EA328

Φύλλο Νο 328 | 21 ΓΕΝΑΡΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Να καταργήσουµε το ΤΑΙΠΕΔ Σελ. 9

Η επανάσταση του 1905 στη Ρωσία

Ο ΣΥΡΙΖΑ και η επόµενη µέρα

Σελ. 14

Σελ. 7, 12, 13

Να τα πάρουµε όλα πίσω Σελ. 7, 10 - 11

ΤΕΡΑΣ ΙΣ Ρ Α Σ ΤΗ Ι Α Κ Σ Ο ΑΤ Μ Η ΙΝ Κ Υ ΤΟ ΝΙΚΗ ΑΝΕΜΟΣ ΕΛΠΙΔΑΣ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ

Η ανατροπή ξεκίνησε

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου είναι µια «µεγάλη στιγµή» στον αγώνα της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωµάτων, της νεολαίας, του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς συνολικότερα. Η ανατροπή της τελευταίας µνηµονιακής κυβέρνησης αφαιρεί από τα χέρια του αστικού - µνηµονιακού συστήµατος το κυβερνητικό «γρανάζι» που όλα τα προηγούµενα χρόνια ενορχήστρωσε τη χωρίς προηγούµενο επιχείρηση συντριβής των εργατικών και κοινωνικών δικαιωµάτων. Η νίκη αυτή είναι πρώτα απ’ όλα νίκη του κόσµου της εργασίας και των κινηµάτων, που µε τους αγώνες τους και την πολιτική τους επιµονή αριστερά, αποσάθρωσαν τις µνηµονιακές πολιτικές εφεδρείες και οδήγησαν τρεις µνηµονιακές κυβερνήσεις σε πτώση. Έρχεται σε µια στιγµή που ο παγκόσµιος καπιταλισµός και ο ιµπεριαλισµός στροβιλίζονται στην κρίση τους και το οικοδόµηµα της Ευρωζώνης ραγίζει. Σηµατοδοτεί, λοιπόν, µια «ιστορική πολιτική εντολή» στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, να δικαιώσει τις ελπίδες του κόσµου της εργασίας και των κινηµάτων πρώτα απ’ όλα στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη και πολύ πέρα απ’ αυτήν. Οµως, δεν πρέπει να υπάρχει καµία αυταπάτη: αυτή η εκλογική - πολιτική νίκη, όσο µεγάλη και σηµαδιακή και αν είναι, δεν είναι παρά το πρώτο βήµα. Είναι µια νέα αφετηρία σε µια διαδροµή δύσκολη, που θα τη σηµαδέψουν σκληρές και αποφασιστικές µάχες ενάντια στο σύστηµα. Με το µαστίγιο και το καρότο, απειλώντας και εκβιάζοντας, αλλά ταυτόχρονα προτείνοντας «έντιµους συµβιβασµούς» για την παράταση του µνηµονιακού πλαισίου, οι εγχώριοι µιντιάρχες, τραπεζίτες και βιοµήχανοι, ο Σόιµπλε και ο Ντράγκι, θα επιχειρήσουν να σβήσουν τη φωτιά που ανάβει η ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας. Η ανατροπή ξεκίνησε, αλλά η αποφασιστική διαδροµή είναι µπροστά. Για να νικήσουµε στις µεγάλες µάχες που έρχονται, για να κάνουµε την ευκαιρία της ανατροπής πραγµατική και νικηφόρα διαδικασία ανατροπής, πρέπει να παραµείνουµε αταλάντευτοι στους θεµελιώδεις στόχους κατάργησης των µνηµονίων και ανατροπής της λιτότητας, αταλάντευτοι στο πολιτικό σχέδιο για κυβέρνηση της Αριστεράς. Να αποκρούσουµε αποφασιστικά τόσο το «µαστίγιο» των εκβιασµών όσο και το «καρότο» του «έντιµου συµβιβασµού» µε το µνηµονιακό πλαίσιο. Για να τα καταφέρουµε, πρέπει να αξιοποιήσουµε τα «όπλα» µας: την πολιτική ενεργοποίηση στον ύψιστο βαθµό των οργανώσεων, των µελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, τη διαρκή προσπάθεια για το ενιαίο µέτωπο των οργανώσεων και κοµµάτων της Αριστεράς, µα πάνω απ’ όλα τη µαζική είσοδο των εργατικών και λαϊκών µαζών στο προσκήνιο, την οποία πρέπει να «υποκινήσουµε», διευκολύνουµε και στηρίξουµε µε κάθε πρόσφορο µέσον. Με σύνθηµα «Να τα πάρουµε όλα πίσω». Όχι µόνο όσα χάθηκαν στα χρόνια των µνηµονίων, αλλά και όσα δεν είχαν ποτέ κερδηθεί!

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Έντιµος συµβιβασµός ή ανέντιµος εκβιασµός; Του Γιάννη Κιµπουρόπουλου

Η

απ ο κ ρ υ πτ ο γρ ά φ η ση των προθέσεων των δανειστών, λίγα 24ωρα πριν από τις εκλογές, είναι σπαζοκεφαλιά. Οποιαδήποτε προσπάθεια ερµηνείας των διαθέσιµων πληροφοριών προσκρούει στο δεδοµένο ότι το µόρφωµα «δανειστές» δεν είναι ένα κάτι ενιαίο και συνεκτικό. Αντιθέτως, είναι διαρκώς εκτεθειµένο σε τριβές, ρήξεις, ακόµη και δυναµικές διάλυσης. Ιδιαίτερα τώρα, που η Ευρωζώνη, ευρισκόµενη επίσηµα σε αποπληθωρισµό και ανεπίσηµα σε τροχιά τρίτου γύρου ύφεσης, είναι στο µεταίχµιο µιας απροσδόκητης αλλαγής στο µείγµα οικονοµικής-νοµισµατικής πολιτικής της. Το πολιτικό domino effect σε όλη την ΕΕ ύστερα από µια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τα ρήγµατα που θα µπορούσε να προκαλέσει στην ευρωπαϊκή ελίτ, έχουν αρχίσει να γίνονται ορατά τουλάχιστον σε επικοινωνιακό επίπεδο: Πρώτον, επισήµως ο ηγετικός πυρήνας της ΕΕ κάνει φιλότιµες προσπάθειες να συµπεριφέρεται µε θεσµικό τακτ. ∆εύτερον, το θέµα του χρέους έγινε ξανά αντικείµενο αντιπαράθεσης σε έναν ευρύ κύκλο πολιτικών και οικονοµικών επιτελείων καθώς και αναλυτών του σκληρού πυρήνα των αγορών, µε πολλές συνηγορίες υπέρ των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτον, στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, ιδιαίτερα σ’ αυτές που ούτως ή άλλως έχουν προβλήµατα βιωσιµότητας του χρέους τους και επιχειρούν «ζαβολιές» στην τήρηση του «Συµφώνου Αυτοκτονίας» (διάβαζε: Σταθερότητας), καταγράφονται ενδιαφέρουσες αποκλίσεις. Χαρακτηριστική είναι η µαχητική ρητορική της αυστριακής κυβέρνησης κατά των πολιτικών παρεµβάσεων στις ελληνικές εκλογές, η πρόσφατη παρέµβαση της ηγεσίας του κυβερνώντος ∆ηµοκρατικού Κόµµατος της Ιταλίας υπέρ επικοινωνίας ΣΥΡΙΖΑ και Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, και πολύ περισσό-

τερο η συνηγορία της ιρλανδικής κυβέρνησης υπέρ της πρότασης για ευρωπαϊκή συνδιάσκεψη για το χρέος.

ως «κληρονόµος» των δανείων προς την Ελλάδα και διαχειριστής της προληπτικής πιστωτικής γραµµής ECCL;

«Έντιµος συµβιβασµός»...

...ή ανέντιµος εκβιασµός;

Το περιεχόµενο του «συµβιβασµού» για τον οποίο γίνεται λόγος σε αυτό το πλαίσιο, δεν περιγράφεται µε σαφήνεια. Υπηρεσίες της Κοµισιόν επεξεργάζονται σενάρια ελάφρυνσης του χρέους, µε µείωση επιτοκίων και επιµήκυνση αποπληρωµής στα 50 χρόνια. Όµως, αυτό που η γραφειοκρατία της Κοµισιόν περιγράφει ως πρόταση «έντιµου συµβιβασµού» δεν διαφέρει σε τίποτα από το σχέδιο βελτίωσης της βιωσιµότητας του χρέους, για το οποίο είχε δεσµευτεί το Eurogroup από τον Οκτώβριο του 2012 έναντι του ∆ΝΤ. Αυτό το σχέδιο, µάλιστα, περίµενε ο Σαµαράς ως «έπαθλο» του success

Η «εθνικοποίηση» της ευθύνης σηµατοδοτεί την απαρχή της διάλυσης της κοινής νοµισµατικής πολιτικής story του για απεγκλωβισµό από το µνηµόνιο, αλλά τορπιλίστηκε από τους ίδιους τους δανειστές. Αν η φαντασία των επίδοξων διαµεσολαβητών του «έντιµου συµβιβασµού» εξαντλείται σ’ αυτό που περιγράψαµε, προκύπτει άκρως προβληµατική κατάσταση. Ακόµη και µια κυβέρνηση κάκιστων προθέσεων απέναντι στις λαϊκές προσδοκίες θα αυτοκτονούσε πολιτικά «στον ανθό της νιότης της» αν αποδεχόταν έναν τέτοιο συµβιβασµό. Έπειτα, υπάρχουν προβλήµατα ακόµη και στη «σκηνοθεσία» του πράγµατος. Ποιος θα διαπραγµατευτεί µε ποιον; Με την τρόικα; Υπάρχει τρόικα στις 26/1; Υπάρχει µνηµόνιο πέραν της 28/2; Ποιο είναι το θεσµικό πλαίσιο της διαπραγµάτευσης; Το Ευρωπαϊκό Συµβούλιο; Το Eurogroup και η Κοµισιόν, ως επιτηρητές του «∆ηµοσιονοµικού Συµφώνου» και του «Συµφώνου για το Ευρω+»; Ή ο ESM

Το ασαφές περίγραµµα του εκπορευόµενου από Βρυξέλλες και άλλους κύκλους της ΕΕ «έντιµου συµβιβασµού» ενδεχοµένως να αποκτήσει σαφήνεια από την Πέµπτη 22/1, τρεις µέρες προ των εκλογών, αν επιβεβαιωθεί το σενάριο της αλά καρτ ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, µε την εξαίρεση των ελληνικών οµολόγων από το πρόγραµµα. Μέχρι την ώρα που γραφόταν το κείµενο αυτό, το σενάριο περί συµφωνίας Ντράγκι - Βερολίνου για αγορά κρατικών οµολόγων από τις κεντρικές τράπεζες και όχι απευθείας από την ΕΚΤ -σε ποσοστό µέχρι 25% των «χαρτιών» που κυκλοφορούν στη δευτερογενή αγορά- δεν είχε διαψευστεί. Ούτε η «υποσηµείωση» ότι θα εξαιρεθούν τα οµόλογα µε χαµηλή αξιολόγηση, δηλαδή οπωσδήποτε τα ελληνικά. Αν ισχύσουν αυτά, ο «έντιµος συµβιβασµός» εκτρέπεται σε έναν «ανέντιµο εκβιασµό». Ίσως να είναι καλύτερα έτσι. Ακόµη κι αν τα junk ελληνικά οµόλογα περιληφθούν στο πρόγραµµα Ντράγκι, εφόσον αυτό ακολουθεί τη γερµανικής έµπνευσης «εθνικοποίηση» της ευθύνης, σηµατοδοτεί την απαρχή της διάλυσης της κοινής νοµισµατικής πολιτικής. ∆εκαοχτώ κεντρικές τράπεζες, 18 προγράµµατα αγοράς κρατικών οµολόγων, 18 χώρες µε διαφορετικά µεγέθη κρατικού χρέους και πιστοληπτική αξιολόγηση πλήρως απελευθερωµένη από το εγγυητικό πλαίσιο του κοινού νοµίσµατος. Ουσιαστικά, 18 διαφορετικά ευρώ. Το κοινό νόµισµα περιορίζεται στο ρόλο «µάρκας» για τις αγορές συναλλάγµατος, του µάρκου που ποτέ δεν αποχωρίστηκε η γερµανική ελίτ. Μήπως το αποσυρθέν GRexit έχει ήδη δώσει τη θέση του στο ανατέλλον D-exit (όπου D= Deutschland) και δεν προλαβαίνουµε να το πάρουµε πρέφα µέχρι την Κυριακή της κάλπης;

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

πολιτικη

3

Η άρχουσα τάξη με όλα της τα όπλα ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ Του Πέτρου Τσάγκαρη

«Θ

α κάνουμε τα πάντα για να μην παραδώσουμε τη χώρα στην Αριστερά», είπε ο Βορίδης σε προεκλογική συγκέντρωση. Το άρθρο αυτό γράφτηκε λίγες ημέρες πριν από τις εκλογές, ωστόσο η μέχρι εκείνη τη στιγμή εμπειρία συνηγορούσε στο ότι ο πρώην πρόεδρος της ΕΠΕΝ δεν υπερέβαλε εννοώντας ότι η άρχουσα τάξη δεν είναι διατεθειμένη να παραδώσει την εξουσία. A φού εξάντλησε τα καύσιμα του Γιωργάκη-ΠΑΣΟΚ και της παρένθεσης Παπαδήμου, η άρχουσα τάξη επέλεξε ως διαχειριστή της επόμενης φάσης του μνημονίου τον πυρήνα των στελεχών της ακροδεξιάς πρώην Πολιτικής Άνοιξης (Σαμαρά, Φαήλο, Μπαλτάκο), συμπληρωμένο από ακόμη δεξιότερους, δηλ. τους Βορίδηδες, τους Γεωργιάδηδες, τους Πλεύρηδες. Ο μαϊντανός Βενιζέλος-ΠΑΣΟΚ προστέθηκε επειδή δεν έβγαιναν τα νούμερα, αλλά και επειδή η σοσιαλδημοκρατία δεν διαφέρει πια σε τίποτε ουσιαστικό από τη Δεξιά, ακόμη και από την ακροδεξιά. Το ότι ή ελληνική άρχουσα τάξη επέλεξε αυτή την αποκρουστική εκδοχή διαχείρισης είχε να κάνει με το πόσο αποκρουστικό και βάρβαρο ήταν το πρόγραμμα που συναποφάσισε να προωθήσει μαζί με την τρόικα. Στα πέντε χρόνια του μνημονίου η έκταση της συντριβής των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων και κατακτήσεων υπήρξε πρωτοφανής, και αυτό έχει καταγραφεί ξεκάθαρα τόσο στις εγχώριες όσο και στις διεθνείς στατιστικές μελέτες. Είναι λογικό η άρχουσα τάξη να μη θέλει να χάσει τα απίστευτα, μέχρι πριν από μερικά χρόνια, πολιτικά και οικονομικά οφέλη που με τόση πολιτική μαεστρία απέκτησε σε αυτή την πενταετία. Μπρος στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον: ψέματα (π.χ. για bank run), διαστρέβλωση, τρομοκράτηση, βαθύ κράτος, χούλιγκαν, αρχαιολογικά ευρήματα, σύλληψη και επανασύλληψη τρομοκρατών, τρομοκρα-

τικές προσφυγές τραπεζών στον έκτακτο μηχανισμό παροχής ρευστότητας (ELA). Πρώτον, λοιπόν, η άρχουσα τάξη επιστράτευσε προεκλογικά (και πιθανότατα θα επιστρατεύσει και μετεκλογικά) την ακροδεξιά ηγεσία της ΝΔ για τη διασπορά ψευδών ειδήσεων: «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα αυξήσει τους φόρους και θα βάλει χέρι στις καταθέσεις», άφριζε ο ακροδεξιός αρχηγός στις προεκλογικές ομιλίες. Ο Σταμάτης έλεγε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιβάλει κεφαλικό φόρο στις συναλλαγές του κόσμου με τις τράπεζες, ενώ τα κοκόρια του Σαμαρά, όπως η Σπυράκη, ο Ντινόπουλος, μπορούσαν να λένε ό,τι θέλουν, σε πείσμα της κοινής λογικής. Δεύτερον, χρησιμοποίησε την πλειάδα των ΜΜΕ για -δήθεν «αντικειμενική»- διασπορά ψευδών ειδήσεων. Την ώρα που στην ΕΕ οι αναφορές στο Grexit έχουν εντελώς περιθωριοποιηθεί, η «Καθημερινή» προειδοποιούσε ότι από τις 22/1 «επί της

υποσχόταν μείωση του συντελεστή φορολογίας των επιχειρήσεων κατά 10 ολόκληρες μονάδες αλλά και μείωση του ανώτατου συντελεστή των φυσικών προσώπων. Κι όμως, κανείς δημοσιογράφος δεν τον ρωτούσε «πού θα βρείτε τα λεφτά;», δηλ. από πού θα υποκαταστήσει αυτά τα έσοδα ώστε να κάνει άλλο ένα υπέροχο δώρο στους Έλληνες καπιταλιστές. Ταυτόχρονα η υπόλοιπη κυβέρνηση και ο κρατικός μηχανισμός, το βαθύ κράτος, δεν υπήρξαν καθόλου «υπηρεσιακά», όπως επέβαλε η αστική νομιμότητα και όπως γινόταν πάντα όταν οι κύριοι πολιτικοί μονομάχοι ήταν αστικά κόμματα. Π.χ. στη θέση του υπ. Εσωτερικών, υπό την εποπτεία του οποίου διεξάγονται οι εκλογές, τοποθετήθηκε ένας πατενταρισμένος ακροδεξιός. Την ώρα που είχε αρχίσει ήδη μια άτυπη διαπραγμάτευση και την ώρα που κρατικά και τραπεζικά στελέχη της Γαλ-

Μπρος στην άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι αποφασισμένη να χρησιμοποιήσει κάθε μέσον: ψέματα (π.χ. για bank run), διαστρέβλωση, τρομοκράτηση, βαθύ κράτος, χούλιγκαν, αρχαιολογικά ευρήματα, σύλληψη και επανασύλληψη τρομοκρατών, τρομοκρατικές προσφυγές τραπεζών στον έκτακτο μηχανισμό παροχής ρευστότητας (ELA)

ουσίας θα υπάρξει ένα καθεστώς όπου η χώρα θα είναι de facto εκτός ευρωζώνης». Όμως κύριο καθήκον των ΜΜΕ υπήρξε η διαστρέβλωση των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ και των δηλώσεων στελεχών του, καθώς και η υπερπροβολή οποιασδήποτε αστοχίας υποψηφίου του. Ταυτόχρονα βέβαια το οπλοστάσιο «ΜΜΕ» είχε αγαστή συνεργασία με τη ΝΔ, παρέχοντάς της δημοσιογραφική ασυλία στις προεκλογικές εξαγγελίες της: «Θα μειώσω τον ΕΝΦΙΑ και δεν θα πειραχτεί η πρώτη κατοικία», έλεγε ο Σαμαράς και κανείς δημοσιογράφος δεν τον ρωτούσε αν θυμάται ποιος επέβαλε αυτά τα μέτρα. Επίσης ο ακροδεξιός ηγέτης

λίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας αποδέχονταν τη λογική της διαγραφής μεγάλου μέρους του ελληνικού χρέους (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ), ο υπ. Οικονομικών, τροϊκανότερος των τροϊκανών, απειλούσε ότι μπορεί να χάσουμε τα 7,2 δισ. από την τρόικα, ότι μπορεί να βρεθούμε ξυπόλητοι στις αγορές χωρίς τον προληπτικό μηχανισμό στήριξης, ότι θα χρειαστεί να επιστρέψουμε τα 11,4 δισ. του ΤΧΣ, ότι η ΕΚΤ δεν θα παρείχε ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες και άλλα κακά. Επειδή είδαν ότι όλα αυτά δεν ήταν αρκετά για να σταματήσουν το ορμητικό αγκάλιασμα του ΣΥΡΙΖΑ από τις μάζες,

επιστράτευσαν (παρέα με τον φίλο του Σαμαρά, Μελισσανίδη) τους χούλιγκαν της ΑΕΚ, οι οποίοι πολλές φορές έπαιξαν ακριβώς το ρόλο που θα έπαιζε η Χρυσή Αυγή ενάντια στον ΣΥΡΙΖΑ, αν δεν είχε προσωρινώς καεί ως χαρτί. Όλως τυχαίως δε μερικά 24ωρα πριν από τις εκλογές έγινε και η ανακοίνωση για τη νεκρή της Αμφίπολης μήπως και οι συνταξιούχοι χορτάσουν με αρχαία δόξα και πάψουν να ζητούν τα κλεμμένα λεφτά τους... Καθώς όμως «κλείδωσε» η εκτίμηση ότι η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ είναι μη αναστρέψιμο γεγονός, ο στόχος επανατοποθετήθηκε: ψαλίδισμα του ποσοστού του, ώστε να εξαναγκαστεί σε συμμαχίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει ότι δεν διαπραγματεύεται το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και ότι θα το εφαρμόσει ανεξάρτητα από την έκβαση της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές. Σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας, τα Ποτάμια, ΠΑΣΟΚ1 και ΠΑΣΟΚ2 θα αναλάβουν ακριβώς αυτό το ρόλο: να αναγκάσουν τον ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευτεί το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης εκ των έσω, αφού οι απέξω δεν θα μπορούν να κάνουν τίποτε. Κι από κοντά οι πολύ ευάλωτοι από τα δεξιά -όπως αποδείχθηκε τα προηγούμενα χρόνια- ΑΝΕΛ, οι οποίοι εκτός από τους εθνικιστικούς όρους που θέτουν στον ΣΥΡΙΖΑ, απαιτούν επίσης μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων και είναι μάλλον βέβαιο ότι δεν θα συναινέσουν σε δημόσιο έλεγχο των τραπεζών και των μεγάλων ΔΕΚΟ και γενικά σε οποιοδήποτε αντικαπιταλιστικό μέτρο εξ ανάγκης λάβει ο ΣΥΡΙΖΑ για να μπορέσει να εφαρμόσει το μίνιμουμ του προγράμματός του. Τέλος, ακόμη και σε περίπτωση αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, η άρχουσα τάξη θα προσπαθήσει να τον «λογικέψει», θέτοντας π.χ. ως αντάλλαγμα για το στρογγύλεμα του προγράμματός του και την πιθανή αναίρεση βασικών φιλολαϊκών του δεσμεύσεων, τη στήριξή του από μεγάλα ΜΜΕ, π.χ το «Βήμα» που είχε ήδη δώσει τέτοια δείγματα γραφής προεκλογικά. Αυτά έχει στην εγχώρια φαρέτρα της η ελληνική άρχουσα τάξη. Το ζήτημα είναι να μην «τσιμπήσει» ο ΣΥΡΙΖΑ κι αντίθετα να χρησιμοποιήσει τα όπλα που έχει στη δική του φαρέτρα.

4

αριστερα

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Ελπιδοφόρο το «γκάλοπ» σε εργασιακούς χώρους και γειτονιές της Αθήνας Της Κατερίνας Σεργίδου

Η

Αριστερά, και αυτό είναι που την κάνει «πραγματικό» κομμάτι της κοινωνίας, δεν μετρά τις δυνάμεις της μόνο στα γκάλοπ και στα τηλεοπτικά παράθυρα. Η καρδιά της χτυπά στους εργασιακούς χώρους, στα πανεπιστήμια, στις πλατείες, στα καφενεία και στις λαϊκές. Εκεί όπου ο κόσμος συζητάει, αποδοκιμάζει και ελπίζει. Το κλίμα που συναντούν οι υποψήφιοι βουλευτές και τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ στις περιοδείες και τις εκδηλώσεις είναι η καλύτερη και η πιο έγκυρη φωτογραφία της κατάστασης του κόσμου. Η πλειοψηφία της κοινωνίας δηλώνει πως θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ, όμως επίσης ζητάει επίμονα από τους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ να μην κάνουν πίσω, να μη «μασήσουν» τα λόγια τους. Η καλύτερη συζήτηση γίνεται στους εργασιακούς χώρους. Εκεί δεν αρκεί απλά ο «αέρας» των πρωτοκλασάτων στελεχών για να δοθούν απαντήσεις. Οι

εργαζόμενοι-ες κάνουν δύσκολες ερωτήσεις. Στα νοσοκομεία, στον ΕΟΠΥΥ, στους ΟΑΕΕ, στους δήμους, οι εργαζόμενοι ρωτούν «τι θα κάνετε με τη σύνταξη στα 67», «πώς θα εξασφαλίσετε τη δημοκρατία στην εργασία», «θα διώξετε τους μάνατζερ από τα νοσοκομεία;». Σε πολλές συσκέψεις συμμετέχουν νέοι εργαζόμενοι, για πρώτη φορά. Είναι εκπληκτικό επίσης το πώς ο κόσμος αναγνωρίζει θετικά τους βουλευτές που θεωρεί «δικούς του», όπως η Μαρία Μπόλαρη και ο Αντώνης Νταβανέλος, δηλώνοντας ότι «έχει σημασία να στηρίξουμε αυτούς που θα υπερασπιστούν τις αποφάσεις του συνεδρίου μας και θα κρατήσουν τη σημαία του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά». Αλλά και στις λαϊκές και τις περιοδείες σε μαγαζιά, στις συσκέψεις και τις εκδηλώσεις, τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, φίλοι και απλοί ψηφοφόροι, συμμετέχουν ρωτώντας, λέγοντάς τη γνώμη τους, διεκδικώντας περισσότερα ακόμα και από το δηλωμένο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερα επίμονα και ενδιαφέροντα είναι τα ερωτήματα που θέτει η ΛΟΑΤ κοινότητα, οι μετανάστες-τριες δεύτε-

ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΗ Προς τους συντρόφους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ: Με όλα τα δίκια που έχετε για τις πολλές δεξιόστροφες πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, άραγε ποιο εκλογικό αποτέλεσμα θα είχε μεγαλύτερη σημασία σε πλανητικό επίπεδο, ποιο θα φόβιζε την άρχουσα τάξη – όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά τουλάχιστον σε ολόκληρη την Ευρώπη; Ένα εντυπωσιακό ποσοστό –ας πούμε 20%– για το ΚΚΕ ή την ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή μια κυβέρνηση της Αριστεράς (με αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ ή σε συνεργασία –ανοχή ή οτιδήποτε άλλο– του ΚΚΕ); Εμείς νομίζουμε ότι το 20% του ΚΚΕ ή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (παρά την απερίγραπτη χαρά τη δική μας) δεν θα έκανε ούτε μονόστηλο σε εσω-

ρης γενιάς, που ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να δεσμευτεί και στα πιο δύσκολα ζητήματα και να μην υποχωρήσει στο ρεαλισμό του «να μην τρομάξουμε τους πιο συντηρητικούς» και που περιμένουν

Το πρώτο κριτήριο του κόσμου είναι οι δικοί τους βουλευτές και ο δικός τους ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίσουν αταλάντευτα τα δικά του συμφέροντα από τον ΣΥΡΙΖΑ να τα αλλάξει όλα για να αποκτήσουν φωνή. Το κλίμα δείχνει να είναι «ανεβασμένο» και στις νεότερες ηλικίες, με τους 18χρονους που δεν περιλήφθηκαν στους καταλόγους να έχουν συνειδητοποιήσει πλήρως πόσο «επικίνδυνη» θα ήταν η ψήφος τους. Πολλοί δείχνουν προτίμηση και στους πιο νέους ηλικιακά υποψηφίους, όπως ο Χρήστος Σταυρακάκης που έχει συναντήσει πολύ ενθουσια-

τερική σελίδα των μεγάλων ΜΜΕ του κόσμου. Αντίθετα η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ «παίζει» στα εξώφυλλα πριν ακόμη πραγματοποιηθεί. Είναι άραγε όλοι αυτοί πράκτορες του Τσίπρα ή αντιλαμβάνονται μια πραγματική δυνητική απειλή για το σύστημά τους από τα αριστερά; Η απάντηση είναι προφανής, ωστόσο φαίνεται ότι το ερώτημα πρέπει να διατυπωθεί ξανά και ξανά...

ΠΑΣΟΚ και ΚΙΔΗΣΟ: ΚΑΙ ΔΙΗΓΩΝΤΑΣ ΤΑ ΝΑ ΚΛΑΙΣ... «Μας χωρίζουν πολύ μεγάλες διαφορές από τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η χώρα δεν

μπορεί να μείνει ακυβέρνητη», δήλωσε ο Βενιζέλος ελπίζοντας ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να παίζει ρόλο κυβερνητι-

σμό στις περιοδείες όπου συμμετείχε. Μοναδική παραφωνία σε όλες τις περιοδείες και εκδηλώσεις η «κλειστή» εκδήλωση των Νέων ΣΥΡΙΖΑ στο Ίδρυμα Κακογιάννη, που για να συμμετάσχει κανείς έπρεπε να έχει άδεια εισόδου. Το ένστικτο του κόσμου, μεγαλύτερων και νεότερων, λίγες φορές πέφτει έξω. Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι νέοι και οι νέες, δεν εντυπωσιάζονται από ιλουστρασιόν φυλλάδια και φωτογραφίες φώτοσοπ, ούτε τους ενδιαφέρουν τα «μεγάλα ονόματα». Το πρώτο κριτήριο είναι οι δικοί τους βουλευτές και ο δικός τους ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίσουν αταλάντευτα τα δικά τους συμφέροντα. Να δουν αυτόν που βλέπουν στην τηλεόραση να κατεβαίνει κάτω στον κόσμο, να τον «περιλαμβάνουν», να τον ρωτούν και να τον διορθώνουν. Όσοι και όσες το έζησαν αυτές τις μέρες κατάλαβαν πως τα ερωτήματα του κόσμου είναι τα πιο δύσκολα και πως η απάντηση θα δοθεί μόνο αν οι βουλευτές συνεχίσουν να βρίσκονται μέσα στον κόσμο και κυρίως να προέρχονται από αυτόν.

κού εταίρου. Από κοντά και ο ΓΑΠ, που θέτει και όρους (!) προς τα άλλα κόμματα στο ενδεχόμενο κυβέρνησης συ-

ΑΞΙΟΣ Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ Επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας της ΝΔ ο Θ. Φορτσάκης, συμβολίζοντας το δόγμα «νόμος και τάξη» της πιο αντιδραστικής κυβέρνησης μετά τη μεταπολίτευση. Ο πρύτανης των ΜΑΤ ανταμείφθηκε έτσι για τη μετατροπή του ΕΚΠΑ σε μνημείο αυταρχισμού και παρεμπόδισης κάθε συνδικαλιστικής δράσης, φοιτητών και εργαζομένων. Ο Φορτσάκης, που ούρλιαζε σαν μανιακός ενάντια στα κόμματα και τις παρατάξεις και έκλεινε με λοκ-άουτ τις σχολές, μια χαρά θα εκλεγεί βουλευτής με το κόμμα που θέλει ιδιωτικά πανεπιστήμια, απολυμένους και διαθέσιμους στα ΑΕΙ και εντατικοποίηση των σπουδών για τους φοιτητές. Και όποιος διαφωνεί με αυτή την πολιτική, θα αναλαμβάνει η κρατική καταστολή για να την εμπεδώσουμε. Έτσι φροντίζει τα παιδιά του το σύστημα, ειδικά όταν εκπροσωπούν με αφοσίωση τον πιο άγριο νεοφιλελευθερισμό.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

5

Κυβέρνηση της Αριστεράς

Ένα µεταβατικό πολιτικό σχέδιο Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Της Μαρίας Μπόλαρη*

Έ

να κύµα ελπίδων και προσδοκιών των εργαζοµένων και των λαϊκών δυνάµεων τείνει, στις τελευταίες πριν τις εκλογές ηµέρες, να σπρώξει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κατάκτηση της πολιτικής-κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, να δώσει στην πολιτική νίκη της ριζοσπαστικής Αριστεράς τη διάσταση της αυτοδυναµίας. Είναι η «από τα κάτω» απάντηση στις προσδοκίες όσων θα ήθελαν να εγκλωβίσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σε παρά φύση κυβερνητικές συµµαχίες, σε όσους απεργάζονται τα σενάρια «εθνικής ενότητας», σε όσους ποντάρουν στην «αριστερή παρένθεση». Το κύµα που σπρώχνει προς τα πάνω τον ΣΥΡΙΖΑ δηµιουργείται από τον ταξικό πυρήνα της πολιτικής του, από την υπόσχεση για ανατροπή της λιτότητας. Χωρίς καµία πρόθεση υποτίµησης των γενικών µέτρων αντιµετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, θεωρώ ότι ο κόσµος µας ξεχωρίζει τις δεσµεύσεις για επαναφορά του κατώτατου µισθού στα προ της κρίσης επίπεδα, για επαναφορά της 13ης σύνταξης στους χαµηλοσυνταξιούχους, για επαναφορά της ισχύος των ΣΣΕ, για το αφορολόγητο στις 12.000 ευρώ, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και του χαρατσιού πάνω στο πετρέλαιο θέρµανσης. Αυτή η συγκεκριµένη αντιστροφή της λιτότητας είναι, νοµίζω, ο παράγοντας που τοποθετεί τον ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο της προσοχής της Αριστεράς και του εργατικού κινήµατος διεθνώς. Είναι ο παράγοντας που δηµιουργεί τη βάση για την αλληλεγγύη που αρχίζει ήδη να εκδηλώνεται και θα αποτελέσει το πιο χρήσιµο αντίβαρο στις αναµενόµενες προσπάθειες των δανειστών και των Μεγάλων ∆υνάµεων να στραγγαλίσουν την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτό το πολύτιµο κεφάλαιο ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαχειριστεί µε προσοχή και µε µια συγκεκριµένη µεταβατική τακτική. Οι δεσµεύσεις µας στη ∆ΕΘ, υποχρεωτικά, θα διευρυνθούν και θα γενικευτούν. Εµείς θα πρέπει, πχ, να απαντή-

νεργασίας. Για την περίπτωση συρρίκνωσης των ποσοστών του ΠΑΣΟΚ και τη µη είσοδο στη Βουλή του ΚΙ∆ΗΣΟ τούς έχει ενηµερώσει κανείς ή κάνουν σχεδιασµούς µε τους –προ κρίσης– πολιτικούς συσχετισµούς, ζαλισµένοι από τον µεταξύ τους αλληλοσπαραγµό; Ισόβιοι υπουργοί δηλαδή οι πασόκοι, ταυτισµένοι µε τα µεγαλεία. Άλλη δουλειά δεν έµαθαν ποτέ να κάνουν, φαίνεται...

«ΜΠΑΛΑΝΤΕΡ» ΤΗΣ ΕΥΘΥΝΗΣ Αιχµές κατά του ΠΑΣΟΚ και του Ποταµιού άφησε ο Φώτης Κουβέλης σε προεκλογική εκδήλωση του συνδυασµού «Πράσινοι - ∆ηµοκρατική Αριστερά», λέγοντας χαρακτηριστικά:

σουµε στις «βόµβες» της ανεργίας και του ασφαλιστικού. Και αυτό µπορεί να γίνει µόνο µε µια ριζοσπαστικοποίηση, έστω σταδιακά, του προγράµµατος και της τακτικής µας. Με την επιβολή ενός αντιστραµµένου κοινωνικά µνηµονίου, που θα αφαιρεί πόρους από το πάνω µέρος της κοινωνίας και θα τους αφιερώνει στη συστηµατική κάλυψη των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Πολιτικές συνέπειες

Αυτή η µεταβατική αντίληψη για την κυβέρνηση της Αριστεράς έχει σηµαντικές πολιτικές συνέπειες. Αφενός, κατανοεί την κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας όχι ως καταληκτικό σταθµό αλλά ως µια νέα αφετηρία, ως το ξεκίνηµα µιας νέας φάσης αγώνων µε στόχο τη γενικότερη κοινωνική απελευθέρωση. Αφετέρου, οφείλει να έχει πολύ καθαρή µατιά για το ζήτηµα της κοινωνικής συµµαχίας που θα κρατήσει ζωντανή και θα ενισχύσει την κυβέρνηση της Αριστεράς: ο ΣΥΡΙΖΑ όχι µόνο δεν έχει κανένα λόγο να φοβάται µια γενικευµένη ενεργοποίηση των εργατικών και λαϊκών δυνάµεων, αλλά αντίθετα οφείλει να την επιδιώξει και να τη διευκολύνει συστηµατικά, από την επόµενη ηµέρα της ανατροπής (αυτό, άλλωστε, δεν είναι και το νόηµα της αποκατάστασης της ισχύος των ΣΣΕ;). Η επιλογή αυτού του «σχεδίου» καθορίζει τα όρια των πολιτικών συµµαχιών. Απελευθέρωση της αυτενέργειας των εργαζοµένων και των λαϊκών τάξεων

«Εµείς δεν είµαστε µπαλαντέρ, όπως το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάµι... η όποια µετεκλογική συνεργασία πρέπει να βασίζεται σε προγραµµατική συνεργασία και µόνο σε αυτήν τη βάση µπορεί να επιτευχθεί». Τι σου κάνει η απειλή πολιτικής εξαφάνισης, ξεχνάς ακόµη και το πρόσφατο παρελθόν σου. Η ∆ΗΜΑΡ δεν ήταν «µπαλαντέρ» και «αριστερό άλλοθι» στην τρικοµµατική κυβέρνηση, όπου τον τόνο έδινε η «προγραµµατική σύγκλιση» µε τους Μπαλτάκους;

ΛΟΓΙΑ... ΤΣΕΚΟΥΡΑΤΑ «∆εν θα νικήσει η Αριστερά την επόµενη Κυριακή. ∆εν θα τους αφήσουµε. Ό,τι υπερασπίστηκαν οι παππούδες µας µε τα όπλα θα το υπερασπιστούµε εµείς µε την ψήφο µας», υποστήριξε o

δεν είναι εφικτή µέσα από συµµαχίες µε αστικά κόµµατα και προερχόµενους από αυτά «παράγοντες» ή παραγοντίσκους… Η µόνη εναλλακτική λύση που εξακολουθεί να υπάρχει αν, παρ’ ελπίδα, δεν επιτευχθεί η αυτοδυναµία, είναι η στήριξη στην «άλλη» Αριστερά: Είτε ευθέως µε τη συγκρότηση κυβερνητικού µπλοκ, είτε εµµέσως µε την τακτική της ψήφου «ανοχής». Στις µέρες που έρχονται δεν είναι µόνον ο ΣΥΡΙΖΑ που θα αναµετρηθεί µε ιστορικές ευθύνες… Όλα αυτά σηµαίνουν ιδιαίτερο βάρος στον συγκροτηµένο πολιτικό φορέα, στο κόµµα, ΣΥΡΙΖΑ: στις καθοδηγητικές δοµές του, κυρίως στις Οργανώσεις των µελών του, στη συλλογικότητα και στην εσωκοµµατική δηµοκρατία στις γραµµές µας, στη δυνατότητα ελέγχου από τη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Τα «εύκολα» της προεκλογικής και εκλογικής µάχης σε λίγες ηµέρες τελειώνουν και όλα δείχνουν ότι θα τελειώσουν καλά. Τότε ακριβώς θα αρχίσουν τα «δύσκολα»: η διαδικασία της µετατροπής µιας µεγάλης πολιτικής νίκης σε γενικότερη ανατροπή του συσχετισµού των κοινωνικών δυνάµεων, σε µια νέα µεγάλη εργατική µεταπολίτευση. Και η ιστορία µας λέει ότι σε αυτές τις απόπειρες ο παράγοντας της οργανωµένης παρέµβασης του κόσµου της Αριστεράς υπήρξε πάντα καθοριστικός. * Η Μαρία Μπόλαρη είναι υποψήφια βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α΄ Αθήνας

Μ. Βορίδης µιλώντας σε συγκέντρωση φίλων του στον Ασπρόπυργο, προσθέτοντας παράλληλα ότι το νόηµα των εκλογών «είναι η ιδεολογική σύγκρουση ανάµεσα στον κόσµο της ελευθερίας και της πατρίδας, ανάµεσα στις αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, που εκπροσωπούµε εµείς, και στον ισοπεδωτισµό που εκπροσωπεί η Αριστερά». Εµφυλιοπολεµικός λόγος από έναν από τους επιφανέστερους εκπροσώπους του αστισµού και της ακροδεξιάς ιδεολογίας. ∆εν έχουµε καµία αµφιβολία µε ποιους έχουµε να κάνουµε. Το καθεστώς δεν θα παραδοθεί χωρίς µάχη. Σε ένα πράγµα θα συµφωνήσουµε. Ή θα νικήσουν οι εργαζόµενοι και η Αριστερά ή οι δυνάµεις του κεφαλαίου και τα κόµµατά τους. Ή εµείς ή αυτοί!

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Αρχιτεκτονική 6948721924 6947289596 Ζωγράφου Ηράκλειο Αττικής 6976034706 6984194131

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

λένε ότι...

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

«… Το Ισλάµ σηµαίνει βία»

Η

ισλαµική θρησκεία δεν είναι ούτε περισσότερο ούτε λιγότερο καλή ή κακή από τις άλλες θρησκείες. Ανάλογα µε τις κοινωνικές και τις ιστορικές συνθήκες και ανάλογα µε τη χρήση που µπορεί να κάνει κάποιος, οι θρησκείες µπορεί να οδηγήσουν σε πολύ διαφορετικά αποτελέσµατα. Π.χ. στις ΗΠΑ χριστιανοτροµοκράτες εισβάλλουν σε κλινικές και δολοφονούν γιατρούς επειδή κάνουν εκτρώσεις. ∆εν συµπέρανε κανείς από αυτό ότι ο Χριστιανισµός οδηγεί τελικά στη βία. Σε επίπεδο δόγµατος µπορεί επίσης ο καθένας να καταλήξει σε όποιο συµπέρασµα θέλει για τη βιαιότητα ή µη που πρεσβεύει κάθε θρησκεία, ανάλογα µε τα κείµενα που θα διαλέξει. Στην Παλαιά ∆ιαθήκη, π.χ., ο Θεός προτείνει τη σφαγή πλειάδας αλλόθρησκων λαών: «Οφείλετε να τους εξοντώσετε όλους: τους Χετταίους, τους Αµορραίους, τους Χαναναίους, τους Φερεζαίους, τους Ευαίους και τους Ιεβουσαίους, όπως σας έχει δώσει εντολή ο Κύριος ο Θεός σας», λέει το «∆ευτερονόµιον». Και πάλι οι περισσότεροι δεν συµπεραίνουν από αυτό µια προϊούσα βία στον Ιουδαιοχριστιανισµό. Στο Κοράνι αντίθετα µπορεί κανείς να βρει εδάφια που καλούν τους πιστούς να µη βιαιοπραγούν ενάντια στους αλλόθρησκους που εξευτελίζουν το Ισλάµ και να χρησιµοποιούν τον ειρηνικό διάλογο –ή απλώς να αγνοούν τους λοιδορούντες. Επίσης µπορεί να βρει εδάφια (2:256, 10:99, 18:29, 109:6) που εξυµνούν την ελευθερία του λόγου. Κι όµως, ο δυτικός κόσµος δεν συνάγει από αυτά ότι το Ισλάµ είναι µια ειρηνική θρησκεία. Σε επίπεδο πραγµατικού κόσµου δεν µπορεί να διακρίνει κανείς µια ιδιαίτερη βιαιότητα του Ισλάµ (σε σχέση πάντα µε άλλες θρησκείες). Ο αραβοµουσουλµανικός πολιτισµός π.χ. ήταν ιδιαίτερα ανεκτικός προς τις άλλες θρησκείες και προσέφερε τα µέγιστα στην ανθρωπότητα διασώζοντας τα επιτεύγµατα του ελληνικού και του ρωµαϊκού πολιτισµού την ώρα που η χριστιανική Ευρώπη βούλιαζε στο µεσαιωνικό σκοτάδι και στη φονταµενταλιστική βία της Ιεράς Εξέτασης. Η ανακάλυψη της άλγεβρας, η συµβολή στην αστρονοµία, τη φυσική, τη χηµεία, την αρχιτεκτονική και την ποίηση, είναι αξεπέραστες προσφορές. Ενάντια σε αυτόν τον πολιτισµό η χριστιανική ∆ύση πραγµατοποίησε ατέλειωτες επιδροµές, τις σταυροφορίες, κατά τη διάρκεια των οποίων ένας όχλος φανατικών κατσαπλιάδων από τη ∆. Ευρώπη εξολόθρευσε ανυπολόγιστο αριθµό µουσουλµανικών πληθυσµών και κατέστρεψε τεράστιους θησαυρούς του ανθρώπινου πολιτισµού, όπως τη βιβλιοθήκη της

Αντιόχειας. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι σταυροφόροι πέρασαν από λεπίδι και όλους τους κατοίκους της ιστορικής αυτής πόλης, οι οποίοι, παρότι µουσουλµάνοι, εβραίοι και χριστιανοί, ζούσαν αρµονικά µεταξύ τους. Τις ίδιες σφαγές και καταστροφές έκαναν στην Τρίπολη, όπου έριξαν στην πυρά 100.000 τόµους συσσωρευµένης γνώσης, αλλά και στην Ιερουσαλήµ, όπου έσφαξαν όλους τους κατοίκους της (επίσης ανεξαρτήτως θρησκείας). Στην ώριµη περίοδο του καπιταλισµού, οι ιµπεριαλιστικές δυνάµεις επέδραµαν ξανά συστηµατικά στις περιοχές του µουσουλµανικού κόσµου, επειδή αυτός είχε την ατυχία να «κάθεται» στα µεγαλύτερα γνωστά αποθέµατα πετρελαίου. Από τότε η Αγγλία, η Γαλλία και οι ΗΠΑ ενίσχυσαν ό,τι πιο σκοταδιστικό στον ισλαµικό κόσµο, προκειµένου να εξουδετερώσουν τα δηµοκρατικά, εθνικά και κυρίως τα σοσιαλιστικά και κοµουνιστικά κινήµατα και κόµµατα που ανθούσαν στις µουσουλµανικές χώρες. Οι δικτατορίες που υπάρχουν σήµερα, ιδιαίτερα στις αραβικές χώρες, οφείλονται σε αυτές τις επεµβάσεις. Ταυτόχρονα οι ∆υτικοί εξόπλισαν τους Ταλιµπάν για να αντιµετωπίσουν τους Σοβιετικούς στο Αφγανιστάν. Χρηµατοδότησαν και εκπαίδευσαν την Αλ Κάιντα και όταν το τζίνι ξέφυγε από το µπουκάλι, κήρυξαν νέα σταυροφορία για να εισβάλουν στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Σε αυτές τις εκστρατείες εξόντωσαν πολλές εκατοντάδες χιλιάδες αθώα γυναικόπαιδα. Μόνο ένα από τα εγκλήµατα αυτών των εισβολών, η σφαγή της Φαλούτζα, οδήγησε σε πολύ περισσότερους νεκρούς απ’ ό,τι τα εγκλήµατα όλων των τζιχαντιστών µαζί ενάντια σε ∆υτικούς. Οι χριστιανικές ΗΠΑ ακόµη και σήµερα βοµβαρδίζουν σχεδόν καθηµερινά σκοτώνοντας ατιµώρητα αµάχους στο Αφγανιστάν, το Πακιστάν, στην Υεµένη και τη Σοµαλία, όλες χώρες µουσουλµανικές. Μεγάλο µέρος της βίας που ασκείται από ισλαµικά καθεστώτα ή οργανώσεις (όπως το ISIS) –συνήθως ενάντια σε άλλους µουσουλµάνους– υποστηρίζεται και χρηµατοδοτείται από τη ∆ύση ή από καθεστώτα που στηρίζει η ∆ύση (όπως η Σ. Αραβία). Είναι γι’ αυτό σαφές ότι το Ισλάµ δεν σηµαίνει περισσότερη βία από άλλες θρησκείες. Τα εγκλήµατα της Ιεράς Εξέτασης, τα εγκλήµατα στην Αντιόχεια, στη Φαλούτζα, στο Γκουαντάναµο, στη Μεσόγειο και στα ναρκοπέδια του Έβρου (µε τους χιλιάδες θανάτους µεταναστών), καθώς και οι δολοφονίες και οι διακρίσεις σε βάρος των «αλλόθρησκων» στη ∆. Ευρώπη, είναι αδιάψευστοι και τραγικοί µάρτυρες.

21 γεναρη 2015

αριστερα

7

Οι προϋποθέσεις της αντεπίθεσης Του Πάνου Κοσμά

Ε

νώ η κατάσταση όπως διαμορφώνεται επιτρέπει απολύτως την αισιοδοξία για μια μεγάλη εκλογική - πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για μια μεγάλη πολιτική νίκη όλης της Αριστεράς, τα εκατομμύρια των πραγματικών πρωταγωνιστών αυτής της νίκης ετοιμάζονται να την πανηγυρίσουν σαν δική τους. Ακονίζουν τις ελπίδες τους και ζυγίζουν τις ανάγκες τους ενόψει της «επόμενης μέρας». Το μήνυμα που στέλνουν, είναι ευανάγνωστο: οι ανάγκες μας δεν μπορούν να συμπιεστούν άλλο. Αλλάζοντας τους πολιτικούς όρους του παιχνιδιού, θέλουμε να αρχίσουμε να παίρνουμε πίσω όλα όσα χάσαμε τα τελευταία χρόνια. Το μήνυμα αυτό, παραπέμπει ευθέως σε ένα στοίχημα που είναι το «κλειδί» των πολιτικών εξελίξεων: ο τρόπος, ο χρόνος και ο βαθμός ενεργοποίησης, εισβολής στο προσκήνιο, των εκατομμυρίων πρωταγωνιστών της μεγάλης πολιτικής νίκης θα κρίνει τα πάντα.

Πολιτικές προϋποθέσεις Ασφαλώς η μαζική κινηματική ενεργοποίηση συναρτάται με πολλές προϋποθέσεις. Οι πιο θεμελιώδεις όμως απ’ αυτές, τουλάχιστον στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι οι πολιτικές. Και μόνο το γεγονός της ανατροπής της κυβέρνησης Σαμαρά - Βενιζέλου, είναι μια μεγάλη αλλαγή των πολιτικών όρων για τη μαζική κινηματική ενεργοποίηση. Όμως, αυτό από μόνο του δεν αρκεί. Χρειάζονται πολλά περισσότερα: 1. Το γενικό πολιτικό «σήμα» που θα δώσει η κυβέρνηση, αλλά και η γενική κατεύθυνση της κίνησης του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κατεύθυνση είναι η αναζήτηση ενός «έντιμου συμβιβασμού» με το εγχώριο και διεθνές σύστημα, στο πλαίσιο μιας στρατηγικής win-win όπου δανειστές, εγχώρια αστική τάξη αλλά και εργαζόμενοι, όλες οι τάξεις, κερδίζουν και «συμφιλιώνονται» πάνω σε ένα έδαφος κοινών συμφερόντων,

τότε θα δημιουργηθούν οι πολιτικές συνθήκες για την απογοήτευση και τη μη ενεργοποίηση του κινήματος. Και στο έδαφος αυτό, θα δημιουργηθούν ταχύτατα οι όροι για μια σκληρή αντεπίθεση του συστήματος. Η μαζική ενεργοποίηση των «από κάτω» δεν προϋποθέτει βέβαια μια τυφλή ρήξη, αλλά το «κέντρισμα» της πολιτικής αποφασιστικότητας και την αυτοπεποίθηση που γεννά η γενική πολιτική κινητοποίηση για τη μάχη με το σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πρέπει να πρωταγωνιστήσει σε μια τέτοια κατεύθυνση.

2. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα πρέπει όχι απλώς να θεωρήσουν ευπρόσδεκτη την κινηματική πίεση, ακόμη και την εργατική και κοινωνική «ανυπομονησία» που δικαιώνεται από τον τεράστιο όγκο των συμπιεσμένων αναγκών, αλλά και να τη διευκολύνουν με κάθε τρόπο: η άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων για αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, επαναφορά της 13ης σύνταξης, επαναφορά του πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων κ.λπ. πρέπει να συνδυαστεί με μέτρα όπως η κατάργηση της παράνομης και καταχρηστικής απεργίας, η κατάργηση της πολιτικής επιστράτευσης, η αλλαγή του νόμου για τα συνδικάτα, δίνοντας σαφές μήνυμα ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα όχι μόνο δεν φοβούνται την ενεργοποίηση των εργαζομένων και των κινημάτων αλλά τη θεωρούν ευπρόσεκτη και την ενθαρρύνουν, αλλά και προστατεύοντας έτσι το δικαίωμα στην απεργία από την αναμενόμενη υπονόμευση του δικαστικού σώματος. Είναι βέβαιο ότι κάποιοι όχι μόνο θα δουν φοβικά το κίνημα, αλλά θα θεωρήσουν κιόλας ότι «παρενοχλεί» και υπονομεύει την υλοποίηση του κυβερνητικού προγράμματος. Θα ισχυρίζονται (όπως το κάνουν ήδη) ότι τα πράγματα πρέπει να γίνουν «υπεύθυνα και θεσμικά» από τα πάνω και όχι με «κατσαπλιαδισμούς» από τα κάτω. Η λογική αυτή είναι λογική ενσωμάτωσης και συμβιβασμού με το σύστημα, και πρέπει να καταπολεμηθεί αμείλικτα!

3. Ο ρόλος του κινήματος δεν είναι απλώς να πιέζει απ’ τ’ αριστερά την κυβέρνηση ή να την υπερασπίζεται από τις επιθέσεις που θα δέχεται από το σύστημα. Θέλουμε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιηθεί σαν μεταβατικό βήμα ώστε να μπει ο κόσμος στο προσκήνιο για να πάρει την υπόθεση στα χέρια του, να διεκδικήσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του. Ο κόσμος που θα παλέψει στα εργοστάσια και τους εργασιακούς χώρους για

4. Για να ενεργοποιηθεί, στηριχτεί, συντονιστεί και προσανατολιστεί πολιτικά το κίνημα σε μια τέτοια κατεύθυνση, είναι απαραίτητο το ενιαίο μέτωπο των κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς. Αυτό έχει επίσης τις δικές του πολιτικές προϋποθέσεις: α. Αφήνουμε πίσω τις διαφορετικές εκλογικές τακτικές και αντιμετωπίζουμε τις προκλήσεις της ταξικής πάλης την «επόμενη μέρα» σαν κοινή υπόθεση όλης της Αριστεράς, του

Ο τρόπος, ο χρόνος και ο βαθμός ενεργοποίησης, εισβολής στο προσκήνιο, των εκατομμυρίων πρωταγωνιστών της μεγάλης πολιτικής νίκης θα κρίνει τα πάντα. να υλοποιηθεί η αύξηση του κατώτατου μισθού και να διεκδικήσει ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, θα συνειδητοποιήσει ότι δεν μπορεί να τα πετύχει όλα αυτά αν δεν αμφισβητήσει το «διευθυντικό δικαίωμα» του εργοδότη. Ο κόσμος που θα παλέψει στην εκπαίδευση για την άμεση κατάργηση του νόμου Διαμαντοπούλου, την άμεση επαναπρόσληψη των διοικητικών υπαλλήλων στα πανεπιστήμια, την άμεση κάλυψη των αναγκών στα σχολεία κ.λπ., θα συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αμφισβητήσει το «διευθυντικό δικαίωμα» των Φορτσάκηδων, των διευθυντών, της ακρίδας που λυμαίνεται τα πανεπιστήμια έχοντάς τα μετατρέψει σε παροχείς υπηρεσιών στον ιδιωτικό τομέα. Οι καθαρίστριες, οι διαθέσιμοι, οι απολυμένοι, οι αγωνιστές στις Σκουριές, ο κόσμος στις ιδιωτικοποιημένες επιχειρήσεις, στην υγεία κ.λπ. στην κίνησή του θα τα βάλει αναπόφευκτα με τους μηχανισμούς εξουσίας που θα βρει στο δρόμο του, τοπικούς, περιφερειακούς, κεντρικούς. Αυτή είναι η πραγματική συνέχεια της «μάχης για την εξουσία», που έρχεται απ’ τα κάτω και συγκροτεί το κίνημα σαν εν δυνάμει άλλο πόλο εξουσίας ενάντια στην εξουσία των «από πάνω». Οι δυνάμεις της Αριστεράς που το κατανοούν αυτό, μέσα κι έξω από τον ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να το υπηρετήσουν με όλες τους τις δυνάμεις.

κόσμου όλης της Αριστεράς. Με αλληλεγγύη και με τη λογική του ενιαίου μετώπου. Και κυρίως χωρίς τη διασπαστική λογική να βάζουμε τον πήχη εκεί που ξέρουμε ότι ο άλλος δεν θα μπορεί να τον περάσει... β. Ο στόχος δεν μπορεί να είναι να ρίξουμε την κυβέρνηση επειδή δεν υλοποιεί το πρόγραμμα που έχουμε εμείς στο κεφάλι μας, αλλά να αξιοποιήσουμε τη νέα κατάσταση για να μεγιστοποιήσουμε τα κέρδη για το κίνημα και την Αριστερά, να κερδίσουμε θέσεις στη μάχη ενάντια στο σύστημα. Να τα πάρουμε όλα πίσω, δεν σημαίνει ότι πρέπει να τα ζητήσουμε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ «όλα εδώ και τώρα» -θα ήταν ανάποδος κυβερνητισμός- αλλά να οργανώσουμε το κίνημα για να τα διεκδικήσει. γ. Η στάση απέναντι στην κυβέρνηση: να την υπερασπιστούμε στις επιθέσεις που θα δέχεται από το σύστημα, να «κατοχυρώσουμε» κινηματικά όσα θεσμοθετούνται από την κυβέρνηση, να στρέψουμε πάνω της όλη την πίεση των απαιτήσεων του κινήματος, να την πιέζουμε απ’ τ’ αριστερά και από τα κάτω. Αυτά είναι τα ελάχιστα ενός πολιτικού προσανατολισμού που κάτω από το γενικό σύνθημα «Να τα πάρουμε όλα πίσω» θα προσπαθήσει να οργανώσει τη γενική αντεπίθεση του κινήματος και της Αριστεράς.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Εθνική Τράπεζα συµφερόντων Σε παραµάγαζο συµφερόντων παραγόντων έχει µετατραπεί προεκλογικά η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (ΕΤΕ), όπως καταγγέλλει η ∆ηµοκρατική Αγωνιστική Συσπείρωση στην ΕΤΕ (∆ΑΣ-ΕΤΕ). Η ∆ΑΣ-ΕΤΕ κατηγορεί τη διοίκηση της τράπεζας για αυθαιρεσίες, µε τις οποίες προσπαθούν να προλάβουν την επερχόµενη κυβερνητική αλλαγή. Έτσι προχωρούν σε αλλεπάλληλες τοποθετήσεις και προαγωγές µε παντελώς άγνωστα τα κριτήρια και διαδικασίες fast track, που αφορούν «λίγους» και «εκλεκτούς». Επίσης υπάρχει µπαράζ προσλήψεων ειδικών συνεργατών, γκόλντεν µπόις µε

µισθούς 7 χιλιάδων ευρώ, την ώρα που η πολιτική που υπηρετεί η διοίκηση της ΕΤΕ είναι η µείωση µισθών στους υπαλλήλους της. Η δε έλλειψη προσωπικού είναι τέτοια, ώστε οι µέρες οφειλόµενης άδειας από το 2014 δεν θα δοθούν αλλά θα πληρωθούν, λεφτά για προσλήψεις ηµετέρων υπάρχουν. Η ∆ΑΣ-ΕΤΕ κατηγορεί τη διοίκηση της ΕΤΕ ακόµη και για παροχές χρηµατοδότησης σε συγκεκριµένους οικονοµικούς παράγοντες, «οι οποίες προφανώς ανταποκρίνονται σε προεκλογικές διευθετήσεις. Ταυτόχρονα, µαθαίνουµε για το πάρτι που γίνεται µε τις προµήθειες

υλικών, εξοπλισµού, “εορταστικού στολισµού”, επικοινωνιακών εκδηλώσεων, λογισµικού κ.λπ.». Για όλους αυτούς τους λόγους η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αν και εφόσον προκύψει από τις εκλογές, θα πρέπει άµεσα να διατάξει ελέγχους και να επιβληθούν οι κυρώσεις όπου χρειάζεται, και κυρίως θα πρέπει να προχωρήσει σε προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού, δείχνοντας την πόρτα της εξόδου στα γκόλντεν µπόις, και στην οργάνωση της λειτουργίας της ΕΤΕ µε τρόπο που να εξυπηρετούνται οι ανάγκες του προγράµµατος της ∆ΕΘ, οι ανάγκες των φτωχών λαϊκών στρωµάτων.

Μαχαιριά στην πλάτη Τα µαχαιρώµατα στην πλάτη εργαζοµένων που διεκδικούν έστω και δικαστικά τα δικαιώµατά τους συνεχίστηκαν από την απερχόµενη µνηµονιακή συγκυβέρνηση, ακόµη και λίγες µέρες πριν από τις εκλογές. Το υπουργείο Εργασίας σε αγαστή συνεργασία µε τη διοίκηση του ΙΚΑ εξέδωσαν εξαιρετικά επείγουσα εγκύκλιο, µε την οποία καλούνται όλα τα υποκαταστήµατα του ΙΚΑ να απορρίψουν κάθε υπό εκκρεµότητα «∆ήλωση απασχόλησης - καταγγελιών» των παλαιότερα εργαζοµένων σε προγράµµατα Stage, µε την αιτιολογία «να εξασφαλιστεί η ενιαία αντιµετώπισή τους» και εφόσον δεν υπάρχει νοµοθετικό πλαί-

σιο. Με αυτό τον τρόπο απάντησε στα αιτήµατα που έχουν καταθέσει οι πρώην εργαζόµενοι σε προγράµµατα Stage για να κατοχυρώσουν τα ασφαλιστικά τους δικαιώµατα και κυρίως τα ένσηµά τους. Ο Βρούτσης και ο Σπυρόπουλος (διοικητής του ΙΚΑ) προσπαθούν µε αυτή την εγκύκλιο να προκαταβάλλουν αποφάσεις των αρµοδίων τµηµάτων των υποκαταστηµάτων του ΙΚΑ σε βάρος των εργαζοµένων. Η κυβέρνηση της Αριστεράς οφείλει να αποκαταστήσει αυτή την αδικία άµεσα και να κατοχυρώσει όλα τα ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώµατα (ένσηµα, προϋπηρεσία κ.λπ.) όσων εργάστηκαν σε αυτά τα προγράµµατα.

Με νέα άνοδο των δυνάµεων της Αριστεράς και δεύτερη νίκη µετά το θρίαµβο στις περσινές εκλογές για το ∆Σ του συλλόγου, πραγµατοποιήθηκαν στο Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο Αθήνας (ΨΝΑ-∆αφνί) οι εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων στο επερχόµενο συνέδριο της ΠΟΕ∆ΗΝ, της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία. Υπενθυµίζουµε ότι στις εκλογές για το ∆Σ του συλλόγου είχε πάρει 5 έδρες η ΡΙΖΑΨΥ (ΣΥΡΙΖΑ που κατέβαινε για πρώτη φορά σε εκλογές του σωµατείου), 3 έδρες το ΠΑΜΕ και 1 έδρα η ΑΡΣΥ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΕΕΚ). Πρώτη δύναµη στις εκλογές για αντιπροσώπους στην ΠΟΕ∆ΗΝ αναδείχθηκε το ΠΑΜΕ (5 από 4 έδρες και 244 από 210 ψήφους), στη δεύτερη θέση ήρθε η ΡΙΖΑΨΥ, που και σε αυτές τις εκλογές κατέβηκε για πρώτη φορά και σηµείωσε σηµαντική επιτυχία, παίρνοντας 230 ψήφους και 4 έδρες, ενώ στην τρίτη θέση ισοψήφησαν η ΑΡΣΥ (2 έδρες, όσες είχε, και 89 από 83 ψήφους) και η ∆ΑΚΕ (2 έδρες). Η άνοδος της ∆ΑΚΕ στην ουσία είναι πτώση για τους εκφραστές των µνηµονιακών πολιτικών, αν λάβουµε υπόψη ότι η ΠΑΣΚΕ δεν συµµετείχε αυτήν τη φορά στις εκλογές και µαζί την προηγούµενη φορά είχαν 5 έδρες (4 η ΠΑΣΚΕ και 1 η ∆ΑΚΕ).

Απολύσεων συνέχεια

Απόλυση λόγω κοινωνικών φρονηµάτων Συγκέντρωση υπέρ ανάκλησης της απόλυσης του γυµνασιάρχη της Σχολής Μωραΐτη, Γιώργου Θαλάσση, πραγµατοποιήθηκε τη ∆ευτέρα 19 Γενάρη, κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του ΠΥΣ∆Ε, στη ∆ιεύθυνση ∆ευτεροβάθµιας Εκπαίδευσης στην Αγία Παρασκευή, κατά τη διάρκεια της οποίας κρινόταν η νοµιµότητα της απόλυσης. Είναι η δεύτερη προσπάθεια να απολυθεί ο Γιώργος Θαλάσσης, που είναι κεντρικός µάρτυρας στην υπόθεση Γρηγορόπουλου, η οποία σε λίγες µέρες θα αρχίσει να εκδικάζεται σε δεύτερο βαθµό. Η πρώτη φορά που είχε γίνει προσπάθεια να απολυθεί ήταν πριν από δύο χρόνια, όταν είχε προβεί σε δήλωση στήριξης του Νίκου Ρωµανού. Η απόφαση του ΠΥΣ∆Ε θα γίνει γνωστή τις επόµενες µέρες.

Δαφνί: Νέα νίκη της Αριστεράς

Μνηµονιακή απόφαση Μία από τις τελευταίες µνηµονιακές αποφάσεις, µε την οποία δικαίως παραµένουν απλήρωτοι τους τελευταίους 3 µήνες 16 συµβασιούχοι εργαζόµενοι στις κοινωνικές δοµές του ∆ήµου Πάτρας, πήρε ο επίτροπος του Ελεγκτικού Συνεδρίου. Στην ουσία µε αυτή την απόφαση, που αρνείται την υπογραφή των ενταλµάτων πληρωµής των 16 εργαζοµένων, ο επίτροπος διατάζει και

την απόλυσή τους, µε άµεση συνέπεια να µείνουν χωρίς προσωπικό βρεφονηπιακοί σταθµοί, ΚΑΠΗ κ.ά. κοινωνικές υπηρεσίες, ενώ ταυτόχρονα στέλνει µήνυµα στους δηµάρχους της Αριστεράς να µην ασκούν κοινωνική πολιτική. Το µήνυµα πρέπει να λάβει και η κυβέρνηση της Αριστεράς, ότι η εφαρµογή της πολιτικής της θα χρειαστεί σύγκρουση και µε τη δικαστική εξουσία.

Τα µνηµονιακά µέτρα για τις απολύσεις στον ιδιωτικό τοµέα εφαρµόζονται στο έπακρο από τους µεγαλοεργοδότες ακόµα και λίγες µέρες πριν από την κυβερνητική αλλαγή. Το πρώτο δεκαήµερο του Γενάρη, η φαρµακευτική εταιρεία Αstra-Zeneca προχώρησε στην απόλυση 38 ιατρικών επισκεπτών. Αυτές οι απολύσεις έρχονται να προστεθούν στις 80 που έκανε η ίδια εταιρεία πέρυσι. Φυσικά η µέθοδος είναι πια πολύ γνωστή. Είναι αυτή της «οικειοθελούς αποχώρησης». Λίγες µέρες αργότερα η Chipita, η µεγαλύτερη βιοµηχανία στη Βιοµηχανική Περιοχή της Λαµίας, προχώρησε στην απόλυση 17 εργαζοµένων. Πρόσχηµα της απόλυσης η µείωση της παραγωγής. Στην πραγµατικότητα οι απολύσεις έγιναν ώστε να τροµοκρατηθούν οι εργαζόµενοι και να µη συνδράµουν στην προσπάθεια που γίνεται ώστε να φτιαχτεί σωµατείο.

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Να καταργήσουµε το ΤΑΙΠΕ∆! Πραγµατοποιήθηκε στις 19/1, µε µεγάλη συµµετοχή κόσµου, στον ∆ικηγορικό Σύλλογο Αθήνας, συνέντευξη Τύπου µε θέµα την κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆. H εκδήλωση διοργανώθηκε από τους εξής φορείς: Επιµελητήριο Περιβάλλοντος και Βιωσιµότητας, Ελληνικό ∆ίκτυο Φίλοι της Φύσης και Πρωτοβουλία Πολιτών για την Κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆. Κύριοι οµιλητές της εκδήλωσης ήταν ο Γ. Κασιµάτης, συνταγµατολόγος, οµ. καθηγητής Νοµικής Σχολής Πανεπιστηµίου Αθηνών, ο Γ. Χριστοφορίδης, δικηγόρος, µέλος ∆Σ του Επιµελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιµότητας, η Ε. Πορτάλιου, από την Πρωτοβουλία Πολιτών για την Κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆, και ο Κ. Φωτεινάκης, από το Ελληνικό ∆ίκτυο Φίλοι της Φύσης. Στη συνέντευξη υπήρξαν τοποθετήσεις και εκ µέρους των κινηµάτων και των νοµικών που έλαβαν µέρος στον αγώνα κατά της υφαρπαγής της δηµόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕ∆. Κοινή θέση όλων των συµµετεχόντων αποτελεί το αίτηµα της κατάργησης του ΤΑΙΠΕ∆ και της επιστροφής στο κράτος των ήδη µεταβιβασθέντων σε αυτό δηµόσιων περιουσιακών στοιχείων πάσης φύσεως. Η Πρωτοβουλία Πολιτών για την Κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆ συγκροτείται ήδη πανελλαδικά για την επίτευξη, µέσα από κοινωνική κινητοποίηση και νοµική στήριξη, του παραπάνω αιτήµατος. Παρακάτω παραθέτουµε την εισήγηση της Ε. Πορτάλιου.

Της Ελένης Πορτάλιου

Σ

τη σηµερινή συνέντευξη παρευρίσκονται αντιπρόσωποι κινηµάτων που αντιστάθηκαν στην υφαρπαγή της δηµόσιας περιουσίας από το ΤΑΙΠΕ∆ και επιστήµονες που υλοποιούν την, κατά Μπουρντιέ, έννοια του «συλλογικού διανοούµενου», παίρνοντας µέρος στη νοµική «αντεπίθεση πυρών» όπως πάλι ο Πιερ Μπουρντιέ θα χαρακτήριζε τον αγώνα µας. Βρισκόµαστε εδώ για να θέσουµε στην πρώτη γραµµή της πολιτικής ατζέντας το µείζον αίτηµα κατάργησης του ΤΑΙΠΕ∆ και επιστροφής στο κράτος των ήδη µεταβιβασθέντων σε αυτό δηµόσιων περιουσιακών στοιχείων πάσης φύσεως. Οι παρεµβάσεις συµπυκνώνουν τον δηµόσιο λόγο του αντι-ΤΑΙΠΕ∆ αγώνα, ο οποίος δεν υπήρξε µάταιος. Γιατί χάρη στις κινητοποιήσεις και τα ένδικα µέσα κρατήσαµε καθυστέρηση στις εκποιήσεις, µε αποτέλεσµα σήµερα να έχουν πραγµατοποιηθεί λίγες µεταβιβάσεις σε ιδιώτες –που και αυτές πρέπει να επανεξεταστούν και να επανέλθουν στο ∆ηµόσιο– και να εκκρεµούν δεκάδες υποθέσεις στα δικαστήρια, κυρίως στο ΣτΕ.

Εκποίηση

Η κατάργηση, λοιπόν, του ΤΑΙΠΕ∆ θα βάλει τέλος στις πρωτοφανείς διαδικασίες εκποίησης της δηµόσιας περιουσίας που διενεργείται µέσω της ανώνυµης αυτής εταιρείας, η οποία συχνά αποκαλείται από έγκριτα χείλη εγκληµατική οργάνωση. (...) Στην Ευρώπη, όπως και στην Αµερική, η πραγµατική εστία της κρίσης βρίσκεται στον τραπεζικό τοµέα και στο δηµόσιο χρήµα που δαπανάται για να αποφευχθεί η χρεοκοπία του, οδηγώντας χώρες όπως η Ελλάδα στη χρεοκοπία. Το δηµόσιο χρέ-

ος δεν είναι, λοιπόν, χρέος των κοινωνιών αλλά του παγκόσµιου τραπεζικού συστήµατος, που κατέρρευσε λόγω της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπικής λειτουργίας του χρηµατιστικού κεφαλαίου και υποστηρίχθηκε µε δηµόσιο χρήµα για να διατηρηθεί εν ζωή και να συνεχίσει να λειτουργεί σήµερα µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο που λειτουργούσε πριν από την κατάρρευση. Το χρέος και συγκεκριµένα η αποπληρωµή του αποτελεί τον βασικό µηχανισµό εφαρµογής του παγκόσµιου νεοφιλελεύθερου σχεδίου που έχει δύο

1, παρ. 2). Απ’ αυτή την άποψη το δηµόσιο χρέος αποτελεί την παγίδα υποταγής των κοινωνιών στο παγκόσµιο νεοφιλελεύθερο σχέδιο. (...) Συµπυκνώνω επιγραµµατικά τις θεµελιώδεις αιτιάσεις κατά του ΤΑΙΠΕ∆ που έχουν ήδη κατατεθεί στον δηµόσιο διάλογο.

1. Σύµφωνα µε το Ίδρυµα Μαραγκοπούλου, η λειτουργία του ΤΑΙΠΕ∆ προσβάλλει τις διεθνείς συµβάσεις και τις συνταγµατικές διατάξεις που προστατεύουν τα ανθρώπινα δικαιώµατα. Οι εκ-

Πρέπει να τεθεί ως πρώτιστο θέµα στην πολιτική ατζέντα η κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆ και η επιστροφή στο κράτος των ήδη µεταβιβασθέντων σε αυτό δηµόσιων περιουσιακών στοιχείων πάσης φύσεως. στόχους: α. την κατάργηση όλων των εργατικών κατακτήσεων και την απογύµνωση της εργασίας από κάθε προστασία, β. τη γενικευµένη ιδιωτικοποίηση των δηµόσιων κοινωνικών υπηρεσιών και της δηµόσιας περιουσίας, την καταστροφή δηλαδή ενός πολιτισµού των δηµόσιων και γι’ αυτό κοινών αγαθών, ο οποίος οικοδοµήθηκε µε µεγάλους αγώνες στην Ευρώπη µετά τον πόλεµο. Αυτή η υφαρπαγή ισοδυναµεί µε απώλεια της κυριαρχίας του κράτους, το οποίο δεν διαθέτει πλέον εργαλεία χάραξης πολιτικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κοινωνική ευηµερία µέσω και της αναδιανοµής του παραγόµενου πλούτου. Ακριβώς αυτόν τον δεύτερο πυλώνα της παγκόσµιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής υλοποιεί η ίδρυση του ΤΑΙΠΕ∆ (ν.

3986/2011), στο οποίο έχει µεταβιβαστεί προς εκποίηση µεγάλος όγκος της δηµόσιας περιουσίας (αρ. 1, παρ. 1) µε στόχο τη µεταφορά των εσόδων στη µαύρη τρύπα του φερόµενου ως δηµόσιου χρέους (αρ.

ποιήσεις διενεργούνται κατά παράβαση της κείµενης εθνικής νοµοθεσίας, αλλά και η εκµετάλλευση των εκποιούµενων ακινήτων γίνεται µε όρους ειδικών καθεστώτων εξαίρεσης. Ανεξάρτητα από τη διαφωνία µας στις αποκρατικοποιήσεις, επισηµαίνουµε ότι σε άλλες χώρες αυτές δεν γίνονται µέσω φορέων όπως το ΤΑΙΠΕ∆. Στην Ιρλανδία, για παράδειγµα, απαιτείται θέσπιση ειδικού νόµου για την υλοποίηση κάθε αποκρατικοποίησης, ενώ στην Ιταλία για κάθε συγκεκριµένη περίπτωση απαιτείται απόφαση της Βουλής.

2. Το τίµηµα των ακινήτων στις εν εξελίξει εκποιήσεις από το ΤΑΙΠΕ∆ ή αυτές που ήδη προχώρησαν είναι εξευτελιστικό. Θλιβερά παραδείγµατα αποτελούν η εκποίηση των 28 ακινήτων του ∆ηµοσίου και του ΟΠΑΠ καθώς και η ελεγχόµενη από το δικαστήριο –για απιστία σε βαθµό κακουργήµατος ως προς το τίµηµα– διαδικασία εκποίησης του Ελληνικού.

3. Όσον αφορά την περιβαλλοντική δι-

άσταση, σύµφωνα µε την Ελληνική Ορνιθολογική Εταιρεία το ΤΑΙΠΕ∆ αποτελεί «κινητήρια επενδυτική δύναµη περιβαλλοντικής καταστροφής».

4. Σύµφωνα µε την εξαιρετική εισήγηση της προέδρου του Επιµελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιµότητας, κυρίας Καραµανώφ (έκδοση ΙΜ∆Α για το ΤΑΙΠΕ∆), τρεις κατηγορίες δηµοσίων ακινήτων περιέχονται στο ΤΑΙΠΕ∆. Η πρώτη περιλαµβάνει δηµόσια ακίνητα που είναι καθεαυτά άρρηκτα συνδεδεµένα µε τους θεµελιώδεις δηµόσιους σκοπούς της εθνικής κυριαρχίας και της βιώσιµης ανάπτυξης (άµυνα, ασφάλεια, ουσιώδη στοιχεία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, βασικές ενεργειακές και συγκοινωνιακές υποδοµές κ.λπ.). Η δεύτερη κατηγορία περιλαµβάνει ακίνητα που εξυπηρετούν δηµόσιους σκοπούς, οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του σύγχρονου κοινωνικού κράτους και την αναγκαία υποδοµή για την παροχή αντίστοιχων δηµόσιων υπηρεσιών (νοσοκοµεία, σχολεία, δηµόσια κτίρια, στρατόπεδα κ.λπ). Η τρίτη κατηγορία περιλαµβάνει τα δηµόσια ακίνητα τα οποία αποτελούν την καθαρώς ιδιωτική περιουσία του ∆ηµοσίου. (...)

Πρώτιστο θέµα

Για όλους τους παραπάνω λόγους θεωρούµε ότι πρέπει να τεθεί ως πρώτιστο θέµα στην πολιτική ατζέντα η κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆ και η επιστροφή στο κράτος των ήδη µεταβιβασθέντων σε αυτό δηµόσιων περιουσιακών στοιχείων πάσης φύσεως. Το ΤΑΙΠΕ∆ δηµιουργήθηκε µε τον µνηµονιακό νόµο 3986/2011 σε εφαρµογή του Μεσοπρόθεσµου Πλαισίου ∆ηµοσιονοµικής Στρατηγικής 2012-2015, και η κατάργησή του πρέπει να αποτελεί πρώτιστη επιλογή στη διαδικασία κατάργησης των µνηµονιακών νόµων.

10

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Συνέντευξη µε το Νίκο Τσιµπίδα, απολυµένο δηµοσιογράφο της ΕΡΤ, εκπρόσωπο των συναδέλφων του της ΕΡΑ στο Μικτό Συµβούλιο της ΕΣΗΕΑ

«Η ΕΡΤ να επαναλειτουργήσει µε κοινωνικό έλεγχο» Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Παρδάλη Όλο αυτό το διάστηµα ο αγώνας των εργαζοµένων στην ΕΡΤ συνεχίζεται µέσα από το εγχείρηµα της ERT Open, της ΕΡΤ 3 και άλλες δράσεις. Παρά τις δυσκολίες, οι απολυµένοι της δηµόσιας ραδιοτηλεόρασης επιµένουν. Τι έχει πετύχει αυτή σας η αντοχή; Από το ξεκίνηµα αυτού του αγώνα έγινε φανερό πως δεν θα επρόκειτο για σπριντ αλλά για µαραθώνιο. Έναν µαραθώνιο που θα δοκίµαζε όλες µας τις αντοχές. Ανθρώπινες, ατοµικές, συλλογικές, πολιτικές, συνδικαλιστικές και υλικοτεχνικές. Χρειάστηκε παραπάνω από µία φορά να υπερβούµε τα όρια και κάθε φορά που λέγαµε ότι δεν πάει άλλο, την επόµενη ακριβώς στιγµή µέναµε και οι ίδιοι έκπληκτοι για το πώς η θέληση κατάφερνε να γκρεµίσει άλλον έναν περιορισµό, να ξεπεράσει ένα εµπόδιο που φάνταζε ανυπέρβλητο. Η αντοχή αυτή και η θέληση έχουν πετύχει πολλά. Έχουν πετύχει όχι µόνο να διατηρήσουν την ΕΡΤ ζωντανή αλλά και να την ενδυναµώσουν, να την αλλάξουν, να δηµιουργήσουν ένα νέο, τελείως διαφορετικό ζωντανό παράδειγµα δηµόσιας ραδιοτηλεόρασης. Η ΕΡΤ όχι µόνο παρέµεινε στον ραδιοφωνικό και τηλεοπτικό «αέρα», αλλά έφερε και νέο αέρα στα ραδιοφωνικά και τηλεοπτικά πράγµατα. ∆οκιµάστηκαν στην πράξη νέες µορφές οργάνωσης και διαχείρισης, βασισµένες στο αµεσοδηµοκρατικό αντιιε-

ραρχικό µοντέλο. ∆οκιµάστηκαν νέες ιδέες δοµής του προγράµµατος, νέα φιλοσοφία σχεδιασµού. Χτίστηκαν δοµές αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας και το σπουδαιότερο, αναπτύχθηκε ένας εξαιρετικά δυνατός δεσµός µε την κοινωνία. Μπορούµε να υπερηφανευόµαστε ότι έχουµε ίσως το πιο πιστό κοινό, ενώ δεν υπάρχουν λόγια να περιγράψουν το πόσο πολύτιµη ήταν και είναι η παρουσία, η βοήθεια και η συµβολή των αλληλέγγυων στον αγώνα αυτόν. Η αυτοδιαχειριζόµενη, αγωνιζόµενη ΕΡΤ, παρά τις ελλείψεις, τα κενά και τα λάθη της, είναι µια ΕΡΤ ανοιχτή, συµµετοχική, συλλογική, αυτοοργανωµένη, αδέσµευτη, σάρκα από τη σάρκα της κοινωνίας, στήριγµα και φωνή της.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει διακηρύξει ότι δεν αποδέχεται ως τετελεσµένο το λουκέτο της ΕΡΤ και ότι δεν αναγνωρίζει το µόρφωµα της ΝΕΡΙΤ. Εσείς τι προσδοκίες έχετε από µια κυβέρνηση της Αριστεράς, τόσο σε σχέση µε την επαναλειτουργία της πανελλαδικής ΕΡΤ όσο και µε τις αναγκαίες παρεµβάσεις που θα βάλουν τέλος στην ασυδοσία των ιδιοκτητών ΜΜΕ; Σε ένα νέο τοπίο για τα ΜΜΕ, µια πραγµατικά και αυθεντικά δηµόσια ραδιοτηλεόραση θα πρέπει να είναι ένας πυλώνας που θα συµπυκνώνει όλα όσα θα πρέπει να ισχύουν και να διέπουν τη λειτουργία των ΜΜΕ εν γένει. Θα πρέπει να µιλάµε για κρυστάλλινη λειτουργία σε όλα τα επίπεδα, µε διαφάνεια, λογοδοσία, µε θεσµικό και κοινωνικό έλεγχο. Με σαφείς κανόνες ισονοµίας, µε παρεµβάσεις που θα αποκλείουν φαινόµενα υπερσυγκέντρωσης µέσων επιρροής και δηµιουργίας ενηµε-

ρωτικών µονοπωλίων. Με σεβασµό στη δηµοσιογραφική δεοντολογία και τα δικαιώµατα εργαζοµένων και πολιτών. Ο δηµόσιος πυλώνας ενηµέρωσης, πολιτισµού και ψυχαγωγίας θα πρέπει να είναι η προµετωπίδα σε µια τέτοια προσπάθεια, µακριά από τις λογικές του ανταγωνισµού που επικρατούν και χαρακτηρίζουν τα ιδιωτικά µέσα, τα οποία ενεργούν µε µόνο γνώµονα το κέρδος. Η κοινωνία πρέπει να είναι αναπόσπαστο κοµµάτι της διαδικασίας ελέγχου και εποπτείας της λειτουργίας του. Ένας τέτοιος πυλώνας θα ήταν µια ισχυρή παρουσία στο τοπίο των ΜΜΕ, µια πραγµατικά επιβλητική παρουσία η οποία θα έθετε στάνταρ και θα δηµιουργούσε µια άλλη αντίληψη για τη λειτουργία, το ρόλο των ΜΜΕ, ιδιαίτερα σε µια κοινωνία σε κρίση. Οι πολιτικές δυνάµεις που στέκονται απέναντι στις πολιτικές της καταστροφής δεν έχουν παρά να συνδράµουν µε όλες τους τις δυνάµεις µια τέτοια προσπάθεια. Η Αριστερά, ο κόσµος των κινηµάτων, πορεύεται και ανοίγει δρόµους προόδου µε τους αγώνες, κάποια στιγµή λοιπόν αυτοί οι αγώνες πρέπει να δικαιωθούν και οι άνθρωποι που τους έδωσαν, µε µεγάλες θυσίες και προσωπικό αλλά και συλλογικό κόστος, πρέπει να βιώσουν τη δικαίωση αυτήν όντας οι ίδιοι οι φορείς της νίκης.

Το βράδυ της 25ης Ιανουαρίου, που ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι (πιθανότατα) ο νικητής των εκλογών, θα ακούσουµε το διάγγελµα του Α. Τσίπρα από την ελεύθερη ΕΡΤ; Ποια η σηµασία µιας τέτοιας ενέργειας και σε συµβολικό και σε ουσιαστικό επίπεδο; Οι δηλώσεις όλων των πολιτικών φορέων, πλην των φασιστικών και νεοναζιστι-

κών, θα ακουστούν από την ΕΡΤ και τις ΕΡΑ, όπως γίνεται 20 µήνες τώρα. Το διάγγελµα του νικητή των εκλογών, όποιος κι αν είναι αυτός, θα ακουστεί και αυτό από την ΕΡΤ. Οι αγωνιζόµενοι εργαζόµενοι της ΕΡΤ έχουν δώσει έναν πολύµηνο, πολύ δύσκολο αγώνα, µε ενότητα, σύνεση και µαχητικότητα πάντα ζυγίζοντας το καλό και το ωφέλιµο του αγώνα. Με αυτόν τον γνώµονα θα πορευτούµε ως το τέλος, συγκροτηµένα και αποφασιστικά. Κανείς και καµία από όλους εκείνους που µετέχουν 20 µήνες τώρα σε αυτήν τη µάχη δεν θα κινηθεί έξω από αυτό το πλαίσιο. Πρώτη προτεραιότητα κάθε αγώνα είναι να προστατεύει τους ανθρώπους του και πρώτη προτεραιότητα όσων αγωνίζονται είναι να υπερασπίζονται τον κοινό τους αγώνα. Αυτή είναι µια προσωπική δέσµευση που έχει δώσει η καθεµία και ο καθένας µας πρώτα στον εαυτό του, µια δέσµευση ισάξια της δέσµευσης για ανυποχώρητο αγώνα µέχρι την τελική δικαίωση.

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

11

Τι απαιτεί ο κόσµος των εργατικών αντιστάσεων από την κυβέρνηση της Αριστεράς

Να τα πάρουµε όλα πίσω!

Σ

τα χρόνια της µνηµονιακής λεηλασίας, η άρχουσα τάξη και το πολιτικό της προσωπικό ισοπέδωσαν εργατικές κατακτήσεις και κοινωνικά δικαιώµατα ετών. Μια κυβέρνηση της Αριστεράς µπορεί να δώσει αποφασιστική ώθηση στο κίνηµα, ώστε να αντεπιτεθεί και να ανακτήσει αυτές τις απώλειες. Με το ενδεχόµενο της εκλογικής και

Επιµέλεια: Βασίλης Μορέλλας Ανέστης: Είµαι πολύ αισιόδοξος. Σί-

γουρα πια θα αλλάξει η κυβέρνηση και πιστεύω ότι θα αλλάξουν και πολλά άλλα µε τη νέα κυβέρνηση της Αριστεράς, ότι όλοι θα δικαιωθούµε. Στο θέµα των εργασιακών, θα πάψει η άθλια κατάσταση που µας έχει επιβληθεί σήµερα. Θα καταφέρουµε να γυρίσουµε στις θέσεις µας. Οι κλαδικές µας απαιτήσεις δεν είναι δύσκολο να επιτευχθούν. Απλώς χρειαζόµαστε να µας επιστρέψουν το δικαίωµα στην απεργία και την κινητοποίηση. Την πρώτη µέρα που ανακοινώθηκαν οι απολύσεις µας, πρόπερσι, το εργοστάσιο το κατέλαβαν πριν από εµάς η αστυνοµία και τα ΜΑΤ. Αυτή η αστυνοµική καταστολή, ο φόβος ότι µπορεί να µας συλλάβουν ανά πάσα στιγµή και να µας πάνε µέχρι και µε τον τροµονόµο, αυτό περιµένω να σταµατήσει τελείως. Αν δεν ήταν αυτά τα εµπόδια, δεν θα είχαµε κάνει µόνο το µποϊκοτάζ µας στην Coca Cola. Είναι βασικός αυτός ο φόβος για να έχουµε σκυµµένο το κεφάλι. Πρέπει να αποκτήσουµε απεργιακή ελευθερία. Επίσης, να επανέλθει το εργατικό δίκαιο, η Επιθεώρηση Εργασίας. Να πέφτουν ποινές και στην Επιθεώρηση για διαφθορά, ύστερα από καταγγελίες σωµατείων. Και πριν από τα µνηµόνια, ήταν συνηθισµένο να ειδοποιεί η Επιθεώρηση Εργασίας τον εργοδότη ότι επίκειται

πολιτικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ κάτι παραπάνω από ορατό, η εκπλήρωση της ελπίδας και των προσδοκιών των εργαζοµένων και των λαϊκών δυνάµεων από µια κυβέρνηση της Αριστεράς θα καθορίσει σε µεγάλο βαθµό και την επιτυχία αυτού του ιστορικού εγχειρήµατος. Μια κυβερνητική πολιτική που θα υπηρετεί αταλάντευτα τα εργατικά συµφέροντα, µεταβάλλοντας τους κοινωνικούς συσχετι-

σµούς υπέρ της εργατικής τάξης, δίνοντας ταυτόχρονα χώρο δράσης στις µαζικές συλλογικές διαδικασίες και την ενεργοποίηση του κόσµου «από τα κάτω», είναι εφικτό να µετατρέψει σε πραγµατικότητα το αίτηµα του κόσµου της εργασίας, που πλήρωσε σκληρά την κρίση για να διασωθεί ο κόσµος του κεφαλαίου: να τα πάρουµε όλα πίσω! Εκπρόσωποι αγωνιζόµενων κλάδων µιλάνε στην «Εργατική Αριστερά» για τις

προσδοκίες τους από µια κυβέρνηση της Αριστεράς. Ανέστης Μεταξάς, αναπληρωτής γραµµατέας σωµατείου Coca-Cola 3Ε. Γεωργία Μπαλτατζή, από το συντονιστικό εκπαιδευτικών σε διαθεσιµότητα. Βάσω Κουκλίδου, καθαρίστρια ΥΠΟΙΚ σε διαθεσιµότητα. ∆ηµήτρης Κρουστάλης, απολυµένος σχολικός φύλακας.

έλεγχος. Επίσης, να πάψει η δικαστική µεροληψία που βγάζει τις αποφάσεις του εργοδότη σε δύο µέρες και τις δικές µας σε δύο χρόνια. Να µπουν και ρήτρες για επιχειρήσεις που θέλουν να κλείσουν τις εγκαταστάσεις τους και να φύγουν «έξω». Βέβαια χρειάζονται και µέτρα για τα σχολεία των παιδιών µας και για τις δηµόσιες υπηρεσίες, στον ιδιωτικό τοµέα όµως πιστεύω ότι χρειάζονται πιο δραστικά µέτρα σαν τα προηγούµενα.

γικότητες διάφορες, δεν ζητάµε πλέον την ικανοποίηση µόνο του κλάδου µας. Θα είµαστε ικανοποιηµένοι αν ανατραπεί η εξαθλίωση όλου του λαού, ο αυταρχισµός, η διάλυση όλων των κοινωνικών δοµών, αν πάψει η µετανάστευση νέων στο εξωτερικό, αν δηµιουργηθούν δουλειές µε κρατικά κονδύλια. Ώστε να πάψει και η µεγάλη επιβάρυνση των γυναικών, που φορτώνονται ακόµη περισσότερο µέσα στην κρίση το µεγάλωµα των παιδιών, την περίθαλψη των υπερηλίκων. Νοµίζω, έχει αλλάξει η στενή οπτική που είχαµε. Όσο για εµάς ως καθηγητές, θεωρώ αυτονόητη όχι µόνο την επαναπρόσληψή µας, αλλά και την επαναλειτουργία κρίσιµων τοµέων στα σχολεία, για να ξαναποκτήσουν 20.000 µαθητές λαϊκών οικογενειών το σχολείο τους και την πρόσβαση στην τριτοβάθµια εκπαίδευση. Το σχολείο επίσης δεν µπορεί να λειτουργήσει µε οποιεσδήποτε ελαστικές σχέσεις εργασίας. Πρέπει να εξαλειφθούν.

Βάσω: Μας ταλαιπώρησε αυτή κυβέρνηση, έχει διαλύσει τα πάντα, δεν έχει αφήσει κανένα µέλλον για τη νεολαία. Προσδοκώ να υλοποιήσει όλες τις δεσµεύσεις του ο ΣΥΡΙΖΑ στο ακέραιο. Φυσικά το πρόγραµµα που εξαγγέλθηκε στη ∆ΕΘ είναι πολύ σηµαντικό. Έχει πει ο Α. Τσίπρας ότι είναι µόνο για τις πρώτες 100 µέρες. Φυσικά θέλουµε να γυρίσουµε κι εµείς στις δουλειές µας, αλλά θέλουµε το ίδιο για όλους. Και στον ιδιωτικό τοµέα. Να ξαναβρεί ο κόσµος τη χαµένη του ζωή. Το δωρεάν ρεύµα για τους ευάλωτους, η πρόνοια για τους άστεγους, τα 751 ευρώ... Για τον καθαρισµό να πω µόνο ότι, πέρα από την επιστροφή µας στη δουλειά, πρέπει να πάψουν εντελώς όλα τα εργολαβικά συνεργεία στο ∆ηµόσιο που τώρα έχουν πάρει τη θέση µας. Τα συνεργεία αυτά σηµαίνουν εκµετάλλευση και αθλιότητα, εργοδοτική τροµοκρατία, φοροδιαφυγή των εργολάβων, περιπτώσεις σαν της Κ. Κούνεβα.

∆ηµήτρης: Εγώ λέω, τα ΜΑΤ πρέπει

να καταργηθούν τελείως, τα έχουµε ζήσει... Φυσικά, είµαι µεν απολυµένος από το Μάρτη του '14 µε όλους τους σχολικούς φύλακες, αλλά προσδοκώ συνολική αλλαγή πολιτικής. Περιµένω πολλά. ∆εν είναι µόνο η εργασία η δική µου, είναι και των παιδιών µου, είναι να έρθει η ελπίδα σε όλους µας. Στα του κλάδου µας, όχι µόνο να προσληφθούµε οι 1.800 απολυµένοι, αλλά να επανασυσταθεί ο θεσµός του σχολικού φύλακα που είναι απαραίτητος για την προστασία σχολείων και µαθητών, που σηµαίνει να επεκταθεί µε προσλήψεις σε όλες τις πόλεις -γιατί ήταν πιλοτικό το πρόγραµµα- όπως και στην πρωτοβάθµια εκπαίδευση. Μόνο τότε θα ήµουν ικανοποιηµένος. Επιπρόσθετα, ως επίσης αναγκαίο: να καταργηθούν οι συγχωνεύσεις των σχολείων και γενικά να σταµατήσει η υποβάθµιση της Παιδείας. Γεωργία: Λόγω του ότι επί µακρόν παλεύουµε µαζί µε άλλους χώρους και από τον ιδιωτικό τοµέα και µε συλλο-

12

αριστερα

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Συλλογικό κείμενο - δημόσια δήλωση 5 υποψήφιων βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ

Για την κυβέρνηση της Αριστεράς Για την πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, νίκη όλης της Αριστεράς

Σ

τις 25 Ιανουαρίου για πρώτη φορά στην ελληνική πολιτική ιστορία ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, διεκδικεί μια μεγάλη εκλογική νίκη και το σχηματισμό αριστερής κυβέρνησης. Στις 25 Ιανουαρίου, για πρώτη φορά από το ξέσπασμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης το 2008 και την υπογραφή του πρώτου μνημονίου το Μάιο του 2010, υπάρχει η δυνατότητα η κυβέρνηση των Σαμαρά - Βενιζέλου να αποτελέσει την τελευταία σελίδα στη «μαύρη βίβλο» των μνημονιακών κυβερνήσεων και των μνημονιακών πολιτικών. Η ριζοσπαστική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, συνολικά η Αριστερά, οι εκατοντάδες χιλιάδες και τα εκατομμύρια που τα προηγούμενα χρόνια γέμισαν τις πλατείες και τους δρόμους και μάτωσαν στους αγώνες ενάντια στο πρώτο και δεύτερο μνημόνιο, ενάντια στα Μεσοπρόθεσμα, ενάντια στον «κατακλυσμό» των αντεργατικών και αντικοινωνικών μέτρων, ενάντια στα χημικά της αστυνομίας και την κρατική καταστολή, τώρα βρισκόμαστε μπροστά σε μια μεγάλη ιστορική διακύβευση και μια μεγάλη ιστορική ευθύνη. Πίσω μας βρίσκεται μια μακρά πορεία: η εποχή που προετοίμασε τις κινηματικές και πολιτικές προϋποθέσεις για τη συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσα από τον Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς, μέσα από το Ελληνικό και Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουμ, μέσα από την ενωτική δράση στους αγώνες ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό, τον πόλεμο, το ρατσισμό και κάθε λογής εκμετάλλευση, η εποχή της διαμόρφωσης του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή της διαδρομής του, για να πάρει τα χαρακτηριστικά ενός μαζικού, ενωτικού, δημοκρατικού, κινηματικού και μαχόμενου πολιτικού σχηματισμού της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η εποχή των μεγάλων αγώ-

νων για την ανατροπή των μνημονίων από τα κάτω, η εποχή της ανατροπής των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Παπαδήμου, η σκληρή αντίσταση στη συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, η εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ στη διάσταση ενός μαζικού ρεύματος όπου ακουμπούν οι ελπίδες μεγάλου τμήματος του κόσμου της εργασίας. Αυτή η «προϊστορία» δεσμεύει όλους και όλες μας για τη συνέχεια και συνέπεια στον αγώνα: • Για το άμεσο διώξιμο της τρόικας και την ακύρωση της συμφωνίας των Σαμαρά και Βενιζέλου για παράταση του μνημονίου, για νέα μέτρα, για «προληπτική πιστωτική γραμμή» (ECCL) κ.λπ. Το «καθεστώς» των μνημονίων τελειώνει στις 25 Ιανουαρίου και καμία υποχώρηση πίσω από αυτόν το στόχο δεν είναι νοητή!

• Για την κατάργηση των μνημονίων και όλων των εφαρμοστικών τους νόμων. Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ότι η κατάργησή τους θα είναι άμεση και δεν σχετίζεται με την όποια διαπραγμάτευση με τους δανειστές είναι κρίσιμη και θεμελιώδης. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαφέρει από τα αστικά-μνημονιακά κόμματα και στο ότι δεν θα είναι αντιμνημονιακός μόνο προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά. Δεν θα είναι αντιμνημονιακός στα (προεκλογικά) λόγια αλλά και στη (μετεκλογική) κυβερνητική πράξη.

• Για την άμεση υλοποίηση των δεσμεύσεων της ΔΕΘ: Αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, επαναφορά της 13ης σύνταξης, επαναφορά του πλαισίου των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των συλλογικών συμβάσεων, της διαιτησίας και της μετενέργειας, αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, απαγόρευση των πλειστηριασμών για την πρώτη κατοικία, 300.000 νέες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Αυτά τα μέτρα αφορούν την «επόμενη μέρα» της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μετατίθενται, δεν επανακοστολογούνται, δεν σχετίζονται με καμία διαπραγμάτευση με τους δανειστές!

• Για την αποκατάσταση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων, των δημοκρατικών κατακτήσεων που οι μνημονιακές κυβερνήσεις υπονόμευσαν και ανέτρεψαν συστηματικά. Όπως τα μνημόνια και ο κρατικός αυταρχισμός πάνε χέρι χέρι, έτσι η κατάργηση των μνημονίων και η ανατροπή της λιτότητας πάνε χέρι χέρι με την πλήρη αποκατάσταση και διαρκή επέκταση των κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

• Για την εφαρμογή ενός συνολικότερου προγράμματος, με κεντρικό στόχο να ανατρέψουμε το «μηχανισμό» που λεηλατεί τους δημόσιους πόρους, τους μισθούς και τις συντάξεις, τα περιουσιακά στοιχεία των εργατικών και φτωχών λαϊκών στρωμάτων, για να «ταΐσει» τους τραπεζίτες, τους βιομήχανους και τους τοκογλύφους. Για το τσάκισμα του βραχνά του χρέους, την κοινωνικοποίηση των τραπεζών, την επανάκτηση από το Δημόσιο της δημόσιας περιουσίας και των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας που έχουν ιδιωτικοποιηθεί κ.λπ.

• Για να πληρώσουν την κρίση, για να πληρώσουν για το πάρτι κερδοσκοπίας, λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, διαφθοράς και διαπλοκής, για τις παραβιάσεις των δημοκρατικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, αυτοί που ευθύνονται: οι τραπεζίτες και βιομήχανοι, μιντιάρχες, διαπλεκόμενοι επιχειρηματίες, πολιτικοί και στελέχη των μνημονιακών κυβερνήσεων, δηλαδή αυτοί που δημιούργησαν την κρίση, επωφελήθηκαν απ’ αυτήν και συνέχισαν να επωφελούνται ακόμα και σήμερα. Όλα αυτά διακρίνονται μέσα στις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ, στις συνεδριακές του αποφάσεις, σε προγραμματικές επεξεργασίες του χώρου μας. Υπάρχουν όμως, πολύ περισσότερο, στις πιεστικές ανάγκες και στις αγωνιστικές διαθέσεις της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας, του κόσμου της Αριστεράς και των κινημάτων

αντίστασης, όλων των τίμιων ανθρώπων που βγάζουν πικρά συμπεράσματα για το πώς το καπιταλιστικό πάρτι της κερδοσκοπίας έφερε τα μνημόνια για να σωθούν οι κερδοσκόποι και τα κέρδη του κεφαλαίου και να συντριβούν τα δικαιώματα και κατακτήσεις του κόσμου της εργασίας. Για τις ανάγκες και τα δικαιώματα αυτού του κόσμου θα παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις, σε αυτές τις αγωνιστικές διαθέσεις θα στηρίξουμε ένα νικηφόρο πολιτικό σχέδιο κατάργησης των μνημονίων, ανατροπής της λιτότητας, μιας αγωνιστικής πορείας βαθιάς κοινωνικής αλλαγής με κριτήριο τις ανάγκες των ανθρώπων και όχι τα κέρδη των εκμεταλλευτών και με στόχο το σοσιαλισμό. Γι’ αυτό υποστηρίξαμε και εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε ως επιτακτική ανάγκη το Ενιαίο Μέτωπο όλων των δυνάμεων της Αριστεράς, την ανάγκη της ενότητας στη δράση – ακόμα και παρά τις διαφορετικές εκλογικές τακτικές– μεταξύ των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων αριστερών οργανώσεων και κομμάτων. Στην «πειθαρχία» σε αυτές τις ανάγκες, σε αυτές τις διαθέσεις, σε αυτό το πρόγραμμα, μαζί με πολλούς άλλους και άλλες δεσμευόμαστε όλοι στην παραμονή μιας κρίσιμης εκλογικής, αλλά κυρίως πολιτικής, μάχης.

Ιωάννα Γαϊτάνη,

υποψήφια βουλευτής Α’ Θεσσαλονίκης

Μαρία Μπόλαρη,

υποψήφια βουλευτής Α’ Αθήνας

Αντώνης Νταβανέλος,

υποψήφιος βουλευτής Β’ Αθήνας

Χρήστος Σταυρακάκης,

υποψήφιος βουλευτής Β’ Πειραιά

Έλενα Ψαρρέα,

υποψήφια βουλευτής Μεσσηνίας

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

13

Όπλο και όχι «βαρίδι» για την ανατροπή

Το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ και η ριζοσπαστική πτέρυγά του Των Μιχάλη Βεργίτση, Σοφίας ∆ερµετζόγλου*

Κ

αθώς η κυβέρνηση Σαµαρά οδηγούνταν σε κατάρρευση και η δυναµική του ΣΥΡΙΖΑ έτρεφε τους εφιάλτες του συστήµατος για την επερχόµενη εκλογική του νίκη, σηµαντικές µερίδες του εγχώριου συστήµατος ενέτειναν τις πιέσεις, προέβαλαν τις απαιτήσεις και έθεσαν τους όρους ώστε να γίνει εφικτός ο «αρραβώνας» µεταξύ συστήµατος και ΣΥΡΙΖΑ. Από τις ναυαρχίδες του µιντιακού µνηµονιακού-αστικού κατεστηµένου και κυρίως από το συγκρότηµα του ∆ΟΛ διατυπωνόταν -και εξακολουθεί να διατυπώνεται- χωρίς περιστροφές η διπλή «απαίτηση»: Από τη µια να εξουδετερωθεί το κόµµα ΣΥΡΙΖΑ ως ιµάντας µεταβίβασης αριστερών πιέσεων, των µελών του ΣΥΡΙΖΑ, του κόσµου της Αριστεράς, του κόσµου των κινηµάτων, της ριζοσπαστικής εκλογικής του βάσης, αλλά και ως µαζικό κόµµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς µε δηµοκρατική εσωτερική λειτουργία. Από την άλλη, η εξουδετέρωση των ριζοσπαστικών προγραµµατικών αιχµών και πολιτικών κατευθύνσεων του σχεδίου «κυβέρνηση της Αριστεράς».

Μονταζιέρα

Εκτός από την περιβόητη «µονταζιέρα» της Συγγρού, έχει οικοδοµηθεί ένας ολόκληρος πολυπλόκαµος µηχανισµός που λειτουργεί ως «παρατηρητήριο» για τις διεργασίες στον ΣΥΡΙΖΑ, τις θέσεις των τάσεων και των πολιτικών του στελεχών, που επιβραβεύει τους «ρεαλιστές» και «ξεµπροστιάζει» και επιτίθεται στους «ακραίους» της αριστερής πτέρυγας του κόµµατος. Αυτού του τύπου η στοχοποίηση δεν αφορά µόνο την Αριστερή Πλατφόρµα, αλλά και αριστερές τάσεις και στελέχη της κοµµατικής πλειοψηφίας.

Ο συµπυκνωµένος πολιτικός χρόνος, η ταχύτατη «διαδροµή» του ΣΥΡΙΖΑ από το 4,5% στο 27% και τώρα σε ποσοστά αρκετά πάνω από 30% που τον οδηγούν στην κυβέρνηση και µάλιστα πιθανότατα µε αυτοδυναµία, δεν αφήνουν πολλά χρονικά περιθώρια η όλη «επιχείρηση να διεκπεραιωθεί µε άνεση χρόνου, µε στάδια, µε πιο περίτεχνες και συγκαλυµµένες «τεχνικές»: είναι επιθετική και απροσχηµάτηστη. Απαιτούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αλλάξει χαρακτήρα, ως προϋπόθεση για να κυβερνήσει µε την ανοχή τους. Απαιτούν στην πραγµατικότητα να αυτοκαταργηθεί ως κόµµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Η αστική τάξη έχει την ιστορική αλλά και τη συγκεκριµένη πείρα για να αντιλαµβάνεται ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόµµα αποσαθρωθεί, τότε οι ριζοσπαστικές προγραµµατικές θέσεις και πολιτικές κατευθύνσεις θα εξουδετερωθούν πιο εύκολα, αφού θα λείπει το εργαλείο που θα τις υπερασπιστεί και θα τις κάνει υλική δύναµη. Με δεδοµένες αυτές τις -ασφυκτικές και διαρκώς εντεινόµενες προϊόντος του χρόνου- πιέσεις του συστήµατος, οι εξελίξεις στον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστηµα είναι ανησυχητικές.

Κοµµατικές διαδικασίες

Οι επιλογές που έγιναν στις κρίσιµες κοµµατικές διαδικασίες του τελευταίου διαστήµατος, επιλογές βαθύτατα πολιτικές και όχι απλώς «διαδικαστικές» ή στενά οργανωτικές (ΚΕ και ∆ιαρκές Συνέδριο), πέρα από σχεδιασµούς και προθέσεις, λειτούργησαν αρνητικά για τη συνοχή του κόµµατος, τους δεσµούς συντροφικότητας και αλληλεγγύης µεταξύ των µελών και στελεχών του, το ρόλο των συλλογικών σωµάτων και οργάνων, τη δηµοκρατία µέσα στο κόµµα, εντέλει και ως αποτέλεσµα για την ίδια τη συσπείρωση και µαχητική ικανότητα των οργανώσεών του. Έχοντας εσωτερικεύσει την απειλή της

καραδοκούσας «µονταζιέρας», ακόµη και η «καθ’ όλα νόµιµη» έκφραση διαφορετικής από το ηγετικό κέντρο άποψης σε εσωκοµµατικές διαδικασίες ενοχοποιήθηκε σαν «δώρο» προς τον Σαµαρά. Άλλο ένα σηµάδι βαθιάς ανησυχίας ειναι οι επιλογές που έγιναν στη συγκρότηση των ψηφοδελτίων. Το κοµµατικό «φίλτρο» αποσόβησε πολλές «αβαρίες» (π.χ. ∆ΗΜΑΡ), αλλά παρ’ όλα αυτά ο κίνδυνος η εκλογική αυτοδυναµία να µη σηµαίνει και πολιτική αυτοδυναµία του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει.

Αποφασιστικός «κρίκος»

Βαδίζοντας προς την «επόµενη µέρα» µιας µεγάλης εκλογικής-πολιτικής νίκης και της συγκρότησης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να είναι σαφές ότι το «ανάχωµα» του κόµµατος παραµένει πολιτικό. ∆ιότι χωρίς τον αποφασιστικό «κρίκο» του κόµµατος δεν υπάρχει «εγγυητής» για το ριζοσπαστικό πρόγραµµα και πολιτικό σχέδιο, δεν υπάρχει το «εργαλείο» για τις σκληρές πολιτικές και κοινωνικές µάχες που πρέπει να δώσουµε, δεν υπάρχει ο πολιτικός οργανωτής της σχέσης µε την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώµατα, τη νεολαία, τους µετανάστες, τα κινήµατα αντίστασης, δεν υπάρχει το πολιτικό κέντρο που θα εκπονήσει τον πολιτικό σχεδιασµό στο σύνθετο, περίπλοκο, απαιτητικό και σκληρό τοπίο της «επόµενης µέρας». Οι υποβολείς του αστικού-µνηµονιακού στρατοπέδου µάς προτείνουν να υιοθετήσουµε τη «µέθοδο ΠΑΣΟΚ», δηλαδή έναν συνδυασµό από τη µια «ήπιου κλίµατος» και «έντιµου συµβιβασµού» µε το σύστηµα και από την άλλη του δόγµατος «το υπουργικό συµβούλιο κυβερνά και το κόµµα ελέγχει». Ζητούν να απενεργοποιηθεί όλος ο «µηχανισµός» που χωρίς αυτόν το σχέδιο για κυβέρνηση της Αριστεράς ακυρώνεται: το κόµµα της ριζοσπα-

στικής Αριστεράς και η µαζική είσοδος των «από κάτω» και του κινήµατός τους στο προσκήνιο της Ιστορίας. Ζητούν να βάλουν σε παρένθεση και να αποσαθρώσουν το κόµµα, αλλά και να υπονοµεύσουν τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη µαζικού κινήµατος. Επικαλούµενοι την ιστορική πείρα των κρίσιµων αναµετρήσεων που έδωσαν η Αριστερά και το κίνηµα, καλούµε σε γενική προετοιµασία και εγρήγορση, για να διαφυλάξουµε τον αποφασιστικό κρίκο που λέγεται κόµµα, για να µη χάσουµε τη δυνατότητα να υλοποιήσουµε ένα σχέδιο κυβέρνησης της Αριστεράς, µαζικής ανάπτυξης των κινηµάτων στην κατεύθυνση «να τα πάρουµε όλα πίσω», ρήξης µε το σύστηµα.

Συστράτευση

Για να το πετύχουµε, απαιτείται η συστράτευση όλων των αριστερών τάσεων στο κόµµα, ώστε να αποκρουστούν οι πιέσεις να µπει σε παρένθεση. Απαιτείται η υπεράσπιση των δηµοκρατικών διαδικασιών µέσα στο κόµµα, η αντίσταση στις τάσεις αυτονόµησης της κυβέρνησης και, αντίθετα, η υπαγωγή στον πολιτικό σχεδιασµό του κόµµατος, η γενική προετοιµασία για την ανάπτυξη των κινηµάτων από την πρώτη στιγµή της «επόµενης µέρας». Για να τα πετύχουµε όλα αυτά, απαιτείται η διεύρυνση και γενική αναδιάταξη των εσωκοµµατικών συµµαχιών σε αυτή την κατεύθυνση. ∆ηλώνουµε έτοιµοι γι’ αυτό και δεν αισθανόµαστε να υπάρχει καµία αντίφαση ανάµεσα σε αυτό και την οργάνωση της µάχης απέναντι στον αντίπαλο ή, πολύ περισσότερο, τις αναπόφευκτες διαφορές ανάµεσα στις αριστερές τάσεις.

*Ο Μιχάλης Βεργίτσης και η Σοφία Δερμετζόγλου είναι μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις

Παντελής Πουλιόπουλος Τζον Ριντέλ

Ελληνικός µενσεβικισµός Το Ενιαίο Μέτωπο και οι θέσεις Η Κρίση µέσα στο ΚΚΕ Ητουσυζήτηση 4ου Συνεδρίου της 3ης Διεθνούς

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

110 χρόνια από την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία Στην επανάσταση, όπως και στον πόλεµο, είναι απόλυτα απαραίτητο σε µια αποφασιστική στιγµή να τα παίζεις όλα για όλα, όποιες και να είναι οι πιθανότητες αυτού του αγώνα... Κ. Μαρξ Του Χάρη Παπαδόπουλου

Σ

υνηθίζεται να χρησιµοποιείται, η έκφραση «γενική δοκιµή» για την επανάσταση του 1905 στη Ρωσία. Κι αυτό γιατί σ’ αυτή την επαναστατική έκρηξη «εκτέθηκαν» και δοκιµάστηκαν όλες οι τάξεις, οι ιδέες και τα προγράµµατά τους, κι όλες οι θεωρίες για το πώς αλλάζει η κοινωνία.

Η Ματωµένη Κυριακή

Η Ρωσία υπό τον Τσάρο, είναι ένα κράτος χωρίς πολιτικές ελευθερίες, αληθινή φυλακή για τους λαούς της και µε «θεσµοθετηµένους» τους διωγµούς ενάντια στους Εβραίους, δηλαδή τα «πογκρόµ», όπου οι λεηλασίες και οι βασανισµοί από τους Ρώσους που εκδικούνταν πάνω στους Εβραίους για τη φτώχεια τους, διεξάγονταν κάτω από το άγρυπνο βλέµµα της αστυνοµίας. Το 1904-05 η Ρωσία εµπλέκεται σε τυχοδιωκτικό πόλεµο µε την Ιαπωνία για τον έλεγχο της Μαντζουρίας. Στον πόλεµο ο ρωσικός στρατός και o στόλος συντρίβονται. Η ήττα διαλύει τόσο το «εθνικό φρόνηµα» όσο και το αίσθηµα εµπιστοσύνης προς την αυτοκρατορική εξουσία. Όµως, όπως τα ξερά χόρτα χρειάζονται ένα σπινθήρα για να γίνουν πυρκαγιά, έτσι και η επανάσταση του ’05 χρειάστηκε τη «Ματωµένη Κυριακή» της. Στις 9 Γενάρη µια ποµπή χιλιάδων εργατών µε επικεφαλής τον παπα-Γκαπόν, όργανο της αστυνοµίας, κατευθύνονταν στα Χειµερινά Ανάκτορα για να ζητήσουν από τον Τσάρο να τους λυπηθεί και να αποκαταστήσει τις αδικίες. Οι εργάτες κρατούσαν άγιες εικόνες και πορτρέτα του Τσάρου, κι όχι κόκ-

κινες σηµαίες, αλλά το αποτέλεσµα ήταν το ίδιο: ανελέητη σφαγή! Πάνω από χίλιοι νεκροί παρατηµένοι στο χιόνι, έδειχναν πως η εποχή για τα παρακάλια και τους συµβιβασµούς είχε τελειώσει, και µόλις άρχιζε η εποχή της αποπληρωµής των καθυστερηµένων λογαριασµών. Τις επόµενες βδοµάδες και µήνες, οι απεργίες και οι συγκρούσεις στο δρόµο θα απλώνονται όλο και περισσότερο. Έγραφε ο Τρότσκι: «Κάθε µέρα νέα λαϊκά στρώµατα µπαίναν στον αγώνα και νέες ευκαιρίες παρουσιάζονταν. Εργατικές απεργίες, ασταµάτητες συγκεντρώσεις και πορείες, λεηλασίες των περιουσιών των γαιοκτηµόνων, απεργίες αστυνοµικών και τελικά, αναβρασµός και εξεγέρσεις στρατιωτών και ναυτών». Σταθµοί σ’ αυτή την πορεία ήταν η εξέγερση των ναυτών στο θωρηκτό Ποτέµκιν τον Ιούνη στην Οδησσό και το πρώτο αντιπροσωπευτικό συνέδριο αγροτών τον Αύγουστο.

Τα σοβιέτ

Τον Αύγουστο, ο υπουργός Εσωτερικών Μπουλίγκιν εξήγγειλε την ίδρυση Κοινοβουλίου (∆ούµα) µε πολύ περιορισµένο αριθµό ψηφοφόρων (µόνο άνδρες 25 ετών και πάνω, µε κάποια ιδιοκτησία και αποκλεισµό σχεδόν όλων των καταπιεσµένων εθνοτήτων). Και το κερασάκι στην τούρτα: Η ∆ούµα θα είχε µόνο συµβουλευτικό χαρακτήρα, ο Τσάρος θα έπαιρνε τις τελικές αποφάσεις. Η φιλελεύθερη αντιπολίτευση «τσίµπησε» στο δόλωµα του συµβιβασµού. Αλλά η Αριστερά και η εργατική τάξη απαιτούσαν συνταχτική συνέλευση, οχτάωρο και πολιτικά δικαιώµατα. Ως τα τέλη του Σεπτέµβρη είχαν ξεκινήσει

Από την ταινία «Θωρηκτό Ποτέµκιν», 1925

Η Ματωµένη Κυριακή

πολιτικές απεργίες µε αυτά τα αιτήµατα. Οι τυπογράφοι, µετά οι σιδηροδροµικοί και εντέλει πολύ πλατύτερα στρώµατα εργατών κατέβαιναν στη µάχη, παραλύοντας όλη τη Ρωσία. Στις 13 Οκτώβρη οι απεργοί της Πετρούπολης οργανώνουν το συµβούλιο των αντιπροσώπων τους, που έµεινε στην ιστορία ως σοβιέτ. Σύντοµα, την κίνηση αυτή θα µιµηθούν εργάτες σε πολύ περισσότερες πόλεις. Το Σοβιέτ της Πετρούπολης κρατήθηκε στη ζωή µόνο 50 µέρες, αλλά πρόλαβε να δώσει στους εργάτες µια ιδέα για το πώς οι ίδιοι µπορούν να αυτοκυβερνηθούν. Ταυτόχρονα, µε το µανιφέστο της 17 Οκτώβρη ο πρωθυπουργός Βίτε κατήργησε –πριν συγκληθεί– τη ∆ούµα του Μπουλίγκιν και διακήρυσσε την ελευθερία συνείδησης, λόγου και ίδρυσης ενώσεων, καθώς και µελλοντικές εκλογές για πολύ αναλογικότερη Βουλή. Ακόµη και γι’ αυτές τις απατηλές µεταρρυθµίσεις (που πάρθηκαν πίσω ενάµιση χρόνο µετά) χρειάστηκε η µαχητική δράση της εργατικής τάξης. Όµως, η ανεξάρτητη δράση των εργατών κι εργατριών, έδειξε και την ποιότητα και το «µέταλλο» των φιλελεύθερων αντιπολιτευόµενων του τσαρισµού. Στη γενική απεργία του Οκτώβρη, όπου ο αντίπαλος ήταν η τσαρική απολυταρχία, δεν συνέβη ούτε µια απόλυση εργάτη, ενώ αρκετοί απεργοί πήραν ολόκληρο ή µέρος του µισθού τους. Αντίθετα, στην απεργία του Νοέµβρη στην Πετρούπολη, όπου κυριαρχούσε το αίτηµα για οχτάωρο, απολύθηκαν άµεσα 19.000 εργάτες. Ταυτόχρονα, οι φιλελεύθεροι αστοί άρχισαν να συντάσσονται όλο και πιο αποφασιστικά µε τις «δυνάµεις της τάξεως». Στην απεργία του Νοέµβρη οι επαναστάτες ηγέτες του προλεταριάτου, όπως ο Τρότσκι στην Πετρούπολη, άρχισαν να µαθαίνουν στην πράξη το πώς να κάνουν συντεταγµένη υποχώρηση. Από τη µεριά της η εργατική τάξη άρχισε να µαθαίνει πως δεν αρκεί να οργανώνεται για τα αιτήµατά της, πρέπει, για να τα πραγµατοποιήσει, να πάρει την ευθύνη για το πού βαδίζει όλη η κοινωνία. Η εργατική τάξη έπρεπε

«να βάλει στη γωνία» τους φιλελεύθερους αστούς και να πάρει υπό την καθοδήγησή της την αγροτιά και τις καταπιεσµένες εθνότητες. Πρακτικά αυτό σήµαινε να ορίσει ως στόχο της το να πάρει την εξουσία…

Ήταν δυνατόν να κερδίσει η εργατική τάξη; Η τελευταία, ουσιαστικά, πράξη του δράµατος ήταν η εξέγερση του ∆εκέµβρη στη Μόσχα, οργανωµένη από τους µπολσεβίκους. Ήδη από τις 3 ∆εκέµβρη µε τις ξιφολόγχες του στρατού και της αστυνοµίας, καταλύθηκε το Σοβιέτ της Πετρούπολης και συνελήφθησαν τα περισσότερα στελέχη του. Στη Μόσχα, στις οδοµαχίες που ακολούθησαν χίλιοι τουλάχιστον εργάτες έπεσαν στα οδοφράγµατα. Οι συνολικοί νεκροί από τη βία των «δυνάµεων της τάξεως» στα γεγονότα του 1905 ξεπέρασαν τις 14.000. ∆ιαβάζοντας τα κείµενα των Ρώσων αριστερών της εποχής, δεν µπορούµε να µην παρατηρήσουµε την απίστευτη οµοιότητα στην κλάψα και το µοιρολόι µε την ελληνική Αριστερά σε σχέση µε τον Εµφύλιο (1946-49): «∆εν έπρεπε να πάρουµε τα όπλα» έγραφε µετά την ήττα ο Πλεχάνωφ, πατριάρχης του ρώσικου µαρξισµού. Φυσικά ο ταξικός εχθρός δεν είχε ποτέ ανάλογους ενδοιασµούς: «Μην τσιγκουνεύεστε τις σφαίρες» έγραφε µια διαταγή της αστυνοµίας για την αντιµετώπιση των εργατών. Τι κι αν έγραφε ο Μαρξ: «Στην επανάσταση, όπως και στον πόλεµο, είναι απόλυτα απαραίτητο σε µια αποφασιστική στιγµή, να τα παίζεις όλα για όλα, όποιες και να είναι οι πιθανότητες αυτού του αγώνα... Σε κάθε αγώνα είναι απόλυτα αναπόφευκτο ότι αυτός που ρίχνει το γάντι αντιµετωπίζει τον κίνδυνο να ηττηθεί. Είναι, όµως, αυτός λόγος για να ανακηρύττει κανείς τον εαυτό του από την αρχή ηττηµένο, για να παραδίδεται στον εχθρό χωρίς καν να σηκώσει το ξίφος;». Το ερώτηµα που τέθηκε το 1905 απαντήθηκε το 1917…

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

πολιτικη

15

Πώς να μειώσουμε την ανεργία; Γιατί δεν είναι εφικτή η ουσιαστική μείωση της ανεργίας χωρίς πολιτικές που θα μειώνουν δραστικά τα υψηλά περιθώρια κέρδους του κεφαλαίου

Του Ηλία Ιωακείμογλου*

Ο

ελληνικός καπιταλισμός χαρακτηρίζεται σήμερα από ιστορικά υψηλά επίπεδα συσσωρευμένου κεφαλαίου σε σύγκριση με το ετήσιο προϊόν που μπορεί να παραχθεί από τη χώρα. Το μέγεθος αυτού του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου είναι τόσο μεγάλο, ώστε οι απαιτήσεις του να εισπράξει κέρδη, δηλαδή να ιδιοποιηθεί ένα μέρος του ετήσιου προϊόντος, είναι αδύνατο να πραγματοποιηθούν μέσα σε συνθήκες που ίσχυαν μέχρι το 2008. Πρόκειται για ένα κεφάλαιο που υπό κανονικές συνθήκες λειτουργίας του καπιταλισμού θα είχε απαξιωθεί μαζικά, ακριβώς επειδή δεν θα μπορούσε να «παράγει» κέρδη, επειδή θα είχαμε δηλαδή σταματήσει να αναγνωρίζουμε ως κοινωνία την απαίτησή του να ιδιοποιείται ένα μεγάλο μέρος του ετήσιου προϊόντος. Το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο όμως διασώζεται χάρη στην παρέμβαση του Κράτους, το οποίο εγγυάται στην τάξη των κεφαλαιοκρατών ότι θα λάβουν την αμοιβή τους. Η παρέμβαση αυτή λαμβάνει περισσότερες μορφές οικονομικού κανιβαλισμού, όπου ένα μέρος της κοινωνίας καταβροχθίζει το υπόλοιπο: η κεφαλαιοκρατική τάξη ιδιοποιείται ένα αυξανόμενο μερίδιο της παραγόμενης αξίας επιβάλλοντας διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας που αποδυναμώνουν πλήρως την θέση των εργαζόμενων τάξεων, καταβροχθίζει με πλειστηριασμούς και κατασχέσεις την «νεκρή εργασία» (δηλαδή τα περιουσιακά στοιχεία) που περιήλθαν στην κατοχή των υποτελών κοινωνικών τάξεων ως προϊόν της παρελθούσας εργασίας τους, φορτώνει το χρέος των τραπεζών στις εργαζόμενες τάξεις ανακατευθύνοντας σαν ταχυδακτυλουργός τις ροές του χρήματος κ.λπ.

Για να αποκτήσουν, όμως, αυτές οι μορφές κανιβαλισμού σταθερή και μόνιμη ύπαρξη, για να καθιερωθούν οι ανθρωποθυσίες που είναι αναγκαίες για τη διάσωση του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, απαιτείται μια διαρκής άσκηση πολιτικής λιτότητας, μικρών ρυθμών μεγέθυνσης του ΑΕΠ και υψηλής ανεργίας. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι όλες οι προβλέψεις των διεθνών οργανισμών για τους μακροχρόνιους ρυθμούς ανά-

των ανέργων είναι κυρίως το τμήμα εκείνο του εργατικού δυναμικού που αρνείται να απασχολήσει το κεφάλαιο επειδή δεν βρίσκει ότι είναι συμφέροντες οι όροι της απασχόλησής του. Όσο υψηλότερη είναι η απαίτηση του κεφαλαίου επί του προϊόντος, όσο υψηλότερος είναι ο στόχος που έχει θέσει για τα κέρδη, όσο μεγαλύτερο δηλαδή είναι το μερίδιο του προϊόντος που το κεφάλαιο θέλει να ιδιοποιηθεί, τόσο υψηλότερη είναι η μερίδα

Όσο υψηλότερη είναι η απαίτηση του κεφαλαίου επί του προϊόντος, όσο υψηλότερος είναι ο στόχος που έχει θέσει για τα κέρδη, όσο μεγαλύτερο δηλαδή είναι το μερίδιο του προϊόντος που το κεφάλαιο θέλει να ιδιοποιηθεί, τόσο υψηλότερη είναι η μερίδα του εργατικού δυναμικού που παραμένει σε ανεργία.

Συνοψίζοντας, ο πυρήνας της ανεργίας καθορίζεται από το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Αυτή η απαίτηση, με τη σειρά της, καθορίζεται από το μέγεθος του κεφαλαίου που έχει συσσωρευτεί σε σύγκριση με το ΑΕΠ. Όταν αυτό το κεφάλαιο είναι πέντε, έξι ή επτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις χώρες του αναπτυγμένου καπιταλισμού, η διασφάλιση της αμοιβής του απαιτεί ακραία ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας (που στον κόσμο της στατιστικής εμφανίζεται ως περιθώριο κέρδους ή ως μερίδιο των κερδών στο ΑΕΠ). Για να είναι όμως δυνατός ένας τόσο αυξημένος βαθμός εκμετάλλευσης (ένα τόσο πολύ αυξημένο περιθώριο κέρδους), το ποσοστό ανεργίας πρέπει αντίστοιχα να είναι υψηλό.

Απάντηση πτυξης είναι εξαιρετικά χαμηλές και ότι γίνεται διεθνώς συζήτηση για μακροχρόνια στασιμότητα (secularstagnation) της παγκόσμιας οικονομίας.

Τα μερίδια του ΑΕΠ

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, η ανεργία εμφανίζεται ως ο σημαντικότερος μοχλός διασφάλισης της υποταγής των υποτελών κοινωνικών τάξεων και ιδιαίτερα του πυρήνα τους, που είναι οι εργαζόμενες τάξεις. Η ανεργία δεν είναι, λοιπόν, απλώς ένα πρόβλημα της αγοράς εργασίας, είναι κεντρικό στοιχείο του κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων. Ούτε είναι πρωτίστως ένα ζήτημα πόσες επενδύσεις ή πόσες εξαγωγές θα κάνουμε, πόσες ώρες θα δουλεύουμε, πόσοι από εμάς θα εργάζονται στο δημόσιο τομέα κ.λπ. Αυτά βεβαίως πρέπει να απαντηθούν, αφού όμως πρώτα συνειδητοποιήσουμε ότι ο βασικός καθορισμός του ποσοστού ανεργίας είναι το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Ο αριθμός

του εργατικού δυναμικού που παραμένει σε ανεργία (τόσο υψηλότερο είναι το ποσοστό ανεργίας). Η συσχέτιση αυτή φαίνεται καθαρά, για την περίπτωση της Ελλάδας, στο διάγραμμα. Με δύο λόγια, αυτό εξηγείται ως εξής: μέσα στην κρίση, τα περιθώρια κέρδους αυξήθηκαν για να εξυπηρετήσουν το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο που κινδύνευε να καταστραφεί. Αυτό, με τη σειρά του, για να επιτευχθεί, έπρεπε να μειωθούν οι μισθοί και ταυτοχρόνως να παραμείνουν σχετικά σταθερές οι τιμές, όπερ και εγένετο χάρη στη διαρθρωτική πολιτική του κράτους που αποδιάρθρωσε την αγορά εργασίας και άφησε άθικτο τον ανταγωνισμό στις αγορές προϊόντων. Αντιθέτως, σε πολλές περιπτώσεις ευνόησε τη συγκέντρωση του κεφαλαίου και τον περιορισμό του ανταγωνισμού. Μοιραία, η άνοδος της ανεργίας, που πυροδοτήθηκε από τον περιορισμό της ζήτησης, μετατράπηκε ολόκληρη σε αύξηση των περιθωρίων κέρδους.

Επομένως, στην ερώτηση «Πώς να μειώσουμε την ανεργία;», η απάντηση είναι ότι πρέπει να απαξιωθεί μεγάλο μέρος του κεφαλαίου ώστε να μειωθούν οι απαιτήσεις του κεφαλαίου επί του προϊόντος. Αυτό μπορεί να γίνει με πολλούς τρόπους, όπως π.χ. αυξάνοντας τον κατώτατο μισθό και δημιουργώντας τις προϋποθέσεις για τη διάχυση των αυξήσεων σε ολόκληρη τη μισθολογική κλίμακα, αφήνοντας τους μετόχους των τραπεζών, τους κατόχους μετοχών και ομολόγων, τις επιχειρήσεις που δεν μπορούν να επιζήσουν χωρίς σκλάβους και λοιπούς κατόχους υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου να υποστούν απώλειες, υιοθετώντας μια φορολογική πολιτική υψηλών συντελεστών για τα κέρδη και τις μεγάλες περιουσίες, διαγράφοντας χρέη των εργαζόμενων τάξεων προς τις τράπεζες κ.λπ. *Ο Ηλίας Ιωακείμογλου είναι αναλυτής του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ

β

16

αντιρατσισμος

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Η υποκρισία των Παρισίων

Αθώοι κρίθηκαν από Β’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο ο διευθυντής της «Εφημερίδας των Συντακτών» Νικόλας Βουλέλης και ο συντάκτης Δημήτρης Ψαρράς. Εναντίον των δύο δημοσιογράφων είχε υποβάλει μήνυση ο προφυλακισμένος βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης, κατηγορώντας τους για εξύβριση και παραβίαση προσωπικών δεδομένων. Η μήνυση αφορούσε βίντεο που δημοσιοποίησε η εφημερίδα το Δεκέμβριο, στο οποίο εμφανίζεται ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής «να υποδύεται τον αρχιφύλακα και να επιβλέπει το ξυλοκόπημα ενός κρατούμενου από δύο υποτιθέμενους αστυνομικούς». Προφανές κίνητρο της βιομηχανίας των μηνύσεων και αγωγών της ΧΑ σε βάρος δημοσιογράφων είναι να υπονομεύσουν το κύρος των δημοσιογραφικών αποκαλύψεων γι’ αυτό που η πρόταση του εισαγγελέα Ντογιάκου ονομάζει «εγκληματική δράση» της οργάνωσης. Όμως δεν τα κατάφεραν, παρά την αρχική πρόταση του εισαγγελέα για ενοχή των κατηγορουμένων.

Του Κώστα Διαλυνά

Τ

ο ζήτημα της βομβιστικής επίθεσης στην εφημερίδα «Charlie Hebdo» στο Παρίσι παρουσιάζεται και υπεραπλουστεύεται, λίγο έως πολύ, ως ένα ζήτημα «κριτικής (και καταδίκης) των όπλων» ενάντια «στο όπλο της κριτικής». Και ένας τέτοιος προβληματισμός θα ήταν (και) σήμερα γόνιμος και έγκυρος αν δεν γινόταν με λαθροχειρία εκ μέρους της αστικής προπαγάνδας.

«Βολταίροι» οι εταίροι;

Ο Ιωαννίδης, «ανδρείο» στέλεχος της ΝΔ, απείλησε με περίστροφο κάποια μικρά παιδιά στον ξενώνα προσφύγων του Ωραιοκάστρου. Ύστερα από μήνυση των εργαζομένων της ΑΡΣΙΣ η υπόθεση εκδικάστηκε, ο κατηγορούμενος καταδικάστηκε σε 9 μήνες φυλάκιση με τριετή αναστολή και 300 ευρώ χρηματική ποινή, αλλά το δικαστήριο δεν ασχολήθηκε με τη ρατσιστική πλευρά του περιστατικού. Έπεσε, δηλαδή, στα μαλακά...

Η γαλλική κυβέρνηση, που αγωνιά για την προστασία της ελευθερίας του λόγου, το 2005 νομοθέτησε για την υποχρεωτική διδασκαλία του «θετικού ρόλου της αποικιοκρατίας» στα γαλλικά σχολεία και χρειάστηκε ένας χρόνος σκληρού αγώνα της Αριστεράς για την απόσυρσή του. Άραγε στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης απαγόρευσε ο Ολάντ τη διαδήλωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη το περασμένο καλοκαίρι; Η ελευθερία σάτιρας και κριτικής δεν ισχύει για τους 54 πολίτες που έχουν ήδη συλληφθεί για σχόλια που κρίθηκαν πως «στηρίζουν την τρομοκρατία».

Αναμφισβήτητα, ο προεκλογικός αγώνας για τη ΝΔ στην Ελλάδα πήρε νέα (ν)τροπή ύστερα από τις πρόσφατες δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά που συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση στο Παρίσι με τη υποτιθέμενη απειλή «της εισβολής των λαθρομεταναστών» στην Ευρώπη κ.λπ. Κι αυτό ενώ φωτογραφιζόταν υπερήφανα πλάι στον φράχτη του Έβρου, γεγονός που οδήγησε τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας «L’Express» να δημοσιεύσει κεντρικό άρθρο με τον τίτλο «Είναι δύσκολο να σε στηρίζουν οι μαλάκες». Το σίγουρο είναι πως ο ακροδεξιός Σαμαράς και η κυβέρνησή του έχουν δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτημα της ελευθερίας του Τύπου και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι του 2013 επέβαλε, με αποφασιστικό τρόπο, το μαύρο στην ΕΡΤ, εξαίρει το έργο της αστυνομίας κάθε φορά που ξυλοφορτώνει τους δημοσιογράφους/φωτορεπόρτερ στις διαδηλώσεις και απειλεί με μηνύσεις δημοσιογράφους και εφημερίδες εντός και εκτός συνόρων (π.χ.

«Guardian») για συγκεκριμένα δημοσιεύματα καταγγελιών αστυνομικής βίας (π.χ. 15 συλληφθέντες της μοτοπορείας των αντιεξουσιαστών). Επίσης η ποινή που επιβλήθηκε στον «Παστίτσιο» ή οι προπηλακισμοί των ηθοποιών του «Κόρπους Κρίστι» κάθε άλλο παρά αποτελούν δείγματα σεβασμού στην ελευθερία της έκφρασης. Πίσω από τη γενικολογία και ηθικολογία των καλεσμάτων για την υποτιθέμενη ενότητα της Ευρώπης και τη συσπείρωση σε ανιστόρητες και απολίτικες αναλύσεις, κρύβεται το δηλητήριο του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας, αλλά και το πιο φρικτό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και της πραγματικής τρομοκρατίας. Πίσω από το επικίνδυνο σκηνικό έντασης που στήνεται στο Παρίσι, κρύβεται το πιο επικίνδυνο «παιχνίδι» που θα έχει συνέπειες εφάμιλλες, αν όχι χειρότερες, με αυτές της 11ης Σεπτεμβρίου. Και μπροστά από όλα αυτά, οφείλει σήμερα να βγει ξεκάθαρα η πολιτική και κοινωνική Αριστερά.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Και η Ελλάδα, κύριε, δεν είναι;

μικρά αντιρατσιστικά

Το κάλεσμα «εθνικής ενότητας, υπέρ της ελευθερίας του λόγου και της ειρήνης» του Φρανσουά Ολάντ που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στις 11/01/2015, μπορεί να συγκέντρωσε περισσότερους από 3,7 εκατ. συμμετέχοντες, αλλά έσφυζε από υποκρισία και αμαυρώθηκε από τη συμμετοχή μερικών από τους βιαιότερους και πιο αιμοσταγείς δολοφόνους του πλανήτη: τους εταίρους του Σαμαρά, τους ηγέτες των «ελεύθερων χωρών». Υποκρισία, διότι δεν ήταν η ελευθερία του λόγου, αλλά αυτή του παραλόγου της συντριπτικής στρατιωτικής βίας του ΝΑΤΟ, της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Μ. Βρετανίας και της Ευρώπης συνολικά που ισοπέδωσε το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη και άφησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (όχι δώδεκα!) άστεγους, ανάπηρους, απόκληρους, νεκρούς. Διότι δεν είναι η ειρήνη που αναγκάζει χιλιάδες ανθρώπους να πνίγονται στις ακτές της Μεσογείου κάθε χρόνο (3.500 καταγεγραμμένοι πνιγμοί μόνο το 2014), αλλά ο πόλεμος και οι δικτατορίες που εξυπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα της παγκόσμιας αστικής ελίτ. Υποκρισία και χλευασμός κατά των καταπιεσμένων, στο όνομα κάποιας «ελευθερίας» με επίπλαστο περιεχόμενο. Πιο συγκεκριμένα, η Ισραηλινή επίθεση στην Παλαιστίνη που ευθύνεται για το θάνατο 17 δημοσιογράφων στη Γάζα αλλά και ο βομβαρδισμός των γραφείων του τηλεοπτικού δικτύου Al-Aqsa (όπου εργάζονταν 325 άνθρωποι) δεν έγιναν –ασφαλώς– στο πλαίσιο της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου. Ούτε ο Νάφταλι Μπένετ (υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ σήμερα), έχοντας δηλώσει «έχω σκοτώσει πολλούς Άραβες στη ζωή μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό», προασπίζει τα ιδανικά της «Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη», που αποτέλεσε το προοίμιο του πρώτου Συντάγματος της Γαλλικής Επανάστασης. Πέρα από τον ανένδοτο πόλεμο κατά των Κούρδων, η Τουρκία του Νταβούτογλου έχει μακρά παράδοση στη φυλάκιση δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Για παράδειγμα, σήμερα εκκρεμούν οι δίκες 70 δημοσιογράφων που τόλμησαν να αποκαλύψουν υπόθεση διαφθοράς κυβερνητικών στελεχών. Αντίστοιχες δίκες, φυλακίσεις, ακόμα και εξορίες, έχουν πραγματοποιηθεί και στις χώρες του αραβικού κόσμου (π.χ. Κατάρ, Ιορδανία κ.α.), με αποκορύφωμα την περίπτωση της Αιγύπτου, που ενώ ο Σάμεν Σούκρι (υπουργός Εξωτερικών) συμμετείχε στη διαδήλωση του Παρισιού, η κυβέρνησή του έχει φυλακίσει περισσότερους από 30.000 πολιτικούς κρατούμενους αλλά και μερικούς δημοσιογράφους του Al-Jazeera με την κατηγορία της τρομοκρατίας.

Δύο διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν τη μέρα της δολοφονίας του Σαχζάντ Λουκμάν, μία στα Πετράλωνα, στον τόπο της δολοφονίας του, και μία στα Προπύλαια μαζί με τους Σύρους πρόσφυγες της πλατείας Συντάγματος. Δεν ξεχνάμε, δεν συγχωρούμε!

Το Σάββατο 10 Ιανουαρίου, φασίστες έβαψαν με σπρέι ένα σπίτι για πρόσφυγες στη Δρέσδη, ζωγραφίζοντας σβάστικες και το μήνυμα «θα σας εξαφανίσουμε όλους». Την Τρίτη το πρωί –ύστερα από αντιισλαμική πορεία 25.000 ατόμων από το κίνημα Ευρωπαίοι Πατριώτες (PEGIDA)– βρέθηκε νεκρός ένας πρόσφυγας από την Ερυθραία, ο Χάλεντ Ιντρίς Μπαχρέι. Αρχικά η αστυνομία ισχυρίστηκε ότι δεν βρήκε σημάδια από αίμα ή πληγές από μαχαίρι στο σώμα του Χάλεντ. Επίσης, αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε γνώση του βανδαλισμού που σημειώθηκε τρεις ημέρες νωρίτερα στο σπίτι του Χάλεντ. Αυτό προκάλεσε μια κοινωνική εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης και κατακραυγή από την κοινότητα της Ερυθραίας στη Γερμανία, απαιτώντας έρευνα για το θάνατο του Χάλεντ. Επίσημη καταγγελία κατατέθηκε εναντίον της αστυνομίας της Δρέσδης από το βουλευτή του κόμματος των Πρασίνων Φόλκερ Μπεκ, ο οποίος κατηγόρησε την αστυνομία για ανικανότητα και συγκάλυψη. Ο φασισμός ανεβαίνει στη Γερμανία...

Και βέβαια οι αντιρατσιστικές οργανώσεις δεν έμειναν με σταυρωμένα τα χέρια. Στο Βερολίνο και σε άλλες πόλεις οργανώθηκαν αντιδιαδηλώσεις με τη συμμετοχή 100.000 διαδηλωτών. Η αναμέτρηση με τους φασίστες μόλις ξεκίνησε εκεί...

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

αντιρατσισμοσ

17

Η ελευθερία του λόγου, οι «δυτικές αξίες» και η ισλαμοφοβία Της Έφης Γαρίδη

Η

επίθεση στα γραφεία της «Charlie Hebdo» άνοιξε τη συζήτηση σχετικά με την ελευθερία του λόγου σε σχέση με τις «δυτικές αξίες» και σε αντιδιαστολή με τον υποτιθέμενο σκοταδισμό του μουσουλμανικού κόσμου. Εκτός του ότι αυτό το ιδεολόγημα περί φωτισμένης Δύσης και οπισθοδρομικής Ανατολής είναι προφανώς σαθρό, πρέπει να το δούμε και σε σχέση με το κλίμα ισλαμοφοβίας που κυριαρχεί στην Ευρώπη και έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια, μετρώντας πολυάριθμες επιθέσεις και θύματα.

Ελευθερία του λόγου

Η ρητορική για την «ελευθερία του λόγου» κρύβει πίσω της ένα επιχείρημα: η Δύση είναι υπέρ της ελευθερίας του λόγου, ενώ το Ισλάμ όχι. Όμως για τον Έντουαρντ Σνόουντεν, που καταζητείται για τη διαρροή απόρρητων πληροφοριών σχετικά με το πρόγραμμα μαζικής παρακολούθησης που εφαρμόζουν οι αμερικανικές και βρετανικές κυβερνήσεις, προφανώς δεν ισχύει η ελευθερία του λόγου. Ούτε για την Τσέλσι Μάνινγκ ισχύει, η οποία καταδικάστηκε σε φυλάκιση 35 ετών για διαρροή εγγράφων σχετικών με τους πολέμους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν. Η απουσία οποιασδήποτε κριτικής για τις δυτικές επεμβάσεις δείχνει ότι τα «ελεύθερα» δυτικά ΜΜΕ (τουλάχιστον τα καθεστωτικά) δεν είναι και τόσο ελεύθερα τελικά. Στη συζήτηση που έχει ανοίξει, όποιος σταθεί κριτικά απέναντι στη σάτιρα που έκανε η «Charlie Hebdo» θεωρείται ότι είναι «πολέμιος της ελευθερίας του λόγου» και ότι «κάνει συμψηφισμούς στην καταδίκη της επίθεσης». Πρώτον, δεν είναι συμψηφισμός να κάνεις κριτική. Μπορείς να συμπάσχεις με τα θύματα και ταυτόχρονα να μη θαυμάζεις τη δουλειά τους. Δεύτερον, σαφώς ο καθένας έχει δικαίωμα να κάνει ό,τι είδους σάτιρα θέλει, αλλά η σάτιρα δεν είναι πάντα προοδευτική. Δεν είναι ιδιαίτερα προοδευτικό να κοροϊδεύεις αφ’ υψηλού τη θρησκεία των ανθρώπων

που είναι οι πιο καταπιεσμένοι πολίτες της χώρας σου. Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται σε μια εποχή που οι μουσουλμάνοι δαιμονοποιούνται από την ακροδεξιά και τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, σε μια εποχή που ως πρόσφυγες πολέμου πνίγονται καθημερινά και σε μια εποχή που κινήματα όπως το PEGIDA στρέφονται κατά των μουσουλμάνων μεταναστών και οι ισλαμοφοβικές επιθέσεις είναι διαρκείς σε όλη την Ευρώπη. Σε αυτό το πλαίσιο, η σάτιρα προς το Ισλάμ είναι τόσο προοδευτική όσο θα ήταν και η σάτιρα στους Εβραίους στη Γερμανία του ’30. Και μπορεί η πρόφαση να είναι ότι υπερασπίζεσαι τις φιλελεύθερες κοσμικές αξίες απέναντι σε όλες τις θρησκείες, αλλά όπως επισημαίνει ο Ταρίκ Αλί η σάτιρα της «Charlie Hebdo» σε θρησκευτικά θέματα αναφερόταν σποραδικά στον Καθολικισμό, καθόλου στον Ιουδαϊσμό και επικεντρωνόταν στο Ισλάμ. Το νέο εξώφυλλο της «Charlie Hebdo», μετά την επίθεση, προκαλεί ξανά τα θρησκευτικά αισθήματα των μουσουλμάνων με νέα απεικόνιση του Μωάμεθ. Οι διαδηλώσεις σε μουσουλμανικές χώρες που ακολούθησαν δεν είναι δείγμα του «φανατισμού» των μουσουλμάνων, απλά είναι φυσικό να αισθάνονται για μια ακόμα φορά προσβεβλημένοι.

Η «πολιτισμένη» Δύση και η «απολίτιστη» Ανατολή

Σε πολλά σκίτσα που ακολούθησαν την επίθεση απεικονίζονται μολύβια ενάντια σε όπλα. Ωστόσο τα δυτικά όπλα δεν περιορίζονται στα μολύβια. Δεν φοβούνται τα μολύβια οι μουσουλμάνοι-θύματα ισλαμοφοβικών επιθέσεων στις δυτικές χώρες –μόνο στη Γαλλία έγιναν πάνω από 12 επιθέσεις, με τουφέκια και χειροβομβίδες, τις πρώτες 24 ώρες μετά τις δολοφονίες. Δεν έγιναν με μολύβια οι επιθέσεις στο Ιράκ, στη Γάζα και στο Αφγανιστάν που άφησαν πίσω τους εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς. Και είναι τουλάχιστον ασέβεια απέναντι σε αυτούς τους νεκρούς να παρουσιάζονται οι δυτικές κοινωνίες ως αθώες και ανώτερες, που μόνο μέσο αντίδρασης έχουν τον πολιτισμό τους.

Στην πολιτισμένη Ευρώπη των αξιών του Διαφωτισμού δεν είδαμε καμία μαζική αντίδραση όταν αποκαλύφθηκε με τη δημοσιοποίηση της έκθεσης της CIA ότι μουσουλμάνοι κρατούμενοι, που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις παρέδωσαν στις ΗΠΑ, υπήρξαν θύματα βασανισμού. Προφανώς οι αξίες του Διαφωτισμού δεν ισχύουν για όλους. «Είναι αναγκαίο κακό να περιορίζονται τα δικαιώματα αυτών που από τη φύση τους είναι σκοταδιστές και απειλούν τις δημοκρατικές μας κοινωνίες με το φανατισμό τους» –αυτό είναι το ιδεολόγημα πίσω από τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και είναι ένα ιδεολόγημα απόλυτα αβάσιμο. Πολλές κοινωνίες στις μουσουλμανικές χώρες έχουν παρελθόν κοσμικότητας. Η Δύση, προκειμένου να βάλει χέρι στους πλούσιους φυσικούς πόρους των χωρών αυτών, στήριξε και χρηματοδότησε κάθε αντιδραστική, ακραία ομάδα που δρούσε στο Ισλάμ, αρκεί εκείνοι να φρόντιζαν για τα συμφέροντά της. Από τους ουαχαμπιστές και τους μουτζαχεντίν του Αφγανιστάν ως την Αλ Κάιντα και το ISIS, όλοι στηρίχθηκαν από τις δυτικές κυβερνήσεις και τις βοήθησαν να εξοντώσουν τις προοδευτικές δυνάμεις στον αραβικό κόσμο. Αργότερα κάποια ισλαμικά κινήματα βγήκαν εκτός ελέγχου. Η Δύση χρησιμοποιεί πλέον αυτήν την εξέλιξη ως φόβητρο για τους δυτικούς λαούς, ως δικαιολόγηση των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και της στήριξης σε «κοσμικές» δικτατορίες έξω και της εντατικοποίησης της αστυνόμευσης μέσα, στο πλαίσιο του «πολέμου στην τρομοκρατία». Αποτέλεσμα γεωπολιτικών σχεδιασμών και επεμβάσεων είναι αυτές οι ομάδες, και όχι «ισλαμοφασίστες» όπως ακόμα και κομμάτια της ευρωπαϊκής Αριστεράς τους χαρακτηρίζουν –ο φασισμός ως πολιτικό κίνημα είναι «προνόμιο» του δυτικού καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού, ενώ αυτά κινήματα είναι «παράγωγα» της δράσης του στην «περιφέρεια».

Συλλογική ευθύνη

Μια ακόμη κυρίαρχη άποψη είναι ότι όλοι οι μουσουλμάνοι είναι υπεύθυνοι για τις επιθέσεις τέτοιου είδους. Με ιδιαίτερα

ωμό τρόπο εξέφρασε αυτή την άποψη ο Αμερικανός μεγιστάνας των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, ο οποίος έγραψε στο Τουίτερ: «Ίσως κάποιοι μουσουλμάνοι να είναι φιλήσυχοι, αλλά μέχρι να αναγνωρίσουν και να καταστρέψουν το καρκίνωμα των τζιχαντιστών που όλο μεγαλώνει, πρέπει όλοι να θεωρούνται υπεύθυνοι». Πρέπει να γίνει απόλυτα σαφές ότι η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων δεν είναι ισλαμιστές, πόσο μάλλον εξτρεμιστές και τρομοκράτες. Εξάλλου οι πολύνεκρες τυφλές επιθέσεις δεν γίνονται μόνο από μουσουλμάνους. Δεν ήταν μουσουλμάνοι ο Μπρέιβικ, οι Τίμοθι Μακβέι και Τέρι Νίκολς, δράστες της επίθεσης της Οκλαχόμα Σίτι, οι Έρικ Χάρις και Ντίλαν Κλέμπολντ, δράστες της επίθεσης στο σχολείο του Κολομπάιν. Σε τέτοιου είδους περιπτώσεις τα αίτια αποδίδονται στις διαταραγμένες προσωπικότητες των δραστών και κανένας δεν σκέφτεται να ζητήσει από όλους του χριστιανούς, όλους τους Αμερικανούς ή άλλους χριστιανούς να απολογηθούν.

Απάντηση στην ισλαμοφοβία

Η επίθεση στο «Charlie Hebdo» είναι απόλυτα καταδικαστέα. Ωστόσο πρέπει να αποφύγουμε την παγίδα να αποτελέσει όπλο των κυβερνήσεων και των φασιστών για τη μεγαλύτερη εδραίωση της ισλαμοφοβίας. Τα καλέσματα για «εθνική ενότητα» απέναντι στον «εξωτερικό εχθρό» και για ανανέωση της εμπιστοσύνης στις κυβερνήσεις, που μπορεί μεν να εφαρμόζουν πολιτικές που υποβαθμίζουν το επίπεδο ζωής των λαών τους αλλά που τους εξασφαλίζουν δήθεν «τάξη και ασφάλεια», δεν πρέπει να μείνουν αναπάντητα. Οι ηγέτες που διαδήλωσαν στο Παρίσι εκδηλώνοντας το όψιμο ενδιαφέρον τους για την ελευθερία του λόγου και το υποκριτικό ενδιαφέρον τους για τα αθώα θύματα –έχοντας οι πιο πολλοί πολύ περισσότερο αίμα στα χέρια τους– δεν είναι σύμμαχοι ούτε προστάτες μας. Σύμμαχοί μας είναι οι λαοί, και αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε, σε όση «τρομοκρατία» και αν μας υποβάλουν τα κυρίαρχα μέσα, η ακροδεξιά και οι κυβερνήσεις.

18

ΔΙΕΘΝΗ

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Γκολ για την Παλαιστίνη Στο πλαίσιο του Ασιατικού Κυπέλλου, σε µατς που έγινε στη Μελβούρνη, η Ιορδανία επικράτησε της Παλαιστίνης µε 5-1. Αυτό το ένα γκολ, λίγο πριν από τη λήξη, πανηγυρίστηκε ξέφρενα από όλο το γήπεδο (10.000 Παλαιστίνιοι της διασποράς, µετανάστες από άλλες αραβικές ή µουσουλµανικές χώρες, Ιορδανοί, Αυστραλοί αλληλέγγυοι). Παρά τις προσπάθειες της αστυνοµίας στο ηµίχρονο, τα πανό και τα συνθήµατα υπέρ του αγώνα των Παλαιστινίων δεν σταµάτησαν ποτέ. Με το τέλος του αγώνα, ήταν οι οπαδοί της Εθνικής Ιορδανίας που άρχισαν το «πάρτι-διαδήλωση» έξω από το γήπεδο, µε το σύνθηµα «Η Παλαιστίνη θα ελευθερωθεί, από το ποτάµι ως τη θάλασσα»...

Τα εγκλήµατα της Γαλλικής ∆ηµοκρτατίας σκοτώνεις για λόγους οικονοµικούς».

Του Πάνου Πέτρου

Ρατσισµός

Από αυτές τις χώρες (και ιδιαίτερα την Αλγερία) κατάγεται η συντριπτική πλειοψηφία των µουσουλµάνων στη Γαλλία. Είναι αυτοί που ενώ αποτελούν το 10% του πληθυσµού, αποτελούν περίπου το 70% των φυλακισµένων. Είναι αυτοί που ζουν στα γκετοποιηµένα προάστια, όπου η ανεργία φτάνει και το 90%. Είναι τα θύµατα διαρκών αστυνοµικών ενοχλήσεων και ρατσιστικών επιθέσεων (που αυξάνονται µε γεωµετρική πρόοδο στη Γαλλία τα τελευταία εννέα χρόνια), που πολλοί από αυτούς συµµετείχαν στην εξέγερση «των Αθλίων» το 2005 και αντιµετωπίστηκαν ως «αποβράσµατα». Σε αυτό το υπόβαθρο πρέπει να κριθεί και η σύγχρονη «laïcité». Η πολυδιαφηµισµένη «κοσµικότητα» δεν έχει καµία σχέση µε την παλιά, πράγµατι προοδευτική πάλη ενάντια στην επιρροή της παντοδύναµης Καθολικής Εκκλησίας στα σχολεία. Έχει γίνει πλέον ένα κρατικό εργαλείο στοχοποίησης της µουσουλµανικής, καταπιεσµένης µειονότητας ως «εσωτερικής απειλής», απλά και µόνο επειδή είναι µουσουλµάνοι. Η µπούργκα και το νικάµπ, το κρέας χαλάλ, η δηµόσια προσευχή, δεν γίνονται µόνο αφορµές για κατάφωρες διακρίσεις (στο όνοµα της ισότητας!), αλλά παρουσιάζονται και ως «απειλές στον γαλλικό τρόπο ζωής».

Μ

ετά την αιµατηρή επίθεση στο «Σαρλί Εµπντό», η επικίνδυνη αύξηση των βίαιων ισλαµοφοβικών επιθέσεων από ακροδεξιούς δεν γίνεται στο φόντο µιας ανόδου «ωµής» ισλαµοφοβίας, αλλά σε ένα πιο εκλεπτυσµένο υπόβαθρο, που είναι όµως βαθιά προβληµατικό. Η πλειοψηφία της κοινής γνώµης δείχνει να συσπειρώνεται γύρω από µια εθνική ενότητα µε «προοδευτικό» µανδύα: την περηφάνια για τη Republique (∆ηµοκρατία) και τις αξίες της. Αυτή η περηφάνια αφορά τη διάσηµη «laïcité» («κοσµικότητα») αλλά και συνολικότερα τον «ξεχωριστό» χαρακτήρα της γαλλικής «∆ηµοκρατίας».

Ιµπεριαλισµός

Αυτές οι αφηρηµένες ιδέες, ως γενικά «προοδευτικές» έχουν ισχυρή επιρροή και µέσα στις γραµµές της Αριστεράς. Αλλά στην πραγµατικότητα αποτελούν το φύλλο συκής του γαλλικού ιµπεριαλισµού. Από την εποχή της αποικιοκρατίας, το γαλλικό κράτος επικαλούνταν τον «ειδικό, εκπολιτιστικό» του ρόλο ενώ καταλήστευε τις αποικίες. Εφόσον οι αποικιοκράτες ήταν «εκπολιτιστές», οι αποικιοκρατούµενοι λαοί ήταν «απολίτιστοι». Και πράγµατι ως τέτοιοι αντιµετωπίστηκαν, ως «κατώτερα όντα», κάτι που νοµιµοποιούσε την αρρωστηµένη βία που άσκησαν πάνω τους οι «πολιτισµένοι». Υπάρχουν λιγότερο γνωστές µαύρες σελίδες στην ιστορία της «∆ηµοκρατίας», όπως η σφαγή της εθνικοαπελευθερωτικής εξέγερσης στη Μαδαγασκάρη το 1947, που εκτιµάται ότι κόστισε πάνω από 100.000 νεκρούς. Υπάρχει η πιο γνωστή ντροπή που ακούει στο όνοµα «Αλγερία»: οι σφαγές, τα βασανιστήρια, οι εκτελέσεις, οι αγριότητες των Γάλλων αποικιοκρατών ενάντια στο λαό που τόλµησε να πολεµήσει για την ανεξαρτησία του γεµίζουν ολόκληρο βιβλίο. Θα ήταν χρήσιµο να ξα-

Πολιτισµός; ναδεί κανείς τη «Μάχη του Αλγερίου» αυτές τις µέρες. Στο ίδιο το εσωτερικό της Γαλλίας συνέβη η σφαγή του Παρισιού το 1961, όταν πνίγηκε στο αίµα µια διαδήλωση 30.000 Αλγερινών, σφαγή που «θάφτηκε» από τα «ελεύθερα» γαλλικά ΜΜΕ. Αυτή η πραγµατικότητα δεν αφορά κάποιο µακρινό παρελθόν. Ο γαλλικός ιµπεριαλισµός ποτέ δεν άφησε τις παλιές του αποικίες σε ησυχία. Ο «ξεχωριστός ρόλος της Γαλλίας σε αυτές τις περιοχές» παραµένει η αιτιολόγηση πίσω από τις

σύγχρονες στρατιωτικές επεµβάσεις στο Μάλι, στην Ακτή Ελεφαντοστού και την Κεντροαφρικανική ∆ηµοκρατία από τον Φρανσουά Ολάντ. Η τελευταία επέµβαση στην Κεντροαφρικανική ∆ηµοκρατία ήταν η 50ή στρατιωτική επέµβαση της Γαλλίας στην Αφρική µετά την ανεξαρτητοποίηση των αποικιών της, ενώ η ο γαλλικός στρατός διατηρεί παρουσία σε 10 αφρικανικές χώρες. Αλλά όπως έλεγε κι ένα σκίτσο, «Το να σκοτώνεις για θρησκευτικούς λόγους είναι θηριώδες. Το πολιτισµένο είναι να

*Σύνθηµα στη Γέφυρα Σαιν Μισέλ: «Εδώ πνίξαµε τους Αλγερινούς».

∆εν είναι τυχαίο ότι το Εθνικό Μέτωπο πρωταγωνιστεί στον αγώνα υπεράσπισης των «γαλλικών αξιών», ότι οι δήµαρχοί του αποδεικνύονται οι πιο δραστήριοι «φρουροί της κοσµικότητας». Υπάρχει µια διακοµµατική συναίνεση στην «περιφρούρηση της κοσµικότητας ενάντια στο Ισλάµ», µε τη ∆εξιά και τους Σοσιαλιστές να συναγωνίζονται το Εθνικό Μέτωπο σε ρατσιστικές δηλώσεις, αλλά κρυµµένοι πίσω από αυτόν τον «προοδευτικό» µανδύα. Η διαδροµή του FN στο να θεωρείται σήµερα «άλλο ένα φυσιολογικό κόµµα» δεν είναι

ΔΙΕΘΝΗ

21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

19

Σιωνισµός

Αστυνοµία

Και ενώ στον απόηχο της επίθεσης στο «Charlie Hebdo» ζητούµενο είναι η αλληλεγγύη µεταξύ εβραίων, µουσουλµάνων, χριστιανών, ο Νετανιάχου βρήκε την ευκαιρία να καλέσει τους Εβραίους της Γαλλίας σε µαζική µετανάστευση στο Ισραήλ, «όπου θα είναι πραγµατικά ασφαλείς». Επιστροφή στις παλιές αξίες του σιωνισµού, που εκµεταλλευόταν πάντα κάθε τραγωδία των Εβραίων για να τους πείσει ότι είναι αδύνατο να συνυπάρξουν µε τους «άλλους», να τους χρησιµοποιήσει στο σχέδιο εποικισµού-εθνοκάθαρσης της Παλαιστίνης, διαιωνίζοντας έτσι την έχθρα Αράβων και Εβραίων. Για την Αριστερά, ο αντισηµιτισµός είναι γάγγραινα που µπορεί και πρέπει να ξεριζωθεί από την κοινωνία. Για τους σιωνιστές ηγέτες, ο αντισηµιτισµός είναι επισήµως «ανίκητος» και ανεπισήµως «καλοδεχούµενος» για τα σχέδια του κράτους του Ισραήλ. Καλό είναι να το θυµόµαστε, κάθε φορά που οι επικριτές του κράτους-τροµοκράτη κατηγορούνται από το Τελ Αβίβ και τους συµµάχους του για «αντισηµιτισµό»... Το οποίο κράτος-τροµοκράτης εκµεταλλεύθηκε την ευκαιρία της τυφλής ισλαµοβοφίας και δολοφονόνησε µε γκαγκστερικό τρόπο 6 µέλη και στελέχη της Χεµζπολά…

Στον απόηχο του κινήµατος για τις «µαύρες ζωές», η αστυνοµία της Νέας Υόρκης έκρινε πως ο δήµαρχος Ντε Μπλάζιο δεν τους έδωσε «επαρκή πολιτική κάλυψη» και έχουν προχωρήσει εδώ και εβδοµάδες σε µια «άτυπη απεργία». Η «απεργιακή» απόφαση των µπάτσων για «συλλήψεις µόνο αν είναι απαραίτητο» άνοιξε τη συζήτηση για το αν τόσον καιρό γίνονταν «συλλήψεις χωρίς να είναι απαραίτητο». Εν τω µεταξύ, ακόµα και αστικά ΜΜΕ υποχρεώνονται να σχολιάζουν ότι η εγκληµατικότητα δεν αυξήθηκε καθόλου και ότι όλα κυλάνε ήσυχα (ίσως και πιο ήσυχα απ’ ότι πριν από την «απεργία») στην πόλη. Η απεργία ενός κλάδου έχει -µεταξύ άλλων- και το νόηµα του να δείξει στην κοινωνία τη χρησιµότητά του. Η απεργία των µπάτσων στη Νέα Υόρκη πέτυχε ακριβώς αυτό το αποτέλεσµα...

Η κληρονοµιά Γίνεται ιδιαίτερα δηµοφιλής τελευταία και µέσα στην Αριστερά η «επιστροφή στις ιδέες/την Ευρώπη του ∆ιαφωτισµού» ως απάντηση στη σύγχρονη βαρβαρότητα. Είναι αλήθεια πως η Αριστερά και το εργατικό κίνηµα είναι πολύ πιο τίµιοι «κληρονόµοι» των καλύτερων παραδόσεων των αστικών επαναστάσεων, που οι ίδιοι οι αστοί σήµερα απαρνιούνται. Είναι αλήθεια πως η Αριστερά είναι «εγγόνι» των αστικών επαναστάσεων. Αλλά η διαδικασία που γέννησε αυτό το εγγόνι δεν είναι αδιάφορη. Σε εποχές που ακόµα ο καπιταλισµός δεν είχε εξαντλήσει τον προοδευτικό ρόλο του στην ιστορία, που οι αστικές επαναστάσεις δεν είχαν καν ολοκληρωθεί, βρέθηκαν κάποιοι αγωνιστές και διανοητές που κατάλαβαν πως σε µια κοινωνία διασπασµένη σε τάξεις, σε εκµεταλλευτές και αντικείµενα της εκµετάλλευσης, το σύνθηµα «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» παραµένει κούφιες λέξεις. Και κάπως έτσι, πάρα πολύ καιρό πριν από τη σηµερινή σαπίλα του καπιταλισµού, µπήκε στη ζωή µας ο κοµουνισµός, ως µοναδική απάντηση στη βαρβαρότητα... άσχετη µε αυτό το τοπίο. ∆υστυχώς, µεγάλο τµήµα της γαλλικής Αριστεράς έχει υποκύψει σε αυτήν την εθνική ιδέα. Η ανοχή της σε επεµβάσεις του γαλλικού ιµπεριαλισµού και η αδυναµία της να αντιπαρατεθεί στην ισλαµοφοβία είναι οι δύο όψεις αυτού του προβλήµατος. Ευτυχώς δυνάµεις της γαλλικής Αριστεράς (βλ. δίπλα) κράτησαν αποστάσεις από την «Ιερή Ένωση» γύρω από τη «∆ηµοκρατία» (η Εθνοσυνέλευση έψαλε τον εθνικό ύµνο για πρώτη φορά από το 1918 σε µια επίδειξη «οµοψυχίας). Αυτή η «∆ηµοκρατία» είναι αιµατοβαµµένη, ιµπεριαλιστική και ρατσιστική. Η συζήτηση δεν αφορά µόνο τη Γαλλία. Αυτή η εικόνα της Γαλλίας ως «κοιτίδας του ευρωπαϊκού ∆ιαφωτισµού» λειτουργεί ως «βιτρίνα» όλης της ευρωπαϊκής ιµπεριαλιστικής αλαζονείας. Τη στιγµή που η ΕΕ βυθίζεται στην πιο άγρια βαρβαρότητα, είναι πολύ βολικό για τους Ευρωπαίους ηγέτες να εµφανίζονται ως εκφραστές µιας κάποιας «Ευρώπης του ∆ιαφωτισµού», για να σώσουν ό,τι µπορεί να σωθεί από τη βαθιά (µέσα στην κρίση και τις αντιλαϊκές πολιτικές) πληγωµένη εικόνα των ίδιων και της Ιερής τους Συµµαχίας. Είναι ένα «ξέπλυµα» που η Αριστερά δεν πρέπει να το επιτρέψει.

Ανακοίνωση της Alternative Libertaire, του Mouvement des Objecteurs de Croissance, του Nouveau Parti Anticapitaliste και του Parti Communiste des Ouvriers de France

Υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης και ενάντια στην «ιερή ένωση»

Η

σφαγή που διαπράχθηκε στην έδρα του «Charlie Hebdo» προκάλεσε ένα κύµα αγανάκτησης και θυµού απόλυτα δικαιολογηµένο, το οποίο συµµεριζόµαστε. Καταδικάζουµε ανεπιφύλακτα αυτήν τη σφαγή, η οποία επιδιώκει να σπείρει τον τρόµο και να εξαναγκάσει στη σιωπή τους δηµοσιογράφους που υπερασπίζονται την ελευθερία της έκφρασης. Καταδικάζουµε µε την ίδια αποφασιστικότητα τη φονική αντισηµιτική βία που ξέσπασε ενάντια στους πελάτες του εβραϊκού σουπερµάρκετ στο Πορτ ντε Βενσάν. Οι σκέψεις µας είναι κατ’ αρχάς στους συγγενείς των θυµάτων και τους εκφράζουµε την υποστήριξή µας. Όλα µάς κάνουν να σκεφτόµαστε ότι αυτή η επίθεση είναι έργο θρησκευτικών φασιστών που ονειρεύονται να επιβάλουν τις δολοφονικές ψευδαισθήσεις τους στην κοινωνία. Πρέπει να είµαστε ξεκάθαροι καταγγέλλοντας ανεπιφύλακτα αυτόν το φανατισµό. Αγωνιζόµαστε ενάντια σε όλους τους φασίστες, που ευηµερούν µε φόντο τον εθνικισµό και τον σκοταδισµό και ανεξάρτητα µε το ποιοι είναι οι καθοδηγητές και οι προφήτες. Θέλουν να τροµοκρατήσουν, να προκαλέσουν σκόπιµα τον τρόµο και το φόβο, να δηµιουργήσουν µια κατάσταση ακραίας έντασης. Και σ’ αυτό είναι απόλυτα συνένοχοι του Εθνικού Μετώπου και της άκρας ∆εξιάς. Και όπως το φοβόµασταν, παρατηρούµε τώρα αυτή η σφαγή να χρησιµοποιείται ως πρόσχηµα για να δώσει τροφή σε ρατσιστικό λόγο και να δικαιολογήσει τις επιθέσεις ενάντια στους τόπους λατρείας των µουσουλµάνων. Ήδη ακούµε αντιδραστικούς γραφιάδες και οπορτουνιστές πολιτικούς να επαναφέρουν τη θεωρία της «σύγκρουσης των πολιτισµών» και να επωφελούνται απ’ αυτό για να κατηγορήσουν ξανά και να ρίξουν ευθύνες στους µετανάστες, τους ξένους, τους µουσουλµάνους. ∆εν µας προκαλεί έκπληξη επίσης η πολιτική εκµετάλλευση αυτού του γεγονότος ιδιαίτερα από την κυβέρνηση Ολάντ. Το κάλεσµα για «εθνική ενότητα» δεν είναι παρά µια µεγάλη επιχείρηση σύγχυσης, που έχει ως σκοπό να δικαιολογήσει: • Τις στρατιωτικές επεµβάσεις της Γαλλίας στο Ιράκ, στο Μαλί, στην Κεντροαφρικανική ∆ηµοκρατία. Ο πρωταρχικός σκοπός αυτών των επεµβάσεων ήταν να προστατεύσουν τα ιµπεριαλιστικά συµφέροντα των γαλλικών επιχειρήσεων σ’ αυτές τις περιοχές και τους δικτάτορες και όχι να καταπολεµήσουν τον τζιχαντισµό, τον οποίον η Γαλλία δεν

δίστασε να εξοπλίσει σε άλλες περιστάσεις.

• Μια νέα επίθεση ενάντια στην ελευθερία. Όπως έγινε και µετά την 11η του Σεπτέµβρη, οι κυβερνήσεις µε το πρόσχηµα του αγώνα ενάντια στην τροµοκρατία θα επιβάλουν νέους µηχανισµούς παρακολούθησης και επίβλεψης, οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε, χρησιµοποιήθηκαν κατά κύριο λόγο ενάντια σε διαδηλωτές και συνδικαλιστές.

• Την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης. Επωφελούµενοι από το συναισθηµατικό σοκ που µας αγγίζει όλες και όλους, ο Βαλς και ο Ολάντ συνεννοούνται να περάσουν σε δεύτερο πλάνο την πολιτική λιτότητας και ιδιαιτέρως το σχέδιο νόµου Macron, το οποίο θα παρουσιαστεί στη Βουλή στα τέλη Ιανουαρίου και προβλέπει µια σειρά από µέτρα που θέτουν σε κίνδυνο τα όργανα υπεράσπισης των εργαζοµένων (εργατοδικείο, επιθεώρηση εργασίας), που διευκολύνουν τις απολύσεις, που προβλέπουν µείωση των αµοιβών της βραδινής και της κυριακάτικης εργασίας και ελαστικοποιούν ακόµα περισσότερο τις σχέσεις εργασίας.

• Γενικότερα, µεταξύ των πολιτικών δυνάµεων που αγανακτούν σήµερα, ένα µεγάλο µέρος είναι σε µεγάλο βαθµό υπεύθυνο για το κλίµα που δηµιουργήθηκε και στιγµατίζει τους µετανάστες εργαζόµενους και τα παιδιά τους και ιδιαίτερα όταν είναι µουσουλµάνοι. Αυτή η εκµετάλλευση του γεγονότος είναι ακόµα περισσότερο αναξιοπρεπής µιας και οι δηµοσιογράφοι του «Charlie Hebdo» που δολοφονήθηκαν δεν δίσταζαν να καταδικάσουν την πολιτική του Ολάντ, του Σαρκοζί ή της Λε Πεν. Αν έπρεπε να ακούσουµε το PS και το UMP, το Εθνικό Μέτωπο θα έπρεπε να είχε καλεστεί στη «δηµοκρατική πορεία» τους. Τι θα σκέφτονταν για όλο αυτό οι δολοφονηµένοι δηµοσιογράφοι; Λυπόµαστε για τη µετατροπή της διαδήλωσης της Κυριακής, που ήταν πρωτοβουλία αντιρατσιστικών οργανώσεων, σε «δηµοκρατική πορεία» στην οποία είναι δήθεν διοργανωτής ο Βαλς και παρελαύνει ο Σαρκοζί. Ως πολέµιοι της εθνικής ενότητας και για τους λόγους που περιγράψαµε πιο πάνω, δεν θα συµµετάσχουµε σ’ αυτή την πορεία. Είναι µεγάλη ανάγκη αυτές και αυτοί που ξεσηκώθηκαν από αυτήν τη φασιστική επίθεση και αρνούνται να διαδηλώσουν πίσω από τον Σαρκοζί και τον Βαλς, που θέλουν να αντισταθούν στο ρατσισµό και να αγωνιστούν ενάντια στις διακρίσεις, που στρέφονται ενάντια στις πολιτικές της καταστολής, να συγκεντρωθούν µαζί µας και να αγωνιστούµε ενάντια σε όλα αυτά. Παρίσι, 10/01/2015

Ελευθερία του λόγου, «δυτικές αξίες» και ισλαμοφοβία 21 ΓΕΝΑΡΗ 2015

Ό ταν τα μεγάλα ΜΜΕ και οι ηγέτες των κυβερνήσεων μιλούν για «επαγρύπνηση και μέτρα ενάντια στην τρομοκρατία», μυρίζει ανθρώπινο αίμα, περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών και πίεση για «εθνική ενότητα» με τους εκμεταλλευτές μας.

Σελίδα 17

Καμία υπόκλιση στην τρομοϋστερία Του Πάνου Πέτρου

Τ

ο 2001, πάνω στο φόβο που γέννησε η 11η Σεπτέμβρη, βρέθηκε η λαϊκή νομιμοποίηση για τον δρακόντειο «Πατριωτικό Νόμο». Αντίστοιχα με την επίθεση στο Μετρό του Λονδίνου το 2005, η βρετανική αστυνομία βρήκε την ευκαιρία να αποκτήσει «ρόμποκοπ» που δεν διέθετε μέχρι τότε και η βρετανική κυβέρνηση βρήκε την ευκαιρία να γεμίσει το Νησί με κάμερες παρακολούθησης. Αντίστοιχα αξιοποιείται σήμερα το σοκ της επίθεσης στο «Σαρλί Εμπντό».

Αυταρχισμός

Στη Γαλλία, η κυβέρνηση Ολάντ δεν έχασε χρόνο. Με «εφόδιο» την αποθέωση που γνώρισαν τα ειδικά σώματα της αστυνομίας στη διαδήλωση στο Παρίσι, και τη συστηματική καλλιέργεια κλίματος «στήριξης των δυνάμεων ασφαλείας», μπόρεσε -δίχως αντιδράσεις- να κατεβάσει στους δρόμους της Γαλλίας 10.000 στρατιώτες. Ο Μανουέλ Βαλς έχει προαναγγείλει και άλλα «έκτακτα μέτρα». Στο Βέλγιο επίσης, βαριά οπλισμένοι στρατιώτες αντικατέστησαν τους αστυνομικούς στη φύλαξη «ευαίσθητων σημείων». Στη Γερμανία, η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θα μπορεί πλέον να κατάσχει τις ταυτότητες και τα διαβατήρια όσων «θεωρούνται ύποπτοι ως ακραίοι ισλαμιστές». Στη Βρετανία, ο Ντέιβιντ Κάμερον ζήτησε περισσότερες εξουσίες για τους μηχανισμούς παρακολούθησης των μυστικών υπηρεσιών. Ο Βρετανός πρωθυπουργός ξεστόμισε το οργουελικό «Το ερώτημα είναι αν πρόκειται να επιτρέψουμε να υπάρχουν μέσα επικοινωνίας τα οποία είναι αδύνατο να παρακολουθηθούν. Η απάντησή μου είναι όχι, δεν πρέπει να το επιτρέψουμε». Μια ζοφερή εικόνα Μεγάλου Αδελφού, όπου θεωρείται πλέον ανεπίτρεπτο να υπάρχει οποιαδήποτε ιδιωτικότητα, οποιαδήποτε επικοινωνία που δεν γνωρίζει το κράτος. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις προχωρούν και σε συντονισμό των αντιδημοκρατικών τους επιθέσεων. Ήδη έγινε άτυπη συνάντηση των υπουργών Εσωτερικών στο Παρίσι, όπου εκτιμήθηκε πως η Διαδήλωση για τη Δημοκρατία στη γαλλική πρωτεύουσα τους δίνει «λαϊκή εντολή» να «σφίξουν τα λουριά». Η συνέχεια αναμένεται στην έκτακτη Σύνοδο Κορυφής στις 12 Φλεβάρη. Η στρατηγική επιλογή για μονιμοποίηση του «κράτους έκτακτης ανάγκης», ως απάντηση στην πολιτική και οικονομική κρίση, επιχειρεί να

αντλήσει νομιμοποίηση από το ότι τα μέτρα «στρέφονται ενάντια στους τρομοκράτες». Μετά την επίθεση στη Βοστόνη και ενώ επιβαλλόταν στην πόλη ένας άτυπος στρατιωτικός νόμος, ο δημοσιογράφος Γκλεν Γκρίνγουολντ προειδοποιούσε: «Πάντοτε έτσι καταργούνται τα δικαιώματα: στοχοποιώντας πρώτα την πιο περιθωριοποιημένη ομάδα ή τον πιο μισητό άνθρωπο, με την προσδοκία πως κανείς δεν θα διαμαρτυρηθεί, εξαιτίας του πόσο περιθωριοποιημένο ή μισητό είναι το θύμα. Όταν αυτές οι παραβιάσεις δικαιωμάτων αποκτήσουν συναίνεση, μετά θεσμοποιούνται μόνιμα και δεν έχει κανείς δικαίωμα να διαμαρτυρηθεί όταν εφαρμοστούν και σε άλλους, όπως θα γίνει αναπόφευκτα». Μερικούς μήνες μετά, τα τανκς και οι Ειδικές Δυνάμεις που πρωτοεμφανίστηκαν στη Βοστόνη για να «προστατεύσουν τους πολίτες» εμφανίστηκαν και στους δρόμους του Φέργκιουσον, αυτήν τη φορά για να επιτεθούν στους πολίτες...

Πόλεμος

Η τρομοϋστερία δεν είναι μόνο «κραυγή καταστολής», αλλά στη σημερινή της ισλαμοφοβική μορφή είναι και «κραυγή πολέμου». Η εμπειρία της 11ης Σεπτέμβρη και της αμερικανικής επέμβασης σε Αφγανιστάν-Ιράκ είναι ακόμα πρόσφατη. Ενώ είναι ακόμα σε εξέλιξη η διεθνής επέμβαση σε Ιράκ-Συρία, που βρήκε νομιμοποίηση εν μέσω υστερίας για τους «αιμοδιψείς τζιχαντιστές». Το γαλλικό κοινοβούλιο βρήκε την ευκαιρία να ψηφίσει αυτές τις μέρες την παράταση των πολεμικών επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή. Σε αυτό το φόντο πρέπει να δούμε και την πρωτοβουλία του Μπαράκ Ομπάμα να συγκαλέσει διεθνή διάσκεψη για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας στις 18 Φλεβάρη στην Ουάσινγκτον. Θα οργανώσει την «απάντηση στην τρομοκρατία» ο πρόεδρος που έχει βομβαρδίσει 7 χώρες (όλες με πλειοψηφικό μουσουλμανικό πληθυσμό) στη διάρκεια της θητείας του. Για να μην μείνει καμία αμφιβολία, μαζί με τους ξένους ηγέτες κρατών στο Παρίσι, θεωρήθηκε πρέπον να βαδίσει και ο γ.γ. του ΝΑΤΟ, ο επικεφαλής των «Ενόπλων Δυνάμεων του Ελεύθερου Κόσμου», που μας προστατεύουν από τους «βαρβάρους».

«Συναίνεση»

Η τρομοϋστερία έχει και μια πολύ σοβαρή ιδεολογική χρήση. Πριν από λίγο καιρό, η αυστραλιανή κυβέρνηση έπαιρνε έκτακτα μέτρα λόγω «φήμης για επικείμενη τρομοκρατική επίθεση». Σε αυτήν την εφημερίδα, η Αυστραλή συντρόφισσα Τζες Λένεχαν έγραφε τότε εύστοχα πως «kυρίως, θέλουν να ξεχάσει ο κόσμος ότι στην

πραγματικότητα είναι η κυβέρνηση αυτή που επιτίθεται». Η «τρομοκρατική απειλή» είναι πάντοτε ένα από τα καλύτερα εργαλεία αλλαγής της ατζέντας, μακριά από τις αντεργατικές πολιτικές και την κατεδάφιση των κατακτήσεών μας. Ασκείται η συστηματική πίεση να ιεραρχήσουν οι άνθρωποι την «ασφάλεια» ως βασική τους έγνοια και όχι τους μισθούς, τις συντάξεις, την υγεία, την παιδεία κ.λπ. Η παρέλαση των ηγετών κρατών στο Παρίσι ήταν ανάμεσα σε άλλα και μια απόπειρα για το συλλογικό «ξέπλυμα» του πολιτικού προσωπικού που καθοδηγεί τη διεθνή προσπάθεια να πληρώσει η εργατική τάξη την κρίση και συγκεντρώνει το λαϊκό μίσος, όπως το περιγράφει η προβληματική περί της διεθνούς «κρίσης αντιπροσώπευσης». Σήμερα, σε όλη την Ευρώπη εμφανίζεται η πίεση να «ενωθούμε όλοι» ενάντια στην «ασύμμετρη απειλή». Οι κυβερνήσεις δεν είναι αυτές που μας ρημάζουν τις ζωές, αλλά αυτές που «μας προστατεύουν». Ο εχθρός δεν είναι «στις τράπεζες και στα υπουργεία», αλλά στα γκέτο των μεγαλουπόλεων, στα σαπιοκάραβα που βυθίζει η FRONTEX στη Μεσόγειο, ο «εχθρός» είναι ανάμεσά μας, όποιος φορά τουρμπάνι, μαντίλα, είναι μαυριδερός, είναι αυτομάτως «ύποπτος». Οι κοινωνίες μας δεν είναι διασπασμένες σε τάξεις, αλλά ένα ενιαίο πράγμα («ο τρόπος ζωής μας, η ασφάλειά μας, οι... ελευθερίες μας») που όλοι μαζί θα «υπερασπιστούμε».

Αριστερά

Η Αριστερά πρέπει να σταθεί ξεκάθαρα απέναντι σε όλες αυτές τις πιέσεις. Απαιτώντας να σταματήσουν οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στην «περιφέρεια», απαιτώντας δίκαιη-ανθρώπινη μεταχείριση των προσφύγων. Αρνούμενη να ενταχθεί σε οποιασδήποτε μορφής «εθνική ενότητα» με τους εκμεταλλευτές μας και το πολιτικό τους προσωπικό. Μη κάνοντας ούτε ένα βήμα πίσω στην υπεράσπιση των δημοκρατικών ελευθεριών, αντίθετα απαιτώντας τη διεύρυνση και το βάθεμά τους, για όλους, ντόπιους και μετανάστες. Απαιτώντας οι κολοσσιαίοι πόροι που πηγαίνουν στις ιμπεριαλιστικές εξορμήσεις, στο κυνήγι μεταναστών και στην ενίσχυση των δυνάμεων καταστολής να διατεθούν για τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Τελικά, μόνο η πάλη ενάντια στη φτώχεια, την καταστολή, στο ρατσισμό και τον πόλεμο θα μπορέσει να αντιμετωπίσει και τις αιτίες που γεννούν «τρομοκράτες».