EA326

Φύλλο Νο 326 | 17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014 | Κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Να σταµατήσουµε τις απολύσεις

ΗΠΑ: «Δεν µπορούµε να ανασάνουµε»

Ο Ζαχαριάδης και η σηµερινή Αριστερά

Σελ. 8, 9

Σελ. 18, 19

Σελ. 14

Συνέντευξη µε την Τερέσα Ροδρίγκεζ Σελ. 10 - 11

Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΣΑΜΑΡΑ Η ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΑΠΟ ΚΑΤΩ ΕΛΠΙΖΕΙ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Πάρτε τα µνηµόνια και φύγετε

τώρα!

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Εχουµε µπροστά µας µια µάχη αποφασιστικής σηµασίας. Ανεξάρτητα από τους µικροϋπολογισµούς πολλών «επιτελείων», η ανατροπή της συγκυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου µπορεί να ανοίξει ένα ιστορικό «παράθυρο» για την Αριστερά και το κίνηµα κοινωνικής αντίστασης. Μια ευκαιρία για να πάρουµε πίσω τις απώλειες της µνηµονιακής εποχής, µια ευκαιρία για αντίστροφο µνηµόνιο σε βάρος του κεφαλαίου και των πλουσίων, µια ευκαιρία για µια νέα αριστερή, εργατική Μεταπολίτευση. Μια ευκαιρία που για να ολοκληρωθεί δεν µπορεί παρά να εντάσσεται στη διεκδίκηση, ξανά, της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης. Ο κρίσιµος παράγοντας στη συγκυρία θα είναι η στρατηγική, η τακτική, η οργανωτική και πολιτική δύναµη της Αριστεράς. Οι κίνδυνοι για µια καθεστωτική αντεπίθεση θα ξεκινάνε από τα κενά και τις αδυναµίες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Σε αυτόν τον παράγοντα πρέπει να συγκεντρώσουν την προσοχή τους όλοι οι αγωνιστές του κινήµατος «από τα κάτω» και της Αριστεράς. Το ξεπέρασµα αυτών των αδυναµιών επιβάλλεται από τις αντικειµενικές συνθήκες, µε έναν τρόπο σχεδόν εκβιαστικό. Οι «Financial Times» διατύπωσαν το φόβο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ µπορεί να επιδράσει στην παρούσα συγκυρία ως... «ο Τρότσκι της Ανατολικής Μεσογείου». Οµως υπάρχουν όρια µέχρι πού µπορούµε να περιµένουµε το φως από τις πιέσεις της αντικειµενικής κατάστασης. Πρέπει να πάρουµε µέτρα και εµείς. Όλοι και όλες µέσα στην Αριστερά, θα αναµετρηθούµε τους επόµενους µήνες µε ιστορικά καθήκοντα. Με αυτά στο µυαλό, τα µέλη της ∆ΕΑ και του Κόκκινου, δύο «συνιστωσών» της επαναστατικής Αριστεράς µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, αποφασίσαµε την ενοποίηση των δυνάµεών µας. Με αυτά στο µυαλό, καλέσαµε να παρέµβουν στην ενοποιητική µας συνδιάσκεψη και να βοηθήσουν στις αποφάσεις και στον προσανατολισµό µας οργανώσεις της διεθνούς αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που έπαιξαν και παίζουν ρόλο στη «µακρά πορεία» από το µεγάλο 1968 µέχρι σήµερα: σύντροφοι από το NPA στη Γαλλία, από την ISO στις ΗΠΑ, από την «Αντικαπιταλιστική Αριστερά» στην Ιταλία αλλά και την Ισπανία –όπου δίνουν τη µάχη της αριστερής πολιτικής µέσα στο Podemos–, σύντροφοι µε µεγάλες εµπειρίες στους αγώνες στην Ευρώπη και τη Λατινική Αµερική. Οµως ποτέ η µάχη για µια αποτελεσµατική Αριστερά δεν κρίθηκε µόνο µέσα στις εσωκοµµατικές διεργασίες, όσο σπουδαίες κι αν ήταν αυτές. Η άµεση σχέση µε τον κόσµο της Αριστεράς, µε τον κόσµο της αντίστασης, ήταν, είναι και θα είναι καθοριστικός παράγοντας. Σε ό,τι µας αφορά, η σχέση αυτή περνάει µέσα από την εφηµερίδα µας, µέσα από την «Εργατική Αριστερά». Που από το παρόν φύλλο µπαίνει σε µια νέα, ιδιαίτερα αναβαθµισµένη περίοδο: µε νέο σχεδιασµό, πλουσιότερη ύλη, «άνοιγµα» σε συντρόφους και συντρόφισσες που συνταξιδεύουµε µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, πολύ πιο φιλόδοξο σχέδιο διακίνησης και πλατύτερης διανοµής. Αλλά πάντα προσανατολισµένη στον ίδιο στόχο: µιαν Αριστερά του κόσµου της, των αγώνων της τάξης µας, της διεκδίκησης της σοσιαλιστικής νίκης.

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Είναι η Ελλάδα «συστηµική» για την Ευρωζώνη; Του Πάνου Κοσµά

«Ό

ταν εν τω µεταξύ συνεδριάσει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) τον επόµενο µήνα, η Ελλάδα µπορεί να βρίσκεται προ των εκλογών. Με το αριστερό κόµµα ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται στις δηµοσκοπήσεις, θα είναι δύσκολο για την ΕΚΤ να σκέφτεται τις αγορές ελληνικών οµολόγων – και σίγουρα θα είναι επίφοβο να αγοράσει όλα τα οµόλογα εκτός από τα ελληνικά. ‘‘Ο δανειστής συχνά χάνει και το δάνειο και τον φίλο’’, έλεγε ο Πολώνιος. Οι φιλίες είναι ήδη επίφοβες ανάµεσα στο Βορρά και το Νότο της Ευρώπης. Λέτε να χαθεί και το χρήµα;». Αυτά έγραφε -µεταξύ άλλων- ανυπόγραφο άρθρο των «Financial Times» στις 12 ∆εκεµβρίου µε τίτλο «Η αποτυχία της ΕΚΤ και ο ελληνικός πονοκέφαλος», αποδίδοντας το κλίµα που επικρατεί στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες µία βδοµάδα πριν από τη χειµερινή Σύνοδο Κορυφής. Σε απόσταση ασφαλείας από την επίσπευση των πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα, στις 24 Νοεµβρίου, το πρακτορείο Reuters διεκτραγωδούσε τη διαφαινόµενη νέα απώλεια «της ευκαιρίας αναζωογόνησης της στάσιµης ευρωπαϊκής οικονοµίας» ενόψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στις 18-19 ∆εκεµβρίου.

Φούσκα Πράγµατι, η Σύνοδος αυτή, µε βασικό θέµα της ατζέντας την τόνωση της ανάπτυξης και της απασχόλησης, είναι τόσο άχρωµη και άνευ ενδιαφέροντος επειδή δεν πρόκειται να αποφασιστεί τίποτε ουσιαστικό για την ανάπτυξη και την απασχόληση. Το υποτιθέµενο «εντυπωσιακό» ευρωπαϊκό επενδυτικό πακέτο των 300 δισ. ευρώ, που επί µερικούς µήνες διαφηµίστηκε σαν καταλυτικής εµβέλειας και σηµασίας, αποδείχτηκε µία

ακόµη φούσκα. Αντί για «πραγµατικά» 300 δισ. επενδύσεων µε αντίστοιχη αύξηση της συνεισφοράς των κρατών-µελών είτε στον κοινοτικό προϋπολογισµό είτε σε κάποιο ειδικό δηµόσιο ταµείο, τώρα γίνεται λόγος για µόλις… 21 δισ. ευρώ, που µάλιστα ούτε καν αυτό θα είναι νέο δηµόσιο χρήµα, αλλά θα προέλθει από κεφάλαια του

Παρά την «αυτοκρατορική σκηνοθεσία» επίδειξης δύναµης απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ και τα συντονισµένα δηµοσιεύµατα ότι η Ελλάδα δεν είναι «συστηµική» για την Ευρωζώνη, όλοι ασχολούνται µε την Ελλάδα και κανένας µε την από τα πριν αποτυχηµένη Σύνοδο Κορυφής… υπάρχοντος κοινοτικού προϋπολογισµού και από χαµηλότοκα δάνεια της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων (ΕΤΕπ)! Σε µια στερεότυπη επίδειξη νεοφιλελεύθερης απάτης, για να σωθούν τα προσχήµατα, δηλώθηκε ότι αυτά τα 21 δισ. ευρώ θα… αυγατίσουν σε 300 δισ. ευρώ µέσω µόχλευσης που θα εµπλέξει πολλαπλάσια επενδυτικά κεφάλαια από τον ιδιωτικό τοµέα!

Κρίση

Σε αυτή την Ευρωζώνη και ΕΕ, όπου η κρίση έχει περάσει από την οικονοµική βάση στο πολιτικό και θεσµικό εποικοδόµηµα και από την περιφέρεια στο κέντρο, όπου η µόνη «σταθερά» είναι η ακραία λιτότητα, όπου η οικονοµία µετεωρίζεται µεταξύ στασιµότητας και ύφεσης, υψηλής ανεργίας και αποπληθωρισµού, όπου το «πακέτο Γιούνκερ» εξευτελίζεται και η Κοµισιόν ερίζει

µε τις Γαλλία και Γερµανία, ζητώντας οι προϋπολογισµοί τους να αναθεωρηθούν στην κατεύθυνση της πιο ακραίας λιτότητας, όπου η γερµανική «φράξια» και η «φράξια» των Βρυξελλών στην ΕΚΤ παλεύουν για το αν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα θα τυπώσει χρήµα ή όχι, όπου η λιτότητα και η ανεργία καταστρέφει τις πολιτικές συναινέσεις και δηµιουργεί το λεγόµενο «πολιτικό ρίσκο», αναπόφευκτα κανείς δεν ασχολείται µε µια «πεθαµένη» Σύνοδο Κορυφής. Όλοι όµως ασχολούνται µε τη… «µη συστηµική» Ελλάδα, τον κίνδυνο που αντιπροσωπεύει η Αριστερά διά του ΣΥΡΙΖΑ. Και έχουν τόση αυτοπεποίθηση ότι η Ελλάδα είναι «µη συστηµική», ώστε όχι µόνο όλοι ασχολούνται µε αυτή, αλλά οι κορυφαίοι θεσµικοί εκπρόσωποι της Ευρωζώνης (Γιούνκερ, Μοσκοβισί κλπ.) αισθάνονται την ανάγκη να παρέµβουν ωµά στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις, στηρίζοντας την ετοιµόρροπη κυβέρνηση των Σαµαρά-Βενιζέλου…

Απάντηση

Απέναντι σε αυτή την Ευρωζώνη, η αποφασιστικότητα που αναδίδουν οι δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα («εµείς θα χτυπάµε το νταούλι και οι αγορές θα χορεύουν», «θα κάνουµε τις αγορές να χορέψουν πεντοζάλη») είναι καλοδεχούµενη, αλλά το µεγάλο όπλο του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα είναι κυρίως το «ωστικό κύµα» που θα πλήξει τις αγορές από µια εκλογική νίκη και κυβέρνηση της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά το «ντόµινο» των κοινωνικών και πολιτικών ανατροπών που µπορεί να προκαλέσει σε όλη την Ευρωζώνη. Εκεί βρίσκονται οι δικές µας συµµαχίες και η δική µας δύναµη. Οι αναλυτές του συστήµατος είχαν ανακηρύξει το 2014 έτος του «πολιτικού ρίσκου» στην Ευρωζώνη. Το ελληνικό κίνηµα και η ελληνική Αριστερά µπορούν και πρέπει να επιβεβαιώσουν τις προβλέψεις και τους χειρότερους φόβους τους!

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

17 δεκέμβρη 2014

3

Υπερασπίζονται με νύχια και με δόντια τα «κεκτημένα» των μνημονίων Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ις τελευταίες βδομάδες ο Σαμαράς προξένησε πολύ σοβαρές οικονομικές ζημιές: τη μεγαλύτερη κατάρρευση του χρηματιστήριου εδώ και τριάντα χρόνια (!), πρωτοφανή εκτόξευση των σπρεντ, επανέναρξη της φιλολογίας για Grexit αλλά και για συνολική κρίση του ευρώ. Αν τα ίδια ακριβώς πράγματα είχαν συμβεί κάτω από την κυβερνητική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, όλοι οι «παράγοντες» θα ούρλιαζαν μιλώντας για βιβλική καταστροφή και θα ζητούσαν την άμεση απομάκρυνση της αριστερής κυβέρνησης. Κι όμως, σήμερα τόσο οι δανειστές όσο και η ντόπια άρχουσα τάξη στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις τον Σαμαρά, εκβιάζοντας βουλευτές να ψηφίσουν τον Δήμα και, αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, τρομοκρατώντας ανοιχτά τον ελληνικό λαό να μην ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ. Ο «φιλέλληνας» Γιούνκερ συμπύκνωσε πολύ προκλητικά αυτή την απαίτηση λέγοντας ότι πρέπει να αποφευχθεί το εκλογικό «λάθος» και ότι πρέπει να ψηφιστούν «οικεία» πρόσωπα και όχι «ακραίες δυνάμεις». Ακολούθησαν ο «σοσιαλιστής» Μοσκοβισί –που ήρθε στην Ελλάδα για να κάνει προεκλογική εκστρατεία υπέρ του Δήμα και του Σαμαρά– καθώς και άλλα στελέχη της ΕΕ και φυσικά μεγάλο μέρος του Τύπου, τον οποίο ελέγχουν οι «διεθνείς επενδυτές».

Κινδυνολογία εκτός ορίων

Με δηλώσεις τους, η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη και ο διοικητής της ΤτΕ Γιάννης Στουρνάρας έφτασαν την κινδυνολογία και την επιχείρηση τρομοκράτησης σε ακραία σημεία: Η πρώτη, επικαλούμενη έκθεση της Moody’s, δήλωσε ότι και μόνο η προκήρυξη εκλογών θα είναι πιστωτικό

γεγονός! Ο δεύτερος δήλωσε ότι η αγορά έχει στεγνώσει και ότι υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί «ανήκεστος βλάβη» στην οικονομία! Και οι δύο ουσιαστικά... απαγόρευσαν τις εκλογές και δημιουργούν τους όρους για να συμβεί αυτό που υποτίθεται ότι θέλουν να αποτρέψουν: συνθήκες οικονομικής αστάθειας. Ταυτόχρονα, όλα τα «παπαγαλάκια» του συστήματος πέταξαν τις μάσκες τους. Δήθεν αντικειμενικοί δημοσιογράφοι απειλούν και καθυβρίζουν από τα τηλεοπτικά παράθυρα όσους βουλευτές δεν ψηφίσουν τον Δήμα και δημιουργούν κλίμα κινδυνολογίας και τρομοκράτησης πολύ χειρότερο απ’ ό,τι το 2012. Και είναι βέβαιο ότι δεν θα διστάσουν να συνοδεύσουν τα λόγια με πράξεις...

Η άρχουσα τάξη

Η στάση των δανειστών και της ΕΕ είναι κατανοητή: θέλουν να παραμείνει στη θέση της μια κυβέρνηση που εφαρμόζει τα προγράμματά τους και που έχει ως κύριο μέλημά της την αποπληρωμή του χρέους. Ταυτόχρονα η ΕΕ και η ΕΚΤ, παρά τα αντιθέτως λεγόμενα, ομολογούν με τις πράξεις τους ότι η Ελλάδα παραμένει συστημική χώρα (βλ. σελ. 2), ακριβώς λόγω των συνθηκών ύφεσης, ανεργίας και αποπληθωρισμού που παρατηρείται στις περισσότερες χώρες της ευρωζώνης. Και ασφαλώς δεν θέλουν με τίποτε να υπάρξει ένα «κακό» παράδειγμα για τους λαούς της υπόλοιπης Ευρώπης. Αλλά και η στάση της ελληνικής άρχουσας τάξης έχει μια πολύ απλή εξήγηση: Στα δυόμισι χρόνια διακυβέρνησης από τους Σαμαροβενιζέλους, αλλά και συνολικά στα χρόνια του μνημονίου, οι μεγάλοι καπιταλιστές, οι τραπεζίτες αλλά και πολλοί βιομήχανοι βγήκαν κερδισμένοι. Η έκθεση του διεθνούς οργανισμού Wealth-X, που δημοσιεύθηκε στα μέσα Νοέμβρη, καταγράφει για φέτος εκτίναξη του αριθμού των πολύ πλούσιων στην Ελλάδα, δηλαδή όσων έχουν ατομική

περιουσία πάνω από 30 εκατ. δολάρια ο καθένας. Αυτοί οι άνθρωποι μεταξύ 2013 και 2014 αυξήθηκαν (!) από 505 σε 565, ο ετήσιος ρυθμός αύξησης της συνολικής περιουσίας τους ήταν 16,7%, το δε ύψος της έφτασε τα 70 δισ. δολ. Δηλαδή μόνο μέσα σε έναν χρόνο, κατά τον οποίον η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού είδε τα εισοδήματά της να καταρρέουν περαιτέρω, αυτοί κέρδισαν 10 ολόκληρα δισεκατομμύρια δολάρια. Προφανώς ένα μικρό ποσοστό από αυτά τα χρήματα φτάνει και περισσεύει ώστε να χρηματοδοτηθεί ολόκληρη η προπαγάνδα αυτών των ημερών, να εξαγοραστούν κι άλλοι άνθρωποι και πολλά άλλα. Η άρχουσα τάξη δεν είναι καθόλου διατεθειμένη να απολέσει όσα κέρδισε στα χρόνια των μνημονίων και όσα μπορεί να κερδίσει στο αμέσως επόμενο διάστημα ενάντια στον κόσμο της εργασίας: πολύ χαμηλότερους μισθούς, κατάργηση συλλογικών συμβάσεων και της διαιτησίας και απαξίωση του συνδικαλισμού γενικά, ενοικιαζόμενους εργαζομένους και εργαζομένους χωρίς δικαιώματα, μειώσεις εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, απαγόρευση απεργιών, κυριακάτικη εργασία, εθελοντική εργασία, εξάλειψη των μικρομεσαίων ανταγωνιστών του μεγάλου κεφαλαίου, δωρεάν παραχώρηση του δημόσιου πλούτου, των ΔΕΚΟ, των λιμανιών, των αεροδρομίων, των ακτών, των δασών, του υπεδάφους. Αυτό το πλιάτσικο τα αφεντικά δεν θα αφήσουν εύκολα να χαθεί από τα χέρια τους.

Κρίση

Πολλοί λένε ότι η ξαφνική απόφαση για επιτάχυνση των διαδικασιών εκλογής Προέδρου και η επιλογή Δήμα είναι μια συνειδητή επιλογή ήττας. Όμως στην πραγματικότητα οι Σαμαροβενιζέλοι βρέθηκαν ενώπιον αναγκαστικών κινήσεων. Μετά την κατάρρευση των «διαπραγματεύσεων» με την τρόικα για

εικονική έξοδο από το μνημόνιο, η κυβέρνηση καλούνταν από τους δανειστές να πάρει καινούργια σκληρά μέτρα (προκειμένου να επιστρέψει η τρόικα για την «αξιολόγηση»), μέτρα που πιθανόν δεν θα περνούσαν πλέον από τη Βουλή. Αρα προτίμησαν, αν είναι να πέσουν, αυτό να γίνει επειδή δεν πήραν 180 ψήφους για Πρόεδρο και όχι επειδή δεν πήραν 151 για τα μέτρα. Ασφαλώς αυτές οι επιλογές προξενούν ήδη νέες ρωγμές τόσο στη συγκυβέρνηση όσο και μέσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Η δήλωση Βούλτεψη που ταύτιζε τις εκλογές με «πιστωτικό γεγονός» αντιμετωπίστηκε ως «επικίνδυνη» από το επίσημο ΠΑΣΟΚ, ενώ και μέσα στη ΝΔ υπήρξαν έντονες αντιδράσεις. Επίσης, όσον αφορά τα εσωτερικά της ΝΔ, ο Βορίδης έχει εξαφανιστεί από την επικαιρότητα. Όμως εκεί που η κρίση έχει γίνει διαλυτική είναι στο ΠΑΣΟΚ, όπου βενιζελικοί και παπανδρεϊκοί συγκρούονται ανοικτά, μη αμφισβητώντας βεβαίως καμία από τις επιλογές της άρχουσας τάξης όσον αφορά την εκλογή Προέδρου και τη συνέχιση του μνημονίου. Οι δύο πλευρές ανταγωνίζονται στον –ανέφικτο βέβαια– κοινό στόχο: την όπως όπως δημιουργία ενός επιπλέον «Ποταμιού» που θα αποτελέσει εφεδρικό ανάχωμα στην προέλαση του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση η άρχουσα τάξη και οι δανειστές θα τα παίξουν όλα για όλα. Γι’ αυτό η στάση της άλλης πλευράς, της δική μας πλευράς, θα πρέπει να είναι «συμμετρική». Η ιστορική ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο γεγονός ότι αποτελεί την ελπίδα όχι μόνον του ελληνικού, αλλά όλων των λαών της Ευρώπης. Δεν πρέπει να υπάρξει καμία αμφιταλάντευση και, αντίθετα, πρέπει να επιδειχθεί απόλυτη αποφασιστικότητα ώστε να ανταποκριθούμε σε αυτή την ευθύνη. Η εκστρατεία τρομοκράτησης και εκβιασμού μπορεί και πρέπει να αποκρουστεί!

4

Αριστερα

17 δεκεμβρη 2014

Η κρίσιμη στιγμή για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά

Ούτε βήμα πίσω

Των Σοφίας Δερμετζόγλου, Μιχάλη Βεργίτση, μελών της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Ο

Σαμαράς και ο Βενιζέλος κινούνται με μια τακτική που ξεδιπλώνεται σε δύο φάσεις. Αφενός επιχειρούν να νικήσουν, να πάρουν παράταση κυβερνητικής «ζωής», ώς το 2016, ή τουλάχιστον ώς το τέλος του 2015. Το σενάριο αυτό υπηρετείται από την εκστρατεία εκφοβισμού (Grexit, bank run κ.λπ.), αλλά και από την πρωτοφανή παρέμβαση του διευθυντηρίου της ΕΕ (Γιούνκερ, Μοσκοβισί, Σόιμπλε κ.ά.) στις εσωτερικές εξελίξεις μιας χώρας-μέλους της, που ισοπεδώνει κάθε πρόσχημα δημοκρατίας. Αν πετύχουν τον στόχο της πολιτικής επιβίωσης της συγκυβέρνησης, θα αποκτήσουν τη δυνατότητα να επιβάλουν το νέο πακέτο σκληρών μέτρων, ουσιαστικά το Μνημόνιο 3, που η τρόικα θεωρεί ως προϋπόθεση για τη συνέχεια της χρηματοδότησης. Οι βάρβαρες κοινωνικές συνέπειες αυτής της πολιτικής είναι ορατές για τον κόσμο και η λαϊκή κατακραυγή είναι ο βασικός παράγοντας που εμποδίζει τον Σαμαρά να συσπειρώσει τους απαραίτητους 180 βουλευτές, που χρειάζονται για να διατηρηθεί στην εξουσία και να περάσει τα μέτρα.

«Αριστερή παρένθεση»

Αφετέρου όμως –και εάν και όταν η αποτυχία τους καταγραφεί– επιχειρούν να μεταφέρουν μια απασφαλισμένη βόμβα (την στα σκαριά συμφωνία με την τρόικα) στα χέρια του ΣΥΡΙΖΑ. Επιδιώκοντας έτσι να τον αναγκάσουν να υποχωρήσει άτακτα, ως κυβέρνηση πλέον της Αριστεράς, από τις βασικές πολιτικο-ιδεολογικές δεσμεύσεις του, με κόστος τη διάλυση του εργατικού-λαϊκού ρεύματος που σήμερα ανθεκτικά στηρίζει τις ελπίδες του στη ριζοσπαστική Αριστερά. Αλλιώς, ελπίζουν, μια σύγκρουση του ΣΥΡΙΖΑ με την ντόπια κυρίαρχη τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της θα επιφέρει τη σύντομη κατάρρευση της κυβέρνησης της Αριστεράς. Αυτή η διπλή απειλή είναι το νόημα

Η πολιτική συμμαχιών δεν είναι δυνατόν να αλλάζει στο πάρα πέντε μιας κρίσιμης αναμέτρησης. της θεωρίας της «αριστερής παρένθεσης». Αυτή η πολιτική πρέπει να απαντηθεί με σταθερότητα και επιμονή από τον ΣΥΡΙΖΑ και όλη την Αριστερά. Το νόημα μιας πολιτικής ανατροπής, που θα περιλαμβάνει την κυβερνητική εξουσία, ταυτίζεται με την απόπειρα ανατροπής της κοινωνικο-οικονομικής πολιτικής της λιτότητας. Οι βασικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ στη ΔΕΘ, η δέσμευση για κατάργηση των μνημονιακών συμφωνιών και για επαναδιαπραγμάτευση του χρέους σε συγκεκριμένη κατεύθυνση (διαγραφή μεγαλύτερου μέρους, διακοπή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων κ.ο.κ.) αποτελούν τα πρώτα βήματα σε αυτή την πορεία. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς, επιδιώκοντας και προκαλώντας την ενεργοποίηση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα, θα πρέπει και θα μπορεί να προχωρήσει, αλλάζοντας συνολικότερα το τοπίο που δημιούργησαν οι αντιμεταρρυθμίσεις του νεοφιλελευθερισμού: ιδιωτικοποιήσεις, ελαστικότητα, συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους, ανεργία κ.ο.κ.

μιζεσ και εξοπλισμοι Σε δημοσίευμά της στις 15/12, η γερμανική εφημερίδα «Süddeutsche Zeitung» αναφέρεται στις μίζες ύψους πολλών εκατομμυρίων ευρώ που πλήρωνε η εταιρεία Rheinmetall Defense Electronics σε πολιτικά και στρατιωτικά πρόσωπα στην Ελλάδα για να προωθήσουν τις πωλήσεις των εναέριων αμυντικών συστημάτων τύπου Asrad. Θυμίζουμε ότι ο ελληνικός στρατός έχει προμηθευτεί 54 τέτοια συστήματα έναντι 134 εκατ. ευρώ από το 2001. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, «οι εισαγγελικές αρχές τόσο στην Αθήνα όσο και στη Βρέμη έχουν ερευνήσει το θέμα και εξετάζουν στο εξής ποιος θα παραπεμφθεί σε δίκη

Μόνο η επιμονή σε αυτή την κατεύθυνση μπορεί να οικοδομήσει «αντίπαλο δέος» στο συνδυασμό τεχνητού πανικού, εσωτερικών και διεθνών παρεμβάσεων, που θα ζήσουμε στις επόμενες εβδομάδες. Οι δηλώσεις ορισμένων κεντρικών στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που ανέδειξαν τάσεις συμφιλιωτισμού με τις διαδικασίες «εθνικής συνεννόησης», τάσεις αποκήρυξης των πιθανότατα αναγκαίων μονομερών ενεργειών έναντι των δανειστών, τάσεις υποτίμησης της δέσμευσης για ανατροπή των μνημονίων, είναι υποχωρήσεις που οδηγούν σε πολιτική ήττα μεγάλης κλίμακας. Δεν αντιστοιχούν ούτε στις προθέσεις των μελών του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε στους συσχετισμούς μέσα στη συντεταγμένη ηγεσία του. Δεν επιταχύνουν στο δρόμο προς την πολιτική νίκη, αλλά, αντίθετα, δημιουργούν σύγχυση και περιορισμό των πιθανοτήτων για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Οι απόψεις αυτές θα πρέπει να απαντηθούν με σαφήνεια από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως προϋπόθεση για την ανθεκτικότητα και τη συνοχή του κοινωνικού ρεύματος που τον στηρίζει. Με το ίδιο κριτήριο θα πρέπει να απαντηθούν και κάποια σοβαρά ζητήματα τακτικής. Η πολιτική συμμαχιών δεν είναι δυνατόν να αλλάζει στο πάρα πέντε μιας κρίσιμης αναμέτρησης. Οι συνεδριακές αποφάσεις (που απέκλειαν όσους-ες ανέλαβαν κυβερνητικές μνημονιακές ευθύ-

και ποιος όχι». Η εφημερίδα υπογραμμίζει ότι «γερμανικές εταιρείες έδιναν για δεκαετίες μίζες στην Ελλάδα. Ποτέ μέχρι τώρα δεν είχε εκδοθεί κάποιος. Πλέον αυτό ίσως αλλάξει». Αν βγει ΠτΔ στις 29/12, σας λέμε από τώρα ότι τίποτε δεν θα αλλάξει.

νες) δεν ήταν μια «στενή» πολιτική, αντίθετα στήριξαν τη δημιουργία ενός πλατιού λαϊκού ρεύματος. Η συνεργασία με βουλευτές που αντιστέκονται στη σαμαρική πίεση για τους 180 είναι θεμιτή, όμως δεν υπάρχει λόγος να συνδέεται με τη συμμετοχή τους στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί η αυριανή κοινοβουλετική ομάδα της Αριστεράς θα έχει να αντιμετωπίσει ευρύτερες προκλήσεις και σκληρότερα διλήμματα, όπου δεν θα συγχωρούνται ταλαντεύσεις και στρατηγικές που θα ξεκινούν από άλλα πολιτικά σχέδια.

«Άλλη» Αριστερά

Αντίθετα, στη συζήτηση του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αναβαθμιστεί το ζήτημα των σχέσεων με το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Με τους οργανωμένους φορείς της «άλλης Αριστεράς» που άντεξε στην κρίση (σε αντίθεση π.χ. με τη ΔΗΜΑΡ), που διατηρεί σοβαρές δυνάμεις μέσα στο εργατικό και λαϊκό κίνημα και –κατά συνέπεια– θα βρίσκεται διαρκώς σε μεγαλύτερη συνάφεια με την εξέλιξη του σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η τακτική για να υλοποιηθεί πρέπει να στηριχθεί άμεσα στο «κόμμα»-ΣΥΡΙΖΑ, στις Οργανώσεις των μελών του και στα συντεταγμένα όργανά του (ΠΓ, ΚΕ κ.ο.κ.). Στην ώρα μιας κρίσιμης μάχης η εμπιστοσύνη στον οργανωμένο κόσμο της Αριστεράς αποδεικνύει την πρόθεση για μεγάλες αλλαγές με πρωταγωνιστή τον λαϊκό παράγοντα.

είχαν συντάξει οι ελεγκτές Δημόσιας Διοίκησης. Ήδη τα σωματεία των εργαζομένων στους παραπάνω δήμους, κάτοικοι και φορείς, ετοιμάζουν συγκεντρώσεις συμπαράστασης στους αριστερούς-ές δημάρχους κατά την ημέρα κλήτευσής τους.

Διώξεισ δημαρχων Στην άσκηση ποινικής δίωξης προχώρησε η Εισαγγελία σε βάρος των δημάρχων Χαλανδρίου και Ζωγράφου, για την άρνησή τους να δώσουν στοιχεία σχετικά με τη διαδικασία αξιολόγησης και επανελέγχου συμβάσεων των υπαλλήλων τους. Στη δικαιοσύνη είχε προσφύγει ο Κυριάκος Μητσοτάκης, μετά τις εκθέσεις άρνησης έλεγχου που

υποκρισια Και για να μην είναι μονομερείς οι διώξεις των δικαστικών αρχών, στο Ειδικό Δικαστήριο παραπέμπεται ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου για την υπόθεση της λίστας Λαγκάρντ. Εκλογές έρχονται, κάποιος πρέπει να θυσιαστεί στο όνομα της «κάθαρσης» του

αφερεγγυοι ωσ συμμαχοι «Ναι» και στις τρεις ψηφοφορίες για Πρόεδρο θα πουν, όπως αναμενόταν άλλωστε, οι Λυκούδης-Ψαριανός, «σεσημασμένοι» ντελάληδες της ευρείας συναίνεσης σε ένα «εθνικό σχέδιο», που θα συνεχίσει βέβαια τις πολιτικές άγριας λιτότητας. Κάποιοι, μέχρι πολύ πρόσφατα σύντροφοί τους στην Αγ. Κωνσταντίνου, που έβαλαν πλάτη στην τρικομματική, συγκυβερνούσαν με τους Φαήλους και έχουν απαξιωθεί εντελώς στα μάτια του κόσμου, έχουν καμία δουλειά στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ;

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

5

Το θέµα είναι τώρα τι λες Θα µας βρείτε στις

Της Ελένης Πορτάλιου, µέλους της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η

σηµερινή διατύπωση-διαχείριση της πολιτικής στρατηγικής και της φυσιογνωµίας του ΣΥΡΙΖΑ διαµορφώνεται σταδιακά από το συνέδριο του 2013, εν πολλοίς εκτός συλλογικών οργάνων, µέσα από την άτυπη συµφωνία του προεδρικού κέντρου, συνιστωσών, οµάδων και παραγόντων. Στη διαδικασία αυτή δραστήριες και ικανές δυνάµεις περιθωριοποιούνται, οι κοµµατικές οργανώσεις αποµαζικοποιούνται και υπολειτουργούν, οι σχέσεις µε την κοινωνία διαµεσολαβούνται αποκλειστικά από το κοινοβουλευτικό µόνο έργο.

∆ηµοκρατία

∆εν θέλω να θέσω εδώ ζήτηµα τυπικής δηµοκρατίας. Θέλω να επαναφέρω µείζονα ζητήµατα ουσίας, πολύ περισσότερο που πριν λίγες ηµέρες πραγµατοποιήθηκε στην Αθήνα το Συνέδριο στη µνήµη του Νίκου Πουλαντζά µε τίτλο «Η επικαιρότητα της στρατηγικής του δηµοκρατικού δρόµου στο σοσιαλισµό». Θεωρητικός του κράτους και κατ’ επέκταση του χαρακτήρα των αστικών (και αριστερών) κοµµάτων στην εποχή του αυταρχικού κρατισµού, ο Νίκος Πουλαντζάς διαυγάζει µε εξαιρετική διορατικότητα και τη σηµερινή συγκυρία. Τρία σηµεία είναι σηµαντικά για τον ΣΥΡΙΖΑ σήµερα: 1. Το κράτος, αν και διατρέχεται από την ταξική πάλη, δεν είναι ένα ουδέτερο εργαλείο που µπορούν οι λαϊκές τάξεις να οικειοποιηθούν σταδιακά, χωρίς ανατρεπτικές ρήξεις στους µηχανισµούς του.

2. Η στρατηγική του δηµοκρατικού δρόµου προϋποθέτει την ταυτόχρονη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής και της άµεσης δηµοκρατίας, την ουσιαστική λαϊκή συµµετοχή και την καθοριστική πρωτοβουλία των κοινωνικών κινηµάτων.

3. Τα αριστερά κόµµατα δεν πρέπει να αντιγράφουν την υλικότητα των αστικών, τα οποία σήµερα έχουν συρ-

ρικνωθεί σε εκλογικούς µηχανισµούς λόγω της διαµεσολάβησης των κοινωνικών συµφερόντων από την εκτελεστική εξουσία και της µεταφοράς στα ΜΜΕ της προηγούµενης ιδεολογικής λειτουργίας τους. Η σηµερινή κρίση των αστικών κοµµάτων µεταφράζεται στη συρρίκνωση της όποιας συµµετοχικής διαδικασίας των µελών τους, στην ενδυνάµωση των αρχηγών, των κλειστών συγκεντρωτικών επιτελείων και των τεχνοκρατών. Η κρίση αυτή επηρεάζει τα εργατικά, αριστερά και κοµουνιστικά κόµµατα που κινούνται µ’ έναν τρόπο στο πεδίο του κράτους ή/και τείνουν ν’ αντιγράφουν µορφές αστικών κοµµάτων, συνήθως όταν µετέχουν ή διεκδικούν να µετάσχουν στην εξουσία. Η θεωρία δεν επηρέασε σε τίποτα την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ ούτε, άλλωστε, και η πολιτική εµπειρία των ιστορικών και σύγχρονων συγκρούσεων που αντιµετώπισαν οι αριστερές κυβερνήσεις στην Ευρώπη και τον κόσµο. Παρ’ όλ’ αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήµερα µπροστά στην ιστορική ανάγκη εκπροσώπησης των λαϊκών τάξεων, που χάνουν και τα τελευταία ερείσµατα κοινωνικής επιβίωσης, αντιµετωπίζοντας ένα ακόµα πιο δυσοίωνο µέλλον. Χάθηκε πολύτιµος χρόνος για την ανασυγκρότηση των κοινωνικών, πολιτικών και ιδεολογικών προϋποθέσεων µιας πραγµατικής ανατροπής που θ’ αλλάξει την πορεία της χώρας και θ’ αποκαταστήσει τα κοινωνικά δικαιώµατα και την αξιοπρέπεια της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Σήµερα

σάπιου πολιτικού συστήµατος. Το θέµα όµως δεν είναι µόνο η «παράβαση καθήκοντος» του πρώην υπουργού. Η ουσία παραµένει στην προκλητική συµπεριφορά των αστικών κυβερνήσεων, όπου Γης, που διευκολύνουν µε τις ενέργειές τους τη φοροασυλία των καπιταλιστών µέσω offshore, ενώ ταυτόχρονα πίνουν το αίµα των εργαζοµένων και των φτωχών λαϊκών στρωµάτων, µε χαράτσια και δραµατικές περικοπές στις κοινωνικές παροχές.

πιάσει πρώτη θέση στην επιχείρηση τροµοκράτησης του λαού, υποστηρίζοντας ξεδιάντροπα την καταρρέουσα συγκυβέρνηση. Με δήλωσή του, ο εµπλεκόµενος στο σκάνδαλο Luxleaks, απειλεί µε συνέπειες από την ΕΕ, σε περίπτωση «λανθασµένης έκβασης των εκλογών» στην Ελλάδα, σηµειώνοντας παράλληλα ότι δεν θέλει «ακραίες δυνάµεις» στην ηγεσία της. Έτσι για να µην νοµίζει κανείς ότι το καθεστώς θα παραδοθεί αµαχητί.

ο τυχεροσ

το δεντρο τησ ανεργιασ

Πάντως είναι άτυχος ο Παπακωνσταντίνου. Αυτόν τον καθίζουν στο σκαµνί, ενώ ο Γιούνκερ, που ως πρωθυπουργός και υπουργός Οικονοµικών του Λουξεµβούργου είχε µετατρέψει το ∆ουκάτο σε παράδεισο φοροδιαφυγής για πολυεθνικές εταιρίες, έγινε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και µάλιστα έχει

Το δέντρο της ανεργίας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης και του ξεπουλήµατος κάθε δηµόσιου και κοινωνικού αγαθού στόλισαν στο κέντρο αγώνα, Αριστοτέλους µε Τσιµισκή, σχολικοί φύλακες, εργαζόµενοι στην ΕΡΤ, καθηγητές σε διαθεσιµότητα, αγωνιζόµενες καθαρίστριες, απεργοί της COCA-COLA και αλληλέγγυοι-ες και

βρισκόµαστε µπροστά στην αµείλικτη πραγµατικότητα.

Σύγκρουση

Γνωρίζουµε, όσον αφορά την Ελλάδα, ότι οι κυρίαρχες ευρωπαϊκές τάξεις και η πιο σκληρή γερµανική εκδοχή τους όχι µόνο µπορούν να δείχνουν την έξοδο στους µέχρι πρότινος πιστούς τους συνεργάτες, αλλά ότι, επίσης, πιστεύουν αλαζονικά ότι µπορούν να έχουν στο χέρι και τις επόµενες κυβερνήσεις που θ’ αµφισβητήσουν µε λαϊκή εντολή τη δική τους καθεστηκυία τάξη πραγµάτων. ∆υστυχώς η αναδίπλωση-συµµόρφωση στις προσταγές τους δεν αποτελεί διέξοδο, γιατί οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια στην ήττα. Η σύγκρουση δεν είναι δική µας επιλογή, αλλά των αντιπάλων µας. Γι’ αυτό την ύστατη αυτή στιγµή δεν δικαιούται κανείς να υπεκφεύγει. Συλλογικά και σε ειλικρινή διάλογο µε τους αριστερούς εντός και εκτός κόµµατος και την κοινωνία, πρέπει να οικοδοµήσουµε ένα πραγµατικό σχέδιο εξόδου από τη µέγγενη της πληρωµής του χρέους, της αποτροπής των εκβιασµών και της απάντησης στην τροµοκρατία ότι η «λύση» τους είναι µονόδροµος. Το δίληµµα δεν είναι ή να υποταγούµε ή να πέσουµε ηρωικά, αλλά ή να παραµείνουµε στις ψευδαισθήσεις µας ή να συγκρουστούµε. Να συγκρουστούµε, λοιπόν, για να κερδίσουµε την αναγκαία εκείνη αυτονοµία αποφάσεων και πολιτικής, που θα οδηγήσουν στη διέξοδο από την κρίση.

έψαλαν διαφορετικά κάλαντα προς τους κυβερνώντες. Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν οι βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ Α’ Θεσσαλονίκης, Γιάννα Γαϊτάνη και ∆έσποινα Χαραλαµπίδου, δείχνοντας την αλληλεγγύη τους στον αγώνα των εργαζοµένων που συνεχίζεται εδώ και µήνες µέχρι την τελική δικαίωση. Η Γ. Γαϊτάνη δήλωσε µεταξύ άλλων: «Οι µέρες, που διανύουµε, είναι µέρες χαράς και γιορτής, αλλά ταυτόχρονα και µέρες που ο αγώνας των εργαζοµένων ενάντια στη λαοµίσητη κυβέρνηση συνεχίζεται µε αµείωτη ένταση. Στις 29 ∆εκεµβρίου ελπίζουµε και αγωνιζόµαστε ως ΣΥΡΙΖΑ, µέσα κι έξω από τη Βουλή, για να οδηγηθεί στην οριστική απόλυσή της η κυβέρνηση των Μνηµονίων και να γιορτάσουµε όλοι µας την έναρξη ενός νέου και ελπιδοφόρου έτους, που θα δικαιώσει τις προσπάθειες και τις αγωνίες της πληττόµενης ελληνικής κοινωνίας».

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. «Γεννηµατάς» 6982605384 6977029532 Παραλία Πάτρας Εκπαιδευτικοί 6972167133 6974977186 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Αρχιτεκτονική 6948721924 6947289596 Ζωγράφου Ηράκλειο Αττικής 6976034706 6984194131

6

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

λένε ότι... «Η ∆ικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη»

Θ

α ήταν παράλογο οι καπιταλιστές, που διαθέτουν αµύθητη περιουσία σχετικά µε τον υπόλοιπο πληθυσµό του πλανήτη, να µη φροντίσουν για την περιφρούρηση αυτού του πλούτου. Γι’ αυτό οι νόµοι, παρότι προσπαθούν να ρυθµίσουν τις διαφορές µεταξύ των αρχόντων, συνολικά στρέφονται ενάντια σε εκείνους που έχουν «χάσει» στη «µοιρασιά» του πλούτου όπως αυτή γίνεται στις καπιταλιστικές συνθήκες, δηλ. ενάντια στους εργαζόµενους, τους φτωχούς και τα άλλα καταπιεσµένα στρώµατα. Έτσι ο νόµος λέει ότι, π.χ., ο φτωχοδιάβολος του δρόµου διαπράττει σωρεία αδικηµάτων (επαιτεία, κλοπή ενός ψωµιού ή ληστεία των χρηµάτων για τη δόση του). Αντίθετα ο µεγαλοκαπιταλιστής δεν χρειάζεται να παρανοµήσει, όταν κλέβει. Φροντίζει µέσω των εκάστοτε φίλων του στην κυβέρνηση να θεσµοθετεί ως νόµιµη π.χ. τη φοροδιαφυγή που διαπράττει και που σε µια δίκαιη κοινωνία θα ήταν έγκληµα. Στην Ελλάδα, για παράδειγµα, βάσει νόµων οι εφοπλιστές έχουν δεκάδες φοροαπαλλαγές. Είναι γι’ αυτό σαφές ότι ακόµη κι αν ήταν άγιοι οι δικαστές, δεν θα µπορούσαν να είναι δίκαιοι. Ο νόµος ο ίδιος δεν τους επιτρέπει να είναι δίκαιοι. Όµως η άρχουσα τάξη δεν µπορεί να επαφίεται µόνο στους νόµους. Γι’ αυτό φροντίζει να ελέγχει και το δικαστικό σύστηµα. Ασφαλώς σε χαµηλό επίπεδο οι δικαστές, οι οποίοι είναι σχετικά χαµηλόµισθοι, κρίνουν πολλές φορές υπέρ των αδυνάτων γενικά. Όσο όµως ανερχόµαστε στην ιεραρχία, οι µισθοί των δικαστικών αγγίζουν τις αποδοχές των υπόλοιπων γιάπηδων της άρχουσας τάξης (οι ανώτατοι δικαστικοί στην Ελλάδα παίρνουν πάνω από 5.500 ευρώ το µήνα). Και όσο αυξάνουν οι αποδοχές, τόσο πιο ταξικά προσανατολισµένες γίνονται οι αποφάσεις. Στα χρόνια των µνηµονίων, π.χ., τόσο τα εφετεία, όσο κυρίως το Συµβούλιο της Επικρατείας και ο Άρειος Πάγος έχουν πάρει σωρεία αποφάσεων υπέρ της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης: Απόρριψη προσφυγών καθαριστριών υπ. Οικονοµικών, απόρριψη προσφυγών κορυφαίων συνδικαλιστικών οργανώσεων που στρέφονταν κατά του µνηµονίου, αναίρεση δικαίωσης εργαζοµένων από πρωτοβάθµια δικαστήρια. Ταυτόχρονα, όποτε υπήρξαν δυνατές απεργίες µεγάλων κλάδων, η ∆ικαιοσύνη έσπευσε να βγάλει το φίδι από την τρύπα, κηρύσσοντας όλες

αυτές τις κινητοποιήσεις ως παράνοµες ή και καταχρηστικές. Από την άλλη, βέβαια, όταν φτάνουν να δικάζονται µέλη της άρχουσας τάξης, τότε ενεργοποιούνται όλα τα νοµικά «παράθυρα», για να πέσουν στα µαλακά. Μόλις πρόσφατα ο ιδιοκτήτης ιδιωτικής εταιρείας ηλεκτρικού ρεύµατος, παρότι φέρεται να διέπραξε το έγκληµα της φοροκλοπής δεκάδων εκατοµµυρίων ευρώ, αφέθηκε προσωρινά ελεύθερος, ώστε να διασκεδάζει πλουσιοπάροχα στη Μύκονο µε τους φίλους –ενώ ο Ρωµανός κόντεψε να πεθάνει στη φυλακή για µια ληστεία που ούτε καν ολοκλήρωσε. Ασφαλώς σε αυτή τη διακριτική µεταχείριση συµβάλλει καθοριστικά το κόστος µιας άλλης σηµαντικής παραµέτρου του συστήµατος δικαιοσύνης: του ακριβού δικηγόρου, το οποίο µπορεί να καταβάλει µόνον ο πλούσιος. Όλα αυτά δεν συµβαίνουν µόνο στην «καθυστερηµένη» Ελλάδα. Αυτές τις ηµέρες ολόκληρη η υφήλιος γίνεται επανειληµµένως µάρτυρας της ταξικότητας (και του ρατσισµού) ανώτερων δικαστηρίων των ΗΠΑ µε τις υποθέσεις της πλήρους απαλλαγής αστυνοµικών που σκότωσαν εν ψυχρώ άοπλους φτωχούς Αφροαµερικανούς. Στην ίδια χώρα, οι περισσότεροι κρατούµενοι και οι περισσότεροι µελλοθάνατοι είναι µαύροι, παρότι αυτοί αποτελούν µόλις το 12% του πληθυσµού. Το έγκληµά τους είναι ότι συνήθως είναι πολύ φτωχοί. Στη Βρετανία, σχεδόν το 70% των φυλακισµένων ήταν άνεργοι όταν καταδικάστηκαν, ενώ στους µαύρους κατηγορούµενους η πιθανότητα επιβολής ποινής φυλάκισης είναι 600% µεγαλύτερη από ό,τι στους λευκούς. Η σύζευξη του δικαστικού συστήµατος µε την άρχουσα τάξη κάνει τους δικαστές ένα σώµα εξαιρετικά συντηρητικό –κι αυτό από µόνο του σηµαίνει ότι έχουν κοινωνική και πολιτική προκατάληψη στην έκδοση των αποφάσεων. ∆εν είναι τυχαίο ότι, από τη σύσταση του ελληνικού κράτους και µετά, υπήρξαν µόνο δύο περιπτώσεις όπου οι δικαστικοί λειτουργοί ήρθαν σε κραυγαλέα αντίθεση µε τις επιλογές της κυβέρνησης και της άρχουσας τάξης. Το 1832 ο Τερτσέτης και ο Πολυζωίδης αρνήθηκαν να συνυπογράψουν για τη θανατική καταδίκη του Κολοκοτρώνη, ενώ 130 χρόνια αργότερα ο Σαρτζετάκης κυνήγησε τους δολοφόνους του Γρηγόρη Λαµπράκη, παρά τις από τα πάνω πιέσεις για συγκάλυψη. Είναι τόσο σπάνιο το φαινόµενο, που ο τελευταίος (ο Σαρτζετάκης) έγινε και κινηµατογραφικός ήρωας και –µέρες που είναι– Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας…

17 δεκεμβρη 2014

αριστερα

7

ΣΥΡΙΖΑ: Η λειτουργία του κόμματος θα είναι αποφασιστικός παράγοντας Του Γρηγόρη Δεμέστιχα

Ε

ίναι αλήθεια ότι το τελευταίο διάστημα τα νεύρα των μελών του ΣΥΡΙΖΑ δοκιμάστηκαν επανειλημμένα. Η γραμμή της αντεπίθεσης του Σαμαρά (εθνική συνεννόηση, συναινετική εκλογή Προέδρου, συμφωνία για ημερομηνία εκλογών) για πρώτη φορά σερβιρίστηκε μέσα από δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ. Που υποχρεώθηκαν, τελικά, να αναδιπλωθούν, αλλά τα ΜΜΕ πρόλαβαν να καταγράψουν αυτό το «προγεφύρωμα» και σε κάθε ευκαιρία μάς το θυμίζουν, προωθώντας τη λύση μιας διευρυμένης «συνεννόησης» που θα περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ. Το γενικότερο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πλαισιώσει τις δεσμεύσεις της ΔΕΘ, είναι μια ανειλημμένη υποχρέωση των καθοδηγητικών οργάνων από τον περασμένο Σεπτέμβρη. Που όμως απωθείται συστηματικά προς ένα απροσδιόριστο μέλλον... Γεγονός που δεν εμποδίζει, επίσης, τα γνωστά «πρωτοκλασάτα» στελέχη με επανειλημμένες δηλώσεις τους να περιορίζουν κατά το δοκούν το ριζοσπαστισμό των δεσμεύσεων που αναλαμβάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, διαβρώνοντας την ισχύ ακόμα και συνεδριακών αποφάσεων («μονομερείς» ενέργειες, καμία θυσία για το ευρώ κ.ο.κ.). Πρόσφατα, διά της ιταλικής «Stampa», τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ ενημερώθηκαν για κάποιες προγραμματικές επιλογές που αντιστοιχούν περισσότερο σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα παρά σε ριζοσπαστική Αριστερά... Αυτή η αμφισβήτηση «από δεξιά» φαίνεται να μην ενοχλεί σοβαρά το ηγετικό επιτελείο της Κουμουνδούρου. Που άστραφτε και βρόνταγε όταν κάποιο στέλεχος –π.χ. της Αριστερής Πλατφόρμας– υπενθύμιζε δημόσια κάποιες συνεδριακές αποφάσεις όπως η εθνικοποίηση των τραπεζών ή η διακοπή πληρωμής τόκων και χρεολυσίων προς τους τοκογλύφους. Τα πράγματα έγιναν χειρότερα στο ζήτημα των συμμαχιών. Οι ΟΜ «βράζουν» απέναντι στο ενδεχόμενο να δουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ένα κύμα «μετανοημένων» (μνημονιακών) σοσιαλ-

δημοκρατών, της ΔΗΜΑΡ ή ακόμη και κάποιους ανανήψαντες ακροδεξιούς. Και ενώ σε κανένα κομματικό επίπεδο δεν υπάρχει καμία εγκεκριμένη συμφωνία, όλα τα ΜΜΕ (συμπεριλαμβανομένων των φιλικών προς το κέντρο του κόμματος δημοσιογράφων) παρουσιάζουν αυτόν τον «αρραβώνα» ως τετελεσμένο γεγονός. Οι συναντήσεις με τη ΔΗΜΑΡ παρουσιάζονται (ακόμα και από την «Αυγή») ως μια κάποια προετοιμασία «προγραμματικής συμφωνίας», ενώ οι πιο προχωρημένοι μιλούν για «Φώτη» στο Επικρατείας ή άλλα 20-25 στελέχη της ΔΗΜΑΡ στα ψηφοδέλτια. Την ίδια στιγμή μάλιστα που ο Φ. Κουβέλης κάνει το πρώτο «άνοιγμα» προς τον Σαμαρά («δεν θα θεωρήσω αργυρώνητους όσους ψηφίσουν Δήμα»), δηλώνει στον «Βήμα FM» ότι θεωρεί «ανοιχτό» το ενδεχόμενο να κατέβει το κόμμα του, συνολικά, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, ποιος τους το πρότεινε; Τα οργανωτικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ σηκώνουν –και σωστά!– μέτωπο κατά του

«παραγοντισμού» ενόψει της συγκρότησης των ψηφοδελτίων, σε μια εκλογική μάχη που αναμένεται νικηφόρα. Όμως αυτή η σωστή οργανωτική αυστηρότητα δεν μπορεί να είναι «αλλήθωρη»: να βλέπει προς τα «κάτω», προς τις φιλοδοξίες κάποιων τοπικών στελεχών ή συνδικαλιστών κ.ο.κ., ενώ δεν θα βλέπει τον παραγοντισμό «από τα πάνω» και δεν θα αντιμετωπίζει ενδεχόμενα όπως η... μισή ευρωομάδα να θέλει να μετακομίσει αύριο προς τα ψηφοδέλτια, προσβλέποντας μεθαύριο σε υπουργικές θέσεις. Στην ΠΓ συμφωνήθηκε να πραγματοποιηθούν «πιλοτικά» μια-δυο περιφερειακές συνδιασκέψεις. Στην πράξη οι περιφερειακές συνδιασκέψεις είναι το μόνο που γίνεται, με μια έμφαση στο ρεαλισμό τοπικών «προγραμμάτων» και στην επισημοποίηση τοπικών «σχέσεων», με το μάτι στα ψηφοδέλτια. Όταν ο Σαμαράς ανακοίνωσε την επίσπευση των εξελίξεων, ο Αλέξης Τσίπρας έθεσε τα καθοδηγητικά όργανα

του ΣΥΡΙΖΑ σε «διαρκή συνεδρίαση». Έκτοτε έχει γίνει... μισή συνεδρίαση της ΠΓ, ενώ είναι αμφίβολο πότε –και αν;– θα συγκληθεί η ΚΕ. Την ώρα που το καθεστώς εξαπολύει εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ θηριώδεις δυνάμεις, η ουσιαστική λειτουργία των οργάνων θεωρείται, στην πράξη, προαιρετική πολυτέλεια. Με αυτό τον τρόπο δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστεί το βάρος των εξελίξεων. Η νίκη της Αριστεράς δεν είναι μόνον –ούτε κυρίως– υπόθεση κοινοβουλευτικών και ηγετικών ελιγμών. Χωρίς το «κόμμα» και τα μέλη του, χωρίς ουσιαστική λειτουργία που θα θέτει τις κρίσιμες αποφάσεις στην έγκριση του κόσμου της Αριστεράς, ως προϋπόθεση για τη δραστήρια συμμετοχή στην υλοποίηση των αποφάσεων, δεν υπάρχουν περιθώρια για μεγάλες ελπίδες. Σε αυτό το ζήτημα δοκιμάζεται η ειλικρίνεια όλων των δυνάμεων: στελεχών αλλά και τάσεων...

Συνδιάσκεψη ενοποίησης

Η

κρίση του αστικού-μνημονιακού πολιτικού συστήματος προσεγγίζει ένα σημαντικό σημείο καμπής. Το ίδιο και το πολιτικό σχέδιο της «κυβέρνησης της Αριστεράς». Η πολιτική διακύβευση, για το σύστημα και την Αριστερά, είναι τεράστια. Σε αυτή την κρίσιμη πολιτική «στιγμή», η ΔΕΑ και το ΚΟΚΚΙΝΟ ενοποιούν τις δυνάμεις τους. Με το βλέμμα στις κρίσιμες μάχες και εξελίξεις του αμέσως επόμενου διαστήματος, αφουγκραζόμενοι την ανάγκη για τη

μέγιστη δυνατή συσπείρωση μεταξύ των τμημάτων της αντικαπιταλιστικής-ριζοσπαστικής Αριστεράς, προχωράμε σε μια πρωτοβουλία ενάντια στο ρεύμα των διασπάσεων στο χώρο της Αριστεράς. Η ενοποιητική Συνδιάσκεψη θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα το τριήμερο 19-20-21 Δεκέμβρη. Στο πλαίσιο της Συνδιάσκεψης, την Παρασκευή 19/12, στην ΑΣΟΕΕ (αίθουσα Αντωνιάδου), στις 6.30 μ.μ., οργανώνεται ανοιχτή πολιτική συζήτηση με τίτλο «Κρίση, κινήματα αντίστασης και Αριστερά», με προσκεκλημένους

από διεθνείς οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ομιλητές: Ρομάν Σιέρα Μπαρέρας (Izquierda Anticapitalista, Ισπανία), Αλέν Κριβίν (NPA, Γαλλία), Σαρλ-Αντρέ Ιντρί (ΜPS, Ελβετία), Άχμετ Σόκι (ISO, ΗΠΑ), Πάνος Κοσμάς (ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ). Παρεμβάσεις: Παναγιώτης Λαφαζάνης (κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος ΣΥΡΙΖΑ), Πάνος Λάμπρου (ΠΓ ΣΥΡΙΖΑ), Ελένη Πορτάλιου (ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ). Θα υπάρχει δυνατότητα ταυτόχρονης μετάφρασης.

β

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

εργατικούς χώρους

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

ΝΕΑ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ-ΤΡΟΪΚΑΣ

Κανένας εργαζόµενος να µην εξαπατηθεί Η µνηµονιακή συγκυβέρνηση, µετά την πρώτη ήττα της στο ζήτηµα της αξιολόγησης, όπου κάτω από την καθολική αντίδραση των εργαζοµένων στο ∆ηµόσιο αναγκάστηκε να την αποσύρει, επανέρχεται µε ένα… νέο σχέδιο, καθώς αλλάζει ο τρόπος, όχι όµως και οι στόχοι. Οι ποσοστώσεις αντικαθίστανται από τους στόχους που θα πρέπει να πιάνει ο κάθε εργαζόµενος ατοµικά. ∆ηλαδή να σε κρίνουν από το αν έβγαλες ως εργαζόµενος σε κάποιο ταµείο 5 ή 10 συντάξεις τον τελευταίο µήνα, χωρίς να εξετάζεται η ουσία των υποθέσεων που έχεις αναλάβει, αλλά µόνο η ποσότητα. Η συγκυβέρνηση Σαµαρά-Βενιζέλου επιµένει στη διαίρεση των εργαζοµένων στις δηµόσιες υπηρεσίες. Με µισθολογική και βαθµολογική εξέλιξη για λίγους και εκλεκτούς και µε τη διαρκή απειλή µετακινήσεων-διαθεσιµοτήτων-απολύσεων για τους εργαζόµενους και κλεισίµατα για τις υπηρεσίες, που δεν θα πιάνουν δήθεν τους στόχους των Μητσοτάκηδων και των τροϊκανών. Σύµφωνα µε το περίγραµµα του νέου συστήµατος, το ποσό που θα διατίθεται κάθε χρόνο για µισθολογικές και βαθµολογικές

Μισθοί πείνας Με µισθούς πείνας, που δεν ξεπερνούν τα 300 ευρώ, αµείβονται τουλάχιστον 56.000 εργαζόµενοι, σε θέσεις ελαστικής απασχόλησης, οι οποίοι έπιασαν δουλειά το 2014. Αυτό προκύπτει από τα στοιχεία του συστήµατος καταγραφής προσλήψεων «Εργάνη», του υπουργείου Εργασίας. Με τέτοιες κακοπληρωµένες και επισφαλείς θέσεις εργασίας προκύπτει η οριακή µείωση στους δείκτες της ανεργίας, που τον µήνα Σεπτέµβριο έφτασε –επισήµως– το 25,7%. Εµφανίστηκε πεσµένη κερδοφορία για τους εργοδότες; Υπάρχει λύση. Ένταση της εκµετάλλευσης των εργαζοµένων, ώστε να τονωθεί το ποσοστό του κέρδους. Αυτή είναι η περίφηµη «σταθερότητα» που διατυµπανίζει ο Σαµαράς, οι αξιωµατούχοι τις ΕΕ και τα δηµοσιεύµατα των καθεστωτικών ΜΜΕ.

προαγωγές θα προσδιορίζεται από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους µε βάση τη γενικότερη δηµοσιονοµική κατάσταση. Και ακριβώς λόγω του ελεγχόµενου, αλλά και αυστηρά περιορισµένου αριθµού µισθολογικών προαγωγών, δηµιουργείται ευνοϊκό πεδίο για τον έλεγχο της δηµόσιας διοίκησης από κοµµατικούς-πελατειακούς µηχανισµούς. Όλοι οι εργαζόµενοι και όλοι οι υπόλοιποι πολίτες πρέπει να αφήσουµε και τη νέα αξι-

ολόγηση στα χαρτιά. Μας αφορά όλους, καθώς προσεγγίζει το ζήτηµα της προσφοράς υπηρεσιών από το δηµόσιο µε βάση την ποσότητα και όχι την ποιότητα. Ταυτόχρονα οι εργαζόµενοι στο δηµόσιο πρέπει άµεσα, και χωρίς να περιµένουν το αν θα γίνουν εκλογές, να οργανώσουν συνελεύσεις ενηµέρωσης, περιοδείες και δράσεις, ώστε να πετύχουν την επανασυσπείρωση όλων των εργαζοµένων ενάντια και στη νέα αξιολόγηση.

Προκλητική συµπεριφορά της εργοδοσίας Η CPS (Central Parking System), εταιρεία που εδρεύει στο αεροδρόµιο Ελ. Βενιζέλος, συνεχίζοντας την προκλητική της στάση προχώρησε σε µονοµερή µείωση του µισθού των µελών του ∆Σ κατά 30%, παρότι τα µέλη του ∆Σ του συλλόγου εργαζοµένων αρνήθηκαν να υπογράψουν τις ατοµικές συµβάσεις ντροπής που τους πρότεινε η εταιρεία. Στην αυθαίρετη στάση της εταιρείας το ∆Σ του σωµατείου απάντησε µε εξώδικο και στις 8 του ∆εκέµβρη πραγµατοποιήθηκε συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας. Εκεί η εταιρεία κλήθηκε να συµµορφωθεί µε το νόµο γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα της επιβληθούν πρόστιµα. ∆εν είναι τυχαίο ότι στη συνάντηση στην Επιθεώρηση Εργασίας οι εργοδότες επικαλέστηκαν λόγους ηθικής. Προφανώς αναµένουµε τη συµµόρφωση της εργοδοσίας, αν και στην Ελλάδα συνήθως επιτρέπονται στους εργοδότες οι µονοµερείς ενέργειες και οι εκβιασµοί.

ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΩΝ ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ

Νίκη της Συσπείρωσης! Νίκη της Αριστεράς! Την Κυριακή 14/12/2014 πραγµατοποιήθηκαν οι εκλογές του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (ΣΑ∆ΑΣ-ΠΕΑ) πανελλαδικά, σε µια περίοδο που η µνηµονιακή επίθεση λιτότητας καλά κρατεί. Η αυξανόµενη ανεργία αφορά και τους αρχιτέκτονες, µε τα εργασιακά δικαιώµατά τους να καταπατώνται πλήρως στον ιδιωτικό τοµέα και τη µαύρη εργασία να διογκώνεται, µε την απορρύθµιση του εργασιακού πλαισίου στο δηµόσιο µε περικοπές και µε πλήθος πρόσφατους νόµους που ευτελίζουν και κατακερµατίζουν το επάγγελµα (ρυθµίσεις των αυθαιρέτων, ελεγκτές δόµησης, ενεργειακοί επιθεωρητές). Οι διαµορφωµένες έως σήµερα πλειοψηφίες στη διοίκηση του ΣΑ∆ΑΣ τάχθηκαν ξεκάθαρα υπέρ των «σωσµένων» του επαγγέλµατος, που

επωφελούνται από την κρίση και δεν µερίµνησαν για τα προβλήµατα των εργαζόµενων-πληττόµενων αρχιτεκτόνων, αυτών που εξοβελίζονται από το επάγγελµα και οδηγούνται στη φτώχεια ή και στη µετανάστευση. Οι ίδιες πλειοψηφίες επεχείρησαν να εκχωρήσουν βίαια τις θεσµικές αρµοδιότητες όσο και τα περιουσιακά στοιχεία του συλλόγου σε ανεξέλεγκτες εταιρικές δράσεις, µε ενέργειες που αποτράπηκαν το προηγούµενο διάστηµα µε τη σύµπραξη πολλών δυνάµεων της Αριστεράς. Σε αυτές τις εκλογές, σε µια από τις πιο κρίσιµες στιγµές ακόµα και για την ίδια την επιβίωση του συλλόγου, οι δυνάµεις του ΣΥΡΙΖΑ κατέβηκαν ενιαία και πιο συγκροτηµένες από προηγούµενες φορές, σε κοινό ψηφοδέλτιο µε τη «Συσπείρωση

Αριστερών Αρχιτεκτόνων», σε συνεργασία και µε άλλες αριστερές δυνάµεις και ανένταχτο κόσµο. Τα αποτελέσµατα αυτών των εκλογών επιβεβαίωσαν την αναγκαιότητα για ενότητα της Αριστεράς σε ριζοσπαστική κατεύθυνση, σε κάθε επιστηµονικό σύλλογο, εργασιακό χώρο και γειτονιά, αλλά και τη δυναµική. Η Συσπείρωση ήρθε πρώτη δύναµη για την Αντιπροσωπεία στην Περιφέρεια Αττικής και στο Τµήµα Αττικής, µε διπλασιασµό σχεδόν των δυνάµεών της. Η παράταξη της ∆εξιάς, που βρισκόταν στην πρώτη θέση, έπεσε στη δεύτερη. Οι δυνάµεις του ΠΑΣΟΚ, µε µειωµένα κατά πολύ ποσοστά, έµειναν στις τελευταίες θέσεις. Εύα Παπατζανή, αρχιτέκτονας-µηχανικός

Υπηρεσιακά συµβούλια των εργαζοµένων στους ΟΤΑ Θεσσαλονίκης: µήνυµα ανατροπής Μήνυµα ανατροπής έστειλαν οι εργαζόµενοι στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΟΤΑ) του νοµού Θεσσαλονίκης. Η «Συνεργασία Εργαζοµένων Τοπικής Αυτοδιοίκησης», που υποστηρίχθηκε από τις δυνάµεις της ΑΣΚ-ΟΤΑ/ΜΕΤΑ Θεσσαλονίκης, πήρε την πρώτη θέση στις εκλογές για τα υπηρεσιακά συµβούλια των µονίµων, αλλά και των εργαζοµένων αορίστου χρόνου, µε ποσοστά 45,1% και 47,5% αντίστοιχα. Στις εκλογές δεν ενισχύθηκαν µόνο

τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και τα ψηφοδέλτια του ΚΚΕ (∆ΑΣ) που πήραν τη δεύτερη θέση στους µόνιµους και την τρίτη στους αορίστου χρόνου, µε ποσοστά 32,40% και 22,63%, αντίστοιχα. Είναι µια µεγάλη νίκη της Αριστεράς, στην οποία οι εργαζόµενοι του κλάδου στρέφονται µαζικά, περιµένοντας να επιβάλουν την ενότητα στον κλάδο µε αύξηση των αγωνιστικών κινητοποιήσεων, για να υπερασπιστούν τα δίκια τους, να σταµατήσουν τις απολύσεις διαθέσι-

µων και να επιβάλουν προσλήψεις µόνιµου προσωπικού. Σε κλαδικό επίπεδο η οπισθοχώρηση της πρώην ΠΑΣΚΕ-ΟΤΑ (Συνδικαλιστική Ανατροπή), που έχει την πλειοψηφία στην Οµοσπονδία, είναι ένα µήνυµα προς την συγκεκριµένη παράταξη ότι ο απεγκλωβισµός από τον κυβερνητικό συνδικαλισµό δεν µπορεί να µένει µόνο στα λόγια και να κλείνει αγώνες, αλλά οργανώνοντας πραγµατικά από τα κάτω τις αντιστάσεις στον κλάδο.

Πολιτικά το µήνυµα είναι ακόµη σαφέστερο. Οι εργαζόµενοι αναθέτουν τις ελπίδες τους για ένα καλύτερο αύριο σε µια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το ζητούµενο είναι οι δυνάµεις της Αριστεράς πια να ανταποκριθούν σε αυτό το κάλεσµα, οδηγώντας τους εργαζόµενους σε διαρκή αγώνα για την οριστική ανατροπή αυτής της κυβέρνησης και σε αγώνα για την τελική εκπλήρωση των αιτηµάτων τους από µια κυβέρνηση της Αριστεράς.

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Πριν λήξει η «διαθεσιµότητα» στο ∆ηµόσιο να λήξει η θητεία της κυβέρνησης!

Της Κατερίνας Γιαννούλια

Η

λαοµίσητη και απονοµιµοποιηµένη συγκυβέρνηση καταρρέοντας θέλει να πάρει κι άλλους µαζί της. Ο λόγος για τις 5.500 απολύσεις δηµοσίων υπαλλήλων που εκκρεµούν για το 2014, ώστε να προχωράει σταθερά και γρήγορα η διάλυση του ∆ηµοσίου, των εργασιακών σχέσεων και των όποιων εργατικών δικαιωµάτων έχουν αποµείνει. Μέχρι στιγµής οι κινητοποιήσεις των εργαζοµένων και η αριστερόστροφη τοποθέτηση µεγάλου τµήµατος των λαϊκών τάξεων έχουν καθυστερήσει την απόλυτη εφαρµογή των µνηµονιακών πολιτικών. Έτσι, το καθεστώς της διαθεσιµότητας χιλιάδων δηµοσίων υπαλλήλων έχει παραταθεί, µε αποτέλεσµα να µην έχουν απολυθεί όλοι όσοι θα ήθελε ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Με το τέλος του 2014 όµως, έρχεται και το τέλος άλλης µιας µνηµονιακής κυβέρνησης και άρα τα πράγµατα ζορίζουν για όλους. Στις υπηρεσίες όπου υπάρχουν «διαθέσιµοι» (διοικητικοί πανεπιστηµίων, καθαρίστριες, εκπαιδευτικοί, υπάλληλοι υπουργείων, ασφαλιστικών ταµείων κ.λπ.) καταφθάνουν τελικοί ή οριστικοί πίνακες µε τους προς απόλυση και πίνακες «κινητικότητας» µε αυτούς που θα µετακινηθούν σε άλλη υπηρεσία. Οι καλές περιπτώσεις, δηλαδή οι υπάλληλοι σε «κινητικότητα», χάνουν πολλά, αλλά όχι τη δουλειά τους. Ωστόσο, από ∆Ε γίνονται ΥΕ, που σηµαίνει αρκετά µικρότερο µισθό, µετακίνηση σε άλλη γεωγραφική περιοχή, αντικείµενο απασχόλησης τελείως διαφορετικό, µε ρίσκο λάθους και ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όσοι βρεθούν στους τελικούς ή οριστικούς πίνακες σηµαίνει ότι περιµένουν τη διαπιστωτική πράξη απόλυσης και άρα θα χάσουν κι αυτό το 75% του µισθού που έπαιρναν µέχρι τώρα.

Οι υπεύθυνοι για την πληρωµή του προσωπικού (επίτροποι) σε µερικές περιπτώσεις έχουν σταµατήσει να πληρώνουν τους υπαλλήλους πριν επιδοθούν οι διαπιστωτικές πράξεις απόλυσης, µη τυχόν και η υπηρεσία τους θεωρήσει στο µέλλον ότι πλήρωναν λεφτά που δεν έπρεπε και βρεθούν να τα χρωστάνε εκείνοι. Οι «διαθέσιµες» καθαρίστριες από τα ασφαλιστικά ταµεία αφήνουν το µισό του µηνιαίου 75% στην τράπεζα, φοβούµενες µήπως τους ζητήσουν πίσω λεφτά

µπορούν να αισθάνονται µεγαλύτερη την απειλή ότι δεν θα ξαναβρεθούν στην προστατευµένη... φάτνη της Βουλής όσο οι «ψηφοφόροι» τους είναι απέξω, προσπαθώντας να επιβάλουν τα αιτήµατά τους. Εκτός όµως από τις απολύσεις σηµαντικό είναι και το µέτωπο της «αξιολόγησης» όπου υπήρξε νίκη του εργατικού κινήµατος (αποσύρθηκε η αξιολόγηση µε ποσοστώσεις). Ούτε το ΑΣΕΠ δέχτηκε το βάρος του επανελέγχου των συµβάσεων (δηλαδή επανακαθορισµό κριτηρίων και τελικά απόλυση) των

Τη δύσκολη ώρα µιας τέτοιας κυβέρνησης, των συµφερόντων των πολύ λίγων, η πλευρά µας, ο κόσµος της δουλειάς, έχει την ευκαιρία να ανασυνταχθεί µε ταξική προσήλωση και να οργανώσει τις δυνάµεις του σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο στη συνέχεια. Ορισµένοι, επίσης, «διαθέσιµοι» εκπαιδευτικοί που δεν είχαν µπορέσει να κάνουν αίτηση για τοποθέτηση σε νέα θέση έχουν σταµατήσει να πληρώνονται από το Μάρτιο του 2014. Η επίσπευση της διαδικασίας εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας µε πρωτοβουλία της ίδιας της συγκυβέρνησης δηλώνει αδυναµία να συνεχίσει τις ακραίες ταξικές επιθέσεις της, αλλά δεν δηλώνει καθόλου παραίτηση από το να ψάξει άλλον τρόπο να τις συνεχίσει, ακόµα κι αν χρειαστεί µια... χρονική, αριστερή, παρένθεση. Τη δύσκολη ώρα µιας τέτοιας κυβέρνησης, των συµφερόντων των πολύ λίγων, η πλευρά µας, ο κόσµος της δουλειάς, έχει την ευκαιρία να ανασυνταχθεί µε ταξική προσήλωση και να οργανώσει τις δυνάµεις του σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο. Οι δυνάµεις της Αριστεράς έχουν κάθε λόγο να πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της αντεπίθεσης του εργατικού κινήµατος. Οι µέρες της εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας δεν θα καταλήξουν σε ανατροπή της ακροδεξιάς συγκυβέρνησης αν παραµείνουν οι πιέσεις στα όρια του Κοινοβουλίου. Οι «ανεξάρτητοι» βουλευτές

υπαλλήλων αορίστου χρόνου (Ι∆ΑΧ) δήµων και υπουργείου Πολιτισµού, αντιγυρίζοντας το «µπαλάκι» στην κυβέρνηση και τους πρόθυµους ελεγκτές δηµόσιας διοίκησης. Όλα είναι ανοιχτά, λοιπόν, ακόµα. ∆ιάφορες οµοσπονδίες και πρωτοβάθµια σωµατεία µε την επίσπευση των διαδικασιών απόλυσης χιλιάδων «διαθέσιµων» υπαλλήλων τους είχαν προκηρύξει στάσεις εργασίας (π.χ. ΥΠΑΑΤ), 48ωρες απεργίες (π.χ. οµοσπονδία διοικητικών ΑΕΙ) και άλλες κινητοποιήσεις, για το 2ήµερο 17 & 18/12. Η Α∆Ε∆Υ, ύστερα από σύσκεψη οµοσπονδιών, από την οποία απουσίαζαν ηχηρά ο Μπαλασόπουλος (πρόεδρος της ΠΟΕ-ΟΤΑ), οι κάθε είδους δεξιοί συνδικαλιστές, η πλειοψηφία της ΠΑΣΚΕ και αρκετοί από το ΠΑΜΕ, αποφάσισε για τις 17 ∆εκέµβρη σειρά πανελλαδικών δράσεων για την υπεράσπιση των απολυµένων δηµοσίων υπαλλήλων καθώς και των δοµών και υπηρεσιών του ∆ηµοσίου που συρρικνώθηκαν ή καταργήθηκαν, µε παναττική στάση εργασίας από τις 12 το µεσηµέρι, συλλαλητήριο στην πλατεία Κλαυθµώνος στη 1 µ.µ. και πορεία προς τη Βουλή και το υπουργείο ∆ιοικητικής Μεταρρύθµισης & Ηλεκτρονικής ∆ιακυβέρνησης.

Με ανακοίνωσή της η Α∆Ε∆Ηκάλεσε τα νοµαρχιακά της τµήµατα ανά τη χώρα αυτήν την ηµέρα να προγραµµατίσουν κινητοποιήσεις για να αναδείξουν το κορυφαίο για τον δηµοσιοϋπαλληλικό κόσµο θέµα των απολύσεων, και άρα στάση εργασίας για τους υπαλλήλους των νοµών στους οποίους θα πραγµατοποιούνταν δράσεις κατά τη διάρκεια του εργασιακού ωραρίου τους. Τα αιτήµατα είναι γνωστά και µαχητά: • Αποτροπή των απολύσεων και επαναπρόσληψη όλων των απολυµένων δηµοσίων υπαλλήλων • Κατάργηση του νόµου της διαθεσιµότητας • Μόνιµη και σταθερή εργασία για όλους µε πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώµατα • Επαναλειτουργία όλων των δοµών και υπηρεσιών που καταργήθηκαν. Σε αυτά τα αιτήµατα και στην οργάνωση των κινητοποιήσεων διεκδίκησης έχει να δεσµευτεί ρητά ο ΣΥΡΙΖΑ, στην πολύ πιθανή περίπτωση να βρεθεί στη θέση της κυβέρνησης. Όλη η Αριστερά µαζί, αυτό το κρίσιµο διάστηµα, µπορεί επιτέλους να συγκεντρώσει τις δυνάµεις της για να ρίξει την κυβέρνηση των πλουσίων και να ξεκινήσει την αντιστροφή των µνηµονίων και των εφαρµοστικών τους νόµων. Τα σωµατεία, οι οµοσπονδίες, οι συλλογικότητες, οι φορείς επείγονται να επιχειρήσουν και πάλι τον πολυπόθητο συντονισµό για «να τους σταµατήσουµε» και να εξασφαλίσουµε τη ριζοσπαστική ανατροπή στη συνέχεια. Οι κινητοποιήσεις του κόσµου, που δεν ψηφίζει µόνο, αλλά απαιτεί αγωνιζόµενος, αποτελούν εγγύηση για το αποτέλεσµα των τριών ψηφοφοριών για Πρόεδρο της ∆ηµοκρατίας και πτώση της κυβέρνησης. Οι 17, 23 και 29 ∆εκέµβρη είναι µέρες που θα µας βρουν στο δρόµο, στο χώρο όπου οι «διαπραγµατεύσεις» είναι αληθινά πιεστικές, µε τον κόσµο του οποίου διακυβεύεται η πραγµατική ζωή!

17 δεκέμβρη 2014

πολιτικη

10

Συνέντευξη με την ευρωβουλευτή του Podemos Τερέσα Ροδρίγκ

«Οι άνθρωποι θα αποφασίζο για τη ζωή τους παίρνοντας την εξουσία από τους λίγου Η ισπανική κοινωνία βρίσκεται σε αναταραχή εδώ και πάρα πολύ καιρό. Τεράστιες διαδηλώσεις, μαζική απαίτηση για πτώση της μοναρχίας και αναθεώρηση του συντάγματος, κινήματα αυτοδιάθεσης και ένα καινούργιο και πολύ δημοφιλές κόμμα που αποτελεί γέννημα αυτής της μεγάλης αναταραχής, το Podemos. Η «ΕΑ» έχει αρθρογραφήσει πολλές φορές για τις πολύ ενδιαφέρουσες εξελίξεις στην Ισπανία. Για το καινούργιο φύλλο που κρατάτε στα χέρια σας έχουμε εξασφαλίσει αποκλειστική συνέντευξη της ευρωβουλευτή του Podemos Τερέσα Ροδρίγκεζ που είναι και η πρώτη σε ελληνικό μέσο επικοινωνίας. Θυμίζουμε ότι η Ανδαλουσιανή Τερέσα είναι μόλις 32 χρονών, είναι καθηγήτρια σε δημόσιο σχολείο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης και μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (Izquierda Anticapitalista). Στην Ευρωβουλή εκλέχτηκε δεύτερη σε σταυρούς από το Podemos.

Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου Τ ερέσα, είσαι το ζωντανό παράδειγμα του τι σημαίνει οι βουλευτές να προέρχονται από την κοινωνία. Γυναίκα, εργαζόμενη, αγωνίστρια και μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς (Izquierda Anticapitalista). Τι σημαίνει να είσαι ευρωβουλευτής του Podemos, ενός πολιτικού σχηματισμού τόσο καινούργιου, και ποιες είναι οι ευκαιρίες που ανοίγονται για τη ριζοσπαστική Αριστερά στην Ισπανία; Είναι πράγματι μεγάλη ευθύνη. Η άνοδος του Podemos είναι αποτέλεσμα της γνήσιας λαϊκής θέλησης, που επέβαλε η πολιτική να ασκείται με τελείως διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ξέραμε μέχρι τώρα. Κανένας και καμία από τους πέντε ευρωβουλευτές του Podemos δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός. Είμαστε απλοί άνθρωποι που ο καθένας και η καθεμιά με διαφορετικό τρόπο και προφίλ έχουμε δεσμευτεί να μεταφέρουμε τη φωνή του λαού από τους δρόμους στους θεσμούς. Έχουμε βρεθεί σε ένα Ευρωκοινοβούλιο, έναν θεσμό με πολλούς πόρους, που στην πραγματικότητα διευθύνεται από τα μεγάλα βιομηχανικά λόμπι. Η ευρωομάδα μας ψάχνει τρόπους έτσι ώστε να αφήνει συνεχείς διόδους επικοινωνίας με την κοινωνία, διατηρώντας απόλυτη διαφάνεια τόσο στην πολιτική μας δραστηριότητα όσο και σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των πόρων μας. Με το Podemos, η ριζοσπαστική Αριστερά κατάφερε κάτι που είχε να γίνει για δεκαετίες. Να αποκτήσει ένα μαζικό ακροατήριο και μαζί την ευθύνη να χτίσει ένα σχέδιο ενάντια στην κυριαρχία των μεγάλων καπιταλιστών και των υπαλλήλων τους. Μιας κάστας που οι θεσμοί της βρίσκονται σε βαθιά κρίση. Οι προσδοκίες που δημιουργούνται από την προσπάθειά μας είναι τεράστιες. Το ίδιο τεράστια είναι και η εμπιστοσύνη που δείχνει ο λαός στο Podemos, βλέποντάς το ως τη μόνη εναλλακτική λύση που μπορεί να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική κρίση προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας.

Στην Ελλάδα και την Ισπανία ανοίγεται η δυνατότητα για κυβερνήσεις της Αριστεράς και ταυτόχρονα τη συντριβή του δικομματισμού (Δεξιάς-σοσιαλδημοκρατών). Τι θα σημάνει για την ισπανική κοινωνία μια κυβέρνηση Podemos; Ποιος είναι ο καλύτερος δρόμος και με ποιο πρόγραμμα μπορείτε

να κερδίσετε τις εκλογές;

Το εγχείρημα Podemos επιδιώ περισσότερο από αυτό που λέ «της Αριστεράς». Πρόκειται για σία λαϊκής χειραφέτησης, που θα αποφασίζουν για τη ζωή το την εξουσία από τους λίγους. Α καταφέρει να σχηματίσει κυβέ κινήσει μια συνταγματική ανα θα ξεμπερδέψει με το 1978. [Το απέκτησε σύνταγμα που περιλ σμό της μοναρχίας. Η μοναρχία λεσμα ενός συμβιβασμού μετά Φράνκο.] Ταυτόχρονα θα μπου μια δημοκρατική κοινωνία με κο οσύνη, για την αναδιανομή του και για ένα βιώσιμο παραγωγικό όφελος της μεγάλης κοινωνικής Στο χρόνο που απομένει μέχρι επιδιώξουμε να σχηματίσουμε πλειοψηφία, περιλαμβάνοντας σ μας τα αιτήματα και τα συμφέ σμου. Το πρόγραμμά μας θα σ συμμετοχικό και συνεργατικό τ έμφαση σε κάποια ζητήματα π κλειδί για τη διέξοδο από τον π κονομικό αποκλεισμό στον οπ σμένη η χώρα μας: το να τελε δικτατορία του χρέους στις διεθ πιστωτικές αγορές, τον δημόσιο στρατηγικούς πυλώνες της οικο και το δικαίωμα των λαών που ισπανικό κράτος να αποφασίζου μορφή διακυβέρνησής τους.

Αν καταλαβαίνουμε κα μα στην Ισπανία –όπω Ελλάδα– βρίσκεται σε σχε την ίδια στιγμή που το Po νημα των διαδηλώσεων κα ών αξιοπρέπειας, βρίσκετα Οι άνθρωποι περιμένουν Πώς μπορεί να επιτευχθεί η μετοχή στο δρόμο; Υπάρχ ποιήσεις στην Ισπανία τώρ

Το λαϊκό κίνημα το 2014 έχει μ φάση, παίρνοντας υπόψη τον ε κτήρα της οικοδόμησης μιας εν λιτικής λύσης που θα τελειώσει μ τη δικτατορία της κάστας. Στου νελεύσεις υπάρχει τεράστια λαϊ αλλά και πέρα από αυτό, βρίσκ μια διαδικασία πολιτικοποίησης ό ων της κοινωνίας. Οι άνθρωποι ότι είναι καιρός να ακουστεί η επόμενο διάστημα θα είναι κρίσι λουν τα κινήματα ότι τα αιτήματά ματωθούν στο πρόγραμμά μας. Έ

11

πολιτικη

κεζ

Ψήφισαν νόμο για να φιμώσουν το λαό

ουν ς υς»

ώκει κάτι πολύ έμε κυβέρνηση α μια διαδικαυ οι άνθρωποι ους παίρνοντας Αν το Podemos έρνηση, θα ξεαθεώρηση που ο 1978 η Ισπανία λάμβανε το θεήταν το αποτέά τον δικτάτορα υν οι βάσεις για οινωνική δικαιυ πλούτου αλλά ό μοντέλο προς ς πλειοψηφίας. τις εκλογές θα μια κοινωνική στο πρόγραμμά έροντα του κόσυγκροτηθεί με ρόπο, δίνοντας που αποτελούν πολιτικό και οιοίο είναι βυθιειώνουμε με τη θνείς χρηματοο έλεγχο στους ονομίας καθώς υ αποτελούν το υν οι ίδιοι για τη

αλά, το κίνηως και στην ετική ύφεση odemos, γέναι των πορειαι σε άνοδο. τις εκλογές. η λαϊκή συμχουν κινητορα;

μπει σε μια νέα επείγοντα χαραναλλακτικής πομια και καλή με υς κύκλους-συϊκή συμμετοχή, κεται σε εξέλιξη όλων των τομέκαταλαβαίνουν φωνή τους. Το ιμο το να επιβάά τους θα ενσωΈτσι, την επόμε-

νη μέρα της ανάληψης της εξουσίας θα μπορούν να απαιτούν την άμεση εφαρμογή ενός τέτοιου προγράμματος. Θα πρέπει βέβαια να σημειώσουμε ότι στο ισπανικό κράτος υπάρχουν ακόμα πολλές διαδηλώσεις του λαού που αντιστέκεται στην καπιταλιστική κρίση, που προσπαθεί να οικοδομήσει εναλλακτικές λύσεις. Όμως ναι, αυτήν τη στιγμή αυτό που κυριαρχεί είναι η προσπάθεια κατάληψης της κρατικής εξουσίας.

Πρόσφατα είχατε ένα κρίσιμο συνέδριο που μετέτρεψε το Podemos σε κόμμα. Στον διεθνή Τύπο παρουσιάστηκαν οι διαφορετικές πλατφόρμες και απόψεις που υπήρχαν και υπάρχουν μέσα στο κόμμα σας. Εσύ μαζί με άλλους συντρόφους-ισσες, ευρωβουλευτές διαφωνήσατε με τον Πάμπλο Ιγκλέσιας συμμετέχοντας στην πλατφόρμα Sumando Podemos. Μπορείς να σχολιάσεις αυτή την κατάσταση; Πώς αντιλαμβάνεστε εσείς τη δημοκρατία σε ένα κόμμα όπως το Podemos; Με το Sumando Podemos παρουσιάσαμε ένα οργανωτικό μοντέλο στο οποίο οι κύκλοι βάσης θα είχαν την πραγματική δυνατότητα να παίρνουν αποφάσεις που αφορούν το κόμμα, όσον αφορά τα οργανωτικά, την πολιτική γραμμή και το πρόγραμμα. Το μοντέλο που τελικά ψηφίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία, δίνει μεγάλη αυτονομία στην πολιτική ηγεσία, με βάση ένα σκεπτικό που λέει ότι σε μια εκλογική περίοδο χρειάζεται μια οργάνωση εξαιρετικά συγκεντρωτική. Σε κάθε περίπτωση πιστεύουμε ότι ο έλεγχος που μας ασκείται από τον κόσμο δεν μπορεί να εξαντλείται σε διαδικτυακές ψηφοφορίες. Η διαδικασία αυτοοργάνωσης πρέπει να συνεχιστεί και θα είναι ουσιαστικής σημασίας όταν το Podemos σε ενδεχόμενη νίκη του θα χρειάζεται τη λαϊκή υποστήριξη στο δρόμο. Άλλωστε το λαϊκό κίνημα ξεπερνάει σε μέγεθος το Podemos.

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το Podemos βρίσκονται σε στενή επικοινωνία, ο Τσίπρας και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας έχουν συναντηθεί πολλές φορές για να ανταλλάξουν εμπειρίες. Πρόσφατα ο Τσίπρας αναφέρθηκε στον «κώδικα ηθικής» του Podemos, προτείνοντάς τον μάλιστα και ως παράδειγμα για τη λειτουργία του ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνείς; Τι πιστεύεις ότι έχει να μάθει το Podemos από τον ΣΥΡΙΖΑ και τι ο ΣΥΡΙΖΑ από το Podemos; Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και το Podemos αντιπροσωπεύουν την πιθανότητα σε σύντομο χρονικό διάστημα να σχηματιστούν κυβερνή-

17 δεκέμβρη 2014

Σ

σεις που θα έρθουν σε ρήξη με τις πολιτικές της τρόικας και θα ικανοποιήσουν τις λαϊκές προσδοκίες. Η συνεργασία μεταξύ τέτοιων λαϊκών κυβερνήσεων των χωρών του Νότου θα είναι ζωτικής σημασίας. Από τον ΣΥΡΙΖΑ έχουμε πολλά πράγματα να μάθουμε, μια και πρόκειται για ένα κόμμα με ιστορία χρόνων, ένα εγχείρημα πολύ πιο προχωρημένο, με πολιτικές θέσεις, πρόγραμμα και στρατηγική πολύ πιο ξεκάθαρα από τα δικά μας. Από την άλλη το «λαϊκό» μοντέλο του Podemos έχει το πλεονέκτημα να ενσωματώνει σταδιακά όλο και πιο πλατιά κομμάτια της κοινωνίας, έχοντας διαφάνεια στις εσωτερικές διαδικασίες, πολιτικοποιώντας και ευνοώντας τη συμμετοχή του κόσμου. Με αυτό τον τρόπο βέβαια δημιουργείται μια δημοκρατία πιο αποτελεσματική απέξω από ό,τι μέσα στην οργάνωση. Το δικαίωμα στις τάσεις και στα ρεύματα, το οποίο δεν αναγνωρίζεται μέσα στο Podemos, αλλά αποτελεί κεκτημένο του ΣΥΡΙΖΑ, που κατάφερε να συσπειρώσει και να αναγνωρίσει τη σημασία διαφορετικών τάσεων και παραδόσεων της ριζοσπαστικής Αριστεράς, θα πρέπει να αποτελέσει παράδειγμα και για μας. Τώρα όσον αφορά τον κώδικα ηθικής-δεοντολογίας, πρόκειται απλά για μια φόρμουλα που επιτρέπει στην οργάνωση να έχει κάποιο σχετικό έλεγχο πάνω στο ποιοι μπορούν να είναι μέλη του Podemos, αποφεύγοντας έτσι την παρουσία διεφθαρμένων ή ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με το κίνημα του Podemos. Ωστόσο, μας θλίβει το γεγονός ότι σε αυτό το έγγραφο περιλαμβάνεται η απαγόρευση της διπλής ένταξης, που κάνει τόσο περίπλοκη τη συμμετοχή οργανώσεων όπως η Αντικαπιταλιστική Αριστερά. Όλες αυτές οι αντιφάσεις θα πρέπει να λυθούν τους επόμενους μήνες.

Γιατί η συνεργασία με την Ενωμένη Αριστερά (Izquierda Unida) δεν είναι στα σχέδια του Podemos; Το Podemos πρώτα απ’ όλα είναι ένας διαφορετικός τρόπος συμμετοχής του κόσμου που αποκλείει συμφωνίες και συμμαχίες κάθαρσης που γίνονται σε κλειστά γραφεία πίσω από τις πλάτες των πολιτών. Φυσικά σεβόμαστε τη μεγάλη πλειοψηφία των αγωνιστών της Ενωμένης Αριστεράς που έχουν παλέψει για ένα αριστερό πρόγραμμα που συγκρούεται με τη νεοφιλελεύθερη ηγεμονία. Είναι βέβαιο ότι οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες της ΕΑ θα είναι σύμμαχοι σε πολλές περιπτώσεις τους μήνες που έρχονται. Εξαιρούμε τις προεκλογικές συμφωνίες, αλλά όχι τη δυνατότητα κυβερνητικών συμμαχιών που θα μας επιτρέψουν να διώξουμε το Λαϊκό και το Σοσιαλιστικό Κόμμα από την κυβερνητική εξουσία.

τις 11 Δεκέμβρη, την επομένη της παγκόσμιας ημέρας ανθρωπίνων δικαιωμάτων, εγκρίθηκε από την ισπανική βουλή ο νόμος-φίμωτρο (leymordaza), όπως ονομάστηκε από το κίνημα. Ο νόμος αποτελεί μνημείο αυταρχισμού και θυμίζει δικτατορικό καθεστώς. Είναι πρωτοφανές ότι μετά τις εντυπωσιακές κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων, την άνοδο του Podemos και τη λαϊκή συμμετοχή, οι κυβερνώντες δεν μπορούσαν παρά να περάσουν έναν νόμο τσακίσματος του κινήματος και τρομοκράτησης της κοινής γνώμης. Ο νόμος μεταξύ άλλων προβλέπει μέχρι και πρόστιμο 30.000 ευρώ για δημοσίευση-παραγωγή-διανομή εικόνων που παρακινούν σε εξέγερση, πρόστιμα για ειρηνική ανυπακοή, κατάληψη τραπεζών, πραγματοποίηση συνελεύσεων, παρεμπόδιση έξωσης, παρουσία σε κατάληψη, και απαγόρευση διαδηλώσεων όταν αυτό θα κρίνεται αναγκαίο. Οι διατάξεις του νόμου φωτογραφίζουν τις μορφές κινητοποίησης που έχει επιλέξει ο κόσμος τα τελευταία χρόνια. Ενάντια στο νόμο διαδήλωναν για μέρες χιλιάδες Ισπανοί φορώντας φίμωτρα ως ένδειξη διαμαρτυρίας, με κορυφαία την κινητοποίηση στις 29 Νοέμβρη που συγκέντρωσε πάνω από 250.000 ανθρώπους.

12

αναλυση

17 δεκέμβρη 2014

Συνταγματική αναθεώρηση, αλλαγές στη δομή του πολιτεύματος και άλλα δαιμόνια Του Δημήτρη Μπελαντή

Η

χώρα βιώνει μια εξαιρετικά έντονη κρίση πολιτικής εκπροσώπησης εδώ και τέσσερα χρόνια. Το παραδοσιακό πολιτικό και κομματικό σύστημα κατέρρευσε εκκωφαντικά, με αποτέλεσμα η Νέα Δημοκρατία να έχει χρεωθεί και δεχθεί ένα πολύ μεγάλο μέρος του πολιτικού κόστους, το ΠΑΣΟΚ να είναι στα όρια της εξόδου από τη Βουλή και η Αριστερά, ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ, να έχει γίνει η βασική ανερχόμενη δύναμη συγκέντρωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας, αν και αυτή συγκροτείται πολύ λιγότερο ως κινηματική δυναμική και περισσότερο ως εκλογικό ρεύμα απογοήτευσης, απελπισίας και απόγνωσης. Η συζήτηση για τα «άκρα» είναι ακριβώς απότοκη της κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης. Η κρίση αυτή θα μπορούσε, τουλάχιστον στη συγκυρία του 2012, με το ριζοσπαστικό φούσκωμα του ΣΥΡΙΖΑ και την άνοδο της «ριζοσπαστικής» ακροδεξιάς, να προσδιορισθεί και ως κρίση ηγεμονίας (ως σημαντική δυσχέρεια ηγεμονικής συναίνεσης εκ μέρους της αστικής τάξης), πράγμα που δεν έχει πλήρως αναταχθεί, αν και η πολιτικά μετριοπαθής μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ καθώς και η κοινωνική μερική παθητικοποίηση έκτοτε φαίνεται, σε κάποιο βαθμό, να συμβάλλουν στην ανάταξη και ανατροπή της, με αβέβαιη την τελική έκβαση.

Ενίσχυση των εξουσιών του Προέδρου

Σε κάθε περίπτωση, η πιθανή κατάκτηση του κυβερνητικού κέντρου εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ (και σε καμία περίπτωση της κρατικής εξουσίας, όπως εσφαλμένα συχνά λέγεται) φαίνεται να δημιουργεί ένα κενό στη συνοχή και στη συνέχεια της μνημονιακής και νεοφιλελεύθερης αστικής κρατικής διαχείρισης. Όσο κι αν τα αστικά κέντρα εξουσίας φαίνεται να ελπί-

ζουν ότι σε σύντομο χρονικό διάστημα θα ελέγξουν ή θα σαμποτάρουν και θα ανατρέψουν την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ με τη βοήθεια των διεθνών πατρώνων τους, είναι αρκετά καθαρό ότι οι δυναμικές που θα εκλυθούν και οι κοινωνικές δυνατότητες που θα προκύψουν, τρομάζουν πολύ έντονα το διεθνές κεφαλαιακό και χρηματοπιστωτικό μπλοκ, με αποτέλεσμα το κρεσέντο των εκβιαστικών δηλώσεων και ενεργειών των τελευταίων ημερών. Στο πλαίσιο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται σαν ένα περίπου «τρομοκρατικό κόμμα» από τους εκπροσώπους των αγορών. Η αστάθεια στο επίπεδο του κυβερνητικού κέντρου αλλά και η ισχυρή πιθανότητα μιας Βουλής όπου η Αριστερά θα έχει πλειοψηφία στρέφει τη Δεξιά ιδίως αλλά και την Κεντροαριστερά προς ένα συνταγματικό σενάριο ενίσχυσης του πόλου του Προέδρου της Δημοκρατίας και αποκατάστασης των ισχυρών ρυθμιστικών του εξουσιών, όπως το να διαλύει τη Βουλή όχι μόνο καθ’ υπόδειξη της κυβέρνησης, όπως γίνεται σήμερα (άρθρο 41 παρ. 2), αλλά και με δική του εκτίμηση περί της ύπαρξης κρισεογόνων παραγόντων στη λειτουργία του πολιτεύματος (θυμίζουμε εδώ τη δυνατότητα του Προέδρου κατά το παλιό άρθρο 41 του Συντάγματος 1975, πριν από την παπανδρεϊκή αναθεώρηση του Συντάγματος το 1986, να διαλύει τη Βουλή λόγω δυσαρμονίας της σύνθεσής της με το λαϊκό αίσθημα, μια μείζονα προεδρική δυνατότητα που –ευτυχώς– ποτέ δεν αξιοποιήθηκε). Θεωρούμε, λοιπόν, ότι ένα βασικό πεδίο ανάπτυξης της αναθεωρητικής πρωτοβουλίας είναι το αντέρεισμα της αστικής εξουσίας από «τα πάνω» απέναντι σε μια πιθανά επικίνδυνη κοινοβουλευτική- κυβερνητική πλειοψηφία. Μάλιστα, εδώ έχουμε ένα «αριστεροδέξιο» επιχείρημα, αφού ήδη από το 1986 υποστηρίζεται ότι η κατάργηση των «υπερεξουσιών» του Προέδρου άφησε ασύδοτο τον πρωθυπουργό (το μόνο δηλαδή που έχει πραγματική δημοκρατική νομιμοποίηση) να λυμαίνεται συγκεντρωτικά την εξουσία, ενώ ο Πρόε-

δρος, μη προερχόμενος από τα κόμματα, είναι «ουδέτερος» και υπηρετεί το «καλό του έθνους», δηλαδή του συλλογικού κεφαλαιοκράτη. Είναι χαρακτηριστικό ότι αυτή η λογική ψάχνει τη διέξοδο από τον πρωθυπουργοκεντρισμό προς τον προεδρισμό γκολικού τύπου (τον οποίο είχε, εν μέρει, ως πρότυπο, ο Κ. Καραμανλής το 1975) και όχι προς την κατεύθυνση ενίσχυσης των αρμοδιοτήτων της Βουλής και άλλων μορφών πιο άμεσης λαϊκής συμμετοχής.

«Στεγανοποίηση»

Επίσης, η περίφημη πρόνοια της Νέας Δημοκρατίας για την εξάντληση των τετραετιών δείχνει αρκετά καθαρά έναν προσανατολισμό ακαμψίας στο κοινοβουλευτικό πολίτευμα, στεγανοποίησης των αντιπροσώπων απέναντι στους αντιπροσωπευόμενους και αδυναμίας παρέμβασης του λαϊκού παράγοντα για επίσπευση των εκλογών, όταν υπάρχουν καθαρά σημάδια μιας πολιτικής κρίσης και πλήρους αυτονόμησης του κοινοβουλευτικού πλαισίου από την κοινωνική βούληση και από τη διάθεση της κοινωνίας. Αυτό που είπε η Σοφία Βούλτεψη, ότι δηλαδή οι εκλογές θα αποτελέσουν πιστωτικό γεγονός, δεν είναι παρά ένας άλλος τρόπος να ειπωθεί ότι «οι εκλογές που μπορεί να φέρουν μια πραγματική αλλαγή στη χώρα ίσως και να χρειαστεί να είναι παράνομες», παραφράζοντας τη γνωστή φράση του Καρλ Μαρξ. Οι άνθρωποι προσπαθούν να περιθωριοποιήσουν ακόμη και το θεσμό των βουλευτικών εκλογών, δηλαδή την επιτομή του αστικού κοινοβουλευτισμού και της αντιπροσωπευτικής αστικής δημοκρατίας. Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι πρόωρο να το εκτιμήσουμε συνολικά, αλλά αν συνδυασθεί με τη χρονική αύξηση των θητειών παντού (π.χ. τέσσερα από τρία χρόνια στους δικηγορικούς συλλόγους, πέντε αντί για τέσσερα χρόνια στις Περιφέρειες), πρέπει να θεωρηθεί ως μια τάση μακρόχρονης υποβάθμισης και περιθωριοποίησης των όποιων διαδικασιών

έκφρασης της λαϊκής βούλησης και θωράκισης των συγκυριακά εκλεγμένων εκπροσώπων (και συχνά και υπό καθεστώς εκβιασμού) από την αλλαγή της κοινωνικής δυναμικής και του πολιτικού τοπίου. Ακαμψία απέναντι στους ψηφοφόρους αλλά και ευκαμψία του προέδρου να παρεμβαίνει, όταν αυτός αξιολογεί την αλλαγή του κλίματος και της κρισιογόνας συνθήκης. Πρόκειται για τη μετατόπιση από την όψιμη αστική δημοκρατία της πρώτης νεοφιλελεύθερης ή μεταφορντικής περιόδου (τον «αυταρχικό κρατισμό» του Πουλαντζά) προς μια τύποις αστική δημοκρατία, η οποία είναι μεταδημοκρατικό πολίτευμα και ουσιαστικά είναι μια μορφή ολιγαρχικού κοινοβουλευτικού ολοκληρωτισμού. Αυτή η δομική κατεύθυνση, αν δεν ανασχεθεί άμεσα από μια κυβερνητική αλλαγή υπέρ της Αριστεράς, και τελικά επικυρωθεί από μια Αναθεωρητική Βουλή συντηρητικών προδιαγραφών, μπορεί να αποκόψει μακροπρόθεσμα τη δυνατότητα ριζοσπαστικών πολιτικών αλλαγών στη χώρα μας με κοινοβουλευτικό τρόπο και όχημα. Γι’ αυτό, άλλωστε, μια αναθεώρηση με τους ισχύοντες συσχετισμούς αποτελεί μεγάλη παγίδα για την Αριστερά. Ίσως, για έναν ακόμη σοβαρό λόγο, να καθίσταται αναγκαίο το να «πέσει» το μνημονιακό μπλοκ τώρα, γιατί αύριο η θεσμική ενίσχυση των θωρακίσεων της αστικής πολιτικής μπορεί να το καταστήσει από πολύ δυσκολότερο έως και οριακά τελείως αδύνατο. Μιλάμε, όπως έχει γίνει καθαρό, όχι για μια απλή αλλαγή κοινοβουλευτικού συσχετισμού, αλλά για τον κίνδυνο σταδιακής μετάβασης σε μια νέα μορφή πολιτικού καθεστώτος ή και μορφή κράτους, όπου το στοιχείο της «έκτακτης ανάγκης» θα δεσπόζει απόλυτα πάνω στο στοιχείο της αστικής κοινοβουλευτικής λειτουργίας και όπου η «εκτροπή» θα είναι πολύ πιο ασαφής αλλά και πιο επικίνδυνη από τα γκροτέσκα φαιά χρώματα του παραδοσιακού φασισμού.

17 δεκέμβρη 2014

νεολαια

13

Νίκη του Ν. Ρωμανού και του κινήματος αλληλεγγύης

Ο αγώνας που ανάγκασε την κυβέρνηση να υποχωρήσει Του Σπύρου Αντωνίου

Ύ

στερα από 31 ημέρες απεργίας πείνας, δίνοντας μια σκληρή και ανυποχώρητη μάχη με την κρατική εκδικητικότητα και τον ίδιο το θάνατο, ο κρατούμενος Νίκος Ρωμανός νίκησε. Νίκη που ήρθε κάτω από την τεράστια πίεση ενός πολύμορφου, μαζικού και επίμονου κινήματος συμπαράστασης, αναγκάζοντας τον Αθανασίου και την κυβέρνηση να φέρουν τροπολογία που δίνει το δικαίωμα σε κρατούμενους φοιτητές και σπουδαστές για παρακολούθηση –έστω και με το καταδικαστέο «βραχιολάκι» επιτήρησης– των μαθημάτων τους στις σχολές όπου έχουν εισαχθεί, εφόσον έχουν παρακολουθήσει το πρώτο εξάμηνο εξ αποστάσεως. Τη στιγμή που τα πράγματα όδευαν σε οριακό σημείο, με το Ν. Ρωμανό να είναι έτοιμος να ξεκινήσει και απεργία δίψας, μαζί με τον κρατικό αυταρχισμό ακυρώθηκαν και τα όποια νοσηρά σενάρια απεργάζονταν διάφοροι ακροδεξιοί κύκλοι, που στη δολοφονία του νεαρού απεργού πείνας διέβλεπαν τη διέξοδο από την κυβερνητική κρίση και την εμπέδωση του «κράτους έκτακτης ανάγκης». Στην ευτυχή κατάληξη συνέβαλαν μια σειρά από παράγοντες, που έκαναν αφόρητη την πολιτική πίεση για τους κυβερνώντες. Το σθένος και η αποφασιστικότητα του ίδιου του Ν. Ρωμανού. Διεκδικώντας το αυτονόητο δικαίωμα στη μόρφωση, τη στιγμή μάλιστα που κάτι τέτοιο προβλεπόταν ήδη από την υπάρχουσα νομοθεσία, απογύμνωσε τους ισχυρισμούς του υπουργείου Δικαιοσύνης, αναδεικνύοντας το σχέδιο καταστολής όσων αντιστέκονται στη βαρβαρότητα του συ-

στήματος και την υποκρισία των υπερασπιστών της «επιλεκτικής νομιμότητας». Αποδεικνύοντας ότι οι αγώνες δεν είναι νομοτελειακά χαμένοι, ότι η συνεπής αγωνιστικότητα δικαιώνεται. Το πλατύ κύμα αλληλεγγύης που πραγματικά «έπνιξε» την κυβέρνηση και την εξανάγκασε να προβεί στην απαραίτητη τροπολογία. Το μέγεθος και ο δυναμισμός των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας, τα εκατοντάδες ψηφίσματα από σωματεία, συλλογικότητες, και ιδιαίτερα η στάση των γιατρών και των άλλων εργαζομένων του Νοσοκομείου Γεννηματάς, οι δημόσιες παρεμβάσεις καλλιτεχνών και δημοσιογράφων, έσπασαν την καθεστωτική προπαγάνδα και τη χυδαιότητα του Σαμαρά, που έκανε λόγο για «το ληστή με το καλάσνικοφ» μία μέρα πριν συναντήσει τον πατέρα του Ρωμανού. Το άπλωμα της αλληλεγγύης σε κομμάτια της κοινωνίας έξω από τα συνήθη

όρια του αντιεξουσιαστικού χώρου (που προφανώς σήκωσε ένα μεγάλο μέρος αυτού του αγώνα) είναι ενδεικτικό παράδειγμα του ότι στη μάχη για κοινωνικά δικαιώματα και δημοκρατικές ελευθερίες, στη μάχη για μισθούς και συντάξεις, στη μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς σήμερα, για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση αύριο, απαιτείται η συσπείρωση όλου του κόσμου της αντίστασης, των συνδικάτων, όλων των δυνάμεων της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Τότε μόνο είμαστε δυνατοί και αποτελεσματικοί. Τότε μας φοβούνται οι «από πάνω». Σημαντική συμβολή σε αυτήν τη νίκη είχε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Η παρουσία των μελών και των στελεχών του στις κινηματικές δράσεις για το Ρωμανό και τους άλλους απεργούς πείνας, οι συνεχείς παρεμβάσεις του στον υπουργό Δικαιοσύνης, η μαχητική παρουσία της ΚΟ τις μέρες

συζήτησης της επίμαχης τροπολογίας, όπου αποκάλυψε την κυβερνητική αναλγησία και έπαιξε καθοριστικό ρόλο ώστε όλοι οι βουλευτές (πλην των αμετανόητων ακροδεξιών Α. Γεωργιάδη και Θ. Πλεύρη) να την ψηφίσουν. Στάση αριστερής, αγωνιστικής αντιπολίτευσης, φωνή του κινήματος συμπαράστασης ενάντια στην αδικία και τον κρατικό αυταρχισμό, που έκανε περήφανο τον κόσμο του. Το μνημονιακό καθεστώς της καταστολής και της συκοφάντησης όσων δεν πειθαρχούν σε αυτό υπέστη σημαντική ρωγμή. Και χαιρόμαστε. Απομένει το οριστικό του γκρέμισμα για να πανηγυρίσουμε. Ο Ρωμανός κέρδισε το δικαίωμα στη ζωή και την εκπαίδευση, χάρη στην κινητοποίηση χιλιάδων ανθρώπων και το προσωπικό του σθένος. Με αυτήν τη μέθοδο οφείλουμε να προχωρήσουμε στην κατεδάφιση της καταρρέουσας συγκυβέρνησης.

Μ. Μπόλαρη: «Δεν υπολογίσατε την αλληλεγγύη, κ. Υπουργέ» Αποσπάσματα από την ομιλία της Μαρίας Μπόλαρη, βουλευτή Α’ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, στην Ολομέλεια της Βουλής, στη συζήτηση του σχεδίου νόμου «Ρύθμιση δεσμευμένων ή κατασχεμένων χρηματικών απαιτήσεων και μετρητών» στο οποίο ενσωματώθηκε η τροπολογία για το Ν. Ρωμανό (09/12/14). (...) Να σας πω τη γνώμη μου, κύριε υπουργέ, για το τι συνέβη με την ιστορία Ρωμανού. Δεν υπολογίσατε την αλληλεγγύη. Δεν την υπολογίσατε και το έχετε ξαναπάθει. Ο υπουργός Παιδείας της κυβέρνησης Καραμανλή, όταν δολοφονιόταν στα Εξάρχεια ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος, συνέχισε το γλέντι του

στα μπουζούκια και την άλλη μέρα πήγε και στο γήπεδο, γιατί δεν κατάλαβε τι σήμαινε η δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου παιδιού, γιατί δεν καταλαβαίνετε τι σημαίνουν για την ελληνική κοινωνία τα νέα παιδιά. (...) Είναι ιερά πρόσωπα γι’ αυτή την κοινωνία. Γιατί οι νέοι ήταν πρωτοπόροι στην ΕΑΜική αντίσταση, γιατί οι νέοι στη δεκαετία του ’60 άνοιξαν δημοκρατικούς δρόμους, γιατί ήταν οι νέοι που μπήκαν μπροστά στην εξέγερση του Πολυτεχνείου, γιατί υπήρχαν νέοι στη μεταπολίτευση που έδωσαν μάχη για μια άλλη δημοκρατία και μια άλλη μεταπολίτευση –όχι έτσι όπως την κατάντησε το ΠΑΣΟΚ και

η Νέα Δημοκρατία– γιατί είχαμε νεκρούς και εκείνη την περίοδο, τον Κουμή, την Κανελλοπούλου, τη Σωτηρία Βασιλακοπούλου που μοίραζε προκήρυξη έξω από ένα εργοστάσιο της ΕΤΒΑ και ο δολοφόνος της, πρώην χουντικός, αθωώθηκε μετά. Ακολούθησε ο Καλτεζάς, ακολούθησε ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος και δεν καταλαβαίνετε; Δεν μπορείτε να καταλάβετε, γιατί υπάρχει αυτή η αλληλεγγύη; Γιατί, ακόμα και αν δεν συμφωνούμε –και δεν συμφωνούμε– με τις πράξεις του Νίκου Ρωμανού ή του Γιάννη Μιχαηλίδη ή άλλων, γιατί έχουμε άλλα πολιτικά προτάγματα, έχουμε άλλο δρόμο επιλέ-

ξει να οργανώνουμε τους κοινωνικούς αγώνες, υπάρχει μεγάλη ευαισθησία στην ελληνική κοινωνία για τους νέους ανθρώπους. Τελειώνοντας, εμείς δεν θεωρούμε ότι η στάση απέναντι στο Νίκο Ρωμανό είναι κάτι ξεχωριστό από αυτό που έχετε επιφυλάξει στις απολυμένες καθαρίστριες, στους χιλιάδες απολυμένους του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, στους νεολαίους ή τους μεγαλύτερους που διαδήλωσαν και συνεχίζουν να διαδηλώνουν στις γενικές απεργίες ή την 6η του Δεκέμβρη. Είναι όμως ένα σημείο οριακό. Είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου στην κυριολεξία εδώ και τώρα.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Πόσο «αλλιώς» µπορούµε να γράψουµε την ιστορία;

Του Αντώνη Νταβανέλλου

Κ

αι ξαφνικά, γύρω από τον ΣΥΡΙΖΑ ξεκίνησε µια συζήτηση για την πολιτική παράδοση του Ν. Ζαχαριάδη. Η αναφορά σε έναν κάποιον «µεγάλο αρχηγό», σε µια «χαρισµατική προσωπικότητα» που µπορεί, τάχα, να αλλάξει τη ροή της ιστορίας, ακουµπά σε σηµερινά προβλήµατα στρατηγικής, τακτικής και οργάνωσης που αντιµετωπίζει η Αριστερά και ιδίως ο ΣΥΡΙΖΑ. Και ο νοών νοείτω… Ένα πρώτο πρόβληµα που έχει αυτό το σύστηµα ιδεών είναι ότι ο υποτιθέµενος χαρισµατικός ρόλος του Ν. Ζαχαριάδη είναι κατασκεύασµα της δεκαετίας του ’50, δεν προκύπτει από τα γεγονότα και τις επιλογές που έγιναν από την ηγεσία του ΚΚΕ κατά τη θυελλώδη περίοδο του 1931-49. Η ιστορία πρέπει να γραφτεί πολύ «αλλιώς» για να υποστηριχθεί ο Ν. Ζαχαριάδης ως σηµείο αναφοράς για τη σύγχρονη Αριστερά.

Η δεκαετία του ‘30

Ο Ζαχαριάδης δεν αναδείχθηκε ως ηγέτης µέσα από την εσωτερική εξέλιξη και διαπάλη στο κόµµα. Υπήρξε τµήµα της οµάδας (των λεγόµενων «κούτβηδων») που «φυτεύτηκε» στην ηγεσία του ΚΚΕ από τη σταλινοποιηµένη, πλέον, 3η ∆ιεθνή στο πλαίσιο της «µπολσεβικοποίησής» του. Η ηγεσία Ζαχαριάδη διαµόρφωσε την ανάλυση της «ψωροκώσταινας», που έβλεπε τον ελληνικό καπιταλισµό της µεταβενιζελικής περιόδου ως κυριαρχούµενο από «τσιφλικάδικα κατάλοιπα» και όριζε το χαρακτήρα της «επερχόµενης επανάστασης στην Ελλάδα, ως αστικοδηµοκρατικό». Με αυτήν την ανάλυση και στρατηγική το ΚΚΕ απέτυχε σε κρίσιµες δοκιµασίες, όπως η εργατική εξέγερση του ‘36 στη Θεσσαλονίκη και η αντίσταση στην επερχόµενη δικτατορία του Μεταξά. Κατά τη διάρκεια της περιόδου της δικτατορίας, η ηγεσία Ζαχαριάδη κατέγραψε µια παταγώδη αποτυχία. Το κόµµα υποχρεώθηκε να αναδιπλωθεί σε τακτική «ανασύνταξης µέσα στις φυλακές» (!), ενώ ο Μανιαδάκης κατόρθωσε να διαµορφώσει µιαν κάποια δικιά του… Κεντρική Επιτροπή, διαβρώνοντας βαθιά τις δυνατότητες στοιχειώδους λειτουργίας του.

Το γράµµα

Το σηµείο όπου αρχίζει να χτίζεται ο θρύλος του Ζαχαριάδη είναι η εκτίµηση για το χαρακτήρα του επερχόµενου πολέµου, το 1940. Προσεγγίζοντας τον πόλεµο, τα στελέχη του ΚΚΕ βρίσκονται εγκλωβισµένα στην αθλιότητα του Συµφώνου Ειρήνης µεταξύ της σταλινικής Ρωσίας και της ναζιστικής Γερµανίας, του συµφώνου Μολότοφ-Ρίµπεντροπ, που επέτρεψε το διαµελισµό

της Πολωνίας και των Βαλτικών Χωρών, αλλά και τις µαζικές «εκκαθαρίσεις» στον Κόκκινο Στρατό (Τουχατσέφσκι κ.ά.).

χαρακτηρισµός «σοσιαλπατριωτικό» στη γλώσσα της εποχής ήταν ένας πολύ βαρύς χαρακτηρισµός.

Σε αυτήν την περίοδο οι προετοιµασίες του ΚΚΕ για τον επερχόµενο πόλεµο είχαν ανατεθεί σε οµάδα στελεχών του εργατικού τοµέα (Πλουµπίδης, Σιάντος κ.ά.) µε βάση τη λενινιστική παράδοση της αντιµετώπισης του Α’ Παγκοσµίου Πολέµου (µετατροπή του πολέµου σε επανάσταση) και επίκεντρο την εργατική δράση στις πόλεις. Σε αυτές τις εργασίες µπορούµε να διακρίνουµε την απαρχή της µετέπειτα πολιτικής ετοιµότητας του ΚΚΕ να οργανώσει πρωτοφανή εργατική αντίσταση σε συνθήκες κατοχής (εργατικό ΕΑΜ, γενική απεργία κ.ο.κ.). Μπορούµε όµως να διακρίνουµε και τις ρίζες της πολύ σκληρής µοίρας που επιφύλαξε, αργότερα, στα προαναφερθέντα στελέχη το εσωκοµµατικό καθεστώς Ζαχαριάδη.

Όµως το µέγεθος της υπέρβασης είναι κυρίως αλλού: στην υπερτίµηση των αρχηγικών «µηνυµάτων» (σωστών ή λαθεµένων) και την υποτίµηση της ζωντανής δραστηριότητας των µαζών από τα κάτω, όπως αυτή που έχτισε τη δύναµη του ΕΑΜ.

Το 1940 ο Ν. Ζαχαριάδης –πιθανώς ενήµερος για τις προοπτικές κατάρρευσης του Συµφώνου– αλλάζει αιφνιδίως γραµµή και µε το διαβόητο «ανοιχτό γράµµα» καλεί τους κοµµουνιστές να συµµετάσχουν ενεργά σε έναν «αντιφασιστικό πόλεµο» µη διστάζοντας να προσθέσει ότι αυτό πρέπει να γίνει ακόµα και υπό «την ηγεσία της κυβέρνησης Μεταξά».

Όσοι αναζητούν τις «χαρισµατικές προσωπικότητες» της εποχής δεν δικαιούνται να υπεκφεύγουν το πρόβληµα του Άρη Βελουχιώτη. Του αρχικαπετάνιου του ΕΛΑΣ, που έµεινε στις καρδιές όλων των αριστερών ανθρώπων, όχι µόνο για τη δράση του, αλλά και γιατί είδε έγκαιρα τη ροπή των εξελίξεων και κάλεσε το κόµµα του να αλλάξει γραµµή, να συγκρουστεί µε την κυρίαρχη τάξη και τους Άγγλους, να επιχειρήσει να σπάσει τα όρια της Γιάλτας.

Πρόσφατα ακούσαµε ξανά την εκτίµηση ότι το «γράµµα» έβαλε τα θεµέλια για το ΕΑΜ. Πρόκειται για µια θηριώδη υπέρβαση στην ανάγνωση και κατανόηση της ιστορίας. Ένα σηµαντικό τµήµα στελεχών του ΚΚΕ (Πλουµπίδης, ακόµα και στενοί συνεργάτες του Ζαχαριάδη, όπως ο Ιωαννίδης) θεώρησαν το «γράµµα» ως δηµιούργηµα του µηχανισµού του Μεταξά. ∆ηλαδή όχι ως απλώς λαθεµένο, αλλά ως έκφραση της πολιτικής του ταξικού εχθρού. Ακόµα και ο ίδιος ο Ζαχαριάδης έγραψε αργότερα ότι το «γράµµα», αν διαβαστεί από µόνο του, αποτελεί ένα «σοσιαλπατριωτικό» ντοκουµέντο. Και ο

Αναφερθήκαµε ήδη στη σηµασία του εργατικού ΕΑΜ, στην «παραδοσιακή» εργατική δράση στις πόλεις, ως βασικού πυλώνα της ανάπτυξης της αντίστασης στην Ελλάδα, που πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις και καθόρισε -κατά τη γνώµη µου- την ηγεµονία της Αριστεράς. Ο δεύτερος πυλώνας της ανάπτυξης του ΕΑΜ ήταν η δράση των φτωχών αγροτών στην ύπαιθρο, που κυρίως στήριξε τις αντάρτικες οµάδες και στη συνέχεια τον ΕΛΑΣ.

Ο Άρης, αυτή η «χαρισµατική προσωπικότητα» της Αντίστασης, συντρίφτηκε µε µια «τουφεκιά», µε µια απόφαση του ΠΓ του ΚΚΕ, υπό την ευθύνη του Ζαχαριάδη, που τον καταδίκασε στη διαγραφή, στην αποµόνωση και τελικά στην εξόντωση.

Λάθη;

Η συνέχεια των εξελίξεων βάζει ακόµα περισσότερα προβλήµατα σε όσους επιχειρούν σήµερα µιαν αγιοποίηση του Ζαχαριάδη.

Η θεωρία των «δύο πόλων» που νεφελωδώς διατύπωσε, δεν αποτελούσε ούτε κάποιας µορφής αντίσταση στην τότε γραµµή της ΕΣΣ∆, ούτε κάποια προδροµική έκφραση του «ευρωκοµµουνισµού» (!) όπως ισχυρίστηκε ένας πρόσφατος τίτλος στην «Αυγή». Την ίδια εποχή αυτή η γραµµή αναπτύχθηκε από το ΚΚ Γαλλίας και από το ΚΚ Ιταλίας υπό τον Τολιάτι. Ήταν η κατεύθυνση που έδινε το ίδιο το «διεθνές κέντρο» της Μόσχας, στις µεταπολεµικές συνθήκες όπου ωρίµαζε η στρατηγική της «ειρηνικής συνύπαρξης», αλλά και του ανταγωνισµού των δύο συστηµάτων που λίγο αργότερα περιγράφηκε ως «ψυχρός πόλεµος». Όµως, µεταξύ Γαλλίας και Ιταλίας από τη µία, και Ελλάδας από την άλλη, υπήρχε µια θεµελιώδης διαφορά: Εδώ η αστική τάξη έβαινε από τον πόλεµο πολύ πιο αποδυναµωµένη και το κίνηµα αντίστασης πολύ πιο ισχυρό, µε αποτέλεσµα να είναι εφικτό –όπως και στη Γιουγκοσλαβία– να σπάσει η µοιρασιά της Γιάλτας. Σε αυτό το καυτό πεδίο, η ηγεσία Ζαχαριάδη αποτελεί µια διαρκή «παλάντζα» που µε διαδοχικά αριστεροδεξιά ζιγκζαγκ, οδηγεί το κίνηµα σε συντριπτική ήττα. Που, µετά την ήττα, πασχίζει µε τον πιο χοντροκοµµένο τρόπο να την υποβαθµίσει, µε µοναδικό στόχο να διατηρηθεί στην κοµµατική εξουσία. Και που στο µεταξύ διάστηµα δεν διστάζει µπροστά στα πιο άγρια «εσωτερικά» εγκλήµατα: Μπούλκες, 7η Μεραρχία, Πλουµπίδης, Καραγιώργης, είναι µόνον τα πιο γνωστά και πιο «συµβολικά» επεισόδια αυτής της αλυσίδας. Μιας αλυσίδας εσωκοµµατικής αγριότητας που η επίκληση της σκληρότητας της εποχής δεν αρκεί για να την υποβαθµίσει. Ο Ν. Ζαχαριάδης υπήρξε το τυπικό δείγµα της σταλινικής ηγεσίας, κατά την περίοδο του εκφυλισµού της 3ης ∆ιεθνούς σε διπλωµατικό και γεωπολιτικό «εξάρτηµα» του κρατικού καπιταλισµού που είχε ήδη εγκαθιδρυθεί στην ΕΣΣ∆. Αδυνατώντας να εκτιµήσει σωστά τις εξελίξεις στο «διεθνές κέντρο» που στήριξε απεριόριστα, έπεσε τελικά και ο ίδιος θύµα του µηχανισµού που υπηρέτησε σε όλη την πολιτική ζωή του.

Σκίτσο του Χρήστου Αλαβέρα

Ο Ν. Ζαχαριάδης και η σηµερινή Αριστερά

17 δεκέμβρη 2014

ΑΝΑΛΥΣΗ

15

TTIP, CETA, TiSA, TTP: ο καπιταλισμός του κοντινού μέλλοντος

Το τέρας, αόρατο και πανταχού παρόν Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Ε

νώ οι ανυποψίαστοι ιθαγενείς της Γηραιάς Ηπείρου ασχολούνται με το αν ο Ντράγκι θα αποτολμήσει την «ποσοτική χαλάρωση» ή πώς η Ελλάδα θα αποφύγει το «εκλογικό ατύχημα», στα πιο απρόσιτα για την κοινή γνώμη κτήρια των Βρυξελλών, της Ουάσιγκτον κι άλλων μητροπόλεων σχεδιάζεται το απώτερο μέλλον του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ελάχιστοι υποψιάζονται ότι κάποια περίεργα αρχικά, που μπαίνουν στη δημόσια σφαίρα –TTIP, TiSA, CETA, TTP– στο μέλλον θα καθορίζουν απίστευτες λεπτομέρειες της καθημερινότητας των ανθρώπων: τι θα τρώνε, τι φάρμακα θα παίρνουν, πώς θα αμείβονται, αν θα κατοικούν σε κυρίαρχα κράτη ή σε «αποικίες» πολυεθνικών επιχειρήσεων. Τα αρχικά αυτά αντιστοιχούν σε τέσσερις διακρατικές συμφωνίες που βρίσκονται υπό διαπραγμάτευση, σε απόλυτη αδιαφάνεια, και περιλαμβάνουν περίπου 60 χώρες, ανάμεσά τους τις 28 της Ε.Ε., τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Ιαπωνία. Οι χώρες αυτές ελέγχουν περίπου το 70% των παγκόσμιων οικονομικών συναλλαγών. Στην Ευρώπη κάποιος μικρός θόρυβος έχει προκληθεί για την TTIP, τη «Διατλαντική Εταιρική Σχέση Επενδύσεων και Εμπορίου ΗΠΑ και Ε.Ε.». Αλλά δεν είναι μικρότερης σημασίας η TiSA (Συμφωνία για το Εμπόριο Υπηρεσιών), η CETA (Συνολική Οικονομική και Εμπορική Συμφωνία Καναδά-Ε.Ε.) και η TPP (Εταιρική Σχέση Χωρών του Ειρηνικού), έναντι της οποίας η Ε.Ε. διάκειται φιλικά, αν και δεν είναι άμεσος εταίρος.

Σαρωτική απορρύθμιση Ποιο είναι το νόημα αυτών των συμφωνιών; Πολύ απλά, πιάνουν το νήμα της απορρύθμισης των καπιταλιστικών αγορών και της άρσης κάθε εμποδίου στη διακίνηση κεφαλαίων, αγαθών και υπηρεσιών από εκεί που το άφησαν οι τελματωμένες από το 2011 διαπραγματεύσεις στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO). Για να παρακαμφθούν οι αντιστάσεις των νέων πόλων του καπιταλιστικού σύμπαντος, όπως η Κίνα ή η Ρωσία ή χώρες της Λατινικής Αμερικής, στη σαρωτική κατεδάφιση κάθε προστατευτικού φραγμού, επινοήθηκαν οι «εταιρικές σχέσεις» ανάμεσα στους πιο πρόθυμους συμμάχους των ΗΠΑ, που αποτελούν το ορμητήριο της «απελευθερωτικής» εκστρατείας. Η ηγεσία της Ε.Ε., ανταποκρινόμενη στην πρόσκληση της αμερικανικής, μπήκε με ενθουσιασμό στην εκστρατεία αυτή, συμπεριφερόμενη ήδη ως κρατική οντότητα, ερήμην των 28 κρατών που εκπροσωπεί και, πολύ περισσότερο, των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η πρώτη της μέριμνα, άλλωστε, ήταν να επιβάλει «ομερτά» για τις συνομιλίες που είναι σε εξέλιξη εδώ και ενάμιση χρόνο. Ωστόσο, θα ήταν λάθος να αποδώσει κανείς όλη αυτή τη φάμπρικα συμφωνιών πίσω από κλειστές πόρτες στον ακραίο βολονταρισμό μιας δράκας φανατικών νεοφιλελεύθερων που έχουν

καταλάβει τα επιτελεία κρατών και διακρατικών ενώσεων. Για να αντιληφθεί κανείς την οικονομική και κοινωνική ουσία αυτής της κινητοποίησης, πρέπει να δει ποιοι είναι οι εισηγητές της. Οι διαπραγματεύσεις και οι συμφωνίες είναι καρπός ενός πολύχρονου και επίμονου lobbying οργανώσε-

Αυτοί οι ανεπιθύμητοι για το πολυεθνικό κεφάλαιο φραγμοί μπορούν να αφορούν χιλιάδες πράγματα. Από έναν ασήμαντο χημικό ή ορμονικό παράγοντα που χρησιμοποιεί η βιομηχανία τροφίμων, μέχρι τη θεσμική εξύψωση της επιχείρησης στο επίπεδο του κυρίαρχου κράτους. Η δια-

Η διαδικασία ISDS, δηλαδή η δυνατότητα μιας πολυεθνικής να ενάγει σε διεθνές «διαιτητικό» δικαστήριο ένα κράτος για ζημία που υπέστη από αποφάσεις του ή από μια πολιτική αλλαγή, αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό των συμφωνιών αυτών. ων όπως η αμερικανική CSI (Coalition of Services Industries- καμιά σχέση με το CSI Μαϊάμι κλπ.), ενός καρτέλ δεκάδων πολυεθνικών του τραπεζικού, τηλεπικοινωνιακού και άλλων τομέων που κατατάσσονται στην αμερικανική βιομηχανία υπηρεσιών. Στον «συνασπισμό» αυτό συναντά κανείς επιχειρήσεις από την 21st Century Fox μέχρι τη Citigroup και από την Fedex μέχρι τη Microsoft. Αντίστοιχοι «συνασπισμοί» δρουν στις Βρυξέλες ή στο Τόκιο, εκπροσωπώντας κλαδικά, εθνικά ή διακρατικά «συνδικάτα» πολυεθνικών οι οποίες θέλουν ελευθερία δράσης πέρα και πάνω από τα σύνορα.

Ο νέος Κυρίαρχος Πολλά από τα ντοκουμέντα που ανταλλάσσουν αξιωματούχοι της Ε.Ε., των ΗΠΑ, του Καναδά, της Αυστραλίας ή της Ιαπωνίας έχουν προηγουμένως περάσει από τα χέρια χιλιάδων ακριβοπληρωμένων δικηγόρων, οικονομολόγων και άλλων ειδικών, που χρησιμοποιούν τα lobbies των πολυεθνικών για να εντοπίσουν φραγμούς στη νομοθεσία κρατών ή της Ε.Ε. που πρέπει να κατεδαφιστούν ή να αποδυναμωθούν, ώστε να εξασφαλιστεί απεριόριστη ελευθερία κίνησης στο κεφάλαιο και τα αγαθά.

δικασία ISDS, δηλαδή η δυνατότητα μιας πολυεθνικής να ενάγει σε διεθνές «διαιτητικό» δικαστήριο ένα κράτος για ζημία που υπέστη από αποφάσεις του ή από μια πολιτική αλλαγή, αποτελεί κοινό χαρακτηριστικό των συμφωνιών αυτών. Κι αποτελεί το κυριότερο εργαλείο κατάλυσης της κρατικής κυριαρχίας μπροστά στον «Νέο Κυρίαρχο» του καπιταλισμού της εποχής: το υπεράνω συνόρων πολυεθνικό, πολυκλαδικό, αόρατο, απρόσωπο και πανταχού παρόν κεφάλαιο.

«Στοιχειώδης ανάλυση» Η Αριστερά αντιμετωπίζει όλη αυτή τη διεργασία με επικίνδυνη ιδεολογική απλοϊκότητα. Άλλοτε τη βλέπει σαν απλή ποσοτική και ποιοτική εξέλιξη της καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, όπως για πρώτη φορά περιγράφηκε στο «Μανιφέστο». Άλλοτε τη διαβάζει υπό το πρίσμα θεωριών συνωμοσίας περί «παγκόσμιας διακυβέρνησης» που απειλεί την υπόσταση των εθνών-κρατών. Κι άλλοτε «δανείζεται» προσεγγίσεις του «οικουμενικού πραγματισμού» (Χάμπερμας) περί «αποικιοποίησης της πολιτικής από την οικονομία». Από τις προσεγγίσεις αυτές, όμως, που μπορεί να περιέχουν και ενδιαφέροντα στοιχεία,

απουσιάζει εντελώς η «στοιχειώδης ανάλυση» του σύγχρονου καπιταλισμού: Τι αλλάζει στη δομή του κεφαλαίου, στους όρους αναπαραγωγής του; Ποια είναι η νέα γεωγραφία του; Τι ρόλο παίζουν οι οργανωτικές και τεχνολογικές καινοτομίες στη συσσώρευσή του, αλλά και στις κρίσεις του; Πώς υπερβαίνει τους φραγμούς που θέτουν οι κοινωνικές σχέσεις και οι ιδιαίτερες κουλτούρες από χώρα σε χώρα; Πώς οργανώνει τον πόλεμο κατά της εργασίας στις νέες συνθήκες; Πώς διαχειρίζεται τη γεωπολιτική ανομοιογένεια από ήπειρο σε ήπειρο; Πώς επανασχεδιάζει τις σχέσεις του με τις πολιτικές ελίτ και τις κρατικές ή διακρατικές γραφειοκρατίες; Φαίνεται ότι η πολυεθνική και πολυκλαδική δομή του σύγχρονου κεφαλαίου, στην πραγματικότητα υπερεθνική και κυρίως χρηματοπιστωτική, είναι ο πυρήνας μιας αλλαγής που δεν έχει αποκωδικοποιηθεί με τη διεισδυτικότητα που το έκανε ο Μαρξ πριν ενάμιση αιώνα στο «Κεφάλαιο». Με βάση τα πρόχειρα διαβάσματά μου, θεωρώ ότι ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ, κυρίως στο «Αίνιγμα του κεφαλαίου», είναι ό,τι πιο κοντινό στην ανάλυση του καπιταλισμού που έχει ανάγκη η σύγχρονη Αριστερά. Χωρίς αυτή την ανάλυση, ο επιταχυνόμενος πολιτικός βηματισμός της, τουλάχιστον στα καθ’ ημάς, θα είναι μια πορεία στα τυφλά. Τα αρχικά TTIP, CETA, TiSA και TPP απλώς θα δαιμονοποιούνται και θα εντάσσονται σε θεωρίες συνωμοσίας που αδυνατούν να συλλάβουν τις ταξικές και γεωπολιτικές διαστάσεις της αλλαγής. Μιας αλλαγής που, ειδικά για την Ευρώπη, θυμίζει πολύ τη μεταπολεμική καπιταλιστική ανασυγκρότηση μέσω της οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής μηχανικής του «Σχεδίου Μάρσαλ». Αυτή τη φορά έχουμε να κάνουμε με ένα θεσμικό «Σχέδιο Μάρσαλ» στο πλαίσιο του οποίου «αμερικανικές» και «γερμανικές» πολυεθνικές επιχειρούν έναν νέο καταμερισμό της ηγεμονίας στην ίδια την παρακμάζουσα Ευρώπη και, με εφαλτήριο αυτή, στην παγκόσμια αγορά.

β

16

αντιρατσισμος

17 δεκέμβρη 2014

Ο «μετανοημένος» χρυσαυγίτης Στάθης Μπούκουρας, σύμφωνα με την εισαγγελική πρόταση, θα κυκλοφορεί πλέον ελεύθερος, με περιοριστικούς όρους, εφόσον καταβάλει χρηματική εγγύηση 10.000 ευρώ. Οι γνωρίζοντες στους διαδρόμους της βουλής θεωρούν το «ΝΑΙ» του Μπούκουρα στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας δεδομένο. Το ζήτημα δεν είναι κατά πόσο συνδέεται η θετική ψήφος –του ανεξάρτητου πλέον βουλευτή– με την αποφυλάκισή του. Αλλά το αν θα υπάρξει ανάλογη συναλλαγή και με τους υπόλοιπους νεοναζί, που βρίσκονται στον Κορυδαλλό.

Ποτέ δεν είχε καταχωρηθεί στα μητρώα του Πρωτοδικείου Αθηνών το «ίδρυμα» φάντασμα της Χρυσής Αυγής «ΑΙΓΙΣ», για το οποίο ωστόσο η νεοναζιστική οργάνωση πρόλαβε, πριν ανασταλεί η χρηματοδότησή της, να εισπράξει 155.000 ευρώ. Ναζί κομπίνες.

Εκδήλωση: «Πόλεμος Πρόσφυγες - Ισλαμοφοβία»

Στοιχεία για τα εγκλήματα με πιθανολογούμενο το ρατσιστικό κίνητρο, που έχει καταγράψει η ΕΛ.ΑΣ, διαβίβασε στη Βουλή ο υπουργός Δημόσιας Τάξης και Προστασίας του Πολίτη, Βασίλης Κικίλιας. Τα στοιχεία αφορούν στην περίοδο από το 2009 και μετά και δείχνουν σε υψηλό ποσοστό την εμπλοκή αστυνομικών σε τέτοιες υποθέσεις.

Στη Μασσαλία υποχρεώνουν τους αστέγους να φορούν ένα τρίγωνο που θα δηλώνει τις ασθένειές τους, για λόγους «δημόσιας υγείας», για να «προστατευτούν», όπως είπαν. O φασισμός δρα στη χώρα που γέννησε το Διαφωτισμό...

Τα βασανιστήρια θα μπορούσαν να αποτελέσουν «χρήσιμο εργαλείο» σε ορισμένες περιπτώσεις, σύμφωνα με την ηγέτιδα του ακροδεξιού γαλλικού Εθνικού Μετώπου Μαρίν Λεπέν. Τι άλλο πρέπει να πει για να καταλάβουν κάποιοι ότι είναι παιδί του πατέρα της;

Εβδομήντα Aιθίοπες μετανάστες πνίγηκαν στο ναυάγιο ενός πλεούμενου στα ανοικτά της Υεμένης, στην είσοδο της Ερυθράς Θάλασσας, σύμφωνα με το υπουργείο Εσωτερικών της χώρας. Γιατί οι περισσότεροι πρόσφυγες, αντίθετα με τους μύθους που καλλιεργούνται, πηγαίνουν στις χώρες που είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στη δική τους...

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Φασίστες έβαλαν φωτιά σε κτίρια που θα στέγαζαν πρόσφυγες στη Βαυαρία. Μετά την κατάσβεση της φωτιάς βρέθηκαν ρατσιστικά συνθήματα και σβάστικες. Από τη φωτιά στα άδεια κτίρια δεν υπήρξαν θύματα. Είναι εμφανές πια ότι ο μετανάστης έχει πάρει τη θέση του εβραίου της δεκαετίας του 1930.

Η μικρά αντιρατσιστικά

Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ έχει πληροφορίες για 4.272 καταγεγραμμένους θανάτους μεταναστών-προσφύγων παγκοσμίως από την αρχή της χρονιάς. Τουλάχιστον 3.419 από αυτούς σημειώθηκαν στη Μεσόγειο –καθιστώντας τη την πλέον θανατηφόρα θαλάσσια δίοδο. Βλέπετε, δεν τα λέμε μόνο εμείς...

Της Έφης Γαρίδη κεντρική εκδήλωση της Κίνησης Απελάστε το Ρατσισμό με θέμα «Πόλεμος - Πρόσφυγες - Ισλαμοφοβία» έγινε το Σάββατο 13 Δεκεμβρίου, με ομιλητές το δημοσιογράφο Πάνο Χαρίτο, το Θανάση Κούρκουλα από την Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό και την Κάνσα Κούζα από τους Σύρους πρόσφυγες του Συντάγματος.

Πόλεμος Ο Πάνος Χαρίτος μίλησε για τις αιτίες που οδηγούν σε τόσο τρομακτική αύξηση των προσφυγικών ροών και επισήμανε ότι το θέμα δεν είναι σημερινό, αν και τα τελευταία χρόνια γνωρίζει ιδιαίτερη έξαρση. Τοποθέτησε την αρχή της μεγάλης αύξησης του κύματος μετανάστευσης προς την Ευρώπη από τη Μέση Ανατολή στο 2003, με την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ. Οι Αμερικανοί, επιζητώντας την αποκαθήλωση ενός καθεστώτος που δεν ήταν πια της αρεσκείας τους, έκαναν την επέμβαση στο Ιράκ χωρίς καν να έχουν σχέδιο εξόδου και διάδοχης κατάστασης, με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν αφήνοντας πίσω τους απόλυτο χάος. Τη σημερινή κατάσταση στη Συρία επίσης τη χαρακτήρισε ως απόλυτο χάος και την περιέγραψε ως εξής: Οι σουνίτες είναι εντελώς διασπασμένοι, οι σιίτες διχασμένοι ανάμεσα σε Τεχεράνη και Βαγδάτη, Παλαιστίνιοι πρόσφυγες που ζούσαν στους καταυλισμούς έξω από τη Δαμασκό δέχονται πιέσεις να συμμαχήσουν τόσο με το καθεστώς του Άσαντ όσο και με τους αντιπολιτευόμενους. Ανάμεσα στα διασταυρούμενα πυρά του Άσαντ και του ISIS, ο λαός της Συρίας δεν μπορεί να αντιδράσει και να αντισταθεί και απλά υφίσταται τις συνέπειες του πολέμου.

Πρόσφυγες Ο Θανάσης Κούρκουλας τόνισε ότι η κυβέρνηση δεν έδειξε την παραμικρή διάθεση να διαπραγματευτεί με την ΕΕ προκειμένου να πιέσει για ίση κατανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες. Το μόνο που η Ελλάδα διεκδικεί όλα αυτά τα χρόνια είναι κονδύλια για τη Frontex και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όχι αναθε-

ώρηση του Δουβλίνου ΙΙΙ ή κονδύλια για σίτιση και στέγαση των προσφύγων. Είναι σαφές ότι τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι ευρωπαϊκές δεν έχουν καμία πρόθεση να αντιμετωπίσουν το θέμα των προσφύγων, αλλά θέλουν να το κρύψουν κάτω από το χαλί. Οι πρόσφυγες όμως δεν είναι αριθμοί. Οι άνθρωποι αυτοί που βρίσκονται άστεγοι και χωρίς πόρους, εγκλωβισμένοι στην Ελλάδα των 1.500.000 ανέργων, με μηδενικές πιθανότητες να βρουν δουλειά, ξέφυγαν από μια φρικτή κατάσταση όπου η ζωή τους απειλούνταν κάθε στιγμή για να έρθουν στην ουσία να πεθάνουν στο Σύνταγμα ή όπου αλλού βρίσκεται ο καθένας. Η Κάνσα Κούζα μας διηγήθηκε ότι έφυγε από τη Συρία αφήνοντας πίσω τα παιδιά της, δούλεψε στην Τουρκία για 8 μήνες αλλά τα χρήματα που έπαιρνε δεν ήταν αρκετά για να στέλνει στην οικογένειά της όσα χρειάζονταν, με αποτέλεσμα να καταφύγει στους διακινητές –1300 δολάρια για μία θέση σε μια μικρή βάρκα ασφυκτικά γεμάτη με 48 άτομα που τους έφερε στις ακτές της Ελλάδας. Ύστερα από μεγάλη ταλαιπωρία έφτασε στην Αθήνα, όπου βρίσκεται εδώ και δύο μήνες. Είναι άστεγη, δίνει τον αγώνα μαζί με τους υπόλοιπους στο Σύνταγμα, και δηλώνει ότι δεν θα φύγει από εκεί αν δεν ικανοποιηθεί το αίτημα για ελεύθερη μετακίνηση –μόνο έτσι θα μπορέσει να εγκατασταθεί σε κάποια χώρα και να φέρει και τα παιδιά της.

Ισλαμοφοβία «Να μείνουν στην πατρίδα τους να πολεμήσουν». «Ανάμεσά τους είναι και τζιχαντιστές τρομοκράτες». Αυτά είναι κυρίως τα επιχειρήματα τα οποία προωθούνται από την κυρίαρχη προπαγάνδα για να δικαιολογηθεί η ανάλγητη στάση απέναντι στους πρόσφυγες. Ο Θανάσης Κούρκουλας ανέλυσε στην εκδήλωση τη σαθρότητα αυτών των επιχειρημάτων. Να πολεμήσουν στο πλευρό ποιου και με τι μέσα, όταν οι αντιμαχόμενες πλευρές είναι και οι δύο εχθρικές προς το λαό της Συρίας; Η υστερία περί τζιχαντιστών που αναμειγνύονται με τον απλό κόσμο στις βάρκες και έρχονται στην Ευρώπη είναι πέρα για πέρα αβάσιμη, αφού δεν υπάρχει η παραμικρή ένδειξη για κάτι τέτοιο, μόνο παραληρηματικά άρθρα σε φασιστικά και συνωμοσιολογικά μέσα.

17 δεκέμβρη 2014

αντιρατσισμοσ

17

Στο δρόμο που άνοιξε ο αγώνας των Σύρων προσφύγων

Μέχρι την τελική νίκη Του Θανάση Κούρκουλα

Τ

α ξημερώματα της Δευτέρας 15 Δεκέμβρη, η κυβέρνηση αποκάλυψε το πραγματικό της πρόσωπο απέναντι στους αγωνιζόμενους Σύρους πρόσφυγες της πλατείας Συντάγματος. Στις 3 μετά τα μεσάνυχτα, διμοιρίες των ΜΑΤ περικύκλωσαν τους Σύρους που κοιμούνταν εκείνη την ώρα στο πεζοδρόμιο της πλατείας απέναντι από τη Βουλή, συνέλαβαν άρον άρον 51 πρόσφυγες –ανάμεσά τους 2 παιδιά και 6 γυναίκες– και τους οδήγησαν στη Διεύθυνση Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη. Το τελεσίγραφο της εκκένωσης είχε ήδη κοινοποιηθεί από την προηγούμενη μέρα, παρά το γεγονός πως δεν είχαν τηρηθεί οι υποσχέσεις ΥΠΕΣ και Δήμου Αθηναίων για στέγαση 300 ανθρώπων και μέχρι τη στιγμή της εκκένωσης είχαν στεγαστεί μόνο 60 από τους πρόσφυγες. Παρά την καταστολή της 26ήμερης κινητοποίησης των Σύρων προσφύγων, ο αγώνας των προσφύγων και του κινήματος αλληλεγγύης που αναπτύχθηκε πέτυχε πολύ σημαντικές νίκες και αφήνει σοβαρές παρακαταθήκες για τη συνέχεια.

Άσυλο με πλήρη δικαιώματα

Η κινητοποίηση των Σύρων προσφύγων κατάφερε να ενεργοποιήσει για πρώτη φορά τη νέα ταχύρρυθμη διαδικασία απονομής ασύλου, που ενώ είχε αναγγελθεί εδώ και 2 χρόνια δεν είχε τεθεί μέχρι τώρα σε εφαρμογή από την κυβέρνηση. Το ΥΠΕΣ υποσχέθηκε τη χορήγηση ασύλου αυτόματα και διαβατηρίου πρόσφυγα εντός 10-15 ημερών από την αίτηση. Το νέο σύστημα θα ισχύσει για κάθε πρόσφυγα από εμπόλεμες ζώνες όπως η Συρία, η Σομαλία κ.λπ. Για πρώτη φορά επίσης είχαμε μια σχετική κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και κάποιων

δήμων όπως και της περιφέρειας για την κάλυψη αναγκών στέγασης προσφύγων με έστω περιορισμένα αποτελέσματα. Η αναγνώριση από την πλευρά της κυβέρνησης πως έχει –έστω και για τις οικογένειες με παιδιά, τους ηλικιωμένους και τους τραυματίες– υποχρέωση να αναζητήσει τρόπο στέγασης ανοίγει το δρόμο της διεκδίκησης στέγης για όλους τους πρόσφυγες, όπως και για τους ντόπιους

σία με το Προεδρικό Διάταγμα 86/2006. Τα παχιά λόγια περί ευρωπαϊκής αλληλεγγύης αφορούν αποκλειστικά την «αποτροπή εισόδου» και η ρατσιστική κυβέρνηση Σαμαρά είναι εντελώς ταυτισμένη με αυτή την πολιτική. Τα περί διαφωνιών της ελληνικής κυβέρνησης με την ΕΕ για συμφωνίες όπως του Δουβλίνου αποδείχτηκαν τρίχες κατσαρές στο πανελλήνιο και τη διεθνή κοινή γνώμη

Ο αγώνας των Σύρων προσφύγων ανοίγει για το κίνημα και την Αριστερά μια τεράστια ευκαιρία. Να συνεχίσει το ξήλωμα του πουλόβερ της ρατσιστικής και ισλαμοφοβικής προπαγάνδας. αστέγους, ως βασική υποχρέωση της πολιτείας το επόμενο διάστημα. Ανοίγει επίσης το δρόμο της διεκδίκησης κονδυλίων για την κάλυψη αναγκών των προσφύγων και ντόπιων αστέγων από τα ταμεία της ΕΕ, κάτι που μέχρι τώρα η κυβέρνηση είχε παραλείψει επιμελώς, διεκδικώντας και παίρνοντας ευρωπαϊκά κονδύλια για άθλια στρατόπεδα συγκέντρωσης και για στρατιωτικοποίηση των συνόρων.

Ελεύθερη μετακίνηση στην ΕΕ

Παρόλο που το βασικό αίτημα των προσφύγων για δυνατότητα νόμιμης μετακίνησης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες ώστε να αιτηθούν άσυλο και να εγκατασταθούν εκεί δεν ικανοποιήθηκε, ο αγώνας των προσφύγων φώτισε καθαρά την υποκρισία της κυβέρνησης Σαμαρά και της ΕΕ σ’ αυτό το πεδίο. Η κυβέρνηση αρνήθηκε ακόμα και να αιτηθεί ενεργοποίηση του ευρωπαϊκού μηχανισμού κατανομής προσφύγων σε περίπτωση μαζικής εισόδου από εμπόλεμες ζώνες, που προβλέπεται από την Ευρωπαϊκή Οδηγία 55/2001, είχε πρωτοεφαρμοστεί στην περίπτωση του Κοσόβου και είχε συμπεριληφθεί στην ελληνική νομοθε-

κατά τη διάρκεια του 26ήμερου αγώνα των Σύρων προσφύγων απέναντι από το «ναό της Ελληνικής Δημοκρατίας».

Ρήγμα στη ρατσιστική προπαγάνδα

Για πρώτη φορά ύστερα από πολλά χρόνια κυριαρχίας της ρατσιστικής προπαγάνδας περί «λαθρομεταναστών» που εποφθαλμιούν να ζήσουν σε βάρος των ντόπιων στον ελληνικό μνημονιακό παράδεισο, ο αγώνας των Σύρων προσφύγων κατάφερε να σπάσει τα ρατσιστικά στερεότυπα. Οι απόπειρες συκοφάντησης των προσφύγων και της αλληλεγγύης έπεσαν στο κενό. Κανείς δεν πήρε στα σοβαρά τις συκοφαντίες του γ.γ. του ΥΠΕΣ Συρίγου και του δημάρχου Αθηναίων Καμίνη πως οι πρόσφυγες και οι Οργανώσεις της Αλληλεγγύης χρησιμοποιούν τις γυναίκες και τα μικρά παιδιά ως ασπίδα και τους εκθέτουν στο κρύο και στη βροχή στο Σύνταγμα, όταν οι ίδιοι δεν εξασφάλισαν στέγη σε ένα σημαντικό ποσοστό από αυτά τα παιδάκια. Οι γελοίες κατηγορίες πως το «ανεφάρμοστο» αίτημα περί ελεύθερης μετακίνησης στην ΕΕ ρίχνει τους πρόσφυγες στην αγκαλιά των διακινητών

αντί για το άσυλο που προσέφερε η κυβέρνηση επίσης δεν έπεισαν κανέναν. Καθένας καταλαβαίνει ότι το άσυλο που εξασφαλίζει 3μηνη δυνατότητα μετακίνησης σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες και υποχρέωση επιστροφής και διαμονής στην πρώτη χώρα εισόδου είναι αυτό που εξαναγκάζει πολλούς πρόσφυγες να επιχειρούν να μεταβούν παράνομα από την Ελλάδα σε άλλες χώρες της ΕΕ προκειμένου να αιτηθούν άσυλο εκεί που είναι ο τελικός τους προορισμός. Ότι ακριβώς η ρατσιστική πολιτική «αποτροπής» είναι που ταΐζει τα παράνομα κυκλώματα διακίνησης μεταναστών και προσφύγων, είτε στα ανατολικά είτε στα δυτικά σύνορα της χώρας, με συνευθύνη της κυβέρνησης Σαμαρά και της Ευρώπης-φρουρίου.

Ευκαιρία

Ο αγώνας των Σύρων προσφύγων ανοίγει για το κίνημα και την Αριστερά μια τεράστια ευκαιρία. Να συνεχίσει το ξήλωμα του πουλόβερ της ρατσιστικής και ισλαμοφοβικής προπαγάνδας από εκεί που το άφησαν οι Σύροι πρόσφυγες. Να επιχειρήσει να ξεχειλώσει τις κατακτήσεις αυτού του αγώνα και να τις γενικεύσει για κάθε πρόσφυγα. Να συνδέσει τον αγώνα των μεταναστών και των προσφύγων με τις υπόλοιπες αντιστάσεις στις μνημονιακές επιταγές και να επιδιώξει –με αφορμή και την προεδρική εκλογή– το συντονισμό όλων των αγώνων σε ένα κοινό ρυάκι, που θα αναγκάσει την κυβέρνηση της φτώχειας και του ρατσισμού να ξεκουμπιστεί ώστε να αποδειχτούν όνειρα θερινής νυκτός τα περί ανεύρεσης 180 πρόθυμων βουλευτών για την προεδρική εκλογή. Να αναγκάσει την επόμενη κυβέρνηση να υλοποιήσει όλα τα βασικά αιτήματα των ντόπιων εργαζομένων και ανέργων, των μεταναστών και των προσφύγων, δίνοντας ελπίδα στην επόμενη μέρα και γυρίζοντας πραγματικά σελίδα για μια καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια και ελευθερία για όλους.

18

ΔΙΕΘΝΗ

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Μ. Ανατολή Σε νέα πρόκληση κατέφυγε το Ισραήλ, δυνάµεις του οποίου δολοφόνησαν υπουργό της Παλαιστινιακής Αρχής. Η βίαιη επίθεση έγινε σε Παλαιστίνιους διαδηλωτές που απλώς φύτευαν ελιές (µια από τις πολλές µορφές της παλαιστινιακής αντίστασης). Πάντως δεν είδαµε καταγγελίες για «τροµοκρατία» από τις δυτικές κυβερνήσεις. Επίσης ερώτηµα είναι αν θα συνεχίσει η Παλαιστινιακή Αρχή του Αµπάς να συνεργάζεται µε τις δυνάµεις κατοχής. Πάρα πολλά έχει καταπιεί, θα δεχτεί να συνεργάζεται και µε µια δύναµη που δολοφονεί τους «υπουργούς» της;

ΗΠΑ: «∆εν µπορούµε να ανασάνουµε!» Του Πάνου Πέτρου

«∆

εν είναι µια στιγµή, είναι ένα κίνηµα», έλεγαν οι διαδηλωτές στο Φέργκιουσον τον Οκτώβρη και τα όσα ακολούθησαν τους δικαίωσαν. Μετά τη µη παραποµπή του Ντάρεν Γουίλσον (του µπάτσου που δολοφόνησε τον Μάικ Μπράουν) σε δίκη, ακολούθησε η αντίστοιχη απόφαση για τον Ντάνιελ Πανταλέο, που στραγγάλισε τον Έρικ Γκάρνερ στη Νέα Υόρκη. Τα δύο περιστατικά δεν θα ήταν είδηση σε µια χώρα όπου ένας µαύρος δολοφονείται κάθε 28 ώρες και όπου τις περισσότερες φορές ο αστυνοµικός που τον δολοφόνησε τη γλιτώνει. Αυτό που έκανε τη διαφορά είναι πως η υπόθεση Μάικ Μπράουν πυροδότησε ένα µεγάλης κλίµακας οργανωµένο κίνηµα, αποφασισµένο να αλλάξει τα πράγµατα, να βάλει ένα τέλος στη µακρά λίστα δολοφονιών, όπως ήθελε να πει το σύνθηµα «Οι µαύρες ζωές µετράνε». Από τις αρχές ∆εκέµβρη, διαδηλώσεις έγιναν και γίνονται σε δεκάδες πόλεις. Στο επίκεντρο βρέθηκε η Νέα Υόρκη, µετά την αθώωση του Πανταλέο. Η µαζικότητα των διαδηλώσεων, αλλά και το πλήθος τους (σε πολλά διαφορετικά σηµεία της πόλης) είναι πρωτοφανή εδώ και πολλά χρόνια. Από όλες τις δράσεις ξεχώρισε η µεγάλη διαδήλωση στο κέντρο της πόλης, µε επικεφαλής τις µανάδες άλλων δολοφονηµένων από αστυνοµικούς. Στη Βοστώνη, που θεωρείται από τις πιο φυλετικά διαχωρισµένες πόλεις, έγινε η µεγαλύτερη διαδήλωση εδώ και πάνω από µια δεκαετία, και το πλήθος εντυπωσίασε µε την «πολυχρωµία» του. Στο Πίτσµπουργκ και στη Μινεάπολη, οι διαδηλώσεις ενάντια στο ρατσισµό και την αστυνοµική βία ενώθηκαν µε απεργούς στα φαστ-φουντ (του κινήµατος «Fight for 15»). Στο Ντένβερ, επί µέρες οι µαθητές απείχαν από τα µαθήµατά τους και έκαναν διαδηλώσεις. Σε µια σειρά πανεπιστήµια (Όστιν, Μπέρκλεϊ κ.ά.), µαύροι φοιτητές µαζί µε αλληλέγγυους οργανώνουν καταλήψεις χώρων των σχολών. Πανεθνική κινητοποίηση οργάνωσαν οι φοιτητές ιατρικής σε όλες τις ΗΠΑ, ονοµάζοντας την ηµέρα «Λευκές

στολές για τις µαύρες ζωές». Το κίνηµα χρησιµοποιεί κυρίως την πολιτική ανυπακοή, κλείνοντας δρόµους, αποκλείοντας υπηρεσίες ή πολυκαταστήµατα, και τα «die-ins» (όπου οι διαδηλωτές ξαπλώνουν και αναπαριστούν τους νεκρούς). Η εµβέλεια του κινήµατος είναι τέτοια, που έχει «εισβάλει» και στον χώρο του επαγγελµατικού αθλητισµού. Αστέρες του NBA, όπως ο Λεµπρόν Τζέιµς, ο Κόµπι Μπράιαντ, αλλά και ολόκληρες οµάδες που φοράνε στην προθέρµανση πριν τους αγώνες µπλουζάκια µε την επιγραφή «∆εν µπορώ να αναπνεύσω» –τα τελευταία λόγια του Έρικ Γκάρνερ που έγιναν σύνθηµα του κινήµατος. Στις 12-13 ∆εκέµβρη, οργανώθηκαν πανεθνικές µέρες δράσης, µε επίκεντρο δύο µεγάλες κεντρικές διαδηλώσεις σε Νέα Υόρκη (25.000 διαδηλω-

Ένα µαζικό, οργανωµένο κίνηµα κατά του ρατσισµού και της αστυνοµικής βίας ξυπνά µνήµες δεκαετίας ‘60 τές) και Ουάσινγκτον (πολύ µεγαλύτερη, θύµισε τις κινητοποιήσεις του ’60). Το κίνηµα βρίσκεται σε ανώτερο επίπεδο από παλιότερες διαδηλώσεις κατά της αστυνοµικής βίας, όσον αφορά το πλήθος των ανθρώπων που συµµετέχουν, τον πανεθνικό του χαρακτήρα και τον ριζοσπαστισµό του. Ενδεχοµένως αποτελεί το µεγαλύτερο κίνηµα που έχουν ζήσει οι ΗΠΑ µετά το αντιπολεµικό κίνηµα του 2003. Η παρουσία των παραδοσιακών πιο «µετριοπαθών» µαύρων ηγετών φυσικά συνεχίζεται, αλλά όταν ακτιβιστές στο Φέργκιουσον επικαλούνται τον Στόουκλι Καρµάικλ (σύµβολο της ρήξης του µαύρου κινήµατος του ’60 µε την «µετριοπάθεια») ή µαύροι φοιτητές στο Μπέρκλεϊ τιµούν τα 45 χρόνια από το θάνατο του Φρεντ Χάµπτον και διαβάζουν Χιούι Νιούτον (ηγέτες των Μαύρων Πανθήρων), κάτι αλλάζει σε µια νέα γενιά ακτιβιστών. Είναι µια γενιά που ανατρέχει σε αυτές τις µαχητικές παραδόσεις, γιατί έκανε «ταχύρρυθµα µαθήµατα» από την ίδια τη ζωή: Έζησε την κορυφαία στιγµή της υποτιθέµενης

«κατακτηµένης ισότητας» (τη δυνατότητα µιας µειοψηφίας να αναρριχηθεί στη µεσαία τάξη και σε θέσεις εξουσίας), δηλαδή την εκλογή ενός µαύρου προέδρου, και είδε πως αυτή δεν άλλαξε σε τίποτα την κατάσταση των φτωχών µαύρων. Επιπλέον, οι αγωνιστές αυτού του κινήµατος έχουν κάνει κάποιες αναγκαίες γενικεύσεις. Το αίτηµα για «δικαιοσύνη» µέχρι πρότινος σήµαινε την τιµωρία του εκάστοτε δολοφόνου αστυνοµικού. Σήµερα, όταν η Ariel Hollie, της Ένωσης Μαύρων Φοιτητών του Μπέρκλεϊ, λέει: «∆εν υπήρξε ποτέ δικαιοσύνη για τους µαύρους», εννοεί πολύ περισσότερα πράγµατα. Όταν οι διαδηλωτές στο Μάντισον φωνάζουν συνθήµατα ενάντια στην πολιτική µαζικών φυλακίσεων, ρίχνουν φως στον οργανωµένο κρατικό ρατσισµό που οπλίζει το χέρι των µπάτσων. Γι’ αυτό και οι τελευταίες λέξεις του Έρικ Γκάρνερ «δεν µπορώ να ανασάνω» έγιναν σύνθηµα µε συνολικότερο µήνυµα. Αυτό που πέτυχε το κίνηµα Occupy µε το σύνθηµα για το «99%», να επαναφέρει το ζήτηµα των ταξικών διακρίσεων στην κεντρική πολιτική συζήτηση, κατορθώνει το σηµερινό κίνηµα για το ζήτηµα του κρατικού, θεσµικού ρατσισµού στις –

τάχα– «µεταφυλετικές» ΗΠΑ. Στη διαδροµή θα χρειαστεί να απαντηθούν ζητήµατα όπως ο ρόλος της αστυνοµίας και αν αρκεί µια «καλύτερη εκπαίδευση», θέµατα όπως η σχέση του φυλετικού ζητήµατος µε την ταξική εκµετάλλευση κλπ. Αλλά το καλύτερο έδαφος για να ανοίξουν αυτά τα θέµατα αποτελεί η δηµιουργία ενός οργανωµένου κινήµατος διαρκείας. Και αυτό είναι το άλλο εξαιρετικά σηµαντικό στοιχείο των σηµερινών κινητοποιήσεων. Με τα λόγια ακτιβιστή από το Όκλαντ: «Το πιο σηµαντικό σε αυτό το κίνηµα είναι πως δηµιουργεί υποδοµές. Οι νέοι µαύροι άνθρωποι δεν είχαµε υποδοµές για να συνδεθούµε, αλλά τώρα έχουµε τέτοιες οµάδες». Με τα λόγια του Hasan Jeffries, ιστορικού ειδικού στα κινήµατα για τα πολιτικά δικαιώµατα: «Είναι κάτι πολύ σπουδαιότερο από αυτά που βλέπαµε στο παρελθόν, όπου οι άνθρωποι αντιδρούσαν σε µια στιγµή και µετά εξαφανίζονταν. Πιστεύω πως –µε βάση αυτό που βλέπουµε να γίνεται όσον αφορά την οργάνωση δράσεων από τη βάση και τις διάφορες νέες οργανώσεις να ξεπηδάνε– µια µέρα θα κοιτάµε πίσω και θα χαρακτηρίζουµε τα όσα γίνονται σήµερα ως ένα κοινωνικό κίνηµα».

ΔΙΕΘΝΗ

17 ΔΕΚΕΜΒΡΗ 2014

Ιταλία

Ιρλανδία

Η γενική απεργία των συνοµοσπονδιών CGIL και UIL είχε µεγάλη συµµετοχή σε µια σειρά κλάδους, ενώ δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατέβηκαν στους δρόµους σε πάνω από 50 πόλεις της Ιταλίας. Τα συνδικάτα απάντησαν στον «Jobs Act», το νόµο του Ρέντσι που ισοπεδώνει τις εργατικές κατακτήσεις των µεγάλων αγώνων 19601970. Οι µεγαλύτερες διαδηλώσεις έγιναν στο Μιλάνο και στο Τορίνο, το «κέντρο» της βιοµηχανικής εργατικής τάξης. Ο Ματέο Ρέντσι, που υποτίθεται θα χάρασσε έναν «άλλο δρόµο» για την Ευρώπη, µένει στην ιστορία ως ο πρωθυπουργός που εξαπέλυσε τόσο άγρια επίθεση στα εργατικά δικαιώµατα, που προκάλεσε γενική απεργία ενάντια σε κεντροαριστερή κυβέρνηση, κάτι εξαιρετικά σπάνιο στην ιστορία της Ιταλίας…

19

ΠΓ∆ της Μακεδονίας

Η µάχη για το νερό κορυφώθηκε στην Ιρλανδία, όταν 100.000 διαδηλωτές από κάθε γωνιά της χώρας πληµµύρισαν το ∆ουβλίνο για να δηλώσουν πως αρνούνται να πληρώσουν τα νέα τέλη για το νερό. ΟµιΕνάντια στην επιβολή επιπλέον λητές από τις πολιτικές δυνάµεις της Αριστεράς κάλεσαν τον κόσµο κρατικών, πανεθνικών εξετάσεων να αρνηθεί να πληρώσει και βρήκαν θερµή ανταπόκριση. Το δικαίωµα πριν το τέλος των σπουδών ξεσηκώστο νερό περιγράφεται από πολλούς διαδηλωτές ως κορυφαίο ζήτηµα θηκαν οι φοιτητές στη ∆ηµοκρατία και «κόκκινη γραµµή» µετά από τόσα άλλα µέτρα που δέχτηκαν. Αλλά της Μακεδονίας. Πάνω από 12.000 το ζήτηµα πιθανά να λειτούργησε ως αφορµή για να εκφραστεί η οργή διαδήλωσαν στα Σκόπια µαζί µε µετά από χρόνια λιτότητας. «Ο λαός κουράστηκε να καταπίνει ήσυχα τους καθηγητές τους, φωνάζοντας: έναν τόνο σκατά και να συνεχίζει τη ζωή του σαν να µην τρέχει τίπο«Είµαστε φοιτητές, όχι πελάτες» και τα», δήλωσε εργαζόµενη που ταξίδεψε ως το ∆ουβλίνο και «Τα Πανεπιστήµια είναι η φωνή της µάλλον περιέγραψε πολύ εύστοχα το κλίµα… ελευθερίας», ενώ διαδηλώσεις έγιναν και σε άλλες πόλεις. Ήταν η µεγαλύτερη φοιτητική διαδήλωση στην ιστορία του ανεξάρτητου κράτους και είναι ένα ακόµα κοµµάτι στο «παζλ» της σταδιακής ανασύνταξης του κινήµατος και της Αριστεράς στα Βαλκάνια. Στο Βελιγράδι έγινε κινητοποίηση αλληλεγγύης από Σέρβους φοιτητές, ενώ η διαδήλωση στα Σκόπια οργανώθηκε από µια φοιτητική οργάνωση που λέγεται Πλένουµ (Ολοµέλεια) των Φοιτητών, που παραπέµπει στα «πλένουµ» της πρόσφατης Ο Μπαράκ Οµπάµα είπε χαρακτηριστικά πως «µια εξέγερσης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη…

Έκθεση για τα βασανιστήρια της CIA

O «πολιτισµός» της ∆ύσης

Τ

ο «πρόγραµµα µεταγωγών υπόπτων» (απαγωγές και µετακίνηση των αιχµαλώτων µυστικά σε κελιά σε όλο τον πλανήτη), τα κολαστήρια όπως το Γκουαντάναµο και το Άµπου Γκράιµπ, τα βασανιστήρια υπόπτων, στα πλαίσια του «πολέµου ενάντια στην τροµοκρατία», ήταν γνωστά από ρεπορτάζ, διαρροές και καταγγελίες εδώ και χρόνια. Σήµερα, µε την έκθεση της Αµερικανικής Γερουσίας για τα πεπραγµένα της CIA, µαθαίνουµε και επίσηµα την αρρωστηµένη αγριότητα των λεγόµενων «ενισχυµένων τακτικών ανάκρισης». ∆εκάδες δηµοσιογράφοι και ακτιβιστές «χτενίζουν» το πολυσέλιδο κείµενο και φέρνουν σταδιακά στη δηµοσιότητα τη φρίκη: Παραλίγο πνιγµοί, στέρηση ύπνου για 180 ώρες, σωµατικές στάσεις που οξύνουν τον πόνο, αλυσοδεµένοι γυµνοί άνθρωποι σε τοίχους, άνθρωποι να κρέµονται από χειροπέδες 20 ώρες την ηµέρα, πλήρης στέρηση φωτισµού και µουσική στη διαπασών όλη µέρα στα κελιά, σεξουαλικές επιθέσεις, απειλές ότι θα βιαστούν ή θα δολοφονηθούν συγγενείς των κρατουµένων, συνθήκες κράτησης και βασανιστήρια που προκάλεσαν σε κρατούµενους «παραισθήσεις, παράνοια, αϋπνία και τάσεις αυτοτραυµατισµού». Αυτά προκύπτουν από τις περίπου 600 σελίδες που δόθηκαν στη δηµοσιότητα, δηλαδή ένα µικρό µόνο τµήµα από τις 6-7 χιλιάδες σελίδες της πλήρους αναφοράς. Η ίδια η «πλήρης» αναφορά δεν µπόρεσε να λάβει υπόψη της άλλα 9.000 ντοκουµέντα βασανισµού, τα οποία ο Λευκός Οίκος δεν επέτρεψε στη Γερουσία να τα εξετάσει.

∆εξιά άµυνα

Μέσα στη θύελλα των αποκαλύψεων, η CIA υπερασπίζεται το «έργο» της και επιτίθεται στην Επιτροπή της Γερουσίας. Ενώ ο Ντικ Τσέινι δήλωσε θρασύτατα: «Η αναφορά είναι ένα µάτσο αηδίες. Πόσο καλοί θέλετε να είµαστε µε τους δολοφόνους 3.000 Αµερικάνων στις 11 Σεπτέµβρη; Είχαµε απόλυτο δίκιο για όσα κάναµε και θα τα ξαναέκανα χωρίς δεύτερη σκέψη». Υπό το βάρος των αποκαλύψεων, η κεντρική πολιτική συζήτηση αφορά το «προφίλ» των ΗΠΑ. Η σκληρή ∆εξιά δίνει µάχη να µην υπάρξει η παραµικρή κριτική στη δράση της υπερδύναµης. Παρουσιάστρια στο συντηρητικό κανάλι Fox έφτασε σε παραλήρηµα: «Οι ΗΠΑ είναι τέλειες, είµαστε τέλειοι… Αυτή η κυβέρνηση θέλει να ανοίξει αυτή τη συζήτηση για να πει ότι δεν είµαστε τέλειοι». Από την άλλη, οι ∆ηµοκρατικοί εντάσσουν τη δηµοσιοποίηση της έρευνας σε µια προσπάθεια λίφτινγκ του αµερικανικού ιµπεριαλισµού, ώστε να επαναδιεκδικήσει –δικαιωµένος ηθικά– τον «ειδικό ρόλο του» παγκόσµια.

από τις δυνάµεις που κάνουν την Αµερική ξεχωριστή είναι η προθυµία µας να αντιµετωπίσουµε ανοιχτά το παρελθόν µας, τις ατέλειές µας, να κάνουµε αλλαγές προς το καλύτερο». Αλλά αυτή η προσπάθεια εξωραϊσµού µπάζει από παντού. Ήταν ο επιτελάρχης του Οµπάµα αυτός που µαζί µε τη CIA έδωσε µάχη να µη φτάσουν όλες οι πληροφορίες στην Επιτροπή της Γερουσίας. Είναι ο Μπαράκ Οµπάµα που βγάζει λάδι τους βασανιστές, δηλώνοντας πως «κανείς δεν µπορεί να καταλάβει πλήρως πώς είναι να είσαι υπεύθυνος για την ασφάλεια του Αµερικανικού λαού µετά από τη χειρότερη επίθεση στο έδαφός µας». Κυρίως, είναι η κυβέρνηση του Μπαράκ Οµπάµα αυτή που αρνείται να ασκήσει διώξεις κατά των υπευθύνων και εξακολουθεί να φιλοξενεί πολλούς από αυτούς σε κορυφαίες θέσεις στον κρατικό µηχανισµό.

Ατιµωρησία

Οργανώσεις δικαιωµάτων στις ΗΠΑ, αλλά ακόµα και ο Μπεν Έµερσον, Ειδικός Εκπρόσωπος του ΟΗΕ για «την αντιτροµοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώµατα», απαιτούν να τιµωρηθούν οι ένοχοι. Πράγµα εξαιρετικά απίθανο. Αφενός γιατί οι ένοχοι φτάνουν πολύ ψηλά (όπως δήλωσε και ο Έµερσον), θα λέγαµε µέχρι τον Τζορτζ Μπους, που θα έπρεπε να δικαστεί για πολλά εγκλήµατα. Αφετέρου, και αυτό είναι το πιο σηµαντικό, γιατί ο «πόλεµος ενάντια στην τροµοκρατία» δεν αµφισβητείται από τη διακυβέρνηση Οµπάµα. Αυτό που έχουµε να κρατήσουµε είναι πως οι αποκαλύψεις είναι καταπέλτης για την ιµπεριαλιστική δύναµη που διεκδικεί το «ξεχωριστό δικαίωµα» να επεµβαίνει ανά τον πλανήτη, τάχα ως «προστάτρια των ανθρωπίνων δικαιωµάτων», για τη δύναµη που πρωταγωνιστεί στην εκστρατεία των δυτικών κρατών για «εκπολιτισµό» των «άγριων της Ανατολής», που σήµερα ανέλαβε να «σώσει τους ιρακινούς από τη βαρβαρότητα του Ισλαµικού Κράτους». Παρεµπιπτόντως, σύµφωνα µε πληροφορίες των διεθνών ΜΜΕ, λιγότερο ή περισσότερο συµµετείχαν ή διευκόλυναν τις «µεταγωγές» και 16 ευρωπαϊκά κράτη, ανάµεσά τους και η Ελλάδα. Σήµερα τα φώτα έχουν πέσει στη CIA και τους βασανισµούς κατά τις ανακρίσεις. Αλλά δεν είναι µια «σκοτεινή πλευρά» ενός υγιούς κρατικού µηχανισµού. Όπως καταγγέλλει ο Τζον Σίφτον, του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων ∆ικαιωµάτων στην Ασία: «τα βασανιστήρια ως εργαλείο µπορεί να αρχίζουν σε µια περίκλειστη µονάδα, αλλά σχεδόν πάντα εξαπλώνονται ως ιός σε όλο τον κρατικό µηχανισµό ασφαλείας». Οι Αµερικανοί αξιωµατούχοι µιλούν για «κηλίδα στην ιστορία των ΗΠΑ». Στην πραγµατικότητα όλη η ιστορία των παλιών αποικιοκρατών και των σύγχρονων ιµπεριαλιστικών κρατών είναι µια µεγάλη κηλίδα. Σε αναµονή της δηµοσιοποίησης της έκθεσης, η Ουάσινγκτον έστειλε σήµα σε όλες τις πρεσβείες της στο εξωτερικό να πάρουν µέτρα ασφαλείας για πιθανές οργισµένες επιθέσεις. Η ενέργεια αυτή είναι µια έµµεση απάντηση στο «αφελές» ερώτηµα των δυτικών ΜΜΕ: «Μα γιατί µας µισούν;».

Βέλγιο Παρέλυσε το Βέλγιο στη γενική απεργία των συνδικάτων στις 15 ∆εκέµβρη. Ήταν η κλιµάκωση ενός παρατεταµένου αγώνα, που οργανώθηκε συστηµατικά από τα βελγικά συνδικάτα. Ξεκίνησε µε τη διαδήλωση-σεισµό στις Βρυξέλλες στις 6 Νοέµβρη, για την οποία δούλεψαν συγκοινωνίες, συνελεύσεις σε χώρους, καµπάνιες ενηµέρωσης κλπ. Συνεχίστηκε µε τις κυλιόµενες απεργίες από περιφέρεια σε περιφέρεια της χώρας, για να καταλήξει στη γενική απεργία της 15ης ∆εκέµβρη. Μια συστηµατικότητα στην οργάνωση του αγώνα από την οποία έχουµε να διδαχθούµε…

Ούτε βήμα πίσω 17 Δεκέμβρη 2014

Σελίδα 4

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης για τις πολιτικές εξελίξεις

«Οι αγορές δεν είναι παντοδύναμες» Η κυβέρνηση Σαμαρά μοιάζει να καταρρέει. Ποιος κατά τη γνώμη σου ήταν ο παράγοντας που επιτάχυνε τις πολιτικές εξελίξεις; Η κυβέρνηση Σαμαρά πράγματι καταρρέει μέσα στο λαό, όπου γνωρίζει μεγάλη αποδοκιμασία και έναν συνεχή καταποντισμό. Ο κυριότερος παράγοντας αυτής της κυβερνητικής κατάρρευσης αφορά την καταστροφική και αδιέξοδη νεοφιλελεύθερη μνημονιακή πολιτική λιτότητας, λεηλασίας και απορρυθμίσεων που ακολουθεί χωρίς δισταγμό και έλεος αυτή η κυβέρνηση και η οποία συναντά μεγάλες λαϊκές αντιστάσεις, αν και όχι στο επίπεδο και τη μαζικότητα που απαιτούν οι περιστάσεις. Οι τελευταίες κυβερνητικές αποφάσεις για την επίσπευση των διαδικασιών εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας ελήφθησαν κάτω από το βάρος αυτών των αδιέξοδων κυβερνητικών πολιτικών, της λαϊκής αντίδρασης και της πίεσης του ΣΥΡΙΖΑ. Όλα δείχνουν ότι η χώρα βαδίζει ταχέως σε εκλογές. Οφείλουμε να πούμε, όμως, ότι η κυβερνητική κατάρρευση, παρά τη λαϊκή αποδοκιμασία, δεν θα είναι αυτόματη. Η κυβέρνηση μαζί με τα εγχώρια και ξένα κέντρα του χρηματιστικού κεφαλαίου και της αντίδρασης έχουν επιδοθεί σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση κινδυνολογίας, φόβου και τρομοκρατίας. Η Αριστερά σε αυτήν την επιχείρηση πρέπει να απαντήσει με μια μεγάλη κινηματική και ριζοσπαστική πολιτική και προγραμματική αντεπίθεση, τη μόνη που μπορεί να της κατοχυρώσει μια μεγάλη εκλογική νίκη.

Η Αριστερά σε αυτήν την επιχείρηση πρέπει να απαντήσει με μια μεγάλη κινηματική και ριζοσπαστική πολιτική και προγραμματική αντεπίθεση, τη μόνη που μπορεί να της κατοχυρώσει μια μεγάλη εκλογική νίκη

Ποιες είναι οι πολιτικές και προγραμματικές αιχμές που πρέπει να προβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντιμετωπίσει αυτήν τη συγκυρία; Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να ανασυνταχθεί πολιτικά και προγραμματικά ενόψει των προκλήσεων της τελικής ευθείας. Το πρώτο που έχουμε ανάγκη είναι μια στροφή στις πληττόμενες κοινωνικές δυνάμεις και η πολύμορφη κινητοποίησή της. Το δεύτερο που χρειαζόμαστε είναι ένας ξεκάθαρος και ριζοσπαστικός πολιτικός και προγραμματικός λόγος. Το κυριότερο πάνω στο οποίο πρέπει να δεσμευόμαστε, και δεσμευόμαστε, είναι η άμεση απαλλαγή της χώρας από την τρόικα και η άμεση ακύρωση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων. Κι αυτό παράλληλα με τη μέχρι τέλους διεκδίκηση της διαγραφής του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Ταυτόχρονα, θεμελιώδης είναι η απαίτηση για άμεσο πέρασμα των τραπεζών σε δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό

έλεγχο, προκειμένου να ασκηθεί μια νέα χρηματοπιστωτική πολιτική με αποκλειστικά αναπτυξιακά και κοινωνικά κριτήρια. Στο πλαίσιο αυτό, χρειάζεται να σταματήσουν άμεσα οι ιδιωτικοποιήσεις και να περάσουν σε δημόσια ιδιοκτησία και εργατικό κοινωνικό έλεγχο όλοι οι στρατηγικοί τομείς της οικονομίας, προκειμένου η χώρα να κατευθυνθεί σε ένα διαφορετικό, προοδευτικό οικονομικό πρότυπο. Προτεραιότητα, επίσης, θα πρέπει να είναι, μαζί με την ακύρωση της λιτότητας, η πλήρης επαναφορά των ελεύθερων συλλογικών διαπραγματεύσεων, εργατικών και συνδικαλιστικών κατακτήσεων και φυσικά η 13η σύνταξη και ο κατώτατος μισθός των 750 ευρώ στο πλαίσιο της σταδιακής αποκατάστασης μισθών και συντάξεων. Τέλος, αιχμές μας θα πρέπει να είναι η στήριξη και η ενίσχυση και διασφάλιση της δημόσιας παιδείας και υγείας, μαζί με τη γενναία αύξηση και αναδιάρθρωση του Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων.

Και στο ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών; Οι συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να έχουν στο επίκεντρο τις δυνάμεις της Αριστεράς. Αποτελεί ιστορικό λάθος ότι σε αυτήν τη μοναδικά κρίσιμη συγκυρία που διανύουμε οι δυνάμεις της Αριστεράς παρουσιάζονται διασπασμένες και έντονα αντιπαρατιθέμενες. Αυτήν την ώρα, ένα πλατύ αριστερό μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη βάση ενός προγράμματος παρεμφερούς με όσα παραπάνω ανέφερα ως προγραμματικές αιχμές και με εκφρασμένη τη βούληση όλων των αριστερών δυνάμεων να εφαρμόσουν μέχρι τέλους και ανεξαρτήτως εκβιασμών αλλά και προεκτάσεων αυτό το πρόγραμμα. Σε κάθε περίπτωση, μια αξιόπιστη πρωτοβουλία συνεργασίας των αριστερών δυνάμεων πρέπει να προωθηθεί αμέσως μετά τις εκλογές στις νέες μετεκλογικές συνθήκες, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πρώτη πολιτική δύναμη, ανεξάρτητα αν θα διαθέτει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, πράγμα που επιδιώκουμε. Από κει και πέρα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να είναι ανοικτός σε συνεργασίες με πρόσωπα και συσπειρώσεις που προέρχονται από άλλους, πέραν της Αριστεράς πολιτικούς χώρους, αρκεί να μην έχουν ευθύνες στην ψήφιση και εφαρμογή νεοφιλελεύθερων και μνημονιακών πολιτικών, να διαθέτουν εντιμότητα, αξιοπιστία, και να ακολουθούν μια πορεία αριστερής μετατόπισης, ριζοσπαστικοποίησης και αγωνιστικής παρουσίας.

Οι αντίπαλοί μας φαίνεται να υπολογίζουν και στο σε-

νάριο της διαβόητης «αριστερής παρένθεσης». Πώς αντιμετωπίζεται αυτό; Τι ρόλο έχει ο λαϊκός κινηματικός παράγοντας; Πράγματι, τα σενάρια περί «αριστερής παρένθεσης» είναι αρκετά διαδεδομένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, μπορεί και έχει όλες τις δυνατότητες να αχρηστεύσει αυτήν την ηττοπαθή σεναριολογία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται ποτέ να γίνει «παρένθεση», αν ο ίδιος είναι αποφασισμένος να προωθήσει, στηριγμένος πάντα στη βούληση και στους αγώνες του ελληνικού λαού, αποφασιστικά και κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, το πρόγραμμά του. «Παρένθεση», αντίθετα, μπορούν να γίνουν οι επεμβάσεις και τα σχέδια σε βάρος των προοδευτικών εξελίξεων που απεργάζονται οι δυνάμεις της εγχώριας και ξένης αντίδρασης. Αυτά τα σχέδια μπορεί να τα συντρίψουν η λαϊκή θέληση, οι εργατικοί λαϊκοί αγώνες και μια συμπαραταγμένη Αριστερά που θα είναι αποφασισμένη και ικανή να διευθύνει ηγεμονικά και αποτελεσματικά μια νέα προοδευτική πορεία της χώρας, με σοσιαλιστικό ορίζοντα.

Οι «αγορές» μέχρι σήμερα μοιάζουν ανίκητες διεθνώς. Τι μήνυμα στέλνουν στην Ευρώπη οι ελληνικές πολιτικές εξελίξεις; Πώς αυτό μπορεί να γίνει πιο αποτελεσματικό; Οι «αγορές», δηλαδή το χρηματιστικό κεφάλαιο, διά των εγχώριων υπαλλήλων του και του ευρωενωσιακού ιμπεριαλισμού, επιχειρούν να επιβάλουν ανοικτή τρομοκρατική δικτατορία στην Ελλάδα. Στόχος τους είναι να ακυρώσουν την πορεία προς τις εκλογές, επιβάλλοντας μια γραμμή «εθνικής συνεννόησης» για την αντιμετώπιση των «έκτακτων καταστάσεων» που οι ίδιες οι αγορές θα προκαλέσουν. Στη χειρότερη γι’ αυτές περίπτωση θέλουν να «πιέσουν» και να «προσαρμόσουν» στα φρικτά διλήμματά τους τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι «αγορές», όμως, δεν είναι παντοδύναμες. Μπορούμε να τις κάνουμε να αποτύχουν. Και μπορούμε να το καταφέρουμε επιδεικνύοντας την πιο ισχυρή και αδάμαστη θέληση να αντιταχθούμε στα σχέδιά τους και να ορθώσουμε εδώ και τώρα απέναντί τους ένα μεγάλο, ενωτικό εργατικό και λαϊκό αγωνιστικό μέτωπο αντίστασης και πρότασης για μια νέα προοδευτική πορεία και ένα αυθεντικά εναλλακτικό ριζοσπαστικό πρόγραμμα. Αυτό είναι το μέγα καθήκον μας αυτήν την ώρα και πάνω σε αυτό θα δοκιμασθούν όλες οι αριστερές δυνάμεις.