EA327

Φύλλο Νο 327 | 7 ΓΕΝΑΡΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

«Υπερασπιζόµαστε τη δηµόσια περιουσία και το πράσινο»

Ο πόλεµος του πετρελαίου

Ο Παντελής Πουλιόπουλος και η Αριστερά

Σελ. 15

Σελ. 17

Σελ. 14

Συνέντευξη µε τις Μ. Μπόλαρη και Ι. Γαϊτάνη Σελ. 10 - 11

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΛΙΤΟΤΗΤΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Ή εµείς ή αυτοί

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Βαδίζουµε προς ένα «ανοιχτό» πολιτικό στοίχηµα, προς µια µεγάλη περιπέτεια. Η πιθανή πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξη µιας κυβέρνησης της Αριστεράς ανοίγει µεγάλες προοπτικές για τον κόσµο της εργασίας. Προοπτικές, όµως, που για να επιβεβαιωθούν στην πράξη, δεν µπορούµε να επαναπαυτούµε στο εκλογικό και κοινοβουλευτικό πεδίο: η νίκη ή η αποτυχία θα είναι αποτέλεσµα που θα κριθεί, τελικά, από την άµεση εµπλοκή του κόσµου «από τα κάτω» σε µια διαδικασία ανατροπής των πολιτικών και κοινωνικών συσχετισµών που εµπεδώθηκαν στα χρόνια του νεοφιλελευθερισµού και της κρίσης. Οποιος παριστάνει τον αδιάφορο ή υποτιµά το αποτέλεσµα των επερχόµενων εκλογών, κοροϊδεύει τους ανθρώπους γύρω του αλλά και τον ίδιο τον εαυτό του. Ένα αποτέλεσµα επιβίωσης ή –ακόµα χειρότερα– πολιτικής νίκης του σηµερινού κυβερνητικού στρατοπέδου θα ισοδυναµούσε µε πολιτική και κοινωνική καταστροφή για τους εργαζόµενους και τις λαϊκές δυνάµεις. Οµως και µια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, από µόνη της, δεν αρκεί. Η ανατροπή της λιτότητας θα χρειαστεί αγώνες, θα χρειαστεί συµπύκνωση των αιτηµάτων και των ελπίδων των µαζών σε πολιτική, θα χρειαστεί επιβολή αυτής της πολιτικής πάνω στο µέχρι σήµερα πανίσχυρο (αλλά σε κρίση...) στρατόπεδο της ντόπιας κυρίαρχης τάξης και των δανειστών. Οι πολιτικές δυνάµεις της πέραν του ΣΥΡΙΖΑ Αριστεράς –κυρίως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ– βαδίζουν προς τις εκλογές µε µια τακτική που πλέον δεν είναι ρεαλιστικό να αλλάξει. Όµως πρέπει να αλλάξει η τακτική για την επόµενη µέρα. Ο χαρακτήρας και η πολιτική της κυβέρνησης της Αριστεράς δεν αφορά µόνον τις δυνάµεις του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικότερα την αριστερή-ριζοσπαστική πτέρυγά του. Η δέσµευση του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε µια πολιτική που αναδεικνύει –κατ’ ελάχιστον– η «ψήφος ανοχής» απέναντι σε µια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα άλλαζε όλη τη συζήτηση για τις αναγκαίες πολιτικές συµµαχίες. Θα παρουσίαζε µια ρεαλιστική διέξοδο στις δεξιόστροφες πιέσεις για (κάποιας µορφής) κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Πολύ περισσότερο θα σκιαγραφούσε ένα πολιτικό στρατόπεδο απολύτως απαραίτητο στις µετεκλογικές εξελίξεις. Το πολιτικό Ενιαίο Μέτωπο της Αριστεράς. Που θα µπορεί και θα πρέπει να αποκρούσει τις αντεπιθέσεις του καθεστώτος και των δανειστών. Που θα µπορεί και θα πρέπει να επιβάλει πάνω στην κυβέρνηση τη γραµµή των εργατικών και λαϊκών ελπίδων και όχι την υποχώρηση στις πιέσεις των καπιταλιστών. Η µάχη που έρχεται είναι καθοριστική. Θα διεξαχθεί µπροστά στα µάτια της εργατικής τάξης και του λαού, όχι µόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και πέρα από αυτήν. Και ο καθένας έχει να αναλάβει καθοριστικές ευθύνες.

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Το σχέδιο νίκης στις εκλογές και η «επόµενη µέρα» Του Σπύρου Αντωνίου

Η

τελευταία µνηµονιακή κυβέρνηση, των Σαµαρά - Βενιζέλου, οδηγήθηκε σε κατάρρευση. Για τη ριζοσπαστική Αριστερά, για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο τρόπος που αυτό επιτεύχθηκε δεν είναι αδιάφορος: ό,τι πετυχηµένο υπάρχει στη µάχη για να οδηγηθεί σε κατάρρευση είναι πολύτιµο και πρέπει να ενσωµατωθεί στην εκλογική µάχη για τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, και ό,τι είναι χρήσιµο και απαραίτητο για να πετύχουµε µια µεγάλη εκλογική νίκη ενάντια στο αστικό-µνηµονιακό µπλοκ και τις εφεδρείες του αποτελεί ταυτόχρονα και την καλύτερη προετοιµασία για τις µεγάλες µάχες της «επόµενης µέρας», ύστερα από τις εκλογές. Η συγκυβέρνηση Σαµαρά Βενιζέλου δεν κατέρρευσε από µόνη της, αλλά ούτε και ανατράπηκε από το κίνηµα και την Αριστερά. Ασφαλώς σε αυτή την εξέλιξη βάρυνε πολύ η κατάρρευση όλων των επιλογών της κυβέρνησης στο διάστηµα τουλάχιστον από το γύρο «διαπραγµατεύσεων» του Παρισιού στις αρχές Σεπτεµβρίου και ύστερα: του κατενάτσιο στην απαίτηση των δανειστών για λήψη νέων µέτρων και της γραµµής της «πολιτικής διαπραγµάτευσης», της εξαγγελίας για έξοδο του ∆ΝΤ από τη συνέχεια του ελληνικού προγράµµατος, της εξαγγελίας για τέλος της τρόικας και του µνηµονίου. Η διαδοχική κατάρρευση όλων αυτών των «στρατηγηµάτων» οδήγησε στο τελευταίο καταφύγιο: την αίτηση για δίµηνη παράταση του µνηµονίου και την επίσπευση των διαδικασιών για την εκλογή Προέδρου της ∆ηµοκρατίας.

«Να πέσουν τώρα»

Όµως, σε όλη αυτή την αλυσίδα των αποτυχιών βάρυναν αποφασιστικά τόσο οι µαζικές λαϊκές διαθέσεις όσο και η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ να πιέσει για την άµεση ανατροπή της κυβέρνησης «εδώ και τώρα», αξιοποιώντας την ευκαιρία της εκλογής Προέδρου

της ∆ηµοκρατίας. Οι µαζικές λαϊκές διαθέσεις συνέχισαν να επιµένουν αριστερά από το 2012 και ύστερα, παρά τα λάθη (γραµµή «ώριµου φρούτου»), τα σφάλµατα και τις προφανείς ανεπάρκειες στη στήριξη των αγώνων, στην πολιτική κινητοποίηση, στην αποφασιστικότητα και αποτελεσµατικότητα σε καθοριστικές στιγµές (ΕΡΤ, µετρό, απεργία καθηγητών), τη συστηµατική καλλιέργεια µειωµένων προσδοκιών από τµήµα του κεντρικού στελεχικού δυναµικού του κόµµατος. Η επιµονή των λαϊκών διαθέσεων αριστερόστροφα, επιβεβαιωµένη στον «µεταβατικό

Να κάνουµε την ελπίδα του κόσµου ενεργή παρουσία και µαζικό κίνηµα ανατροπής σταθµό» των ευρωεκλογών όπου η κυβέρνηση έγινε κυβέρνηση µειοψηφίας, συνέχισε να δηµιουργεί ένα πλαίσιο ασφυκτικών πιέσεων στην κυβέρνηση. Αυτή η πίεση ήταν που την υποχρέωσε στο κρεσέντο του «τέλους των µνηµονίων», δηµιούργησε µεγάλα προβλήµατα στις σχέσεις της µε τους δανειστές και οδήγησε σε κατάρρευση όλες τις τακτικές που εφάρµοσε. Όµως, ούτε αυτό από µόνο του θα ήταν αρκετό: Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εγκατέλειπε εγκαίρως τη γραµµή του «ώριµου φρούτου» (γι’ αυτό, η Αριστερή Πλατφόρµα πάλεψε µε συνέπεια µέσα στο κόµµα) και δεν «µετέφραζε» αποφασιστικά τη λαϊκή διάθεση στο σύνθηµα «Να φύγουν τώρα!», οι λαϊκές διαθέσεις θα έµεναν µετέωρες. Ήταν λοιπόν αυτός ο συνδυασµός που οδήγησε στην πτώση της κυβέρνησης. Όµως έχει τεράστια σηµασία για τη συνέχεια να αναγνωρίσουµε ότι η πίεση των λαϊκών διαθέσεων δεν εκφράστηκε σε ένα µαζικό κίνηµα ανατροπής, αλλά µόνο στο κοινοβουλευτικό επίπεδο. Για το γεγονός αυτό δεν φταίει το κί-

νηµα (που τάχα «δεν τραβάει»), παρά τα αδιαµφισβήτητα µεγάλα προβλήµατα κυρίως στο εργατικό-συνδικαλιστικό κίνηµα, αλλά οι πολιτικές ανεπάρκειες του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικά. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση οδηγήθηκε σε κατάρρευση αλλά δεν ανατράπηκε από το κίνηµα και την Αριστερά είναι ένα σηµαντικό «κρατούµενο» για τη συνέχεια.

«Γραµµή ∆ΕΘ» ή «διευρύνσεις»;

Σε αντίθεση µε µια τέτοια ανάγνωση, το ηγετικό κέντρο του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται ότι η πτώση της κυβέρνησης Σαµαρά - Βενιζέλου πρέπει να πιστωθεί στη γραµµή των «διευρύνσεων» για τη διασφάλιση της µειοψηφίας αποτροπής των 121 βουλευτών στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της ∆ηµοκρατίας. Όµως, αν κοιτάξουµε λίγο πίσω, τη µεγάλη δυναµική στον ΣΥΡΙΖΑ προσέδωσαν οι δεσµεύσεις της ∆ΕΘ για τον κατώτατο µισθό, την επαναφορά της 13ης σύνταξης, την επαναφορά του πλαισίου των συλλογικών διαπραγµατεύσεων και συµβάσεων κ.λπ. Αποδεικνύοντας ότι το νικηφόρο σχέδιο για την ανατροπή της κυβέρνησης είναι η ανανέωση, η εµβάθυνση και η µετατροπή σε ενεργή παρουσία και σε µαζικό κίνηµα των ελπίδων και των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς µε την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώµατα. Αυτός είναι και ο οδηγός για µια νικηφόρα εκλογική µάχη αλλά και για την προετοιµασία για τη δύσκολη «επόµενη µέρα» των σκληρών αναµετρήσεων µε το σύστηµα: απεύθυνση στην εργατική τάξη, τα πληβειακά λαϊκά στρώµατα και τη νεολαία, όπου υπάρχουν ανεκµετάλλευτες εφεδρείες που µπορούν να αποτελέσουν τη βάση για τη δηµιουργία ενός µαζικού λαϊκού ρεύµατος ανατροπής. Και επίσης, απεύθυνση στον κόσµο εκείνο που αµφιταλαντεύεται και κινείται µεταξύ ∆Ξ/∆Α, αποχής και λευκού, αφού δεν καταφέραµε να τον πείσουµε, εξαιτίας της πολιτικής και προγραµµατικής αµφισηµίας και αµφιταλάντευσης.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

3

«Η Ελλάδα θα είναι πολύ πιο σημαντική για τις παγκόσμιες αγορές κατά τις επόμενες εβδομάδες απ’ ό,τι η Ρωσία και η Ουκρανία σε όλο το 2014». Τσαρλς Ρόμπερτσον, επικεφαλής οικονομολόγος της Renaissance Capital

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

«Ένα τέτοιο βήμα (σ.σ. έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ) θα ήταν συνδεδεμένο με πολύ υψηλά ρίσκα για τη σταθερότητα της Ευρωζώνης. Ακόμη κι αν η κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι συγκρίσιμη με αυτήν άλλων κρατών-μελών, με αυτό θα βγάζαμε το τζίνι από το μπουκάλι, το οποίο όμως θα μπορούσαμε δύσκολα να ελέγξουμε». Πέτερ Μπόφινγκερ, Γερμανός οικονομολόγος

Είναι αδίστακτοι, αλλά μπορούμε να τους νικήσουμε! Του Πάνου Κοσμά

Μ

προστά στις πιο κρίσιμες εκλογές της Μεταπολίτευσης, η «ψυχολογική» παράμετρος που υποδηλώνει το «ισοζύγιο ελπίδας και φόβου» αποκτά ιδιαίτερη σημασία. Πράγματι, η στρατηγική του Σαμαρά και των κέντρων του συστήματος που τον στηρίζουν είναι μια επιθετική εκδοχή στρατηγικής του φόβου. Με σχεδόν... βιβλικές περιγραφές, ο Σαμαράς και τα «παπαγαλάκια» του, κομματικά στελέχη και μιντιακό προσωπικό, παρουσιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ σαν φορέα των... 7 πληγών του Φαραώ: θα μας βγάλει από το ευρώ για να υποστούμε τη σύγχρονη «μικρασιατική καταστροφή», θα οδηγήσει σε φυγή καταθέσεων και χρηματιστηριακή κατάρρευση, θα είναι υπεύθυνος που οι αγρότες θα χάσουν τις επιδοτήσεις του ΕΣΠΑ, θα οδηγήσει σε απώλεια των συντάξεων, θα γκρεμίσει το τείχος στον Έβρο και θα πλημμυρίσουμε... αιμοσταγείς μετανάστες, θα αφοπλίσει την αστυνομία με αποτέλεσμα οι κοινοί κακοποιοί αλλά και οι τρομοκράτες να μπουν με τα όπλα στα σπίτια μας, θα... Το αστικό-μνημονιακό σύστημα, έχοντας χάσει προ πολλού τη δυνατότητα να ηγεμονεύει, δηλαδή να πείθει ότι το συμφέρον της αστικής τάξης ταυτίζεται με το γενικό κοινωνικό συμφέρον, έχει αντιστρέψει το σχήμα: αφού δεν μπορεί να ταυτίσει τα συμφέροντα του εγχώριου και διεθνούς συστήματος με το γενικό κοινωνικό συμφέρον, ταυτίζει τον ΣΥΡΙΖΑ με τη γενική κοινωνική καταστροφή! Για να ισχυριστεί, έμμεσα, υπόρρητα και μιλώντας στο μαζικό υποσυνείδητο, ότι η καταστροφή που θα φέρει ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι απείρως χειρότερη από αυτήν που... εγγυώνται οι μνημονιακές κυβερνήσεις.

«Συμμαχία του τρόμου»

Ενώ όμως ο Σαμαράς εντείνει τη στρατηγική του φόβου οδηγώντας την σε γκροτέσκες ή και γελοιογραφικές εκδοχές,

στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες η προ ολίγων εβδομάδων ομοφωνία και επίδειξη αποφασιστικότητας και «σιδερένιας θέλησης» κατά της διαφαινόμενης «ελληνικής ανταρσίας» έχει δώσει ήδη τη θέση της στις δημόσιες διαφορετικές εκτιμήσεις, διαφωνίες, ακόμη και προσανατολισμούς. Οι φωνές που πλέον ζητούν σεβασμό της ετυμηγορίας του ελληνικού λαού και αποφυγή ωμών παρεμβάσεων στις ελληνικές πολιτικές εξελίξεις, που δίνουν δίκιο στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη τόνωσης της ανάπτυξης και διαγραφής ενός μη εξυπηρετήσιμου χρέους, πληθαίνουν, αλλάζοντας το κλίμα. Όσο για τη διαγραφή του χρέους και το περιβόητο Grexit, αυτό διχάζει ακόμη και τη γερμανική ελίτ, όπου εμφανίζονται φωνές σαν αυτές του Πέτερ Μπόφινγκερ και του Χανς-Βέρνερ Ζιν, προτάσεις για διπλό νόμισμα στην Ελλάδα, αλλά και φωνές

δεν είναι και ενωμένοι στη μέθοδο με την οποία θα την αντιμετωπίσουν.

Σύγκρουση!

Αυτή η αντιφατική εικόνα οφείλεται ακριβώς στο βάθος της κρίσης του συστήματός τους, που τους κάνει ευάλωτους, αμφιθυμικούς, ανασφαλείς. Η κατάσταση αυτή τροφοδοτεί δύο ειδών αντιμετωπίσεις στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά. Από τη μια, μια αστήρικτη αυτοπεποίθηση ότι η Ευρωζώνη και το διεθνές σύστημα είναι περίπου... υποχρεωμένοι να «υπομείνουν» τη διαγραφή του χρέους και την ανατροπή της λιτότητας στην Ελλάδα. Πρόκειται για λάθος, που υπερεκτιμά ή βλέπει αποκλειστικά τη μία πλευρά: την κρίση του συστήματος που το κάνει ευάλωτο και ανασφαλές. Από την άλλη, κυρίως στην εκτός ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά, κυριαρχεί μια πεσι-

Στην πραγματικότητα, η ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας δεν είναι ούτε από τα πριν χαμένη ούτε από τα πριν κερδισμένη. Δεν υπάρχει ανατροπή της λιτότητας χωρίς σύγκρουση με το σύστημα, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για σύγκρουση με ένα σύστημα σε βαθιά κρίση, που επομένως δεν είναι παντοδύναμο. στον ίδιο τον κυβερνητικό συνασπισμό που ζητούν να μη συμπεριφέρεται η Γερμανία απέναντι στην Ελλάδα σαν σερίφης... Ευρωπαϊκά και διεθνώς, η «συμμαχία του τρόμου» ραγίζει. Οι «σκληροί», με πρώτο και καλύτερο τον πυρήνα του γερμανικού ιμπεριαλισμού που εκπροσωπείται από τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε, ασφαλώς δεν έχουν σιγήσει ούτε παραιτηθεί –πώς θα μπορούσε άλλωστε– αλλά καταγράφεται πλέον μια μεγάλη ποικιλία προσεγγίσεων, προτάσεων, εκτιμήσεων κ.λπ. Η κοινή έχθρα απέναντι στην ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας παραμένει, αλλά επειδή λόγω της δικής τους βαθιάς κρίσης δεν είναι παντοδύναμοι,

μιστική άποψη ότι είμαστε από τα πριν καταδικασμένοι. Ασφαλώς σε αυτήν την άποψη βαραίνει και η λαθεμένη εκτίμηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι απλώς μια «συστημική λύση». Δεν πρόκειται όμως μόνο γι’ αυτό, αλλά και για μια λάθος ανάγνωση που υποτιμά το βάθος της κρίσης του συστήματος και της Ευρωζώνης και τις δυνατότητες να σπάσουν «αδύναμοι κρίκοι» του. Στην πραγματικότητα, η ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας δεν είναι ούτε από τα πριν χαμένη ούτε από τα πριν κερδισμένη. Δεν υπάρχει ανατροπή της λιτότητας χωρίς σύγκρουση με το σύστημα, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για σύγκρουση με ένα σύστημα σε βαθιά κρίση, που

επομένως δεν είναι παντοδύναμο. Το μόνο σίγουρο είναι η σύγκρουση, όχι η έκβασή της –ούτε για μας ούτε για το σύστημα.

«Αναχώματα»

Ξαναγυρνώντας στην εσωτερική πολιτική σκηνή, είναι επίσης φανερό ότι η ελληνική αστική τάξη θέλει πάση θυσία να απονευρώσει, να «περικυκλώσει» με κάθε τρόπο, να υπονομεύσει και να καταστείλει μια ανταρσία κατά των μνημονίων και της λιτότητας. Ταυτόχρονα, η δική της κρίση και η καταστροφή πολλών πολιτικών της εφεδρειών δεν της επιτρέπουν να έχει μια ενιαία στρατηγική και ενιαία κέντρα εκπόνησης και εφαρμογής μιας τέτοιας στρατηγικής. Η προσπάθεια κατασκευής νέων πολιτικών «αναχωμάτων» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ είναι δεδομένη, αλλά μέσα σε ένα κρισιακό πλαίσιο. Πολλοί θα επιθυμούσαν το κόμμα του Γιωργάκη να αποτελέσει «ανάχωμα» για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά προκαλεί ταυτόχρονα και μια διαλυτική «φαγωμάρα» στο χώρο του φιλελεύθερου Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Ο Βενιζέλος βλέπει με πανικό ότι κινδυνεύει να μείνει εκτός Βουλής, η ΔΗΜΑΡ διαλύεται στα εξ ων συνετέθη, διάφοροι «ανεξάρτητοι» της συμφοράς σαν τον Τατσόπουλο και τον Λυκούδη καταλήγουν στο Ποτάμι, το οποίο όμως βλέπει τη δυναμική του να ανακόπτεται τόσο εξαιτίας της ταξικής και πολιτικής πόλωσης όσο και εξαιτίας του γενικού «στριμώγματος» και του διαλυτικού χαρακτήρα που παίρνουν πλέον οι διεργασίες στο χώρο της Κεντροαριστεράς. Αποβάλλοντας τη ΔΗΜΑΡ σαν ξένο σώμα, ο ΣΥΡΙΖΑ καταλήγει αντικειμενικά –έστω και διά της τεθλασμένης– στο να αφήσει το χώρο του «πολιτικού κέντρου» να συνθλιβεί στις μυλόπετρες της ταξικής και πολιτικής πόλωσης. Για να είναι όμως αποτελεσματική μια τέτοια επιλογή, για να οδηγήσει στην ήττα των σεναρίων δημιουργίας «αναχωμάτων», στον πολυκερματισμό και τη συντριβή του χώρου της Κεντροαριστεράς, πρέπει να υπηρετηθεί συνειδητά, με μια εκλογική καμπάνια που θα αναδεικνύει το ταξικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης: εμείς ή αυτοί!

4

πολιτικη

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Πώς μπορούν τα 751 ευρώ να οδηγήσουν σε γενική αύξηση μισθών Του Ηλία Ιωακείμογλου

Ο

ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσμευτεί ότι από τη θέση της κυβέρνησης θα καταργήσει την αντεργατική νομοθεσία των μνημονίων και θα αυξήσει τον κατώτατο μισθό στο προηγούμενο επίπεδό του, στα 751 ευρώ. Όταν θα έχει γίνει αυτό, θα έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα για αυξήσεις όλων των μισθών του επιχειρηματικού τομέα, επειδή αυτοί διαμορφώνονται στην αγορά εργασίας κυρίως από δύο παράγοντες: από το ποσοστό ανεργίας και από το μισθό που θεωρείται αναγκαίος, δίκαιος, «κανονικός» μισθός, δηλαδή ένας μισθός που επιτρέπει στους εργαζομένους να συντηρούνται και να αναπαράγονται συμμετέχοντας στον γενικό πλούτο της κοινωνίας και να συμμετέχουν με αξιοπρέπεια στην κοινωνική ζωή (είναι ο αναγκαίος μισθός που αντιστοιχεί στην αξία της εργασιακής δύναμης).

Βάση υπολογισμού Ένα σημαντικό στοιχείο για τον καθορισμό του αναγκαίου μισθού είναι ο κατώτατος μισθός που δαπανάται για τη συντήρηση και αναπαραγωγή της ανειδίκευτης εργασίας. Όταν αυτός μεταβάλλεται, ολόκληρη η μισθολογική κλίμακα τείνει να μετατραπεί με βάση τον κατώτατο μισθό, ώστε να διατηρούνται λίγο πολύ σταθερές οι αναλογίες κατά τις οποίες αμείβονται οι διαφορετικές μερίδες μισθωτών όπως αυτές διαμορφώνονται από τις γνώσεις και τις δεξιότητες, τη θέση εργασίας, τα χαρακτηριστικά της επιχείρησης και του κλάδου κ.λπ. Αυτό συμβαίνει επειδή ο κατώτατος μισθός είναι η αμοιβή της απλής εργασίας (δηλαδή της ανειδίκευτης εργασίας) που αποτελεί τη βάση υπολογισμού της αμοιβής της σύνθετης εργασίας (δηλαδή της ειδικευμένης εργασίας). Έτσι η αύξηση των κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ θα τείνει να μεταβάλει τη μισθολογική πυραμίδα τουλάχιστον μέχρι τα μεσαία στελέχη των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα, και για το λόγο αυτόν η σημασία της είναι πολύ μεγαλύτερη από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται.

Δεν πρόκειται όμως για αυξήσεις των μισθών που θα προκύψουν αυτομάτως απλά και μόνον επειδή θα υπάρξει νομοθετική αλλαγή. Είναι αλήθεια ότι όσο πιο ευνοϊκό είναι το θεσμικό πλαίσιο της αγοράς εργασίας για τους εργαζομένους τόσο πιο υψηλός είναι ο μισθός, και επομένως ότι η κατάργηση της αντεργατικής μνημονιακής νομοθεσίας από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα τείνει να προκαλέσει γενική αύξηση των μισθών στον επιχειρηματικό τομέα της οικονομίας. Ωστόσο, η εργατική νομοθεσία είναι το πλαίσιο, και μόνο το πλαίσιο, του ταξικού ανταγωνισμού για το ύψος του μισθού. Οι μισθοί διαμορφώνονται από τις αντικρουόμενες απαιτήσεις και το συσχετισμό δύναμης μεταξύ των επιχειρήσεων και των εργαζομένων (της βιομηχανικής εργατικής τάξης, του ημι-προλεταριάτου των υπηρεσιών και της ειδικευμένης εργασίας, του πρεκαριάτου κ.λπ.), και φυσικά ένα ευνοϊκό θεσμικό πλαίσιο αποτελεί σημαντική βοήθεια για τις δυνάμεις της εργασίας, αλλά από μόνο του δεν είναι αρκετό. Πιο συγκεκριμένα, οι εργοδότες, ακόμη και μετά την ακύρωση των μνημονιακών νόμων, θα προσπαθήσουν να διατηρήσουν τους χαμηλούς μισθούς και τις μεσαιωνικές σχέσεις εργασίας που απολαμβάνουν τώρα, θα εκβιάσουν τους εργαζομένους με απολύσεις σε μια περίοδο δραματικής ανεργίας, θα επινοήσουν τρόπους παράκαμψης ή παραβίασης των νόμων (όπως ήδη κάνουν για να επιτύχουν

ΠΑΣΟΚ Νο2 Τα «ιμάτια» του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ μοίρασαν τελικά ο ΓΑΠ και ο Βενιζέλος. Ο πρώτος ίδρυσε το Κίνημα Δημοκρατών Σοσιαλιστών και μας καλεί να προχωρήσουμε μαζί του στην «επανάσταση του αυτονόητου», παρέα με τους «παπανδρεϊκούς» (Δ. Ρέππας, Π. Γερουλάνος, Γ. Πεταλωτής, Ν. Σηφουνάκης, Θ. Μωραΐτης, Φίλ. Σαχινίδης κ.ά.), που δεν ανέχονταν πια να είναι συνιστώσα της Δεξιάς. Οι ίδιοι βέβαια οργάνωσαν και υλοποίησαν, από θέσεις κλειδιά, το πρώτο κύμα της μνημονιακής επίθεσης και τη συνεργασία με το ΛΑΟΣ. Έμβλημα του νέου κόμματος είναι ένα ρόδο σε κόκκινο φόντο. Το επίσημο ΠΑΣΟΚ –Δημοκρατική

μισθούς πείνας). Επομένως, προκειμένου να γίνει σεβαστή η αύξηση του κατώτατου μισθού και να αναπτυχθεί ελεύθερα το «παιχνίδι» μεταβίβασης της αύξησής του σε ολόκληρη τη μισθολογική κλίμακα, θα χρειαστεί, εκτός από την ακύρωση των μνημονιακών νόμων, και μια σειρά άλλων παρεμβάσεων όπως:

Η εργατική νομοθεσία είναι το πλαίσιο, και μόνο το πλαίσιο, του ταξικού ανταγωνισμού για το ύψος του μισθού • Η συνδικαλιστική στήριξη των εργαζομένων από τις οργανωμένες δυνάμεις του ταξικού συνδικαλισμού ώστε να οργανωθούν σε σωματεία.

• Η ιδεολογική τους στήριξη για να ανακτήσουν τη μαχητικότητά τους.

• Ο συνδικαλιστικός ακτιβισμός στις επιχειρήσεις και όλα τα άλλα που ανήκουν στην κινηματική πρακτική.

• Η συμμετοχή σε αυτούς τους αγώνες των οργανώσεων και της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ, της υπόλοιπης Αριστεράς και γενικώς των αντικαπιταλιστικών κοινωνικών δυνάμεων.

• Η επανίδρυση της Επιθεώρησης Εργασίας και η στελέχωσή της με αδιάφθορα

Παράταξη– έκανε λόγο «για τον κληρονόμο που διασπά το κόμμα». Ο Βενιζέλος υπενθύμισε ότι «το ΠΑΣΟΚ είμαστε όλοι εμείς και δεν το δωρίζουμε σε κανέναν» και απέδωσε «στενά προσωπικά κίνητρα» στο Γιωργάκη. Σίγουρα υπάρχουν και τέτοια στην κίνηση του ΓΑΠ, αλλά μια χαρά αξιοποιείται η κίνησή του από διάφορα συστημικά κέντρα, με στόχο να μην έχει κοινοβουλευτική πλειοψηφία ο ΣΥΡΙΖΑ. Μαύρο και στα δύο απο-κόμματα!

Να τους πάρει το Ποτάμι Σε εξαφάνιση από τον πολιτικό χάρτη και διάλυση οδεύει η ΔΗΜΑΡ. Η «υπεύθυνη Αριστερά» αναμένεται να συνθλιβεί από

την πολιτική πόλωση. Μετά τους μικρομεγαλισμούς και το ναυάγιο της εκλογικής συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ (πάλι καλά… αλλά ποιος από την Κουμουνδούρου τους

στελέχη μεγάλου ταξικού σθένους.

• Η θέσπιση κανόνων οι οποίοι θα επιβάλλουν υψηλές ποινές στους εργοδότες που καταφεύγουν σε παράνομες πρακτικές.

• Η αμφισβήτηση του δικαιώματος του καπιταλιστή να αναρτά στην είσοδο της επιχείρησής του την πινακίδα «Απαγορεύεται η είσοδος στους μη έχοντες εργασία», ώστε να εισέλθουν στο χώρο της επιχείρησης, που είναι σήμερα χώρος της προσωπικής δικτατορίας του αφεντικού, η δημοκρατία, η ελεύθερη διακίνηση ιδεών, ο συνδικαλισμός, η διαφάνεια στη διαχείριση της επιχείρησης για όσα ζητήματα αφορούν τις αμοιβές, τις εργασιακές σχέσεις και τις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας.

Προϋποθέσεις

Είναι λογικό, λοιπόν, να υποθέσουμε ότι η αυξητική τάση των μισθών που θα προκληθεί από την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ θα μετατραπεί τελικά σε γενική αύξηση των μισθών (μια διαδικασία που θα απαιτούσε κατά το ΙΝΕ ΓΣΕΕ μία τριετία για να ολοκληρωθεί) μόνον υπό δύο προϋποθέσεις: πρώτον, ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θα συνοδεύσει την αύξηση στα 751 ευρώ με τις παραπάνω θεσμικές παρεμβάσεις, και δεύτερον, ότι θα υπάρξουν συνδικαλιστικές ή πολιτικές δυνάμεις, μέσα ή έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση ή στην κορυφή του ΣΥΡΙΖΑ, που θα πυροδοτήσουν κινηματικές διαδικασίες μέσα και δίπλα στις επιχειρήσεις.

είχε τάξει διάφορα;), το Διαρκές Συνέδριο αποφάσισε κοινή κάθοδο με το κόμμα Πράσινοι-Αλληλεγγύη. Οι τοπικές οργανώσεις αδυνατούν να συμπληρώσουν ψηφο-

καθαρή αδικία Ο Σταύρος Δήμας άκουσε 498 φορές το όνομά του στη διαδικασία των ψηφοφοριών. Είχε τη στήριξη όλου το πολιτικού φάσματος: από αμετανόητους φασίστες, έως «υπεύθυνους» αριστερούς και μετανοημένους αριστεριστές. Στο φάσμα αυτό περιλαμβάνονταν τα δύο μεγαλύτερα κόμματα της μεταπολίτευσης, η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατία. Είχε τη στήριξη όλων των ιστορικών πολιτικών οικογενειών της Ελλάδας: Καραμανλήδες, Παπανδρέηδες, Μητσοτάκηδες. Είχε τη στήριξη όλων των εν ζωή πρώην πρωθυπουργών. Είχε τη στήριξη όλων των μεγάλων τηλεοπτικών καναλιών, των μεγάλων εφημερίδων, των τραπεζιτών και όλων των διεθνών δανειστών, περιλαμβανομένης της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Κι όμως δεν εξελέγη. Σας ερωτώ. Είναι δημοκρατία αυτή; Μπορούμε να εμπιστευτούμε την κρίση του λαού;

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Τι έγινε στην ΚΕ και στο «∆ιαρκές Συνέδριο» του ΣΥΡΙΖΑ

Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Του Πάνου Κοσµά

Μ

προστά σε µια κρίσιµη µάχη που στον ΣΥΡΙΖΑ περιγράφεται από όλους, ανεξαρτήτως τάσεων, µε λέξεις όπως «πόλεµος», «σύγκρουση» κ.λπ., η επιθεώρηση του... οπλισµού του κόµµατος στη διάρκεια των εργασιών της ΚΕ και του ∆ιαρκούς Συνεδρίου που ακολούθησε, έχει θετικές όψεις αλλά και πολλά µελανά σηµεία. Οι θετικές όψεις αφορούν την επιβεβαίωση των θεµελιωδών προγραµµατικών δεσµεύσεων σε τέσσερα βασικά σηµεία (παρά τα «στρογγυλέµατα» στην οµιλία του Α. Τσίπρα): Πρώτο, ότι η κατάργηση του µνηµονίου δεν αφορά τη διαπραγµάτευση µε τους δανειστές, αλλά είναι «δικαίωµα του ελληνικού λαού». ∆εύτερο, ότι η υλοποίηση των δεσµεύσεων της ∆ΕΘ θα γίνει άµεσα και επίσης δεν συναρτάται µε τη διαπραγµάτευση µε τους δανειστές. Τρίτο, ότι τελειώνουν τρόικα και µνηµόνια χωρίς παράταση του µνηµονιακού καθεστώτος. Τέταρτο, ότι η διαπραγµάτευση µε τους δανειστές αφορά µόνο το χρέος και τη δανειακή σύµβαση και στόχος είναι η διαγραφή µεγάλου µέρους του χρέους. Από κει και πέρα όµως, ο απολογισµός δεν είναι καθόλου ενθαρρυντικός...

1. ∆ηµοκρατία στο κόµµα: Η ΚΕ συγκλήθηκε ύστερα από τρεις ολόκληρους µήνες, ούτε καν στο «παρά πέντε» αλλά στο «και πέντε». Πίσω από το σηµείο αιχµής, δηλ. αυτό της συγκρότησης των ψηφοδελτίων (όπου το ηγετικό κέντρο πίεσε µε όλα τα µέσα για την ανατροπή της συνεδριακής απόφασης) µπήκε επίσης ζήτηµα ανατροπής του προγράµµατος του ΣΥΡΙΖΑ σε κεντρικά σηµεία. Παρότι -υποτίθεται ότι- επί δύο χρόνια εκατοντάδες στελέχη ασχολούνται µε την κατάρτιση του κυβερνητικού προγράµµατος και παρότι το σχετικό σχέδιο θα έπρεπε να τεθεί υπόψη της ΚΕ και να αρχίσει να συζητείται από τις 10 Νοεµβρίου, ήρθε ένα προχειρογραµµένο «τουρλού» 130 σελίδων, για να κα-

5

ταλήξουµε τελικά στα σηµεία που παρουσίασε στην οµιλία του ο Α. Τσίπρας. Το ίδιο το ∆ιαρκές Συνέδριο εξαγγέλθηκε χωρίς να πάρει απόφαση η ΚΕ (όπως ορίζει το καταστατικό) αλλά ούτε καν η ΠΓ του κόµµατος. Και ενώ ο Α. Τσίπρας πίεσε και πέτυχε να µη γίνουν ψηφοφορίες στην ΚΕ ώστε στη συνέχεια το ∆ιαρκές Συνέδριο να είναι µια πανηγυρική συγκέντρωση για την έναρξη του προεκλογικού αγώνα, αργά το βράδυ του Σαββάτου το ηγετικό κέντρο επέβαλε «ντε φάκτο» τη διεξαγωγή... ενδεικτικής ψηφοφορίας για την έγκριση του... κυβερνητικού προγράµµατος. Αυτές οι διαδικασίες όχι µόνο καταστρατηγούν κάθε έννοια δηµοκρατίας στο κόµµα, όχι µόνο υποτιµούν και εξευτελίζουν στελέχη του κόµµατος που µέσα στα χιόνια κατέβηκαν στην Αθήνα από όλη την Ελλάδα για να βρεθούν µπροστά σε µια τέτοια διαβλητή διαδικασία, αλλά σηµατοδοτούν την επιβολή χαρακτηριστικών που παραπέµπουν στην περίοδο του σοσιαλφιλελεύθερου εκφυλισµού του ΠΑΣΟΚ σε αρχηγικό εκλογικό µηχανισµό...

2. Συµµαχίες: Το µεγάλο θετικό γεγονός από την εσωκοµµατική τριβή στο ζήτηµα αυτό είναι ότι εξουδετερώθηκε ο κίνδυνος ενσωµάτωσης στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ στελεχικού δυναµικού της ∆ΗΜΑΡ, µιας οµάδας που αποτελεί ισχυρό κρίκο της σοσιαλφιλελεύθερης κεντροαριστεράς. Ταυτόχρονα όµως, επιβλήθηκαν οι επιλογές του ηγετικού κέντρου για διεύρυνση µε στελέχη των

δέλτια, ενώ ο Γ. Κυρίτσης, ο Γ. Πανούσης, η Ασ. Ξηροτύρη, η Μ. Ρεπούση και ο Θ. Ψύρρας ενηµέρωσαν τον Φώτη Κουβέλη ότι δεν προτίθενται να συµµετέχουν στην εκλογική αναµέτρηση. Πάντως υπάρχει λύση. Γιατί δεν πάνε να βρουν τον Λυκούδη, τον Ψαριανό, τη ∆ράση και τον Καφετζόπουλο στο Ποτάµι; Από ό,τι ακούγεται και ο Θεοδωράκης έχει σοβαρό πρόβληµα στη στελέχωση των ψηφοδελτίων, οπότε µαζεύει ό,τι νεοφιλελεύθερους και σοσιαλφιλελεύθερους κυκλοφορούν στην πιάτσα, από τα υπολείµµατα του «παλιού πολιτικού συστήµατος», το οποίο, κατά τα άλλα, κατακεραυνώνει καθηµερινά.

βάνει το Σχέδιο Β’ του Αλέκου Αλαβάνου και την Παρέµβαση (διάσπαση της ΚΟΕ). Το ΣΕΚ και η ΟΚ∆Ε Σπάρτακος διαφωνούν µε την κοινή κάθοδο των δύο σχηµατισµών στις εκλογές, στην οποία βλέπουν «πίεση για δεξιά προσαρµογή» και κατέβασαν αντιεισήγηση στις τοπικές συνελεύσεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, καλώντας τα µέλη της να καταψηφίσουν την εισήγηση της πλειοψηφίας της ΚΣΕ. Αν η ΑΝΤΑΡΣΥΑ αποτελεί το πρόπλασµα επαναστατικού κόµµατος, τότε ΣΕΚ και ΟΚ∆Ε πιθανώς έχουν δίκιο. Αν αποτελεί όµως απλώς µέτωπο, τότε εφόσον οι «νεοεισερχόµενοι» αποδέχονται το πλαίσιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πού είναι το πρόβληµα;

διαφωνιεσ και αντιφασεισ

Φυλακές Τύπου Γ

Εκτός απροόπτου, έκλεισε η εκλογική συνεργασία της ΑΝΤΑΡΣΥΑ µε την Αριστερή Μετωπική Συµπόρευση, η οποία περιλαµ-

Σε µια προσπάθεια να συσπειρώσει τα ακροδεξιά της ακροατήρια, η κυβέρνηση Σαµαρά προέβη στην εσπευσµένη µε-

διάφορων ΠΑΣΟΚικών «κύκλων» (Κοινωνική Συµφωνία της Λούκας Κατσέλη, Βουδούρης - Παραστατίδης, αλλά και Τζάκρη), όπως επίσης και µε κεντροδεξιά στελέχη (Μακρή, Γιαταγάνα).

3. Πρόγραµµα: Εκτός από τις θετικές πλευρές που αναφέρθηκαν στην αρχή, υπήρξαν και σηµαντικές αλλοιώσεις και παραλείψεις. Ενδεικτικά: Για τις τράπεζες, η θέση στην οµιλία του Α. Τσίπρα είναι αλλοιωµένη σε υψηλό βαθµό: «Προστατεύουµε το τραπεζικό σύστηµα στο πλαίσιο της ΕΚΤ και εγγυόµαστε τις καταθέσεις των Ελλήνων πολιτών», είπε. Για τις ιδιωτικοποιήσεις και την επανάκτηση (κοινωνικοποίηση) ∆ΕΚΟ κ.λπ. δεν έγινε καµία απολύτως αναφορά! Υπ’ αυτούς τους όρους, βαδίζουµε για τη µεγάλη πολιτική περιπέτεια των εκλογών και της πιθανότατης εκλογικής νίκης και κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ µε ένα αµφίρροπο «ισοζύγιο» ανάµεσα στον κίνδυνο και την ευκαιρία. Ένα «ισοζύγιο» που θα κριθεί στην ίδια τη µάχη, από τις ζωντανές πολιτικές και κοινωνικές δυνάµεις που θα τη δώσουν µε επίγνωση της κρισιµότητάς της. Στην πορεία προς τις εκλογές και ύστερα απ’ αυτές. Υ.Γ. Αποκαλύφθηκε ότι το σύνθηµα «Το µέλλον ξεκίνησε» (που δέσποζε στο κεντρικό πανό στο χώρο του ∆ιαρκούς Συνεδρίου) είναι λογοκλοπή από προεκλογικό βίντεο του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2000 µε πρωταγωνιστή τον Σηµίτη. Η συµβολική και πολιτική σηµασία αυτής της επιλογής από κάποιους δεν είναι ασφαλώς άνευ σηµασίας.

ταγωγή 4 κρατουµένων από τις φυλακές Κορυδαλλού στις Φυλακές Τύπου Γ΄ του ∆οµοκού, που δεν είναι ακόµα έτοιµες, σύµφωνα µε τους σωφρονιστικούς υπαλλήλους. Εκεί είχε ήδη µεταφερθεί και ο βαρυποινίτης Νίκος Μαζιώτης. Πρόκειται για τους Βασίλη Τζωρτζάτο, Αλέξανδρο Γιωτόπουλο και ∆ηµήτρη Κουφοντίνα, καθώς και τον Κώστα Γουρνά. Οι συνήγοροί τους καταγγέλλουν την κυβέρνηση για εκδικητικά κίνητρα όσον αφορά τις αιφνιδιαστικές µεταγωγές. Στις Φυλακές Τύπου Γ΄, που προορίζονται για κρατούµενους «υψηλής επικινδυνότητας» (αλήθεια πόσο επικίνδυνος είναι ο επί 12 χρόνια κρατούµενος 70χρονος Γιωτόπουλος;), ισχύουν περιορισµοί στον προαυλισµό και τις επισκέψεις και αυξηµένα µέτρα ασφαλείας, που κάνουν την έκτιση της ποινής ακόµη δυσκολότερη. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δεσµευτεί για την κατάργηση των «λευκών κελιών».

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Αρχιτεκτονική 6948721924 6947289596 Ζωγράφου Ηράκλειο Αττικής 6976034706 6984194131

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

δράση της εργατικής τάξης

λένε ότι...

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

«Για τα ναυάγια φταίνε τα πληρώµατα»

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Σ

ε κάθε µεγάλο δυστύχηµα στον κλάδο των επιβατηγών πλοίων, συνήθως οι αρχές αποφαίνονται ότι «υπήρξε ανθρώπινο λάθος», ενώ δεύτερη αιτία είναι η... κακή µοίρα: άσχηµος καιρός, αχαρτογράφητοι ύφαλοι κ.λπ. Εκείνο που πρέπει πάση θυσία να συγκαλυφθεί είναι οι ευθύνες των ιδιοκτητριών εταιρειών, το κυνήγι του κέρδους –δηλαδή το κυνήγι της υπερφόρτωσης και της ταχύτητας–, οι άθλιες εργασιακές συνθήκες του πληρώµατος, οι παντελώς υποχρηµατοδοτούµενες υποδοµές διάσωσης από τα κράτη, καθώς και η κλιµατική αλλαγή που επιφέρει τις δυσµενείς καιρικές συνθήκες. Ο «Τιτανικός» είναι το πιο γνωστό παράδειγµα «δυστυχήµατος» που στην πραγµατικότητα ήταν έγκληµα: εκατοντάδες άνθρωποι πέθαναν στο βωµό του ανταγωνισµού για το ποιο πλοίο και ποια διαδροµή είναι πιο γρήγορα. Αλλά η καπιταλιστική απαξίωση για τους ανθρώπους δεν είναι προπολεµική και ξεπερασµένη τακτική. Εξάλλου ο «Τιτανικός» δεν ήταν το µεγαλύτερο «δυστύχηµα». Το πλέον πολύνεκρο ναυάγιο επιβατηγού πλοίου έγινε το 1987, όταν το φιλιππινέζικο «Dona Paz» της εταιρείας Sulpicio Lines συγκρούστηκε µε φορτηγό πλοίο. Το «Dona Paz», υπό άλλη ονοµασία, είχε καταστραφεί ολοσχερώς από πυρκαγιά το 1979, ωστόσο επιτράπηκε στη Sulpicio Lines να το αγοράσει και να το «µετασκευάσει». Το «µετασκευασµένο» κουφάρι επιτρεπόταν να µεταφέρει 608 ανθρώπους, όµως τη µέρα του «δυστυχήµατος» κουβαλούσε 4.410, από τους οποίους έχασαν τη ζωή τους οι 4.386! Το πλοίο δεν είχε ασύρµατο (!) για να ειδοποιήσει εγκαίρως και φυσικά ούτε τα σωσίβια έφθαναν για όλους. Κι όµως, η Sulpicio Lines απαλλάχθηκε από κάθε ευθύνη, η οποία επιρρίφθηκε στο πλήρωµα! Το µεγαλύτερο ναυτικό «δυστύχηµα» της Βρετανίας σε ειρηνική περίοδο έγινε το 1987, όταν η ανατροπή του «Herald of Free Enterprise» οδήγησε στο θάνατο 193 ανθρώπους. Εντελώς σατανικά το όνοµα του πλοίου σηµαίνει «Κήρυκας της ελεύθερης επιχειρηµατικότητας» ή σωστότερα «Κήρυκας της ιδιωτικής πρωτοβουλίας»! Το πλοίο ήταν του ίδιου τύπου µε το «Norman Atlantic» (RORO), κατασκευασµένο εξαρχής µε κριτήριο τη γρήγορη φορτοεκφόρτωση όσο το δυνατόν περισσότερων οχηµάτων στην προσοδοφόρα αλλά εξαιρετικά ανταγωνιστική

γραµµή διάσχισης της Μάγχης, και γι’ αυτόν το λόγο δεν διέθετε υδατοστεγή διαµερίσµατα. Οι τεράστιοι κίνδυνοι για τα RORO ήταν γνωστοί χρόνια πριν, µε τα ναυάγια των «Seaspeed Dora» και «Hero» το 1977, ωστόσο οι αρχές συνέχισαν να επιτρέπουν την κατασκευή και τη χρησιµοποίησή τους από τους πλοιοκτήτες. Κι όµως: και σε αυτή την περίπτωση, τα αγγλικά δικαστήρια απάλλαξαν την ιδιοκτήτρια εταιρεία και τα πέντε ανώτατα στελέχη της που κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία. Η κύρια ευθύνη για την τραγωδία έπεσε σε... έναν ναύτη που κοιµόταν, καθώς και σε ένα ακόµη µέλος του πληρώµατος. Το περσινό ναυάγιο του «Sewol» στη Νότια Κορέα µε θύµατα εκατοντάδες µαθητές µαρτυρά ότι η δίψα για κέρδος δεν λαµβάνει υπόψη ούτε τα παιδιά. To «Sewol» µετέφερε διπλάσιο (!) βάρος από το επιτρεπόµενο, ενώ είχαν προστεθεί αυθαίρετα επιπλέον 240 καµπίνες που µείωναν την ευστάθειά του. Ο καπετάνιος είχε προειδοποιήσει επανειληµµένα από το 2013 για την αστάθεια καθώς και για άλλα σοβαρά προβλήµατα, αλλά η εταιρεία απαντούσε απειλώντας τον µε απόλυση! Τη µέρα του «δυστυχήµατος» τον είχε ήδη αντικαταστήσει µε άλλον καπετάνιο, που είχε πιο «ευέλικτη» σχέση εργασίας (συµβόλαιο ορισµένου χρόνου), ενώ από τα 33 µέλη του πληρώµατος τα 19 ήταν µερικής απασχόλησης! Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι ο συνολικός προϋπολογισµός για την εκπαίδευση του πληρώµατος στον τοµέα της ασφάλειας ήταν... 2 δολάρια. Κι όµως, στα δικαστήρια σύρθηκαν µόνον ο νέος καπετάνιος και ακόµη µερικά µέλη του πληρώµατος! Στην Ελλάδα το 1966, το «Ηράκλειο» πήρε 224 ανθρώπους στο βυθό επειδή οι ιδιοκτήτες του το είχαν µετασκευάσει µειώνοντας την ευστάθεια αλλά και επειδή, παρά τη θαλασσοταραχή, ήθελαν να διατηρήσουν τη φήµη του ταχύτερου πλοίου στις γραµµές της Κρήτης. Το 2000, 81 άνθρωποι βρήκαν τραγικό θάνατο στο «Σάµινα», του οποίου ο µηχανικός είχε παραιτηθεί λίγους µήνες πριν καταγγέλλοντας ότι το πλοίο είναι επικίνδυνο καθώς είχε σωρεία προβληµάτων. Σήµερα θρηνούµε έναν άγνωστο ακόµη αριθµό θυµάτων µε την πυρκαγιά στο «Norman Atlantic». Όπως και στις προηγούµενες περιπτώσεις, τα αφεντικά και η δικαιοσύνη ετοιµάζονται να επιρρίψουν τις ευθύνες στους εργαζόµενους. Μην τους πιστέψετε...

7 γεναρη 2015

αριστερα

7

Συνδιάσκεψη Ενοποίησης ΔΕΑ - ΚΟΚΚΙΝΟΥ

Στη μάχη για την κυβέρνηση της Αριστεράς

Τ

ο τριήμερο 19-20-21 Δεκέμβρη 2014, πραγματοποιήθηκαν και ολοκληρώθηκαν με επιτυχία οι εργασίες της Ενοποιητικής Συνδιάσκεψης της ΔΕΑ και του ΚΟΚΚΙΝΟΥ. Η έναρξη έγινε την Παρασκευή 19/12, στην ΑΣΟΕΕ, με την ανοιχτή πολιτική συζήτηση «Κρίση, κινήματα αντίστασης και Αριστερά» και προσκεκλημένους από διεθνείς οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, συντρόφους-ισσες από τον ΣΥΡΙΖΑ (Ε. Πορτάλιου, Δ. Στρατούλης, Π. Λάμπρου), με την παρουσία αρκετού κόσμου, που με συνθήματα και χειροκροτήματα για τους ομιλητές, ενίσχυσε την αυτοπεποίθηση όσων βρέθηκαν στην αίθουσα, εν όψει της απαιτητικής πολιτικής περιόδου που ήδη ξεκίνησε.

O Σαρλ-Αντρέ Ιντρί (βετεράνος του διεθνούς αντικαπιταλιστικού κινήματος) αναφέρθηκε στην ιστορική δυνατότητα για τους εργαζόμενους και την Αριστερά στην Ελλάδα να βγουν νικητές στη μάχη της εργασίας ενάντια στο κεφάλαιο. Όπως τόνισε, σε αυτές τις μάχες χρειάζεται η οργανωμένη πολιτική δράση, πάντα σε αντιστοίχηση με τους αγώνες, αλλά και τους φόβους του κόσμου, γι’ αυτό και χαρακτήρισε «εσφαλμένη» την άποψη που κάνει λόγο για μη χρησιμότητα των πολιτικών οργανώσεων και κομμάτων. Εξίσου απαραίτητη είναι τόσο η ενότητα στη δράση στο κίνημα, όσο και οι διαφορετικές απόψεις μέσα στην Αριστερά, συμπλήρωσε. Τέλος, αναφέρθηκε στη σημασία μιας εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, που πρέπει να αντισταθεί στις προσπάθειες προσεταιρισμού του από το σύστημα, υπογραμμίζοντας την αναγκαιότητα της διεθνιστικής αλληλεγγύης μεταξύ των εργαζομένων στις χώρες της Ευρώπης, απέναντι στη συνεργασία των αστικών τάξεων της ΕΕ. Ο Αλέν Κριβίν (NPA-Γαλλία), εμβληματική μορφή της ευρωπαϊκής αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, σημείωσε ότι από την κρίση του καπιταλισμού, με εξαίρεση την Ελλάδα και την Ισπανία όπου υπάρχει άνοδος της Αριστεράς, αυτοί που επωφελούνται είναι η αποχή και οι διάφορες εκφάνσεις της ακροδεξιάς, είτε είναι ναζιστική, είτε είναι λαϊκιστική.

Στις υπόλοιπες χώρες, τη Γαλλία, την Πορτογαλία, τη Γερμανία, οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής και όχι μόνο Αριστεράς, αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες, γιατί υπάρχει μεγάλη απαξίωση απέναντι στα συνδικάτα και στις μορφές πολιτικής οργάνωσης. Καθήκον των σημερινών επαναστατών είναι η συνένωση των διαφορετικών ρευμάτων που υπάρχουν μέσα στην εργατική τάξη, μέσα από την κοινή δράση στις καθημερινές μάχες, αποφεύγοντας συγχρόνως τον σεχταρισμό και τον οπορτουνισμό στο πολιτικό επίπεδο. Ο Άχμετ Σόκι (ISO-ΗΠΑ) αναφέρθηκε στον αγώνα του αμερικανικού κινήματος ενάντια στη ρατσιστική καταπίεση στις ΗΠΑ, μετά και το πρόσφατο κύμα διαδηλώσεων κατά της ατιμωρησίας αστυνομικών που δολοφονούν μαύρους. Κίνημα που συμπυκνώνεται στη φράση «Ι can’t breathe» («Δεν μπορών να ανασάνω»), του δολοφονημένου Γκάρνερ, την ώρα που αστυνομικός τού είχε κάνει κεφαλοκλείδωμα. Ο Ρομάν Σιέρα (Izquierda Anticapitalista-Ισπανία), που αντικατέστησε την ευρωβουλευτή του Podemos, Tερέ-

σα Ροδρίγκεζ, μίλησε για την αποσταθεροποίηση που έφερε στην πολιτική σκηνή της Ισπανίας η εμφάνιση του νέου αριστερού εγχειρήματος Podemos και στους μεγάλους αγώνες των εκεί εργαζομένων και των κοινωνικών κινημάτων στα χρόνια της κρίσης. Η Eλιάνα Κόμο (Sinistra Anticapitalista-Ιταλία, μέλος συνδικάτου FIOM) μετέφερε την εικόνα από τη χώρα με τη μεγάλη εργατική παράδοση, στην οποία όμως ολόκληροι κλάδοι της παραγωγής καταστρέφονται από την πολιτική της κυβέρνησης Ρέντσι, που αποτελεί τη συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων. «Ο Ρέντσι είναι πιο δεξιός και από τον Μπερλουσκόνι, παρά το κεντροαριστερό προσωπείο», υποστήριξε μεταξύ άλλων. Εξήγησε τις αντεργατικές μεταρρυθμίσεις που προωθούνται στο δίκαιο των απολύσεων, το ωράριο και τους μισθούς στην Ιταλία και υπενθύμισε τις αρχικές αυταπάτες της ηγεσίας των συνδικάτων που οδήγησαν σε παράλυση. Αυταπάτες που γρήγορα διαλύθηκαν και ένας νέος γύρος απεργιακών κινητοποιήσεων και διαμαρτυριών κατά της κυβέρνησης

βρίσκεται σε εξέλιξη τους τελευταίους μήνες, οι οποίες αντιμετωπίζουν σκληρή καταστολή. Ο Πάνος Κοσμάς (ΚΟΚΚΙΝΟ/ΔΕΑ-ΚΕ ΣΥΡΙΖΑ), αφού καλωσόρισε εκ μέρους των διοργανωτών τους προσκεκλημένους της εκδήλωσης, έκανε λόγο για τον πανικό που φέρνει στα αστικά επιτελεία το ενδεχόμενο της ανατροπής της λιτότητας από μια νίκη της Αριστεράς στην Ελλάδα. Απαρίθμησε τους λόγους της ενοποίησης των δύο οργανώσεων, ώστε να δώσουμε πιο αποτελεσματικά τη μάχη για μια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα επιτρέψει την κλιμάκωση της ταξικής πάλης, ώστε να ξανακερδίσουμε όλα όσα χάσαμε τα τελευταία χρόνια, ξηλώνοντας το μνημονιακό καθεστώς της εκμετάλλευσης. Τέλος, απεύθυνε έκκληση στο αριστερό δυναμικό, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, τονίζοντας ότι καλούμαστε να δώσουμε όλοι ενωμένοι και συντονισμένα αυτή τη μάχη, στην κατεύθυνση της ρήξης και της ανατροπής. *Ολόκληρες οι τοποθετήσεις των ομιλητών και οι παρεμβάσεις στο Rproject.gr

Αποσπάσματα από την πολιτική απόφαση της συνδιάσκεψης «Στην περίοδο που ακολουθεί τη Συνδιάσκεψή μας, δεν είναι ώρα προγνώσεων και προβλέψεων για τη φορά των εξελίξεων, δεν είναι ώρα προφητειών. Είναι ώρα μάχης. Ο συσχετισμός δυνάμεων είναι ανοιχτός και οι αποφασιστικοί αγώνες είναι μπροστά. Ούτε η κατάσταση του παγκόσμιου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, ούτε η κατάσταση του ευρωπαϊκού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού είναι τέτοια ώστε να είναι ανέφικτο να σπάσουν πολιτικά αδύναμοι κρίκοι της Ευρωζώνης στην κατεύθυνση ανατροπής της λιτότητας. Είναι βέβαιο ότι για να αποτρέψουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά και για να

καταστείλουν μια τέτοια ανταρσία, οι δυνάμεις του ευρωπαϊκού και διεθνούς κεφαλαίου, οι μηχανισμοί του και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι θα χρησιμοποιήσουν αδίστακτα κάθε μέσο. Όμως, ταυτόχρονα, εξαιτίας της κρίσης τους δεν είναι παντοδύναμοι. Στη βάση αυτή, πρέπει να προετοιμαστούμε για τη μάχη, κάνοντας δύο βασικές παραδοχές: α) Η πολιτική ανατροπή και η ανατροπή της λιτότητας θα μας φέρουν αναπόφευκτα σε σύγκρουση με την ντόπια αστική τάξη και το διεθνές σύστημα και πρώτα απ’ όλα με την Ευρωζώνη. Πρέπει να προετοιμαστούμε σε όλα τα επίπεδα γι’ αυτή τη σύγκρουση. β) Δεν υπάρχει

νικηφόρο σχέδιο χωρίς τη μαζική ενεργοποίηση της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, των πολύμορφων κινημάτων αντίστασης. Ο προσανατολισμός σε αυτή τη μαζική ενεργοποίηση είναι για μας θεμελιώδης προϋπόθεση. Για να δοθεί με ενεργητικό τρόπο η μάχη αυτή, οφείλουμε να την κατανοούμε ως μάχη να υπερασπιστούμε, διατηρήσουμε και διευρύνουμε τα αριστερά-ριζοσπαστικά-αντισυστημικά χαρακτηριστικά του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να μείνει ζωντανό το πολιτικό σχέδιο για την κυβέρνηση της Αριστεράς».

β

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

εργατικούς χώρους

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

Πρωτιά της ριζοσπαστικής Αριστεράς

Άγρια καταστολή Με όργιο καταστολής από τα ΜΑΤ, µε άγριο ξύλο και 7 συλλήψεις αντιµετωπίστηκαν οι κινητοποιήσεις εργαζοµένων ενάντια στην κατάργηση της Κυριακάτικης Αργίας, την Κυριακή 28 ∆εκέµβρη. Οι συγκεντρωµένοι απεργοί και συµπαραστάτες έξω από το βιβλιοπωλείο Ιανός δέχθηκαν απρόκλητη επίθεση από την αστυνοµία. Στο χώρο της επίθεσης έγιναν οι πρώτες 2 προσαγωγές εργαζοµένων, ενώ η µανία των δυνάµεων καταστολής ήταν τόση, που έφτασαν στο σηµείο να προσαγάγουν και δύο περαστικούς που τυχαία βρέθηκαν έξω από τον «Ιανό» εκείνη την ώρα. Οι υπόλοιπες 3 προσαγωγές γίνανε στο Αστυνοµικό Τµήµα Ακροπόλεως, όπου ακολούθησε συγκέντρωση που απαιτούσε την άµεση απελευθέρωση των πρώτων τεσσάρων προσαχθέντων. Και αυτή η συγκέντρωση αντιµετωπίστηκε βίαια από τα ΜΑΤ. Στο πλευρό των απεργών και των συλληφθέντων βρέθηκε η βουλευτής Α΄ Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, Μαρία Μπόλαρη που, µαζί µε εκπροσώπους του Συλλόγου Βιβλίου- Χάρτου Αττικής, κατήγγειλαν την αστυνοµική βία κατά των συγκεντρωµένων και απαίτησαν την άµεση απελευθέρωση των συλληφθέντων. Σε δήλωση της, η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ σηµείωσε µεταξύ άλλων: «Στο παρά πέντε της πτώσης της, η κυβέρνηση αφήνει ως υστερόγραφο τον βασικό τρόπο “νοµιµοποίησης” της αντεργατικής πολιτικής της. Την καταστολή κάθε κινητοποίησης, όπως σήµερα στον “Ιανό” και τις Σκουριές. Το καθεστώς της άγριας λιτότητας και του αυταρχισµού φτάνει στο τέλος του. Ήταν ο τελευταίος τους σπασµός».

Με άνοδο σε ψήφους και έδρες για τις δυνάµεις των ΣΥΝΕΚ (ΣΥΡΙΖΑ) ολοκληρώθηκαν οι εκλογές για την ανάδειξη νέων ∆.Σ. στις 5 ΕΛΜΕ του νοµού Θεσσαλονίκης. Συνολικά οι ΣΥΝΕΚ παίρνουν στα 5 ∆.Σ. 11 έδρες, από 9 που είχαν στις εκλογές του 2013, και 1.318 ψήφους από 1.058. Οι καθηγητές του νοµού Θεσσαλονίκης έδειξαν µε την ψήφο τους ότι επιθυµούν τη συνέχιση των αγώνων µέχρι την ανατροπή της πολιτικής των µνηµονίων, που έχει διαλύσει τη δηµόσια παιδεία. Γι’ αυτό το λόγο στράφηκαν µαζικά στο ψηφοδέλτιο των ΣΥΝΕΚ, ενώ άνοδο κατέγραψαν και οι Παρεµβάσεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, εξωκοινοβουλευτική Αριστερά) µε 709 ψήφους από 660 το 2013 και 7 έδρες από 4 που είχαν. Αντίθετα πτώση, εξαιτίας της σεχταριστικής πολιτικής του, καταγράφει το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ, η Αγωνιστική Συσπείρωση, που χάνει 53 ψήφους (794 από 847 το 2013) και 1 έδρα (7 από 8 που είχε πέρσι). Οι συνδικαλιστικές δυνάµεις που εκπροσωπούν τις µνηµονιακές πολιτικές διατήρησαν τις ψήφους τους, αφού η άνοδος της ∆ΑΚΕ κατά 56 ψήφους ισοσκελίζεται από αντίστοιχη πτώση της ΠΑΣΚ, ενώ χάνουν 1 έδρα (9 και 3 από 9 και 4 που είχαν αντίστοιχα), ενώ πτώση καταγράφουν µε εξαίρεση την Α΄ ΕΛΜΕ και οι υπόλοιπες δυνάµεις που συµµετείχαν στις εκλογές.

Απολύσεις χωρίς τέλος Σειρά µαζικών απολύσεων έγιναν αµέσως µετά την πτώση της µαύρης συγκυβέρνησης. Πρώτη στη σειρά των εργοδοτών που συνεχίζουν τις µαζικές απολύσεις η εργοδοσία των σουπερµάρκετ Αρβανιτίδης, που απέλυσε µαζικά εργαζοµένους από τα καταστήµατά της στην Πιερία. Η εργοδοσία, «Carrefour Μαρινόπουλος», συνεχίζει την τακτική των προηγούµενων ιδιοκτητών. ∆ηλαδή τις καθυστερήσεις στη µισθοδοσία -οι εργαζόµενοι είναι απλήρωτοι µέχρι και δύο µήνες-, αλλά και τις µεγάλες µετακινήσεις, µε τους εργαζοµένους να υποχρεώνονται, για να µην απολυθούν όπως άλλοι συνάδελφοί τους, να πηγαίνουν για δουλειά από την Πιερία στη Λάρισα, στο Βόλο κ.α. Τη σκυτάλη και πάλι παραµονή Πρωτοχρονιάς πήρε η εργοδοσία του ξενοδοχείου Πόρτο Καρράς που πραγµατοποίησε 46 απολύσεις, ενώ συνολικά από τις 28 Νοέµβρη έχει φτάσει τις 78 απολύσεις εργαζοµένων. Η σφοδρότητα της επίθεσης της εργοδοσίας είναι τέτοια που απειλεί ευθέως τους εργαζοµένους να µην εγγράφονται στο σωµατείο, ενώ καλεί και όσους είναι µέλη να υπογράψουν άµεσα υπεύθυνη δήλωση ότι αποχωρούν από αυτό για να µην απολυθούν.

Αν δεν πληρώσεις, πεθαίνεις

Στους ιδιώτες η µεταφορά ασθενών από τα νησιά Στο µεγάλο ιδιωτικό κεφάλαιο παρέδωσε τη µεταφορά ασθενών από τα νησιά ο υπουργός Υγείας Μάκης Βορίδης, ο γνωστός για τις «τσεκουράτες» πράξεις του ακροδεξιός υπουργός, µέσω του νόµου 4316/2014 για την άνοια («Ίδρυση παρατηρητηρίου άνοιας, βελτίωση περιγεννητικής φροντίδας, ρυθµίσεις θεµάτων αρµοδιότητας Υπουργείου Υγείας και άλλες διατάξεις»). Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Σαµαρά-Βενιζέλου προσπάθησε ακόµη και την τελευταία στιγµή να δείξει πόσο στυγνή ήταν απέναντι στον φτωχόκοσµο που µένει στα νησιά και πόσο απλόχερα µοίραζε ευκαιρίες για κέρδη σε µεγαλοκαρχαρίες. Σύµφωνα λοιπόν µε το άρθρο 60 αυτού του νόµου: «Επιτρέπεται η λειτουργία ταχύπλοου σκάφους για υγειονοµική µεταφορά ασθενών, έπειτα από άδεια που χορηγείται από τις αρµόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Ναυτιλίας και Αιγαίου εφόσον υποβληθεί και βεβαίωση του ΕΚΑΒ ότι το συγκεκριµένο σκάφος πληροί τις προδιαγραφές που θέτει το ΕΚΑΒ όσον αφορά στον υγειονοµικό του εξοπλισµό και στη χωροταξία του. Με κοινή απόφαση των Υπουργών Υγείας και Ναυτιλίας και Αιγαίου καθορίζονται πε-

ραιτέρω λεπτοµέρειες για τη λειτουργία και εκµετάλλευση των ταχύπλοων σκαφών µεταφοράς ασθενών». Την ίδια ώρα που το ΕΚΑΒ υποστελεχώνεται και δεν έχει επαρκές προσωπικό, την ίδια ώρα που η υποχρηµατοδότηση της υγείας για χάρη των τοκογλύφων δανειστών και των τραπεζιτών αφήνει ακόµη και χωρίς βενζίνη τα ασθενοφόρα του ΕΚΑΒ, οι µεγαλοκλινικάρχες και οι µεγαλοεργολάβοι της υγείας θα µπορούν να δηµιουργήσουν πλωτά νοσοκοµεία για τη µεταφορά των ασθενών. Και οι κάτοικοι των νησιών αν θέλουν να ζήσουν θα υποχρεούνται να πληρώσουν αδρά, αν τους έχουν µείνει λεφτά στην τσέπη από τη φοροεπιδροµή και τις άλλες

επιπτώσεις που τα µνηµόνια έχουν φέρει στη ζωή τους. Πεδίο δόξης λαµπρόν για την κυβέρνηση της Αριστεράς και τον ΣΥΡΙΖΑ µετά τις εκλογές της 25ης Γενάρη. Να πάρει πίσω το νόµο, να κάνει τις απαραίτητες προσλήψεις προσωπικού στο ΕΚΑΒ και να χρηµατοδοτήσει την υγεία, ώστε και περισσότερα νοσοκοµεία και κέντρα υγείας να γίνουν στα νησιά, και να εξοπλιστεί ο στόλος του ΕΚΑΒ µε τρόπο ώστε αν και εφόσον χρειάζεται µεταφορά ασθενούς αυτό να γίνεται µε τη µέγιστη δυνατή ασφάλεια και ταχύτητα για τη ζωή του, βάζοντας πραγµατικά τις ανάγκες των ανθρώπων πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών και των δανειστών.

«Ελευθεροτυπία» τέλος; Σε διαθεσιµότητα έθεσε η εργοδοσία τους 165 εργαζοµένους της εφηµερίδας «Ελευθεροτυπία», οι οποίοι µάλιστα ήταν 10 µήνες απλήρωτοι. Η διαθεσιµότητα έγινε γνωστή µε έγγραφο που θυροκολλήθηκε στο κτίριο της οδού Μίνωος, κτίριο το οποίο έχει κλείσει µε λοκάουτ απέναντι στις κινητοποιήσεις των εργαζοµένων.

Οι εργαζόµενοι έκαναν µήνυση κατά της διοίκησης για τη µη καταβολή δώρου Χριστουγέννων, µε αποτέλεσµα να οδηγηθούν στο Αυτόφωρο οι ιδιοκτήτες της εφηµερίδας «Τρίτη Όψη ΑΕ», που ελέγχεται από το δικηγόρο και πρόεδρο του Ελληνοβρετανικού Επιµελητηρίου Χάρη Οικονοµόπουλο.

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Κατάπτυστη η ΣΣΕ που υπέγραψαν στον ΟΤΕ οι ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ

Ο άγριος µεσαίωνας των ιδιωτικοποιήσεων

Του Θοδωρή Πατσατζή

Λ

ίγες µέρες πριν από το τέλος του 2014 και πριν από την πτώση της συγκυβέρνησης, η Οµοσπονδία Εργαζοµένων στον ΟΤΕ (ΟΜΕ-ΟΤΕ) υπέγραψε νέα τριετή συλλογική σύµβαση εργασίας (ΣΣΕ) που ισχύει από 1/1/2015 έως 31/12/2017. Η συνήθης πρακτική οµοσπονδιών και σωµατείων όταν υπογράφουν ΣΣΕ είναι να προασπίζονται τα συµφέροντα των εργαζοµένων. Η πλειοψηφία όµως της ΟΜΕ-ΟΤΕ απέδειξε µε την υπογραφή αυτής της σύµβασης ότι υπερασπίζεται στο έπακρο τις επιταγές του νεοφιλελευθερισµού και δεν διστάζει να διευρύνει τον εργασιακό µεσαίωνα που έχει επιβληθεί στον ΟΤΕ µε το ξεπούληµά του στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Και µάλιστα οι συνδικαλιστές της ∆ΑΚΕ και της ΠΑΣΚΕ που συµφώνησαν µε την κατάπτυστη αυτή σύµβαση έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους ώστε αυτή να υπογραφεί τώρα (αµέσως µετά τη δεύτερη ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου στη Βουλή), ενώ κάλλιστα σε έναν µήνα θα µπορούσαν να διαπραγµατευτούν αν µη τι άλλο µε καλύτερους όρους απέναντι στη διοίκηση, καθώς το πιθανότερο είναι να υπάρχει τότε µια κυβέρνηση της Αριστεράς, µια κυβέρνηση έτοιµη να υπερασπίσει τα αιτήµατα των εργαζοµένων, µια κυβέρνηση έτοιµη να επανακρατικοποιήσει τις δηµόσιες επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, όπως ο ΟΤΕ, και να τερµατίσει τις εργασιακές σχέσεις ζούγκλας που έχουν επιβάλει σε αυτές τα νεοφιλελεύθερα µνηµόνια.

Η σύµβαση

Τι βιάστηκαν λοιπόν να συµφωνήσουν; Καταρχάς την πλήρη διάσπαση των εργαζοµένων του ΟΤΕ. Άλλα προβλέπει η ΣΣΕ για τους εργαζοµένους στον ΟΤΕ, άλλα για τους εργαζοµένους στην

ΟΤΕPLUS, ενώ η ΣΣΕ δεν καλύπτει τους εργαζοµένους της ΟΤΕPLUS στα τηλεφωνικά κέντρα (call centers), τους οποίους η διοίκηση του ΟΤΕ πρόκειται να στείλει σε άλλη εταιρεία. Για όσο διάστηµα διαρκέσει αυτό, αυτοί θα είναι ακάλυπτοι συνδικαλιστικά και ξεκρέµαστοι στην κυριολεξία απέναντι στις διαθέσεις της διοίκησης του ΟΤΕ. Οι µισθοί των εργαζοµένων στον ΟΤΕ θα µειωθούν σε σχέση µε τους σηµερινούς κατά 1% και σε σχέση µε το 2011 κατά 11%. Το χρύσωµα του χαπιού για να γίνουν δεκτές οι µειώσεις

Σύµφωνα πάντως µε τη σύµβαση, ακόµη και όταν ενταχθούν στον ΟΤΕ θα δουλεύουν µε µειωµένους µισθούς σε σχέση µε τους σηµερινούς υπαλλήλους του ΟΤΕ, καθώς προβλέπεται η δηµιουργία νέου µισθολογίου για όσους ενταχθούν από την ΟΤΕPLUS και για όσους προσληφθούν ως την ένταξη στον ΟΤΕ µε µισθούς που ξεκινούν από τα 614 ευρώ (για τους εργαζοµένους Υποχρεωτικής Εκπαίδευσης)! Μάλιστα αυτό συνοδεύεται και από προβλέψεις για πιο µακροχρόνια διαδικασία ωρίµασης (µισθολογικής αύξησης λόγω χρό-

Οι κυβερνητικές παρατάξεις συναίνεσαν στη διάσπαση των εργαζοµένων του Οµίλου και αντικατέστησαν τα επιδόµατα µε κουπόνια σουπερµάρκετ. είναι ότι δεν θα υπάρξουν απολύσεις. Κάτι που πιθανώς να θεωρούνταν ακόµη και ικανοποιητικό αν δεν υπήρχαν οι πολιτικές εξελίξεις που µπορεί να αλλάξουν πλήρως το σκηνικό. Αντί µε βάση αυτές τις εξελίξεις η πλειοψηφία της ΟΜΕ-ΟΤΕ να διεκδικήσει αυξήσεις στους µισθούς, αυτό που έκανε ήταν να παζαρεύει το ύψος κάποιων επιδοµάτων και την αντικατάσταση κάποιων άλλων. Τα έξοδα κίνησης, για παράδειγµα, αντικαθιστώνται µε κουπόνια για αγορές στα σουπερµάρκετ. Για τους εργαζοµένους της OTEPLUS πλην αυτών που εργάζονται στα call centers, ενώ στο προσχέδιο που είχε καταθέσει η διοίκηση του ΟΤΕ προβλεπόταν να ενταχθούν στον ΟΤΕ µέσα στο πρώτο εξάµηνο του 2015, η ΣΣΕ που υπογράφτηκε δεν το προβλέπει. Για την ακρίβεια, το εντάσσει στο κατά πόσο επιτυχής θα είναι η στρατηγική ανάπτυξη της επιχείρησης. ∆ηλαδή τους λέει, «µείνετε υπάλληλοι δεύτερης κατηγορίας παρότι κάνετε την ίδια δουλειά µε συναδέλφους σας στον ΟΤΕ, και αν έχω πολύ µεγάλα κέρδη θα σας εντάξω και εσάς στον ΟΤΕ».

νου που δουλεύουν στην επιχείρηση), καθώς αντί για τριετία οι εργαζόµενοι ∆ευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης θα πρέπει πλέον να περιµένουν να περάσει οκταετία (!) για να δουν αύξηση. Για τις δε άλλες κατηγορίες, ωριµάσεις θα υπάρξουν µόνο αν καταργηθεί η Πράξη 6 του Υπουργικού Συµβουλίου που το Φλεβάρη του 2012 µε βάση τον µνηµονιακό νόµο 4046/2012 πάγωσε τις ωριµάσεις. Όταν και αν ξεπαγώσουν οι ωριµάσεις, δεν θα παίρνουν και πάλι αυξήσεις µέχρι να φτάσουν το µισθό που έχουν οι υπόλοιποι νεότεροι συνάδελφοί τους που εντάσσονται σήµερα στον ΟΤΕ. Για τους εργαζοµένους στην ΟΤΕPLUS δεν ισχύει επίσης η προστασία από απολύσεις, ενώ δεν θα τους χορηγούνται και όλα τα επιδόµατα που παίρνουν οι σηµερινοί εργαζόµενοι στον ΟΤΕ. Εκτός όµως από αυτά, οι εργαζόµενοι σε υπηρεσίες call centers που δεν καλύφθηκαν από τη σύµβαση, σύµφωνα µε την ανακοίνωση του ΟΤΕ, µεταφέρονται σε άλλη εταιρεία και οι συµβάσεις τους µετατρέπονται σε αορίστου χρόνου, χωρίς να αναφέρεται καµιά δέσµευση για προστασία των

δικαιωµάτων και του µισθού που είχαν από τη µέχρι σήµερα εργασία τους. Είναι σαφές ότι ύστερα από µια δεκαετία που στον ΟΤΕ εφαρµόζονται οι νεοφιλελεύθερες πρακτικές ιδιωτικοποίησης δηµοσίων αγαθών όπως οι τηλεπικοινωνίες, µε την πολυδιάσπασή τους σε θυγατρικές εταιρείες και την πώληση των µετοχών τους σε µεγάλες ιδιωτικές εταιρείες, το µόνο που έχουν φέρει σε συνδυασµό µε το βάθεµα της κρίσης είναι συνεχείς περικοπές στους µισθούς και τα δικαιώµατα των εργαζοµένων, µε την κατάργηση των κανονισµών εργασίας και των ΣΣΕ που προστάτευαν και διασφάλιζαν τις θέσεις εργασίας και µε την επιβολή άγριων µεσαιωνικών σχέσεων εργασίας, προφανώς µε συνυπευθυνότητα των νεοφιλελεύθερων και µνηµονιακών κυβερνήσεων και των συνδικαλιστικών παρατάξεων που εξέφραζαν αυτές τις πολιτικές.

Επανακρατικοποίηση

Οι εργαζόµενοι στον ΟΤΕ, όπως και οι εργαζόµενοι σε άλλες δηµόσιες επιχειρήσεις που έχουν ξεπουληθεί έστω και τµήµατά τους στο ιδιωτικό κεφάλαιο (∆ΕΗ, ΟΣΕ κ.ά.), χρειάζεται από σήµερα να δώσουν όλες τους τις δυνάµεις για να ολοκληρωθεί στις 25 Γενάρη η ανατροπή των µνηµονίων, για να επιβληθεί µια κυβέρνηση της Αριστεράς, που θα επανακρατικοποιήσει όσα δηµόσια αγαθά ξεπουλήθηκαν και θα έχει ως στόχο να καταργήσει τις µεσαιωνικές σχέσεις εργασίας που έχουν επιβληθεί σε πολλές δηµόσιες επιχειρήσεις και υπηρεσίες. Που θα επαναφέρει τους µισθούς στην προ µνηµονίων εποχή, διευκολύνοντας ταυτόχρονα την πρόσβαση όλων των φτωχών λαϊκών στρωµάτων σε δηµόσια αγαθά, µε κατεύθυνση οι ανάγκες αυτού του κόσµου και των εργαζοµένων να είναι πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών, πάνω από τα κέρδη και τις ζηµιές οποιασδήποτε επιχείρησης.

10

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συνέντευξη με τις βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ Μ. Μ

«Να συγκρουστού για τις ανάγκες τω

Οι συλλογικές και συντεταγμένες αποφάσεις, η ουσιαστική και δημοκρατική λειτουργία των οργάνων και των ΟΜ, με στόχο να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς με την κοινωνία, είναι απαραίτητα στοιχεία για τις μάχες που δίνουμε και θα κληθούμε να δώσουμε άμεσα.

Στις εκλογές του Ιουνίου του 2012, για πρώτη φορά, μέσα από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, η επαναστατική Αριστερά εκπροσωπήθηκε στο Κοινοβούλιο με δύο βουλευτές και μάλιστα γυναίκες. Η Μαρία Μπόλαρη (Α’ Αθήνας) και η Ιωάννα Γαϊτάνη (Α’ Θεσσαλονίκης), στελέχη της ΔΕΑ, από τη θέση αυτή συνέβαλαν στην ενίσχυση των εργατικών-λαϊκών αγώνων με συστηματική παρουσία στο πλευρό του κόσμου των αντιστάσεων και στις 25 Γενάρη διεκδικούν την επανεκλογή τους. Τις συναντήσαμε στο Διαρκές Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, το Σάββατο 3/1, και μιλήσαμε για την εκλογική μάχη, τις συμμαχίες και το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, την κυβέρνηση της Αριστεράς και τις προτεραιότητές της, την ιστορική ευκαιρία που ανοίγεται στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Τη συνέντευξη πήρε ο Σπύρος Αντωνίου Τελικά, η συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου έπεσε και στις 25 Γενάρη θα στηθούν πρόωρες κάλπες. Ποιο είναι το διακύβευμα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης; Μ.Μ.: Η συγκυβέρνηση έπεσε κάτω από το βάρος της λαϊκής οργής και των κινητοποιήσεων. Έπεσε κάτω από το βάρος των δικών της αδιεξόδων, μετά τη δήθεν διαπραγμάτευση με την τρόικα. Έπεσε όμως και κάτω από την πίεση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα, εντός και εκτός Βουλής. Το διακύβευμα της εκλογικής αναμέτρησης είναι η κυβέρνηση της Αριστεράς να μπορέσει να υλοποιήσει όλα όσα αποτελούν τις προσδοκίες του κόσμου. Θέλουμε ένα τέτοιο αποτέλεσμα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά που θα γίνει το παράδειγμα της ανατροπής της λιτότητας πανευρωπαϊκά. Ι.Γ.: Ο Σαμαράς κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ ότι έριξε την κυβέρνηση για να πάρει την εξουσία. Η κυβέρνηση αυτή έπεσε από τους αγώνες του κόσμου και την αγανάκτηση για τα σκληρότερα μέτρα που πέρασαν ποτέ σε ευρωπαϊκή χώρα. Επομένως, το διακύβευμα των εκλογών είναι αν θα συνεχιστεί η πολιτική της φτώχειας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, των απολύσεων και του αυταρχισμού, ή αν θα έχουμε αντιστροφή των πληγμάτων που έχουν υποστεί τα θύματα της κρίσης μέσα από μια πολιτική προς όφελος των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Απέναντι στον ταξικό αντίπαλο, τους δανειστές και τους πολιτικούς τους εκφραστές, ενωμένοι να δώσουμε τη μάχη για μια νίκη που θα γίνει αφετηρία για την κοινωνική και πολιτική αλλαγή.

Από τα περίπου δυόμισι χρόνια της θητείας σας στο Κοινοβούλιο –χρόνο με πυκνά πολιτικά γεγονότα– τι κρατάτε και τι αφήνετε στον απολογισμό σας και για ποιους λόγους διεκδικείτε την επανεκλογή σας; Μ.Μ.: Η αλήθεια είναι ότι αυτά τα δυόμισι χρόνια πέσαμε στα βαθιά νερά. Κάναμε πολλά ως ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να πούμε ότι όλα έγιναν τέλεια. Κρατάμε όλη την παρέμβασή μας στο εργατικό κίνημα, στο κίνημα της νεολαίας, στους αγώνες ενάντια στο φασισμό και το ρατσισμό. Κρατάμε όμως και παρεμβάσεις μέσα στη Βουλή, όπου αναδείξαμε την ταξική αντιπαράθεση. Την επιμονή ότι υπάρχει λύση πέρα από τους μονόδρομους του νεοφιλελευθερισμού. Την επιμονή ότι η ριζοσπαστική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι

όχι μόνο αναγκαία αλλά και ρεαλιστική. Με τις ερωτήσεις και τις τοποθετήσεις μας επιχειρήσαμε να φέρουμε στο προσκήνιο τα λαϊκά προβλήματα, τις διεκδικήσεις του αγωνιζόμενου κόσμου. Η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αποτελείται από συντρόφισσες και συντρόφους που ήταν στην πρώτη γραμμή των αγώνων, που στήριξαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τον ριζοσπαστικό προσανατολισμό του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρηματολόγησαν για τη σημασία της κυβέρνησης της Αριστεράς. Ι.Γ.: Τα τελευταία χρόνια η ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε μια μεγάλη μάχη ενάντια στη νομοθετική θωράκιση της εσωτερικής υποτίμησης. Μια μάχη δεμένη με τους αγώνες των εργαζομένων. Των απολυμένων και των «διαθέσιμων» καθηγητών, των σχολικών φυλάκων, των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ. Δεν είναι τυχαίο ότι βρεθήκαμε στο πλευρό κάθε μικρού και μεγάλου αγώνα, για τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, για την υπεράσπιση του περιβάλλοντος και του δημόσιου πλούτου, για τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών. Γι’ αυτό και έχει σημασία η σύνθεση της νέας ΚΟ να περιλαμβάνει ανθρώπους που συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη αυτών των αγώνων. Μια ΚΟ δεσμευμένη να συγκρουστεί για τις ανάγκες των πολλών και όχι να υποχωρήσουν σε «ρεαλιστικούς στόχους».

Είχατε και έχετε συστηματική παρουσία στις μάχες υπεράσπισης των δημόσιων νοσοκομείων, στον αγώνα ενάντια στην κρατική καταστολή και το ρατσισμό. Πόσο σημαντική είναι για το κίνημα αντίστασης και τους κοινωνικούς αγώνες γενικότερα η στήριξη από τους εκπροσώπους της Αριστεράς στο Κοινοβούλιο; Μ.Μ.: Ο κόσμος των αγώνων και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων απαιτεί από τους βουλευτές όχι μόνο να τα λένε σωστά, αλλά και να είναι παρόντες και παρούσες εκεί όπου δίνονται οι μάχες: από την υπεράσπιση των δημόσιων αγαθών, του μισθού και της σύνταξης, την υπεράσπιση των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων, μέχρι τη μάχη ενάντια στη φασιστική απειλή και το ρατσισμό. Η εμπειρία μου λέει ότι ο κόσμος νιώθει πιο δυνατός όταν έχει μαζί του αριστερούς βουλευτές. Το απαιτεί κάτι τέτοιο και έχει δίκιο. Και νομίζω ότι την επόμενη περίοδο, αυτή η δράση των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πολύ πιο εμφανής και συχνή. Όμως δεν είναι μόνο η παρουσία στους αγώνες. Ο κόσμος μας έχει ανάγκη από ενημέρωση, από πολιτικά επιχειρήματα. Άρα, η ενεργή παρουσία

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

11

Μπόλαρη (Α’ Αθήνας) και Ι. Γαϊτάνη (Α’ Θεσ/νίκης)

ύμε με το σύστημα ων πολλών» των βουλευτών σε όλα τα παραπάνω αποτελεί σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μας την επόμενη περίοδο. Ι.Γ.: Στηρίξαμε με τις παρεμβάσεις μας, εντός και εκτός Βουλής, μια σειρά από εργατικούς αγώνες και πολύμορφα κοινωνικά κινήματα. Αγώνες και κινήματα που ενισχύθηκαν αποφασιστικά από την παρουσία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να έχουν διάρκεια και αντοχή, ώστε οι διεκδικήσεις τους να γίνουν γνωστές σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Εκπαιδευτήκαμε κι εμείς οι ίδιοι και οι ίδιες μέσα από αυτές τις μάχες. Και σε αυτή την τακτική θα επιμείνουμε, εκφράζοντας αταλάντευτα τα συμφέροντα της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, στηρίζοντας δίκαια αιτήματα που αφορούν τις ζωές όλων μας και όχι κάποιας «συντεχνίας», όπως προσπαθούν να μας πείσουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Το να μείνει π.χ. ανοιχτό, με επαρκές προσωπικό και χρηματοδότηση, ένα δημόσιο νοσοκομείο είναι υπόθεση όλης της κοινωνίας.

Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και έξω από αυτόν έγινε πολλή συζήτηση για το πρόγραμμα και το εύρος των συμμαχιών του, με αφορμή και τη συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Μετά και τις πρόσφατες εσωκομματικές διαδικασίες (ΚΕ, Διαρκές Συνέδριο κ.λπ.), ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτά τα κρίσιμα ζητήματα; Μ.Μ.: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρέπει και δεν θα μπορέσει, κατά τη γνώμη μου, να κάνει πίσω από όσα έχει ψηφίσει στο συνέδριό του για την ανατροπή των μνημονίων και το περιεχόμενο της κυβέρνησης της Αριστεράς. Δεν μπορεί να κάνει πίσω, γιατί μόνο με αυτές τις αποφάσεις μπορεί να υλοποιήσει και τις προγραμματικές αιχμές της ΔΕΘ που έχουν σαφές ταξικό πρόσημο: επαναφορά του βασικού μισθού στα 751 ευρώ και των Συλλογικών Συμβάσεων, της 13ης σύνταξης και του αφορολογήτου στα 12.000 ευρώ, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, όλα εκείνα που θα δώσουν ανακούφιση στον κόσμο μας. Με βάση αυτό το κριτήριο υποστηρίξαμε ότι οι συμμαχίες θα πρέπει να είναι τέτοιες που να μπορούν να στηρίξουν το «ούτε βήμα πίσω» στην επίθεση που ήδη εξαπολύει το σύστημα και θα την κλιμακώσει πριν και μετά την εκλογική αναμέτρηση. Και χρειάζεται να προετοιμαζόμαστε κι εμείς για τη δική μας αντεπίθεση. Η υλοποίηση και των πιο απλών μέτρων που προτείνουμε απαιτεί ρήξη με το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο. Σε αυτήν τη βάση πρέπει να ενισχύσουμε τη συλλογική λειτουρ-

γία του ΣΥΡΙΖΑ, μη αλλοιώνοντας τα ριζοσπαστικά μας χαρακτηριστικά και αυτά που σηματοδοτούν ένα κόμμα της Αριστεράς. Οι συλλογικές και συντεταγμένες αποφάσεις, η ουσιαστική και δημοκρατική λειτουργία των οργάνων και των ΟΜ, με στόχο να δημιουργήσουμε ισχυρούς δεσμούς με την κοινωνία, είναι απαραίτητα στοιχεία για τις μάχες που δίνουμε και θα κληθούμε να δώσουμε άμεσα. Ι.Γ.: Οι όποιες συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι σταθερά προσανατολισμένες προς τα αριστερά. Τόσο προς τα κόμματα και τις οργανώσεις της υπόλοιπης Αριστεράς όσο και σε πρόσωπα που έχουν αναδειχθεί μέσα από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και έχουν παλέψει μαζί του ενάντια στην κατάργηση των κατακτήσεων δεκαετιών. Οι διευρύνσεις μας πρέπει να εκφράζουν τα εκατομμύρια των ανέργων, τους δεκάδες χιλιάδες απολυμένους, τους αγωνιστές και τον κόσμο της Αριστεράς. Όχι διευρύνσεις στη βάση της ιδιοτέλειας και της διάσωσης ενός χρεοκοπημένου πολιτικού προσωπικού, που ανέχτηκε τη μνημονιακή λαίλαπα και που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να στηρίξει αποφασιστικά το πρόγραμμα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς και τις συγκρούσεις που θα απαιτηθούν για την υλοποίησή του. Η κυβέρνηση της Αριστεράς εκπροσωπεί μια άλλη λογική. Μιλάμε για συμμετοχή των «από κάτω» στο πεδίο λήψης των αποφάσεων. Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί παρά να στηριχτεί και να εκφράσει πολιτικά τους ανθρώπους που έδωσαν μάχες κατά των απολύσεων, μάχες για το εισόδημα και τη δημόσια υγεία, μάχες ενάντια στη λεηλασία της φύσης, όπως στις Σκουριές. Χωρίς αυτούς δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην υλοποίηση του προγράμματός μας.

Αν το γενικότερο κλίμα επιβεβαιωθεί και έχουμε την ανάδειξη μιας κυβέρνησης της Αριστεράς, ποιες πρέπει να είναι οι άμεσες προτεραιότητές της και ποιες προοπτικές ανοίγει ένα τέτοιο ιστορικό εγχείρημα; Μ.Μ.: Οι προτεραιότητες έχουν αναδειχθεί ήδη. Για τον αντίπαλο, όπως και για τη δική μας πλευρά, αυτό που κρίνεται είναι εξαιρετικά σημαντικό. Γι’ αυτούς κρίνεται η κερδοφορία τους και η στρατηγική μιας Ευρώπης βυθισμένης στη λιτότητα. Για εμάς κρίνεται μια άλλη πολιτική που θα αναδεικνύει τα εργατικά και λαϊκά αιτήματα, που θα δένει αυτά τα άμεσα αιτήματα με την αντικαπιταλιστική προοπτική και το σοσιαλισμό. Το επίδικο από αυτή την άποψη είναι «ή αυτοί ή εμείς». Οι κύριοι άξονες της πολιτικής μας, δηλαδή η κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους με προτεραιότητα τις κοινωνικές ανάγκες και όχι την αποπληρω-

μή τόκων και χρεολυσίων, η ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων, ο πραγματικός δημόσιος-κοινωνικός έλεγχος στις τράπεζες, η ενίσχυση της συλλογικότητας του κόσμου της εργασίας και της λαϊκής πρωτοβουλίας, είναι αναγκαίο να αποτελέσουν αδιαπραγμάτευτη δέσμευση και βασικό μέρος της λαϊκής εντολής που θα λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά θα πρέπει να συμπληρωθούν και να στηριχτούν και με άλλα μέσα. Για παράδειγμα, η αντιμετώπιση του μεγάλου προβλήματος της ανεργίας. Οι μέχρι τώρα προτάσεις μας, κατά τη γνώμη μου, δεν αρκούν. Θα χρειαστεί ένα γενναίο πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων για να δημιουργηθούν τα εργαλεία απορρόφησης ενός σημαντικού ποσοστού των ανέργων. Το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Και γι’ αυτό θα πρέπει να εξευρεθούν πόροι, ώστε να μπορέσει να παραμείνει βιώσιμο. Και οι πόροι αυτοί πρέπει να βρεθούν από τη φορολογία του μεγάλου κεφαλαίου και ειδικότερα από ένα ποσοστό φορολογίας στα κέρδη. Οι πόροι για τις λειτουργίες των κοινωνικών υπηρεσιών, για δωρεάν και δημόσια υγεία και παιδεία, δεν μπορούν να μην αναζητηθούν στα κολοσσιαία ποσά που καταβάλλουμε για το άδικο-ταξικό και μη βιώσιμο δημόσιο χρέος. Ύστερα από 40 και πλέον χρόνια, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη ξαναμπαίνει το ζήτημα της εξουσίας, έστω και διαθλασμένα, μέσω της κατάκτησης της κυβερνητικής εξουσίας, με όρους αριστερής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Αυτό που κρίνεται σήμερα είναι αν θα αναδειχθεί μια άλλη προοπτική, αν αφήσουμε οριστικά πίσω μας την εξοντωτική λιτότητα και αν τελικά καταφέρουμε να ανοίξουμε το «ιστορικό παράθυρο» για μια κοινωνία χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση. Ι.Γ.: Πρώτη προτεραιότητα είναι η ικανοποίηση των βασικών αναγκών όσων ζουν και εργάζονται σε αυτήν τη χώρα, ντόπιων και μεταναστών: ο μισθός, η σύνταξη, η δουλειά, η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη. Η επιστροφή στη δουλειά τους για τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες. Η απαγόρευση των μαζικών απολύσεων στις κερδοφόρες επιχειρήσεις. Η ακύρωση της καταστολής των εργατικών-λαϊκών κινητοποιήσεων και μια ανοιχτή πολιτική ασύλου για τους πρόσφυγες. Η συσπείρωση των εργαζομένων, μέσα από την ανασύνταξη των συνδικάτων και το βάθεμα της δημοκρατίας στους εργασιακούς χώρους, θα είναι εξίσου καθοριστικός παράγοντας για την υλοποίηση των δεσμεύσεων μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Πρόκειται για ένα ιστορικό εγχείρημα, που μπορεί να πυροδοτήσει την έναρξη μιας σειράς ριζοσπαστικών αλλαγών στην οικονομία, στην κοινωνία, στο κράτος, που μαζί με τη λαϊκή κινητοποίηση θα αμφισβητούν έμπρακτα το καπιταλιστικό παράδειγμα και θα ανοίγουν το δρόμο για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό.

Έχει σημασία η σύνθεση της νέας ΚΟ να περιλαμβάνει ανθρώπους που συμμετείχαν ενεργά στην υποστήριξη αυτών των αγώνων. Μια ΚΟ δεσμευμένη να συγκρουστεί για τις ανάγκες των πολλών και όχι να υποχωρήσει σε «ρεαλιστικούς στόχους».

12

αριστερα

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά σε δύσκολες επιλογές Του Δημήτρη Μπελαντή

Η

ευτυχής πτώση της κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ, παρά τις συντονισμένες προσπάθειες κεφαλαίου και ευρωζώνης για το αντίθετο και τη σχετική «μαύρη προπαγανδιστική τρομοκρατία», και η πορεία προς τις εκλογές ανοίγουν μια ιστορικής ευκαιρίας δυνατότητα για τον ΣΥΡΙΖΑ και όλη την ελληνική και διεθνή Αριστερά. Είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά μετά την κατοχή, όπου δίνεται διεθνώς η δυνατότητα στην κομουνιστογενή Αριστερά να αναλάβει την κυβερνητική εξουσία στην Ελλάδα και την Ευρώπη –μόνη της ή έστω ως η κύρια δύναμη. Επίσης, είναι η πρώτη φορά μετά τη διεθνή κρίση του 2008, όπου σε μια χώρα υπό διεθνή επιτήρηση θα αναλάβει την κυβερνητική εξουσία η Αριστερά. Η επιτυχία ή αποτυχία αυτού του πειράματος θα έχει τεράστιες πολιτικές, ιδεολογικές, ηθικές και ψυχολογικές συνέπειες πάνω στον πολύμορφο χώρο που αυτοαποκαλείται Αριστερά, στα αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, και θα κρίνει και την άμεση επιτυχία ή αποτυχία στο ορατό παρόν αυτού που έχει προσδιορισθεί ως «πόλεμος θέσεων» ή ως «δημοκρατικός δρόμος προς τον σοσιαλισμό» στην, κατ’ εμάς, πιο ρηκτική του εκδοχή ή ανάγνωση. Είτε θα ανοίξει η Αριστερά έναν δρόμο κρίσιμων ρήξεων με το κεφάλαιο (και όχι απλώς «ανθρωπιστικής» διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης) και ανοίγματος της σοσιαλιστικής μετάβασης –και έχει μεγάλη ηθική αξία να σταματήσουμε αυτό το περίφημο λεγόμενο ότι «τώρα δεν πάμε για τον σοσιαλισμό, αυτό ανήκει στο βαθύ μέλλον»– είτε η Αριστερά θα εξελιχθεί όχι σε μια κλασσική σοσιαλδημοκρατική δύναμη, αλλά σε μια σοσιαλφιλελεύθερη δύναμη διαχείρισης, όχημα των τυχόν τακτικών ταλαντεύσεων της ΕΚΤ και του αμερικάνικου παράγοντα, αλλά και «φιλική» προς τους Μέρκελ- Σόιμπλε- Γιουνκέρ και Σία. Η μόνη πειστική εναλλακτική προς τον ήπιο νεοφιλελευθερισμό δεν είναι η επαναφορά του κλασικού ή ενός ηπιότερου κεϊνσιανισμού, αλλά η υπερτόνιση της επικαιρότητας της αντικαπιταλιστικής ανατροπής και του σοσιαλισμού-κομουνισμού ως τη μόνη στρατηγική διεξόδου απέναντι στη μακρά και δομική καπιταλιστική κρίση, πάντοτε μέσω ενός μεταβατικού πολιτικού προγράμματος. Με αυτή την έννοια, συμφωνούμε με την τοποθέτηση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί να γίνει σοσιαλδημοκρατία», η οποία συχνά εκφωνείται από την ηγετική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ. Με μια σοβαρή επιφύλαξη και συμπλήρωση: Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει μια δύναμη αντινεοφιλελεύθερης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής (οικοδομώντας το Μέτωπο της Αριστεράς, από τα κάτω και τα πάνω), αλλά μπορεί, δυστυχώς, να γίνει και μια κυβέρνηση του ήπιου νεοφιλελευθερισμού. Tertium non datur, τρίτη λύση δεν υπάρχει.

Το άμεσο πρόγραμμα

Αν τα πράγματα έχουν έτσι, αυτό που αποκτά μια επικαιρότητα και μια μεγάλη τακτική σημασία είναι το ζήτημα ενός άμεσου κυβερνητικού προγράμματος (των «εκατό πρώτων ημερών») με πλατιά

εργατική, λαϊκή και κοινωνική στήριξη ενεργού κινηματικού χαρακτήρα. Αυτό το πρόγραμμα πρέπει να σημάνει μια τάση επιστροφής στον έντονα κινηματικό και ριζοσπαστικό ΣΥΡΙΖΑ της περιόδου 2008-2012 και των πιο καλών έστω στιγμών της περιόδου 2012-2014, όπως λ.χ. η ΕΡΤ ή οι Σκουριές. Το πρόγραμμα της ΔΕΘ του Σεπτεμβρίου 2014 είναι ένα χρήσιμο όχημα, το οποίο ενισχύει σημαντικά την ακτινοβολία της επιρροής μας, αλλά δεν είναι επαρκές. Στα πλαίσια της ΔΕΘ, πέρα από

στεράς –η οποία δεν ταυτίζεται με μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας»– να ικανοποιούν όλες τις κοινωνικές πλευρές, λες και δεν υπήρξε ένας κοινωνικός πόλεμος επί πέντε χρόνια, λες και όλα όσα προηγήθηκαν αποτελούσαν απλώς μια λογική παρεξήγηση. Επίσης, χρειάζεται να διευκρινισθεί το τι σημαίνει η αναγκαστικά μονομερής και μη διαπραγματεύσιμη «κατάργηση των μνημονίων»: μια σειρά άμεσων νομοθετικών πρωτοβουλιών για τα κομβικά σημεία των εφαρμοστικών νόμων

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γίνει μια δύναμη αντινεοφιλελεύθερης και αντικαπιταλιστικής ανατροπής, αλλά μπορεί, δυστυχώς, να γίνει και μια κυβέρνηση του ήπιου νεοφιλελευθερισμού. Tertium non datur, τρίτη λύση δεν υπάρχει. τα απολύτως αναγκαία μέτρα για την επίλυση και αντιμετώπιση της οξείας ανθρωπιστικής κρίσης, η έμφαση πρέπει να δοθεί σε μέτρα που αλλάζουν σημαντικά τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων και εκφράζουν μια εν δυνάμει εργατική-μισθωτή ηγεμονία εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Μέτρα όπως τα 751 ευρώ, η επαναφορά των συλλογικών συμβάσεων, η επαναφορά του αφορολόγητου για τα λαϊκά στρώματα, η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η επαναφορά της 13ης και 14ης σύνταξης και η αύξηση του κατώτατου ορίου συντάξεων στα 700 ευρώ, η αύξηση των δαπανών για παιδεία-υγεία- δημόσιες επενδύσεις-δημιουργία θέσεων εργασίας είναι τέτοια μέτρα. Όμως, η χρηματοδότηση αυτών των μέτρων δεν είναι ικανοποιητικά θεμελιωμένη, αν δεν ληφθούν –πέρα από τις πηγές της ΔΕΘ– και μέτρα που αποβλέπουν είτε στην προσωρινή παύση πληρωμών του χρέους, είτε στην αλλαγή φορολογικής και ασφαλιστικής πολιτικής απέναντι στο κεφάλαιο, τους τραπεζίτες και εφοπλιστές και τους σημαντικούς ιδιοκτήτες περιουσίας. Δεν είναι δυνατό ούτε και επιθυμητό οι πολιτικές μιας κυβέρνησης της Αρι-

(μισθοί και συντάξεις, ανατροπή των αντιασφαλιστικών και αντεργατικών ρυθμίσεων, έλεγχος των τραπεζών, ανατροπή ιδιωτικοποιήσεων και άμεση κατάργηση του περιβαλλοντοκτόνου και δημοσιοκτόνου ΤΑΙΠΕΔ, ανατροπή και σταμάτημα των διαθεσιμοτήτων και απολύσεων στο Δημόσιο και τον δημόσιο τομέα, ενίσχυση των άνεργων και ανασφάλιστων πολιτών, αλλά και των μεταναστών, αποκατάσταση του δικαιώματος στη διαδήλωση και κατάργηση των ειδικών δυνάμεων της αστυνομίας, αντιμετώπιση του φασισμού και του ρατσισμού κ.α.). Και στη συνέχεια, η μεσοπρόθεσμη και στοχευμένη κατάργηση όλων των σημαντικών μνημονιακών ρυθμίσεων, που περιλαμβάνονται σε 400 περίπου νόμους και πολλές χιλιάδες υπουργικές αποφάσεις, διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου. Επίσης, η συμμαχία των μισθωτών με τα πληττόμενα μικροαστικά στρώματα υπό εργατική ηγεμονία πρέπει να συνοδευθεί από μέτρα αντισταθμιστικά για τα στρώματα αυτά, όπως η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, η αύξηση του αφορολόγητου ορίου, η ικανοποιητική ρύθμιση των κόκκινων δανείων, που

να εξασφαλίζει αξιοπρεπή διαβίωση, και η αυξημένη τραπεζική ρευστότητα.

Το συνολικό πρόγραμμα

Επιπλέον, χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν απέκτησε κυβερνητικό και πολιτικό πρόγραμμα μόνο μετά τη σημαντική ομιλία του προέδρου του στην ΔΕΘ του 2014, αλλά είχε και έχει ένα υπό διαμόρφωση πρόγραμμα ήδη από το ιδρυτικό του Συνέδριο, τον Ιούλιο του 2013. Αυτό το πρόγραμμα τοποθετείται με σαφήνεια στο ζήτημα των αναγκαίων πολιτικών και οικονομικών εργαλείων για την κοινωνική αναδιανομή και την κοινωνικά προσανατολισμένη παραγωγική ανασυγκρότηση : δημόσιος έλεγχος και ιδιοκτησία στις τράπεζες, σταμάτημα και ανατροπή των ιδιωτικοποιήσεων στις δημόσιες επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα, λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων για να απαντηθούν οι πιέσεις και εκβιασμοί εκ μέρους του κεφαλαίου, της τρόικας και των δανειστών. Αυτά δεν έπαψαν να ισχύουν ως πρόγραμμά μας μετά την ΔΕΘ, η οποία αποτελεί το μίνιμουμ και τον πολύ άμεσο πυρήνα, αλλά όχι το συνολικό εύρος του κυβερνητικού μας προγράμματος, ούτε καν του βραχυμεσοπρόθεσμου. Επίσης, παραμένει βασικός στόχος και όχημα η διαγραφή του πολύ μεγάλου τμήματος του χρέους ως μη βιώσιμου και όχι απλώς τα ημίμετρα, όπως η επιμήκυνση, το «πάγωμα», η ρύθμιση επιτοκίων κλπ. Με τον βραχνά του χρέους και της αποπληρωμής του ή με τη λογική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών, με την τήρηση των Υπερμνημονίων της Ε.Ε., η άσκηση κοινωνικής και φιλεργατικής πολιτικής καθίσταται απλώς αδύνατη. Η απεύθυνση στις άλλες δυνάμεις της Αριστεράς μετά τις εκλογές, η μη αναζήτηση μνημονιακών ή αστικών κυβερνητικών συμμάχων και η κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα αποτελούν τις απολύτως αναγκαίες προϋποθέσεις για να επιβιώσει μια κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Και για να ξεκινήσει μια διαδικασία ανατροπής και όχι απλώς «επιβράδυνσης» των πολύχρονων καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων εντός της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η νίκη μπορεί να είναι δική μας.

νεολαια

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

13

Η νεολαία και η εκλογική μάχη

Με τους αγώνες και την Αριστερά για την ανατροπή! Του Χρήστου Σταυρακάκη

Τ

ο να περιγράψουμε την αγριότατη επίθεση στη νεολαία από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων χρόνων –αν και ευρύτατα γνωστή– έχει μία σημασία. Αφενός για να μη συνηθίσουμε στη σημερινή βαρβαρότητα που αποτελεί καθημερινή πραγματικότητα για εκατοντάδες χιλιάδες νέους και νέες και αφετέρου για να μπορέσουμε να ορίσουμε τους στόχους και τις προοπτικές των νεολαιίστικων διεκδικήσεων. Μια πραγματικότητα που ξεκινάει από το σχολείο κάτεργο και κέντρο εξετάσεων και φτάνει ως το πανεπιστήμιο που οδεύει ταχύτατα προς την πλήρη απεμπόληση του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα του. Και μετά η πραγματικότητα είναι μεταξύ τριακοσίων ευρώ, επισφάλειας και ανεργίας, με πτυχία κουρελόχαρτα που δεν δίνουν καμία αξιοπρεπή εργασιακή προοπτική. Όμως αυτή η νεολαία δεν σκύβει το κεφάλι και αυτό είναι που φοβίζει την άρχουσα τάξη. Γιατί ξέρουν πολύ καλά ότι η νεολαία ήταν και είναι ο πιο ευαίσθητος «δέκτης» των κοινωνικών και πολιτικών πιέσεων. Έτσι η νεολαία εξεγέρθηκε το Δεκέμβρη του 2008 απέναντι στο μέλλον που ήδη προδιαγραφόταν ιδιαίτερα σκληρό για μια ολόκληρη γενιά. Έτσι η νεολαία έχει βάλει φρένο στα σχέδια διάλυσης της δημόσιας παιδείας, με αποκορύφωμα τις πρόσφατες δυναμικές κινητοποιήσεις των μαθητών και των μαθητριών απέναντι στο «νέο Λύκειο». Έτσι η νεολαία ήταν πολύ σημαντικό κομμάτι του αντιφασιστικού κινήματος

Φοβούνται τη νεολαία που θα μαυρίσει την καταρρέουσα κυβερνητική συμμορία και επιχειρούν να φιμώσουν πάνω από 100.000 νέους ψηφοφόρους που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και εξανάγκασε την κυβέρνηση να καταδιώξει ποινικά τους δολοφόνους νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Και ήταν η νεολαία που πρωτοστάτησε στο κίνημα αλληλεγγύης στον απεργό πείνας Νίκο Ρωμανό, που εξανάγκασε την αδίστακτη κυβέρνηση του Σαμαρά να υποχωρήσει.

Η απάντηση από τη μεριά του κράτους, σε κάθε νεολαιίστικη κινητοποίηση, ήταν μία: φίμωση, κατασυκοφάντηση από τους μηχανισμούς προπαγάνδας και σκληρή καταστολή. Στόχος τους ήταν να σπείρουν το φόβο σε μια ολόκληρη γενιά που πασχίζει να οικοδομήσει μια διαφορετική προοπτική απέναντι σε ένα ζοφερό μέλλον και κόντρα σε όλους αυτούς που θέλουν να ισχυρίζονται ότι η νεολαία αδιαφορεί. Αυτή τη νεολαία επιχειρούν να φιμώσουν σε μία ύστατη προσπάθεια της κυβέρνησης να αποφύγει τον πολιτικό διασυρμό. Γιατί θυμούνται ότι στις πρόσφατες ευρωεκλογές η νεολαία στήριξε μαζικά την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ, με το ποσοστό του στις ηλικίες 18-24 να αγγίζει το 40%, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό της ΝΔ κινούνταν στο 10%.

Η νεολαία έχει γυρίσει την πλάτη στις μνημονιακές πολιτικές λιτότητας που υποθηκεύουν κάθε μελλοντική προοπτική. Γι’ αυτό, σε αυτές τις εκλογές η νεολαία πρέπει να στρατευθεί με την Αριστερά και τους αγώνες για την ανατροπή, ενάντια σε λογικές ατομισμού και αδιαφορίας. Να διεκδικήσουμε μια ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ που θα βάλει τέλος στη λιτότητα και θα είναι το πρώτο βήμα για τη δικαίωση τόσων χρόνων αγώνων της νεολαίας. Για ένα μέλλον χωρίς τη συνεχή και άγρια καταστολή των ΜΑΤ σε κάθε μας διεκδίκηση. Για να μπορέσουμε να διεκδικήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια, με σταθερή δουλειά, αξιοπρεπή μισθό και εργασιακά δικαιώματα, για δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους και όλες.

Να δώσουμε στους αγώνες το νόημα που δεν έχουμε δώσει μέχρι τώρα Του Νικόλα Κολυτά

Τ

ο δημόσιο πανεπιστήμιο από την αρχή της χρονιάς βρέθηκε αντιμέτωπο με μια σκληρή νεοφιλελεύθερη επίθεση. Μια επίθεση που σχεδίαζε επί χρόνια το αστικό πολιτικό κατεστημένο και τώρα βρήκε το κατάλληλα διαμορφωμένο κοινό, τα κατάλληλα πρόσωπα και τους κατάλληλους τρόπους προκειμένου να την υλοποιήσει. Απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων, lock out σχολών, αστυνομοκρατία, εταιρίες security, κλείδωμα των εργαζομένων στην πρυτανεία, αποκλεισμός των φοιτητών από τις συγκλήτους, ξύλο από τα ΜΑΤ, διαγραφές φοιτητών, εξισώσεις πτυχίων και σχολές γεμάτες σκουπίδια, συνθέτουν ένα αποκρουστικό σκηνικό.

Έχουμε ένα δημόσιο πανεπιστήμιο υπό κατάρρευση, σύμφωνα με τα λεγόμενα ακόμη και των ίδιων των πρυτάνεων που διαμήνυσαν ότι, αν δεν αυξηθεί η χρηματοδότηση των ιδρυμάτων, αυτά θα αδυνατούν να λειτουργήσουν μέσα στο 2015. Παρ’ όλα αυτά μαζικό ανατρεπτικό φοιτητικό κίνημα τύπου 2006-2007 δεν κατόρθωσε να συγκροτηθεί, παρότι υπήρχε η υλική βάση. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα από τη μία να έχουμε πρωτοφανείς κινήσεις υποβάθμισης και συρρίκνωσης των ΑΕΙ και ΤΕΙ και από την άλλη σκόρπιες κινηματικές απαντήσεις που δεν κατάφεραν να ενοποιηθούν σε ένα μαζικό, συμπαγές και διεκδικητικό φοιτητικό σώμα που να είναι έτοιμο να τα αλλάξει όλα. Όσες νεολαιίστικες κινητοποιήσεις από τα κάτω παρουσίασαν μαζικότητα, είχαν είτε αντιφασιστικό (ένας χρόνος από τη

δολοφονία Φύσσα), είτε αντικατασταλτικό (17 Νοέμβρη, 6 Δεκέμβρη), είτε αλληλέγγυο περιεχόμενο (Ν.Ρωμανός, Σύριοι πρόσφυγες) με τη μορφή ξεσπάσματος και όχι με τη μορφή συγκροτημένου φοιτητικού κινήματος με διάρκεια, μαζικότητα και πολιτικά αιτήματα. Το διάστημα που έρχεται πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να περάσουμε οργανωμένα στην αντεπίθεση. Η Αριστερά στα πανεπιστήμια οφείλει να ξεπεράσει τις παθογένειες και τις φοβικότητες που παρουσίασε τα τελευταία χρόνια και να επαναπροσδιορίσει τους στόχους της. Το αίτημα της συνολικής ανατροπής δεν είναι ξοφλημένο, ούτε μπαγιάτικο, απλώς χρειάζεται να πάρει μορφή στα καθήκοντα του σήμερα. Αυτό προϋποθέτει πολιτικό διάλογο με τον κόσμο, ενίσχυση κάθε κινηματικής πρωτοβουλίας, μαζι-

κοποίηση των συλλογικών διαδικασιών, προσπάθεια συμπόρευσης των αριστερών δυνάμεων σε κάθε επίπεδο, ειλικρινή απεύθυνση στην κοινωνία για τη σημασία της ανατροπής, έμφαση στα ριζοσπαστικά αιτήματα που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ για το άμεσο μέλλον, κάθε δυνατή προσπάθεια σύνδεσης με τους εργαζόμενους μέσα από κοινές διαδικασίες και πάνω απ’ όλα εναντίωση σε κάθε λογική ανάθεσης και αναμονής. Τώρα είναι η στιγμή να αποχαιρετίσουμε οριστικά την κυβέρνηση, τον κάθε λογής Φορτσάκη και τους κατασταλτικούς τους μηχανισμούς, όχι περιμένοντας, αλλά δρώντας. Έστω και την τελευταία στιγμή, πρέπει να συνεχίσουμε τον αγώνα και να του δώσουμε τα χαρακτηριστικά που δεν είχε το προηγούμενο διάστημα, μη κάνοντας ούτε βήμα πίσω.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Του Αντώνη Νταβανέλου

Τ

Βιβλιοπαρουσίαση

ις επόµενες ηµέρες θα κυκλοφορήσει -από τις εκδόσεις Red Marks, µε επιµέλεια και εισαγωγή του σ. ∆. Κατσορίδα- ένα µικρό βιβλίο µε κείµενα του Παντελή Πουλιόπουλου που αφορούν την περίοδο της «αυγής» του κοµουνιστικού κινήµατος και του ΚΚΕ. Πρόκειται για κείµενα του 1924 που αναφέρονται στη σύγκρουση της τριτοδιεθνιστικής ηγεσίας του ΚΚΕ µε το «µενσεβικισµό» στην Ελλάδα. Αλλά και για κείµενα του 1927 που αφορούν την πρώιµη αντιπαράθεση ενός σηµαντικού τµήµατος αυτής της ηγεσίας, γύρω από τον Π. Πουλιόπουλο, µε τη σταλινική οµάδα των «απεσταλµένων της ∆ιεθνούς» που επρόκειτο να κυριαρχήσει στο ΚΚΕ, µε κεντρική φιγούρα το Ν. Ζαχαριάδη. Όπως σηµειώνει ο ∆. Κατσορίδας, είναι κείµενα που περιγράφουν την πορεία του ΚΚΕ από την µπολσεβικοποίηση στη σταλινοποίηση. Σε κρίσιµες περιόδους η επιστροφή στην ιστορία είναι επιβεβληµένη. Το ΚΚΕ, για να απαντήσει στα υπαρξιακά ερωτήµατα που έθεσαν οι ανατροπές του 1989, υποχρεώθηκε να επανεξετάσει κριτικά την ιστορία του κόµµατος και να βάλει ερωτηµατικό σε αποφάσεις και απόψεις που κάποτε θεωρούνταν «εικονίσµατα». Η αναθεώρηση των αποφάσεων της 6ης Ολοµέλειας (1934) που ανέλυσε τον ελληνικό καπιταλισµό ως «αστικοτσιφλικάδικο σχηµατισµό» και όρισε το χαρακτήρα της επερχόµενης επανάστασης στην Ελλάδα ως «αστικοδηµοκρατικό» εξακολουθεί να πηγαίνει χέρι-χέρι µε τη συνέχεια της αναφοράς του ΚΚΕ στο Ν. Ζαχαριάδη, για να µην πούµε µε τη µεγαλύτερη, ακόµα, αγιοποίησή του. Η επιλεκτική και αποσπασµατική αποδοχή κάποιων θέσεων ή βασικών επιχειρηµάτων που προέβαλλαν τότε τα «αντιπολιτευόµενα» στη σταλινική ορθοδοξία στελέχη ή ρεύµατα εξακολουθεί να πηγαίνει χέρι-χέρι µε την απώθηση στα σκοτάδια του συνολικού έργου και της συµβολής τους στο κοµουνιστικό κίνηµα. Ο Πουλιόπουλος είναι το κατεξοχήν, αλλά όχι µοναδικό, παράδειγµα.

Ο Π. Πουλιόπουλος δεν υπήρξε προϊόν κάποιας κλειστής εσωκοµµατικής αντιπαράθεσης. Αναδείχθηκε µέσα από τα καυτά µέτωπα του αγώνα. Η δράση του άρχισε στο µικρασιατικό µέτωπο, όπου υπήρξε κεντρικός οργανωτής της αντιπολεµικής και αντιµιλιταριστικής δράσης των κοµουνιστών του ΣΕΚΕ. Με την κατάρρευση του µετώπου και την επιστροφή, πρωτοστάτησε στο κίνηµα των Παλαιών Πολεµιστών, το πρώτο στην Ελλάδα αυθεντικό «κοινωνικό κίνηµα» (µε τη σηµασία που πήρε ο όρος στη µετά το Σιάτλ διεθνή συζήτηση στην Αριστερά), που πέρα από τη συνέχεια της αντιµιλιταριστικής δράσης κατόρθωσε να επιβάλει στο τότε καθεστώς µια πρώτη αγροτική µεταρρύθµιση, µε τη διανοµή γης στους βετεράνους του πολέµου ή στις οικογένειες των νεκρών και των σακατεµένων. Η κοµουνιστική Αριστερά της εποχής συγκρούστηκε σκληρά µε τη Μεγάλη Ιδέα, µε τους βαλκανικούς πολέµους και τη µικρασιατική εκστρατεία, µε το βενιζελισµό. Η υπόκλιση απέναντι σε αυτά τα βάθρα του ελληνικού εθνικισµού σφυρηλατήθηκε (ακόµα και µέσα στην Αριστερά) στις επόµενες δεκαετίες, αλλά δεν έχει σχέση µε τις ιδέες και τους αγώνες των κοµουνιστών της δεκαετίας του ’20 και του ’30. Μέσα σε αυτές τις συγκρούσεις, οι αντιπολεµικοί αγωνιστές συνδέθηκαν στενά µε τους κύκλους του νεαρού εργατικού κινήµατος. Από τους Παλαιούς Πολεµιστές, από τις εργατικές οργανώσεις του Πειραιά, του Βόλου, της Θεσσαλονίκης κ.ά. προέκυψε η νέα ηγεσία που προσανατόλισε το ΚΚΕ στην οργανική σύνδεση µε την Τρίτη ∆ιεθνή.

Ο πρώτος γραµµατέας του ΚΚΕ

Αυτοί οι «νέοι λύκοι» του κινήµατος και του κοµουνισµού έκριναν ότι η ηγεσία της πρώιµης περιόδου του ΣΕΚΕ, η ηγεσία που δήλωνε ότι η ανάπτυξη του κόµµατος έχει ανάγκη «µακράς νοµίµου υπάρξεως», δεν µπορεί να αντιµετωπίσει τη µεταπολεµική κρίση και τους εργατικούς-λαϊκούς αγώνες που ξέσπασαν µε ορµή. Απαίτησαν την άµεση σύνδεση του κόµµατος µε την Κοµιντέρν και ανέλαβαν την ηγεσία του µέσα από τη διαδικασία της «µπολσεβικοποίησης», σε σύγκρουση µε το «µενσεβικισµό» (το

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

Ο Παντελής Πουλιόπουλος και η Αριστερά

κράµα λαϊκισµού, αναρχισµού και βενιζελισµού) των παλαιότερων. Η «τοµή» σε αυτήν τη διαδικασία είναι το 3ο (έκτακτο) Συνέδριο του ΚΚΕ (1924), όπου στη θέση του γραµµατέα της ΚΕ αναδεικνύεται ο Πουλιόπουλος. Έχοντας πλατιά µόρφωση και γνωρίζοντας πολλές ξένες γλώσσες, ο Πουλιόπουλος έχει προλάβει να διαµορφώσει έναν αξιοθαύµαστο πυρήνα µαρξιστικής συγκρότησης. Αναλαµβάνει την αντιπαράθεση µε το «µενσεβικισµό» χτίζοντας τα θεµέλια ενός στρατηγικού προσανατολισµού του κόµµατος, µιας ταξικής ανάλυσης της ελληνικής κοινωνίας, µιας τακτικής αντιµετώπισης καυτών προβληµάτων της εποχής.

Καπιταλισµός

Αναγνωρίζει τον ελληνικό καπιταλισµό ως τον πιο ισχυρό των Βαλκανίων. Βλέπει το ζήτηµα του ιµπεριαλισµού όχι ως δουλική «εξάρτηση», αλλά ως εθελοντικό και αµοιβαία επωφελή συνεταιρισµό της ντόπιας κυρίαρχης τάξης µε τις Μεγάλες ∆υνάµεις. Επιµένει στον σοσιαλιστικό χαρακτήρα της επερχόµενης επανάστασης στην Ελλάδα, υπογραµµίζοντας ότι οι προϋποθέσεις γι’ αυτήν αφορούν κύρια τον υποκειµενικό και όχι τον αντικειµενικό-ιστορικό παράγοντα. Σε πείσµα των µετέπειτα σταλινικών συκοφαντιών, δίνει έµφαση στη φτώχεια και την καταπίεση των αγροτών, προβλέποντας το επαναστατικό δυναµικό µιας εργατοαγροτικής

Κείµενα του Π. Πουλιόπουλου για το κόµµα

«Ελληνικός µενσεβικισµός» & «Η κρίση µέσα στο ΚΚΕ» Οµιλητές: Δηµήτρης Κατσορίδας, ιστορικός ΙΝΕ-ΓΣΕΕ Δηµήτρης Λιβιεράτος, ιστορικός Αντώνης Νταβανέλος, «Εργατική Αριστερά»

συµµαχίας. Σε πείσµα των αναλύσεων της εποχής που έβλεπαν τους πρόσφυγες ως πιθανή µαζική βάση ενός φασιστικού κόµµατος, επιµένει ότι η προσφυγιά είναι σύµµαχος του εργατικού κινήµατος και δεξαµενή για την Αριστερά. Ο Πουλιόπουλος αναλαµβάνει το κόστος της λαθεµένης γραµµής του κόµµατος και του βαλκανικού τµήµατος της ∆ιεθνούς για τα «εθνικά» (το σύνθηµα «ενιαία και ανεξάρτητη Μακεδονία-Θράκη») απέναντι στα δικαστήρια. Με το ίδιο θάρρος µέσα στο κόµµα και στη ∆ιεθνή, συγκρούεται µε αυτήν τη γραµµή, δίνοντας µάθηµα για τη διαφορά µεταξύ µιας διεθνιστικής-αντιιµπεριαλιστικής πολιτικής και ενός κούφιου «επαναστατικού ροµαντισµού» που επιχειρούσε -λαθεµένα!- να στηρίξει την πολιτική του µεγαλύτερου τµήµατος της ∆ιεθνούς, του ΚΚ στη Βουλγαρία.

Ο αντισταλινισµός

Έχοντας αυτό το υπόβαθρο, ο Πουλιόπουλος διαβλέπει αµέσως τη σηµασία της διαµάχης µεταξύ της Αριστερής Αντιπολίτευσης και της νέας σταλινικής ηγεσίας στο ΚΚΣΕ και στη ∆ιεθνή. Τάσσεται έγκαιρα και ανεπιφύλακτα µε το µέρος του Τρότσκι και των αντιπολιτευόµενων. Απαιτεί ενηµερώσεις, στοιχεία, πολιτική συζήτηση... Η µοίρα όσων το έκαναν ήταν προδιαγεγραµµένη. Η εκκαθάριση του Πουλιόπουλου, του Π. Γιατσόπουλου, αλλά και του Σ. Μάξιµου, του Σκλάβου, του Χαϊνόγλου κ.ά. από την ηγεσία του ΚΚΕ δεν υπήρξε µια «εσωτερική» διεργασία του κόµµατος, αλλά αποτέλεσµα παρέµβασης της σταλινοποιηµένης ∆ιεθνούς. Σε αυτό το διάστηµα ο Πουλιόπουλος γράφει το κορυφαίο βιβλίο του: «Σοσιαλιστική ή ∆ηµοκρατική Επανάσταση στην Ελλάδα;». Εκεί συµπυκνώνει τις προηγούµενες προγραµµατικές επεξεργασίες του, αλλά και προειδοποιεί για τις στρατηγικές προϋποθέσεις της τραγικής ήττας του 1945-49. Ο Πουλιόπουλος έζησε τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής του στις φυλακές. Εκτελέστηκε από τον φασιστικό ιταλικό στρατό το 1943 στο Νεζερό. Ο θάνατός του ήταν µια προκαταβολική απάντηση στην κορυφαία σταλινική συκοφαντία: ότι οι τροτσκιστές συνεργάστηκαν µε τους φασίστες και ναζήδες στην Κατοχή...

Αθήνα Τετάρτη 14 Γενάρη στις 19:00 ΣΕΑ (Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων) Ερµού 134

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

15

Συνέντευξη µε το δήµαρχο Ν. Φιλαδέλφειας-Χαλκηδόνας, Α. Βασιλόπουλο

«Υπερασπιζόµαστε τη δηµόσια περιουσία και το πράσινο» Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Παρδάλη Το γήπεδο της ΑΕΚ και το άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας έχουν απασχολήσει τόσο τα ΜΜΕ όσο και τον κόσµο. Τι συµβαίνει ακριβώς; Γιατί µίλησες για «ιστορική µέρα» στο τελευταίο επεισοδιακό δηµοτικό συµβούλιο και γιατί προσφύγατε στο Συµβούλιο της Επικρατείας; Αυτό που συµβαίνει είναι ότι µε ευθύνη της προηγούµενης διοίκησης του δήµου, αλλά κυρίως της κυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου, το καλοκαίρι πέρασε ένας νόµος ο οποίος έχει πολύ δυσµενείς επιπτώσεις στην πόλη µας. Σε αυτόν υπάρχει ως κερασάκι στην τούρτα και ο αποχαρακτηρισµός 6 στρεµµάτων δασικής και αναδασωτέας έκτασης για την ανέγερση του νέου γηπέδου της ΑΕΚ. Η θέση µας ήταν και είναι σαφής όλα αυτά τα χρόνια γύρω από αυτό το θέµα. ∆ιεκδικούµε την απόλυτη προστασία και ανάδειξη του άλσους της Νέας Φιλαδέλφειας και επιθυµούµε την κατασκευή ενός νέου γηπέδου της ΑΕΚ στην πόλη µας. Αλλά αυτό µπορεί και πρέπει να γίνει µε απόλυτο σεβασµό των περιβαλλοντικών και πολεοδοµικών κανόνων και του Συντάγµατος. Πλέον είµαστε απόλυτα πεπεισµένοι ότι είναι αστήριχτη η προπαγάνδα περί του αναγκαίου της παραχώρησης 6 στρεµµάτων προκειµένου να φτιαχτεί γήπεδο κατηγορίας UEFA elite, αφού µπορεί κανονικά να γίνει και θα γίνει γήπεδο αντάξιο της ιστορίας της ΑΕΚ, χωρίς παράλληλα να πειραχτεί το άλσος. Τα υπόλοιπα περί άρνησής µας στην ανέγερση γηπέδου της ΑΕΚ ή περί αντίθεσής µας συνολικά στην ΑΕΚ είναι προεκλογικά παιχνίδια προκειµένου να ποδηγετηθούν οι φίλαθλοι της ΑΕΚ και να στηρίξουν τις δυνάµεις που λεηλάτησαν τη ζωή τους. Η αναφορά µου στην ιστορική µέρα του δηµοτικού συµβουλίου έγκειται στο ότι ξαναπιάσαµε το νήµα µε όλες τις προηγούµενες αγωνιστικές δηµοτικές αρχές, οι οποίες ποτέ δεν υποχώρησαν στις προσπάθειες επιχειρηµατικών συµφερόντων για καταπάτηση του άλσους. Είναι κάτι για το οποίο είµαστε περήφανοι και για το οποίο οι περισσότεροι Φιλαδελφειώτες και Χαλκηδονιώτες µας στηρίζουν. Έτσι, την Παρασκευή 2/1 προσφύγαµε ως ∆ήµος στο Συµβούλιο της Επικρατείας εναντίον του νέου ρυθµιστικού σχεδίου Αθήνας-Αττικής (Ν. 4277/2014), που αποχαρακτηρίζει δασική έκταση του άλσους Φιλαδέλφειας και την παραχωρεί για τα σχέδια κατασκευής του νέου γηπέδου της ΑΕΚ. Το ∆ηµοτικό Συµβούλιο εξέφρασε την αντίθεσή του στην απόφαση της ∆ιεύθυνσης ∆ασών της Αποκεντρωµένης ∆ιοίκησης Αττικής, η οποία απορρίπτει δη-

µοτική µελέτη ανάπλασης του άλσους, επικαλούµενη το νέο ρυθµιστικό σχέδιο. Πρόκειται ουσιαστικά για την πρώτη διοικητική πράξη κατ’ εφαρµογή του νέου ρυθµιστικού. Με την προσφυγή στο Συµβούλιο της Επικρατείας, ο δήµος µας στρέφεται εναντίον της Αποκεντρωµένης ∆ιοίκησης Αττικής και του υπουργείου Περιβάλλοντος, ζητώντας να ακυρωθεί η εν λόγω απόφαση. Και όπως δήλωσε ο αντιδήµαρχός µας, Βαγγέλης Κουµαριανός, στην «Εφηµερίδα των Συντακτών»: «Ισχυριζόµαστε ότι ο νέος ρυθµιστικός νόµος αντιτίθεται στο άρθρο 24 του Συντάγµατος για την προστασία των δασών, στη δασική νοµοθεσία και γενικότερα στην πολεοδοµική νοµοθεσία. Είναι

νέσουµε σε λύσεις που είναι ενάντια στο συµφέρον της κοινωνικής πλειοψηφίας. Όλο αυτό το διάστηµα ο κόσµος της Αριστεράς µε ένστικτο αλληλεγγύης έχει σταθεί στο πλευρό µας, ενώ και ο ΣΥΡΙΖΑ µας έχει υποστηρίξει σε ό,τι έχει χρειαστεί.

Τι σηµαίνει για σένα αριστερή αυτοδιοίκηση; Τι µπορεί να κάνει σήµερα; Αριστερά στην αυτοδιοίκηση σηµαίνει πρώτα και κύρια προστασία των κοινωνικά αδύναµων, των εργαζοµένων και προάσπιση της ποιότητας ζωής των πολιτών. Οι δήµοι δεν είναι άχρωµες και άοσµες οντότητες, όπως θέλησε να τους καταστήσει η 20ετής κυριαρχία του νεοφιλελευθερισµού, αλλά είναι πεδία

Αποκρύπτουν ότι µειώσαµε τα δηµοτικά τέλη στην κατοικία, ότι επαναπροσλάβαµε τους σχολικούς φύλακες και ότι υπερδιπλασιάσαµε τον προϋπολογισµό για τα συσσίτια. πολιτικό µας καθήκον να υπερασπιστούµε τη δηµόσια περιουσία και το πράσινο, συνεχίζοντας την παράδοση παλαιότερων δηµοτικών αρχών. ∆ιεκδικούµε το δικαίωµα του δήµου να διαχειρίζεται το άλσος στην ολότητά του και να διαφυλάξει το δασικό χαρακτήρα του. Το γήπεδο της ΑΕΚ µπορεί και πρέπει να γίνει µε απόλυτη προστασία του άλσους, στα όρια του παλιού παραχωρητηρίου των 26,6 στρεµµάτων…».

Είσαι και είστε (όλοι/ες όσοι στήριξαν την υποψηφιότητά σου) ο «συριζαίος» δήµος που έχει δεχθεί τις περισσότερες επιθέσεις -και από διάφορες µπάντες. Ο κόσµος της Αριστεράς σάς συµπαραστέκεται; Η αλήθεια είναι ότι ως δηµοτική αρχή δεχθήκαµε από την πρώτη στιγµή λυσσαλέα επίθεση και από το σύστηµα εξουσίας και διαπλοκής που κυριαρχούσε για δεκαετίες στο δήµο, αποµυζώντας από το µόχθο των δηµοτών, καθώς και από µεγαλύτερα συµφέροντα που έχουν σχέδια για την περιοχή. Το προηγούµενο επεισόδιο αυτής της επίθεσης ήταν οι συκοφαντικές αναφορές, όπου αποκρύπτοντας ότι µειώσαµε τα δηµοτικά τέλη στην κατοικία και προχωρήσαµε σε απαλλαγές µακροχρόνια ανέργων, ΑΜΕΑ, τρίτεκνων, πολύτεκνων και απόρων, µας παρουσίασε σαν φοροµπήχτες, επειδή αποκαταστήσαµε µία αδικία δεκαετιών εις βάρος των κοινόχρηστων χώρων, αυξάνοντας τα (προαιρετικά) τέλη κατάληψης κοινόχρηστων χώρων από τραπεζοκαθίσµατα. Εκτός αυτού, µε αφορµή το γήπεδο της ΑΕΚ, αντιµετωπίζουµε συνεχείς επιθέσεις, που στην συντριπτική τους πλειοψηφία είναι καθοδηγούµενες µέσα από συκοφαντικά και ψεύτικα δηµοσιεύµατα µε στόχο τον εκβιασµό µας, προκειµένου να συναι-

κοινωνικής σύγκρουσης, όπου κανείς καλείται να υπερασπιστεί αρχές και αξίες πολλές φορές απέναντι σε συµφέροντα που παίρνουν τη µερίδα του λέοντος από αυτό που ονοµάζεται δηµόσια σφαίρα. Σηµαίνει έµφαση σε δηµοκρατικές διαδικασίες και στην αυτοοργάνωση της κοινωνίας, καθώς και υπεράσπιση της συνταγµατικής αυτοτέλειας της αυτοδιοίκησης, η οποία περισσότερο µοιάζει µε ετεροδιοίκηση τα τελευταία χρόνια. Αυτούς τους λίγους µήνες που έχουµε αναλάβει τη διοίκηση του δήµου καταφέραµε να πάρουµε πίσω τους απολυµένους σχολικούς φύλακες µέσα από δικαστικό αγώνα, εγκρίναµε κονδύλια για την παροχή δεκατιανού στα σχολεία, υπερδιπλασιάσαµε τον προϋπολογισµό για την παροχή συσσιτίων, τερµατίσαµε σχέσεις διαπλοκής τοπικών µεγαλοσχηµόνων µε το δήµο, διαµορφώσαµε ένα όσο το δυνατόν περισσότερο αναδιανεµητικό σύστηµα δηµοτικώντελών,

όπως ανέφερα παραπάνω για τους/τις συµπολίτες µας που βρίσκονται στη δυσχερέστερη θέση (µακροχρόνια άνεργοι/ ες, ΑΜΕΑ κλπ). Επίσης, διαθέσαµε χώρο και πόρους για κοινωνικό φαρµακείο, φτιάξαµε κοινωνικό παντοπωλείο στη Χαλκηδόνα και τώρα φτιάχνουµε και στη Ν. Φιλαδέλφεια. Φροντίσαµε να ανοίξουµε χώρους για να στεγαστούν οι άστεγοι συµπολίτες µας. Στις άµεσες προτεραιότητές µας είναι η ίδρυση συµβουλίου µεταναστών για την πολιτιστική και εκπαιδευτική ένταξή τους στην πόλη µας, όπου θα καλεστούν να συµµετέχουν και µετανάστες/τριες. Ταυτόχρονα έχουµε πραγµατοποιήσει µε µεγάλη επιτυχία 5 συνοικιακές συνελεύσεις σε διάφορες περιοχές της πόλης. Στις συνελεύσεις µας η προσέλευση του κόσµου ήταν µεγάλη. Τα ζητήµατα που συζητήθηκαν και υπήρχαν ως αιτήµατα ήταν τα αντιπληµµυρικά έργα που χρειάζεται η πόλη µας, τα σχολεία –που επίσης χρειάζεται, αφού πολλά είναι σε άθλια κατάσταση–, οι προσλήψεις στην καθαριότητα. Το πράσινο, η απελευθέρωση κοινόχρηστων χώρων κ.ά. Σκοπεύουµε να συνεχίσουµε αυτές τις συνελεύσεις, ώστε οι ίδιοι/ες οι πολίτες, εργαζόµενοι, άνεργοι, νεολαίοι να βάζουν τις ανάγκες τους και να ενεργοποιούνται για την εκπλήρωσή τους.

β

16

αντιρατσισμος

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Πρόσφυγες: Μόνο η Αριστερά μπορεί να δώσει ανθρώπινη λύση

Μέλη της «Αλληλεγγύης στα Δυτικά», εθελοντές και μαθητές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών και Σύροι πρόσφυγες του Συντάγματος γιορτάσαμε όλοι μαζί την αλλαγή του χρόνου, δίνοντας το μήνυμα ότι οι λαοί δεν έχουμε μεταξύ μας τίποτα απολύτως να χωρίσουμε. Φάγαμε, ήπιαμε, χορέψαμε μέχρι το πρωί και είπαμε ότι θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, ώστε η χρονιά αυτή να είναι μια πραγματικά ανατρεπτική χρονιά!

Της Έφης Γαρίδη

Στις 15 Ιανουαρίου του 2015 ξεκινά στο Εφετείο της Μυτιλήνης η δίκη 17 ατόμων, μεταξύ των οποίων βρίσκονται και 9 πολιτικοί πρόσφυγες από την Τουρκία, οι οποίοι κατηγορούνται για την υπόθεση με τα όπλα που βρέθηκαν σε βαρκάκι στα ανοιχτά της Λέσβου στις 30 Ιουλίου του 2013. Οι 13 από τους 17 κατηγορούμενους παραμένουν προφυλακισμένοι, οι περισσότεροι στις φυλακές Λάρισας, ενώ στον Κορυδαλλό βρίσκεται από τις αρχές Ιουλίου του 2013 ο γνώριμος από τη συμμετοχή του σε σειρά κινητοποιήσεων τα τελευταία χρόνια, Ερκάν, γνωστός και ως εκπρόσωπος της Επιτροπής Αλληλεγγύης στους πολιτικούς κρατούμενους από την Τουρκία και το Κουρδιστάν. Στη δίκη αναμένεται να παραστούν ως μάρτυρες υπεράσπισης βουλευτές, μέλη της ΑΔΕΔΥ, της ΟΛΜΕ και εκπρόσωποι άλλων δημοκρατικών φορέων. Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας!

Ευρωπαϊκή υποκρισία

Στο πρωτοχρονιάτικο μήνυμά της η καγκελάριος Μέρκελ ισχυρίστηκε ότι «είμαστε πρόθυμοι να δεχθούμε και να βοηθήσουμε όσους αναζητούν καταφύγιο σ’ εμάς» και στηλίτευσε το αντιμεταναστευτικό κίνημα PEGIDA, που έχει φουντώσει στη Γερμανία τον τελευταίο καιρό. Η Σουηδία έχει ήδη από το 2013 διακηρύξει ότι παρέχει άδεια μόνιμης διαμονής σε όλους τους πρόσφυγες από τη Συρία. Ωστόσο πόσο εύκολο είναι για τους πρόσφυγες να φτάσουν στις χώρες αυτές; Εκτός από την άρνηση παροχής ταξιδιωτικών εγγράφων στους πρόσφυγες, όταν φτάσουν στη χώρα πρώτης υποδοχής, και το ίδιο το ταξίδι μέχρι εκεί είναι εξαιρετικά δύσκολο και επικίνδυνο. Η απουσία νόμιμων διόδων προς την Ευρώπη (τη δημιουργία των οποίων προβάλλει ως αναγκαιότητα και η Ύπατη Αρμοστεία του

Δραστικές λύσεις Το ζήτημα των προσφύγων δεν αντιμετωπίζεται με ημίμετρα, ούτε με λύσεις πυροσβεστικού τύπου. Απαιτείται πολιτική βούληση για δραστικά μέτρα που μόνο η κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να πάρει. Πρώτα απ’ όλα χρειάζεται ουσιαστική αναβάθμιση και στελέχωση της Υπηρεσίας Ασύλου και δημιουργία γραφείων και σε άλλες πόλεις, ώστε να γίνεται η διαδικασία με ανθρώπινους όρους για τους αιτούντες. Δεύτερο, το άσυλο δεν πρέπει να είναι μια απλή άδεια παραμονής, αλλά άσυλο με πλήρη δικαιώματα, στέγαση και σίτιση και ουσιαστική βοήθεια στους πρόσφυγες, ώστε να καταφέρνουν να έχουν μια αξιοπρεπή διαβίωση. Για το σκοπό αυτό πρέπει να διεκδικηθούν κονδύλια από την Ευρωπαϊκή Ένωση, αντί για εκείνα που δίνονται για κατασταλτικά μέτρα, όπως οι φράχτες, η Frontex και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στους πρόσφυγες πρέπει ακόμα να δίνεται η δυνατότητα να ταξιδέψουν και να αιτηθούν άσυλο σε όποια χώρα της ΕΕ επιθυμούν. Τέλος, είναι απόλυτη ανάγκη να δημιουργηθούν ασφαλείς και νόμιμες δίοδοι προς την Ευρώπη, ώστε να πάψουν να λειτουργούν τα κυκλώματα διακινητών, που εκμεταλλεύονται την ανθρώπινη απελπισία. Όσο κι αν η Ευρώπη κλείνει τα μάτια μπροστά στις συνέπειες και των δικών της ιμπεριαλιστικών τακτικών, το πρόβλημα δεν κρύβεται κάτω από το χαλί. Οι πρόσφυγες πρέπει να έχουν τη δυνατότητα να ζήσουν με αξιοπρέπεια στις χώρες που καταφεύγουν. Η Αριστερά πρέπει να πιέζει με όλες της τις δυνάμεις τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προς αυτή την κατεύθυνση, αλλά πολύ περισσότερο μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί και οφείλει να εξασφαλίσει ανθρώπινη ζωή σε όλους, ντόπιους και μετανάστες.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

ΟΗΕ) έχει ως αποτέλεσμα καταρχήν να καταφεύγουν οι πρόσφυγες στους διακινητές και να πληρώνουν τεράστια ποσά για επισφαλή ταξίδια, κατά τα οποία μεγάλος αριθμός από αυτούς χάνουν τη ζωή τους. Πρόσφατο παράδειγμα είναι το Blue Sky Μ, το φορτηγό πλοίο που βρέθηκε από το ιταλικό ναυτικό να πλέει εγκαταλελειμμένο από το πλήρωμά του, με περισσότερους από 900 πρόσφυγες στην πλειονότητά τους Σύρους. Στο πλοίο υπήρχαν τέσσερις νεκροί, ενώ 130 άτομα, ανάμεσα στους οποίους έγκυες γυναίκες και παιδιά, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο με συμπτώματα αφυδάτωσης και υποθερμίας.

μικρά αντιρατσιστικά

Σ

χεδόν ένα μήνα μετά τη βίαιη εκκένωση της πλατείας Συντάγματος η κυβέρνηση δεν έχει πραγματοποιήσει καμία από τις δεσμεύσεις της απέναντι στους Σύρους πρόσφυγες. Ένας μικρός αριθμός από αυτούς έχει στεγαστεί σε ξενοδοχεία, αλλά κινδυνεύουν να βρεθούν πάλι στο δρόμο, γιατί η κυβέρνηση δεν έχει πληρώσει για τη διαμονή τους. Οι υπόλοιποι στεγάζονται σε χώρους που τους έχουν προσφέρει κάποιοι δήμοι και σε χώρους που με πολύ κόπο εξασφαλίζουν οι αλληλέγγυοι. Η δέσμευση για ικανοποίηση 10 αιτήσεων ασύλου την ημέρα επίσης δεν έχει υλοποιηθεί, αφού μόλις και μετά βίας εξετάζονται πέντε αιτήσεις, κάτι που παρατείνει ακόμα περισσότερο το διάστημα κατά το οποίο οι πρόσφυγες θα χρειάζονται σίτιση και στέγαση. Οι Σύροι και οι αλληλέγγυοι συνεχίζουν τις κινητοποιήσεις και τις προσπάθειες συντονισμού μεταξύ των προσφύγων, που είναι πλέον διασκορπισμένοι σε όλη την Αθήνα. Ο αγώνας τους έχει πετύχει πολλά, αλλά όχι αρκετά. Εξάλλου το ζήτημα των προσφύγων είναι ιδιαίτερα σύνθετο και δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις –ιδιαίτερα όταν απουσιάζει η πολιτική βούληση. Όπως φάνηκε πολύ καθαρά, ούτε κατά διάνοια δεν μπορεί η ελληνική πολιτεία να ανταποκριθεί στις ανάγκες στέγασης και σίτισης των ανθρώπων που έρχονται στην Ελλάδα κυνηγημένοι από τον πόλεμο και τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Αλλά και η διαδικασία χορήγησης ασύλου στους χιλιάδες αιτούντες είναι χρονοβόρα και προβληματική. Η νέα Υπηρεσία Ασύλου είναι υποστελεχωμένη, με ένα μόνο γραφείο στην Αθήνα, με αποτέλεσμα οι αιτήσεις να συσσωρεύονται και οι αιτούντες να ταλαιπωρούνται επί μήνες στις ουρές από τις 5.00 πμ και για πολλές ώρες καθημερινά, έως ότου καταφέρουν να καταγραφούν από την υπηρεσία. Πολλοί από τους πρόσφυγες συλλαμβάνονται και οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πριν καταφέρουν να αιτηθούν άσυλο. Τέλος, ενώ η πλειοψηφία των προσφύγων επιθυμεί να έχει άσυλο σε άλλες χώρες της ΕΕ, δεν τους δίνεται αυτό το δικαίωμα, αφού οι διεθνείς συμβάσεις τούς εγκλωβίζουν στη χώρα πρώτης υποδοχής.

Το απόγευμα της παραμονής της Πρωτοχρονιάς αφέθηκαν ελεύθεροι οι μετανάστες κρατούμενοι που είχαν αθωωθεί ομόφωνα στο Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο Αθήνας, στη δίκη για την εξέγερση στην Αμυγδαλέζα τον Αύγουστο του 2013. Οι καταθέσεις των αστυνομικών ήταν αντιφατικές μεταξύ τους και οι άνθρωποι αυτοί είχαν, οι περισσότεροι, μείνει πάνω από 10 μήνες στην Αμυγδαλέζα. Κι όλα αυτά επειδή έκαναν το λάθος να έρθουν στην Ελλάδα, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Εμείς θα συνεχίσουμε να παλεύουμε για το αυτονόητο. Να κλείσουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ελλάδα!

Στην Κίνα η εσωτερική μετανάστρια εργάτρια Ζιου Σιουγιούν δολοφονήθηκε από αστυνομικό, επειδή πήγε να ζητήσει τα 20.000 γιουάν και πλέον, τα οποία οφείλονταν στον γιο της. Βλέπετε στην Κίνα «εχθροί» δεν είναι οι μετανάστες που έρχονται από άλλες χώρες για να δουλέψουν, αλλά όσοι αλλάζουν πόλη προς αναζήτηση εργασίας. Έτσι έχει αποφασίσει η εκεί αστική τάξη...

Στις 22 Δεκέμβρη στη Γερμανία πραγματοποιήθηκε μία ακόμη φασιστική συγκέντρωση του ισλαμοφοβικού PEGIDA, ενώ παράλληλα έγινε και αντιφασιστική αντισυγκέντρωση με το σύνθημα: «Δρέσδη καθαρή από ναζί». Οι φασίστες κάλεσαν σε νέα συγκέντρωση στις 5 Γενάρη. Οι μουσουλμάνοι αποτελούν πια τους σύγχρονους εβραίους...

Σε μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Σουηδίας, την Ουψάλα, ένα τζαμί δέχθηκε επίθεση με μολότοφ και ρατσιστικά γκράφιτι το πρωί της Πρωτοχρονιάς. Κανείς δεν ήταν στο κτίριο την ώρα της επίθεσης. Την τελευταία εβδομάδα στη Σουηδία έχουν γίνει άλλες δύο παρόμοιες εμπρηστικές επιθέσεις σε τζαμιά. Ως απάντηση σε αυτές τις επιθέσεις έγινε αντιφασιστική συγκέντρωση, ενάντια στο δηλητήριο της ισλαμοφοβίας.

αναλυση

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

17

Τιμή του πετρελαίου: Μια κατάρρευση που μπορεί να επιφέρει πολλές άλλες Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ους τελευταίους μήνες έχει υπάρξει μια ακόμη φάση όξυνσης των ανταγωνισμών γύρω από το πετρέλαιο (και τους λοιπούς υδρογονάνθρακες), όπου, όπως θα δείξουμε, όλοι οι καπιταλιστές στρέφονται εναντίον όλων των ανταγωνιστών τους. Από τον Ιούνιο του 2014 η τιμή του πετρελαίου, του «λιπαντικού των γραναζιών του καπιταλισμού», πέφτει διαρκώς –μια πτώση που στα μέσα Δεκεμβρίου είχε φτάσει στο 50% (δηλαδή η τιμή είχε πέσει κοντά στα 60 δολάρια το βαρέλι). Κανονικά, σε τέτοιες συνθήκες ο Οργανισμός Πετρελαιοεξαγωγικών Κρατών (OPEC) με συμφωνία των μελών του μείωνε την παραγωγή και έτσι η τιμή ανέβαινε και πάλι. Όμως αυτήν τη φορά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι. Στη συνεδρίασή του στη Βιέννη, ο OPEC αποφάσισε να αφήσει το επίπεδο παραγωγής αμετάβλητο, έπειτα από πρωτοβουλία της μεγαλύτερης πετρελαιοεξαγωγικής χώρας, της Σαουδικής Αραβίας.

Εξήγηση

Αυτή η εξέλιξη οδηγεί πολλούς σε μια μονοδιάστατη εξήγηση της πολιτικής των δικτατόρων-μοναρχών Σαούντ. Σύμφωνα με αυτήν, οι Σαουδάραβες μονάρχες αποτελούν ενεργούμενα των ΗΠΑ που προσπαθούν να χτυπήσουν τους πολιτικούς αντιπάλους της Αμερικής, επειδή αυτοί που υφίστανται τις μεγαλύτερες συνέπειες είναι η Ρωσία, το Ιράν και η Βενεζουέλα, καθώς οι υδρογονάνθρακες αποτελούν την κύρια πηγή εσόδων τους αλλά το κόστος παραγωγής είναι πολύ μεγαλύτερο από αυτό της Σαουδικής Αραβίας. Αυτό ασφαλώς συμβαίνει. Στη Ρωσία, π.χ., η ζημιά από την πτώση της τιμής του πετρελαίου εκτιμάται στα 100 δισ. δολάρια το χρόνο, τη στιγμή που η ζημιά από τις δυτικές κυρώσεις, λόγω της Ουκρανίας, δεν ξεπερνά τα 40 δισ. το χρόνο. Ήδη το ρούβλι γνώρισε τεράστια πτώση εξαιτίας αυτής ακριβώς της μείωσης της τιμής του πετρελαίου –και χρειάστηκε η κρατική παρέμβαση της

Μόσχας, τόσο με δηλώσεις του Πούτιν όσο και με γενναία κατανάλωση συναλλαγματικών διαθεσίμων, για να ανακοπεί αυτή η νομισματική κατρακύλα. Ωστόσο οι Σαουδάραβες δεν είχαν αυτό ως βασικό κίνητρο. Εδώ και μερικά χρόνια έχουν στο μυαλό τους έναν άλλο βασικό ανταγωνιστή που μπορεί δυνητικά στο μέλλον να σαρώσει το μερίδιο αγοράς τους. Μιλάμε για την άντληση πετρελαίου και άλλων υδρογονανθράκων από σχιστολιθικά πετρώματα με τη μέθοδο του fracking, η οποία χρησιμοποιείται στο εσωτερικό των ΗΠΑ. Η μέθοδος αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για το περιβάλλον και τους ανθρώπους, ωστόσο δίνει τη δυνατότητα σε σχετικά μικρές εταιρείες να αντλούν υδρογονάνθρακες π.χ. στο Τέξας ή στη Βόρεια Ντακότα, σε περιοχές όπου η παραδοσιακή τεχνολογία σήκωνε τα χέρια ψηλά. Το σαουδαραβικό ντάμπινγκ πλήττει επίσης τόσο τις καναδικές εταιρείες εξόρυξης σε αμμώδη εδάφη όσο και (αυτό έχει ελληνικό ενδιαφέρον) τις θαλάσσιες πλατφόρμες αντλήσεως στην Ευρώπη και στη Βραζιλία, καθώς και γι’ αυτές τις επιχειρήσεις το κόστος άντλησης ανά βαρέλι είναι σημαντικά υψηλότερο. Ο Σαουδάραβας υπουργός Ενέργειας Αλί Αλ Ναΐμι ξεκαθάρισε και τις προοπτικές αλλά και τους στόχους αυτού του πολέμου. «Ακόμη κι αν πέσει το πετρέλαιο στα 20 δολάρια το βαρέλι, εμείς πάλι θα κερδίζουμε» (!), δήλωσε απειλητικά και εξήγησε ότι στόχος είναι «να καταστραφεί ο ρωσικός, ο αμερικανικός και ο βραζιλιάνικος ανταγωνισμός»! Η Ουάσινγκτον ασφαλώς κατανοεί τη ζημιά που παθαίνει από το σαουδαραβικό ντάμπινγκ. Ωστόσο σκέφτεται και τα οφέλη που θα έχει: ζημιές στη Ρωσία και σε άλλους «άτακτους» της παγκόσμιας ιμπεριαλιστικής αλυσίδας, αλλά και δυνατότητες τόνωσης της οικονομίας εξαιτίας των φθηνών καυσίμων. Επίσης οι αμερικανικές μεγάλες πετρελαϊκές εταιρείες βλέπουν με καλό μάτι την πιθανή κατάρρευση των μικρότερων σχετικά εταιρειών σχιστολιθικής εξόρυξης. Τις ίδιες ευκαιρίες σκέφτονται και τα αφεντικά στην Ευρώπη.

Ωστόσο μπορεί όλοι να κάνουν εντελώς λάθος υπολογισμούς. Πρώτον, ενώ στόχος των ΗΠΑ είναι η αποδυνάμωση των στρατηγικών τους αντιπάλων, τελικά η πτώση της τιμής του πετρελαίου μπορεί να οδηγήσει σε περαιτέρω ενίσχυση του κορυφαίου στρατηγικού αντίπαλου, δηλαδή της Κίνας, της οποίας η οικονομία είναι η μόνη μεγάλη οικονομία που δεν γνωρίζει ύφεση και «διψάει» για φθηνά καύσιμα. Όμως αυτό που φαίνεται να αγνοούν τόσο η αμερικανική κυβέρνηση όσο και οι ευρωπαϊκές είναι ότι η κατρακύλα της τιμής του πετρελαίου πιθανότατα ΔΕΝ θα οδηγήσει σε καμία ανάπτυξη. Σε συνθήκες γενικευμένης ύφεσης, οι καπιταλιστές αρνούνται να επενδύσουν όχι επειδή είναι ακριβές οι πρώτες ύλες, τα καύσιμα ή οι μισθοί, αλλά γιατί δεν βλέπουν σε ποιον θα πουλήσουν. Ακόμη σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι η πτώση της τιμής του πετρελαίου συμπαρασύρει με πολλούς τρόπους τις τιμές και άλλων αγαθών (π.χ. ο δείκτης του Bloomberg Index για 22 βασικά εμπορεύματα έπεσε πρόσφατα στο χαμηλότερό του επίπεδο από το 2009). Αυτό μπορεί να σημάνει γενικευμένο αντιπληθωρισμό. Σε αυτές τις συνθήκες, ακόμη κι αν έχουν λεφτά, οι καταναλωτές δεν αγοράζουν και οι επιχειρήσεις δεν επενδύουν για έναν απλό λόγο: αυτό που σήμερα πουλιέται στην τιμή 10 αύριο μάλλον θα κάνει 9 ή 8.

Ντόμινο

Όμως άλλος είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις ΗΠΑ: Όλες οι εταιρείες fracking είχαν καταφύγει σε μαζικά δάνεια (από τράπεζες ή με εταιρικά ομόλογα), συνολικού ύψους πάνω από μισό τρισεκατομμύριο δολάρια, για να ξεκινήσουν τις επενδύσεις τους. Τώρα βρίσκονται ξαφνικά μπροστά στον κίνδυνο χρεοκοπίας, πράγμα που θα υπονομεύσει σε ανυπολόγιστο βαθμό τις ήδη υποκεφαλαιοποιημένες αμερικανικές τράπεζες από τις οποίες έχουν δανειστεί. Επίσης, εξαιτίας της συμμετοχής του κλάδου των πετρελαιοειδών σε περίπλοκα «χαρτιά», όπως τα στοιχήματα

futures (ανάλογα με τα γνωστά σε εμάς δομημένα ομόλογα), είναι πολύ υπαρκτός ο κίνδυνος ντόμινο κατάρρευσης και σε άλλους κλάδους, ακριβώς όπως συνέβη παλιότερα με το σκάσιμο της «φούσκας» των ακινήτων. Ούτε όμως οι υπόλοιπες μεγάλες καπιταλιστικές χώρες δεν βρίσκονται εκτός κινδύνου. Ο Αμερικανός αναλυτής Τζακ Ράσμους έγραψε χαρακτηριστικά το Δεκέμβρη: «[Η πτώση της τιμής του πετρελαίου] θα συμβάλει στον γενικό αποπληθωρισμό στην Ευρώπη και την Ιαπωνία. Οι οικονομίες εκεί έχουν ήδη μπει σε ύφεση. Παρά τα τρισεκατομμύρια δολάρια ενέσεων ρευστότητας από τις κεντρικές τους τράπεζες τους πρόσφατους μήνες, τα επίπεδα τιμών [ο πληθωρισμός] συνέχισαν να πέφτουν σε μηδενικά επίπεδα ή ακόμη πιο κάτω. Η πτώση της τιμής του πετρελαίου θα συμβάλει σημαντικά σε μια γενική αντιπληθωριστική ολίσθηση και στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία». Αλλά και οι Σαουδάραβες μονάρχες κινδυνεύουν να αποτύχουν. Μπορεί να έχουν πολύ χαμηλό κόστος εξόρυξης, ωστόσο, για να μπορεί να στέκεται το καθεστώς τους (δηλαδή για να μπορεί να δίνει εκείνες τις παροχές στον πληθυσμό ώστε οι μονάρχες να μην κινδυνεύουν από μια «σαουδαραβική άνοιξη») χωρίς να έχει ελλειμματικό προϋπολογισμό, χρειάζεται μια τιμή πάνω από 90 δολάρια το βαρέλι. Αλλιώς κατατρώγονται τα συναλλαγματικά αποθέματα της χώρας (που βέβαια είναι τεράστια: 0,8 τρισ. δολάρια) και αυτό δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ αόριστον: την προηγούμενη φορά που οι Σαουδάραβες έκαναν αυτό το ντάμπινγκ (το 1986) χρειάστηκε να περιμένουν να περάσουν 20 χρόνια ώστε να καταφέρουν να ανεβάσουν και πάλι την τιμή. Κοντολογίς, ο καπιταλισμός αποδεικνύεται για άλλη μια φορά κανιβαλικός. Προκειμένου να καταστρέψουν ανταγωνιστές τους, τα αφεντικά ρισκάρουν με ντόμινο κατάρρευσης σε μια σειρά χώρες και κλάδους. Οι οικονομικοί τους πόλεμοι απειλούν όμως και ανθρώπινες ζωές –όπως ακριβώς και οι θερμοί τους πόλεμοι, γι’ αυτό είναι εξίσου επικίνδυνοι.

18

ΔΙΕΘΝΗ

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Λιθουανία Με τη νέα χρονιά η Λιθουανία έγινε το 19ο µέλος της ευρωζώνης. Κάποτε στους λαούς των νέων κρατών-µελών ήταν πιο εύκολο περάσει η προπαγάνδα για «εποχή ευηµερίας και ανάπτυξης». Σήµερα, το 50% των Λιθουανών διαφωνεί µε την ένταξη στην ευρωζώνη και ανησυχεί για το µέλλον του. Ο Λιθουανός Υπουργός Οικονοµίας, επιχειρώντας να καθησυχάσει τους πολίτες, βρήκε να πει ότι η αισχρή πολιτική των Βρυξελλών… εφαρµοζόταν ήδη («εσωτερική υποτίµηση και µεγάλες περικοπές µισθών και κοινωνικών παροχών ως και 30%»), µόνο που τώρα «θα συµµετέχουµε στις αποφάσεις» (για εσωτερική υποτίµηση και µεγάλες περικοπές…). ∆ήλωσε επίσης ότι σε 2 χρόνια θα αυξηθεί το ποσοστό επιδοκιµασίας του ευρώ. Βέβαια. Μόνο που σε όλα τα κράτη-µέλη της ευρωζώνης αυτό που αυξάνεται σίγουρα είναι η αποδοκιµασία…

Πώς δείχνει η αµερικανική επέµβαση µέσα από το Ιράκ Ο A. Gopal έχει γράψει ως ανταποκριτής από το Αφγανιστάν και άλλες πολεµικές ζώνες στη Μέση Ανατολή για την «Wall Street Journal» και πολλά άλλα ΜΜΕ. Το νέο του βιβλίο «No Good Men Among the Living: America, the Taliban and War Through Afghan Eyes» είναι υποψήφιο για το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου. Επιστρέφοντας στις ΗΠΑ από την αποστολή στο Ιράκ, µίλησε µε τον Ashley Smith του Socialistworker.org. ∆ηµοσιεύουµε τµήµατα της συνέντευξης, την οποία µπορείτε να διαβάσετε ολόκληρη στο Rproject.gr. Τη µετάφραση έκανε ο Αλέξης Λιοσάτος.

Συνέντευξη µε τον Anand Gopal Πώς είναι οι συνθήκες σήµερα στο Ιράκ; Ο εµφύλιος πόλεµος, στο ξέσπασµα του οποίου είχε συµβάλει η εισβολή των ΗΠΑ, δεν έχει τελειώσει πραγµατικά. Αντίθετα, συνεχίζει µε διαφορετική µορφή. Τα φιλο-ιρανικά κόµµατα κυριαρχούν στην κυβέρνηση, ο αριθµός των σιιτικών πολιτοφυλακών και ταγµάτων θανάτου έχει εκτοξευτεί στα ύψη τους τελευταίους 6 µήνες, ενώ µεγάλα τµήµατα του κεντρικού και του βόρειου Ιράκ υπόκεινται στην εξουσία του ISIS ή άλλων αντάρτικων σουνιτικών οµάδων. Στη Βαγδάτη, οι γειτονιές παραµένουν διαιρεµένες. Σχεδόν καθηµερινά, σουνίτες απάγονται από σιιτικές πολιτοφυλακές και τα βασανισµένα κορµιά τους παραδίδονται στο νεκροτοµείο. Αντεκδικητικά, σουνίτες αντάρτες οδηγούν αυτοκίνητα µε εκρηκτικά σε περιοχές κατοικηµένες από σιιτικούς πληθυσµούς, σκοτώνοντας δεκάδες πολίτες, σχεδόν όλοι τους άµαχοι.

Τι αντίκτυπο έχουν αυτές οι πολιτοφυλακές στη δυνατότητα του ISIS να στρατολογεί ανθρώπους από τον σουνιτικό πληθυσµό του Ιράκ; Για να κατανοήσουµε πώς αναπτύχθηκε το ISIS, πρέπει να κοιτάξουµε πίσω, στην περίοδο πριν τη σηµερινή ανάπτυξη αυτού του κινήµατος. Τα τελευταία αρκετά χρόνια, ο πρώην πρωθυπουργός του Ιράκ Νούρι Αλ-Μαλίκι ηγήθηκε µιας δογµατικής σιιτικής κυβέρνησης, που συστηµατικά έκανε διακρίσεις ενάντια στους σουνίτες. Σε αντίδραση, οι σουνίτες ξεσηκώθηκαν σε ένα κίνηµα διαµαρτυρίας σε πόλεις της επαρχίας

Ανµπάρ, όπως η Ραµαντί και η Φαλούτζα. Αυτό αρχικά ήταν ένα ειρηνικό κίνηµα. Οι διαδηλωτές κατέλαβαν πλατείες και έστησαν οδοφράγµατα. Έστησαν κατασκηνώσεις διαµαρτυρίας ενάντια στην κυβερνητική διαφθορά, τη µισαλλοδοξία και τις σιιτικές πολιτοφυλακές. Ο εθνικιστής σιίτης κληρικός Μοκτάντα-Αλ-Σαντρ εκθείασε την εξέγερση, δηλώνοντας πως «η ιρακινή άνοιξη έρχεται». Η απάντηση της κυβέρνησης Μαλίκι ήταν να ανοίξει πυρ ενάντια σε άοπλους διαδηλωτές, να συλλάβει αγωνιστές και να οργανώσει εφόδους στις κατασκηνώσεις. Στη Φαλούτζα, διαδηλωτές που πετούσαν πέτρες, αντιµετωπίστηκαν µε καταιγισµό σφαιρών. Στη Χαβίγια, ο στρατός εισέβαλε στην κατασκήνωση διαµαρτυρίας, σκοτώνοντας δεκάδες και προκάλεσε συγκρούσεις που οδήγησαν σε εκατοντάδες νεκρούς. Ήταν µέσα από τις στάχτες αυτής της καταστολής που µπόρεσε να ενισχυθεί το ISIS, κεφαλαιοποιώντας την αγανάκτηση και την οργή που πολλοί ένιωθαν ενάντια στη δογµατική-φανατική κυβέρνηση. Αρχικά το ISIS έγινε αποδεκτό σαν το µικρότερο κακό. Πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους σήµερα συνειδητοποιούν ότι το ISIS δεν είναι δύναµη απελευθέρωσης, αλλά οι υποστηριζόµενες από τις ΗΠΑ δυνάµεις ασφαλείας και οι σιιτικές πολιτοφυλακές τροφοδοτούν τη συνεχιζόµενη δυσαρέσκεια και επιτρέπουν στο ISIS να έχει ακόµα επιρροή. Όταν ο ιρακινός στρατός και οι πολιτοφυλακές κάνουν επιδροµές στα χωριά για να τα «εκκαθαρίσουν» από το ISIS, συχνά ακολουθούν φρικαλεότητες. Στην Ντιαγιάλα, για παράδειγµα, οι σιιτικές πολιτοφυλακές έσφαξαν 34 σουνίτες πολίτες, που ήταν συγκεντρωµένοι σε ένα τζαµί. Στη Λατιφίγια, οι πο-

λιτοφυλακές κάψανε σπίτια και αποκεφάλισαν αµάχους. Στην πράξη, το µεγαλύτερο εργαλείο στρατολόγησης του ISIS είναι οι υποστηριζόµενες από τις ΗΠΑ και το Ιράν σιιτικές δυνάµεις.

Η κατάσταση είναι καθόλου διαφορετική στο άλλο πεδίο των αµερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, στη Συρία; Οι ΗΠΑ έχουν επιτεθεί στο ISIS, αλλά όχι στο καθεστώς του Άσαντ. Αυτό έχει εξοργίσει πολλούς Σύρους που σκέφτονται ότι αν είναι να βοµβαρδίσεις κάποιον, θα έπρεπε να βοµβαρ-

Στην πράξη, το µεγαλύτερο εργαλείο στρατολόγησης του ISIS είναι οι υποστηριζόµενες από τις ΗΠΑ και το Ιράν σιιτικές δυνάµεις δίσεις το καθεστώς. Αλλά αντ’ αυτού, βοµβαρδίζουν το ISIS. Κι έχουν επίσης βοµβαρδίσει κι άλλες αντάρτικες οµάδες, όπως η Αχράρ-Αλ-Σαµ, που, αν και ισλαµιστική, είναι µια αρκετά δηµοφιλής αντάρτικη οργάνωση. Η απόφαση του Οµπάµα να το κάνει αυτό τον έχει θέσει ουσιαστικά στο ίδιο πλευρό µε τον Άσαντ και ενάντια στο συριακό λαό. Μια από τις τροµακτικές συνέπειες αυτού του γεγονότος είναι ότι στην πράξη έχει προκαλέσει µεγαλύτερη νοµιµοποίηση και δηµοφιλία για σκληροπυρηνικές ισλαµικές οµάδες, ακόµα και για το ISIS. Αυτό στην πραγµατικότητα είναι αποτέλεσµα της αµερικανικής πολιτικής από το ξέσπασµα της εξέγερσης. Για παράδειγµα, όταν οι ΗΠΑ καταχώρησαν την αντάρτικη οργάνωση Τζα-

µπάτ-Αλ-Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα, στη λίστα των διεθνών τροµοκρατικών οργανώσεων, την επόµενη µέρα υπήρχαν διαδηλώσεις σε όλη τη Συρία, µε τους ανθρώπους –οι περισσότεροι από οποίους δεν ήταν ισλαµιστές– να φωνάζουν συνθήµατα όπως «Είµαστε όλοι Τζαµπάτ-Αλ-Νούσρα». Έτσι ο αµερικανικός πόλεµος στη Συρία πρακτικά ενισχύει αυτές ακριβώς τις οµάδες που προσπαθεί να πολεµήσει. Αυτό είναι καταστροφή. Και δυστυχώς, οι κοσµικές δυνάµεις και οι δυνάµεις που υποστηρίζουν µια δηµοκρατική Συρία είναι σήµερα λίγες και διασπασµένες.

Ενδιαφέρονται οι ΗΠΑ για τον κουρδικό αγώνα για αυτονοµία ή ανεξαρτησία στη Συρία; Όχι. Οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται για την κουρδική ανεξαρτησία, όπως ούτε οι σύµµαχοί της, Ιράκ και Τουρκία. Και οι ΗΠΑ σίγουρα δεν θέλουν να υποστηρίξουν αριστερές αντιστασιακές οργανώσεις όπως το Κουρδικό Εργατικό Κόµµα (PKK) και τη συριακή αδελφή του οργάνωση, το Κόµµα ∆ηµοκρατικής Ενότητας (PYD), το οποίο υποστηρίζει την κουρδική αυτονοµία και κοινωνική δικαιοσύνη. Πολλοί Κούρδοι γνωρίζουν καλά την αµερικανική εναντίωση στον αγώνα τους για αυτοδιάθεση. Έτσι υπάρχει διαµάχη στο εσωτερικό τους για το πώς θα σταθούν απέναντι στις αµερικανικές στρατιωτικές επιθέσεις. Μερικοί αγωνιστές, µε τους οποίους µίλησα, λένε ότι θα πρέπει να αποδεχτούν την αµερικανική βοήθεια και να τη χρησιµοποιήσουν για τους δικούς τους σκοπούς, ενώ άλλοι επιµένουν ότι αφού οι ΗΠΑ δεν ενδιαφέρονται πραγµατικά για τα κουρδικά συµφέροντα, σε τελική ανάλυση οι ίδιοι οι Κούρδοι θα πρέπει να κερδίσουν µόνοι τους αυτή τη µάχη. Αυτό είναι κάτι που ανακαλύπτουν οι µαχητές της αντίστασης

διεθνη

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

19

Παλαιστίνη

Μεξικό

Η Παλαιστινιακή Αρχή κατέθεσε αίτηση ένταξης στο Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο της Χάγης, μια κίνηση που χειροκρότησε και η Χαμάς, η οποία πίεζε από καιρό σε αυτή την κατεύθυνση. Το ΔΠΔ είναι αρμόδιο για εγκλήματα πολέμου, και η «τρομοκρατική οργάνωση» Χαμάς δείχνει έμπρακτα πως δεν φοβάται το ενδεχόμενο να βρεθεί ενώπιόν του. Το Ισραήλ πάλι βγάζει αφρούς ενάντια στην κίνηση της Π.Α. Τι φοβάται ακριβώς «η μόνη δημοκρατία στη Μέση Ανατολή» που «βρίσκεται σε νόμιμη άμυνα»; Πάντως, ανεξάρτητα από τη γνώμη του καθενός για τα κίνητρα ή την αποτελεσματικότητα των διπλωματικών ενεργειών της Π.Α., είναι εντυπωσιακό το «ξεβράκωμα» ΗΠΑ και Ισραήλ. Πρόσφατα μπλόκαραν το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ από το να πάρει απόφαση που θα ζητά ρητά και με χρονοδιάγραμμα τον τερματισμό της κατοχής ως… «αντιπαραγωγικό για τον τερματισμό της σύγκρουσης». Σήμερα, η Π.Α. διεκδικεί νομικά τα διεθνώς κατοχυρωμένα δικαιώματά της και οι ΗΠΑ χαρακτηρίζουν αυτές τις ενέργειες ως «βήμα κλιμάκωσης» και απειλούν την Π.Α. με διακοπή χρηματοδότησης. Το Ισραήλ ήδη ανακοίνωσε πως δεν θα παραδώσει στην Παλαιστινιακή Αρχή τα 127 εκατ. δολάρια των φορολογικών εσόδων (το Ισραηλινό κράτος συλλέγει τους φόρους των Παλαιστινίων πριν τους παραδώσει στην Π.Α.). Πρόκειται για στυγνή ληστεία…

Μια διαφορετική Πρωτοχρονιά έγινε στην Πόλη του Μεξικού. Οι οικογένειες των 43 αγνοούμενων φοιτητών και οι αλληλέγγυοι ταξίδεψαν από την επαρχία Γκερέρο ως την πρωτεύουσα και συγκεντρώθηκαν εκεί τη νύχτα για να διαδηλώσουν, κρατώντας κεριά για τους 43 νεαρούς ακτιβιστές, των οποίων η εξαφάνιση μετά από συνεργασία της αστυνομίας με μέλη συμμορίας, πυροδότησε ένα μαζικό κίνημα και τη μεγαλύτερη πολιτική κρίση στο Μεξικό εδώ και πολλά χρόνια.

Το ΝΑΤΟ αποχωρεί από το Αφγανιστάν

Με την ουρά στα σκέλια...

Σ

στη Νότια Συρία. Εκεί, η CIA δίνει όπλα όχι στον Ελεύθερο Συριακό Στρατό σαν σύνολο, ούτε σε κάποια συριακή αντιστασιακή οργάνωση, αλλά σε μεμονωμένους διοικητές. Κάνοντας αυτό, οι ΗΠΑ ρισκάρουν τη δημιουργία πολέμαρχων, όπως ακριβώς έγινε στο Αφγανιστάν. Αυτό επίσης προκαλεί διαφθορά, κάτι που έχει απομακρύνει αρκετό κόσμο από τον Ελεύθερο Συριακό Στρατό και τον έχει ωθήσει να ενταχθεί στις ισλαμιστικές ομάδες.

Τι φιλοδοξεί ο Ομπάμα να πετύχει με αυτόν τον πόλεμο; Υπάρχουν πολλαπλοί στόχοι. Πρώτα, είναι ο γενικός στόχος, που δεν επηρεάζεται από τις συγκεκριμένες συγκυρίες, δηλαδή ο στόχος να καταστήσει τη Μέση Ανατολή ασφαλή για τα αμερικανικά συμφέροντα. Ο Ομπάμα, όπως και ο Μπους πριν από αυτόν, θέλει να δημιουργήσει υποτελή κράτη στο Ιράκ, τη Συρία, το Αφγανιστάν και οπουδήποτε αλλού. Ωστόσο, οι ΗΠΑ δεν υπολόγισαν την αραβική άνοιξη. Δεν υπολόγισαν το γεγονός ότι οι Σύριοι θα εξεγείρονταν. Δεν υπολόγισαν τον ξεσηκωμό των σουνιτών στο Ιράκ. Σαν αποτέλεσμα αυτών των παραμέτρων, η κυβέρνηση Ομπάμα αναγκά-

στηκε να προσαρμόσει τους μακροπρόθεσμους στόχους της για να πετύχει τους βραχυπρόθεσμους. Οι ΗΠΑ είναι αποφασισμένες να νικήσουν το ISIS και να συγκροτήσουν συμμαχίες για να ολοκληρώσουν αυτό το βραχυπρόθεσμο σχέδιο –ακόμα κι αν αυτό το σχέδιο είναι, με μια λογική, σε αντίθεση με τους μακροπρόθεσμους στόχους. Για παράδειγμα, οι ΗΠΑ πλέον δείχνουν πρόθυμες να αποδεχτούν ένα μπααθικό καθεστώς στη Συρία, έστω και με την επιλεκτική εκπροσώπηση της αντιπολίτευσης. Στο Ιράκ, οι ΗΠΑ είναι έτοιμες να βασιστούν στην ιρακινή κυβέρνηση, η οποία είναι σε στενή συμμαχία με τον βασικό τους αντίπαλο το Ιράν, ακόμα κι αν αυτή η κυβέρνηση και οι πολιτοφυλακές της είναι σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνοι για την τρέχουσα σουνιτική ανταρσία στο Ιράκ. Παρ’ όλα αυτά οι ΗΠΑ αναδιπλασιάζουν την υποστήριξή τους στην ιρακινή κυβέρνηση, που σημαίνει στην πράξη ότι υποστηρίζουν επίσης τις σιιτικές πολιτοφυλακές. Κάνοντας αυτό, οι ΗΠΑ διασφαλίζουν άθελά τους ότι θα διαιωνίσουν το χάος στη Μέση Ανατολή για πολλά χρόνια ακόμα.

τις 28 Δεκέμβρη 2014, οι διεθνείς μάχιμες δυνάμεις του ΝΑΤΟ αποχώρησαν από το Αφγανιστάν. Η είδηση πέρασε στα ψιλά των διεθνών ΜΜΕ, αν αναλογιστεί κανείς πως επρόκειτο για το τέλος μιας μεγάλης διεθνούς εκστρατείας, αλλά και του μακροβιότερου πόλεμου στην ιστορία των ΗΠΑ (13 χρόνια) μετά από αυτόν του Βιετνάμ. Ήταν ένας αιματηρός πόλεμος που κόστισε τις ζωές χιλιάδων στρατιωτών, ανταρτών και πολύ περισσότερων αμάχων. Οι δυνάμεις κατοχής εγκατέστησαν ένα πελατειακό πολιτικό σύστημα, επικεντρωμένο γύρω από λίγα πρόσωπα, διαβόητο για τη διαφθορά του, την ανικανότητά του να κυβερνήσει προς όφελος των Αφγανών, αλλά και την προθυμία του να προστατέψει τα αμερικανικά συμφέροντα. Η θέση των γυναικών, η ασφάλεια, η οικονομία, όλα παραμένουν ίδια και χειρότερα με την κατάσταση πριν την αμερικανική εισβολή. Οι Ταλιμπάν αναγεννήθηκαν μέσα από τις στάχτες τους, με τη νομιμοποίηση που απέκτησαν σε μερίδα του αφγανικού λαού ως «εθνικοαπελευθερωτική» δύναμη ή ως εγγυητές της ασφάλειας και εχθροί της διαφθοράς. Οι «αφγανικές δυνάμεις ασφαλείας», που συγκρότησαν οι δυνάμεις κατοχής για να «αναλάβουν τη δουλειά», θυμίζουν σε ανικανότητα, απροθυμία και διαφθορά τον ιρακινό στρατό που κατέρρευσε σε μια μέρα, όταν βρέθηκε απέναντι στο ISIS. Το 1 τρισ. δολάρια που κόστισε όλη η επιχείρηση (σύμφωνα με τους «Financial Times»), αναμφίβολα «έπιασε τόπο»…

Φεύγουν μένοντας

Βέβαια ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός «φεύγει μένοντας», όπως το συνηθίζει άλλωστε. Στη χώρα θα παραμείνουν 12.500 ξένοι στρατιώτες του ΝΑΤΟ, ως «εκπαιδευτές-σύμβουλοι», αλλά και μια επιπλέον αμερικανική αποστολή περίπου 5.000 ανδρών, εκτός πλαισίου ΝΑΤΟ, ενώ οι ΗΠΑ θα παρέχουν αε-

ροπορική υποστήριξη στην αφγανική κυβέρνηση και θα διατηρούν το δικαίωμα «να επέμβουν πιο αποφασιστικά».

Πόλεμος «νέου τύπου»

Είναι ο πόλεμος σε στυλ Ομπάμα, όπου η παλιά μορφή της μαζικής εισβολής με χερσαίες δυνάμεις αλλάζει, αλλά το περιεχόμενο της διαρκούς προσπάθειας για «παγκόσμια αστυνόμευση» μένει ίδιο, με τα τηλεκατευθυνόμενα drones, τις Ειδικές Δυνάμεις, τους «εκπαιδευτές-συμβούλους» ανά τον πλανήτη κ.ο.κ. Παρ’ όλα αυτά πρόκειται για παταγώδη αποτυχία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, τη δεύτερη μετά από αυτήν στο Ιράκ, που επιβεβαιώνει την κρίση της ηγεμονίας του. Ο Ομπάμα απέφυγε να αναφερθεί σε επιτυχία ή αποτυχία, μιλώντας για «υπεύθυνο τέλος». Το πώς το εξέλαβε ο αντίπαλος είναι καλύτερη ένδειξη. Ο Ζαμπιχουλάχ Μουτζαχίντ, εκπρόσωπος των Ταλιμπάν, μίλησε για «πλήρη απόδειξη της ήττας τους», καθώς η αμερικανοκινούμενη συμμαχία «δεν πέτυχε τίποτε ουσιώδες ή βιώσιμο». Μπορεί να μην είδαμε τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ να φορτώνονται σε ελικόπτερα βιαστικά, όπως στη Σαϊγκόν, στο εμβληματικό τέλος του πολέμου στο Βιετνάμ. Αλλά η «τελετή αποχώρησης» έγινε σε κρυφό σημείο, κάπου στα άδυτα του Αρχηγείου του ΝΑΤΟ στο κέντρο της Καμπούλ, πίσω από οχυρωμένους τείχους, από τον φόβο πιθανής επίθεσης των Ταλιμπάν. Είναι μια εικόνα που τα λέει όλα για το τέλος του πολέμου. Το Αφγανιστάν αποδεικνύεται για πολλοστή φορά στην ιστορία του «νεκροταφείο των αυτοκρατοριών». Όσο για το μέλλον… Μια ματιά στις εξελίξεις στο γειτονικό Ιράκ αρκεί.

7 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Ο ΣΥΡΙΖΑ µπροστά σε δύσκολες επιλογές Σελίδα 12

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινοµένων (Περίληψη, µε ευθύνη της «ΕΑ», ενός µεγαλύτερου άρθρου του Π. Παπακωνσταντίνου που θα βρείτε πλήρες στο Rproject.gr)

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Σ

ύµφωνα µε έναν διαδεδοµένο, κυνικό αφορισµό, υπάρχει µόνο ένα πράγµα που είναι χειρότερο από το να µη γίνουν ποτέ τα όνειρά µας πραγµατικότητα: η περίπτωση να... γίνουν! Εύχοµαι να τους διαψεύσουµε –όπως κι αν αντιλαµβάνεται κανείς το «εµείς». Οι τελευταίες µέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέµα στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφηµερίδες της Ευρώπης και της Αµερικής. Σε µια µικρή χώρα µε τεράστια συµβολική σηµασία για τον πολιτισµό της ∆ύσης, µια χώρα που επελέγη ως το πειραµατόζωο της διεθνούς χρηµατιστικής ολιγαρχίας µετά την κρίση του 2008, εµφανίζεται ισχυρό το ενδεχόµενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάµεις που κινούνται αριστερά της σοσιαλδηµοκρατίας, για πρώτη φορά µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Τις αµέσως επόµενες εβδοµάδες, η Ελλάδα θα συµπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των «FinancialTimes»: οι λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλίας, είναι ο αδύναµος κρίκος της ΕΕ και ολόκληρου του ιµπεριαλιστικού πλέγµατος. (...)

Πόλωση

Οι κρίσιµες εκλογές-εξπρές που έχουµε µπροστά µας σφραγίζονται ήδη από µια οξεία πολιτική πόλωση µε έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η αστική τάξη, η µερίδα της µικροαστικής τάξης που δεν υπέστη µεγάλες συνέπειες από την κρίση και τα εκφυλισµένα-λούµπεν στοιχεία της ξενοφοβίας και του παραδοσιακού αντι-

κοµουνισµού πολώνονται έντονα προς τη Νέα ∆ηµοκρατία, ενώ οι κεντροαριστερές εφεδρείες κατακερµατίζονται και συρρικνώνονται –αν και µπορεί να παίξουν σοβαρό ρόλο σε σενάρια εκβιασµού και εξηµέρωσης της Αριστεράς. Από την άλλη, τα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά στρώµατα πολώνονται έντονα προς τα αριστερά και κυρίως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, συχνά χωρίς µεγάλες προσδοκίες, µε δικαιολογηµένες αµφιβολίες και έντονες ταλαντεύσεις. Η αναµέτρηση θα είναι πολύ σκληρή και, παρά το µέχρι στιγµής δηµοσκοπικό προβάδισµα του ΣΥΡΙΖΑ, η έκβασή της δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδοµένη. ∆εν αποκλείεται να δούµε, ακόµη και πριν από τις εκλογές, ακραία φαινόµενα, όπως είναι ο τραπεζικός πανικός (bankrun) ή πάλι η επιστράτευση κάποιας µορφής «στρατηγικής της έντασης», όσο κι αν παρόµοια µέσα είναι δίκοπο µαχαίρι για όποιον τα µετέρχεται. Υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες να πετύχει η Αριστερά µια µεγάλη εκλογική νίκη, ίσως πολύ µεγαλύτερη απ’ ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι. ∆εν θα πετύχει κάτι τέτοιο όµως ο ΣΥΡΙΖΑ αν παγιδευτεί στη λογική της «µετατόπισης προς το Κέντρο», προς άγραν «µετριοπαθών» ψηφοφόρων. Αν µη τι άλλο, η διάλυση του «Κέντρου» θα έπρεπε να έχει κάνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο επιφυλακτική απέναντι σε συµβουλάτορες-πολιτικά ναυάγια, που αναζητούν ναυαγοσώστες και φαντάζονται ότι µπορούν να τους υπαγορεύσουν και τους όρους τους! Αντίθετα, η Αριστερά µπορεί να δηµιουργήσει ένα µεγάλο ρεύµα λαϊκής υποστήριξης µόνο µε µια αποφασιστική, επιθετική γραµµή απέναντι στους αποδυναµωµένους και ανυπόληπτους πολιτικούς της αντιπάλους, εµπνέοντας εµπιστοσύνη στα ταλαντευόµενα στρώµατα, που πείθονται λιγότερο από χειρονοµίες µετριοπάθειας και περισσότερο από την αίσθηση της δύναµης. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάµεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.ά.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις µετεκλογικές µάχες σε πνεύµα αλληλοσεβασµού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς –το αστικό, µνηµονιακό µπλοκ και την τροϊκανή κηδεµονία. Ενδεχόµενη επικράτηση του αστικού µπλοκ σ’ αυτές τις εκλογές δεν θα «απελευθερώσει» τις λαϊκές µάζες από τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες» για να τις ρίξει µε ανανεωµένη ορµή στα πεδία των εξω-

κοινοβουλευτικών αγώνων, όπως ορισµένοι φαντασιώνονται. Θα θωρακίσει πολιτικά τις αντιδραστικότατες αλλαγές που έχουν επέλθει, σε βάρος της µισθωτής εργασίας, στο οικονοµικό και πολιτικό πεδίο, ανοίγοντας το δρόµο για άλλες, ακόµη πιο επώδυνες. Θα προκαλέσει µεγάλο πλήγµα στο ηθικό του λαού και στο αξιόµαχο της Αριστεράς όλων των κοµµάτων, ρευµάτων και τάσεων –εν ολίγοις, µια ήττα από την οποία θα κάνουµε καιρό να συνέλθουµε. Όλοι.

Ρήξη

Η πρόκληση της αριστερής κυβέρνησης (καλύτερα, κυβέρνησης λαϊκής συµµαχίας µε κορµό την Αριστερά) έχει τεθεί στην ηµερήσια διάταξη στην Ελλάδα από την ίδια την πραγµατικότητα της ταξικής πάλης –όπως µπήκε, νωρίτερα, στην ηµερήσια διάταξη των κινηµάτων της Λατινικής Αµερικής. ∆εν ξεµπερδεύεις µε τις προκλήσεις που αντιµετωπίζουν οι κοινωνίες του υπερώριµου καπιταλισµού και του εδραιωµένου κοινοβουλευτισµού στον 21ο αιώνα µε τη µηχανιστική αντιγραφή της ιστορικής πείρας επαναστατικών κινηµάτων του 19ου ή των αρχών του 20ού αιώνα και το µηρυκασµό τσιτάτων από τη θεωρητική σκέψη που βασίστηκε σ’ αυτά τα κινήµατα. Ο νέος καπιταλισµός και η νέα εργατική τάξη που αναπτύσσεται µαζί του επιβάλλουν µια κοµουνιστική στρατηγική µακράς διαρκείας, στην οποία η κοινοβουλευτική νίκη µπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο, αλλά κρίσιµο γύρο. Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς πραγµατικά επαναστατική κατάσταση θα πρέπει –αν δεν προδώσει τον εαυτό της και τον κόσµο που την ανέδειξε– να δρα ως διαρκής αντιπολίτευση στο αστικό σύστηµα εξουσίας, που θα έχει χάσει έναν κρίσιµο µοχλό αλλά όχι το «βαθύ κράτος». Θα πρέπει να µάθει «να κυβερνά υπακούοντας» στον οργανωµένο λαό, βοηθώντας ταυτόχρονα στην ισχυροποίησή του. (...) Οι προγραµµατικές δεσµεύσεις και οι εκλογικές συµµαχίες του ΣΥΡΙΖΑ προδιαθέτουν όχι για µια πολιτική «τύπου Τσάβες», ανοιχτή σε αντικαπιταλιστικές ρήξεις, αλλά, τηρουµένων των αναλογιών, σε µια πορεία «τύπου Λούλα», µε περιορισµένη αναδιανοµή πλούτου, υπέρ των πιο χτυπηµένων από την κρίση κοινωνικών στρωµάτων. Ωστόσο, η υλοποίηση ακόµη και του µινιµαρισµένου προγράµµατος που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας

στη ∆ΕΘ και στο ∆ιαρκές Συνέδριο του κόµµατός του δεν χωράει στα ασφυκτικά πλαίσια της γερµανικής Ευρώπης και θα οδηγήσει τον ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα ή και παρά τη βούληση της ηγεσίας του, σε ρήξη µε τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το διεθνές χρηµατιστικό κεφάλαιο.

Ο πρώτος γύρος

Το πιθανότερο είναι ότι ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης θα κριθεί πολύ γρήγορα –είτε µε µια ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συµµάχων, που θα προεξοφλεί τη γρήγορη αποδόµησή της, είτε µε το πέρασµα σε µια νέα, αβέβαιη, πάντως ελπιδοφόρα περίοδο κλιµακούµενων ρήξεων και ανατροπών, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η εκτίµηση αυτή δεν βασίζεται στα γελοία, τροµοκρατικά επιχειρήµατα των συστηµικών δυνάµεων περί των οµολόγων που λήγουν τέλη Μαρτίου και υποτίθεται ότι θα βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Εκπρόσωποι µεγάλων ευρωπαϊκών δυνάµεων αναγνωρίζουν, σε κατ’ ιδίαν συνοµιλίες, ότι είναι αδύνατο να εκβιασθεί µια κυβέρνηση µε νωπή λαϊκή εντολή βάσει του χρονοδιαγράµµατος της προηγούµενης κυβέρνησης, που µόλις θα έχει µαυριστεί στις κάλπες. (...) Είναι πολύ πιθανό ότι (ακόµη κι αν µας εκπλήξει θετικά –και ιδίως αν το κάνει!– η «υπαρκτή Αριστερά» του σήµερα, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέµατα αποφασιστικότητας και ευελιξίας) η στιγµή της ρήξης µε το ευρωσύστηµα θα έρθει προτού ακόµη να έχουν δηµιουργηθεί ισχυρά στηρίγµατα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ενόψει αυτού του ενδεχοµένου, επείγει η πολιτική και ψυχολογική προετοιµασία της λαϊκής πλειοψηφίας, η οποία πρέπει να κληθεί να αναλάβει η ίδια την ιστορική ευθύνη για την περαιτέρω πορεία της χώρας –µε δηµοψήφισµα και στους δρόµους. Σ’ αυτό τον κρίσιµο κάβο, µια µαχόµενη Αριστερά θα έχει µαζί της -εκτός από το πρόταγµα της κοινωνικής δικαιοσύνης- το πατριωτικό και δηµοκρατικό αίσθηµα του λαού, απέναντι στην πέµπτη φάλαγγα των βιαστών της λαϊκής κυριαρχίας. Κι όπως έλεγε ο υπεράνω πάσης υποψίας για αριστερισµό Τζον Κένεντι: «Όποιοι κάνουν τη µεταρρύθµιση αδύνατη, καθιστούν την επανάσταση αναπόδραστη»!