Φύλλο Νο 336 | 13 ΜΑΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€
Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr
Εξωτερική πολιτική στα χνάρια του Σαµαρά και του Βενιζέλου;
Συνέντευξη µε τον Μ. Ουρµπάν, ευρωβουλευτή του Podemos
Για το συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
Σελ. 7
Σελ. 17
Σελ. 13
Γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών Σελ. 10-11
Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού
Óýãêñïõóç ÔÙÑÁ µå ôïõò äáíåéóôÝò Ο επίµονα αδίστακτος τρόπος µε τον οποίο συµπεριφέρονται οι δανειστές και οι ντόπιοι σύµµαχοί τους απέναντι στην κυβέρνηση που εξελέγη µόλις πριν από λίγους µήνες, επιβεβαιώνεται µέρα µε τη µέρα. Οι διαρκείς εκβιασµοί τους, που συντονίζονται µε τα ελληνικά ΜΜΕ και τις εγχώριες µνηµονιακές δυνάµεις, στοχεύουν σε αυτό που λένε όλοι τους απροσχηµάτιστα, δηλ. στην εδώ και τώρα υποχώρηση της Αριστεράς σε όλα τα µέτωπα, µεσοπρόθεσµα στην υπογραφή τρίτου µνηµονίου και τελικά στην κατάρρευση της κυβέρνησης, ώστε να καταστρα-
φεί κάθε υπόδειγµα αντίστασης στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της λιτότητας. Όµως, παρά τα λάθη και τις υποχωρήσεις, η κυβέρνηση διαθέτει ακόµη ένα µεγάλο οπλοστάσιο λαϊκής υποστήριξης, το οποίο µάλιστα µπορεί να µεγαλώσει αν πολλαπλασιαστούν τα µικρά βήµατα που έγιναν µε τις καθαρίστριες και την ΕΡΤ, αν δηλαδή υλοποιηθεί το πρόγραµµα της ∆ΕΘ. ∆ιαθέτει επιπλέον ένα κόµµα που, αν χρησιµοποιηθεί, µπορεί να αποτελέσει σηµαντικό εργαλείο µάχης. Έχει δε ακόµη επίµονα καρφωµένα επάνω της τα βλέµµατα εκατοµµυρίων
εργαζοµένων σε όλον τον κόσµο. Τι χρειάζεται είναι γνωστό: Στάση πληρωµών προς τους τοκογλύφους, µέτρα περιορισµού της «ελευθερίας» δραπέτευσης των κεφαλαίων, υλοποίηση των συνεδριακών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες, φορολόγηση του κεφαλαίου και των πλουσίων για χρηµατοδότηση µέτρων αντιλιτότητας, υποστήριξη αυτής της πολιτικής µε κάθε αναγκαίο µέσον, συµπεριλαµβανοµένης της σύγκρουσης µε την ΕΕ και το ευρώ. Τώρα. Πριν εξανεµιστούν τα πλεονεκτήµατα της Αριστεράς!
2
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
13 ΜΑΗ 2015
Της σύνταξης...
ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ
Έφτασε η στιγµή της αλήθειας για τον ΣΥΡΙΖΑ Του Αντώνη Νταβανέλου
Υ
πήρξαµε πολλοί που δεν συµµεριζόµασταν την «ευκολία» της προεκλογικής αφήγησης, που διευκόλυνε µεν το δρόµο προς την κάλπη, αλλά µας έθετε µπροστά σε ένα κρίσιµο ερώτηµα: είναι δυνατόν να αναπτυχθεί ένα ριζοσπαστικό πρόγραµµα αντιλιτότητας µέσα στο πλαίσιο ανοχής της ευρωζώνης και διά της διαπραγµατευτικής µεθόδου µε τους «θεσµούς» της; Σήµερα γνωρίζουµε την απάντηση: Όχι. Η ΕΕ και το ∆ΝΤ επιχειρούν να συντρίψουν τον ΣΥΡΙΖΑ χτίζοντας το δίληµµα: απόλυτη ενσωµάτωση ή άµεση ανατροπή. Το κάνουν για λόγους οικονοµικούς, επειδή η αντιλιτότητα είναι ασύµβατη µε τη σηµερινή κυρίαρχη πολιτική. Το κάνουν επίσης για λόγους πολιτικούς, γιατί η Ευρώπη όφειλε να θωρακιστεί απέναντι στον κίνδυνο της «µετάδοσης» του µικροβίου ΣΥΡΙΖΑ-Podemos. Η συµφωνία της 20ής Φλεβάρη ήταν ένα σηµαντικό λάθος, που προέκυψε από τον εγκλωβισµό στην προεκλογική «αφήγηση». ∆ώσαµε τη δέσµευση της αποπληρωµής του χρέους «στο ακέραιο και εγκαίρως», παραιτηθήκαµε από «µονοµερείς ενέργειες» µε βάση το πρόγραµµά µας, που θα οικοδοµούσαν µια στέρεα εργατική-λαϊκή συµµαχία γύρω από την κυβέρνηση της Αριστεράς. ∆εν πήραµε τίποτα. Η «δηµιουργική ασάφεια» λειτούργησε και λειτουργεί υπέρ των ισχυρών.
Ξεθώριασµα
Μετά τις 20 Φλεβάρη, επιχειρήσαµε να αµυνθούµε µε τις «κόκκινες γραµµές». Ήταν κατώτερες των δεσµεύσεών µας στη ∆ΕΘ, που ήταν κατώτερες του συνεδριακού προγράµµατος του ΣΥΡΙΖΑ. Σήµερα οι «κόκκινες γραµµές» ξεθωριάζουν: Στις ιδιωτικοποιήσεις –απέναντι στην εµβληµατική σηµαία του νεοφιλελευθερισµού– µιλάµε πλέον για τα έσοδα, για το πώς και πόσες δηµόσιες επιχειρήσεις θα εκποιηθούν και όχι για το αν θα εκποιηθούν. Στο ζήτηµα των φόρων θεωρούµε πλέον τον ΕΝΦΙΑ και τον ΦΠΑ ως «πεδία παραχωρήσεων» προς τους δανειστές και όχι ως ζητήµατα βελτίωσης της ζωής των λαϊκών τάξεων, όπως προεκλογικά δεσµευτήκαµε. Στο Ασφαλιστικό εγγυόµαστε τις κατακτήσεις των «σήµερα συνταξιούχων» αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόµενο αντιµεταρρύθµισης στις ασφαλιστικές προσδοκίες των µελλοντικών γενιών εργαζοµένων. Στα εργασιακά, µετακινούµαστε από τη δέσµευση για αποκατά-
σταση της ισχύος των ΣΣΕ προς ένα νεφέλωµα των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών», όπως τις κατανοεί η ILO, µε τον κίνδυνο να ανακαλύψουµε ότι συζητάµε για θεσµοθέτηση ενός νεοφιλελεύθερου κορπορατισµού (που ενσωµατώνει ως κριτήρια στις ΣΣΕ τη δηµοσιονοµική σταθερότητα και την ανταγωνιστικότητα στην οικονοµία...). Είναι φανερό, για όποιον εξακολουθεί να θέλει να βλέπει, ότι έχουµε εγκλωβιστεί σε ένα καθοδικό σπιράλ: σε µια διαπραγµάτευση όπου σε κάθε φάση της υποχρεωνόµαστε να υπερασπίζουµε τον κόσµο µας, σε όλο και κατώτερο επίπεδο. Είναι επίσης σαφές πού οδηγεί αυτή η κατηφόρα: Στο να µας υποχρεώσουν να υπογράψουµε εµείς το Μνηµόνιο 3, τη συµφωνία που οι δανειστές ετοίµαζαν για συνυπογραφή µε τους Σαµαρά και Βενιζέλο. Άλλωστε έχει ήδη διαφανεί και η χρονική στιγµή που θα επιχειρηθεί αυτή η ποιο-
λιτότητας. Οι δανειστές δεν θα δεχθούν, µεσοπρόθεσµα, να παραµείνει ως εγγυητής της συµφωνίας η σηµερινή κυβέρνηση. Θα απαιτήσουν να καταβληθεί και το πολιτικό κόστος της περιπέτειας µετά τις 25 Γενάρη, εκβιάζοντας για «διεύρυνση» της κυβέρνησης Τσίπρα και, σταδιακά, για µετεξέλιξή της σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας ή αλλιώς για ανατροπή της. Η πολιτική ενεργοποίηση του Γ. Στουρνάρα –µε το όνειρο µιας α λα Παπαδήµος κυβέρνησης «ευρωπαϊκού τόξου»– πρέπει να αντιµετωπιστεί ως προειδοποίηση.
∆ιέξοδος
Από αυτόν τον φαύλο κύκλο υπάρχει διέξοδος, που όµως γίνεται όλο και πιο δύσκολη µε κάθε εβδοµάδα που περνάει σε απραξία, µε κάθε δόση που πληρώνεται στους δανειστές: Στάση πληρωµών προς τους τοκογλύφους - µέτρα περιορισµού της «ελευθερίας» δραπέ-
Έχει ήδη διαφανεί και η χρονική στιγµή που θα επιχειρηθεί αυτή η ποιοτική κλιµάκωση της αντεπίθεσης των δανειστών: όταν η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να ζητήσει δανεισµό για να πληρώσει όχι πλέον τις δόσεις του χρέους, αλλά τους µισθούς και τις συντάξεις, τότε –εκτιµούν οι δανειστές ότι– δεν θα έχει την πολιτική δύναµη για να διατυπώσει την παραµικρή αντίρρηση. τική κλιµάκωση της αντεπίθεσης των δανειστών: όταν η κυβέρνηση θα υποχρεωθεί να ζητήσει δανεισµό για να πληρώσει όχι πλέον τις δόσεις του χρέους, αλλά τους µισθούς και τις συντάξεις, τότε –εκτιµούν ότι– δεν θα έχει την πολιτική δύναµη για να διατυπώσει την παραµικρή αντίρρηση. Η απόφαση να πληρώνονται µέχρι σήµερα τακτικά οι δόσεις –απόφαση που απορρέει από τη συµφωνία της 20ής Φλεβάρη– παρόλο που οι δανειστές δεν έδωσαν ούτε ένα ευρώ από τα υπεσχηµένα και οφειλόµενα από τις παλαιότερες συµφωνίες, έχει εξαντλήσει επικίνδυνα τα αποθέµατα του ∆ηµοσίου, φέροντας πλέον την κρίσιµη στιγµή πολύ πολύ κοντά µας.
Συνέπειες Οι πολιτικές συνέπειες µιας τέτοιας στρατηγικής υποχώρησης –γιατί δεν θα είναι πλέον εφικτό να µιλά κανείς για «συµβιβασµό»– θα είναι άµεσες. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δυνατόν να µετατραπεί σε κόµµα
τευσης των κεφαλαίων - υλοποίηση των συνεδριακών αποφάσεων του ΣΥΡΙΖΑ για τις τράπεζες - φορολόγηση του κεφαλαίου και των πλουσίων για χρηµατοδότηση µέτρων αντιλιτότητας - υποστήριξη αυτής της πολιτικής µε κάθε αναγκαίο µέσον, συµπεριλαµβανοµένης της σύγκρουσης µε την ΕΕ και το ευρώ. Μια τέτοια «τοµή», που θα ήταν φυσιολογική µετά τις 25 Γενάρη, σήµερα θα πρέπει να αφήνει ανοιχτό το ενδεχόµενο της αναβάπτισης στη λαϊκή εντολή. Σε εκλογές, υπό την προϋπόθεση της καθαρής παρουσίασης αυτών των επιλογών από την κυβέρνηση και της υποστήριξής τους από το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ. Σε κάθε περίπτωση, οι κρίσιµες αποφάσεις που έρχονται δεν είναι δυνατόν να ληφθούν από ένα κλειστό επιτελείο ανθρώπων, ακόµα και των καλύτερων προθέσεων. Το κόµµα, από την ΚΕ έως τις ΟΜ, πρέπει να κληθεί να αποφασίσει. Το κόµµα πρέπει να αντισταθεί στον κόντρα άνεµο που σηκώνεται όλο και πιο απειλητικά.
ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566
• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.
πολιτικη
13 μαη 2015
3
«Ο κ. Βαρουφάκης αναγνώρισε ότι είναι έτοιμος να ξανασυζητήσει τις προεκλογικές υποσχέσεις. Το μήνυμα είναι πλέον σαφές: η κυβέρνηση Τσίπρα δεν είναι πια όμηρος της αριστερής πτέρυγας του ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που αποτελούσε τη βασική ανησυχία του Eurogroup». Από το κύριο άρθρο της γαλλικής «La Tribune», Τρίτη 12 Μαΐου
Το σχέδιο των δανειστών:
Πλήρης εξάντληση ως την πλήρη υποταγή Του Πάνου Κοσμά
Ά
λλο ένα «δραματικό» Eurogroup ολοκληρώθηκε χωρίς να δοθεί «λύση» στο πλαίσιο του υποτιθέμενου «έντιμου συμβιβασμού». Άλλη μια «αιματηρή» δόση (750 εκατ. ευρώ προς το ΔΝΤ) καταβλήθηκε, παρά τις δραματοποιήσεις ότι χρήματα δεν υπάρχουν, ότι η ελληνική κυβέρνηση μπορεί να μην την πληρώσει κ.λπ. Μάλιστα, σύμφωνα με πληροφορίες, η δόση πληρώθηκε χάρη σε «γενναιοδωρία» των δανειστών, που πρότειναν οι ίδιοι να αξιοποιηθεί προς τούτο ασφαλιστικό αποθεματικό υπέρ του ΔΝΤ που διατηρούνταν στην Τράπεζα της Ελλάδος (ΤτΕ)... Η τακτική των δανειστών είναι διαφανής: θέλουν να οδηγήσουν την κυβέρνηση στο σημείο να «στραγγίξει» όλα τα ρευστά αποθέματα του ευρύτερου δημόσιου τομέα και μανουβράρουν έτσι τις διαδικασίες, το χρόνο των διαπραγματεύσεων και το χρόνο διεξαγωγής των Eurogroup, ώστε να πληρώνονται κανονικά τα τοκοχρεολύσια και η κυβέρνηση να ξεμένει από ρευστό όταν πρόκειται να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις!
Θανάσιμη παγίδα
Στο στρατόπεδο των δανειστών επικρατούν πλέον ισχυρή αυτοπεποίθηση, πανηγυρικοί τόνοι και ειρωνική διάθεση, καθώς θεωρούν ότι η κυβέρνηση είναι απολύτως εγκλωβισμένη σε μια απελπιστική κατάσταση, ότι εξαντλεί ταχύτατα τα στρατηγικά της αποθέματα (όχι μόνο τα οικονομικά αλλά και τα πολιτικά) και ότι δεν έχει πλέον δυνάμεις για μείζονες κινήσεις απεγκλωβισμού από τη «θανάσιμη παγίδα». Η αυτοπεποίθηση είναι τόσο μεγάλη ώστε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δήλωσε πως δεν έχει αντίρρηση να γίνει και δημοψήφισμα ώστε να πάρει θέση ο ελληνικός λαός!
Εξαντλώντας τα ρευστά διαθέσιμα του ευρύτερου δημόσιου τομέα για να πληρώνει τοκοχρεολύσια, η κυβέρνηση βρέθηκε στα τέλη Απριλίου στη δεινή θέση να μην μπορεί να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Διασφαλίζοντας ότι θα πληρώνονται κανονικά τα τοκοχρεολύσια του χρέους, οι δανειστές την οδήγησαν για πρώτη φορά στο χείλος της εσωτερικής στάσης πληρωμών σε μισθούς και συντάξεις. Κατέφυγε λοιπόν στη γνωστή Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ). Ωστόσο, τα ρευστά διαθέσιμα δεν επαρκούσαν για να πληρωθεί η δόση του ΔΝΤ την Τρίτη 12 Απριλίου. Οι δανειστές προσφέρθηκαν να «διευκολύνουν», υπενθυμίζοντας ότι υπάρχει ασφαλιστικό αποθεματικό 700 εκατ. ευρώ στην ΤτΕ για το ΔΝΤ. Πληρώνοντας με αυτό τον τρόπο τη δόση, η κυβέρνηση θα βρεθεί τώρα ξανά μπροστά στο φάσμα της στάσης πληρωμών σε μισθούς στις 15 Μαΐου, όταν θα πρέπει να καταβάλει 550 εκατ. ευρώ, ή το αργότερο στα τέλη του μήνα, όταν θα πρέπει να καταβάλει τα διπλάσια για μισθούς και συντάξεις. Ενόψει αυτού, οι δανειστές έχουν βάλει ένα νέο κομματάκι τυρί στη φάκα: αν η κυβέρνηση «τρέξει» για τη συμφωνία, μπορεί να ελπίζει ότι θα ανοίξει η περιβόητη «στρόφιγγα» ρευστότητας του κ. Ντράγκι ή ότι θα αρχίσουν να εκταμιεύονται τμήματα της δόσης των 7,2 δισ. ευρώ...
Η γάτα με το ποντίκι
Οι δανειστές, αποθρασυμένοι, παίζουν με την κυβέρνηση σαν τη γάτα με το ποντίκι, την οδηγούν όλο και πιο βαθιά στην παγίδα, αφήνοντας μόνο ένα παραθυράκι διαφυγής: μια μνημονιακή συμφωνία-εισαγωγή στο τρίτο μνημόνιο ή κατευθείαν την υπογραφή του τρίτου μνημονίου... Ύστερα από την πληρωμή της δόσης προς το ΔΝΤ παρά το άκαρπο (όσον αφορά την παροχή ρευστότητας) Eurogroup, οι «ασκήσεις προσομοίωσης ρήξης» του τελευταίου διαστήματος αποδεικνύο-
νται «ψεύτικοι συναγερμοί» που σκορπούν ακόμη μεγαλύτερη απογοήτευση και ενισχύουν το «μονόδρομο» προς το συμβιβασμό. Έχοντας στήσει πολύ καλά μια πολυπλόκαμη παγίδα και έχοντας την πλήρη συνδρομή του εγχώριου μνημονιακού «καθεστώτος» (που όχι μόνο παραμένει άθικτο, αλλά έχει ενισχυθεί και εξακολουθεί να ενισχύεται σε καίριους κρίκους της πολιτικής και της οικονομίας από τις αποφάσεις της κυβέρνησης), οι δανειστές απαιτούν κάτι περισσότερο και από το μέιλ Χαρδούβελη! Ο Νίκος Βούτσης αποκάλυψε σε συνέντευξή του στον «Αθήνα 9,84» ότι οι δανειστές ζητούν πρωτογενές πλεόνασμα 2% το 2015. Δεδομένου ότι η εκτίμηση του ΔΝΤ είναι πως το 2015 χωρίς νέα μέτρα θα υπάρξει πρωτογενές έλλειμμα 1,7%, για να γεφυρωθεί το χάσμα θα απαιτηθούν μέτρα συνολικής απόδοσης 7-8 δισ. ευρώ το 2015, όπως ο ίδιος ο Νίκος Βούτσης αποκάλυψε, και συνολικά έως και 15 δισ. ευρώ για το 2016!
Νέο μνημόνιο
Αν σκεφτούμε ότι το συνολικό ύψος των νέων μέτρων στην πρώτη διετία του δεύτερου μνημονίου (2012-2013) ήταν «μόλις» 11 δισ. ευρώ, είναι προφανές ότι οι δανειστές ζητούν ένα νέο μνημόνιο, σκληρότερο και από το δεύτερο! Μπαίνοντας όλο και πιο βαθιά στην παγίδα και μη έχοντας τη δύναμη, την τόλμη ή τη θέληση να αντικαταστήσει μια διαπραγματευτική γραμμή η οποία κατέρρευσε με ένα σχέδιο ρήξης, το κυβερνητικό κέντρο φαίνεται ότι έχει αποδεχτεί την πορεία προς μια τέτοιου τύπου σκληρή μνημονιακή συμφωνία. Όχι μόνο έχει πλήρως εγκαταλειφθεί ο θεμελιώδης στόχος της κατάργησης του μνημονίου και του «ξηλώματος» του μνημονιακού καθεστώτος, όχι μόνο έχει παραπεμφθεί στις ελληνικές καλένδες η υλοποίηση του «προγράμματος της
Θεσσαλονίκης», αλλά πέφτουν η μία μετά την άλλη και οι ελάχιστες «κόκκινες γραμμές»: οι ιδιωτικοποιήσεις θεωρούνται προ πολλού χαμένη μάχη, ενώ στα φορολογικά ζητήματα διαμορφώνονται οι όροι μιας νέας φοροεπιδρομής: παραμονή του ΕΝΦΙΑ, παραίτηση από το αφορολόγητο των 12.000 ευρώ, δυσβάστακτες ρυθμίσεις στο ΦΠΑ με ενιαίο ανώτατο συντελεστή 18-19% με μετάταξη βασικών υπηρεσιών σε αυτόν (ενέργεια) κ.λπ. Όμως, ούτε τα «όσια των οσίων» μένουν ανέπαφα: Η αύξηση του κατώτατου μισθού «εξαερώνεται» για να μείνει η θεσμοθέτηση ενός «συστήματος συλλογικών διαπραγματεύσεων» (ούτε καν συλλογικών συμβάσεων) σύμφωνα με τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO), ενώ η απαίτηση για ομαδικές απολύσεις δεν έχει αποσυρθεί από το τραπέζι. Τέλος, στο συνταξιοδοτικό, στη γραμμή του κοινού ανακοινωθέντος Τσίπρα Γιούνκερ περί «συγκράτησης των συνταξιοδοτικών δαπανών», οι πρόωρες συντάξεις θα είναι το «βασικό θύμα», αλλά δεν έχουν αποσυρθεί οι απαιτήσεις των δανειστών για παραμετρικές αλλαγές στο Ασφαλιστικό (όρια ηλικίας) ούτε για περικοπή των «υψηλών» επικουρικών συντάξεων ή και των κύριων συντάξεων...
Σχέδιο ρήξης
Μπροστά σε αυτήν τη μοιρολατρική πορεία προς το τρίτο μνημόνιο, δεν χρειαζόμαστε «ψεύτικους συναγερμούς» και επικοινωνιακή διαχείριση κούφιων «απειλών», ούτε, πολύ περισσότερο, ψοφοδεείς και ευκόλως αναγνώσιμες «μπλόφες», αλλά γενναίες πολιτικές αποφάσεις: στάση πληρωμών - διαγραφή του χρέους, άμεση υλοποίηση του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης», κατάργηση των μνημονίων και ξήλωμα του μνημονιακού καθεστώτος. Χρειαζόμαστε ένα σχέδιο ρήξης με το εγχώριο και διεθνές σύστημα.
4
πολιτικη
13 μαη 2015
ΕΡΤ, καθαρίστριες, συμβασιούχοι...
Ο δρόμος του κινήματος ενάντια στο δρόμο του συμβιβασμού
Ο
ι εργαζόμενοι της ΕΡΤ, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών και οι συμβασιούχοι του ΟΑΕΕ ήταν οι πρωταγωνιστές κινηματικών εκδηλώσεων το διήμερο Δευτέρας - Τρίτης 11-12 Μαΐου. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συγκεντρώθηκαν τη Δευτέρα έξω από το Ραδιομέγαρο της Αγίας Παρασκευής και στη συνέχεια μπήκαν στο εσωτερικό του. Στην ανακοίνωση της ΠΟΣΠΕΡΤ καταγγέλλεται ο διορισμός του Λάμπη Ταγματάρχη ως διευθύνοντα συμβούλου στην ΕΡΤ, γνωστού για «τις προσπάθειές του για τη χωρίς όριο συρρίκνωση της ΕΡΤ, τόσο σε θέσεις εργασίας όσο και σε παραγόμενο έργο, καθώς και για τις εργασιακές σχέσεις γαλέρας που επιθυμεί», και τίθενται ερωτήματα για το ποιες είναι οι κατευθύνσεις της πολιτικής ηγεσίας. Οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονομικών έστησαν επινίκιο πάρτι για την επιστροφή τους στην εργασία τους, από το οποίο πέρασαν υπουργοί της κυβέρνησης. Το μεσημέρι έκαναν τα αποκαλυπτήρια του πανό που θα αφήσουν στην Καραγεώργη Σερβίας για να θυμίζει τον αγώνα τους, ενώ το γλέντι συνεχί-
στηκε μέχρι αργά το βράδυ, με χορούς, τραγούδια και πανηγυρισμούς. Οι απολυμένοι συμβασιούχοι του ΟΑΕΕ πραγματοποίησαν κατάληψη στο γραφείο του διοικητή και στην αίθουσα του ΔΣ του Οργανισμού, ζητώντας την υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης της κυβέρνησης για επαναπρόσληψή τους. Όλοι αυτοί πήραν τη σκυτάλη από το κίνημα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές, τις πρωτοβουλίες για την κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ, τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης του Ελληνικού και του Αστέρα Βουλιαγμένης, την κινητοποίηση για τα Λιπάσματα στη Δραπετσώνα, τις κινητοποιήσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ και του ΟΛΘ. Θα δώσουν τη σκυτάλη στην απεργία των υγειονομικών στις 20 Μαΐου, αλλά –είναι βέβαιο– και σε πολλές άλλες κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας, που θα πληθύνουν το επόμενο διάστημα. Στις δυσμενείς συνθήκες που η κυβέρνηση σπαταλάει διαρκώς τα στρατηγικά οικονομικά και πολιτικά της αποθέματα και εγκλωβίζεται όλο και περισσότερο στο «μονόδρομο» του συμβιβασμού που οδηγεί στο τρίτο μνημόνιο, το κίνημα
«ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ» ΚΑΤΟΠΙΝ ΕΟΡΤΗΣ Χρειάστηκε το αίτημα της εισαγγελίας για παραπομπή της Αναστασίας Σακελλαρίου με την κατηγορία της «απιστίας κατ’ εξακολούθηση», αναφορικά με την υπόθεση των επισφαλών δανείων από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο (στην οποία εμπλέκονται δεκάδες επιχειρηματίες και τραπεζίτες), ώστε να «παραιτήσουν» την επικεφαλής του ΤΧΣ. Θέση την οποία κατέλαβε τον Φεβρουάριο του 2013, κατόπιν απόφασης του Στουρνάρα και της τότε κυβέρνησης Σαμαρά. Ήταν η επιβράβευσή της για το πάρτι κερδοσκοπίας γύρω από το Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο, που κατέληξε σε ζη-
αντέχει και δίνει το «παρών». Μπορεί η οργάνωση των κινητοποιήσεων να έχει πολλά προβλήματα, μπορεί τα συνδικάτα των εργαζομένων και κυρίως οι διοικήσεις τους να βαρύνονται ενίοτε με προβληματικές διαχειρίσεις ή και με προβληματικά κίνητρα, μπορεί οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ να κερδοσκοπούν πολιτικά
Η κινηματική πίεση στην κυβέρνηση δεν είναι απλώς καλοδεχούμενη, αλλά και θεμελιώδης όρος για να μείνει ανοιχτό το παράθυρο της πάλης για την ανατροπή της λιτότητας. πάνω στις ανάγκες των εργαζομένων, αλλά δεν είναι όλα αυτά που δίνουν τον τόνο. Οι κινητοποιήσεις αυτές είναι δίκαιες γιατί τα αιτήματα του κόσμου είναι δίκαια, γιατί συμμετέχει ο ίδιος και δίνει τον τόνο. Με εξαίρεση τη σκηνοθετημένη από την ίδια την εργοδοσία «δια-
μιές πολλών εκατομμυρίων σε βάρος του Δημοσίου: η Σακελλαρίου, ως υπεύθυνη του «risk management» της τράπεζας, χορηγούσε «θαλασσοδάνεια» σε γνωστούς μεγαλοεπιχειρηματίες. Κορυφαία στιγμή της καριέρας της στο ΤΧΣ, η «κατά λάθος» επιστροφή του 1,2 δισ. ευρώ στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, πριν λίγους μήνες, τη στιγμή που τα ταμειακά διαθέσιμα του κράτους έχουν στεγνώσει. Όλα αυτά βέβαια ήταν γνωστά εδώ και καιρό στην κυβέρνηση και χρειάστηκε μια «διαδικαστική αφορμή» για να στείλει σπίτι της, ένα εξέχον στέλεχος του μνημονιακού κατεστημένου. Όπως και στην περίπτωση του Γ. Στουρ-
νάρα, που συνεχίζει να υπονομεύει το κυβερνητικό έργο ως διοικητής της ΤτΕ (πρόσφατα αποκαλύφθηκαν τα σχετικά mail), περισσεύει η κυβερνητική ατολμία. Ειδικά, από τη στιγμή που δεν αμφισβητείται η διοικητική εξουσία -πόσο μάλλον το ιδιοκτησιακό καθεστώς- του τραπεζικού τομέα, που αποτελεί την «καρδιά» της οικονομίας και έχει μετατραπεί, μέσω της παροχής ρευστότητας, σε εργαλείο εκβιασμού της ΕΕ, για να οδηγηθεί το Μαξίμου σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση.
Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ Στο ποσό των 312,7 δισ. ευρώ ή στο 174,7% του ΑΕΠ ήταν στις 31/3/15 το κρατικό χρέος,
δήλωση» του εργοδοτικού σωματείου των εργαζομένων στην εξόρυξη στις Σκουριές, για την οποία όλη η Αριστερά μίλησε –και σωστά– για «κινητοποίηση κατσαρόλας», σε όλες τις άλλες γνωστές περιπτώσεις, παρά τα προβλήματα και τις απόπειρες πολιτικής κερδοσκοπίας, πρόκειται για κινητοποιήσεις όχι μόνο δίκαιες αλλά και ελπιδοφόρες. Αποφεύγοντας και η ίδια το λάθος της πολιτικής κερδοσκοπίας και του μαξιμαλισμού, που διασπά και δεν ενώνει (οι κινητοποιήσεις δεν οργανώνονται για να «αποδειχτεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί», αλλά για να ικανοποιηθούν δίκαια αιτήματα), η Αριστερά, εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ, πρέπει να δώσει τις δυνάμεις της για τη στήριξη, το συντονισμό και την κλιμάκωση των αγώνων. Η κινηματική πίεση, «από τα αριστερά και από τα κάτω», πάνω σε μια κυβέρνηση που εγκαταλείπει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και βαδίζει παραπαίοντας προς έναν συμβιβασμό μνημονιακό και «ατιμωτικό», δεν είναι απλώς καλοδεχούμενη, αλλά και θεμελιώδης όρος για να μείνει ανοιχτό το «παράθυρο» της πάλης για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της λιτότητας.
σύμφωνα με έγγραφο που διαβιβάστηκε στη Βουλή από τον Οργανισμό Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους (ΟΔΔΗΧ). Όπως προκύπτει από το έγγραφο, η κατανομή του δημόσιου χρέους της κεντρικής κυβέρνησης έχει ως εξής: Ομόλογα: 39,4 δισ. ευρώ. Ομόλογα που κατέχει η ΕΚΤ (SMP program): 19,8 δισ. ευρώ. Ομόλογα που κατέχουν οι Ευρωπαϊκές Κεντρικές Τράπεζες (ANFAs): 7,3 δισ. ευρώ. Έντοκα γραμμάτια: 14,9 δισ. ευρώ. Βραχυπρόθεσμα δάνεια (repos): 9,8 δισ. ευρώ. Δάνεια από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSM): 130,9 δισ. ευρώ. Δάνεια από ΔΝΤ: 21,2 δισ. ευρώ. Δάνεια από κράτη-μέλη της Ευρωζώνης: 52,9 δισ. ευρώ. Δάνεια
ΑΡΙΣΤΕΡΑ
13 ΜΑΗ 2015
Χτίζοντας το νέο µε τα υλικά του παλιού; Του Σπύρου Αντωνίου
από Τράπεζα Ελλάδος: 4,3 δισ. ευρώ. Λοιπά ∆άνεια εσωτερικού: 0,1125 δισ. ευρώ. Λοιπά ∆άνεια εξωτερικού: 5 δισ. ευρώ. Ειδικά και ∆ιακρατικά δάνεια εξωτερικού (Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων) 7,09 δισ. ευρώ. Από τους αριθµούς αυτούς γίνεται φανερό ότι το συντριπτικά µεγαλύτερο µέρος του χρέους αφορά τα δάνεια των λεγόµενων «προγραµµάτων διάσωσης» από την τρόικα, ενώ πολύ µικρότερο µέρος βρίσκεται στα χέρια ιδιωτών πιστωτών, ιδιαίτερα ελληνικών τραπεζών που αγοράζουν οµόλογα βραχυπρόθεσµης διάρκειας, αλλά και στα γνωστά «γεράκια» διεθνών οίκων. ∆υστυχώς, µε την περίφηµη συµφωνία της 20ής Φλεβάρη, η κυβέρνηση αναγνώρισε την εξυπηρέτηση «πλήρως και εγκαίρως» του παράνοµου αυτού χρέους. Η συνέχιση της καταβολής των προβλεπόµενων δόσεων µε χρήση υπερπολύτιµων δηµόσιων πόρων,
Θα µας βρείτε στις
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309
∆
ύο κρίσιµες κυβερνητικές αποφάσεις των προηγούµενων ηµερών επιβεβαίωσαν ότι η σύγκρουση µε το «βαθύ κράτος» και όσους το εκπροσωπούν, δεν βρίσκεται στις προτεραιότητες της κυβέρνησης «µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ». Αντίθετα, η προσχώρηση στην καταστροφική λογική της «συνέχειας του κράτους» και των «ειδικών», αποτελεί τροχοπέδη σε κάθε προσπάθεια ανατροπής της λιτότητας και των κοινωνικών συσχετισµών. Η επιλογή του Λάµπη Ταγµατάρχη στη θέση του διευθύνοντος συµβούλου της ΕΡΤ προκάλεσε νέα απογοήτευση στον κόσµο που έδωσε τον εµβληµατικό αγώνα για την επαναλειτουργία της δηµόσιας ραδιοτηλεόρασης. Μόνο ως αστείο µπορεί να ειπωθεί ότι η µάχη ενάντια στα καθεστωτικά ΜΜΕ θα ξεκινήσει µε έναν γνήσιο εκφραστή του µιντιακού κατεστηµένου στο τιµόνι της ΕΡΤ. Θέση που κατείχε και το διάστηµα 2010-12, τότε που η ΕΡΤ πρωτοστατούσε στην αισχρή προπαγάνδα για την «ευλογία» των µνηµονίων και ο Ταγµατάρχης υποβάθµιζε το έργο της ΕΡΤ, απαιτώντας εργασιακές σχέσεις γαλέρας. Ακόµα µια πρόκληση ήταν η αναβάθµιση του πρώην εισαγγελέα της Αντιτροµοκρατικής Υπηρεσίας αλλά και επικεφαλής της ΕΥΠ επί Καραµανλή, ∆ηµήτρη Παπαγγελόπουλου. Ο τελευταίος, από γενικός γραµµατέας του υπουργείου ∆ικαιοσύνης, ανέλαβε καθήκοντα υφυπουργού στο ίδιο υπουργείο µε αρµοδιότητα σε θέµατα ∆ιαφάνειας. Είναι ενδεικτικό πως λίγες µόνον ώρες πριν από την ορκωµοσία του νέου υφυπουργού, το γραφείο του υπουργού ∆ικαιοσύνης Νίκου Παρασκευόπουλου δήλωνε άγνοια για το γεγονός. Με τις νέες αυτές «εκπλήξεις», ο κατάλογος της αξιοποίησης στελεχών από το χώρο του «καραµανλισµού» και του
Ο κατάλογος της αξιοποίησης στελεχών από τον «καραµανλισµό» και το ΠΑΣΟΚ συνεχώς διευρύνεται «σηµιτικού» ή «παπανδρεϊκού» ΠΑΣΟΚ συνεχώς διευρύνεται. Είχαν προηγηθεί εξέχουσες µορφές της πολιτικής ελίτ και λοιποί γραφειοκράτες που οργάνωσαν και υλοποίησαν τη νεοφιλελεύθερη επίθεση στον κόσµο της εργασίας για λογαριασµό των καπιταλιστών: Παυλόπουλος, Παναρίτη, Σαγιάς, Σπίρτζης, Ρουµπάτης, Κατσέλη κ.λπ. Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα πρόσωπα, ακόµα και αν έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, δεν µπορούν να υπηρετήσουν τα συµφέροντα της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας και τους πολιτικούς στόχους της Αριστεράς. Είναι ταγµένοι στο αντίπαλο στρατόπεδο, εργάζονται συνειδητά για τη διατήρηση της «καθεστηκυίας τάξης» και απολύτως φυσιολογικά µετατρέπονται σε ιµάντα µεταφοράς των πιέσεων του συστήµατος εντός της κυβέρνησης. Για να δικαιολογηθούν αυτές οι επιλογές -που επιπλέον εξοργίζουν και αποθαρρύνουν τα µέλη, τα στελέχη, αλλά και τους απλούς ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ- ορισµένοι επικαλούνται την «αυθε-
δεν οδηγεί πουθενά. Η παύση πληρωµών προς τους δανειστές και όχι προς τους εργαζόµενους, τους συνταξιούχους, τα νοσοκοµεία και τα σχολεία, είναι ο µόνος ρεαλισµός για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΠΕΙΝΑΣ Μόνο ανησυχίες µπορεί να προκαλέσει η αναφορά της κοινής δήλωσης Τσίπρα-Γιούνκερ για ασφαλιστικό σύστηµα «δηµοσιονοµικά βιώσιµο»: Σε επιστολή του στο γερµανικό κοινοβούλιο, ο αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικής Ασφάλισης ∆. Στρατούλης σηµειώνει, µεταξύ άλλων, ότι το 44,8% των συνταξιούχων, δηλαδή 1.189.396 από τους 2.654.784, λαµβάνουν κάθε µήνα συντάξεις κάτω από το σταθερό όριο της σχετικής φτώχειας, το οποίο ορίζεται στα 665 ευρώ, σύµφωνα µε την ΕΛΣΤΑΤ. Η µέση κύρια σύνταξη στην Ελλάδα,
ντία των ειδικών», τις «τεχνοκρατικές δεξιότητες» ή τη γνώση «των λειτουργιών του κράτους», ως κριτήριο για τη συµµετοχή κάποιου/ας στο κυβερνητικό σχήµα. Είµαστε βέβαιοι ότι επιστήµονες και πολιτικά στελέχη µε τέτοιες ικανότητες υπάρχουν στην κοινωνία, εντός και εκτός των γραµµών της Αριστεράς, χωρίς να συνδέονται µε όλους εκείνους που σάρωσαν τα δικαιώµατα των εργαζοµένων και της νεολαίας, που ξεπούλησαν τα δηµόσια αγαθά και πλειοδότησαν στην κατασυκοφάντηση και την καταστολή των εργατικών-λαϊκών αντιστάσεων. ∆υστυχώς, πίσω από αυτές τις επιλογές για τόσο σηµαντικές θέσεις άσκησης πολιτικής κρύβεται ένα θεµελιώδες λάθος στρατηγικής που έχει πληρωθεί µε πολιτικές και ιδεολογικές πανωλεθρίες για την Αριστερά: η επιτυχία προϋποθέτει να µην «τροµάξει ο αντίπαλος», οι περιστάσεις απαιτούν συγκλίσεις και επιµέρους συναινέσεις µε ένα δήθεν «προοδευτικό» τµήµα της αστικής τάξης. Για να µη ζήσουµε τις ήττες της δικής µας εποχής, ακριβώς επειδή η ιστορική διακύβευση είναι µεγάλη, πρακτικές και πρόσωπα που «κλείνουν το µάτι» σε αντιλήψεις «εθνικής ενότητας» και «σεβασµού της ταξικής κυριαρχίας», που επιχειρούν να χτίσουν το νέο µε τα φθαρµένα υλικά του παλιού, οφείλουν να εγκαταλειφθούν άµεσα. Ο χρόνος εξάλλου δεν είναι απεριόριστος.
συµπεριλαµβανοµένων των φόρων, κυµαίνεται σήµερα στα 664,69 ευρώ και η µέση επικουρική στα 168,40 ευρώ. Επιπλέον, από το σύνολο των 2.637.090 συνταξιούχων όλων των κατηγοριών (γήρατος, θανάτου, αναπηρίας), οι 1.511.000 (περίπου το 60%) λαµβάνει, αφαιρουµένων των κρατήσεων, αποδοχές από συντάξεις έως 700 ευρώ το µήνα. Στην ίδια επιστολή επισηµαίνεται ότι οι συντάξεις υπέστησαν την περίοδο 20102013 µειώσεις έως και 44,2% στις συντάξεις του ΙΚΑ και 48% στις συντάξεις του ∆ηµοσίου, ενώ σηµαντικές µειώσεις έως και 16,9% υπέστησαν οι συντάξεις κάτω από τα 1.000 ευρώ, λόγω της απώλειας των δώρων και των επιδοµάτων αδείας. Από τα παραπάνω αναλυτικά στοιχεία, γίνεται φανερό ότι µόνο ως απόπειρα εξόντωσης των συνταξιούχων µπορεί να εκληφθεί οποιαδήποτε περικοπή στις κύριες ή επικουρικές συντάξεις.
5
ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742
Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101
ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6948721924 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264
6
13 MAH 2015
Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:
Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία
ένε ότι...
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης
Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.
Οι εργαζόµενοι ιδιωτικού και δηµόσιου τοµέα έχουν αντικρουόµενα συµφέροντα
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.
∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»
Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
της εργατικής πρωτοπορίας
H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.
Επικοινωνήστε μαζί μας: • •
•
Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166
• •
•
• •
•
•
•
•
•
Ε
ίναι διεθνής πατέντα του συστήµατος να καταφέρεται κατά των δηµοσίων υπαλλήλων µε κλισέ εκφράσεις: βολεµένοι, υψηλόµισθοι, υπεράριθµοι. Ασφαλώς πρόκειται για ψεύδη που εντάσσονται στην προσπάθεια συνολικής συκοφάντησης του δηµόσιου τοµέα, προκειµένου να µεταφερθούν όλο και περισσότερες λειτουργίες, και συνακόλουθα να παραχθούν όλο και περισσότερα κέρδη, στον ιδιωτικό τοµέα. Στην πραγµατικότητα βέβαια ολόκληρα κράτη δεν θα υπήρχαν καν χωρίς τον δηµόσιο τοµέα. Χωρίς, π.χ., τις µυθικές δαπάνες που έκανε το ελληνικό ∆ηµόσιο για τη ∆ΕΗ και για τον εξηλεκτρισµό ολόκληρης της χώρας –δαπάνες που δεν θα έκανε ποτέ κανένας ιδιώτης διότι η απόδοση µπορεί να απαιτεί 100 ή 200 χρόνια–, η Ελλάδα δεν θα υπήρχε όπως την ξέρουµε σήµερα. Το ίδιο ισχύει για τα λιµάνια, τα αεροδρόµια, τα σχολεία, τα νοσοκοµεία κ.λπ. Ανάλογη είναι και η αξία των δηµοσίων υπαλλήλων, που στο µεγαλύτερο ποσοστό τους εργάζονται για να προσφέρουν υπηρεσίες και αγαθά σε όλον τον πληθυσµό, συνήθως ανεξαρτήτως του πλούτου του καθενός. Σε αντιδιαστολή, στην Αγγλία ακόµη και το 19ο αιώνα, η πυροσβεστική ήταν ιδιωτική και όποιος δεν πλήρωνε αυτή την «προστασία» έβλεπε συχνά το σπίτι του να καίγεται την ίδια στιγµή που οι αντλίες δούλευαν για τη διάσωση των πλουσιόσπιτων. Σήµερα κανένας ιδιώτης δεν θα ενδιαφερόταν να προσλάβει πυροσβέστες, σχολικούς φύλακες, αστυφύλακες, στρατιωτικούς κ.ο.κ. στο βαθµό που δεν θα κέρδιζε κάτι άµεσα από αυτές τις προσλήψεις. Όσον αφορά το «υπεράριθµο» των δηµόσιων υπαλλήλων, στην Ελλάδα η σχετική προπαγάνδα δεν στηριζόταν ποτέ σε νούµερα. Όταν τα αληθινά νούµερα βγήκαν στη δηµοσιότητα αποδείχθηκε ότι ακόµη και πριν από τη λαίλαπα του µνηµονίου, το ποσοστό των δηµοσίων υπαλλήλων ήταν κάτω από τον ευρωπαϊκό µέσο όρο. Είναι αλήθεια, βέβαια, ότι οι δηµόσιοι υπάλληλοι έχουν συχνά ισχυρότερο συνδικαλισµό, διαθέτουν πανελλαδική δικτύωση, ενώ παίζουν και καταλυτικό ρόλο στην αναπαραγωγή του συστήµατος (βλ. δηµόσιες συγκοινωνίες, εκπαίδευση κ.λπ.). Γι’ αυτούς τους λόγους έχουν σε όλες τις χώρες του κόσµου συγκριτικά περισσότερες κατακτήσεις από τους εργαζόµενους στον ιδιωτικό τοµέα (βλ., π.χ., την πρόσφατη επαναπρόσληψη των «διαθεσίµων», των καθαριστριών του ΥΠΟΙΚ, των εργαζοµένων στην ΕΡΤ κ.λπ.). Το συνηθισµένο κλισέ των πολιτικών και των δηµοσιογράφων της άρχουσας τάξης σε αυτή την περίπτωση είναι ότι «κανείς δεν σκέφτεται τους εργαζόµενους στον ιδιωτικό τοµέα και τους ανέργους». Ο στόχος είναι να
διασπαστεί η ταξική ενότητα των εργαζοµένων στους δύο τοµείς µε το εξής… αβίαστο συµπέρασµα: Πρέπει να εξαφανιστούν τα δικαιώµατα των δηµοσίων υπαλλήλων, οι µισθοί τους πρέπει να καταπέσουν στο επίπεδο του ιδιωτικού τοµέα, και πρέπει να απολυθούν όσο το δυνατόν περισσότεροι δηµόσιοι υπάλληλοι διότι όλα αυτά «τα πληρώνουν από τον τσέπη τους, οι ιδιωτικοί υπάλληλοι». Η πραγµατικότητα είναι τελείως ανάποδη: Είναι ακριβώς οι καλύτερες συνθήκες εργασίας, τα περισσότερα δικαιώµατα και οι υψηλότεροι µισθοί του δηµόσιου τοµέα, αυτά που εµποδίζουν τη χειροτέρευση συνθηκών, δικαιωµάτων και µισθών στην εργασιακή ζούγκλα του ιδιωτικού τοµέα. Οι δύο τοµείς δεν µπορούν να αποκλίνουν περισσότερο από ένα δεδοµένο ποσοστό, γιατί αλλιώς κανείς δεν θα εργαζόταν στον ιδιωτικό τοµέα. Το ότι θεωρείται κατακριτέα π.χ. η απόλυση εγκύου γυναίκας από τον ιδιωτικό τοµέα, έχει να κάνει µε τις κατακτήσεις και µε την τήρηση της νοµιµότητας στον δηµόσιο τοµέα. Χωρίς αυτό, κάθε εργοδοτική αυθαιρεσία στον ιδιωτικό τοµέα θα αποτελούσε µια απολύτως ανεκτή κατάσταση. Η ίδια σχέση αποδεικνύεται και µε την αρνητική της πλευρά: για να χτυπηθούν, π.χ., τα δικαιώµατα και οι αποδοχές των δηµοσίων υπαλλήλων στην περίοδο του µνηµονίου απαιτήθηκε χρόνος αλλά και η αγαστή συνεργασία κυβέρνησης, δανειστών, ΕΕ, ελληνικών και διεθνών ΜΜΕ. Όταν η επίθεση ξεπέρασε το ταξικό ανάχωµα του δηµόσιου τοµέα, τα ίδια και χειρότερα πράγµατα µπορούσε πλέον να τα υλοποιήσει πολύ εύκολα ο καθένας ιδιώτης εργοδότης. Τέλος, είναι προφανές ότι οι εργαζόµενοι στον ιδιωτικό τοµέα δεν «είναι ριγµένοι»: Με ένα δίκαιο φορολογικό σύστηµα, τους περισσότερους φόρους τους πληρώνουν οι πλούσιοι, δηλ. τα αφεντικά. Αυτοί είναι που (πρέπει να) επιβαρύνονται ουσιαστικά µε τη µισθοδοσία των δηµόσιων υπαλλήλων. Αν το φορολογικό σύστηµα δεν είναι δίκαιο, το λογικό συµπέρασµα δεν είναι να απολυθούν οι δηµόσιοι υπάλληλοι, αλλά να βελτιωθεί η δικαιοσύνη του συστήµατος. Αλλά ακόµη και σε ένα άδικο φορολογικό σύστηµα, όπως το ελληνικό, αν έκλειναν δοµές του ∆ηµοσίου κι αν απολύονταν υπάλληλοι (π.χ. σχολικοί φύλακες, νοσηλευτές, βρεφονηπιοκόµοι) επειδή δήθεν βαραίνουν την τσέπη του ιδιωτικού υπαλλήλου, ο τελευταίος θα διαπίστωνε ξαφνικά ότι , ακριβώς επειδή δεν υπάρχουν πια αυτές οι δοµές, θα αναγκαζόταν να ξοδέψει πολύ περισσότερα λεφτά (αφού πλέον, σε αντίθεση µε τους φόρους, αυτή η δαπάνη θα είναι ανεξάρτητη του εισοδήµατός του) προκειµένου να καταφύγει σε ιδιώτες για να έχει αυτές τις υπηρεσίες.
13 MAH 2015
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
7
Η κυβέρνηση πιστή στα χνάρια του Σαµαρά και του Βενιζέλου;
Συνέχιση της συνεργασίας µε το Ισραήλ και την αιγυπτιακή χούντα ακόµη δολοφονικού, αλλά νόµιµου µηχανισµού στην περιοχή. Ακόµη χειρότερα, ο Έλληνας πρωθυπουργός συµφώνησε να «επιταχύνουµε τη συνεργασία σε θέµατα αντιτροµοκρατίας, άµυνας-ασφάλειας και να διεξαγάγουµε συζήτηση επί των πληροφοριών που υπάρχουν σχετικά µε αυτά τα ζητήµατα, προκειµένου να καταπολεµήσουµε από κοινού την τροµοκρατία και τον βίαιο εξτρεµισµό». ∆ηλ. µια αριστερή κυβέρνηση συνάπτει συνεργασία µε τους ασφαλίτικους µηχανισµούς µιας δικτατορίας, η οποία σηµειωτέον θεωρεί τροµοκράτες όλους τους πολιτικούς αντιπάλους της. Το να αποτελέσουν οι ελληνικές µυστικές υπηρεσίες χαφιέ του Σίσι θα σηµάνει µια ιδιαίτερη ύβρη για τους δηµοκρατικούς αγωνιστές-θύµατα του καθεστώτος αλλά και για όλους εκείνους που πολέµησαν ενάντια στην ελληνική χούντα.
Του Πέτρου Τσάγκαρη
Σ
τις 9 Φεβρουαρίου 2015 η BNC, δηλ. η Παλαιστινιακή Εθνική Επιτροπή του Κινήµατος BDS, έστειλε συγχαρητήρια επιστολή στον ΣΥΡΙΖΑ για τη νίκη του. Το παγκόσµιο κίνηµα BDS (από τα αρχικά των λέξεων Boycott-Divestment-Sanctions) καλεί την ανθρωπότητα να µποϊκοτάρει, να αποσύρει τις τυχόν επενδύσεις, αλλά και να επιβάλει εµπορικό εµπάργκο ενάντια στο Ισραήλ, ως τον µόνο αποτελεσµατικό τρόπο αντιµετώπισης της αιµοσταγούς βαρβαρότητας µε την οποία το σιωνιστικό κράτος αντιµετωπίζει τους Παλαιστίνιους. Στο κίνηµα συµµετέχουν πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς, ΜΚΟ, συνδικαλιστικές οµοσπονδίες, αλλά και προσωπικότητες από όλο το κοινωνικό φάσµα και από όλο τον πλανήτη, και έχει ήδη κάποιες πρώτες επιτυχίες ακόµη και στις ΗΠΑ.
«Εµβάθυνση»
Η συγχαρητήρια ανακοίνωση της Παλαιστινιακής Επιτροπής ανέφερε µεταξύ άλλων και τα εξής: «Για τον παλαιστινιακό λαό η εκλογή της νέας κυβέρνησης είναι ο σπινθήρας νέας ελπίδας, γιατί ξέρουµε ότι µεταξύ των θεµελιωδών αρχών και σχεδίων του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό αγώνα για δικαιοσύνη, ελευθερία και επιστροφή [των προσφύγων]. Το κόµµα και τα µέλη του έχουν δράσει και έχουν υποστηρίξει τα κινήµατα αλληλεγγύης και τις λαϊκές πρωτοβουλίες σχετικά µε την υπόθεσή µας, µέσα στην Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη από το 2012 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συµπεριλάβει στο πρόγραµµά του την έκκληση για τερµατισµό οποιασδήποτε στρατιωτικής συνεργασίας µε το Ισραήλ». Μάλλον οι Παλαιστίνιοι αγωνιστές δεν περίµεναν αυτό που θα ακολουθούσε, δηλ. τη συνέχιση εκ µέρους της νέας ελληνικής κυβέρνησης της ίδιας πολιτικής που ακολουθούσε και η ακροδεξιά κυβέρνηση Σαµαρά στην Ανατολική Μεσόγειο: την απροκάλυπτη συνεργασία µε δύο ακραία αιµοσταγή καθεστώτα-συµµάχους των ΗΠΑ, το Ισραήλ και τη χούντα της Αιγύπτου. Τις προηγούµενες ηµέρες υπήρξαν δύο επεισόδια που αποδεικνύουν αυτή τη «στροφή» της κυβέρνησης µακριά από τις αξίες, τις ψηφισµένες απόψεις και τις δράσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των µελών του. Το πρώτο από αυτά τα επεισόδια ήταν η συµµετοχή της ελληνικής κυβέρνησης στη γιορτή που διοργάνωσε η ισραηλινή πρεσβεία στο Μέγαρο Μουσικής για τα 67χρονα της «ανεξαρτησίας» του σιωνιστικού κράτους. Στην πραγµατικότητα µιλάµε για την επέτειο του βίαιου µαζικού εκτοπισµού 800.000 Παλαιστινίων από τα εδάφη τους το 1948, την περίφηµη «Νάκµπα», δηλ. «Καταστροφή», την οποία τιµούν οι Παλαιστίνοι στις 15 Μαΐου. Την ώρα που το παγκόσµιο κίνηµα, αλλά και οι αγωνιστές στην ίδια την Παλαιστίνη
παλεύουν για «µποϊκοτάζ, αποεπένδυση, εµπάργκο» ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. ∆ραγασάκης στην οµιλία του, κατά τη διάρκεια της εκδήλωσης στο Μέγαρο Μουσικής, τόνισε πως «η ελληνική κυβέρνηση θα συνεχίσει την εµβάθυνση των ελληνοϊσραηλινών σχέσεων» και εξήγγειλε τη δεύτερη σύγκλιση του Ανώτατου Συµβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας-Ισραήλ, δηλ. την πραγµατοποίηση κοινού υπουργικού συµβουλίου, µέσα στο έτος. Σύµφωνα µε δηµοσιεύµατα, ο ίδιος ο Έλληνας πρωθυπουργός είχε φροντίσει να στείλει επιστολή, µε αντίστοιχο περιεχόµενο, στον Ισραηλινό οµόλογό του,
Αβίβ, συσφίγγοντας τους δεσµούς µε την παλαιστινιακή ηγεσία, ενώ η Μελίνα Μερκούρη έµπαινε επικεφαλής πορειών ενάντια στην ισραηλινή πρεσβεία στην Αθήνα. Αν αυτή ήταν η στάση των κυβερνήσεων, καταλαβαίνει κανείς µε πόση σαφήνεια και πόση ένταση τοποθετούνταν τα κόµµατα και οι οργανώσεις απ’ όλο το φάσµα της ελληνικής Αριστεράς. Το δεύτερο επεισόδιο ήταν η 2η Τριµερής Σύνοδος Κορυφής Κύπρου, Αιγύπτου, Ελλάδας, που διεξήχθη στη Λευκωσία λίγες ηµέρες µετά. Και πάλι φάνηκε ότι υπάρχει απόλυτη και απρόσκοπτη συνέχεια της περιόδου Σαµαρά (σαν να µην
Μπορεί µια αριστερή κυβέρνηση να συνάψει συνεργασία µε τους ασφαλίτικους µηχανισµούς µιας δικτατορίας, η οποία σηµειωτέον θεωρεί τροµοκράτες όλους τους πολιτικούς αντιπάλους της; τον διαβόητο Μπ. Νετανιάχου (τον οποίο «άδειασε» πολύ πρόσφατα ακόµη και ο Μπ. Οµπάµα). Και φυσικά, αν οι αριστεροί της κυβέρνησης δεν ντρέπονται να κάνουν τέτοια πράγµατα, ήταν σχεδόν φυσιολογικό και αναµενόµενο ο δεξιός υπουργός Άµυνας Π. Καµµένος να ανακοινώσει όλο καµάρι ότι ήδη την ηµέρα της γιορτής διεξάγονταν κοινές στρατιωτικές ασκήσεις Ελλάδας-Ισραήλ.
Ο δικτάτορας
Στη σιωνιστική γιορτή παρέστη και ο «δεινόσαυρος» του ελληνικού αστικού πολιτικού κόσµου, ο Κων. Μητσοτάκης, αυτός που… είχε ανοίξει το δρόµο του «ρεαλισµού» στην ελληνική εξωτερική πολιτική, αναγνωρίζοντας το κράτος του Ισραήλ το 1990. Μέχρι τότε ακόµη και οι δεξιές κυβερνήσεις στην Ελλάδα δεν αναγνώριζαν το σιωνιστικό κράτος. Το ΠΑΣΟΚ, στην πρώτη του περίοδο, είχε παγώσει ακόµη περισσότερο τις σχέσεις µε το Τελ
έγιναν εκλογές, µια που η φράση είναι της µόδας). Με στόχο την αποµόνωση της Τουρκίας και την ανακήρυξη µιας όσο το δυνατόν µεγαλύτερης ελληνικής ΑΟΖ, η κυβέρνηση συνεργάζεται µε τον δικτάτορα της Αιγύπτου, Αλ Σίσι, αγνοώντας τα εγκλήµατα που συνεχίζει να κάνει σε βάρος του λαού του (δολοφονώντας, µεταξύ άλλων, και στελέχη της Αριστεράς). Η διακήρυξη της Λευκωσίας βρίθει από αναφορές στη «µάστιγα της τροµοκρατίας», ακριβώς όπως κάνουν όλα τα κείµενα αµερικανικής εµπνεύσεως που ως τροµοκρατία θεωρούν κάθε είδους αντίσταση στον ιµπεριαλισµό. Είναι χαρακτηριστικό ότι η διακήρυξη, που υπέγραψε ο Αλ. Τσίπρας, φτάνει στο σηµείο να περιβάλλει µε συµπάθεια την εξαγγελθείσα πρόθεση της Ένωσης των Αραβικών Κρατών για τη δηµιουργία µιας Αραβικής ∆ύναµης Ταχείας Αντίδρασης «προκειµένου να αντιµετωπιστεί αποτελεσµατικά η τροµοκρατική απειλή». ∆ηλαδή υποστηρίζει τη δηµιουργία ενός
Ενδιάµεσοι
Επίσης η διακήρυξη, παρότι αφιερώνει εκατοντάδες λέξεις στην ισλαµιστική τροµοκρατία και σε άλλους πολέµους στην περιοχή, δεν λέει λέξη για το κράτος του Ισραήλ, τη διαπιστωµένα µεγαλύτερη απειλή για την ασφάλεια και την ειρήνη στη Μέση Ανατολή. ∆εν µπορούσε βέβαια να γίνει αλλιώς, καθώς το Ισραήλ αποτελεί τον τέταρτο «κρυφό» εταίρο της παρέας. Ακολουθώντας ακριβώς τα βήµατα των Σαµαροβενιζέλων, ο Αλ. Τσίπρας µαζί µε τον δεξιό Κύπριο πρόεδρο Ν. Αναστασιάδη προσφέρονται να γίνουν οι ενδιάµεσοι αυτού του κουαρτέτου, καθώς ο ίδιος ο Σίσι δεν θα άντεχε πολιτικά απευθείας συνοµιλίες µε τον Νετανιάχου. Ο αιγυπτιακός λαός έχει καταπιεί τη δικτατορία του Σίσι, αλλά δεν θα µπορούσε να αποδεχτεί τέτοιου βαθµού προδοσία των Παλαιστινίων. Τέλος, άλλη µια πρόκληση της διακήρυξης είναι το γεγονός ότι, ενώ αφιερώνονται εκατοντάδες λέξεις και στον φονικό πόλεµο στην Υεµένη, δεν υπάρχει λέξη για την επέµβαση της Σαουδικής Αραβίας και τις δολοφονίες εκατοντάδων αµάχων από τα αεροπλάνα της. Βλέπετε η τζιχαντιστική σαουδαραβική µοναρχία των Σαούντ είναι σύµµαχος και της Αιγύπτου και των ΗΠΑ… Όπως και στον υπόλοιπο κόσµο, οι πραγµατικοί σύµµαχοι του ΣΥΡΙΖΑ είναι οι λαοί και η Αριστερά. Οι συµφωνίες και οι εναγκαλισµοί µε τους χασάπηδες των Παλαιστινίων, δηλ. την ισραηλινή κυβέρνηση, όσο και µε τους χασάπηδες των Αιγυπτίων, δηλ. τη στρατιωτική χούντα του Σίσι, πρέπει να σταµατήσουν αµέσως. Αποτελούν πισώπλατες µαχαιριές στους καλύτερους συµµάχους του ΣΥΡΙΖΑ, δηλ. τους λαούς της περιοχής και απογοητεύουν όλους τους άλλους δυνητικούς συµµάχους –λαούς και Αριστερά– της ελληνικής κυβέρνησης. Πρέπει επειγόντως να εγκαταλειφθεί ο «ρεαλισµός» των Μητσοτάκηδων και να επανέλθουµε στους ρεαλισµούς και στο πρόγραµµα της Αριστεράς.
8
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
13 ΜΑΗ 2015
Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής
εργατικ ύς χώρ υς Οι αλλαγές σε πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια εκπαίδευση Ο νέος νόµος του υπουργείου Παιδείας καταργεί µια σειρά αντιδραστικών, αντιεκπαιδευτικών µεταρρυθµίσεων που επιβλήθηκαν στη δηµόσια παιδεία από το 2010-2011 αρχής γενοµένης µε το νόµο ∆ιαµαντοπούλου και ικανοποιεί κάποια κεντρικά αιτήµατα του εκπαιδευτικού κινήµατος των τελευταίων χρόνων. Αυτό είναι µια δικαίωση που έρχεται µέσα από τους αγώνες χιλιάδων εκπαιδευτικών (και όχι µόνο) για τη δηµόσια εκπαίδευση. Γι’ αυτόν το λόγο έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων από τα δεξιά και µπαίνει στο στόχαστρο της αντιπολίτευσης, και µάλιστα διά στόµατος Σαµαρά. Τα σηµεία του εκείνα που αποτελούν σηµεία αντιπαράθεσης είναι αυτά που ικανοποιούν αιτήµατα εκπαιδευτικών και νεολαίων και αφορούν: • την επαναλειτουργία στα ΕΠΑΛ των ειδικοτήτων της ΤΕΕ που καταργήθηκαν και κατ’ επέκταση την επαναπρόσληψη όλων των απολυµένων εκπαιδευτικών σε αυτά
• την κατάργηση του αυταρχικού πλαισίου για την αξιολόγηση-αυτοαξιολόγηση των εκπαιδευτικών και σχολικών µονάδων • την κατάργηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πρότυπων-ελίτ σχολείων αριστείας • την κατάργηση της συνέντευξης για την επιλογή στελεχών της εκπαίδευσης και την ψηφοφορία από το σύλλογο διδασκόντων • την κατάργηση της τράπεζας θεµάτων-λαιµητόµο για τους µαθητές του λυκείου • τον έλεγχο σε ιδιωτικά σχολεία και φροντιστήρια για προγράµµατα και συµβάσεις εκπαιδευτικών • την κατάργηση της Πράξης Νοµοθετικού Περιεχοµένου για τις καταλήψεις Όµως ο νόµος, κατ’ αρχάς, δεν αναφέρει κουβέντα για δύο βασικά ζητήµατα που αφορούν την πρωτοβάθµια και δευτεροβάθµια εκπαίδευση: για τις προσλήψεις µονίµων εκπαιδευτικών που θα
Νέες απολύσεις στη «Μακεδονία» Σε προειδοποιητικές απολύσεις 4 δηµοσιογράφων που αρνήθηκαν να υπογράψουν νέες τριετείς ατοµικές συµβάσεις προχώρησε αυθαίρετα και εκδικητικά η επιχείρηση του Ι. Ρήγα «Μακεδονική Εκδοτική Εκτυπωτική» (που εκπροσωπείται από τη δικηγόρο Β. Σουλοπούλου) και που εκδίδει την εφηµερίδα «Μακεδονία». Σηµειώνεται ότι έχουν προηγηθεί άλλες 13 απολύσεις για τον ίδιο λόγο. Κι όλα αυτά παρότι η εταιρεία επιδοτήθηκε µε κρατική χρηµατοδότηση ύψους άνω των 10 εκατοµµυρίων ευρώ, την οποία ενέκρινε εν µέσω µνηµονίου η προηγούµενη κυβέρνηση. Χρήµατα που προορίζονταν για να καταβάλει τα οφειλόµενα σε ∆ηµόσιο, ταµεία και εργαζόµενους αλλά τα αρπακτικά της εταιρείας αντί για αυτό έθεσαν σε κίνηση τη διαδικασία ένταξης της επιχείρησης στο άρθρο 99 του πτωχευτικού κώδικα! Την ίδια ώρα η εταιρεία έθετε σε λειτουργία κοινοπραξίες µονοπωλιακού χαρακτήρα µε το έτερο εκδοτικό συγκρότηµα της Θεσσαλονίκης, των Μπακατσέλου, Ψυχάρη και Μπόµπολα, που εκδίδει τον «Αγγελιοφόρο».
Αφού πρώτα εξανάγκασε τους εναποµείναντες εργαζόµενους να συγκατατεθούν στην ένταξη στο άρθρο 99, καθώς και να ζητήσουν το ίδιο και από το ασφαλιστικό τους ταµείο, τον Ε∆ΟΕΑΠ, απαίτησε στη συνέχεια την υπογραφή νέων τριετών ατοµικών συµβάσεων.
καλύψουν τα χιλιάδες κενά στα σχολεία, καθώς και για τα οικονοµικά θέµατα (ξεπάγωµα µισθολογίου, αυξήσεις µισθών, αναπλήρωση απωλειών, 13ος-14ος µισθός, επαναφορά ωραρίου, αριθµός µαθητών ανά τµήµα). Το νοµοσχέδιο, επιπλέον, αφήνει κάποια σηµεία θολά. Ενώ καταργείται η αυτοαξιολόγηση σχολικής µονάδας καθώς και το Προεδρικό ∆ιάταγµα 152 που αφορά την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών, παραµένει στο νόµο ο όρος Αρχή ∆ιασφάλισης της Ποιότητας στην Πρωτοβάθµια και ∆ευτεροβάθµια Εκπαίδευση, που αποτελεί ένα γενικό πλαίσιο αξιολόγησης του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήµατος. Η εισηγητική έκθεση του πολυνοµοσχεδίου όπου αναφέρεται ότι «η κατάργηση του ισχύοντος νοµοθετικού πλαισίου αξιολόγησης υλοποιεί την προγραµµατική δέσµευση του υπουργείου για ένα σύστηµα αποτίµησης του εκπαιδευτικού έργου που δεν θα είναι
«εγκλήµατος» και οι αρµόδιες υπηρεσίες του κράτους οφείλουν να της αποδώσουν ευθύνες. Εφαρµόζοντας τις παραπάνω τακτικές, παρά τις επανειληµµένες καταγγελίες των σωµατείων του κλάδου, η εταιρεία ήταν το 2013 στις κορυφαίες ελληνικές εταιρείες µε αυξηµένο κύκλο εργασιών 8,9 δισ. ευρώ, και κατά το τέταρτο τρίµηνο του 2014 κατέγραψε την υψηλότερη λειτουργική κερδοφορία όλων των εποχών! Τα κέρδη ανήλθαν σε 417 εκατ. ευρώ έναντι 178 εκατ. ευρώ το 2013. Ταυτόχρονα το εργατικό ατύχηµα στα ΕΛΠΕ ανέδειξε και την κατάρρευση στην οποία έχει περιέλθει η δηµόσια υγεία. Η ΜΕΘ Λατσείου του Θριάσιου Νοσοκοµείου χτίστηκε και εξοπλίστηκε για να λειτουργήσει ως µονάδα εγκαυµάτων, η µοναδική ουσιαστικά σε όλη την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά, οι ελ-
Σάσα Χασάπη, εκπαιδευτικός Το άρθρο δηµοσιεύεται ολόκληρο στο Rproject.gr
Συνέδριο ΠΟΕ-ΟΤΑ: Συνδικαλισµός µε τραµπουκισµούς! Από τις 27 ως τις 30 Απρίλη πραγµατοποιήθηκε στην Αθήνα το 43ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Οµοσπονδίας Εργαζοµένων στους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης (ΠΟΕ-ΟΤΑ). Στο συνέδριο η µόνη παράταξη που ανεβάζει το ποσοστό της είναι η ΜΕΤΑ-ΟΤΑ. Η παράταξη ανεβαίνει λόγω της πολιτικής αύρας του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και της συνεχούς παρουσίας της στους αγώνες του κλάδου τα προηγούµενα τρία χρόνια. Παρ’ όλα αυτά δεν κατορθώνει να εισπράξει όλη την απογοήτευση και την αγανάκτηση των εργαζοµένων του κλάδου, καθώς κάποιες από τις πόρτες που άνοιξαν στην παράταξη λόγω ΣΥΡΙΖΑ χρησιµοποιήθηκαν λάθος, όπως η υποψηφιότητα µε τη ΜΕΤΑ-ΟΤΑ του Ο. Ντριβαλά (προέρχεται από την ΠΑΣΚΕ) –από τους κύριους υπεύθυνους ως µέλος της ΕΕ της Α∆Ε∆Υ που η συνοµοσπονδία των δηµοσίων υπαλλήλων δεν έχει ακόµη προεδρείο.
ΕΛΠΕ: Εργολαβίες του θανάτου Το τραγικό ατύχηµα που συνέβη στα ΕΛΠΕ του Λάτση και που µπορεί τις επόµενες ώρες ή µέρες να οδηγήσει στο θάνατο τουλάχιστον τους 2 από τους 3 εργάτες που νοσηλεύονται στη ΜΕΘ Λατσείου του Θριάσιου Νοσοκοµείου (µε εγκαύµατα 70% και 85% αντίστοιχα) αναδεικνύει για µία ακόµη φορά το ότι οι καπιταλιστές πατάνε επί πτωµάτων για να αυξήσουν τα κέρδη τους. Οι επιχειρήσεις δεν διαθέτουν κεφάλαια για λήψη µέτρων ασφαλείας, είναι «κόστος» που βαραίνει την «ανταγωνιστικότητά» τους και µειώνουν συνεχώς το κόστος παραγωγής, ενώ οι εργολάβοι κάνουν πάρτι χρησιµοποιώντας εργαζόµενους χωρίς εκπαίδευση και δικαιώµατα. Με ενοικιαζόµενους εργαζόµενους και εργαζόµενους µε το κοµµάτι. Η εργοδοσία των ΕΛΠΕ έχει την απόλυτη ευθύνη του νέου
εργαλείο διάκρισης των σχολικών µονάδων ή τιµωρητικό εργαλείο...» προϊδεάζει για έναν «δηµοκρατικότερο» τρόπο αξιολόγησης στο µέλλον; Όσον αφορά στην επιλογή στελεχών, η εκλογή σε ένα ποσοστό του διευθυντή σχολικής µονάδας από το σύλλογο διδασκόντων και η κατάργηση της συνέντευξης είναι µεν ένα από τα πιο θετικά σηµεία του νοµοσχεδίου, γιατί οδηγεί σε δηµοκρατικότερη λειτουργία του σχολείου και ικανοποιεί ένα πάγιο αίτηµα, ότι την παιδαγωγική ευθύνη του σχολείου πρέπει να την έχει ένα συλλογικό όργανο στο οποίο ο διευθυντής είναι ένας µεταξύ ίσων. Όµως η γνώµη του συλλόγου προσµετράται σε ένα ποσοστό και συνδυάζεται µε την παιδαγωγική και θεωρητική κατάρτιση του υποψηφίου.
λείψεις σε προσωπικό, ιατρικό και νοσηλευτικό, είχαν οδηγήσει στο να λειτουργεί ως Μονάδα Εντατικής Θεραπείας τα τελευταία χρόνια. Η συνέπεια ήταν στο νοσηλευτικό προσωπικό να οφείλονται αµέτρητα ρεπό και ταυτόχρονα να µη χρησιµοποιούνται 2 από τα 8 κρεβάτια της µονάδας. Η νέα κυβέρνηση, παρά τις προγραµµατικές της θέσεις και τις εξαγγελίες του Τσίπρα, δεν είχε κάνει οτιδήποτε για να γίνουν οι απαραίτητες προσλήψεις. Η διοίκηση του νοσοκοµείου και ο υπουργός Υγείας Κουρουµπλής κάνανε τους κουφούς στα αιτήµατα των συνδικάτων. Τώρα, και υπό την πίεση της οικογένειας Λάτση που απαιτεί να ανοίξουν τα κρεβάτια για να νοσηλευτούν κοντά στην έδρα της όλοι οι τραυµατίες, δηλώνουν ότι θα προχωρήσουν σε προσλήψεις.
Το συνέδριο στιγµατίστηκε από την οργανωµένη προσπάθεια της πρώην ΠΑΣΚΕ ΠΟΕ-ΟΤΑ (Μπαλασόπουλος) να µη γίνει καµία πολιτική συζήτηση. Ένα καλοστηµένο σχέδιο που µέσα από το µηχανισµό της οδήγησε στην απαράδεκτη εικόνα τού να πέφτουν µπουνιές και κλοτσιές για τις διαδικασίες νοµιµοποίησης των συνέδρων, αντί να συζητάει το συνέδριο το ρόλο που µπορεί να παίξουν οι 38.000 τουλάχιστον εργαζόµενοι στους ΟΤΑ που συµµετείχαν στις εκλογές για την ανάδειξη αντιπροσώπων. Οι σκηνές αυτές αναδεικνύουν τη σαπίλα στην οποία έχει φέρει µεγάλα τµήµατα του συνδικαλιστικού κινήµατος η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΠΑΣΚΕ και της ∆ΑΚΕ αλλά και η αδυναµία της Αριστεράς να έχει ουσιαστικό πολιτικό λόγο και έργο µέσα στα συνδικάτα. Η ανασυγκρότηση των συνδικάτων επείγει.
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
13 ΜΑΗ 2015
9
Η κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ θα διαπράξει το έγκληµα της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ;
Του Αντώνη Νταλακογεώργου*
Ί
σως πριν από µερικούς µήνες το παραπάνω ερώτηµα θα µπορούσε να χαρακτηρισθεί σενάριο επιστηµονικής φαντασίας, όµως στους τρεις µήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ σήµερα πια όχι µόνο δεν είναι τέτοιο, αλλά αντίθετα, για όσους παρακολουθούν στενά τις εξελίξεις στο επίπεδο των κυβερνητικών σχεδιασµών, είναι πλέον γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήµ ότι η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την αξίωση των τοκογλύφων δανειστών (παραβιάζοντας τις κόκκινες γραµµές της) και όλα δείχνουν ότι προχωράει στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, του ΟΛΘ, των αεροδροµίων κ.λπ. Ήδη από τις πρώτες µέρες της νέας διακυβέρνησης είχε δοθεί το σήµα, είχε προλειάνει το έδαφος για το κυβερνητικό εγχείρηµα µε δηλώσεις του στο Λονδίνο (BBC) ο υπουργός Οικονοµικών, και στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης. Ο τελευταίος µετά τη συνάντησή του στο Πεκίνο µε κυβερνητική αντιπροσωπεία δήλωσε ότι η κυβέρνηση θα προχωρήσει στην πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των µετοχών του ΟΛΠ, δίνοντας το στίγµα ότι αυτό θα γίνει µε την κινεζική COSCO. Η COSCO, που ήδη έχει πάρει ένα µέρος της προβλήτας του ΣΕΠ µέσω µακροχρόνιας σύµβασης, έχει δώσει δείγµατα γραφής πώς εννοεί τις επενδύσεις στη χώρα, αφού έχει επιβάλει όρους στη σύµβαση παραχώρησης αλλά και συνθήκες ελεύθερης οικονοµικής ζώνης στο λιµάνι του Πειραιά και ταυτόχρονα όρους εργασίας για τους εργαζόµενους ενός σύγχρονου εργασιακού µεσαίωνα.
Αδιαφάνεια
Συµπληρώνοντας τα βήµατα υπαναχωρήσεων της κυβέρνησης, ο αρµόδιος υπουργός Οικονοµίας, Υποδοµών, Ναυτιλίας και Τουρισµού υπέπεσε σε πρωτοφανές ατόπηµα λέγοντας στις αρχές Μάη στη Βουλή ότι «η κυβέρνηση –το ΤΑΙΠΕ∆ περισσότερο– βρίσκεται φυσικά σε διαπραγµατεύσεις µε την COSCO ώστε να
αναζητηθούν όροι και προϋποθέσεις στον ισχύοντα αυτήν τη στιγµή διαγωνισµό που µπορούν να αλλάξουν για να γίνει περισσότερο επωφελής για τη χώρα µας»!! ∆ικαιολογηµένα η συγκεκριµένη δήλωση προκάλεσε την εντονότατη αγανάκτηση των εργαζοµένων στα λιµάνια και όχι µόνο. Είναι δυνατόν να λέει ο υπουργός ότι διαπραγµατεύονται µε την COSCO να αλλάξουν τους όρους της σύµβασης ενώ στο διαγωνισµό µετέχουν ακόµη 5 εταιρείες; Η προσπάθεια στη συνέχεια να ανασκευαστεί η δήλωση του υπουργού από το αµαρτωλό ΤΑΙΠΕ∆ απλά επιβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση, εν αγνοία των εργαζοµένων, των κοινωνικών και αυτοδιοικητικών αρχών της πόλης, διαπραγµατεύεται την
νικές, συνδικαλιστικές, αυτοδιοικητικές αρχές, τους επιστηµονικούς και επαγγελµατικούς φορείς της ευρύτερης περιοχής του Πειραιά, οι οποίοι έδωσαν σκληρό αγώνα για να εµποδίσουν και να µαταιώσουν την καταστροφική πολιτική Ν∆ - ΠΑΣΟΚ που είχε βάλει πωλητήριο στον ΟΛΠ σε ξένους µονοπωλιακούς οµίλους. Κεντρικά κοµµατικά στελέχη που σήµερα κατέχουν υπουργικές θέσεις, βουλευτές, πολιτικά πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που απέκτησαν πρόσφατα αξιώµατα στην τοπική αυτοδιοίκηση, είχαν τη δική τους θετική συµβολή σε αυτήν την κοινωνική και πολιτική συµµαχία και στην αξιόλογη κινηµατική δράση που είχε αναπτυχθεί. Παρά την ιδεολογική και πολιτική διαφορετικότητα των δυνάµεων αυτών,
Το εργατικό κίνηµα, στις συνθήκες που διαµορφώνονται, θα είναι ολέθριο λάθος να εγκλωβιστεί και να γίνει παρακολουθητής των κυβερνητικών επιλογών. πώληση του ΟΛΠ µε πλήρη αδιαφάνεια, και όλα δείχνουν ότι η επιλογή της είναι η πώληση του ΟΛΠ στον κινεζικό µονοπωλιακό όµιλο της COSCO µε την τροποποίηση της σύµβασης που θα αφορά το 51% των µετοχών και όχι το 67%, το οποίο θα διατεθεί σε µεταγενέστερο χρόνο. Το σκηνικό αυτό που διαγράφεται για την πώληση των ΟΛΠ - ΟΛΘ συνιστά ριζική στροφή της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος διαχρονικά είχε ταχθεί κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ τόσο στη φάση της εισαγωγής του στο χρηµατιστήριο όσο και στη σύµβαση παραχώρησης της προβλήτας ΙΙ στην COSCO το 2009. Ταυτόχρονα, σε πολιτικό επίπεδο είχε ταχθεί κατηγορηµατικά ενάντια στην πώληση του πλειοψηφικού πακέτου µετοχών που είχε δροµολογήσει η µνηµονιακή κυβέρνηση Ν∆ - ΠΑΣΟΚ, ενώ και η συµµετοχή του κόµµατος ήταν ουσιαστική στην ανάπτυξη ενός πλατιού µετώπου που συνένωσε στις γραµµές του όλες τις κοινω-
υπήρχε συµφωνία και κοινή συνισταµένη υπέρ της διατήρησης του δηµόσιου χαρακτήρα του ΟΛΠ. Η µετάλλαξη των προεκλογικών θέσεων, η ριζική ανατροπή ακόµη των προγραµµατικών θέσεων στη Βουλή για ψήφο εµπιστοσύνης της νέας κυβέρνησης, προφανώς κάτω από την πίεση των τοκογλύφων δανειστών σε ένα κεφαλαιώδες ζήτηµα που αφορά τον δηµόσιο πλούτο, τις παραγωγικές δηµόσιες επιχειρήσεις, τον στρατηγικό ρόλο αυτών των επιχειρήσεων όπως είναι ο ΟΛΠ (όχι µόνο για τον Πειραιά), αποτελεί ένα επικίνδυνο πισωγύρισµα ανάµεσα σε πολλά που έχουν σηµειωθεί έως τώρα στην πορεία των διαπραγµατεύσεων µε τους εταίρους, οι οποίοι συστηµατικά και µεθοδικά στραπατσάρουν και ακυρώνουν και τις ελάχιστες προεκλογικές εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ. Σενάρια που διακινούνται κυρίως από την κυβέρνηση για είσοδο ιδιωτών στον ΟΛΠ µε συµπράξεις και κοινοπρακτικά
σχήµατα ανεξάρτητα από διακηρύξεις, εγκυµονούν τον ίδιο κίνδυνο απώλειας του δηµόσιου χαρακτήρα του λιµανιού και έρχονται σε σαφή αντίθεση µε το λαό, τους εργαζόµενους, την τοπική κοινωνία και τα κοινωνικά κινήµατα. Ακόµη χειρότερο είναι το σενάριο να τεθεί υπό συζήτηση το ύψος του τιµήµατος για την αξία του ΟΛΠ και να αποτελέσει αυτό αντικείµενο διαπραγµάτευσης.
Το κίνηµα
Η εξέλιξη των διαπραγµατεύσεων µε τους θεσµούς (∆ΝΤ - ΕΚΤ - ΕΕ) όπως αυτή δροµολογήθηκε µετά την αρνητική και επιζήµια συµφωνία στο Eurogroup στις 20/2/2015 δείχνει ότι η κυβέρνηση υπαναχωρεί ακόµη και από τις λεγόµενες κόκκινες γραµµές. Αυτό είναι το πολιτικό συµπέρασµα από την κοινή δήλωση Τσίπρα - Γιούνκερ η οποία αγγίζει και παραβιάζει αυτές τις γραµµές στα κρίσιµα ζητήµατα των εργασιακών σχέσεων και στο Ασφαλιστικό. Το εργατικό κίνηµα, στις συνθήκες που διαµορφώνονται, θα είναι ολέθριο λάθος να εγκλωβιστεί και να γίνει παρακολουθητής των κυβερνητικών επιλογών. Αντίθετα, περισσότερο από ποτέ πρέπει να παρέµβει άµεσα δηµόσια µε δράσεις και πρωτοβουλίες, διατυπώνοντας τη µοναδική εναλλακτική επιλογή της σύγκρουσης και ρήξης µε τους αδίστακτους µερκελιστές του νεοφιλελευθερισµού και της εξόδου της χώρας από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Οι πολιτικές δυνάµεις της Αριστεράς εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν και αντιλαµβάνονται την κρισιµότητα των περιστάσεων πρέπει να πάρουν άµεσα σχετικές πρωτοβουλίες για να αποφευχθεί ένας ταπεινωτικός συµβιβασµός και µε τον τρόπο αυτό να οδηγηθεί η πολιτική και κοινωνική Αριστερά στην ήττα. *Πρόεδρος της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Εµπορικού Ναυτικού (ΠΕΝΕΝ), γενικός γραµµατέας του Εργατικού Κέντρου Πειραιά, µέλος Εκτελεστικής Επιτροπής ΠΝΟ
10
ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΜΟΣ
Η 7Η ΤΕΧΝΗ ΚΑΙ Η ΓΕΛΟΙΟ «Το Κυριακάτικο Σχολεί το πραγµατικό Κρυφό Σ
Ο σκηνοθέτης Χρήστος Βούπουρας µιλά στην «ΕΑ» για την ταιν θα κάνει πρεµιέρα στην 9η Αντιρατσιστική Γιορτή, καθώς και για
Η γελοιογραφία αντιστρατεύεται κάθε µορφή φασισµού Του Πέτρου Ζερβού
Σ Η πολιτική γελοιογραφία προϋποθέτει πολιτική στάση του δηµιουργού απέναντι στα πράγµατα και επίγνωση της ταξικότητας της κοινωνίας. Γι’ αυτό συνηγορεί υπέρ των αδυνάτων, χωρίς διάκριση χρώµατος, φυλής, θρησκεύµατος και υπέρ των αξιών της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας.
το πλαίσιο και της φετινής Αντιρατσιστικής Γιορτής θα υπάρχει έκθεση πολιτικής γελοιογραφίας. Συνεχίζεται έτσι µια παράδοση που αναδεικνύει κάθε φορά τον καίριο ρόλο της γελοιογραφίας στην κριτική της πολιτικής πραγµατικότητας και της ριζοσπαστικής «µατιάς» στην ανάδειξη των καθηµερινών προβληµάτων. Η γελοιογραφία είναι από τη φύση της πολιτική, αφού γεννήθηκε µε τις εφηµερίδες, και ανατρεπτική γιατί, ως σάτιρα, στέκεται ενάντια στην Εξουσία και σε κάθε πολιτική, θρησκευτική η άλλη Αυθεντία. Είναι ως µέσο δυνατή, γιατί συνδυάζει εικόνα και λόγο. Είναι άµεση, γιατί µε µια εικόνα δείχνει όσα µπορούν να πουν κατεβατά κειµένων… Η πολιτική γελοιογραφία είναι συνυφασµένη µε το χιούµορ, όχι όµως εκείνο που σε κάνει να ξεσκάς, αλλά εκείνο που, µετά το άµεσο γέλιο, σου αφήνει ένα αίσθηµα λυτρωτικής πίκρας και σε προβληµατίζει. Γι’ αυτό η γελοιογραφία είναι αισιόδοξη απαισιοδοξία. Η πολιτική γελοιογραφία είναι µε τον Άνθρωπο κι όχι µε το Κτήνος που έχει ανθρώπινη µορφή. Αντιστρατεύεται κάθε µορφή φασισµού, φανατισµού και λογοκρισίας της σκέψης και γι’ αυτό η ίδια συχνά είναι θύµα τους. Προϋποθέτει πολιτική στάση του δηµιουργού απέναντι στα πράγµατα και επίγνωση της ταξικότητας της κοινωνίας. Γι’ αυτό συνηγορεί υπέρ των αδυνάτων, χωρίς διάκριση χρώµατος, φυλής, θρησκεύµατος και υπέρ των αξιών της αλληλεγγύης και της συλλογικότητας. Όταν δεν συµβαίνουν τα παραπάνω και η γελοιογραφία συνηγορεί υπέρ της εξουσίας, τότε αποποιείται τη «γραφή» και καταντά «γελοιότητα». Στη φετινή έκθεση συµµετέχουν ευγενικά, αλλά και πρόθυµα οι Τάσος Αναστασίου, ∆ηµήτρης Γεωργοπάλης, Σπύρος ∆ερβενιώτης, Πέτρος Ζερβός, Γιάννης Καλαϊτζής, Μιχάλης Κουντούρης, Πάνος Μαραγκός, Βαγγέλης Χερουβείµ και Soloup. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να δουν τελείως διαφορετικά στιλ σχεδίου και χιούµορ, αλλά µια κοινή και αδιάλλακτη στάση κατά του φασισµού και του ρατσισµού.
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την απόφασή σας να προβληθεί η ταινία σας «7 Θυµοί» στη γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου και της Κίνησης «Απελάστε το Ρατσισµό» και να σας πω ότι το θεωρούµε µεγάλη τιµή. Πείτε µας δυο λόγια για το βιβλίο σας και την ταινία. Βιβλίο και ταινία έχουν ως κεντρικό άξονα τη σχέση ενός Έλληνα αρχαιολόγου (του Πέτρου) µε έναν οικονοµικό µετανάστη εξ Αιγύπτου. Η λογοτεχνική γραφή και η κινηµατογραφική µατιά είναι σε πρώτο πρόσωπο. Γύρω από αυτή τη σχέση, που µοιραία φέρει συγκρούσεις ιδιοσυγκρασιών, πολιτισµών, θρησκειών, κινείται µια µικρή τοιχογραφία «διαφορετικών» ανθρώπων µε τους οποίους ο Πέτρος συναναστρέφεται, προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τα ιδιαιτέρα χαρακτηριστικά τους. Βιβλίο και ταινία έχουν διαφορές. Το βιβλίο περιλαµβάνει ένα ταξίδι του Πέτρου στην Αίγυπτο, που δεν υπάρχει στην ταινία, και η ταινία ένα ερωτικό-µουσικό τρίο που δεν περιέχεται στο βιβλίο. Η επαφή του Πέτρου µε αυτούς τους ανθρώπους είναι καταρχήν εµπειρία τραυµατική. Για καθεµία απ’ αυτές ο Πέτρος θα καταβάλει και ένα τίµηµα. Μερικές φορές υλικό, άλλες καθαρά ψυχικό-συναισθηµατικό. Κάποτε και τα δύο. Το κέρδος της Εµπειρίας θα καλύψει την απώλεια; Ουµανισµός λοιπόν και αναζήτηση της ψυχικής ισορροπίας µέσα από έναν ρεαλισµό της καθηµερινότητας.
Στους «7 Θυµούς» επανέρχεστε στο θέµα της µετανάστευσης και των αποκλεισµένων κοινωνικών οµάδων. Για ποιο λόγο σας προκαλεί το ενδιαφέρον αυτό το θέµα; Η ταινία τι προσπαθεί να πει πάνω σ’ αυτό;
Από το «διαφορετικό» µόνο ένα κέρδος µπορεί να έχεις. Τη γνώση. Να µάθεις κι έτσι να διαµορφωθείς και ο ίδιος. Οι άνθρωποι αυτοί είναι απροκάλυπτα παλλόµενοι, δηλαδή αυθεντικοί, άρα γοητευτικοί. Και η προσέγγισή τους δεν µπορεί παρά να είναι ερωτική και εν πάση περιπτώσει χρήσιµη.
Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας των πολέµων, των επεµβάσεων και της φτώχειας, έχουν αυξηθεί οι προσφυγικές ροές προς την Ευρώπη, γεγονός που σε συνδυασµό µε την πολιτική των κλειστών συνόρων οδηγεί σε πολυάριθµους πνιγµούς προσφύγων. Ταυτόχρονα στα ελληνικά ΜΜΕ συνεχίζεται και εντείνεται η αντιπροσφυγική και αντιµεταναστευτική προπαγάνδα που ουσιαστικά ενοχοποιεί τα θύµατα. Γιατί πιστεύετε ότι συµβαίνει αυτό και ποια πρέπει να είναι η στάση των ανθρώπων των γραµµάτων και της τέχνης; Ζούµε µια άλλη µορφή αποικιοκρατίας. Ο έλεγχος των αποικιών (πολιτικός, ενεργειακός, οικονοµικός) γίνεται πια από µακριά, µε τα ίδια αποτελέσµατα. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να ξενιτευτούν, για να επιβιώσουν από τους πολέµους, από την οικονοµική ανέχεια, από τα κατευθυνόµενα ολοκληρωτικά καθεστώτα. Ταυτόχρονα διασύρονται από την αντιµετώπιση που τους επιφυλάσσουν τα ΜΜΕ. Με άλλα λόγια για τη φιλοσοφία του Ανθρώπου, που οι Έλληνες διατύπωσαν πρώτοι δύο χιλιετίες πριν και που η Ευρώπη υιοθέτησε µε την Αναγέννηση, δηλαδή τον ουµανισµό, δεν ενδιαφέρεται κανείς. Οι άνθρωποι των γραµµάτων και της τέχνης από φύση και θέση πρέπει να είναι σταυροφόροι του δικαιώµατος των
Οι συζητήσεις
Τ
ο φετινό πρόγραµµα συζητήσεων της 9ης Αντιρατσιστικής Γιορτής περιλαµβάνει σηµαντικά θέµατα του κινήµατος, όπως αναδεικνύονται πλέον µετά την πολιτική νίκη της Αριστεράς. Ο φιλόξενος χώρος του κήπου της Γεωπονικής δίνει τη δυνατότητα για στήσιµο πολλών καλών πάνελ συζητήσεων:
Σάββατο 30/5
Στις 7:30 µ.µ. θα ξεκινήσει η κεντρική συζήτηση της πρώτης µέρας µε θέµα «Η δίκη της Χρυσής Αυγής και το Αντιφασιστικό Κίνηµα»: Το κλίµα της δικαστικής αίθουσας θα µεταφέρει η Ελ. Κουµάντου, από το «Παρατηρητήριο για τη ∆ίκη της Χρυσής Αυγής». Στο πάνελ θα βρεθούν οι δηµοσιογράφοι Αλ. Χριστακάκη (105,5 στο Κόκκινο) και Γ. Μπασκάκης (ΕφΣυν) που θα δώσουν την εικόνα της αντιµετώπισης της Χρυσής Αυγής από
τα ΜΜΕ πριν και µετά τη δολοφονία Φύσσα, αλλά θα αξιολογήσουν και τη σηµερινή δηµοσιογραφική κάλυψη της δίκης. Ο ∆. Χριστόπουλος, αντιπρόεδρος της ∆ιεθνούς Ένωσης για τα ∆ικαιώµατα του Ανθρώπου θα µιλήσει για την νοµική και για την διεθνή διάσταση της δίκης. Στη σχέση των φασιστών µε τους εργατικούς χώρους και στους αγώνες του εργατικού κινήµατος θα αναφερθεί ο Γ. Χαρίσης, συνδικαλιστής στους δήµους και συντονιστής του ΜΕΤΑ. Τη συζήτηση εµπλουτίζουν µε τις παρεµβάσεις τους ο Τ. Γιαννόπουλος (Antinazi Zone-YRE), ο Κ. Παπαδόπουλος (δηµοτικός σύµβουλος Νίκαιας-Ρέντη) και η Έ. Καραγιάννη από τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ. Συντονίζει ο Θ. Κούρκουλας από την Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισµό». Νωρίτερα, στις 6 µ.µ., ξεκινά στον LGBT θεµατικό χώρο η συζήτηση «Γάµος, σύµφωνο συµβίωσης και τεκνοθεσία για τα οµόφυ-
13 MAH 2015
11
ΟΓΡΑΦΙΑ ΣΤΗΝ 9Η ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΗ ΓΙΟΡΤΗ ίο είναι Καλλιτεχνικό πρόγραµµα Σχολειό»
νία του «7 Θυµοί», που α τα ζητήµατα των µεταναστών
Σάββατο 30/5
Από τις 9 µ.µ. στην Κεντρική Σκηνή: Συναυλία µε τη Μάρθα Φριντζήλα και τους Kubara Project, τον Σπύρο Γραµµένο, τον Ηλία Βαµβακούση, τους Sazman Orchestar και µουσικό σχήµα µεταναστών από το Μπαγκλαντές.
ανθρώπων για ζωή και αξιοπρέπεια. Αν και δυστυχώς η τέχνη δεν γίνεται πάντα µε καλά αισθήµατα και προοδευτικές ιδέες.
Αυτόν τον καιρό είναι σε εξέλιξη η δίκη της Χρυσής Αυγής, επιτέλους µετά από δεκαετίες εγκληµατικής δράσης της οργάνωσης αυτής. Ποια θεωρείτε ότι είναι η σηµασία της δίκης και της έκβασής της; Ο φασισµός (ναζισµός) δεν υπονοµεύει και καταργεί µόνο τη δηµοκρατία, αλλά και την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση. Ελπίζω η ιδιότυπη ασυλία που τόσα χρόνια είχε η Χρυσή Αυγή να αρθεί επιτέλους, ώστε να λειτουργήσουν οι θεσµοί και να απαλλαγούµε από αυτό το εγκληµατικό µόρφωµα.
Τα τελευταία χρόνια, η γιορτή του Κυριακάτικου Σχολείου είναι ένα µεγάλο αντιρατσιστικό γεγονός. Για σας ποια είναι η σηµασία της γιορτής και πώς αποφασίσατε να τιµήσετε τη γιορτή µε την προβολή της ταινίας σας; Γνώρισα το Κυριακάτικο Σχολείο από τον Θανάση τον Κούρκουλα, όταν συνέτρεξε σε προβλήµατα που είχαµε µε τη Χρυσή Αυγή στην Πλατεία Αττικής. Ήταν τότε η χρυσή εποχή της οργάνωσης. Έκαναν ό,τι ήθελαν, έχοντας απόλυτη κάλυψη. Εκτός από το να µεταφέρουµε µετανάστες στα νοσοκοµεία λοιπόν, φέραµε τότε αρκετά παιδιά και στο Κυριακάτικο Σχολείο. Ένα µικρό σχολείο σε όροφο πολυκατοικίας, µε κάµερα στην είσοδο από το φόβο της Χρυσής Αυγής, ένα «Κρυφό Σχολειό». Κάθε σχολείο είναι πηγή γνώσης, αλλά και ζωής, και το Κυριακάτικο προσφέρει έργο και ανθρωπιά. Όσο για την προβολή της ταινίας είναι δική µου η τιµή που µε καλέσατε.
λα ζευγάρια-Ταυτότητα φύλου και τρανσφοβία». Οµιλητές από LGBTσυλλογικότητες θα µιλήσουν για τις διεκδικήσεις τους αλλά και για τη στάση της νέας κυβέρνησης. Οµιλητές από τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, Color Youth, Σύλλογο Υποστήριξης ∆ιεµφυλικών, Οµάδα κατά της Οµοφοβίας και της Τρανσφοβίας στην Εκπαίδευση & Proud Press συνοµιλούν µε τη Γ. Γαϊτάνη, βουλευτίνα Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ. Τη συζήτηση συντονίζει η Κ. Σταµατόγιαννη από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισµό». Την ίδια ηµέρα ο ραδιοσταθµός 105,5 στο Κόκκινο, θα στήσει στον χώρο Αλληλεγγύης συζήτηση µε θέµα «Μουσικά και µεταναστευτικά ρεύµατα» που θα συντονίσει ο Μ. Μηλάτος.
Κυριακή 31/5
Στις 7:30 µ.µ. στον κεντρικό χώρο συζητήσεων υπάρχει το ιδιαίτερα ενδιαφέρον πάνελ µε
Από τις 10 µ.µ. στα Σκαλάκια της Γεωπονικής: Μουσικό σχήµα από το Πακιστάν Χορός: Παιδιά από το Μπαγκλαντές Από τις 11 µ.µ. ρεµπέτικο γλέντι µε λαϊκή ορχήστρα 8-10 µ.µ. στον χώρο προβολών: Πρώτη πανελλαδική προβολή της νέας ταινίας του Χρήστου Βούπουρα: «7 θυµοί»
Ζούµε µια άλλη µορφή αποικιοκρατίας. Ο έλεγχος των αποικιών (πολιτικός, ενεργειακός, οικονοµικός) γίνεται πια από µακριά, µε τα ίδια αποτελέσµατα. Οι άνθρωποι αναγκάζονται να ξενιτευτούν για να επιβιώσουν από τους πολέµους, από την οικονοµική ανέχεια, από τα κατευθυνόµενα ολοκληρωτικά καθεστώτα.
θέµα: «Αιγαίο-Λαµπεντούζα-Αµυγδαλέζα: Η αντιπροσφυγική / αντιµεταναστευτική προπαγάνδα και ο ρόλος των ΜΜΕ»: Ο Κ. Αρβανίτης (105,5 στο Κόκκινο) και ο ∆. Αγγελίδης (ΕφΣυν) θα µιλήσουν για τη µάχη της προπαγάνδας στα ΜΜΕ «εκ των έσω». Ο Ν. Λοµανί (Ανοιχτή Πρωτοβουλία Ενάντια στα Κέντρα Κράτησης) µεταφέρει την εµπειρία από τον αγώνα για το κλείσιµο των στρατοπέδων συγκέντρωσης µεταναστών και τις ως τώρα κατακτήσεις. Για τα πρώτα δείγµατα γραφής της µεταναστευτικής πολιτικής της κυβέρνησης και την αναγκαία συνέχεια θα µιλήσει η βουλευτίνα Μεσσηνίας του ΣΥΡΙΖΑ Έ. Ψαρρέα. Στη συζήτηση παρεµβαίνουν η Ελθ. Αγγελοπούλου (δηµοτική σύµβουλος Αθήνας, επικεφαλής της Ανοιχτής Πόλης), η ∆. Κουτσούµπα (περιφερειακή σύµβουλος Αττικής – ΑΝΤΑΡΣΥΑ) και εκπρόσωπος της ΠΟΣΠΕΡΤ. Συντονίζει η Έ. Γαρίδη από την Κίνηση «Απελάστε τον Ρατσισµό».
Νωρίτερα, στις 6 µ.µ. θα ξεκινήσει η συζήτηση µε θέµα «Ιθαγένεια για όλα τα παιδιά». Συζητούν για τα προβλήµατα των παιδιών των µεταναστών που γεννιούνται και σπουδάζουν στην Ελλάδα, µετανάστριες από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών, παιδιά µεταναστών από τις Φιλιππίνες (KASAPI HELLAS) και νέοι από την οργάνωση ASANTE. Εκπρόσωπος από το Τµήµα ∆ικαιωµάτων του ΣΥΡΙΖΑ θα µιλήσει για τις αρετές ή και τις αδυναµίες της νέας πρότασης νοµοσχεδίου που φιλοδοξεί να ρυθµίσει τα θέµατα αυτά. Συντονίζει ο Ντµ. Πιβοβάρωφ από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισµό». Τέλος, θα πραγµατοποιηθεί Ανοιχτή Συνέλευση µε θέµα: «Φτώχεια, ανεργία και ρατσισµός στις γειτονιές της πόλης». Συµµετέχουν τοπικές κινήσεις κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις, δίκτυα αλληλεγγύης και αυτοδιοικητικές κινήσεις από τις γειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά.
Κυριακή 31/5
Από τις 9 µ.µ. στην Κεντρική Σκηνή: Συναυλία µε τους: PAX AMERICANA, BRAIN DRAIN - RAMONES TRIBUTE BAND (+Guests: Andrew Denison, Stavros Ex, Frank Panx and more), Magic de Spell και Γιάννης Παλαµίδας, Σπυριδούλa, Illegal Operation και η Μάρθα Μορελεόν µε τους Los Del Sur) Από τις 10 µ.µ. στα Σκαλάκια της Γεωπονικής: ∆ρώµενο από τη θεατρική οµάδα του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών Χορός: «Mandela Girls» µε συνοδεία κρουστών από την Αφρική Από τις 11 µ.µ. λαϊκό γλέντι µε το συγκρότηµα «Λάικα» Στο χώρο της Γεωπονικής θα υπάρχουν εκθέσεις αντιφασιστικού σκίτσου µε τη συµµετοχή πολλών Ελλήνων σκιτσογράφων, φωτογραφίας και βίντεο από γνωστούς Έλληνες φωτογράφους, αντιφασιστικής αφίσας και βιβλίου. Θα λειτουργήσουν παιδότοπος, ταβέρνα, διεθνής κουζίνα και µπαρ.
12
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
13 ΜΑΗ 2015
Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks
Το Ενιαίο Μέτωπο Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης ∆ιεθνούς
Του Τζον Ριντέλ Στο σύντοµο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ιστορικές συνθήκες και τις πρώτες συζητήσεις που οδήγησαν στη δηµιουργία της πολιτικής του «Ενιαίου Μετώπου». Η «µέγιστη δυνατή ενότητα όλων των εργατικών οργανώσεων σε κάθε πρακτική δράση κατά των ενωµένων καπιταλιστών», διασφαλίζοντας παράλληλα την «ελευθερία έκφρασης […] για όλα τα πολιτικά ρεύµατα», αναδεικνύεται ξανά κρίσιµη για την Αριστερά στον 21ο αιώνα.
Χιλή 1970-73 Κυβέρνηση της Αριστεράς, κράτος και εξουσία
Κείµενα των: Mike Gonzalez, Charles-André Udry Σήµερα, ζητήµατα όπως ο έλεγχος των κατασταλτικών και ιδεολογικών µηχανισµών του κράτους πρέπει να τεθούν ξανά στο κέντρο της συζήτησης της Αριστεράς, ειδικά µετά τη συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από τις αντίστοιχες του 1970-73, η Χιλή εξακολουθεί να µας προειδοποιεί: ∆εν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να πληγώσεις ένα θηρίο, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις…
Ελληνικός Μενσεβικισµός (1924) Η κρίση µέσα στο ΚΚΕ (1927) Του Παντελή Πουλιόπουλου
Ασφαλιστικό και «κόκκινες γραµµές» Της Μαρίας Μπόλαρη*
Σ
οβαρά ζητήµατα όσον αφορά τις «κόκκινες» διαπραγµατευτικές γραµµές της κυβέρνησης δηµιούργησε το πρωτοσέλιδο της «Αυγής» στις 8/5/15. Γιατί, αν ισχύει ο κεντρικός τίτλος «αλώβητα τα ώριµα συνταξιοδοτικά δικαιώµατα», τότε απλά οι κόκκινες γραµµές στο ασφαλιστικό κινδυνεύουν σοβαρά. Γιατί, αν αυτό είναι που µας επιτρέπουν οι δανειστές, αν αυτό είναι που συµφώνησε ή έστω συζητά η αντιπροσωπεία µας στα διάφορα κλιµάκια των «θεσµών», τότε το Ασφαλιστικό Σύστηµα και τα αντίστοιχα δικαιώµατα των εργαζόµενων θα δεχτούν ένα ακόµα χτύπηµα.
Ύστατο καταφύγιο
Το «άθικτο» των ώριµων συνταξιοδοτικών δικαιωµάτων ήταν το ύστατο καταφύγιο και πρόσχηµα όλων των προηγούµενων κυβερνήσεων Ν∆-ΠΑΣΟΚ της περιόδου των µνηµονίων, αλλά και νωρίτερα. Κάθε φορά που ήθελαν να αποφύγουν τον όγκο των αντιδράσεων, δεν άλλαζαν τις προϋποθέσεις για όσους είχαν θεµελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωµα, αλλά ανέβαζαν όρια ηλικίας και αριθµό ενσήµων για τους µελλοντικούς συνταξιούχους, παρασέρνοντας βέβαια προς τα πάνω ενδιάµεσες κατηγορίες. Κάποιος µπορεί να πει ότι ο τίτλος ήταν «ατυχής». Όµως υπάρχουν στοιχεία που το απαγορεύουν. Πρώτον, η εµπειρία της διεύθυνσης και των εργατικών συντακτών της «Αυγής». Κυρίως όµως, δεν το επιτρέπει η κοινή δήλωση Τσίπρα-Γιούνκερ που εντείνει ανησυχίες και προκαλεί διαφωνίες. Είναι το σηµείο για «δηµοσιονοµικά βιώσιµο ασφαλιστικό σύστηµα». Έτσι, εντάσσεται στο λεξιλόγιό µας άλλη µια φράση του αντίπαλου στρατοπέδου. Όσο και αν ψάξει κάποιος, τέτοια διατύπωση δεν θα βρει στην οποιαδήποτε προφορική ή γραπτή τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ: στις προγραµµατικές δηλώσεις, στο πρόγραµµα-αιχµές της ∆ΕΘ, για αυτές που µας ψήφισε το 36% του κόσµου, στο µίνι πρόγραµµα της Αθηναΐδας, προτάσεις που διατυπώθηκαν το 2012 και µας έδωσαν τα γνωστά αποτέλε-
σµατα, στο συνολικό πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ, έτσι όπως διατυπώθηκε και ψηφίστηκε τον Ιούλιο του 2013. Επιπλέον, στις επεξεργασίες που κάναµε ως κόµµα της αξιωµατικής αντιπολίτευσης και στην προοπτική της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, στις ερωτήσεις και τις επερωτήσεις που κάναµε ως ΚΟ την περίοδο 2012-14, είναι έκδηλη η προσπάθεια να µην υπάρξει η οποιαδήποτε αύξηση ορίων ηλικίας και ενσήµων, είναι έκδηλη η προσπάθεια να εξευρεθούν πόροι. Πουθενά δεν θα συναντήσει κανείς τη φράση του «δηµοσιονοµικά βιώσιµου ασφαλιστικού συστήµατος», γιατί όποιος τη λέει αποδέχεται ότι «λεφτά δεν υπάρχουν» και ότι για να διασωθεί, θα πρέπει ή να µειωθούν οι συντάξεις ή για τις επόµενες γενιές οι προϋποθέσεις να γίνουν εξαιρετικά σκληρές. Όποιος αποδέχεται τη φράση «δηµοσιονοµικά βιώσιµο», ξεχνά τι έχει προηγηθεί. Ότι για δεκαετίες τα αποθεµατικά των Ταµείων ήταν άτοκες καταθέσεις στην ΤτΕ και µε αυτά-ως δάνεια αγύριστα- τροφοδοτούσαν τις επενδύσεις βιοµηχάνων και άλλων «ευγενών επαγγελµάτων» (για να µην ξεχνιόµαστε, πριν από τα «ευγενή» ταµεία έχουν υπάρξει «ευγενείς» πράξεις προς «ευγενείς» εργοδότες), ξεχνά ότι µέσω του PSI έγινε το κούρεµα των αποθεµατικών, ξεχνά τη µείωση των εργοδοτικών εισφορών που ψηφίστηκε και εφαρµόστηκε τα προηγούµενα τρία χρόνια, ξεχνά τα χρέη που έχουν συσσωρευτεί µέσω της εισφοροδιαφυγής.
Πρόβληµα
Το πρόβληµα του Ασφαλιστικού ήταν και είναι µεγάλο. Ήταν και παραµένει πρόβληµα πόρων και όχι δαπανών. Το πρόβληµα διογκώθηκε τα χρόνια του µνηµονίου, µε τη νοµιµοποίηση των εργοδοτών για εύκολες απολύσεις, για ελαστικές σχέσεις εργασίας, για νόµιµη εισφοροδιαφυγή. Πήρε τεράστιες διαστάσεις µε το µέγεθος της ανεργίας. Ήταν και είναι η µεγαλύτερη «καυτή πατάτα» που παρέλαβε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Όµως το γνώριζε. Γιατί είχε ενηµερωθεί από πολλές πηγές. Τουλάχιστον από το Τµήµα Εργατικής Πολιτικής και την τότε ΕΕΚΕ Εργασίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε ακούσει µόνο τον κώδωνα κινδύνου. Είχε παραλάβει και προτάσεις.
Όλες συνέτειναν στο ζήτηµα των πόρων, παρά τις ελλείψεις που είχαν. Προτάσεις όπως: η πάταξη της εισφοροδιαφυγής µε αντίστοιχη ενίσχυση των ελεγκτικών µηχανισµών, πόροι από την επαναφορά των εργοδοτικών εισφορών στα προ του 2011 επίπεδα, πόροι από την ενίσχυση της απασχόλησης, πόροι που θα µπορούσαν να προκύψουν από την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου.
Έκτακτοι πόροι
Στελέχη που αρθρογραφούν στο Rproject αλλά και άλλοι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ, είχαµε επισηµάνει ότι τα συγκεκριµένα µέτρα δεν µπορούν να καλύψουν το µεγάλο πρόβληµα από µόνα τους. Επιµέναµε ότι θα έπρεπε και να συµβούν σωρευτικά και επιπλέον ότι θα έπρεπε να εξευρεθούν έκτακτοι πόροι για την ενίσχυση του ασφαλιστικού συστήµατος. Όπως ο αντίπαλος βρήκε την έκτακτη εισφορά αλληλεγγύης και τον ΕΝΦΙΑ, για να αντισταθµίσει όσα έχανε ο προϋπολογισµός ή όσα έπρεπε να βρεθούν για την αποπληρωµή του χρέους, έτσι και εµείς θα έπρεπε να επιβάλουµε τρόπους για να σταµατήσει η αιµορραγία, για να βρεθούν χρήµατα που θα ενισχύσουν άµεσα και αποτελεσµατικά το Ασφαλιστικό. Και αυτός ο δρόµος δεν µπορεί να είναι άλλος από την έκτακτη φορολόγηση των κερδών του κεφαλαίου (π.χ. φορολόγηση στον καθηµερινό πακτωλό που εισπράττει από τα διόδια ο Μπόµπολας ή στα µεγάλα κέρδη του ΟΠΑΠ που χαρίστηκε στο Μελισσανίδη κ.λπ.). Εδώ µια επιπλέον επισήµανση: Επειδή συχνά αναφερόµασταν στο τι ίσχυσε για τη διαγραφή του µεγαλύτερου µέρους του χρέους το 1953 στη Γερµανία, αξίζει να θυµόµαστε και τα µέτρα φορολογίας που επέβαλε το τότε γερµανικό κράτος στους κατέχοντες τον πλούτο της χώρας. Επειδή πολλά ακούγονται για τη «συνέχεια του κράτους», το Ασφαλιστικό είναι η επιτοµή της συνέχειας του κοινωνικού κράτους. Είναι προτεραιότητα για κάθε αριστερή κυβέρνηση, που εννοεί πραγµατικά την προστασία των σηµερινών εργαζόµενων και των µελλοντικών συνταξιούχων, που συνειδητά οργανώνει την αλληλεγγύη των γενεών. Και αυτό σηµαίνει στήριξη της χρηµατοδότησης του ασφαλιστικού συστήµατος. *Μέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ
13 μαη 2015
νεολαια
13
Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ:
«Αν δεν κοιτάς εκεί που θες να πας, θα πας εκεί που κοιτάς» Του Χρήστου Σταυρακάκη*
Α
ν κάποιος/α παρατηρούσε «απ’ έξω» τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, τι γράφει, λέει, διακηρύττει και τι όντως πράττει, θα έβρισκε στο ρητό που χρησιμοποιείται στον τίτλο μια πολύ ικανοποιητική απάντηση. Μετρώντας ήδη ενάμιση χρόνο ζωής, μετά την πρώτη Πανελλαδική Συνδιάσκεψη το Δεκέμβρη του 2013, εξακολουθεί να είναι κατώτερη των περιστάσεων και των αναγκών που έχει η νεολαία, όχι κυρίως σε επίπεδο προτάσεων ή θέσεων (υπάρχουν, και πολλές μάλιστα), αλλά στο επίπεδο μιας πρωτοπόρας και ριζοσπαστικής νεολαιίστικης παρέμβασης. Μια συζήτηση που αναγκαία πρέπει να κάνουμε, μπροστά στο 1ο Συνέδριο της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, όποτε κι αν γίνει αυτό.
Ολημερίς τη χτίζαμε, το βράδυ γκρεμιζόταν...
Εδώ και ενάμιση χρόνο, υποτίθεται ότι οικοδομούμε τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ ως μαζική, ριζοσπαστική, αυτόνομη οργάνωση νεολαίας, αλλά μάλλον αυτή δεν λέει να οικοδομηθεί και η απάντηση είναι κατεξοχήν πολιτική. Μπορεί μεν τα μέλη της οργάνωσης να φτάνουν τα 2000, ωστόσο ο βαθμός ενεργοποίησης και στράτευσης των μελών είναι δυσανάλογος και αυτό αποτυπώνεται στις παρεμβάσεις της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, ποτέ δεν έγινε προσπάθεια τέτοιας συγκρότησης παρά ένας εσωτερικός πόλεμος συσχετισμών με ελάχιστη αναφορά στις υπαρκτές κοινωνικές-πολιτικές παρεμβάσεις και με αρκετά θολές τις πολιτικές –όσο πολιτικές ήταν– διαφωνίες. Εδώ, σύντροφοι και συντρόφισσες από άλλες τάσεις θα μπορούσαν να αρχίσουν να εκτοξεύουν κατηγορίες (κυρίως οργανωτικού περιεχόμενου) σφυρίζοντας αδιάφορα στο υπαρκτό πολιτικό κενό που βασανίζει εδώ και καιρό τα μέλη και τα στελέχη της
Νεολαίας, οδηγώντας ακόμα και μέλη του Κεντρικού Συμβουλίου στην αποχώρηση και την αποστράτευση. Για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ από την ίδρυσή της είχε σημαντική και ουσιαστική εμπλοκή σε μια σειρά από αγώνες, όπως το κίνημα στις Σκουριές, ο νικηφόρος –πλέον– αγώνας των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις (ακόμα και όταν ο ΣΥΡΙΖΑ «έλαμπε» διά της απουσίας του) κτλ. Ιδιαίτερα σημαντική ήταν και η συμμετοχή μας στο δυναμικό κίνημα αλληλεγγύης στην απεργία πείνας του Νίκου Ρωμανού, όπου το κόμμα ήταν παρόν μόνο μέσω του κοινοβουλευτικού πεδίου. Εξίσου σημαντική ήταν και η δημόσια πολιτική τοποθέτηση σε πιο «δύσκολα» ζητήματα, όπως η εκλογή του ΠτΔ ή η καταγγελία της αστυνομικής παρέμβασης στην κατειλημμένη πρυτανεία. Όλα τα παραπάνω μπορούν συνοπτικά να αποτυπώσουν τη σημερινή κατάσταση της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ. Μια κατάσταση αντιφατική, που ως εκ τούτου κρύβει δυνατότητες, οι οποίες χρειάζονται προσπάθεια –πολιτικά και οργανωτικά– ώστε να απελευθερωθούν και ο χρόνος πλέον μόνο σύμμαχος δεν είναι.
Το «αγκάθι» της σχέσης με το κόμμα
Ένα βασικό σημείο αντιπαράθεσης ήδη από τη Συνδιάσκεψη του 2013 ήταν η σχέση νεολαίας και κόμματος. Οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου και της Αριστερής Πλατφόρμας υποστηρίζαμε και υποστηρίζουμε ότι η Νεολαία δεν μπορεί να είναι αποκομμένη από τις ΟΜ του κόμματος. Καταρχήν, η νεολαία ως κοινωνική κατηγορία δε συγκροτεί κοινωνικό υποκείμενο με ταξικά συμφέροντα ενιαία και συνεπώς δεν υπάρχει κάποια αυτόνομη στρατηγική για τη νεολαία. Αυτό που υπάρχει είναι η ανάγκη σύνδεσης του νεολαιίστικου και του εργατικού (και ευρύτερα λαϊκού) κινήματος. Επιπλέον, ο συντονισμός, η πολιτική ώσμωση και ο από κοινού σχεδι-
ασμός της παρέμβασης των οργανώσεων της νεολαίας και του κόμματος ενισχύουν αποφασιστικά την αποτελεσματικότητά των παρεμβάσεών μας. Αυτό υποβαθμίστηκε όλο αυτό το διάστημα από την πλειοψηφία των συντρόφων και συντροφισσών. Όμως, όπου έγιναν τέτοια βήματα, τα αποτελέσματα ήταν παραπάνω από θετικά.
Το συνέδριο και ένα διπλό στοίχημα
Πριν απ’ όλα πρέπει να απαντήσουμε σε τι εξυπηρετεί η διεξαγωγή ενός συνεδρίου σε αυτή την πολιτικά κρίσιμη περίοδο, επειδή φαίνεται ότι η ημερομηνία διεξαγωγής θα είναι μετά τον Ιούνιο, δηλαδή μετά την κρίσιμη φάση της διαπραγμάτευσης. Σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι ακριβώς θα εξυπηρετήσει. Τα συνέδρια για τις πολιτικές οργανώσεις της Αριστεράς είναι κορυφαίες διαδικασίες και δεν γίνονται για «ψύλλου πήδημα», ούτε για οργανωτικά τερτίπια. Το ζητούμενο θα ήταν να ανοίξει μια πλατιά πολιτική συζήτηση στις οργανώσεις της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ ώστε να επανατοποθετηθούμε στη νέα συγκυρία, στην οποία ομολογουμένως στεκόμαστε με αμηχανία. Η προοικονομία αυτής της αμηχανίας ήταν η άρνηση των πλειοψηφικών τάσεων να συζητήσουμε τα μεγάλα επίδικα –και προφανώς να πάρουμε θέση!– ήδη από τη συνδιάσκεψη ως οργάνωση, κάτι που συνεχίστηκε (άλλοτε ισχυρότερα, άλλοτε ασθενέστερα) σε όλο το διάστημα μέχρι σήμερα. Άρα, αυτή η πολιτική συζήτηση είναι αναγκαίο να οργανωθεί άμεσα, ανεξάρτητα από το πότε θα γίνει τελικά το συνέδριο. Είμαστε λοιπόν στο σημείο όπου η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ αυτήν τη στιγμή δεν έχει τοποθετηθεί πολιτικά για την πορεία της κυβέρνησης, διολισθαίνοντας στην κατεύθυνση μιας κυβερνητικής νεολαίας, έστω κι αν αυτό δεν γίνεται εσκεμμένα. Αδυνατούμε έτσι να παίξουμε έναν ρόλο ώστε να συμβάλουμε στη δημιουργία
εκείνων των πολιτικών και κοινωνικών πιέσεων προς την κυβέρνηση για να αποφύγουμε έναν οδυνηρό συμβιβασμό, που θα βάλει ταφόπλακα στις ελπίδες που γέννησε για τους εργαζόμενους και τη νεολαία η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε, αν ήμασταν συνεπείς ως προς τις αποφάσεις της συνδιάσκεψης και αν ήμασταν πραγματικά μια αυτόνομη (πολιτικά και οργανωτικά) οργάνωση, δεν θα μπορούσαμε παρά να έχουμε υιοθετήσει μια στάση «κριτικής υποστήριξης» της κυβέρνησης, που προφανώς θα την υποστηρίζουμε σε κάθε θετικό μέτρο και απέναντι στις επιθέσεις του συστήματος, αλλά θα είμαστε απέναντι όταν αυτή υποχωρεί, οργανώνοντας πιέσεις και αγώνες με γνώμονα τις θέσεις μας και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της νεολαίας. Και αυτό επιμένοντας πάντα στην ενότητα και τη μετωπική δράση της ριζοσπαστικής και της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Αυτή η πολιτική αδυναμία –αλλά όχι μόνο αυτή– είναι καθοριστική στο κατά πόσο μπορεί η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πολιτικό εργαλείο στα χέρια των χιλιάδων νέων ανθρώπων που στήριξαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση ούτε μόνο κάποιες οργανωτικές αστοχίες που δεν μπορούμε να εμπνεύσουμε τη νεολαία –της ανεργίας, της επισφάλειας, της μετανάστευσης...– να αγωνιστεί και να στρατευτεί μαζί μας. Διότι ούτε στράτευση ούτε μαζικοποίηση (πόσο μάλλον πρωτοπόρα κοινωνική παρέμβαση) υπάρχει χωρίς ένα καθαρό πολιτικό σχέδιο ρήξης και ανατροπής. Αυτό είναι λοιπόν το διπλό στοίχημα: η συγκρότηση, ακόμα και στο «και 5», ενός τέτοιου πολιτικού σχεδίου ρήξης και ανατροπής και ταυτόχρονα η αναβάθμιση της παρέμβασής μας ώστε να μπορέσει η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ να γίνει η οργάνωση των πιο αγωνιστικών κομματιών της νεολαίας και να μπορέσει να παίξει ουσιαστικό και καθοριστικό ρόλο στην ταξική πάλη. *Μέλος της γραμματείας του ΚΣ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ
14
ΙΣΤΟΡΙΑ
13 ΜΑΗ 2015
Ο Β΄ Παγκόσµιος Πόλεµος, η Κοµιντέρν και η Γιάλτα Του Αντώνη Νταβανέλου
Τ
α 70 χρόνια από το τέλος του Β’ Παγκοσµίου Πολέµου άνοιξαν, σε έναν βαθµό, µια συζήτηση µέσα στην Αριστερά. Στο προηγούµενο φύλλο της «ΕΑ» ισχυριστήκαµε ότι οι νέες επεξεργασίες της ηγεσίας του ΚΚΕ σχετικά µε την ιστορία του κόµµατος προκαλούν ανατροπές στον πυρήνα της ιδεολογικοπολιτικής συγκρότησης δύο γενεών στελεχών, που διαµορφώθηκαν γύρω από το ΚΚΕ, είτε στη µεταπολεµική είτε στη µεταπολιτευτική περίοδο. Πράγµατι, η θέση ότι ο Β’ ΠΠ ήταν πόλεµος ιµπεριαλιστικός, ληστρικός και άδικος (και παρέµεινε τέτοιος ακόµα και µετά την επίθεση των ναζί στην ΕΣΣ∆), όπως και η θέση ότι η γραµµή των ΚΚ θα έπρεπε να είναι ίδια µε τη θέση του Λένιν (αλλά και του Τρότσκι και της Ρόζα Λούξεµπουργκ) κατά τον Α’ ΠΠ, δηλαδή ότι θα έπρεπε να επιδιωχθεί η µετατροπή του πολέµου σε εργατική-σοσιαλιστική επανάσταση και όχι απλώς σε νίκη των αντιφασιστικών-δηµοκρατικών δυνάµεων (και των συµµάχων τους...), είναι θέσεις που γκρεµίζουν θεµελιώδεις παραδοχές των στελεχών της σχολής του «σοβιε-
τικού µαρξισµού», της σταλινικής και µετασταλινικής εποχής.
Το 7ο Συνέδριο της Κοµιντέρν
Η Κοµουνιστική ∆ιεθνής στον καιρό του Λένιν άφησε σαφή παρακαταθήκη για την αντιµετώπιση από τους κοµουνιστές του ζητήµατος των συµµαχιών: το Ενιαίο Εργατικό Μέτωπο. Αυτήν την πλευρά της κοµουνιστικής παράδοσης εξακολουθεί να υποτιµά βάναυσα το ΚΚΕ. Συγγραφείς όπως ο Βασ. Λιόσης σωστά τονίζουν τον λαθεµένο χαρακτήρα των αποφάσεων του 5ου και του 6ου Συνεδρίου της Κοµιντέρν, που υπονόµευαν την αξία του Ενιαίου Μετώπου. Πράγµατι, υπό την «αριστερίστικη» επιχειρηµατολογία του Ζινόβιεφ, η Κοµιντέρν ρυµουλκήθηκε σε αποµονωτική τακτική, έφτασε να υποτιµά τον κίνδυνο του φασισµού και του ναζισµού, για να καταλήξει στην αυτοκτονική πολιτική του «σοσιαλφασισµού», των τάχα ίσων αποστάσεων µεταξύ των ναζί και της σοσιαλδηµοκρατίας. Όµως το 7ο Συνέδριο της Κοµιντέρν δεν αποκατέστησε αυτά τα λάθη µε τις εισηγήσεις του ∆ηµητρόφ. Κατεδάφισε το σύνολο της θεωρητικής κληρονοµιάς της ∆ιεθνούς. Η γραµµή του «αντιφασιστικού µετώπου» οδηγούσε
πλέον σε συµµαχία µε τα δηµοκρατικά-αστικά κόµµατα, για πρώτη φορά στην ιστορία των ΚΚ. Όριζε διακριτά «στάδια» στη στρατηγική τους, όπου η δηµοκρατία οριζόταν ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη και αυτή µε τη σειρά της ως προϋπόθεση για το σοσιαλισµό, που, τάχα, ήταν εφικτός µόνον σε αναπτυγµένες καπιταλιστικές κοινωνίες όπου προηγουµένως θα είχαν λυθεί τα κληρονοµηµένα δηµοκρατικά προβλήµατα και θα είχαν ηττηθεί τα «αστοτσιφλικάδικα» κατάλοιπα. Αυτή η αντίληψη (η τόσο κοντινή στις µετέπειτα ιδέες του ευρωκοµουνισµού και τόσο αντίθετη µε την εµπειρία της Οκτωβριανής Επανάστασης...) ωθούσε πράγµατι τα ΚΚ «να συνεχίσουν τον αγώνα υπό ξένες σηµαίες», όπως σήµερα αναγνωρίζει το ΚΚΕ. Η πορεία αυτή δεν συνεχίστηκε οµαλά. Το «σύµφωνο µη επίθεσης» µεταξύ της Γερµανίας του Χίτλερ και της Ρωσίας του Στάλιν, το σύµφωνο Μολότοφ-Ρίµπεντροπ, υπήρξε µια ψυχρολουσία για τον παγκόσµιο κοµουνισµό. Οι προσπάθειες υποβάθµισης της σηµασίας του είναι παιδαριώδεις. Αυτά τα χωρίς αρχές ζιγκ ζαγκ αποδεικνύουν ότι στο «τιµόνι» της Κοµιντέρν δεν βρισκόταν πλέον ο µαρξισµός, δεν βρισκόταν η υπεράσπιση των συµφερόντων του διεθνούς εργατικού κινήµατος, αλλά η υποστήριξη των στενών διπλωµατικών και γεωπολιτικών συµφερόντων της Ρωσίας του Στάλιν. Και αυτά τα ανεκδιήγητα ζιγκ ζαγκ ερµηνεύουν τη σύγχυση και τις παλινωδίες των ηγεσιών των ΚΚ στην Ευρώπη µπροστά στο ξέσπασµα του Β’ ΠΠ. Το ΚΚΕ, υποβαθµίζοντας το µέχρι σήµερα θεοποιηµένο «γράµµα» του Ζαχαριάδη, απενοχοποιώντας το τµήµα του ηγετικού µηχανισµού (Πλουµπίδης, παλιά ΚΕ) που το θεώρησε πλαστό και σοσιαλπατριωτικό, στην ουσία, για πρώτη φορά, δείχνει µε το δάχτυλο τις ευθύνες του «διεθνούς κέντρου» της Μόσχας σχετικά µε το καθοδηγητικό κοµφούζιο στα 1939-40.
Η Γιάλτα
Κι όµως, επιµένουν κάποιοι συγγραφείς, µε τη γραµµή του «αντιφασιστικού µετώπου» το κοµουνιστικό κίνηµα σηµείωσε µεγάλες νίκες κατά το τέλος του Β’ ΠΠ. Ας δούµε λίγο πώς τελείωσε αυτή η µεγάλη ανθρωποσφαγή. Στη Γιάλτα, ο Στάλιν, ο Τσόρτσιλ και ο Ρούσβελτ µοίρασαν ως νικητές τον κόσµο σε νέες «ζώνες επιρροής». Για πολλά χρόνια οι «φίλοι της ΕΣΣ∆» ισχυρίζονταν ότι η Γιάλτα απλώς... δεν υπήρξε. Στο ιστορικό γράµµα του προς την ΚΕ του ΚΚΕ (24/3/1945) ο Άρης Βελουχιώτης πάει κατευθείαν στο ψαχνό: «Η διάσκεψη και η συµφωνία της Γιάλτας δεν πρέπει να έχετε καµία αυταπάτη πως είναι δυνατόν να επιδράσει σε τόσο µεγάλο βαθµό ώστε να στρέψει το τιµόνι της χώρας που αφήσατε να κρατούν γερά στα χέρια τους οι Άγγλοι». Οι πρωταγωνιστές
της ιστορίας γνώριζαν για τη Γιάλτα και είχαν επίγνωση των συνεπειών που προέκυπταν. Συνεχίζει ο Άρης: «Όπως µου παρήγγειλε ρητά ο σ. Γιάννης, διά του σ. Ζήση (πρόκειται για τους Γιάννη Ιωαννίδη και Ζήση Ζωγράφο) υπάρχει “σαφής παραίνεση” των Ρώσων συντρόφων προς το ΚΚΕ για το κλείσιµο της συµφωνίας της Βάρκιζας». Σύµφωνα µε τη Γιάλτα, η Ελλάδα έπεφτε στην αγγλική ζώνη επιρροής και η πειθαρχία σε αυτήν οδηγούσε σε «σαφείς παραινέσεις» προς το Λίβανο, την Καζέρτα, τη Βάρκιζα, δηλαδή προς την ήττα του µεγάλου λαϊκού κινήµατος της Αντίστασης. Υπήρξαν όµως και εξαιρέσεις, λένε κάποιοι, και δείχνουν τις περιπτώσεις της νίκης των κινηµάτων κυρίως στη Γιουγκοσλαβία και την Κίνα. Ασφαλώς. Μόνον που πρόκειται για περιπτώσεις όπου τα ΚΚ ανέπτυξαν αρκετή δύναµη και εσωτερική αυτοπεποίθηση για να σπάσουν τους αυτοπεριορισµούς. ∆εν µπορεί να θεωρηθεί τυχαίο ότι τόσο ο Τίτο όσο και ο Μάο Τσετούνγκ έσπασαν σχεδόν αµέσως µετά τον πόλεµο τις σχέσεις τους µε τη Ρωσία. Αυτή η απειθαρχία στην «εσωτερική» εξέλιξη της σταλινικής περιόδου δεν ήταν και τόσο άγνωστη. Γράφει ο Άρης προς την ΚΕ ότι θα έπρεπε «να ήσασταν ικανοί να δηµιουργήσετε στην Ελλάδα διαφορετική κατάσταση, ανάλογη περίπου µε της Γιουγκοσλαβίας και ίσως και καλύτερη, µε µια ορθή πολιτική και όχι γεµάτη “αριστερά” και δεξιά οπορτουνιστικά λάθη ...». Αυτό το «κάντε όπως οι Γιουγκοσλάβοι» ήταν µια τελευταία –και καθυστερηµένη– κραυγή απαίτησης για νίκη, παραβιάζοντας τις συµφωνίες των «µεγάλων». Όµως η πραγµατική κατεύθυνση της Γιάλτας αποδείχθηκε –πέρα από την ελληνική τραγωδία και τη γιουγκοσλαβική αυτονόµηση– κυρίως στην Ιταλία και τη Γαλλία. Εκεί όπου τα ΚΚ έβγαιναν από την αντίσταση πανίσχυρα, µέσα σε έναν µισοδιαλυµένο καπιταλισµό, µε ολοφάνερες τις δυνατότητες να αλλάξουν την πορεία της ιστορίας στην Ευρώπη. Και στις δύο χώρες σχηµάτισαν κυβερνήσεις εθνικής ενότητας, µε στόχο την «παραγωγική ανασυγκρότηση» (του καπιταλισµού) και την αποκατάσταση της (αστικής) δηµοκρατίας. Οι Γάλλοι κοµουνιστές και ο Τολιάτι γνώριζαν µε ακρίβεια και εφάρµοσαν πιστά τις αποφάσεις του 7ου Συνεδρίου της (διαλυµένης πλέον) Κοµιντέρν, συγκεκριµενοποιώντας τη γραµµή της «ειρηνικής συνύπαρξης» που εξέπεµπε πλέον η Μόσχα. Σε δύο χρόνια είχαν πεταχτεί σαν στυµµένες λεµονόκουπες έξω από τις «δηµοκρατικές» κυβερνήσεις, που αποκατέστησαν τη σταθερότητα του καπιταλισµού στο κέντρο της Ευρώπης. Παρά τους τεράστιους αγώνες και τις φοβερές θυσίες, ο Β’ ΠΠ έληξε µε τελείως διαφορετική γραµµή από την πλευρά των ΚΚ σε σύγκριση µε τον Α’ ΠΠ και την επαναστατική ∆ιεθνή του Λένιν και του Τρότσκι.
ΑΝΑΛΥΣΗ
13 ΜΑΗ 2015
15
Τι είναι η παραγωγική ανασυγκρότηση; Του Ηλία Ιωακείµογλου
Υ
πάρχει µια πλούσια µαρξιστική παράδοση που αναφέρεται στους παραγωγικούς µετασχηµατισµούς του καπιταλισµού, είτε στην κλίµακα της επιχείρησης είτε στην κλίµακα της συνολικής οικονοµίας. Ο παραγωγικός µετασχηµατισµός, στην παράδοση αυτή, δεν αναφέρεται µόνο στις επενδύσεις, στη δηµιουργία νέων κλάδων παραγωγής ή νέων προϊόντων, στην αλλαγή της ποιότητάς τους και στην οργάνωση της παραγωγής ώστε να είναι πιο αποτελεσµατική και συµφέρουσα για την αύξηση του ΑΕΠ. Περιλαµβάνει αλλαγές σε περισσότερες πλευρές της οικονοµίας και της κοινωνίας –διότι η διαδικασία παραγωγής του συνολικού κεφαλαίου δεν περιλαµβάνει µόνο τους κλάδους παραγωγής και τις επιχειρήσεις, αλλά και την αγορά εργασίας και τις νοµικές ρυθµίσεις που διέπουν τη λειτουργία της, τις αγορές προϊόντων και τον ανταγωνισµό, το χρηµατοπιστωτικό σύστηµα και την κρατική διαχείριση του χρήµατος και της εργασιακής δύναµης, τις µορφές ιδιοκτησίας, την οργάνωση των σχέσεων στο εσωτερικό της παραγωγής κ.λπ. Με ένα παλιότερο λεξιλόγιο, που τώρα φαίνεται να µη χρησιµοποιείται ευρέως, η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν είναι ζήτηµα µόνο των παραγωγικών δυνάµεων αλλά και των παραγωγικών σχέσεων.
Μοντέλο
Τι µας νοιάζει τώρα εµάς αυτό; Η παραγωγική ανασυγκρότηση εµφανίζεται στο πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ και στις δηµόσιες τοποθετήσεις των στελεχών του ως συνώνυµο της βιοµηχανικής και της κλαδικής πολιτικής, σαν µια προσπάθεια εκσυγχρονισµού της παραγωγής, ανασυγκρότησης του παραγωγικού συστήµατος, µια ενασχόληση µόνο µε τις παραγωγικές δυνάµεις, µε την αύξηση της παραγωγικότητας και της παραγωγής. Αυτή όµως είναι µια πολύ ατελής προσέγγιση του ζητήµατος. Είναι προ-
φανές ότι στην έννοια της παραγωγικής ανασυγκρότησης πρέπει να περιλαµβάνεται η έννοια του παραγωγικού µοντέλου, δηλαδή η ιδιαίτερη µορφή που παίρνει το παραγωγικό σύστηµα: µια καθορισµένη κλαδική σύνθεση παραγωγικών δραστηριοτήτων που αναπτύσσουν µεταξύ τους επωφελείς διακλαδικές σχέσεις, µια ευνοϊκή σύνθεση επιχειρήσεων (µέγεθος µονάδων παραγωγής, συνθήκες ανταγωνισµού στο εσωτερικό του κλάδου κ.λπ.), µια καθορισµένη σχέση µεταξύ του τοµέα παραγωγής µέσων παραγωγής µε τον τοµέα που παράγει αγαθά και υπηρεσίες για την κατανάλωση, µια επωφελής σχέση µεταξύ ενός τοµέα παραγωγής που είναι ανοιχτός στον διεθνή ανταγωνισµό και ενός τοµέα παραγωγής που στρέφει τις πωλήσεις του στην εσωτερική αγορά, και άλλα. Αυτά όµως δεν είναι αρκετά για να µιλάµε για την παραγωγική ανασυγκρότηση, για τον πολύ απλό λόγο ότι στην πραγµατικότητα δεν υπάρχουν µόνα τους, ξεχωριστά, δίπλα, ανεξάρτητα από τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά σε σύµφυση µε αυτές. Έτσι, δεν µπορούµε να µιλάµε για παραγωγική ανασυγκρότηση χωρίς να έχουµε στον νου µας και να εντάσσουµε στην πολιτική µας τις κοινωνικές σχέσεις: τις µορφές ιδιοκτησίας υπό τις οποίες θα µπορεί στο εξής να διεξάγεται η παραγωγική δραστηριότητα, έναν κανόνα για τη πρωτογενή διανοµή του εισοδήµατος (δηλαδή έναν κανόνα για την αναλογία κατά την οποία τα οφέλη από την αύξηση της παραγωγικότητας και της παραγωγής θα µοιράζονται στα κέρδη και στους µισθούς), έναν κανόνα για τη διάθεση του πλεονάσµατος της παραγωγής (πόσα κέρδη µπορεί να ιδιοποιείται ο χρηµατοπιστωτικός τοµέας; πόσο υψηλοί να είναι οι φόροι επί των κερδών; πώς θα αυξηθεί το τµήµα του κέρδους που επενδύεται;), έναν κανόνα για τη δευτερογενή διανοµή του εισοδήµατος (φύση, µέγεθος και χρηµατοδότηση του κοινωνικού κράτους). Επίσης, η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν µπορεί να νοείται χωρίς το θεσµικό πλαίσιο ρύθµισης των εργασιακών σχέσεων
και των αγορών εργασίας, διότι αυτές οι δύο διαφορετικές βαθµίδες της οικονοµίας βρίσκονται σε αλληλεπίδραση. Π.χ. εάν έχεις ένα θεσµικό πλαίσιο όπου ο κατώτατος µισθός περιορίζει σοβαρά τους χαµηλούς µισθούς, αυτό θα δώσει ώθηση σε µια παραγωγική ανασυγκρότηση προσανατολισµένη στην υψηλότερη ποιότητα προϊόντων, στην παραγωγή που βασίζεται στις γνώσεις και τις δεξιότητες των εργαζοµένων παράλληλα µε την υψηλή τεχνολογία κ.λπ.
Τάξεις
Ούτε µπορούµε, όταν µιλάµε για παραγωγική ανασυγκρότηση, να αγνοούµε τις µορφές οργάνωσης της εργασίας στο εσωτερικό των µονάδων παραγωγής και τον τύπο διοίκησης των επιχειρήσεων, αφού αυτές καθορίζουν σε µεγάλο βαθµό όχι µόνο την παραγωγικότητα και το κόστος, αλλά και την ποιότητα της εργασίας, τους ρυθµούς έντασης της εργασίας και άλλα. Ούτε µπορούµε να αγνοούµε τις ρυθµίσεις για τη σχέση των παραγωγικών δραστηριοτήτων µε το περιβάλλον και τις πολεοδοµικές επιλογές. Τελευταίο, και το κυριότερο, ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης οφείλει να συγκροτεί ταξικές συµµαχίες που θα συνθέτει όλα τα παραπάνω στοιχεία σε έναν γενικό πολιτικό στόχο στον οποίο οι εργαζόµενες τάξεις θα αναγνωρίζουν το κοινό τους συµφέρον. Αυτός ο πολιτικός στόχος είναι το κρίσιµο στοιχείο που διευθύνει τα υπόλοιπα. Κάθε συγκεκριµένος παραγωγικός µετασχηµατισµός έχει το χρώµα που του προσδίδει το πολιτικό σχέδιο, έχει πολιτικό πρόσηµο. Στη σηµερινή συγκυρία, στην Ελλάδα, δύο είναι οι πολιτικές κατευθύνσεις που εκ των πραγµάτων έχουν αναδειχθεί: Η πρώτη υπακούει στην αντίληψη ότι η αναδιανοµή του εισοδήµατος και η βελτίωση της κατάστασης των εργαζόµενων τάξεων είναι προϋπόθεση για τη µεγέθυνση του ΑΕΠ, των επενδύσεων και της συµµετοχής της άρχουσας τάξης στο «µέρισµα της ανάπτυξης», και προσδιορίζει έναν αριστερό ριζοσπαστικό παραγω-
γικό µετασχηµατισµό, στοιχείο ενός ριζοσπαστικού µεταβατικού προγράµµατος. Η δεύτερη υπακούει στην αντίληψη «η ανάπτυξη είναι προϋπόθεση για την αντιµετώπιση της κοινωνικής κρίσης» και προσδιορίζει έναν κεντροαριστερό εξωραϊστικό παραγωγικό µετασχηµατισµό. Επάνω σε αυτές τις δύο πολιτικές κατευθύνσεις πρέπει να τοποθετηθούµε, διότι εάν µιλάµε για παραγωγική ανασυγκρότηση εν γένει, χωρίς επιθετικό προσδιορισµό, πάµε σε «ραντεβού στα τυφλά» µε την ιστορία, σε καθεστώς «δηµιουργικής ασάφειας» όπου ωφελείται, ως γνωστόν, πάντοτε ο ισχυρότερος.
16
αντιρατσισμος
13 μαη 2015
Δάσκαλοι και μαθητές του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών συμμετείχαμε στην 3η Γιορτή των Οικογενειών. Εκεί είχαμε τη δυνατότητα να μιλήσουμε με ανθρώπους που υφίστανται ρατσισμό λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού και να προβληματιστούμε για τα αίτια για τα οποία καλλιεργείται ο ρατσισμός σήμερα. Και σίγουρα βγάλαμε ένα συμπέρασμα: ότι μόνο όλοι μαζί μπορούμε να πολεμήσουμε το τέρας!
Στα Ψαχνά Ευβοίας, μια τρανς γυναίκα δέχθηκε επίθεση σε βραδινό κατάστημα όπου διασκέδαζε μαζί με φίλο της. Ο ιδιοκτήτης του καταστήματος ξαφνικά τους ζήτησε να πληρώσουν το λογαριασμό και να φύγουν, διότι, όπως είπε, «το αφεντικό δεν γουστάρει πούστηδες και τραβέλια στο μαγαζί του». Και παρόλο που δεν το αρνήθηκαν, τους έσπασαν στο ξύλο. Έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να καταπολεμήσουμε την ομοφοβία.
Πάλι προσκόμματα από την υπεράσπιση των νεοναζί
Εγκληματική οργάνωση η ΧΑ, λέει η πολιτική αγωγή
Εγκληματική οργάνωση
Οι συνήγοροι της πολιτικής αγωγής στην παράστασή τους επιχειρηματολόγησαν υπέρ του να γίνει δεκτό το άρθρο περί ένταξης και διεύθυνσης εγκληματικής οργάνωσης. Οι επιμέρους εγκληματικές πράξεις δεν είναι αυτόνομες και δεν θα γίνονταν αν δεν υπήρχε η οργάνωση. Επομένως, κεντρικό ζητούμενο είναι όχι μόνο η δίκη και η καταδίκη των χρυσαυγιτών που έχουν επιτελέσει αξιόποινες πράξεις, αλλά και η καταδίκη της ηγεσίας τους. Οι νεοναζί δεν είναι
Αριστερά Για την Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα η δίκη αυτή είναι τεράστιας σημασίας. Η συντριβή των φασιστών και μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου θα είναι μεγάλη νίκη για την Αριστερά και το κίνημα, η συμβολή των οποίων ήταν αποφασιστική ώστε να πάψουν να χαίρουν οι φασίστες πολιτικής ασυλίας και να οδηγηθούν επιτέλους στη δικαιοσύνη. Εμείς έχουμε κάθε συμφέρον να προχωρήσει απρόσκοπτα η διαδικασία και να είναι η δίκη στο προσκήνιο για όσο καιρό συνεχίζεται. Και επειδή αναμένεται η διαδικασία να είναι μακρά (τουλάχιστον έναν χρόνο εκτός απροόπτου υπολογίζουν οι δικηγόροι) χρειάζεται να καταβάλουμε προσπάθειες να μένει στην πρώτη γραμμή του ενδιαφέροντος. Έχει γίνει πολύ καλή αρχή, με τον ΣΥΡΙΖΑ να έχει συμμετοχή βουλευτών και μελών στις συγκεντρώσεις και να διοργανώνει εκδηλώσεις, την υπόλοιπη Αριστερά να έχει επίσης το θέμα ψηλά, καθώς και με επαρκή αρθρογραφία από τα μέσα της Αριστεράς. Χρειάζεται αυτό να συνεχιστεί σε όλη τη διάρκεια της δίκης, να απλωθεί σε κάθε γειτονιά, σε κάθε εργατικό χώρο, ώστε να υπάρχει η πίεση του κόσμου της Αριστεράς και του κινήματος έως την καταδίκη των νεοναζί και της ηγεσίας τους.
Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου
Η
δίκη της Χρυσής Αυγής μετά τις δύο διακοπές συνεχίστηκε στις 12 Μάη. Πάγιο αίτημα της πολιτικής αγωγής παραμένει η μεταφορά του χώρου διεξαγωγής της δίκης στο Εφετείο, ενώ συνεχίζονται οι προσπάθειες από την πλευρά των χρυσαυγιτών να καθυστερούν οι διαδικασίες. Όσον αφορά στο αίτημα μεταφοράς, απ’ ό,τι φαίνεται θα ικανοποιηθεί αλλά... από Σεπτέμβρη. Ο υπουργός Δικαιοσύνης Νίκος Παρασκευόπουλος με δήλωσή του ενημέρωσε ότι είναι υπό κατασκευή νέα αίθουσα στο Εφετείο με σκοπό τη διεξαγωγή της δίκης εκεί, αλλά η ολοκλήρωσή της αναμένεται να γίνει το Σεπτέμβρη. Δηλώνει επίσης διατεθειμένος να αναζητήσει προσωρινή λύση για το μεσοδιάστημα. Ωστόσο οι δικηγόροι της πολιτικής αγωγής επισήμαναν στο δικαστήριο ότι ο υπουργός δεν μπορεί αυτοβούλως να αλλάξει τον τόπο διεξαγωγής και ότι πρέπει να προηγηθεί αίτημα του δικαστηρίου. Ωστόσο η πρόεδρος απάντησε πως το δικαστήριο θα μεταφερθεί αμέσως μόλις είναι έτοιμη η αίθουσα, όμως «δεν είναι διοικητικοί υπάλληλοι οι δικαστές για να καταθέτουν αιτήματα». Η μεταφορά της δίκης στο Εφετείο ήταν από την πρώτη στιγμή αίτημα τόσο της πολιτικής αγωγής όσο και του αντιφασιστικού κινήματος, καθώς η αίθουσα λόγω μεγέθους και κακής ακουστικής δεν βοηθάει να έχει η δίκη δημόσιο και ανοιχτό χαρακτήρα. Επίσης η μη κεντρική τοποθεσία δυσκολεύει την παρουσία κόσμου στις συγκεντρώσεις έξω από το δικαστήριο, που για πολλούς λόγους είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη.
ένα κοινοβουλευτικό κόμμα σαν όλα τα άλλα, είναι μια εγκληματική οργάνωση και ως τέτοια πρέπει να καταδικαστεί. Οι χρυσαυγίτες συνεχίζουν από τη μια να προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη σημασία της δίκης με τη μη παρουσία πρωτοκλασάτων βουλευτών, και από την άλλη επιχειρούν να καθυστερήσουν τη διαδικασία όσο το δυνατόν περισσότερο. Ενώ η δίκη διακόπηκε για 15 Μάη, οι συνήγοροι υπεράσπισης ζήτησαν μεταγενέστερη ημερομηνία για να προλάβουν να ενημερωθούν καλύτερα επί της δικογραφίας (πάλι!), αίτημα που απέρριψε η εισαγγελέας. Οι συνήγοροι των χρυσαυγιτών υπέβαλαν αιτήματα άρσης των περιοριστικών μέτρων με ανούσιες δικαιολογίες, όπως ο δικηγόρος της Ζαρούλια που ζήτησε άρση του κατ’ οίκον περιορισμού γιατί δυσκολεύεται να συναντηθεί μαζί της καθώς μένει στην Πεύκη (!) και ο δικηγόρος του Γρέγου που ζήτησε άρση του όρου απαγόρευσης εξόδου από τη χώρα γιατί είναι σε επιτροπή της Βουλής και πρέπει να ταξιδεύει στο εξωτερικό.
μικρά αντιρατσιστικά
Της Έφης Γαρίδη
Ο υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας Αντζελίνο Αλφάνο προέτρεψε τους δήμους που φιλοξενούν μετανάστες οι οποίοι ζητούν άσυλο να τους χρησιμοποιήσουν ως δωρεάν εργατικά χέρια. Σκλάβοι, λοιπόν, γι’ αυτόν οι πρόσφυγες;
Ο κ. Παπαγγελόπουλος, ο οποίος πρόσφατα έγινε υφυπουργός Δικαιοσύνης, ενεπλάκη με την ΕΥΠ στην υπόθεση της απαγωγής των Πακιστανών. Κατ’ αρχάς έβαλε τη μήνυση στο σωρό, επί τουλάχιστον 5 μήνες. Χρειάστηκε να πάρει δημοσιότητα το θέμα στο BBC για να βγει η υπόθεση από τη ναφθαλίνη. Ύστερα από έρευνα μηνών, η μηνυτήρια αναφορά του προέδρου της πακιστανικής κοινότητας, για απαγωγές και μυστικές ανακρίσεις τουλάχιστον 25 ομοεθνών του, κατέληξε σε άσκηση διώξεων κατά στελεχών της ΕΥΠ! Η δικογραφία είναι από το 2006 στην ανάκριση και παραπαίει, οδεύοντας οριστικά στο αρχείο. Το αξιοπερίεργο είναι ότι κάποιοι από τους κατηγορουμένους είναι τώρα υφιστάμενοι του κ. Παπαγγελόπουλου στην ΕΥΠ.
Το Υπουργικό Συμβούλιο ενέκρινε στην Κύπρο νομοσχέδιο για τη θέσπιση του συμφώνου συμβίωσης. Σε δηλώσεις του μετά τη συνεδρίαση, ο υπουργός Εσωτερικών, Σωκράτης Χάσικος, το υπουργείο του οποίου ετοίμασε το νομοσχέδιο, δήλωσε ότι δημιουργείται το νομικό πλαίσιο που επιτρέπει τη σύναψη συμφώνου συμβίωσης μεταξύ δύο προσώπων. Το νομοσχέδιο αυτό αφορά ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια. Άντε, και στα δικά μας!
Την αποφασιστικότητά τους να εργαστούν για ανθρώπινες συνθήκες στην εργασία και προστασία του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων σε μια επανενωμένη Κύπρο διατράνωσαν Ε/κ και Τ/κ εργαζόμενοι, οι οποίοι συγκεντρώθηκαν στο γήπεδο της Τσεττίν Καγιά, στη νεκρή ζώνη, για να γιορτάσουν από κοινού την Εργατική Πρωτομαγιά. Πώς το λέει το σύνθημα; Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε;
13 ΜΑΗ 2015
ΔΙΕΘΝΗ
17
Συνέντευξη µε τον Μ. Ουρµπάν, ευρωβουλευτή του Podemos
«Να ξαναβάλουµε σε κίνηση τον κόσµο» Ποια είναι η εσωτερική συζήτηση στο Podemos αυτήν τη στιγµή; Φαίνεται ότι σε κάποια επίπεδα υπάρχει έλλειψη δηµοκρατίας και προσανατολισµού. Ξέρεις, και ο ΣΥΡΙΖΑ αντιµετωπίζει παρόµοια προβλήµατα, πολύ πιο πιεστικά τώρα που βρίσκεται και στην κυβέρνηση.
Τη συνέντευξη πήρε η Κατερίνα Σεργίδου
Σ
υναντήσαµε τον Μιγκέλ Ουρµπάν (Miguel Urban) στην Αθήνα, διαδηλώσαµε µαζί την 1η Μάη, και κουβεντιάσαµε για τα νέα του καθήκοντα, τις αλλαγές στην πολιτική συζήτηση µέσα στο Podemos αλλά και στην ίδια την ισπανική κοινωνία. Ο Μιγκέλ βρίσκεται στο ευρωκοινοβούλιο µόλις δύο µήνες, παίρνοντας τη θέση της Τερέσα Ροδρίγες που έχει εκλεγεί βουλευτής στο τοπικό κοινοβούλιο της Ανδαλουσίας (ο Μιγκέλ Ουρµπάν ήταν ο αµέσως επόµενος σε ψήφους). Είναι ιδιαίτερα δηµοφιλής στη Μαδρίτη, ηγετικό στέλεχος της οργάνωσης Αντικαπιταλιστική Αριστερά που πρόσφατα ονοµάστηκε Anticapitalistas και ιδρυτικό στέλεχος του Podemos.
Πάµε λίγο στην Ισπανία. Σε ποιο επίπεδο βρίσκεται το κίνηµα αυτήν τη στιγµή εκεί; Έχουµε διαβάσει αρκετά για την απεργία στην τηλεφωνία της Movistar. ∆ώσε µας µια φωτογραφία της συγκεκριµένης χρονικής στιγµής. ∆υστυχώς, αυτήν τη στιγµή σε επίπεδο δρόµου τα κινήµατα δεν είναι πολύ ενεργά. Υπάρχουν βέβαια κάποιες απεργίες. Το επίπεδο κοινωνικών αγώνων, το επίπεδο συντονισµού των κινηµάτων, είναι πολύ χαµηλότερο από ό,τι τα προηγούµενα χρόνια. Και αυτό γιατί η εκλογική προοπτική έχει παγώσει την κινηµατική δράση, κάτι που είναι φυσιολογικό. Έχουµε πίσω µας τέσσερα χρόνια πλούσιας κινηµατικής δράσης. Τα κινήµατα έχουν τα πάνω τους και τα κάτω τους, σωστά; Το βασικό όµως είναι ότι ο κόσµος έχει µεγάλες προσδοκίες από τις εκλογικές µάχες που έχουµε µπροστά µας και ιδιαίτερα σε εθνικό επίπεδο. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει πάντα µια κινητικότητα. ∆εν υπάρχει κενό. Η πιο ενδιαφέρουσα κινητοποίηση αυτήν τη στιγµή είναι όντως αυτή της Movistar. Μιλάµε για πολλούς εργαζόµενους, τεχνικούς κινητής και σταθερής τηλεφωνίας. Η Movistar ήταν ένας δηµόσιος οργανισµός που ιδιωτικοποιήθηκε. Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δούλευαν οι εργαζόµενοι φυσικά έχουν χειροτερεύσει δραµατικά. Στη συγκεκριµένη εταιρεία υπάρχουν εργαζόµενοι πολλών ταχυτήτων µε στόχο την εξατοµίκευση και τη διαίρεση των εργα-
Στις 24 Μάη έχετε τη µάχη των δηµοτικών εκλογών σε πολλές αυτόνοµες κοινότητες της Ισπανίας. Φαίνεται µάλιστα ότι θα κερδίσουµε τη Βαρκελώνη. Έτσι είναι; Όπως ξέρεις, το Podemos δεν θα συµµετάσχει ως αυτόνοµος πολιτικός φορέας στις δηµοτικές εκλογές. Η απόφασή µας ήταν να επιχειρήσουµε να οικοδοµήσουµε, να συµµετέχουµε, να προωθήσουµε εγχειρήµατα και υποψηφιότητες λαϊκής ενότητας (unidad
Ο σύντροφος Μ. Ουρµπάν (δεύτερος από αριστερά) στην πρωτοµαγιάτικη συγκέντρωση στην Αθήνα.
ζοµένων. Όµως από τις 28 Μάρτη, οι εργαζόµενοι αορίστου, ορισµένου χρόνου, αυτοί µε µπλοκάκι κ.λπ. ενώθηκαν όλοι µαζί και ξεκίνησαν µια απεργία που έχει αγκαλιάσει όλη τη χώρα. (...) Εγώ προσωπικά θα διαθέσω ένα µεγάλο µέρος του µισθού µου για το απεργιακό τους ταµείο, όπως και στους εργαζόµενους των ταχυδροµείων που είναι άλλος ένας σηµαντικός αγώνας. Κάτι επίσης πολύ σηµαντικό είναι ότι την 1η Μάη ο Πάµπλο Ιγκλέσιας συµµετείχε στη συγκέντρωση των απεργών της Movistar και µάλιστα, σύµφωνα µε την εφηµερίδα «El Pais», ενώ είχε κληθεί να συµµετάσχει στην επίσηµη συγκέντρωση των συνδικάτων που ελέγχονται από το Σοσιαλιστικό Κόµµα, αρνήθηκε και επέλεξε να παραστεί και να µιλήσει στην απεργιακή συγκέντρωση της Movistar. Η «El Pais» µάλιστα αναφέρει χαρακτηριστικά ότι γι’ αυτό φταίει η Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Izquierda Anticapitalista). Χαιρετίζουµε την κίνηση του Πάµπλο φυσικά και πρέπει να σου πω µάλιστα ότι την Τρίτη 5 Μάη έχουµε προσκαλέσει τους απεργούς στο ευρωκοινοβούλιο για να πάρει ακόµα περισσότερη δηµοσιότητα ο αγώνας τους. Γενικά αυτό είναι στη φιλοσοφία µας, θα προσκαλούµε συνεχώς στο ευρωκοινοβούλιο εκπροσώπους κινηµάτων, αγωνιστές, για να προβάλλουν τα αιτήµατά τους, να κάνουν ερωτήσεις, να γίνουν ορατοί.
ότι η Ανδαλουσία έδειξε τα όρια. Έχει βάση όλη αυτή η επιχειρηµατολογία;
Τις τελευταίες βδοµάδες, η ελληνική κοινή γνώµη βοµβαρδίζεται µε δηµοσκοπήσεις που καταγράφουν πτώση του Podemos. Λένε χαρακτηριστικά
Η πραγµατικότητα είναι ότι οι δηµοσκοπήσεις καταγράφουν άλλο ποσοστό για τις τοπικές εκλογές και άλλο για τις εθνικές. Για παράδειγµα, στην Ανδαλουσία καταγράφουν ένα 30% στις εθνικές εκλογές ενώ για το τοπικό κοινοβούλιο έδειχναν το 15% που τελικά πήραµε. Παρ’ όλα αυτά, όντως καταγράφεται µια µικρή πτώση. Το σύστηµα δεν είναι ηλίθιο και έχει κατασκευάσει ήδη ένα κόµµα που µοιάζει φαινοµενικά µε το Podemos, που έχει πολύ ευνοϊκή µεταχείριση από τα ΜΜΕ και ονοµάζεται Ciudadanos (Πολίτες). Μοιάζει πολύ µε το δικό σας Ποτάµι. Χρηµατοδοτείται οικονοµικά από το κεφάλαιο. Το κόµµα αυτό επιτίθεται πολύ στο Podemos. Κάτι ακόµα που βλάπτει εµάς και ωφελεί τους Ciudadanos είναι η κάµψη του κινήµατος. Για πολύ κόσµο το κόµµα αυτό συµβολίζει µια «ήρεµη αλλαγή». Παρ’ όλα αυτά συνεχίζουµε να είµαστε πρώτη δύναµη. Το πρόβληµα είναι πως το εκλογικό σύστηµα της Ισπανίας είναι τόσο πολύπλοκο, που ακόµα και αν ένα κόµµα εκλεγεί πρώτο δεν είναι εύκολο να κυβερνήσει χωρίς συνεργασίες αν δεν έχει λάβει συγκεκριµένο ποσοστό. Οι δηµοσκοπήσεις πάντως δείχνουν ότι σε πρόθεση ψήφου είµαστε πρώτοι. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να προσέξουµε πολύ πώς θα φτιάξουµε ένα πιο πλουραλιστικό Podemos, να δώσουµε µεγαλύτερο βάρος στην ανάπτυξη των κινηµάτων που µας ανέδειξαν και να συγκροτήσουµε ένα πρόγραµµα που θα είναι του κόσµου. (...)
popular), που θα έχουν ως βασικό στίγµα την αντιλιτότητα. Θα συµµετέχουµε σε τοπικούς σχηµατισµούς όπου τον πρώτο λόγο θέλουµε να έχουν οι πολίτες µε τη συµµετοχή τους. ∆ύο από τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγµατα είναι το Ahora Madrid (Μαδρίτη Τώρα) µε επικεφαλής τη Μανουέλα Κάρµενα, σύµβολο του αγώνα ενάντια στη δικτατορία του Φράνκο στη Μαδρίτη και στη Βαρκελώνη το Barcelona en comun (Κοινή/συλλογική Βαρκελώνη) µε επικεφαλής την Άντα Κολάου, ηγετική µορφή της εξαιρετικά επιτυχηµένης
Πλατφόρµας Πληγέντων από Εξώσεις και Κατασχέσεις και του guanyem barcelona. Στη Βαρκελώνη γύρω από αυτήν έχουν συγκεντρωθεί όλα τα κοινωνικά κινήµατα και οι οργανώσεις της αριστεράς µε έναν τρόπο και ένα πρόγραµµα που θυµίζει πολύ το πώς δηµιουργήθηκε το Podemos. Οι δηµοσκοπήσεις δείχνουν πως πρώτη δύναµη θα είναι αυτός ο σχηµατισµός, το οποίο θα είναι ένα εξαιρετικό νέο, αν και θα πρέπει να προσέχουµε τι λένε οι δηµοσκοπήσεις. (...)
(...) Στο εσωτερικό µας τώρα, έχει ανοίξει µια µεγάλη δηµόσια συζήτηση για τον προσανατολισµό του Podemos. Η εµφάνιση των Ciudadanos τα αλλάζει όλα. Είναι βασικό να ξανακατακτήσουµε το χαµένο έδαφος, να ξεκαθαρίσουµε περισσότερο το πρόγραµµά µας, για παράδειγµα γύρω από το ζήτηµα του χρέους, τα εργασιακά δικαιώµατα. Και είναι πολύ σηµαντικό να ξαναβάλουµε σε κίνηση τον κόσµο, τα κινήµατα. Υπάρχει το εξής περίεργο επίσης. Σε µια κλίµακα µεταξύ άκρας αριστεράς και άκρας δεξιάς, µια έρευνα πανεπιστήµιου έδειξε ότι η πλειοψηφία του ισπανικού λαού θεωρεί το Podemos ένα κόµµα της άκρας αριστεράς. Το Podemos έχει καταγραφεί ως ένα κόµµα της ρήξης και έτσι πρέπει να παραµείνει. ∆εν είναι ένα κλασικό αριστερό κόµµα παρ’ όλο που όλα του τα ηγετικά στελέχη δηλώνουν µαρξιστές και αυτό είναι σίγουρα αξιοπερίεργο.
Τελικά, Μιγκέλ, τι να κάνουµε µε το κράτος; Στην Ελλάδα πήραµε την κυβέρνηση αλλά η αστυνοµία και τα δικαστήρια συνεχίζουν όπως και πριν το κατασταλτικό τους έργο. Το ότι πήραµε την κυβέρνηση δεν είναι αρκετό. Νοµίζεις ότι η αριστερά µπορεί να κερδίσει την ηγεµονία µε τις δικές τις ιδέες; Και σε ρωτάω γιατί σύντοµα θα αντιµετωπίσετε τα ίδια διλήµµατα µε εµάς. Το βασικό είναι να χτίσουµε και να χτίσετε τη λαϊκή εξουσία. ∆ιότι το να έχεις την κυβερνητική εξουσία δεν σηµαίνει ότι έχεις την πραγµατική εξουσία. Το βασικό είναι να έχουµε µια κοινωνία συνειδητοποιηµένη, αυτοοργανωµένη. Μια κυβέρνηση δεν είναι αρκετή, αλλά ένας λαός µε δύναµη και γενναιότητα µπορεί να ηγεµονεύσει πραγµατικά. Μια τέτοια δύναµη µπορεί να αναγκάσει οποιαδήποτε κυβέρνηση, συµπεριλαµβανοµένης και του ΣΥΡΙΖΑ, να κάνει αυτά που πρέπει.
Η Άντα Κολάου, επικεφαλής του ψηφοδελτίου Barcelona en comun.
18
ΔΙΕΘΝΗ
13 ΜΑΗ 2015
Ισραήλ Έπειτα από διαπραγµατεύσεις, συγκροτήθηκε «η πιο φανατική εξτρεµιστική κυβέρνηση στην ιστορία του Ισραήλ». Έτσι κι αλλιώς, ο Νετανιάχου κέρδισε τις εκλογές µε την υπόσχεση «να µην υπάρξει ποτέ παλαιστινιακό κράτος». Τώρα συµµαχεί µε ακροδεξιά κόµµατα, δίνοντας για παράδειγµα το υπουργείο ∆ικαιοσύνης στη γυναίκα που είχε πει πως πρέπει να σκοτωθούν όλες οι Παλαιστίνιες µανάδες γιατί «γεννούν φίδια». Όπως γράφει καυστικά ο αντισιωνιστής Ισραηλινός Γκιντεόν Λέβι, «είναι µια αυθεντική και
αντιπροσωπευτική κυβέρνηση, πραγµατική έκφραση του πνεύµατος των καιρών και των βαθύτερων αισθηµάτων των περισσότερων Ισραηλινών. Θα είναι µια ειλικρινής κυβέρνηση, χωρίς προσχήµατα, µέικαπ και δικαιολογίες». Σε αυτό ελπίζουν πολλοί Παλαιστίνιοι ακτιβιστές, καθώς υπάρχει ήδη πλούσια αρθρογραφία που ισχυρίζεται πως αυτή η κυβέρνηση, θα στερήσει από τη «διεθνή κοινότητα» κάθε πρόσχηµα για να συνεχίσει να σιωπά και να αφήνει το Ισραήλ στο απυρόβλητο. Βέβαια, άλλη άποψη µάλλον έχει ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης…
Η εξέγερση στη Βαλτιµόρη Το κεντρικό άρθρο του σάιτ της οργάνωσης International Socialist Organization (ΗΠΑ) για την εξέγερση στη Βαλτιµόρη. Ολόκληρο στο Rproject.gr
Τ
ελικά ήταν η Βαλτιµόρη. Από όταν οι Αφροαµερικανοί κάτοικοι του Φέργκιουσον στο Μισούρι κατέβηκαν στους δρόµους δείχνοντας ανυπακοή για βδοµάδες και µήνες, το ερώτηµα δεν ήταν αν θα εξαπλωνόταν η αντίσταση, αλλά πότε θα εξαπλωνόταν και πού θα επανεµφανιζόταν. Από τις αρχές του 2015 ως τις 28 Απρίλη, οι αστυνοµικοί έχουν σκοτώσει 381 ανθρώπους –ένας τροµακτικός «ρυθµός» που µεταφράζεται σε πάνω από 1 δολοφονία κάθε 8 ώρες. Μία από αυτές τις δολοφονίες ήταν δεδοµένο ότι θα προκαλούσε την επόµενη κοινωνική έκρηξη –η οποία, φυσικά, εµφανίστηκε από τα µίντια ως παράλογα «επεισόδια». Και το καζάνι εξερράγη στη Βαλτιµόρη. Χιλιάδες –κυρίως µαύροι– άνθρωποι στη Βαλτιµόρη κατέβαιναν στους δρόµους σε όλη τη διάρκεια της εβδοµάδας µετά τη µέρα του θανάτου του Γκρέι. Αλλά ήταν οι προκλήσεις της αστυνοµίας της Βαλτιµόρης που ώθησαν τους διαδηλωτές σε συγκρούσεις οι οποίες κατέληξαν «σύµφωνα µε αναφορές» σε 15 τραυµατίες αστυνοµικούς. (Όσο για το πόσους ανθρώπους τραυµάτισαν «σύµφωνα µε αναφορές» οι µπάτσοι, δεν µπορούµε να πούµε γιατί κανείς δεν «κάνει αναφορές» σε αυτό το θέµα.) Οι πρώτες µεγάλες συγκρούσεις ξεκίνησαν στο Mondawmin Mall, το σηµείο συγκέντρωσης ενός καλέσµατος στο ∆ιαδίκτυο για διαδήλωση µαθητών λυκείου. Οι µπάτσοι εµφανίστηκαν µε πλήρη κατασταλτική εξάρτυση τύπου Ρόµποκοπ, έκλεισαν τις στάσεις των µέσων συγκοινωνίας για να µη γυρίσουν οι µαθητές σπίτι τους και τους επιτέθηκαν µε κλοµπ και τέιζερ. Καµία έκπληξη που οι νεολαίοι τούς πέταξαν πέτρες. Τώρα υπάρχει υστερική συζήτηση στα µίντια για «βία» στη Βαλτιµόρη. Αυτή η συζήτηση έλειπε τα τελευταία 5 χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η αστυνοµία της Βαλτιµόρης έχει σκοτώσει 109 ανθρώπους, σύµφωνα µε την Αµερικανική Ένωση για τις Πολιτικές Ελευθερίες (ACLU). Σε αυτό το πλαίσιο, η υστερική παρουσίαση από τα ΜΜΕ του πετροπόλεµου ως «ξεσπάσµατος βίας» στη Βαλτιµόρη µπορεί να περιγραφεί µόνο ως προσβλητική. Όπως το έθεσε ο ανταποκριτής της «Atlantic», Ta-Nehisi Coates:
«Όταν η µη βία κηρύσσεται στο πλαίσιο της προσπάθειας να αποφευχθούν οι συνέπειες της πολιτικής βιαιότητας, τότε προδίδει τον εαυτό της. Όταν η µη βία ξεκινά στα µισά του πολέµου, µε τον επιτιθέµενο να ζητάει “τάιµ άουτ”, αυτή εκτίθεται ως τέχνασµα. Όταν η µη βία κηρύσσεται από εκπροσώπους του κράτους τη στιγµή που το κράτος εξαπολύει τόνους βίας στους πολίτες του, τότε αυτή αποκαλύπτεται ως απάτη». Κι όµως, ο Μπαράκ Οµπάµα, ο πρώτος Αφροαµερικανός πρόεδρος µιας χώρας που ιδρύθηκε πάνω στη σκλαβιά των µαύρων, παρουσιάστηκε ως ο επικεφαλής της απάτης όταν κατήγγειλε τους διαδηλωτές ως «εγκληµατίες και κακοποιούς».
θηµερινή βάση βία ενάντια στις µαύρες κοινότητες χωρίς να λογοδοτεί ποτέ. Η έκρηξη στη Βαλτιµόρη δεν είναι µια επανάληψη της αντίστασης στο Φέργκιουσον. Είναι µια επέκταση του αγώνα, είναι η εξέλιξή του σε ένα νέο επίπεδο. Η Βαλτιµόρη µοιάζει µε το Φέργκιουσον στο ότι και οι δύο έχουν πλειοψηφικά µαύρο πληθυσµό που δέχεται τις παρενοχλήσεις και τη βία της αστυνοµίας ενώ υφίσταται µια διαρκώς αυξανόµενη ανισότητα. Η µητροπολιτική περιοχή της Βαλτιµόρης είναι 19η σε παραγωγή πλούτου στις ΗΠΑ, αλλά µια έρευνα του Πανεπιστηµίου Τζονς Χόπκινς εντόπισε ότι η νεολαία στις φτωχογειτονιές της αντιµετωπίζει συνθήκες παρόµοιες µε αυτές στη Νιγηρία και την Ινδία.
«Όταν η µη βία κηρύσσεται από εκπροσώπους του κράτους τη στιγµή που το κράτος εξαπολύει τόνους βίας στους πολίτες του, τότε αυτή αποκαλύπτεται ως απάτη». Η συµµετοχή του Οµπάµα στην ψευδευλαβή χορωδία που καταδικάζει εκείνους που κατέβηκαν στους δρόµους της Βαλτιµόρης, είναι ένα ακόµα χαστούκι στην κοινότητα που αντιµετωπίζει τους «τόνους βίας». Τα λόγια του προέδρου υποτιµούν την οργή χιλιάδων ανθρώπων που διαδηλώνουν µε τον υποτιθέµενο «σωστό τρόπο» αλλά παρ’ όλα αυτά βλέπουν την αστυνοµία να εξαπολύει σε κα-
Εκεί η Βαλτιµόρη µοιάζει µε το Φέργκιουσον. ∆ιαφέρει από το Φέργκιουσον στο ότι είναι ένα µεγάλο αστικό κέντρο, στην καρδιά της µεγάλης σιδηροδροµικής γραµµής των βορειοανατολικών (ο κεντρικός «Northeast Corridor») και σε απόσταση µίας ώρας από την πρωτεύουσα της χώρας. ∆ιοικείται από ένα µαύρο πολιτικό κατεστηµένο και είναι, όπως έγραψε στα social media ένας αρθρογράφος του
socialistworker.org, «πλήρως ενσωµατωµένη στο τοπίο που διαµορφώθηκε µετά το Κίνηµα για τα Πολιτικά ∆ικαιώµατα – ένα τοπίο που περιλαµβάνει τεράστια επίπεδα φυλετικού διαχωρισµού, οξεία συγκέντρωση φτώχειας και τροµακτική βία, µαζί µε µια νέα µαύρη µεσαία τάξη και ένα νέο µαύρο πολιτικό προσωπικό». Αυτές οι συνθήκες που σχηµατίζουν το φόντο της δολοφονίας του Φρέντι Γκρέι θα υποχρεώσουν πολλούς αγωνιστές του κινήµατος «Black Lives Matter» να αντιµετωπίσουν τη σχέση µεταξύ ρατσισµού και καπιταλισµού, ακριβώς όπως υποχρεώθηκαν να πράξουν ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ και ο Μάλκολµ Χ σε µια άλλη εποχή. Όπως είπε ο Κινγκ σε µια οµιλία του, λιγότερο από έναν µήνα πριν δολοφονηθεί το 1968: «Πρέπει να πω απόψε ότι η εξέγερση είναι η γλώσσα εκείνων που δεν ακούγονται. Και τι είναι αυτό που η Αµερική δεν µπόρεσε να ακούσει; ∆εν µπόρεσε να ακούσει ότι η ζοφερή κατάσταση των (µαύρων) φτωχών χειροτέρευσε τα τελευταία 12 ή 15 χρόνια. ∆εν µπόρεσε να ακούσει ότι οι υποσχέσεις για ελευθερία και δικαιοσύνη δεν υλοποιήθηκαν. Απέτυχε να ακούσει ότι σοβαρά τµήµατα της λευκής κοινωνίας νοιάζονται περισσότερο για την ηρεµία και τη σταθερότητα παρά για τη δικαιοσύνη και την ανθρωπιά». Όσοι αντιµάχονται την αδικία σήµερα αντιµετωπίζουν το καθήκον να «χτίσουν» πάνω στην οργή και τη διάθεση πάλης για αλλαγή που εκφράστηκε στις εκρήξεις στο Φέργκιουσον, τη Βαλτιµόρη και αλλού.
ΔΙΕΘΝΗ
13 ΜΑΗ 2015
19
Γερµανία
Συρία
Ολοκληρώθηκε η 7ήµερη απεργία των οδηγών τρένων στην εταιρεία Deutsche Bahn στη Γερµανία. Το συνδικάτο GDL διεκδικεί αυξήσεις 5%, µείωση του εργάσιµου χρόνου από 39 ώρες την εβδοµάδα σε 37, αλλά και τη δυνατότητα να εκπροσωπεί και τους 17.000 εργαζόµενους στα τρένα που δεν είναι µηχανοδηγοί. Ήταν η µεγαλύτερη απεργία στην ιστορία της Deutsche Bahn και ο τεράστιος οικονοµικός αντίκτυπος ήταν επίδειξη δύναµης των εργαζοµένων. Αν και η εταιρεία προσέφερε αύξηση 4,7% και καταβολή εφάπαξ 1.000 ευρώ, το συνδικάτο επιµένει στα δικά του αιτήµατα, µε κεντρικό την εκπροσώπηση όλων των εργαζοµένων. Η λήξη της απεργίας παρουσιάζεται ως «ανάπαυλα» και νέα κινητοποίηση είναι πιθανή όσο δεν καταλήγουν οι διαπραγµατεύσεις.
Ο πόλεµος στη Συρία άλλαξε κατεύθυνση για άλλη µια φορά. Πρόσφατες επιτυχίες των ανταρτών στα βορειοδυτικά, αλλά και στα περίχωρα της ∆αµασκού αντέστρεψαν τις επιτυχίες των δυνάµεων του Άσαντ και επανέφεραν την κατάσταση στο σηµείο ισορροπίας που βρισκόταν ένα χρόνο πριν. Οι περισσότερες επιτυχίες χρεώνονται στο Μέτωπο Αλ Νούσρα (το συριακό παρακλάδι της Αλ Κάιντα) που έχει καταφέρει να υποσκελίσει όλες τις άλλες αντάρτικες δυνάµεις. Ενώ ο κυβερνητικός στρατός έχει σχεδόν καταρρεύσει, τη διάσωση του Άσαντ αναλαµβάνει για άλλη µια φορά η Χεζµπολά, που ξεκίνησε εκτεταµένες επιχειρήσεις εναντίον θέσεων του Αλ Νούσρα. Άλλο ένα µέτωπο όπου ο θρησκευτικός σεχταρισµός αποδεικνύεται πολύτιµο όπλο ενάντια στις ελπίδες που γέννησαν οι αραβικές εξεγέρσεις λίγα χρόνια πριν…
Ιστορική ήττα των Εργατικών - ιστορική νίκη του SNP Του Πάνου Πέτρου
Η
πραγµατική εικόνα των εκλογών στο Ηνωµένο Βασίλειο είναι αυτή µιας βαθιάς κρίσης του πολιτικού συστήµατος. Τα δύο µεγάλα κόµµατα, που για δεκαετίες συγκέντρωναν το 90% των ψήφων και αριθµούσαν εκατοντάδες χιλιάδες µέλη, βρίσκονται σε παρατεταµένη κρίση. Οι Συντηρητικοί, µε τη βοήθεια του απίστευτα αντιδηµοκρατικού εκλογικού συστήµατος, έκρυψαν αυτήν τους την αδυναµία µε την κατάκτηση της κοινοβουλευτικής αυτοδυναµίας. Αλλά δεν εκφράζουν κανένα ηγεµονικό ρεύµα στην κοινωνία, ούτε νίκησαν εξαιτίας κάποιας µαζικής στροφής του εκλογικού σώµατος προς το κόµµα τους. Συγκέντρωσαν 36,8%, ένα ποσοστό κοντά στο 36,1% που το 2010 δεν τους επέτρεψε να σχηµατίσουν αυτοδύναµη κυβέρνηση, και κυρίως ένα ποσοστό που σε άλλες εποχές θα τους είχε οδηγήσει εκτός κυβέρνησης.
Η νίκη του Κάµερον δεν λύνει τη βαθιά πολιτική κρίση
Η επόµενη µέρα
Η κρίση των Εργατικών
Η αδυναµία των Τόρηδων επίσης κρύβεται από την πολύ βαθύτερη κρίση και αποτυχία του Εργατικού Κόµµατος. Οι Εργατικοί βρέθηκαν στο 30,6%, ελάχιστα πάνω από 29% του 2010, που ήταν το χειρότερό τους αποτέλεσµα από το 1918. Πρόκειται για σοκαριστικό αποτέλεσµα. Το 2010 τιµωρήθηκαν σκληρά ως «η κυβέρνηση που οδήγησε στην κρίση». Σήµερα όµως, οι Εργατικοί µένουν στο ιστορικό τους χαµηλό ύστερα από 5 χρόνια διακυβέρνησης ∆εξιάς και σκληρής λιτότητας. Απέτυχαν παταγωδώς να κινητοποιήσουν στοιχειωδώς µερικούς ανθρώπους παραπάνω (από το 2010) για να πάνε να τους ψηφίσουν έστω «για να διώξουµε τους Τόρηδες». Σε τέτοιο βαθµό έχει προχωρήσει πια η νεοφιλελεύθερη µετάλλαξη, που χιλιάδες και χιλιάδες εργαζόµενοι δεν το θεωρούν σοβαρό εργαλείο ούτε καν γι’ αυτήν τη δουλειά. Ο Εντ Μίλιµπαντ, που θεωρούνταν «εκλεκτός των συνδικάτων» και «αριστερή πτέρυγα» του κόµµατος, έκανε µια προεκλογική εκστρατεία που µιµούνταν τη λιτότητα των Τόρηδων και το ρατσισµό του UKIP. Κι όµως, το ότι ψέλλιζε κάποια πράγµατα για την «ανισότητα» και την «κακή επιχειρηµατικότητα» αρκεί σήµερα για να ανοίξει η συζήτηση στο Εργατικό Κόµµα ότι ηττήθηκε γιατί «πήγε πολύ αριστερά»! Αυτός ο µύθος γκρεµίστηκε στη Σκοτία, ένα ιστορικό κάστρο των Εργατικών, όπου έγινε πολιτικός σεισµός. Οι Εργατικοί συνετρίβησαν ενώ το SNP επικράτησε κατά κράτος, κερδίζοντας τις 56 από τις 59 έδρες (το 2010 είχε κερδίσει µόλις 6). Επωφελήθηκε από το αντιδηµοκρατικό εκλογικό σύστηµα, αλλά η µετατόπιση είναι πραγµατική:
Αν και το εκλογικό σύστηµα του επέτρεψε να εκλέξει µόλις έναν βουλευτή και αν και ο ηγέτης του Φάρατζ απέτυχε να εκλεγεί (και παραιτήθηκε), το ρατσιστικό UKIP επιβεβαίωσε τη δυναµική του. Αναδείχτηκε σε τρίτη δύναµη µε 4 εκατοµµύρια ψηφοφόρους και 12,6%, ενώ ήρθε δεύτερο στη διεκδίκηση 118 εδρών. Με ένα άλλο εκλογικό σύστηµα, σήµερα θα είχε 40-60 βουλευτές, ενώ τα ποιοτικά στοιχεία δείχνουν ότι µπόρεσε να διεισδύσει και στη βάση των Τόρηδων και στη βάση των Εργατικών. Τα νέα είναι ανησυχητικά γιατί η καµπάνια του Φάρατζ ήταν «σκληρή» επιδιώκοντας να «τσιµεντώσει» τη σκληρή ιδεολογικά επιρροή του (και όχι να «ανοιχτεί» παραπάνω) και µε αυτήν την τακτική κέρδισε αυτό το υψηλό ποσοστό.
οι Εργατικοί της Σκοτίας έχασαν 300.000 ψήφους (από το 1 εκατοµµύριο που κέρδισαν το 2010), ενώ το SNP κέρδισε το 50% των ψήφων, κοντά στο 1,5 εκατοµµύριο (1 εκατοµµύριο περισσότερες από το 2010). Η µάχη του δηµοψηφίσµατος νωρίτερα έπαιξε καθοριστικό ρόλο, ιδιαίτερα η προσχώρηση των Εργατικών στο πλευρό των Τόρηδων και στο «µαύρο µέτωπο» που εναντιωνόταν στη σκοτσέζικη ανεξαρτησία µε δεξιά επιχειρηµατολογία. Ωστόσο, πέρα από αυτό, το SNP έκανε µια προεκλογική εκστρατεία ενάντια στη λιτότητα, υπέρ των µεταναστών, ως µια επιλογή στα αριστερά των Εργατικών, και θριάµβευσε ως τέτοια.
Εναλλακτικές
Ουσιαστικά, αν στην Αγγλία η παραδοσιακή βάση των Εργατικών επιλέγει τα τελευταία χρόνια να απέχει, στη Σκοτία µπόρεσε να βρει µια εκλογική εναλλακτική και να εκφραστεί µέσα από αυτήν. Σηµαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι η διαδικασία του δηµοψηφίσµατος πήρε χαρακτηριστικά «κοινωνικού κινήµατος», κάτι που έλειψε
στην Αγγλία, για να τροφοδοτήσει πολιτικά και εκλογικά τις επιλογές στα αριστερά των Εργατικών. Σχηµατισµοί όπως η Left Unity και το Trade Union and Socialist Coalition δεν µπόρεσαν να κάνουν κάποια διαφορά. Αξίζει εδώ να αναφερθεί πως οι Πράσινοι, επίσης µε µια καµπάνια «στα αριστερά των Εργατικών», αν και εξέλεξαν µόλις µία βουλευτή, κέρδισαν 1 εκατοµµύριο ψήφους (από 265.000) και το 3,7%, που ίσως να ήταν πολύ µεγαλύτερο αν το εκλογικό σύστηµα δεν λειτουργούσε «αποτρεπτικά» στην ψήφιση µικρότερων κοµµάτων. Στους µεγάλους ηττηµένους είναι οι Φιλελεύθεροι ∆ηµοκράτες, που βυθίστηκαν από το 23% του 2010 στο 7,7%. Οι Φιλελεύθεροι καταπάτησαν όλες τις προεκλογικές τους υποσχέσεις µέσα από τη συµµετοχή τους στη συγκυβέρνηση µε τους Τόρηδες, και το πλήρωσαν ακριβά, όπως και την άνευ αρχών πολιτική τους γραµµή: ο Νικ Κλεγκ λίγο πολύ στήριξε την εκλογική του καµπάνια στο ότι «όσο ποσοστό κι αν πάρουµε, όποιο κόµµα κι αν κερδίσει, θα είµαστε αναγκαίος εταίρος για να σχηµατιστεί κυβέρνηση».
Η επόµενη µέρα είναι «µαύρη κι άραχνη» για την εργατική τάξη. Ο Κάµερον µε ανανεωµένη λαϊκή εντολή κι αυτοπεποίθηση θα κλιµακώσει τις επιθέσεις του στο κοινωνικό κράτος την επόµενη πενταετία. Αλλά δεν θα είναι χωρίς προκλήσεις για τη ∆εξιά και την αστική τάξη. Είναι σχεδόν αδιανόητο να αποδεχτεί η Σκοτία να κυβερνηθεί από τους Τόρηδες ύστερα από αυτό το αποτέλεσµα και δεν αποκλείεται να αυξηθεί η πίεση στο SNP για ένα νέο δηµοψήφισµα. Ο Κάµερον θα πρέπει (όπως δεσµεύτηκε) να οργανώσει δηµοψήφισµα εξόδου ή παραµονής στην ΕΕ, και αυτό θα διχάσει το κόµµα του, που ήδη «σφυροκοπείται» σε αυτό το ζήτηµα από το UKIP. Το αποτέλεσµα, σε συνδυασµό µε την κρίση των δύο µεγάλων κοµµάτων και τη στροφή µερίδας του πληθυσµού στην αποχή ή στα «µικρά» κόµµατα, άνοιξε πλατιά τη συζήτηση για την ανάγκη αλλαγής του εκλογικού συστήµατος. Τα συνδικάτα θα πρέπει να πάρουν κρίσιµες αποφάσεις, µετά την αποτυχία της στρατηγικής «εκλέγουµε δικό µας άνθρωπο στην ηγεσία των Εργατικών, αναστέλλουµε τους αγώνες και ρίχνουµε όλες µας τις δυνάµεις στην εκλογική νίκη». Ιδιαίτερα αν η διαδοχή του Μίλιµπαντ αποδειχθεί µια εµβάθυνση του «µπλερισµού» στο κόµµα. Πριν συµπληρώσει 2η µέρα στην κυβέρνηση, ο Κάµερον αντιµετώπισε την πρώτη, οργισµένη αντικυβερνητική διαδήλωση. Χώρος για να αναπτυχθεί πολιτική αντίσταση υπάρχει. Το SNP και οι Πράσινοι δεν ξεχώρισαν µόνο για την εκλογική τους επιτυχία, αλλά και γιατί πήγαν κόντρα στην κυρίαρχη «αντι-πολιτική» διάθεση. Σε πείσµα των καιρών, είναι δύο κόµµατα που στρατολογούν χιλιάδες µέλη και κινητοποιούν εκλογικά τους φτωχούς και την εργατική τάξη, ακριβώς γιατί εµφανίζονται ως «αντικαθεστωτικά». Η Αριστερά στο Ηνωµένο Βασίλειο θα έχει να δουλέψει πάνω σε αυτά τα µέτωπα για να ανασυνταχτεί.
Όχι στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ 13 ΜΑΗ 2015
σελίδα 9
Η δηµόσια υγεία ενάντια στους εκβιασµούς των δανειστών Του Θοδωρή Πατσατζή
Ο
ι εργαζόµενοι στα δηµόσια νοσοκοµεία µε απόφαση της οµοσπονδίας τους, της ΠΟΕ∆ΗΝ, πραγµατοποιούν την Τετάρτη 20 Μάη πανελλαδική 24ωρη απεργία. Είναι γεγονός ότι η κατάσταση αυτήν τη στιγµή στα δηµόσια νοσοκοµεία είναι σε οριακό σηµείο. Η κατάργηση του πεντάευρου από την κυβέρνηση υπήρξε ένα θετικό βήµα –που όµως φαίνεται προσωρινά και υπό το βάρος των εκβιασµών που ασκούνται από τους καπιταλιστικούς θεσµούς και τους τοκογλύφους δανειστές να µένει µόνο του και είναι πολύ λίγο για να καλύψει τα πραγµατικά προβλήµατα.
Οι διοικήσεις
Οι µνηµονιακές διοικήσεις των νοσοκοµείων παραµένουν στις θέσεις τους µε προσανατολισµό να παραδοθεί το άψυχο κουφάρι της δηµόσιας υγείας στους ιδιώτες µεγαλοκλινικάρχες. Η έλλειψη ουσιαστικής χρηµατοδότησης οδηγεί σε εκφυλιστικά φαινόµενα. Γιατί µόνο εκφυλιστικό µπορεί να χαρακτηριστεί το γεγονός ότι παραλίγο να στηθεί ένας πόλεµος ενάντια στους εργαζόµενους που διεκδικούσαν το αυτονόητο: να πληρωθούν δηλαδή την υπερωριακή τους εργασία (εφηµερίες). Αν κρίνουµε τι πρέπει να πληρωθεί αυτήν τη στιγµή, οι δόσεις στους δανειστές ή γάζες και γάντια που σε πολλά νοσοκοµεία έχουν γίνει είδος πολυτελείας, τότε αυτονόητα η επιλογή θα έπρεπε, για µια κυβέρνηση όπου συµµετέχει η Αριστερά, να είναι η δεύτερη. Με το ίδιο σκεπτικό έπρεπε ήδη από τον εσωτερι-
Καθοριστική η δράση του ΣΥΡΙΖΑ κό δανεισµό, µε την Πράξη Νοµοθετικού Περιεχοµένου για τα αποθεµατικά δηµόσιων φορέων και οργανισµών, να είχαν προβλεφθεί τα κονδύλια τουλάχιστον για τις 4.500 προσλήψεις που εξήγγειλε ο Α. Τσίπρας. Επειδή όλοι γνωρίζουν, όµως, ότι και αυτά δεν θα ήταν αρκετά, το βήµα
Το βήµα που χρειάζεται για να ξανανοίξουν τα δηµόσια νοσοκοµεία που έκλεισαν, όπως προεκλογικά υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η γενναία απόφαση ότι δεν θα δοθεί ούτε ένα σεντ για τοκοχρεολύσια που χρειάζεται για να ξανανοίξουν τα δηµόσια νοσοκοµεία που έκλεισαν, όπως το Λοιµωδών και το Γενικό Πα-
τησίων, όπως προεκλογικά υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η γενναία απόφαση ότι δεν θα δοθεί ούτε ένα σεντ για τοκοχρεολύσια, για να υπάρξουν όλο και περισσότερα νοσοκοµεία, όλο και περισσότερα και πλήρως εξοπλισµένα Κέντρα Υγείας που θα καλύψουν τη δέσµευση για πλήρη και άµεση πρόσβαση στις δηµόσιες δοµές υγείας για όλους. Για να εξασφαλιστεί ότι θα σταµατήσει η κερδοσκοπία των εργολάβων που εκµεταλλεύονται βάρβαρα εκατοντάδες εργαζόµενους για την καθαριότητα και τη φύλαξη των νοσοκοµείων.
Οι εργαζόµενοι
Τη λύση απέναντι σε αυτά τα προβλήµατα µπορούν να δώσουν εκείνοι που οδήγησαν στην πτώση τη µαύρη συγκυβέρνηση Ν∆-ΠΑΣΟΚ. Οι εργαζόµενοι µε τους αγώνες τους µπορούν να δώσουν την ώθηση στην κυβέρνηση να σταµατήσει µια και καλή τον εφιάλτη που έχει δηµιουργηθεί στην υγεία από τις πολιτικές των µνηµονίων και τους εκβιασµούς των δανειστών.
Περί συνέχειας του κράτους (του Σαµαρά;) στα νοσοκοµεία Ακούµε συχνά από κυβερνητικά στελέχη ότι «το κράτος πρέπει να έχει συνέχεια». Είναι όµως το κράτος κάτι ουδέτερο; Στο χώρο των δηµοσίων νοσοκοµείων επί κυβέρνησης του µαύρου µετώπου Ν∆-ΠΑΣΟΚ και λοιπών συγγενών, το στυγνό πρόσωπο του κράτους ήρθαν να ενσαρκώσουν εµβληµατικές µορφές όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μάκης Βορίδης. Είναι αδιανόητο λοιπόν να συνεχίζονται οι ακροδεξιές πολιτικές και επιλογές. Μιλάµε για το πρόγραµµα Health in Action, τη σύµβαση µε τη γερµανική εταιρεία GIZ και την ΕΣΑΝ Α.Ε. Αυτά είναι τα δύο τερατουργήµατα που µας κληροδότησαν οι ακροδεξιοί που αναγκαστήκαµε να υποστούµε στην ηγεσία του υπουργείου Υγείας. Από αυτούς γλιτώσαµε, γιατί πρέπει να µας στοιχειώνουν ακόµα τα αίσχη τους;
Η γερµανικών συµφερόντων GIZ, ως γνωστόν, κυριολεκτικά θησαυρίζει από εργολαβίες σε τριτοκοσµικές χώρες όπου επελαύνει το ∆ΝΤ µε το πρόσχηµα ότι προσφέρει τεχνογνωσία σε διάφορους τοµείς... Όσοι έχουν πρόσβαση στα βιογραφικά των στελεχών αυτών και στα αξίας 10.000.000 ευρώ πονήµατά τους θα καταλάβουν ότι τέτοιες πρακτικές πρέπει να κοπούν µαχαίρι και όχι «να έχουν συνέχεια». Τι να πει κανείς και για την ΕΣΑΝ Α.Ε., άλλη µία περίπτωση που προήλθε από τερατογένεση και πρέπει να ξηλωθεί άµεσα! Ακραιφνώς νεοφιλελεύθερη η λογική της, εµβληµατικός ο χαρακτήρας της. Η ηγεσία του υπουργείου οφείλει να τελειώνει µια για πάντα και µε αυτό το αίσχος.
Η Νοµαρχιακή Επιτροπή Υγείας του ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να προχωρήσουν οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ στο χώρο της δηµόσιας υγείας σε συνελεύσεις, από 11 ως 15 Μάη. Η δράση των Οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ µπορεί να αποδειχθεί καθοριστική ώστε η συµµετοχή στην απεργία της 20ής Μάη αλλά και η συνέχεια στους χώρους να πάρει χαρακτήρα πλατιάς και µαζικής δράσης για τη σωτηρία της δηµόσιας υγείας. Τα µέλη του ΣΥΡΙΖΑ όπως και του ΜΕΤΑ χρειάζεται να συµβάλουν ώστε έγκαιρα να υπάρξουν ανακοινώσεις σωµατείων ή/και των παρατάξεων για την απεργία. Έγκαιρα να οργανωθούν περιοδείες και γενικές συνελεύσεις και η µαζική συµµετοχή στην απεργιακή συγκέντρωση στις 20 Μάη. Η συµφωνία στο Eurogroup του Φλεβάρη που συνοδεύεται από την αποδοχή πληρωµής του χρέους και την άρνηση του δικαιώµατος για µονοµερείς ενέργειες, έχουν δηµιουργήσει στους χώρους εργασίας προβληµατισµό και αναµονή για τις εξελίξεις. Ο κόσµος χρειάζεται να µάθει την αλήθεια γι’ αυτό, όπως και για την υποκρισία της ΠΑΣΚΕ και της ∆ΑΚΕ που τολµάνε, ενώ δεν οργάνωσαν καµιά ουσιαστική µάχη ενάντια στη διάλυση του δηµόσιου συστήµατος υγείας τα προηγούµενα χρόνια, να βγάζουν δήθεν επαναστατικά καλέσµατα για την τραγική κατάσταση στην οποία όντως βρίσκεται η δηµόσια υγεία. Και ταυτόχρονα να γνωρίσει ότι οι συνδικαλιστές της Αριστεράς δεν πρόκειται να γίνουν τυπικοί χειροκροτητές οποιασδήποτε κυβέρνησης, αλλά θα απαιτήσουν να γίνουν πράξη οι δεσµεύσεις της, τόσο οι προεκλογικές όσο και αυτές διά του στόµατος του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα την 1η του περασµένου Απρίλη. Καθώς επίσης ότι οι ίδιοι συνδικαλιστές θα είναι έτοιµοι να υπερασπίσουν µια κυβέρνηση εφόσον είναι προσανατολισµένη σε αυτά τα µέτρα και όσο οι δανειστές και η ΕΕ, η ΕΚΤ και το ∆ΝΤ, συνεχίζουν να εκβιάζουν για να µη γίνει πράξη το πρόγραµµά της και να καταρρεύσει οριστικά η δηµόσια υγεία. Από αυτές τις εξαγγελίες οι εργαζόµενοι στην υγεία που είναι µέλη του ΣΥΡΙΖΑ ή του ΜΕΤΑ δεν µπορούν να πάνε ούτε ένα εκατοστό πίσω. Αντίστοιχα οι Οργανώσεις Μελών του ΣΥΡΙΖΑ µπορούν να οργανώσουν συσκέψεις ή συνελεύσεις σε κάθε γειτονιά για να µπορέσουν µε συνέπεια να συµβάλουν στην ίδια κατεύθυνση.