ΕΑ 325 by dea.org.gr ΔΕΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

6045 Φύλλο Νο 325

6 μ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

3 Δεκέμβρη 2014 Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη 1,5 ευρώ

7, 8, 9

H ΑΟΖ, οι συμμαχίες και η Αριστερά

Καταλήψεις ενάντια στα μέτρα Φορτσάκη -κυβέρνησης

70 χρόνια από το Δεκέμβρη του 1944

Φέργκιουσον: Οργή για την αθώωση του δολοφόνου

Ασφυκτική πίεση από την τρόικα, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ σερβίρουν νέο μνημόνιο και απεργάζονται εκτροπές

Σταθερά Αριστερά! Συνδιάσκεψη ενοποίησης ΔΕΑ-«Κόκκινο» Νέα εποχή για την «Εργατική Αριστερά» Το φύλλο της «Εργατικής Αριστεράς» που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τελευταίο σε αυτήν τη μορφή. Από την Τετάρτη 17 Δεκέμβρη και κάθε δεύτερη Τετάρτη του μήνα, η «Εργατική Αριστερά» θα κυκλοφορεί στα περίπτερα με νέο σχεδιασμό, περισσότερες σελίδες, περισσότερο χρώμα και πιο πλούσια ύλη.

υπό σχεδίαση

Η αναβάθμιση της «Εργατικής Αριστεράς» συνδέεται και με μια σημαντική για εμάς πολιτική διεργασία, που θα ολοκληρωθεί στα μέσα Δεκέμβρη: Το τριήμερο 19-20-21 Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα η ενοποιητική Συνδιάσκεψη της ΔΕΑ και της οργάνωσης «Κόκκινο». (σελ. 6) ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

υπό σχεδίαση

? ?

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Σε κίνδυνο η ζωή του Νίκου Ρωμανού

Όταν το κράτος εκδικείται

Μεγαλειώδης η υποδοχή του πρωθυπουργού στο Ναύπλιο. Ο λαός τον υποδέχθηκε όπως του αρμόζει. Πού να πάει και σε άλλες πόλεις, τώρα που θα εξαγγείλει το νέο μνημόνιο: το Ναύπλιο θα μοιάζει παράδεισος… NNN Εκτός από το νέο μνημόνιο ο Σαμαράς εξήγγειλε και νέα κίνητρα για τους επενδυτές. Γίνεται να δώσει κι άλλα στα αφεντικά; Γίνεται: Αρνητική φορολογία και αρνητικοί μισθοί. Αντί να πληρώνουν, τα αφεντικά θα εισπράττουν φόρους και μισθούς… NNN Στο Ναύπλιο ο Σαμαράς πήγε γιατί τον έχρισε ο δήμαρχος επίτιμο δημότη. Λάθος. Η ΕΣΗΕΑ είναι αυτή που πρέπει να τον κάνει επίτιμο μέλος, γιατί, ενώ δεν έχει καιρό να πάει ποτέ στη Βουλή, έχει χρόνο να αρθρογραφεί μία στην «Καθημερινή» και μία στο «Έθνος»… NNN Η βρετανική «Γκάρντιαν» σε ένα εξαιρετικό αφιέρωμά της στα Δεκεμβριανά του ’44, χαρακτηρίζει επαίσχυντη την απόφαση του Τσόρτσιλ να ανοίξει πυρ ο βρετανικός στρατός κατά των διαδηλωτών στο Σύνταγμα, χρησιμοποιώντας μάλιστα και εξοπλίζοντας Έλληνες συνεργάτες των ναζί γι’ αυτή την επίθεση, όπως λέει η εφημερίδα. NNN Η «Γκάρντιαν» επισημαίνει ότι «σε καμία άλλη χώρα της απελευθερωμένης Ευρώπης δεν μπόρεσαν οι συνεργάτες των ναζί να ενσωματωθούν τόσο επιτυχώς στις κρατικές δομές –στο στρατό, τις δυνάμεις ασφαλείας, στο δικαστικό σώμα» όσο στην Ελλάδα μετά τον πόλεμο. Το γεγονός αυτό, προσθέτει η εφημερίδα, έσπειρε τους σπόρους για την άνοδο της ακροδεξιάς στην Ελλάδα. Μπαλτακόσπορους θα τους λέγαμε σήμερα… NNN Τη συμμετοχή του ΣΥΡΙΖΑ στις διαπραγματεύσεις με την τρόικα προτείνει ο Στ. Θεοδωράκης, σε άρθρο του –και αυτός– στην «Καθημερινή». Κανένας δεν του είπε ότι δεν είναι πια δημοσιογράφος για να εκτελεί μέσω του Τύπου παραγγελιές του συστήματος; Το σύστημα τον έχει στείλει πια σε άλλο… μετερίζι… NNN Βέβαια δεν χρειάζονται οι προτάσεις του Θεοδωράκη. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί από μόνη της και με πιο κομψό τρόπο να «κατανοεί» την κυβερνητική πολιτική, αρχίζοντας με τα «εθνικά ζητήματα… NNN … «Αρραγές» βρήκε το εσωτερικό μέτωπο ο Βενιζέλος μετά τη συνάντηση με τον Τσίπρα. Από την πλευρά του ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε ότι «από θέσεις αρχής πάντοτε εκτιμούμε ότι τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής πρέπει να βρίσκονται έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης»…. NNN Σοβαρά; Το να υπογράφει η κυβέρνηση συμφωνίες με την αιμοσταγή χούντα της Αιγύπτου και με το εγκληματικό σιωνιστικό κράτος, είναι θέμα που πρέπει να βρίσκεται «έξω από το πλαίσιο της εσωτερικής αντιπαράθεσης»; Τότε γιατί να μη βρίσκονται έξω και οι συμφωνίες με την τρόικα; NNN Τι συζήτησε ο Α. Τσίπρας στην έτερη συνάντηση της ίδιας μέρας, δηλ. στη συνάντηση με την πρεσβευτή του Ισραήλ στην Ελλάδα; Φανταζόμαστε κατήγγειλε για άλλη μια φορά τον αποκλεισμό της Γάζας και τις δολοφονίες αμάχων Παλαιστινίων, και εξήγγειλε την πρόθεση της μελλοντικής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος… NNN Χρειάζεται ένας 20χρονος «τρομοκράτης» για να διδάξει αξιοπρέπεια στην Ελλάδα του 2014;

Του Σπύρου Αντωνίου

γραμμές, αναμενόταν η σχετική απόφαση.

ο πιο σκληρό πρόσωπο της κρατικής καταστολής και της εκδικητικότητας του καθεστώτος, σε όσους το αμφισβητούν, γνωρίζει ο νεαρός Νίκος Ρωμανός. Ο φίλος και αυτόπτης μάρτυρας της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου εξακολουθεί να νοσηλεύεται φρουρούμενος στο νοσοκομείο Γεννηματάς, δηλώνοντας αποφασισμένος να συνεχίσει την απεργία πείνας, που ξεκίνησε στις 10/11, με αίτημα τη χορήγηση των εκπαιδευτικών αδειών που νόμιμα δικαιούται.

Η κυβέρνηση, μαζί με την επίθεση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα, οικοδομεί ένα πλέγμα ακραίου αυταρχισμού για να τη θωρακίσει. Επιδιώκει να τρομοκρατήσει όσους αντιστέκονται και διεκδικούν, με μια τιμωρητική μανία που αποστομώνει όλους αυτούς που μιλούν –γενικώς– για την «ανεκτικότητα» της (αστικής) δημοκρατίας, που δήθεν «δεν εκδικείται» ποτέ και κανέναν. Σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η δημιουργία των φυλακών τύπου Γ. Ένα αντιδραστικό μέτρο που στοχεύει εκείνους που επέδειξαν «υπέρμετρη αγωνιστικότητα» εκτός και εντός φυλακής, κάνοντας ασφυκτικές τις συνθήκες κράτησής τους. Ειδικά όταν αυτοί ανήκουν στον αντιεξουσιαστικό χώρο. Γι’ αυτό και οι κυρίαρχοι αδιαφορούν, όταν ο Ρωμανός διεκδικεί το δίκιο του, καταφεύγοντας στο ύστατο μέσο: την ίδια του τη ζωή.

Οι παλμοί του έχουν φτάσει τους 170, δέχεται μόνο νερό, ενώ οι γιατροί του νοσοκομείου, παρά την εντολή της εισαγγελέα των φυλακών για αναγκαστική σίτιση του απεργού πείνας (πρακτική που αναγνωρίζεται διεθνώς ως μέσο βασανισμού), δεν υπάκουσαν. Η ζωή του Ρωμανού κρέμεται ουσιαστικά από μια κλωστή. Σε απεργία πείνας, σε ένδειξη συμπαράστασης στο Ρωμανό, βρίσκονται και οι Γιάννης Μιχαηλίδης, Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος και Δημήτρης Πολίτης. Οι τέσσερις δηλ. που είχαν συλληφθεί και καταδικαστεί για τη ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης, υπόθεση που σημαδεύτηκε από το βασανισμό και τη διαπόμπευση των συλληφθέντων από την ΕΛ.ΑΣ.

Υποκρισία Η υποκρισία των κυβερνώντων είναι εξοργιστική. Ο υπουργός Δικαιοσύνης ήθελε να βραβεύσει τον Ρωμανό για την εισαγωγή του στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, τώρα όμως του αρνείται την εκπαιδευτική άδεια, ώστε να εξασφαλισθεί η απρόσκοπτη παρακολούθηση των μαθημάτων του. Κάτι που θα ήταν αυτονόητο σε κάθε «κανονική» χώρα, όχι όμως και στην Ελλάδα της ακροδεξιάς παρέας που εδρεύει στο Μαξίμου, όπου η πρόσβαση στο δημόσιο αγαθό της Παιδείας παρεμποδίζεται από φραγμούς «επιλεκτικής χρήσης» των νόμων. Μοναδική παραχώρηση στο Ρωμανό από τον Αθανασίου είναι η δυνατότητα (όπως και στον Η. Κωστάρη που προχώρησε σε απεργία πείνας για 30 μέρες, για τους ίδιους λόγους) φοίτησης εξ αποστάσεως. Κατά τα άλλα «νίπτει τας χείρας του» και μετακυλά την ευθύνη στο Συμβούλιο Πλημμελειοδικών Πειραιά. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι

Αυτό που τρομάζει περισσότερο μπροστά στην κρατική αναλγησία είναι τα σενάρια που βλέπουν ένα πιθανό θάνατο του Ρωμανού, ως διέξοδο της κυβερνητικής κρίσης: έκρηξη της νεολαίας, επανασυσπείρωση συντηρητικών ακροατηρίων, αναστολή κάθε πολιτικής αλλαγής και διατήρηση του καταρρέοντος Σαμαρά ως εγγυητή της ομαλότητας, μέσω της εφαρμογής του δόγματος «νόμος και τάξη». Η ιδανική ευκαι-

ρία για την εμπέδωση του κράτους «έκτακτης ανάγκης». Από αυτή την επικίνδυνη κυβέρνηση τίποτα δεν είναι απίθανο. Πέρα από τις υπαρκτές ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές της Αριστεράς με τον αντιεξουσιαστικό χώρο, η υπεράσπιση των δίκαιων αιτημάτων του Ρωμανού και όλων των φυλακισμένων, όλων όσων βρίσκονται στο στόχαστρο των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, επειδή αγωνίζονται για μια ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία, είναι αυτονόητη.

Κύμα αλληλεγγύης Το μέτωπο αλληλεγγύης στον νεαρό κρατούμενο μεγαλώνει καθημερινά. Ήδη σωματεία, φορείς, κόμματα, δημοτικά συμβούλια, καλλιτέχνες, δημοσιογράφοι και κόσμος του κινήματος έχουν βγάλει ανακοινώσεις συμπαράστασης και πραγματοποιούν πορείες και άλλες εκδηλώσεις υποστήριξης. Οι γονείς των απεργών πείνας, μαζί με τους γιατρούς και τους δικηγόρους τους, προχώρησαν σε συνέντευξη τύπου. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ προχώρησαν σε παρεμβάσεις στο υπουργείο Δικαιοσύνης και κατέθεσαν ερώτηση στη Βουλή για την άδικη μεταχείριση του Ρωμανού. Η ολόπλευρη αλληλεγγύη μας είναι ακόμα πιο επείγουσα ανάγκη, ιδιαίτερα όταν μια ανθρώπινη ζωή κινδυνεύει να χαθεί στο βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων της πιο σκληρής Δεξιάς μετά τη Μεταπολίτευση.

Οι ακροδεξιές «Ρίζες» του Μπαλτάκου

Να μην ξεχνάμε τη Δεξιά της Δεξιάς Η εφημερίδα αυτή ποτέ δεν υιοθέτησε την άποψη ότι η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου θα πέσει ως «ώριμο φρούτο». Ακόμα και την ώρα της σήψης τους, που αναδεικνύεται από τις διαδοχικές κωλοτούμπες απέναντι στην τρόικα, για εμάς είναι σαφές ότι το εργατικό κίνημα και η Αριστερά πρέπει να οργανώσουν συστηματικές πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες για να τους ρίξουν. Αλλιώς, τα περιθώρια ανασύνταξής τους παραμένουν υπολογίσιμα, καθώς διαθέτουν την πλειοψηφική στήριξη των καθεστωτικών δυνάμεων.

Αναπόφευκτο Βατερλό; Η υποχρέωση των Σαμαρά-Βενιζέλου να βρουν 180 βουλευτικές ψήφους την άνοιξη θεωρείται από πολλούς ως το αναπόφευκτο Βατερλό της συγκυβέρνησης. Είναι μια άποψη αποπροσανατολιστική, που οδηγεί κυρίως τον ΣΥΡΙΖΑ σε πολιτική παθητικότητα. Οι λογαριασμοί που δείχνουν ότι οι Σαμαράς-Βενιζέλος δεν έχουν τα απαραίτητα «κουκιά» για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας υποτιμούν δύο παράγοντες: α) τη συσπείρωση που μπορεί να προ-

καλέσει στο αστικό πολιτικό στρατόπεδο μια απειλητική οικονομική κρίση (π.χ. ένα bank run) στην προεκλογική περίοδο β) τα πολιτικά ανακλαστικά της ακροδεξιάς, του χώρου στα δεξιά της ΝΔ. Για παράδειγμα, όλοι οι λογαριασμοί για τους 180 γίνονται πάνω στην πολιτική βάση της εξαίρεσης των βουλευτών της ΧΑ. Πράγματι, την ώρα που η ηγεσία της νεοναζιστικής ΧΑ κινδυνεύει με βαριές ποινές φυλάκισης, είναι απίθανο αυτή η ίδια να δώσει πολιτικό σωσίβιο στο Σαμαρά. Όμως τι μπορεί να συμβεί αν το πολιτικό δυναμικό της ΧΑ –τη δεξαμενή των ψηφοφόρων της και ίσως και ένα τμήμα της σημερινής κοινοβουλευτικής ομάδας της– αναλάβει να καθοδηγήσει άλλος «διαχειριστής»; Στο ερώτημα αυτό εδράζεται η πρωτοβουλία τού κάποτε δεξιού χεριού του Σαμαρά, Τάκη Μπαλτάκου, να συγκροτήσει κόμμα, τις «Ρίζες», με ξεκάθαρη ακροδεξιά πολιτική. Επιφανειακή η πρωτοβουλία του Μπαλτάκου, μοιάζει να συγκρούεται με τη ΝΔ, απειλώντας να «πριονίσει» ακόμα περισσότερο την επιρροή της.

Όμως στην ουσία τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα: Ο ίδιος ο Μπαλτάκος ερωτηθείς για τις σχέσεις του με τον Σαμαρά έδωσε μια απάντηση που υπαινίσσεται συντονισμό προσπαθειών: «Ξέρω τι κάνει, ξέρει τι κάνω...». Ένα πρώτο πεδίο πιθανού συντονισμού είναι η ενίσχυση της προσπάθειας για τους 180: ο Μπαλτάκος, ξεκινώντας από τον Καπερνάρο, θα επιχειρήσει να συγκεντρώσει τα απείθαρχα θραύσματα της (κάποτε αντιμνημονιακής) «λαϊκής Δεξιάς» και μαζί τους ένα τμήμα της παραδοσιακής ακροδεξιάς (βασιλικοί, κρυπτοχουντικοί κ.ά.) που μπορεί να δημιουργεί μια ελκτική βάση και προς κομμάτι (μικρότερο ή μεγαλύτερο) της ΧΑ. Η αποτελεσματικότητα αυτής της τακτικής είναι αμφιλεγόμενη, αλλά δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Η σαθρότητα των «αντιμνημονιακών» της Δεξιάς και της ακροδεξιάς μπορεί να εγκυμονεί εκπλήξεις. Όμως ο σχεδιασμός Μπαλτάκου είναι πιο μακροπρόθεσμος. Λογοδοτεί στη στρατηγική αντιμετώπισης του ΣΥΡΙZA και της Αριστεράς γενικότερα με τις με-

θόδους «ακραίας πολιτικής πόλωσης», που ο Μπαλτάκος είχε προαναγγείλει με αναφορές ακόμα και στην «αγωνιστικότητα» του αστικού στρατοπέδου κατά τον εμφύλιο πόλεμο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι «Ρίζες» άρχισαν την πολιτική παρέμβασή τους με εκκλήσεις στο στρατό, στην αστυνομία και την εκκλησία. Συγκροτούν μια δύναμη που θα μπορεί σήμερα να πει και να κάνει αυτά που δεν μπορεί ο Σαμαράς, ενώ προετοιμάζονται για «αύριο» να έχουν έτοιμο για πάσα χρήση ένα «σιδερένιο χέρι».

Απάντηση Αυτά τα σχέδια και αυτές τις απειλές πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσουμε. Η δύναμη του μαζικού κινήματος, όπως έστω και έμμεσα φάνηκε ξανά στις πορείες του Πολυτεχνείου και στις απεργιακές διαδηλώσεις, είναι ο παράγοντας που μπορεί να τους κόψει τη φόρα. Υπό την προϋπόθεση ότι και η Αριστερά δεν θα βυθιστεί σε κοινοβουλευτικό λήθαργο την ώρα που οι αντίπαλοί της ετοιμάζονται για συνδυασμό κοινοβουλευτικής και εξωκοινοβουλευτικής δράσης...

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Οι δανειστές βρυχώνται, αλλά ταυτόχρονα φοβούνται Κάνες του 2011 που «μαγείρεψε» την κυβέρνηση Παπαδήμου, η Μέρκελ παραδέχτηκε ότι η απειλή της εξόδου από το ευρώ που εκτοξεύτηκε τότε προς την Ελλάδα ήταν «μπλόφα», διότι είχαν πλήρη επίγνωση ότι κάτι τέτοιο θα είχε διαλυτικές επιπτώσεις στην ευρωζώνη. Τότε η «μπλόφα» στηρίχτηκε από τον Δούρειο Ίππο του Σαμαρά και του Βενιζέλου, με στόχο να σχηματιστεί η μεταβατική κυβέρνηση Παπαδήμου που θα ψήφιζε το δεύτερο μνημόνιο, θα έδινε χρόνο για τη μεταστροφή της ΝΔ από την «αντιμνημονιακή» ρητορική και θα παρέδιδε τη σκυτάλη στην πρωθυπουργία Σαμαρά.

Του Πάνου Κοσμά

ι αντοχές της κυβέρνησης ΣαμαράΒενιζέλου είναι πια εντελώς οριακές. Ωστόσο, πριν φύγει, προτείνει μόνη της στην τρόικα καινούργια μνημονιακά μέτρα, εμφανώς υπονομεύοντας το έδαφος στο οποίο θα αναλάβει καθήκοντα η νέα κυβέρνηση. Στο διαβόητο κυβερνητικό mail προτείνονται, μεταξύ άλλων, η αύξηση του ΦΠΑ στον τουρισμό από το 6,5% ακόμη και στο 13%, μειώσεις των εισαγωγικών μισθών στο Δημόσιο, καθώς και νέα μείωση οδοιπορικών, εκτός έδρας και υπερωριών. Επίσης προτείνεται αύξηση της φορολογίας στα τσιγάρα προκειμένου να καλυφθούν οι... υπερβάσεις στον προϋπολογισμό του ΕΟΠΥΥ, ενώ η κυβέρνηση απεργάζεται εκ νέου αύξηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Ωστόσο, η τρόικα πιέζει την κυβέρνηση μέχρι ασφυξίας, απαιτώντας τίποτε λιγότερο από το «ναι σε όλα», ζητώντας κυρίως νέες δραματικές περικοπές έως και 20% στις κύριες συντάξεις από τον Ιανουάριο του 2015. Ο Σόιμπλε δηλώνει ότι η συζήτηση για τη νέα συμφωνία, με πιστωτική γραμμή και καθεστώς αυστηρής επιτήρησης, μπορεί να αρχίσει αμέσως μετά το Eurogroup της 8ης Δεκεμβρίου. Ο Ντάισελμπλουμ δηλώνει ότι η παράταση του μνημονίου είναι αναπόφευκτη αν η κυβέρνηση δεν πει το «ναι σε όλα» ώστε να κλείσει άμεσα η διαπραγμάτευση για την τελευταία αξιολόγηση του ισχύοντος προγράμματος.

Η στάση των δανειστών Η εξήγηση για τη σκληρή στάση της τρόικας κρύβεται στις δηλώσεις του Χαρδούβελη ότι «το ΔΝΤ αδιαφορεί για το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα». Ωστόσο, αυτές οι δηλώσεις πρέπει να διαβαστούν διαφορετικά: η επιτηδευμένη «αδιαφορία» και οι λεονταρισμοί ότι δεν ενδιαφέρονται για το ποιος κυβερνά την Ελλάδα ούτε για το αν η σκληρή τους στάση θα οδηγήσει σε πολιτική κρίση, όπως και τα δημοσιεύματα ότι η Ελλάδα δεν είναι πλέον «συστημική» και άρα αν δεν υποταχθεί μπορεί να εξοστρακιστεί, δεν αποτελούν μόνο επίδειξη πυγμής: κρύβουν επίσης πανικό για τις συνέπειες μιας τέτοιας εξέλιξης.

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Ένα μεγάλο, λαϊκό, πολιτικό και κοινωνικό ρεύμα ανατροπής μπορεί τώρα να αποτελειώσει τη μνημονιακή κυβέρνηση, ανοίγοντας το δρόμο για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές συγκρούσεις και ανατροπές στην Ελλάδα και την Ευρώπη Το γεγονός και μόνο ότι για να «τρίξουν τα δόντια» στον ΣΥΡΙΖΑ, οι δανειστές οδηγούν την κυβέρνηση σε ασφυξία, ζητώντας την πλήρη υποταγή της, είναι ένδειξη αποφασιστικότητας αλλά ταυτόχρονα και πανικού. Αποφασιστικότητας γιατί δεν έχουν άλλη επιλογή παρά να προσπαθήσουν να αποτρέψουν ή να «καταστείλουν» την πιθανότατη ελληνική «ανταρσία». Πανικού γιατί παρά την επιτηδευμένη «αδιαφορία», γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι συνέπειες μιας «ελληνικής ανταρσίας» στο οικοδόμημα της ευρωζώνης μπορούν να αποδειχτούν πολύ δυσάρεστες γι’ αυτούς. Η γερμανική Deutsche Bank έσπευσε να το υπογραμμίσει: στη 45σέλιδη έκθεσή της με τίτλο «Focus Europe - Not Yet» με ημερομηνία 28/11/14, αναφέρει ότι η Ελλάδα είναι πιθανό να εγκαινιάσει μια νέα εποχή αβεβαιότητας για την Ευρώπη το 2015, ότι το πολιτικό και οικονομικό ρίσκο στην Ελλάδα αυξάνεται με τις συνέπειες να είναι απρόβλεπτες και ότι η πολύ πιθανή αλλαγή κυβέρνησης μπορεί να σηματοδοτήσει μια νέα φάση έντασης για την ευρωζώνη, ακριβώς όπως το 2010 η Ελλάδα ήταν η «κόψη

του ξυραφιού» στην κρίση της ευρωζώνης. Ανάλογες εκτιμήσεις και φόβους μπορεί κανείς να βρει διατυπωμένους σε όλο τον διεθνή συστημικό Τύπο. Οι φόβοι τους είναι δικαιολογημένοι: Η οικονομία της ευρωζώνης παραπαίει μεταξύ στασιμότητας και ύφεσης, ο κίνδυνος του αποπληθωρισμού είναι υπαρκτός, τα κρατικά χρέη και τα χρέη του ιδιωτικού τομέα έχουν αυξηθεί σημαντικά σε σχέση με την περίοδο πριν από την κρίση, οι διαφορετικές επιπτώσεις της κρίσης στις επιμέρους χώρες-μέλη έχουν εντείνει τις ανισορροπίες και τους ανταγωνισμούς ακόμη και στον σκληρό πυρήνα, η κρίση έχει περάσει από την περιφέρεια στο κέντρο της ευρωζώνης και από την οικονομική βάση στο πολιτικόθεσμικό εποικοδόμημα. Γι’ αυτή την ευρωζώνη, η πολιτική κρίση στην Ελλάδα είναι ήδη ένα μεγάλο πρόβλημα, ενώ η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση θα είναι ακόμη μεγαλύτερο.

Το 2014 δεν είναι 2011 Θυμίζουμε ότι στο πλαίσιο των αποκαλύψεων για το «πραξικόπημα» της συνόδου στις

Τώρα οι δανειστές προσπαθούν να επαναλάβουν την ίδια «μπλόφα» αλλά σε διαφορετικές συνθήκες και με διαφορετικό στόχο: να εγκλωβίσουν, να υπονομεύσουν, να αποτρέψουν την ανάδειξη αριστερής κυβέρνησης ή στη συνέχεια να «καταστείλουν» ένα τέτοιο πολιτικό πείραμα. Όμως, τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά: απέναντί τους δεν έχουν ένα νεοφιλελεύθερο αστικό κόμμα που εύκολα μπορεί να στραφεί από την «αντιμνημονιακή» ρητορική στη μνημονιακή διακυβέρνηση, αλλά ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Δεν έχουν πολιτικά ρετάλια σαν το Σαμαρά και το Βενιζέλο, έτοιμα να υπογράψουν πολιτικά «πραξικοπήματα» όπως αυτό στις Κάνες το 2011 και να πουν «ναι σε όλα». Δεν έχουν μια απλή αλλαγή ή ανασύνθεση μιας μνημονιακής κυβέρνησης, αλλά μια απειλητική γι’ αυτούς πολιτική κρίση και επικείμενη πολιτική αλλαγή. Επιπλέον, δεν έχουν κανένα περιθώριο ούτε για το παραμικρό σήμα «χαλαρότητας» στην Ελλάδα, όταν η Κομισιόν αναπέμπει τους προϋπολογισμούς της Γαλλίας και της Ιταλίας για να «διορθωθούν» σε κατεύθυνση πιο σκληρής λιτότητας, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στα πρόθυρα της κυβέρνησης και όταν το 2015 μπαίνει με το Podemos να είναι πρώτο κόμμα στις δημοσκοπήσεις λίγους μόλις μήνες πριν από τις ισπανικές εκλογές. «Μετά φόβου Θεού», πρέπει να παραστήσουν τους παντοδύναμους ενώ δεν είναι –επαναλαμβάνοντας την «μπλόφα» του 2011– και να προσπαθήσουν πάση δυνάμει να καταστείλουν την «ελληνική ανταρσία». Όμως, το 2014 δεν είναι 2011...

Άποψή μας... Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αμφιβολία: τα «βασανιστήρια» των δανειστών στην κυβέρνηση Σαμαρά γίνονται με το βλέμμα στον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μέρος της επιχείρησης «προληπτικής καταστολής» με στόχο τον ΣΥΡΙΖΑ. Η κυβέρνηση είναι σε οριακή κατά-

Παρ’ όλα αυτά, όλες οι δυνάμεις του συστήματος είναι σε επιφυλακή. Ούτε η κυβέρνηση, ούτε η αστική τάξη, ούτε οι δανειστές είναι διατεθειμένοι να παραδώσουν έτσι απλά τα «κλειδιά» της κυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα χρησιμοποιήσουν

Καμία αμφιταλάντευση - μαζικό λαϊκό ρεύμα ανατροπής σταση. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να πει «ναι σε όλα», αλλά ταυτόχρονα αν το κάνει, οι αντοχές της τελειώνουν και ο στόχος να εξασφαλίσει τους 180 για την προεδρική εκλογή δυσκολεύει εξαιρετικά. Η κρίση στη ΝΔ σοβεί, ενώ στο ΠΑΣΟΚ έχει πάρει ανοιχτή και εκφυλιστική μορφή.

όλα τα διαθέσιμα μέσα για να αποτρέψουν μια τέτοια εξέλιξη, από τον εκφοβισμό μέχρι τον ανοιχτό εκβιασμό και από την εξαγορά βουλευτών μέχρι την πολιτική προβοκάτσια. Τίποτε δεν έχει τελειώσει και, πολύ περισσότερο, η κυβέρνηση των μνημονίων δεν πρόκειται να πέσει σαν «ώριμο φρούτο».

Τώρα, είναι απολύτως αναγκαίο και εφικτό να ξεδιπλωθεί ένα μαζικό, κοινωνικό και πολιτικό ρεύμα που θα «διασφαλίσει» την ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης και θα ανοίξει το δρόμο για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές. Οι βασικές προϋποθέσεις γι’ αυτό είναι απλές και συγκεκριμένες: • Έχοντας τον βασικό πολιτικό ρόλο και τη βασική πολιτική ευθύνη, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να επιδείξει καθαρή και αταλάντευτη στάση σε όλες τις πιέσεις που θα του ασκηθούν και τις «παγίδες» που θα στήσει το σύστημα. Να μην υποκύψει στους εκβιασμούς για εξοστρακισμό από την ευρωζώνη, να μην επιτρέψει αμφιταλαντεύσεις και «αυτοσχεδιασμούς» στο εσωτερικό του και να αποκλείσει κάθε εκδοχή «εθνικών συναινέσεων» με τις μνημονιακές-αστικές πολιτικές δυνάμεις. Θα πρέπει δε να προετοιμαστεί για την αναπόφευκτη σύγκρουση, πολιτικά, προγραμματικά, οργανωτικά και κινηματικά.

• Τα τελευταία ελπιδοφόρα σκιρτήματα του κινήματος αποδεικνύουν ότι οι εφεδρείες του αγώνα κάθε άλλο παρά έχουν εξαντληθεί: το κίνημα των μαθητών και των φοιτητών, οι διάσπαρτοι αλλά μαχητικοί κλαδικοί και επιμέρους αγώνες, η μαζική διαδήλωση στην πρόσφατη γενική απεργία δείχνουν ότι υπάρχουν οι διαθέσιμες δυνάμεις. Οι κινητοποιήσεις στην επέτειο μνήμης της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και η κινητοποίηση ενάντια στην ψήφιση του προϋπολογισμού σκληρής λιτότητας είναι οι επόμενοι σταθμοί. Αυτό που χρειάζεται, είναι η ενεργοποίηση και συστράτευση των δυνάμεων της Αριστεράς, ώστε τα επιμέρους ρυάκια του αγώνα να συντονιστούν και να συνδυαστούν με στόχο μια ρωμαλέα ανασυγκρότηση και ανάκαμψη του κινήματος. Με τέτοιους όρους θα διασφαλίσουμε την ανατροπή της μνημονιακής κυβέρνησης και τους όρους για να δώσουμε αποτελεσματικά τις μάχες της «επόμενης μέρας».

• εργατικά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Αναγκαία η κλιμάκωση για την ανατροπή

Μαζική συμμετοχή στη συγκέντρωση της πανεργατικής Του Θοδωρή Πατσατζή

εκάδες χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν στις απεργιακές συγκεντρώσεις και πορείες σε όλες τις μεγάλες πόλεις της χώρας την Πέμπτη 27 Νοέμβρη. Σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Ηράκλειο, Βόλο, οι δρόμοι πλημμύρισαν. Μαζικά και ενωτικά, εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι και συνταξιούχοι απαίτησαν να φύγει άμεσα η μαύρη κυβέρνηση Σαμαρά, η κυβέρνηση της λιτότητας και του αυταρχισμού. Ένα μεγάλο ποτάμι κόσμου κατέκλυσε από τις 11.00 το πρωί μέχρι αργά το μεσημέρι το κέντρο της Αθήνας. Παρά τις διαφορετικές προσυγκεντρώσεις (ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ στην πλατεία Κλαυθμώνος, στα Χαυτεία οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, στην Ομόνοια το ΠΑΜΕ και στο Μουσείο η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και ο αντιεξουσιαστικός χώρος), οι διαδηλωτές συγκρότησαν ουσιαστικά μια κοινή πορεία πολλών χιλιάδων, υπενθυμίζοντας ότι η δύναμη που μπορεί να ανατρέψει κυβερνήσεις και να παίξει καταλυτικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, δηλαδή η εργατική-λαϊκή αντίσταση, είναι εδώ. Και μάλιστα εκφράζεται μαζικά, σε μεγάλα κε-

ντρικά γεγονότα όπως η πανεργατική αυτή απεργία, όπως η πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου κάποιες μέρες νωρίτερα. Γι’ αυτό και τα κυρίαρχα συνθήματα, πέρα από τα αιτήματα για δουλειά, μισθούς και ασφαλιστικά δικαιώματα, καλούσαν σε ανατροπή της συγκυβέρνησης.

Διαδήλωση Εκτός από τα μπλοκ μεγάλων ομοσπονδιών και σωματείων (ΟΛΜΕ, ΔΟΕ, ΟΜΕ-ΟΤΕ, Λιμενεργάτες, ΕΑΒ κ.ά.), δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι εργαζόμενοι που βρίσκονται καθημερινά στο δρόμο του αγώνα, όπως οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ και της ΒΙΟΜΕ, ενώ οι περισσότεροι διαδηλωτές κρατούσαν στα χέρια τους μπαλόνια που καλούσαν σε μποϊκοτάζ της Coca Cola. Ξεχωριστό τόνο στην κινητοποίηση έδωσε και η συμμετοχή των Σύριων προσφύγων, που βρίσκονται εδώ και μέρες στην πλατεία Συντάγματος με τα παιδιά τους ζητώντας ελεύθερη μετακίνηση σε χώρες της ΕΕ. Εντυπωσιακά για άλλη μια φορά τα μπλοκ του ΜΕΤΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, με πολλές χιλιάδες εργαζομένους

και νεολαίους στις γραμμές τους. Μαζική ήταν και η συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια. Η πορεία του κατευθύνθηκε στη Βουλή μέσω της Πανεπιστημίου. Η επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας απαιτεί πρώτα απ’ όλα το εργατικό κίνημα και η Αριστερά να βρουν τον τρόπο ώστε η οργή του κόσμου να γίνει η κινητήρια δύναμη για την ανατροπή της μνημονιακής συγκυβέρνησης. Η κινητήρια δύναμη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα βάλει φραγμό στα μνημόνια, θα ανατρέψει τη λιτότητα, θα ικανοποιήσει τα αιτήματα όλων αυτών που μαζικοποίησαν τη συγκέντρωση. Από τη συμμετοχή στην απεργία και τη συγκέντρωση φάνηκε ότι υπάρχει μια μεγάλη κρίσιμη μάζα στους περισσότερους εργασιακούς χώρους αποφασισμένη να αγωνιστεί με όλες της τις δυνάμεις για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα αντεργατικά μέτρα. Ταυτόχρονα, αυτή η κρίσιμη μάζα δεν επέλεξε να εκφραστεί μέσα από τα πανό των σωματείων της, αλλά κυρίως μέσα από τα πανό και τα συνθήματα των συγκεντρώσεων του ΣΥΡΙΖΑ (ΜΕΤΑ) και του ΚΚΕ (ΠΑΜΕ). Το μήνυμα της απεργίας ήταν ξεκάθαρο προς τις συνδικαλιστικές και κυρίως προς τις πολιτικές ηγεσίες.

Συσχετισμός Η κυβέρνηση τρέμει ότι αυτός ο κόσμος, παρά τη συνεχή κινδυνολογία, παρά το σφυροκόπημα των φιλικά προσκείμενων σε αυτήν ΜΜΕ, επιλέγει τη λύση της Αριστεράς, τη λύση των αγώνων από τα κάτω. Ξέρει ότι δεν έχει καμιά τύχη όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές. Και αυτό την κάνει ακόμη πιο επικίνδυνη. Το σάρωμα κάθε εργατικής κατάκτησης πριν πέσει θα είναι εκκωφαντικό. Στους χώρους που η Αριστερά μέρα με τη μέρα κερδίζει σε συσχετισμούς, ειδικά όπου έχει και μια σχετική προσπάθεια να οργανώσει την αντιπαράθεση με τα κυβερνητικά μέτρα, θέτοντας το στόχο της ανατροπής, πρέπει να ξεκινήσει από χθες, από την πρώτη μέρα μετά τη γενική απεργία, συνελεύσεις, δράσεις, κινήσεις, ακόμη και συζητήσεις, για να

οργανώσει τη συνέχεια. Ήδη την Κυριακή 7 Δεκέμβρη, μέρα που θα ψηφίζεται ο προϋπολογισμός, υπάρχει μια ευκαιρία συνέχισης των κινητοποιήσεων. Σε κάθε χώρο, σε κάθε γειτονιά, είναι σημαντικό να οργανωθούν κινητοποιήσεις και δράσεις που να απαιτούν την κλιμάκωση των αγώνων. Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, που κωλυσιέργησε ώσπου να προκηρύξει την τελευταία γενική απεργία, δεν πρόκειται να προχωρήσει παρακάτω χωρίς πίεση. Πρωτοβουλίες όπως η κινητοποίηση για τη σωτηρία της δημόσιας υγείας, που διοργανώνουν τα έξι σωματεία της Δυτικής Αθήνας την Πέμπτη 4 Δεκέμβρη, μαζί με συλλογικότητες της περιοχής, πρέπει να ιδωθούν σε μια τέτοια κατεύθυνση. Είναι στο χέρι των δυνάμεων της Αριστεράς να σπάσουν τη λογική της ανάθεσης, να εκμε-

Επιζήμια για τοπικές κοινωνίες και εργαζομένους η πώληση των περιφερειακών αερολιμένων

Του Δημήτρη Μπόζα, προέδρου ΣΕΕ-ΔΑΑ

ριν από λίγες ημέρες ανακοινώθηκε και επίσημα από το ΤΑΙΠΕΔ η παραχώρηση για τα επόμενα 40 χρόνια των δεκατεσσάρων περιφερειακών αερολιμένων (α’ ομάδα) στην κοινοπραξία που συγκρότησαν η γερμανική Fraport και ο ντόπιος μονοπωλιακός Όμιλος Κοπελούζου. Η επικείμενη παραχώρηση μόνο ως «δωράκι» της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου προς τους διεθνείς και εγχώριους φίλους της μπορεί να χαρακτηριστεί, καθώς εκτός από το εξευτελιστικό αντίτιμο πώλησης της δημόσιας περιουσίας πρόκειται για υποδομές με ιδιαίτερη σημασία, που θα μπορούσαν υπό προϋποθέσεις να συνεισφέρουν τόσο στις τοπικές κοινωνίες όσο και στην οικονομία συνολικά, ενώ η αναμενόμενη λειτουργία τους έχοντας ως πρότυπο λειτουργίας τον ΔΑΑ «Ελ. Βενιζέλος» θα δημιουργή-

σει νέες οικονομικές ζώνες σε ό,τι αφορά τα εργασιακά καθεστώτα που θα επικρατήσουν. Αυτή η εξέλιξη αποδυναμώνει ακόμα περισσότερο τον δημόσιο χαρακτήρα του κλάδου των μεταφορών συνολικά, δεδομένων αντίστοιχων πρακτικών σε λιμένες και τροχιοδρόμους. Ας δούμε κάποια δεδομένα που έχουν τη σημασία τους. […]

Με μοντέλο το «Ελ. Βενιζέλος» Το ύψος της επένδυσης που θα κάνει η κοινοπραξία στους αερολιμένες εκτιμάται στα 100 εκατ. και για τα δεκατέσσερα αεροδρόμια. Το πιθανότερο όμως είναι αυτό το ποσό να μην αφορά έργα που έχουν να κάνουν με τις αεροπορικές λειτουργίες, καθώς στην πλειοψηφία τους αυτά τα έργα (υπόστεγα, αεροδιάδρομοι, αποστραγγιστικά έργα κ.ο.κ.) έχουν γίνει από την Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας. Δηλαδή οι ιδιώτες «επενδυτές» θα τα πάρουν έτοιμα.

Το ποσό της επένδυσης αφορά στις εμπορικές δραστηριότητες των αερολιμένων που είναι καταστήματα, εστιατόρια, χώροι στάθμευσης κ.ά.

χρόνια, και όχι στην ικανοποίηση των αναγκών μιας τοπικής κοινωνίας που σε συνδυασμό με το μονοπώλιο στις αερομεταφορές θα γίνουν εντονότερα τα προβλήματά της.

Άλλωστε θα γίνει χρήση του «επιτυχημένου» μοντέλου του ΔΑΑ που εξασφαλίζει κέρδη όχι από πραγματική ανάπτυξη αεροπορικού έργου αλλά από την υπερεκμετάλλευση των υποδομών, των υψηλών ενοικίων, των ποσοστών επί του τζίρου που θα καταβάλλονται στους νέους ιδιοκτήτες.

Από την πλευρά των εργαζομένων τώρα, σε ό,τι αφορά τις νέες θέσεις εργασίας είναι ξεκάθαρα επικοινωνιακό τρικ, καθώς τα περιφερειακά αεροδρόμια θα καταστούν ειδικές οικονομικές ζώνες εξαθλίωσης, όπως και το σύγχρονο «εργασιακό Νταχάου» –όπως το έχουμε πολλάκις αναφέρει– «Ελ. Βενιζέλος». Ακόμα και σε μεγάλους αερολιμένες η εργασία στηρίζεται σε εποχικό προσωπικό, αμειβόμενο στα κατώτατα επίπεδα για να παρέχει ειδικευμένη, εντατικοποιημένη εργασία, χωρίς καμία αποζημίωση για εργασία πέραν του νόμιμου ωραρίου ή για εργασία σε ημέρα ανάπαυσης. […]

Ο μη δημόσιος χαρακτήρας των αερολιμένων κατά κύριο λόγο θα επηρεάσει αρνητικά τις τοπικές κοινωνίες. Η αύξηση των τελών που θα επιβληθεί –προκειμένου να γίνει γρηγορότερα η απόσβεση της επένδυσης– θα ανεβάσει το κόστος μετακίνησης προσώπων και αγαθών. Και ασφαλώς ο ιδιώτης αποβλέπει στα κέρδη από την αύξηση του τουρισμού και της επιβατικής κίνησης που αναμένεται να εκτιναχθεί τα επόμενα

Και εννοείται πως η έννοια «συνδικαλισμός» θα είναι έννοια απαγορευμένη.

Τα μέτωπα της αντίστασης Οι ιδιωτικοποιήσεις των περιφερειακών αερολιμένων έχουν προκαλέσει την αντίδραση του κόσμου, ενώ και σε συνδικαλιστικό επίπεδο υπάρχει μια σχετική ανησυχία που ακόμα όμως δεν έχει σχηματοποιηθεί πλήρως με αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Έχει συγκροτηθεί η «Κοινή Πρωτοβουλία Ενάντια στις Ιδιωτικοποιήσεις Περιφερειακών Αεροδρομίων» που στη βάση της βρίσκονται ενεργοί πολίτες και μια ομάδα δικηγόρων και συνταγματολόγων. Η πρωτοβουλία αυτή είναι ακόμα περιορισμένη, αν και τελευταία γίνονται κινήσεις προκειμένου να συμμετάσχουν σε αυτήν Εργατικά Κέντρα, ομοσπονδίες και άλλοι συλλογικοί φορείς. Έχει προωθήσει κάποιες νομικές διαδικασίες που θα αναδείξουν ότι πρόκειται για επιζήμιες αποκρατικοποιήσεις. Ο χρόνος όμως πιέζει και θα πρέπει άμεσα να

εργατικά • 5

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

νέα από τους εργατικούς χώρους Εκδήλωση ΜΕΤΑ

ταλλευτούν την εμπειρία από τη νίκη του αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση που υποχρέωσε την κυβέρνηση και τον Κ. Μητσοτάκη να πάρουν πίσω το σχέδιο με τις ποσοστώσεις. Όπως πολιτικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την κύρια ευθύνη να δώσει το έναυσμα για μια σειρά συντονισμένων κινητοποιήσεων που θα ρίξουν οριστικά την κυβέρνηση των μνημονίων, έτσι και σε συνδικαλιστικό επίπεδο οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ πρέπει να οριοθετήσουν από τώρα τη συνέχεια των αγώνων.

Συνέχεια

Να πιέσουν όπου μπορούν να γίνουν συνελεύσεις στα πρωτοβάθμια σωματεία με πρόταση να υπάρξουν αποφάσεις για μια νέα γενική απεργία που θα έχει τα χαρακτηριστικά μιας γενικής κλιμάκωσης. Με πανελλαδική συγκέντρωση στην Αθήνα. Με συνεχείς

ανοιχτεί η «Πρωτοβουλία» και στις πολιτικές οργανώσεις πρωτίστως της Αριστεράς, προκειμένου οι κινητοποιήσεις να έχουν μαζικά χαρακτηριστικά και να μην αποτελούν συναθροίσεις όπως η κινητοποίηση στις 22 Νοέμβρη που μάλλον απέτυχε στο στόχο της. Σε συνδικαλιστικό επίπεδο, η Ομοσπονδία Συλλόγων Πολιτικής Αεροπορίας (ΟΣΥΠΑ) προσπάθησε να αναδείξει το ζήτημα με συνεντεύξεις Τύπου και μία κινητοποίηση στον κρατικό αερολιμένα «Μακεδονία», ενώ έχει προαναγγείλει την προσφυγή της στο Συμβούλιο της Επικρατείας και προβαίνει – όπως λέει– σε ενημερώσεις πολιτών. Και αυτό δεν αρκεί. Η ΟΣΥΠΑ, λόγω του ειδικού βάρους που έχει, θα πρέπει πρώτα να απευθυνθεί στους εργαζομένους των αερολιμένων. Θα πρέπει άμεσα να αναλάβει πρωτοβουλίες καλώντας σωματεία και συνδικάτα του χώρου για τη συγκρότηση συνδικαλιστικού μετώπου που θα συγχρονιστεί και με την «Πρωτοβουλία» για ενημέρωση περί των συνεπειών των αποκρατικοποιήσεων και να απευθύνει αγωνιστικό κάλεσμα για να σταματήσουμε όλοι μαζί το ξεπούλημα της δεύ-

δράσεις ως τότε στους χώρους (παραστάσεις διαμαρτυρίας, στάσεις εργασίας, καταλήψεις κ.ά.). Και με προοπτική νέο γύρο συνελεύσεων που θα κλιμακώνεται με 48ωρη γενική απεργία και νέα συνέχεια μέχρι την ανατροπή. Οι εργαζόμενοι που συμμετείχαν στη γενική απεργία ευελπιστούν στην ενότητα και την κοινή δράση της Αριστεράς. Εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το ΜΕΤΑ είναι καιρός να προχωρήσει σε ενωτικές πρωτοβουλίες με απεύθυνση στο ΠΑΜΕ και στις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς στους χώρους. Να συντονιστούν και να οργανώσουν δράσεις σε κάθε γειτονιά, μέσα στο πλαίσιο μιας προοπτικής κλιμάκωσης. Για να τελειώνουμε μια και καλή με τα μνημόνια και τη συγκυβέρνηση Σαμαρά.

τερης ομάδας αερολιμένων –αν αποδεχθούμε πως για τα δεκατέσσερα πρώτα αποθέτουμε τις ελπίδες μας στο ΣτΕ.

Αριστερά […] H δημοσκοπική παγίωση του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλάται έστω και σε μικρογραφία στους εργαζομένους των αεροδρομίων. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο κεφάλαιο πάνω στο οποίο θα πρέπει να επενδύσει η επόμενη κυβέρνηση, που θα είναι κυβέρνηση της Αριστεράς –χωρίς παρεμβολές και συμπληρωματικές «τσόντες». Μπορεί η ριζοσπαστική κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να πάρει μια πρώτη αποφασιστική δέσμη μέτρων που θα αφορά τους αερολιμένες και θα αποτελέσει το πρόπλασμα των εθνικοποιήσεών τους, αρκεί να έχει με το μέρος της τις οργανώσεις των εργαζομένων. Τα αεροδρόμια ανήκουν στο λαό και την κοινωνία. Πρόκειται για κερδοφόρες και βιώσιμες δημόσιες επιχειρήσεις, που συμβάλλουν στην ανάπτυξη και καταβάλλουν φόρους στο Δημόσιο. Με δεδομένη τη μεγάλη τουριστική εισροή που αναμένεται τα επόμενα χρόνια, υπάρχει η προοπτική για αύξηση της κερδοφορίας και της ανταπόδοσης.

Εκδήλωση-συζήτηση διοργανώνει την Πέμπτη 4 Δεκέμβρη το Μέτωπο Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ), με θέμα: «Οι εργασιακές σχέσεις και ο συνδικαλισμός στο στόχαστρο του νεοφιλελευθερισμού». Η συζήτηση θα πραγματοποιηθεί στις 6 το απόγευμα στο αμφιθέατρο της ΓΣΕΕ, με ομιλητές τους Γιάννη Κουζή, καθηγητή εργασιακών σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου, και Αποστόλη Καψάλη, ερευνητή εργασιακών σχέσεων του ΙΝΕ/ ΓΣΕΕ. Σκοπός της συζήτησης είναι η ενημέρωση των εργαζομένων για την ως τώρα απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων από τις μνημονιακές κυβερνήσεις και κυρίως για τις αλλαγές που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση στο νόμο 1264/82, με στόχο να περιορίσει το δικαίωμα στην απεργία, να εκλείψουν τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και να μείνουν χωρίς λόγο ύπαρξης τα σωματεία.

Χαμογέλα, ρε!

Δεν χαμογελάς; Απολύεσαι! Αυτή την τακτική υιοθέτησε η εργοδοσία των ΜΕΤΚΑ και ΕΛΕΜΚΑ του Ομίλου Μυτιληναίου. Στη συνάντηση που πραγματοποιήθηκε με το Σωματείο Μισθωτών Τεχνικών για την επαναπρόσληψη του εργαζόμενου μέλους του σωματείου που είχε απολυθεί, η εργοδοσία δήλωσε ότι αδυνατεί να κατανοήσει το αίτημα για επαναπρόσληψη «εφόσον αυτός δεν ήταν χαρούμενος με τη δουλειά του» και συνέχεια «παραπονιόταν ότι ήταν κουρασμένος». Οι ελαστικές μορφές απασχόλησης (τρίμηνες συμβάσεις εργασίας) αποτελούν πάγια τακτική της εταιρείας. Ο χρόνος εργασίαςλάστιχο υποχρεώνει τους εργαζόμενους σε δουλειά νύχτα με νύχτα στα εργοτάξια. Και μετά από αυτά… Χαμογέλα, ρε! Τι σου ζητάνε;

Νοσοκομείο Πάτρας

Ήρθε στο φως άλλη μια από τις πολλές ιστορίες απλήρωτης εργασίας και μεσαιωνικών συνθηκών

εργασίας από εργολάβους υπηρεσιών καθαριότητας στα δημόσια νοσοκομεία. Όπως καταγγέλλει το Σωματείο Εργατοϋπαλλήλων στις εμπορικές επιχειρήσεις και επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών νομού Αχαΐας, η εταιρεία καθαρισμού LINK AP AE έχει απλήρωτες τις καθαρίστριες στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Πάτρας και επιβάλλει σωρεία παραβάσεων σε βάρος τους με την ανοχή της διοίκησης του νοσοκομείου. Ο μισθός, που δεν τους καταβάλλεται, μειώθηκε κατά 30 ως 40%, δεν ασφαλίζονται με ένσημα βαριάς και ανθυγιεινής εργασίας, το ωράριο αντί για 6,5 ώρες ημερησίως τελικά είναι 8 ώρες με εξαήμερη και όχι πενθήμερη εργασία και οι υπερωρίες αυτές δεν πληρώνονται. Επίσης αναγκάζονται να εκτελούν χρέη βοηθού θαλάμου, δεν τους δίνονται εξοφλητικά σημειώματα, δεν τους καταβάλλονται ακέραια τα επιδόματα αδείας, καθώς και η προσαύξηση της Κυριακής και της Αργίας.

«Αγγελιοφόρος»

Μια μικρή επιτυχία σημειώθηκε για τους εργαζόμενους στον «Αγγελιοφόρο» και τον «Αγγελιοφόρο της Κυριακής», καθώς, σύμφωνα με απόφαση του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης, οι ατομικές συμβάσεις εργασίας, που επέβαλε η εργοδοσία του «Αγγελιοφόρου» κατά τον τελευταίο χρόνο σχεδόν σε όλους τους εργαζόμενους, είναι ανίσχυρες και άκυρες. Και αυτό γιατί η εργοδοσία αθέτησε τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει κατά την υπογραφή των ατομικών συμβάσεων και έτσι τώρα οφείλει να καταβάλει τα χρηματικά ποσά που παρακράτησε από τους μισθούς του προσωπικού. Προφανώς ο αγώνας των εργαζομένων δεν σταματά εδώ. Αυτή την εποχή τόσο ο μεγαλομέτοχος, εκδότης Μπακατσέλος, όσο και οι υπόλοιποι μέτοχοι , Ψυχάρης και Μπόμπολας, δεν θα πληρώσουν έτσι απλά τα 96.000 ευρώ, μετά από απόφαση δικαστηρίου. Η τακτική τους στο χώρο είναι να απολύουν και να διαλύουν έντυπα και αυτό

Επιμέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

θα προσπαθήσουν να κάνουν και τώρα. Μόνο ένας μεγάλος συντονισμένος αγώνας όλων των εργαζομένων στον κλάδο μπορεί να τους σταματήσει.

ΟΤΕ: Μάχη για τη συλλογική σύμβαση

Ε κλογές θα πραγματοποιηθούν στις 8-12 Δεκέμβρη στον ΠΑΣΕΟΤΕ (Πανελλήνιος Σύλλογος Εργαζομένων ΟΤΕ) για τα όργανα του συλλόγου, τους αντιπροσώπους στην Ομοσπονδία και τους αντιπροσώπους στα εργατικά κέντρα. Οι εκλογές αυτές διεξάγονται σε μια κρίσιμη περίοδο που η εταιρεία έχει βαλθεί να καταργήσει τη Συλλογική Σύμβαση Εργασίας των εργαζομένων του ΟΤΕ. Η πορεία της ιδιωτικοποίησης εκφράζεται με σκληρό χτύπημα στους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων στον ΟΤΕ. Με εργοδοτική τρομοκρατία και διευθυντική αυθαιρεσία, με εκβιασμούς προς εργαζομένους για τη διασφάλιση μιας θέσης εργασίας, από τους εκπροσώπους του λεγόμενου «ενωτικού ψηφοδελτίου». Το μανδύα δηλαδή που έχει ντυθεί η συνεργασία ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ για να κρύψουν τις ευθύνες τους για την ιδιωτικοποίηση του ΟΤΕ και την κατάρρευση των εργασιακών σχέσεων και δικαιωμάτων των εργαζομένων του. Αντίστοιχα καταστροφική θα είναι και η ψήφος στο εργοδοτικό και προερχόμενο από τη ΔΑΚΕ ψηφοδέλτιο της ΑΚΕ. Η Αγωνιστική Συνεργασία ΠΑΣΕ - ΟΤΕ / ΜΕΤΑ ζητάει από τους εργαζομένους στον ΟΤΕ να τη στηρίξουν για να υπάρξει πραγματικός αγώνας για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης, χωρίς μειώσεις αλλά με αυξήσεις στους μισθούς, για ένταξη των εργαζομένων της ΟΤΕPLUS στον ΟΤΕ. Μιας σύμβασης που θα κατοχυρώνει ότι δεν θα δοθεί εργασία που μπορεί να κάνει ο ΟΤΕ σε εργολάβους, που θα κατοχυρώνει τις θεσμικές κατακτήσεις των εργαζομένων στον ΟΤΕ ως σήμερα.

ΕΟΠΥΥ: Επίσχεση εργασίας ξεκινάνε οι γιατροί Σε κινητοποιήσεις προχωρούν οι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ (Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας) γιατροί. Συγκεκριμένα θα πραγματοποιήσουν επίσχεση εργασίας από τη Δευτέρα 8 Δεκέμβρη ως και την Παρασκευή 12 Δεκέμβρη, αντιδρώντας με αυτό τον τρόπο στο προσχέδιο της σύμβασης εργασίας που ο Οργανισμός και το υπουργείο Υγείας έθεσε υπόψη της Ένωσης Ιατρών-ΕΟΠΥΥ προς υπογραφή. Στην προτεινόμενη σύμβαση εργασίας δεν λύνεται κανένα από τα γνωστά προβλήματα που υπάρχουν στον ΕΟΠΥΥ για τους ασφαλισμένους. Δεν προκαθορίζεται ο αριθμός των επισκέψεων που μπορούν να δέχονται οι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ γιατροί, ενώ το κοστολόγιο για την αξιολόγηση των υπηρεσιών θα βαρύνει τους ίδιους τους γιατρούς, που σημαίνει ότι για την ίδια εργασία άλλος γιατρός μπορεί να ζητάει 50 ευρώ και άλλος 100. Ασάφειες υπάρχουν επίσης για τις επισκέψεις των γιατρών στα σπίτια των χρηστών υπηρεσιών υγείας. Αυτά τα ζητήματα έρχονται να προστεθούν στη λίστα των χρεών που υπάρχουν από τον ΕΟΠΥΥ προς τους συμβεβλημένους με τον Οργανισμό γιατρούς. Χρέη που δημιουργούνται από τη μείωση των δαπανών για τη δημόσια υγεία, που

έχουν εφαρμόσει οι μνημονιακές κυβερνήσεις. Ο οργανισμός οφείλει σήμερα το 10 % επισκέψεων και πράξεων από 1/1/2012, 4 μήνες του 2013 και 3 μήνες του 2014 σε πράξεις. Δυστυχώς η κυβέρνηση μετά το κλείσιμο των περισσοτέρων υποκαταστημάτων του ΕΟΠΥΥΙΚΑ και τον περιορισμό των ειδικοτήτων ιατρών σε όσα απέμειναν, συνεχίζει να μειώνει τη δυνατότητα πρόσβασης στη δημόσια υγεία. Οι συμβεβλημένοι με τον ΕΟΠΥΥ γιατροί, για να στηριχτούν από όλους μας, πριν διεκδικήσουν αυξήσεις, οφείλουν να δώσουν αγώνα για να ξαναλειτουργήσουν όλες οι δομές του ΕΟΠΥΥ-ΙΚΑ που έκλεισαν και να καλυφθούν όλες οι ειδικότητες γιατρών σε αυτά.

• αριστερά

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Νέα εποχή για την «Εργατική Αριστερά» Συνδιάσκεψη ενοποίησης ΔΕΑ - «Κόκκινο»

κρισιμότητα και οι απαιτήσεις της πολιτικής περιόδου, μπροστά στο μέγεθος της οικονομικής και κοινωνικής κρίσης, δεν θα μπορούσαν να μας αφήσουν ανεπηρέαστους. Το φύλλο της «Εργατικής Αριστεράς» που κρατάτε στα χέρια σας είναι το τελευταίο σε αυτήν τη μορφή. Από την Τετάρτη 17 Δεκέμβρη και κάθε δεύτερη Τετάρτη του μήνα, η «Εργατική Αριστερά» θα κυκλοφορεί στα περίπτερα με νέο σχεδιασμό, περισσότερες σελίδες, περισσότερο χρώμα και πιο πλούσια ύλη. Με θέματα για την πολιτική, τις διεθνείς εξελίξεις, νέα από τους εργατικούς χώρους, το αντιρατσιστικό-αντιφασιστικό κίνημα, τη νεολαία, ζητήματα θεωρίας, ιστορίας και πολιτισμού, καινούργιες στήλες και σκίτσα από καλούς, αριστερούς σκιτσογράφους. Το μόνο που δεν θα αλλάξουμε φυσικά είναι θέση και άποψη. Χωρίς ίχνος «αντικειμενικότητας», θα συνεχίσουμε την προσπάθεια με γνώμονα την ανάδειξη και την υπεράσπιση των εργατικών αγώνων, των κοινωνικών κινημάτων, των ιδεών και των συμφερόντων των «από κάτω». Επιμένοντας σταθερά στο μέτωπο ενάντια στο ρατσισμό, τον εθνικισμό και το φασισμό. Με πίστη στη νικηφόρα δυναμική του κινήματος και της Αριστεράς, που παλεύει σε κάθε μεριά του πλανήτη ενάντια στο σύστημα της εκμετάλλευσης και του πολέμου. Ιδιαίτερα μπροστά στο ενδεχόμενο ανάδειξης μιας κυβέρνησης

θα επιμένει στη ριζοσπαστική πολιτική και τις αριστερές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να εκπληρωθούν οι προσδοκίες των εργαζομένων και της νεολαίας που ελπίζουν σε αυτόν. Μια οργάνωση που θα συμβάλει στη λογική του μεταβατικού προγράμματος, ενός προγράμματος το οποίο θα λογοδοτεί στο «ρεαλισμό» των αναγκών της κοινωνίας. Που θα επιμένει στο πολιτικό σχέδιο της κυβέρνησης της Αριστεράς, που μπορεί να πυροδοτήσει διαδικασίες «ντόμινο» στην υπόλοιπη Ευρώπη.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΔΕΚΑΠΕΝΘΗΜΕΡΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ

? της Αριστεράς στην Ελλάδα, οι παραπάνω απαιτήσεις γίνονται ακόμα πιο επείγουσες. Γι’ αυτό και θα επιμείνουμε στον ειλικρινή και συντροφικό διάλογο, για την αποτελεσματική τακτική και τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ και των υπόλοιπων τμημάτων της Αριστεράς, που θα γκρεμίσει το μνημονιακό καθεστώς της λιτότητας και του αυταρχισμού, ανοίγοντας το δρόμο για μεγάλης κλίμακας ριζοσπαστικές αλλαγές στην κατεύθυνση του σοσιαλισμού. Με ισχυρή την πεποίθηση ότι ακόμα και στην εποχή του Διαδικτύου μια αριστερή εφημερί-

δα άποψης αποτελεί βασικό και αναντικατάστατο εργαλείο ενημέρωσης και γνώσης, πολιτικής παρέμβασης και γενίκευσης των χρήσιμων πολιτικών συμπερασμάτων. Όπλο στις κρίσιμες μάχες και τις μεγάλες ευκαιρίες που θα έχουμε μπροστά μας, άμεσα. Η αναβάθμιση της «Εργατικής Αριστεράς» συνδέεται και με μια σημαντική για εμάς πολιτική διεργασία, που θα ολοκληρωθεί στα μέσα Δεκέμβρη. Το τριήμερο 19-20-21 Δεκέμβρη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα η ενοποιητική Συνδιάσκεψη της ΔΕΑ και του Κόκκινου. Αφουγκραζόμενοι την

ανάγκη για τη μέγιστη δυνατή συσπείρωση μεταξύ των τμημάτων της αντικαπιταλιστικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς, ώστε να ανταποκριθούμε πληρέστερα στα ιστορικά καθήκοντα που ανοίγονται μπροστά μας, προχωράμε σε μια πρωτοβουλία ενάντια στο ρεύμα των διασπάσεων στο χώρο της Αριστεράς. Με στόχο μια οργάνωση της επαναστατικής Αριστεράς, αντισεχταριστική, με προτεραιότητα στην τακτική της ενότητας στη δράση της Αριστεράς, τόσο στο κίνημα όσο και στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Μια οργάνωση που

Μια οργάνωση στηριγμένη στις καλύτερες παραδόσεις του εργατικού κινήματος, ενάντια στην κεντροαριστερή στρατηγική αλλά και ενάντια στο σταλινισμό, χρήσιμη στους αγώνες της εργατικής τάξης, σταθερά προσανατολισμένη στο διεθνισμό και τη σοσιαλιστική ανατροπή, εναρκτήρια πράξη για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και πραγματικής δημοκρατίας. Στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης, την Παρασκευή 19/12, οργανώνεται στην ΑΣΟΕΕ (αίθουσα Αντωνιάδου), στις 6.30 μ.μ., ανοιχτή πολιτική συζήτηση με τίτλο «Κρίση, κινήματα αντίστασης και Αριστερά» και προσκεκλημένους από διεθνείς οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (Izquierda Anticapitalista-Ισπανία, Sinistra Anticapitalista-Ιταλία, NPAΓαλλία, ΜPS-Ελβετία, ISO-ΗΠΑ), με ομιλητές τους Τερέσα Ροντρίγκεζ, Αλέν Κριβίν, Σαρλ-Αντρέ Ιντρί, Άχμετ Σόκι, Πάνο Κοσμά. Θα υπάρχει δυνατότητα ταυτόχρονης μετάφρασης.

Οι ριζοσπαστικές πολιτικές είναι, απλώς, αναπόφευκτες Της Σοφίας Δερμετζόγλου

Η σκληρή στάση των αγορών και των δανειστών απέναντι στον Σαμαρά αποτελεί έμμεσο, αλλά σαφές, μήνυμά τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Η βαθιά και διαρκής πολιτική λιτότητας είναι επιλογή των κυρίαρχων τάξεων σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Ένα τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι υπάρχει ειρηνικός και σταδιακός δρόμος διεξόδου από αυτή τη δαγκάνα. Η κοινοβουλευτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει, λέει, τη δυνατότητα να εφαρμοστούν οι «δεσμεύσεις στη ΔΕΘ», που συγκροτούν ένα νέο διακριτό «στάδιο» –αυτό της ανακούφισης, ή της «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης»– που η ολοκλήρωσή του θα δημιουργεί ένα νέο πεδίο, όπου οι «συναινέσεις» θα είναι εφικτές: Στο εσωτερικό της χώρας, όπου μια κυβέρνηση «εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας» θα μπορεί να διαπραγματευτεί με την κυρίαρχη τάξη, πάνω σε ιδέες όπως «η επανεκκίνηση της οικονομίας» και η διαβόητη πλέον «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».

Αλλά και διεθνώς, όπου, κάπως, θα γίνει εφικτή μια «επαναδιαπραγμάτευση» των συμφωνιών εξυπηρέτησης του χρέους, χωρίς πάντως να περιλαμβάνει τις συκοφαντημένες «μονομερείς ενέργειες»…

ντικής Αριστεράς» στην Ευρώπη κατά την τελευταία 20ετία. Που δεν κατέρρευσαν μόνο ως κυβερνήσεις, αλλά παρέσυραν στη διάλυση και ισχυρά αριστερά κόμματα και ρεύματα, όπως στη Γαλλία ή στην Ιταλία…

Πρόκειται για σχέδια επί χάρτου, που δεν θα έχουν ούτε τον πολιτικό χρόνο, ούτε τις πιθανότητες να δοκιμαστούν.

Οι προκλήσεις που θα αντιμετωπίσουμε θα φέρουν, σχεδόν άμεσα, στο προσκήνιο κάποιες συνεδριακές αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ που ορισμένοι προσπαθούν να απωθήσουν στη λήθη: διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους, επανακρατικοποίηση των τραπεζών και των μεγάλων ΔΕΚΟ («υπό δημόσιο, δημοκρατικό, εργατικό έλεγχο…»), καμιά θυσία για το ευρώ κ.ο.κ.

Μια κυβέρνηση της Αριστεράς έχει το δικαίωμα να ελπίζει στην υποστήριξη των εργατικών και λαϊκών δυνάμεων, ακόμα και στη διεθνή αλληλεγγύη μεγάλων τμημάτων των κοινωνιών στις χώρες του «κέντρου» του συστήματος, αλλά υπό την προϋπόθεση ότι θα επιχειρεί μια πολιτική ειλικρινούς αντι-λιτότητας. Και αυτό σημαίνει πραγματικές λύσεις σε θηριώδη ζητήματα, όπως η μαζική ανεργία ή η κατάρρευση των ασφαλιστικών Ταμείων, μέσα από την καταλήστευση των αποθεματικών τους. Σε αυτά τα ζητήματα δεν υπάρχουν ούτε συναινετικές, ούτε εύκολες λύσεις. Η κυβέρνηση της Αριστεράς θα υποχρεωθεί να κάνει «αντι-μνημόνιο» –δηλαδή

να μεταφέρει μαζικά πόρους από το «πάνω» τμήμα της κοινωνίας προς το «κάτω» ή να καταρρεύσει. Όπως εύστοχα έθετε το ερώτημα μια πρόσφατη εκδήλωση στα Τρίκαλα: Μπορείς κανείς να βελτιώσει τη θέση των φτωχών, χωρίς να θίξει τους πλούσιους; Σε αυτά τα διλλήματα οφείλει να λογοδοτεί και η πολιτική των συμμαχιών. Με το βάθεμα της κρίσης και τη συσσώρευση της κοινωνικής δυστυχίας, υπάρχουν πλέον πολλοί που μιλούν για την ανάγκη βελτίωσης της θέσης των φτωχών. Ανάμεσά τους υπάρχουν και πολλοί που απέδειξαν, σε θέσεις ευθύνης,

ότι δεν θέλησαν να θίξουν τους πλούσιους, ή δεν τόλμησαν να αντισταθούν σε αυτούς στα κρίσιμα χρόνια 2009-2013. Η μετάνοια είναι συμπαθητική – όταν είναι ειλικρινής…– αλλά από αυτή μέχρι την ανάθεση, ξανά, κρίσιμου πολιτικού ρόλου, θα έπρεπε να υπάρχει μια απόσταση. Η Αριστερά στην πιο κρίσιμη στιγμή της δεν είναι υποχρεωμένη και δεν πρέπει να στηριχθεί στη σαθρότητα που επέδειξε ένα κυβερνητικό στελεχικό δυναμικό της σοσιαλδημοκρατίας. Κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να ξεχνά την παταγώδη αποτυχία των κυβερνήσεων «πληθυ-

Σε αυτή την πορεία η συλλογική, δημοκρατική και αποφασιστική λειτουργία του «κόμματος»-ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να θεωρείται προαιρετική πολυτέλεια. Οι πάντες, από την ΠΓ, την ΚΕ, μέχρι τις ΟΜ και τις κλαδικές, πρέπει να έχουν την ευθύνη για τη λήψη, αλλά και την υλοποίηση των αποφάσεων. Είναι ο μόνος δρόμος για να διαψεύσουμε τα σενάρια μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, που προαναγγέλλουν τα editorial των ΜΜΕ…

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Να απομονώσουμε τα αιματοβαμμένα καθεστώτα του Ισραήλ και της Αιγύπτου

Η ΑΟΖ, οι συμμαχίες και η Αριστερά στέλνοντας προϊόντα αξίας μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ και την ίδια στιγμή να συναινείς στην αποστέρηση δισεκατομμυρίων ευρώ από τους Παλαιστίνιους.

Του Πέτρου Τσάγκαρη

ελληνική άρχουσα τάξη «ανακάλυψε» τις ΑΟΖ τριάντα χρόνια μετά την καθιέρωσή τους και σήμερα απειλεί να εμπλέξει τον ελληνικό λαό σε πολεμικές περιπέτειες για χάρη των διεθνών πετρελαϊκών κολοσσών που θα τις εκμεταλλευτούν. Η «ανακάλυψη» ήρθε στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία επειδή οι Έλληνες καπιταλιστές θέλησαν να ενταχθούν αρμονικά στο αμερικανοϊσραηλινό σχέδιο για δημιουργία ενιαίου θαλάσσιου χώρου από τις ακτές του Ισραήλ έως την Ιταλία, στον οποίο δεν θα έχει πρόσβαση η Τουρκία (με την οποία τόσο η Ουάσινγκτον όσο και το Τελ Αβίβ έχουν εδώ και μερικά χρόνια σοβαρές διαφορές στρατηγικής), ώστε να μεταφέρονται «απρόσκοπτα» στην Ευρώπη οι υδρογονάνθρακες του Ισραήλ, κυρίως από το κοίτασμα Λεβιάθαν. Η Αριστερά, πρώτα στην Κύπρο και σήμερα στην Ελλάδα, φαίνεται να αποδέχεται σχεδόν πλήρως αυτή την πολιτική, αλλά και τις διεθνείς συμμαχίες χωρίς τις οποίες είναι εντελώς αδύνατη η οριοθέτηση τόσο της κυπριακής όσο και της ελληνικής ΑΟΖ στην έκταση που παρουσιάζεται σήμερα. Η πρώτη και κύρια συμμαχία είναι ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, υπό την καθοδήγηση του οποίου γίνονται όλες οι κινήσεις. Ήδη εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων εμπλέκονται στην έρευνα και την εξόρυξη τόσο στην κυπριακή όσο και στην ισραηλινή ΑΟΖ. Οι δηλώσεις εκπροσώπων του αμερικανικού ΥΠΕΞ που ζητούν από την Τουρκία να συμμαζευτεί, είναι απολύτως δηλωτικές αυτής της συμμαχίας.

Ισραήλ Το σχέδιο ασφαλώς δεν μπορούσε να υλοποιηθεί χωρίς την καθοριστική εμπλοκή του σιωνιστικού κράτους, ενός κράτους που έχει παραβιάσει δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ, έχει εισβάλει σε όλες τις γειτονικές χώρες, ασκεί συστη-

ματική πολιτική γενοκτονίας στη Λωρίδα της Γάζας, ασκεί πολιτική συστηματικού εποικισμού των υπόλοιπων παλαιστινιακών εδαφών, καταπιέζει μεγάλο μέρος των ίδιων του των πολιτών (τους Άραβες), είναι η μοναδική χώρα της Μ. Ανατολής με πυρηνικά όπλα και φυλακίζει όσους πολίτες του αντιστέκονται στις πολιτικές αυτές (βλ. σελ. 8-9). Γι’ αυτό τα περισσότερα κόμματα της Αριστεράς κατήγγειλαν αυτό το κράτος και φυσικά δεν είχαν καμία συνδιαλλαγή μαζί του. Αντίθετα υποστήριζαν και περιέθαλπαν τα θύματά του και απαιτούσαν να επιστρέψει το Ισραήλ όλα αυτά που αποστερούσε και αποστερεί από τα θύματά του. Σήμερα δεκάδες πολιτικές, κοινωνικές, συνδικαλιστικές και άλλες οργανώσεις από 19 χώρες της Ευρώπης ζητούν την ακύρωση της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ -δηλ. των οικονομικών διευκολύνσεων και των προνομίων που έχει το σιωνιστικό κράτος στις ευρωπαϊκές αγορές. Την έκκληση για ακύρωση της συμφωνίας έχουν συνυπογράψει, μεταξύ άλλων, το Podemos, η Ενωμένη Αριστερά (Ισπανία), το Γαλλικό Κομουνιστικό Κόμμα, το Αριστερό Κόμμα στη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της

Ολλανδίας και πολλοί άλλοι. Μάλιστα έχει πλέον διαμορφωθεί ένα παγκόσμιο κίνημα που ζητά και επιβολή μποϊκοτάζ κατά των ισραηλινών προϊόντων συνολικά, όπως ακριβώς έγινε ενάντια στο καθεστώς του απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική. Το κίνημα, που είναι γνωστό ως BDS, έχει πλέον βρει υποστηρικτές στο εσωτερικό του ίδιου του Ισραήλ από προοδευτικούς φιλειρηνικούς δημοκράτες (βλ. 8-9). Ο άλλος «καλός» και απαραίτητος σύμμαχος των «ελληνικών συμφερόντων» είναι το καθεστώς της Αιγύπτου. Πρόκειται για μια αιμοσταγή στρατιωτική χούντα που ανέτρεψε την εκλεγμένη κυβέρνηση Μόρσι, συνέλαβε, εκτέλεσε, βασάνισε και φυλάκισε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους και αντέστρεψε όλες τις δημοκρατικές κατακτήσεις της αραβικής άνοιξης. Σε ένα κρεσέντο προκλητικότητας μάλιστα απάλλαξε και τον λαομίσητο πρώην «πρόεδρο» Μουμπάρακ από τις κατηγορίες για τη σφαγή χιλιάδων διαδηλωτών κατά τη διάρκεια της εξέγερσης της πλατείας Ταχρίρ. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα διεθνώς αναγνωρισμένο και βραβευμένο θύμα της χούντας δηλώνει δημοσίως ότι ο καλός σύμμαχος του Σαμαρά, δηλ. ο στρατηγός Σίσι,

«πρέπει να θεωρηθεί εγκληματίας πολέμου» (βλ. 8-9).

Αντίφαση Ενώπιον αυτής της εικόνας, μπορεί άραγε μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κρατήσει δεξιότερη στάση από τη στάση των πρώτων χρόνων του ΠΑΣΟΚ (ο Α. Παπανδρέου δεν αναγνώριζε το κράτος του Ισραήλ και φιλοξενούσε με τιμές τον ηγέτη της PLO, Γ. Αραφάτ στην Αθήνα); Μπορεί να χαϊδεύει τους θύτες Ισραηλινούς αγνοώντας ακριβώς όλες τις προβλέψεις του διεθνούς δικαίου που επικαλείται η ελληνική πλευρά για την Κύπρο; Μπορεί να συνεργαστεί με το κράτος-απαρτχάιντ στο όνομα μιας «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής που «διεκδικεί» νέους χώρους στην Α. Μεσόγειο; Είναι εντελώς υποκριτικό να υποστηρίζει μέχρι σήμερα η ελληνική Αριστερά την ηρωική αποστολή «Ένα καράβι για τη Γάζα» και άλλες πρωτοβουλίες για τρόφιμα και φάρμακα για τους χειμαζόμενους Παλαιστινίους και από την άλλη να συναινεί στην αποστέρηση της παλαιστινιακής ΑΟΖ την οποία προβλέπει η ελληνο-κυπριακο-ισραηλινή μοιρασιά στην Α. Μεσόγειο. Είναι γελοίο να προσπαθείς να βοηθήσεις με ένα σωρό θυσίες

Κατά τη γνώμη μας, τα καθήκοντα της Αριστεράς (και πολύ περισσότερο μιας κυβέρνησης της Αριστεράς) βρίσκονται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση: Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει όχι μόνον να συμμετάσχει αλλά και να πρωτοστατήσει στην έκκληση για κατάργηση της Συμφωνίας ΕΕ-Ισραήλ, καθώς και στην εξάπλωση του κινήματος BDS. Θα πρέπει να ζητήσει να πάψει ο αποκλεισμός της Γάζας, να διαλυθούν οι ισραηλινοί εποικισμοί και να σταματήσει το σιωνιστικό απαρτχάιντ. Κυρίως οφείλει να αναγνωρίσει το κράτος της Παλαιστίνης, όπως έχουν ήδη κάνει 135 χώρες του κόσμου και όπως ζητά η παλαιστινιακή αντιπροσωπεία στην Αθήνα. Είναι όνειδος για την ΕΕ, που σε συμφωνία με τις ΗΠΑ, δεν αναγνωρίζει το παλαιστινιακό κράτος και στοιχειώδες καθήκον μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν να έρθει σε ρήξη με αυτή την ιμπεριαλιστική γραμμή. Όσον αφορά την Αίγυπτο, μερικοί λένε ότι δεν ενδιαφέρει μια ελληνική κυβέρνηση (ακόμη και μια κυβέρνηση της Αριστεράς) τι καθεστώς έχει. Οι συμφωνίες ισχύουν ακόμη και με χούντες, λένε. Αν είναι έτσι όμως, τότε έχει άδικο ο ΣΥΡΙΖΑ που λέει στην τρόικα ότι δεν θα αναγνωρίσει τις συμφωνίες που θα υπογράψει η κυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων –παρότι αυτή η κυβέρνηση έχει προκύψει τουλάχιστον έπειτα από εκλογές, ενώ η αιγυπτιακή είναι προϊόν πραξικοπήματος. Η Αριστερά οφείλει να αναιρέσει κάθε συμφωνία με τον «εγκληματία πολέμου» Σίσι, απαιτώντας απελευθέρωση όλων των πολιτικών κρατουμένων και αποκατάσταση της δημοκρατίας. Κάθε άλλη στάση είναι ενίσχυση του καθεστώτος και πισώπλατη μαχαιριά στους χιλιάδες δολοφονημένους, φυλακισμένους και βασανισμένους αγωνιστές της δημοκρατίας.

Συναίνεση και ξέπλυμα του Βενιζέλου ή χείρα φιλίας στον τουρκικό λαό; Μια αριστερή κυβέρνηση εν αναμονή έχει πρώτιστο καθήκον να διαφυλάξει και την ειρήνη στο Αιγαίο –και σε συνδυασμό με αυτήν να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του κόσμου της εργασίας. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα πρέπει να ονειρεύεται πλατφόρμες αντλήσεως πετρελαίου και ισραηλινούς αγωγούς προς την Ευρώπη (από τα οποία δεν θα έχει να ωφεληθεί τίποτα ο ελληνικός λαός) στοιχιζόμενη πίσω από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια για την περιοχή. Πολύ χειρότερα δεν μπορεί ο Τσίπρας

να συναντά τον Βενιζέλο και να δηλώνει ότι «τα εξωτερικά θέματα δεν μπορούν να γίνουν αντικείμενο εσωτερικής αντιπαράθεσης». Εκτός των άλλων, αυτή η γραμμή είναι ο δρόμος προς την κόλαση της συναίνεσης (βλ. σχετικό εξώφυλλο των «Νέων» στις 2/12) και προς το πολιτικό ξέπλυμα του πιο ξεδιάντροπου και διεφθαρμένου υπερασπιστή των μνημονίων. Αντίθετα, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να εκμεταλλευθεί το γεγονός ότι η Τουρκία βρίσκεται αυτήν τη στιγμή σε ρήξη με τις

ΗΠΑ και το Ισραήλ: Αντί να συνεχίζει την ίδια εθνικιστική ρητορική των αστικών κυβερνήσεων, η Αριστερά θα έπρεπε από τώρα να προχωρήσει σε μορατόριουμ εξοπλισμών έτσι ώστε και να περιορίσει τους κινδύνους ανάφλεξης στο Αιγαίο και να μειώσει τις υπέρογκες στρατιωτικές δαπάνες από τις οποίες επωφελούνται μόνον οι έμποροι όπλων, οι Τσοχατζόπουλοι και οι Καρατζαφέρηδες.

ση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας) θα έπρεπε να εκμεταλλεύεται κάθε ευκαιρία για να προτείνει μια φιλειρηνική πολιτική. Όταν έχεις συναντήσει τον Σόιμπλε, τον Πάπα, τον (σιωνιστή) Σιμόν Πέρες, τα γεράκια του Σίτι του Λονδίνου, την Αγγελοπούλου και πολλούς άλλους, δεν μπορεί να μη βρίσκεις τρόπο να «συναντήσεις» τον τουρκικό λαό.

Αντί να πλειοδοτεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ σε εθνικιστική ρητορική (καταγγέλλοντας π.χ. τη σύγκλη-

Η σημερινή κυβέρνηση της Τουρκίας ασκεί μια αντιδραστική νεοφιλελεύθερη πολιτική και

ασφαλώς θα προτιμούσαμε έναν τουρκικό ΣΥΡΙΖΑ για να συνδιαλλαγούμε. Όμως προϋπόθεση για να υπάρξει αυτός ο τουρκικός ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από το να λάμψει το ελληνικό παράδειγμα με την ανατροπή της λιτότητας, είναι και το άπλωμα του χεριού προς τον τουρκικό λαό. Αν βρει ανταπόκριση στην τουρκική κοινωνία αυτό το κλαδί ελιάς, θα αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ σε οποιαδήποτε προσπάθεια προβοκάτσιας μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από την Αριστερά.

• πολιτική

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Να απομονώσουμε τα αιματοβαμμένα καθεσ

Ο πι «τρομοκρ

προπαγανδιστική προσπάθ σης» του Ισραήλ στα μάτια για να στηριχθεί ο «σύμμαχ μια «επικίνδυνη» περιοχή (δηλαδή η αραβική, ιμπεριαλιστική αφήγηση), α μενος κίνδυνος ανοχής από την Αρισ «συμπόρευση» με το κράτος-τρομοκ νουν να υπενθυμίσουμε πράγματα π θα έπρεπε να είναι αυτονόητα.

Αθώος ο Μουμπάρακ, νεκροί δύο διαδηλωτές

ο Σάββατο 29 Νοέμβρη, το αιγυπτιακό καθεστώς έστειλε ένα ακόμα ισχυρό συμβολικό μήνυμα σε «όσους δεν κατάλαβαν»: Τα δικαστήρια αθώωσαν τον Χόσνι Μουμπάρακ για τη δολοφονία των διαδηλωτών της επανάστασης του Γενάρη του 2011. Οι δικαστές που επικαλούνται μια κάποια «ανθρωπιά» και ανάγκη «συμφιλίωσης» είναι οι ίδιοι που έχουν καταδικάσει δεκάδες χιλιάδες αντικαθεστωτικούς σε φυλάκιση και εκατοντάδες μέλη και στελέχη των Αδελφών Μουσουλμάνων σε θανατική ποινή. Είναι το «διαμάντι στο στέμμα» της παλινόρθωσης του καθεστώτος, κάτι που έγινε αντιληπτό από τους Αιγυπτίους, που στα social media ποστάρουν χιουμοριστικά σχόλια και βίντεο για την επιστροφή της «παλιάς φρουράς» που βγαίνει από τις φυλακές ενώ ο πρώην δικτάτορας δηλώνει χαρούμενος «επιστρέψαμε!». Νωρίτερα, είχαν αθωωθεί και ο υπουργός Εσωτερικών και οι ανώτεροι

αξιωματικοί της κρατικής ασφάλειας, διαλύοντας ακόμα και όποια «νομικίστικα» επιχειρήματα περί «αρμοδιότητας» θα μπορούσαν να επιστρατευτούν για να δικαιολογήσουν την αθώωση του δικτάτορα. Όλοι αθώοι! Μάλλον έφταιγαν οι διαδηλωτές που κατέλαβαν την Ταχρίρ...

αλλά κυνηγήθηκαν από την αστυνομία με δακρυγόνα και πλαστικές (;) σφαίρες στα γύρω στενά. Δύο διαδηλωτές έπεσαν νεκροί στη διάρκεια της καταστολής των συγκεντρώσεων, ενώ καταγγέλλονται μαζικές συλλήψεις διαδηλωτών και δημοσιογράφων.

Η απόφαση προκάλεσε κύμα οργισμένων κινητοποιήσεων σε πάρα πολλά πανεπιστήμια σε όλη την Αίγυπτο, που εδώ και μήνες λειτουργούν ως τα «τελευταία οχυρά» της επανάστασης. Οι φοιτητές επαναφέρουν το σύνθημα «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος», που συγκλόνισε όλο τον αραβικό κόσμο από το Μαγκρέμπ ως τον Περσικό Κόλπο το 2011, ενώ η αστυνομία συγκεντρώνεται στις εισόδους των πανεπιστημίων για να μην τους επιτρέψει να βγουν διαδηλώνοντας στους δρόμους.

«Κάτω ο Χόσνι Μουμπάρακ, κάτω ο κάθε Μουμπάρακ, κάτω η στρατιωτική εξουσία» είναι το σύνθημα μιας από τις πολλές νεολαιίστικες σελίδες στο Facebook που καλούν σε κινητοποιήσεις. Την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, το Μέτωπο Δρόμος της Επανάστασης και άλλες δυνάμεις καλούσαν σε νέες διαδηλώσεις στα πανεπιστήμια, παρά την καταστολή, ενώ στις κινητοποιήσεις προσχωρούν και οι νεολαίοι της Μουσουλμανικής Αδελφότητας.

Το βράδυ του Σαββάτου, μερικές χιλιάδες διαδηλωτές επιχείρησαν να προσεγγίσουν την πλατεία Ταχρίρ, ύστερα από πάρα πολύ καιρό,

Πρόκειται για ένα κράτος που ιδ εθνοκάθαρση των Παλαιστινίων και τους, ένα κράτος που η ίδια του η ύπα συνέχεια αυτών των πολιτικών εθνοκ αφορούν ένα μακρινό παρελθόν. Το Ισ μα και ανάμεσα σε όλα τα κράτη επ σημειώνει ο Εβραίος αντισιωνιστής E σε τους μεταναστευτικούς του νόμο και τους μετέτρεψε σε αλλοδαπούς». το κατοχυρωμένο με απόφαση του στροφής των προσφύγων. Είναι ένα κ τα παράνομα εποικιστικά του προγρά αδιάκοπα όλο και περισσότερη παλ σήμερα. Είναι ένα κράτος που συνεχ Δυτικής Όχθης, ενώ πολιορκεί εδώ κ της Γάζας. Είναι ένα ρατσιστικό κρά Άραβες κατοίκους του, σαν το Απα Αφρικής. Έχει εισβάλει σε όλες τις γει νος, Συρία, Αίγυπτος), έχει στα χέρια τ αμάχων με τις περιοδικές -σε βαθμό στη Γάζα για να «κουρέψει το γρασίδ σιωνιστική πολιτική «αργκό». Είναι το πυρηνικά όπλα στην περιοχή, ένα απ παγκοσμίως που αρνείται να υπογρά

Τι λένε αλήθεια οι φίλοι και σύμμαχοι του στρατηγού Σίσι «και του αιγυπτιακού λαού στον αγώνα του για δημοκρατία» ή όσοι συζητούν τη συμμαχία με αυτή την Αίγυπτο;

Η βραβευμένη επαναστάτρια Μαχιενούρ Ελ Μάσρι δηλώνει: «Εγκληματ Η συντρόφισσα Μαχιενούρ Ελ Μάρσι, μέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών, βρέθηκε στα κελιά του καθεστώτος Σίσι για την πολιτική της δράση. Η καμπάνια αλληλεγγύης πέτυχε την απελευθέρωσή της, ενώ λίγο καιρό μετά της δόθηκε το διεθνές βραβείο Ludovic Trarieux, που δίνεται κάθε χρόνο σε δικηγόρους για τη συνεισφορά τους στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δημοσιεύουμε την ομιλία της κατά την τελετή βράβευσης, ένα δριμύ κατηγορώ στον δικτάτορα Σίσι, έναν φόρο τιμής στα θύματά του και στους αγωνιστές που διώκονται ανελέητα, και μια έκκληση που δεν αφορά μόνο το «ακροατήριο» των δικηγόρων στην αίθουσα αλλά όλους μας. Αυτή είναι η «δική μας Αίγυπτος», που δίνει αγώνα ζωής ή θανάτου με την «Αίγυπτο του Σίσι».

Κ ύριοι υπηρέτες της Δικαιοσύνης και συνήγοροι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, Είμαι μαζί σας εδώ σήμερα αυτοπροσώπως, κάτι που δεν θα ήταν δυνατό να συμβεί όσο ήμουν φυλακισμένη στις φυλακές του αρχιστράτηγου Ελ Σίσι μαζί με περισσότερους από 41.000 πολιτικούς κρατούμενους. Κατηγορήθηκα μαζί με άλλους οχτώ ανθρώπους, τέσσερις από τους οποίους είναι ακόμα στη φυλακή για δύο χρόνια. Καταδικάστηκα κι εγώ σε διετή φυλάκιση που μειώθηκε με έφεση και πήρα αναστολή χάρη στις αλληλέγγυες προσπάθειές σας. Ήμουν πιο τυχερή από χιλιάδες άλλους που δεν έτυχαν της ίδιας προσοχής. Έμεινα έκπληκτη όταν έμαθα ότι μου απονέμεται αυτό το σημαντικό βραβείο. Ήμουν ακόμη στη φυλακή χωρίς κανένα μέσο επικοινωνίας με τον έξω κόσμο. Πραγματικά δεν νομίζω ότι μου αξίζει μια τέτοια τιμή,

καθώς όλο αυτό τον καιρό ήμουν μονάχα ένα μικρό μέρος ενός μεγαλύτερου συνόλου: κατ' αρχάς ως μία από τους επαναστάτες σοσιαλιστές, έπειτα ως μία από τους εθελοντές δικηγόρους για την υπεράσπιση των διαδηλωτών της Αλεξάνδρειας, ως μέλος του κινήματος ενάντια στα στρατοδικεία για πολίτες και του κινήματος αλληλεγγύης για τους πρόσφυγες, αλλά πάνω απ' όλα ως μία από τα εκατομμύρια Αιγυπτίους-ες που είχαν ως όραμα τη δικαιοσύνη και με την επανάστασή τους ανέτρεψαν 2 δικτάτορες και ελπίζουμε ότι θα ανατρέψουν και τον τρίτο. Θυμάμαι τι συνέβη την 3η Ιουλίου 2013, όταν ο Ελ Σίσι, επικεφαλής της αντεπανάστασης, έκανε το πραξικόπημα, όχι επειδή ανέτρεψε έναν άλλο δικτάτορα αλλά επειδή εκμεταλλεύτηκε τις μάζες. Νομίζω ότι πρέπει να θεωρηθεί εγκληματίας πολέμου, καθώς ήταν αυτός που ως επικεφαλής των στρατι-

ωτικών υπηρεσιών πληροφοριών δικαιολογούσε τις εξετάσεις «αγνότητας» που γίνονταν στις διαδηλώτριες το Μάρτη του 2011. Ήταν αυτός που ως υπουργός Άμυνας του απομονωμένου προέδρου Μόρσι σκότωσε πολλούς Αιγυπτίους στη πόλη Πορτ Σαΐντ και που όταν ανέτρεψε τον Μόρσι προχώρησε στη μεγαλύτερη σφαγή του νέου αιώνα, τη σφαγή της Ραμπάα, όπου σκοτώθηκαν περισσότεροι από 1000 άνθρωποι. Η δε σκληρή καταστολή που έχει εξαπολύσει ακόμη και τώρα οδηγεί χιλιάδες στη φυλακή και διώχνει πολλούς άλλους από τα σπίτια τους που γκρεμίζονται στη Σινά με πρόφαση τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας. Σε τέτοιες στιγμές, που οι δικτάτορες ενισχύουν τις δυνάμεις τους, όσοι υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και ιδιαίτερα οι δικηγόροι είναι από τους μεγαλύτερους αντιπάλους τους.

πολιτική •

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

στώτα του Ισραήλ και της Αιγύπτου

ιο επικίνδυνος ράτης» στην περιοχή

θεια «κανονικοποίηα της κοινής γνώμης, χος της Ελλάδας» σε ισλαμοφοβική, αντιαλλά και ο διαφαινόστερά σε μια κάποια κράτη, μας υποχρεώπου κάποτε ήταν και

δρύθηκε πάνω στην την αρπαγή της γης αρξη προϋποθέτει τη κάθαρσης. Αυτά δεν σραήλ ξεχωρίζει ακόποίκων, καθώς, όπως Eli Aminov, «εφάρμοους στους ιθαγενείς . Αρνείται πεισματικά υ ΟΗΕ δικαίωμα επικράτος που συνεχίζει άμματα, αρπάζοντας λαιστινιακή γη μέχρι χίζει την κατοχή της και χρόνια τη Λωρίδα άτος απέναντι στους αρτχάιντ της Νοτίου ιτονικές χώρες (Λίβατου το αίμα χιλιάδων ό ρουτίνας- επιθέσεις δι» όπως λέγεται στη ο μοναδικό κράτος με πό τα ελάχιστα κράτη άψει τη Συνθήκη Μη

Διάδοσης Πυρηνικών Όπλων. Όλα αυτά και πολλά άλλα (το βέτο πρακτικά στην ανοικοδόμηση της Γάζας, η επίθεση σε διεθνή ύδατα στο Μαβί Μαρμαρά το 2010) γίνονται καταπατώντας δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ και του Συμβουλίου Ασφαλείας του. Ακόμα και με τα μέτρα των «διεθνών οργανισμών» και τη ρητορική που επικαλούνται τα δυτικά κράτη, θα έπρεπε να είναι ο μεγαλύτερος παρίας του πλανήτη. Το Ισραήλ είναι ένα κράτος που ισχυρίζεται πως ανήκει στους Εβραίους όλου του πλανήτη αλλά όχι στους μη Εβραίους κατοίκους του. Μιας και ο ελληνικός εθνικισμός έχει ιδιαίτερη «ευαισθησία» στην απειλή του «θρησκευτικού φονταμενταλισμού» και τις «θεοκρατίες», αξίζει να παραθέσουμε όσα επισημαίνει ο Eli Aminov, σε άρθρο με τον τίτλο «Εβραϊκή Σαρία»: «... το δικαίωμα στην εθνική αυτοδιάθεση ανήκει μόνο σε εκείνους των οποίων οι μανάδες πιστεύουν στην εβραϊκή θρησκεία ή αυτούς που προσηλυτίστηκαν με θρησκευτική τελετή ... Ο σιωνισμός επιχειρεί συνεχώς να δημιουργήσει ένα έθνος στη βάση της θρησκείας, δηλαδή ένα έθνος που υπάρχει λόγω του εβραϊκού νόμου (σαρία) ... ο σιωνισμός είναι ένα αντιδραστικό κίνημα, δεμένο με τον ιμπεριαλισμό, και λειτουργεί ως μαντρόσκυλό του στην περιοχή. Γι’ αυτό και έχει ανάγκη ένα φανταστικό και αφηρημένο έθνος του οποίου τα μέλη θα είναι πρόθυμα να σκοτώσουν και να σκοτωθούν για μια θρησκεία χωρίς έλεος. Ακριβώς όπως οι τρομακτικοί μαχητές του Ισλαμικού Κράτους». Και πράγματι, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στον τζιχαντιστή που αποκεφαλίζει τον «άπιστο» για το «ισλαμικό χαλιφάτο» από τον ισραηλινό πιλότο που βομβαρδίζει το νοσοκομείο των (μη Εβραίων) «Αράβων» για το «εβραϊκό κράτος»;

Πυκνώνουν οι φωνές για πλήρη απομόνωση του Ισραήλ

προσχώρησε έναν χρόνο πριν στο κάλεσμα για μποϊκοτάζ, γιατί έχει την εντιμότητα και το θάρρος να δει την αλήθεια κατάματα:

Αυτό αντιλαμβάνονται πια ακόμα και Ισραηλινοί όπως ο αρθρογράφος της Χάαρετζ, Gideon Levi, που δεν ανήκει στη ριζοσπαστική πτέρυγα της εβραϊκής κοινότητας που αμφισβητεί συνολικά το σιωνιστικό κράτος, αλλά

«Έχοντας ως δεδομένο ότι το σημερινό στάτους κβο δεν μπορεί να συνεχιστεί επ’ άπειρον, είναι η πιο λογική επιλογή για να πειστεί το Ισραήλ να αλλάξει ... Η αλλαγή δεν θα έρθει από τα μέσα. Αυτό είναι ξεκάθαρο εδώ και πολύ καιρό. Όσο οι Ισραηλινοί δεν πληρώνουν ένα τίμημα για τη κατοχή, ή έστω δεν κάνουν τη σύνδεση αιτίας και αποτελέσματος, δεν έχουν κανένα κίνητρο να την τερματίσουν ...

πέναντι στο κράτος του Ισραήλ, μια πολιτική που θα απαιτεί και θα επιβάλλει την πλήρη απομόνωσή του -στρατιωτική, πολιτική, οικονομική, διπλωματική- είναι όχι μόνο θεμιτή, αλλά ενδεχομένως και μονόδρομος για όσους στον δυτικό κόσμο θέλουν να στηρίξουν τον αγώνα των Παλαιστινίων.

Το να είσαι δικηγόρος σε κάνει να βλέπεις την αδικία που υπάρχει στην κοινωνία και οι δικηγόροι πρέπει να διαλέξουν αν θέλουν να υπηρετήσουν τη δικαιοσύνη ή αν θέλουν να υπηρετήσουν το νόμο ακόμα κι όταν αυτός είναι ενάντια στα συμφέροντα του λαού. Καθώς ο νόμος είναι μια αφηρημένη έννοια, και για μένα ο επίσημος νόμος είναι ο νόμος της άρχουσας τάξης και σε χώρες όπως η Αίγυπτος, όπου η απολυταρχία και η τυραννία είναι στο απόγειό τους, υπάρχουν νόμοι για να φιμώνουν τους ανθρώπους και να τους στερούν τα δικαιώματά τους. Οι δικηγόροι έχουν το σημαντικό καθήκον να ξυπνήσουν συνειδήσεις, να γίνουν ασπίδα για τους περιθωριοποιημένους και φωνή για όσους έχουν φιμωθεί. Τέλος, θέλω να αφιερώσω το βραβείο στους Ομάρ, Λοάι, Ισλάμ, Νάσερ, τους 4 ανθρώπους που φυλακίστηκαν μαζί μου και είναι ακόμα στη φυλακή. Στους Σάναα Σεΐφ, Γιά-

ρα Σαλάμ και στους διαδηλωτές της υπόθεσης Ιτχάντια. Στους Μοχάμεντ Χίσνι, Αλάα Αμπντελ-Φατάχ, στους φυλακισμένους της διαδήλωσης στη Σούρα. Στον Μαχμούντ Νασρ, στους αγγλόφωνους δημοσιογράφους του Αλ Τζαζίρα που βρίσκονται στη φυλακή, στον Μοχάμεντ Σουλτάν και στον Ιμπραήμ Ελ Γιαμάνι που σε λίγο κλείνουν 300 μέρες απεργίας πείνας, και στους υπόλοιπους 41 χιλιάδες κρατούμενους. Στον παλαιστινιακό λαό που μας έμαθε να αντιστεκόμαστε και να ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο, στους ανθρώπους στο Κομπάνι που πολεμούν τους εξτρεμιστές, στην Ιρανή Ριχάνα Γκεμπάρι που καταδικάστηκε σε θάνατο επειδή αμυνόμενη σκότωσε το βιαστή της. Αφιερώνω το βραβείο μου σε όλους αυτούς τους γενναίους ανθρώπους. Σας ευχαριστώ θερμά και ελπίζω ότι εμείς οι δικηγόροι θα βοηθήσουμε στο χτίσιμο μιας καλύτερης και πιο ανθρώπινης κοινωνίας.

Το κάλεσμα που κυκλοφόρησε αρχές Νοέμβρη και δημοσιεύουμε παρακάτω πρέπει να στηριχθεί, ενώ η προοπτική μιας κυβέρνησης της Αριστεράς δίνει την ιστορική δυνατότητα να πάμε πέρα από την «πίεση στην ΕΕ» και να εφαρμοστεί το μποϊκοτάζ έμπρακτα από ένα κράτος.

Ευρωπαϊκή έκκληση για την ακύρωση της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ Καταδικάζουμε σθεναρά την τελευταία σφαγή Παλαιστινίων από το Ισραήλ στην πολιορκημένη Λωρίδα της Γάζας. Πάνω από 2160 Παλαιστίνιοι σκοτώθηκαν, πάνω από 10.800 τραυματίστηκαν και πάνω από 500.000 άνθρωποι εκτοπίστηκαν από τις εστίες τους. Ο ΟΗΕ και άλλοι διεθνείς οργανισμοί κατηγορούν το Ισραήλ ότι σκόπιμα σημαδεύει αμάχους και μη στρατιωτικές υποδομές, συμπεριλαμβανομένων σχολείων και νοσοκομείων, όπως και για άλλα εγκλήματα πολέμου.

τίας πολέμου ο Σίσι»

Η αλλαγή θα έρθει μόνο από τα έξω ... Δεν είναι οι έποικοι οι βασικοί ένοχοι αλλά μάλλον αυτοί που καλλιεργούν την ύπαρξή τους. Όλο το Ισραήλ έχει βυθιστεί στην επιχείρηση εποικισμού, άρα όλο το Ισραήλ πρέπει να αναλάβει την ευθύνη και να πληρώσει το τίμημα ... Είμαστε όλοι έποικοι».

Με τα λόγια του ανώτερου αξιωματούχου του ΟΗΕ για το ζήτημα των Παλαιστίνιων προσφύγων, Pierre Krähenbühl: «Παιδιά σκοτώθηκαν στον ύπνο τους. Είναι προσβολή για όλους μας, είναι λόγος παγκόσμιας, καθολικής ντροπής. Σήμερα όλος ο πλανήτης έχει ντροπιαστεί». Όμως οι παραβιάσεις του διεθνούς νόμου από το Ισραήλ δεν ξεκίνησαν με την πιο πρόσφατη επίθεσή του στη Γάζα. Για δεκαετίες το Ισραήλ αρνείται το παλαιστινιακό δικαίωμα στην αυτοδιάθεση, αρπάζοντας με τη βία τη γη και τους πόρους, απομακρύνοντας με τη βία τους Παλαιστινίους από τη γη τους, επιβάλλοντας συστηματικά διακρίσεις ενάντια στους Παλαιστινίους και καταστέλλοντας βίαια όσους επιχειρούν να αντισταθούν στην κατοχή και στην παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αμέσως μετά τον τερματισμό της σφαγής στη Γάζα, το Ισραήλ ανακοίνωσε την κατάσχεση άλλων 1000 στρεμμάτων παλαιστινιακής γης στην περιοχή της Βηθλεέμ της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης, προκειμένου

να επεκτείνει τους παράνομους εποικισμούς του. Ο ΟΗΕ, η ΕΕ και άλλοι οργανισμοί, όλοι έχουν κατηγορήσει το Ισραήλ για παραβιάσεις του διεθνούς νόμου στη διάρκεια της κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών. Μέσα από τη συνεχιζόμενη λειτουργία της Συμφωνίας Σύνδεσης ΕΕ-Ισραήλ και μέσα από την ενίσχυση των διμερών σχέσεων, η Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κράτη-μέλη της στέλνουν στο Ισραήλ το μήνυμα ότι δεν είναι υποχρεωμένο να συμμορφώνεται στη διεθνή νομοθεσία. Η ΕΕ συμβάλλει στο κλίμα ατιμωρησίας και πλήρους έλλειψης λογοδοσίας. Συνεχίζοντας να παρέχει στο Ισραήλ προνομιακή πρόσβαση στις ευρωπαϊκές αγορές και πρόσβαση στα ευρωπαϊκά προγράμματα και την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, παρά τις διαρκείς παραβιάσεις της διεθνούς νομοθεσίας, η ΕΕ υποστηρίζει υλικά τις παραβιάσεις του διεθνούς νόμου από το Ισραήλ και δεν τηρεί τις ίδιες της τις υποχρεώσεις όπως προκύπτουν από τη διεθνή νομοθεσία. Ως οργανώσεις που απορρίπτουμε όλες τις μορφές διακρίσεων, συμπεριλαμβανομένων του αντισημιτισμού και της ισλαμοφοβίας, και ως υποστηρι-

κτές του δικαιώματος όλων των λαών να ζουν με ελευθερία και αξιοπρέπεια, καλούμε την Ευρωπαϊκή Ένωση να ακυρώσει τη Συμφωνία Σύνδεσης με το Ισραήλ μέχρι αυτό να συμμορφωθεί με τον διεθνή νόμο και καλούμε τους λαούς σε όλη την Ευρώπη να το απαιτήσουν μαζί μας. Υπογράφουν δεκάδες φιλοπαλαιστινιακές οργανώσεις, κινήματα ειρήνης, κόμματα, συνδικάτα, ΜΚΟ και άλλες κοινωνικές οργανώσεις από 19 κράτη-μέλη της ΕΕ. Ανάμεσά τους: Το PTB-PVDA, η Κοκκινοπράσινη Συμμαχία, η Ενωμένη Ομοσπονδία Δανών Εργατών, η Αριστερή Νεολαία Φινλανδίας, το ΚΚΓ, το Αριστερό Κόμμα της Γαλλίας, τα συνδικάτα βάσης Solidaires, τμήματα της Attac, το Ιρλανδικό Κογκρέσο Συνδικάτων, το ιταλικό συνδικάτο μεταλλεργατών FIOM, τα συνδικάτα βάσης USB, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ολλανδίας, η Αντικαπιταλιστική Αριστερά, η Ενωμένη Αριστερά, το Podemos, η ισπανική CGT, συνδικάτα από την Ανδαλουσία, οι Εβραίοι Υπέρ του Μποϊκοτάζ σε Ισραηλινά Προϊόντα, οι Εβραίοι Υπέρ της Δικαιοσύνης για τους Παλαιστινίους.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

3 Δεκέμβρη 2014

Η Διεθνιστική Εργατική Αριστερά παλεύει για:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ μέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δημιουργούν όλο τον πλούτο μέσα στον καπιταλισμό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, ο σοσιαλισμός, μπορεί να δημιουργηθεί μόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραμματίσουν την παραγωγή και τη διανομή σύμφωνα με τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορμισμό Ο καπιταλισμός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί με την εργατική δράση. Δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόμος προς μια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνομία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγμένο στην άμεση δημοκρατία, στα συμβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

ΔΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισμό σε μια χώρα» ή «σοσιαλισμό με εθνικά χρώματα»

......................................... ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ Μεγάλη κινητοποίηση στη Δυτική Αθήνα ενάντια στη διάλυση της δημόσιας υγείας, την Πέμπτη 4/12, ώρα 18:00, στο σταθμό μετρό Περιστερίου. Στο κάλεσμά τους, τα σωματεία εργαζομένων των νοσοκομείων της περιοχής αναφέρουν χαρακτηριστικά: «Στη Δυτική Αθήνα η δημόσια υγεία έχει διαλυθεί. Έχει ήδη κλείσει ένα νοσοκομείο (Λοιμωδών) και τα μισά πολυϊατρεία του πρώην ΙΚΑ (μαζί με τους μισούς γιατρούς τους). Επιδιώκουν να κλείσουν μέσα στο επόμενο εξάμηνο και τα δύο ψυχιατρεία (Δαφνί και Δρομοκαΐτειο). Το Αττικό, το Θριάσιο, το Εθνικό Κέντρο Αποκατάστασης είναι σε κατάσταση κατάρρευσης. Οι μονάδες πρόνοιας βρίσκονται ένα βήμα πριν το λουκέτο». Την Παρασκευή 5/12, στις 19:30, στο χώρο του Κυριακάτικου Σχο-

Η εμπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόμα και μια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν μπορεί να επιβιώσει σε απομόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣΔ, μετά την επικράτηση του σταλινισμού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισμοί, όπου η εκμετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη Δύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουμε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών.

Aντιπαλεύουμε κάθε μορφή σοβινισμού, ρατσισμού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη μπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσμένους μέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κομμάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και μαχητικά τμήματα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόμμα. Ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεμβαίνοντας στους μαζικούς αγώνες. Eίμαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 •ΔΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 •ΑΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 •ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 •ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 69481002186972036692 •ΝΟΤΙΑ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 •ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 •ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 6972814199 •ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: 6973235894•ΔΥΤΙΚΗ 6976332197 •ΚΥΚΛΑΔΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: •ΚΡΗΤΗ: 0035-796554166 • •

Η δημοτική παράταξη «Ανατροπή στη Γλυφάδα - Αγωνιστική Ριζοσπαστική Συνεργασία» διοργανώνει γλέντι οικονομικής ενίσχυσης, την Κυριακή 14/12 το μεσημέρι, στο μεζεδοπωλείο «Χρησμός» (Ελευθέρου Ανθρώπου 28). Τιμή συμμετοχής 15€/ άτομο (ζωντανή μουσική, πλήρες γεύμα - κρασί/αναψυκτικά εντός της τιμής). Για προσκλήσεις και δηλώσεις συμμετοχής στο 210.9613905. Απεργία στον κλάδο του βιβλίου την Κυριακή 14/12 ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Ο Σύλλογος Βιβλίου Χάρτου Αττικής καλεί επίσης σε άμεση κήρυξη απεργίας σε όλο το εμπόριο, την ίδια μέρα.

Θα μας βρείτε στις Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεμοκαπηλία της «δικής μας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουμε το σύνθημα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωμένοι.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

Πανεργατικό-παλλαϊκό συλλαλητήριο στο Σύνταγμα την ημέρα ψήφισης του προϋπολογισμού της φτώχειας, την Κυριακή 7/12, στις 18:00. Ένας προϋπολογισμός που κύρια χαρακτηριστικά του είναι οι νέες περικοπές σε βασικές κοινωνικές δαπάνες της υγείας, της παιδείας, της πρόνοιας και της κοινωνικής ασφάλισης, η ενίσχυση της φοροεπιδρομής σε βάρος της εργατικής τάξης, η εξαθλίωση των πλατιών λαϊκών στρωμάτων και η συνέχιση της λιτότητας. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ετοιμάζει νέα επίθεση στα ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και οι νέοι-ες που διαδηλώσαμε μαζικά στις 27 Νοέμβρη, συνεχίζουμε τον αγώνα για την ανατροπή της κυβέρνησης.

του 98,4 στο Γκάζι (Στάση μετρό: Κεραμεικός). Ομιλητές: Μπάμπης Γεωργούλας, Νίκος Φίλης, Θανάσης Καλαφάτης, Κώστας Γαβρόγλου, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Νίκος Χουντής, Λουτσιάνα Καστελίνα και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας.

Οι εφημερίδες «Αυγή» και «Εποχή» μάς προσκαλούν σε εκδήλωση με θέμα: «Όσα μας έφεραν μέχρι εδώ: Η ανιδιοτελής επιμονή του Γιάννη Μπανιά», τη Δευτέρα 8/12, στις 18:00, στο Αμφιθέατρο

Υποστηρίζουμε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα που αντιστέκονται στην ιμπεριαλιστική καταπίεση. H δύναμη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιμπεριαλισμό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίμακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Eίμαστε αντίθετοι στην καταπίεση των μειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα μέτρα αστυνόμευσης των μεταναστών.

λείου Μεταναστών (Άργους 145, Κολωνός) εκδήλωση – συζήτηση για το θέμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή που οδηγούν στις αυξημένες προσφυγικές ροές στην Ευρώπη. Ομιλητές θα είναι η Έφη Γαρίδη από την Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό και ένας εκπρόσωπος των Σύρων προσφύγων του Συντάγματος.

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6974018716 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αμπελόκηποι 6943043309

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιμος 6932566460 Καλλιθέα 6972256055 Ν. Σμύρνη 6972098143

ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Κερατσίνι 6975847329 Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Σαλαμίνα 6973376378 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Μελίσσια-Πεντέλη Λαυρεωτική 6939014803 6974972217 Βούλα-Βάρη-Βουλιαγμένη Βριλήσσια 6948429227 6948o00171 Αγ. Παρασκευή 6974843109 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: 1ο Δημοτικό Διαμέρισμα ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ-ΚΕΝΤΡΙΚΗ Περιστερίου 6984516774 ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: 2ο Δημοτικό Διαμέρισμα Κέντρο 6976579448 Περιστερίου 6932045320 5ο Δημοτικό Διαμέρισμα 3ο Δημοτικό Διαμέρισμα 6941457878 Περιστερίου 6982164101 Νεάπολης-Συκεών Άγιοι Ανάργυροι 6942552216 6998466952 Δέλτα (Σίνδος) 6946535858 Αιγάλεω 6986294964 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) Χαϊδάρι 6945542335 6984419742

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Πάτρα (Κέντρο) 6982605384 Παραλία Πάτρας 6974977186 Αγ. Σοφία-Αγυιά 6943968839 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΣΟΣ: Καλαμάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άμφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαμία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Ιωάννινα 6945704488 Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεμαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυμνο 69799225065

ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκομείο «Γεννηματάς» 6977072458 Νοσοκομείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκομείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Ασφ/κά Ταμεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηματοπιστωτικός«Ενοικιαζόμενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αερομεταφορών 6982164101 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Νοσ. «Γεννηματάς» 6977029532 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ», Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία • ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ: Αντώνης Νταβανέλλος • ΕΚΤΥΠΩΣΗ: ΧΕΛΙΟΣ-ΠΡΕΣ Α.Β.Ε.Ε. • ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζομενών 1-3, Τ.Κ. 10440 ΑΘΗΝΑ • Eπικοινωνία: τηλ: 210-3306286, e-mail: sidaxi@dea.org.gr, Fax: 210-3303566

ΣΥΝΔΡΟΜΕΣ: • Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

ιστορία • 11

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

70 χρόνια από το Δεκέμβρη του 1944

Λαϊκή συμμετοχή και οργάνωση κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών

Αντίσταση στην Ελλάδα υπήρξε πριν απ’ όλα ένα τεράστιο κοινωνικό κίνημα που στηρίχθηκε σχεδόν αποκλειστικά στις λαϊκές δυνάμεις: στους εργαζόμενους στις πόλεις και στους φτωχούς αγρότες στην ύπαιθρο. Η κυρίαρχη τάξη απουσίασε εκκωφαντικά. Ένα τμήμα της «δραπέτευσε» μαζί με τον βασιλιά και τις πολιτικοστρατιωτικές ηγεσίες στη Μ. Ανατολή, ενώ ένα άλλο συνεργάστηκε στενά με τις ναζιστικές και φασιστικές δυνάμεις κατοχής.

Όμως αυτή η πραγματικότητα δεν αναγνωριζόταν στην ανάλυση και στη στρατηγική του ΚΚΕ, που ήταν το πρωταγωνιστικό κόμμα της εποχής. Ο χαρακτηρισμός του αγώνα ως πανεθνικού-απελευθερωτικού δεν εμπόδιζε αποφασιστικά την ανάπτυξη του κινήματος στα χρόνια της κατοχής, υπήρξε όμως καθοριστικός στην κρίσιμη ώρα του τέλους του πολέμου, όταν παιζόταν η νίκη ή η συντριβή: Έσπρωξε το ΚΚΕ στις συμφωνίες του Λιβάνου και της Κα-

ζέρτας, στο να αποδεχθεί την επιστροφή της «εθνικής» πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας στη χώρα, με τη συνοδεία ασφαλείας των βρετανικών μονάδων του Σκόμπι. Και οι δυνάμεις αυτές δεν είχαν αυταπάτες «εθνικής συνεννόησης». Ήξεραν καλά ότι δεν μπορούσαν να συνυπάρξουν με το νικητή και ένοπλο λαό. Ήξεραν ότι η εμπέδωση της κυριαρχίας τους προϋπέθετε την αδυσώπητη συντριβή του κινήματος αντίστασης και των οργανώσεών του.

Μαζική κινητοποίηση Στη διαδήλωση της 3ης Δεκεμβρίου, παρά την απαγόρευση που είχε προηγηθεί, έλαβε μέρος ένα τεράστιο πλήθος, το οποίο και δέχτηκε τα δολοφονικά πυρά της αστυνομίας. Η γενική απεργία στις 4 του μήνα, ύστερα από απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΕΑΜ, είχε καθολική συμμετοχή και επεκτάθηκε σε διάφορες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά. Η κηδεία των νεκρών της προηγούμενης μέρας συνοδεύτηκε επίσης από μια γιγαντιαία σε όγκο πομπή, η οποία δέχτηκε και πάλι πυροβολισμούς από την αστυνομία, με αποτέλεσμα νέους νεκρούς και τραυματίες. Στις συγκεντρώσεις αυτές έλαβαν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες άτομα. Πριν ακόμα αρχίσουν οι ένοπλες συγκρούσεις, η λαϊκή πλειοψηφία εξέφραζε με αυτό τον τρόπο την καταδίκη της προς την κυβέρνηση Παπανδρέου και την υποστήριξή της προς το ΕΑΜ. Η συμβολή του λαού στη μάχη της Αθήνας έλαβε διάφορες μορφές. Λειτούργησε ενισχυτικά προς τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ, συμβάλλοντας στη μεταφορά τραυματιών, πυρομαχικών και τροφίμων. Οδοφράγματα στήθηκαν σε όλη την πόλη. Η διαδικασία ήταν η εξής: Την ανατίναξη κτιρίων, προκειμένου να βρεθούν τα κατάλληλα υλικά, συνόδευαν καλέσματα από τον τηλεβόα που προσκαλούσαν το λαό να πάρει μέρος στην κατα-

Αυτό δεν σήμαινε ότι η δουλειά των χασάπηδων ήταν εύκολη. Η εργατική και λαϊκή αντίσταση της Αθήνας, ο κόκκινος Δεκέμβρης του ’44, ήταν μια μεγάλη σελίδα στο βιβλίο των αγώνων της τάξης μας.

Επιτροπές των συνοικιών. Η μάχη για την επιβίωση επέβαλλε την ανασυγκρότηση των επιτροπών αυτών, που είχαν δράσει στα χρόνια της Κατοχής, και οργανώθηκαν λαϊκά συσσίτια καθώς η εύρεση τροφίμων ήταν σχεδόν αδύνατη. Διανέμονταν ψωμί, αλεύρι, λαχανικά, τσιγάρα κ.ά. Μικρής κλίμακας διανομές έγιναν και από τον Ερυθρό Σταυρό. Τα τρόφιμα που έφταναν από την επαρχία στην Αθήνα ήταν ελάχιστα και δεν επαρκούσαν για τη διατροφική κάλυψη του πληθυσμού. Για την εξυπηρέτηση των επισιτιστικών αναγκών του ΕΛΑΣ και του πληθυσμού πραγματοποιήθηκαν κατασχέσεις και σε αποθήκες τροφίμων, όπως οι αποθήκες Κοδρατζή και τα ψυγεία Φιξ.

Του Αντώνη Αντωνίου, υποψήφιου διδάκτορα Σύγχρονης Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας

ατά τη διάρκεια της σύγκρουσης του Δεκέμβρη του 1944 −αλλά και αργότερα− οι αντίπαλοι του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ επιχείρησαν να περιγράψουν την ένοπλη αντίσταση του λαού της Αθήνας ως «ανταρσία» μιας ένοπλης μειοψηφίας «αναρχικών», που έθεσε σε κίνδυνο τη ζωή των ανθρώπων, τη νομιμότητα και την ασφάλεια. Ωστόσο, πέρα από το εύρος της λαϊκής υποστήριξης και της πλαισίωσης των δυνάμεων του ΕΛΑΣ στο πεδίο της μάχης, οι ισχυρισμοί αυτοί καταρρίπτονται και από τη ζωντανή συμμετοχή του πληθυσμού στην οργάνωση της ζωής και των δομών επιβίωσής του στις περιοχές όπου κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ κατά τη διάρκεια των μαχών. Το Δεκέμβρη του 1944 ο λαός της Αθήνας αγωνίστηκε με ηρωισμό για την υπεράσπιση της ζωής και της αξιοπρέπειάς του, τόσο με το όπλο στο χέρι όσο και με άλλους τρόπους.

Έχοντας την αμέριστη υποστήριξη των Μεγάλων Δυνάμεων, κινήθηκαν αποφασιστικά στην κατεύθυνση αυτή, αξιοποιώντας στο έπακρο τις συγχύσεις της πολιτικής ηγεσίας του κινήματος, αλλά και τις «δεσμεύσεις» που είχε πάρει στη Γιάλτα το, τότε, διεθνές κέντρο του.

σκευή των οδοφραγμάτων. Επιπλέον, για την παρεμπόδιση της κίνησης των τανκς του αντιπάλου ανασκάπτονταν κάθετα στους δρόμους αντιαρματικά χαντάκια. Όπως σημειώνει ο Βασίλης Μπαρτζιώτας, γραμματέας τότε της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας του ΚΚΕ, αναφερόμενος στη στάση του πληθυσμού, «όταν πολεμούσε ο ΕΛΑΣ στις πιο σκληρές μάχες, στο 8ο Αστυνομικό Τμήμα, στην Ειδική και Γενική Ασφάλεια, στη Σχολή Ευελπίδων, στου Μακρυγιάννη, ο λαός διαδήλωνε στους δρόμους αψηφώντας τα αεροπλάνα, τα πολυβόλα και τα τανκς του Σκόμπυ. Οι διαδηλωτές περνούσαν δίπλα από τα πεδία των μαχών και καλούσαν τους μοναρχοφασίστες να παραδοθούν. Για πρώτη φορά έβλεπε κανένας αυτό το είδος πολέμου. Τι κουράγιο έδινε αυτός ο συγκεντρωμένος λαός στους Ελασίτες μας και πόσο τσάκιζε το ηθικό των προδοτών!» (Μπαρτζιώτας 1984: 365). Σε μια άλλη όψη της σύγκρουσης, καλλιτέχνες, λογοτέχνες και ηθοποιοί οργάνωναν την ψυχαγωγία των μαχητών. Η ύπαρξη και η μαχητική ικανότητα του ΕΛΑΣ ήταν άμεσα εξαρτημένη από την εργασία διαφόρων επαγγελματικών κατηγοριών: οι «τσαγκαράδες» κατασκεύαζαν τις αρβύλες των Ελασιτών, οι τηλεφωνητές συνέδεαν μεταξύ τους τις στρατιωτικές μονάδες, οι αρτεργάτες τροφοδοτούσαν το στρατό με ψωμί, οι καπνοβιομηχανίες παρήγαν τσιγάρα για τους μαχητές αλλά και για το λαό της Αθήνας και του Πειραιά. Η μεταφορά τροφίμων και πυρομαχικών γινόταν από τους αυτοκινητιστές. Επιπλέον, ο μεγάλος αριθμός των απωλειών καθιστούσε αναγκαία την εξεύρεση νέων εφεδρειών για τον ΕΛΑΣ. Χιλιάδες ήταν αυτοί που

κατετάγησαν ανανεώνοντας τις δυνάμεις του στρατού. Ο ΕΛΑΣ υπήρξε κατεξοχήν λαϊκός στρατός, άμεσα συνδεδεμένος με το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον από το οποίο προέρχονταν τα μέλη του. Η στενή σχέση του στρατού αυτού με τον άμαχο πληθυσμό μεταφράστηκε και αποτυπώθηκε στην ενεργή συνδρομή του λαού της Αθήνας προς όφελος του ΕΛΑΣ. Σε ένα άλλο επίπεδο, βέβαια, το γεγονός αυτό δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να δικαιολογήσει την άσκηση βίας και τις δολοφονίες τροτσκιστών και αρχειομαρξιστών από τις δυνάμεις του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ κατά την ίδια περίοδο. Ας σημειωθεί ότι, κατά τη διάρκεια της ένοπλης αναμέτρησης, τις επικίνδυνες για τη ζωή του πληθυσμού συνθήκες δυσκόλευαν ακόμα περισσότερο οι όροι ζωής στην περιοχή της πρωτεύουσας, που βρισκόταν από τις 5 Δεκεμβρίου χωρίς θέρμανση και ηλεκτρικό και από τις 11 του μήνα χωρίς ύδρευση.

Μάχη ενάντια στην πείνα

Η μάχη ενάντια στην πείνα ήταν μία από τις βασικότερες πλευρές της σύγκρουσης του Δεκέμβρη. Αποτελούσε, ταυτόχρονα, βασικό πεδίο εκβιασμού από την πλευρά των Βρετανών, οι οποίοι κατείχαν σημαντικές ποσότητες τροφίμων και φαρμάκων και είχαν τη δυνατότητα να επιτρέπουν ή να απαγορεύουν τις διανομές ανάλογα με τις περιστάσεις, επιδιώκοντας έτσι να ασκήσουν πρόσθετη πίεση στους αντιπάλους τους. Στις περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά που ήλεγχε ο ΕΛΑΣ, η κύρια ευθύνη για τη διανομή τροφίμων ανήκε στην Παναθηναϊκή και Παμπειραϊκή Επιτροπή, με τις κατά τόπους Λαϊκές

Το έργο της περίθαλψης αποτέλεσε ευθύνη της Εθνικής Αλληλεγγύης, που κινητοποίησε για το σκοπό αυτό τον πληθυσμό, ο οποίος και προσέφερε απλόχερα υλικό για τη συγκρότηση των αντίστοιχων υποδομών. Τα νοσοκομεία έπρεπε να στηθούν με κάθε τρόπο, τα σεντόνια και τα κλινοσκεπάσματα έγιναν επίδεσμοι, κάθε δυνατό μέσο αξιοποιήθηκε. Σε νοσοκομεία μετατράπηκαν τα σχολεία του Αγίου Μελετίου με 67 κλίνες, η Λεόντειος Σχολή με 170 κλίνες. Άλλα, μεγαλύτερα νοσοκομεία, δημιουργήθηκαν στη Νέα Ιωνία και σε άλλες περιοχές. Με βάση τα παραπάνω, την έκταση και το δυναμισμό της λαϊκής συμμετοχής στα γεγονότα του Δεκέμβρη, η τοποθέτηση, τόσο το 1944 όσο και αργότερα, πως η σύγκρουση αυτή αποτέλεσε απόπειρα πραξικοπήματος της Αριστεράς μπορεί να κριθεί ως άτοπη.

Βιβλιογραφία: • Ε-Ιστορικά, Ελευθεροτυπία, τχ. 7, «Δεκεμβριανά, οι 33 ματωμένες μέρες του ’44», 2.12.1999 • Βασ. Λάζου, «Το τέλος των Δεκεμβριανών», στο Δεκεμβριανά, οι μάχες των 33 ημερών, Ελλήνων Ιστορικά, τχ.7, 104-125 • Βασ. Λάζου, «Ο επισιτισμός της Αθήνας κατά τη διάρκεια των Δεκεμβριανών - Η μάχη της διατροφής και η μάχη της προπαγάνδας», στο Βασ. Καρδάσης, Αρτ. Ψαρομήλιγκος (επιμ.), Δεκέμβρης ‘44. Οι μάχες στις γειτονιές της Αθήνας, Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2010, 113-136 • Βασ. Μπαρτζιώτας, Η Εθνική Αντίσταση στην αδούλωτη Αθήνα, Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1984 • Περ. Ροδάκης, Μπ. Γραμμένος, Η έκθεση Σιάντου για τα Δεκεμβριανά και η έκθεση της XIIIης μεραρχίας του ΕΛΑΣ για τη μάχη της Αθήνας, Γλάρος, Αθήνα 1986 • Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης 1940-1945, δοκίμιο, Νέα Βιβλία, Αθήνα 1974 • Γρ. Φαράκος, Μαρτυρίες και στοχασμοί, 1941-1991, 50 χρόνια πολιτικής δράσης, Προσκήνιο, Αθήνα 1993 • Μεν. Χαραλαμπίδης, «Τα δεκεμβριανά στις ανατολικές συνοικίες της Αθήνας», στο Βασ. Καρδάσης, Αρτ. Ψαρομήλιγκος (επιμ.), Δεκέμβρης ‘44. Οι μάχες στις γειτονιές της Αθήνας, Ελευθεροτυπία, Αθήνα 2010, 61-86

• διεθνή

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Στο «φως» ο ρατσισμός, η αδικία, η κρατική βία και η υποκρισία

Φέργκιουσον: Οργή για την αθώωση του δολοφόνου

Του Κώστα Διαλυνά

στερα από τη δολοφονία του νεαρού Αφροαμερικανού Μάικλ Μπράουν τον περασμένο Αύγουστο από τον λευκό μπάτσο-ρατσιστή Ντάρεν Ουίλσον, το αποκορύφωμα της προσβολής ήρθε με την απόφαση να μην παραπεμφθεί σε δίκη ο δολοφόνος, με το σκεπτικό μάλιστα πως ο τελευταίος διέπραξε «νόμιμο φόνο». Η απόφαση παρουσιάστηκε ξεδιάντροπα (πώς αλλιώς;), στον απόηχο της δολοφονίας του δωδεκάχρονου Αφροαμερικανού Ταμίρ Ράις από την αστυνομία του Κλίβελαντ, επειδή έπαιζε σε πάρκο με ένα ψεύτικο πιστόλι.

Σύστημα Η ακραία καταστολή των πρώτων ημερών αλλά και η καθυστέρηση 100 ημερών του εισαγγελικού πορίσματος ήταν ένα κακοστημένο σχέδιο εκτόνωσης των κοινωνικών αντιδράσεων που ακολούθησαν τη δολοφονία του Μπράουν και κάμψης του πνεύματος αγώνα και αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε μέσα σε λίγες ημέρες από την κοινωνία του Φέργκιουσον και όχι μόνο (ενός αμερικανικού αντιρατσιστικού κινήματος στα σπάργανα). Διότι είναι προφανές πως «δεν χρειάζονται 100 ημέρες για να αποφασίσεις πως ο φόνος είναι έγκλημα, 100 ημέρες χρειάζονται για να πείσεις την κοινωνία πως δεν είναι». Σε αυτό το πνεύμα κινήθηκε εξαρχής το σκεπτικό του εισαγγελέα ΜακΚάλοκ, που μίλησε για την έναρξη ενός «δημιουργικού διαλόγου μεταξύ της αστυνομίας και των κοινοτήτων των Αφροαμερικανών», τη στιγμή που οι ίδιες κοινότητες από τον Αύγουστο έως και σήμερα αντιμετωπίζονται με μαζικές συλλήψεις, πυροβολισμούς, εφαρμογή καθεστώτος έκτακτης ανάγκης, με τη λογική δηλαδή της στρατηγικής του Πενταγώνου, της καθυπόταξης του εχθρικού πληθυσμού (εν προκειμένω του εσωτερικού εχθρού), μέσω άσκησης συντριπτικής στρατιωτικής βίας.

Ύστερα από προτροπή αστυνομικών οργάνων μέσω Διαδικτύου για την ανάγκη αυτοάμυνας των... νοικοκυραίων, οι πωλήσεις όπλων στο Μιζούρι τις τελευταίες εβδομάδες αυξήθηκαν σημαντικά (περισσότερο από 300%), ενώ στις πρώτες διαδηλώσεις μετά το εισαγγελικό πόρισμα, λευκοί ένοπλοι παλικαράδες-πολίτες (αυτοαποκαλούμενοι «ιδιοκτήτες επιχειρήσεων») έσπευσαν να «περιφρουρήσουν» τις περιουσίες τους και... τις διαδηλώσεις. Την ίδια στιγμή, ο αστικός τύπος της Αμερικής κλήθηκε αρχικά να υποστηρίξει την απολύτως ψευδή προπαγάνδα περί του «νόμιμου φόνου» (ο νεαρός Μπράουν διαπληκτίστηκε με έναν υπάλληλο καταστήματος, έδειρε τον μπάτσο και μετά έφυγε με το διαστημόπλοιό του για έναν μακρινό γαλαξία...), προβάλλοντας ταυτόχρονα τη σχετική επιχειρηματολογία πως οι αυθόρμητες διαδηλώσεις των πολιτών (και όχι ο ρατσισμός, ο αυταρχισμός, η γκετοποίηση και η καταπίεση των φτωχών) αποτελούν την αιτία «διχασμού» της αμερικανικής κοινωνίας. Σε απόλυτη σύμπνοια, σύσσωμο το αμερικανικό πολιτικό κατεστημένο, οι κήνσορες της γενικής και αόριστης ηθικολογίας, υποστήριξε πως η βία (των διαδηλωτών) είναι ανεπίτρεπτη, δεν συνιστά λύση και δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη. Ενδεικτική είναι η δημόσια τοποθέτηση του Αμερικανού προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, που με ιδιαίτερο κυνισμό δήλωσε πως «ποτέ δεν υπάρχει δικαιολογία για τη βία», παραβλέποντας πλήρως το γεγονός ότι αναφέρεται σε μια χώρα όπου στατιστικά (σύμφωνα με τις εκθέσεις της κίνησης Malcom X Grassroots) πραγματοποιείται μία δολοφονία Αφροαμερικανού πολίτη από την αστυνομία κάθε 28 ώρες, και όπου μόνο κατά το έτος 2012 το 88% των 313 δολοφονιών συνιστούν περιστατικά «υπερβολικής βίας» από την αστυνομία.

Κίνημα «από τα κάτω» Κι αν το κεντρικό σύνθημα των διαδηλωτών «Δεν υπάρχει ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη» πυροδότησε τις δυναμικές κινητοποιήσεις του περασμένου Αυγούστου, ήταν η προοπτική του συνθήματος που οδήγησε στην κλιμάκωση του αγώνα (που δεν παρέμεινε στην -εκ συστήματος- προσδοκώμενη εμβρυική του στάση), μετασχηματίζοντας την αυθόρμητη κοινωνική αντίδραση σε κάτι πιο ουσιαστικό, επιτακτικό κι αδιάλλακτο, που αντανακλά σε βάθος, έστω και σε πρώιμο στάδιο, την επιθυμία των καταπιεσμένων, των απόκληρων του συστήματος «για μια άλλη κοινωνία». «Δεν είναι μια στιγμή, αλλά ένα κίνημα», ήταν το σύνθημα του περασμένου Οκτώβρη (Ferguson October) που φιλοδοξούσε (και ως έναν βαθμό κατάφερε) να συσπειρώσει ακτιβιστές, αντιρατσιστές, αντιφασίστες, ενώσεις φοιτητών, παλαιστινιακές οργανώσεις και εργατικά συνδικάτα σε έναν αγώνα διαρκείας με δράσεις κατά της αστυνομικής και ρατσιστικής βίας, λαμβάνοντας τα χαρακτηριστικά ενός μόνιμου αγωνιστικού συντονισμού των κοινωνικών δυνάμεων. Το κίνημα του Οκτώβρη κλιμάκωνε τη δράση του με δημόσιες ομιλίες σε πλατείες με θέμα την αστυνομική βία και το ρατσισμό, δράσεις διαμαρτυρίας έξω από αστυνομικά τμήματα και εμπορικά καταστήματα, παρεμβάσεις σε τοπικά (δημοτικά) συμβούλια κ.ά. «Έχω συλληφθεί τρεις φορές κι έχω περάσει ήδη περισσότερο χρόνο στη φυλακή από τον Ουίλσον», αναφέρει ένας ακτιβιστής. Γι’ αυτό, άλλωστε, στο άκουσμα της εισαγγελικής απόφασης, η αμερικανική επικράτεια (από άκρη σε άκρη) κατακλύστηκε από πλήθος δυναμικών και ιδιαίτερα μαζικών κινητοποιήσεων (με αποκλεισμούς γεφυρών, επιθέσεις σε αστυνομικά οχήματα και τμήματα, ανοιχτές επιστολές φαντάρων και βετεράνων προς την Εθνο-

φρουρά να αγνοήσει τις εντολές για καταστολή κ.ά.), με τις τοπικές κοινωνίες να δείχνουν συνέπεια, συνέχεια, αλλά και την απαιτούμενη αποφασιστικότητα για έναν αγώνα κατά του ρατσισμού, της αδικίας και της τρομοκρατίας, που δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να παραμείνει ανολοκλήρωτος. Όμως το κίνημα του Οκτώβρη πέτυχε (ήδη) ακόμη περισσότερα: Ανέδειξε με γλαφυρό τρόπο την ταξική διάσταση του ρατσισμού, τη διαχρονική προσπάθεια του αστικού συστήματος να αναγάγει το ρατσισμό σε μέσο συνοχής και συγκρότησης ολόκληρης της κοινωνίας και διάσπασης της εργατικής τάξης. Ένας εργαζόμενος που συμμετέχει στο εργατικό συνδικάτο «Fight for 15» αναφέρει πως «η δικαιοσύνη για τον Μάικλ Μπράουν και το ωρομίσθιο των 15$ είναι τα δύο πιο σημαντικά πράγματα στο μυαλό μου αυτήν τη στιγμή», ενώ η απάντηση ενός ντόπιου στην ερώτηση δημοσιογράφου για τη σύνθεση του προαστίου στο οποίο ζει ήταν «δεν είναι πλούσιο, είναι μαύρο». Εντός του κινήματος, έχει αρχίσει να γίνεται απολύτως κατανοητό πως αιχμή του δόρατος στον αγώνα κατά του ρατσισμού είναι η συσπείρωση των (50 εκατομμυρίων!) φτωχών της Αμερικής σε ένα πανίσχυρο ανατρεπτικό μπλοκ, ενώ ενδεικτικές είναι οι δεκάδες αναφορές νεαρών ακτιβιστών στα κινήματα της δεκαετίας του ’60 και στην αξία του κοινού και συντονισμένου (οργανωμένου) αγώνα των φτωχών εργατών. Όπως είπε ο εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, «αυτό είναι το δικό μας καλοκαίρι ελευθερίας και θα νικήσουμε». Διότι μια κοινωνία που κατανοεί πως οι Μάικλ Μπράουν, Ταμίρ Ράις, Τρέιβον Μάρτιν, Έρικ Γκάρνερ, Ρεσίνα ΜακΜπράιτ, Αμαντού Ντιάλο, Εζέλ Φορντ κ.ά. δολοφονήθηκαν από μια ρατσιστική αστυνομία ακριβώς επειδή ήταν μαύροι, που κατανοεί την απόκοσμη φύση του ακραία ταξικού καπιταλιστικού συστήματος

που καλύπτει τις δολοφονίες, λοιδορεί τους νεκρούς και αθωώνει τους δολοφόνους, έχει ήδη κερδίσει ένα στρατηγικής σημασίας εργαλείο για τη συνέχιση και ολοκλήρωση ενός νικηφόρου αγώνα.

Βία Η κυβέρνηση θεωρεί πως το κράτος, στο πλαίσιο του κλασικού δόγματος «νόμος και τάξη», οφείλει να έχει το μονοπώλιο στη βία, βαφτίζοντας τη δράση των ακτιβιστών του κινήματος αντικοινωνική, υποκινούμενη, αντιδημοκρατική κ.ά. Αυτή η λογική διαψεύδεται στην πράξη από την ίδια την ανάπτυξη του κινήματος του Οκτώβρη, που ως ένας πολιτικοκοινωνικός σχηματισμός ακτιβισμού και κοινωνικού διαλόγου κρατήθηκε για μήνες μακριά από κάθε έκφραση «τυφλής οργής». Αντίθετα, αυτό που οι διαδηλωτές πασχίζουν να σταματήσουν είναι η προσπάθεια «κοινωνικοποίησης» της αστυνομικής βίας και τρομοκρατίας. Η κατάφωρη αδικία να μην παραπεμφθεί ο ρατσιστής Ουίλσον σε δίκη εκλήφθηκε από τους διαδηλωτές ως ένα συντριπτικό και συνολικό πλήγμα που, παρά τις νουθεσίες, απειλές κ.λπ. του αστικού κράτους, αλλά και τις συντηρητικές λογικές των ηγετών οργανώσεων για τα πολιτικά δικαιώματα (π.χ. περίπτωση NAACP), οδήγησε έναν σημαντικό αριθμό ακτιβιστών να μετακινηθεί προς ριζοσπαστικότερες δράσεις, αντιδρώντας στην αθώωση ενός ακόμα μπάτσου και επιδιώκοντας την αποτροπή της δολοφονίας των Μπράουν του μέλλοντος. Σε μια τελική ανάλυση, όπως είχε πει ο Τζον Κένεντι (κομουνιστής και εκείνος;) «αυτοί που καθιστούν την ειρηνική επανάσταση ανέφικτη θα κάνουν τη βίαιη επανάσταση αναπόφευκτη». Το μήνυμα της αντίστασης και ανυπακοής των διαδηλωτών της Αμερικής δεσμεύει για συνέχιση και κλιμάκωση του «αγώνα κατά του ρατσισμού και της κρατικής βίας, στο όραμα μιας άλλης κοινωνίας» (όπως οι ίδιοι αναφέρουν).

διεθνή • 13

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Το κίνημα στο Μεξικό

Οι εκλογές στην Τυνησία Του Πάνου Πέτρου

λησιάζοντας στην επέτειο 4 χρόνων από το ξέσπασμα της επανάστασης στην Τυνησία, δύο εκλογικές αναμετρήσεις, βουλευτικές και προεδρικές, επιτρέπουν μια εκτίμηση για το ποια είναι η κατάσταση στην γενέτειρα των αραβικών εξεγέρσεων.

Τα αποτελέσματα Στις βουλευτικές εκλογές, πρώτο αναδείχθηκε το Νίντα Τουνές (37,5%), μια ετερόκλητη συμμαχία παλιών καθεστωτικών, φιλελεύθερων αστών, και κάποιων δημοκρατικών ή και αριστερών, που συγκροτήθηκε το 2012, με σημείο αναφοράς τον Εσέμπσι, έναν 87χρονο βετεράνο του καθεστώτος και επί Μπουργκίμπα και επί Μπεν Άλι. Το μεγαλύτερο πλήγμα δέχθηκαν τα τρία κόμματα που συγκυβέρνησαν από το 2011 (και τις εκλογές για Συντακτική Συνέλευση) μέχρι την συγκρότηση κυβέρνησης τεχνοκρατών στις αρχές του 2014. Το ισλαμικό Ενάντα που είχε έρθει πρώτο το 2011 με 1.500.000 ψήφους και 37%, έχασε 550.000 ψήφους και βρέθηκε στο 27,8%. Το σοσιαλδημοκρατικό CPR καταποντίστηκε από το 8,7% στο 2% (από 350.000 ψήφους στις 70.000) ενώ το κεντροαριστερό Ετατακόλ που είχε κερδίσει 7% το 2011 εξαφανίστηκε από τον εκλογικό-πολιτικό χάρτη. Στην τέταρτη θέση με 3,64%, αναδείχθηκε το Λαϊκό Μέτωπο (πλατιά συμμαχία διαφόρων οργανώσεων της Αριστεράς και του αραβικού εθνικισμού) που εκλέγει 15 βουλευτές, από 4 που είχαν εκλέξει χωριστά οι συνιστώσες του το 2011. Αν και ο πρόεδρος της δημοκρατίας έχει περιορισμένες εξουσίες, οι προεδρικές εκλογές θεωρούνται πολύ ισχυρός πολιτικός δείκτης καθώς στη νεογέννητη τυνησιακή δημοκρατία τα πρόσωπα είναι πιο γνωστά και δημοφιλή από τα κόμματα. Στον πρώτο γύρο, ο Εσέμπσι ήρθε πρώτος με 39,5%, και στο δεύτερο γύρο θα αναμετρηθεί με τον Μαρζούκι (33,43%), ηγέτη του CPR που όμως υποστηρίχθηκε ανεπίσημα από το Ενάντα. Τα ευχάριστα νέα ήταν η τρίτη θέση και το 7,8% που κέρδισε ο υποψήφιος του Λαϊκού Μετώπου, Χαμάμι.

Νίκη των «κοσμικών» Τα πρωτοσέλιδα ήταν αναμενόμενα, και πανομοιότυπα: «Νίκη των κοσμικών ενάντια στο ισλαμικό Ενάντα». Αναμασιέται ξανά και ξανά η ίδια διαχωριστική γραμμή, που βλέπει μόνο «κοσμικούς» ενάντια σε «ισλαμιστές», αφανίζοντας όρους όπως Αριστερά, Δεξιά, καθεστωτικοί, δημοκρατικοί,

νεοφιλελεύθεροι, συντηρητικοί κλπ. Δεν είναι απλά ανιστόρητη και απλουστευτική άποψη, είναι και επικίνδυνη. Σπάζοντας την μονοτονία στα διεθνή ΜΜΕ, η Μόνικα Μαρς έγραψε εξαιρετικά στον «Γκάρντιαν»: «Παρά τα φιλικά αισθήματα προς αυτό το κόμμα εξαιτίας της κοσμικής του ταμπέλας, οι δυτικοί κατανοούν εκπληκτικά λίγα πράγματα για το Νίντα Τουνές, κυρίως επειδή έχουν την τάση να περνάνε από το μικροσκόπιο της κριτικής έρευνας τους Ισλαμιστές, αλλά όχι τους κοσμικούς. Σε αντίθεση με το προαίσθημα πολλών, η εσωτερική δομή του Νίντα Τουνές είναι πολύ πιο αυταρχική από του Ενάντα, το οποίο καμαρώνει για τις αντιπροσωπευτικές δομές λήψεις αποφάσεων που έχει από τη βάση του ως την εθνική του ηγεσία». Το Νίντα Τουνές θυμίζει το αιγυπτιακό Μέτωπο Εθνικής Σωτηρίας, μια ανίερη συμμαχία που στο όνομα της «κοινής αντιισλαμικής πάλης» καταλήγει στην ανασυγκρότηση των (πάντα ισχυρών) δικτύων των παλιών καθεστωτικών, σε συνεργασία με άλλες αστικές (και διεθνείς) δυνάμεις που αποφασίζουν ότι ήρθε η ώρα να «πετάξουν απτο τρένο» τα κόμματα του πολιτικού Ισλάμ που χρησιμοποιήθηκαν μετεπαναστατικά για να ελέγξουν την κατάσταση, αλλά πλέον είναι άχρηστα. Η νίκη του Νίντα Τουνές (και μια ενδεχόμενη επικράτηση του Εσέμπσι) αφενός επιβεβαιώνει την κρίση του πολιτικού Ισλάμ. Αυτά τα κόμματα, χτισμένα στην κενή υπόσχεση «το Ισλάμ είναι η λύση», όταν δοκιμάστηκαν στην πράξη, βρέθηκαν μπροστά στα αδιέξοδά τους, προδίδοντας τις ελπίδες της λαϊκής τους βάσης. Παρά την κρίση που περνάνε τα ισλαμικά κόμματα, θα προτείναμε να μη βιαστεί κανείς να ανακηρύξει πρόωρα τον «θάνατο» του πολιτικού Ισλάμ, και κυρίως να μη βιαστεί να πανηγυρίσει την εξέλιξη. Από μόνη της δεν σημαίνει τίποτα. Αν το πολιτικό Ισλάμ ηττηθεί «από τα αριστερά» θα είναι ένα πολύ σημαντικό βήμα μπρος για την περιοχή. Αν όμως η Αριστερά δεν μπορέσει να επωφεληθεί από αυτήν την κρίση, αυτή μπορεί να οδηγήσει ή σε «στρατηγούς Σίσι» ή σε δυνάμεις του τύπου «Ισλαμικό Κράτος» ή και στα δύο, καθώς το ένα φαινόμενο θρέφει το άλλο. Η νίκη του Νίντα Τουνές όμως σημαίνει κι άλλα πράγματα. Είναι σημάδι συντηρητικής αναδίπλωσης, αντίστοιχης με αυτήν που έκανε δημοφιλή τον στρατηγό Σίσι σε μερίδες της αιγυπτιακής κοινωνίας. Η αδυναμία της επανάστασης να συγκροτήσει «θετική εναλλακτική» στο μετεπαναστατικό χάος είναι εύφορο έδαφος για να ανθίσει ο κυνισμός, η νοσταλγία για το

παλιό καθεστώς, να κερδίσουν το χαμένο έδαφος στην κοινή γνώμη οι «ειδικοί της εξουσίας» (όπως αυτοπροβάλλονται ο Εσέμπσι και οι πρώην καθεστωτικοί).

Νικηφόρα επανάσταση; Η Τυνησία εξελίσσεται σε αγαπημένο παιδί των δυτικών, φιλελεύθερων ΜΜΕ και για έναν άλλο λόγο. Για αυτούς που εξαρχής ονειρεύονταν ένα αραβικό «1989», (ανατροπή των δικτατοριών, συγκρότηση κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, συνέχεια και ένταση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών) στην Τυνησία η επανάσταση νίκησε. Δεν υποτιμούμε καθόλου τις δημοκρατικές κατακτήσεις των Τυνήσιων, που έχουν αποφύγει τη μοίρα της Αιγύπτου ή της Συρίας, και μπορούν για παράδειγμα να φιλοξενούν ελεύθερα διεθνείς συναντήσεις της Αριστεράς στη χώρα τους. Αλλά ούτε το «ψωμί» ούτε η «κοινωνική δικαιοσύνη» έχουν κατακτηθεί. Το Ενάντα και οι σύμμαχοί του, έπειτα η τεχνοκρατική κυβέρνηση και σήμερα το Νίντα Τουνές, παραμένουν προσηλωμένοι στις προτεραιότητες της αστικής τάξης και στις επιταγές του ΔΝΤ και της ΕΕ (που έσπευσαν να παρέμβουν στην οικονομική πολιτική της «μετεπαναστατικής» Τυνησίας) και οι «Μπουαζίζι» της χώρας παραμένουν στην ίδια κατάσταση που τους οδήγησε στους δρόμους το Δεκέμβρη του 2010.

Κίνημα και Αριστερά Το μέλλον θα κριθεί από την στάση της πανίσχυρης εργατικής συνομοσπονδίας UGTT και της δυνατής (σε σύγκριση με τις άλλες αραβικές χώρες) τυνησιακής Αριστεράς. Οι φιλελεύθεροι «ξεχνούν» ότι ακόμα και τα μικρά δημοκρατικά κατορθώματα στην Τυνησία (γρήγορη κι αναίμακτη ανατροπή του Μπεν Άλι, αποφυγή αιματοχυσίας ή παλινόρθωσης του καθεστώτος) δεν οφείλονται σε μια κάποια «ωριμότητα των Τυνήσιων» αλλά οφείλονται αποκλειστικά στην ύπαρξη και δράση αυτών των δυνάμεων, ιδιαίτερα της UGTT που είναι η πιο οργανωμένη δύναμη στη χώρα και μπορεί να επιβάλει όρους ακόμα και με την απειλή κινητοποίησής της. Το πρόβλημα είναι πως οι ίδιες δυνάμεις αυτοπεριορίζονται στο όνομα ενός «δημοκρατικού σταδίου της επανάστασης» (κοινό μέτωπο της UGTT με τους εργοδότες ενάντια στο Ενάντα, φιλικότητα δυνάμεων της Αριστεράς προς το Νίντα Τουνές και μια κάποια «φιλελεύθερη αστική τάξη», γραμμή «εθνικής συνεννόησης» και «συναίνεσης για να προχωρήσει η μετάβαση»).

Ο αγώνας για τους 43 αγνοούμενους φοιτητές που πήρε διάσταση κινήματος ενάντια στην κυβέρνηση, την αστυνομία, την καταστολή και τη διαπλοκή τους με τα καρτέλ ναρκωτικών, συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Στις 20 Νοέμβρη, Μέρα της Επανάστασης (του 1910-20), οι εθνικές γιορτές ακυρώθηκαν, εκατοντάδες χιλιάδες διαδήλωσαν σε όλη τη χώρα, ενώ στην πρωτεύουσα δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές ξεκίνησαν από τρία διαφορετικά σημεία για να καταλήξουν στην κεντρική πλατεία Ζόκαλο, όπου πυρπόλησαν ένα ομοίωμα του προέδρου Νιέτο. Οι φοιτητές και οι οικογένειες των 43 συνεχίζουν καθημερινά τις δράσεις τους, το αίτημα να παραιτηθεί ο πρόεδρος και η κυβέρνηση του PRI έχει γίνει κεντρικό, ενώ εμφανίζεται και το «Να φύγουν όλοι!» του «Αργεντινάτσο» του 2001. Μπορεί να μην έρχεται ακόμα η νέα Μεξικανική Επανάσταση, αλλά όταν το Αλ Τζαζίρα αναρωτιέται γι’ αυτό σε κεντρικό του άρθρο, γίνεται σαφές ότι αλλάζουν πολλά στη μεξικανική κοινωνία...

Η επιστροφή του Σαρκοζί

Ο Σαρκοζί, ύστερα από 2 χρόνια «στον πάγο», επέστρεψε στην ηγεσία του γαλλικού δεξιού UMP. Η νίκη δεν ήταν πανηγυρική. Με 64,5% των ψήφων δεν επιστρέφει ως αδιαφιλονίκητος σωτήρας, αλλά με ισχυρούς εσωκομματικούς αντιπάλους. Το αν θα επιλεγεί ως υποψήφιος για τις προεδρικές του 2017, αντί για τον Φιγιόν ή τον Ζιπέ, παραμένει ερώτημα. Η Δεξιά εξακολουθεί να βρίσκεται σε κρίση, καθώς συνεχίζουν να τη συγκλονίζουν πολιτικά σκάνδαλα, σε αρκετά από τα οποία εμπλέκεται ο ίδιος ο Σαρκοζί. Ωστόσο, η επιστροφή του ανθρώπου που νομιμοποίησε σε μαζικό επίπεδο την ακροδεξιά ρητορική του Εθνικού Μετώπου είναι ένα ακόμα μαύρο νέο στην άνοδο των «μαύρων» δυνάμεων στη Γαλλία. Το σενάριο «Σαρκοζί εναντίον Λεπέν» ως κεντρική πολιτική διαμάχη του επόμενου διαστήματος (και η πιθανή προσέγγιση Δεξιάς και ακροδεξιάς) είναι εφιαλτικό. Χαίρονται όμως οι Σοσιαλιστές, λέει, που δηλώνουν ανερυθρίαστα πως «το πρόσωπο του Σαρκοζί θυμίζει στον κόσμο γιατί μας ψήφισε». Μια θλιβερή παραδοχή ότι μόνο αυτό το «επιχείρημα» έχει απομείνει στο Σοσιαλιστικό Κόμμα για να αποφύγει την κατάρρευση μέσα στο μίσος των εργαζομένων...

Συνεχίζουν οι φοιτητές στο Χονγκ Κονγκ

Ύστερα από εβδομάδες έληξε η «εκεχειρία» στο Χονγκ Κονγκ. Η ηγεσία της Φοιτητικής Ένωσης και το δίκτυο μαθητών «Scholarism» αποφάσισαν πως η απλή παραμονή στην κεντρική κατασκήνωση δεν αρκεί (καθώς τα αιτήματά τους δεν έχουν γίνει δεκτά) και επιχείρησαν μια κλιμάκωση, καλώντας τους χιλιάδες συγκεντρωμένους να αποκλείσουν τα γειτονικά κυβερνητικά κτίρια (πρακτική την οποία είχαν εγκαταλείψει στο πλαίσιο της εύθραυστης «εκεχειρίας»). Η αστυνομία αντεπιτέθηκε με δακρυγόνα και κλομπ και κυνήγησε τους διαδηλωτές μέχρι την κατασκήνωσή τους. Ήταν η πρώτη φορά που οι δυνάμεις καταστολής έφτασαν τόσο «μέσα» στον κατειλημμένο χώρο, και η προέλαση της αστυνομίας ανακόπηκε από ένα αυτοσχέδιο οδόφραγμα που δημιούργησαν οι διαδηλωτές υποχωρώντας, ως «τελευταίο οχυρό». Η ένταση κράτησε όλη νύχτα και έληξε το πρωί. Στο εσωτερικό του φοιτητικού κινήματος επικρατεί αμηχανία και άγχος, καθώς δεν βρίσκει τρόπους να κλιμακώσει και να νικήσει. Η ίδια η νυχτερινή δράση στα κυβερνητικά κτίρια έγινε ως «απονενοημένο τζογάρισμα» απέναντι στην αδιαλλαξία της κυβέρνησης και του Πεκίνου, με το ρίσκο αντί για το κίνημα να κλιμακωθεί η καταστολή και να χαθεί και η κατασκήνωση. Η πλειοψηφία τους δηλώνει πως δεν πιστεύει ότι μπορούν να νικήσουν, αλλά ταυτόχρονα συμφωνεί πως «θα ήταν χειρότερα αν δεν κάναμε κάτι» ή πως «δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσπαθήσουμε».

14 • νεολαία

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Καταλήψεις ενάντια στα μέτρα Φορτσάκη - κυβέρνησης Παρά την άγρια καταστολή που δέχθηκαν οι φοιτητές από την κυβέρνηση και τον χουντικής νοοτροπίας πρύτανη Φορτσάκη, παρά το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έχει κοπεί το νήμα των αγώνων, παρά τις ανεπάρκειες της Αριστεράς, οι καταλήψεις στα πανεπιστήμια της χώρας συνεχίζονται. Από το Μπέρκλει ως την Αθήνα και από το Λονδίνο ως το Ρέθυμνο, οι φοιτητές παλεύουν ενάντια στο ξεπούλημα της παιδείας, ενάντια στο αυταρχικό πανεπιστήμιο. Το φοιτητικό ξέσπασμα που ζήσαμε τον τελευταίο μήνα, ακόμα και αν ήταν μικρό, ακόμα και αν μας αντιστοιχούν περισσότερα, ξανάπιασε το νήμα. Ξαναδημιούργησε τη μαγιά για μεγαλύτερα ξεσπάσματα που ελπίζουμε να γίνουν. Στο φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας διαβάστε την ανταπόκριση της Αθηνάς Σπανολιού για το πώς μπορεί να οργανώνεται μια «διαφορετική» κατάληψη στο Ρέθυμνο και το άρθρο του Νικόλα Κολυτά που «αποκαλύπτει» γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ευθύνεται για τις φοιτητικές καταλήψεις στο Μπέρκλεϊ.

Ο αγώνας μέσα από ένα κατειλημμένο πανεπιστήμιο Της Αθηνάς Σπανολιού

ιανύουμε την τρίτη βδομάδα κατάληψης των σχολών του Πανεπιστημίου Κρήτης, στο Ρέθυμνο. Μια κατάληψη που έχει κάνει το πανεπιστήμιό μας κέντρο αγώνα, στέλνοντας σημαντικά μηνύματα στην τοπική κοινωνία. Ο λόγος που το πανεπιστήμιο βρίσκεται υπό κατάληψη είναι η υποχρηματοδότηση, η οποία δημιουργεί προβλήματα σε όλα τα κομμάτια της λειτουργίας του, με βασικότερο το γεγονός ότι η μέριμνα διατίθεται για όλο και λιγότερους φοιτητές. Η αφορμή, όμως, είναι το νέο νομικό πλαίσιο λειτουργίας του πανεπιστημίου που πάει να καθιερωθεί με τον νέο οργανισμό, που θέτει τις βάσεις για την ιδιωτικοποίησή του.

Ο σχεδιασμός του αγώνα άρχισε αμέσως με ενθουσιασμό και φρέσκες ιδέες. Το πρώτο μας μέλημα ήταν να ανοίξουμε αυτή την κατάληψη στην τοπική κοινωνία, ώστε να έχουμε τη συμπαράσταση των κατοίκων του Ρεθύμνου σ’ αυτό τον αγώνα. Έπειτα δεν αφήσαμε ούτε λεπτό αναξιοποίητο, εμπλουτίζοντας το πρόγραμμα με αντι-μαθήματα πολιτικής οικονομίας, θέματα σχετικά με το φύλο και την πολιτική, τις πολιτικές της ακροδεξιάς, τον Μάη του ’68, τα εργασιακά δικαιώματα της γυναίκας στον καπιταλισμό και την αυτοδιάθεση του σώματος, τα αιτήματα μεταναστών και προσφύγων, τα ολιγοπώλια στα καρτέλ εξουσίας κι άλλα πολλά. Ακόμα έγιναν συναντήσεις με μέλη της ΕΛΜΕ, μέλη ΔΕΠ του πανεπιστημίου και μαθητές, ώστε

να συντονίσουμε τις δράσεις μας, αλλά και ενημερωτικές εκδηλώσεις για την κατάσταση που επικρατεί στα πανεπιστήμια σήμερα και για τον οργανισμό, μέσω του οποίου σχεδιάζεται η ιδιωτικοποίηση του πανεπιστημίου και η σταδιακή υποβάθμιση των συνδικαλιστικών οργάνων φοιτητών και καθηγητών.

Παρεμβάσεις στην πόλη Παράλληλα με όλα αυτά, το συντονιστικό της κατάληψης εμφανίζεται καθημερινά στην πόλη του Ρεθύμνου με παρεμβάσεις σε εκδηλώσεις και συνελεύσεις και με μοιράσματα ενημερωτικού υλικού στους δρόμους. Επίσης, εκμεταλλευόμενοι την επέτειο του Πολυτεχνείου, αλλά και την Πανεργατική Πανελλαδική Απεργία στις 27/11, οι φοιτητές

στα πλαίσια των δράσεων της κατάληψης συμμετείχαν μαζικά, ενώ επίσης οργάνωσαν ένα Παγκρήτιο Συλλαλητήριο την Τετάρτη 26/11 και ένα Αντιρατσιστικό-Αντιφασιστικό Συλλαλητήριο τη Δευτέρα 1/12. Επιπρόσθετα, αποφασίστηκε η συγκέντρωση ειδών πρώτης ανάγκης για να σταλούν στους πρόσφυγες στην Ιεράπετρα, μετά το περιστατικό με το ρυμουλκούμενο φορτηγό-πλοίο. Επίσης, στα πλαίσια των δράσεων έγινε παράσταση διαμαρτυρίας έξω από το Δημαρχείο και την Περιφερειακή Ενότητα Κρήτης στο Ρέθυμνο, ώστε να διεκδικήσουμε την αξιοποίηση των κτιρίων της Χωροφυλακής –τα οποία μέχρι σήμερα μένουν ακατοίκητα– για τη στέγαση των φοιτητών. Ακόμη έγινε κινητο-

ποίηση και παράσταση διαμαρτυρίας στα ΚΤΕΛ, για τη διεκδίκηση δωρεάν μεταφοράς για όλους τους φοιτητές. Στο τέλος κάθε μέρας γίνονται προβολές ταινιών, συζητήσεις, αλλά και πάρτι για την οικονομική ενίσχυση των δράσεων της κατάληψης. Τέλος, πέρα από τη σχεδίαση διαδικτυακής σελίδας της κατάληψης, οργανώθηκε ένας διαδικτυακός ραδιοφωνικός σταθμός που μεταδίδει διαρκώς τις εξελίξεις και βάζει τους φοιτητές σε μια διαδικασία να παρουσιάζουν διάφορα θέματα μέσα από το πρόγραμμά του. Ο αγώνας για την προάσπιση του δωρεάν και δημόσιου πανεπιστημίου συνεχίζεται ενάντια σε όλους όσους θέλουν μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια την υποβάθμισή του.

Καλιφόρνια-Λονδίνο-Αθήνα: Γεμίσαμε «θρασίμια»

Του Νικόλα Κολυτά

ην ώρα που ο Σαμαράς αποκαλεί τους αγωνιζόμενους φοιτητές «θρασίμια», την ώρα που ο Άδωνις ωρύεται ότι σε καμία άλλη χώρα στον κόσμο δεν γίνονται καταλήψεις, την ώρα που ο Φορτσάκης κάνει λόγο για «μειοψηφίες που κλείνουν τις σχολές», την ώρα που τα συστημικά ΜΜΕ στοχοποιούν φοιτητές ως τραμπούκους και αλήτες, κάποια άλλα «μειοψηφικά θρασίμια» στην Καλιφόρνια και στο Λονδίνο δείχνουν το δρόμο της ανυπακοής και του αγώνα. Εννοούμε την κατάληψη στο πανεπιστήμιο του Μπέρκλεϊ και τις μαζικές και συγκρουσιακές διαδηλώσεις φοιτητών στο Λονδίνο. Συγκεκριμένα, στο Μπέρκλεϊ, πανεπιστήμιο υπόδειγμα για πολλούς από τους αστούς τηλεαστέρες της πολιτικής (αλλά και σύμβολο των φοιτητικών αγώνων που το Μάη του 1968 απλώθηκαν και στην Αμερική, ταυτό-

Το κατειλημμένο Μπέρκλεϊ

χρονα με το αντιπολεμικό κίνημα και το κίνημα των μαύρων για ίσα δικαιώματα), οι φοιτητές διαμαρτύρονται με κατάληψη ενάντια στην ανακοίνωση των πρυτανικών αρχών για αύξηση των διδάκτρων και τις αλλαγές στον τρόπο λήψεως των αποφάσεων, που περιορίζει τη φοιτητική συμμετοχή. Υπολογίζεται ότι η αύξηση των διδάκτρων αγγίζει το 27,6% μέσα σε πέντε χρόνια, γεγονός που σημαίνει ότι τα δίδακτρα αυξάνονται στα 15.560 δολάρια για

τους φοιτητές από την Πολιτεία και σχεδόν σε 45.000 δολάρια για τους υπόλοιπους φοιτητές. Μέσα από τις γενικές συνελεύσεις τους οι φοιτητές απαιτούν: α) Καμία αύξηση στα δίδακτρα. β) Πλήρη διαφάνεια στον προϋπολογισμό του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας υπό το νομοσχέδιο 94 της Καλιφόρνιας. γ) Να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες ενάντια στον Τζεφ Νόβεν (συμφοιτητή τους), που συνελήφθη στις 19 Νοεμβρίου με ψευδείς κατηγορίες, κατά τη διάρκεια της συνάντησης

των αρμόδιων της εκπαίδευσης. Σε αυτόν τον παράλληλο αγώνα σε Ελλάδα και ΗΠΑ, φοιτητές και από τις δύο χώρες ήρθαν σε επικοινωνία τις προηγούμενες βδομάδες μέσω skype, αντάλλαξαν εμπειρίες και έδειξαν έμπρακτα ότι οι αγώνες δεν περιορίζονται στα εθνικά σύνορα. Την ίδια περίοδο στο Λονδίνο γίνονται οι μαζικότερες φοιτητικές κινητοποιήσεις που έχουν υπάρξει τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Χιλιάδες φοιτητές διαδήλωσαν έξω από το βρετανικό κοινοβούλιο ενάντια στις περικοπές και απαίτησαν να εξαλειφθούν τα δίδακτρα. Στις κινητοποιήσεις αυτές συμμετείχαν φοιτητές από 40 βρετανικές πόλεις, ενώ ήδη έχουν προγραμματιστεί και άλλες δράσεις μέσα στο Δεκέμβρη. Οι κινητοποιήσεις ήταν δυναμικές και ήρθαν σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής. Ένας διαδηλωτής χαρακτηριστικά ανέφερε σε δημοσιογράφους: «Η κυβέρνηση

σπαταλάει τόσα χρήματα για να αγοράζει βόμβες, ενώ δεν δίνει περισσότερα χρήματα για τα βιβλία μας και τη δουλεία μας, που είναι περισσότερο σημαντικά». Είναι πραγματικά αστείο το πόσο εύκολα καταρρέει η νηπιακή επιχειρηματολογία της κυβέρνησης ότι «για όλες τις εικόνες ντροπής που χαλούν την εικόνα των ελληνικών ΑΕΙ στο εξωτερικό, ευθύνεται ο ΣΥΡΙΖΑ». Αναρωτιόμαστε πραγματικά, στις καπιταλιστικές ΗΠΑ και Βρετανία έχει απλώσει κι εκεί τα πλοκάμια του ο ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς η στοχοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικότερα έχει απώτερο σκοπό να κρύψει τη σήψη και τη βρόμα ενός συστήματος που από την Καλιφόρνια μέχρι το Λονδίνο και από το Λονδίνο μέχρι την Αθήνα γεννά φτώχεια, καταπίεση και εκμετάλλευση. Αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει από μόνο του, εκτός αν το αλλάξουμε εμείς. Οι ενδείξεις είναι θετικές.

μετανάστες • 15

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ 3 Δεκέμβρη 2014

Κολοβό το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια

Νομιμοποίηση των μεταναστών τώρα!

ΜΙΚΡΑ ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Του Παναγιώτη Λίλλη

κυβέρνηση έχει ετοιμάσει ένα νέο νομοσχέδιο για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών και σχεδιάζει να το φέρει άμεσα για ψήφιση στη Βουλή. Υπάρχουν δύο λόγοι γι’ αυτό: πρώτον, να εναρμονίσει το ελληνικό δίκαιο με τους σχετικούς κανόνες της ΕΕ και δεύτερον, να καλύψει έστω ως έναν βαθμό το «νομικό κενό» που άφησε η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, στις αρχές του 2013, με την κατάργηση του νόμου Ραγκούση (3838/2010). Αναπόφευκτα το νομοσχέδιο θα προκαλέσει ξανά την αντιπαράθεση με τη ρατσιστική Δεξιά και δεν πρέπει να αφήσουμε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Έτσι και αλλιώς, αυτή θα ξετυλιχτεί σ’ ένα διεθνές πλαίσιο που χρωματίζεται από πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Σίγουρα το πιο εντυπωσιακό νέο είναι η πρωτοβουλία του Ομπάμα να νομιμοποιήσει περίπου 5 εκατομμύρια μετανάστες χωρίς χαρτιά, παρακάμπτοντας μάλιστα και τις αντιρρήσεις του Κογκρέσου που ελέγχεται από τους Ρεπουμπλικάνους. Όχι τόσο εντυπωσιακή αλλά εξίσου σημαντική είναι και η απόφαση της κυβέρνησης Ρέντσι για «γρήγορη ιθαγένεια» σε εκατοντάδες χιλιάδες νέους μετανάστες και πρόσφυγες παρά την αντίδραση της ακροδεξιάς. Και ακόμη το ελβετικό δημοψήφισμα, που προκάλεσε το πρώτο σε δύναμη κόμμα, για έλεγχο και περιορισμό των μεταναστευτικών ροών γιατί βλάπτουν το περιβάλλον(!), που βρήκε την αντίδραση ακόμη και συντηρητικών οικονομικών και πολιτικών κύκλων και αποδοκιμάστηκε εκλογικά.

Οι αιτίες Τι υπάρχει όμως πίσω απ’ αυτές τις κινήσεις; Είναι μια σοβαρή ανησυχία, που φαίνεται να ενισχύεται στις κυρίαρχες ελίτ, ότι η σκληρή μεταναστευτική πολιτική είναι αναποτελεσματική και αντιπαραγωγική. Η γερασμένη Ευρώπη απειλεί να στενέψει την αγορά (οι συνταξιούχοι δεν είναι καλοί καταναλωτές) και να επιτείνει τη μείωση του εργατικού δυναμικού. Επίσης, οι φόροι που πληρώνουν οι νόμιμοι μετανάστες υπερκαλύπτουν κατά πολύ τις κοινωνικές δαπάνες που απολαμβάνουν, ενώ οι πόροι για τα ευρωπαϊκά συνταξιοδοτικά συστήματα φτάνουν σε οριακό σημείο.

Ο Ομπάμα νομιμοποίησε 5 εκατ. μετανάστες χωρίς χαρτιά, παρακάμπτοντας τις αντιρρήσεις του Κογκρέσου Ας ξαναγυρίσουμε όμως στα δικά μας: Το νέο νομοσχέδιο είναι αιχμάλωτο ενός φοβικού και σκοταδιστικού πνεύματος. Δικαίωμα στην ιθαγένεια θα έχουν τα παιδιά μόνο όταν ενηλικιωθούν, και μέχρι τότε, ακόμη και αν έχουν γεννηθεί εδώ και δεν γνωρίζουν άλλη πατρίδα, θα έχουν άδεια παραμονής(!). Απαραίτητη προϋπόθεση, οι γονείς τους να είναι νόμιμοι μετανάστες. Γιατί αλλιώς τα παιδιά θα κουβαλούν εφ’ όρου ζωής το προπατορικό αμάρτημα ότι οι γονείς τους πέρασαν τα σύνορα κυνηγημένοι και πεινασμένοι χωρίς επίσημα έγγραφα. Και βεβαίως οι «λασποαίματοι» μαθητές να έχουν τελειώσει τουλάχιστον τον 9χρονο μορφωτικό κύκλο του δημοτικού και του γυμνασίου, την ίδια ώρα που δεκάδες χιλιάδες «καθαρόαιμοι» Έλληνες μαθητές εγκαταλείπουν τα ίδια σχολεία... Η ρατσιστική Δεξιά γαβγίζει αλλά δεν μπορεί να δαγκώσει, όπως το 2010. Τότε ο κ. Καρατζαφέρης είχε ντυθεί στρατηλάτης και ξιφουλκούσε ενάντια στο δικαίωμα ιθαγένειας για τα παιδιά των μεταναστών. Τότε ο κ. Ψωμιάδης είχε ζηλέψει τη δόξα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, απειλούσε και δήλωνε «Έλληνας γεννιέσαι, ρε, δεν γίνεσαι». Σήμερα και οι δύο είναι πνιγμένοι στα σκάνδαλα και υπόδικοι. Λέτε να ισχύει το γνωστό ρητό ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων; Σήμερα ο πρωθυπουργός της χώρας, ο ίδιος ο Σαμαράς, φωτογραφίζεται με τον Αντετοκούνμπο και του προσφέρει ένα εικόνισμα με την Παναγίτσα για να τον φυλάει. Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει; Σε μια κοινωνία που καταστρέφεται από την οικονομική πολιτική της ολιγαρχίας με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, έχουν στερέψει τα επιχειρήματα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει ένα «επιχείρημα» για τους φασίστες και τους ρατσιστές κάθε είδους: «Μπορεί από τους Πακιστανούς να βγουν Έλληνες;». Και μέσα απ’ αυτό το ερώτημα καλλιεργούν συστηματικά τη σύγχυση μεταξύ εθνικότητας και ιθαγένειας. Η εθνικότητα

είναι μια σχέση πολιτισμική με έναν λαό, ενώ η ιθαγένεια είναι νομικός δεσμός με το κράτος. Με την ιθαγένεια αποκτάς δικαιώματα και υποχρεώσεις ως πολίτης. Και αυτό που φοβίζει περισσότερο τους φασίστες είναι το δικαίωμα της ψήφου που θα έχουν οι μετανάστες και τίποτα άλλο. Πάντως και απ’ όσο τυγχάνει να γνωρίζουμε, κανένας Πακιστανός μέχρι στιγμής δεν έχει αποφασίσει να προσχωρήσει στην ελληνική εθνότητα.

Η Αριστερά έχει καθήκοντα Η μάχη για το δικαίωμα στην ιθαγένεια των παιδιών είναι μια μάχη αξιών για όλη την Αριστερά και για κάθε δημοκράτη πολίτη αυτής της χώρας. Και δεν αναφερόμαστε εδώ στην υπεράσπιση ενός σχεδίου για μια άλλη κοινωνία, την εργατική-σοσιαλιστική, αλλά για τις οικουμενικές αξίες των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων σε όλους τους ανθρώπους, χωρίς εξαιρέσεις και διακρίσεις. Αυτές οι αξίες, υποτίθεται, είναι το θεμέλιο των σύγχρονων κοινοβουλευτικών δημοκρατιών της Δύσης. Επίσης η μάχη για το δικαίωμα στην ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών είναι μια μάχη της πιο φτωχής και κατατρεγμένης νεολαίας ενάντια σε ένα καθεστώς που μέσα από τον φόβο του παράγει δηλητήριο και μίσος. Σ’ αυτό το σημείο, δεν θέλουμε να είμαστε καθόλου «καθησυχαστικοί»: Διακόσιες πενήντα χιλιάδες νέοι μετανάστες δεύτερης γενιάς μπορεί να αποτελέσουν την αιχμή ενός νέου ριζοσπαστικού κινήματος πολύ ευρύτερου και μαχητικότερου απ’ αυτό που γνώρισε η ελληνική κοινωνία το 2008 και το 2011... Για την Αριστερά όμως και ιδιαίτερα για τον ΣΥΡΙΖΑ, που πιθανόν να είναι η επόμενη κυβέρνηση της χώρας, υπάρχουν συγκεκριμένα καθήκοντα. Δεν μπορεί παρά να είναι προτεραιότητα τα ζητήματα ατομικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων. Σίγουρα δεν είναι η μοναδική προτεραιότητα, αλλά είναι προτεραιότητα. Μ’ αυτή την έννοια, προϋπόθεση για την ιθαγένεια των παιδιών είναι η κατοχύρωση της νομιμοποίησης των εκατοντάδων χιλιάδων μεταναστών που είτε έχουν εκπέσει απ’ αυτή την κατάσταση είτε ποτέ δεν κατόρθωσαν να νομιμοποιηθούν. Και τέλος, η αυτοδίκαιη κτήση ιθαγένειας όσων παιδιών γεννήθηκαν στην Ελλάδα ή πήραν τη βασική σχολική εκπαίδευση.

Κυκλοφόρησε το επιτραπέζιο ημερολόγιο του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών για το 2015. Για φέτος σας έχουμε ετοιμάσει μια συλλογή από φωτογραφίες, αλλά κυρίως σκίτσα που δεν θα μας αφήσουν να ξεχάσουμε τη χρονιά που πέρασε, τον θάνατο εκατοντάδων μεταναστών στο Φαρμακονήσι εξαιτίας της μεταναστευτικής πολιτικής της Ευρώπης-φρούριο, τον βομβαρδισμό της Γάζας από το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, τον εμφύλιο πόλεμο στη Συρία. Ούτε όμως και τα «εσωτερικά» μας, όπως την αθώωση των πιστολέρο της Μανωλάδας από την «τυφλή» ελληνική δικαιοσύνη, την επίθεση της αστυνομίας στους Ρομά, και γενικότερα την όλο και πιο ακροδεξιά στροφή της κυβέρνησης των μνημονίων, της οποίας εκπρόσωποι φτάνουν να δηλώνουν: «ένας Κασιδιάρης σας χρειάζεται». Θέλουμε να τα θυμόμαστε όλα αυτά, γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να εξηγήσουμε την κατάσταση που ζούμε, αλλά και μόνο έτσι μπορούμε να την ανατρέψουμε. Ευχαριστούμε τους σκιτσογράφους που θέλησαν να συνεισφέρουν σε αυτή τη δουλειά: τους Soloup, Βαγγέλη Χερουβείµ, Γιάννη Καλαϊτζή, ∆ηµήτρη Γεωργοπάλη, Μαρία Τζαµπούρα, Μιχάλη Κουντούρη, Πάνο Μαραγκό, Πέτρο Ζερβό, Σπύρο ∆ερβενιώτη και Τάσο Αναστασίου. Η τιμή του ημερολογίου παραμένει στα 5 ευρώ. Προμηθευτείτε το, κάντε ένα όμορφο δώρο σε φίλους και συγγενείς για τη νέα χρονιά. Με την αγορά του στηρίζετε το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», για μια ζωή με αξιοπρέπεια, χωρίς μνημόνια, χωρίς φασιστικές προκλήσεις και ρατσιστικές διακρίσεις. Κεντρική διάθεση: Κλαζομενών 3, πλ. Αττικής, τηλ. 210-3306286, 6974486368. NNN Μία από τις γυναίκες που διαπομπεύθηκαν το 2012, από τον τότε υπουργό Υγείας, Ανδρέα Λοβέρδο, με τη συνεργασία του ΚΕΕΛΠΝΟ, των εισαγγελικών αρχών, του τότε υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και των ΜΜΕ, αυτοκτόνησε με υπερβολική δόση τοξικών ουσιών, πριν από λίγες μέρες. Oυδέν σχόλιο! NNN Η Χριστίνα Σιδέρη, στέλεχος της ΝΔ, κατηγόρησε την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» ότι είναι ακροαριστερή οργάνωση κι ότι οργανώνει τους Σύρους πρόσφυγες, που... «φορτώνονται στους άλλους για να τους ταΐσουν». Να θυμίσουμε στην «κυρία» Σιδέρη ότι οι πρόσφυγες δεν «ταΐζονται», αιτούνται άσυλο και υπάρχουν διεθνείς κανόνες προστασίας, τους οποίους η Ελλάδα παραβιάζει περισσότερο από κάθε άλλη χώρα της ΕΕ. Οι πρόσφυγες από τη Συρία, που διαμαρτύρονται στην πλατεία Συντάγματος, δεν ζητάνε «τάισμα», αλλά ελευθερία μετακίνησης. NNN «Πρέπει να φασιστοποιηθούμε όσοι είμαστε σε θέση εξουσίας. Γιατί δεν βλέπω να αλλάζει αλλιώς ο Έλληνας. Αν παραφέρεσαι, να τρως μια σφαλιάρα για να συμμαζεύεσαι, όπως γίνεται στη Γερμανία, στον Καναδά, στην Αυστραλία και σε όλες τις σοβαρές χώρες του κόσμου. Δεν μπορούμε να ψηφίζουμε νόμους και να μην τους τηρούμε», είπε ο αντιπρύτανης του ΑΠΘ, Γ. Τζιφόπουλος. Και, βέβαια, όταν οι φοιτητές πρόβαλαν το θέμα, αναγκάστηκε να υποβάλει την παραίτησή του. Έτσι! Φασίστες στις τρύπες σας! NNN «Όχι», είπαν οι Ελβετοί σε ένα νέο περιορισμό της μετανάστευσης, όπως μετέδωσε η δημόσια ελβετική τηλεόραση. Σύμφωνα με την ελβετική εφημερίδα «Τάγκες Αντσάιγκερ», η πρωτοβουλία για τον περιορισμό της μετανάστευσης, η οποία αποκλήθηκε Ecopop, καταψηφίσθηκε από το 74% των Ελβετών. Μια μικρή νίκη για όλους μας!

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

3 Δεκέμβρη 2014

www.dea.org.gr

Άσυλο, στέγη και ταξιδιωτικά έγγραφα στα θύματα του ιμπεριαλισμού

Νίκη στους Σύρους πρόσφυγες πολέμου Της Έφης Γαρίδη

Οι Σύροι πρόσφυγες, έχοντας ξεφύγει από τη φρίκη του πολέμου και αναζητώντας ασφάλεια για τους ίδιους και τα παιδιά τους, έκαναν ένα δύσκολο και επικίνδυνο ταξίδι που το αποτέλεσμά του ήταν να εγκλωβιστούν στην Ελλάδα και να απειλείται ξανά η ζωή τους, αυτή τη φορά από την πείνα και το κρύο. Αναγκάστηκαν να φύγουν από τη Συρία, όπου απειλούνταν από τη μία από το στρατό του Άσαντ και από την άλλη από τον μέχρι πρότινος σύμμαχο της Δύσης ISIS, με την ελπίδα ότι θα μπορέσουν να ζητήσουν άσυλο σε κάποια χώρα της ΕΕ και να φέρουν εκεί και τις οικογένειές τους, που πολλοί έχουν αφήσει πίσω. Αντί γι’ αυτό βρέθηκαν σε μια τραγική κατάσταση: Παραμένουν εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα, αφού η ελληνική κυβέρνηση τους αρνείται τη χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων, ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους, ενώ από την άλλη μεριά δεν τους παρέχεται καμία εξασφάλιση για στέγη και τροφή, ώστε να μπορέσουν να επιβιώσουν.

Η απάντηση της κυβέρνησης Το Υπουργείο Εσωτερικών τους κοινοποίησε έγγραφο, με το οποίο τους καλεί να σταματήσουν τη διαμαρτυρία και να υποβάλουν αίτηση για άσυλο. Από τη μια τους ενημερώνει ότι μόνο αν κάνουν αυτή την αίτηση έχουν δικαίωμα νόμιμης εργασίας στην Ελλάδα, ενώ από την άλλη επισημαίνει ότι στην Ελλάδα υπάρχουν 1.240.000 άνεργοι και επομένως η εξεύρεση εργασίας είναι αδύνατη –κάτι που εκείνοι γνωρίζουν και γι’ αυτό εξάλλου θέλουν να φύγουν. Απορρίπτει τόσο το αίτημα για χορήγηση ταξιδιωτικών εγγράφων (λέγοντας απλά πως κάτι τέτοιο δεν προβλέπεται) όσο και το αίτημα της στέγασης, επισημαίνοντας κυνικά πως δεν υπάρχει δυνατότητα στέγασης όλων όσοι έχουν έρθει από τη Συρία, και δίνει μια αόριστη υπόσχεση για προσπάθεια στέγασης οικογενειών με μικρά παιδιά. Το κατάπτυστο έγγραφο καταλήγει με την προτροπή: «Η παραμονή σας στην πλατεία Συντάγματος δεν έχει να σας προσφέρει τίποτα. Ακολουθήστε τη μόνη οδό που σας δίνει τη δυνατότητα να ζήσετε με αξιοπρέπεια. Ελάτε να υποβάλετε αίτηση για άσυλο».

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

πλατεία Συντάγματος τις τελευταίες εβδομάδες (από τις 19 Νοεμβρίου) έχει γίνει τόπος διαμονής εκατοντάδων Σύρων προσφύγων, που επέλεξαν αυτό τον τρόπο διαμαρτυρίας και διεκδίκησης των δικαιωμάτων τους. Πρόκειται για ανθρώπους που βρίσκονται στην Ελλάδα λίγους μήνες, στη διάρκεια των οποίων οι περισσότεροι διέμεναν στο Πεδίο του Άρεως. Επιπλέον, από τις 25 Νοεμβρίου, δεκάδες από αυτούς βρίσκονται σε απεργία πείνας.

Η αντιμετώπιση αυτή δεν μας κάνει καμία εντύπωση. Η απάντηση της ελληνικής κυβέρνησης, αλλά και της Ευρώπης, στην αύξηση των προσφυγικών ροών είναι το κλείσιμο των συνόρων. Είναι ο φράχτης του Έβρου, τα βασανιστήρια και οι δολοφονίες στα σύνορα, οι παράνομες επαναπροωθήσεις στο Αιγαίο και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Είναι οι ατέλειωτες διαδικασίες χορήγησης ασύλου, με ελάχιστες αιτήσεις να εξετάζονται την ημέρα, έτσι ώστε να περνάνε χρόνια μέχρι να ικανοποιηθούν οι αιτήσεις, στη διάρκεια των οποίων το πιο πιθανό είναι ο αιτών να μην έχει καταφέρει να επιβιώσει αξιοπρεπώς. Τώρα ζητούν από τους Σύρους πρόσφυγες να μη διαμαρτύρονταις και να συμμορφωθούν, να κάνουν την αίτηση, που θα τους εγκλωβίσει στην Ελλάδα, και να συνεχίσουν να μένουν στο Πεδίο του Άρεως, μέχρι να πεθάνουν από το κρύο και την πείνα –αλλά να το κάνουν ήσυχα και όχι σε κοινή θέα.

Συμπαράσταση Οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς, αντιρατσιστικές οργανώσεις, αλλά και απλός κόσμος, έχουν βρεθεί στο πλευρό των Σύρων προσφύγων από την αρχή. Βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και εκπρόσωποι της Ανοιχτής Πόλης και της Περιφέρειας βρέθηκαν στο Σύνταγμα από την πρώτη μέρα και με παρέμβασή τους αποτράπηκε η βίαιη εκκένωση της πλατείας από την αστυνομία –τουλάχιστον προς το παρόν. Την τελευταία εβδομάδα οργανώθηκαν κινητοποιήσεις που ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένες. Στην απεργία της 27ης Νοέμβρη, με

παρέμβαση της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό, οι Σύροι πρόσφυγες κατέβηκαν με πανό και διαβάστηκε χαιρετισμός τους στην απεργιακή συγκέντρωση. Επιπλέον συστάθηκε μια Συνέλευση Αλληλεγγύης προς τους Σύρους Πρόσφυγες, που διοργάνωσε αφενός μια συνέντευξη Τύπου στο Σύνταγμα στις 28 Νοέμβρη και αφετέρου μια συγκέντρωση και πορεία αλληλεγγύης την Κυριακή 30 Νοέμβρη, με μεγάλη συμμετοχή κόσμου. Τα επόμενα βήματα αναμένεται να αποφασιστούν. Πολλοί άνθρωποι φέρνουν στο Σύνταγμα ρούχα, τρόφιμα και φάρμακα, προκειμένου να στηρίξουν τον αγώνα των προσφύγων. Στα πλαίσιο της Συνέλευσης Αλληλεγγύης έχει συσταθεί ομάδα για την παρακολούθηση της υγείας των απεργών πείνας. Ο αγώνας των Σύρων προσφύγων πρέπει να είναι νικηφόρος. Η Ευρώπη προσπαθεί να ξεφύγει από τις συνέπειες του πολέμου, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και των δικτατοριών στη Μέση Ανατολή, για τις οποίες ο δυτικός ιμπεριαλισμός έχει μεγάλο μερίδιο ευθύνης. Απαντάει στις αυξημένες προσφυγικές ροές με καταστολή, κλείσιμο συνόρων, αδιαφορία για τις ανθρώπινες ζωές που χάνονται. Οι κυβερνήσεις προσπαθούν να δικαιολογήσουν αυτή τη στάση τους με την ισλαμοφοβία και τη συκοφαντία, παρουσιάζοντας τους πρόσφυγες ως ενδεχόμενους τζιχαντιστές και τους μουσουλμάνους ως ακραία αντιδραστικούς που θα αλλοιώσουν την ευρωπαϊκή κουλτούρα. Καταφεύγουν ακόμα στα εθνικιστικά αντανακλαστικά, που προτάσσουν τη φτώχεια και την ανεργία των ντόπιων πληθυσμών

ως πιο σημαντικό πρόβλημα που πρέπει να λυθεί, πριν ασχοληθούμε με τους «άλλους». Οι Σύροι πρόσφυγες του Συντάγματος τους δημιουργούν ένα τεράστιο πρόβλημα: τα αποτελέσματα του ιμπεριαλισμού βρίσκονται μπροστά στα μάτια μας, με τη μορφή παιδιών που κρυώνουν και πεινούν, εγκύων που ζουν στο δρόμο, μανάδων που ζητούν ένα μέλλον για τα παιδιά τους. Αν βρεθεί λύση γι’ αυτούς τους ανθρώπους, ανοίγει ο δρόμος για όλους τους πρόσφυγες που καταφτάνουν στην Ευρώπη καθημερινά –και στερεί από την Ευρώπη τη δυνατότητα να κάνει πως δεν τους βλέπει.

Αριστερά και διεθνιστική αλληλεγγύη Η μεγάλη ανταπόκριση του κόσμου στο κάλεσμα αλληλεγγύης στους Σύρους πρόσφυγες δείχνει ότι οι αξίες της διεθνιστικής αλληλεγγύης δεν έχουν χαθεί, παρά τις συνεχείς επιθέσεις στον κόσμο, την εξαθλίωση από τις πολιτικές λιτότητας και την κάμψη του κινήματος. Καθήκον της Αριστεράς είναι να στηρίξει με όλες της τις δυνάμεις τον αγώνα των Σύρων προσφύγων. Η αλληλεγγύη στα θύματα του ιμπεριαλισμού, και μάλιστα αυτά που έχουμε δίπλα μας, είναι ευθύ χτύπημα κατά των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολιτικών. Η μέχρι τώρα στήριξη των Σύρων προσφύγων πολέμου μας δίνει ελπιδοφόρα μηνύματα, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι ο αγώνας θα είναι δύσκολος και μακρύς και απαιτεί συνεχή και εντατική προσπάθεια. Όλοι μαζί όμως μπορούμε να νικήσουμε!