως αυτό ισχύει και για τη Sel (Αριστερά, Οικολογία και Ελευθερία) και τους βουλευτές της, που λένε πως αντιπολιτεύονται την κυβέρνηση Ρέντσι. Να φτάσουν τη διαφωνία μέχρι τέλους και στο γενικό πολιτικό επίπεδο, συνειδητοποιώντας τι είναι το Δημοκρατικό Κόμμα και η κυβέρνησή του και πράττοντας αντίστοιχα. Οι υποστηρικτές του Μπέπε Γκρίλο (Grillini) πρέπει να καταλάβουν ότι οποιαδήποτε σωστή κοινοβουλευτική μάχη δεν μπορεί να βοηθήσει την οικονομία, αλλά

Για να χτιστεί μια ευρεία κινητοποίηση στην κατεύθυνση γενικής απεργίας απέναντι στον Jobs Act, τα συνδικάτα, και ιδιαίτερα η CGIL που θέλει ακόμα να ταυτίζεται με την ιστορία της –ακόμα και την πρόσφατη που αφορά τα μεγάλα γεγονότα υπεράσπισης του άρθρου 18 το 2002–, θα πρέπει να καλέσουν όλες τις συνδικαλιστικές δομές και συνελεύσεις στους χώρους εργασίας, οργανώνοντας απεργίες όπου το επιτρέπουν ήδη οι συνθήκες και καθορίζοντας γρήγορα πώς και πότε θα γίνει η γενική απεργία. Είναι αυτό που πρότεινε η αριστερή μειοψηφία του συνδικάτου CGIL στην Εθνική Εκτελεστική Επιτροπή της Συνομοσπονδίας, χωρίς όμως να πάρει απάντηση. Σε πολλούς εργασιακούς χώρους (στη SAME στο Μπέργκαμο έχουν ήδη προχωρήσει σε απεργία), στα συνδικάτα βάσης, στο αριστερό κομμάτι της CGIL, στον κόσμο των επισφαλών κοινωνικών υποκειμένων, είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να αντιδράσουν. Είναι επομένως δυνατό και απαραίτητο να δοθεί μια απάντηση από κάτω προς τα πάνω, με την ενοποίηση των δυνάμεων που θέλουν να χτίσουν την αντιπαράθεση με τις πολιτικές της κυβέρνησης, να ενώσουν τους αγώνες.

Κρίσιμη μάχη Απεχθανόμαστε τη χρήση της μιλιταριστικής ρητορικής. Αλλά εάν θέλετε πραγματικά να χρησιμοποιήσετε μια φράση η οποία καταχωρίσθηκε στη γλώσσα του λαού, η μάχη που ανοίγει αυτό το φθινόπωρο για τους εργαζομένους είναι εκείνη του Πιάβε (ΣτΜ: Μετά τη συντριπτική ήττα του ιταλικού στρατού στο Καπορέτο, κατά τη διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, από τα αυστροουγγρικά στρατεύματα, ακολούθησε η μάχη του Πιάβε, στην οποία οι ιταλικές δυνάμεις κατάφεραν να ανασυγκροτηθούν αρκετά γρήγορα και να σταματήσουν τα αυστροουγγρικά και γερμανικά στρατεύματα). Το φθινόπωρο είναι ένα σταυροδρόμι, μένει να δούμε αν εκείνοι που θα προελάσουν θα είναι οι καπιταλιστές ή αν το εργατικό κίνημα θα βρει τη δύναμη να ανασυγκροτήσει την πορεία του.

Η κρίση στην Υεμένη

Η κρίση στην Υεμένη έλαβε τέλος με τη συμφωνία για εκεχειρία. Οι αντάρτες Χούθι (σιιτική μειονότητα που αγωνίζεται χρόνια για τα δικαιώματά της), μετά την ένοπλη κατάληψη της πρωτεύουσας, μπόρεσαν να επιβάλουν τους όρους τους στην κυβέρνηση: Αποκατάσταση των επιδομάτων θέρμανσης που είχαν καταργηθεί, εμπλοκή των Χούθι στον «δημόσιο διάλογο» που διεξάγεται από την πτώση του Σάλεχ και μετά (είχαν αποκλειστεί στη μεταπολιτευτική συμφωνία) και πλαισίωση του προέδρου από δύο αντιπροέδρους, ενός Χούθι για τα θέματα της μειονότητας του Βορρά και ενός νότιου για τα θέματα του αυτονομιστικού κινήματος του Νότου. Η συμφωνία φαίνεται καταρχήν θετική. Η ερμηνεία της είναι όμως πιο σύνθετη. Ο σύντομος ξεσηκωμός των Χούθι θεωρήθηκε συνέχεια της επανάστασης του 2011 (καθώς είχαν θέσει στόχους που πράγματι «διόρθωναν» τη μεταπολιτευτική πορεία και μπόρεσαν να κινητοποιήσουν έτσι και το νεολαιίστικο επαναστατικό κίνημα στο πλευρό τους). Αλλά είχε ταυτόχρονα τη σιωπηλή στήριξη ή ανοχή τμημάτων του στρατού και του πολιτικού συστήματος, που σπαράζονται από «εμφύλιους» ανταγωνισμούς με την κάθε πλευρά να επιχειρεί να αποδυναμώσει την άλλη, στην εύθραυστη μεταβατική «κατάσταση» που διαδέχθηκε την «πειθαρχία» όλων των συμφερόντων γύρω από τον Σάλεχ. Ποια «πλευρά» των γεγονότων είχε μεγαλύτερο βάρος στις εξελίξεις μένει να φανεί στη συνέχεια…

Η πάλη για ανεξαρτησία στην Καταλονία

Η απάντηση του ισπανικού κράτους στην ψήφιση του νόμου για συμβουλευτικό δημοψήφισμα για την ανεξαρτησία της Καταλονίας ήταν άμεση. Ο Ραχόι ζήτησε από το Συνταγματικό Δικαστήριο να κρίνει την αντισυνταγματικότητα του δημοψηφίσματος. Την επόμενη ακριβώς μέρα οι δικαστές έβαλαν μπρος την υπόθεση, «παγώνοντας» ουσιαστικά τη διαδικασία για μήνες. Η απάντηση του Αρτούρο Μας, κυβερνήτη της Καταλονίας και ηγέτη του κεντροδεξιού εθνικιστικού κόμματος, ταλαντεύεται ανάμεσα στη θέληση να «συμμορφωθεί» για να μην πυροδοτήσει μια μετωπική σύγκρουση με άγνωστες συνέπειες και να καλυφτεί απέναντι στη λαϊκή διάθεση που απαίτησε, με διαδηλώσεις και κείμενα, πολιτική ανυπακοή. Αφενός, «πάγωσε» τις επίσημες προετοιμασίες για δημοψήφισμα και μίλησε για την έναρξη του «δικαστικού αγώνα». Αφετέρου, προχώρησε στη σύσταση επιτροπής «υπεύθυνης για τον τρόπο διεξαγωγής του δημοψηφίσματος». Είναι άγνωστο πώς θα συνεχίσει. Μπροστά στο δίλημμα, σκέφτεται να καταφύγει σε πρόωρες εκλογές. Αλλά αν επικρατήσει η πτέρυγα της «πολιτικής ανυπακοής», είτε παρασέρνοντας τον Μας, είτε ξεπερνώντας τον, η μετωπική σύγκρουση με το ισπανικό κράτος μπορεί να ανοίξει τον ασκό του Αιόλου…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Πού πάει η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ; Του Δημήτρη Μπαλωμενάκη

Η

απουσία νεολαίας από το πολιτικό σκέλος του φεστιβάλ των νέων του ΣΥΡΙΖΑ (πολιτικές συζητήσεις για τους μεγάλους, συναυλίες για τους μικρούς) είναι μια καλή αφορμή για να ξανανοίξουμε τη συζήτηση του τι νεολαία θέλουμε ή δεν θέλουμε. Έχουμε αρθρογραφήσει πολλές φορές για το συγκεκριμένο ζήτημα και έχουμε δώσει πολύ μεγάλη έμφαση στη σχέση της νεολαίας με το εργατικό κίνημα αλλά και στη σχέση της με τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θέλουμε σε αυτό το άρθρο να επαναλάβουμε τα ίδια, αλλά να επαναπροσδιορίσουμε τη διαδρομή μας, να ξαναθυμίσουμε την «πραγματική» συζήτηση, που δεν είναι οι εσωτερικές κόντρες των ομαδοποιήσεων μέσα στη νεολαία και η σύγκρουση μηχανισμών αλλά το πώς η νεολαία θα συμβάλει στην ανατροπή της κυβέρνησης, πώς θα κερδηθεί στις ιδέες της Αριστεράς και του σοσιαλισμού. Ξανανοίγουμε αυτήν τη συζήτηση αφουγκραζόμενοι και την αγωνία πολλών μελών του ΣΥΡΙΖΑ που ρωτούν «μα τι γίνεται επιτέλους με τη νεολαία μας». Καταρχάς σίγουρα δεν θέλουμε η νεολαία να μετατραπεί σε έναν «εξωσκελετικό μηχανισμό» που υποβοηθά την προπαγανδιστική λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Να τρέχει σε αφισοκολλήσεις και σε εξορμήσεις, να στήνει τα κεντρικά φεστιβάλ. Τη θέλουμε ενεργό κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ, να παίρνει μέρος στις αποφάσεις, να προκαλεί τη συζήτηση μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα νόμιζε κανείς πως όσο θα βάθαινε η κρίση τόσο θα φούντωνε η πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση για το πώς θα συνεχίσουμε και θα νικήσουμε τα αφεντικά και τους φασίστες, κάτι τέτοιο όμως δεν παρατηρείται. Η νεολαία φαίνεται να απουσιάζει από το «σκελετό» του ΣΥΡΙΖΑ και των πολιτικών θεμάτων με τα οποία καταπιάνεται. Χαρακτηριστικό είναι πως στο τελευταίο ΚΣ (12-13 Σεπτεμβρίου) δεν συζητήθηκε παρά από ελάχιστες τοποθετήσεις το οικονομικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ που μόλις εκείνες τις μέρες είχε εξαγγελθεί.

Φαίνεται να υπάρχει ένας τεχνικός ηλικιακός τοίχος (εκεί γύρω στα 30) που ενώ δεν αντικατοπτρίζει τις υλικές συνθήκες διαβίωσης, διαχωρίζει «τους μεγάλους από τους μικρούς». Οι δύο ηλικιακές ομάδες συναντιούνται συνήθως σε μαζικά γεγονότα, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις ή εκλογές. Σπάνια έχουν δουλέψει από κοινού για την επεξεργασία κοινών θεμάτων και με εξαίρεση λίγους νεολαίους που συμμετέχουν στα όργανα οι υπόλοιποι δεν αναγνωρίζονται με τα ονόματά τους. Θλιβερό παράδειγμα της κατάστασης αυτής είναι όταν στα πανεπιστήμια εν μέσω κινητοποιήσεων των διοικητικών υπαλλήλων γίνονταν διαφορετικές διαδικασίες των «μεγάλων και των μικρών» για το ίδιο θέμα. Πιστεύουμε πως η επιμονή μας για κοινές διαδικασίες κόμματος και νεολαίας θα λειτουργούσε βοηθητικά στη λειτουργία και την αποτελεσματικότητα του ΣΥΡΙΖΑ. Οι νέοι χρειάζονται την πείρα και τις συμβουλές των πιο έμπειρων αλλά και οι μεγαλύτεροι έχουν ανάγκη τη ζωντάνια και την όρεξη των νέων συντρόφων.

Κοινές διαδικασίες Παρ’ όλες τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης των νέων για κοινές διαδικασίες νεολαίας και κόμματος, η πλειοψηφία της νεολαίας αρνείται να τις υλοποιήσει, επιμένοντας σε μικρές άμαζες ξεχωριστές συνελεύσεις όταν και αν γίνονται. Και για να μη θεωρηθούμε τυπολάτρες, για μας η ουσία δεν είναι ότι δεν υλοποιείται η απόφαση της νεολαίας, αλλά το γεγονός, για παράδειγμα, ότι η νεολαία δεν είχε καμία εμπλοκή στην οργάνωση του αντιφασιστικού Σεπτέμβρη πέρα από τη συμμετοχή της στη διαδήλωση για τον Παύλο Φύσσα, παρόλο που μια σειρά Νομαρχιακών την είχαν καλέσει σε κοινό σχεδιασμό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η παντελής απουσία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, από την 8η Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών, ιδιαίτερα σε μια περιοχή όπως ο Κολωνός όπου ο φασισμός καραδοκεί. Η νεολαία απέχει από όλες τις σημαντικές στιγμές του ΣΥΡΙ-

ΖΑ, από τις συνελεύσεις, τις εκδηλώσεις κ.λπ. Ακόμα και για τη στήριξη στον ηρωικό αγώνα των καθαριστριών δεν έχει γίνει ποτέ καμία συζήτηση για το με ποιον τρόπο και σε ποια κατεύθυνση.

Νεολαία σε παράλυση Από αυτή την αδράνεια προκύπτουν συνεχώς καινούργια ερωτήματα. Πού είναι η νεολαία στα σχολεία, γιατί στα πανεπιστήμια δεν κουνιέται φύλλο, τι γίνεται με τα σωματεία, πώς αντιμετωπίζουμε το φασισμό; Και φυσικά δεν εννοούμε ότι για όλες αυτές τις απουσίες ευθύνεται η ηγεσία της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εννοούμε ότι αυτή η απουσία δεν την απασχολεί καθόλου. Θέλουμε μια νεολαία ριζοσπαστική και ανατρεπτική και αυτό περνάει αναγκαστικά μέσα από συνεχή πολιτική επεξεργασία και δράση. Η πολιτική συζήτηση είναι η καρδιά κάθε οργάνωσης (και όχι τα πολυάριθμα πάρτι) και για να αρχίσει να λειτουργεί η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να τη συγχρονίσουμε με τους παλμούς και τις ανάγκες του κόσμου μας. Δυστυχώς, από τις αποφάσεις του Κεντρικού Συμβουλίου λείπει ως τώρα απολογισμός των δράσεών μας που

θα βοηθούσε στην αντιμετώπιση αρκετών δυσλειτουργιών, ενώ ο σχεδιασμός όπου υπάρχει μοιάζει με γενικόλογες αφηγήσεις. Ως Αριστερή Πλατφόρμα από την αρχή της συνδιάσκεψης πέρυσι το Δεκέμβρη προσπαθούσαμε να προσανατολίσουμε την κουβέντα στα πραγματικά ζητήματα και όχι στις πλαστές διαφωνίες που δεν αφορούν κανέναν. Συνεχίζουμε στη λογική αυτή, θεωρώντας πως η κυβέρνηση της Αριστεράς και ο χαρακτήρας της σύγκρουσης που θα σηκώσει θα είναι καθοριστικός για τα πληττόμενα κομμάτια. Στο τελευταίο κεντρικό συμβούλιο δώσαμε τη μάχη ενάντια στη λογική της εισήγησης που ανέφερε «ρωγμές στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική της ΕΕ και την πιθανότητα επαναοριοθέτησης του πεδίου της διαπραγμάτευσης με τους κυρίαρχους».

Επιστροφή στα βασικά Οφείλουμε αναγκαστικά πια να συζητήσουμε σε βάθος πώς θα υπερασπιστούμε τις ζωές μας και την προοπτική της νεολαίας σήμερα. Το μεγάλο στοίχημα της γενιάς μας είναι, ενάντια στον ατομικό δρόμο, να προτάξουμε τη λύση μέσα από τη συλλογική πάλη. Να

αποδείξουμε ξανά αυτό που χρόνια πριν είχε καταφέρει η Αριστερά, να αποδείξει τη χρησιμότητά της στην υπεράσπιση των ζωών μας. Να αγωνιστούμε για την είσοδο της νεολαίας στις συλλογικές δομές, στα σωματεία και στους συλλόγους. Οφείλουμε να επεξεργαστούμε και να προτείνουμε λύσεις για τις βασικές ανάγκες, για το πώς θα φύγουμε από την κρίση, πώς θα σταματήσουμε την ανεργία και πώς θα αποκρούσουμε τις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Πώς θα υπερασπιστούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο ενάντια στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού. Τι θα κάνουμε για να εξαφανίσουμε τους φασίστες από τις γειτονιές μας. Τι είναι για εμάς μια κυβέρνηση της Αριστεράς τελικά; Σε αυτή την κατεύθυνση, το Κόκκινο Δίκτυο στη νεολαία παλεύει και μέσα από τις γραμμές του ΣΥΡΙΖΑ και εκτός, από τη μια για το μεγάλωμα του ΣΥΡΙΖΑ και από την άλλη για το δυνάμωμα της νεολαίας. Η διαδρομή πάντως φαίνεται μεγάλη και δύσκολη και το χάσμα των λογικών μέσα στη νεολαία τεράστιο. Ας ξεκινήσουμε επιτέλους από κάπου να ξετυλίγουμε το κουβάρι πριν γίνει θηλιά γύρω από το λαιμό μας.

Χιλιάδες κόσμου στο 3ο Φεστιβάλ Νεολαίας

Τ

ο φετινό Φεστιβάλ Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ στην Αθήνα, το τρίτο στη σειρά, ήταν ίσως από τα πιο επιτυχημένα φεστιβάλ της νεολαίας. Χιλιάδες κόσμου, παρά το κρύο, ήρθαν από όλη την Αθήνα για να ακούσουν τις συζητήσεις και τις συναυλίες, για να ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν η πρώτη φορά που υπήρχε τόσο μεγάλο ενδιαφέρον για τις ίδιες τις συζητήσεις. Εκατοντάδες κόσμου κάθονταν για ώρα στο χώρο των συζητήσεων, ενώ γύρω στα

1.000 άτομα παρακολούθησαν την εκδήλωση για την Αριστερά του 21ου αιώνα με ομιλητές τους Δουζίνα, Νταβανέλλο, Μπιτσάκη και Τσακαλώτο. Αυτή ήταν και η καλύτερη απόδειξη για το ότι υπάρχει μεγάλο ενδιαφέρον για πολιτική συζήτηση και ειδικά για θέματα που αφορούν το όραμα και τη στρατηγική της Αριστεράς. Κυρίως έγινε ξεκάθαρο ότι ο τρόπος να «προσεγγίσουμε» κόσμο δεν είναι να οργανώνουμε άοσμα και άχρωμα φεστιβάλ κεντράροντας στα

μεγάλα καλλιτεχνικά ονόματα, αλλά να επικεντρωνόμαστε στο τι πραγματικά απασχολεί την κοινωνία και να μπαίνουμε στην ουσία των πραγμάτων. Ενδιαφέρον είχε επίσης και η συζήτηση για τον αυταρχισμό και την καταστολή, όπου μεταξύ άλλων μίλησε και η Jessica Lenehan, ακτιβίστρια του BDS και μέλος της οργάνωσης Socialist Alternative στην Αυστραλία. Ωστόσο θα πρέπει να σημειώσουμε ότι στα αρνητικά ήταν ότι οι επισκέπτες του φεστιβάλ

κατά πλειοψηφία δεν ήταν νέοι, αλλά μεγάλοι σε ηλικία άνθρωποι. Το φεστιβάλ ήταν περισσότερο του ΣΥΡΙΖΑ και λιγότερο της νεολαίας του. Αυτό θα πρέπει να απασχολήσει τον ΣΥΡΙΖΑ και τη νεολαία το επόμενο διάστημα, έτσι ώστε επιτέλους να συζητηθεί το πώς θα κερδηθεί η νεολαία. Τέλος θεωρούμε την επιλογή κάποιων καλλιτεχνών άστοχη. Χωρίς να αρνούμαστε τη λαϊκή κουλτούρα και χωρίς να έχουμε πρόβλημα με την Πίτσα Παπαδοπούλου και το

Γιώργο Μαργαρίτη, δεν μπορούμε να μη σημειώσουμε ότι δεν αποτελούν κανένα «πολιτιστικό αντιπαράδειγμα» για τη νεολαία και την κοινωνία. Υπάρχει μια πληθώρα μουσικών συγκροτημάτων και καλλιτεχνικών ομάδων που θα μπορούσαν να προβληθούν ακόμα και αν δεν είναι δημοφιλείς, και να αποτελέσουν μια μικρή εικόνα από το μέλλον που οραματιζόμαστε. Το «Δεν με νοιάζει, τι σε νοιάζει» σίγουρα δεν μπορεί να είναι αυτή η εικόνα.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 8 Οκτώβρη 2014

Πολύ επιτυχημένη η 8η Αντιρατσιστική Γιορτή

Μεγάλη συμμετοχή κόσμου και συλλογικοτήτων Της Έφης Γαρίδη

Μ

ε μεγάλη επιτυχία ολοκληρώθηκε η 8η Αντιρατσιστική Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό στο λόφο του Κολωνού. Πάνω από 3.500 κόσμος, ντόπιοι και μετανάστες, κόσμος της γειτονιάς αλλά και από κάθε περιοχή της Αθήνας, πέρασαν από το λόφο του Κολωνού. Ήταν, όπως πάντα, ένα μεγάλο γεγονός, με κέντρο τη συνύπαρξη, την αλληλεγγύη και τον κοινό αγώνα ντόπιων και μεταναστών. Στις δύο συζητήσεις η συμμετοχή του κόσμου ήταν πολύ μεγάλη και το ενδιαφέρον του κόσμου διατηρήθηκε αμείωτο σε όλη τη διάρκειά τους. Υπήρξαν πολύ ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις τόσο από τους ομιλητές όσο και από τον κόσμο, κάτι που αποδεικνύει για μια ακόμη φορά ότι υπάρχει μεγάλη ανάγκη για συζήτηση γύρω από τα θέματα του φασισμού και του ρατσισμού.

ΜΜΕ και φασισμός Στη συζήτηση της πρώτης μέρας με θέμα «ΜΜΕ και φασισμός» ομιλητές ήταν ο δημοσιογράφος Δημήτρης Ψαρράς (Εφημερίδα των Συντακτών), ο Κώστας Αρβανίτης από το ραδιοσταθμό «Στο Κόκκινο» και ο Παναγιώτης Καλφαγιάννης, πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ και απολυμένος της ΕΡΤ. Ο Δημήτρης Ψαρράς επισήμανε τη σχέση του ιστορικού φασισμού με τα ΜΜΕ, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε και τις σημερινές εξελίξεις. Ο Χίτλερ και ο Μουσολίνι, που σήμερα μας φαίνονται γελοίοι, «για τους οπαδούς τους υπήρξαν μεγάλοι ηγέτες, χάρη στον τρόπο που χειρίστηκαν μαεστρικά τα σύγχρονα μέσα ενημέρωσης που τότε για πρώτη φορά έκαναν την εμφάνισή τους σε μαζική κλίμακα». Επίσης συνέδεσε τη σημερινή προβολή της ΧΑ από τα μέσα με τα εφοπλιστικά συμφέροντα που σχετίζονται με τα ΜΜΕ και υποστηρίζονται από τη ΧΑ. Ο Κώστας Αρβανίτης απέδωσε βαριές ευθύνες στα μέσα, που έκαναν το φασισμό φαινόμενο της καθημερινότητας, και θύμισε ότι το ακροδεξιό μόρφωμα του ΛΑΟΣ χτίστηκε εξ ολοκλήρου στα στούντιο των καναλιών. Ο Π. Καλφαγιάννης μίλησε για το ραδιόφωνο και

την προσπάθεια ελέγχου του από την πρώτη μέρα της εμφάνισής του στην Ελλάδα και αφού κατάλαβαν οι εξουσίες τη δύναμή του. Είπε ακόμα ότι η κυβέρνηση έκλεισε την ΕΡΤ τη στιγμή που «οι συχνότητες είναι του ελληνικού λαού». Παρεμβάσεις έκαναν ο Χάρης Σαββίδης (Παρατηρητήριο ενάντια στο Ρατσισμό και το Φασισμό στα ΜΜΕ) και ο Νίκος Αργυρίου από την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων «Σπάρτακος». Η δεύτερη μέρα της 8ης Αντιρατσιστικής Γιορτής στον Κολωνό άνοιξε με τη συζήτηση «Να σταματήσουμε το θεσμικό ρατσισμό που θρέφει τους νεοναζί». Ο Ταχίρ Αλιζαντά, πρόεδρος της αφγανικής κοινότητας, αφού τόνισε τη σημασία για τους μετανάστες αντιρατσιστικών γεγονότων όπως η 8η Γιορτή, περιέγραψε την παράνοια της αντιμετώπισης των Αρχών μέσα από την περίπτωση της δικής του οικογένειας: Ο ίδιος έχει άδεια παραμονής –ως μετανάστης–, η γυναίκα του πολιτικό άσυλο –ως πρόσφυγας– ενώ ο οκτάχρονος γιος του άσυλο για ανθρωπιστικούς λόγους που λήγει σε έναν χρόνο και το μέλλον του διαγράφεται αβέβαιο. Ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Χρήστος Καραγιαννίδης εστίασε στην ανάγκη καθαρών απαντήσεων από την Αριστερά τόσο όσον αφορά την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των μεταναστών και των προσφύγων όσο και απέναντι στον καλλιεργούμενο εθνικισμό, φέρνοντας ως πρόσφατο παράδειγμα την υπόθεση της προδιαγεγραμμένης «ελληνικότητας» του τάφου της Αμφίπολης και τη μετατροπή της ανασκαφής σε ριάλιτι σόου με εντολή Σαμαρά. Ο Δημήτρης Χριστόπουλος από την Ένωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου επισήμανε πως δεν πρέπει να έχουμε καμία αναστολή για την αποτελεσματικότητα της

δίωξης των φασιστών, που χρειάζεται να μην αφεθεί στα χέρια της επικοινωνιακής διαχείρισης της κυβέρνησης αλλά να αποτελέσει κεντρικό σημείο παρέμβασής μας ώστε να επιτευχθεί η καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης. Παρεμβάσεις έκαναν ο Τάκης Γιαννόπουλος από το «Ξεκίνημα» και ο δήμαρχος Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, Άρης Βασιλόπουλος. Οι συναυλίες ήταν επίσης πολύ επιτυχημένες. Την πρώτη μέρα η Ελένη Τσαλιγοπούλου, ο Κώστας Λειβαδάς, ο Μανώλης Φάμελλος, οι Encardia, το συγκρότημα της αφγανικής κοινότητας και οι «Φίλοι του Στέλιου» προσέλκυσαν πολύ κόσμο και το γλέντι συνεχίστηκε μέχρι πολύ αργά. Τη δεύτερη μέρα τα συγκροτήματα Σπυριδούλα, Βήτα Πεις, Τοξικά Απόβλητα και Anfo γέμισαν το θεατράκι του λόφου με κατά κύριο λόγο νεανικό κοινό.

Συμμετοχές Στη γιορτή υπήρχαν ακόμα θεατρική παράσταση, προβολές και έκθεση φωτογραφίας, ενώ μεγάλο ενδιαφέρον προκάλεσε η έκθεση αντιφασιστικού σκίτσου. Όπως πάντα υπήρχαν κουζίνες από μεταναστευτικές κοινότητες, που συνέβαλαν στον πολύχρωμο χαρακτήρα της γιορτής. Πάνω από 70 συλλογικότητες –μεταναστευτικές κοινότητες, αντιρατσιστικές κινήσεις, σωματεία, λαϊκές συνελεύσεις, οργανώσεις LGBT κ.ά.– συμμετείχαν στη γιορτή, δηλώνοντας τη στήριξή τους και συμβάλλοντας στην ευρύτητά της. Μάλιστα πολλοί άνθρωποι από τις συλλογικότητες αυτές βοήθησαν στην προπαγάνδιση και την προετοιμασία της γιορτής, αλλά και κατά τη διάρκειά της. Σε ειδικό χώρο υπήρχαν οργανώσεις αλλη-

λεγγύης που συγκέντρωναν ρούχα και τρόφιμα αλλά και χώρος Ιντιφάντα με παλαιστινιακές οργανώσεις. Ιδιαίτερα πολύτιμη ήταν η στήριξη του ραδιοσταθμού «Στο Κόκκινο 105,5», της EΡTopen και της Εφημερίδας των Συντακτών, που συνέβαλαν ιδιαίτερα στην προβολή της γιορτής. Πολύ θετικά ήταν τα σχόλια των ανθρώπων που ήρθαν στη γιορτή, τόσο για τη μεγάλη συμμετοχή όσο και για την άψογη οργάνωση. Η μεγάλη επιτυχία της γιορτής δείχνει αφενός τη μεγάλη απήχηση του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ευρύτερα της Αριστεράς και του κινήματος, και αφετέρου τη συνειδητοποίηση από πολύ περισσότερους ανθρώπους της ανάγκης για αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές δράσεις. Ακόμα αποτελεί την καλύτερη απάντηση στους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, που μετά τα καλά εκλογικά αποτελέσματα που είχαν στο 4ο διαμέρισμα θεώρησαν ότι η περιοχή μπορεί να γίνει «προπύργιό» τους. Το γεγονός ότι αντιφασιστικά και αντιρατσιστικά γεγονότα μπορούν να παίρνουν τόσο μεγάλες διαστάσεις δείχνει ότι ούτε ο Κολωνός ούτε καμία άλλη περιοχή μπορεί να γίνει προπύργιο φασιστών και ότι το αντιφασιστικό κίνημα έχει τη δύναμη να απομονώσει τους φασίστες πολιτικά και κοινωνικά. Επίσης, είναι ξεκάθαρο ότι οι όποιες απόψεις περί εκφασισμού της κοινωνίας εκφράζονται δεν έχουν καμία βάση. Όλοι μαζί, ντόπιοι και μετανάστες, μετατρέπουμε τις γειτονιές μας σε γειτονιές συνύπαρξης, αλληλεγγύης και αγώνα. Παλεύουμε ενωμένοι ενάντια στα μνημόνια, στον αυταρχισμό, στο ρατσισμό και στην καταστολή. Και θα νικήσουμε!

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Ο καταυλισμός των Ρομά Χαλανδρίου υπάρχει εδώ και 40 χρόνια, και σύμφωνα με απόφαση της αποκεντρωμένης διοίκησης έπρεπε να μετεγκατασταθεί σε άλλο χώρο. Πολλοί αλληλέγγυοι συγκεντρώθηκαν εκεί τη μέρα που είχε προγραμματιστεί η κατεδάφιση προκειμένου να την εμποδίσουν, με αποτέλεσμα η κατεδάφιση να αναβληθεί. Πρόκειται για μια πρώτη νίκη των Ρομά και των αλληλέγγυων, καθώς και της νέας δημοτικής αρχής που κλήθηκε να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα αμέσως μόλις ανέλαβε. Ο αυταρχισμός και η αυθαιρεσία σε αυτή την περίπτωση θα έφταναν σε πρωτοφανή όρια, με στρατιωτικού τύπου επιχειρήσεις προκειμένου να μεταφερθούν με τη βία άνθρωποι μακριά από τα σπίτια τους. Δεν θα γίνει ανεκτή καμία λύση χωρίς τη συναίνεση όλων των εμπλεκομένων. Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για τα αυτονόητα, απέναντι σε μια κυβέρνηση που προκειμένου να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των δανειστών, των τραπεζιτών και των μεγαλοεργολάβων δεν σταματάει πουθενά.

NNN Η κυβέρνηση προσπαθεί να κλείσει βίαια τα ψυχιατρεία μέχρι τον Ιούνιο του 2015, χωρίς καμία ουσιαστική μέριμνα για τους ψυχικά πάσχοντες. Είναι προφανές πως λόγω ακριβώς της οικονομικής κρίσης, εκείνοι που πλήττονται περισσότερο, εκτοξεύοντας και όλους τους δείκτες εμφάνισης κάποιας μορφής ψυχικής νόσου, είναι τα χαμηλά στρώματα και ευνόητα ανάμεσά τους και οι μετανάστες. Με δεδομένη αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα, τασσόμαστε υπέρ της δημόσιας και δωρεάν ψυχικής υγείας και της αναβάθμισης των υπηρεσιών που μέχρι τώρα προσφέρει, με βάση την τομεοποίηση και τη διασύνδεση με την κοινότητα, με έμφαση στην πρωτοβάθμια περίθαλψη, την παραπάνω ανάπτυξη των εξωνοσοκομειακών δομών (Κέντρα Ψυχικής Υγείας, Ξενώνες, Οικοτροφεία), αλλά και την απρόσκοπτη επανένταξη τόσων ανθρώπων που έχουν δώσει σκληρή μάχη με τον ψυχικό πόνο. H εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών διάλυσης της δημόσιας ψυχικής υγείας θα δημιουργήσει αποκεντρωμένες αποθήκες ανθρώπινων ψυχών αμφίβολης θεραπευτικής αξίας, ώστε να κερδοσκοπούν ασύστολα οι ιδιώτες, αλλά και μια στρατιά νεοαστέγων από όσους ήδη φιλοξενούνται στα Δημόσια Ψυχιατρικά Νοσοκομεία.

NNN Σύμφωνα με το «Ποτάμι» θα πρέπει να δεχόμαστε νόμιμους μετανάστες ανάλογα με τις ανάγκες που έχουμε σε δουλειές και να φεύγουν όταν τελειώσει η δουλειά τους. Και επίσης κάθε γειτονιά να έχει όσους μετανάστες μπορεί να αντέξει. Τέλος, η τοπική αυτοδιοίκηση να βάζει κανόνες για το πόσοι μετανάστες μπορούν να ζουν σε μια περιοχή. Με λίγα λόγια: οι νόμιμοι μετανάστες δεν θα ζουν όπου γουστάρουν, θα προσαρμόζονται στην αγορά της γειτονιάς τους κι όταν μένουν άνεργοι θα πηγαίνουν από εκεί που ήρθαν. Παλιά τους έλεγαν σκλάβους.

NNN Όπως αναφέρει ανακοίνωση της Επιτροπής Αλληλεγγύης για τους Πολιτικούς Κρατουμένους στην Τουρκία και το Κουρδιστάν, στις 3 Οκτώβρη στη Θεσσαλονίκη είχαμε τη σύλληψη άλλου ενός πολιτικού πρόσφυγα, του Μουσταφά Λαφτσί. Κατηγορείται και αυτός για την υπόθεση της Τριανδρίας! Είναι ένας βιοπαλαιστής (χαρακτηριστική φιγούρα της πόλης που πουλάει κουλούρια) και η περίπτωσή του είναι ίδια ακριβώς με του Τσετίν (Hasan Kosar). Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο σε βάρος του. Η κυβέρνηση, η οποία έχει κάνει της μόδας τις εθνικιστικές κορόνες, κατά τα άλλα συνεργάζεται με την κυβέρνηση Ερντογάν απέναντι στους Τούρκους αντικαθεστωτικούς αγωνιστές.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

8 Οκτώβρη 2014

www.dea.org.gr

Συνέντευξη με την Τζες Λένεχαν, αγωνίστρια από την Αυστραλία

«Θέλουν μια εκστρατεία “νόμου και τάξης” για να συσπειρώσουν τον κόσμο γύρω από την κυβέρνηση» H Jessica Lenehan, στέλεχος του φοιτητικού σωματείου στο Πανεπιστήμιο La Trobe της Μελβούρνης και μέλος της σοσιαλιστικής οργάνωσης Socialist Alternative, βρέθηκε στην Ελλάδα για να μιλήσει στο Φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Συζητήσαμε μαζί της για τη φιλοπαλαιστινιακή δράση στην Αυστραλία, το πρόσφατο κύμα διώξεων ενάντια σε φιλοπαλαιστίνιους ακτιβιστές στα πανεπιστήμια, αλλά και τη συνολικότερη κλιμάκωση της καταστολής και του ρατσισμού στο πλαίσιο του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία», που αναβιώνει μετά τις τελευταίες εξελίξεις στη Μέση Ανατολή. Τη συνέντευξη πήρε ο Πάνος Πέτρου.

Μπορείς να μας πεις λίγα λόγια για το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα στην Αυστραλία; Υπάρχουν δράσεις BDS και γιατί, νομίζεις, οι δράσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη και ενάντια στο Ισραήλ είναι σημαντικές; Το φιλοπαλαιστινιακό κίνημα στην Αυστραλία είναι πολύ ενεργό στην εκστρατεία για Μποϊκοτάζ-Απόσυρση Επενδύσεων και Κυρώσεις. Έχουμε στοχοποιήσει αρκετές εταιρείες που είναι στη λίστα για μποϊκοτάζ, ανάμεσά τους τη Max Brenner, μια σοκολατοβιομηχανία που στέλνει πακέτα στον ισραηλινό στρατό «για να γλυκάνει τις ξεχωριστές στιγμές του». Τέτοιες δράσεις είναι κρίσιμες για μια σειρά λόγους. Τραβάνε την προσοχή στο δράμα των Παλαιστινίων, εμπλέκουν περισσότερους ανθρώπους στις δράσεις και παίρνουν δημοσιότητα από τα μίντια. Τα μποϊκοτάζ δεν είναι απλά ζήτημα μιας προσωπικής στάσης με βάση τις αρχές σου. Είναι ζήτημα χτισίματος μιας δημόσιας εκστρατείας. Ένας λόγος που αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό ζήτημα για τους αγωνιστές στην Αυστραλία είναι ότι η κυβέρνηση εκεί πάντοτε υποστήριζε πλήρως το Ισραήλ. Είτε κυβερνά το συντηρητικό (με παραπλανητικό όνομα) Φιλελεύθερο Κόμμα είτε το Αυστραλιανό Εργατικό Κόμμα, και τα δύο μεγάλα κόμματα υποστήριξαν συστηματικά το Ισραήλ.

Μαθαίνουμε πως εξελίσσεται μια αντεπίθεση από τις Αρχές ενάντια σε φιλοπαλαιστίνιους αγωνιστές. Ποια ακριβώς είναι η κατάσταση στο πανεπιστήμιό σου και γενικότερα; Ακριβώς αυτό συμβαίνει. Φοιτητές αγωνιστές παρακολουθούνται και παρενοχλούνται από την ασφάλεια, που σκίζει και κατεβάζει φιλοπαλαιστινιακές αφίσες. Σε ένα πανεπιστήμιο απαγορεύτηκαν οι ανακοινώσεις στα αμφιθέατρα. Αφαιρέθηκε η άδεια λειτουργίας στο πανεπιστήμιο από δύο φοιτητικές οργανώσεις/λέσχες που εμπλέκονταν σε φιλοπαλαιστινιακές δράσεις. Ένας φοιτητής στο La Trobe κινδυνεύει με διαγραφή εξαιτίας της δράσης του υπέρ της Παλαιστίνης. Αυτά αποτελούν κλιμάκωση. Αλλά η δραστηριότητα υπέρ της Παλαιστίνης στην Αυστραλία πάντα διωκόταν. Ο Jake Lynch, ένας καθηγητής που συμμετείχε στο ακαδημαϊκό μποϊκοτάζ που επιδιώκει να διακόψει τους δεσμούς του ιδρύματος με το Ισραήλ, δέχτηκε μήνυση νωρίτερα φέτος. Τελικά αθωώθηκε, αλλά η πίεση παραμένει. Και παράλληλα υπάρχει ιδεολογική επίθεση. Σε όλη την Αυστραλία εξελίσσεται μια σοβαρή εκστρατεία που επιχειρεί να δυσφημήσει τους φιλοπαλαιστίνιους αγωνιστές ως αντισημίτες.

Αυτά αποτελούν κομμάτι μιας γενικότερης κλιμάκωσης της καταστολής και του εκφοβισμού από την κυβέρνηση; Ξέρουμε τι σήμαινε για τις πολιτικές ελευθερίες ο «Πόλεμος κατά της Τρομοκρατίας» μετά την 11η Σεπτέμβρη. Πιστεύεις ότι όλη η υστερία για την «τρομοκρατία» στα ΜΜΕ στρώνει το έδαφος για μια αντίστοιχη επίθεση στις ελευθερίες μας; Η καταστολή των φιλοπαλαιστίνιων αγωνιστών ήταν πάντοτε τμήμα της πολιτικής ζωής στην Αυστραλία. Αλλά είναι αλήθεια πως πολύ πρόσφατα υπήρξε μια

δραματική επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες. Αυτήν τη στιγμή συζητούνται στη Βουλή νόμοι που θα διασφαλίζουν πλήρη ατιμωρησία για τα μέλη των υπηρεσιών ασφαλείας για ό,τι κάνουν αυτά στη διάρκεια «ειδικών επιχειρήσεων». Δηλαδή στη διάρκεια μιας λεγόμενης «ειδικής επιχείρησης», οι δυνάμεις ασφαλείας θα μπορούν βασικά να κάνουν οτιδήποτε εκτός από βασανιστήρια, δολοφονίες και βιασμούς. Και αν ένας δημοσιογράφος ή κάποιος πληροφοριοδότης αναφέρει αυτές τις δράσεις, θα αντιμετωπίσει φυλάκιση. Οπότε πράγματι, υπάρχει μια σοβαρή επίθεση στις πολιτικές ελευθερίες. Ένα άλλο πλέγμα νόμων που θα συζητηθεί αργότερα φέτος αφορά τη νομοθέτηση «έκτακτων συλλήψεων» που θα επιτρέπει στην αστυνομία να κρατάει ανθρώπους έως και 2 εβδομάδες χωρίς καν να τους απαγγείλει κατηγορίες. Υπάρχουν πολλοί νόμοι ακόμα για να διαλέξω να αναφερθώ, αλλά θα δώσω μόνο ένα ακόμα παράδειγμα: ένας νόμος που θα απαγορεύει σε πολίτες της Αυστραλίας να ταξιδεύουν σε συγκεκριμένες χώρες. Αν κάποιος ταξιδέψει σε κάποια από αυτές, θα αντιμετωπίσει χρόνια φυλάκισης αν δεν μπορέσει να αποδείξει ότι δεν ενεπλάκη σε κάτι με το οποίο διαφωνεί η αυστραλιανή κυβέρνηση. Όλα αυτά στο πλαίσιο μιας πολύ σοβαρής εκστρατείας από τα ΜΜΕ και την κυβέρνηση ενάντια στην τρομοκρατία. Κατ’ αρχάς στη Μέση Ανατολή, με τα πρωτοσέλιδα να αφορούν μόνιμα το Ισλαμικό Κράτος. Και έπειτα στην Αυστραλία, με τα πρωτοσέλιδα σε αυτήν την περίπτωση να εστιάζουν στην «ντόπια τρομοκρατία». Η κεντρική ιδέα είναι πως υπάρχουν τρομοκράτες ανάμεσά μας και όλοι πρέπει να φοβόμαστε. Τα μέτρα ποικίλλουν: από κωμικά, όπως η απόσυρση των σκουπιδοτενεκέδων από τους σταθμούς των μετρό ώστε να μην τοποθετούνται βόμβες από κάτω, μέχρι τραγικά, όπως η αύξηση της ισλαμοφοβίας σε όλη τη χώρα. Σε αυτήν την εκστρατεία, υπάρ-

χουν και άλλα πλεονεκτήματα για την κυβέρνηση πέρα από τη δικαιολόγηση τέτοιων νόμων. Θέλουν να δικαιολογήσουν τη νέα εισβολή στο Ιράκ. Θέλουν μια εκστρατεία «νόμου και τάξης» για να συσπειρώσουν τον κόσμο γύρω από την κυβέρνηση. Κυρίως, θέλουν να ξεχάσει ο κόσμος ότι στην πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση αυτή που του επιτίθεται.

Στην Ελλάδα, περιμένουμε μια αναζωπύρωση της πιο ωμής ισλαμοφοβίας από τη Δεξιά. Καταλαβαίνω πως αυτό συμβαίνει ήδη στην Αυστραλία. Ποια είναι η κατάσταση σήμερα και τι επιχειρήματα χρειάζεται να έχουμε ενάντια σε μια τέτοια προπαγάνδα; Ναι, ακριβώς αυτό συμβαίνει και είναι τρομακτικό. Αυτό που πρέπει να πω κατ’ αρχάς είναι πως μέχρι πριν από λίγες εβδομάδες η κυβέρνηση ήταν απίστευτα αντιδημοφιλής. Καθοδηγούσε έναν προϋπολογισμό «ταξικού πολέμου», που αφαιρεί δισεκατομμύρια δολάρια από την παιδεία, δυσκολεύει την πρόσβαση στο κοινωνικό κράτος και περιλαμβάνει μια σειρά άλλα μέτρα που θα κάνουν τη ζωή των απλών ανθρώπων πιο δύσκολη. Τότε ακριβώς ξεκίνησε η εκστρατεία υποκίνησης μίσους ενάντια στους μουσουλμάνους στην Αυστραλία. Υπήρχε η μιντιακή εκστρατεία για την οποία μίλησα ήδη: Υστερικά πρωτοσέλιδα που απλά ούρλιαζαν λέξεις όπως «τρόμος» και «κακό». Μια εφημερίδα ενέπλεξε και τους ανθρώπους που στηρίζονται από τα κοινωνικά επιδόματα –ένας άλλος αιώνιος στόχος των συντηρητικών– με το πρωτοσέλιδο «Τζιχαντιστές τεμπέληδες». Όλα αυτά συνοδεύονταν από φωτογραφίες μουσουλμάνων, σε περίπτωση που ο κόσμος δεν είχε πιάσει ακόμα το νόημα ότι πρέπει να συνδέουμε την τρομοκρατία με τους μουσουλμάνους. Στις 18 Σεπτέμβρη, εκατοντάδες αστυνομικοί συμμετείχαν

σε νυχτερινές επιδρομές σε μια σειρά από προάστια στο Sydney και το Brisbane. Δεκατέσσερις άνθρωποι συνελήφθησαν –δεν τους λες και αρκετούς για να δικαιολογηθεί μια τέτοια θεαματική επιχείρηση. Τα ΜΜΕ βρέθηκαν σε υστερία. Όλα τα μεγάλα ΜΜΕ στη χώρα, συμπεριλαμβανομένου του λεγόμενου φιλελεύθερου-προοδευτικού Τύπου, είχαν πλήρη αναλυτική κάλυψη των αντιτρομοκρατικών επιδρομών. Όλα αυτά έχουν αναδαυλίσει την ισλαμοφοβία σε όλη τη χώρα. Έρχονται απανωτές πληροφορίες, η μία μετά την άλλη, για γυναίκες που τους έσκισαν τις μαντίλες, που παρενοχλήθηκαν ρατσιστικά, μια γυναίκα ξυλοκοπήθηκε σε τρένο, και υπάρχουν αναρίθμητες ακόμα ιστορίες. Στο πιο τραγικό περιστατικό, ένας 18χρονος νεαρός σκοτώθηκε στη διάρκεια αντιπαράθεσης με την αστυνομία στη Μελβούρνη. Κάποιοι βουλευτές επέλεξαν αυτήν την περίοδο για να συζητήσουν το ενδεχόμενο να απαγορευτεί το νικάμπ δημόσια στην Αυστραλία. Αυτό πάντοτε παρουσιάζεται είτε ως προστασία των γυναικείων δικαιωμάτων είτε ως ζήτημα ασφαλείας. Υπάρχει σχέδιο να κάθονται σε ξεχωριστούς χώρους στα θεωρεία της Βουλής οι γυναίκες που φοράνε πέπλο, λόγω του υποτιθέμενου «κινδύνου ασφαλείας». Φυσικά, αυτό δεν έχει καμία σχέση με την ασφάλεια. Προσπαθεί να καλλιεργήσει την ιδέα πως οι μουσουλμάνοι είναι επικίνδυνοι. Είναι εξαιρετικά σημαντικό σε αυτό το πλαίσιο να εναντιωθούμε στην ισλαμοφοβία που καθοδηγούν η κυβέρνηση και τα μίντια. Πρέπει να επιτεθούμε στην ιδέα ότι το Ισλάμ είναι συνδεδεμένο με την τρομοκρατία. Πρέπει να σταθούμε αλληλέγγυοι στο πλευρό των μουσουλμάνων αδελφών μας που υποφέρουν τόσα πολλά. Και πρέπει να απορρίψουμε τις εθνικιστικές αηδίες που ισχυρίζονται πως η αυστραλιανή κυβέρνηση είναι με το μέρος μας ενάντια στους «τρομοκράτες».