ΕΑ 335

Φύλλο Νο 335 | 29 ΑΠΡΙΛΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Πανεπιστήµια: Νέος νόµος και φοιτητικές εκλογές

Ο Β΄ Παγκόσµιος Πόλεµος και η Αριστερά

Β. Κύπρος: Εκλογή Ακιντζί κόντρα στον εθνικισµό

Σελ. 12, 13

Σελ. 14, 15

Σελ. 19

Ο αντιµεταναστευτικός τζιχαντισµός της ΕΕ Σελ. 10-11

Η ΜΟΝΗ ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΥΣ ΕΚΒΙΑΣΜΟΥΣ ΕΕ ΚΑΙ ΔΝΤ

Στάση πληρωµών στους τοκογλύφους Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

ΛΕΦΤΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ, ΟΧΙ ΓΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Η στάση των δανειστών –αξιοποιώντας την «παράδοση» της καταστροφικής συγκυβέρνησης Σαµαρά-Βενιζέλου, αλλά και τα µεγάλα λάθη της συµφωνίας της 20ής Φλεβάρη– οδηγεί την κυβέρνηση «µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ» σε µια θανάσιµη παγίδα: Να οφείλει να πληρώνει «στο ακέραιο και εγκαίρως» κολοσσιαίες διαδοχικές δόσεις τοκοχρεολυσίων κρατικού χρέους, αλλά και τις υποχρεώσεις του ∆ηµοσίου προς την κοινωνία, αποκλειστικά µε «εσωτερικούς» πόρους και µάλιστα µε δρακόντειους περιορισµούς στον εσωτερικό δανεισµό από το τραπεζικό σύστηµα. Το τραπεζικό σύστηµα που «ανακεφαλαιοποιήθηκε» µε δεκάδες δισ. ευρώ που χρεώθηκαν στο δηµόσιο χρέος, συµβάλλοντας έτσι τα µέγιστα στο στήσιµο της στραγγαλιστικής µηχανής που σήµερα µας απειλεί. Η πρόσφατη ΠΝΠ, που συγκέντρωσε τους τελευταίους διαθέσιµους πόρους του ευρύτερου δηµόσιου τοµέα στον έλεγχο της Τράπεζας της Ελλάδος (που ακόµα διοικεί ο... Γ. Στουρνάρας), αποδεικνύει ότι ο χρόνος µέχρι να κλείσει αυτή η παγίδα είναι ελάχιστος. Αν η κυβέρνηση δεν βρει διέξοδο διαφυγής, θα υποχρεωθεί σύντοµα να ζητήσει δανεισµό όχι πλέον για να πληρώσει τόκους και χρεολύσια, αλλά για να πληρώσει µισθούς και συντάξεις. Και τότε θα είναι ασφυκτική η πολιτική πίεση πάνω της για να υπογράψει το µνηµόνιο 3, που ολοφάνερα πλέον ζητούν οι δανειστές, ως «ελάχιστη» προϋπόθεση για να χαλαρώσουν τη θηλιά. Μια τέτοια εξέλιξη θα είναι καταστροφική για την κυβέρνηση (ανοίγοντας τα σενάρια για «µετεξέλιξη» στην κατεύθυνση της κυβέρνησης εθνικής ενότητας), καταστροφική για το εγχείρηµα του ΣΥΡΙΖΑ, καταστροφική για τις ελπίδες των εργατικών-λαϊκών δυνάµεων που άνθισαν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Η διαφυγή από αυτή την παγίδα είναι η στάση πληρωµών προς τους διεθνείς και ντόπιους τοκογλύφους. Η συγκέντρωση όλων των διαθέσιµων πόρων και δυνάµεων προς κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Πρόκειται για µια µείζονα επιλογή ρήξης. Ρήξης µε διεθνείς δυνάµεις και «θεσµούς», όπως η ΕΕ, η ΕΚΤ, το ∆ΝΤ. Όµως και ρήξης µε εσωτερικές δυνάµεις: τις καθεστωτικές δυνάµεις εδώ, που συναίνεσαν στις µνηµονιακές πολιτικές, που τις εφάρµοσαν µε ζήλο και πλούτισαν από αυτές. Και ρήξεις τέτοιας κλίµακας δεν είναι δυνατόν να αποφασιστούν την τελευταία στιγµή. Είναι αναγκαία η προετοιµασία γι’ αυτές. Προετοιµασία στην κυβέρνηση, µε την ανάπτυξη των προγραµµατικών εναλλακτικών λύσεων και των µέσων που θα τις υποστηρίξουν. Προετοιµασία στο κόµµα, µε την εγκατάλειψη της παθητικότητας, µε την άρνηση του ρόλου τού εκ των υστέρων «νοµιµοποιητικού» παράγοντα. Προετοιµασία στις συµµαχίες, µε το άνοιγµα της συζήτησης προς την όλη Αριστερά, που θα πρέπει και αυτή να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Προετοιµασία µέσα στην εργατική τάξη και στο λαό, που ως απαράβατη προϋπόθεση έχει το να γίνει γνωστή όλη η αλήθεια. Όλα αυτά (πρέπει να) συγκλίνουν προς την επείγουσα συγκρότηση µιας πλατιάς κοινωνικοπολιτικής δύναµης, που θα έχει να αναµετρηθεί µε µεγάλους αντιπάλους και σοβαρά ζητήµατα. Χωρίς αυτές τις επιλογές και αυτές τις προϋποθέσεις, ανεξάρτητα από τις προθέσεις στελεχών που µπορεί να παραµένουν και οι αγνότερες, ο κίνδυνος να παρουσιαστεί η υποταγή ως µονόδροµος γίνεται καθηµερινά µεγαλύτερος...

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Οι προϋποθέσεις της ρήξης

«Α

ν το σχέδιο ήταν να αποµονωθεί η Γερµανία, το αποτέλεσµα είναι ότι αποµονώθηκε η Ελλάδα». Τέτοιες δηλώσεις εκφράζουν πλέον το κλίµα αυτοπεποίθησης που αναδίδεται από τη γερµανική καγκελαρία. Και πράγµατι, οι δανειστές, δηλαδή το ∆ΝΤ, η ΕΚΤ και η Κοµισιόν, ποτέ δεν ήταν πιο «συντονισµένοι» στη στάση τους απέναντι στην ελληνική κυβέρνηση. Πριν από τις 11 Μαΐου, που παρουσιάζεται ως το νέο «ορόσηµο» των εξελίξεων εξαιτίας της δυσβάστακτης δόσης 750 εκατ. ευρώ προς το ∆ΝΤ την εποµένη, 12 Μαΐου, ο Μάριο Ντράγκι έχει θέσει το δικό του «ορόσηµο» στις 6 Μαΐου: αν δεν έχει υπάρξει ή έστω απλώς προδιαγραφεί µε σαφές πλαίσιο δεσµεύσεων συµφωνία µεταξύ δανειστών και Ελλάδας, η ΕΚΤ θα «κουρέψει» δραστικά την αξία των ενεχύρων έναντι των οποίων οι ελληνικές τράπεζες αντλούν ρευστότητα, µε αποτέλεσµα να κινδυνεύσουν µε κατάρρευση. Σε αυτή την περίπτωση, ως απάντηση στον κίνδυνο κατάρρευσης που... η ίδια θα προκαλέσει, η ΕΚΤ δηλώνει ότι θα αναγκαστεί να επιβάλει στις ελληνικές τράπεζες µέτρα περιορισµού στην κίνηση κεφαλαίων –προκαλώντας γενικευµένη οικονοµική και άρα πολιτική αστάθεια! Ο ιµπεριαλιστικός τραµπουκισµός έχει φτάσει σε τέτοιο σηµείο, ώστε να σκηνοθετηθεί ένα πέρα από τα όρια µπούλινγκ κατά του Έλληνα υπουργού Οικονοµικών Γιάνη Βαρουφάκη στη διάρκεια των εργασιών του τελευταίου Eurogroup στη Ρίγα της Λετονίας, µε προσβλητικές και απαξιωτικές εκφράσεις, ακόµη και κινήσεις προσωπικής αποµόνωσης! Σε ένα τέτοιο σκηνικό, όπου πρέπει να προσθέσουµε και την αναθάρρηση του εγχώριου αστικού-µνηµονιακού συστήµατος, που ανακτά γρήγορα την αυτοπεποίθησή του σε σηµείο να διανοείται να περάσει στην αντεπίθεση, η περαιτέρω σπατάλη πολύτιµων οικονοµικών, πολιτικών και κοινωνικών πόρων για να συντηρείται η τακτική του «έντιµου συµβιβασµού» είναι

αδιανόητη. Η ρήξη είναι πλέον η µόνη λύση. Τελείως αναµενόµενα, οι εκπρόσωποι του εγχώριου και διεθνούς συστήµατος προσπαθούν να απαξιώσουν την προοπτική της ρήξης αποδυόµενοι σε µια τροµολαγνική προπαγάνδα περί των δήθεν «εφιαλτικών» συνεπειών της –µόνο για την Ελλάδα αλλά όχι και για το διεθνές σύστηµα. Στο µυαλό των νεοφιλελεύθερων, όποιος δεν πιστεύει στο «τέλος της Ιστορίας», όποιος τολµάει να πάει κόντρα στους «καταναγκασµούς της οικονοµίας», όποιος δεν σέβεται την TINA (There Is No Alternative), δεν κάνει απλώς λάθος, δεν θα υποστεί απλώς κάποιες συνέπειες, αλλά θα ζήσει τον εφιάλτη µιας µεταφυσικής µεταφοράς σε άλλο... ιστορικό χρόνο.

«Έξυπνες µηχανικές» ή πολιτικές αποφάσεις;

Ο άλλος τρόπος απαξίωσης της προοπτικής της ρήξης εµπνέεται από την ίδια νεοφιλελεύθερη µεταφυσική. Θεωρώντας την καπιταλιστική οικονοµία «απαραβίαστη πραγµατικότητα» που διέπεται από ένα ανυπέρβλητο σύστηµα καταναγκασµών, αρχίζουν να απαριθµούν τις «βίαιες» αντιδράσεις της σε περίπτωση ρήξης: bank run, κατάρρευση τραπεζών, κατάρρευση οικονοµίας, κοινωνική και πολιτική καταστροφή και εξαχρείωση. Και µας ζητούν «λεπτοµερές σχέδιο» που να περιγράφει πώς θα αποφύγουµε όλες αυτές τις καταστροφές. Ωστόσο, εξακολουθούµε να µιλάµε για καπιταλισµό, για κοινωνία χωρισµένη σε τάξεις. ∆εν υπάρχουν ταξικά ουδέτερα οικονοµικά σχέδια και επιλογές: όλες ευνοούν κάποια από τις δύο βασικές αντιµαχόµενες τάξεις της κοινωνίας. Πίσω από κάθε οικονοµική επιλογή και οικονοµικό σχέδιο βρίσκεται µια πολιτική επιλογή, δηλαδή µια επιλογή που ευνοεί τα συµφέροντα της µίας ή της άλλης τάξης. Το σχέδιο της ρήξης, λοιπόν, είναι ένα συνεκτικό σχέδιο θεµελιωδών πολιτικών επιλογών, όχι σχέδια επί χάρτου µε «έξυπνες µηχανικές» που τάχα θα βάλουν τον καπιταλισµό να δουλέψει για µας. Αυτές οι επιλογές είναι κατεξοχήν οι εξής:

1. Ανάκτηση του δικαιώµατος να κάνουµε πολιτική, δηλαδή να έχουµε επιλογές, δηλαδή να µπορούµε να πάρουµε µέτρα ικανοποίησης των αναγκών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωµάτων. ∆ηλαδή άρση των δεσµεύσεων για αποφυγή «µονοµερών ενεργειών», ώστε να προχωρήσει σαρωτικά και άµεσα η υλοποίηση του προγράµµατος της ∆ΕΘ.

2. Στάση πληρωµών στα τοκοχρεολύσια του κρατικού χρέους. Λογιστικός έλεγχος και διαγραφή του χρέους.

3. Άµεσος δηµόσιος έλεγχος των τραπεζών και επιβολή (από την κυβέρνηση και όχι την ΕΚΤ) µέτρων περιορισµού στην κίνηση κεφαλαίων. Εκκαθάριση του χαρτοφυλακίου των τραπεζών µε κριτήριο τα συµφέροντα των κατώτερων λαϊκών τάξεων.

4. Άµεσα µέτρα αναδιανοµής του εισοδήµατος υπέρ της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωµάτων: στο πρωτογενές επίπεδο (αύξηση κατώτερου µισθού - κατάργηση όλων των απορρυθµίσεων στις εργασιακές σχέσεις), αλλά και στο δευτερογενές: αλλαγές στη φορολογία (βαριά φορολόγηση κερδών και συσσωρευµένου πλούτου, φορολόγηση εκκλησιαστικής περιουσίας, φοροελάφρυνση για τα κατώτερα κοινωνικά στρώµατα), δέσµευση των κερδών δηµόσιων ή υπό ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων (ΟΠΑΠ, ∆ΕΗ) για τις κοινωνικές ανάγκες, εθνικοποιήσεις ∆ΕΚΟ κ.λπ. Ακριβώς επειδή όλα αυτά (και άλλα πολλά που θα προκύψουν ως αναπόφευκτες συνεπαγωγές, µεταξύ αυτών και επιλογές νοµισµατικού χαρακτήρα) δεν είναι ταξικά ουδέτερα, η υλοποίησή τους είναι συνυφασµένη µε προϋποθέσεις γενικής πολιτικής, κοινωνικής και κινηµατικής κινητοποίησης. Του κόµµατος ΣΥΡΙΖΑ, άλλων δυνάµεων και του κόσµου της Αριστεράς, των κινηµάτων αντίστασης. ∆ιότι πολιτικές επιλογές σηµαίνει ταξική πάλη. Η οικονοµική, «τεχνική» ή όποια άλλη εξειδίκευσή τους είναι απολύτως εφικτή, αλλά είναι ένα ζήτηµα που έπεται.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

29 απριλη 2015

3

Κατάργηση μνημονίων - ανατροπή της λιτότητας:

H πραγματική «κόκκινη γραμμή» Του Πάνου Κοσμά

Τ

ο –ομολογημένο επισήμως πλέον– λάθος της κυβέρνησης να μη διασφαλίσει έστω χρηματοδότηση υπογράφοντας τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, αποδείχτηκε τρομερά αποτελεσματικό όπλο εκβιασμού στα χέρια των δανειστών. Για να αντεπεξέλθει στις ανάγκες καταβολής τοκοχρεολυσίων άνω των 5 δισ. ευρώ μέχρι σήμερα, η κυβέρνηση επέλεξε να δεσμεύσει τα ρευστά διαθέσιμα των οργανισμών του ευρύτερου δημόσιου τομέα, στην τελευταία φάση και με υποχρεωτικό τρόπο (Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου). Αντί για τις προσδοκίες ότι «η Ευρώπη δεν θα πυροβολούσε τα πόδια της» και άρα ο «έντιμος συμβιβασμός» θα ήταν αναπόφευκτος, ήταν έτσι η ελληνική κυβέρνηση που αποφάσισε να «πυροβολήσει τα πόδια της» εξαντλώντας τα ρευστά διαθέσιμα του ευρύτερου δημόσιου τομέα, δηλαδή εξαντλώντας τα στρατηγικά της αποθέματα. Ακόμη και έτσι όμως, δεν πάμε πολύ μακριά: τι θα ακολουθήσει όταν και αυτό το μέσο εξαντληθεί;

Οι «μονομερείς ενέργειες»

Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, όμως, δεν εμπεριείχε μόνο το λάθος της μη εξασφάλισης –έστω– χρηματοδότησης, αλλά και ένα άλλο, εξίσου σοβαρό: τη δέσμευση ότι η ελληνική κυβέρνηση θα αποφύγει τις «μονομερείς ενέργειες» σε συνάρτηση με την αποδοχή του βασικού μνημονιακού κανόνα της «μη πρόκλησης αρνητικών δημοσιονομικών επιπτώσεων» και των συνακόλουθων δημοσιονομικών «ισοδυνάμων». Στο διάστημα ύστερα από την 20ή Φεβρουαρίου, αποδείχτηκε με τον πιο αδιαμφισβήτητο τρόπο ότι η αποδοχή αυτών των κανόνων δεν αφήνει ούτε ίχνος δυνατότητας για εφαρμογή έστω και ψηγμάτων από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και πολύ περισσότερο από το συνολικότερο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Μάλιστα, όσο ο χρηματοδοτικός στραγγαλισμός εξαντλεί το δικό μας στρατό-

πεδο, τόσο οι δανειστές επεκτείνουν διαρκώς τα όρια της έννοιας «μονομερής ενέργεια» ώστε πλέον να περιλαμβάνει τα πάντα: από την αλλαγή διοικήσεων στις τράπεζες μέχρι και το νομοσχέδιο για τις 100 δόσεις και την αναθεώρηση του ξεπουλήματος του Ελληνικού στο Λάτση. Το επιχείρημα ότι το «πάγωμα» της υλοποίησης του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ είναι προσωρινό δεν αντέχει σε καμία κριτική: όσα θεωρούνται μονομερείς ενέργειες ήδη στο πλαίσιο μιας ενδιάμεσης συμφωνίας, είναι βέβαιο ότι θα θεωρούνται δέκα φορές μονομερείς ενέργειες στο πλαίσιο της συνολικής συμφωνίας του Ιουνίου. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι η αναστολή της υλοποίησης των προγραμματικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ έχει δυσβάστακτες πολιτικές συνέπειες: αποθαρρύνει τον κόσμο μας, δημιουργώντας πλατιά την αίσθηση του εγκλωβισμού, της αδυναμίας, της παραπομπής των μέτρων που θα ανακουφίσουν τις θεμελιώδεις τους ανάγκες στις ελληνικές καλένδες. Επιπλέον, αποθρασύνει το αστικό-μνημονιακό σύστημα στο εσωτερικό, σε σημείο να αισθάνεται αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να δοκιμάζει να αντεπιτεθεί. Η ανάκτηση του «δικαιώματος στις μονομερείς ενέργειες» είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ανάκτηση της πολιτικής πρωτοβουλίας από την κυβέρνηση, αλλά και για την ανάκτηση της αυτοπεποίθησης και την ενεργοποίηση των μελών και υποστηρικτών του ΣΥΡΙΖΑ, του κόσμου της Αριστεράς, του κόσμου των κινημάτων, ώστε να δώσουμε τη μάχη.

Το νόημα της λαϊκής εντολής

Οι αστικές-μνημονιακές δυνάμεις έχουν αποδυθεί σε οργιώδη προσπάθεια να διαστρέψουν το νόημα της «λαϊκής εντολής» των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου. Καθόλου τυχαία: θέλουν να αναδείξουν τις δικές τους «κόκκινες γραμμές» ως δήθεν όρια της λαϊκής εντολής. Ερμηνεύουν το αποτέλεσμα των εκλογών ως εντολή για αγώνα παραμονής στο ευρώ! Αλλά μια τέτοια γραμμή, δηλαδή «κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε, αρκεί να μη διακινδυνεύουμε σύγκρουση με την Ευρωζώνη», ήταν η δική τους σημαία στις

εκλογές, όχι η σημαία του ΣΥΡΙΖΑ. Στην ουσία λοιπόν ισχυρίζονται ότι τις εκλογές τις κέρδισαν αυτοί, η δική τους πολιτική αφήγηση. Επειδή αυτή η σύγχυση, με ευθύνη και του κυβερνητικού κέντρου, τείνει να αναπαραχθεί και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, στους ψηφοφόρους και υποστηρικτές του, καλό είναι να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική-εκλογική του δυναμική, είναι το γνήσιο προϊόν του ταξικού, πολιτικού και κοινωνικού

Οι ίδιοι που κατήγγελλαν ότι η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι καταστροφή, θέλουν να μας πουν ότι η εντολή που του δόθηκε στις εκλογές δεν διέφερε και πολύ από το δικό τους πρόγραμμα ρήγματος που προκάλεσαν οι μνημονιακές πολιτικές στην ελληνική κοινωνία ύστερα από το 2010. Το πολιτικό σκηνικό συγκλονίστηκε και ανασυντέθηκε βίαια ακριβώς πάνω στην ταξική διαχωριστική γραμμή «μνημόνιο-αντιμνημόνιο, λιτότητα-αντιλιτότητα». Η προσπάθεια των μνημονιακών δυνάμεων να ακυρώσουν, να θολώσουν και να διαστρέψουν αυτήν τη διαχωριστική γραμμή, να κλείσουν όπως όπως αυτό το ρήγμα, απέτυχε. Γι’ αυτό ακριβώς απέτυχαν και όλες οι προσπάθειές τους να αποτρέψουν τις εκλογές και τη μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα, οι ίδιοι που κατήγγελλαν ότι η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μια καταστροφή, θέλουν να μας πουν ότι η εντολή που του δόθηκε στις εκλογές δεν διέφερε και πολύ από το δικό τους πρόγραμμα! Πρόκειται ασφαλώς για πολιτική απάτη ολκής! Η λαϊκή εντολή ήταν μία και μόνη: κατάργηση των μνημονίων ανατροπή της λιτότητας!

Οι «κόκκινες γραμμές»

Αυτή ακριβώς η λαϊκή εντολή είναι η απαρέγκλιτη πολιτική δέσμευση και ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ, που επίσης δεν μπορεί να

σχετικοποιηθεί και πολύ περισσότερο να διαστραφεί. Σε αυτό το σημείο, με βαριά πολιτική του ηγετικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ και ακόμη περισσότερο του κυβερνητικού κέντρου, έχουν συντελεστεί ήδη επώδυνες εκπτώσεις. Στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ η υλοποίηση του προγράμματος αποσυνδέθηκε από τον στρατηγικό στόχο του σοσιαλισμού, που με τη γνωστή... εύφημο μνεία μετατράπηκε σε «ορίζοντα» προς τον οποίο τείνουν οι πολιτικές μας –για να εξαφανιστεί στη συνέχεια ακόμη και ως τέτοιος. Το φθινόπωρο του 2014, η υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης αποσυνδέθηκε από τη σύγκρουση με τους δανειστές και στην ουσία από την υλοποίηση του συνολικού προγράμματος. Στον άμεσο προεκλογικό χρόνο, η «κοινωνική σωτηρία» και τα μέτρα κατά της ανθρωπιστικής κρίσης αποσυνδέθηκαν από την ανατροπή της λιτότητας. Στο τελευταίο στάδιο, ύστερα από τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, ξεχάστηκε η κατάργηση του μνημονίου και μετατοπίστηκε ο άξονας της πολιτικής του κόμματος στις γνωστές 4 «κόκκινες γραμμές»: όχι νέες περικοπές στις συντάξεις, όχι νέα μείωση μισθών και μαζικές απολύσεις, όχι ιδιωτικοποιήσεις και όχι νέα φορολογικά βάρη. Ήδη από τις 4 «κόκκινες γραμμές» έχουν μείνει μόνο οι δύο (μισθοί και συντάξεις), αφού έχει προαναγγελθεί η υποχώρηση στις ιδιωτικοποιήσεις, η παραμονή του ΕΝΦΙΑ και για το 2015 και η μετάθεση του αφορολόγητου των 12.000 ευρώ για μετά το 2015. Πέρα από αυτά, όμως, είναι φανερό ότι είναι έξω από κάθε έννοια πολιτικού και προγραμματικού πλαισίου του ΣΥΡΙΖΑ να υποκατασταθεί ο στόχος της κατάργησης των μνημονίων από το στόχο της μη περαιτέρω επέκτασής τους. Ένας τέτοιος στόχος θα σήμαινε ότι αποδεχόμαστε την εμπέδωση του «καθεστώτος» των μνημονίων, παραιτούμαστε από την κατάργησή τους. Τέτοια «εντολή» δεν νομιμοποιείται με κανένα τρόπο. Ο στόχος της κατάργησης των μνημονίων και της ανατροπής της λιτότητας είναι οι δικές μας «κόκκινες γραμμές»!

4

πολιτικη

29 απριλη 2015

Καμία υποχώρηση στις πιέσεις για «νόμο και τάξη» νάρη– είναι η διάλυση όλων των ειδικών αστυνομικών μονάδων, που υπήρχαν ή δημιουργήθηκαν μετά τον Δεκέμβρη του 2008.

Του Σπύρου Αντωνίου

Μ

ε επέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων και τη σύλληψη 14 αντιεξουσιαστών, έληξε τελικά η πολυήμερη κατάληψη της Πρυτανείας. Η επίσημη δικαιολογία ήταν ότι η κυβέρνηση δεν μπορεί να νομοθετεί «υπό ομηρία». Το νομοσχέδιο για τις φυλακές θα ψηφιζόταν –όπως και έγινε– λίγες μόνο ώρες μετά την επέμβαση των δυνάμεων καταστολής. Η «ανυπομονησία» αυτή και η κατασταλτική αντιμετώπιση μιας (έστω απομονωτικής) κινητοποίησης ενός πολιτικού χώρου σημαίνει σαφή υποχώρηση μπροστά στην τρομοϋστερία της ΝΔ, των αντιδραστικών πανεπιστημιακών και των καθεστωτικών ΜΜΕ. Η ενέργεια αυτή καταδικάστηκε ανοιχτά από στελέχη, βουλευτές και τη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς, με τα περισσότερα πυρά να στρέφονται κατά του προκλητικού υπουργού ΠΡΟ.ΠΟ., Γ. Πανούση. Και δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Η κατάλυση του πανεπιστημιακού ασύλου από μια κυβέρνηση με «κορμό την Αριστερά», για πρώτη φορά μάλιστα στο κτίριο της Πρυτανείας μετά τη Μεταπολίτευση, τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ διακηρύσσει την ανάγκη ανασύστασης και διεύρυνσης του ασύλου, είναι εξόχως απαράδεκτη πρακτική.

Ομοιότητα

Ακόμα πιο προβληματική και υπονομευτική των αγώνων για περισσότερα δικαιώματα και ελευθερίες είναι η πολιτική στήριξη στις επιλογές Πανούση από τον πρωθυπουργό. Ειδικά όταν ο πρώτος –και δικαίως– έχει εξοργίσει όλες τις πτέρυγες του κόμματος, έχει μεγάλες διαφωνίες με αρκετά υπουργικά στελέχη και συνεχίζει να τοποθετείται δημόσια με απαξιωτικό τρόπο για τα κινηματικά χαρακτηριστικά και τις αξίες της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Απόκρουση

Στην πρόσφατη συνάντηση των δύο ανδρών και στις δηλώσεις που ακολούθησαν, μάθαμε ότι η αστυνομία, από κατασταλτικός μηχανισμός του κράτους, θα γίνει «φιλική προς τον πολίτη και με σεβασμό στα ατομικά δικαιώματα». Μάλλον δεν μιλάμε για την αστυνομία που εκφοβίζει ακόμα και σήμερα διαδηλωτές ή τους βιντεοσκοπεί, όπως στην τελευταία πορεία για τις Σκουριές στο κέντρο της Αθήνας. Ούτε για τους ακροδεξιούς θυλάκους εντός της, που ακόμα δεν έχουν ξηλωθεί. Όπως και στο πεδίο της οικονομίας, έτσι και σε αυτό της λεγόμενης «δημόσιας τάξης», η κυβέρνηση υιοθετεί την καταστροφική αντίληψη περί «συνέχειας του κράτους». Οι 20 δράσεις αντιεγκληματικής πολιτικής, που ανακοίνωσε ο Γ. Πανούσης, δεν διαφέρουν ουσιαστικά από τη συνήθη λογική της περισσότερης αστυνόμευσης, στο όνομα μιας γενικόλογης «ασφάλειας», ώστε να ικανοποιηθούν συντηρητικά ακροατήρια. Αλήθεια, το πρόγραμμα «Αστυνόμευση-Επιτήρηση Τοπικών Οικισμών και Συνόρων» (ΑΕΤΟΣ), που είχε εφαρμοστεί πρώτη φορά επί υπουργίας Β. Πολύδω-

ρα, ποιο ακριβώς «κοινωνικό πρόσωπο» της ΕΛ.ΑΣ. δείχνει; Στις περιβόητες δράσεις δεν υπάρχει φυσικά καμία σύνδεση με τα απαραίτητα μέτρα που θα αντιστρέφουν τη φτωχοποίηση και την περιθωριοποίηση με-

Οι κινηματικές και πολιτικές μάχες για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, αποτελούν σημαντικό μέρος της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. γάλων τμημάτων του πληθυσμού, που αποτελούν τις κύριες αιτίες παραβατικών συμπεριφορών. Οι κινηματικές και πολιτικές μάχες για τη διεύρυνση των δημοκρατικών δικαιωμάτων, για την ακύρωση της κρατικής καταστολής, αποτελούν σημαντικό μέρος της φυσιογνωμίας του ΣΥΡΙΖΑ. Θέσεις του προγράμματός του –άρα και τμήμα της λαϊκής εντολής της 25ης Γε-

ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΜΝΗΜΟΝΙΟ - ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΟΥΝ ΟΙ ΠΛΟΥΣΙΟΙ Στις 23 Απρίλη, συμπληρώθηκαν 5 χρόνια από την ημέρα που ο ΓΑΠ ανακοίνωσε στο Καστελόριζο την είσοδο στα μνημόνια της εξαθλίωσης και στην τροϊκανή εποπτεία. Από τότε, το ΑΕΠ μειώθηκε από τα 226,2 δισ. ευρώ το 2010, στα 179,081 δισ. ευρώ το 2014. Το κρατικό χρέος από 126,8% του ΑΕΠ το 2010, αγγίζει σήμερα περίπου το 180% του ΑΕΠ. Οι άνεργοι από 604.000 χιλιάδες τον Απρίλη του 2010, έφτασαν μέσα στην πενταετία στο 1,5 εκατομμύριο. Σήμερα ο μισθός που απολαμβάνει το 45% των μισθωτών είναι κάτω από τα 751 ευρώ. Σχεδόν ο ένας στους τρεις εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα αμείβεται με 300 ευρώ καθαρά, αφού απασχολείται με ευέλικτες μορφές απασχόλησης. Η αδήλωτη και απλήρωτη εργασία οργιάζει. Παρά τις διάφορες αφηγήσεις περί «αποτυχίας», η μνημονιακή

πολιτική πέτυχε τους στόχους της: ο κόσμος του κεφαλαίου, φόρτωσε την κρίση στις πλάτες των εργαζομένων, εντείνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης των δεύτερων, μέσα από τη διάλυση των εργασιακών σχέσεων και τη συντριβή των μισθών. Η αντιστροφή των πληγμάτων, με την επιβολή ενός «εσωτερικού μνημονίου» σε όσους ευνοήθηκαν από τη λεηλασία της κοινωνίας όλα αυτά τα χρόνια, είναι το μοναδικό εργαλείο ανάκτησης των τρομακτικών απωλειών για τον κόσμο μας. Το ζεστό χρήμα του 1,86 εκατ. ευρώ που εισέπραξε η κυβέρνηση από τις οφειλές Μπόμπολα, όπως και το πολιτικό μήνυμα που έστειλε η κίνηση αυτή, οφείλει να έχει συνέχεια. Συνέχεια, ακόμα πιο αποφασιστική και με στόχο πολύ μεγαλύτερα ποσά, στην κατεύθυνση να πληρώσουν οι πλούσιοι!

Μαζί με τα προγράμματα εξοντωτικής λιτότητας, στην τελευταία εκλογική αναμέτρηση καταδικάστηκαν και οι αυταρχικές πρακτικές της κυβέρνησης Σαμαρά, που στόχευαν στην πειθάρχηση των «από κάτω». Τα ΜΑΤ, τα χημικά, οι συλλήψεις και οι επιστρατεύσεις απεργών, η ποινικοποίηση κάθε κοινωνικής διαμαρτυρίας και το δόγμα «μηδενικής ανοχής», συμπλήρωναν την επίθεση της αστικής τάξης και των κομμάτων της στα χρόνια της μνημονιακής λεηλασίας. Είναι κατανοητό ότι αν η πολιτική μιας κυβέρνησης με αριστερό πρόσημο λογοδοτεί στις συστημικές πιέσεις για «νόμο και τάξη», τότε δεν αλλάζει κανένα κοινωνικοπολιτικό συσχετισμό υπέρ των εργαζομένων και της νεολαίας, ούτε βέβαια αποδομεί αστικά ερμηνευτικά σχήματα, δηλ. δεν συμβάλλει στον αγώνα της Αριστεράς για την κατάκτηση της ιδεολογικής ηγεμονίας. Τους μόνους που ενισχύει είναι το ηττημένο πολιτικό προσωπικό και το «βαθύ κράτος», που επιχειρούν να αντεπιτεθούν με όχημα τους «κουκουλοφόρους» και το «μεταναστευτικό», διατηρώντας στο πολιτικό προσκήνιο τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής, ως γνήσιους εκφραστές του αυταρχισμού και του ρατσισμού. Ο βαθμός ενεργοποίησης και διεκδίκησης, από τον κόσμο των αντιστάσεων και της Αριστεράς (εκτός, αλλά κυρίως εντός ΣΥΡΙΖΑ), ριζοσπαστικών αλλαγών, πολιτικών αναδιανομής προς όφελος των πολλών και εμβάθυνσης των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών, θα κρίνει την επιτυχή απόκρουση της αντεπίθεσης του συστήματος. Και για την επιτυχία μιας τόσο δύσκολης διαδικασίας, η παραμονή του κ. Πανούση και των ομοίων του στη θέση τους είναι πραγματικό εμπόδιο.

ΠΑΙΧΝΙΔΙ ΜΕ ΤΗ ΦΩΤΙΑ Ενισχύεται η οικονομική και στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το αυταρχικό καθεστώς του Σίσι στην Αίγυπτο. Ο Αιγύπτιος δικτάτορας που εξοντώνει αγωνιστές και ξεριζώνει τις κατακτήσεις της αραβικής επανάστασης, είχε διαδοχικές συναντήσεις με τον Π. Καμμένο και τον Π. Παυλόπουλο στο Κάιρο. Ο καθορισμός της ΑΟΖ ανάμεσα στις δύο χώρες, ο «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» και το μεταναστευτικό βρέθηκαν στο επίκεντρο των διμερών επαφών, όπως αναφέρουν οι επίσημες ανακοινώσεις. Οι συζητήσεις κατέληξαν στη σύσταση επιτροπής συνεργασίας Ελλάδας-Αιγύπτου σε θέματα

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

5

ναι προφανές ότι οι εγχώριες αστικές δυνάµεις και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι θα κάνουν ό,τι µπορούν προκειµένου να επιβληθεί µια συµφωνία µε τους δανειστές.

Πληθαίνουν οι φωνές

Ο λόγος στο κόµµα! Του Γιώργου Σαπουνά

Τ

ις τελευταίες µέρες εντείνεται η εντύπωση ενός αδιεξόδου στις διαπραγµατεύσεις της ελληνικής κυβέρνησης µε τους δανειστές. Το καθεστώς της ίδιας της διαπραγµάτευσης, πέρα από διαρροές, σκοπιµότητες, δηλώσεις και µιντιακή διαχείριση, παραµένει στάσιµο ως προς τη µη εκταµίευση χρηµάτων από την τρόικα προκειµένου να αντιµετωπιστούν οι επείγουσες ανάγκες της ελληνικής κυβέρνησης για την πληρωµή µισθών, συντάξεων αλλά και των δανειστών. Η κυβέρνηση έχει υποχρεωθεί να στραγγίξει τα διαθέσιµα του ∆ηµοσίου, φτάνοντας γι’ αυτό ακόµη και στην Πράξη Νοµοθετικού Περιεχοµένου. Μετά τη συµφωνία της 20ής Φλεβάρη και τις δήθεν δυνατότητες της «δηµιουργικής ασάφειας», αυτό που έχει συµβεί είναι ότι εκτός από την οικονοµική ασφυξία οι πιέσεις των δανειστών εστιάζονται ακριβώς πάνω στις κόκκινες γραµµές που διατύπωσε

«άµυνας» και επικεφαλής της εν λόγω επιτροπής τέθηκαν οι υπουργοί Εθνικής «Άµυνας» των δύο χωρών, οι δε εργασίες της θα αρχίσουν τις αµέσως επόµενες ηµέρες. Λογικό, αν σκεφτεί κανείς ότι η όξυνση των ανταγωνισµών στην Α. Μεσόγειο και το κυνήγι µεταναστών και «τζιχαντιστών», συνεπάγονται «στρατιωτική ετοιµότητα». Στις 29/4 προγραµµατιζόταν να γίνει στη Λευκωσία νέα τριµερής συνάντηση Ελλάδας, Κύπρου και Αιγύπτου, µε τα ζητήµατα της ΑΟΖ και των θαλάσσιων ερευνών για πετρέλαιο και φυσικό αέριο να εκτιµάται ότι θα βρεθούν στο επίκεντρο των συζητήσεων. Αναλογίζονται στην κυβέρνηση το πού µπορεί να οδηγήσει το παιχνίδι µε τη φωτιά στην περιοχή, µε την ενίσχυση του αντιδραστικού άξονα Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ-Αιγύπτου, που καταλήγει πάντα στην υποστήριξη των συµφερόντων του δυτικού

ο πρωθυπουργός, µη αφήνοντας πολλά περιθώρια για τη διαχείριση µιας ενδεχόµενης συµφωνίας ως «έντιµου συµβιβασµού». Η γενική εικόνα της κυβέρνησης στην κοινωνία, µέσα από τις µετρήσεις της κοινής γνώµης, είναι θετική σε µια ευρεία πλειοψηφία, παρά τη µικρή κάµψη από τα αρχικά ποσοστά δηµοφιλίας, αλλά και την παύση του κινηµατισµού των πρώτων ηµερών. Η κοινωνία στηρίζει την κυβέρνηση θεωρώντας ότι αντιστέκεται στους δανειστές, παρά το επικοινωνιακό µπαράζ φόβου των εγχώριων και ξένων ΜΜΕ. Μετέχοντας ταυτόχρονα στην εµπειρία των τριών µηνών αντιπαράθεσης και στα διλήµµατα που φανερώνονται ολοένα και πιο ξεκάθαρα. Σε κάθε περίπτωση, είναι σαφές πως τούτη την ώρα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει αντίπαλο στο πολιτικό φάσµα. Εντούτοις, µπροστά στο διαφαινόµενο αδιέξοδο της γραµµής «win-win» οι πιέσεις αυξάνονται και οι εκτιµήσεις και τα σενάρια πολιτικών εξελίξεων στην κατεύθυνση κυβερνητικής λύσης «εθνικής ενότητας» δίνουν και παίρνουν. Εί-

ιµπεριαλισµού; Αυτό εννοούν µε τον όρο «ανεξάρτητη, πολυδιάστατη-φιλειρηνική εξωτερική πολιτική»;

ΦΩΝΕΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΩΝ Ως «βαθιά µη φιλική ενέργεια» («profoundly unfriendly act»), χαρακτήρισε ο Αµερικανός πρεσβευτής στην Αθήνα, Ντέιβιντ Πιρς, την ψήφιση από την κυβέρνηση του νόµου που «επιτρέπει την πρόωρη αποφυλάκιση τροµοκρατών», όπως ο Σάββας Ξηρός, για ιατρικούς λόγους. Για το ζήτηµα αυτό υπήρξε και απευθείας παρέµβαση του Αµερικανού ΥΠΕΞ Τζον Κέρι, τόσο µε τηλεφώνηµα στον Α. Τσίπρα όσο και κατά την πρόσφατη συνάντησή του µε τον Ν. Κοτζιά. Παρόµοιες αντιδράσεις υπήρξαν και από το ΥΠΕΞ και την πρεσβεία της Μ. Βρετανίας. Από κοντά και οι εγχώριοι υπερασπιστές των θυµάτων της «ακροαριστερής βίας», που ξιφουλκούν

Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις, οι φωνές µέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ που µιλούν για στάση ανυποχώρητη και για την επιλογή της ρήξης έχουν δυναµώσει µα και πληθύνει. Έχουν δυναµώσει οι φωνές που εκφράζουν την Αριστερή Πλατφόρµα, καθώς και «τασικά» ανένταχτων στελεχών. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τη θέση ότι ένας «έντιµος συµβιβασµός» είναι ανέφικτος και φέρνουν στην επικαιρότητα την επιλογή της ρήξης. Έχουν επίσης πληθύνει οι φωνές που ακούγονται από την τάση 53+, εντυπωσιακά παρόµοιες σε ορισµένες περιπτώσεις µε τις προσεγγίσεις στελεχών της Αριστερής Πλατφόρµας ως προς τις άµεσες επιλογές και τη µεθοδολογία προσέγγισης του αδιεξόδου. Όλες αυτές οι δηλώσεις και η αρθρογραφία παίζουν σηµαντικό ρόλο, καθώς διαµορφώνουν ένα κλίµα στην πολιτική συζήτηση και βοηθούν στην κλιµάκωση της εντύπωσης στην κοινωνία για την ενδεχόµενη επιλογή της ρήξης. Ωστόσο δεν αρκούν. Ο χρόνος είναι πια πολύ λίγος και πρέπει να παρθούν αποφάσεις. Ακόµη περισσότερες φωνές, απ’ όλο το φάσµα των τάσεων και των απόψεων, αναφέρονται στην ενδεχόµενη ανάγκη προσφυγής στη γνώµη του λαού σε περίπτωση πλήρους αδιεξόδου, µε δηµοψήφισµα ή εκλογές. Εντούτοις, ακόµη κι αν αυτό κριθεί εντέλει αναγκαίο, δεν µπορεί η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ απλώς να αναθέσει στο λαό να αποφασίσει. Προηγείται η δική της απόφαση. Και για να είµαστε ακριβείς, στην περίπτωση της Αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, προηγείται η απόφαση του κόµµατος. Είναι επιβεβληµένο από τις συνθήκες να συγκληθεί άµεσα η Κεντρική Επιτροπή του κόµµατος πριν παρθεί οποιαδήποτε ουσιαστική απόφαση σε οποιοδήποτε άλλο επίπεδο. Εκεί θα δοθεί η δυνατότητα να διατυπωθούν όχι γενικά κατευθύνσεις και δίπολα, αλλά απολύτως συγκεκριµένα και λεπτοµερώς οι «κόκκινες γραµµές» και οι άµεσες επιλογές και κινήσεις που θα ακολουθηθούν εάν αυτές δεν γίνουν σεβαστές. Εκεί θα δοθεί η δυνατότητα να εκφραστούν µε πλήρη ευθύνη όχι µόνο απόψεις αλλά και επιλογές και συµµαχίες που θα καθορίσουν την πορεία του κόµµατος και της κυβέρνησης. Έφτασε η ώρα να δοθεί ο λόγος στο κόµµα!

σε παρόµοιους τόνους στη Βουλή και τα ΜΜΕ. Η διαστρέβλωση της πραγµατικότητας (ο Ξηρός δεν αποφυλακίζεται, αλλά τίθεται σε κατ’ οίκον κράτηση µε βραχιολιάκι-σύστηµα εντοπισµού που θα φοριέται στο πόδι) και το γεγονός ότι ο εν λόγω κρατούµενος δεν αποτελεί απειλή για κανέναν (πάσχει από σχεδόν ολική τύφλωση και κώφωση, σκλήρυνση κατά πλάκας και νεφρική ανεπάρκεια µε ποσοστό αναπηρίας 98%), αποκαλύπτει τις προθέσεις των ανησυχούντων. Η υπερβολική «ευαισθησία» των ΗΠΑ-Μ. Βρετανίας, πέρα από τη γνωστή ιµπεριαλιστική εκδικητικότητα, εντάσσεται στο πλαίσιο πιέσεων προς την κυβέρνηση. Αφενός για να υποταχθεί στις απαιτήσεις των ∆ΝΤ-ΕΕ-ΕΚΤ και να συνεχίσει τα προγράµµατα λιτότητας, αφετέρου για να µην ξεχάσει τις γεωπολιτικές της «υποχρεώσεις», ως µέλος του ΝΑΤΟ, µετά τα ταξίδια στη Μόσχα.

Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6948721924 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264

6

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

ένε ότι...

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

∆εν χωράµε άλλους µετανάστες

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Η

µετανάστευση είναι τόσο παλιά όσο και ο άνθρωπος. Σε όλη τη διάρκεια της προϊστορίας οι πληθυσµοί µετακινούνταν διαρκώς, µε κίνητρο την αναζήτηση τροφής –δηλαδή την επιβίωση. Στο πέρασµα των χρόνων οι λόγοι που έκαναν τους ανθρώπους να εγκαταλείπουν τον τόπο όπου γεννήθηκαν και να αναζητούν νέο τόπο εγκατάστασης, άλλαξαν. Αλλά είτε πρόκειται για οικονοµικούς µετανάστες, που αναζητούν εργασία σε χώρες µε καλύτερη οικονοµική κατάσταση, είτε για προσφυγικά κύµατα εξαιτίας πολέµων, δικτατοριών ή διώξεων συγκεκριµένων πληθυσµών για πολιτικούς ή θρησκευτικούς λόγους, αλλά και για λόγους καταστροφής του περιβάλλοντος όπου ζούσαν, το κίνητρο παραµένει η επιβίωση. Εποµένως µια πρώτη απάντηση στο ερώτηµα «αν χωράµε άλλους» είναι ότι δεν έχει σηµασία να αναρωτιόµαστε, αφού οι προσφυγικές και µεταναστευτικές ροές δεν είναι κάτι που µπορεί να καθοριστεί από τις ανάγκες και τις δυνατότητες των χωρών υποδοχής, αλλά εξαρτώνται από το πόσοι άνθρωποι δεν µπορούν να επιβιώσουν στη χώρα τους (π.χ. από την ίδια την Ελλάδα του µνηµονίου έφυγαν 200.000 άνθρωποι, επειδή δεν µπορούσαν να επιβιώσουν). Είναι σαν να αναρωτιέται κανείς αν µπορούµε να αντέξουµε άλλο σεισµό. Όπως ένα φυσικό φαινόµενο δεν µπορεί να αποτραπεί, µε τον ίδιο ακριβώς τρόπο δεν µπορεί να εµποδίσει κανείς τους ανθρώπους να προσπαθήσουν να επιβιώσουν. Όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, όσους φράχτες κι αν χτίσεις κι όσες επαναπροωθήσεις στα θαλάσσια σύνορα κι αν κάνεις, δεν θα αποτρέψεις τους ανθρώπους από το να προσπαθήσουν να µετεγκατασταθούν κάπου όπου έχουν πιθανότητες επιβίωσης, τη στιγµή που στη χώρα τους αυτό δεν είναι δυνατό. Το µόνο που θα «καταφέρεις» είναι να οδηγείς περισσότερους από αυτούς τους ανθρώπους στο θάνατο. Εποµένως πρέπει να είναι καθαρό σε όλους όσοι ζητούν τον περιορισµό της µετανάστευσης ότι στην ουσία ζητούν να οδηγούνται περισσότεροι άνθρωποι στο θάνατο. Ωστόσο, αν δεχτούµε ως υπόθεση εργασίας ότι µπορούν να περιοριστούν οι µεταναστευτικές και προσφυγικές ροές και αναρωτηθούµε «πόσους χωράµε» τότε µια παράµετρος που πρέπει να λάβουµε υπόψη είναι «ποιος ρωτάει». Για τους καπιταλιστές και το µεγάλο κεφάλαιο το πόσοι µετανάστες χωράνε εξαρτάται από το πόση ανάγκη έχουν σε εργατική δύναµη. Σε περιόδους καπιταλιστικής ανάπτυξης, όταν δηλ. υπάρχει ανάγκη για εργατικά χέρια, οι µετανάστες και οι πρόσφυγες αποτελούν µια πρώτης τάξης δεξαµενή εργατικής δύναµης, αφού η δυσµενής θέση στην οποία βρίσκονται τους κάνει πιο ευάλωτους στην εργοδοτική

αυθαιρεσία και είναι πιο εύκολο να γίνουν αντικείµενο εργασιακής εκµετάλλευσης. Στην Ελλάδα το είδαµε να συµβαίνει αυτό στην περίοδο της «ευηµερίας» και των Ολυµπιακών έργων. Οι µετανάστες τότε δεν αποτελούσαν πρόβληµα. Σε περιόδους κρίσης, όµως, οι ντόπιοι πληθυσµοί µπορούν να καλύψουν αυτές τις ανάγκες, ενώ τα υψηλά ποσοστά ανεργίας κάνουν και τους ντόπιους εξίσου ευάλωτους στην εκµετάλλευση των εργοδοτών. Οι µετανάστες λοιπόν τότε γίνονται «περιττοί». Για τους εργάτες, όµως, το ερώτηµα δεν έχει κανένα νόηµα. Η οικονοµική τους κατάσταση µέσα στον καπιταλισµό δεν εξαρτάται από το πόσοι µετανάστες υπάρχουν, αλλά από διάφορους άλλους παράγοντες, όπως το αν είναι περίοδος ανάπτυξης ή κρίσης, το αν έχουν δυνατά σωµατεία, το αν είναι αρκετά οργανωµένοι ώστε να διεκδικούν τα δικαιώµατά τους από τους εργοδότες. Σε περιόδους µεγάλης κρίσης, όπως η σηµερινή, γίνεται σαφές ότι κανείς µας δεν «χωράει». ∆εν χωράνε άλλοι άνεργοι, δεν χωράνε άλλοι συνταξιούχοι, δεν χωράνε άλλοι ανασφάλιστοι στα νοσοκοµεία, δεν χωράνε άλλα παιδιά στα σχολεία. Οι κοινωνικές δοµές δεν επαρκούν για τους φτωχούς και γίνεται ακόµα πιο εµφανές ότι µε τους µετανάστες και τους πρόσφυγες µας συνδέουν κοινά προβλήµατα και πρέπει να δώσουµε κοινούς αγώνες. Για τη φτώχεια και την εξαθλίωση δεν φταίει ο αριθµός των πιο φτωχών και πιο εξαθλιωµένων. Άρα το ερώτηµα για τον κόσµο µας δεν είναι «πόσοι χωράνε», αλλά τι µπορούµε να κάνουµε όλοι µαζί για να ανατρέψουµε αυτή την κατάσταση. Και ασφαλώς, σηµασία έχει να υπάρχει και νοµοθεσία που θα προστατεύει τα δικαιώµατα ΟΛΩΝ των εξαθλιωµένων. Τα τελευταία χρόνια η µεγάλη αναταραχή σε πολλές περιοχές του κόσµου έχει ως αποτέλεσµα ο αριθµός των προσφύγων κάθε χρόνο να είναι συγκρίσιµος µε αυτόν που είχε προκαλέσει ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος. Τις ιµπεριαλιστικές δυνάµεις λίγο τις ενδιαφέρει αν οι πρόσφυγες είναι τα θύµατα των πολιτικών και των πολέµων που οι ίδιες προκαλούν –θέλουν τα οφέλη από τις πολιτικές αυτές, αλλά δεν θέλουν να αντιµετωπίσουν τα προβλήµατα που δηµιουργούν στα θύµατά τους. Από την άλλη µεριά, η κρίση του καπιταλισµού έχει δηµιουργήσει νέα κύµατα οικονοµικής µετανάστευσης και αύξηση της φτώχειας και της ανεργίας σε πολλές χώρες που πριν ήταν σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Η απάντηση σε όλα αυτά µπορεί να είναι µόνο µία. Κοινοί αγώνες ντόπιων και µεταναστών σε όλον τον κόσµο ενάντια στον ιµπεριαλισµό και τους καπιταλιστές.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

7

Ανάµεσα στο «κάτι» και στο «τίποτα» Του Γιάννη Κιµπουρόπουλου

Έ

τυχε µεγάλης αναπαραγωγής άρθρο του Mark Gilbert στο Bloomberg που, ξεκινώντας από ένα απόφθεγµα του Βιτγκενστάιν, υπογραµµίζει την αβεβαιότητα της διεθνούς ελίτ των αγορών απέναντι στην τελευταία φάση της ελληνικής κρίσης: «Η Ελλάδα δεν είναι κάτι, αλλά δεν είναι και τίποτα», είναι ο τίτλος που συµπυκνώνει το συµπέρασµά του. Ο ίδιος ο Βιτγκενστάιν έλεγε ότι «το να προσπαθήσεις να συζητήσεις για προσωπικά βιώµατα όπως ο πόνος δεν είναι κάτι, αλλά ούτε και τίποτα». Το βασανιστικό δίληµµα ανάµεσα στο «κάτι» και στο «τίποτα» διατρέχει το θρίλερ της διαπραγµάτευσης της κυβέρνησης µε τους δανειστές. Η κυβέρνηση επένδυσε πολλά στην ενδιάµεση συµφωνία της 20ής Φεβρουαρίου επιδιώκοντας να κερδίσει «κάτι»: λίγο χρόνο και λίγο χρήµα. Τουλάχιστον τα 7,2 δισ. ευρώ της υπό παράταση δανειακής σύµβασης µε τα οποία θα µπορούσε να ελαφρύνει δανειακές υποχρεώσεις άνω των 24 δισ. ευρώ εντός του έτους. Απέναντι σ’ αυτό το «κάτι» οι δανειστές αντιπαράθεσαν ένα µεγαλοπρεπές «τίποτα». Αφενός έχουν ροκανίσει το µισό και πάνω της τετράµηνης παράτασης, καταλογίζοντας µάλιστα στην κυβέρνηση την ευθύνη. Αφετέρου δεν έχουν δώσει ίχνος χρήµατος. Αντιθέτως, έχουν εξωθήσει την κυβέρνηση να στραγγίξει τα διαθέσιµα των δηµόσιων φορέων προκειµένου να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές. Τελικά, η σχέση που έχει διαµορφωθεί µεταξύ δανειστών και Ελλάδας υπερβαίνει το πλαίσιο εκτέλεσης ακόµη και µιας κανονικής τοκογλυφικής δανειακής σύµβασης. Ενώ ο οφειλέτης δεν έχει καθυστερήσει ούτε ευρώ ώριµου χρέους, ο δανειστής έχει εδώ και ένα χρόνο κηρύξει «στάση δανεισµού», απαιτώντας από τον οφειλέτη πράγµατα που ουδεµία σχέση µε την καλή εκτέλεση της δανειακής σύµβασης έχουν. Φανταστείτε, για παράδειγµα, ότι έχετε ένα στεγαστικό δάνειο υπό τµηµατική εκταµίευση και µε παράλληλη εξόφλησή του. Η τράπεζα, ενώ πληρώνεται κανονικά και διασφαλίζεται επαρκώς µε την υποθήκη στο ακί-

νητό σας, απαιτεί προκειµένου να σας χορηγήσει τις επόµενες δανειακές δόσεις να περιοριστείτε σε ένα γεύµα τη µέρα, να κόψετε το χαρτζιλίκι στα παιδιά σας, να πουλήσετε τα έπιπλά σας, ή να βγάλετε στο κλαρί την ή τον σύζυγό σας.

Έναντι του «τίποτα» ζητούν «τα πάντα»

Για το «τίποτα» που µέχρι στιγµής παρέχουν οι δανειστές απαιτούν από την κυβέρνηση όχι απλώς «κάτι», αλλά σχεδόν τα πάντα. Απαριθµούµε: Πρώτον, ενώ η κυβέρνηση επιχείρησε να αναγάγει τη συµφωνία σε πολιτική διαδικασία κορυφής, το «άτυπο» Eurogroup επέβαλε ως κατ’εξοχήν πολιτική διαδικασία την «τεχνική διαβούλευση» µε τους θεσµούς της πρώην τρόικας («πρώτα συµφωνία µε τους θεσµούς και ύστερα πολιτική απόφαση»). ∆εύτερον, ενώ η κυβέρνηση προσπάθησε να δώσει έντονη επικοινωνιακή χροιά στη διαπραγµατευτική οµάδα, µε τη φιλοδοξία να προκαλέσει σύγχυση και ρήγµατα µεταξύ των εταίρων, κατέληξε η ίδια θύµα της µετωπικής, επικοινωνιακής αντεπίθεσης των δανειστών και υποχρεώθηκε να αλλάξει ρόλους και πρόσωπα στη διαπραγµάτευση (bulling κατά Βαρουφάκη και ανασύνθεση οµάδας). Ανεξαρτήτως προθέσεων, η εξέλιξη καταγράφεται ως επικοινωνιακή ήττα. Τρίτον, ενώ η «τεχνική» διαπραγµάτευση ξεκίνησε µε την προϋπόθεση ότι δεν συζητούνται νέα λιτότητα και νέα µέτρα «εσωτερικής υποτίµησης», η πλευρά των δανειστών έχει µεταθέσει τη συζήτηση ακριβώς σε αυτό το πεδίο (συντάξεις, εργασιακά, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ), επιδιώκοντας υποχώρηση της κυβέρνησης. Η συζήτηση για δηµοσιονοµικά «ισοδύναµα» σχεδόν εξαφανίστηκε, παρότι η τελευταία λίστα Βαρουφάκη εκπλήρωνε το πρόσχηµα της κοστολόγησης που απαιτούσαν οι δανειστές. Τέταρτον, ακόµη και η λογιστική βάση της συζήτησης, η µείωση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασµα, έχει προφανέστατα υπονοµευτεί από τον χρηµατοδοτικό στραγγαλισµό. Η επίτευξη πλεονάσµατος 1,2% -1,5% καθίσταται πολύ δυσκολότερη χωρίς πρόσθετες περικοπές ή φόρους, καθώς οι µακροοικονοµικές προβλέψεις επιδει-

νώνονται, το δηµοσιονοµικό και χρηµατοδοτικό κενό διευρύνονται.

Εκτροπή στη «συµµόρφωση»

Το αποτέλεσµα της τακτικής των δανειστών, στην οποία ζωτικό ρόλο έχει παίξει το ιδιότυπο µέτωπο που έχει συγκροτήσει ο Σόιµπλε µε τις ηγεσίες ΕΚΤ και ∆ΝΤ, είναι ότι έχουν εκτρέψει την επαναδιαπραγµάτευση σε µια διαδικασία «συµµόρφωσης» στο πνεύµα του µνηµονίου, έξω από το οποίο υπάρχει µόνο χρεοκοπία και Grexit. Ακόµη κι αν στο κορυφαίο επίπεδο της ευρωπαϊκής ηγεσίας (Μέρκελ, Ολάντ, Γιούνκερ) επικρατεί µια πιο διαλλακτική και ρεαλιστική προσέγγιση αυτού που αποκαλείται «έντιµος συµβιβασµός», δεν είναι διόλου βέβαιο ότι αυτός είναι αποδεκτός από τα εξαιρετικά αυτονοµηµένα κέντρα ισχύος της πολυµερούς διαπραγµάτευσης, όπως είναι το ∆ΝΤ, η ΕΚΤ, η Κοµισιόν και οι γραφειοκράτες- τεχνοκράτες που τα πλαισιώνουν. Τελευταίες χαρακτηριστικές ενδείξεις: ο επίτροπος Ντοµπρόβσκις προαναγγέλλει αναθεώρηση του στόχου για την ανάπτυξη, γνωρίζοντας ότι αυτό θα επιδεινώσει τα «λογιστικά» της διαπραγµάτευσης. Το ∆ΝΤ επιµένει µετ’ επιτάσεως σε περικοπές συντάξεων και περαιτέρω απορύθµιση της εργασίας και των αγορών, γνωρίζοντας ποια πολιτική πίεση ασκούν αυτά στην κυβέρνηση. Και πάνω απ’ όλους η ΕΚΤ αγνοεί επιδεικτικά τις προειδοποιήσεις της κυβέρνησης για το «στράγγισµα» των ταµείων, επιµένοντας στο «δόγµα»: ρευστότητα (ELA) µόνον όσο είναι φερέγγυες και κεφαλαιακά επαρκείς οι τράπεζες. Ποιος το κρίνει αυτό; Μα, η ίδια η ΕΚΤ, φυσικά.

Ο φαύλος κύκλος χρεοκοπίας-Grexit

Οι τρεις αυτονοµηµένοι θεσµοί -οι δυο τους, ΕΚΤ και ∆ΝΤ, εξ ορισµού πολιτικά ανεξέλεγκτοι- κάνουν χοντρό παιχνίδι γύρω από το «κάτι» και το «τίποτα» που µπορεί να προκαλέσει στην Ευρωζώνη µια ελληνική χρεοκοπία ή ένα συνακόλουθο (;) Grexit. Αποκρύπτοντας τη σύγκρουση συµφερόντων που προκύπτει από τη διπλή τους ιδιότητα ως δανειστές (του 80% του ελληνικού χρέους) και ως «ανεξάρτητοι αξιολογητές» του οφειλέτη, τροφοδο-

τούν τον φαύλο κύκλο αυτοεκπληρούµενης προφητείας, στην οποία επιχειρούν να εγκλωβίσουν την κυβέρνηση. Στο ένα άκρο του φαύλου κύκλου είναι το «τίποτα», ή «σχεδόν τίποτα», δηλαδή µια αθέτηση πληρωµής, την οποία η ΕΚΤ και το ∆ΝΤ πολύ θα ήθελαν να αντιµετωπίσουν ως χρεοκοπία εντός ευρώ, χωρίς συνέπειες σε κανένα άλλο πλην της Ελλάδας. Στο άλλο άκρο του κύκλου είναι το «κάτι» (αλλά πόσο ακριβώς;), δηλαδή το Grexit. Το οποίο καθίσταται οδυνηρός µονόδροµος αν, έπειτα από µια χρεοκοπία και ενώπιον ενός bank run, η ΕΚΤ σταµατήσει να δέχεται ελληνικά οµόλογα και κλείσει και την τελευταία στρόφιγγα ρευστότητας, τον ELA. Τότε η προφητεία θα έχει εκπληρωθεί. Αλλά ως προµελετηµένος φόνος (της Ελλάδας) και ως κατά λάθος βαρύς αυτοτραυµατισµός (της Ευρωζώνης). Ο φαύλος κύκλος θα µπορούσε να σπάσει, αν υπήρχε ίχνος ειλικρίνειας στη στάση και στις διακηρύξεις των δανειστών, µε δυο απλά βήµατα. Πρώτον, µια συµφωνία µείωσης και αναδιάρθρωσης του χρέους εδώ και τώρα θα καθιστούσε περιττή µια ελληνική χρεοκοπία, ακόµη κι αν τον Μάιο δεν πληρωνόταν η οφειλή 1 δισ. στο ∆ΝΤ. ∆εύτερον, αν η ΕΚΤ παίξει το ρόλο του δανειστή έσχατης καταφυγής και εγγυητή των τραπεζών, τότε οφείλει να ανακοινώσει εδώ και τώρα ότι διαθέτει όλους τους αναγκαίους πόρους για να ακυρώσει µια «έφοδο στο γκισέ». Ούτε το ένα θα γίνει ούτε το άλλο, αν και θα ήταν αυτονόητα στο πλαίσιο µιας νοµισµατικά κυρίαρχης χώρας ή µιας κυρίαρχης νοµισµατικής ένωσης. ∆εν θα γίνει πριν οι δανειστές επιβάλουν στην κυβέρνηση έναν όχι έντιµο, αλλά πολιτικά οδυνηρό συµβιβασµό. Η µόνη λύση που έχει η κυβέρνηση είναι να τα προκαλέσει. Και µοναδικό της µέσο τώρα είναι να µην πληρώσει το χρέος προς το ∆ΝΤ, τον Μάιο και τον Ιούνιο. Οι δανειστές απαιτούν από την κυβέρνηση «τα πάντα», υποσχόµενοι «το τίποτα», για να αποφευχθεί «το κάτι». Για να απεγκλωβιστεί απ’ αυτή την παγίδα η κυβέρνηση έχει την ευκαιρία να την αντιστρέψει. Να κάνει «το κάτι» και να µην δεσµευτεί για «τίποτα» που να περιέχει λιτότητα ή ολίγη από µνηµόνια. Ύστερα, «τα πάντα» είναι πιθανά.

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς

1η Μάη: Όλοι και όλες στις συγκεντρώσεις Συµπληρώνονται 129 χρόνια από τον ηρωικό ξεσηκωµό των εργατών, ντόπιων και µεταναστών, στις ΗΠΑ το 1886 για τη διεκδίκηση του 8ώρου. Οι αγώνες των εργατών χρειάζεται να επανέλθουν στο προσκήνιο. Είναι αυτοί οι αγώνες που κέρδισαν χρόνια τώρα µεγάλες κατακτήσεις. Είναι αυτοί οι αγώνες που στην Ελλάδα τη διετία 2010-2012 οδήγησαν στην απονοµιµοποίηση των νεοφιλελεύθερων µνηµονιακών πολιτικών και εκτόξευσαν τα εκλογικά ποσοστά της Αριστεράς, φέρνοντας τελικά πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του περασµένου Γενάρη. Είναι αυτοί οι αγώνες που επέβαλαν την απαίτηση για διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους, για επαναπρόσληψη των απολυµένων και των διαθεσίµων στο ∆ηµόσιο, για επαναλειτουργία των νοσοκοµείων που έκλεισαν, για επαναφορά του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ, για την επαναλειτουργία της ΕΡΤ, για επανακρατικοποίηση των ιδιωτικοποιηµένων δηµόσιων οργανισµών, για κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και των χαρατσιών. Είναι αυτοί οι αγώνες που έκαναν τα παραπάνω µέρος

του προγράµµατος του ΣΥΡΙΖΑ και τον έφεραν στην κυβέρνηση. Η πρώτη κόκκινη Πρωτοµαγιά, µετά τις εκλογές του Γενάρη, µπορεί µε τη µαζική συµµετοχή στην απεργία και τη συγκέντρωση να παίξει αυτό το διάστηµα καταλυτικό ρόλο. Ως απάντηση στους εκβιασµούς των δανειστών και των καπιταλιστικών «θεσµών». Με την απαίτηση να σταµατήσει η κυβέρνηση να πληρώνει το κρατικό χρέος. Με την απαίτηση να εφαρµοστεί πλήρως το πρόγραµµα της ∆ΕΘ και του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ. Με την απαίτηση να µη θυσιαστεί ο λαός αλλά οι υπαίτιοι της κρίσης: οι βιοµήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές. Αυτή η συγκέντρωση απαιτούσε πράγµατα που δυστυχώς ως τώρα δεν έχουν γίνει, όπως η έγκαιρη ενεργοποίηση των δυνάµεων του ΜΕΤΑ στους χώρους δουλειάς, που θα έβαζε την πίεση για µια ενωτική συγκέντρωση και δεν θα καταλήγαµε πάλι σε 3 διαφορετικές (Μουσείο, Σύνταγµα και Χαυτεία). Παραµένει όµως η δυνατότητα να υπάρξει η ενεργοποίηση των Οργανώσεων Μελών του ΣΥΡΙΖΑ σε κάθε

χώρο και σε κάθε γειτονιά, ώστε να εκφραστεί εκεί που πραγµατικά µετράει και που γίνεται ξεκάθαρο στα µάτια όλων, δηλαδή στο δρόµο, η στήριξη του κόσµου στο πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ. Με εξορµήσεις σε πλατείες και χώρους δουλειάς, µε ντουντούκες που θα καλούν τον κόσµο στη διαδήλωση, µε προσυγκεντρώσεις από νωρίς σε κάθε γειτονιά που θα καταλήγουν στις 10.30 στα Χαυτεία. Το µήνυµα πρέπει να είναι σαφές και δυνατό. Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ µπορούν να δώσουν λύση στο αδιέξοδο, ανατρέποντας τη λιτότητα, µε αγώνες και αλληλεγγύη, µη υποκύπτοντας στους εκβιασµούς της τρόικας. Ακόµη κι αν όλα αυτά δεν γίνουν µέχρι την 1η Μάη, απαιτούν εγρήγορση και οργανωτικότητα για τη συνέχεια. Για να ξαναδυναµώσουν οι εργατικές κινητοποιήσεις και να θέσουν ξεκάθαρα το ζήτηµα. Από την κρίση µπορεί να βγει µόνο η µία πλευρά νικήτρια. Η εργατική τάξη, ο λαός, µε τους αγώνες του, µε την παύση πληρωµών του χρέους, µε το δρόµο να ανοίγει για να ανατρέψουµε πλήρως τη λιτότητα, για να τα πάρουµε όλα πίσω, για το σοσιαλισµό.

Μεγάλη άνοδος της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο Συνδικάτο Εργαζοµένων ΟΑΕΕ Στις 22 Απρίλη πραγµατοποιήθηκαν οι εκλογές του Πανελλήνιου Συλλόγου Εργαζοµένων στον ΟΑΕΕ. Οι δυνάµεις της ριζοσπαστικής και ενωτικής Αριστεράς σηµείωσαν µεγάλη άνοδο, τριπλασιάζοντας σχεδόν το ποσοστό τους και τις ψήφους που πήραν και καταλαµβάνοντας τη δεύτερη θέση. Η Συνδικαλιστική Αλλαγή είχε στο παρελθόν αναφορά στην ΠΑΣΚΕ, ενώ η Ανατροπή και η Υπέρβαση προέρχονται από πιο συντηρητικά κόµµατα και ακροατήρια, παρόλο που προσπαθούν να εµφανιστούν ως «ανεξάρτητοι». Τώρα βέβαια (βοηθούσης και της συγκυβέρνησης Ν∆-ΠΑΣΟΚ) οι διαφορές µεταξύ τους έχουν µειωθεί, ενώ και οι µεταγραφές µεταξύ των τριών παραπάνω συνδυασµών ήταν, πριν από τις εκλογές,

σε καθηµερινή σχεδόν βάση. Συνολικά καταγράφουν φθορά, χάνοντας 287 ψήφους η Συνδικαλιστική Αλλαγή, που χάνει ύστερα από αρκετά χρόνια την αυτοδυναµία, και 169 ψήφους µαζί οι δύο συντηρητικές παρατάξεις. Μεγάλη πτώση είχε και η Αγωνιστική Συνεργασία (ΠΑΜΕ), που έχασε και τις δύο έδρες που είχε στο ∆Σ µε πτώση 168 ψήφων. Είναι σαφές ότι µεγάλο τµήµα εργαζοµένων, απογοητευµένο από τη δράση των παρατάξεων που συµµετείχαν στο ∆Σ, δεν προσήλθε να ψηφίσει, ενώ υπάρχει και µείωση του προσωπικού του Οργανισµού τα τελευταία χρόνια. Αυτό δεν αλλάζει τη σηµαντική επιτυχία της Αριστερής Κίνησης (ΜΕΤΑ). Η άνοδος της Αριστερής Κίνησης δεν

Απεργία στο Νεώριο Σε απεργιακές κινητοποιήσεις βρίσκονται από τη ∆ευτέρα 20/4 οι εργαζόµενοι του Ναυπηγείου «Νεώριο Νέα ΑΕ» στη Σύρο. Οι εργαζόµενοι διεκδικούν την καταβολή των δεδουλευµένων τους για τους τελευταίους 4 µήνες. Πρόκειται για 400 εργαζόµενους, 250 µόνιµους και 150 έκτακτους, που πήραν την απόφαση σε µαζική Γενική Συνέλευση που πραγµατοποίησαν στις 17/4. Για να σταµατήσουν την απεργία, οι εργαζόµενοι απαιτούν την εξόφληση των µισών τουλάχιστον δεδουλευµένων τους (δηλ. 2 από τους 4 µήνες που τους οφείλονται συνολικά). Μάλιστα συνεχίζουν µε περίσσια αποφασιστικότητα µετά και την απόφαση του

Πληµµελειοδικείου Σύρου, που έκρινε νόµιµη την απεργία τους. Μια απόφαση που βοήθησε στο να σπάσει το κλίµα τροµοκρατίας που προσπάθησε να στήσει η εργοδοσία. Όµως το βασικό εργαλείο για να τελειώσει οριστικά η ασυδοσία των εργοδοτών είναι η επανακρατικοποίηση των ναυπηγείων. Μια κρατική ναυπηγική και κατασκευαστική βιοµηχανία είναι η µόνη λύση ώστε από τη µια να µπορούν να κατασκευαστούν πλοία που θα καλύπτουν οι ανάγκες µετακίνησης σε όλα τα νησιά και τα λιµάνια της χώρας µε ασφάλεια και από την άλλη να δώσει θέσεις εργασίας σε χιλιάδες εργαζόµενους στην επισκευή, σε λιµενεργάτες και ναυτεργάτες.

συνδέθηκε µε ευκαιριακές συµµαχίες µε δυνάµεις από τις παλιές παρατάξεις του δικοµµατισµού, ούτε και µε υποσχέσεις ή υπόνοιες για κυβερνητικό συνδικαλισµό. Βασίστηκε σε µια συνέπεια και προσήλωση στους αγώνες, ως όπλο για να απαντήσουµε απέναντι στις επιθέσεις που δεχόµαστε. Τα ποσοστά µας αυξήθηκαν κυρίως στην Αθήνα, όπου παρεµβαίνουµε πιο πολλά χρόνια και µε µεγαλύτερη µαζικότητα και η καταγραφή µας στους αγώνες είναι πιο φανερή. Με τη λογική των αγώνων θα συνεχίσουµε να πορευόµαστε, για να κερδίσουµε πίσω αυτά που χάσαµε την περίοδο της κρίσης, αλλά και για να χτίσουµε συλλογικά µια πιο δίκαιη κοινωνία, χωρίς εκµετάλλευση.

Χρήστος Βαγενάς, εκπρόσωπος της Αριστερής Κίνησης Εργαζοµένων ΟΑΕΕ και µέλος του ∆Σ της ΠΟΠΟΚΠ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ

Ε∆ΡΕΣ

ΨΗΦΟΙ

ΠΟΣΟΣΤΑ

ΑΡΙΣΤΕΡΗ ΚΙΝΗΣΗ (ΜΕΤΑ)

3 (0)

243 (107)

17,57% (5,66%)

ΣΥΝ∆ΙΚΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ (ΠΑΣΚΕ)

7 (8)

697 (984)

50,40% (52,10%)

ΑΝΑΤΡΟΠΗ

3 (2)

239 (256)

17,28% (13,55)

(∆ΑΚΕ 2)

2 (3)

148 (300)

10,70% (15,88)

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ

0 (2)

56 (224)

4,05% (11,86)

(∆ΑΚΕ 1)

ΥΠΕΡΒΑΣΗ

(ΠΑΜΕ)

Τα αποτελέσµατα και οι έδρες (σε παρένθεση τα αποτελέσµατα των προηγούµενων εκλογών)

Επαναλειτουργεί η ΕΡΤ Την ώρα που η εφηµερίδα µας έµπαινε για εκτύπωση στο τυπογραφείο αναµενόταν να ψηφιστεί στη Βουλή η επαναλειτουργία της ΕΡΤ. Η επαναλειτουργία της δηµόσιας τηλεόρασης είναι πολύ σηµαντικό γεγονός για το κίνηµα. Το νοµοσχέδιο, παρά τα όποια κενά, είναι σε θετική κατεύθυνση και ανοίγει το δρόµο για να υπάρξει µια πραγµατικά δηµόσια ΕΡΤ. Ζητήµατα που πρέπει να επιλυθούν για να αποκατασταθεί πλήρως το µαύρο που είχε πέσει στην ΕΡΤ είναι η επαναπρόσληψη των συµβασιούχων ορισµένου χρόνου που δούλευαν στην ΕΡΤ όταν έκλεισε

και οι οποίοι σύµφωνα µε το νοµοσχέδιο απλά θα µοριοδοτηθούν όταν γίνουν προσλήψεις στον δηµόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα. Από τον σχετικό διάλογο στην αρµόδια επιτροπή της Βουλής φαίνεται ότι στα θετικά είναι και η πλήρης επαναλειτουργία όλων των δοµών της ΕΡΤ, των τριών τηλεοπτικών καναλιών, όλων των ραδιοφώνων και όλων των ΕΡΑ, του ιντερνετικού χώρου, των µουσικών συνόλων και της Ραδιοτηλεόρασης, χωρίς να ξεκαθαρίζεται πλήρως το αίτηµα των εργαζοµένων της ΕΡΤ 3 για πλήρη αυτοτέλεια και αυτοδυναµία του καναλιού.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

9

Μνηµόνιο υπέρ της δηµόσιας Υγείας Του Θοδωρή Πατσατζή

Τ

ην πρώτη µέρα του Απρίλη, ο πρωθυπουργός Α. Τσίπρας εξήγγειλε, επισκεπτόµενος το υπουργείο Υγείας, την κατάργηση των χαρατσιών και τις 4.500 προσλήψεις για το 2015. Αυτές οι εξαγγελίες είναι σε σωστή κατεύθυνση και δίνουν τη δυνατότητα σε όλους µας, εργαζόµενους στη δηµόσια υγεία, χρήστες των υπηρεσιών δηµόσιας υγείας και ακόµη και στους εκατοντάδες χιλιάδες ανασφάλιστους, να παλέψουµε ώστε αυτές να γίνουν πράξη και ταυτόχρονα να υπάρξει πίεση προς την πλήρη εφαρµογή του προγράµµατος του ΣΥΡΙΖΑ που θέτει την υγεία ως κοινωνικό αγαθό και όχι ως εµπόρευµα. Η άµεση κατάργηση του 5ευρου πρέπει να συµπληρωθεί εξίσου άµεσα µε την κατάργηση του ενός ευρώ ανά συνταγή και την ίδρυση δηµόσιου δικτύου της πρωτοβάθµιας φροντίδας ανοιχτού και δωρεάν για όλους.

Ευρεία σύσκεψη για τα Κέντρα Υγείας στην Ανατολική Αττική Το Σάββατο 9 Μάη και ώρα 19:00 θα πραγµατοποιηθεί στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ Παιανίας-Γλυκών Νερών (Ιωάννου Μεταξά 21 στην Παιανία) ευρεία σύσκεψη κοµµατικών µελών και στελεχών µε αντικείµενο την κατάσταση στην Πρωτοβάθµια Φροντίδα Υγείας και στα Κέντρα Υγείας (ΚΥ) των γύρω περιοχών. Η συνάντηση γίνεται µε πρωτοβουλία µελών του ΣΥΡΙΖΑ από τις Οργανώσεις Μελών Παιανίας, Κορωπίου, Σπάτων και Μαρκόπουλου και αποτελεί συνέχεια στην προσπάθεια που είχε ξεκινήσει προεκλογικά µε στόχο την καταγραφή των προβληµάτων των ΚΥ, τα οποία δεν έχουν µειωθεί, και µε στόχο να αναδειχθούν και να γίνουν κέντρο µιας συστηµατικής δράσης για την ενηµέρωση και την ευαισθητοποίηση των κατοίκων των περιοχών αυτών, ώστε να συµµετέχουν ενεργά σε πρωτοβουλίες για την υπεράσπιση της δηµόσιας υγείας και την αναβάθµιση των ΚΥ. Οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ µπορούν να συµβάλουν ώστε να οργανωθεί και να στηριχθεί ένα πλατύ και µαζικό κίνηµα που θα κάνει αγώνα για την υπεράσπιση των ΚΥ, που θα κάνει διεκδικητικά δική του υπόθεση την υπεράσπιση του δηµόσιου αγαθού της υγείας, ενάντια στα σχέδια των δανειστών και των καπιταλιστών που θεωρούν την υγεία εµπόρευµα και επιχειρηµατικό προϊόν στην υπηρεσία της αύξησης των κερδών τους.

Η οικονοµική ασφυξία που έχουν επιβάλει οι δανειστές και η οποία επιδεινώθηκε από τη συµφωνία της 20ής Φλεβάρη έφερε κακά µαντάτα. Οι δαπάνες για τη δηµόσια υγεία µειώθηκαν στα 1,3 δισ. ευρώ από 1,8 που προέβλεπε ο προϋπολογισµός για το 2015, µε αποτέλεσµα να επιδεινώνεται η κατάσταση του δηµόσιου συστήµατος υγείας. Την ώρα µάλιστα που οι ανασφάλιστοι ξεπερνούν τα 2.000.000, κάτι που σηµαίνει ότι θα αυξηθεί σε πολύ µεγάλο βαθµό η προσέλευση σε όλες τις δηµόσιες δοµές υγείας. Η κατάργηση των χαρατσιών, οι 4.500 προσλήψεις και οι δοµές δηµόσιας υγείας απειλούνται από την έκβαση των «διαπραγµατεύσεων» µε τους «εταίρους».

Την ίδια ώρα, οι µνηµονιακές διοικήσεις, που δεν έχουν αποµακρυνθεί, συνεχίζουν απτόητες τη «βρόµικη» δουλειά για την οποία είχαν τοποθετηθεί σε αυτά τα πόστα, ενώ κάθε λογής εργολάβοι λεηλατούν το δηµόσιο σύστηµα υγείας και καταπατούν βάναυσα τα εργασιακά δικαιώµατα των καθαριστριών, των φυλάκων κ.ά. εργαζοµένων στα δηµόσια νοσοκοµεία. Είναι απαραίτητο οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ να πάρουν άµεσα πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση να γίνουν πράξη οι εξαγγελίες της κυβέρνησης και το προεκλογικό πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ, να γίνει πράξη ένα νέο µνηµόνιο υπέρ της δηµόσιας υγείας.

Στα νοσοκοµεία οι γιατροί διεκδίκησαν και διεκδικούν την καταβολή των απλήρωτων εφηµεριών. Λεφτά υπάρχουν για να αποπληρωθούν πλήρως οι εφηµερίες των γιατρών και να χρηµατοδοτηθεί η δηµόσια υγεία. Φορολογώντας τα τεράστια κέρδη των µεγάλων επιχειρήσεων ή επανακρατικοποιώντας οργανισµούς όπως ο ΟΠΑΠ. Οι νοσοκοµειακοί γιατροί, ειδικευόµενοι και ειδικοί, οφείλουν από κοινού µε τους υπόλοιπους εργαζόµενους στα δηµόσια νοσοκοµεία να συµβάλουν, ενηµερώνοντας τον κόσµο και µε γενικές συνελεύσεις, στην προσπάθεια για µια πραγµατικά δηµόσια και δωρεάν υγεία για όλους.

Νίκη ενάντια στον εργολάβο Την Τετάρτη 22 Απρίλη, οι απλήρωτες καθαρίστριες του νοσοκοµείου Αττικόν που δουλεύουν για λογαριασµό της εταιρείας Αναδοµική πέτυχαν µια σηµαντική νίκη. Ύστερα από δύο µέρες απεργία, µε τη συµπαράσταση των µόνιµων συναδέλφων τους στο νοσοκοµείο, της ΠΕΚΟΠ (Παναττική Ένωση Καθαριστριών και Οικιακού Προσωπικού) και µελών του ΣΥΡΙΖΑ από τις οργανώσεις της ∆υτικής Αθήνας, υποχρέωσαν την εταιρεία να δεσµευθεί, κάτι που έγινε πρά-

ξη τελικά, για την καταβολή των δεδουλευµένων δύο µηνών που τους όφειλε. Η εργολαβική εταιρεία εκβίασε ότι θα φτιάξει απεργοσπαστικό µηχανισµό, απείλησε έµµεσα µε απολύσεις, επιτέθηκε φραστικά στους συµπαραστάτες, αλλά δεν λύγισε τις καθαρίστριες, που δούλεψαν και για... λογαριασµό των συναδέλφων τους φυλάκων –ο ίδιος εργολάβος έχει αναλάβει και τη φύλαξη του νοσοκοµείου– που ήταν επίσης απλήρωτοι για δύο µήνες.

Το σύγχρονο δουλεµπόριο (στο Αττικόν δουλεύουν 6ήµερο και 6.40 ώρες την ηµέρα για 440 ευρώ) πρέπει να σταµατήσει. ∆ιαφυλάσσοντας τις θέσεις εργασίας αυτών των εργαζοµένων µε τη µετατροπή τους σε µόνιµου προσωπικού του νοσοκοµείου και καταργώντας τις εργολαβίες. Τέτοιες Πράξεις Νοµοθετικού Περιεχοµένου µπορούν να γίνονται πλήρως αποδεκτές από την κοινωνία όταν καλύπτουν τέτοιες πληγές!

Να ξηλωθούν οι µνηµονιακές διοικήσεις Το παράδειγµα του Αµαλία Φλέµιγκ Ισχυρίζονται πολλοί ότι λόγω των χρηµάτων που πρέπει να δοθούν ως αποζηµίωση στους διοικητές των νοσοκοµείων δεν είναι δυνατή προσωρινά η αλλαγή τους. Το παράδειγµα όµως του πώς δρα µια διοίκηση µε µνηµονιακή λογική, όπως του Αµαλία Φλέµιγκ, είναι πολύ διδακτικό και δείχνει ότι η αλλαγή επείγει. Στα µέσα του Απρίλη, η διοίκηση του Αµαλία Φλέµιγκ έδωσε και πάλι εντολή να αποµακρυνθεί εξοπλισµός από την πτέρυγα Μπόµπολα του νοσοκοµείου. Στη συγκεκριµένη πτέρυγα, που το κλείσιµό της είχε αποφευχθεί µε µαζική κινητοποίηση των εργαζοµένων του νοσοκοµείου και κατοίκων των γύρω από το νοσοκοµείο περιοχών, λειτουργούν τώρα πια µόνο τα πλυντήρια και τα σιδερωτήρια. Οι εξοπλισµένοι θάλαµοι παραµένουν άδειοι, ενώ τα χειρουργεία

αραχνιάζουν. Η διοίκηση παρά τις επανειληµµένες εκκλήσεις του σωµατείου των εργαζοµένων δεν προχώρησε σε φύλαξη του χώρου, δηλαδή της δηµόσιας περιουσίας. Και µε αφορµή την παραβίαση του κτιρίου και κάποιες λίγες καταστροφές που έγιναν, βρήκε την ευκαιρία να βάλει πάλι µπρος τη µνηµονιακή επιταγή για σταδιακό κλείσιµο του νοσοκοµείου. Στην αρχή έδωσε εντολή να διαφυλαχθούν τα µηχανήµατα ξηλώνοντάς τα, µε στόχο να τα µεταφέρει αλλού, κάτι που σταµάτησε µε παρέµβαση του σωµατείου εργαζοµένων. Αν ολοκληρωνόταν αυτή η διαδικασία, τότε η πτέρυγα δεν θα µπορούσε να ξαναλειτουργήσει όπως έχει δεσµευθεί η σηµερινή κυβέρνηση. Τελευταίο αντίστοιχο περιστατικό, που αποτράπηκε την τελευταία στιγµή

η αποψίλωση τεχνολογικού εξοπλισµού, υπήρξε στις 22 Απρίλη η προσπάθεια να αφαιρεθεί από την πτέρυγα Μπόµπολα εξοπλισµός πληροφορικής. Όσο το υπουργείο δεν προχωράει στην αντικατάσταση αυτών των διοικήσεων, τόσο θα εκτίθεται στα µάτια των εργαζοµένων η κυβέρνηση. Αυτό που χρειάζεται να γίνει άµεσα είναι να γίνουν πράξη οι πρόσφατες εξαγγελίες Τσίπρα και να προχωρήσει η κυβέρνηση σε ένα µνηµόνιο υπέρ της δηµόσιας υγείας ακόµη κι αν χρειαστεί µε Πράξη Νοµοθετικού Περιεχοµένου να µη δώσει ευρώ από την αποζηµίωση που δικαιούνται οι µνηµονιακοί διοικητές.

10

αντιρατσισμοσ

Οι πνιγμοί των προσφύγων όνειδος για την

Ο αντιμεταναστευτικός τζιχαντισμός της ΕΕ Της Έφης Γαρίδη

Τ

ο πρόσφατο πολύνεκρο ναυάγιο στη Λαμπεντούζα, όπου πάνω από 700 πρόσφυγες έχασαν τη ζωή τους, «συγκλόνισε» τους Ευρωπαίους ηγέτες οι οποίοι συγκάλεσαν έκτακτη σύνοδο κορυφής για να βρουν τη λύση. Η σύνοδος έγινε, λύση όμως, όπως ήταν φυσικό και αναμενόμενο, δεν βρέθηκε.

Η Σύνοδος Κορυφής

Οι αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών προβλέπουν περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων, με ενίσχυση της Frontex και της φύλαξης των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων, ενώ προβλέπεται τριπλασιασμός της χρηματοδότησης για επιχειρήσεις διάσωσης, με κάποιες χώρες-μέλη να προσφέρουν πλοιάρια αλλά να επιμένουν ότι δεν πρόκειται να δέχονται πρόσφυγες, οι οποίοι «πρέπει» να ζητούν άσυλο από τις χώρες πρώτης υποδοχής, όπως ορίζουν οι διεθνείς συμβάσεις. Καμία πρόβλεψη δεν υπάρχει για δομές υποδοχής των προσφύγων, και μόνο προσχηματικά ορίζεται ο αριθμός των... 5.000 ανθρώπων που θα γίνουν δεκτοί από την ΕΕ. Και οι υπόλοιποι τι θα γίνουν, από τη στιγμή που προέρχονται από χώρες που δεν είναι δυνατόν να σταλούν πίσω; Προφανώς αυτό δεν απασχολεί τους Ευρωπαίους ηγέτες. Παράλληλα προαναγγέλλεται ένας ιδιότυπος «πόλεμος ενάντια στους διακινητές», που κυρίως βρίσκονται στη Λιβύη, με στρατιωτικές επιχειρήσεις που στόχο θα έχουν τα πλοιάριά τους. Προφανώς η λύση για να μην πνίγονται οι πρόσφυγες στη Μεσόγειο είναι να βυθίζονται τα πλοιάρια πριν αποπλεύσουν. Ο «ένοχος» για τους πνιγμούς των προσφύγων βρέθηκε

και είναι οι διακινητές. Οι τελευταίοι προφανώς και έχουν μερίδιο ευθύνης για τους πνιγμούς, αφού στοιβάζουν τους ανθρώπους σε ακατάλληλα πλοιάρια, τα οποία πάντα είναι υπερφορτωμένα, και επιπλέον παίρνουν υπέρογκα ποσά από τον καθένα, αφού οι πρόσφυγες βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση και αποτελούν εύκολα θύματα εκμετάλλευσης. Όμως οι διακινητές είναι ο τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που διαπράττονται στην περιοχή της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Οι κύριοι υπαίτιοι είναι οι μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που ευθύνονται για τις επεμβάσεις και

απλώς να οδηγήσεις κάποιους από αυτούς στο θάνατο κλείνοντας τα σύνορα.

Το «σχέδιο» Αβραμόπουλου

Στο ίδιο πνεύμα είναι και το «σχέδιο δράσης» 10 σημείων που παρουσίασε ο Δ. Αβραμόπουλος ως επίτροπος Μετανάστευσης. Πολλά από αυτά τα σημεία αφορούν τον «πόλεμο ενάντια στους διακινητές», ενώ προτείνει να παίρνονται τα δακτυλικά αποτυπώματα των ανθρώπων που καταφθάνουν στην Ευρώπη (σε τι ακριβώς θα βοηθήσει αυτό, μόνο ο Αβραμόπουλος το ξέρει) και να δίνονται κίνητρα για «εθελοντικό επαναπατρισμό» των παράνομων

Οι αποφάσεις των Ευρωπαίων ηγετών προβλέπουν περαιτέρω στρατιωτικοποίηση των συνόρων, με ενίσχυση της Frontex και της φύλαξης των χερσαίων και θαλάσσιων συνόρων. τους πολέμους, καθώς και τον οικονομικό στραγγαλισμό πολλών χωρών σε εκείνες τις περιοχές του κόσμου. Ο μόνος τρόπος να «χτυπήσει» κανείς τους διακινητές-δουλεμπόρους είναι να δημιουργήσει νόμιμες και ασφαλείς διόδους από τις οποίες οι άνθρωποι που φεύγουν κυνηγημένοι από τις χώρες τους θα μπορούν να περάσουν στην Ευρώπη χωρίς κίνδυνο. Αλλά προφανώς αυτό δεν είναι μέσα στις προθέσεις των Ευρωπαίων ηγετών, που κάνουν τα πάντα για να θωρακίσουν τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο και να εμποδίσουν τους πρόσφυγες να εισέλθουν. Τη στιγμή όμως που οι συγκρούσεις μαίνονται σε τόσες περιοχές του πλανήτη, δεν μπορείς να εμποδίσεις τους ανθρώπους από το να προσπαθήσουν να έρθουν –μπορείς

μεταναστών. Το τελευταίο είναι εντελώς ανούσιο αφού το 80% περίπου είναι προσφυγικοί πληθυσμοί, αλλά γενικότερα ο εθελοντικός επαναπατρισμός για διάφορους λόγους δεν λειτουργεί –υποτίθεται ότι ήταν ένας από τους βασικούς στόχους των κέντρων κράτησης αλλά ένα ελάχιστο ποσοστό εθελοντικών επαναπατρισμών διεκπεραιώθηκε στην πράξη. Κατά τα άλλα, δεν υπάρχει ούτε λέξη για πιο δίκαιη κατανομή των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ ούτε για πρόβλεψη δομών υποδοχής στην Ελλάδα και την Ιταλία που δέχονται την κύρια μάζα των προσφύγων.

Μόνη λύση, τα ανοιχτά σύνορα

Όλα αυτά δεν αποτελούν απλώς ημίμετρα,

δεν είναι καν μέτρα. Είναι απέλπιδες προσπάθειες των ηγετών της ΕΕ να μην αντιμετωπίσουν τα θύματα των δικών τους ιμπεριαλιστικών πολιτικών. Να μειώσουν όσο γίνεται τον αριθμό των απελπισμένων που θα αναζητήσουν καταφύγιο στις χώρες της ΕΕ, κλείνοντας τα σύνορα και κάνοντας την είσοδο δύσκολη και επικίνδυνη. Απέναντι στις λογικές της αποτροπής και της Ευρώπης-φρούριο, οι λύσεις που έχουμε εμείς να προτάξουμε είναι τα ανοιχτά σύνορα και οι δομές υποδοχής των προσφύγων. Η δημιουργία ασφαλών διόδων είναι μονόδρομος προκειμένου να σταματήσει η Μεσόγειος να είναι ένα απέραντο νεκροταφείο. Και από κει και πέρα, όταν οι πρόσφυγες φτάσουν στην Ευρώπη, πρέπει να τους εξασφαλιστεί μια αξιοπρεπής διαβίωση. Όσους πρόσφυγες επιθυμούν να πάνε σε άλλες χώρες της ΕΕ, οι διεθνείς συνθήκες τούς υποχρεώνουν να παραμείνουν στη χώρα πρώτης υποδοχής. Αυτό προφανέστατα πρέπει να αλλάξει, και να υπάρξει δίκαιη κατανομή των προσφύγων στις χώρες της ΕΕ. Αλλά και για όσους επιθυμούν να παραμείνουν, πρέπει να δημιουργηθούν δομές φιλοξενίας ώστε να έχουν τις παροχές που κανονικά πρέπει να περιλαμβάνει το άσυλο, και όχι να αφήνονται να πεθάνουν από το κρύο και την πείνα αν δεν καταφέρουν –που είναι και το πιο πιθανό– να βρουν δουλειά. Οι πρόσφυγες δεν είναι το πρόβλημα –είναι τα θύματα. Το πρόβλημα είναι οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, οι πόλεμοι, τα αυταρχικά καθεστώτα. Όπως το πρόβλημα για εμάς στην Ελλάδα, και σε πολλές άλλες χώρες της Ευρώπης, είναι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές λιτότητας. Τα ανοιχτά σύνορα για τα θύματα του ιμπεριαλισμού είναι η μόνη απάντηση στις προσπάθειες των ιμπεριαλιστών να τους οδηγήσουν από τη μία φρίκη, δηλαδή τον πόλεμο, στην άλλη, δηλαδή στον πνιγμό.

29 απριλη 2015

11

Ευρώπη που επιμένει να τους εξοντώνει Μύθος ότι οι περισσότεροι πρόσφυγες έρχονται στην Ευρώπη

Τ

ο 2014 οι πρόσφυγες ξεπέρασαν τα 50 εκατομμύρια, ενώ 10 εκατομμύρια από αυτούς έγιναν πρόσφυγες μέσα στη χρονιά. Οι καταγεγραμμένοι θάνατοι από πνιγμό στη Μεσόγειο είναι πάνω από 4.000, ενώ κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει πόσες ζωές προσφύγων ενδέχεται να έχουν χαθεί σε ναυάγια για τα οποία δεν μάθαμε ποτέ. Το 2015 αναμένεται να είναι ακόμα πιο τραγικό, αφού ήδη πριν τελειώσει ο Απρίλιος οι πνιγμοί προσφύγων στη Μεσόγειο ξεπερνούν τους 1.500. Και όπως όλα δείχνουν, οι προσφυγικές ροές όχι μόνο δεν θα μειωθούν, αλλά αναμένεται να αυξηθούν. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Frontex και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ, η μεγάλη πλειονότητα των προσφύγων προέρχονται από χώρες της βόρειας και της υποσαχάριας Αφρικής, καθώς και της Μέσης Ανατολής, με κυριότερες τη Συρία, την Ερυθραία και τη Σομαλία, όπου οι συνεχείς συγκρούσεις και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθιστούν αδύνατη την επιβίωση για πολλούς ανθρώπους. Καθώς οι συνθήκες σε αυτές τις χώρες γίνονται όλο και πιο δύσκολες και δεν φαίνεται κάποια άμεση προοπτική βελτίωσης, είναι σαφές ότι οι προσφυγικές ροές δεν θα μειωθούν. Ταυτόχρονα, όχι μόνο δεν βελτιώνονται οι συνθήκες στις χώρες όπου υπάρχουν συγκρούσεις, αλλά δημιουργούνται συνεχώς και νέες εστίες σύγκρουσης, όπως ο πόλεμος της (αγαπημένης στη Δύση) σαουδαραβικής μοναρχίας ενάντια στην Υεμένη που αναμένεται να προκαλέσει κύματα προσφύγων από τη χώρα αυτή. Στην Ευρώπη ωστόσο καταλήγει ένα μικρό ποσοστό από τους πρόσφυγες αυτούς. Σύμφωνα με έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας, οι χώρες που έχουν υποδεχτεί τη συντριπτική πλειονότητα των προσφύγων βρίσκονται όλες στη Μέση Ανατολή, την Αφρική και την Ασία. Ο Λίβανος και η Ιορδανία έχουν δεχτεί τον μεγαλύτερο αριθμό προσφύγων σε σχέση με το μέγεθός τους, ενώ σε σχέση με την κατάσταση της οικονομίας τους η Αιθιοπία και το Πακιστάν έχουν αναλάβει τα μεγαλύτερα βάρη. Και μπορεί το ποσοστό των προσφύγων που καταλήγουν στην Ευρώπη να μην είναι μεγάλο, αλλά αυτό δεν εμποδίζει την Ευρώπη να κάνει ό,τι μπορεί για να το περιορίσει περισσότερο. Πριν από το 2012, οπότε ολοκληρώθηκε ο φράχτης του Έβρου, οι περισσότεροι πρόσφυγες εισέρχονταν στην Ευρώπη από τα χερσαία σύνορα της Ελλάδας και της Βουλγαρίας. Μετά την ολοκλήρωση αυτού του «έργου» οι περισσότεροι πρόσφυγες επιχειρούν να εισέλθουν από τα θαλάσσια σύνορα της Ιταλίας, της Ελλάδας και της Μάλτας. Όπως είναι φυσικό, ο φράχτης και η φύλαξη των συνόρων από τη Frontex δεν έχουν μειώσει την εισροή προσφύγων, η οποία, όπως ήδη αναφέραμε, αυξάνεται κάθε χρόνο επειδή επιδεινώνονται οι συνθήκες σε πολλές περιοχές του κόσμου. Το μόνο που «πέτυχε» ο φράχτης είναι να γίνει η Μεσόγειος ένα απέραντο νεκροταφείο, όπου καθημερινά πνίγονται άνθρωποι στην προσπάθειά τους να βρουν μια καλύτερη ζωή.

Τι πρέπει να διεκδικήσει η κυβέρνηση από την ΕΕ

Η

ελληνική κυβέρνηση καλείται να διεκδικήσει ουσιαστικές αλλαγές στη μεταναστευτική πολιτική της ΕΕ, αφού η Ελλάδα είναι μία από τις τρεις χώρες (μαζί με την Ιταλία και τη Μάλτα) που αντιμετωπίζουν το θέμα αυτό πιο άμεσα. Πόσο μάλλον από τη στιγμή που είναι μια κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά, που πρέπει και μπορεί να έχει εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, των οποίων η λογική ήταν αυτή της αποτροπής και «του βίου αβίωτου». Ωστόσο, ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στη Σύνοδο Κορυφής δεν έθεσε τα ζητήματα με αρκετά αιχμηρό τρόπο. Δεν ζήτησε την κατανομή των προσφύγων σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανάλογα με το πού επιθυμούν να πάνε. Όσον αφορά τις νόμιμες διόδους, ζήτησε τη «διεύρυνση νόμιμων οδών

πρόσβασης για προστασία προς την ΕΕ (πχ. θεωρήσεις εισόδου για λόγους ανθρωπιστικούς αλλά και για λόγους εργασίας, σπουδών κ.ά.)». Δεν ζήτησε να υπάρχουν νόμιμες και ασφαλείς δίοδοι για όλους τους πρόσφυγες πολέμου, κάτι που αποτελεί αίτημα ακόμα και της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ. Τέλος, χαιρέτισε την αύξηση της χρηματοδότησης για τις επιχειρήσεις Triton, Poseidon και Frontex, που αποτελούν κυρίως επιχειρήσεις αποτροπής εισόδου παρά διάσωσης, ενώ εκφράστηκε θετικά και για τον πόλεμο στους διακινητές. Η αναπληρώτρια υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Τ. Χριστοδουλοπούλου δήλωσε ότι η έκτακτη χρηματοδότηση που δόθηκε στην Ελλάδα πρέπει να απορροφηθεί άμεσα με νομοθετικές ρυθμίσεις ώστε να δημιουργηθούν δομές φιλοξενίας. Η υπουργός τόνισε ότι «η ανθρωπιστική κρί-

ση στη Μεσόγειο δεν έχει να κάνει μόνο με τους εκατοντάδες νεκρούς αλλά και με τους χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου που αναζητούν ένα ασφαλές καταφύγιο στην Ελλάδα και στις γειτονικές χώρες». Το σχέδιο της κυβέρνησης που παρουσίασε πριν από λίγες μέρες η υπουργός περιλαμβάνει τη μεταφορά προσφύγων και μεταναστών από τα νησιά σε χώρους σε όλη την Ελλάδα (τους οποίους θα υποδείξουν οι δήμοι), τη ναύλωση πλοίου για τη μεταφορά τους, τη δημιουργία ολοκληρωμένου συστήματος περίθαλψης και την ίδρυση 8 αποκεντρωμένων γραφείων χορήγησης ασύλου. Ας ελπίσουμε να υλοποιηθεί σύντομα αυτό το σχέδιο, γιατί κάθε μέρα που περνάει η κατάσταση για τους πρόσφυγες που βρίσκονται στη χώρα μας γίνεται και πιο δύσκολη.

Στη Γεωπονική Σχολή η 9η Αντιρατσιστική Γιορτή

Τ

ο Σαββατοκύριακο 30 και 31 Μάη, το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών και η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» μας καλούν στην 9η Αντιρατσιστική Γιορτή που θα γίνει φέτος στη Γεωπονική Σχολή (Ιερά Οδός). Η αυξανόμενη προσέλευση του κόσμου όλα τα προηγούμενα χρόνια στις Αντιρατσιστικές Γιορτές καθώς και οι αυξημένες πολιτικές και πολιτιστικές ανάγκες της φετινής Γιορτής οδήγησαν τους διοργανωτές στην επιλογή του φιλόξενου χώρου του Γεωπονικού Πανεπιστημίου για πρώτη φορά. Η 9η Αντιρατσιστική Γιορτή γίνεται την ώρα που η είσοδος προσφύγων και μεταναστών στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη αντιμετωπίζεται με ξενοφοβικά αντανακλαστικά και νέα πολεμικά μέτρα από την ηγεσία της ΕΕ,

ενώ επανέρχεται δριμύτερη η ακροδεξιά ρατσιστική ατζέντα από τα μεγάλα εγχώρια ΜΜΕ, τις μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις και τους νεοναζί. Την ίδια στιγμή, η απελευθέρωση μεταναστών από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η δηλωμένη πρόθεση δημιουργίας ανοιχτών δομών φιλοξενίας προσφύγων από τη νέα κυβέρνηση και η αναμενόμενη κατάθεση στη Βουλή του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια σε παιδιά μεταναστών που γεννιούνται ή μεγαλώνουν στην Ελλάδα, δημιουργούν προσδοκίες και ελπίδες σε χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες που τα προηγούμενα χρόνια αντιμετωπίστηκαν ως «λαθρομετανάστες» που έπρεπε να υποστούν τα πάνδεινα στα σύνορα και στην ενδοχώρα. Η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ και τα μέτρα εξανθρωπισμού και αποσυμφόρησης του σωφρονιστικού συστήματος, μαζί με εξαγγελίες ρυθμίσεων όπως το σύμφωνο συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια, επαναφέρουν τη δημόσια συζήτηση για τα θέματα των κοινωνικών δικαιωμάτων με όρους στοιχειώδους λογικής και δικαιοσύνης. Ταυτόχρονα, η έναρξη της δίκης της Χρυσής Αυγής αποτελεί μια σημαντική εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει στη διεύρυνση της κοινωνικής και πολιτικής απομόνωσης των νεοναζί με την παραδειγματική καταδίκη της ηγετικής ομάδας της φασιστικής συμμορίας, συνεπικουρούντος του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς. Όλα αυτά θα αποτελέσουν θέματα των συζητήσεων στην 9η Αντιρατσιστική Γιορτή.

Αναβαθμισμένο θα είναι και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα της φετινής εκδήλωσης. Θα περιλαμβάνει –μεταξύ άλλων– καλλιτέχνες και μουσικά σχήματα όπως η Μάρθα Φριντζήλα και οι Kubara Project, ο Σπύρος Γραμμένος, ο Ηλίας Βαμβακούσης, οι Sazman Orchestar που θα εμφανιστούν το Σάββατο 30 Μάη, ενώ οι Illegal Operation, οι Majic de Spell και ο Γιάννης Παλαμίδας, οι «Σπυριδούλα» και η Μάρθα Μορελεόν με την εξαιρετική Latin μπάντα της θα τραγουδήσουν μαζί μας την Κυριακή 31 Μάη. Στο χώρο των προβολών οι επισκέπτες της 9ης Γιορτής θα έχουν την ευκαιρία να δουν σε πρώτη πανελλαδική προβολή τη νέα ταινία του Χρήστου Βούπουρα «7 θυμοί», που σύμφωνα με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου βρίσκεται μέσα στην ομάδα ταινιών που θα διεκδικήσουν υποψηφιότητα για το φετινό βραβείο της Ακαδημίας. Το πολιτιστικό τμήμα της Γιορτής συμπληρώνεται από εκθέσεις γνωστών Ελλήνων σκιτσογράφων, έκθεση φωτογραφίας από Έλληνες και μετανάστες φωτογράφους, θεατρικά δρώμενα και πολλά χάπενινγκ. Τέλος, όπως κάθε χρόνο, η 9η Αντιρατσιστική Γιορτή θα φιλοξενήσει έκθεση βιβλίου, παιδότοπο, μπαρ και εξαιρετικές κουζίνες από τον κόσμο. Η φετινή Γιορτή διοργανώνεται με την ουσιαστική συμμετοχή και στήριξη του ραδιοσταθμού 105,5 στο Κόκκινο και θα έχει σημαντικούς χορηγούς επικοινωνίας όπως η «Εφημερίδα των Συντακτών» και η ΕΡΤopen.

12

νεολαια

29 απριλη 2015

Νομοσχέδιο Μπαλτά για την Παιδεία

«Αέρας δημοκρατίας», αλλά με μέτρο Των Δημήτρη Λουπέτη και Χρήστου Σταυρακάκη

Τ

ο νέο πολυνομοσχέδιο για την τριτοβάθμια εκπαίδευση, όπως και οι επιμέρους αλλαγές στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, παρά τις καλές προθέσεις του υπουργείου, περιέχει κάποιες περιορισμένες δημοκρατικές «διορθώσεις». Ενσωματώνοντας την απαίτηση της πλειοψηφίας της εκπαιδευτικής κοινότητας, καταργούνται τα Συμβούλια Ιδρύματος, των οποίων οι αρμοδιότητες πλέον θα ασκούνται από τη Σύγκλητο, το Πρυτανικό Συμβούλιο και τους πρυτάνεις. Επίσης, γίνεται προσπάθεια για την ενίσχυση των συλλογικών οργάνων με τη συμμετοχή φοιτητών και εργαζομένων σε αυτά (Κοσμητεία, Γενική Συνέλευση Τμήματος, Γενική Συνέλευση Τομέα) με σκοπό τη συμμετοχή όλης της ακαδημαϊκής κοινότητας στη λήψη αποφάσεων. Η προσπάθεια αυτή έρχεται να ενισχυθεί από το νομοσχέδιο με τη διάταξη για την εκλογή των μονοπρόσωπων οργάνων (πρύτανης, αντιπρυτάνεις, κοσμήτορες, πρόεδροι, διευθυντές τομέων), σύμφωνα με την οποία αυτή θα γίνεται από το σύνολο των μελών της ακαδημαϊκής κοινότητας, δηλαδή τα μέλη ΔΕΠ, τους φοιτητές και όλες τις κατηγορίες του ειδικού εκπαιδευτικού, τεχνικού και διοικητικού προσωπικού.

Ανεπάρκειες

Μπαίνει έτσι τέλος σε ένα αυταρχικό και εξωπανεπιστημιακό μοντέλο διοίκησης των πανεπιστημίων. Τέλος, το αίτημα για τη μη διαγραφή φοιτητών ικανοποιείται πλήρως, καθώς αυτές καταργούνται, όπως επίσης και η μη αμειβόμενη εργασία προπτυχιακών και μεταπτυχιακών φοιτητών αλλά και υποψήφιων διδακτόρων. Ακόμη ακυ-

ρώνεται το σχέδιο συνένωσης σχολών στα διάφορα ιδρύματα, κυρίως της επαρχίας. Δυστυχώς αυτές οι κινήσεις, αν και στη σωστή κατεύθυνση, δεν ανταποκρίνονται στις πραγματικές ανάγκες της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και στους ίδιους τους στόχους που είχε θέσει ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά. Αναφορικά με τη συνδιοίκηση, δεν διασαφηνίζεται πουθενά στο νομοσχέδιο πώς αυτή γί-

Το αίτημα για δωρεάν σίτιση και στέγαση, αλλά και για δωρεάν συγγράμματα, που διαχρονικά στήριζαν οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρίσκουν καμιά ανταπόκριση ακόμη μία φορά. νεται (μέσω των ΔΣ των συλλόγων, με τη λειτουργία της γενικής συνέλευσης ή με κάποιον άλλο τρόπο;) αλλά και η συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή των μονοπρόσωπων οργάνων είναι δευτερεύουσας σημασίας, καθώς το νομοσχέδιο προβλέπει ότι οι φοιτητές θα έχουν 30% ποσοστό στην ανάδειξη των οργάνων, ποσοστό το οποίο είναι και ανάλογο της συμμετοχής των εγγεγραμμένων φοιτητών στη διαδικασία ψηφοφορίας. Το φοιτητικό κίνημα είχε αντιπαλέψει τα προηγούμενα χρόνια λογικές «συνδιοίκησης» που δεν ήταν ουσιαστικά δημοκρατικές και δεν αφορούσαν τις συλλογικές διαδικασίες των φοιτών/τριών. Ακόμη, πουθενά στο νομοσχέδιο δεν αναφέρεται η φοιτητική μέριμνα και οι μετεγγραφές. Το χρόνιο αίτημα για δωρεάν σίτιση και στέγαση, αλλά και για δωρεάν συγγράμματα, αιτήματα τα οποία διαχρονικά στήριζαν οι δυνάμεις του

ΣΥΡΙΖΑ, δεν βρίσκουν καμιά ανταπόκριση ακόμη μία φορά. Καμιά αναφορά δεν γίνεται στην κατάργηση του νόμου περί εξίσωσης πτυχίων ΑΕΙ και ΤΕΙ με κολεγίων και ΙΕΚ, με άμεσο αποτέλεσμα η ταξική ψαλίδα του πανεπιστημίου να βαστά γερά.

Άσυλο Εξαιρετικά προβληματική είναι η τροποποίηση για το άσυλο, γιατί αν και αναγνωρίζεται, αυτό γίνεται μόνο ως «χώρος για την κατοχύρωση των ακαδημαϊκών ελευθεριών, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την προστασία του δικαιώματος στη γνώση, τη μάθηση και την εργασία, έναντι οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει». Κανένας λόγος για την απαγόρευση επέμβασης των δυνάμεων καταστολής, κανένας λόγος για διασφάλιση και συνέχιση συλλογικών διαδικασιών και –αν κρίνουμε από τα γεγονότα της προηγούμενης εβδομάδας– η θεσμική διασφάλισή του κρίνεται μάλλον αβέβαιη και η εμπιστοσύνη στην καλή πρόθεση της κυβέρνησης δεν αρκεί. Ακόμα και οι εσωτερικοί κανονισμοί της Διαμαντοπούλου που το φοιτητικό κίνημα αντιπάλεψε όλα τα προηγούμενα χρόνια καλά κρατούν, και το εξάμηνο ορίζεται και πάλι στις 13 εβδομάδες με άμεσο αντίκτυπο τη συνέχιση του ήδη εντατικοποιημένου ρυθμού σπουδών, το οποίο βάζει αντικειμενικά εμπόδια στην ανάπτυξη των φοιτητικών διεκδικήσεων. Για να ολοκληρώσουμε με την τριτοβάθμια εκπαίδευση, πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθούμε στο κομμάτι του νομοσχεδίου που αφορά την έρευνα και την καινοτομία. Καταρχάς η ίδια η έννοια της έρευνας, ως νεοφιλελεύθερος όρος, αναφέρεται στον ανταγωνισμό και την ελεύθερη αγορά. Οι αναφορές του νομοσχεδίου στην «επιδίωξη της υψηλής επιστημονικής ποιότητας» και στην «επιστημονική έρευνα που θα αποτελέσει μοχλό για την ανάπτυξη και την παραγωγική και

κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας» χαρακτηρίζονται τουλάχιστον αόριστες και ανεπαρκείς. Δεν ορίζεται πουθενά ο γνώμονας της έρευνας (έστω αν θα γίνεται με ανθρωπιστικά και κοινωνικά κριτήρια) και ακόμη πιο σημαντικό, δεν ορίζεται ποιος θα είναι τέλος πάντων αυτός που θα χρηματοδοτήσει αυτήν την έρευνα, που επαφίεται στη «διαμόρφωση μιας υγιούς κουλτούρας στη σχέση δημόσιου-ιδιωτικού(;)». Στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, για πρώτη φορά λαμβάνεται υπόψη η γνώμη του συλλόγου διδασκόντων του σχολείου, στο οποίο επιθυμούν να βάλουν υποψηφιότητα διευθυντές (33% επί της συνολικής μοριοδότησης). Επίσης, οι διαθέσιμοι δάσκαλοι στα ΕΠΑΛ γυρνούν πίσω στα σχολεία τους και γίνεται προσπάθεια για την αναβάθμισή τους. Ακόμη, πρώτη φορά ορίζεται σαφές ωράριο για τα φροντιστήρια και καταργούνται τα εσωτερικά φροντιστήρια των ιδιωτικών σχολείων. Τέλος, καταργείται η μνημονιακή αξιολόγηση των καθηγητών. Και αυτά τα μέτρα, όμως, δεν είναι αντάξια των αναγκών. Δεν υπάρχει διασαφήνιση για τη νέου τύπου αξιολόγηση (ποιος την κάνει και πώς) και η αντιμετώπιση της κυβέρνησης στο θέμα της παραπαιδείας, αν και γίνεται για πρώτη φορά, είναι τουλάχιστον μετριοπαθής σε σχέση με το πραγματικό πρόβλημα. Οι διδακτικές ώρες που χάνονται στα σχολεία θα αναπληρώνονται με ώρες από εκδρομές και σχολικές γιορτές, κάτι που δείχνει μια διάθεση εκδικητικότητας στους «μαθητές καταληψίες», ενώ ταυτόχρονα δεν ορίζεται το όριο διδακτικών ωρών από το οποίο και μετά αρχίζουν οι κυρώσεις. Αν και κριτικές του τύπου «ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει ξεπουλήσει ήδη όλα» και «συνεχίζει τις μνημονιακές εκπαιδευτικές πολιτικές» είναι πέρα για πέρα άστοχες, η κυβέρνηση αποτυγχάνει να σταθεί στο ύψος των αναγκών του λαού και της νεολαίας που την εξέλεξε. Το νομοσχέδιο για την παιδεία έχει παρεμβάσεις στη σωστή κατεύθυνση, κάτι που μπορούμε να καταλάβουμε και από τη θύελλα αντιδράσεων στο δεξιό μπλοκ με δημοσιεύσεις στην «Καθημερινή» για καταστροφή της παιδείας και επιστροφή στο μεσαίωνα. Παρ’ όλα αυτά, οι κινήσεις αυτές χαρακτηρίζονται από εξαιρετική μετριοπάθεια.

Βραχνάς

Αυτό δεν είναι τυχαίο, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη δεσμευθεί από τη συμφωνία του Φλεβάρη να μην μπει σε μονομερείς ενέργειες με δημοσιονομικό κόστος και αυτό έχει παραγάγει συγκεκριμένα αποτελέσματα σε ό,τι αφορά κυρίως τη χρηματοδότηση για την παιδεία. Η οποιαδήποτε συμφωνία με τους δανειστές δεν μπορεί παρά να αποτελέσει βραχνά στους στόχους που ο ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσει και οι τυμπανοκρουσίες περί μιας μικρής πρώτης νίκης στη διαπραγμάτευση διαψεύδονται μέρα με τη μέρα. Όμως, δεν είναι ούτε η ώρα του εφησυχασμού ούτε η ώρα της άνευ όρων καταγγελίας της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου. Δική μας δουλειά είναι να συνεχίσουμε να διεκδικούμε μέσα στους φοιτητικούς μας συλλόγους, να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε ώστε να επιβάλουμε τις δίκαιες διεκδικήσεις μας, για τις οποίες ματώσαμε τα προηγούμενα χρόνια.

ΝΕΟΛΑΙΑ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

13

Οι φοιτητικές εκλογές και ο ρόλος της Αριστεράς Του Νικόλα Κολυτά

Η

αντίστροφη µέτρηση για τις φετινές φοιτητικές εκλογές έχει ήδη ξεκινήσει. Στις 13 Μάη οι φοιτητές θα κληθούν να αποφασίσουν µέσω της ψήφου τους ποια πολιτική δύναµη εµπιστεύονται και αντανακλαστικά να αποκαλύψουν το πώς αντιλαµβάνονται την έννοια του δηµόσιου πανεπιστηµίου και τη ζωή σε αυτό. Όλα αυτά, µέσα σε µια ιδιαίτερα κρίσιµη και ρευστή κεντρικοπολιτική κατάσταση, παρουσιάζουν αρκετό ενδιαφέρον ώστε να εξαχθούν συµπεράσµατα σχετικά µε το ποιες δυνατότητες έχει ο κάθε χώρος και κυρίως η Αριστερά στην υλοποίηση των στόχων του.

Ο θεσµός των εκλογών

Είναι αλήθεια ότι τα τελευταία χρόνια η ευρύτερη αποστροφή απέναντι σε κάθε πολιτική διαδικασία έχει οδηγήσει ως έναν βαθµό στο να αντιµετωπίζονται οι φοιτητικές εκλογές ως ένας απαξιωµένος και ανούσιος θεσµός. Σε αυτό οφείλονται και τα υψηλά ποσοστά αποχής κάθε χρόνο, τα οποία πρέπει να δηµιουργήσουν αρκετό προβληµατισµό. Ακόµη και κοµµάτια εντός της φοιτητικής Αριστεράς θεωρούν, από άλλη βέβαια σκοπιά, ότι οι φοιτητικές εκλογές είναι κάτι ξεπερασµένο, που δεν αποτυπώνει την αληθινή βούληση του φοιτητικού σώµατος. Άλλα πάλι είναι διατεθειµένα να κάνουν τα πάντα έστω για µία ψήφο παραπάνω. Το ζήτηµα είναι η Αριστερά στα πανεπιστήµια να απεµπλακεί από τις παραπάνω προβληµατικές λογικές της αδιαφορίας, του εύκολου εναλλακτισµού και της εκλογολαγνείας, και να επανανοηµατοδοτήσει το θεσµό των φοιτητικών εκλογών ως µια αµιγώς πολιτική διαδικασία, που δεν στοχεύει µόνο στο να µετρήσει ο καθένας τις δυνάµεις του, αλλά και στο να προωθηθούν αντιλήψεις, ιδέες και πρακτικές που µπορούν να γεννήσουν αγώνες και νίκες. Οι φοιτητικές εκλογές είναι ένα πολύ σηµαντικό κεκτηµένο των φοιτητών και µόνο έτσι πρέπει να αντιµετωπίζονται. Σε αυτήν τη διαδικασία αποτυπώνονται οι πολιτικοί και κοινωνικοί συσχετισµοί εντός του πανεπιστηµίου, ξεδιπλώνεται η αντιπαράθεση αντιτιθέµενων πολιτικών σχεδίων και αναζωπυρώνεται η πολιτική συζήτηση εντός των αµφιθεάτρων. Με λίγα λόγια, το πρόβληµα δεν είναι ο ίδιος ο θεσµός των φοιτητικών εκλογών, αλλά το πώς αντιµε-

τωπίζεται από τα πολιτικά υποκείµενα. Χρέος των πολιτικών δυνάµεων είναι να καθορίσουν εκ νέου τις φοιτητικές εκλογές, όχι ως ένα ψηφοθηρικό παιχνίδι επικράτησης που απωθεί τον κόσµο, αλλά ως µια ουσιαστική πολιτική διαδικασία, που από µόνη της δεν αρκεί, αλλά σίγουρα µπορεί να συµβάλει σε συγκεκριµένες κατευθύνσεις.

Αριστερά

Τη χρονιά που πέρασε, η φοιτητική Αριστερά µπορεί να µην κατόρθωσε να δηµιουργήσει κάποιο τεράστιο µαζικό κίνηµα ή να στήσει ένα πανεκπαιδευτικό µέτωπο αντάξιο των περιστάσεων, όµως έχει να επιδείξει µια σειρά αγώνων και αγωνιστικών αποφάσεων, που πρέπει να αποτυπωθούν στο εκλογικό αποτέλεσµα. Ειδικότερα, κατά την τρίµηνη παρουσία του Θ. Φορτσάκη στην πρυτανεία του ΕΚΠΑ, η οποία χαρακτηρίζεται για την πλήρη έλλειψη δηµοκρατίας, τον αυταρχισµό και την καταστολή, οι αριστερές συλλογικότητες ήταν οι µόνες που σήκωσαν την αντιπαράθεση, την ώρα που η ∆ΑΠ, η ΠΑΣΠ και οµάδες «ανεξάρτητων φοιτητών» προσπαθούσαν µε κάθε µέσο να υλοποιήσουν την τότε κυβερνητική πολιτική. Σε αυτό το πλαίσιο και µε αυτές τις παρακαταθήκες η ΑΡΕΝ πρέπει να κινηθεί προεκλογικά, µη χάνοντας το αγωνιστικό της στίγµα. Σε µια συγκυρία που οι πάντες θα την κατηγορούν για κυβερνητισµό και θα της χρεώνουν τις επικίνδυνες κατασταλτικές πολιτικές του Πανούση, είναι πιο κρίσιµο από ποτέ να δηλώσει ξεκάθαρα το ποια είναι, µε ποιους παλεύει και ενάντια σε ποιον. Η ΑΡΕΝ είναι µια δύναµη της ριζοσπαστικής Αριστεράς που συνδέεται µε τους φοιτητές, τους εργαζόµενους και τα κοινωνικά κινήµατα ενάντια σε αυτούς που θέλουν να διαλύσουν το δηµόσιο πανεπιστήµιο και ολόκληρη την κοινωνία. Αυτό το ταυτοτικό στοιχείο, ιδίως σήµερα, πρέπει να προβληθεί και κάθε φοιτητής/τρια να αντιληφθεί ότι παλεύουµε µαζί όχι για κάποια δηµιουργική ασάφεια που εξασφαλίστηκε µετά τις 25 Γενάρη, αλλά για να τα πάρουµε όλα πίσω, για να γίνουµε η γενιά της αντεπίθεσης. Στις 13 Μάη, ο στόχος είναι διπλός. Αφενός ο επανακαθορισµός των εκλογών ως πολιτικής διαδικασίας, αφετέρου η πολιτική ενίσχυση της ΑΡΕΝ αλλά και όλης της Αριστεράς, ως ένα πρώτο βήµα σε µια µεγάλη πορεία ανατροπών.

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks

Το Ενιαίο Μέτωπο Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης ∆ιεθνούς

Του Τζον Ριντέλ

Χιλή 1970-73 Κυβέρνηση της Αριστεράς, κράτος και εξουσία

Κείµενα των: Mike Gonzalez, Charles-Andre Udry

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Β' Παγκόσµιος Πόλεµος: Δύο πόλεµοι στη συσκευασία ενός... Του Χάρη Παπαδόπουλου

Ο

ι πρώτες εικόνες που έρχονται στο µυαλό µας όταν σκεφτόµαστε τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο είναι οι κτηνωδίες και τα µαζικά εγκλήµατα των ναζί και των συµµάχων τους: το Ολοκαύτωµα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, τα καµένα χωριά σε αντίποινα για τους αντάρτες, η σβάστικα και η παρέλαση τρόµου των Ες-Ες. Κι όµως, ο πόλεµος αυτός δεν ήταν ακριβώς µια σταυροφορία των «δηµοκρατικών δυνάµεων» για να απαλλαγεί η ανθρωπότητα από τους ναζί. Τα µαζικά εγκλήµατα κατά αθώων σηµάδεψαν το ίδιο και την πλευρά των Συµµάχων. Οι βοµβαρδισµοί της Χιροσίµα, του Ναγκασάκι και της ∆ρέσδης ήταν σφαγές εκατοντάδων χιλιάδων αµάχων, οργανωµένα και στοχευµένα εγκλήµατα πολέµου κατά ανυπεράσπιστων ανθρώπων. Το ίδιο ήταν και οι βιασµοί εκατοµµυρίων Γερµανίδων, από τα δυτικά αλλά και από τα ρωσικά στρατεύµατα που προήλαυναν στη Γερµανία. Τιµωρήθηκαν έτσι οι πληθυσµοί της Γερµανίας και της Ιαπωνίας για τις θηριωδίες των ηγετών τους. Το αποτέλεσµα ήταν ο πόλεµος µέχρις εσχάτων µε απίστευτο κόστος σε ζωές. Για το πόσο «απελευθερωτικός» και αντιφασιστικός ήταν ο στρατός των Συµµάχων, µπορούµε να θυµηθούµε στην Ελλάδα τον βοµβαρδισµένο από τους συµµάχους Πειραιά. Ακριβώς όπως και στο Αµβούργο και στο Βερολίνο, στον Πειραιά ισοπεδώθηκε µια εργατούπολη και όχι οι στρατιωτικές εγκαταστάσεις. Στη Μέση Ανατολή, ήταν η καταστολή και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αυτό που αντιµετώπισαν οι Έλληνες αντιφασίστες φαντάροι από το Συµµαχικό Αρχηγείο. Ο πόλεµος του αγγλικού στρατού κατά των ανταρτών του ΕΛΑΣ το ∆εκέµβρη του ’44 συµπληρώνει την εικόνα.

Ποιοι «αντιφασίστες»;

Τα χρόνια πριν από τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο, οι «Μεγάλες ∆υνάµεις» δεν είχαν κανένα πρόβληµα µε τους φασίστες και τους ναζί στη Γερµανία και την Ιταλία, γιατί ο στόχος ήταν τα συνδικάτα και η Αριστερά. Παρακολουθήστε τον Τσόρτσιλ να απευθύνεται δηµόσια στο Μουσολίνι το 1927: «Η Ιταλία παρείχε το απαραίτητο αντίδοτο στο ρωσικό δηλητήριο. Από δω και µπρος, κανένα έθνος δεν θα µείνει χωρίς το έσχατο µέσο προστασίας κατά των καρκινωµάτων [...] Αν ήµουν Ιταλός θα βρισκόµουν µε όλη µου την καρδιά µαζί σας, από την αρχή µέχρι το τέλος, στη θριαµβευτική σας µάχη ενάντια στις βάρβαρες ορέξεις και πάθη του λενινισµού». Την ίδια στιγµή, η ΕΣΣ∆ του Στάλιν -και µέχρι την επίθεση της Γερµανίας στις 22 Ιούνη του ’41- προσπαθούσε να εξευµενίσει το θηρίο: το σύµφωνο «µη επίθεσης», το σύµφωνο Μολότοφ-Ρίµπεντροπ, λειτούργησε ως ψυχρολουσία για το διεθνές κίνηµα. Ενώ στα λόγια έγινε για να κερδηθεί χρόνος, έδωσε την ευκαιρία για το διαµελισµό της Πολωνίας και τις µαζικές «εκκαθαρίσεις» στον Κόκκινο Στρατό, µε τις δίκες κατά του Τουχατσέφσκι και των άλλων βετεράνων αξιωµατικών που είχαν την πείρα του 1917 και του νικηφόρου επαναστατικού εµφυλίου πολέµου. Ο Β’ Παγκόσµιος Πόλεµος έγινε για τους ίδιους λόγους µε τον Α’, ήταν δηλαδή ένας πόλεµος ανάµεσα σε «πεινασµένους» και χορτάτους ιµπεριαλιστές για το ξαναµοίρασµα των αποικιών και των σφαιρών επιρροής. Μ’ άλλα λόγια, ένας άδικος κι αντιδραστικός πόλεµος. ∆υστυχώς, αυτός ο πόλεµος δεν γέννησε µια νικηφόρα εργατική επανάσταση, όπως τη Ρώσικη το 1917.

Εξεγέρσεις των «από κάτω»

Το 1941 η Ευρώπη ήταν στα χέρια του Χίτλερ και των συµµάχων του. Για παράδειγµα, η Γαλλία είχε χωριστεί στα δύο, ένα κοµµάτι υπό την άµεση γερµανική κατοχή κι ένα κράτος «ανεξάρτητο», µε επικεφαλής την κυβέρνηση δωσίλογων του Βισί. Οι ναζί έδειχναν νικητές του πολέµου. Η νέα κατάσταση σήµανε αλλαγές στη στάση των καπιταλιστών στις υπό κατοχή χώρες. Ένα κοµµάτι των αστών, συνήθως πολύ µειοψηφικό, έφευγε στο Λονδίνο, όπως ο Γλίξµπουργκ της Ελλάδας ή ο Γάλλος Ντε Γκολ. Όµως οι αστοί που έµεναν, η µεγάλη πλειοψηφία, συνεργάζονταν αρµονικά µε τους ναζί στο ξεζούµισµα των κατεχόµενων χωρών, πέφτοντας µε τα µούτρα στο πλιάτσικο. Στην Ελλάδα οι Μποδοσάκηδες, τα παλιότερα δηλαδή «τζάκια», και οι Λάτσηδες και οι Λαναράδες, δηλαδή οι νεόπλουτοι, στην Κατοχή έφτιαξαν ή µεγάλωσαν υπέρµετρα τις περιουσίες τους. Για τους αστούς οι ευκαιρίες πλουτισµού, για τους εργαζόµενους η φρίκη. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, η εργασία σε συνθήκες σκλαβιάς και η πεί-

να, ήταν η καθηµερινότητα για τους από κάτω. Σ’ όλες τις κατεχόµενες χώρες ξεκίνησε η Αντίσταση ενάντια σε ναζί και δωσίλογους. Σε δύο µάλιστα απ’ αυτές, τη Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα, ο αγώνας έφτασε σε εµφύλιο πόλεµο. Στην Ελλάδα τα Τάγµατα Ασφαλείας, στη Γιουγκοσλαβία οι Ουστάσι και οι Τσέτνικς, ήταν οι στρατοί των δωσίλογων που αντιµετώπισαν τους λαϊκούς στρατούς και κατατροπώθηκαν απ’ αυτούς. Στη Γαλλία, τον Αύγουστο του 1944, οι αντάρτες απελευθέρωσαν µόνοι τους το Παρίσι από τους ναζί, ενώ στις 25 Απρίλη 1945 στη βόρεια Ιταλία ξεκίνησε µια επανάσταση που ισοπέδωσε τους Ιταλούς και Γερµανούς φασίστες, επέβαλε την «κόκκινη τροµοκρατία» για µία βδοµάδα στους αστούς και τους δωσίλογους και κρέµασε τον Μουσολίνι.

Η επανάσταση ακυρώθηκε στα γεννοφάσκια της

Σε όλες αυτές τις χώρες όµως, στην Αριστερά και στα κινήµατα των ανταρτών, κυριαρχούσαν τα σταλινικά Κοµουνιστικά Κόµµατα που δεν είχαν κανένα σκοπό να αφαιρέσουν την εξουσία από τους αστούς. Αντίθετα, έψαχναν ένα σύµµαχο κοµµάτι της «αστικής τάξης» για να κάνουν µαζί του «αντιφασιστικό µέτωπο». Στην Ιταλία από το ’43 και στη Γαλλία από το ’44, οι αστικές τάξεις άλλαξαν στρατόπεδο όταν ο πόλεµος ξαναέφτασε στις µητροπόλεις τους. Οι

Γάλλοι καπιταλιστές ενωµένοι δόξασαν τον Ντε Γκολ και οι Ιταλοί καλωσόρισαν τους Συµµάχους. Οι σταλινικοί έτρεξαν, γρήγορα γρήγορα, να µπουν σε κοινές κυβερνήσεις µαζί τους. Οι «αντιφασιστικές» κυβερνήσεις στερέωσαν την κυριαρχία των καπιταλιστών. Πριν καλά καλά τελειώσει ο Β’ Παγκόσµιος, η γαλλική κυβέρνηση µε τη συµµετοχή του ΚΚ ξεκινούσε τον αποικιακό πόλεµο στο Βιετνάµ ενάντια στους αντάρτες του «αδελφού» βιετναµέζικου Κοµουνιστικού Κόµµατος... Στη Γαλλία και στην Ιταλία, η πολιτική κατάσταση σταθεροποιήθηκε και τα Κοµουνιστικά Κόµµατα πετάχτηκαν για πάντα από τις κυβερνήσεις σαν στυµµένες λεµονόκουπες, σε δύο µόλις χρόνια. Στην Ελλάδα το ΕΑΜ παρέδωσε τη χώρα, που έλεγχε, στην κυβέρνηση Παπανδρέου και τον Σκόµπι. Ακολούθησαν σε δύο µήνες τα ∆εκεµβριανά και η Βάρκιζα...

Συµπέρασµα

Οι καπιταλιστές ενδιαφέρονται για τα συµφέροντά τους, και όχι για τη δηµοκρατία και τον αντιφασισµό. Όταν κινδυνεύει η εξουσία τους συσπειρώνονται, ό,τι και να προηγήθηκε µεταξύ τους, και αντιµετωπίζουν µαζί τους εργάτες, χωρίς να έχουν κανένα δισταγµό να δώσουν το χέρι στο φασισµό σ’ αυτή την πάλη. Και δεν νικιέται ποτέ οριστικά ο φασισµός αν δεν απαλλαγούµε απ’ τους αστούς...

ιστορια

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

15

Το ΚΚΕ για τον Πόλεμο, το γράμμα του Ζαχαριάδη και τις αποφάσεις της Κομιντέρν Του Αντώνη Νταβανέλου

Ο

ι επεξεργασίες του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύτηκαν στον τόμο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», προκαλούν σημαντικές ανατροπές στον ιδεολογικοπολιτικό πυρήνα που διαμόρφωσε τόσο τις μεταπολεμικές όσο και τις μεταπολιτευτικές «γενιές» των μελών και στελεχών ενός μεγάλου τμήματος του κομουνιστικού κινήματος: του ΚΚΕ (της εποχής του λεγόμενου «σοβιετικού μαρξισμού»), αλλά και του ευρωκομουνισμού ή του «σταλινογενούς» μαοϊσμού... Η θέση ότι ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (Β’ ΠΠ) ήταν –ακόμα και μετά τη γερμανική επίθεση στην ΕΣΣΔ, τον Ιούνη του ’41– ένας πόλεμος άδικος, ληστρικός και ιμπεριαλιστικός, και όχι ένας πόλεμος αντιφασιστικός, αποτελούσε μέχρι σήμερα «σήμα κατατεθέν» της μειοψηφικής στην Ελλάδα τροτσκιστικής ανάλυσης. Η θέση ότι τα καθήκοντα που προέκυψαν για τα ΚΚ και για τα κινήματα αντίστασης στη διάρκεια του Β’ ΠΠ θα έπρεπε να αντιμετωπιστούν με τρόπο ανάλογο με εκείνον που είχε προτείνει ο μπολσεβικισμός κατά τον Α’ ΠΠ, δηλαδή με την πάλη για τη μετατροπή του πολέμου σε σοσιαλιστική-εργατική επανάσταση και όχι με την αποδοχή των δημοκρατικών-αντιφασιστικών συμμαχιών και «σταδίων», αποτελεί επίσης μια πρωτοφανή παραδοχή στο χώρο που προέρχεται από το ενιαίο, τότε, ΚΚΕ. Αυτές οι θεμελιακές ανατροπές αναπόφευκτα συνδέονται και με την αναθεώρηση στην ιστορική εκτίμηση κάποιων σημαντικών «στιγμών» και προσώπων στην εσωτερική ζωή και λειτουργία του κομουνιστικού κινήματος. Κάποια από τα «εικονίσματα» αρχίζουν να τρίζουν επικινδύνως.

Τα γράμματα του ’40

Γενιές ολόκληρες στελεχών διαμορφώθηκαν με την πεποίθηση ότι τα θεμέλια του μεγάλου κινήματος της Αντίστασης, τα θεμέλια του ΕΑΜ, τέθηκαν με το «γράμμα» του Ζαχαριάδη, που δημοσιεύτηκε στις 2 Νοέμβρη του ’40, λίγες μέρες μετά την 28η Οκτωβρίου. Το «γράμμα»

χαρακτήριζε τον πόλεμο ως «εθνικοαπελευθερωτικό» και καλούσε τα μέλη του ΚΚΕ να δώσουν «όλες τους τις δυνάμεις», «υπό τη διεύθυνση της κυβέρνησης Μεταξά», «δίχως καμιά επιφύλαξη»! Το ΚΚΕ σήμερα επιβεβαιώνει κάποια ιστορικά στοιχεία που υποβαθμίζουν τη σημασία αυτής της πολιτικής διακήρυξης: Πρώτον, επαναφέρει στη δημόσια συζήτηση και προσοχή το δεύτερο (26/11/1940) και το τρίτο (15/1/1941) γράμμα του Ζαχαριάδη, με τα οποία αυτός αλλάζει άρδην πολιτική θέση από τη στιγμή που ο ελληνικός στρατός έχει περάσει τα σύνορα και πολεμά πλέον στο έδαφος

Το ΚΚΕ αναγνωρίζει, για πρώτη φορά, ότι πιο διπλωματικές ανάγκες της ΕΣΣΔ έσπρωξαν πολλά ΚΚ σε προβληματικές πολιτικές πριν από τον Β’ ΠΠ της Αλβανίας. Θυμίζει ότι ο ίδιος ο Ζαχαριάδης δηλώνει πως το πρώτο γράμμα αν «διαβαστεί» χωρίς το δεύτερο και το τρίτο αποτελεί «σοσιαλπατριωτικό ντοκουμέντο». Θυμίζει ότι η λεγόμενη «Προσωρινή Διοίκηση του ΚΚΕ», δηλαδή το όργανο του Μανιαδάκη, έδωσε μάχη για να μείνει γνωστό μόνο το πρώτο γράμμα, υπερασπίζοντας φανατικά την πολιτική του. Δηλώνει ότι η υπερβολική αναφορά στο πρώτο γράμμα κατά τα μεταπολεμικά χρόνια και η υποτίμηση του δεύτερου και του τρίτου (π.χ. με τη μη συμπερίληψή τους στα Επίσημα Κείμενα του ΚΚΕ) αποτελεί «πολιτικά λαθεμένο διαχωρισμό». Δεύτερον, «νομιμοποιεί» πολιτικά, για πρώτη φορά, το τμήμα εκείνο της τότε ηγεσίας του ΚΚΕ («Παλιά ΚΕ», υπό την ηγεσία, κυρίως, του Πλουμπίδη) που θεώρησε το γράμμα «πλαστό» και απέρριψε τη γραμμή του ως κατασκεύασμα των μηχανισμών της Ασφάλειας. Τα σχετικά εδάφια του βιβλίου της σημερινής ΚΕ έχουν συγκλονιστικές, πολιτικά και ηθικά, συνέπειες... Τρίτον, συνδέει αυτήν την οφθαλμοφανή σύγχυση της ηγεσίας του ΚΚΕ με

τις παλινωδίες του «διεθνούς κέντρου». Τις αντιφάσεις στις οδηγίες της Κομιντέρν αρχικά μεταξύ της γραμμής της «Τρίτης Περιόδου» και του «σοσιαλφασισμού» και της στροφής στα αντιφασιστικά Λαϊκά Μέτωπα, στη συνέχεια όμως -και κυρίως- πριν και μετά την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ-Μολότοφ. Σε αυτό το πόνημα του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ αναγνωρίζεται για πρώτη φορά (εξ όσων γνωρίζουμε) η σύνδεση των διπλωματικών και στρατηγικών αναγκών της ΕΣΣΔ με προβληματικές, ή ακόμα και αυτοκτονικές, πολιτικές, προς τις οποίες «σπρώχτηκαν» πολλά ΚΚ κατά τον Μεσοπόλεμο ή στο κρίσιμο πρώτο διάστημα του Β’ ΠΠ. Η αιχμή ότι η «σταδιοποίηση» της επανάστασης οδηγούσε το εργατικό κίνημα «να δίνει τη μάχη με ξένες σημαίες» είναι μια σοβαρή και δικαιολογημένη κατηγορία: «... η σύνθεση και η πολιτική της ΠΕΕΑ εξέφραζαν με συνέπεια τη στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων του 7ου Συνεδρίου της Κομουνιστικής Διεθνούς και του 6ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Ρήξη με το βρετανικό ιμπεριαλισμό ... (που) έπρεπε να γίνει, σήμαινε και ρήξη με το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου, σήμαινε απόρριψη της “εθνικής ενότητας” που εξέφραζε η ΠΕΕΑ, σήμαινε στρατηγική εκ μέρους του ΚΚΕ που δεν θα αυτονομούσε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα από τον αγώνα για την εργατική εξουσία ... υπήρξαν συμβιβασμοί με την εγχώρια αστική τάξη και τα κόμματά της, με αποτέλεσμα το ΚΚΕ και το ΕΑΜ να συρθούν πίσω από την αστική τάξη, επομένως και πίσω από την εγγλέζικη συμμαχική της δύναμη».

Εθνική Ενότητα;

Το Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ ανασύρει στοιχεία που υπονομεύουν και το άλλο «αγκωνάρι» όπου, τάχα, πάτησε το μεγάλο κίνημα της Αντίστασης: την μπροσούρα του Γληνού «Τι είναι και τι θέλει το ΕΑΜ». Η θέση του Γληνού είναι ότι ο αναγκαία πλατύς, εθνικοαπελευθερωτικός χαρακτήρας του κινήματος θα πρέπει να περιλαμβάνει και την αστική τάξη. Το βιβλίο θυμίζει, και σωστά, ότι τέτοια συμμετοχή δεν υπήρξε: «Ένα τμήμα της ... διαμόρφωσε κυβερνητικό-κρατικό κέντρο στο εξωτερικό και ο βασιλιάς

εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο. Ένα άλλο τμήμα της (οι δωσίλογοι) συνεργάστηκε με τους κατακτητές. Ένα τρίτο λούφαξε στην Αθήνα, ενώ έπαιρνε μέρος στην υπονόμευση του αγώνα. Και τέλος, ένα τέταρτο οργάνωσε ορισμένη δράση κατά των κατακτητών σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας, ενώ παράλληλα είχε διαύλους συνεργασίας και με τους Γερμανούς, για να χτυπήσει το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Στόχος όλων ήταν η διατήρηση της αστικής εξουσίας μετά τον πόλεμο». Κάποιοι άλλοι, κυρίως πασοκογενείς, προσπαθούν να αποδείξουν τον πλατύ-διαταξικό, τάχα, χαρακτήρα του ΕΑΜικού κινήματος μέσα από τη συμμετοχή στην Αντίσταση παλιών –βενιζελικών κυρίως– αξιωματικών. Όμως η συμμετοχή αυτή ήταν αποτέλεσμα της βαθιάς κρίσης του ελληνικού κράτους στη δεκαετία του ’30 και όχι της «πλατύτητας» της πολιτικής του ΕΑΜ-ΚΚΕ: «Στο διάστημα 1933-36 πραγματοποιήθηκαν τρία στρατιωτικά πραξικοπήματα ... εκτελέστηκαν δύο στρατηγοί και ένας επίλαρχος της βενιζελικής παράταξης, ενώ αποτάχθηκαν από το στρατό 1.024 αξιωματικοί»... Αυτή η κρίση και όχι κάποιες αφηρημένες ιδέες ήταν η υλική βάση για την προσχώρηση μιας (μειοψηφίας) ριζοσπαστικοποιημένων αξιωματικών στην αντίσταση. Άλλωστε, ο Σαράφης στις 28 Οκτώβρη του ’40 πήρε πιο σκληρή θέση από τον Ζαχαριάδη, δηλώνοντας ότι προϋπόθεση για να πολεμήσει ήταν η... ανατροπή του Μεταξά (σελ. 124). Το βιβλίο της ΚΕ του ΚΚΕ τελειώνει με ένα μετέωρο –όμως και κολοσσιαίο– ερώτημα: «Πώς θα εξηγηθεί ότι και στη Γαλλία και στην Ιταλία έγινε ο ίδιος συμβιβασμός;». Το δάχτυλο της κριτικής ήδη δείχνει τη Γιάλτα και –μέσω αυτής– τις ευθύνες του σταλινικού «διεθνούς κέντρου» που ήδη δέσποζε στη θέση του μπολσεβικισμού. Όμως η θετική ιδεολογική στροφή μπορεί να ολοκληρωθεί μόνον αν φτάσει και στην αναγκαία πολιτική στροφή. Στην αποκατάσταση των πολιτικών «οδηγιών» των 4 πρώτων συνεδρίων της Κομιντέρν του Λένιν, που ως κορωνίδα έχουν τη γραμμή για το Ενιαίο Μέτωπο και τη μεταβατική λογική (Τέταρτο Συνέδριο).

16

αντιρατσισμος

29 απριλη 2015

Να γίνει στο κέντρο της Αθήνας η δίκη των νεοναζί

Στη Θεσσαλονίκη μέλη της Αντιρατσιστικής Πρωτοβουλίας ξάπλωσαν μέσα σε μαύρες σακούλες στην παραλία για να δώσουν ένα και μόνο μήνυμα: η Ευρώπη πρέπει να ανοίξει τα σύνορά της για να μην υπάρξουν άλλοι πνιγμοί. Δεν υπάρχει καμία άλλη λύση. Αυτό έγινε στις 25 Απρίλη, στο πλαίσιο της πανελλαδικής μέρας δράσης ενάντια στην πολιτική της κράτησης και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ανάλογες δράσεις έγιναν και στην Αθήνα, τη Λάρισα, την Πρέβεζα και σε άλλες πόλεις.

Του Θανάση Κούρκουλα

Ξ

Κεντρική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ για τη Χρυσή Αυγή

Σ

το κατάμεστο αμφιθέατρο της Νομικής Σχολής έγινε στις 21 Απρίλη η εκδήλωση για τη δίκη της Χρυσής Αυγής, που διοργάνωσαν η Νομαρχιακή ΣΥΡΙΖΑ Α’ Αθήνας, το Τμήμα Δικαιωμάτων και η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Ανάμεσα στους ομιλητές ήταν ο Αντώνης Νταβανέλος, μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων ότι αποτελεί λανθασμένη αντιμετώπιση η συζήτηση στη Βουλή με αυτούς που τη μέρα φοράνε γραβάτα και τη νύχτα άρβυλα, ότι δεν μπορεί να αναγνωρίζουμε δημοκρατικά δικαιώματα στους νεοναζί που θέλουν να εξαφανίσουν αυτά τα δικαιώματα από όλους και ότι μόνη αντιμετώπιση είναι η συντριβή τους. Ο Δημήτρης Ψαρράς, δημοσιογράφος, είπε ότι η ναζιστική ιδεολογία για τη Χρυσή Αυγή αποτελεί κίνη-

τρο της εγκληματικής της δράσης, αφού στόχοι τους αποτελούν οι πολιτικοί αντίπαλοι, οι μετανάστες, οι ΛΟΑΤ –όσοι δηλαδή σύμφωνα με την ιδεολογία τους είναι «υπάνθρωποι». Το τεκμήριο αθωότητας μπορεί να ισχύει ως είθισται για τον κάθε κατηγορούμενο χωριστά, αλλά για τη Χρυσή Αυγή ως οργάνωση δεν υπάρχει κανένα τεκμήριο αθωότητας. Ο Δημοσθένης Παπαδάτος, από το Τμήμα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ, σημείωσε ότι η Χρυσή Αυγή δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται ως νόμιμο κοινοβουλευτικό κόμμα και ότι το οφείλουμε στα θύματα να συμβάλουμε όλοι προς αυτή την κατεύθυνση. Κοινός τόπος όλων των ομιλητών ήταν να τονιστεί η ανάγκη να παραμείνει ψηλά το θέμα της Χρυσής Αυγής στη δημοσιότητα κατά τη διάρκεια της δίκης, ως την καταδίκη της εγκληματικής οργάνωσης.

«Μην ξεγελιέστε, αυτοί οι μετανάστες είναι σαν τις κατσαρίδες. Μπορεί να μοιάζουν κάπως με Αιθιοπία του Μπομπ Γκέλντολφ εν έτει 1984, όμως είναι φτιαγμένοι έτσι που να επιβιώνουν και από πυρηνική έκρηξη». Αυτά γράφτηκαν στην αγγλική εφημερίδα «Sun». Όσο θα βαθαίνει η κρίση, τόσο θα χρησιμοποιούνται οι μετανάστες ως εξιλαστήρια θύματα. Το έχουμε μάθει το παραμύθι...

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

Προφανέστατος ήταν και ο στόχος των βουλευτών της Χρυσής Αυγής να εξαφανιστούν από το κάδρο του εδωλίου του κατηγορουμένου, καθώς όλοι εκτός του Ματθαιόπουλου απουσίασαν και εκπροσωπήθηκαν από δικηγόρους τους. Στα θετικά των αντανακλαστικών της Αριστεράς καταγράφεται η παρουσία 8 βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στον Κορυδαλλό στις 20 Απρίλη, συνδικαλιστών και δημοτικών συμβούλων μέσα και έξω από τη δικαστική αίθουσα. Από την πλευρά του αντιφασιστικού κινήματος και της Αριστεράς θα χρειαστεί να κρατήσουμε τη δίκη των νεοναζί στην επιφάνεια σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο, καθώς και να ανοίξουμε τη συζήτηση για τη σημασία της καταδίκης των φασιστών σε γειτονιές, χώρους δουλειάς και εκπαίδευσης. Το επόμενο διάστημα οργανώνονται ανοιχτές εκδηλώσεις του ΣΥΡΙΖΑ στον Πειραιά και της Κίνησης «Απελάστε το ρατσισμό» στη Νέα Φιλαδέλφεια, ενώ αντίστοιχες πρωτοβουλίες αναμένεται να πάρουν τοπικοί φορείς σε μια σειρά από περιοχές της χώρας. Στις 7 Μάη, θα ξαναβρεθούμε μέσα κι έξω από τη δικαστική αίθουσα των φυλακών Κορυδαλλού, για να διεκδικήσουμε τη μεταφορά της δίκης σε κεντρικό χώρο της Αθήνας, καθώς και για να αποτρέψουμε τις όποιες νέες απόπειρες των νεοναζί να πετάξουν την μπάλα στην εξέδρα. Απαιτούμε η δίκη να ξεκινήσει και να μπει άμεσα στην ουσία των υποθέσεων που συνεκδικάζονται, με πρώτη αυτή της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα.

Ανάμεσα στους πρόσφυγες που ήρθαν αυτές τις μέρες στην Ελλάδα από τη Συρία, εντοπίστηκαν και μερικοί, οι οποίοι μιλούν ελληνικά. Πρόκειται για Έλληνες που, μετά τη Μικρασιατική Εκστρατεία, δεν τα κατάφεραν να έρθουν στην Ελλάδα και πήγαν στη Συρία. Τώρα, κυνηγημένοι πάλι, επιστρέφουν στην Ελλάδα. Μικρές ανθρώπινες ιστορίες που υπερβαίνουν τα παραδοσιακά στεγανά και προκαλούν εγκεφαλικές δυσλειτουργίες στους εθνικιστές απ’ όπου κι αν προέρχονται.

μικρά αντιρατσιστικά

εκίνησε η δίκη της Χρυσής Αυγής στις 20 Απρίλη και συνεχίζεται στις 7 Μάη, στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού. Από νωρίς το πρωί της 20ής Απρίλη, πάνω από 2.000 αντιφασίστες διαδηλωτές από 4 διαφορετικές προσυγκεντρώσεις ενώθηκαν στη συμβολή των οδών Γρηγορίου Λαμπράκη και Σολωμού, έξω από τις φυλακές Κορυδαλλού, απαιτώντας την καταδίκη της ναζιστικής οργάνωσης. Λίγες μόνο δεκάδες αμετανόητων χρυσαυγιτών συγκεντρώθηκαν στην άλλη πλευρά των φυλακών Κορυδαλλού, επί της οδού Σολωμού, θλιβερή σκιά του εαυτού των –άλλοτε κραταιών– ταγμάτων εφόδου της συμμορίας. Όλη η γύρω περιοχή είχε καταληφθεί με πάνω από 2.000 αστυνομικούς. Παρά την αστυνομοκρατία βέβαια, δεν έγινε κατορθωτό να αποτραπεί επίθεση των συγκεντρωμένων νεοναζί εναντίον φίλων του Παύλου Φύσσα, που επρόκειτο να καταθέσουν ως μάρτυρες κατηγορίας, επιβεβαιώνοντας πως η συντροφική σχέση των φασιστών με τις δυνάμεις ασφαλείας δεν έχει διαταραχθεί, ιδιαίτερα λόγω της δίωξης της Χρυσής Αυγής. Αποτέλεσμα της πάνδημης απαίτησης της κοινωνίας να δικαστούν οι φασίστες για τα εγκλήματά τους ήταν η μη αναβολή της δίκης λόγω ακαταλληλότητας της αίθουσας, γεγονός που αναγνωρίστηκε από όλες τις πλευρές. Έτσι η δίκη ξεκίνησε με την ανάγνωση του καταλόγου των 69 κατηγορουμένων και των 133 μαρτύρων του κατηγορητηρίου και διακόπηκε λόγω του ότι ένας από τους κατηγορούμενους (ο χρυσαυγίτης Νίκος Παπαβασιλείου, καταδικασμένος ήδη για τον εμπρησμό καταστήματος μεταναστών στην πλατεία Αμερικής) δήλωσε πως δεν έχει δικηγόρο, με αποτέλεσμα το δικαστήριο να διατάξει το διορισμό συνηγόρου και να ορίσει νέα ημερομηνία στις 7 Μάη, για να συνεχιστεί η δίκη. Ήταν προφανής ο στόχος των χρυσαυγιτών, με το «καλημέρα», να κωλυσιεργήσουν με διαδικαστικά τεχνάσματα την έναρξη της ουσιαστικής διαδικασίας της δίκης, κάτι που αναμένεται να συνεχιστεί και τις επόμενες εβδομάδες.

Τραγικό θάνατο βρήκε ένας μετανάστης στο λιμάνι της Ηγουμενίτσας στα τέλη Απρίλη στην προσπάθειά του να μπει στο πλοίο για Ιταλία. Ο άτυχος άντρας κρύφτηκε στο κάτω μέρος ενός λεωφορείου και συγκεκριμένα στα αξόνιά του. Όταν, όμως, το όχημα έβαλε μπροστά ο μετανάστης εγκλωβίστηκε, με αποτέλεσμα να χάσει τη ζωή του. Γιατί οι μετανάστες δεν πεθαίνουν μόνο κατά την είσοδό τους στη χώρα, αλλά και στην προσπάθειά τους να φύγουν...

Η αλήθεια έλαμψε για τη δολοφονία του Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, αλλά 79 χρόνια μετά το έγκλημα. Στο φως βγήκε για πρώτη φορά το έγγραφο που αποδεικνύει ότι ο μεγάλος ποιητής δολοφονήθηκε με επίσημη εντολή από το καθεστώς της ισπανικής χούντας, έναν μόλις μήνα μετά το ξέσπασμα του ισπανικού εμφυλίου το καλοκαίρι του 1936.

Επίθεση με μαρμελάδα δέχτηκε ο επικεφαλής της Frontex Κλάους Ρέσλερ, από διαδηλωτές έξω από το σημείο που επρόκειτο να πραγματοποιηθεί σύσκεψη του οργανισμού. Οι διαδηλωτές, διαμαρτύρονταν κατά της μεταναστευτικής πολιτικής της ΕΕ, που έχει μετατρέψει τη Μεσόγειο θάλασσα σε υγρό τάφο μεταναστών. Πώς το λέει το σύνθημα; Frontex σημαίνει πρόσφυγες πνιγμένοι.

29 απριλη 2015

διεθνη

17

Νέα ρατσιστική σφαγή μεταναστών στη Νότια Αφρική

Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε!

Του Πέτρου Τσάγκαρη

Σ

ε ρατσιστικές επιθέσεις που άρχισαν από τα τέλη Μάρτη και συνεχίστηκαν έως τα τέλη Απρίλη, κυρίως στο Γιοχάνεσμπουργκ και στο Ντέρμπαν, μαύροι Νοτιοαφρικανοί λιντσάρισαν επίσης μαύρους μετανάστες από άλλες αφρικανικές χώρες. Δολοφονήθηκαν τουλάχιστον οκτώ μετανάστες, ενώ χιλιάδες εγκατέλειψαν τα σπίτια και τα μαγαζιά τους για να γλιτώσουν. Είχαν προηγηθεί άλλες δολοφονικές επιθέσεις μαύρων εναντίον μαύρων τον Γενάρη στο Σοβέτο. Τα ρατσιστικά εγκλήματα δεν έπεσαν από το πουθενά. Όπως λέει ο Μ. Νεόκοσμος, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νότιας Αφρικής, μετά την κατάρρευση του απαρτχάιντ, επειδή η οικονομική κρίση ήταν ήδη παρούσα, πολιτικές δυνάμεις από όλο το φάσμα άρχισαν τις αντιμεταναστευτικές κορόνες, καλλιεργώντας το αντίστοιχο κλίμα. Σύμφωνα με τον Νεόκοσμος, «τα ΜΜΕ στοχοποιούσαν από τότε συστηματικά τους μετανάστες, καθώς ακόμη και υποτιθέμενα σοβαρές εφημερίδες επέμεναν ότι, π.χ., όλοι οι Νιγηριανοί είναι έμποροι ναρκωτικών». Οι ρατσιστικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες από τη Νιγηρία, τη Σομαλία, την Αιθιοπία, τη Ζιμπάμπουε, το Μαλάουι και τη Μοζαμβίκη άρχισαν από εκείνη την περίοδο και στην πορεία κορυφώθηκαν: το 1996 έγιναν οι πρώτοι φόνοι, λίγο αργότερα οι πρώτες εμπρηστικές επιθέσεις σε μαγαζιά (με τους ιδιοκτήτες να βρίσκονται μέσα), αλλά σημείο κλειδί ήταν ο Μάιος του 2008 όταν πλέον τα ρατσιστικά εγκλήματα πήραν μαζικό και οργανωμένο χαρακτήρα: τα θύματα –πάνω από 60 τον αριθμό– δεν ήταν, και πάλι, λευκοί. Ήταν φτωχοί μαύροι Αφρικανοί, πολλοί από αυτούς μάλιστα Νοτιοαφρικανοί πολίτες. Η βία, που από τότε δεν σταμάτησε, οδήγησε και σε μαζικό εκτοπισμό ολόκληρων κοινοτήτων μεταναστών.

Η κυβέρνηση

Ασφαλώς η κυβέρνηση αρνείται να ονοματίσει τη βία ως «ξενοφοβική» και ο τότε πρόεδρος Τ. Μπέκι έλεγε ότι κάποιοι προσπαθούσαν να βαφτίσουν ως ξενοφοβία τη «απλή εγκληματικότητα». Την ίδια στιγμή βέβαια το κράτος αντιμετώπιζε με τον πιο ρατσιστικό τρόπο τους μετανάστες: Το διαβόητο Κέντρο Επαναπατρισμού Λιντέλα, που χτίστηκε το 1996, ήταν το αντίστοιχο της Αμυγδαλέζας: στοίβαγμα, βία, καταπάτηση στοιχειωδών ανθρώπινων δικαιωμάτων. Ταυτόχρονα εξακολουθούσε να αναπαράγεται από τα πάνω το στερεότυπο ότι «δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε στις ανάγκες του πληθυσμού για υγεία και παιδεία γιατί έρχονται πολλοί ξένοι»! Όσον αφορά τις δυνάμεις ασφαλείας, κι εκεί η κατάσταση θυμίζει... την πολιτισμένη Δύση. Σε ένα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ, η εφημερίδα «City Press» του Γιοχάνεσμπουργκ παρέθετε μαρτυρίες νεαρών μαύρων δραστών των εγκλημάτων του Σοβέτο, οι οποίοι ισχυρίζονταν ότι τις λεηλασίες στα μαγαζιά των μεταναστών

τις έκαναν με την παραίνεση –ή και με τη συμμετοχή!– της αστυνομίας. «Οι μπάτσοι μας είπαν να πλιατσικολογήσουμε», ήταν ο τίτλος της εφημερίδας! Ο ίδιος ο σημερινός πρόεδρος Τζ. Ζούμα έχει το θράσος να δηλώνει ότι πράγματι οι μετανάστες παίρνουν τις δουλειές άλλων ανθρώπων και ότι «πρέπει να λύσουμε αυτό το πρόβλημα», δίνοντας θεσμική πλέον υπόσταση στις ρατσιστικές βρομιές και υψηλή κάλυψη στους δολοφόνους.

Η αιτία

Οι φυσικοί αυτουργοί των επιθέσεων είναι ένας όχλος μαύρων άνεργων νεολαίων των κωμοπόλεων-γκέτο. Αυτοί κάνουν τη βρόμικη δουλειά, αλλά πίσω τους βρίσκονται οι μαύροι μικροαστοί που λένε ότι απειλούνται από τον ανταγωνισμό των «ξένων». Φυσικά τόσο οι μαύροι μικροαστοί όσο και η μαύρη εργατική τάξη δεν απειλούνται από τον ανταγωνισμό κάποιων ξένων, αλλά από τη βαθιά καπιταλιστική ανισοκατανομή του πλούτου: Σύμφωνα με τη Στατιστική Υπηρεσία της χώρας, σήμερα το 21,7% όλων των Νοτιοαφρικανών ζει σε συνθήκες ακραίας φτώχειας. Τουλάχιστον το 54% ζει με λιγότερα από 75 δολάρια το μήνα. Είναι χαρακτηριστικό ότι, όταν έπεσε το απαρτχάιντ, η ανεργία ήταν 15% και σήμερα είναι επισήμως 25%. Κι όμως την ίδια στιγμή ο πλούτος που παράγεται στη χώρα είναι τεράστιος. Σύμφωνα με τη Citigroup, η Ν. Αφρική είναι η πλουσιότερη χώρα στον κόσμο όσον αφορά τα ορυκτά αποθέματα – υπολογίζονται ότι αξίζουν 2,5 τρισ. δολάρια! Κι όμως 21 χρόνια μετά το τέλος του απαρτχάιντ και τη νίκη του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου (ANC), το 80% αυτού του πλούτου εξακολουθεί να ανήκει σε λευκούς Νοτιοαφρικανούς και σε άλλους λευκούς από το εξωτερικό. Στην πράξη, το σύστημα του απαρτχάιντ το αντικατέστησε ένας καπιταλισμός-μονοπώλιο των λευκών, καθώς οι λευκοί, παρότι αποτελούν μόνον το 12% του πληθυσμού εξακολουθούν να εξασκούν δυσανάλογα μεγάλο και εντελώς αντιδημοκρατικό

έλεγχο πάνω στην οικονομία (μόλις πέντε εταιρίες λευκών ιδιοκτητών ελέγχουν το 75% των μετοχών στο χρηματιστήριο), τη γη (οι λευκοί κατέχουν το 87%), τα ΜΜΕ (λευκοί ελέγχουν τα τέσσερα μεγαλύτερα συγκροτήματα από τα οποία «ενημερώνεται» το 80% του πληθυσμού) και το δικαστικό σύστημα της χώρας: οι λευκοί πρακτικά ταυτίζονται με την άρχουσα τάξη της χώρας, όπως ακριβώς συνέβαινε επί απαρτχάιντ. Κληρονομιά του απαρτχάιντ είναι και οι κωμοπόλεις-γκέτο όπου συνεχίζουν να ζουν εκατομμύρια μαύροι Νοτιοαφρικανοί και όπου αναπαράγονται διαρκώς οι συνθήκες (φτώχεια, έλλειψη υποδομών, στρίμωγμα σε λίγα τετραγωνικά) για να ανθήσει η βία, αλλά και για να καλλιεργηθεί η ρατσιστική βία.

Οι θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ο ρατσισμός οφείλεται σε «διαφορά κουλτούρας» μεταξύ λευκών φτωχών Ευρωπαίων και μαύρων φτωχών μεταναστών γίνονται κυριολεκτικά σκόνη. Και αντί για πολιτικές αναστροφής αυτής της κατάστασης, η κυβέρνηση ακολουθεί ακριβώς τον αντίθετο δρόμο. Το ANC ενδιαφέρεται περισσότερο να συνδιαλλαγεί με τον καπιταλισμό-μονοπώλιο των λευκών, παρά να αναδιανείμει γη και πόρους στους φτωχούς, δηλ. στους μαύρους. Και δεν είναι μόνον ότι η κυβέρνηση δεν βάζει χέρι στα καπιταλιστικά κέρδη. Ένας επιπλέον λόγος για την έλλειψη πόρων για τους φτωχούς και τους ανέργους είναι το γεγονός πως ακόμη και σήμερα, ένα μεγάλο μέρος του προϋπολογισμού δαπανάται για την αποπληρωμή του δημόσιου χρέους που δη-

μιουργήθηκε την εποχή του απαρτχάιντ, προς τις δυτικές χώρες!

Αντίσταση

Όπως και στην περίπτωση της Ευρώπης, ο ρατσισμός του μαζικού εγκλήματος αποδεικνύεται ηλιθιωδώς αναποτελεσματικός: παρά τις διαρκείς ρατσιστικές σφαγές και τον επίσημο ρατσισμό του κράτους, οι πρόσφυγες από μια σειρά χώρες της Αφρικής όπου υπάρχει πόλεμος ή λιμός, δεν «πείθονται» να μην πλησιάσουν τη Ν. Αφρική. Ο βέβαιος θάνατος είναι χειρότερος από τις απειλές των ρατσιστών. Γι’ αυτό οι πρόσφυγες συρρέουν στη Ν. Αφρική με ρυθμό 60.000-80.000 ετησίως, σύμφωνα με το Al Jazeera. Δεν είναι, όμως, μόνον η λογική που είναι ενάντια στους ρατσιστές. Η ισχυρή πολιτική παράδοση της Αριστεράς στη χώρα σήμανε και αντιστάσεις, καθώς έγιναν τουλάχιστον δύο μεγάλες διαδηλώσεις υπεράσπισης των μεταναστών: Πρώτα, στις 17 Απρίλη στο Ντέρμπαν, με τη συμμετοχή πολλών χιλιάδων αντιρατσιστών και μετά στις 24 του μήνα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Η δεύτερη διαδήλωση που ήταν ακόμη μεγαλύτερη, γνώρισε και την αποδοχή του κοινού στους δρόμους, που δήλωνε την αντίθεσή του στην ξενοφοβία και τις σχετικές πολιτικές της κυβέρνησης. Ο καπιταλισμός, όταν το έχει ανάγκη, «ανακαλύπτει» εύκολα διαφορές μεταξύ των φτωχών και τους βάζει να σκοτώνονται μεταξύ τους. Η περίπτωση της Νότιας Αφρικής δείχνει ότι ο καπιταλισμός μπορεί να το κάνει αυτό και μεταξύ μαύρων Αφρικανών φτωχών. Έτσι οι θεωρίες που υποστηρίζουν ότι ο ρατσισμός οφείλεται σε «διαφορά κουλτούρας» μεταξύ λευκών φτωχών Ευρωπαίων και μαύρων φτωχών μεταναστών, γίνονται κυριολεκτικά σκόνη. Σε κάθε περίπτωση πάντως, ο μόνος δρόμος ακόμη και για μια ανθρωπιστική λύση, παραμένει η ανατροπή αυτού του συστήματος που, και στη Νότια Αφρική, μεταμορφώνει τους ανθρώπους σε τέρατα, τη στιγμή που μια μικρή μειοψηφία εξακολουθεί να απολαμβάνει τερατώδη κέρδη.

18

ΔΙΕΘΝΗ

29 ΑΠΡΙΛΗ 2015

Πορτογαλία Η µαζική διαδήλωση εργαζοµένων στους δήµους που απαιτούσαν επαναφορά του 35ωρου ήταν µόνο µία από τις πολλές κινητοποιήσεις της φετινής άνοιξης στην Πορτογαλία. Χωρίς να φτάνει τις «κεντρικοπολιτικές» τεράστιες διαδηλώσεις της προηγούµενης περιόδου, το κίνηµα εκεί δείχνει να συνεχίζει την πάλη του ενάντια στη λιτότητα. Κεντρικό ρόλο έχει παίξει η Οµοσπονδία Συνδικάτων Μεταφορών και Επικοινωνιών, που οργάνωσε µια πολυήµερη απεργία στις αρχές Απρίλη, διεκδικώντας απλήρωτα πριµ στους σιδηροδροµικούς, ενώ µε µια 24ωρη απεργία στα µέσα Απρίλη ξεκίνησε τη µάχη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις που προωθούνται στις µεταφορές. Εν τω µεταξύ, οι πιλότοι της υπό ιδιωτικοποίηση αεροπορικής εταιρείας TAP ψήφισαν 10ήµερη απεργία από 1 ως 10 Μάη...

Βέλγιο Την Τετάρτη 22 Απρίλη, η µία από τις τρεις µεγάλες εργατικές συνοµοσπονδίες του Βελγίου οργάνωσε απεργία στον δηµόσιο τοµέα. Οι συγκοινωνίες παρέλυσαν ενώ πολλές υπηρεσίες έµειναν κλειστές. Τα συνδικάτα παλεύουν ενάντια στα µέτρα της δεξιάς κυβέρνησης, όπως η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδότησης και το πάγωµα των µισθών, και η απεργία ξαναέπιασε το νήµα των διαδοχικών κινητοποιήσεων που είχαν οργανωθεί στα τέλη του 2014.

Πώς προέκυψε και πώς δυνάµωσε η Αλ Σαµπάµπ στη Σοµαλία Του Πάνου Πέτρου

Σ

τις αρχές Απρίλη, η αποτρόπαια δολοφονία 148 φοιτητών στην Κένυα έστρεψε ξανά τα φώτα της δηµοσιότητας στη σοµαλική εξτρεµιστική οργάνωση Αλ Σαµπάµπ. Η Αλ Σαµπάµπ είχε ξανααπασχολήσει τα ΜΜΕ µε την επίθεση σε µεγάλο εµπορικό κέντρο στο Ναϊρόµπι. Οι επιθέσεις της ενάντια σε αµάχους είναι συχνές, αλλά τα δύο περιστατικά απασχόλησαν τα ΜΜΕ γιατί τα θύµατα ήταν είτε χριστιανοί (στο πρόσφατο µακελειό) είτε Ευρωπαίοι τουρίστες (στο Ναϊρόµπι). Επειδή ο δηµόσιος διάλογος και πάλι περιορίζεται στο «φανατικοί τζιχαντιστές µάς απειλούν» και επειδή το χάος στην περιοχή αποτελεί µια από τις βασικές «πηγές» προσφύγων προς την Ευρώπη, έχει αξία να καταλάβουµε τις ρίζες του ισλαµικού εξτρεµισµού στην περιοχή και να εντοπίσουµε τις ευθύνες για τη σηµερινή κόλαση.

Το πλαίσιο

Αξίζει µια αναφορά στις αρχές του 20ού αιώνα, όταν ο Σοµαλός εθνικιστής Αµπντουλάχ Χασάν καθοδηγούσε έναν 20ετή αντιαποικιακό πόλεµο. Οι Βρετανοί πρώτα εξόπλισαν πολεµάρχους και φυλάρχους εναντίον του και τελικά το 1920 η RAF οργάνωσε τον πρώτο της βοµβαρδισµό στην αφρικανική ήπειρο, συντρίβοντας το κίνηµα του Χασάν και τις όποιες ελπίδες για τη γέννηση ενός «φυσιολογικού», ανεξάρτητου σοµαλικού κράτους. Αλλά πιο άµεσο ενδιαφέρον έχει η πρόσφατη ιστορία. Το 1991, κατέρρευσε η δικτατορία του Σιάντ Μπάρε, καθώς µε το τέλος του Ψυχρού Πολέµου (όταν λειτουργούσε ως αντίβαρο στο φιλοσοβιετικό καθεστώς της Ερυθραίας) η αµερικανική κυβέρνηση δεν είχε λόγο να συνεχίσει να τον στηρίζει. Οι πολέµαρχοι που τον ανέτρεψαν άρχισαν να διαγκωνίζονται και να δηµιουργούν «ζώνες επιρροής», και το 1992 οι ΗΠΑ επενέβησαν στρατιωτικά για να εξυψώσουν έναν πολέµαρχο, τον Μοχάµεντ Φαράχ Αϊντίτ, πάνω από τους άλλους. Ο Αϊντίτ στράφηκε ενάντια στην αµερικανική κατοχή και καθοδήγησε την ταπείνωση των αµερικανικών στρατιωτικών δυνάµεων στη µάχη του Μογκαντίσου (ιδιαίτερη γνωστή από την ταινία Black Hawk Down). Στο δεύτερο µισό της δεκαετίας του ’90, συνέχισε ο αλληλοσπαραγµός µεταξύ των διάφορων πολεµάρχων. Μέσα σε αυτό το

χάος δηµιουργήθηκε το κίνηµα των Ισλαµικών ∆ικαστηρίων, που επεδίωκε να αποκαταστήσει µια στοιχειώδη τάξη. Ήταν ένα δίκτυο πολλών τοπικών ισλαµικών οµάδων που εφάρµοζαν µια διοίκηση συνδυάζοντας τις κατά τόπους παραδόσεις και εθιµικά δίκαια των φυλών µε διάφορες εκδοχές (αλλού σκληρότερες, αλλού µετριοπαθείς) της σαρία. Η νέα µορφή εξουσίας βρήκε σηµαντική αποδοχή και ενοποιήθηκε-συγκροτήθηκε η Ένωση Ισλαµικών ∆ικαστηρίων, που µπόρεσε να τερµατίσει

χώρα. Οι πολιτοφυλακές των Ισλαµικών ∆ικαστηρίων διαλύθηκαν και οι µόνοι που µπόρεσαν να επιβιώσουν για να οργανώσουν µιαν αντίσταση στην κατοχή ήταν οι πλέον σκληροτράχηλοι και εµπειροπόλεµοι (από τον πόλεµο στο Αφγανιστάν) µαχητές: αυτοί της -τότε- νεοϊδρυθείσας Αλ Σαµπάµπ, που εξέφραζε την πιο ακραία πτέρυγα των Ισλαµικών ∆ικαστηρίων (που ήταν πλειοψηφικά µετριοπαθή). Οι επιτυχίες της Αλ Σαµπάµπ οδήγησαν σε στρατιωτική επέµβαση από µια συµµα-

Η ίδρυση και η ριζοσπαστικοποίηση της Αλ Σαµπάµπ είναι προϊόν διαδοχικών εισβολών από τους δυτικούς ιµπεριαλιστές και τους συµµάχους τους στην περιοχή. τον εµφύλιο στα εδάφη που έλεγχε και να αποκαταστήσει µια κανονικότητα. Από κάτω προς τα πάνω άρχισε να οικοδοµείται ένα «έµβρυο» κράτους, παρά τη στήριξη των ΗΠΑ σε διάφορους πολέµαρχους που συνέχιζαν τη δράση τους µε µισθοφόρους που αδιαφορούσαν για τη διάκριση ανάµεσα σε αµάχους και µαχητές. Αυτή η δεύτερη προσπάθεια των Σοµαλών να οικοδοµήσουν κράτος επίσης συνετρίβη µε ιµπεριαλιστική επέµβαση. Το 2006 οι ΗΠΑ υποστήριξαν την εισβολή του στρατού της Αιθιοπίας στη Σοµαλία και εξαπέλυσαν βοµβαρδισµούς στη

χία «προθύµων» το 2011. Ήταν µετά τη νέα εισβολή που η Αλ Σαµπάµπ ριζοσπαστικοποιήθηκε ακόµα περισσότερο, δηλώνοντας πίστη στην Αλ Κάιντα το 2012. Στη συµµαχία των «προθύµων», που κατέχουν τη Σοµαλία και συνεχίζουν τον πόλεµο εκεί, είναι και η Κένυα, και από εκεί θα πρέπει να ξεκινήσει κανείς για να εξηγήσει τις συχνές επιθέσεις της Αλ Σαµπάµπ σε κενυατικό έδαφος. Μαζί µε τον πόλεµο στη Σοµαλία, υπάρχει κι άλλη µια «δεξαµενή» από την οποία στρατολογεί η οργάνωση: υπάρχει µια τεράστια κοινότητα Σοµαλών προσφύγων

στην Κένυα. ∆εν ζουν απλά εξαθλιωµένοι, αλλά µετά το ξέσπασµα του πολέµου έχουν στοχοποιηθεί συνολικά από τις κενυατικές Αρχές ως «επικίνδυνος πληθυσµός» (αυτοί και η µουσουλµανική µειονότητα). Αντιµετωπίζουν εκβιασµούς, µαζικές απελάσεις, βασανιστήρια, µακρόχρονη κράτηση σε στρατόπεδα συγκέντρωσης κ.λπ.

Άµαχοι

Μετά τη σφαγή των 148 φοιτητών, 4.000 Σοµαλοί µαντρώθηκαν σε ποδοσφαιρικό γήπεδο για να ελεγχθούν ως «υποψήφιοι τροµοκράτες». Επίσης η κενυατική κυβέρνηση εξαπέλυσε νέους βοµβαρδισµούς εκδίκησης. Σύµφωνα µε Σοµαλούς αυτόπτες µάρτυρες που µίλησαν στο BBC, αυτοί οι βοµβαρδισµοί δεν χτυπούν τόσους µαχητές όσους ισχυρίζεται το Ναϊρόµπι, αλλά σπέρνουν το θάνατο σε αµάχους. Παρεµπιπτόντως, αντίστοιχες καταγγελίες έχουν γίνει σε ανθρωπιστικές οργανώσεις για τις επιχειρήσεις του νιγηριανού στρατού ενάντια στην Μπόκο Χαράµ, µε τον κυβερνητικό στρατό να συναγωνίζεται την τζιχαντιστική οργάνωση σε αγριότητα κατά των αµάχων. Στην πορεία του πολέµου, η Αλ Σαµπάµπ µετατρέπεται σε όλο και πιο βίαιη οργάνωση και υιοθετεί όλο και πιο βάρβαρες µεθόδους. Αλλά µήπως δεν ισχύει το ίδιο για τους αντιπάλους της; Ο Κενυάτα, πρόεδρος της Κένυας, έχει περισσότερο αίµα Κενυατών στα χέρια του από την Αλ Σαµπάµπ. Το 2007 καθοδήγησε τα τάγµατα θανάτου που οργάνωσαν δολοφονικά πογκρόµ τα οποία κόστισαν πολλές εκατοντάδες νεκρούς. Μάλιστα η Κένυα αποχώρησε από το ∆ιεθνές ∆ικαστήριο της Χάγης τότε για να αποφύγει να δικαστεί. Αλλά όταν η βία γίνεται από «συµµάχους στον αντιτροµοκρατικό αγώνα», κανείς δεν την καταγγέλλει. Υ.Γ.: Η αγριότητα του Κενυάτα δεν είναι κάποιο δείγµα «αφρικανικής καθυστέρησης»: την ιδέα των γκούλαγκ και της στοχοποίησης ολόκληρων πληθυσµών την έφεραν στην Κένυα οι «πολιτισµένοι» Βρετανοί αποικιοκράτες τη δεκαετία του ’50, στον βάρβαρο πόλεµό τους ενάντια στην αντιαποικιακή εξέγερση των Μάο-Μάο. Ενώ η ρατσιστική προπαγάνδα της εποχής έκανε το «Μάο-Μάο» συνώνυµο του άγριου, η βαρβαρότητα των βρετανικών εγκληµάτων σε εκείνον τον πόλεµο ήταν τέτοια που απασχόλησε πολλούς συγγραφείς οι οποίοι έχουν καταγράψει αυτήν την άγνωστη ιστορία φρίκης και υποχρέωσε τη βρετανική κυβέρνηση -δεκαετίες µετά- να ζητήσει και επίσηµα συγνώµη.

διεθνη

29 απριλη 2015

19

Αίγυπτος

Υεμένη

Ο έκπτωτος πρόεδρος της Αιγύπτου Μοχάμεντ Μόρσι καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή για τη δολοφονία διαδηλωτών το Δεκέμβρη του 2012. Πράγματι η κυβέρνηση των Αδελφών Μουσουλμάνων είχε δολοφονήσει διαδηλωτές τότε. Αλλά αμφιβάλλουμε αν αυτός είναι ο λόγος που καταδικάστηκε ο Μόρσι. Αν οι Αρχές πράγματι επιθυμούν να τιμωρήσουν τους δολοφόνους διαδηλωτών και να αποδώσουν δικαιοσύνη στους μάρτυρες, δεν θα είχαν απελευθερώσει τον Μουμπάρακ και δεκάδες παλιούς καθεστωτικούς. Επίσης θα κυνηγούσαν με μεγαλύτερο μένος τον άνθρωπο που οργάνωσε τον Αύγουστο του 2013 τη μεγαλύτερη σφαγή στη σύγχρονη ιστορία της Αιγύπτου. Αλλά αυτός ο άνθρωπος, ο Σίσι, είναι σήμερα ο πρόεδρος της χώρας...

Δεν στέγνωσε το μελάνι της ανακοίνωσης των Σαούντ ότι η επιχείρηση «Αποφασιστική Καταιγίδα» ολοκληρώθηκε, και ξανάρχισαν οι βομβαρδισμοί στην Υεμένη, δίχως να έχουν σταματήσει ως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές, ενώ η ελίτ του σαουδαραβικού πεζικού παρατάσσεται στα σύνορα με την Υεμένη. Παράλληλα με την καταστροφική επέμβαση, συνεχίζονται βέβαια οι προσπάθειες να ξαναρχίσει μια πολιτική διαπραγμάτευση. Ο Σάλεχ, που ανατράπηκε το 2011, κάλεσε «όλα τα αντιμαχόμενα μέρη να σταματήσουν τις μάχες» και δήλωσε «θα συμφιλιωθώ με όλους για το συμφέρον του έθνους». Μεγαλόψυχος και πρόθυμος «σωτήρας του έθνους» ο πρώην δικτάτορας...

Β. Κύπρος: Εκλογή Ακιντζί κόντρα στον εθνικισμό Του Πέτρου Γιαννούλη, Λεμεσός, Κύπρος

Ο

ι κάλπες που στήθηκαν για τις προεδρικές εκλογές στη βόρεια Κύπρο επιφύλασσαν μια έκπληξη. Με ποσοστό 60,5%, ο κεντροαριστερός Μουσταφά Ακιντζί επικράτησε οριστικά επί του δεξιού εθνικιστή Ντερβίς Έρογλου στον δεύτερο γύρο των εκλογών στις 26/4. Πού οφείλεται, όμως, η εκλογική ανατροπή; Οι δημοσκόποι υποτίμησαν την αποστροφή των πολιτών για τα κόμματα που παραδοσιακά εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία και έχουν εξαπολύσει μαζική επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους με τη συνδρομή της τουρκικής αστικής τάξης. Το 2009 προώθησαν έναν νόμο που έμεινε γνωστός ως «ο νόμος της μετανάστευσης», γιατί εξαναγκάζει τους Τουρκοκύπριους σε μετανάστευση. Πρόκειται, ουσιαστικά, για το τελευταίο «μνημόνιο συνεργασίας» που συνυπέγραψαν με την τουρκική κυβέρνηση προκειμένου η τελευταία να συνεχίσει να χρηματοδοτεί τη βόρεια Κύπρο. Με αυτό το όπλο επιβλήθηκαν αλλεπάλληλα νεοφιλελεύθερα μέτρα όπως: μειώσεις μισθών, ιδιωτικοποιήσεις και κατάργηση συλλογικών συμβάσεων. Αυτή η κατάσταση συνέβαλε ώστε το 1/3 των ψηφοφόρων να απέχουν από τις πρόσφατες εκλογές. Ο Ακιντζί δεν επηρεάστηκε αρνητικά από το ιστορικά υψηλό ποσοστό αποχής, μιας και απείχαν κυρίως συντηρητικοί ψηφοφόροι των κομμάτων εξουσίας.

Η δύναμη των συνδικάτων

Ένα ακόμα στοιχείο που υποτιμήθηκε είναι η δύναμη των τουρκοκυπριακών συνδικάτων. Απέναντι στην επίθεση που δέχθηκε ο κόσμος της δουλειάς δεν κάθισαν με σταυρωμένα τα χέρια. Όπως επισημαίνουν οι Ινσάνογλου & Γκίρνε (εφημερίδα «Αντίσταση», τ. 11) οι εργατικοί αγώνες έχουν ρίξει τρεις κυβερνήσεις την τελευταία εξαετία. Το απεργιακό ρεύμα του 2009 ενάντια στο πακέτο των περικοπών ανάγκασε το σοσιαλδημοκρατικό CTP να παραιτηθεί από την κυβέρνηση. Εξελέγη το δεξιό UBP με την υπόσχεση ότι δεν θα εφαρμόσει το πακέτο, μια υπόσχεση που δεν τήρησε. Το 2011 ξέσπασε πάλι ένα τεράστιο κύμα απεργιών και δια-

δηλώσεων, αλλά παρότι το CTP ήταν στην αντιπολίτευση σαμποτάρισε την κλιμάκωσή τους. Το 2013, το CTP παίρνει ξανά την κυβέρνηση μαζί με το Δημοκρατικό Κόμμα (DP), υποσχόμενο να παγώσει τις περικοπές. Η υπόσχεση αθετήθηκε ξανά και έτσι φτάνουμε έναν μήνα πριν από τις εκλογές, όπου δώδεκα τουρκοκυπριακά συνδικάτα οργανώνουν αλλεπάλληλες απεργίες στην Αμμόχωστο, την Κερύνεια και τη Λευκωσία. Η στήριξη που παρείχαν αρκετές συνδικαλιστικές οργανώσεις στον Ακιντζί φαίνεται να συνέβαλε καθοριστικά στην εκλογή του. Μένει να φανεί αν θα σταθεί αντάξιος των προσδοκιών τους ή θα έχει την εξέλιξη των αντιπάλων του.

Το Κυπριακό

Ένα στοιχείο που ξεχώρισε την υποψηφιότητα Ακιντζί ήταν η στάση του στο κυπριακό ζήτημα. Πήρε αποστάσεις από τον εθνικισμό που προωθούν τα περισσότερα κόμματα και στις δυο πλευρές του νησιού και αμέσως μετά

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά μαζί με τα αδέλφια μας, διαδηλώνοντας πάνω στην πράσινη γραμμή ενάντια στους κοινούς εχθρούς: τη λιτότητα και τον εθνικισμό την εκλογή του δήλωσε: «Εμείς υποφέραμε το ’63, αλλά οι Ελληνοκύπριοι υπέφεραν το 1974. Ήρθε η ώρα να κλείσουμε τις πληγές μας». Αυτή η στάση εκτιμήθηκε από τους πολίτες της βόρειας Κύπρου που, στην πλειοψηφία τους, τοποθετούνται διαχρονικά υπέρ της ειρηνικής συμβίωσης με τους Ελληνοκύπριους. Ακόμη και σε κοινότητες όπου διαμένουν αποκλειστικά έποικοι (Ριζοκάρπασο, Κώμη Κεπήρ, Λεονάρισσο, Φλαμμούδι) ο Ακιντζί κατέγραψε για πρώτη φορά αξιοσημείωτη παρουσία, προκαλώντας σύγχυση σε όσους τους αντιμετωπίζουν συλλήβδην ως πειθήνιο όργανο της τουρκικής κυβέρνησης. Ο Ερντογάν πάντως δεν φαίνεται να είναι ιδιαίτερα χαρούμενος από το πνεύμα

των δηλώσεων Ακιντζί, αφού μόλις μία μέρα μετά την εκλογή του έσπευσε να «τον επαναφέρει στην τάξη». Η δεξιά ελληνοκυπριακή κυβέρνηση συνεχάρη τον Ακιντζί διά στόματος του προέδρου Αναστασιάδη, ο οποίος μίλησε για «ελπίδες επανένωσης». Στην πραγματικότητα ο Αναστασιάδης εκφράζει τις ελπίδες των «φιλελεύθερων» αστών που επιδιώκουν να αποκομίσουν σημαντικά οφέλη καταπίνοντας οικονομικά τους Τουρκοκύπριους. Οι εθνικιστές θα ήθελαν απλώς να τους πετάξουν στη θάλασσα. Παρά τις τακτικές διαφορές τους, όμως, έχουν αποδείξει ότι μπροστά στον τελικό στόχο συνεργάζονται άψογα. Πρόκειται για μια συνεργασία που την πλήρωσε με το αίμα της η εργατική τάξη του νησιού κάθε φορά που η Αριστερά και τα συνδικάτα άφησαν την πρωτοβουλία των κινήσεων στους ντόπιους και ξένους καπιταλιστές.

Μόνη λύση ο κοινός αγώνας

Σε λίγες μέρες θα γιορτάσουμε την Πρωτομαγιά μαζί με τα αδέρφια μας από την άλλη πλευρά και θα διαδηλώσουμε πάνω στην πράσινη γραμμή ενάντια στους κοινούς εχθρούς: τη λιτότητα και τον εθνικισμό, που και στις δυο πλευρές αποτελούν το ιστορικό σχέδιο εξασφάλισης της κυριαρχίας του κεφαλαίου πάνω στους εργαζόμενους. Αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος να εξασφαλίσουμε την ειρήνη στο νησί. Αν ντόπιοι και μετανάστες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, παλέψουμε μαζί με οδηγό αυτό το απόσπασμα της πρωτομαγιάτικης προκήρυξης του 1926: «Οι πιέσεις των αφεντικών μας, η εκμετάλλευση από τους πλουτοκράτες πρέπει να μας ενώσουνε... Δε μας χωρίζουνε πια φυλετικά μίση και θρησκευτικοί φανατισμοί. Αυτά ανήκουνε στο παρελθόν. Σήμερα πρέπει όλοι αδερφωμένοι να διεκδικήσουμε τα δικαιώματα που έχουμε στη ζωή... Ζήτω η αδερφοσύνη των Ελλήνων και Τούρκων εργατών. Ζήτω οι εργάτες όλου του κόσμου».

Νέα σφαγή μεταναστών στη Ν. Αφρική: Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε!

29 απριλη 2015

σελίδα 17

TTIP: ΕΕ και ΗΠΑ απεργάζονται καπιταλιστικό ολοκληρωτισμό Της Κατερίνας Παρδάλη

Η

9η διαπραγμάτευση για τη Διατλαντική Εμπορική και Επενδυτική Συνεργασία (TTIP), που διεξήχθη στις 20-24 Απρίλη στη Νέα Υόρκη, περιβλήθηκε, όπως και οι προηγούμενες οκτώ, από πλήρη μυστικότητα, ώστε οι λαοί της ΕΕ και των ΗΠΑ να μην πληροφορηθούν για τα θέματα που συζητήθηκαν και για τις συνακόλουθες συνέπειες στις ζωές όλων. Οι συζητήσεις για την ΤΤΙΡ, που ξεκίνησαν από το 2013, μπορεί να γίνονται με άκρα μυστικότητα απέναντι στους από κάτω, ωστόσο προς τις μεγάλες πολυεθνικές επιχειρήσεις παρέχεται πλήρης ενημέρωση. Όπως προκλητικά έχουν δηλώσει από την αρχή οι «διαπραγματευτές», το κείμενο της συνθήκης θα δημοσιοποιηθεί, μόνο στο τελευταίο στάδιο, αφού θα έχουν «πέσει» οι υπογραφές! Αυτή η μυστικοπάθεια των ελίτ και από τις δυο μεριές του Ατλαντικού (οι «διαπραγματευόμενοι» είναι η Κομισιόν, εκ μέρους της ΕΕ, και η κυβέρνηση των ΗΠΑ) οφείλεται στο γεγονός ότι θέλουν με κάθε τρόπο να αποφύγουν τη δυναμική αντίδραση των κινημάτων και των λαών και το συνακόλουθο κίνδυνο να δυναμιτιστεί και να καταρρεύσει η συνθήκη και οι συνομιλίες -όπως ακριβώς συνέβη με την προηγούμενη σχετική απόπειρά τους, την «Πολυμερή Συμφωνία Επενδύσεων» το 1997.

Τι προβλέπει η ΤΤΙΡ

Η ΤΤΙΡ δεν είναι βασικά εμπορική συμφωνία, αφού το ελεύθερο εμπόριο μεταξύ ΗΠΑ και ΕΕ υπάρχει και οι δασμοί είναι μηδαμινοί. Είναι στην πραγματικότητα μια εκ νέου και πιο συστηματική προσπάθεια για εγκαθίδρυση μιας πλήρους νεοφιλελεύθερης δικτατορίας προς όφελος του κεφαλαίου. Και τα χτυπάει όλα: εργασιακά δικαιώματα, μισθούς, υγεία, παιδεία, περιβάλλον, φυσικούς πόρους, ασφάλεια τροφίμων, ενέργεια, πολιτισμό, πνευματικά δικαιώματα, υποδομές του κράτους, προσωπικά δεδομένα και ελευθερίες, ελευθερία στο Διαδίκτυο, μετανάστευση. Προβλέπει ότι η ισχύουσα νομοθεσία των κρατών που θα την υπογράψουν, θα υπαχθεί στους κανόνες του «ελεύθερου εμπορίου», δηλ. στην ασυδοσία των «αγορών». Επίσης προβλέπονται κυρώσεις για όποια χώρα τους παραβαίνει, και τεράστιες αποζημιώσεις υπέρ των εναγουσών πολυεθνικών εταιρειών. Η πολιτική δράση των εκλεγμένων αντιπροσώπων θα περιοριστεί στη διαπραγμάτευση με τις πολυεθνικές ή τους τοπικούς αντιπροσώπους τους (η ομοιότητα με το «δικό μας» μνημόνιο δεν είναι ούτε τυχαία ούτε συμπτωματική).

Αγωγές

Ο καθηγητής Τζ. Χίλαρι, συγγραφέας της μελέτης για την TTIP που εξέδωσε το Ίδρυμα «Ρόζα Λούξεμπουργκ», φέρνει μερικά παραδείγματα για το τι συμβαίνει όταν οι πολυεθνικές μπορούν να σέρνουν στα διεθνή ειδικά δικαστήρια τις κυβερνήσεις που θα τολμούν να θεσπίζουν κάποια φιλολαϊκά μέτρα, ή κάποια μέτρα για την προστασία του περιβάλλοντος, ή οτιδήποτε κρίνουν οι «εταιρείες» ότι βλάπτει τα υπερκέρδη τους. Τα παραδείγματα είναι βέβαια χωρίς να έχει ισχύσει η TTIP, δηλ. μόνο με το καθεστώς των νομικών παράθυρων που προσφέρονται σήμερα στις πολυεθνικές: Στον Καναδά απαγορεύτηκαν τα καύσιμα που περιείχαν ένα τοξικό πρόσθετο και αμέσως η χώρα μηνύθηκε από μία εταιρεία των

Με την ΤΤΙΡ θα υποβαθμιστούν μέχρις... εξαφανίσεως όλα τα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα που έχουν εναπομείνει, γιατί θα αποτελούν «φραγμό» για τα κέρδη των εταιρειών ΗΠΑ που παράγει αυτό το πρόσθετο. Στην κυβέρνηση του Καναδά ειπώθηκε ότι δεν είχε κανένα δικαίωμα να επιβάλει τη σχετική απαγόρευση και στο τέλος η χώρα αναγκάστηκε να πληρώσει αποζημίωση στην εταιρεία και να αποσύρει την απαγόρευση όταν σε όλες τις άλλες χώρες εξακολουθεί να ισχύει. Όταν η Σλοβακία ανέστρεψε μία ιδιωτικοποίηση στο χώρο της υγείας, η κυβέρνησή της μηνύθηκε αμέσως από την ολλανδική εταιρεία που επωφελείτο από την ιδιωτικοποίηση. Το δικαστήριο επιδίκασε αποζημίωση 22 εκατ. ευρώ στην ολλανδική εταιρεία για διαφυγόντα κέρδη. Παρόμοιες περιπτώσεις αποτελούν η μήνυση που κατέθεσε η γαλλική εταιρεία Veolia εναντίον της αιγυπτιακής κυβέρνησης, επειδή αυξήθηκε ο κατώτατος μισθός στη χώρα (και άρα μειώθηκαν τα περιθώρια κέρδους της) και η αντίστοιχη μήνυση της σουηδικής εταιρείας Vattenfall εναντίον της γερμανικής (!) κυβέρνησης για την απόφασή της να ματαιώσει το πρόγραμμα πυρηνικής ενέργειας, μετά το ατύχημα στη Φουκουσίμα.

Εργασία

Παράλληλα, με την ΤΤΙΡ θα υποβαθμιστούν μέχρις... εξαφανίσεως όλα τα θεμελιώδη ερ-

γασιακά δικαιώματα που έχουν εναπομείνει, γιατί θα αποτελούν «φραγμό» για τα κέρδη των εταιρειών. Οι συλλογικές συμβάσεις, ο κατώτατος μισθός, οι συνθήκες εργασίας και ασφάλειας, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες και το δικαίωμα στην οργάνωση στους τόπους δουλειάς, το δικαίωμα των εργατικών σωματείων στις κάθε είδους διαπραγματεύσεις και ό,τι άλλο ξέραμε μέχρι σήμερα, αν κυρωθεί η ΤΤΙΡ, θα θεωρούνται «φραγμοί» και οι εταιρείες θα μπορούν να προχωρήσουν σε μηνύσεις. Για να αποφύγουν τις αντιδράσεις, οι θιασώτες της συμφωνίας (Ομπάμα, Μέρκελ, Ολάντ) μιλούν για «οφέλη», για δημιουργία θέσεων εργασίας, για ώθηση στις εξαγωγές, για άνοδο του ΑΕΠ των συμβαλλόμενων χωρών. Αξίζει να θυμηθούμε πώς προπαγάνδιζαν την υιοθέτηση του ευρώ οι Ευρωπαίοι ηγέτες: το ενιαίο νόμισμα θα δημιουργούσε 5-6 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας, ενώ σήμερα φθάσαμε στην Ευρώπη τους 40 εκατ. ανέργους και στην Ελλάδα το 1,5 εκατομμύριο. Ή τις υποσχέσεις του Μπιλ Κλίντον στους Αμερικανούς ότι η συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με το Μεξικό και τον Καναδά, η γνωστή NAFTA, θα δημιουργούσε 200.000 θέσεις εργασίας: στην πράξη κατέστρεψε 680.000 θέσεις.

Στην Ελλάδα

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το πρώτο κόμμα στη Βουλή που, ως αξιωματική αντιπολίτευση, είχε θέσει το θέμα της ΤΤΙΡ και είχε αξιώσει να ενημερωθεί το ελληνικό κοινοβούλιο και ο ελληνικός λαός για την αντιδραστικότητα αυτής της συμφωνίας. Στις 2/2/2015 ο αναπληρωτής υπουργός Γ. Κατρούγκαλος, υποσχέθηκε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπλοκάρει τη συμφωνία. Υπάρχουν πράγματι –εκτός των κινημάτων– και θεσμικά εργαλεία στη φαρέτρα μιας κυβέρνησης της Αριστεράς που δεν θα είναι διαθέσιμη να υποκύψει στην παντοδυναμία των συμφερόντων των λόμπι. Για παράδειγμα, μετά την ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων το κείμενο της συνθήκης θα πρέπει να εγκριθεί από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, κάτι που στην περίπτωση της ΤΤΙΡ εμπίπτει στις περιπτώσεις όπου απαιτείται ομοφωνία. Και μόνο η πιθανότητα ενός ελληνικού «όχι» στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, θα είχε τη δυνατότητα να φέρει αναταραχή ή και εμπλοκή σε σχέση με την κύρωση της συμφωνίας. Σε κάθε περίπτωση μια κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να δείξει πως υπάρχει και άλλος δρόμος ενάντια στη δικτατορία των αγορών. Όπως είπε και ο Γ. Κατρούγκαλος, ένα ελληνικό μπλοκάρισμα της TTIP θα ήταν ένα δώρο όχι μόνο προς τον ελληνικό, αλλά και προς τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης.

Ελπίδα, η αντίσταση που διογκώνεται Στις 11 Οκτωβρίου 2014 πραγματοποιήθηκαν 450 κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας σε 24 κράτη, στις οποίες συμμετείχαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές, ενώ στις 19 Δεκεμβρίου διοργανώθηκαν κινητοποιήσεις στην έδρα της ΕΕ στις Βρυξέλλες με αιτήματα τη διακοπή των διαπραγματεύσεων για την TTIP. Τα εργατικά κινήματα στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες έχουν επίσης εκφράσει την αντίθεσή τους στην TTIP, με τις εργατικές συνομοσπονδίες σε Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ιταλία, Ισπανία και Σλοβενία να διαδηλώνουν τη διαφωνία τους με τη συνέχεια των διαπραγματεύσεων. Τον τελευταίο χρόνο, ένα εντυπωσιακό κίνημα συγκροτήθηκε στην Ευρώπη, τόσο από πλευράς μαζικότητας όσο και ποικιλομορφίας, ενάντια στην προοπτική υπογραφής της συμφωνίας. Αριστερά κόμματα και οργανώσεις, οικολογικές οργανώσεις, κινήματα δικαιωμάτων, ΜΚΟ, συνδικάτα, φορείς της τοπικής αυτοδιοίκησης, πανεπιστήμια, και πλήθος άλλων και από τα 28 κράτη-μέλη της ΕΕ, συναντήθηκαν στις αρχές Φεβρουαρίου του 2015 στις Βρυξέλλες με σκοπό τον από κοινού προσδιορισμό της στρατηγικής και του περιεχομένου της σχετικής ευρωπαϊκής καμπάνιας ενάντια στην ΤΤΙΡ. Έτσι στις 19/4 (Παγκόσμια Ημέρα Δράσης ενάντια στην TTIP) και ενόψει της 9ης συνάντησης, υπήρξαν μαζικές διαδηλώσεις και αντιδράσεις σχεδόν σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στη ίδια τη Ν. Υόρκη.