EA 330

Φύλλο Νο 330 | 18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Διαπραγµάτευση και κόκκινες γραµµές

70 χρόνια από το βοµβαρδισµό της Δρέσδης

Podemos: Συµπαράσταση στον ελληνικό λαό

Σελ. 14

Σελ. 17

Άρθρα των Ηλ. Ιωακείµογλου, Γ. Κιµπουρόπουλου

Σελ. 10-11

ΣΥΡΙΖΑ: Πού βρισκόµαστε σήµερα; Σελ. 7

¼÷é óôïí åêâéáóµü ôçò ÅÅ ΡΟΠΗ ΤΟΥ Τ Α Υ Ν Ο Ι Α Ν Ο Μ Η Ν Μ

% 0 10

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Το βαθύ κράτος της ΕΕ στήνει διπλή θηλιά στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Πρώτα, µε τον πιο ιταµό τρόπο στέλνει τελεσίγραφο απαιτώντας από την ελληνική κυβέρνηση παράταση του καταστροφικού και µαζικά καταψηφισµένου στις εκλογές µνηµονίου. Ο Σόιµπλε και ο Ντάισελµπλουµ (αλλά και ο Ντράγκι) ζήτησαν πλήρη υποταγή από την ελληνική αντιπροσωπεία στο Eurogroup προκειµένου να µην κλείσουν τη στρόφιγγα. Γι’ αυτούς οι αποφάσεις των λαών έχουν αξία µόνον στο βαθµό που συµβαδίζουν µε την εξασφάλιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Εκλογικά αποτελέσµατα που δεν συµβαδίζουν µε αυτή την πολιτική είναι πρακτικά άκυρα. Γι’ αυτό ο Σόιµπλε δεν λυπήθηκε ποτέ τον ελληνικό λαό για τις βαρβαρότητες στις οποίες τον υπέβαλε η τρόικα, αλλά θυµήθηκε να τον «λυπηθεί» για το ότι επέλεξε τον «ανεύθυνο» ΣΥΡΙΖΑ για κυβέρνησή του. Η άλλη θηλιά είναι πιο ύπουλη και στήθηκε µε τη µορφή καρότου. Αποδεχόµαστε, λέει η νεοφιλελεύθερη γραφειοκρατία, ότι υποφέρατε, θα στηρίξουµε την προσπάθειά σας για πάταξη της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, θα συνεχίσουµε να σας χρηµατοδοτούµε, αλλά εσείς δεν θα κάνετε τίποτε από όσα έχετε υποσχεθεί στο λαό για 4-6 µήνες. Ηταν προφανές ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν δέχθηκε επ’ ουδενί να φορέσει την πρώτη θηλιά. Αλλά την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραµµές συζητούσε µήπως φορέσει τη δεύτερη. Κάτι τέτοιο θα είναι καταστροφικό. Πρόκειται για µια άλλη εκδοχή της πολιτικής extend and pretend που κατήγγειλε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και το αποτέλεσµα θα είναι το ίδιο: πολιτικός απαγχονισµός. Και µάλιστα την ώρα που τα «καύσιµα» που διαθέτει ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να αυξάνονται παγκοσµίως και όχι να µειώνονται. Οι δηλώσεις και τα άρθρα σε συστηµικά έντυπα διεθνούς εµβέλειας µε συµβουλές για συνέχιση της ρήξης πέφτουν βροχή, µαζί µάλιστα µε ακραία ριζοσπαστικές «τεχνικές» προτάσεις διεξόδου. Το ίδιο χαρακτηριστικές είναι και οι ρήξεις που δηµιουργούνται εντός του ευρωπαϊκού σοσιαλδηµοκρατικού στρατοπέδου, όπως στη Γαλλία και στην Ιταλία. Οµως άλλος είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει δικαίωµα να συνθηκολογήσει: οι «καλοί επενδυτές» είναι πολλοί και αυτοί δεν πρέπει µε τίποτε να χάσουν τα «λεφτά» τους. Αυτοί οι δεκάδες εκατοµµύρια επενδυτές ποντάρουν στην κυβερνώσα ελληνική Αριστερά, και µάλιστα µε τον εκκωφαντικό τρόπο των πρωτοφανών παγκοσµίως µαζικών συγκεντρώσεων συµπαράστασης. Ο µόνος σεβασµός που πρέπει να επιδείξει ο ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους ευρωπαϊκούς λαούς είναι ο σεβασµός αυτών των ελπίδων του –κι όχι ο σεβασµός σε «αποφάσεις» που ποτέ δεν έλαβαν ελεύθερα αυτοί οι λαοί. Οι λίγοι µήνες ανάσα που πιθανά να «αγοράσει» η κυβέρνηση αποδεχόµενη να µπει στη δεύτερη θηλιά ίσως αποδειχθούν πολύ ακριβοί και δίχως νόηµα, γιατί τότε θα έχει δολοφονηθεί η ελπίδα των ευρωπαϊκών λαών –κι ίσως δεν υπάρχουν καν κυβερνήσεις όπως αυτή του Podemos για να προσφέρουν από τα πάνω συµµαχίες.

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

Καµία υπόκλιση στον εθνικισµό Του Σπύρου Αντωνίου

Σ

την πρόσφατη επίσκεψή του στην Κύπρο, ο Π. Καµµένος, µιλώντας µπροστά σε αξιωµατικούς και στρατιώτες της ΕΛ∆ΥΚ, τη χαρακτήρισε «µια µονάδα επίθεσης» που «όταν θα έρθει το πλήρωµα του χρόνου θα είναι η µονάδα που θα σηκώσει πάλι τη σηµαία της λευτεριάς στα κατεχόµενα εδάφη». Στην ίδια επίσκεψη, χαρακτήρισε «ξεκάθαρη πρόκληση» την παρουσία του τουρκικού ερευνητικού σκάφους Barbaros στην κυπριακή ΑΟΖ. Ο υπουργός «Άµυνας» ανακοίνωσε επίσης ότι η Ελλάδα σχεδιάζει τους επόµενους µήνες κοινές στρατιωτικές ασκήσεις µε την Κύπρο, το Ισραήλ και πιθανότατα µε την Αίγυπτο. Σύµφωνα µε κυπριακά µέσα ενηµέρωσης, µάλιστα, πρότεινε στην κυπριακή κυβέρνηση την αγορά µαχητικών αεροπλάνων, τα οποία για λόγους «ασφαλείας» θα µπορούσαν να σταθµεύουν σε αεροδρόµια της Ρόδου ή της Κρήτης. Πίσω από τις πολεµοχαρείς κορόνες που συνηθίζουν οι κάθε λογής «τουρκοφάγοι», φαίνεται ότι η διατήρηση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και τα επικίνδυνα παιχνίδια µε τις ΑΟΖ µπορούν να πυροδοτήσουν κλίµα έντασης µε την Τουρκία, ειδικά αν τα εθνικιστικά ιδεολογήµατα του Καµµένου και των οµοίων του µετατραπούν σε επίσηµη εξωτερική πολιτική. Η συνέχιση της πολιτικής Σαµαρά, που συνοψίζεται στη λογική «οι εχθροί του εχθρού µου είναι φίλοι µου» και της «µονοµερούς ανακήρυξης ΑΟΖ», το µόνο που µπορεί να φέρει είναι νέους πανάκριβους εξοπλισµούς (σε εποχές αιµατηρών περικοπών για τους εργαζόµενους) και όξυνση των ανταγωνισµών στην περιοχή. Οι συµµαχίες µε ιµπεριαλιστικές δυνάµεις και βάρβαρα αντιδραστικά καθεστώτα, όπως το σιωνιστικό κράτος του Ισραήλ και η χούντα του Σίσι, καθώς και η εξυπηρέτηση των συµφερόντων των εµπόρων όπλων,

Πολεµοχαρείς κορόνες και επικίνδυνα γεωπολιτικά παιχνίδια µόνο στον όλεθρο µπορούν να οδηγήσουν και φυσικά σε καµία βελτίωση του επιπέδου διαβίωσης των κατώτερων τάξεων. Οι «περήφανοι» αυτοί εθνικιστικοί κύκλοι και οι καταστροφικές βλέψεις τους δεν έχουν καµία δουλειά να καθορίζουν ή να υπαγορεύουν τις γεωπολιτικές κινήσεις, σε µια εποχή που το θερµόµετρο των συγκρούσεων χτυπάει κόκκινο: Συρία, ισλαµικό κράτος, Ουρανία κ.λπ. Οι κάθε λογής «πατριώτες» φαίνεται να αγνοούν τους κινδύνους ενός θερµού επεισοδίου µε την Τουρκία, αλλά και τις πιθανότητες γενικευµένης σύρραξης στο Αιγαίο, µε ανυπολόγιστο κόστος και για τον ελληνικό λαό. Το ίδιο προβληµατική είναι και η στρατηγική µιας δήθεν «ανεξάρτητης, πολυδιάστατης και ενεργητικής εξωτερικής πολιτικής» που κυρίως –αλλά όχι µόνο– εκπέµπεται από το ΥΠΕΞ και τον Ν. Κοτζιά. Που σηµαίνει ότι ενώ η Ελλάδα παραµένει δεµένη στο άρµα του αµερικάνικου και γενικά του δυτικού ιµπεριαλισµού, απόρροια της συµµετοχής της στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, την ίδια ώρα ρίχνει γέφυρες και προς τα υπόλοιπα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπως η Ρωσία και η Κίνα, διεκδικώντας «αναβάθµιση» της γεωστρατηγικής της θέσης.

Οι γεωπολιτικές διαµάχες µε επίκεντρο τους ενεργειακούς πόρους και τις οδούς µεταφοράς τους, συγκροτούν ακόµα ένα πεδίο σκληρών ανταγωνισµών για τους ισχυρούς του πλανήτη (π.χ. η ΒΡ είναι βασικός προµηθευτής του αγωγού από το κοίτασµα Shah Deniz και βασικός µέτοχος στον ΤΑΝΑΡ και στον ΤΑΡ). Οι όποιες επιδιώξεις για ενεργή συµµετοχή σε αυτά τα παιχνίδια συνεπάγονται συµµαχίες µε εξίσου αυταρχικά και εκµεταλλευτικά καθεστώτα και πολυεθνικές εταιρείες, µε µοναδικό όφελος την αύξηση κερδών και την αναβάθµιση για τµήµατα των Ελλήνων καπιταλιστών. Μια κυβέρνηση που η πολιτική της θέλει να έχει αριστερό πρόσηµο δεν έχει να κερδίσει τίποτα από την υπόκλιση στον δεξιό ή τον «αριστερό» εθνικισµό. Καµία ανακούφιση από τα µνηµόνια και την ανεργία δεν θα φέρουν στην εργατική τάξη οι «ανίερες συµµαχίες» µε δικτάτορες ή η διεκδίκηση ρόλου «καλού αστυνόµου» στην Ανατολική Μεσόγειο. Αντίθετα, η οικοδόµηση σχέσεων διεθνιστικής αλληλεγγύης και συνεργασίας µε τους λαούς και τα κινήµατα της περιοχής, η ενίσχυση των αριστερών φωνών στα γειτονικά κράτη και κυρίως η προετοιµασία για ανυποχώρητη µάχη κατά των προνοµίων της ντόπιας άρχουσας τάξης και των διεθνών συµµάχων της, είναι ο µόνος ασφαλής δρόµος εξυπηρέτησης των λαϊκών συµφερόντων και αποφυγής νέων δεινών που φέρνουν οι πόλεµοι και η διαιώνιση της εκµετάλλευσης των πολλών.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

πολιτικη

3

Κανένας συμβιβασμός με το μνημόνιο! κατάληξη του Eurogroup της Δευτέρας είναι απολύτως ερμηνεύσιμη αλλά και αναμενόμενη. Σε αντίθεση με μια διάχυτη πεποίθηση, δεν είναι το αποτέλεσμα ενός «προτεσταντικού» ανορθολογικού στοιχείου προσφιλούς στην πολιτική ηγεσία και τους ιδεολόγους του γερμανικού ιμπεριαλισμού, αλλά προϊόν ακραίου καπιταλιστικού ορθολογισμού. Ο οποίος απορρέει άμεσα από κατεξοχήν πολιτικούς υπολογισμούς –και φόβους– και μόνο σε τελευταία ανάλυση από οικονομικούς αντίστοιχους. Η σκληρή στάση των ηγετών της Ευρωζώνης προς την ελληνική κυβέρνηση δεν είναι απόδειξη ατράνταχτης αυτοπεποίθησης, αλλά κλιμακούμενου φόβου μπροστά στο ορατό ενδεχόμενο ενός διαλυτικού για το ευρωπαϊκό οικοδόμημα της ακραίας λιτότητας πολιτικού ντόμινο.

την έκταση του ευρωπαϊκού πολιτικού φάσματος αυτό ακριβώς το πολιτικό μήνυμα προσέλαβαν. Στη βάση αυτού του καθαρά πολιτικού μηνύματος δημιουργήθηκε και το αναπάντεχο –ως προς την ταχύτητα εξάπλωσης και την έκτασή του– πολιτικό «ντόμινο» σε όλη την Ευρώπη, αλλά και στο εσωτερικό με τις ποικίλες μορφές διεύρυνσης της στήριξης προς την κυβέρνηση (πλατείες, ποσοστά αποδοχής της «σκληρής διαπραγμάτευσης»). Σε αυτό το πλαίσιο, πίσω από τη δυσκολία με τις λέξεις των ανακοινωθέντων, βρίσκονται δύο στρατόπεδα που εκπροσωπούν δύο διαφορετικούς δρόμους οι οποίοι δεν μπορούν να χωρέσουν σε έναν «έντιμο συμβιβασμό»: Από τη μία των ηγετών της Ευρωζώνης που είναι υποχρεωμένοι να επιχειρήσουν καταστολή της ελληνικής «ανταρσίας» και από την άλλη της ελληνικής κυβέρνησης που είναι υποχρεωμένη να υπερασπιστεί το ζωτικό περιεχόμενο της πολιτικής νίκης της 25ης Ιανουαρίου αλλά και του πολιτικού ντόμινο που ξεδιπλώθηκε στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Από την πολιτική νίκη στο πολιτικό «ντόμινο»

Για τη νέα πολιτική νίκη: ενάντια στη μνημονιακή «γέφυρα»

Του Πάνου Κοσμά

Η

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου ήταν μια πρώτη μεγάλη πολιτική νίκη ενάντια στις συνασπισμένες δυνάμεις του εγχώριου και διεθνούς συστήματος. Το περιεχόμενό της ήταν σαφές: για πρώτη φορά μια κυβέρνηση με κορμό ένα αριστερό κόμμα έθετε ζήτημα αλλαγής προσανατολισμού στην ακολουθούμενη πολιτική, αμφισβητούσε το θέσφατο –και όχι με θεωρητικό τρόπο– ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος απέναντι στο μονόδρομο της ακραίας λιτότητας. Πρόκειται λοιπόν για μια κατεξοχήν πολιτική νίκη, που θέτει ένα κατεξοχήν πολιτικό ερώτημα. Έτσι, ο άξονας μετατοπίζεται από τους οικονομικούς «καταναγκασμούς» και τις «έξυπνες μηχανικές» για τη διαχείριση οικονομικών μεγεθών στο πολιτικό στοιχείο: ποιον δρόμο διαλέγουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες ως απάντηση στην κρίση, αυτόν της λιτότητας ή αυτόν της αντι-λιτότητας; Σε όλη

Στο Eurogroup της 16/2 απλώς επιβεβαιώθηκε ότι σε αυτή την αντιπαράθεση δεν υπάρχει win-win: είτε μια συμφωνία θα συντηρεί έστω τη δυναμική της πολιτικής νίκης της 25ης Ιανουαρίου και του μετέπειτα διπλού πολιτικού ντόμινο στο εσωτερικό και το εξωτερικό, είτε θα την καταστέλλει. Είτε θα συντηρεί το μνημονιακό πλαίσιο είτε θα αποτελεί την απαρχή του ξηλώματός του. Λύση που να τα επιτυγχάνει και τα δύο, απλούστατα δεν υπάρχει! Αυτή καθαυτή η «γέφυρα» δεν θα είναι ουδέτερη: είτε θα είναι γέφυρα προς ένα νέο μνημονιακό πλαίσιο είτε γέφυρα προς το ξήλωμα της λιτότητας. Αυτός ήταν ο λόγος που ο Σόιμπλε δεν αποδέχτηκε ούτε καν το περιβόητο «ντραφτ» Μοσκοβισί, παρόλο που κινούνταν στο πλαίσιο ενός συμβιβασμού καθόλου «έντιμου», αφού αποδεχόταν τα εξής: «Επικροτήσαμε το γεγονός ότι σε ορι-

σμένους τομείς οι ελληνικές πολιτικές προτεραιότητες μπορούν να συνεισφέρουν στην ενδυνάμωση και στην καλύτερη εφαρμογή του παρόντος προγράμματος (...) Οι ελληνικές αρχές έχουν συμφωνήσει να χρησιμοποιήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την ευελιξία που έχει οικοδομηθεί στο τρέχον πρόγραμμα, καθώς θα αρχίσουν οι συνομιλίες για μια νέα συμφωνία. Θα συνεργαστούν στενά με τους Ευρωπαίους και τους διεθνείς εταίρους για να διασφαλίσουν τις συμφωνηθείσες παραμέτρους για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις». (σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας) Ακόμη λοιπόν και στην εκδοχή του «καλού κειμένου» του Μοσκοβισί, η «ευελιξία στο πλαίσιο του τρέχοντος προγράμματος» και η διασφάλιση των «συμφωνηθεισών

Οι δανειστές εκβιάζουν χωρίς να αφήνουν χώρο παραμέτρων για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» τίθενται ως όροι για τη συμφωνία-γέφυρα αλλά και για τη συνολική συμφωνία που θα ακολουθήσει. Όμως, σε μια διαπραγμάτευση που βρίσκεται μόλις στο ξεκίνημά της, αν η ελληνική κυβέρνηση αποδεχτεί μια συμφωνία στα όρια μεταξύ «έντιμου» και «ανέντιμου» συμβιβασμού, αντιμετωπίζουμε τον θανάσιμο κίνδυνο του εγκλωβισμού σε μια παγίδα οριακών και «μη ανιχνεύσιμων» κερδών, που στην πορεία της αντιπαράθεσης θα εξαφανιστούν εντελώς μέσα από τους οικονομικούς καταναγκασμούς της «παγίδας ρευστότητας» για τις τράπεζες και το Δημόσιο. Και αν στο ξεκίνημα αποδεχτούμε να θυσιαστούν σαν Ιφιγένεια οι δεσμεύσεις της ΔΕΘ για να αποπλεύσει το σκάφος της διαπραγμάτευσης για τη νέα συμφωνία, τότε η συνέχεια μπορεί να είναι μόνο χειρότερη ή και πολύ χειρότερη. Δεν πρόκειται για το αν θα πετύχουμε το 100% των στόχων στη διαδικασία της διαπραγμάτευσης, αλλά για το αν η πυξίδα θα παραμείνει στην κατεύθυνση

της αντι-λιτότητας ή θα στραφεί ξανά στην κατεύθυνση της λιτότητας –έστω και πιο ήπιας ή ρετουσαρισμένης. Αυτό θέλει να πει το σύνθημα «100% ανατροπή της λιτότητας»: ότι η όποια «γέφυρα» πρέπει να μας οδηγεί από την πρώτη πολιτική νίκη (των εκλογών) σε μια δεύτερη, που θα είναι η κάμψη της αδιαλλαξίας των δανειστών και το άνοιγμα του δρόμου της αντι-λιτότητας, κι όχι η επιστροφή στον τόπο της λιτότητας με αλλαγμένα τοπωνύμια...

Οι «άσπονδοι φίλοι» Ομπάμα, Λαγκάρντ και Ολάντ

Όταν οι ίδιοι οι δανειστές αποδεικνύουν εκβιάζοντας ότι δεν υπάρχει «έντιμος συμβιβασμός» που να αφήνει το δρόμο της αντι-λιτότητας έστω και μισάνοιχτο, είναι φανερό ότι το σύνθημα «Ούτε βήμα πίσω» περιγράφει τα όρια της όποιας διαπραγματευτικής τακτικής, καθώς ήδη το «ντραφτ» Μοσκοβισί κινείται στα όρια του «ανέντιμου συμβιβασμού». Αυτό ακριβώς είναι και το νόημα των παλινωδιών των «άσπονδων φίλων» της ελληνικής κυβέρνησης όπως ο Ομπάμα, ο Ολάντ, η Λαγκάρντ κ.λπ.: μας στηρίζουν αλλά μόνο στο βαθμό που κινούμαστε στα όρια του «ανέντιμου συμβιβασμού», διότι απλούστατα υποστηρίζουν μια άλλη εκδοχή των πολιτικών λιτότητας και όχι την ανατροπή της. Γι’ αυτό και όλοι τώρα συντάσσονται με τον εκβιασμό του Σόιμπλε. Διότι αν για τον Ολάντ μοιάζει αληθοφανής η κατηγορία ότι «υποτάσσεται» στη Μέρκελ, για τη Λαγκάρντ και πολύ περισσότερο τις ΗΠΑ δεν μπορεί κανείς να ισχυριστεί κάτι τέτοιο. Όμως για τη ριζοσπαστική Αριστερά δεν μπορεί να υπάρχει τέτοιο δίλημμα: μας αφορά μόνο η κατεύθυνση ανατροπής της λιτότητας και όχι η μετονομασία της και η τροποποίηση των όρων επιβολής της. Μόνο έτσι θα διασωθεί το πολύτιμο πολιτικό μας κεφάλαιο: το πολιτικό «ντόμινο» στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό, δηλαδή η λαϊκή κινητοποίηση και η λαϊκή στήριξη, που αποτελούν τους θεμελιώδεις όρους για ένα σχέδιο νίκης.

4

αριστερα

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

Λαϊκή κινητοποίηση: Σε ποια κατεύθυνση; Του Σπύρου Αντωνίου

Η

μεγάλη εκλογική και πολιτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και η αντιπαράθεση με τους δανειστές πυροδότησαν την επανεμφάνιση του εργατικού και λαϊκού παράγοντα. Μετά τις κορυφώσεις του 2010-12 και τη σχετική «νηνεμία» του 2012-14, ο κόσμος δηλώνει ξανά «παρών» στις εξελίξεις που αφορούν την ίδια του τη ζωή, η πολιτική συζήτηση επιστρέφει στις γειτονιές και τους χώρους δουλειάς, η λογική του φόβου και των «ρεαλιστικών μονόδρομων» υποχωρεί. «Ούτε βήμα πίσω» στις πιέσεις και τους εκβιασμούς του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, «ούτε βήμα πίσω» στο ριζοσπαστικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για ανάκτηση των απωλειών και ανατροπή της λιτότητας, είναι το μήνυμα που εκπέμπουν χιλιάδες εργαζόμενοι, άνεργοι, νεολαίοι, στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας αλλά και σε δεκάδες ευρωπαϊκές πόλεις. Ο κόσμος στηρίζει μεν τη νέα κυβέρνηση, ταυτόχρονα όμως την καλεί να μην υποχωρήσει. Διάθεση που τροφοδοτείται από το αίσθημα ανάτασης και ενθουσιασμού που προκάλεσαν στις λαϊκές δυνάμεις οι προεκλογικές και κάποιες μετεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Στα χρόνια της κρίσης, οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα υπήρξαν θύματα ενός ανελέητου ταξικού πολέμου, που εκπορεύτηκε από την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της επιτελεία. Οι απώλειες στα εργατικά και τα κοινωνικά δικαιώματα είχαν το χαρακτήρα «ιστορικής ρεβάνς» για τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Τα προγράμματα άγριας λιτότητας και λεηλασίας του δημόσιου πλούτου, η πανευρωπαϊκή εποπτεία και η ένταση του αυταρχισμού, δημιούργησαν ένα «ασφυκτικό πλαίσιο» διαβίωσης για τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τη νεο-

ποίησης και οργάνωσης του κινήματος, η κατεύθυνση και ο προσανατολισμός του, το επίπεδο δράσης και τα αιτήματά του, τα οποία οφείλουν να μετατρέπονται σε πολιτική γραμμή πίεσης προς την κυβέρνηση. Πίεση υποστήριξης σε όποια φιλολαϊκά μέτρα προωθήσει, αλλά και πίεση διεκδίκησης που θα εμποδίζει παλινωδίες και δεξιόστροφες μετατοπίσεις και θα αλλάζει τους συσχετισμούς υπέρ των «από κάτω». Η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος και η ενίσχυση της συλλογικότητας στους εργασιακούς χώρους, η

Η αντιστροφή των πληγμάτων που έχουμε δεχτεί θα απαιτήσει σκληρές συγκρούσεις με τα υπαρκτά δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. λαία. Η αντιστροφή των πληγμάτων που έχουμε δεχτεί θα απαιτήσει σκληρές συγκρούσεις με τα υπαρκτά δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. Ο κρίσιμος παράγοντας για να εκπληρωθούν οι επιθυμίες και να ικανοποιηθούν οι ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας -καθοριστικότερος ακόμα και από την πολιτική πρακτική της κυβέρνησης- θα είναι ο βαθμός ενεργο-

αναταραχη στο εσωτερικο τησ ΝΔ Συνεχίζεται η αναταραχή στο εσωτερικό της ΝΔ, με όσους ζητούν αλλαγή ηγεσίας να συγκροτούν πλέον φανερό στρατόπεδο και να ανεβάζουν καθημερινά τους τόνους κατά του Σαμαρά. Η πολυαναμενόμενη συνεδρίαση της ΚΟ της ΝΔ, την Πέμπτη 19/2, όπου θα «άνοιγε λογαριασμό» στη διαμάχη και στα κομματικά όργανα, αποφασίστηκε να αναβληθεί, με επίσημη δικαιολογία την κρισιμότητα της διαπραγμάτευσης στο Eurogroup. Μετά από τηλεφωνική επικοινωνία των Σαμαρά-Καραμανλή, παγώνουν για την ώρα και τα δείπνα αμ-

αποκατάσταση της διαπραγματευτικής ισχύος των οργάνων εκπροσώπησης των εργαζομένων, είναι βασική προϋπόθεση για την επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ (συμπαρασύροντας και τα υπόλοιπα μισθολογικά κλιμάκια) και τον περιορισμό του «διευθυντικού δικαιώματος» των εργοδοτών. Ένα πραγματικό δημόσιο και δωρεάν ΕΣΥ δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν εκδιωχθούν όλοι

νεοφιλελεύθερα «γεράκια» Η διαδρομή της Έλενας Παναρίτη, συμβούλου του Γιάννη Βαρουφάκη και μέλους της ελληνικής αποστολής διαπραγμάτευσης, είναι γνωστή και μη εξαιρετέα. Υπήρξε συνεργάτης της Παγκόσμιας Τράπεζας για πάνω από 10 χρόνια, με θητεία στο Περού του άγριου νεοφιλελευθερισμού επί Φουτζιμόρι. Πρόεδρος που εγκατέλειψε το 2000 το Περού και καταδικάστηκε σε 25 χρόνια φυλάκιση για μαζικές δολοφονίες, κατάχρηση εξουσίας, υπεξαίρεση χρήματος και διαφθορά. Στο μεταξύ η κα Παναρίτη του έπλεκε το εγκώμιο με βιβλία: «Το φαινόμενο του Φουτζιμόρι: Κυβερνητική μεταρρύθμιση μέσω της άμεσης δημοκρατίας» (1995), «Τίτλοι ιδιοκτησίας: Το θαύμα του Περού» (1999), «Στρατηγικές ιδιωτικοποίησης»). Πρώην βουλευτής επικρατείας του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής του Panel Group (ειδική συμβουλευτική εταιρεία που επενδύει σε υποβαθμισμένες περιοχές και παρέχει συμβουλές για τη δημόσια στρατηγική πολιτική και τη μετατροπή και αξιοποίηση της μη ρευστοποιήσιμης ακίνητης περιουσίας). Αν μπορεί, ας μας εξηγήσει κάποιος τι δουλειά έχουν τέτοια στελέχη σε μια κυβέρνηση που θέλει να εφαρμόσει φιλολαϊκά μέτρα κόντρα στα «γεράκια» των αγορών.

οι «υπηρέτες» των εμπόρων της υγείας, που διοικούν τα δημόσια νοσοκομεία και απομυζούν τον κρατικό προϋπολογισμό. Τέτοιες ενέργειες υπεράσπισης των δημόσιων αγαθών θα απαιτήσουν την ενεργή συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων και των μαχητικών κομματιών των σωματείων τους. Ανάλογος βαθμός ενεργοποίησης και συλλογικής οργάνωσης πρέπει να υπάρξει σε κάθε γειτονιά και σχολή. Τα κινήματα για τα δικαιώματα και τα περιβαλλοντικά κινήματα, το αντιφασιστικό κίνημα, οι κινήσεις αλληλεγγύης, οι φοιτητικοί σύλλογοι, μπορούν και πρέπει να εμβαθύνουν την παρέμβασή τους, πετυχαίνοντας κατακτήσεις σε πολιτικό και ιδεολογικό επίπεδο. Αυτές οι σύνθετες διεργασίες στην κοινωνία και στον κόσμο των εργατικών και κοινωνικών αντιστάσεων, για να είναι αποτελεσματικές και να μπορέσουν να επιβάλουν «αυτά που θέλουμε» και όχι «αυτά που μπορούμε», για να εμποδίσουν τις αναδιπλώσεις της κυβέρνησης, θα απαιτήσουν ευρύτερο συντονισμό και ενότητα στη δράση. Θα απαιτήσουν μετουσίωση των αιτημάτων σε πολιτικούς στόχους που θα συμπυκνώνονται γύρω από το δίπολο: «καταργούμε το μνημονιακό καθεστώς της εκμετάλλευσης - διεκδικούμε και παίρνουμε πίσω όλα όσα μας ανήκουν».

φισβήτησης-διαδοχής, όπως αυτό των «14» στελεχών της ΝΔ, με οικοδέσποινα τη Μαριέττα Γιαννάκου. Ανάλογο δείπνο, με τους ίδιους καλεσμένους και μενού «τον Σαμαρά και την ακροδεξιά τακτική του» προγραμματιζόταν στο σπίτι της Ντόρας. Παρά τις δημόσιες τοποθετήσεις αρκετών για επιστροφή της ΝΔ στις «καραμανλικές ρίζες», όπως και του ίδιου του Κ. Καραμανλή στην ηγεσία του κόμματος (εξού και η ανακίνηση της υπόθεσης για το «σχέδιο δολοφονίας» του σε δημοσιεύματα του τύπου), ο τελευταίος, φαίνεται-επισήμως-να κινείται στη γραμμή «δεν εγκρίνω και δεν παροτρύνω. Απλά αποδέχο-

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

5

Όχι Πρόεδρο της (Κεντρο)∆εξιάς Του Γρηγόρη ∆εµέστιχα

Θα µας βρείτε στις

Τ

ην ώρα που οι «δανειστές» δείχνουν τα δόντια τους, την ώρα που η ΕΕ στέλνει τελεσίγραφο που απαιτεί την ακύρωση του περιεχοµένου των εκλογών της 25ης Γενάρη, δηλαδή την ώρα που αποδεικνύονται ουτοπικές αυταπάτες οι απόψεις που υπόσχονταν έναν εύκολο διακανονισµό µε τους «εταίρους», κάθε πολιτική πράξη της κυβέρνησης «µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ» αποκτά µεγάλη σηµασία. Η επιλογή του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας που θα προταθεί από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ είναι όχι µόνον µια κίνηση υψηλής συµβολικής σηµασίας, αλλά κίνηση ανάδειξης της στρατηγικής απέναντι στις µεγάλες προκλήσεις που έρχονται. Επιλέγοντας Πρόεδρο από την Αριστερά, που θα συγκεντρώνει την εµπιστοσύνη του κόσµου της εργασίας, που θα συνεχίζει στο δρόµο των πολιτικών ανατροπών της 25/1, που θα συσπειρώνει την πλατιά δηµοκρατική ευαισθησία που οι δανειστές προβοκάρουν ασύστολα, ο ΣΥΡΙΖΑ θα στείλει σαφές πολλαπλό µήνυµα: µήνυµα δέσµευσης στην πολιτική της αντιλιτότητας, µήνυµα ότι θα συνεχιστεί µε συνέπεια η αντιπαράθεση µε την ντόπια κυρίαρχη τάξη, µήνυµα ότι θα αµφισβητηθεί η πειθαρχία στην ιµπεριαλιστική ευρωατλαντική αλυσίδα... Αντίθετα Πρόεδρος που προέρχεται από την Κεντροδεξιά ή τη ∆εξιά σηµαίνει προτεραιότητα στην αναζήτηση συµβιβασµού τόσο µε το εσωτερικό όσο και µε το διεθνές καθεστώς. Και αυτή η αναζήτηση µπορεί να αποδειχθεί διαλυτική για την εµπιστοσύνη του κόσµου απέναντι στην κυβέρνηση που αναδείχθηκε στις 25 Γενάρη. Ο Π. Καµµένος πρόβαλε ευθέως το σενάριο της «συγκατοίκησης»: κυβέρνηση «µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ» - Πρόεδρος της Κεντροδεξιάς, προτείνοντας µάλιστα για το ρόλο την πάπισσα του νεοφιλελευθερισµού, την... Ντόρα Μπακογιάννη! Είναι φανερό ότι η πρόταση αυτή µετατρέπει τον ΣΥΡΙΖΑ σε όµηρο των θραυσµάτων της ∆εξιάς (ΑΝΕΛ και Μπακογιάννη ή Αβραµόπουλος ή Παυλόπουλος κ.ο.κ.)

µαι αιτήµατα συναντήσεων». Όσο και να δυσφορούν στα κανάλια ο Βορίδης και ο Άδωνις για τους δελφίνους, φαίνεται ότι οι µέρες του Σαµαρά είναι µετρηµένες. Όχι χωρίς αντίσταση από τη µεριά του πάντως…

Περί φορολογίας Αφού «είµαστε η κάθε λέξη του Συντάγµατος», τότε πώς µπορούµε να ζητάµε να καταβληθούν φόροι που έχουν καταγγελθεί ως –και είναι– εξόφθαλµα αντισυνταγµατικοί (επειδή δεν έχουν αναλογικότητα, επειδή δεν συµβαδίζουν µε τη φοροδοτική ικανότητα και επειδή δεν επιβαρύνουν πραγµατικό εισόδηµα); Γιατί οι εργαζόµενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και άλλα φτωχά στρώµατα πρέπει να πληρώσουν π.χ. τον ΕΝΦΙΑ, το ΕΕΤΗ∆Ε ή το τέλος επιτηδεύµατος; Η επίκληση

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309

Η πρόταση αυτή αµφισβητεί ευθέως το βάθος της κυβερνητικής αλλαγής στις 25/1 και εγγράφει την προοπτική ανατροπής της κυβέρνησης εάν και όταν η ανασύνθεση της ∆εξιάς το κάνει αναγκαίο... Η πρόταση αυτή –σε όλες τις παραλλαγές της και απ’ όπου κι αν προέρχεται– αµφισβητεί ευθέως –και πριν καν κλείσει µήνας!– το βάθος της κυβερνητικής αλλαγής στις 25/1: Ο κόσµος ψήφισε το κόµµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να ανατρέψει τη µνηµονιακή λιτότητα και όχι ένα «µέτωπο» της Κεντροαριστεροδεξιάς που το µόνο που θα µπορεί να κάνει θα είναι να αναζωογονήσει τη µνηµονιακή λιτότητα, υπό κάποιο – τάχα– «ανθρώπινο πρόσωπο». Οι οπαδοί της άποψης αυτής στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ επικαλούνται την ανάγκη «συναίνεσης» ενόψει των δυσκολιών. Πρόκειται για αντιστροφή της βασικής πείρας από τη µέχρι σήµερα νικηφόρα πορεία: Ο ΣΥΡΙΖΑ συσπείρωσε γύρω του πλατιά εργατική και λαϊκή «συναίνεση» προχωρώντας µε γνώµονα τη ριζοσπαστική αριστερή πολιτική. Η αντίθετη πολιτική, της αναζήτησης πλατιών συναινέσεων µέσα

προς το λαό για στήριξη των εσόδων µιας φιλολαϊκής κυβέρνησης δεν µπορούσε να αφορά µόνον άλλους φόρους (εισόδηµα, εισφορές αλληλεγγύης, τέλη κυκλοφορίας, ΦΠΑ) που έτσι κι αλλιώς χρωστάει; Αλλά ακόµη και το αφορολόγητο των 12.000 δεν έπρεπε να ισχύσει από το οικονοµικό έτος 2015 για να ελαφρυνθούν άµεσα εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες; Θα µας πάει έως τον Ιούνιο του 2016 η «αδράνεια»;

Κοινωνική συµµαχία των «από κάτω» Σύµφωνα µε την ανάλυση της κοινωνικής συµµαχίας που στηρίζει την πολιτική κατά της λιτότητας και ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Μαυρής, «Αυγή» 9/2/15): «ο ΣΥΡΙΖΑ παραµένει το κόµµα που εκπροσωπεί, κατεξοχήν, τα στρώµατα της µισθωτής εργασίας που έπληξε

από παρά φύση συµµαχίες και πολιτικές δοκιµάστηκε από τη ∆ΗΜΑΡ, µε τα γνωστά σήµερα αποτελέσµατα. Αξίζει να θυµίσουµε ότι ο ρόλος του Προέδρου δεν είναι απλά συµβολικός. Από το Σύνταγµα έχει τις δυνατότητες «αναποµπής» νοµοσχεδίων, σύγκλησης Συµβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, δηλαδή τις δυνατότητες ανάληψης πρωτοβουλιών µεγάλης πολιτικής σηµασίας. Σε συνθήκες κρίσεων µπορεί να αναδειχθεί τοποτηρητής της καθεστωτικής σταθερότητας, δηλαδή δαµόκλειος σπάθη πάνω από το κεφάλι µιας κυβέρνησης της Αριστεράς που δεν κατέχει 151 έδρες στη Βουλή. ΥΓ: Την ώρα που η «Εργατική Αριστερά» πήγαινε στο τυπογραφείο, έγινε γνωστό ότι η πρόταση του Αλ. Τσίπρα στην ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ (και όχι στην ΚΕ ή στην Πολιτική Γραµµατεία) για την Προεδρία της ∆ηµοκρατίας ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος. Η πρόταση αυτή έρχεται σε ευθεία αντίθεση µε τις αποφάσεις δεκάδων ΟΜ και Νοµαρχιακών Επιτροπών, καθώς και του ΚΣ της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες απέρριπταν την προοπτική ενός µνηµονιακού υποψηφίου, προερχόµενου από τη ∆εξιά, προτείνοντας κάποια υποψηφιότητα από την Αριστερά ή τον ευρύτερο προοδευτικό χώρο. Σε αυτές τις αποφάσεις εµείς δεσµευόµαστε και γι’ αυτές θα συνεχίσουµε να παλεύουµε.

βίαια το Μνηµόνιο και τους ανέργους που µαζικοποίησε η οικονοµική ύφεση. (…) Με βάση την υποκειµενική αυτοτοποθέτηση σε κοινωνική τάξη, η µεγαλύτερη αύξηση της επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ καταγράφηκε στην “κατώτερη κοινωνική τάξη” (+15,7%), διπλάσια από την αντίστοιχη που παρατηρήθηκε στη “µεσαία” (+8,1%) ή στη “µεσαία-κατώτερη” (+7,1%). (…) Σε “αµιγώς αστικές” περιοχές ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε ποσοστά κάτω από 15% (Εκάλη 10%, Φιλοθέη 14,3%, Ψυχικό 14,9%) και η Ν∆ πάνω από 55%. Αντιστρόφως, σε “αµιγώς εργατικές” 43%-45% (∆ραπετσώνα 45,2%, Περιστέρι 43,4%, Νίκαια 43,2%, Αιγάλεω 43,1%), ενώ η Ν∆ κάτω από 20%». Τα παραπάνω στοιχεία αρκούν για να θυµίσουν στον ΣΥΡΙΖΑ ποιους εκπροσωπεί και τα συµφέροντα ποιων πρέπει να υπερασπίζεται αταλάντευτα.

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Αρχιτεκτονική 6948721924 6947289596 Ζωγράφου Ηράκλειο Αττικής 6976034706 6984194131

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

6

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

δράση της εργατικής τάξης

λένε ότι...

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

«Οι ιδιωτικοποιήσεις φέρνουν ανάπτυξη και θέσεις εργασίας»

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Ό

χι. Παγκόσµια οι ιδιωτικοποιήσεις δηµόσιων επιχειρήσεων -συνήθως κοινής ωφέλειαςεκτός από τις άλλες δυσµενείς επιπτώσεις που έχουν (ακριβότερες υπηρεσίες, χειρότερη ποιότητα και κίνδυνοι για τη δηµόσια υγεία) οδηγούν τις περισσότερες φορές σε µεγαλύτερη ανεργία. Έτσι κι αλλιώς η ιδιωτικοποίηση δεν είναι «επένδυση» από τη σκοπιά της κοινωνίας. Είναι απλώς µια εξαγορά: Ο καπιταλιστής ιδιώτης δεν φτιάχνει από την αρχή ένα εργοστάσιο ή µια υπηρεσία ώστε να δηµιουργήσει καινούργιες θέσεις εργασίας προσλαµβάνοντας εργαζόµενους και αναλαµβάνοντας το σχετικό επιχειρηµατικό ρίσκο της νέας εταιρείας, αλλά αρπάζει µια υπαρκτή επιχείρηση µε εργαζόµενους που έχουν ήδη εξειδικευθεί (µε δαπάνες της κοινωνίας), καθώς και µε εξασφαλισµένη πελατεία. Αρκετές φορές αυτές οι εταιρείες είναι πραγµατικά µαγαζί γωνία που θα έπρεπε µε κάθε τρόπο να παραµείνουν στο ∆ηµόσιο (βλ. ΟΠΑΠ). Αντίθετα, εκείνο που γίνεται συνήθως είναι ένα ξεπούληµα, καθώς ο αγοραστής παίρνει την επιχείρηση κοψοχρονιά ή/και µε θαλασσοδάνεια από τράπεζες –τα οποία επιβαρύνουν και πάλι το λαό όταν «κοκκινίσουν» και οι τράπεζες χρειαστούν «διάσωση». Κλασική περίπτωση ξεπουλήµατος αποτελεί το Ελληνικό, το οποίο είχε κατοχυρωθεί από την προηγούµενη κυβέρνηση στον έναν και µοναδικό υποψήφιο αγοραστή έναντι προκλητικά χαµηλού τιµήµατος. Σε κάθε περίπτωση δε, το πρώτο που κάνουν οι νέοι ιδιοκτήτες (αν δεν το έχουν κάνει ήδη οι φίλοι τους στις κυβερνήσεις) είναι να περικόψουν το «εργατικό κόστος», δηλαδή προβαίνουν σε απολύσεις, µειώσεις µισθών και σε κάθε δυνατή εισφοροδιαφυγή και φοροδιαφυγή επιβαρύνοντας τον κρατικό προϋπολογισµό µε λεφτά που θα µπορούσαν να πάνε σε πραγµατικά αναπτυξιακή κατεύθυνση. Υπάρχουν και κάποιοι άλλοι που κερδίζουν αστρονοµικά ποσοστά από τις ιδιωτικοποιήσεις. Πρόκειται για τους λεγόµενους συµβούλους ιδιωτικοποιήσεων και γενικά µια σειρά διεθνή παρασιτικά ιδιωτικά γραφεία που ενθυλακώνουν ιλιγγιώδη ποσά «µεσολαβώντας» στις ιδιωτικοποιήσεις. Χωρίς λεφτά δεν µένουν ούτε βέβαια οι αστοί πολιτικοί που «διαµεσολαβούν» γι’ αυτές τις ιδιωτικοποιήσεις. Κι όµως, οι υποστηρικτές των ιδιωτικοποιήσεων έχουν το θράσος να λένε ότι η πολιτική αυτή «κατανέµει σωστά τους οικονοµικούς πόρους» για το καλό όλης της κοινωνίας!

Τι λένε όµως τα εµπειρικά δεδοµένα; Πανευρωπαϊκή µελέτη που έγινε το 2009 (Piquet, Χέρµαν & Φλέκερ) αποκαλύπτει ότι πράγµατι οι ιδιωτικοποιήσεις (που έγιναν µεταξύ 1995 και 2006) οδήγησαν σε µεγάλη µείωση των θέσεων εργασίας και σε ραγδαία αύξηση της µερικής απασχόλησης. Στη Βρετανία η ιδιωτικοποίηση του νερού έφερε µείωση των θέσεων εργασίας κατά 20%. Στη Γερµανία η πλήρης απασχόληση στον τοµέα της υγείας µειώθηκε κατά 9,6% και η απασχόληση συνολικά στον κλάδο κατά 4,3%. Στον τοµέα του ηλεκτρισµού στην Ευρώπη των 15 το προσωπικό µειώθηκε κατά 1/4 κατά µέσο όρο! Στον τοµέα του φυσικού αερίου η απώλεια θέσεων εργασίας έφθασε το 12%. Σε έναν άλλο κλάδο, τα ταχυδροµεία, υπήρξε γενική µείωση θέσεων εργασίας περίπου 10%, όµως εκείνο που αυξήθηκε ραγδαία ήταν η µερική απασχόληση. Στην Αυστρία η µερική απασχόληση αυξήθηκε κατά 28%, στο Βέλγιο και στη Βρετανία κατά 50% και στην Πολωνία κατά 73%. Στην ίδια τη Γερµανία στα ιδιωτικά ταχυδροµεία η µερική απασχόληση ξεπέρασε το 80%! Φυσικά και οι µισθοί µειώθηκαν: στη Γερµανία, οι µισθοί των ιδιωτικών ταχυδροµείων ήταν 25%-50% χαµηλότεροι απ’ ό,τι στα δηµόσια ταχυδροµεία, ενώ στην Αυστρία, εκτός από τις χαµηλότερες αποδοχές, οι εργαζόµενοι εµφανίζονται ως «συνεργάτες» στερούµενοι όλων των εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωµάτων που ισχύουν για τους µισθοδοτούµενους. Το πιο σηµαντικό είναι ότι η έκθεση δεν βρήκε καµία άνοδο της προστιθέµενης αξίας ή της παραγωγικότητας της εργασίας που να προέκυψε αποκλειστικά λόγω των ιδιωτικοποιήσεων αυτής της περιόδου. Στα ίδια συµπεράσµατα καταλήγει και άλλη πανευρωπαϊκή έρευνα που έγινε το 2008 από το Ινστιτούτο των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (Keune, Leschke and Watt): καµία ιδιαίτερη διασύνδεση δεν παρατηρήθηκε µεταξύ ιδιωτικοποίησης και αύξησης της παραγωγικότητας, ενώ επίσης δεν παρατηρήθηκε καµία άνοδος είτε του όγκου παραγωγής είτε των επενδύσεων συνολικά στην κοινωνία. «Τελικά, φαίνεται ότι οι εργάτες είναι αυτοί που πληρώνουν το κόστος της ιδιωτικοποίησης και της απελευθέρωσης µέσα από µια διαρκώς αυξανόµενη πίεση στους µισθούς, η οποία επηρεάζει κυρίως τους εργαζόµενους µε τα λιγότερα προσόντα, καθώς και τις γυναίκες», συµπεραίνει η έκθεση. Αυτή, λοιπόν, είναι η πραγµατική εικόνα. Όλα τα άλλα είναι απλώς προπαγάνδα της άρχουσας τάξης που θέλει να αρπάξει τον δηµόσιο πλούτο µας.

18 φλεβαρη 2015

αριστερα

7

Η κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ», ο ΣΥΡΙΖΑ και η Αριστερά

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Του Αντώνη Νταβανέλου

Ε

ίναι γνωστό ότι οι άνθρωποι, με τη μαζική δράση τους από τα κάτω, γράφουν την ιστορία. Σε συνθήκες, όμως, όχι της δικής τους επιλογής. Το αποτέλεσμα των αγώνων της προηγούμενης εποχής, δηλαδή ο κληρονομημένος συσχετισμός μεταξύ των βασικών κοινωνικών δυνάμεων, το επίπεδο της πολιτικοποίησης, το επίπεδο των κοινωνικών και πολιτικών οργανώσεων που έχουν στη διάθεσή τους οι εργαζόμενοι και οι λαϊκές δυνάμεις, είναι παράγοντες που «βαραίνουν» στις εξελίξεις. Το εκλογικό αποτέλεσμα της 25ης Ιανουαρίου έχει τις ρίζες του στη μεγάλη έκρηξη της κοινωνικής αντίστασης ενάντια στην πολιτική που ονομάστηκε «μνημόνια», στα χρόνια 2010-2012: στις μεγάλες γενικές απεργίες, στις μαζικές διαδηλώσεις των εκατοντάδων χιλιάδων, στο «κίνημα» των πλατειών, στις διαδοχικές κλαδικές απεργίες που συντάραξαν το σύνολο, σχεδόν, των εργαζομένων. Για την Αριστερά, ειδικότερα για το κομουνιστικό τμήμα της, το άριστο σενάριο θα ήταν να φτάσουν αυτοί οι αγώνες άμεσα στη νίκη, να κατορθώσουν να ανατρέψουν τη συμμαχία της ντόπιας κυρίαρχης τάξης με τους διεθνείς «δανειστές». Όμως αυτό δεν έγινε. Ο κόσμος αντιμετώπισε τη γυμνή δύναμη του κράτους και την ανυποχώρητη στάση των «από πάνω», που δήλωναν ότι μόνο μια νικηφόρα λαϊκή εξέγερση θα τους ανάγκαζε να υποχωρήσουν από τη γραμμή που επέλεξαν για να αντιμετωπίσουν την κρίση.

Εκλογική λύση

Αυτή ήταν η βάση της «στροφής» στον «εκλογικισμό», που διαδέχθηκε την περίοδο της λαϊκής επιθετικότητας με επίκεντρο την Πλατεία Συντάγματος. Ήταν μια «στροφή» ανθεκτική, γιατί εμπεριείχε αποφασιστικούς αγώνες (ΕΡΤ, καθαρίστριες, διαθέσιμοι…) έστω σε μικρότερη κλίμακα από αυτήν της προηγούμενης περιόδου. Ήταν μια «στροφή» που επέμενε να κοιτά αριστερά, γιατί ο κόσμος συνέχισε να απορρίπτει σταθερά την υποταγή στα μνημόνια (σε αντίθεση με το τι συνέβη π.χ. σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες…) και να εναποθέτει τις ελπίδες του σε μια πολιτική νίκη της Αριστεράς, που θα τον απάλλασσε από το βραχνά της λιτότητας μέσα, τώρα, από τον «εύκολο δρόμο» της κάλπης. Σε αυτή την περίοδο έχει τις ρίζες της η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Μια νίκη που, πριν γίνει εκλογική, υπήρξε πολιτική και ιδεολογική στο εσωτερικό της Αριστεράς. Η ερμηνεία είναι απλή. Ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε ενιαιομετωπική συγκρότηση (το κάλεσμα για «ενότητα στη δράση όλης της Αριστεράς»), μεταβατική αντίληψη στο πρόγραμμα (σε διάκριση με τα «σχέδια» επί χάρτου που άλλοι εκπονούσαν) και την καίρια απάντηση στο ζήτημα της πολιτικής εξουσίας: κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτά τα «όπλα», μαζί με τη συνεδριακή απόφαση καταδίκης της κεντροαριστερής στρατηγικής, εκτόξευσαν τον ΣΥΡΙΖΑ από το 4% στο 36%...

Όμως, παρ’ όλα αυτά, ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε σε… εκλογές. Μετά από δύο χρόνια κινηματικής ύφεσης που βαραίνουν πάνω στις δυνατότητες κινητοποίησης του κόσμου. Αυτό κάνει τις ευθύνες της ηγεσίας του, όπως και τις ευθύνες του «όλου ΣΥΡΙΖΑ», καθοριστικές για τη συνέχεια των εξελίξεων. Την επομένη της κάλπης, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ υποχρεώθηκε να μπει σε διαπραγμάτευση με τους δανειστές. Είναι φυσιολογικό να αναζητά έναν κάποιον

Οι αντιφάσεις στην απόπειρα συμβιβασμού με τους δανειστές είναι τεράστιες. Η εισβολή του κόσμου στο προσκήνιο, μπορεί να τα αλλάξει όλα σε θετική κατεύθυνση. συμβιβασμό: έναν τόπο για να προλάβει να σταθεί και κάποιο χρόνο για να αναπνεύσει. Αυτό το κατάλαβε ο κόσμος που κατέβηκε στο δρόμο με μια διπλή γραμμή. Αφενός, στήριξη στην κυβέρνηση, μέσα στη σύγκρουση με τους δανειστές. Αφετέρου, όμως (και αυτό μόνο οι τυφλοί δεν μπόρεσαν να το δουν), την απαίτηση για ανθεκτική στάση, το σύνθημα «Ούτε βήμα πίσω!» (που, παρεμπιπτόντως, ξεκίνησε από τα ίδια τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ…). Και σωστά. Γιατί υπάρχει συμβιβασμός που θα μπορούσε να θεωρηθεί έντιμος, αν επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να ξεδιπλώσει το πρόγραμμα της αντιλιτότητας. Υπάρχουν όμως και συμβιβασμοί που ισοδυναμούν με πολιτική αυτοκτονία. Αν π.χ. τα μνημόνια μετο-

νομαστούν, απλώς, σε Πρόγραμμα και η τρόικα βαπτιστεί με κάποιο άλλο όνομα μηχανισμού επιτήρησης. Η διαπραγμάτευση με τους δανειστές έχει, δυστυχώς, ήδη συνδεθεί με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις προοπτικές εφαρμογής του. Κατά την προεκλογική περίοδο η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από τα πιο υπεύθυνα χείλη, υποσχόταν ότι οι δεσμεύσεις της ΔΕΘ θα εφαρμοστούν άμεσα και ανεξάρτητα από τη θέληση των δανειστών. Σημειωνόταν, μάλιστα, ότι οι δεσμεύσεις της ΔΕΘ είναι αυτά που άμεσα «μπορούμε» και όχι αυτά που «θέλουμε», δηλώνοντας –σωστά– την πρόθεση να βαδίσουμε το ταχύτερο δυνατόν προς «αυτά που θέλουμε». Σήμερα, ο πυρήνας «ταξικής μονομέρειας» του προγράμματος της ΔΕΘ οδηγείται, τουλάχιστον, σε αναβολή 10-12 μηνών. Παρουσιάζεται ως προτεραιότητα η αντιμετώπιση της «ανθρωπιστικής κρίσης». Θυμίζω ότι η αντίληψη ότι αυτό που χρειάζεται η κοινωνία είναι ένα «δίχτυ προστασίας» του κόσμου που εκπίπτει στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση, είναι μια αντίληψη σοσιαλδημοκρατική και μάλιστα της σοσιαλφιλελεύθερης περιόδου. Αντίθετα, η κομουνιστική Αριστερά έδινε πάντα την έμφαση στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα που εμποδίζουν την πτώση στη φτώχεια και στην εξαθλίωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα (πρέπει να) πιεστεί άμεσα να δώσει την προτεραιότητα στο μισθό, στη σύνταξη, στις δαπάνες για τα δημόσια σχολεία και νοσοκομεία, στους πόρους για το ασφαλιστικό σύστημα… Διαρρηγνύοντας έτσι, πραγματικά, το δίχτυ της λιτότητας που εγκατέστησαν τα μνημόνια. Άμεσα δεμένο με το πρόγραμμα είναι το ζήτημα των πολιτικών συμμαχιών που θα επιχειρεί να εκφράσει η νέα κυβέρνηση.

Η κυβερνητική συμμαχία με τους ΑΝΕΛ υπήρξε μια μονομερής ηγετική επιλογή, για την οποία εκφράσαμε την αντίθεσή μας. Όμως έχει ήδη εμφανιστεί ένα σημαντικότερο πρόβλημα: η ύπαρξη ενός σοσιαλδημοκρατικού πόλου στο εσωτερικό της κυβέρνησης, με κρίσιμο βάρος στην οικονομία και στις τράπεζες. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι (σε εμάς) γνωστή η επιλογή για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αν επιβεβαιωθούν τα σενάρια «συγκατοίκησης», τότε θα έχουμε στην κυβερνητική εξουσία ένα «μέτωπο», μια μορφή διακυβέρνησης εθνικής ενότητας, όπου δεν θα εκπροσωπείται μόνο η σαμαρική Δεξιά και η Χρυσή Αυγή. Αυτό το αποτέλεσμα είναι ένα καινούργιο πολιτικό σχέδιο, διαφορετικό από το σχέδιο «κυβέρνηση της Αριστεράς» (και μάλιστα της ριζοσπαστικής Αριστεράς) που εκπόνησε το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

Προοπτικές

Πρόκειται για τέλος διαδρομής; Η απάντηση είναι καθαρή: Όχι. Οι αντιφάσεις στην απόπειρα συμβιβασμού με τους δανειστές είναι τεράστιες. Η εισβολή του κόσμου στο προσκήνιο, με τα αιτήματα, τις ελπίδες και τις προσδοκίες που έχει συσσωρεύσει η μνημονιακή βαρβαρότητα, είναι ο παράγοντας που μπορεί να τα αλλάξει όλα σε θετική κατεύθυνση. Και ο παράγοντας «κόμμα ΣΥΡΙΖΑ» δεν θα ήταν φρόνιμο να υποτιμηθεί από κανέναν. Ένα πανελλαδικό δίκτυο ακτιβιστών και πολιτικών αγωνιστών, που στα προηγούμενα χρόνια «ζυμώθηκε» μαζί με τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις, θα πρέπει, μέσα στις νέες συνθήκες, να βρει το δρόμο του, να τον ανοίξει και για τους άλλους, επιμένοντας στους στόχους της ανατροπής της λιτότητας και της μεταβατικής, ριζοσπαστικής, αριστερής πολιτικής.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Κινητοποιήσεις ενάντια στις απολύσεις στη Vodafone Το πρωί της Τρίτης 17 Φεβρουαρίου, το Πανελλήνιο Σωµατείο Εργαζοµένων Vodafone-Πάναφον πραγµατοποίησε παράσταση διαµαρτυρίας ενάντια στις συνεχιζόµενες απολύσεις, την εντατικοποίηση της εργασίας και την αυθαίρετη συµπεριφορά των προϊσταµένων στο κτίριο της εταιρείας στον Κηφισό. Η εταιρεία έχει πραγµατοποιήσει το τελευταίο διάστηµα απολύσεις εργαζοµένων από τα τηλεφωνικά κέντρα, µε την αιτιολογία ότι δεν ανταποκρίνονται στους ρυθµούς εργασίας και µε απειλές από τους προϊστάµενους ότι, αν διεκδικήσουν τη θέση εργασίας τους, «µπορεί να έχουν νοµικές συνέπειες». Η ασυδοσία της διοίκησης είναι κτηνώδης. ∆εν της αρκεί η αύξηση της δουλειάς και η εντατικοποίηση της εργασίας, ούτε οι

αυθαιρεσίες των προϊσταµένων και το ελεύθερο που τους έχει δώσει να µην εφαρµόζουν τους νόµους και τις συµβάσεις. Θέλουν τους εργαζόµενους να δουλεύουν υπό τη µόνιµη απειλή της απόλυσης. Το σωµατείο καλεί τους εργαζόµενους να αρνηθούν την απόλυση, να µην υπογράψουν κανένα χαρτί και να απευθυνθούν στους εκπροσώπους του Σωµατείου Vodafone-Πάναφον για την οργάνωση του αγώνα για την διασφάλιση της θέσης εργασίας τους. Το σωµατείο, εκτός από την κινητοποίηση, συνεχίζει τη συλλογή υπογραφών για την ανανέωση της Επιχειρησιακής Συλλογικής Σύµβασης Εργασίας. Αν η εργοδοσία δεν υποχωρήσει, θα προχωρήσουν στις αρχές Μαρτίου σε 24ωρη

απεργία, σε συντονισµό µε τους εργαζόµενους στη WIND και µε άλλα σωµατεία του χώρου των τηλεπικοινωνιών, που αντιµετωπίζουν παρόµοια προβλήµατα. ∆ράσεις ενηµέρωσης του καταναλωτικού κοινού για τις εργασιακές συνθήκες στην εταιρεία, καθώς και για τον αγώνα που δίνουν οι εργαζόµενοι για υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύµβασης εργασίας, πραγµατοποιήθηκαν τις προηγούµενες µέρες και από το Σωµατείο Εργαζοµένων WIND, έξω από καταστήµατα της εταιρείας. Στο Περιστέρι οι κινητοποιήσεις έγιναν µαζί µε την ανοιχτή λαϊκή συνέλευση Περιστερίου και σε Ζωγράφου και Ιλίσια µαζί µε τον αυτοδιαχειριζόµενο κοινωνικό χώρο Βίλα Ζωγράφου και την πρωτοβουλία κατοίκων Καισαριανής.

Κέντρο Αγώνα στη Θεσσαλονίκη: Το ξαναστήσανε και το γλεντήσανε

λισία ερ πό ερος ην όας και

Το Σάββατο 14 Φλεβάρη ξαναστήθηκε στην Τσιµισκή µε Αριστοτέλους, στη Θεσσαλονίκη, το Κέντρο Αγώνα το οποίο εξαφάνισε προ ηµερών, ο και µε τη βούλα πια µνηµονιακός δήµαρχος Θεσσαλονίκης, Μπουτάρης. Πρόκειται για το Κέντρο Αγώνα που είχαν στήσει, µετά µάλιστα από σχετικό αίτηµα της Ε∆ΟΘ, οι αγωνιζόµενοι εργαζόµενοι της πόλης και όχι µόνο. Σχολικοί φύλακες, απεργοί της Κόκα Κόλα, µέλη του κινήµατος ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική, καθαρίστριες του ΥΠΟΙΚ, καθηγητές σε διαθεσιµότητα και εργαζόµενοι της ΕΡΤ, µαζί µε πλήθος κόσµου που τους συµπαραστάθηκε, ξανάστησαν το Κέντρο Αγώνα,

τοξω ην γαδα νάκό

ξω ας κη, αλών ρίση ερχε ρη. αγυς µην

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

που εξαφάνισε την Τρίτη 10 Φλεβάρη η δηµοτική αρχή για λόγους… αισθητικής. Ο αντιδήµαρχος Θανάσης Παππάς, µε δηλώσεις του στο ραδιοσταθµό Στο Κόκκινο 93,4, χαρακτήρισε «τσαντίρι» και «παράπηγµα» το Κέντρο Αγώνα. Όµως ο κόσµος, που τόσους µήνες συµπαραστέκεται στον αγώνα όλων των εργαζοµένων, είχε διαφορετική άποψη και τους βοήθησε να το ξαναστήσουν γλεντώντας και εκφράζοντας την… «αγάπη» τους, λόγω ηµέρας, στο δήµαρχο Θεσσαλονίκης. Μαζί τους συµπαραστάτες στο στήσιµο και το γλέντι ήταν και οι βουλευτές Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ ∆έσποινα Χαραλαµπίδου, Γιάννα Γαϊτάνη και Τριαντάφυλλος Μηταφίδης.

Κλαδικές συµβάσεις Σε συναντήσεις µε τους εργοδότες βρίσκεται το Σωµατείο Κλωστοϋφαντουργίας-Ιµατισµού-∆έρµατος για την υπογραφή κλαδικών συµβάσεων, µε βάση τη σύµβαση κάθε κλάδου το 2009. Καλεί µάλιστα τους εργαζόµενους στους χώρους αυτούς να είναι σε αγωνιστική ετοιµότητα, ώστε να διεκδικήσουν µε κινητοποιήσεις, αν χρειαστεί, την άµεση επαναφορά του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ, την κατάργηση της δυνατότητας για υπογραφή συµβάσεων µε µισθούς χαµηλότερους από τις Κλαδικές Συµβάσεις, την εφαρµογή της µετενέργειας µέχρι την υπογραφή νέας ΣΣΕ, χωρίς κανένα χρονικό περιορισµό, την κατάργηση όλων των ελαστικών µορφών απασχόλησης και κάθε µορφής ανασφάλιστης εργασίας και την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόµων.

14ο Συνέδριο ΠΟΕΔΗΝ: Στροφή αριστερά - Μεγάλη άνοδος του ΜΕΤΑ Μεγάλη πτώση σηµείωσε ο µνηµονιακός-εργοδοτικός συνδικαλισµός των ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ στο 14ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων ∆ηµόσιων Νοσοκοµείων (ΠΟΕ∆ΗΝ), που πραγµατοποιήθηκε στην Αθήνα το τριήµερο 9-11 Φεβρουαρίου. Η ΠΑΣΚΕ και η ∆ΑΚΕ, που το 2009 στο 12ο Συνέδριο έλεγχαν το 80% της Οµοσπονδίας και το 2012 (13ο Συνέδριο) το 64%, περιορίζονται πια στο 49,8%, παίρνοντας οριακά την πλειοψηφία στο νέο Γενικό Συµβούλιο (18 από τις 33 έδρες). Οι ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ εξαντλήθηκαν στις επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ και επιχεί-

ρησαν να οικειοποιηθούν τον αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση. Υποτίµησαν πλήρως το συνέδριο και δεν πρότειναν πρόγραµµα δράσης. Το ΜΕΤΑ-Αγωνιστική Συνεργασία (ΣΥΡΙΖΑ) πολλαπλασίασε τις δυνάµεις του, παρά το γεγονός ότι δηµιουργήθηκε ψηφοδέλτιο (ΑΑΑ, διάσπαση της ΠΑΣΚΕ) που λειτούργησε ως ανάχωµα στο να εκφραστούν πιο µαζικά οι εργαζόµενοι µέσα από τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς. Το 2012 η παράταξή µας είχε 7,6% µε 59 ψήφους και 3 έδρες και το 2015 έλαβε 18,5% µε 140 ψήφους και 6 έδρες.

Το ΜΕΤΑ πρότεινε την συµπόρευση των αριστερών αγωνιστικών δυνάµεων πάνω σε ένα άµεσο πρόγραµµα δράσης µε βασικούς άξονες την ελεύθερη πρόσβαση όλων στο ΕΣΥ, την αύξηση των δαπανών για την υγεία, τις προσλήψεις του αναγκαίου µόνιµου προσωπικού, µε προτεραιότητα να ανοίξουν τα κλειστά κρεβάτια ΜΕΘ, την επαναλειτουργία των κλειστών νοσοκοµείων, την επανάκτηση στο δηµόσιο όλων των υποστηρικτικών λειτουργιών και την έξωση των εργολάβων, την άµεση αύξηση των πληρωµών για υπερωρίες, αργίες, νυχτερινά και ένα

νέο µισθολόγιο µε αύξηση των αποδοχών ιδιαίτερα για τις ΥΕ και ∆Ε κατηγορίες. ∆υστυχώς η συµπόρευση δεν έγινε κατορθωτή. Το ΠΑΜΕ συγκεντρώθηκε στην επίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ και συµπορεύτηκε µε τις ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ, για να µην νοµιµοποιηθούν οι αριστεροί σύνεδροι από τα Λεχαινά, επειδή συµµετείχαν στις εκλογές και συµβασιούχοι... Το αποτέλεσµα ήταν τα ψηφοδέλτια της Αριστεράς, εκτός του ΜΕΤΑ (ΠΑΜΕ, Συσπειρώσεις, Ταξική Πορεία), να καταγράψουν µικρές απώλειες σε ψήφους και έδρες. (∆είτε αναλυτικά τα αποτελέσµατα στο www.rproject.gr)

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

∆ηµόσιο: Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται; Της Κατερίνας Γιαννούλια

Σ

ε αυτό το δύσκολο και κρίσιµο ερώτηµα δεν θα απαντήσουµε εµείς και µάλιστα τώρα. Θα περιµένουµε από τους αρµόδιους υπουργούς και κυβερνητικά στελέχη να αντιµετωπίσουν τα χρόνια ζητήµατα του ∆ηµοσίου που «φορτώθηκαν» άκοµψα και βάρβαρα στους εργαζόµενούς του από τις προηγούµενες κυβερνήσεις. Η θέση των εργαζοµένων µετά τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, για την οποία πάλεψαν πολλοί εξ αυτών, εµπεριέχει σαφώς χαρά, ανακούφιση, ελπίδα πως τελειώνουν τα µεγάλα βάσανα. Εµπεριέχει επίσης φόβο (αν µπορεί η κυβέρνηση να κάνει όσα είχε πει), αµφιβολία (µήπως τελικά «είναι όλοι ίδιοι» και µας ξεγέλασαν) και ερωτηµατικά (εµείς και το κίνηµα τι πρέπει να κάνουµε τώρα;). Ιδιαιτέρως οι συριζαίοι δηµόσιοι υπάλληλοι ακροβατούν, από την πρώτη µέρα της ιστορικής νίκης ενός αριστερού-ριζοσπαστικού κόµµατος στη µνηµονιακή Ελλάδα, ανάµεσα στο πόση πρέπει να είναι η αναµονή, πότε και πόσα να διεκδικήσουµε.

Ανασύνταξη

∆ιαφωνώντας 100% στα µέτρα που εφαρµόστηκαν µε ένταση τα τελευταία 5 χρόνια, για να διαλύσουν το ∆ηµόσιο υπέρ των ιδιωτών και για να κατεδαφιστεί κάθε εργατικό δικαίωµα και κατάκτηση, προκειµένου να εδραιωθεί η πλήρης επισφάλεια όλων των σχέσεων εργασίας (σε δηµόσιο και ιδιωτικό τοµέα), βρεθήκαµε πλέον σε µια πιο «άνετη» θέση, που µας επιτρέπει, τουλάχιστον, να ανασυντάξουµε το εργατικό κίνηµα και τις συλλογικότητές του. Σωρεία αντεργατικών και συχνότατα αντισυνταγµατικών νόµων θεσπίστηκαν: ο ν. 4024/2011 (εφεδρείες, δήθεν «ενιαίο» µισθολόγιο), ο ν. 4057/2012 (πειθαρχικά και κατάργηση του τεκµηρίου της αθωότητας, µε προκαταβολική απόλυση), ο ν.

4172/2013 (διαθεσιµότητα-κινητικότητα),

ο ν. 4250/2014 («αξιολόγηση» µε προδιαγεγραµµένη την τύχη τουλάχιστον του 15% των «αξιολογούµενων»)! Επιπλέον των παραπάνω, καταργήθηκαν οργανισµοί (ΟΣΚ, ΟΕΚ κ.λπ.), αυξήθηκε το ωράριο των εκπαιδευτικών, υποβιβάστηκαν εργαζόµενοι, πάγωσαν οι 3ετίες εξέλιξης, χάθηκαν υπερωρίες, έξοδα κίνησης, επιδόµατα, 13ος-14ος µισθός, ασφαλιστικά-συνταξιοδοτικά δικαιώµατα, µεγάλο ποσοστό του εφάπαξ και δεν θυµάµαι τι... ξεχνάω! Το τελευταίο διάστηµα δύο ζητήµατα αποτελούσαν το βασικό αγώνα στο ∆ηµόσιο. Το ένα ήταν η «αξιολόγηση» και ο επανέλεγχος των συµβάσεων µε νέα κριτήρια, που θα οδηγούσαν στην ανεργία κι

Η αγωνία και οι φυσιολογικές προσδοκίες των διαθέσιµων εκφράστηκαν από την πραγµατική κοσµοσυρροή (πάνω από 700 άτοµα, σωµατεία και φορείς από όλη τη χώρα) στο αµφιθέατρο του ΕΚ∆∆, στις 13/2, όπου έγινε η ανοιχτή διαβούλευση που κάλεσε ο αν. υπουργός ∆ηµ. ∆ιοίκησης, Γ. Κατρούγκαλος. Η δέσµευση του Γ. Κατρούγκαλου ότι θα τους πάρει όλους πίσω είναι καθησυχαστική κατ’ αρχάς. Ωστόσο, το γεγονός ότι το νοµοσχέδιο θα κατατεθεί σε 1,5 µήνα για την πρώτη «φουρνιά» που θα επιστρέψει, η σύνδεση της «µίνι» κινητικότητας µε την επιστροφή των υπολοίπων, οι «γκρίζες ζώνες» για την ακριβή τύχη όσων βρίσκονται σε ορι-

Η αναµονή και η καλή διάθεση των εργαζοµένων, που κατανοούν τις δυσκολίες, δεν πρέπει να ερµηνευτεί ως παροχή µόνιµης ανοχής. άλλους ανθρώπους, ενώ θα εγκαθιστούσαν την ανθρωποφαγία µεταξύ συναδέλφων. Ο αγώνας αυτός νίκησε καθαρά, αφού πριν πέσει η λαοµίσητη συγκυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε την απόσυρση της συγκεκριµένης αξιολόγησης, για να φέρει άλλη. Το άλλο ζήτηµα ήταν οι διαθεσιµότητες. Πολλοί εργαζόµενοι βρέθηκαν στην καλύτερη περίπτωση σε πρόωρη και µειωµένη σύνταξη, άλλοι απολύθηκαν και χιλιάδες εργαζόµενοι πληρώνονται εδώ και καιρό µε το 75% του πενιχρού πλέον βασικού µισθού, και αυτό, ωστόσο, ήταν κατόρθωµα των αγώνων του δηµοσιοϋπαλληλικού κινήµατος, µε µπροστάρισσες τις καθαρίστριες του υπ. Οικονοµικών, τους σχολικούς φύλακες, τους «διαθέσιµους» εκπαιδευτικούς και τους διοικητικούς των ΑΕΙ. Η καθυστέρηση της οριστικής απόλυσης θεωρείται ένα µικρό αλλά κρίσιµο επίτευγµα, που δίνει τώρα τα περιθώρια επανάκαµψης των εργαζοµένων στις δουλειές τους και διόρθωσης των αδικιών.

στικούς και τελικούς πίνακες κατάταξης, η εµπλοκή των συναρµόδιων υπουργείων για να καθοριστούν οι αναγκαίες θέσεις εργασίας ή για να επανασυσταθούν φορείς και υπηρεσίες και άρα ολόκληροι κλάδοι που καταργήθηκαν, δηµιουργούν µεγάλες καθυστερήσεις και εύλογη ανησυχία, έως και αµφιβολία, όσων ταλαιπωρούνται πολύ καιρό ως «διαθέσιµοι» ή ως απολυµένοι. Η πρόταση του ΚΚΕ να αποζηµιωθούν για όλα όσα έχασαν οι «διαθέσιµοι» αλλά και όλοι οι δηµόσιοι υπάλληλοι αυτά τα χρόνια σίγουρα δεν θα επιτευχθεί µε τον υπεροπτικό τρόπο του διαχωρισµού των εργαζοµένων σε ΠΑΜΕ και µη ΠΑΜΕ και µε την αποχή από τις νέες κινητοποιήσεις των «πλατειών», ούτε θα ξεσηκωθεί ο κόσµος της δουλειάς βάζοντας ως αιτήµατα «τα πάντα όλα», αφού καταλαβαίνει καθένας ότι δεν είναι δυνατόν αµέσως να καλυφθούν όσα µας πήραν. Η αναµονή και η καλή διάθεση των εργαζοµένων που κατανοούν τις δυσκολίες, πάντως, δεν πρέπει να ερµηνευτεί ως παροχή µόνιµης ανοχής και παραµονής

στην υπάρχουσα κατάσταση. Αν το µάξιµουµ δεν είναι εφικτό άµεσα, το µίνιµουµ υπάρχει. Και σε αυτό το µίνιµουµ δεν χωράνε «γκρίζες ζώνες» διαθέσιµων, δεν χωράει αναβολή της κάλυψης του κουτσουρεµένου, έστω, 75% του µισθού όσων δεν πληρώνονταν καθόλου, ούτε «µίνι» κινητικότητα (πριν από τα µνηµόνια υπήρχε θεσµικό πλαίσιο µετακίνησης δηµοσίων υπαλλήλων και αυτό συµπεριλάµβανε τις µετατάξεις, µεταθέσεις, αποσπάσεις). «Άλλη αξιολόγηση» µε συνέντευξη δηµιουργεί αµφιβολίες για την αντικειµενικότητά της. Ούτε οι τριετίες για την εξέλιξη µπορεί να παραµένουν «παγωµένες».

Συµψηφισµός;

Επίσης, αν η επιστροφή των διαθέσιµων, έστω µέρος αυτών, συµψηφιστεί µε τις 15.000 νέες προσλήψεις που είχε ψηφίσει η προηγούµενη κυβέρνηση, θα στερηθούν κρίσιµο δυναµικό κοινωνικές υπηρεσίες που έχουν ρηµάξει. Οι νόµοι που θέσπισαν πειθαρχικά, «αξιολόγηση», εφεδρεία, διαθεσιµότητα-κινητικότητα, µείωση εφάπαξ και συντάξεων, κατάργηση χρήσιµων και φτηνών για το ∆ηµόσιο υπηρεσιών (ΟΣΚ, ΟΕΚ, ΟΕΕ κ.λπ.) όλο το εργατικό κίνηµα περιµένει άµεσα να καταργηθούν. Η ελευθερία που µας δίνει η νέα κυβέρνηση, η ανάσα που πήρε ο κόσµος της εργασίας, η παύση των συνδικαλιστικών διώξεων, µαζί µε τα συµπεράσµατα από τους αγώνες που δόθηκαν αυτά τα 5 δύσκολα χρόνια, µας δίνουν την ευκαιρία και τη δυνατότητα για πραγµατική αναζωογόνηση των σωµατείων, των συνδικαλιστικών και πολιτικών παρατάξεων της Αριστεράς, των συλλογικών διεκδικήσεων. Αν κάτι είναι περισσότερο ρεαλιστικό από ποτέ είναι ότι µπορούµε να ξαναλειτουργήσουµε µαζικά και δυναµικά τα σωµατεία µας, να καλλιεργήσουµε τη συναδελφικότητα, σε κοινούς, νέους αγώνες.

10

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Ποιο είναι το κίνητρο της άλλης πλευράς στη διαπραγμάτευση

Παρανοϊκοί ή ταξικά προσανατολισμένοι; Του Ηλία Ιωακείμογλου

Π ώς να καταλάβουμε τη διαπραγμάτευση και τα μονοπάτια που ακολουθεί; Αυτή η ερώτηση δεν είναι μόνο επίκαιρη τώρα που παρακολουθούμε τις εξελίξεις εν θερμώ, αλλά θα παραμένει κρίσιμη και στη συνέχεια, όταν όλα θα έχουν παιχτεί και θα πρέπει να καταλάβουμε τι συνέβη, τι μας συνέβη.

Το «σάπιο μήλο»

Ο τρόπος του Κέινς

Ο τρόπος του Μαρξ

Ο τρόπος με τον οποίο κατανοεί η ελληνική πλευρά τη φύση της διαπραγμάτευσης, είναι ο τρόπος του Κέινς, που θεωρούσε ότι το σημαντικό στην οικονομική πολιτική δεν είναι οι κοινωνικές αντιθέσεις, η ταξική πάλη, αλλά οι παλιές, οι σκουριασμένες ιδέες που εμποδίζουν τη λογική και οδηγούν σε αποφάσεις καταστροφικές, όχι μόνον για τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις αλλά και για τις κυρίαρχες. Αυτή η πίστη των αριστερών κεϊνσιανών, που βρίσκεται διατυπωμένη όχι μόνο στις πρώτες αλλά και στις τελευταίες σελίδες του μεγάλου βιβλίου του δασκάλου τους, εξηγεί την πίστη τους στη διαπραγματευτική δύναμη του ορθού λόγου, την επιθυμία τους να καθήσουν στην ίδια πλευρά του διαπραγματευτικού τραπεζιού και όχι απέναντι, να διατυπώσουν προτάσεις που τελικά συμφέρουν όλες τις πλευρές (που όπως λένε τώρα είναι καταστάσεις win-win). Είναι η ίδια θεώρηση των πραγμάτων που εξηγεί την αθώα στάση ενός μεγάλου προοδευτικού οικονομολόγου όπως ο Πολ Κρούγκμαν που, όποτε γράφει για την Ελλάδα, βρίσκεται σε διαρκή απορία γιατί οι ηγετικές δυνάμεις της Ευρώπης φέρονται τόσο παράλογα ώστε να θέτουν σε δοκιμασία το ίδιο το ευάλωτο παιδί τους που είναι η Ευρωζώνη, γιατί βυθίζουν την οικονομία στην ύφεση και φλερτάρουν με τον αποπληθωρισμό. Οι αριστεροί κεϊνσιανοί –οικονομολόγοι ή πολιτικοί– εγκαλούν λοιπόν την καθεστωτική οικονομία και την εξουσία στο δρόμο της λογικής, που είναι ο δρόμος της οικονομικής μεγέθυνσης, των επενδύσεων, της πλήρους απασχόλησης και της αξιοπρεπούς διαβίωσης των υποτελών κοινωνικών τάξεων, και προτείνουν λύσεις βασισμένες στον ορθό λόγο, λύσεις «συμφέρουσες σε όλους». Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο η ελληνική πλευρά κατανοεί τη φύση της διαπραγμάτευσης.

Ένας άλλος τρόπος να κατανοήσουμε τη φύση της διαπραγμάτευσης, είναι ο τρόπος του Μαρξ: η κρίση είναι το περιβάλλον που επιτρέπει στην τάξη των κεφαλαιοκρατών να επιβάλει τις απαιτήσεις της. Εκατόν πενήντα χρόνια μετά το «Κεφάλαιο» γνωρίζουμε ότι το επίπεδο συνείδησης της αστικής τάξης τής επιτρέπει να οργανώνει συνειδητά πλέον την κρίση ως μέσο για την πειθάρχηση των εργαζόμενων τάξεων, για να δεχθούν λιγότερες προστατευτικές ρυθμίσεις, χαμηλότερους μισθούς, σκληρές εργασιακές σχέσεις και ταπεινώσεις υπό την πίεση της ανεργίας και του διογκούμενου εφεδρικού εργατικού δυναμικού. Έτσι και στην Ελλάδα, η όλη διαδικασία της ύφεσης και της πολιτικής τής εξαθλίωσης, της αποδιάρθρωσης του κοινωνικού κράτους, της ανεργίας και της απαξίωσης της εργασίας, απέκτησε τη λογική του οικονομικού δαρβινισμού, τη λογική της εκκαθάρισης των μη ανταγωνιστικών, ή των λιγότερο ανταγωνιστικών, κεφαλαίων και των πιο αδύναμων ανθρώπων ώστε η ελληνική οικονομία, αν και συρρικνωμένη, να βρει, τελικά ένα νέο μοντέλο συσσώρευσης κεφαλαίου μέσω μιας διαδικασίας «δημιουργικής» καταστροφής και ιστορικής ήττας των δυνάμεων της εργασίας και της Αριστεράς. Οι καθεστωτικές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις πλησίασαν αρκετά στην καμπή εκείνη του δρόμου όπου η άρχουσα τάξη, οι σύμμαχοί της στην Ευρώπη και οι πολιτικοί της εκπρόσωποι, μπορούσαν να ελπίζουν σε μια παγίωση των κατακτήσεών τους στην Ελλάδα, καθώς είχαν ήδη αρχίσει να διακρίνουν το περίγραμμα ενός νέου ολοκληρωμένου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου που ενσωμάτωνε ως οργανικά στοιχεία του όλες τις βαρβαρότητες που γνωρίσαμε μετά το 2009.

Ο σχηματισμός μιας κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, που δεν είναι καν επαναστατική αλλά κινείται στον πρωτότυπο χώρο της ριζοσπαστικής κεντροαριστεράς, έχει ακυρώσει το πείραμα της προγραμματισμένης και άνωθεν οργανωμένης ανασυγκρότησης μιας αναπτυγμένης καπιταλιστικής χώρας με δημοκρατικούς θεσμούς, ώστε να μεταβεί ταχύτατα σε νέο καθεστώς εκμετάλλευσης της εργασίας που δεν θα έφερε πλέον στους κόλπους του ούτε τα παλιά εργασιακά δικαιώματα ούτε καν τη μνήμη τους. Οι κυρίαρχες δυνάμεις του ευρωπαϊκού καπιταλισμού καλούνται τώρα να διαχειριστούν την ήττα τους και να ελέγξουν τις επιπτώσεις της πριν αυτές αποκτήσουν εκρηκτικό, μεταδιδόμενο, άρα ανεξέλεγκτο χαρακτήρα. Διότι η ήττα τους στις ελληνικές εκλογές δεν διέψευσε μόνον την ικανότητά τους να γκρεμίζουν μιαν ολόκληρη χώρα χωρίς πόλεμο και να την ξαναχτίζουν για να τη φέρουν στα μέτρα τους. Η ήττα τους μπορεί να γίνει ντόμινο, και η μόλυνση από το «σάπιο μήλο» να απειλήσει τη συνέχιση της λιτότητας, που είναι ένα κρίσιμο στοιχείο της στρατηγικής τους για την αντιμετώπιση της κρίσης. Ενώ παλιότερα η λιτότητα ήταν συγκριτικά περιορισμένη και συνήθως αφορούσε τη μεσοπρόθεσμη διάρκεια χωρίς να διαταράσσονται οι μακροχρόνιες ισορροπίες του συστήματος, σήμερα έχει αποκτήσει κεντρική σημασία: Όταν το κεφάλαιο είναι υπερσυσσωρευμένο, όταν είναι πέντε έως επτά φορές μεγαλύτερο από το ΑΕΠ, όπως συμβαίνει σήμερα σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προκειμένου να μην καταρρεύσει η κερδοφορία απαιτείται ακραία ένταση της εκμετάλλευσης της εργασίας, και αυτό επιτυγχάνεται με την υψηλή ανεργία. Η λιτότητα, η εκρηκτική αύξηση της εισοδηματικής ανισότητας και η ανεργία αποτελούν λοιπόν σήμερα τη στρατηγική καρδιά του συστήματος. Ό,τι λοιπόν την απειλεί πρέπει να εκμηδενιστεί. Αυτά εξηγούν τη σκληρή, αποφασιστική στάση των ηγετικών δυνάμεων της Ευρωζώνης έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Το στρατηγικό συμφέρον των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων της Ευρώπης να διατηρηθεί το καθεστώς της υψηλής ανεργίας και της λιτότητας είναι αυτό που ενορχηστρώνει τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, πειθαρχεί τις πρόσκαιρες και σχεδόν ανεπαίσθητες εθνικές παρεκκλίσεις και τις ενοποιεί πολιτικά απέναντι στον κοινό, επικίνδυνο εχθρό, δηλαδή την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

18 φλεβαρη 2015

11

Πλεόνασμα, ισοσκελισμός, ή έλλειμμα; Οι αριθμοί, οι άνθρωποι και οι κόκκινες γραμμές της ενδιάμεσης διαπραγμάτευσης κυβέρνησης-δανειστών Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου

Τ

ην ώρα που γράφεται το κείμενο αυτό δεν είναι γνωστή η έκβαση της συνεδρίασης του Eurogroup της Δευτέρας (16/2). Θα είναι γνωστή, όμως, σε όσους διαβάζουν το κείμενο αυτό. Άρα, ό,τι ακολουθεί πρέπει να διαβαστεί υπό το πρίσμα της όποιας εξέλιξης. Η οποία, κατά πάσα πιθανότητα,θα είναι μια παράταση της διαπραγμάτευσης επί του προγράμματος-γέφυρα που θα διαδεχθεί το μνημόνιο. Με πρώτο όριο την 18/2, οπότε η ΕΚΤ καλείται να αποφασίσει αν θα παρατείνει τη δυνατότητα προσφυγής της Ελλάδας στη ρευστότητα του ELA, επόμενο όριο την 28/2, οπότε λήγει η παράταση του μνημονίου και μεθεπόμενο και κρισιμότερο όριο την 5/3, οπότε η ΕΚΤ ξεκινά το πρόγραμμα αγοράς (και) κρατικών ομολόγων, ρίχνοντας στην αγορά τα πρώτα 60 δισ. ευρώ. Υπάρχουν κι άλλα όρια, εκτός των χρονοδιαγραμμάτων της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας, που σχετίζονται με την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και των δημοσίων ταμείων, αλλά αυτά δεν είναι απολύτως σαφή. Σε κάθε περίπτωση κι αυτά τα όρια είναι από στενά έως ασφυκτικά. Η συμπεριφορά της κυβέρνησης έναντι των δανειστών δεν προδίδει πανικόβλητη βιασύνη κι αυτό είναι καλό. Επίσης, έχει ενεργοποιήσει αισθητά το λαϊκό παράγοντα, ο οποίος φαίνεται να συσπειρώνεται στην ιδέα της «σκληρής διαπραγμάτευσης», κι αυτό είναι επίσης καλό. Ακόμη, έχει προκαλέσει αξιοπρόσεκτα ρήγματα στο μέτωπο των δανειστών, κυρίως στην κατεύθυνση μιας μετριοπάθειας (δηλώσεις Ρένγκλινγκ του ESM και Ντράγκι της ΕΚΤ). Κι αυτό είναι καλό. Έχει, τέλος, διαχωρίσει με αρκετή σαφήνεια τη «μικρή διαπραγμάτευση» (πρόγραμμα-γέφυρα) από τη «μεγάλη» (για το χρέος), γεγονός που επιτρέπει αυτή η δεύτερη και πιο δύσκολη να διευκολυνθεί από ποικίλες οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, που θα μεσολαβή

σουν τους επόμενους μήνες, με σημαντικότερους σταθμούς τις εκλογικές αναμετρήσεις σε χώρες της ΕΕ.

να είναι η βάση εκκίνησης αυτής της διαπραγμάτευσης, με βάση τις προϋποθέσεις και τις ανάγκες που αναφέρθηκαν;

Τι σημαίνει «συμβατικές υποχρεώσεις» της Ελλάδας έναντι της Ευρωζώνης;

Πρωτογενές πλεόνασμα

Απ’ αυτή την άποψη, το σημείο εκκίνησης της «μικρής διαπραγμάτευσης» μεταξύ κυβέρνησης και δανειστών έχει ζωτική σημασία. Οι βασικές προϋποθέσεις της είναι οι εξής: Πρώτον, μνημόνιο δεν υπάρχει, άρα και η δανειακή σύμβαση είναι στον αέρα, τουλάχιστον μέχρι να ανοίξει η συζήτηση για την αναδιάρθρωση του χρέους. Δεύτερον, εφόσον ισχύουν αυτά και οι δανειστές δέχονται το εγχείρημα της διαπραγμάτευσης με τους «θεσμούς», τίθεται το ερώτημα βάσει ποιων κανόνων θα γίνει αυτή. Ποια είναι η ελάχιστη συμβατική υποχρέωση της Ελλάδας ως μέλους της Ευρωζώνης και από ποια νομική βάση πηγάζει αυτή; Δεν είναι το μνημόνιο, αλλά ούτε οι «διακρατικές συμφωνίες» που συνιστούν το «πανευρωπαϊκό μνημόνιο» (Δημοσιονομικό Σύμφωνο και Σύμφωνο για το ευρώ+), όλα τους εκτός κοινοτικού δικαίου (παρά τη λαθροχειρία της ευρωπαϊκής ηγεσίας να τα βαφτίσει «παράγωγο ευρωπαϊκό δίκαιο»). Η μόνη νομική βάση συζήτησης είναι το Σύμφωνο Σταθερότητας και η Συνθήκη για την ΕΕ, έστω κι αν αυτά είναι, τελικά, η αυθεντική πηγή του κακού της νεοφιλελεύθερης λιτότητας στην Ευρώπη. Τρίτον, κριτήριο ενός προγράμματος-γέφυρα δεν μπορεί να είναι άλλο από το να δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να υλοποιήσει τη βασική της δέσμευση, δηλαδή να ανατρέψει τη λιτότητα. Δει δη χρημάτων… Όλα εξαρτώνται από το πόσα χρήματα θα αποδεσμεύσει η κυβέρνηση από τη χωματερή του χρέους μέσω της επιδιωκόμενης ενδιάμεσης συμφωνίας. Ξεκινώντας από φέτος, και από την υποχρέωση εξόφλησης δανείων και ομολόγων ύψους άνω των 22,5 δισ., εν ονόματι της οποίας προβλέφθηκαν τα εξωφρενικά πλεονάσματα 4,5%. Ποια, λοιπόν, μπορεί

Εφόσον το μνημόνιο ανήκει στην ιστορία, το ακολουθούν και οι δημοσιονομικοί του στόχοι, πρωτίστως το παράλογο πρωτογενές πλεόνασμα. Αλλά για ποιο λόγο να συζητήσει κανείς και επί ενός «λογικού» πρωτογενούς πλεονάσματος, ακόμη και μικρότερο από το 4,5%; Για ποιο λόγο να μιλήσει, έστω, και για ισοσκελισμένο προϋ-

Κριτήριο ενός προγράμματος-γέφυρα δεν μπορεί να είναι άλλο από το να δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να υλοποιήσει τη βασική της δέσμευση, δηλαδή να ανατρέψει τη λιτότητα πολογισμό, όταν η βασική του υποχρέωση ως μέλος της Ευρωζώνης είναι να διατηρεί μεσοσταθμικά δημοσιονομικό έλλειμμα 3%, δηλαδή τουλάχιστον 5,4 δισ. ευρώ για το 2015; Με δεδομένο, μάλιστα, ότι οι προβλέψεις για δαπάνες τόκων φέτος ανέρχονται στα 5,7 δισ. ή στο 3,2% του ΑΕΠ, στη χειρότερη περίπτωση μπορεί να αποδεχθεί κανείς ως βάση συζήτησης έναν πρωτογενώς (σχεδόν) ισοσκελισμένο προϋπολογισμό –για την ακρίβεια με ένα πρωτογενές πλεόνασμα 0,3 δισ. ή 0,16%, αν αυτό έχει κάποια, έστω συμβολική, σημασία. Η κυβέρνηση διαμηνύει ότι η βάση μιας πολιτικής συμφωνίας με τους δανειστές είναι οι άνθρωποι, όχι οι αριθμοί. Σωστό μεν, αλλά αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι εξαρτώνται απολύτως από τους αριθμούς που πέφτουν στο τραπέζι του παζαριού. Και οι διαφορές που κρύβονται πίσω και

από τους αριθμούς και από τις λέξεις είναι τεράστιες. Όπως υπενθυμίζει ο Πολ Κρούγκμαν σε πρόσφατο άρθρο του, το ελληνικό πρόγραμμα λιτότητας από το 2010 και μετά «δούλεψε» υπέρ της ύφεσης με έναν πολλαπλασιαστή τουλάχιστον 1,3. Αυτό σημαίνει ότι κάθε μονάδα πλεονάσματος ισοδυναμεί με δυο μονάδες περικοπών και φόρων, ήτοι λιτότητας. Για να «παγώσει», τουλάχιστον, η λιτότητα και πολύ περισσότερο για να αντιστραφεί, θα πρέπει ο προϋπολογισμός να τείνει προς πρωτογενές έλλειμμα και σε κάθε περίπτωση να εξαντλεί τα περιθώρια του δημοσιονομικού ελλείμματος 3% κατά το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτό, άλλωστε, επιδίωξαν ήδη η Γαλλία, η Ιταλία, το Βέλγιο και η Ισπανία με τους προϋπολογισμούς τους για το 2015, τους οποίους η Κομισιόν έκανε «φύλλο και φτερό». Οι απόλυτοι αριθμοί κάνουν τη διαφορά αισθητή. Με ένα δημοσιονομικό έλλειμμα κοντά στο «νόμιμο» 3% η κυβέρνηση έχει ένα δημοσιονομικό περιθώριο περίπου 5,5 δισ. ευρώ για να ασκήσει μια στοιχειώδη πολιτική ελάφρυνσης και ενίσχυσης των ακραίων θυμάτων της λιτότητας, εμφανίζοντας παράλληλα έναν πρωτογενώς ισοσκελισμένο προϋπολογισμό. Αντιθέτως, αν αποδεχθεί συμβιβασμό σε πρωτογενές πλεόνασμα 3%, θα αναγκαστεί να προσφύγει σε περικοπές ή φόρους πάλι 5,5 δισ. ευρώ. Στην καλύτερη περίπτωση να ασκήσει μια πολιτική αναδιανομής της λιτότητας. Το συμπέρασμα είναι ότι ακόμη και στο πλαίσιο ενός «εντίμου συμβιβασμού» που θα δώσει χρόνο για τη «μεγάλη διαπραγμάτευση», έχει σημασία πού χαράσσει κανείς τις γραμμές άμυνας. Η Ευρωζώνη είναι μια θεσμική Βαβέλ που ταλαντεύεται διαρκώς ανάμεσα στην κατάρρευση και την επαναθεμελίωση. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε την τελευταία πενταετία ως μοχλός αντιδραστικής επαναθεμελίωσης της Ευρωζώνης. Τώρα, έχει την ευκαιρία να παίξει αντίστροφο ρόλο: να γίνει μοχλός είτε μιας προοδευτικής και, τουλάχιστον, ρεαλιστικής επαναθεμελίωσης, είτε μιας χειραφετικής για τους λαούς αποδόμησης.

12

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

18 φλεβαρη 2015

-

Οι τράπεζες υπό τον έλεγχο των «δυνάμεων της αγοράς»; Του Πάνου Κοσμά

Ύ

στερα από το εκβιαστικό «τελεσίγραφο» των δανειστών στο Eurogroup της Δευτέρας και καθώς η επιλογή της σύγκρουσης γίνεται μονόδρομος, οι τράπεζες και γενικά ο χρηματοπιστωτικός τομέας αναδεικνύονται σε αποφασιστικό κρίκο των εξελίξεων. Δεν είναι καθόλου υπερβολή να πούμε ότι το εκβιαστικό σχέδιο των δανειστών στηρίζεται στην απειλή για κατάρρευση των τραπεζών όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) κλείσει την περιβόητη «στρόφιγγα» παροχής ρευστότητας. Χωρίς αυτό τον εκβιασμό, η απειλή για εξώθηση του ελληνικού Δημοσίου σε στάση πληρωμών σε τόκους και χρεολύσια θα μπορούσε κάλλιστα να γυρίσει μπούμερανγκ σε βάρος των δανειστών, αν η ελληνική κυβέρνηση οχυρωνόταν πίσω από το επιχείρημα «Δεν έχουμε - δεν πληρώνουμε»... Η απειλή όμως για κατάρρευση των τραπεζών δεν μπορεί να υποτιμηθεί. Όχι τόσο για τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν στη χρηματοδότηση της οικονομίας (οι ρυθμοί αυτής της χρηματοδότησης μειώνονται διαρκώς), αλλά γιατί μπορεί να χαθούν οι καταθέσεις: οι μεγαλοκαταθέτες να βγάλουν τα λεφτά τους στο εξωτερικό, κάποιοι μικροκαταθέτες να ακολουθήσουν πανικοβλημένοι, οι τράπεζες να καταρρεύσουν και να αντιδράσουν κλείνοντας τα ΑΤΜ, o πανικός και οι αρνητικές επιπτώσεις να διαχυθούν στην κοινωνία και την οικονομία.

Ο εκβιασμός είναι κατεξοχήν πολιτικός Θέλουν όμως πραγματικά οι δανειστές να οδηγήσουν σε κατάρρευση τις ελληνικές τράπεζες; Όχι, τουλάχιστον όχι έτσι απλά: οι 4 ελληνικές συστημικές τράπεζες εποπτεύονται πλέον από την ΕΚΤ και σχετικά πρόσφατα έχουν περάσει με επιτυχία τα ευρωπαϊκά stress tests που οργάνωσε η ίδια η ΕΚΤ. Παρόλο που είναι

κοινό μυστικό ότι τα αποτελέσματα των stress tests ήταν «πειραγμένα», εν γνώσει της ίδιας της ΕΚΤ, παραμένει το γεγονός ότι η κατάρρευση των ελληνικών τραπεζών με υπαίτια την ίδια την ΕΚΤ θα βάλει μια βαριά υποθήκη για το τραπεζικό σύστημα ολόκληρης της Ευρωζώνης. Τα ίδια ισχύουν και για την εγγύηση των καταθέσεων: αν αποδειχτεί ότι σε μια χώρα της Ευρωζώνης δεν είναι ασφαλείς, αυτό θα είναι πλήγμα για την ασφάλεια των καταθέσεων σε όλη την Ευρώπη.

του τραπεζικού συστήματος στο σύνολό του! Και ακόμη περισσότερο, μέτρα για τον έλεγχο της κίνησης κεφαλαίων. Συγκεκριμένα, ο κίνδυνος για μαζική φυγή καταθέσεων και κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος επιβάλλει τα εξής μέτρα: • Άμεσο ορισμό διοικήσεων στις τράπεζες που να είναι της απόλυτης εμπιστοσύνης της κυβέρνησης, έτοιμες και πρόθυμες για πολιτικές «έκτακτης ανάγκης», για να στηρίξουν την επιλογή της σύγκρουσης με τους δανειστές.

Χωρίς άμεσο και πλήρη δημόσιο έλεγχο του τραπεζικού συστήματος στο σύνολό του δεν υπάρχει σχέδιο νίκης στη διαφαινόμενη αναπόφευκτη σύγκρουση με τους δανειστές –η παλινόρθωση των στελεχών του «κύκλου Καρατζά» και της σημιτικής «αυλής» στις διοικήσεις των τραπεζών, τεράστιος κίνδυνος για την κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Για να διακινδυνεύουν τόσα πολλά καταστρέφοντας τις γέφυρες οποιουδήποτε «έντιμου» συμβιβασμού, οι δανειστές πρέπει είτε να θεωρούν ότι και αυτήν τη φορά ο εκβιασμός τους θα «πιάσει» είτε να φοβούνται ότι θα διακινδυνεύσουν ακόμη περισσότερα. Και πράγματι, με την ελληνική «ανταρσία» διακινδυνεύουν πάρα πολλά, σχεδόν τα πάντα: ένα πανευρωπαϊκό «ντόμινο» που θα αποσαθρώσει το οικοδόμημα της ακραίας λιτότητας στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Ο εκβιασμός, λοιπόν, έχει καθαρά πολιτικά κίνητρα, είναι καθαρά πολιτικός. Και ακριβώς γι’ αυτό, τα πράγματα ωθούνται στα άκρα παραβιάζοντας κάθε οικονομικό ορθολογισμό.

Άμεσος και πλήρης δημόσιος έλεγχος! Αν η υποχρεωτική απάντηση στον εκβιασμό είναι το «Όχι», μια βασική –ίσως η βασικότερη σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα– υποχρεωτική συνέπεια αυτού του «Όχι» είναι ο άμεσος και πλήρης δημόσιος έλεγχος

• Άμεσα μέτρα για το σταμάτημα της φυγής καταθέσεων. Σύμφωνα με την JP Morgan, στον ενάμιση πρώτο μήνα του 2015 έχουν χαθεί 21 δισ. καταθέσεων, εκ των οποίων τα 17 δισ. ευρώ μετεκλογικά. Με την οριστικοποίηση μιας δυναμικής ρήξης με τους δανειστές, είναι σχεδόν σίγουρο ότι το κύμα φυγής καταθέσεων θα γίνει καταλυτικό. Μέτρα που πρακτικά θα απαγορεύουν τη φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό, αλλά και τη μαζική ανάληψη καταθέσεων στο εσωτερικό.

• Άμεσο ορισμό διοίκησης της απόλυτης εμπιστοσύνης του Δημοσίου στο ΤΧΣ, που είναι ο κάτοχος του πλειοψηφικού μετοχικού πακέτου σε όλες τις τράπεζες και που κατέχει τα 11,5 δισ. ευρώ αδιάθετα υπόλοιπα από το «πακέτο» ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

• Αλλαγή διοίκησης στην ΤτΕ. Αν ο Ντράγκι κλείσει τη «στρόφιγγα» της ρευστότητας, τότε δεν έχουμε κανένα λόγο να σεβαστούμε τη γνώμη του για τον κ. Στουρνάρα –και υπάρχουν πολλοί τρόποι για να τον αναγκάσουμε να φύγει. Η

ΤτΕ έχει εκδοτικά δικαιώματα (τυπώνει χρήμα), διαχειρίζεται τα διαθέσιμα του ελληνικού κράτους σε χρυσό, εποπτεύει το τραπεζικό σύστημα. Δεν μπορεί να παραμείνει το «μαγαζί» του Στουρνάρα και του Ντράγκι! Όλα αυτά δεν θα αρκέσουν σε περίπτωση σύγκρουσης με τους δανειστές, αλλά είναι τα απολύτως απαραίτητα!

Όχι στους «εγκάθετους» του συστήματος! Αντ’ αυτών, όμως, από την κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» τοποθετήθηκαν στις διοικήσεις των τραπεζών «σεσημασμένα» στελέχη του «κύκλου Καρατζά» και της «σημιτικής δυναστείας»: ο Νίκος Χριστοδουλάκης αντιπρόεδρος στην Τράπεζα Πειραιώς (όπου στο τιμόνι παραμένει ο Σάλλας!), ο Νίκος Καραμούζης στη Eurobank, ο Μιχελής στην Εθνική μαζί με τη Λούκα Κατσέλη, για την Alpha Bank δεν έγινε καμία κίνηση, ενώ στην Attica Bank παραμένει ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος. Πρόκειται για επιλογές που παλινορθώνουν στις διοικήσεις στελέχη της αγοράς, από αυτούς που μεγαλούργησαν την περίοδο Σημίτη όχι μόνο στις τράπεζες αλλά και στο χρηματιστήριο, μερικοί από τους οποίους πρωταγωνίστησαν στα περιβόητα swaps του 2000... Εδώ δεν καταστρατηγούνται πλέον οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για δημόσιο έλεγχο και ιδιοκτησία στο τραπεζικό σύστημα, αλλά και η προεκλογική δέσμευση ότι το Δημόσιο θα ασκήσει πλήρως τα δικαιώματά του ως πλειοψηφών μέτοχος. Οι διοικήσεις των τραπεζών παραμένουν στα χέρια των ιδιωτών μετόχων, στα χέρια στελεχών της αγοράς που στο πιθανότατο πλέον ενδεχόμενο σύγκρουσης με τους δανειστές θα βρεθούν στο απέναντι στρατόπεδο. Με αυτούς στο τιμόνι, όχι μόνο δεν είναι νοητή καμία από τις επιλογές για τις οποίες μιλήσαμε παραπάνω, αλλά είναι εξασφαλισμένη η συνέχιση της πορείας ιδιωτικοποίησης των τραπεζών. Αυτές οι επιλογές πρέπει να αλλάξουν άμεσα!

18 φλεβαρη 2015

νεολαια

13

Μπορούμε να γίνουμε η γενιά που θα τα πάρει όλα πίσω Του Χρήστου Σταυρακάκη

Η

ιστορική εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και τα πολύ μεγάλα ποσοστά που απολαμβάνει ανάμεσα στους νέους και τις νέες ανοίγουν μια μεγάλη «βεντάλια» δυνατοτήτων για τις διεκδικήσεις της νεολαίας και βάζουν δύσκολα και σημαντικά ερωτήματα στη νέα κυβέρνηση. Τα τελευταία χρόνια οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές είχαν ως βασικό χαρακτηριστικό τη συστηματική περιθωριοποίηση των νέων ανθρώπων. Για να ξεπεραστεί η κρίση προς όφελος των δυνάμεων του κεφαλαίου, προϋπόθεση είναι το τσάκισμα εργατικών, κοινωνικών και δημοκρατικών κατακτήσεων καθώς και η βίαιη υποτίμηση της εργασίας. Συνεπώς, έπρεπε η νεολαία να προετοιμαστεί αναλόγως ώστε να είναι υποταγμένη για να μπορέσει να παίξει το ρόλο που η άρχουσα τάξη επιθυμούσε. Αυτό άρχισε να επιτυγχάνεται με τη συστηματική απαξίωση όλων εκείνων των μηχανισμών –όπως η εκπαίδευση– που προετοίμαζαν και εφοδίαζαν τη νεολαία για να εισέλθει στη σφαίρα της παραγωγής, με αποτέλεσμα όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι να βρίσκονται εκτός αυτών των μηχανισμών και συνεπώς να είναι έρμαια της εργοδοτικής αυθαιρεσίας εάν δεν οδηγούνταν στην ανεργία και στην αβεβαιότητα της εκ περιτροπής εργασίας.

Να τσακίσουμε την ανεργία και την επισφάλεια

Η ανεργία πραγματικά αποτελεί μάστιγα για τη νέα γενιά, με το ποσοστό της να αγγίζει το 57%. Σε συνδυασμό με το γεγονός ότι για την εργαζόμενη νεολαία ο κανόνας είναι η επισφαλής εργασία με εξευτελιστικούς μισθούς και χωρίς κανένα δικαίωμα, έχει δημιουργηθεί μια βάρβαρη πραγματικότη-

τα στην οποία κάθε άνεργος είναι εν δυνάμει επισφαλώς εργαζόμενος και το αντίστροφο. Η αντιμετώπιση λοιπόν της ανεργίας από τη νέα κυβέρνηση πρέπει να είναι στις άμεσες προτεραιότητες, καθώς η πραγματική λύση αυτού του προβλήματος θα σημάνει την καλυτέρευση των υλικών όρων διαβίωσης της νεολαίας, επιβεβαιώνοντας τις προσδοκίες των νέων ανθρώπων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αντιμετώπιση της ανεργίας έχει στην πραγματικότητα δύο σκέλη. Το πρώτο είναι άμεσες ενέργειες «ανακούφισης» των ανέργων και η εξασφάλιση βασικών δικαιωμάτων. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να αυξηθεί το επίδομα ανεργίας με παράλληλη «χαλάρωση» των προϋποθέσεων για την απόκτησή του, που αυτήν τη στιγμή αφήνουν χιλιάδες ανέργους χωρίς έστω αυτό το ελάχιστο επίδομα. Σημαίνει επίσης ότι οι άνεργοι πρέπει να μπορούν να μετακινούνται δωρεάν με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, καθώς και τη δυνατότητα δωρεάν –ή με συμβολικό αντίτιμο– πρόσβασης στον πολιτισμό και τον αθλητισμό. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι απαραίτητες κινηματικές πρωτοβουλίες ανέργων που να μπορούν να διεκδικούν και να επιβάλλουν την εφαρμογή τέτοιων μέτρων. Το δεύτερο σκέλος έχει να κάνει με τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας καθώς και με την κατάργηση της επισφάλειας και των διαφόρων προγραμμάτων τύπου Voucher, που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να ανακυκλώνουν τους ανέργους. Η εξαγγελία της δημιουργίας –άμεσα– 300.000 θέσεων εργασίας είναι ένα πρώτο βήμα, δεν λύνει όμως το πρόβλημα, αφού αυτήν τη στιγμή υπάρχουν περίπου 1.500.000 άνεργοι. Μόνο ένα πρόγραμμα μαζικών δημόσιων επενδύσεων θα μπορέσει να θέσει τους όρους για την ουσιαστική αντιμε-

τώπιση της ανεργίας και το Δημόσιο είναι ο μόνος φορέας που έχει αυτήν τη δυνατότητα. Όσον αφορά την επισφάλεια, οι εξαγγελίες για την κατάργηση του ηλικιακού διαχωρισμού στο μισθό (μέτρο που κυριολεκτικά τσάκισε τα εργασιακά δικαιώματα της νεολαίας) και για την επαναφορά του εργατικού δικαίου και των συλλογικών συμβάσεων είναι εξαιρετικά σημαντικές. Αφενός αποκαθιστούν ένα πλαίσιο εργατικών δικαιωμάτων και αφετέρου δημιουργούν τη δυνατότητα για την ανάπτυξη σωματείων και εργατικών διεκδικήσεων. Ο συνδικαλισμός και οι συλλογικές διεκδικήσεις των εργαζομένων αποκτούν ξανά νόημα και θα είναι απολύτως κρίσιμο για την Αριστερά –και ειδικά για τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ– να μπορέσει να οργανώσει τους νέους εργαζόμενους, να βρει η εργαζόμενη νεολαία τη σχέση της με το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Και όταν λέμε οργανωμένο εργατικό κίνημα δεν εννοούμε τις γραφειοκρατικές ηγεσίες της ΓΣΕΕ ή άλλων ομοσπονδιών, αλλά την ανεξάρτητη συνδικαλιστική οργάνωση από τα κάτω. Το παράδειγμα της νίκης της απολυμένης εγκύου από την εταιρεία Migato μάς δείχνει όχι μόνο τον τρόπο, αλλά και ότι μπορούμε να πετυχαίνουμε νίκες. Η νεολαία μπορεί –και οφείλει– να δώσει νέα πνοή στο εργατικό κίνημα σε μια κατεύθυνση ταξική και διεκδικητική, για να μπορέσει να ξηλωθεί όλο το μνημονιακό θεσμικό πλαίσιο.

Να ξηλώσουμε τις αντιεκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις Μπορεί το πρόβλημα της ανεργίας να είναι το μεγάλο πρόβλημα της νεολαίας και ένας βραχνάς που η κυβέρνηση πρέπει άμεσα να αντιμετωπίσει και θα πρέπει να είναι κεντρικός άξονας των νεολαιίστικων αγώνων στη νέα περίο-

δο. Ωστόσο, η περιθωριοποίηση και η στοχοποίηση της γενιάς μας ήταν συνολική από τις μνημονιακές πολιτικές των τελευταίων πέντε χρόνων. Η απαξίωση της εκπαίδευσης και η επιβολή των νόμων της αγοράς στη λειτουργία ειδικότερα των πανεπιστημίων, που άφησε χιλιάδες νέους και νέες έξω από την εκπαιδευτική διαδικασία, πρέπει να αντιστραφεί και η νεολαία πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή του αγώνα ενάντια σε λογικές ανάθεσης και αναμονής από την κυβέρνηση. Οι αγωνιστικές εμπειρίες του φοιτητικού κινήματος αποτελούν την καλύτερη προϋπόθεση για την ανάπτυξη αγωνιστικών διεκδικήσεων που θα ζητούν την επιβολή των βασικών αιτημάτων των αγώνων μας τα προηγούμενα χρόνια. Επίσης οφείλουμε να αξιοποιήσουμε την εμπειρία των κοινών αγώνων τόσο με εργαζόμενους όσο και με καθηγητές και να προσπαθήσουμε να ξαναπιάσουμε το νήμα του συντονισμού και των κοινών διεκδικήσεων για να ξηλωθούν στο σύνολο τους οι αντιεκπαιδευτικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις των τελευταίων χρόνων. Σε αυτούς τους κοινούς αγώνες υπήρχαν σπέρματα ενός άλλου πανεπιστήμιου, ενάντια στις κυρίαρχες σχέσεις ιεραρχίας, όπου συλλογικά, οριζόντια και από τα κάτω, εργαζόμενοι, φοιτητές και καθηγητές οργάνωναν τον αγώνα τους, φτιάχνοντας ταυτόχρονα μια εντελώς διαφορετική καθημερινότητα και εντελώς διαφορετικό πλαίσιο λειτουργίας για το πανεπιστήμιο. Είναι απολύτως κρίσιμο να ξαναπιάσουμε αυτό το νήμα ως αφετηρία για τον αγώνα ενός άλλου πανεπιστημίου, σε μια άλλη κοινωνία, σοσιαλιστική. Ένα νέο κεφάλαιο έχει ανοίξει για τους αγώνες της νεολαίας και δεν πρέπει να αφήσουμε αυτή την ευκαιρία χαμένη. Μπορούμε να τα πάρουμε όλα πίσω και θα το κάνουμε.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

70 χρόνια από το βοµβαρδισµό της Δρέσδης

Του Χάρη Παπαδόπουλου

Ε

ίναι συνηθισµένη η άποψη µέσα στους εργαζόµενους, ακόµη και στους οργανωµένους αριστερούς, ότι ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος ήταν «αντιφασιστικός» και πως εγκλήµατα πολέµου έκανε µόνο η «κακή πλευρά», οι δυνάµεις του Άξονα. Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, όπου ο απλός κόσµος υπέφερε την τροµακτική πείνα του χειµώνα 1941-1942 στην Κατοχή και τα µαζικά εγκλήµατα των φασιστών, ξένων και ντόπιων, από τα Καλάβρυτα µέχρι το Χορτιάτη, η έκφραση «εγκλήµατα πολέµου» είναι ταυτισµένη µε τα ναζιστικά στρατόπεδα. Όµως τερατώδη εγκλήµατα πολέµου έκανε και το στρατόπεδο των «συµµάχων», µε κορυφαίο, ίσως, παράδειγµα τη ∆ρέσδη.

Τι έγινε στη ∆ρέσδη;

Στις 13 και 14 Φλεβάρη του 1945 βοµβαρδίστηκε η ∆ρέσδη, µια παλιά και πανέµορφη γερµανική πόλη. Η ∆ρέσδη, η «Φλωρεντία του Έλβα», είχε τεράστια σηµασία ως µνηµείο πολιτισµού, αλλά περίπου µηδενική αξία ως στρατιωτικός στόχος. ∆εν υπήρχαν σηµαντικά στρατόπεδα ή εργοστάσια. Η ∆ρέσδη δεν είχε επίσης καµία αντιαεροπορική άµυνα. Ήταν όµως µια πόλη που είχε γεµίσει, τους τελευταίους µήνες πριν από το βοµβαρδισµό, µε τεράστια πλήθη προσφύγων από την προέλαση του ρώσικου στρατού στα ανατολικά. Φτωχοί, κυνηγηµένοι άνθρωποι, άµαχοι όλοι τους, που κατασκήνωναν πρόχειρα, όπου έβρισκαν µια ελεύθερη γωνιά. Αυτοί ήταν ο στόχος… Επί δύο µέρες και νύχτες, αγγλικά και αµερικανικά βοµβαρδιστικά, χτυπώντας µε εµπρηστικές βόµβες, µετατρέψανε µια αναγεννησιακή και µπαρόκ πόλη

σε σύγχρονη Ποµπηία. Οι φλόγες, που έκαιγαν τα πάντα, διακρίνονταν από 200 µίλια µακριά. Κανείς δεν µπόρεσε να µετρήσει ποτέ έστω και κατά προσέγγιση τα θύµατα που εξαερώθηκαν µέσα στη φωτιά. Οι εκτιµήσεις «παίζουν» ανάµεσα στις 35.000 µε 100.000 νεκρούς. Η πόλη ισοπεδώθηκε ολόκληρη, δεν γλίτωσαν ούτε οι εκκλησίες, όπου έτρεχε ο κόσµος έντροµος να βρει καταφύγιο. Ο βοµβαρδισµός της ∆ρέσδης θεωρείται περισσότερο ανθρωποκτόνος κι από τις πυρηνικές εκρήξεις στη Χιροσίµα και το Ναγκασάκι. Κι είχαν και οι τρεις αποκλειστικό στόχο τον άµαχο πληθυσµό… Ο βοµβαρδισµός της ∆ρέσδης ήταν «απάνθρωπος και ανελέητος» ακριβώς όπως τον οραµατιζόταν ο Άρθουρ Χάρις, Βρετανός αξιωµατούχος και εισηγητής αυτού του είδους πολέµου κατά του αντίπαλου πληθυσµού. ∆εν ήταν όµως σε καµιά περίπτωση τυφλός. Στην οδό Κοµένιους γλίτωσαν από το βοµβαρδισµό µια σειρά κτίρια αµερικανικών συµφερόντων, καθώς και η βίλα του ναζί γκαουλάιτερ Μούτσµαν. «Το συγκεκριµένο µάλιστα οικόπεδο το πρόσεξαν µε ακρίβεια τρίχας, ενώ όλα τα γύρω κτίρια καταστράφηκαν». Οι πρώτες βόµβες ισοπέδωσαν όλους τους πυροσβεστικούς σταθµούς ενώ η αυλαία έπεσε µε τον αφανισµό του Καθεδρικού ναού της Παναγίας, σύµβολο της πόλης της ∆ρέσδης, όπου είχαν καταφύγει µαζικά απελπισµένοι επιζώντες, προσδοκώντας πως αυτό το µνηµείο δεν θα χτυπηθεί.

«Σφαγείο νούµερο πέντε»

Η καταστροφή της ∆ρέσδης ενέπνευσε τον Αµερικανό Κερτ Βόνεγκατ για να γράψει το «Σφαγείο νούµερο πέντε», όπου περιγράφει τις στιγµές που έζησε ο συγγραφέας ως αιχµάλωτος πολέµου κοντά στη ∆ρέσδη. Το κελί του ήταν ένα υπόγειο ψυγείο κρεάτων, σε ένα σφαγείο

ζώων που είχε µετατραπεί σε φυλακή. Το «Σφαγείο νούµερο πέντε» κυκλοφόρησε είκοσι χρόνια µετά το βοµβαρδισµό της ∆ρέσδης, αποκαλύπτοντας στο αµερικανικό και διεθνές κοινό το απίστευτο έγκληµα πολέµου των συµµάχων, που ήταν θαµµένο στη σιωπή όλων των µέσων ενηµέρωσης. Μάλιστα το βιβλίο βγήκε ακριβώς τον καιρό που βοµβαρδιζόταν συστηµατικά από την αµερικανική αεροπορία ολόκληρο το Βιετνάµ. Ο Βόνεγκατ µαζί µε τους συγκρατουµένους του εργάστηκαν στην περισυλλογή των πτωµάτων. «Αλλά τα πτώµατα ήταν πάρα πολλά για να ταφούν. Έτσι οι Ναζί έστειλαν στρατιώτες µε φλογοβόλα. Οι σοροί όλων αυτών των αµάχων κάηκαν µέχρι να γίνουν στάχτη». Ο Βόνεγκατ, αν και ικανός συγγραφέας µε αίσθηση του µαύρου χιούµορ, δεν κατάφερε να βρει αρκετά δυνατές λέξεις για να περιγράψει το έγκληµα της ∆ρέσδης. Το αποδίδει µε εκφράσεις όπως «ύστατη καταστροφή» και προσπαθεί να δώσει ζωντανές εικόνες από µια πόλη-κρεµατόριο. Όµως το ζήτηµα δεν είναι να περιγράψουµε καλά το έγκληµα, αλλά να δούµε πώς µπορούµε να αποτρέψουµε την επανάληψή του…

Ιµπεριαλιστικός πόλεµος

Η ∆ρέσδη, η Χιροσίµα, το Ναγκασάκι δεν ήταν «ατυχήµατα», αλλά µεθοδικά οργανωµένα εγκλήµατα πολέµου. Και ο Β΄ Παγκόσµιος Πόλεµος ήταν, όπως και ο Α΄, ένας πόλεµος ανάµεσα σε χορτάτους και «πεινασµένους» ιµπεριαλιστές, ένας πόλεµος για το ξαναµοίρασµα των σφαιρών επιρροής και όχι για την απελευθέρωση της Ευρώπης από το φασισµό. Ο φασισµός δεν ήταν ένα λάθος, αλλά ένα γνήσιο τέκνο του καπιταλιστικού συστήµατος, που επιχείρησε να απαλλάξει τα αφεντικά από κάθε κατάκτηση της εργατικής τάξης.

Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην Ευρώπη, ιδιαίτερα σε Ελλάδα και Γιουγκοσλαβία –και όχι µόνο– κινήθηκαν επαναστατικά, παλεύοντας πρώτα το φασισµό και µετά επιχειρώντας να φτιάξουν µια κοινωνία απελευθερωµένη από την εκµετάλλευση. Το επαναστατικό κίνηµα στην Ελλάδα δέχτηκε τροµακτική καταστολή από την ενωµένη αστική τάξη, ελληνική και παγκόσµια. Όταν απειλήθηκε η εξουσία των αστών, ξεχάστηκε η όποια κοινή «αντιφασιστική» πάλη. ∆εν µπορεί να γίνει σοβαρή πάλη κατά του φασισµού και κατά της εκµετάλλευσης, αν πολεµάµε στο ίδιο χαράκωµα µαζί µε τα αφεντικά. ∆εν έχουµε τα ίδια µέσα και δεν µοιραζόµαστε τους ίδιους στόχους. Τα δικά µας όπλα είναι η αλληλεγγύη, η οργάνωση από τα κάτω και ο διεθνισµός. Κι οι στόχοι µας είναι µια κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Στη ∆ρέσδη τα όπλα των αφεντικών δοκιµάστηκαν και, εβδοµήντα χρόνια µετά, άφησαν πληγές που δεν έχουν κλείσει και που πρέπει, µε τα δικά της µέσα, να τις διαχειριστεί η Αριστερά. ∆εν είναι τυχαίο που αρκετά χρόνια τώρα, η µεγαλύτερη ανά τη Γερµανία συγκέντρωση των ναζιστών γίνεται κάθε χρόνο στις 13 Φλεβάρη, επέτειο του βοµβαρδισµού της ∆ρέσδης, όπως και η µεγαλύτερη των αντιναζιστών επίσης. Από τη ∆ρέσδη ξεκίνησε το PEGIDA, το αντιισλαµικό ακροδεξιό κίνηµα που απειλεί να βγει και έξω από τα γερµανικά σύνορα. Και µόνο η Αριστερά και τα κινήµατα απαντούν, κάθε ∆ευτέρα, µε αντισυγκεντρώσεις και κόντρα ιδεών στο PEGIDA. Τώρα που ο καπιταλισµός βυθίζεται σε κρίση χωρίς τέλος, η πάλη της Αριστεράς για µια σοσιαλιστική κοινωνία µπορεί να γίνει η ελπίδα των από τα κάτω. Αλλιώς ο πόλεµος και τα µαζικά εγκλήµατά του µπορεί να γίνουν για άλλη µια φορά η συνέχεια της κρίσης…

18 φλεβαρη 2015

κινημα

15

Πώς θα σταματήσουμε την υφαρπαγή του δημόσιου πλούτου Της Ελένης Πορτάλιου*

Η

αποπληρωμή του δημόσιου χρέους, που προέκυψε από τη μεταφορά στα κράτη του χρέους των τραπεζών, αποτελεί τον βασικό μηχανισμό εφαρμογής του παγκόσμιου νεοφιλελεύθερου σχεδίου με δύο στόχους: Α. Την κατάργηση όλων των εργατικών κατακτήσεων και την απογύμνωση της εργασίας από κάθε προστασία. Β. Τη γενικευμένη ιδιωτικοποίηση των δημόσιων κοινωνικών υπηρεσιών και της δημόσιας περιουσίας, την καταστροφή δηλαδή ενός πολιτισμού των δημόσιων και γι’ αυτό κοινών αγαθών, ο οποίος οικοδομήθηκε με μεγάλους αγώνες στην Ευρώπη μετά τον πόλεμο. Αυτή η υφαρπαγή ισοδυναμεί με απώλεια της κυριαρχίας του κράτους, το οποίο δεν διαθέτει πλέον εργαλεία χάραξης πολιτικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κοινωνική ευημερία μέσω και της αναδιανομής του παραγόμενου πλούτου. Τα κοινωνικά κινήματα που δραστηριοποιούνται για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας έχουν σημαντικό ρόλο στη νέα περίοδο μετά την αποπομπή της κυβέρνησης Σαμαρά. Σε άμεσο κίνδυνο βρίσκονται το Ελληνικό (π. αεροδρόμιο Ελληνικού και παραλιακή ζώνη Αγίου Κοσμά) και τα περιφερειακά αεροδρόμια. Έχουν προχωρήσει, αλλά ευτυχώς δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες εκποίησης. (...)

Ελληνικό Η εκποίηση της δημόσιας γης του Ελληνικού, την οποία σε κάθε περίπτωση δεν αποδεχόμαστε, είναι χαριστική, προχώρησε με σκανδαλώδεις, αδιαφανείς διαδικασίες και παραβίαση της εθνικής και ευρωπαϊκής νομοθεσίας. Αυτό που ενδιαφέρει άμεσα είναι το πώς θα σταματήσουμε την παραχώρηση στη Lamda

Development συμφερόντων Λάτση. Μπορούμε, γιατί δεν έχουν ολοκληρωθεί οι διαδικασίες στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Το Ζ’ Κλιμάκιο έκρινε την παραχώρηση παράνομη επειδή η πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος απευθυνόταν μόνο σε νομικά, όχι σε φυσικά πρόσωπα, και επειδή άλλαξαν οι όροι της προκήρυξης στη διάρκειά της β’ φάσης του διαγωνισμού. Αντίθετα με το Ζ’ Κλιμάκιο, το 6ο Τμήμα του Ελεγκτικού Συνεδρίου έκρινε την παραχώρηση νόμιμη, αλλά η Περιφέρεια Αττικής προσέφυγε στην Ολομέλεια του Ελεγκτικού Συνεδρίου, η οποία δεν έχει εκδώσει σχετική απόφαση. Επίσης, πολύ σημαντικό είναι το ότι, λόγω και αυτών των εκκρεμοτήτων, η σύμβαση παραχώρησης δεν έχει εγκριθεί από τη Βουλή, επομένως δεν ισχύει (...) Η νέα κυβέρνηση έχει, επομένως, πλην της πολιτικής βούλησης, όλα τα νομικά εργαλεία στα χέρια της για να σταματήσει την παραχώρηση. Το κίνημα εναντίον της εκποίησης του Ελληνικού κατάφερε με τους αγώνες του να αποτρέψει τα τετελεσμένα, τα οποία θα δημιουργούσαν πρόσθετα προβλήματα στην ανάκτηση του χώρου. Ελπίζουμε, λοιπόν, σε θετική έκβαση. Για το Ελληνικό υπάρχει εναλλακτική, βιώσιμη οικολογικά και οικονομικά πρόταση, η οποία δεν απαιτεί παρά ελάχιστη δημόσια χρηματοδότηση. Σύμφωνα με την έρευνα του Εργαστηρίου Αστικού Περιβάλλοντος (ΕΑΠ) ΕΜΠ, το Ελληνικό μπορεί να μετατραπεί σε μητροπολιτικό πάρκο με μια πολύ χαμηλού κόστους επένδυση, όπως έγινε με τα παραδείγματα των αεροδρομίων σε Βερολίνο (Γερμανία) και Κίτο (Εκουαδόρ). Μπορούν, επίσης, να αξιοποιηθούν περίπου 350 κτίρια τόσο για τις σημερινές χρήσεις (αποφυγή κόστους ενοικίων) όσο και για νέες οι οποίες αφορούν την πρόταση που ακολουθεί. Τα έξοδα λειτουργίας του χώρου θα καλυφθούν από το Ολυμπιακό Κέντρο Ιστιοπλοΐας - τη μαρίνα δηλαδή του Αγίου Κοσμά, η οποία ανήκει στην

Ελληνικό ΑΕ, είναι διεθνών/υψηλών προδιαγραφών και μπορεί να αποφέρει έσοδα γύρω στα 8 εκατ. ευρώ ετησίως. Το μητροπολιτικό πάρκο θα αποτελέσει ένα κέντρο περιβάλλοντος και πολιτισμού, που θα λειτουργεί για 8 τουλάχιστον μήνες το χρόνο, ως εστιακό σημείο για τον πολιτιστικό και φυσιολατρικό τουρισμό στην παράκτια ζώνη, από το ΣΕΦ μέχρι το Λαύριο και τα νησιά του Σαρωνικού. Το Κέντρο Περιβάλλοντος και Πολιτισμού θα αιμοδοτείται από καλλιτεχνικές και περιβαλλοντικές διοργανώσεις ευρωπαϊκής και εθνικής εμβέλειας (εκθέσεις, παραστάσεις, συνέδρια κλπ.), όπως συμβαίνει σε άλλες πόλεις οι οποίες επένδυσαν ανάλογα, κυρίως στον πολιτισμό. (...) Ταυτόχρονα θα διατηρηθεί ελεύθερα προσβάσιμη η παράκτια ζώνη όπως και το μητροπολιτικό πάρκο για όλους τους κατοίκους του Λεκανοπεδίου, ενώ θα αναβαθμιστεί περιβαλλοντικά η Αττική. Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η πρόταση για το Ελληνικό αποτελεί μέρος ενός συνολικού σχεδίου για το παράκτιο μέτωπο από το Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας μέχρι το Λαύριο, που περιλαμβάνει, χωρίς υπερβολή, τις καλύτερες παραλίες διεθνώς. Σήμερα η παραθαλάσσια ζώνη από το ΣΕΦ μέχρι τη Φώκαια έχει περιέλθει στην εταιρεία «Παράκτιο Αττικό Μέτωπο ΑΕ» κατά πλήρη κυριότητα, νομή και κατοχή με σκοπό την ιδιωτικοποίηση και εντατική ανάπτυξη μέσω ΕΣΧΑΣΕ (Ειδικών Σχεδίων Χωροταξικής Ανάπτυξης Στρατηγικών Επενδύσεων), τα οποία μπορεί να προβλέπουν μαρίνες, ξενοδοχεία, τουριστικά χωριά κ.ά. Σημειωτέον ότι η Παράκτιο Αττικό Μέτωπο ΑΕ είναι εθνικό δημιούργημα, ανεξάρτητη από το ΤΑΙΠΕΔ και επομένως μη εμπίπτουσα στις σχέσεις με τους δανειστές. Μπορεί, λοιπόν, απλούστατα να καταργηθεί και η δημόσια περιουσία να επανέλθει στο κράτος. Συμβάσεις με ιδιώτες μπορεί να υπογράφονται κατά περίπτωση και οπωσδήποτε στο πλαίσιο ενός συνολικού, βιώσιμου οικολογικά και οικονομικά σχεδίου.

Εδώ, όμως, έχουν δημιουργηθεί ορισμένες ανησυχίες. Κατά την εκδίκαση στο ΣτΕ προσφυγών κατοίκων - μεταξύ αυτών πολλά μέλη των ριζοσπαστικών δημοτικών κινήσεων της παραλίας - εναντίον της παραχώρησης της παραθαλάσσιας ζώνης στην Παράκτιο Αττικό Μέτωπο ΑΕ, το κίνημα βρέθηκε σε διάσταση απόψεων με τον νέο υπουργό Οικονομίας, στην αρμοδιότητα του οποίου ανήκει η Ανώνυμη Εταιρεία. Συγκεκριμένα, το υπουργείο δεν απέσυρε τις θέσεις της εταιρείας εναντίον των προσφυγών, οι οποίες κατατέθηκαν εσπευσμένα, δηλαδή πραξικοπηματικά, στις 26/1 κι ενώ η νέα ελληνική κυβέρνηση δεν είχε ακόμα ορκιστεί. Όφειλε να τις αποσύρει, ώστε η εκδίκαση της υπόθεσης να αναβληθεί de facto και το όλο ζήτημα να εξεταστεί με άνεση χρόνου και στο πλαίσιο των δεσμεύσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά και του νυν υπουργού Οικονομίας, ο οποίος ήταν εισηγητής της αντιπολίτευσης στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Σαμαρά.

Περιφερειακά αεροδρόμια Εκατόν εξήντα επαγγελματικοί φορείς, εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης -δήμων και περιφερειών - και κοινωνικές οργανώσεις έχουν συστήσει την «Κοινή Πρωτοβουλία ενάντια στην Ιδιωτικοποίηση των Περιφερειακών Αεροδρομίων». Σε κοινή ανακοίνωση μετά την κυβερνητική αλλαγή απευθύνονται στους θεσμικά αρμόδιους φορείς της κυβέρνησης επισημαίνοντας: «Θεωρούμε άκρως επιζήμιες για την ελληνική πολιτεία και τις επιμέρους τοπικές μικροοικονομίες τις δρομολογούμενες αποκρατικοποιήσεις των Περιφερειακών Κρατικών Αερολιμένων. Οι περισσότεροι Κρατικοί Αερολιμένες βρίσκονται στις νησιωτικές Περιφέρειες της Ελλάδας (των Ιονίων Νήσων, της Κρήτης, της Δωδεκανήσου, του Αιγαίου), γεγονός που τους καθιστά άκρως αναγκαίους για την ενδοπεριφερειακή κοινωνική συνοχή, την αναπτυξιακή προοπτική των νησιών και την εθνική ασφάλεια. Είναι απόλυτα κερδοφόρες και βιώσιμες επιχειρήσεις υπό δημόσιο έλεγχο και διοίκηση, ενισχύουν σημαντικά τον κρατικό προϋπολογισμό, δεν επιβαρύνουν τον Έλληνα φορολογούμενο και έχουν άμεσες δυνατότητες αύξησης της αποδοτικότητας-κερδοφορίας τους. Επιπρόσθετα, θεωρούμε επιζήμια για την οικονομική εξέλιξη της χώρας τη δημιουργία ιδιωτικού μονοπωλίου στον τομέα των αερομεταφορών». Στην περίπτωση των περιφερειακών αεροδρομίων έχει προχωρήσει η διαδικασία, έχει επιλεγεί ο ανάδοχος, αλλά δεν έχει υπογραφεί η σύμβαση. Επείγει, λοιπόν, να σταματήσει η αποκρατικοποίηση και τα αεροδρόμια να παραμείνουν υπό δημόσιο έλεγχο και διοίκηση καθώς, όπως αποδεικνύεται από σοβαρές οικονομικοτεχνικές μελέτες, αιμοδοτούν σημαντικά τις τοπικές κοινωνίες και την εθνική οικονομία και παράγουν πλούτο που επιμερίζεται σε ευρύτατα κοινωνικά στρώματα. *Μέλος της Επιτροπής για το Μητροπολιτικό Πάρκο Ελληνικού

16

αντιρατσισμος

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

21 Μάρτη 2015: Να γκρεμίσουμε το ρατσιστικό οικοδόμημα

Ο Πανούσης δήλωσε σε εφημερίδα πως «αν υπάρχουν θύλακες της Χρυσής Αυγής ή οποιασδήποτε ακραίας πολιτικής αντίληψης ή και θύλακες διαφθοράς στην ΕΛ.ΑΣ., παρακαλώ να αυτοδιαλυθούν». Λέτε να τον ακούσουν και να του κάνουν τη χάρη;

Τρεις μουσουλμάνοι δολοφονήθηκαν στις ΗΠΑ από τον 46χρονο φασίστα Κρεγκ Στέφεν Χικς, αλλά παγκοσμίως τα ΜΜΕ δεν ανέδειξαν καθόλου το θέμα. Φαίνεται ότι για μία ακόμη φορά οι ζωές των Δυτικοευρωπαίων αξίζουν περισσότερο από αυτές των άλλων λαών...

Του Θανάση Κούρκουλα

Η

Αυτό φάνηκε και από τους 300 μετανάστες που πέθαναν από... υποθερμία πάνω στα σκάφη του ιταλικού λιμενικού. Οι Ιταλοί τούς έσωσαν από τα κύματα, αλλά επειδή έμειναν πάνω στα παγωμένα σκάφη 18 ώρες πέθαναν από το κρύο. Τι ντροπή...

Αστυνομικοί σκότωσαν στις ΗΠΑ άστεγο μετανάστη επειδή τους πέταξε... πετραδάκια. Πόσοι πια αθώοι νεκροί σε αυτήν τη χώρα της «ελευθερίας»...

Στη Σουηδία, σεκιουριτάς στο μετρό χτύπησε βάναυσα έναν εννιάχρονο Μαροκινό επειδή... δεν είχε εισιτήριο. Όσο αυξάνεται η προπαγάνδα εναντίον των μουσουλμάνων, τόσο θα αυξάνονται και τα βίαια περιστατικά εναντίον τους...

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

σία Ασύλου την ώρα που λεφτά «δεν υπάρχουν». Επιπρόσθετα, μια σειρά σημαντικών ρυθμίσεων για τους μετανάστες που περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ακόμα μπει στις προτεραιότητες των υπουργείων, όπως π.χ. η επαναφορά στη νομιμότητα μεταναστών που έχασαν τα χαρτιά τους, και μια νέα διαδικασία νομιμοποίησης, αρχής γενομένης από όσους βρίσκονται στη χώρα επί μία πενταετία. Γι’ αυτό η 21η Μάρτη είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία μαζικής επανεμφάνισης του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος με τρόπο που δεν θα αφήνει περιθώρια πιέσεων από το ρατσιστικό στρατόπεδο πάνω στην κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση που έχει την πρόθεση να αρχίσει το ξήλωμα του ρατσιστικού πουλόβερ, αλλά –όπως δείχνουν οι δηλώσεις του κ. Πανούση για τον φράχτη στον Έβρο– δεν είναι αποφασισμένη να προχωρήσει σε μετωπική σύγκρουση με το ξενοφοβικό κλίμα που διαμορφώθηκε από τα ΜΜΕ τα τελευταία χρόνια. Αναγκαία είναι επίσης η επιτυχία της 21ης Μάρτη λίγο πριν από την έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής τον Απρίλη, με το Μιχαλολιάκο και τον Παππά να έχουν αποφυλακιστεί ήδη από τα τέλη Φλεβάρη. Η μαζική αντιφασιστική κινητοποίηση με απαίτηση να μπει βαθιά στη φυλακή η ναζιστική ηγετική ομάδα είναι η μόνη αποτελεσματική αντιμετώπιση της «ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης» που πολλές φορές έχει αποδειχθεί ανεκτική στα εγκλήματα της Χρυσής Αυγής. Αυτό δείχνει π.χ. η πρόσφατη πρόταση του κ. Σαλάτα περί μη στοιχειοθέτησης της κατηγορίας περί εγκληματικής οργάνωσης που μειοψήφησε στο Συμβούλιο Εφετών. Τις επόμενες μέρες οργανώνονται σειρά συναντήσεων που καλούν αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις, προκειμένου να συναποφασιστούν οι δράσεις της 21ης Μάρτη σε μια σειρά από πόλεις της Ελλάδας. Ο συντονισμός συλλογικοτήτων όπως ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά και η Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης με οργανώσεις μεταναστών 2ης γενιάς, τους Σύρους πρόσφυγες του Συντάγματος, καθώς και δεκάδες συλλογικότητες μεταναστών και προσφύγων μπορεί να δώσει στις 21 Μάρτη έναν ενωτικό χαρακτήρα που θα περιλαμβάνει όλα τα βασικά αιτήματα του κινήματος. Το σύνολο της Αριστεράς και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ επιβάλλεται να πρωτοστατήσει για την επιτυχία των κινητοποιήσεων της 21ης Μάρτη, διασφαλίζοντας τα πολιτικά, κινηματικά και κοινωνικά καύσιμα που είναι απαραίτητα ώστε η νέα κυβέρνηση να μην κάνει «Ούτε βήμα πίσω» στη σύγκρουση με το σύνολο του ρατσιστικού θεσμικού πλαισίου των τελευταίων χρόνων.

μικρά αντιρατσιστικά

21η Μάρτη είναι η παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού. Φέτος συμπίπτει με την ανησυχητική άνοδο της ακροδεξιάς και των φασιστών πανευρωπαϊκά, συνδυασμένη με έκρηξη της ισλαμοφοβίας. Ο σκοταδισμός αναπαράγεται από την ευρωπαϊκή αντιμεταναστευτική πολιτική, που παράγει χιλιάδες αθώα θύματα στη Μεσόγειο και φυλακισμένους στα κέντρα κράτησης. Μια πρακτική που επιχειρεί να συμβαδίσει με την επιθετικότητα των γερακιών ΗΠΑ και ΕΕ στη Μέση Ανατολή, υπό το μανδύα του απελευθερωτικού πολέμου κατά του τζιχαντισμού, ενώ στο εσωτερικό επενδύει στην ξενοφοβία και την ισλαμοφοβία ως πολιτικό αντίβαρο στη λαϊκή οργή απέναντι στη σκληρή λιτότητα. Στην Ελλάδα, από τα πρώτα χρόνια της οικονομικής κρίσης οικοδομήθηκε συστηματικά η πολιτική «αποτροπής» στα ανατολικά χερσαία και θαλάσσια σύνορα σε συνεργασία με την ΕΕ. Χτίστηκαν φράχτες και νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης, ακυρώθηκε η χορήγηση ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών και της ψήφου των μεταναστών στις δημοτικές εκλογές. Με την κυβέρνηση Σαμαρά η πολιτική αυτή συμπυκνώθηκε στο απάνθρωπο δόγμα «να κάνουμε το βίο αβίωτο στους λαθρομετανάστες», προκειμένου να μη γίνει –τάχα– η Ελλάδα ελκτικός προορισμός. Ο ρατσιστικός μύθος έλεγε πως όσο περισσότερα θύματα είχαμε στο Αιγαίο, όσο μεγαλύτερο γινόταν το χρονικό διάστημα φυλάκισης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, όσο περισσότερο αποκλειόταν η δεύτερη γενιά μεταναστών από στοιχειώδη δικαιώματα και όσο λιγότεροι πρόσφυγες αναγνωρίζονταν, οι «λαθρομετανάστες» θα έπαιρναν το μήνυμα και δεν θα εισέρρεαν στη χώρα. Η πραγματικότητα αποδείχτηκε διαφορετική, ιδιαίτερα μετά τη μαζική είσοδο δεκάδων χιλιάδων Σύρων προσφύγων πολέμου την τελευταία διετία. Όμως το αυτί της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου δεν ίδρωσε. Φτάσαμε στην ανερυθρίαστη συγκάλυψη εγκλημάτων σαν αυτό στο Φαρμακονήσι, ενώ η Χρυσή Αυγή κάλπαζε στο μαύρο άλογο του Ξένιου Δία μέχρι τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Σήμερα, η ιστορική νίκη της Αριστεράς στις πρόσφατες εκλογές έχει διαμορφώσει τις προϋποθέσεις να γκρεμίσουμε το ρατσιστικό οικοδόμημα. Οι προγραμματικές δηλώσεις περί νέου νόμου για ιθαγένεια στα παιδιά των μεταναστών και η μεταφορά των αρμοδιοτήτων που αφορούν τους πρόσφυγες από το υπουργείο Δημόσιας Τάξης στο νέο υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής έδωσαν ένα στίγμα αποστασιοποίησης από τη ρατσιστική ατζέντα. Οι δύο θάνατοι κρατουμένων στα κολαστήρια της Αμυγδαλέζας μόλις δύο εβδομάδες μετά τις εκλογές οδήγησαν στις δηλώσεις της κυβέρνησης για το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης με πρώτο το κολαστήριο της Αμυγδαλέζας. Παρ’ όλα αυτά, ο διάβολος κρύβεται στις «τεχνικές λεπτομέρειες». Σύμφωνα με τις τελευταίες δηλώσεις Πανούση, το χρονοδιάγραμμα κλεισίματος της Αμυγδαλέζας θα είναι 100 μέρες! Αντίστοιχα οι προϋποθέσεις χορήγησης ιθαγένειας στα παιδιά των μεταναστών θα κρίνουν πόσα παιδιά θα υπαχθούν τελικά στη ρύθμιση και πόσα θα αποκλειστούν. Η δε ταχύρρυθμη αναγνώριση των προσφύγων εξαρτάται από νέες προσλήψεις στη νέα Υπηρε-

Μετανάστης από την Υεμένη αυτοκτόνησε στις 11/2 το βράδυ στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών της οδού Πόντου στη Θεσσαλονίκη. Αθώοι άνθρωποι χάνονται καθημερινά επειδή ένα παράλογο σύστημα τους βάφτισε παράνομους...

Ανησυχητική η προσπάθεια του ισλαμοφοβικού κινήματος PEGIDA να «αναπαραχθεί» και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες (Τσεχία, Αυστρία, Δανία, Νορβηγία). Το θετικό είναι πως οι προσπάθειες μίμησης συγκεντρώνουν μερικές εκατοντάδες και δεν έχουν καμιά σχέση με τη δυναμική που έχει αναπτυχθεί στη Γερμανία. Τα καλύτερα νέα ήρθαν όμως από το Μάλμε της Σουηδίας, μια πόλη με μεγάλη μουσουλμανική κοινότητα: Μόλις 30 ρατσιστές, περικυκλώθηκαν από 3.000 αντιρατσιστές που με διαρκή συνθήματα δεν τους επέτρεψαν καν να βγάλουν ομιλίες...

Το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών οργανώνει πάρτι ενίσχυσης το Σάββατο 28 Φλεβάρη, στο κτίριο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, Ερμού 134 στο Θησείο, από τις 9 μ.μ. Αντιγράφουμε από το κάλεσμα: «Εθελοντές και μαθητές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών σας καλούμε να διασκεδάσουμε μαζί! Φορέστε ό,τι πιο πολύχρωμο και αντιρατσιστικό έχετε κι ελάτε να γνωριστούμε, να κουβεντιάσουμε γι’ αυτά που μας προβληματίζουν και κυρίως... να χορέψουμε! Η στήριξη του σχολείου μας από όσους και όσες αναγνωρίζουν την ανάγκη ύπαρξής του είναι πολύτιμη!».

ΔΙΕΘΝΗ

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

17

ΣΥΡΙΖΑ-PODEMOS VENCEREMOS

Μεγάλο κίνηµα συµπαράστασης για τον ελληνικό λαό στην Ισπανία Της Κατερίνας Σεργίδου Η Κατερίνα Σεργίδου, προσκεκληµένη στην Ισπανία από την πλατφόρµα «Για την αλλαγή στην Ελλάδα» από τις 11 έως τις 15 Φλεβάρη, περιγράφει την εµπειρία από το ταξίδι και τη συµµετοχή της στις εκδηλώσεις συµπαράστασης στον ελληνικό λαό. ατά τη διάρκεια των διαπραγµατεύσεων στο Eurogroup και στη σύνοδο κορυφής, ο δεξιός πρωθυπουργός της Ισπανίας Ραχόι µαζί µε τους Ισπανούς υπουργούς Οικονοµικών και Εξωτερικών έκαναν πρωτοφανείς προκλητικές και εχθρικές δηλώσεις για τη νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα και το λαό που την εξέλεξε. Οι δηλώσεις τους έκαναν το γύρο του κόσµου: «Η Ελλάδα χρωστά στην Ισπανία 26 δισ. που δεν διαγράφονται» και «αν η Ισπανία δεν είχε δώσει 32 δισ. ευρώ στην Ελλάδα θα είχε κατά 50% βελτιώσει την ανεργία και θα είχε αυξήσει τις συντάξεις κατά 38%». Όµως ο λαός της Ισπανίας, τα αριστερά και ριζοσπαστικά κόµµατα, η βάση του Podemos, οι εργαζόµενοι στα συνδικάτα, έχουν τελείως διαφορετική άποψη. Πρόκειται για µια είδηση που δεν θα κάνει εύκολα το γύρο του κόσµου, µια και η πλειονότητα των ΜΜΕ δεν θέλει να προβάλει τις δεκάδες εκδηλώσεις συµπαράστασης που ξεφυτρώνουν από τη µια άκρη της Ισπανίας στην άλλη. Η πραγµατικότητα είναι ότι οι Ισπανοί παρακολουθούν µε κοµµένη την ανάσα τις εξελίξεις στην Ελλάδα. Σε πολλές επαρχιακές πόλεις, µέλη του Podemos αλλά και της οργάνωσης Anticapitalistas (της µόνης αριστερής οργάνωσης που αποτελεί κοµµάτι του Podemos), όπως και κόσµος που δεν συµµετέχει σε κάποιο πολιτικό σχηµατισµό, µαζεύεται σε καφετέριες και στα τυπικά ισπανικά µπαρ για να πιει µπίρες και να παρακολουθήσει την πορεία των διαπραγµατεύσεων. Το σύνθηµα που κυριαρχεί είναι «Αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και η ελληνική κυβέρνηση θα νικήσουµε κι εµείς, αν όµως χάσουν, τότε θα είναι µια ήττα για όλους µας». Πράγµατι, πρόκειται για έναν νέο διεθνισµό που όχι µόνο ανα-

Κ

πτύσσεται στη βάση των κινηµάτων, αλλά προχωράει λαµβάνοντας υπόψη την πολιτική εµπειρία των δύο χωρών. Οι Ισπανοί, πιο συνειδητοποιηµένοι από ποτέ, µπροστά στις συνεχείς εκλογές που έχουν από τώρα (δηµοτικές, τοπικές κυβερνήσεις) µέχρι και το Σεπτέµβρη (εθνικές), αντιλαµβάνονται ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα θα καθορίσουν σε µεγάλο βαθµό το αποτέλεσµα των εκλογών στην Ισπανία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δοκιµάζει να σπάσει τη λιτότητα και αν όλα πάνε καλά το Podemos θα ακολουθήσει.

Μαδρίτη Στις 12 Φλεβάρη παρουσιάστηκε στη Μαδρίτη η πλατφόρµα στήριξης στον ελληνικό λαό. Το µανιφέστο της πρωτοβουλίας υπογράφεται από χιλιάδες Ισπανούς, αλλά και από πολύ γνωστά ονόµατα της πολιτικής σκηνής όπως οι ευρωβουλευτίνες του Podemos, Τερέσα Ροντρίγκεζ και Λόλα Σάντσεζ, ο Μιγκέλ Ουρµπάν, ένας από τους πρώτους που µαζί µε τον Πάµπλο Ιγκλέσιας έφτιαξαν το Podemos, ο Χάιµε Παστόρ, εκδότης του περιοδικού «Vientosur», η Άντα Κολάου, επικεφαλής του Guanyem Barcelona, ο Ντιέγο Κανιαµέρο, γενικός γραµµατέας του συνδικάτου Ανδαλουσίας, καθώς και πολλοί άλλοι, βουλευτές, συνδικαλιστές, καλλιτέχνες κ.λπ. Στη συζήτηση που ακολούθησε έγιναν πολλές ερωτήσεις γύρω από την κατάσταση του ΣΥΡΙΖΑ, υπήρχε µεγάλη αγωνία για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα τηρήσει τις υποσχέσεις του αλλά και για το αν µπορούν να σχηµατιστούν επιτροπές ελέγχου στις γειτονιές. Οι διοργανωτές ανακοίνωσαν ότι το επόµενο διάστηµα θα προσπαθήσουν να φτιάξουν πλατιές λαικές επιτροπές στήριξης στην Ελλάδα. Ένα από τα θέµατα που κυριάρχησαν στη Μαδρίτη αλλά και στις υπόλοιπες πόλεις ήταν η εκκωφαντική απουσία γυναικών στην κυβέρνηση. Στο Podemos η συµµετοχή γυναικών στις λίστες είναι 50%, παρόλο που και εκεί οι γυναίκες δεν φτάνουν να συµµετέχουν τελικά στα πιο υψηλά αξιώµατα. Το πιο εντυπωσιακό από την επίσκεψη στη Μαδρίτη ήταν η συµµετοχή µας στη διαδήλωση των εργαζοµένων του τηλεοπτικού καναλιού Telemadrid, που κάθε Πέµπτη διαδηλώνουν έξω από το

κτίριο της τοπικής κυβέρνησης. Πρόκειται για 925 εργαζόµενους που απολύθηκαν από το κανάλι και ζητούν δικαστικά αλλά και κινηµατικά πίσω τις δουλειές τους. Οι εργαζόµενοι έχουν τον αγώνα της ΕΡΤ ως σύµβολο και γι’ αυτό ζητούσαν να µάθουν πότε θα ανοίξει και θα ξαναλειτουργήσει. Η παρουσία µιας γυναίκας από τον ΣΥΡΙΖΑ στην Ισπανία δηµιούργησε ενδιαφέρον και στα ΜΜΕ, µε δύο γνωστές εφηµερίδες να καλύπτουν το γεγονός µε συνεντεύξεις.

Βίγο-Γαλικία Επόµενος σταθµός το Βίγο στο Βορρά. Μια φτωχή πόλη µε µεγάλα ποσοστά µετανάστευσης, πρώην βιοµηχανική και µε πολλούς ανέργους, δίπλα στον Ατλαντικό Ωκεανό. Στο κρύο Βίγο η συµπαράσταση ήταν ζεστή και εντυπωσιακή. Στην εκδήλωση που οργανώθηκε για να συζητήσουµε τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, επί δύο ώρες ο κόσµος ρωτούσε τα πάντα. Μέλη του Podemos, συνδικαλιστές, αναρχικοί, αριστεροί πατριώτες, παλιοί τροτσκιστές και µαοϊκοί, οι ίδιοι οι θαµώνες του µπαρ στο οποίο βρισκόµασταν, ήρθαν µε περιέργια να δουν την «αντιπρόσωπο» του ΣΥΡΙΖΑ και βέβαια έκαναν δύσκολες ερωτήσεις για τη δηµοκρατία µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, για το πώς θα εξασφαλιστεί ότι η κυβέρνηση δεν θα κάνει πίσω, όπως και για την απουσία των γυναικών στην ελληνική κυβέρνηση. Όσοι συµµετείχαν, αυθόρµητα ήθελαν να φτιάξουν επιτροπή συµπαράστασης επιτόπου. Στο τέλος όλοι και όλες ήθελαν µια αναµνηστική φωτογραφία µε τη σηµαία του ΣΥΡΙΖΑ, για να την επιδεικνύουν περήφανα.

Σεβίλλη Τελευταίος σταθµός του ταξιδιού η νότια Σεβίλλη, που βρίσκεται σε εκλογικές προετοιµασίες, µε την Τερέσα Ροντρίγκεζ, υποψήφια του Podemos, να διεκδικεί την προεδρία του τοπικού κοινοβουλίου από τους σοσιαλιστές για τον Μάρτη. Ίδια ερωτήµατα και αγωνίες, ίδια θερµή υποδοχή. Και στο τέλος µια θερµή αγκαλιά και µια δήλωση: «Είµαστε µαζί σας, δίνετε µεγάλο αγώνα, µην κάνετε πίσω, περιµένουµε από σας».

Απόσπασµα συνέντευξης µε τον Brais Fernantez* Με ποιον τρόπο πιστεύεις ότι µπορεί να βοηθήσει το παράδειγµα του ΣΥΡΙΖΑ το Podemos; Πιστεύω ότι πρόκειται για δύο παράλληλες διαδικασίες, αλλά ταυτόχρονα και διαφορετικές. Έχουµε να µάθουµε πολλά από τον ΣΥΡΙΖΑ, από την ικανότητά του για παράδειγµα να συνδέεται µε τα κοινωνικά κινήµατα, να παρεµβαίνει και να δουλεύει µέσα σε αυτά, να χτίζει ένα πλατύ δίκτυο αγωνιστών στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές κ.λπ., πράγµατα που ακόµα εµείς είµαστε στη διαδικασία να τα χτίζουµε, και µε αυτή την έννοια το εγχείρηµά σας είναι πιο ώριµο. Επισης το Podemos όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να κυβερνήσουν τις δύο χώρες, γι’ αυτό και έχουµε να µάθουµε από τα πρώτα βήµατα αυτής της κυβέρνησης που είναι το πρώτο παράδειγµα κυβέρνησης που λέει όχι στη λιτότητα, να µάθουµε από τα λάθη, να σπάσουµε τα όρια που θέτει ο ευρωπαϊκός και παγκόσµιος καπιταλισµός (...) Μου φαίνεται επίσης ότι έχετε ένα πιο πλουραλιστικό µοντέλο οργάνωσης από αυτό του Podemos. Ολόκληρη η συνέντευξη όπως και το µανιφέστο στο rproject.gr http://www.salvemostelemadrid. es/ για να µάθετε περισσότερα για τον αγώνα στην Telemadrid *Βασικός οργανωτής της πλατφόρμας «Por el cambio en Grecia» («Για την αλλαγή στην Ελλάδα») και αγωνιστής του Podemos

18

ΔΙΕΘΝΗ

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

Ανθρακωρύχοι Από τις 28 Γενάρη οι ανθρακωρύχοι στην Πολωνία δίνουν έναν πολύ σκληρό αγώνα, τον µεγαλύτερο απεργιακό αγώνα στη χώρα εδώ και πολλά χρόνια, ενάντια στην JSW, τη µεγαλύτερη εταιρεία στον κλάδο. Η απεργία αντιµετωπίστηκε πρώτα µε την απόλυση των «πρωταιτίων» στο ορυχείο όπου ξεκίνησε. Επεκτάθηκε και στα υπόλοιπα ορυχεία της χώρας. ∆έχτηκε επιθέσεις της αστυνοµίας, ακόµα και µε πλαστικές σφαίρες, αλλά οι απεργοί ανθρακωρύχοι αντιστάθηκαν στην καταστολή. Στις 12/2, το δικαστήριο αποφάσισε να κηρύξει παράνοµη την απεργία και ακολούθησε διαδήλωση των συζύγων και των παιδιών των ανθρακωρύχων. Καθώς η απεργία γενικευόταν και απλωνόταν και σε άλλα ορυχεία, κυκλοφόρησε η είδηση πως ο γενικός διευθυντής θα παραιτηθεί (κάτι που είχε εξελιχθεί σε κεντρικό αίτηµα των απεργών), ενώ τα µέτρα «περικοπής του κόστους» (από µειώσεις µέχρι και κλείσιµο µονάδων) φαίνεται πως πλέον επανεξετάζονται.

Ουκρανία: Όλµοι, ιµπεριαλιστικές επεµβάσεις και ∆ΝΤ Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ

ταµάτησε µε το που ξεκίνησε η υλοποίηση των όρων της νέας συµφωνίας (Μινσκ 2), που προέβλεπε, µεταξύ άλλων, αµοιβαία αποµάκρυνση των βαρέων όπλων σε απόσταση αρκετών δεκάδων χιλιοµέτρων από το µέτωπο. Οι αντίπαλες δυνάµεις άρχισαν να αλληλοκατηγορούνται για παραβίαση της εκεχειρίας σχεδόν µε την έναρξή της: ο µεν ουκρανικός στρατός κατηγορούσε τους αντάρτες ότι επιτέθηκαν και σκότωσαν Ουκρανούς στρατιώτες στην περιοχή της Μαριούπολης, οι δε αντάρτες κατηγορούσαν τον ουκρανικό στρατό ότι βοµβάρδιζε θέσεις τους στο αεροδρόµιο του Ντονέτσκ.

Υπονόµευση

Μάλιστα, οι αντάρτες υποστηρίζουν ότι ορισµένες περιοχές, όπως ο στρατηγικής σηµασίας σιδηροδροµικός κόµβος του Ντεµπάλτσεβε, δεν περιλαµβάνονται στη συµφωνία εκεχειρίας –γι’ αυτό και βοµβάρδιζαν την εν λόγω πόλη ανηλεώς στοχεύοντας στην αποµάκρυνση των µεγάλων ουκρανικών δυνάµεων που βρίσκονταν εκεί. Σε τέτοιες συνθήκες είναι αναµενόµενο ότι η συµφωνία του Μινσκ θα έχει την ίδια τύχη µε την προηγούµενη συµφωνία εκεχειρίας που είχε συναφθεί στην ίδια πόλη τον Σεπτέµβριο. Έτσι κι αλλιώς η ισχύς της νέας συµφωνίας ήταν εξαρχής υπονοµευµένη αφού στο Μινσκ δεν συµµετείχαν όλα τα «µέρη» που εµπλέκονται στον πόλεµο, δηλ.

δεν συµµετείχαν οι ΗΠΑ. Το πόσο ανίσχυρη είναι η συµφωνία φαίνεται από το γεγονός ότι δεν την εγγυούνται µε την υπογραφή τους ακόµη κι αυτοί που συµµετείχαν στις διαπραγµατεύσεις, δηλ. η Μέρκελ, ο Ολάντ, ο Πούτιν, ο Ποροσένκο κ.λπ. Οι µόνοι παράγοντες που υπέγραψαν απ’ όσους εµπλέκονται στη σύρραξη, ήταν οι ηγέτες των «Λαϊκών ∆ηµοκρατιών» του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ. Οι υπόλοιποι που υπέγραψαν είναι ένας εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ (του οργανισµού που υποτίθεται θα επιβλέπει

• Κίνδυνος γενίκευσης του πολέµου παρά την εκεχειρία • Αιµοσταγές πρόγραµµα ζητά το ∆ΝΤ την αποµάκρυνση των βαρέων όπλων), ένας πρώην πρόεδρος της Ουκρανίας (ο Β. Κούτσµα) και ο Ρώσος πρεσβευτής στο Κίεβο. Στο Μινσκ η Γερµανία και η υπόλοιπη ΕΕ στόχευε στο να ελέγξει τη σύγκρουση την οποία παλιότερα επεδίωξε. Προφανώς η ΕΕ δεν θέλει γενικευµένο πόλεµο στη γειτονιά της (και µάλιστα µε τη συµµετοχή της πυρηνικής Ρωσίας), αλλά δεν θέλει και πλήρη αποκοπή από τους ρωσικούς ενεργειακούς αγωγούς. Όµως η Ουάσινγκτον έχει εντελώς αντίθετα συµφέροντα (τόσο οικονοµικά όσο και –κυρίως–στρατιωτικά) και γι’ αυτό προκρίνει πιο «άγρια» αντιµετώπιση. Η ΕΕ, για να εξευµενίσει αυτές τις άγριες διαθέσεις των ΗΠΑ, δηµοσιοποίησε νέα µαύ-

ρη λίστα από ιδιώτες και οντότητες εναντίον των οποίων «επιβάλλονται κυρώσεις για το ρόλο τους στην ουκρανική σύρραξη», ανάµεσά τους και δύο Ρώσοι υφυπουργοί Άµυνας (φυσιολογικά η Μόσχα απάντησε ότι θα προχωρήσει στα σχετικά αντίποινα).

Οι ΗΠΑ

Ωστόσο αυτές οι κυρώσεις δεν στάθηκαν ικανές να καλµάρουν την αµερικανική επιθετικότητα. Ο αντιπρόεδρος Τζ. Μπάιντεν έχει προχωρήσει ήδη σε σκληρές ψυχροπολεµικές δηλώσεις κατά της Μόσχας, ενώ ο διοικητής των αµερικανικών δυνάµεων στην Ευρώπη στρατηγός Μπ. Χότζες λέει ότι αντάρτες «δεν είναι αυτονοµιστές, αλλά αχυράνθρωποι του προέδρου Πούτιν». Ο ίδιος ο Πούτιν υποτίθεται ότι «πάσχει από κάποια σοβαρή µορφή αυτισµού», σύµφωνα µε έγγραφο που δήθεν διέρρευσε από το Στέιτ Ντιπάρτµεντ, στο πλαίσιο δαιµονοποίησης του αντιπάλου! Εκτός από δηλώσεις και φήµες όµως, οι ΗΠΑ προχωρούν και σε πράξεις, καθώς ετοιµάζονται να στείλουν τον Μάρτιο ένα τάγµα στρατιωτικών για να εκπαιδεύσουν τον ουκρανικό στρατό. Ακόµη χειρότερα, τον ∆εκέµβρη το αµερικανικό Κογκρέσο πέρασε ένα νόµο που προβλέπει την αποστολή στρατιωτικής βοήθειας ύψους 350 εκατ. δολ. στο Κίεβο και το µόνο που χρειάζεται πλέον για να υλοποιηθεί η αποστολή είναι η έγκριση του Οµπάµα. Μάλιστα φαίνεται ότι ο ίδιος ο Ποροσένκο εµπιστεύεται πιο πολύ τα αµερικανικά όπλα από τη διπλωµατία της ΕΕ, γι’ αυτό και δεν ενδιαφέρθηκε και αυτός να υπάρξει πραγµατική συµφωνία εκεχειρίας. Είναι χαρακτηριστικό ότι το Γενάρη το ουκρανικό κοινοβούλιο ενέκρινε ένα νέο νόµο επιστράτευσης για το 2015 µε στόχο την ένταξη επιπλέον 100.000 ανδρών στο στρατό (ήδη ο ουκρανικός στρατός «υποφέρει» από 7.500 λιποταξίες). Αν ο πόλεµος σταµατούσε µε µια συµφωνία στο Μινσκ, τότε όλα αυτά δεν θα είχαν νόηµα. Από την πλευρά της Ρωσίας υπήρξαν αντίστοιχα σκληρές δηλώσεις, καθώς ο Πούτιν χαρακτήρισε πολύ πρόσφατα τον ουκρανικό στρατό ως «νατοϊκή λεγεώνα» που το µόνο που την ενδιαφέρει είναι να περιορίζει τη Ρωσία, ενώ και ο Λαβρόφ

έκανε λόγο για κλιµάκωση της έντασης εκ µέρους των ΗΠΑ. Ο Ρώσος αντιπρόσωπος στο ΝΑΤΟ Αλ. Γκρούτσκο δήλωσε ότι τυχόν ενίσχυση του Κιέβου µε βαρύ αµερικανικό οπλισµό (αυτόν των 350 εκατ. δολ.), θα έχει επικίνδυνες και απρόβλεπτες συνέπειες. Την ίδια στιγµή τα δηµόσια οικονοµικά της Ουκρανίας έχουν καταρρεύσει, το εθνικό νόµισµα υποχωρεί ραγδαία, το ίδιο και τα συναλλαγµατικά αποθέµατα. Φυσικά σε τέτοιες συνθήκες η εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους είναι πολύ δύσκολη, ωστόσο υπάρχει πάντα ο διεθνής πρεζέµπορος: Το ∆ΝΤ «προσέφερε» και η κυβέρνηση της ρηµαγµένης χώρας αποδέχθηκε νέο δανειακό «πακέτο» ύψους 17,5 δισ. δολ. στο οποίο θα συµµετάσχει και η ΕΕ (το σύνολο των δανείων που έχει συνάψει το Κίεβο έφτασε έτσι στα 40 δισ. δολ.) Σε αντάλλαγµα, σύµφωνα µε την Κ. Λαγκάρντ, η Ουκρανία θα πρέπει να πραγµατοποιήσει «ένα πρόγραµµα βαθιών οικονοµικών µεταρρυθµίσεων» το οποίο, όπως γνωρίζουµε από την ελληνική εµπειρία, θα κοστίσει κι άλλο αίµα στο λαό εκτός από αυτό του πολέµου. Ήδη ο πρωθυπουργός Γιάτσενιουκ δήλωσε πως ένας από τους βασικούς στόχους είναι οι περικοπές δηµόσιων δαπανών, ενώ ένας από τους διακηρυγµένους στόχους των δανειστών είναι να πάρουν τον έλεγχο της δηµόσιας επιχείρησης πετρελαίου και φυσικού αερίου της Ουκρανίας, δηλ. του ενεργειακού κολοσσού Naftogas. Από την πλευρά του ο Πούτιν απειλεί πάντα να ζητήσει πίσω µερικά από τα δισεκατοµµύρια δολ. που το Κίεβο χρωστάει στη Μόσχα. Κι όλα αυτά σε µια χώρα που ήδη θρηνεί 5.300 νεκρούς, 12.000 τραυµατίες και εκατοντάδες χιλιάδες ξεσπιτωµένους –µε τα περισσότερα από τα θύµατα βέβαια να είναι από την πλευρά του ρωσόφωνου πληθυσµού.

18 ΦΛΕΒΑΡΗ 2015

ΔΙΕΘΝΗ

19

Καταλήψεις

Τροµοκρατία

Ο αγώνας των φοιτητών στη ∆ηµοκρατία της Μακεδονίας ενάντια στο νόµο για την ανώτατη εκπαίδευση κλιµακώνεται. Τον περασµένο ∆εκέµβρη έγιναν τα µεγαλύτερα συλλαλητήρια από την ανεξαρτησία της χώρας. Τώρα, οργανώθηκαν οι πρώτες καταλήψεις πανεπιστηµίων στην ιστορία της χώρας. Τα τµήµατα Φιλοσοφίας, Φιλολογίας, Νοµικής και Οικονοµίας στα Σκόπια έχουν καταληφθεί και ανακηρύχθηκαν «αυτόνοµες περιοχές». Οι καταλήψεις οργανώνονται γύρω από το Πλένουµ (Ολοµέλεια) των Φοιτητών, που έχει συµµαχήσει µε το Πλένουµ των Καθηγητών. Ένα «δάνειο» από τα πλένουµ που συγκρότησε ως όργανα η εξέγερση στη Βοσνία. Ο µέχρι πρότινος ανυποχώρητος Γκρούεφσκι δήλωσε πρόθυµος να αναστείλει το νόµο για έναν χρόνο, ενώ το πλένουµ δήλωσε επιφυλακτικό και θα συνεχίσει να κινητοποιείται.

Καθώς το κίνηµα ενάντια στο «τέλος ύδρευσης» φουντώνει στην Ιρλανδία, οι Αρχές οργάνωσαν µια απαράδεκτη ενέργεια τροµοκράτησης των ακτιβιστών και της Αριστεράς. Η ιρλανδική αστυνοµία, µε πρωινές «εφόδους» σε σπίτια, συνέλαβε 21 αγωνιστές, ανάµεσά τους και τον βουλευτή του Socialist Party, Πολ Μέρφι, αλλά και έφηβους µαθητές. Οι συλληφθέντες ανακρίθηκαν για τον «εγκλωβισµό» της αναπληρώτριας πρωθυπουργού στο αυτοκίνητό της για 2 ώρες, στη διάρκεια διαµαρτυρίας του κινήµατος για το νερό και έπειτα αφέθηκαν ελεύθεροι, χωρίς να γνωρίζουµε ακόµα αν θα τους απαγγελθούν κατηγορίες. Απέναντι σε ένα κίνηµα που παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις, αλλά και τη δηµοσκοπική άνοδο του Σιν Φέιν, το σύστηµα αντιδρά στοχοποιώντας την πιο µαχητική πτέρυγα αυτού του κινήµατος, αλλά και των πολιτικών δυνάµεων που εκφράζουν ένα σοβαρό µέγεθος στα αριστερά του Σιν Φέιν…

Αίγυπτος: Το κράτος εκδικείται Του Πάνου Πέτρου

Σ

τη σκιά του πολέµου ανάµεσα σε ισλαµικές ένοπλες οργανώσεις και τον αιγυπτιακό στρατό, το καθεστώς Σίσι συνεχίζει την αντεπίθεση της αντεπανάστασης ενάντια στους αγωνιστές που πρωτοστάτησαν στους αγώνες για πραγµατική δηµοκρατία τα τελευταία τέσσερα χρόνια.

Ισόβια σε αγωνιστές

Στις αρχές Φλεβάρη, τα δικαστήρια καταδίκασαν σε 230 ανθρώπους σε ισόβια και 39 ανηλίκους σε 10ετή φυλάκιση. Οι 269 καταδικασµένοι κατηγορούνταν για τη συµµετοχή τους σε συγκρούσεις κοντά στην πλατεία Ταχρίρ το ∆εκέµβρη του 2011 (δηλαδή στην εξέγερση ενάντια στο Στρατιωτικό Συµβούλιο, που άνοιξε τότε το δρόµο για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές στη χώρα). Πιο γνωστός ανάµεσά τους ο Άχµεντ Ντούµα, ηγετική προσωπικότητα του νεολαιίστικου επαναστατικού κινήµατος, που έχει φυλακιστεί επί Μουµπάρακ, επί Στρατιωτικού Συµβουλίου, επί Μόρσι και σήµερα ο Σίσι τον κλείνει στη φυλακή µια για πάντα, για να πάψει να «ενοχλεί». Στα κελιά του καθεστώτος βρίσκονται ήδη κι άλλοι από τους πρωτεργάτες του ξεσηκωµού ενάντια στον Μουµπάρακ, όπως οι Άχµεντ Μάχερ και Μοχάµεντ Αντέλ. Λίγες µέρες µετά, η Μαχιενούρ Ελ Μάσρι, µέλος των Επαναστατών Σοσιαλιστών, που είχε πρόσφατα απελευθερωθεί ύστερα από µια διεθνή καµπάνια αλληλεγγύης και είχε βραβευθεί µε το διεθνές βραβείο Ludovic Trarieux, που δίνεται κάθε χρόνο σε δικη-

γόρους για τη συνεισφορά τους στην υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωµάτων, καταδικάστηκε -ξανά- σε 2ετή φυλάκιση για άλλη υπόθεση, µαζί µε άλλους 9 αγωνιστές. Αυτήν τη φορά η δίωξη αφορούσε συγκρούσεις που έγιναν το Μάρτη του 2013 (δηλαδή σε διαδήλωση κατά της κυβέρνησης των Αδελφών Μουσουλµάνων, την οποία υποτίθεται πως είχε ως αποκλειστικό στόχο το πραξικόπηµα του Σίσι). Αυτές οι δίκες, µαζί µε άλλες που έγιναν και άλλες που γίνονται, επιχειρούν να εξοντώσουν µια ολόκληρη γενιά αγωνιστών. Καθώς τα 4 τελευταία χρόνια ήταν γεµάτα από εξεγέρσεις και «νέες Ταχρίρ», υπάρχουν άφθονες «υποθέσεις» που µπορούν να αξιοποιήσουν οι δικαστικές αρχές. Η «επαναστατική νοµιµοποίηση» αυτών των συγκρούσεων δείχνει να χάνεται, οι «ήρωες» µετατρέπονται σε «εχθρούς των δυνάµεων ασφαλείας» και το καθεστώς αισθάνεται αρκετά ισχυρό ώστε να αντεπιτεθεί, τιµωρώντας «αναδροµικά» όσους αµφισβήτησαν (και για κάµποσο καιρό κλόνισαν πραγµατικά) το κράτος του. Σ’ αυτό το φόντο πρέπει να δούµε και τα γεγονότα έξω από γήπεδο πριν από τον ποδοσφαιρικό αγώνα της Ζαµάλεκ που οδήγησαν στο θάνατο τουλάχιστον 20 οπαδών της. Ήταν το πρώτο µατς που θα είχε κόσµο στις εξέδρες ύστερα από πολύ καιρό, καθώς όλο το πρωτάθληµα διεξαγόταν κεκλεισµένων των θυρών «για λόγους ασφαλείας». Χιλιάδες που έσπευσαν να προµηθευτούν εισιτήρια έξω από το γήπεδο κατευθύνθηκαν από την αστυνοµία σε

ένα στενό «κλουβί» από συρµατοπλέγµατα, µπροστά από µια µικρή θύρα του γηπέδου. Με τις πρώτες διαµαρτυρίες που ζητούσαν να ανοίξει το «κλουβί» και να χαλαρώσει ο κλοιός, η αστυνοµία επιτέθηκε µε χηµικά. ∆ίχως διέξοδο, άλλοι ποδοπατήθηκαν, άλλοι πέθαναν από τα ίδια τα χηµικά. Την εποµένη η αστυνοµία απήγγειλε κατηγορίες σε 21 οπαδούς για επίθεση στην αστυνοµία, ζηµιές σε αστυνοµικά αυτοκίνητα και «τροµοκράτηση του κοινού».

Βεντέτα µε τους οπαδούς

Το περιστατικό δεν ήταν «γηπεδικό». Οι οργανωµένοι οπαδοί της Ζαµάλεκ (όπως και άλλων οµάδων) συµµετείχαν στην επανάσταση και σε κάθε µεγάλη στιγµή εξέγερσης πρόσφεραν την «τεχνογνωσία» τους στην αντιµετώπιση της αστυνοµίας για να προστατέψουν τους διαδηλωτές. Οι οπαδοί της Αλ Άχλι, της άλλης µεγάλης οµάδας της Αιγύπτου, το πλήρωσαν µε σφαγή στο Πορτ Σαΐντ, όταν καθεστωτικοί µπράβοι επιτέθηκαν µε µαχαίρια και ρόπαλα µε την ανοχή της αστυνοµίας. Σήµερα ήταν η σειρά των Ούλτρας της Ζαµάλεκ, καθώς το καθεστώς επιχειρεί να «ξεκαθαρίσει τους λογαριασµούς του» και µε αυτό το τµήµα της κοινωνίας που είχε σηκώσει κεφάλι εναντίον του. Οι Ούλτρας της Ζαµάλεκ σε ανακοίνωσή τους προειδοποιούν: «Περάσαµε από τα δικαστήριά σας πολλές φορές και ποτέ δεν υπηρετήθηκε η αλήθεια ούτε δικαιώθηκαν οι αδικηµένοι. Ήρθε η ώρα να περάσετε εσείς από τα δικά µας δικαστήρια. Ό,τι δίνεις παίρνεις». Η διαφαινόµενη σύγκρουση είναι ένα

ακόµα επεισόδιο σε αυτό που ο ακτιβιστής Αλάα Αµπντούλ Φατάχ ονοµάζει «πόλεµο του καθεστώτος ενάντια σε µια ολόκληρη γενιά». Εν τω µεταξύ, ο «πόλεµος ενάντια στην τροµοκρατία» αξιοποιείται ενάντια σε κάθε εχθρό. Μετά την ανακήρυξη της Μουσουλµανικής Αδελφότητας σε «τροµοκρατική οργάνωση», το υπουργείο ∆ικαιοσύνης πρόσφατα κατέσχεσε προσωπικά αντικείµενα 112 ανθρώπων, µελών των Επαναστατών Σοσιαλιστών, του Κινήµατος της 6ης Απρίλη και του Κινήµατος Νεολαίας για ∆ικαιοσύνη και Ελευθερία, µε την κατηγορία ότι ανήκαν σε τροµοκρατική οργάνωση. Στο ίδιο µοτίβο «αντιτροµοκρατίας», µια δικαστική απόφαση ξεπερνά κάθε προηγούµενο στις προδοσίες των αραβικών κρατών απέναντι στον παλαιστινιακό αγώνα. Στις 31 Γενάρη, η Αίγυπτος του Σίσι ανακήρυξε τις Μεραρχίες Αλ Κασάµ, δηλαδή το ένοπλο σκέλος της Χαµάς, «τροµοκρατική οργάνωση». Σε αυτό το φόντο, η Αίγυπτος βαδίζει σε κοινοβουλευτικές εκλογές το Μάρτη-Απρίλη. Αυτές θα γίνουν µε ένα σύστηµα που δίνει 120 έδρες στα πολιτικά κόµµατα και 480 έδρες στους «ανεξάρτητους» (δηλαδή τους επιχειρηµατίες, τους ανθρώπους των επιχειρηµατιών, τους διάφορους «τοπάρχες», και τους παλιούς καθεστωτικούς που έχουν διάφορα πελατειακά δίκτυα στηµένα από την εποχή του Μουµπάρακ). Θα γίνουν επίσης χωρίς τη συµµετοχή πολλών σηµαντικών κοµµάτων και οργανώσεων του «αντιπολιτευτικού» στρατοπέδου που τις µποϊκοτάρουν. Το νέο κοινοβούλιο θα πρέπει να «εξετάσει» όλο το νοµοθετικό έργο του Σίσι και της διορισµένης κυβέρνησης σε 3 µέρες (!), κάτι που προδιαθέτει για φασττρακ «δηµοκρατική νοµιµοποίηση» των όσων έγιναν.

21 Μάρτη 2015: Να γκρεμίσουμε το ρατσιστικό οικοδόμημα 18 φλεβαρη 2015

σελίδα 16

Η Ευρώπη φρούριο δολοφονεί Της Έφης Γαρίδη

Τ

ην ώρα που μετράμε χιλιάδες θύματα από τους πρόσφυγες που προσπαθούν να φτάσουν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα και η Μεσόγειος έχει μεταβληθεί σε απέραντο νεκροταφείο γι’ αυτούς, η έλλειψη ασφαλούς διόδου προς την Ευρώπη παραμένει ένα αίτημα χωρίς ανταπόκριση. Η νέα τραγωδία στη Λαμπεντούζα καταδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι δεν είναι ίσης αξίας όλες οι ανθρώπινες ζωές και προειδοποιεί ότι η έλλειψη πολιτικής βούλησης από τις κυβερνήσεις της ΕΕ να αντιμετωπίσουν αυτό το μείζον πρόβλημα θα συνεχίσει να οδηγεί σε μαζικούς πνιγμούς προσφύγων. Παράλληλα, ακόμα και όσοι από αυτούς καταφέρνουν να φτάσουν σε κάποια ευρωπαϊκή χώρα, συνηθέστερα στην Ελλάδα ή την Ιταλία, δεν έχουν κάποιες προοπτικές ανθρώπινης επιβίωσης. Οι νέοι θάνατοι στο κολαστήριο της Αμυγδαλέζας και στο κρατητήριο της Διεύθυνσης Αλλοδαπών της Θεσσαλονίκης υπογραμμίζουν την ανάγκη η νέα κυβέρνηση να καταργήσει τα κέντρα κράτησης και να αλλάξει τα πάντα στη μεταναστευτική πολιτική άμεσα.

Λαμπεντούζα… και πάλι

Διαβάζοντας την είδηση για 300 και πλέον πνιγμένους πρόσφυγες στη Λαμπεντούζα νομίζει κανείς ότι κατά λάθος αναδημοσιεύτηκε παλιό άρθρο. Δυστυχώς, όμως, για μια φορά ακόμη τα θύματα της πολιτικής των κλειστών συνόρων είναι εκατοντάδες. Σε τέσσερις λέμβους επέβαιναν πάνω από 100 άτομα στην καθεμία. Από τις τρεις που βρέθηκαν αναποδογυρισμένες, διασώθηκε από την ιταλική ακτοφυλακή μικρός αριθμός ατόμων που δεν είχε πεθάνει μέσα στα παγωμένα νερά, ενώ η τέταρτη δεν βρέθηκε ποτέ. Οι επιζώντες, που μεταφέρθηκαν στη Λαμπεντούζα, καταγγέλλουν ότι υπο-

χρεώθηκαν υπό την απειλή των όπλων από τους διακινητές να ξεκινήσουν το ταξίδι τους από τη Λιβύη, παρότι οι καιρικές συνθήκες ήταν άσχημες και οι βάρκες σε κακή κατάσταση. Όταν οι άνθρωποι υποχρεώνονται να καταφεύγουν σε τέτοιου είδους μεθόδους για να ξεφύγουν από τις φριχτές συνθήκες που επικρατούν στις χώρες τους και αναγκάζονται να δίνουν χιλιάδες ευρώ σε εγκληματίες που τους στέλνουν σε βέβαιο θάνατο, είναι λογικό να υπάρχουν χιλιάδες νεκροί. Αν η Ευρώπη δεν αποδέχεται ανοιχτά το δόγμα Πλεύρη «η φύλαξη των συνόρων δεν μπορεί να υφίσταται[…] αν δεν υπάρχουν νεκροί», η εξασφάλιση ασφαλών διόδων είναι κάτι παραπάνω από επιβεβλημένη.

Frontex και επιχείρηση Triton

Τον Οκτώβριο του 2013 η Ιταλία εγκαινίασε το πρόγραμμα Mare Nostrum, ένα πρόγραμμα έρευνας και διάσωσης για τα ναυάγια που γίνονται στα χωρικά της ύδατα και που είχε κάποια σχετική επιτυχία. Ωστόσο το κόστος για την Ιταλία ήταν μεγάλο –9 εκατ. ευρώ το μήνα– και αποφάσισε να το σταματήσει τον Οκτώβριο του 2014. Η τότε αρμόδια Ευρωπαία επίτροπος δεσμεύτηκε ότι η ΕΕ θα αναλάβει να κάνει ένα ανάλογο πρόγραμμα, δηλώνοντας: «Το Mare Nostrum ήταν ένα πολύ φιλόδοξο πρόγραμμα και δεν ξέρουμε αν μπορούμε να κάνουμε όσα έκανε η Ιταλία»! Το αποτέλεσμα ήταν το πρόγραμμα Triton από τη Frontex, που όχι μόνο διαθέτει πολύ λιγότερα πλοία (το κόστος του είναι 3 εκατ. ευρώ το μήνα), αλλά έχει και εντελώς άλλο προσανατολισμό: η αποστολή του δεν είναι η διάσωση, αλλά η παρακολούθηση και ο έλεγχος των ιταλικών χωρικών υδάτων. Η επιλογή αυτή της ΕΕ δεν μας αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Η Ευρώπη φρούριο συνεχίζει να κλείνει τα μάτια και να αντιμετωπίζει το πρόβλημα πυροσβεστικά και χωρίς η ανθρώπινη ζωή να είναι παράγοντας που λαμβάνεται υπόψη.

Να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

Ό

ταν φτάνουν στην Ευρώπη, οι πρόσφυγες και οι μετανάστες χάνουν τη ζωή τους εξαιτίας των απαράδεκτων συνθηκών και της έλλειψης πρόνοιας. Στην Ελλάδα η κυβέρνηση υποσχέθηκε ότι τα στρατόπεδα συγκέντρωσης σύντομα θα αποτελούν παρελθόν. Αλλά το «σύντομα» πρέπει να είναι άμεσα. Κάθε μέρα που περνάει και τα κολαστήρια αυτά παραμένουν σε λειτουργία, είναι ντροπή για μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά. Και κάθε μέρα υπάρχει ο κίνδυνος να υπάρξουν νέοι νεκροί. Όπως ο 23χρονος Αφγανός κρατούμενος στην Αμυγδαλέζα, Σαγιέντ Μεχντί Αχμπαρί, ο οποίος, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του για βοήθεια, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο Σωτηρία πάρα πολύ αργά, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Η διάγνωση ανέφερε πως έπασχε από AIDS και ηπατίτιδα C και είχε σε προχωρημένο στάδιο μύκητες στο αίμα. Πέθανε πολύ γρήγορα και η διαπίστωση των γιατρών ήταν πως οι αρμόδιες αρχές καθυστέρησαν να τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο, «τόσο, που δεν μπορούσε πια να γίνει κάτι». Το τραγικό αυτό περιστατικό ακολούθησε ένα ακόμα: η αυτοκτονία 28χρονου μετανάστη από το Πακιστάν που οδήγησε σε εξέγερση των κρατουμένων. Λίγες ώρες αργότερα ένας ακόμα 23χρονος μετανάστης από την Υεμένη αυτοκτόνησε στα κρατητήρια της Διεύθυνσης Αλλοδαπών στη Θεσσαλονίκη. Παράλληλα, υπάρχει επώνυμη καταγγελία δικηγόρου για βασανισμό κρατουμένου από το Ιράκ από αστυνομικούς στα κολαστήρια της Πέτρου Ράλλη. Κλιμάκιο του ΣΥΡΙΖΑ με τον αρμόδιο υπουργό Γιάννη Πανούση και τη βουλευτή Βασιλική Κατριβάνου επισκέφτηκε την Αμυγδαλέζα. Παρούσες ήταν και αντιρατσι-

στικές οργανώσεις όπως η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό». Ο υπουργός δεσμεύτηκε ότι τα κέντρα κράτησης θα κλείσουν. Όπως ανακοινώθηκε, οι μετανάστες θα αρχίσουν να φεύγουν σταδιακά, αρχίζοντας από όσους έχουν κρατηθεί πλέον του 18μηνου, τους αιτούντες άσυλο, τους ανήλικους και όσους ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες. Αυτές οι δεσμεύσεις είναι σημαντικές, ωστόσο μια κυβέρνηση, της οποίας αρκετά μέλη συμμετείχαν στους αντιρατσιστικούς αγώνες και ιδίως ένα κόμμα χιλιάδων αντιρατσιστών ακτιβιστών όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, οφείλει να αντιληφθεί ότι απαιτούνται άμεσες ενέργειες σε πολλά επίπεδα, καθώς και μια συνολική εκ βάθρων αλλαγή στη μεταναστευτική πολιτική. Τα κέντρα κράτησης πρέπει να κλείσουν χτες, και δεν κάνουμε βήμα πίσω από αυτό. Δεν πρέπει να μπούμε στη λογική ότι πρέπει να εξασφαλιστούν πρώτα οι προϋποθέσεις μετατροπής τους σε ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας, κάτι που μπορεί να πάρει χρόνο και να κοστίσει ανθρώπινες ζωές. Τις επόμενες μέρες όλοι οι κρατούμενοι χρειάζεται να έχουν μαζική πρόσβαση σε αιτήματα ασύλου και να αφεθούν ελεύθεροι, ενώ οι υπόλοιποι χρειάζεται να εφοδιαστούν με αναστολή απέλασής τους, όπως πριν λίγα χρόνια υλοποιήθηκε για τους 300 απεργούς πείνας της Υπατίας. Παράλληλα πρέπει να δημιουργηθούν ανοιχτά κέντρα φιλοξενίας για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες που φτάνουν στη χώρα μας, διεκδικώντας τα αντίστοιχα κονδύλια από την ΕΕ. Η λογική της Ευρώπης-φρούριο και της αποτροπής έχει ήδη οδηγήσει σε χιλιάδες θύματα. Ας μη θρηνήσουμε περισσότερα!