EA 339

Φύλλο Νο 339 | 24 ΙΟΥΝΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Διαγραφή του χρέους για την ανατροπή της λιτότητας

50 χρόνια από τα Ιουλιανά

Να σπάσει ο αποκλεισµός της Γάζας

Σελ. 10-11

Σελ. 14

Σελ. 18

Συνέντευξη µε τον «Κίτσι» Γκονζάλες Σελ. 17

Η κυβέρνηση σύρεται από τους δανειστές σε συµφωνία-µνηµόνιο, ακυρώνοντας τις προεκλογικές δεσµεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ

Íá áðïôñÝøïõµå ôç óõíèçêïëüãçóç

Σκίτσο του ∆ηµήτρη Γεωργοπάλη

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Να αποτρέψουµε τη συνθηκολόγηση Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

πολιτική εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στηρίχθηκε σε µια δέσµευση, σε ένα «συµβόλαιο µε το λαό»: ότι είναι αναγκαίο και εφικτό να ανατραπεί η βαρβαρότητα των µνηµονιακών πολιτικών, η υπερλιτότητα που η ντόπια κυρίαρχη τάξη και οι δανειστές εγκατέστησαν στην ελληνική κοινωνία µετά το ξέσπασµα της διεθνούς κρίσης, από το 2009-10 και µετά. Έχει σηµασία να θυµόµαστε ότι η δέσµευση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν για ανατροπή της µνηµονιακής υπερλιτότητας και όχι για «ήπια» διαχείρισή της ή για την εγγύηση ότι δεν θα επιβληθούν πρόσθετα αντεργατικά-αντιλαϊκά µέτρα. Αυτή η γραµµή της σταδιακής και µακρόσυρτης «απαγκίστρωσης» από τα µνηµόνια, υπό την αίρεση της συµφωνίας µε τους δανειστές µέσω «διαπραγµάτευσης», προβλήθηκε από άλλα κόµµατα –κυρίως το ΠΑΣΟΚ και τη ∆ΗΜΑΡ– τα οποία συντρίφτηκαν εκλογικά και πολιτικά. Η µέχρι σήµερα κυβερνητική πορεία του ΣΥΡΙΖΑ δεν επιβεβαιώνει τη δέσµευση που αναλάβαµε προεκλογικά. Με κορυφαίο λάθος τη «συµφωνία» της 20ής Φλεβάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε στην αναζήτηση λύσης «πάση θυσία» µέσω της διαπραγµάτευσης µε τους δανειστές, υποχώρησε από το δικαίωµα για µονοµερείς ενέργειες στη βάση του µετριοπαθούς ελάχιστου προγράµµατος που εξαγγείλαµε στη ∆ΕΘ, παραιτήθηκε από τη χρήση του όπλου απονοµιµοποίησης-αµφισβήτησης του χρέους αναλαµβάνοντας το βάρος πληρωµής «στο ακέραιο και εγκαίρως» στους τοκογλύφους-δανειστές. Το αποτέλεσµα αυτού του εγκλωβισµού είναι η απαράδεκτη συνθηκολόγηση, που σήµερα παρουσιάζεται ως συµφωνία µεταξύ των «θεσµών», της ευρωπαϊκής ηγεσίας και της ελληνικής κυβέρνησης. Τα βασικά χαρακτηριστικά της «συµφωνίας» είναι σαφή: -Αφενός επιβάλλει πρόσθετα µέτρα λιτότητας (αύξηση εισπράξεων από ΦΠΑ, «εξοικονόµηση» πόρων µέσα από το ρηµαγµένο συνταξιοδοτικό σύστηµα). Η προσπάθεια στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να εξωραΐσουν αυτό το στοιχείο είναι –κυριολεκτικά– άπελπις, είναι καταδικασµένη να καταρρεύσει µέσα από τις πικρές εµπειρίες εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων που µας πίστεψαν και µας στήριξαν.

-Αφετέρου –και κυρίως!– αφήνει απολύτως άθικτο όλο το οικοδόµηµα της µνηµονιακής υπερλιτότητας, που επιβλήθηκε τα προηγούµενα χρόνια. Όλα τα εµβληµατικά στοιχεία της πολιτικής των ΓΑΠ - Παπαδήµου - Σαµαρά και Βενιζέλου παραµένουν ζωντανά: οι ιδιωτικοποιήσεις, η κατάργηση του 13ου και 14ου µισθού και σύνταξης, το χαράτσι τάχα «κοινωνικής αλληλεγγύης» στους µισθωτούς, ο ΕΝΦΙΑ (στο ακέραιο!), η βαριά φορολόγηση στο πετρέλαιο θέρµανσης, η άρνηση ελέγχου της «ελαστικοποίησης» των εργασιακών σχέσεων, η απαγόρευση αύξησης των κοινωνικών δαπανών κ.ο.κ.

Ως αντίδωρο η κυβέρνηση φαίνεται να παίρνει (;) µιαν κάποια υπόσχεση «αποµείωσης» του χρέους. Η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό το κορυφαίο ζήτηµα, από τη συνεδριακή απόφαση που µιλούσε για διαγραφή («του µεγαλύτερου µέρους του χρέους») προς τις «ιδέες» της Lazard για επιµήκυνση του χρόνου αποπληρωµής και την υπόσχεση µείωσης των επιτοκίων, έχει γίνει διά της διολίσθησης: Κανένα όργανο δεν έχει πάρει αυτήν την απόφαση, κανένας δεν γνωρίζει το συσχετισµό δύναµης που την επέβαλε, κανείς δεν έχει αναλάβει την ευθύνη για µια µεγάλη µετατό-

να ξεχνά ότι η µνηµονιακή λιτότητα γκρέµισε τρεις κυβερνήσεις µέσα σε ελάχιστα χρόνια, ενώ οδήγησε στην κατάρρευση το ΠΑΣΟΚ, το κάποτε ισχυρότερο σοσιαλδηµοκρατικό κόµµα στην Ευρώπη. ∆εν υπάρχει κανένας λόγος να πιστεύει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα αποδειχθεί ανθεκτικότερος απέναντι στην εργατική και λαϊκή αγανάκτηση που αναπόφευκτα θα επανεµφανιστεί µαζί µε τη διαπίστωση της παράτασης της λιτότητας. Με αυτήν την έννοια, η αντίσταση στη συνθηκολόγηση, η πάλη –έστω και την τελευταία στιγµή– για να ακυρωθεί η συµφωνία µε τους δανειστές και την ευ-

Με κορυφαίο λάθος τη «συµφωνία» της 20ής Φλεβάρη, ο ΣΥΡΙΖΑ εγκλωβίστηκε στην αναζήτηση λύσης «πάση θυσία» µέσω της διαπραγµάτευσης µε τους δανειστές, υποχώρησε από το δικαίωµα για µονοµερείς ενέργειες. πιση σε ένα ζήτηµα καθοριστικής σηµασίας... Με αυτά και µε κείνα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ προσανατολίζεται σε µιαν επικίνδυνη ακροβασία: να επιχειρήσει να παραµείνει στην κυβερνητική εξουσία, έχοντας πλέον δεσµευτεί ότι θα ασκεί πολιτική µνηµονιακής λιτότητας. Αυτή η προσπάθεια είναι χωρίς ελπίδα επιτυχίας. Όχι, κυρίως, για το λόγο επί του οποίου «τζογάρουν» σήµερα τα καθεστωτικά ΜΜΕ: τις φυσιολογικές και αναµενόµενες αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –στις οργανώσεις του, στην ΚΕ, αλλά και στην Κοινοβουλευτική Οµάδα– που µπορεί να οδηγήσουν σε συνθήκες «απώλειας της δεδηλωµένης» και κατά συνέπεια σε ραγδαίες πολιτικές εξελίξεις. Κυρίως γιατί η λογική µιας τέτοιας συµφωνίας είναι ασύµβατη µε µια κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Κανείς δεν δικαιούται

ρωπαϊκή ηγεσία, είναι µάχη υπεράσπισης και όχι κατεδάφισης της ριζοσπαστικής αριστερής προοπτικής του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής του. Γιατί, τελικά, κανείς δεν δικαιούται να υποτιµά τον κίνδυνο µιας εξέλιξης αλά ιταλικά: όπου ο συµβιβασµός µε τη λιτότητα, της µεταρρυθµιστικής Αριστεράς, αλλά και της ριζοσπαστικής Αριστεράς (της Κοµουνιστικής Επανίδρυσης υπό τον Φ. Μπερτινότι), οδήγησε όχι µόνο στη γρήγορη ανατροπή του Πρόντι και την αναβίωση του κλόουν Μπερλουσκόνι, αλλά και στη διαλυτική κρίση της οργανωµένης Αριστεράς, στη δηµιουργία µιας πολιτικής ερήµου στη χώρα-πατρίδα του εργατικού κινήµατος, της Αριστεράς και της επαναστατικής Αριστεράς στη σύγχρονη Ευρώπη. Είναι όλοι µπροστά σε ιστορικά καθήκοντα και ιστορικές ευθύνες.

Η ώρα του κόµµατος ΣΥΡΙΖΑ Η απάντηση στην καθοριστικής σηµασίας για το µέλλον της Αριστεράς συµφωνία πρέπει να δοθεί µέσα από συντεταγµένες, συλλογικές και δηµοκρατικές αποφάσεις του κόµµατος του ΣΥΡΙΖΑ. Η ΠΓ, η ΚΕ, η ΚΟ, οι οργανώσεις, πρέπει να συγκληθούν, να συζητήσουν, να αποφασίσουν. Για τον κόσµο της Αριστεράς αυτή η διαδικασία είναι αναντικατάστατη. Και αποτελεί, ταυτόχρονα, τη µοναδική ελπίδα της κυβέρνησης για να επιβιώσει µέσα στις εκρηκτικές αντιφάσεις, τις αλληλοσυγκρουόµενες πιέσεις, της περιόδου που έρχεται. Στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ –πέρα από την Αριστερή Πλατφόρµα, που έχει µπει στο στόχαστρο των καθεστωτικών ΜΜΕ– είναι γνωστή η ύπαρξη και άλλων οργανωµένων ή διάχυτων αριστερών-ριζοσπαστικών δυνάµεων και φωνών. Ο συντονισµός αυτών των δυνάµεων είναι σήµερα απολύτως αναγκαίος, µε στόχο να αποφευχθεί µια πολιτική τραγωδία, να µείνει ζωντανή η ελπίδα που δηµιούργησε η συγκρότηση του ΣΥΡΙΖΑ, ως ενός ενωτικού αλλά και ριζοσπαστικού εγχειρήµατος στην Αριστερά. Είναι η ώρα να έρθει στην επιφάνεια το πολιτικό DNA που οικοδοµήσαµε στη µακρά πορεία από τη Γένοβα, το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ, το αντιπολεµικό κίνηµα, ως τις µεγάλες γενικές απεργίες και τις διαδηλώσεις στο Σύνταγµα, τις πανελλαδικές συνδιασκέψεις και –τελικά– το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

24 ΙΟΥΝΗ 2015

πολιτικη

3

Όχι στον «ιστορικό συμβιβασμό» με το μνημόνιο! Του Πάνου Κοσμά

Τ

ην προηγούμενη βδομάδα, όταν οι συνομιλίες κυβέρνησης και δανειστών είχαν «παγώσει» και ο αέρας «μύριζε μπαρούτι», οι ελπίδες ότι, έστω και χάρη στη σκληρή στάση των δανειστών, η κυβέρνηση θα διάλεγε το δρόμο της ρήξης αναπτερώθηκαν. Ωστόσο, αποδείχτηκε ότι το «πάγωμα» των διαπραγματεύσεων ήταν απλώς ένα «επεισόδιο» τακτικής σημασίας, μια περιπλοκή στην πορεία προς τη συμφωνία. Μια βδομάδα αργότερα, η στρατηγική κατεύθυνση φαίνεται –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– να επιβάλλεται πάνω στις τακτικές στροφές και τις περιπλοκές: είμαστε ένα βήμα από μια συμφωνία που αποτελεί «μεταβατικό» τμήμα ενός νέου, του τρίτου μνημονίου –ανεξαρτήτως του πόσο πλαστική θα αποδειχτεί η ελληνική γλώσσα στο χαρακτηρισμό του. «Η τακτική πριν από τη στρατηγική είναι ο θόρυβος πριν από την ήττα», έλεγε ο Κινέζος στρατηγός Σουν Τσου. Η Ενωτική Κίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όμως, έχει μια άλλη προσέγγιση, που φαίνεται ότι δεν είναι άμοιρη των εξελίξεων του τελευταίου διημέρου: «Η μόνη ‘‘κόκκινη γραμμή’’ είναι η ‘‘αριστερή παρένθεση’’». Και πράγματι, μόνο η «στρατηγική» της πάση θυσία συμφωνίας για να παραμείνουμε στην κυβέρνηση μπορεί να εμπνεύσει το ΝΑΙ σε μια συμφωνία τόσο ξεκάθαρα μνημονιακή. Πρόκειται όχι απλώς για το θόρυβο πριν από την ήττα, αλλά για σκέτο παραλογισμό: η «αριστερή παρένθεση» δεν ορίζεται με όρους προγράμματος και πολιτικής (να μη συνεχιστεί αδιατάρακτα η εφαρμογή μνημονιακών πολιτικών και αντίθετα να αρχίσουμε να ξηλώνουμε το μνημονιακό «καθεστώς» εκμετάλλευσης), αλλά με όρους πολιτικής αναφοράς των κυβερνώντων (να μείνει αυτή η κυβέρνηση), ακόμη και αν είναι αυτή η κυβέρνηση που θα εφαρμόσει μνημονιακές πολιτικές! Στο τέλος, το επιχείρημα διαστρέφει παντελώς τους πολιτικούς όρους και καταλήγει στον απίστευτο για την Αριστερά ισχυρισμό: καλύτερα να εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές η Αριστερά παρά οι μνημονιακοί. Είναι ωστόσο φανερό σε όσους/ες εξακολουθούν να διαθέτουν στοιχειωδώς αριστερή σκέψη ή απλώς ένστικτο πως η Αριστερά που εφαρμόζει μνημονιακές πολιτικές παύει να είναι Αριστερά. Πως αν με ευθύνη της το ταξικό ρήγμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο, λιτότητα - αντιλιτότητα» κλείσει, τότε θα κλείσει και το πολιτικό ρήγμα. Αν στο όνομα του να αποφευχθεί η κυβερνητική «παρένθεση» γίνει η ίδια η Αριστερά «παρένθεση», αν με ευθύνη της Αριστεράς η λιτότητα γίνει «οικουμενική», τότε και η ίδια η κυβέρνηση, αργά ή γρήγορα, θα γίνει «οικουμενική» – πολύ σύντομα και τυπικά. Το βαρύ ιστορικό κόστος θα είναι μια «παρένθεση Αριστεράς» –η «ιταλοποίηση» επί τα χείρω...

Η συμφωνία χωρίς παραισθήσεις

Το κυβερνητικό non paper, που είχαν την καλοσύνη να μας σερβίρουν οι κυβερνητικές διαρροές μέσω των μίντια, προσπαθεί να οικοδομήσει διάφορα άλλοθι για να πείσει ότι η διαφαινόμενη συμφωνία

Η συμφωνία δεν είναι απλώς «επώδυνη», είναι «ταφόπλακα» για τον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά! δεν είναι απλώς «ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει», αλλά και ένα «πολύ σημαντικό βήμα»! Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: α. Με τη συμφωνία εμπεδώνεται – και εμβαθύνεται– μεσοπρόθεσμα το μνημονιακό «καθεστώς» εκμετάλλευσης. Μην ξεχνάμε ότι εκτός από όσα πρόκειται να γίνουν, στέκουν στέρεα και όλα αυτά που έγιναν στη διάρκεια της μνημονιακής τετραετίας. Πάνω από 500 εφαρμοστικοί νόμοι, το θεσμικό αποτύπωμα και η οδυνηρή πραγματικότητα ταυτόχρονα των μνημονίων, παραμένουν σε ισχύ και ορίζουν τη δυστυχία που βιώνουν εκατομμύρια εργαζόμενοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, νεολαίοι, άνδρες και γυναίκες. Η ρήτρα της αποφυγής «μονομερών ενεργειών» θα παραμείνει, ενισχυμένη σε πάγιο μηχανισμό θωράκισης των μνημονιακιών νόμων. Ζήτημα πρώτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε δεσμευτεί να «παγώσει» στα σημερινά επίπεδα, δηλαδή να παγιώσει το μνημονιακό «καθεστώς» εκμετάλλευσης, αλλά να το ανατρέψει! β. Οι προβλέψεις για το ύψος του πρωτογενούς πλεονάσματος όχι μόνο την επόμενη διετία (1% το 2015 και 2% το 2016) αλλά και για τα επόμενα χρόνια (3% από το 2017) αποδεικνύουν ότι όχι μόνο κλείνει ο δρόμος για το ξήλωμα των μνημονιακών τετελεσμένων, αλλά ότι τα μνημόνια εμπεδώνονται μεσοπρόθεσμα. Οι προβλέψεις για το πρωτογενές πλεόνασμα είναι ο «οδηγός» για τη μνημονιακή πολιτική, το «κλειδί» των πολιτικών λιτότητας. Μάλιστα, όπως σε κάθε μεσοπρόθεσμο που συνοδεύει τα μνημόνια, έτσι κι εδώ, οι δημοσιονομικοί στόχοι (πρω-

τογενές πλεόνασμα, έλλειμμα Γενικής Κυβέρνησης) για τα δύο πρώτα χρόνια συνοδεύονται από τα αναλυτικά μέτρα για την επίτευξή τους (όπως τώρα για το 2015 και το 2016) ενώ για την υπόλοιπη διάρκεια τίθενται οι δημοσιονομικοί στόχοι, οι οποίοι «μεταφράζονται» σε συγκεκριμένα μέτρα σε δεύτερη φάση. Σε κάθε περίπτωση, στόχοι για πρωτογενές πλεόνασμα χωρίς τα αντίστοιχα μέτρα για την επίτευξή τους δεν νοούνται. Και επειδή έχουν τεθεί στόχοι για το πρωτογενές πλεόνασμα και για μετά το 2016, θα υπάρξουν και μέτρα για μετά το 2016, άρα πρέπει να αναμένεται ένα «κανονικό» μνημόνιο και τετραετές Μεσοπρόθεσμο Πλαίσιο 2016-2019. Τα συγκεκριμένα μέτρα μέχρι και τα τέλη του 2016 και οι στόχοι για πρωτογενές πλεόνασμα και για τα έτη μετά το 2016 αποδεικνύουν ότι ακόμη και αν λάβει τη μορφή ολιγόμηνης ή πολύμηνης παράτασης του τρέχοντος προγράμματος, η συμφωνία είναι τμήμα, διετές προοίμιο, του νέου μνημονίου. Ζήτημα δεύτερο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δεσμεύτηκε να παγιώσει και να επεκτείνει μεσοπρόθεσμα το μνημονιακό πλαίσιο ούτε να φέρει νέο μνημόνιο, αλλά να το ανατρέψει και να το καταργήσει. γ. Η συμφωνία είναι και συμφωνία λιτότητας και υφεσιακή. Ωστόσο, την Αριστερά ενδιαφέρει το πρώτο. Διότι γενικά μιλώντας μπορεί κάλλιστα να υπάρξει μνημονιακή συμφωνία χωρίς συνέχιση της ύφεσης, με κάποιου είδους ασθενική ανάκαμψη. Επειδή όμως άλλο πράγμα η υφεσιακή λειτουργία κάποιων μέτρων και άλλο πράγμα η ύφεση αυτή καθαυτή, είναι βέβαιο ότι μέτρα φοροεπιβάρυνσης και περικοπών συνολικού ύψους 8 δισ. ευρώ σε ενάμιση χρόνο, όχι μόνο είναι μέτρα λιτότητας (τι άλλο θα μπορούσαν να είναι;) αλλά θα ασκήσουν και ισχυρή υφεσιακή επίδραση, δηλαδή θα έχουν επιπτώσεις που θα επιβραδύνουν την ανάπτυξη. Αν αυτή η επιβράδυνση θα μετατρέψει τις τάσεις ανάκαμψης σε νέα ύφεση, αυτό εξαρτάται και από πολλούς άλλους παράγοντες.

Ζήτημα τρίτο: Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται να υπογράψει μια συμφωνία που και επιδεινώνει τη λιτότητα και είναι υφεσιακού χαρακτήρα. δ. Με τη συμφωνία αυτή, στην πραγματικότητα πέφτουν όλες οι «κόκκινες γραμμές». Ο στόχος για έσοδα από ιδιωτικοποιήσεις 3,2 δισ. ευρώ το 20152016 έχει «κλειδώσει» προ πολλού. Έχοντας τεθεί αυτός ο στόχος, στην πορεία του χρόνου είναι βέβαιο ότι τίποτε δεν θα αντισταθεί στη σαρωτική δυναμική του. Η «κόκκινη γραμμή» των νέων φοροεπιβαρύνσεων στα λαϊκά εισοδήματα έπεσε επίσης με πάταγο. Ξεκινώντας από αρχική πρόταση για επιπλέον έσοδα από ΦΠΑ 600 εκατ. ευρώ, η κυβέρνηση έχει φτάσει στο ύψος του 1,35 δισ. ευρώ. Προϊόντα μαζικής λαϊκής κατανάλωσης περνάνε μαζικά στον υψηλό συντελεστή, προδιαγράφοντας αύξηση της ακρίβειας σε μεγάλη γκάμα τέτοιων προϊόντων. Στις συντάξεις, εκτός από την περικοπή των πρόωρων και την περικοπή στις υψηλές επικουρικές, μένει να δούμε αν το πράγμα θα σταματήσει εκεί και δεν θα επεκταθεί σε περικοπές «υψηλών» κύριων συντάξεων ή σε παραμετρικές αλλαγές (όρια ηλικίας). Τέλος, στους μισθούς και γενικότερα στα εισοδήματα, η «κόκκινη γραμμή» έπεσε με επίθεση από τα πλάγια: με την αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και με τη μετάταξη ειδών μαζικής λαϊκής κατανάλωσης στον υψηλό συντελεστή ΦΠΑ. Έχοντας αποδειχτεί πέρα από κάθε αμφιβολία πόσο εγκλώβισε στην παγίωση και αναπαραγωγή των μνημονιακών πολιτικών η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, παρόλο που δεν περιλάμβανε κανένα συγκεκριμένο μέτρο, δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβουμε ότι η νέα συμφωνία θα αποδειχτεί δεκάδες φορές πιο αποτελεσματική στην ίδια κατεύθυνση. Έτσι, η απάντηση, για όσους/ες δεν θέλουν στο όνομα της «κυβερνώσας Αριστεράς» να γίνει η ίδια η Αριστερά «παρένθεση» είναι μόνο μία: αγώνας για να μπλοκαριστεί αυτή η καταστροφική εξέλιξη. Δεν αποδεχόμαστε αυτήν τη συνθηκολόγηση με τα μνημόνια!

4

πολιτικη

24 ιουνη 2015

Βενιζέλος, τέλος - Ανασυγκρότηση του «ακραίου Κέντρου»

Η μνημονιακή χρεοκοπία της σοσιαλδημοκρατίας Του Πέτρου Τσάγκαρη

Μ

έχρι πριν από μερικές δεκαετίες η σοσιαλδημοκρατία έλεγε ότι μπορούν να γίνουν φιλεργατικές αλλαγές εντός του καπιταλισμού –και με αυτό τον τρόπο βέβαια είχε αφήσει το όραμα του σοσιαλισμού μόνο στα εικονίσματα. Από τότε τα πράγματα έχουν αλλάξει, καθώς η βαθύτατη διαπλοκή της σοσιαλδημοκρατίας με το μεγάλο κεφάλαιο και το κράτος προχώρησε χέρι-χέρι με ακόμη δεξιότερη προσαρμογή της. Τώρα, μας λέει, δεν μπορούν καν να γίνουν φιλολαϊκές αλλαγές μέσα στον καπιταλισμό, χωρίς αυτός να κινδυνεύσει. Και επειδή αυτός «δεν πρέπει» να κινδυνεύσει, καλύτερα οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά στρώματα να αποδεχτούν τις θυσίες που τους ζητάει το σύστημα για να επιβιώσει. Έτσι σήμερα, μαζί και σε απόλυτη ταύτιση με τη Δεξιά, οι ηγέτες της σοσιαλδημοκρατίας κραυγάζουν ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος από τη διατήρηση αλλά και την επέκταση των νεοφιλελεύθερων πολιτικών.

Κόστος

Όμως αυτή η μετάλλαξη σήμανε σε πολλές χώρες εκτεταμένο «αιματοκύλισμα» ευρύτατων εργατικών και λαϊκών μαζών μέσω της κατάρρευσης των μισθών και του κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό το λόγο η σοσιαλδημοκρατία πλήρωσε ήδη και συνεχίζει να πληρώνει το σχετικό κόστος (δεν είναι τυχαίος ο όρος «υπαρξιακή κρίση» τον οποίο χρησιμοποίησε η νέα πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Φ. Γεννηματά): οι συντηρητικές λαϊκές μάζες, αυτές δηλ. που ψηφίζουν παρά και ενάντια στα συμφέροντά τους, διαλέγουν συνήθως τον αυθεντικό εκφραστή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών δηλ. ψηφίζουν τα δεξιά ή

τα κεντροδεξιά κόμματα. Οι άλλοι, όσοι δεν πείθονται με τα νεοφιλελεύθερα κλισέ, στρέφονται είτε προς τα ακροδεξιά και τα φασιστικά κόμματα είτε προς τα αριστερά κόμματα. Αυτός είναι ο λόγος που το Εργατικό Κόμμα υπέστη ιστορική πανωλεθρία στη Σκοτία, εξέλιξη που οδήγησε και στην παραίτηση της ηγεσίας του κόμματος. Αυτός είναι ο λόγος που μια σειρά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα περνούν αντίστοιχη κρίση και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Αυτός είναι ο λόγος που το ΠΑΣΟΚ βρέθηκε από το 44% στο 4% μέσα σε έξι μόλις χρόνια.

Συνέδριο ΠΑΣΟΚ

Γι’ αυτό, στο πρόσφατο συνέδριό του, όσα μέλη έχουν απομείνει στο ΠΑΣΟΚ, εξέλεξαν με μεγάλο ποσοστό από τον α’ γύρο τη Φ. Γεννηματά, δηλ. στράφηκαν σε ένα πρόσωπο που είχε σχετικά «λιγότερη» εμπλοκή με τα μνημόνια και τη δημόσια υποστήριξή τους. Συγχρόνως αποδοκίμασαν εμφατικά τους δύο άλλους κραγμένους μνημονιακούς υποψήφιους αρχηγούς του κόμματος. Αυτή η εξέλιξη δεν σημαίνει κάποια αριστερή στροφή του ΠΑΣΟΚ: η μετάλλαξη είναι οριστική και αμετάκλητη. Η ίδια η Γεννηματά έδωσε αμέσως το μήνυμα της παραμονής του ΠΑΣΟΚ στη μνημονιακή γραμμή για ανάγκη όπως-όπως υπογραφής συμφωνίας με τους «εταίρους». Στην ανυπαρξία οποιουδήποτε άλλου ιδεολογικού στίγματος, η Γεννηματά ανέσυρε από το (γιωργο)παπανδρεϊκό μπαούλο της κενολογίας τον θολό όρο του «νέου πατριωτισμού». Στην δε παράδοση της βενιζελικής οργουελιανής αφαίρεσης της σημασίας των λέξεων, επέμεινε στον ισχυρισμό ότι τον συντηρητικό χώρο τον αποτελούν από κοινού η ΝΔ και… ο ΣΥΡΙΖΑ. Στο μικρό εσωκομματικό προεκλογικό της κείμενο δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει για τον καπιταλι-

«ΠΑΝΟΥΣιΑΔΑΣ» ΣΥΝΕΧΕΙΑ... Συνεχίζονται οι απανωτές επιθέσεις του -συστημικού φερέφωνου- Γ. Πανούση κατά της Αριστεράς, με κύριο στόχο ριζοσπαστικές τάσεις και ρεύματα στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τα οποία, όπως δήλωσε, «δεν μπορεί να συνυπάρξει». Ο συνεχιστής του κατασταλτικού έργου του Ν. Δένδια, που αναγόρευσε τους μπάτσους σε «θεσμό», «πυροβολεί» καθημερινά τις φωνές που αρνούνται να υποταχθούν στους εκβιασμούς των δανειστών και διαταράσσουν την «αστική ομαλότητα». «Πρέπει να απαλλαγούμε ως χώρα από τους α(σ)κόπως αριστε-

σμό, την ανθρωπιστική κρίση, τη φτώχεια, την ανεργία, την κατάρρευση των εργασιακών δικαιωμάτων και φυσικά για το μνημόνιο. Κι όμως κατήγγειλε πολλάκις τα «συντεχνιακά και λαϊκιστικά αιτήματα», τις «θορυβώδεις οργανωμένες μειοψηφίες» και τις «συντεχνιακές αντιλήψεις», εκφράσεις με τις οποίες όλοι ξέρουμε ότι περιγράφεται το εργατικό κίνημα.

Το Ποτάμι

Η κατάρρευση της κλασικής σοσιαλδημοκρατίας και η ηθική της απαξία ενώπιον των λαϊκών μαζών (ακριβώς λόγο της διαφθοράς της), οδήγησε

Το Ποτάμι διεκδικεί να αποτελέσει τον πόλο γύρω από τον οποίο θα ανασυνταχθεί η σοσιαλδημοκρατία, ως «ακραίο Κέντρο» πλέον την άρχουσα τάξη στην αναζήτηση υποκατάστατων. Και καθώς το σχέδιο ΔΗΜΑΡ κάηκε γρήγορα, στήθηκε το Ποτάμι. Με μια εντελώς θολή πολιτική γραμμή, που κυμαίνεται από τη ρατσιστική ακροδεξιά μέχρι τις παρυφές της Αριστεράς, και με πολιτευτές των οποίων η προέλευση κυμαίνεται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό, την κυβερνητική ΔΗΜΑΡ, μέχρι το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ, αλλά χωρίς καμία (έστω και κληρονομημένη) κοινωνική βάση, κανονικά το κόμμα αυτό δεν θα είχε καμία ελπίδα εισόδου στη Βουλή. Και σίγουρα με τις σχεδόν ανύπαρκτες πολιτικές ικανότητες του Στ. Θεοδωράκη δεν θα αποτελούσε το πρώτο άλογο στο οποίο ποντάρει το σύστημα για

ρούς που κάνουν οτιδήποτε για ν’ αποτύχει η Κυβερνώσα Αριστερά ώστε να μπορούν και πάλι να παίζουν τα διπλά-τριπλά σκοτεινά (και συχνά “βρώμικα”) παιχνίδια τους. Έλεος!(...) Ώρα για να ξεδοντιαστούν όλα τα φίδια που απειλούν την κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία», αναφέρει κατά λέξη στο τελευταίο του παραλήρημα-άρθρο! Αντί της στήριξης που απολαμβάνει από το κυβερνητικό κέντρο (επιλογή που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με τις σφοδρές αντιδράσεις του «όλου ΣΥΡΙΖΑ»), αντί για την ανάθεση της εποπτείας νευραλγικών τομέων όπως είναι η ΕΥΠ, η αποπομπή του προκλητικού ΔΗΜΑΡίτη υπουργού έπρεπε ήδη να είχε γίνει. Πέρα από την προσβολή των αγώ-

νων και των οραμάτων χιλιάδων και χιλιάδων συντρόφων-ισσών, η υπονομευτική τακτική του Πανούση είναι πια ξεκάθαρη και για τους πιο καλοπροαίρετους. Ώρα να κοπεί το κεφάλι του «καθεστωτικού φιδιού» που τρέφει η κυβέρνηση στον κόρφο της! Διαφορετικά, το Μαξίμου συμφωνεί με το αντιδραστικό δηλητήριο που στάζει καθημερινά.

ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑ ΥΠΕΡ ΤΟΥ ΔΝΤ Μεγάλο θόρυβο προκάλεσε η αποκάλυψη του πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, Παναγιώτη Ρουμελιώτη, ότι το Ταμείο «εκπαίδευε»

να αναχαιτίσει ή να αντιπολιτευθεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο η χρηματοδότηση και η μιντιακή στήριξη υπήρξε τεράστια. Έτσι τώρα το Ποτάμι όχι μόνο κατάφερε τα παραπάνω, αλλά διεκδικεί να αποτελέσει αυτό (κι όχι το ΠΑΣΟΚ) τον πόλο γύρω από τον οποίο θα ανασυνταχθεί η σοσιαλδημοκρατία, ως «ακραίο Κέντρο» πλέον. Και αυτό είναι και επιδίωξη του συστήματος, καθώς κόμματα όπως το Ποτάμι δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν τα ιστορικά βαρίδια της παραδοσιακής σοσιαλδημοκρατίας, δηλ. την άτυπη λογοδοσία στο λαό, την αναφορά στα εργατικά συνδικάτα, την αποδοχή της αυταξίας του κοινωνικού κράτους, την έστω και μακρινή αναφορά στον σοσιαλισμό. Και δεν τους ενδιαφέρει και κανένα πρόσχημα, όπως η φαινομενική έστω ανεξαρτησία από ντόπιους και ξένους υποβολείς: ο Θεοδωράκης μετέφερε στον Α. Τσίπρα, εν είδει στυγνού εκπροσώπου των πιστωτών, τις απαιτήσεις που του είχε διατυπώσει τηλεφωνικά ο Σουλτς (παρεμπιπτόντως η συμπάθεια που δείχνει η ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία προς το Ποτάμι αποδεικνύει και την πορεία που στοχεύει να ακολουθήσει και η ίδια στο άμεσο μέλλον).

Φύρα

Απέναντι σε αυτές τις εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κανένα λόγο και κανένα περιθώριο συνεργασίας, παρότι κάτι τέτοιο αποτελεί ένθερμη επιθυμία του συστήματος. Οι μεγάλες μάζες, τα πολιτικά-κοινοβουλευτικά στελέχη, οι συνδικαλιστές, αλλά και τα απλά μέλη της σοσιαλδημοκρατίας που διαφωνούσαν με το μνημόνιο, δηλ. με την εμβληματική παράδοση στις επιταγές του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου, έχουν προ πολλού αποχωρήσει όλοι από το ΠΑΣΟΚ, προσχωρώντας κυρίως στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι υπόλοιποι συνιστούν ένα ακραιφνώς «ακραίο Κέντρο», δηλ. αποτελούν πολιτική φύρα για την Αριστερά.

συγκεκριμένους Έλληνες δημοσιογράφους για το πώς να παρουσιάζουν τα θέματα που σχετίζονταν με τις δανειακές συμβάσεις και το χρέος, μιλώντας σε συνεδρίαση της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος. Σύμφωνα με τον κ. Ρουμελιώτη, οι δημοσιογράφοι αυτοί παρακολουθούσαν «σεμινάρια» στην Ουάσινγκτον για να προβάλλουν τις απόψεις του ΔΝΤ αλλά και της Κομισιόν. Αντίστοιχα «μαθήματα» γίνονταν και στην Ελλάδα, όπως απάντησε ο ίδιος σε σχετική ερώτηση του μέλους της Επιτροπής Αλήθειας, Λεωνίδα Βατικιώτη. Τόσο οι δημοσιογραφικές ενώσεις όσο και η Βουλή απέστειλαν αιτήματα στο ΔΝΤ ζητώντας να μάθουν

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

5

Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

Η µάχη ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ συνεχίζεται Του Σπύρου Αντωνίου

Σ

υνεχίζονται οι δράσεις ενάντια στην πώληση του 51% των µετοχών του ΟΛΠ από τα συνδικάτα των λιµενεργατών, κοινωνικούς φορείς του Πειραιά, δηµοτικές παρατάξεις της περιοχής και τις δυνάµεις της Αριστεράς. Πέρα από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και τις συχνές συζητήσεις-εκδηλώσεις ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ, ξεκίνησε και διαδικτυακή καµπάνια συλλογής υπογραφών από πρωτοβουλία πολιτών µε τίτλο «Ο Πειραιάς είναι δηµόσιο λιµάνι» και στόχο να σταµατήσει ο διαγωνισµός παραχώρησης και να διατηρηθεί ο δηµόσιος έλεγχος στο µεγαλύτερο λιµάνι της χώρας. Τις τελευταίες µέρες, υπήρξε αντιπαράθεση των εργαζοµένων στον ΟΛΠ µε τη διοίκηση του ΤΑΙΠΕ∆ για την ανανέωση της ΣΣΕ, που βρίσκεται στον τελευταίο µήνα της µετενέργει-

τα ονόµατα των «εκπαιδευόµενων». Η µόνη επίσηµη αντίδραση του ∆ΝΤ, διά του εκπροσώπου Τύπου Τζέρι Ράις, κάνει λόγο για «υποτροφίες» 300 δηµοσιογράφων από διάφορες χώρες, από το 2006 µέχρι σήµερα, µε σκοπό να παρακολουθήσουν τις «συναντήσεις» των επιτελείων του χρηµατοπιστωτικού κεφαλαίου. Ανάµεσά τους και 2 Έλληνες. Ανεξάρτητα από τα ονόµατα, υπάρχει κανείς που να αµφιβάλλει ότι υπήρχε και εξακολουθεί να λειτουργεί οργανωµένος µηχανισµός προπαγάνδας και φόβου στα κυρίαρχα ΜΜΕ, ώστε να δεχτεί ο κόσµος την «ευλογία» των προγραµµάτων άγριας λιτότητας; Εκείνη η περίφηµη οµολογία του Πρετεντέρη, ότι απέκρυπτε µε δόλο την αλήθεια για τη βιωσιµότητα του χρέους στο δελτίο του Mega, δεν ήταν αρκετή για όσους σήµερα «πέφτουν από τα σύννεφα»;

ας. Θέµα που παραπέµφθηκε στο νέο ∆Σ του Οργανισµού, που µόλις ανέλαβε. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση προσέφυγε κατά της απόφασης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (ΕΕ) για τα οκτώ φορο-προνόµια της Cosco (που της δόθηκαν παράνοµα το 2008 επί κυβέρνησης Κ. Καραµανλή µε τη Σύµβαση Παραχώρησης των προβλητών ΙΙ και ΙΙΙ στο λιµάνι του Πειραιά), η οποία προβάλλει ως φαβορί του διαγωνισµού πώλησης του ΟΛΠ. Στη σχετική απόφαση, η ΕΕ ζητά να καταργηθούν οι εν λόγω φοροαπαλλαγές και µέχρι τις 12/8 το ∆ηµόσιο να εισπράξει µε τους νόµιµους τόκους όλα τα χρήµατα τα οποία κέρδισε η κινεζική εταιρεία µέσω των συγκεκριµένων διευκολύνσεων. Σε οργισµένη ανακοίνωσή της για την εξέλιξη αυτή, η ΟΜΥΛΕ σηµειώνει ότι «αντί η κυβέρνηση να σπεύσει να ακυρώσει τις φοροαπαλλαγές και να ζητήσει αναδροµικά τα ποσά που έχουν δοθεί παράνοµα στην Cosco, όπως επιβάλλει η απόφαση της Ευ-

ΝΑ ΚΡΑΤΑΜΕ ΚΑΙ ΜΙΚΡΟ ΚΑΛΑΘΙ Ασφαλώς η συµφωνία Ρωσίας-Ελλάδας για την κατασκευή του Νότιου Ευρωπαϊκού Αγωγού (ΝΕΑ) -που θα παραλαµβάνει φυσικό αέριο από τον αντίστοιχο Τουρκικό Αγωγό προκειµένου να το µεταφέρει στην Κεντρική Ευρώπη- είναι ένα σηµαντικό έργο. Στα θετικά του έργου συγκαταλέγεται και το γεγονός ότι, σε πρώτη φάση τουλάχιστον, από ελληνικής πλευράς η ιδιοκτήτρια εταιρεία του αγωγού θα είναι δηµόσια. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ελληνική άρχουσα τάξη παρουσιάζεται διχασµένη απέναντι στο εγχείρηµα. Άλλοι µιλούν για ασήµαντη συµφωνία (δεν υπήρχε καν σε πολλά πρωτοσέλιδα αστικών εφηµερίδων), στην προσπάθειά τους να απαξιώσουν την κυβέρνηση. Άλλοι Έλληνες καπιτα-

Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109

ρωπαϊκής Επιτροπής, λειτουργεί υπέρ της Cosco και κατά του ελληνικού ∆ηµοσίου και του ΟΛΠ». Και όντως είναι εξοργιστικό να χαρίζονται εκατοµµύρια ευρώ στην κινεζική εταιρεία, τη στιγµή που τα λαϊκά στρώµατα έχουν πληγεί από συνεχείς αυξήσεις στη φορολογία και τις δραµατικές περικοπές δαπανών. Παρά τα νέα δεδοµένα που δηµιουργεί η απόφαση της ΕΕ (χωρίς το ειδικό καθεστώς προνοµίων περιορίζονται τα κέρδη της χρήσης του λιµανιού για την Cosco και ίσως ανοίγει ο δρόµος για επανεξέταση των σχετικών συµβάσεων), το µέτωπο της ιδιωτικοποίησης του ΟΛΠ θα κριθεί από τη µαζικότητα και την αποφασιστικότητα των αντιδράσεων ενάντια στην επιχειρούµενη παραβίαση µιας διαχρονικής θέσης του ΣΥΡΙΖΑ για δηµόσιες επιχειρήσεις στρατηγικού χαρακτήρα µε κοινωνικό-εργατικό έλεγχο, όπως και των προγραµµατικών εξαγγελιών της κυβέρνησης, που έκαναν λόγο για «τέλος στα σχέδια των ιδιωτικοποιήσεων».

ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335

λιστές, προφανώς αυτοί που θα συµµετάσχουν στα έργα, είδαν µε πολύ καλό µάτι τη συµφωνία. Σε κάθε περίπτωση ωστόσο δεν δικαιολογούνται πανηγυρισµοί από την πλευρά της Αριστεράς ή του εργατικού κινήµατος. Η ρωσική πλευρά δεν σκοπεύει να έρθει σε καµία αντιπαράθεση µε την ΕΕ και ειδικά µε τη Γερµανία αναφορικά µε τον αγωγό. Και αυτό γιατί το Βερολίνο είναι ο βασικός πελάτης του ρωσικού φυσικού αερίου. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση που επανέλαβε ο Β. Πούτιν (ο Ρώσος ηγέτης τόνισε ότι η Ελλάδα µε τα κέρδη από τον αγωγό θα µπορέσει να αποπληρώσει τα χρέη της). Πρόκειται για δήλωση τόσο συναινετική προς τους πιστωτές της Ελλάδας, ώστε αυτοί να κατανοήσουν ότι δεν πρόκειται για ρήξη αλλά για συµφωνία στο πλαίσιο των συµφερόντων τους.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6948721924 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264

6

24 ΙΟΥΝΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία

ένε ότι...

ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Το εθνικό συµφέρον ταυτίζεται µε το γενικό καλό

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

Κ

αι µόνο η ύπαρξη του µνηµονίου απέδειξε ότι αυτό δεν ισχύει: από το 2010 το ΑΕΠ κατέρρευσε και το 85% του πληθυσµού έχασε το 25%-100% του εισοδήµατός του. Ωστόσο το 15% πλούτισε. Κι όµως αυτό το 15% έχει ακόµη τη δύναµη να παρουσιάζει το µνηµόνιο ως εθνικό συµφέρον και άρα ως γενικό καλό. Ποιο είναι λοιπόν το «εθνικό συµφέρον»; Αυτό που συµφέρει το 85% του πληθυσµού ή αυτό που συµφέρει το 15%; Η µαρξιστική θεωρία εξηγεί το γιατί και το πώς η άρχουσα τάξη παρουσιάζει την ιδεολογία της ως φυσική ιδεολογία ολόκληρης της κοινωνίας και µάλιστα ότι έχει τη δύναµη να την επιβάλλει ως τέτοια. Έτσι τα αφεντικά έχουν καλλιεργήσει στα µυαλά της µεγάλης µάζας του πληθυσµού ότι το δικό τους συµφέρον (των αφεντικών) ταυτίζεται µε το εθνικό συµφέρον –το οποίο «φυσιολογικά» είναι υπεράνω των επιµέρους ταξικών συµφερόντων µέσα στην κοινωνία. Πρόκειται για µια σύνθετη διαδικασία µετασχηµατισµού του συµφέροντος της κυρίαρχης τάξης σε φαντασιακό, καθολικό συµφέρον της κοινωνίας, όπως έλεγαν οι Μαρξ-Ένγκελς στη «Γερµανική Ιδεολογία». Όµως η άρχουσα τάξη, παρότι έχει ως κυρίαρχο στοιχείο της ιδεολογίας της, το «εθνικό συµφέρον», δηλ. τον πατριωτισµό, η ίδια είναι α λα καρτ πατριωτική, ανάλογα µε το συµφέρον της. Αν αυτό κινδυνεύει, τότε τα αφεντικά ξεχνάνε και πατρίδες και ιδανικά. Στην Ελλάδα το 1944 όταν η άρχουσα τάξη συµµάχησε µε τους Βρετανούς ιµπεριαλιστές ενάντια στην πλειοψηφία των συµπατριωτών της γιατί κινδύνευε το υπέρτατο συµφέρον της: η πολιτική της εξουσία. Κάτι αντίστοιχο γίνεται και σήµερα, καθώς η ντόπια άρχουσα τάξη συµµαχεί µε τους δανειστές και άλλες ιµπεριαλιστικές δυνάµεις για να µην κινδυνεύσουν οι κατακτήσεις που κέρδισε επί µνηµονίου. Είναι η ίδια άρχουσα τάξη που τη στιγµή που διοργανώνει πατριωτικές φιέστες µε ελληνικές σηµαίες, ταυτόχρονα βγάζει δισ. ευρώ στο εξωτερικό, κάνει µποϊκοτάζ επενδύσεων και φυσικά φροντίζει να φοροδιαφεύγει νόµιµα ή παράνοµα στερώντας από κολοσσιαία ποσά τον δηµόσιο κορβανά. Γι’ αυτό όσα κόµµατα ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν τα συµφέροντα των εργαζοµένων, δηλ. η Αριστερά, δεν µπορούν να εκφράσουν και τα συµφέροντα όλου του «έθνους», ωσάν να επρόκειτο για ένα ενιαίο συµφέρον. Όποτε η Αριστερά το προσπάθησε, είτε συνήργησε σε εγκλήµατα, είτε απέτυχε παταγωδώς ή έπαψε να είναι Αριστερά: Στη Γαλλία, π.χ., το 1952 το Κοµουνιστικό Κόµµα υποστήριξε τα δολοφονικά έκτακτα µέτρα καταστολής που εφάρµοσε η κυβέρνηση σε βάρος της αλγερινής επανάστασης ενάντια στη γαλλική κατοχή, γιατί αυτό «επέβαλλε το εθνικό συµφέρον». Μερικές δεκαετίες αργότερα η συγκυβέρνηση µε το Σοσιαλιστικό Κόµµα σήµανε τελικά την ήττα και τη ραγδαία συρρίκνωση του ΚΚ σε ποσοστά κάτω από το

5%. Όπως έγραψε το 2011 ένας υπουργός της µετέπειτα κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, µε την πολιτική του ΓΚΚ «υποτιµήθηκε η αντίθεση κεφαλαίου και εργασίας, ενώ στο επίκεντρο βρέθηκε η πρόοδος της εθνικής οικονοµίας, µε ένα είδος οικονοµικού εθνικισµού (“να παράγουµε γαλλικά/να αγοράζουµε γαλλικά”) χωρίς αντικαπιταλιστικά προτάγµατα». Στην Ιταλία ο «ιστορικός συµβιβασµός» του ευρωκοµουνισµού (δεκαετία του 1970) το µόνο που εξασφάλισε ήταν ότι ένα πανίσχυρο Κοµουνιστικό Κόµµα (πάνω από 30% των ψήφων) συνήργησε στην επιβολή λιτότητας, την οποία οι εργαζόµενοι έπρεπε να αποδεχθούν γιατί το ίδιο τους το κόµµα τους έλεγε ότι είναι για την «εθνική σωτηρία». Η άρχουσα τάξη κατάφερε έτσι και τη λιτότητα να επιβάλει και να µην επιτρέψει στο ΚΚ να ανέβει ποτέ στην κυβέρνηση. Έπειτα δε και από τη συγκυβέρνηση, κατά τα γαλλικά πρότυπα, που έγινε στη δεκαετία του 2000, το Κοµουνιστικό Κόµµα και οι επίγονοί του εξαφανίστηκαν παντελώς από τον πολιτικό χάρτη αλλά και από το κοινοβούλιο. Ωστόσο είναι αλήθεια ότι για να ξεκινήσει η διαδικασία της παγκόσµιας χειραφέτησης των εργαζοµένων πρέπει πρώτα σε κάποιες χώρες οι εργαζόµενοι να συγκροτηθούν ως «έθνος» για τον εαυτό τους. «Μια και το προλεταριάτο πρέπει πρώτα να κατακτήσει την πολιτική εξουσία, να ανυψωθεί σε ηγέτιδα τάξη του έθνους, να συγκροτηθεί το ίδιο σαν έθνος, είναι και το ίδιο επίσης εθνικό, αν και σε καµιά περίπτωση µε την έννοια της αστικής τάξης», έγραφαν ο Κ. Μαρξ και Φρ. Ένγκελς, στο «Μανιφέστο του Κοµµουνιστικού Κόµµατος». Αυτό όµως σηµαίνει ότι ως ηγέτιδα τάξη του έθνους, η εργατική τάξη επιβάλλει ως κοινό καλό το δικό της συµφέρον, δηλ. αντιστρέφει όλα αυτά που η αστική τάξη είχε επιβάλλει ως «κοινό συµφέρον», στην οικονοµία, στην πολιτική, στη νοµοθεσία, στη δηµόσια τάξη, στο στρατό, στη δικαιοσύνη κι όχι µόνον. Αυτό το «αν και σε καµιά περίπτωση µε την έννοια της αστικής τάξης» δεν είναι καθόλου αµελητέο: Η ταξική µονοµέρεια οφείλει να έχει πλέον τελείως διαφορετική κατεύθυνση από αυτή που ακολούθησαν στις προηγούµενες περιπτώσεις τα ΚΚ Γαλλίας και Ιταλίας. Όταν η εργατική τάξη έγινε για πρώτη φορά, έστω και για λίγους µήνες, «ηγέτιδα του έθνους» µε την Παρισινή Κοµούνα επέβαλε, µεταξύ άλλων, πάγωµα των τιµών στα ενοίκια κατά την διάρκεια του πολέµου, κρατικοποίησε την εκκλησιαστική περιουσία, ανέβαλε την υποχρέωση καταβολής των χρεών, και κατάργησε τους τόκους. Η Ρωσική Επανάσταση, που κράτησε µερικά χρόνια προχώρησε παραπέρα παραβιάζοντας την ύψιστη ιερότητα του αστικού κόσµου, δηλ. καταργώντας την ατοµική ιδιοκτησία στα µέσα παραγωγής, στα εργοστάσια, στις τράπεζες στις κοινή ωφέλεια, στις µεταφορές, και παράλληλα καθιερώνοντας πραγµατικά δωρεάν υγεία και παιδεία για όλους.

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

7

Η πόλωση µεταφέρεται στο δρόµο Του Πάνου Πέτρου

Κ

αθώς στο µέτωπο της διαπραγµάτευσης τα πράγµατα έχουν φτάσει στην κρισιµότερη καµπή, η πλατεία Συντάγµατος έχει γίνει πεδίο διαρκών διαδηλώσεων. Την Τετάρτη 17 Ιούνη έγινε η διαδήλωση µε σύνθηµα «Παίρνουµε τη διαπραγµάτευση στα χέρια µας», που στρεφόταν ενάντια στους εκβιασµούς των δανειστών. Την επόµενη µέρα, οργανώθηκε η κινητοποίηση των «Μένουµε Ευρώπη», που συγκέντρωσε τους οπαδούς της «πάση θυσία συµφωνίας». Την Κυριακή 22/6, το συλλαλητήριο που κάλεσε η Α∆Ε∆Υ και δεκάδες οµοσπονδίες και σωµατεία στηρίχθηκε από όλη την Αριστερά (πλην ΚΚΕ). Καθώς γράφονταν αυτές οι γραµµές, οι «Μένουµε Ευρώπη» ετοιµάζονταν να συγκεντρωθούν και πάλι στην πλατεία Συντάγµατος, ενώ το ΠΑΜΕ ετοίµαζε τη δική του κινητοποίηση για την Τρίτη 23 Ιούνη. Είναι δύο καινούργιες εξελίξεις στο πολιτικό, κοινωνικό τοπίο. Η µία είναι η απόπειρα να ξαναµιλήσει «ο δρόµος», για πρώτη φορά µετά τις διαδηλώσεις που έγιναν στην αρχή της διαπραγµάτευσης. Η δεύτερη, και πολύ πιο «καινούργια», είναι η απόπειρα του αστικού µπλοκ να κάνει την εµφάνισή του οργανωµένα και στο δρόµο.

Η Αριστερά

Στο κάλεσµα της Α∆Ε∆Υ και των συνδικάτων, η συνύπαρξη των δυνάµεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η παρουσία πανό, σηµαιών, πικετών κ.λπ. ήταν ένα βήµα µπροστά. Στο Σύνταγµα βρέθηκε «ο κόσµος της Αριστεράς», που διασφάλισε τη συγκρότηση ενός µαζικού µπλοκ έξω από τη Βουλή, ενδεχοµένως και απαντώντας στην «πρόκληση» της «κατσαρολάδας» που είχε προηγηθεί την Πέµπτη. Ωστόσο η κινητοποίηση ήταν µικρότερη

από εκείνες του Φλεβάρη, και κυρίως πολύ κατώτερη των περιστάσεων. Είναι θετική η συσπείρωση-κινητοποίηση του πιο πρωτοπόρου δυναµικού, αλλά µόνο ως πρώτο βήµα για να συγκεντρωθεί η κρίσιµη µάζα: Ο µεγάλος όγκος των εργαζοµένων, του ευρύτερου κόσµου των αντιστάσεων απουσίαζε.

Συνδικάτα

Η κατάσταση στα συνδικάτα είναι δύσκολη. Η περίοδος δεν σηκώνει «αυτοµατισµούς» που ίσως λειτουργούσαν ένα προηγούµενο διάστηµα. Ο κατακερµατισµός των δυνάµεων είναι επίσης ένα ζήτηµα που πρέπει να ξεπεραστεί. Αφήνοντας στην άκρη τη συγκέντρωση της Τετάρτης, τίποτα δεν εµπόδιζε το ΠΑΜΕ να ρίξει τις πολύτιµες δυνάµεις του στο συλλαλητήριο της Α∆Ε∆Υ, αντί να επιλέξει την αυτόνοµη «καταγραφή» του σε δική του διαδήλωση 2 µέρες µετά. Αλλά δυστυχώς, η αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» φλέρταρε επικίνδυνα (χωρίς να καταλήγει εκεί) µε µια γραµµή «ίσων αποστάσεων» καθώς εξελίσσονταν οι διαφορετικές συγκεντρώσεις. Αλλά την κύρια ευθύνη έχει -φυσιολογικά, ως κυβέρνηση- ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολλά έπαιξαν ρόλο: Ο 4µηνος «πάγος», όταν όλοι κληθήκαµε να αφήσουµε τη διαπραγµάτευση στους «ειδικούς». Η αναγωγή της «διαπραγµάτευσης» σε υπέρτατο µέσο και της «συµφωνίας» σε αναντικατάστατο σκοπό (ακόµα και στις πιο «δραµατικές» στιγµές, µε την αποχώρηση της ελληνικής αντιπροσωπείας!) που κάθε άλλο παρά σήµα «µάχης» έδινε. Η αποφυγή µονοµερών ενεργειών που θα συσπείρωναν την κοινωνική συµµαχία που στήριξε εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι διαρκείς υποχωρήσεις από τις 20 Φλεβάρη και µετά που δηµιούργησαν τουλάχιστον σύγχυση. Οι συγκεντρώσεις των «Μένουµε Ευρώπη» δεν έχουν καµία σχέση µε την εικόνα που δίνουν τα ΜΜΕ. Ούτε «πολλές χιλιάδες», ούτε ακριβώς «ακοµµάτιστοι» ήταν οι πολίτες που κατεβαίνουν στο Σύνταγµα

να απαιτήσουν νέο µνηµόνιο. Τα όριά της η φιλελεύθερη «κοινωνία των πολιτών» να κατεβάσει κόσµο αυθόρµητα τα είχε δείξει στις δύο προηγούµενες γραφικές συγκεντρώσεις µερικών δεκάδων. Όχι ότι αυτήν τη φορά έλειπε η γραφικότητα, αλλά επρόκειτο για κανονικές συγκεντρώσεις µε υπολογίσιµη συµµετοχή, καθώς το αστικό µπλοκ αποφάσισε να ασχοληθεί σοβαρά µε τη µάχη του δρόµου. Κινητοποιήθηκαν τα ΜΜΕ (επίσηµο κάλεσµα έβγαλε ο ΣΚΑΪ), ο κοµµατικός µηχανισµός της Ν∆ (άφθονα τα στοιχεία που αποκαλύπτονται σωρηδόν στα social media), οι εργοδότες µε εκβιασµούς ή µε ταµπέλα τα εργοδοτικά σωµατεία (π.χ. σε τράπεζες), τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, το Ποτάµι και λοιπές «ευρωπαϊκές» δυνάµεις. Με αυτά τα δεδοµένα, δεν τη λες και ισχυρή τη δυνατότητα κινητοποίησης που έχει το αστικό µπλοκ. Το σύνθηµα «πάση θυσία συµφωνία» αδυνατεί εκ των πραγµάτων να κινητοποιήσει ευρύτερες λαϊκές µάζες.

Προοπτικές

Οι άνθρωποι που κατεβαίνουν σε αυτές τις «κατσαρολάδες» σήµερα, φωτογραφίζονται περήφανοι µε τον ∆ένδια, το Λοβέρδο, τον Άδωνη Γεωργιάδη και υποδέχτηκαν µε θερµό χειροκρότηµα τον... Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που κατέβηκε κι αυτός στο δρόµο τη ∆ευτέρα 22 Ιούνη. Ενδιαφέρον έχει και ο αντικοµουνισµός των διαδηλωτών. Μαζί µε τα «Ναι στις προτάσεις Γιούνκερ» και τις πικέτες ενάντια στις συντάξεις, δέσποζαν οι πικέτες και οι δηλώσεις ενάντια στο «σταλινισµό», το συνδικαλισµό, την «αριστερή χούντα». Φυσικά δεν σοκάρει αυτή η ταύτιση του «ακραίου Κέντρου» των φιλελέδων µε τους ακροδεξιούς, µε κοινό γνώµονα το µίσος ενάντια στην Αριστερά και το οργανωµένο εργατικό κίνηµα. Όµως δεν πρέπει να υποτιµηθεί η εξέλιξη. Το αστικό µπλοκ «µετρά δυνατότη-

τες» και κάνει τα πρώτα του βήµατα, για την περίπτωση που θα χρειαστεί να απαντήσει ακόµα πιο δυναµικά στο δρόµο. Αναφερθήκαµε στον αντικοµουνισµό των διαδηλώσεων και για έναν επιπλέον λόγο. Ο Μιχαλολιάκος, χωρίς να εγκαταλείπει τη γραµµή «νέο µνηµόνιο θα είναι προδοσία», υιοθέτησε πλέον και τη γραµµή «ρήξη και έξοδος από το ευρώ σήµερα θα είναι έγκληµα των αριστερών κατά της πατρίδας». Περιγράφει ουσιαστικά τη γραµµή αντεπίθεσης της (ακρο)δεξιάς και στα δύο σενάρια: είτε µιας καταστροφική συµφωνίας είτε µιας τυφλής ρήξης-ατύχηµα χωρίς κανένα σχέδιο. Αν η ζωή των λαϊκών τάξεων επιδεινωθεί, τίποτε δεν αποκλείει πλάι στα «Ρόλεξ» του Ψυχικού να βρεθούν και οι «κατσαρόλες» των µικροαστών, των ανέργων, τµηµάτων εργαζοµένων κ.ά. Αν η εργατική τάξη και οι άνεργοι δεν έχουν κάτι που να αξίζει να το υπερασπιστούν, δεν θα υπάρξει αντίπαλο δέος σε µια τέτοια πιθανή κοινωνικοπολιτική συµµαχία. Γι’ αυτό και επιµένουµε στην αναγκαιότητα οργανωµένης ρήξης, οργανωµένης πάνω απ’ όλα πολιτικά, και δευτερευόντως «τεχνικά». Ως αναγκαία προϋπόθεση να χτιστεί ένα πολιτικό-κοινωνικό µέτωπο της Αριστεράς και των εργαζοµένων, ικανό να απαντήσει στη µαύρη αντίδραση που επιχειρεί να σηκώσει κεφάλι. Η πόλωση είναι υπαρκτή, και δεν έχει νόηµα να την «ξορκίζουµε». Η λατινοαµερικάνικη ∆εξιά, που έχει εµπειρία αντιπολίτευσης τα τελευταία χρόνια, έχει συστηµατοποιήσει το συνδυασµό «εξωκοινοβουλευτικές αντικοµουνιστικές αγριάδες» και πίεση για «εθνική ενότητα, σύνεση και συµφιλίωση» στο κοινοβούλιο, ως αλληλοτροφοδοτούµενα µέσα για το ξεδόντιασµα της Αριστεράς, είτε διά της ανατροπής είτε διά της ενσωµάτωσης. Το ζήτηµα λοιπόν είναι να οργανώσουµε το δικό µας στρατόπεδο στην κατεύθυνση µιας νικηφόρας σύγκρουσης.

Μεγάλες διαδηλώσεις αλληλεγγύης

Έ

ξω πάµε καλά. Το Σαββατοκύριακο 20-21 Ιούνη, σε Αγγλία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Γερµανία, Γαλλία κ.α. δόθηκε ηχηρό µήνυµα κατά της λιτότητας και υπέρ της αντίστασης στην τρόικα. Η διαδήλωση στην Αγγλία ήταν ενάντια στους Τόρηδες (βλ. σελ.19), αλλά είχε και ελληνικές σηµαίες. Στη µνηµονιακή Ιρλανδία διαδήλωσαν χιλιάδες αλληλέγγυοι φωνάζοντας «Athens-Athens-We’re with you – We ‘re against the troika too» (Αθήνα-Αθήνα είµαστε µαζί σου – Είµαστε και ενάντια στην τρόικα). Στη Γαλλία όπου είχαν ξαναγίνει αντίστοιχες κινητοποιήσεις, έγινε η µεγαλύτερη µέχρι σήµερα, µε το

σύνθηµα «Grece-France-Resistance» (Ελλάδα-Γαλλία-Αντίσταση). Μεγάλες ήταν οι διαδηλώσεις και στο Βέλγιο και στη Γερµανία (αλληλεγγύη στην Ελλάδα, ενάντια στον καπιταλισµό), στα κοινοβούλια των οποίων επίσης οι βουλευτές της Αριστεράς µίλησαν υπέρ της αντίστασης στην επιβολή λιτότητας. Ένα δηµοφιλές σχόλιο στα κοινωνικά δίκτυα έλεγε πως «έξω διαδηλώνουν υπέρ της Ελλάδας και εδώ υπέρ των δανειστών». ∆εν υπάρχει κανένα παράδοξο. Τα όσα έγιναν αυτές τις µέρες υπενθυµίζουν ότι δεν πρόκειται για «εθνικό» ζήτηµα αλλά για «τάξη εναντίον τάξης». Το ταξικό κριτήριο ώθησε τους εργαζόµενους σε

όλη την Ευρώπη να στηρίξουν την Αριστερά στην Ελλάδα. Οι µεγάλες διαδηλώσεις έδειξαν ότι σύµµαχοι µπορεί να βρεθούν στους λαούς της Ευρώπης. Αλλά αυτοί οι σύµµαχοι εµπνέονται από την αντίσταση στη λιτότητα. Ο καλύτερος τρόπος να «πάρει φωτιά ο κάµπος» είναι να προχωρήσουµε αυτόν τον αγώνα µπροστά. Αν αντίθετα οδηγηθούµε σε µια οδυνηρή συµφωνία που θα σηµατοδοτεί µια αποδοχή της TINA (There is No Alternative, δεν υπάρχει εναλλακτική), η κυβέρνηση δεν θα έχει βλάψει τα συµφέροντα των υποτελών τάξεων στην Ελλάδα, αλλά και τις προοπτικές της Αριστεράς στην υπόλοιπη Ευρώπη...

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Σχέδιο νόµου «Δαπάνες µετακινουµένων εντός και εκτός επικράτειας»: νέες περικοπές στο Δηµόσιο!

Φ

ορείς και υπηρεσίες του ∆ηµοσίου, περιφέρειες και αποκεντρωµένες διοικήσεις, είναι ανάστατες από την κατάθεση του νοµοσχεδίου που περιορίζει για να µην πούµε ότι εξαλείφει τις µετακινήσεις εκτός έδρας, αφού η αποζηµίωση είναι απαγορευτική για παροχή υπηρεσιών σε απόσταση µικρότερη από 160 χλµ. Στη χώρα µας αυτή η απόσταση απλά... δεν υπάρχει! Πρωτοβάθµια σωµατεία, ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ του ∆ηµοσίου και η ίδια η Α∆Ε∆Υ καταλήγουν στα ίδια συµπεράσµατα, απορρίπτοντας το σχέδιο νόµου που προτείνεται. Μόνο ως συνέχιση των περικοπών και της ισοπεδωτικής λογικής του «φτωχολογίου» που ακολούθησαν οι µνηµονιακές κυβερνήσεις µπορούν να ερµηνευθούν οι προτεινόµενες ρυθµίσεις του κ. Μάρδα. Συγκεκριµένα, προβλέπεται ότι για να

καταβληθεί ηµερήσια αποζηµίωση 40 ευρώ σε περίπτωση εκτός έδρας µετακίνησης υπαλλήλου του ∆ηµοσίου και αυθηµερόν επιστροφής του, θα πρέπει η απόσταση του προορισµού από την έδρα της υπηρεσίας να είναι µεγαλύτερη από 160 χιλιόµετρα σε περίπτωση χρήσης ιδιόκτητου µεταφορικού µέσου ή υπηρεσιακού αυτοκινήτου, ή µεγαλύτερη από 120 χιλιόµετρα σε περίπτωση µετακίνησης µε συγκοινωνία, ή µεγαλύτερη από 20 ναυτικά µίλια για µετακινήσεις από την ηπειρωτική στη νησιωτική χώρα και αντίστροφα ή από νησί σε νησί... Η Α∆Ε∆Υ αναφέρει ότι το νοµοσχέδιο για περιορισµό των µη µισθολογικών δαπανών του ∆ηµοσίου, των εξόδων µετακίνησης των υπαλλήλων κ.λπ. έρχεται να προσθέσει νέα προβλήµατα στη µνηµονιακή κατάσταση που βρέθηκε το ∆ηµόσιο και ουσιαστικά να αποτελέσει την τελευ-

Συνεχείς κινητοποιήσεις στη Vodafone Με απεργίες και στάσεις εργασίας απαντούν οι εργαζόµενοι της Vodafone στην προσπάθεια της εργοδοσίας να επιβάλει εργασιακή ζούγκλα. Οι εργαζόµενοι σχεδιάζουν να πραγµατοποιήσουν πανελλαδική 24ωρη απεργία την Πέµπτη 25 Ιουνίου και αν δεν δεχθεί η εργοδοσία τα αιτήµατά τους και ειδικά την ανάκληση των δύο τελευταίων απολύσεων συναδέλφων τους, έχουν αποφασίσει να συνεχίσουν µε τετράωρες στάσεις εργασίας στις 2 και τις 7 Ιούλη. Είναι οι δύο ηµεροµηνίες που έχει προγραµµατιστεί συζήτηση στην Επιθεώρηση Εργασίας για τις δύο απολύσεις. Παρά τις επανειληµµένες προσπάθειες των εργαζοµένων να αλλάξει τακτική, η εργοδοσία συνεχίζει να πράττει ακριβώς το αντίθετο, προσπαθώντας να εξαερώσει κάθε εργασιακό δικαίωµα. Αρνείται την υπογραφή συλλογικής σύµβασης εργασίας, ώστε να µπορεί να εντατικοποιεί την εργασία, να µπορεί να δίνει σε εργολάβους ολόκληρα τµήµα-

τα της εταιρείας και να κάνει ελεύθερα απολύσεις, ειδικά ενόψει και της τελικής συγχώνευσης µε τη HOL και την 360 Connect. Και βέβαια, για να συνεχίσει να έχει εργαζόµενους ενοικιαζόµενους µε µισθούς πείνας 250 και 300 ευρώ και χωρίς δικαιώµατα. Το καθεστώς της ενοικίασης εργαζοµένων, που κανονικά θα έπρεπε ήδη να είχε καταργηθεί από τη σηµερινή κυβέρνηση, έχει επιτρέψει στην εργοδοσία τα τελευταία 6 χρόνια να µειώσει στο µισό τους εργαζόµενους της επιχείρησης και από 2.800 εργαζόµενους το 2009 σήµερα να έχει 1.400. Ο αγώνας των εργαζοµένων της Vodafone έχει ήδη κερδίσει την αλληλεγγύη, µε ψηφίσµατα από άλλα σωµατεία, φοιτητικούς συλλόγους, οργανώσεις, συλλογικότητες κ.λπ. και µάλιστα και από εργαζόµενους άλλων χωρών, όπως Αγγλία, Ιταλία, Ιρλανδία, Βέλγιο, Ιράν.

Πογκρόµ στον «Μαρινόπουλο» Πογκρόµ εναντίον εργαζοµένων στα σούπερ µάρκετ Μαρινόπουλος καταγγέλλει το σωµατείο εργαζοµένων στις επιχειρήσεις Carrefour - Μαρινόπουλος - DIA. ∆εν είναι µόνο οι απολύσεις που το τελευταίο διάστηµα έχουν πάρει τη µορφή χιονοστιβάδας ιδιαίτερα σε βάρος των εργαζοµένων που έχουν πολλά χρόνια προϋπηρεσίας και δουλεύουν οχτάωρο. Με εντολή της εργοδοσίας, η ιδιωτική εταιρεία που έχει προσληφθεί για την ασφάλεια του χώρου προχωράει πια σε καθηµερινούς ελέγχους των τσαντών του προσωπικού και κατά την είσοδο και κατά την έξοδο από τους χώρους εργασίας. Ο στόχος προφανής. Να τροµοκρατηθούν οι εργαζόµενοι για να συνεχίσουν

να ανέχονται τη βαρβαρότητα την οποία έχει επιβάλει σε εργασιακά δικαιώµατα και συνθήκες εργασίας εφαρµόζοντας όλους τους µνηµονιακούς νόµους ο όµιλος Μαρινόπουλος. Ο όµιλος τα τελευταία χρόνια έχει κάνει µειώσεις στους µισθούς ενώ προσλαµβάνει εργαζόµενους µε τους κατώτατους µισθούς και µε ελαστικές µορφές εργασίας, που σηµαίνει µισθούς των 200 και 300 ευρώ. Έχει έρθει ο καιρός οι εργαζόµενοι να αντισταθούν αλλά και η κυβέρνηση να κάνει άµεσα πράξη τις προεκλογικές και µετεκλογικές εξαγγελίες της για τη θέσπιση νόµου που θα επαναφέρει τις συλλογικές συµβάσεις και θα απαγορεύει τις οµαδικές απολύσεις.

ταία πράξη για µεγάλο αριθµό υπηρεσιών (τεχνικές, δασικές και ελεγκτικές υπηρεσίες όπως αγροτικές/κτηνοτροφικές/διατροφικές, ΕΚΑΒ, εκπαίδευση, περιφέρειες, αποκεντρωµένες διοικήσεις κ.λπ.) οι οποίες θα αδυνατούν να λειτουργήσουν. Οι συντάκτες του νοµοσχεδίου δεν αντιλαµβάνονται τις ιδιαιτερότητες των νησιωτικών µετακινήσεων, τις ανάγκες της ελληνικής υπαίθρου, τις απαιτήσεις της κοινωνίας, την έλλειψη υπηρεσιακών µέσων µεταφοράς. ∆εν αντιλαµβάνονται ότι σύγχρονη ανάγκη της δηµόσιας διοίκησης είναι η εγγύτητα στον πολίτη και στις αρµοδιότητές της. Η κατάργηση ουσιαστικά της αποζηµίωσης και της κάλυψης των εξόδων των υπαλλήλων για µετακινήσεις δεκάδων χιλιοµέτρων για υπηρεσιακές ανάγκες έχει ως στόχο είτε την περαιτέρω απαξίωση και το κλείσιµο δοµών (που άρα θα εκχω-

ρηθούν στους... γνωστούς ιδιώτες) είτε την κάλυψη αυτών των εξόδων από την πλευρά των εργαζοµένων. Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας, αν θέλουµε να είναι υπέρ της πλειονότητας του πληθυσµού, απαιτεί ένα νέο, σε ενιαία βάση σχεδιασµό του δηµόσιου τοµέα και των µηχανισµών του και όχι λογικές που µας οδηγούν να είµαστε «φτηνοί στ’ αλεύρι και ακριβοί στα πίτουρα», όπως συζητήθηκε και στην ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ ΥΠΑΑΤ-Φορέων-Περιφέρειας, που γνωρίζει από πολύ κοντά τα ζητήµατα µετακινήσεων. Όλοι οι συνδικαλιστικοί φορείς ζητάνε την απόσυρση του νοµοσχεδίου και νέο διάλογο, από µηδενική βάση, ώστε να υπάρξει πραγµατική και δηµοκρατική διαβούλευση, όχι «α λα παλαιά»! Κατερίνα Γιαννούλια

Συµβασιούχοι ΟΑΕΕ: Μικρή νίκη

Προσωρινή αναστολή των κινητοποιήσεών τους αποφάσισαν οι πρώην συµβασιούχοι του ΟΑΕΕ στην τελευταία τους συνέλευση, µετά την εξαγγελία της κυβέρνησης για 400 προσλήψεις στα ασφαλιστικά ταµεία. Οι συµβασιούχοι πραγµατοποίησαν πολυήµερη κατάληψη στα κεντρικά γραφεία της διοίκησης του ΟΑΕΕ, ενώ «εισέβαλαν» και στο γραφείο του αν. υπουργού Κοινωνικής Ασφάλισης ∆ηµ. Στρατούλη ενώ ο ίδιος δεν ήταν εκεί. Ως αποτέλεσµα των κινητοποιήσεών τους είχαν την αύξηση του αριθµού των προσλήψεων στα Ταµεία από 300 σε 400 και συγκεκριµένα στον ΟΑΕΕ από 60 σε 118. Αυτό αποτελεί µια µικρή νίκη. Βέβαια, αυτές οι θέσεις δεν είναι αρκετές ούτε για να καλύψουν τις χιλιάδες κενές θέσεις στα Ταµεία ούτε για να καλύψουν τους εκατοντάδες συµβασιούχους που είχαν προσληφθεί τα τελευταία χρόνια, κυρίως στο ΙΚΑ και τον ΟΑΕΕ. ∆υστυχώς, ο αγώνας τους δεν συντονίστηκε όπως θα έπρεπε µε το σωµατείο των µονίµων-αορίστου του ΟΑΕΕ και άλλους συµβασιούχους για να έχει καλύτερη έκβαση. Η διαίρεση και ο κατακερµατισµός των αγώνων της εργατικής τάξης συνεχίζει να

υπάρχει ακόµα σήµερα, παρά τις πολλές µάχες που δόθηκαν τα τελευταία χρόνια. Αλλά το πιο αρνητικό στοιχείο αυτού του αγώνα αποτελεί η στάση της κυβέρνησης µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ. ∆εν επιτρέπεται η Αριστερά, ειδικά τώρα από τη θέση της κυβέρνησης, να είναι αντίθετη στις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζοµένων. Η Αριστερά πρέπει να είναι αλληλέγγυα στους αγώνες της κοινωνίας για το δικαίωµα στη δουλειά, χωρίς διαχωρισµούς και προτιµήσεις. Όπως ήταν τα προηγούµενα χρόνια. Από τα Ταµεία τα τελευταία χρόνια έχει αποχωρήσει σχεδόν το 50% των εργαζοµένων και οι συνθήκες εργασίας φτάνουν το επίπεδο γαλέρας, ενώ και οι καθυστερήσεις στην εξυπηρέτηση των πολιτών και στην απονοµή των συντάξεων έχουν χτυπήσει κόκκινο. Αναµένουµε από τον ΣΥΡΙΖΑ άµεσες και φιλεργατικές λύσεις απέναντι στα προβλήµατα που αντιµετωπίζουµε, φτάνοντας και σε σύγκρουση µε τα µεγάλα συµφέροντα και τους δανειστές. Πάνω απ’ όλα οι ανάγκες των πολλών! Χρήστος Βαγενάς, µέλος ∆Σ Σωµατείου Εργαζοµένων ΟΑΕΕ και µέλος ∆Σ ΠΟΠΟΚΠ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9

Κονδύλια τώρα για τη δηµόσια υγεία που καταρρέει Του Αντώνη Καραβά, γιατρού, µέλους ΓΣ Α∆Ε∆Υ

Τ

ο πιο κρίσιµο ζήτηµα στην περίοδο που διανύουµε είναι αναµφισβήτητα το ζήτηµα της χρηµατοδότησης. Οι προϋπολογισµοί των περισσότερων νοσοκοµείων µετά βίας επαρκούν να καλύψουν τις στοιχειώδεις λειτουργικές τους ανάγκες για τους επόµενους ένα-δύο µήνες καθώς παραµένει η πρόβλεψη του µνηµονιακού προϋπολογισµού του 2014 για µείωση των κονδυλίων κατά 25% σε σχέση µε τον προϋπολογισµό του 2013. Οι ελλείψεις προσωπικού, ιδιαίτερα στα νοσοκοµεία και τα Κέντρα Υγείας στην περιφέρεια, έχουν οδηγήσει κλινικές και τµήµατα σε οριακή λειτουργία καθώς οι 4.500 προσλήψεις που θα µπάλωναν κάποιες τρύπες, έχουν παραπεµφθεί στις καλένδες. Οι εργαζόµενοι παραµένουν απλήρωτοι για τις υπερωρίες τους για όλο το 2015 αλλά και οι εφηµερίες των γιατρών θα απειληθούν µε περικοπές όπως στα Κέντρα Υγείας της 2ης ΥΠΕ. Η πρωτοβάθ-

µια φροντίδα παραµένει όπως µας την άφησε… ο Άδωνις Γεωργιάδης δηλαδή σε πλήρη διάλυση. Και µέσα σε όλα αυτά οι µνηµονιακοί διοικητές και προϊστάµενοι µε ανάθεση παραµένουν αλώβητοι να συνεχίσουν το έργο τους. Σε αυτό το εφιαλτικό τοπίο, προκειµένου να απαντηθούν οι εκβιασµοί των δανειστών αλλά και οι υπαναχωρήσεις της κυβέρνησης, είναι κρίσιµη η παρέµβαση του εργατικού-λαϊκού παράγοντα µε µια πολιτική γραµµή η οποία συµπυκνώνεται στο σύνθηµα «∆ώστε λεφτά για την υγεία όχι για το χρέος και το ∆ΝΤ». Υπάρχουν τα µικρά αλλά υπαρκτά παραδείγµατα που δείχνουν τις δυνατότητες σε µια τέτοια κατεύθυνση: Βλέπουµε τοπικές πρωτοβουλίες αγώνα όπως η συνέλευση συγκρότησης της πρωτοβουλίας «Κέντρα Υγείας SOS» που έγινε το Σάββατο 13 Ιούνη στην Παιανία µε συµµετοχή δεκάδων ανθρώπων και εργαζοµένων στα Κέντρα Υγείας, από 10 περιοχές της ανατολικής Αττικής. Από τη συνέλευση ορίστηκε συντονιστική επιτροπή που θα απαιτήσει συνάντηση µε τον υπουργό Υγείας και θα οργανώσει συνελεύσεις σε κάθε περιοχή που έχει Κέντρο Υγείας ώστε να προγραµµατιστούν και

να οργανωθούν συγκεκριµένες και συντονισµένες δράσεις. Βλέπουµε επίσης τελευταία και µαζικά συλλαλητήρια σε τοπικό επίπεδο για τη διάσωση της δηµόσιας υγείας -όπως

Παραµένει η πρόβλεψη του µνηµονιακού προϋπολογισµού του 2014 για µείωση των κονδυλίων κατά 25% σε σχέση µε τον προϋπολογισµό του 2013 πρόσφατα στην Ιεράπετρα και προ ολίγων ηµερών, στις 12/6, στην Πρέβεζα. Το νοσοκοµείο της Πρέβεζας είναι πιο κοντά από κάθε άλλη φορά τα τελευταία χρόνια στα πρόθυρα της κατάρρευσης µε ορατό τον κίνδυνο αυτό να συµβεί µέσα στους καλοκαιρινούς µήνες. Από το 2010 έχουν χαθεί 115 θέσεις εργασίας, το 1/3 της δύναµης του νοσοκοµείου, µε αποτέλεσµα να έχουν κλείσει ήδη η ουρολογική και η ορθοπεδική κλινική, ενώ οριακά λειτουργούν η χειρουργική και η παθολογική κλινική. Μέσα σε αυτό το

κλίµα, ανεστάλη η καθηµερινή 24ωρη λειτουργία των Κέντρων Υγείας Καναλακίου και Πάργας. Η ζοφερή αυτή κατάσταση έβγαλε ξανά τους κατοίκους της πόλης στο δρόµο, οι οποίοι συµµετείχαν µαζικά στην εκδήλωση που πραγµατοποιήθηκε, καθώς και στην πορεία που ακολούθησε. Σε άλλα νοσοκοµεία τα σωµατεία εργαζοµένων αποφασίζουν επισχέσεις εργασίας για τα δεδουλευµένα όπως στο Σισµανόγλειο, στο Μεσολόγγι, στη Χαλκίδα, στον Αγ. Νικόλαο, στο ΕΚΑΒ κ.α. Με βάση τις παραπάνω εκτιµήσεις η αγωνιστική πρόταση του ΜΕΤΑ υγειονοµικών προς την ΠΟΕ∆ΗΝ και τα σωµατεία ζητά, µεταξύ άλλων, «το συντονισµό των οµοσπονδιών ΟΕΝΓΕ και ΠΟΕ∆ΗΝ για να προχωρήσουν σε πρωτοβουλίες, τόσο σε τοπικό επίπεδο µε στόχο την δηµιουργία µετώπων υπεράσπισης των υπηρεσιών υγείας όσο και σε κεντρικό, προκειµένου να παρθούν άµεσα µέτρα για τη σωτηρία και την ανάταξη του ∆ηµοσίου Συστήµατος υγείας». Η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ τονίζει ότι πρέπει «να γίνει σαφές ότι αν δροµολογηθούν αρνητικές εξελίξεις στο χώρο της υγείας [η ΠΟΕ∆ΗΝ] σε συντονισµό µε την ΟΕΝΓΕ θα προχωρήσει σε απεργιακή κινητοποίηση».

Μεγάλη άνοδος της ενωτικής ριζοσπαστικής Αριστεράς στις εκλογές των νοσοκοµείων

Τ

α αποτελέσµατα που προκύπτουν από τις εκλογικές διαδικασίες σωµατείων σε µια σειρά νοσοκοµεία δείχνουν πεντακάθαρα τον άνεµο ανατροπής που πνέει στο χώρο των εργαζοµένων. Η εικόνα για τις επί πολλά χρόνια ηγεµονικές δυνάµεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ είναι η µεγάλη υποχώρηση των ποσοστών τους -αλλού η καταβύθιση των ποσοστών τους- παρά τη µεταµφίεσή τους σε «ανεξάρτητες-αντιµνηµονιακές δυνάµεις», ενώ σε πολλές περιπτώσεις δεν µπορούν να συγκροτήσουν ψηφοδέλτια. Στο Ασκληπιείο, η Ενωτική Αγωνιστική Κίνηση, που στηρίχθηκε από τις δυνάµεις του ΜΕΤΑ, τις Συσπειρώσεις καθώς και ανένταχτους, πήρε 345 ψήφους και 8 έδρες (από 4 που είχε), ενώ οι ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ δεν συγκρότησαν ψηφοδέλτιο. Στο Μεταξά, η Ενωτική Κίνηση, που στηρίχτηκε από τις δυνάµεις του ΜΕΤΑ, κατέβηκε για πρώτη φορά και βγήκε πρώ-

τη µε 163 ψήφους και 4 έδρες. Στο Ελπίς, η Ενωτική Συµπαράταξη Εργαζοµένων µε 152 ψήφους πήρε την απόλυτη πλειοψηφία στο νέο ∆Σ µε 5 έδρες (από 3 που είχε). Η ∆ΑΚΕ, µε 64 ψήφους, έχασε πάνω από τη µισή της εκλογική δύναµη, το ΠΑΜΕ πήρε 2 έδρες (από 1), ενώ η ΠΑΣΚΕ δεν συγκρότησε ψηφοδέλτιο. Στο Λαϊκό, η Ενωτική Κίνηση αύξησε το ποσοστό κατά 50%, µε 220 ψήφους (από 172 που είχε πάρει) και κατέλαβε 3 έδρες (είχε 2). Το ψηφοδέλτιο του Αντωνόπουλου, που αποχώρησε από την ΠΑΣΚΕ και εµφανίστηκε ως ανεξάρτητο, διατήρησε την πρώτη θέση µε 5 έδρες. Στο Αγία Όλγα, η πτώση της ΠΑΣΚΕ, που πήρε 3 έδρες (από 4), δεν µπόρεσε να αξιοποιηθεί από την Ενωτική Κίνηση, που πήρε 92 ψήφους διατηρώντας τις 2 έδρες που είχε. Μεγάλη νίκη πέτυχε η ριζοσπαστική Αριστερά και στο Σισµανόγλειο. Η παράταξη «Νέα Πορεία» παίρνει 333 ψήφους

και 5 από τις 9 έδρες στο νέο ∆Σ, κατακτώντας την αυτοδυναµία. Είναι σαφές ότι οι ΠΑΣΚΕ και ∆ΑΚΕ δεν µπορούν να απαλλαγούν από τη ρετσινιά του µνηµονιακού συνδικαλισµού. Όµως οι δυνατότητες της εκλογικής επιτυχίας και κυρίως της οργάνωσης των αγώνων θα ήταν πολύ µεγαλύτερες αν το ΠΑΜΕ δεν λειτουργούσε αντικειµενικά ως συµπληρωµατική δύναµη µε τις ΠΑΣΚΕ-∆ΑΚΕ µε την αντιΣΥΡΙΖΑ τακτική, και αν συµπαρατασσόταν στην κοινή δράση απέναντι στους εκβιασµούς της τρόικας και του κεφαλαίου, επιβεβαιώνοντας στην πράξη µια πολιτική ρήξης και όχι να σπέρνοντας την απογοήτευση του «καλά τα λέγαµε, τίποτα δεν γίνεται». Οι σύντροφοι των Συσπειρώσεων πιστεύουµε ότι πρέπει να αποφύγουν αυτή την τακτική και να ανοιχτούν πολύ περισσότερο στην κοινή δράση. Η άνοδος των ενωτικών ριζοσπαστικών ψηφοδελτίων που απαρτίζονται από συντρόφους του ΜΕΤΑ, συντρόφων από τις

Συσπειρώσεις και ανένταχτους συναδέλφους είναι µεγάλη, καθώς πετυχαίνουν πρωτιές και µεγάλη αύξηση σε ψήφους. Φαίνεται ότι οι εργαζόµενοι επιβραβεύουν τις δυνάµεις που οργάνωσαν ενωτικά τους µεγάλους αντιµνηµονιακούς αγώνες, που συνέβαλαν αποφασιστικά στις πρωτοβουλίες για συγκρότηση µετώπου για την υγεία, που µπήκαν µπροστά ενάντια στην αξιολόγηση-σφαγείο και που σήµερα πρωτοστατούν στους αγώνες ενάντια στα κλεισίµατα και την υποβάθµιση κλινικών και τµηµάτων νοσοκοµείων, µε επισχέσεις εργασίας για τις απλήρωτες ώρες και ενάντια στον αυταρχισµό όπως στο ΨΝΑ. Επιβραβεύουν την τακτική που ιεραρχεί τα µέτωπα και τα άµεσα αιτήµατα του κλάδου, την ανάγκη αντίστασης στους εκβιασµούς των δανειστών, αλλά και την πίεση να υλοποιηθούν οι εξαγγελίες και το πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ.

10

πολιτικη

Η προκαταρκτική έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας για τ

Cephas Lumina*: ΔΝΤ και ΕΚΤ δεν έχουν «ασυλία» για τα ανθρώπινα δικαιώματα... Ο Σέφας Λούμινα (Cephas Lumina), ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το χρέος, είναι μία από τις πολλές σημαντικές συμμετοχές στην Επιτροπή Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος. Η συμβολή του στις διαδικασίες της επιτροπής, καθώς και στην κατάρτιση και συγγραφή της προκαταρκτικής έκθεσης της επιτροπής υπήρξε σημαντική. Πέρα από αυτά, όμως, η συμμετοχή του ήταν σημαντική και για τρεις καθαρά πολιτικούς λόγους: Πρώτο, διότι στηρίζει το κύρος της επιτροπής απέναντι στις λυσσασμένες επιθέσεις των μνημονιακών, που προσπάθησαν συντονισμένα να υποβαθμίσουν τη σημασία της και να απονομιμοποιήσουν τα πορίσματά της. Δεύτερο, διότι ο κ. Λούμινα είναι «υπαίτιος» για την πρωτοβουλία να θεσπίσει ο ΟΗΕ πλαίσιο για το χρεοστάσιο χωρών. Τρίτο, διότι στηρίζει το δικαίωμα της Ελλάδας να θέσει υπεράνω των «δικαιωμάτων» των δανειστών τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα των πολιτών της στην εργασία, την υγεία, την κατοικία, την κοινωνική προστασία, επί τη βάσει των διεθνών συνθηκών. Εστιάζοντας σε αυτό το τελευταίο ζήτημα, στην ομιλία του κατά την παρουσίαση των πορισμάτων της Επιτροπής Αλήθειας στη Βουλή, ο κ. Λούμινα είπε μεταξύ άλλων: «Φαίνεται να υπάρχει η πεποίθηση ότι διεθνείς οργανισμοί όπως το ΔΝΤ και η ΕΚΤ έχουν κάποιου είδους ασυλία όσον αφορά στην υποχρέωση τήρησης και σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό δεν ισχύει. Οι εταίροι της Ευρωζώνης και κράτη-μέλη της Ευρωζώνης είναι συμβαλλόμενα μέρη σε διάφορες διεθνείς συνθήκες ανθρωπίνων δικαιωμάτων, επικύρωσαν επίσης μια σειρά από συμβάσεις του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας (ILO). Το ΔΝΤ αποτελεί εξειδικευμένο φορέα του ΟΗΕ και συνεπώς θα πρέπει να ενεργεί σύμφωνα με τις αρχές της χάρτας του ΟΗΕ, που περιλαμβάνει την υλοποίηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών για όλους. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να διατυπώνουν, να υιοθετούν, να χρηματοδοτούν, να προάγουν ή να υλοποιούν πολιτικές και προγράμματα που εμμέσως ή αμέσως παρεμποδίζουν την εφαρμογή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων». Στηριγμένοι μεταξύ άλλων στις διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι νομικοί-μέλη της επιτροπής τεκμηρίωσαν το δικαίωμα της Ελλάδας να επικαλεστεί κατάσταση έκτακτης ανάγκης για να αναστείλει την εξυπηρέτηση του χρέους. *Ανεξάρτητος εμπειρογνώμονας του ΟΗΕ για το χρέος και τα ανθρώπινα δικαιώματα, μέλος της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος

Διαγραφή του χρέους για ανατροπή της λιτό Του Πάνου Κοσμά

Η

δημοσιοποίηση της προκαταρκτικής έκθεσης της Επιτροπής Αλήθειας για το Δημόσιο Χρέος* είναι μια μεγάλη πολιτική ευκαιρία να τεθεί το ζήτημα του κρατικού** χρέους. Μια ευκαιρία για το κίνημα και την Αριστερά, για το ξεδίπλωμα μιας μεγάλης ενωτικής καμπάνιας με αίτημα αιχμής τη διαγραφή του. Η προκαταρκτική έκθεση της Επιτροπής παρέχει τη «νομιμοποιητική βάση» γι’ αυτό, καθώς ανακηρύσσει το χρέος 100% μη βιώσιμο, ενώ κατατάσσει το σύνολο του μνημονιακού χρέους στις κατηγορίες του αθέμιτου, του παράνομου και του επονείδιστου. Φυσικά, η Επιτροπή δεν μπορεί να επιβάλει οτιδήποτε, καθώς έχει γνωμοδοτικό χαρακτήρα, παρέχει όμως, περιβεβλημένη με το κύρος της και τεκμηριωμένη με βάση τις διεθνείς συνθήκες, τη βάση για κάτι τέτοιο. Αν η κυβέρνηση το επιλέξει, έχει την ευκαιρία να προβεί σε αναστολή της εξυπηρέτησης του συνόλου του χρέους (ως μη βιώσιμου) και σε διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του (ως αθέμιτου, παράνομου και επο-

νείδιστου). Αν όμως επιμείνει σε προτάσεις «απομείωσης» ή «αναδιάρθρωσης», όπως αυτές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας, τότε η μεγάλη αυτή ευκαιρία θα χαθεί - και οι συνέπειες, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια, θα είναι πολύ μεγάλες, ιστορικές. Ακόμη όμως και σε αυτή την περίπτωση, ή μάλλον ακόμη περισσότερο σε αυτή την περίπτωση, το κίνημα και η Αριστερά πρέπει να σηκώσουν τη σημαία της στάσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους, διότι απλούστατα αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για την κατάργηση των μνημονίων και την ανατροπή της λιτότητας.

Παραποίηση στοιχείων!

Η Επιτροπή Αλήθειας τεκμηριώνει πλήρως ότι η επιβολή την άνοιξη του 2010 του πρώτου μνημονίου ήταν, μεταξύ άλλων, προϊόν μιας μεγάλης απάτης στα στατιστικά δημοσιονομικά στοιχεία! Η απάτη αυτή, κατά ευθεία παραβίαση των ευρωπαϊκών δημοσιονομικών κανόνων, «φόρτωσε» στο μεν έλλειμμα έως 8 μονάδες του ΑΕΠ (ανεβάζοντάς το από 7,8% σε 15,8%) στο δε χρέος περίπου 28 δισ. ευρώ! Η απάτη βασίστηκε στον παράτυπο συνυπολογισμό των ΔΕΚΟ (και των ελλειμμάτων

τους και χρεών τους) στη Γενική Κυβέρνηση, σε «παιχνίδια» με τις οφειλές των νοσοκομείων και στα περιβόητα SWAPs της Goldman Sachs. Με τον τρόπο αυτό, «τεκμηριώθηκε» ότι η ελληνική κρίση είναι κατεξοχήν δημοσιονομική κρίση, ότι ο «μεγάλος ασθενής» είναι το ελληνικό Δημόσιο και ότι η κατάσταση «έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο», ώστε να επιβληθεί το μνημόνιο

Η «βιωσιμότητα» του χρέους είναι φανερό ότι είναι συνώνυμη της εμπέδωσης στο διηνεκές των πολιτικών ακραίας λιτότητας. ως η αναγκαία σκληρή «θεραπεία». Κι όμως. Τόσο η διεθνής όσο και η ελληνική κρίση δεν ξεκίνησαν ούτε ήταν δημοσιονομική, αλλά τραπεζική. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι το 2008, δύο χρόνια πριν από το πρώτο μνημόνιο, η κυβέρνηση Καραμανλή, με το γνωστό «πακέτο Αλογοσκούφη», είχε ενισχύσει τις ελληνικές τράπεζες με 28 δισ. ευρώ, για να αποφύγουν την κατάρρευση. Ήταν εξαιτίας της κρίσης του τραπεζικού τομέα που τα spreads των ελληνικών ομολόγων άρχισαν να ανεβαίνουν ήδη από το 2008, και ήταν η πολιτική στήριξης των τραπεζών με δημόσιο χρήμα και εγγυήσεις που επιδείνωσε τη δημοσιονομική κρίση. Επιπλέον, η άνοδος των δημόσιων ελλειμμάτων -και κατ’ επέκταση του χρέους- στη «δεκαετία του ευρώ» οφειλόταν όχι στις δημόσιες δαπάνες (που κυμαίνονταν στα επίπεδα του ευρωπαϊκού μέσου όρου) αλλά στα δημόσια έσοδα (που κυμαίνονταν σε επίπεδα 5 εκατοστιαίων μονάδων κάτω από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο), δηλαδή στην εκτεταμένη φοροδιαφυγή του κεφαλαίου. Όλα αυτά έπρεπε να κρυφτούν για να «αποδειχτεί» ότι το πρόβλημα είναι το

«σπάταλο που «κατ μεις τους ταγωνιστ Eurostat νικής κυβ αρχών, η ελληνικώ έλλειμμα

«Σώστε

Ότι πραγ μετώπιση αποδείχτ γεγονός 2010 και και μάλι Κεντρική τώσει» τι ελληνικά αγοράζον τη δευτε Μετά ή ρεμα» τ μνημόνιο οικειοθελ ομολόγω οι ελληνι κά των ε ων και ά δημόσιο Αφού σ λικές τρά νικές, μα Και στη σ κακό πο ελληνικό ευρώ για ληνικές τ τέρω το δ

Χρέος τον «επ

Όταν υπο τα σχεδό χρέους ή σε μορφή μοσίου σ τράπεζες ιδιωτική ε

Ερίκ Τουσέν: Το ελληνικό χρέος είναι δυο φορές αθέμιτο κ Ο διάσημος διεθνής ακτιβιστής και μέλος της Επιτροπής Αλήθειας για το Ελληνικό Δημόσιο Χρέος, μίλησε στην «ΕΑ» λέγοντας, μεταξύ άλλων, πως «το ελληνικό χρέος που είχε συσσωρευτεί πριν το 2010 ήταν ήδη σε μεγάλο βαθμό αθέμιτο ή παράνομο: εξοπλιστικά προγράμματα στα οποία ενυπήρχε απάτη και διαφθορά, φαραω-

νικά κατασκευαστικά προγράμματα -που σχετίζονταν με τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004- στα οποία παρατηρούνταν υπερτιμολογήσεις και κάθε είδους διασπάθιση δημόσιου χρήματος, φορολογικά δώρα σε μια προνομιούχο μειονότητα, διάσωση τραπεζών, υπερβολικά υψηλά επιτόκια». «Ωστόσο», τόνισε, «είναι εντυπωσιακό πόσο προβληματικά ήταν τα χρέη που δημιουργήθηκαν μετά το 2010. Τα μνημόνια που επέβαλε η τρόικα, το PSI του 2012 και το συσσωρευμένο

δημόσιο χρέος χαρακτηρίζονται όλα από ανώμαλα, αθέμιτα, παράνομα και σε πολλές περιπτώσεις από επονείδιστα στοιχεία». Ο Ε. Τουσέν μας εξήγησε ότι η Ελλάδα έχει στριμωχτεί σε μία κατάσταση όπου η αποπληρωμή είναι αδύνατη πλέον -και ότι σε αυτό συνείργησαν η τρόικα αλλά και οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις. «Οι πιστωτές εκτόξευσαν την ανεργία σε πρωτοφανή επίπεδα και περιέκοψαν δραματικά τη ζήτηση τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτι-

κού τομέα. Έτσι το χρέος αυξήθηκε από το 110% του ΑΕΠ το 2009, στο 185% το 2014. Οι δανειστές επέβαλαν τις διαβόητες καταναγκαστικές προϋποθέσεις (αιρεσιμότητες) οι οποίες συνόδευαν τα νέα δάνεια και των οποίων οι βασικοί στόχοι ήταν πρώτον να διασώσουν τις ελληνικές και τις ξένες τράπεζες (κυρίως τις γαλλικές και τις γερμανικές), παρότι ήταν οι ίδιες σε μεγάλο βαθμό υπεύθυνες για την κρίση. Δεύτερον να επιβάλουν οπισθοδρομικές νεοφιλελεύ-

θε λιτ τα τα πο

για απ κα πο τη γν νία Ελ σό βι

24 ιουνη 2015

το δημόσιο χρέος, μια μεγάλη πολιτική ευκαιρία

ς ότητας!

ο κράτος» και οι εργαζόμενοι, τανάλωναν πάνω από τις δυνάς». Έτσι, οργανώθηκε, με πρωτές την ελληνική ΕΛΣΤΑΤ και τη t και με πλήρη κάλυψη της ελληβέρνησης και των ευρωπαϊκών η πρωτοφανής παραποίηση των ών στατιστικών στοιχείων για το α και το χρέος του 2009.

ε τις τράπεζες»

γματικός στόχος δεν ήταν η αντιη του προβλήματος του χρέους, τηκε στη συνέχεια από το απλό ότι, ενώ το χρέος ανάμεσα στο το 2012 συνέχισε να αυξάνεται ιστα θεαματικά, η Ευρωπαϊκή ή Τράπεζα ανέλαβε να «ξεφορις ευρωπαϊκές τράπεζες από τα ά κρατικά ομόλογα που κατείχαν, ντάς τα με γενναία έκπτωση από ερογενή αγορά ομολόγων. ήρθαν το περιβόητο PSI («κούτου χρέους) και το δεύτερο ο. Με το PSI «κουρεύτηκαν» λώς κάποιοι ιδιώτες κάτοχοι ων, κουρεύτηκαν όμως κυρίως ικές τράπεζες και τα αποθεματιελληνικών ασφαλιστικών ταμείάλλων φορέων του ευρύτερου υ τομέα. σώθηκαν οι γερμανικές και γαλάπεζες, «βυθίστηκαν» οι ελληαζί με τα ασφαλιστικά ταμεία. συνέχεια, για να διορθωθεί το… ου οι ίδιοι δημιούργησαν, το ό Δημόσιο δανείστηκε 50 δισ. α να στηρίξει κεφαλαιακά τις ελτράπεζες και να αυξήσει περαιδημόσιο χρέος!

προς πίσημο τομέα»

ογράφτηκε το πρώτο μνημόνιο, όν 300 δισ. ευρώ του κρατικού ήταν σε ποσοστό πάνω από 90% ή ομολόγων του ελληνικού Δησε ελληνικό δίκαιο, που κατείχαν ς και hedge funds. Ήταν δηλαδή επένδυση. Το ελληνικό Δημόσιο

και παράνομο

ερες μακροοικονομικές ποτικές, οι οποίες παραβίαζαν α οικονομικά, τα κοινωνικά, α ατομικά, τα πολιτικά και τα ολιτιστικά δικαιώματα». Ο Ε. Τουσέν υπενθύμισε ότι α το 2015 οι δανειστές έχουν παιτήσεις ύψους 23 δισ. ευρώ, αθώς και ότι έχουν ήδη γίνει ολλές πληρωμές εκ μέρους ης ελληνικής πλευράς. Διένωσε δε πως «από τη συμφωα της 20ής Φεβρουαρίου η λλάδα έχει προχωρήσει περισότερο προς μια κατάσταση μη ιώσιμη χρηματοοικονομικά».

μπορούσε να διαγράψει αυτό το χρέος νομότυπα! Έτσι, δεύτερο σε σειρά «πρόβλημα» που ήρθαν να λύσουν τα μνημόνια, ήταν η μετατροπή του χρέους από ιδιωτική επένδυση σε ελληνικό δίκαιο, σε οφειλή προς τον «επίσημο» τομέα (EFSF, ΕΚΤ, κράτη-μέλη, ΔΝΤ) σε αγγλικό δίκαιο. Με το πρώτο (2010) και το δεύτερο (2012) δάνειο και με το PSI το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του χρέους μετατράπηκε σε χρέος προς τον «επίσημο» τομέα. Όπως προκύπτει από τον παρακάτω πίνακα, πλέον 224 δισ. ευρώ στο σύνολο του χρέους ανήκουν σε αυτή την κατηγορία, ενώ σε ιδιώτες ανήκουν μόλις 39 δισ. ευρώ. Μια τεράστια «επιχείρηση» μετατροπής ιδιωτικής επένδυσης σε χρέος προς τον επίσημο τομέα, δηλαδή σωτηρίας ιδιωτών από τις ζημίες εξαιτίας της κατάρρευσης της επένδυσής τους, ολοκληρώθηκε. Πρόκειται για ένα από τα μεγαλύτερα δημόσια σκάνδαλα υπέρ του ιδιωτικού τομέα στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία. Για να γίνουν όλα αυτά με «επιτυχία», εκτός από πρωτοφανείς δόσεις κοινωνικής αγριότητας και κρατικού αυταρχισμού, απαιτήθηκε επίσης η ευθεία παραβίαση των διεθνών συνθηκών για τα

ανθρώπινα δικαιώματα. Οι συνθήκες αυτές, που σε γενικές γραμμές προβλέπουν ότι τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα είναι απαραβίαστα και σε κάθε περίπτωση υπερτερούν έναντι οποιωνδήποτε άλλων υποχρεώσεων, δεσμεύσεων και «προταγμάτων», εξακολουθούν να… ισχύουν, παρότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν προ πολλού διαρρήξει το πλαίσιό τους και τις καταπατούν συστηματικά. Στη βάση αυτή λοιπόν τεκμηριώνεται απόλυτα τόσο ότι το ελληνικό χρέος είναι 100% μη βιώσιμο όσο και ότι το μνημονιακό χρέος στο σύνολό του κατατάσσεται στις κατηγορίες του παράνομου, αθέμιτου και επονείδιστου. Μάλιστα, η Επιτροπή τεκμηριώνει ότι με την πρώτη και τη δεύτερη χρηματοδοτική σύμβαση και το πρώτο και δεύτερο μνημόνιο παραβιάστηκαν όχι μόνο οι διεθνείς συνθήκες για τα ανθρώπινα δικαιώματα, αλλά και το καταστατικό του ίδιου του ΔΝΤ και της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ)! * Συστάθηκε με πρωτοβουλία της προέδρου της Βουλής Ζωής Κωνσταντοπούλου ** Χρησιμοποιούμε τον πολιτικά πιο ακριβή όρο «κρατικό χρέος», ακριβώς για να υποδηλώσουμε ότι το χρέος δεν το δημιουργήσαμε όλοι μαζί και γι’ αυτό δεν είναι «δημόσιο»…

11

Αποκατάσταση «βιωσιμότητας» ή διαγραφή;

Ο

ι ακραίοι νεοφιλελεύθεροι και οι μνημονιακοί δεν επιμένουν χωρίς λόγο στη «βιωσιμότητα» του χρέους. Χωρίς να αποκλείουν θεωρητικά ακόμη και το «κούρεμα» του χρέους, όπως για παράδειγμα το ΔΝΤ (που όμως αρνείται κατηγορηματικά «κούρεμα» του χρέους προς αυτό το ίδιο!), προτιμούν τη μέθοδο της «βιωσιμότητας». Τι σημαίνει αυτό; Ότι το χρέος μπορεί να είναι τόσο υψηλό, ώστε να μην μπορεί να πληρωθεί ποτέ, αλλά: Πρώτο, θα χρωστιέται για πάντα στο ακέραιο, ώστε ο οφειλέτης να μένει για πάντα δέσμιός του. Δεύτερο, θα εξαντλούνται τα περιθώρια για επίτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή θα εξαντλείται η δυνατότητα της κοινωνίας να υπομείνει ακραίες πολιτικές λιτότητας για την εξοικονόμηση πλεονασμάτων που θα πηγαίνουν στην εξυπηρέτηση του χρέους. Τρίτο, όταν τα δύο προηγούμενα δεν επαρκούν, θα πραγματοποιείται αναδιάρθρωση του χρέους, η οποία, άσχετα από τη μορφή της και τους μηχανισμούς υλοποίησής της, σημαίνει πάντα ένα πράγμα: να μειώνεται το βάρος της εξυπηρέτησης του χρέους στην άμεση περίοδο μεταφέροντας βάρη αυτής της εξυπηρέτησης στο μέλλον.

Αναδιάρθρωση

Στην αναδιάρθρωση του χρέους που προτείνει η ελληνική κυβέρνηση και την οποία συζητεί με τους δανειστές, επιβεβαιώνονται και οι τρεις αυτές διαστάσεις της «βιωσιμότητας»: Το χρέος δεν «κουρεύεται», η αναδιάρθρωση θα μεταφέρει βάρη εξυπηρέτησης

Σύνθεση του δημοσίου χρέους της Ελλάδας, ανά πιστωτή, ως τις 30/04/15 Είδος

Εκατ. Ευρώ

%

Βραχυπρόθεσμοι τίτλοι

14.943,9

4.8%

Ομόλογα

39.380,1

12.6%

Ομόλογα σε Κεντρικές Ευρωπαϊκές Τράπεζες (ANFA)

7.309,3

2.3%

Ομόλογα στην ΕΚΤ (SMP)

19.874,1

6.4%

Δάνεια από την Τράπεζα της Ελλάδος

4.265,0

1.4%

Ειδικά και διμερή δάνεια εξωτερικού (EIB)

7.094,5

2.3%

Άλλα δάνεια εξωτερικού

5.081,0

1.6%

Δάνεια από τον EFSF

130.909,1

41.9%

Διμερή δάνεια από κράτη-μέλη της Ευρωζώνης

52.900,0

16.9%

Δάνεια από το ΔΝΤ

20.634,6

6.6%

Βραχυπρόθεσμα δάνεια (REPOS)

10.286,9

3.3%

Σύνολο

312.678,5

από το άμεσο διάστημα στο μέλλον, θα υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα στα όρια των αντοχών της κοινωνίας. Στην «τεχνική» της εξειδίκευση αποτελεί επαναφορά της πρότασης του διεθνούς οίκου χρηματο-οικονομικών συμβούλων Lazard του 2012 για λογαριασμό του Βενιζέλου. Πρόκειται δυστυχώς για πλήρη προσχώρηση της ελληνικής κυβέρνησης στη νεοφιλελεύθερη λογική της «βιωσιμότητας» και πλήρη εγκατάλειψη των προγραμματικών θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Η «βιωσιμότητα» του χρέους είναι φανερό ότι είναι συνώνυμη της εμπέδωσης στο διηνεκές των πολιτικών ακραίας λιτότητας, αφού κεντρικό στοιχείο της είναι η διατήρηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων, δηλαδή η διαρκής μεταφορά πόρων από τους μισθούς, τις συντάξεις και το κοινωνικό κράτος στους δανειστές. Επιπλέον, είναι συνώνυμη της μεταφοράς βαρών εξυπηρέτησης του χρέους στις μελλοντικές γενιές - μια κυνική πολιτική εις βάρος των σημερινών νέων, με στόχο να διευκολυνθεί η κυβερνητική πολιτική στο άμεσο διάστημα. Είναι γι’ αυτούς τους λόγους που η στρατηγική της «βιωσιμότητας» πρέπει να απορριφθεί, για να υιοθετηθεί η πολιτική της στάσης πληρωμών και της διαγραφής του χρέους, που -βάσει όσων είπαμε παραπάνω- αναδεικνύεται σε απόλυτη προϋπόθεση μιας πολιτικής ανατροπής της λιτότητας και «αλληλεγγύης των γενεών» στη βάση της ανατροπής της λιτότητας.

12

ΑΝΑΛΥΣΗ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks

Το Ενιαίο Μέτωπο Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης ∆ιεθνούς

Του Τζον Ριντέλ Στο σύντοµο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ιστορικές συνθήκες και τις πρώτες συζητήσεις που οδήγησαν στη δηµιουργία της πολιτικής του «Ενιαίου Μετώπου». Η «µέγιστη δυνατή ενότητα όλων των εργατικών οργανώσεων σε κάθε πρακτική δράση κατά των ενωµένων καπιταλιστών», διασφαλίζοντας παράλληλα την «ελευθερία έκφρασης […] για όλα τα πολιτικά ρεύµατα», αναδεικνύεται ξανά κρίσιµη για την Αριστερά στον 21ο αιώνα.

Χιλή 1970-73 Κυβέρνηση της Αριστεράς, κράτος και εξουσία

Κείµενα των: Mike Gonzalez, Charles-André Udry Σήµερα, ζητήµατα όπως ο έλεγχος των κατασταλτικών και ιδεολογικών µηχανισµών του κράτους πρέπει να τεθούν ξανά στο κέντρο της συζήτησης της Αριστεράς, ειδικά µετά τη συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από τις αντίστοιχες του 1970-73, η Χιλή εξακολουθεί να µας προειδοποιεί: ∆εν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να πληγώσεις ένα θηρίο, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις…

Το καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου, επίδικο αντικείµενο της διαπραγµάτευσης Του Ηλία Ιωακείµογλου

Η

µνηµονιακή πολιτική της πενταετίας 2010-2014 οδήγησε σε φθίνουσα συσσώρευση κεφαλαίου (δηλαδή σε συρρίκνωση του παραγωγικού συστήµατος), βύθισε την οικονοµία σε παρατεταµένη ύφεση που εκµηδένισε τη διαπραγµατευτική ισχύ των µισθωτών, αποδυνάµωσε τις συνδικαλιστικές τους οργανώσεις και κατακρήµνισε τους µισθούς. Αυτή η παρατεταµένη διαδικασία απέκτησε µε τον καιρό λειτουργίες οικονοµικού δαρβινισµού, επέβαλε τη λογική της εκκαθάρισης των µη ανταγωνιστικών ή λιγότερο ανταγωνιστικών κεφαλαίων και των µη ανταγωνιστικών εργαζόµενων ώστε η οικονοµία, αν και συρρικνωµένη, να βρει, τελικά, έναν καινούργιο δρόµο αύξησης της παραγωγής και των κερδών µέσω µιας διαδικασίας «δηµιουργικής καταστροφής». Πρόκειται για διαδικασία εγγενή στον καπιταλισµό, που προκειµένου να βγει από τις µεγάλες δοµικές κρίσεις του, κάθε φορά κανιβαλίζει τις πιο αδύναµες επιχειρήσεις, καταβροχθίζει τους πιο αδύναµους ανθρώπους, απαλλοτριώνει πλούτο και περιουσίες, επιβάλλει στις παραγωγικές εργαζόµενες τάξεις την επισφάλεια ή την ανεργία και στα µεσαία στρώµατα τον λιτό βίο ή την προλεταριοποίηση.

Αύξηση κερδών

Ελληνικός Μενσεβικισµός (1924) Η κρίση µέσα στο ΚΚΕ (1927) Του Παντελή Πουλιόπουλου

Στην περίπτωσή µας, από το δεύτερο τρίµηνο του 2014, ήταν ήδη ορατό στα στατιστικά στοιχεία ότι η εκκαθάριση των πιο αδύναµων κεφαλαίων και η συρρίκνωση του παραγωγικού δυναµικού του 2014 επιβραδυνόταν σηµατοδοτώντας ότι είχαµε εισέλθει στη φάση ολοκλήρωσης της «δηµιουργικής καταστροφής». Οι δυνάµεις της αστικής τάξης βρίσκονταν πλέον αρκετά κοντά στην οριστική µορφοποίηση, θεσµική κατοχύρωση και παγίωση ενός νέου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου µε τα βάρβαρα χαρακτηριστικά που κατοχύρωσε η µνηµονιακή πολιτική. Κατά το δεύτερο εξάµηνο του 2014, εµφανίστηκαν κάποιες επιπλέον ενδείξεις ότι η πορεία προς την ολοκλήρωση της «δηµιουργικής καταστροφής» συνεχιζόταν: το αχρησιµοποί-

ητο παραγωγικό δυναµικό µειώθηκε και ο αριθµός των µισθωτών αυξήθηκε στον επιχειρηµατικό τοµέα της οικονοµίας (σε µεγάλο βαθµό µε την µορφή της µερικής απασχόλησης).

H συνολική εικόνα της ελληνικής οικονοµίας κατά το πρώτο τρίµηνο του 2015, όπως αυτή προκύπτει από τα στοιχεία των Εθνικών Λογαριασµών, δεν είναι η εικόνα µιας οικονοµίας που βυθίζεται στην ύφεση, όπως συνήθως ακούγεται, αλλά η εικόνα µιας οικονοµίας σε βραχυπρόθεσµη στασιµότητα. Το πρώτο τρίµηνο του 2015 συγκροτεί, µαζί µε το τρίτο και το τέταρτο τρίµηνα του 2014, µεταβατική περίοδο µεταξύ ύφεσης και ανάκαµψης. Είναι το αποτέλεσµα της εσωτερικής δυναµικής του κεφαλαίου που αναδύεται κάθε φορά από τις δοµικές κρίσεις του ανανεωµένο χάρη στις καταστροφές και τις ανθρωποθυσίες που επέβαλε, έχοντας ξαναφτιάξει την οικονοµία και την κοινωνία στα µέτρα του, έχοντας εγκαθι-

προστασίας της εργασίας. Το µέσο περιθώριο κέρδους είναι πολύ υψηλό σε σύγκριση µε την περίοδο πριν το δεύτερο µνηµόνιο και η αµοιβή εργασίας εξαιρετικά χαµηλή. Οι µνηµονιακές αλλαγές έχουν συγκροτήσει ήδη το περίγραµµα ενός νέου καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου και η διαδικασία συγκέντρωσης των συνθηκών για την οριστική µετάβαση σε µια νέα περίοδο συσσώρευσης κεφαλαίου, φαίνεται ότι φτάνει στην ολοκλήρωσή της. Ο ελληνικός καπιταλισµός δείχνει να διαθέτει έναν δυναµισµό που θα του επέτρεπε να αναπτυχθεί µε χαµηλούς ρυθµούς κατά το υπόλοιπο 2015 και µε επιτάχυνση κατά τα επόµενα έτη εάν δεν υπάρξουν καταστροφικοί εξωγενείς παράγοντες.

Κρίσιµο ζήτηµα

Η διαπραγµάτευση αφορά σε ένα κρίσιµο ζήτηµα -ίσως εν αγνοία των συµµετεχόντων από την ελληνική πλευρά: Εάν θα διατηρηθεί το νέο καθεστώς

Η επιµονή των δανειστών στις συντάξεις και στα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της αγοράς εργασίας αφορά ακριβώς αυτό το επίδικο αντικείµενο: το µνηµονιακό καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου. δρύσει ένα νέο καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου που θα µπορούσαµε να αποκαλούµε, έστω προσωρινά έως µπορέσουµε να το ορίσουµε ακριβέστερα, µνηµονιακό καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου. Ο ελληνικός καπιταλισµός βρίσκεται λοιπόν σήµερα, χάρη στη «φυσική επιλογή» των ανθεκτικότερων κεφαλαίων που πραγµατοποιήθηκε στη διάρκεια της βαθιάς ύφεσης, µε µικρότερο µεν παραγωγικό σύστηµα αλλά µε ισχυρότερες επιχειρήσεις. Η συνολική ζήτηση είναι εξαιρετικά µειωµένη, αλλά όχι τόσο µειωµένη για κάθε µια επιχείρηση ξεχωριστά (αφού τώρα οι ισχυρότερες επιχειρήσεις που επέζησαν καταβρόχθισαν την ζήτηση των ανταγωνιστών τους που υπέκυψαν στην κρίση). Οι δυνάµεις της εργασίας έχουν αποδυναµωθεί εξαιτίας της ανεργίας και των νοµοθετικών παρεµβάσεων στην αγορά εργασίας οι οποίες κατάργησαν τους θεσµούς

συσσώρευσης που εγκαθίσταται στην Ελλάδα και ήδη βρίσκεται κοντά στην ολοκλήρωσή του έτοιµο να κάνει το άλµα προς τα εµπρός ή εάν θα ανατραπεί. Εάν θα θιγεί στην καρδιά του, που ορίζεται από την βασική αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας στην παραγωγή (όροι πώλησης και κατανάλωσης της εργασιακής δύναµης, δεσποτισµός του κεφαλαίου, εργατικός έλεγχος, σχέσεις ιδιοκτησίας), στην πρωτογενή αναδιανοµή του εισοδήµατος (διαµόρφωση αµοιβών εργασίας στην αγορά εργασίας) και στην δευτερογενή αναδιανοµή (κοινωνικό κράτος, συντάξεις, κοινωνικές δαπάνες), ή εάν θα διατηρηθεί µε κάποιες βελτιώσεις που θα έχουν «φιλολαϊκό» πρόσηµο. Η επιµονή των δανειστών στις συντάξεις και τα διαρθρωτικά χαρακτηριστικά της αγοράς εργασίας αφορά ακριβώς αυτό το επίδικο αντικείµενο: το µνηµονιακό καθεστώς συσσώρευσης κεφαλαίου.

24 ιουνη 2015

ΝΕΟΛΑΙΑ

13

Εκπαιδευτικοί με στολή - διαπαιδαγώγηση στην ηθική των αστών

Κάτι πηγαίνει λάθος στο υπουργείο Παιδείας Του Σπύρου Αντωνίου

Μ

όνο ως «τρολιά», από τις πολλές που κυκλοφορούν στο Διαδίκτυο, μπορεί να δεχτεί κανείς τη συζήτηση που υπήρξε στο υπουργείο Παιδείας για κάλυψη μέρους των χιλιάδων κενών στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση με φαντάρους, που θα υπηρετούν με αυτόν τον «εναλλακτικό» τρόπο τη θητεία τους σε παραμεθόριες περιοχές. Καθόλου αστεία δεν ήταν όμως η συνάντηση του Α. Μπαλτά με τη Μ. Βαρδινογιάννη, με το ίδρυμα της τελευταίας να αναλαμβάνει την παραγωγή και διανομή εκπαιδευτικού υλικού στα σχολεία! Οι ελάχιστες προσλήψεις στα χρόνια του μνημονίου και οι μαζικές συνταξιοδοτήσεις εκπαιδευτικών (μόνο τη νέα χρονιά αναμένονται περίπου 5.000 νέες αποχωρήσεις) έχουν δημιουργήσει ένα συνολικό κενό θέσεων στα σχολεία που αγγίζει τις 25.000. Προς το παρόν, έχουν εγκριθεί 4.000 προσλήψεις, από τις οποίες οι 1.500 είναι επαναπροσλήψεις όλων όσοι είχαν τεθεί σε διαθεσιμότητα. Πέρα από τους χιλιάδες αναπληρωτές που θα κληθούν και πάλι να καλύψουν τις «τρύπες», με μειωμένα μάλιστα κατά 20% τα κονδύλια του ΕΣΠΑ σε σχέση με την περσινή χρονιά, προτάθηκε ορισμένα κενά από αυτά να καλυφθούν από άμισθους φαντάρους-εκπαιδευτικούς. Η πρόταση του Π. Καμμένου που έχει γί

νει και για τους γιατρούς που θα κάνουν έτσι το αγροτικό τους ενώ υπηρετούν «τη μαμά πατρίδα». Πρόκειται φυσικά για σκέψεις βγαλμένες από νοσηρά (ακροδεξιά) μυαλά, που ονειρεύονται αυταρχικά καθεστώτα, με το στρατό πρωταγωνιστή στα ζητήματα του κοινωνικού κράτους και όχι μόνο. Αντί για μόνιμους διορισμούς και τις αναγκαίες προσλήψεις, επιχειρείται να προωθηθεί το μοντέλο της άμισθης εργασίας χωρίς δικαιώματα, σε «εθελοντική βάση» (κάτι ανάλογο με τις περίφημες ιδέες Λοβέρδου που είχαν προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων), εντείνοντας την εκμετάλλευση της νεολαίας και δημιουργώντας νέους διαχωρισμούς ανάμεσα στους εργαζόμενους (νέοι φαντάροι/εκπαιδευτικοί με προϋπηρεσία, άντρες/γυανίκες κ.λπ.). Είναι αυτονόητο ότι τέτοιες «λύσεις» δεν συνάδουν με καμία εκδοχή Αριστεράς και οφείλουν να εγκαταλειφθούν ακόμα και ως σκέψη.

Υποκρισία

Όμως, η ανοχή στις χουντικές προτάσεις Καμμένου δεν ήταν το μοναδικό «φάλτσο» της ηγεσίας του υπουργείου Παιδείας αυτές τις μέρες. Όπως αναφέρει σχετικό δελτίο Τύπου του υπουργείου, το οποίο εκδόθηκε με καθυστέρηση δέκα ημερών, «τη Δευτέρα 8/6/2015 ο Υπουργός ΠΟ.ΠΑΙ.Θ. Αριστείδης Μπαλτάς συναντήθηκε με την Πρέσβειρα Καλής Θελήσεως της UNESCO και Πρόεδρο του Ιδρύματος “Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη” κυρία Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη και την Πρόεδρο του “Robert F. Kennedy Human Rights” κυρία Kerry

Kennedy. Στη συνάντηση, η οποία διεξήχθη σε γόνιμο και εποικοδομητικό κλίμα, συμφωνήθηκε η συνέχιση του προγράμματος “Speak Truth to Power” του “Κέντρου Robert F. Kennedy για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα”. Στο πλαίσιο αυτό, το Ίδρυμα “Μαριάννα Β. Βαρδινογιάννη” διά της Προέδρου του κυρίας Μαριάννας Β. Βαρδινογιάννη ανέλαβε να συμβάλει στην παραγωγή και διανομή ανθολογίου δοκιμίων ξένων και ελλήνων συγγραφέων, το οποίο θα διανεμηθεί σε όλα τα Λύκεια της χώρας και μπορεί να αξιοποιηθεί στα μαθήματα της Νέας Ελληνικής Γλώσσας και Λογοτεχνίας, Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας και Γραμματείας και Πολιτικής Παιδείας και γενικότερα στο πλαίσιο των ερευνητικών εργασιών του Λυκείου για το θέμα της ειρήνης, της ισότητας, της συμμετοχής στον αγώνα κατά της βίας, του αναλφαβητισμού, της εμπορίας ανθρώπων, της χειραγώγησης των παιδιών κτλ.».

Με άλλα λόγια, επιφανή ιδρύματα της τάξης που για να διατηρήσει την κυριαρχία της καταφεύγει σε πολέμους, ενισχύει τις ανισότητες και τον κοινωνικό αποκλεισμό, οδηγεί τα παιδιά των αδύναμων στη φτώχεια και μακριά από το σχολικό περιβάλλον, θα διαπαιδαγωγήσουν τους μαθητές στην καταπολέμηση των αποτελεσμάτων αυτής ακριβώς της κυριαρχίας! Οι γνωστές «υποκριτικές ηθικολογίες» κάποιων δήθεν «ευαίσθητων καπιταλιστών», με τη συγκατάθεση του υπουργείου όπου ηγούνται αριστεροί πολιτικοί, αναπαράγονται από το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα και όχι σε κάποια ακριβά ιδιωτικά σχολεία για την οικονομική ελίτ. Γιατί όπως και να το κάνουμε, διαφορετικά νοηματοδοτεί και παλεύει η Αριστερά για το πρόταγμα της ειρήνης, της ισότητας, της χειραφέτησης και διαφορετικά η άρχουσα τάξη και οι προπαγανδιστικοί της μηχανισμοί όπως το «ίδρυμα» της Μ. Βαρδινογιάννη.

Φεστιβάλ υπερηφάνειας σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Γ

ια 4η διαδοχική χρονιά πραγματοποιήθηκε το Φεστιβάλ Ομοφυλόφιλης Υπερηφάνειας στη Θεσσαλονίκη, το διήμερο 19 και 20 Ιουνίου, με αποκορύφωμα τη μεγάλη διαδήλωση το απόγευμα του Σαββάτου στο κέντρο της πόλης, με τη συμμετοχή χιλιάδων μελών LGBT οργανώσεων, αλληλέγγυων από την Ελλάδα και τα Βαλκάνια, καθώς και αντιρατσιστικών κινήσεων, με κεντρικό σύνθημα: «Δικαιούμαι-Απαιτώ, όνομα, γάμο, σεβασμό». Για μια ακόμη χρονιά δεν έλειψαν οι σκοταδιστικές αντιδράσεις της Εκκλησίας, με κύριο εκφραστή τον μητροπολίτη Άνθιμο και περίπου 20 ανθρώπους που συγκεντρώθηκαν στο Λευκό Πύργο, διαμαρτυρόμενοι για την τεκνοθεσία και το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Το «παρών» και φέτος έδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ τόσο στις εκδηλώσεις όσο και στη διαδήλωση, όπου παραβρέθηκαν, μεταξύ άλ-

λων, οι δύο βουλευτίνες Α' Θεσσαλονίκης, Ιωάννα Γαϊτάνη και Δέσποινα Χαραλαμπίδου, και της Μεσσηνίας, Έλενα Ψαρρέα. Είχε προηγηθεί, μια εβδομάδα νωρίτερα, το Athens Pride 2015. Εκτός από τον ενθουσιασμό και την πολυπληθή συμμετοχή στην καθιερωμένη παρέλαση το φετινό Pride είχε δύο εμφανείς ιδιαιτερότητες από τις προηγούμενες χρονιές: την αναφορά στην επικείμενη ψήφιση του συμφώνου συμβίωσης για το ομόφυλα ζευγάρια στη Βουλή από τη μία, και την απουσία των περισσοτέρων ΛΟΑΤΚΙ (Λεσβίες, Ομοφυλόφιλα, Αμφισεξουαλικά και Τρανσεξουαλικά, Κουίρ και Ίντερσεξ Άτομα) οργανώσεων από την άλλη. Από τις τελευταίες, κάποιες απείχαν τελείως από την ημέρα, όπως η Ένωση Διεμφυλικών Ελλάδας, ενώ άλλες, όπως η Color Youth, αρνήθηκαν να στήσουν περίπτερο ή να απευθύνουν χαιρετισμό, απλώς συμμετείχαν στη διαδήλωση. Αιτίες της αποχής τόσο οι κατηγορίες για

παραγκωνισμό της τρανς κοινότητας και η μη εκπροσώπηση ολόκληρου του ΛΟΑΤΚΙ κινήματος από την οργανωτική επιτροπή του Athens Pride, όσο και η σταδιακή μετάλλαξη του φεστιβάλ και των προταγμάτων του από κινηματικά σε πιο «θεσμικά». Η ριζοσπαστική Αριστερά οφείλει να αγκαλιάσει κάθε κίνημα που παλεύει για την ορατότητά του και την ισότιμη αναγνώριση των δικαιωμάτων του. Η πρωτοβουλία της κυβέρνησης να καταθέσει σχέδιο νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών χαιρετίζεται από το ΛΟΑΤ κίνημα ως ένα πρώτο και αναγκαίο βήμα. Η συλλογική διεκδίκηση για σεβασμό και ουσιαστική ισοτιμία της διαφορετικότητας, στην κατεύθυνση της χειραφέτησης κάθε καταπιεζόμενου κομματιού της κοινωνίας, είναι υπόθεση ενός κινήματος δημοκρατικού, πολιτικοποιημένου και ανοιχτού σε κάθε αντιφασιστική και αντιρατσιστική οργάνωση.

14

ΙΣΤΟΡΙΑ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

50 χρόνια από τα Ιουλιανά του 1965 Της Κατερίνας Παρδάλη

Τ

α Ιουλιανά, οι 70 καυτές µέρες και νύχτες του 1965, υπήρξαν µια κορυφαία στιγµή στην ταξική πάλη στην Ελλάδα. Η αυθόρµητη παρέµβαση των λαϊκών µαζών και των εργαζοµένων στο πολιτικό προσκήνιο, η σύγκρουση µε τις δυνάµεις καταστολής στη διάρκεια των κινητοποιήσεων, η εντυπωσιακή παρουσία της νεολαίας, τα ευρηµατικά συνθήµατα και πλακάτ, το ξεπέρασµα των πολιτικών ηγεσιών, ήταν κάποια από τα χαρακτηριστικά της. Και από την άλλη, ήταν ο φόβος και η κρίση των παραδοσιακών συντηρητικών πολιτικών σχηµατισµών της άρχουσας τάξης, που βλέπουν, λίγα χρόνια µετά τη νίκη τους στον Εµφύλιο, να αµφισβητείται η κυριαρχία τους. Στα Ιουλιανά συγκρούστηκαν δύο κόσµοι: από τη µία ήταν το «πεζοδρόµιο», η «οχλοκρατία» και οι «αλήτες», δηλαδή οι εργαζόµενοι/ες, η νεολαία, ο λαός. Από την άλλη, η κυρίαρχη τάξη, το παλάτι, τα αστικά κόµµατα και τα στηρίγµατά τους (κράτος και παρακρατικές οργανώσεις). Ήταν µια ταξική σύγκρουση φανερή και ξεκάθαρη για τη µια µεριά (κυρίαρχη τάξη), αλλά, δυστυχώς, καθόλου ξεκάθαρη για την ηγεσία της τότε Αριστεράς (Ε∆Α και παράνοµο ΚΚΕ). Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να συζητάµε σήµερα τα γεγονότα εκείνης της περιόδου. Λόγοι ενηµέρωσης, ιστορίας του κινήµατός µας, συνέχειας κ.λπ. Ο κυριότερος, όµως, είναι για να µαθαίνουµε στη σηµερινή συγκυρία πώς να µην κάνουµε τα λάθη που έγιναν τότε. Γιατί, παρά τον αναµφισβήτητο ηρωισµό των αγωνιστών της, η Ε∆Α βρέθηκε στην ουρά των γεγονότων και του κόσµου που βγήκε στους αγώνες, τον άφησε ακάλυπτο και απροετοίµαστο για τη συνέχεια των συγκρούσεων. Έτσι, το πραξικόπηµα του 1967, που θα µπορούσε να είχε αποφευχθεί, την έπιασε στον ύπνο. Θα προσπαθήσουµε, µε ένα αφιέρωµα που αυτό είναι το πρώτο µέρος του, να δείξουµε τι ήταν αυτή η κορυφαία σύγκρουση.

Προς τα Ιουλιανά

Η έκρηξη των Ιουλιανών δεν µπορεί να κατανοηθεί χωρίς την ιστορία του κινήµατος και της Αριστεράς µετά την ήττα στον Εµφύλιο το 1949.

Η εκλογική νίκη της Ε∆Α, το 1958, ήρθε παρά τον περιορισµό των µεγάλων εργατικών ή νεολαιίστικων αγώνων στο µετεµφυλιακό κράτος της βίας και της τροµοκρατίας και της αντικοµουνιστικής υστερίας. Με αυτό το κλίµα συγκρούστηκαν οι αγώνες για τη δηµοκρατία, την κατάργηση της έκτακτης νοµοθεσίας (στρατοδικεία, φυλακές, εκτελέσεις κ.λπ.), το Κυπριακό, την εκπαίδευση. Η εκλογική νίκη της Ε∆Α έγινε σπινθήρας για την ανάταξη των κινηµάτων. Του εργατικού στην αρχή (1960), του φοιτητικού, του νεολαιίστικου, των κινηµάτων για την ειρήνη, τον αφοπλισµό, τη δηµοκρατία. Η δεκαετία του ’60 ξεκινάει µε µια τεράστια απεργία των οικοδόµων το ∆εκέµβριο του 1960, η οποία συγκρούεται µε τις δυνάµεις καταστολής (πάνω από 150 τραυµατίες και 179 συλλήψεις). Είναι η πρώτη µιας σειράς απεργιών και σκληρών αγώνων αυτού του κλάδου (Αύγουστος του ’61, Απρίλης του ’62, Ιανουάριος του ’63 κ.λπ.) που πέρα από την επιτυχία που είχαν στα αιτήµατά τους, στην ουσία άνοιξαν το δρόµο για

πλήθος άλλους εργατικούς κλάδους και τη φοιτητική νεολαία. Ακολούθησαν οι κλωστοϋφαντουργοί, οι µεταλλωρύχοι, οι τσιµεντεργάτες... Το 1963 γίνεται η µεγάλη απεργία των δασκάλων και των καθηγητών που καταλήγει στην επιστράτευσή τους από την κυβέρνηση.

Νεολαία

Το Νοέµβριο του 1961 αρχίζουν οι κινητοποιήσεις των µαθητών των νυχτερινών σχολείων. Την άνοιξη του 1962, η βίαιη εισβολή της αστυνοµίας στους πανεπιστηµιακούς χώρους, παραβιάζοντας το ακαδηµαϊκό άσυλο, βάζει τις βάσεις για το κίνηµα του «114». Τους τελευταίους µήνες του ’62 και στις αρχές του ’63 αρχίζουν οι κινητοποιήσεις για το 15% για την παιδεία. Οι αγώνες αυτοί ανθούν παράλληλα µε τις πρώτες κινήσεις για την ειρήνη, τον αφοπλισµό, ενάντια στις ξένες βάσεις στην Ελλάδα. Έναν µήνα µετά, η δολοφονία του βουλευτή της Ε∆Α Γρ. Λαµπράκη θα γίνει αφορµή για την πρωτοφανή κορύφωση του νεολαιίστικου κινήµατος. Στην κηδεία κατεβαίνει ένας τεράστιος αριθµός ανθρώπων (500-700 χιλιάδες) και αµέσως ιδρύεται η ∆ηµοκρατική Κίνηση Νέων «Γρηγόρης Λαµπράκης», η οποία ταχύτατα θα εξαπλωθεί αυθόρµητα σ’ όλη την Ελλάδα. Οι εκλογές του ’61 («βίας και νοθείας») πέτυχαν το αντίθετο αποτέλεσµα από αυτό που επιδίωκαν. Αντί να αποτελέσουν απάντηση στην ανασύνταξη του αριστερού µπλοκ (Ε∆Α), απονοµιµοποίησαν τη ∆εξιά και το κράτος. Οι µαζικοί αγώνες της περιόδου 196263 θα οδηγήσουν στην ανατροπή του Καραµανλή και της ΕΡΕ στις εκλογές του Νοέµβρη του 1963 και του Φλεβάρη του 1964. Ενώ η Αριστερά διατηρεί σηµαντικές θέσεις και επιρροή στις λαϊκές µάζες, η

επιδίωξη της ηγεσίας του ΚΚΕ και της Ε∆Α ήταν να κερδίσει την αναγνώριση του πολιτικού κόσµου ως ένα «εθνικό», «υπεύθυνο» κόµµα, σεβόµενο τα πλαίσια και τους κανόνες του επίσηµου πολιτικού παιχνιδιού. Η δηµιουργία της Ένωσης Κέντρου (1961) είχε σκοπό να αποτελέσει ένα ανάχωµα ανάµεσα στο κίνηµα και την Αριστερά. Ουδέποτε ο ιδρυτής της, Γεώργιος Παπανδρέου, έβλεπε «συµµαχίες» µε την Αριστερά. Για την ηγεσία της Ε∆Α ως κυρίαρχη αντίθεση εκτιµάται η αντίθεση ανάµεσα στη «µεγάλη πλειοψηφία –εργάτες, αγρότες, µεσαία στρώµατα των πόλεων, εθνική αστική τάξη, πατριωτική διανόηση, νεολαία– από τη µία, και την ιµπεριαλιστική εξάρτηση, από την άλλη. Η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας δεν αγνοείται αλλά παραµένει στη σκιά. Ο στρατηγικός στόχος που τίθεται στο πρόγραµµα της Ε∆Α είναι η «Εθνική ∆ηµοκρατική Αλλαγή» που θα επιτευχθεί –σύµφωνα µε τον Λ. Κύρκο– βάσει «της οικονοµικής ανάπτυξης µε την εκβιοµηχάνιση, της πολιτιστικής επαναστάσεως και του συγχρονισµού των θεσµών», καλύπτοντας «την τεράστια απόσταση που µας χωρίζει από τα προηγµένα κράτη της Ευρώπης»... Ως «πρώτο βήµα» για την πραγµατοποίηση της «Αλλαγής» τίθεται η αποµάκρυνση της κυβέρνησης Καραµανλή από την εξουσία. Όµως, αυτός ο στόχος για την ηγεσία της Ε∆Α δεν σήµαινε την οργάνωση και κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, την ανάπτυξη µαζικών αγώνων ενάντια στο καθεστώς της βίας και τροµοκρατίας. Αλλά µια σειρά συµφωνίες µε στόχο την εκλογική αποτυχία της ΕΡΕ. Όχι µόνο απουσιάζει κάθε κριτική στην ΕΚ, αλλά εξωραΐζεται ο ρόλος και ο χαρακτήρας της. Η Ε∆Α µετατρέπεται σε ουρά της ΕΚ και την ενισχύει µε κάθε τρόπο. Η αγωνιστική διάθεση, τα αντιιµπεριαλιστικά αισθήµατα, η απαίτηση πλατιών λαϊκών µαζών για αποτίναξη του καθεστώτος της τροµοκρατίας, ευνουχίζονται, διαστρέφονται και ο κόσµος πιέζεται να δεχτεί πως ο µόνος δρόµος είναι η άνοδος της ΕΚ στην εξουσία. Πέρα από κάποιες χλιαρές διαµαρτυρίες, η Ε∆Α δεν απαντά στις επιθέσεις, στον αντικοµουνισµό, στον «διµέτωπο» (ενάντια σε ∆εξιά και Αριστερά) που εξαπολύει ο Παπανδρέου, ενώ στις εκλογές του ’64 η Ε∆Α αφήνει 24 εκλογικές περιφέρειες χωρίς δικές της υποψηφιότητες για να ψηφιστεί η ΕΚ. Η νίκη της ΕΚ στις εκλογές του ’63 και του ’64 δεν έκαµψε το εργατικό συνδικαλιστικό κίνηµα. Τα 115 συνεργαζόµενα σωµατεία (ΣΕΟ) φτάνουν τα 400, και το απεργιακό κίνηµα µετά από µια εξαιρετικά µικρή περίοδο χάριτος συνεχίζει δυναµικά. Οι απεργίες συνεχώς αυξάνονται και στην ουσία βρισκόµαστε µπροστά σε µια διεκδικητική έκρηξη. Αγνοώντας τον συγκεκριµένο ταξικό χαρακτήρα και ρόλο του κράτους, όπως και έχοντας ψευδαισθήσεις για τη «δηµοκρατικότητα» της εθνικής αστικής τάξης, η Ε∆Α θεωρεί ότι µπορούν να επιτευχθούν ουσιαστικές αλλαγές σε όλους τους τοµείς µε κυβέρνηση ΕΚ. Έτσι, όταν ξέσπασαν τα Ιουλιανά, η Ε∆Α δεν ήταν –όπως θα µπορούσε– έτοιµη να τα αξιοποιήσει πολιτικά... Αλλά αυτά θα τα δούµε στην επόµενη «ΕΑ».

εργασια

24 ιουνη 2015

15

Είναι οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις το πρόβλημα του Ασφαλιστικού; Της Γεωργίας Χασάπη, εργαζόμενης στο ΙΚΑ

Μ

έσα στη δίνη της πολύμηνης διαπραγμάτευσης, με το πιστόλι των δανειστών στον κρόταφο της ελληνικής κυβέρνησης, οι θεσμοί ζητούν και περικοπή πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, δηλαδή των συνταξιοδοτήσεων που δεν εμπίπτουν στο όριο των 40 ετών εργασίας ή του 67ου έτους ηλικίας για πλήρη σύνταξη που ισχύει από 1/1/2013. Κατ’ αρχάς δεν πρέπει να έχουμε αυταπάτες ότι οι δανειστές ή οι θεσμοί, σε ό,τι αφορά το Ασφαλιστικό, θα σταματήσουν στην κατάργηση των λεγόμενων «πρόωρων συνταξιοδοτήσεων». Επιδιώκουν το άνοιγμα του Ασφαλιστικού συνολικά, με απαιτήσεις γνωστές από το mail Χαρδούβελη και όχι μόνο. Το σχέδιο περιέχει περαιτέρω περικοπές, κρατική εγγυημένη σύνταξη 360 ευρώ και κάλυψη του κενού ασφάλισης από ιδιωτικές ασφαλιστικές, δηλαδή εξάλειψη της κοινωνικής ασφάλισης ως δικαίωμα των εργαζομένων. Δεύτερον, αν οι αυξήσεις στα όρια συνταξιοδότησης ή οι μειώσεις συντάξεων μπορούσαν να σώσουν την κοινωνική ασφάλιση από κατάρρευση αυτό θα είχε ήδη γίνει. Οι μνημονιακοί νόμοι, συνεχίζοντας, πιο βίαια βέβαια, την αντιασφαλιστική παρεμβατική πολιτική των δύο προηγούμενων δεκαετιών, αύξησαν όρια ηλικίας και χρόνια υπηρεσίας, συντάξεις και κοινωνικές παροχές μειώθηκαν, και τα προβλήματα όχι μόνο δεν λύθηκαν αλλά επιδεινώθηκαν. Και αυτό γιατί, τρίτον, το πρόβλημα του Ασφαλιστικού δεν είναι πρόβλημα παροχών αλλά εισροής εσόδων και αποτροπής «νόμιμων ληστειών». Τα τελευταία μόνο 5 χρόνια, οι μειώσεις προσωπικού, η επεκτεινόμενη ελαστική εργασία, η αυξημένη ανεργία, η συνεχόμενη μειωμένη κρατική επιχορήγηση, η εισφοροδιαφυγή και οι παρεμβάσεις τύπου PSI προκάλεσαν απώλεια εισφορών δισεκατομμυρίων, που δεν μπορεί να αντισταθμιστεί με αύξηση των ορίων ηλικίας. Μια αύξηση των ορίων, αν δεν προκαλέσει μαζικό κύμα παραιτήσεων και άρα απότομη πτώση των εισφορών,

στην καλύτερη περίπτωση μπορεί να δώσει μια ανάσα μόνο λίγων μηνών αλλά όχι λύση στο πραγματικό πρόβλημα. Τέταρτον, η αύξηση των ορίων ηλικίας αποτελεί μετάθεση του προβλήματος και της ευθύνης στους εργαζόμενους, δημιουργώντας τους πλαστές ενοχές και οδηγώντας τις γενεές σε σύγκρουση και ανταγωνισμό αντί σε αλληλεγγύη: «Φταίει ο παλιός που έχει μειωμένα όρια, φταίει ο δημόσιος υπάλληλος που έχει ευνοϊκότερη ρύθμιση, φταίνε οι γυναίκες που βγαίνουν νωρίτερα, αυτοί που έχουν χαμηλότερη αξιολόγηση να πάρουν λιγότερα...» και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Τέλος, η συζήτηση για τις όποιες πρόωρες συνταξιοδοτήσεις έχουν απομείνει δεν πρέπει να γίνεται επιφανειακά και με τους όρους των «από πάνω». Για παράδειγμα, η ύπαρξη μειωμένων ορίων συνταξιοδότησης για τις γυναίκες με ανήλικα τέκνα δεν είναι «προνόμιο»,

έχουν προκαλέσει περιπτώσεις ανισοτήτων μεταξύ κατηγοριών εργαζομένων. Η αντιμετώπιση τέτοιων ζητημάτων όμως δεν μπορεί να είναι η ισοπέδωση των δικαιωμάτων προς τα κάτω, αλλά η από κοινού εύρεση της όσο το δυνατόν δικαιότερης λύσης. Η κοινωνική ασφάλιση είναι το δικαίωμα της εργατικής τάξης να έχει ασφαλή ζωή και αξιοπρεπή γηρατειά και κατακτήθηκε από γενιές ολόκληρες με αγώνες και θυσίες. Ως τέτοιο οφείλουμε να το προστατέψουμε, να διορθώσουμε τις όποιες ανισότητες, αλλά κυρίως να αγωνιστούμε να ανακτήσει και να διευρύνει τα κοινωνικά και αναδιανεμητικά χαρακτηριστικά του. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση της Αριστεράς δεν πρέπει να υποχωρήσει στους εκβιασμούς και να δεχτεί κατάργηση των πρόωρων συντάξεων κατ’ εντολή των θεσμών, αλλά αντίθετα να συνεχίσει να υπο-

Η ύπαρξη μειωμένων ορίων συνταξιοδότησης για τις γυναίκες με ανήλικα τέκνα δεν είναι «προνόμιο», αλλά αποτελεί κεκτημένο δικαίωμα των εργαζόμενων γυναικών. αλλά αποτελεί κεκτημένο δικαίωμα των εργαζόμενων γυναικών στη βάση της παραδοχής από πλευράς του εργατικού κινήματος και της κοινωνίας συνολικότερα ότι οι γυναίκες επιβαρύνονται με πολλαπλούς ρόλους στην κοινωνία και την οικογένεια και ως αντιστάθμισμα τους παρέχεται η δυνατότητα μειωμένων ορίων συνταξιοδότησης. Το αν χρειάζεται αυτό το συνταξιοδοτικό δικαίωμα να αλλάξει ή όχι είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων να το αποφασίσουν και όχι της τρόικας ή των θεσμών.

Ισοπέδωση;

Από την άλλη, πράγματι, οι βίαιες ανακατατάξεις που συντελέστηκαν τα τελευταία έτη στην απασχόληση και στην ασφάλιση, οι χωρίς σχεδιασμό ενοποιήσεις Ταμείων, το κλείσιμο οργανισμών και οι μετακινήσεις υπαλλήλων, οι απολύσεις και η επέκταση των ελαστικών μορφών απασχόλησης είναι φυσικό να

στηρίζει την κατάργηση της ρήτρας των 40 ετών ασφάλισης ή της ηλικίας 67 ετών ως προϋποθέσεων πλήρους σύνταξης.

Ενίσχυση

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει να αντιτάξει θέσεις και μέτρα παρέμβασης με στόχο όχι μόνο την οικονομική διάσωση, αλλά την ανάκτηση ενός συστήματος κοινωνικής ασφάλισης που θα είναι δημόσιο, καθολικό και αναδιανεμητικό. Ένα σύστημα αλληλέγγυο μεταξύ των γενεών και που θα σέβεται και θα προστατεύει τα δικαιώματα ειδικών κοινωνικών ομάδων (ανέργους, ΑΜΕΑ, μητέρες, υπερήλικες κ.λπ.). Στις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την κοινωνική ασφάλιση, σωστά επισημαίνεται ότι η οικονομική διάσωση του θεσμού της ελληνικής κοινωνικής ασφάλισης οφείλει να μην αποτελεί αυτοσκοπό αλλά να βρίσκεται στην υπηρεσία του κοινωνικού ρόλου της, διαφορετικά η αναζήτηση μιας αποκλειστικά λογιστικής ισορροπίας εσόδων/

παροχών θα έχει τα γνωστά αποτελέσματα των νεοφιλελεύθερων πολιτικών: γενική ατροφία και απαξίωση του συστήματος. Σε αυτό το πλαίσιο, για την αντιμετώπιση της δυσχερούς οικονομικής θέσης των εναπομεινάντων ταμείων και την αποτροπή κατάρρευσής τους, απαιτείται άμεσα ουσιαστική ενίσχυση από τον κρατικό προϋπολογισμό και σταδιακή επιστροφή των αποθεματικών, τουλάχιστον όσων κουρεύτηκαν με το PSI.

Ρήξη

Προφανώς με τη διαπραγματευτική πολιτική και την πληρωμή των τοκοχρεολυσίων που ακολούθησε μέχρι τις αρχές Ιούνη η κυβέρνηση, κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατό να γίνει. Χρειάζεται άμεσα να εφαρμοστούν πολιτικές ρήξης, κόντρα στη λογική των μνημονίων, όπως η επανακρατικοποίηση του ΟΠΑΠ και άλλων δημόσιων οργανισμών και επιχειρήσεων που έχουν ξεπουληθεί στους ιδιώτες. Μέτρα όπως η κρατικοποίηση των τραπεζών που μπορεί να έχουν διπλό όφελος. Και την άμεση χρηματοδότηση των Ταμείων αλλά και, ενισχύοντας την προσπάθεια να γίνουν δημόσια έργα, τη μείωση της ανεργίας. Άλλωστε χρειάζεται ταυτόχρονα να ληφθούν και άλλα μέτρα που μπορούν να τονώσουν τα έσοδα, όπως η άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ, η εξάλειψη των ελαστικών μορφών εργασίας, η διεκδίκηση πλήρους απασχόλησης και το χτύπημα της ανασφάλιστης εργασίας με την νομιμοποίηση όλων των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ελλάδα. Και επιπλέον, η αντιμετώπιση της εισφοροδιαφυγής πρέπει να έχει πρώτιστα κατεύθυνση στις μεγάλες επιχειρήσεις και τους μεγαλοοφειλέτες και να μην εξαντλείται όλη η αυστηρότητα στις μικροεπιχειρήσεις και στα μικρομάγαζα που στενάζουν από την ύφεση. Με λίγα λόγια, αν η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει να σώσει τα Ταμεία, αν θέλει να γίνει πραγματικότητα ένα δημόσιο, καθολικό και αναδιανεμητικό σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, χρειάζεται άμεσα να προχωρήσει σε ενέργειες που οι «θεσμοί» αποκαλούν μονομερείς, ενάντια στο μεγαλύτερο εχθρό των Ταμείων που είναι η νεοφιλελεύθερη λιτότητα και η εξυπηρέτηση του χρέους.

16

αντιρατσισμος

24 IOYNH 2015

Να καταδικαστούν οι «Αυτόνομοι» νεοναζί της Πανόρμου

Εκατοντάδες άνθρωποι –1.000 περίπου– διαδήλωσαν στο Πέραμα, δίνοντας έτσι ηχηρή απάντηση στα εγκαίνια του εργοδοτικούεργολαβικού «σωματείου» μπράβων της ΧΑ. Στην πορεία, η οποία διέσχισε όλο το Πέραμα, συμμετείχαν: το ΠΑΜΕ, η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και η ΟΡΜΑ. Αντίθετα, οι ρουφιάνοι των εφοπλιστών έμειναν καθ’ όλη τη διάρκεια της πορείας προφυλαγμένοι από 10 κλούβες των ΜΑΤ. Αυτή ήταν μια πρώτη απάντησή μας! Δεν θα επιτρέψουμε να αναβιώσει το δουλεμπόριο των εργαζομένων! Έξω οι φασίστες από τη Ν. Ζώνη, από το Πέραμα και τον Πειραιά!

Του Θάνου Λυκουργιά

Σ

Κρίσιμη συγκυρία

Πολύ περισσότερο όμως, η εκδίκαση αυτής της υπόθεσης εντάσσεται στο γενικότερο πλαίσιο της περιόδου, τα βασικά χαρακτηριστικά της οποίας είναι δύο: α) Το κεντρικό γεγονός, η δίκη της Χρυσής Αυγής, έχει ξεκινήσει αλλά κινείται με ιδιαίτερα αργούς ρυθμούς ώστε να φθαρεί το ενδιαφέρον για την έκβασή της, ενώ αμφισβητείται ακόμα και η παράσταση των δικηγόρων της πολιτικής αγωγής στις επιμέρους υποθέσεις για τη γενική κατη-

Πολύ πετυχημένη η πολιτιστική παρέμβαση που διοργανώθηκε την Παρασκευή 19 Ιουλίου από την «Ανοιχτή Πόλη» στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα! Πολύ κέφι και χαρά! Αρκεί να υπάρξει συνέχεια και συνέπεια σε μια πολύπαθη από τους φασίστες περιοχή.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

γορία περί «εγκληματικής οργάνωσης» που βαρύνει κυρίως τους αρχιναζί. β) Εξίσου σημαντικό, οι επιθέσεις εναντίον μεταναστών, ομοφυλόφιλων (π.χ. πυροβολισμός εναντίον τρανς γυναίκας στο κέντρο της Αθήνας), αλλά και του κινήματος (επίθεση στη μοτοπορεία στον Ασπρόπυργο, εισβολή οπλισμένου χρυσαυγίτη προ ολίγων ημερών στο δημαρχιακό μέγαρο Περάματος, μετά τη μαζικότατη τοπική αντιφασιστική διαδήλωση) έχουν αρχίσει να πληθαίνουν και πάλι. Ακριβώς σε αυτήν τη φάση, που οι φασίστες προσπαθούν να ξαναβγούν στο προσκήνιο και στους δρόμους, χρειάζεται να συνεχιστεί η αλυσίδα καταδικαστικών αποφάσεων για κάθε επίθεση, που να μη τους αφήνει κανένα περιθώριο να νομιμοποιηθούν και να αποθρασυνθούν. Πριν από λίγες ημέρες καταδικάστηκαν σε 14ετή και 15ετή φυλάκιση χωρίς αναστολή τρεις χρυσαυγίτες για επίθεση εναντίον δύο γυναικών στο Μεταξουργείο το 2011. Προ ολίγων μηνών καταδικάστηκαν άλλοι δύο για επίθεση σε μέλος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στις Σέρρες. Λίγο πιο πριν υπήρξε καταδίκη για την εμπρηστική επίθεση εναντίον Πακιστανών αλιεργατών στην Ιεράπετρα, κ.λπ. Οι αποφάσεις αυτές, με μεγαλύτερες ή και με μικρότερες ποινές, κόβουν το βήχα στους καταδικασθέντες –γιατί μετά υπάρχει προηγούμενο...– και όσο πληθαίνουν, ρίχνουν βαριά σκιά στους επίδοξους τραμπούκους. Το κίνημα χρειάζεται να κάνει σημαία του αυτές τις αποφάσεις. Μέχρι την οριστική καταδίκη της Χρυσής Αυγής, κάθε απόφαση συμπληρώνει το παζλ και μας φέρνει πιο κοντά στο τσάκισμα των νεοναζί. Όσον αφορά τους «Αυτόνομους», θυμίζουμε πως η σύλληψή τους οδήγησε άμεσα στην αφάνεια τη μέχρι τότε υπερδραστήρια συμμορία... Χρειάζεται αυτός ο κύκλος να κλείσει οριστικά. Σε αυτή την κατεύθυνση, οι φορείς της περιοχής, πεντέμισι χρόνια μετά την επίθεση, συνεχίζουν τη συντονισμένη δράση τους και καλούν σε νέα συγκέντρωση την Τρίτη 30 Ιουνίου, στις 9 π.μ., έξω από το Εφετείο. Πραγματοποιήθηκε συνέντευξη Τύπου την Τρίτη 22/6, στις 12 το μεσημέρι στην ΕΣΗΕΑ, ενώ έχει ήδη ξεκινήσει κύκλος αφισοκολλήσεων και διανομής φυλλαδίων για την ενημέρωση των πολιτών στους Αμπελοκήπους και τις υπόλοιπες γειτονιές της Αθήνας. Χρειάζεται η αντιφασιστική συγκέντρωση να στηριχθεί από όλες τις δυνάμεις του κινήματος και της Αριστεράς, από κάθε αντιφασίστα και δημοκρατικό πολίτη. Με τη μαζική μας παρουσία να δείξουμε εντός και εκτός της δικαστικής αίθουσας καθαρά το συσχετισμό και τη διάθεση της κοινωνίας. Να κάνουμε απόλυτα σαφές ότι ο φασισμός δεν χωράει ανάμεσά μας και ότι δεν δεχόμαστε τίποτα λιγότερο από την παραδειγματική καταδίκη τους!

«Aίμα - Τιμή - Χρυσή Αυγή» φώναζε κάνοντας βόλτες με το αυτοκίνητό του έξω από το 3ο Λύκειο Παλαιού Φαλήρου λίγο καιρό πριν μαχαιρώσει σοβαρά τον 16χρονο τότε μαθητή Φοίβο Δ., στις 28 Ιανουαρίου 2013, ο δράστης της επίθεσης Γιώργος Αποστολόπουλος. Αυτήν τη στιγμή εκδικάζεται η έφεση που έκανε ο δράστης αφού πρωτόδικα κρίθηκε ένοχος για «απόπειρα ανθρωποκτονίας, τελεσθείσα σε ήρεμη ψυχική κατάσταση με ενδεχόμενο δόλο». Έχει μεγάλη σημασία να είμαστε και πάλι συμπαραστάτες, δίπλα στην οικογένεια του μαθητή.

μικρά αντιρατσιστικά

τις 30 Ιουνίου συνεχίζεται για δεύτερη μέρα (μετά τις 8/6) στο Εφετείο η εκδίκαση της υπόθεσης των «Αυτόνομων Εθνικιστών», της ναζιστικής συμμορίας που το Γενάρη του 2010 είχε επιτεθεί σε αντιφασιστική συγκέντρωση στο μετρό Πανόρμου, τραυματίζοντας 3 από τους συγκεντρωμένους. Υπενθυμίζουμε πως η συγκέντρωση οργανωνόταν από πλήθος σωματείων και μαζικών φορέων της περιοχής (Πολιτιστικός Σύλλογος Άνω Αμπελοκήπων, τοπικός σύλλογος δασκάλων και ΕΛΜΕ, Σωματείο Εργαζομένων Νοσοκομείου Ελπίς, Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό και πολλοί άλλοι), ως απάντηση σε προηγούμενη επίθεση της ίδιας ομάδας σε αντιρατσιστική εκδήλωση στον Πολιτιστικό Σύλλογο. Οι νεοναζί είχαν επιλέξει να κάνουν επίδειξη δύναμης, αλλά είχαν αποκρουστεί επιτυχώς από τους συγκεντρωμένους και συνελήφθησαν τελικά 45 εξ αυτών (οι 13 ήταν ανήλικοι και έχουν ήδη καταδικαστεί). Η πρώτη μέρα κύλησε με την άρνηση της προέδρου στο αίτημα –για πρώτη φορά από μέρους μας– για αναβολή, καθώς ο δικηγόρος της πολιτικής αγωγής ήταν αδύνατο να παραστεί γιατί συμμετείχε την ίδια μέρα ως πολιτική αγωγή στη δίκη της Χρυσής Αυγής. Ακολούθησε ανάκριση, στην ουσία, των δύο πρώτων μαρτύρων κατηγορίας από τους 15 περίπου δικηγόρους των ναζί: ο πρώτος μάρτυρας εξετάστηκε πάνω από δύο ώρες! Αξίζει τέλος να σημειωθεί ότι ένας εκ των 15 συνηγόρων των φασιστών είναι ο Φαήλος Κρανιδιώτης, ο οποίος έδωσε το στίγμα του λέγοντας ότι οι αντιρατσιστικοί φορείς «καίμε εγγύους», προσπαθώντας να μας συσχετίσει με τη Marfin... Η σημασία να καταδικαστούν οι νεοναζί «Αυτόνομοι Εθνικιστές» είναι προφανής. Αξίζει να θυμίσουμε πρώτα απ’ όλα ότι η επίθεση στο μετρό Πανόρμου, όπως και εκείνη που είχε προηγηθεί στον Πολιτιστικό Σύλλογο, ήταν οι πρώτες και μέχρι σήμερα οι τελευταίες που πραγματοποιήθηκαν μέρα μεσημέρι και μάλιστα εναντίον συγκέντρωσης μαζικών φορέων. Ούτε η Χρυσή Αυγή δεν έχει αποτολμήσει μέχρι στιγμής κάτι τέτοιο... Από κει κι έπειτα, οι ίδιοι οι «Αυτόνομοι» μόνο αυτόνομοι δεν είναι. Η παρουσία πρωτοκλασάτων δικηγόρων του ακροδεξιού χώρου, με προεξάρχοντα τον Φαήλο Κρανιδιώτη, αποδεικνύει τη σχέση τους με τον σκληρό πυρήνα της ακροδεξιάς. Ο βασικός κατηγορούμενος Δημήτρης Παπαγεωργίου, «αστέρας» των ακροδεξιών φυλλάδων και καταδικασμένος για παλαιότερη επίθεση –ως χρυσαυγίτης τότε– μετά τη σύλληψη και προφυλάκισή του είχε βρεθεί υποψήφιος στο νομαρχιακό ψηφοδέλτιο του Άδωνη Γεωργιάδη, ενώ κείμενα συμπαράστασης είχαν συνυπογράψει ο Θάνος Πλεύρης, ο Βορίδης, ο Παναγιώτης Ψωμιάδης κ.ά. Όλα τα παραπάνω αποδεικνύουν ότι οι «Αυτόνομοι» δεν είναι καθόλου δευτερεύουσα ομαδούλα «τρελαμένων» φασισταριών.

Ο Νικολά Σαρκοζί συνέκρινε την εισροή των μεταναστών στην Ευρώπη με μια τεράστια διαρροή νερού. Αλλά για την εισβολή της Γαλλίας στην Αφρική και τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν από αυτή δεν μας είπε κάτι...

Δεν μπορεί να ξεπερνά τους τρεις μήνες η κράτηση των «φιλοξενούμενων κρατουμένων», των αλλοδαπών δηλαδή που έχουν εκτίσει την ποινή τους στη φυλακή αλλά εξακολουθούν να κρατούνται, καθώς εκκρεμεί σε βάρος τους καταδίκη δικαστικής απέλασης. Πάλι καλά που έχουμε και αποφάσεις δικαστηρίων που μειώνουν την κράτηση μεταναστών χωρίς χαρτιά από 6μηνη σε τρίμηνη. Γιατί ή άλλη εναλλακτική θα ήταν να τους νομιμοποιήσουμε τους ανθρώπους, αλλά αυτό μάλλον είναι πάρα πολύ δύσκολο!

Μήνυμα μηδενικής ανοχής στη ρατσιστική βία έστειλε το Γ’ Μονομελές Εφετείο Κακουργημάτων καταδικάζοντας με βαριές ποινές τους δράστες της άγριας χρυσαυγίτικης επίθεσης εναντίον δύο γυναικών από τη Βόρεια Ήπειρο, την 28η Οκτωβρίου 2011 στην περιοχή του Μεταξουργείου. Και οι τρεις κατηγορουμένοι, μεταξύ των οποίων και ο Π. Μπαντέμης, πρώην πυρηνάρχης Δράμας της Χρυσής Αυγής, καταδικάστηκαν σε πολυετή κάθειρξη για τις κατηγορίες της ληστείας κατά συναυτουργία και της απόπειρας ληστείας, καθώς επίσης για επικίνδυνη σωματική βλάβη κατά συρροή και για παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία. Όλοι χωρίς αναστολή και με στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων για 3 χρόνια. Επιτέλους!

ΔΙΕΘΝΗ

24 IOYNH 2015

17

Μιλά ο Χοσέ Μαρία Γκονζάλες, ο νέος δήμαρχος του Κάδις ύστερα από 20 χρόνια Δεξιάς

Το Podemos ήρθε για να ποτίσει την ελπίδα των ανθρώπων Όταν βρέθηκα στο Κάδις στην προεκλογική σου συγκέντρωση στις 22 Μάη, είχα τη χαρά να σε ακούσω από κοντά να μιλάς και να τραγουδάς.

Ο Χοσέ Μαρία Γκονζάλες, ή αλλιώς Κίτσι, όπως τον φωνάζουν όλοι, είναι πολύ δημοφιλής και αγαπητός. Στην πανηγυρική μετεκλογική συγκέντρωση που έγινε στις 19 Ιούνη στο Κάδις, ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δήλωσε: «Βλέπω έναν δήμαρχο που μοιάζει με τον κόσμο, που προέρχεται από τον κόσμο... Αυτό που χρειαζόμαστε στην Ισπανία, είναι μια κυβέρνηση των απλών ανθρώπων, που να νοιάζεται για όλους, μια κυβέρνηση που οι υπουργοί της και ο πρόεδρός της να μοιάζουν με τον κόσμο. Αυτό είναι που φοβούνται». Ο Χοσέ Μαρία Γκονζάλες είναι μέλος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς. Ήδη τις πρώτες μέρες έχει σταματήσει τις εξώσεις, έχει εξασφαλίσει ότι τα παιδιά θα τρέφονται κανονικά και τους μήνες που δεν λειτουργούν τα σχολεία και έχει αρνηθεί να έχει σοφέρ και μεγάλο μισθό!

Για μας τους ανθρώπους από το Κάδις η μουσική είναι ένας τρόπος να εκφράζουμε τα συναισθήματά μας. Τραγουδάμε τη χαρά, τραγουδάμε τη λύπη και τραγουδάμε επίσης και την ελπίδα. Το «Αν ήμουν δήμαρχος του Κάδις» είναι μια διακήρυξη προθέσεων. Είναι ένα τραγούδι που περιγράφει ποιος θα έπρεπε να είναι ο ρόλος ενός δημάρχου. Ένας δήμαρχος πρέπει να υπερασπίζεται τους γείτονές του και να είναι πρόθυμος να λύσει τα προβλήματα των δικών του ανθρώπων. Με αυτή την έννοια, θα θέλαμε να ξαναθυμίσουμε, να μοιάσουμε σε μια μεγάλη μορφή, τον Φερμίν Σαλβοτσέα, έναν δήμαρχο της πόλης μας που έζησε τον 19ο αιώνα και έμεινε γνωστός ως «ο δήμαρχος των φτωχών». Θα ήταν πολύ σημαντικό αν μπορούσαμε να ξαναπιάσουμε το νήμα από τότε και να συνδεθούμε άμεσα με εκείνον τον άνθρωπο, που μοιάζει μια παλιά ιστορία σε κάποια βιβλία, που όμως είναι τόσο πραγματικά αναγκαίο να ξαναζωντανέψουμε.

Η χαρά των ανθρώπων τη μέρα της ορκωμοσίας σας ήταν τεράστια. Πού βασίζεται και από πού πηγάζει όλο αυτό το πάθος και όλη αυτή η ελπίδα; Όλη αυτή η ένταση έχει κατ’ αρχάς πίσω της χρόνια παραίτησης, χρόνια ολόκληρα που κυριαρχούσε η λογική τού δεν γίνεται τίποτα. Και ξαφνικά ο κόσμος άρχισε να συνειδητοποιεί ότι δεν θέλει άλλο αυτή την κατάσταση. Και το Podemos ήρθε για να ποτίσει την ελπίδα των ανθρώπων. Να δείξει από την αρχή ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος να συμβαίνουν τα πράγματα στην πολιτική και ότι χρειάζεται οι αγωνίες και οι ανάγκες των ανθρώπων να είναι προτεραιότητα στην πολιτική. Το Podemos ήρθε να δείξει ότι η πολιτική δεν είναι επάγγελμα και ότι υπάρχουν άνθρωποι που είναι διατεθειμένοι να παλέψουν χωρίς να προσπαθούν να πλουτίσουν από αυτό και να κάνουν καριέρα. Οι γείτονές μου έχουν αρχίσει να ονειρεύονται γιατί είδαν ότι υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που βγήκαν από τη βάση, που έρχονται από τα κάτω, από τους αγώνες, από τους δρόμους, μια ομάδα ανθρώπων που μιλάει τη γλώσσα τους και που έχει τα ίδια προβλήματα που έχει όλος ο κόσμος.

Και ποια είναι τα σχέδιά σου για το Κάδις; Πώς φαντάζεσαι την πόλη σας σε λίγους μήνες; Θα δουλέψουμε σκληρά έτσι ώστε το Κάδις να είναι μια πόλη στην οποία επιστρέφεις, όχι μια πόλη από την οποία φεύγεις. Έχουμε σκανδαλώδη ποσοστά ανεργίας. Περισσότερο από 40%, όπως και κάποια στοιχεία που χτυπούν καμπανάκι όσον αφορά τον κοινωνικό αποκλεισμό, ο οποίος βρίσκεται στο 20%. Με αυτά τα νούμερα, το να εγγυηθούμε μια αξιοπρεπή διαβίωση για τους Καδιτάνους αλλά και να δημιουργήσουμε όρους και δυναμικές που θα παραγάγουν δουλειές, όπως για παράδειγμα στον τομέα των εναλλακτικών μορφών ενέργειας, θα είναι στις νούμερο ένα προτεραιότητές μας.

Ποιοι είναι οι άνθρωποι που εκλέχτηκαν με το συνδυασμό «Για το Κάδις» και που τώρα μπαίνουν μαζί σου ως σύμβουλοι στο δημαρχείο; Η ομάδα που μπήκε στο δημαρχείο είναι πρώτα απ’ όλα «κανονικοί άνθρωποι». Με αυτό δεν θέλω να πω ότι οι υπόλοιποι της αντιπολίτευσης δεν είναι. Αυτό που ξέρω όμως πολύ καλά είναι ότι η ομάδα μας αποτελείται από ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να παλέψουν για να λύσουν τα προβλήματα των γειτόνων τους χωρίς να καμία πρόθεση να πλουτίσουν από αυτό στο μεταξύ. Όσο για το ποιοι είναι οι δημοτικοί μας σύμβουλοι; Μια ψυχολόγος, ένας εργαζόμενος του δήμου, ένας ακτιβιστής που παλεύει για τα δικαιώματα των ανθρώπων με αναπηρία, ένας πολιτικός επιστήμονας και μια καθαρίστρια. Αυτή είναι η ομάδα που έχει μπει στο δημαρχείο. Απλοί άνθρωποι, που θέλουν να παραμείνουν απλοί.

Πώς θα σχολίαζες τα αποτελέσματα των δημοτικών και περιφερεικών εκλογών σε ολόκληρη τη χώρα; Με ποιον τρόπο αυτά τα αποτελέσματα επιδρούν πάνω στο ίδιο το Podemos; Το θέμα είναι πολύπλοκο και με πολλές προεκτάσεις. Από τη μια τα αποτελέσματα σε περιφερειακό επίπεδο είναι κάτω από τις προσδοκίες μας για μια γρήγορη αλλαγή. Αποκαλύπτουν τις αδυναμίες μας και δείχνουν ότι δεν μπορούμε να προσπεράσουμε, να πάμε από πιο σύντομο δρόμο, χωρίς να ρι-

ζώσουμε στις αγροτικές ζώνες καθώς και στις πιο μικρές πόλεις. Από την άλλη, η δυναμική της εναλλακτικής που ονομάστηκε Λαϊκή Ενότητα, με την υποστήριξη του φαινόμενου Podemos, μπόρεσε να κερδίσει την πλειοψηφία σε πρωτεύουσες όπως η Βαρκελώνη, η Μαδρίτη, η Σαραγόσα, η Βαλένσια, η Κορούνια ή το Σαντιάγο. Σε αυτό το πλαίσιο, το Κάδις είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Δεν πρόκειται για μια μεγάλη πόλη, και ούτε είχαμε καμιά φοβερή μιντιακή κάλυψη, όπως είχαν οι υποψήφιοι των μεγάλων πόλεων. Τα αποτελέσματα του Κάδις έχουν να κάνουν με τη διαρκή και επίμονη δουλειά που γίνεται εδώ και πολλά χρόνια, πριν ακόμα από την ύπαρξη του Podemos, από τις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιστέκονταν. Πρόκειται για μια πόλη όπου η Αντικαπιταλιστική Αριστερά έπαιξε έναν πολύ σημαντικό ρόλο.

Η γλώσσα σας, το πρόγραμμά σας, φαίνονται πραγματικά πολύ ριζοσπαστικά. Ποια είναι όμως η εγγύηση ότι θα συνεχίσετε να υπερασπίζετε τα συμφέροντα των από κάτω; Το βασικό είναι να δημιουργήσουμε εργαλεία λαϊκής εξουσίας. Να εξασφαλίσουμε ότι οι ίδιοι οι άνθρωποι ασκούν έλεγχο στις αποφάσεις που εμείς θα παίρνουμε μέσα στο δημαρχείο. Οι προτάσεις μας για τη λαϊκή συμμετοχή είναι ο μηχανισμός, ο τρόπος που εγγυάται ότι το πρόγραμμά μας θα ταυτίζεται με τα αιτήματα του κόσμου. Συμβούλια πολιτών, συνελεύσεις γειτονιών, λαϊκά δικαστήρια, συμμετοχικοί προϋπολογισμοί. Όλα αυτά δεν είναι ιδέες στα χαρτιά, σκοπεύουμε να γίνουν η πολιτική κληρονομιά των γυναικών και των ανδρών του Κάδις.

Τον Οκτώβρη έχετε τις εθνικές εκλογές. Με ποια στρατηγική πιστεύεις ότι μπορείτε να κερδίσετε το στοίχημα; Εμπνέοντας τον κόσμο, κάνοντας έξυπνες κινήσεις, αλλά κυρίως με το να έχουμε μια εξαιρετική διαχείριση στους δήμους που έχουμε κερδίσει και με το να επιφέρουμε πραγματικές αλλαγές, παίρνοντας μέτρα που θα αλλάξουν πραγματικά τη ζωή των ανθρώπων. Σημαντικό επίσης θα είναι και να εξαπλωθούμε σε όλη τη χώρα, ακόμα και στις περιοχές όπου οι αλλαγές γίνονται με πολύ αργούς ρυθμούς.

Η αστυνομία δεν σέβεται ούτε ασθενείς ούτε θεσμούς

Ο

Κίτσι, από τις πρώτες μέρες της εκλογής του έδειξε έμπρακτα ότι όχι μόνο είναι ενάντια στις εξώσεις ανθρώπων από τα σπίτια τους, αλλά ότι θα βρίσκεται ο ίδιος στο δρόμο για να τους υπερασπίζεται. Έτσι στις 22 Ιούνη μαζί με τους δημοτικούς συμβούλους του Podemos, αλλά και πολλούς γείτονες, βρέθηκε έξω από το σπίτι του Αντόνιο και της Άννα, για να εμποδίσουν την έξωση. Ο Αντόνιο πάσχει από καρκίνο που του προκαλεί 90% παράλυση και το επίδομα που παίρνει είναι χαμηλότερο από το ενοίκιο που πρέπει να πληρώνει. Έτσι εδώ και κάποιο καιρό δεν έχει τη δυνατότητα να πληρώνει

το ενοίκιο. Ωστόσο τα μεγάλα ΜΜΕ είχαν το θράσος να παρουσιάσουν τον καρκινοπαθή σαν ένα αδίσταχτο απατεώνα που δεν σέβεται το ιερό δικαίωμα της ιδιοκτησίας! Ο δήμαρχος με τους δημοτικούς συμβούλους έφτιαξαν μια ανθρώπινη αλυσίδα στην είσοδο του σπιτιού, αφού πρώτα ο ίδιος ζήτησε από τους αστυνομικούς να αποχωρήσουν. Ο Κίτσι πρότεινε διάφορες εναλλακτικές και ζήτησε λίγο χρόνο μέχρι το δημαρχείο να βρει εναλλακτική κατοικία για το ζευγάρι. Επίσης προσπάθησε να επικοινωνήσει με τους εισαγγελείς ζητώντας τους να αναστείλουν την απόφασή τους, αλλά φυσικά βρήκε κλειστές πόρ-

τες. Η αστυνομία δεν σεβάστηκε τον θεσμικό ρόλο του Κίτσι, και πραγματοποίησε τελικά με βίαιη επίθεση την έξωση. Το κράτος δείχνει το πραγματικό του πρόσωπο. Η αστυνομία, οι δικαστές, τα ΜΜΕ έχουν κινητοποιηθεί από τις πρώτες μέρες και προσπαθούν λυσσασμένα να τσακίσουν ένα διαφορετικό μοντέλο κυβέρνησης, που επιμένει να δηλώνει με κάθε τρόπο ότι θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα του κόσμου. Στο ερώτημα που έχει αρχίσει να δημιουργείται πώς συνδυάζεται ο θεσμικός με τον κινηματικό ρόλο, οι αγωνιστές του συνδυασμού έχουν ήδη διατυπώσει έμπρακτα την απάντηση.

18

ΔΙΕΘΝΗ

24 ΙΟΥΝΗ 2015

∆ανία Στις εκλογές στη ∆ανία, οι Σοσιαλδηµοκράτες κέρδισαν την πρώτη θέση µε 26,4%, αλλά το άθροισµα του λεγόµενου «κόκκινου µπλοκ» (Κεντροαριστερά και Αριστερά) δεν συγκεντρώνει την πλειοψηφία στη βουλή, λόγω της πτώσης στα ποσοστά των κυβερνητικών εταίρων των Σοσιαλδηµοκρατών. Το «µπλε µπλοκ» (∆εξιά και ακροδεξιά) έχει την πλειοψηφία των εδρών, αλλά είναι ακόµα άγνωστο αν το ακροδεξιό Κόµµα του ∆ανικού Λαού θα επιλέξει να µπει σε κυβέρνηση. Η εκτίναξη της ακροδεξιάς από 12,3% στο 21,2% και η ανάδειξή της σε δεύτερο κόµµα (υποσκελίζοντας τους Φιλελεύθερους) είναι το πιο ανησυχητικό νέο. Ήταν οι πλέον κερδισµένοι σε µια προεκλογική µάχη που εξελίχθηκε σε πλειοδοσία ρατσισµού (µε την πρόθυµη συµµετοχή των Σοσιαλδηµοκρατών). Μόνο θετικό, ότι η Κοκκινοπράσινη Συµµαχία ανέβηκε 1 µονάδα στο 7,7% και βρέθηκε στην 4η θέση από την 6η.

Ξεκίνησε το ταξίδι του ο «Στόλος της Ελευθερίας ΙΙΙ»

Να σπάσει ο αποκλεισµός της Γάζας! Του Πάνου Πέτρου

Η

«Μαριάν», το πλοίο των Πρωτοβουλιών «Ένα Καράβι για τη Γάζα» της Νορβηγίας και της Σουηδίας, έχει φτάσει στη Μεσόγειο, όπου µαζί µε άλλα πλοία θα συµµετάσχει στο σχηµατισµό του Στόλου της Ελευθερίας ΙΙΙ, που θα επιχειρήσει να σπάσει τον αποκλεισµό της Γάζας. Σε Ισπανία, Πορτογαλία, Ιταλία, οι ακτιβιστές του πλοίου έτυχαν θερµής υποδοχής και συµµετείχαν σε πολλές εκδηλώσεις αλληλεγγύης. Αντίστοιχα στην Ελλάδα, η Πρωτοβουλία «Ένα Καράβι για τη Γάζα» που συµµετέχει στον Στόλο έχει οργανώσει-συµµετάσχει σε πολλές εκδηλώσεις (Χανιά, Ηράκλειο, Πάτρα, Χαλάνδρι), που κορυφώθηκαν µε τη µεγάλη συναυλία αλληλεγγύης στα Προπύλαια στις 18 Ιούνη. Για λόγους ασφαλείας, οι διοργανωτές δεν έχουν δώσει τα ακριβή στοιχεία για την αποστολή (αριθµός πλοίων, ονόµατα συµµετεχόντων, ηµεροµηνίες, διαδροµή κ.λπ.), ώστε να δυσκολέψουν κάθε απόπειρα να εµποδιστεί το ταξίδι τους. Ωστόσο, έχει γίνει γνωστό ότι φτάνοντας στην Ιταλία και έπειτα στην Ελλάδα ο Στόλος θα συµπεριλάβει αρκετούς ακτιβιστές, διεθνείς προσωπικότητες κ.ά. και πως εκτιµάται ότι θα προσεγγίσει τη Γάζα στα τέλη Ιούνη. Αν και τα τελευταία 4 χρόνια υπήρξαν διάφορες απόπειρες να φτάσουν αλληλέγγυοι στη Γάζα, αυτή είναι η πρώτη οργανωµένη, µεγάλης εµβέλειας προσπάθεια του Στόλου της Ελευθερίας να επιχειρήσει ξανά να σπάσει τον αποκλεισµό, µετά τις ιστορικές προσπάθειες του 2010 και του 2011.

Το έγκληµα του 2010

Το 2010, η ηρωική προσπάθεια του Στόλου της Ελευθερίας Ι αντιµετωπίστηκε από την πειρατική επίθεση του ισραηλινού στρατού σε διεθνή ύδατα. Σηµαδεύτηκε από την απόβαση κοµάντος στο τουρκικό «Μαβί Μαρµαρά» και τη δολοφονία 10 ακτιβιστών. Ένα (ακόµα) έγκληµα του κράτους του Ισραήλ που έµεινε ατιµώρητο, παρότι προκάλεσε διεθνή κατακραυγή. Ακολούθησε ο Στόλος της Ελευθερίας ΙΙ, τον Ιούλη του 2011. Με νωπή ακόµα την κατακραυγή για την επίθεση στο «Μαβί Μαρµαρά», το Ισραήλ θέλησε να αποφύγει να προκαλέσει και πάλι και ζήτησε από τους συµµάχους του να κάνουν τη βρόµι-

κη δουλειά. Και την ντροπιαστική εξυπηρέτηση στους σιωνιστές ανέλαβε η ελληνική κυβέρνηση του ΓΑΠ, που είχε βάλει τότε τα πρώτα θεµέλια στη στρατηγική συµµαχία «Ελλάδα-Κύπρος-Ισραήλ». Σαµποτάζ σε µηχανές πλοίων, απαγόρευση απόπλου, συλλήψεις ακτιβιστών, κυνηγητό πλοίων που έδειξαν ανυπακοή στην απαγόρευση (αξέχαστη έµεινε η επίµονη προσπάθεια του «Καραµά» να ξεφύγει, σε πείσµα µιας διαρκούς, ανελέητης καταδίωξης), κατάφεραν να κρατήσουν το λαό της Γάζας αποκοµµένο από εκείνους που ήθελαν να του δείξουν την αλληλεγγύη τους και να του δώσουν ελπίδα. Η φετινή προσπάθεια έχει τεράστια σηµασία. Μαζί µε τη διεθνή καµπάνια BDS (Μποϊκοτάζ-Αποεπένδυση-Κυρώσεις), οι προσπάθειες της Συµµαχίας του Στόλου για τη Γάζα είναι οι πιο εµβληµατικές δράσεις στον διεθνή αγώνα για την ανάδειξη των εγκληµάτων του Ισραήλ, για στήριξη του αγώνα των Παλαιστινίων.

Το κλίµα στη Γάζα

Την τεράστια σηµασία καταλαβαίνει κανείς αν δει το ηλεκτρισµένο κλίµα στην ίδια την ηρωική και πολύπαθη Γάζα. Στις 30 Μάη, οι Παλαιστίνιοι τίµησαν τους νεκρούς του «Μαβί Μαρµαρά» (ήταν η 5η επέτειος) και φώναξαν συνθήµατα υπέρ του Στόλου. Στις 31 Μάη, βαρκούλες µε παιδιά και ΑΜΕΑ βγήκαν στις ακτές της

Γάζας και έριξαν λουλούδια στη µνήµη των νεκρών ακτιβιστών και ως καλωσόρισµα στον Στόλο της Ελευθερίας. Όλες αυτές τις µέρες οργανώθηκαν και συνεχίζουν να οργανώνονται εκδηλώσεις, δράσεις και γιορτές και όλοι οι συµµετέχοντες δηλώνουν «ανυπόµονοι να µπορέσει να φτάσει ο Στόλος ασφαλής».

Ισραήλ

Το Ισραήλ έχει κάνει σαφείς τις προθέσεις του. Όχι ότι υπήρχε καµία αµφιβολία. Τόσο ο εκπρόσωπός του στον ΟΗΕ όσο και ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών ξεκαθάρισαν ότι δεν θα επιτρέψουν στα πλοία να προσεγγίσουν τη Γάζα και πως το Ισραήλ προετοιµάζεται για την αποτροπή τους. Το πώς θα επιχειρήσουν να το πράξουν είναι άγνωστο. Αν ο Στόλος καταφέρει τελικά να φτάσει κοντά στη Γάζα, είναι δεδοµένο ότι θα δεχτεί επίθεση, είτε πιο βίαιη (µε κοµάντος) είτε πιο «διακριτική» (µε χτύπηµα στις µηχανές τους και ρυµούλκησή τους). Ωστόσο, σύµφωνα µε τον πολιτικό αναλυτή Χασάν Αµπντό, το Ισραήλ θα θελήσει να αποφύγει να επέµβει και «θα ασκήσει πολιτική πίεση σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να εµποδίσουν τα πλοία να αποπλεύσουν από τα λιµάνια τους, ακόµα κι αν αυτό απαιτεί να ανατιναχθούν οι µηχανές τους». Απέναντι σε τέτοιους κινδύνους και σε κάθε σενάριο που θα επιχειρήσει να

ακυρώσει τη σπουδαία προσπάθεια των ακτιβιστών του Στόλου της Ελευθερίας, θα χρειαστεί η στήριξή µας. Να γίνει σαφές ότι το Ισραήλ δεν µπορεί να επαναλάβει ατιµώρητα επιθέσεις σαν αυτήν του 2010. Να γίνει σαφές ότι όποια κυβέρνηση υποκύψει στην «πολιτική πίεση» του Ισραήλ γίνεται συνένοχος στον αποκλεισµό της Γάζας.

Ελλάδα

Ιδιαίτερα στα καθ’ ηµάς, θα είναι τραγικό να ζήσουµε µια επανάληψη της ντροπής του 2011 µε κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ. Η είδηση πως η κυβέρνηση δεν έδωσε θεώρηση εισόδου στην Ελλάδα στη Λεϊλά Χάλεντ, θρυλική Παλαιστίνια αγωνίστρια (καλεσµένη στο Resistance Festival), ήταν ήδη µια (επιεικώς) απαράδεκτη υποχώρηση στο όνοµα της «στρατηγικής συνεργασίας» µε το κράτος-τροµοκράτη. Η κυβέρνηση θα όφειλε να στηρίξει ανοιχτά τον Στόλο της Ελευθερίας και οφείλει τουλάχιστον να µην εµποδίσει στο παραµικρό την αποστολή του. Θα είναι το ελάχιστο, καθώς δεν είναι διόλου απίθανο, τις ίδιες µέρες που οι συναγωνιστές µας του Καραβιού για τη Γάζα θα αντιµετωπίζουν την πολεµική µηχανή του Ισραήλ στα ανοιχτά της Γάζας, οι υπουργοί Εξωτερικών και Άµυνας να γίνονται δεκτοί µε τιµές στο Τελ Αβίβ, στο πλαίσιο συνάντησης µε την κυβέρνηση χασάπηδων...

διεθνη

24 ΙΟΥΝη 2015

19

Υποκρισία

Ισλαμικό Κράτος

Η φρίκη του πολέμου προκαλεί τεράστια δεινά. Χωρίς να συγκρίνεται με τους μαζικούς θανάτους, ένα από αυτά είναι οι καταστροφές πολιτισμικών μνημείων. Πρόσφατα τα διεθνή ΜΜΕ κατακλύστηκαν από -προκαταβολικούς- θρήνους για τις καταστροφές που περίμεναν ότι θα προκαλέσει το Ισλαμικό Κράτος στην Παλμύρα της Συρίας, την παγκοσμίως γνωστή αρχαία πόλη, που έπεσε στα χέρια του. Πιο πρόσφατα, τεράστιες καταστροφές προκλήθηκαν στην Παλιά Πόλη της Σαναά της Υεμένης, «ένα από τα παλιότερα διαμάντια του ισλαμικού αστικού τοπίου». Δεν υπήρξε ο ίδιος θρήνος στα ΜΜΕ, σχεδόν δεν μαθεύτηκε. Γιατί την Παλιά Σαναά δεν την κατέστρεψαν οι «τζιχαντιστές», αλλά την ισοπέδωσαν οι βομβαρδισμοί της Σαουδικής Αραβίας, που διεξάγονται με τη στήριξη της «διεθνούς κοινότητας»…

Στο Ιράκ, η μεγάλη αντεπίθεση του κυβερνητικού στρατού και των σιιτικών πολιτοφυλακών, υπό αμερικανική στήριξη, ανακόπηκε σύντομα. Μάλιστα το Ισλαμικό Κράτος ήταν αυτό που αντεπιτέθηκε, καταλαμβάνοντας και το Ραμάντι, πρωτεύουσα της επαρχίας Άνμπαρ. Επιτυχίες σημειώνει το Ισλαμικό Κράτος και στη Συρία, όπου κατέλαβε την Παλμύρα. Βασικός λόγος παραμένει η αθλιότητα των αντιπάλων του. Όπου συναντά λαϊκή αντίσταση (όπως στις περιοχές όπου δρα το «Ηφαίστειο του Ευφράτη», η συμμαχία κουρδικών πολιτοφυλακών-Σύρων ανταρτών) αποκρούεται ή χάνει εδάφη. Αλλά απέναντι στις ΗΠΑ, το καθεστώς Άσαντ και τη σιιτική κυβέρνηση της Βαγδάτης, ισχύει αυτό που δήλωνε κάτοικος της Μοσούλης: «Όλοι θέλουμε να απελευθερωθούμε από το ΙΚ, αλλά αν είναι να μας “απελευθερώσουν” αυτοί, καλύτερα όχι...».

Τεράστια πορεία κατά της λιτότητας στο Λονδίνο

Η

αρχική παγωμάρα που προκάλεσε η επανεκλογή του Κάμερον δείχνει να δίνει γρήγορα τη θέση της στη διάθεση κινηματικής αντίστασης στη Βρετανία. Στις 20 Ιούνη, η διαδήλωση κατά της λιτότητας που οργάνωνε η κινηματική συμμαχία People’s Assembly (Συνέλευση του Λαού) συγκέντρωσε 250.000 ανθρώπους στους δρόμους του Λονδίνου, σύμφωνα με τους διοργανωτές. Ακόμα και η αστυνομία μίλησε για αντίστοιχα νούμερα. Ήταν μια διαδήλωση-σεισμός, ένα ηχηρό μήνυμα στην κυβέρνηση των Τόρηδων, που παρά την εκλογική νίκη τους εξακολουθούν να συγκεντρώνουν το βαθύ μίσος των «από κάτω».

Ο ίδιος ο Κάμερον φρόντισε άμεσα γι’ αυτό. Πιθανότατα με τον αέρα του νικητή και ποντάροντας σε ένα κλίμα αποθάρρυνσης, πέρασε σε άμεση επίθεση. Δεν είχαν σταματήσει καλά καλά οι μετεκλογικές αναλύσεις όταν ανακοίνωσε νέα νομοθεσία που θα περιορίζει τη δυνατότητα απεργιών (θα χρειάζεται έγκριση σε ποσοστό πάνω από το 50% όλων των εργαζομένων, και όχι μόνο όσων συμμετέχουν στις ψηφοφορίες), αλλά και μια σειρά επιθέσεων που έχουν προκαλέσει αναταραχή σε διάφορους κλάδους. Τις προηγούμενες μέρες έγιναν τοπικές κινητοποιήσεις ενάντια στη λιτότητα και τους Τόρηδες. Η κορύφωση ήρθε με το ανθρώπινο ποτάμι στο Λονδίνο. Συμμετείχαν κοινωνικές οργανώσεις, ομάδες ακτιβιστών ενάντια στη λιτότητα, πολλά μεγάλα συνδικάτα. Εκατοντάδες πούλμαν μετέφεραν κόσμο από όλη την Αγγλία και την Ουαλία. Στη Σκοτία τη διαδήλωση οργάνωσε εκτός από την People’s Assembly και η Συνομοσπονδία των Συνδικάτων, που προανήγγειλε ανυπακοή στον αντισυνδικαλιστικό νόμο. Την επομένη των εκλογών, όλοι περίμεναν «5 χρόνια σκληρών επιθέσεων». Αρκετοί πλέον συνειδητοποιούν αυτό που είπε διαδηλώτρια στο Λονδίνο: «Ήμουν σε κατάθλιψη για μέρες. Μετά σκέφτηκα, δεν μπορούμε να θρηνούμε για 5 χρόνια –κάτι πρέπει να κάνουμε». Εντυπωσιακό ήταν πως αρκετοί διαδήλωναν για πρώτη φορά ή επέστρεφαν σε διαδήλωση ύστερα από χρόνια. Ο Κάμερον ίσως απέκτησε έναν ακόμα μεγάλο πονοκέφαλο. Στη συγκέντρωση στο Λονδίνο, αρκετοί συνδικαλιστές δήλωσαν από το βήμα πως έρχονται κι άλλες τέτοιες στιγμές. Ας ελπίσουμε, κάτω από την πίεση των μαχητικών διαθέσεων, αυτά τα λόγια να γίνουν πραγματικότητα...

Πολύνεκρη ρατσιστική επίθεση

Το Τσάρλεστον, ο ρατσισμός και η υποκρισία

Σ

τις 17 Ιούνη, ο 21χρονος λευκός οπαδός της λευκής ανωτερότητας Ντίλαν Στορμ Ρουφ άνοιξε πυρ σε εκκλησία μαύρων στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνας δολοφονώντας 9 ανθρώπους. Το ίδιο το έγκλημα είναι σύμπτωμα του βαθιού ρατσισμού στις ΗΠΑ. Στη Νότια Καρολίνα υπάρχουν καμιά 25αριά οργανώσεις «λευκής ανωτερότητας» με χιλιάδες μέλη. Αυτές οι οργανώσεις έχουν δεσμούς με την αστυνομία και το Ρεπουμπλικάνικο Κόμμα (συχνά μοιράζονται και τα ίδια μέλη). Στη Νότια Καρολίνα κυματίζει ακόμα περήφανα η σημαία της Συνομοσπονδίας του Νότου, η σημαία-σύμβολο όσων πολέμησαν στον εμφύλιο με στόχο να παραμείνουν στη σκλαβιά οι μαύροι. Αν στις πολιτείες του Νότου ο ρατσισμός είναι πιο βαθιά ριζωμένος, το κίνημα «Οι μαύρες ζωές μετράνε» έχει αναδείξει πως ο θεσμικός, κρατικός ρατσισμός υπάρχει σε όλες τις ΗΠΑ, με «φονικό όπλο» στα χέρια του την αστυνομία, που δολοφονεί μαύρους κατά συρροήν. Αλλά πέρα από το ίδιο το έγκλημα, διδακτική είναι και η αντιμετώπισή του από τους πολιτικούς και τα μεγάλα ΜΜΕ.

Τρομοκρατία;

Όποιον ορισμό κι αν επιλέξει κανείς για τη λέξη, ο Ρουφ είναι τρομοκράτης. Κι όμως, η λέξη απουσιάζει εμφατικά από τις ειδήσεις, πέρα από μια περιορισμένη αρθρογραφία που αναρωτιέται «αν θα έπρεπε να χαρακτηριστεί τρομοκρατική η επίθεση». Αν αντί για λευκός ρατσιστής ήταν μουσουλμάνος, είμαστε βέβαιοι ότι η λέξη «τρομοκράτης» θα είχε εμφανιστεί πριν καν ταυτοποιηθεί ο δράστης. Είναι αποκαλυπτικό της ιδεολογικής σύνδεσης του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία» με την ισλαμοφοβία και το ρατσισμό. Ενώ η ακροδεξιά τρομοκρατία έχει προκαλέσει πολύ περισσότερες επιθέσεις και πολλαπλάσια θύματα από την «τζιχαντιστική» τα τελευταία 14 χρόνια, η κυρίαρχη εντύπωση στις ΗΠΑ είναι πως η νούμερο ένα οργανωμένη απειλή είναι το «ακραίο Ισλάμ».

Όλοι όσοι «ήταν Σαρλί», σήμερα δεν «είναι Εκκλησία του Τσάρλεστον». Οι ηγέτες του πλανήτη δεν κατεβαίνουν στη Νότια Καρολίνα να διαδηλώσουν. Κανείς δεν απαιτεί «έκτακτα μέτρα» που να βάζουν στο στόχαστρο τις ακροδεξιές και ρατσιστικές ομάδες και οργανώσεις. Κανείς δεν ζητά επιτακτικά από την παγκόσμια «λευκή κοινότητα» να καταδικάσει το έγκλημα και να πάρει αποστάσεις από την ιδεολογία του δράστη. Όταν ο δράστης είναι μαύρος φταίει «η μαύρη συμμορίτικη κουλτούρα», όταν είναι μουσουλμάνος φταίει «το Ισλάμ», όταν είναι λευκός ρατσιστής είναι «ψυχικά διαταραγμένος, μοναχικός λύκος».

Όταν ο δράστης είναι μαύρος φταίει η «μαύρη συμμορίτικη κουλτούρα», όταν είναι μουσουλμάνος φταίει «το Ισλάμ», αλλά όταν είναι λευκός ρατσιστής είναι «ψυχικά διαταραγμένος μοναχικός λύκος». Το ότι οι ρατσιστικές οργανώσεις, που όξυναν τη δράση τους μετά την εκλογή Ομπάμα, σήμερα κλιμακώνουν ακόμη περισσότερο -ως απάντηση στην άνοδο του νέου μαύρου κινήματος- μένει εκτός συζήτησης. Το ότι στο πλευρό τους έχουν τις αστυνομικές ενώσεις που υιοθετούν μια παρόμοια φρασεολογία «αντεπίθεσης» ενάντια στο κίνημα των μαύρων που «τους στοχοποιεί» απουσιάζει επίσης. Δεν εκπλήσσει, βέβαια, στη χώρα όπου ένας λευκός τρομοκράτης που σκότωσε 9 ανθρώπους συνοδεύεται ήρεμα κι ευγενικά από τους αστυνομικούς στο περιπολικό, ενώ αθώοι μαύροι πυροβολούνται εν ψυχρώ, στραγγαλίζονται στα πεζοδρόμια, κακοποιούνται βάναυσα την ώρα της σύλληψής τους...

Να καταδικαστούν οι «Αυτόνομοι» νεοναζί 24 ιουνη 2015

σελίδα 16

Φεστιβάλ σε σειρά πόλεων για τα δικαιώματα των μεταναστών:

Οι μεγαλύτερες εκδηλώσεις ενάντια στο ρατσισμό και το φασισμό Του Θανάση Κούρκουλα

Μ

εγαλύτερα και πιο πολιτικά από κάθε άλλη χρονιά αναμένεται να είναι τα φετινά αντιρατσιστικά φεστιβάλ του καλοκαιριού. Τα δύο μεγαλύτερα φεστιβάλ πραγματοποιούνται στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη το Παρασκευοσαββατοκύριακο 3, 4 και 5 Ιουλίου, ενώ το ίδιο Σαββατοκύριακο γίνεται το 4ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ των Τρικάλων. Μέχρι τότε, όλος ο Ιούνιος είναι γεμάτος από αντιρατσιστικές εκδηλώσεις σε κάθε γωνιά της χώρας. Ξεκίνησαν με την ιδιαίτερα επιτυχημένη 9η Γιορτή ΚΣΜΚΑΡ στα τέλη Μάη στη Γεωπονική, ενώ τη σκυτάλη πήρε το Ρέθυμνο με το 11ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της πόλης που έγινε στις 6 και 7 Ιούνη. Ακολούθησε η Χίος με το 5ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ της στις 19-20 Ιούνη. Στις 26 και 27 Ιούνη πραγματοποιείται το 9ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Βόλου, ενώ το Σαββατοκύριακο 27-28/6 οργανώνεται για 10η χρονιά το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Κοινωνικής Αλληλεγγύης στα Χανιά. Η αυξημένη προσέλευση του κόσμου στις αντιρατσιστικές εκδηλώσεις που

έχουν γίνει ως τώρα, δίνει το στίγμα των προσδοκιών και της διεκδίκησης των μεταναστών, των αντιρατσιστικών κινήσεων και των απλών ανθρώπων από τη νέα κυβέρνηση, που έχει δώσει τα πρώτα θετικά δείγματα γραφής (περιορισμός πολύμηνης κράτησης μεταναστών, νομοσχέδιο ιθαγένειας για αρκετά παιδιά, εξαγγελίες για νέες ανοιχτές δομές φιλοξενίας). Βήματα που χρειάζεται πάντως να ολοκληρωθούν και να συμπληρωθούν με την υλοποίηση βασικών αιτημάτων του κινήματος διεκδίκησης: τη νομιμοποίηση των μεταναστών χωρίς χαρτιά που ζουν στη χώρα, καθώς και την ταχύρρυθμη απόδοση ασύλου σε κάθε πρόσφυγα, που σήμερα έχει κολλήσει στις υποστελεχωμένες υπηρεσίες ασύλου, στα θαλάσσια σύνορα και τις μεγάλες πόλεις. Αν συνυπολογίσει κανείς το ναυάγιο των συνομιλιών στην ΕΕ για το περίφημο «σχέδιο κατανομής προσφύγων» από το νότο, που κατέληξε να αφορά μόνο 40.000 πρόσφυγες από την Ιταλία και την Ελλάδα και να μην είναι δεσμευτικό για καμία χώρα της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, η ανάγκη διεκδίκησης στο ευρωπαϊκό και το εγχώριο πλαίσιο καθίσταται ακόμα πιο επιτακτική. Οι καβγάδες της Ιταλίας με την ηγεσία της ΕΕ είναι δηλωτικοί της κρισιμότητας της κατάστασης.

Η καμπάνια Η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών συμμετέχουν με όλες τους τις δυνάμεις στην καμπάνια προπαγάνδισης των αντιρατσιστικών φεστιβάλ σε κάθε πόλη. Με εξορμήσεις και αφισοκολλήσεις σε γειτονιές, με συμμετοχή σε εκδηλώσεις σε κρίσιμες γειτονιές (όπως π.χ. η γιορτή για τα παιδιά που οργάνωσε η «Ανοιχτή Πόλη» στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα στις 19/6), με προπαγάνδιση των φεστιβάλ σε κινητοποιήσεις όπως η διαδήλωση για το κλείσιμο των κέντρων κράτησης στην Αμυγδαλέζα στις 20/6. Πολύ θετική είναι επίσης η συμβολή οργανώσεων της Αριστεράς (π.χ. της Νομαρχιακής ΣΥΡΙΖΑ Α’ Αθήνας) στην καμπάνια προπαγάνδισης των αντιρατσιστικών φεστιβάλ, και εκδηλώσεων όπως της Νομαρχιακής Θεσσαλονίκης του ΣΥΡΙΖΑ για τη δίκη της ΧΑ στις 22/6. Τέτοιες δράσεις το διάστημα πριν από τη διεξαγωγή των αντιρατσιστικών φεστιβάλ συσπειρώνουν ευρύτερο κόσμο του κινήματος και της Αριστεράς και λειτουργούν υποβοηθητικά για την προπαγάνδιση και την επιτυχία των αντιρατσιστικών φεστιβάλ. Ραντεβού εκεί λοιπόν, για όλους αυτούς τους λόγους. Άλλωστε –όπως κάθε χρονιά– το πλούσιο συναυλιακό και πολιτιστικό πρόγραμμα των φεστιβάλ δίνει την ευκαιρία σε όλους να συνδυάσουμε τη συζήτηση και την ανταλλαγή εμπειριών με τη διασκέδαση, παίρνοντας νέες δυνάμεις για να συνεχίσουμε μέχρι την τελική δικαίωση των αγώνων μας!

Λιτότητα και στα δικαιώματα

Στην παρούσα συγκυρία, δεν είναι καθόλου τυχαίο πως τα μεγάλα αντιρατσιστικά φεστιβάλ συμπεριλαμβάνουν στις κεντρικές τους συζητήσεις εξαιρετικά ενδιαφέροντα πάνελ για το χρέος και την απάντηση στα μνημόνια και τη λιτότητα. Είναι εξάλλου απολύτως σαφές πόσο τα ίδια τα ζητήματα των δικαιωμάτων επηρεάζονται από την «πλήρη και έγκαιρη» αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων στους δανειστές: Πέρα από τις τραγικές ελλείψεις στα νοσοκομεία και τις κοινωνικές υπηρεσίες, η έλλειψη ρευστότητας για ενοικίαση και δημιουργία καταλυμάτων καταδικάζει εκατοντάδες πρόσφυγες και ντόπιους αστέγους στην υπαίθρια διαμονή στα παγκάκια των πλατειών των μεγάλων πόλεων, ενώ η αδυναμία νέων προσλήψεων δημιουργεί ουρές και πρόσθετη ταλαιπωρία για χιλιάδες πρόσφυγες που θέλουν να υποβάλουν αίτημα ασύλου και να εφοδιαστούν με το προσφυγικό διαβατήριο.

Ισλαμοφοβία

Η ιδεολογική κάλυψη είναι απολύτως απαραίτητη για τις ρατσιστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, που έχουν επιδοθεί σε έναν αγώνα δρόμου κατά των «κακών μουσουλμάνων» εκμεταλλευόμενες τις αγριότητες των τζιχαντιστών στη Συρία ή τις ένοπλες επιθέσεις τύπου Σαρλί Εμπντό για την ισλαμοφοβική προπαγάνδα τους. Αντιδραστικά κινήματα όπως το PEGIDA στη Γερμανία και ακροδεξιές καμπάνιες ενάντια στα

τζαμιά που «σηκώνει» το τελευταίο διάστημα η ΧΑ και η ακροδεξιά στην Ελλάδα, χρειάζονται απαντήσεις. Γι’ αυτό η Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» πρότεινε το θέμα της ισλαμοφοβίας, που συμπεριλαμβάνεται σε μία από τις κεντρικές συζητήσεις του Αντιρατσιστικού Φεστιβάλ της Αθήνας, ενώ στο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης θα υπάρχει σχετική συζήτηση της ΚΑΡ με θέμα «Πόλεμος, προσφυγικά ρεύματα και ισλαμοφοβία» που θα γίνει το Σάββατο 4/6.

Φασίστες

Την ίδια ώρα η Χρυσή Αυγή επιχειρεί να ανακάμψει, εκμεταλλευόμενη πολιτικά τη διστακτικότητα της κυβέρνησης για σύγκρουση με τους δανειστές (φασιστική καμπάνια για ιδιωτικοποίηση ΟΛΠ, εργολαβικό σωματείο Περάματος, «αντιμνημονιακές» δηλώσεις Μιχαλολιάκου κ.λπ.). Επιπρόσθετα, η ανεκτικότητα των ένστολων υφισταμένων του κ. Πανούση και πολλών κρατικών λειτουργών απέναντι σε τσαμπουκάδες των φασιστών (π.χ. επίθεση σε μοτοπορεία για ΕΛΠΕ, βράβευση ΧΑ στο Νοσοκομείο Κατερίνης, πρόδηλη ανεκτικότητα δικαστηρίων) δημιουργούν μεγάλο ενδιαφέρον για τα αντιφασιστικά πάνελ των φεστιβάλ, μεσούσης της δίκης-ορόσημο της Χρυσής Αυγής. Συζητήσεις που θέτουν επί τάπητος την ανάγκη ανασυγκρότησης του αντιφασιστικού κινήματος σε ενωτική και αιχμηρή κοινωνική και πολιτική βάση.