Φύλλο Νο 340 | 8 ΙΟΥΛΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€
Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr
50 χρόνια από τα Ιουλιανά
Διαχείριση απορριµµάτων
Αφιέρωµα (β΄ µέρος)
Συνέντευξη µε τη Δ. Σπανούδη
Σελ. 14
Σελ. 17
Χιλή: Κοινωνικοί αγώνες και «συνταγµατική διαδικασία» Σελ. 18
Η µεγάλη νίκη του ΟΧΙ Γράφουν: Η. Ιωακείµογλου, Γ. Κιµπουρόπουλος, Γ. Μηλιός, Σ. Παπαδόγιαννη, Ε. Πορτάλιου, Γ. Σαπουνάς, Μ. Υδραίος Σελ. 10-11, 12, 15
ΤΟ ΡΗΓΜΑ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΟΥΣ «ΑΠΟ ΠΑΝΩ» ΚΑΙ ΤΟΥΣ «ΑΠΟ ΚΑΤΩ» ΒΑΘΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΕΦΥΡΩΘΕΙ ΜΕ «ΕΘΝΙΚΕΣ ΣΥΝΕΝΝΟΗΣΕΙΣ»
ÓÁÖÇÓ ÔÁÎÉÊÇ ÅÍÔÏËÇ ΟΧΙ ΣΤΗ ΛΙΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΜΝΗΜΟΝΙΑ
2
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Της σύνταξης...
ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ
Το δηµοψήφισµα ήταν ένας πολιτικός σεισµός που άλλαξε όλα τα δεδοµένα του πολιτικού αγώνα στην Ελλάδα. Η ισχυρή πλειοψηφία του ΟΧΙ συγκροτήθηκε από τη στάση της εργατικής τάξης, των ανέργων, των αγροτών, της νεολαίας. Οι «από κάτω» της κοινωνίας µίλησαν µέσα σε συνθήκες σκληρές και απειλητικές για όσους ζουν από τη δουλειά τους. Γι’ αυτό και δεν επιτρέπεται καµία αµφιβολία για το µήνυµα που έστειλαν: ανατροπή της λιτότητας µε κάθε αναγκαίο τρόπο. Εξίσου καθαρός ήταν ο κόσµος του ΝΑΙ. Η κυρίαρχη τάξη και η συµµαχία της µε τα ανώτερα µεσοστρώµατα, ο κόσµος που έχει ακόµα να κερδίσει από το ευρώ και τις νεοφιλελεύθερες αντιµεταρρυθµίσεις που συνδέονται αναπόσπαστα πλέον µε αυτό, ο κόσµος των «από πάνω» που έδειξε τα, στις σηµερινές συνθήκες, όρια στην επιρροή του. Παρόλο που υπηρετήθηκε από το ενιαίο µέτωπο των µνηµονιακών κοµµάτων και την πανστρατιά όλων των µεταπολιτευτικών πρωθυπουργών, των ανθρώπων του τ. βασιλιά, στρατηγών, διανοουµένων του φιλέτου και γραφειοκρατών της εποχής του πασοκικού «συνδικαλισµού». Ανάµεσα σε αυτούς τους δύο κόσµους υπάρχει πλέον καταγεγραµµένη αντιδιαµετρική αντίθεση, πρωτοφανής πόλωση. Οι µεν ταυτίζουν τις ελπίδες τους µε µια πολιτική ριζικής βελτίωσης της θέσης των εργαζοµένων, οι δε ελπίζουν σε παράταση της µνηµονιακής αποµύζησης των πρώτων, δυνατότητα που τους παρέχει µόνο η σταθερή συµµαχία µε τη νεοφιλελεύθερη ευρωηγεσία. Αυτοί οι δύο κόσµοι δεν συµβιβάζονται. Η «εθνική συνεννόηση», για όποιον είναι ειλικρινής, είναι αυταπάτη. Μια κενή συνθηµατολογία που µπορεί να υπηρετηθεί µόνο µέσα από την ήττα του ενός από τους δύο πόλους, που εκφράστηκαν εµφατικά στο δηµοψήφισµα. Γι’ αυτό η Αριστερά που έδωσε τη µάχη του ΟΧΙ έχει ειδικά καθήκοντα. ∆εν πρέπει να επιτρέψει τη ρευστοποίηση του ΟΧΙ σε ένα καλυµµένο ΝΑΙ, µέσα από την πίεση των δανειστών στις διαπραγµατεύσεις. Πρέπει να θέσει, ξανά, ως ελάχιστο στόχο την ανατροπή της λιτότητας, την ανατροπή των µνηµονίων. Και να υποστηρίξει το στόχο αυτόν µε κάθε αναγκαίο µέσο: είτε αυτό αφορά τις πολιτικές αποφάσεις, είτε διπλωµατικές, είτε όµως και νοµισµατικές. Για τη ριζοσπαστική Αριστερά κάθε απόχρωσης δεν είναι δυνατόν να γίνει αποδεκτή η αντοχή του ευρώ ως όριο στην πάλη µας ενάντια στη λιτότητα. Στις µέρες που έρχονται θα πρέπει να παρθούν κρίσιµες αποφάσεις. Ο «µηχανισµός» που θα πάρει αυτές τις αποφάσεις θα πρέπει να είναι εξαιρετικά πλατύς: να περιλαµβάνει κινηµατικές δράσεις αντίστασης, ανοιχτές δηµόσιες συζητήσεις του κόσµου του ΟΧΙ, πρωτοβουλίες των οργανωµένων δυνάµεων του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πήρε καθαρή θέση στο δηµοψήφισµα. Η στάση των δανειστών δεν αφήνει χώρο για αυταπάτες. Βαδίζουµε προς νέα αποφασιστική µάχη. Όπου δεν υπάρχει περιθώριο για ισοπαλία ή για συµβιβασµό. Η νίκη του ενός θα είναι ήττα του άλλου.
8 ΙΟΥΛΗ 2015
Ανακοίνωση της ∆ιεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς
Μεγάλη εργατική-λαϊκή νίκη του ΟΧΙ Πρόλογος της καθοριστικής µάχης που έρχεται
1.
Η σαρωτική επικράτηση του ΟΧΙ, που πήρε διαστάσεις πέρα από κάθε πρόβλεψη αποτελεί µια µεγάλη εργατική και λαϊκή νίκη. Ο κόσµος διάβασε σωστά το ερώτηµα που τέθηκε µπροστά του: Έγκριση ή απόρριψη της πολιτικής της υπερλιτότητας, όπως την διαµόρφωσαν τα µνηµόνια και όπως απαιτούν ξανά οι δανειστές. Η απάντηση δείχνει τις πραγµατικές προθέσεις της κοινωνίας «από τα κάτω», δείχνει τη δυναµική του ταξικού συσχετισµού δύναµης, όπως έχει διαµορφωθεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, στην Ελλάδα της βαθιάς κρίσης και της µεγάλης κοινωνικής αντίστασης.
2.
Στο στρατόπεδο του ΟΧΙ, στοιχήθηκαν ολοφάνερα, οι εργαζόµενοι στην πόλη και στην ύπαιθρο, οι άνεργοι, οι φτωχοί. Ο κόσµος αυτός εκφράστηκε αποφασιστικά, αναλαµβάνοντας µεγάλα ρίσκα: είχε ήδη αισθανθεί τις συνέπειες από το κλείσιµο των τραπεζών, δεχόταν απειλές για µαζικές απολύσεις, αντιµετώπιζε τις προειδοποιήσεις ότι η στάση του θα οδηγούσε πιθανότατα στη ρήξη µε το ευρώ, αντιµετώπιζε την ασύστολη προπαγάνδα που µιλούσε για πείνα, για ελλείψεις στα φάρµακα, στα καύσιµα κλπ. Η µαζική επιµονή του στο ΟΧΙ, αποτελεί µια ρητή εντολή για ρήξη µε τη λιτότητα. Στο στρατόπεδο του ΝΑΙ, βρέθηκε η κυρίαρχη τάξη και τα ανώτερα µεσοστρώµατα, αυτοί που έχουν συµφέρον για µια «µε κάθε θυσία» (των άλλων…) συµφωνία µε τους δανειστές.
3.
Αυτή η σαφής ταξική διάκριση αντιστοιχήθηκε πολιτικά. Η ψυχή του ΟΧΙ ήταν η ριζοσπαστική Αριστερά, γεγονός που θα έχει καθοριστικές συνέπειες στο µέλλον. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που η ηγεσία του βρήκε τη δύναµη να αρνηθεί την άνευ όρων υπογραφή την οποία απαιτούσε η ηγεσία της ΕΕ, που βρήκε τη δύναµη να ζητήσει µε το δηµοψήφισµα να εκφραστεί η θέληση του λαού, είναι ο µεγάλος νικητής των εξελίξεων. Οι δυνάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, µε το δικό τους πολιτικό πλαίσιο και τη δική τους διακριτότητα, πήραν καθαρά θέση στο στρατόπεδο του ΟΧΙ. Εγκατέστησαν έτσι νέες σχέσεις µε τον κόσµο του ΣΥΡΙΖΑ, σχέσεις που θα είναι σηµαντικές στις µάχες που έρχονται. Αντίθετα το ΚΚΕ, µε τη γραµµή του αναχωρητισµού, του απαράδεκτου άκυρου, αρνήθηκε να κάνει την επιλογή τού µαζί µε ποιον και ενάντια σε ποιον τοποθετείται. Επιλογή που, αν και δεν ακολουθήθηκε από µεγάλο τµήµα των οπαδών και της βάσης του, θα συνοδεύει την ηγεσία του για µεγάλο διάστηµα.
4.
Το αποτέλεσµα παραλύει τις αστικές πολιτικές δυνάµεις. Η κατάρρευση του Σαµαρά, λίγες ηµέρες µετά την παραίτηση του Βενιζέλου, αποδεικνύει ότι η
µνηµονιακή και ταυτισµένη µε τους δανειστές κυρίαρχη τάξη, έχει µείνει χωρίς εναλλακτική πολιτική δύναµη στο εσωτερικό της χώρας. Οι «µετα-πολιτικοί» σοσιαλφιλελεύθεροι στο Ποτάµι, δεν είναι και δεν µπορούν να γίνουν λύση στο πρόβληµα αυτό. Η καταγραφή αυτού του γεγονότος, µέσα από την κρίσιµη κάλπη του δηµοψηφίσµατος, δηµιουργεί µια µεγάλη ευκαιρία για τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και µεταφέρει πρωτοφανείς πιέσεις στο εσωτερικό του.
5.
Η µεγάλη εργατική και λαϊκή νίκη στο δηµοψήφισµα, µέσα σε πρωτοφανείς συνθήκες τραπεζικού στραγγαλισµού και εργοδοτικών εκβιασµών, καθιστά ακόµα πιο κρίσιµη την επόµενη ηµέρα, µε πρώτο σηµείο µέτρησης των αντοχών την επανέναρξη της διαπραγµάτευσης µε τους δανειστές. Κατανοούµε τις πιέσεις και τα διλήµµατα που αντιµετωπίζει η κυβέρνηση – και ειδικά τον µεγάλης κλίµακας εκβιασµό των δανειστών µε την απειλή πάνω στο τραπεζικό σύστηµα. Απειλή που είναι δυνατόν να απαντηθεί µόνο µε την εθνικοποίηση των τραπεζών και την εγκατάσταση δηµόσιου, δηµοκρατικού, εργατικού ελέγχου, σε αυτόν τον κρίσιµο τοµέα για τη λειτουργία όλης της οικονοµίας. Το ΟΧΙ ανέδειξε ένα αδιαπραγµάτευτο αίτηµα για ανατροπή της λιτότητας. Είναι ένα κάλεσµα στον ΣΥΡΙΖΑ για να υλοποιήσει το ριζοσπαστικό-αριστερό πρόγραµµά του αποφασιστικά, λαµβάνοντας προς την κατεύθυνση αυτή κάθε αναγκαίο οικονοµικό, πολιτικό και νοµισµατικό µέτρο. Από την κατεύθυνση αυτή δεν πρέπει να υποχωρήσει η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Μια συµφωνία, στην ουσία της µνηµονιακή, θα εγκαθιστούσε συνθήκες φθοράς, ρευστοποίησης της νίκης του ΟΧΙ. Θα δηµιουργούσε ευκαιρίες ανασύνταξης του αστικού πολιτικού προσωπικού και αντεπίθεσής του, µε στόχο την ανατροπή της κυβέρνησης το συντοµότερο δυνατόν. Γιατί, όπως έχουν δηλώσει ισχυροί εκπρόσωποι των ευρωηγεσιών, µια κυβέρνηση της Αριστεράς σήµερα, στη «στιγµή» της βαθιάς κρίσης, είναι ασύµβατη µε τις κυρίαρχες πολιτικές, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Σε αυτή τη διαπίστωση οφείλεται άλλωστε και η διεθνιστική αλληλεγγύη προς την εργατική τάξη και την Αριστερά στην Ελλάδα, που εκδηλώθηκε µε συγκινητικό τρόπο σε πολλά σηµεία του πλανήτη. Αυτήν την προοπτική δεν έχουµε δικαίωµα να διαψεύσουµε. Και αυτό δηµιουργεί κρίσιµες υποχρεώσεις στην κυβέρνηση, κρίσιµα καθήκοντα στα µέλη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε όλους και όλες που αγωνίστηκαν για το ΟΧΙ. Οι µέρες που έρχονται θα είναι καθοριστικές για την εµπέδωση και την αξιοποίηση µιας µεγάλης εκλογικής νίκης.
ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία
ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566
• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.
πολιτικη
8 ΙΟΥλη 2015
3
Ο λαός διέλυσε τις μνημονιακές δυνάμεις
Όχι στην εθνική συναίνεση και τη λιτότητα Του Πέτρου Τσάγκαρη
Τ
ο σφυρί του ΟΧΙ έδωσε ένα νέο βαρύ πλήγμα στους τους ήδη ζαλισμένους από το αποτέλεσμα του Γενάρη, πολιτικούς εκπροσώπους της άρχουσας τάξης, δηλ. στο μνημονιακό μπλοκ. Κι όμως στην πορεία προς το δημοψήφισμα είχε ξεκινήσει η προσπάθεια ανασυγκρότησης αυτού του μνημονιακού μπλοκ και μάλιστα με πολύ ευνοϊκούς όρους: Αστραπιαία ο Ντράγκι σχεδόν έκλεισε την κάνουλα της ρευστότητας ώστε να αναγκαστεί η κυβέρνηση να επιβάλει έλεγχο αναλήψεων. Οι ουρές στα ΑΤΜ ήταν -υποτίθεται- ο πολιορκητικός κριός με τον οποίο οι μνημονιακές δυνάμεις θα έμπαιναν και πάλι στο παιχνίδι της διεκδίκησης των πλατιών λαϊκών μαζών, τη σχέση με τις οποίες είχαν απολέσει εδώ και καιρό. Τα τρία κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) συντονίστηκαν και άρχισαν να βάλλουν εν χορώ ενάντια στην κυβέρνηση με τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα, λες και τα στελέχη τους πέρασαν ταχύρυθμα σεμινάρια. Ταυτόχρονα ανασύρθηκε από ντουλάπες, υπόγεια, ησυχαστήρια και κρατητήρια όλο το προηγούμενο πολιτικό προσωπικό της άρχουσας τάξης από τη δεκαετία του ΄70 και εντεύθεν: Γλύξμπουργκ, Σημίτης, Καραμανλής, Βαρβιτσιώτης, Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου, Λαλιώτης, Δαμανάκη, και διάφοροι άλλοι έκαναν όλοι τους δηλώσεις υποστήριξης του ΝΑΙ και καταγγελίας της κυβέρνησης. Επιστρατεύθηκαν επίσης οι δήμαρχοι Αθήνας και Θεσσαλονίκης, σωματεία και ενώσεις, ενώ την υπογραφή τους ενάντια στην κυβέρνηση και στο ΟΧΙ έβαλαν και οι κατάπτυστες ηγεσίες της ΓΣΕΕ, της ΟΤΟΕ, της ΠΟΕΔΗΝ και μερικών άλλων δήθεν εκπροσώπων εργαζομένων. Ως τσόντα έπαιξε και η ΔΗΜΑΡ. Τα ίδια τα μέλη της άρχουσας τάξης είτε με δηλώσεις τους είτε με απειλές ενάντια στους ίδιους τους εργαζομένους τους, έριξαν επίσης όλο το βάρος τους υπέρ του ΝΑΙ. Ασφαλώς τα μεγάλα -αλλά και πολλά μικρά- ΜΜΕ έδωσαν τα ρέστα τους προπαγανδίζοντας με τον πιο ξεδιάντροπο τρόπο το ΝΑΙ και σπέρνοντας τον τρόμο και την υστερία. Η βοήθεια από το εξωτερικό, από τους εκπροσώπους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και από τα διεθνή ΜΜΕ, υπήρξε επίσης γενναιόδωρη καθώς ενέσκηψε ένας καταιγισμός απειλητικών δηλώσεων και δημοσιευμάτων ενάντια στο ΟΧΙ. Μπροστά σε αυτό το συσχετισμό δύναμης ο Πρετεντέρης άρχισε να ονειρεύεται την ενοποίηση του κόμματος του μνημονίου κάτω από μια στέγη και ηγεσία. Ο κύριος αρθογράφος του κεφαλαίου μάλιστα ευχαρίστησε ειρωνικά τον Τσίπρα για αυτή την ευκαιρία που έδωσε στο αστικό στρατόπεδο μέσα από το δημοψήφισμα –στο οποίο βέβαια ο Πρετεντέρης προεξοφλούσε επικράτηση του
Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού
ΝΑΙ, ή έστω πύρρειο νίκη του ΟΧΙ. Απέναντι σε όλα αυτά η κυβέρνηση είχε να αντιπαραθέσει μόνον δύο εφημερίδες και τη σχέση της με το λαό. Έτσι το παιχνίδι φαινόταν ότι μάλλον θα ήταν περίπατος. Όμως το απόγευμα της 5ης
Σε κρίσιμα σημεία στην Ιστορία οι φτωχοί αποφασίζουν όχι με τον τρόπο που το κάνουν σε «ομαλές» περιόδους, δηλ. αποφασίζουν με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα Ιουλίου άρχισε η κατάρρευση... Κατ΄ αρχάς κατέρρευσε το σενάριο της «αριστερής παρένθεσης» που είχε κατασκευάσει η κλίκα του Σαμαρά και από το οποίο είχε γραπωθεί ολόκληρη η ΝΔ. Η κατάρρευση συμπαρέσυρε με εκκωφαντικό τρόπο και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, ο οποίος αναγκάστηκε να παραιτηθεί σχεδόν κλωτσηδόν μέσα στα μεσάνυχτα, έπειτα από το ανηλεές και συντονισμένο προγκάρισμα από την Ντόρα, τον Δένδια και από τον πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ. Ο άλλος αρχηγός του «κόμματος του μνημονίου», δηλ. ο πρόεδρος της συνιστώσας ΠΑΣΟΚ, είχε εγκαίρως προλάβει να παραιτηθεί με πιο αξιοπρεπή τρόπο και να παραδώσει «ομαλά» τη σκυτάλη στη Φ. Γεννηματά, ενώ η ηγεσία του Ποταμιού δεν φαίνεται προς το παρόν να αμφισβητείται. Ωστόσο η καταγράφηκε δημόσια η απόλυτη πολιτική ανεπάρκεια των δύο ηγεσιών. Και, κυρίως, καταγράφηκε η κατάρρευση των επιχειρημάτων
τους (που αποτελούσαν όπως είπαμε και επιχειρήματα της ΝΔ): μέχρι το απόγευμα της Κυριακής κατήγγειλαν πως το δημοψήφισμα αφορούσε το «ναι ή όχι στο ευρώ». Το βράδυ της ίδιας μέρας μας πληροφορούσαν ότι το δημοψήφισμα δεν είχε κανένα τέτοιο ερώτημα και ότι ο λαός απλώς ψήφισε υπέρ της παραμονής στο ευρώ! Κι όμως κανείς δημοσιογράφος στα πάνελ δεν κάλεσε, ως όφειλε, ψυχίατρο για να τους αναλάβει. Ταυτόχρονα με τα αστικά κόμματα, κατέρρευσε με πάταγο και το σύστημα των ιδιωτικών καναλιών των οποίων η απαξίωση υπήρξε τόσο ραγδαία όσο σε καμία άλλη αναπτυγμένη καπιταλιστική χώρα. Είναι χαρακτηριστικό ότι το πρώτο και πιο οργισμένο σύνθημα που φώναζαν αυθόρμητα άμα τη αφίξει τους στο σταθμό του Συντάγματος οι εκατοντάδες χιλιάδες που συνέρευσαν στην πλατεία στις 3/7, στρεφόταν εναντίον αυτών των καναλιών (εξ ου και η κατάρρευση της τηλεθέασης του Σκάι και του ΑΝΤ1 στο 8,5%). Σε τέτοιες συνθήκες οι όποιες απόπειρες εθνικής συναίνεσης εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ είναι απόλυτα λαθεμένες. Δεν θα προσθέσουν δυνάμεις στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αλλά θα δημιουργήσουν σύγχυση και παράλυση στο μεγαλύτερο, όπως αποδείχθηκε, όπλο που αντέταξε ο ΣΥΡΙΖΑ στην πορεία προς το δημοψήφισμα, τη λαϊκή υποστήριξη, εμπιστοσύνη και κινητοποίηση. Η εθνική συναίνεση είναι χείρα βοηθείας προς το ημιθανές μνημονιακό μπλοκ, ενώ η λαϊκή κατραπακιά της 5ης Ιουλίου έδινε εντολή για εντελώς αντίθετη πολιτική, δηλ. για χαριστική βολή ενάντια σε αυτό το μπλοκ: χαριστική βολή στα κόμματά του και τα φερέφωνά τους, τα καταχρεωμένα ΜΜΕ, τις ιδιωτικές διοικήσεις των τραπεζών κ.λπ. Είναι χαρακτηριστικό ότι με το που
υπήρξε η πρωτοβουλία για κοινό ανακοινωθέν όλων των κομμάτων, με στόχο τη συμφωνία με την τρόικα, όλα εκείνα τα ΜΜΕ που μέχρι χθες έβριζαν λυσσαλέα την κυβέρνηση, την περιέβαλαν αίφνης με αγάπη. Αυτό θα έπρεπε να είναι από μόνο του καμπανάκι για την κυβέρνηση. Σε κάθε περίπτωση είναι καμπανάκι για το λαό, ο οποίος έχει ωριμάσει πολιτικά με ραγδαίο τρόπο μέσα σε οκτώ ημέρες. Εξάλλου το κοινό ανακοινωθέν, καθώς και οποιαδήποτε άλλη μορφή εθνικής συνεννόησης με μνημόνια (όπως κι αν ονομαστούν αυτά), είναι ένα προφανές τεράστιο πολιτικό δώρο στην υπόδικη ηγεσία της Χρυσής Αυγής: Κάνει τους νεοναζί να μοιάζουν ως αντιπολίτευση, ως αντισυστημικό κόμμα που δήθεν παραμένει εκτός των τειχών του μνημονίου. Και επειδή το ΚΚΕ έχει αποδείξει ξανά και ξανά ότι δεν μπορεί να καρπωθεί προς τα αριστερά τη λαϊκή αγανάκτηση από τις πολιτικές λιτότητας, θα είναι πιθανά η Χρυσή Αυγή αυτή που θα ωφεληθεί από την «εθνική συνεννόηση» των υπολοίπων. Λίγες ημέρες πριν από το δημοψήφισμα, η Αντ. Λυμπεράκη από το Ποτάμι, μας δήλωσε ως νέα Μαρία Αντουανέτα, ότι οι φτωχοί παίρνουν λάθος αποφάσεις σε κρίσιμα θέματα. Είχε δίκιο από τη σκοπιά της, από τη σκοπιά των πλουσίων: Σε κρίσιμα σημεία στην Ιστορία οι φτωχοί αποφασίζουν όχι με τον τρόπο που κάνουν σε «ομαλές» περιόδους, δηλ. αποφασίζουν με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα και όχι με κριτήριο τα συμφέροντα των πλουσίων. Σε αυτό το «κουσούρι» των λαϊκών μαζών πρέπει να συνεχίσει να βασίζεται η κυβέρνηση κι όχι στους άσπονδους εχθρούς της, δηλ. τα κόμματα του μνημονίου, που μόλις ανακάμψουν από το χτύπημα του ΟΧΙ, θα πυροβολήσουν ξανά και αμέσως τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση.
4
πολιτικη
8 ιουλη 2015
Μια νίκη που ήρθε από τη λαϊκή κινητοποίηση Του Σπύρου Αντωνίου
Η
ιστορική νίκη του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό στη δυναμική κίνηση και την αποφασιστικότητα του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων, με καθοριστική τη συμβολή σε αυτή την κίνηση του κινήματος αντίστασης και της Αριστεράς. Χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα έχασαν κυριολεκτικά τον ύπνο τους για να οργανώσουν την καμπάνια του ΟΧΙ, για να φτάσει το μήνυμα της απόρριψης των τελεσιγράφων της τρόικας σε κάθε γειτονιά και εργατικό χώρο, στη μία εβδομάδα που είχαν στη διάθεσή τους. Ήταν άλλωστε το μοναδικό όπλο που είχε το στρατόπεδο του ΟΧΙ απέναντι στο κλίμα πανικού, την ανηλεή εκστρατεία φόβου και παραπληροφόρησης των καθεστωτικών ΜΜΕ, τις κλειστές τράπεζες λόγω ΕΚΤ, την εργοδοτική τρομοκρατία και τις καταστροφικές επιδιώξεις διάφορων αντιδραστικών επιτελείων, ντόπιων και διεθνών. Από την επομένη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος, σε αρκετούς δήμους στήθηκαν πλατιές-ενωτικές επιτροπές για τη νίκη του ΟΧΙ «από τα κάτω» (Ζωγράφου, Ν. Σμύρνη κ.α.). Κοινωνικοί φορείς, δημοτικές παρατάξεις, δίκτυα αλληλεγγύης, πολιτιστικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, αντιρατσιστικές κινήσεις, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ακόμα και του αντιεξουσιαστικού χώρου), έβγαλαν εκατοντάδες ανακοινώσεις υπέρ του ΟΧΙ και αποτέλεσαν τη μαγιά πρωτοβουλιών συλλογικής δράσης, που όργωσαν τα πεζοδρόμια για να ενισχύσουν το ηθικό του κόσμου μας. Για να μετασχηματίσουν σε ΟΧΙ τις πλειοψηφικές τάσεις απέχθειας και οργής προς την πολιτική της λιτότητας και του αυταρχισμού, που παρουσιάζεται ως «μονόδρομος» από τις Βρυξέλλες. Ειδικά για το κόμμα ΣΥΡΙΖΑ, η προεκλογική εκστρατεία του δημοψηφίσμα-
τος έβγαλε τα κομματικά μέλη και στελέχη από τη θέση του παρατηρητή (ή ακόμα χειρότερα χειροκροτητή) της διαπραγμάτευσης, υλοποιώντας τον αναντικατάστατο ρόλο του κόμματος ως εργαλείου που οργανώνει τις μάχες και μέσα από αυτές διευρύνει την πολιτική και ιδεολογική του επιρροή σε πλατιά τμήματα της κοινωνίας. Παρά την πολύμηνη υπολειτουργία του κομματικού μηχανισμού, αποδείχτηκε ότι στις κρίσιμες στιγμές το κόμμα αποτελεί μια ισχυρή «ασπίδα» και ταυτόχρονα «δόρυ» για τον ταξικό πόλεμο που διεξάγεται. Τόσο για τον κόσμο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την κυβέρνηση. Αυτό το δυναμικό της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς έφτιαξε κείμενα υπογραφών, προκηρύξεις, αυτοκόλλητα με το ΟΧΙ, που μοιράστηκαν μαζικά. Τοποθέτησε πανό με συνθήματα υπέρ του ΟΧΙ σε κεντρικά σημεία πολλών πόλεων (ακόμα και στον Λευκό Πύργο και το Λυκαβηττό...), ζωγράφισε πλακάτ και δημιούργησε αέρα νίκης του ΟΧΙ με
ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΩΝ Σφίγγει τη θηλιά στο τραπεζικό σύστημα η ΕΚΤ, εντείνοντας την πίεση για υποταγή της κυβέρνησης στις απαιτήσεις των δανειστών. Το κονκλάβιο του Ντράγκι και των υπολοίπων κεντρικών τραπεζιτών, αποφάσισε στις 6/7, να αυξήσει το «κούρεμα» στους τίτλους που κατατίθενται ως ενέχυρα (collaterals) για την παροχή έκτακτης ρευστότητας μέσω ELA, διατηρώντας όμως αμετάβλητο το όριο χρηματοδότησης. Οι άμεσες συνέπειες είναι διαχειρίσιμες, καθώς οι ελληνικές τράπεζες διαθέτουν επιπλέον ενέχυρα
περιοδείες σε εργατικούς χώρους (νοσοκομεία, δήμους κ.λπ.), τοπικές πορείες, μικροφωνικές σε πλατείες, τοίχους γεμάτους με τις πολύχρωμες αφίσες της καμπάνιας του ΟΧΙ. Παράλληλα, το Διαδίκτυο κατακλύστηκε από βίντεο και αναρτήσεις πρωτοφανούς ευρηματικότητας και χιούμορ, που «κούρευαν» τα ποσοστά του φόβου και αποκάλυπταν τη χυδαία προπαγάνδα των οπαδών του «ΝΑΙ σε όλα». Αυτός ο κόσμος ήταν που έδωσε τον αγώνα για την επικράτηση του ΟΧΙ, μέχρι την τελευταία ώρα, μέσα και έξω από τα εκλογικά κέντρα, και σε αυτόν κυρίως πιστώνεται η μεγάλη εργατική-λαϊκή νίκη της 5ης Ιουλίου. Νίκη που έδειχνε αναπόφευκτη μετά τη μεγαλειώδη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, την Παρασκευή 3/7. Το μέγεθος του πλήθους και ο παλμός των συγκεντρωμένων, η υποστήριξη των ανθρώπων της τέχνης και του πολιτισμού που στρατεύτηκαν σε αυτή την υπόθεση, οι διεθνείς αντιπροσωπείες από οργα-
κοντά στα 20 δισ. ευρώ, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν για να καλύψουν το κενό του «κουρέματος». Διαθέσιμα πάντως που δεν είναι ανεξάντλητα. Με αυτή τη «μέση λύση» οι τράπεζες παραμένουν στην εντατική, αλλά η απειλή της ξαφνικής πιστωτικής ασφυξίας λόγω έλλειψης ρευστότητας, που θα τις οδηγήσει σε «θάνατο», παραμένει ως ισχυρό μέσο εκβιασμού εκ μέρους των «θεσμών». Η μόνη αριστερή απάντηση, που μπορεί να ακυρώσει τον εκβιασμό και να προστατεύσει τις λαϊκές αποταμιεύσεις, είναι μία: το Δημόσιο να ορίσει διοικήσεις της δικής του επιλογής και εμπιστοσύνης και να θέ-
σει υπό τον έλεγχό του το ΤΧΣ και την Τράπεζα της Ελλάδος. Με διαφορετικά λόγια, να εθνικοποιήσει το τραπεζικό σύστημα και να το θέσει υπό δημόσιο-κοινωνικό έλεγχο. Στα ακραία μέτρα οικονομικού πολέμου, μόνο με ανάλογες ριζοσπαστικές επιλογές, μπορείς να σταθείς όρθιος, μέχρι την επόμενη μάχη.
ΤΑ ΜΜΕ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ «Κλείστε τώρα όλα τα ΜΜΕ, πάρε την ενημέρωση στα χέρια σου λαέ», φώναζαν οι ενθουσιώδεις υποστηρικτές του ΟΧΙ στο Σύνταγμα, στη διάρκεια
νώσεις και κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς που χαιρέτησαν πριν από την ομιλία του Α. Τσίπρα, φανέρωσαν ένα πανίσχυρο μπλοκ που έδωσε άλλη δυναμική στη μέχρι τα μέσα της περασμένης εβδομάδας αμφίρροπη εκλογική αναμέτρηση. Ο ενθουσιασμός και η πίστη του κόσμου ότι αυτή η μάχη μπορεί και πρέπει να κερδηθεί, η επιμονή του «είμαστε περισσότεροι, έχουμε δίκιο και θα νικήσουμε», η αναγκαιότητα να τελειώνουμε με τα προγράμματα κοινωνικής λεηλασίας και τον χρεοκοπημένο πολιτικό κόσμο, διέλυσαν κάθε κυβερνητική παλινωδία και ουσιαστικά ακύρωσαν τα σχέδια συστημικών κέντρων για ανατροπή της μοναδικής κυβέρνησης «με κορμό την Αριστερά» στην ΕΕ. Είναι από αυτές τις στιγμές της ιστορίας, που ο κόσμος «τραβάει από το μανίκι» τις πολιτικές ηγεσίες της Αριστεράς και τις «σηκώνει πολύ ψηλότερα από το μπόι τους», όπως εύστοχα έγραψε ο Π. Παπακωνσταντίνου.
των πανηγυρισμών που ακολούθησαν τον πολιτικό σεισμό του 61%. Ήταν το ξέσπασμα του κόσμου, έπειτα από μια εβδομάδα απίστευτης μιντιακής υστερίας. Χωρίς αξιόπιστο πολιτικό προσωπικό που θα σήκωνε στις πλάτες του την εκστρατεία του ΝΑΙ (οι Μητσοτάκης, Καραμανλής, Σημίτης κ.λπ. που επιστρατεύτηκαν, εξόργισαν περισσότερο τους ψηφοφόρους), τα κανάλια, πολλά σάιτ και οι αστικές εφημερίδες, ξεπέρασαν κάθε φαντασία στον εκφοβισμό, στην τεχνητή πρόκληση πανικού, στην ουσιαστική προτροπή για bank run και έφοδο σε βενζινάδικα και σούπερ-μάρκετ. Τα τερατώδη
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
8 ΙΟΥΛΗ 2015
Η ρήξη, ο µόνος ρεαλισµός - η εθνικοποίηση των τραπεζών, το άµεσο βήµα! Του Πάνου Κοσµά
Θ
α ζητήσω από τον Έλληνα πρωθυπουργό να δώσει εξηγήσεις για το δηµοψήφισµα, δήλωσε ο Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ πριν από τη χθεσινή Σύνοδο Κορυφής. Την ίδια ακριβώς απαίτηση προέβαλε και ο Γερούν Ντάισελµπλουµ πριν από το Eurogroup που προηγήθηκε της συνόδου. Είναι φανερό ότι το ευρωπαϊκό ιερατείο θεωρεί το δηµοψήφισµα –και πολύ περισσότερο το όντως βροντερό ΟΧΙ– κάτι σαν αδιανόητη «αυθάδεια» και προσβολή της υπόληψής του. Πώς είναι δυνατόν ένα γαλατικό χωριό στο νοτιότερο άκρο της «αυτοκρατορίας» να διανοείται να κάνει δηµοψήφισµα, να θέτει σε ερώτηµα την πολιτική των «αυτοκρατόρων» των Βρυξελλών και µάλιστα να την απορρίπτει µε συντριπτικό ποσοστό; Ωστόσο, οι θεσµικοί εκπρόσωποι της Ευρωζώνης έχουν πολύ σοβαρότερους λόγους από την προβαλλόµενη «ευθιξία» για να µην υποχωρούν ούτε εκατοστό από τις πάγιες απαιτήσεις τους. Καθώς η κρίση διαρκεί οικονοµικά και µεταφέρεται στο πολιτικό εποικοδόµηµα, των επιµέρους χωρών-µελών και της Ευρωζώνης συνολικά, καθώς γίνεται κρίση των ιµπεριαλιστικών σχέσεων, έχει οδηγήσει σε πολλαπλά ρήγµατα και πολυκερµατισµό του µπλοκ των δανειστών. Αυτό δηµιουργεί το εκ πρώτης όψεως «παράδοξο» αποτέλεσµα οι κοινοί παρονοµαστές των θέσεων των δανειστών να µη γίνονται ελάχιστοι αλλά µέγιστοι, για να καλύψουν όλες τις επιµέρους «ταχύτητες».
Το ΟΧΙ και τα νέα τελεσίγραφα Εκτός απ’ αυτό, όµως, υπάρχουν και δύο καθαρά πολιτικοί λόγοι που κάνουν τους δανειστές άτεγκτα αρνητικούς σε οποιαδήποτε «χαλάρωση»: α) Ότι η εν εξελίξει διαδικασία «θεσµικής ολοκλή-
ψέµατα και η λυσσώδης στήριξη των «ΝΑΙ-ΝΑΙ-κων» όµως, γύρισαν µπούµερανγκ στα φερέφωνα της τρόικας και του εγχώριου µνηµονιακού µπλοκ. Έπειτα από όσα συνέβησαν τις µέρες του δηµοψηφίσµατος, η αποφασιστική σύγκρουση της κυβέρνησης µε τους καπιταλιστές των κυρίαρχων µέσων, σε σηµείο εξόντωσής τους (αυστηρότατα πρόστιµα για την παραβίαση των κανόνων δεοντολογίας, άµεση καταβολή παλαιών και νέων χρεών προς το ∆ηµόσιο, όπως τα τέλη χρήσης συχνοτήτων), επείγει. Κυκλοφορεί ήδη ότι οι καναλάρχες, θα αγνοήσουν τον διαγωνισµό που δροµολογεί η κυβέρνηση για τις άδειες τηλεοπτικού περιεχοµένου. «Χρυσή» ευκαιρία για να ικανοποιήσει η κυβέρνηση το λαϊκό αίσθηµα τροµοκράτησης των τροµοκρατών.
ρωσης» της Ευρωζώνης επιβάλλει µια γενική τάση περαιτέρω σκλήρυνσης και όχι «χαλάρωσης» του πλαισίου της ευρωπαϊκής υπερλιτότητας. β) Ότι ίσα ίσα τα ρήγµατα στο µπλοκ των δανειστών και το θεσµικό «χάος» που ζητεί ανάταξη δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ανοχής ακόµη και στην πιο ισχνή εκδοχή «πολιτικού ντόµινο» αν η ελληνική «ανταρσία» κατά της λιτότητας φαινόταν έστω ότι κερδίζει κάτι σε αυτήν τη µάχη. Όπως µε το µυθολογικό τέρας, τη Λερναία Ύδρα, το βροντερό ταξικό ΟΧΙ του δηµοψηφίσµατος έκοψε το ένα κεφάλι του τελεσιγράφου των δανειστών αλλά στη θέση του φύτρωσαν δύο! Το τελεσίγραφο των δανειστών έχει τώρα δύο απολήξεις: είτε σκληρό µνηµόνιο (σκληρότερο από την πρόταση Γιούνκερ που απορρίφθηκε µε το δηµοψήφισµα, γιατί στο µεταξύ, λένε, τα θεµελιώδη οικονοµικά δεδοµένα έχουν επιδεινωθεί!) είτε έξοδος από την Ευρωζώνη µε... φιλοδώρηµα «ανθρωπιστικού» πακέτου! Στην πρώτη εκδοχή, συζητούν και συµφωνία-γέφυρα για την άµεση κάλυψη των χρηµατοδοτικών αναγκών µέχρι να συµφωνηθεί το τρίτο µνηµόνιο, αλλά µε άµεση «προκαταβολή» σκληρών µέτρων.
«Άρθρον πρώτον», εθνικοποίηση των τραπεζών!
Με τόσο καλά στηµένη την παγίδα, το µαζικό, ταξικό και αντιµνηµονιακό ΟΧΙ του δηµοψηφίσµατος δεν µπορεί να «εκπροσωπηθεί» µε καµία συµφωνία µε τους δανειστές! Τα ωµά τελεσίγραφα των δανειστών αφήνουν περιθώρια µόνο για έναν εξίσου «ωµό» ρεαλισµό, το ρεαλισµό της ρήξης. Η ρήξη δεν είναι πρόσκληση σε πάρτι, είναι πολύ σκληρή και απαιτητική διαδικασία, αλλά πλέον δεν υπάρχουν ούτε περιθώρια για αυταπάτες ούτε δικαιολογίες για να µην πάρουµε αυτόν το δρόµο. Ο κόσµος απέδειξε ότι «τραβάει» –κάτι περισσότερο: ένα εν δυνάµει κοινωνικό και πολιτικό µπλοκ
Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΕΕ Οι αξιωµατούχοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, κάνουν πως δεν κατάλαβαν το βροντερό ΟΧΙ του ελληνικού δηµοψηφίσµατος. Επιµένουν να αγνοούν τη µαζική εντολή για ρήξη µε τη λιτότητα, την ασφυκτική δηµοσιονοµική πειθαρχία και τον αυταρχισµό των Βρυξελλών, παρά τις απειλές και τους εκβιασµούς των ευρωηγεσιών και των ντόπιων συµµάχων τους. Το ευρωπαϊκό διευθυντήριο όχι µόνο παραµένει αµετακίνητο στις θέσεις του, αλλά απειλεί και µε οριστικό στραγγαλισµό έναν ολόκληρο λαό, ποδοπατώντας ακόµα και τα απειροελάχιστα ψήγµατα δηµοκρατίας που διατηρεί το αντιδραστικό οικοδόµηµα της ΕΕ. Είναι προφανές ότι στην υπαρκτή ΕΕ-φυλακή λιτότητας, οι αξίες της ισότητας, της αλληλεγγύης και της δη-
εξουσίας των δυνάµεων της εργασίας αναδύθηκε µέσα από τη µάχη του δηµοψηφίσµατος και το θρίαµβο του ΟΧΙ. Επιπλέον, όσοι/ες ψήφισαν ΟΧΙ το έκαναν µε κλειστές τράπεζες, µε τη στάση πληρωµών στο ∆ΝΤ συντελεσµένη, µε την Ελλάδα εκτός προγράµµατος και εν πλήρει συνειδήσει ότι αναλαµβάνουν όλα τα πιθανά ρίσκα της ρήξης. Κάθε δρόµος, όµως, ανοίγει µε ένα καθοριστικό ή κάποια κρίσιµα πρώτα βήµατα. Στην προκειµένη περίπτωση τα βήµατα αυτά µας τα υποδεικνύει, τα «φωνάζει», η πραγµατικότητα: α. Εθνικοποίηση των τραπεζών και της Τράπεζας της Ελλάδος: Χωρίς αυτό δεν µπορούµε να προχωρήσουµε ούτε βήµα, δεν µπορούµε να αποτινάξουµε τον εκβιασµό του Ντράγκι, δεν µπορούµε καν να ανοίξουµε τις τράπεζες, δεν µπορούµε να κάνουµε κανένα απολύτως βήµα –ούτε εκλογές δεν µπορούν να γίνουν µε τις τράπεζες κλειστές και στα χέρια του Στουρνάρα και των τραπεζιτών. Εθνικοποίηση γιατί είναι η πιο άµεση, γρήγορη και καθαρή λύση –δεν µπορούµε να χάσουµε ούτε µέρα. β. Άµεση απάντηση στο πρόβληµα της ρευστότητας: Η εθνικοποίηση δεν θα λύσει το πρόβληµα της ρευστότητας. Και δεν έχει ανακαλυφθεί άλλος τρόπος να λυθεί παρά το τύπωµα χρήµατος. Αρχικά, µε τη µορφή παράλληλου νοµίσµατος. γ. Κήρυξη κατάστασης ανάγκης και αναστολή πληρωµών στο –µη βιώσιµο– χρέος: Τη δυνατότητα αυτή τεκµηρίωσε η Προκαταρκτική Έκθεση της Επιτροπής Αλήθειας για το Χρέος, που πρέπει να εισαχθεί το συντοµότερο για συζήτηση στη Βουλή. δ. Μέτρα υπέρ των εργαζόµενων τάξεων - «µνηµόνιο» για το κεφάλαιο: Έτσι θα πάρουµε και θα ανταποκριθούµε στο µήνυµα του ταξικού και αντιµνηµονιακού ΟΧΙ, θα σφυρηλατήσουµε το κοινωνικό και πολιτικό µπλοκ εξουσίας που αναδύθηκε µέσα από τη µάχη του δηµοψηφίσµατος.
µοκρατίας (που παρά τις διακηρύξεις του «ευρωπαϊσµού», µόνο τις άρχουσες τάξεις των κρατών-µελών αφορούσαν και αφορούν), είναι κενό γράµµα. Τυφλωµένοι από τον νεοφιλελεύθερο δογµατισµό τους, οι γκάνγκστερ του ευρωπαϊκού κεφαλαίου, «κλείνουν τα µάτια» στη λαϊκή αγανάκτηση που συσσωρεύεται πανευρωπαϊκά, για τα αποτελέσµατα της αντεργατικής πολιτικής της ΕΕ. Για αυτό και οι µεγάλες εκδηλώσεις συµπαράστασης προς τον ελληνικό λαό, για αυτό και οι δράσεις κατά της λιτότητας στην Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιρλανδία, την Ιταλία κ.α. Κάθε ριζική κοινωνική αλλαγή µε στόχο µια Ευρώπη των εργαζοµένων και της πραγµατικής αλληλεγγύης, προϋποθέτει τη συντριβή της Ευρώπης των καπιταλιστών, που εξαθλιώνει τους λαούς της.
5
Θα µας βρείτε στις
ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742
Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101
ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6984477532 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264
6
8 ΙΟΥΛΗ 2015
Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:
Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία
ένε ότι...
ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης
Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.
Τα ΜΜΕ είναι αντικειµενικά
ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.
∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»
Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο. Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες. Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι. Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.
ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ
της εργατικής πρωτοπορίας
H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες. Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.
Επικοινωνήστε μαζί μας: • •
•
Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166
• •
•
• •
•
•
•
•
•
Ι
στορικά όλες οι άρχουσες τάξεις επιθυµούσαν η εξουσία τους να γίνεται φυσιολογικά αποδεκτή από τις καταπιεζόµενες τάξεις, επιθυµούσαν δηλ. να έχουν πολιτικοοικονοµική νοµιµοποίηση. Η βία είναι βέβαια πάντα απαραίτητο συµπλήρωµα, αλλά αυτή στοχεύει συνήθως στις µειοψηφίες των υποτελών τάξεων που επιµένουν να αντιστέκονται. Σήµερα σχεδόν σε όλον τον κόσµο οι άρχουσες τάξεις έχουν συνειδητοποιήσει τη σηµασία του ελέγχου των ΜΜΕ, δηλ. του ελέγχου της ενηµέρωσης, της πληροφόρησης και της διασκέδασης των υποτελών τάξεων, προκειµένου να υπάρξει και να διατηρηθεί αυτή η νοµιµοποίηση. Φυσικά δεν έχουν κανένα συµφέρον να παρέχουν πραγµατική «αντικειµενική» ενηµέρωση, γιατί αυτό θα σήµαινε ότι πρώτα από όλα θα παρουσίαζαν στον κόσµο τον εξαιρετικά προκλητικό και σκανδαλώδη τρόπο µε τον οποίο αποκτά και συντηρεί τον πλούτο της αυτή η κοινωνική µειοψηφία των καπιταλιστών-κηφήνων. Στόχος είναι ακριβώς το ανάποδο: η παραπληροφόρηση, η προπαγάνδα, η κατασκευή µιας άλλης πραγµατικότητας, ο έλεγχος των συνειδήσεων και των πολιτικών ιδεών των υποτελών τάξεων. Ο πρώην πρόεδρος του CBS News, Ρ. Σέιλεντ, συµπύκνωσε σε µία δήλωσή του τον καταστατικό χάρτη των καπιταλιστικών ΜΜΕ: «Η δουλειά µας είναι να δίνουµε στο λαό όχι ό,τι θέλει, αλλά ό,τι εµείς αποφασίζουµε ότι πρέπει να έχει». Ένας άλλος µεγιστάνας των ΜΜΕ, ο διαβόητος Ρ. Μέρντοχ, προσέθετε αυτάρεσκα: «Η εταιρία µου είναι αντανάκλαση του χαρακτήρα µου, του τρόπου σκέψης µου, των αξιών µου». Η συγκεντροποίηση της ενηµέρωσης είναι πρωταρχική ανάγκη σε αυτή τη διαδικασία. Σήµερα στις ΗΠΑ, π.χ., το 96% του περιεχοµένου που τα 300 εκατ. Αµερικανοί βλέπουν, διαβάζουν ή ακούν στις τηλεοράσεις, στους κινηµατογράφους, στις εφηµερίδες, στα περιοδικά, στα βιβλία και στο ραδιόφωνο ανήκουν σε έξι µόλις εταιρίες (Time Warner, VIACOM, CBS, Walt Disney, News Corp, General Electric). Αντίστοιχη είναι η συγκεντροποίηση και στις υπόλοιπες χώρες, της Ελλάδας ασφαλώς περιλαµβανοµένης. Είτε επειδή είναι πραγµατικά οικονοµικοί κολοσσοί (ΗΠΑ) είτε γιατί έχουν φίλους στο βαθύ κράτος και στις τράπεζες οι οποίες τους παρέχουν σχεδόν δωρεάν χρήµα (Ελλάδα), οι εταιρίες αυτές έχουν τη δυνατότητα να χρυσοπληρώνουν µια δράκα δηµοσιογράφων ή «δηµοσιογράφων» µε στόχο να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική. Αυτοί οι «δηµοσιογράφοι» είναι συνήθως «εργολάβοι ενηµέρωσης» που διαπλέκονται µε τράπεζες και επιχειρηµατίες και που συνήθως στις µετακινήσεις από κανάλι σε κανάλι «κουβαλούν» και τις διαφηµίσεις. Ο καναλάρχης δεν αγοράζει «δηµοσιογραφική πένα», αλλά αυτές τις διαφηµίσεις. Από πίσω ακολουθούν κάποιοι στρατοί φιλόδοξων ηλιθίων ή τροµαγµένων επισφαλώς εργαζοµένων. Όλοι αυτοί υλοποιούν το σχέδιο «ενηµέρωση», δηλ. το σχέδιο διαµόρφωσης απόψεων και συνειδήσεων των πλατιών µαζών. Οι λίγοι αξιόλογοι αντικειµενικοί και αµε-
ρόληπτοι δηµοσιογράφοι που τυχόν βρεθούν να εργάζονται σε ένα κανάλι, «αποβάλλονται» αργά ή γρήγορα, ανεξάρτητα ακόµη και από τις διεθνώς αναγνωρισµένες ικανότητές τους. Σε αυτήν την καπιταλιστική «ενηµέρωση» γίνεται εξαντλητική χρήση όλων των αντιδραστικών στερεοτύπων (ατοµισµός, ξενοφοβία, ισλαµοφοβία, οµοφοβία, σεξισµός) και γενικά ό,τι µπορεί να αποπροσανατολίσει και να διασπάσει τους «από τα κάτω». Παγκοσµίως οι τεχνικές εξαπάτησης-διαµόρφωσης συνειδήσεων είναι πολλές: Π.χ. ο τηλεθεατής βλέπει τις δηλώσεις ενός, δυο ή τριών «απλών ανθρώπων», χωρίς να ξέρει πόσες άλλες δηλώσεις «απλών ανθρώπων» κόπηκαν ως «ακατάλληλες», ούτε αν περικόπηκαν ακόµη και τα «ακατάλληλα» σηµεία των δηλώσεων των ανθρώπων που τελικά παρουσιάστηκαν. Μια άλλη τεχνική είναι η εικονική πραγµατικότητα: Αποσπασµατικές δηλώσεις, αποσπασµατικές εικόνες, δραµατική µουσική, αυθαίρετοι υπότιτλοι είναι αυτά που µπαίνουν µπροστά για να σκεπάσουν το ιδεολογικό µανιφέστο που εκφωνεί ο εκάστοτε παρουσιαστής- κι όλα µαζί κατασκευάζουν συνήθως µια εντελώς ανύπαρκτη πραγµατικότητα. Η απόκρυψη γεγονότων είναι µια εξαιρετικά εκτεταµένη τεχνική. Πολύ σηµαντικά πολιτικά, κοινωνικά και οικονοµικά γεγονότα απλώς δεν υπάρχουν στις ειδήσεις γιατί δεν συµφέρουν συνολικά τα αφεντικά (ή δεν συµφέρουν τις διαφηµιζόµενες στο κανάλι εταιρίες). Η επιλογή των πάνελ είναι επίσης µια πατενταρισµένη διεθνής πρακτική: καλούνται πάντα οι σωστοί άνθρωποι (που είναι συνήθως οι ίδιοι καθώς έχει τεσταριστεί η αφοσίωσή τους στον καπιταλισµό) που εκφωνούν µε «κύρος» τη συστηµική άποψη. Η αντίθετη άποψη, ακόµη κι αν είναι κυβερνητική, θα έχει συνήθως µειοψηφική εκπροσώπηση. Αλλά η πιο πετυχηµένη τεχνική είναι το ξεκάθαρο ψέµα: Γεγονότα που δεν υπήρξαν ποτέ, ή γεγονότα που «παντρεύονται» µε εικόνες άλλων γεγονότων σε άλλο τόπο και χρόνο. Η δηµοσίευση παραχαραγµένων συνεντεύξεων. Επίσης η δηµοσίευση ή η αναδηµοσίευση εντελώς ψεύτικων ή κατασκευασµένων ειδήσεων, χωρίς ποτέ να δηµοσιεύεται η διάψευση που πολλές φορές κάνουν εκ των υστέρων οι εµπλεκόµενοι στην υπόθεση. Με αυτές τις τεχνικές δικαιολογήθηκαν και δικαιολογούνται πόλεµοι και σφαγές αµάχων, στρατιωτικά (και τηλεοπτικά) πραξικοπήµατα και άλλα πολιτικά εγκλήµατα, η παράνοµη βία των δυνάµεων καταστολής, αλλά και τα οικονοµικά-φορολογικά εγκλήµατα των ίδιων των αφεντικών. Παράλληλα συκοφαντούνται όλοι οι αγώνες των «από τα κάτω» µια διαρκή γραµµή ταξικής µεροληψίας υπέρ των «από πάνω». Γι’ αυτό κάθε πραγµατική κοινωνική αλλαγή είναι υποχρεωµένη να ξεθεµελιώσει εκ βάθρων αυτό το σύστηµα της «ενηµέρωσης». Έτσι κι αλλιώς, όπως ξέρουµε από την Ελλάδα, σε ακραίες συνθήκες κοινωνικού πολέµου, ο ρόλος των κυρίαρχων ΜΜΕ συχνά ξεσκεπάζεται στα µάτια του λαού…
8 ΙΟΥΛΗ 2015
ΑΡΙΣΤΕΡΑ
7
Η συζήτηση µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ µετά το δηµοψήφισµα
Ώρα κρίσιµων αποφάσεων Του Αντώνη Νταβανέλου
Τ
ο εκπληκτικών διαστάσεων ΟΧΙ που έδωσε ο κόσµος της εργασίας στην πόλη και στην ύπαιθρο, που έδωσε ο φτωχός λαϊκός κόσµος, αποτελεί ένα πολύτιµο πολιτικό κεφάλαιο για την κυβέρνηση και την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Το ΟΧΙ διαµορφώθηκε κάτω από ακραία δυσµενείς και απειλητικές συνθήκες για τη λαϊκή πλειοψηφία: κλειστές τράπεζες, εργοδοτικές απειλές, κινδυνολογία για φάρµακα, καύσιµα, τρόφιµα κ.ο.κ. Υπό αυτές τις συνθήκες, η επιµονή του κόσµου µας στο ΟΧΙ και οι σαρωτικές διαστάσεις του αποτελέσµατος συνιστούν ολοφάνερη «εντολή» στην κυβέρνηση για άρνηση της λιτότητας και για γενικότερη «ρήξη», αν αυτή καταστεί αναγκαία. Η εναρκτήρια φράση του ανακοινωθέντος των πολιτικών αρχηγών («Η πρόσφατη ετυµηγορία του ελληνικού λαού δεν συνιστά εντολή ρήξης...») αποτελεί παρηγορητική ψευδαίσθηση (για τους ηττηµένους) και υποβάθµιση του αποτελέσµατος (για τους νικητές). Η παρέµβαση των λαϊκών µαζών «µηδενίζει το κοντέρ» για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ: ∆ίνει µια καινούργια ευκαιρία –ίσως µεγαλύτερη από εκείνη της 25ης Ιανουαρίου– για να γίνουν αυτά που πρέπει να γίνουν. Οι «µονοµερείς ενέργειες» που τον Γενάρη θα µπορούσαν να αλλάξουν το τοπίο (π.χ. η άµεση αποκατάστα-
«συµφιλίωση» µεταξύ νικητών και νικηµένων στο δηµοψήφισµα, σε επαναφορά των σεναρίων εθνικής ενότητας, όχι µόνο ως «εργαλείου» µπροστά σε µια δύσκολη διαπραγµάτευση αλλά και ως συζητήσιµης προοπτικής κυβερνητικής εξουσίας, σε ορισµένα ενδεχόµενα της διαπραγµάτευσης. Η υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆-ΠΑΣΟΚ-Ποταµιού δεν είναι µόνο τεχνητή και αυθαίρετη, είναι «παρά φύση», µετά την ταξική πόλωση στο δηµοψήφισµα. Το πολιτικό «φάσµα» που περιγράφει η υπογραφή του ανακοινωθέντος της 7/7 δεν υπάρχει και δεν µπορεί να υπάρξει πολιτικά... Είναι απολύτως κατανοητό το γεγονός ότι η κυβέρνηση υποχρεώνεται να περάσει τη δοκιµασία νέου γύρου «διαπραγµάτευσης» µε τους δανειστές. Όµως η µέχρι τώρα εξέλιξη έχει θέσει σαφή όρια στο τι τύπου συµφωνία µπορεί να αποδεχθεί µια κυβέρνηση της Αριστεράς. Ο κόσµος µας µε το ΟΧΙ επανέλαβε το αίτηµα για ανατροπή της λιτότητας, αίτηµα που δεν ταυτίζεται ούτε µε µια «πιο δίκαιη κατανοµή των βαρών» ούτε µε την ευχή για κάποιες «κατά το δυνατόν λιγότερες υφεσιακές επιπτώσεις». Η ταξική ψήφος στις 5/7 απαιτεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να επανέλθει στο ριζοσπαστικό-αριστερό πρόγραµµά του. Στη διαπραγµάτευση (υποτίθεται ότι) έχουν µπει δύο νέα ζητήµατα. Αφενός το ζήτηµα του χρέους. Όµως οι σχετικές προτάσεις των δανειστών παραµένουν εξαιρετικά νεφελώδεις και η «τεχνική»
Η υπογραφή ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆-ΠΑΣΟΚ-Ποταµιού δεν είναι µόνο τεχνητή και αυθαίρετη, είναι «παρά φύση», µετά την ταξική πόλωση στο δηµοψήφισµα. ση των συλλογικών συµβάσεων εργασίας, του κατώτατου µισθού και της 13ης σύνταξης) έρχονται ξανά στο προσκήνιο. Μόνο που τώρα –όταν έχει προηγηθεί η αδράνεια 5 µηνών, και η εξάντληση όλων, σχεδόν, των πόρων του ∆ηµοσίου– οι αναγκαίες παρεµβάσεις έχουν αναγκαστικά πιο γενικευµένο χαρακτήρα: για παράδειγµα, η καθαίρεση του Γ. Στουρνάρα από την Τράπεζα της Ελλάδος και µια ακαριαία κρατικοποίηση των «συστηµικών» τραπεζών είναι πλέον αναγκαίες συνθήκες για στοιχειώδεις οικονοµικές λειτουργίες. Για να ελεγχθεί το σαµποτάζ, για να διασφαλιστούν οι λαϊκές αποταµιεύσεις, για να αποτραπούν σενάρια πωλήσεων, δηλαδή δραπέτευσης στο εξωτερικό, για να υπάρξουν δυνατότητες σχεδιασµένης αντιµετώπισης των χαοτικών κινδύνων... Αυτή είναι η αναγκαία στροφή, και είναι αντιδιαµετρικά αντίθετη µε την επιλογή τού «πάση θυσία» ρεαλισµού, που οδηγεί σε µια ακατανόητη και αιφνιδιαστική
της συζήτησης παραπέµπει το χρέος σε µια απόφαση που θα παρθεί... µετά την υπογραφή µιας (έστω κατ’ αρχήν) συµφωνίας. Η δέσµευση για µια κάποια «έναρξη ουσιαστικής συζήτησης ως προς την αντιµετώπιση του προβλήµατος της βιωσιµότητας του ελληνικού δηµόσιου χρέους» δεν είναι δυνατόν να αποτελέσει άλλοθι για την υπογραφή συµφωνίας που θα περιλαµβάνει πρόσθετα µέτρα λιτότητας και –κυρίως!– θα αφήνει αλώβητο το παλιό, µνηµονιακό καθεστώς της λιτότητας. Αφετέρου, έχει τεθεί το ζήτηµα για ένα «ισχυρό, εµπροσθοβαρές αναπτυξιακό πρόγραµµα». Πρόκειται για το πακέτο Γιούνκερ, για την υπόσχεση επενδύσεων περίπου 35 δισ. ευρώ µέσα στα επόµενα 5 χρόνια. Οι επενδύσεις αυτές µπορεί να γίνουν υπό προϋποθέσεις (αποδοχή νεοφιλελεύθερων αντιµεταρρυθµίσεων), θα αφορούν κυρίως συγκεκριµένους τοµείς (και συγκεκριµένους καπιταλιστές!) και δεν είναι επιτρεπτό να αξιοποιηθούν
προς άλλες επιθυµητές κατευθύνσεις (π.χ. για τη σωτηρία των δηµόσιων νοσοκοµείων και σχολείων...). Η αποδοχή του κριτηρίου της «ενθάρρυνσης της επιχειρηµατικότητας» µέσα στο ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών συνιστά µία (ακόµα) ανησυχητική προειδοποίηση. Συµπερασµατικά, η κυβέρνηση δικαιούται να δοκιµάσει, για µια ακόµα φορά, αν οι «διαπραγµατεύσεις» µπορούν να αποδώσουν «µια δίκαιη και βιώσιµη συµφωνία», έναν «έντιµο συµβιβασµό». Όµως πρέπει να αποφύγει τον εγκλωβισµό –έχοντας την εµπειρία της 20ής Φλεβάρη– σε µια διαδικασία που οδηγεί εκβιαστικά και αποκλειστικά στο τρίτο µνηµόνιο. Και το δηµοψήφισµα της έχει δώσει τη δύναµη για να το κάνει. Η δύναµη αυτή δεν αφορά µόνο το εσωτερικό της χώρας. Η εξαγγελία του δηµοψηφίσµατος πυροδότησε µια συγκλονιστική διεθνή αλληλεγγύη. Επίσης όµως αποκάλυψε ότι ο κίνδυνος της «µετάδοσης» της ελληνικής κρίσης δεν είναι καθόλου, µα καθόλου ξεπερασµένος. Η Πορτογαλία και η Ισπανία είναι τα ολοφάνερα υποψήφια θύµατα µιας νέας «επίθεσης των αγορών» και εάν η «µετάδοση» δεν ελεγχθεί εκεί και περάσει –όπως οι περισσότεροι αναλυτές εκτιµούν ως πιθανότερο– στην Ιταλία και στη Γαλλία, τότε η ΕΕ θα είναι µπροστά σε µια καινούργια συγκλονιστική «βουτιά» της κρίσης. Πρέπει να βρούµε τη δύναµη να συνεχίσουµε τη µάχη που αρχίσαµε µε το δηµοψήφισµα. Αντιµετωπίζοντας τις διαπραγµατεύσεις µε σταθερότητα, χωρίς υποχωρήσεις από το ταυτοτικό πρόγραµµα αντιλιτότητας του ΣΥΡΙΖΑ. Ετοιµάζοντας µε υπευθυνότητα αλλά επίσης µε σταθερότητα τις εναλλακτικές πολιτικές µας, εάν και όταν οι δανειστές επιµείνουν στην επιβολή µιας ταπεινωτικής συµφω-
νίας µνηµονιακής λιτότητας που, αντικειµενικά, θα εγκαινιάζει την προοπτική ανατροπής της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτές τις συνθήκες είναι πολύτιµος ο παράγοντας «κόµµα ΣΥΡΙΖΑ». Σήµερα, ποικίλης προέλευσης παπαγάλοι προσπαθούν να εξουδετερώσουν αυτόν τον παράγοντα, κάνοντας «παιχνίδι» διαχωρισµού µεταξύ της, τάχα, «καθυστερηµένης» κοµµατικής βάσης και δοµής και µιας κυβερνητικής ηγεσίας που –σήµερα, οµαδικά ανακαλύπτουν ότι– είναι «φωτισµένη». Είναι εκνευριστικό να βλέπεις αναλυτές και στελέχη που –µόλις µια βδοµάδα πριν– ξεδίπλωναν «ιουλιανές» τακτικές κατά του ΣΥΡΙΖΑ και κατά του Αλ. Τσίπρα (καλώντας τον να ακυρώσει το δηµοψήφισµα ή να το «γυρίσει» στο ΝΑΙ) να βγαίνουν σήµερα και να πιστώνουν τη νίκη «προσωπικά στον Αλ. Τσίπρα αλλά όχι στο κόµµα του». Ο σύντροφος Πέτρος Παπακωνσταντίνου έγραψε µε σαφήνεια: «Ο λαός εξουδετέρωσε τους λιπόψυχους, τους σαµποτέρ και τους γραφειοκράτες που δεν έλειψαν και δεν λείπουν στους κόλπους των αριστερών ηγεσιών, αποτρέποντας και την καταστροφική συνθηκολόγηση και την παραλυτική πολυδιάσπαση». Η φράση είναι ακριβής σε όλα τα συστατικά της. Και ο συνδετικός κρίκος ανάµεσα στη δύναµη του λαού (που εκφράστηκε µε το ΟΧΙ) και την αναγκαία διαµόρφωση ριζοσπαστικής αριστερής στρατηγικής και τακτικής στις µετά το δηµοψήφισµα νέες συνθήκες δεν µπορεί να είναι άλλος από το «κόµµα». Τον κόσµο, τα στελέχη, τις δοµές του ΣΥΡΙΖΑ που µαζί µε τον κόσµο, τα στελέχη, τις οργανώσεις της «άλλης Αριστεράς» (κυρίως της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έδωσαν τη µάχη του ΟΧΙ. Και που σήµερα οφείλουν να βρουν τη δύναµη και τον τρόπο να συνεχίσουν στην ίδια κατεύθυνση.
8
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
8 ΙΟΥΛΗ 2015
Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής
εργατικ ύς χώρ υς Σούπερ µάρκετ του Μεσαίωνα
Ε
ργασιακό µεσαίωνα έχουν επιβάλει σε πολλά σούπερ µάρκετ της αλυσίδας τους η «ΣΟΥΠΕΡ ΜΑΡΚΕΤ ΑΡΒΑΝΙΤΙ∆ΗΣ» και η «Carrefour Μαρινόπουλος». Σε πολλές πόλεις της Βόρειας Ελλάδας η δεύτερη έχει παραχωρήσει τα δικαιώµατά της στην πρώτη αλλά, όπως αποδεικνύει η κατάσταση σε δυο τέτοια σούπερ µάρκετ του Νοµού Καβάλας, στο Λιµένα Θάσου και στην Παραλία Οφρυνίου, µόνο τα δικαιώµατα των εργοδοτών ικανοποιούνται. Αντίθετα, τα δικαιώµατα των εργαζοµένων απλά δεν υπάρχουν.
Στη Θάσο, η απογευµατινή βάρδια που µε βάση το πρόγραµµα εργασίας εργάζεται 14:20 - 21:00 στην πραγµατικότητα δουλεύει 15:20 - 22:15. ∆ηλαδή τα παραπάνω καταστήµατα κλείνουν στις 22:00, µία ώρα αργότερα από το νόµιµο ωράριο των σούπερ µάρκετ. Επίσης το ίδιο κατάστηµα ανοίγει τις Κυριακές, κατά παράβαση της απόφασης του αντιπεριφερειάρχη Καβάλας για τη λειτουργία των καταστηµάτων τις Κυριακές στην ΠΕ Καβάλας. Ακόµη κι αν η απόφαση του αντιπεριφερειάρχη ήταν διαφορετική, το κατάστηµα
και πάλι θα ήταν παράνοµο, καθώς είναι µεγαλύτερο των 250 τ.µ. και σύµφωνα µε το νόµο απαγορεύεται σε τέτοιου µεγέθους καταστήµατα να ανοίγουν τις Κυριακές. Οι εργαζόµενοι σ’ αυτά τα καταστήµατα εργάζονται επτά µέρες την εβδοµάδα χωρίς ρεπό. Και στα δύο καταστήµατα δεν επιτρέπεται στους εργαζόµενους να πάρουν τις δύο εβδοµάδες άδεια που δικαιούνται το καλοκαίρι, γιατί όπως ισχυρίζεται η εταιρεία βρίσκονται σε παραθαλάσσια περιοχή και έχουν πολλή δουλειά.
Και βέβαια, µετά τα παραπάνω, σε κάθε διεκδίκηση του σωµατείου τους η απάντηση είναι η απειλή απόλυσης, ώστε να τροµοκρατηθούν οι εργαζόµενοι και να µη διεκδικήσουν τα δικαιώµατά τους. Η εικόνα αυτή υπάρχει σε πολλά σούπερ µάρκετ και όχι µόνο των δύο αλυσίδων που αναφέρονται και η κατάσταση όσο η κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ δεν προχωράει σε εφαρµογή των εξαγγελιών της για τα εργασιακά και δεν κάνει άµεσες προσλήψεις στο Σώµα Επιθεωρητών Εργασίας θα χειροτερεύει µέρα µε τη µέρα.
ΑΕΤ: Κινητοποιήσεις Forthnet-Netmed: Όχι στην τροµοκρατική απόλυση Η ασυδοσία των εργοδοτών συνεχίζεται νης Κ.Μ., µέλους του σωµατείου, στις 2 προσαύξησης για τις άδειες του 2014 που και επιστροφές στον ιδιωτικό τοµέα και όσο η κυβέρνηση Ιούνη, λίγο µετά την εκλογοαπολογιστική δεν έδωσε η εργοδοσία. Την Πέµπτη 2 Ιούλη οι διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστηµίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) πραγµατοποίησαν στάση εργασίας από την έναρξη της βάρδιας ως και τις 12 το µεσηµέρι. Ο Σύλλογος ∆ιοικητικού Προσωπικού του ΕΚΠΑ καταγγέλλει παρέµβαση των διωκτικών Αρχών στη συνδικαλιστική δράση των εργαζοµένων του πανεπιστηµίου. Μια παρέµβαση που έχει τις ρίζες της στην εποχή που Πρύτανης διατελούσε ο Θ. Φορτσάκης, νυν βουλευτής Επικρατείας της Νέας ∆ηµοκρατίας. Ο βουλευτής της Ν∆ είχε ζητήσει τότε τη δίωξη των Αθηνάς Αλεξανδρή, Βανέσσας Πεντογάλου και Παναγιώτη Σωτήρη, για τα γεγονότα που ο ίδιος δηµιούργησε στη συνεδρίαση της Συγκλήτου στις 30/10/2014. Στο πλαίσιο της πολιτικής Νόµος και Τάξη, που ακολούθησε η ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση των Σαµαρά-Βενιζέλου και συνεχίζει µε τις πρακτικές του ο νυν υπουργός προστασίας των αστυνοµικών που ξυλοκοπούν αγωνιστές, Γ. Πανούσης, για ηθική αυτουργία στη δηµιουργία επεισοδίων. Επεισόδια που ο ίδιος είχε σκηνοθετήσει. Η αλληλεγγύη στους διωκόµενους αγωνιστές χρειάζεται να απλωθεί µε ψηφίσµατα συµπαράστασης και αποφάσεις σωµατείων, συλλόγων και συλλογικοτήτων. Η συνδικαλιστική δράση δεν µπορεί να ποινικοποιείται. Υπόλογος και κατάδικος στα µάτια των εργαζόµενων και της νεολαίας είναι αυτός που διέταζε τα ΜΑΤ να τους σπάνε τα κεφάλια, την ποινική δίωξη του οποίου θα έπρεπε να ζητάει σύσσωµη η Αριστερά, συµπεριλαµβανοµένης της κυβέρνησης. Αλλά πού αυτά όταν έχεις ακόµη υπουργό τον Πανούση. Στα πανεπιστήµια την τελευταία εβδοµάδα είχαµε και κάποια καλά νέα. Με την έκδοση του ΦΕΚ Β τευχ./1317 ολοκληρώθηκε η επιστροφή όλων των διαθέσιµων διοικητικών υπαλλήλων και στα 8 ΑΕΙ της χώρας. Κάτι που συµβάλλει στο να µειωθούν οι δυσκολίες στη λειτουργία των πανεπιστηµίων. Η επιστροφή τους είναι δικαίωση του αγώνα που πραγµατοποιούν την τελευταία διετία οι διοικητικοί υπάλληλοι των πανεπιστηµίων. Αγώνας που πρέπει να συνεχιστεί ώσπου να καταπέσει και η σκευωρία του Θ. Φορτσάκη.
µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ κάνει την πάπια και δεν περνάει το νόµο για την επαναφορά των συλλογικών συµβάσεων η κατάσταση χειροτερεύει. Πρώτο µέληµα των εργοδοτών είναι η τροµοκράτηση εργαζοµένων και οι απολύσεις. Στη Forthnet-Netmed αυτές οι πρακτικές τείνουν να γίνουν µόνιµη συνήθεια. Όπως καταγγέλλει το σωµατείο των εργαζοµένων στην επιχείρηση, η εργοδοσία προχώρησε στην απόλυση της εργαζόµε-
συνέλευσή του και πριν από τις εκλογές του σωµατείου. Το σωµατείο απαιτεί την επαναπρόσληψή της και πραγµατοποίησε την πρώτη του κινητοποίηση την Τρίτη 7 Ιούλη, µε παράσταση διαµαρτυρίας στην Επιθεώρηση Εργασίας στην Καλλιθέα, όπου και γινόταν τριµερής συνάντηση για την απόλυση της εργαζόµενης και όχι µόνο. Ανάµεσα στις άλλες αυθαιρεσίες, οι οποίες επίσης έχουν καταγγελθεί στην Επιθεώρηση Εργασίας, είναι και η καταβολή
Η εργαζόµενη πρέπει να επαναπροσληφθεί άµεσα. Η απόλυσή της είναι συνδικαλιστική δίωξη µε στόχο να τροµοκρατηθούν οι εργαζόµενοι που επιλέγουν να παλέψουν συλλογικά µέσα από το σωµατείο τους για να διεκδικήσουν τα εργασιακά τους δικαιώµατα και καλύτερες συνθήκες εργασίας. Πολλοί εργαζόµενοι στη Forthnet-Netmed ζουν καθηµερινά µε το άγχος αν θα ανανεώσουν τη σύµβαση εργασίας τους για άλλον έναν µήνα καθώς ΣΣΕ δεν υπάρχει.
Νέα «Μανωλάδα» στο Μαραθώνα; Εκατοντάδες µετανάστες εργάτες γης και εξίσου πολλοί Έλληνες συµπαραστάτες συµµετείχαν το Σάββατο 27 Ιουνίου 2015 σε διαδήλωση που πραγµατοποιήθηκε στο Μαραθώνα, ενάντια στη ρατσιστική τακτική που ακολουθεί µεγαλοϊδιοκτήτης γης στην περιοχή. Είχε προηγηθεί, λίγες ηµέρες νωρίτερα, περιστατικό κατά το οποίο καταστράφηκαν χωράφια µε καλλιέργειες µεταναστών από ιδιοκτήτη εκτάσεων στην
περιοχή. Πρόκειται για µεγαλοτσιφλικά που απασχολούσε τους συγκεκριµένους µετανάστες, οι οποίοι έφυγαν, νοίκιασαν χωράφια και καλλιεργούσαν λαχανικά και άλλα φυτά, τα οποία στη συνέχεια πωλούσαν. Εκτός από τις καταστροφές που προκλήθηκαν µε την «εισβολή» που έγινε µε αυτοκίνητο τύπου τζιπ στις καλλιεργούµενες εκτάσεις και µε οδηγό τον πρώην εργοδότη των µεταναστών, υπήρξαν και
προπηλακισµοί σε βάρος τους, ενώ εισέβαλε σε σπίτι µεταναστών και χαστούκισε τον Σανά Ουλά, όπως καταγγέλλει η κοινότητα των µεταναστών. Οι ζηµιές υπολογίζονται από τους ίδιους σε 30.000 ευρώ και το περιστατικό καταγγέλθηκε στο Τµήµα Ρατσιστικής Βίας της ΕΛ.ΑΣ. Στην απόφαση της συνέλευσής τους που προηγήθηκε της διαδήλωσης, οι µετανάστες ζητούν «να σταµατήσουν οι µέθοδοι µπράβων της Ν. Μανωλάδας».
Συνέδριο ΟΛΜΕ: Άνοδος της ριζοσπαστικής Αριστεράς Με άνοδο της ριζοσπαστικής Αριστεράς αλλά χωρίς σηµαντικές αποφάσεις έκλεισε το φετινό 17ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ. Η παράταξη των Συνεργαζόµενων Εκπαιδευτικών Κινήσεων (ΣΥΡΙΖΑ) κατέγραψε άνοδο και βγήκε για δεύτερη φορά πρώτη, αυξάνοντας το ποσοστό των αντιπροσώπων της και εκλέγοντας τέσσερα µέλη στο νέο ∆Σ από 3 που είχε. Από δύο έδρες διατήρησαν οι δυνάµεις των Παρεµβάσεων (ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ΜΛ-ΚΚΕ) και του ΠΑΜΕ (ΚΚΕ). ΟΙ δυνάµεις της ∆ΑΚΕ διατήρησαν
τρεις έδρες, ενώ η ΠΕΚ (πρώην ΠΑΣΚΕ) έχασε την εκπροσώπηση στο διοικητικό συµβούλιο. Παρότι το συνέδριο πραγµατοποιήθηκε λίγες µέρες πριν από το κρίσιµο δηµοψήφισµα και παρά το γεγονός ότι αυτό καθόρισε τη συζήτηση στο εσωτερικό του, δεν κατέληξε σε απόφαση. Παρά τις προσπάθειες αντιπροσώπων των ΣΥΝΕΚ και των Παρεµβάσεων, η γραµµή της αποχής και του άκυρου στο δηµοψήφισµα, που πρότειναν οι δυνάµεις του ΜΛ-ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ,
ακύρωσαν τη δυνατότητα απόφασης από το συνέδριο. Στα θετικά του συνεδρίου µπορούν να καταγραφούν το ψήφισµα ενάντια στην κατάπτυστη στάση της ΓΣΕΕ για ΝΑΙ στο δηµοψήφισµα, η οριστική διαγραφή της ΕΛΜΕ Προτύπων Σχολείων από τη δύναµη της οµοσπονδίας, η εκπροσώπηση στο νέο ∆Σ για πρώτη φορά των συναδέλφων αναπληρωτών και οι προτάσεις για ιθαγένεια και ίσα δικαιώµατα σε όλα τα παιδιά των µεταναστών.
Σάσα Χασάπη, εκπαιδευτικός
ΕΡΓΑΤΙΚΑ
8 ΙΟΥΛΗ 2015
9
Η ταξική µάχη που έφερε τη νίκη του ΟΧΙ Του Θοδωρή Πατσατζή
Α
πό τις 29 Ιούνη ως και τη µέρα διεξαγωγής του δηµοψηφίσµατος δόθηκε σε όλους τους χώρους δουλειάς µια µεγάλη ταξική µάχη. Μια µάχη που οδήγησε σε µεγαλειώδη νίκη του ΟΧΙ, κόντρα σε εκβιασµούς, απειλές και τροµοκρατία που σε αγαστή συνεργασία εξαπέλυσαν οι δανειστές, οι ντόπιοι εργοδότες, οι πολιτικοί τους εκφραστές και τα τσιράκια τους στα µεγάλα ΜΜΕ. Από την πρώτη µέρα που ανακοινώθηκε το δηµοψήφισµα, οι δυνάµεις της Αριστεράς και ειδικότερα οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που ρίχτηκαν στη µάχη υπέρ του ΟΧΙ, βρέθηκαν µπροστά σε µια εκπληκτική εικόνα. Οι εργαζόµενοι εκφράζονταν, σε υπέρογκα ποσοστά και µάλιστα σε πολλές περιπτώσεις και ανεξάρτητα από την κοµµατική τους τοποθέτηση ή το τι είχαν ψηφίσει στις εκλογές του περασµένου Γενάρη, υπέρ του ΟΧΙ. Χαρακτηριστική η εικόνα στο νοσοκοµείο ΨΝΑ-∆αφνί, όπου στην περιοδεία που έκανε η παράταξη ΡΙΖΑΨΥ την Πέµπτη 2 Ιουλίου πολλές νοσηλεύτριες στις µονάδες κυκλοφορούσαν µε κολληµένα στις ποδιές τους τα αυτοκόλλητα του ΟΧΙ. Και πώς να µη λένε ΟΧΙ νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που αναγκάζονται λόγω των µνηµονιακών µέτρων να δουλεύουν µόνο µε 2 νοσηλευτές στη βάρδια και να έχουν να φροντίσουν 42 και 43 ασθενείς.
Περιοδείες
Ο κόσµος της εργασίας την Παρασκευή 2 Ιουλίου ένιωθε τεράστια συγκίνηση και ξεσπούσε σε θερµό και παρατεταµένο χειροκρότηµα στη χορωδία της ΕΡΤ, βλέποντας µαζί µε εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ και της ΠΟΘΑ (Πανελλήνια Οµοσπονδία Θεάµατος Ακροάµατος) τον ευρωβουλευτή του Podemos Μιγκέλ Ουρµπάν να µεταφέρει µήνυµα αλληλεγγύης και στήριξης του αγώνα τους. Μήνυµα νίκης του ΟΧΙ. Ένας κόσµος που δεν έπεφτε θύµα της προπαγάνδας της παραπληροφόρησης, αλλά δεν έδινε και λευκή επιταγή στο ΟΧΙ,
θέτοντας µε τοποθετήσεις και αρκετά ερωτήµατα το τι θα σηµαίνει η επόµενη µέρα της νίκης του ΟΧΙ για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, όπως οι εργαζόµενοι της Φιλαρµονικής του ∆ήµου Αθηναίων, την Τρίτη 30 Ιουνίου, σε συζήτηση µε το µέλος της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ Μαρία Μπόλαρη.
Αποφάσεις σωµατείων
Οι αποφάσεις σωµατείων και οµοσπονδιών έπεσαν βροχή υπέρ του ΟΧΙ. Η ΠΟΕ-ΟΤΑ, η ΠΟΠΟΚΠ (ασφαλιστικά ταµεία), η ΠΕΝΕΝ, η Οµοσπονδία Συλλόγων Μεταφορών Ελλάδας, σωµατεία και σύλλογοι εργαζοµένων από τα νοσοκοµεία ΨΝΑ-∆αφνί, Ασκληπιείο, ΑΧΕΠΑ, Αγ. Νικολάου Κρήτης, Λαϊκό, Αττικόν, η ΠΟΣΠΕΡΤ, η Ένωση Νοσοκοµειακών Ιατρών Θεσσαλονίκης, Νοµαρχιακά Τµήµατα της Α∆Ε∆Υ, επιτροπές εργαζοµένων όπως αυτή των εργαζοµένων στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας στο Γέρακα, το ΣΕΤΤΕΑ, τα σωµατεία εργαζοµένων στην ACS, τη Γενική Ταχυδροµική, τη Union DHL Express Hellas, ο ΣΥΒΧΑ, το Πανελλήνιο Σωµατείο Εργαζοµένων Vodafone-Πάναφον, το Σωµατείο Εργαζοµένων Φιλαρµονικής ∆ήµου Αθηναίων, το Σωµατείο Βάσης Ανέργων Άρτας (ΣΩΒΑ) και δεκάδες ακόµη συνδικάτα και παρατάξεις βροντοφώναξαν ότι δεν ανέχονται άλλα µνηµόνια, δεν θέλουν άλλη λιτότητα, δεν ανέχονται τους εκβιασµούς. Η εργατική τάξη δεν λύγισε. Κόντρα στους εκβιασµούς, τις απειλές, τα λοκ-άουτ και κάθε είδους τακτική της εργοδοσίας, ψήφισε µε µεγάλη πλειοψηφία το ΟΧΙ όπως δείχνουν τα στοιχεία όλων των ερευνών των εταιρειών δηµοσκόπησης αλλά και όπως αποδεικνύουν τα συντριπτικά ποσοστά υπέρ του ΟΧΙ στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Οι εργοδότες έκαναν ό,τι µπορούσαν. Σε υποχρεωτικές άδειες ανάγκασε τους εργαζόµενους η «E Value» καθώς και εργοδότες από τον κλάδο του Τύπου και Χάρτου. Εκβιασµούς και τροµοκρατία σε «ΝΙΣΣΑΝ Θεοχαράκης» και «Icap» καταγγέλλει το Σωµατείο Ιδιωτικών Υπαλλήλων Αθήνας. Τη µη καταβολή µισθών για τον Ιούνη ανακοίνωσε η εργοδοσία σε «ΒΙΟΪΑΤΡΙΚΗ», Ιατρικό Κέντρο και «METROPOLITAN». Στη
Φθιώτιδα κατασκευαστικές εταιρείες δίνουν υποχρεωτικές άδειες και άδειες άνευ αποδοχών στους εργαζόµενους. Σύµφωνα µε καταγγελία του Σωµατείου Εργατοτεχνιτών και Εργαζοµένων στην Ενέργεια ∆υτικής Μακεδονίας, εργολάβοι στη ∆ΕΗ ανακοινώνουν ότι δεν θα πληρώσουν τους εργαζοµένους τους, ενώ ανακοινώνουν ακόµη και απολύσεις. Το Εργατικό Κέντρο Βορείου Συγκροτήµατος ∆ωδεκανήσου, το οποίο καταγγέλλει τις προσπάθειες που γίνονται από µεγαλοξενοδόχους να τροµοκρατήσουν τους εργαζόµενους. Εκβιασµούς και τροµοκρατία σε κλάδους εργαζοµένων καταγγέλλουν τα Εργατικά Κέντρα Αγρινίου, Ζακύνθου, Λάρισας. Την εργοδοσία της ΒΕΜΕΚΕΠ ΑΒΕΕ καταγγέλλει το Συνδικάτο Μετάλλου Μαγνησίας. Απλήρωτοι είναι πολλοί εργαζόµενοι στον κλάδο του εµπορίου.
Εκβιασµοί
Η εργοδοσία της «Newsphone» ανάγκασε τους εργαζόµενους στα τηλεφωνικά της κέντρα να συµµετάσχουν σε τηλεφωνική καµπάνια καλώντας στα συλλαλητήρια υπέρ του ΝΑΙ. Ο δήµαρχος-υπάλληλος του κατηγορουµένου για λαθρεµπορία ναρκωτικών Βαγγέλη Μαρινάκη στον Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, απειλούσε τους εργαζόµενους στο δήµο ότι δεν θα πληρωθούν αν ψηφίσουν ΟΧΙ. Την Τετάρτη 1 Ιουλίου, όπως καταγγέλλει η ΟΙYΕ, ανοιχτά και χωρίς περιστολές, η γνωστή γαλλική πολυεθνική αλυσίδα LEROY MERLIN συγκέντρωσε τους εργαζόµενους και των δύο βαρδιών για να τους κάνει µια «εµπεριστατωµένη» και πλήρως προετοιµασµένη εταιρική παρουσίαση, µε στοιχεία και διαγράµµατα, για τη δήθεν κακή πορεία της εταιρείας κατά τους τελευταίους 5 µήνες και να κινδυνολογήσει για το ενδεχόµενο Grexit και τις επιπτώσεις που θα είχε στους µισθούς και τα δικαιώµατα των εργαζοµένων η έξοδος από το ευρώ και η «επιστροφή στη δραχµή». Απαίτησε µάλιστα από τους εργαζόµενους να ψηφίσουν ΝΑΙ στέλνοντας µε SMS από το κινητό τους φωτογραφία του σταυρωµένου ψηφοδελτίου τους. Οι εργοδότες έκαναν ό,τι µπορούσαν, αλλά τα αποτελέσµατα δείχνουν ότι οι ερ-
γαζόµενοι δεν συµµορφώθηκαν προς τις υποδείξεις. Η εκκωφαντική νίκη του ΟΧΙ δείχνει τη δύναµη της εργατικής τάξης και την τάση της να απαντάει συλλογικά για τα συµφέροντά της. Καθοριστική για να σπάσει το κλίµα του φόβου και η προσπάθεια αρκετών σωµατείων να αναδείξουν αυτά τα περιστατικά, αλλά και η προσπάθεια του υπουργείου Εργασίας µε την τηλεφωνική γραµµή για να γίνονται καταγγελίες. Αλλά πάνω απ’ όλα, αυτό που έσπασε τελείως το φόβο ήταν το παλλαϊκό συλλαλητήριο υπέρ του ΟΧΙ την Παρασκευή και η αλληλεγγύη από τις συγκεντρώσεις υπέρ του ΟΧΙ σε πολλές χώρες. Μελανό σηµείο που αναδεικνύει και το πρόβληµα στην οργάνωση αγώνων στο εργατικό κίνηµα η στάση της ΓΣΕΕ, καθώς και οµοσπονδιών όπως αυτή της ΠΟΕ∆ΗΝ και της ΟΤΟΕ που στήριξαν ξεδιάντροπα το ΝΑΙ. Ηγεσίες που κοιτάνε την ανεργία να αυξάνει µέρα µε τη µέρα, τους µισθούς να µειώνονται συνεχώς 5 χρόνια τώρα, τους εργαζόµενους να χάνουν το ένα δικαίωµα πίσω από το άλλο, πρέπει να µπουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και να παραιτηθούν άµεσα. Χωρίς να παραλείπουµε τις ευθύνες της Αριστεράς, αυτό που χρειάζεται άµεσα είναι να υπάρξουν αποφάσεις πρωτοβάθµιων σωµατείων που θα ζητάνε να γίνουν νέες εκλογές για ανάδειξη αντιπροσώπων και άµεσα συνέδριο. Σε αυτό χρειάζεται να προστεθεί µια µεγάλη καµπάνια δηµιουργίας σωµατείων σε χώρους του ιδιωτικού τοµέα όπου αυτά δεν υπάρχουν, που είναι υποχρεωµένες να πάρουν πάνω τους οι δυνάµεις της Αριστεράς. Σε διαφορετική περίπτωση, η εργατική τάξη θα τους κατατάξει εκεί που έχει κατατάξει και όλους αυτούς που τους καλούσαν να ψηφίσουν ΝΑΙ στο δηµοψήφισµα. Στο καλάθι των αχρήστων. Εκεί ακριβώς που θα κατατάξει και όποιον τολµήσει να διαπράξει ταξική προδοσία παραβλέποντας το πώς κερδήθηκε αυτή η µεγάλη νίκη του ΟΧΙ, οδηγώντας σε νέα εξαθλίωση τους εργαζόµενους.
πολιτικη
ΔΗΜΟΨΗΦΙΣΜΑ
10
Η μεγάλη εργατικ
Δηλώσεις - απ Ελένη Πορτάλιου
γΙΩΡΓΟΣ ΣΑΠΟΥΝΑΣ
Tο OXI των λαϊκών τάξεων και των νέων είναι το ισχυρό όπλο στις συγκρούσεις που έρχονται
Οι λαϊκές τάξεις, οι νέες και οι νέοι, πήραν στα χέρια τους το ΟΧΙ και το ανέδειξαν, με συντριπτικά ποσοστά, στο ισχυρότερο μέσο πάλης ενάντια στις συμφωνίες-δεσμά που απεργάζονται οι εκπρόσωποι των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα. Το ΟΧΙ είναι μια συλλογική πράξη αντίστασης στην τρομοκρατία και την ταπείνωση του λαϊκού κόσμου, που αναδεικνύει τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία σε πρωταγωνιστή των σημερινών και αυριανών αγώνων. Το ΟΧΙ δεν είναι ένα απλό διαπραγματευτικό χαρτί με ημερομηνία λήξης. Η κοινωνική πρωτοβουλία, που ξεκίνησε με τις πλατείες και τα μεγαλειώδη συλλαλητήρια, επανέρχεται στο προσκήνιο της ιστορίας. Ο κόσμος ο οποίος πήρε στα χέρια του το ΟΧΙ μπορεί να κρατήσει στα χέρια του και την πολιτική της χώρας. Το παλαιό πολιτικό σύστημα έχει καταρρεύσει. Έχουν, όμως, αποδυναμωθεί και οι τάσεις της προσαρμογής στις προτάσεις των «θεσμών» εντός ΣΥΡΙΖΑ και εντός της συστημικής ζώνης που, προσεγγίζοντας την κυβέρνηση, διατηρεί ή ανακτά τις
θέσεις της στο κράτος. Το ΟΧΙ διέσχισε ηρωικά το ομιχλώδες πολιτικό τοπίο των δημόσιων δηλώσεων ανώτερων κυβερνητικών παραγόντων και «αξιωματούχων» οι οποίοι, παίρνοντας αποστάσεις από τον πρωθυπουργό, πυροβολούσαν τα πόδια της κυβέρνησης. Το ΟΧΙ πήρε στα χέρια της σύμπασα η Αριστερά πλην Λακεδαιμονίων ‒πλην της ηγεσίας του ΚΚΕ. Αυτή η πολιτική ενότητα, με τις υπαρκτές διαφοροποιήσεις, δεν πρόκειται να καταλυθεί την επομένη των εκλογών. Αντίθετα θα συμπλεύσει σταθερά με το ρεύμα της λαϊκής κοινωνικής συμμαχίας. Γνωρίζουμε ότι η σύγκρουση με τους δανειστές θα είναι σκληρή και δεν θα τελειώσει με τη λήξη των διαπραγματεύσεων. Όσοι εκπρόσωποι των «θεσμών» και των κυβερνήσεων μεταβλήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες σε κομματάρχες του «Ναι» δεν έχουν παραδώσει τα όπλα τους. Στη μεταδημοκρατία επιτρέπεται να ψηφίζουμε αλλά η λαϊκή ετυμηγορία δεν επηρεάζει τις αποφάσεις των ανέλεγκτων θεσμών του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού, που υπερκαθορίζουν την πολιτική καταλύοντας ταυτόχρονα την εθνική και λαϊκή κυριαρχία. Συνεχίζουμε, λοιπόν, τον αγώνα χωρίς άσκοπες αντιπαραθέσεις, με σθένος αλλά και αμεροληψία, με αποφασιστικότητα αλλά και σταθερό στόχο να αντιπαρατάξουμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση των αγορών και του μεγάλου κεφαλαίου το πιο ευρύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο δύσκολος δρόμος που έχουμε μπροστά μας αποτελεί μετά το ΟΧΙ λαϊκή επιλογή απέναντι στην υποταγή και τη βέβαιη ήττα.
Μιχάλης Υδραίος
Σαφές μήνυμα για την υλοποίηση του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 5ης Ιούλη αποτελεί μια ισχυρή απάντηση στην πολιτική και οικονομική ηγεμονία της ΕΕ και στις νεοφιλελεύθερες επιλογές της. Αποτελεί ένα σαφές μήνυμα απόρριψης των πολιτικών που εφαρμόσθηκαν ενάντια στα πληβιακά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Είναι ένα σαφές μήνυμα για οριστική εγκατάλειψη των πολιτικών της λιτότητας, για την υλοποίηση του προεκλογικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Κυρίως είναι ένα αποτέλεσμα έκφρασης της κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης των εργαζομένων, των άνεργων, της νεολαίας, των «πολλών» που δεν έχουν πλέον να χάσουν τίποτα. Το χθεσινό αποτέλεσμα δεν αποτελεί ένα αριθμητικό δεδομένο, διαθέτει τεράστιο ταξικό πρόσημο και αντίστοιχη δυναμική. Οι πολλοί, οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αγρότες, οι νέοι, τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας, επέλεξαν το ΟΧΙ παρά τις κλειστές τράπεζες και την υστερία των συστημικών ΜΜΕ. Οι πλούσιοι, η πλειοψηφία της μικρής και μεσαίας επιχειρηματικότητας, η πλειοψηφία της τρίτης ηλικίας, κυρίως λόγω φόβου, επέλεξαν το ΟΧΙ. Το αποτέλεσμα αποτελεί ισχυρή εντολή και παρακαταθήκη για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση στην κατεύθυνση της επιτάχυνσης και της εμβάθυνσης του κυβερνητικού έργου, με προσανατολισμό την υλοποίηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης. Αποτελεί εντολή για μια συμφωνία, εάν τελικά αυτή υπάρξει, που θα είναι κοινωνικά δίκαιη, δεν θα αναστέλλει τις προγραμματικές μας προτεραιότητες και θα περιλαμβάνει μια τολμηρή διευθέτηση του χρέους ώστε να είναι βιώσιμη.
Εντολή για απελευθέρωση! Το δημοψήφισμα αποτέλεσε μια κορυφαία μονομερή και συγκρουσιακή επιλογή και ως τέτοια κατανοήθηκε από την κοινωνία. Και μόνο το κινηματικό στοιχείο που αναδείχτηκε με τις συγκεντρώσεις που θύμισαν 2011, αρκεί για να του προσδώσει σαφές πρόσημο. Η ταξική γραμμή διαπέρασε την χώρα απ’ άκρου εις άκρον. Το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών και η κοινή δήλωση αποτελούν μια κίνηση που αποσκοπεί στο να δυναμώσει τη διαπραγματευτική δυνατότητα της ελληνικής κυβέρνησης, μειώνοντας την επιθετική κρουστικότητα του ΟΧΙ και το ενδογενές μήνυμα της ρήξης σχηματίζοντας ταυτόχρονα ένα μέτωπο «εθνικής ενότητας». Εντούτοις, ανεξάρτητα από τις προθέσεις των εμπνευστών τους, κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση της δυναμικής που διαμόρφωσε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Πρώτα απ’ όλα γιατί αντιφάσκουν με την αυστηρή λαϊκή καταδίκη των πολιτικών εκπροσωπήσεων του μνημονιακού μετώπου του ΝΑΙ. Κυρίως όμως γιατί διακινδυνεύουν να εκληφθούν ως μήνυμα αδυναμίας από την εγκληματική απέναντι στον ελληνικό λαό και τους ευρωπαϊκούς λαούς, «Ιερά Συμμαχία» των δανειστών καθώς και από την ντόπια οικονομική ελίτ. Μια ενδεχόμενη συμφωνία μέσα στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο, που θα αποδέχεται τον «μονόδρομο» της υποτίμησης της εργασίας και θα παγιώνει την ανατροπή των ταξικών συσχετισμών υπέρ της ντόπιας οικονομικής ελίτ, που επέβαλαν τα μνημόνια της 5ετίας, απειλεί να ακυρώσει το αριστερό περιεχόμενο της κυβέρνησης και να δώσει την πολιτική νίκη στους δανειστές και την ντόπια οικονομική ολιγαρχία. Ταυτόχρονα διακινδυνεύει να ακυρώσει την αναδυόμενη ελπίδα των λαών πανευρωπαϊκά και την πολυπόθητη στροφή προς τ’ αριστερά. Αντίθετα το συντριπτικό, ταξικό και αποφασιστικό ΟΧΙ δίνει στην κυβέρνηση τη δυνατότητα και την υποχρέωση να ξεκινήσει από «μηδενική βάση» την διεκδίκηση απέναντι στους «θεσμούς». Με την πεποίθηση και την προσδοκία πως η είσοδος του λαϊκού παράγοντα στο προσκήνιο, πρώτα στην Ελλάδα και ως κλιμακούμενη πίεση πάνω στις πολιτικές δυνάμεις ευρύτερα στην Ευρώπη, θα διαμορφώσει στη διαπραγμάτευση/σύγκρουση όρους ευνοϊκότερους για την πολιτική διακύβευση, κατ’ αρχήν της ανατροπής της λιτότητας. Αλλά και με την αποφασιστικότητα ότι διαθέτει εναλλακτικούς δρόμους αντιμετώπισης των εκβιασμών, απαντώντας σε ενδεχόμενα νέα τελεσίγραφα με την άμεση νομοθέτηση των πιο σημαντικών από τις εξαγγελίες της, που αφορούν την αναδιανομή και την ανάκτηση των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων διεκδικώντας ταυτόχρονα τη διαγραφή του χρέους. Έτοιμη να κάνει το αποφασιστικό βήμα της γενικής παύσης πληρωμών προς τους δανειστές και της εθνικοποίησης των τραπεζών.
8 ιουλη 2015
11
κή-λαϊκή νίκη του ΟΧΙ
πόψεις - εκτιμήσεις Σόφη Παπαδόγιαννη
Κανένα περιθώριο για παρερμηνείες
Γιάννης Μηλιός
Πληβείοι εναντίον πατρικίων Η πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού, είναι η συνεχής αναδιάταξη ενός συσχετισμού δύναμης μεταξύ των δρώντων πολιτικών υποκειμένων (κομμάτων, κρατικών μηχανισμών, κινημάτων κ.λπ.). Πρόκειται για έναν πολιτικό συσχετισμό δύναμης που σε τελευταία ανάλυση αντανακλά τα αντιτιθέμενα ταξικά συμφέροντα που διασχίζουν την (ελληνική) κοινωνία. Η προκήρυξη του δημοψηφίσματος από την ελληνική κυβέρνηση επέτρεψε να εκδηλωθεί με απόλυτη καθαρότητα στην κεντρική πολιτική σκηνή η ταξική πόλωση της ελληνικής κοινωνίας, την οποία από το 2010 παρόξυνε η οικονομική κρίση και οι πολιτικές διαχείρισής της. Η εργατική τάξη και τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα είδαν στο δημοψήφισμα την ευκαιρία να συσπειρωθούν στο «όχι», δηλαδή να εκφράσουν με κατηγορηματικό τρόπο την απαίτησή τους να ανατραπούν οι πολιτικές λιτότητας, να δοθεί προτεραιότητα στις κοινωνικές ανάγκες, ενάντια στις «ανάγκες» κερδοφορίας του κεφαλαίου. Οι κυρίαρχες τάξεις και τα στηρίγματά τους, τα εύπορα στρώματα των μεσαίων τάξεων, ιδίως εκείνα που στελεχώνουν ανώτερες και ανώτατες θέσεις στις οικονομικές δομές αλλά και στους μηχανι-
σμούς του κράτους, συσπειρώθηκαν με τον ίδιο φανατισμό στο «ναι», έχοντας «πειστεί» από την ακραία προπαγάνδα των ιδιωτικών ΜΜΕ ότι το διακύβευμα του δημοψηφίσματος ήταν «ναι ή όχι στην Ευρώπη». Οποία σύμπτωσις: Στην Εκάλη οι «ευρωπαϊστές» ήταν το 84,6% των ψηφοφόρων, στην Κηφισιά 64,6%, στη Βούλα 63,9% κ.ο.κ. Αντίθετα, στον Ασπρόπυργο αυτοί οι «ευρωπα-
ϊστές» ήταν μόλις 20,8%, στο Πέραμα 23,4%, στις Αχαρνές 24,75% κ.ο.κ. Η πολιτική νίκη που κατέγραψε η κυβέρνηση, στηριγμένη στην ξεκάθαρη στάση της κοινωνικής πλειοψηφίας, αναδιέταξε τον πολιτικό συσχετισμό δύναμης και ανέδειξε τον ΣΥΡΙΖΑ ως τον αδιαμφισβήτητο πολιτικό ηγεμόνα στο εσωτερικό της χώρας. Το ζητούμενο είναι η ηγεμονία αυτή της παρούσας στιγμής να αποκρυσταλλωθεί σε μια στρατηγική γρήγορων και ριζικών τομών και ρήξεων με τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και του κεφαλαίου στο εσωτερικό της χώρας και σε μια σταθερή διαπραγματευτική γραμμή με τους ευρωπαϊκούς θεσμούς, ώστε η όποια συμφωνία για την κάλυψη των χρηματοδοτικών αναγκών του ελληνικού Δημοσίου να μη βραχυκυκλώνει τη στρατηγική αυτή. Το εγχείρημα μοιάζει δύσκολο, για κάποιους ίσως να φαντάζει και ακατόρθωτο. Είναι εντούτοις απόλυτα ρεαλιστικό υπό δύο προϋποθέσεις: τη διατήρηση της κινηματικής δυναμικής στο εσωτερικό και την ανάπτυξη αντίστοιχων κινημάτων κοινωνικής αλλαγής στις άλλες χώρες της Ευρώπης. Με τις μάζες στο προσκήνιο κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος.
Όταν ανοίγει η κάλπη συνηθίζεται τα κομματικά επιτελεία, οι πολιτικοί αναλυτές, τα ΜΜΕ, να «διαβάζουν» τα μηνύματα του αποτελέσματος, να αναλύουν τα χαρακτηριστικά και το ποιοτικό τους βάθος, να το χρωματίζουν σύμφωνα με τις δικές τους απόψεις και στοχεύσεις. Στην περίπτωση όμως του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, το όχι είναι τόσο ηχηρό που δεν αφήνει κανένα περιθώριο (παρ)ερμηνείας. Οι δυνάμεις της εργασίας και της νεολαίας απέρριψαν την πρόταση-τελεσίγραφο των ΕΕ-ΔΝΤ. Είπαν ρητά και κατηγορηματικά ότι δεν αποδέχονται πλέον μνημόνια, λιτότητα και πολιτικές νεοφιλελεύθερης απορρύθμισης της ζωής τους, δεν αποδέχονται τη μετατροπή της χώρας σε γερμανική αποικία. Παρά τους πρωτοφανείς εκβιασμούς και τις απειλές των δανειστών, παρά την οικονομική ασφυξία, την εμετική προπαγάνδα και τρομοϋστερία, τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές των εργοδοτών για απολύσεις, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του απέναντι στις συνασπισμένες δυνάμεις της παγκόσμιας και εγχώριας αντίδρασης, που επιχειρούν, βιαίως πλέον, να τον επαναφέρουν στον «ορθό» και «ασφαλή» δρόμο της συμμόρφωσης στις επιταγές των επικυρίαρχων.
Εθνικοποίηση
Το παλλαϊκό όχι στην υποταγή ήταν η απάντηση. Δείγμα της αποφασιστικότητας και της αγωνιστικής διάθεσης του ελληνικού λαού, προκειμένου να υπερασπιστεί το δημοκρατικό του δικαίωμα να είναι αυτός που θα επιλέγει την πορεία και την προοπτική για τον τόπο του. Το ΟΧΙ συνιστά κόλαφο για το εγχώριο και το ξένο κατεστημένο. Ενισχύει την κυβέρνηση και αποτελεί νέα αφετηρία για να εφαρμόσει το ριζοσπαστικό και προοδευτικό της πρόγραμμα. Ταυτόχρονα τη δεσμεύει να μην αποδεχθεί μια επώδυνη συμφωνία, βασισμένη στη θανατηφόρα συνταγή της λιτότητας, και να μην υποκύψει σε νέους εκβιασμούς και στις απειλές των δανειστών. Η λαϊκή ετυμηγορία υποχρεώνει την κυβέρνηση να προχωρήσει πιο αποφασιστικά στην αποδυνάμωση της εγχώριας ολιγαρχίας, προβαίνοντας άμεσα στην εθνικοποίηση των τραπεζών και στο χτύπημα του μιντιακού κατεστημένου. Σε περίπτωση που οι δανειστές συνεχίσουν την τακτική του οικονομικού στραγγαλισμού και των τελεσιγράφων εξόντωσης των λαϊκών στρωμάτων, η κυβέρνηση δεν πρέπει να διστάσει να επιλέξει πορεία ρήξης και εξόδου από την Ευρωζώνη. Άλλωστε για την Αριστερά υπέρτατες αξίες είναι η επιβίωση του ελληνικού λαού, η υπεράσπιση της λαϊκής κυριαρχίας και της δημοκρατίας, και όχι το νόμισμα. Η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ καλούνται να τιμήσουν το ιστορικό ΟΧΙ του λαού μας και μαζί του να ανοίξουν νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς ορίζοντες για τον τόπο.
12
ΠΟΛΙΤΙΚΗ
8 ιουλη 2015
Ταξικό δημοψήφισμα, διαπραγμάτευση «εθνικής σωτηρίας»; Του Ηλία Ιωακείμογλου
Σ
τη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος έγινε κάτι πολύ σπάνιο: είδαμε το άρχον συγκρότημα να αναδύεται από τον ωκεανό της σύγχυσης και της θολούρας που συνήθως το καλύπτει, είδαμε τις κοινωνικές του τάξεις, τις μερίδες τάξεων, τις ομάδες και τα λόμπι που το συγκροτούν, από τον κυνικό ΣΕΒ, τα στελέχη των μεγάλων εταιρειών και τους άπληστους εμποράκους, τη νεολαία των start-up και του lifestyle, έως τις μικροαστές κατσαρόλες και τους kapo της εργασιακής ιεραρχίας, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας του κέρδους και της ισχύος, και όλους τους παρόμοιους, να παλεύουν σαν ένας άνθρωπος, όχι μόνο για το βραχυπρόθεσμο, αλλά και για το μακροπρόθεσμο ταξικό συμφέρον τους, που είναι η διατήρηση και η εμπέδωση του καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου που επιβλήθηκε και ρίζωσε στη διάρκεια της μνημονιακής πενταετίας και είναι έτοιμο τώρα να λειτουργήσει - σαν μια καινούργια κρεατομηχανή που δεν έχει όμως ακόμη τροφοδοσία. Στο δημοψήφισμα, ο κόσμος του ΝΑΙ ήταν ο κοινωνικός συνασπισμός εξουσίας που έγινε ξαφνικά ορατός στο γυμνό μάτι, χωρίς τις μάσκες του «έθνους», της «Ελλάδας», των «Ελλήνων» και του «ελληνικού λαού». Ένας ολόκληρος λαός, ο δικός μας λαός, το συγκρότημα των υποτελών κοινωνικών τάξεων, οι άνεργοι, οι μισθωτοί του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα, η νεολαία, είδαν διά γυμνού οφθαλμού τον εχθρικό λαό, το άρχον κοινωνικό συγκρότημα, ενωμένο από το ταξικό τους μίσος και το ιδεολογικό τσιμέντο της ιδιοκτησίας, του κεφαλαίου και της απληστίας, να αγωνίζεται σαν ένας και μοναδικός άνθρωπος, σαν ένα και μοναδικό πρόσωπο.
Ο «λαός του κεφαλαίου»
Αυτός ο λαός δεν είναι μια μικρή μειοψηφία, όπως θα ήθελε η εθνικο-λαϊκή Αρι-
στερά. Είναι ένα σημαντικό ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας, που αν σκαλίσουμε τις σχετικές στατιστικές θα βρούμε ότι είναι κάτι μεταξύ του 1/4 και του 1/3 της ελληνικής κοινωνίας, ανάλογα με τις ταξικές μετακινήσεις που επιβάλλει η μία ή η άλλη ιστορική συγκυρία. Πρόκειται για εκείνο το κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας που δεν συγκεντρώνει μόνον όσους ανήκουν οργανικά στην αστική τάξη, όπως οι ίδιοι οι καπιταλιστές, τα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων, οι εμποράκοι και ένα μέρος της τρίτης ηλικίας που κρατάει στα χέρια της τα μεγάλα ή μικρά περιουσιακά στοιχεία της μιας ή της άλλης οικογένειας, αλλά και μερίδες της μικροαστικής τάξης που η τάξη των καπιταλιστών τις κρατάει κάτω από την ομπρέλα της ανανεώνοντας κάθε τόσο τις ταξικές συμμαχίες μαζί τους. Συγκεντρώνει ακόμη, αυτός ο λαός του κεφαλαίου, και μερίδες των υποτελών κοινωνικών τάξεων με ιστορικούς δεσμούς αίματος
σία στην ιδιοκτησία: κέρδος, τόκοι, πρόσοδοι και μπαχτσίσι, παραχώρηση ενός μεριδίου των κερδών στα στελέχη και τα παρόμοια. Η μνημονιακή περίοδος ανασυγκρότησε και προσέδωσε νέα συνοχή στο δικό της λαό, στους οπαδούς της, στο πλήθος της Δεξιάς (με την ευρύτερη έννοια ΝΔ+ΠΑΣΟΚ+Ποτάμι) μέσα από τα κανάλια της διανομής του οικονομικού πλεονάσματος που παράγει η εργασία των άλλων, η φτώχεια των άλλων, η ανεργία των άλλων, που χωρίς αυτήν δεν μειώνονται οι μισθοί για να αυξηθούν τα κέρδη, οι τόκοι και οι πρόσοδοι.
Το «βροντερό ΟΧΙ» του «λαού της εργασίας»
Στη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος, ήρθε στην επιφάνεια το βασικό δεδομένο της ιστορικής περιόδου που άνοιξε με την κρίση, δηλαδή ότι διεξάγεται στα βουβά ένας αδυσώπητος κοινωνικός πόλεμος ανάμεσα στις συ-
Με τη νίκη του, ο λαός της εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου μπορεί να την πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. που φτάνουν πίσω στη χούντα και στον εμφύλιο, αλλά και με οικονομικούς δεσμούς παραχώρησης υπολειμμάτων του οικονομικού πλεονάσματος, δηλαδή της υπεραξίας. Αυτός ο ταξικός γαλαξίας του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας επιβεβαίωσε τη συνοχή του στη διάρκεια της μνημονιακής περιόδου: Είναι ένας ολόκληρος κόσμος που δεν ζημιώθηκε στη διάρκεια της κρίσης ή ζημιώθηκε λίγο ή το αρχικό επίπεδο διαβίωσης που είχε ήταν τόσο υψηλό ώστε οι ζημιές δεν έθιξαν ουσιωδώς τη ζωή του. Αυτό επιτεύχθηκε χάρη στη θεαματική άνοδο του μέσου περιθωρίου κέρδους, δηλαδή του βαθμού εκμετάλλευσης της εργασίας, στη δραματική αναδιανομή εισοδήματος από την εργα-
ντεταγμένες, συνειδητές και επιθετικές δυνάμεις της ιδιοκτησίας, του κεφαλαίου, του γυμνού χρήματος, και σε όσους ζουν ή προσπαθούν να ζήσουν από την εργασία τους. Στη διάρκεια της εβδομάδας του δημοψηφίσματος, ο λαός της μισθωτής εργασίας, της ανεργίας και της επισφάλειας, των καταπιεσμένων και των χωρίς φωνή και πρόσωπο, είδε με τα ίδια του τα μάτια, κατάλαβε, συνειδητοποίησε την ύπαρξή του παρατηρώντας το άρχον συγκρότημα στον τρομοκρατικό χορό του, το λαό της ιδιοκτησίας και του κεφαλαίου να επιδεικνύει την απληστία και την ασχήμια του ως φόβητρο. Μάλιστα αυτή η επίδειξη ήταν τόσο ορατή και τόσο εχθρική, που συσπείρωσε μέσα σε μερικά εικοσιτετράωρα το λαό της εργα-
σίας σε μια θεαματική πλειοψηφία. Το δε θέαμά της φόβισε πολλούς στη Δεξιά αλλά και στην Αριστερά, επειδή διείδαν ότι αυτό που πράγματι υπάρχει, ο κοινωνικός διχασμός, μπορεί να μετατραπεί ταχύτατα σε πολιτικό διχασμό. Το δημοψήφισμα δεν ήταν λοιπόν απλώς ταξικό, ήταν η πολιτική σύγκρουση δύο κόσμων, του λαού της ιδιοκτησίας και το λαού της εργασίας, του κοινωνικού μπλοκ εξουσίας του κεφαλαίου και ενός κοινωνικού συνασπισμού των υποτελών κοινωνικών τάξεων που εμφανίζεται για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο ως ένα δυνητικά νέο κοινωνικό μπλοκ εξουσίας εχθρικό προς το κεφάλαιο.
Η πολιτική αυταπάτη «εθνικής σωτηρίας»
της
Με τη νίκη του, ο λαός της εργασίας έσπρωξε την Ιστορία ένα βήμα πιο πέρα από εκεί όπου μπορεί να την πάει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησης. Από την πρώτη ημέρα, προσπάθησαν να χωρέσουν τη μεγάλη ταξική νίκη του κόσμου της εργασίας στον ζουρλομανδύα της εθνικο-λαϊκής ιδεολογίας για να υλοποιήσουν την πολιτική τους αυταπάτη για «εθνική σωτηρία». Ο «ελληνικός λαός» όμως δεν υπάρχει. Υπάρχει από τη μια ο λαός της ιδιοκτησίας, του κεφαλαίου, της ιδιοτέλειας και της απληστίας, και από την άλλη ο λαός της εργασίας και των καταπιεσμένων, της αλληλεγγύης με τους ασθενέστερους και της γενναιοδωρίας. Χάρη στο δημοψήφισμα, τη διαίρεση αυτή την είδαμε να βγαίνει από το σκοτεινό παρασκήνιο και να χορεύει στην κεντρική πολιτική σκηνή - και αυτή είναι η σημαντικότερη κληρονομιά που μας άφησε η εβδομάδα του δημοψηφίσματος. Η ταξική συνείδηση των υποτελών κοινωνικών τάξεων έχει ανέβει τώρα ένα σκαλοπάτι πιο ψηλά από την ταξική συνείδηση της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και της κυβέρνησής της. Το δημοψήφισμα συνένωσε τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις σε ένα πρόπλασμα κοινωνικού μπλοκ εξουσίας της εργασίας που είναι αόρατο, αυτή τη φορά, για τους ηγετικούς κύκλους του ΣΥΡΙΖΑ.
8 ιουλη 2015
πολιτικη
13
Συγκλονιστική η διεθνής αλληλεγγύη Του Πάνου Πέτρου
Μ
αζί με τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα στην Ελλάδα, ΟΧΙ φώναξαν τα κινήματα σε όλο τον πλανήτη. Η αλληλεγγύη αυτές τις κρίσιμες μέρες ήταν συγκλονιστική. Δράσεις αλληλεγγύης και διαδηλώσεις –που στέλνονταν με φωτογραφίες ή βίντεο– έγιναν στις ΗΠΑ, την Αυστραλία, τη Λατινική Αμερική, όλη την Ευρώπη. Το Twitter κατακλύστηκε από τη συμβολική «ψήφο» ανθρώπων από κάθε γωνιά του πλανήτη που έγραφε ΟΧΙ. Τα μηνύματα που έφτασαν επίσημα –από τις οργανώσεις και τα κόμματα της Αριστεράς διεθνώς, από τις κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής– αλλά και στον καθένα από μας προσωπικά –από συντρόφους από την Παλαιστίνη, τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία, τη Σερβία– τόσο με ευχές πριν από τη νίκη όσο και με θερμά συγχαρητήρια μετά τη μεγάλη νίκη, ήταν αναρίθμητα. Για όλους ήταν σαφές ότι στην Ελλάδα δόθηκε μια μάχη διεθνούς σημασίας. Ότι αυτό το ΟΧΙ εκφράζει την Αριστερά,
τα κινήματα, τους «από κάτω» διεθνώς. Αυτό μεταφράστηκε και στον όγκο των διαδηλώσεων αλληλεγγύης, που θύμισαν τις καλύτερες στιγμές της διεθνούς Αριστεράς. Είναι αδύνατο να παρουσιαστεί η μακρά λίστα των κινητοποιήσεων, αλλά οι περισσότερες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έζησαν μεγάλες συγκεντρώσεις, από το Λονδίνο μέχρι το Ζάγκρεμπ. Ξεχωρίζει η αλληλεγγύη των αδελφών μας από την Τουρκία, του αριστερού HDP. Οι δράσεις στη Γερμανία, την «καρδιά του κτήνους», από τους συντρόφους μας εκεί, όπως οι ακτιβιστές που διέκοψαν ομιλία της Μέρκελ φωνάζοντας ΟΧΙ, που φωταγώγησαν με ένα τεράστιο ΟΧΙ το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών. Οι διαδηλώσεις στην Ισπανία και την Ιρλανδία, που ήταν από τις πιο παθιασμένες και μαζικές, γιατί εκεί –με την άνοδο πολιτικών δυνάμεων κατά της λιτότητας– έχει γίνει πιο σαφές από οπουδήποτε αλλού ότι δίνουμε έναν κοινό αγώνα κι ότι η τύχη τους εξαρτάται και από το δρόμο που θα πάρει η Ελλάδα. Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η διεθνής αλληλεγγύη ήταν πάντα κεντρικό στοιχείο και λογιζόταν πάντα ως αναγκαία δύναμη στη σύγκρουση με την ευρωλιτότητα.
Αποδείχθηκε ότι όσοι υπολογίζουμε στο ξεδίπλωμα αυτής της δύναμης, της διεθνιστικής αλληλεγγύης των «από κάτω», έχουμε βάσιμους λόγους να ελπίζουμε. Αποδείχθηκε ότι ο τρόμος των «από πάνω» να μην εξαπλωθεί ο «ιός» είναι βάσιμος, ότι ο «κάμπος» είναι όντως «ξερός» και μπορεί να πάρει φωτιά. Αλλά αποδείχθηκε και κάτι άλλο, που κάποιοι μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ισχυριζόμασταν όλους αυτούς τους μήνες: ότι προϋπόθεση για να ξεδιπλωθεί η διεθνιστική αλληλεγγύη είναι να δοθεί η μάχη στην Ελλάδα. Να υπάρξει ένα «παράδειγμα» που θα αξίζει κανείς να το υπερασπιστεί, που θα εμπνέει αλληλεγγύη. Μετεκλογικά και στην πρώτη φάση των διαπραγματεύσεων, ζήσαμε το πρώτο κύμα δράσεων αλληλεγγύης. Μετά την 20ή Φλεβάρη η ελληνική κυβέρνηση διατήρησε τη διεθνή συμπάθεια, η στήριξη δεν έλειψε, αλλά αυτή έμενε βουβή, μαζί με ισχυρές δόσεις ανησυχίας για το αν «θα αντέξουν ή θα υποταχθούν». Το κλίμα ανατράπηκε ριζικά με τη σύγκρουση του δημοψηφίσματος. Όπως στην Ελλάδα έτσι και στην Ευρώπη το δημοψήφισμα έγινε αντιληπτό ως σύγκρουση με τους θεσμούς της λι-
τότητας, ως ΟΧΙ στα μνημόνια και το νεοφιλελευθερισμό. Αυτό ξεσήκωσε τους λαούς τους Ευρώπης να στηρίξουν «έναν λαό που αντιστέκεται κόντρα σε θεούς και δαίμονες». Αυτό προκάλεσε κύμα ενθουσιασμού μετά τη μεγάλη νίκη, που έγινε αντιληπτή ως ικανότητα των λαών να νικούν τους εκβιασμούς και να μην υποτάσσονται. Αυτό το πολιτικό κεφάλαιο μπορεί να προκαλέσει μεγάλες πολιτικές ανατροπές στην Ευρώπη. Αρκεί να διαφυλαχθεί. Αν οδηγηθούμε σε συμφωνία-συνθηκολόγηση, μπορεί εύκολα να εξατμιστεί. Μπορεί να κοστίσει στους συντρόφους μας στην Ισπανία, την Ιρλανδία, την Πορτογαλία, που πασχίζουν να πείσουν ότι υπάρχει άλλος δρόμος. Στους συντρόφους μας στη Γαλλία και την Ιταλία, που σε δύσκολες συνθήκες επιχειρούν να ανασυγκροτήσουν την Αριστερά. Στον ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει σαφές ότι αυτοί είναι οι «εταίροι» μας, όλοι αυτοί που βρέθηκαν στους δρόμους, κι όχι η Μέρκελ, ο Ολάντ, η Λαγκάρντ ή ο Ρέντσι, ενάντια στους οποίους αγωνίζονται οι σύντροφοί μας, ενάντια στους οποίους έδωσαν και τον συγκλονιστικό αγώνα στήριξης του ΟΧΙ.
Η νεολαία στην πρώτη γραμμή της μάχης ενάντια στο φόβο Του Χρήστου Σταυρακάκη
Ο
ι νέοι και οι νέες, ηλικίας 1834, ψήφισαν μαζικά «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, σε ποσοστό 72%, έχοντας μάλιστα και μαζική προσέλευση στις κάλπες. Πολύ συχνά λέμε ότι η νεολαία είναι το πιο «ευαίσθητο» κοινωνικό στρώμα ως προς την πρόσληψη των πολιτικών και κοινωνικών μηνυμάτων, κάτι που αποδεικνύεται και από την ψήφο της νεολαίας στο δημοψήφισμα. Η σημερινή νεολαία, που μαστίζεται από την ανεργία (περί-
που 58%) και την επισφάλεια, πήγε στις κάλπες καθοδηγούμενη από το «ταξικό ένστικτο» ενάντια σε αυτούς που της στέρησαν κάθε προοπτική τα τελευταία πέντε χρόνια. Αν λάβουμε υπόψη τον καθαρά ταξικό χαρακτήρα της ψήφου (το «ΟΧΙ» πήρε ποσοστό 72% ανάμεσα στην εργατική τάξη), θα μπορούσαμε να πούμε ότι υπήρξε ένα σπέρμα μιας συμμαχίας της νεολαίας, που ασφυκτιά, με την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Τα μηνύματα αυτά έρχονταν από παντού, ήδη πριν από το δημοψήφισμα: από τη μαζική συμμετοχή νέων ανθρώπων στις διάφορες επιτροπές υπέρ του «ΟΧΙ» και κυρίως από την πλειοψηφική παρουσία της νεο-
λαίας στις κεντρικές συγκεντρώσεις στην πλατεία Συντάγματος. Νέοι άνθρωποι που μπορεί να είχαν πολύ μικρή σχέση με την πολιτική, αλλά σε αυτή την οξεία πόλωση δεν έμειναν αμέτοχοι και συντάχθηκαν με το στρατόπεδο των «από κάτω». Και αυτό είναι πολύ σημαντική παρακαταθήκη για την κοινωνική και πολιτική επανασυγκρότηση της νεολαίας, ενάντια στην κυρίαρχη προπαγάνδα (και ιδεολογία) που θέλει μια νεολαία κατακερματισμένη και εξατομικευμένη. Το στοίχημα για την Αριστερά –και τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ– είναι να καταφέρουμε να κεφαλαιοποιήσουμε αυτήν τη δυναμική, για μια μαζική εισροή της νεολαίας στον πόλεμο που έχει ξεκινήσει με το
εγχώριο και διεθνές σύστημα, όπου το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι η πρώτη μας νικηφόρα μάχη. Ήδη από τη Δευτέρα, πολλοί –ανάμεσά τους και πληθώρα κυβερνητικών στελεχών– προσπαθούν να παραποιήσουν το μήνυμα που έστειλε το βροντερό «ΟΧΙ» στη λιτότητα και τα μνημόνια. Το επόμενο διάστημα θα πρέπει να οργανώσουμε –πολιτικά και κοινωνικά– τον αγώνα για την υπεράσπιση του «ΟΧΙ». Συνεπώς, οφείλουμε να κρατήσουμε ζωντανές όσες ενωτικές επιτροπές δημιουργήθηκαν για την υπεράσπιση του «ΟΧΙ», οι οποίες μπορούν να αποδειχθούν πολύ χρήσιμο εργαλείο για την Αριστερά και το κίνημα.
14
ΙΣΤΟΡΙΑ
8 ΙΟΥΛΗ 2015
50 χρόνια από τα Ιουλιανά (β’ µέρος)
Οι 70 µέρες που κλόνισαν την εξουσία αποδεικνύει ότι υπήρξα ο σκληρότερος αντίπαλος του κοµµουνισµού... Εστάθην αντίπαλός των και συνέτριψα την στάσιν του κοµµουνισµού. Η ∆εξιά της ΕΡΕ είχεν αναβιβάσει την Ε∆Α εις το 24,4%. Εγώ, µε τον ανένδοτο αγώνα ως αντιπολίτευσις, υποβίβασα την Ε∆Α εις 12%». Αυτή η σύµπλευση των λαϊκών-εργατικών µαζών στις διεκδικητικές δράσεις και στους δρόµους πήγε πολύ πιο µακριά από τις επιδιώξεις των ηγεσιών. Και ήταν αποτελεσµατική –πριν παροπλιστεί.
Της Κατερίνας Παρδάλη
Σ
την προηγούµενη «ΕΑ» είχαµε περιγράψει πώς φτάσαµε µέχρι το 1965: Την εκλογική επιτυχία της Ε∆Α το 1958 που έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο ξέσπασµα των εργατικών, φοιτητικών και µαθητικών αγώνων, την οργάνωση των αγώνων, την εµφάνιση των κινηµάτων ειρήνης, αφοπλισµού και αντιαποικιοκρατίας. Την ίδρυση της Νεολαίας Λαµπράκη µετά τη δολοφονία του βουλευτή. Επίσης τη συντριπτική εκλογική νίκη της Ένωσης Κέντρου (ΕΚ) το Φεβρουάριο του 1964, η οποία υποβοηθήθηκε από την Ε∆Α που δεν κατέβασε υποψηφίους σε 24 περιοχές.
Αριστερά
Τα γεγονότα
Η βασιλική «εκτροπή», δηλαδή ο εξαναγκασµός σε παραίτηση του πρωθυπουργού Γ. Παπανδρέου στις 15/7/1965, επειδή διαφώνησε µε τον βασιλιά για το ποιος θα ελέγχει το στρατό, οδήγησε στα Ιουλιανά. Συνήθως τα Ιουλιανά είναι πιο γνωστά για την αποστασία, δηλαδή για την εξαγορά και µετακίνηση βουλευτών της ΕΚ (όπως ο Κ. Μητσοτάκης). ∆ηλαδή περιγράφονται ως µια ανωµαλία στην αστική κοινοβουλευτική δηµοκρατία. Στην πραγµατικότητα ήταν κάτι που η άρχουσα τάξη θέλει να ξεχάσει και να ξορκίσει. Γιατί τότε, ξαφνικά, το «πεζοδρόµιο» κυριάρχησε για τουλάχιστον 70 µέρες στην πολιτική ζωή της χώρας και κατάφερε ακόµη και να ρίξει κυβερνήσεις. Οι εργαζόµενοι/ες και η νεολαία αµφισβήτησαν και αποδυνάµωσαν όλους τους ασφυκτικούς µηχανισµούς της αστικής πολιτικής εξουσίας που είχαν επιβληθεί µετά τον Εµφύλιο. Ακόµα κι αν η αιχµή των αιτηµάτων ήταν η εκδίωξη του βασιλιά, η αµφισβήτηση και η αντίθεση πήγαιναν πολύ πιο µακριά. Σε διάστηµα 2 µηνών έγιναν τουλάχιστον 400 λαϊκές συγκεντρώσεις µε συµµετοχή δεκάδων, πολλές φορές και εκατοντάδων, χιλιάδων ανθρώπων. Συγκεντρώσεις που αγνοούσαν το ξύλο, την τροµοκρατία, τις συλλήψεις, τους τραυµατισµούς γέµιζαν κάθε µέρα τους δρόµους και τις πλατείες. Ταυτόχρονα, απεργίες απλώθηκαν σε όλους τους µαζικούς χώρους, συνδυασµένες µε φοιτητικές κινητοποιήσεις. Κάποιες ηµεροµη-
νίες είναι πιο χαρακτηριστικές: • Στις 17 Ιούλη τα συνδικάτα καλούν σε απεργία και συγκέντρωση. Στα εργοστάσια και στα γιαπιά γίνεται χαµός από κινητικότητα και ενθουσιασµό. Παρά την αρχική της άρνηση, η αστυνοµία τελικά επιτρέπει να γίνει η συγκέντρωση στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στην Αλεξάνδρας! Χιλιάδες κόσµου µε πολλές διαδηλώσεις συγκλίνουν στην περιοχή και έπειτα από τους καθιερωµένους λόγους, οι οργανωτές καλούν το λαό να «διαλυθεί ησύχως». ∆εν τους ακούει κανείς. ∆εκάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατευθύνονται προς το Σύνταγµα σπάζοντας την απαγόρευση. • Την Τετάρτη 21 Ιούλη οι φοιτητές διαδηλώνουν στα Προπύλαια. Η αστυνοµία χτυπάει βάναυσα τη διαδήλωση. Υπάρχουν 300 τραυµατίες και ένας νεκρός, ο εργαζόµενος φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας. Το όνοµά του θα γίνει θρύλος και σύµβολο της αντίστασης, ενώ στην κηδεία του κατεβαίνουν δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι.
• Κορυφαία στιγµή ήταν και η πανεργατική απεργία στις 27 Ιούλη. Όλη η Αθήνα νέκρωσε εκείνη τη µέρα και µια τεράστια λαοθάλασσα κατευθύνθηκε προς το Σύνταγµα, παρά τις εκκλήσεις στελεχών της Ε∆Α να «σεβαστεί» η διαδήλωση τις απαγορεύσεις της αστυνοµίας. Η απεργία γνώρισε µεγάλη επιτυχία και έθεσε ως στόχο την αλλαγή του πολιτειακού καθεστώτος. Μια τέτοια αλλαγή θα σήµαινε ότι θα κατέρρεε συνολικά το σύστηµα των υπαρχόντων πολιτικών σχέσεων και δοµών, που µε αίµα είχε επιβάλει η άρχουσα τάξη µετά την Αντίσταση και τον Εµφύλιο. Το κίνηµα είχε φτάσει σε τέτοιο σηµείο που οι κατασταλτικές δυνάµεις δεν µπορούσαν να απαντήσουν, η αστυνοµία και ο στρατός σε πολλές περιπτώσεις είχαν εξαφανιστεί από τους δρόµους ή δεν είχαν το περιθώριο να κινηθούν, µε λίγα λόγια είχαν χάσει τη µάχη του δρόµου. Κάτι επίσης σηµαντικό: Στα Ιουλιανά υπάρχει µια ολοένα εντεινόµενη απόκλιση του ζωντανού κινήµατος από την πολιτική των ηγεσιών (Ε∆Α και ΕΚ). Ταυτόχρονα εµφανίστηκε µια έντονη σύµπλευση και κοινή στάση στην ταξική βάση αυτών των δύο πολιτικών κοµµάτων, Αριστεράς-Κέντρου, πράγµα που ουδέποτε άρεσε στον Γ. Παπανδρέου. Αυτός φρόντιζε να αποτραπεί µε κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόµενο. «Αποκλείω παντελώς το ενδεχόµενο Λαϊκού Μετώπου. Αν οι µάζες επί κατωτέρου επιπέδου προσκαίρως συνεννοούνται ψυχικώς διά να εκφράσουν την διαµαρτυρία των, η σύµπτωση αυτή δεν είναι αποτέλεσµα επαφών των ηγετικών κοµµατικών κλιµακίων» δήλωνε σε συνέντευξή του στο «Βήµα» (22/7/1965). Και µια µέρα αργότερα τόνιζε στους ανταποκριτές του ξένου Τύπου: «Η ιστορία µου
Η Αριστερά (η Ε∆Α και το παράνοµο ΚΚΕ) υποτίµησε στην ουσία αυτό το πρωτόγνωρο κίνηµα (που δεν έλεγχε), αντί να του δώσει προοπτική και να το οργανώσει. Επιχείρησε να αποτρέψει τις αυθόρµητες κοινωνικές κινητοποιήσεις από το να εκδηλώσουν το κεντρικό σύνθηµα «∆ηµοψήφισµα», δηλαδή δεν τόλµησε ούτε καν το «πολιτειακό» να θέσει. Και έτσι εγκλωβίστηκε στην επιδίωξη να βρεθεί µε κάθε τρόπο και µε κάθε δυνατή εκ µέρους της υποχώρηση κοινοβουλευτική διέξοδος από την κρίση. Αν τότε η Αριστερά είχε υιοθετήσει ως αίτηµα την επιθυµία του λαού για διώξιµο του βασιλιά, θα κέρδιζε δύο πράγµατα: α) θα επηρέαζε πολιτικά ακόµα και την ανεξέλεγκτη εργατική βάση και τη νεολαία της ΕΚ και β) µε την πίεση αυτού του πρωτόγνωρου κινήµατος θα ανάγκαζε τους βουλευτές να αποφασίσουν τη διενέργεια δηµοψηφίσµατος, µε συντριπτικές πιθανότητες να κερδηθεί. Και αυτή η νίκη θα µπορούσε να αποτρέψει πολλά πράγµατα, µεταξύ άλλων και τις προσπάθειες για πραξικόπηµα –που τελικά έγινε τον Απρίλη του 1967. ∆εν το έκανε όµως. ∆εν έδωσε ανατρεπτική προοπτική στον κόσµο, που κάποια στιγµή, το Σεπτέµβρη πια, κουράστηκε να είναι όλη µέρα στους δρόµους. Έτσι δόθηκε ο χρόνος στο αντίπαλο στρατόπεδο να ανασυνταχτεί. Αυτό έφερε βαθιά κρίση στο εσωτερικό της Ε∆Α. Η νεολαία και οι φοιτητές άρχισαν να διαφωνούν µε τις επιλογές του κόµµατος. Και ενώ συνέχιζαν να συµµετέχουν µαζικά σε όλα τα κινήµατα, άρχισαν να διαφωνούν µε τις «ειρηνικές» ή τις καθωσπρέπει «κοινοβουλευτικές» τακτικές. Ένας από αυτούς που ασκούσαν τέτοια κριτική ήταν και ο Σ. Πέτρουλας, και γι’ αυτό είχε διαγραφεί από την ηγεσία της Νεολαίας Λαµπράκη. Στα Ιουλιανά, η δηµοκρατικά εκλεγµένη κυβέρνηση της Ένωσης Κέντρου του Γ. Παπανδρέου ανατράπηκε πραξικοπηµατικά από το παλάτι και το µετεµφυλιακό κατεστηµένο (την αστική τάξη, τα κόµµατά της και τους ξένους «συµµάχους»). Ο λαός βγήκε στους δρόµους αµέσως, γιατί κατάλαβε ότι στο πρόσωπο του γέρου πρωθυπουργού στην ουσία χτυπιόνταν τα δικά του δικαιώµατα και οι δικές του ελπίδες για κοινωνική αλλαγή, για το ξεπέρασµα της τροµοκρατίας, για την κατάργηση των «πιστοποιητικών πολιτικών φρονηµάτων», για µια καλύτερη ζωή. Τότε η ηγεσία της Αριστεράς έχασε µια ευκαιρία, και τόσο η ίδια όσο και το εργατικό κίνηµα πλήρωσαν βαρύτατο τίµηµα 18 µήνες µετά.
8 ιουλη 2015
εργασια
15
Το εκπληκτικό «όχι», η εμβάθυνση της Ευρωζώνης και το παιδαγωγικό εργαλείο του Grexit
Να δεις τι σου ’χω για μετά… Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Ό
ποιος ισχυριστεί ότι ήταν ψυλλιασμένος για το εύρος νίκης του «όχι» ή λέει ψέματα ή βρίσκεται πραγματικά πολύ «μέσα» στην ελληνική κοινωνία και στα υπόγεια ρεύματά της. Γιατί η κρίσιμη διαπίστωση για το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας βρίσκεται σε ετοιμότητα για ριζοσπαστικά άλματα. Στον αντίποδα ωστόσο της αντίδρασης της ελληνικής κοινωνίας κινούνται οι αντιδράσεις των δανειστών. Με εξαίρεση τις μετριοπαθείς δηλώσεις Ολάντ και Ρέντσι και την -άγνωστης έκβασης την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές- έκτακτη Σύνοδο Κορυφής, οι περισσότεροι εκπρόσωποι των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και θεσμών επέλεξαν επιθετική ρητορική, ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα του ελληνικού δημοψηφίσματος ως πρόκριμα εξόδου από την Ευρωζώνη. Και η ΕΚΤ, όχι μόνο άφησε αμετάβλητο τον ELA για τις κλειστές ελληνικές τράπεζες, αλλά αποφάσισε να αυξήσει και το κούρεμα των ενεχύρων που δέχεται. Φαίνεται ότι έχει διαμορφωθεί μια ευρεία συμμαχία εντός της Ευρωζώνης που έχει προαποφασίσει την εξώθηση της Ελλάδας στην έξοδο, παρά το πανθομολογούμενο υψηλό κόστος της. Και το ερώτημα είναι γιατί. Πέρα από τις ειδικές πολιτικές συνθήκες σε κάθε χώρα, μια πιο συνεκτική για το σύνολο της Ευρωζώνης ερμηνεία σχετίζεται με τη διαδικασία εμβάθυνσης που τυπικά έχει ξεκινήσει από 1η Ιουλίου. Είναι μια διαδικασία τριών σταδίων που θα ολοκληρωθεί το αργότερο μέχρι το 2025, βάσει της Έκθεσης των Πέντε Προέδρων η οποία εγκρίθηκε στην τελευταία ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής, 25 και 26 Ιουνίου. Δηλαδή, ταυτόχρονα με το ναυάγιο της διαπραγμάτευσης για την ελληνική κρίση και με το τελεσίγραφο που οδήγησε στο δημοψήφισμα…
Οδικός χάρτης νεοφιλελεύθερης ολοκλήρωσης
Η έκθεσή τους αποτελεί τον οδικό χάρτη νομικών ενεργειών με τις οποίες θα ενσωματωθούν στις Συνθήκες της Ε.Ε. -με υπερσυνταγματική ισχύ- όλα τα νεοφιλελεύθερα εργαλεία λιτότητας και δραστικού περιορισμού της εθνικής κυριαρχίας που επινοήθηκαν εμβαλωματικά στη διάρκεια της κρίσης (Δημοσιονομικό Σύμφωνο, Σύμφωνο για το ευρώ+, τραπεζική ένωση). Αυτά μέχρι σήμερα αποτελούν διακρατικές συμφωνίες μεταξύ των χωρών του ευρώ (και ορισμένων ακόμη «προθύμων») με ισχνή θεσμική ισχύ. Η φιλοδοξία των «ανακαινιστών» του ευρώ είναι να μπουν στη Συνθήκη της Ε.Ε. μέχρι τις 30/6/2017. Ας πάρουμε μια ιδέα για το χαρακτήρα αυτής της εμβάθυνσης της Ευρωζώνης, όπως αποτυπώνεται στις κρυπτογραφικές διατυπώσεις της Έκθεσης των 5 Προέδρων. • Ως άμεσο βήμα ενίσχυσης της διακυβέρνησης ορίζεται η δημιουργία ενός συστήματος Αρχών Ανταγωνιστικότητας στην Ευρωζώνη. Στόχος του είναι η εναρμόνιση των πρακτικών στον καθορισμό των αμοιβών. Οι κοινωνικοί εταίροι, λένε οι ανακαινιστές του ευρώ, θα συνεχίσουν να διαπραγματεύονται για τις αμοιβές με βάση τις εθνικές νομοθεσίες, αλλά θα πρέπει να ζητούν τη γνωμοδότηση των Αρχών Ανταγωνιστικότητας. Απ’ αυτή την «αθώα» μεταρρύθμιση συνάγονται δυο πράγματα: Πρώτον, ότι ο έλεγχος των μισθών καθίσταται σχεδόν αποκλειστικό κριτήριο της «ανταγωνιστικότητας» και, δεύτερον, ότι η Ευρωζώνη επιβάλλει έναν έμμεσο τρόπο κατάργησης της εθνικής αρμοδιότητας στον καθορισμό της εργασιακής πολιτικής. • Στο όνομα της απασχόλησης και της κοινωνικής προστασίας προωθείται η ενοποίηση των αγορών εργασίας προς κατώτερα στάνταρντ. Η γενική λογική είναι η προσαρμογή του εργατικού δυναμικού στις ρευστές ανάγκες της καπιταλιστικής παραγωγής, κι όχι το αντίστροφο, με επιβολή όλων των γνωστών νεοφιλελεύθερων εργαλείων της κινητικότητας
και της flexicurity. Εισάγονται επίσης το νεοφιλελεύθερης σύλληψης «κατώφλι κοινωνικής προστασίας» (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) και η «ευθυγράμμιση της ηλικίας συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής». • Ο δημοσιονομικός έλεγχος κάθε χώρας ακολουθεί τη μνημονιακή τελετουργία. H κατάρτιση κάθε κρατικού προϋπολογισμού υποτάσσεται πλήρως στη διαδικασία του λεγόμενου «Ευρωπαϊκού Εξαμήνου». Πρώτα καταρτίζονται ευρωπαϊκές εκθέσεις και μεταρρυθμιστικές υποδείξεις και ύστερα (μέχρι τον Ιούλιο κάθε έτους) καταρτίζεται το «εθνικό πλαίσιο μεταρρυθμίσεων» και ο προϋπολογισμός. Tα εθνικά Κοινοβούλια περιορίζονται σε διεκπεραιωτικό ρόλο. • Η εκχώρηση της δημοσιονομικής κυριαρχίας στους θεσμούς της Ευρωζώνης ενισχύεται με τη δημιουργία «ανεξάρτητου» Δημοσιονομικού Συμβουλίου, το οποίο θα επιτηρεί την τήρηση των κανόνων του Συμφώνου Σταθερότητας με τις επικαιροποιήσεις του. Δηλαδή τις συμφωνίες six pack και two pack. Αυτή η δέσμη ακραίων νεοφιλελεύθερων - μονεταριστικών κανόνων, που προς το παρόν βασίζονται σε διακρατικές συμφωνίες αυτοδέσμευσης, αναβαθμίζονται σε υποχρεωτικούς και απαραβίαστους κανόνες της Συνθήκης της ΕΕ την αυστηρή τήρηση των οποίων αναλαμβάνουν οι υπερκρατικοί θεσμοί της Ευρωζώνης. Σ’ αυτό το πλαίσιο προωθείται η θεσμική ισχυροποίηση του Eurogroup και του προέδρου του. • Στην τραπεζική ένωση που έχει ήδη δρομολογηθεί, η φιλοσοφία της «εθνικοποίησης» των ζημιών και της «ευρωπαϊκοποίησης» των κερδών που πρυτάνευσε στη δημιουργία του Ενιαίου Ταμείου Διάσωσης τραπεζών (SRF) και στην υιοθέτηση του bail in, απογειώνεται. Κατ’ αρχάς, επειδή το Ταμείο Διάσωσης δεν έχει σάλιο, προτείνεται να καλυφθεί μεταβατικά με πιστωτική γραμμή από τον ESM, ο οποίος ως γνωστόν δεν δίνει ευρώ χωρίς μνημόνιο. Έπειτα, η κάλυψη της υπεσχημένης εγγύησης καταθέσεων σε επίπεδο Ευρωζώνης αφήνεται στα αντίστοιχα εθνικά -και σχε-
δόν άδεια- Ταμεία Εγγύησης Καταθέσεων. Προτείνεται η δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Συστήματος Εγγύησης Καταθέσεων (EDIS), αλλά με τη μορφή της αντασφάλισης των εθνικών συστημάτων. O EDIS θα χρηματοδοτηθεί ιδιωτικά, με αμοιβές που θα καταβάλλουν στους αντασφαλιστές οι τράπεζες της τραπεζικής ένωσης.
Οικονομικό και κοινωνικό κολαστήριο
Συνολικά, η πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση της Ευρωζώνης που επιχειρείται έχει τρία χαρακτηριστικά: Πρώτον, υποκαθιστά την ξεχασμένη πια «οικονομική σύγκλιση» με τη «διαρθρωτική σύγκλιση», η οποία περιλαμβάνει μια πλήρη «μεταρρυθμιστική» εργαλειοθήκη με επίκεντρο την ευρω-κεντρικά ελεγχόμενη διαδικασία απορύθμισης της εργασίας ως βασικού συντελεστή της «ανταγωνιστικότητας». Δεύτερον, επιβάλλει την «απαλλοτρίωση» του δημοσιονομικού ελέγχου κάθε χώρας-μέλους. Τρίτον, χρησιμοποιεί την Ελλάδα ως εργαλείο θεσμικής εξυγίανσης της Ευρωζώνης. Η «αμετάκλητη» ΟΝΕ δεν προέβλεψε διαδικασία αποπομπής ή εθελούσιας εξόδου. Αυτή η καθοριστική αναπηρία της επιχειρήθηκε να θεραπευτεί εμβαλωματικά, στη διάρκεια της κρίσης, με συμφωνίες χωρίς νομικό κύρος Συνθήκης. Το τιμωρητικό Grexit αποτελεί μια προκαταβολική και «παιδαγωγική» εφαρμογή του νέου, νομικά δεσμευτικού πλαισίου που προωθείται. Ένα «εξυγιαντικό» εφαλτήριο για τη μετατροπή της Ευρωζώνης σε κολαστήριο οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού ολοκληρωτισμού. Υπό την επιφύλαξη των εξελίξεων που συχνά ξεπερνούν την (περιορισμένη) φαντασία μας, το ερώτημα είναι αν η «υπεράσπιση της θέσης της Ελλάδας στο ευρώ», που προβάλλεται ως αυθεντική ερμηνεία του συντριπτικού «όχι», περιλαμβάνει και την ΟΝΕ του εγγύς μέλλοντός μας που περιγράψαμε. Ή μήπως υπάρχει η ανομολόγητη φιλοδοξία υπονόμευσης αυτού του ζοφερού σχεδίου;
16
αντιρατσισμος
8 IOYλH 2015
H Χρυσή Αυγή και το δημοψήφισμα
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης κάλεσε σε συστράτευση υπέρ του ΝΑΙ και τους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής. Στο προσκλητήριό του, μάλιστα, απευθύνθηκε σε όσους ψήφισαν Χρυσή Αυγή αποκαλώντας τους «παλιούς νεοδημοκράτες, αγωνιστές» και «πατριώτες που νοιάζονται για την τύχη της Ελλάδας». Εννοείται ότι δεν πέφτουμε από τα σύννεφα!
Του Θανάση Κούρκουλα Οι δικηγόροι των θυμάτων για τις υποθέσεις Φύσσα, ΠΑΜΕ και Αιγυπτίων ψαράδων, με απόφαση του δικαστηρίου, δεν θα παρασταθούν ως πολιτική αγωγή για την κατηγορία της «εγκληματικής οργάνωσης» καθώς το δικαστήριο δεν αποδέχτηκε πως αυτές οι εγκληματικές επιθέσεις μπορούν να θεωρηθούν τμήμα της εγκληματικής δραστηριότητας της οργάνωσης πριν κάτι τέτοιο αποδειχτεί στο δικαστήριο. Πρόκειται για καμπανάκι κινδύνου για το αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά και απαιτεί πολιτικό ανασχεδιασμό της αντιμετώπισης της δίκης…
Ο
Πρόκειται για μια αναγκαστική επιλογή, καθώς αγωνίζονται να επιπλεύσουν μέσα στο ρεύμα της λαϊκής δυσαρέσκειας σε μια κρίσιμη –γι’ αυτούς– στιγμή. Γνωρίζουν πως το ρεύμα του ΟΧΙ τους ξεπερνά και τους προσπερνά, σε μια στιγμή που ο κόσμος στρέφει τις ελπίδες του συντριπτικά στις δυνάμεις της Αριστεράς με βασικό εκφραστή τον ΣΥΡΙΖΑ. Έχοντας επίγνωση αυτής της πραγματικότητας, ο Μιχαλολιάκος έχει δώσει σήμα αναμονής στους χρυσαυγίτες και περιμένει τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος. Επιχειρεί να προσεγγίσει το εκλογικό ακροατήριο της Αριστεράς αφ’ υψηλού. Ασκεί κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για υπαναχωρήσεις στη διαπραγμάτευση, ενώ την ίδια στιγμή δηλώνει πως η ρήξη με τους δανειστές «θα ήταν μια εγκληματική ενέργεια εις βάρος του έθνους» και πως «αν φύγουμε από το ευρώ τώρα, θα κάνουμε δώρο στους Ευρωπαίους δανειστές μας». Τις τελευταίες μέρες επιχειρεί να ρίξει στον ΣΥΡΙΖΑ τις ευθύνες για το κλείσιμο των τραπεζών και την έλλειψη ρευστότητας. Με δυο λόγια οι φασίστες προσπαθούν να κρατηθούν στη ζωή απευθυνόμενοι τόσο σε συντηρητικά όσο και σε πιο ριζοσπαστικά ακροατήρια, τηρώντας κατά βάση μια παθητική στάση αναμονής. Στην κατάστασή τους δεν μπορούν παρά να ελπίζουν στην επόμενη μέρα. Από τη μία η υπερψήφιση του ΝΑΙ θα σήμαινε κατάρρευση της κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, ευθύνη που θα επιχειρούσαν να επιρρίψουν στον Τσίπρα («μέσα στο κλίμα πανικού που έχει διαμορφωθεί, δεν είναι δυνατόν να εκφραστεί ελεύθερα το φρόνημα του λαού και ακέραια την ευθύνη για τις επικρατούσες συνθήκες φέρει η κυβέρνηση, η οποία δεν εξασφάλισε το ομαλό κλίμα», αναφέρουν). Από την άλλη θα επιχειρήσουν να καρπωθούν τμήμα από τη δόξα της νίκης του ΟΧΙ ελπίζο-
Συναγερμός
Για όλους αυτούς τους λόγους είναι προφανής η σημασία της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης της Αριστεράς με τους χρυσαυγίτες, τόσο στο πεδίο της υπεράσπισης των συμφερόντων των εργαζομένων αντί «του έθνους» όσο και στο πεδίο του ρατσισμού και των δικαιωμάτων των μεταναστών. Όμως το ΟΧΙ και η εξέλιξη της «διαπραγμάτευσης» με τους δανειστές θα κρίνει εν πολλοίς το έδαφος της αντιπαράθεσης με τους νεοναζί. Ταυτόχρονα η εξέλιξη της δίκης της Χρυσής Αυγής έχει τεράστια σημασία. Τα κακά μαντάτα της αποφυλάκισης του Κασιδιάρη και της αποπομπής της πολιτικής αγωγής για την κατηγορία της εγκληματικής οργάνωσης, χρειάζεται να σημάνουν συναγερμό στο αντιφασιστικό κίνημα και την Αριστερά. Πρόκειται για μια δίκη-ορόσημο, καθώς όπως ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος δήλωσε προ ημερών, εξ αιτίας αυτής της δίκης «η Χρυσή Αυγή παραμένει σε ένα βαθμό δέσμια πολιτικά και δημοσκοπικά. Ήμασταν 15% στις δημοσκοπήσεις πριν από 1,5 χρόνο αλλά έχουμε καταφέρει να είμαστε τρίτο κόμμα. Αν δεν μας είχαν κυνηγήσει θα ήμασταν στο 10% με 15%».
Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου
Αναμονή
ντας σε κωλοτούμπα της επόμενης μέρας από τον Τσίπρα με την υπογραφή ενός νέου μνημονίου, προκειμένου να εμφανιστούν οι ίδιοι ως η μόνη συνεπής αντιμνημονιακή δύναμη. Σε μια τέτοια περίπτωση έχοντας το προηγούμενο διάστημα αναβαθμίσει τη ισλαμοφοβική τους ρητορική κατά του νέου τζαμιού και κατά των «λαθρομεταναστών» που «εισρέουν ανεξέλεγκτα και μας καταδυναστεύουν», θα ξεδιπλώσουν όλα τους τα χαρτιά, με την ευγενή χορηγία του συρφετού των μνημονιοδίαιτων υστερικών ξενοφοβικών καναλιών, ακόμα και της εθνικιστικής πτέρυγας της σημερινής κυβέρνησης. Άλλωστε τα συγκοινωνούντα δοχεία του εθνικισμού έχουν ήδη παράξει αποτελέσματα με τη στάση όλων αυτών που είτε καταψήφισαν είτε απείχαν από την ψηφοφορία του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια των παιδιών των μεταναστών.
Πριν από τη λήξη του 18μηνου αποφυλακίστηκε ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής, Ηλίας Κασιδιάρης, με βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών που έκρινε την παράταση ή μη της προσωρινής του κράτησης για ένα ακόμα εξάμηνο. Οι δικαστές, ένα χρόνο μετά την προφυλάκιση του χρυσαυγίτη για το αδίκημα της διακεκριμένης οπλοκατοχής, αποφάσισαν πως «η κατά νόμον βαρύτητα της πράξης δεν αρκεί για την επιβολή προσωρινής κράτησης», παρά την αντίθετη πρόταση του εισαγγελέα.
μικρά αντιρατσιστικά
ι νεοναζί της Χρυσής Αυγής δήλωναν δημόσια πως θα ψήφιζαν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Στη σχετική συζήτηση στη Βουλή, ο Μιχαλολιάκος ξέχασε τους «λαθρομετανάστες», τα «τζαμιά», ακόμα και την κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ για «παράδοση της εθνικής κυριαρχίας» με την αποδοχή των ιδιωτικοποιήσεων που διατυμπάνιζε μέχρι πρόσφατα. Έκανε μια λάβρα αντιμνημονιακή τοποθέτηση, εναντίον των δανειστών και της τρόικας, κατακεραυνώνοντας την υποτέλεια των μνημονιακών κομμάτων και άσκησε κριτική σε όσους σπεύδουν στις ουρές των ΑΤΜ να αποσύρουν χρήματα από το φόβο μην κλείσουν οι τράπεζες. Κάλεσε την κυβέρνηση να καταγγείλει τα μνημόνια και τους όρους της δανειακής σύμβασης. Άσκησε κριτική μέχρι και στο ΚΚΕ για στάση «στρίβειν διά του αρραβώνος» στο δημοψήφισμα. Όμως από τότε μέχρι σήμερα οι νεοναζί δεν κάνουν τίποτε για να υποστηρίξουν «στο λαό» αυτή τους την επιλογή. Σε ένα βαθμό, αυτό είναι εξηγήσιμο καθώς παραμένουν σε μεγάλο βαθμό απομονωμένοι σε γειτονιές και χώρους δουλειάς. Όμως αυτό δεν είναι ολόκληρη η εξήγηση, καθώς το προηγούμενο διάστημα ξεμύτισαν από τις τρύπες τους επιχειρώντας να εκμεταλλευτούν θέματα όπως π.χ. η ιδιωτικοποίηση του ΟΛΠ στον Πειραιά. Αντίθετα τώρα περιμένουν υπομονετικά κλωσώντας τα φιδίσια αυγά τους.
Η κατάσταση στη Λέσβο σχετικά με την απάνθρωπη μεταχείριση προσφύγων από τους τοπικούς παράγοντες έχει εκτροχιαστεί. Κάποιοι αρνούνται πεισματικά να παραχωρήσουν ένα κάμπινγκ – το οποίο είναι κλειστό και ανεκμετάλλευτο εδώ και πολλά χρόνια – για χρήση από πρόσφυγες και μετανάστες και ζητούν ευρωπαϊκή επιχορήγηση για ένα ακόμη στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσω ψηφίσματος. Τα επιχειρήματά τους βρίθουν από ακραίο μισανθρωπισμό καθώς στοχοποιούν ανυπεράσπιστους και ξεριζωμένους από τον πόλεμο πρόσφυγες ως «εγκληματίες που ενοχλούν τις γυναίκες»!.
Η Κομισιόν πρότεινε τη μετεγκατάσταση μόλις 40.000 προσφύγων τα επόμενα δύο χρόνια από την Ιταλία και την Ελλάδα σε χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης ως απόδειξη της περίφημης ευρωπαϊκής αλληλεγγύης. Μόνο που ούτε κι αυτό πρόκειται να γίνει αφού έπειτα από αντιδράσεις πολλών χωρών της ΕΕ η μετεγκατάσταση αυτή θα γίνει μόνο σε εθελοντική βάση των χωρών υποδοχής. Πρόκειται για καραμπινάτη κοροϊδία...
Δύο ιερείς από τις ΗΠΑ ζήτησαν από το ποίμνιό τους να συνεισφέρει για να δοθούν χρήματα για τους πρόσφυγες στο Λαύριο. Επικοινώνησαν, λοιπόν, μαζί μας και μας έστειλαν τα χρήματα κι εμείς με τη σειρά μας τα δώσαμε στην επιτροπή αλληλεγγύης προσφύγων, η οποία μπόρεσε έτσι να αγοράσει τρόφιμα και είδη υγιεινής. Αν το μάθει ο Άνθιμος, μάλλον θα παραληρήσει...
ΚΙνημα
8 IOYλH 2015
17
Συνέντευξη με τη Δέσποινα Σπανούδη
Διαχείριση απορριμμάτων ενάντια στους νεοφιλελεύθερους σχεδιασμούς Η τραγική κατάσταση που διαχρονικά επικρατεί στον τομέα της διαχείρισης αποβλήτων είναι γνωστή, όπως και οι ευθύνες αλλά και οι σχεδιασμοί που εξυπηρετούνταν. Είναι, επίσης, εξίσου γνωστό ότι τα κέρδη από τα «σκουπίδια» είναι εντελώς άοσμα, γι’ αυτό και τα προηγούμενα χρόνια προωθούνταν η, επί της ουσίας, ιδιωτικοποίηση της διαχείρισης με φαραωνικά έργα διαχείρισης σύμμεικτων αποβλήτων μέσω ΣΔΙΤ και τους γνωστούς εργολάβους στο επίκεντρο. Απ’ την άλλη πλευρά, κινηματικές πρωτοβουλίες (ΠΡΩΣΥΝΑΤ), οι εργαζόμενοι/ες στους δήμους, τοπικά κινήματα, δυνάμεις της Αριστεράς και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίστηκαν ενάντια στους προωθούμενους σχεδιασμούς που παρέδιδαν τη διαχείριση των αποβλήτων βορά στα ιδιωτικά συμφέροντα μετακυλίοντας, ταυτόχρονα, το οικονομικό, περιβαλλοντικό και κοινωνικό κόστος στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία. Οι αγώνες αυτοί συνοδεύτηκαν από έναν πλούσιο διάλογο, από τεκμηρίωση αλλά και από επεξεργασίες και προτάσεις σε μια εκ διαμέτρου αντίθετη κατεύθυνση που παρουσιάστηκαν και συζητήθηκαν τόσο στην Αριστερά όσο και στα κινήματα. Η Δ. Σπανούδη μας μίλησε για όλα αυτά τα ζήτήματα. Τη συνέντευξη πήρε ο Πέτρος Ψαρρέας. Ολόκληρη μπορείτε να τη διαβάσετε στο Rproject.gr
Tο νέο σχέδιο κατοχυρώνει τον δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης των απορριμμάτων που τα τελευταία χρόνια είχε «ξεχειλώσει» και στην πραγματικότητα έτεινε στην πλήρη ιδιωτικοποίηση
απορριμμάτων που τα τελευταία χρόνια είχε «ξεχειλώσει» και στην πραγματικότητα έτεινε στην πλήρη ιδιωτικοποίηση. Γι’ αυτό εξάλλου και δέχθηκε σφοδρή κριτική από τις μεγάλες εργολαβικές επιχειρήσεις και λόμπι που υπαγόρευαν τον προηγούμενο σχεδιασμό που ανατράπηκε.
Η αντιστροφή των σχεδιασμών που ήταν σε εξέλιξη, προϋποθέτει ως πρώτο βήμα την ακύρωση όλων των διαγωνισμών ΣΔΙΤ και των εγκαταστάσεων που εντάσσονταν στον προηγούμενο σχεδιασμό. Πώς μπορεί αυτό να πραγματοποιηθεί ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκονται;
Λίγες ημέρες πριν ολοκληρώθηκε η δημόσια διαβούλευση του αναθεωρημένου Εθνικού Σχεδίου Διαχείρισης Αποβλήτων (ΕΣΔΑ). Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε εδώ και χρόνια επεξεργαστεί και αντιπαραθέσει ένα πλήρες και ριζικά αντίθετο σχέδιο με άξονες τον δημόσιο χαρακτήρα, την αποκέντρωση, τον κοινωνικό έλεγχο και τη μείωση των απορριμμάτων. Θεωρείς ότι το αναθεωρημένο ΕΣΔΑ κινείται σε αυτή την κατεύθυνση προωθώντας ταυτόχρονα και την ακύρωση των νεοφιλελεύθερων σχεδιασμών; Είναι σαφές ότι το αναθεωρημένο Εθνικό Σχέδιο που τέθηκε προς διαβούλευση επιχειρεί να ανατρέψει πλήρως τις πρακτικές δεκαετιών και ταυτόχρονα τους φιλοεργολαβικούς σχεδιασμούς των τελευταίων χρόνων που περιγράφεις. Επί της ουσίας υιοθετεί το μοντέλο που προγραμματικά είχε επεξεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ και το μετατρέπει σε σχέδιο προς υλοποίηση. Συνοπτικά το προγραμματικό κείμενο του ΣΥΡΙΖΑ υιοθετεί μια ιεράρχηση για τη βέλτιστη διαχείριση των αποβλήτων που βάζει προτεραιότητα στην πρόληψη, την επαναχρησιμοποίηση, τη διαλογή στην πηγή, την ανάκτηση υλικών και ελαχιστοποιεί τις ανάγκες για τελική διάθεση που δυνητικά μπορεί να περιοριστούν στο 5%-10% των παραγόμενων απορριμμάτων. Βασικά στοιχεία του νέου Εθνικού Σχεδιασμού αποτελούν το πάγωμα και η επανεξέταση των πανάκριβων μονάδων επεξεργασίας που είχαν σχεδιαστεί για να υποδέχονται το σύνολο των απορριμμάτων σε σύμμεικτη μορφή και τα περισσότερα προβλεπόταν να υλοποιηθούν με ΣΔΙΤ. Αυτό είναι απαραίτητο εκτός των άλλων, προκειμένου να υλοποιηθεί και η βασική κατεύθυνση του νέου σχεδίου που προβλέπει ότι μέχρι το 2020, το 50% των απορριμμάτων θα διαλέγεται στην πηγή, το 24% θα ανακτάται από τα σύμμεικτα απορρίμματα και μόλις το 26% θα οδηγείται για τελική διάθεση (ταφή). Επίσης το νέο σχέδιο κατοχυρώνει το δημόσιο χαρακτήρα της διαχείρισης των
Η κατάργηση των έργων διαχείρισης σύμμεικτων με ΣΔΙΤ δεν είναι δύσκολη στο βαθμό που: α) για κανένα δεν είχαν αναληφθεί νομικές δεσμεύσεις μέχρι τη δημοσιοποίηση του νέου ΕΣΔΑ και β) τα περισσότερα έχουν σημαντικά προβλήματα με πιο χαρακτηριστικό τη μακρόχρονη υποχρέωση για υπερβολικά μεγάλες εγγυημένες ποσότητες αποβλήτων που δεν παράγονται και δεν ξέρουμε αν θα παράγονται και στο μέλλον αφού λόγω της κρίσης υπάρχει μεγάλη τάση μείωσης. Ήδη σε πρόσφατη εκδήλωση στην Κόρινθο, φάνηκε ότι πολλοί δήμαρχοι δεν ήταν διατεθειμένοι να αναλάβουν τέτοιες δεσμεύσεις όπως απαιτεί ο σχεδιασμός του κ. Τατούλη. Τέτοιες συγκεντρωτικές μονάδες και εγκαταστάσεις διαχείρισης σύμμεικτων είναι εκτός του νέου ΕΣΔΑ, αφενός γιατί αντιστρατεύονται την ανακύκλωση στο βαθμό που προέβλεπαν ότι όλα τα παραγόμενα απόβλητα θα συλλέγονταν σύμμεικτα και αφετέρου γιατί προϋπέθεταν ότι το επόμενο βήμα θα ήταν εγκαταστάσεις καύσης. Το τελευταίο συνήθως δεν ομολογούνταν ανοιχτά, αλλά ήταν λογικό αποτέλεσμα δεδομένου ότι αυτές οι μονάδες διαχωρίζουν ό,τι μπορεί να καεί και τα υπόλοιπα επιστρέφονται για ταφή.
Μπορείς να μας περιγράψεις συνοπτικά τους βασικούς άξονές του μοντέλου διαχείρισης που έχει επεξεργαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν ανακαλύψαμε την πυρίτιδα. Η βασική φιλοσοφία είναι τόσο αυταπόδεικτα ορθολογική ώστε περιγράφεται στην ισχύουσα νομοθεσία και την επικαλούνται όλοι, ακόμη και αυτοί που απεργάζονται διαφορετικές λύσεις. Όσο περισσότερο μειώνεις την παραγωγή απορριμμάτων ή τα ξεχωρίζεις στην πηγή τόσο φθηνότερη είναι η διαχείριση που κάνεις, τόσο λιγότερη ρύπανση προκαλείς, τόσο μεγαλύτερη εξοικονόμηση ενέργειας και φυσικών πόρων πετυχαίνεις και τόσο περισσότερες θέσεις εργασίας δημιουργείς. Η καύση ούτως ή άλλως υποτίθεται ότι αφορά μόνο το υπόλειμμα της διαδικασίας αφού έχουν προηγηθεί τα άλλα στάδια. Το πρόβλημα είναι ότι οι μονάδες καύσης εκτός από οχλούσες, είναι και πανάκριβες τόσο στην κατασκευή όσο και στην λειτουργία και απαιτούν απορρίμματα πολλά και με συγκεκριμένη ποιοτική
σύσταση. Αν έχεις προδιαλέξει για παράδειγμα, το μεγαλύτερο μέρος από το χαρτί, το πλαστικό και τα βιοαπόβλητα, τότε έχεις αφαιρέσει το μεγαλύτερο μέρος από τα καύσιμα των σκουπιδιών. Επίσης ο μύθος της ενεργειακής απόδοσης ξεχνάει να μας ενημερώσει ότι ακόμη και αν όλα τα σκουπίδια της χώρας κατέληγαν χωρίς ανακύκλωση στα εργοστάσια, η συνολικά παραγόμενη ενέργεια δεν θα ξεπερνούσε το 0,5% ως 1% των ετήσιων αναγκών μας και το κόστος λειτουργίας θα ήταν πολλαπλάσιο του οφέλους. Το σχέδιο μας πηγαίνει και μερικά βήματα παραπέρα. Το βασικότερο στοιχείο είναι η αποκεντρωμένη αντίληψη στη διαχείριση των απορριμμάτων και στην ιδιαίτερη βαρύτητα που αποδίδεται στην υλοποίηση τοπικών σχεδίων δήμων ή ομάδων δήμων. Σε αντίθεση με τη συγκεντρωτική διαχείριση που διευκολύνει αυθαιρεσίες, συναλλαγές με μεγάλα συμφέροντα καθώς και την επιμόλυνση των απορριμμάτων με βιομηχανικά και τοξικά απόβλητα, η αποκεντρωμένη διαχείριση διευκολύνει τον κοινωνικό έλεγχο και την ευθύνη των πολιτών ώστε να συνειδητοποιήσουν ότι τα απορρίμματα είναι δικά τους και για το κόστος αλλά και για το όφελος.
Επειδή πολλή συζήτηση γίνεται για τις ΚΟΙΝΣΕΠ και τον κίνδυνο έμμεσης ιδιωτικοποίησης και άρσης του δημόσιου χαρακτήρα της διαχείρισης αποβλήτων, ποιος θεωρείς ότι πρέπει να είναι ο ρόλος τους; Επίσης, το προτεινόμενο σχέδιο απαιτεί για την υλοποίησή του προσλήψεις εργαζομένων στους δήμους και άρα τη δημιουργία σταθερών και μόνιμων θέσεων εργασίας; Δεν θεωρώ ότι υπάρχει ανάγκη να γίνει ξεχωριστή μνεία για τις ΚΟΙΝΣΕΠ στο νέο εθνικό σχεδιασμό. Η υπάρχουσα νομοθεσία πρέπει να βελτιωθεί ώστε να εξασφαλίζει ότι οι ΚΟΙΝΣΕΠ θα διατηρούν τον κοινωνικό τους χαρακτήρα και δεν θα αποτελούν ένα εργαλείο παράκαμψης της εργατικής νομοθεσίας ή ιδιωτικοποίησης δημόσιων υπηρεσιών. Στην πραγματικότητα μόνο συμπληρωματικό ή υποκινητικό ρόλο μπορούν να έχουν τέτοια κοινωνικά εγχειρήματα στο βαθμό που παραμένουν κοινωνικά και όχι κερδοσκοπικά. Η υλοποίηση ενός τοπικού σχεδίου είναι μια πολύπλευρη και επίπονη διαδικασία που απαιτεί σοβαρή οργάνωση και πόρους, αρκετές θέσεις πλήρους απασχόλησης και πάνω από όλα απαιτεί λογοδοσία στους δημότες. Συνεπώς η βασική ευθύνη παραμένει στους Δήμους και πρέπει άμεσα να απελευθερωθούν οι προσλήψεις στην καθαριότητα που ως ανταποδοτική υπηρεσία καλύπτεται εξολοκλήρου από τους δημότες και δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό. Μέλος του συντονιστικού του Τμήματος Οικολογίας, Περιβάλλοντος και Χωρικού Σχεδιασμού, της ΝΕ Βοιωτίας και της Πρωτοβουλίας Συνεννόησης για τη διαχείριση των απορριμμάτων (ΠΡΩΣΥΝΑΤ), χημικός μηχανικός & σύμβουλος αυτοδιοίκησης
18
ΔΙΕΘΝΗ
8 ΙΟΥΛΗ 2015
Τουρκία Σε συναγερµό έχουν τεθεί οι τουρκικές ένοπλες δυνάµεις στα σύνορα µε τη Συρία, εν µέσω σοβαρών φηµών για επικείµενη εισβολή, µε στόχο η Άγκυρα να δηµιουργήσει «ζώνη ασφαλείας» (στην ουσία να εµποδίσει την εδραίωση «ντε φάκτο» κουρδικού κράτους). Θα είναι µια τεράστια περιπέτεια, που δεν έχει προς ώρας τη στήριξη ούτε των ΗΠΑ, ούτε της πλειοψηφίας του νέου κοινοβουλίου (αυτός είναι και ο λόγος που ο Ερντογάν πιέζει να ξεκινήσει η επιχείρηση πριν από το σχηµατισµό κυβέρνησης), ούτε των ενόπλων δυνάµεων. Προς το παρόν, οι ενστάσεις των στρατηγών έχουν µπλοκάρει κάθε τέτοιο σχέδιο, ωστόσο η άνοδος του φιλοκουρδικού HDP φούντωσε την αντικουρδική εµµονή στο στράτευµα και ίσως καµφθούν οι αντιρρήσεις τους. Τα επίσηµα όργανα µιλούν απλώς για «σοβαρή παρακολούθηση των εξελίξεων», και τα εµπόδια σε µια τέτοια περιπέτεια είναι πολλά, αλλά οι φιλοκυβερνητικοί αρθρογράφοι επιµένουν σε «φιλοπόλεµη» αρθρογραφία…
Χιλή: Κοινωνικοί αγώνες και «συνταγµατική διαδικασία» Ο Sergio Grez (SG) είναι καθηγητής Ιστορίας στο Πανεπιστήµιο της Χιλής (Σαντιάγκο) και ο Franck Gaudichaud (FG) λέκτορας Λατινοαµερικανικού Πολιτισµού στο Πανεπιστήµιο της Γκρενόµπλ (που αυτήν την εποχή κάνει ερευνητική δουλειά στο Πανεπιστήµιο της Χιλής). Τη συνέντευξη έδωσαν στο ελβετικό περιοδικό SolidaritéS. Εδώ παραθέτουµε µια περιορισµένη εκδοχή, όπως δηµοσιεύτηκε στην εφηµερίδα «L’Anticapitaliste» του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόµµατος (NPA) στη Γαλλία.
Σε τι κατάσταση είναι το χιλιανό φοιτητικό κίνηµα σήµερα; FG: Ιστορικά, το µαθητικό και φοιτητικό κίνηµα ήταν σηµαντικός παράγοντας στις κοινωνικές εξελίξεις στη Χιλή, και στη διάρκεια της δικτατορίας. Επί «νεοφιλελεύθερης» δηµοκρατίας, υπήρξε µια ανασυγκρότηση των φοιτητικών αγώνων, που κορυφώθηκαν το 2011 µε τη µαζική κινητοποίηση για δωρεάν και υψηλής ποιότητας δηµόσια εκπαίδευση. Σήµερα το κίνηµα έχει εµπλακεί ξανά σε έναν πολύ µαχητικό αγώνα, µε καταλήψεις λυκείων και πανεπιστηµίων, αφότου ξεπέρασε τις πρώτες δυσκολίες στο να αντιµετωπίσει το νέο πολιτικό σκηνικό µε την εκλογή της προέδρου Μπασελέ, η οποία παραχώρησε εν µέρει κάποια από τα βασικά αιτήµατα του κινήµατος, για παράδειγµα στην εκπαιδευτική µεταρρύθµιση, αλλά ενσωµατώνοντας µια σοσιαλφιλελεύθερη προοπτική που δεν έρχεται σε ρήξη µε τη νεοφιλελεύθερη δηµοκρατία που οικοδοµήθηκε τη δεκαετία του ’90. Μετά τους αγώνες του 2011-12, οι οποίοι ήταν τεράστιοι και ριζοσπαστικοί και συντάραξαν συνολικά το πολιτικό σύστηµα, η χρονιά που πέρασε ήταν περίοδος προσαρµογής, καθώς η CONFECH (Συνοµοσπονδία των Φοιτητικών Ενώσεων) έπρεπε να αντιµετωπίσει µια πραγµατικότητα όπου η κυβέρνηση πρότεινε µεταρρυθµίσεις «από τα πάνω». Η ηγεσία του φοιτητικού κινήµατος εν µέρει έπεσε στην παγίδα του «διαλόγου» που πρόσφερε το υπουργείο Παιδείας. Από την άλλη, κάποιες ηγετικές προσωπικότητες του φοιτητικού κινήµατος, όπως η Καµίλα Βαγέχο (ΚΚ) για παράδειγµα, είναι σήµερα στη βουλή και/ή στη συγκυβέρνηση. Φέτος, βλέπουµε ότι οι φοιτητικές ενώσεις ξανάπιασαν το νήµα του αγώνα µε πιο ξεκάθαρο προσανατολισµό, και από το Μάη έχουν υπάρξει τεράστιες διαδηλώσεις µε πάνω από 100.000 ανθρώπους.
Ένα άλλο ενδιαφέρον στοιχείο είναι πως, καθώς κάποιοι από τους ηγέτες του 2011 βρέθηκαν στο κοινοβούλιο ή/και στην κυβέρνηση, είναι οι πολιτικές δυνάµεις στα αριστερά του Κοµουνιστικού Κόµµατος που κυριαρχούν πλέον στην CONFECH, κι έτσι είναι ανεξάρτητη από τη συγκυβέρνηση.
Ποια είναι τα άλλα κοινωνικά κινήµατα; SG: Ανάµεσα στα πιο σηµαντικά κινήµατα αυτήν τη στιγµή είναι κατ’ αρχάς οι Μαπούτσε, των οποίων το κίνηµα δεν είναι ακριβώς κοινωνικό, καθώς περιλαµβάνει ένα εθνικό πολιτικό αίτηµα, για αυτονοµία και για την ανάκτηση δικαιωµάτων που τους έχουν αρνηθεί, ιδιαίτερα το δικαίωµα στη γη και τα πολιτικά δικαιώµατα. Υπάρχει επίσης ένα αρκετά ισχυρό κίνηµα ενάντια στο συγκεντρωτισµό του κράτους. Το κίνηµα των λιµενεργατών είναι πολύ ενδιαφέρον. Στη Χιλή, η θάλασσα έχει ιδιωτικοποιηθεί: ανήκει σε 7 µεγάλους οικονοµικούς οµίλους, και µόνο µικρά κοµµάτια της ακτογραµµής έχουν αφεθεί στους µικρούς ψαράδες. Το κίνηµα οργανώνεται εδώ και χρόνια γύρω από τα συνδικάτα στα λιµάνια, που δεν είναι νόµιµα, αλλά εµπλέκει και επίσηµα συνδικάτα. Οργάνωσαν πολύ σηµαντικές απεργίες και κινητοποιήσεις το 2014. Είναι ένα σηµαντικό κίνηµα, γιατί µπορεί να απειλήσει τα συµφέροντα των µεγάλων εξαγωγέων (φρούτα, ξυλεία). Επίσης γιατί αποδείχθηκε ικανό να κινητοποιήσει τους εργαζόµενους κατά µήκος όλης της ακτής, σε αλληλεγγύη µε τους λιµενεργάτες του Mejillones, που διεκδικούσαν 1 ώρα διάλειµµα αντί για 30 λεπτά. Σχεδόν όλοι οι εργάτες σε όλα τα λιµάνια κινητοποιήθηκαν για να τους στηρίξουν. Είναι ένα κίνηµα που αναζωογόνησε τις παραδόσεις αλληλεγγύης µεταξύ των εργατών, που είχαν τσακιστεί από τη δικτατορία και έπειτα από το νεοφιλελεύθερο µοντέλο της σηµερινής δηµοκρατίας.
Ποια είναι η κατάσταση στη ριζοσπαστική Αριστερά; FG: Πρώτα απ’ όλα, πρέπει να πούµε ότι το σηµερινό –ακόµα αδύναµο– επίπεδο ταξικών αγώνων είναι ο πρώτος λόγος που περιορίζει την ανάκαµψη των πολιτικών δυνάµεων της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, οι οποίες παραµένουν σκόρπιες και διαιρεµένες. Σε αυτό το πλαίσιο,
είναι δύσκολο να φανταστούµε µια «στην ψύχρα» ενοποίηση ριζοσπαστικών και επαναστατικών αριστερών δυνάµεων, της οποίας οι παράµετροι ακόµα δεν έχουν διευκρινιστεί. Για παράδειγµα, αν µιλήσουµε για το φοιτητικό κίνηµα, υπήρξαν απόπειρες, όπως το «Bloc de conduccion» που συνένωσε την Αυτόνοµη Αριστερά (Izquierda Autonoma), την Εθνική Φοιτητική Ένωση (UNE) και το Μέτωπο Ελευθεριακών Φοιτητών (FEL). Αυτές οι δυνάµεις µαζί είχαν σχετική ηγεµονία στην ηγεσία του φοιτητικού κινήµατος. Αλλά αυτό το µέτωπο –θα µπορούσε να το πούµε «πλατύ αντινεοφιλελεύθερο»– έσπασε λίγους µήνες µετά από έλλειψη εσωτερικής συνοχής. Γενικότερα η ενοποίηση είναι δύσκολη και ανάµεσα στις διάφορες µικρές οµάδες και επαναστατικές συλλογικότητες, από διάφορα πολιτικά ρεύµατα που έχουν συχνά µια περιορισµένη επιρροή σε κάποιους κοινωνικούς χώρους ή εργατικούς κλάδους. Αυτές οι δυνάµεις παραµένουν
µειοψηφικές, αλλά κάποιες έχουν αναπτυχθεί µετά το 2011, µε την ώθηση της αναζωπύρωσης των κοινωνικών αγώνων.
Πώς µπορούµε να εκτιµήσουµε την κυβέρνηση Μπασελέ; FG: Η κυβέρνηση της προέδρου Μπασελέ είναι µια σοσιαλφιλελεύθερη συµµαχική κυβέρνηση που καλύπτει το χώρο από την Κεντροδεξιά (µε τους χριστιανοδηµοκράτες) µέχρι το ΚΚ, και η οποία είναι µέρος του πλαισίου ενός νεοφιλελεύθερου, ηµιαυταρχικού καπιταλισµού που εγκαθιδρύθηκε µετά το τέλος της δικτατορίας. Έχω πει πως πρόκειται για κυβέρνηση «σοσιαλφιλελεύθερου µετασχηµατισµού». Με µια έννοια, αυτή η κυβέρνηση ανταποκρίνεται στους αγώνες και στο κίνηµα του 2011, επιχειρώντας να σταθεροποιήσει το υπάρχουν µοντέλο µέσα από µερικές µεταρρυθµίσεις. Σε αυτό το ζήτηµα υπάρχει άµεση αντιπαράθεση µε τις αναλύσεις του ΚΚ. Σήµερα, η κυβέρνηση αντιµετωπίζει µια κρίση
διεθνη
8 ΙΟΥλη 2015
19
Ονδούρα
Ταϊλάνδη
Εδώ και 6 εβδομάδες, οι κάτοικοι της Ονδούρας κατεβαίνουν κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους, απαιτώντας την παραίτηση του προέδρου Χουάν Ορλάντο Χερνάντες. Αφορμή ήταν η αποκάλυψη ενός μεγάλου σκανδάλου, στο οποίο εταιρείες υφάρπαξαν τεράστιους πόρους από τα ασφαλιστικά ταμεία, με σοβαρό τμήμα των χρημάτων να καταλήγει στη χρηματοδότηση του κυβερνώντος κόμματος. Η ληστεία των αποθεματικών και η διαφθορά ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Γιατί ο λαός της Ονδούρας υποφέρει διαρκώς μετά το πραξικόπημα του 2009. Σήμερα επιστρέφει στους δρόμους, με τη μαζικότητα της αντίστασης στο πραξικόπημα του 2009, και σπάει τον τρόμο…
Ένα χρόνο μετά το πραξικόπημα, ομάδα φοιτητών αγνόησε την απαγόρευση συγκεντρώσεων και έκανε επί 3 μέρες δημόσιους ακτιβισμούς καταγγελίας της χούντας. Το καθεστώς συνέλαβε 14 από αυτούς και τους έστειλε στο στρατοδικείο. Περιμένοντας τη σύλληψή τους εξέδωσαν το παρακάτω κείμενο: «Καταλαβαίνουμε ότι ίσως δεν αισθάνεστε έτοιμοι να βγείτε και να αγωνιστείτε δημόσια. Καταλαβαίνουμε πως έχετε φόβο μέσα σας. Και μεις έχουμε τον ίδιο φόβο. Αλλά δεν μπορείτε να παραμείνετε σιωπηλοί και αδρανείς. Ο αγώνας μας δεν θα έχει νόημα αν παραμείνετε παθητικοί. Μην περιμένετε έως ότου θα είναι πολύ αργά και δεν θα έχει μείνει κανείς έτοιμος να παλέψει». Ο ηρωικός ακτιβισμός και η συγκινητική έκκληση δεν θα σπάσουν εύκολα την τρομοκρατία. Ωστόσο ήδη, ένας τοίχος στο κέντρο της Μπανγκόκ έχει γεμίσει αυτοσχέδια μηνύματα αλληλεγγύης.
νομιμοποίησης που δεν έχει προηγούμενο μετά το 1990, με απανωτές τεράστιες υποθέσεις διαφθοράς που έχουν αγγίξει όλο το πολιτικό σύστημα τους τελευταίους μήνες. Αυτό αποκάλυψε το επίπεδο των δεσμών ανάμεσα στις μεγάλες εταιρείες, το κεφάλαιο και όλο το πολιτικό προσωπικό.
Τι μπορούμε να πούμε για την αναθεώρηση του Συντάγματος; SG: Η Χιλή έχει ήδη προκηρύξει μια «συνταγματική διαδικασία», αλλά αυτήν τη στιγμή όλοι επικεντρώνονται στο πώς θα διεξαχθεί αυτή η μεταρρύθμιση. Υπάρχουν δύο τρόποι: Να οριστεί από την κυβέρνηση μια επιτροπή που θα επεξεργαστεί ένα νέο σύνταγμα, η πρότασή της να εγκριθεί από το κοινοβούλιο και τελικά να τεθεί η πρόταση ως «πακέτο» συνολικά σε δημοψήφισμα. Ο άλλος τρόπος είναι να εκλεγεί μια συντακτική συνέλευση. Θα ήταν ένα ελεύθερο και κυρίαρχο σώμα, του οποίου το έργο θα είχε σαφή χρονικά όρια και το οποίο θα αντιπροσώπευε το λαό πολύ πιο δημοκρατικά. Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 60% των Χιλιανών υποστηρίζουν μια τέτοια διαδικασία. Το πρόβλημα είναι πως σή-
μερα δεν υπάρχει νομικό, θεσμικό πλαίσιο που να κάνει εφικτή τη δημιουργία συντακτικής συνέλευσης. Οπότε είναι αναγκαία κάποιου είδους «παράκαμψη», και αυτή μπορεί να γίνει εφικτή μόνο με ισχυρή κοινωνική και πολιτική πίεση από τα κάτω. Μετά το 2011, το αίτημα για Συντακτική Συνέλευση αποκτά όλο και μεγαλύτερη υποστήριξη στον πληθυσμό. Αυτήν τη στιγμή οργανώνουμε ένα «σχολείο συντάγματος», το οποίο εκπαιδεύει ακτιβιστές να εξηγούν αυτήν την ιδέα στο λαό και να επιχειρούν να πείσουν ότι έτσι μπορεί ο λαός να υπερασπιστεί τα συμφέροντά του. Σκεφτόμαστε επίσης τους τρόπους με τους οποίους θα διεξαχθεί η όλη διαδικασία. Μια ιδέα για παράδειγμα είναι να εισαχθεί το όριο των 2/3 για να ψηφιστεί μια συνταγματική αλλαγή και αν αυτό το όριο δεν ξεπεραστεί, να προχωρήσουμε σε ψηφοφορίες επί συγκεκριμένων ζητημάτων, αντί να πάρουμε μόνο μία απόφαση πάνω σε ένα τελικό «πακέτο». Αυτό θα διασφάλιζε μια αυθεντική δημοκρατική συμμετοχή που θα ήταν η πλατύτερη δυνατή και θα ήταν συμβατή με το παλιό σύνθημα της εποχής της Λαϊκής Ενότητας: «Crear poder popular» (Δημιουργήστε τη λαϊκή εξουσία).
Ανακοίνωση των Επαναστατών Σοσιαλιστών για τη δολοφονία του Γενικού Εισαγγελέα στην Αίγυπτο Δημοσιεύουμε αποσπάσματα της ανακοίνωσης των Επαναστατών Σοσιαλιστών για τη δολοφονία του Γενικού Εισαγγελέα από ένοπλους ισλαμιστές, που είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτική για το κλίμα που επικρατεί στην Αίγυπτο του Σίσι και του «πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία».
Η
δολοφονία του Γενικού Εισαγγελέα έχει προκαλέσει μια κατάσταση πανικού και υστερίας χωρίς προηγούμενο. Ο δολοφονημένος Γενικός Εισαγγελέας είναι το σύμβολο του δικαστικού σώματος του στρατιωτικού καθεστώτος και του πραξικοπήματος. Αυτός ο υπερασπιστής του πραξικοπήματος έπαιξε ιδιαίτερο ρόλο σε όλες τις καταστροφές μετά τον Ιούλη του 2013. Από τη σφαγή στο Αρχηγείο της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς μέχρι τη σφαγή των διαδηλωτών στις πλατείες Ράμπα και Αλ-Νάντα, και πολλές άλλες, όπως οι δολοφονίες των Ούλτρας της Ζαμάλεκ, η δολοφονία της Shaima’a alSabbagh. Είναι υπεύθυνος για εκατοντάδες θανατικές καταδίκες και δεκάδες χιλιάδες συλλήψεις. Είναι υπεύθυνος για την απαλλαγή των εγκληματιών του υπουργείου Εσωτερικών και άλλων κατασταλτικών θεσμών. Σε όλα αυτά τα γεγονότα, ένας άνθρωπος ήταν ο κρίσιμος κρίκος στην αλυσίδα ανάμεσα στο στρατιωτικό καθεστώς και το δικαστικό σώμα: ο Χισάμ Μπαρακάτ, που δολοφονήθηκε στις 29 Ιούνη. (...) Οι αντιδράσεις στη δολοφονία είναι ενδεικτικές της πολιτικής συγκυρίας στην Αίγυπτο σήμερα, καθώς μπαίνουμε στον τρίτο χρόνο μετά το πραξικόπημα. Ο ίδιος ο Σίσι έβγαλε ομιλία στην κηδεία του «Δικηγόρου του Λαού», λέγοντας ότι η αστυνομία, ο στρατός, το δικαστικό σώμα και τα ΜΜΕ θα εκδικηθούν για το αίμα του «μάρτυρα». «Τα χέρια της δικαιοσύνης είναι αλυσοδεμένα από τους νόμους», πρόσθεσε, «αλλά θα αναθεωρήσουμε αυτούς τους νόμους για να αποδώσουμε δικαιοσύνη όσο πιο αστραπιαία γίνεται», επιβεβαιώνοντας έτσι ότι θα γίνουν εκτελέσεις. Με άλλα λόγια, έρχεται ένα νέο κύμα δολοφονιών και καταστολής. Φυσικά αυτό προκάλεσε κύμα υστερικής προπαγάνδας, με διάφορα ΜΜΕ να ζητούν αίμα και να απαιτούν εκτελέσεις. Ο Μουσταφά Μπάκρι (Σ.τ.Μ.: μεγαλοδημοσιογράφος, άνθρωπος του καθεστώτος) ζήτησε να κηρυχθεί κατάσταση εκτάκτου ανάγκης και να επεκταθεί η δραστηριότητα των στρατοδικείων.
(...) Ο γενικός εισαγγελέας Χισάμ Μπαρακάτ ήταν ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους της αντεπανάστασης, και έπαιξε βρόμικο ρόλο στο να διευκολύνει τον Σίσι να μετατρέψει τους δικαστές και τους εισαγγελείς σε φτηνά εργαλεία στα χέρια του στρατού και της αστυνομίας, εγκαταλείποντας ακόμα και την επιφανειακή ανεξαρτησία του δικαστικού σώματος. (...) Άνθρωποι σαν αυτόν πρέπει να δικαστούν σε επαναστατικά δικαστήρια για τα εγκλήματά τους ενάντια στον αιγυπτιακό λαό και την επανάστασή του. Αλλά η τρομοκρατία και οι δολοφονίες δεν θα μας σώσουν από τον εφιάλτη της αντεπανάστασης. (...) Είδαμε πώς από τις πρώτες ώρες μετά τη δολοφονία, ο Σίσι και τα ΜΜΕ του έσπευσαν να προωθήσουν μια νέα κλιμάκωση καταστολής χωρίς προηγούμενο. Ο Χισάμ Μπαρακάτ θα αναπληρωθεί άμεσα από κάποιον ακόμα πιο βάρβαρο και διεφθαρμένο. Αλλά δεν μας αξίζει η δικαιοσύνη για τους μάρτυρές μας και για τα χιλιάδες θύματα του Χισάμ Μπαρακάτ; (...) Η Επανάσταση της 25ης Γενάρη του 2011 επιβεβαίωσε ότι ο μόνος δρόμος για επαναστατική αλλαγή είναι όταν οι μάζες οι ίδιες κινητοποιούνται στους δρόμους, τις πλατείες και τους χώρους δουλειάς. (...) Θα έρθει η μέρα που όλοι όσοι έπαιξαν ρόλο στην αντεπανάσταση θα κριθούν. Όλοι όσοι σκότωσαν, βασάνισαν, φυλάκισαν και βίασαν. Όλοι όσοι δικαιολόγησαν, χρηματοδότησαν και νομοθέτησαν υπέρ της στρατιωτικής δικτατορίας. Αλλά αυτά τα δικαστήρια θα γίνουν υπό την εποπτεία των μαζών που θα έχουν καταλάβει τις πλατείες και τα εργοστάσια. Δεν υπάρχουν σύντομες παρακάμψεις στο δρόμο για την τιμωρητική δικαιοσύνη. Πρέπει να παλέψουμε υπομονετικά και επίμονα για να ξανακερδίσουμε τους δρόμους μας, τις πλατείες μας και την επανάστασή μας, και μόνο όταν το καταφέρουμε αυτό θα δούμε δικαιοσύνη.
Συγκλονιστική η διεθνής αλληλεγγύη 8 ιουΛη 2015
σελίδα 13
Συνέντευξη με τον Μιγκέλ Ουρμπάν
«Ο ΣΥΡΙΖΑ να μην ξοδέψει τη λαϊκή εντολή»
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Μιγκέλ Ουρμπάν, ευρωβουλευτής του Podemos, βρίσκεται στην Ελλάδα. Ο Μιγκέλ ήταν παρών σε όλες τις μεγάλες στιγμές των τελευταίων μηνών. Αυτές τις μέρες ήταν και πάλι στην Αθήνα, μαζί με αντιπροσωπεία του Podemos, συμμετέχοντας στην καμπάνια του ΟΧΙ. Η ομιλία του στη μεγάλη συγκέντρωση του Συντάγματος ξεσήκωσε τα πλήθη, ενώ η επίσκεψη της αντιπροσωπείας του Podemos στο νοσοκομείο Σωτηρία, στο Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, στη γειτονιά των Αμπελοκήπων και στο Κερατσίνι, στο εκλογικό κέντρο και σχολείο του Παύλου Φύσσα, ήταν απόδειξη ότι το Podemos στηρίζει τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση δίνοντας όμως προτεραιότητα στις διαδικασίες βάσης. Μιγκέλ, ξανά εδώ στην Αθήνα να γιορτάζεις μαζί μας μια μεγάλη νίκη. Πώς σου φαίνονται τα αποτελέσματα και τι σημαίνουν για την Ισπανία και πιο ειδικά για το Podemos; Πιστεύω ότι το μήνυμα είναι καθαρό. Η καλύτερη επιλογή πάντα είναι να ερωτάται ο λαός. Ξέρεις, δεν υπάρχουν γενικά θαρραλέες κυβερνήσεις, υπάρχουν θαρραλέοι λαοί, λαοί που οργανώνονται και που υποχρεώνουν την κυβέρνησή τους να κάνει αυτό που πρέπει. Και αυτό το έδειξε σήμερα ο ελληνικός λαός. Υπήρχε μια συζήτηση που γινόταν με τεχνικούς όρους τις τελευταίες μέρες. Μια εκτίμηση ότι θα κέρδιζε το «ναι». Πράγματι, υπήρχε καθαρός εκβιασμός, μια ξεκάθαρη απειλή, και τελικά ο λαός αποφάσισε να στηρίξει την κυβέρνηση, να της δώσει μια ξεκάθαρη εντολή: δεν θα ανεχτούμε άλλες περικοπές. Πραγματικά πρόκειται για θαυμάσιο αποτέλεσμα, το οποίο συμπληρώνει τη νίκη της 25ης Γενάρη. Είναι όμως και ένα μήνυμα σε αυτούς που πρότειναν ένα ΟΧΙ και ΟΧΙ που στην πραγματικότητα σήμαινε ναι, διότι και σε αυτούς η βάση έστειλε ένα μήνυμα: ότι το ΟΧΙ ήταν μια μάχη πολύ σημαντική για το λαό και από αυτήν δεν μπορείς να απέχεις. Για την Ισπανία, το μήνυμα είναι επίσης ξεκάθαρο. Είναι αναγκαίο να ρωτάς το λαό. Το λαό που είναι ο μόνος σου σύμμαχος. Στην Ισπανία δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε τις εκλογές εάν δεν στηριχτούμε στο λαό και στη λαϊκή ενότητα για να μπορέσουμε να μετατρέψουμε αυτήν τη διάθεση αλλαγής σε εκλογική νίκη. Αυτό είναι ένα επίσης σημαντικό μάθημα για το Podemos. Εγώ είμαι εδώ θέλοντας να δείξω τη στρατευμένη μου διεθνιστική αλληλεγγύη. Στην Ελλάδα παίζεται το μέλλον της Ευρώπης. Η νίκη της 25ης Γενάρη άνοιξε δρόμους αλλαγής για όλη την Ευρώπη. Οι απέναντι δεν θέλουν συμφωνία, θέλουν να ανατρέψουν την κυβέρνηση. Και η απάντηση είναι δημοκρατία. Όμως όχι δημοκρατία μόνο ως πολιτικό δικαίωμα, αλλά και σε οικονομικό πρόγραμμα. Και με αυτή την έννοια η κυβέρνηση μπορεί να διευρύνει περισσότερο το πρόγραμμά της.
Υπήρξαν κάποια δημοσιεύματα που παρουσίαζαν τον Πάμπλο Ιγκλέσιας να κρατάει αποστάσεις από τον ΣΥΡΙΖΑ. Φυσικά τα ΜΜΕ έσπευσαν να τα παρουσιάσουν ως απόδειξη της απομόνωσης της ελληνικής κυβέρνησης. Είναι έτσι; Κοίτα, εμείς ποτέ δεν κρύψαμε ότι είμαστε διαφορετικοί, με διαφορετική ιστορία, με διαφορετική πολιτική κουλτούρα και παράδοση. Όμως υπάρχει κάτι που
αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος είναι ένα καλό βήμα για οποιαδήποτε απόφαση παρθεί από εδώ και πέρα. Με μια τέτοια λαϊκή εντολή και από θέση ισχύος μπορείς και να διαπραγματευτείς, και να πας σε ρήξη. Να διαπραγματευτείς από καλύτερη θέση ή να προχωρήσεις σε ρήξη από καλύτερη θέση. Ανοίγονται πολλές επιλογές από εδώ και πέρα. Αυτό που ελπίζουμε είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να μην ξοδέψει, να μη χάσει αυτήν τη λαϊκή στήριξη. Φυσικά θα πρέπει να πούμε ότι όλοι όσοι μιλούσαν για εθνική ενότητα και συμφωνίες θα πρέπει να επανασχεδιάσουν τις προτάσεις τους και να έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο λαό παρά στους τεχνοκράτες.
Και ένα σχόλιο για την Ισπανία. Το πρωί της Δευτέρας 6 Ιούλη δημοσιεύτηκε ένα μανιφέστο υπογεγραμμένο από 500 ανθρώπους εκλεγμένους σε ηγετικές θέσεις του Podemos αλλά και εκλεγμένους σε δήμους και περιφέρειες. Το όνομά σου είναι ανάμεσα σε αυτών που ζητούν ένα διαφορετικό εκλογικό μοντέλο εσωτερικά. Τι ακριβώς υποστηρίζετε;
μας ενώνει, ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει τη θέληση αλλαγής απέναντι στην πολιτική των περικοπών και το Podemos επίσης εκφράζει αυτήν τη διάθεση ενάντια στις περικοπές και τη λιτότητα. Αυτό μας κάνει να έχουμε ένα πρόγραμμα που μοιάζει, οικονομικά, κοινωνικά, έχουμε ένα κοινό σχέδια για μια διαφορετική Ευρώπη. Η καλύτερη απόδειξη ότι στηρίζουμε είναι ότι είμαστε εδώ. Το Podemos οργανώνει και στηρίζει συγκεντρώσεις, εκδηλώσεις αλληλεγγύης στον ελληνικό λαό, και έχει εκδώσει πολλές ανακοινώσεις στήριξης. Όλα αυτά τα κάνουμε παρότι γνωρίζουμε πως η στήριξή μας στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έχει πολιτικό κόστος στις εκλογές. Δεν μας ενδιαφέρει αυτό όμως.
Συμμετείχες στις διαδικασίες ελέγχου του χρέους στην Ελλάδα. Ένα σχόλιο για τη συμμετοχή σου. Δεν συμμετείχα σε όλη τη διαδικασία,
παρά μόνο στην παρουσίαση των αποτελεσμάτων με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ο Ντανιέλ Αλμπαρασίν συμμετείχε στην τεχνική ομάδα και έχει πολύ πιο ολοκληρωμένη εικόνα. Αυτό που μπορώ να σου πω είναι ότι αυτή η εμπειρία θα μεταφερθεί και στην Ισπανία, διότι οι δήμοι είναι καταχρεωμένοι. Εμείς προτείνουμε μια διαδικασία ελέγχου του χρέους σε όλα τα επίπεδα: δημοτικό, περιφερειακό και εθνικό. Έχουμε μαζέψει πολύ υλικό και τεχνογνωσία από τη δουλειά που έγινε με επικεφαλής τον Ερίκ Τουσέν, και τα αποτελέσματα είναι πολύτιμα.
Στην Ελλάδα γίνεται μια πολύ μεγάλη συζήτηση για τη ρήξη με την Ευρωζώνη, τα εναλλακτικά σενάρια κ.λπ. Εσύ τι πιστεύεις; Η ρήξη δεν είναι σίγουρα εύκολη απόφαση. Αν αποφασίσεις να την κάνεις, θα πρέπει να ξέρεις ότι θα υπάρχουν μεγάλες και σοβαρές συνέπειες. Όμως το
Πράγματι, προτιμάμε μια διαφορετική εκλογική διαδικασία. Η πρόταση της πλειοψηφίας της ηγεσίας ήταν μέχρι το τέλος του Ιούλη να έχουμε ψηφίσει τις λίστες των υποψηφίων μας για τις εθνικές εκλογές. Η πρόταση είναι να ψηφίζουμε όλοι-ες απευθείας για τις υποψηφιότητες σε εθνικό επίπεδο. Εμείς προτείνουμε μια άλλη, πιο δημοκρατική διαδικασία. Ζητάμε οι εκλογές να έχουν περιφερειακό χαρακτήρα, έτσι ώστε η κάθε περιοχή να έχει λόγο για τους υποψήφιους της. Επίσης ζητάμε να γίνουν λίγο αργότερα, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η συζήτηση στο εσωτερικό μας για το πώς κατεβαίνουμε στις γενικές εκλογές. Θέλουμε να εξασφαλίσουμε ότι θα συμμετάσχουν όσο το δυνατόν περισσότερες συλλογικότητες στα ψηφοδέλτιά μας, σε μια λογική λαϊκής ενότητας, κάτι που είναι ζητούμενο για το Podemos. Στις περιοχές που η Λαϊκή Ενότητα πήγε καλά, η πίεση για να ακολουθήσουμε αυτό το μοντέλο και στις εθνικές θα είναι μεγάλη και πρέπει να ληφθεί υπόψη. Οι εσωτερικές μας διαδικασίες μπλοκάρουν το σχέδιο της λαϊκής ενότητας, γιατί δεν εμπνέουν κι άλλους ανθρώπους να συμμετάσχουν. Επίσης είναι σημαντικό να πούμε ότι το πρόγραμμα της Λαϊκής Ενότητας είναι πολύ πλούσιο διότι περιλαμβάνει τα αιτήματα πολλών συλλογικοτήτων και κινημάτων.