ΕΑ 322 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 322

6 μ

22 Οκτώβρη 2014 Κυκλοφορεί

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

4 Ανάγκη για απεργιακή κλιμάκωση

ΕΝΘΕΤΟ 150 χρόνια από την Α΄ Διεθνή

κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

3, 7

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικές συμμαχίες

Όχι στα παιχνίδια πολέμου με τις ΑΟΖ

Τείχος ενάντια στην ισλαμοφοβία

Κυβέρνηση - ΕΕ - ΔΝΤ επιβάλλουν νέο μνημόνιο

Πιστοληπτική τρομοκρατία

Φέτος συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από την ίδρυση της Α’ Διεθνούς, της πρώτης απόπειρας ένωσης και συντονισμού διαφόρων εργατικών οργανώσεων, ρευμάτων κ.λπ. Η Α’ Διεθνής δεν μπορεί να ιδωθεί ως «μαρξιστική», αλλά ως ένα πρώτο είδος ενιαίου μετώπου, μέσα στο οποίο η ανοιχτή διαπάλη ρευμάτων και ιδεών επέτρεψε στο εργατικό κίνημα να κάνει τα πρώτα του σημαντικά πολιτικά και θεωρητικά προχωρήματα. Αναδημοσιεύουμε σειρά σχετικών κειμένων από την εφημερίδα και το περιοδικό του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος (Γαλλία).

ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΜΟΣ Καταδικάστε τους νεοναζί Καθημερινά πληθαίνουν οι αποκαλύψεις για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, εν αναμονή της δίκης των ηγετικών της στελεχών. Η αντιμετώπιση της φασιστικής απειλής όμως δεν μπορεί να αφεθεί αποκλειστικά στις δικαστικές αρχές. Μαζί με τη νομική μάχη, η μαζική δράση του αντιφασιστικού-αντιρατσιστικού κινήματος είναι αυτή που μπορεί να απομονώσει τους νεοναζί, να αναδείξει τα ερείσματά τους στον κρατικό μηχανισμό και να ασκήσει καθοριστική πίεση για την οριστική τους καταδίκη (σελ. 15).

ΔΙΕΘΝΗ Ο «διαρκής πόλεμος» των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή Η Μέση Ανατολή βυθίζεται και πάλι στο χάος. Μεγάλες και περιφερειακές δυνάµεις εξέθρεψαν τα θρησκευτικά µίση για τους δικούς τους λόγους, και αυτά σήµερα ρηµάζουν την περιοχή. Σαν να µην έφταναν οι δικτατορίες, οι παρεµβάσεις των περιφερειακών δυνάµεων και οι θρησκευτικές συγκρούσεις, ήρθε και µια νέα ιµπεριαλιστική επέµβαση (σελ. 8-9). Μέσα στη θύελλα εμπλέκεται και το κουρδικό ζήτημα (σελ. 12). Η µόνη διέξοδος είναι να πάρουν επιτέλους οι λαοί της περιοχής τις µοίρες τους στα χέρια τους.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού από την «Εφ. Συν.»

Επείγουσα όσο ποτέ η ανατροπή Οι «επιτυχίες» της κυβέρνησης κατέρρευσαν μέσα σε λίγες ώρες, καθώς οι Σαμαροβενιζέλοι έσπασαν τα μούτρα τους όταν νόμισαν ότι μπορούν να κοροϊδεύουν τους μεγαλοκαπιταλιστές του πλανήτη, όπως προσπαθούν να κοροϊδεύουν στο εσωτερικό της χώρας. Νόμισαν ότι μπορούν να συνεχίσουν με ένα δικό τους πρόγραμμα λιτότητας, χωρίς ΔΝΤ και επιτήρηση. Τώρα αναγκάζονται να δεχτούν την επιτήρηση που έτσι κι αλλιώς προβλέπει ο Μηχανισμός Στήριξης, καθώς και να υλοποιήσουν όλα τα απάνθρωπα

μέτρα ακραίας λιτότητας που έχουν συμφωνήσει: 5.000 απολύσεις μέχρι το τέλος του χρόνου, ομαδικές απολύσεις στον ιδιωτικό τομέα, νέες μειώσεις μισθών στο Δημόσιο. Όμως αυτή η πολιτική δεν τους δίνει πια άλλα κοινοβουλευτικά περιθώρια: όπως παραδέχεται η Ντ. Μπακογιάννη, οι 180 βουλευτές είναι άπιαστο όνειρο για την κυβέρνηση, ενώ το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να μην αντέχει άλλο τη δημοσκοπική κατάρρευση. Ωστόσο, οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά στρώματα δεν έχουν κανένα περιθώριο αναμονής σε

μια πεντάμηνη προεκλογική περίοδο. Στο διάστημα αυτό ο κόσμος αυτός θα θρηνήσει μισθούς, θέσεις, εργασίας, σπίτια και πιθανόν φυσικούς θανάτους από το κρύο. Από την άλλη η κυβέρνηση αυτή είναι ικανή, στην προσπάθειά της να ξεφύγει από τα αδιέξοδα, να αποπειραθεί να στρέψει τον κόσμο στα δηλητηριώδη εθνικιστικά έλη και στους εξωτερικούς «εχθρούς». Απέναντι στα απονενοημένα σχέδιά τους ο δρόμος του αγώνα είναι ο ταξικός μονόδρομος της πλευράς μας.

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Νέο «συγνώμη» του Σαμαρά προς τους δανειστές Σύμφωνα με την ετήσια έρευνα της Gallup, η ελληνική κυβέρνηση είναι η τρίτη πιο λαομίσητη κυβέρνηση στον κόσμο, ύστερα από αυτές της Βοσνίας και της Βουλγαρίας, καθώς μόνο το 14% αποδέχεται τους Σαμαροβενιζέλους. Ασφαλώς ξέρετε ποιος φταίει γι’ αυτό: ο ΣΥΡΙΖΑ. NNN Τον Μαρινάκη έριξαν στο τραπέζι για πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μετά σειρά έχουν ο Χάρυ Κλυνν, ο Αιμίλιος Λιάτσος, η κ. Μαρία, ο γάτος μου κ.λπ. Όποιος νάναι αρκεί να μη γίνουν εκλογές και να μη σταματήσει το μνημόνιο, με το οποίο κάποιοι (λίγοι) πλουτίζουν προκλητικά. NNN «Δεν μπορεί το ΠΑΣΟΚ, σεβόμενο την ιστορία και την προσφορά του, να έχει μοναδικό σύμμαχο τη Δεξιά και αντίπαλο όλη την Αριστερά», λέει η κίνηση των 75 του ΠΑΣΟΚ που υποτίθεται ότι εκφράζει τα 4.000 στελέχη του κόμματος που θέλουν συνέδριο εδώ και τώρα. Πολύ εύγλωττη διαπίστωση. Αλλά πολύ καθυστερημένη και εντελώς αναξιόπιστη τη στιγμή που δόθηκε (και από αυτούς) ψήφος εμπιστοσύνης στον Σαμαρά, τον Βορίδη, τον Γεωργιάδη και τη Βούλτεψη… NNN Ο Στ. Θεοδωράκης δεν θέλει να δώσει αυξήσεις στους χαμηλόμισθους γιατί θα πάνε, λέει, να αγοράσουν τρόφιμα και έτσι θα βγουν τελικά τα λεφτά στο εξωτερικό! Ο Ρικάρντο πέθανε, ο Άνταμ Σμιθ πέθανε, ο Μαρξ πέθανε, ο Κέινς πέθανε, και ο Σταύρος δεν αισθάνεται τόσο καλά τελευταία… NNN Οι δύο ιατροδικαστές τόνισαν ότι το ποσοστό αναπηρίας του Σάββα Ξηρού φθάνει το 93%, προσθέτοντας ότι πρόκειται για έναν πολυσυστημικό ασθενή και ότι υπάρχει κίνδυνος ανά πάσα στιγμή για την υγεία του. Το βασικότερο πρόβλημα για τον κρατούμενο είναι, είπαν, ότι δεν βλέπει και καθημερινά χρειάζεται τη χορήγηση του φαρμάκου «ιντερφερόνη» για την αντιμετώπιση της σκλήρυνσης κατά πλάκας σε ενέσιμη μορφή και σε χώρο αντισηψίας –κάτι που δεν έχει αυτή τη στιγμή ο χώρος του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού… NNN … Κι όμως το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πειραιά απέρριψε ομόφωνα το αίτημα για κατ’ οίκον νοσηλεία. Απόφαση ανθρωπιστική και χωρίς πολιτικές παρωπίδες, αν μη τι άλλο…

Νέο μνημόνιο για το λαό

σφαλιάρα που έφαγε η κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλου από τις «αγορές» δεν μπορούσε να κρυφτεί ούτε από τα συστημικά ΜΜΕ (τα «Νέα», π.χ. είχαν κεντρικό τίτλο «Ανώμαλη προσγείωση»). Κι όμως όταν αριστεροί δημοσιογράφοι προειδοποιούσαν ότι η έξοδος για δανεισμό από τις αγορές, που είχε κάνει η ελληνική κυβέρνηση πριν από μερικούς μήνες, δεν ήταν παρά μια τεχνητή «φούσκα», τα «παπαγαλάκια» του συστήματος πανηγύριζαν. Τώρα, που οι Σαμαροβενιζέλοι, θέλησαν να εγκαταλείψουν το ΔΝΤ (αλλά όχι τα μνημόνια και σε καμία περίπτωση τη λιτότητα) οι διεθνείς αναλυτές μαζί με τις «αγορές» «θυμήθηκαν» ότι το ελληνικό δημόσιο χρέος είναι στο 175% του ΑΕΠ καθώς και ότι πρέπει να (τους) πληρωθούν πάνω από 25 δισ. ευρώ το 2015 για τόκους, χρεολύσια και έντοκα γραμμάτια. Σε τέτοιες συνθήκες θεώρησαν την κίνηση της Αθήνας «ανεύθυνη», γι’ αυτό και «έστειλαν» αμέσως τα spreads και τα επιτόκια των ελληνικών ομολόγων στα ύψη –εκεί όπου βρίσκονταν όταν ο Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα στο μνημόνιο. Τώρα οι διεθνείς αναλυτές επιμένουν ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να βγει από το μνημόνιο. «Αν και η ελληνική κυβέρνηση θέλει μια ξεκάθαρη έξοδο από το πρόγραμμα, οι εξελίξεις στην αγορά καθιστούν κάτι τέτοιο απίθανο», αναφέρει σε ανάλυσή της στις 17/10 η JP Morgan,

NNN Ο Κύπριος υπουργός Εξωτερικών, Γ. Κασουλίδης «κατήγγειλε» την Τουρκία ότι «ενίσχυε οικονομικά και με παροχή οπλισμού» τους τζιχαντιστές του Κράτους του Ισλάμ. «Πολλές χώρες γνωρίζουν πολύ καλά το ρόλο της Τουρκίας, ως προς την ενίσχυση και τη δημιουργία αυτής της τερατώδους οργάνωσης», προσέθεσε χαρακτηριστικά… NNN Όμως πολλές χώρες και όλοι οι λαοί του πλανήτη γνωρίζουν ότι πρωτεύοντα ρόλο «ως προς την ενίσχυση και τη δημιουργία αυτής της τερατώδους οργάνωσης», έπαιξαν οι ΗΠΑ. Ο καλός διπλωμάτης το «ξέχασε». Βλέπετε, οι ανάγκες της εξωτερικής πολιτικής της Λευκωσίας τού επιβάλλουν τερατώδη αμνησία…

Λιτότητα

η οποία προβλέπει εκλογές σύντομα καθώς «με μόλις 155 ψήφους στην κυβέρνηση συνασπισμού» είναι δύσκολο να βρεθούν 180 ψήφοι για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Η «προληπτική γραμμή» Ανόητη χαρακτηρίζει και το 85% των οικονομολόγων που συμμετείχαν σε έρευνα του Bloomberg, την προσπάθεια για «έξοδο» από το μνημόνιο, ενώ η γερμανική «Die Welt» έγραψε ότι «την προηγούμενη εβδομάδα τινάχτηκαν όνειρα στον αέρα. Κυρίως του Αντώνη Σαμαρά, αλλά όχι μόνο. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήλπιζε ότι στο τέλος του χρόνου θα έδιωχνε από τη χώρα την τρόικα αλλά κυρίως το μισητό ΔΝΤ. Αλλά οι αναταράξεις στα χρη-

ματιστήρια τον «προσγείωσαν». Τα επιτόκια εκτινάχθηκαν σε απαγορευτικά ύψη για τη χρηματοδότηση του χρέους».

Η ελληνική κυβέρνηση αποδέχθηκε ασμένως την «προληπτική γραμμή», την οποία έτσι κι αλλιώς την προβλέπει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας, μέσω του οποίου δανειοδοτήθηκε η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια. Για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία, ο Μηχανισμός προβλέπει ρητά ότι «όταν χορηγείται μια ενισχυμένη ή μια προληπτική γραμμή πίστωσης, το μέλος του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας θα υπόκειται σε αυξημένη εποπτεία από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την περίοδο που θα είναι διαθέσιμη η γραμμή πίστωσης».

Η προσγείωση της κυβέρνησης έγινε ακόμη πιο ανώμαλη από τις δηλώσεις του επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης, Κ. Ρέγκλινγκ, που τόνισε ότι το ελληνικό χρέος είναι «απολύτως βιώσιμο» (δηλ. κούρεμα γιοκ), εάν γίνουν οι απαραίτητες «μεταρρυθμίσεις» στην οικονομία. Ο Ρέγκλινγκ δήλωσε ότι υπάρχει συναίνεση για πρόωρη έξοδο της Ελλάδας από τη δανειακή συμφωνία με το ΔΝΤ, εφόσον αυτή η έξοδος είναι «συνετή» και συνοδεύεται από τη λεγόμενη «προληπτική γραμμή χρηματοδοτικής στήριξης». Προέβλεψε δε ότι, ακόμη και τότε (δηλ. με

Ο Σαμαράς για δεύτερη φορά δήλωσε μετάνοια για την «ανταρσία» του (η πρώτη ήταν όταν αποκήρυξε το αντιμνημονιακό του παρελθόν), η Βούλτεψη διαβεβαίωσε ότι «δεν θα κάνουμε τίποτε χωρίς την έγκριση της τρόικας» και ο Χαρδούβελης επιβεβαίωσε ότι θα ακολουθηθούν στο ακέραιο τα κελεύσματα του Ρέγκλινγκ λέγοντας πως «η έξοδος στις αγορές προϋποθέτει την εκπλήρωση των δημοσιονομικών στόχων, τη βελτίωση των οικονομικών δεικτών και τη συνέχιση των μεταρρυθμίσεων». Δηλαδή: λιτότητα, απολύσεις, απορύθμιση, ιδιωτικοποιήσεις.

«Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα» πουλάει τώρα η κυβέρνηση

Εγγύηση της αθλιότητας

NNN «Βαριά πολιτική ανωμαλία» είναι η είσοδος βουλευτών του ελληνικού Κοινοβουλίου χωρίς άδεια στο Πανεπιστήμιο, όπως δήλωσε ο πρύτανης Θ. Φορτσάκης. Η δήλωση τον καθιστά πρώτο -με διαφορά- υποψήφιο για τη θέση του κυβερνητικού εκπροσώπου, που αδίκως, όπως φαίνεται, κατείχαν μέχρι τώρα ο Κεδίκογλου και η Βούλτεψη …

την «προληπτική γραμμή»), δεν είναι σίγουρο ότι η Ελλάδα μπορεί να βγει στις αγορές «καθώς πολλά θα εξαρτηθούν από την αξιολόγηση της τρόικας και τα αποτελέσματα των στρες τεστ των τραπεζών».

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Του Σπύρου Αντωνίου

ε μια φιέστα εξοργιστικής υποκρισίας, η κυβέρνηση παρουσίασε στα μέσα Οκτώβρη την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Το πρόγραμμα θα εφαρμοστεί αρχικά σε 13 δήμους και το 2015 θα επεκταθεί πανελλαδικά. Το ποσό που θα χορηγείται, με αυστηρούς όρους και προϋποθέσεις, θα είναι 200 ευρώ για μεμονωμένα άτομα, 300 ευρώ ανά ζευγάρι και θα προστίθενται και 50 ευρώ για κάθε παιδί. Πρόκειται για ψίχουλα μπροστά στο μέγεθος όσων έχουν αφαιρεθεί από τα λαϊκά εισοδήματα μέσω των προγραμμάτων άγριας λιτότητας. Μόνο το προσχέδιο του προϋπολογισμού άλλωστε προβλέπει για το 2015 μείωση των δαπανών για κοινωνική ασφάλιση και περίθαλψη 2,7%.

Η καταβολή του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος» θα συμψηφίζεται με το επίδομα ανεργίας και τα υπόλοιπα προνοιακά επιδόματα. Όταν εφαρμοστεί καθολικά, αναμένεται να καλύψει μόλις 700.000 άτομα, την ώρα που το 23% του πληθυσμού ζει σε συνθήκες φτώχειας και 3.903.800 άτομα ζουν με τον κίνδυνο της φτωχοποίησης και του κοινωνικού αποκλεισμού. Πρόκειται για τη δεύτερη χειρότερη επίδοση πανευρωπαϊκά μετά τη Βουλγαρία. Το μέτρο αυτό εφαρμόζεται εδώ και χρόνια στις χώρες της Ευρώπης, χωρίς καμία ουσιαστική βελτίωση των ανισοτήτων. Απλώς συμπληρώνει την εφαρμογή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων και την αναπαραγωγή ιδεολογημάτων που ενοχοποιούν τους φτωχούς, τους άνεργους και τους μετανάστες, ως «παράσιτα» που

επιβαρύνουν το κράτος. Διαφορετικά, το μέτρο αυτό αποτελεί ακόμα ένα εργαλείο για τη μείωση των μισθών, την κατάργηση μιας σειράς επιδομάτων και κοινωνικών παροχών, ενώ παράλληλα εμπεδώνεται ένα αίσθημα μειωμένων προσδοκιών και εξασφάλισης «των ελάχιστων δυνατών». Η διατήρηση ενός επιπέδου διαβίωσης, στα όρια της εξαθλίωσης, αποτελεί αθλιότητα. Αντί για αξιοπρεπείς μισθούς, δουλειές με δικαιώματα και πραγματικό κοινωνικό κράτος που θα προστατεύει το σύνολο των αδυνάμων, μετατρέπεται σε «κανονικότητα» η απόλυτη φτώχεια. Αυτοί που μας οδηγούν καθημερινά σε στερήσεις έρχονται τώρα να παρουσιάσουν τα ψίχουλα που περισσεύουν από το πετσόκομμα των κοινωνικών δαπανών ως «τη μεγαλύτερη κοι-

νωνική μεταρρύθμιση» (κατά δήλωση Σαμαρά)! Τα θύματα της «εσωτερικής υποτίμησης» δεν μπορούν να περιμένουν βελτίωση της ζωής τους μέσω της μονιμοποίησης μιας συνθήκης «εγγυημένης ισοπέδωσης». Τη στιγμή που το 20% των πλουσιότερων Ελλήνων έχει 6,6 φορές υψηλότερο εισόδημα από το 20% των φτωχότερων, προκύπτει αβίαστα η κατεύθυνση της λύσης: μαζικοί διεκδικητικοί αγώνες και μια κυβέρνηση της Αριστεράς με ριζοσπαστική-μεροληπτική ταξικά πολιτική, που θα λογοδοτεί στις ανάγκες των «από κάτω». Προσανατολισμένη στην προοπτική της ανατροπής της λιτότητας και της αναδιανομής πλούτου και ισχύος υπέρ των δυνάμεων της εργασίας, για σταθερές δουλειές, αυξήσεις στους μισθούς και αληθινές κοινωνικές παροχές.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Σε νέα ύφεση η ευρωζώνη, οι λύσεις στομώνουν όριά της, καθώς, όπως φαίνεται, δεν μπορεί να ανακόψει την ύφεση. Ο Ζ.Κ. Γιούνκερ έρχεται να προτείνει στο δεύτερο «στρατόπεδο» ένα επενδυτικό πρόγραμμα 300 δισ. ευρώ, ωστόσο και αυτός δεν αμφισβητεί τις περικοπές στους μισθούς και τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

εν είναι μόνον οι σπασμωδικές κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης (λόγω δημοσκοπήσεων), που κάνουν τις «αγορές» νευρικές και ασταθείς. Συνολικά η ευρωζώνη φαίνεται ότι επιστρέφει στην κρίση: Το ΔΝΤ περιόρισε τις προσδοκίες του όσον αφορά το ποσοστό ανάπτυξης στην ευρωζώνη στο 0,8% για φέτος, καθώς η μεν Ιταλία βρίσκεται ήδη ξανά σε ύφεση, η Γαλλία βρίσκεται στα όρια της ύφεσης, ενώ η Γερμανία κινείται και αυτή προς αυτή την… κατεύθυνση. Όπως γράφει η αγγλική «Ιντιπέντεντ», «τίποτε δεν αποτέλεσε μεγαλύτερο σήμα κινδύνου για τις αγορές από την κατά 5,8% πτώση των γερμανικών εξαγωγών τον Αύγουστο καθώς και την ταυτόχρονη πτώση στο δείκτη επιχειρηματικής εμπιστοσύνης». Οι προβλέψεις πλέον όσον αφορά την ανάπτυξη στη Γερμανία για φέτος, περιορίζονται κατά 33% (από 1,8% στο 1,2%), ενώ για το 2015 η μείωση των προσδοκιών είναι αντίστοιχη (από 2% στο 1,3%).

Διαφωνίες Η αγγλική εφημερίδα τονίζει ότι η τρίτη απόπειρα της «γηραιάς ηπείρου» για ανάκαμψη από το 2008 βρίσκεται στα όρια της εξάντλησης και η Ευρώπη απειλείται με μιαν αντίστοιχη «χαμένη δεκαετία» όπως αυτή που έπληξε την Ιαπωνία. Και θεωρεί ότι, ακριβώς επειδή η Ευρώπη αποτελεί το ένα τρίτο της παγκόσμιας οικονομίας, τραβάει όλον τον καπιταλισμό προς τα κάτω.

Μια άλλη αγγλική εφημερίδα, η «Telegraph», παρουσιάζει τις απόψεις του διευθυντή του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας, Μ. Φράτσερ που επιτίθεται σφόδρα στις πολιτικές Σόιμπλε. Η εφημερίδα προβλέπει τα εξής: «Εδώ και δεκαετίες συνεχίζονται τα λάθη στην άσκηση δημόσιας πολιτικής. Οι φόροι και οι κοινωνικές δομές έχουν προκαλέσει μείωση των γεννήσεων. Η έλλειψη επενδύσεων επιδείνωσε ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σε πέντε χρόνια από σήμερα, όλοι θα έχουν αντιληφθεί ότι η Γερμανία βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση και ένας ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, τότε, δεν θα αποτελεί πλέον λύση». Δεν είναι μόνον οι «κακοί» Άγγλοι που προβλέπουν διαρκώς δεινά για την ευρωζώνη: Η επερχόμενη ύφεση έχει οδηγήσει σε

σοβαρές διαφωνίες τους διαχειριστές της ευρωζώνης, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση τις τριβές μεταξύ του Μάριο Ντράγκι, του επικεφαλής της ΕΚΤ, και του Γιενς Βάιντμαν, του επικεφαλής της γερμανικής Μπούντεσμπανκ αλλά και ανώτατου στελέχους της ΕΚΤ. Σύμφωνα με το περιοδικό «Focus», οι μεταξύ τους σχέσεις είναι τόσο τεταμένες ώστε δεν έχουν συναντηθεί –εκτός συνεδριάσεων συμβουλίου– από τον Ιούλιο! Κανένας από τους δύο δεν προτείνει βέβαια κάποια «αριστερή» πολιτική. Όπως γράφει η «Ιντιπέντεντ», «τόσο η γερμανική πλευρά όσο και ο Ντράγκι επιμένουν ότι χώρες όπως η Ιταλία και η Ισπανία (αλλά όλο και περισσότερο και η Γαλλία) δεν θα τακτοποιήσουν τα του οίκου τους χωρίς σαρωτικές μεταρρυθμίσεις που θα στοχεύουν στη χαλάρωση της

αγοράς εργασίας και στον περιορισμό των κοινωνικών παροχών». Οι δύο πλευρές σε αυτά συμφωνούν. Η γερμανική πλευρά απλώς θεωρεί ότι ο καλύτερος τρόπος να γίνει αυτό είναι η εφαρμογή μιας γενικευμένης λιτότητας.

Όρια Όμως αυτή η τακτική έχει φτάσει στα όριά της: μέχρι τώρα ωφελούσε τους Γερμανούς καπιταλιστές, αλλά τώρα αρχίζουν να πλήττονται και αυτοί, όπως τονίζει το παραπάνω άρθρο της «Telegraph». Η τακτική του Ντράγκι, μια ευρωπαϊκή εκδοχή της «ποσοτικής χαλάρωσης» του Ομπάμα, είναι να αγοράζει τιτλοποιημένα «σκουπίδια» από τράπεζες της ευρωζώνης δημιουργώντας έτσι μια επιπλέον προσφορά χρήματος. Και αυτή η τακτική φαίνεται να φτάνει στα

Ο πρώην αντικαγκελάριος Γ. Φίσερ από τους Πράσινους, χωρίς να αμφισβητεί κι αυτός διόλου την επίθεση στον κόσμο της εργασίας, τονίζει ότι (ειδικά για τις χώρες του νότου) «μεταρρυθμίσεις και μείωση του χρέους δεν γίνονται ταυτόχρονα», θυμίζοντας ότι η κυβέρνηση Σρέντερ-Φίσερ είχε παραβιάσει όλα τα κριτήρια του Μάαστριχτ. Ο Φίσερ μάλιστα λέει ότι, εάν τον ρωτούσαν το 2008, «αν θα το θεωρούσα πιθανό η Ευρώπη να αποτύχει, θα είχα απαντήσει “παράλογο”», αλλά σήμερα, λέει, δεν μπορεί να απαντήσει έτσι. Η «Die Welt» συνοψίζει με τον πιο παραστατικό τρόπο την κατάσταση στην ευρωζώνη: «Η ευρωκρίση μοιάζει με ενεργό ηφαίστειο, το οποίο δεν έχει ακόμη εκραγεί, αλλά βγάζει λάβα. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ Μάριο Ντράγκι διευκρίνισε το τελευταίο διάστημα με πολλούς τρόπους ότι με την πολιτική του θέλει να αγοράσει χρόνο, αλλά μόνος του δεν είναι σε θέση να τραβήξει την Ευρωζώνη από τον βούρκο». Σε αυτές τις συνθήκες ο ιδιαίτερος βούρκος της ελληνικής οικονομίας θα γίνεται ακόμη πιο δύσοσμος και η πολιτική ανατροπή ακόμη πιο επείγουσα.

Άποψή μας...

ην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, τουρκικά, ισραηλινά και ρωσικά πολεμικά πλοία και αεροσκάφη «συνωστίζονται» στην ανατολική Μεσόγειο, νότια και ανατολικά της Κύπρου. Η περιοχή έχει οριστεί από την Κυπριακή Δημοκρατία ως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη της Κύπρου (βλ. σελ. 7). Η πράξη

η Κυπριακή Δημοκρατία έχει προ καιρού αναθέσει τις έρευνες (αλλά και ουσιαστικά τα δικαιώματα εξόρυξης) σε δυτικές πολυεθνικές εταιρείες, μεταξύ των οποίων η Noble Energy, αμερικανική εταιρεία στενά συνδεδεμένη με το καθεστώς Μπους και τις πρώτες σταυροφορίες των ΗΠΑ στο Ιράκ. Η αντίδραση της Τουρκίας σε αυτήν την πρωτοβουλία ήταν

Όχι στα παιχνίδια πολέμου στην ανατολική Μεσόγειο αυτή έχει επισήμως αναγνωριστεί μόνον από το κράτος του Ισραήλ (αν και αφορά τις Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτο, Γάζα, Λίβανο, Συρία, Τουρκία και Ελλάδα, ως «όμορες» χώρες), ενώ είναι σαφές ότι έχει την υποστήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ. Στη βάση της πράξης αυτής,

αναμενόμενη. Πολλοί μιλούν για κλιμάκωση της επιθετικότητας του καθεστώτος της Άγκυρας, ακόμα και για «νεοοθωμανισμό» (αυτοκρατορικές βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή). Η αλήθεια είναι εξαιρετικά πιο περίπλοκη. Η Τουρκία διαπιστώνει σή-

μερα ότι οι εξελίξεις στην περιοχή κάνουν πιθανούς και ρεαλιστικούς τους χειρότερους διπλωματικούς και στρατιωτικούς εφιάλτες της: Αφενός, με την πιθανότητα συγκρότησης ανεξάρτητου κουρδικού κράτους στα νότια και ανατολικά σύνορά της. Αφετέρου, με την ανάδειξη του ISIS, ενός παναραβικού εθνικισμού που επιδιώκει τη συγκρότηση ισλαμικού χαλιφάτου στα εδάφη της Συρίας και του Ιράκ, αμφισβητώντας τα δεδομένα που ιστορικά δημιούργησε η ήττα των Αράβων από τα τουρκικά κύματα που δημιούργησαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η αντίδραση του τουρκικού καθεστώτος σε αυτές τις προοπτικές έχει αναδείξει τη σοβαρή επιδείνωση των σχέσεων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και την ανοιχτή ρήξη των σχέσεών της με το κράτος του Ισραήλ, που ήταν και παραμένει ο βασικός «χωροφύλακας» του ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αν οι συνθήκες στον κόσμο έχουν γίνει ασταθείς και αβέβαιες, στη συγκεκριμένη περιοχή οι ιστορικές ισορροπίες ανατρέπονται με ραγδαίο ρυθμό. Το Ιράκ έχει ήδη διαλυθεί, ενώ πιθανότατα

ίδια μοίρα θα έχει η Συρία. Οι συμμαχίες και οι ανταγωνισμοί παίρνουν την εξαιρετικά επικίνδυνη μορφή της αλλαγής συνόρων, της ίδρυσης νέων κρατών ή της κατάκτησης-προσάρτησης περιοχών. Ο κίνδυνος ευρύτερης πολεμικής ανάφλεξης είναι πάνω από ορατός. Σε αυτές τις συνθήκες για όλους τους εργαζομένους, για όλους τους προοδευτικούς ανθρώπους και σίγουρα για την Αριστερά, το καθήκον δεν είναι να πρωτοστατήσουμε για το ποιος θα ωφεληθεί από την αναμπουμπούλα. Το καθήκον είναι να υπερασπίσουμε ένα μείζον αγαθό: την ειρήνη. Που είναι προϋπόθεση για κάθε φιλεργατική-φιλολαϊκή πολιτική μέσα στην οικονομική και κοινωνική κρίση. Το καθήκον είναι να θυμίσουμε ότι σε κάθε πόλεμο, ο μεγάλος χαμένος είναι οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές μάζες τόσο της πλευράς του ηττημένου όσο –όμως– και της πλευράς του νικητή. Να θυμηθούμε ότι οι εξοπλισμοί –αυτές οι απόλυτα παρανοϊκές δαπάνες πολυτελείας– δεν σταμάτησαν καθόλου, δεν περιορίστηκαν καν, στα χρόνια της κρίσης, στα χρόνια

που κατέρρευσαν οι μισθοί και το κοινωνικό κράτος. Σε αυτό το πλαίσιο, οφείλουμε να θυμηθούμε τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Ο πόλεμος στην Ανατολή –όπου καθοριστικές ευθύνες έχουν οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι ΗΠΑ, η ΕΕ και το ΝΑΤΟ– σπρώχνει και θα σπρώχνει εκατομμύρια ανθρώπους σε αναζήτηση σωτηρίας. Και τους ανθρώπους αυτούς δεν είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να τους πνίγουμε στη Μεσόγειο... Επίσης, δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε την Παλαιστίνη. Η διπλωματική, στρατιωτική και οικονομική συμμαχία με το κράτος του Ισραήλ είναι μια αντιδραστική πολιτική που θα ξεπλένει τους χασάπηδες της Γάζας. Δεν είναι η ώρα για την Αριστερά να αυξομειώνει τη μεζούρα των «κυριαρχικών δικαιωμάτων», σαν ένας ακόμα απαράδεκτος υποκριτής. Είναι η ώρα να υποστηρίξουμε σταθερά και αποφασιστικά: Όχι στον πόλεμο, με κάθε πρόσχημα. Όχι στα παιχνίδια τζόγου με την ειρήνη, που αποτελεί προϋπόθεση για κάθε προοδευτική πολιτική και κοινωνική αλλαγή.

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Το «νέο» Δημόσιο

Ανθρωποφαγία και επιβράβευση των πιστών του συστήματος Της Κατερίνας Γιαννούλια

κριτήριο τη συνέντευξη, που θα καταλαμβάνει το 60-70% της βαθμολογίας.

έμπρακτη συλλογικότητα, που ξαναμπήκε στη ζωή των δημοσίων υπαλλήλων με τον πετυχημένο, μέχρι τώρα, αγώνα ενάντια στην «αξιολόγηση», δέχεται πολλαπλές επιθέσεις από την ακροδεξιά συγκυβέρνηση των τραπεζιτών, εφοπλιστών και μεγαλοεργολάβων.

Συγχρόνως, υπάλληλοι υποχρεώνονται να μετακινηθούν μέσα σε μια μέρα, με παρατυπίες και με παράκαμψη των κανόνων λειτουργίας των υπηρεσιακών συμβουλίων. Μέσα σε μια εργάσιμη μέρα βρίσκονται σε άλλες υπηρεσίες, με άλλα καθήκοντα, με παράλληλα καθήκοντα σε πάνω από δυο τομείς, με μεταβολές στην εργασιακή τους σχέση. Είναι χαρακτηριστικά και πολλά τα παραδείγματα που συσσωρεύονται: κτηνίατρος που του αναθέτουν παράλληλα καθήκοντα σε Χανιά και Ρέθυμνο, καθηγητές που δουλεύουν σε 4 σχολεία κάθε εβδομάδα και πολλά άλλα.

Η συλλογικότητα ενοχλεί τον Κυριάκο Μητσοτάκη, γνήσιο και σταθερό εκφραστή του ανεξέλεγκτου και αδίστακτου μεγάλου κεφαλαίου, που παλεύει για να υλοποιήσει το «όραμα» του κομματικού, ελεγχόμενου, απολύτως παραδομένου στα συμφέροντα των ιδιωτικών επιχειρήσεων Δημοσίου. Με εξαθλιωμένους κι εξαρτημένους υπαλλήλους, πρόθυμους να αλληλοεξοντωθούν για 100 ευρώ επιπλέον στο μισθό ή για να διατηρήσουν μια αναξιοπρεπή θέση εργασίας. Η διάλυση του Δημοσίου πραγματοποιείται αυτό το διάστημα με ακόμα 3 τρόπους.

Παρατυπίες Με την εφαρμογή των νέων-συρρικνωμένων οργανογραμμάτων των δημοσίων υπηρεσιών μέχρι τέλος Οκτώβρη και με την αντικατάσταση του νόμου 3839/2010, με τον περιβόητο ν. 4250/2014, προϊστάμενοι τμημάτων, διευθύνσεων και γενικών διευθύνσεων, που είχαν επιλεγεί παλιότερα με πιο διαφανείς κι αντικειμενικές διαδικασίες, ξηλώνονται μέσα σε λίγες ώρες και με απλές υπουργικές αποφάσεις. Στη θέση τους τοποθετούνται άλλοι, φιλικοί προς την εξουσία, διατεθειμένοι να υλοποιήσουν τις διαταγές της συγκυβέρνησης. Υποτίθεται ότι αυτά συμβαίνουν μεταβατικά και, φυσικά, νομότυπα, αφού η συγκυβέρνηση φρόντισε να ψηφίσει νόμους κατοχύρωσης των διαβλητών διαδικασιών επιλογής προϊσταμένων. Αλλά κι όταν θα λήξει η «μεταβατική περίοδος», οι προϊστάμενοι, σύμφωνα με το νέο νόμο, θα επιλέγονται με βασικό

Οι «επανέλεγχοι» των συμβάσεων έχουν βγάλει λαυράκια όχι για τους ελεγχόμενους, αλλά για τους πολιτικούς προϊστάμενους των κομμάτων της εξουσίας ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Ενώ οι εργαζόμενοι, που έγιναν «αορίστου χρόνου», δούλευαν καλύπτοντας πάγιες και διαρκείς ανάγκες, ένσημα δεν τους κολλούσε το ίδιο το Δημόσιο, αφήνοντάς τους εκτεθειμένους κι εξαρτημένους. Εκτός από το ΑΣΕΠ και τα πειθαρχικά, οι ελεγκτές βασίζονται και στη συνεργάσιμη δικαιοσύνη, όπου στέλνουν τους φακέλους των εργαζομένων. Πταισματοδικεία και εισαγγελείς επιστρατεύονται για να φοβερίσουν τα γραφεία προσωπικού και τους προϊστάμενους που αντιστέκονται, μέχρι τους δημάρχους της Αριστεράς που υπερασπίζονται τους υπαλλήλους τους και την εύρυθμη λειτουργία των δημοτικών υπηρεσιών.

Μισθολόγιο Τα σενάρια για το νέο μισθολόγιο των δημοσίων υπαλλήλων περιλαμβάνουν τη μείωση του μισθού του νεοεισερχόμενου υπαλλήλου στα επίπεδα του ιδιωτικού τομέα (680 ευρώ). Υποτίθεται ότι αυτό θα αφορά του εργαζόμενους υποχρεωτικής και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά συμπαρασύρει και όλα τα άλλα επίπεδα (τεχνολογικής και πανεπιστημιακής εκπαίδευσης), με μι-

κρότερες μειώσεις, ωστόσο. Ταυτόχρονα το νέο μισθολόγιο επιχειρεί να θεμελιώσει τον κανιβαλισμό και τον ανταγωνισμό μεταξύ συναδέλφων, αφού φημολογείται ότι θα ισχύσει μια νέα κατηγορία υπαλλήλων, αυτών με μεταπτυχιακά, οι οποίοι, μαζί με αυτούς της ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης θα πάρουν αυξήσεις αντί για μειώσεις. Το νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο έχει σχεδιαστεί για να είναι ατομικό, ανεξάρτητο «αντικειμενικών προσόντων», αλλά σε απόλυτο συνδυασμό με τις διευκολύνσεις που προτίθεται ο υπάλληλος να παρέχει στο σύστημα. Η ανθρωποφαγία είναι η κινητήρια δύναμή του. Τα σωματεία, οι ομοσπονδίες και η ΑΔΕΔΥ, με τη μάχη κατά της «αξιολόγησης», κέρδισαν μεγαλύτερη αξιοπιστία και συσπείρωση των εργαζομένων. Αυτός ο δρόμος είναι ο μόνος ελπιδοφόρος για μεγαλύτερη και σταθερότερη νίκη. Η Αριστερά, ο φυσικός σύμμαχος και εκφραστής των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, μπορεί να ενισχύσει τις συλλογικές διαδικασίες των συνδικάτων και να εξοπλίσει πολιτικά όσους θέλουν να αντισταθούν. Η στοιχειώδης αναθέρμανση της διάθεσης, που παρατηρήθηκε το τελευταίο διάστημα σε χώρους δουλειάς, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στις ταξικές αναφορές-δεσμεύσεις του Αλ. Τσίπρα στη ΔΕΘ και στις ελπίδες για μια αρχική δικαίωση, επιτέλους, του κόσμου της δουλειάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίσιμο να μην υπαναχωρήσει υπό οποιαδήποτε πίεση του συστήματος. Αυτό επιδρά στις αγωνιστικές διαθέσεις του κόσμου μας και είναι ικανό να αρχίσει να αντιστρέφει το κλίμα υποχώρησης των αγώνων τα τελευταία χρόνια. Το ΚΚΕ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και όλες οι αριστερές δυνάμεις δεν απαλλάσσονται από τις ευθύνες για ανάκαμψη του κινήματος και για πολιτική κάλυψή του τώρα και όχι στο αόριστο μέλλον.

Για μια αγωνιστική παρέμβαση των συνδικάτων Του Αντώνη Καραβά

κυβέρνηση επιδίωξε να πάρει μια ανάσα από την τρόικα προκειμένου να παρουσιάσει μια εικονική έξοδο από τα μνημόνια. Το σενάριο αυτό κατέρρευσε, καθώς η οικονομία σε ολόκληρη την ευρωζώνη μπαίνει σε ένα νέο κύκλο ύφεσης. Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού δεν αφήνει κανένα περιθώριο χαλάρωσης της λιτότητας. Οι δανειστές θα απαιτήσουν και άλλα επώδυνα μέτρα. Σ’ αυτό πρέπει να προσθέσουμε την κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας (Μ. Ανατολή, Ουκρανία, Κουρδικές περιοχές, ΑΟΖ) και του ρατσισμού με την αναπτυσσόμενη ισλαμοφοβία. Η ελληνική αστική τάξη είναι απόλυτα ταυτισμένη με αυτές τις επιλογές και στηρίζει απόλυτα τη μαύρη συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Μέχρι το τέλος του χρόνου ετοιμάζουν πραγματική λαίλαπα με μια

σειρά αντεργατικά μέτρα: φοροεπιδρομή, απολύσεις, ασφαλιστικό, μισθολόγιο, συνδικαλιστικός νόμος, περικοπές και ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και προϋπολογισμό με αιματηρές περικοπές. Σε αυτό το φόντο πρέπει να υπάρχει μια σοβαρή και αποφασιστική παρέμβαση του εργατικού κινήματος. Με ένα πολιτικό συνολικό πρόγραμμα ανατροπής και επανάκτησης των εργατικών κατακτήσεων, που συμπυκνώνεται στο στόχο για την ανατροπή της μαύρης συγκυβέρνησης. Η πάλη ενάντια στην αξιολόγηση στο Δημόσιο ανέδειξε μια πρωτοφανή δυναμική με ενότητα, διάρκεια, μαζικές γενικές συνελεύσεις και ανυπακοή στο νόμο, τις εγκυκλίους και τις δικαστικές αποφάσεις, και συσπείρωσε μετά από πολύ καιρό τους εργαζόμενους στα συνδικάτα. Αλλά σημαντικοί είναι και οι επιμέρους αγώνες: Ο επίμονος αγώνας των καθαριστριών, των σχολικών φυλάκων και των εκπαι-

δευτικών σε διαθεσιμότητα. Ο αγώνας των εργαζομένων ενάντια στο κλείσιμο του ΨΝΑ που, με μια καμπάνια από τα κάτω και με μια πολύ πετυχημένη συναυλία, ανέδειξαν το ζήτημα και ανάγκασαν το υπουργείο και την διοίκηση να καταφύγει σε ελιγμούς. Οι εργαζόμενοι στο ΕΚΠΑ που αντιστέκονται με καταλήψεις και συντονιστικά ενάντια στον αυταρχισμό της πρυτανείας. Στον ιδιωτικό τομέα έχουμε τον αγώνα ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, τη συγκρότηση σωματείου στην Cosco, το μποϊκοτάζ των εργαζομένων στην Κόκα-κόλα. Στις γειτονιές αναπτύσσονται επιτροπές αγώνα ενάντια στον ΕΝΦΙΑ. Η δυναμική αυτή πρέπει να συντονιστεί και να κλιμακωθεί με αντίστοιχες πρωτοβουλίες των συνδικάτων. Κρίσιμο σημείο γι’ αυτό είναι η συμπαράταξη των αριστερών και αγωνιστικών δυνάμεων, για να ξεπεραστεί η συμβιβαστική στάση της ΠΑΣΚΕ

και της ΔΑΚΕ, που στη ΓΣΕΕ έχει φτάσει σε απίστευτο σημείο, καθώς ο Παναγόπουλος έχει πλέον πλήρως και ανοιχτά ταυτιστεί με τη μνημονιακή συγκυβέρνηση. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ προσανατολίζεται σε μια 24ωρη απεργία για τον προϋπολογισμό τον Δεκέμβρη, αφήνοντας πολύτιμο χρόνο στην κυβέρνηση για να περάσει τα μέτρα που σχεδιάζει. Η ΑΔΕΔΥ, στο Γενικό Συμβούλιο με καθοριστική παρέμβαση του ΜΕΤΑ στις 17/10, αποφάσισε τη συνέχιση της απεργίας-αποχής ενάντια στην αξιολόγηση, τη στήριξη του πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου στις 23 Οκτώβρη, την προκήρυξη 24ωρης απεργίας για τα μέσα Νοέμβρη με οργάνωση γενικών συνελεύσεων στα σωματεία και πρόταση για παραπέρα κλιμάκωση των απεργιακών κινητοποιήσεων, με πρόταση προς τη ΓΣΕΕ και τις ομοσπονδίες του ιδιωτικού τομέα και επαγγελματικούς φορείς, για να γίνει η απεργία αυτή πανεργατική

με ένα μαζικό συλλαλητήριο, και τη συμμετοχή στην πορεία για την εξέγερση του Πολυτεχνείου στις 17 Νοέμβρη. Το ΠΑΜΕ καλεί σε πανελλαδικό συλλαλητήριο στην Αθήνα στη 1η Νοέμβρη, χρησιμοποιώντας καλέσματα από διάφορα σωματεία, καθώς προσπαθεί να αποκρύψει ότι πρόκειται για παραταξιακό συλλαλητήριο με προαποφασισμένο το πλαίσιο, την οργάνωση και τους ομιλητές της συγκέντρωσης και χωρίς αγώνα για μια πανεργατική κινητοποίηση στις αρχές Νοέμβρη, όπως έχουν θέσει τόσο στην ΑΔΕΔΥ όσο και στην ΓΣΕΕ οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ. Η σχετική διείσδυση της πρότασης του ΠΑΜΕ, που ψηφίστηκε από 600 σωματεία (100 στο δημόσιο), έχει να κάνει κυρίως με την αδράνεια των τριτοβάθμιων οργάνων και ιδιαίτερα της ΓΣΕΕ και επιχειρεί να καλύψει αυτή την ανάγκη με λάθος τρόπο.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

ΟΜΕΔ: Πίσω στο 1955 και ακόμα παλιότερα Του Αποστόλη Καψάλη, επιστημονικού συνεργάτη ΙΝΕ/ΓΣΕΕ

ριν από λίγες ημέρες η μνημονιακή κυβέρνηση πρωτοτύπησε στο πεδίο της απορρύθμισης της εργατικής νομοθεσίας και μάλιστα στα πλαίσια συμμόρφωσής της προς την πρόσφατη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (2307/2014), στην οποία κρίνεται η αντισυνταγματικότητα της στέρησης του δικαιώματος μονομερούς προσφυγής στη Διαιτησία. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έδωσε ένα σαφές στίγμα για τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζει στο εξής τυχόν δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες θα «ανατρέπουν» το μνημονιακό αντεργατικό κεκτημένο.

Τροπολογία-απειλή Η πολλά υποσχόμενη κυβερνητική καινοτομία συνίσταται στην αριστοτεχνική υλοποίηση μιας πολιτικής απειλής, σύμφωνα με την οποία το καθεστώς όχι μόνο θα βρίσκει έντεχνους τρόπους και νομικές δικλείδες για την κατ’ ουσία αποφυγή ευθυγράμμισης του θεσμικού πλαισίου με την υποχρέωση επαναφοράς ή αποκατάστασης μιας κατηργημένης διάταξης της εργατικής νομοθεσίας, αλλά επιπλέον θα τιμωρεί τους προσφεύγοντες στη δικαιοσύνη (εργαζόμενους, συνδικάτα) με την επιδείνωση των επίδικων εργασιακών σχέσεων σε σύγκριση ακόμη και με τα προμνημονιακώς ισχύοντα. Η τροπολογία του τέταρτου άρθρου του Νόμου που ψηφίστηκε την περασμένη Πέμπτη (16/10/2014) αφορά σε «Διαδικαστικά ζητήματα Μεσολάβησης και Διαιτησίας» που μόνο διαδικαστικά δεν είναι. Διότι ναι μεν τα συνδικάτα αποκτούν ξανά τη δυνατότητα να προσφεύγουν μονομερώς για τα θεσμικά και μισθολογικά τους αιτήματα στο στάδιο της Διαιτησίας, αλλά καθίσταται, πλέον, εξαιρετικά δύσκολο να εκδοθεί διαιτητική απόφαση ως προϊόν ελεύθερης και αντικειμενικής κρίσης από την πλευρά του Διαιτητή. Στο κείμενο των τροποποιημένων διατάξεων του Νόμου 1876/1990 προστίθενται νέα κριτήρια για την αιτιολόγηση της διαιτητικής απόφασης, σύμφωνα με τα οποία θα πρέπει να έχουν ληφθεί υπόψη όλα εκείνα τα νεοφιλελεύθερα προτάγματα, στα οποία θεμελιώνεται η πενταετής πολιτική μνηνονιακής λιτότητας στη χώρα μας. Τα κριτήρια αυτά περιλαμβάνουν: «…κυρίως τα οικονομικά και χρηματοοικονομικά στοιχεία, την εξέλιξη της ανταγωνιστικότητας και την οικονομική κατάσταση των ασθενέστερων επιχειρήσεων της παραγωγικής δραστηριότητας, στην οποία αναφέρεται η συλλογική διαφορά, την πρόοδο στη μείωση του κενού ανταγωνιστικότητας και στη μείωση του μοναδιαίου κόστους εργασίας κατά τη διάρκεια του προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής της χώρας». Εφόσον, παρ’ όλα αυτά, εκδοθεί μια διαιτητική απόφαση με την οποία

ικανοποιείται κάποιο αίτημα της εργατικής πλευράς στην κατεύθυνση της βελτίωσης των όρων και των συνθηκών εργασίας, παρέχεται η δυνατότητα έφεσης ενώπιον πενταμελούς δευτεροβάθμιου διαιτητικού οργάνου του ΟΜΕΔ, στη σύνθεση του οποίου πλειοψηφούν τρεις ανώτατοι δικαστικοί λειτουργοί (αεροπαγίτης, σύμβουλος επικρατείας και μέλος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους). Είναι σαφές ότι η δικαστική εξουσία επανέρχεται με ουσιαστικές αρμοδιότητες κατά τη διαμόρφωση του περιεχομένου της επίλυσης της εργατικής διαφοράς, στα πρότυπα του προϊσχύοντος Νόμου 3239/1955. Παράλληλα, η σαφής αιτιολόγηση της διαιτητικής απόφασης και ο πλήρης εναρμονισμός της με τη μνημονιακή επιταγή για συρρίκνωση των εργατικών δικαιωμάτων αναβαθμίζονται σε καθοριστικά στοιχεία για το κύρος της απόφασης. Με αυτό τον τρόπο, τόσο η πρωτοβάθμια, όσο και η δευτεροβάθμια διαιτητική απόφαση τελούν εξ ορισμού υπό αίρεση, εφόσον μέσω δικαστικής προσφυγής για το κύροςπεριεχόμενό τους οι αποφάσεις αυτές μπορούν εύκολα να ακυρωθούν, δηλαδή πρακτικά να επιστραφούν στον ΟΜΕΔ ως… απαράδεκτες.

Παρασύνταγμα Η δικαστική εξουσία έχει, άλλωστε, δώσει σαφή δείγματα για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τις εργατικές αξιώσεις, αφενός μεν κρίνοντας κατά περίπτωση τη συντριπτική πλειοψηφία των μνημονιακών ρυθμίσεων ως συνταγματικές, αφετέρου, εξαντλώντας όλη την αυστηρότητά της απέναντι σε απεργίες, απεργούς και κοινωνικούς αγωνιστές. Συνακόλουθα, ακόμα και στο εσωτερικό μιας κερδοφόρας επιχείρησης η άρνηση επικύρωσης συμβολικών μισθολογικών αυξήσεων θα αιτιολογείται με βάση τις επιταγές του νέου παρασυντάγματος που αποτελεί «κείμενη νομοθεσία», κατά παρέκκλιση της οποίας –ρητώς προβλέφθηκε με την τροπολογία για τον ΟΜΕΔ– δεν μπορεί να θεσπίζονται οι όροι μιας διαιτητικής απόφασης. Εάν μάλιστα ληφθεί υπόψη η συνολική απορρύθμιση της συλλογικής εργατικής νομοθεσίας και η κατάργηση της ελεύθερης συλλογικής διαπραγμάτευσης, δικαστές και κυβερνώντες δεν επιστρέφουν τα εργατικά δικαιώματα στο 2009 ή στο 1955, αλλά πολύ παλαιότερα, στα χρόνια του 19ου αιώνα, πριν τις πρώτες εργατικές ρυθμίσεις. Η ταξική μονομέρεια του συστήματος βγάζει μάτια τη στιγμή που οι κοινωνικές ανάγκες και η ανθρώπινη διάσταση των εργασιακών σχέσεων δεν περιλαμβάνονται καν στα κριτήρια διευθέτησης της συλλογικής διαφοράς. Σε αυτή την κατηφορική πορεία προς τον εργασιακό μεσαίωνα, μέσα από το τέλος της αυταπάτης της νομιμότητας και της ειρηνικής δικαστικής δικαίωσης των διεκδικήσεών του, το εργατικό κίνημα θα πρέπει να κοντοσταθεί στους δικούς του ιστορικούς σταθμούς, στο 1936 και στο 1917, και να αρχίσει να καταθέτει όχι δικόγραφα, αλλά ψυχή βαθιά, ώστε να γράψει με τους δικούς του όρους το μέλλον αυτού του τόπου.

νέα από τους εργατικούς χώρους 13 μήνες Δεκατρείς μήνες συνεχών κινητοποιήσεων συμπλήρωσαν οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών και βρίσκονται ήδη στην 168η μέρα καθιστικής διαμαρτυρίας έξω από το Υπουργείο Οικονομικών, στην Καραγεώργη Σερβίας. Στην τελευταία Γενική τους Συνέλευση αποφάσισαν, παρά την κούραση και την οικονομική τους εξάντληση, να παραμείνουν έξω από το υπουργείο. Ταυτόχρονα συνεχίζουν την προσπάθεια για συντονισμό με άλλους κλάδους διαθέσιμων και καλούν συλλογικότητες, σωματεία, κάθε πολίτη, να τις στηρίξουν με βάρδιες, αλλά και με όποιο άλλο τρόπο μπορούν. Ο χειμώνας θα είναι πολύ δύσκολος για όλες αυτές τις γυναίκες που μέχρι τώρα δεν πτοήθηκαν ούτε από καιρικές συνθήκες, ούτε από τη βία της αστυνομίας, ούτε από τη βίαιη εξαθλίωση της ζωής τους.

2014, έξω από το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, προκειμένου να αποτραπούν 27 απολύσεις συναδέλφων τους. Το πρόβλημα αφορά όλους τους εργαζόμενους στην Τοπική Αυτοδιοίκηση ανεξάρτητα από το αν ο έλεγχος στο δήμο τους γίνει τώρα ή αργότερα. Και πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά. Η Ομοσπονδία των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση (ΠΟΕ-ΟΤΑ) είναι απαραίτητο τώρα να προχωρήσει σε συντονισμένο ενιαίο αγώνα διαρκείας μαζί με τους σχολικούς φύλακες κατά των νέων απολύσεων και της διάλυσης των υπηρεσιών των δήμων.

ΟΛΠ

Δήμος Κερατσινίου-Δραπετσώνας Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται από την προηγούμενη εβδομάδα οι εργαζόμενοι στο Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας και οι εργαζόμενοι στο δήμο Ασπροπύργου, που μετρούν τους πρώτους υποψήφιους για απόλυση του προσχηματικού επανέλεγχου της μετατροπής των συμβάσεων σε αορίστου χρόνου και του «στημένου» επαναπροσδιορισμού των κριτηρίων της μετατροπής τους, που έγινε πριν από 10 χρόνια. Οι εργαζόμενοι στο Δήμο Κερατσινίου-Δραπετσώνας πραγματοποίησαν συγκέντρωση τη Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου

Στην τελική ευθεία μπαίνει η ιδιωτικοποίηση του Οργανισμού Λιμένος Πειραιώς (ΟΛΠ). Η Ομοσπονδία Υπαλλήλων Λιμένων Ελλάδας (ΟΜΥΛΕ) πραγματοποίησε παράσταση διαμαρτυρίας των διοικήσεων των σωματείων τη Δευτέρα, 20 Οκτωβρίου 2014, την ώρα που το Διοικητικό Συμβούλιο του ΟΛΠ ενέκρινε το «φιλικό διακανονισμό», μία νέα σύμβαση παραχώρησης που προβλέπει ακόμα πιο ευνοϊκούς όρους για την «COSCO». Παράσταση διαμαρτυρίας θα γίνει και στις 11 Νοέμβρη, όπου έχει καθοριστεί η σύγκλιση της Γενικής Συνέλευσης των μετόχων για

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

να επικυρώσει το «φιλικό διακανονισμό», ενώ αναμένεται κήρυξη απεργίας μεταξύ 28 Οκτώβρη και 8 Νοέμβρη. Οι κινητοποιήσεις αυτές, παρά το γεγονός ότι απέναντι στην ιδιωτικοποίηση είναι μικρές ως αντίδραση, χρειάζεται να είναι μαζικές και δυναμικές.

Διοικητικοί ΕΚΠΑ Στάση εργασίας από τις 11 το πρωί μέχρι τη λήξη του ωραρίου και συγκέντρωση διαμαρτυρίας, στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, πραγματοποίησε ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Αθηνών, αντιδρώντας στις «νέες» μεθόδους της διοίκησης Φορτσάκη (εγκλεισμός των εργαζομένων μέχρι το πέρας του ωραρίου στα γραφεία, παρουσία αστυνομικών δυνάμεων, «face control» για την είσοδο στο πανεπιστήμιο, ιδιωτικές εταιρείες σεκιούριτι, απαγόρευση συνδικαλιστών να εισέλθουν στο χώρο κλπ). Τη συγκέντρωση στήριξαν η ΑΔΕΔΥ και η συνδικαλιστική παράταξη ΜΕΤΑ, η οποία καταγγέλλει τις πρακτικές Φορτσάκη, που θυμίζουν άλλες εποχές και τις χαρακτηρίζει ως ακραίες, αυταρχικές και αντιδημοκρατικές. Ο στόχος της διοίκησης είναι να μετατρέψει το πανεπιστήμιο σε ανώνυμη εταιρεία και εργασιακό κάτεργο. Το ΜΕΤΑ καλεί φοιτητές και εργαζόμενους να υπερασπιστούν μαχητικά τα εργασιακά και συνδικαλιστικά τους δικαιώματα και να σταθούν εμπόδιο στον αυταρχισμό, υπερασπιζόμενοι το δημόσιο χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης.

Νοσοκομείο Έλενα Βενιζέλου: Αυθαίρετη ανακατανομή προσωπικού ηρο Του Βασίλη Ολόκλ ο ρ το άρθ t.gr Γεωργάκη, rojec νοσηλευτή στο rp Συγκέντρωση διαμαρτυρίας πραγματοποίησαν στις 12 το μεσημέρι της Παρασκευής 17/10 οι εργαζόμενοι του νοσοκομείου Έλενα Βενιζέλου στο προαύλιο του κτιρίου. Ήταν μια πρώτη δυναμική αντίδραση στην αυταρχική απόφαση που πάρθηκε από το διοικητή του νοσοκομείου για αυθαίρετη ανακατανομή του προσωπικού του νοσοκομείου, καθώς και για τη μονομερή καθαίρεση από τις θέσεις τους δύο προϊσταμένων της νοσηλευτικής υπηρεσίας. […] Η διαμαρτυρία συνεχίστηκε στα γραφεία της διοίκησης, όπου οι εργαζόμενοι ζήτησαν να συνομιλήσουν με τον διοικητή. Ο τελευταίος όμως έλειπε και τον

αντικαθιστούσε η υποδιοικήτρια, η οποία όμως αρνήθηκε να μας δεχθεί! Ακολούθησαν πιέσεις από τον εκπρόσωπο της ΠΟΕΔΗΝ, οπότε μας απάντησε ότι θα δεχθεί μόνο αυτόν για δύο λεπτά! Η πρόταση αυτή προφανώς απορρίφθηκε ως απαράδεκτη και τελικά έγιναν δεκτοί εντός του γραφείου οι εκλεγμένοι στο σωματείο, παρουσία και των υπόλοιπων εργαζομένων. Η συζήτηση ήταν άκαρπη, καθώς η υποδιοικήτρια ήταν αρνητική σε όλα όσα αναφέρθηκαν από μεριάς μας και σε πολύ υψηλούς τόνους από την πλευρά της. Με λίγα λόγια μας είπε ότι ασφαλώς και τάσσεται υπέρ της απόφασης του διοικητή και παρόλη την προσπάθεια από την πλευρά της ΠΟΕΔΗΝ και των εκπροσώπων των εργαζομένων δεν απάντη-

σε στα εύλογα ερωτήματα που της τέθηκαν. Μιας και η συζήτηση δεν οδηγούσε πουθενά, οι εργαζόμενοι την ενημερώσαμε για τη συνέχιση των κινητοποιήσεων και αποχωρήσαμε από το γραφείο […]. […] Οι μάχες που δίνουμε οι εργαζόμενοι καθημερινά είναι σκληρές, αλλά εμείς δεν φοβόμαστε το σκληρό προσωπείο καμιάς διοίκησης και καμιάς κυβέρνησης. Θα μας βρίσκουν απέναντι τους σε όλα! Μπορεί οι τοποθετημένες κυβερνητικές διοικήσεις να ανακατεύουν τράπουλες και να τοποθετούν τους εκλεκτούς τους σε υπηρεσιακές θέσεις, αλλά εμείς δεν είμαστε τραπουλόχαρτα. Είμαστε εργαζόμενοι και θα συνεχίσουμε τους αγώνες μας, κλιμακώνοντας τις κινητοποιήσεις μας. Συνεχίζουμε!

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι πολιτικές συμμαχίες ξεκινούν την αναζήτηση μέσω της αριθμητικής στην παρούσα Βουλή (180-120) σε σχέση με τη δυνατότητα των Σαμαρά-Βενιζέλου να αποκτήσουν πλειοψηφία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας. Κανείς μέσα στην Αριστερά δεν δικαιούται να είναι αδιάφορος ή απαθής μπροστά στο ενδεχόμενο διετούς παράτασης ζωής της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όμως, όπως έδειξαν και οι δημοσκοπήσεις μετά τις δεσμεύσεις στη ΔΕΘ, αυτό που κόβει το οξυγόνο στους Σαμαρά-Βενιζέλο είναι η πολιτική σαφήνεια στην κατεύθυνση και η μέγιστη πολιτική πίεση που μπορεί να αναπτυχθεί με βάση την κατεύθυνση αυτήν.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

ο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών υπήρξε πάντα κομβικής σημασίας για την Αριστερά. Και αυτό γιατί προφανώς συνδέεται με το ζήτημα της πραγματικής πολιτικής γραμμής: το μαζί με ποιους και ενάντια σε ποιους θέλει να πάει κάνεις, δείχνει πολλά για το προς τα πού και πώς θέλει στ' αλήθεια να πάει. Το τελευταίο διάστημα υπήρξαν δύο σημαντικές «στιγμές» που επιτάχυναν τις πολιτικές εξελίξεις: Η πρώτη σημαντική «στιγμή» ήταν οι δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ. Ιεραρχώντας τες, με βάση την κατάσταση του εργατικού κινήματος και με τα κριτήρια όσων δουλεύουν συστηματικά μέσα σε αυτό, προκύπτει (κατά τη γνώμη μου και όχι ασφαλώς «αντικειμενικά») η εξής κλίμακα: αποκατάσταση των Συλλογικών Συμβάσεων, αποκατάσταση του κατώτατου μισθού και της 13ης σύνταξης, αποκατάσταση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, κατάργηση του «ειδικού φόρου» στο πετρέλαιο θέρμανσης. Μέσα από αυτήν προκύπτει η συγκεκριμένη δέσμευση για άμεση βελτίωση της θέσης των εργατικών-λαϊκών μαζών, αλλά και η υπόσχεση ότι η κυβέρνηση της Αριστεράς θα είναι μια συστηματική σύμμαχος δύναμη στη μονιμότερη προσπάθεια του εργατικού κινήματος (γι' αυτό και η σημασία των ΣΣΕ) να αντιστρέψει τη μνημονιακή καταστροφή. Οι πολιτικές συνέπειες αυτών των δεσμεύσεων δεν είναι δυνατόν ή δεν πρέπει να υποτιμηθούν: δημιούργησαν πολιτικό «ρεύμα» ελπίδας που στηρίζει το ενδεχόμενο αυτοδυναμίας της Αριστεράς, που πλέον εμφανίζεται ως σοβαρή πιθανότητα στις δημοσκοπήσεις.

Σχετικοποίηση των δεσμεύσεων Οι δεσμεύσεις αυτές συνιστούν προγραμματική αφετηρία, αλλά όχι «πρόγραμμα». Ακόμα και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αναπτύσσονται απόψεις που τις υποβαθμίζουν. Για παράδειγμα, η ένταξή τους στο πολυθρύλητο σενάριο «επανεκκίνησης της οικονομίας» σχετικοποιεί τη... δέσμευση στην υλοποίηση των δεσμεύσεων (αν οι επιχειρήσεις δεν πεισθούν από το «κεϊνσιανό» επιχείρημα ότι οι αυξήσεις στους μισθούς είναι προς το... συμφέρον τους, γιατί έτσι –λέει– θα αυξηθεί η ζήτηση και θα μεγεθυνθεί η οικονομία, τι θα κάνει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;). Ανάλογη σχετικοποίηση των δεσμεύσεων προκύπτει και από την υποχώρηση μπροστά στην παραδοσιακή αστική πολιτική για συγκεκριμένη, τάχα, «κοστολόγηση» των προγραμμάτων (αν, δηλαδή, οι «πόροι» 12-13 δισ.

Παράδοξο πολιτικό μπλοκ

ευρώ που έχουν εντοπιστεί ως πηγή χρηματοδότησης από το οικονομικό επιτελείο αποδειχθούν «φύκια» και όχι «μεταξωτές κορδέλες», τότε τι θα συμβεί στο «πακέτο» δεσμεύσεων;). Τη σημασία αυτών των ερωτημάτων –και άλλων πολύ πιο σοβαρών– ανέδειξε η δεύτερη σημαντική «στιγμή» της συγκυρίας, το μίνι «κραχ» στο χρηματιστήριο και τα ομόλογα. Ο Σαμαράς ζήτησε από τις αγορές και τους δανειστές ένα «φύλλο συκής» προκειμένου να μπορεί να ελπίζει σε μια αξιοπρεπή εκλογική αναμέτρηση. Η απάντηση των αγορών ήταν σκληρή: να κάνει τη δουλειά μέχρι τέλους, να τηρήσει στην ουσία τους τις συμφωνίες ανεξάρτητα από τις εσωτερικές πολιτικές συνέπειες των συμφωνηθέντων. Όμως το «μήνυμα» αυτό δεν αφορά μόνο τον Σαμαρά. Αφορά επίσης τον ΣΥΡΙΖΑ, που υποσχόμενος ένα ριζοσπαστικό πλαίσιο ανατροπής των οικονομικών συμφωνιών, δεν δικαιούται πλέον να ελπίζει

στη φιλικότητα, ούτε καν στην ουδετερότητα, των αγορών και των δανειστών. Αυτά που έγιναν στο ΧΑΑ και στα ομόλογα είναι απλώς μια πρόγευση από τον ορυμαγδό με τον οποίον θα απαντήσουν οι αγορές –ντόπιες και διεθνείς– σε μια κυβέρνηση που θα ανακοινώσει αυξήσεις στους μισθούς και στις συντάξεις, για πρώτη φορά στην Ευρώπη μέσα στα τελευταία 15 χρόνια.

Σύγκρουση Και η διαπίστωση αυτή μας οδηγεί στο ερώτημα που ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απαντήσει, αν θέλει να μετατρέψει τη δέσμη δεσμεύσεων στη ΔΕΘ σε συνεκτικό πολιτικό πρόγραμμα: Για την επιβολή αυτών των δεσμεύσεων είναι αναγκαία –ή μήπως όχι;– η σύγκρουση με στόχο την ανατροπή των δομών του νεοφιλελευθερισμού; Είναι δυνατόν να αυξήσουμε τους μισθούς και τις συντάξεις, να αποκαταστήσουμε τις ΣΣΕ, χωρίς να θίξουμε την ιδιοκτησία και τον έλεγχο των

τραπεζών, χωρίς να σπάσουμε την υποχρέωση καταβολής θηριωδών τόκων και χρεολυσίων επί δεκαετίες, χωρίς να σπάσουμε κεκτημένες «ελευθερίες» των κεφαλαίων (όπως π.χ. τη δυνατότητα μετακίνησης-δραπέτευσης ή τη φορολογική ασυλία); Η σαφής απάντηση στο ερώτημα αυτό απαντά ειλικρινά και σταθερά και στο ερώτημα του πλάτους των θεμιτών πολιτικών συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ. Η ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί σε μια περίοδο σαν τη σημερινή να συμμαχήσει με όσους-ες αποδέχονται την ανάγκη ρήξης του νεοφιλελεύθερου πλαισίου με στόχο την ικανοποίηση άμεσων εργατικών-λαϊκών αναγκών. Αλλά μπορεί να συμμαχήσει μόνον με αυτούς-ες που εντάσσονται στο αντινεοφιλελεύθερο «στρατόπεδο», έστω κι αν έχουν αυταπάτες ότι αυτό διαφέρει από έναν γενικότερο αντικαπιταλισμό. Η απάντηση αυτή διαφέρει ουσιαστικά από την απάντηση που προκύπτει από όσους

Η Κεντρική Επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ Η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ τέθηκε μπροστά στο ερώτημα αν θα δεχθεί μια αιφνίδια διεύρυνση των πολιτικών συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ, με στόχο τη συγκρότηση ενός «μπλοκ» που θα μπορούσε να επιβάλει την άμεση προσφυγή στην κάλπη, ακυρώνοντας τη δυνατότητα του Σαμαρά να συγκεντρώσει προεδρική πλειοψηφία (180). Η συζήτηση γενικεύτηκε: Τέθηκε θέμα μιας «πολιτικής και εθνικής συνεννόησης», που αφορά «πολιτικές δυνάμεις και ανεξάρτητους βουλευτές στην παρούσα Βουλή» και που θα μπορούσε να υποβοηθηθεί αν συνδεόταν με τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, ψηφοδέλτια που θα

έπρεπε να γίνουν «ανοιχτά και ελκυστικά». Αυτή η λογική, με τα μάτια συγκεντρωμένα στην επόμενη κάλπη, εμπεριέχει πολιτικές επιλογές που δύσκολα «περνάνε» στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ: σχέση με τη ΔΗΜΑΡ (ή τους βουλευτές της...), ένταξη όλο και περισσότερων σοσιαλδημοκρατικών ομάδων, θέμα ακόμα και με ανεξάρτητους βουλευτές της... Δεξιάς... Ταυτόχρονα, η αναζήτηση μιας «εθνικής συνεννόησης» άνοιγε διάπλατα το δρόμο για το ενδεχόμενο να κατρακυλήσει κανείς από την κυβέρνηση της Αριστεράς σε εκδοχές κυβερνήσεων Εθνικής Ενότητας. Η συζήτηση αυτή αναχαιτίστηκε. Η ΚΕ έμεινε στη δήλωση

του Αλ. Τσίπρα ότι τα θέματα των συμμαχιών θα αποφασιστούν «στην ώρα τους και με συλλογικές διαδικασίες», ενώ στη βάση αυτής της δήλωσης η Αριστερή Πλατφόρμα απέσυρε την «τροπολογία» που ζητούσε απόφαση της ΚΕ για τις συμμαχίες στη βάση των αποφάσεων του συνεδρίου. Είναι σαφές ότι η συζήτηση αυτή θα συνεχιστεί. Και η μόνη εγγύηση για την κατεύθυνση των τελικών αποφάσεων είναι να «απλωθεί» η συζήτηση αυτή στα όργανα και στις οργανώσεις, στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να πάρει την ευθύνη για την προοπτική του εγχειρήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Αντίθετα, η εκκίνηση από το αριθμητικό πλαίσιο 180-120 στην παρούσα Βουλή –και ακόμα περισσότερο η σύνδεση αυτού του πλαισίου με τα αυριανά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ...– μπορεί να οδηγήσει στη συγκρότηση ενός παράδοξου πολιτικού μπλοκ: •Ενός μπλοκ που δεν θα θέλει ή δεν θα μπορεί να συγκρουστεί με τον νεοφιλελευθερισμό, αφού ένα τμήμα του θα είναι πεπεισμένο για την υπεροχή της στρατηγικής των αγορών. •Ενός μπλοκ που δεν θα είναι ανεκτό από το «κόμμα» ΣΥΡΙΖΑ, ενός μπλοκ που αντικειμενικά θα προϋποθέτει την περιθωριοποίηση της συλλογικότητας των μελών, των οργανώσεων, των καθοδηγητικών οργάνων. •Ενός μπλοκ περιορισμένης συνοχής και περιορισμένης εμπιστοσύνης, μπροστά στις κρισιμότατες πολιτικές και κοινωνικές μάχες που θα ακολουθήσουν την πιθανότατη πολιτική και εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές, όποτε κι αν αυτές γίνουν. Αυτά σημαίνουν ότι στο ζήτημα των συμμαχιών ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να απαντήσει με βάση τη συνεδριακή απόφασή του. Που απέκλειε τις πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που στήριξαν από θέσεις ευθύνης τις μνημονιακές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Η απόφαση αυτή αφορούσε κυρίως τις δυνάμεις της Κεντροαριστεράς, κλείνοντας έτσι μια παλαιότερη συζήτηση. Στις σημερινές συνθήκες αξίζει να υπογραμμίσουμε ότι η θέση αυτή αφορά επίσης –και πολύ περισσότερο– τις δυνάμεις της Κεντροδεξιάς, ακόμα και της μη σαμαρικής Δεξιάς... Αξίζει επίσης να υπογραμμίσουμε ότι στα ζητήματα των πολιτικών συμμαχιών είναι απαραίτητες συγκεκριμένες αποφάσεις, αρμόδιων οργάνων, με σαφείς όρους και προϋποθέσεις και με εξίσου σαφείς πλειοψηφίες που εισηγούνται και στηρίζουν την απόφαση, αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα την πολιτική ευθύνη.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

ΑΟΖ σημαίνει συμμετοχή σε επικίνδυνες ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις

θεί στις ΗΠΑ, ενώ συμμετέχει σε καμπάνιες ενάντια σε νόμους που αποσκοπούν στην αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής!

Του Πέτρου Τσάγκαρη

τουρκική οδηγία NAVTEX με την οποία η Άγκυρα ειδοποιούσε ότι πρόκειται να διεξάγει έρευνες σε περιοχή που η Κύπρος έχει ορίσει ως δική της ΑΟΖ (την οποία ωστόσο έχει παραχωρήσει στην ιταλοκορεατική κοινοπραξία ENI/KOGAs) παρουσιάστηκε σχεδόν σε όλα τα ΜΜΕ ως πρόκληση. Ειδικά από μεγάλο μέρος της Αριστεράς η αντιμετώπιση αυτής της «πρόκλησης» τοποθετείται στο πλαίσιο ενός αντιιμπεριαλιστικού και σε κάθε περίπτωση δίκαιου εθνικού αγώνα. Η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Η νομική επιτυχία, πριν από μερικές δεκαετίες, του Ισημερινού σε βάρος των ΗΠΑ όσον αφορά την εκμετάλλευση της θάλασσας και του βυθού έως και 200 ναυτικά μίλια από τις ακτές, μπορεί να ήταν δίκαιη για την περίπτωση του απέραντου Ειρηνικού Ωκεανού, όμως όταν άρχισαν οι απόπειρες εφαρμογής της σε περιπτώσεις νησιών, ή σε πολύ μικρότερες θάλασσες όπως η Μεσόγειος, δημιούργησαν σοβαρά προβλήματα και τριβές – και μάλιστα μεταξύ χωρών που μέχρι τότε δεν είχαν αντιπαραθέσεις: Η Νότια Κινεζική Θάλασσα αποτελεί πεδίο διεκδικήσεων (μέχρι του σημείου απειλής πολεμικών συγκρούσεων) μεταξύ πολλών κρατών, της Κίνας συμπεριλαμβανομένης. Η Μ. Βρετανία και η Ισλανδία ερίζουν για περιοχές του Β. Ατλαντικού, η Νορβηγία και η Ρωσία αντιπαρατίθενται σχετικά με την ΑΟΖ στο αρχιπέλαγος Σβάλμπαρντ, αλλά και οι ΗΠΑ με τον Καναδά για τη Θάλασσα Μποφόρ. Η Ιρλανδία ερίζει με την Ισλανδία σχετικά με τη νησίδα Ρόκαλ και την ΑΟΖ της, η Γαλλία με τον Καναδά σχετικά με την ΑΟΖ των νήσων Σεν Πιερ και Μικελόν, η Ρουμανία βρέθηκε σε αντιπαράθεση με την Ουκρανία σχετικά με νησίδα της Μαύρης Θάλασσας -και φυσικά η Ελλάδα αντιπαρατίθεται με την Τουρκία, σχετικά με την Α. Μεσόγειο.

Κύπρος Στην Κύπρο, το 2004, ο τότε πρόεδρος Τ. Παπαδόπουλος είχε ανακηρύξει μονομερώς την κυπριακή ΑΟΖ. Η Τουρκία διαμαρτυρήθηκε αλλά η απόφαση του «αντιιμπεριαλιστή» προέδρου έγινε αμέσως αποδεκτή και από την ΕΕ και από τις ΗΠΑ! Η αριστερή κυβέρνηση του ΑΚΕΛ συνέχισε στην ίδια γραμμή και μάλιστα προχώρησε σε συνεργασία με το Ισραήλ όσον αφορά τον αμοιβαίο καθορισμό των ΑΟΖ των δύο χωρών (η σχετική συμφωνία υπογράφτηκε τον Δεκέμβρη του 2010), αλλά και στην παραχώρηση της εκμετάλλευσης των κοιτασμάτων στην αμερικανική πολυεθνική Noble Energy, σε κοινοπραξία με την ισραηλινή εταιρεία Delek. Η Κύπρος προσέφερε τη λύση που επιθυμούσαν οι δυτικοί ιμπε-

Αντίστοιχη στάση κράτησε και η ΕΕ (με μόνες εξαιρέσεις τη Μ. Βρετανία, τη Σουηδία και τη Φινλανδία) απειλώντας με εμπλοκή όσον αφορά την πορεία της Τουρκίας προς την ένταξη. Ο Ιταλός πρόεδρος της Ομάδος των Σοσιαλιστών και Δημοκρατών στην Ευρωβουλή, Τζ. Πιτέλα καταδίκασε την παραβίαση του διεθνούς δικαίου από την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ, ενώ επιβεβαίωσε ότι η Επιτροπή Εξωτερικών της Ευρωβουλής θα ετοιμάσει ψήφισμα για το θέμα αυτό που θα συζητηθεί το συντομότερο.

ριαλιστές και οι εταιρείες τους: Ανακήρυξε μια ΑΟΖ που να εφάπτεται με την ΑΟΖ που ανακήρυξε το Ισραήλ, δηλ. με το μαντρόσκυλο της Δύσης στην περιοχή. Αν συνεργαστεί και η Αθήνα σε αυτή την ερμηνεία των ΑΟΖ (πράγμα που υπάρχει πιθανότητα να γίνει μετά τη Σύνοδο Κορυφής Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου τον Νοέμβριο), τότε μέσα στην ΑΟΖ των τριών χωρών θα μπορούν να γίνουν τα πάντα: εξόρυξη αλλά και διακίνηση με αγωγούς μέχρι την ηπειρωτική Ευρώπη. Ο αποκλεισμός της Τουρκίας, που διέρρηξε τις σχέσεις με το Ισραήλ και που αμφισβητεί πολλές από τις επιλογές των ΗΠΑ στη Μ. Ανατολή, ήταν βασικός πυλώνας των ιμπεριαλιστικών επιλογών. Ο άλλος εταίρος αυτής της ελληνικής και ελληνοκυπριακής στρατηγικής στο πλαίσιο της τακτικής των «καλών παιδιών» του ιμπεριαλισμού, περιλάμβανε φυσικά συμφωνίες με το βάρβαρο χουντικό καθεστώς της Αιγύπτου που εκτελεί μαζικά τους πολιτικούς του αντιπάλους, και φυλακίζει ακόμη και Δυτικούς δημοσιογράφους. Η ελληνική και κυρίως η ελληνοκυπριακή φρενίτιδα «να τα βρούμε με το Ισραήλ, τώρα που τα χάλασε με την Τουρκία», δεν επέτρεψε σε Αθήνα και Λευκωσία να σκεφθούν τη ληστεία που γίνεται σχετικά με την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του παλαιστινιακού κράτους και κυρίως της Λωρίδας της Γάζας . Ο Βενιζέλος καμάρωνε πρόσφατα επειδή η Ελλάδα δίνει μερικές πενταροδεκάρες για την ανοικοδόμηση της Γάζας μετά την καταστροφή που προξένησαν οι φίλοι του Έλληνα υπουργού στο Τελ Αβίβ, αλλά ξεχνούσε τα δισ. που το Ισραήλ θα αρπάζει ως ληστής από τους Παλαιστίνιους εξαιτίας ακριβώς των ελληνοϊσραηλινοκυπριακών συμφωνιών. Η «ρεαλιστική πολιτική» επέβαλε συμμαχία με το σιωνιστικό κράτος που έχει καταπατήσει εκατοντάδες αποφάσεις του ΟΗΕ

Στην απόλυτη στήριξη που προσφέρει ο δυτικός ιμπεριαλισμός ήρθε να προστεθεί και η… Ρωσία. Ο ίδιος ο Πούτιν χαρακτήρισε απαράδεκτη την όποια παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κυπριακής Δημοκρατίας και εξήγγειλε πολύ μεγάλα ναυτικά στρατιωτικά γυμνάσια την ημέρα που τίθεται σε ισχύ η NAVTEX, και μάλιστα σε περιοχή που εφάπτεται με την περιοχή που δεσμεύει η NAVTEX. Ασφαλώς η ρωσική εμπλοκή δεν γίνεται σε συνεργασία με τους Δυτικούς αλλά ενάντια σε αυτούς, καθώς τα συμφέροντα των δύο πλευρών στη Συρία (που βρίσκεται ακριβώς δίπλα) είναι αντιτιθέμενα, ωστόσο δεν παύει να στρέφεται κατά της Τουρκίας, ακριβώς λόγω αντιτιθέμενων συμφερόντων στη Συρία.

Κανείς στη Λευκωσία και την Όταν συνερΑθήνα δεν σκέφτηκε ότι όταν κάγάζεσαι με το νεις μπίζνες με αυτόν τον εγκληματία, τα επιχειρήματά σου ενάεγκληματικό ντια στην Τουρκία για «εισβολή σιωνιστικό κακαι κατοχή», για «εποίκους», ή για «προκλήσεις» σήμερα, γίνονται θεστώς, κάθε παντελώς υποκριτικά. επίκληση του Σύμμαχοι διεθνούς διΤι να τα κάνεις αυτά τα ερείσματα, καίου και κάθε θα πει κανείς, όταν έχεις όλους τους μεγάλους ιμπεριαλισμούς διαμαρτυρία με το μέρος σου; Ο πρύτανης του για «εισβολή Παντείου Πανεπιστημίου, διεκαι κατοχή», για θνολόγος, Γρ. Τσάλτας, τονίζει, μιλώντας στη «Ναυτεμπορική» «εποίκους» και ότι η NAVTEX δεν απειλεί ουσιαστικά το σχέδιο αξιοποίησης των «προκλήσεις» κυπριακών υδρογονανθράκων. Μπαρουταποθήκη είναι εντελώς Ποια είναι η εξήγηση που δίνει; Φυσικά από την παρέα δεν έλειψε «Αυτό ακριβώς νομίζω ότι είναι το ίδιο το Ισραήλ, το οποίο στέλνει υποκριτικές και του Συμβουλίου Ασφαλείας και που κάθε τρεις και λίγο εισβάλλει και καταλαμβάνει εδάφη γειτονικών χωρών, εφαρμόζοντας πολιτική γενοκτονίας των Παλαιστινίων και συστηματικού εποικισμού των αραβικών περιοχών. Το αποκορύφωμα της κατρακύλας ήταν η αγορά δύο ισραηλινών πολεμικών πυραυλακάτων εκ μέρους της Κύπρου για να «φυλάνε» τα θαλάσσια οικόπεδα και τα κοινά στρατιωτικά γυμνάσια με τους σιωνιστές. Από την πλευρά της η Ελλάδα έχει προχωρήσει επίσης σε κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με το Ισραήλ, όπως «Ένδοξος Σπαρτιάτης» το 2008 που θεωρήθηκε άσκηση για επίθεση στο Ιράν. Σε ερώτησή του ο ΣΥΡΙΖΑ σωστά σημείωνε τα εξής: «Η πρόσφατη επίσκεψη του υπουργού Εθνικής Άμυνας στο Ισραήλ και η υπογραφή του μνημονίου στρατιωτικής συνεργασίας με αυτή τη χώρα υπήρξε η κορύφωση μιας διαδικασίας εμπλοκής της Ελλάδας στη διένεξη για τα προβλήματα της Μέσης Ανατολής, και μάλιστα με τη μεριά του επιτιθέμενου».

η μεγαλύτερη εγγύηση για την Κυπριακή Δημοκρατία αυτήν τη στιγμή, δηλαδή το γεγονός ότι έχουν εμπλακεί στην εξερεύνηση του υποθαλάσσιου χώρου πολλές αμερικανικές και όχι μόνο εταιρείες. Και βεβαίως η συμφωνία οριοθέτησης με το Ισραήλ είναι επίσης βαρύνουσας σημασίας».

δεκάδες μαχητικά αεροπλάνα και πλοία με σκοπό να συμμετάσχουν σε στρατιωτικές ασκήσεις σε διάφορες περιοχές της Κύπρου (Τρόοδος, θαλάσσια περιοχή Πάφου, οικόπεδα 2, 3 και 9 της κυπριακής ΑΟΖ κ.α.). Πρόκειται ως επί το πλείστον με κοινές ασκήσεις με την Εθνική Φρουρά της Κύπρου.

Η άποψή του επιβεβαιώθηκε πλήρως από τα γεγονότα: η εκπρόσωπος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, Τζεν Ψάκι, απαντώντας σε ερώτηση για τις «τουρκικές προκλήσεις» στην κυπριακή ΑΟΖ είπε: «Αναγνωρίζουμε τα δικαιώματα της Κυπριακής Δημοκρατίας στους πόρους της, εντός της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης της». Και εγκαλώντας την Άγκυρα τόνισε πως είναι σημαντικό «να αποφεύγονται δραστηριότητες οι οποίες θα μπορούσαν να αυξήσουν τις εντάσεις στην περιοχή». Τη χαρά του για τις δηλώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ εξέφρασε και ο Αμερικανός βουλευτής Γκας Μπιλιράκις, ο οποίος επικεφαλής αντιπροσωπείας Αμερικανών βουλευτών επισκέφτηκε την Κύπρο τον Οκτώβριο. Να σημειώσουμε ότι ο Μπιλιράκης είναι γνωστός για τις ξενόφοβες πολιτικές που προω-

Επίσης, οι βρετανικές βάσεις έχουν δεσμεύσει περιοχές νότια του Ακρωτηρίου για ασκήσεις, αλλά και για τις επιχειρήσεις σε Ιράκ και Συρία (ας μη ξεχνάμε ότι η βρετανική βάση στην Κύπρο δεν έπαψε ποτέ να είναι ορμητήριο των ιμπεριαλιστών στη Μ. Ανατολή). Η περιοχή έγινε κυριολεκτικά μπαρουταποθήκη. Ο κυπριακός λαός δεν ωφελήθηκε από την ύπαρξη υδρογονανθράκων (βλ. κυπριακό μνημόνιο) ούτε θα ωφεληθεί στο μέλλον (όπως υποδεικνύει η τύχη δεκάδων χωρών που έχουν υδρογονάνθρακες, αλλά που οι λαοί τους στενάζουν), καθώς οι πολυεθνικές θα αρπάξουν τη μερίδα του λέοντος. Αντίθετα η συγκέντρωση τόσο πολεμικών δυνάμεων στην περιοχή σημαίνει ότι ο λαός κινδυνεύει να πληρώσει το τίμημα αυτών των εξορμήσεων.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, τοπικοί ανταγωνισμοί κα

ύο μήνες μετά την έναρξη της διεθνούς εκστρατείας υπό αμερικανική ηγεσία κατά του Ισλαμικού Κράτους, δύο πράγματα έχουν γίνει σαφή. Τα κίνητρά της και η αναποτελεσματικότητά της.

Η άνοδος του Ισλαμικού Κράτους

ερμηνεία της ανόδου του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) δεν είναι ακαδημαϊκού ενδιαφέροντος, είναι χρήσιμη και προσφέρεται για μια νηφάλια συζήτηση στον τρόπο αντιμετώπισής του. Το ΙΚ είναι «δημιούργημα» του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, των μοναρχιών του Κόλπου, του καθεστώτος Άσαντ και του σιιτικού καθεστώτος στο Ιράκ.

Αμερικανική εισβολή Ο πρόδρομός του, το ιρακινό τμήμα της Αλ Κάιντα («Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ»), δεν υπήρχε πριν την αμερικανική εισβολή του 2003. Γεννήθηκε ως απάντηση στην αμερικανική κατοχή. Μεγάλωσε ως ένας από τους πολλούς «παίκτες» στον θρησκευτικό εμφύλιο που υποκίνησαν οι αμερικανικές κατοχικές αρχές για να αποτρέψουν μια συμμαχία της σουνιτικής με τη σιιτική αντίσταση. Η διείσδυσή του στη Συρία και η μετεξέλιξη του σε ISIS («Ισλαμικό Κράτος στο Ιράκ και τη Μεγάλη Συρία-Λεβάντε») έγινε εφικτή χάρη στην προσπάθεια του Άσαντ και των μοναρχιών του Κόλπου να μετατρέψουν τη συριακή εξέγερση και τον εμφύλιο πόλεμο σε «θρησκευτική» σύγκρουση. Αφενός, τα σαλαφιστικά δίκτυα του Κόλπου χρηματοδότησαν και εξόπλισαν τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις της ένοπλης αντιπολίτευσης στον Άσαντ, για να αποδυναμώσουν πολιτικά την εξέγερση και να τη στρέψουν σε «βολικά» για τη δική τους εξουσία μονοπάτια (δεν ήθελαν την ανατροπή του Άσαντ από ένα δημοκρατικό, ριζοσπαστικό κίνημα, αλλά προτιμούσαν την ανατροπή του από ένα συγγενές ιδεολογικά και ελεγχόμενο υλικά κίνημα). Αφετέρου, το καθεστώς Άσαντ ενθάρρυνε αυτή την εξέλιξη για την επιβίωσή του, παίζοντας το χαρτί του «διαίρει και βασίλευε». Ενώ έσφαζε και φυλάκιζε τους εξεγερμένους και βομβάρδιζε

τις αντάρτικες ομάδες, που προέκυψαν για την υπεράσπιση της εξέγερσης, διατηρούσε μια «σιωπηλή εκεχειρία» με την ISIS. Η ίδια η ISIS πολεμούσε κατά κύριο λόγο τους αντικαθεστωτικούς αντάρτες και εξάπλωνε τον έλεγχό της στη βορειοανατολική Συρία. Για τον Άσαντ, η ISIS ήταν πάντα ο «βολικός αντίπαλος»: Καθώς –αναζητώντας στήριξη και από τους δυτικούς ιμπεριαλιστές και από τις θρησκευτικές-εθνικές μειονότητες της Συρίας– ισχυριζόταν ότι «πολεμά τρομοκράτες», η διευκόλυνση της ενίσχυσης της ISIS σε βάρος των αντικαθεστωτικών ανταρτών λειτουργούσε βολικά ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Η άμεση εμπλοκή του Ιράν και της Χεζμπολά στον συριακό εμφύλιο υπέρ του Άσαντ όξυνε αυτή τη «θρησκευτική» δυναμική στις γραμμές των αντικαθεστωτικών σουνιτών της Συρίας.

Αποδοχή Αντίστοιχα στο Ιράκ, η ISIS μπόρεσε να κερδίσει την αποδοχή των σουνιτικών πληθυσμών, εμφανιζόμενη ως «υπερασπιστής» τους απέναντι στο σιιτικό καθεστώς της Βαγδάτης, που τρομοκρατούσε και καταδίωκε τη σουνιτική μειονότητα. Χωρίς αυτή τη λαϊκή στήριξη δεν μπορούν να εξηγηθούν οι επιτυχίες του Ισλαμικού Κράτους στο πλειοψηφικά σουνιτικό τμήμα του Ιράκ, «χωρίς να πέσει τουφεκιά». Όσο αυταρχική κι αν είναι η εξουσία του ΙΚ στις περιοχές που ελέγχει, εξακολουθεί να θεωρείται προτιμότερη από τον στρατό της Βαγδάτης (ή τις σιιτικές πολιτοφυλακές, που οργανώνουν αντίστοιχες με του ΙΚ αιματηρές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης εδώ και βδομάδες). Αυτοί οι παράγοντες, σε συνδυασμό με την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού και των κρατικών αρχών και τη συσσωρευμένη οργή ενάντια στη φτώχεια, την καταπίεση και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, δημιούργησαν μια ευνοϊκή συγκυρία για το Ισλαμικό Κράτος.

Του Πάνου Πέτρου

Η Μέση Ανατολή βυθίζεται και πάλι στο χάος. Μεγάλες και περιφερειακές δυνάμεις εξέθρεψαν τα θρησκευτικά μίση για τους δικούς τους λόγους, και αυτά σήμερα ρημάζουν την περιοχή. Σαν να μην έφταναν οι δικτατορίες, οι παρεμβάσεις των περιφερειακών δυνάμεων και οι θρησκευτικές συγκρούσεις, ήρθε και μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση. Όπως είχε πει Αμερικανός αξιωματούχος στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου, «αν το Κουβέιτ καλλιεργούσε καρότα, δεν θα μας καιγόταν καρφί». Το νόημα παραμένει ίδιο κι εξηγεί όλα τα βάσανα της περιοχής που είχε την τύχη και την ατυχία να «κάθεται» σε πετρελαϊκά κοιτάσματα. Όλα τα σημερινά προβλήματα έχουν τις ρίζες τους στην αποικιοκρατία. Η μόνη διέξοδος είναι να πάρουν επιτέλους οι λαοί της περιοχής τις μοίρες τους στα χέρια τους.

Ξεκινώντας τη σταυροφορία του, ο Μπαράκ Ομπάμα δήλωσε πως ο διεθνής συνασπισμός «θα στηρίξει τους Ιρακινούς και Σύρους που υπερασπίζονται τις κοινότητές τους». Στο Κομπάνι ήταν η πρώτη φορά εδώ και μήνες που το Ισλαμικό Κράτος βρέθηκε πράγματι απέναντι σε ανθρώπους που «υπερασπίζονται τις κοινότητές τους». Και η απάντηση των αμερικανών κυβερνητικών αξιωματούχων ήταν να δηλώσουν κυνικά ότι «δεν γίνεται να σωθεί το Κομπάνι» ή ακόμα κυνικότερα πως η υπεράσπισή του «δεν ήταν κομμάτι του συνολικού στρατηγικού σχεδιασμού». Ο Τζον Κέρι υπενθύμισε πως «προτεραιότητα έχει το Ιράκ». Η ομολογία είναι αποκαλυπτική των αμερικανικών προθέσεων. Η διεθνής επιχείρηση οργανώθηκε εξαρχής με στόχο την προστασία των συμφερόντων της Ουάσινγκτον στο Ιράκ. Πιο συγκεκριμένα, η προστασία της Βαγδάτης και του Ερμπίλ (πρωτεύουσα του Ιρακινού Κουρδιστάν), που έχουν φιλικές προς τις ΗΠΑ ηγεσίες, των αμερικανικών εγκαταστάσεων σε αυτές τις πόλεις (πρεσβείες που ωστόσο το μέγεθος και το προσωπικό τους τις καθιστά σχεδόν βάσεις) και βέβαια τα πετρελαϊκά κοιτάσματα του βορείου Ιράκ. Αυτή είναι η «επείγουσα ανάγκη» στην οποία ανταποκρίθηκε το Πεντάγωνο, στέλνοντας τα μαχητικά αεροπλάνα και όχι η προστασία αμάχων που απειλούνται από την επέλαση του Ισλαμικού Κράτους. Ωστόσο, ακόμα και στον μίνιμουμ στόχο του «περιορισμού» της δραστηριότητας του Ισλαμικού Κράτους, η ιμπεριαλιστική εκστρατεία αποδείχτηκε μέχρι σήμερα αποτυχημένη. Με την εξαίρεση της αναχαίτισης της επίθεσης στο Ερμπίλ το καλοκαίρι, πουθενά αλλού δεν έχει αντιστραφεί η πορεία του πολέμου, καθώς το ΙΚ έχει θέσει υπό τον έλεγχό του σχεδόν όλη την επαρχία Ανμπάρ και βρίσκεται σε απόσταση βολής από τη Βαγδάτη. Κανένας πόλεμος δεν κερδήθηκε μόνο από την αεροπορία, και το ιρακινό πεζικό, μήνες μετά την κατάρρευσή του στο δυτικό Ιράκ, αποδεικνύεται εξίσου ανίκανο να ελέγξει και άλλες περιοχές της χώρας.

Γ το ρα ένα να εξα είν κα κα νο με «στ κα σε

Η ση Οι ήδ επ κρ

Ούτε οι ιμπεριαλιστές ούτε τα καθε

τρόμος, που έχει προκαλέσει το Ισλαμικό Κράτος έχει δημιουργήσει διάφορες πιέσεις στη διεθνή Αριστερά: Είτε υποχώρησης στις ιδέες της «ανθρωπιστικής επέμβασης», είτε ανοχής στα υπαρκτά καθεστώτα ως «προτιμότερα από τους τζιχαντιστές». Το Ισλαμικό Κράτος είναι πράγματι μια απειλή. Αλλά είναι μια από τις πολλές απειλές που αντιμετωπίζουν οι μάζες στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Όπως το έθεσε ο Simon Hester σε αντιπολεμική διαδήλωση στο Λονδίνο: «Παρακολουθούμε ένα καρναβάλι της αντίδρασης σε όλη την περιοχή, με κρατική καταστολή ενάντια στα λαϊκά κινήματα, θρησκευτικούς πολέμους και ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Η ISIS, το Ισραήλ, ο Άσαντ, το ιρακινό καθεστώς, η Σαουδική Αραβία, η Τουρκία, όλοι είναι κομμάτια αυτής της αντίδρασης».

Η ξένη επέμβαση Η ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν θα λύσει κανένα απολύτως πρόβλημα. Ακόμα και στο επίπεδο της αντιμετώπισης του Ισλαμικού Κράτους ήδη προκαλεί τα αντίθετα αποτελέσματα. Μετά την έναρξη των βομβαρδισμών, το Ισλαμικό Κράτος έκανε 6.000 νέες στρατολογίες, ενώ το Μέτωπο Αλ Νούσρα (συριακό τμήμα της Αλ Κάιντα), που μέχρι πρότινος πολεμούσε ενάντια στο ΙΚ, ανακοίνωσε στροφή σε συμμαχία μαζί του ενάντια στην ξένη επέμβαση. Αν ο ένας μεγάλος «στρατολόγος» του ΙΚ είναι το σιιτικό καθεστώς της Βαγδάτης, που με τις εθνοκαθάρσεις που οργανώνει ενισχύει την τζιχαντική αφή-

γηση ενός «θρησκευτικού πολέμου», ο άλλος είναι η Ουάσινγκτον που με τις βόμβες της ενισχύει την προπαγάνδα του ΙΚ «οι σου- νίτες μόνοι ενάντια σε έναν εχθρικό κόσμο – όλοι οι “άπιστοι” ενώνονται εναντίον μας». Μια εξέγερση των ίδιων των σουνιτών ενάντια σ τ ην καταπιεστική εξουσία του ΙΚ (η μόνη πραγματική λύση) είναι σχεδόν αδύνατο να συμβεί σε πολεμικές συνθήκες πολιορκίας. Πολλές φορές στην ιστορία η απάντηση των υπερασπιστών της «ανθρωπιστικής επέμβασης» ήταν «να κάνουμε κάτι». Μετά από όλα όσα «κάναμε» σε διάφορες γωνιές του πλανήτη, ποιο είναι σήμερα το αποτέλεσμα; Όπως έλεγε το πανό των Σύρων διαδηλωτών: «Η παράνοια κάνει ξανά και ξανά το ίδιο πράγμα, περιμένοντας διαφορετικά αποτελέσματα, Άλμπερτ Άινσταϊν – Αφγανιστάν 2001, Ιράκ 2003, Συρία 2014». Πέρα από την αποτελεσματικότητα της επέμβασης, παραμένει το συνολικό πλαίσιο στο οποίο πρέπει αυτή να κριθεί, όπως το περιέγραψε με ανα-

το ίσω

διεθνή •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

αι θρησκευτικά μίση ρημάζουν τη Μέση Ανατολή Ο ρόλος της Τουρκίας και τα προβλήματά της

Τουρκία φέρει τις δικές της μεγάλες ευθύνες για όσα συμβαίνουν στο Κομπάνι. Η τουρκική κυβέρνηση έχει μπλοκάρει τη ροή όπλων, μαχητών του PKK, μαχητών του PYD αποκομμένων από το Κομπάνι, αλλά και Τούρκων αλληλέγγυων που επιχειρούν να προσεγγίσουν την πολιορκημένη πόλη.

Οι ΗΠΑ σε «διαρκή πόλεμο», πασχίζουν να ανακτήσουν τον έλεγχο

Για τον μάξιμουμ στόχο της «διάλυσης αυτού ου δικτύου θανάτου» όλοι στην Ουάσινγκτον πααδέχονται πως «θα πάρει χρόνια». Πρόκειται για α ακόμα δείγμα της κρίσης της αμερικανικής δύαμης. Ο Ομπάμα μπήκε σε έναν πόλεμο που είναι αιρετικά αμφίβολο αν ήθελε να τον ξεκινήσει και ναι βέβαιο πως δεν έχει σαφές σχέδιο για το πώς αι πότε θα τον κερδίσει. Η παραδοχή πως αυτή η ατάσταση θα συνεχιστεί για χρόνια δείχνει πως ο ούμερο ένα στόχος (σε βαθμό εμμονής) των ΗΠΑ ετά το ξέσπασμα των αραβικών εξεγέρσεων, η ταθερότητα», έχει πάει περίπατο. Πλέον η αμεριανική εξωτερική πολιτική καλείται να προσπαθήει να διαχειριστεί το «χάος».

Η κρίση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού δεν ημαίνει το τέλος του, ούτε τον καθιστά ακίνδυνο. ι σχεδιαστές στρατηγικής των ΗΠΑ επιχειρούν δη να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες και να πιτύχουν τα μεγαλύτερα δυνατά οφέλη. Συγκεριμένα, η πολυετής αμερικανική παρουσία στην

περιοχή, ενάντια στον «μπαμπούλα» του ΙΚ, θα επιχειρήσει να αποκαταστήσει το ρόλο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού ως βασικού ρυθμιστή των εξελίξεων. Η συγκρότηση «συμμαχίας προθύμων», οι εκβιαστικές πιέσεις στην Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με τα δυτικά σχέδια, η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού στη Βαγδάτη, το παζάρι με την Τεχεράνη και τη Δαμασκό, οι συμβουλές στο Ερμπίλ, η προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα «αξιόπιστο» σώμα 5.000 φιλοδυτικών ανταρτών στις γραμμές των αντικαθεστωτικών, εντάσσονται σ’ αυτό το στόχο. Οι ΗΠΑ ελπίζουν ότι άμεσα δεν θα χάσουν τελείως τον έλεγχο των εξελίξεων και μακροπρόθεσμα θα διασφαλίσουν τον πρώτο ρόλο στη χάραξη νέων ισορροπιών στην περιοχή. Αυτό το σχεδιασμό υπονοούν ο Λίο Πανέτα (για δεκαετίες κομμάτι του «βαθέως κράτους» στις ΗΠΑ) και η Χίλαρι Κλίντον (πολύ πιθανή επόμενη πρόεδρος των ΗΠΑ), όταν μιλάνε για «τριακονταετή πόλεμο».

εστώτα είναι κομμάτι της λύσης κοίνωσή της η Συριακή Επαναστατική Αριστερά: Ο στόχος της επέμβασης είναι «να αποκαταστηθεί η ιμπεριαλιστική κυριαρχία στις χώρες της περιοχής, αφού την υπέσκαψαν οι λαϊκές εξεγέρσεις».

Το ίδιο ισχύει και για τα καθεστώτα. Αν το πρόβλημα είναι η προστασία των αμάχων, ή των αγωνιστών της δημοκρατίας, οι βομβαρδισμοί θα έπρεπε να επεκταθούν στις χώρες που… συμμετέχουν στη «διεθνή συμμαχία», δηλαδή στις πετρελαιο μ ο να ρχ ί ε ς του Κόλπου ή στην Αίγυπτο του Σίσι. Αν ο ζήτημα είναι να σταματήσουν οι εθνοκαθάρσεις, ως οι ΗΠΑ θα έπρεπε να σταματήσουν να στέλ-

νουν όπλα στη Βαγδάτη, της οποίας οι πολιτοφυλακές σφάζουν σουνίτες ή στο Ερμπίλ του οποίου οι δυνάμεις εκτοπίζουν τους Άραβες που ζουν στις κουρδικές περιοχές. Αμφιβάλουμε αν ο Άσαντ είναι «μικρότερο κακό» από το ΙΚ. Η αγριότητα των κατασταλτικών του δυνάμεων είναι τέτοια, που, όπως έλεγε Άραβας αγωνιστής, «κάνει την Αίγυπτο του Μουμπάρακ να μοιάζει δημοκρατικός παράδεισος», ενώ έχει πολύ περισσότερο αίμα Σύρων στα χέρια του από τους τζιχαντιστές. Είναι πολλοί αυτοί που αναζήτησαν καταφύγιο(!) στην «πρωτεύουσα» του Ισλαμικού Κράτους Ράκα, για να γλιτώσουν από τα βαρέλια-βόμβες που έπεφταν καθημερινά στις πόλεις τους από τη συριακή αεροπορία.

«Τριπλή αντεπανάσταση» Ο Ζιλμπέρ Ασκάρ είχε περιγράψει παλιότερα την «τριπλή αντεπανάσταση»: Οι δυνάμεις που εκφράζουν μια σκοταδιστική εκδοχή του Ισλάμ, οι «κοσμικές» δικτατορίες και οι ιμπεριαλιστικές (ΗΠΑ, Ρωσία) ή περιφερειακές (Σαουδική Αραβία, Ιράν) δυνάμεις. Θα ήταν λάθος να διαλέξουμε κάποια εκδοχή τους (ιμπεριαλισμός ή δικτατορίες) από απέχθεια προς την τρίτη (σκοταδιστικές εκδοχές του Ισλάμ). Η απάντηση παραμένει στο δρόμο που άνοιξε το 2011. Όσο μακρινή κι αν δείχνει σήμερα αυτή η προοπτική, της ενότητας των «από κάτω» ενάντια σε όλους τους δυνάστες τους, παραμένει πολύ ρεαλιστικότερη από το να λύσουν τα προβλήματα της περιοχής τα καθεστώτα και οι δυνάμεις που αποτελούν μέρος του προβλήματος.

Τα κίνητρα της Τουρκίας είναι εμφανή και απέχουν μίλια από τις θεωρίες που βλέπουν τον Ερντογάν ως… ηγέτη του Ισλαμικού Κράτους. Η τουρκική κυβέρνηση θέλει να αντιμετωπιστεί το ανεξέλεγκτο Ισλαμικό Κράτος, το οποίο φιλοδοξεί να καταργήσει τα σύνορα και πλέον βρίσκεται μπροστά στις πύλες της Τουρκίας. Αλλά αντιμετωπίζει ως εξίσου σημαντικό εχθρό το κουρδικό κίνημα για αυτοδιάθεση.

Ευκαιρία Γι’ αυτό βλέπει τη μάχη του Κομπάνι ως ευκαιρία να αποδυναμώσει ή να αποσπάσει παραχωρήσεις από τις κουρδικές δυνάμεις. Τα αιτήματα των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών στη συνάντησή τους με ηγέτες του PYD ήταν αποκαλυπτικά: Η αυτοδιάλυση των στρατιωτικών και αυτοδιοικητικών δομών στις κουρδικές περιοχές της Συρίας και η απομάκρυνση από το PKK. Το αίτημα για δημιουργία «αποστρατιωτικοποιημένης ζώνης-μαξιλάρι» υπό διεθνή έλεγχο στις κουρδικές περιοχές σημαίνει ουσιαστικά την κατάλυση της κουρδικής αυτονομίας, που έχει οικοδομηθεί τα τελευταία δύο χρόνια. Ο τουρκικός στρατός ίσως κινηθεί ενάντια στο ΙΚ αργότερα, υπό αμερικανική πίεση, αλλά προς το παρόν δεν τον ενοχλεί να πέσει το Κομπάνι. Τα σταθμευμένα τουρκικά τανκς στα σύνορα, με φόντο τις μάχες, αναπόφευκτα θυμίζουν μια αντίστοιχη εικόνα: Τα σοβιετικά τανκς σταθμευμένα στο Βιστούλα, να περιμένουν να συντριβεί η πολωνική αντιναζιστική εξέγερση στη Βαρσοβία το καλοκαίρι του 1944, προτού εισβάλουν για να συντρίψουν τον γερμανικό στρατό. Το άλλο ζήτημα που απασχολεί την Τουρκία είναι να αποκατασταθεί η σταθερότητα στα σύνορά της. Αυτό προϋποθέτει τον τερματισμό του εμφυλίου

και την απομάκρυνση του Άσαντ, αλλά έρχεται σε σύγκρουση με τον αμερικάνικο σχεδιασμό (βλ. δίπλα) που δεν τον απασχολεί ιδιαίτερα να λήξει σύντομα ο συριακός εμφύλιος. Όπως το συνόψισε σε συνέντευξή του ο Ozan Tekin, της επαναστατικής οργάνωσης DSIP: «Οι ισχυρισμοί πως η κυβέρνηση AKP υποστήριξε την ISIS, προμηθεύοντας όπλα κλπ, είναι κυρίως θεωρίες και σπέκουλα. Οι δυτικές κυβερνήσεις επικρίνουν την τουρκική κυβέρνηση κυρίως στο ζήτημα των “χαλαρών συνοριακών ελέγχων” και λένε πως η Τουρκία “έκανε εύκολο για τους τζιχαντιστές να περνούν τα σύνορα προς τη Συρία”. Η στάση της Τουρκίας, την οποία η Δύση ξέρει καλά, είναι η εξής: “Η ISIS είναι κακή, αλλά ο Άσαντ είναι χειρότερος. Από την αρχή ζητούσαμε στρατιωτική επέμβαση στη Συρία για να ανατραπεί το καθεστώς Άσαντ. Αν το είχαμε κάνει αυτό, δεν θα υπήρχε ISIS σήμερα, αλλά δεν εισακουστήκαμε”. Οι όροι του AKP για να συμμετέχει ενεργά στην καθοδηγούμενη από τις ΗΠΑ συμμαχία είναι “να μην εξοντωθεί μόνο η ISIS, αλλά και το καθεστώς Άσαντ”. Οι ΗΠΑ δεν έχουν τέτοια πρόθεση και θέλουν να επιτεθούν στην ISIS».

Παιχνίδι με τη φωτιά Η Άγκυρα έχει υποχρεωθεί να παίζει με τη φωτιά. Η οργή των Κούρδων της Τουρκίας μπορεί να αποδειχθεί πολύ μεγαλύτερη απειλή και από το Ισλαμικό Κράτος και από την κουρδική αυτονομία στη Συρία. Το τουρκικό κράτος καταστέλλει τις οργισμένες κινητοποιήσεις των Κούρδων, με αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς. Για πρώτη φορά από το 1992 επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας στις επαρχίες με κουρδική πλειοψηφία. Πιο πρόσφατα, εμφανίστηκαν πληροφορίες για επανέναρξη των πολεμικών επιχειρήσεων ανάμεσα στον τουρκικό στρατό και το PKK. Σε ένα συνοριακό σημείο, οι Κούρδοι πήραν την κατάσταση στα χέρια τους και γκρέμισαν οι ίδιοι τα συνοριακά περάσματα, αντικαθιστώντας την τουρκική σημαία με τη σημαία της αυτόνομης κουρδικής επαρχίας της Ρογιάβα…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

22 Οκτώβρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Μετά τις πολύ επιτυχημένες εκδηλώσεις σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, συνεχίζονται οι παρουσιάσεις του βιβλίου «Το Ενιαίο Μέτωπο - Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης Διεθνούς» του Τζ. Ριντέλ και σε άλλες πόλεις: Στην Πάτρα, την Τετάρτη 22/10, στις 19:00. Στον Εμπορικό Σύλλογο (Πλατεία Βασ. Γεωργίου Α’). Ομιλητές: Αντώνης Νταβανέλλος (ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ), Ηλίας Καλτσάς (ΑΡΑΝ), Δημήτρης Σπαρτινός (ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ). Στο Ηράκλειο Κρήτης, τη Δευτέρα 27/10 στις 19:00. Στο βιβλιοπωλείο «Αναλόγιο» (Ρούσου Χούρδου 8). Ομιλητές: Βασίλης Μορέλλας (ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Θεσσαλονίκης), Μιχάλης Κριτσωτάκης (βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ).

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: •ΚΡΗΤΗ: 0035-796554166 • •

Σύσκεψη ενημέρωσης και οργάνωσης κινητοποίησης τη μέρα της δίκης των «αυτόνομων εθνικιστών», την Τετάρτη 22/10, στις 18:30, στο στέκι του Δικτύου Αλληλεγγύης και Αντίστασης 7ης Διαμερισματικής Κοινότητας Αθήνας (Κεδρηνού και Δημητσάνας 46-48). Τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου στα δικαστήρια του Άρειου Πάγου θα διεξαχθεί η δίκη των «αυτόνομων εθνικιστών». Πρόκειται για την επίθεση που είχε πραγματοποιηθεί στις 23/1/2010 σε αντιφασιστική συγκέντρωση στο Μετρό Πανόρμου, την οποία καλούσαν σωματεία και φορείς της περιοχής.

Αντιφασιστική έκθεση βιβλίου (11.00 - 21.00) και σχετική συζήτηση (19:00) στον Ταύρο, το Σάββατο 25/10, διοργανώνουν η Πρωτοβουλία Κατοίκων Ταύρου και ο Σύλλογος Ποντίων. Ανοιχτή συζήτηση της Ο.Μ. ΣΥΡΙΖΑ Κορυδαλλού με θέμα: Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ – «Τα πρώτα μέτρα σωτηρίας από την κυβέρνηση της Αριστεράς», την Τετάρτη 29/10, στις 19.00 (Πνευματικό Κέντρο Δήμου Κορυδαλλού, αίθουσα «Πλειάδες»). Ομιλητής: Παναγιώτης Λαφαζάνης Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ.

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Συζητάμε, στο φόντο της συνεδρίασης της ΚΕ, τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο ΣΥΡΙΖΑ στη συγκυρία που διανύουμε, στην πορεία προς την κυβέρνηση της Αριστεράς, για τις ριζοσπαστικές απαντήσεις στα διλήμματα που παρουσιάζονται.

Πέμπτη 23/10, στις 9:30, στο Β’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στα Δικαστήρια της πρώην Σχολής Ευελπίδων. Η συγκεκριμένη υπόθεση στηρίζεται σε μια αντισυνταγματική, παράνομη και συνεπώς άκυρη προανακριτική διαδικασία, με την οποία επιχειρούν να φιμώσουν την Επιτροπή Αλληλεγγύης Στρατευμένων.

Συγκέντρωση ενάντια στη δίωξη μέλους της Επιτροπής Αλληλεγγύης Στρατευμένων, την

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Το ΚΟΚΚΙΝΟ ΔΙΚΤΥΟ στον ΣΥΡΙΖΑ καλεί σε ανοιχτή συζήτηση την Πέμπτη 23/10 στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ (Λεωνίδου 16-18, Μεταξουργείο), στις 18:30, με θέμα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε κρίσιμες επιλογές. Στο δρόμο για την κυβέρνηση της Αριστεράς».

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Κερατσίνι 6975847329 Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Σαλαμίνα 6973376378 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Μελίσσια-Πεντέλη Λαυρεωτική 6939014803 6974972217 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη Βριλήσσια 6948429227 6948o00171 Αγ. Παρασκευή 6974843109 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ Περιστερίου 6984516774 ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Κέντρο 6976579448 Περιστερίου 6932045320 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Περιστερίου 6982164101 Νεάπολης-Συκεών Άγιοι Ανάργυροι 6942552216 6998466952 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Αιγάλεω 6986294964 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) Χαϊδάρι 6945542335 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186 Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488 Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Ασφ/κά Ταμεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr, Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

ανάλυση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Τείχος ενάντια στην ισλαμοφοβία Όχι τείχη απέναντι σε πρόσφυγες και μετανάστες Των Μάριου Αυγουστάτου και Έφης Γαρίδη

ύμφωνα με πρόσφατη έρευνα της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η αύξηση των προσφύγων που έφτασαν στα νησιά του Αιγαίου το 2014 μέχρι τον Αύγουστο σε σχέση με το αντίστοιχο διάστημα του 2013 ήταν 223,22%. Ανάλογη είναι η κατάσταση και στην Ιταλία. Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύτηκε έκθεση της Επιτροπής κατά των Βασανιστηρίων του Συμβουλίου της Ευρώπης, που περιέγραφε με πολύ μελανά χρώματα την κατάσταση σχετικά με τη μεταχείριση προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα, και μάλιστα το συμπέρασμα ήταν ότι η κατάσταση όχι μόνο δεν βελτιώνεται αλλά χειροτερεύει συνεχώς. Οι αυξανόμενες ροές μεταναστών και προσφύγων προκαλούνται κυρίως από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της Δύσης, και η απάντηση σε αυτές είναι η βαρβαρότητα. Πώς μπορεί κανείς να δικαιολογήσει αυτήν τη βαρβαρότητα; Το καλύτερο εργαλείο είναι η ισλαμοφοβία.

Νέο κύμα ισλαμοφοβίας Το χτύπημα της 11/9, πριν από 13 χρόνια, στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης και η εκμετάλλευσή του από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό για να ξεκινήσει τον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» ήταν η αρχή για ένα ρεύμα ισλαμοφοβίας που έσπειρε το μίσος ενάντια σε καθετί ισλαμικό, βλέποντας κάθε μουσουλμάνο ως επίδοξο τρομοκράτη, κάνοντας τη ζωή χιλιάδων ανθρώπων κόλαση και αποστρέφοντας την προσοχή του κόσμου από τα πραγματικά προβλήματα. Η δράση του ISIS στη Συρία και το Ιράκ –και η προπαγανδιστική αξιοποίησή της από τα κυρίαρχα ΜΜΕ στη Δύση– έχει πυροδοτήσει ένα νέο κύμα ισλαμοφοβίας στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Το ISIS βέβαια δεν προέκυψε από το πουθενά, αλλά είναι αποτέλεσμα της δράσης των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών ενάντια στην Αριστερά και τα κινήματα της Μέσης Ανατολής που κάποια στιγμή ξέφυγε από τον έλεγχό τους. Η δυτική προπαγάνδα έχει δημιουργήσει μια νέα παράνοια ενάντια στον μουσουλμανικό κόσμο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν σε όλο τον δυτικό κόσμο όλο και περισσότερα περιστατικά ισλαμοφοβίας. Το Islamophobia Watch έχει καταγράψει πολλά περιστατικά το τελευταίο διάστημα, μερικά από τα οποία θα αναφέρουμε ενδεικτικά.

Στις αρχές του Οκτώβρη ζητήθηκε σε μια γυναίκα να αποχωρήσει από παράσταση στην Όπερα του Παρισιού επειδή φορούσε μαντίλα. Η γυναίκα και ο σύζυγός της, τουρίστες από το Ιράκ, υποχρεώθηκαν να αποχωρήσουν, με τη δικαιολογία ότι παραβίαζαν το νόμο του 2011, σύμφωνα με τον οποίο απαγορεύεται σε οποιονδήποτε να φοράει οτιδήποτε αποκρύπτει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του. Στο Μιλάνο έγινε το Σάββατο πορεία του ακροδεξιού κόμματος Lega Nord με αιτήματα την απέλαση των μεταναστών και τη μη κατασκευή τζαμιού στο Μιλάνο. Συγκέντρωσε χιλιάδες ρατσιστές, ενώ ενισχύθηκε και από τη φασιστική οργάνωση Casa Pound. Στη Βρετανία, εκατομμύρια άνθρωποι έχουν δει το βίντεο με τις δηλώσεις του Paul Weston, επικεφαλής του ξενοφοβικού κόμματος Liberty, ο οποίος ξεκινάει δηλώνοντας ότι είναι ρατσιστής και σε ένα επτάλεπτο παραλήρημα εξηγεί γιατί πρέπει κάποιος να είναι ρατσιστής για να διαφυλάξει τη χώρα του και την κουλτούρα της, που αντιμετωπίζουν έναν τρομερό κίνδυνο από την «εισβολή» των αλλόθρησκων. Σχετικό δημοσίευμα, που προέβαλλε το βιντεάκι, υπήρχε στη «Sunday Express», προκαλώντας έντονες αντιδράσεις από αντιρατσιστικές οργανώσεις και οργανώσεις δικαιωμάτων. Στις ΗΠΑ, ιδιοκτήτρια επιχείρησης σκοποβολής απαγόρευσε την είσοδο μουσουλμάνων στην επιχείρησή της στο Αρκάνσας, γιατί «πολλές ζωές έχουν χαθεί από μουσουλμάνους στην πατρίδα της». Η Ένωση Κατόχων Όπλων των ΗΠΑ τη συνεχάρη και ο πρόεδρός της δήλωσε ότι η απαγόρευση ήταν δικαιολογημένη, αφού «το Κοράνι καθοδηγεί τους πιστούς να σκοτώνουν». Στην Αθήνα, την περασμένη εβδομάδα, «άγνωστοι» πέταξαν ένα κεφάλι γουρουνιού στην είσοδο του Ελληνοαραβικού Κέντρου Σπουδών στο Μοσχάτο, έγραψαν υβριστικά συνθήματα και πέταξαν μπογιά στους τοίχους. Η Μουσουλμανική Ένωση Ελλάδας, που ανέβασε τις φωτογραφίες στο Facebook, αναφέρει: «Αυτή την επίθεση φιλίας δεχτήκαμε στο Ελληνοαραβικο Κέντρο μόλις σήμερα. Καληνύχτα Αθήνα...».

Στερεότυπα Η αντιισλαμική προπαγάνδα έχει βαθιές ρίζες και ως αποτέλεσμα πολύς κόσμος, όταν ακούει για ισλαμιστές, έχει στο νου του κάποια στερεότυπα: τρομοκράτες οπλισμένοι, φανατικοί και έτοιμοι για όλα. Φταίει η θρησκεία του Ισλάμ για την όποια βία και την τρομοκρατία;

Καταρχήν πρέπει να συμφωνήσουμε για ένα δεδομένο. Το Ισλάμ δεν είναι ένα ενιαίο και αδιαίρετο πράγμα, όπως δεν είναι ενιαίος κι αδιαίρετος ο «χριστιανισμός». Οι μουσουλμάνοι αποτελούν το 1/5 του πλανήτη, είναι 1,2 δισεκατομμύρια. Αποτελεί μια παράδοση με παγκόσμια απεύθυνση, θρησκευτική, κοινωνική και πολιτισμική. Βεβαίως, παράλληλα, μέσω του Ισλάμ πραγματώνεται η καθημερινότητα σε κάθε ντόπιο πληθυσμό. Κάποιοι μιλούν για τους φανατικούς ισλαμιστές απαξιωτικά, αλλά μήπως δεν υπάρχουν φανατικοί σε βίαιο βαθμό στη «Δύση»; Θυμόμαστε όλοι το δημόσιο σκίσιμο του Κορανίου από τηλεοπτικούς «ιεραποστόλους» που μόνο αγάπη και αδελφοσύνη δεν διακήρυτταν, τις βίαιες επιθέσεις σε τζαμιά από «χριστιανούς» σε πολλές δυτικές πόλεις μετά την 11/9 ή πιο πρόσφατα την επίθεση των παλαιοημερολογιτών χέρι χέρι με τη Χρυσή Αυγή στο θέατρο Χυτήριο, για να μην πάμε πιο παλιά στις σταυροφορίες, την Ιερά Εξέταση κ.λπ. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε για θρησκείες «βίαιες από τη φύση τους», διότι οι κοινωνικές συνθήκες είναι που διαμορφώνουν και τα προτάγματα των θρησκειών –και φυσικά οι θρησκείες αποτελούν πάντα πολύ καλό μέσο χειραγώγησης των ανθρώπων, ώστε να υπηρετούν ιμπεριαλιστικούς σκοπούς. Ένα κυρίαρχο στερεότυπο είναι ότι το Κοράνι έχει βίαια εδάφια. Αυτό ισχύει σε κάποιο βαθμό, αλλά μήπως η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη δεν έχουν; Το πώς μεταφράζουν αυτά τα εδάφια οι επίγονοι του Μωάμεθ είναι ένα ζήτημα ανάλογο με τις συγκυρίες. Οι Σαουδάραβες, έχοντας τεράστια συμφέροντα, συμμαχούν με τους «άπιστους» Αμερικανούς (ενώ παράλληλα ενισχύουν και εξοπλίζουν το ISIS), ενώ άλλοι, αντιδρώντας για τους δικούς τους σκοπούς στον ιμπεριαλισμό, κηρύσσουν ιερό πόλεμο (τζιχάντ). Από την άλλη η Χαμάς παλεύει για τα δίκαια αιτήματα του παλαιστινιακού λαού.

Γυναίκα και Ισλάμ Η θέση της γυναίκας στον μουσουλμανικό κόσμο είναι ένα βασικό επιχείρημα κατά του Ισλάμ. Η άρχουσα τάξη και η ακροδεξιά υποστηρίζουν ότι αν υπάρξει μεγάλη εισροή μουσουλμάνων μεταναστών σε μια χώρα, αυτό θα έχει επιπτώσεις γενικά στα δικαιώματα, γιατί θα αλλοιωθεί η φιλελεύθερη δυτική κουλτούρα. Από την άλλη, υπάρχουν κομμάτια της Αριστεράς και του κινήματος που θεωρούν ότι οι μουσουλμάνοι μετανάστες δεν είναι σύμμαχοί μας εξαιτίας της θρησκείας τους.

Παρότι η θέση της γυναίκας ποικίλλει από χώρα σε χώρα και από κοινωνική τάξη σε κοινωνική τάξη (το ίδιο ισχύει άλλωστε και στις δυτικές κοινωνίες), σε γενικές γραμμές η θέση της γυναίκας στο Ισλάμ είναι πολύ υποβαθμισμένη σε σχέση με τη Δύση. Λιθοβολισμοί, υποχρεωτικοί γάμοι από μικρή ηλικία, στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων, αντιμετώπιση της γυναίκας ως ιδιοκτησίας του συζύγου. Όλα αυτά όμως επιβάλλονται από τα καθεστώτα, τα ίδια καθεστώτα που καταπιέζουν τον κόσμο και βυθίζουν τις κοινωνίες στη φτώχεια και το σκοταδισμό. Είναι ενδεικτικό ότι ένα από τα πιο σκληρά καθεστώτα σε σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι της Σαουδικής Αραβίας, όμως η μοναρχία των Ουαχαβιτών βρίσκεται στο απυρόβλητο επειδή αποτελεί στρατηγικό σύμμαχο της Δύσης. Εξάλλου και για την ελληνική κυβέρνηση και τους Έλληνες επιχειρηματίες αποτελεί εξαιρετικό συνεργάτη. Οι ίδιοι οι λαοί αποδέχονται σε έναν βαθμό τις αξίες που επιβάλλονται από τα καθεστώτα, όμως η λύση δεν είναι σε καμία περίπτωση να τους καταδικάσουμε. Τα καθεστώτα προωθούν το σκοταδισμό ώστε να διαιρούν τους λαούς τους σε άντρες και γυναίκες και να συντηρούν αξιακά συστήματα που ευνοούν την καταπίεση. Η πάλη για την απελευθέρωση των γυναικών δεν είναι ανεξάρτητη από την πάλη ενάντια στα καθεστώτα που στηρίζονται και στηρίζουν τον δυτικό φιλελεύθερο και πολιτισμένο ιμπεριαλισμό. Ο κοινός αγώνας είναι η απάντηση, όχι το να στραφούμε ενάντια στους λαούς.

Καθήκοντα Η Ευρώπη επιχειρεί να μειώσει τις μεταναστευτικές ροές στο εσωτερικό της με φράχτες, παράνομες επαναπροωθήσεις από το λιμενικό, με στρατόπεδα συγκέντρωσης και σκούπες. Η ισλαμοφοβική υστερία μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ταυτιστούν οι πρόσφυγες και οι μετανάστες με τους τζιχαντιστές και να κατηγορηθούν συλλήβδην ως τρομοκράτες. Με αυτό τον τρόπο ελπίζουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να αμβλυνθούν τα αντανακλαστικά των ανθρώπων απέναντι στην απάνθρωπη μεταχείριση μεταναστών και προσφύγων. Το καθήκον της Αριστεράς, αλλά και του αντιρατσιστικού κινήματος, είναι να παλέψει για την ενότητα των εργαζομένων πέρα από θρησκεία, φυλή ή φύλο, ενάντια στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και για τα στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα όλων των ανθρώπων. Η αντίσταση ενάντια στην ισλαμοφοβία είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Το κουρδικό ζήτημα και η συριακή επανάσταση

και τα δύο είναι συνδεδεμένα.

Του Πάνου Πέτρου

Μια ήττα της συριακής επαναστατικής διαδικασίας και των στόχων της θα σημάνει πιθανότατα το τέλος των εμπειριών αυτονομίας στη Ρογιάβα και της ελπίδας του κουρδικού λαού να αποφασίσει το μέλλον του… Από την άλλη, η συριακή επαναστατική διαδικασία δεν θα έχει ολοκληρωθεί χωρίς τη δυνατότητα του κουρδικού λαού να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του: αποχωρισμός ή συμμετοχή και κοινή πάλη με τους δημοκράτες και τους προοδευτικούς για μια δημοκρατική, κοινωνική, κοσμική Συρία, με τα εθνικά τους δικαιώματα εγγυημένα.

μάχη στο Κομπάνι υπενθύμισε πως ανάμεσα σε όλες τις ανατροπές, που ξετυλίγονται στη Μέση Ανατολή, βρίσκεται και το κουρδικό ζήτημα. Οι Κούρδοι ήταν κι αυτοί θύματα της αυθαίρετης μοιρασιάς της πρώην Οθωμανικής Αυτοκρατορίας από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις μετά το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Βρέθηκαν χωρίς δικό τους κράτος, να ζουν ως μειονότητες χωρίς δικαιώματα σε Τουρκία, Συρία, Ιράκ και Ιράν. Οι προηγούμενες δεκαετίες είναι γεμάτες από ένοπλες εξεγέρσεις και παρατεταμένους αντάρτικους πολέμους και στα τέσσερα κράτη. Είναι ταυτόχρονα γεμάτες από συμμαχίες των κουρδικών ηγεσιών με διάφορες δυνάμεις, στηριγμένες στην αυταπάτη πως η απελευθέρωση μπορεί να έρθει μέσα από μια συμμαχία με ιμπεριαλιστικά κράτη ή περιφερειακούς «παίχτες». Το ρητό «οι μόνοι φίλοι των Κούρδων είναι τα βουνά» είναι πλατιά διαδεδομένο και έχει επιβεβαιωθεί πολλές φορές στην ιστορία, αλλά τα μαθήματά του δεν έγιναν ποτέ σαφή στις ηγεσίες του κινήματος για αυτοδιάθεση. Στο πρόσφατο παρελθόν στο Ιράκ, οι Κούρδοι Πεσμεργκά ξεσηκώθηκαν με αμερικανική υποκίνηση και υποσχέσεις για στήριξη, για να αφεθούν τελικά αβοήθητοι στα χέρια του Σαντάμ Χουσεΐν. Μετά την ανατροπή του δικτάτορα από την αμερικανική εισβολή το 2003, η κουρδική ηγεσία αναδείχτηκε στον πιο πρόθυμο σύμμαχο της κατοχής. Με στόχο την οικοδόμηση του «ιρακινού Κουρδιστάν», η ηγεσία Μπαρζανί έγινε σύμμαχος των ΗΠΑ, τα βρήκε με την τουρκική κυβέρνηση (βοηθώντας ακόμα και σε στρατιωτικές επιχειρήσεις εναντίον Κούρδων μαχητών) και αφιερώθηκε στην προσπάθεια να πλουτίσει, κάνοντας μπίζνες με τα πετρελαϊκά κοιτάσματα.

PKK Στην Τουρκία, από τη δεκαετία του ’70, ηγετική δύναμη του κουρδικού αγώνα έγινε το μαοϊκών αναφορών PKK, που συμμετείχε σε έναν πολυετή και πολύνεκρο πόλεμο ενάντια στο τουρκικό κράτος, μέχρι την πρόσφατη εκεχειρία και την έναρξη συνομιλιών. Σύμφωνα με κάποιους αναλυτές, τα τελευταία χρόνια το PKK έκανε ιδεολογική στροφή σε κάποιον «ελευθεριακό κοινοτισμό», που προτείνει αναδίπλωση στην τοπική κοινότητα και οικοδόμηση μιας ντε φάκτο «αυτονομίας», αποφεύγοντας τη σύγκρουση με το κράτος. Τα τελευταία γεγονότα ενίσχυσαν το PKK πολιτικά μέσα στον κουρδικό πληθυσμό: Ήταν οι μαχητές του αυτοί που διέσωσαν μεγάλο τμήμα των Γεζίντι, όταν οι Πεσμεργκά σκόρπισαν με τις πρώτες μάχες. Καθώς παραμένει στη διεθνή λίστα των «τρομοκρατικών οργανώσεων», η άβολη αλήθεια για την ΕΕ και τις ΗΠΑ είναι πως στην «πάλη ενάντια στην τρομοκρατία»

πιο αποτελεσματική αποδείχθηκε μια «τρομοκρατική οργάνωση». Στο επίκεντρο βέβαια βρίσκονται οι εξελίξεις στη Συρία. Οι Κούρδοι της Συρίας στερήθηκαν τη συριακή υπηκοότητα και τα εθνικά τους δικαιώματα (γλώσσα κλπ) από το καθεστώς του Μπάαθ από τη δεκαετία του ’60 και για δεκαετίες. Το 2004 μια κουρδική εξέγερση στην πόλη Κουαμισλί πνίγηκε στο αίμα από τον Άσαντ. Όταν ξέσπασε η συριακή επανάσταση το 2011, οι Κούρδοι συμμετείχαν μαζικά, ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα, ενώ οι PYG (Μονάδες Προστασίας του Λαού, το ένοπλο τμήμα του συριακού κουρδικού κόμματος PYD, που έχει στενούς δεσμούς με το PKK) συγκρούστηκαν με τον καθεστωτικό στρατό. Τον Ιούλη του 2012, ο Άσαντ απέσυρε τις δυνάμεις του από τις κουρδικές περιοχές. Αφενός ήταν μια περίοδος που μεγάλο τμήμα της Συρίας «απελευθερωνόταν» από τους αντάρτες, το καθεστώς έχανε τον εμφύλιο πόλεμο και επεδίωκε να συγκεντρώσει τον στρατό του για την υπεράσπιση κρίσιμων μετώπων. Αφετέρου, πόνταρε στην «ουδετεροποίηση» των Κούρδων μαχητών, στα πλαίσια της προσπάθειας του «διαίρει και βασίλευε», με επιτυχία. Αν και οι σποραδικές μάχες συνεχίστηκαν, οι κουρδικές πολιτοφυλακές απείχαν από οποιαδήποτε «κεντρική» αναμέτρηση με το καθεστώς. Το PYD, κυρίαρχη δύναμη στη Ρογιάβα, εκμεταλλεύτηκε το κενό εξουσίας και αφιερώθηκε στο να οικοδομήσει μια αυτόνομη διοίκηση. Ήταν ένας πραγματιστικός υπολογισμός (αφήνουμε ήσυχο το καθεστώς, για να μας αφήσει ήσυχους), αλλά πέρα από τους υπολογισμούς του PYD, ευθύνη έφερε και η επίσημη «ηγεσία» της συριακής αντιπολίτευσης: Εχθρική προς τις κουρδικές διεκδικήσεις και με στενούς δεσμούς με την Τουρκία, αποξένωσε μεγάλη μερίδα των Κούρδων της Συρίας, που έβλεπαν, σε ό,τι αφορά τα εθνικά τους δικαιώματα, πως η αντιπολίτευση είναι ίδια με τον Άσαντ.

Η ένωση Κούρδων και Αράβων μπορεί να φέρει τη δημοκρατική ατζέντα της επανάστασης ξανά στο προσκήνιο Το ερώτημα «με ποιον είναι οι Κούρδοι» δεν είχε λοιπόν τόσο απλή απάντηση. Παρόμοιες αντιφατικές εικόνες έρχονται και από το «τι οικοδομούν οι Κούρδοι»: Μαζί με την παραδοχή ότι επιχειρούνται σημαντικές δημοκρατικές κατακτήσεις (ως προς την ισότητα των εθνών και των θρησκειών, τις γυναικείες διεκδικήσεις κλπ), υπάρχουν πληροφορίες και για καταστολή Κούρδων ακτιβιστών από τις δυνάμεις του PYD και για προσπάθειες περιορισμού κάθε αντιπολιτευτικής φωνής. Τη στάση απέναντι σε αυτές τις εξελίξεις περιέγραψε ο Σύρος επαναστάτης Joseph Daher: «Μπορούμε πράγματι να κριτικάρουμε την ηγεσία του PKK ή του PYD για κάποιες από τις πολιτικές τους, αλλά, όπως είπαμε και παραπάνω, θεμελιώδης αρχή των επαναστατών είναι ότι πρώτα πρέπει να υποστηρίζουμε άνευ όρων όλες τις μεθόδους αγώνων για απελευθέρωση και χειραφέτηση, προτού αποκτήσουμε το δικαίωμα να κριτικάρουμε τον τρόπο με τον οποίο καθοδηγούνται». Αυτή ήταν η κατάσταση, όταν η επέλαση του Ισλαμικού Κράτους απείλησε να βάλει τέλος στο αυτοδιοικητικό πείραμα στη Ρογιάβα. Η άμυνα του Κομπάνι απέκτησε (και συνεχίζει να έχει) τεράστια σημασία. Αντίστοιχα πειράματα «ριζοσπαστικής δημοκρατίας», μετά την

κατάρρευση των κρατικών αρχών και την αποχώρηση του κυβερνητικού στρατού, ξεπήδησαν σε όλη τη Συρία και όχι μόνο στις κουρδικές περιοχές. Αλλά τα περισσότερα, αν δεν τσακίστηκαν από τις βόμβες του Άσαντ, διαλύθηκαν από το Ισλαμικό Κράτος. Το «πείραμα» στη Ρογιάβα είναι από τα τελευταία όρθια. Μπόρεσε να επιβιώσει και να βρει το χρόνο να κάνει βήματα, γιατί δεν είχε να αντιμετωπίσει την καθεστωτική πολιορκία που αντιμετώπισαν οι «απελευθερωμένες» πόλεις αλλού. Σήμερα, με την «καραμπόλα» της εμφάνισης του Ισλαμικού Κράτους, έγινε σαφές ότι η «απόσυρση στην οικοδόμηση τοπικής αυτονομίας», αδιαφορώντας για την κόλαση που μαίνεται τριγύρω, είναι ουτοπικό σχέδιο. Ωστόσο απέναντι στην απειλή, πραγματικός σύμμαχος δεν μπορεί να είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Όπως έγραψε Τούρκος αγωνιστής: «Οι Κούρδοι στο Κομπάνι χρειάζονται βοήθεια και είναι σαφές ότι οι αριστερές δυνάμεις στην περιοχή και τον πλανήτη δεν είναι σε θέση ούτε έχουν τη δύναμη να τους βοηθήσουν. Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως θα τους ωφελήσει η δυτική επέμβαση… Η μακρά ιστορία των Κούρδων μας δείχνει πως, όποτε διάλεξαν πλευρά σε μια μάχη μεταξύ περιφερειακών ή διεθνών δυνάμεων, όταν κατακάθισε η σκόνη, ήταν οι ίδιοι οι Κούρδοι που τελικά υπέφεραν στα χέρια αυτών ακριβώς των δυνάμεων». Μια καλύτερη προοπτική «συμμαχιών» περιέγραψε ο Joseph Daher: «Η αυτόνομη αυτοδιοίκηση της Ρογιάβα είναι άμεσο θετικό αποτέλεσμα της συριακής επανάστασης και δεν θα είχε επιτραπεί, ούτε θα μπορούσε να υπάρξει, χωρίς το λαϊκό μαζικό κίνημα από τα κάτω του συριακού λαού (Άραβες, Κούρδοι και Ασσύριοι ενωμένοι) ενάντια στο εγκληματικό και αυταρχικό καθεστώς Άσαντ… Η αυτοδιάθεση του κουρδικού λαού ενισχύθηκε από τη συριακή επανάσταση και πρέπει να συνεχιστεί. Είναι μια διαλεκτική σχέση

Γι’ αυτό και πρέπει να εναντιωθούμε σε όλες τις απόπειρες να υποσκαφτεί και η κουρδική αυτοδιάθεση και η συριακή επαναστατική διαδικασία, γιατί οι μοίρες τους είναι δεμένες, είτε από το καθεστώς Άσαντ, είτε από τις ισλαμικές αντιδραστικές δυνάμεις, είτε από τους διάφορους ιμπεριαλισμούς (ΗΠΑ και Ρωσία) είτε από τους υποιμπεριαλισμούς (Ιράν, Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ)». Σε αυτή την κατεύθυνση, η τελευταία ανακοίνωση των PYD έχει ενδιαφέρον. Παγιώνει και επίσημα τη συμμαχία με τις δυνάμεις του FSA που συμμετείχαν στη μάχη του Κομπάνι. Ήταν μια ντε φάκτο συμμαχία, από αυτές που συμβαίνουν συνέχεια στο ρευστό τοπίο του συριακού εμφύλιου. Στην ανακοίνωση όμως περιγράφεται ένα συνολικότερο πλαίσιο συμφωνίας, όπου μαζί με την «πάλη ενάντια στους τρομοκράτες» τοποθετείται και ο «αγώνας για μια ελεύθερη δημοκρατική Συρία» και η «επιτυχία της επανάστασης».

Συμμαχία Οι αντάρτες φαίνεται πως αναπτύσσουν μια μεγαλύτερη κατανόηση προς το κουρδικό αίτημα για αυτοδιάθεση. Το PYD δείχνει να καταλαβαίνει πως μια «ελεύθερη και δημοκρατική Συρία» βοηθά τον αγώνα του. Άλλωστε, σε αντίθεση με μεραρχίες του FSA που έσπευσαν στο Κομπάνι, η συριακή αεροπορία δεν έριξε ούτε μία βόμβα στις θέσεις του Ισλαμικού Κράτους (ίσως δεν είναι μόνο ο Ερντογάν που δεν θα του κακόπεφτε η πτώση του Κομπάνι). Ενώ τα συριακά καθεστωτικά ΜΜΕ χαιρετίζουν την αμερικανική βοήθεια «στον πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία», η αεροπορία του Άσαντ έχει την άνεση να προσηλωθεί στοχυς άλλους αντάρτες. Η ένωση Κούρδων και Αράβων μπορεί να φέρει τη «δημοκρατική ατζέντα» της επανάστασης ξανά στο προσκήνιο. Τέτοια δείγματα «επιστροφής στις ρίζες της επανάστασης» περιγράφει σε πρόσφατο άρθρο του ο Σύρος επαναστάτης Ghayath Naisse, καθώς ριζοσπαστικές κινητοποιήσεις εμφανίζονται και στις «απελευθερωμένες» και στις «καθεστωτικές» περιοχές… Η κατάσταση σίγουρα παραμένει ζοφερή, αλλά σε αυτά τα γεγονότα βρίσκεται η μόνη αχτίδα φωτός…

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Διπλωματική κινητικότητα στο Παλαιστινιακό

Νεκρανάσταση του «Όσλο»; Αποχαιρετισμός στον Μπασέμ Τσιτ

ετά την ανακοίνωση της σουηδικής κυβέρνησης ότι προτίθεται να αναγνωρίσει την Παλαιστίνη ως κράτος, ήρθε η αντίστοιχη μη δεσμευτική απόφαση του βρετανικού κοινοβουλίου, ενώ αντίστοιχη συζήτηση πιθανώς να διεξαχθεί στο ισπανικό κοινοβούλιο. Η τάση σίγουρα αντικατοπτρίζει σε έναν βαθμό την πίεση που δέχονται οι δυτικές κυβερνήσεις να πάρουν κάποιες αποστάσεις από την πολιτική «τυφλής στήριξης» του Ισραήλ –την «αλλαγή κλίματος» που έχει προκαλέσει το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη αλλά και οι δράσεις του ίδιου του Ισραήλ, για την οποία έχουμε ξαναγράψει. Ωστόσο τα καλά νέα σταματούν εκεί. Δεκάδες χώρες παγκοσμίως έχουν ήδη αναγνωρίσει το «κράτος της Παλαιστίνης», ανάμεσά τους και κάποιες ευρωπαϊκές, δίχως να έχουν αλλάξει πολλά για τους Παλαιστινίους. Η οργή του Ισραήλ και η άρνηση των πιο στενών συμμάχων του (ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία) να δεχτούν τέτοιες ενέργειες δεν δείχνουν πως η «αναγνώριση κράτους» είναι επικίνδυνη. Δείχνουν πόσο ακραία επιθετική είναι η ισραηλινή πολιτική.

Ειρηνευτική διαδικασία Η τάση «αναγνώρισης παλαιστινιακού κράτους» στη Δύση εκφράζει την προσπάθεια κάποιων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων να αναστήσουν το (νεκρό από την ίδια τη ζωή) Όσλο και να σερβίρουν ξαναζεσταμένη την «ειρηνευτική διαδικασία». Συμβαδίζει με τις προσπάθειες του Αιγύπτιου προέδρου Σίσι να ηγηθεί ενός «νέου διμερούς διαλόγου», επαναφέροντας μια παλιότερη πρόταση της Σαουδικής Αραβίας. Συμβαδίζει επίσης με την παλαιστινιακή συμφωνία για την κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Αν προχωρήσει η υλοποίησή της (παραμένουν εμπόδια και τριβές), θα σημάνει την αποκατάσταση της εξουσίας της παλαιστινιακής Αρχής υπό τον Μαχμούτ Αμπάς σε όλα τα «παλαιστινιακά εδάφη», βάζοντας υπό τον έλεγχό της και την «ατίθαση» Γάζα. Για τον Αμπάς όλες αυτές οι εξελίξεις είναι ένα «σωσίβιο», καθώς για χρόνια η ηγεσία του προσφέρει μόνο υποχωρήσεις και αποτυχίες στον παλαιστινιακό λαό. Για τις δυτικές δυνάμεις, ανοίγει τη δυνατότητα να αποκατασταθεί μια κάποια «ομαλότητα», που θα τους επιτρέπει να κρύβουν τη σιωπηλή συνενοχή τους στην κατοχή. Αντίστοιχες είναι οι προτεραιότητες των αραβικών καθεστώτων όπως η Αίγυπτος και η Σαουδική Αραβία, που θέλουν να συνεχιστεί η τροχιά «κανονικοποίησης» των σχέσεών τους με το Ισραήλ, χωρίς να εκτίθενται στους λαούς τους. Για το ίδιο το Ισραήλ, έχει γίνει σαφές από την ίδια τη ζωή και τις ίδιες του τις πράξεις ότι οι «ειρηνευτικές συνομιλίες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά φύλλο συκής για τη συνέχεια της κατοχής, ένα προπέτασμα καπνού πίσω από το οποίο συνεχίζει ασταμάτητα εδώ και δεκαετίες τον εποικισμό και την αρπαγή παλαιστινιακής γης. Γι’ αυτούς τους λόγους, μπροστά σε μια διαφαινόμενη τάση αναζωπύρωσης της συζήτησης για την «κρατική

οντότητα» της Παλαιστίνης πρέπει να κρατάμε τουλάχιστον μικρό καλάθι. Ακόμα και όσοι αλληλέγγυοι στον αγώνα των Παλαιστινίων βλέπουν ως απάντηση τη λύση «δύο κράτη στα σύνορα του 1967» θα πρέπει να ανησυχήσουν με το γεγονός ότι από τη σχετική συζήτηση απουσιάζουν αναφορές σε σύνορα, συγκεκριμένες δεσμεύσεις κ.λπ. Αυτό που «αναγνωρίζεται», μάλλον, θα είναι η υπαρκτή παρωδία «κράτους», που θυμίζει τα μπαντουστάν στη Νότια Αφρική, τα οποία λειτουργούσαν ως προκάλυμμα «ανεξαρτησίας» των μαύρων, ενώ στην ουσία συντηρούσαν το απαρτχάιντ. Η τότε σουηδική κυβέρνηση, στηρίζοντας τον αγώνα των μαύρων για αυτοδιάθεση, ορθά δεν αναγνώριζε τα μπαντουστάν. Το ζήτημα γίνεται ακόμα πιο σύνθετο αν σκεφτεί κανείς την οπτική του ακτιβιστή Ali Abunimah, πως η αναγνώριση ενός παλαιστινιακού «κράτους» όχι μόνο δεν βοηθά σε κάτι χειροπιαστό άμεσα, αλλά μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και ενάντια στους Παλαιστίνιους μακρυπρόθεσμα.

«Εβραϊκό κράτος» Ο Abunimah έχει ισχυριστεί πως η συζήτηση για τα «δύο κράτη» δεν έχει στόχο να ενισχύσει τον παλαιστινιακό αγώνα αλλά το «δικαίωμα» του Ισραήλ «να υπάρχει ως εβραϊκό κράτος». Και έχει εξηγήσει πειστικά πως αυτό το «δικαίωμα» προϋποθέτει την άρνηση του δικαιώματος των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση (επιστροφή των προσφύγων, δικαιώματα μη Εβραίων πολιτών του Ισραήλ κ.λπ.). Με μια παρόμοια λογική άλλωστε, ο Τζορτζ Γκάλογουεϊ, που στο παλαιστινιακό ζήτημα τουλάχιστον έχει κρατήσει μια συνεπή στάση, απείχε από την ψηφοφορία στο Λονδίνο, εξηγώντας πως «παρά τις καλές προθέσεις όσων με πιέζουν να υπερψηφίσω» η απόφαση του βρετανικού κοινοβουλίου δεν βοηθά τον παλαιστινιακό αγώνα. Αντί επιλόγου, οι προτάσεις του Ali Abunimah προς τη σουηδική κυβέρνηση, που είναι χρήσιμες για κάθε κράτος που θέλει πράγματι να ασκήσει φιλοπαλαιστινιακή πολιτική και όχι απλώς να κρύψει τη σιωπηλή συνενοχή του:

«Να κάποιες ιδέες που η νέα κυβέρνηση της Σουηδίας θα μπορούσε να υλοποιήσει: •Να καθοδηγήσει μια εκστρατεία για τον άμεσο, άνευ όρων τερματισμό της παράνομης πολιορκίας της Γάζας από το Ισραήλ, που ισοδυναμεί με «συλλογική τιμωρία». •Να σταματήσει τις αγορές όπλων της Σουηδίας από το Ισραήλ και να καλέσει όλες τις χώρες να επιβάλουν εμπάργκο όπλων. •Να τερματίσει τη στρατιωτική συνεργασία της Σουηδίας με το Ισραήλ. •Να σταματήσει τη χρηματιστική υποστήριξη της Σουηδίας και της ΕΕ στην ισραηλινή κατοχή. •Να σταματήσει η ερευνητική υποστήριξη της ΕΕ στην ισραηλινή κατοχή. •Να στηρίξει τις προσπάθειες να οδηγηθούν οι Ισραηλινοί εγκληματίες πολέμου στη δικαιοσύνη, συλλαμβάνοντας υπόπτους για εγκλήματα πολέμου που πατάνε το πόδι τους στη Σουηδία και ενθαρρύνοντας άλλα κράτη να πράξουν το ίδιο. •Να απαγορεύσει την εισαγωγή στη Σουηδία όλων των αγαθών που προέρχονται από ισραηλινούς εποικισμούς και να ενθαρρύνει κι άλλες χώρες της ΕΕ να πράξουν το ίδιο. •Να πιέσει τα κράτη της ΕΕ να ακυρώσουν τη Συμφωνία Συνεργασίας ΕΕΙσραήλ. Είναι καιρός πια για τη Σουηδία και τις άλλες χώρες να σταματήσουν να κρύβουν τη συνενοχή τους με το ισραηλινό απαρτχάιντ πίσω από τη λεγόμενη «λύση δύο κρατών» και να στηρίξουν ανοιχτά πλήρη δικαιώματα και ισότητα για όλους τους Παλαιστινίους σε όλη την ιστορική Παλαιστίνη». Κρίσιμες υπενθυμίσεις μπροστά στο ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και απέναντι στην ωμή πραγματικότητα που λέει πως το Ισραήλ ποτέ δεν διέκοψε (στην πράξη) το εποικιστικό σχέδιο της εξαφάνισης των Παλαιστινίων από τη γη τους, ούτε πρόκειται ποτέ να το εγκαταλείψει εθελοντικά.

Πέθανε, από καρδιακό επεισόδιο μόλις στα 35 του χρόνια, ο Λιβανέζος μαρξιστής επανάστασης Μπασέμ Τσιτ. Ένας αγωνιστής που έδωσε όλη του τη ζωή στην πάλη για το σοσιαλισμό, ενάντια στα θρησκευτικά μίση στο Λίβανο και τη Μέση Ανατολή, στην αλληλεγγύη με τον παλαιστινιακό λαό και τη συριακή επανάσταση, σε κάθε αγώνα στον αραβικό κόσμο. Οι αποχαιρετισμοί όσων τον ήξεραν ή δούλεψαν μαζί του λένε πολλά για τον χαρακτήρα του και το πόσο θα λείψει στους συγγενείς, φίλους και συντρόφους του. Αλλά και όσοι παρακολουθούσαμε «από μακριά» το έργο του, πασχίζοντας να κατανοήσουμε τις εξελίξεις στον αραβικό κόσμο και να στηρίξουμε τους αγώνες των Αράβων εργατών, νιώσαμε την απώλεια. Ήταν ένας από τους καλύτερους μαρξιστές αναλυτές για μια σειρά ζητήματα. Μόλις στα 35 του ήταν κορυφαία προσωπικότητα για τη νεαρή αραβική επαναστατική Αριστερά. Έπαιζε κεντρικό ρόλο στην προσπάθεια διεθνούς συντονισμού, με την περιοδική έκδοση κοινών ανακοινώσεων σοσιαλιστικών οργανώσεων για «καυτά» ζητήματα, αλλά και στη συστηματοποίηση αυτής της προσπάθειας με την έκδοση του «παναραβικού» μαρξιστικού περιοδικού «Διαρκής Επανάσταση». Αυτά κάνουν το κενό, που αφήνει, πραγματικά δυσαναπλήρωτο. Υπό το φως των τελευταίων εξελίξεων στη Μέση Ανατολή, αποκτά βάρος η παρατήρηση συντρόφου του πως «η θλίψη που προκάλεσε η απώλειά του επιτείνεται από την αγανάκτηση που έφυγε σε μια περίοδο που θα ήταν εξαιρετικά πολύτιμος».

Χονγκ Κονγκ

Το κίνημα στο Χονγκ Κονγκ συνεχίζει να ψάχνει να βρει το δρόμο του ανάμεσα σε αστυνομικές επιθέσεις και εκεχειρίες, προκήρυξη διαλόγου και ακύρωσής του κ.ο.κ. Ο αποκλεισμός δρόμων έχει σε μεγάλο βαθμό «χαλαρώσει» από τους διαδηλωτές, που έβλεπαν σημαντική μερίδα της κοινής γνώμης να στρέφεται εναντίον τους. Ωστόσο διατηρούνται οι κατασκηνώσεις, που δέχονται περιοδικές επιθέσεις της αστυνομίας.. Σε μια συγκλονιστική εικόνα, ομάδες οικοδόμων έσπευσαν να προσφέρουν υλικά και τεχνογνωσία στους νεαρούς κατασκηνωτές, για να στήσουν ένα «απροσπέλαστο» οδόφραγμα ως τελική γραμμή άμυνας. Όπως είπε ένας από αυτούς: «η ανεργία και η κατάσταση στη δουλειά είναι χάλια και η κυβέρνηση θέλει να μας πείσει ότι γι’ αυτό φταίνε οι διαδηλώσεις των φοιτητών. Όταν το άκουσα, εξοργίστηκα και ήρθα να βοηθήσω». Η συμμετοχή στις κατασκηνώσεις έχει περιοριστεί, αλλά τις απογευματινές ώρες, συχνά μεγάλα πλήθη επιστρέφουν. Καθώς οι αριθμοί υποχωρούσαν, η άκρα Δεξιά σήκωσε επικίνδυνα το κεφάλι της. Με κεντρική την οργάνωση Civic Passion («Πάθος των Πολιτών»), υψώνουν συνθήματα ενάντια στους Κινέζους και καταγγέλλουν ως «πράκτορες του Πεκίνου» όσους υψώνουν κοινωνικά ζητήματα ή μιλάνε για την ανάγκη να επεκταθεί ο αγώνας στην υπόλοιπη Κίνα. Οι δυνάμεις της Αριστεράς, όπως το δίκτυο Left21, αλλά και οι ανένταχτοι ριζοσπάστες αγωνιστές έχουν απαντήσει στην πρόκληση, οργανώνοντας συζητήσεις και συνελεύσεις, προβολές και μαθήματα για την ιστορία των κοινωνικών κινημάτων στο Χονγκ Κονγκ κλπ. Η συμμετοχή σε αυτές τις δράσεις είναι μαζική και λειτουργεί ως απάντηση στην προσπάθεια των ακροδεξιών να δώσουν στο κίνημα μια εθνικιστική αντικινεζική κατεύθυνση...

Μπρος-πίσω στην Καταλονία

Ο κυβερνήτης της Καταλονίας, Αρτούρο Μας, μπροστά στις απειλές του ισπανικού κράτους, επιχειρεί να οχυρώσει πίσω από «τακτικούς ελιγμούς» την υποχώρησή του στο ζήτημα της καταλανικής ανεξαρτησίας. Τη μια μέρα «παγώνει τη διαδικασία προεκλογικής προετοιμασίας» (για το δημοψήφισμα), την άλλη ανακοινώνει τη συγκρότηση της επιτροπής που θα εποπτεύσει τη διεξαγωγή του. Πρόσφατα ανακοίνωσε πως «παγώνει τις διαδικασίες», για να αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με τη Μαδρίτη, και η είδηση θεωρήθηκε «τέλος της προσπάθειας για δημοψήφισμα». Ωστόσο έπειτα αναφέρθηκε σε μια «άλλη διαδικασία διαβούλευσης» που θα οργανωθεί. Το πιο μαχητικό τμήμα του κινήματος για το δικαίωμα σε δημοψήφισμα συνεχίζει τις κινητοποιήσεις που απαιτούν πολιτική ανυπακοή. Το ενδεχόμενο προσφυγής στις κάλπες δεν έχει αποκλειστεί, με το νέο σενάριο να μιλά για κοινό κατέβασμα όσων κομμάτων στηρίζουν το δημοψήφισμα. Είναι ο ύστατος ελιγμός του Μας για να σώσει το κεντροδεξιό εθνικιστικό κόμμα του, που καταποντίζεται. Θα είναι επίσης εκείνο το είδος «ενότητας» ενάντια στο οποίο προειδοποιούσαν αγωνιστές της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Σκληρή καταστολή μαθητικών διαδηλώσεων και καταλήψεων

Ξανά στο δρόμο οι μαθητές

Του Τάσου Φίντζου

ι μαθητές παρά το νεαρό της ηλικίας τους δεν ξεφεύγουν ούτε στο ελάχιστο από τη σκληρή καταστολή των τελευταίων ετών. Από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και μετά θα μπορούσαμε να υποστηρίξουμε ότι υπάρχει μια αυξανόμενη καταστολή σε βάρος των μαθητών.

Μαζική διαμαρτυρία Στις 17/10 διοργανώθηκε από τα σχολεία της Παλλήνης διαμαρτυρία ενάντια στο νέο λύκειο. Τα σχολεία της περιοχής αλλά και σχολεία από άλλα μέρη της Αθήνας όπως από το Ίλιον βρέθηκαν έξω από το υπουργείο για να διαδηλώσουν. Ήταν μια μαζική διαμαρτυρία, αν σκεφτεί κανείς πόσα λίγα σχολεία καλούσαν, ενώ οι μαθητές αρκετά δυναμικά ζητούσαν την απόσυρση του νέου λυκείου. Στη συγκέντρωση καλούσαν και οι καθαρίστριες του ΕΚΠΑ, πράγμα σημαντικό και αρκετά σπάνιο για νεολαιίστικη κινητοποίηση. Ούτως ή άλλως, δύσκολα ο κλάδος των καθαριστριών που δουλεύουν στα πανεπιστήμια κινητοποιείται. Στην προσπάθεια των μαθητών να ανοίξουν την καγκελόπορτα επικράτησε ένταση, με τα ΜΑΤ να επεμβαίνουν και να απωθούν τους μαθητές. Οι φοι-

τητές, που επίσης καλούσαν στην κινητοποίηση με αποφάσεις συλλόγων, προσπάθησαν να προστατεύσουν τους μαθητές. Διαφορετική κατάληξη είχε η κατάληψη στη Λαμία. Οι μαθητές, που διαμαρτύρονται για το νέο λύκειο όπως και για τις υλικές υποδομές του ΕΠΑΛ τους, προχώρησαν σε κατάληψη του σχολείου. Η αστυνομία όμως επενέβη, με αποτέλεσμα να συλλάβει άτομα και επειδή ήταν ανήλικα να προχωρήσει ακόμα και σε σύλληψη των «επικίνδυνων» μητέρων τους.

Καισαριανή Τον προηγούμενο μήνα είχαν συμβεί παρόμοια γεγονότα. Τα ξημερώματα της Δευτέρας 22/9 οι μαθητές του 1ου και 2ου ΓΕΛ και του ΕΠΑΛ Καισαριανής αποφάσισαν να κάνουν κατάληψη στα σχολειά τους, αντιδρώντας στις απορρίψεις του νέου λυκείου και στην τράπεζα θεμάτων, στις άθλιες σχολικές εγκαταστάσεις και στο γεγονός ότι αναγκάζονται να αγοράζουν βιβλία από την τσέπη τους. Η «εγκληματική» αυτή πράξη καταστάλθηκε από την άμεση επέμβαση τριών περιπολικών από το ΑΤ Καισαριανής. Χωρίς κάποια αντίδραση από τους μαθητές, ο ένας από τους αστυνομικούς πυροβόλησε τρεις φορές προς το μέρος τους (όπως αναφέρουν οι ίδιοι σε ανακοίνωσή τους) ενώ οι

υπόλοιποι εισέβαλαν στο προαύλιο του σχολείου σημαδεύοντας και απειλώντας τους μαθητές που ήταν στο χώρο. Σε συνθήκες τρομοκρατίας μετέφεραν τους μαθητές με χειροπέδες στο ΑΤ Καισαριανής, όπου τους κράτησαν μέχρι τις πρωινές ώρες χωρίς καμία εξήγηση για τα αίτια κράτησής τους.

Κινητοποιήσεις Η ΚΝΕ καλεί τους μαθητές σε διαδήλωση την 1η Νοέμβρη. Όμως

δυστυχώς για άλλη μια φορά δεν καλεί καμιά άλλη συλλογικότητα να συνδιοργανώσει. Αυτό προφανώς γίνεται αντιληπτό και στους μαθητές, αφού μέσω Ίντερνετ ξεκίνησε ένα κάλεσμα με στόχο να οργανωθούν παντού καταλήψεις στις 3 Νοέμβρη. Πέρα από την κατάληψη τα σχολεία της Αθήνας καλούν σε κινητοποίηση την ίδια μέρα στις 5 μ.μ. στο Σύνταγμα. Αρκετοί φοιτητικοί σύλλογοι φαίνεται ότι σκοπεύουν να καλέσουν.

Αν ύστερα από τρία χρόνια φαινομενικής «ηρεμίας» οι μαθητές ετοιμάζονται να ξαναβγούν στο δρόμο, αυτό είναι ένα καλό νέο. Το ζήτημα είναι οι οργανωμένες δυνάμεις της Αριστεράς να συμβάλουν έτσι ώστε οι μαθητές να βγάλουν το συμπέρασμα ότι η κινητοποίησή τους άξιζε τον κόπο και να υπάρξει ξανά η μαγιά μιας καινούργιας γενιάς νέων που θα συνεχίσουν να δίνουν τη μάχη στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία.

Ένα κίνημα γεννιέται στο Φέργκιουσον γανώσεις, οργανώσεις μαύρων, κινήσεις κατά της αστυνομικής βίας, εργατικά σωματεία, κυρίως από το Fight For 15 που οργανώνει χαμηλόμισθους εργαζόμενους στα φαστ-φουντ, αλλά και η Συμμαχία Μαύρων Συνδικαλιστών.

Εργαζόμενοι

Στηριγμένο κυρίως στο ρεπορτάζ της Trish Kahle από το Σεντ Λούις, για το socialistworker.org

«Οκτώβρης του Φέργκιουσον» ήταν ένα τετραήμερο δράσεων στο Σεντ Λούις γύρω από την επέτειο δύο μηνών από τις 9 Αυγούστου, όταν ο αστυνομικός Ντάρεν Γουίλσον (που παραμένει ελεύθερος) δολοφόνησε τον νεαρό μαύρο Μάικλ Μπράουν. Οι κινητοποιήσεις, που προετοιμάζονταν επί βδομάδες, φορτίστηκαν ακόμα περισσότερο, καθώς, λίγες μέρες πριν την έναρξή τους, ένας ακόμα νεαρός μαύρος, ο Vonderrit Myers, δολοφονήθηκε από την αστυνομία. Ήταν επίσης συνέχεια ενός κλιμακούμενου αγώνα που απαιτεί δικαιοσύνη για

τον Τζον Κρόφορντ, που δολοφονήθηκε από αστυνομικούς σε ένα Γουόλμαρτ στο Οχάιο, καθώς αγόραζε ένα ψεύτικο όπλο-παιχνίδι. Πέρα από τις διαδηλώσεις που γίνονταν κάθε μέρα και νύχτα, το πιο σημαντικό είναι η κοινή αντίληψη πως «δεν είναι μια στιγμή, είναι ένα κίνημα» («Not a moment, but a movement»). Το «Ferguson October» έχει πάρει τον χαρακτήρα ενός μόνιμου συντονισμού, που επιχειρεί να δώσει συνέχεια και διάρκεια στον αγώνα ενάντια στην αστυνομική, ρατσιστική βία και ατιμωρησία. Στις συγκεντρώσεις συμμετείχαν αγωνιστές του κινήματος για δικαιοσύνη στο Οχάιο, φοιτητικές ενώσεις, παλαιστινιακές ορ-

Οι εργαζόμενοι του Fight for 15 ταξίδεψαν στο Σεντ Λούις από διάφορες περιοχές των ΗΠΑ. Ένας εργαζόμενος στα ΜακΝτόναλντς του Σικάγου είπε: «Δεν μπορούμε να υποχωρήσουμε από οτιδήποτε. Δεν μπορούμε να σταματήσουμε, αν δεν έχουμε δικαιοσύνη. Πώς μπορούμε να έχουμε τα 15 δολάρια ωρομίσθιο, αν δεν έχουμε δικαιοσύνη; Γι’ αυτό η δικαιοσύνη για τον Μάικ Μπράουν και το ωρομίσθιο 15 δολάρια είναι τα δύο πιο σημαντικά πράγματα στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή». Η σύνδεση φυλής και τάξης είναι αυθόρμητη για τους κατοίκους του Σεντ Λούις. Όταν ανταποκρίτρια του Socialistworker ρώτησε έναν ντόπιο για την κοινωνική σύνθεση του προαστίου όπου ζει, απάντησε: «Δεν είναι πλούσιο, είναι μαύρο». Στις ομιλίες θυμάτων της αστυνομικής βίας, περιγράφηκαν όλες οι όψεις του συστηματοποιημένου κρατικού ρατσισμού στις φυλακές, στις καθημερινές προσα-

γωγές ή παρενοχλήσεις από την αστυνομία κλπ. Ένας νεαρός ακτιβιστής δήλωσε: «Έχω συλληφθεί τρεις φορές κι έχω περάσει ήδη περισσότερο χρόνο μέσα στη φυλακή από τον Ντάρεν Γουίλσον».

μια σειρά άλλες οργανώσεις για να γίνετε μέλη. Αν δεν είστε από δω και υπάρχει μια οργάνωση στην πόλη σας, πρέπει να γίνετε μέλη της. Αν δεν υπάρχει οργάνωση στην πόλη σας, πρέπει να φτιάξετε μία».

Το ένα χαρακτηριστικό των διαθέσεων στο Σεντ Λούις ήταν η οργή. Όπως είπε ο χιπ χοπ τραγουδιστής Tef Poe προς τους συγκεντρωμένους νεαρούς, που παρέμειναν στο δρόμο τη νύχτα: «Δεν θα σας πω να ηρεμήσετε. Έχετε το δικαίωμα να είστε οργισμένοι. Δεν θα σας πω να πάτε σπίτια σας. Δεν θέλω να πάτε σπίτια σας».

Αυτή η διάθεση προϊδεάζει για την αρχή ενός κινήματος. Ο εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη είπε: «Αυτό είναι το δικό μας Καλοκαίρι Ελευθερίας (σ.σ. αναφορά στο κίνημα στον αμερικανικό Νότο τη δεκαετία του ’60) και θα νικήσουμε».

Το άλλο ήταν η διάθεση για οργάνωση. Ένας νεαρός ανακάλεσε τις καλύτερες παραδόσεις του μαύρου κινήματος του ’60, τους ριζοσπάστες αγωνιστές που ξεκίνησαν από το Κίνημα για Πολιτικά Δικαιώματα και πέρασαν στο Κίνημα της Μαύρης Δύναμης: «Θα το κάνω σαν τον Stokely Carmichael. Πρέπει να οργανωθούμε, να οργανωθούμε και να οργανωθούμε». Ο ηγέτης της Οργάνωσης Μαύρης Πάλης (OBS) είπε: «Αυτή η στιγμή μετατρέπεται σε κίνημα εξαιτίας σας. Ο Stokely το είχε πει σωστά: Δεν γίνεται χωρίς οργάνωση. Δεν γίνεται ατομικά. Δεν μπορείς να το κάνεις από μόνος σου. Αν είστε από δω, υπάρχει η OBS και

Οι δράσεις ξεπερνούν το τετραήμερο και ήδη δείχνουν ότι χτίζεται ένα κίνημα. Παρεμβάσεις ακτιβιστών με πανό και συνθήματα γίνονται σε συναυλίες και σε αγώνες μπάσκετ, ενώ δράσεις πολιτικής ανυπακοής έχουν γίνει έξω από αστυνομικά τμήματα, σε εμπορικά καταστήματα, σε συνεδριάσεις δημοτικών συμβουλίων κλπ. (στο fergusonoctober.com υπάρχει πλούσιο υλικό). Σε μια παρέμβαση σε κοντσέρτο, οι ακτιβιστές, αφού τραγούδησαν ένα «ρέκβιεμ για τον Μάικ Μπράουν», αποχώρησαν φωνάζοντας: «Οι ζωές των μαύρων μετράνε!». Μια τραγική υπενθύμιση πως στις «μεταφυλετικές» ΗΠΑ αυτό είναι σύνθημα προς διεκδίκηση και όχι αυτονόητη αλήθεια…

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 22 Οκτώβρη 2014

Να απαγορευθεί η συμμετοχή Χρυσαυγιτών στα συνδικάτα Του Θοδωρή Πατσατζή

Στον Ιατρικό Σύλλογο Αθήνας (ΙΣΑ), όπου παρά τις αντιδράσεις των παρατάξεων της Αριστεράς δόθηκε από την, πρώην πια πλειοψηφούσα, παράταξη της ΝΔ το πράσινο φως για τη συμμετοχή τους στις εκλογές του συλλόγου, την ίδια ώρα μάλιστα που δεν γινόταν δεκτό να ψηφίσει στις εκλογές του Ιατρικού Συλλόγου Κοζάνης η, ειδικευόμενη παθολόγος στο Μαμάτσειο Γ.Ν Κοζάνης, Solace Akpevwe Godwin, Νιγηριανής καταγωγής, που είναι γραμμένη στον σύλλογο και συμμετέχει κανονικά στις διαδικασίες του.

Την εμφάνισή τους όμως έκαναν και στο συνδικαλιστικό χώρο των δασκάλων. Στη Διεύθυνση Π.Ε. Δυτικής Θεσσαλονίκης κατατέθηκε ψηφοδέλτιο για τις εκλογές των αιρετών εκπροσώπων των εκπαιδευτικών στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης (ΠΥΣΠΕ) με τον προκλητικό τίτλο «Εθνικιστικό Μέτωπο Εκπαιδευτικών» και με υποψήφιους οι οποίοι συμμετείχαν σε αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια που στήριζε η Χρυσή Αυγή. Οι νεοναζί δεν έχουν καμιά θέση μέσα στα σωματεία. Μοναδικός τους στόχος είναι να αποπροσανατολίσουν τους εργαζόμενους. Η καμπάνια στην υγεία για αίμα μόνο σε Έλληνες απέκρυπτε τα πραγματικά προβλήματα που έχει η δημόσια υγεία

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Στα πλαίσια του διήμερου «Συναντιόμαστε και δίνουμε ζωή στο Πεδίο του Άρεως», που πραγματοποιήθηκε στις 18 και 19 Οκτώβρη και περιλάμβανε συναυλίες, περιήγηση στο πάρκο, λαϊκή συνέλευση και συζητήσεις, έγινε και η πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα «Ρατσισμός και Ελεύθεροι Χώροι». Η Έφη Γαρίδη από την «Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό», που συντόνιζε τη συζήτηση, τόνισε ότι ο ρατσισμός κυριαρχεί στο δημόσιο λόγο και μία από τις εκφράσεις του σχετίζεται με τους ελεύθερους χώρους, η εικόνα εγκατάλειψης των οποίων γίνεται συστηματική προσπάθεια να αποδοθεί στους μετανάστες χωρίς χαρτιά, αλλά και σε άλλες ομάδες που υφίστανται κοινωνικό αποκλεισμό, όπως οι τοξικοεξαρτημένοι και οι άστεγοι. Στη συζήτηση συμμετείχαν η Ελένη Πορτάλιου και η Λορέτα Μακόλεϋ από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών και κατατέθηκαν πολλές απόψεις και προτάσεις. Όλοι οι συμμετέχοντες δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τις προσπάθειες, ώστε το Πεδίο του Άρεως να γίνει χώρος για όλους μας, ντόπιους και μετανάστες.

ο τελευταίο διάστημα μέλη της νεοναζιστικής Χρυσής Αυγής προσπάθησαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους μέσω της συμμετοχής τους σε εκλογικές διαδικασίες σωματείων και κλαδικών συλλόγων.

Στο ψηφοδέλτιο των «Ιατρών του Ελληνισμού» του ΙΣΑ, που ευτυχώς δεν έβγαλε έδρα στις εκλογές, φιγουράριζαν ονόματα όπως αυτό του υμνητή της χούντας Κωνσταντίνου Παρασχάκη, που μεταξύ άλλων έδινε βεβαιώσεις για άδειες οπλοφορίας και αναβολές από τα δικαστήρια στους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ

λόγω των μνημονίων, όπως είναι το κλείσιμο νοσοκομείων και οι ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και σε απλά είδη, όπως γάντια και γάζες. Αντίστοιχα ήταν τα κατορθώματα των νεοναζί στην παιδεία. Την ώρα που χιλιάδες εκπαιδευτικές ώρες χάνονται λόγω της έλλειψης εκπαιδευτικών και τα παιδιά συνωστίζονται σε υπεράριθμες τάξεις και τμήματα, λόγω κλεισιμάτων και συγχωνεύσεων, ενώ και φέτος πολλά σχολεία δεν θα έχουν θέρμανση, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται οι νεοναζί εκπαιδευτικοί είναι να μη δικαιούνται οι μετανάστες να έχουν τα παιδιά τους σε νηπιαγωγεία και παιδικούς σταθμούς. Επίσης έχουν προκαλέσει ακόμη και διώξεις εκπαιδευτικών, με πρόσφατο παράδειγμα τη δίωξη εκπαιδευτικού στην Κεφαλονιά, επειδή κράτησε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Παύλου Φύσσα. Η αντιμετώπιση αυτών των νεοναζιστικών παρατάξεων δεν μπορεί να γίνει μόνο με συγκεντρώσεις, όταν κατατίθενται τα ψηφοδέλτια. Χρειάζεται να γίνουν αντι-

φασιστικές καμπάνιες μέσα στα συνδικάτα και τις ομοσπονδίες, όπως αυτή που είχε πάρει η ΠΟΕ-ΟΤΑ, με αφίσα που καλούσε να πεταχτούν οι νεοναζί εκτός των σωματείων. Ειδικά αυτή την περίοδο που η άρχουσα τάξη είναι διατεθειμένη, για να σώσει την κυβέρνηση, να παίξει τα χαρτιά του εθνικισμού και της ισλαμοφοβίας. Με αφορμή το ιδρυτικό συνέδριο της ΑΔΕΔΥ τον Δεκέμβρη, χρειάζεται οι παρατάξεις της Αριστεράς, το ΜΕΤΑ, το ΠΑΜΕ, οι Παρεμβάσεις-Συσπειρώσεις, η Ταξική Πορεία, να πάρουν άμεσα την πρωτοβουλία, ώστε τα καταστατικά των σωματείων να απαγορεύουν ρητά όχι μόνο την ύπαρξη και τη συμμετοχή στις εκλογές τους νεοναζιστικών, φασιστικών παρατάξεων, αλλά και τη διαγραφή από τους συλλόγους και τα σωματεία όσων αποδεικνύεται ότι είναι μέλη οργανώσεων όπως η Χρυσή Αυγή. Δεν μπορεί να έχουν ελεύθερη συνδικαλιστική έκφραση οι νεοναζί που στόχος τους είναι η διάσπαση της εργατικής τάξης και η απαγόρευση της λειτουργίας των συνδικάτων.

NNN Με κεντρικό σύνθημα «Όχι στον εγκλεισμό των μεταναστών», πραγματοποιήθηκε στις 18 Οκτώβρη πορεία αλληλεγγύης στα κρατητήρια του Ελληνικού, στην οποία καλούσαν αλληλέγγυοι-ες, καθώς και η «Ανοιχτή Πρωτοβουλία ενάντια στα κέντρα κράτησης». Η πορεία είχε ως αφορμή το γεγονός ότι τρεις κρατούμενοι στο Α.Τ. Ελληνικού εξεγέρθηκαν ενάντια στην παράταση της 18μηνης κράτησής τους. Κι εμείς αισθανθήκαμε την υποχρέωση να σταθούμε στο πλευρό τους. NNN Ο Εισαγγελέας Εφετών απέρριψε σε δεύτερο βαθμό τη μήνυση που είχαν καταθέσει 5 οροθετικές γυναίκες, που είχαν διαπομπευτεί, εναντίον του γιατρού και της ηγεσίας του ΚΕΕΛΠΝΟ, των αστυνομικών οργάνων που συνέδραμαν και παντός υπευθύνου. Στη μήνυση ζητείτο η ποινική τους δίωξη για τα αδικήματα κατάχρηση εξουσίας, προσβολή ανθρώπινης αξιοπρέπειας, παραβίαση επαγγελματικής εχεμύθειας, παράβαση καθήκοντος, παράνομη βία και δημοσιοποίηση ευαίσθητων δεδομένων προσωπικού χαρακτήρα με σκοπό βλάβη τρίτου. Η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη έκανε ένα ακόμα θαύμα, από τα πολλά που μας έχει συνηθίσει...

8-9 Νοέμβρη: Σε όλη την Ευρώπη, NO PASARAN

NNN

Αντιφασιστική συγκέντρωση – συναυλία, το Σάββατο 8 Νοέμβρη, στο Σπόρτιγκ

Την παραπομπή στο εδώλιο του κατηγορούμενου σύσσωμης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της Χρυσής Αυγής για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης ζήτησε ο εισαγγελέας Εφετών Ισίδωρος Ντογιάκος με πρότασή του προς το Συμβούλιο Εφετών Αθηνών. Στην πρότασή του, η οποία αριθμεί 700 σελίδες, ο εισαγγελέας εισηγείται την παραπομπή σε δίκη συνολικά 70 ατόμων από τους αρχικά 85 κατηγορούμενους για την υπόθεση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής. Ας μην επαναπαυόμαστε, όμως, γιατί μόνο η πίεση του κινήματος μπορεί να εξασφαλίσει την καταδίκη της Χρυσής Αυγής και ταυτόχρονα να την απομονώσει πολιτικά και κοινωνικά.

Σε όλη την Ευρώπη, NO PASARAN! Αυτό ήταν το μήνυμα της πρώτης διεθνούς συνάντησης αντιφασιστικών συλλογικοτήτων που έγινε στην Αθήνα στη Σχολή Καλών Τεχνών στις 11-13 Απρίλη. Τριάντα δύο συλλογικότητες από 20 ευρωπαϊκές χώρες στη συνάντηση αυτήν αποφάσισαν πανευρωπαϊκή αντιφασιστική δράση το Σαββατοκύριακο 8 & 9 Νοέμβρη 2014, με στόχο σε όσο το δυνατόν περισσότερες χώρες, περισσότερες πόλεις, αυτές τις ημερομηνίες να ακουστεί δυνατά και καθαρά η φωνή των λαών και του αντιφασιστικού κινήματος. Η επιλογή της ημερομηνίας δεν ήταν τυχαία. Η 9η Νοέμβρη έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα κατά του φασισμού και του αντισημιτισμού, με αφορμή την ιστορική μνήμη του πογκρόμ των ναζί του Χίτλερ τη νύχτα 8 προς 9/11/38

σε βάρος του εβραϊκού πληθυσμού της Γερμανίας που έμεινε στην ιστορία ως η Νύχτα των Κρυστάλλων. Όπως επισημαίνει ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας–Πειραιά, «Τα πρόσφατα αποτελέσματα των ευρωεκλογών έδειξαν πολύ καθαρά το είδος και το μέγεθος της απειλής. Το Σάββατο 8 Νοέμβρη θέλουμε να δείξουμε σε κάθε γωνιά της Ελλάδας και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης ότι το αντιφασιστικό κίνημα είναι η μεγάλη πλειοψηφία. Ότι δεν θα χαρίσουμε τις ελευθερίες και τις κατακτήσεις δεκαετιών στους εχθρούς της ελευθερίας και σε όσους μισούν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων». Στην Αθήνα ετοιμάζεται μεγάλη αντιφασιστική συγκέντρωση-συναυλία με τη συμμετοχή των New Model Army, Baildsa και One hour before the trip, στο κλειστό

γήπεδο Σπόρτιγκ. Επίσης την εβδομάδα πριν από τις 8 Νοέμβρη, θα γίνουν εκδηλώσεις και δράσεις σε γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά, όπου συνεχίζονται οι προκλήσεις της Χρυσής Αυγής (Κολωνός, Νίκαια), καθώς και διήμερο αντιφασιστικό φεστιβάλ στην Παλλήνη. Πρόκειται για τη συνέχεια των αντιφασιστικών κινητοποιήσεων και δράσεων που έγιναν πριν από λίγες μέρες στο Μαρούσι, όπου ο κόσμος της περιοχής κατάφερε να διώξει τα γραφεία των νεοναζί. Ενόψει της επικείμενης δίκης της Χρυσής Αυγής, οι δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς απαιτείται να ενώσουμε τις δυνάμεις μας για να μην ξανασηκώσουν κεφάλι οι ναζιστές μπράβοι του συστήματος, να μην ανασυγκροτηθούν τα τάγματα εφόδου, να αποσυσπειρωθούν οι χαλαροί οπαδοί και η φασιστική εκλογική πελατεία τους.

NNN Ο δήμαρχος της Ρώμης Ινιάτσιο Μαρίνο προχώρησε στην εγγραφή στα μητρώα του δήμου της Αιώνιας Πόλης των γάμων δεκαέξι ομοφυλόφιλων ζευγαριών, οι οποίοι τελέσθηκαν στο εξωτερικό. Μάλιστα, με δηλώσεις του στους δημοσιογράφους, τόνισε ότι «πρόκειται για προεκλογική του δέσμευση, συμβολικής αξίας», με την οποία θέλει να κεντρίσει το κοινοβούλιο της Ρώμης να αναγνωρίσει, με ειδικό νόμο, τους δεσμούς γκέι πολιτών. Άντε, λοιπόν, και στα δικά μας!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

22 Οκτώβρη 2014

www.dea.org.gr

Ανάγκη συνολικής απάντησης από φοιτητές, καθηγητές, εργαζόμενους

Καταστολή και αυταρχισμός στα πανεπιστήμια Τ

Του Νικόλα Κολυτά

για είκοσι φοιτητές που διαμαρτύρονταν για τα αυτονόητα. Την Πέμπτη 16/10, αγανακτισμένοι φοιτητές μαζί με δύο καθηγητές έσπασαν την κατάληψη της Φιλοσοφικής που είχε αποφασιστεί από τη ΓΣ της προηγούμενης μέρας απειλώντας ότι θα φέρουν εισαγγελέα. Όπως αναφέρει το δελτίο τύπου του συντονιστικού της κατάληψης Φιλοσοφικής: «Καταγγέλλουμε τους καθηγητές Δ. Μπενέτο και Ν. Γεωργαντζόγλου για την απαράδεκτη στάση τους, το υβρεολόγιο που μας εξαπέλυσαν και τη σωματική (!) επίθεση εναντίον φοιτητών και φοιτητριών». Την ίδια μέρα μερίδα φοιτητών κατευθύνθηκε συντονισμένα προς την πρυτανεία όπου και πάλι ήρθε αντιμέτωπη με την καταστολή των ΜΑΤ. Την Παρασκευή 17/10 μαθητές και φοιτητικοί σύλλογοι συγκεντρώθηκαν έξω από το υπουργείο Παιδείας. Γι’ άλλη μια φορά άντρες των ΜΑΤ βρέθηκαν απέναντί τους.

α τελευταία χρόνια υπάρχει μια ολομέτωπη επίθεση στο δημόσιο πανεπιστήμιο. Πρόκειται για την υλοποίηση ενός συγκεκριμένου πολιτικού σχεδίου που ως στόχο έχει αφενός την είσοδο του ιδιωτικού κεφαλαίου στο πανεπιστήμιο και αφετέρου την πειθάρχηση και την εντατικοποίηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Είναι σαφές πως «οι από πάνω» θέλουν να μετατρέψουν το δημόσιο πανεπιστήμιο από χώρο γνώσης, αμφισβήτησης και πολιτικοποίησης σε ένα αποστειρωμένο ίδρυμα που θα καταρτίζει τους φοιτητές για το μελλοντικό εργασιακό σφαγείο της αγοράς. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο της νεοφιλελεύθερης επίθεσης στα πανεπιστήμια ξεκίνησε και η φετινή χρονιά έχοντας πολλά ανοιχτά μέτωπα, όπως αυτά των διαγραφών των «αιώνιων» φοιτητών, των εξισώσεων των πτυχίων, των εργολαβιών στα πανεπιστήμια και της τοποθέτησης security σε πανεπιστημιακούς χώρους.

Φορτσάκης στην υπηρεσία της κυβέρνησης Ο νέος πρύτανης του ΕΚΠΑ, Θ. Φορτσάκης, είναι γνωστός στη φοιτητική κοινότητα για τις αντιδραστικές και συντηρητικές απόψεις του για το ελληνικό πανεπιστήμιο. Ο Θ. Φορτσάκης είχε δείξει ήδη κάποια δείγματα γραφής έχοντας διατελέσει πρόεδρος του τμήματος της Νομικής και πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ. Ως πρύτανης του ΕΚΠΑ, όμως, φαίνεται πως βρήκε ένα ακόμη μεγαλύτερο παιχνίδι. Στο πρόσωπό του η κυβέρνηση βρήκε τον καλύτερο συνομιλητή για την όσο το δυνατόν ευκολότερη υλοποίηση της πιο ακροδεξιάς ατζέντας για το πανεπιστήμιο από τη μεταπολίτευση. Σε κάθε δημόσια εμφάνισή του δεν διστάζει να προκαλεί με τις δηλώσεις του και να στήνει μέτωπα με το φοιτητικό κίνημα. Από τις πρώτες μέρες ανάληψης

της πρυτανείας παρέλασε από μια σειρά αστικών ΜΜΕ εκφράζοντας την άποψη ότι πρέπει να προχωρήσουν οι διαγραφές φοιτητών, να τοποθετηθούν εταιρείες security στο πανεπιστήμιο, να γίνεται είσοδος στο πανεπιστήμιο με επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας, να προχωρήσει η διαδικασία με τους νέους οργανισμούς κ.λπ.

Ατζέντα καταστολής Με την έναρξη του νέου ακαδημαϊκού έτους, μια σειρά από γεγονότα επιβεβαιώνουν την αντίληψη ότι η κυβέρνηση με τη συμβολή διαφόρων (τύπου Φορτσάκη) επιδιώκει να επιβάλει μια νέα κανονικότητα στα πανεπιστήμια σύμφωνα με την οποία ο φοιτητής δεν επιτρέπεται να αμφισβητήσει και να σηκώσει κεφάλι και αν τυχόν το κάνει θα καταστέλλεται άμεσα. Η βδομάδα 13 με 17/10 ήταν μια βδομάδα διαρκούς τρομοκράτησης, καταστολής και μη σεβασμού των φοιτητικών συλλόγων και των αποφάσεών τους. Τη Δευτέρα 13/10, οι ΦΣ της Νομικής και της Φιλοσοφικής είχαν πάρει απόφαση για κινητοποίηση στην πρυτανεία και συμβο-

λική κατάληψη προκειμένου να αποδοθούν εξηγήσεις από τον νέο πρύτανη για τη μη διεξαγωγή Συγκλήτου, τη στιγμή που τόσα φλέγοντα ζητήματα (διαγραφές, σίτιση, καθαριότητα, face control με την εγκατάσταση εταιρειών φύλαξης στο ΕΚΠΑ) απασχολούν το πανεπιστήμιο. Η απάντηση του Φορτσάκη ήταν πρωτοφανής και εντελώς αυταρχική. Σε πλήρη συνεννόηση με την αστυνομία, διμοιρίες των ΜΑΤ είχαν περικυκλώσει την πρυτανεία ενώ μηχανές της ομάδας ΔΕΛΤΑ και κλούβες έκοβαν βόλτες στην Πανεπιστημίου και την Ακαδημίας. Τελείως αυθόρμητα οι φοιτητές έκαναν ένα άτυπο κάλεσμα στη Νομική στις 13:00 προκειμένου να μαζευτούν και να κατευθυνθούν προς την πρυτανεία, αλλά και πάλι τα ΜΑΤ έκοψαν τη δίοδο και δεν άφησαν τους φοιτητές να εισέλθουν σε ένα δημόσιο πανεπιστημιακό κτίριο. Την Τρίτη 14/10, ο ΦΣ Νομικής είχε κινητοποίηση στον ΔΣΑ για την εξίσωση των πτυχίων και τα ιδιωτικά κολέγια. Υπό τις εντολές «κάποιων» για πρώτη φορά η πόρτα του ΔΣΑ ήταν κλειστή για φοιτητές Νομικής, ενώ δύο κλούβες στην Ακαδημίας ήταν έτοιμες να επέμβουν

Κινηματική απάντηση Δυστυχώς αυτήν τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχει ένα μαζικό ρεύμα αντίστασης από τον κόσμο στα πανεπιστήμια, παρόλο που ευτυχώς γίνονται κάποιες κινητοποιήσεις ύστερα από καιρό. Η νεολαία προς το παρόν παρατηρεί παθητικά τις εξελίξεις. Εδώ βρίσκεται, όμως, ο κομβικός ρόλος της ΑΡΕΝ και της Αριστεράς συνολικά στις σχολές, όπου πρέπει να μεταδώσει την άποψη ότι το αποστειρωμένο και αυταρχικό πανεπιστήμιο δεν είναι μονόδρομος. Δημιουργείται μια νέα γενιά φοιτητών που δεν έχει μνήμη των ελευθεριών που υπήρχαν κάποτε στο ελληνικό πανεπιστήμιο. Σε αυτήν τη βάση οι ΦΣ και η Αριστερά οφείλουν να ενεργοποιηθούν, να εμπνεύσουν τους φοιτητές, να συνεργαστούν, να εφεύρουν τρόπους οι φοιτητές να ασχοληθούν με τη διεκδίκηση ενός καλύτερου πανεπιστημίου. Αν αυτό δεν γίνει, τότε οι «αγανακτισμένοι» φοιτητές και καθηγητές θα γίνονται όλο και περισσότεροι και εμείς θα μετράμε ήττες αντί για τις νίκες που οφείλουμε ως γενιά.

Πανεκπαιδευτικό κάλεσμα - Όλοι στους δρόμους

στερα από αρκετό καιρό, δάσκαλοι και καθηγητές αναμένεται να βαδίσουν ξανά μαζί στους δρόμους. Την Πέμπτη 23 Οκτώβρη, οι ομοσπονδίες καθηγητών και δασκάλων καλούν σε συλλαλητήρια, στις 6 το απόγευμα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, στα Προπύλαια και στο Άγαλμα Βενιζέλου αντίστοιχα, με κεντρικό σύνθημα: «Σπάμε τα δεσμά των μνημονίων. Αγώνας για μόρφωση, δουλειά, δημοκρατία». Συλλαλητήρια καλούνται επίσης σε όλες τις έδρες των περιφερειών της χώρας. Τα συλλαλητήρια στηρίζει και η ΑΔΕΔΥ. Απέναντι στη διάλυση του δημόσιου σχολείου, που προσπαθούν να επιβάλουν

κυβέρνηση, τρόικα και άρχουσα τάξη, οι εκπαιδευτικοί διεκδικούν να σταματήσει η υποχρηματοδότηση της παιδείας και να δοθούν άμεσα λεφτά για την κάλυψη των αναγκών, σε κτίρια, πολλά από τα οποία βρίσκονται σε άσχημη κατάσταση, ενώ σε πολλά επίσης λόγω των συγχωνεύσεων οι μαθητές στοιβάζονται σε υπεράριθμα τμήματα και τάξεις. Λεφτά για τη θέρμανση μιας και έναν ακόμα χειμώνα πολλά σχολεία δεν θα έχουν πετρέλαιο ή φυσικό αέριο και θα αναγκαστούν όπως και πέρσι να κλείσουν. Λεφτά για τις μετακινήσεις μαθητών που με τις

συγχωνεύσεις και τα κλεισίματα σχολείων, ειδικά στην επαρχία, υποχρεώνονται να μετακινηθούν πολλά χιλιόμετρα για να παρακολουθούν τα μαθήματά τους.. Διεκδικούν επίσης να μη χαθούν άλλες εκπαιδευτικές ώρες από τα σχολεία λόγω των κενών που υπάρχουν σε δασκάλους και καθηγητές με το να γίνουν άμεσα διορισμοί μόνιμων εκπαιδευτικών και το σταμάτημα των διαθεσιμοτήτων-απολύσεων των συναδέλφων τους, είτε μέσω της κατάργησης ειδικοτήτων, είτε μέσω των αξιολογήσεων εκπαιδευτικών και σχολικών μονάδων.