ΕΑ 333

Φύλλο Νο 333 | 1 ΑΠΡΙΛΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

ΣΥΡΙΖΑ: Η κυβέρνηση και ο ρόλος του κόµµατος

Να καταδικαστεί η ηγεσία των νεοναζί

Η επέµβαση των Σαούντ στην Υεµένη

Σελ. 7

Σελ. 16

Σελ. 17

Όχι στις ιδιωτικοποιήσεις Σελ. 9, 10, 11, 12

ΚΑΜΙΑ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

Οι ανάγκες µας πάνω από το χρέος

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Μία από τις «καταβολές» του λαϊκού ρεύµατος που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τη µεγάλη εκλογική νίκη και την κυβέρνηση ήταν το «Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη» –αυτό το προδροµικό σκίρτηµα του «αντιπαγκοσµιοποιητικού κινήµατος» που επανασύνδεσε τη µαζική κινηµατική πρωτοπορία, έστω θολά και αντιφατικά, µε το αντικαπιταλιστικό πρόταγµα. Σήµερα, ό,τι ήθελε βαθύτερα να πει αυτό το σύνθηµα, επανέρχεται ως πιεστική ανάγκη να απαντηθεί το άµεσο πολιτικό δίληµµα που συµπυκνώνει την αντιπαράθεση µε τους δανειστές, το εγχώριο και διεθνές σύστηµα. Τώρα, το άµεσο δίληµµα είναι «στάση πληρωµών στους τοκογλύφους δανειστές ή στάση πληρωµών σε µισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες;». Και η απάντηση είναι –αν µιλάµε για ριζοσπαστική Αριστερά– µία και µοναδική: στάση πληρωµών στα τοκοχρεολύσια, διότι για µας «οι κοινωνικές ανάγκες είναι πάνω από το χρέος». Αλλά και γενικότερα: η κατάργηση των µνηµονίων ενάντια και πάνω από τους εκβιασµούς των δανειστών, η ανατροπή της λιτότητας πάνω από τα κέρδη των καπιταλιστών, οι κοινωνικές ανάγκες πάνω από το χρέος και τις απαιτήσεις των τοκογλύφων. Η επιλογή αυτή εµπεριέχει και εξειδικεύεται σε µια σειρά άλλες: Η πληρωµή µισθών και συντάξεων δεν µπορεί ούτε να µετατεθεί ούτε να υποτιµηθεί µέσα από το «παράλληλο νόµισµα» για να πληρώνονται «πλήρως και εγκαίρως» τα τοκοχρεολύσια στους τοκογλύφους δανειστές. Η δηµόσια υγεία δεν µπορεί να αφεθεί να καταρρεύσει καθηλωµένη στο µνηµονιακό κρεβάτι του Προκρούστη των πρωτογενών πλεονασµάτων ώστε νε εξασφαλίζονται πόροι για τους τοκογλύφους. Οι δηµόσιοι πόροι στη µορφή των δηµόσιων επιχειρήσεων ή ευρύτερα της δηµόσιας περιουσίας δεν µπορούν να ξεπουληθούν ούτε να «αξιοποιηθούν» από και για τα ιδιωτικά καπιταλιστικά συµφέροντα. Τα µνηµόνια και η λιτότητα που ο λαός έδιωξε στις εκλογές από την πόρτα, δεν µπορούν να επανέλθουν εκβιαστικά από το παράθυρο. Όλα αυτά δεν µπορούν να συµβούν επειδή οι δανειστές, το εγχώριο και διεθνές σύστηµα εκβιάζουν τη διατήρηση της «ανώτατης αρχής» ότι το χρέος και τα καπιταλιστικά κέρδη είναι πάνω από τους µισθούς, τις συντάξεις, τις κοινωνικές ανάγκες. Πρέπει «εδώ και τώρα», γιατί ο χρόνος πιέζει και η απάντηση δεν µπορεί να περιµένει, να εγκαταστήσουµε τη δική µας «ανώτατη αρχή»: οι κοινωνικές ανάγκες πάνω από το χρέος - διαγραφή του χρέους και όχι µια νέα µνηµονιακή υποτίµηση των κοινωνικών αναγκών! Φτάσαµε ως εδώ σφυρηλατώντας ένα «συµβόλαιο» µε την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώµατα, τα κινήµατα αντίστασης, ότι ερχόµαστε για να καταργήσουµε τα µνηµόνια και να ανατρέψουµε τη λιτότητα. Και έτσι θα συνεχίσουµε! Η κατεύθυνση των εξελίξεων κρίνεται τώρα, και αυτές οι αποφασιστικές επιλογές για να ανοίξουµε τον δικό µας δρόµο, πρέπει να γίνουν τώρα!

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Υπάρχει απάντηση στους εκβιασµούς ΕΕ και ∆ΝΤ

∆ιαγραφή του χρέους! Του Πάνου Κοσµά

Μ

παίνουµε ίσως στο πιο αποφασιστικό δεκαήµερο ύστερα από τις εκλογές. Η χρηµατοδοτική ασφυξία του ελληνικού ∆ηµοσίου έχει φτάσει στο οριακό σηµείο όπου είναι αδύνατο πλέον να συνεχίσουν να πληρώνονται ταυτόχρονα µισθοί και συντάξεις αλλά και τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους, οπότε η κλεψύδρα του πολιτικού χρόνου αδειάζει. Είναι η ώρα που δεν µπορεί να «αγοραστεί» χρόνος και που τα διλήµµατα γίνονται απόλυτα. Είναι η ώρα των µεγάλων και καθαρών αποφάσεων.

Το δίληµµα

Ύστερα από τη συνάντηση Μέρκελ-Τσίπρα, η Γερµανίδα καγκελάριος δήλωσε ότι πλέον δεν είναι οι δανειστές που βιάζονται αλλά η ελληνική κυβέρνηση, που είναι αναγκασµένη να «τρέξει» µε τις «µεταρρυθµίσεις», ώστε να ανοίξει η στρόφιγγα της χρηµατοδότησης. Πράγµατι, η συµφωνία στο Eurogroup της 20ής Φεβρουαρίου δεν εξασφάλισε ανάσα χρόνου για την κυβέρνηση αλλά για τους δανειστές. Καθώς δεν προέβλεπε καµία χρηµατοδότηση του ελληνικού ∆ηµοσίου για το άµεσο διάστηµα του Μαρτίου και του Απριλίου, η κυβέρνηση βρέθηκε «µε το πιστόλι στον κρόταφο», να πρέπει να πληρώνει τόσο µισθούς και συντάξεις όσο και τοκοχρεολύσια, ενώ τα ρευστά διαθέσιµα δεν επαρκούσαν για την κάλυψη και των δύο αυτών κατηγοριών δαπανών. Έχοντας αποκλείσει τη στάση πληρωµών στα τοκοχρεολύσια, η κυβέρνηση κατέφυγε στη «λύση» να «σκουπίσει», δεσµεύοντας µε repos, τα ρευστά διαθέσιµα οργανισµών του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα για να συνεχίσει να πληρώνει τους τοκογλύφους. Ο χρόνος που κερδήθηκε έτσι είναι πληρωµένος µε «αίµα»: αυτά τα χρήµατα πρέπει να επιστραφούν σύντοµα στα ταµεία των οργανισµών του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα, για να µην κάνουν αυτοί πλέον στάση πληρωµών σε δικές τους πιεστικές ανάγκες. Στο µεταξύ όµως, ακόµη κι έτσι, και αυτή η πηγή ρευστότητας

έχει «στραγγίξει». Τώρα η κυβέρνηση είναι αναγκασµένη είτε να επιβάλει µε νοµοθετική ρύθµιση τη δέσµευση ρευστών διαθεσίµων και άλλων οργανισµών, για να «κερδηθεί» λίγος ακόµη χρόνος πληρωµένος µε αίµα, είτε να απαντήσει άµεσα στο δίληµµα «στάση πληρωµών σε µισθούς και συντάξεις ή στα τοκοχρεολύσια;».

∆ιπλό νόµισµα; Οι δανειστές προτείνουν εδώ µια νέα «λύση», που θα µας βάλει ακόµη πιο βαθιά στην παγίδα: το παράλληλο νόµισµα. Λένε: Αφού δεν κάνετε στάση πληρωµών στα τοκοχρεολύσια και ταυτόχρονα θέλετε να πληρώνετε και µισθούς και συντάξεις, µία λύση υπάρχει: να πληρώνετε τοκοχρεολύσια σε σκληρό νόµισµα (ευρώ) και µισθούς-συντάξεις ή και άλλες κατηγορίες κοινωνικών δαπανών σε παράλληλο νόµισµα. Αυτό το παράλληλο νόµισµα είναι κουπόνια του ∆ηµοσίου που θα λειτουργούν ως µέσο πληρωµών στην εσωτερική αγορά. Για τους τοκογλύφους το σκληρό νόµισµα, για τους µισθωτούς και συνταξιούχους το «εσωτερικό νόµισµα», που θα υποτιµηθεί ταχύτατα, θα ανταλλάσσεται µε ευρώ σε πολύ χαµηλότερα επίπεδα από την ονοµαστική του ισοτιµία και εν ολίγοις θα σηµαίνει µια γενναία υποτίµηση του εργατικού µισθού στην πράξη, δηλαδή µια καθολική και σκληρή µνηµονιακή ρύθµιση αναδιανοµής του πλούτου υπέρ του κεφαλαίου! (1) Όταν το δίληµµα γίνεται τόσο απόλυτο και τόσο πιεστικό χρονικά, η µόνη αποδεκτή απάντηση από τη σκοπιά της Αριστεράς είναι η στάση πληρωµών στα τοκοχρε-

ολύσια. Όµως, η «ιδρυτική» αυτή πράξη της ρήξης µε τους δανειστές και το σύστηµα έχει αυτόµατες συνεπαγωγές, που όλες εντάσσονται στη γενική κατεύθυνση «οι κοινωνικές ανάγκες πάνω από το χρέος», στη διαγραφή του χρέους, ώστε να µπορέσει να υλοποιηθεί µια πολιτική κατάργησης των µνηµονίων, ανατροπής της λιτότητας και υλοποίησης µέτρων και πολιτικών µε µεταβατικό χαρακτήρα και σοσιαλιστική κατεύθυνση. Η δέσµευση των ρευστών διαθεσίµων των οργανισµών του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα βάζει στα χέρια των δανειστών άλλο ένα όπλο εκβιασµού (να χρηµατοδοτήσουν αυτοί την επιστροφή αυτών των χρηµάτων, αλλά βέβαια στο πλαίσιο µιας νέας χρηµατοδοτικής σύµβασης και του τρίτου µνηµονίου) ή µας οδηγεί στο διπλό νόµισµα και µάλιστα στην απόλυτα µνηµονιακή και αντεργατική εκδοχή του: να πληρώνουµε τους τοκογλύφους δανειστές-εκβιαστές σε ευρώ και τους εργαζόµενους µε υποτιµηµένα «χαρτιά»!

1. Όπως για κάθε νοµισµατική επιλογή, έτσι και για το παράλληλο νόµισµα, η πραγµατική του λειτουργία καθορίζεται από το συνολικό πλαίσιο στο οποίο λειτουργεί, από το συνολικό σχέδιο στο οποίο εντάσσεται. Είναι άλλη η λειτουργία του διπλού νοµίσµατος (όπως και του εθνικού νοµίσµατος γενικότερα) όπως την προτείνουν οι δανειστές και άλλη η λειτουργία του αν επρόκειτο για επιλογή ενταγµένη σε ένα πολιτικό σχέδιο στάσης πληρωµών στους τοκογλύφους δανειστές πλαισιωµένη µε µέτρα δέσµευσης των ευρώ των πλουσίων. Πρέπει λοιπόν να σπάσει η µυθολογία που θεωρεί το παράλληλο νόµισµα αυτονόητα συνώνυµο της ρήξης.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

1 απριλη 2015

3

Ακόμη και η κοινωνική σωτηρία απαιτεί ρήξη Του Πέτρου Τσάγκαρη

Η

τακτική κατευνασμού του αντιπάλων, δηλαδή της ελληνικής άρχουσας τάξης και των μηχανισμών της από τη μια και των δανειστών από την άλλη, έφτασε στα όριά της. Αποδείχτηκε ότι ο αντίπαλος δεν κατευνάζεται και, αντίθετα, επιζητεί τη συντριβή του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή τη συντριβή του προγράμματός του που ψήφισαν τα μέλη του αλλά και των εξαγγελιών της ΔΕΘ που ψήφισαν οι υποστηρικτές του.

Οι έξωθεν πιέσεις

Ως εμβληματικό πρόσωπο των δανειστών, η Μέρκελ δήλωσε (λίγα μόνο 24ωρα μετά τη συνάντησή της με τον Τσίπρα) ότι η Ελλάδα πρέπει «να εκπληρώσει τις φιλοδοξίες που όλοι έχουμε». Μπορείτε να προτείνετε όσες εναλλακτικές θέλετε, μας είπε πρακτικά η καγκελάριος, «όμως», όπως τόνισε, «τελικά το γενικό πλαίσιο πρέπει να καταλήγει στο προσδοκώμενο αποτέλεσμα», εννοώντας πέρα από κάθε αμφιβολία τη συνέχιση της λιτότητας. Μάλιστα άφησε να διαρρεύσει ότι στην κατ’ ιδίαν συνάντηση πρότεινε ευθέως στον Τσίπρα τη μείωση των συντάξεων. Πιο επιθετικά ο επικεφαλής των Χριστιανοδημοκρατών για ευρωπαϊκά θέματα, Γκ. Γκίχμπαουμ, δήλωσε ότι «αντί να παρακαλάει ο Τσίπρας για βοήθεια τους Ρώσους, καλύτερα να ετοιμάσει μια λίστα με συγκεκριμένες μεταρρυθμίσεις» –εννοείται πάντα στη γραμμή της λιτότητας. Ο «σοσιαλιστής» Σουλτς έχει αναλάβει τα πισώπλατα χτυπήματα, την ίδια στιγμή που ο Ντράγκι, ως νέος δρ Μένγκελε, δοκιμάζει το όρια χρηματοδοτικής ασφυξίας της ελληνικής κυβέρνησης –με τον κίνδυνο να του μείνει στα χέρια το πειραματόζωο. Οι ίδιοι ευρωπαϊκοί μηχανισμοί –σε συνεργασία με τους ντόπιους συμμάχους τους και εν είδει ληστοσυμμορίτη– άρπαξαν τα 11 δισ. του ΤΧΣ για να μην μπορέσει

να τα αξιοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ προς όφελος του λαού. Έκλεψαν και τα 1,9 δισ. που έχουν προκύψει από τα υπέρογκα κέρδη της ΕΚΤ από τα ελληνικά ομόλογα, και τα οποία είχαν αναγνωριστεί ως τέτοια και συνεπώς οι δανειστές είχαν αποδεχθεί ότι θα τα επέστρεφαν στην Ελλάδα. Υπαγορεύουν όρους ενώ δεν έχουν δώσει φράγκο στην Ελλάδα από τον Αύγουστο του 2014 (ενώ η Ελλάδα έχει πληρώσει μόνον μέσα στο 2015 πάνω από 6 δισ. ευρώ) και απαιτούν, μέσω διαρροών, αντικαταστάσεις υπουργών. Στο εσωτερικό μέτωπο, η άρχουσα τάξη άρχισε να «μιλάει». Τα ΜΜΕ σκληραίνουν τη στάση τους απέναντι στην κυβέρνηση, ενώ η μία από τις δύο «ναυαρχίδες» του κεφαλαίου, το «Βήμα», εγκατέλειψε τα γλυκόλογα και ζητάει από τον πρωθυπουργό να υπογράψει νέο μνημόνιο εκμεταλλευόμενος

νεται η άποψη ότι «ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του δεν εξελέγησαν για να μας οδηγήσουν σε ρήξη με την Ευρώπη». Τις απόψεις του συντάκτη, αλλά ακόμη και την ορολογία του περί ιδεοληψιών, μερκελισμού του Τσίπρα κ.λπ., αναπαρήγαγαν σαν κασέτα ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος και ο Θεοδωράκης στη συζήτηση στη Βουλή, φανερώνοντας ανοικτά την ενιαία καθοδήγηση της άρχουσας τάξης προς τα όργανά της.

Οι πράξεις

Το ίδιο έντυπο («Βήμα») «ανακαλύπτει» ρήγμα εντός της ελληνικής διαπραγματευτικής ομάδας στο Brussels Group, ανάμεσα ακόμη και σε εξαιρετικά συστημικούς συνεργάτες του υπ. Οικονομικών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η εφημερίδα θεωρεί ακόμη και την Ε. Παναρίτη υπερβολικά αντιμνημονιακή

«Βήμα»: «Δεν μπορεί ο πρωθυπουργός να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη επειδή μια ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετη με το συμβιβασμό. Δεν μπορεί η άρνηση δύο-τριών μαρξιστών που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, να σταθεί εμπόδιο για έναν έντιμο συμβιβασμό». το γεγονός ότι, όπως γράφει μια στήλη, «απολαμβάνει υψηλή δημοφιλία». Η ίδια στήλη τρίζει τα δόντια στους εχθρούς της άρχουσας τάξης γράφοντας με πρωτοφανές θράσος: «Δεν μπορεί λοιπόν ο πρωθυπουργός να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη επειδή μια ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετη με το συμβιβασμό. Δεν μπορεί η άρνηση δύο-τριών μαρξιστών που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, στην ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ, η οποία είναι κόντρα σε κάθε πλαίσιο λειτουργίας της ΕΕ, να σταθεί εμπόδιο για έναν έντιμο συμβιβασμό».

Κασέτα

Σε άλλο άρθρο γνώμης της εν λόγω εφημερίδας με τίτλο «Ρήξη με τις ιδεοληψίες, όχι με την Ευρώπη» διατυπώ-

και μας «εκμυστηρεύεται» ότι προτίμηση των δανειστών είναι να συζητούν όχι με αυτήν αλλά με τον πρόεδρο του Συμβουλίου Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων, Γ. Χουλιαράκη. Αλλά δεν είναι μόνο οι δηλώσεις. Κυρίως είναι οι πράξεις του βαθέος κράτους, που παραμένει ανέγγιχτο με ευθύνη της νέας κυβέρνησης: οι πλούσιοι συνεχίζουν να βγάζουν ανενόχλητοι τα λεφτά τους στο εξωτερικό επειδή όλοι οι τραπεζίτες, και κυρίως ο Στουρνάρας, παραμένουν στις θέσεις τους. Η κ. Σακελλαρίου του ΤΧΣ «από λάθος» απέσπασε και έστειλε με την άνεσή της τα 1,2 δισ. στον EFSF και όμως, ακόμη και μετά από αυτό παραμένει στη θέση της. Η γενική γραμματέας Εσόδων, Αικ. Σαββαΐδου, κάνει

επικοινωνιακό μποϊκοτάζ στην κυβέρνηση με εγκύκλιο για φορολόγηση ανείσπρακτων ενοικίων. Τα ίδια κάνουν και οι υπόλοιποι γενικοί γραμματείς και άλλοι ανώτεροι υπάλληλοι που είχε επιλέξει ο Σαμαράς και που, παρ’ όλα αυτά, παραμένουν στη θέση τους. Οι δικαστές οργιάζουν με αποφάσεις σε βάρος των φτωχών και υπέρ του συστήματος. Οι στρατοκράτες απειλούν εμμέσως βάζοντας τους ΟΥΚάδες να βροντοφωνάξουν το πού έχουν οι ανώτεροί τους γραμμένες τις απόψεις της κυβέρνησης. Τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά κανάλια εκτοξεύουν τους οχετούς τους και, ενώ η κυβέρνηση δεν έχει ούτε έναν τηλεοπτικό σταθμό με το μέρος της, δεν έχει ακόμη ανοίξει την ΕΡΤ και, κυρίως, δεν έχει χτυπήσει τη διαπλοκή των καταχρεωμένων ιδιωτικών μεγαλοσταθμών.

Προετοιμασία

Η κυβέρνηση, όχι για να κάνει σοσιαλισμό αλλά για να υλοποιήσει την κοινωνική σωτηρία που επαγγέλλεται, οφείλει να αλλάξει γρήγορα πρόσωπα και θεσμούς και να υλοποιήσει πλήρως και γρήγορα τις εξαγγελίες της ΔΕΘ. Αλλά είναι φανερό ότι για την άρχουσα τάξη σε Ελλάδα και Ευρώπη, ακόμη και τα μέτρα κοινωνικής σωτηρίας είναι μέτρα ρήξης με το σύστημα, είναι μέτρα αντικαπιταλιστικά. Όμως η ρήξη δεν μπορεί να γίνει επιτυχημένα όταν την επιβάλλει ο αντίπαλος. Η κυβέρνηση λέει ότι έχει κόκκινες γραμμές (όχι σε μειώσεις συντάξεων, όχι σε ομαδικές απολύσεις, όχι σε γενική αύξηση ΦΠΑ, όχι σε ιδιωτικοποιήσεις). Για να υποστηριχτεί με συνέπεια η μη παραβίαση αυτών των «κόκκινων γραμμών» χρειάζεται στοιχειώδης προετοιμασία, δηλαδή χρειάζονται τουλάχιστον οι άμεσες αλλαγές προσώπων και θεσμών που περιγράψαμε. Και χρειάζεται και συμμετοχή και προετοιμασία του κόμματος σε αυτή την κατεύθυνση. Αλλιώς κανείς δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά τα περί ρήξης. Ούτε οι δανειστές για να την αποφύγουν, ούτε ο λαός για να τη στηρίξει.

4

πολιτικη

1 απριλη 2015

Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ3 συνεχίζουν τον αγώνα Του Μιχάλη Κωνσταντινίδη*

Β

ρισκόμαστε εν αναμονή της κατάθεσης του νομοσχεδίου για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, χωρίς να έχουμε αναστείλει ούτε μία από τις διαδικασίες αγωνιστικής διεκδίκησης των αιτημάτων μας: επαναπρόσληψη όλων των απολυόμενων εργαζομένων και επαναλειτουργία της ΕΡΤ, ως πραγματικά δημόσιας και όχι κρατικής. Αγωνιστικές διαδικασίες που αφορούν τόσο τη σύνδεσή μας με τα άλλα κινήματα, όπως η συμμετοχή μας στη μεγάλη διαδήλωση για τις Σκουριές το Σάββατο 28/3, όσο και τη συμμετοχή μας στο Καραβάνι Αγώνα και Αλληλεγγύης στις 3-6/4. Την παρουσία μας σε πανεπιστημιακά μαθήματα, όπως αυτό στο Ψυχολογικό του ΑΠΘ, όπου αναφέραμε τις πολλές πτυχές του πολύμηνου αγώνα μας, αλλά και το πλήθος επισκέψεων που δεχόμαστε στα κτίρια της ΕΡΤ3 (από σχολεία και συλλογικότητες από το εξωτερικό). Τις πολύμορφες εκδηλώσεις που συνεχίζονται με αμείωτο ενδιαφέρον και αφορούν μια μεγάλη γκάμα θεμάτων, από βιβλιοπαρουσιάσεις μέχρι και καλλιτεχνικά δρώμενα. Τέλος, την 24ωρη εκπομπή του τηλεοπτικού και ραδιοφωνικού προγράμματος, με πλήθος ζωντανών εκπομπών, που αναφέρονται σε όλο το φάσμα των κοινωνικών και πολιτικών ζητημάτων. Έχουμε κάνει ήδη την κριτική μας στο σχέδιο νόμου που κατατέθηκε για διαβούλευση, και περιμένουμε να παρέμβουμε στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο. Οι γενικές μας συνελεύσεις αποφασίζουν το πλαίσιο των διεκδικήσεών μας και οι κάθε φορά εκλεγμένοι εκπρόσωποί μας το παρουσιάζουν στις αρμόδιες αρχές (υπουργείο, Βουλή). Με αυτόν τον τρόπο λειτουργούμε αδιαμεσολάβητα από συνδικαλιστικές γραφειοκρατίες και

μόνιμους εκπροσώπους εργαζομένων, που διαβουλεύονται με τις αρχές ερήμην των εργαζομένων.

Κριτική στο νομοσχέδιο Τα κύρια σημεία όπου επικεντρώθηκε η κριτική μας στο επίμαχο νομοσχέδιο και τα οποία ελπίζουμε να αλλάξουν είναι: • Η διαβεβαίωση –που δεν δίνεται στο ν/σ– ότι θα επιστρέψουν όλες οι δομές της ΕΡΤ, που είναι τα τρία τηλεοπτικά κανάλια, όλα τα ραδιόφωνα και όλες οι ΕΡΑ, ο ιντερνετικός χώρος, τα μουσικά σύνολα και η Ραδιοτηλεόραση.

• Η αυτοτέλεια και αυτοδυναμία της ΕΡΤ3, με εκπομπή πλήρους και άρτιου προγράμματος. Να έχει, δηλαδή, δική της Γενική Διεύθυνση και αναλογική οικονομική ενίσχυση (βάσει του δυναμικού της) από το ανταποδοτικό τέλος.

• Το διοικητικό μοντέλο που προτείνεται είναι έντονα συγκεντρωτικό και ιεραρχικό με προσωποκεντρικά χαρακτηριστικά. Αντ’ αυτού, προτείνουμε οι εκπρόσωποι των επιμέρους δομών να εκλέγονται από τις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων, οι οποίες θα έχουν

ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ Τις «μεγάλες αφηγήσεις» ότι θα μας «σώσουν» τα πετρέλαια στο Αιγαίο επανέλαβε ο Π. Καμμένος, κατά την επίσκεψή του στις ΗΠΑ, για τον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. Ο υπερασπιστής των ακροδεξιών ΟΥΚάδων μίλησε για «συνεκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου με την αμερικανική κυβέρνηση». Μάλιστα, δήλωσε ότι μετέφερε το σχετικό ελληνικό ενδιαφέρον στην υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για ευρωπαϊκά και ευρασιατικά θέματα, Βικτόρια Νούλαντ. Παράλληλα, δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει την «άριστη

αποφασιστικό ρόλο στην όλη λειτουργία της ΕΡΤ. Προτείνουμε επιστροφή στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας, στο πλαίσιο της εργασιακής νομοθεσίας πριν από την εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών για τα εργασιακά. Διεκδικούμε ακόμα την ενσωμάτωση των αλληλέγγυων που συμμετείχαν ενεργά στην πολύμηνη λειτουργία του προγράμματος της Ελεύθερης ΕΡΤ, στο πλαίσιο του αυτοδιαχειριζόμενου αγώνα των αγωνιζόμενων εργαζομένων. Προτείνουμε, επίσης, το ανταποδοτικό τέλος των 3€ να αφορά αποκλειστικά στη λειτουργία της ΕΡΤ (να μην αποπληρώνεται, δηλαδή, το χρέος από το ανταποδοτικό, όπως γίνεται τώρα με τη ΝΕΡΙΤ). Επιπλέον κρίνουμε απαραίτητη τη διασφάλιση της αδιαμεσολάβητης, αυτοθεσμισμένης και απρόσκοπτης συμμετοχής της κοινωνίας και των κινημάτων στα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου, στο πλαίσιο της ανάγκης για συνδιαμόρφωση της «γενικότερης φιλοσοφίας του εκπεμπόμενου προγράμματος» της

αμυντική συνεργασία» των δύο χωρών, προαναγγέλλοντας νέους εξοπλισμούς, ενώ επισημοποίησε την προσήλωσή του στα συμφέροντα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ζητώντας την «επέκταση του ενιαίου αμυντικού δόγματος Ελλάδας-Κύπρου και με το Ισραήλ» και τονίζοντας «ότι η Ελλάδα δεν αλλάζει κατεύθυνση». Η κυβέρνηση επιμένει να παίζει παιχνίδια με τη φωτιά στο Αιγαίο, σε συμμαχία με το κράτος-τρομοκράτη του Ισραήλ, εξυπηρετώντας την πολιτική των ΗΠΑ στην Ανατολική Μεσόγειο. Εκτός αν ο Καμμένος έχει αυτονομηθεί… Όσο για τα περίφημα κοιτάσματα, η περίπτωση της Κύπρου αποτελεί καλή προειδο-

ΕΡΤ. Τα Συμβούλια Κοινωνικού Ελέγχου συγκροτούνται με καθολική ψηφοφορία σε κάθε διοικητική περιφέρεια της χώρας.

Εκπρόσωποι εργαζομένων Τέλος, διεκδικούμε οι εκπρόσωποι εργαζομένων στο ΠΡΩΤΟ Δ.Σ. της εταιρείας να προέρχονται από τους αγωνιζόμενους εργαζόμενους της ΕΡΤ και να εκλεγούν με πανελλαδική καθολική μυστική ψηφοφορία όλων των απολυμένων-εργαζομένων των ΕΡΤ, ΕΡΤ3 και ΕΡΑ που μετέχουν στο αυτοδιευθυνόμενο/ αυτοδιαχειριζόμενο πρόγραμμα, με τη δέσμευση ο ένας να προέρχεται από την περιφέρεια. Οι «φάροι» του αγώνα μας είναι τα κείμενα και τα ψηφίσματα των γενικών μας συνελεύσεων, η πείρα και η γνώση του πολύμηνου (κοντεύει δύο χρόνια) αυτοδιαχειριζόμενου αγώνα μας. Τίποτα δεν μας χαρίζεται, η διεκδίκηση και ο αγώνας συνεχίζονται. *Αγωνιζόμενος/απολυόμενος/εργαζόμενος στην ΕΡΤ3

ποίηση: Η ιταλοκορεατική κοινοπραξία «Eni-Kogas» είναι έτοιμη να αποχωρήσει,

καθώς τα αποτελέσματα της γεώτρησης στο κοίτασμα «Αμαθούσα», στο τεμάχιο

«ΔΑΝΕΙΚΑ ΚΑΙ ΑΓΥΡΙΣΤΑ»; Στην υλοποίηση του άρθρου 36 του πρόσφατα ψηφισμένου νόμου «για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» προχωρούν φορείς του Δημοσίου, τοποθετώντας μέρος των διαθεσίμων τους στους ειδικούς λογαριασμούς διαχείρισης της Τράπεζας της Ελλάδος. Από εκεί επενδύονται σε repos ή σε έντοκα γραμμάτια, με κύρια αποστολή να συγκεντρωθούν τα ποσά που απαιτούν οι δόσεις προς το ΔΝΤ. Για να αντληθεί ρευστότητα, από τον ΟΑΕΔ μεταφέρθηκαν 120 εκατ. ευρώ, από την Αττικό Μετρό 400 εκατ. ευρώ, ενώ συμβολή είχαν και οι ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ , ΔΕΠΑ. Από την Περιφέρεια Αττικής περίπου 85 εκατ. ευρώ θα κατευθυνθούν στην ΤτΕ. Στο βωμό της πληρωμής των τοκογλύφων και μπροστά στις ταμειακές δυσκολίες του κράτους θυσιάζονται πολύτιμοι πόροι που προορίζονται για τις κοινωνικές ανάγκες. Παρά τη «ρήτρα αποζημίωσης» που προβλέπεται, ο κίνδυνος του «δανεικά και αγύριστα» είναι υπαρκτός.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Μαζική πορεία για τις Σκουριές στη Θεσσαλονίκη

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309

Ή

9 της κυπριακής ΑΟΖ, έδειξαν ότι είναι «άνθρακες» οι… υδρογονάνθρακες.

ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΤΩΡΑ Οι ανισότητες µεταξύ πλουσίων και φτωχών στην Ελλάδα την περίοδο της κρίσης γιγαντώθηκαν σύµφωνα µε έρευνα του Ιδρύµατος Hans Böckler, καθώς οι φτωχότεροι επιβαρύνθηκαν φορολογικά κατά 337%, ενώ οι πλούσιοι µόλις κατά 9%. Ειδικότερα, οι άµεσοι φόροι ανέβηκαν κατά 125,9% για τους φτωχούς και µειώθηκαν για τους πλούσιους κατά 9%. Τα φτωχά νοικοκυριά έχασαν µέσα στην κρίση το 86% του συνολικού τους εισοδήµατος, ενώ οι πιο εύπορες οικογένειες µόλις το 16%. Ακόµα µια µελέτη που επιβεβαιώνει ότι τα µνηµόνια είναι η οργάνωση µιας κολοσσιαίας µεταφοράς εισοδήµατος από τους εργαζόµενους και τα λαϊκά στρώµα-

Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Του Νίκου Αναστασιάδη ταν µια βροχερή µέρα. Αλλά οι δρόµοι της Θεσσαλονίκης γέµισαν από ένα πολύβουο πλήθος. Ήταν όλοι εκεί. Κατ’ αρχάς οι κάτοικοι της Χαλκιδικής κάτω από τα ποικίλα πανό τους. «Όχι στην εξόρυξη χρυσού. Άµεση απαλλαγή των διωκόµενων» έγραφε το πρώτο πανό της διαδήλωσης. Πίσω ακριβώς από το τεράστιο SOS που σχηµατιζόταν µε φυλλωσιές δέντρων τις οποίες κουβαλούσαν δεκάδες ακτιβιστές. Και πλήθος κόσµου ακολουθούσε. Μετά η κοινωνία της Χαλκιδικής που λέει επίσης «όχι στην εξόρυξη χρυσού»: οι µελισσοκόµοι, οι οικοδόµοι, οι δασεργάτες, ο δήµος Αριστοτέλη, οι κτηνοτρόφοι, οι αγρότες, οι ψαράδες, οι ελεύθεροι επαγγελµατίες και οι απασχολούµενοι στον τουρισµό. Αλλά και οι επιτροπές αγώνα ενάντια στην εξόρυξη από διάφορες περιοχές, τον Πολύγυρο, τη Μ. Παναγία, την Ορµύλια, αλλά και τη Χαλκιδική και τη Θεσσαλονίκη. Και φυσικά δεν θα µπορούσαν να λείπουν οι αγωνιζόµενες καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών, οι σχολικοί φύλακες, οι εργαζόµενοι στην ΕΡΤ3, η ΒΙΟΜΕ, η LGBT συλλογικότητα Sylvia Rivera και τα κινήµατα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού. Τέλος, µια σειρά πολιτικές συλλογικότητες, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, οι Οικολόγοι Πράσινοι, το Ξεκίνηµα, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΟΚ∆Ε, η Αριστερή Αντιιµπεριαλιστική Συνεργασία, η Αντιεξουσιαστική Κίνηση και άλλες συλλογικότητες. Η διαδήλωση, που κατέβασε στο δρόµο αρκετές χιλιάδες κόσµο, ξεκίνησε από τη ΧΑΝΘ, διέσχισε την Τσιµισκή και µετά, εφόσον κλούβες των ΜΑΤ την εµπόδισαν να πλησιάσει τα γραφεία της «Ελληνικός Χρυσός», κατέβηκε στην παραλιακή οδό µέσω της

5

ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335

οποίας έφτασε στο Λευκό Πύργο, όπου και ολοκληρώθηκε κάτω από έντονη βροχή. «Η αλληλεγγύη το όπλο των λαών, πόλεµο στον πόλεµο των εταιρειών», «∆ίνουµε αγώνα µην έχετε αυταπάτες, είµαστε αγωνιστές και όχι τροµοκράτες» και «Χωράφια µε κυάνιο και αρσενικό, αυτό είναι το κέρδος από τον χρυσό», «Εξόρυξη δεν γίνεται µην τρέφετε ελπίδες, αν θέλετε χρυσό ανοίξτε τις θυρίδες» ήταν κάποια από τα συνθήµατα που ακούστηκαν. Στη διαδήλωση συµµετείχαν οι βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ Ιωάννα Γαϊτάνη και ∆έσποινα Χαραλαµπίδου, καθώς και ο αναπληρωτής υπουργός Παιδείας Τάσος Κουράκης.

τα προς τους πλούσιους. Η άµεση αντιστροφή αυτής της κατάστασης, µε την επιβολή ενός «εσωτερικού µνηµονίου» στο κεφάλαιο, αποτελεί όρο επιβίωσης για τη µεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

ΑΛΛΟ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, ΑΛΛΟ ΕΞΟΥΣΙΑ Νόµιµες για λόγους «δηµοσιονοµικής προσαρµογής» κρίθηκαν οι περικοπές των δώρων Χριστουγέννων και Πάσχα και του επιδόµατος αδείας των συνταξιούχων των οργανισµών κοινωνικής ασφάλισης (εκτός του ΟΓΑ), από το Ε’ Τµήµα του Συµβουλίου Επικρατείας. Ποινή «χάδι» ενός έτους µε τριετή αναστολή επιβλήθηκε στον πρώην υπουργό Οικονοµικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου, για τη διαγραφή ονοµάτων συγγενών του από τη λίστα Λαγκάρντ. Η διευθύνουσα σύµβουλος του ΤΧΣ, Αναστασία

Η κινητοποίηση συνεχίζεται µε νέα διαδήλωση στις Σκουριές την Κυριακή 5 Απρίλη. Γιατί η εξόρυξη χρυσού µάς αφορά όλους, και επειδή η καταστροφή συνεχίζεται δηµιουργώντας τετελεσµένα, όπως γράφει και κάλεσµα των επιτροπών αγώνα Χαλκιδικής και Θεσσαλονίκης. Από τη δική µας µεριά καλούµε την κυβέρνηση να κινηθεί γρήγορα, γιατί η υπεράσπιση του περιβάλλοντος δεν είναι περιττή πολυτέλεια και όσο αργεί, η εταιρεία αποθρασύνεται. Είναι στοιχειώδης προϋπόθεση για να συνεχίσει να υπάρχει και να αναπαράγεται η κοινωνία των ανθρώπων. Για να τελειώνουµε µια και καλή µε την Eldorado Gold και ό,τι αυτή συµβολίζει.

Σακελλαρίου (άνθρωπος του µνηµονιακού κατεστηµένου που κάποιοι θεώρησαν καλό να παραµείνει στη θέση της), επέστρεψε 1,2 δισ. ευρώ του Ταµείου στον Ευρωπαϊκό Μηχανισµό Χρηµατοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), λειτουργώντας ως όργανο των δανειστών. Τα συστηµικά µίντια πυροβολούν κάθε φωνή που αµφισβητεί τον νεοφιλελεύθερο µονόδροµο, συνεχίζοντας την προπαγάνδα φόβου σε ενδεχόµενο ρήξης µε την ΕΕ και απειλούν µε µαζικές απολύσεις, αν κληθούν να πληρώσουν για τις συχνότητες που κατέχουν. Ο δικηγόρος του ΥΠ.ΟΙΚ. υπερασπίζεται τον εξωδικαστικό συµβιβασµό-σκάνδαλο της Siemens µε το Ελληνικό ∆ηµόσιο. Υπάρχει κάποιος-α που δεν κατάλαβε ότι άλλο κυβέρνηση, άλλο πραγµατική εξουσία; Και ότι για την παραµικρή φιλολαϊκή αλλαγή απαιτείται σύγκρουση µε αυτούς τους µηχανισµούς, µε στόχο το ξήλωµά τους;

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6948721924 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264

6

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

ένε ότι...

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Η αστυνοµία µπορεί να έρθει πιο κοντά στον πολίτη

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Γ

ια τους φιλήσυχους νοικοκυραίους, αλλά και για πολλούς εργαζόµενους που στηρίζουν την Αριστερά, δουλειά της αστυνοµίας είναι να κυνηγά το έγκληµα. Όµως, τι είναι έγκληµα; Γιατί ποτέ δεν είναι στο στόχαστρο της αστυνοµίας, π.χ., η παιδική εργασία και τα εργατικά ατυχήµατα; Επειδή αυτά είναι εγκλήµατα που διαπράττει «µονίµως και κατά συρροήν» η αστική τάξη. Γι’ αυτό, αστυνοµία και δικαστήρια, δεν συνηθίζουν να τα αγγίζουν. Αντίθετα, οι µετανάστες, οι Ροµά και γενικότερα οι «φτωχοδιάβολοι» ανήκουν πάντοτε, για την αστυνοµία, στους «τύπους του εγκληµατία», µονίµως υποψήφια θύµατα συστηµατικών ελέγχων και άσκησης βίας και αυθαιρεσίας. Γιατί η αστυνοµία συνεχώς προστατεύει την Eldorado Gold στις Σκουριές απέναντι στους διαδηλωτές, ακόµα κι όταν υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις εναντίον της εταιρίας; Γιατί είναι αδύνατον να πλησιάσει µια πορεία τις εγκαταστάσεις των ΜΕΓΚΑ, ΣΚΑΪ κλπ. χωρίς να δεχτεί άγρια καταστολή, παρότι τα κανάλια αυτά είναι εντελώς παράνοµα; Γιατί οι αστυνοµικοί βιαιοπραγούσαν ανεξέλεγκτα πέρυσι ενάντια στις καθαρίστριες έξω από το υπουργείο Οικονοµικών, ακόµη κι όταν αυτές είχαν δικαιωθεί από το δικαστήριο; Γιατί η αστυνοµία είναι µονίµως διακριτική και προστατευτική απέναντι στους πλούσιους και ανελέητη µε όσους παλεύουν να επιβιώσουν ή να βρουν το δίκιο τους; Τελικά, ποιοι είναι οι εγκληµατίες για την αστυνοµία; Η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε έναν ευφυή ορισµό του εγκληµατία που απειλεί την κοινωνία, σύµφωνα φυσικά µε τα συµφέροντα των πλουσίων: «Οι βάνδαλοι των απεργιακών φρουρών και οι ληστές των δρόµων, στέλνουν στην κοινωνία το ίδιο µήνυµα: “αυξήσεις ή απεργία”, ”τα λεφτά σου ή τη ζωή σου”…». Φρόντισε έτσι να επιβεβαιώσει αυτό που έλεγε από το 1847 ο Φ. Ένγκελς: «Η µπουρζουαζία, βρίσκει και αναπαράγει στο Νόµο και την Τάξη, όπως και στο Θεό, τον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι, τα ρόπαλα της αστυνοµίας είναι τα δικά της ρόπαλα». Η νοµιµότητα και τάξη που προστατεύει η αστυνοµία, είναι µονάχα τα συµφέροντα των καπιταλιστών. Η εξυγίανση κι ο εκδηµοκρατισµός της αστυνοµίας είναι παλιό αίτηµα µεγάλου µέρους της µεταρρυθµιστικής Αριστεράς, επειδή πιστεύει ότι κατά βάθος οι αστυνοµικοί είναι «παιδιά του λαού» και «εργαζόµενοι µε στολή». Γι’ αυτό αρκεί µόνο να τους δώσει κάποιος τις σωστές εντολές κι η αστυνοµία θα δράσει υπέρ του κοινού συµφέροντος. Ναι, οι αστυνοµικοί προέρχονται συνήθως από τα πιο φτωχά στρώµατα. Όµως ο κάθε άνθρωπος ορίζεται από τις

πράξεις του, όχι από την καταγωγή του. Οι εργάτες κι οι εργάτριες είναι όσοι και όσες πουλάνε την εργατική τους δύναµη για να ζήσουν και έχουν εκτελεστικό ρόλο σε κάθε τοµέα παραγωγής. Οι αστυνοµικοί είναι κι αυτοί µισθωτοί, αλλά στην παραγωγή παίζουν ρόλο εποπτικό, είναι το αντίστοιχο µεσοστρωµάτων όπως οι εργοδηγοί κι οι επιστάτες, που η καλύτερη κοινωνική θέση τους εξαρτάται από το πόσο καλά εξυπηρετούν τα συµφέροντα των αφεντικών. Όµως ακόµη πιο καθοριστικό στοιχείο είναι πως η εργατική τάξη αποκτάει συνείδηση του εαυτού της, όταν δρα αυτόνοµα για τα συµφέροντά της. Οι εργαζόµενοι καταλαβαίνουν τη δύναµή τους όταν οργανώνονται και απεργούν, όταν συγκροτούνται σε συνδικάτα και κόµµατα ενάντια στ’ αφεντικά και το κράτος τους. Αντίθετα, οι αστυνοµικοί βελτιώνουν τη θέση τους, όταν συγκρούονται και καταστέλλουν τους εργατικούς αγώνες. Πάνω σ’ αυτή τη συλλογική εµπειρία η αστυνοµία χτίζει µια συνείδηση αντεργατική κι εντελώς αντιδραστική. Γι’ αυτό, οι αστυνοµικοί βρίσκονται πάντα στο πλευρό των καπιταλιστών και οι πολιτικοί εκφραστές τους σε συντριπτικά ποσοστά είναι ο Άδωνις και η Χρυσή Αυγή. Για αυτούς τους λόγους, ακόµη και οι «επιθέσεις φιλίας» δεν πιάνει µε στην αστυνοµία: στα αγροτικά µπλόκα το 1997 οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ πρόσφεραν σε κάθε αστυνοµικό λουλούδια κι αυτοί -για ανταπόδοση- τους ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ. Στην Ελλάδα σήµερα, το φόβο του χωροφύλακα πριν από τη µεταπολίτευση διαδέχτηκε η µαζική απέχθεια για τις δυνάµεις καταστολής ΜΑΤ, ∆ΕΛΤΑ, ∆ΙΑΣ κ.λπ. Γι’ αυτό είναι αρκετά δύσκολη δουλειά το ρετουσάρισµα της εικόνας της αστυνοµίας, όσο και να προσπαθούν φιλότιµα κανάλια, µεγαλόσχηµοι και µεγαλοδηµοσιογράφοι… Πάνω σ’ αυτή τη βάση, µπορούµε να αντιµετωπίσουµε την αστυνοµία. Χρειαζόµαστε, όµως, µαζική πάλη και ξεκάθαρες ιδέες. Είναι απόλυτη ανάγκη επιβίωσης για το κίνηµα να απαιτούµε διάλυση όλων των αστυνοµικών σωµάτων καταστολής (ΜΑΤ, ∆ΙΑΣ, ∆ΕΛΤΑ, ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ) και το διώξιµο κάθε αστυνοµικής δύναµης από τις πορείες και τις απεργίες. Η επαναφορά του πανεπιστηµιακού ασύλου, µαζί µε αιτήµατα τύπου «λεφτά για υγεία, παιδεία, όχι για εξοπλισµούς και αστυνοµία» είναι απαραίτητα κέντρα για τους εργαζόµενους και τη νεολαία απέναντι στην οργάνωση-µαντρόσκυλο των καπιταλιστών. Καµιά καινούργια κοινωνία αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς δεν πρόκειται να έρθει, αν δεν διαλυθεί η αστυνοµία. Και κανένα κοινωνικό κίνηµα δεν θα καταφέρει το παραµικρό, αν δεν έχει συνείδηση ποιος είναι φίλος και ποιος είναι εχθρός στο πεζοδρόµιο και σε κάθε µέτωπο αγώνα.

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

7

Η κυβέρνηση «µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ», το κόµµα και ο κόσµος του ΣΥΡΙΖΑ Του Αντώνη Νταβανέλου

Σ

το σύντοµο διάστηµα που µεσολάβησε από τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου διαπιστώνουµε καθηµερινά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε την κυβέρνηση αλλά δεν κατέλαβε την εξουσία. Η «σκληρή αντιπολίτευση» θυλάκων της πραγµατικής εξουσίας –µε εµβληµατικές τις προκλήσεις στελεχών της οικονοµικής και δικαστικής γραφειοκρατίας, αλλά και µια πρώτη προειδοποίηση από τα ΟΥΚ στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου – υπενθυµίζουν σε όλους, αλλά και κυρίως στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, τη σηµασία της συνεδριακής-ιδρυτικής απόφασης του ΣΥΡΙΖΑ που έβλεπε την κυβέρνηση της Αριστεράς όχι ως «τελικό σταθµό» (όπου αναλαµβάνεται το καθήκον «σωτηρίας της χώρας») αλλά, αντίθετα, ως «µεταβατικό σταθµό» µέσα στη συνέχεια της πορείας προς τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Η όχι τόσο ισχυρή (τουλάχιστον όσο νοµίζουν πολλοί) θέση της κυβέρνησης «µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ» παρουσιάζεται ασθενέστερη αν ιδωθεί µέσα στον διεθνή συσχετισµό δύναµης. Ο ασύστολος εκβιασµός των δανειστών, µέσω των ευρωπαϊκών «θεσµών» και του ∆ΝΤ, επιχειρεί να οδηγήσει την κυβέρνηση στο δίληµµα: άµεση υποταγή ή γρήγορη κατάρρευση. Παραφράζοντας µια διάσηµη φράση των πρωταγωνιστών της εποχής της ρωσικής επανάστασης, θα µπορούσαµε και σήµερα να εκτιµήσουµε: χωρίς µια νέα πολιτική ανατροπή στην Ευρώπη (στην Ισπανία; στην Ιρλανδία;), χωρίς το ξέσπασµα µιας πολιτικής αντεπίθεσης του κινήµατος και της Αριστεράς στη Γαλλία ή την Ιταλία, θα χαθούµε... Η διαπίστωση αυτή δηµιουργεί πρόσθετες υποχρεώσεις στο κόµµα ΣΥΡΙΖΑ και στην ηγεσία του. Η πολιτική µας οφείλει να διατηρεί «ζεστό» το κάλεσµα για πανευρωπαϊκό ξεσηκωµό για την ανατροπή της λιτότητας. Η συνειδητοποίηση αυτών των δυσκολιών, που θα πρέπει να µεταφραστεί

σε συγκεκριµένη µαζική πολιτική, δεν ξετυλίγεται µέσα σε συνθήκες της δικής µας επιλογής. Η υποχώρηση του µεγάλου ανατρεπτικού κινήµατος του 2010-12 (που εν πολλοίς δηµιούργησε τον µαζικό και εκλογικά νικηφόρο ΣΥΡΙΖΑ) έχει δηµιουργήσει τις συνθήκες της «ανάθεσης», της προσωρινής αναµονής για να αποδειχθεί η αποτελεσµατικότητα του «εκλογικού δρόµου». Όµως αυτή η αναµονή περιορίζει τις πολιτικές δυνατότητές µας, η απουσία της άµεσης παρέµβασης του κόσµου στις εξελίξεις δηµιουργεί ευκαιρίες στους ντόπιους και διεθνείς αντιπάλους µας. Η όποια τακτική αντοχής µας µέσα στις προφανώς δύσκολες συνθήκες προϋποθέτει την αναζήτηση πρωτοβουλιών που θα ξαναβάλουν τον κόσµο στο προσκήνιο.

Λογοδοσία

Η εκτίµηση αυτή οδηγεί κατευθείαν στον κρίσιµο ρόλο του κόµµατος ΣΥΡΙΖΑ. Στα µεγάλα µέσα ενηµέρωσης η συζήτηση για το κόµµα ΣΥΡΙΖΑ φωτίζεται µε αρνητικό χρώµα: το κόµµα ως «βαρίδι», που εµποδίζει την ηγεσία να κάνει τις τολµηρές προσαρµογές (στις επιθυµίες των δανειστών και των αγορών), το κόµµα

στεράς, των συναινέσεων, της προόδου και της οριστικής παραµονής στο ευρώ. Το κόµµα παίζει, πράγµατι, έναν σηµαντικό «αµυντικό» ρόλο. Μέσα στις συνθήκες των τεράστιων εσωτερικών και διεθνών πιέσεων, είναι αναντικατάστατος παράγοντας προκειµένου η κυβέρνηση να κρατηθεί σε επαφή µε το αρχικό πολιτικό σχέδιο και πρόγραµµα. Ακριβώς γι’ αυτό η λογοδοσία προς τη βάση και τις Οργανώσεις Μελών πρέπει να διαφυλαχτεί και να ενισχυθεί αποφασιστικά.

Επιθετικά

Όµως αυτός ο αµυντικός ρόλος δεν είναι αρκετός. Οι Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ οφείλουν να πάρουν επιθετικά πρωτοβουλίες που, επιχειρώντας να κινητοποιήσουν τον κόσµο, θα πιέζουν πολιτικά τους αντιπάλους όλων µας, δηλαδή τους µεγάλους και επικίνδυνους αντιπάλους της κυβέρνησης. Πρωτοβουλίες που θα διεκδικούν ριζοσπαστικές αλλαγές και κοινωνικές κατακτήσεις µε βάση, αρχικά, τις προεκλογικές δεσµεύσεις της ∆ΕΘ, αλλά και συνολικότερα µε βάση το συνεδριακό πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ. Για παράδειγµα, οι δυνατότητες της κυβέρνησης να αντισταθεί στις εσωτε-

Το κόµµα παίζει, πράγµατι, έναν σηµαντικό «αµυντικό» ρόλο. Μέσα στις συνθήκες των τεράστιων εσωτερικών και διεθνών πιέσεων, είναι αναντικατάστατος παράγοντας προκειµένου η κυβέρνηση να κρατηθεί σε επαφή µε το αρχικό πολιτικό σχέδιο και πρόγραµµα. Ακριβώς γι’ αυτό η λογοδοσία προς τη βάση και τις Οργανώσεις Μελών πρέπει να διαφυλαχτεί και να ενισχυθεί αποφασιστικά. ως φωλιά «κολληµένων»-µαρξιστών, που δεν επιτρέπουν στα «φωτισµένα» στελέχη της κυβέρνησης και του κράτους να κάνουν τα αναγκαία «ανοίγµατα» (π.χ. στο Ποτάµι) και να οδηγήσουν µε ασφάλεια τη χώρα στα ήρεµα νερά της Κεντροαρι-

ρικές και διεθνείς πιέσεις για ιδιωτικοποιήσεις, θα εξαρτηθούν άµεσα από το να συνεχίσει ένας ολόκληρος κόσµος να δρα ενάντια στο ΤΑΙΠΕ∆, για την υπεράσπιση των δηµόσιων χώρων και αγαθών, για να σταµατήσει το έγκληµα στις Σκου-

ριές κ.ο.κ. Οι δυνατότητες της κυβέρνησης να αντισταθεί στην ισοπέδωση της δηµόσιας υγείας θα εξαρτηθούν άµεσα από το εάν και κατά πόσο οι Οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα µπουν µπροστά στο χορό των κινητοποιήσεων, των απαιτήσεων, των ελπίδων των εργαζοµένων στην Υγεία, αλλά και της κοινωνικής πλειοψηφίας που χρησιµοποιεί και χρειάζεται τα δηµόσια νοσοκοµεία. Αυτά ασφαλώς θα πρέπει να γίνουν συντεταγµένα, µε πολιτική τακτική, µε πρόγραµµα, αλλά επίσης πρέπει να γίνουν αποφασιστικά και γρήγορα. Γιατί ο χρόνος δουλεύει, πλέον, για τους απέναντι.

Μονόδροµος

Η επιµονή στο ριζοσπαστικό-αριστερό πρόγραµµα, η επιµονή στη διεκδίκηση του κόσµου, η επιµονή στην κοινωνική κινητοποίηση, είναι µονόδροµος για το κόµµα ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγµατικότητα είναι ο µοναδικός δρόµος και για την υπεράσπιση της κυβέρνησης που βρίσκεται υπό την απειλή της Σκύλλας και της Χάρυβδης, του ντόπιου και του διεθνούς κεφαλαίου. Τα ΜΜΕ υποδεικνύουν µε απέχθεια την ύπαρξη στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ µιας µαρξιστικής-ριζοσπαστικής πτέρυγας και ζητούν τον εξοβελισµό της, ως προϋπόθεση για να αναγνωρίσουν την κυβέρνηση ως «εξηµερωµένη». Η «πτέρυγα» αυτή είναι πραγµατική και πλατύτερη από ό,τι µετρούν οι πάσης φύσεως «αναλυτές». Μέχρι σήµερα απέδειξε πολλές φορές, πέρα από τα φυσιολογικά για ένα µαζικό κόµµα ενδο-τασικά επεισόδια, ότι είναι πολύτιµος και αναντικατάστατος παράγοντας της πολιτικής δυναµικής του ΣΥΡΙΖΑ. Όλος αυτός ο κόσµος, που σε µεγάλο βαθµό είναι µη καταγραµµένος σε «τάσεις», αναλαµβάνοντας σήµερα την αγωνιστική ενεργοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, µε βάση το αριστερό-ριζοσπαστικό πρόγραµµα, είναι η δύναµη που µπορεί να ανοίξει τον αναγκαίο δρόµο. Το δρόµο της µεταβατικής πολιτικής που, ξεκινώντας από τη διεκδίκηση όσων προεκλογικά υποσχεθήκαµε, θα επιµένει στον γενικότερο στόχο της ανατροπής.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Ποτέ δουλειά την Κυριακή Η λειτουργία των καταστηµάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου και η πλήρης απελευθέρωση του ωραρίου παραµένουν βασικές αξιώσεις των µεγαλοεργοδοτών στο εµπόριο. Αξιώσεις που προχώρησαν µε το νόµο 4177/13 από τη µνηµονιακή συγκυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ, θεσπίζοντας το άνοιγµα των καταστηµάτων 8 Κυριακές το χρόνο σε όλη την Ελλάδα και 52 Κυριακές το χρόνο σε 10 περιοχές της χώρας. Οι αξιώσεις αυτές γνώρισαν την αντίσταση των εργαζοµένων µε πολλές και µαχητικές κινητοποιήσεις τα τελευταία χρόνια. Κινητοποιήσεις που οδήγησαν τη σηµερινή κυβέρνηση να δεσµευθεί στις προγραµµατικές δηλώσεις της ότι θα καταργήσει το σχετικό νόµο. Με στόχο την άµεση υλοποίηση αυτής της δέσµευσης και λόγω των αντιφατικών δηλώσεων του αρµόδιου υπουργού

Οικονοµίας, Υποδοµών, Ναυτιλίας και Τουρισµού Γ. Σταθάκη, η Οµοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) καλεί σε 24ωρη απεργία την Κυριακή 5 Απρίλη. Άλλωστε τα µέχρι τώρα αποτελέσµατα από τη λειτουργία των καταστηµάτων τις Κυριακές είναι απογοητευτικά. Οι ζωές των εργαζοµένων έχουν διαλυθεί, ενώ δουλεύουν ακόµα περισσότερες απλήρωτες ώρες. Η µαύρη, απλήρωτη εργασία επεκτείνεται ανεξέλεγκτα. Ταυτόχρονα χιλιάδες µικροµεσαίες επιχειρήσεις συνεχίζουν να βάζουν λουκέτο λόγω του ότι γίνεται δυσβάστακτη οικονοµικά η λειτουργία τους από το συνδυασµό της κυριακάτικης λειτουργίας µε την οικονοµική κρίση και τις µνηµονιακές πολιτικές µείωσης των εισοδηµάτων. Έτσι και οι απολύσεις στον κλάδο πληθαίνουν και ο λιγοστός εµπορικός

Εκλογές στο Σωµ. Εργαζοµένων ΟΑΕΕ Στις 22 Απρίλη πραγµατοποιούνται εκλογές στο Σωµατείο Εργαζοµένων στον ΟΑΕΕ σε µια συγκυρία µετά την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και εν µέσω «διαπραγµατεύσεων» της κυβέρνησης µε την ΕΕ, την ΕΚΤ, το ∆ΝΤ και τα µεγάλα συµφέροντα. Στα Ασφαλιστικά Ταµεία οι εργαζόµενοι εξακολουθούν να εργάζονται σε µεσαιωνικές εργασιακές συνθήκες, εν αναµονή της υλοποίησης των προεκλογικών δεσµεύσεων για επαναπρόσληψη των απολυµένων-διαθεσίµων, κατάργηση της «αξιολόγησης», του ΕΝΦΙΑ και γενικότερα των µνηµονιακών νόµων. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγµα τριών συναδέλφων από το πρώην ΤΑΝΠΥ. Οι συνάδελφοι είχαν προσληφθεί από το συγκεκριµένο Ταµείο πριν από αρκετά χρόνια, µε σύµβαση αορίστου χρόνου για τη διαχείριση και επιµέλεια του ιδιόκτητου κτιρίου που διαθέτει το Ταµείο στον Πειραιά. Παρείχαν τις υπηρεσίες τους ως υπάλληλοι γραφείου για πολλά χρόνια (7-13), χωρίς ποτέ όµως να ενταχθούν στο «κανονικό» προσωπικό του ΤΑΝΠΥ ως µόνιµοι υπάλληλοι ή Ι∆ΑΧ. Η σύµβασή τους υποκρύπτει όµως εξαρτηµένη εργασία και παραµένουν για χρόνια όµηροι αυτής της κατάστασης. Όταν έγινε η µεταφορά των υπηρεσιών του ΤΑΝΠΥ στη Σατωβριάνδου, η διοικητής του ΟΑΕΕ αποφάσισε να τους απολύσει. Οι συνάδελφοι ζήτησαν τη στήριξη του

συλλόγου, γιατί υπάρχει απόφαση της ∆ιοίκησης ότι µέχρι τις 31/3/2015 πρέπει να απολυθούν. Η στήριξη δίνεται εν µέρει µέχρι στιγµής, γιατί, όταν οι τρεις συνάδελφοι ζήτησαν να γραφτούν στο σύλλογο, η συνδικαλιστική ηγεσία (ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ) δεν δέχτηκε (προφορικά) να τους εγγράψει. Η ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ πρωτοστάτησε σε όλους τους µεγάλους αγώνες της προηγούµενης περιόδου (µνηµόνια, απολύσεις, «αξιολόγηση») και συνεχίζει να αγωνίζεται για τη λύση των προβληµάτων όλων των εργαζοµένων, µακριά από λογικές κυβερνητισµού και ανάθεσης. Γι’ αυτόν το λόγο απαιτούµε να γίνει άµεσα δεκτή η εγγραφή των συναδέλφων στο σύλλογό µας. Οι άλλες παρατάξεις κινούνται στη λογική των καλών σχέσεων µε την εκάστοτε κυβέρνηση, για να υλοποιούν τις εξυπηρετήσεις που θέλουν και να κρατάνε έτσι κόσµο κοντά τους, χωρίς καµία ιδεολογία, «ανεξάρτητοι» ή συνεργαζόµενοι µε τους πάντες, για να κρατήσουν τις θέσεις τους. Από την άλλη το ΠΑΜΕ συνεχίζει να αποκρούει κάθε πρόταση για συνεργασία. Καλούµε όλους και όλες τους εργαζόµενους του ΟΑΕΕ να στηρίξουν την ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ στις επερχόµενες συνδικαλιστικές εκλογές, την παράταξη που ήταν πάντα στην πρώτη γραµµή του αγώνα. Χρήστος Βαγενάς, µέλος ∆.Σ. ΠΟΠΟΚΠ

Ηράκλειο: Άλλο ένα εργατικό «ατύχηµα» Άλλο ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχηµα σηµειώθηκε το Σάββατο 28 Μάρτη στο Ηράκλειο Κρήτης. Ο άτυχος εργάτης από την Αλβανία, 39 χρονών και πατέρας ενός παιδιού, σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια των εργασιών κατεδάφισης µετά από πτώση. Όπως καταγγέλλουν τα σωµατεία οικοδόµων, το συγκεκριµένο ατύχηµα είναι ένα ακόµη έγκληµα των εργοδοτών. Στο εργοτάξιο που δούλευε ο άτυχος εργάτης δεν είχε ληφθεί κανένα µέτρο

ασφαλείας. Οι συνθήκες ασφαλείας στα εργοτάξια επιδεινώθηκαν πολύ κατά τη διάρκεια προετοιµασίας για τους Ολυµπιακούς Αγώνες το 2004 και έκτοτε οι εργοδότες αποθρασύνθηκαν τελείως. Είναι απολύτως αναγκαίο να παρθούν όλες οι πολιτικές πρωτοβουλίες από την µεριά της κυβέρνησης, για την πρόσληψη του αναγκαίου ελεγκτικού προσωπικού, ώστε να πραγµατοποιούνται καθηµερινά οι έλεγχοι σε οικοδοµές και εργοτάξια.

τζίρος µετακινείται στις µεγάλες εµπορικές αλυσίδες, τα malls και τα εκπτωτικά χωριά. Όλα αυτά αποδεικνύουν περίτρανα ότι η απελευθέρωση του ωραρίου και η λειτουργία των καταστηµάτων τις Κυριακές φτιάχτηκαν για τα κέρδη του µεγάλου εµπορίου. Στην απεργία ήδη καλούν περισσότερα από 45 σωµατεία εργαζοµένων σε όλη την Ελλάδα, από την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη ως το Αγρίνιο, τα Γιάννενα, την Ηγουµενίτσα, την Αλεξανδρούπολη, την Καβάλα, τη Ρόδο, την Κω, την Κόρινθο, την Τρίπολη, την Πτολεµαΐδα κ.α. Σύλλογοι ιδιωτικών υπαλλήλων, εµποροϋπαλλήλων και εργαζοµένων σε µεγάλες εµπορικές αλυσίδες, όπως τα LIDL, Praktiker, σούπερ µάρκετ Αρβανιτίδη, Καρφούρ Μαρινόπουλος, Αφοί Κωνσταντακάτου. Ολ όκλ η στο ρο το rpr ά oje ρθρο ct.g r

«Ελ. Βενιζέλος»: Αεροδρόµιο της χρονιάς το εργατικό κάτεργο ∆εν αποτελεί σοκ το γεγονός ότι πριν από λίγες ηµέρες ο ∆ιεθνής Αερολιµένας Αθηνών βραβεύτηκε ως «αεροδρόµιο της χρονιάς» στην κατηγορία αερολιµένων εξυπηρετούµενης κίνησης από 10 έως 30 εκατ. επιβατών. Οι λόγοι που δεν µας σοκάρει είναι δύο: Πρώτον η επιβατική κίνηση ξεπέρασε κάθε προσδοκία και υπήρξε επιµήκυνση της τουριστικής περιόδου (αυτό οφείλεται βεβαίως στην πολιτική οικονοµικής εξαθλίωσης και υποβάθµισης της χώρας σε πάροχο υπηρεσιών). ∆εύτερον, το γεγονός ότι την βράβευση στη Γενεύη την διοργάνωσε ένα ταξιδιωτικό πόρταλ το «Air Transport News» και όχι κάποιος φορέας µε τεχνικές γνώσεις. Άλλωστε έχουµε κάθε δικαίωµα να είµαστε επιφυλακτικοί απέναντι σε ιδιωτικούς φορείς που είναι πολύ πιθανόν, έως σχεδόν βέβαιο, ότι θέλουν να προστατεύσουν σκόπιµα τους πελάτες τους. Προφανώς το «Ελ. Βενιζέλος» είναι όντως ένα σύγχρονο αεροδρόµιο όσον αφορά τις υποδοµές του, ωστόσο ένας ΑΜΕΑ επιβάτης θα δυσκολευτεί αρκετά να εξυπηρετηθεί αν δεν βάλει το χέρι στην τσέπη και δεν απευθυνθεί σε κάποια από της εταιρείες επίγειας εξυπηρέτησης […] Το Συνδικάτο Εργαζοµένων στις Εταιρείες του ∆ιεθνή Αερολιµένα Αθηνών (ΣΕΕ-∆ΑΑ) έχει αναφερθεί πολλές φορές στην προβληµατική σχέση εργαζοµένων-∆ΑΑ. Το µοντέλο κερδοφορίας και ανάπτυξης του «Ελ. Βενιζέλος» έχει στηριχτεί, µεταξύ άλλων, στην επισφαλή και ελαστική εργασία, στην εντατικοποίηση της δουλειάς, στην καταπολέµηση της ελεύθερης συνδικαλιστικής δράσης αγωνιστριών και αγωνιστών που αντιτίθενται στην συµµαχία εργο-

δοτών και διαχειριστή του αερολιµένα. Οι δηλώσεις του γενικού διευθυντή του ∆ΑΑ, Γιάννη Παράσχη, συνιστούν πρόκληση: «Το 2014 υπήρξε µια χρονιά θεαµατικής ανάπτυξης για την κίνηση του αεροδροµίου, µέσα σε ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο οικονοµικό και πολιτικό περιβάλλον. Επιχειρώντας µέσα στη γενικότερη µακροοικονοµική κρίση στην Ελλάδα, ο ∆ΑΑ κατάφερε να ανταποκριθεί µε επιτυχία στις προκλήσεις, να προστατέψει το επιχειρηµατικό µοντέλο του και να συνεχίσει να δηµιουργεί αξία σε όλα τα επίπεδα». Η προστασία του επιχειρηµατικού µοντέλου που αναφέρει ο κ. Παράσχης είναι – κατά τη γνώµη µας– η παγίωση ενός 70% εποχιακού προσωπικού που εργάζεται σε ένα πολύ εξειδικευµένο περιβάλλον µε συνεχώς ανανεούµενες συµβάσεις εργασίας, τετράωροι των 270 ευρώ, εργολαβικοί κ.ο.κ. Από αυτήν την τακτική διασφαλίζονται τα συµφέροντα των εργοδοτών που θα έχουν πάντα ένα φτηνό και ευέλικτο προσωπικό, ενώ από τη διαρκή κινητικότητα των εργαζοµένων (κάποιους µήνες εργασία, κάποιους µήνες εκτός εργασίας κ.ο.κ.) ο διαχειριστής του αεροδροµίου διασφαλίζει το σπάσιµο της συνοχής των εργαζοµένων και την αποδυνάµωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων […] Η κυβέρνηση που έχει κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να αξιοποιήσει στο έπακρο τα µεγάλα ερείσµατα που έχει στους εργαζόµενους του αεροδροµίου και να παρέµβει υπέρ των δικαιωµάτων τους, αξιοποιώντας παράλληλα το σπουδαίο οικονοµικό εργαλείο που είναι ο αερολιµένας […]. ∆ηµήτρης Μπόζας, πρόεδρος ΣΕΕ-∆ΑΑ

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

9

Μεταρρύθµιση, αξιοποίηση, ιδιωτικοποίηση

Οι λέξεις, οι έννοιες και η ταξική άβυσσος που χωρίζει τις ερµηνείες «Βορρά». Παρότι επιβάλλουν γενική εκποίηση των φιλέτων του δηµοσίου τοµέα στις περιφερειακές χώρες, κρατούν για τις ίδιες το προνόµιο του άµεσου ή έµµεσου κρατικού ελέγχου στους στρατηγικούς τοµείς των ενεργειακών, επικοινωνιακών κα µεταφορικών δικτύων. Αυτό δίνει στις ιδιωτικοποιήσεις που επιβάλλονται στην καπιταλιστική περιφέρεια έναν ακόµη πιο εξόφθαλµο ιµπεριαλιστικό, νεοαποικιακό χαρακτήρα.

Του Γιάννη Κιµπουρόπουλου

Η

λέξη µεταρρύθµιση κυριαρχεί στην ειδησεογραφία και στον δηµόσιο πολιτικό λόγο των τελευταίων ετών. «Μεταρρυθµίσεις» ονοµάστηκε το σύνολο των µνηµονιακών πολιτικών που έχουν διαλύσει βασικές υποδοµές του κράτους, έχουν καταργήσει στοιχειώδη κοινωνικά δικαιώµατα κι έχουν απαξιώσει το σύνολο των αξιών και των περιουσιακών στοιχείων, δηµόσιων και ιδιωτικών, κινητών και ακινήτων, υλικών και άυλων. ∆ηλαδή, το σύνολο των νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων. Μεταρρυθµίσεις ονοµάζει και η κυβέρνηση όλα τα µέτρα, εντός και εκτός προεκλογικού της προγράµµατος, που υποβάλλει στους δανειστές ως προαπαιτούµενα για µια συµφωνία άρσης του χρηµατοδοτικού αποκλεισµού. Εδώ υπάρχει πρόβληµα κώδικα επικοινωνίας, γλώσσας, εννοιών που χρησιµοποιούν δυνάµεις που, κατά τεκµήριο, τις χωρίζει ταξική άβυσσος. Όταν οι «ταλιµπάν» του νεοφιλελευθερισµού που κυριαρχούν στις τάξεις των δανειστών µιλούν για «µεταρρυθµίσεις», µιλούν για έναν ριζικό µετασχηµατισµό του κράτους, της κοινωνίας και των παραγωγικών σχέσεων υπέρ του κεφαλαίου, και δη του σκληρού πυρήνα του, του χρηµατοπιστωτικού, εν ονόµατι του οποίου άλλωστε προκλήθηκε και η κρίση χρέους. Το να καταστήσει, λοιπόν, µια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας συµβατή τη µεταρρυθµιστική της ατζέντα µε την αντίστοιχη ατζέντα των δανειστών και της ευρωκρατίας αποτελεί πολιτικό άθλο. Και µάλιστα όχι και πολύ ρεαλιστικό. Χαρακτηριστικό πεδίο της αβυσσαλέας αντίθεσης ανάµεσα στο µεταρρυθµιστικό πνεύµα της µιας και της άλλης πλευράς είναι η δηµόσια περιουσία.

Ολοκληρωτική στρατηγική Οι ιδιωτικοποιήσεις ως στρατηγική «αξιοποίησης» δεν ήταν µια παρεµπίπτουσα ανάγκη για την εξυπηρέτηση των έκτακτων, µνηµονιακών δηµοσιονοµικών αναγκών, και ιδιαίτερα της εξόφλησης του χρέους. Είναι µια στρατηγική που προϋπάρχει των µνηµονίων τουλάχιστον τρεις δεκαετίες. Σε µεγάλο βαθµό είχε ενσωµατωθεί θεσµικά στην «κανονική» διαδικασία επιτήρησης των χωρών της ΕΕ λόγω υπερβολικού ελλείµµατος. Και, πολύ περισσότερο, µέσω της κοινοτικής νοµοθεσίας ανταγωνισµού, απαγόρευσης των κρατικών ενισχύσεων και απελευθέρωσης των αγορών, προκάλεσε τερατώδεις «αποκρατικοποιήσεις», µε εµβληµατικά παραδείγµατα στην Ελλάδα τον αφανισµό της Ολυµπιακής, την αρπαγή του ΟΤΕ από την κατά 32% κρατική Deutsche Telekom ή το ενεργειακό σκάνδαλο των Energa και Hellas Power.

Πρώτη ύλη ανασυγκρότησης Τα µνηµόνια κατέστησαν αυτή τη στρατηγική ολοκληρωτική. Οι ιδιωτικοποιήσεις αποτέλεσαν µία από τις συνιστώσες της «εσωτερικής υποτίµησης» που δεν ήταν παράπλευρη απώλεια, αλλά σκόπιµη και διακηρυγµένη πολιτική µε δυο διακεκριµένους στόχους: µια εξευτελιστικά χαµηλή τιµή εργατικής δύναµης και µια εξευτελιστική απαξίωση της δηµόσιας και ιδιωτικής περιουσίας της χώρας, ώστε να καταστεί πάµφθηνο και πανεύκολο το µεγάλο πλιάτσικο. Οι ιδι-

αποτελούν εθνικό κεφάλαιο, 3) κίνητρα για ξένες επενδύσεις, διακρατικές συµφωνίες και αναπτυξιακές κοινοπραξίες µε συµµετοχή του ∆ηµοσίου, 4) όχι ξεπούληµα, αλλά αξιοποίηση του φυσικού και ορυκτού πλούτου, 5) Ταµείο Εθνικού Πλούτου και Κοινωνικής Ασφάλισης στο οποίο θα εισφέρονται έσοδα από αξιοποίηση (µε παραχώρηση και όχι πώληση) ακίνητης περιουσίας και από την εκµετάλλευση του ορυκτού πλούτου. Το µόνο νοµοθετικό δεδοµένο που

Οι ιδιωτικοποιήσεις ως στρατηγική του νεοφιλελευθερισµού ήδη από τη δεκαετία του ’80 δεν ήταν παρά η αναζήτηση διεξόδου από την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. ωτικοποιήσεις ως στρατηγική του νεοφιλελευθερισµού ήδη από τη δεκαετία του ’80 δεν ήταν παρά η αναζήτηση διεξόδου από την κρίση υπερσυσσώρευσης του κεφαλαίου. Οι ιδιωτικοποιήσεις µε όρους µνηµονίου πρόσθεσαν σ’ αυτή τη µακρόχρονη στρατηγική του κεφαλαίου χαρακτηριστικά αποικιοποίησης της χώρας. Γι’ αυτό και το ΤΑΙΠΕ∆ συγκροτήθηκε εξ αρχής ως ταµείο εµπράγµατης εγγυοδοσίας υπέρ των δανειστών.

Τα θολά δεδοµένα

Τι προβάλλεται ως αντίποδας στην τέτοιου τύπου «αξιοποίηση» της δηµόσιας περιουσίας της χώρας; Ποιος είναι ο µεταρρυθµιστικός αντίλογος της Αριστεράς στην αποικιοποίηση; Στο προεκλογικό πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ οι αναφορές είναι φειδωλές: «Αναπτυξιακή αξιοποίηση της δηµόσιας περιουσίας αντί για τις µνηµονιακές ιδιωτικοποιήσεις και την εκποίηση αντί πινακίου φακής… Προστασία και αξιοποίηση, όχι ξεπούληµα… Το ∆ηµόσιο θα ασκήσει πλήρως τα ιδιοκτησιακά του δικαιώµατα στις ανακεφαλαιοποιηµένες µε κρατικό χρήµα τράπεζες». Στις προγραµµατικές δηλώσεις της κυβέρνησης οι αναφορές έγιναν λίγο πιο συγκεκριµένες και µε βασικούς άξονες τους εξής: 1) κατά περίπτωση εξέταση κάθε πρότασης αξιοποίησης της δηµόσιας περιουσίας µε κριτήρια το σεβασµό της εργατικής και περιβαλλοντικής νοµοθεσίας και το δηµόσιο συµφέρον, 2) µη παραχώρηση δικτύων και υποδοµών που

έχουµε µέχρι στιγµής από την κυβέρνηση είναι η απορρόφηση της ΕΤΑ∆ και της Παράκτιο Μέτωπο από το ΤΑΙΠΕ∆ που θα εξελιχθεί σε φορέα αξιοποίησης της δηµόσιας περιουσίας υπέρ κοινωνικής ασφάλισης και κοινωνικής πολιτικής. Έχουµε, όµως, ενδείξεις ότι στη µεταρρυθµιστική λίστα που υποβλήθηκε στο Brussels Group περιλαµβάνεται η πρόβλεψη για έσοδα 1,5 δισ. από αποκρατικοποιήσεις και µε κατονοµαζόµενες πηγές τον Ο∆ΙΕ, τον ΟΛΠ και τα 14 περιφερειακά αεροδρόµια. Παρότι πρόκειται για ήδη δροµολογηµένες ιδιωτικοποιήσεις για τις οποίες έχει διατυπωθεί η διαπραγµατευτική δέσµευση έναντι των δανειστών ότι δεν θα ακυρωθούν, αξίζει να σηµειώσουµε ότι οι δύο –ΟΛΠ και αεροδρόµια– αφορούν εξ ορισµού στρατηγικού χαρακτήρα υποδοµές και δίκτυα. ∆υο ακόµη αµφιλεγόµενες ενδείξεις για τις κυβερνητικές προθέσεις αποτελούν η επαµφοτερίζουσα θέση στο θέµα της επένδυσης του χρυσού στη Χαλκιδική, αλλά πολύ περισσότερο η τοποθέτηση του Π. Καµµένου υπέρ µιας συνεκµετάλλευσης των υδρογονανθράκων του Αιγαίου µε τις ΗΠΑ. Αλλά και η προβολή του ΟΤΕ ως εξαιρετικού παραδείγµατος καλής συνεργασίας από κορυφαία κυβερνητικά στελέχη θολώνει το τοπίο, παρότι πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση ιδιωτικοποίησης µε… επανακρατικοποίηση, αλλά µε αλλαγή κράτους-ιδιοκτήτη. Αυτό, άλλωστε, αποτελεί χαρακτηριστική τάση στις χώρες του καπιταλιστικού

Το πρόβληµα µε τις ιδιωτικοποιήσεις δεν είναι ούτε το ύψος του τιµήµατος που µπορεί να επιτευχθεί για ένα δηµόσιο περιουσιακό στοιχείο, ούτε ο συµβολισµός του στοιχείου αυτού, ούτε η νοµική µορφή της µεταβίβασης –πώληση ή παραχώρηση. Θα µπορούσε κανείς να αποδεχθεί, για παράδειγµα, ότι το κράτος δεν χρειάζεται τα χιλιάδες διάσπαρτα µικρής αξίας ακίνητα που έχουν περιέλθει µε διάφορους τρόπους στην κατοχή του και δεν µπορούν να αξιοποιηθούν ως δηµόσιες ή κοινωφελείς υποδοµές. Αν πρόκειται να προσθέσουν κάτι αξιόλογο στον κουµπαρά της κοινωνικής πολιτικής, καλώς να πέσουν. Όταν, όµως, προβάλλεται ως πρόταγµα µια φιλολαϊκή παραγωγική ανασυγκρότηση µιας οικονοµίας κυριολεκτικά ισοπεδωµένης και µοιραία στρεβλωµένης από τη µαζική «υπηρεσιοποίησή» της, µε τσακισµένη βιοµηχανική ραχοκοκαλιά, χωρίς στοιχειώδη διατροφική αυτάρκεια, χωρίς εξαγωγική δυναµική, είναι αυτοχειρία η παραίτηση από τον δηµόσιο έλεγχο στρατηγικών πόρων, υποδοµών και δικτύων. Είναι απίθανο να σχεδιάσει κανείς παραγωγική ανασυγκρότηση µε τα αεροδρόµια σε γερµανικά χέρια, τα τρένα σε γαλλικά, τα λιµάνια σε κινεζικά, τα ενεργειακά δίκτυα σε ιταλικά, τα κοιτάσµατα σε αµερικανικά ή ισραηλινά. Το αποτέλεσµα θα είναι η µετατροπή της παραγωγικής βάσης της χώρας σε παρακολούθηµα άλλων, και µάλιστα ανταγωνιστικών, «εθνικών σχεδίων». Ακόµη και µια κεϊνσιανής έµπνευσης επιχείρηση ανάταξης της οικονοµίας, είναι αδύνατη χωρίς µια επιθετική πολιτική δηµοσίων επενδύσεων, µε πρώτη ύλη την ήδη υπάρχουσα δηµόσια περιουσία. Έστω κι αν η αξιοποίησή της, στις υπάρχουσες συνθήκες ταµειακής ασφυξίας, απαιτεί ένα γεωπολιτικά καλοζυγισµένο µίγµα διακρατικών συνεργασιών και επενδυτικών κοινοπραξιών. Το ερώτηµα είναι αν ακόµη κι αυτό το µίγµα δηµόσιων και ξένων επενδύσεων είναι δυνατό να περάσει από τη στενή κρησάρα των «θεσµών». Οι οποίοι συχνά λειτουργούν πιο πολύ ως θλιβεροί ντίλερ των «εθνικών πρωταθλητών» τους, παρά ως εκφραστές κάποιου κοινού «ευρωπαϊκού σχεδίου».

ο Σπύρος Αντωνίου

10

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΤΑΙΠΕΔ, ιδιωτικοποιήσεις και υφαρπαγή της δηµόσιας περιουσίας Tης Ελένης Πορτάλιου

Η

υφαρπαγή της δηµόσιας περιουσίας διά των ιδιωτικοποιήσεων δεν έχει απασχολήσει επαρκώς ως µείζον θέµα των µνηµονιακών πολιτικών, οι οποίες οδήγησαν σε απώλεια της εθνικής-λαϊκής κυριαρχίας, σε κατάρρευση της παραγωγής και στην ανθρωπιστική κρίση µαζικών διαστάσεων. Και, όµως, καθορίζει καταλυτικά όλα τα παραπάνω ζητήµατα.

Το ιστορικό

Βασικός φορέας ιδιωτικοποιήσεων-εκποιήσεων είναι το ΤΑΙΠΕ∆ (Ταµείο Αποκρατικοποιήσεων Ιδιωτικής Περιουσίας ∆ηµοσίου) που ιδρύθηκε µε τον µνηµονιακό νόµο 3986/2011, σε εφαρµογή του Μεσοπρόθεσµου Πλαισίου ∆ηµοσιονοµικής Στρατηγικής 2012-2015. Σύµφωνα µε το νόµο αυτό, ο οποίος δεν επιδέχεται αµφισηµίες: «το προϊόν αξιοποίησης χρησιµοποιείται αποκλειστικά για την αποπληρωµή του δηµόσιου χρέους της χώρας, σύµφωνα µε όσα ορίζονται στην παράγραφο 17 του επόµενου άρθρου» (άρθρο 1, παρ. 2). Το πολύ αυστηρό κανονιστικό πλαίσιο του νόµου αυτού περιβάλλεται από δεκάδες άλλες διατάξεις, που διέπουν την είσοδο των περιουσιακών στοιχείων στο ΤΑΙΠΕ∆ και τη διαδικασία ιδιωτικοποίησής τους. Οτιδήποτε µεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕ∆ δεν εξέρχεται παρά µόνο ιδιωτικοποιηµένο ή εκκαθαρισµένο. Στο ΤΑΙΠΕ∆ έχουν περιέλθει σταδιακά πλήθος δηµόσιων περιουσιακών στοιχείων που κατατάσσονται στις παρακάτω κατηγορίες: πάνω από 35 λιµένες, πάνω από 3.000 δηµόσια ακίνητα (µεταξύ αυτών το Ελληνικό και ο Αστέρας Βουλιαγµένης, ιαµατικές πηγές, κάµπινγκ, Ξενία, κτίρια υπουργείων, δηµόσιας διοίκησης κ.λπ.), δεκάδες ακίνητα εξωτερικού, δεκάδες ιστορικά δια-

τηρητέα ή όχι µνηµεία, εθνικές οδοί, 40 αερολιµένες, στρατιωτικές εγκαταστάσεις, φυσικό αέριο (∆ΕΠΑ, ∆ΕΣΦΑ κ.λπ.), αµυντική βιοµηχανία (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ), πετρέλαιο (ΕΛΠΕ), πλήθος παραλιών-αιγιαλών εκατοντάδων χιλιάδων στρεµµάτων, ύδρευση (ΕΥ∆ΑΠ, ΕΥΑΘ), εκτάσεις γης (χιλιάδες στρέµµατα), υγρότοποι-υδροβιότοποι, σιδηρόδροµοι (ΤΡΑΙΝΟΣΕ ΑΕ, ΕΕΣΣΤΥ), ταχυδροµεία (ΕΛΤΑ), κερδοφόρες επιχειρήσεις (όπως ΟΠΑΠ, Ο∆ΙΕ). Σαν να µην έφτανε αυτός ο όγκος ακινήτων, η κυβέρνηση µε την αρχική διατύπωση του άρθρου 24 στο νοµοσχέδιο «Ρυθµίσεις για την Επανεκκίνηση της Οικονοµίας» επιχείρησε να εντάξει στο ΤΑΙΠΕ∆ την ΕΤΑ∆ ΑΕ (Εταιρεία Ακινήτων ∆ηµοσίου), στην οποία υπάγονται όλα τα ακίνητα του ∆ηµο-

Οτιδήποτε µεταβιβάζεται στο ΤΑΙΠΕ∆ δεν εξέρχεται παρά µόνο ιδιωτικοποιηµένο ή εκκαθαρισµένο σίου –συµπεριλαµβανοµένων των Ολυµπιακών Ακινήτων– και η περιουσία του ΕΟΤ. Το άρθρο 24 άλλαξε την τελευταία στιγµή µε συντονισµένες κινητοποιήσεις της Πρωτοβουλίας Πολιτών για την κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆, τοπικών επιτροπών –µε καθοριστική παρουσία της Επιτροπής Αγώνα κατά της Ιδιωτικοποίησης των 14 Περιφερειακών Αεροδροµίων– οργανώσεων και βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ. Σύµφωνα µε τη νέα διατύπωση του άρθρου 24, το Παράκτιο Μέτωπο ΑΕ διαλύεται και καλύπτονται οι υπάρχουσες εκκρεµοδικίες, ώστε να µη ζηµιωθεί το δηµόσιο, ενώ η ΕΤΑ∆ ΑΕ απορροφάται από ένα νεοσύστατο µε την παρ. 4 του άρθρου 24 φορέα, ο οποίος «θα έχει σκοπό την αξιοποίηση της δηµόσιας περιουσίας προς όφελος και µε γνώµονα το δηµόσιο συµφέρον. Τα έσοδα που θα προκύπτουν θα αξιοποιούνται κυρίως για τη χρηµατοδότηση της κοινωνικής πολιτικής του κράτους και τη στήριξη της κοινωνικής ασφάλισης, όπως ειδικότερα θα προβλέπεται στον ιδρυτικό νόµο».

Ποια ανάπτυξη;

Η δηµιουργική ασάφεια ως προς τον χαρακτήρα του νέου φορέα υπήρξε µεν χρήσιµη, γιατί αποφύγαµε την ενίσχυση (αντί για κατάργηση) του ΤΑΙΠΕ∆, αλλά οι ουσιαστικές αποφάσεις για το µέλλον της δηµόσιας περιουσίας βρίσκονται µπροστά µας. Εν τω µεταξύ αναπτύσσονται διάφοροι µύθοι για την αναπτυξιακή διάσταση των επενδύσεων µέσω ιδιωτικοποιήσεων και την ενίσχυση χρηµατοδοτικών αναγκών του καταρρέοντος κοινωνικού κράτους. Όπως ήδη έγινε απολύτως σαφές, το τίµηµα των ιδιωτικοποιήσεων δηµοσίων ακινήτων και επιχειρήσεων που έχουν περιέλθει στο ΤΑΙΠΕ∆, τίµηµα εξευτελιστικό σε σχέση µε την πραγµατική αξία των ακινήτων (βλέπε 28 δηµό-

σια κτίρια, Ελληνικό κ.λπ.), δεν ενισχύει τα κρατικά ταµεία, αλλά δίνεται κατευθείαν για την εξόφληση του δηµόσιου χρέους. Οι εκποιήσεις αυτές δεν έχουν, επίσης, κανένα αναπτυξιακό χαρακτήρα. Για παράδειγµα, το Ελληνικό, αν ποτέ κτιστεί –φαίνεται ότι η Lamda Developments, συµφερόντων Λάτση, χρειάζεται πρωτίστως το ακίνητο για να καλύψει την επάρκεια των περιουσιακών της στοιχείων– θα ενισχύσει την ήδη υπάρχουσα φούσκα ακινήτων στο παράκτιο µέτωπο και θα λειτουργήσει καταστροφικά για την οικονοµία και την κοινωνία της ευρύτερης περιοχής. Όσον αφορά το παράδειγµα των 28 κτιρίων, το ∆ηµόσιο δεσµεύεται να τα ενοικιάζει για 20 έτη µε ενοίκιο που θα ανέλθει συνολικά σε 600 εκατ. ευρώ. Καταστροφή! Τούτων δεδοµένων, η δηµόσια περιουσία που έχει περιέλθει στο ΤΑΙΠΕ∆ πρέπει να ανακτηθεί από το ελληνικό κράτος ή, µε άλλα λόγια, «πρέπει να καταργηθεί το ΤΑΙΠΕ∆». Η προσπάθεια διάσωσης της δηµόσιας περιουσίας αφορά σε µια µεγάλη σύγκρουση µε την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους δανειστές, καθώς οι ιδιωτικοποιήσεις και η διείσδυση γερµανικών και άλλων κεφαλαίων στον ελληνικό χώρο συνιστούν τον σκληρό πυρήνα του νεοφιλελεύθερου σχεδίου που έχει επιβληθεί στην Ευρώπη και παγκόσµια.

Νεοφιλελεύθερο σχέδιο

Να το διατυπώσουµε µε µεγαλύτερη σαφήνεια. Οι ιδιωτικοποιήσεις µέσω του ΤΑΙΠΕ∆ δεν γίνονται για την τιµή του χρέους. Το χρέος και συγκεκριµένα η αποπληρωµή του αποτελεί τον βασικό µηχανισµό εφαρµογής του παγκόσµιου νεοφιλελεύθερου σχεδίου, που έχει δύο στόχους: α) Την κατάργηση όλων των εργατικών κατακτήσεων και την απογύµνωση της εργασίας από κάθε προστασία. β) Τη γενικευµ έ ν η ιδιωτικ ο ποί-

ηση των δηµόσιων κοινωνικών υπηρεσιών και της δηµόσιας περιουσίας, την καταστροφή δηλαδή ενός πολιτισµού των δηµόσιων και γι’ αυτό κοινών αγαθών, ο οποίος οικοδοµήθηκε µε µεγάλους αγώνες στην Ευρώπη µετά τον πόλεµο. Αυτή η υφαρπαγή ισοδυναµεί µε απώλεια της κυριαρχίας του κράτους, το οποίο δεν διαθέτει πλέον εργαλεία χάραξης πολιτικής για την παραγωγική ανασυγκρότηση και την κοινωνική ευηµερία µέσω και της αναδιανοµής του παραγόµενου πλούτου. Το χρέος είναι λοιπόν η παγίδα για την υφαρπαγή της δηµόσιας περιουσίας. Σε κάθε περίπτωση είτε µέσω ΤΑΙΠΕ∆ ή απευθείας µε πώληση από το ελληνικό κράτος, οι ιδιωτικοποιήσεις σήµερα δεν έχουν «αναπτυξιακό» χαρακτήρα. Άλλωστε πρέπει να ξαναορίσουµε την «ανάπτυξη» στον ορίζοντα της παγκόσµιας φτώχειας, της εκτεταµένης καταστροφής βασικών πόρων –όπως η καλλιεργήσιµη γη– για την επιβίωση εκατοµµυρίων ανθρώπων, της κλιµατικής αλλαγής και της κυριαρχίας των πολυεθνικών έναντι των κρατών παγκόσµια. Ας θυµηθούµε για παρά-

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

11

Αµφισηµίες και αντιδράσεις για τον ΟΛΠ δειγµα την εκχώρηση µεγάλου µέρους του ΟΛΠ στην Cosco και την επιχειρούµενη νέα ιδιωτικοποίηση-παραχώρηση στην ίδια ή σε άλλη εταιρεία. Έχει αποδειχθεί µε αδιάσειστα στοιχεία ότι η χώρα µας αντί να διαχειριστεί η ίδια τον ΟΛΠ ως πύλη εισόδου στη Μεσόγειο και την Ευρώπη εκχώρησε µε ασήµαντα ανταλλάγµατα αυτή τη δυνατότητα σε µια εταιρεία συµφερόντων του κινέζικου (καπιταλιστικού) κράτους. Θα πρέπει να συζητήσουµε σε βάθος στο ΣΥΡΙΖΑ, στην Αριστερά, στην κοινωνία, τα σηµερινά δεδοµένα των λεγόµενων αποκρατικοποιήσεων. Στα 18 σηµεία προς το Eurogroup περιλαµβάνονται: αποκρατικοποιήσεις µε διακρατικές συνέργειες. Τι σηµαίνει αυτό; Άγνωστο. Πρέπει να έχουµε γνώση της βασικής κατεύθυνσης του σύγχρονου νεοφιλελεύθερου καπιταλισµού και στο πλαίσιο αυτό να εξετάσουµε δυνατότητες –αν υπάρχουν– συνεργασίας δηµόσιου-ιδιωτών. Προς το παρόν έχουµε εκποιήσεις και θα πρέπει όσες εκκρεµούν να σταµατήσουν.

Το µεγαλύτερο λιµάνι δώρο στην Cosco; Του Σπύρου Αντωνίου

Τ

ρικυµία... στο λιµάνι του Πειραιά έφερε η δήλωση του Γ. ∆ραγασάκη από την Κίνα, µετά τις συναντήσεις που είχε µε Κινέζους αξιωµατούχους, στην οποία ανέφερε ότι εντός λίγων εβδοµάδων θα ολοκληρωθεί η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ. Την ίδια ώρα, οι διαρροές της νέας λίστας µε τα µέτρα του Eurogroup σηµειώνουν ότι η κυβέρνηση προσδοκά το 2015 έσοδα 1,5 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις! Στα σχέδια αυτά, κεντρικό ρόλο φέρεται να έχει η πώληση του 67% του Οργανισµού Λιµένος Πειραιώς (ΟΛΠ), µε την αγοραστική αξία να εκτιµάται στα 180 εκατοµµύρια ευρώ.

∆ιολίσθηση

Θέλουν τη γενικευµένη ιδιωτικοποίηση των δηµόσιων κοινωνικών υπηρεσιών και της δηµόσιας περιουσίας, την καταστροφή δηλαδή ενός πολιτισµού των δηµόσιων και γι’ αυτό κοινών αγαθών, ο οποίος οικοδοµήθηκε µε µεγάλους αγώνες στην Ευρώπη µετά τον πόλεµο.

Μετά τη φυσιολογική αναταραχή που προκλήθηκε, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης τοποθετήθηκε από το βήµα της Βουλής για το επίµαχο ζήτηµα, υποστηρίζοντας ότι δεν είπε ποτέ κάτι τέτοιο, αλλά µίλησε µε τους Κινέζους για «ένα µοντέλο που προτείνει η κυβέρνηση µε αυξηµένη συµµετοχή του ∆ηµοσίου στις συµπράξεις, µε σεβασµό στα εργασιακά δικαιώµατα και το περιβάλλον». Η όλη φιλολογία περί ιδιωτικοποίησης ή µη του ΟΛΠ είναι αναγκαίο να τελειώσει εδώ. Η διατήρηση του δηµόσιου χαρακτήρα του λιµανιού αποτελεί πάγια θέση των συνδικάτων και του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος όλο το προηγούµενο χρονικό διάστηµα είχε εκφράσει την πλήρη αντίθεσή του στην πολιτική πώλησης του ΟΛΠ και συµµετείχε σε όλες τις κινητοποιήσεις των εργαζοµένων στα λιµάνια. Επίσης, ο αναπληρωτής υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου, Θ. ∆ρίτσας, όταν ανέλαβε τα επίσηµα καθήκοντά του, διαβεβαίωσε ότι δεν θα προχωρήσει η διαδικασία πώλησης του πλειοψηφικού πακέτου του ΟΛΠ. Υπενθυµίζεται πως στα τέλη Ιανουαρίου η Κίνα είχε εκφράσει την ανησυχία

της έπειτα από τοποθετήσεις του αναπληρωτή υπουργού Ναυτιλίας για «πάγωµα» της ιδιωτικοποίησης του λιµανιού. Τότε, ο Σεν Ντανιάνγκ, εκπρόσωπος του κινεζικού υπουργείου Εµπορίου, είχε δηλώσει χαρακτηριστικά: «Σκοπεύουµε να ζητήσουµε από την ελληνική κυβέρνηση να προστατεύσει τα δικαιώµατα και τα έννοµα συµφέροντα των κινεζικών εταιρειών στη Ελλάδα, ανάµεσά τους και της Cosco». Γίνεται έτσι φανερό ότι οι παλαιότερες δηλώσεις του Γ. Βαρουφάκη στο BBC που µιλούσε για ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ δεν ήταν προσωπικές του απόψεις. Με τα γνωστά επιχειρήµατα των Σαµαροβενιζέλων, για τα οφέλη από τους «καλούς» επενδυτές της Cosco, για τις δήθεν νέες θέσεις εργασίας που θα δηµιουργηθούν, προσπαθεί να δικαιολογηθεί µια εµφανής διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ για το ιδιοκτησιακό καθεστώς και τον ρόλο υποδοµών στρατηγικής σηµασίας, όπως είναι τα λιµάνια.

Η διατήρηση του δηµόσιου χαρακτήρα του λιµανιού αποτελεί πάγια θέση των συνδικάτων και του ΣΥΡΙΖΑ Μόνο τυχαίο δεν µπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι ακριβώς µία ηµέρα πριν από την επίσκεψη του κυβερνητικού κλιµακίου στην Κίνα, υπογράφεται από τον γενικό γραµµατέα Λιµένων και Λιµενικής Πολιτικής του υπουργείου Ναυτιλίας, Αθ. Χριστόπουλο, µε την ένδειξη µάλιστα «εξαιρετικά επείγον», έγγραφο το οποίο σηµατοδοτεί την έναρξη των εργασιών των Κινέζων στη δυτική πλευρά του προβλήτα ΙΙΙ. Πρόκειται για τον γνωστό «φιλικό διακανονισµό» που υπεγράφη ανάµεσα στον ΟΛΠ και τη ΣΕΠ (Σταθµός Εµπορευµατοκιβωτίων Πειραιά ΑΕ, θυγατρική του κρατικού κινεζικού οµίλου) και ο οποίος είχε ξεσηκώσει έντονες διαµαρτυρίες και από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ.

Αντί δηλαδή η κυβέρνηση να καλέσει την Cosco να επιστρέψει τα εκατοµµύρια που καρπώθηκε από τις παράνοµες φοροαπαλλαγές που απολαµβάνει από την παραχώρηση του προβλήτα ΙΙ του ΟΛΠ (ακόµα και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή κάνει λόγο για υπερβολικά πλεονεκτήµατα), διευκολύνει την επέκταση των εργασιών της και της χαρίζει (;) τώρα και το υπόλοιπο λιµάνι. Φανταζόµαστε, χωρίς τα 16ωρα δουλειάς και τα λοιπά «αναπτυξιακά προνόµια» που χαρακτηρίζουν τις συνθήκες εργασίας στις προβλήτες του λιµανιού που διαχειρίζεται η Cosco...

Τα συνδικάτα

Μία ακόµα κερδοφόρα δηµόσια επιχείρηση όπως ο ΟΛΠ (στα 6,7 εκατ. ευρώ έφτασαν τα κέρδη µετά από φόρους για το 2014 -το ∆ηµόσιο ελέγχει διά του ΤΑΙΠΕ∆ το 74% περίπου) είναι εξαιρετικά πιθανό να καταλήξει ιδιωτικό µονοπώλιο (έστω κρατικοκαπιταλιστικό λόγω Κίνας), µε τις ευλογίες µιας κυβέρνησης µε αριστερό πρόσηµο. Πολύτιµα έσοδα για τη χρηµατοδότηση µέτρων κοινωνικής πολιτικής θα χαθούν οριστικά ή στην καλύτερη περίπτωση θα καταλήξουν στο «τρύπιο βαρέλι» του χρέους. Το µπλοκάρισµα κάθε ιδιωτικοποίησης και η επανάκτηση των δηµόσιων επιχειρήσεων στρατηγικής σηµασίας, που θα λειτουργούν µε κοινωνικό-εργατικό έλεγχο, αποτελεί πραγµατικά ριζοσπαστική λύση, στο πλαίσιο ενός µεταβατικού προγράµµατος, που θα αµφισβητεί τη λογική της αγοράς και θα αντιµετωπίζει αποφασιστικά το πρόβληµα της µαζικής ανεργίας. Ήδη η Οµοσπονδία Υπαλλήλων Λιµανιών Ελλάδος (ΟΜΥΛΕ), η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εµπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), κοινωνικοί φορείς και κινήµατα του Πειραιά, το ΜΕΤΑ, βρίσκονται σε αγωνιστική ετοιµότητα, προειδοποιώντας ότι το ξεπούληµα του ΟΛΠ δεν θα περάσει. Ας το έχουν υπόψη τους όσοι από την κυβέρνηση ετοιµάζονται να ακυρώσουν διαχρονικές θέσεις της Αριστεράς.

12

πολιτικη

1 απριλη 2015

Ακόμη και στις ΗΠΑ όλα τα αεροδρόμια είναι δημόσια, εκτός από ένα

Fraport, ψέματα και ιδιωτικοποιήσεις Του Πέτρου Τσάγκαρη

Τ

ο ΤΑΙΠΕΔ ανέδειξε, στα τέλη Νοεμβρίου 2014, την κοινοπραξία Fraport AG-Slentel Ltd ως «προτιμητέο επενδυτή» για να αρπάξει 14 περιφερειακά αεροδρόμια της χώρας. Ωστόσο, ευτυχώς, με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ μπήκε ένας προσωρινός φραγμός σε αυτή την ιδιωτικοποίηση, καθώς δεν έχει ακόμη προωθηθεί η σύμβαση στο Ελεγκτικό Συνέδριο. Όμως η ιδιωτικοποίηση παραμένει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με τους δανειστές.

Διεθνής πρακτική

Η ΕΕ οδηγεί σήμερα την κούρσα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, γι’ αυτό θα περίμενε κανείς ότι οι ευρωπαϊκές χώρες θα είχαν προχωρήσει πολύ περισσότερο στη «συμφέρουσα» λύση της ιδιωτικοποίησης που καλείται να εφαρμόσει η «καθυστερημένη» Ελλάδα. Τι συμβαίνει στην πραγματικότητα; Σύμφωνα με την ΙΑΤΑ, σήμερα, «μόνον το 9% των ευρωπαϊκών αεροδρομίων είναι πλήρως ιδιωτικοποιημένα, ενώ το 78% των αεροδρομίων ανήκει εξ ολοκλήρου στο Δημόσιο» (ΙΑΤΑ, «Airport Competition, 2014»). Είναι χαρακτηριστικό ότι μεγαλύτερος μέτοχος της ίδιας της Fraport είναι το κρατίδιο της Έσης, που έχει το 31,35% των μετοχών, ενώ μέτοχοι είναι επίσης δήμοι και επιμελητήρια. Στις ΗΠΑ, τη μεγαλύτερη καπιταλιστική χώρα του πλανήτη, ΟΛΑ τα αεροδρόμια που διακινούν το 99% της κίνησης είναι δημόσια! Εξαιρείται μόνον το αεροδρόμιο Μπράνσον στο Μιζούρι, το οποίο παρουσιάζει μάλιστα πολλά οικονομικά προβλήματα. Στον γειτονικό Καναδά τα αεροδρόμια ανήκουν στο Δημόσιο και η διαχείριση εκτελείται από μη κερδοσκοπικές εταιρείες, οι οποίες έχουν την εντολή να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη των τοπικών κοινοτήτων. Δημόσια είναι και σχεδόν όλα τα αεροδρόμια στη Ν. Αμερική. Είναι άραγε λιγότερο έξυπνοι τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι κυβερνήσεις σε όλες αυτές τις χώρες; Η αιτία για την οποία παραμένουν στο Δημόσιο χιλιάδες αεροδρόμια είναι ότι οι ενδεχόμενοι πωλητές (δηλαδή το Δημόσιο) συνήθως θα ζητήσουν την πραγματική αξία της έκτασης που καταλαμβάνει ένα αεροδρόμιο (πιθανότατα γιατί οι χώρες αυτές δεν εκ-

βιάζονται από κάποιους δανειστές). Επίσης, σε περίπτωση πλήρους αγοράς, η ιδιωτική εταιρεία θα πρέπει να αγοράσει και τις προσβάσεις των μέσων μεταφοράς, αλλά και να πληρώνει για να ελέγχει ακόμη και τους όρους δόμησης σε γειτονικές περιοχές. Τα ποσά αυτά είναι κολοσσιαία και οι ιδιώτης αγοραστής θα χρειαστεί πάρα πολλές δεκαετίες για να αποσβέσει το τίμημα.

Το γεγονός ότι τα αεροδρόμια δεν πωλούνται καθ’ ολοκληρίαν δεν οφείλεται σε κάποια δημοκρατική, εθνική ή οικονομική ευαισθησία, αλλά στο ότι ΔΕΝ συμφέρει τους ιδιώτες αγοραστές Στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη, η «λύση» που έχει βρεθεί για να αρπάξουν από την πίτα οι ιδιωτικές εταιρείες χωρίς να πληρώσουν τόσο πολύ, είναι η «παραχώρηση». Στην πραγματικότητα δηλαδή το Δημόσιο παραχωρεί διαχείριση, έσοδα και κέρδη έναντι μισθωμάτων και έτσι η ιδιωτική εταιρεία, χωρίς να αναγκαστεί να καταβάλει τα πραγματικά ποσά που θα κόστιζε η αγορά του αεροδρομίου, απολαμβάνει όλα τα οφέλη. Για να το πούμε πιο πρακτικά: το γεγονός ότι τα αεροδρόμια δεν πωλούνται καθ’ ολοκληρίαν δεν οφείλεται σε κάποια δημοκρατική, εθνική ή οικονομική ευαισθησία, αλλά στο ότι ΔΕΝ συμφέρει τους ιδιώτες αγοραστές!

Ποιοι κερδίζουν

Μέχρι σήμερα μόνο ιδιωτικοποιημένο αεροδρόμιο στην Ελλάδα ήταν το «Ελ. Βενιζέλος» (Διεθνής Αερολιμένας Αθηνών - ΔΑΑ) και η εμπειρία από αυτό είναι οδυνηρή. Κατ’ αρχάς, η ίδια η σύμβαση φρόντισε να απαλλάξει τη γερμανική Χόχτιφ από τον εξυγιαντικό και ωφέλιμο –σύμφωνα με τους ίδιους τους νεοφιλελεύθερους– ανταγωνισμό: απαγορεύεται η λειτουργία άλλου αεροδρομίου σε απόσταση 100 χλμ.! Αποτέλεσμα, βέβαια, είναι να αποτελεί το ακριβότερο αεροδρόμιο της Ευρώπης, με ό,τι αυτό σημαίνει για τον μισό πληθυσμό της Ελλάδας που ζει στην Αθήνα αλλά και για τον τουρι-

σμό της χώρας: Ο ΔΑΑ είναι ακριβότερος κατά 240% σε σχέση με τα αεροδρόμια της Ισπανίας, της Ιταλίας, της Πορτογαλίας και της Τουρκίας και κατά 350% σε σχέση με τα περιφερειακά αεροδρόμια της Ελλάδας. Ταυτόχρονα υπάρχουν καταγγελίες για μη πληρωμή ΦΠΑ εκ μέρους της Χόχτιφ προς το ελληνικό Δημόσιο, ενώ οι συνθήκες εργασίας και οι μισθοί είναι πολύ κακοί και ο συνδικαλισμός βρίσκεται υπό διωγμό. Επίσης η λέξη «περιφερειακά» για τα 14 αεροδρόμια αποκρύπτει το γεγονός ότι μιλάμε πρακτικά για όλα τα δημόσια αεροδρόμια πλην του Ηρακλείου (που μάλλον το έχει καπαρώσει άλλος), δηλαδή μιλάμε για Θεσσαλονίκη, Χανιά, Ζάκυνθο, Κέρκυρα, Κεφαλονιά, Άκτιο, Καβάλα, Ρόδο, Κω, Σαντορίνη, Σκιάθο, Μύκονο, Σάμο, Μυτιλήνη, ενώ η συμφωνία προέβλεπε ότι η εταιρεία μπορεί να αρπάξει επίσης και τα αεροδρόμια Αλεξανδρούπολης, Αράξου, Καλαμάτας, Νέας Αγχιάλου, Χίου, Καρπάθου και Λήμνου! Όμως το ξεπούλημά τους δεν είναι εθνικό, όπως λένε πολλοί, αλλά ταξικό, καθώς δεν ωφελούνται οι ξένοι γενικά, αλλά οι καπιταλιστές γενικά, Έλληνες και ξένοι: η Fraport είναι γερμανική και μάλιστα ημιδημόσια αλλά η Slentel είναι ελληνική και εντελώς ιδιωτική, καθώς ανήκει στον όμιλο Κοπελούζου (μάλιστα Έλληνες καπιταλιστές ήταν και άλλοι διεκδικητές, αυτόνομα ή σε συνεργασίες με ξένους, δηλαδή η ΜΕΤΚΑ του ομίλου Μυτιληναίου, η ΑΚΤΟΡ Παραχωρήσεις ΑΕ και η J&P Άβαξ). Είναι χαρακτηριστικό ότι τα 14 ελληνικά αεροδρόμια δεν είναι η πρώτη δουλίτσα που έκλεισαν οι δύο συνεργάτες: Ο όμιλος Κοπελούζου και η Fraport αποτελούν εταίρους στην κοινοπραξία που διαχειρίζεται το αεροδρόμιο Πούλκοβο στην Πετρούπολη της Ρωσίας.

Η σύμβαση

Η τωρινή σύμβαση προβλέπει καταβολή 1,2 δισ. ευρώ εφάπαξ και ετήσιου μισθώματος 22,9 εκατ. ευρώ, ενώ υπάρχει και δέσμευση για επενδύσεις 1,4 δισ. τα επόμενα... 40 χρόνια. Δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για διατήρηση και αύξηση του προσωπικού, για μισθούς και εργασιακά δικαιώματα, για ενίσχυση των τοπικών κοινοτήτων κ.λπ. Ποιο ήταν το κύριο κίνητρο του μνημονιακού θεσμού ΤΑΙΠΕΔ; Μα, αυτό για το οποίο ιδρύθηκε. Να τι

είπε ο ίδιος ο διευθύνων σύμβουλος του οργανισμού Π. Μπουχώρης όταν έκλεισε η δουλειά το Νοέμβριο: «Πρόκειται για τη μεγαλύτερη, σε όρους τιμήματος, αποκρατικοποίηση που έχει πραγματοποιήσει το ΤΑΙΠΕΔ. Το έργο αυτό εδραιώνει την προοπτική επίτευξης των στόχων αποκρατικοποιήσεων». Βρήκαμε λεφτά να πληρωθούν οι δανειστές, αυτό πρακτικά φώναζε επιχαίροντας ο κ. Μπουχώρης. Μήπως άραγε τα αεροδρόμια αυτά επιβαρύνουν τον ελληνικό λαό; Ακόμη κι έτσι να ήταν, η επιβάρυνση είχε να κάνει με την αναγκαιότητα ζεύξης απομακρυσμένων νησιών, δηλαδή με την ανάγκη επιβίωσης του εκεί πληθυσμού (ο στρατός και η αστυνομία είναι κατά 100% ελλειμματικοί οργανισμοί, δηλαδή χρηματοδοτούνται μόνο από τους φόρους μας, αλλά κανείς δεν αμφιβάλλει για την αναγκαιότητα ύπαρξής τους). Αλλά τα περισσότερα αεροδρόμια έχουν κέρδη. Μόνο το αεροδρόμιο Χανίων έχει κέρδη 10 εκατ. ευρώ ετησίως. Σύμφωνα με τον Χρ. Μυλωνάκη, αντιπρόεδρο του Επιμελητηρίου Χανίων και στέλεχος της Πρωτοβουλίας κατά της Ιδιωτικοποίησης, τα 14 αεροδρόμια έχουν ετήσια έσοδα 200 εκατ. ευρώ. Όπως ανακοίνωσε η κοινοπραξία Fraport-Slentel, μετά την ιδιωτικοποίηση η ίδια θα έχει έσοδα 180 εκατ. ευρώ από τα οποία τα μισά, δηλαδή τα 90 εκατ. ευρώ, θα είναι κέρδη! Αν όμως, όπως είπαμε παραπάνω, τα αεροδρόμια είναι ήδη κερδοφόρα, και μάλιστα με τέτοια ποσοστά, τότε γιατί να πουληθούν; Αν όχι, τότε είναι σαφές το πώς θα προκύψουν αυτά τα κέρδη της τάξης του 50%: από μειώσεις μισθών, απολύσεις, φοροαποφυγή κ.λπ. Το τι θα σημάνει η υλοποίηση αυτής της ιδιωτικοποίησης το λέει όχι κάποιος σοσιαλιστής, αλλά ο εκπρόσωπος μίας από τις μεγαλύτερες εταιρείες στην Ευρώπη, ο εμπορικός διευθυντής της Ryanair, D. O’Brien: «Περισσότερο επικίνδυνο από ένα κρατικό μονοπώλιο είναι ένα ιδιωτικό μονοπώλιο. Η γερμανική Fraport θα πάρει τα αεροδρόμια δίνοντας πολύ λιγότερα χρήματα από την πραγματική τους άξια, και ως μονοπώλιο δεν θα κάνει τίποτε για να φέρει επιβάτες αλλά θα βγάζει κέρδη από τα ακριβά τέλη. Αυτό είναι λάθος». Τα στοιχεία είναι νομίζουμε συντριπτικά: το έγκλημα της ιδιωτικοποίησης των αεροδρομίων της χώρας πρέπει να αποτραπεί πάση θυσία.

νεολαια

1 απριλη 2015

13

Τεράστια νίκη του φοιτητικού και μαθητικού κινήματος στη Χιλή

Έ

πειτα από μια δεκαετία σκληρών αγώνων και συγκρούσεων στους δρόμους της Χιλής, με κορύφωση την τριετία 20112014, φαίνεται ότι τα αιτήματα των Χιλιανών φοιτητών και μαθητών τελικά ικανοποιούνται. Η κυβέρνηση ψήφισε καινούργιο νόμο σύμφωνα με τον οποίο σταματά η δημόσια χρηματοδότηση στα ιδιωτικά σχολεία, καταργείται η επιλεκτική είσοδος παιδιών στη δημόσια εκπαίδευση και κυρίως καθιερώνεται το δικαίωμα στη δημόσια εκπαίδευση για όλους τους μαθη-

τές και τις μαθήτριες των δημοτικών και γυμνασίων-λυκείων. Ο αγώνας των Χιλιανών νέων ήταν ο πιο μακρύς και επίμονος αγώνας που έζησε η χώρα από τότε που το δημοκρατικό κίνημα του 1980 έδιωξε τον Πινοσέτ.

ήθελε, μπορούσε να ανοίξει ένα ιδιωτικό σχολείο χωρίς καμιά προϋπόθεση και έλεγχο. Το 50% των παιδιών που φοιτούν σε αμφιβόλου ποιότητας εκπαιδευτήρια παρατούν τις σπουδές τους γιατί δεν έχουν λεφτά να τις ολοκληρώσουν.

Νεοφιλελεύθερο μοντέλο

Κίνημα

Η Χιλή είχε ένα από τα πιο νεοφιλελεύθερα μοντέλα εκπαίδευσης στον κόσμο. Για παράδειγμα, το 100% της τεχνικής εκπαίδευσης είναι ιδιωτικοποιημένο. Στα δημόσια σχολεία φοιτούν μόνο οι πολύ φτωχοί, ενώ μέχρι τώρα οποιοσδήποτε

Οι κινητοποιήσεις των τελευταίων χρόνων και ιδιαίτερα ο χιλιάνικος χειμώνας του 2011, περιλάμβανε πολύ προωθημένες μορφές πάλης, όπως καταλήψεις σχολείων και πανεπιστημίων, περικυκλώσεις της Βουλής επί οχτώ συνεχείς μήνες

καθώς και πάρα πολλές παρεμβάσεις στα ΜΜΜ. Επίσης υπήρχε συνειδητή προσπάθεια σύνδεσης αυτών των αγώνων με τους εργαζόμενους της χώρας και τα συνδικάτα τους. Ήταν αυτό το κίνημα που στην ουσία επέβαλε την αλλαγή κυβέρνησης και οδήγησε στη νίκη τους σοσιαλιστές και την Μπασελέτ. Οι διαδηλώσεις του 2014, έβγαλαν πολλές φορές πάνω από 100.000 σπουδαστές στους δρόμους, αναγκάζοντας το δήμαρχο του Σαντιάγο να παραχωρήσει το δικαίωμα σε σχολικές συνελεύσεις δύο φορές τη βδομάδα. Τα αιτήματα των νέων ήταν: Ισχυρή δημόσια εκπαίδευση και πλήρως χρηματοδορούμενη από το κράτος για όλα τα παιδιά, τέλος της εμπορευματοποιημένης εκπαίδευσης, βελτίωση των συνθηκών εργασίας για όσους δουλεύουν σε οποιοδήποτε εκπαιδευτικό ίδρυμα και διαγραφή των φοιτητικών χρεών από δάνεια. Το εκπληκτικό είναι ότι οι κινητοποιήσεις συνεχίζονταν ακόμα και όταν υπήρχαν μικρές παραχωρήσεις από τη μεριά της κυβέρνησης, που πάντα χρησιμοποιούσε το επιχείρημα ότι δεν είναι εύκολο να τα βάλει με τα ιδιωτικά συμφέροντα. Και όμως το κίνημα επέμενε να ζητά όχι μερική αλλά συνολική αποδέσμευση της εκπαίδευσης από τους ιδιώτες. Αυτό που μένει τώρα είναι το κίνημα να αγκαλιάσει ολόκληρη την κοινωνία και, παίρνοντας δύναμη από αυτή τη μεγάλη νίκη, να διεκδικήσει ακόμα περισσότερα.

Πανελλαδικό διήμερο ΑΡΕΝ

Προς αλλαγή φυσιογνωμίας Του Τάσου Φίντζου

Τ

ο Σαββατοκύριακο 21-22 Μάρτη διεξήχθη το πανελλαδικό διήμερο της Αριστερής Ενότητας. Η ΑΡΕΝ είναι το συνδικαλιστικό όχημα στο οποίο συμμετέχει η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ στα πανεπιστήμια. Το πανελλαδικό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί τομή καθώς θα μπορούσε να πει κανείς ότι έβαλε τις βάσεις για να αλλάξει η φυσιογνωμία της ΑΡΕΝ όπως μέχρι τώρα την ξέραμε. Το πανελλαδικό ξεκίνησε με αργοπορία και τις 2 μέρες. Θα έλεγε κανείς ότι ένα πανελλαδικό αυτήν την εποχή θα ασχολούνταν με πολιτικά θέματα. Αντίθετα δεν ασχολήθηκε σχεδόν καθόλου με αυτό. Σοβαρός πολιτικός διάλογος με επιχειρήματα πάνω στο τι πρέπει να κάνει η ΑΡΕΝ στα πανεπιστήμια, ποια η στάση της απέναντι στην κυβέρνηση, ποια η πολιτική που πρέπει να χαράξει απέναντι στην «άλλη» Αριστερά, δεν έγινε. Θα αναρωτιόταν κάποιος εύ-

λογα, με τι ασχολήθηκε τότε η ΑΡΕΝ; Τα σχήματα επέλεξαν να ασχοληθούν με οργανωτικά ζητήματα, όπως το ποιο θα είναι το μέτρο στις ψηφοφορίες και το αν θα έχει η ΑΡΕΝ άξονα θέσεων πάνω στην έρευνα. Επέλεξαν την αντιδημοκρατική εμβάθυνση καταργώντας το ιστορικό 2/3 για τις ψηφοφορίες και αντικαθιστώντας το με πλειοψηφία 50%+1, γεγονός που δεν αφήνει με κανέναν τρόπο σε μία μειοψηφία όχι το δικαίωμα να καταγράφεται στις αποφάσεις, αλλά ούτε καν να μπορεί να ασκήσει σοβαρή πίεση για να αποτρέψει προτάσεις με τις οποίες διαφωνεί ακόμα και αν αυτή η μειοψηφία φτάνει στο 49%. Επέλεξαν την αντιδημοκρατική εμβάθυνση με την πρακτική αδυναμία να υπάρχουν τοποθετήσεις ατόμων. Το πιο παράδοξο όλου του πανελλαδικού όμως είναι το γεγονός πως οι δύο μεγάλες τάσεις της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίες δήθεν ανησυχούν για την αυτονομία της ΑΡΕΝ ώστε να μη γίνει η ΑΡΕΝ κυβερνητική παράταξη,

επέλεξαν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να κάνουν το πανελλαδικό διήμερο πεδίο τασικών ανταγωνισμών εν όψει του ιδρυτικού συνεδρίου της Νεολαίας. Δεν δίστασαν ακόμα και να καταπατήσουν τις αποφάσεις που πριν από 2 μέρες πήραν και πριν από 2 ώρες ψήφισαν, δηλαδή το μέτρο 50%+1. Αυτές οι πρακτικές οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια την ΑΡΕΝ στο να γίνει μια κυβερνητική παράταξη η οποία το μόνο που θα κάνει θα είναι να προσπαθεί να αποσπά τη συναίνεση από το κοινωνικό σώμα για τις πολιτικές της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Ο γράφων έχει πολύ διαφορετική άποψη για το τι θα όφειλε να κάνει η Αριστερή Ενότητα. Αυτήν την εποχή, που ο πολιτικός χρόνος είναι πυκνός, η ΑΡΕΝ θα όφειλε να μιλήσει πολιτικά και στις διαδικασίες της και στις συνελεύσεις, όπου αυτές βγαίνουν. Να βγει με θάρρος και να πει ότι στηρίζει πολιτικά τη συγκυβέρνηση στα ευεργετικά μέτρα που παίρνει για τις υποτελείς τάξεις και να κάνει σκληρή κριτική στα

λάθη. Να πει στους φοιτητές με θάρρος και ειλικρίνεια ότι η συμφωνία που έκανε η κυβέρνηση δεν είναι ούτε νίκη ούτε ισοπαλία, ότι δεν αποτελεί περίοδο χάριτος από τους εταίρους, ότι πρέπει οι φοιτητές να διεκδικήσουν αυτά που τους αναλογούν στη μέριμνα, στα δικαιώματα. Να ανοίξει τις μεγάλες πολιτικές συζητήσεις στους συλλόγους για την ΕΕ και το ευρώ, και όχι να αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι αυτά τα ζητήματα χαρακτηρίζοντάς τα μικροπολιτικά και από την άλλη μεριά να βουτά ολόκληρη στον φοιτητοκεντρισμό. Η ΑΡΕΝ όλο το προηγούμενο διάστημα υποστήριζε πως πρέπει να φύγει η συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ έτσι ώστε η ανάδειξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε κυβέρνηση να ανοίξει νέα πεδία διεκδίκησης στους «από κάτω». Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ νίκησε, τώρα που είναι σε θέση να υλοποιήσει το συγκρουσιακό και διεκδικητικό πολιτικό της σχέδιο, δεν το κάνει. Προτιμά να μείνει στη γωνία και να μετεξελιχθεί σε άβουλο παρατηρητή της κυβέρνησης.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Η επανάσταση στην Αλγερία και η γαλλικη Αριστερά στρατιωτική τους θητεία. Αλλά δυστυχώς, αφηµένο στην τύχη του από όλη την Αριστερά, το κίνηµα αυτό κατέρρευσε.

Το 1954 ξέσπασε η επανάσταση στην Αλγερία. Οι ρίζες του Μάη του ’68 βρίσκονται, εν µέρει, στη δράση αλληλεγγύης προς την αλγερινή επανάσταση που αναπτύχθηκε µέσα στην αποικιοκρατική Γαλλία. Στη δράση αυτή πρωτοστάτησαν οι αγωνιστές του τροτσκιστικού-διεθνιστικού χώρου. Το άρθρο αυτό του Αλέν Κριβίν –που συµµετείχε ο ίδιος στις «δύσκολες» αυτές δραστηριότητες– είναι µια ακόµα απάντηση στην τόσο προσφιλή, µέσα στην ελληνική Αριστερά, συκοφαντία ότι οι τροτσκιστές – τάχα– «µένουν αδιάφοροι» απέναντι στα αντιιµπεριαλιστικά κινήµατα…

Η Νέα Αντίσταση

Του Αλέν Κριβίν «Anticapitaliste», Νο 59 (Νοέµβριος 2014) Μετάφραση: Άννα Χριστοπούλου

Α

πό την αρχή της αλγερινής επανάστασης το 1954, δεκάδες αριστεροί αγωνιστές αποφάσισαν να δώσουν υλική υποστήριξη στο FLN (Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο), το οποίο γρήγορα αναδείχθηκε ως η ηγετική δύναµη της εξέγερσης. Παρά τις µικρές δυνάµεις της, η Τέταρτη ∆ιεθνής κάλεσε τους αγωνιστές και τα τµήµατά της να συµµετάσχουν στη δράση αλληλεγγύης, όπου ήταν δυνατόν και αναγκαίο, παρά το γεγονός ότι γνώριζε τα πολιτικά όρια της ηγεσίας του FLN. Αυτή η στάση ερχόταν σε αντίθεση π.χ. µε εκείνη της Lutte Ouvriere-Εργατική Πάλη (που λεγόταν τότε Voie Ouvriere-Εργατική Φωνή), η οποία αρνήθηκε να υποστηρίξει κάθε «µικροαστική» ηγεσία ή τη στάση του Ανεξάρτητου Εργατικού Κόµµατος (τότε Κοµουνιστική ∆ιεθνιστική Οργάνωση), που αποφάσισε να στηρίξει το αλγερινό εθνικιστικό Κίνηµα του Messali Hadj, το οποίο είχε µια µεγαλύτερη εργατική συνιστώσα, κυρίως στη µετανάστευση, αλλά που έφτασε στη συνέχεια µέχρι τη συνεργασία µε τους Γάλλους αποικιοκράτες. Η αλληλεγγύη υλοποιήθηκε µε τη συµµετοχή Γάλλων ακτιβιστών σε διάφορα δίκτυα, τα οποία συστάθηκαν σταδιακά. Παράνοµα δίκτυα που το καθένα αποτελείτο από λίγα άτοµα που γνωρίζονταν µεταξύ τους λόγω της δουλειάς ή είχαν φιλικές σχέσεις. Έτσι δηµιουργήθηκε το δίκτυο µε επικεφαλής τον πρώην Αιγύπτιο κοµουνιστή Henri Curiel ή αυτό του φιλόσοφου Francis Jeanson. Αργότερα αναπτύχθηκε µια οργάνωση νεολαίας, η Νέα Αντίσταση, η οποία έκανε κατά κύριο λόγο δουλειά στο εσωτερικό του στρατού. Εκτός από τις δραστηριότητες των µαχητών της σε αυτές τις οργανώσεις, η Τέταρτη ∆ιεθνής δηµιούργησε από το µηδέν στο Μαρόκο ένα εργοστάσιο όπλων, καθώς και µια βάση κατασκευής πλαστών εγγράφων και πλαστών τραπεζογραµµατίων στην Ολλανδία.

Σε γενικές γραµµές, οι πρωτοβουλίες αυτές συγκέντρωναν συνδικαλιστές, αγωνιστές του ΚΚ Γαλλίας, ειδικότερα βετεράνους της αντίστασης, αλλά και αριστερούς χριστιανούς, µαχητές της UNEF, του PSU ή της σοσιαλιστικής Αριστεράς. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, έκαναν την εµφάνισή τους µια σειρά από περισσότερο ή λιγότερο παράνοµες εφηµερίδες: «Μαρτυρίες και Ντοκουµέντα» , «Αλήθεια-Ελευθερία», «Αντιαποικιακές Αλήθειες», «Το Κοµουνιστικό Μονοπάτι». Η διακίνηση του µικρού βιβλίου του Henri Alleg, αγωνιστική του ΚΚ Αλγερίας, που βασανίστηκε από τους αλεξιπτωτιστές, «Το Ερώτηµα», συγκέντρωνε όλους αυτούς τους ακτιβιστές. Όµως καµία «µεγάλη» οργάνωση δεν τους υποστήριξε. Χειρότερη ήταν η στάση του ΚΚ Γαλλίας, το οποίο, αφού καταδίκασε την έναρξη της ένοπλης εξέγερσης το 1954 και υπερψήφισε (1956) τις «ειδικές εξουσίες» σχετικά µε την Αλγερία, έφτασε στο σηµείο να διαγράψει τα µέλη του που πρόσφεραν βοήθεια στο FLN. Κατά συνέπεια, οι ακτιβιστές τροτσκιστές αναγκάζονταν να δρουν «στην παρανοµία», τόσο σε σχέση µε την αστυνοµία, όσο και απέναντι στις καθοδηγήσεις του ΚΚΓ, των κοµουνιστικών νεολαιών ή της CGT.

Μορφές αλληλεγγύης

Χιλιάδες άνθρωποι συµµετείχαν µε τον ένα ή τον άλλο τρόπο στην υποστήριξη των δραστηριοτήτων του FLN. Αλλά τι ακριβώς σήµαινε αυτό; Για παράδειγµα, έπρεπε να µεταφερθούν στην Ελβετία τα χρήµατα που συγκεντρώνονταν από το FLN στη Γαλλία, ή να υποστηριχθεί η µεταφορά των αλγερινών µαχητών. Για το σκοπό αυτό ακτιβιστές, που στέκονταν στα παρισινά πεζοδρόµια ή στις εθνικές οδούς, έπρεπε να κάνουν ένα ιδιαίτερο σινιάλο στο πέρασµα του αυτοκινήτου, για να δείξουν αν το πεδίο ήταν ελεύθερο, ή αν υπήρχε µπλόκο της αστυνοµίας. Μια άλλη δράση ήταν το

να βοηθήσουν τους κρατούµενους να δραπετεύσουν από τις φυλακές. Για να βοηθήσουν στο έργο αυτό, σύντροφοι είχαν βγάλει φωτογραφίες από τουριστικά αεροπλάνα που πετούσαν πάνω από τις φυλακές. Επειδή οι πτήσεις πάνω από το Παρίσι απαγορεύονταν, αυτό απαίτησε κάποιες «ακροβασίες». Στο µεταξύ, άλλοι (κατά προτίµηση ζευγάρια) άραζαν το βράδυ στις πλαγιές γύρω από τις φυλακές, όπως αυτή της Fresnes, για να καταγράφουν τις ώρες αλλαγής της φρουράς. Θα αναφέρουµε την περίπτωση των δύο τροτσκιστών, του Μιχάλη Ράπτη και του Σαλ Σαντέν, οι οποίοι συνελήφθησαν στην Ολλανδία, τον Ιούνιο του 1960, επειδή είχαν δηµιουργήσει ένα εργαστήριο πλαστών διαβατήριων και πλαστών χαρτονοµισµάτων. Αλλά, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, η αλληλεγγύη προχώρησε περαιτέρω µε τη δηµιουργία, στο Μαρόκο, ενός εργοστασίου παραγωγής όλµων, χειροβοµβίδων και αυτόµατων όπλων. Ήταν ένα µυστικό εργοστάσιο, γνωστό µόνο σε ορισµένους ηγέτες του FLN, το οποίο λειτούργησε µόνο µε εξειδικευµένους εργάτες, που όλοι ήταν µαχητές της Τέταρτης ∆ιεθνούς και είχαν επιλεγεί λόγω της εµπειρίας τους σε διάφορες ηπείρους… Τέλος, πρέπει να αναφέρουµε τη δραστηριότητα µέσα στο στρατό. Ήδη από το 1955 έγιναν οι πρώτες αυθόρµητες διαδηλώσεις στρατιωτών που αρνήθηκαν να πάνε στην Αλγερία. Όπως για παράδειγµα στο σταθµό Παρίσι-Λυών ή στη Ρουέν στους στρατώνες Richepanse, ενάντια στην απόφαση του Εντγκάρ Φορ, η οποία σκόπευε να αποστείλει στην Αλγερία «έφεδρους», που είχαν ήδη ολοκληρώσει τη στρατιωτική τους θητεία. Το 1956, η κυβέρνηση του σοσιαλιστή Μολέ ζήτησε από το κοινοβούλιο να ψηφήσει (µαζί µε το ΚΚΓ) τις «ειδικές εξουσίες» που του επέτρεπαν να «ανακαλέσει» και αυτός µε τη σειρά του νέους που µόλις είχαν τελειώσει τη

Σε αυτές τις συνθήκες εµφανίστηκε η Νέα Αντίσταση (JR) που στελεχώθηκε εν µέρει από αγωνιστές τροτσκιστές του ∆ιεθνιστικού Κοµουνιστικού Κόµµατος, ιδιαίτερα νέους που ήταν ακόµη µέλη της Ένωσης των Κοµουνιστών Φοιτητών. Αυτή η οργάνωση, η οποία αριθµούσε αρκετές εκατοντάδες µέλη, έθεσε ως καθήκον να κάνει προπαγάνδα ενάντια στον πόλεµο στο εσωτερικό του στρατού, να οργανώνει λιποταξίες (κυρίως προς την Ελβετία) και να µπλοκάρει µε θεαµατικό τρόπο αµαξοστοιχίες µε στρατιώτες που έφευγαν για τη Μασσαλία. Ο στόχος ήταν (σε γενικές γραµµές) να σταµατάει το τρένο, µε τη συνέργεια των εργαζοµένων στους σιδηροδρόµους, µπροστά σε έναν τοίχο, όπου οι JR είχαν γράψει συνθήµατα κατά του πολέµου, ώστε οι ακτιβιστές να καταφέρνουν να µπαίνουν µέσα στο τρένο και να µοιράζουν προκηρύξεις στους στρατιώτες. Το ραδιόφωνο µετέδιδε τακτικά ειδήσεις γι’ αυτά τα περιστατικά. Τον Σεπτέµβριο του 1960 εµφανίστηκε το περίφηµο «Μανιφέστο των 121», το οποίο δήλωνε σαφή υποστήριξη στην αλγερινή επανάσταση, δηλώνοντας αλληλεγγύη στους πολίτες και τους στρατιώτες που αντιτάχθηκαν στον πόλεµο, συµπεριλαµβανοµένων αυτών που το έκαναν µε παράνοµο τρόπο. Η «έκκληση», που υπέγραψαν γνωστοί διανοούµενοι και καλλιτέχνες, όπως ο Ζαν Πολ Σαρτρ, αποτέλεσε µια ανάσα καθαρού αέρα για όλους όσους αντιστέκονταν στον πόλεµο, ενώ συγχρόνως προκάλεσε ένα ισχυρό κύµα καταστολής. Κάποιοι από αυτούς που το υπέγραφαν απολύθηκαν από τις δουλειές τους και τους απαγορεύτηκε να εµφανίζονται στα Μέσα Ενηµέρωσης. Αρκετοί ακτιβιστές συνελήφθησαν και πέρασαν µήνες ή ακόµη και χρόνια στη φυλακή. Η υποστήριξη στην αλγερινή επανάσταση έδωσε την ευκαιρία να πολιτικοποιηθεί µια ολόκληρη γενιά αγωνιστών, την οποία στη συνέχεια ξαναβρίσκουµε στον αγώνα ενάντια στην ΟΑS (Οργάνωση του Μυστικού Στρατού) ή στην ίδρυση, ενάντια στη θέληση του ΚΚΓ, του πανεπιστηµιακού αντιφασιστικού µετώπου, αλλά και στο σχηµατισµό της αριστερής αντιπολίτευσης στο εσωτερικού της UEC ( Ένωση Κοµουνιστών Φοιτητών) και στη συνέχεια στην ηγεσία του µεγάλου κινήµατος του Μάη του ’68. Είναι εν µέρει σε αυτό το περιβάλλον που ιδρύθηκε η JCR (Επαναστατική Κοµουνιστική Νεολαία) και µετά η LCR (Επαναστατική Κοµουνιστική Λίγκα) η οποία βρίσκεται στις ρίζες της ίδρυσης του NPA.

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

15

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks

Χωρίς αναδιανοµή δεν υπάρχει ηγεµονία! Του Ηλία Ιωακείµογλου

Η

αναδιανοµή του εισοδήµατος υπέρ των εργαζόµενων τάξεων και σε βάρος του πλούτου της αστικής τάξης έγινε αντιληπτή από τον ΣΥΡΙΖΑ, πριν να καταλάβει την κυβερνητική εξουσία, ως ένα καθήκον κοινωνικής δικαιοσύνης και αντιµετώπισης της δραµατικής κοινωνικής και οικονοµικής κατάστασης των υποτελών κοινωνικών τάξεων. Η αναδιανοµή δεν είχε εγγραφεί, δηλαδή, σε ένα µακροοικονοµικό σχέδιο που, αποτελώντας µέρος της διαχείρισης του συστήµατος, θα µετέτρεπε παράλληλα τους κοινωνικούς συσχετισµούς δύναµης υπέρ των δυνάµεων της εργασίας, ώστε να εξυπηρετήσει ένα µεταβατικό πρόγραµµα της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Μοιραία, αυτή η «δηµιουργική ασάφεια», που περιέβαλλε το νόηµα της αναδιανοµής, συνοδεύει τώρα το κόµµα στα πρώτα του βήµατα στην κυβέρνηση και έχει κάποιος πολλούς λόγους να υποψιάζεται ότι η κυβερνητική πολιτική καθοδηγείται από την ιδέα ότι η αναδιανοµή υπέρ της εργασίας µάλλον βλάπτει τις επιχειρήσεις και την απασχόληση. Μοιάζει η κυβέρνηση να ακολουθεί πλέον τη γραµµή ότι πρέπει να αποδοθεί στις επιχειρήσεις ένα είδος πρωτοκαθεδρίας έναντι των εργαζόµενων τάξεων. Οι ενδείξεις είναι περισσότερες, αλλά δύο από αυτές είναι οι πλέον ισχυρές: Ήδη πριν από τη συµφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, πριν δηλαδή να εµπλακούν άµεσα στις υποθέσεις µας οι «θεσµοί», η κατεύθυνση του υπουργείου Εργασίας στο ζήτηµα της αύξησης του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ λειτούργησε ως σηµαίνον ενός πολύ δυσάρεστου υπονοούµενου, σύµφωνα µε το οποίο οι αυξήσεις των µισθών είναι ένα αναγκαίο κακό, διότι αυξάνουν το κόστος των µικροµεσαίων επιχειρήσεων, οδηγούν πολλές από αυτές σε αδιέξοδο και τελικώς αυξάνουν την ανεργία. Σύµφωνα µε τον ισχυρισµό των µικρών αφεντικών (ιδιαίτερα των συνδικαλιστικών οργανώσεών τους ΕΣΕΕ και ΓΣΒΕΕ), οι επιχειρήσεις αυτές πρέπει να διασωθούν από το πρόσθετο κόστος των 751 ευρώ (έναντι 586 που απολαµβάνουν τώρα), το οποίο «δεν αντέχουν» για να µην αυξηθεί η ανεργία. Το υπουργείο Εργασίας, λοι-

πόν, φαίνεται ότι υιοθετεί την άποψη των µικρών αφεντικών (τουλάχιστον µε βάση τις δηµοσιογραφικές πληροφορίες, αλλά και τα υπονοούµενα των σχετικών δηλώσεων του υπουργού) ότι πρέπει ως κοινωνία να προστατέψουµε µια µερίδα της οικονοµίας που επιζεί κανιβαλίζοντας τους εργαζόµενους, τους φορολογούµενους, τις άλλες µικρές επιχειρήσεις που δεν άντεξαν τον αθέµιτο ανταγωνισµό, τους καταναλωτές που είναι αναγκασµένοι να καταβάλλουν υψηλές τιµές για τις άθλιες υπηρεσίες των εν λόγω επιχειρήσεων. Σύµφωνα µε το σχέδιο του υπουργείου, θα πρέπει ως κοινωνία να δεχθούµε να πληρώσουµε το κόστος για να ρυθµιστούν οι οφειλές αυτών των επιχειρήσεων προς τις τράπεζες, τα ασφαλιστικά ταµεία και την εφορία, ώστε να αποφευχθούν τα «λουκέτα» και η αύξηση της ανεργίας. Ωστόσο, ο ισχυρισµός ότι θα αυξηθεί

Εάν αυξηθούν οι µισθοί, ξεκινώντας από τον κατώτατο, θα αυξηθεί το ΑΕΠ, διότι ο µισθός έχει µεγαλύτερη σηµασία ως ζήτηση από όση έχει ως κόστος η ανεργία εάν κλείσουν οι µικρές επιχειρήσεις που δεν µπορούν να αντέξουν την αύξηση του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ είναι λανθασµένος. Βραχυπρόθεσµα και µεσοπρόθεσµα, ο συνολικός αριθµός απασχολουµένων καθορίζεται από τη συνολική ζήτηση που απευθύνεται στην οικονοµία και δεν καθορίζεται από τον αριθµό των επιχειρήσεων που ικανοποιούν αυτή τη ζήτηση. Πιο συγκεκριµένα: εάν κλείσουν οι µικρές επιχειρήσεις-κανίβαλοι, η ζήτηση που ικανοποιούσαν µέχρι σήµερα (δηλαδή η πελατεία τους) θα µεταφερθεί στις επιχειρήσεις που «αντέχουν» τα 751 ευρώ. Οι τελευταίες θα αυξήσουν την παραγωγή τους για να ικανοποιήσουν την επιπλέον ζήτηση που θα προέλθει για αυτές από τη µετατόπιση της πελατείας και µαζί µε αυτή θα αυξήσουν την απασχόληση. Οι επιχειρήσεις-κανίβαλοι θα βάλουν λουκέτο και ο συνολικός αριθµός απασχολουµένων θα παραµείνει ο

ίδιος. Οι αυξήσεις των µισθών στην Ελλάδα, όπως και σε πολλές άλλες χώρες, έχει µεγαλύτερη σηµασία ως ζήτηση παρά ως κόστος, όπως επίµονα εξηγεί το ΙΝΕ ΓΣΕΕ επί εικοσαετία, αλλά αυτό δεν φαίνεται να περνάει τόσο εύκολα στην κυβέρνηση. Στο ίδιο συµπέρασµα µας οδηγεί και το άλλο επεισόδιο, όπου ο υπουργός Οικονοµικών νιώθει υποχρεωµένος να εξηγήσει, σε συνέδριο, ότι δεν έχει υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ένα ευρώ πάνω από τα 700, εν είδει απολογίας προς τους καθεστωτικούς οικονοµολόγους συναδέλφους του. Αυτό το στενόχωρο επεισόδιο µάς λέει το εξής: κατά τα φαινόµενα, στην αντίληψη του υπουργού προϋπόθεση της αναδιανοµής του εισοδήµατος υπέρ της εργασίας είναι η αύξηση του ΑΕΠ. Πρώτα δηλαδή να µεγαλώσει η πίτα και µετά ας µεγαλώσει το κοµµάτι που παίρνει η εργασία, και για να µεγαλώσει η πίτα πρέπει οι µισθοί πρώτα να διατηρηθούν σε χαµηλά επίπεδα, γι’ αυτό και ο υπουργός δεν έχει υποσχεθεί ούτε ένα ευρώ σε όσους παίρνουν πάνω από τα 700. Αυτή όµως είναι η κεντρική θέση που ορίζει τη στρατηγική της σύγχρονης ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς. Η θέση που ορίζει τη στρατηγική της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι το αντίστροφο: για όσο καιρό οι επιχειρήσεις διαθέτουν αχρησιµοποίητο ένα µέρος των εγκαταστάσεών τους, οι αυξήσεις των µισθών οδηγούν σε πολλές χώρες (µεταξύ των οποίων και στην Ελλάδα) σε αύξηση του προϊόντος και της απασχόλησης. Εάν αυξηθούν οι µισθοί, ξεκινώντας από τον κατώτατο, θα αυξηθεί το ΑΕΠ, διότι ο µισθός έχει µεγαλύτερη σηµασία ως ζήτηση από όση έχει ως κόστος. Το δικό µας συµφέρον, το συµφέρον των εργαζοµένων, που εν προκειµένω είναι η αναδιανοµή του εισοδήµατος, θα οδηγήσει σε άνοδο της παραγωγής και των εισοδηµάτων, θα συµβάλει στην άρση της οικονοµικής δυσπραγίας και θα µετατραπεί έτσι σε γενικό συµφέρον. Όταν όµως το ιδιαίτερο µερικό συµφέρον της τάξης µας µετατρέπεται σε γενικό συµφέρον, η πολιτική ηγεµονία µάς ανήκει. Εάν όµως η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ακολουθήσει τη στρατηγική της πρωτοκαθεδρίας των επιχειρήσεων και του «λιτού βίου», προκειµένου να αυξηθεί το προϊόν, τότε παίζει ήδη στο πεδίο του αντιπάλου και είµαστε σε διαδικασία απώλειας της πολιτικής ηγεµονίας.

Το Ενιαίο Μέτωπο Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης ∆ιεθνούς

Του Τζον Ριντέλ Στο σύντοµο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ιστορικές συνθήκες και τις πρώτες συζητήσεις που οδήγησαν στη δηµιουργία της πολιτικής του «Ενιαίου Μετώπου». Η «µέγιστη δυνατή ενότητα όλων των εργατικών οργανώσεων σε κάθε πρακτική δράση κατά των ενωµένων καπιταλιστών», διασφαλίζοντας παράλληλα την «ελευθερία έκφρασης […] για όλα τα πολιτικά ρεύµατα», αναδεικνύεται ξανά κρίσιµη για την Αριστερά στον 21ο αιώνα.

Χιλή 1970-73 Κυβέρνηση της Αριστεράς, κράτος και εξουσία

Κείµενα των: Mike Gonzalez, Charles-André Udry Σήµερα, ζητήµατα όπως ο έλεγχος των κατασταλτικών και ιδεολογικών µηχανισµών του κράτους πρέπει να τεθούν ξανά στο κέντρο της συζήτησης της Αριστεράς, ειδικά µετά τη συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από τις αντίστοιχες του 1970-73, η Χιλή εξακολουθεί να µας προειδοποιεί: ∆εν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να πληγώσεις ένα θηρίο, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις…

Ελληνικός Μενσεβικισµός (1924) Η κρίση µέσα στο ΚΚΕ (1927) Του Παντελή Πουλιόπουλου

16

αντιρατσισμος

1 απριλη 2015

Να καταδικαστεί η ηγεσία των νεοναζί

Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις που διοργάνωσε σε συνεργασία με πλήθος τοπικών συλλογικοτήτων η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» στο Κερατσίνι, στο Πέραμα, στου Ζωγράφου και στη Βούλα, με αφορμή την 21η Μάρτη, παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού. Μέλη της συμμετείχαν σε πάνελ και αντίστοιχες συζητήσεις που διοργανώθηκαν στου Γκύζη, στους Αμπελοκήπους, στο Νέο Ηράκλειο, το Χαϊδάρι, το Αιγάλεω και το Αγρίνιο.

Του Θανάση Κούρκουλα

Λ

ίγο πριν από τη δίκη της Χρυσής Αυγής, τα στρατόπεδα των φασιστών και των αντιφασιστών παρατάσσουν τις δυνάμεις τους και προετοιμάζονται για την αναμέτρηση. Ενδεικτική πρόβα τζενεράλε ήταν η 21η Μάρτη, παγκόσμια μέρα κατά του ρατσισμού: χιλιάδες αντιρατσιστές και αντιφασίστες διαδηλωτές συμμετείχαν σε διαδηλώσεις, εκδηλώσεις και δράσεις σε όλη την Ελλάδα, την ώρα που δεν ξεπερνούσαν τους 300-400 οι θλιβεροί νεοναζί που συγκεντρώθηκαν μπροστά στα γραφεία τους στο σταθμό Λαρίσης, σε μια αντισυγκέντρωση-πρόκληση καταγγελίας του υποτιθέμενου «ρατσισμού κατά των Ελλήνων». θήσουν τη δίκη από άλλη αίθουσα μέσω κλειστού κυκλώματος και video wall! Αν μάλιστα επαναληφθούν σκανδαλώδεις πρόνοιες υπέρ του χρυσαυγίτικου ακροατηρίου που είδαμε σε προηγούμενες υποθέσεις με κατηγορούμενους νεοναζί (π.χ. Κασιδιάρης, Μπαρμπαρούσης κ.λπ.), τότε θα πρόκειται για άλλη μια δίκη φασιστών που θα διεξαχθεί σε περιβάλλον τοπικής γιάφκας της ΧΑ, με προπηλακισμούς και ύβρεις κατά των μαρτύρων κατηγορίας και των θυμάτων τους. Το αντιφασιστικό κίνημα και η Αριστερά έχουμε καθήκον να μην επιτρέψουμε την επανάληψη μιας τέτοιας παρωδίας. Ήδη τοπικοί φορείς ύστερα από πρωτοβουλία του δήμου Κορυδαλλού αξιώνουν τη μεταφορά της δίκης σε άλλο χώρο, επικαλούμενοι τη γειτνίαση των φυλακών με 11 σχολικά συγκροτήματα της περιοχής. Συνήγοροι της πολιτικής αγωγής έχουν ζητήσει επίσης τη μεταφορά της δίκης στην πολύ πιο ευρύχωρη αίθουσα τελετών του Εφετείου Αθηνών, όπου είχε διεξαχθεί και η δίκη του Περίανδρου για τη δολοφονική επίθεση κατά του φοιτητή Δημήτρη Κουσουρή. Σε πρόσφατη σχετική ερώτηση της βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βασιλικής Κατριβάνου προς τον υπουργό Δικαιοσύνης, Νίκο Παρασκευόπουλο, εκείνος απάντησε πως «η δίκη θα ξεκινήσει κανονικά στον Κορυδαλλό, κάτι άλλο δεν μπορεί να γίνει σε αυτήν τη φάση» και υποσχέθηκε ότι «ο τόπος διεξαγωγής της θα επανεξεταστεί, αν τεθεί θέμα στο δικαστήριο κατά την έναρξη της δικαστικής διαδικασίας».

Κίνημα

Σε αυτές τις συνθήκες, η μαζική παρουσία αντιφασιστών μέσα κι έξω από το δικαστήριο αποκτά ιδιαίτερη αξία. Όπου και να ξεκινήσει τελικά η δίκη, στις 20 Απρίλη, πρώτη μέρα διεξαγωγής της, ο Αντιφασιστικός Συντονισμός Αθήνας-Πειραιά καλεί σε αντιφασιστική συγκέντρωση για την καταδίκη της ηγεσίας της ΧΑ. Την ίδια ώρα συγκροτείται παρατηρητήριο της δίκης με πρωτοβουλία της Ελληνικής Ένωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, των Δημοσιογράφων της ΕΣΗΕΑ και του Αντιφασιστικού Συντονισμού, με στόχο την πλήρη κάλυψη και δημοσιότητα της δίκης και των όρων διεξαγωγής της. Η Αριστερά χρειάζεται να στηρίξει αυτές τις πρωτοβουλίες και την ίδια ώρα να δηλώσει με τον πιο ξεκάθαρο και κεντρικό τρόπο πως επιθυμεί την καταδίκη των ναζιστών εκφράζοντας –επιτέλους– πολιτικά τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου που απαιτεί δικαιοσύνη για τα εκατοντάδες θύματα των χρυσαυγιτών.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Παρόλο που ναζιστικές συμμορίες συνεχίζουν να προκαλούν σε διάφορες περιοχές της χώρας (π.χ. επίθεση των χρυσαυγιτών κατά Έλληνα γιατρού και μεταναστών στα Χανιά), ο δημόσιος λόγος τους μεταλλάσσεται σταδιακά σε κήρυγμα επιπέδου κατηχητικού. Στα μέσα Μάρτη, ο Παναγιώταρος σε ζωντανή κάλυψη από τη ΝΕΡΙΤ αποκαλούσε «ακρίδες που λυμαίνονται και κατασπαράσσουν τα πάντα» τους Ρομά και τους «λαθρομετανάστες» και υπογράμμιζε πως «αν ήταν στο χέρι της Χρυσής Αυγής, όλα τα τζαμιά θα είχαν γίνει αμμοχάλικο αντί για χώροι λατρείας». Αντίθετα στις 21 Μάρτη, οι ομιλητές της Χρυσής Αυγής επιχείρησαν να αμβλύνουν τις ρατσιστικές γωνίες στο λόγο τους, ενώ από την επίσημη ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής αρνήθηκαν ακόμα και την πατρότητα στα τρικάκια με την υπογραφή τους που καλούσαν στη συγκέντρωση μίσους και βρόμισαν τους δρόμους της Αθήνας την προηγούμενη μέρα με το σύνθημα «έξω οι λαθρομετανάστες». Ο λόγος είναι απλός: λίγο πριν από το δικαστήριο, ο λύκος ντύνεται με προβιά προβάτου που θα συνεχίσει να φορά για όσο χρειαστεί και μέσα στη δικαστική αίθουσα, προκειμένου να αποκοιμίσει και να αδρανοποιήσει το αντίπαλο στρατόπεδο, ευελπιστώντας για άλλη μια φορά σε ευνοϊκή αντιμετώπιση από το δικαστήριο που θα οδηγήσει ξανά τους αρχιφασίστες να τη βγάλουν καθαρή. Για τους ίδιους λόγους ο εκπαιδευτής των ταγμάτων εφόδου Κασιδιάρης, στη δίκη κατά την οποία είχε αθωωθεί για την επίθεση στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου το 2007, είχε εκφράσει τη συμπάθειά του στο θύμα αρνούμενος οποιαδήποτε ανάμειξη και αποκηρύσσοντας τη βία, ενώ πρόσφατα στη δίκη της πανεπιστημιακού Μαίρης Μαυρή ύστερα από μήνυση του Κασιδιάρη ο φασίστας εμφανίστηκε «μεγαλόθυμος» δηλώνοντας πως δεν επιδιώκει πλέον την ποινική της δίωξη... Την ίδια ώρα η μικρή δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού χωρητικότητας 150 καθημένων ετοιμάζεται να φιλοξενήσει μια δίκη-ορόσημο, με 69 φασίστες κατηγορουμένους, 150 συνηγόρους των φασιστών και 145 μάρτυρες κατηγορίας, που με την προσθήκη και όλων των υπόλοιπων μαρτύρων που θα προτείνουν οι δύο πλευρές στο δικαστήριο αναμένεται να ξεπεράσουν τους 500! Πρόκειται για πλήρη ανατροπή των αστικών δικονομικών κανόνων, που προβλέπουν ανοιχτές και δημόσιες διαδικασίες και ελεύθερη πρόσβαση για το ακροατήριο. Η πρόβλεψη ακόμα και για τους δημοσιογράφους είναι να παρακολου-

Το δρόμο για την Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (ΦΕΚ) έχει ήδη λάβει η απόφαση του γενικού γραμματέα Δημόσιας Υγείας, Γιάννη Μπασκόζου, με την οποία καταργείται επιτέλους η κατάπτυστη υγειονομική διάταξη 39Α του πρώην υπουργού Υγείας Ανδρέα Λοβέρδου, με βάση την οποία διασύρθηκαν, διαπομπεύθηκαν και ταλαιπωρήθηκαν την άνοιξη του 2012 είκοσι επτά (27) αδύναμες και εξαθλιωμένες οροθετικές χρήστριες ενδοφλεβίων ναρκωτικών (ΧΕΝ). Καιρός ήταν!

μικρά αντιρατσιστικά

Αθώες περιστερές

Μαθητές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών συμμετείχαν σε θεατρική παράσταση στο θέατρο «Εμπρός» στο πλαίσιο του Αντιφασιστικού Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών.

Στη δημοσιότητα δόθηκε το βίντεο που δεν συμπεριέλαβε στη δίκη η αστυνομία και στο οποίο έχει καταγραφεί η άνανδρη επίθεσηενέδρα από φασίστες στο γιατρό Δ. Μακρέα στα Χανιά. Στο 0:40 του βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα η επίθεση-ενέδρα στο γιατρό από φασίστες. Πότε η Δικαιοσύνη θα αποφασίσει να χρησιμοποιεί τα στοιχεία που υπάρχουν εναντίον των ναζί;

Δεν θα αφήσουμε ασχολίαστη την ξενοφοβική δήλωση του κ. Πανούση ότι η χώρα δεν χωράει άλλους μετανάστες: Η χώρα, έτσι όπως έχει καταντήσει, δεν αντέχει ούτε Έλληνες ούτε μετανάστες. Οι μισοί είναι άνεργοι, άλλοι μεταναστεύουν κι άλλοι (οι μετανάστες) ξαναμεταναστεύουν λόγω ανεργίας. Προς το παρόν όμως τα λεφτά μας ξοδεύονται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και η αστυνομία ξαναπιάνει δουλειά εναντίον του «παραεμπορίου»...

Η ΕΣΗΕΑ καταδίκασε το Δήμο Βερύκιο για τα ομοφοβικά του σχόλια εναντίον του Αύγουστου Κορτώ χωρίς να προβεί σε διαγραφή του, ενώ παράλληλα οι εφημερίδες ανακάλυψαν ότι ο πιλότος, Αντρέας Λούμπιτζ, ο οποίος έριξε το αεροπλάνο στη Γαλλία ήταν... γκέι. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας για να σταματήσουμε το σεξισμό και την ομοφοβία.

Νεκρή βρέθηκε 20χρονη κοπέλα που είχε δώσει τον προηγούμενο μήνα κατάθεση ενάντια στη γερμανική νεοναζιστική οργάνωση NSU και η οποία είχε εκφράσει στους δικαστές τους φόβους της για τη σωματική της ακεραιότητα. Πρόκειται για την πρώην κοπέλα του Φλόριαν Χ., ο οποίος είχε βρεθεί νεκρός στο καμένο αυτοκίνητό του το φθινόπωρο του 2013. Σύμφωνα με τα γερμανικά ΜΜΕ, την ημέρα που βρέθηκε νεκρός επρόκειτο να δώσει πληροφορίες για μία εκ των δολοφονιών που η νεοναζιστική οργάνωση είχε διαπράξει...

διεθνη

1 απριλη 2015

17

Η επέμβαση των Σαούντ στην Υεμένη Του Πάνου Πέτρου

Σ

τις 25 Μάρτη, ένας συνασπισμός αραβικών καθεστώτων (ανάμεσά τους οι μοναρχίες του Κόλπου, η Ιορδανία, η Αίγυπτος) υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας ξεκίνησαν εκστρατεία βομβαρδισμών στην Υεμένη, με στόχο τα τμήματα της χώρας που βρίσκονται υπό τον έλεγχο των ανταρτών Χούθι. Ελάχιστες μέρες μετά, η αμερικανική αεροπορία εξαπέλυσε βομβαρδισμούς στην ιρακινή πόλη Τικρίτ, συνδράμοντας στην προσπάθεια της ιρακινής κυβέρνησης να ανακαταλάβει την πόλη από το Ισλαμικό Κράτος. Παράλληλα με αυτές τις πολεμικές επιχειρήσεις, στη Λοζάνη διεξάγονταν οι διαπραγματεύσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, με το κλίμα την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές να κινείται στην κατεύθυνση «σημαντική πρόοδος αλλά όχι τελική συμφωνία». Η χρονική σύμπτωση αυτών των τριών γεγονότων κάνει πολύ πιο εμφανή τη χαώδη κατάσταση στη Μέση Ανατολή και το κουβάρι στο οποίο έχει μπλεχτεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην προσπάθειά του να διατηρήσει τον έλεγχο των εξελίξεων.

Ιράκ Η μάχη για το Τικρίτ έχει αρχίσει από τις 2 Μάρτη. Στην επίθεση εκτιμάται πως συμμετέχουν μόλις 3.000 μέλη του κυβερνητικού στρατού. Οι άλλοι 30.000 ανήκουν σε σιιτικές πολιτοφυλακές, που οι περισσότερες έχουν στενούς δεσμούς με την Τεχεράνη, ενώ την καθοδήγηση της επιχείρησης έχουν αναλάβει οι ειδικές μονάδες των Ιρανών Φρουρών της Επανάστασης, υπό την ηγεσία του Κασέμ Σολαϊμάνι. Καθώς οι μαχητές του Ισλαμικού Κράτους μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δυσκόλευαν την προέλαση, αμερικανικά μαχητικά ανέλαβαν να χτυπήσουν την πόλη. Η εξέλιξη «φωτογραφίζει» τη συνολικότερη κατάσταση στο Ιράκ. Για να σωθεί το καθεστώς της Βαγδάτης, οι ΗΠΑ πολεμούν στο πλευρό του Ιράν! Είναι μία από τις πολλές εκφράσεις των προβλημάτων του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, που βρίσκεται υποχρεωμένος να υπολογίζει

ως βασικό συνομιλητή και συμπαίκτη την Τεχεράνη, αν θέλει να πετύχει το στόχο της «σταθεροποίησης» σε Ιράκ και Συρία.

Λοζάνη

Εκεί λογοδοτεί και ο γύρος συνομιλιών για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Αφορά μια συνολικότερη προσπάθεια επαναπροσέγγισης, που δεν είναι καθόλου απίθανη. Η Τεχεράνη αναδείχτηκε τα τελευταία χρόνια σε πανίσχυρο περιφερειακό παίχτη που είναι πολύ πιο δύσκολο να απομονωθεί. Η επαναπροσέγγιση βέβαια δεν θα είναι καθόλου εύκολη υπόθεση. Αν η δυσκολία να καταλήξει η συμφωνία στη Λοζάνη είναι ένα δείγμα, πολύ πιο ηχηρό μήνυμα στάλθηκε στο ίδιο το Τικρίτ. Μετά την έναρξη των αμερικανικών βομβαρδισμών, αρκετές σιιτικές πολιτοφυλακές κήρυξαν «μποϊκοτάζ» στην πολε-

ση εδώ και πολλά χρόνια, ενώ οι πρόσφατες εξελίξεις έχουν άμεση σχέση με τα όσα ακολούθησαν την επανάσταση και τον τερματισμό-ακύρωσή της μέσα από την πρωτοβουλία του Συμβουλίου του Κόλπου, που απομάκρυνε τον Σάλεχ, αλλά διατήρησε το καθεστώς στη θέση του. Η ανάλυση της πολιτικής κατάστασης στην ίδια την Υεμένη θα απαιτούσε ξεχωριστό άρθρο, με αναφορές στο αυτονομιστικό κίνημα του νότου, στις συμμαχίες και στο πολιτικό πρόγραμμα των Χούθι, στον παρασκηνιακό ρόλο του Σάλεχ και τμήματος του βαθέος κράτους, στις διαρκείς εναλλαγές συμμαχιών στο ρευστό τοπίο που άφησε πίσω της η επανάσταση του 2011 (και η ακύρωσή της). Εδώ θα αρκεστούμε να επισημάνουμε πως σε πείσμα των σαουδαραβικών διακηρύξεων και των «εύκολων» αναλύσεων στα δυτικά, φιλελεύθερα ΜΜΕ, οι Χούθι

Η χρονική σύμπτωση των πολέμων σε Ιράκ και Υεμένη με τις συζητήσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν κάνει πολύ πιο εμφανή τη χαώδη κατάσταση στη Μέση Ανατολή και το κουβάρι στο οποίο έχει μπλεχτεί ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός. μική εκστρατεία και αποσύρθηκαν από την πρώτη γραμμή του μετώπου προσωρινά, αρνούμενες να συνεργαστούν με το στρατό τον οποίο πολέμησαν πριν από λίγα χρόνια και καταγγέλλοντας ότι οι ΗΠΑ επιδιώκουν «να αρπάξουν τη νίκη για τον εαυτό τους». Οι δυσκολίες στο χειρισμό των σχέσεων με το Ιράν έχουν και μια δεύτερη διάσταση: την αντίδραση των ιστορικών συμμάχων (Σαουδική Αραβία και Ισραήλ) των ΗΠΑ, που δεν θέλουν με τίποτε «επανένταξη» του Ιράν στο κλαμπ με τα «καλά παιδιά», γιατί αφενός βρίσκονται σε σύγκρουση μαζί του και αφετέρου μια τέτοια εξέλιξη θα αποδυναμώσει το ρόλο τους και τη σημασία τους για τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό στην περιοχή. Σε αυτό το φόντο πρέπει να δούμε και την επέμβαση των Σαούντ στην Υεμένη, η οποία απέκτησε άμεσα και την πολιτική ευλογία των ΗΠΑ και την προσφορά υλικοτεχνικής και διοικητικής στήριξης. Ο εμφύλιος στην Υεμένη έχει τη δική του, «ντόπια» δυναμική. Οι Χούθι βρίσκονται σε πόλεμο με την κεντρική κυβέρνη-

δεν είναι «όργανο του Ιράν» και ο πόλεμος δεν είναι θρησκευτικός.

Χούθι

Οι Χούθι πολιτικά είναι ένα υεμενικό (και όχι «φιλοϊρανικό») κίνημα που εκφράζει ιστορικά τοπικές δυσφορίες και αναγκαιότητες, θρησκευτικά η πίστη τους είναι (πολύ) «μακρινός ξάδελφος» του ιρανικού σιιτισμού και έχει αρκετά κοινά σημεία με το σουνιτισμό, ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια του πολέμου έλαβε απειροελάχιστη στήριξη από την Τεχεράνη. Ωστόσο, η μετατροπή του εμφυλίου σε «πόλεμο δι’ αντιπροσώπων» δεν αποκλείεται να συμβεί τελικά. Μετά την κατάληψη της πρωτεύουσας Σαναά, το Άντεν (όπου κατέφυγε η έκπτωτη κυβέρνηση) ανακηρύχτηκε νέα πρωτεύουσα του καθεστώτος, εκεί μεταφέρθηκαν τα κεφάλαια, εκεί άρχισε να κατευθύνεται η οικονομική βοήθεια των μοναρχιών του Κόλπου. Οι Χούθι βρέθηκαν μπροστά σε άδεια ταμεία, και στράφηκαν στο Ιράν, το οποίο έσπευσε να εκμεταλλευτεί την ευκαιρία και να τους προσφέρει

στήριξη και διάφορες οικονομικές-πολιτικές συμφωνίες. Η στρατιωτική εμπλοκή των Σαούντ και η προσπάθειά τους να συσπειρώσουν μια «σουνιτική συμμαχία» είναι αυτή που οξύνει τη σεχταριστική-θρησκευτική διάσταση της σύγκρουσης. Αλλά, όπως πάντα, το θρησκευτικό δόγμα είναι επικάλυμμα πολιτικών και γεωστρατηγικών επιλογών.

Επιδιώξεις

Οι Σαούντ επιδιώκουν βασικά να καταστείλουν μια ένοπλη εξέγερση στη χώρα που συνορεύει με το βασίλειό τους και η οποία ελέγχει το κομβικό πέρασμα από την Ερυθρά Θάλασσα στον Ινδικό Ωκεανό. Γι’ αυτό και στο πλευρό τους βρέθηκαν άμεσα όλα τα αντιδραστικά καθεστώτα της περιοχής, τα οποία αναγνωρίζουν το Ριάντ ως «Κάστρο της αντεπανάστασης» και βασικό τους υποστηρικτή. Επιπλέον, επιδιώκουν να ανακόψουν την επέκταση της ιρανικής επιρροής. Η πρόσφατη συνεδρίαση του Αραβικού Συνδέσμου συζήτησε τη δημιουργία κοινού στρατιωτικού σώματος γι’ αυτόν το στόχο, ενώ η Αίγυπτος του Σίσι προθυμοποιήθηκε να συμμετάσχει και σε χερσαία εισβολή στην Υεμένη στο πλευρό των Σαούντ. Αυτές οι ενέργειες έχουν αποδέκτη και τις ΗΠΑ. Όπως έγραψε ο Ρόμπερτ Φισκ, «αυτό που προκάλεσε τους Σαούντ στην απίστευτη περιπέτειά τους στην Υεμένη δεν ήταν η προσέγγιση των Χούθι στο Άντεν, αλλά η προσέγγιση των ΗΠΑ-Ιράν στη Λοζάνη». Το μήνυμα που στέλνουν οι Σαούντ υπογείως είναι «διαλέξτε σύμμαχο». Οι Αμερικανικές Ειδικές Δυνάμεις που βρίσκονταν στην Υεμένη για τον πόλεμο ενάντια στην Αλ Κάιντα της Αραβικής Χερσονήσου υποχρεώθηκαν πριν από λίγες μέρες να μεταφερθούν βιαστικά στο Τζιμπουτί, καταστρέφοντας τα πυρομαχικά που άφησαν πίσω τους. Αν στο Ιράκ έχουν ανάγκη το Ιράν, στην Υεμένη έχουν ανάγκη τη Σαουδική Αραβία. Αλλά η στήριξή τους σε δύο πολέμους –στο Ιράκ, με βασικό σύμμαχο το Ιράν, και στην Υεμένη, με βασικό σύμμαχο την Σαουδική Αραβία– αποκαλύπτει ξανά το μετέωρο βήμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, σε μια εποχή που η κρίση της ηγεμονίας του (και της πειθαρχίας που είχε επιβάλει) έχει «απελευθερώσει» τις τοπικές δυνάμεις που ο άγριος ανταγωνισμός τους περιπλέκει ακόμα περισσότερο το σύνθετο κουβάρι της Μέσης Ανατολής...

18

ΔΙΕΘΝΗ

1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Κεµπέκ Το φοιτητικό κίνηµα του Κεµπέκ, που συγκλόνισε µε τη µεγαλειώδη απεργία του το 2012, είναι ξανά στους δρόµους. Τότε, στη φοιτητική απεργία συµµετείχαν 200.000 φοιτητές. Σήµερα, 50.000 φοιτητές από 40 σχολές βρίσκονται σε «ανανεούµενη γενική απεργία», αλλά η συµµετοχή αναµένεται να µεγαλώσει. Η διαδήλωση στις 2 Απρίλη θα είναι η µεγαλύτερη, µε 95.000 φοιτητές να έχουν ήδη

ψηφίσει να απεργήσουν εκείνη τη µέρα, ενώ άλλοι 100.000 θα ψηφίσουν αν θα µπουν στο κίνηµα την επόµενη βδοµάδα. Προς το παρόν, η αστυνοµική αγριότητα έχει ξεπεράσει κάθε προηγούµενο, µε σοκαριστικές εικόνες στα µίντια. Οι φοιτητές προσδοκούν να πυροδοτήσουν µια γενική απεργία, καθώς λήγουν οι συµβάσεις 500.000 δηµοσίων υπαλλήλων που θα διεκδικήσουν νέα σύµβαση.

Ανδαλουσία: Επιτυχία του Podemos, κατάρρευση της ∆εξιάς Της Κατερίνας Σεργίδου

«Η

αλλαγή συνεχίζεται και στην Ανδαλουσία», είπε µεταξύ άλλων η 33χρονη Τερέσα Ροδρίγκεζ στη συγκλονιστική οµιλία της αµέσως µετά την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσµάτων της 22ης Μάρτη. Πράγµατι, πρόκειται για µια µεγάλη επιτυχία του Podemos και του κόσµου της Ανδαλουσίας, που κατάφερε από το µηδέν να πάρει ένα 14,84% των ψήφων και να κατακτήσει την τρίτη θέση στο ανδαλουσιανό κοινοβούλιο. Έτσι, για πρώτη φορά µετά τις ευρωεκλογές και την επιτυχία του σε αυτές, αλλά και δύο µήνες µετά τη µεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα, 15 βουλευτές-ινες του Podemos θα βρίσκονται στο τοπικό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας, επιχειρώντας να «κάνουν πολιτική µε άλλο τρόπο». Σπουδαία λεπτοµέρεια

αποτελεί το γεγονός ότι το Podemos πήρε την πρωτιά (28%) στην πόλη Κάδιζ, τη γενέτειρα της Τερέσα, µε τους Σοσιαλιστές και τη ∆εξιά να ακολουθούν. Οι συγκεκριµένες εκλογές ήταν το πρώτο τεστ για το Podemos. Ακολουθούν οι δηµοτικές εκλογές στα τέλη Μαΐου και οι εθνικές το φθινόπωρο, µε το Podemos να έχει βάλει στόχο την κυβέρνηση. Φυσικά η πλειοψηφία των ΜΜΕ κάνει λόγο για υποχώρηση του ρεύµατος Podemos, συγκρίνοντας το ποσοστό της Ανδαλουσίας µε τα υψηλότερα ποσοστά που έδιναν στο Podemos οι πρόσφατες δηµοσκοπήσεις. Η σύγκριση προφανώς γίνεται για να δηµιουργηθούν λάθος εντυπώσεις, αφού η Ανδαλουσία είναι το προπύργιο των Σοσιαλιστών. Οι συσχετισµοί στην κεντρική πολιτική σκηνή διαµορφώνονται διαφορετικά. ∆υστυχώς, στην τόσο ταλαιπωρηµένη Ανδαλουσία τις εκλογές κέρδισαν για άλλη µια φορά οι Σοσιαλιστές (PSOE), πέφτοντας όµως από το 40% στο 35% και καταφέρνοντας να κρατήσουν τις 47 από τις

συνολικά 109 έδρες του κοινοβουλίου. Το Σοσιαλιστικό Κόµµα, που κυβερνά στην Ανδαλουσία τα τελευταία 33 χρόνια, κατάφερε να διατηρήσει δυνάµεις, χωρίς όµως να έχει, όπως ήθελε, την απόλυτη πλειοψηφία. Ο µεγάλος χαµένος των εκλογών είναι το δεξιό Λαϊκό Κόµµα (PP) που καταβαραθρώθηκε, µια και από το το 40,6% έπεσε στο ιστορικά χαµηλότερο ποσοστό του 26,7% κρατώντας µόνο 33 έδρες.

Ciudadanos

Μετά το Podemos ακολουθεί το επίσης κερδισµένο νέο κόµµα Ciudadanos, που σηµαίνει πολίτες, µε 9,28% και 9 έδρες. Οι Ciudadanos, που ξεκίνησαν από την Καταλονία, µοιάζουν σε πολλά µε το ελληνικό Ποτάµι, αφού αποτελούν την «εναλλακτική» πρόταση του συστήµατος. Τελευταία και καταϊδρωµένη η Ενωµένη Αριστερά (IU), µε 6,89% από το 11,34% του 2012, µε 5 βουλευτές. Η Ενωµένη Αριστερά σε ανακοίνωσή της αναγνωρίζει «ότι η προηγούµενη κυβερνητική της συµµαχία

Έναν χρόνο µετά τις πρώτες πορείες αξιοπρ ξαναβγήκαν στους δρόµους. Εκατοντάδες Σάββατο 21 Μάρτη, µία µέρα πριν από τις εκλο στη λιτότητα, διεκδικώντας, όπως λέει και στέγη και αξιοπρέπεια». Το εντυπωσιακό για ά ξεκίνησαν µε τα πόδια από όλη την Ι

(Ακρο)δεξιά στροφή Του Πάνου Πέτρου

Η

κατάρρευση του Σοσιαλιστικού Κόµµατος αναδεικνύει σε βασικούς κερδισµένους τη ∆εξιά και την ακροδεξιά στη Γαλλία. Στις πρόσφατες τοπικές εκλογές, ο συσχετισµός που αποτυπώθηκε ήταν ζοφερός. Το γεγονός ότι το Front Nationale δεν κέρδισε την πρωτιά δεν ακυρώνει σε καµία περίπτωση την ανησυχητική άνοδό του. Το 25% που κέρδισε είναι το καλύτερο ποσοστό στην ιστορία του και δείχνει ότι οι προηγούµενες εκλογικές του επιτυχίες δεν ήταν πυροτέχνηµα. Εξίσου ανησυχητικό είναι το ότι η γαλλική ακροδεξιά κατάφερε για πρώτη φορά να κατεβάσει υποψηφίους σχεδόν παντού. Σε άλλες περιόδους, ακόµα και όταν χτύπαγε µεγάλα ποσοστά σε «πανεθνικές» αναµετρήσεις, είχε πάντα αδυναµία να συγκροτήσει τοπικά ψηφοδέλτια, δείγµα της αποδιοργάνωσης της ακροδεξιάς από τα πλήγµατα που είχε δεχτεί από το αντιφασιστικό κίνηµα τα προηγούµενα χρόνια. Σήµερα, για πρώτη φορά το FN

δείχνει να «ριζώνει» και να αποκτά δυνατότητες, χρήµατα, προσβάσεις στον κρατικό µηχανισµό, που θα του επιτρέψουν να «χτίσει» την οργανωτική του βάση.

∆εξιά

Τη ζοφερή εικόνα συµπληρώνει η ανασύνταξη της γαλλικής ∆εξιάς, µε τη συµµαχία υπό την ηγεσία του UMP να έρχεται πρώτη µε 36%. Λίγα χρόνια µετά τη συντριβή του, ο Νικολά Σαρκοζί κάνει ένα απίστευτο «comeback» και το κάνει µε τον πιο επικίνδυνο τρόπο: υιοθετώντας την ατζέντα του Εθνικού Μετώπου. Η επιστροφή του Σαρκοζί στην ηγεσία του UMP συνοδεύτηκε από την εγκατάλειψη κάθε «γκολικού» άλλοθι: Ο «Σαρκό» εγκατέλειψε τη διαχρονική άποψη περί «ένταξης των µεταναστών» υπέρ της «αφοµοίωσής τους», που συνοδεύεται από σκληρή ισλαµοφοβική προπαγάνδα. Ενόψει του δεύτερου γύρου, έσπασε την παράδοση του «Ρεπουµπλικανικού Μετώπου» που κυριαρχούσε στα αστικά κόµµατα («υγειονοµική ζώνη» ενάντια στο FN), κρατώντας ίσες αποστάσεις ανάµεσα στο Εθνικό Μέτωπο και την «Αριστε-

ρά» (που περιλαµβάνει και τους Σοσιαλιστές στη γαλλική φρασεολογία). Αυτή η πραγµατικότητα, αλλά και συνολικότερα ο πολιτικός-ταξικός χαρακτήρας της γαλλικής ∆εξιάς, κάνει προβληµατική την άποψη «ο Σαρκοζί έφραξε το δρόµο στη Λε Πεν». Αφενός δεν διασφαλίζει στο ελάχιστο το στόχο της αντιµετώπισης της ακροδεξιάς, αφετέρου δεν απαντά στο ερώτηµα «το δρόµο στον Σαρκοζί ποιος θα τον φράξει;». Η άνοδος του FN και η ανασύνταξη του Σαρκοζί δεν είναι καθόλου άσχετα µε την ισλαµοφοβική προπαγάνδα και την εκστρατεία «νόµου και τάξης» που προχωράνε χέρι-χέρι στη Γαλλία. Σε αυτό το υπόβαθρο, η Μαρίν Λε Πεν έτυχε µεγάλης µιντιακής προβολής για να αναλύσει τις απόψεις της για την «τζιχαντιστική απειλή», απόψεις που νοµιµοποιούνται και από τη ∆εξιά, αλλά σε µεγάλο βαθµό και από το Σοσιαλιστικό Κόµµα. Αν και αυτό δίνει την έξτρα ώθηση στο FN να εµφανίζεται ως «άλλη µία φυσιολογική επιλογή», στο υπόβαθρο της ανάπτυξής του παραµένει το ζήτηµα ότι εµφανίζεται ως η «αντισυστηµική» επιλογή.

διεθνη

1 απριλη 2015

«Λιποτάκτης» Ο Μπο Μπέργκνταλ, επί 5 χρόνια αιχμάλωτος πολέμου των Ταλιμπάν που απελευθερώθηκε σε αντάλλαγμα για την αποφυλάκιση πέντε κρατουμένων από το Γκουαντάναμο, αντιμετωπίζει στρατοδικείο για λιποταξία και παράλειψη καθήκοντος ενώπιον του εχθρού. Αν καταδικαστεί για το δεύτερο, αντιμετωπίζει ισόβια φυλάκιση. Όσοι ουρλιάζουν να

καταδικαστεί, ισχυρίζονται ότι Αμερικάνοι φαντάροι σκοτώθηκαν στην προσπάθεια να τον εντοπίσουν. Την ίδια ώρα, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες που έχουν στα χέρια τους το αίμα εκατοντάδων χιλιάδων σε Ιράκ και Αφγανιστάν, που οργάνωσαν συστηματικά εγκλήματα πολέμου στη Φαλούτζα, στο Άμπου Γκράιμπ και αλλού, συνεχίζουν τις καριέρες τους...

με τους Σοσιαλιστές τής στοίχισε», μια και ο κόσμος την κατέταξε στις συστημικές δυνάμεις. Η Ενωμένη Αριστερά βρίσκεται σε τροχιά ανανέωσης, συμμετείχε κανονικά στην προηγούμενη κυβέρνηση που ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη φτώχεια και τη διαφθορά που επικρατεί στην Ανδαλουσία. Το μεγάλο ενδιαφέρον βρίσκεται στο νέο κόμμα Ciudadanos, αφού είναι πια προφανές ότι και στην Ισπανία, όπως και στην Ελλάδα, το σύστημα θα σχεδιάζει και θα κατασκευάζει συνειδητά καινούργια κόμματα με «διαφορετικά» χαρακτηριστικά από τα παραδοσιακά, που θα διατηρούν όμως όλον τον συντηρητισμό στην ουσία των προγραμμάτων τους και που δεν θα έχουν κανένα λαϊκό έρεισμα. Αντιλαμβανόμενοι τη δυναμική που μπορεί να έχουν «καινούργια» λαϊκά εγχειρήματα όπως το Podemos, προσπαθούν να τα αντιγράψουν, αφαιρώντας φυσικά το ριζοσπαστισμό και τη συμμετοχικότητα που τα χαρακτηρίζει.

ρέπειας, την περσινή 22η Μάρτη, οι Ισπανοί ς χιλιάδες συγκεντρώθηκαν στη Μαδρίτη το ογές στην Ανδαλουσία, διαδηλώνοντας ενάντια το κεντρικό τους σύνθημα, «ψωμί, δουλειά, άλλη μια φορά είναι οι πορείες διαδηλωτών που Ισπανία καταλήγοντας στη Μαδρίτη.

Μια διαφορετική εκλογική καμπάνια

Η εκλογική καμπάνια του Podemos στην Ανδαλουσία ήταν αρκετά διαφορετική από ό,τι έχουμε συνηθίσει. Σε μεγάλο βαθμό αυτό καθορίστηκε από την ίδια την υποψήφια και πρώην ευρωβουλευτίνα Τερέσα Ροδρίγκεζ ή αλλιώς τη «δική μας Τέρε»,

Φρανκφούρτη Στη Φρανκφούρτη είδαμε συμπυκνωμένη την κοινωνική σύγκρουση στην Ευρώπη. Από τη μία η πανάκριβη νέα έδρα της ΕΚΤ, για την προστασία της οποίας κατέβηκαν στους δρόμους του Βερολίνου χιλιάδες αστυνομικοί εξοπλισμένοι σαν ρόμποκοπ, εμφανίστηκαν όλες οι «αύρες» που υπάρχουν στη Γερμανία και ρίχτηκαν τόνοι χημικών. Από την άλλη ένα πολύχρωμο και μαχητικό πλήθος 20.000 διαδηλωτών, από

Η Αριστερά

Το ζητούμενο, και ο μόνος ασφαλής τρόπος να «φράξει ο δρόμος στη Λε Πεν» πραγματικά, είναι η ανασύνταξη της γαλλικής Αριστεράς. Η ποικιλία τοπικών συνδυασμών κάνει δύσκολη την καταμέτρηση σε αυτές τις εκλογές. Υπάρχουν μετρήσεις που δίνουν στις αριστερές δυνάμεις ένα 7%. Μια αναλυ-

τική έρευνα του Roger Martelli για το regards.fr δείχνει πως οι συνδυασμοί που περιλάμβαναν έστω μία συνιστώσα του Αριστερού Μετώπου κέρδισαν 9,4% των ψήφων συνολικά και 12% στα καντόνια όπου μπόρεσαν να κατεβάσουν υποψηφίους. Όπως και να έχει, η γαλλική Αριστερά «διασώθηκε», αλλά παραμένει πολύ πίσω και από τις ανάγκες, και από την απειλή που σηματοδοτεί η (ακρο) δεξιά αντεπίθεση, με το FN να παραμένει ο μεγάλος υποδοχέας της λαϊκής οργής απέναντι στο ΣΚ. Η ανθεκτικότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι το Μέτωπο της Αριστεράς αυτήν τη φορά αρνήθηκε να συμπορευθεί με τους Σοσιαλιστές (κοινά σχήματα μόνο σε ένα 5% των καντονιών), εντοπίζοντας το πρόβλημα της οποιασδήποτε ταύτισης μαζί τους την ώρα που καθοδηγούν μια αντεργατική πολιτική. Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Αλλά είναι εμφανές πως ζημιά έχει γίνει ήδη. Προφανώς, πολλοί λόγοι εξηγούν την κρίση και τη διάψευση των μεγάλων προσδοκιών του 2012. Η μη αξιοποίηση των ανένταχτων που κινητοποιήθηκαν σε

την αντικαπιταλιστική Αριστερά, το Die Linke, τον αυτόνομο και αντιεξουσιαστικό χώρο, τα κοινωνικά κινήματα. Η διαδήλωση, που κάλεσε το Blockupy, ήταν ταυτόχρονα «διεθνής» και «γερμανική»: κατήγγελλε τον νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό στην ΕΕ, αλλά εξέφραζε και την αλληλεγγύη σοβαρού τμήματος της γερμανικής κοινωνίας προς την κυβέρνηση της Ελλάδας απέναντι στους εκβιαστές. Αυτή η δυναμική, αν βρει το βηματισμό της και ξεδιπλωθεί, θα είναι ο καλύτερος σύμμαχος...

όπως την αποκαλούν οι σύντροφοι και ο κόσμος που τη στήριξε. Αυτό που κάνει τη διαφορά, πέρα από την ίδια την Τερέσα, είναι η συλλογικότητα στην οποία ανήκει, η πολιτική οργάνωση Anticapitalistas, που είναι και η μοναδική αριστερή και με μαρξιστικές αναφορές δύναμη μέσα στο Podemos. Η Τερέσα και οι αγωνιστές που συμμετείχαν στην εκλογική μάχη έδωσαν

Η σύγκριση του αποτελέσματος του Podemos με τα πανεθνικά ποσοστά του δημιουργεί λάθος εντυπώσεις μεγάλη έμφαση στο να δημιουργήσουν ένα λαϊκό και ριζοσπαστικό πρόγραμμα αιτημάτων. Στα άμεσα αιτήματα που πρότειναν ήταν η απαγόρευση των εξώσεων, γενναία μέτρα για την αντιμετώπιση της ανεργίας, προώθηση συνεργατικών εγχειρημάτων κ.λπ. Ωστόσο, σε πολλά σημεία το πρόγραμμα παρέμενε θολό. Επίσης μεγάλη έμφαση δόθηκε στα ζητήματα δημοκρατίας και συμμετοχής, με την Τερέσα να επαναλαμβάνει σε όλους τους τόνους ότι οι 15 έδρες ανήκουν στο λαό της Ανδαλουσίας και ότι το αγωνιστι-

στη Γαλλία Από αυτήν την άποψη, όσα κι αν πουν οι Σοσιαλιστές για τη «διασπασμένη Αριστερά» (δηλαδή το γεγονός ότι η ριζοσπαστική Αριστερά αρνήθηκε να γίνει ουρά και συνένοχός τους για άλλη μια φορά), οι ευθύνες βαραίνουν κατά κύριο λόγο την αντεργατική πολιτική του Φρανσουά Ολάντ από το 2012 μέχρι σήμερα, που γκρέμισε ελπίδες, δυσφήμησε την «Αριστερά» και καλλιέργησε το έδαφος για την (ακρο)δεξιά αντεπίθεση. Για τους Σοσιαλιστές, το γεγονός ότι θεωρείται θετικό πως «άντεξαν» στο 21,8% είναι ενδεικτικό της κρίσης τους, τη στιγμή που καταγράφουν την τέταρτη συνεχόμενη οπισθοχώρησή τους στις τελευταίες εκλογικές αναμετρήσεις.

19

εκείνες τις εκλογές και το χαμηλό επίπεδο της ταξικής πάλης στη Γαλλία σίγουρα έπαιξαν βαρύ ρόλο. Αλλά η επιμονή σε κεντροαριστερές στρατηγικές επιβάρυνε πολύ τη θέση της Αριστεράς, που βυθίστηκε μαζί με τον Ολάντ.

Απάντηση

Στη συζήτηση που ανοίγει σήμερα για το πώς θα αντιμετωπιστεί το FN, οι «σειρήνες» είτε της Κεντροαριστεράς είτε του «Ρεπουμπλικανικού Μετώπου» είναι επικίνδυνες. Όποια κι αν είναι η εκλογική συμπεριφορά, η απάντηση βρίσκεται πάντα στην ανασύνταξη του κινήματος και της Αριστεράς. Το 2002, το δρόμο στο FN δεν έφραξε απλά η ψήφος στον Σιράκ στον δεύτερο γύρο, αλλά τα εκατομμύρια εργατών που συμμετείχαν στην «αντιφασιστική» Πρωτομαγιά και τα συλλαλητήρια. Και σήμερα, στις αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις της 21ης Μάρτη, στους διάσπαρτους αλλά σκληρούς εργατικούς αγώνες, στη μεγάλη εργατική κινητοποίηση στις 9 Απρίλη, στο συντονισμό και την πολιτική έκφραση αυτών των αντιστάσεων, βρίσκεται η μόνη απάντηση.

κό κλίμα του δρόμου πρέπει να μεταφερθεί στο κοινοβούλιο. Αυτό αποτυπώθηκε και στο ίδιο το ψηφοδέλτιο, που αποτελούνταν από δασκάλους, ανέργους, δικηγόρους από το κίνημα κατά των εξώσεων, απολυμένους από τη δημόσια τηλεόραση, ιστορικούς. Φυσικά οι 15 βουλευτές έχουν ήδη ανακοινώσει ότι θα κρατούν ένα πολύ μικρό μέρος του μισθού τους, το αναγκαίο για να ζήσουν. Το επόμενο διάστημα, οι εξελίξεις στην Ισπανία και οι επόμενες εκλογικές μάχες θα είναι στενά συνδεδεμένες με τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ. Το σίγουρο είναι πως η ελπίδα έρχεται σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Οι εργαζόµενοι της ΕΡΤ3 συνεχίζουν τον αγώνα 1 ΑΠΡΙΛΗ 2015

σελίδα 9

Να ξηλωθεί επιτέλους το µνηµονιακό κατεστηµένο από τα νοσοκοµεία!

Ο ΣΥΡΙΖΑ και το µέτωπο υγείας Του Θοδωρή Πατσατζή

Τ

ην Πέµπτη 2 Απρίλη πραγµατοποιείται στο ξενοδοχείο Novotel Πανελλαδική Σύσκεψη των διοικητικών συµβουλίων των σωµατείων των δηµόσιων νοσοκοµείων, µε απόφαση που είχε λάβει το Γενικό Συµβούλιο της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στα ∆ηµόσια Νοσοκοµεία (ΠΟΕ∆ΗΝ) από τα µέσα του Μάρτη. Στο τέλος της Σύσκεψης προγραµµατιζόταν συγκέντρωση και συνάντηση µε την ηγεσία του υπουργείου Υγείας στο αµφιθέατρο. Την ίδια µέρα οι εργαζόµενοι στο Αττικό Νοσοκοµείο πραγµατοποιούσαν 4ωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση µπροστά στην είσοδο για τα επείγοντα του νοσοκοµείου. ∆ιεκδικούν να σταµατήσει το αίσχος των ράντζων στο νοσοκοµείο που, ενώ έχει τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό, έχει πληρότητα 120% καθηµερινά. Το πρόβληµα δηµιουργήθηκε από τις µνηµονιακές πολιτικές της προηγούµενης κυβέρνησης, που έκλεισε στη ∆υτική Αθήνα το νοσοκοµείο Λοιµωδών, τα τµήµατα Πρώτων Βοηθειών του ΙΚΑ σε Αιγάλεω και Περιστέρι και επιδείνωσε την υπολειτουργία του Κέντρου Υγείας Περιστερίου. Αν µάλιστα προχωρήσει το κλείσιµο των δύο ψυχιατρικών νοσοκοµείων της περιοχής (µιας και παρά τις περί του αντιθέτου δεσµεύσεις της κυβέρνησης, ως τώρα επικρατεί στασιµότητα για το ζήτηµα), τότε στην ουσία σχεδόν µισό εκατοµµύριο άνθρωποι θα εξυπηρετούνται µόνο από ένα νοσοκοµείο.

Το χορό των κινητοποιήσεων άνοιξαν οι εργαζόµενοι στο ΨΝΑ-∆αφνί µια βδοµάδα νωρίτερα, µε τρίωρη στάση εργασίας και συγκέντρωση στο υπουργείο Υγείας. Όπου για µια ακόµη φορά πήραν αόριστες υποσχέσεις για τη λειτουργία του νοσοκοµείου, αλλά και για την αποµάκρυνση του µνηµονιακού διοικητή του νοσοκοµείου, Θεοδωράκη. Η ερµηνεία των στελεχών του υπουργείου Υγείας, ακόµη και στην ηµερίδα που διοργάνωσε την Κυριακή 29 Μάρτη η Επιτροπή Υγείας της Νοµαρχιακής Επιτροπής ∆υτικής Αθήνας του ΣΥΡΙΖΑ, είναι η οικονοµική στενότητα.

Περίθαλψη πραγµατικά για όλους Ως αφετηρία πρέπει να κατανοηθεί η δέσµευση του ΣΥΡΙΖΑ για διασφάλιση υπηρεσιών υγείας και περίθαλψης για όλους. Και για όλους σηµαίνει χωρίς εξαιρέσεις. Κάθε «κόφτης» που αποκλείει συγκεκριµένες πληθυσµιακές οµάδες θα πρέπει να απορριφθεί. Είτε είναι «κόφτης» ρατσιστικός (νόµιµοι-«παράνοµοι» µετανάστες), είτε είναι «κόφτης» ασφαλιστικός (π.χ. ανασφάλιστοι που οφείλουν να έχουν… 50 ένσηµα ετησίως), είτε είναι «κόφτης» εισοδηµατικός (π.χ. ανασφάλιστοι που οφείλουν να έχουν δηλωθέν εισόδηµα µικρότερο από το όριο της ακραίας φτώχειας). Από αυτή τη δέσµευση προκύπτει και η υποχρέωση για την άµεση κατάργηση των 5 ευρώ ανά εξέταση, του 1 ευρώ ανά συνταγή και η υποχρέωση για δραστική µείωση της προσωπικής συµµετοχής στο φάρµακο.

Έκτακτα µέτρα

Τι αποφεύγουν να πουν; Ότι η υγεία είναι ο χώρος όπου ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει και µπορεί να αµφισβητήσει έµπρακτα τη νεοφιλελεύθερη πολιτική των περικοπών, των ιδιωτικοποιήσεων και της διαφθοράς. Αν η κυβέρνηση εννοεί πραγµατικά ότι δεν θέλει να διαλυθεί το ΕΣΥ, είναι υποχρεωµένη να απεµπλέξει τα µέτρα που θα πάρει στην υγεία από τη διαπραγµάτευση µε τους δανειστές. Αυτό που χρειάζεται είναι έκτακτα µέτρα αναδιανοµής αντίστοιχα µε τα µέτρα που τόσα χρόνια έπαιρναν σε βάρος της δηµόσιας υγείας οι καπιταλιστές και οι µνηµονιακές κυβερνήσεις. Άµεσα θα πρέπει να προχωρήσει σε γενναία αύξηση της χρηµατοδότησης των νοσοκοµείων, για να µην κλείσει καµιά δοµή, κανένα τµήµα, κανένα κρεβάτι στο ΕΣΥ. ∆εύτερο βήµα που χρειάζεται είναι η κατάργηση του 5ευρω και του ενός ευρώ στη συνταγή και η κατάργηση της ΕΣΑΝ ΑΕ. Η κατάργηση κάθε εµποδίου δηλαδή στην

Παράσταση στο γραφείο της διοίκησης

ελεύθερη πρόσβαση στη δηµόσια υγεία, που για να είναι πετυχηµένη και αποτελεσµατική πρέπει να συνοδεύεται από µαζικές προσλήψεις µόνιµου προσωπικού που να καλύπτει πλήρως τις ανάγκες. Τέλος χρειάζεται άµεση αντικατάσταση όλων των διοικήσεων των νοσοκοµείων που υπηρέτησαν το µνηµονιακό καθεστώς στην υγεία, αλλά και η άµεση ανάκληση όποιων τέτοιων διορισµών έγιναν από τον νυν υπουργό. Ταυτόχρονα πρέπει να αρχίσει µια πλατιά συζήτηση µε τα συνδικάτα και τους εµπλεκόµενους φορείς για ένα νέο µοντέλο δηµοκρατικής διοίκησης στο ΕΣΥ µε καθοριστικό το ρόλο των γενικών συνελεύσεων.

Κόµµα και συνδικάτα

Καθοριστικό ρόλο θα διαδραµατίσουν οι Οργανώσεις Μελών (ΟΜ) του ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές παρατάξεις που στηρίζει στους χώρους δουλειάς. Οι ΟΜ είναι αυτές που µπορούν, µε τις αποφάσεις και

Προσλήψεις και όχι εργολαβίες Απαιτείται επειγόντως η στήριξη του δηµόσιου συστήµατος πριν αυτό ξεπεράσει τελειωτικά τα κρίσιµα όρια αντοχής του. Και επειδή το «σύστηµα» δεν είναι άυλο, αυτό σηµαίνει επειγόντως προσλήψεις γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικού προσωπικού. Υπό κανονικές συνθήκες αυτό θα σήµαινε δεκάδες χιλιάδες προσλήψεις. Όµως τα όρια βιωσιµότητας, τα όρια στοιχειώδους ασφάλειας είναι γνωστά: κατά την προεκλογική περίοδο υποστηρίχθηκε ως µίνιµουµ ο στόχος της πρόσληψης 2.000 γιατρών και 5.000 νοσηλευτών και διοικητικών. Αυτό είναι που πρέπει να υλοποιηθεί άµεσα, χωρίς αυταρέσκεια και µε καταγραµµένη την

ανάγκη περαιτέρω ενίσχυσης. Αναγκαία είναι, επίσης, µια κρίσιµη «εξοικονόµηση»: το τσάκισµα των «εργολαβιών» µέσα και γύρω από το δηµόσιο σύστηµα. Πρόκειται για µια καλυµµένη ιδιωτικοποίηση που είναι πανάκριβη και ταυτόχρονα επικίνδυνη, γιατί λειτουργεί µε κριτήριο το κέρδος και όχι την ασφάλεια και την ποιότητα. Και αυτό πρέπει να είναι ένα πρώτο βήµα για την αντιστροφή του συσχετισµού στην υγεία, υπέρ του δηµόσιου και σε βάρος του ιδιωτικού τοµέα της. Γιατί µόνον έτσι λύνονται τα προβλήµατα, όταν έχουν γίνει τόσο σοβαρά, και τα παραδείγµατα έρχονται από την ίδια την ιστορία του καπιταλισµού.

τις πρωτοβουλίες τους, να κρατήσουν τον ΣΥΡΙΖΑ σταθερά και αποφασιστικά στο ριζοσπαστικό του πρόγραµµα, στηρίζοντας κάθε φιλεργατικό µέτρο και πιέζοντας για την υλοποίηση των δεσµεύσεων, όταν υπάρχουν υποχωρήσεις. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις είναι απαραίτητο να εντείνουν τη δράση τους στα συνδικάτα. Να συµβάλλουν στην οργάνωση γενικών συνελεύσεων, τοπικών δράσεων και συγκεντρώσεων των σωµατείων ενάντια σε κλεισίµατα τµηµάτων και για την κατάργηση των χαρατσιών και οργανώνοντας κοινές δράσεις µε άλλα σωµατεία και φορείς για τη σωτηρία της δηµόσιας υγείας. Θέτοντας έτσι µε τον πιο ξεκάθαρο τρόπο στην υπόλοιπη Αριστερά το ζήτηµα της συµπαράταξης για τη ρήξη και την ανατροπή των µνηµονίων και του νεοφιλελευθερισµού και ξεσκεπάζοντας την υποκριτική και όψιµη αντιµνηµονιακή ρητορεία των ΠΑΣΚΕ και ∆ΑΚΕ.

Νοσοκοµείο «Ελπίς»