EA 323 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 323

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

8-9 Η Ευρωζώνη και η ΕΕ μπροστά στην κρίση

ΕΝΘΕΤΟ Αφιέρωμα στην Οκτωβριανή Επανάσταση Η Δεξιά ισχυρίζεται ότι η Επανάσταση του 1917 ήταν ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα που αποδεικνύει ότι οι επαναστάσεις οδηγούν στην τυραννία. Παρόμοια επιχειρήματα έγιναν όλο και περισσότερο αποδεκτά και από ένα μέρος της Αριστεράς που πίστευε ότι το αποτυχημένο «σοβιετικό» κράτος ενσωμάτωνε την κληρονομιά της Επανάστασης του 1917. Κάθε άλλο παρά αντιδημοκρατική, η Ρωσική Επανάσταση ήταν το πρώτο παράδειγμα στην ιστορία που εργαζόμενοι πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο της χώρας όπου ζούσαν. Η επανάσταση επομένως ανέδειξε την προοπτική ενός πολύ διαφορετικού και πολύ πιο δημοκρατικού είδους κοινωνίας.

5 Νοέμβρη 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

Καταδικάστε τους νεοναζί

Είναι αντιφασιστικός ο πόλεμος στην Ουκρανία;

Η συζήτηση για τη συγκρότηση του Podemos

Εργαζόμενοι και νεολαία να δώσουμε τη δική μας απάντηση στην απαίτηση για «εθνική συνεννόηση»:

Αγώνας, ρήξη, ανατροπή

ΝΕΟΛΑΙΑ Να ξαναβγούμε στους δρόμους Περίπου 500 σχολεία σε όλη τη χώρα μπήκαν στο χορό των κινητοποιήσεων με καταλήψεις και μαζικές πορείες διαμαρτυρίας για το «νέο λύκειο», την τράπεζα θεμάτων, τις συγχωνεύσεις τμημάτων. Οι φοιτητές βρίσκονται επίσης σε αναβρασμό και σε συνεχή αντιπαράθεση με τον αυταρχισμό του Φορτσάκη και όσων θέλουν να ξηλώσουν τον δημόσιο χαρακτήρα και τις δημοκρατικές ελευθερίες από τα πανεπιστήμια. Η νεολαία, με τους αγώνες της ενάντια στις καταστροφικές πολιτικές που εφαρμόζονται στην εκπαίδευση, μπορεί να προσθέσει πολύτιμες δυνάμεις στη μάχη για την ανατροπή της συγκυβέρνησης και των μνημονίων.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ Όλες οι δυνάμεις για την επιτυχία της Απεργίας Η πανελλαδική γενική απεργία στις 27 Νοέμβρη, με αφορμή την ψήφιση του προϋπολογισμού, είναι μια χρυσή ευκαιρία για να εκφραστεί, μαζικά και ενωτικά, η εργατική-λαϊκή οργή ενάντια στην εξοντωτική λιτότητα. Η οργάνωσή της όμως απαιτεί σοβαρή προετοιμασία και συστηματική παρέμβαση στους χώρους εργασίας και στα συνδικάτα από τις δυνάμεις της Αριστεράς. Η δυναμική επανεμφάνιση του εργατικού κινήματος στους δρόμους μπορεί και πρέπει να τραντάξει τη μισητή συγκυβέρνηση, τη στιγμή που επιχειρεί να γκρεμίσει και τα τελευταία εργατικά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Συναίνεση: Συνταγή ήττας για την Αριστερά Το καθεστώς δεν θα καθίσει με σταυρωμένα χέρια μπροστά στην προοπτική της πολιτικής και εκλογικής κατάρρευσης της συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Αφενός επιχειρεί να απλώσει «γέφυρες» προς τον ΣΥΡΙΖΑ, επιδιώκοντας να ενισχύσει μια μετριοπαθή πολιτική στροφή της ηγεσίας του. Αφετέρου, γνωρίζοντας τις αντιφατικότητες και τη δυσκολία στον έλεγχο του κόσμου της ριζοσπαστικής Αριστεράς (τόσο των μελών του ΣΥΡΙΖΑ όσο και του γενικότερου κοινωνικού χώρου που τον στηρίζει), επιδιώκει να βάζει εκ προοιμίου όρια στην πολιτική

δυναμική του: αυτό είναι το νόημα της επιχείρησης «εθνική συνεννόηση», μιας πολιτικής διεργασίας που είναι άμεσα συνδεδεμένη με την προοπτική μιας κυβέρνησης εθνικής ενότητας, προοπτική που ακυρώνει κάθε ριζοσπαστικό περιεχόμενο που έχει –ή που μπορεί να αποκτήσει– το πολιτικό σχέδιο διεκδίκησης μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Η διεργασία αυτή τροφοδοτείται από δύο απειλές. Από τη μια, την απειλή στην οικονομία: το ενδεχόμενο ενός προεκλογικού bank run, την απαίτηση των δανειστών να συνυπογράψει προεκλογικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μια

μελλοντική συμφωνία για το χρέος κ.ο.κ. Από την άλλη, την απειλή μέσω της γεωπολιτικής αποσταθεροποίησης στην Α. Μεσόγειο: το ενδεχόμενο ενός «θερμού» ελληνοτουρκικού επεισοδίου στα νερά της Κύπρου (ή στη λεγόμενη αμυντική εκδοχή) ή, αντίστροφα, την επιθετική «αξιοποίηση» των διπλωματικοστρατηγικών αδιεξόδων της Τουρκίας για αναβάθμιση –στηριγμένη στρατιωτικά στο κράτος του Ισραήλ– του ελληνικού και ελληνοκυπριακού ρόλου στην περιοχή, ως πρώτου υπο-ιμπεριαλιστικού στηρίγματος των δυτικών Μεγάλων Δυνάμεων.

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Ελλάδα - Κύπρος - Αίγυπτος - Ισραήλ Σφαλιάρα άρπαξε και ο Δένδιας, ο οποίος την τελευταία ημέρα του στο υπ. Ανάπτυξης «σκέφτηκε» λύση για τα «κόκκινα» δάνεια. Ωστόσο το προσαρμοσμένο στα μέτρα των τραπεζιτών υβρίδιο που πρότεινε, γνώρισε την καταγγελία των καταναλωτικών οργανώσεων αλλά ταυτόχρονα και τις ριπές χλεύης από πολλά συστημικά ΜΜΕ. NNN Στην ΚΟ της ΝΔ καλωσόρισαν και τον Πλεύρη, που κάνει πλέον παρέα σε Βορίδη και Γεωργιάδη. Νομίζαμε ότι είχε αποτύχει η πρόβλεψη που είχε κάνει πριν από μερικά χρόνια ο Καρατζαφέρης ότι «θα κυβερνήσουμε την Ελλάδα». Τελικά είχε δίκιο, ακόμη κι αν, προς το παρόν, ο ίδιος είναι απ’ έξω… NNN Το «Spiegel» γράφει ότι η Χρυσή Αυγή δρούσε για πολύ καιρό ανενόχλητη, τονίζοντας ότι το γεγονός οφείλεται και «στους στενούς δεσμούς με τα σώματα ασφαλείας και τους πολιτικούς». Πώς και του ξέφυγε εντελώς (μα εντελώς) αυτή η πτυχή του Ντογιάκου από το πόρισμά του; NNN Να σας πούμε πώς: Οι «στενοί δεσμοί» αφορούν και το δικαστικό σύστημα, όπως περίτρανα απέδειξε ο πρώην οικονομικός εισαγγελέας Σπύρος Μουζακίτης, ο οποίος παραιτήθηκε από το σώμα για να ασκήσει δικηγορία. Ποιον βρήκε να υπερασπίσει ο «αδέκαστος» δικαστικός; Τον Μπούκουρα, για λογαριασμό του οποίου κατέθεσε αίτηση αποφυλάκισης. NNN Η αίτηση αποφυλάκισης ισχυρίζεται ότι ο Μπούκουρας δεν μπορεί να παραμένει στη φυλακή, καθώς πλέον είναι ανεξάρτητος βουλευτής και «δεν έχει καμία σχέση με τη Χρυσή Αυγή». Πώς δεν το σκέφτηκαν αυτό οι κατηγορούμενοι της Νυρεμβέργης, δηλ. να αποχωρήσουν από το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα εκ των υστέρων; Αν είχαν δικηγόρο τον Μουζακίτη πιθανόν θα είχαν γλιτώσει… NNN Του είπαν του Σταύρου Θεοδωράκη ότι «όσο περισσότερα λες, τόσο χειρότερα» και έτσι αποφάσισε να κάνει στην άκρη, φωνάζοντας τον μεγάλο αμπελοφιλόσοφο της άρχουσας τάξης ο οποίος κατήγγειλε στο κοινό ότι «πεθαίνει η γλώσσα μας και αυξάνονται τα καφενεία». Ζητήματα δηλ. που απασχολούν την τεράστια πλειοψηφία του λαού… NNN Αυτό θα έχει πλάκα: Αφού διώξουμε τους Τούρκους, αφού βρούμε πακτωλούς υδρογονανθράκων, αφού ρίξουμε στη μοιρασιά τους διεθνείς πετρελαϊκούς κολοσσούς που θα κάνουν την άντληση, υπάρχει κίνδυνος να διαπιστώσουμε ότι οι διεθνείς τιμές των υδρογονανθράκων καταρρέουν λόγω της παγκόσμιας ύφεσης, όπως επισημαίνουν στελέχη ελληνικών εταιριών του κλάδου… NNN Ας κοιτάξουν πιο προσεχτικά τη δημοσκόπηση της RASS εκεί στην Κουμουνδούρου: Στο ερώτημα «στις επόμενες εκλογές, σκέφτεστε να δώσετε μια πρώτη ευκαιρία στον Αλ. Τσίπρα», το υψηλότερο ποσοστό εμφανίζεται το Σεπτέμβριο (35%) όταν έγιναν και οι φιλολαϊκές εξαγγελίες στη ΔΕΘ. Αντίθετα τα «στρογγυλέματα» του Οκτώβρη οδήγησαν σε μεγάλη μείωση (28,8%). NNN Το ίδιο και στο «καταλληλότερος για πρωθυπουργός»: ο Τσίπρας τον Σεπτέμβρη φτάνει στο 35,2% (το υψηλότερο ποσοστό που έχει φτάσει για τη συγκεκριμένη εταιρία), ενώ τον Οκτώβρη πέφτει στο 27,9%.

Αντιδραστική συμμαχία Οι «παράλληλες» τριμερείς (Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ και Ελλάδα-Κύπρος-Αίγυπτος) αντί για «τετραμερείς» είναι επίσης ένα εξαιρετικό όχημα για έναν ακόμα στόχο των Μεγάλων Δυνάμεων στην περιοχή: την «κανονικοποίηση» των σχέσεων του Ισραήλ με τα αραβικά κράτη, χωρίς αυτά να αντιμετωπίσουν την οργή των λαών τους. Οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου παίζουν τον κρίσιμο ρόλο του «μεσάζοντα», μαχαιρώνοντας πισώπλατα τον αγώνα των Παλαιστινίων και των αραβικών μαζών.

Του Πάνου Πέτρου

νώ πολεμικά πλοία και αεροπλάνα παραμένουν επικίνδυνα συγκεντρωμένα στην ανατολική Μεσόγειο, το υπό διαμόρφωση «κουαρτέτο» Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ-Αίγυπτος εντείνει τις συνομιλίες και τους σχεδιασμούς του. Στην πρόσφατη τριμερή συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου, η διαπίστωση πως η συμμαχία αναβαθμίζεται σημαντικά ήταν ομόφωνη. Ήταν η τρίτη τέτοιου τύπου συνάντηση, η οποία στρώνει το έδαφος σε ένα εξαιρετικά «πυκνό» πρόγραμμα: Στις 5/11, ο ακροδεξιός ΥΠΕΞ του Ισραήλ, Λίμπερμαν, μεταβαίνει στην Κύπρο για διμερή συνάντηση. Δύο μέρες μετά ο Σαμαράς ταξιδεύει στη Λευκωσία όπου θα συναντηθεί με τον Αναστασιάδη, θα συμμετάσχει σε συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και πιθανώς θα απευθυνθεί στο κυπριακό κοινοβούλιο. Την επομένη διεξάγεται η τριμερής συνάντηση ΕλλάδαςΚύπρου-Αιγύπτου στο Κάιρο, σε επίπεδο πολιτικών αρχηγών, που θεωρείται η «κορύφωση» των διεργασιών. Η πυκνότητα του προγράμματος αρκεί για πείσει ότι δεν πρόκειται για «διερευνητικές» συνομιλίες, αλλά για πυρετώδεις διαβουλεύσεις με μεγάλα επίδικα. Η «Διακήρυξη του Καΐρου» ίσως βγάλει ειδήσεις. Σύμφωνα με πληροφορίες, δεν αποκλείεται να συζητηθεί το θέμα ανακήρυξης των ΑΟΖ

των τριών κρατών, ερήμην της Τουρκίας. Παρά τις υποκριτικές ρητορείες περί «ειρήνης και σταθερότητας» στην περιοχή, ο άξονας που διαμορφώνεται και οι αποφάσεις που θα πάρει μπορεί να αποτελέσουν μεγάλη απειλή για την ειρήνη. Ήδη έχει αναβιώσει το αλήστου μνήμης «ενιαίο αμυντικό δόγμα» ΕλλάδαςΚύπρου, ενώ η Ελλάδα στέλνει φρεγάτα και υποβρύχιο στην ανατολική Μεσόγειο, υπό την κάλυψη των νατοϊκών επιχειρήσεων στην περιοχή. Στο όνομα των ΑΟΖ, το ελληνικό κράτος βάζει πλάτη στους πιο αντιδραστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Συμμετέχει ενεργά σε έναν άξονα που έχει όλες τις ευλογίες των δυτικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων: Οι αναφορές των εμπλεκό-

μενων κρατών στον «κίνδυνο της διεθνούς τρομοκρατίας», αλλά και τα έργα και ημέρες του Ισραήλ και της Αιγύπτου είναι ενδεικτικά, σε μια περίοδο που η Τουρκία «απομονώνεται» από τις ΗΠΑ. Η ελληνική κυβέρνηση ξεπλένει το κράτος-τρομοκράτη και του δίνει πολύτιμη στήριξη (με το μεγάλο σχέδιο για διακίνηση φυσικού αερίου στην Ευρώπη). Ξεπλένει επίσης την αιγυπτιακή χούντα. Η στήριξη –σύμφωνα με το κοινό ανακοινωθέν– «στον αγώνα του αιγυπτιακού λαού για δημοκρατία» μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί (για να μην «παρερμηνευτεί» βέβαια, συνοδεύεται από τη στήριξη της αιγυπτιακής κυβέρνησης στον αγώνα της ενάντια στην «τρομοκρατία»).

Πέρα από όλα αυτά, οι εξελίξεις είναι επικίνδυνες και για τον κόσμο των «από κάτω» στην Ελλάδα. Η «ενεργή εξωτερική πολιτική» του Σαμαρά ενέχει το δηλητήριο του εθνικισμού, που ιστορικά λειτούργησε ως όπλο της άρχουσας τάξης ενάντια στην Αριστερά και το εργατικό κίνημα. Αλλά το ζήτημα ξεπερνά την πολιτική πάλη και μπορεί να έχει πολύ πιο «χειροπιαστές» καταστροφικές συνέπειες. Παίζει με τη φωτιά, σε μια περίοδο και σε μια περιοχή όπου και μία σπίθα αρκεί για να τινάξει την πυριτιδαποθήκη στον αέρα. Για όλους αυτούς τους λόγους, η εθνικιστική πολιτική, η κυβέρνηση Σαμαρά, κάθε σκέψη ή δράση που μπορεί να διχάσει τους εργάτες, να αποπροσανατολίσει από την πάλη ενάντια στον πραγματικό εχθρό «στην ίδια μας τη χώρα», που μπορεί να φέρει τον πόλεμο ένα βήμα πιο κοντά, πρέπει να βρει σύσσωμη την Αριστερά καθαρά και αταλάντευτα απέναντι.

Έμπολα: Τα κλειστά σύνορα θα θεραπεύσουν τον ιό; Της Κατερίνας Παρδάλη

ιός Εμπολα συνεχίζει να σκοτώνει στις φτωχές χώρες της Δυτ. Αφρικής. Η Παγκόσμια Οργάνωση Υγείας (ΠΟΥ) ανακοίνωσε στο τέλος Οκτώβρη 4951 δηλωμένους θανάτους σε 13.567 κρούσματα και συνεχίζει να κάνει απεγνωσμένες εκκλήσεις για βοήθεια στην «πολιτισμένη» Δύση, αφού και η ίδια η ΠΟΥ έχει πέσει θύμα των περικοπών και των ιδιωτικοποιήσεων με αποτέλεσμα μειωμένο προσωπικό (κατά 35%) και χρηματοδότηση (κατά 1 δισ. δολάρια) και άρα μειωμένες δυνατότητες να βοηθήσει. Όλοι πια γνωρίζουν τις άθλιες συνθήκες των συστημάτων υγείας των φτωχών χωρών της Αφρικής (που τις φτώχυναν οι Δυτικοί αποικιοκράτες), που στην ουσία έχουν καταρρεύσει. Επίσης όλοι/ες οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που έχουν τρέξει εθελοντικά

να βοηθήσουν (και έχουν ήδη αρκετά θύματα) έχουν εξηγήσει πώς μπορούν να σταματήσουν ο ιός και οι θάνατοι. Με ελάχιστα μέτρα προστασίας και υγιεινής για τους ανθρώπους, με νοσοκομεία και ειδικούς θαλάμους για τους νοσούντες, με προσωπικό και μέσα για να βοηθήσει, όπως γάντια και βελόνες μιας χρήσης, σαπούνι και νερό για να πλένουν οι άνθρωποι τα χέρια τους! Βασικά με ένα σύστημα υγείας που να αντιστοιχεί στις ανάγκες των ανθρώπων εκεί που –για να μην ξεχνάμε– θρηνούν κάθε χρόνο πολύ περισσότερες χιλιάδες θύματα και από άλλες ασθένειες οι οποίες στη Δύση έχουν εξαφανιστεί, όπως η μαλάρια (ελονοσία).

Υποκρισία Και ποια είναι η αντιμετώπιση από τις φαρμακοβιομηχανίες; Ο ιός Εμπολα είναι γνωστός από το 1976. Αλλά τότε τα θύματά του ήταν ελάχιστα και ΠΑΝΤΑ

στην Αφρική. Έτσι, δεν «συνέφερε» να ασχοληθούν οι ιδιωτικές φαρμακοβιομηχανίες για να φτιάξουν ένα εμβόλιο που θα είχε τόσο λίγη πελατεία. Η τελευταία επίθεση του Εμπολα ξεκίνησε το Δεκέμβρη του 2013 στη Γουινέα. Χιλιάδες άνθρωποι πέθαναν –μεταξύ τους και εκατοντάδες νοσηλευτές/τριες– και εμείς ακούμε ό,τι ρατσιστική τρέλα μπορεί κανείς να φανταστεί. Απαγόρευση εισόδου στη χώρα πολιτών των χωρών της Δ. Αφρικής συζητούσαν στις ΗΠΑ, πράγμα που έκανε πράξη η συντηρητική κυβέρνηση Αμποτ στην Αυστραλία από τις 28 Οκτώβρη. Ενόψει των εκλογών που γίνονται αυτές τις μέρες στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικάνοι υποψήφιοι απαιτούν ξανά να απαγορευτεί η πρόσβαση Αφρικανών στις ΗΠΑ και να κλείσουν τα σύνορα με το Μεξικό. Κινδυνολογίες ότι οι τζιχαντιστές-καμικάζι μπορεί να χρησι-

μοποιήσουν τον Εμπολα για να μολύνουν τη Δύση ακούγονται ακόμα και από υποτιθέμενα «σοβαρά» παγκόσμια ΜΜΕ (όπως το CNN), ενώ το χρησιμοποίησε ακόμα και η κυβέρνηση της Ισπανίας (προφανώς τρελαμένη από την άνοδο του Podemos!).

Η Αριστερά Η Αριστερά στην Ελλάδα αλλά και διεθνώς πρέπει να απαντήσει σε αυτά τα φαινόμενα, όπου οι ακραίες πολιτικές του καπιταλισμού προσπαθούν να μετατρέψουν τα θύματα σε θύτες, «επικίνδυνους» για τη ζωή μας. Να απαιτήσουμε να σταλεί από όλες τις χώρες της Δύσης βοήθεια στις αφρικανικές χώρες, ώστε να υπάρξει ένα σύστημα υγείας για τους φτωχούς/ες. Να απαιτήσουμε ανοιχτά σύνορα και περίθαλψη όλων των ανθρώπων που η ανάγκη και οι πόλεμοι φέρνουν στα σύνορά μας.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Ακραία ταξική κυβέρνηση κι» της εικονικής εξόδου από το τωρινό μνημόνιο –«τυράκι» που μπορεί να μην έτρωγε ο λαός, αλλά θα έτρωγαν οι επιρρεπείς σε τέτοια γεύματα βουλευτές της συμπολίτευσης.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

έχρι τώρα τα ψέματα ήταν χαρακτηριστικό της ελληνικής κυβέρνησης και των κυρίαρχων ΜΜΕ της χώρας. Τώρα, όμως η ύφεση εξαπλώνεται σε όλη την Ευρώπη (βλ. σελ. 8-9) και επειδή το όλο σύστημα βασίζεται σε πήλινα (ή καλύτερα σε χάρτινα) πόδια, ακόμη και μια «λάθος» δήλωση, ή μια «λάθος» έκθεση, μπορεί να οδηγήσει όχι μόνο σε απαξίωση και κατάρρευση της στρατηγικής του Βερολίνου και των Βρυξελλών για την Ελλάδα, αλλά ακόμη και σε ραγδαία κατάρρευση των «αγορών» και των ευρωπαϊκών οικονομιών. Ακόμη και νύξεις για τράπεζες-ζόμπι, για τράπεζες δηλ. που είναι στα όρια της κατάρρευσης (πολλώ δε μάλλον που τα έχουν ξεπεράσει) αποφεύγονται από όλο το κατεστημένο της ΕΕ όπως αποφεύγεται το λιβάνι από το διάβολο. Πώς να πει κανείς την αλήθεια για την Deutsche Bank όταν η σχέση ίδιων κεφαλαίων προς τα «ανοίγματα» της τράπεζας (δάνεια και επενδυτικό τζόγο) είναι μόλις 4%; Αν λοιπόν δεν μπορεί να ειπωθεί η αλήθεια για τις μεγάλες ευρωπαϊκές τράπεζες, είναι πέρα από βέβαιο ότι δεν θα ειπωνόταν η αλήθεια για τις ελληνικές τράπεζες. Έτσι αυτές «πέρασαν» τους ελέγχους αντοχής (stress tests) της ΕΚΤ. Ο «καλός βαθμός» που απέσπασαν οι Έλληνες τραπεζίτες, μπορεί να λειτούργησε ως εφήμερο προπαγανιδιστικό εργαλείο για τους Σαμαροβενιζέλους, ωστόσο δεν έπεισε τις «αγορές»: έτσι δεν μπόρεσαν να αντιστραφούν η κατάρρευση του ελληνικού Χρηματιστηρίου (μόνον μέσα

στον Οκτώβριο υπήρξε απώλεια 20 δισ., ευρώ) αλλά και η ραγδαία άνοδος των επιτοκίων δανεισμού της Ελλάδας (το επιτόκιο του ελληνικού δεκαετούς ομολόγου ξεπέρασε το 8%). Σε κάθε περίπτωση τα πανηγύρια για τα stress tests τελείωσαν γρήγορα και στο εσωτερικό της χώρας. Ούτε η ΕΕ φυσικά πίστεψε τα αποτελέσματα των stress tests, -πολύ δε περισσότερο δεν πιστεύει το success story. Στα τέλη Οκτώβρη Ευρωπαίος αξιωματούχος δήλωσε στο Ρόιτερς ότι «μία απόλυτα καθαρή έξοδος [της Ελλάδας από το μνημόνιο] είναι εξαιρετικά απίθανη. Όποια επιλογή και να υιοθετηθεί, θα είναι μια σχέση σύμβασης ανάμεσα στους θεσμούς της Ευρωζώνης και τις ελληνικές αρχές», δηλ. νέο μνημόνιο.

Χωρίς «τυράκι» Εξαιτίας ακριβώς των μαύρων σύννεφων που συρρέουν απειλητικά πάνω από την Ευρώπη, η ηγεσία της ΕΕ δεν έχει τις πολυτέλειες να σκεφτεί με βάση τις

προεκλογικές ανάγκες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και ζητά (μέσω του Σόιμπλε που τα είπε στον Χαρδούβελη) εδώ και τώρα εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που έχει υπογράψει στα μνημόνια η κυβέρνηση: Μεταλύ άλλων νέα μείωση των συντάξεων, μειώσεις στους μισθούς και απολύσεις στο Δημόσιο, απελευθέρωση απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα, απαγόρευση των απεργιών. Η τρόικα, που παίζει πάλι το σενάριο «έρχεται δεν έρχεται» εκβιάζοντας την κυβέρνηση για άμεση εφαρμογή των συμφωνηθέντων, ξέρει ότι, αν κάνει παραχωρήσεις σε αυτή την καταρρέουσα κυβέρνηση, τότε απέναντι σε μια κυβέρνηση Αριστεράς με νωπή της λαϊκή εντολή κατάργησης των μνημονίων, θα πρέπει να τραπεί σε άτακτη φυγή. Οι Σαμαροβενιζέλοι βρίσκονται σε νέο αδιέξοδο, καθώς υπολόγιζαν να περάσουν μεν αυτά τα μέτρα και να υπογράψουν το νέο μνημόνιο (που βέβαια θα φέρει όνομα-παραλλαγή), έχοντας ωστόσο εξασφαλίσει το «τυρά-

Τώρα «τυράκι» δεν υπάρχει. Ακόμη χειρότερα: Τώρα οι σφαλιάρες για την κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων έρχεται και από το εσωτερικό: Π.χ. το Γραφείο Προϋπολογισμού της Βουλής, παρότι απαρτίζεται από ανθρώπους επιλεγμένους από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αποδόμησε πλήρως στην έκθεσή του το success story και μάλιστα τόνισε ότι η κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο για το «μετά», ακόμη κι αν η Ελλάδα έβγαινε από το μνημόνιο.

Αφέλεια Απέναντι σε αυτή την κατάσταση και ελλείψει –προς το παρόν– μαζικού κινήματος, το σύστημα, εκμεταλλευόμενο και προβάλλοντας διαρκώς την τουρκική «απειλή» στην Κύπρο, πιέζει για λύσεις «εθνικής συνεννόησης», που θα περιλαμβάνουν και τον ΣΥΡΙΖΑ (βλ. παρακάτω και σελ. 7). Σε αυτά τα σενάρια διαφάνηκε μια μερική υποχώρηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ που πρότεινε μια μέση οδό λέγοντας «κάντε εκλογές τώρα και βγάζουμε μετά συναινετικό πρόεδρο». Όμως ο Σαμαράς την απέκλεισε ποντάροντας στο τελευταία του χαρτιά, πριν από την επιβολή του νέου μνημονίου: Σύμφωνα με τους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», οι ηγέτες της Ευρωζώνης εξετάζουν ένα σχέδιο για να επιτρέψουν την έξοδο της Ελλάδας από το μνημόνιο, το οποίο θα περιλαμβάνει τη μετατροπή των αχρησιμοποίητων κεφαλαίων 11 δισ. ευρώ του ΤΧΣ

σε ένα «δίχτυ ασφαλείας». Το σχέδιο, το οποίο θα συζητιόταν στη συνάντηση των ΥΠΟΙΚ της Ευρωζώνης στις 6/11, θα επιτρέψει στον Σαμαρά «να ανακοινώσει το τέλος των τριμηνιαίων αξιολογήσεων από τη μισητή τρόικα», αναφέρει η βρετανική εφημερίδα η οποία ωστόσο τονίζει ότι όλα αυτά θα βασίζονται στην «πιστωτική γραμμή» του Ταμείου Διάσωσης της Ευρωζώνης κάτι που σημαίνει ότι η εποπτεία των Βρυξελλών θα συνεχιστεί. Ύστατο χαρτί του Σαμαρά είναι οι αποφάσεις που θα ληφθούν στη Σύνοδο Κορυφής στα μέσα Δεκέμβρη. Σε κάθε περίπτωση είναι αφελές για τον ΣΥΡΙΖΑ να πιστεύει ότι θα έρθει σε κάποια συνεννόηση με την κυβέρνηση των ΣαμαροΜπαλτακο-Πλευρο-ΦορτσακοΒενιζέλο-Λοβέρδων. Όχι μόνο γιατί πρόκειται για μια σύμφυση φασιστικής δεξιάς με καραμπινάτη διαφθορά. Αλλά, κυρίως γιατί αυτή η κυβέρνηση εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, της ντόπιας άρχουσας τάξης: Σε αφιέρωμά της στις αρχές Νοέμβρη, η γερμανική εφημερίδα «Frankfurter Rundschau», αφού παρουσίαζε την πραγματική κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και κατήγγελλε την πολιτική Σόιμπλε, υπογράμμιζε ότι στην Ελλάδα άνοιξε κι άλλο η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών, διαπιστώνοντας ότι «σε καμία άλλη χώρα της ΕΕ δεν υπάρχουν τόσο ακραίες διαφορές». Αυτές τις «ακραίες διαφορές» θέλει να υπερασπίσει με νύχια και με δόντια αυτή η κυβέρνηση. Γι’ αυτό «ακραία» πρέπει να είναι και η αντιμετώπισή της.

Άποψή μας... (συνέχεια από σελ.1)

Η «εθνική συνεννόηση» που απαιτείται μέσω αυτών των απειλών –αλλά και μέσω των πιέσεων που βάζουν οι «αόρατες

εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την «ομαλή» άνοδό του στην κυβερνητική εξουσία. Η φάκα, όμως, είναι εκεί: στον αυτοπεριορισμό του –υπό την εγγύηση ενός «συναινετι-

Συναίνεση: συνταγή ήττας για την Αριστερά δυνάμεις» του συστήματος, όπως προανήγγειλε το «Βήμα»…– έχει άμεσους πολιτικούς στόχους: να «δέσει» την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε μια συμφωνία που εκ προοιμίου θα αποδέχεται ότι οι μόνες εφικτές ανατροπές είναι περιορισμένης αξίας. Το «τυρί» σε αυτή την παγίδα είναι ότι φαίνεται να διευκολύνει την

κού» Προέδρου της Δημοκρατίας– σε μια συμφωνία περιορισμένης, μεταρρυθμιστικής και ήπιας διαχείρισης των συμφορών που έχει προκαλέσει η μνημονιακή πολιτική στους εργαζόμενους και τις λαϊκές δυνάμεις. Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, αυτή η πολιτική είναι υποθετική: δεν υπάρχει μνημονιακή διαχείριση με «ανθρώπινο

πρόσωπο». Κάθε εκδοχή «εθνικής συνεννόησης», κάθε συμφωνία με τους δανειστές, τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους εφοπλιστές, θα έχει πολύ πικρό περιεχόμενο για την εργατική τάξη και τις λαϊκές δυνάμεις. Αν τελικά η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπει σε αυτή την παγίδα, θα ακυρώσει όλες τις ελπίδες για το εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Θα αφήνει ορθάνοιχτα τα περιθώρια για ανασύνταξη και αντεπίθεση του αυθεντικά αστικού πολιτικού στρατοπέδου. Θα αφήνει ορθάνοιχτα τα περιθώρια για μετατροπή της πολιτικής και εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ στην τραγωδία της «αριστερής παρένθεσης», στον κίνδυνο να ζήσουμε και στην Ελλάδα την καταστροφή της Αριστεράς που γνώρισαν η Ιταλία και η Γαλλία τις προηγούμενες δεκαετίες. Πλησιάζοντας στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, αξίζει να θυμηθούμε ότι το κίνημα

και η Αριστερά στην Ελλάδα έχουν περάσει από ανάλογα σημεία. Στην περίοδο της κρίσης της χούντας, χρησιμοποιήθηκε και τότε ο εκβιασμός για τραγικές κοινωνικές ή «εθνικές» εξελίξεις, με στόχο την «εθνική συνεννόηση», το χτίσιμο των «γεφυρών» μεταξύ του αστικού (δημοκρατικού) πολιτικού κόσμου και των στρατοκρατών της δικτατορίας. Η ορμή της ίδιας της εξέγερσης του Νοέμβρη, η αποφασιστικότητα της εργατικής νεολαίας που μετέτρεπε σε φιάσκο την επιστράτευση του Ιωαννίδη και, τελικά, οι μεγάλοι εργατικοί αγώνες της Μεταπολίτευσης, άλλαξαν τη ροή της ιστορίας. Πάνω στο σκληρό έδαφος της δικτατορικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης άνθησαν οι μεγάλες εργατικές και λαϊκές κατακτήσεις της δεκαετίας του ‘70. Με την προϋπόθεση, όμως, των ορμητικών μαζικών αγώνων και την ανατροπή της τακτικής

τωων «γεφυροποιών» και μέσα στην Αριστερά. Όσοι βιάζονται να αποκλείσουν το ρόλο του μαζικού κινήματος «από τα κάτω» στη διαμόρφωση των πολιτικών εξελίξεων κινδυνεύουν να εκτεθούν σοβαρά: την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, εκατοντάδες λύκεια είναι σε κατάληψη, τα πανεπιστήμια δοκιμάζονται από τις προκλήσεις των Φορτσάκηδων, ενώ μια νέα γενική απεργία έρχεται στα τέλη Νοέμβρη. Σε αυτήν τη δύναμη, της κίνησης και της δράσης της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, οφείλει να λογοδοτεί η πολιτική και η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό προϋποθέτει την εγκατάλειψη των αυταπατών για «εθνική συνεννόηση», την άμεση έξοδο από τις αυταπάτες για συναινετικές λύσεις μέσα στην κόλαση της κρίσης. Όπως έλεγε και ένα παλιό καλό σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ: ή αυτοί ή εμείς...

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Γενική απεργία την Πέμπτη 27 Νοέμβρη Κρίσιμη η οργάνωσή της για την επανενεργοποίηση του εργατικού κινήματος Του Θοδωρή Πατσατζή

ετά τις επανειλημμένες πιέσεις που ασκήθηκαν στην ηγεσία της ΓΣΕΕ τόσο από την ΑΔΕΔΥ όσο και από αρκετές «μικρές» κλαδικές κινητοποιήσεις, αποφασίστηκε γενική απεργία την Πέμπτη 27 Νοέμβρη. Είναι μια ευκαιρία επανενεργοποίησης μιας κρίσιμης μάζας εργαζομένων στους εργατικούς χώρους. Μιας κρίσιμης μάζας που τα προηγούμενα χρόνια βγήκε στους δρόμους και κατάφερε να ρίξει δύο κυβερνήσεις. Είναι αλήθεια ότι η πλειονότητα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, λόγω του ότι δεν κατόρθωσε να ξεφορτωθεί τα σκληρά μέτρα του μνημονίου, έστρεψε μαζικά τις ελπίδες της σε εκλογικές διαδικασίες που θα έφερν την ανατροπή. Είναι εξίσου αλήθεια επίσης ότι αυτό το δυναμικό έδωσε και δίνει μάχες και στους χώρους εργασίας του και στις πόλεις και τις γειτονιές του, άλλες με αρκετή ένταση και επιτυχία, όπως η αξιολόγηση στο Δημόσιο, η μάχη στην Cosco και η μάχη στις Σκουριές της Χαλκιδικής ενάντια στα μεταλλεία, και άλλες παρατεταμένες και σκληρές αλλά ανεπιτυχείς, όπως αυτή των διοικητικών υπαλλήλων του ΕΚΠΑ αλλά και των υγειονομικών του ΕΟΠΥΥ. Από όλες αυτές τις μάχες, η Αριστερά και οι συνδικαλιστικές της παρατάξεις έχουν στα χέρια τους χρήσιμα συμπεράσματα για να τα αξιοποιήσουν στο κρίσιμο ζητούμενο της περιόδου: την ανατροπή των βάρβαρων μέτρων των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και της κυβέρνησης που τα εφαρμόζει. Είναι εξακριβωμένο ότι στην πλειονότητα των χώρων εργασίας η συζήτηση γενικεύεται από τους ίδιους τους εργαζομένους,

Στην Ιταλία, ο νόμος του Ρέντσι, που ξεθεμελιώνει όλα τα εργατικά δικαιώματα, απαντήθηκε με τη μεγαλύτερη εργατική διαδήλωση από τις νικηφόρες απεργίες του 2002 ενάντια σε παρόμοιες μεταρρυθμίσεις του Μπερλουσκόνι. Η διαδήλωση της CGIL συγκέντρωσε πάνω από 1 εκατομμύριο εργαζόμενους στους δρόμους. Με αφορμή τη μάχη των χαλυβουργών της AST στο Τέρνι, ενάντια στη διάλυση της εταιρείας (που δέχτηκε βίαιη επίθεση από τα ΜΑΤ) το συνδικάτο μετάλλου FIOM οργανώνει δύο διαδηλώσεις και στάσεις εργασίας, ως αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς αλλά και ως «ζέσταμα» για μια πανεργατική απεργία, την οποία συζητά η CGIL…

που μέσα από τις συνέπειες που καθημερινά υφίστανται έχουν γίνει πιο απαιτητικοί και ζητούν αποτελέσματα. Ζητούν πειστική προοπτική για να σταματήσουν τις μηχανές. Για να χρησιμοποιήσουν τη δύναμή τους ώστε να παραλύσουν το κράτος και τους καπιταλιστές. Είναι αυτός ο λόγος που τους έκανε να δεχθούν μαζικά την πρόταση του ΜΕΤΑ για την απεργία-αποχή ενάντια στην αξιολόγηση. Είναι αυτός ο λόγος που όταν δεν είδαν ξεκάθαρο σχέδιο και μαζική στήριξη, ιδιαίτερα από τον ΣΥΡΙΖΑ, συμμετείχαν λιγότερο και με μικρή αυτοπεποίθηση στους αγώνες που έδωσαν με αποτέλεσμα αυτοί να ηττηθούν.

Η οργάνωση της απεργίας Ύστερα από πολύ καιρό δίνεται η ευκαιρία να υπάρχει χρόνος για να οργανωθεί μια μεγάλη απεργία, με μαζική συμμετοχή και στην απεργία και στις συγκεντρώσεις που θα γίνουν σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και άλλες πόλεις. Μπορεί ο χρόνος να μην επαρκεί για να οργανωθεί ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο, που αν δούμε και τη διεθνή εμπειρία, ιδίως από την Ισπανία, θα μπορούσε να δώσει φτερά στο εργατικό κίνημα, αλλά υπάρχει αρκετός για να γίνουν οι δρόμοι κάθε πόλης ποτάμια που θα απαιτούν την ανατροπή της κυβέρνησης και της βάρβαρης νεοφιλελεύθερης λιτότητας των μνημονίων. Η Αριστερά οφείλει να δώσει πολιτικό χρώμα στην απεργία. Καλώντας στη γενική απεργία όχι με μόνο στόχο να μην περάσει ο προϋπολογισμός. Όχι μόνο με στόχο να σταματήσει η αξιολόγηση, όχι μόνο με στόχο να σταματήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και τα κλεισίματα σχολείων και νοσοκομείων, όχι μόνο με στόχο την κατάργηση των χαρατσιών και το σταμάτημα της

φορολεηλασίας. Αλλά με αιτήματα όπως οι αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η απαγόρευση των απολύσεων, η επαναφορά της κυριακάτικης αργίας. Όλα τα αιτήματα των συνδικάτων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα πρέπει να βγουν στο προσκήνιο. Και με ένα κύριο αίτημα, για να μπορούν όλα αυτά τα αιτήματα να γίνουν εφικτά: την ανατροπή της κυβέρνησης. Έχοντας ξεκάθαρο ότι αυτό δεν θα γίνει μέσα από μία και μόνη γενική απεργία. Αλλά μέσα από μια σειρά κινητοποιήσεων που πρέπει να συνεχιστούν και να κλιμακωθούν αμέσως μετά τη γενική απεργία της 27ης Νοέμβρη.

Αυτό σημαίνει ότι δεν γίνεται να ξαναχρησιμοποιήσουμε στην οργάνωση της απεργίας ξαναζεσταμένες λογικές που ως τώρα έχουν αποδειχθεί τουλάχιστον αναποτελεσματικές, αν όχι ηττοπαθείς, για το εργατικό κίνημα. Κατ’ αρχάς ενόψει της γενικής απεργίας στις 27 Νοέμβρη πρέπει να μπουν στην άκρη οι λογικές ότι η 24ωρη απεργία είναι μια τουφεκιά στον αέρα. Λογικές που ίσχυαν τα προηγούμενα χρόνια, όταν ο κόσμος ήταν στους δρόμους σχεδόν κάθε μέρα, όταν γινόταν σχεδόν κάθε μήνα, ακόμη και δύο και τρεις μέρες, γενική απεργία και αυτό που έλειψε τότε ήταν η άμεση κλιμάκωση και η γενική απεργία διαρκείας. Τώρα είχε να προκηρυχθεί γενική απεργία εδώ και πολλούς μήνες, και σε πολλούς κλάδους δεν υπάρχουν επίσης κινητοποιήσεις. Αν απλώς καταγγείλεις τη γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ που καλεί σε μια 24ωρη και τίποτα παραπάνω, τότε θα γίνεις θύμα των γραφειοκρατών. Θα ρίξεις νερό στο μύλο τους και θα έχεις μια γενική απεργία με μικρή συμμετοχή που δεν θα δυναμώσει τους ταξικούς αγώνες, αλλά θα στείλει περισσό-

τερους εργαζομένους στη δύσκολη καθημερινότητά τους, χωρίς αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να ανατρέψουν την κυβέρνηση, χωρίς διάθεση για αγώνες. Το ΠΑΜΕ κατόρθωσε πρόσφατα να οργανώσει ένα μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο, οργανώνοντάς το σε βάθος χρόνου και κατορθώνοντας να συμμετάσχουν σε αυτό πάνω από 1.000 σωματεία, ομοσπονδίες και εργατικά κέντρα. Ο λόγος που το κατάφερε είναι ότι δεν είχε δοθεί σε αυτά τα συνδικάτα καμιά άλλη αγωνιστική πρόταση, σε μια περίοδο που αυτό ήταν απολύτως αναγκαίο. Το αν το ΠΑΜΕ θέλει να αξιοποιήσει πραγματικά προς το συμφέρον της εργατικής τάξης αυτήν την προσπάθεια θα φανεί από το αν θα επιμείνει σε ξεχωριστές συγκεντρώσεις στις 27 Νοέμβρη. Δεν μπορεί σωματεία που αποφάσισαν να συμμετάσχουν στην κινητοποίηση της 1ης Νοέμβρη να θεωρηθούν μη ταξικά, επειδή δεν θα κάνουν ξεχωριστή πορεία από τα υπόλοιπα συνδικάτα στις 27 Νοέμβρη.

Στους χώρους και στις γειτονιές Ο πρώτος σταθμός είναι οι χώροι εργασίας. Από χθες, δηλαδή από την ημερομηνία που προκηρύχθηκε η γενική απεργία, χρειάζεται να γίνουν γενικές συνελεύσεις. Να περάσουν τα αιτήματα και οι διεκδικήσεις ως πρόγραμμα της γενικής απεργίας κάθε κλάδου. Να οριστεί σε κάθε σωματείο και κάθε ομοσπονδία ένα πρόγραμμα κινητοποιήσεων μέχρι τη μέρα της πανεργατικής απεργίας. Με καταλήψεις, αποκλεισμούς διευθύνσεων και κτιρίων, στάσεις εργασίας, συσκέψεις με φορείς και επιτροπές κατοίκων στις γειτονιές που θα καταλήγουν σε δράσεις στήριξης της απεργίας σε κάθε

γειτονιά. Με καθημερινές περιοδείες των παρατάξεων της Αριστεράς στους χώρους ή οργανώνοντας εκδηλώσεις και συζητήσεις. Βάζοντας ως πρώτο μεγάλο σταθμό τη διαδήλωση του Πολυτεχνείου, όπου θα είναι χρήσιμο να εμφανιστούν και συνδικάτα με τα πανό τους. Σημαντική είναι η πρωτοβουλία του ΜΕΤΑ και του ΣΥΡΙΖΑ να δοθεί η μάχη για να κλείσουν και οι μικρομαγαζάτορες, οι φαρμακοποιοί κ.ά. επαγγελματίες τα μαγαζιά τους στις 27 Νοέμβρη, δίνοντας παλλαϊκό χαρακτήρα στην κινητοποίηση. Το ΜΕΤΑ καλεί επίσης σύσκεψη συνδικαλιστών και σωματείων την Πέμπτη 6 Νοέμβρη για την οργάνωση της απεργίας. Αντίστοιχες συσκέψεις οργανώνει το Κόκκινο Δίκτυο εργαζομένων στα ασφαλιστικά ταμεία και στην Υγεία. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να πρωτοστατήσει σε αυτήν την κατεύθυνση. Οι βουλευτές του πρέπει μαζί με τις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε γειτονιά και πόλη να μεταφέρουν στον κόσμο, με περιοδείες σε χώρους και γειτονιές, την κρισιμότητα που θα έχουν οι κινητοποιήσεις τους όχι μόνο για την ανατροπή της κυβέρνησης, αλλά και για να στηριχτεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς που θα κάνει πράξη τα αιτήματα των συνδικάτων και των εργαζομένων. Όλα τα παραπάνω μπορούν να ξαναβγάλουν στο προσκήνιο τον κρίσιμο κρίκο, τους ίδιους τους εργαζομένους, για τις μάχες ενάντια στα μέτρα της συγκυβέρνησης αλλά και για τις πολιτικές εξελίξεις.

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Νόμος είναι το δίκιο… του εργοδότη Επιχείρηση ακύρωσης της συνδικαλιστικής δράσης

Της Κατερίνας Γιαννούλια

κυβέρνηση των εργοδοτών αποθρασύνεται και θωρακίζει το νομικό της οπλοστάσιο, ώστε η παραμικρή αντίσταση στην οικονομικήεργασιακή και πολιτική ζωή να θεωρείται και «επισήμως» παράνομη. Δεν αρκεί στη συγκυβέρνηση η δυνατότητα που τις προσφέρουν οι ανώτατες δικαστικές αρχές να βγάζει «παράνομες» ή/και «καταχρηστικές» όλες τις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, η ΑΔΕΔΥ, είναι αυτή τη στιγμή σε «παράνομες» κινητοποιήσεις ενάντια στην «αξιολόγηση», αφού… δεν συνεμορφώθη αντίστοιχα με τη ΓΣΕΕ. Πολιτικά επιστρατευμένοι βρέθηκαν όλοι οι μεγάλοι κλάδοι εργαζομένων, από τους ναυτεργάτες μέχρι τους καθηγητές δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Ακόμα και η στάση εργασίας που είχε εξαγγείλει το σωματείο των ΜΕΤΡΟ και ΗΣΑΠ, για τις 10 Οκτώβρη, κρίθηκε «παράνομη και καταχρηστική». Οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι και βιομήχανοι γνωρίζουν ότι η ταξική αναμέτρηση, που έχει ενταθεί τα τελευταία 4 χρόνια, δεν έχει κριθεί οριστικά, παρά τις σημαντικές νίκες των αγωνιζόμενων. Κι επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δαμαστεί και η πιθανότητα κυβέρνησης της Αριστεράς τροφοδοτεί ακόμα με βάσιμες ελπίδες χιλιάδες εργαζόμενους και συνδικαλιστές νέας γενιάς (και όχι αυτούς που είχαν συνηθίσει να «νταραβερίζονται» με εργοδότες και υπουργούς), η κυβέρνηση του κεφαλαίου ετοιμάζει την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου 1264/1982. Έτσι θα προβλέπεται ότι οι συνδικαλιστές μπορούν να απολύονται ή να μετατίθενται, αν κριθεί από τον εργοδότη ότι δημιουργούν προβλήματα στην επιχείρηση. Ακόμα και η απλή ενημέρωση των εργαζομένων από τους συνδικαλιστές τους μπορεί να θεωρηθεί… δυσλειτουργική! Είναι γνωστά τα υπόλοιπα σημεία του τερατουργήματος ενάντια στο συνδικαλισμό, που θέλουν να εισάγουν: δικαίωμα των εργοδοτών σε λοκ-άουτ (ανταπεργία), αύξηση του διαστήματος που πρέπει να προηγηθεί για την κήρυξη απεργίας (από 24 ώρες που ισχύει σήμερα, σε 48 ώρες), διάταξη που θα ορίζει το 50% + 1 των μελών ενός σωματείου ως απαραίτητο για τη λήψη απόφασης προκήρυξης απεργιακής κινητοποίησης, μείωση των συνδικαλιστικών αδειών σε 7 μέρες ανά μήνα. Για να δοθούν περισσότερες, θα υπάρχει ειδική επιτροπή με συμμετοχή των εργοδοτών. Τα χρήματα των σωματείων θα εξετάζονται από το Ελεγκτικό Συνέδριο, ενώ ακόμα και η δυνατότητα για επίσχεση εργασίας φαίνεται ότι αφαιρείται. Ο Ν. 1264/1982 δεν ήταν τέλειος, αλλά ήταν αποτύπωμα της ταξικής πάλης

των χρόνων της μεταπολίτευσης, που αναγκάστηκε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου να νομοθετήσει. Στην Πορτογαλία, μετά την επανάσταση των γαρυφάλλων (1974), οι αντίστοιχες αλλαγές εγγράφηκαν στο Σύνταγμα της χώρας. Η αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου υπηρετεί τα σχέδια της αστικής τάξης και των εκφραστών της, ώστε να εξαφανίσουν την αντίσταση και τους διεκδικητικούς αγώνες στους χώρους δουλειάς. Ακόμα κι αν μεμονωμένοι επιχειρηματίες σφάζονται μεταξύ τους (π.χ. Αλαφούζος-Μαρινάκης), για τη συντριβή της εργατικής τάξης και των όποιων κατακτήσεων υπάρχουν συμφωνούν απολύτως. Αυτό εννοούν με τον όρο «απελευθέρωση των αγορών» και όχι την απελευθέρωσή τους από τα κρατικά κονδύλια που νέμονται χρόνια τώρα. Οι αναφορές των ΜΜΕ σε συνδικαλιστές που χρηματίζονταν, που δεν ήταν ποτέ στη δουλειά τους, αφορούν υπαρκτές καταστάσεις ΠΑΣΟΚων και ΝΔημοκρατών συνδικαλιστών, συμβιβασμένων ανθρώπων της εξουσίας που δεν βοήθησαν, αλλά υπονόμευσαν συστηματικά τη θέση του εργατικού κινήματος. Η έκφραση «συνδικαλιστικά προνόμια» είναι ούτως ή άλλως λάθος, διότι πρόκειται για κατακτήσεις και δικαιώματα. Οι συνδικαλιστές χρειάζονται διευκολύνσεις για να προσφέρουν στους εργαζόμενους, που εκπροσωπούν, τις υπηρεσίες του οργανωμένου και συλλογικού συνδικαλισμού. Τα πειθαρχικά και οι διαθεσιμότητες στο δημόσιο, οι απολύσεις σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι εισαγγελείς, οι επιτάξεις, τα ΜΑΤ, είναι σταθερά στην υπηρεσία των αφεντικών και της κυβέρνησής τους. Τώρα έρχεται και ο συνδικαλιστικός νόμος. Είναι προφανές ότι δεν μπορούμε να «τους ταράξουμε στη νομιμότητα», γιατί την έχουν φτιάξει στα μέτρα τους. Εμείς έχουμε τη συλλογικότητα των σωματείων μας, πολλούς περισσότερους ανθρώπους μέσα στην κοινωνία να υπερασπιστούμε και να παλέψουμε μαζί. Κι αυτό χρειάζεται επειγόντως οργάνωση από το σύνολο της Αριστεράς. Μια νέα γενιά συνδικαλιστών βάσης, σε άμεση και συνεχή επαφή με τους συναδέλφους τους και με μόνο στόχο τη βελτίωση –μέσω των συλλογικών αγώνων– της θέσης του συνόλου της εργατικής τάξης, είναι απαραίτητη στη ριζοσπαστική Αριστερά. Ιδιαίτερα αν αυτή βρεθεί στη θέση της κυβέρνησης, οπότε θα έχει ανάγκη όχι από κυβερνητικούς συνδικαλιστές, αλλά από συνδικαλιστές που θα θυμίζουν στο κόμμα τους τις δεσμεύσεις του και τα αιτήματα του κόσμου της δουλειάς.

νέα από τους εργατικούς χώρους Κοινή σύσκεψη Πέντε νοσοκομεία της Δυτικής Αθήνας αποφάσισαν να συντονίσουν τη δράση τους για τη σωτηρία της Δημόσιας Υγείας. Με κοινή ανακοίνωσή τους, τα ΔΣ των σωματείων εργαζομένων των νοσοκομείων Αττικό, ΨΝΑ Δαφνί, Δρομοκαΐτειο, Θριάσιο και Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης Χρόνιων Παθήσεων Δυτικής Αθήνας καλούν σε σύσκεψη την Παρασκευή 7 Νοέμβρη στις 5μμ, στο αμφιθέατρο του Αττικού, σωματεία εργαζομένων, δήμους της περιοχής, την Περιφέρεια Αττικής, συλλόγους εκπαιδευτικών, λαϊκές επιτροπές, ενώσεις συνταξιούχων, ενώσεις γονέων, πολιτιστικούς συλλόγους, στέκια και συνελεύσεις, δημοτικές και περιφερειακές κινήσεις, ιατρικούς συλλόγους και άλλους φορείς της Δυτικής Αθήνας.

Πρωτοφανείς εκκαθαρίσεις Με πρωτοφανή σκληρότητα η κυβέρνηση προχωρά σε εκκαθαρίσεις εργαζομένων που, συμμετέχοντας στην απεργία-αποχή της ΑΔΕΔΥ, δεν εφάρμοσαν τις διατάξεις του νόμου για την αξιολόγηση. Διευθυντές που απέδειξαν στην πράξη ότι δεν έχουν πάρει τις θέσεις τους για να ικανοποιούν τις επιταγές της οποιασδήποτε κυβέρνησης. Έτσι μετά το Γενικό Διευθυντή του ΥΔΜΗΔ που υποβιβάσθηκε σε απλό υπάλληλο, σειρά είχαν ο αντίστοιχος Γενικός Διευθυντής του Υπουργείου Υγείας, αλλά και η Γενική Διευθύντρια Αρχαιοτήτων του Υπουργείου Πολιτισμού. Για

την τελευταία, μάλιστα, κατατέθηκε και φωτογραφική τροπολογία στη Βουλή, ώστε η απομάκρυνσή της να έχει και ψεύτικη νομιμοποίηση. «Οι αντιφρονούντες στην πυρά» είναι το νέο μήνυμα της συγκυβέρνησης και χρειάζεται να απαντηθεί αναλόγως από το συνδικαλιστικό κίνημα.

Κυριακάτικη αργία Νέες κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας πραγματοποιήθηκαν την Κυριακή 2 Νοέμβρη από εμποροϋπάλληλους και συμπαραστάτες. Στην Αθήνα μία συγκέντρωση πραγματοποιήθηκε στο Mall στο Μαρούσι που καλούσε η Ομοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας και η άλλη στην οδό Ερμού στο κέντρο της Αθήνας που καλούσε το Συντονιστικό Δράσης. Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι το άνοιγμα των καταστημάτων τις Κυριακές δεν είναι προς το συμφέρον ούτε των εργαζομένων, αλλά ούτε και των μικρών καταστημάτων. Ο περισσότερος κόσμος κοίταζε τις βιτρίνες, αλλά δεν αγόραζε. Η αντίδραση της κυβέρνησης ήταν και πάλι η καταστολή και η προστασία των μεγάλων επιχειρήσεων. Στη Θεσσαλονίκη οι διαδηλωτές εμποροϋπάλληλοι βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα ΜΑΤ, στην προσπάθειά τους να αποκλείσουν πολυκαταστήματα.

Απεργία στα λιμάνια Την Πέμπτη 6 Νοέμβρη οι εργαζόμενοι στα λιμάνια

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

της χώρας πραγματοποιούν 24ωρη απεργία. Η απεργία πραγματοποιείται ενάντια στην ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, ενάντια στην πώληση του μετοχικού κεφαλαίου των ΟΛΠ και ΟΛΘ και τον λεγόμενο Φιλικό Διακανονισμό μεταξύ ΟΛΠ και ΣΕΠ (COSCO). Οι εργαζόμενοι θα πραγματοποιήσουν στα πλαίσια της 24ωρης απεργίας συγκέντρωση στην πλατεία Κλαυθμώνος και πορεία στο υπουργείο Οικονομικών, ενώ θα ακολουθήσει, το Σάββατο 8 Νοέμβρη, στον ΟΛΠ εκδήλωση με θέμα: «Η νομική εκδοχή εν όψει της εκδίκασης της προσφυγής στο ΣτΕ και άλλες νομικές πτυχές».

ΕΡΤ Συγκέντρωση μπροστά στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ στην Αγία Παρασκευή πραγματοποιούν οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, την Παρασκευή 7 Νοέμβρη, στις 6 το απόγευμα. Η συγκέντρωση πραγματοποιείται με την ευκαιρία της συμπλήρωσης ενός χρόνου από την επέμβαση των ΜΑΤ στην ΕΡΤ και την εκκένωση του κτιρίου από τους νόμιμα εργαζόμενους στη δημόσια τηλεόραση. Κατασταλτική ενέργεια της συγκυβέρνησης που της επέτρεψε να προχωρήσει τις διαδικασίες για να εκπέμπει παράνομα η ΝΕΡΙΤ, το μόρφωμα που αντικατέστησε τη δημόσια ραδιοτηλεόραση. Οι απολυμένοι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνεχίζουν τον αγώνα τους και χρειάζονται και σε αυτή τη συγκέντρωση να έχουν τη στήριξη όλων μας.

Συγκυβέρνηση δολοφόνων Το απόγευμα της Παρασκευής 31 Οκτώβρη, ένας 66χρονος απολυμένος σχολικός φύλακας στην Πάτρα έδωσε τέλος στη ζωή του. Για όποιον αναρωτιέται το γιατί, ο 66χρονος, πατέρας δύο παιδιών, ζούσε χωρίς μισθό με την κατάκοιτη μάνα του, την οποία, όπως και τα παιδιά του, δεν μπορούσε πια να φροντίζει και το τελευταίο διάστημα είχε γίνει στο σπίτι τους και διακοπή της ηλεκτροδότησης, καθώς αδυνατούσε να πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ. Ποιος όμως οδήγησε το σχολικό φύλακα σε αυτή την πράξη; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, η τρόικα που επιβραβεύει την κυβέρνηση για το έργο της, οι ντόπιοι καπιταλιστές που τη στηρίζουν. Όλοι αυτοί έχουν βάψει τα χέρια τους με το αίμα δεκάδων εργαζομένων, δεκάδων φτωχών ανθρώπων που δεν άντεξαν τις συνέπειες της οικονομικής κρίσης, που

δεν άντεξαν κυρίως και πάνω από όλα να ζουν χωρίς αξιοπρέπεια, όπως ορίζει η βάρβαρη νεοφιλελεύθερη πολιτική των μνημονίων. Είναι αυτή η κυβέρνηση των δολοφόνων που έχει οδηγήσει στην ανεργία χιλιάδες σχολικούς φύλακες, καθαρίστριες, εκπαιδευτικούς, ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου. Αυτοί που έχουν κλείσει εκατοντάδες εργοστάσια και επιχειρήσεις. Ο 66χρονος σχολικός φύλακας είναι ένα ακόμη θύμα στη λίστα τους. Αυτή η λί-

στα δεν πρέπει να γεμίσει με άλλα θύματα. Η απώλεια του σχολικού φύλακα χρειάζεται να πλημμυρίσει με την οργή, που ο ίδιος ένοιωθε, όλους μας και τους συναδέλφους του. Να απαντήσουμε συλλογικά και μαχητικά, οργανώνοντας τους αγώνες που θα οδηγήσουν στην ανατροπή της κυβέρνησης. Οργανώνοντας τους αγώνες για μια κοινωνία με κέντρο τον εργαζόμενο, τους ανθρώπους και τις ανάγκες τους και όχι με κέντρο τα κέρδη των εργοδοτών και των τραπεζών τους.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Μια παρέμβαση στη συζήτηση μεταξύ εφημερίδων της Αριστεράς

Είναι αντιφασιστικός ο πόλεμος στην Ουκρανία; Του Πέτρου Τσάγκαρη

φονική σύγκρουση στην Α. Ουκρανία έχει διαιρέσει την Αριστερά κάθετα και οριζόντια σε ολόκληρο τον κόσμο. Η βασική διαίρεση στην Ελλάδα είναι μεταξύ εκείνων που βλέπουν έναν αντιφασιστικό-εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των ανταρτών της περιοχής του Ντονμπάς που στρέφεται ενάντια σε ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ, ολιγάρχες κ.λπ. Η άλλη πλευρά βλέπει σύγκρουση δύο ιμπεριαλισμών, του δυτικού (ΕΕ-ΗΠΑ) από τη μία και του ρωσικού από την άλλη. Μια σχετική αντιπαράθεση ξέσπασε πρόσφατα μεταξύ του «Πριν» και του «Ριζοσπάστη». Επειδή οι σύντροφοι του «Πριν» ενέπλεξαν στην αντιπαράθεση αυτήν και τη ΔΕΑ, θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε, για άλλη μια φορά, τα πράγματα. Όπως και πολλές άλλες οργανώσεις και τάσεις εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, δεν κρατάμε επ' ουδενί ίσες αποστάσεις μεταξύ των αντιμαχομένων. Εκείνο που μας ενδιαφέρει –και που επιτάσσουν οι αρχές του διεθνισμού και της πρωτοκαθεδρίας των συμφερόντων της εργατικής τάξης– είναι η ήττα της «δικής μας» πλευράς, του δυτικού ιμπεριαλισμού, δηλαδή της ΕΕ και των ΗΠΑ. Θέλουμε συνεπώς και την ήττα της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Κιέβου που εφαρμόζει μια ανθρωποκτόνα πολιτική λιτότητας (σε συνεργασία με το ΔΝΤ) σε βάρος του ίδιου του λαού της. Στο πλαίσιο αυτό καταγγέλλουμε και την πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης, τις δράσεις και τις δηλώσεις του Βενιζέλου υπέρ του Κιέβου. Αυτή η πολιτική έχει αποτυπωθεί σε πολλαπλά άρθρα αυτής της εφημερίδας.

Ιμπεριαλισμός Ωστόσο, καλούμε τους συντρόφους του «Πριν» να λάβουν υπόψη τους τα εξής: Η Ρωσία είναι μια ιμπεριαλιστική χώρα και όχι ένα κράτος κακομοίρης. Δρα στρατιωτικά δίπλα στα σύνορά της κάνοντας επεμβάσεις με συντριπτικά για τους αντιπάλους αποτελέσματα σε Ν. Οσετία, Αμπχαζία, Κριμαία, αλλά και –εμμέσως– μακριά από αυτά, όπως μαρτυρούν πολύ καλά η Συρία, τα μεγάλα αεροναυτικά γυμνάσια στην Κύπρο κ.λπ. Όσον αφορά το οικονομικό του σκέλος, ο ρωσικός ιμπεριαλισμός επεκτείνεται έως την Αρκτική, τα κοιτάσματα της οποίας η Μόσχα θέλει να ενθυλακώσει σε συνεργασία με αμερικανικούς κολοσσούς. Η ενεργειακή εξάρτηση της Δ. Ευρώπης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες είναι ενδεικτική της οικονομικής αυτής ισχύος. Όπως και άλλοι μεγάλοι ιμπεριαλισμοί, η Ρωσία δεν δρα μόνον πάνω στον πλανήτη αλλά και στο διάστημα. Στρατιωτικά διαθέτει την ισχυρότερη πολεμική μηχανή μετά τις

ΗΠΑ, κατέχοντας πυρηνικές κεφαλές που μπορούν να καταστρέψουν πολλές φορές τον πλανήτη. Συνεπώς, στην περιοχή δρουν και αντιμάχονται ιμπεριαλισμοί. Ωστόσο, μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι άλλο είναι το πολιτικό σχέδιο της Μόσχας και άλλο των εξεγερμένων του Ντονμπάς. Όμως οι οπαδοί της θεωρίας του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα πρέπει να φέρουν στοιχεία για την καταπίεση των ρωσόφωνων και όχι βέβαια τις απειλές του Κιέβου για μελλοντική καταπίεσή τους. Αν υπήρχε τέτοια καταπίεση, όπως και σε όλες τις άλλες αντίστοιχες περιπτώσεις, θα είχε από καιρό αναπτυχθεί ένα εθνικό κίνημα με οργανώσεις, τάσεις κ.λπ. Βέβαια, σε κάθε περίπτωση πρέπει να δεχθούμε ότι τώρα πλέον υπάρχει εθνική αντιπαράθεση. Αλλά από μόνος του ένας αγώνας ανεξαρτησίας δεν είναι προοδευτικός, ειδικά στην Ευρώπη. Χρειάζεται κάθε φορά συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης: Θα ήταν θετική για το εργατικό κίνημα και για την Αριστερά η προοπτική ανεξαρτητοποίησης της Σκοτίας ή της Καταλονίας; Ασφαλώς ναι. Όμως δεν ισχύει το ίδιο για τη Φλάνδρα, το Βένετο ή πολύ χειρότερα για την Αλσατία. Να θυμίσουμε επίσης ότι κανείς πραγματικά αριστερός δεν υποστήριξε την απόσχιση του Κοσόβου από τη Σερβία, λίγα χρόνια πριν. Ο αντι-ΕΕ, αντινεοφιλελεύθερος κ.λπ. χαρακτήρας της εξέγερσης δεν ξεφεύγει από τα χαρακτηριστικά της εθνικής εξέγερσης, ακριβώς επειδή η ΕΕ, το ΔΝΤ κ.λπ. αποτελούν τωρινές επιλογές του Κιέβου. Πολύ περισσότερο δεν στοιχειοθετούνται σοσιαλιστικά μέτρα, τα οποία δήθεν παίρνει «ο λαός με το όπλο στο χέρι». Η μοναδική δήμευση βιομηχανιών ήταν των δύο εργοστασίων του Αχμέτοφ, δήμευση που έγινε εμφανώς σε εθνική βάση (θεωρείται προδότης από τους εξεγερμένους) -και όχι σε αντικαπιταλιστική. Έτσι κι αλλιώς οι σύντροφοι του «Πριν» που επισκέφθηκαν την περιοχή προκειμένου να αποδείξουν τα αντικαπιταλιστικά μέτρα

Η σύγκρουση στο Ντονμπάς δεν βοήθησε ούτε στην αλληλεγγύη της εργατικής τάξης ούτε στην ενίσχυση της Αριστεράς δεν προτάσσουν δικές τους μαρτυρίες, αλλά... δημοσιεύματα των «φυλλάδων του Κιέβου», όπως τις αποκαλούν οι ίδιοι. Σε κάθε περίπτωση δεν υπάρχουν μαρτυρίες για εργατικά συμβούλια ή έστω κάποιες μορφές «λαϊκής δημοκρατίας». Η εξουσία δεν πηγάζει από τις μάζες, αλλά συνήθως είναι προϊόν των επιλογών του Κρεμλίνου, τόσο σε πολιτικό όσο και σε στρατιωτικό επίπεδο. Στις πρόσφατες εκλογές στο Ντονμπάς, πρόεδρος δεν αναδείχθηκε κάποιος εργάτης ή αριστερός ή συνδικαλιστής, αλλά ένας επιχειρηματίας, ο Ζαχαρτσένκο, με μόνο του πολιτικό εφόδιο τη στρατιωτική του δράση και τη στήριξη της Μόσχας. Συνακόλουθο αυτών είναι η περιθωριακή δράση της Αριστεράς. Τα μόνα στοιχεία που υπάρχουν είναι επικοινωνιακά: αγάλματα του Λένιν, σοβιετικές σημαίες, παλιά αντιφασιστικά συνθήματα και μετάλλια, ορολογία («Λαϊκή Δημοκρατία του Ντονιέτσκ» κ.λπ.), όλα αυτά αναμεμειγμένα με πολύ φονταμενταλιστικό χριστιανισμό και μεγαλορωσικό σοβινισμό. Για τη ΔΕΑ και για ένα σημαντικό μέρος της διεθνούς Αριστεράς, η ύπαρξη δήθεν σοσιαλιστικών συμβόλων μέχρι το 1992 δεν σήμαινε κανενός είδους σοσιαλισμό –ίσα ίσα ήταν ενταγμένα στην προσπάθεια άρνησης του σοσιαλισμού. Προφανώς αυτό ισχύει και σήμερα. «Προκαλεί εντύπωση ότι αυτή η κληρονομιά ενσωματώθηκε και σε μια νέα ιδιόμορφη εθνική αφήγηση την οποία ασπάζεται η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού. Μια αφήγηση που χωρά και τον τσάρο και τον Λένιν και την ορθοδοξία και τις σοβιετικές κατακτήσεις και τη

σύγχρονη πολιτική της Ρωσίας», γράφει ο Θ. Ανδρίτσος, ένας από τους συντρόφους που έγραψαν στο «Πριν» αφού επισκέφτηκαν το Ντονιέτσκ. Ο σύντροφος «εντυπωσιάζεται» αλλά δεν εξάγει πολιτικά συμπεράσματα από αυτές τις διαπιστώσεις του. Μπορεί άραγε να είναι κανείς και με το έναν και με τον άλλο; Και με τον Λένιν και με τον τσάρο και με τον Πούτιν;

Αντιφασισμός; Όμως, μήπως στο Ντονμπάς διεξάγεται ένας αντιφασιστικός αγώνας; Οι απώλειες αμάχων είναι κυρίως από τη μία πλευρά (των Ρώσων και των ρωσόφωνων), ωστόσο αυτό δεν κάνει τον πόλεμο αυτό να μοιάζει με την Ισπανία του 1936-37, ούτε βέβαια με την Παλαιστίνη με την οποία οι σύντροφοι του «Πριν» συγκρίνουν το Ντονμπάς (οι διαφορές Ντονμπάς-Παλαιστίνης είναι προφανείς σε όσους έχουν σχέση με τον μαρξισμό). Δυστυχώς ο πόλεμος αυτός μοιάζει πολύ περισσότερο με τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας στα τέλη του περασμένου αιώνα. Οι σύντροφοι από την Ελλάδα που πήγαν στο Ντονμπάς στο πλαίσιο αντιφασιστικής πρωτοβουλίας μπορούν να κάνουν τα στραβά μάτια για τους Ρώσους κομάντος και παραστρατιωτικούς, για τον βαρύ οπλισμό που εισέρχεται από τη Ρωσία κ.ά., θεωρώντας τα «αναγκαίο κακό» στον αγώνα ενάντια στους φασίστες. Αλλά ακριβώς γι' αυτό δεν μπορούν να βρίσκονται στην ίδια πλευρά των χαρακωμάτων με τα μέλη ρωσικών φασιστικών οργανώσεων τα οποία πολεμούν τους Ουκρανούς... φασίστες φορώντας τα χρώματα του Αγ. Γεωργίου. Και δεν είναι μόνον οι Ρώσοι φασίστες: Στην ίδια πλευρά (των «αντιφασιστών») πολέμησε και η μονάδα «Γιόβαν Σέβιτς» που αποτελούνταν από 250 τσέτνικους -δηλαδή μέλη της σερβικής φασιστικής οργάνωσης, το σύμβολο της οποίας έχει χαραγμένο με κυριλλικά γράμματα στην κοιλιά του ο Αλ. Κασιδιάρης, αδελφός του διαβόητου Έλληνα ναζί! Ο Κασιδιάρης δεν έκανε «πολιτικό» λάθος: Οι τσέτνικοι συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς ναζί στον

Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και ήταν υπεύθυνοι για τις σφαγές αμάχων στους πρόσφατους πολέμους στη Γιουγκοσλαβία. Όπως και στην πολιτική, οι «σύμμαχοι» φανερώνουν το πραγματικό σχέδιο ενός αγώνα. Την ίδια στιγμή που κάποιοι δέχονται ως συμμάχους στον αντιφασιστικό αγώνα τους Ρώσους και τους Σέρβους φασίστες, διαγράφουν ολοκληρωτικά τους Ουκρανούς εργάτες, χαρίζοντάς τους συλλήβδην στο... φασισμό. Πρόκειται για πολιτική γραμμή, η οποία προκειμένου να επιβεβαιωθεί βλέπει «θρίαμβο» των φασιστικών δυνάμεων στις πρόσφατες ουκρανικές εκλογές, τη στιγμή που στην πραγματικότητα τα δύο φασιστικά κόμματα, το Σβόμποντα και ο Δεξιός Τομέας, δεν μπήκαν καν στη Βουλή! Σε αντίθεση με την περίπτωση της Ισπανίας του '36 λοιπόν -όταν εκατομμύρια εργάτες σε όλον τον κόσμο συγκινούνταν και στήριζαν με κάθε τρόπο τους Δημοκρατικούς-, στην περίπτωση του Ντονμπάς περισσότερο συγκινήθηκαν Ρώσοι, Σέρβοι και άλλοι ορθόδοξοι εθνικιστές, καθώς και μετρημένοι στα δάχτυλα αριστεροί, η δε παγκόσμια εργατική τάξη έμεινε παγερά αδιάφορη. Μέσα στην ίδια την Ουκρανία το εθνικιστικό δηλητήριο κινδυνεύει να οδηγήσει σε πολιτική παράλυση την εργατική τάξη, εμποδίζοντάς την από το να διεκδικήσει τα δικά της ανεξάρτητα συμφέροντα τόσο στα δυτικά όσο και στα ανατολικά της χώρας. Στη Ρωσία η εργατική τάξη παραμένει επίσης μεθυσμένη από το δηλητήριο του μεγαλορωσικού μεγαλείου (ό,τι ακριβώς θεωρούσε ο Λένιν τον χειρότερο κίνδυνο, ακόμη και μετά την επανάσταση). Όλα αυτά αντανακλώνται στην πολυδιασπασμένη και εντελώς αποπροσανατολισμένη Αριστερά σε Ουκρανία και Ρωσία. Κοντολογίς, η σύγκρουση στο Ντονμπάς δεν βοήθησε ούτε στην αλληλεγγύη της εργατικής τάξης ούτε στην ενίσχυση της Αριστεράς. Αντίθετα, η μόνη ελπίδα παραμένει το αδύναμο και αντιφατικό, αλλά υπαρκτό, αντιπολεμικό κίνημα, τόσο στο Κίεβο όσο και στη Μόσχα.

αριστερά •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Η Λερναία Ύδρα της «εθνικής συνεννόησης» και η Αριστερά νική βάση για τακτικές «συνεννόησης», για τακτικές διαλόγου και «συναινέσεων». Σε αυτή την εκτίμηση, ο ταξικός αντίπαλός μας είναι απολύτως καθαρός, απολύτως συμπαγής, τόσο στους εθνικούς όσο και στους διεθνικούς θεσμούς. Όσο ταχύτερα το πάρουμε κι εμείς απόφαση –και σταματήσουμε να ασχολούμαστε με τους τακτικισμούς των «συναινέσεων»– τόσο καλύτερες θα είναι οι πολιτικές προοπτικές μας.

Του Αντώνη Νταβανέλλου

ην τελευταία Κυριακή του Οκτώβρη το editorial του «Βήματος» απευθυνόταν στους «διεκδικητές της εξουσίας» (ονοματίζοντας τους Α. Σαμαρά και Α. Τσίπρα...), υπενθυμίζοντας ότι το καθεστώς δεν συγκροτείται μόνο από τις φανερές δυνάμεις του –διαθέτει και τις ισχυρές «αόρατες δυνάμεις»– που, ενόψει σοβαρής κρίσης, έχουν τη δυνατότητα να επιβάλουν μια κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού. Γι’ αυτό, συμβούλευε, πρέπει να κατέβουν οι τόνοι της πολιτικής αντιπαράθεσης. Κρείττον σιγάν... Την Κυριακή 2 Νοέμβρη η εφημερίδα-φωνή του καθεστώτος επανήλθε στο σενάριο, σε μια πολύ πιο προωθημένη βάση: σε δισέλιδο άρθρων αφιερωμένων στον ΣΥΡΙΖΑ, παρουσίαζε το «πώς βλέπουν στην Κουμουνδούρου τα σενάρια του μεγάλου συνασπισμού». Το ρεπορτάζ αναφερόταν σε ανησυχίες ηγετικών στελεχών για προεκλογικό bank run, που οδήγησαν σε μια χλιαρή αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ στα stress tests των τραπεζών. Αναφερόταν στον κίνδυνο ενός «θερμού» ελληνοτουρκικού επεισοδίου (την ώρα που ο Αβραμόπουλος αντάλλασε αγκαλιές με τον Ερντογάν...), σε εκτιμήσεις που οδηγούν, λέει, σε σκέψεις για συναινετική εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας (μετά πάντως από εθνικές εκλογές) και μάλιστα με την πρόβλεψη ότι αυτός θα προέρχεται από το χώρο... της Δεξιάς! Η εφημερίδα απέδιδε (σε εισαγωγικά!) σε κοινοβουλευτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ τη θέση: «Σε συνθήκες ασφυξίας της χώρας ή αστάθειας από άλλους γεωπολιτικούς παράγοντες, εμείς δεν αρνιόμαστε την αναγκαιότητα μεγάλων συμφωνιών (!)». Αυτή η κινδυνολογία έχει βάση στην πραγματικότητα. Τόσο στην οικονομία, όπου η κρίση αποδεικνύεται βαθύτερη στην Ευρώπη όπως και εδώ. Όσο και στα «γε-

Περιφέρεια

ωπολιτικά», όπου το σύνολο των σχέσεων και ισορροπιών στην Α. Μεσόγειο έχει μπει σε πλήρη αστάθεια και ανακατανομή ρόλων και συμμαχιών. Όμως το τετριμμένο στερεότυπο ότι, τάχα, οι κίνδυνοι κάνουν επιβεβλημένη την «εθνική συνεννόηση» ή ακόμα και μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα.

Συγκυβέρνηση Ας θυμίσουμε αρχικά ότι το μοντέλο του «μεγάλου συνασπισμού» –που πρωτοδοκιμάστηκε στη Γερμανία, με τη συγκυβέρνηση Δεξιάς και SPD– επιχειρήθηκε ήδη στην Ελλάδα. Και μάλιστα με μιαν ενισχυμένη «τριαδική» μορφή: της συγκυβέρνησης ΝΔΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ. Το αποτέλεσμα ήταν ότι όχι μόνο δεν προέκυψε σταθερή διέξοδος από την πολιτική κρίση, αλλά, αντίθετα, και τα τρία κόμματα της συγκυβέρνησης βυθίστηκαν σε πρωτοφανή, σχεδόν διαλυτική κρίση. Αυτή την εμπειρία οφείλουν να μην ξεχνούν οι αρχιτέκτονες των «ανοιγμάτων» και των «πλατιών συμμαχιών». Σε περιόδους οξύτατης κοινωνικο-

οικονομικής κρίσης, η πολιτική επιτυχία –και πολύ περισσότερο για ένα κόμμα της Αριστεράς– δεν βασίζεται στο εύρος των συμμαχιών του, αλλά στο βάθος της πολιτικής του και στη σχέση που αυτή η πολιτική μπορεί –ή όχι– να διατηρεί με τις ευρύτατες εργατικές και λαϊκές δυνάμεις. Η κοινωνική αναφορά και οι κοινωνικές συμμαχίες ήταν, είναι και θα είναι ο καθοριστικός παράγοντας. Και αυτός ο παράγοντας όσο δύσκολα συγκροτείται –μέσα στη μακρά πορεία των μαζικών αγώνων και της πολιτικής πάλης– τόσο εύκολα μπορεί να διαλυθεί μέσα στη σούπα μιας «εθνικής συνεννόησης». Την απόδειξη γι’ αυτόν τον ισχυρισμό παρέχει η πρόσφατη ιστορία της ευρωπαϊκής Αριστεράς. Στη Γαλλία η κυβέρνηση «πληθυντικής Αριστεράς» οδήγησε στην ιστορική κρίση του ΚΚ Γαλλίας και στη δημιουργία του πολιτικού κενού που σήμερα καλύπτει η Λε Πεν. Στην Ιταλία, οι ακροβασίες του Μπερτινότι με την κυβέρνηση Πρόντι διέλυσαν την ελπιδοφόρα ανάπτυξη της Κομουνιστικής Επανίδρυσης και

έστρωσαν το δρόμο για το «δίδυμο της συμφοράς»: κυβέρνηση Ρέντσι-αντιπολίτευση Γκρίλο... Όπως σωστά σημείωσε, πρόσφατα, ο Γ. Δελαστίκ: Η λιτότητα, σήμερα, διαλύει το πολιτικό σκηνικό σε όλη την Ευρωζώνη. Σε αυτήν την εικόνα της κατεδάφισης, ακόμα και ιστορικών κομμάτων, αναδεικνύονται κάποιες εξαιρέσεις: ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, το Podemos στην Ισπανία, εν μέρει το Sin Fein στην Ιρλανδία. Οι επιτυχίες τους δεν οφείλονται (κυρίως) σε «έξυπνες τακτικές» ή σε «ευέλικτες συμμαχίες». Οφείλονται, αντίθετα, στην υπόσχεση της αντι-λιτότητας, στη δέσμευση (έστω και στα θολά) για ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών της περιόδου της κρίσης. Και αυτή η δέσμευση δεν χωράει σε «εθνική συνεννόηση»: δεν υπάρχει σήμερα κανένα υπολογίσιμο τμήμα των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των δανειστών, του κόσμου των «αγορών», που να είναι διατεθειμένο έστω και να πειραματιστεί με πολιτικές αντι-λιτότητας. Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει καμία αντικειμε-

Μια πρώτη προειδοποίηση για το πόσο παραλυτική μπορεί να είναι για τον κόσμο μας η παραδοχή των «μεγάλων συμφωνιών» πήραμε μέσα από την περιπέτεια στην Περιφέρεια Αττικής. Οι επιτελείς της Ρ. Δούρου μπορεί να έχουν χίλια δίκια όταν εξηγούν τις λεπτομέρειες γιατί δεν μπορούσε να αλλάξει τώρα ο προϋπολογισμός του Σγουρού, γιατί αυτό θα γίνει τον Γενάρη κ.ο.κ. Όμως η είδηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε μαζί με τον Σγουρό, η εικόνα ότι οι Μελισσανίδηδες θα πάρουν τις επιχορηγήσεις για τα γήπεδα την ώρα που δεν υπάρχουν πόροι για στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, έπεσε σαν ψυχρολουσία πάνω σε έναν πλατύ κόσμο της Αριστεράς που έχει τις ακριβώς αντίθετες προσδοκίες. Και αν η ζημιά αυτή είναι εφικτό να διορθωθεί με τους κατάλληλους χειρισμούς στην περιφέρεια, ας αναλογιστούν όλοι τι μπορεί να συμβεί στον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ αν βρεθεί αντιμέτωπος με την εικόνα συνδιαμόρφωσης «μεγάλων συμφωνιών» με τους αντιπάλους μας. Σε μια κατάσταση πολωμένη και πολωτική, ο ΣΥΡΙΖΑ και όλη η Αριστερά έχουν έναν και μόνο δρόμο: να επιχειρήσουμε να νικήσουμε. Ριζοσπαστικοποιώντας το πρόγραμμα, με στήριξη στους εργαζομένους και στις λαϊκές δυνάμεις, αντιμετωπίζοντας τον αντίπαλο στην πραγματική μάχη και όχι με το στρίβειν διά της «εθνικής συνεννοήσεως».

Ημερίδα για το χρέος και τις τράπεζες Το δημόσιο χρέος και το ζήτημα των τραπεζών θα βρεθούν στο επίκεντρο εκδήλωσης που διοργανώνεται από την Πρωτοβουλία των 1000, το Δίκτυο οικονομολόγων RMF (Research on Money and Finance) με έδρα το Λονδίνο και τις ιστοσελίδες Ιskra και Rproject στο Πάντειο Πανεπιστήμιο (αίθουσα Σάκη Καράγιωργα) την Κυριακή 9 Νοέμβρη 2014 (ώρα 1.00 το μεσημέρι). Στην ημερίδα με θέμα «Χρέος και Τράπεζες» θα παρουσιαστούν εμπεριστατωμένες μελέτες σχετικά με την ακολουθούμενη οικονομική πολιτική και τρόποι διεξόδου από την κρίση προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.

Το πρόγραμμα έχει ως εξής:

ΜΕΡΟΣ Α' ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΕΣ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ, 13:00-16:00 • Η ασθένεια των ελληνικών τραπεζών και ο ρόλος του Δημοσίου

• Η κατάσταση του ελληνικού τραπεζικού συστήματος Γιάννης Τόλιος, διδάκτωρ Οικονομικών, ΜΑΧΩΜΕ

• Παναγιώτης Λαφαζάνης – κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ

• Τρόποι διαγραφής του ελληνικού χρέους

• Πέτρος Παπακωνσταντίνου – δημοσιογράφος, συγγραφέας

Λεωνίδας Βατικιώτης – οικονομολόγος, δημοσιογράφος

• Αντώνης Νταβανέλλος - μέλος Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Duncan Lindo – RMF/Leeds University

15:00 16:00

• Το μη βιώσιμο ελληνικό χρέος και η σημασία της διαγραφής του

16:00-17:00

Daniel Munevar – RMF/CADTM • Για ανάπτυξη που δεν θα διογκώνει το χρέος Θόδωρος Μαριόλης – Πάντειο Πανεπιστήμιο

Ομιλητές:

Παρεμβάσεις - συζήτηση Διάλειμμα

• Σεραφείμ Σεφεριάδης – Πάντειο Πανεπιστήμιο • Κώστας Λαπαβίτσας – Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (SOAS)

ΜΕΡΟΣ Β'

18:30

ΚΡΙΣΗ, ΧΡΕΟΣ-ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ, 17:0020:00

Παρεμβάσεις – συζήτηση 20:00 Κλείσιμο

• οικονομία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Η κρίση επεκτείνεται από την περιφέρεια στο κέντρο κα

Η Ευρωζώνη και η ΕΕ μπροστά σ Του Πάνου Κοσμά

Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ στις 23 και 24 Οκτωβρίου δεν ήταν σαν όλες τις άλλες. Αυτήν τη φορά το σκηνικό ήταν διαφορετικό: δεν ήταν ο ευρωπαϊκός Νότος ξαπλωμένος στο «κρεβάτι του Προκρούστη» με πάνω του σκυμμένους τους «γιατρούς» του ευρωπαϊκού Βορρά να κρατούν το νυστέρι της ακραίας λιτότητας και των μνημονίων, αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος είχε αναλάβει την αποστολή να επαναφέρει στη δημοσιονομική τάξη τόσο τη Γαλλία και την Ιταλία, όσο και τον νέο πρόεδρο της Κομισιόν Γιούνκερ, για να μην τρέφει αυταπάτες για ευρωπαϊκά προγράμματα ανάπτυξης με δημόσιες επενδύσεις και κρατικά ελλείμματα. Σε αυτό το πλαίσιο και σε ένα κλίμα σύγκρουσης «όλων με όλους», συνέβησαν τα εξής: Ο Κάμερον θυμήθηκε το «θέλω πίσω τα λεφτά μου» της Θάτσερ λέγοντας «δεν πληρώνω» τα 2,1 δισ. ευρώ που καταμερίστηκαν στη Μ. Βρετανία ως επιπλέον συνεισφορά στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Ο Ολάντ προσήλθε δηλώνοντας «τίποτα δεν πρόκειται να μας αποπροσανατολίσει από το στόχο μας, που είναι να δημιουργήσουμε θέσεις εργασίας και ανάπτυξη», αναφερόμενος στην... εθνικά υπερήφανη απόφασή του να καταθέσει προϋπολογισμό λιτότητας μεν που δεν τηρεί τον κα-

νόνα της μείωσης του ελλείμματος κάτω από το 3% του ΑΕΠ δε. Ο Ρέντσι, αφού είχε δημιουργήσει «διπλωματικό επεισόδιο» με τον Μπαρόζο γιατί δημοσιοποίησε «απόρρητο» έγγραφο της Κομισιόν και αφού κατέθεσε προϋπολογισμό λιτότητας μεν που δεν τηρεί τις δεσμεύσεις για τη μείωση του διαρθρωτικού ελλείμματος δε, δήλωσε αμετανόητος «νομίζω πως όχι μόνο θα δημοσιοποιούμε στοιχεία, αλλά θα αποκαλύπτουμε και πόσα ξοδεύουν εδώ στα παλάτια της ΕΕ! Θα διασκεδάσουμε αρκετά από εδώ και πέρα!» και έμπλεος εθνικής υπερηφάνειας ότι «η Ιταλία είναι μια χώρα που έχει δύναμη και κύρος και επομένως δεν έρχεται στις συνόδους για να πάρει μαθήματα ή επιπλήξεις». Η Μέρκελ δήλωσε ότι ευχαριστεί τον Ευρωπαίο κεντρικό τραπεζίτη Ντράγκι επειδή «έβαλε μπροστά μας τον καθρέφτη», για να συνεχίσει λέγοντας ότι η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν μπορεί να κάνει περισσότερα, τώρα είναι η ώρα των κυβερνήσεων, που πρέπει να εναρμονίσουν τα σχέδια ανάπτυξης με τη δημοσιονομική πειθαρχία και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Ο νέος πρόεδρος της Κομισιόν Γιούνκερ προσπάθησε να θριαμβολογήσει για την «πραμάτεια» του, το περιβόητο ευρωπαϊκό επενδυτικό πρόγραμμα ύψους 300 δισ. ευρώ, αλλά η Γερμανίδα καγκελάριος του έκοψε τη φόρα δηλώνοντας ότι το πρόγραμμα πρέπει να συνδυαστεί

με τη δημοσιονομική σταθερότη και επομένως δεν πρέπει να στηριχτ σε δημόσιες επενδύσεις αλλά κυρίω στα δάνεια χαμηλού επιτοκίου τ Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεω στη συμβολή ιδιωτικών κεφαλαίω και στην περιβόητη «μόχλευση» γων κεφαλαίων για να φαίνονται δυνάμει πολλά.

Διπλή αποτυχία

Αυτή η «σύρραξη» στους κόλπο των ισχυρών της Ευρωζώνης είν το άμεσο «σύμπτωμα» μιας διπλ αποτυχίας του ευρωπαϊκού καπιτ λιστικού Βορρά: Πρώτον, να δημ ουργήσει τους όρους για την έξοδ από τη δομική καπιταλιστική κρίσ Δεύτερον, να αντιμετωπίσει τις αν τροπές που δημιουργεί η ανισόμ τρη κατανομή των συνεπειών τ κρίσης στην «τριάδα» των ισχυρώ καπιταλισμών της Ευρωζώνης (Γε μανία, Γαλλία, Ιταλία).

Οι άμεσες συνέπειες αυτής τ διπλής αποτυχίας είναι οι ισχυρ ενδείξεις για επερχόμενη νέα υπ τροπή της κρίσης στην Ευρωζώ και την ΕΕ, η επέκταση -κατά συν πεια- της κρίσης στον καπιταλιστι Βορρά και η μετατροπή της κρίσ σε πολιτική, δηλαδή σε κρίση σ «πολιτικό εποικοδόμημα» της Ε ρωζώνης και της ΕΕ και στις σχέσε ανάμεσα στις μεγάλες καπιταλισ κές χώρες και στα κέντρα ισχύος τ Ευρωζώνης.

Γερμανία - Γαλλία - Ιταλία: οι ισορροπίες ανατρέπονται

ν αυτή είναι η γενική εικόνα της οικονομικής καχεξίας, έχει σημασία να δούμε λίγο πιο αναλυτικά πώς εξελίσσονται τα πράγματα στο καθοριστικής σημασίας «τρίγωνο» Γερμανία - Γαλλία - Ιταλία. Εδώ είναι φανερό το στοιχείο όχι μόνο της ανισόμετρης αλλά και της αντίρροπης ανάπτυξης των συνεπειών της κρίσης.

απότομη «προσγείωση» σε ρυθμούς λίγο πάνω από το μηδέν το 2012-2013 και ύφεση στο πρώτο τρίμηνο του 2014.

Κρατικό χρέος

Για την Ιταλία, είχαμε ασθενική ανάκαμψη μόνο το 2010, τη διετία 2011-2012 γνώρισε σημαντική ύφεση 2,4% και 1,9% αντίστοιχα, ενώ η ύφεση συνεχίζεται ηπιότερη και το 2014, για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.

Για τη Γερμανία, το κρατικό χρέος έκλεισε στο 78,4% του ΑΕΠ το 2013. Για τη Γαλλία, το κρατικό χρέος έκλεισε στο 93,9% του ΑΕΠ το 2013. Πρόσφατα όμως η γαλλική κυβέρνηση προέβλεψε ότι το κρατικό χρέος θα φτάσει το 98% του ΑΕΠ το 2016. Για την Ιταλία, το κρατικό χρέος ήταν 132,6% του ΑΕΠ το 2013 και προβλέπεται ότι θα ξεπεράσει το 135% το 2014. Συμπέρασμα: Το κρατικό χρέος στη Γερμανία αυξήθηκε στα χρόνια της κρίσης αλλά είναι υπό έλεγχο, ενώ στη Γαλλία εισήλθε στην «κόκκινη ζώνη» και στην Ιταλία είναι πλέον εκτός ελέγχου!

Ρυθμοί ανάπτυξης Για τη Γερμανία, ύστερα από μια εντυπωσιακή ανάκαμψη από την ύφεση του 2009 τη διετία 2010-2011, είχαμε

Για τη Γαλλία, η ανάκαμψη το 20102011 ήταν ασθενική, το 2012-2013 είχε σχεδόν μηδενικούς ρυθμούς, ενώ για το 2014 προβλέπεται επίσης μια αναιμική ανάπτυξη –στην καλύτερη περίπτωση.

Συμπέρασμα: Και οι τρεις χώρες έχουν πρόβλημα αναιμικών ρυθμών ανάπτυξης, οι οποίοι όμως για τη Γαλλία τείνουν να γίνουν μηδενικοί ενώ για την Ιταλία είναι για τρίτο συνεχόμενο χρόνο αρνητικοί (ύφεση).

Πληθωρισμός Η Γερμανία έχει αποφύγει μέχρι σήμερα τον πολύ χαμηλό πληθωρισμό, παρόλο που πρόσφατα έσπασε το φράγμα του 1% (0,8% τον Ιούλιο του 2014). Η Γαλλία έσπασε το φράγμα του 1% από το 2013, ενώ τον Ιούλιο του 2014 είχε πληθωρισμό 0,6%. Η Ιταλία είχε μηδενικό πληθωρισμό τον Ιούλιο του 2014.

Συμπέρασμα: Και οι τρεις χώρες έχουν πρόβλημα ανεπιθύμητα χαμηλού πληθωρισμού, αλλά η Γαλλία βρίσκεται ένα βήμα μπροστά σε αυτό το πρόβλημα σε σχέση με τη Γερμανία, ενώ η Ιταλία φλερτάρει ανοιχτά με τον αποπληθωρισμό.

Κέρδη Για τη Γερμανία, ο δείκτης καθαρών κερδών στο σύνολο της οικονομίας ανέκαμψε δυναμικά το 2010-2011, για να μειωθεί ξανά το 2012 και να ανακάμψει εκ νέου σημαντικά το 2013. Συνολικά ανέβηκε πάνω από 10 εκατοστιαίες μονάδες από τα χαμηλά επίπεδα του 2009. Από το ξέσπασμα της κρίσης ο δείκτης έχει χάσει 7,25 εκατοστιαίες μονάδες. Για τη Γαλλία, ο δείκτης των κερδών ύστερα από τη μεγάλη «βουτιά» κατά περίπου 10 εκατοστιαίες μονάδες το 2009, απλώς σταθεροποιήθηκε το 2010 και συνέχισε να πέφτει σταθερά μέχρι και το 2013. Από το ξέσπασμα της κρίσης έχει χάσει συνολικά 15,5 εκατοστιαίες μονάδες! Για την Ιταλία, ύστερα από μια «βουτιά» 12 εκατοστιαίων μονάδων το 2009 και μια σταθεροποίηση το 2010, ο δείκτης των κερδών συνέχισε να πέφτει μέχρι και το 2013. Συνολικά έχασε 18,23 εκατοστιαίες μονάδες!

Συμπέρασμα: Μόνο στη Γερμανία τα κέρδη είναι σε πορεία ανάκαμψης και οι συνολικές απώλειες του σχετικού δείκτη αρκετά κάτω από τις 10 εκατοστιαίες μονάδες. Σε Γαλλία και Ιταλία τα κέρδη εξακολουθούν να «αιμορραγούν», ενώ οι συνολικές απώλειες του σχετικού δείκτη είναι διπλάσιες από της Γερμανίας για τη Γαλλία και ακόμη μεγαλύτερες για την Ιταλία!

«αντάρτικο» καταψηφίζοντας νομοθε τήματα στη Βουλή, αλλά πάνω απ’ όλα το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λε Πε εμπεδώνει την πρωτοκαθεδρία του στη γαλλική πολιτική σκηνή καθώς κα η Δεξιά βιώνει τη δική της κρίση.

Οι ανταρσίες

Ο Ρέντσι, παρότι δεν αντιμετωπίζε τόσο μεγάλα και άμεσα πολιτικά προ βλήματα, δεν πατάει πολύ σταθερά καθώς ο ιταλικός καπιταλισμός βιώνε μία από τις γνωστές φάσεις αργόσυρ της και έρπουσας πολιτικής κρίσης. Ο διαφαινόμενος συμβιβασμός με το Μπερλουσκόνι δεν αποτελεί σταθερή βάση, η δε πρωτοβουλία του Μπέπ Γκρίλο να συγκεντρώσει υπογραφέ για τη διενέργεια δημοψηφίσματο για έξοδο της Ιταλίας από το ευρώ σηματοδοτεί τόσο την έρπουσα πο λιτική κρίση όσο και τη ραγδαία ανά πτυξη του «ευρωσκεπτικισμού».

Η γαλλική και ιταλική «ανταρσία» με την κατάθεση σχεδίων προϋπολογισμού που παραβιάζουν τους ευρωπαϊκούς δημοσιονομικούς κανόνες οφείλεται τόσο σε οικονομικούς όσο και σε πολιτικούς λόγους.

Πίσω λοιπόν από τις «εθνικά υπε ρήφανες» δηλώσεις των Ολάντ κα Ρέντσι κρύβεται ένας συνδυασμό οικονομικής και πολιτικής κρίσης του γαλλικού και ιταλικού καπιταλισμού που απειλεί να γίνει εκρηκτικός.

Η δημοτικότητα του Ολάντ έχει καταρρεύσει στο ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 13% (!!!), η αριστερή πτέρυγα του κόμματός του (που αποβλήθηκε από την κυβέρνηση στις 25 Αυγούστου) άρχισε το κοινοβουλευτικό

Ο Κάμερον, από την άλλη, έχε επίσης να αντιμετωπίσει τον δικό του συνδυασμό οικονομικών και πο λιτικών προβλημάτων. Δεχόμενο ισχυρές πιέσεις από το ακροδεξιό κόμμα του Φάρατζ, του οποίου επί

Γενικό συμπέρασμα: Η κρίση ενισχύει το πλεονέκτημα του γερμανικού καπιταλισμού σε αποφασιστικούς τομείς, ανατρέπει τους συσχετισμούς στην ισχυρή «τριάδα» της Ευρωζώνης σε βάρος της Γαλλίας και της Ιταλίας και οδηγεί στην υποβάθμισή τους στην ευρωπαϊκή ιμπεριαλιστική αλυσίδα.

οικονομία •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

αι από την οικονομική βάση στο πολιτικό εποικοδόμημα

σε σοβαρή υποτροπή της ύφεσης

ητα χτεί ως της ων, ων λίεν

ους ναι λής ταμιδο ση. ναμετης ών ερ-

της ρές ποώνη νέικό σης στο Ευεις στιτης

Το 2014 είχε προεξοφληθεί ως έτος που ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός θα περνούσε από τη φάση της πρόσκαιρης και αβέβαιης σταθεροποίησης που γνώρισε από τα τέλη του 2012 σε μια ανοδική φάση για τις επενδύσεις, την ανάπτυξη και τα κέρδη. Αντί γι’ αυτό, από τον Ιούλιο υπάρχει σαφής επιδείνωση των οικονομικών δεικτών στο σύνολο της Ευρωζώνης. Οι αρχικά αισιόδοξες προβλέψεις για την ανάπτυξη διαψεύδονται και αναθεωρούνται διαρκώς επί τα χείρω, η ίδια η Γερμανία απειλείται από ύφεση, η Γαλλία φλερτάρει με τη μηδενική ανάπτυξη, η Ιταλία προβλέπεται ότι θα συνεχίσει και το 2014 με ύφεση. Τα νέα αυτά δεδομένα και προβλέψεις οδηγούν σε σημαντική φυγή κεφαλαίων από την Ευρωζώνη, ενώ πρόσφατα τα χρηματιστήρια και οι αγορές ομολόγων πέρασαν από μια ανησυχητική «μίνι» κρίση –στην Ελλάδα αυτή η κρίση δεν ήταν «μίνι» αλλά «μάξι». Στο υπόβαθρο αυτής της απειλής για υποτροπή της ευρωπαϊκής κρίσης βρίσκεται το γεγονός ότι η σχετική και αβέβαιη σταθεροποίηση ύστερα από τα τέλη του 2012 στηρίχτηκε σε πήλινα πόδια: • Το κρατικό χρέος και το χρέος του ιδιωτικού τομέα αυξήθηκαν θεαματικά στην περίοδο της κρίσης. Οι χώρες του Νότου που βγήκαν από το μνημονιακό καθεστώς επιτήρησης είναι πολύ πιο χρεοκοπη-

μένες σε σχέση με πριν! • Οι ρυθμοί ανάπτυξης, που ύστερα από τη μεγάλη πτώση του 2009 γνώρισαν μια διετία ανάκαμψης το 2010 και το 2011, από το 2012 πελαγοδρομούν μεταξύ ύφεσης και μηδενικής ή ασθενικής ανάπτυξης. • Οι επενδύσεις παγίου κεφαλαίου το 2013 βρίσκονταν ελάχιστα πάνω από τα επίπεδα του 2008, ενώ στις χώρες των μνημονίων ήταν κάτω από τα επίπεδα του 2008. • Η απειλή του αποπληθωρισμού είναι ισχυρή, καθώς Ισπανία, Ελλάδα και Πορτογαλία έχουν ήδη αρνητικό πληθωρισμό ενώ τον Ιούλιο του 2014 στο σύνολο της Ευρωζώνης μόνο το... Λουξεμβούργο είχε πληθωρισμό πάνω από 1%! • Ο δείκτης των καθαρών κερδών στο σύνολο της οικονομίας είναι σε όλες τις χώρες κάτω από τα επίπεδα του 2008, με την εξαίρεση μόνο της Δανίας και της... Ισπανίας. Σε αυτό το σαθρό έδαφος, η νέα κάμψη των ρυθμών ανάπτυξης (που ούτως ή άλλως ήταν αναιμικοί) από τα μέσα του 2014, που αναπόφευκτα αυξάνει το ρίσκο για τα «πονταρίσματα» των αγορών, οδηγεί σε φυγή κεφαλαίων και σε περιπέτειες τις αγορές μετοχών και ομολόγων, δημιουργεί σαφώς το φάσμα μιας γενικότερης, ίσως και «βαριάς», υποτροπής της κρίσης.

εα εν υ αι

ει οά, ει ρΟ ον ή πε ές ος ώ οά-

εαι ός υ ύ

ει ό οος ό ί-

Ποιοι δεν είναι σύμμαχοί μας στον αγώνα ενάντια στη λιτότητα

«ανταρσία» Ολάντ - Ρέντσι - Κάμερον τροφοδοτείται και τροφοδοτεί μια άλλη γραμμή αντιπαράθεσης που διαπερνάει το ευρωπαϊκό πολιτικό εποικοδόμημα: την αντιπαράθεση δύο γραμμών για την αντιμετώπιση της κρίσης, ιδιαίτερα τη στιγμή που συγκεντρώνονται απειλητικά τα σύννεφα μιας νέας υποτροπής της. Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) Μάριο Ντράγκι και η πλειονότητα των μελών του Συμβουλίου της, με την πολιτική υποστήριξη μεγάλου τμήματος της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών αλλά και των Γαλλίας-Ιταλίας, πίσω από τις οποίες συσπειρώνονται πιο δειλά και η Ισπανία αλλά και (ακόμη πιο δειλά, στα όρια της σιωπηλής συναίνεσης...) οι άλλες χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, προτείνουν την υιοθέτηση μιας τακτικής ανάλογης με αυτήν που ακολούθησαν η ηγεσία Ομπάμα και η αμερικανική κεντρική ομοσπονδιακή τράπεζα (FED): τύπωμα χρήματος («ποσοτική χαλάρωση») και «ντοπάρισμα» των αγορών, σκληρή πολιτική «απελευθέρωσης» των αγορών και ιδιαίτερα της αγοράς εργασίας, πιο παρεμβατική πολιτική φοροελαφρύνσεων προς το κεφάλαιο, αλλά πιο ευέλικτη πολιτική για τα κρατικά ελλείμματα και πιο συντηρητικές πολιτικές στην περικοπή κρατικών δαπανών. Μια τέτοια πολιτική προτείνει επίμονα το ΔΝΤ για την Ευρώπη γενικά αλλά και για την Ελλάδα ειδικά. Μια τέτοια πολιτική, που θα μπορούσαμε να την ονομάσουμε «φιλελεύθερο χρηματοοικονομικό κεϊνσιανισμό», δεν έχει καμία σχέση με τον κεϊνσιανισμό του Μεσοπολέμου (π.χ. Ρούζβελτ) και πολύ περισσότερο δεν έχει σχέση με την ανατροπή της λιτότητας! Τις άμεσες αποδείξεις γι’ αυτό μας τις δίνουν ο Ολάντ και ο Ρέντσι!

Λιτότητα με ευελιξία

*Απλώς για να σιγουρευτούμε ότι κρατάμε τις αποστάσεις μας...

σης τα ποσοστά επιμένουν να είναι «ηγεμονικά», έχοντας υποσχεθεί δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι στην ΕΕ μέχρι και το 2017 και έχοντας μόλις πρόσφατα περάσει το σοκ του δημοψηφίσματος για την ανεξαρτητοποίηση της Σκοτίας, ο Κάμερον είναι επίσης αντιμέτωπος με μια έρπουσα πολιτική κρίση. Το έδαφος στο οποίο αυτή αναπτύσσεται είναι οι ισχυρές τάσεις υποβάθμισης του βρετανικού καπιταλισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, η αύξηση της βρετανικής συνδρομής στον ευρωπαϊκό προϋπολογισμό κατά 2,1 δισ. ευρώ ήταν «η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι» και οδήγησε τον Κάμερον να μιμηθεί τη Θάτσερ... Αλλά και να θέσει θέμα «εθνικής κυριαρχίας» στο ζήτημα της ελεύθερης μετανάστευσης μεταξύ των χωρών-μελών, ένα ζήτημα που ισχυροποιεί την πολιτική ατζέντα του Φάρατζ και ασκεί τρομερές πολιτικές πιέσεις στην κυβέρνηση.

Ο γαλλικός προϋπολογισμός είναι προϋπολογισμός σκληρής λιτότητας, με περικοπές 21 δισ. ευρώ το 2015 και 50 δισ. ευρώ μέχρι και το 2017. Όσο για τον Ρέντσι, μόλις πρόσφατα, με το νόμο Jobs Act κατάργησε το άρθρο 18 του ιταλικού συντάγματος απελευθερώνοντας τις απολύσεις και δρομολόγησε την κατάργηση ολόκληρου του συστήματος του «Καταστατικού των Εργαζομένων» του 1970 (το εργατικό δίκαιο που ψηφίστηκε εκείνη τη χρονιά, κατοχυρώνοντας πολλά εργατικά δικαιώματα που κατακτήθηκαν από τους μεγάλους αγώνες της περιόδου). Η γαλλική και η ιταλική αστική τάξη έχουν βάλει πλώρη για την ανάκαμψη των καπιταλιστικών κερδών και επειδή υστερούν σε σχέση με τη Γερμανία όσον αφορά την παραγωγικότητα, αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς να χτυπηθούν σκληρά το κοινωνικό κράτος, οι μισθοί και οι εργασιακές σχέσεις.

Ο γαλλικός και ο ιταλικός καπιταλισμός περνούν «κρίση ζηλοτυπίας» για το γεγονός ότι ο γερμανικός καπιταλισμός εδραίωσε το πλεονέκτημα ανταγωνιστικότητας σε αυτούς τους τομείς ήδη από τους «καλούς καιρούς» της πρώτης δεκαετίας του ευρώ με την Ατζέντα 2010 του Σρέντερ, ενώ η γαλλική και ιταλική αστική τάξη δεν μπόρεσαν να πετύχουν κάτι ανάλογο λόγω του γενικού ταξικού συσχετισμού δύναμης (πολιτικές παραδόσεις, ισχυρότερες κοινωνικές αντιστάσεις, ισχυρότερη Αριστερά). Τώρα, επιχειρώντας να το κάνουν σε δύσκολους καιρούς, με την κρίση να υποτροπιάζει, χρειάζονται κάποιο βαθμό ευελιξίας για να αποφύγουν την πτώση σε βαθιά ύφεση. Αυτό ακριβώς είναι το αντικείμενο της «ανταρσίας» τους: σκληρή λιτότητα, αλλά με ευελιξία μεγαλύτερη από αυτήν που θέλει η γερμανική αστική τάξη για να σώσει το γόητρο του Συμφώνου Σταθερότητας και της νέας δομής της ΟΝΕ ώστε να μην υπονομευτεί η πανευρωπαϊκή σκληρή λιτότητα. Ακριβώς γι’ αυτό όμως δεν πρόκειται να ηγηθούν κάποιου «στρατοπέδου του Νότου» ενάντια στο «μερκελισμό». Αποσκοπούν όχι σε μια γενικευμένη ανταρσία κατά της Γερμανίας, αλλά σε μια νέα ισορροπία στο ηγετικό επίπεδο της Ευρωζώνης που θα τους εξασφαλίσει ευελιξία στους ρυθμούς επιβολής της λιτότητας. Γι’ αυτό και θα ρίξουν αδίστακτα «στα λιοντάρια» όποιον θεωρήσει ότι μπορεί να ακουμπήσει πάνω τους για να... ανατρέψει τη λιτότητα. Είναι ενδεικτικό ότι όλοι αυτοί οι «αντάρτες», που συχνά λένε κάνα καλό λόγο για την Ελλάδα, πιέζουν ασφυκτικά την κυβέρνηση Σαμαρά να υλοποιήσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις. Αυτό το τοπίο μπορεί να διαρραγεί μόνο από μια πραγματική «ανταρσία», κατά της ίδιας της λιτότητας και όχι για την οριακή αναδιαπραγμάτευση των ρυθμών επιβολής της. Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται, ενώ καθιστά εντελώς μη ρεαλιστική μια τέτοια οριακή αναδιαπραγμάτευση της λιτότητας, αντίθετα καθιστά πιο ρεαλιστική την προοπτική να σπάσουν οι «αδύναμοι κρίκοι» της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, με πρώτο και καλύτερο τον ελληνικό. Δεν είναι πολιτικό παράδοξο, είναι ο ωμός ρεαλισμός της δομικής καπιταλιστικής κρίσης και της ταξικής πάλης! Σημείωση: Τα στοιχεία προέρχονται στη μεγάλη τους πλειονότητα από την AMECO, την ευρωπαϊκή βάση μακροοικονομικών δεδομένων.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

5 Νοέμβρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

δράση της εργατικής τάξης

Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, η Meriç Özgüne, δρ Πολιτικών Επιστημών, και ο Δημήτρης Χριστόπουλος, επιμελητής του τόμου. Τη συζήτηση συντονίζει η Ιωάννα Μεϊτάνη.

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Την Πέμπτη 6/11, στις 18:00, ο Συντονισμός Συλλογικοτήτων Αττικής καλεί σε συγκέντρωση (πλατεία Κοραή) ενάντια στον ΕΝΦΙΑ και τη διαρκή φοροληστεία των λαϊκών νοικοκυριών. Την Παρασκευή 7/11, στις 19:00, το Ίδρυμα Ρόζα Λούξεμπουργκ, σε συνεργασία με τις εκδόσεις Νήσος και την υποστήριξη του ραδιοφωνικού σταθμού «Στο Κόκκινο 93,4», διοργανώνει στη Θεσσαλονίκη δημόσια συζήτηση με αφορμή την κυκλοφορία του συλλογικού τόμου «Το “βαθύ κράτος” στη σημερινή Ελλάδα και η Ακροδεξιά. Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία». Στην αίθουσα της ΕΣΗΕΜ-Θ, Στρατηγού Καλλάρη 5. Συνομιλούν: ο Ηλίας Νικολακόπουλος, ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου Αθηνών, ο Ανδρέας Τάκης, επίκουρος καθηγητής

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: •ΚΡΗΤΗ: 0035-796554166 • •

Την Τετάρτη 12/11, η Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ Ζωγράφου οργανώνει ανοιχτή συζήτηση με θέμα: «Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ - Τα πρώτα μέτρα από την κυβέρνηση της Αριστεράς», στις 19:00, στον κινηματογράφο Αλέκα (πλατεία Γαρδένιας). Την Τετάρτη 19/11, στις 18:00, νέα συγκέντρωση κατοίκων και φορέων των Αμπελοκήπων στο πάρκο ΚΑΠΑΨ (Τριφυλίας και Λάμψα) και πορεία στην 7η Δημοτική Κοινότητα του Δήμου Αθηναίων (Πανόρμου 59), για τη διάσωση του οικόπεδου της ΔΕH.

Το Σάββατο 8/11, στις 20:00, στο πλαίσιο της Πανευρωπαϊκής Μέρας Αντιφασιστικής Δράσης που έχει οριστεί από τον Αντιφασιστικό Συντονισμό ΑθήναςΠειραιά, διοργανώνεται μεγάλη αντιφασιστική συναυλία στο Γήπεδο του Σπόρτινγκ.

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι. Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

Την Παρασκευή 7/11, στις 18:30, οι ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ Φαλήρου-Χαριλάου-Τούμπας Θεσσαλονίκης διοργανώνουν ανοιχτή πολιτική εκδήλωση με θέμα: «Τα πρώτα άμεσα μέτρα του κυβερνητικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ», στο Θέατρο Άνετον. Ομιλητής: Γ. Σακελλαρίδης.

Τη Δευτέρα 10/11, η Οργάνωση Μελών του ΣΥΡΙΖΑ ΠαιανίαςΓλυκών Νερών πραγματοποιεί πολιτική εκδήλωση, στις 19:00, στο Κλειστό Γυμναστήριο Γλυκών Νερών (Κοραή & Καραϊσκάκη), με θέμα: «Τα πρώτα μέτρα σωτηρίας από την κυβέρνηση της Αριστεράς». Ομιλητές: Π. Λαφαζάνης (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ) και Γ. Σακελλαρίδης (ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ).

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Κερατσίνι 6975847329 Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Σαλαμίνα 6973376378 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Μελίσσια-Πεντέλη Λαυρεωτική 6939014803 6974972217 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη Βριλήσσια 6948429227 6948o00171 Αγ. Παρασκευή 6974843109 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ Περιστερίου 6984516774 ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Κέντρο 6976579448 Περιστερίου 6932045320 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Περιστερίου 6982164101 Νεάπολης-Συκεών Άγιοι Ανάργυροι 6942552216 6998466952 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Αιγάλεω 6986294964 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) Χαϊδάρι 6945542335 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186 Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488 Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Ασφ/κά Ταμεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr, Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

βιβλιοπαρουσίαση • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Η Χρυσή Αυγή και το κράτος Π

ριν από λίγες βδομάδες κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Νήσος, η έρευνα του ιδρύματος Ρόζα Λούξεμπουργκ: «Το “βαθύ κράτος” στη σημερινή Ελλάδα και η Ακροδεξιά. Αστυνομία, Δικαιοσύνη, Στρατός, Εκκλησία». Το βιβλίο, που επιμελείται ο Δ. Χριστόπουλος, αποτελείται από κείμενα των Δ. Κουσουρή, Δ. Χριστόπουλου, Κλειώ Παπαπαντολέων, Δημοσθένη Παπαδάτου και Αλέξανδρου Σακελλαρίου. Σίγουρα πρέπει να καλωσορίσουμε το βιβλίο, γιατί προστίθεται στις λίγες έρευνες που έχουν γίνει σχετικά με τη διείσδυση της Χρυσής Αυγής στο κράτος (σε αντίθεση με τις αναλύσεις των εκλογικών αποτελεσμάτων των φασιστών…) και μάλιστα στον σκληρό του πυρήνα που είναι ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη και το ιερατείο. Μια κάποια δυσκολία στη μελέτη, λόγω της ειδικής ορολογίας που έχει να κάνει με τους κρατικούς μηχανισμούς, δεν μειώνει την αξία της εργασίας. Από την άλλη όμως υπάρχει μια πληθώρα στοιχείων από πηγές κυρίως δημοσιογραφικές. Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι το ανοικτό πνεύμα των κειμένων που, παρότι παίρνουν θέση στα διάφορα ερωτήματα που προκύπτουν, δεν κλείνουν τη συζήτηση με δογματικό τρόπο… Από τη δική μας πλευρά θέλουμε να σταθούμε σε κάποια κομβικά σημεία που αναδεικνύει η έρευνα.

Το βαθύ κράτος Έχουμε ανάγκη έναν πολιτικό νεολογισμό στη θέση της έννοιας του παρακράτους; Ο όρος παρακράτος δημιουργεί εικόνες με οργανωμένες ομάδες τραμπούκων από τις μυστικές υπηρεσίες, που δρουν σαν προβοκάτορες –η εμπειρία του ελληνικού αριστερού κινήματος την περίοδο του ’60 είναι χαρακτηριστική. Ο όρος βαθύ κράτος έχει προέλευση την πολιτική εμπειρία της Τουρκίας και περιγράφει ένα παράλληλο κράτος με το επίσημο, που λειτουργεί συστηματικά με τους δικούς του κανόνες, στα κρυφά και με τρόπους αντισυνταγματικούς, και όχι θύλακες παρανομίας ή μεμονωμένα περιστατικά. Και με αυτή την έννοια εντοπίζεται ακόμη και στις πιο αναπτυγμένες δυτικές δημοκρατίες… Γι’ αυτό η έννοια του βαθέως κράτους, σαν αναλυτικό εργαλείο, που χρησιμοποιούν οι συγγραφείς, είναι ιδιαίτερα χρήσιμη. Όπως υποστηρίζει και ο Κουσουρής, υπάρχουν και οι δύο πλευρές. Η πλευρά της συνέχειας έχει να κάνει με τις οργανικές σχέσεις της Χρυσής Αυγής με

το βαθύ κράτος. Σ’ αυτό δεν ξεχωρίζει καθόλου από την παράδοση των ταγματασφαλιτών και των εκοφιτών… Όπως είπε και ο Μιχαλολιάκος: «…χρειάστηκε να διαλύσουν την ΕΥΠ, για να μας συλλάβουν…». Λίγους μήνες μετά… ξέσπασε το σκάνδαλο με τον Μπαλτάκο, που αποκάλυψε αυτές τις σχέσεις και από την άλλη πλευρά του νήματος. Η πλευρά της τομής όμως είναι και αυτή πολύ ισχυρή. Ποτέ πριν και μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ένα φασιστικό κόμμα (και μάλιστα στην ακραία ναζιστική εκδοχή) στην Ελλάδα δεν είχε την ορμητική άνοδο της Χρυσής Αυγής και την εκλογική της απήχηση την περίοδο 2008-2013, βεβαίως μέσα σε μια συγκυρία τεράστιας οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Ο Χριστόπουλος απαντάει απερίφραστα ότι μπορεί να υπάρχει καλύτερη… και εννοεί μια αστυνομία που να στηρίζεται στο κράτος δικαίου και την πιστή εφαρμογή των νόμων και να μη συμπεριφέρεται σαν ένστολη συμμορία... Και αυτό μπορεί να γίνει πράξη με μια επίμονη δημοκρατική εκπαίδευση των αστυνομικών και τιμωρία των ρατσιστών, των βασανιστών και των βιαστών. Για τον Χριστόπουλο όμως, προϋπόθεση για όλα αυτά είναι η κυβερνητική βούληση. Ισχυριζόμαστε ότι και οι τρεις λέξεις κλειδιά «εκπαίδευση-τιμωρία-βούληση» παραπέμπουν σε μια αφελή ουτοπία. Πρώτο, δεν υπάρχει κανένα ιστορικό παράδειγμα που να έχει επιβεβαιώσει ένα τέτοιο σχέδιο. Δεύτερο, απ’ ό,τι φαίνεται, δεν υπάρχει και η κυβερνητική βούληση. Γιατί, τι άλλο δείχνει η ειρωνική αντιμετώπιση της κυβέρνησης απέναντι στην έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες και της Επιτροπής για τα βασανιστήρια του Συμβουλίου της Ευρώπης; Παρότι για την κοινή γνώμη η Αστυνομία είναι ο πιο μολυσμένος μηχανισμός από τη διείσδυση των φασιστών, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα. Στο αστυνομικό σώμα υπήρχε και υπάρχει μια παγιωμένη ακροδεξιά ιδεολογική ηγεμονία, με βαθιές ιστορικές ρίζες και μόνο μια πολύ μειοψηφική δημοκρατική κουλτούρα παρεισέφρησε όλα αυτά τα χρόνια. Ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο των μνημονίων(2010-2014), ο μηχανισμός της αστυνομίας βρέθηκε συνολικά αντιμέτωπος με τα κινήματα ανυπακοής και τις εργατικές απεργίες, υιοθετώντας σαν τακτική ελέγχου την άμεση καταστολή. Πάνω σ’ αυτή τη θεσμική εμπειρία διαμορφώθηκε μια ακόμη πιο σκληρή αντιδημοκρατική αντίληψη που βρήκε

τον αντίλαλό της στη ρητορική και την πρακτική των φασιστών.

Ο στρατός Λίγοι φοβούνται σήμερα ότι κινδυνεύει η κοινοβουλευτική δημοκρατία από στρατιωτικό πραξικόπημα ή ότι οι φασίστες ασκούν κάποιου είδους επιρροή στο στράτευμα. Παρ’ όλα αυτά, μια σειρά βαθιών δομικών αλλαγών συμβαίνουν στον ελληνικό στρατό το τελευταίο διάστημα. Στον παλιό παραδοσιακό διαχωρισμό μεταξύ αστυνομίας και στρατού, όπου η αστυνομία επέβλεπε τον «εσωτερικό εχθρό», ενώ ο στρατός επαγρυπνούσε για τον «εξωτερικό», ο στρατός υπερβαίνει τώρα αυτό το σύνορο και επεκτείνει το ρόλο του και σε αστυνομικά καθήκοντα. Καταρχήν με το πρόσχημα των δήθεν ειρηνευτικών αποστολών στο εξωτερικό, π.χ. Βοσνία και Αφγανιστάν, και ύστερα με τη διαχείριση της εισβολής των λεγόμενων λαθρομεταναστών στη γραμμή των συνόρων. Αλλά η επέκταση των αρμοδιοτήτων του στρατού θα σταματούσε μόνο εκεί; Σ’ αυτό ακριβώς ο Παπαδάτος εντοπίζει επικίνδυνες προοπτικές. Η άσκηση Καλλίμαχος για τον έλεγχο και την καταστολή του πλήθους (Φλεβάρης 2012) είναι εμβληματική του νέου προσανατολισμού και προκαλεί την έντονη αντίδραση των κομμάτων της Αριστεράς, αλλά ακόμη και του υπουργού Άμυνας Μπεγλίτη, που δεν είχε καν ενημερωθεί! Αλλά τον Απρίλη του 2013, οι εκπαιδευμένοι στρατιώτες για τη «διάλυση οχλοκρατικών εκδηλώσεων» στέλνονται από το Κιλκίς στο κέντρο της Αθήνας, στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας, απέναντι στους απλήρωτους εργαζόμενους των ναυπηγείων Σκαραμαγκά. Ήταν ένα βήμα που πρέπει να μας κάνει πιο ανήσυχους. Σ’ αυτό το μιλιταριστικό πλαίσιο άρχισαν να εμφανίζονται όλο και περισσότερο διάφορες πατριωτικές και φιλοστρατιωτικές οργανώσεις (Πατριωτική Πολιτοφυλακή, Κίνηση Εφέδρων Ειδικών Δυνάμεων κλπ). Όλες είχαν προμετωπίδα τους την αντίθεσή τους στη φαυλοκρατία των κομμάτων. Για όλα τα κόμματα όμως; Στις 28 του Σεπτέμβρη του 2013, 10 μέρες μετά τη δολοφονία του Π.Φύσσα, προανήγγειλαν εθνικό πραξικόπημα, που εξαερώθηκε αμέσως μετά την εξαγγελία του. Ήταν η ημέρα που η κυβέρνηση, κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή, προχωρούσε στη σύλληψη της ηγεσίας της Χρυσής Αυγής.

Αντιρατσιστικός νόμος Το ερώτημα είναι ακραία παράδοξο, αλλά στη ζωή όλα είναι δυνατά και πολύ περισσότερο στην ελληνική δικαιοσύνη. Ο

νόμος 927/1979 ήταν πολύ προοδευτικός με τα μέτρα της εποχής του. Αντιμετώπιζε ποινικά κάθε προτροπή δράσης, βίας ή διακρίσεων στη βάση εθνικής καταγωγής και θρησκευτικής πίστης, αλλά ακόμη και τις προσβλητικές εκφράσεις! Αυτός ο νόμος όμως δεν εφαρμόστηκε σχεδόν ποτέ και στη μοναδική περίπτωση που έτυχε να χρειαστεί, ήταν στη δίκη του ναζιστή θεωρητικού Πλεύρη (2007) για το βιβλίο του «Εβραίοι, όλη η αλήθεια». Τα περί εβραΐλας… και ότι οι Εβραίοι θέλουν εκτέλεση εντός 24 ωρών δεν ήταν ασυνήθιστες εκφράσεις μέσα στο ογκωδέστατο πόνημα του κ. Πλεύρη. Παρ’ όλα αυτά ο κ. Πλεύρης αθωώθηκε πανηγυρικά. Και όχι μόνο αυτό. Ο Άρειος Πάγος έφτασε να τεκμηριώσει την απόφαση του με το επιχείρημα ότι το βιβλίο είναι ένα επιστημονικό και ιστορικό έργο και επιπλέον η ελευθερία της έκφρασης είναι συνταγματικά κατοχυρωμένη. Το σοκ ήταν μεγάλο, αλλά δεν ήταν τίποτα σ’ αυτό που θα επακολουθούσε. Μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα η ελληνική δικαιοσύνη έδειξε μια απερίγραπτη ανοχή στη φασιστική εγκληματικότητα. Πώς όμως έγινε δυνατό να αλλάξει και να δείξει την ταχύτητα και την αποφασιστικότητα που είχε δείξει με τη σύλληψη της «17Νοέμβρη»; Αν πάρουμε τα πράγματα με τους τυπικούς νομικούς όρους, δεν υπάρχει εξήγηση και η Παπαπαντολέων αποκαλύπτει αυτό το αδιέξοδο. Αν όμως προσεγγίσουμε τα πράγματα πολιτικά, η εξήγηση είναι «εύκολη». Για το σώμα των δικαστών, ένα σώμα αντιδραστικό από κάθε άποψη, η δράση της Χρυσής Αυγής ήταν ωφέλιμη για το κοινωνικό σύνολο, αφού αντιμετώπιζε έστω με μη νόμιμο τρόπο την «εγκληματικότητα των μεταναστών». Αλλά, όταν η Χρυσή Αυγή, κερδίζοντας σε αυτοπεποίθηση, αμφισβήτησε την ηγεμονία της ΝΔ στο χώρο της Δεξιάς και κάλεσε σε εμφύλιο ενάντια στους αναρχικούς, τους Συριζαίους και τους λαθρομετανάστες, ξεπέρασε κατά πολύ τις πολιτικές και κοινωνικές ισορροπίες. Τότε η ελληνική δικαιοσύνη, με το ίδιο πολιτικό κριτήριο, στράφηκε ενάντια στην φασιστική οργάνωση και, με την καθοδήγηση της κυβέρνησης, πέρασε στην ποινική της δίωξη. Το προτελευταίο κεφάλαιο είναι το πιο γλαφυρό( Σακελλαρίου), αλλά και το πιο «ανώδυνο», γιατί αναλύει τη ρητορική της εκκλησίας, ενός ισχυρού ιδεολογικού μηχανισμού, που όμως βρίσκεται σε παρακμή. Από τα συμπεράσματα όμως πρέπει να κρατήσουμε την ανάγκη για εγρήγορση και όχι για πανικό. Για όλα αυτά το βιβλίο είναι μια χρήσιμη έρευνα και αξίζει να διαβαστεί.

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία

Το Podemos ή θα είναι πραγματικά δημοκρατικό και ριζοσπαστικό ή δεν «θα μπορέσει»

Της Κατερίνας Σεργίδου

ισπανική κοινωνία έχει μπει σε μια διαδικασία μεγάλων και διαρκών αλλαγών, που άλλοτε μοιάζουν με την ελληνική πραγματικότητα και άλλοτε την ξεπερνούν. Η διαπίστωση δεν είναι καινούργια. Το νέο, που έχει κάνει το γύρο του κόσμου, είναι ότι αν γίνονταν τώρα εκλογές, ο νεοϊδρυθείς πολιτικός σχηματισμός Podemos (μτφ. Μπορούμε) θα ήταν πρώτο κόμμα. Σύμφωνα με τη μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα στην Ισπανία «El Pais», το Podemos βρίσκεται στο 27,7% και προηγείται του σοσιαλδημοκρατικού PSOE (26,2%) και του κυβερνώντος λαϊκού κόμματος, του PP (20,07%). Θυμίζουμε ότι το Podemos δημιουργήθηκε το Γενάρη του 2014 και είναι γέννημα των πλατειών και του κινήματος 15Μ. Άντλησε τη δύναμή του από το κίνημα των αγανακτισμένων, τους εργατικούς αγώνες, το κίνημα κατά των εξώσεων, τις καταλήψεις κτιρίων, το κίνημα των ανέργων και κυρίως τις μεγάλες πορείες «αξιοπρέπειας». Η επιτυχία του έγκειται στο ότι κατάφερε να διατυπώσει απλά ένα πρόγραμμα που πατούσε στις βασικές ανάγκες των ανθρώπων και ταυτόχρονα να οργανώσει από τα κάτω χιλιάδες αγωνιστές σε ολόκληρη την Ισπανία. Λίγους μόλις μήνες πριν πήρε 1.200.000 ψήφους, 8% και εξέλεξε πέντε ευρωβουλευτές.

Κρίση και ελπίδα Το γεγονός ότι μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα κατάφερε να γίνει τόσο δημοφιλές είναι αποκαλυπτικό για την κρίση σε όλα τα επίπεδα, αλλά και για την ελπίδα που γεννά ένας σχηματισμός που δεν μοιάζει με κανέναν άλλον. Δεν πέρασε πολύς καιρός άλλωστε από τότε που εκατομμύρια Ισπανοί διαδήλωναν στους δρόμους ζητώντας την αλλαγή του συ-

ντάγματος και την κατάργηση της βασιλείας. Για άλλη μια φορά τα σκάνδαλα διαφθοράς βρίσκονται σε πρώτο πλάνο με συλλήψεις δημάρχων που δωροδοκούνταν. Η σήψη του πολιτικού συστήματος, η απονομιμοποίησή του στα μάτια του κόσμου που βλέπει τους άρχοντες να ζουν μέσα στη χλιδή ενώ οι άνεργοι ξεπερνούν τα 5 εκατομμύρια, κάνουν την κατάσταση εκρηκτική. Εν τω μεταξύ η αντίσταση, κυρίως σε τοπικό επίπεδο, ενάντια σε εξώσεις κ.ά., συνεχίζεται, αλλά όχι με την ένταση των προηγούμενων μηνών. Το κέντρο βάρους, όπως και στην Ελλάδα, έχει μεταφερθεί στο εκλογικό πεδίο, οδηγώντας σε έναν «ριζοσπαστικό ελεκτοραλισμό». Η μεγάλη εκλογική βάση του Podemos είναι άνθρωποι που δεν ψήφιζαν ποτέ και που τώρα κάνουν με τη μία το τεράστιο βήμα να ασχοληθούν με την πολιτική. Στο κινηματικό επίπεδο, είναι σημαντικό βέβαια ότι συνεχίζουν να γίνονται προσπάθειες από συνδικάτα και κοινωνικούς φορείς. Από τις 24 μέχρι τις 29 Νοέμβρη θα γίνουν νέες «πορείες αξιοπρέπειας» με σύνθημα: «Ψωμί, στέγη, δουλειά και αξιοπρέπεια». Μένει να δούμε πόσο η διάθεση για μια μεγάλη αλλαγή που αποτυπώνεται στα ποσοστά του Podemos θα εκφραστεί και στο δρόμο. Όλη αυτή η αναταραχή είναι που κάνει τις εξελίξεις μέσα στο ίδιο το Podemos τόσο κρίσιμες. Από τις αρχές του Σεπτέμβρη ξεκίνησαν οι διαδικασίες μετατροπής του σε κόμμα. Το χρονοδιάγραμμα προβλέπει ότι η διαδικασία που ξεκίνησε στις 15 Σεπτέμβρη θα ολοκληρωθεί τη 15η Νοέμβρη με την εκλογή οργάνων. Κορυφαίο σημείο αυτής της διαδικασίας ήταν η μεγάλη συνέλευση που έγινε στις 18 και 19 Οκτώβρη στο στάδιο Vistalegre της Μαδρίτης, με 7000 ανθρώπους να φωνάζουν συνθήματα και να τραγου-

δούν. Στη συνέλευση παρουσιάστηκαν οι θέσεις για την ηθική, την πολιτική και το οργανωτικό. Φυσικά υπήρξαν διαφορετικές απόψεις, κάτι που είχε φανεί από τον Σεπτέμβρη, όταν ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ο άτυπος ηγέτης, ο «κοτσίδας», όπως τον ονομάζουν πολλοί, συγκρότησε μια κλειστή τεχνική ομάδα που θα συντόνιζε τη διαδικασία συγκρότησης, παρακάμπτοντας τις δημοκρατικές διαδικασίες. Έτσι στη μεγάλη συνέλευση (asamblea) παρουσιάστηκαν δύο βασικές πλατφόρμες. Η μία ονομάστηκε Claro Que Podemos, με κύριο εκφραστή τον Πάμπλο Ιγκλέσιας, τον Μονεδέρο κ.ά., και η άλλη Sumando Podemos, που στηρίχτηκε από την Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Izqierda Anticapitalista) και τρεις από τους πέντε ευρωβουλευτές, την Τερέσα Ροντρίγκεζ, τον Ετσενίκε και τη Λόλα Σάντσεζ.

Επίδικα της αντιπαράθεσης Η αντιπαράθεση επικεντρώθηκε σε δύο ζητήματα. Η πρόταση του Πάμπλο Ιγκλέσιας ήταν να υπάρχει ένας γενικός γραμματέας (ο ίδιος) και επίσης να μη συμμετέχει το Podemos στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές αλλά να επικεντρωθεί στις βουλευτικές που θα γίνουν το Μάη του 2015. Η πλατφόρμα Sumando Podemos υποστήριζε ότι είναι πιο δημοκρατικό να εκφράζεται το Podemos από μια τριμελή ομάδα και ότι επίσης θα ήταν πολύ βοηθητικό για το άπλωμα στις τοπικές κοινωνίες και στη βάση να υπάρχει συμμετοχή στις δημοτικές εκλογές. Αξίζει να αναφέρουμε ότι η πλατφόρμα Sumando Podemos ήταν αποτέλεσμα της συνεργασίας πολλών ομάδων και αγωνιστών και δεν συγκροτήθηκε σε κλειστά γραφεία από κάποιους ειδικούς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η παρουσίασή της στη συνέλευση προκάλεσε μεγάλο ενθουσιασμό στο στάδιο.

Ένα τρίτο ζήτημα που απασχόλησε τη συνέλευση ήταν το κατά πόσο μπορούν να συμμετέχουν στα όργανα του νέου κόμματος-κινήματος μέλη άλλων πολιτικών σχηματισμών. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας πρότεινε να μην υπάρχει αυτή η δυνατότητα, φωτογραφίζοντας έτσι τη μοναδική οργάνωση της Αριστεράς που συμμετέχει στο εγχείρημα. Η Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Izquierda Anticapitalista/IA) είναι τροτσκιστικής παράδοσης και είναι η μεγαλύτερη οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς στην Ισπανία. Ήταν και είναι η καρδιά του Podemos, γιατί είναι ένας πολιτικός σχηματισμός με ρίζες στις γειτονιές της Ισπανίας. Το Podemos δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς το δίκτυο αγωνιστών της IA, χωρίς την οργανωτική εμπειρία του. Η ευρωβουλευτίνα του, Τερέσα Ροντρίγκεζ, συνδικαλίστρια εκπαιδευτικός, αναδείχτηκε μέσα από το κίνημα των δασκάλων και βγήκε δεύτερη σε ψήφους. Τα μέλη του Podemos δεν είχαν κανένα πρόβλημα να την προτείνουν για υποψήφια ευρωβουλευτή, παρόλο που ήξεραν από την αρχή ότι είναι μέλος της IA. Στην πραγματικότητα ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, υιοθετώντας μια ταχτική κυβερνητισμού, προσπαθεί να απομονώσει το πιο ριζοσπαστικό και οργανωμένο κομμάτι του Podemos. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλά από τα αρχικά σημεία του προγράμματος έχουν τροποποιηθεί καταλήγοντας σε πιο light εκφράσεις όπως: «Αναδιάρθρωση του χρέους, βελτίωση της παιδείας και της υγείας, πάταξη της διαφθοράς» κ.λπ. Αν και η Αριστερά στο Podemos έχει τον πρώτο λόγο στους κύκλους-συνελεύσεις στις γειτονιές, δεν έχει την πλειοψηφία στα πάνω από 145.000 άτομα που είναι εγγεγραμμέ-

να στη διαδικτυακή πύλη του Podemos. Στην ηλεκτρονική ψηφοφορία που έγινε στις 26 Οκτώβρη η πρόταση του Ιγκλέσιας πλειοψήφησε με 80%, του Sumando Podemos έλαβε 12%, ενώ καταγράφηκε 40% αποχή. Ακόμα και αυτή η ψηφοφορία όμως δεν έγινε με τον πιο δημοκρατικό τρόπο, στερώντας ψήφους από την πλατφόρμα της Αριστεράς. Μια διάταξη της τελευταίας στιγμής υποχρέωνε τους ψηφοφόρους-μέλη να ψηφίζουν πακέτο την πλατφόρμα Ιγκλέσιας, μη δίνοντας έτσι τη δυνατότητα να ξεχωρίσουν την πολιτική από την οργανωτική πρόταση. Αυτή η διάταξη προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων, με πολλούς κύκλους να διαμαρτύρονται για έλλειψη δημοκρατίας, όπως για παράδειγμα στον τομέα των νοσηλευτών. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί στις 15 Νοέμβρη με την εκλογή οργάνων, δηλαδή του γενικού γραμματέα και του «συμβουλίου των πολιτών».

«Καινούργιο»; Η διαδικασία συγκρότησης επί της ουσίας και πέρα από την τελευταίας τεχνολογίας μορφή της δεν θύμιζε το «καινούργιο» που ευαγγελίζεται ο Ιγκλέσιας. Οι επιλογές του χτυπούν ευθέως την Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Μεταφέρεται η συζήτηση από την ουσία, που είναι το πρόγραμμα και οι συμμαχίες, σε οργανωτικά ζητήματα που δεν ενδιαφέρουν πραγματικά την ισπανική κοινωνία. Οι ταχτικές των αποκλεισμών και οι μανούβρες της τελευταίας στιγμής είναι πολύ παλιές ταχτικές, που έχουν χρησιμοποιηθεί από τον σταλινισμό και τη σοσιαλδημοκρατία για να περιορίσουν τη δημοκρατία και να στρίψουν το κόμμα σε συντηρητικές κατευθύνσεις πολλές φορές στην ιστορία. Η πραγματική δημοκρατία εξασφαλίζεται με την ενεργή συμμετοχή των ανθρώπων, με τη φυσική τους παρουσία, με τη δυνατότητά τους να έχουν λόγο για το καθετί και όχι με online ψηφοφορίες σοσιαλδημοκρατικής αισθητικής. Η συμμετοχή στις δημοτικές, η συνεργασία με τη βάση της Izquierda Unida (Ενωμένη Αριστερά) και η συγκρότηση σε τοπικό επίπεδο μπορούν να εξασφαλίσουν περισσότερο χώρο για τον κόσμο και λιγότερο για ηγέτες που ελέγχουν τα πάντα. Το στοίχημα για το Podemos λοιπόν δεν είναι να ξεπεράσει την Αριστερά. Είναι να αποβάλει τα γραφειοκρατικά και συντηρητικά της στοιχεία και να κρατήσει τα υγιή, τα οποία δεν γίνεται παρά να μπολιάσουν το καινούργιο που γεννιέται στην Ισπανία. Αλλιώς δεν θα είναι ούτε καινούργιο, ούτε αναγκαίο, ούτε νικηφόρο, ούτε «θα μπορέσει».

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Σχηματισμός κυβέρνησης από Die Linke, SPD και Πράσινους στη Θουριγγία Εξέγερση στην Μπουρκίνα Φάσο

Της Ελένης Τόλη

ετά τα αποτελέσματα των τελευταίων εκλογών στη Θουριγγία το Die Linke ξεκίνησε διαπραγματεύσεις για σχηματισμό κυβέρνησης με το SPD και τους Πράσινους, από τις οποίες είναι πολύ πιθανό να προκύψει ο Μπόντο Ράμελοβ ως ο πρώτος «κόκκινος» πρωθυπουργός κρατιδίου στη Γερμανία. Έχει ξεσπάσει μεγάλη αναστάτωση σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, επειδή το SPD βρίσκεται σε μεγάλο συνασπισμό με τους Χριστιανοδημοκράτες. Ενδεικτική του κλίματος είναι η πρωτοφανής δήλωση του Γερμανού προέδρου Γιόαχιμ Γκάουκ ότι δυσκολεύεται πολύ να εμπιστευτεί το Die Linke, τουλάχιστον κάποια τμήματα του. Επίσης, ήδη διάφορα συστημικά μέσα αντιμετωπίζουν το γεγονός αυτό σαν να είναι το ξεκίνημα της επανάστασης. Είναι όμως; Στο προεκλογικό του πρόγραμμα το Die Linke ζητούσε μια σαφή αλλαγή της πολιτικής προς όφελος των πιο αδύναμων: κατάργηση τροφείων σε παιδικούς σταθμούς, περισσότεροι δάσκαλοι και δασκάλες, στήριξη συλλογικών διαπραγματεύσεων, οικονομική ενίσχυση δήμων και κοινοτήτων, ανθρώπινη μεταναστευτική πολιτική και απαγόρευση επαναπροωθήσεων, καθαρή γραμμή ενάντια στην ακροδεξιά κλπ.

Διαπραγματεύσεις Οι έως τώρα διαπραγματεύσεις επίσης περιέχουν πρόθεση για μια δίκαιη κοινωνική πολιτική. Βέβαια συχνότατα η διάσταση μεταξύ προθέσεων και υλοποίησης είναι μεγάλη. Στη συγκεκριμένη μάλιστα περίπτωση δεν υπάρχει πρόβλεψη για το πώς θα χρηματοδοτηθούν τα κοινωνικά μέτρα. Αντιθέτως, υπάρχει συμφωνία μεταξύ των τριών κομμάτων ότι θα πρέπει να μπει τέλος στον κρατικό δανεισμό. Και τα τρία κόμματα δεν παύουν να τονίζουν ότι υπάρχει μεγάλος βαθμός συμφωνίας μεταξύ τους, ενώ όταν ρωτήθηκε ο Ράμελοβ ποιο ήταν το μεγαλύτερο αγκάθι των διαπραγματεύσεων, απάντησε «κανένα». Η απάντηση αυτή δικαίως γεννά ερωτήματα, αφού το SPD και οι Πράσινοι είναι τα κόμματα που είτε πήραν σκληρά μέτρα, είτε στήριξαν και στηρίζουν ενεργά όλες τις πολιτικές λιτότητας τα τελευ-

Το ερώτημα είναι αν η συμμετοχή στην κυβέρνηση και η πρωθυπουργία είναι προς όφελος και του Die Linke ως κόμματος, αλλά πολύ περισσότερο του εργατικού κόσμου ταία χρόνια και εξηγεί επίσης τον ασαφή τρόπο με τον οποίο είναι πλέον διατυπωμένες καίριες προεκλογικές θέσεις του Die Linke (π.χ. για τη διάλυση της ΚΥΠ, την κατάργηση του λιγνίτη, περικοπές στα πανεπιστήμια…). Το κείμενο των διαπραγματεύσεων είναι βέβαια αρκετά διαφωτιστικό σε αυτό το σημείο, καθώς αναφέρει ότι τα τρία κόμματα θέλουν να είναι «εταίροι τόσο των εργαζομένων, όσο και των εργοδοτών και εργοδοτικών οργανώσεων». Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν μεγάλες ελπίδες ότι η κυβερνητική συμμετοχή του Die Linke και ένας πρωθυπουργός που προέρχεται από αυτό μπορούν να εφαρμόσουν κοινωνική πολιτική. Και η αλήθεια είναι ότι μια εμμονή στην υλοποίηση των προεκλογικών διακηρύξεων θα μπορούσε να σηματοδοτήσει ότι μεγάλες αλλαγές στην κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης είναι εφικτές. Δυστυχώς όμως όλα τα προηγούμενα παραδείγματα συμμετοχών του Die Linke (και του PDS παλιότερα) σε κυβερνήσεις έδειξαν ότι αφενός δεν στάθηκε δυνατό να σταματήσουν αντιλαϊκά μέτρα και αφετέρου καταποντίστηκαν εκλογικά στις επόμενες αναμετρήσεις (Βερολίνο, Βρανδεμβούργο, Μέκλενμπουργκ). Δεν διαφαίνεται κάτι διαφορετικό ούτε στην περίπτωση της Θουριγγίας. Με το βλέμμα στον πιθανό σχηματισμό κυβέρνησης και την πρωθυπουργία, ο Μπόντο Ράμελοβ δήλωνε προεκλογικά: «θα τα κάνω όλα όπως πρέπει… Δεν υπόσχομαι σε κανέναν ότι θα τυπώσω χρήματα στο υπόγειο. Ήμασταν ενάντια σε όσους έλεγαν να βάλουμε φρένο στον κρατικό δανεισμό, τώρα

όμως το φρένο αυτό ισχύει… τα ταμεία είναι άδεια». Και είναι βέβαια αλήθεια ότι με άδεια ταμεία κοινωνική πολιτική δεν μπορείς να κάνεις. Εκτός βέβαια αν πεις, και μάλιστα σε ομοσπονδιακό επίπεδο, ότι πρέπει να φορολογηθούν οι πλούσιοι. Η κυβερνητική συμμαχία ωστόσο με SPD και Πράσινους καθιστά μια τέτοια πρόταση αδύνατη. Μετά από όλα αυτά το ερώτημα είναι αν η κυβερνητική συμμετοχή και πρωθυπουργία είναι πραγματικά προς όφελος και του Die Linke ως κόμμα, αλλά πολύ περισσότερο του εργατικού κόσμου τον οποίο αντιπροσωπεύει. Η διατύπωση που υπάρχει στο πρόγραμμα του Die Linke ισχύει απόλυτα: «Το Die Linke επιδιώκει κυβερνητική συμμετοχή μόνο αν μέσα απ’ αυτή μπορούμε να πετύχουμε βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των ανθρώπων. Δεν πρόκειται να συμμετάσχουμε σε μια κυβέρνηση που διεξάγει πολέμους και επιτρέπει επεμβάσεις του ομοσπονδιακού στρατού στο εξωτερικό, η οποία υποστηρίζει εξοπλιστικά προγράμματα και μιλιταρισμό, κάνει ιδιωτικοποιήσεις, καταλύει το κοινωνικό κράτος και η πολιτική της δυσχεραίνει τη λειτουργία του δημόσιου τομέα». Τα παραπάνω θα έπρεπε να μπαίνουν στις διαπραγματεύσεις ως ελάχιστες προϋποθέσεις από την πλευρά του Die Linke. O Ράμελοβ ωστόσο μέχρι τώρα έχει διατυπώσει μόνο κάποιες βασικές θέσεις και όχι προαπαιτούμενα. Το Die Linke δεν θα πρέπει να επιδιώκει, ειδικά στην παρούσα συγκυρία της οικονομικής κρίσης, την με κάθε τίμημα κυβερνητική συμμετοχή. Αντίθετα, οφείλει να στρέψει όλες τις δυνάμεις του σε μια μαχητική αντιπολίτευση, αντί να διαπραγματεύεται με αυτούς που συνευθύνονται για τα αντιλαϊκά μέτρα. Η κοινοβουλευτική εκπροσώπηση από μόνη της μπορεί να προσφέρει μεγάλη βοήθεια στις κινηματικές διαδικασίες. Με την τακτική που επέλεξε το Die Linke στη Θουριγγία, δυστυχώς αφήνει ελεύθερο το πεδίο της αντιπολίτευσης σε ακροδεξιές (και διαπλεκόμενες) δυνάμεις όπως η «Εναλλακτική για τη Γερμανία» (Alternative für Deutschland -AfD), οι οποίες όμως τώρα μπορούν να παρουσιαστούν ως η «μοναδική αντισυστημική φωνή» απέναντι στον συνασπισμό εξουσίας.

Μια λαϊκή εξέγερση στην Μπουρκίνα Φάσο οδήγησε στην πτώση του προέδρου Μπλεζ Κομπαορέ, ο οποίος κυβερνούσε επί 27 χρόνια, μετά τη δολοφονία του Τομά Σανκαρά. Ο Κομπαορέ ετοιμαζόταν να προωθήσει μια αναθεώρηση του συντάγματος, που θα του επέτρεπε να διεκδικήσει για πολλοστή φορά την προεδρία, αλλά συγκλονιστική λαοθάλασσα διαδήλωσε οργισμένη και εισέβαλε στο κτίριο του κοινοβουλίου, πυρπολώντας το. Αρχικά ο Κομπαορέ αποφάσισε να ηγηθεί ο ίδιος μεταβατικής κυβέρνησης, αλλά την επόμενη μέρα εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι συγκεντρώθηκαν στην κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας και τον υποχρέωσαν να παραιτηθεί. Ο στρατός κινητοποιήθηκε και με πραξικόπημα ανέλαβε «προσωρινά» την εξουσία και η συνέχεια μένει να φανεί. Ήδη χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν στους δρόμους καταγγέλλοντας: «ο στρατός κλέβει τη νίκη μας». Η λαϊκή εξέγερση, πρωτοφανής τα τελευταία χρόνια στην υποσαχάρια Αφρική, έχει μια ενστικτώδη «αριστερόστροφη» κίνηση. Πάνω από τις κινητοποιήσεις (αλλά και στα πλακάτ των διαδηλωτών) πλανιέται το φάντασμα του Σανκαρά. Ο δολοφονημένος ηγέτης της γενιάς των αντι-ιμπεριαλιστικών κινημάτων στην Αφρική (γνωστός ως «Τσε Γκεβάρα της Αφρικής»), παραμένει δημοφιλής τόσο για όσους πρόλαβαν την εποχή των προοδευτικών του μεταρρυθμίσεων (εθνικοποιήσεις, αναδιανομή γης), αλλά και για τους νέους που εξεγείρονται δηλώνοντας «γιοι του». Ο Σανκαρά είναι ο άνθρωπος που είχε πει την ιστορική (και επίκαιρη) ρήση: «Το χρέος δεν μπορεί να πληρωθεί. Αν δεν το πληρώσουμε, οι πιστωτές μας δεν θα πεθάνουν. Γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε σίγουροι. Από την άλλη, αν το πληρώσουμε, θα πεθάνουμε εμείς. Και γι’ αυτό μπορούμε να είμαστε εξίσου σίγουροι»…

Μεξικό: Ο «βρόμικος πόλεμος» δεν τελείωσε το ‘70

Τη δεκαετία του ’70, το μεξικανικό κράτος οργάνωσε τον λεγόμενο «βρόμικο πόλεμο», που εξόντωσε μια ολόκληρη γενιά νέων αγωνιστών. Η ιστορία των 43 αγνοούμενων φοιτητών στην πόλη Ιγουάλα του Μεξικού δείχνει ότι ο «βρόμικος πόλεμος» δεν τέλειωσε ποτέ. Οι φοιτητές αυτοί, που έκαναν περιοδεία σε εργοστάσια για συλλογή οικονομικής ενίσχυσης στην προσπάθειά τους να οργανώσουν κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της παιδείας, απήχθηκαν από την τοπική αστυνομία στις 26 Σεπτέμβρη και, σύμφωνα με όλες τις μαρτυρίες, παραδόθηκαν σε παραστρατιωτικούς και έκτοτε αγνοούνται. Στην υπόθεση εμπλέκονται ο δήμαρχος, η γυναίκα του (που έχει δεσμούς με τα καρτέλ ναρκωτικών και τους παραστρατιωτικούς), αλλά και ο κυβερνήτης της επαρχίας Γκερέρο. Η υπόθεση δεν είναι τοπική. Οι 43 ανήκαν σε ένα από τα εναπομείναντα «ειδικά» σχολεία (κληρονομιά της μεξικανικής επανάστασης) που εκπαιδεύουν φτωχά παιδιά για εκπαιδευτικούς, οι οποίοι στη συνέχεια εκπαιδεύουν τις φτωχές κοινότητες. Σε αυτά τα σχολεία (που απειλούνται όλα με κλείσιμο) υπάρχει μια ισχυρή αριστερή παράδοση, ενώ συνολικά το φοιτητικό κίνημα είναι μέχρι τώρα ο βασικός αντίπαλος της κυβέρνησης του Πένια Νιέτο. Στην επαρχία Γκερέρο η οργή κρατάει βδομάδες, με διαδηλώσεις, επιθέσεις και πυρπολήσεις σε κυβερνητικά κτίρια κλπ. Ωστόσο κινητοποιήσεις γίνονται πλέον και στο υπόλοιπο Μεξικό, καθώς η υπόθεση έχει προκαλέσει πανεθνική κρίση. Η «Μέρα των Νεκρών» (γιορτή του Μεξικού) έγινε μέρα διαμαρτυρίας, οργανώνεται μια μεγάλη πανεθνική διαδήλωση στην πρωτεύουσα, ενώ οι φοιτητές ετοιμάζονται για γενική απεργία…

Οργή στη Γαλλία

Η οργή για τη δολοφονία του νεαρού ακτιβιστή Ρεμί Φρεζ, πιθανότατα από χειροβομβίδα κρότου-λάμψης, συνεχίζει να βράζει στη Γαλλία. Όλες τις μέρες μετά την είδηση της δολοφονίας, χιλιάδες άνθρωποι βρίσκονται στους δρόμους ενάντια στην αστυνομική βία. Μια βδομάδα μετά το θάνατό του, οργανώθηκαν νέες κινητοποιήσεις, οι οποίες σε Ναντ και Τουλούζη κατέληξαν σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Ο Ρεμί σκοτώθηκε στο δάσος Σιβάν, στον υδροβιότοπο της Τεστέτ στη νότια Γαλλία, που απειλείται από την κατασκευή ενός φράγματος και το οποίο υπερασπίζονται εδώ και καιρό κάτοικοι και ακτιβιστές. Η αστυνομία επιτέθηκε με πλαστικές σφαίρες, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότουλάμψης στους συγκεντρωμένους πριν μια βδομάδα και στη διάρκεια της επίθεσης δολοφονήθηκε ο Ρεμί. Στέλεχος των Πρασίνων μίλησε σωστά για «ανεξίτηλο στίγμα» στο ιστορικό της κυβέρνησης. Πράγματι, η δολοφονία διαδηλωτή είναι ένα ακόμα βήμα στον μακρύ κατήφορο των Σοσιαλιστών και της κυβέρνησης Ολάντ…

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Διάλυση της Παιδείας, εντατικοποίηση, καταστολή

Η νεολαία επειγόντως ξανά στους δρόμους Της Έλενας Λεχρή–Κοτρώνη

τη στήριξη που θα έπρεπε από τις δυνάμεις της Αριστεράς με αποτέλεσμα να κάνει δειλά βήματα και να αναδιπλώνεται συνεχώς.

ρισκόμαστε σε μια κρίσιμη πολιτικά συγκυρία, όπου η κυβέρνηση με την επιβολή των μνημονίων και την υιοθέτηση αντιλαϊκών μέτρων και πολιτικών καταβαραθρώνει δικαιώματα και κεκτημένα ετών. Η καταστολή και η καταπάτηση όλων των δημοκρατικών δικαιωμάτων γίνεται ο κανόνας τόσο συνολικά στην κοινωνία, όσο και εντός των πανεπιστημίων.

Συμπαράσταση

Πανεπιστήμια Στα πανεπιστήμια η καταστολή αυτή είναι αναμενόμενη και ασταμάτητη και εκφράζεται με ποικίλες εκδοχές, με τις απολύσεις και τις διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων και καθηγητών, τις διαγραφές των «αιώνιων» φοιτητών, την επιβολή σεκιούριτι στους χώρους του πανεπιστημίου, την εξίσωση πτυχίων με ιδιωτικά κολλέγια, τα κουρέματα δαπανών για την παιδεία, την ελλιπή σίτιση και στέγαση των φοιτητών, τις περικοπές στα διανεμόμενα συγγράμματα. Η φετινή ακαδημαϊκή χρονιά ξεκίνησε, φέρνοντας στο προσκήνιο ένα έντονο κλίμα αμφισβήτησης των πολιτικών που καταδυναστεύουν το ελληνικό πανεπιστήμιο. Οι φοιτητές και οι εργαζόμενοι των σχολών του ΕΚΠΑ τις τελευταίες 2 εβδομάδες προσπαθούν με όλες τους τις δυνάμεις να κλιμακώσουν τις κινητοποιήσεις τους, διεκδικώντας ανατροπή της κατάστασης που ισχύει στα πανεπιστήμια, διεκ-

δικώντας ανατροπή των πρακτικών που εφαρμόζει η κυβέρνηση και ο πιστός ακόλουθός της πρύτανης Φορτσάκης. Ο πλέον γνωστός σε όλους Θ.Φορτσάκης, ο οποίος φαίνεται να είναι και αγαπημένο παιδί του Σαμαρά, έχοντας διατελέσει πρόεδρος του τμήματος της Νομικής και πρόεδρος του εποπτικού συμβουλίου της ΝΕΡΙΤ, αντιμετωπίζοντας το πανεπιστήμιο σαν τσιφλίκι του, επιτίθεται συντονισμένα στους φοιτητές και τους εργαζόμενους του πανεπιστημίου. Χρησιμοποιώντας τα ΜΑΤ για να απομονώσει τους φοιτητές και τους εργαζόμενους από τη δυνατότητα συμμετοχής τους στη σύγκλητο, που πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Πέμπτη στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ, ο νέος πρύτανης δεν δίστασε να παρουσιάσει τους εργα-

ζόμενους και τους φοιτητές, που θέλουν να έχουν λόγο στις διαδικασίες του πανεπιστημίου τους, ως εχθρούς της δημοκρατίας και της νομιμότητας. Το τραγικό στην καθολική προσπάθεια στοχοποίησης των φοιτητών και των διεκδικήσεών τους είναι η στράτευση από πλευράς του κράτους κάθε ιδεολογικού μηχανισμού καταστολής (π.χ. ΜΜΕ), προκειμένου να ξεσηκώσουν την κοινή γνώμη εναντίον της «μειοψηφούσας» ομάδας φοιτητών, που «αυθαίρετα» εναντιώνονται στην πολιτική πραγματικότητα που ο Φορτσάκης συγκαλύπτει.

Μαθητές Τις τελευταίες εβδομάδες, στο κλίμα αμφισβήτησης που δημιουργείται, οι μαθητές ξαναβγήκαν στους δρόμους, θέλοντας να ακουστεί

και η δική τους φωνή. Πραγματοποιώντας γενικευμένες καταλήψεις (πάνω από 500 σ’ όλη την Ελλάδα την ώρα που τυπωνόταν η Ε.Α.) και κινητοποιήσεις, αγωνίζονται ενάντια στο νέο λύκειο, έχοντας και εκείνοι με τη σειρά τους να αντιμετωπίσουν την καταστολή και την προπαγάνδα από τη μεριά του κράτους (π.χ. καταστολή από την αστυνομία μαθητικής κατάληψης στην Καισαριανή). Οι μαθητές, ως ένα πληττόμενο κομμάτι της κοινωνίας που αντιλαμβάνεται τις δυσκολίες της εποχής, φαίνεται έτοιμο να δώσει τις δικές του πολιτικές μάχες ενάντια στο νέο λύκειο της αμάθειας, ενάντια στις αντιεκπαιδευτικές πολιτικές της κυβέρνησης, ενάντια στους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση. Δυστυχώς όμως το μικρό σε δύναμη μαθητικό κίνημα δεν έχει

Και παρότι δυστυχώς ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας δείχνει να αποδέχεται παθητικά τις εξελίξεις και την επίθεση της κυβέρνησης, η Αριστερά έχει χρέος να αντισταθεί στη νέα κανονικότητα που προσπαθούν να επιβάλουν σε πανεπιστήμια και σχολεία. Σε ένα περιβάλλον όπου η γενική συνέλευση και η κατάληψη είναι απαξιωμένα, στα πανεπιστήμια που δεν υπάρχει η μνήμη προηγούμενων αγώνων, επιβάλλεται η Αριστερά να χτίσει από την αρχή τους φοιτητικούς συλλόγους και τα εργαλεία με τα οποία θα δώσουμε τη μάχη για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Σε αυτό το πλαίσιο δεν βοηθούν οι σπασμωδικές ενέργειες που προσπαθούν «να σηκώσουν κίνημα» μέσα σε μια εβδομάδα. Χρειάζεται να εξασφαλιστεί η συμπαράσταση της κοινωνίας, έτσι ώστε οι μάχες να δίνονται με μαζικότητα και να εμπνέουν ακόμα και αυτούς που δεν είναι στην πρώτη γραμμή. Το πανεπιστήμιο ανήκει στους εργαζόμενους και τους φοιτητές. Ανήκει σε όλους εκείνους που επιθυμούν να ζήσουν διαφορετικά και αρνούνται να θυσιαστούν στις επιταγές του κέρδους και της αγοράς και επιθυμούν να βρεθούν απέναντι στις πολιτικές που καταδυναστεύουν τις ζωές τους.

Σχέδιο νόμου για την Έρευνα και την Τεχνολογική Ανάπτυξη:

Να αποσυρθεί τώρα! Της Εύας Παπατζανή, μεταπτυχιακής φοιτήτριας ΕΜΠ

τις 6/11 ολοκληρώνεται η συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή για το σχέδιο νόμου «Έρευνα, Τεχνολογική Ανάπτυξη και Καινοτομία και άλλες διατάξεις». Το σχέδιο νόμου έχει ήδη δεχτεί αυστηρή κριτική όχι μόνο από την Αριστερά, αλλά και από ερευνητές και εργαζόμενους σε ερευνητικά κέντρα (Ένωση Ελλήνων Ερευνητών, Πανελλήνιες Ομοσπονδίες Εργαζομένων Ερευνητικών Κέντρων- Ιδρυμάτων και Σύλλογοι Εργαζομένων σε Ερευνητικά Ιδρύματα Ιδιωτικού Δικαίου). Σύμφωνα με τους παραπάνω φορείς, το συγκεκριμένο νομοσχέδιο αποτελεί το επιστέγασμα χρόνιων πολιτικών περικοπών των κονδυλίων για την έρευνα –περικοπές που φτάνουν το 68% από το 2008 μέχρι σήμερα. Επιπλέον, ξανά σύμφωνα με τους ίδιους φορείς, απαξιώνει τους ερευνητές, υποβαθμίζοντάς τους σε συμβασιούχους και, αίροντας τη μονιμότητά τους, μετα-

τρέπει το σύστημα διοίκησης των ερευνητικών κέντρων σε κλειστό και αδιαφανές, και εντέλει μετατρέπει τα ερευνητικά κέντρα σε επιχειρήσεις και τους εργαζόμενους σε επιχειρηματίες. Ακόμα και η «Καθημερινή», σε άρθρο της με τίτλο «Ερευνητικά κέντρα παντού, χωρίς έλεγχο», επισημαίνει την ερχόμενη κατασπατάληση των πόρων του νέου ΕΣΠΑ για την Έρευνα, μέσω (επιχειρηματικών-ιδιωτικών) φορέων που θα φυτρώσουν «σαν μανιτάρια», μη αξιόπιστων και κόντρα στα υπάρχοντα ερευνητικά κέντρα. Το ίδιο το υπουργείο παιδείας, στο κάλεσμά του για τη διαβούλευση επί του σχεδίου νόμου, αναφέρει πως στόχος είναι η δημιουργία «ευνοϊκών» συνθηκών για την ανάπτυξη της έρευνας στη χώρα και «ευέλικτων δομών στον εθνικό ερευνητικό ιστό, που ενισχύουν τη διασύνδεση της έρευνας με την παραγωγή και την επιχειρηματικότητα». Φαίνεται έτσι πως σε γενικές γραμμές το νομοσχέδιο ακολου-

θεί τις κατευθυντήριες των έως τώρα πολιτικών της κυβέρνησης εν μέσω κρίσης, με βασικό άξονα την υποβάθμιση των υπαρχόντων ερευνητικών οργανισμών, την ιδιωτικοποίησή τους, αλλά και το άνοιγμα ενός νέου πεδίου κέρδους για τον οποιονδήποτε υπό την πρόφαση της ευελιξίας – ανάπτυξης – τεχνολογικής εξέλιξης.

Υφιστάμενα ερευνητικά κέντρα… Σε ό,τι αφορά τα υπάρχοντα ερευνητικά κέντρα (που συνήθως είναι ιδρύματα με μακροχρόνια και σοβαρή παράδοση), το αντικείμενο της έρευνας εμπορευματοποιείται, αφού θα συνδέεται στενά με ιδιωτικές επιχειρήσεις και η ακαδημαϊκή και επιστημονική έρευνα μετατρέπεται σε επιχειρηματική, με αναπόφευκτη την εξάρτηση από τους όρους των χρηματοδοτών. Η ύπαρξη και λειτουργία των υφιστάμενων ερευνητικών κέντρων υπονομεύεται συνολικά, καθώς δεν υπάρχει καμία δέσμευση για δημόσια χρηματοδότηση,

καταργούνται οι σταθερές θέσεις εργασίας, καθώς και οι εσωτερικοί κανονισμοί τους, και καθιερώνεται ένα αδιαφανές μοντέλο διοίκησης. Φαίνεται να έρχεται η δυνατότητα, με την ψήφιση του νόμου, να μπει και σε αυτούς τους οργανισμούς «λουκέτο τύπου ΕΡΤ».

…και νέο πεδίο δράσης του κέρδους Η υποβάθμιση των υπαρχόντων πηγαίνει χέρι-χέρι με τη δυνατότητα ίδρυσης νέων ερευνητικών κέντρων «ειδικού σκοπού», όπως το πρόσφατα εξαγγελθέν «Ερευνητικό Κέντρο Ανατολικής Μακεδονίας-Θράκης» με έδρα την Κομοτηνή, και την άνευ όρων παράδοση του ερευνητικού ιστού και μεγάλων εθνικών υποδομών στην ιδιωτική πρωτοβουλία (που ταυτόχρονα αποκτά ανεξέλεγκτη πρόσβαση σε κάθε είδους δημόσια χρηματοδότηση). Φαίνεται βέβαια αυτός ο «ειδικός σκοπός» να είναι εξαιρετικά σαφής – ειδικά όταν πρόκειται για την κατανομή χρημάτων από το

νέο ΕΣΠΑ. Τα κονδύλια του ΕΣΠΑ αφορούν την επόμενη εξαετία και το νομοσχέδιο συντάσσεται με τέτοιους όρους, ώστε αυτά τα κονδύλια να τα εκμεταλλευτούν ιδιώτες. Οι ρυθμίσεις του είναι σκανδαλώδεις, π.χ. η δυνατότητα που παρέχεται στα ερευνητικά κέντρα για απευθείας αναθέσεις διαγωνισμών και προμηθειών, μέσα από μυστικές συνεδριάσεις και παρακάμπτοντας τις δημόσιες συμβάσεις. Το σχέδιο νόμου αποτελεί τη συνέχεια των μέχρι τώρα μνημονιακών πολιτικών. Μετά τα λουκέτα σε δημόσιους οργανισμούς, την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, «εκποιείται» και η έρευνα στους επενδυτές και στο βωμό του κέρδους, με τρόπο που δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο ξεκάθαρος. Απαιτούμε την άμεση απόσυρση του Σχεδίου Νόμου, υπερασπιζόμαστε την έρευνα ως δημόσιο αγαθό για το κοινωνικό όφελος και αγωνιζόμαστε για την ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών συνολικά!

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 5 Νοέμβρη 2014

Να καταδικαστούν οι «Αυτόνομοι Εθνικιστές» Του Θάνου Λυκουργιά

τις 10/11 θα διεξαχθεί στο Εφετείο η δίκη των «Αυτόνομων Εθνικιστών». Πρόκειται για την υπόθεση «της Πανόρμου», όταν δηλαδή στις 23/1/2010 η παραπάνω συμμορία επιτέθηκε σε αντιφασιστική συγκέντρωση τοπικών φορέων στο Μετρό Πανόρμου. Κατά την επίθεση τραυματίστηκαν αρκετοί συγκεντρωμένοι, με σοβαρότερο τον τραυματισμό 50χρονης γυναίκας από καδρόνι στο κεφάλι. Η συγκέντρωση απέκρουσε την επίθεση και έπειτα η αστυνομία προχώρησε σε 45 συλλήψεις. Πέραν της ανάγκης για παραδειγματική καταδίκη (των ενηλίκων, γιατί οι ανήλικοι καταδικάστηκαν χωρίς ελαφρυντικά), η συγκεκριμένη υπόθεση γίνεται στην ίδια περίοδο με την κεντρική δίκη της Χρυσής Αυγής. Πέραν της ιδεολογική συγγένειας, το γεγονός πως αρκετοί από τους συλληφθέντες ήταν γνωστοί χρυσαυγίτες (όπως ο μόνος προφυλακισθείς Δημ. Παπαγεωργίου) συνδέει άμεσα τις δύο υποθέσεις. Τέλος, ο συνδυασμός κοινωνικού και δικαστικού αγώνα προσφέρεται για χρήσιμα συμπεράσματα. Η τότε περίοδος χαρακτηριζόταν από την επιβολή της ακροδεξιάς ατζέντας του ΛΑΟΣ, ειδικά μετά την επιτυχία τους στις ευρωεκλογές του 2009. Μέσα σε αυτό το κλίμα οι ακροδεξιές ομάδες είχαν όλο το πρόσφορο έδαφος για να αναπτυχθούν και αντίστοιχα έδρασαν οι «Αυτόνομοι Εθνικιστές», βασικά στους Αμπελόκηπους. Ήταν μια δήθεν ανεξάρτητη ομάδα –παράρτημα της Χρυσής Αυγής– που προσπαθούσε να «κλέψει» το στυλ της Αριστεράς και των αναρχικών (παλαιστινιακές μαντίλες, μάσκες «V For Vendetta» κ.ά.), για να στρατολογήσει μπερδεμένους νέους. Ο κύριος πυρήνας τους βρισκόταν στο 16ο Λύκειο Αμπελοκήπων, όπου τρομοκρατούσαν άλλους μαθητές και γενικότερα έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην περιοχή. Σε μια προσπάθεια να μην εμφανιστούν ξανά αντανακλαστικά υποτίμησης και να συσπειρωθεί ο κόσμος της γειτονιάς, η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» 7ου Διαμερίσματος κάλεσε σε ανοιχτή ιδρυτική συνέλευση στα γραφεία του Πολιτιστικού Συλλόγου Άνω Αμπελοκήπων. Σε αυτή εισέβαλαν περί-

που 30 μασκοφορεμένοι φασίστες, βρίζοντας και απειλώντας. Οι μαζικοί φορείς της περιοχής (Β’ ΕΛΜΕ, Πολιτιστικός Σύλλογος Άνω Αμπελοκήπων, Σωματείο Εργαζομένων του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός, Αθλητικός Όμιλος Αμπελοκήπων και πολλοί άλλοι) συντονίστηκαν και οργάνωσαν, δύο βδομάδες αργότερα, αντιφασιστική συγκέντρωση. Εκεί έγινε επίθεση και η σύγκρουση κράτησε περίπου 20 λεπτά. Οι φασίστες όμως είχαν υπερτιμήσει τις δυνάμεις τους και οι δεκάδες συγκεντρωμένοι, μαζί με πολύ κόσμο που έσπευσε επιτόπου, τους απέκρουσαν επιτυχώς. Η πρόκληση ήταν τόσο μεγάλη, που η Αστυνομία –η οποία ήταν παρούσα,

αλλά άφηνε τους φασίστες να επιτίθενται– υποχρεώθηκε αρκετά αργότερα να προχωρήσει σε συλλήψεις, αφού είχαν ήδη απωθηθεί... Η κοινή απάντηση των σωματείων και των φορέων της περιοχής θεωρείται ακόμα και σήμερα υποδειγματική. Εξασφάλισε τη μαζικότητα, αλλά και τον συμβολισμό και την πολιτική ισχύ –πάνω στα οποία προσέκρουσαν οι φασίστες– και έδωσε αυτοπεποίθηση στους κατοίκους. Το σημαντικότερο όμως είναι πως προέκυψε από μια προϋπάρχουσα παράδοση κοινών

αντιρατσιστικών κινητοποιήσεων (π.χ. 21 Μάρτη, μέρα κατά του ρατσισμού), όπως και για άλλα θέματα, και δημιούργησε πολύ μεγαλύτερη παρακαταθήκη. Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι ίδιες δυνάμεις συνεργαστήκαμε σε αντιρατσιστικές συναυλίες με εκατοντάδες κόσμο, σε επιτροπές ενάντια στην αύξηση των τιμών στα εισιτήρια και στα χαράτσια, για την υπεράσπιση της δημόσιας Υγείας και της απεργίας των καθηγητών κλπ. Όλα τα παραπάνω πάτησαν στην επιτυχή αντιμετώπιση των φασιστών και απαιτούμε να σφραγιστεί και νομικά αυτή η νίκη. Πέρα από τις κινηματικές διαδικασίες όμως, το γεγονός ότι οι συλληφθέντες έχουν «κρυφτεί» λόγω του κινδύνου άμεσης φυλάκισής τους σε περίπτωση υποτροπής δεν μπορεί να υποτιμάται. Η εδώ αναλογία με την κεντρική δίκη της Χρυσής Αυγής είναι άμεση. Είναι γεγονός ότι τα τάγματα εφόδου έχουν ελαχιστοποιήσει τις επιθέσεις τους μετά τις διώξεις εναντίον της Χρυσής Αυγής, οι οποίες επίσης προέκυψαν από την πίεση του κινήματος. Πολύ περισσότερο κάθε καταδίκη πλήττει όχι μόνο το επιχειρησιακό, αλλά και το πολιτικό σκέλος των συμμοριών και δείχνει το πραγματικό πρόσωπο των νεοναζί. Τελευταίο όμως, και ίσως το σημαντικότερο, είναι ότι η καταδικαστική απόφαση θα εκθέσει σημαντικά όσους έπαιξαν εκλογικά παιχνίδια μαζί τους και θα κόψει τη διάθεση για περαιτέρω διεργασίες. Να υπενθυμίσουμε πως ο προαναφερθείς Παπαγεωργίου εξαργύρωσε την προφυλάκισή του με υποψηφιότητα στα αυτοδιοικητικά ψηφοδέλτια του ΛΑΟΣ το 2010. Αν όμως η σημασία να εκτεθεί περαιτέρω το σχεδόν διαλυμένο κόμμα Καρατζαφέρη είναι μικρή, το να κοπούν οι δυνατότητες επιβίωσης της Συγκυβέρνησης μέσω διαχωρισμού και αξιοποίησης μιας όποιας «σοβαρής» Χρυσής Αυγής είναι κομβικό. Με βάση τα παραπάνω, οι τοπικοί φορείς καλούν ξανά σε μαζική συγκέντρωση στις 10/11 στις 9 πμ στο Εφετείο. Απαιτούμε την παραδειγματική καταδίκη των «Αυτόνομων Εθνικιστών» και θα φροντίσουμε με την παρουσία μας να γίνει σαφής ποια είναι η θέληση του κινήματος και της τοπικής κοινωνίας. Συνεχίζουμε μέχρι την οριστική απομόνωση όλων των νεοναζί!

Όχι στην ποινικοποίηση της αντιφασιστικής δράσης

Να αθωωθεί ο Θανάσης Κούρκουλας Στις 12 Νοέμβρη 2014 δικάζεται εξ αναβολής, στο Δ΄ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, ο Θανάσης Κούρκουλας, μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από προκλητική ανυπόστατη μήνυση από υποστηρικτή της Χρυσής Αυγής. Ο μηνυτής τον κατηγορεί πως «καθοδηγούσε ομάδα ροπαλοφόρων» που του επιτέθηκε, το βράδυ της Κυριακής 25 Μαΐου 2009. Πρόκειται για συκοφαντική δίωξη που εντάσσεται στην απόπειρα στοχοποίησης και εκφοβισμού ανθρώπων και συλλογικοτήτων που –την ίδια πε-

ρίοδο που οι νεοναζί απολάμβαναν την πιο προκλητική κάλυψη από την αστυνομία και προβολή από τα ΜΜΕ– αγωνίζονταν με ανοιχτό και μαζικό τρόπο στο φως της ημέρας για να μη μετατραπεί σε άβατο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής η πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και το κέντρο της Αθήνας. Η δίκη αυτή αποτελεί τμήμα της βιομηχανίας διώξεων που έστησε η Χρυσή Αυγή και οι ομοϊδεάτες της, όπως και η περίφημη πολυ-μήνυση κατά μιας τεράστιας λίστας οργανώσεων που οδήγησε τελικά στην πανηγυρική αθώωση των Σάββα Μιχαήλ και Παναγιώτη Μουτζούρη πέρσι, ή η μήνυση κατά των δημοσιο-

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Το Δημοτικό Συμβούλιο της Σαλαμίνας, μετά από συλλογή υπογραφών ορισμένων κατοίκων στα Βασιλικά (που παραπονούνταν ότι οι Ρομά έχουν παραβατική συμπεριφορά και κλέβουν νερό), αποφάσισε πλειοψηφικά, και χωρίς να ερευνήσει το θέμα, να προβεί σε ενέργειες κατεδάφισης αυθαίρετων κατοικιών Ρομά, οι οποίοι διαμένουν σε δική τους ιδιοκτησία. Να σημειωθεί ότι παλαιότερα οι Ρομα είχαν ζητήσει παροχή νερού, η οποία δεν τους δόθηκε ποτέ. Μέσα από ρατσιστικές και χρυσαυγίτικες κορώνες ξεχώρισε θετικά η πρόταση της Δέσποινας Καρούση (επικεφαλής του συνδυασμού Ν.ΑΥ.ΜΑΧΗ.Α που στηρίχθηκε και από το ΣΥΡΙΖΑ) να συναντηθούν με τους συγκεκριμένους κατοίκους, πριν προβεί σε οριστική απόφαση ο Δήμος. Η πλειοψηφία το αρνήθηκε. Παρ’ όλα αυτά η συνάντηση θα γίνει, με σκοπό να προλάβουν το θλιβερό γεγονός να εκδιωχθούν άνθρωποι από τα σπίτια τους. Επειδή η Σαλαμίνα έχει χιλιάδες αυθαίρετα κι επειδή για να υπάρχει δικαιοσύνη πρέπει να ισχύει για τους Ρομά ό,τι ισχύει και για όλους τους άλλους, θα κάνουμε ό,τι περνάει από το χέρι μας, ώστε οι άνθρωποι αυτοί να μην εκδιωχτούν. NNN Τον προφυλακισμένο αρχηγό της Χρυσής Αυγής Νίκο Μιχαλολιάκο και τον βουλευτή Ηλία Παναγιώταρο εμπλέκει ο Αντώνης Ανδρουτσόπουλος, γνωστός και ως «Περίανδρος», στη δολοφονική επίθεση εναντίον του Δημήτρη Κουσουρή, τον Ιούνιο του 1998. Πέφτουμε από τα σύννεφα! NNN Τη 19χρονη Dooa Al Zamel από τη Συρία, η οποία πάλεψε επί 4 ημέρες με τα κύματα στη θάλασσα της Μεσογείου, κρατώντας στη ζωή ένα 17μηνο κοριτσάκι, θα τιμήσει το δημοτικό συμβούλιο Χανίων, ενώ, παράλληλα, αποφάσισε να ζητήσει να της δοθεί η ελληνική ιθαγένεια. Τη σχετική πρόταση κατέθεσε ο δήμαρχος Τάσος Βάμβουκας και έγινε δεκτή από όλες τις παρατάξεις. Γιατί η ανθρωπιά δεν γνωρίζει σύνορα ούτε θρησκείες... NNN Μέλη της Χρυσής Αυγής πήγαν στο νοσοκομείο Χαλκίδας και επιδίωξαν να κατεβάσουν τα πανό του ΠΑΜΕ Υγείας-Πρόνοιας, που έγραφαν «Δημόσια-Δωρεάν Υγεία – Έξω οι ιδιώτες από τα νοσοκομεία». Άμεση ήταν η απάντηση από το σύνολο των εργαζομένων, που εμπόδισαν τους ναζί και τελικά δεν κατάφεραν να τα κατεβάσουν. Όπως καταγγέλλουν οι εργαζόμενοι, οι Χρυσαυγίτες επιδίωξαν να βγάλουν φωτογραφίες για να στείλουν στα ΜΜΕ, αλλά και πάλι τους εμπόδισαν και έτσι έφυγαν με άδεια χέρια. Για άλλη μια φορά αποδείχθηκε ότι αυτό που ενοχλεί τους νεοναζί είναι τα συγκεκριμένα συνθήματα. «Οι δήθεν “αντισυστημικοί” είναι ενάντια στη Δημόσια Δωρεάν Υγεία για όλους και υπέρ της ιδιωτικής δράσης στην Υγεία. Ένα ακόμη παράδειγμα που πρέπει να αξιοποιήσουν όλοι οι εργαζόμενοι και ο λαός, προκειμένου να τους ξαναστείλουν στα λαγούμια, εκεί που ήταν χρόνια κρυμμένοι», τονίζουν οι εργαζόμενοι.

γράφων της «Εργατικής Αλληλεγγύης», που επίσης αθωώθηκαν πριν από μήνες.

NNN

Στην περίπτωση του Θ. Κούρκουλα η κατασκευασμένη δίωξη προχωρά ένα βήμα παρακάτω, καθώς δεν περιορίζεται σε υποτιθέμενα εγκλήματα γνώμης κατά των νεοναζί, αλλά επιχειρεί να «αποδείξει» την άμεση συμμετοχή στελεχών του μαζικού κινήματος και της Αριστεράς σε βιαιοπραγίες με θύματα ακροδεξιούς. Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και ο ΣΥΡΙΖΑ Αθήνας καλούν σε αντιφασιστική συγκέντρωση την Τετάρτη 12 Νοέμβρη, στις 11 πμ στα δικαστήρια της Ευελπίδων, για την αθώωση του Θ. Κούρκουλα.

Οριστική και αμετάκλητη είναι η αθώωση των κατηγορουμένων για την υπόθεση της Νέας Μανωλάδας, καθώς από τον Άρειο Πάγο κρίθηκε ότι δεν συντρέχει λόγος να ασκηθεί αναίρεση κατά της ομόφωνης αθωωτικής ετυμηγορίας. Ο αντεισαγγελέας του Ανώτατου Δικαστηρίου Κωνσταντίνος Παρασκευαΐδης έκρινε ότι δεν πρέπει να ασκηθεί αναίρεση ως προς το αθωωτικό σκέλος της ιστορίας, γεγονός που συνεπάγεται πως οι κατηγορούμενοι δεν θα ξανακαθίσουν στο εδώλιο και δεν θα λογοδοτήσουν εκ νέου για την αιματηρή επίθεση εναντίον μεταναστών τον Απρίλιο του 2013. Αυτά συμβαίνουν, όταν το αντιρατσιστικό κίνημα δεν εξασκεί την πίεση που θα έπρεπε…

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

5 Νοέμβρη 2014

www.dea.org.gr

Ενάντια στην πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας

«Η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη» Για μια φορά ακόμα, ύστερα από δυνατή βροχή, προκλήθηκαν ζημιές από πλημμύρες στα Δυτικά Προάστια της Αθήνας και του Πειραιά, ενώ κινδύνεψαν και ανθρώπινες ζωές. Ποιος τελικά ευθύνεται γι’ αυτή την απαράδεκτη κατάσταση ετών και πού βρίσκεται η λύση;

Οι διώξεις της κυβέρνησης στους αριστερούς-ές δημάρχους, τα προβλήματα των νέων δημοτικών αρχών με τους προϋπολογισμούς και τις διαλυμένες υπηρεσίες, οι πλημμύρες και ο ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς, αποτέλεσαν αντικείμενο της συνομιλίας που είχαμε με τον Χ. Βρεττάκο, δήμαρχο ΚερατσινίουΔραπετσώνας. Τη συνέντευξη πήρε ο Σπύρος Αντωνίου.

Γι’ αυτή την κατάσταση ευθύνονται οι κυβερνήσεις, αλλά και οι προηγούμενες αυτοδιοικητικές αρχές. Ο ελληνικός λαός έχει πληρώσει εκατομμύρια σε εργολάβους όλα αυτά τα χρόνια και οι λαϊκές συνοικίες της Αττικής «πνίγονται» κάθε φορά που έχουμε φαινόμενα ισχυρών βροχοπτώσεων. Σήμερα τόσο οι Δήμοι όσο και η Περιφέρεια στερούνται πόρους, ενώ οι υπηρεσίες τους διαθέτουν εξαιρετικά περιορισμένα μέσα, αν δεν είναι εντελώς διαλυμένες. Αυτό που χρειάζεται είναι να δοθούν άμεσα από την κυβέρνηση οι απαραίτητοι πόροι και μέσω μίας συνεργασίας των Δήμων και της Περιφέρειας να καταλήξουμε σε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο θωράκισης.

και με τον αντιπεριφερειάρχη Πειραιά και ελπίζουμε να συνεργαστούμε και με τις δημοτικές αρχές όλης της περιοχής, γιατί είναι ένα θέμα που μας αφορά όλους.

Η ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς είναι ένα σοβαρότατο ενδεχόμενο. Η τοπική αυτοδιοίκηση και ιδιαίτερα οι Δήμοι με αριστερούς-ές δημάρχους πώς μπορούν να συμβάλουν σε αυτό το ιστορικό εγχείρημα; Οι Δήμοι με αριστερές δημοτικές αρχές σηκώνουν σήμερα ένα μεγάλο βάρος της σύγκρουσης με τη μνημονιακή πολιτική. Η τοπική αυτοδιοίκηση είναι στόχος είτε το θέλουμε

είτε όχι και η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη, αν κάποιος δεν συμμερίζεται την πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της λιτότητας. Επίσης, οι αριστερές δημοτικές αρχές οφείλουν να σηκώσουν και το βάρος της σύγκρουσης με «τα τζάκια» και τους διάφορους παράγοντες που συντηρούσαν τη διαπλοκή και κρατούσαν ζωντανές τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές δυνάμεις. Να ξεκαθαρίσουμε όμως ότι οι αριστερές δημοτικές αρχές αποτελούν ένα μόνο κομμάτι του ευρύτερου κοινωνικοπολιτικού μετώπου. Χρειάζεται συντονισμός και συνεργασία μεταξύ τους, όπως και με τα υπόλοιπα κομμάτια. Για να είναι αποτελεσματικός ο αγώνας, πρέπει να λειτουργούν και να συνεργάζονται όλοι οι κρίκοι.

Όπως ανακοινώθηκε, με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου καταργήσατε τα τροφεία στους παιδικούς σταθμούς. Με τον δικό σας προϋπολογισμό τι συνέβη; Σχεδιάζετε ή έχετε ήδη υλοποιήσει άλλα μέτρα στο πλαίσιο της κοινωνικής πολιτικής του Δήμου; Με τους προϋπολογισμούς αντιμετωπίζουμε δύο πολύ βασικά προβλήματα. Το πρώτο είναι ότι οι φετινοί προϋπολογισμοί έχουν συνταχθεί από τις προηγούμενες διοικήσεις. Εμείς το μόνο που μπορέσαμε να κάνουμε είναι να βάλουμε κάποια «ψήγματα» της πολιτικής μας, π.χ. ένα μικρό ποσό για τη δημιουργία δομών αλληλεγγύης. Τα περιθώρια που είχαμε ήταν εξαιρετικά περιορισμένα. Το δεύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι ότι αφενός οι πόροι των Δήμων είναι πραγματικά ελάχιστοι, αφετέρου το θεσμικό πλαίσιο του Καλλικράτη δεν μας επιτρέπει να διαθέσουμε όπως θα θέλαμε τους πόρους αυτούς. Σε αυτό πρέπει να προστεθούν και τα προβλήματα που οι προηγούμενες διοικήσεις είχαν σωρεύσει, π.χ. το γεγονός ότι κάποιες δομές απαξιώθηκαν για να μπορέσουν να δοθούν σε «ημέτερους» ιδιώτες. Η εικόνα πραγματικά είναι ζοφερή, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα υποχωρήσουμε. Εμείς μαζί με τους δημότες θα καταβάλουμε κάθε δυνατή προσπάθεια για να συγκροτήσουμε ένα δίκτυο υποστήριξης των δημοτών μας που υποφέρουν. Αυτή είναι βασική προτεραιότητα μαζί με τη βελτίωση της ποιότητας ζωής στην πόλη μας. Τις δεσμεύσεις αυτές είμαστε αποφασισμένοι να τις τηρήσουμε.

Υπάρχει κάποια νεότερη εξέλιξη για το χώρο των Λιπασμάτων Κερατσινίου, τον οποίο ορέγονται διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα; Τα λιπάσματα είναι ένα μεγάλο φιλέτο 660 στρεμμάτων που ορέγονται πολλοί. Άλλοι τα θέλουν για βιομηχανική χρήση, άλλοι για δόμηση. Ετοιμάζουν νέες χαβούζες. Ο Δήμος όμως και οι κάτοικοι αυτής της πόλης είμαστε αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε τον χώρο για τις ανάγκες των ανθρώπων αυτής της πόλης. Σ’ αυτή τη διαδικασία συνεργαζόμαστε

Όχι στις απολύσεις Τι ακριβώς συμβαίνει με την υπόθεση των 27 συμβασιούχων, που έγινε αφορμή για ακόμα μια επίθεση του Κυριάκου Μητσοτάκη στους εργαζόμενους και τις πολιτικές δυνάμεις που αντιστέκονται τόσο στον λεγόμενο «επανέλεγχο», όσο και στην «αξιολόγηση»; Η κυβέρνηση προσπαθεί με κάθε τρόπο να γεμίσει τον «κουβά» των απολύσεων δημοσίων υπαλλήλων. Αυτό έχει ειπωθεί ρητά από την κυβέρνηση. Σε αυτό το πλαίσιο έχουν ξεκινήσει και τις επιθέσεις στην τοπική αυτοδιοίκηση. Με ιδιαίτερη προτίμηση στους Δήμους που οι δημοτικές αρχές αντιτίθενται στην πολιτική των μαζικών απολύσεων. Σ’ εμάς συγκεκριμένα, μετά το «εντέλλεσθε Δημάρχου» που στείλαμε, για να μην δοθούν στοιχεία που θα αξιοποιηθούν για απολύσεις, και μετά την αντίστοιχη απόφαση του Δημοτικού μας Συμβουλίου, μας έστειλε ο ΑΣΕΠ ένα έγγραφο με το οποίο εν ολίγοις μας γνωστοποιούσε ότι άνοιγε μία υπόθεση που είχε παγώσει εδώ και τρία χρόνια. Η υπόθεση αφορά 27 εργαζόμενους του πρώην Δήμου Δραπετσώνας για τους οποίους είχε γίνει καταγγελία. Το 2011 ο ΑΣΕΠ συνέταξε πόρισμα για την υπόθεση στο οποίο δεν τεκμηριώνεται δόλος των εργαζομένων, όπως μας δήλωσε η Πρόεδρος του Ειδικού Τμήματος. Έκτοτε η υπόθεση πάγωσε. Σήμερα, τα μέλη του τότε Δημοτικού Συμβουλίου βρίσκονται

στον ανακριτή. Αν την κυβέρνηση την ενδιέφερε πράγματι η «πάταξη της διαφθοράς», θα την ενδιέφερε η πορεία της υπόθεσης στα δικαστήρια. Γιατί, εφόσον υπάρχει διαπλοκή, ευθύνονται εκείνοι που πήραν τις αποφάσεις, εκείνοι που χρησιμοποιούσαν την εξουσία τους για να χτίζουν πελατειακά δίκτυα. Την κυβέρνηση όμως δεν την ενδιαφέρει αυτό, την ενδιαφέρει να χυθεί αίμα εργαζομένων και γι’ αυτό δεν περιμένει καν την απόφαση του δικαστηρίου, όπως θα ήταν λογικό. Δηλαδή υπάρχει περίπτωση τα πολιτικά πρόσωπα ν’ αθωωθούν και οι υπάλληλοι να απολυθούν. Αυτό δείχνει ξεκάθαρα τις σκοπιμότητες της κυβέρνησης.

Την ίδια ώρα η κυβέρνηση οδηγεί στον εισαγγελέα συγκεκριμένους επικεφαλής δημοτικών αρχών, που αρνήθηκαν την παράδοση στοιχείων. Είναι προφανές ότι επιδιώκει να καταστείλει κάθε αντίδραση απέναντι στην πολιτική των μαζικών απολύσεων. Οι Δήμοι αυτή τη στιγμή στην κυριολεξία υποφέρουν από έλλειψη προσωπικού. Οι νέες απολύσεις θα διαλύσουν κάθε υπηρεσία που έχει μείνει όρθια στους ΟΤΑ. Η κυβέρνηση το γνωρίζει αυτό και φοβάται ότι μπορεί να έχει ένα κύμα αντιδράσεων στην τοπική αυτοδιοίκηση. Γι’ αυτό δημιουργεί κλίμα τρομοκρατίας στους αιρετούς. Αυτό θα έπρεπε όλοι οι αιρετοί να το καταλάβουν.