EA331 by dea.org.gr ΔΕΑ

Φύλλο Νο 331 | 4 ΜΑΡΤΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Πού βαδίζει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Το Νιου Ντηλ του Ρούσβελτ

Πολεµώντας το PEGIDA

Σελ. 14

Σελ. 17

Παρεµβάσεις στην ΚΕ: Μαρία Μπόλαρη, Γιώργος Σαπουνάς, Σπύρος Λαπατσιώρας

Σελ. 4, 7, 12, 13

Το χρέος, το πρωτογενές πλεόνασµα & η Αριστερά Σελ. 10 - 11

Áðåéèáñ÷ßá óôç óõµöùíßá

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Λίγες µόνο µέρες µετά την υπογραφή της συµφωνίας του Φλεβάρη µε τους «θεσµούς» (την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ∆ΝΤ, που παλαιότερα ονοµάζονταν τρόικα) και η κυβέρνηση έρχεται αντιµέτωπη µε τις πρώτες δυσκολίες που δηµιουργεί η εφαρµογή της. Αρχίζοντας µε το 1,4 δισ. ευρώ του οµολόγου του ∆ΝΤ που λήγει στις αρχές του µήνα, πρέπει να συγκεντρωθούν περί τα 7 δισ. ευρώ για να καλυφθεί το «χρηµατοδοτικό κενό» του Μάρτη. Η κυβέρνηση υποχρεώνεται να «σκουπίσει» κάθε ίχνος διαθέσιµων πόρων στα δηµόσια ταµεία, δηµιουργώντας όµως σοβαρές εκκρεµότητες, π.χ. στα δηµόσια νοσοκοµεία και στα ασφαλιστικά ταµεία. Και επειδή αυτά δεν φτάνουν, εµφανίζεται µια ροπή προς τη (µνηµονιακή) πεπατηµένη: ενδεχόµενο µεσοσταθµιστικής αύξησης συντελεστών ΦΠΑ (µε συνέπεια αύξηση στη φορολόγηση της λαϊκής κατανάλωσης) ή ακόµα και κάποιου είδους «έκτακτη εισφορά» (όπως άφησε ανοιχτό ο του «λιτού βίου» κ. Βαρουφάκης...). Αν ο ΣΥΡΙΖΑ αφεθεί να βυθιστεί σε αυτή την πολιτική, οι πολιτικές συνέπειες θα είναι άµεσες: ρωγµή στη σχέση µε την κοινωνική βάση που τον ώθησε στη νίκη της 25ης Γενάρη, διάψευση των ελπίδων και προσδοκιών διεθνώς, µε συνέπεια το «µούδιασµα» των πολύτιµων κινητοποιήσεων αλληλεγγύης στην Ευρώπη. Σε αυτό το έδαφος οι ηττηµένοι των εκλογών του Γενάρη θα δικαιούνται να ελπίζουν για ευκαιρίες πολιτικής αντεπίθεσης. Όπως τα σενάρια «εθνικής ενότητας» που ήδη σαλπίζει ο Σταύρος Θεοδωράκης, δηλώνοντας έτοιµος να συνεργαστεί µε την κυβέρνηση –αλλά όχι... µε τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο «άλλος δρόµος» είναι να προχωρήσει η κυβέρνηση τολµηρά στα µέτρα που υπαινίσσονται τα πρώτα νοµοσχέδια (ανθρωπιστική κρίση, ΕΡΤ, κόκκινα δάνεια κ.ο.κ.), προσεγγίζοντας πιο γρήγορα τις δεσµεύσεις της ∆ΕΘ. Την αλήθεια για τις κυβερνητικές προθέσεις σε αυτό το κρίσιµο πρόβληµα θα την πει ο χειρισµός του κατώτατου µισθού. Η επαναφορά της ΕΓΣΣΕ που όριζε τα 751 ως ελάχιστο νόµιµο µισθό για 8ωρη ηµερήσια εργασία δεν είναι δυνατόν να παραπεµφθεί στις καλένδες (στο πολιτικά µακρινό β’ εξάµηνο του 2016 ή και στο α’ εξάµηνο του 2017). Προχωρώντας άµεσα στις δεσµεύσεις της ∆ΕΘ, τηρώντας το πρωθυπουργικό «σκεφτόµαστε να πρωτοτυπήσουµε», η κυβέρνηση µπορεί να συσπειρώσει γύρω της την πλατιά εργατική-λαϊκή πλειοψηφία. Και στηριγµένη στη δύναµη αυτή, να επιδιώξει συστηµατικά την απειθαρχία στη συµφωνία που της επέβαλαν οι δανειστές µε το πιστόλι της χρεοκοπίας στον κρόταφο. Επιδιώκοντας να ακυρώσει τη συµφωνία στην πράξη ή, σε κάθε περίπτωση, να είναι έτοιµη τον Ιούνη να βγει από τον κορσέ του συµβιβασµού µε τους δανειστές. Το εναλλακτικό σενάριο είναι θανατηφόρο: η υποχρέωση εξυπηρέτησης του χρέους µαζί µε την υποχρέωση «ισοσκελισµένης» πληρωµής συντάξεων, µισθών και κοινωνικών δαπανών, είναι εφικτή µόνο ως δρακόντεια λιτότητα. Και τότε οι επιλογές θα περιοριστούν µεταξύ φθοράς, ενσωµάτωσης ή ανατροπής από τις καθεστωτικές δυνάµεις που καραδοκούν. Αυτή η πολιτική είναι η µοναδική διέξοδος για την κυβέρνηση και είναι υποχρεωτική επιλογή στο κόµµα-ΣΥΡΙΖΑ, αν η ηγεσία του δεν θέλει να απολέσει σε ελάχιστους µήνες τη δύναµη που συγκέντρωσε σε µια δεκαετία αγώνων και ελπίδων.

4 ΜΑΡΤΗ 2015

∆ήλωση τριών βουλευτών του Die Linke

«Γιατί καταψηφίσαµε τη συµφωνία» Τον εκβιαστικό-αρνητικό χαρακτήρα της απόφασης του Eurogroup σε βάρος του ελληνικού λαού, κατανόησαν όχι µόνο δυνάµεις της Αριστεράς στην Ελλάδα αλλά και τµήµα του γερµανικού Die Linke. Τρεις βουλευτές του κόµµατος καταψήφισαν τη συµφωνία ενώ άλλοι δέκα ψήφισαν λευκό. Παραθέτουµε τη δήλωση εκείνων που καταψήφισαν, στην οποία εξηγούν τη στάση τους.

αταψηφίζουµε σήµερα την πρόταση του υπουργού οικονοµικών Βόλφγκαγκ Σόιµπλε, επειδή εκβιάζει την ελληνική κυβέρνηση να αποπληρώσει τα χρέη στις τράπεζες και να συνεχίσει την ίδια καταστροφική πολιτική των περικοπών. Ο Σόιµπλε και η Τρόικα είναι οι κύριοι υπαίτιοι του τελικού αποτελέσµατος των διαπραγµατεύσεων και όχι η ελληνική κυβέρνηση, η οποία ήταν στραµµένη µε την πλάτη της στον τοίχο. Η Τρόικα εκµεταλλεύθηκε τη δυσχερή θέση του ελληνικού λαού για να περιορίσει στο έπακρο µε εκβιαστικές µεθόδους το χώρο στον οποίο θα µπορεί να κινηθεί η νέα κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να καταπολεµήσει τη φτώχεια και την κοινωνική εξαθλίωση. ∆εν είναι διατεθειµένη η Τρόικα να σεβαστεί τη δηµοκρατική ετυµηγορία των Ελληνίδων και Ελλήνων ψηφοφόρων, οι οποίοι στις 25 Ιανουαρίου απέρριψαν τη νεοφιλελεύθερη πολιτική του ∆ΝΤ, της ΕΚΤ και της ΕΕ. 1. Η Ελλάδα θα λάβει χρήµατα µόνο έναντι των σκληρών όρων που υπαγορεύει η Τρόικα του ∆ΝΤ, ΕΚΤ και ΕΕ. Η αξιολόγηση των όποιων µέτρων «υπάγεται στους θεσµούς», όπως έχει µετονοµαστεί η Τρόικα. Η ελληνική κυβέρνηση δεσµεύε-

ται να µην προχωρήσει σε µονοµερείς κινήσεις. 2. Η ΕΕ εξαναγκάζει την Ελλάδα στην αποπληρωµή του χρέους στις ευρωπαϊκές τράπεζες αντί να χρησιµοποιήσει τα χρήµατα για πάταξη της ανθρωπιστικής και κοινωνικής καταστροφής στη χώρα. Τα χρήµατα από τα προηγούµενα «πακέτα διάσωσης» έχουν κατά 96% εισρεύσει πίσω στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Όλα τα πλεονάσµατα στα έσοδα του κράτους –ακόµα και αυτά τα οποία θα επέλθουν από τη φορολόγηση των πλουσίων– θα πάνε αυτόµατα στην αποπληρωµή του χρέους. 3. Όλα τα µέτρα άµβλυνσης της ανθρωπιστικής καταστροφής υπόκεινται στην τελική έγκριση της Τρόικας, όπως επίσης και η αύξηση του κατώτατου µισθού. Είναι κυνικό εκ µέρους της ΕΕ να πιέζει την ελληνική κυβέρνηση να υπογράψει ότι η καταπολέµηση της

Είναι κυνικό εκ µέρους της ΕΕ να πιέζει την ελληνική κυβέρνηση να υπογράψει ότι η καταπολέµηση της ανθρωπιστικής κρίσης δεν πρέπει «να αποτελεί δηµοσιονοµική επιβάρυνση» ανθρωπιστικής κρίσης, π.χ. µέσω κουπονιών τροφίµων, «να µην αποτελεί δηµοσιονοµική επιβάρυνση». 4. Η ελληνική κυβέρνηση έχει εξαναγκαστεί να µη σταµατήσει τρέχουσες διαδικασίες ιδιωτικοποιήσεων και να φροντίσει «να µην αυξηθούν οι µισθοί στο δηµόσιο τοµέα». ∆ΝΤ και ΕΚΤ έχουν ήδη ανακοινώσει από την πλευρά τους ότι σκοπεύουν να αξιοποιήσουν τους

επόµενους τέσσερις µήνες για διαπραγµάτευση «ανοίγµατος» του κρατικού τοµέα για περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις. Η πολιτική της Τρόικας έχει ήδη οδηγήσει στην ανθρωπιστική καταστροφή. Κάτω από την πίεσή της έπρεπε να κλείσει το 40% των ελληνικών νοσοκοµείων. Η αλληλεγγύη µε τον ελληνικό λαό και την κυβέρνησή του σηµαίνει για µας την αύξηση της πίεσης στο δρόµο, αλλά και µέσα από το κοινοβούλιο ενάντια στη Μέρκελ και τον Σόιµπλε. Με το ΟΧΙ µας στην υπό ψήφιση πρόταση του Σόιµπλε και τον εκβιασµό από την ΕΕ επιθυµούµε να ενδυναµώσουµε την αλληλεγγύη µας προς την Ελλάδα, καθώς και την αντίσταση ενάντια στις περικοπές στην Ελλάδα και αλλού. Μια πραγµατική ανάσα για τον ελληνικό λαό θα ήταν η διαγραφή του χρέους και η οικονοµική βοήθεια χωρίς νεοφιλελεύθερους όρους. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε µε τη νίκη του να δώσει ελπίδα σε εκατοµµύρια ανθρώπους που θέλουν να δουν ένα τέλος στην πολιτική της λιτότητας, καθώς και κοινωνικές βελτιώσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε το έναυσµα στη συζήτηση για µια αλλαγή πορείας στην Ευρώπη. Γι’ αυτό το στόχο εξακολουθούµε να εργαζόµαστε µαζί. Μαζί αντιµετωπίζουµε την πρόκληση να αλλάξουµε το κοινωνικό ισοζύγιο δυνάµεων στην Ευρώπη. Ήδη το Νοέµβριο του 2012 απορρίψαµε το πακέτο για την Ελλάδα. Για τους ίδιους λόγους καταψηφίζουµε σήµερα ξανά τους όρους γύρω από τους οποίους εστιάζεται η παράταση του δανείου. Βερολίνο, 27 Φεβρουαρίου 2015 Κριστίνε Μπούχολτς ‘Ιγκε Χέγκερ Όυλα Γιέλπκε Μετάφραση από τα γερµανικά: Λέανδρος Φίσερ

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

4 μαρτη 2015

νειστές προσφέρουν και ένα «καρότο». Όπως δήλωσε ο Ντάισελμπλουμ, ίσως ένα μέρος της δόσης να προπληρωθεί το Μάρτιο, αν η κυβέρνηση τηρήσει τις δεσμεύσεις της πρόσφατης συμφωνίας του Eurogroup. Τι σημαίνει αυτό; Αυτά που αποκαλύπτει με τις πληθωρικές δημόσιες εμφανίσεις του ο Γιάνης Βαρουφάκης: ότι την επόμενη Δευτέρα στο Eurogroup η κυβέρνηση θα παρουσιάσει μια πρώτη λίστα με «μεταρρυθμίσεις», ότι τα νομοσχέδια για τα «κόκκινα δάνεια» και τις 100 δόσεις θα τεθούν υπόψη των δανειστών πριν κατατεθούν στη Βουλή (για να μην υπάρξει υπόνοια «μονομέρειας») και ότι θα γίνουν και άλλες κινήσεις «καλής θέλησης» προς την πλευρά των δανειστών (δηλώσεις και πρωτοβουλίες Βαρουφάκη για τις αποκρατικοποιήσεις κ.λπ.).

Επίδειξη «καλής θέλησης»;

Ούτε τετράμηνο ούτε «ανάσα»...

Οι εκβιασμοί των δανειστών συνεχίζονται Του Πάνου Κοσμά

νεξαρτήτως του ποιο είναι το περιεχόμενο και πώς αξιολογείται η συμφωνία στο Eurogroup, ένα είναι βέβαιο: πως ούτε εξασφαλίζει κάποιου είδους τετράμηνη «ανακωχή» ούτε αποτελεί κάποιου είδους «ανάσα». Ξεκινώντας τη διαπραγμάτευση με στόχο μια τετράμηνη ή εξάμηνη χρηματοδοτική «γέφυρα», δηλαδή χρηματοδότηση για το διάστημα της διαπραγμάτευσης για μια συνολική συμφωνία, η κυβέρνηση συμφώνησε τελικά σε μια προγραμματική «γέφυρα» αποδοχής του γενικού πλαισίου του μνημονίου και του μηχανισμού επιτήρησης, χωρίς όμως να εξασφαλίσει τη χρηματοδότηση των αναγκών του ελληνικού Δημοσίου γι’ αυτό το τετράμηνο διάστημα!

Η συμφωνία Η συμφωνία του Eurogroup προβλέπει ότι θα εκταμιευτούν τα 7,2 δισ. ευρώ της τελευταίας δόσης του τρέχοντος μνημονιακού προγράμματος και θα επιστραφούν τα κέρδη των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα που κατέχουν ύψους 1,9 δισ. ευρώ, αλλά όλα αυτά θα γίνουν προς το τέλος της τετράμηνης περιόδου, ύστερα από μια ενδιάμεση πρώτη αξιολόγηση στα τέλη Απριλίου και αφού ολοκληρωθεί με επιτυχία η τελευταία αξιολόγηση, δηλαδή αφού οι τροϊκανοί «θεσμοί» αποφανθούν ότι η ελληνική κυβέρνηση εξειδίκευσε σύμφωνα με τις διαθέσεις τους, υλοποίησε τη «λίστα μεταρρυθμίσεων» του Βαρουφάκη και απέφυγε τις «μονομερείς ενέργειες». Μέχρι τότε όμως, αρχίζοντας από αυτήν τη βδομάδα και για ολόκληρο το Μάρτιο, το ελληνικό Δημόσιο έχει σημαντικές υποχρεώσεις πληρωμής τόκων και χρεολυσίων συνολικού ύψους 2,28 δισ. ευρώ (επιστροφές στο ΔΝΤ 1,53 δισ. ευρώ συν 750 εκατ.

ευρώ τόκοι), ενώ πρέπει να ανανεώσει τρεις εκδόσεις εντόκων γραμματίων συνολικού ύψους 4,6 δισ. ευρώ. Οι υποχρεώσεις του συνεχίζονται και τους επόμενους μήνες, αν και σε χαμηλότερο ύψος, ανεβάζοντας τις συνολικές υποχρεώσεις για το τετράμηνο σε 7,5 δισ. ευρώ περίπου. Το αποτέλεσμα είναι πως οι εκβιασμοί των δανειστών με όπλο την πρόκληση χρηματοδοτικής ασφυξίας στο ελληνικό Δημόσιο όχι μόνο δεν έχουν κοπάσει, αλλά επανέρχονται δριμύτεροι και έχουν άμεσο ορίζοντα. Ο Σόιμπλε δηλώνει ότι «αν δεν εκπληρώσετε τις υποχρεώσεις σας θα σας

μόσιων εσόδων τον Ιανουάριο και το Φεβρουάριο και τα ρευστά διαθέσιμα του Δημοσίου έχουν επίσης μειωθεί σε χαμηλά επίπεδα για να αντιμετωπίσει τις άμεσες χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου, η κυβέρνηση προχωρεί σε δέσμευση των διαθεσίμων των οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα: από τον ΟΠΕΚΕΠΕ (αγροτικές επιδοτήσεις) μέχρι τα νοσοκομεία. Με τη «λύση» αυτή, πέρα από το γεγονός ότι συνιστά «εθελούσια λιτότητα», η κυβέρνηση δίνει στους δανειστές και στο μνημονιακό μπλοκ ένα ακόμη όπλο εκβιασμού...

Μπροστά στον άμεσο εκβιασμό, η απάντηση πρέπει να είναι «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», δηλαδή η στάση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους. Και μπροστά στον συνολικότερο εκβιασμό των δανειστών και τα σχέδια εγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε σενάρια «οικουμενικής» κυβέρνησης και «εθνικών» συναινέσεων, μόνη λύση είναι η οργανωμένη απειθαρχία σε μια συμφωνία που επιβλήθηκε με το πιστόλι των δανειστών στον κρόταφο! αφήσουμε να χρεοκοπήσετε», ο δε Ντράγκι διαμηνύει ότι δεν θα επιτρέψει αύξηση του ορίου έκδοσης εντόκων γραμματίων του Δημοσίου (που θα ήταν μια απλή χρηματοδοτική λύση) και ότι η Ελλάδα δεν θα ενταχτεί στο πρόγραμμα αγοράς κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) που αρχίζει στις 9 Μαρτίου. Με τη συμφωνία του Eurogroup απομακρύνθηκε ο εκβιασμός της άμεσης κατάρρευσης των τραπεζών, αλλά ήρθε πιο κοντά ο εκβιασμός της εξώθησης στη χρεοκοπία. Ο εκβιασμός άλλαξε «έδαφος» χωρίς καν να απομακρυνθεί χρονικά.

Αυτοεπιβαλλόμενη λιτότητα

Καθώς το πρωτογενές πλεόνασμα έχει μειωθεί λόγω μεγάλης πτώσης των δη-

εναντίον της, καθώς από τη συμφωνία μαζί τους και τη χρηματοδότηση απ’ αυτούς εξαρτάται πλέον και η επιστροφή των διαθεσίμων των δημόσιων οργανισμών, δηλαδή η καταβολή των αγροτικών επιδοτήσεων, η χρηματοδότηση των νοσοκομείων κ.λπ. Με λίγα λόγια, έτσι κάνουμε αντικείμενο... διεκδίκησης και τα διαθέσιμα των δημόσιων οργανισμών! Που σημαίνει ότι η αρχική γραμμή («θα χρεοκοπήσει μια χώρα για μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ;»), που υπαινισσόταν ότι αν δεν έχουμε δεν θα πληρώσουμε, εγκαταλείπεται. Επειδή όμως ούτε με αυτό τον τρόπο μπορούν να καλυφθούν όλες οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου, οι δα-

Αν επιβεβαιωθεί ότι αυτή είναι η κυβερνητική γραμμή, που παραπέμπει στο «τιμούμε τη συμφωνία» και διαβεβαιώνουμε τους δανειστές και το μνημονιακό μπλοκ για την «καλή μας θέληση» υπερθεματίζοντας για το «πάση θυσία στο ευρώ» (βλέπε δηλώσεις Βαρουφάκη), θα πρόκειται για μια επιλογή χωρίς επιστροφή, προς την πλήρη υποταγή στο μνημονιακό πλαίσιο και την υπογραφή νέου μνημονίου. Θα πρόκειται για μια επιλογή που είναι ενάντια στο πνεύμα της απόφασης της πρόσφατης ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στις επίσημες δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και άλλων κεντρικών στελεχών του κόμματος ότι η συμφωνία του Eurogroup δίνει «χρόνο και χώρο» για να ξεκινήσουμε την υλοποίηση των προεκλογικών δεσμεύσεων. Να κινηθούμε δηλαδή στα όρια ή και έξω από τα όρια της συμφωνίας και εκμεταλλευόμενοι την όποια «δημιουργική ασάφεια», με στόχο να συγκροτήσουμε το κοινωνικό μπλοκ και τη διεθνή αλληλεγγύη που θα μας επιτρέψουν τον Ιούνιο να πούμε «όχι» στον εκβιασμό και να προχωρήσουμε στην κατάργηση των μνημονίων. Μπροστά σε αυτό το κρίσιμο ερώτημα, είναι πλέον πασιφανές ότι ο υπουργός Οικονομικών Γιάνης Βαρουφάκης κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Με τις «πληθωρικές» του εμφανίσεις στα μίντια, με τις «ρηξικέλευθες» ιδέες» του και με τις εν γένει πρωτοβουλίες του όχι μόνο καταργεί με ρυθμό πολυβόλου τις επίσημες θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (χρέος, ιδιωτικοποιήσεις), αλλά «καπελώνει» και την ίδια την κυβέρνηση (γραμμή «καλής θέλησης» προς τους δανειστές, δηλώσεις για πάση θυσία στο ευρώ κ.λπ.). Υπάρχουν δύο ενδεχόμενα: είτε κάνει ό,τι κάνει με δική του πρωτοβουλία (οπότε διαμορφώνει όρους για δικό του, φιλελεύθερο πόλο μέσα στην κυβέρνηση) είτε έχει την πολιτική κάλυψη του Αλέξη Τσίπρα (οπότε τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα). Σε κάθε περίπτωση, έχει ήδη, σε διάστημα ενός μήνα, διαμορφώσει ένα πολύ βεβαρημένο «βιογραφικό» και είναι εντελώς ακατάλληλος για να υλοποιήσει τη γραμμή των συλλογικών οργάνων του ΣΥΡΙΖΑ. Μπροστά στον άμεσο εκβιασμό, η απάντηση πρέπει να είναι «ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος», δηλαδή η στάση πληρωμών στα τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους. Και μπροστά στον συνολικότερο εκβιασμό των δανειστών και τα σχέδια εγκλωβισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε σενάρια «οικουμενικής» κυβέρνησης και «εθνικών» συναινέσεων, μόνη λύση είναι η οργανωμένη απειθαρχία σε μια συμφωνία που επιβλήθηκε με το πιστόλι των δανειστών στον κρόταφο!

αριστερα

4 μαρτη 2015

Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την ΚΕ

Προς τα πού βαδίζουμε; Του Αντώνη Νταβανέλου

τελευταία σύνοδος στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ υπενθύμισε, σε πολλά κέντρα και επιτελεία, τι τύπου κόμμα είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: ένα πλατύ πολιτικό δίκτυο αγωνιστών-τριών που τα τελευταία χρόνια «ζυμώθηκε» με όλους τους αγώνες αντίστασης στη λιτότητα, ένα κόμμα μπολιασμένο με μια «μεταβατική», προγραμματική αντίληψη που επιδιώκει πολιτικές και κοινωνικές νίκες, ένα κόμμα που η «βάση», η μεγάλη πλειοψηφία των μελών του, εντάσσει τις προοπτικές του στην ολοκλήρωση των δημοκρατικών κατακτήσεων και στο άνοιγμα του δρόμου για τη συνολικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση της κοινωνίας. Ένα τέτοιο κόμμα δεν είναι δυνατόν να μετατραπεί ειρηνικά σε «εργαλείο» άσκησης πολιτικών λιτότητας, υπό οποιοδήποτε πρόσχημα, ακόμα και σε δραματικές συνθήκες. Η κυβέρνηση «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ» αντιμετώπισε κατά τις διαπραγματεύσεις του Φεβρουαρίου μια διπλή παγίδα, που στήθηκε μέσα από το συντονισμό των ενεργειών της ηττημένης συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, αλλά και –κυρίως!– των ευρωπαϊκών «θεσμών», δηλαδή της Κομισιόν και της ΕΚΤ, σε αγαστή συνεργασία με το ΔΝΤ. Πριν καν η κυβέρνηση αναλάβει τα υπουργεία, πριν καν αποκτήσει την ελάχιστη εμπειρία «διακυβέρνησης» και πριν αποκαταστήσει έναν ελάχιστο έλεγχο στους μηχανισμούς του κράτους, βρέθηκε αντιμέτωπη με δύο επικίνδυνες προκλήσεις: Αφενός το ενδεχόμενο μιας άμεσης κατάρρευσης των τραπεζών. Αφετέρου, τη μεγάλη δυσκολία των δημόσιων ταμείων να χρηματοδοτήσουν –ταυτόχρονα!– την εξυπηρέτηση του χρέους αλλά και τους μισθούς, τις συντάξεις, τις στοιχειώδεις κοινωνικές δαπάνες... Μπροστά σε αυτόν τον διπλό κίνδυνο η κυβέρνηση υποχώρησε. Δεν υπάρχει κανένα περιθώριο εξωραϊσμού της συμφωνίας του Φεβρουαρίου και της λίστας των

«μεταρρυθμίσεων» όπου αυτοδεσμεύτηκε ο κ. Βαρουφάκης. Αν η κυβέρνηση επιλέξει –ή υποχρεωθεί– να «τιμήσει» αυτήν τη συμφωνία, θα έχει παραιτηθεί από τη δέσμευση της αντι-λιτότητας. Το ίδιο θα συμβεί στο «κόμμα ΣΥΡΙΖΑ» αν του ζητηθεί να υποστηρίξει πολιτικά και οργανωτικά, μέσα στο λαό, το πικρό περιεχόμενο αυτής της συμφωνίας. Όπως σωστά ανέδειξε ο Κ. Λαπαβίτσας στο άρθρο του στον «Guardian» (2/3), η παγίδα του Φεβρουαρίου δεν ήταν «στιγμιαία». Οι «θεσμοί» (η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ΔΝΤ) έχουν οργανώσει τη συμφωνία με τρόπο ώστε το δίλημμα να βαραίνει πάνω στην κυβέρνηση διαρκώς. Οι αποφάσεις της

ρου υποσχεθήκαμε ότι αυτό μπορεί να συμβεί ομαλά, με «ασφάλεια», μέσα στα πλαίσια αντοχής της Ευρωζώνης. Η δεύτερη πλευρά της προεκλογικής ρητορικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ αποδεικνύεται σήμερα από ανεδαφική ως ουτοπική. Έχει σημασία να υπογραμμίσουμε ότι οι συνέπειες της όποιας επιλογής δεν θα περιοριστούν στο πεδίο της οικονομικοκοινωνικής πολιτικής, θα αντανακλαστούν άμεσα στο κυβερνητικό-πολιτικό πεδίο, δηλαδή στο ερώτημα: ποιος, μαζί με ποιους, αναλαμβάνει την ευθύνη της κυβερνητικής εξουσίας; Η εμπέδωση της υποχώρησης και πολύ περισσότερο η τακτοποίησή της προς οριστική συμ-

Η αντιστροφή των πληγμάτων που έχουμε δεχτεί θα απαιτήσει σκληρές συγκρούσεις με τα υπαρκτά δεδομένα σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο. θα πρέπει να επιβεβαιώνουν την υποχώρηση μέσα σε κάθε εβδομάδα του χρόνου που μεσολαβεί μέχρι τον Ιούνη, οπότε το δίλημμα θα τεθεί με στρατηγικές διαστάσεις: χρεοκοπία ή νέο μνημόνιο; Οι αποφάσεις που θα ληφθούν οφείλουν να ξεκαθαρίζουν μιαν αντιφατικότητα στις δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Αφενός έχουμε μια ειλικρινή δέσμευση στην υπόσχεση ανατροπής της λιτότητας. Αφετέ-

«Πάση θυσία στο ευρώ»; Στο δημόσιο λόγο και όχι μόνο επαναλαμβάνεται πολύ συχνά το επιχείρημα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πήρε εντολή ρήξης από το λαό. Πρόκειται για μια «διασταλτική ερμηνεία» της λαϊκής εντολής. Ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε για την ανατροπή της λιτότητας, για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, για τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους και την εφαρμογή μιας δέσμης φιλολαϊκών μέτρων, που περιγράφονταν στους προγραμματικούς άξονες της ΔΕΘ. Με την υπερβολική αισιοδοξία βέβαια ότι το παραπάνω πλαίσιο μπορεί να ικανοποιηθεί μέσα από μια «ορθολογική διευθέτηση» με τους

φωνία με τους «θεσμούς» θα ανοίξει αναπόφευκτα το δρόμο προς μιαν κυβέρνηση εθνικής ενότητας, λιγότερο ή περισσότερο γρήγορα, με την α’ ή τη β’ μορφή. Θα είναι μια εξέλιξη οριστικής ακύρωσης του πολιτικού σχεδίου «κυβέρνηση της Αριστεράς» που επεξεργάστηκε το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η εξέλιξη θα πρέπει να αποτραπεί. Το καθήκον αυτό βαραίνει, ασφαλώς,

Ασφαλιστικό Κατηγορηματικά απέκλεισε το ενδεχόμενο μειώσεων στις κύριες ή τις επικουρικές συντάξεις, καθώς και ενδεχόμενες αυξήσεις των ορίων ηλικίας ο αναπλ. υπ. Κοινωνικών Ασφαλίσεων Δ. Στρατούλης, επαναλαμβάνοντας παράλληλα τη δέσμευση της κυβέρνησης για την καταβολή της 13ης σύνταξης, ως δώρο Χριστουγέννων. Για όλα αυτά όμως δεν υπάρχει ρητή αναφορά στο «μέιλ Βαρουφάκη». Αντίθετα, στην περίφημη «λίστα μεταρρυθμίσεων» υπάρχουν διάφορες νεοφιλελεύθερης έμπνευσης αναφορές: σύνδεση μεταξύ των συνταξιοδοτικών εισφορών και των εισοδημάτων, περιορισμός των κινήτρων που αυξάνουν τις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, ενοποιήσεις ταμείων, κατάργηση των πόρων υπέρ τρίτων. Αλλαγές που αποτελούν «αιτία πολέμου» για τα συνδικάτα και έχουν καταγγελθεί επανειλημμένα από τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα θιγούν θεμελιωμένα και κατοχυρωμένα δικαιώματα των ασφαλισμένων, ότι θα παραμείνει ο αναδιανεμητικός-κοινωνικός χαρακτήρας της ασφάλισης και ότι όπου καταργηθούν κοινωνικοί πόροι θα αντικατασταθούν με έσοδα προς τα ταμεία από άλλες πηγές, προαναγγέλλουν την αναπόφευκτη σύγκρουση με τους δανειστές.

κυρίως το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση. Θα πρέπει να βρούμε τη δύναμη και το δρόμο για να απειθαρχήσουμε στη συμφωνία, να την ανατρέψουμε στην πράξη, να εφαρμόσουμε την πολιτική αντι-λιτότητας και να οικοδομήσουμε τις εναλλακτικές λύσεις στη χρηματοδότησή της και στα γενικότερα στραγγαλιστικά διλήμματα των ευρωηγεσιών. Οι απαντήσεις σε αυτό το δυσεπίλυτο πρόβλημα σχετίζονται στενά με κάποιες άλλες πλευρές των συνεδριακών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ. Όπως εκείνη που ζητούσε «διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους» και εκείνη που δήλωνε ότι δεν θα υπάρχει πλέον μέσα στην κοινωνία αντοχή για «καμία θυσία για το ευρώ», εξηγώντας ότι η πολιτική της αντι-λιτότητας θα υπηρετηθεί από τη μεριά μας με κάθε αναγκαίο μέσο... Το καθήκον αυτό βαραίνει και την «άλλη» Αριστερά, που στην Ελλάδα διατηρεί σημαντικές δυνάμεις. Που θα πρέπει να αντιμετωπίσει την κυβέρνηση ξεδιπλώνοντας τις διεκδικήσεις για το μισθό, τη σύνταξη, το δημόσιο σχολείο και νοσοκομείο, αλλά ταυτόχρονα υποδεικνύοντας στην πράξη ότι υπάρχει «άλλος δρόμος» αντιμετώπισης των δανειστών, πέρα από την ανοιχτή συνθηκολόγηση. Αυτή η σχέση, η μοναδική φυσιολογική πολιτική συμμαχία μέσα στις σημερινές δραματικές συνθήκες, πρέπει να διευκολυνθεί συστηματικά και συνειδητά από το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ. Όμως, το καθήκον αυτό βαραίνει επίσης τη διεθνή και κυρίως την ευρωπαϊκή Αριστερά. Στην Ισπανία, τη Γαλλία και την Ιταλία, στην ίδια τη Γερμανία, πρέπει να αναληφθούν οι πολιτικές πρωτοβουλίες που θα εμποδίζουν τους «θεσμούς» να στραγγαλίσουν και να ανατρέψουν την κυβέρνηση στην Ελλάδα. Οι πρωτοβουλίες αυτές, επίσης, θα πρέπει να προταθούν και να υποστηριχθούν συγκεκριμένα από το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα διατηρεί μια σημαντική διεθνή αίγλη. Στις εβδομάδες και το αργότερο στους μήνες που έρχονται, θα κριθεί αν θα επιβιώσει η πρώτη απόπειρα ανατροπής της λιτότητας μέσα στην Ευρώπη του νεοφιλελευθερισμού.

δανειστές. Μετά την πρόσφατη συμφωνία με τους «θεσμούς», η υλοποίηση των κυβερνητικών δεσμεύσεων αναμένεται να συναντήσει σοβαρότατα εμπόδια από τη «δημοσιονομική πειθαρχία» και την «εποπτεία» του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου, που δεν ανέχεται παρεκκλίσεις από τη στρατηγική της σκληρής λιτότητας και φλερτάρει ανοιχτά με την ιδέα ενός Grexit. Η εκπλήρωση των προσδοκιών του κόσμου κάνει τη ρήξη επιβεβλημένη. Είναι προφανές ότι ο ειλικρινής διάλογος με την κοινωνία για τα ίδια εκβιαστικά διλήμματα που θα βρούμε σύντομα μπροστά μας, η σοβαρή προετοιμασία για κάθε ενδεχόμενο και η λαϊκή κινητοποίηση επείγουν.

4 ΜΑΡΤΗ 2015

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΣΥΡΙΖΑ: Η συγκρότηση ενιαίας αριστερής αντιπολίτευσης επείγει Του Ηλία Ιωακείµογλου

συγκρότηση οργανωµένης και ενιαίας αριστερής αντιπολίτευσης που θα παρεµβαίνει στη διαµόρφωση των αποφάσεων της κυβέρνησης, ακόµη και µέσω του παιχνιδιού της «δηµιουργικής ασάφειας», εµφανίζεται ως η βέλτιστη πολιτική επιλογή για τις ριζοσπαστικές δυνάµεις εντός ΣΥΡΙΖΑ.

Το τοπίο του ανταγωνισµού

Η συµφωνία της ελληνικής κυβέρνησης µε την ηγεσία της Ευρωζώνης έθεσε σε καραντίνα τον «ιό» του ΣΥΡΙΖΑ για τους επόµενους τέσσερις µήνες, έτσι ώστε να µη µολύνει ολόκληρη την Ευρωζώνη µε την πολιτική κατά της λιτότητας -µια πολιτική που αποτελεί κρίσιµο στοιχείο της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής για την αντιµετώπιση της κρίσης. Η συµφωνία που έθεσε τον «ιό» του ΣΥΡΙΖΑ σε καραντίνα αφήνει πλέον περιορισµένες δυνατότητες να εφαρµοστεί το τµήµα εκείνο του προγράµµατος του οποίου η υλοποίηση θα καθιστούσε την Ελλάδα υπόδειγµα ανατροπής της λιτότητας και δυνητική πηγή «µόλυνσης» της Ευρώπης. Η ελληνική κυβέρνηση αναγκάζεται να περιοριστεί σε καθήκοντα αστικοδηµοκρατικού εκσυγχρονισµού, περιορίζοντας τη φοροδιαφυγή, τη φοροαπαλλαγή, τη γραφειοκρατία και τις λοιπές παθογένειες του κράτους, που υπό κανονικές συνθήκες ανήκουν στα καθήκοντα των αστικών πολιτικών δυνάµεων. Η ανατροπή των µνηµονιακών νόµων µένει στο απυρόβλητο. Ταυτοχρόνως, η ηγεσία της Ευρωζώνης απέσυρε τις απειλές της για συνολική αποσταθεροποίηση του χρηµατοπιστωτικού συστήµατος και αποδέχθηκε ένα ασαφές πρόγραµµα που εκείνη µπορεί να εµφανίζει ως συνέχεια του παλαιού, ενώ η κυ-

Σκουριές Στην ανάκληση της θεώρησης της αρχιτεκτονικής και της ηλεκτροµηχανολογικής µελέτης της «Μονάδας Εµπλουτισµού Σκουριών» προχωρά το υπουργείο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, ώστε να ελεγχθεί κατά πόσο οι µελέτες, πάνω στις οποίες βασίστηκε η θεώρηση, είναι σύµφωνες µε τις κείµενες πολεοδοµικές και περιβαλλοντικές διατάξεις. Μετά την ανάκληση, η «Ελληνικός Χρυσός», όπως αναµενόταν, προσέφυγε στο ΣτΕ, ενώ αντίθεση υπάρχει και από τους εργαζόµενους στα µεταλλεία της περιοχής. Ο ανυποχώρητος αγώνας κατοίκων και φορέων της Χαλκιδικής (που αντιµετώπισε άγρια καταστολή) µε αίτηµα να πάψει η ατιµωρησία των κρατικοδίαιτων «επενδυτών» και η καταστροφή του περιβάλλοντος φαίνεται πως µπαίνει στην οδό της δικαίωσης. Στο όνοµα της κερδοφορίας

βέρνηση µπορεί να το εµφανίζει ως νέο. Πρόκειται για µια συµφωνηµένη προσωρινή αναστολή ενεργειών που θα επέφεραν τη ριζική µεταβολή των θέσεων ισχύος µεταξύ των δύο πλευρών -δηλαδή για µια ανακωχή. Η τελική σύγκρουση εποµένως παραµένει εκκρεµής και από την ανακωχή θα βγει ευνοηµένος όποιος προετοιµάσει καλύτερα τις συνθήκες µέσα στις οποίες θα διεξαχθεί η επόµενη διαπραγµάτευση. Αυτά ορίζουν το πεδίο των πολιτικών αποφάσεων που µπορούν να ληφθούν: η µία ή η άλλη πλευρά µπορεί να προετοιµάζει το έδαφος και τις υποκειµενικές συνθήκες της επόµενης µεγάλης µάχης, δηλαδή της διαπραγµάτευσης του καλοκαιριού, παραµένοντας στα όρια της ισορροπίας που επιβάλλει η συµφωνία. Η ελληνική κυβέρνηση εντάσσεται σε αυτό το παιχνίδι µε την τακτική της «δηµιουργικής ασάφειας», δηλαδή µε πρωτοβουλίες που θεµελιώνονται επί διευκρινίσεων του γενικόλογου κειµένου της συµφωνίας. Μπορεί έτσι να λαµβάνει αποφάσεις στο όριο, ή να παραβιάζει το «απαγορευµένο» όριο έως ότου περιοριστεί από τις αντιδράσεις και τις απειλές του αντιπάλου.

Εύθραυστη ισορροπία

Σε αυτό το πλαίσιο, η αριστερή καρδιά του προγράµµατος του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι η αναδιανοµή του εισοδήµατος, φαίνεται ότι θα περιοριστεί εξαιρετικά, αλλά όχι τελείως (προστασία πρώτης κατοικίας, φορολογικά µέτρα ανακούφισης των χαµηλών εισοδηµάτων και επιβάρυνσης των υψηλών εισοδηµάτων, διευκόλυνση πληρωµών στο ∆ηµόσιο και στα ασφαλιστικά ταµεία, προστασία των συντάξεων από περαιτέρω µειώσεις και ίσως µερικά ακόµη). Επίσης, οι µεταρρυθµίσεις που µπορεί να υλοποιήσει η κυβέρνηση υπό τις συνθήκες που θέτει η τετράµηνη συµφωνία και δεν σχετίζονται µε αυτήν δεν είναι ασήµαντες στην παρούσα συγκυρία:

εγχώριων και διεθνών επιχειρηµατικών συµφερόντων, εδώ και χρόνια συντελείται ένα έγκληµα µε µη αναστρέψιµες συνέπειες για το φυσικό περιβάλλον, αλλά και για την υγεία και τις συνθήκες διαβίωσης των κατοίκων της Χαλκιδικής. Παρά τη σφοδρή αντίδραση που θα υπάρξει, η κυβέρνηση πρέπει άµεσα να ακυρώσει τις συµβάσεις για την εξόρυξη χρυσού, να προωθήσει τον αποχαρακτηρισµό της περιοχής από µεταλλευτική και την αποκατάστασή της από τα βαριά πλήγµατα που έχει ήδη υποστεί. Θέση που περιέχεται άλλωστε και στο οµόφωνο ψήφισµα του Πρώτου Συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ.

Βγήκαν τα µαχαίρια Ο αναβρασµός συνεχίζεται στο εσωτερικό της Ν∆, µε διεργασίες που προετοιµάζουν την… εκπαραθύρωση του Σαµαρά, ειδικά µετά τις τελευταίες δη-

παιδεία, δηµοκρατία, εκσυγχρονισµός της κρατικής µηχανής, µεταναστευτικό, ίσως περιορισµός της καταστολής και άλλα. Για τους λόγους αυτούς, η απήχηση της κυβέρνησης σε πλατιά στρώµατα του πληθυσµού πιθανότατα θα διατηρηθεί σε υψηλά επίπεδα. Πρόκειται για µια κυβέρνηση µε µεγάλο δυναµικό δηµοσκοπικής σταθεροποίησης, που είναι υποχρεωµένο όµως να ισορροπεί ανάµεσα στις πιέσεις που δέχεται από το εξωτερικό, τις απρόβλεπτες εξελίξεις όπως η µεγάλη µείωση των δηµοσίων εσόδων και την κριτική που δέχεται από τις αριστερές δυνάµεις εντός του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό είναι το έδαφος επί του οποίου µπορούν να κινηθούν οι δυνάµεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς που βρίσκεται εντός του κόµµατος προκειµένου να ενισχύσουν την αριστερή φυσιογνωµία του ΣΥΡΙΖΑ και να επηρεάσουν την πορεία της κυβέρνησης. Με αυτά τα δεδοµένα, η µετωπική σύγκρουση µεµονωµένων δυνάµεων ή ατόµων µε τη δηµοσκοπικά πανίσχυρη πλειοψηφία του κόµµατος θα οδηγεί σε αποµόνωση, δυσφήµηση και αποβολή. Η συγκρότηση οργανωµένης, εντός κόµµατος ενιαίας αριστερής αντιπολίτευσης, που θα παρεµβαίνει στη διαµόρφωση των πολιτικών αποφάσεων, ακόµη και µέσω του παιχνιδιού της «δηµιουργικής ασάφειας», εµφανίζεται ως η βέλτιστη πολιτική επιλογή για τις ριζοσπαστικές δυνάµεις του ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκρότηση µιας ενιαίας αριστερής αντιπολίτευσης επείγει, διότι είναι υψηλός πλέον ο κίνδυνος να παγιωθούν τα σηµερινά χαρακτηριστικά της κυβερνητικής πολιτικής, πρώτον επειδή τυγχάνουν υψηλής αποδοχής στο εσωτερικό, και δεύτερον επειδή µπορούν να διασφαλίσουν σε µια κυβέρνηση ριζοσπαστικής Κεντροαριστεράς µια κάποια σχετική αυτονοµία έναντι της Ευρωζώνης µε την έγκρισή της, βεβαίως, στην επόµενη διαπραγµάτευση.

µοσκοπήσεις που δείχνουν χαοτική διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Βαρόνοι, δελφίνοι και νεότερα στελέχη προχωρούν σε αλλεπάλληλες συναντήσεις και µετρούν δυνάµεις µπροστά στις κοµµατικές διαδικασίες (ΚΟ και Πολιτική Επιτροπή). «Καραµανλικοί» και Μητσοτακέικο αναµένεται να ζητήσουν έκτακτο συνέδριο, που αναπόφευκτα θα ανοίξει θέµα ηγεσίας, ενώ τον Σαµαρά στηρίζει πλέον µόνο η ακροδεξιά συνιστώσα. Τον Κ. Καραµανλή έσπευσε να συναντήσει ο Σαµαράς, για να διερευνήσει τις προθέσεις όσων ζητούν επαναπροσδιορισµό της ιδεολογικής φυσιογνωµίας της Ν∆ και του χρεώνουν την εκλογική ήττα. Η ιδεολογική και πολιτική κατεύθυνση του κύριου πολιτικού εκφραστή της αστικής τάξης παραµένει ανοιχτή και θα εξαρτηθεί σε µεγάλο βαθµό από την επιτυχία ή µη του «πειράµατος ΣΥΡΙΖΑ».

Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6941457878 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Αρχιτεκτονική 6948721924 6947289596 Ζωγράφου Ηράκλειο Αττικής 6976034706 6984194131

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

4 ΜΑΡΤΗ 2015

ένε ότι...

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Τα πρωτογενή πλεονάσµατα αντιµετωπίζουν το χρέος

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

ο πρωτογενές αποτέλεσµα (έλλειµµα ή πλεόνασµα) προκύπτει αν από τα δηµόσια έσοδα µιας χώρας αφαιρεθούν τα δηµόσια έξοδα, χωρίς να υπολογίζονται οι δαπάνες για αποπληρωµή τόκων και χρεολυσίων από προηγούµενα δάνεια. Η νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία λέει ότι, αν το αποτέλεσµα είναι θετικό, δηλαδή αν υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσµατα, τότε µπορεί να «περισσεύουν» λεφτά ώστε να αποπληρώνονται αυτά τα προηγούµενα δάνεια κι έτσι µε την πάροδο των ετών να µειώνεται συνολικά το δηµόσιο χρέος. Όσο πιο βαρύ είναι το χρέος, όσο πιο υψηλά είναι τα επιτόκια και όσο πιο χαµηλός είναι ο ρυθµός ανάπτυξης, τόσο µεγαλύτερο, λένε, πρέπει να είναι το απαιτούµενο πλεόνασµα. Σύµφωνα µε σενάριο του ∆ΝΤ, π.χ., το πρωτογενές πλεόνασµα τη δεκαετία 2020-2030 για την Ιρλανδία πρέπει να είναι 5,6%, για την Ιταλία 6,6%, για την Πορτογαλία 5,9%, για την Ισπανία 4% και για την Ελλάδα 7,2%. Για να επιτευχθούν τα πλεονάσµατα, πρέπει το κράτος είτε να περικόψει τις δαπάνες είτε να αυξήσει τους φόρους είτε και τα δύο. Στον καπιταλισµό, η περιστολή δαπανών συνήθως σηµαίνει λιγότερο κοινωνικό κράτος (υγεία, παιδεία), περικοπές µισθών και συντάξεων και απολύσεις. Τη δεκαετία του 1980, π.χ., οι δηµόσιες δαπάνες στο Μεξικό έφταναν κατά µέσο όρο στο 36,7% του ΑΕΠ και το έλλειµµα του προϋπολογισµού ήταν 11% του ΑΕΠ. Με τις συµβουλές των «διεθνών οργανισµών», τη δεκαετία του 1990 η κυβέρνηση «κατάφερε» να µειώσει το έλλειµµα περιορίζοντάς το στο 0,7% του ΑΕΠ. Πώς έγινε αυτό; Μειώνοντας τις δηµόσιες δαπάνες στο εξωφρενικά χαµηλό 23%. Ήταν τέτοια η κατάρρευση του κοινωνικού κράτους εξαιτίας αυτής της µείωσης, ώστε ακόµη και η Παγκόσµια Τράπεζα αναγκάστηκε να εκφράσει την ανησυχία της επειδή «η παροχή δηµόσιων αγαθών είναι πολύ πιο κάτω από το επιθυµητό επίπεδο». Αντίστοιχες µειώσεις µε αντίστοιχες επιπτώσεις έγιναν και στην Αργεντινή, η οποία τελικά χρεοκόπησε έχοντας επιτύχει επί σειρά ετών πρωτογενή πλεονάσµατα! Όσον αφορά δε τους φόρους, ξέρουµε καλά από την πρόσφατη ελληνική εµπειρία ότι επιβαρύνουν τους φτωχούς. Ακόµη κι αν ένα κράτος έχει µια αριστερή κυβέρνηση που καταφέρνει να φορολογεί δίκαια, η ανάγκη συντήρησης της λεγόµενης «φορολογικής συνείδησης» (δηλαδή

της πεποίθησης των ανθρώπων ότι δικαίως πληρώνουν επειδή τα λεφτά αυτά επιστρέφουν ως κοινωνική πολιτική στους ίδιους, στα παιδιά τους, στους γονείς τους κ.λπ.) επιβάλλει να µη χάνονται τα λεφτά αυτά στη µαύρη τρύπα του χρέους. Το χειρότερο όµως είναι πως η δηµιουργία και η συντήρηση πρωτογενών πλεονασµάτων µε τις παραπάνω µεθόδους οδηγούν σε οικονοµική συρρίκνωση, δηλαδή σε ύφεση, όπως παραδέχονται σχεδόν όλοι οι οικονοµολόγοι. Η ύφεση µειώνει τα φορολογικά έσοδα και, προκειµένου να συντηρηθούν τα πρωτογενή πλεονάσµατα, η κυβέρνηση εξωθείται σε περαιτέρω περικοπές δαπανών, µε αποτέλεσµα τη χειροτέρευση της ύφεσης και την περαιτέρω µείωση των φορολογικών εσόδων σε ένα διαρκή φαύλο κύκλο. Όµως η ύφεση σηµαίνει µείωση του ΑΕΠ. Αν µειώνεται το ΑΕΠ, τότε το ποσοστό χρέους επί του ΑΕΠ –ο βασικός δείκτης µε τον οποίο µετράµε το χρέος– αυξάνεται ακόµη κι αν η χώρα δεν δανειστεί ούτε ένα ευρώ. ∆ιεθνής µελέτη (Barry Eichengreen, Ugo Panizza, Ιούλιος 2014) αποκαλύπτει ότι µόνον πέντε χώρες κατάφεραν να διατηρήσουν επί µία δεκαετία πρωτογενή πλεονάσµατα της τάξης του 4%. Μάλιστα όλες οι χώρες αυτές είχαν µοναδικές πολιτικές και οικονοµικές ιδιαιτερότητες (το Βέλγιο ως έδρα της νεοφιλελεύθερης ΕΕ, η Νορβηγία ως πετρελαιοπαραγωγός, η Σιγκαπούρη ως µικροσκοπική χώρα) και όλες ξεκίνησαν να χτίζουν τα πλεονάσµατα µακριά από τη σηµερινή κρίση: το Βέλγιο το 1995, η Ιρλανδία το 1991, η Νορβηγία το 1999, η Σιγκαπούρη το 1990 και η Ν. Ζηλανδία το 1994. Όπως τονίζουν οι ερευνητές, «η εµπειρία των χωρών αυτών είναι δύσκολο να επαναληφθεί αλλού». Αλλά ακόµη κι αν επιτευχθούν σχετικά πλεονάσµατα, ακόµη κι αν αυτό γίνει σε συνθήκες ανάπτυξης και όχι ύφεσης, η αποµείωση του χρέους δεν είναι καθόλου εξασφαλισµένη. Σύµφωνα µε τον καθηγητή του Οικονοµικού Πανεπιστηµίου Αθηνών Γ. Βαµβουκά, στην Ελλάδα «την περίοδο 1994-2008 η γενική κυβέρνηση για εννέα ηµερολογιακά έτη είχε πρωτογενή πλεονάσµατα σωρευτικής αξίας 32,4 δισ. ευρώ». Σύµφωνα µε τον ίδιο, την ίδια περίοδο υπήρχε και ανάπτυξη µε µέσο ρυθµό 3,6%. Κι όµως, παρά την ύπαρξη των πρωτογενών πλεονασµάτων και παρά τη διαρκή ανάπτυξη, «το χρέος της γενικής κυβέρνησης από 77 δισ. ευρώ εκτινάχτηκε σε 263,2 δισ. ευρώ», δηλαδή αυξήθηκε 3,42 φορές!

4 ΜΑΡΤΗ 2015

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Να ανατρέψουµε στην πράξη τους αρνητικούς όρους της πρόσφατης συµφωνίας! Του Γιώργου Σαπουνά*

πρόσφατη συµφωνία της ελληνικής κυβέρνησης µε το Eurogroup υπογράφτηκε µέσα σε εξαιρετικά δυσµενείς, εκβιαστικές συνθήκες. Παρά ταύτα, η συµφωνία αυτή και η συνακόλουθη λίστα είναι αρνητική. Φέρει το νεοφιλελεύθερο αποτύπωµα, ιδιαίτερα στα ζητήµατα των τραπεζών, των ιδιωτικοποιήσεων, των εργασιακών, του ασφαλιστικού. Στο ζήτηµα του χρέους υπονοµεύει καίρια τη θέση του ΣΥΡΙΖΑ για τη διαγραφή τουλάχιστον του µεγαλύτερου µέρους του, ενόψει της σχετικής διαπραγµάτευσης. Η εποπτεία και η απαγόρευση µονοµερών κινήσεων διατηρείται. Εντέλει κινδυνεύει να οδηγήσει σε αιχµαλωσία τον ΣΥΡΙΖΑ και σε αναδίπλωσή του από τις προεκλογικές του δεσµεύσεις. Κάτι τέτοιο δεν πρέπει να συµβεί. Η ευρεία νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και ο σχηµατισµός κυβέρνησης αποτελεί ένα συµβάν που βρέθηκε στο επίκεντρο της ευρωπαϊκής και διεθνούς προσοχής. Προκαλεί το ενδιαφέρον διαφορετικών «ακροατηρίων». Το κύµα αλληλεγγύης και στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ και της νέας κυβέρνησης που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της διαπραγµάτευσης, µε συγκεντρώσεις σ’ όλη την Ευρώπη και ευρύτερα, αποτελεί έκφραση κατ’ αρχάς της Αριστεράς και του κόσµου των κινηµάτων, ως προµετωπίδα εντούτοις ευρύτερων κοινωνικών τµηµάτων, που είδαν στον ΣΥΡΙΖΑ και στις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα ένα κοινωνικοπολιτικό συµβάν ικανό να ανοίξει εναλλακτικούς δρόµους απέναντι στο σκληρό νεοφιλελεύθερο καθεστώς. Ένα συµβάν που δηµιουργεί όρους αναζωπύρωσης των κοινωνικών αντιστάσεων και των κινηµάτων στη βάση των ιδεών και των στρατηγικών προταγµάτων της Αριστεράς, στις αρχές του 21ου αιώνα. Η έµπνευση που τροφοδοτεί ένα πραγµατικό γεγονός, και µάλιστα µε την πολιτική διάσταση της νίκης ενός κόµµατος της ριζοσπαστικής Αριστεράς και του σχηµατισµού κυβέρνησης που αντιπαρατίθεται µε τους εκπροσώπους του νεοφιλελεύθερου δόγµατος «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση», αποτελεί τη δύναµη που µπορεί να τροφοδοτήσει την κοινωνική κίνηση και τις πολιτικές εξελίξεις σε αριστερή κατεύθυνση τουλάχιστον πανευρωπαϊκά.

Ιµπεριαλιστικά κέντρα

Ταυτόχρονα µε τους λαούς, τα κινήµατα και την Αριστερά, οι πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα τραβούν τον ενδιαφέρον και την προσοχή των διαφόρων αστικών και ιµπεριαλιστικών κέντρων που αντιπαρατίθενται στα πλαίσια των ενδοϊµπεριαλιστικών αντιθέσεων, που εντείνονται εντός της κρίσης. Αντιθέσεις που αναπτύσσονται εντός της ΟΝΕ/ΕΕ αλλά και ευρύτερα, όπως µεταξύ ΟΝΕ/ΕΕ και ΗΠΑ από τη σκοπιά των ιδιαίτερων συµφερόντων και σχεδιασµών, πλην όµως πάντα εντός της κοινής, γενικής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής. Με κοινό παρονοµαστή την υποτίµηση της εργασίας, το γκρέµισµα του κοινωνικού κράτους και άµεσες, συχνά δραµατικές συνέπειες στη

ζωή και τα δικαιώµατα του κόσµου της εργασίας και των κατώτερων κοινωνικών τµηµάτων. Η εµµονή στη γραµµή της περισσότερο ή λιγότερο σκληρής λιτότητας δεν αποτελεί κάποια αφηρηµένη «νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία», αλλά ταξική ευθυκρισία από τη σκοπιά των αστικών συµφερόντων και των πολιτικών εκπροσώπων τους και ταυτόχρονα αποτελεί το πλαίσιο εντός του οποίου αναπτύσσονται οι διαφορετικές νεοφιλελεύθερες εκδοχές και οι ιδιαίτεροι σχεδιασµοί. Σχεδι-

Στο βαθµό που το αναπότρεπτο της σύγκρουσης γίνεται κατανοητό, είναι υποχρεωτικό να γίνει άµεση προετοιµασία, γνωστή στο λαό ασµοί που εκτείνονται στη γεωπολιτική σφαίρα. Εξάλλου η αστική επιχειρηµατολογία υποστηρίζει την επιλογή της λιτότητας ως προϋπόθεση για την επιστροφή στην «ανάπτυξη». Η αριστερή απάντηση βρίσκεται στον αντίποδα, στην αντίστροφη οπτική. Στην άµεση και εµπροσθοβαρή ανατροπή της λιτότητας ως προϋπόθεση για την οικοδόµηση του εναλλακτικού, αντινεοφιλελεύθερου, αριστερού υποδείγµατος. Οι πρόσφατες εµπειρίες της διαπραγµάτευσης από τη νέα ελληνική κυβέρνηση και η αποτύπωσή τους στη συµφωνία και τη συνακόλουθη λίστα αναδεικνύουν ηχηρά την αδυναµία του δρόµου της συναίνεσης (win-win) µε τους δανειστές και

ιδιαίτερα µε το νεοφιλελεύθερο ευρωπαϊκό διευθυντήριο. Αναδεικνύουν επίσης τα µάλλον ανύπαρκτα πραγµατικά περιθώρια εκµετάλλευσης των ενδοϊµπεριαλιστικών αντιθέσεων προς όφελος της εναλλακτικής αντινεοφιλελεύθερης στρατηγικής –µε άµεσα µέτρα αναδιανοµής και αναστροφής του µοντέλου υποτίµησης της εργασίας και διάλυσης του κοινωνικού κράτους. Μάλιστα σ’ αυτό ακριβώς το ζήτηµα, στη στρατηγική της αντιµετώπισης της κρίσης σε βάρος της εργασίας, βρίσκεται η βαθιά σύνδεση του εγχώριου µεγάλου κεφαλαίου µε τα ευρωπαϊκά και διεθνή κέντρα. Είναι αυταπάτη µε πολύ επικίνδυνες ενδεχόµενες συνέπειες η άποψη ότι υπάρχουν δυνατότητες συγκρότησης «εθνικής συµµαχίας» για την αντιµετώπιση των εξωτερικών πιέσεων, στην υπηρεσία µιας αναδιανεµητικής και ουσιαστικά αντινεοφιλελεύθερης στρατηγικής από µια αριστερή κυβέρνηση. Γι’ αυτό οι σχετικές επιλογές που έγιναν, µε αποκορύφωµα το συµβολισµό της επιλογής Παυλόπουλου για τη θέση του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, ήταν άστοχες και λανθασµένες. Στο βαθµό που ο ΣΥΡΙΖΑ αντισταθεί στη µετάλλαξή του σε σοσιαλφιλελεύθερο, «κεντροαριστερό» κόµµα –µια µετάλλαξη που δεν είναι ούτε απλό ούτε εύκολο να συµβεί– ή/και χάσει τη δυναµική της λαϊκής υποστήριξης που εκκινεί από τα ριζοσπαστικά, αριστερά και ταξικά στοιχεία της φυσιογνωµίας του, είναι ακριβώς αυτοί, οι ντόπιοι και ξένοι δήθεν «σύµµαχοί του», που θα κάνουν ό,τι µπορούν για να τον ρίξουν από την κυβερνητική εξουσία. Σήµερα διαµορφώνεται µια συνθήκη έντονης πίεσης προς την κυβέρνηση µε επίκεντρο την απειλή για τη διακοπή της χρηµατοδότησης. Μόνος πραγµατικός σύµµαχός της είναι η στήριξη από την κοινωνική πλειοψηφία –κατά προτεραι-

ότητα του κόσµου της εργασίας και των κατώτερων λαϊκών στρωµάτων – µαζί µε τη δυνατότητα ανάπτυξης ισχυρού ευρωπαϊκού και διεθνούς κινήµατος συµπαράστασης και αλληλεγγύης.

Σύγκρουση

Γίνεται φανερό ότι η εκκίνηση νοµοθέτησης από την κυβέρνηση του «προγράµµατος της Θεσσαλονίκης», σε αντίθεση ουσιαστικά µε την πρόσφατη συµφωνία και πέρα από τους χειρισµούς και τις ερµηνείες της, καθιστά την εµφάνιση «κόκκινης κάρτας» από την πλευρά των δανειστών –και κρυµµένων πίσω απ’ αυτούς των ντόπιων οµογάλακτών τους– ζήτηµα χρόνου. Στο βαθµό που αυτό γίνεται κατανοητό, δηλαδή το αναπότρεπτο της σύγκρουσης, είναι υποχρεωτικό να γίνει άµεση προετοιµασία, γνωστή στο λαό, ώστε να διεκδικηθούν οι όροι, ο χρόνος και το περιεχόµενο της σύγκρουσης αυτής, από την πλευρά της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ. Επιβεβαιώνοντας και ενισχύοντας ταυτόχρονα τη λαϊκή και κοινωνική αποφασιστικότητα στο δρόµο της ανατροπής των νεοφιλελεύθερων επιβολών. Ακόµη και της ενδεχόµενης ρήξης. Ανατρέποντας στην πράξη τους όρους της πρόσφατης συµφωνίας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση, ο ρόλος του κόµµατος ΣΥΡΙΖΑ είναι κρίσιµος και καθοριστικός, καθώς αποτελεί ακριβώς τον οργανισµό που µπορεί και πρέπει να συνδεθεί άµεσα και αποτελεσµατικά µε την εργατική και λαϊκή βάση, εκφράζοντας και οργανώνοντας τη διεκδίκηση των αιτηµάτων, των προσδοκιών και των αναγκών της. Προετοιµάζοντας όσο υπάρχει χρόνος τους όρους για µια ισχυρή αντιπαράθεση/ σύγκρουση µε νικηφόρα προοπτική. *Στη βάση της τοποθέτησης στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ 28/2-1/3/2015

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

4 ΜΑΡΤΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς ΕΡΤ, ξανά! Την Πέµπτη 5 Μάρτη αναµενόταν να κατατεθεί στη Βουλή το σχέδιο νόµου για την ίδρυση της ΕΡΤ ΑΕ. Η εξέλιξη αυτή δείχνει ότι οι αγώνες µπορούν να νικήσουν, ιδιαίτερα όταν ενισχύονται από τη συµπαράσταση του κόσµου και σύσσωµη την Αριστερά. Όπως φαίνεται, η κυβέρνηση προχωράει στην προεκλογική της δέσµευση, καθώς µε το νοµοσχέδιο επιστρέφουν στην εργασία όσοι απολυµένοι της 11ης Ιουνίου 2013 το επιθυµούν. Επίσης, σύµφωνα µε την κυβέρνηση, διασφαλίζεται η λειτουργία της ΕΡΤ µε σκοπό την ποιοτική αναβάθµιση του παρεχόµενου ενηµερωτικού, πολιτιστικού και ψυχαγωγικού προγράµµατος, ενώ ρυθµίζεται το νέο εργασιακό πλαίσιο και δηµιουργούνται οι προϋποθέσεις επίλυσης των δικαστηριακών εκκρεµοτήτων, µε σεβασµό στον πολύµηνο αγώνα των απολυµένων. Με το ίδιο νοµοσχέδιο θα θεσπιστεί ένα ετήσιο πλαίσιο ανασυγκρότησης µε στόχο τη συνολική επίλυση των ζητηµάτων που αφορούν διοίκηση, λειτουργία, οργάνωση του προσωπικού και εκποµπή του προγράµµατος, ώστε να υπάρξει µια πραγµατικά ανεξάρτητη και πολυφωνική δηµόσια τηλεόραση. Σε αυτό το επίπεδο πολύτιµη θα είναι η συµβολή των εργαζοµένων που κράτησαν τόσο καιρό «ανοιχτή» την ΕΡΤ, δηλαδή του ertopen και της ΕΡΤ 3, την οποία θα πρέπει να ζητήσει άµεσα η κυβέρνηση. Η ΕΡΤ πρέπει να ξαναλειτουργήσει, ανεξάρτητα από τον εκβιασµό που πιθανόν θα θέσουν ΕΕ και ∆ΝΤ ότι αυτή η ενέργεια είναι µονοµερής από την πλευρά της κυβέρνησης και δεν µπορεί να είναι αντικείµενο διαπραγµάτευσης.

Εκλογές στο δήµο Ζωγράφου Σε µια κρίσιµη και δύσκολη εποχή για το συνδικαλιστικό κίνηµα, αφού θα πρέπει στο επόµενο διάστηµα να ανασυνταχτεί και να διεκδικήσει όσα χάσαµε την τελευταία πενταετία, γίνονται οι εκλογές για την ανάδειξη νέου ∆ιοικητικού Συµβουλίου του συλλόγου των εργαζοµένων και εκπροσώπων για το 43ο Συνέδριο της ΠΟΕ-ΟΤΑ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Εργαζοµένων στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης), το οποίο θα πραγµατοποιηθεί στα τέλη Απρίλη. Οι εκλογές για το ∆ιοικητικό Συµβούλιο θα γίνουν την Τέταρτη 11/3/2015. Στις εκλογές παίρνουν µέρος τρεις παρατάξεις: η Ανένταχτη Ενωτική Παρέµβαση (ΜΕΤΑ), η ∆ΑΣ-ΟΤΑ

Απεργία στη WIND για υπογραφή νέας ΣΣΕ Με απόφαση της Γενικής του Συνέλευσης, το Πανελλήνιο Σωµατείο Εργαζοµένων WIND πραγµατοποιεί 48ωρη απεργία, την Τετάρτη 4 και την Πέµπτη 5 Μαρτίου. Στα πλαίσια της απεργίας, προγραµµατιζόταν συγκέντρωση στο κεντρικό κτίριο της WIND το πρωί της Τετάρτης, στη συµβολή της Λεωφόρου Αθηνών µε την Κηφισού, στην Αθήνα. Οι εργαζόµενοι στην εταιρεία κινητής τηλεφωνίας ζητάνε να υπογραφεί άµεσα νέα επιχειρησιακή συλλογική σύµβαση, καθώς η µετενέργεια της τελευταίας σύµβασης έληξε την 1η ∆εκέµβρη του 2014. Η εργοδοσία φαίνεται ότι προσπαθεί από τότε να κερδίσει χρόνο. Από τη µια διαβεβαιώνει συνεχώς τους εργαζόµενους ότι θα υπογράψει νέα σύµβαση και απλά ζητάει ένα µικρό χρονικό διάστηµα για να γίνει αυτό, ενώ από

την άλλη τους τρεις τελευταίους µήνες, από τη λήξη της µετενέργειας της προηγούµενης σύµβασης, προσέλαβε προσωπικό µε ατοµικές συµβάσεις εργασίας. Ταυτόχρονα απέλυσε έµπειρο εξειδικευµένο προσωπικό, ενώ συνεχίζει να κάνει προσλήψεις µέσω του προγράµµατος voucher. Στην προσπάθεια του σωµατείου να επισπευσθούν οι διαδικασίες για την υπογραφή νέας σύµβασης, η µόνη «δέσµευση» της εργοδοσίας ήταν ότι δεν θα πειραχθούν οι µισθοί - και αυτή προφορικά. Οι εργαζόµενοι ορθά δεν εµπιστεύονται αυτές τις «δεσµεύσεις», που και στο παρελθόν δεν τηρήθηκαν. Άλλωστε γνωρίζουν ότι στο χώρο των ιδιωτικών τηλεφωνικών εταιρειών, παρά τα όποια κέρδη σηµείωσαν τα τελευταία χρόνια οι εργοδότες, οι εργαζόµενοι το

Άµεση κατάργηση της ΕΣΑΝ ΑΕ Μια συνέντευξη του υπουργού Υγείας Παν. Κουρουµπλή στην «Εφηµερίδα των Συντακτών» (µάς) άναψε ξαφνικά φωτιές.[1] Συγκεκριµένα, απαντώντας σε σχετική ερώτηση, δήλωσε: «Η Εταιρεία Συστήµατος Αµοιβών Νοσοκοµείων ΑΕ (ΕΣΑΝ ΑΕ) εξαρτάται τι διοικητικό συµβούλιο και τι βούληση θα έχει… ∆εν είµαστε σίγουροι ότι θα την καταργήσουµε». Τέτοια διάψευση δεκάδων προεκλογικών και µετεκλογικών ανακοινώσεων [2] καταργεί και την παραµικρή αξιοπιστία όχι µόνο αυτών που, αλίµονο, κάνουν τη µεγαλειώδη κολοτούµπα, αλλά και όλων των αγωνιστών µε τη σηµαία του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε νοσοκοµείο, οι οποίοι, µεταφέροντας τον αγώνα στο κεντρικό πολιτικό πεδίο, διαβεβαιώναµε τον κόσµο ότι η ΕΣΑΝ ΑΕ είναι de facto καταργηµένη µε κυβέρνηση «της Αριστεράς». Όσοι δεν κρυφτούµε σε γραφεία ∆ιοικητών, επιτελών κ.λπ., θα κινδυνεύουµε µε δηµόσιο λιθοβολισµό […] Η ΕΣΑΝ ΑΕ, µε µετόχους την κυβέρνηση, τα ασφαλιστικά ταµεία, τα δηµόσια νοσοκοµεία και τις ιδιωτικές κλινικές (51% ∆ηµόσιο - 49% «Λοιποί», αλλά µε ∆Σ όπου το κράτος µειοψηφεί), µε πρόσχη-

(ΠΑΜΕ) και η Συνδικαλιστική Ανατροπή (πρώην ΠΑΣΚΕ). Και οι τρεις παρατάξεις έχουν τη διαδροµή τους και οι συνάδελφοι δεν πρέπει να ξεγελαστούν από τις µετονοµασίες. Επίσης δεν πρέπει να υποβαθµίσουν την εκλογή των συνέδρων, γιατί αυτή είναι που θα διαµορφώσει το συσχετισµό δυνάµεων στο συνέδριο και είναι εξαιρετικά επείγον να τον αλλάξουµε, για να σταµατήσει η «συγκυβέρνηση» της οµοσπονδίας από τη Συνδικαλιστική Ανατροπή και τη ∆ΑΚΕ. Η «Εργατική Αριστερά» στηρίζει την Ανένταχτη Ενωτική Παρέµβαση (ΑΕΠ) και συµµετέχει στο ψηφοδέλτιο µε τον Στέλιο Φιλίππου.

µα την ανάγκη ενιαίων κανόνων κοστολόγησης των υπηρεσιών υγείας (τα λεγόµενα θεραπευτικά πρωτόκολλα DRG αντίστοιχα των σηµερινών ΚΕΝ) [3], µε βάση τους οποίους ασφαλιστικά ταµεία και ασθενείς θα «αγοράζουν» τις υπηρεσίες υγείας από δηµόσια νοσοκοµεία και ιδιωτικές κλινικές, θα διαχειρίζεται κεφάλαια που δεν της ανήκουν και θα τα µεταφέρει όπου αυτή κρίνει […] Κάθε δηµόσιο νοσοκοµείο θα πρέπει να λειτουργεί µε βάση την ανάπτυξη και ενίσχυση της επιχειρηµατικής λειτουργίας του. Συνεχώς (και άνισα) ανταγωνιζόµενο τα άλλα δηµόσια και ιδιωτικά νοσοκοµεία, θα εξασφαλίζει συµβάσεις µε τα ασφαλιστικά ταµεία (ΕΟΠΥΥ) και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες. Από το πόσο «ανταγωνιστικά» είναι, θα εξαρτάται η συνέχιση της λειτουργίας τους ή όχι, η ανάπτυξη ή το κλείσιµο κλινικών και ιατρικών τµηµάτων. Επί του πρακτέου, η ΕΣΑΝ ΑΕ βάζει στη θέση του τιµονιέρη στο ∆ηµόσιο Σύστηµα Υγείας τους καρχαρίες (Αποστολόπουλος, Λιακουνάκος κ.ά.), ώστε να αποφασίζουν για την «ποσότητα»-ποιότητα υγείας που δικαιούµαστε, ενώ το υπουργείο Υγείας αυτοπεριορίζεται σε ρόλο επόπτη.

Όσο για τους ασθενείς, θα ψάχνουν ποιος χρηµατοδοτείται από την ΑΕ, η οποία θα παρέχει ένα ελάχιστο πακέτο χρηµάτων και το υπόλοιπο θα το βάζουν από την τσέπη τους (κι άλλο πεδίο δόξης λαµπρό για τις µεγάλες ασφαλιστικές). Μη άµεση κατάργηση της ΕΣΑΝ ΑΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναµεί µε ξεκάθαρο ξεπούληµα του συλλογικού συµφέροντος και των εργατικών δικαιωµάτων. Καθήκον όλων µας, σε κάθε περίπτωση, είναι η ανάπτυξη ενός ανεξάρτητου διεκδικητικού κινήµατος για µια Υγεία-∆ικαίωµα για όλους χωρίς αποκλεισµούς και όχι εµπόρευµα στον πάγκο του χασάπη. 1. www.ygeionomikoi.gr/menu-epikairotita/ menu-epik-ygeia/3643-δεύτερο-φάουλ-Κουρουµπλή/ -ανακοίνωση ΜΕΤΑ Υγειονοµικών 2. www.healthreport.gr/τι-θα-κάνουµε-στηνυγεία/ -συνέντευξη Γ.Γ. Υ.Υ. Μπασκόζου 3. www.ygeianet.gr/box/cal/44793.pdf πλήρως τεκµηριωµένη κριτική στο µοντέλο των DRGs Βαγγέλης Λιγάσης, ΣΥΡΙΖΑ ΓΝΘ Γ. Γεννηµατάς

µόνο που έχουν κερδίσει είναι απολύσεις και µειώσεις µισθών και πολλές φορές καταπάτηση των επιχειρησιακών ή των συλλογικών συµβάσεων εργασίας. Μόλις την προηγούµενη µέρα από την 48ωρη απεργία στη WIND, το Πανελλήνιο Σωµατείο Εργαζοµένων Vodafone-Πάναφον πραγµατοποίησε 24ωρη απεργία µε αντίστοιχα αιτήµατα, δηλαδή το σταµάτηµα των απολύσεων και την υπογραφή επιχειρησιακής συλλογικής σύµβασης. Την ίδια ώρα η εργοδοσία στην εταιρεία τηλεφωνίας Cyta ανακοίνωσε µε… mail στους εργαζόµενους µειώσεις µισθών 5% από την 1η Απριλίου του 2015 και οργάνωσε συσκέψεις ανά τµήµα, προσπαθώντας να εκφοβίσει τους εργαζόµενους, ώστε να µην υπάρξουν αντιδράσεις.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

4 ΜΑΡΤΗ 2015

Χωρίς µέιλ, αλλά µε συλλογική διεκδίκηση

Τα αιτήµατα των εργαζοµένων στο προσκήνιο Της Κατερίνας Γιαννούλια

ο πολυσυζητηµένο 4µηνο της παράτασης της ισχύουσας δανειακής σύµβασης θα χρησιµοποιηθεί από την πλευρά των ιδιωτικών επιχειρήσεων για να πιέσουν κι άλλο τη νέα κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό που θα κρίνει τις εξελίξεις είναι αν και πόσο γρήγορα οι δικές µας συλλογικές δυνάµεις, ο κόσµος της δουλειάς, που τόσα έχασε τα µνηµονιακά χρόνια, θα αποφασίσει να διεκδικήσει οργανωµένα τα αιτήµατά του. Το πετυχηµένο παλιότερο σύνθηµα του ΣΥΡΙΖΑ «ή εµείς ή αυτοί» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Όποιος επιδείξει «υποµονή» για να... βγει το 4µηνο δεν θα βοηθήσει την τάξη του!

Αιτήµατα

Στις συναντήσεις των νέων υπουργών και αναπληρωτών µε τους συνδικαλιστικούς φορείς, παρά τις πολλές φορές οµολογουµένως καλές προθέσεις τους, πριονίζονται οι διεκδικήσεις των εργαζοµένων, ακόµα κι αυτές που η ίδια η κυβέρνηση προεκλογικά είχε εξαγγείλει στο «πρόγραµµα της ∆ΕΘ». Το µέιλ Βαρουφάκη εξειδικεύεται και αποσαφηνίζεται η «δηµιουργική ασάφειά» του. Έτσι, διαβεβαιώνεται ότι οι διαθέσιµοι θα γυρίσουν στις δουλειές τους ή σε άλλες θέσεις («µίνι κινητικότητα») σταδιακά, ύστερα από επανασύσταση ορισµένων δοµών και κλάδων που καταργήθηκαν σε µια νύχτα. Η κινητικότητα όµως «εφευρέθηκε» από τις κυβερνήσεις των απολύσεων, γι’ αυτό συνδέθηκε και µε το καθεστώς της διαθεσιµότητας. Θεσµικό πλαίσιο για µετακίνηση υπαλλήλων, µε τη συµφωνία των εργαζοµένων, υπήρχε (µετατάξεις-αποσπάσεις-µετακινήσεις). Είναι δηλωµένο από όλη τη νέα πολιτική ηγεσία ότι οι θέσεις των διαθεσίµων που θα επιστρέψουν θα αφαιρεθούν από τις 15.000 προσλήψεις που είχε προγραµµατίσει η προηγούµενη κυβέρνηση για το 2015. Έτσι, ζήτηµα είναι αν θα «περισσέψουν» 4.000-5.000 πραγµατικά νέες προσλήψεις που τόσο έχει ανάγκη το κοινωνικό κράτος για να δουλεύει αξιοπρεπώς, για να επαναλειτουργήσουν σχολεία και νοσοκοµεία που έκλεισαν, µε αποτέλεσµα όλος ο κόσµος που δεν έχει να πληρώσει να υποφέρει. Επιπλέον, η συνδεδεµένη µε το µισθό «αξιολόγηση» στο ∆ηµόσιο και ο επανέλεγχος των συµβάσεων Ι∆ΑΧ απορρίφθηκαν το αµέσως προηγούµενο διάστηµα µε συλλογικές κινητοποιήσεις από το σύνολο εργαζοµένων και αριστερούς δηµάρχους, άρα ούτε τώρα µπορούν να γίνουν δεκτές ως πρακτικές. Εξακολουθούν να ισχύουν οι διεκδικήσεις για κατάργηση των πειθαρχικών για συνδικαλιστικούς λόγους και «αναξιοπρεπή συµπεριφορά», να εκλείψει το διευθυντικό δικαίωµα, τα παράλληλα καθήκοντα, να ξεπαγώσουν οι 3ετίες εξέλιξης, να επανέλθουν στις βαθµίδες τους οι υπάλληλοι που υποβιβάστηκαν µεταφε-

ρόµενοι σε άλλες υπηρεσίες, να µην πειραχτούν τα µη µισθολογικά επιδόµατα, να µην υπάρξει αύξηση συνταξιοδοτικών ορίων ηλικίας, να αποκατασταθούν οι ζηµιές των ταµείων-πανεπιστηµίων-νοσοκοµείων από το PSI του Βενιζέλου. Από τις συναντήσεις µε τους υπουργούς µάθαµε επίσης ότι το διευρυµένο ωράριο των εκπαιδευτικών θα συνεχίσει ως έγινε από την προηγούµενη κυβέρνηση, κάτι που παγιώνει το µειωµένο προσωπικό στα σχολεία και βρίσκει την ΟΛΜΕ αντίθετη και µε το δίκιο της. Επείγει η στελέχωση του Σώµατος Επιθεωρητών Εργασίας προκειµένου να εξασφαλίζει, υπό όρους, το συµφέρον των εργαζοµένων, καθώς και η νοµοθετηµένη αποκατάσταση του θεσµικού πλαισίου, µε τις κατακτήσεις που εξαφάνισαν οι εργοδοτικές κυβερνήσεις στον ιδιωτικό τοµέα. Το καθεστώς της ανασφάλιστης εργασίας δεν επιτρέπεται να εξακολουθεί να έχει ανοχή και θα είναι αποτελεσµατικότερη η αντιµετώπισή του µόνο αν συνδυαστεί µε τη θέσπιση ίσων δικαιωµάτων στους µετανάστες εργαζόµενους και µε τη νοµιµοποίηση όλων όσων έρχονται στη χώρα. Οι ΣΣΕ (Συλλογικές Συµβάσεις Εργασίας), η διαιτησία για εργοδότες και εργαζόµενους (ΟΜΕ∆), η αύξηση του χρονικού ορίου της µετενέργειας των συµβάσεων, αλλά και ο ορισµός του κατώτατου µισθού στα 751€ δεν είναι «πολυτέλειες», ούτε «πλήγµατα στην ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων, ακόµα περισσότερο δεν έχουν «δηµοσιονοµικό κόστος» στον προϋπολογισµό του κράτους, παρά µόνο θωρακίζουν τους εργαζόµενους απέναντι στην εργοδοσία. Άρα κακώς δεχόµαστε τη διαπραγµάτευση µε τους «εταίρους» και τους «θεσµούς». Η άµεση διεκδίκηση όλων αυτών των αιτηµάτων είναι στην ευχέρεια των σωµατείων, που έχουν µια λαµπρή ευκαιρία τώρα να την οργανώσουν. Η εξαφάνιση κάθε νόµιµης δυνατότητας για ελαστικές σχέσεις εργασίας στον ιδιωτικό και το δηµόσιο τοµέα αποτελεί πιο δίκαιη κατάσταση για την πλειοψηφία της ανθρώπινης κοινωνίας και πιο

συµφέρουσα λύση για τα οικονοµικά του ∆ηµοσίου. Οι µόνοι που χάνουν είναι οι εργολάβοι εργαζοµένων, που καταχρώνται δηµόσιο χρήµα, και το σύνολο των µεγαλοεργοδοτών, που εξασφαλίζουν χαµηλότερους µισθούς για τους δικούς τους εργαζόµενους.

Ό,τι έγινε, έγινε;

Είναι προφανές ότι οι εργαζόµενοι δεν θα δεχτούν «έτσι απλά» να αλλάξουν οι προεκλογικές εξαγγελίες από µια κυβέρνηση που θεωρούν δική τους, βγαλµένη από τους αγώνες τους και την απονοµιµοποίηση των µνηµονίων που οι ίδιοι έκαναν µέρα µε τη µέρα, διαδήλωση τη διαδήλωση, πλατεία την πλατεία. Παρά τη µειωµένη δράση του κινήµατος τα τελευταία 2 χρόνια, οι ελπίδες τους µεταφέρθηκαν στις εκλογές, αλλά και στα αποτελέσµατα ορισµένων παρατεταµένων και σκληρών αγώνων-φάρων του εργατικού κινήµατος, όπως αυτοί των καθαριστριών του υπουργείου Οικονοµικών και των σχολικών φυλάκων. Στη συλλογική συνείδηση καταγράφηκε ότι οι αγώνες είναι αυτοί που µπορούν να δικαιωθούν και όχι οποιαδήποτε άλλη «µοντέρνα» και «ρεαλιστική» πρακτική. Η επαναπρόσληψή τους δεν θα σηµάνει απλά το τέλος µιας µεγάλης µάχης. Θα σηµάνει µεταφορά του παραδείγµατος της νίκης σε όλους τους κλάδους. Με αυτόν τον τρόπο, εύκολα καλλιεργείται ντόµινο δικαιολογηµένων απαιτήσεων των υπόλοιπων εργαζοµένων.

Τα σωµατεία και η Αριστερά

Τα σωµατεία, µε πιο ήρεµα κι εµφανώς ανακουφισµένα τα µέλη τους, έχουν άµεσα την προοπτική να συσπειρώσουν και να επεκτείνουν τη δύναµή τους, να οργανώσουν συνελεύσεις, δράσεις, κοινές κινητοποιήσεις. Ο φόβος για διώξεις και πειθαρχικά µε προκαταβολική αργία, που µας είχε στοιχειώσει τελευταία, έχει αποµακρυνθεί. Με την πρόνοια που απαιτείται ώστε οι συνδικαλιστικές δυνάµεις του ΜΕΤΑ να µη

µετατραπούν σε «κυβερνητικού συνδικαλισµού» και οι δυνάµεις του ΠΑΜΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να µη λειτουργήσουν σεχταριστικά, αφαιρώντας δυναµική και µαχητικούς εργαζόµενους από το κίνηµα, προκειµένου να αποδείξουν ότι «τα έλεγαν αυτοί για τον ΣΥΡΙΖΑ» και να επιβεβαιωθεί ακόµα µία «αυτοεκπληρούµενη προφητεία». Η αναγκαιότητα της δράσης είναι ακόµα πιο αυξηµένη σε αυτήν τη φάση, αφού οι ευκαιρίες για ανασύνταξη του κινήµατος και αναζωογόνηση των σωµατείων δεν είναι απεριόριστες ούτε σε αριθµό ούτε σε χρόνο!

Υποµονή για 4 µήνες;

Η «υποµονή» και η «εµπιστοσύνη στη νέα κυβέρνηση» δεν θα µας βγει σε καλό, γιατί καραδοκεί το µεγάλο κεφάλαιο που δεν έχει κάτσει –και ούτε πρόκειται– µε σταυρωµένα τα χέρια. Η στάση του εργατικού κινήµατος και κυρίως της συλλογικά οργανωµένης µορφής του, µε τα σωµατεία του, τις συνδικαλιστικές και πολιτικές παρατάξεις του, τις οµοσπονδίες και συνοµοσπονδίες του, επείγει να γίνει τουλάχιστον εξίσου διεκδικητική µε αυτήν του κεφαλαίου. Ή θα προλάβουµε την ανασύνταξη των σωµατείων και τη δικαίωση των αιτηµάτων της πλειοψηφίας, ή θα προλάβουν την ανασύνταξη της αντιδραστικής ∆εξιάς και την υλοποίηση της επιθυµίας τους να τσακίσουν οτιδήποτε έµεινε όρθιο για την κοινωνία. Η στήριξη των σωµατείων από την κυβέρνηση σηµαίνει ενίσχυση της ίδιας (εφόσον είναι του λαού) και προστασία της από τις επόµενες κανονισµένες κινήσεις των εργοδοτών, που θα θελήσουν να τη ρίξουν µόλις αισθανθούν ισχυρότεροι. Ο αληθινός σύµµαχος είναι τα συνδικάτα. Αν τα δυναµώσουµε όλοι µαζί, τότε έχουµε αυξηµένες πιθανότητες για πιο µόνιµη και πιο στέρεα νίκη!

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

ΧΡΕΟΣ - ΠΡΩΤΟΓΕΝΕΣ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ: ΤΟ «∆Ι∆ΥΜΟ Χωρίς διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους, δεν µπορούµε να καταργήσουµε τα µνηµόνια Του Πάνου Κοσµά

ταν συζητούµε για το πλαίσιο και τα όρια µιας αριστερής πολιτικής ανατροπής της λιτότητας και κατάργησης των µνηµονίων, τα θεµελιώδη οικονοµικά δεδοµένα είναι εξαιρετικά σηµαντικά. Και ανάµεσα σε αυτά, ιδιαίτερα αν µιλούµε για την Ελλάδα του 2015, τα πλέον καθοριστικά οικονοµικά µεγέθη είναι το χρέος και το πρωτογενές πλεόνασµα. ∆εν είναι λοιπόν καθόλου τυχαίο που αυτά τα δύο «µεγέθη» είναι κεντρικά στην αντιπαράθεση τόσο µε το εγχώριο αστικό-µνηµονιακό σύστηµα και τους πολιτικούς του εκπροσώπους όσο και µε το διεθνές σύστηµα (δανειστές και Ευρωζώνη).

Τα πλεονάσµατα

Η σχέση ανάµεσα στο χρέος και το πρωτογενές πλεόνασµα δεν είναι εξ ορισµού καθορισµένη. Οι κυβερνήσεις και οι ιδεολόγοι της ακραίας λιτότητας θεωρούν ότι, ιδιαίτερα στο πλαίσιο της κρίσης, πρέπει οι χώρες µε υψηλό χρέος να έχουν σταθερά υψηλά πρωτογενή πλεονάσµατα ώστε να τα διαθέτουν για να αποπληρώνουν το χρέος τους (βλέπε αναλυτικότερα σελ. 6). Αυτό οδηγεί σε υφεσιακό «φαύλο κύκλο» και εκτεταµένη κοινωνική δυστυχία, αλλά και σε διαρκή αφαίµαξη για το χρέος («αποικία χρέους») αφού οι συνεχείς περικοπές δαπανών και η βαριά φορολογία µειώνουν διαρκώς τον παραγόµενο πλούτο (ΑΕΠ), µειώνουν εποµένως τον παρονοµαστή του κλάσµατος και τελικά αυξάνουν το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ! Ακριβώς µε αυτόν τον τρόπο, το ελληνικό κρατικό χρέος, ξεκινώντας από 120% του ΑΕΠ όταν υπογράφτηκε το πρώτο µνηµόνιο, έχει ξεπεράσει σήµερα το 180% του ΑΕΠ, εξαιτίας των και όχι παρά τις πολιτικές για υψηλά πρωτογενή πλεονάσµατα. Οι νεοκεϊνσιανοί (φιλελεύθεροι κεϊνσιανοί) επιµένουν στην ανάγκη το χρέος να είναι «βιώσιµο», δηλαδή εξυπηρετήσιµο, δηλαδή

όχι µόνο να εξασφαλίζονται οι τρέχουσες πληρωµές για τοκοχρεολύσια αλλά και να είναι ρεαλιστικό να αποπληρωθεί στο σύνολό του - αλλιώς πρέπει να «κουρευτεί» µέχρι του ορίου που θα ξαναγίνει «βιώσιµο». Ποιο είναι αυτό το όριο; Το ∆ΝΤ, που στις αρχές της κρίσης θεωρούσε «κόκκινη γραµµή» για τη «βιωσιµότητα» του χρέους το 90% του ΑΕΠ, στην περίπτωση της Ελλάδας από το 2012 έχει ανεβάσει τον πήχη της «βιωσιµότητας» στο 120% του ΑΕΠ το όριο µετακινείται όπως βολεύει... Οι κλασικοί κεϊνσιανοί θεωρούν ότι το χρέος πρέπει να «κουρεύεται» γενναία, να αποπληρώνεται κυρίως µε την επίτευξη υψηλών ρυθµών ανάπτυξης ή και σε συνδυασµό µε ρήτρα ανάπτυξης, ώστε να αυξάνεται ο παρονοµαστής και άρα να µειώνεται το χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ, αφήνοντας έτσι περιθώρια για µια πολιτική πρωτογενών πλεονασµάτων πιο ήπια, που δεν προϋποθέτει βαριές - υφεσιακές πολιτικές λιτότητας. Η ριζοσπαστική Αριστερά, δηλαδή η Αριστερά της ταξικής πολιτικής (ταξικής µονοµέρειας), πάει πολύ µακρύτερα από τον κεϊνσιανισµό: Θεωρεί το χρέος µηχανισµό εκµετάλλευσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωµάτων (βλ. αναλυτικότερα δίπλα), µηχανισµό αναδιανοµής του εισοδήµατος εις βάρος τους. ∆εν µιλά για «κούρεµα» αλλά για διαγραφή του, µε την εξαίρεση του χρέους προς τα ασφαλιστικά ταµεία. Ζητεί λογιστικό έλεγχο του χρέους για να προσδιοριστεί το απεχθές χρέος, δηλαδή για να αποκαλυφθούν οι µηχανισµοί κερδοσκοπίας στις κρατικές δαπάνες και την αναχρηµατοδότηση του χρέους, θεωρώντας το µέρος της µάχης για τη διαγραφή του χρέους. Είναι, σε αυτό το πλαίσιο, ενάντια στα πρωτογενή πλεονάσµατα -και,

πολύ περισσότερο, στα θηριώδη πρωτογενή πλεονάσµατα- θεωρώντας τα συνώνυµα των πολιτικών λιτότητας, άρα συνώνυµα των µνηµονίων.

∆ιαρκής διολίσθηση

Η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, ξεκινώντας από τις ανωτέρω θέσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς (διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους, λογιστικός έλεγχος για αποκάλυψη του απεχθούς χρέους, που θα επέτρεπε και τον απεγκλωβισµό από πολιτικές πρωτογενών πλεονασµάτων), µε ευθύνη του ηγετικού κέντρου µετατοπίστηκε σταδιακά σε κεϊνσιανές θέσεις (διαγραφή «σηµαντικού» ή «µεγάλου» µέρους σε συνδυασµό µε µικρότερα πρωτογενή πλεονάσµατα και µε ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωµή του), στη συνέχεια έβαλε στο µίγµα των πολιτικών του νεοκεϊνσιανές θέσεις (µετατόπιση από τη διαγραφή στην «εξυπηρεσιµότητα» του χρέους µέσω «έξυπνης µηχανικής»), και στην πρόσφατη συµφωνία του Eurogroup έγιναν αποδεκτές θέσεις και πέραν αυτού του ορίου: «Οι ελληνικές αρχές επαναλαµβάνουν την αδιαµφισβήτηση δέσµευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα» και «οι ελληνικές αρχές δεσµεύονται επιπλέον να διασφαλίσουν τα πρέποντα πρωτογενή πλεονάσµατα ή τα οικονοµικά έσοδα που απαιτούνται για τη βιωσιµότητα του χρέους, σύµφωνα µε την απόφαση του Eurogroup του Νοεµβρίου του 2012». Η διαρκής αυτή διολίσθηση ισοδυναµεί µε διαρκή µετατόπιση σε θέσεις πέραν του νεοφιλελεύθερου κεϊνσιανισµού, στην κατεύθυνση των θέσεων της τρόικας, όπου το καλύτερο που µπορούµε να αναµένουµε, είναι µια συµφωνία σαν κι αυτή που συζητούσε ο Σαµαράς: επιµήκυνση µε ταυτόχρονη µείωση επιτοκίων. Όµως αν ο µηχανισµός επιβολής της ακραίας λιτότητας, δηλαδή χρέος - πρωτογενή πλεονάσµατα, δεν αµφισβητηθεί, τότε δεν µπορεί να αµφισβητηθούν - ανατραπούν ούτε η λιτότητα και τα µνηµόνια!

Του Γιάννη Κιµπουρόπουλου

ς αρχίσουµε από το βασικό: 324 δισ. και κάτι ψιλά. Τόσο είναι το δηµόσιο χρέος. Αντιστοιχεί στο 176% του ΑΕΠ. Αν δεν υπάρξουν θεαµατικές αλλαγές (ανάπτυξη- έκπληξη, άνω του 2%), κι αν προστεθούν τα υπόλοιπα του δανεισµού από τον µηχανισµό στήριξης- τα 8,5 δισ. του ∆ΝΤ (για το 2015) και τα 1,8 δισ. του EFSF-, συν τα 15 δισ. βραχυπρόθεσµου δανεισµού (έντοκα) που ζητάει η κυβέρνηση, το δηµόσιο χρέος εντός του έτους θα αυξηθεί περίπου στα 334 δισ. ευρώ. Αυτό σηµαίνει ότι, εφόσον εξοφληθούν οι δανειακές υποχρεώσεις ως έχουν σήµερα, στο τέλος του έτους το χρέος θα εκτοξευθεί στο 185% του ΑΕΠ. Οι αριθµοί αυτοί ήταν γνωστοί και πριν τις εκλογές. Και στη βάση αυτών

ο ΣΥΡΙΖΑ διατύπωνε την πρότασή του για αναδιάρθρωση του χρέους ως εξής:

4 μαρτη 2015

ο τέρας» των πολιτικών ακραίας λιτότητας

Μεταξύ ρεαλισμού και οράματος ους, οφείλει κανείς να αναγνωρίσει ότι η προτεινόμενη «τεχνική λύση» κινείται στην κατεύθυνση της απαλλαγής από το μεγαλύτερο μέρος του χρέους, ειδικά του ελληνικού και γενικά των χωρών της Ευρωζώνης. Μετεκλογικά, ο όρος διαγραφή έχει χαθεί και έχει αντικατασταθεί από τη «δημιουργικά ασαφή» έννοια «απομείωση». Η λέξη σημαίνει απλώς «μείωση κατά απροσδιόριστο ποσό», αλλά χρησιμοποιείται σαφώς σε διάκριση από τη διαγραφή («οι εταίροι θεωρούν βρόμικη λέξη το κούρεμα», είπε πρόσφατα ο Γ. Βαρουφάκης), μια και οι προτεινόμενες «τεχνικές λύσεις» δηλώνουν σαφώς ότι δεν χρειάζεται μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους. Αλλά και επί των «τεχνικών λύσεων» υπάρχει μετατόπιση. Η πρόταση Μηλιού-Σωτηρόπουλου-Λαπατσιώρα δεν αναφέρεται. Στη θέση της ακούγονται οι «τεχνικές λύσεις» του Γ. Βαρουφάκη, ο οποίος αναδιατυπώνει διαρκώς στρατηγικά στοιχεία των προεκλογικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ.

Το «διηνεκές χρέος» - Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής του αξίας με τεχνική που δεν θα ζημιώνει τους λαούς της Ευρώπης, αλλά μέσω των συλλογικών ευρωπαϊκών μηχανισμών. - Ρήτρα ανάπτυξης στην αποπληρωμή του υπόλοιπου χρέους, έτσι ώστε να εξυπηρετείται από την ανάπτυξη και όχι από το πλεόνασμα του προϋπολογισμού. - «Μoratorium» στην εξυπηρέτησή του, για την άμεση εξοικονόμηση πόρων για την ανάπτυξη και την επανεκκίνηση της οικονομίας.

Οι «τεχνικές λύσεις»

Συμπληρωματικά προς αυτό το προεκλογικό τρίπτυχο λειτούργησε η πρόταση για «ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος», στα πρότυπα αυτού που έγινε το 1953 για τη Γερμανία, αλλά και η πρόταση των Μηλιού-Σωτηρόπουλου-Λαπατσιώρα για «μορατόριουμ πληρωμών για πέντε χρόνια και θάψιμο της λιτότητας για πάντα». Πυρήνας της πρότασης είναι η αγορά από την ΕΚΤ όλου το χρέους των χωρών της Ευρωζώνης που βρίσκεται άνω του 50% του ΑΕΠ και η επαναγορά του στο μέλλον από τα κράτη, όταν το χρέος πέσει στα επίπεδα του 20% του ΑΕΠ. Από χώρα σε χώρα αυτό το «μέλλον» ποικίλλει από μηδέν μέχρι 90 χρόνια. Η πρόταση συμπληρώθηκε από την παραλλαγή του moratorium, με την ανάληψη από την ΕΚΤ των τόκων και χρεολυσίων όλων των χωρών του ευρώ την περίοδο 2016-2020. Αυτή η «τεχνική λύση» για το χρέος της Ευρωζώνης ορίστηκε ως προϋπόθεση για την οριστική απαλλαγή της από τη λιτότητα, παρότι μια παρόμοια «τεχνική λύση» νομισματοποίησης του χρέους, η μελέτη των Paris και Wyplosz (μια «Πολιτικά Αποδεκτή Αναδιάρθρωση Χρέους στην Ευρωζώνη - PADRE) συνδεόταν με διαιώνιση της λιτότητας και απόλυτη δέσμευση των κρατών στο Δημοσιονομικό Σύμφωνο. Παρά τις αντιρρήσεις που διατυπώθηκαν (κυρίως εξ αριστερών) γι’ αυτή την -προεκλογική- τροποποίηση της θέσης του ΣΥΡΙΖΑ υπέρ της διαγραφής του χρέ-

Η πιο πρόσφατη «τεχνική λύση» που έχει ακουστεί από του υπουργό Οικονομικών είναι η ανταλλαγή μέρους του χρέους με τα περίφημα «διηνεκή ομόλογα» (perpetual bonds), ομόλογα χωρίς λήξη έναντι των οποίων πληρώνονται μόνο οι τόκοι και όχι το κεφάλαιο, εκτός αν ο εκδότης αποφασίσει να τα αποσύρει ξεπληρώνοντάς τα. Το πρόβλημα με τα ομόλογα αυτά είναι

φαση που έχουν αφήσει στη λήθη -μόνο το ΔΝΤ την θυμίζει αραιά και πού, όχι με ζήλο πια- και ορισμένοι (Βερολίνο) την αμφισβητούν ανοικτά.

Τα ελάχιστα κριτήρια

Διαγραφή, απομείωση, βιωσιμότητα; Τι απ’ όλα; Τεχνική λύση ή πολιτική διεκδίκηση; Όποια κι αν είναι η απάντηση του κυβερνητικού επιτελείου που ετοιμάζει το φάκελο της διαπραγμάτευσης -και η αλήθεια είναι ότι αυτή η ετοιμασία δεν μπορεί να γίνεται δια συνεντεύξεων, live, καίγοντας χαρτιά και αποκαλύπτοντας αφελή προχειρότηταοφείλει κανείς να θέσει τα ελάχιστα κριτήρια και τις αρχές μιας λύσης για λογαριασμό της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας. Και μερικά από τα κριτήρια αυτά είναι και τα παρακάτω: - Στο βαθμό που ο στόχος είναι να πάψει να είναι η Ελλάδα αποικία χρέους 17 χωρών της Ευρωζώνης, είναι αναπόδραστη η ονομαστική μείωση του χρέους, με όποια τεχνική ή πολιτική λύση κι αν προκύψει αυτή. Η ανάκτηση της κυριαρχίας προϋποθέτει μείωση του ειδικού βάρους των δανειακών συμβάσεων στο σύνολο του χρέους, και αυτόνομη πρόσβαση της χώρας σε οποιαδήποτε εναλλακτική πηγή χρηματοδότησης. - Δεν νοείται λύση με τη μετάθεση του βάρους στις επόμενες γενιές. Ενδεχόμενη βελτίωση της «εξυπηρετησιμότητας» του χρέους για 5-10 χρόνια, με ταυτόχρονη διατήρηση ή διόγκωσή του την επόμενη

Είναι ασύμβατη η διεκδίκηση οποιασδήποτε απομείωσης του χρέους με την αποδοχή των κανόνων της θεσμοποιημένης ευρωλιτότητας, που στερούν από κάθε κυβέρνηση τη δυνατότητα να εφαρμόσει τη δική της οικονομική και κοινωνική πολιτική. ότι έχουν πολύ υψηλό επιτόκιο- πράγμα λογικό για ένα δανειστή που ουσιαστικά παραιτείται από το κεφάλαιο-, αλλά ταυτόχρονα διατηρούν το ονομαστικό μέγεθος του χρέους, πράγμα που προφανώς αξιολογούν οι αγορές σε περίπτωση που μια χώρα θέλει να ξαναδανειστεί. Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και τώρα: η μέση διάρκεια του μεγαλύτερου μέρους του διακρατικού χρέους, των 141,8 δισ. που η Ελλάδα έχει δανειστεί από τον EFSF, είναι 32,5 χρόνια, αλλά αυτό δεν εμποδίζει τις αγορές να μη θεωρούν την Ελλάδα αξιόχρεη. Πόσο πιο αξιόχρεη θα γίνει αν το χρέος επιμηκυνθεί στα 52 ή 62 χρόνια; Για το υπόλοιπο, πέραν του «διηνεκούς» χρέους, η «τεχνική λύση» Βαρουφάκη προβλέπει αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης, που αναφερόταν και στο προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Παρότι δεν είναι σαφές ποια θα είναι η τελική σύνθεση της πρότασης της κυβέρνησης για το χρέος στις επόμενες φάσεις της διαπραγμάτευσης, προς το παρόν στη συμφωνία με τους δανειστές αποτυπώνεται ως σκοπός κάτι πολύ λιγότερο και από την τεχνική απομείωσή του: η βιωσιμότητα του χρέους, για την οποία άλλωστε είναι δεσμευμένοι οι δανειστές με απόφασή τους από τον Οκτώβριο του 2012. Από-

δεκαετία υπονομεύει τους όρους επανεκκίνησης και μακροπρόθεσμης ανασυγκρότησης της οικονομίας υπέρ των εργαζόμενων και των μελλοντικών γενιών. - Δεν νοείται φιλολαϊκή αναδιάρθρωση του χρέους χωρίς απεμπλοκή από τη θεσμοποιημένη λιτότητα. Ακόμη και στην περίπτωση που μια «έξυπνη αναδιάρθρωση» του χρέους οδηγήσει σε υποβάθμιση της δανειακής σύμβασης και των εξ αυτής «μεταρρυθμιστικών» υποχρεώσεων, στη γωνία περιμένουν το Σύμφωνο Σταθερότητας, το Δημοσιονομικό Σύμφωνο, το Σύμφωνο για το ευρώ+ και οι εξ αυτών κανονισμοί που επιβάλλουν επιτήρηση μέχρι αποπληρωμής του 75% του χρέους, υποχρεωτική μείωση του χρέους κατά 5% τον χρόνο, υποχρεωτικά ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, με πλήθος κυρώσεων που εκτείνονται σε πρόστιμα ή σε στέρηση κοινοτικών πόρων. Είναι ασύμβατη η διεκδίκηση οποιασδήποτε απομείωσης του χρέους με την αποδοχή των κανόνων της θεσμοποιημένης λιτότητας, που στερούν από κάθε κυβέρνηση τη δυνατότητα να εφαρμόσει τη δική της οικονομική και κοινωνική πολιτική. - Δεν νοείται ελάφρυνση του χρέους χωρίς την άρνηση του απεχθούς και παράνομου τμήματός του. Ο λογιστικός και

νομικός έλεγχος του χρέους, που κατά 78% είναι διακρατικό (ΕΕ, ΕΚΤ, ΔΝΤ) αποτελεί ηθικοπολιτική υποχρέωση έναντι των Ελλήνων πολιτών, αλλά και των Ευρωπαίων φορολογούμενων που στην τεράστια πλειοψηφία τους αγνοούν ότι το μεγαλύτερο μέρος του δανείου των 240 δισ. που χορηγήθηκε στην Ελλάδα επιβλήθηκε για να διασωθούν οι γαλλικές, γερμανικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, οι οποίες μέχρι το 2010 είχαν στα χέρια τους ελληνικά ομόλογα άνω των 150 δισ. (122 δισ. μόνον οι γαλλικές και γερμανικές). Πρόκειται για ένα εξ ορισμού απεχθές τμήμα του ελληνικού χρέους, η αποποίηση του οποίου μπορεί να βρει ακόμη και νομική βάση αμφισβήτησης σε διεθνή δικαστήρια.

Το κατά Μαρξ «Πιστεύω»

Τα υπόλοιπα είναι θέμα κυβερνητικής και λαϊκής βούλησης. Και ρεαλισμού. Και στοιχειώδους ανάλυσης. Η άρνηση του απεχθούς χρέους δεν είναι ζήτημα ιδεολογικής εμμονής ή μιας μπαταχτσίδικης ελληνικής ανεμελιάς, αλλά όρος επιβίωσης του κράτους και της κοινωνίας. Δεν ανακαλύπτουμε την Αμερική, άλλωστε. Και κάμποσες φορές, την τελευταία εξαετία, θυμηθήκαμε το αφοπλιστικά επίκαιρο τσιτάτο του Μαρξ από το Κεφάλαιο, που ξεγυμνώνει τον μύθο του κρατικού χρέους: «Το δημόσιο χρέος, δηλ. το ξεπούλημα του κράτους –αδιάφορο αν είναι απολυταρχικό, συνταγματικό ή δημοκρατικό κράτος– βάζει τη σφραγίδα του στην κεφαλαιοκρατική εποχή. Το μοναδικό κομμάτι τού λεγόμενου εθνικού πλούτου, που στoυς σύγχρονους λαούς ανήκει πραγματικά στο σύνολο του λαού είναι το δημόσιο χρέος τους. Γι’ αυτό είναι πέρα για πέρα συνεπής η σύγχρονη θεωρία που λέει πως ένας λαός γίνεται τόσο πιο πλούσιος, όσο πιο βαθιά βουτιέται στα χρέη. Το δημόσιο χρέος γίνεται το credo [πιστεύω] του κεφαλαίου. Κι από τη στιγμή που εμφανίζεται η χρέωση του δημοσίου, τη θέση του αμαρτήματoς ενάντια στο άγιο πνεύμα, για το οποίο δεν υπάρχει άφεση, την παίρνει η καταπάτηση της πίστης απέναντι στο δημόσιο χρέος». Κατά τα λοιπά, παραπέμπω στο πλήρες απόσπασμα από τον πρώτο τόμο του Κεφαλαίου («Για τη λεγόμενη πρωταρχική συσσώρευση») που εξηγεί γιατί πράγματι το υψηλό χρέος είναι πηγή πλούτου για χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία ή η Γερμανία, την ώρα που για την Ελλάδα και δεκάδες χώρες, κυρίως του Τρίτου Κόσμου, είναι αιτία αποικιοποίησης και εξαθλίωσης των λαών. Αυτά, τα ξαναδια βάσαμε τόσες φορές τα τελευταία χρόνια που θα έπρεπε να τα έχουμε αφομοιώσει…

αριστερα

4 μαρτη 2015

Και δουλειά και λεφτά και αξιοπρέπεια Του Σπύρου Λαπατσιώρα*

Για να υπηρετηθεί αυτός ο στόχος, νομίζω, το κόμμα θα πρέπει να μην υπερψηφίσει τη συμφωνία. Μάλιστα το καλύτερο θα ήταν να την καταψηφίσει, στηρίζοντας ωστόσο την κυβέρνηση.

ρισκόμαστε έπειτα από μία σημαντική χρονική στιγμή του εγχειρήματός μας: τη διαπραγμάτευση που έγινε μέχρι τώρα στο εξωτερικό, την εξωτερική διαπραγμάτευση […]. Λίγοι, ευτυχώς κι όχι σε αυτήν την αίθουσα, οδηγούνται σε ακραία επιχειρήματα για να νομιμοποιήσουν ένα, μερικώς και προσωρινά, τετελεσμένο αποτέλεσμα, αναπαράγοντας το γνωστό, στην ελληνική κοινωνία, δίλημμα των προηγούμενων κυβερνήσεων «συμφωνία ή έξοδος από το ευρώ». Ας δούμε το αποτέλεσμα, με τόλμη και αρετή. Και αυτό που έγινε να το πούμε στον ελληνικό λαό. Γιατί μόνο έτσι μπορούμε να έχουμε και να δημιουργούμε σχέσεις εκπροσώπησης που βασίζονται στην εμπιστοσύνη. Ο κόσμος να ξέρει ότι δεν του λέμε άλλα από αυτά που γίνονται, ακόμη και αν είναι επώδυνα. Αυτό αποτελεί βασικό στοιχείο, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, μίας διακυβέρνησης από την Αριστερά. Πρόκειται για μία συμφωνία που είναι ένα βήμα μπροστά μεν, αλλά με πολλά αρνητικά στοιχεία και σε ένα ολισθηρό/

επικίνδυνο τοπίο, στο οποίο συμβάλλει η ίδια η συμφωνία. Βασικός στόχος που είχε τεθεί, πριν ξεκινήσει η διαπραγμάτευση, ήταν η εξασφάλιση βραχυπρόθεσμης χρηματοδότησης, διεύρυνσης του δημοσιονομικού χώρου, όπως λέγαμε. Ζητούμενο το οποίο, ωστόσο, δεν κατέστη δυνατό να επιτευχθεί. Αυτό το δεδομένο πλέον, δημιουργεί ένα ασφυκτικό πλαίσιο το οποίο παρατείνει τη θανάσιμη παγίδα για την κυβέρνηση και επομένως πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες της σε πολύ βασικά ζητήματα λειτουργίας του κράτους και άσκησης πολιτικών. Ακόμη, και αυτό είναι πολύ σημαντικό, για να ξέρουμε για το τι συζητάμε. Ο χρόνος, δεν είναι 4 μήνες κατ’ ανάγκη. Το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης, η μη δυνατότητα κάλυψης των άμεσων χρηματοδοτικών αναγκών, δημιουργεί εξαιρετικά ασαφές χρονικά και πιεστικό τοπίο. Το χρηματοδοτικό κενό, αν δεν καλυφθεί, έχει αποτελέσματα στο Μάρτιο και όχι σε 4 μήνες. Η κάλυψή του ανοίγει πεδίο νέων πιέσεων προς την κυβέρνηση. Η συμφωνία είναι μεταβατική, ανοικτή σε «ερμηνείες» της ελληνικής πλευράς ή των θεσμών. Περιλαμβάνει ταυτόχρονα και δικές μας επιδιώξεις και νεοφιλελεύ-

θερα προτάγματα και δεσμεύσεις, όπως άλλωστε διαπιστώθηκε και στη σημερινή συζήτηση. Αυτή η συμφωνία θέτει ένα πρόβλημα σήμερα για εμάς ως κόμμα. Το κόμμα πρέπει να έχει μια αυτονομία από την κυβέρνηση. Για να υπηρετηθεί αυτός ο στόχος, νομίζω, το κόμμα θα πρέπει να μην υπερψηφίσει τη συμφωνία – αν τίθεται τέτοιο ζήτημα. Μάλιστα το καλύτερο θα ήταν να την καταψηφίσει, στηρίζοντας ωστόσο την κυβέρνηση. Και αυτό επειδή η συμφωνία περιέχει δεσμεύσεις που έρχονται σε ευθεία αντίθεση με το πρόγραμμά μας. Περιέχει στοιχεία αποδοχής του «μνημονιακού καθεστώτος», όπως χαρακτηρίζουμε την κατάσταση που επιβλήθηκε τα προηγούμενα χρόνια, δηλαδή της έτι περαιτέρω νεοφιλελεύθερης μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας – όχι μόνο ετεροχρονισμού στο μέλλον κομβικών πολιτικών του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Τυχόν υπερψήφιση μας οδηγεί, ως κόμμα, όχι απλώς σε δημιουργικές αμφισημίες αλλά σε αντιφάσεις, στη χρήση κίτρινων λογαρίθμων για να τις καλύψουμε, μεταξύ του συνεδριακού προγράμματος και της συμφωνίας […]. […] Η ανεργία, η φτώχεια, η κοινωνική πόλωση απαιτούν το κόμμα μας να κρίνει την κυβέρνηση στη βάση του προγράμματός του, για να μπορεί να έχει την αξιοπιστία στην κοινωνία να συνθέσει τα αιτήματά της σε κοινωνική διεκδίκηση και να διευρύνει τον πολιτικό χώρο της κυβέρνησης στην εφαρμογή πτυχών του προγράμματός μας. Το κόμμα είναι αυτό το οποίο θα διεκδικεί και δουλειά και λεφτά και αξιοπρέπεια, η οποία θα είναι και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων που στηρίζονται στα πόδια τους και όχι σε κουπόνια διατροφής. * Αποσπάσματα από την τοποθέτηση στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, 28.2.2015. Ολόκληρη στο Rproject.gr

Πάντα επίκαιρο το σύνθημα «ή εμείς ή αυτοί» Της Μαρίας Μπόλαρη*

τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ διεξήχθη μια σοβαρή, ουσιαστική πολιτική συζήτηση και αντιπαράθεση. Έχει σημασία να πούμε ότι μέρες πριν καταλαγιάσουν οι φωνές θριάμβου –που «προσγείωσε» με την εισηγητική του ομιλία ο Α. Τσίπρας– πολλοί είχαν βιαστεί να γίνουν «βασιλικότεροι του βασιλέως», εξαπολύοντας μύδρους σε όσους τόλμησαν να δημοσιοποιήσουν τη διαφωνία τους. Αρκετοί σύντροφοι υποστηρίζουν ότι με τη συγκεκριμένη συμφωνία, αφήσαμε πίσω το μέιλ Χαρδούβελη, ότι η τωρινή κυβέρνηση είναι η πρώτη που έκανε διαπραγμάτευση. Όμως, αυτός είναι πολύ χαμηλός, έως ανύπαρκτος πήχης για τον «όλο ΣΥΡΙΖΑ». Το πραγματικό ζήτημα, ήταν και παραμένει για ποια πράγματα προετοιμαζόμασταν. Θέλω να θυμίσω ότι όλες μας οι επεξεργασίες στηρίζονταν στην αποδοχή ότι οι εκβιασμοί θα ήταν μεγάλοι και σε αυτούς απαντούσαμε με διαφορετικό τρόπο. Όλες οι αποφάσεις μας, οι συνεδριακές και οι μετέπειτα στις ΚΕ, κατέληγαν σε ένα δικό μας εσωτερικό συμβιβασμό, όπου υπήρχε

Οφείλουμε να λέμε την αλήθεια για τα περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής που μας αφήνουν οι «θεσμοί» και να τη λέμε απλά και ειλικρινά κοινή παραδοχή ότι οι δυσκολίες και οι πιέσεις θα ήταν ασφυκτικές. Η διαφοροποίηση κυμαινόταν στο «πόσο» και στο «πώς» θα το «τραβήξουμε». Πάντα όμως στο πλαίσιο της – «δημιουργικής» έστω– ρήξης. Επειδή πολλοί σύντροφοι αναφέρθηκαν στους ασφυκτικούς εκβιασμούς, πρέπει να διαλέξουν. Αν είναι έτσι σκληρή η κατάσταση –και έτσι εί-

ναι– δεν υπάρχει ο δρόμος της «ευέλικτης ανυπακοής». Ένας δρόμος υπάρχει: μέτρα για την αναδιανομή υπέρ των φτωχότερων στρωμάτων και των εργαζομένων. Σε αυτή την κατεύθυνση τα πρώτα κυβερνητικά νομοσχέδια και αποφάσεις (ανθρωπιστική κρίση, «κόκκινα δάνεια», ΕΡΤ, Σκουριές κ.ά.) είναι σημαντικά. Αλλά για τον κόσμο μας, για τα λαϊκά στρώματα που έχουν υποστεί τεράστιες απώλειες, χωρίς όμως να έχουν εξαθλιωθεί, θα χρειαστούν και άλλες επιλογές που τουλάχιστον θα αντιστοιχούν στο «πρόγραμμα της ΔΕΘ». Εξίσου σημαντικές είναι και οι προθέσεις της κυβέρνησης για την πάταξη της φοροδιαφυγής, για δημιουργία μηχανισμών ελέγχου των διάφορων λιστών, για την σύγκρουση με τη «μαύρη» επιχειρηματικότητα. Χρειάζεται όμως πολύ σύντομα να έρθει στη Βουλή και ένα νομοσχέδιο που θα φορολογεί και τη «λευκή» επιχειρηματικότητα, ώστε επιτέλους να πληρώσει το κεφάλαιο, αυτά που του αντιστοιχούν. Όχι σε επαναστατικές συνθήκες, αλλά στο έδαφος του καπιταλισμού. Τέλος, αλλά πρώτο στη σειρά: Οφείλουμε να λέμε την αλήθεια για τα περιθώρια άσκησης φιλολαϊκής πολιτικής

που μας αφήνουν οι «θεσμοί» και να λέμε αυτή την αλήθεια απλά και ειλικρινά. Ότι αγωνιζόμαστε για τη ζωή μας. Ότι διεξάγεται ένας αδυσώπητος ταξικός πόλεμος γύρω από το δίλημμα «ή εμείς ή αυτοί», που μπορεί να καταλήξει στο δίλημμα «εντός ή εκτός ευρωζώνης». Να εξηγήσουμε πώς μπορεί να αξιοποιήσει τη δύναμή του ο κόσμος της εργασίας: στα εργοστάσια, στις ΔΕΚΟ, στις τράπεζες, στα νοσοκομεία κ.λπ. Αυτές τις μέρες, πολλοί, για να ερμηνεύσουν όσα έγιναν, κατέφυγαν στη χρήση τίτλων από τραγούδια ή κινηματογραφικές ταινίες. Θα επιλέξω και εγώ να μιλήσω με τους τίτλους της τριλογία της Μάρως Δούκα: «Αθώοι και φταίχτες», «Το δίκιο είναι ζόρικο πολύ», «Έλα να πούμε ψέματα». Και κλείνω συντρόφισσες και σύντροφοι, λέγοντας ότι φταίχτες δεν μπορούμε να γίνουμε. Ότι πρέπει να παραδεχτούμε ότι το δίκιο είναι ζόρικο και έχει δύσκολες απαιτήσεις. Ότι δεν μας επιτρέπεται, δεν μας αντιστοιχεί, δεν πρέπει να πούμε ψέματα. Ούτε στους εαυτούς μας, ούτε στο κόμμα μας, ούτε στον κόσμο μας. * Αποσπάσματα από την ομιλία της στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ στις 28/2. Ολόκληρη στο Rproject.gr

4 μάρτη 2015

αριστερα

Κόμμα κινηματικό, όχι κυβερνητικό Των Γρηγόρη Δεμέστιχα και Κατερίνας Σεργίδου*

ο θέμα γύρω από το οποίο εκφράζεται η αγωνία της πλειοψηφίας των μελών του ΣΥΡΙΖΑ είναι η σχέση κόμματος και κυβέρνησης. Όχι μόνο γιατί αντικειμενικά τα όρια μπερδεύονται και επικρατεί το «Τώρα πήραμε την κυβέρνηση, δεν είμαστε πια αντιπολίτευση». Κυρίως γιατί είναι ορατό στον καθένα και στην καθεμιά ότι οι πρώτες μέρες διακυβέρνησης συνοδεύτηκαν από την απόλυτη απαξίωση του κόμματος. Και όταν λέμε κόμμα, εννοούμε καταρχήν τις οργανώσεις μελών, αλλά και τα υπόλοιπα όργανά του –τις Νομαρχιακές Επιτροπές, την Κεντρική Επιτροπή, την Πολιτική Γραμματεία. Κατά τη γνώμη μας, η σχέση αυτών των δύο υποκειμένων, δηλαδή το σε ποια σημεία θα συναντιούνται και πώς θα αλληλοεπηρεάζονται, είναι σημείο-κλειδί για το πόσο θα προχωρήσει η μεγάλη ανατροπή που πετύχαμε στις 25 Γενάρη, με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ.

Η λειτουργία του κόμματος Σε κάτι περισσότερο από ένα μήνα, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε βρεθεί να παρακολουθούμε από τις οθόνες της τηλεόρασης τις κινήσεις της νέας κυβέρνησης. Το κόμμα στο σύνολό του τις τελευταίες μέρες συνειδητοποίησε ότι το μόνο πράγμα που μπορούσε να κάνει ήταν απλά να σχολιάσει τις εξελίξεις. Τα επιχειρήματα «κοινής λογικής» που χρησιμοποιούνται, και ακούστηκαν ακόμα και στην τελευταία ΚΕ, είναι «αποστομωτικά». «Μα καλά τι θέλετε; Να ρωτάει ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Οικονομικών τις οργανώσεις μελών για την κάθε λέξη που θα πει στο Eurogroup;». Ή «Οι προβληματισμοί σας δεν αφορούν την κοινωνία. Ακούσατε κανέναν να σας ρωτάει γιατί δεν λειτουργούν τα όργα-

να;». Ή «Οι διαφωνίες σας κάνουν κακό στην εικόνα της κυβέρνησης και κόβουν τα φτερά του κόσμου». Στον αντίποδα η βάση, μπερδεμένη και σαστισμένη, ζητά να κατέβουν ειδικοί στις οργανώσεις να εξηγήσουν τη συμφωνία. Όλοι πάντως φαίνεται να συμφωνούν σε ένα πράγμα. «Το κόμμα πρέπει να λειτουργήσει». Για να μπορέσουμε να μπούμε στην ουσία του ζητήματος θα πρέπει καταρχήν να αποδεχτούμε ότι πράγματι το κόμμα δεν λειτουργεί και μάλιστα εδώ και καιρό. Η ΚΕ από το καλοκαίρι έχει συνεδριάσει τρεις και «μισή» φορές. Η μία τελευταία ήταν λίγες ώρες πριν το υποτιθέμενο διαρκές συνέδριο, που δεν έγινε ποτέ και που στήθηκε σαν μηχανισμός εκβιασμού απέναντι σε όσους αντιδρούσαν στην αλλαγή της πολιτικής των συμμαχιών. Επιπλέον, μήνες τώρα έρχονταν ψηφίσματα από τις οργανώσεις μελών, τα οποία ζητούσαν να μην υπάρξουν στα ψηφοδέλτια μνημονιακές υποψηφιότητες. Ιδιαίτερα για την υποψηφιότητα του Προέδρου της Δημοκρατίας οι αντιδράσεις ήταν μεγάλες. Το κόμμα σε πολλές στιγμές ήταν ομοιογενές ως προς το τι δεν ήθελε. Επομένως προφανώς δεν περιμένουμε από τον πρόεδρο να ρωτάει το κόμμα για το καθετί την τελευταία στιγμή, αλλά θα πρέπει να θυμίσουμε ότι το κόμμα έχει μιλήσει εδώ και καιρό, απλά δεν εισακούστηκε. Ο εκβιασμός καταρχάς πέρασε. Όσοι καλοπροαίρετοι σύντροφοι και συντρόφισσες αποφάσισαν ότι δεν ήταν σωστό «να μιλήσουν πριν τις εκλογές» και ότι «θα τα ξεκαθάριζαν όλα αμέσως μετά τις εκλογές» έφτασαν να μη μιλήσουν ποτέ. Γιατί ποτέ δεν θα είναι κατάλληλη η ώρα... Σε αυτό ακριβώς το σημείο πρέπει να ξαναθυμίσουμε τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και ποιος είναι ο ρόλος του. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, που στο συνέδριό του αποφάσισε ότι, με όχημα την κυβέρνηση της Αριστεράς, θέτει σαν πρώτο στόχο την

ανατροπή της λιτότητας σε Ελλάδα και Ευρώπη, που περνάει μέσα από την ακύρωση του μνημονίου, τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους κλπ. Είναι το κόμμα που τα τελευταία χρόνια συγκρούστηκε στους δρόμους μαζί με τον κόσμο για να φύγουν τα μνημόνια και οι τρόικες. Είναι το κόμμα των καθαριστριών και των εργαζομένων της ΕΡΤ. Είναι το κόμμα που στήριξε την νεολαιίστικη εξέγερση το 2008. Είναι το κόμμα που προσπάθησε να περιλάβει στο πρόγραμμά του τα αιτήματα των κινημάτων. Τέλος είναι το κόμμα που στο καταστατικό του αναφέρεται σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στο σοσιαλισμό. Με αυτή την έννοια το κόμμα οφείλει να συζητά και να κάνει ό,τι είναι δυνατόν καθημερινά για να πλησιάσει αυτούς τους στόχους. Είναι το κόμμα που, αν μη τι άλλο, οφείλει να δηλώνει με ειλικρίνεια ότι υπάρχουν στιγμές που θα απομακρύνεται από αυτούς τους στόχους. Κυρίως οφείλει αυτό να το δηλώνει όχι μόνο στα μέλη του, αλλά και στην κοινωνία. Πρόκειται λοιπόν για μια συζήτηση που αφορά τόσο το κόμμα, όσο και τον κόσμο που έχει εναποθέσει τις ελπίδες του στον ΣΥΡΙΖΑ.

Δημοκρατία και εργατική τάξη

Η δημοκρατία δεν είναι ένα ειδικό ζήτημα που αφορά μόνο το κόμμα. Αφορά την κοινωνία ακόμα και αν ο κόσμος που μας ψήφισε δεν το αντιλαμβάνεται και του φαίνεται «ψιλά γράμματα». Αν ζητάμε περισσότερη εσωκομματικη δημοκρατία είναι γιατί θέλουμε να συζητήσουμε πώς το κόμμα και η κυβέρνηση θα υπηρετήσουν καλύτερα τους εργαζόμενους. Πώς οι υποσχέσεις για τον κατώτατο μισθό, για τις συλλογικές συμβάσεις, για την ακύρωση των μνημονίων θα υλοποιηθούν. Αν φοβόμαστε σήμερα τη δημοκρατία μέσα στο κόμμα, μήπως θα τη φοβηθούμε και αύριο στους εργασιακούς χώρους, στα πανεπιστήμια; Στην κοινωνία; Με ποια μο-

νάδα μέτρησης μετριέται η δημοκρατία; Μέχρι πόσο επιτρέπεται; Και αν η ηγεσία του κόμματος και η κυβέρνηση ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους δημόσια πριν να τις συζητήσουν, γιατί τα υπόλοιπα στελέχη δεν μπορούν να διαφωνήσουν δημόσια και να απευθυνθούν απευθείας στην κοινωνία και να της πουν την αλήθεια;

Το επόμενο διάστημα Το κόμμα θα πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα ο εκφραστής της συλλογικής συνείδησης, ο οργανωτής της οργής και της ανυπομονησίας. Το κόμμα δεν μπορεί να λέει στην κοινωνία «κάνε υπομονή», αλλά «να οργανώσουμε μαζί τον τρόπο για να διεκδικήσουμε τα αιτήματά μας». Το βασικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το να επικροτεί το έργο της κυβέρνησης και να γίνεται ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, αλλά το ανάποδο. Το κόμμα θα πρέπει να είναι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας και ο εγγυητής που θα ελέγχει την κυβέρνηση, που θα της μεταφέρει τα αιτήματα του κόσμου, που θα κρίνει το πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεται από το πρόγραμμά του και γιατί. Αυτό σημαίνει συνεχή παρουσία στους εργασιακούς χώρους, χτίσιμο σωματείων, δημιουργία κινημάτων και πολύμορφων κινητοποιήσεων. Δεν ασκεί η κυβέρνηση πίεση στο κόμμα λέγοντας «δεν γίνεται», αλλά το κόμμα στην κυβέρνηση λέγοντας «κάνε το». Αν δεν κάνουμε όλα αυτά, μοιραία θα έρθει η στιγμή που το ίδιο το κόμμα θα αλλάξει το πρόγραμμά του και το καταστατικό του, για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες του «τελικά δεν γινόταν, είχαμε μάξιμουμ στόχους». Πάντως, μέχρι «να μπορέσουμε», οφείλουμε να λέμε την αλήθεια στους εαυτούς μας και στην κοινωνία και σε καμία περίπτωση να μην πυροβολούμε τον αγγελιοφόρο! *Μέλη της ΝΕ Α΄Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ

ΙΣΤΟΡΙΑ

4 ΜΑΡΤΗ 2015

Τι ήταν το «Νιου Ντηλ» του Ρούσβελτ Του Χάρη Παπαδόπουλου

ριν από 82 χρόνια, στις 4 Μάρτη του 1933, το Νιου Ντηλ εξαγγέλθηκε για πρώτη φορά στις προγραµµατικές δηλώσεις του Προέδρου Φράνκλιν Ρούσβελτ, που είχε κερδίσει τις εκλογές του 1932 στις ΗΠΑ. Ας δούµε από κοντά τι ήταν συγκεκριµένα το Νιου Ντηλ, τι πρόσφερε στον εργαζόµενο κόσµο και, κυρίως, αν είναι µια πολιτική χρήσιµη σήµερα στο εργατικό κίνηµα και την Αριστερά, για να µπορέσει να προσφέρει εναλλακτικές λύσεις στην τωρινή κρίση…

Η πραγµατικότητα

Ήταν µια σειρά προγράµµατα που εφαρµόστηκαν στις ΗΠΑ, ανάµεσα στο 1933 και 1936, για να ανακουφιστούν τα πιο φτωχά στρώµατα της κοινωνίας και πρώτα απ’ όλα οι άνεργοι, αλλά κυρίως για να ξανασταθεί η βορειοαµερικάνικη οικονοµία στα πόδια της, µετά το Κραχ του 1929 και τη Μεγάλη Οικονοµική Ύφεση που ακολούθησε. Το 1933 η οικονοµία των ΗΠΑ είχε συρρικνωθεί κατά το ένα τρίτο, σε σχέση µε την περίοδο πριν από το Κραχ. Οι άνεργοι έφτασαν τα 15 εκατοµµύρια, η ταξική πάλη ξανάρχισε να απασχολεί σοβαρά µεγάλα κοµµάτια της εργατικής τάξης και οι καπιταλιστές και οι τραπεζίτες βρίσκονταν σε µεγάλη σύγχυση σε σχέση µε τις προοπτικές του καθεστώτος. Το αµερικάνικο κράτος, έως και το τέλος της προεδρίας Χούβερ, δεν επιδοτούσε ούτε καν τα συσσίτια των πεινασµένων, «για να µην παρέµβει µε αρνητικό τρόπο στην οικονοµία της αγοράς και την εµποδίσει να αυτορυθµιστεί». Βέβαια, δεν ήταν το ίδιο άτεγκτη η αντιµετώπιση των χρεοκοπηµένων τραπεζιτών και µεγαλοβιοµήχανων. Αυτοί επιδοτούνταν µε τεράστια ποσά, όποτε το χρειάζονταν, ενώ οι φοροαπαλλαγές στο µεγάλο κεφάλαιο ήταν νόµος. Χαρακτηριστικά ο µεγαλοτραπεζίτης Τζ. Π. Μόργκαν δεν είχε πληρώσει για αρκετά χρόνια ούτε ένα δολάριο για φόρο εισοδήµατος… Ο Ρούσβελτ δεν είχε κατά νου να κάνει διαφορετική πολιτική. Γεννηµένος από «τζάκι», µε «λατρεία», όπως παραδεχόταν ο ίδιος, «για τους ισοσκελισµένους κρατικούς προϋπολογισµούς», έκανε στη διάρκεια της προεκλογικής του εκστρατείας το 1932 κριτική στον Χούβερ ότι σπαταλάει το δηµόσιο χρήµα. Ο Ρούσβελτ ζητούσε ξεκάθαρα περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Μετά την εκλογή του όµως έβλεπε να πλανιέται πάνω από τις ΗΠΑ το φάντασµα της ανατροπής. Μέσα σε ενάµιση χρόνο από την ανάληψη των καθηκόντων του ξέσπασαν µια σειρά εργατικοί αγώνες που ήταν ήδη πολύ εντονότεροι από πριν και, το κυριότερο, νικηφόροι. Υπήρχε διάχυτη αγωνία µέσα στο ∆ηµοκρατικό Κόµµα ότι η πάλη των τάξεων θα ξέφευγε από κάθε έλεγχο.

Ένας βουλευτής των ∆ηµοκρατικών απαριθµούσε τις νίκες (µε αίµα και πολλούς νεκρούς) των εργατών στο Τολέδο, το Σαν Φρανσίσκο, τη Μινεάπολη, το Νότο και κατέληγε: «Αυτά ήταν ήπια πράγµατα. ∆εν έχετε δει να ανοίγουν οι πύλες της Κολάσεως και αυτό ακριβώς θα συµβεί, αν το Κογκρέσο των Ηνωµένων Πολιτειών δεν ψηφίσει την εργατική νοµοθεσία». Λίγο αργότερα, µε το ξέσπασµα των καταλήψεων στα εργοστάσια στη Γαλλία το 1936, ο φόβος του Ρούσβελτ ήταν µήπως δεν είχε κινηθεί αρκετά νωρίς προς τ’ αριστερά, για να αποτρέψει τα χειρότερα… Μεγάλα κοµµάτια της αστικής τάξης ήταν έξω απ’ αυτούς τους προβληµατισµούς. «Η λεγόµενη Ανώτερη Τάξη», σηµείωνε τον Απρίλη του ’36 το περιοδικό ΤΙΜΕ, «µε λίγες εξαιρέσεις, µισεί ειλικρινά τον Ρούσβελτ», ενώ ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας τόνιζε ότι «η κυβέρνηση θα έπρεπε να βοηθήσει τους άνεργους και τους φτωχούς µέσω του trickle down effect», δηλαδή να στηρίξει τους πλούσιους για να κάνουν επενδύσεις και τα οφέλη να κατρακυλήσουν σιγά-σιγά και προς τις αποκάτω τάξεις... Ο Ρούσβελτ σχολίαζε αυτή την έλλειψη διορατικότητας των αστών στις διαπραγµατεύσεις του µε τον Χιρστ, τον βαρόνο των ΜΜΕ: «Εγώ πολεµάω τον κοµουνισµό… Θέλω να σώσω το σύστηµά µας, το καπιταλιστικό σύστηµα, και για να το σώσω πρέπει κάπως να προσαρµοστώ στο σηµερινό πνεύµα… Ίσως να γίνει αναγκαίο να πετάξω στους λύκους τα 46 πιο πλούσια άτοµα… Με άλλα λόγια, να περιορίσω µέσω της φορολογίας τα εισοδήµατα».

Πώς ξεπεράστηκε η κρίση

Είναι µεγάλος µύθος πως το Νιου Ντηλ έβγαλε τις ΗΠΑ από την κρίση. Ήδη από το 1937 η ύφεση ξανάδειξε τα δόντια της και η ανεργία σκαρφάλωσε στα ύψη. Οι ΗΠΑ βγήκαν από την κρίση µόνο χάρη στον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο. Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας διπλασιάστηκε µέσα στο σφαγείο του πολέµου χάρη στην πολεµική βιοµηχανία και η ανεργία έπεσε σχεδόν στο 1%. Οι ανάγκες της Ευρώπης για ανοικοδόµηση και η κούρσα εξοπλισµών του Ψυχρού Πολέµου άνοιξαν απίστευτες ευκαιρίες ανάπτυξης για το µεγάλο κεφάλαιο των ΗΠΑ και έκλεισαν για δεκαετίες το ζήτηµα των κοινωνικών αγώνων. Ο πόλεµος ήταν καταστροφή για τον απλό κόσµο, αλλά αναζωογόνηση και ανανέωση για το κεφάλαιο. Ενώ οι άνθρωποι σκοτώνονταν µαζικά, οι µετοχές σκαρφάλωναν στα ύψη. Το Νιου Ντηλ ήταν µια πολιτική που προσπάθησε να βγάλει την οικονοµία από την κρίση, µέσω της κεϊνσιανής αναθέρµανσης, αλλά απέτυχε. Κατά τη διάρκειά του, το εργατικό κίνηµα επωφελήθηκε, σηµειώνοντας κάποιες πρώτες βασικές νίκες, που «άνοιγαν την όρεξη» των εργατών για ευρύτερη αντιπαράθεση. Γι’ αυτό και σήµερα, η συντριπτική πλειοψηφία των συστηµικών οικονοµολόγων δεν το προτείνουν σαν διέξοδο στην ύφεση. Όµως δεν µπορούν να παραδεχθούν ανοιχτά αυτό που είναι τελικά η µόνη γι’ αυτούς λύση: Να καταστραφεί ένα µέρος του σταθερού κεφαλαίου (εργοστάσια, εγκαταστάσεις, εµπορεύµατα) και ένα µέρος του µεταβλητού κεφαλαίου (εργάτες), για να µπορέσει το

υπόλοιπο κεφάλαιο να ξαναγίνει κερδοφόρο. Οι µόνες προοπτικές του κεφαλαίου είναι το νεκροταφείο των επιτευγµάτων της ανθρώπινης παραγωγικότητας κι είµαστε ακόµη στην αρχή της ύφεσης… Η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την κρίση του 2008 ως σήµερα, βαδίζει αργά, αλλά σταθερά, στο δρόµο της ύφεσης και της µαζικής ανεργίας των ΗΠΑ του ’30, χωρίς όµως την προοπτική για προσωρινό συµβιβασµό (Νιου Ντηλ). Από την άλλη, η ευρωπαϊκή εργατική τάξη – και η Αριστερά– δεν έχει ακόµη να αντιτάξει το δικό της πρόγραµµα, γι’ αυτό παραµένει µουδιασµένη, δείχνοντας όµως παράλληλα τέτοιο ενδιαφέρον κι ενθουσιασµό για κινήσεις όπως του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε, για λίγο, µοιάζουν να πετούν το γάντι στα µούτρα των τραπεζιτών και των δανειστών. *Τα στοιχεία σχετικά µε την κατάσταση της εργατικής τάξης στις ΗΠΑ είναι παρµένα από το βιβλίο του John Newsinger «Η αµερικάνικη εργατική τάξη τη δεκαετία του ’30 – Αντεπίθεση», εκδόσεις Μαρξιστικό Βιβλιοπωλείο, Μάρτης 2013.

Απεργία των φορτηγατζήδων στη Μινεάπολη, 1934

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

4 ΜΑΡΤΗ 2015

Οι 50 αποχρώσεις της κατάµαυρης καταπίεσης Της Ελένης Πελέκη

άθε χρόνο, πλησιάζοντας στις 8 Μάρτη –Παγκόσµια Ηµέρα της Γυναίκας– υπάρχουν πάντα αυτοί που διακηρύσσουν ότι έχει επιτευχθεί σε µεγάλο βαθµό η ισότητα των δύο φύλων. Η γυναίκα δεν θεωρείται κατώτερη, µπορεί να έχει λόγο και ρόλο όπου επιθυµεί και είναι ελεύθερη να εκφράσει τη σεξουαλικότητά της. Φαντάζοµαι ότι κάποιοι µπορεί να πιστεύουν ότι αυτή η άποψη ενισχύεται και από σειρές όπως το «Sex and the city», αλλά και από τις πολυδιαφηµισµένες «50 αποχρώσεις του γκρι». Όπως έχει γραφεί, είναι µια ταινία που «σπάει τα ταµπού», «απενεχοποιεί διαφορετικές σεξουαλικές προτιµήσεις» και επιδιώκει «να εξερευνήσει τη γυναικεία σεξουαλικότητα». Ή µήπως όχι; ∆εν είναι τυχαίο ότι αυτοί που σοκαρίστηκαν περισσότερο από την ταινία δεν είναι τόσο οι συντηρητικοί πουριτανοί, όσο οι άνθρωποι µε αντισυµβατική σεξουαλικότητα, καθώς και µέλη φεµινιστικών-αντισεξιστικών συλλογικοτήτων. Κι αυτό επειδή δεν είδαν µια ταινία για τις BDSM (bondage-dominance-sadismmasochism) ερωτικές σχέσεις, αλλά µια ταινία για µια καταπιεστική σχέση κακοποίησης.

Η ιστορία Ο δισεκατοµµυριούχος Κρίστιαν Γκρέι παρουσιάζεται σαν ένα δυναµικός άνθρωπος, έµπειρος σεξουαλικά, που γοητεύεται από την άπειρη και αθώα Άννα Στιλ. Επιδιώκει να την κερδίσει όχι σε µια ροµαντική σχέση, αλλά σε ένα ερωτικό συµβόλαιο αφέντη–σκλάβας. Οι BDSM σχέσεις όµως δεν έχουν καµία σχέση µε αυτό το µοντέλο καταπίεσης. Αντίθετα προϋποθέτουν βαθιά σχέση εµπιστοσύνης και συνεννόησης των εµπλεκοµένων, οι ρόλοι εναλλάσσονται και οι κανόνες και τα όρια θέτονται από κοινού. Στην ταινία, οι σεξουαλικές προτιµήσεις του Γκρέι

παρουσιάζονται σαν ψυχική ασθένεια που απειλεί και τον ίδιο και τους γύρω του. Ο πρωταγωνιστής δεν διαφέρει σε τίποτα από τους ψυχοπαθείς δολοφόνους των θρίλερ. Την ώρα που είναι πολύ αυστηρός ως προς τους κανόνες που πρέπει να τηρεί η Άννα, ο ίδιος σπάει κάθε κανόνα, διαψεύδει συνεχώς τον εαυτό του, παρακολουθεί την κοπέλα στη δουλειά της, παραβιάζει το σπίτι της, την ακολουθεί από πόλη σε πόλη κλπ. Η Άννα από τη µεριά της είναι το θύµα ψυχολογικής, συναισθηµατικής, σωµατικής και σεξουαλικής κακοποίησης. Νιώθει τύψεις και ενοχές που δεν µπορεί να ακολουθήσει τους απίθανους κανόνες που έχει θέσει ο δισεκατοµµυριούχος, αποξενώνεται από φίλους και συγγενείς, αναπτύσσει µια κυκλοθυµική προσωπικότητα. O σκοπός των ερωτικών σχέσεων του ζευγαριού δεν είναι η αµοιβαία ευχαρίστηση και η απόλαυση, αλλά αποκλειστικά και µόνο η ικανοποίηση του άντρα. Και ο ρόλος της γυναίκας είναι να υποµείνει τα πάντα για να έχει το προνόµιο να είναι µαζί του. ∆εν πρόκειται δηλαδή για µια απελευθερωτική σχέση µεταξύ ίσων, αλλά για µια βαθιά συντηρητική και σεξιστική σχέση ανάµεσα

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις

στον άντρα αφέντη, που είναι σε θέση ισχύος από όλες τις απόψεις, και στη γυναίκα σκλάβα. Είναι σοκαριστικό το γεγονός ότι αυτή η σχέση παρουσιάζεται σαν ερωτική, ροµαντική και κυρίως αντισυµβατική! ∆εν είναι η πρώτη φορά που η βιοµηχανία του Χόλιγουντ παρουσιάζει ως ροµαντικά τα πιο προβληµατικά και αντιδραστικά πρότυπα σχέσεων. Σίγουρα δεν ευθύνονται οι ταινίες για τον σεξισµό που υπάρχει στην κοινωνία, αλλά αναπαράγουν συστηµατικά καταπιεστικά πρότυπα και για τα δύο φύλα και ως ένα βαθµό τα ανατροφοδοτούν. Αυτό από µόνο του θα ήταν αρκετό για να καθιστούν τη µέρα της Γυναίκας και την αντισεξιστική πάλη επίκαιρη. ∆υστυχώς όµως η πραγµατικότητα είναι ακόµα χειρότερη. Στο δυτικό, «πολιτισµένο» κόσµο, όπου θεωρητικά έχουν εξισωθεί τα δύο φύλα, µια µεγάλη πλειοψηφία γυναικών (τα νούµερα φτάνουν µέχρι και 60%) έχει δεχτεί κάποια µορφή σεξουαλικής παρενόχλησης µε τα ποσοστά των βιασµών, αλλά και της ενδοοικογενειακής βίας να είναι επίσης υψηλά. Η κρίση έχει επιδεινώσει αυτή την κατάσταση, αφού πλέον η γυναίκα

πέρα από τον εργασιακό µεσαίωνα που αντιµετωπίζει ως εργαζόµενη, καλείται να «ξανακλειστεί» στο σπίτι, καθώς καταρρέουν οι δοµές του κοινωνικού κράτους. Και δεν είναι τυχαίο ότι η γυναικεία σεξουαλικότητα είναι ακόµα θέµα ταµπού στη σηµερινή κοινωνία. Ένα θέµα που στην καλύτερη περίπτωση συζητιέται µε αµηχανία, ελάχιστη και ελλιπή επιστηµονική έρευνα, ενώ στη χειρότερη συναντά χλευασµό και κατακραυγή. Αυτό φαίνεται και από την εµπορική επιτυχία των βιβλίων και της ταινίας «50 αποχρώσεις του Γκρι». Όπως και παλιότερες ταινίες (π.χ. Deep Throat) υποσχέθηκε στο κοινό µια εκτόνωση της καταπιεσµένης σεξουαλικότητας και µια ευκαιρία για να µπουν αυτά τα θέµατα στην κεντρική συζήτηση χωρίς ενοχές ή κόµπλεξ. Αυτή ακριβώς την ανάγκη εκµεταλλεύτηκε το επιτυχηµένο µάρκετινγκ και γι’ αυτό βρήκε ανταπόκριση στο γυναικείο κοινό, αλλά και σε όσους δεν χωράνε στα κυρίαρχα σεξουαλικά πρότυπα. ∆εν κατάφερε όµως να ανταποκριθεί σε αυτούς τους στόχους. Η ανάγκη όµως παραµένει. Σίγουρα µε την κρίση, οι γυναίκες όπως και οι άντρες της εργατικής τάξης έχουν να παλέψουν για να ξανακερδίσουν δικαιώµατα και κατακτήσεις που αφορούν πιο άµεσα την επιβίωση και τις συνθήκες ζωής. Θα πρέπει όµως να προβληµατίσει την Αριστερά και να γίνει συζήτηση µε σοβαρούς όρους και για τη σεξουαλική απελευθέρωση. Η σεξουαλική απελευθέρωση προϋποθέτει καταρχήν ένα περιβάλλον όπου η γυναίκα θα ορίζει το σώµα της (π.χ. δικαίωµα στην έκτρωση), δεν θα επηρεάζεται η διάθεσή της επειδή το σώµα της δεν είναι «όπως πρέπει», δεν θα υφίσταται βία για να συνεχίσει να έχει σύντροφο. Κυρίως η σεξουαλική απελευθέρωση ξεκινάει όταν η γυναίκα απελευθερώνεται από τα πολλαπλά δεσµά και βάρη, όταν ζει σε ένα περιβάλλον ελευθερίας. Μέχρι τότε, το µόνο χρώµα που θα επικρατεί θα είναι οι 50 αποχρώσεις του γκρι!

Συλλογή κειµένων

Ο υπαρκτός σεξισµός και η γυναικεία απελευθέρωση Οι ρίζες της γυναικείας καταπίεσης, η επικαιρότητα του προβλήµατος του «σεξισµού», η κατάσταση των γυναικών στην Ελλάδα των µνηµονίων. Αλλά και απαντήσεις για τη σχέση της Αριστεράς µε το γυναικείο κίνηµα, για τους αγώνες των γυναικών τα τελευταία 200 χρόνια, για την αντίσταση και τη γυναικεία απελευθέρωση σήµερα.

αντιρατσισμος

4 μαρτη 2015

Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά τώρα!

Στις 21 Φλεβάρη συμμετείχαμε στη διαμαρτυρία ενάντια στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Αμυγδαλέζα. Μόλις φτάσαμε εκεί, βρήκαμε τη φρουρά που βρίσκεται στην κεντρική πύλη της Σχολής της Αστυνομίας, η οποία μας άνοιξε την μπάρα για να μπούμε μέσα. Πεντακόσια άτομα κατευθυνόμασταν προς το εσωτερικό, προς το κυρίως, δηλαδή, στρατόπεδο, κι όταν φτάσαμε στην είσοδό του, διμοιρίες των ΜΑΤ μας ψέκασαν με δακρυγόνα δείχνοντας απροκάλυπτη βία. Πιστεύουμε ότι ήταν μια προσχεδιασμένη επίθεση, αφού δεν μας έδωσαν καμία δίοδο διαφυγής, ενώ χτυπήθηκε άγρια μία συντρόφισσά μας, μέλος της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισμό» και του ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί τα ηνία της χώρας να άλλαξαν χέρια, ωστόσο αυτό δεν σημαίνει πως από τη μια μέρα στην άλλη θα αλλάξουν ριζικά όλα. Να διαλυθούν οι δυνάμεις καταστολής τώρα!

Του Χρήστου Κατόπη

1. Οι μεταναστευτικές οργανώσεις θα πρέπει να αναγνωριστούν ως επίσημοι κοινωνικοί εταίροι από το ελληνικό κράτος και να έχουν θεσμικό ρόλο στη διαβούλευση για τον νέο νόμο για την ιθαγένεια αλλά και σε όλες τις νομοθετικές ή άλλες πολιτικές πρωτοβουλίες που θα αναλάβει η νέα κυβέρνηση για την υλοποίηση μιας δίκαιης και δημοκρατικής μεταναστευτικής πολιτικής. 2. Ο νέος νόμος θα πρέπει να προβλέπει, ως βασική του αρχή, την αυτόματη απόδοση ιθαγένειας για όλα τα παιδιά της «δεύτερης γενιάς» που έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ελλάδα. Η αυτόματη απόδοση ιθαγένειας θα δράσει ανασταλτικά στην απροθυμία και τις όποιες καθυστερήσεις μπορούν να προκαλέσουν η γραφειοκρατία της δημόσιας διοίκησης και των περισσότερων πολιτικών κομμάτων στην Ελληνική Βουλή. Αυτή η πρόβλεψη είναι κρίσιμη και γιατί έχει χαθεί πάρα πολύς χρόνος με τις παλινωδίες γύρω από καθυστερημένη κατάθεση, ψήφιση, υλοποίηση, και τελικά ακύρωση του προηγούμενου νόμου για την ιθαγένεια, με αποτέλεσμα πολλά παιδιά της «δεύτερης γενιάς» που θα έπρεπε να έχουν ελληνική ιθαγένεια από το 2010 ή και νωρίτερα να έχουν φτάσει να είναι σήμερα 25 και 30 χρονών χωρίς να την έχουν αποκτήσει και σε πολλές περιπτώσεις να μην έχουν καν κάρτες νόμιμης διαμονής στη χώρα λόγω αδυναμίας τους να εκπληρώσουν τις προϋποθέσεις του υπάρχοντος νομικού πλαισίου. 3. Θα πρέπει να προβλέπεται από τον νέο νόμο η δυνατότητα απόκτησης ιθαγένειας για τους μετανάστες και μετανάστριες που έχουν συμπληρώσει 7 χρόνια νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα. 4. Το δικαίωμα στην ελληνική ιθαγένεια των παιδιών που έχουν γεννηθεί ή μεγαλώσει στην Ελλάδα θα πρέπει να διαχωριστεί από τη νόμιμη

Συνυπογράφουν: Αφγανική Κοινότητα Μεταναστών και Προσφύγων στην Ελλάδα DIWATA, Δίκτυο Φιλιππινέζων Γυναικών στην Ελλάδα Πολιτιστικός Σύλλογος Μπαγκλαντές «DOEL» Ένωση Αφρικανών Γυναικών Melissa – Δίκτυο Μεταναστριών στην Ελλάδα Κοινότητα Νιγηριανών Ελλάδας Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών ΚΑΣΑΠΙ – Ένωση Φιλιππινέζων Μεταναστών στην Ελλάδα

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Εννιά θέσεις των μεταναστευτικών οργανώσεων για τον νέο νόμο για την ιθαγένεια

διαμονή των γονιών τους στη χώρα. Αυτό είναι ιδιαίτερα σημαντικό αφού οι πολιτικές λιτότητας οδήγησαν δεκάδες χιλιάδες νόμιμες μετανάστριες και μετανάστες εκτός της διαδικασίας ανανέωσης των αδειών διαμονής τους τα τελευταία χρόνια. 5. Το παράβολο που θα απαιτείται για την κατάθεση αίτησης πολιτογράφησης θα πρέπει να είναι το ελάχιστο δυνατό. Εδώ πρέπει να ληφθεί υπόψη η έντονη φτωχοποίηση που έχουμε υποστεί και εμείς ως αποτέλεσμα των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόστηκαν τα τελευταία 5 χρόνια, ώστε η θέσπιση ενός υψηλού παραβόλου να μην αποτελέσει ανασταλτικό παράγοντα για την απόδοση ιθαγένειας σε όσες και όσους το δικαιούνται. 6. Να μην απαιτείται για τους αιτούντες ιθαγένεια η προσκόμιση πιστοποιητικού γέννησης από τη χώρα προέλευσης των γονιών τους, γιατί σε πολλές περιπτώσεις αυτό είναι αδύνατον να εκδοθεί ή να ανακτηθεί. Η αίτηση θα μπορούσε να συνοδεύεται, αντιθέτως, από την προσκόμιση του ΑΦΜ ή του διαβατηρίου του ενδιαφερομένου. 7. Θα πρέπει να καταρτιστεί ένας κώδικας δεοντολογίας για τους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης που θα παραλαμβάνουν ή θα επεξεργάζονται τις αιτήσεις πολιτογράφησης που θα προβλέπει ο νέος νόμος [...]. 8. Θα πρέπει να προβλεφθεί κάποιου είδους ρήτρα που να αποτρέπει την αυθαίρετη και άδικη καθυστερημένη επεξεργασία των αιτήσεων για ιθαγένεια από τη δημόσια διοίκηση. 9. Ο νέος νόμος θα πρέπει να προβλέπει το ξεπάγωμα των αιτήσεων για πολιτογράφηση που είχαν υποβληθεί πριν από την απόφαση του Αρείου Πάγου για την αντισυνταγματικότητα του Νόμου 3838/2010 χωρίς να έχει ολοκληρωθεί η επεξεργασία τους. Θα πρέπει να προβλεφθεί σε αυτό το πλαίσιο και η αποζημίωση αυτών που οι αιτήσεις τους παραμένουν παγωμένες, πολλές φορές και για πάνω από 3 χρόνια. Το ελληνικό κράτος έχει υποχρέωση τουλάχιστον να επιστρέψει τα χρήματα των παραβόλων που έχουν κατατεθεί γι’ αυτές τις αιτήσεις, ιδίως εκείνων των αιτούντων ιθαγένεια που έχουν πληρώσει ενάμιση βασικό μισθό με σημερινές τιμές (700 ευρώ).

Ακόμη ένας μετανάστης, ο 21χρονος Μοχάμεντ Καμαρά από τη Γουινέα, πέθανε στις 20 Φλεβάρη επειδή δεν διακομίστηκε εγκαίρως στο νοσοκομείο από το ΑΤ Κηφισιάς όπου κρατούνταν από τις 7 του μηνός. Κατά τα άλλα η ΕΛ.ΑΣ. μας διαβεβαίωνε την περασμένη εβδομάδα ότι τα κρατητήρια των αστυνομικών τμημάτων χρησιμοποιούνται μόνο για προσωρινή κράτηση το πολύ τριών ημερών...

μικρά αντιρατσιστικά

να από τα θέματα σημαντικού κομματιού των κατοίκων της Ελλάδας που τσακίστηκαν ολοσχερώς τα τελευταία μνημονιακά χρόνια αλλά και ταυτόχρονα πάγια θέση –και προεκλογικά– του ΣΥΡΙΖΑ είναι η παροχή ιθαγένεια σε μετανάστες 2ης γενιάς (δηλαδή σε παιδιά μεταναστών που έχουν γεννηθεί και ζήσει στην Ελλάδα). Έχουν ήδη ακουστεί και είναι πιθανό να ακουστούν και στο μέλλον οι «δυσκολίες» και τα «εμπόδια» που μπορούν να προκύψουν σε σχέση με το ζήτημα. Όμως τα ρατσιστικά «βέτο» των ΑΝΕΛ και τυχόν αντιδράσεις που μπορεί να υπάρξουν από «θεσμούς» δεν αποτελούν πειστικά αίτια για να εμπεριέχει ο νόμος αποκλεισμούς βασισμένους σε πολύπλοκες προϋποθέσεις. Το Συμβούλιο της Επικρατείας, όσο αντιδραστικό και αν εμφανίζεται, πάντα λειτουργεί στο πολιτικό έδαφος της τρέχουσας συγκυρίας. Η αριστερή στροφή της κοινωνίας είναι αυτήν τη στιγμή το καλύτερο όπλο για να μεταφραστούν ιδιαίτερα «διασταλτικά» οι προηγούμενες δικαστικές αποφάσεις. Καμία καθυστέρηση και καμία υποχώρηση, λοιπόν. Ιθαγένεια σε όλα τα παιδιά τώρα! Στο πλαίσιο διεκδίκησης του αυτονόητου, μεταναστευτικές κοινότητες έχουν δημοσιοποιήσει το πιο κάτω κείμενο «9 σημείων» που απευθύνεται στο νομοθέτη. Συνυπογράφουμε και στηρίζουμε:

«Κλείνουν όλα τα στρατόπεδα συγκέντρωσης και ΔΕΝ μετατρέπονται σε κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων», δήλωσε, μιλώντας στο Κόκκινο, η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, Τασία Χριστοδουλοπούλου. Οι εγκαταστάσεις των στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι εντελώς ακατάλληλες για αξιοπρεπή ανθρώπινη διαβίωση, κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας πρέπει να δημιουργηθούν σε πιο κατάλληλους χώρους!

Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ απαιτεί την άμεση αποφυλάκιση του Ισμαήλ Ζατ που κρατείται στις γερμανικές φυλακές. Ο Ισμαήλ Ζατ είναι αγωνιστής που ζούσε στην Ελλάδα από το 1988. Εδώ και 5 μήνες βρίσκεται στη Γερμανία με νόμιμα ταξιδιωτικά έγγραφα, αλλά οι γερμανικές αρχές τον έχουν φυλακίσει επειδή η Τουρκία ζητά την έκδοσή του. Στη Γερμανία, δυστυχώς, δεν σταμάτησε ποτέ το κυνηγητό προσφύγων και αγωνιστών. Η συνεργασία των κυβερνήσεων Τουρκίας και Γερμανίας οδηγεί σε συλλήψεις, φυλακίσεις και απελάσεις αγωνιστών.

Κατά τη διάρκεια της χρονιάς αυτής, η οποία ήταν «εξαιρετικά» βεβαρημένη από συρράξεις (Συρία, Ουκρανία, Γάζα, Νιγηρία κ.λπ.), εκατομμύρια πολίτες σκοτώθηκαν και 15 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, γεγονός που έχει ως αποτέλεσμα ίσως τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δήλωσε κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου ο γενικός γραμματέας της Διεθνούς Αμνηστίας, Σαλίλ Σέτι. «Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, το οποίο ιδρύθηκε για να προστατεύσει τους πολίτες και να εγγυηθεί την ειρήνη και την ασφάλεια, απέτυχε παταγωδώς», καταγγέλλει. Εμείς τι άλλο να προσθέσουμε;

4 μαρτη 2015

ΔΙΕΘΝΗ

PEGIDA: Ένα υπεραντιδραστικό, ισλαμοφοβικό, ρατσιστικό κίνημα Του Manuel Kellner* Μετάφραση: Αλέξης Λιοσάτος

πό τον Οκτώβριο του 2014, στη Γερμανία πραγματοποιούνται διαδηλώσεις κατά της «ισλαμοποίησης». Η πρώτη από αυτές, που ήταν αρκετά μεγάλη για να γίνει πρωτοσέλιδο στον Τύπο, οργανώθηκε από τους «Χούλιγκαν Ενάντια στους Σαλαφιστές» (HoGeSa), με συμμετοχή 5.000 κόσμο στους δρόμους της Κολωνίας, ενώ συγκεντρώθηκαν μόνο λίγες εκατοντάδες αντιδιαδηλωτές. Μετά από αυτό το γεγονός δημιουργήθηκε η πρωτοβουλία PEGIDA («Πατριώτες Ευρωπαίοι Ενάντια στην Ισλαμοποίηση της Δύσης») από κάποιον Λουτζ Μπάχμαν από τη Δρέσδη, που έγινε κι εκπρόσωπός της. Αρχικά μόνο μερικές εκατοντάδες εμφανίζονταν στις «διαδηλώσεις της Δευτέρας» σε αυτή την πόλη της Σαξονίας, της Ανατολικής Γερμανίας. Έπειτα έγιναν χιλιάδες και, μέχρι τα μέσα Δεκέμβρη, 15.000 (κι ακόμα περισσότεροι σύμφωνα με κάποιους υπολογισμούς). Υπήρχαν επίσης περίπου 6.500 αντιδιαδηλωτές. Η πρωτοβουλία εξαπλώθηκε και σε άλλες πόλεις και περιοχές και το κίνημα μπήκε γρήγορα στο κέντρο της δημόσιας πολιτικής αντιπαράθεσης στη Γερμανία. Ο Μπάχμαν συνέταξε ένα μανιφέστο με 19 σημεία από τα οποία τα 1, 3, 5 κι ακόμα περισσότερο το 10 βγάζουν μάτι ότι λειτουργούν σαν άλλοθι: καλωσορίζουμε τους πρόσφυγες, τους στεγάζουμε σε ανθρώπινες συνθήκες, τους πλαισιώνουμε με περισσότερους κοινωνικούς λειτουργούς και επιβεβαιώνεται ότι δεν στρεφόμαστε ενάντια στους «καλά ενσωματωμένους» μουσουλμάνους που ζουν στη Γερμανία. Αλλά στις συγκεντρώσεις δεν διατυπώνονται αυτά τα σημεία από τους ομιλητές του PEGIDA. Σε άλλα σημεία δίνεται η έμφαση: το καθήκον των «ξένων» να ενσωματώνονται, μια πιο ισοβαρή κατανομή των μεταναστών μέσα στην ΕΕ,

περισσότερες αστυνομικές δαπάνες για την παρακολούθησή τους, η αυστηρή εφαρμογή των νόμων για το άσυλο και τις απελάσεις, μηδενική ανοχή για τους εγκληματίες πρόσφυγες και μετανάστες, περιφρούρηση και προστασία της δυτικής εβραιο-χριστιανικής κουλτούρας κ.λπ., εναντίωση στην «ανάδειξη ζητημάτων φύλου» και στην επιβολή μιας «πολιτικά ορθής» γλώσσας. Στις ομιλίες, πρόσφυγες, μουσουλμάνοι, μετανάστες γίνονται στόχος μίσους. Ο πολιτικός κόσμος των υπαρχόντων κομμάτων δέχεται επίθεση ως συνένοχος με τους ισλαμιστές και τα «ξένα στοιχεία». Στο στελεχικό δυναμικό του PEGIDA βρίσκουμε αρκετούς φημισμένους ακροδεξιούς, όπως και νεοναζί.

Η απάντηση του κινήματος

Θα πρέπει να ειπωθεί ότι ακόμα και στη Δρέσδη ο αριθμός των διαδηλωτών του PEGIDA φάνηκε να πέφτει και των αντιδιαδηλωτών να αυξάνεται. Σε άλλες γερμανικές πόλεις, όπως το Βερολίνο, το Μόναχο, το Μίνστερ και αλλού, ο αριθμός των αντιδιαδηλωτών ήταν πολύ μεγαλύτερος από ό,τι των διαδηλωτών του PEGIDA. Η 5η Ιανουαρίου στην Κολωνία συμβόλισε την αντιστροφή της πορείας των πραγμάτων. Εκείνο το βράδυ ο καθεδρικός ναός της Κολωνίας «Κέλνερ Ντομ» δεν φωταγωγήθηκε. Τα φώτα έσβησαν και σε άλλες εκκλησίες, στις βιομηχανικές κι εμπορικές επιχειρήσεις, στα μεγάλα ξενοδοχεία και στις γέφυρες του Ρήνου. Οι διαδηλωτές του KÖGIDA (το παράρτημα του PEGIDA στην Κολωνία) ήταν μόνο λίγες εκατοντάδες στο σκοτάδι, αλλά οι αντιδιαδηλωτές ήταν χιλιάδες, τουλάχιστον 10.000, με πιο πιθανό νούμερο το 25.000 (που προέκυψε από την ενδοεπικοινωνία της αστυνομίας). Η φυσική πίεση του πλήθους ήταν τόσο εντυπωσιακή, που τελικά υποχρέωσε την αστυνομία να συμβουλέψει τους συγκεντρωμένους του KÖGIDA να μην παρελάσουν κατά μήκος μιας από τις γέφυρες του Ρήνου και στο τέλος να μη διαδηλώσουν καθόλου.

Στην Κολωνία υπάρχουν δυο επιτροπές αγώνα που συντονίζονται και ετοιμάζουν δράσεις ενάντια στο PEGIDA κι άλλες ρατσιστικές και ξενοφοβικές συγκεντρώσεις. Υπάρχουν οι αντιφασιστικές πρωτοβουλίες και αριστερές οργανώσεις, αλλά και συνδικάτα όπως το DGB και το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Αλλά είναι το σύνολο του πολιτικού (πλην ακροδεξιάς), επαγγελματικού και θεσμικού κόσμου που εμφανίζεται σαν ένα ενιαίο μέτωπο σε αυτές τις περιπτώσεις, συμπεριλαμβανομένων των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και των εργοδοτικών οργανώσεων. Φυσικά, μπορούμε να γιορτάζουμε το γεγονός ότι πολύ περισσότεροι άνθρωποι αποδείχτηκαν έτοιμοι να διαδηλώσουν ενάντια σε ρατσιστικές και ισλαμοφοβικές δράσεις απ’ ό,τι αυτοί που ακολουθούν τα καλέσματα του PEGIDA και του σιναφιού του. Ωστόσο, οι συγκεντρώσεις του PEGIDA αντανακλούν μια ριζοσπαστικοποίηση ενός ολόκληρου τμήματος του πληθυσμού, που κινείται κυρίως στις μεσαίες τάξεις και ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό στις καταγγελίες κατά του «κρατικού τύπου που λέει ψέματα», των «κομμάτων του μπλοκ» (μια πανούργα αναφορά στα νόμιμα κόμματα που είχαν στοιχηθεί στο πλευρό του κυβερνητικού SED στο καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας), των «διεφθαρμένων γραφειοκρατών και ειδημόνων» που δεν ανταποκρίνονται στις προσδοκίες των απλών Γερμανών πολιτών. Θα πρέπει λοιπόν να συζητήσουμε τη δυνατότητα να δώσουμε ένα πιο συγκεκριμένο ταξικό και διεθνιστικό περιεχόμενο στις αντιφασιστικές κινητοποιήσεις. Οι πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την υπάρχουσα τάξη πραγμάτων και τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου είναι αυτές που προκαλούν τα αίτια αντιδραστικών ριζοσπαστικοποιήσεων. Πιο συγκεκριμένα είναι αυτές που με μια απάνθρωπη πολιτική και με απαράδεκτη ρητορική δημιουργούν οι ίδιες ένα ευνοϊκό περιβάλλον για να ανθίσει ο δεξιός λαϊκισμός και οι ρατσιστικές καμπάνιες. Όλα αυτά φέρνουν στις μνήμες το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990, όταν

πολλαπλασιάστηκαν οι επιθέσεις ενάντια στους πρόσφυγες, που φυσικά καταδικάζονταν μετά βδελυγμίας από έναν πολιτικό κόσμο ο οποίος παρ’ όλα αυτά υιοθέτησε τα βασικά αιτήματα των τρελών ρατσιστών. Κάτι παρόμοιο προετοιμάζεται και τώρα: Μια ρητορική όμορφων λέξεων που συνοδεύει τη σκλήρυνση μιας ήδη υπερβολικά αυστηρής μεταχείρισης του μικρού αριθμού προσφύγων που καταφέρνουν να φτάσουν στη Γερμανία, παρά το δολοφονικό φρούριο που έχει στηθεί στα σύνορα για να τους αποτρέπει.

Υπόβαθρο

Οι κινητοποιήσεις του PEGIDA δεν έπεσαν από τον ουρανό. Πριν από αυτές, στη Γερμανία υπήρχε ένας πολύ μεγάλος αριθμός ρατσιστικών δράσεων και κινητοποιήσεων ενάντια στους πρόσφυγες. Η οργάνωση «Pro Asyl» (Υπέρ του Ασύλου) μέτρησε 220 κινητοποιήσεις ενάντια στους πρόσφυγες από τον Γενάρη ως το Νοέμβρη του 2014 και την ίδια περίοδο 31 δράσεις βανδαλισμού εναντίον τους, 24 εμπρηστικές επιθέσεις ενάντια στα καταλύματά τους και 33 σωματικές επιθέσεις ενάντια σε συγκεκριμένους πρόσφυγες. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν την αύξηση των ρατσιστικών, ξενοφοβικών και ισλαμοφοβικών προκαταλήψεων στον γερμανικό πληθυσμό. Το PEGIDA είναι μια απόπειρα να σπάσει η απομόνωση και ο κατακερματισμός της ακροδεξιάς και να επιτευχθούν σημαντικές κινητοποιήσεις. Είναι μια απόπειρα να σπάσει η εικόνα του περιθωριακού ακροδεξιού εξτρεμισμού και να εμφανιστεί ως δύναμη ριζωμένη «στα σωθικά της γερμανικής κοινωνίας». Είναι αρκετά πιθανό αυτή η απόπειρα να αποτύχει, πάντως σίγουρα δεν πρόκειται να είναι η τελευταία. *Μέλος της ISL (Διεθνής Σοσιαλιστική Αριστερά) και του Die Linke. Αποσπάσματα άρθρου που δημοσιεύτηκε στο internationalviewpoint.org. Ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να το βρείτε στο Rproject.gr

ΔΙΕΘΝΗ

4 ΜΑΡΤΗ 2015

Νετανιάχου Η επίσκεψη Νετανιάχου στις ΗΠΑ, για να µιλήσει ενάντια σε ενδεχόµενη συµφωνία ΗΠΑ-Ιράν για το πυρηνικό πρόγραµµα της Τεχεράνης, έχει βρεθεί στο επίκεντρο της εσωτερικής πολιτικής διαµάχης στις ΗΠΑ. Οι Ρεπουµπλικάνοι κάλεσαν τον ισραηλινό πρωθυπουργό να απευθυνθεί στο Κογκρέσο, χωρίς να ενηµερώσουν τον πρόεδρο Οµπάµα. Αλλά το θέµα είναι άλλο. Ο Νετανιάχου µίλησε για µια «καθοριστικής έως και ιστορικής

σηµασίας αποστολή», τονίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες που θα είχε το πυρηνικό πρόγραµµα του Ιράν. Μια τέτοια «ιστορική έκκληση» είχε ξανακάνει βέβαια τον Οκτώβρη του 2012 στον ΟΗΕ, την εποχή που –όπως αποκάλυψαν ο «Γκάρντιαν» και το «Αλ Τζαζίρα»– η Μοσάντ είχε καταλήξει στο συµπέρασµα ότι το Ιράν «δεν είχε την απαραίτητη εξέλιξη για την παραγωγή πυρηνικών όπλων».

∆ιαρκή εγκλήµατα στην Παλαιστίνη Του Πάνου Πέτρου

ια σειρά διαδοχικές αφορµές έφεραν την Παλαιστίνη ξανά στην επικαιρότητα. Ήταν γεγονότα που υπενθύµιζαν πως οι Παλαιστίνιοι δεν υποφέρουν από την κατοχή µόνο στη διάρκεια των βάρβαρων επιθέσεων του στρατού του Ισραήλ.

Πληµµύρες

Αρχικά ήταν µια είδηση που αποδείχτηκε λανθασµένη. Καθώς η Λωρίδα της Γάζας υπέστη µια καταστροφική πληµµύρα, µε το νερό να φτάνει στα 3 µέτρα, πολλά ΜΜΕ αναπαρήγαγαν την είδηση πως η κυβέρνηση Νετανιάχου άνοιξε κάποια φράγµατα στο νότιο Ισραήλ που οδήγησαν στον «πνιγµό» της Γάζας. Τέτοια φράγµατα στο νότιο Ισραήλ δεν υπάρχουν. Ο µύθος των «φραγµάτων που ανοίγει το Ισραήλ» κυκλοφορεί εδώ και µια δεκαετία ανάµεσα σε κατοίκους της Γάζας, για να εξηγήσει τις καταστροφικές πληµµύρες που χτυπούν κάθε χειµώνα την πολύπαθη λωρίδα γης. Ότι µια τέτοια εξήγηση είναι αληθοφανής σε πολλούς Παλαιστινίους λέει πολλά για το Ισραήλ. Κι αν οι Παλαιστίνιοι είναι «προκατειληµµένοι», ακόµα πιο πολλά λέει το γεγονός ότι σοβαρά ΜΜΕ όπως το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων θεώρησαν επίσης αληθινή αυτήν τη θεωρία (του «σκόπιµου πνιγµού»!) και την αναπαρήγαγαν. Ωστόσο η ουσία είναι άλλη: Στο επίκεντρο βρέθηκε η ανακρίβεια της είδησης και όχι το γεγονός ότι η Γάζα πληµµυρίζει κάθε χρόνο. Η συζήτηση στράφηκε στα «ανύπαρκτα φράγµατα» και όχι στις ανύπαρκτες υποδοµές. Έτσι και αλλιώς, πολιορκηµένη από το 2005, η Γάζα έχει αντιµετωπίσει και τρεις καταστροφικές επιθέσεις από το Ισραήλ που έχουν αφήσει πίσω τους ερείπια. Το τελευταίο µεγάλο έγκληµα της εισβολής του περασµένου καλοκαιριού την άφησε «στα όρια της κατάρρευσης», σύµφωνα µε µέλη ανθρωπιστικών οργανώσεων. Μόλις τον περασµένο Νοέµβρη η πόλη της Γάζας τέθηκε «σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης» από τον ΟΗΕ εξαιτίας διήµερης δυνατής βροχόπτωσης. Πάνω από 100.000 άνθρωποι ζουν είτε στα ερείπια των σπιτιών τους είτε σε αυτοσχέδιες σκηνές. Σύµφωνα µε την αρµόδια Επιτροπή του ΟΗΕ, δεν έχει φτάσει στη Γάζα ούτε ένα ευρώ βοήθειας από όσα είχαν υποσχεθεί µετά τον πόλεµο οι «δωρητές». Η δεύτερη αφορµή να στρέψουν τα ΜΜΕ το βλέµµα τους στη Γάζα ήταν η

επίσκεψη του καλλιτέχνη Banksy που αποκάλυψε κάποια έργα του πάνω στα ερείπια. Ο ίδιος συνόψισε εύστοχα την κατάσταση: «Η Γάζα συχνά περιγράφεται ως η µεγαλύτερη υπαίθρια φυλακή του πλανήτη, επειδή κανείς δεν επιτρέπεται να µπει ή να βγει από αυτήν. Αλλά µου φαίνεται πως αυτό αδικεί κάπως τις φυλακές –εκεί δεν τους κόβεται το ρεύµα και το πόσιµο νερό καθηµερινά». Περίπου το ίδιο διάστηµα, η Ισραηλινή Εταιρεία Ηλεκτρισµού άρχισε τις προσωρινές διακοπές ρεύµατος σε µεγάλες πόλεις της ∆υτικής Όχθης µέσα στον βαρύ χειµώνα και ανακοίνωσε πως θα ακολουθήσουν κι άλλες, λόγω των απλήρωτων χρεών της Παλαιστινιακής Αρχής και µιας παλαιστινιακής εταιρείας ηλεκτρισµού στην Ανατολική Ιερουσαλήµ. Οι Παλαιστίνιοι καταγγέλλουν «συλλογική τιµωρία» για την απόφαση της Παλαιστινιακής Αρχής να γίνει µέλος του ∆ιεθνούς Ποινικού ∆ικαστηρίου για να µηνύσει το Ισραήλ για εγκλήµατα πολέµου. Όποια κι αν είναι τα κίνητρα, οι απαράδεκτες διακοπές ρεύµατος έφεραν στο φως και µια άλλη πτυχή της ζωής υπό ισραηλινή κατοχή.

Οικονοµικός στραγγαλισµός

Η παλαιστινιακή εταιρεία ηλεκτρισµού αποδίδει τα οικονοµικά της προβλήµατα σε 2 παράγοντες: Ο ένας είναι πως οι περισσότεροι κάτοικοι των 12 στρατοπέδων προσφύγων τα οποία ηλεκτροδοτεί αδυνατούν να πληρώσουν λογαριασµούς ρεύµατος. Ο δεύτερος είναι πως και η

παλαιστινιακή «κυβέρνηση» αδυνατεί να πληρώσει λογαριασµούς, καθώς το Ισραήλ έχει παρακρατήσει εδώ και µήνες εκατοντάδες εκατοµµύρια δολάρια φορολογικών εσόδων ως αντίποινα για ενδεχόµενη προσφυγή της ΠΑ στη Χάγη. Αυτή η ληστεία είναι από µόνη της εξοργιστική, αλλά κάνει ακόµα πιο εξοργιστικές τις σηµερινές διακοπές ηλεκτροδότησης «για απλήρωτα χρέη». Την εικόνα συµπληρώνει το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι δεν έχουν δικαίωµα να αγοράσουν ηλεκτρισµό από οποιαδήποτε άλλη χώρα πέρα από το Ισραήλ, τη δύναµη κατοχής. Σε αυτήν τη συγκυρία οικονοµικής ασφυξίας στα «παλαιστινιακά εδάφη», ένα δικαστήριο στις ΗΠΑ έκρινε την Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης (PLO) και την Παλαιστινιακή Αρχή συλλογικά ένοχες για επιθέσεις που έγιναν σε Αµερικανούς υπηκόους στη διάρκεια της ∆εύτερης Ιντιφάντα (2002-2004). Το δικαστήριο απαιτεί να καταβληθούν αποζηµιώσεις 218 εκατοµµυρίων δολαρίων, τα οποία είναι πιθανό να τριπλασιαστούν υπό τον Αντιτροµοκρατικό Νόµο σε 655,5 εκατοµµύρια δολάρια. Εν τω µεταξύ, οι στρατιώτες που σκότωσαν τον 19χρονο Αχµάντ Ιµπραήµ Αλ Ναγιάρ στις 31 Γενάρη µάλλον δεν θα έχουν αντίστοιχες ποινές. Ήταν ο δεύτερος Παλαιστίνιος που δολοφονήθηκε στη ∆υτική Όχθη από τις δυνάµεις κατοχής αυτόν το Γενάρη. Λίγες µέρες νωρίτερα, το Γραφείο Συντονισµού Ανθρωπιστικών Υποθέσεων του ΟΗΕ στα κατεχόµενα ανέφερε πως το 2014 οι δυ-

νάµεις κατοχής σκότωσαν 56 Παλαιστινίους και τραυµάτισαν 5.868, ως αποτέλεσµα της «ραγδαίας αύξησης στη χρήση πραγµατικών πυρών από τις ισραηλινές δυνάµεις σε καταστάσεις ελέγχου πλήθους». Πέρυσι το Φλεβάρη, η ∆ιεθνής Αµνηστία έγραφε πως οι δυνάµεις κατοχής «έδειξαν σκληρή περιφρόνηση για την ανθρώπινη ζωή, σκοτώνοντας δεκάδες Παλαιστίνιους αµάχους, και παιδιά, στην κατεχόµενη ∆υτική Όχθη µε σχεδόν πλήρη ατιµωρησία».

Συστηµατικές δολοφονίες

Αυτή η πρακτική οδήγησε τον διευθυντή της Αµνηστίας για τη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική να ισχυριστεί πως η υπερβολική βία και η ατιµωρησία αποτελούν «ζήτηµα πολιτικής επιλογής». Όλα µαζί υπενθυµίζουν πως το κράτος του Ισραήλ επιδίδεται σε µια αδιάκοπη προσπάθεια εθνοκάθαρσης, που συνεχίζεται µε διάφορα µέσα, και σε περιόδους «ειρήνης». Αυτά ήταν κάποτε αυτονόητα, πριν αρχίσει το «ξέπλυµα» του Ισραήλ και στην Ελλάδα από το 2010 και µετά, όταν ο ελληνικός καπιταλισµός προχώρησε στη νέα «στρατηγική συνεργασία» µε το κράτος-τροµοκράτη. Καθώς η εξωτερική πολιτική της νέας κυβέρνησης δείχνει να συνεχίζει αδιάρρηκτα τη «συνεργασία», θα χρειαστεί µάλλον να τα θυµίζουµε ξανά και ξανά: Όποιος επιλέγει να είναι «σύµµαχος» ή «συνεργάτης» του Ισραήλ, επιλέγει να είναι και «συνένοχος» στα εγκλήµατα κατά των Παλαιστινίων.

4 μαρτη 2015

Ιταλία Η Λίγκα του Βορρά προχωρά στην προσπάθεια να μετατραπεί από «τοπικιστική» σε «πανεθνική» ακροδεξιά δύναμη. Και το κάνει ακολουθώντας τον πετυχημένο δρόμο της γαλλικής Δεξιάς και ακροδεξιάς. Την ώρα που η «κεντροαριστερή» κυβέρνηση εφαρμόζει τη λιτότητα, η Λίγκα κάνει «αντικυβερνητική» διαδήλωση στη Ρώμη (μαζί με την ανοιχτά νεοφασιστική Κάζα

Πάουντ) κατά του Ρέντσι, απαιτώντας την έξοδο από το ευρώ και σκληρή αντιμεταναστευτική πολιτική. Η αντιδιαδήλωση της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς απάντησε εύστοχα πολιτικά. Ύψωσε ως κεντρικό σύνθημα «Ποτέ μαζί με τον Σαλβίνι» (τον ηγέτη της Λίγκας), ενώ στα πανό της στοχοποιούσε την κυβέρνηση Ρέντσι και τη λιτότητα.

διεθνη Ισπανικό κράτος Την Κυριακή 22 Φλεβάρη μια ακόμα μαζική διαδήλωση στη Μαδρίτη φώναξε «Όχι στο πολιτικό και οικονομικό πραξικόπημα – Όχι στην τρόικα» και απαίτησε την απομάκρυνση του Μαριάνο Ραχόι. Συνεχίζοντας τις καλύτερές τους παραδόσεις, τα κινήματα αντίστασης της Ισπανίας συντονίστηκαν σε αυτή την κεντρική κινητοποίηση. Το «Πράσινο Κύμα» της Παιδείας, το «Λευκό Κύμα» της Υγείας, τα κινήματα ενά-

ντια στις εξώσεις, συνελεύσεις γειτονιών, πολιτισμικές ομάδες, εργαζόμενοι της Κόκα Κόλα διαδήλωσαν μαζί, με την πολιτική στήριξη των πολιτικών κομμάτων της Αριστεράς. Και η συνέχεια δίνεται ξανά στα «επί μέρους». Η Φοιτητική Ένωση οργάνωσε 48ωρη απεργία ενάντια στο διάταγμα «3+2» που μειώνει τη διάρκεια των προπτυχιακών σπουδών (και την αξία των πτυχίων), ενώ τα συνδικάτα των εργαζομένων στην Παιδεία συζητούν για δική τους απεργία μέσα στο Μάρτη.

«Ισλάμ εναντίον Δύσης»;

«τζιχαντιστική τρομοκρατία» έγινε και πάλι πρωτοσέλιδο και κεντρικό θέμα στη δυτικά ΜΜΕ. Η συζήτηση «από τα πάνω» γίνεται όπως πάντα σε μια βάση κομμένη και ραμμένη στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών για τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, την περιστολή των δημοκρατικών ελευθεριών στη Δύση και την ισλαμοφοβική προπαγάνδα κατά των μεταναστών και προσφύγων. Για την Αριστερά, η συζήτηση πρέπει να γίνεται σε τελείως διαφορετική βάση.

Η τριπλή αντεπανάσταση

Το Ισλαμικό Κράτος κατόρθωσε να αναδειχθεί σε υπολογίσιμη δύναμη στο πλαίσιο της γενικότερης αντεπανάστασης στον αραβικό κόσμο. Η αντεπανάσταση είναι «τριπλή», όπως είχε πει εύστοχα ο Ζιλμπέρ Ασκάρ: ιμπεριαλιστικά κράτη, αυταρχικά καθεστώτα, φονταμενταλιστικές ομάδες. Ακόμα και όταν τα «μέρη» συγκρούονται μεταξύ τους, η δράση του ενός «τροφοδοτεί» το άλλο. Η βαρβαρότητα του Ισλαμικού Κράτους «αναβαπτίζει» σφαγείς όπως ο Άσαντ και αιμοσταγείς δικτάτορες όπως ο Σίσι σε «εθνικούς ήρωες» και «εγγυητές της σταθερότητας». Ωστόσο, ήταν η καταστολή αυτών των καθεστώτων ενάντια και στις κοσμικές επαναστατικές δυνάμεις αλλά και σε πτέρυγες του «πολιτικού Ισλάμ» που δημιούργησαν το έδαφος για την ανάπτυξη του εξτρεμιστικού «τζιχαντισμού». Η ίδια «σχέση» χαρακτηρίζει φυσικά και τα δυτικά ιμπεριαλιστικά κράτη με το Ισλαμικό Κράτος. Γι’ αυτό και σε πρόσφατη εκδήλωση στο Λονδίνο, ο Σύρος μαρξιστής επαναστάτης Joseph Daher κατέληξε: «Ο τρόπος για να νικηθεί η ISIS σίγουρα δεν

είναι βομβαρδίζοντάς την. Εν μέρει κάπως έτσι δημιουργήθηκε –από τον δυτικό ιμπεριαλισμό και τους δυτικούς βομβαρδισμούς. Η πάλη ενάντια στην ISIS δεν μπορεί να περιοριστεί μόνο στην ISIS –πρέπει να παλέψουμε και ενάντια στα καθεστώτα στην περιοχή μας». Πολιτικά, το Ισλαμικό Κράτος ενισχύθηκε πατώντας πάνω στα θρησκευτικά μίση που υποκίνησαν τα καθεστώτα για να ακυρώσουν το ενωτικό μήνυμα των επαναστάσεων. Προωθώντας βίαια αυτήν τη μισαλλόδοξη «ατζέντα» και το ίδιο, ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτό το χαρακτηριστικό της αντεπαναστατικής εποχής. Το ΙΚ στοχοποιεί χριστιανούς, σιίτες, Γεζίντι, Κούρδους κ.λπ. και διάφοροι ηγέτες εμφανίζονται ως «υπερασπιστές» τους. Από τον Άσαντ και τους αλεβίτες της Συρίας μέχρι τον ξαφνικό ενδιαφέρον

ται η κλιμάκωση των επιχειρήσεων στην πολύπαθη χώρα αλλά και το ενδεχόμενο μιας νέας επέμβασης και στη Λιβύη. Αυτές οι επεμβάσεις γεννούν και τους τζιχαντιστές και τους πρόσφυγες, οι οποίοι στη συνέχεια «εξισώνονται» από τη ρατσιστική προπαγάνδα («καραβιές τρομοκρατών στα σύνορα της Ευρώπης») και ανακηρύσσονται «απειλή για τη Δύση». Την κυρίαρχη προπαγάνδα δεν την ενδιαφέρει πως οι πρόσφυγες από τη Λιβύη και τη Συρία κατά πάσα πιθανότητα φεύγουν κυνηγημένοι από τους ένοπλους φονταμενταλιστές. Δεν την ενδιαφέρει επίσης ότι οι «τρομοκράτες» στο Παρίσι ή στην Κοπεγχάγη έχουν γεννηθεί και μεγαλώσει στην Ευρώπη και εκεί πρέπει να εντοπιστούν οι αιτίες που «γεννούν» ενόπλους. Αντίθετα, όλα μπαίνουν κάτω από την ταμπέλα του «Ισλάμ».

«Οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι οπλίζουν τα χέρια εξτρεμιστών στα γκετοποιημένα κέντρα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, η αστυνομία πυροβολεί ό,τι κινείται και τα ΜΜΕ προωθούν την αυτοεκπληρούμενη πλέον προφητεία της σύγκρουσης των πολιτισμών». του Σίσι για τους κόπτες της Αιγύπτου. Η δυναμική ενότητας που είχε απελευθερώσει η αρχική φάση των αραβικών επαναστάσεων έχει σχεδόν ακυρωθεί.

Δυτικός ιμπεριαλισμός

Η «αξιοποίηση» του Ισλαμικού Κράτους από τις δυτικές κυβερνήσεις είναι εξίσου συστηματική κι επικίνδυνη. Σε αυτήν την περίπτωση, και οι δύο πλευρές «τρέφονται» από την αναπαραγωγή της θεωρίας της «σύγκρουσης των πολιτισμών». Η δράση του ΙΚ οδήγησε σε νέα επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ, ενώ σήμερα συζητιέ-

Όπως το συνόψισε εύστοχα ο Άρης Χατζηστεφάνου, «οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι οπλίζουν τα χέρια εξτρεμιστών στα γκετοποιημένα κέντρα των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, η αστυνομία πυροβολεί ό,τι κινείται και τα ΜΜΕ προωθούν την αυτοεκπληρούμενη πλέον προφητεία της σύγκρουσης των πολιτισμών». Η ηγεσία του Ισλαμικού Κράτους έχει αποδειχθεί ικανή και πρόθυμη να παίξει αυτό το παιχνίδι. Η μαζική εκτέλεση 21 χριστιανών Αιγυπτίων προσφύγων στη Λιβύη και η επακόλουθη απαγωγή 90 χριστιανών στη Συρία δεν είναι τυχαίες.

Στο Όσλο της Νορβηγίας, μουσουλμάνοι σχημάτισαν το «δαχτυλίδι της ειρήνης» έξω από τη μεγαλύτερη συναγωγή της πόλης.

Γράφει ο καθηγητής Χαμίντ Νταμπάσι: «Στοχοποιούν τους χριστιανούς για να προκαλέσουν την επέμβαση και των τυραννικών καθεστώτων και των ΗΠΑ και της ΕΕ, ώστε οι δράσεις τους να εξελιχθούν σε αυτοεκπληρούμενες προφητείες: ότι ο πόλεμος που διεξάγουν είναι ανάμεσα “στο Ισλάμ και τη Δύση” ... Αυτές οι βάρβαρες επιθέσεις επιδιώκουν να κρύψουν την αδυναμία του ΙΚ και να το κρατήσουν στα πρωτοσέλιδα... Είναι πολύ λιγότερο βίαιοι και φονικοί από το μεξικανικό καρτέλ των ναρκωτικών, αλλά εξαιτίας της αυτοπροβολής της βίας τους κερδίζουν πολύ μεγαλύτερη προσοχή στα ευρωπαϊκά και βορειοαμερικανικά μίντια». Το εντυπωσιακό είναι πως διαμορφώνεται μια επιθετική εκμετάλλευση του όρου «χριστιανοί» στα δυτικά ΜΜΕ, αλλά και από δυτικές κυβερνήσεις που εκφράζουν επιλεκτική ευαισθησία στην «προστασία των χριστιανών», παίζοντας ανοιχτά το παιχνίδι της «θρησκευτικής σύγκρουσης».

Ισλαμοφοβία

Σε αυτό το υπόβαθρο οργανώθηκε το τριήμερο «Ενάντια στον Βίαιο Εξτρεμισμό» στα μέσα Φλεβάρη στην Ουάσινγκτον. Η κυβέρνηση Ομπάμα επέλεξε τον ουδέτερο όρο «βίαιος εξτρεμισμός» και στοχοποιήθηκε αμέσως από τη Δεξιά ότι είναι «μαλακή» απέναντι «στον μουσουλμανικό εχθρό». Βέβαια όλο το τριήμερο εστίασε αποκλειστικά στον «ισλαμικό φονταμενταλισμό» ως βασική απειλή. Από το 1980 ως το 2005, σύμφωνα με το FBI, το 94% των τρομοκρατικών επιθέσεων σε αμερικανικό έδαφος έγινε από μη μουσουλμάνους. Από τις 11 Σεπτέμβρη του 2001 μέχρι το 2014 έχουν δολοφονηθεί 190.000 Αμερικανοί. Από αυτούς 37 ήταν τα θύματα τρομοκρατικών επιθέσεων από μουσουλμάνους. Στην Ευρώπη, σύμφωνα με τη Europol, λιγότερο από το 2% των «τρομοκρατικών» επιθέσεων τα τελευταία 5 χρόνια είχαν «θρησκευτικά» (ούτε καν αποκλειστικά «μουσουλμανικά») κίνητρα. Κι όμως, καλούμαστε όλοι να πιστέψουμε πως το «ακραίο Ισλάμ» είναι η μεγαλύτερη απειλή για μια κάποια «Δύση» που υποτίθεται πως έχει «κοινά συμφέροντα», και στην πάλη εναντίον αυτής της «απειλής» να θυσιάσουμε τις ελευθερίες μας, τα δικαιώματα των προσφύγων και μεταναστών, τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων που ζουν στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική...

Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά τώρα! 4 μαρτη 2015

σελίδα 16

Δικαιοσύνη στους μετανάστες-τριες, αξιοπρεπής ζωή για όλους

ι πρώτες δηλώσεις και παρεμβάσεις των υπουργών Μετανάστευσης και Δημόσιας Τάξης με στόχο το κλείσιμο των στρατοπέδων συγκέντρωσης δίνουν για πρώτη φορά το στίγμα μιας στοιχειωδώς ανθρώπινης αντιμετώπισης απέναντι στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Όπως όμως δείχνουν τα καθημερινά κρούσματα που έρχονται στο φως της δημοσιότητας, ο βαθιά ριζωμένος ρατσισμός θέλει ακόμα πολλά για να ξηλωθεί. Μέσα σε μία εβδομάδα: στην Κοζάνη ασθενής απειλεί την έγχρωμη γιατρό του πως «θέλει σαπούνι και Χίτλερ», στη Θεσσαλονίκη προϊστάμενος του ΙΚΑ αρνείται να χορηγήσει βεβαίωση βιβλιαρίου σε μετανάστρια παρά το γεγονός πως είχε τα απαιτούμενα ένσημα, ελεγκτές και αστυνομικοί φέρονται με βαναυσότητα σε Περουβιανή επιβάτισσα λεωφορείου, ρατσιστές με συνέργεια ή ανοχή αστυνομικών κακοποιούν μετανάστες στη Ρόδο και στα Καλύβια, ενώ διαβητικός μετανάστης από τη Γουινέα κρατούμενος σε αστυνομικό τμήμα αφήνει την τελευταία του πνοή σε νοσοκομείο της Αττικής εξαιτίας εγκληματικής αμέλειας των αστυνομικών. Οι καταιγιστικοί ρυθμοί των καταγγελιών δείχνουν τι γίνεται καθημερινά εδώ και χρόνια, μόνο που πια είναι περισσότεροι όσοι έχουν το θάρρος να καταγγέλλουν δημόσια. Το απόστημα είναι μεγάλο και απαιτεί πολύ περισσότερα από τη μεριά του κράτους για να σπάσει. Η 21η Μάρτη, παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού, θα είναι ένας σημαντικός σταθμός στον καθημερινό αγώνα για να ξηλωθεί το ρατσιστικό οπλοστάσιο που με χίλιους δυο τρόπους, νόμους και μέτρα συγκροτήθηκε στα χρόνια της κρίσης και των μνημονίων από τις κυβερνήσεις της κοινωνικής εξαθλίωσης.

πολιτικές της μνημονιακής εξαθλίωσης, της καταστολής και της στέρησης δικαιωμάτων προς την ελπίδα της σύγκρουσης με αυτές, στη βάση των αναγκών της συντριπτικής πλειοψηφίας της κοινωνίας. Ανάμεσά τους χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που διεκδικήσαμε και συνεχίζουμε να απαιτούμε την αλλαγή των ρατσιστικών νόμων και πολιτικών, στα πλαίσια μιας κοινωνίας ανθρωπιάς, αλληλεγγύης, αναγνώρισης

«Γνωρίζουμε πως δεν μπορούν να φτιάξουν όλα από τη μια μέρα στην άλλη», συνεχίζουν οι αντιρατσιστικές οργανώσεις, «όμως την ίδια ώρα ξέρουμε καλά πως τίποτα δεν πρόκειται να γίνει αν δεν εντείνουμε εμείς τον αγώνα μας για να γκρεμιστεί ολόκληρο το θεσμικό ρατσιστικό πλέγμα εδώ και τώρα. Δεν έχουμε υπομονή να περιμένουμε με τους μήνες για να κλείσουν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών και

Σε κάθε πόλη και γειτονιά

Η κινητοποίηση στην Αθήνα

Δεκάδες αντιρατσιστικές και μεταναστευτικές οργανώσεις μάς καλούν στις 12 το μεσημέρι του Σαββάτου 21 Μάρτη στην πλατεία Κλαυθμώνος, σε μια μεγάλη συγκέντρωση για «Δικαιοσύνη στους μετανάστες και τους πρόσφυγες - Αξιοπρεπή ζωή για όλους και όλες». Στη συγκέντρωση οι διεκδικήσεις πλαισιώνονται από μουσική, χορό, χάπενινγκ και κρουστά από σχήματα κοινοτήτων μεταναστών και των παιδιών τους από την Αφρική, τις Φιλιππίνες, το Αφγανιστάν και το Κουρδιστάν, καθώς και από εγχώρια γκρουπ. Όπως αναφέρουν στο κοινό κάλεσμα οι διοργανωτές, «Με τις πρόσφατες πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα, μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων μετατοπίστηκε από το φόβο και τον εξαναγκασμό στις

νησης και εγκατάστασης σε άλλες χώρες της ΕΕ για όσους το επιθυμούν. Διεκδικούμε μια νέα διαδικασία νομιμοποίησης που θα καλύπτει χιλιάδες μετανάστες που ζουν στην Ελλάδα και φοβούνται κάθε μέρα που περνάει όταν πηγαίνουν στη δουλειά ή όταν βγαίνουν από το σπίτι για να ψάξουν για δουλειά. Και τέλος ενισχύουμε τον αντιφασιστικό αγώνα απέναντι στη θηριωδία της δολοφονικής Χρυσής Αυγής, που σε μερικές εβδομάδες αντιμετωπίζει μια δίκη βασισμένη σε δολοφονίες μεταναστών και αντιφασιστών και εκατοντάδες ρατσιστικές επιθέσεις από τα τάγματα εφόδου της με στόχο να σκορπίσουν το φόβο σε γειτονιές και πόλεις της χώρας. Καμία ανοχή, καμία συμπόνια για τους δολοφόνους νεοναζί».

βασικών κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων για όλους». Ντόπιοι και μετανάστες, ενώνουμε ξανά τη φωνή μας και απαιτούμε από τη νέα κυβέρνηση την πλήρη ανατροπή του ρατσιστικού και κατασταλτικού οπλοστασίου όπως το γνωρίσαμε ως τώρα. Πρόκειται για μια κυβέρνηση που έχει ξεκινήσει να κάνει κάποια πρώτα σημαντικά βήματα για το ξήλωμα του ρατσιστικού πουλόβερ.

προσφύγων που κοστίζουν καθημερινά ανθρώπινες ζωές, ούτε πρόκειται να συναινέσουμε στην εξαίρεση κάποιων κατηγοριών παιδιών μεταναστών από το δικαίωμά τους στην ιθαγένεια. Απαιτούμε το γκρέμισμα του φράχτη στον Έβρο και το σταμάτημα των δολοφονιών στα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο. Ζητάμε άσυλο για κάθε πρόσφυγα που ζει στη χώρα και δυνατότητα μετακί-

Κινητοποιήσεις, εκδηλώσεις και δράσεις στις 21 Μάρτη θα γίνουν στη Θεσσαλονίκη, την Πάτρα, την Κρήτη και σε αρκετές ακόμη πόλεις. Η ΟΛΜΕ καλεί καθηγητές και μαθητές να στήσουν αντιρατσιστικές εκδηλώσεις μέσα στα σχολειά τους την εβδομάδα πριν από την 21η Μάρτη. Ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά καλεί σε κεντρική εκδήλωση το Σάββατο 14 Μάρτη, από τις 6 μ.μ. στο Σύλλογο Αρχαιολόγων, με θέμα «Το αντιφασιστικό κίνημα μπροστά στη δίκη της Χρυσής Αυγής», ενώ από τις 13 ως τις 23 Μάρτη, στο Θέατρο Εμπρός θα πραγματοποιηθεί το δεκαήμερο «Αντιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών» με τη συμμετοχή πολλών καλλιτεχνών και μουσικών σχημάτων. Στις 7 Μάρτη, η Αντιρατσιστική Πρωτοβουλία Κορίνθου μαζί με την Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα κέντρα Κράτησης μάς καλούν σε διαδήλωση στο στρατόπεδο μεταναστών της Κορίνθου με αίτημα να κλείσει τώρα. Δεκάδες είναι οι εκδηλώσεις που θα πραγματοποιηθούν μέσα στο Μάρτιο, από αντιρατσιστικές, αντιφασιστικές και τοπικές συλλογικότητες. Ανάμεσά τους η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» που οργανώνει, συνδιοργανώνει ή συμμετέχει τις επόμενες εβδομάδες σε μια σειρά αντιρατσιστικές και αντιφασιστικές εκδηλώσεις, στην Κυψέλη, στη Νίκαια, στου Ζωγράφου, στο Πέραμα, στα Σεπόλια, στην Καλλιθέα, στο Νέο Ηράκλειο και αλλού. Κυκλοφορούν ήδη στην Αθήνα αφίσα και προκήρυξη των διοργανωτών της 21ης Μάρτη, και τοπικές κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες έχουν ξεκινήσει αφισοκολλήσεις και εξορμήσεις σε γειτονιές. Όλοι και όλες χρειάζεται να δυναμώσουμε την καμπάνια για την παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού, ώστε το Σάββατο στις 21 Μάρτη να ακουστεί δυνατά από χιλιάδες κόσμου η διεκδίκηση του αυτονόητου: Δικαιοσύνη και αξιοπρεπής ζωή για όλους και όλες!