ΕΑ 341

Φύλλο Νο 341 | 22 ΙΟΥΛΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

Η νεολαία (ξανά) απέναντι στην κρατική καταστολή

Η κρίση στην Κίνα

Ιστορική συµφωνία ΗΠΑ-Ιράν

Σελ. 13

Σελ. 17

Σελ. 19

Η απόφαση της πανελλαδικής συνέλευσης Κείµενα των: Η. Ιωακείµογλου, Β. Αντωνίου, Γ. Μηλιού, Ε. Πορτάλιου

σελ. 10-11, 12, 14, 15

100% ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ

Ï×É ÌÅ×ÑÉ ÔÅËÏÕÓ

Η συµφωνία που υπέγραψε η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ µε τους δανειστές είναι ένα σκληρό µνηµόνιο. Ενσωµατώνει µια άγρια λιτότητα ενάντια στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα που έχουν αποµείνει ζωντανά µετά τη λαίλαπα των µνηµονίων 1 και 2. Η ντόπια κυρίαρχη τάξη απαίτησε την υπογραφή αυτής της συµφωνίας και, φυσιολογικά, θα απαιτήσει την υλοποίησή της µέχρι τέλους. Οι «θυσίες» (των εργατών, των αγροτών, των φτωχών λαϊκών µαζών) είναι προϋπόθεση για την «ανάπτυξη», για τα κέρδη των βιοµηχάνων, των τραπεζιτών, των εφοπλιστών. Το δυναµικό τµήµα αυτής της κυρίαρχης τάξης –οι καπιταλιστές που «άντεξαν» µέσα στην κρίση, εξοντώνοντας ακόµα και ένα τµήµα του δικού τους κόσµου, τις ηµιθανείς ή ετοιµόρροπες επιχειρήσεις...– δήλωσε οµόφωνα ότι θεωρεί την «οµπρέλα προστασίας» του ευρώ και της ευρωζώνης αναπόσπαστο στοιχείο της στρατηγικής του για µια αιµατηρή έξοδο από την κρίση. Μαζί τους τάχθηκαν οι δανειστές και οι ηγεσίες της ευρωζώνης. Που επέβαλαν έναν πρωτοφανή πολιτικό εκβιασµό, ακυρώνοντας στην πράξη το περιεχόµενο της λαϊκής ψήφου στις εκλογές της 25ης Γενάρη, αλλά και στο δηµοψήφισµα στις 5 Ιούλη. Αυτό ήταν ένα πραγµατικό πραξικόπηµα. Μιλώντας για 5ετή αποβολή από το ευρώ –για ένα αντιδραστικό προσωρινό Grexit– ο Σόιµπλε επέβαλε τον πραγµατικό στόχο του: την υπογραφή του µνηµονίου 3. Συνέχεια σελ. 2

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Της σύνταξης...

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

(συνέχεια από σελ. 1)

Η υποχώρηση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα καθοριστικό λάθος. Ένα λάθος που ήρθε σαν αποτέλεσµα της ηττοπαθούς 6µηνης κυβερνητικής θητείας, που απέφυγε κάθε «µονοµερή ενέργεια», προσπαθώντας να κατευνάσει τις ευρωηγεσίες, µε στόχο έναν «έντιµο συµβιβασµό». Ένα λάθος που ήρθε σαν αποτέλεσµα της τραγικής συµφωνίας της 20ής Φλεβάρη, που ήταν µια κρίσιµη µετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ σε συντηρητική κατεύθυνση. Ένα λάθος που ήρθε σαν αποτέλεσµα της υποτίµησης της µόνης υπαρκτής εναλλακτικής λύσης: ενός Grexit υπό την ηγεµονία του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς, συνδεδεµένου µε την πολιτική αντιλιτότητας και την αντικαπιταλιστική στρατηγική. Η υποχώρηση του Αλ. Τσίπρα στις Βρυξέλλες, που εµφανίζεται ως «αναγκαστική», είναι αποτέλεσµα των δισταγµών απέναντι στην εθνικοποίηση των τραπεζών, τη στάση πληρωµών δόσεων και την πολιτική διαγραφής του χρέους, τη βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου, την ανάκτηση των ιδιωτικοποιηµένων ∆ΕΚΟ κ.ο.κ. Η επιµονή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ για την εφαρµογή του µνηµονίου 3 είναι ένα ακόµα µεγαλύτερο λάθος. Οδηγεί µε µαθηµατική ακρίβεια και µεγάλη ταχύτητα στη ρήξη των σχέσεων µεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της κοινωνικής βάσης του. Ας µη ξεχνάµε ότι τα µνηµόνια 1 και 2 κατεδάφισαν άλλα πολιτικά κόµµατα που έµοιαζαν, τότε, πανίσχυρα, διαψεύδοντας όλες τις προβλέψεις των δηµοσκόπων. Η κυβέρνηση της Αριστεράς και το «συµβόλαιο» µεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και των εργατικών-λαϊκών µαζών έχουν τεθεί σε κίνδυνο –όχι από την «απειθαρχία»! αλλά– από την ίδια τη συµφωνία που υπέγραψε ο Αλ. Τσίπρας... Με αυτήν την έννοια, η πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ –η Αριστερή Πλατφόρµα και πολλοί άλλοι ριζοσπάστες αριστεροί– που βρίσκουν τη δύναµη να συνεχίζουν να λένε ΟΧΙ, είναι η βάση των ελπίδων για µια συνέχεια του εγχειρήµατος που ξεκίνησε 10 χρόνια πριν. Η στάση των 39 βουλευτών στη ψηφοφορία στη Βουλή, το κείµενο των 109 µελών της ΚΕ, οι αποφάσεις µεγάλων Νοµαρχιακών Οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ, η απόφαση του ΜΕΤΑ, δείχνουν το µέγεθος και τη σηµασία του ΟΧΙ µέσα από τις γραµµές του ΣΥΡΙΖΑ. Και, φυσιολογικά, τα αστικά ΜΜΕ αναγνωρίζουν σε αυτήν την πτέρυγα τον «µεγάλο εχθρό» του καθεστώτος µέσα στη συγκεκριµένη συγκυρία. Γι’ αυτό έχουν εξαπολύσει εναντίον της ένα πρωτοφανές κύµα λάσπης, αξιοποιώντας και τη µέχρι σήµερα σιωπή του επίσηµου κόµµατος και της ηγεσίας του. Ελπίζουµε αυτή η ντροπή να µη συνεχιστεί. Σε κάθε περίπτωση, αυτός ο κόσµος έχει ειδικά καθήκοντα: συσπειρώνοντας το µέγιστο τµήµα των δυνάµεων του ΣΥΡΙΖΑ, µαζί µε δυνάµεις από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, µαζί µε κόσµο που ξεκινά από το ΚΚΕ, οφείλουµε να δράσουµε πάνω στη γραµµή που χάραξε η µεγάλη εργατική-λαϊκή πλειοψηφία της 5ης Ιούλη.

ΟΧΙ, µέχρι τέλους!

22 ΙΟΥΛΗ 2015

Το µνηµόνιο 3 ενισχύει Ν∆, ΠΑΣΟΚ και Ποτάµι Του Πέτρου Τσάγκαρη

Γ

ια να ξορκίσουν το λαϊκό θυµό για όσα ψηφίζονται στη Βουλή, οι απολογητές του νέου µνηµονίου µιλούν για το φάντασµα ενός πραξικοπήµατος που πλανιέται πάνω από την κυβέρνηση. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς λένε ότι, αν ψήφιζαν «ναι» οι βουλευτές της Αριστερής Πλατφόρµας, τότε «δεν θα αναγκαζόµαστε να συµµαχήσουµε µε τα κόµµατα των προηγούµενων µνηµονίων». Όµως αν συνέβαινε αυτό, υπήρχαν οι εξής δύο τραγικές πιθανότητες: Α) Πράγµατι η Ν∆, το Ποτάµι και το ΠΑΣΟΚ να είχαν την πολυτέλεια να µην υπερψηφίζουν τους µνηµονιακούς νόµους. Θα επρόκειτο για οριστική ταφόπλακα για την Αριστερά, η οποία θα φορτωνόταν µόνη της ένα έγκληµα. Β) Η Ν∆, το Ποτάµι και το ΠΑΣΟΚ να επέµεναν να υπερψηφίζουν τα µνηµονιακά ανοσιουργήµατα µαζί µε την Αριστερά. Τότε (επειδή όλοι γνωρίζουµε ότι ο ΚΚΕ θα παραµένει ένα εξαιρετικά σεχταριστικό κόµµα), οι φασίστες της Χρυσής Αυγής θα έκαναν πάρτι, παρουσιάζοντας τους εαυτούς τους ως τη µόνη αντιµνηµονιακή-αντισυστηµική δύναµη και σκυλεύοντας πάνω στο 62% του «όχι». Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση δε, τα αδελφά του ΣΥΡΙΖΑ κόµµατα στην Ευρώπη θα αποδυναµώνονταν (ήδη αυτό είναι φανερό µε τους Podemos). Ας ξεκαθαρίσουµε λοιπόν τα πράγµατα: Η κυβέρνηση της Αριστεράς υποβαθµίστηκε στις 20 Φλεβάρη, δηλ. µε τη συµφωνία της «δηµιουργικής ασάφειας» και την εγκατάλειψη (ή τη µετάθεση στο αόριστο µέλλον) του µεγαλύτερου µέρους ακόµη και των εξαγγελιών της ∆ΕΘ. Η κυβέρνηση της «εθνικής σωτηρίας» που εν πολλοίς επιβίωσε, υποβαθµίστηκε µετά το δεύτερο πραξικόπηµα, την προκλητική ανατροπή της θέλησης του ελληνικού λαού, όπως αυτή αποτυπώθηκε ξεκάθαρα στο δηµοψήφισµα, µέσω του «εθνικοενωτικού» Συµβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών. Είναι αξιοπερίεργο πώς πολλοί µέσα στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ξεχνούν πως αυτά τα µικρά πραξικοπήµατα ταυτίζονταν µε τις δηµόσια διατυπωµένες προθέσεις των δανειστών, των ντόπιων συµµάχων τους και των ελληνικών µνηµονιακών κοµµάτων. Ξεχνούν ότι µέχρι χθες, η αποποµπή της αριστερής εσωκοµµατικής πτέρυγας αποτελούσε την πρόταση που η ηγεσία της Ν∆ και του Ποταµιού, αλλά και ευρωβουλευτές της ∆εξιάς απηύθυναν ανοιχτά, δηµόσια και επανειληµµένα προς τον Τσίπρα. «Εµείς θα σας βοηθήσουµε να απαλλαγείτε από την αριστερή σας πτέρυγα», έλεγε ο Κύρτσος. Ο ίδιος ο Γιούνκερ (οµιλία 29/6/15) έλεγε προκλητικά «βάλτε την πατρίδα πάνω από το κόµµα» και οι εδώ σύµµαχοί του επαναλάµβαναν το σύνθηµα περιχαρείς. Και ο µεν και οι δε εννοούσαν φυσικά «βάλτε τα συµφέροντα της αστικής τάξης, που ταυτίζονται µε τα συµφέροντα των δανειστών, πάνω από

τα συµφέροντα των πληβείων που υπερασπίζει το κόµµα». Η ελπίδα πολλών ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καµµένου θα διαχειριστεί πιο φιλολαϊκά το τρίτο µνηµόνιο είναι εντελώς φρούδα. Το ίδιο το µνηµόνιο είναι τόσο σκληρό ώστε και η απειροελάχιστη απόκλιση από αυτό οδηγεί αυτοµάτως σε νέο σκληρότερο µνηµόνιο. Η νοµοθετική εξουσία είναι απολύτως υποταγµένη στην τρόικα που επανέρχεται δριµύτερη. Οι κοινωνικές συµµαχίες πάνω στις οποίες οικοδοµήθηκε η δύναµη του ΣΥΡΙΖΑ (εργαζόµενοι, άνεργοι, νεολαία, αυτοαπασχολούµενοι, αγρότες, αλλά και συνταξιούχοι) θα διαρραγεί ταχύτατα. Ο µόνος τρόπος κοινοβουλευτικής επιβίωσης γι’ αυτή την κυβέρνηση είναι η συνεργασία µε όσους «σκότωσε» πολιτικά το δηµοψήφισµα, δηλ. η νεκρανάσταση των Ν∆, ΠΑΣΟΚ, Ποταµιού. Μόνον που σε αυτή τη συµµαχία, η Αριστερά, ακόµη και σε συµβολικό επίπεδο, θα πληρώσει βαρύ αντίτιµο -κυρίως γιατί τη φθορά θα την υφίσταται το κύριο κόµµα που εφαρµόζει το µνηµόνιο (όπως µας δίδαξε η πρόσφατη εµπειρία στην Ελλάδα). Σιγά σιγά, δεν θα µιλάµε για κυβέρνηση Αριστεράς που είχε την ατυχία να διαχειρίζεται µνηµόνιο, αλλά για κυβέρνηση κάποιου είδους εθνικής ενότητας ή ακόµη «ειδικού σκοπού».

Σε αυτήν τη συµµαχία, η Αριστερά, ακόµη και σε συµβολικό επίπεδο, θα πληρώσει βαρύ αντίτιµο -κυρίως γιατί τη φθορά θα την υφίσταται το κύριο κόµµα που εφαρµόζει το µνηµόνιο Ήδη, δανειστές και άρχουσα τάξη έχουν γραπώσει τον Τσίπρα, εµποδίζοντάς τον να κάνει τις όποιες πολιτικές κινήσεις, αν πρώτα δεν τελειώσει τη «δουλειά». «∆εν θα ζητήσουµε από τον κ. Α. Τσίπρα να πιστέψει στη φιλελεύθερη οικονοµία, θέλουµε όµως να χρησιµοποιήσει την υψηλή του δηµοτικότητα για να πετύχει εκεί όπου απέτυχαν όλοι οι άλλοι, στο να γίνουν δηλαδή τοµές στην ελληνική οικονοµία προς όφελος της σταθεροποίησης της παραµονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη», λένε πολύ παραστατικά κύκλοι της Κοµισιόν, σύµφωνα µε τo real.gr. Ο Γιούνκερ και ο Ντάισελµπλουµ απαγορεύουν ακόµη και τις εκλογές λέγοντας δηµόσια πως αυτές «πρέπει να περιµένουν», καθώς «δεν υπάρχει ούτε λεπτό για χάσιµο µέσα στο 2015»! Γι’ αυτό ζουν κυριολεκτικά σε άλλον πλανήτη όσοι ελπίζουν ότι η σηµερινή κυβέρνηση, εφαρµόζοντας το µνηµόνιο, θα έχει πιθανότητες να καταστρώσει παράλληλα ένα εναλλακτικό σχέδιο επιστροφής στη ριζοσπαστική πολιτική. Το µνηµόνιο θα «δουλεύει» για τους φυσικούς συµµάχους του: τη Ν∆, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάµι.

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

22 ΙΟΥλη 2015

3

Το σχέδιο της αστικής τάξης και των δανειστών Ύστερα από τον ΦΠΑ και το ταμείο ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, έρχεται η σειρά των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας και της νέας «σωτηρίας» των τραπεζών –η «βολή» κατά των αγροτών και των πρόωρων συντάξεων μετατίθεται για τα θερινά τμήματα της Βουλής. Βήμα το βήμα, γίνεται αντιληπτό το περιεχόμενο του τρίτου μνημονίου και οι καταστροφικές κοινωνικές του συνέπειες, ενώ παράλληλα αποκαλύπτεται το σχέδιο της ελληνικής αστικής τάξης και των δανειστών.

Του Πάνου Κοσμά

Α

σφαλώς, κεντρικός τους στόχος είναι η εμβάθυνση του «καθεστώτος» υπερλιτότητας που ήδη έχει εγκατασταθεί με τα μνημόνια 1 και 2. Στο πλαίσιο όμως αυτού του γενικού στόχου, αναδεικνύονται οι κεντρικές στοχεύσεις: τράπεζες (νέο πακέτο σωτηρίας με δημόσια χρηματοδότηση και με απαγόρευση οποιασδήποτε παρέμβασης του Δημοσίου), Ασφαλιστικό (περικοπές συντάξεων, αύξηση ορίων ηλικίας), εργασιακές σχέσεις (ομαδικές απολύσεις), «διεύρυνση της φορολογικής βάσης» (βαριά φορολογία και στους αγρότες, πέραν των αυξήσεων στον ΦΠΑ), ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας (με τη μετατροπή του ΤΑΙΠΕΔ σε ανεξάρτητο fund για το ξεπούλημά της). Προγραμματικά λοιπόν το τρίτο μνημόνιο ισοδυναμεί με την ολοκλήρωση του προγράμματος «εσωτερικής υποτίμησης» και με την επιβολή «τελικής λύσης» για τις τράπεζες. Υπάρχει ωστόσο και η πολιτική πλευρά, που είναι εξίσου κρίσιμη: τόσο η ελληνική αστική τάξη όσο και οι δανειστές επιθυμούν να είναι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, εξ ονόματος της Αριστεράς, που θα αναλάβει να ολοκληρώσει τη «βρόμικη δουλειά» της επιβολής ενός τέτοιου αντιλαϊκού «πακέτου». Από τη μια, το να χρεωθεί η Αριστερά τόσο σκληρές μνημονιακές πολιτικές είναι για τις αστικές-μνημονιακές δυνάμεις μια πανηγυρική «δικαίωση» για τις επιλογές των ίδιων. Από την άλλη, στις δεδομένες πολιτικές συνθήκες, δεν υπάρχει πιο συμφέρων για το σύστημα πολιτικός συνδυασμός για να ψηφιστεί και να προωθηθεί η συμφωνία σωτηρίας των ελληνικών τραπεζών και διατήρησης της συμμετοχής του ελληνικού καπιταλισμού στην Ευρωζώνη. Ο συνδυασμός «η κυβέρνηση έχει την ευθύνη της συμφωνίας, της ψήφισης και υλοποίησής της, κι εμείς στηρίζουμε αλλά όχι χωρίς προϋποθέσεις» είναι ο πιο βολικός και αποτελεσματι-

κός πολιτικός συνδυασμός για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και των δανειστών, τουλάχιστον βραχυπρόθεσμα.

Νέα «σωτηρία» των τραπεζών Με τις νέες ρυθμίσεις, ενσωματώνεται στην ελληνική νομοθεσία η ευρωπαϊκή Οδηγία για τη λειτουργία και τους όρους στήριξης του τραπεζικού συστήματος με δημόσια δαπάνη –με βάση τη γνωστή απόφαση του Eurogroup για την τραπεζική εποπτεία και «εκκαθάριση» προβληματικών τραπεζών. Η Οδηγία αυτή ενσωματώνει τη δυνατότητα «κουρέματος» των μη εγγυημένων καταθέ-

με πιο απλά: οι τράπεζες είναι μπροστά σε νέα stress tests, από τα οποία θα προκύψουν νέες κεφαλαιακές ανάγκες, τις οποίες θα καλύψει το ελληνικό Δημόσιο, στο οποίο όμως απαγορεύεται να ανακατεύεται στη διοίκησή τους και στη διαδικασία «εξυγίανσής» τους... Από το συνολικό ποσό των περίπου 86 δισ. ευρώ της νέας χρηματοδοτικής σύμβασης, τα 25 δισ. ευρώ προορίζονται για τη νέα ανακεφαλαίωση των τραπεζών... Δεν χρειάζεται πολλή φιλοσοφία για να καταλάβουμε ότι το «πακέτο τράπεζες» είναι κεντρικό και «υπαρξιακής» σημασίας για την ελληνική αστική τάξη. Είναι το «κυρίως

Μια συμφωνία που θα έχει αποτέλεσμα σωρευτική ύφεση 12,8% στην τετραετία, που θα απογειώσει το χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ και που επομένως θα επεκτείνει την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, δεν θα «βγαίνει».

σεων κατά τη διαδικασία «εξυγίανσης» μιας τράπεζας. Η εντολή των δανειστών για θωράκιση της ανεξαρτησίας των τραπεζών από οποιαδήποτε κυβερνητική παρέμβαση υλοποιείται, αφού αρμόδια αρχή για την «εξυγίανση» των τραπεζών ορίζεται το Ταμείο Εγγύησης Καταθέσεων και Επενδύσεων (ΤΕΚΕ). Το Δημόσιο διατηρεί ένα... τιμητικό δικαίωμα όσον αφορά τις τράπεζες: «δικαιούται» να δαπανήσει ποσά για την εξυγίανσή τους. Ωστόσο, η αύξηση της μετοχικής του συμμετοχής στις τράπεζες πρέπει να είναι προσωρινή: οι τράπεζες, όπως και μέχρι τώρα, θα ανακεφαλαιώνονται με χρήματα του Δημοσίου για να «εξυγιανθούν» και ύστερα να δοθούν ξανά στους ιδιώτες, οι οποίοι στο μεταξύ θα συνεχίσουν να στρογγυλοκάθονται στις διοικήσεις τους... Αυτό εννοεί η εισηγητική έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους όταν λέει ότι με τη ρύθμιση «είναι πιθανή αύξηση δαπάνης του Δημοσίου». Και για να το πού-

πιάτο» των νέων ρυθμίσεων.

Το σχέδιο των δανειστών Στο μεταξύ, το νέο ελληνικό πρόγραμμα βάλλεται στον διεθνή Τύπο σαν μη υλοποιήσιμο. Εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι το 71% των οικονομολόγων που συμμετείχαν σε δημοσκόπηση του Bloomberg πιστεύουν πως εξακολουθεί να υπάρχει κίνδυνος η Ελλάδα να αναγκαστεί να φύγει από την Ευρωζώνη μέχρι το τέλος του 2016, ενώ το 70% είπε πως εκτιμά ότι η χώρα θα είναι «ασφαλής» για το υπόλοιπο του 2015 αν και περίπου το ήμισυ θεωρεί πως το τρίτο πακέτο ύψους 86 δισ. ευρώ που επιδιώκει ο Αλέξης Τσίπρας θα είναι πολύ μικρό. Πράγματι, μια συμφωνία που κατά τους «Financial Times» θα έχει αποτέλεσμα σωρευτική ύφεση 12,8% στην τετραετία, που σύμφωνα με την Κομισιόν θα σημάνει ύφεση έως 4% το 2015 και έως 2% το 2016, που θα

απογειώσει το χρέος πάνω από το 200% του ΑΕΠ, που επομένως θα επεκτείνει την ανεργία, τη φτώχεια και την εξαθλίωση, δεν θα «βγαίνει». Σε κάθε τριμηνιαία αξιολόγηση θα απαιτούνται πρόσθετα μέτρα. Και όλο αυτό θα οδηγήσει μεσοπρόθεσμα σε νέο, πλήρες αδιέξοδο. Οπότε, η πρόταση του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για «επιδοτούμενο» από την ΕΕ Grexit θα επανέλθει πιο πιεστική και πιο πειστική, από μια Ευρωζώνη που στο μεταξύ θα έχει οχυρωθεί μέσω της «θεσμικής της ενοποίησης» που εξελίσσεται ταχέως. Έχοντας «δέσει» την από δω και πέρα πορεία στη βάση της συμφωνίας της 13ης Ιουλίου με τις ρήτρες «αυτόματης» λήψης νέων μέτρων σε περίπτωση που οι στόχοι του προγράμματος πέφτουν έξω, οι δανειστές θα ελέγχουν ένα ένα τα επόμενα βήματα, μην αφήνοντας την κυβέρνηση να πάρει ανάσα. Και τα ελληνικά μνημονιακά κόμματα θα τη σπρώχνουν πιο βαθιά στη μνημονιακή παγίδα με την τακτική «εσείς έχετε την ευθύνη, εσείς νομοθετείτε, εμείς στηρίζουμε αλλά όχι άνευ όρων». Όσο για το τι θα συμβεί στη διαδικασία υλοποίησης αυτών των μέτρων, είναι προφανές: ολοκλήρωση της ιστορικής λεηλασίας των εργατικών κατακτήσεων (μισθοί, συντάξεις, κοινωνικά επιδόματα, εργασιακές σχέσεις), της δημόσιας περιουσίας (τα «εθνικά assets» όπως αναφέρει η συμφωνία), της ιδιωτικής περιουσίας των λαϊκών τάξεων (πρώτη κατοικία, ακίνητα), στο τέλος και του αποθησαυρισμένου μισθού (καταθέσεις) αφού στις τράπεζες έμειναν μόνο οι μικροκαταθέσεις ενώ οι μεγάλες καταθέσεις (προϊόν αποθησαυρισμού κερδών) έχουν ήδη αποδράσει στο εξωτερικό. Με αυτά τα δεδομένα, τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και οι βουλευτές του που θα παλέψουν για να αποτρέψουν την ψήφιση ή την υλοποίηση μιας τέτοιας συμφωνίας, δεν υπερασπίζονται με συνέπεια μόνο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις αποφάσεις των συλλογικών του οργάνων, αλλά και την εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα και τη νεολαία από τη νέα λεηλασία των δικαιωμάτων τους και της ζωής τους.

4

πολιτικη

22 ιουλη 2015

Τα αριστερά κόμματα στην Ευρώπη καταψηφίζουν το ελληνικό μνημόνιο Της Κατερίνας Παρδάλη

Ό

λες και όλοι είχαμε συγκινηθεί για τη μεγάλη αλληλεγγύη στο ΟΧΙ του ελληνικού λαού από τα κινήματα και την Αριστερά στην Ευρώπη αλλά και παγκόσμια. Σε δεκάδες πόλεις έγιναν διαδηλώσεις συμπαράστασης, αλλά και διεκδίκησης για την ανατροπή της λιτότητας και την αντίσταση στην τρόικα και το διευθυντήριο των Βρυξελών. Η νίκη του ΟΧΙ έσπειρε ενθουσιασμό και έδωσε ελπίδες για μια πανευρωπαϊκή αλλαγή, αλλά και για μια κλιμάκωση στην αντίσταση ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό. Το «πειραματόζωο» Ελλάδα έβγαινε στον αγώνα. Η συμπαράσταση συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια της διαπραγμάτευσης, με το σύνθημα «αυτό είναι πραξικόπημα» να επικρατεί τόσο στις διαδηλώσεις όσο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το «Τσίπρα φύγε από τις διαπραγματεύσεις», διαδόθηκε επίσης. Μετά την υπογραφή της συμφωνίας ο θυμός απέναντι στους «θεσμούς», αλλά και η απογοήτευση από αυτό που υπέγραψε η διαπραγματευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν εμφανείς. Στη Γερμανία, η Αριστερά (Die Linke, αδελφό κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ) ψήφισε ως εξής στο γερμανικό κοινοβούλιο σε σχέση με την «συμφωνία»: 0 ναι, 53 όχι, 2 αποχές και 9 δεν ψήφισαν. Από την άλλη οι Πράσινοι ψήφισαν: 23 ναι, 2 όχι, 33 αποχές και 5 δεν ψήφισαν. Τα 2 όχι και οι 33 αποχές προσμετρώνται σε διαμαρτυρία από τα αριστερά για το περιεχόμενο και τη μεθόδευση της συμφωνίας. Στη Γαλλία, το γαλλικό κοινοβούλιο ενέκρινε το νέο πρόγραμμα για την Ελλάδα. Συνολικά 412 βουλευτές ψήφισαν «ναι», 69 βουλευτές «όχι» και 49 απείχαν. Η Αριστερά στη Γαλλία καταψήφισε τη συμφωνία και προσπάθησε να αναδείξει τον εκβιασμό. Σοβαρά προβλήματα στο Μέτωπο της Αριστεράς έφερε η επιβολή του τρίτου ελληνικού μνημονίου. Ο υποψήφιος για

πρόεδρος το 2012, Ζαν Λικ Μελανσόν και ο Ερίκ Κοκερέλ, χαρακτήρισαν ως άσχημα νέα την υπερψήφιση της συμφωνίας από τον ΣΥΡΙΖΑ. «Δεν θέλω να κάνω μαθήματα στον Τσίπρα, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις οφείλουμε να έχουμε ένα σχέδιο Β», δήλωσε ο τελευταίος. Στην Ισπανία, της οποίας ο λαός που είχε πρωτοστατήσει στις διαδηλώσεις συμπαράστασης, επικρατεί αμηχανία, αν όχι απογοήτευση. Το ηγετικό όργανο των Podemos κατακρίνει κατηγορηματικά την συμφωνία που επέβαλε το Γιούρογκρουπ στην Ελλάδα. Ο Π. Ιγκλέσιας δήλωσε στην Ελ Παΐς (14/7): «Δεν μου αρέσει καθόλου η συμφωνία και είμαι σίγουρος ότι δεν αρέσει ούτε στον Τσίπρα και στον ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλα αυτά, τα γεράκια της Μέρκελ και της ΕΕ έχασαν μερικά από τα φτερά τους… Είναι πλέον φανερό ότι στην Ευρώπη βρισκόμαστε στο ιστορικό σταυροδρόμι Δημοκρατία ή Βαρβαρότητα». «Η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα», δήλωσε

ο επικεφαλής οικονομικής πολιτικής του κόμματος, Νάτσο Αλβάρες και συνέχισε: «Η Ισπανία και η Ελλάδα είναι διαφορετικές οικονομίες σε πολύ διαφορετικές συνθήκες που απαιτούν διαφορετικές οικονομικές στρατηγικές». «Οι Podemos και Α. Τσίπρας έχουν διαφορετικές οικονομικές προσεγγίσεις», προσέθεσε. Όπως μεταδίδει το AFP, ο ίδιος υποστήριξε ότι η συμφωνία για την Ελλάδα δεν είναι θετική γιατί είναι αντίθετη με τη βούληση του ελληνικού λαού που ψήφισε κατά της λιτότητας στο δημοψήφισμα. Στην Ιταλία, μετά την υπογραφή του Τσίπρα υπήρξε, μια μεταστροφή στα παραδοσιακά μίντια και μια μετακίνηση των υποστηρικτικών. Υπήρξαν κομμάτια της Αριστεράς που ανέπτυξαν έμμεσες κατηγορίες για ξεπούλημα του αγώνα και αλλά την άποψη ότι «τουλάχιστον μπήκε ο σπόρος της αλλαγής στην Ευρώπη». Ένας σύντροφος που έχει ζήσει χρόνια στην Ιταλία και συνεχίζει να γνωρίζει την εκεί Αριστερά, μας είπε χαρακτηριστικά:

ΔΙΑΦΘΟΡΑ

ΑΝΤΙΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΗ ΛΑΙΛΑΠΑ Οι χαμηλόμισθοι με λίγα χρόνια ασφάλισης, όσοι βγαίνουν πρόωρα στη σύνταξη και οι ήδη συνταξιούχοι είναι αυτοί που θίγονται περισσότερο από τα πρώτα μέτρα της μεγάλης ανατροπής στο Ασφαλιστικό, η οποία ξεκίνησε με την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου και σχεδιάζεται να ολοκληρωθεί τον Οκτώβρη. Ειδικότερα, σε όλους όσοι συνταξιοδοτούνται μετά τις 30/6/15, θα δίδεται η σύνταξη που αναλογεί στις εισφορές οι οποίες έχουν καταβληθεί. Το συγκεκριμένο μέτρο καταργεί τα εγγυημένα από το κράτος κατώτατα όρια και μειώνει έως 45% τα ποσά των συντάξεων, για όσους έχουν 15-20 χρόνια ασφάλισης και χαμηλές αποδοχές. Από 1/1/2023 θα ισχύουν ως όρια για πλήρη σύνταξη τα 40 χρόνια ασφάλισης (ή 12.000 ημέρες ασφάλισης) και

«Για την Αριστερά ο Τσίπρας, από σύμβολο μιας δημοκρατικής επανάστασης, έγινε σύμβολο που δεν είχε το σθένος να επαναστατήσει στο τέλος. Όχι από άποψη αλλά από φόβο για τον κόσμο και τη χώρα. Δεν λείπουν οι κραυγές οργής και αποστροφής, όμως μειοψηφούν. Επικρατεί μια παγωμάρα και ντροπή, για μια μάχη που χάθηκε πριν δοθεί... Γενικά αντιμετωπίζεται ως μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία, αν και ο κόσμος καταλαβαίνει γιατί συνέβη. Η αλληλεγγύη προς την Ελλάδα και τους Έλληνες φυσικά είναι δεδομένη. Όλοι ελπίζουν ψιλοασυνείδητα ότι ο Τσίπρας θα αλλάξει γνώμη και θα κάνει την ρήξη». Μετά από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις 25 Ιανουαρίου, αλλά και με το ΟΧΙ ακόμα πιο έντονα, έχει γίνει σαφές ποιοι είναι οι «σύμμαχοί» μας στην Ευρώπη και παγκόσμια. Είναι τα κινήματα, είναι οι λαοί, είναι η Αριστερά σε όλες της τις εκφράσεις. Μόνο με αυτούς/ές μπορούμε να έχουμε ελπίδα αντιστροφής του πραξικοπήματος και της επιβολής του 3ου μνημονίου.

το 67ο έτος με 15 έτη (ή 4.500 ημέρες ασφάλισης) και για τη μειωμένη τα 62 με 15 έτη (ή 4.500 ημέρες ασφάλισης). Εκτός από τη γνωστή αύξηση στις εισφορές περίθαλψης και την κατάργηση του ΕΚΑΣ, σε κύριες και επικουρικές συντάξεις (ακόμη και ένας χαμηλοσυνταξιούχος θα χάσει, εμμέσως, πάνω από μια επικουρική σύνταξη), δεν αποκλείεται το ενδεχόμενο οριζόντιων περικοπών στις επικουρικές, αν δεν βρεθούν έως τον Οκτώβριο «δημοσιονομικά ισοδύναμα» για να μην εφαρμοστεί η ρήτρα μηδενικού ελλείμματος. Και επειδή όλη αυτή η αντιασφαλιστική λαίλαπα, μόνο κλάματα φέρνει σε μισθωτούς και συνταξιούχους, το σχετικό χαρτοφυλάκιο ανατέθηκε σε έναν κωμικό, μπας και βγει και λίγο γέλιο. Πράγμα πολύ δύσκολο...

«Ως αντίμετρο, απέναντι στα όσα οδυνηρά προβλέπει το μνημόνιο 3, η κυβέρνηση προτάσσει συστηματικά την καταπολέμηση της διαφθοράς και της φοροδιαφυγής. Πέρα από τα αντιλαϊκά μέτρα, λεφτά θα βρεθούν από την Ενίσχυση της Ειδικής Επιτροπής για την Καταπολέμηση της Διαφθοράς, το νομοσχέδιο για την «εθελούσια»(!) αποκάλυψη καταθέσεων στο εξωτερικό και μερικές όμορφες (και χιλιοειπωμένες από προηγούμενες κυβερνήσεις) διακηρύξεις για «θεσμικές αλλαγές στον φοροεισπρακτικό μηχανισμό». Χωρίς να υποτιμάμε τις καλές προθέσεις των εμπνευστών τέτοιων κινήσεων, υπάρχουν κάποιοι κίνδυνοι, που

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

22 ΙΟΥΛΗ 2015

Ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ λέει OXI στη συµφωνία Της Κατερίνας Σεργίδου

Π

αρά το γεγονός ότι θεοί και δαίµονες έχουν πέσει πάνω µας για να µας πείσουν ότι η συµφωνία µε τους δανειστές και η ψήφιση του µνηµονίου ήταν µονόδροµος, (κανάλια, εφηµερίδες, ο ίδιος ο πρωθυπουργός), ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαφορετική άποψη. Εκατοντάδες στελέχη, απλά µέλη όλων των τάσεων, παρά το σοκ που διαδέχθηκε τους πανηγυρισµούς του ΟΧΙ, κινητοποιήθηκαν άµεσα διαχωρίζοντας τη θέση τους από την απόφαση της κυβέρνησης. Με κείµενα από καρδιάς, αποτυπώνονται η αγανάκτηση, η θλίψη αλλά και η αποφασιστικότητα των απλών µελών. Η απόφαση για παράδειγµα της ΟΜ Σάµης στη Κεφαλονιά είναι λιτή και ξεκάθαρη: «Το κόµµα µας, έχει υποστεί µια συντριπτική ήττα. Ήττα, πολιτική, ηθική, ιδεολογική. Ανεξάρτητα από τους λόγους και τις ευθύνες όσων µας οδήγησαν σ’ αυτή τη θέση, απόφασή µας είναι να στηρίξουµε τους συµπολίτες µας, µετριάζοντας τις συνέπειες της ήττας αυτής για την κοινωνία. Θα αγωνιστούµε ενωµένοι καθηµερινά, ενάντια στις συνέπειες του µνηµονίου, ενάντια στις κατασχέσεις των τραπεζών, στο ξεπούληµα της δηµόσιας περιουσίας, στην απορύθµιση του κοινωνικού ιστού, τιµώντας τις θέσεις και τις ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ, όπως αυτές, αποτυπώθηκαν στο Συνέδριό του και στο πρόγραµµα της Θεσσαλονίκης». Η ΝΕ Πρέβεζας πάλι, ζητά να «αποφευχθεί οποιαδήποτε ενέργεια οποιουδήποτε οργάνου τού κόµµατος κατατείνει στην αποδυνάµωση ή την απαξίωση στελεχών του που εκφράζουν διαφορετική ή µειοψηφική θέση». Ο κατάλογος των ψηφισµάτων και αποφάσεων µεγαλώνει µέρα µε τη µέρα, µεγάλες νοµαρχιακές όπως η Α’ Αθήνας και η Α’ Θεσσαλονίκης, κλαδικές όπως η Νοµαρχιακή Υγείας, Οργα-

δεν µας αφήνουν να είµαστε και τόσο αισιόδοξοι για την επιτυχία της παραπάνω αποστολής, που θυµίζει την αλήστου µνήµης «κάθαρση» του «βρόµικου ‘89», µια επιχείρηση που κατέληξε σε φιάσκο για την Αριστερά. Η αµνηστία για καταθέσεις που προέρχονται από «περίεργες» δραστηριότητες ή απλώς από φοροαποφυγή των πλουσίων -και µάλιστα µε «εθελοντική συµµετοχή» τους και χαµηλό συντελεστή φορολόγησης (ακούγεται το 15%)- δεν αναµένεται να αποδώσουν και πολλά στα κρατικά ταµεία, σε αντίθεση µε τη διατήρηση του ΕΝΦΙΑ και την αύξηση του ΦΠΑ. Για την αποτελεσµατικότητα της αστικής ∆ικαιοσύνης από την άλλη και σε ποιο πλευρό στέκεται, υπάρχει πείρα ετών. Το πιο πιθανό είναι οι «φωτοβολίδες» για τις παλαιότερες υποθέσεις του ΤΑΙΠΕ∆ ή της ΑΤΕ, να σβήσουν γρήγορα. Οι προκλητικές φοροαπαλλαγές

νώσεις Μελών εξωτερικού από το Παρίσι µέχρι τη Κύπρο, ΟΜ σε νησιά, χωριά και βουνά λένε ΟΧΙ στη συµφωνία. Ανησυχητικό είναι ωστόσο το γεγονός ότι οι εφηµερίδες και τα µέσα επικοινωνίας του κόµµατος, δαιµονοποιούν τους διαφωνούντες, δανειζόµενοι επιχειρήµατα του συστήµατος. Οι άνθρωποι που διαφωνούν «έχουν πάρει το µέρος του Σόιµπλε», «διασπούν το κόµµα», «οι βουλευτές δεν έχουν καταλάβει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι γκρουπούσκολο» και άλλα ανατριχιαστικά. Τα µέλη που συνεδρίασαν και ψήφισαν ΟΧΙ στη συµφωνία δύσκολα αναγνωρίζουν τον εαυτό τους στην Αυγή και το Left.gr. Στις φωνές του ΟΧΙ στη συµφωνία προστίθεται η ανακοίνωση της

κλειστικά τον πρόεδρο του κόµµατος. Σηµαντικό και το γεγονός ότι, παρά την απογοήτευσή τους, αρκετά µέλη του ΣΥΡΙΖΑ -ανάµεσά τους και οι δύο βουλευτίνες Γιάννα Γαϊτάνη και Έλενα Ψαρρέα- λίγες ώρες πριν από την ψήφιση του µνηµονίου βρίσκονταν έξω από τη Βουλή διαδηλώνοντας µαζί µε τον κόσµο. Αρκετοί έσπευσαν να πουν ότι πολλές από τις ΟΜ και τις Νοµαρχιακές Επιτροπές δεν είχαν απαρτία. Η πραγµατικότητα είναι ότι οι συνεδριάσεις των ΟΜ είναι ιδιαίτερα µαζικές, και κάποιες µάλιστα καταγράφουν µεγαλύτερο αριθµό συµµετοχών από ό,τι προεκλογικά. Επιπλέον πέρα και πάνω από απαρτίες οι άνθρωποι που

Oι συνεδριάσεις των ΟΜ είναι ιδιαίτερα µαζικές, και κάποιες µάλιστα καταγράφουν µεγαλύτερο αριθµό συµµετοχών από ό,τι προεκλογικά. Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ καθώς και αποφάσεις του ΚΣ που, µεταξύ άλλων, καταγγέλλουν την καταστολή και τον υπουργό ∆ηµόσιας Τάξης Πανούση και ζητούν την αποµάκρυνσή του. Η απόφαση όµως που δεν άφηνε πια κανένα περιθώριο αµφισβήτησης του τι λέει το κόµµα, ήταν το κείµενο των 109 µελών της ΚΕ. Οι 109 καλούν την κυβέρνηση «να µην υποκύψει στα εκβιαστικά τελεσίγραφα των δανειστών», ενώ προειδοποιούν ότι η συµφωνία «δεν είναι συµβατή µε τις ιδέες και τις αρχές της Αριστεράς» και καλούν σε άµεση σύγκλιση της ΚΕ. Η θέση αυτή της πλειοψηφίας των µελών της ΚΕ, αποτελεί –µεταξύ άλλων– µια αποστοµωτική απάντηση σε όσους βιάστηκαν να ζητήσουν πειθαρχικά µέτρα κατά των βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που τάχθηκαν κατά της συµφωνίας. Είναι επίσης µια απόδειξη ότι η ευθύνη της µη συζήτησης στα όργανα βαραίνει απο-

ψηφίζουν είναι τα µέλη, λίγα ή πολλά, που καθηµερινά υπερασπίζονταν τον ΣΥΡΙΖΑ στις γειτονιές, έλιωναν τα παπούτσια τους στις αφισοκολλήσεις, στις εξορµήσεις, στα εκλογικά κέντρα. Είναι οι άνθρωποι που το βράδυ της Παρασκευής στην προεκλογική συγκέντρωση του ΟΧΙ στο Σύνταγµα χαµογελούσαν περήφανα, που το βράδυ της Κυριακής του δηµοψηφίσµατος έκλαιγαν από χαρά και το βράδυ της ∆ευτέρας έκλαιγαν από απογοήτευση. Αυτοί οι άνθρωποι, οι γυναίκες και οι άντρες, η νεολαία είναι οι άνθρωποι που θα συνεχίσουν να παλεύουν ενάντια στα µνηµόνια όπως έκαναν πάντα, είναι αυτοί και αυτές που θα υπερασπίζονται την κουλτούρα του ΣΥΡΙΖΑ, την κληρονοµιά της ενότητας, της µαζικής απεύθυνσης, είναι οι άνθρωποι που, χωρίς αυτούς, το γρανάζι του ΣΥΡΙΖΑ δε θα µπορεί να γυρνά γιατί πολύ απλά ο ΣΥΡΙΖΑ αδειάζοντας τον κόσµο του θα πάψει να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

του πλούτου, οι µίζες σε µια χώρα χιλιάδων αστέγων, δεν είναι ζήτηµα «ανικανότητας», καλής ή κακής διαχείρισης. Είναι ζήτηµα αποφασιστικής σύγκρουσης µε την οικονοµική ελίτ και τους µηχανισµούς της στο κράτος. Και τέτοια πρόθεση, δεν διαφαίνεται στο Μαξίµου.

κειται για χωρίς προηγούµενο σύσφιγξη στρατιωτικών σχέσεων. Είναι χαρακτηριστικό ότι τέτοια συµφωνία το Ισραήλ έχει υπογράψει µόνο µε τις ΗΠΑ! Οι δύο υπουργοί αντάλλαξαν όµορφα λόγια για τους «δεσµούς των δύο λαών», τη σηµασία της στρατιωτικής συνεργασίας και την ανάγκη εµβάθυνσής της, αλλά και την κοινή ανησυχία τους για την «τροµοκρατική απειλή». Ο Έλληνας υπουργός Άµυνας δεν συµφώνησε µόνο σε αυτά. Καθώς ο Ισραηλινός οµόλογός του έκανε το κλασικό ισραηλινό παραλήρηµα για την «µεγάλη ιρανική απειλή», ο Καµένος πρόσθεσε πως η Ελλάδα είναι… εντός εµβέλειας των ιρανικών πυραύλων! «Αν ένας ιρανικός πύραυλος φτάσει στη Μεσόγειο, µπορεί να σηµάνει το τέλος των κρατών στην περιοχή» (!).

ΑΓΚΑΛΙΕΣ ΒΟΥΤΗΓΜΕΝΕΣ ΣΤΟ ΑΙΜΑ Για την ντροπιαστική σύµπλευση µε το Ισραήλ έχουµε ξαναγράψει. Όµως τώρα ξεπέρασε πλέον κάθε προηγούµενο. Κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ, ο Πάνος Καµένος υπέγραψε µε τον Ισραηλινό οµόλογό του συµφωνία που επιτρέπει στον ισραηλινό στρατό να µετακινείται ελεύθερα µέσα στην ελληνική επικράτεια (και το αντίστροφο). Πρό-

5

Θα µας βρείτε στις

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΜΕΛΩΝ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΝΕΟΛΑΙΑΣ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6984477532 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264

6

22 ΙΟΥΛΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι... «Η ρήξη θα φέρει καταστροφή» Τ ο περιβόητο δόγµα του σοκ έχει και µια

εγγενή διάσταση µαζικού ψυχολογικού πολέµου. Από τη µια διδάσκει ότι η κρίση -µε τη µαζική ανασφάλεια και τον τυφλό φόβο που δηµιουργεί- είναι ευκαιρία για το κεφάλαιο να «αναµορφώσει» την κοινωνία επιβάλλοντας ένα ακραίο πρόγραµµα συντριβής των όρων διαβίωσης των λαϊκών τάξεων που θα ήταν αδύνατο να επιβληθεί «υπό κανονικές συνθήκες». Σε αυτή την περίπτωση, ο µαζικός ψυχολογικός πόλεµος έχει τη γνωστή µορφή: µπροστά στην «απόλυτη καταστροφή», καλύτερα η υπερ-λιτότητα – τουλάχιστον έτσι θα συνεχίσουµε να επιβιώνουµε. Όταν όµως το πρόγραµµα υπερ-λιτότητας το φέρνει µια κυβέρνηση που αναφέρεται στην Αριστερά, όπως το τρίτο µνηµόνιο η κυβέρνηση Τσίπρα, τότε το ενοχικό σύνδροµο επιβάλλει ένα µαζικό ψυχολογικό πόλεµο µε τροποποιηµένη την αιχµή: τότε η υπερ-λιτότητα έρχεται µε το αιτιολογικό ότι η ρήξη δεν ήταν εφικτή. Εντελώς αναµενόµενα, όταν µια κυβέρνηση µε αναφορά στην Αριστερά ισχυρίζεται πως οτιδήποτε άλλο πέρα από το νέο µνηµόνιο θα ήταν «καταστροφή», οι παραδοσιακές µνηµονιακές δυνάµεις, καλά εκπαιδευµένες σε αυτού του τύπου το µαζικό ψυχολογικό πόλεµο, δίνουν τα ρέστα τους. Όπως λέει η «συνταγή» του δόγµατος του σοκ, πρέπει να επικρατήσει τυφλός φόβος. Να «αποδειχθεί» ότι η καταστροφή θα είναι «αδιανόητων διαστάσεων». «Θα γίνουµε Ζάµπια», τροµοκρατούν διάφοροι καραγκιόζηδες. «Θα υποστούµε καταστροφή ανάλογη µε τη µικρασιατική», προσθέτουν κάποιοι άλλοι. «Θα γίνουµε Κόσοβο», λένε κάποιοι τρίτοι. Κι ο χορός καλά κρατεί. Πολλά µπορεί να πει κανείς γι’ αυτού του τύπου τον ψυχολογικό πόλεµο τον βγαλµένο από τα αµερικανικά εγχειρίδια του Ψυχρού Πολέµου και του δόγµατος του σοκ. Εµείς θα περιοριστούµε σε κάποια εύγλωττα παραδείγµατα χωρών που «διανοήθηκαν» να συγκρουστούν µε το σύστηµα της διεθνούς χρηµατοπιστωτικής ληστείας. Απ’ όλα βγαίνει το ίδιο συµπέρασµα: όχι µόνο «υπάρχει ζωή» ύστερα από µια ρήξη µε το σύστηµα της χρηµατοπιστωτικής ληστείας, αλλά η ζωή είναι πολύ πιο ανθρώπινη. Ισλανδία: Παίρνουµε πρώτο το παράδειγµα της Ισλανδίας γιατί είναι µια µικρή χώρα µε λιγότερους από 300.000 κατοίκους. Στις αρχές του 2011 οι ισλανδικές τράπεζες κατέρρευσαν. Η Μ. Βρετανία και η Ολλανδία αναγκάστηκαν να αποζηµιώσουν υπηκόους τους για «ανοίγµατα» που προέκυψαν από την κατάρρευση των ιδιωτικών τραπεζών. Ζήτησαν από την Ισλανδία ούτε λίγο ούτε πολύ 3,5 δισ. ευρώ, πάνω από το 30% του ισλανδικού ΑΕΠ! Ο σοσιαλδηµο-

κράτης πρωθυπουργός έσπευσε να κάνει την απαίτηση αυτή πρόγραµµα σκληρής λιτότητας, αλλά ο πρόεδρος της χώρας το έθεσε σε δηµοψήφισµα. Ο ισλανδικός λαός µε το συντριπτικό ποσοστό του 93% αποφάσισε ότι δεν θα πληρώσει τα σπασµένα της κατάρρευσης των τραπεζών. Το ισλανδικό ∆ηµόσιο έθεσε σε διαδικασία οργανωµένης χρεοκοπίας τις τράπεζες, προστατεύοντας µέχρι δεκάρας τις καταθέσεις των Ισλανδών πολιτών. Οι διεθνείς τοκογλύφοι φρύαξαν. Η Μ. Βρετανία περιέλαβε την Ισλανδία στη λίστα των χωρών-τροµοκρατών και πάγωσαν τα περιουσιακά στοιχεία της Ισλανδίας στο εξωτερικό! Τους απείλησαν µε τα καζάνια της κολάσεως. Τίποτε απ’ αυτά δεν συνέβη: Ύστερα από µια αρχική σωρευτική πτώση του ΑΕΠ κατά 14%, η οικονοµία πέρασε ξανά σε θετικούς ρυθµούς ανάπτυξης, οι τράπεζες σώθηκαν και η χώρα απέφυγε τη µετατροπή της σε αποικία χρέους, ενώ ο εκπρόσωπος της αποστολής του ∆ΝΤ στην Ισλανδία Μαρκ Φλάνιγκαν δήλωσε εντυπωσιασµένος ότι οι Ισλανδοί κατάφεραν να διασώσουν το «πολύτιµο σκανδικαβικό µοντέλο κοινωνικής προστασίας». Ισηµερινός: Ο πρόεδρος του Ισηµερινού αποφάσισε τη συγκρότηση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου του χρέους της χώρας και βασισµένος στο πόρισµά της ότι αυτό είναι απεχθές και µη βιώσιµο, ανέστειλε την αποπληρωµή του. Οι τιµές των οµολόγων κατρακύλησαν στην αγορά, και η κυβέρνηση της χώρας το αγόρασε (διαγράφοντάς το) στο 30% της τιµής του. Με λίγα λόγια, το χρέος του Ισηµερινού «κουρεύτηκε» κατά 70%. Φυσικά, όχι µόνο εξακολουθεί να… υπάρχει ζωή στον Ισηµερινό, αλλά είναι από τις χώρες που απέφυγαν τις συνθήκες ακραίας φτώχειας που είναι τυπικές για την Κεντρική και Νότια Αµερική. Αργεντινή: Ύστερα από αλλεπάλληλα προγράµµατα ακραίας λιτότητας και µε την ισοτιµία του νοµίσµατός της «κλειδωµένη» µε το δολάριο, η Αργεντινή βίωσε το 2001-2002 την οικονοµική, κοινωνική και πολιτική κατάρρευση και οδηγήθηκε στην αποσύνδεση του νοµίσµατος από το δολάριο και στη στάση πληρωµών προς το χρέος. Σύντοµα η οικονοµία της άρχισε να ανακάµπτει εντυπωσιακά, η ανεργία και η φτώχεια µειώθηκαν εντυπωσιακά, το ∆ΝΤ συµφώνησε σε διαγραφή του χρέους της κατά 70%, η υποτίµηση του νοµίσµατος και ο πληθωρισµός ύστερα από την αρχική εκτίναξη ελέγχθηκαν. Όχι µόνο εξακολουθεί να… υπάρχει ζωή στην Αργεντινή, αλλά είναι πολύ πιο ανθρώπινη σε σχέση µε την περίοδο οικονοµικής καταστροφής και κοινωνικής εξαθλίωσης της περιόδου του κλειδωµένου νοµίσµατος και των προγραµµάτων του ∆ΝΤ.

22 ΙΟΥΛΗ 2015

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

7

Reload

Η «εκπαίδευση» στον αγώνα, η ταξική συνειδητότητα και η ανάγκη για ένα νέο κόµµα που θα εκφράσει το δικό µας ταξικό µπλοκ δυνάµεων

Του Ηλία Ιωακείµογλου

Τ

ο µνηµόνιο 3.0 είναι το reload ενός οικονοµικού, κοινωνικού και πολιτικού παιχνιδιού του οποίου οι πίστες είναι λίγο-πολύ γνωστές από τα προηγούµενα πέντε χρόνια οικονοµικής ύφεσης, εξαθλίωσης της κοινωνίας και ανασυγκρότησης των κοινωνικών και πολιτικών συµµαχιών. Μόνο που σε αυτόν τον τρίτο γύρο, ο ένας από τους δύο παίκτες, οι αντιµνηµονιακές δυνάµεις, εισέρχεται στο παιχνίδι µε ένα επίπεδο συνείδησης και πολιτικών δεξιοτήτων που είναι σαφώς ανώτερο από αυτό που διέθετε στον πρώτο και στον δεύτερο γύρο (που ξεκίνησαν το 2010 και το 2012 αντίστοιχα). Βεβαίως, µπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι το ίδιο ισχύει και για τον άλλο παίκτη, τις µνηµονιακές δυνάµεις (κρατική εξουσία, φορείς της οικονοµικής πολιτικής, δυνάµεις καταστολής, µαζικά µέσα προπαγάνδας κ.λπ.). Αναµφισβήτητα, αµφότεροι οι παίκτες απέκτησαν γνώσεις και δεξιότητες στη διάρκεια του πρώτου γύρου, πλην όµως σε διαφορετικό βαθµό ο καθένας. Οι αντιµνηµονιακές δυνάµεις κατά την εκκίνηση είχαν πολύ περιορισµένη συνείδηση των όσων επρόκειτο να ακολουθήσουν, και πολύ µικρές γνώσεις και δεξιότητες για όσα θα χρειαζόταν να αντιµετωπίσουν. Οι µνηµονιακές δυνάµεις, αντιθέτως, µε τα κόµµατά τους, τους κρατικούς µηχανισµούς, κατασταλτικούς ή ιδεολογικούς, µε τις επιχειρήσεις τους (που όλοι τώρα γνωρίζουµε ότι δεν είναι µόνο χώροι παραγωγής αλλά και οργάνωσης της αστικής εξουσίας και πολιτικής επιβολής), µε τα τηλεοπτικά κανάλια τους, και γενικά µε όλες τις άλλες µορφές οργάνωσης των κυρίαρχων κοινωνικών τάξεων, είχαν εισέλθει στον αγώνα κατά πολύ πιο προετοιµασµένες, µε σαφέστατη υπεροπλία ιδεολογική και κατασταλτική.

Η εκπαίδευση στον αγώνα

Ο συσχετισµός δυνάµεων, όµως, δεν είναι τώρα ο ίδιος. Οι αντιµνηµονιακές δυνάµεις,

όχι µόνον οι πολιτικές αλλά και οι κοινωνικές, έχουν µειώσει κατά πολύ την απόστασή τους από το µέγιστο των δυνατοτήτων τους. Αυτό συνέβη επειδή οι κοινωνικοί αγώνες λειτουργούν ως διαδικασία εκµάθησης. Ακριβώς όπως συµβαίνει µε κάθε επαναλαµβανόµενη πρακτική, που µπορεί να είναι µια εργασιακή διαδικασία για την παραγωγή ενός προϊόντος, ένα παιχνίδι δεξιοτήτων ή γνώσεων, µια διαδικασία ένταξης σε ένα κοινωνικό περιβάλλον (δηλαδή µια διαδικασία κοινωνικοποίησης), η εκµάθηση ενός µουσικού οργάνου ή η άσκηση µιας αθλητικής δραστηριότητας, έτσι και οι συνδικαλιστικοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες εκπαιδεύουν µέσα από την πρακτική όσους συµµετέχουν (που αποκτούν έτσι γνώσεις και δεξιότητες σχετικές µε το αντικείµενο της εκάστοτε πρακτικής). Το πιο ενδιαφέρον όµως είναι ότι µε κάθε επανάληψη µιας πρακτικής βελτιώνονται οι γνώσεις µας και οι δεξιότητές µας, πλην όµως βελτιώνονται ταχύτερα στα πρώτα στάδια της διαδροµής, στη διάρκεια των πρώτων επαναλήψεων, όταν δηλαδή είναι µεγάλη η απόσταση ανάµεσα στην παρούσα κατάσταση των γνώσεων και των δεξιοτήτων µας και στην τελική, βέλτιστη κατάσταση που µπορούµε να φτάσουµε. Έτσι, σε κάθε «παιχνίδι», σε κάθε επαναλαµβανόµενη πρακτική, ο πιο αδέξιος παίκτης, ο πιο «άσχετος», προοδεύει ταχύτερα από τον πιο επιδέξιο, έως ότου ο µαθητευόµενος κάποια στιγµή να φτάσει το µάστορα. Έτσι λοιπόν και στην περίπτωσή µας, οι αντιµνηµονιακές µάζες, οι κοινωνικές τάξεις και οι µερίδες τους, οι αντιµνηµονιακές κοινωνικές και πολιτικές συλλογικότητες, διαθέτουν πλέον συλλογική ευφυΐα, η οποία εµπλουτίστηκε από τις διάφορες µορφές κοινωνικής πρακτικής. Από τις µορφές αυτοοργάνωσης και αλληλεγγύης στις γειτονιές, την απόκρουση των µνηµονιακών ιδεολογηµάτων και τους τρόπους αντιµετώπισης της αστυνοµικής βίας έως την οργάνωση της άµυνας στις εργοδοτικές αυθαιρεσίες και την οργάνωση των επιχειρηµάτων µας, οι δυνάµεις µας πλέον ξεκινούν τον τρίτο γύρο αντιµνηµονιακών αγώνων

από ισχυρότερη ανταγωνιστική θέση. Η απόκρουση των επιθέσεων της κυβέρνησης Τσίπρα (και όποιας άλλης προκύψει σε λίγο) αυτήν τη φορά θα είναι ισχυρότερη και ταχύτερη, ακριβώς επειδή η γενική διάνοια, η συλλογική ευφυΐα των αντιµνηµονιακών δυνάµεων βρίσκεται σε πολύ υψηλότερο επίπεδο.

Η ταξική συνειδητότητα

Ένα άλλο πολύ σηµαντικό στοιχείο της συλλογικής αντιµνηµονιακής ευφυΐας αποκτήθηκε στη διάρκεια της εβδοµάδας του δηµοψηφίσµατος, όταν ένας ολόκληρος λαός, ο δικός µας λαός, το συγκρότηµα των υποτελών κοινωνικών τάξεων, οι άνεργοι, οι µισθωτοί του ιδιωτικού και του δηµόσιου τοµέα, η νεολαία, είδαµε διά γυµνού οφθαλµού τον εχθρικό λαό, το άρχον κοινωνικό συγκρότηµα, ενωµένο να αγωνίζεται λυσσασµένα εναντίον µας λες και ήταν ένα και µοναδικό πρόσωπο. Ο εχθρός αυτήν τη φορά έχει γίνει εξαιρετικά ορατός, έχει διακριτό πρόσωπο, όλοι είδαµε ότι είναι κυρίως εσωτερικός εχθρός, βρίσκεται µέσα στη χώρα, όλοι είδαµε από ποιους αποτελείται και καταλάβαµε ότι ο πυρήνας των αγώνων µας είναι ταξικός. Η ταξική συνείδηση των υποτελών κοινωνικών τάξεων έχει ανέβει τώρα πολύ πιο ψηλά από τα χρόνια των µνηµονίων 1 και 2. Αυτό συνένωσε τις υποτελείς κοινωνικές τάξεις σε ένα πρόπλασµα κοινωνικού µπλοκ εξουσίας της εργασίας που είναι αδιανόητο ότι θα µπορούσε να εκπροσωπηθεί από τους αποστάτες της ηγετικής οµάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Επείγει τώρα, λοιπόν, να συγκροτήσουµε το νέο κόµµα που θα εκπροσωπήσει αυτό το κοινωνικό µπλοκ δυνάµεων. Απαλλαγµένοι από τους δήθεν «συντρόφους» που φορτώθηκαν στον ΣΥΡΙΖΑ µε το άνοιγµα του Τσίπρα προς την Κεντροαριστερά (2013-2014) και τους δηµαρίτες που τον πλαισιώνουν, επείγει να συγκροτήσουµε τώρα πραγµατικές οργανώσεις βάσης χτισµένες µε κριτήριο ταξικό, σοβαρότητα, συνέπεια και αγωνιστικότητα, για να προσφέρουµε οργανωτική ισχύ στο αντιµνηµονιακό µπλοκ δυνάµεων που ποτέ δεν ήταν τόσο αξιόµαχο όσο σήµερα.

Με την έκδοση του περιοδικού «Κόκκινο», µιας σοσιαλιστικής-διεθνιστικής επιθεώρησης, η ∆ΕΑ ξεκινά µια νέα προσπάθεια. Το «Κόκκινο» θα επιχειρεί να στηρίξει την πολιτική συζήτηση σε ένα επίπεδο γενίκευσης, ξεκινώντας από τις εµπειρίες των αγωνιστών της βάσης της Αριστεράς και των κινηµάτων. Θα δίνει έµφαση στην ενηµέρωση σχετικά µε τους αγώνες διεθνώς, αλλά και στη συζήτηση µέσα στην παγκόσµια Αριστερά. Θα δίνει, επίσης, έµφαση στη συζήτηση για την ιστορία του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς, στην εξέλιξη των ιδεών που καθόρισαν τη δράση του κόσµου µας. Γιατί, πιστεύοντας ακράδαντα στην επικαιρότητα του σοσιαλισµού στον 21ο αιώνα, πιστεύουµε πάντα ότι αυτός θα αποτελέσει µια συνέχεια των προσπαθειών, των αγώνων και των ιδεών της µαρξιστικής Αριστεράς στις προηγούµενες περιόδους. Στο 1ο τεύχος που κυκλοφορεί, θα βρείτε: -Αφιέρωµα: Ρωσία 1905 -ΣΥΡΙΖΑ: Πώς φτάσαµε ως εδώ Του Αντώνη Νταβανέλου -Η ρήξη µε το σύστηµα, η Ευρωζώνη, το ευρώ και η δραχµή Του Πάνου Κοσµά -Η Ισπανία ως κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό εργαστήρι. Το φαινόµενο Podemos Της Κατερίνας Σεργίδου -Γαλλία: Ανάµεσα σε αυτό που έχει «ήδη» συµβεί και αυτό που δεν έχει «ακόµα» συµβεί Του Φρανσουά Σαµπατό -Από το Φέργκιουσον στη Βαλτιµόρη. Η Μαύρη Εξέγερση στις ΗΠΑ Της Κιάνγκα-Γιαµάτα Τέιλορ -Ουρουγουάη: Από τις «διαρθρωτικές µεταρρυθµίσεις» στον προοδευτισµό Του Ερνέστο Χερέρα ÊåíôñéêÞ äéÜèåóç: 210-3306286

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

22 ΙΟΥΛΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς

Ποτέ δουλειά την Κυριακή Απολύσεις µε το τσουβάλι! Πριν καλά καλά εκδοθεί το ΦΕΚ µε τη συµφωνία κυβέρνησης και τοκογλύφων δανειστών που απελευθερώνει τις οµαδικές απολύσεις, µια σειρά εργοδότες αποθρασύνθηκαν και άρχισαν να προχωρούν σε απολύσεις ή και σε αναγκαστικές άδειες. Ο χορός ξεκίνησε από το Μετρό Θεσσαλονίκης. Τριάντα απολύσεις προφορικές, καθώς η εργοδοσία επικαλέστηκε αδυναµία να καταβάλει άµεσα τις αποζηµιώσεις λόγω του capital control, κάτι που αναµένεται να λήξει από µέρα σε µέρα. Οι απολύσεις είναι καθαρά εκδικητικές, γιατί έγιναν σε βάρος όσων εργαζοµένων στον αρχαιολογικό τοµέα του Μετρό Θεσσαλονίκης δεν δέχτηκαν να µπουν στη διαδικασία να συµµορφωθούν µε τις προφορικές αναγκαστικές άδειες τις οποίες έκανε η κοινοπραξία. Και ενώ όλοι οι εργαζόµενοι είναι απλήρωτοι εδώ και δύο µήνες. Τα κρούσµατα εργοδοτικής ασυδοσίας και αυθαιρεσίας όµως δεν σταµατάνε στο Μετρό Θεσσαλονίκης. Αντίστοιχες πρακτικές ακολουθούν και άλλες επιχειρήσεις στον ιδιωτικό τοµέα. Μία από αυτές είναι οι «Παππάς Ανελκυστήρες», που εδρεύει στον Ασπρόπυργο. Η εργοδοσία στην εταιρεία αυτή είχε ανακοινώσει αναγκαστικές άδειες µόλις ανακοινώθηκε το δηµοψήφισµα. Τώρα, και ενώ ο αγώνας των εργοδοτών υπέρ του ΝΑΙ δικαιώνεται από την κυβέρνηση Τσίπρα, οι αναγκαστικές άδειες µετατρέπονται σε απολύσεις. Η δικαιολογία των εργοδοτών είναι το πάγωµα των έργων, η «αφερεγγυότητα» της ελληνικής αγοράς προς τους ξένους επενδυτές, αλλά και η οικονοµική κατάσταση που διαµορφώθηκε µε το κλείσιµο των τραπεζών. Όλα αυτά όµως είναι οικτρά ψέµατα. Στην πραγµατικότητα η εταιρεία σηµειώνει κέρδη και µε το παραπάνω, καθώς έχει υπογράψει σύµβαση πολλών εκατοµµυρίων µε την COSCO ενώ συµµετέχει σε έργα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, και απλά ρίχνει στις πλάτες των εργαζοµένων τα βάρη της κρίσης.

Η

πρώτη κλαδική απεργία ενάντια στο Μνηµόνιο 3 έλαχε να είναι αυτή των εργαζοµένων στο εµπόριο. Η απεργία είχε προγραµµατιστεί πριν από την ψήφιση του νέου µνηµονίου λόγω του ότι σε εφαρµογή του νόµου που ίσχυε ως τώρα η πρώτη Κυριακή σε περίοδο εκπτώσεων δεν θεωρείται πια αργία. Στην Αθήνα πραγµατοποιήθηκαν δύο µαζικές συγκεντρώσεις. Η µία από την Οµοσπονδία Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΟΙΥΕ) και από το Σύλλογο Βιβλίου Χάρτου και η δεύτερη από το Σύλλογο Εµποροϋπαλλήλων Αθήνας (στην ουσία πρόσκειται στο ΠΑΜΕ). Κινητοποιήσεις κατά τη διάρκεια της απεργίας πραγµατοποιήθηκαν επίσης στη Θεσσαλονίκη, στη Χαλκίδα, την Πάτρα κ.α. Στην κινητοποίηση που καλούσε ο Σύλλογος Βιβλίου Χάρτου καταγγέλθηκε και η κατασταλτική λογική επιβολής του µνηµονίου από τα ΜΑΤ του Τσίπρα και του Πανούση στη συγκέντρωση της Τετάρτης 15 Ιουλίου, όταν δυνάµεις των ΜΑΤ πρώτα ξυλοφόρτω-

σαν και µετά συνέλαβαν και παραπέµπουν µάλιστα και σε δίκη τον πρόεδρο του Συλλόγου Βιβλίου Χάρτου. ∆είγµα της ποινικοποίησης της πολιτικής και συνδικαλιστικής δράσης που ακολουθείται ως τώρα πιστά από όλες τις µνηµονιακές κυβερνήσεις. Με το νέο µνηµόνιο η κυβέρνηση Τσίπρα επιµένει στην αποτυχηµένη πολιτική του ανοίγµατος των καταστηµάτων τις Κυριακές, στην ουσία στην πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Χωρίς µάλιστα πρόβλεψη, κάτι που ίσως περίµεναν πολλοί, για µισθολογικές αυξήσεις σε όσους δουλεύουν αυτήν τη µέρα, χωρίς καµιά δέσµευση για προσλήψεις προσωπικού από τους µεγαλοεργοδότες, που ευνοούνται από αυτή την απόφαση. Ούτε καν τους ίσους όρους στην αγορά δεν κρατούν, καθώς λόγω της έλλειψης ρευστού στη συντριπτική πλειοψηφία του λαού οι µικροέµποροι δεν ευνοούνται από το άνοιγµα των καταστηµάτων τις Κυριακές. Συνήθως το ανάποδο συµβαίνει. Κάτι άλλωστε που έχει παραδεχθεί µε δηλώσεις του

και το αντιδραστικό και υπέρ της συµφωνίας Τσίπρα και τοκογλύφων προεδρείο της ΕΣΕΕ. Στον κλάδο των εµποροϋπαλλήλων, που έχει χτυπηθεί άσχηµα από τα προηγούµενα µνηµόνια και επικρατεί µεσαίωνας λόγω και των δυσκολιών που υπάρχουν παρά τη δράση των δύο σωµατείων και της ΟΙΥΕ - έχει και ο µη συντονισµός της δράσης αυτών παίξει το ρόλο του -, δεν πρέπει να επικρατήσει η απογοήτευση. Μπορεί να προδόθηκε η ελπίδα για νοµοθετική κατοχύρωση της κυριακάτικης αργίας που είχε υποσχεθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ο αγώνας µπορεί να είναι νικηφόρος. Χρειάζεται να γίνει ένας κρίκος στην αλυσίδα των κινητοποιήσεων ενάντια στο Μνηµόνιο 3. Και χρειάζεται να διορθωθούν και συνδικαλιστικά τα λάθη του παρελθόντος. Οι εργαζόµενοι αν δράσουν σαν µια γροθιά µπορούν να καταφέρουν να πετύχουν νίκες που θα αλλάξουν το κλίµα, θα προσδώσουν νέα πνοή στον αγώνα τους και θα βάλουν µια πολύτιµη παρακαταθήκη για τη συνολική ανατροπή των µνηµονίων και της λιτότητας.

Απεργία στο συγκρότηµα Μπόµπολα Οι εφηµερίδες «Goal news», «Έθνος» και «Ηµερησία» που ανήκουν στην Πήγασος Εκδοτική, ιδιοκτησίας Μπόµπολα, δεν κυκλοφόρησαν την Παρασκευή 17 Ιουλίου, ενώ δεν έγινε ανανέωση των σελίδων και στις ιστοσελίδες ethnos.gr, imerisia.gr και sentragoal.gr, λόγω της 24ωρης απεργίας που πραγµατοποίησαν οι δηµοσιογράφοι και οι διοικητικοί υπάλληλοι σε αυτές. Η Πήγασος Εκ-

δοτική, που έχει προχωρήσει επανειληµµένα σε µειώσεις µισθών, τώρα δεν τους πληρώνει κιόλας. Οι εργαζόµενοι στις παραπάνω εφηµερίδες και ιστοσελίδες είναι δυόµισι µήνες απλήρωτοι, όπως καταγγέλλουν και τα ∆Σ της ΕΣΗΕΑ, της ΕΠΗΕΑ και της ΕΣΠΗΤ, που σε έκτακτη συνεδρίασή τους αποφάσισαν την 24ωρη απεργία. ∆εν έχουν καταβληθεί τα δεδουλευµένα Μαΐου και Ιουνίου και το επίδοµα αδείας 2015.

Γίνονται έτσι φανεροί και οι εκβιασµοί που άσκησε µερίδα εργοδοτών σε βάρος εργαζοµένων όχι µόνο για να ψηφίσουν ΝΑΙ στο δηµοψήφισµα αλλά για να προπαγανδίσουν υπέρ του. Γίνεται επίσης φανερό για πολλοστή φορά γιατί οι µεγαλοεργοδότες είναι υπέρ των µνηµονίων. Για να µειώνουν τους µισθούς κατά το δοκούν αλλά και για να πληρώνουν όποτε θέλουν.

«Λοκ άουτ» και στη «ΒΙΚΗ» Τα ιδιότυπα λοκ άουτ που επιβάλλουν µια σειρά εργοδοτών µε το καθεστώς αναγκαστικών αδειών αυξάνουν µέρα µε τη µέρα. Σε αυτό το καθεστώς υποχρεώθηκαν να µπουν και οι εργαζόµενοι στο εργοστάσιο αλλαντικών «ΒΙΚΗ» στην Άρτα. Και εδώ όπως και σε άλλες περιπτώσεις η εργοδοσία επικαλείται οικονοµικές δυσχέρειες. Η υποκρισία της εργοδοσίας της αλλαντοβιοµηχανίας «ΒΙΚΗ» δεν έχει τελειωµό, αφού έδωσε υποχρεωτικές άδειες ενώ µέχρι τώρα είχε τόση δουλειά που καλούσε τους

εργαζόµενους να δουλεύουν υπερωρίες, τις οποίες µάλιστα δεν πλήρωνε. Όλο το προηγούµενο διάστηµα η εταιρεία είχε αφήσει απλήρωτους τους εργαζόµενους που είχαν συγκροτηµένα δικαιώµατα και χρόνια δουλειάς. Ή σε άλλες περιπτώσεις προσέφευγε στα καλά που για τους εργοδότες έχουν θεσπίσει τα µνηµόνια τα τελευταία χρόνια. ∆ηλαδή στο να απολύουν τους παλαιότερους και έχοντες κατοχυρωµένα δικαιώµατα και «καλύτερους» µισθούς εργαζόµενους και να τους αντικαθιστούν µε νέους χαµηλόµι-

σθους και χωρίς δικαιώµατα εργαζόµενους. Για άλλη µια φορά οι εργαζόµενοι θυσιάζονται για να ξεπεράσει την κρίση η αλλαντοβιοµηχανία, που τα προηγούµενα χρόνια κατέγραφε κέρδη από τον ιδρώτα των ίδιων των εργαζοµένων. Ο αγώνας τους, ζητώντας τη στήριξη όλων των εργαζοµένων του νοµού, και η άµεση διεκδίκηση να τους καταβληθούν τα δεδουλευµένα, να σταµατήσουν οι απολύσεις και να µη χαθεί καµιά θέση εργασίας είναι η µόνη λύση που τους αποµένει.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

22 ΙΟΥΛΗ 2015

9

Μνηµόνιο-πρόκληση για τους εργαζόµενους Η κυβέρνηση κατεδαφίζει εργασιακά δικαιώµατα που είχαν αφήσει ανέγγιχτα τα προηγούµενα µνηµόνια! Του Θοδωρή Πατσατζή

Σ

το ΦΕΚ (Φύλλο Εφηµερίδας Κυβερνήσεως) αριθµός 80 της Πέµπτης 16 Ιουλίου 2015, περιλαµβάνεται το τέλος, η ταφόπλακα των ελπίδων που η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώµατα είχαν εναποθέσει στον ΣΥΡΙΖΑ για άµεση βελτίωση της ζωής τους µέσα από το τέλος των πολιτικών λιτότητας. Η κυβέρνηση Τσίπρα όχι µόνο αθέτησε όλες τις προεκλογικές της υποσχέσεις, όχι µόνο έγραψε στα παλαιότερα των υποδηµάτων της το πρόγραµµα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ψήφισε ένα µνηµόνιο το οποίο, αν εφαρµοστεί, την κατατάσσει στις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις. Στέλνοντας µε εκκωφαντικό τρόπο το µήνυµα στους εργαζόµενους ότι εντός ΕΕ το µόνο που τους περιµένει είναι η σκλαβιά και η υποδούλωση στα χέρια των εργοδοτών τους.

Μέτρα

Ποια είναι όµως αυτά τα νεοφιλελεύθερα µέτρα όπως περιγράφονται στο ΦΕΚ; Χτύπηµα πρώτο: Η λειτουργία των καταστηµάτων όλες τις Κυριακές του χρόνου (βλέπε σελίδα 8) χωρίς τη διασφάλιση ανάλογων µισθολογικών δικαιωµάτων. Χτύπηµα δεύτερο: Η ανεργία που θα προκύψει από το άνοιγµα επαγγελµάτων όπως αυτό των φαρµακοποιών. Ο στόχος του, να µπουν µη συνταγογραφούµενα φάρµακα στα σούπερ µάρκετ, θα οδηγήσει στο κλείσιµο φαρµακείων, ενώ πρώτα θύµατα, πριν από το κλείσιµο, θα είναι οι εργαζόµενοι σε αυτά, καθώς χωρίς συλλογικές συµβάσεις εργασίας θα είναι ο πρώτος εύκολος στόχος για να µειώσουν τη ζηµιά τους οι φαρµακοποιοί. Χτύπηµα τρίτο: Η ιδιωτικοποίηση του Α∆ΜΗΕ. Τόσο για τους εργαζόµενους σε αυτόν, που θα χάσουν µισθολογικά και ασφαλιστικά δικαιώµατα, όσο και µέσα από την αύξηση της τιµής του ηλεκτρικού ρεύµατος για όλους τους υπόλοιπους. Για να µη γίνει αυτό, η κυβέρνηση πρέπει να δώσει σαφή ισοδύναµα µέτρα. Αν είχε τέτοια πρό-

θεση η κυβέρνηση Τσίπρα, θα είχε ήδη προχωρήσει σε αύξηση της φορολογίας των µεγάλων επιχειρήσεων. Κάτι τέτοιο όµως αποδεικνύεται ότι δεν ήταν στις προθέσεις της. Οπότε η ιδιωτικοποίηση του Α∆ΜΗΕ είναι κάτι παραπάνω από πιθανό ότι θα προχωρήσει. Γι’ αυτόν το λόγο αντικαταστάθηκε και ο αρµόδιος υπουργός Παναγιώτης Λαφαζάνης που διαφωνούσε. Εκτός βέβαια και αν η πρόθεση αυτή ανατραπεί από τους ίδιους τους εργαζόµενους. Χτύπηµα τέταρτο: Η δέσµευση να προχωρήσει η κυβέρνηση σε «αυστηρή αναθεώρηση και εκσυγχρονισµό των συλλογικών διαπραγµατεύσεων». Αποδεχόµενη «τη βέλτιστη πρακτική» των οµαδικών απολύσεων. Και παρακάτω: «Οι πολιτικές της αγοράς εργασίας θα πρέπει να εναρµονισθούν µε διεθνείς και ευρωπαϊκές βέλτιστες πρακτικές και θα πρέπει να αποφευχθεί επιστροφή σε πολιτικές του παρελθόντος που δεν είναι συµβατές µε την προώθηση µιας ανάπτυξης βιώσιµης και χωρίς αποκλεισµούς». Προσπαθώντας να κάνουµε λιανά αυτό το χτύπηµα, εκτός από το προφανές, την απελευθέρωση δηλαδή των οµαδικών απολύσεων, η κυβέρνηση µπορεί να εφαρµόσει πρακτικές που αφήνουν το περιθώριο να το παίξει φιλολαϊκή αλλά που στην ουσία καταργούν τα συνδικάτα και κάνουν δεδοµένο το ότι οι εργαζόµενοι δεν θα πάρουν αύξηση ποτέ. Για παράδειγµα, απαγόρευση απεργιών µε αιτήµατα που βάζουν σε κίνδυνο τη δηµοσιονοµική σταθερότητα και αυξήσεις µισθών µόνο αν συνδέονται µε αύξηση της παραγωγικότητας κ.λπ. Χτύπηµα πέµπτο: Όπως περιγράφεται στο ΦΕΚ, «η ελληνική κυβέρνηση θα επανεξετάσει µε σκοπό την τροποποίηση τη νοµοθεσία που εισήχθη σε αντίθεση µε τη συµφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, υπαναχωρώντας σε δεσµεύσεις προηγούµενων προγραµµάτων, ή θα προσδιορίσει σαφή ισοδύναµα αντισταθµιστικά µέτρα για τα κεκτηµένα δικαιώµατα που δηµιουργήθηκαν στο µεσοδιάστηµα». Σε µετάφραση: Αν δεν βρεθούν ισοδύναµα αντισταθµιστικά µέτρα, οι σχολικοί φύλακες, οι καθαρίστριες του υπουργείου Οικονοµικών, οι εκπαιδευτικοί και όσοι διαθέσιµοι

επαναπροσλήφθηκαν θα κινδυνεύουν να απολυθούν. Στην καλύτερη δε περίπτωση η κυβέρνηση, µε βάση τη λογική του µνηµονίου που υπέγραψε, θα κρατήσει αυτούς τους νόµους αλλά επιβάλλοντας ακόµη βαρύτερη φορολογία στους έχοντες χαµηλά και ανύπαρκτα πια εισοδήµατα, µε αποτέλεσµα να δηµιουργήσει και κλίµα επιθετικό στην κοινωνία σε βάρος όλων των παραπάνω. Χτύπηµα έκτο: Η αύξηση της εισφοράς κοινωνικής αλληλεγγύης, που θα έχει άµεσο αντίκτυπο στη µείωση µισθών και συντάξεων. Αν και µε το Ν. 4305/2014 υπήρξε µια τύπου «αύξηση» στους µισθούς, καθώς η εισφορά αλληλεγγύης µειώθηκε κατά 30%, πλέον, µε το Μνηµόνιο 3, τα δεδοµένα αλλάζουν και η εισφορά αλληλεγγύης θα υπολογιστεί το τρέχον έτος, και δη από 1/1/15, µε συντελεστές από 0,7% µέχρι 8%, σε συνάρ-

τηση µε το ύψος του εισοδήµατος. Σε αυτά πρέπει να συµπεριληφθούν το χτύπηµα στις συντάξεις και το Ασφαλιστικό που ξεκίνησε και θα ολοκληρωθεί τον Οκτώβριο, η βαριά φορολογία µέσω ΦΠΑ 23% σε είδη καθηµερινής ανάγκης, η διατήρηση του ΕΝΦΙΑ κ.λπ. Σύµφωνα µε το ΙΕΛΚΑ, 157 ευρώ παραπάνω το χρόνο θα καλείται να καταβάλει το κάθε νοικοκυριό για τις αγορές τροφίµων, µε βάση την αύξηση του ΦΠΑ στα συσκευασµένα τρόφιµα στο 23%. Ειδικότερα, σύµφωνα µε λεπτοµερείς υπολογισµούς και µε τη βασική υπόθεση ότι η κατανάλωση θα παραµείνει στα επίπεδα του 2013 και ότι η αύξηση του ΦΠΑ θα µεταφερθεί στις τιµές των προϊόντων, το ΙΕΛΚΑ υπολογίζει ότι η αναµενόµενη συνολική ετήσια επιβάρυνση για το σύνολο των νοικοκυριών είναι 650 εκατ. ευρώ.

Τα σωµατεία και η ευθύνη τους Είναι σαφές ότι η εφαρµογή όλων των παραπάνω είναι ανοιχτή κήρυξη πολέµου προς τους εργαζόµενους. Ενός πολέµου που µπορεί να λήξει µόνο µε δύο τρόπους: Την ήττα των αριστερών δυνάµεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνολική απογοήτευση πλατιών τµηµάτων της εργατικής τάξης που είχαν εναποθέσει τις ελπίδες τους στην κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ. Ή την αντίσταση που µπορεί και πρέπει να ξεκινήσει άµεσα σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σωµατείο ή/και ανεξάρτητα, µε τη νίκη των αριστερών δυνάµεων εντός ΣΥΡΙΖΑ. Είναι γεγονός ότι την πλειοψηφία στις δυνάµεις του ΜΕΤΑ την έχει η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ που διαφωνεί µε το µνηµόνιο. Πέρα από το κεντρικό πολιτικό σκηνικό, η συµπεριφορά αυτών των δυνάµεων σε συνδικαλιστικό επίπεδο θα είναι καθοριστική για το κίνηµα και την Αριστερά. Χρειάζεται η δηµιουργία ενός πλατιού µετώπου σωµατείων και αγωνιστών βάσης στους χώρους, µαζί µε τις δυνάµεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη συνεχή ανοιχτή πρόσκληση στις δυνάµεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ για την από κοινού δράση ενά-

ντια στο µνηµόνιο και την κυβέρνηση. Με πρόταγµα την εναλλακτική λύση που οι αγώνες των εργαζοµένων µπορούν να επιβάλουν, την εφαρµογή ενός µεταβατικού προγράµµατος ικανού να βγάλει τους εργαζόµενους από το αδιέξοδο των πολιτικών λιτότητας και µε αυτή την έννοια πιθανά και την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ. Ενός µετώπου που θα οργώσει τους χώρους δουλειάς, οργανώνοντας τις κινητοποιήσεις, σπάζοντας την απογοήτευση και µετατρέποντας την ήττα που γνώρισαν οι εργαζόµενοι από τη νεοφιλελεύθερη στροφή της ηγεσίας Τσίπρα σε οδό προς τα εµπρός για το κίνηµα και την Αριστερά. Σε αυτή την κατεύθυνση οφείλουν οι παρατάξεις της Αριστεράς να αξιοποιήσουν και το κάλεσµα που έκανε η Α∆Ε∆Υ σε 140 οµοσπονδίες και συνδικάτα του δηµόσιου και ιδιωτικού τοµέα κατά του Μνηµονίου 3. Η ευθύνη για όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς είναι πλέον µεγάλη.

10

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Μεγάλη συµµετοχή και πλούσια συζήτηση στην πανελλαδική συνέλευση του Κόκκινου ∆ικτύου

Μ

ε µεγάλη συµµετοχή κόσµου πραγµατοποιήθηκε το διήµερο 18-19/7 η πανελλαδική συνέλευση του «Κόκκινου ∆ικτύου στον ΣΥΡΙΖΑ» (Κ∆). Η συµφωνία-µνηµόνιο που υπέγραψε η κυβέρνηση µε τους δανειστές και το περιεχόµενό της, οι πολιτικές συνέπειες της νέας κατάστασης, η οργάνωση της κοινωνικής αντίστασης στα επώδυνα µέτρα και φυσικά οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ και στην Αριστερά βρέθηκαν στο επίκεντρο της πλούσιας συζήτησης. Στο γεµάτο αµφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ βρέθηκαν σύντροφοι και συντρόφισσες από δεκάδες ΟΜ ΣΥΡΙΖΑ όλης της χώρας: από πολλές περιοχές της Αττικής, της Θεσσαλονίκης, της Πάτρας, της Κρήτης, της Άρτας, της Μεσσηνίας, της Πτολεµαΐδας κ.α. Μέλη από 13 διαφορετικές ΝΕ του κόµµατος, αρκετά µέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ και οι 2 βουλευτίνες του ΣΥΡΙΖΑ (Ι. Γαϊτάνη, Ε. Ψαρρέα) που έχουν αναφορά στο Κ∆ και είπαν τα δύο πρώτα «ΟΧΙ» στα µνηµόνια και την υποταγή στους εκβιασµούς των ευρωηγεσιών. Από πολλούς οµιλητές επισηµάνθηκαν τα τραγικά λάθη της ηγετικής οµάδας του ΣΥΡΙΖΑ από τις 25/1, αλλά και νωρίτερα, οι αυταπάτες και οι επιλογές που οδήγησαν την κυβέρνηση στον αυτοεγκλωβισµό και στην αποδοχή του νεοφιλελεύθερου δόγµατος Τ.Ι.Ν.Α., στην υιοθέτηση του «πάση θυσία στο ευρώ». Η κατάρρευση µιας ολόκληρης στρατηγικής περί «έντιµου συµβιβασµού» και η αποδοχή του 3ου µνηµονίου, πέρα και έξω από κάθε

προγραµµατική θέση του ΣΥΡΙΖΑ, σε πλήρη αντίθεση µε οποιαδήποτε κυβερνητική δέσµευση, είναι φανερό ότι οξύνει την κρίση στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Πολλοί/ες σύντροφοι/ισσες υπογράµµισαν την ανάγκη να αποτρέψουµε τη µετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε µνηµονιακό κόµµα, σε απολογητή της σκληρής λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, των περικοπών κοινωνικών δαπανών. Ζήτησαν επίσης την άµεση σύγκληση της ΚΕ και όλων των συλλογικών οργάνων, ώστε να δοθεί ο λόγος στα µέλη και στα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, που όλο το προηγούµενο διάστηµα βρέθηκαν στη γωνία. Αρκετή κουβέντα έγινε για τον κόσµο του ΟΧΙ και το κενό πολιτικής του εκπροσώπησης, µετά τη µετατόπιση της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ στο ΝΑΙ στο µνηµόνιο 3. «Η απελευθέρωση από τα δεσµά των

Από την πλευρά του ο Γ. Μηλιός υπογράµµισε ότι στο κέντρο των προσπαθειών µας πρέπει να είναι η πάλη για την ανατροπή της λιτότητας, η αντικαπιταλιστική πολιτική. Έντονος προβληµατισµός υπήρξε και για το εναλλακτικό σχέδιο οργανωµένης ρήξης µε την ευρωζώνη και την ΕΕ και κυρίως την εγχώρια αστική τάξη, που έχει ταυτίσει τα συµφέροντά της µε τις προτεραιότητες των δανειστών. Υπογραµµίστηκε, η επιµονή στη µεταβατική πολιτική, που θα λογοδοτεί στις ανάγκες της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας, ως εναλλακτική λύση απέναντι σε κάθε είδους αδιέξοδα. Η διήµερη διαδικασία ολοκληρώθηκε µε την υιοθέτηση της πολιτικής απόφασης (βλ. διπλανές στήλες) και την κοινή πεποίθηση ότι οι δυνάµεις του Κ∆ θα βρεθούν στην πρώτη γραµµή της µάχης

«Η απελευθέρωση από τα δεσµά των µνηµονίων µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο ως έργο του µεγάλου πολιτικού και κοινωνικού κινήµατος του ΟΧΙ. Οι δυνάµεις της Αριστεράς που δεν συµφιλιώνονται µε τη νέα κατάσταση πρέπει να έχουν αυτό ως πρώτο στόχο» µνηµονίων µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο ως έργο του µεγάλου πολιτικού και κοινωνικού κινήµατος του ΟΧΙ. Οι δυνάµεις της Αριστεράς που δεν συµφιλιώνονται µε τη νέα κατάσταση πρέπει να έχουν αυτό ως πρώτο στόχο» τόνισε η Ε. Πορτάλιου στην τοποθέτησή της.

ενάντια στα µνηµόνια της λιτότητας. Τόσο στους εργασιακούς χώρους και τις γειτονιές, µέσα από τις επιτροπές του «ΟΧΙ µέχρι τέλους», όσο και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, επιχειρώντας να συµβάλουν στην επικοινωνία ανάµεσα στις τάσεις και τα ρεύµατα που συναποτελούν την «αριστερή πτέρυγα», σε συνδυασµό µε την απεύθυνση προς την «άλλη» Αριστερά.

Οι βουλευτίνες Γιάννα Γαϊτάνη και που είπαν τα πρώτα «όχι» στο

ι Έλενα Ψαρρέα ο µνηµόνιο

22 ΙΟΥΛΗ 2015

11

ΚΕΙΜΕΝΟ-ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΗΣ ΠΑΝΕΛΛΑ∆ΙΚΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ∆ΙΚΤΥΟΥ

Όχι στη λιτότητα, στο µνηµόνιο 3, στο νεοφιλελευθερισµό! Η πάλη των εργαζοµένων και των λαϊκών δυνάµεων, η πάλη της Αριστεράς, µπορεί να ανοίξει τον εναλλακτικό δρόµο, µε µεταβατική πολιτική, προς τη σοσιαλιστική απελευθέρωση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν µπορεί και δεν πρέπει να γίνει µνηµονιακό κόµµα.

1.

Η υπογραφή της συµφωνίας µε τους «θεσµούς», η υπογραφή του µνηµονίου 3 από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ένα συγκλονιστικό γεγονός που αλλάζει όλα τα δεδοµένα. Η συµφωνία θέτει στο στόχαστρο τα βασικά εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα που επιβίωσαν από τη λαίλαπα των µνηµονίων 1 και 2. ∆ηµιουργεί µηχανισµούς επιτήρησης, µηχανισµούς ανεξέλεγκτης προώθησης των ιδιωτικοποιήσεων και µηχανισµούς αυτόµατων περικοπών κοινωνικών δαπανών που µετατρέπουν σε παιδιάστικη αφέλεια την ελπίδα ότι το µνηµόνιο 3, αν ψηφιστεί και γίνει αποδεκτό, θα είναι δυνατόν να τροποποιηθεί κατά την εφαρµογή του, θα είναι δυνατό να εµπεδωθεί µε ένα κάποιο «ανθρώπινο πρόσωπο». Η συµφωνία αυτή δηµιουργεί ένα νέο πλαίσιο προκλήσεων για την εργατική και την κοινωνική αντίσταση που αργά ή γρήγορα θα εκδηλωθούν, όπως και στις περιπτώσεις των µνηµονίων 1 και 2. Και αυτήν τη φορά οι αγώνες του κόσµου της εργασίας θα έχουν απέναντι την κυβέρνηση στην οποία αυτός ο κόσµος ακούµπησε τις ελπίδες και έδωσε την ψήφο του. Η αποδοχή της συµφωνίας δηµιουργεί προφανείς κινδύνους για το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ, που συγκροτήθηκε στη βάση της αποτελεσµατικής αντιπολίτευσης, στη βάση της σαφούς εναντίωσης απέναντι στη µνηµονιακή λιτότητα. Σήµερα καλείται να µεταλλαχθεί σε δύναµη εκλογίκευσης ενός νέου σκληρού µνηµονίου, σε δύναµη αποδοχής της λιτότητας –τουλάχιστον, λέει, για ένα χρονικό διάστηµα– στο όνοµα της επιβίωσης της... κυβέρνησης της Αριστεράς! Η υπογραφή του µνηµονίου 3 παρουσιάζεται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ως αποτέλεσµα ενός στυγνού εκβιασµού. Πρόκειται για προσχώρηση στην αντίληψη «∆εν Υπάρχει Εναλλακτική Λύση». Υποβαθµίζονται, έτσι, κρίσιµες ευθύνες και λαθεµένες επιλογές. Όπως η άποψη ότι θα µπορούσαµε να υλοποιήσουµε την αντιµνηµονιακή ανατροπή της λιτότητας µέσα στο πλαίσιο ανοχής του ευρώ, µέσω των διαπραγµατεύσεων και διά της συναίνεσης των ευρωηγεσιών. Όπως η κυβερνητική τακτική που πάγωσε κάθε ανατροπή στο «εσωτερικό µέτωπο», ενάντια στην εγχώρια οικονοµική ελίτ, που δεσµεύτηκε για αποφυγή «µονοµερών ενεργειών», προσπαθώντας να εξευµενίσει τους «θεσµούς» και

2.

να διευκολύνει έναν «έντιµο συµβιβασµό». Όπως η συµφωνία της 20ής Φλεβάρη, που δέσµευσε την κυβέρνηση στην αυτοκτονική πολιτική πληρωµής των δόσεων του χρέους, «στο ακέραιο και εγκαίρως», και είχε αποτέλεσµα την εξάντληση των διαθέσιµων πόρων του ∆ηµοσίου. Αυτές οι ενέργειες και αυτές οι παραλείψεις εγκλώβισαν την κυβέρνηση στο τελικό θανατηφόρο δίληµµα. Και µπροστά σε αυτό το δίληµµα δεν βρέθηκε η δύναµη να δοθεί η υπεσχηµένη απάντηση: ότι αν κληθούµε να επιλέξουµε µεταξύ ενός Grexit και ενός νέου µνηµονίου, θα οφείλαµε να απορρίψουµε το νέο µνηµόνιο. Στο υπόβαθρο αυτού του εγκλωβισµού βρίσκονται λαθεµένες τακτικές εκτιµήσεις (π.χ. για τη διαδικασία «εµβάθυνσης» της ΕΕ), αλλά και λαθεµένες στρατηγικές επιλογές (όπως δείχνει η µετατόπιση από το συνεδριακό σύνθηµα «καµιά θυσία για το ευρώ» στη διαπραγµατευτική ευλάβεια του «πάση θυσία στο ευρώ»). Βρίσκεται όµως, εξίσου, ο εκλογικισµός (όπως εκφράστηκε µε τις «µεταγραφές» σοσιαλδηµοκρατικών στελεχών που θεωρήθηκαν αναγκαία και ικανά για να µας δώσουν «στηρίγµατα» µέσα στις καθεστωτικές δυνάµεις και στο κράτος...). Βρίσκεται, ακόµα, ο κυβερνητισµός, η αντίληψη ότι για την Αριστερά η κυβέρνηση είναι αυτοσκοπός και όχι µέσον, ένα µέσον που δεν µπορεί να µας φέρνει σε αντίθεση µε τον κόσµο µας, µε την ίδια την κοινωνική µας βάση. Στο υπόβαθρο βρίσκονται, δηλαδή, κάποια ιδεολογικοπολιτικά γνωρίσµατα της σύγχρονης ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς που, παρότι απορρίφθηκαν οµόφωνα στο ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, ήρθαν ξανά στην επιφάνεια, µέσα στο καµίνι της αντιπαράθεσης µε τους δανειστές. Η συµφωνία µε τους δανειστές δεν µπορεί να γίνει αποδεκτή. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βρει τη δύναµη να την αποτρέψει/ανατρέψει. Είναι φανερό ότι αυτό µπορεί να γίνει εφικτό µόνο µέσα από µια αποφασιστική στήριξη στον κόσµο της εργασίας, στους ανέργους, στους φτωχούς. Ο κόσµος αυτός µε το περήφανο 62% του ΟΧΙ δήλωσε διαθέσιµος για µια πορεία ανατροπής. Το ΟΧΙ ήρθε ως απάντηση σε ένα πρωτοφανές κύµα εκβιασµών όπου ξεχώριζε η απειλή της αποβολής από το ευρώ. Κι όµως, ο κόσµος επέµεινε. Ήταν κυριολεκτικά περιφρόνηση της αντοχής του η άποψη ότι το ΟΧΙ δεν συνιστούσε εντολή ρήξης. Και πολύ περισσότερο, η αιφνίδια στροφή στο ΝΑΙ, η σύγκλιση του «εθνικοενωτικού» Συµβουλίου Πολιτικών Αρχηγών και η εµφάνιση της παρά φύση υπογραφής: ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆-ΠΑΣΟΚ-Ποτάµι. Του πολιτικού φάσµατος που τελικά ψήφισε, καταρχήν, τη συµφωνία, παραβιάζοντας όλη την πολιτική γεωµετρία του δηµοψηφίσµατος, αλλά και των προηγούµενων χρόνων. Είναι ολοφάνερο ότι η αναγκαία στροφή στην πολιτική ενάντια στο µνηµόνιο 3 πρέπει να στηρι-

3.

4.

χθεί στον κόσµο του ΟΧΙ, στις Επιτροπές ΟΧΙ που πρέπει να έρθουν στο προσκήνιο παντού. Από τον τραγικό κύκλο των διαπραγµατεύσεων πρέπει να βγουν πολιτικά συµπεράσµατα. Μέσα από τη µάχη ενάντια στη λιτότητα, ο κόσµος και η κυβέρνηση όφειλαν και οφείλουν να προετοιµάσουν την πολιτική που µπορεί να φτάσει µέχρι τη νίκη. Και αυτό σήµερα περιλαµβάνει ολοφάνερα το βήµα της ρήξης µε τη νεοφιλελεύθερη ΟΝΕ/ΕΕ και το ευρώ, υπό την ηγεµονία του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς. Πρόκειται για µια πολιτική ριζικά διαφορετική από τις απειλές που επέσειε ο Σόιµπλε: το Grexit ως προσωρινή αποβολή, τη βαθιά λιτότητα ως όρο για την εξυγίανση του ελληνικού καπιταλισµού, την επανένταξη στο ευρώ µετά τη «θεραπεία». Αντίθετα, η Αριστερά οφείλει να εντάξει το δικό της σχέδιο για τη σύγκρουση µε την ευρωζώνη µέσα στο σχέδιο αντιλιτότητας, αντικαπιταλιστικής πολιτικής, µετάβασης προς τη σοσιαλιστική προοπτική. Από την περίοδο αυτή, το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ βγαίνει βαθιά τραυµατισµένο. Η συλλογική και δηµοκρατική λειτουργία του, όπως απαιτεί το κείµενο των 109 µελών της ΚΕ, είναι προϋπόθεση για όποια ανασυγκρότηση.

-Σε αυτήν τη βάση χρειάζεται να δοθεί η µάχη ενάντια στο φαινόµενο αποστράτευσης-απογοήτευσης πολλών µελών. Ο κόσµος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει ακόµα πει την τελευταία του λέξη!

-Σε αυτήν τη βάση πρέπει να απαντηθεί αµέσως το κύµα απειλών και συκοφαντιών (το κύµα πάνω στο οποίο µε άγρια χαρά ανεβαίνουν τα χειρότερα αστικά ΜΜΕ) κατά στελεχών και φωνών µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που επιµένουν στο ΟΧΙ. Είναι προϋπόθεση για να δοθεί η µάχη για την αναγκαία αριστερή στροφή. Ένα τµήµα του ΣΥΡΙΖΑ ελπίζει να βρει διέξοδο στις εκλογές, αφού πρώτα θα έχει «δροµολογήσει» τη συµφωνία-µνηµόνιο 3. Είναι µια τραγική αυταπάτη. Οι δανειστές και οι ντόπιοι σύµµαχοί τους θα απαιτήσουν να αναληφθεί πλήρως η ευθύνη για την επιβολή της συµφωνίας, αµφισβητώντας ήδη την «ελευθερία» του Αλ. Τσίπρα να καταφύγει στην κάλπη τον ερχόµενο Σεπτέµβρη-Οκτώβρη. Αλλά και αντίστροφα: µετά την αποδοχή της συµφωνίας, η µόνη «εντολή» που θα µπορεί να διεκδικήσει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι για µια καλύτερη διαχείριση της µνηµονιακής πολιτικής. Και σε αυτό το ενδεχόµενο η απάντηση του κόσµου, όπως δείχνει το παρελθόν της ∆ΗΜΑΡ, µπορεί να είναι πολύ διαφορετική από τις σηµερινές προβλέψεις των δηµοσκόπων. Η µόνη διέξοδος για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι η απόρριψη της συµφωνίας, η πάλη για την ανατροπή της. Μαζί µε τον κόσµο, στους αγώνες, στη ζωή, στις πολιτικές συγκρούσεις. Όπως στα 10 χρόνια που πέρασαν...

5.

6.

7.

12

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

22 ιουλη 2015

Κι όμως υπήρχε εναλλακτική λύση! Του Γιάννη Μηλιού

1

«Δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» στο Μνημόνιο 3;

Η πλειοψηφία όσων στηρίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ, ευρύτερα όσων ανήκουν στην Αριστερά, αλλά και η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας συμφωνούν ότι η κυβέρνηση υπέστη μια οδυνηρή ήττα στη Σύνοδο Κορυφής της 12ης Ιουλίου, όταν συνομολόγησε το 3ο Μνημόνιο. Η συντριπτική αυτή ήττα, που έχει χαρακτηριστικά συνθηκολόγησης, οδηγεί αυθόρμητα στην αποδοχή της άποψης ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση» (το περίφημο θατσερικό ΤΙΝΑ). Αυτό υποστηρίζουν πρωτίστως τα κόμματα της Δεξιάς και «κεντροαριστερής» αντιπολίτευσης και οι οπαδοί τους. Αλλά όχι μόνο. Ακόμα και η κυβέρνηση φαίνεται να προσχωρεί με τον τρόπο της σε μια παραλλαγή της ιδέας της ΤΙΝΑ. Δηλώνει πως έπραξε «μέχρι το τέλος» ό,τι ήταν δυνατό και τελικώς υπέκυψε σε ένα αδυσώπητο εκβιασμό: Μνημόνιο ή η καταστροφική πρόταση Σόιμπλε για Grexit. Ισχυρίζεται πως συνθηκολόγησε «ηρωικώς μαχόμενη» απέναντι σε έναν αντίπαλο με συντριπτικά υπέρτερες δυνάμεις, επιλέγοντας το μικρότερο κακό. Επομένως σχεδόν τίποτα δεν ήταν δυνατό αλλά ούτε και θα είναι δυνατό να αλλάξει (ΤΙΝΑ), αφού ο αντίπαλος θα έχει πάντα υπέρτερες δυνάμεις και το μόνο που θα επιδιώκει θα είναι η συνέχιση της νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Το δίλημμα στο οποίο ισχυρίζεται ότι βρέθηκε η κυβέρνηση, να επιλέξει ανάμεσα στο Μνημόνιο 3 και στο «καταστροφικό σενάριο» για έξοδο από το ευρώ, προκαταλαμβάνει μια άλλη παραλλαγή του ΤΙΝΑ, που αναδύεται αυθόρμητα στο εσωτερικό της Αριστεράς αλλά και της ελληνικής κοινωνίας: Την εκδοχή ότι «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση (ΤΙΝΑ) εντός της Ζώνης του Ευρώ». Η κυβέρνηση ταυτίζει την έξοδο από το ευρώ με το «καταστροφικό σενάριο», με το επιχείρημα πως για να μην καταρρεύσει η συναλλαγματική ισοτιμία του νέου εθνικού νομίσματος, απαιτούνται συναλλαγματικά διαθέσιμα σε διεθνές νόμισμα, επομένως ένα νέο δημόσιο δάνειο, άρα παρόμοιοι μνημονιακοί όροι για τη σύναψη αυτού του δανείου. Στους όρους αυτούς θα προστεθούν η μείωση της αγοραστικής δύναμης μισθωτών και συνταξιούχων από την «ελεγχόμενη υποτίμηση» που θα υπάρξει έτσι κι αλλιώς, η διατήρηση των υφιστάμενων ιδιωτικών χρεών σε διεθνές νόμισμα κ.ο.κ. Πρέπει επομένως να αποδεχθούμε τη μια ή την άλλη εκδοχή του ΤΙΝΑ; Ή, για να διατυπώσω το ίδιο ερώτημα με πιο «επίκαιρο» τρόπο: Βρέθηκε η κυβέρνηση σε ένα πρωτοφανή εκβιασμό, και συνθηκολόγησε διότι δεν υπήρχε εναλλακτικός δρόμος; Η απάντηση είναι ναι,

όμως ναι, διότι η ίδια η κυβέρνηση είχε εξαρχής επιλέξει το δρόμο που οδηγούσε σε αυτό το αδιέξοδο και σε αυτόν το συμβιβασμό. Είχε επιλέξει να λειτουργήσει ως κυβέρνηση του «υπάρχοντος», ως κυβέρνηση του υπαρκτού ελληνικού καπιταλισμού, θεωρώντας ότι το τέλος της λιτότητας μπορεί να αποτελέσει το «κοινό πρόγραμμα» κεφαλαίου και εργασίας. Οποία αυταπάτη! Η κρίση του καπιταλισμού είναι έλλειψη υπεραξίας, όχι έλλειψη ζήτησης. Γι’ αυτό και το κεφάλαιο, η άρχουσα τάξη στην Ελλάδα όπως και παντού γνωρίζει μόνο μία στρατηγική για έξοδο από την κρίση, σε αντιστοιχία με τα ταξικά της συμφέροντα: Τη λιτότητα, την απαξίωση και πολιτική-συνδικαλιστική υποβάθμιση της εργασίας, την ιδιοποίηση του δημόσιου από το ιδιωτικό, τη συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας.

2

H στρατηγική του κεφαλαίου μετά την κρίση του 2008

Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 2008 δημιούργησε νέα δεδομένα στην Ευρώπη αλλά και παγκοσμίως. Διαμορφώθηκε μια νέα πολιτική «διεθνής» του κεφαλαίου, με σημαία τη λιτότητα και τον άγριο νεοφιλελευθερισμό. Η λιτότητα αποτελεί την πλέον προσήκουσα πολιτική για την αντιμετώπιση της πτώσης της κεφαλαιακής κερδοφορίας (της «κρίσης του κεφαλαίου»), καθώς αποτελεί συνιστώσα της ευρύτερης στρατηγικής για μείωση του κόστους ανά μονάδα παραγόμενου προϊόντος. Οι στρατηγικές μείωσης του κόστους είναι εξ ορισμού πολιτικές συρρίκνωσης της ζήτησης και ως εκ τούτου αρχικά παράγουν αποτελέσματα ύφεσης, προσβλέποντας όμως σε μια μελλοντική ανάπτυξη μέσω της αυξημένης κερδοφορίας. Τα παραπάνω σημαίνουν ότι η αριστερή πολιτική μπορεί να είναι μόνο συγκρουσιακή, πολιτική ρήξεων με το κεφάλαιο, πολιτική αναδιανομής υπέρ της εργασίας: Αναδιανομής πλούτου, εισοδήματος και ισχύος (συνδικαλιστικά δικαιώματα, δημοκρατικοί θεσμοί, πλαίσιο συνεργατικής-αλληλέγγυας αναδιοργάνωσης τομέων της οικονομίας κ.λπ.). Αυτό ήταν άλλωστε το περιεχόμενο του Προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εγκρίθηκε και από το ιδρυτικό 1ο Συνέδριό του.

3

Το πρόγραμμα που δεν υλοποιήθηκε - Η στρατηγική που πρέπει να συγκεκριμενοποιήσουμε

Μετά τις ευρωεκλογές του 2014, όταν αναδείχθηκε πρώτο κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ διολίσθησε σε μια στρατηγική «ιστορικού συμβιβασμού», ουσιαστικά προαναγγέλλοντας μια κυβέρνηση «εθνικής ενότητας»: Εξομάλυνση και άμβλυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, με «κοινό για όλους» «εθνικό στόχο» την ανάπτυξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας (καπιταλιστική ανάπτυξη που κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται «παραγωγική ανασυγκρότηση») και την προστασία των θυμάτων εκείνων των

μνημονιακών πολιτικών, που βρέθηκαν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας («αντιμετώπιση ανθρωπιστικής κρίσης»). Το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» αποτύπωνε αυτό το συμβιβασμό, καθώς απ’ αυτό απουσίαζαν αφενός όλες οι πολιτικές για την προώθηση εναλλακτικών μορφών παραγωγής απέναντι στην καπιταλιστική επιχειρηματικότητα και τις αγορές, και αφετέρου όλες οι προτάσεις φορολόγησης του κεφαλαίου και του μεγάλου πλούτου. Η στρατηγική του «ιστορικού συμβιβασμού», αποτέλεσε εξαρχής, αλλά και αποδείχθηκε τελικώς, αυταπάτη, και συνέπειά της δεν μπορούσε να είναι παρά μόνο η ήττα της αριστερής στρατηγικής. Ο τρόπος που έγινε η διαπραγμάτευση με τους δανειστές καθορίστηκε απόλυτα από τον τρόπο που ασκήθηκε η πολιτική

φωνίας αντίστοιχης με τη λαϊκή εντολή, διασφάλιση των αναγκαίων για το κοινωνικό κράτος δημόσιων εσόδων μέσα από τη φορολογία του πλούτου και του μεγάλου κεφαλαίου, προώθηση μέτρων και ενός νομοθετικού πλαισίου για τον περιορισμό του χώρου εξουσίας της αγοράς, μέσα από συνεταιριστικά-συνεργατικά σχήματα που θα «ενώνουν» το άνεργο εργατικό δυναμικό με το αργούν παραγωγικό δυναμικό των κλειστών επιχειρήσεων, ενεργητική άσκηση των δικαιωμάτων του Δημοσίου επί των τραπεζών κ.λπ. Αυτό το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν υλοποιήθηκε ποτέ. Και επειδή ποτέ δεν δοκιμάστηκε, η «διαπίστωση» πως «δεν υπήρχε εναλλακτική λύση» πέρα από τη συνθηκολόγηση, είναι άτοπη. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ προϋπέθετε μία

Ο αγώνας των λαϊκών τάξεων για βελτίωση της ζωής τους και αλλαγή της κοινωνίας δεν μπορεί να έχει ως κέντρο, ως «Γενικό Επιτελείο», μια κυβέρνηση που έχει οδηγήσει τον εαυτό της να υλοποιήσει το 3ο Μνημόνιο. στο εσωτερικό, δηλαδή από τον «ιστορικό συμβιβασμό» του ΣΥΡΙΖΑ με το κεφάλαιο, και την πολιτεία μιας κυβέρνησης που λειτουργούσε ως οιονεί κυβέρνηση «εθνικής ενότητας»: Τηρούμε «κάθε λέξη» του Συντάγματος και πληρώνουμε τα χρέη μας στο ακέραιο (μέχρι να εξαντληθούν όλα τα ταμειακά διαθέσιμα του ελληνικού Δημοσίου). Η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου επιβεβαίωσε αυτή τη συμμόρφωση της κυβέρνησης στις επιταγές του κεφαλαίου και των δανειστών. Έτσι και η διαπραγμάτευση σύρθηκε σε ένα «καθησυχαστικό» κλίμα, που προδίκαζε την επερχόμενη κατάληξη: Τον τελικό εκβιασμό, μετά την αποδυνάμωση των τραπεζών και την εξάντληση των ταμειακών διαθεσίμων του Δημοσίου. Αντίθετα με αυτή την πορεία, από το Πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ απέρρεε μια εντελώς διαφορετική πολιτική στρατηγική: Καθυστέρηση πληρωμών προς τους δανειστές του ελληνικού δημοσίου ήδη από τον Φεβρουάριο, μέχρι την επίτευξη συμ-

άλλη διακυβέρνηση και μία άλλη διαπραγμάτευση με πυξίδα τη μεροληψία υπέρ των λαϊκών τάξεων! Αυτό θα αποτελούσε την εναλλακτική στρατηγική. Οι δυνάμεις του κεφαλαίου στην Ελλάδα δεν έχουν αντιμαχόμενα συμφέροντα με τους δανειστές. Είναι όλοι αυτοί που μαζί με τους συμμάχους τους και τους κάθε λογής εκπροσώπους τους πάλεψαν με φανατισμό για να υπερισχύσει το «Ναι» στο πρόσφατο δημοψήφισμα, οι «πατρίκιοι» που ηττήθηκαν από το 61% της ψήφου των «πληβείων». Ο αγώνας των λαϊκών τάξεων για βελτίωση της ζωής τους και αλλαγή της κοινωνίας δεν μπορεί να έχει ως κέντρο, ως «Γενικό Επιτελείο», μια κυβέρνηση που έχει οδηγήσει τον εαυτό της στο να υλοποιήσει το 3ο Μνημόνιο, δηλαδή ένα πρόγραμμα οικονομικών και κοινωνικών μετασχηματισμών ενταγμένο απόλυτα στο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο εμπέδωσης των συμφερόντων του κεφαλαίου. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει!

νεολαια

22 ιουλη 2015

13

Η νεολαία (ξανά) απέναντι στην κρατική καταστολή Του Χρήστου Σταυρακάκη

Η

κρατική καταστολή της διαδήλωσης ενάντια στην ψήφιση της πρώτης δέσμης μέτρων του τρίτου μνημονίου μάς «υπενθύμισε» με σκληρό τρόπο πως η δημοκρατία και η λιτότητα είναι έννοιες ασύμβατες.

Η νεολαία του ΟΧΙ Γράφαμε στο προηγούμενο φύλλο της «ΕΑ» ότι η νεολαία έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μάχη για να νικήσει το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος και μάλιστα με εντυπωσιακό τρόπο. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν η μεγαλειώδης συγκέντρωση την Παρασκευή πριν από το δημοψήφισμα, που η πλατεία Συντάγματος πλημμύρισε από νέους και νέες δίνοντας έναν πρωτόγνωρα δυναμικό χαρακτήρα στη συγκέντρωση. Είναι αυτή η νεολαία που δεν υπέκυψε στους συστημικούς εκβιασμούς, εάν δουλεύει το κάνει για λίγα ευρώ, δεν βλέπει καμία –έστω βραχυπρόθεσμη– προοπτική, σκέφτεται να μεταναστεύσει. Αυτή η νεολαία, που στην πραγματικότητα δεν έχει τίποτα να χάσει, ήταν ένα πολύ σημαντικό τμήμα της κοινωνικής συμμαχίας που φτιάχτηκε γύρω από το ΟΧΙ και μέχρι στιγμής δεν έχει βρει πολιτική έκφραση με οργανικό τρόπο. Αν και

πολλοί/ες μπορεί να στήριξαν εκλογικά τον ΣΥΡΙΖΑ (ή και άλλες δυνάμεις της Αριστεράς), ποτέ δεν απέκτησαν οργανωμένη σχέση πέρα από μια απλή πολιτική στήριξη. Την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα, αυτή η ανάθεση έσπασε. Ένα πολύ σημαντικό και εν πολλοίς αυθόρμητο βήμα, που δεν πρέπει όμως να μείνει ανολοκλήρωτο. Ωστόσο, με την προσχώρηση της κυβέρνησης και ενός τμήματος της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ στο μνημονιακό στρατόπεδο, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος αυτή η νεολαία να γυρίσει την πλάτη στην Αριστερά. Η «νεανική ανυπομονησία» καθώς και η ανάγκη των νέων για «άμεση δράση» μπορούν να πάρουν εξαιρετικά τιμωρητικά χαρακτηριστικά.

Λιτότητα και καταστολή Το παραπάνω δεν προκύπτει μεταφυσικά, αλλά έχει πέρα για πέρα υλικές βάσεις. Οι νέοι και οι νέες (που σε μεγάλο ποσοστό έχουν και υψηλή επιστημονική κατάρτιση) μπορούν πολύ εύκολα να καταλάβουν ότι τα μέτρα που περιλαμβάνονται στο τρίτο μνημόνιο αποτελούν οδοστρωτήρα για τις ελπίδες της νεολαίας, κάτι που δεν μπορεί να αφήσει ανεπηρέαστη την κοινωνική και πολιτική της τοποθέτηση. Βέβαια ο οδοστρωτήρας αυτός έγινε αντιληπτός και στο δρόμο, από το όργιο καταστολής που εξαπέλυσαν τα ένοπλα ορκ του Πανούση. Εδώ χρειάζεται μια

Ανακοίνωση Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ για το όργιο καταστολής στις 15/7 Σε ανακοίνωσή της, η Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ άλλων αναφέρει: «Καταγγέλλουμε το όργιο καταστολής ενάντια στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα. Χωρίς κανένα πρόσχημα, δυνάμεις των ΜΑΤ και ΔΙΑΣ κυνήγησαν τον συγκεντρωμένο κόσμο έως το μετρό Συγγρού-Φιξ, ρίχνοντας χημικά εντός του σταθμού, χτυπώντας και προπηλακίζοντας κόσμο, προβαίνοντας σε ανθρωποκυνηγητό στα στενά. (...)

Πρόκειται για σκηνές τις οποίες θεωρούσαμε πως έχουμε αφήσει πίσω μας. Φαίνεται πως όχι. Δηλώνουμε κατηγορηματικά πως δεν θα επιτρέψουμε την επιστροφή στο δόγμα «Νόμος και Τάξη» της ακροδεξιάς κυβέρνησης Σαμαρά. Συνεχίζουμε να απαιτούμε την άμεση απομάκρυνση του αναπληρωτή Υπουργού Προ.Πο. Γιάννη Πανούση από την κυβέρνηση (...)».

Φωτό: Μάριος Λώλος

επεξήγηση: Ειδικά μετά τον ανασχηματισμό και την παραμονή του Πανούση στη θέση του, έχουμε να κάνουμε με πολιτική επιλογή της κυβέρνησης και όχι με κάποια «παραφωνία» ενός υπουργού. Αυτή η πολιτική επιλογή έχει ξεκάθαρο στόχο να τρομοκρατήσει τους/τις αγωνιστές/ριες του κινήματος και της Αριστεράς και ειδικότερα τη νεολαία. Τα αστικά επιτελεία καταλαβαίνουν πολύ καλά –ίσως καλύτερα και από εμάς– ότι η δυναμική παρουσία της νεολαίας στις διαδηλώσεις ενάντια στο τρίτο μνημόνιο μπορεί να δώσει νέα δυναμική και μαχητικότητα. Η κυβερνητική επιλογή να συνεχίσει το μοτίβο καταστολής του δόγματος «νόμος και τάξη» είναι αφενός άρρηκτα συνδεδεμένη με την εφαρμογή σκληρών αντικοινωνικών μέτρων που σε καμία περίπτωση δεν μπορούν έχουν κοινωνική συναίνεση, παρά την πρόσκαιρη –δημοσκοπική– ανοχή της κοινωνίας. Αφετέρου, αποτελεί πράξη διάρρηξης της σχέσης της Αριστεράς με τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία. Τα προηγούμενα «πέτρινα» χρόνια, η νεολαία ήταν εκείνη που βίωσε την καταστολή και την αστυνομοκρατία περισσότερο. Πέρα από την καταστολή των διαδηλώσεων, η εικόνα των πάνοπλων ΜΑΤ έξω από τις σχολές του κέντρου, στα Εξάρχεια, οι άσκοπες «γύρες» των ΔΕΛΤΑ στο κέντρο, οι αναίτιες εξακριβώσεις, μας έκαναν να νιώθουμε οιονεί ένοχοι ή ύποπτοι. Και δυστυχώς αυτή η εικόνα έχει επιστρέψει, ύστερα από ένα διάλειμμα λίγων μηνών.

Διπλός κίνδυνος Τα σκληρά μέτρα του νέου μνημονίου ενέχουν έναν διπλό κίνδυνο για τη νεολαία, η αγνόηση του οποίου θα συνιστά σημαντικό λάθος. Πρώτον, η ενδεχόμενη απογοήτευση σε συνδυασμό με την κυρίαρχη κουλτούρα του lifestyle και της νεανικής επιχειρηματικότητας των startups μπορούν να οδηγήσουν σημαντικό τμήμα των νέων ανθρώπων (που ψήφισαν μεν ΟΧΙ) σε έναν ιδιότυπο καριερισμό (ιδιότυπος γιατί οι «υπαρκτές» δυνατότητες καριέρας είναι εξαιρετικά μικρές), το

οποίο σημαίνει βουτιά στον κανιβαλισμό του σύγχρονου ανταγωνισμού. Δεύτερον, το πολιτικό κενό που θα δημιουργηθεί από την ενδεχόμενη ολοκλήρωση της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ στα μάτια της κοινωνίας, θα επιχειρηθεί να καλυφθεί από τους νεοναζί της ΧΑ, οι οποίοι έχουν σημαντικά ερείσματα μέσα στη νεολαία.

Ο πολιτικός γρίφος Μπορεί να έχουν περάσει επτά χρόνια από την εξέγερση του 2008 και άλλα τέσσερα από το μεγαλειώδες κίνημα των πλατειών (όπου η συμμετοχή της νεολαίας ήταν πολύ σημαντική), αλλά δεν μπορεί να ξεγραφτεί η δυναμική παρέμβαση της νεολαίας που μπορεί να δώσει εντελώς νέα πνοή στους κοινωνικούς αγώνες και να πετάξει στα σκουπίδια τα σχέδια οποιασδήποτε κυβέρνησης. Και εδώ προστίθενται τόσο οι συλλογικές-αγωνιστικές παραδόσεις του φοιτητικού κινήματος όσο και η πρωτοπόρα αντιφασιστική δράση της νεολαίας τα τελευταία χρόνια. Ο πολιτικός γρίφος που καλούμαστε να λύσουμε είναι η συνένωση αυτών που υπήρχαν –και με έναν τρόπο έχουν αποτυπωθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο σημαντικού τμήματος της νεολαίας– με αυτή την πρωτοφανή διαθεσιμότητα και ριζοσπαστικοποίηση που πραγματοποιήθηκε τη βδομάδα του δημοψηφίσματος, ώστε να δώσουμε νέα δυναμική στους αγώνες που έρχονται ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα αλλά και για να μην αφήσουμε μετέωρο και έωλο αυτό το βήμα μαζικής ριζοσπαστικοποίησης. Τελευταίο αλλά όχι έλασσον, πρέπει να λύσουμε το γρίφο της οργανωμένης πολιτικής σχέσης των νέων με την αντικαπιταλιστική και τη ριζοσπαστική Αριστερά. Χρειάζεται να δώσουμε ξανά νόημα στα απελευθερωτικά οράματα της επανάστασης, του σοσιαλισμού, του κομουνισμού, σε μια γενιά που έχει «ξεμείνει» από σταθερές και βεβαιότητες. Ταυτόχρονα πρέπει να αποδείξουμε ότι μπορούμε να είμαστε χρήσιμο εργαλείο για να δίνουμε απαντήσεις και να οργανώνουμε τις λύσεις στα καθημερινά προβλήματά μας, μέσα από τους αγώνες μας.

14

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

22 ΙΟΥΛΗ 2015

Κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Red Marks

Το Ενιαίο Μέτωπο Η συζήτηση και οι θέσεις του 4ου Συνεδρίου της Τρίτης ∆ιεθνούς

Του Τζον Ριντέλ Στο σύντοµο αυτό βιβλίο, ο συγγραφέας παρουσιάζει τις ιστορικές συνθήκες και τις πρώτες συζητήσεις που οδήγησαν στη δηµιουργία της πολιτικής του «Ενιαίου Μετώπου». Η «µέγιστη δυνατή ενότητα όλων των εργατικών οργανώσεων σε κάθε πρακτική δράση κατά των ενωµένων καπιταλιστών», διασφαλίζοντας παράλληλα την «ελευθερία έκφρασης […] για όλα τα πολιτικά ρεύµατα», αναδεικνύεται ξανά κρίσιµη για την Αριστερά στον 21ο αιώνα.

Χιλή 1970-73 Κυβέρνηση της Αριστεράς, κράτος και εξουσία

Κείµενα των: Mike Gonzalez, Charles-André Udry Σήµερα, ζητήµατα όπως ο έλεγχος των κατασταλτικών και ιδεολογικών µηχανισµών του κράτους πρέπει να τεθούν ξανά στο κέντρο της συζήτησης της Αριστεράς, ειδικά µετά τη συγκρότηση κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σε συνθήκες τελείως διαφορετικές από τις αντίστοιχες του 1970-73, η Χιλή εξακολουθεί να µας προειδοποιεί: ∆εν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να πληγώσεις ένα θηρίο, αν δεν έχεις την πρόθεση να το αποτελειώσεις…

Ελληνικός Μενσεβικισµός (1924) Η κρίση µέσα στο ΚΚΕ (1927) Του Παντελή Πουλιόπουλου

Να συγκροτηθεί ως κοινωνικό και πολιτικό κίνηµα το ΟΧΙ του δηµοψηφίσµατος Της Ελένης Πορτάλιου

1.

Η συζήτηση για το πώς προχωράµε ύστερα από µια συντριπτική ήττα/συνθηκολόγηση της κυβέρνησης µε τους δανειστές δεν µπορεί να γίνει ουσιαστική αν δεν θέσει στο επίκεντρο του προβληµατισµού το πρόσφατο συντριπτικό ΟΧΙ της αντιµνηµονιακής κοινωνικής πλειοψηφίας. Οι λαϊκές τάξεις και τα τµήµατα της µεσαίας τάξης που η κρίση πλήττει βάναυσα, µε κυρίαρχη συµµετοχή της νεολαίας, αποτελούν µια de facto κοινωνική σύνθεση, η οποία πρέπει να πρωταγωνιστήσει στις εξελίξεις. ∆εν είναι ούτε η ΡΙΖΑ (Ριζοσπαστική Αριστερά), πολύ περισσότερο ο ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος τελεί υπό το κράτος µιας ανυπέρβλητης αντίφασης, ούτε οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς οι οποίες υποστήριζαν πάντα την έξοδο από την Ευρωζώνη, ούτε καν η συνεργασία όλων αυτών, που θα εκπροσωπήσει το ΟΧΙ. Το ζητούµενο είναι να θέσουµε εαυτούς και αλλήλους στην υπηρεσία της συγκρότησης της µεγάλης κοινωνικής συµµαχίας µε στόχο α. την απελευθέρωση από το µνηµόνιο µέσω της εξόδου από την Ευρωζώνη β. τη συµµετοχή των λαϊκών τάξεων ως παραγωγών του κοινωνικού πλούτου στην παραγωγική και κοινωνική ανασυγκρότηση της χώρας. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αριστερές θέσεις, αλλά µόνο στα χαρτιά. Θέσεις που καθησύχαζαν τους διαφωνούντες, θέσεις-υποσχέσεις στο λαό για να ψηφίσει τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θέσεις ανέφικτο να πραγµατοποιηθούν. Γιατί η σύγκρουση µε τη σκληρά νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική και ιµπεριαλιστική Ευρώπη δεν είναι ένας περίπατος στους «θεσµούς» της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης. Έθετα σταθερά και δηµόσια στον ΣΥΡΙΖΑ την ανάγκη να ακολουθήσουµε έναν άλλο δρόµο που θα επέτρεπε να δώσουµε, αν όχι να κερδίσουµε, τη σύγκρουση µε τους δανειστές. Αυτός ο δρόµος προϋπέθετε plan A και plan B, όχι ως γενική διακήρυξη αλλά ως συλλογικό σχέδιο του όλου ΣΥΡΙΖΑ και ως βάση συνδιαµόρφωσης µε τις λαϊκές τάξεις, ώστε η µάχη να δοθεί µε τη δική τους αποδοχή, τη δική τους εµπλοκή, τη δική τους πρωτοβουλία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν δηµοκρατικό κόµµα. Υπήρχαν τάσεις µε εσωτερική λειτουργία και αδιαφανές κέντρο γύρω από τον

2.

3.

πρόεδρο και τις οµάδες που συνέπλεαν άκριτα, το οποίο δηµιουργούσε διαρκώς τετελεσµένα. Τα µέλη λειτουργούσαν µέσω της διαµεσολάβησης ηγετικών στελεχών τα οποία συχνά αναλάµβαναν την επίλυση των διαφορών και τους συµβιβασµούς σε άτυπες συνθέσεις. Αυτό δεν υπέσκαπτε µόνο τη δηµοκρατική και δηµιουργική συµµετοχή των µελών, αλλά και την κοινωνική δράση και το ουσιαστικό άνοιγµα στην κοινωνία. Σύντροφοι και συντρόφισσες που ξεπερνούσαν τον εαυτό τους από τη µία, αδρανή µέλη-ψηφοφόροι από την άλλη. Τα παραπάνω δεν σηµαίνουν ότι οι ευθύνες για τη σηµερινή κατάσταση αφορούν εξίσου όλους/ες. Το κόµµα οδηγήθηκε από το προεδρικό κέντρο στη συνθηκολόγηση µε τους δανειστές, µέσα από την περιθωριοποίηση των διαφωνούντων –τάσεων και µελών– ως συντρόφων δεύτερης κατηγορίας. Σε κάθε περίπτωση, αυτά τα κλειστά εσωτερικά συστήµατα δεν επέτρεψαν ποτέ να συζητηθεί µε ειλικρίνεια το µέγεθος του εγχειρήµατος που είχαµε διακηρύξει και να δοθεί η σύγκρουση µε όλο το πολυπληθές, µάχιµο ανθρώπινο δυναµικό εντός και εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπήρχαν διαδοχικές εκτροπές από τη νοµιµότητα και τη δηµοκρατία: οι λίστες εκλογής των οργάνων µε κριτήριο τους συσχετισµούς - όχι µε αµεροληψία, η –και θεσµική– παντοδυναµία του προέδρου/αρχηγού, η προσχηµατική διαµόρφωση θέσεων, η απαξίωση της λειτουργίας των τµηµάτων, η ανατροπή της απόφασης για την Τοπική Αυτοδιοίκηση που προέβλεπε τη συµµετοχή των (αυτοδιοικούµενων) τοπικών κοινωνιών - παραγωγών και κινηµάτων, η διαρκής παραβίαση του καταστατικού, η διαρκής διολίσθηση στην ένταξη στο κόµµα και αργότερα στο κυβερνητικό σύστηµα, µέσα από πελατειακές σχέσεις, απολύτως αδιαφανώς και αναξιοκρατικά, ανθρώπων του παλαιού διεφθαρµένου καθεστώτος, ενώ η κοινωνία διαθέτει σε κάθε περίπτωση ένα τεράστιο παραγωγικό και ηθικό δυναµικό. Τέλος υπήρχαν τα κατά συνθήκην ψεύδη. Για παράδειγµα, ο πρόεδρος διακήρυξε λίγες µέρες πριν από τις εκλογές την κατάργηση του ΤΑΙΠΕ∆, ενώ λίγες µέρες µετά τη νέα διακυβέρνηση επιχειρήθηκε να υπαχθούν σχεδόν όλα τα περιουσιακά στοιχεία του κράτους στο ΤΑΙΠΕ∆. Θέλω να πω µε αυτά που εξιστορώ ότι δεν µπορεί να εγκλωβιστούµε σε µια διαµάχη εντός ΣΥΡΙΖΑ µε τους

4.

5.

όρους που γινόταν στο παρελθόν και έχουν χρεοκοπήσει. Η συζήτηση για το πώς φτάσαµε ως εδώ και πώς πρέπει ο καθένας και η καθεµία να πορευτεί στο µέλλον είναι µια αναγκαία δηµοκρατική διαδικασία. Αλλά αυτή δεν θα λύσει την αντίφαση µεταξύ αντιτιθέµενων στο µνηµόνιο και µνηµονιακής κυβέρνησης. Ίσως µας επιτρέψει να ξεδιαλύνουµε δυνατότητες και επιθυµίες για το µέλλον. Ο κόσµος του ΟΧΙ θα βρεθεί απέναντι σε δύσκολα προβλήµατα και διλήµµατα. Πρόκειται για µια κοινωνική συµµαχία στην οποία δεν έχουν όλοι ταυτόσηµες ανάγκες και δεν θα υποστούν στον ίδιο βαθµό τις συνέπειες του τρίτου µνηµονίου. Ξέρουµε ότι οι υλικές συνθήκες της ανθρώπινης ζωής αποτελούν την αρχή διαµόρφωσης της συνείδησης και ταυτόχρονα ότι, σε στιγµές που οι άνθρωποι καλούνται να πουν το µεγάλο ΟΧΙ, πραγµατοποιείται µια υπέρβαση η οποία επιβεβαιώνει τη δυνατότητα να είµαστε ελεύθεροι. Γι’ αυτό χρειάζεται να εκπονηθεί συλλογικά µε τα ήδη υπάρχοντα διάσπαρτα στοιχεία και µελέτες και να γίνει κοινό κτήµα το σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη ως σχέδιο της µεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας αλλά και ως επιλογή που απαντά στα µείζονα διακυβεύµατα της δηµοκρατίας, της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας, της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. ∆εν γνωρίζω αν µπορούµε να κερδίσουµε τον χαµένο χρόνο, αν ο Σίσυφος αυτήν τη φορά θα κουβαλήσει τη λύτρωση χωρίς να πέσει. Ξέρω όµως ότι, σε αντίθεση µε αυτούς που απαράδεκτα και ανιστόρητα επικαλούνται τον Λένιν και τους µπολσεβίκους, το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, ακόµα και τους Βιετκόνγκ, για να δώσουν ιστορικές αναλογίες στη σηµερινή άτακτη υποχώρηση και να εξοµοιωθούν µε τους ήρωες της ιστορίας µας, εµείς µπορούµε να έχουµε αναφορά σ’ ένα ιστορικό παράδειγµα. Θέλω να πω για την επικαιρότητα της λαϊκής αντίστασης, πρωτοβουλίας και αυτοθυσίας που πυροδότησε η ίδρυση του ΕΑΜ από το τότε σε κρίση ΚΚΕ και τις άλλες µικρές οργανώσεις. Η απελευθέρωση από τα δεσµά των µνηµονίων µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο ως έργο του µεγάλου πολιτικού και κοινωνικού κινήµατος του ΟΧΙ. Οι δυνάµεις της Αριστεράς που δεν συµφιλιώνονται µε τη νέα κατάσταση πρέπει να έχουν αυτό ως πρώτο στόχο.

6.

7.

22 ιουλη 2015

15

ΑΡΙΣΤΕΡα

Το 3ο μνημόνιο θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την ταξική τάφρο

ο ρθρ το ά r ο ρ κλη ct.g Ολό rproje ο τ σ

Του Βαγγέλη Αντωνίου *

Δ

εν πρέπει να υπάρχει ιστορικό προηγούμενο τέτοιας πλήρους αναστροφής, σαν αυτή που συντελέστηκε εντός ελάχιστων ημερών, με την υπογραφή της κατάπτυστης συμφωνίας από την κυβέρνηση, σε βάρος της λαϊκής βούλησης που εκφράστηκε με το «Όχι» της 5ης Ιουλίου. Υπό το πρόσχημα του –υπαρκτού– εκβιασμού, τον οποίο, όμως, υποτίθεται ότι εκλήθη να αποκρούσει ο λαός με το δημοψήφισμα – και το έπραξε με τρόπο αδιαμφισβήτητο και γενναιόδωρο. Ούτε και προηγούμενο τέτοιας διαστροφής, να επιχειρείται, είτε με δημοσκοπήσεις είτε με επικοινωνιακή προπαγάνδα των ίδιων απατεώνων τους οποίους ο λαός έστειλε στα αζήτητα, να παραχαραχθεί το αποτέλεσμα, μέχρι του σημείου να γίνονται οι νικητές αντικείμενο χλεύης των ηττημένων. Δεν πρέπει να υπάρχει, επίσης, προηγούμενο κυβέρνησης η οποία, σε χρονικό διάστημα ελάχιστων μηνών, να «αυτονομείται» τόσο κραυγαλέα από το πρόγραμμα και τους στόχους της. Και ασφαλώς δεν υπάρχει προηγούμενο μια τόσο περιφανής νίκη του λαού να μετατρέπεται μέσα σε πέντε μέρες σε μια τόσο συντριπτική ήττα, με διαστάσεις εθνικής καταστροφής. Ήττα που οδηγεί στη συντριβή των υποτελών τάξεων, που εν προκειμένω οδηγήθηκαν, παρά τη βούλησή τους, σε υποταγή από την ίδια την πολιτική τους ηγεσία. Ήττα, όμως, που συνεπάγεται και τη στρατηγική υποβάθμιση του ελληνικού καπιταλιστικού σχηματισμού, με τη συνέργεια των ηγετικών ελίτ της εγχώριας αστικής τάξης, όπως συνέβη σε όλες ανεξαιρέτως τις μείζονες εθνικές κρίσεις της νεότερης ελληνικής ιστορίας.

Η συμφωνία

Η συμφωνία που συνομολογήθηκε με τους «θεσμούς» είναι οικονομικά καταστροφική, γιατί διαιωνίζει το σπιράλ λιτότητα-ύφεση-υπερχρέωση, και μη βιώσιμη, γιατί προβλέπει υπερμεγέθη, εμπροσθοβαρή και ανέφικτα δημοσιονομικά μέτρα σε μια καθημαγμένη και ανήμπορη οικονομία. Η μη βιωσιμότητα της συμφωνίας ομολογείται άλλωστε από τους ίδιους τους «θεσμούς» (σωρευ-

τική ύφεση πάνω από 30%, χρέος 200% με απορρόφηση του 15% του ΑΕΠ για την ετήσια εξυπηρέτησή του κ.λπ.). Κοινωνικά φρικαλέα, γιατί εμπεδώνει και μεγιστοποιεί το μνημονιακό άχθος με ένα νέο, το τρίτο, πάνω στα δύο παλιά, τούρμπο μνημόνιο (και έπονται νέα υπομνημόνια, σε κάθε φάση της αξιολόγησης). Γιατί υπαγορεύει μια βαθιά αντιμεταρρύθμιση στο καθεστώς των εργασιακών σχέσεων, των απολύσεων και τον εργατικό συνδικαλισμό. Γιατί προβλέπει αλλαγές στη δικαιοσύνη και τη διοίκηση που θα αξιοποιηθούν για την επιβολή fast track διαδικασιών κατασχέσεων, εξώσεων, πλειστηριασμών, και θα οδηγήσουν σε απαλλοτρίωση περιουσίας από τις τράπεζες και τους μεγάλους ομίλους. Υπονομευτική της προσπάθειας για παραγωγική ανασυγκρότηση, καθώς στοχοποιεί κρίσιμους κλάδους και τομείς, όπως τον αγροτικό τομέα, τη νησιωτική οικονομία κ.ά. και προωθεί διαρθρωτικές απορρυθμίσεις που θα επιφέρουν καίριο πλήγμα στη μικρομεσαία ραχοκοκαλιά της

με τον «αυτόματο κόφτη» δημοσίων δαπανών και εγκαθιδρύει τον άμεσο έλεγχο από τους δανειστές της δημόσιας διοίκησης και των «ανεξάρτητων αρχών». Επικίνδυνη για τη δημοκρατία, γιατί η προσπάθεια εφαρμογής της απέναντι στις αυτονόητες λαϊκές αντιδράσεις θα απαιτήσει ένταση της καταστολής (το ζήσαμε ήδη στις 15/7), γιατί θα ευτελίσει περαιτέρω τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς και διαδικασίες, γιατί θα οδηγήσει σε μόνιμο καθεστώς «έκτακτης ανάγκης». Πολιτικά ολέθρια, γιατί, φέροντας την υπογραφή μιας κυβέρνησης αριστερής προέλευσης, εμπεδώνει τον πολιτικό αμοραλισμό και το δόγμα Τ.Ι.Ν.Α., παραλύει ένα ολόκληρο δυναμικό κοινωνικής αντίστασης, ακυρώνει εν τη γενέσει του τον νεολαιίστικο ριζοσπαστισμό που εκδηλώθηκε στη μάχη του δημοψηφίσματος, ανοίγει δρόμους στην ακροδεξιά και υπονομεύει την προοπτική προοδευτικών ανατροπών στην υπόλοιπη Ευρώπη. Διαμορφώνει συνθήκες απαξίωσης της Αριστεράς εν συνόλω και θέτει σε υπαρξιακή

Είναι προφανές πως εδώ πλέον υπάρχουν δύο ασύμβατα πολιτικά σχέδια. Δυνατότητα σύνθεσης πάνω στο έδαφος της μνημονιακής διαχείρισης απλά δεν υπάρχει. Το πολιτικό σχέδιο του «Όχι» οφείλει να διεκδικήσει το κόμμα, ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. οικονομικής δραστηριότητας και στην απασχόληση. Γιατί αποστερεί από το Δημόσιο όλα τα εργαλεία εμπλοκής του στη διαδικασία της παραγωγικής επανεκκίνησης, τα στρατηγικά δίκτυα και την ενέργεια. Γιατί στις τράπεζες, που αποτελούν το εργαλείο για την αιμοδοσία της οικονομίας και τον βασικό μοχλό για την αναδιάρθρωση του παραγωγικού μοντέλου, θα γίνει το μεγάλο πάρτι, η μεγάλη λεηλασία Με φρέσκα δανεικά στις πλάτες του ελληνικού λαού και με την ενσωμάτωση στην εθνική νομοθεσία της οδηγίας BRRD. Ταπεινωτική για τη χώρα, γιατί εμβαθύνει στο έπακρο το καθεστώς της αποικίας χρέους και της επιτροπείας. Γιατί εγκαθιστά μηχανισμό αρπαγής της δημόσιας περιουσίας. Γιατί αφαιρεί από την κυβέρνηση της χώρας και το κοινοβούλιο τη νομοθετική εξουσία και μάλιστα με αναδρομική ισχύ. Γιατί φαλκιδεύει την ίδια την εκτελεστική εξουσία

δοκιμασία το εγχείρημα του ΣΥΡΙΖΑ. Θα αποδειχτεί, τέλος, ανεφάρμοστη στην πράξη, επαναφέροντας, ίσως και πολύ σύντομα, ακόμη πιο πιεστικά και πιο εκβιαστικά το δίλημμα του απροετοίμαστου και χαοτικού Grexit, που υποτίθεται αποσόβησε. Ο ισχυρισμός ότι η συμφωνία είναι πολιτικά διαχειρίσιμη με «αντιρροπιστικά» μέτρα (όπου ακούς νεολογισμούς, βράσ’ τα) και μάλιστα είναι προτιμότερο να τη διαχειριστεί η παρούσα κυβέρνηση, με «αριστερή» ευαισθησία, αν δεν αποτελεί φενάκη εκ μέρους αυτών που με κάθε τρόπο επιθυμούν να γαντζωθούν σε κυβερνητικούς θώκους και καρέκλες, είναι στην ηπιότερη εκδοχή βαριά αφέλεια. Αλήθεια, με τι να «αντιρροπίσεις» τη σφαγή; Όσο για τους λεονταρισμούς κατά της διαπλοκής και τα τοιαύτα, εκείνο που είναι βέβαιο και έχει επαληθευτεί από τη μνημονιακή πενταετία είναι πως το βαθύ

ταξικό ρήγμα που ανοίγει το μνημόνιο υποχρεώνει αυτούς που καλούνται να το εφαρμόσουν σε αναζήτηση συμμαχιών, πολιτικών, κοινωνικών, μιντιακών, στην απέναντι όχθη του Ρουβίκωνα. Και τούτο το 3ο μνημόνιο, που θα βαθύνει ακόμη περισσότερο την ταξική τάφρο, θα χρειαστεί επιχείρηση μαζικής λοβοτομής, οπότε ας προσέξουν οι κυνηγοί κεφαλών μη σκίσουν κανένα καλσόν. Άλλωστε, στη φάση που διανύουμε, οι ανάγκες της συγκυρίας επιβάλλουν τη στοχοποίηση των «διαφωνούντων», και οι «φίλοι μας οι καναλάρχες» κάνουν ό,τι μπορούν.

Και τώρα;

Είναι παραπάνω από προφανές πως δημιουργείται όχι απλά πολιτικό κενό, αλλά χάσμα εκπροσώπησης του κόσμου, των θυμάτων του μνημονίου, που κινδυνεύει να μείνει χωρίς φωνή. Και ταυτόχρονα ο κίνδυνος απορφανισμού του «Όχι», έστω του πιο ριζοσπαστικού του τμήματος. Είναι, επίσης, προφανές πως οι μάχες που μέλλει να δοθούν οφείλουν να δοθούν με το βλέμμα στραμμένο στην κοινωνία, να αποκτήσουν, επειγόντως, μετωπική συγκρότηση από τα κάτω, με τολμηρή απεύθυνση ειδικά στη νεολαία, που έδωσε συγκινητική κι ελπιδοφόρα μάχη για το «Όχι», για το ίδιο της το μέλλον. Το «Όχι» των βουλευτών της Αριστεράς μέσα στη Βουλή, που αποτελεί ένα πρώτο βήμα για να βρει φωνή και αντιστοίχιση αυτό το κομμάτι της κοινωνίας, χρειάζεται να έχει και συνέχεια.

Και με το κόμμα;

Είναι προφανές πως εδώ πλέον υπάρχουν δύο ασύμβατα πολιτικά σχέδια. Δυνατότητα σύνθεσης πάνω στο έδαφος της μνημονιακής διαχείρισης απλά δεν υπάρχει. Το πολιτικό σχέδιο του «Όχι» οφείλει να διεκδικήσει το κόμμα, ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται. Είναι μια μάχη που πρέπει να δοθεί και θα δοθεί από την αριστερή πτέρυγα του κόμματος πάση δυνάμει, απέναντι και στο συστημικό μέτωπο που εσχάτως έχει επιστρατευτεί σε μια άνευ προηγουμένου ενορχηστρωμένη στοχοποίησή της ως του υπ’ αριθμ. 1 «εσωτερικού εχθρού». Και η μάχη αυτή θα δοθεί όχι απλά για την τιμή των όπλων. Ούτως ή άλλως όλα θα κριθούν στο πεδίο της ταξικής πάλης. * Μέλος του Συντονιστικού Νομαρχιακής Α’ Αθήνας

16

αντιρατσισμος

22 IOYλH 2015

Η Χρυσή Αυγή, το 3ο μνημόνιο και η Αριστερά

Τη Δευτέρα 13 Ιουλίου, στην Αμυγδαλέζα, κρατούμενοι διαμαρτυρόμενοι για τις συνθήκες κράτησης έβαλαν φωτιά στο εσωτερικό πέντε κοντέινερ. Στο σημείο έφτασαν πυροσβεστικά οχήματα που πρόλαβαν να σβήσουν έγκαιρα τη φωτιά σε τρία κοντέινερ, ενώ ένα κοντέινερ υπέστη φθορές και άλλο ένα καταστράφηκε. Ακόμη περιμένουμε από την κυβέρνηση να κλείσει τα στρατόπεδα συγκέντρωσης...

Του Θανάση Κούρκουλα Με δύο διμοιρίες ΜΑΤ των 40 ατόμων θα ενισχυθεί η Αστυνομική Διεύθυνση Λέσβου «για την καλύτερη δυνατή διαχείριση της κατάστασης στο Κέντρο Πρώτης Υποδοχής στη Μόρια και στον καταυλισμό του Καρά Τεπέ». Έτσι διαβάσαμε στον τοπικό Τύπο. Αντί να οργανώσουν την εντελώς απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί εκεί από την άποψη ύδρευσης, καθαριότητας και στοιχειώδους υποδομής και να στείλουν μερικούς γραφείς για να επισπεύσουν τις καταγραφές, στέλνουν τον μπόγια;

Δυσκολίες για τους νεοναζί

Οι χρυσαυγίτες προσπαθούν απεγνωσμένα να προσεγγίσουν ευρύτερα ακροατήρια της Αριστεράς και του ΟΧΙ της 5ης Ιούλη παριστάνοντας τους αντισυστημικούς τιμητές του συνθηκολογημένου ΣΥΡΙΖΑ. Χρειάζεται να αναδείξουμε τη βαθιά συστημική μπόχα τους. Είναι σωστό πως το έδαφος της προπαγάνδας των φασιστών είναι πιο βατό για τους νεοναζί μετά τη συμφωνία Τσίπρα-δανειστών και ο κίνδυνος ελλοχεύει. Όμως απέχει έτη φωτός από την πραγματικότητα πως σε αυτές τις νέες συνθήκες μια εκτίναξη των φασιστών θα είναι εύκολη και σχεδόν αυτόματη. Οι φασίστες προς το παρόν αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες συσπείρωσης των μελών τους, που φαίνονται στις σχετικά άμαζες απόπειρές τους να εμφανιστούν στον έξω κόσμο μετά τη συμφωνία (π.χ. ξανά στον Πειραιά για τον ΟΛΠ) ή στις ακόμα πιο άμαζες συγκεντρώσεις των 10-15 ατόμων που πραγματοποιούν

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

μέσα στα γραφεία τους στις περιοχές όπου έχουν τοπικές οργανώσεις. Για τη συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου κουβαλάνε το στίγμα της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης μπράβων και λαμογιών του υποκόσμου. Δικάζονται σε μια δίκη που περιορίζει την «ελευθερία κινήσεών» τους προκειμένου να μη δοθούν περισσότερα επιχειρήματα στην πλευρά των θυμάτων τους. Έτσι, κάθε άλλο παρά έχουν αποδείξει μια δυναμική στους δρόμους των πόλεων που θα απελευθέρωνε την υποστήριξη τμημάτων του κατεστημένου. Στις κεντρικές κινητοποιήσεις των συνδικάτων και της Αριστεράς έξω από τη Βουλή στις 15 Ιούλη, ήταν προφανώς άφαντοι. Το ίδιο το σύστημα που τους συντηρεί ως εφεδρεία, αυτήν τη στιγμή επιλέγει φρέσκα κουλούρια συμμαχιών, ελπίζοντας ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ή έστω το μεγαλύτερο τμήμα του θα μετατραπεί σε μνημονιακό σύμμαχο, ενώ μάχεται λυσσαλέα την εσωκομματική αντιπολίτευση του ΟΧΙ. Η εξέλιξη αυτή, κάθε άλλο παρά χαροποιεί τους χρυσαυγίτες, που τις τελευταίες μέρες φαίνεται να αντιλαμβάνονται πως οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ αντί να απελευθερώνουν ακροατήρια γι’ αυτούς, ενδέχεται να συνεχίζουν να τα «εγκλωβίζουν» στην Αριστερά. Έτσι, διαβάζουμε στο σάιτ τους κριτική για τους 109 της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που είναι «πολιτικά ηλίθιοι που δεν κατάλαβαν το παιχνίδι του προέδρου τους πιο πριν ή παριστάνουν τους ηλίθιους»! Δεν είναι δε τυχαίο πως επιτίθενται στους «λαφαζανίστας» προδιαγράφοντας πως θα το παίζουν αριστερή πτέρυγα του μνημονιακού ΣΥΡΙΖΑ για να εγκλωβίζουν ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ ώστε να μη μετατοπιστούν προς τη Χρυσή Αυγή. Για την κοινωνική και πολιτική Αριστερά ένα είναι σίγουρο: Οι κοινωνικές αντιστάσεις που αναπόφευκτα θα αναπτυχθούν απέναντι στο 3ο μνημόνιο απαιτείται να ενισχυθούν αποφασιστικά, τόσο για να μην εφαρμοστούν τα μνημονιακά μέτρα, όσο και για να είναι ηλίου φαεινότερο ποιες είναι οι δυνάμεις που υπερασπίζονται τον κόσμο της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων. Η πάλη ενάντια στο φασισμό αναβαθμίζεται ως εξαιρετικά σημαντικό και αναπόσπαστο τμήμα της μάχης ενάντια στα μνημόνια. Ενώ η πολιτική έκφραση των αγώνων της επόμενης περιόδου είναι μια μάχη κομβικής σημασίας που μπορεί και πρέπει να κερδηθεί από τη ριζοσπαστική Αριστερά του ΟΧΙ.

μικρά αντιρατσιστικά

Ο

ι νεοναζί κάνουν ό,τι μπορούν για να προσεγγίσουν τη λαϊκή δεξαμενή του «Όχι» και τον ευρύτερο κόσμο της Αριστεράς μετά την ψήφιση των προαπαιτούμενων του 3ου μνημονίου. Σκίζουν τα ιμάτιά τους ενάντια στο νέο προδοτικό μνημόνιο του Τσίπρα. Λίγο πιο πριν βέβαια θεωρούσαν καταστροφή την έξοδο της χώρας από το ευρώ. Στην ομιλία του στις 15 Ιούλη στη Βουλή ο Μιχαλολιάκος ανακάλυψε πως ο ΦΠΑ είναι καπιταλιστικός φόρος καθώς είναι έμμεσος, ενώ άνοιξε βουλωμένο γράμμα πως η αύξηση της φορολογίας των επιχειρήσεων θα μετακυλιστεί στους καταναλωτές, αποκαλώντας μάλιστα τους βουλευτές της Αριστεράς «συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ», επιδιώκοντας να τους κάνει μαθήματα μαρξισμού... Μετά τις 5 Ιούλη οι χρυσαυγίτες ανακάλυψαν το περήφανο 62% του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος που ξεπουλήθηκε σε 5 μέρες από την Αριστερά. Όμως όλη την εβδομάδα πριν από το δημοψήφισμα δεν ασχολήθηκαν ιδιαίτερα για τη νίκη του ΟΧΙ, ούτε καν στην εφημερίδα και στο σάιτ τους, ενώ γκρίνιαζαν από τους καναπέδες τους για τις ουρές στα ΑΤΜ και για τους νεομπολσεβίκους του ΣΥΡΙΖΑ. Αποτέλεσμα βέβαια –σύμφωνα με έρευνες ψήφου– ήταν πως κάτω από το 40% των ψηφοφόρων της ΧΑ ψήφισαν ΟΧΙ, ενώ οι υπόλοιποι συντάχθηκαν με τον εθνικό κορμό. Μέχρι και ανατριχιαστικές αναλογίες ανάμεσα στη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, βάσει της οποίας το 1917 οι μπολσεβίκοι παραχώρησαν εδάφη της Ρωσίας στους προελαύνοντες Γερμανούς, και στο μνημόνιο του Τσίπρα ανακάλυψαν τελευταία, καταλήγοντας στο συμπέρασμα πως και τότε και τώρα οι αριστεροί ξεπούλησαν τη χώρα τους σε συμφωνία με τους εχθρούς τους (άρθρο του υπαρχηγού Παππά). Για να μη μένει κανείς στο απυρόβλητο, έφτασε μάλιστα να παρομοιάζει τον Τρότσκι με τον... Βαρουφάκη, καθώς ο αρχηγός του Κόκκινου Στρατού είχε αποχωρήσει από τις διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς λίγο πριν από τη συμφωνία ενώ στην ΚΕ των μπολσεβίκων που πήρε τη σχετική απόφαση είχε ψηφίσει λευκό...

Στην Ουγγαρία οργανώθηκε διαδήλωση ενάντια στο φράχτη τύπου Έβρου για τους πρόσφυγες. Οι ομιλητές στη διαδήλωση επισήμαναν πως ο φράχτης δεν θα αποτρέψει τους ανθρώπους από το να εγκαταλείπουν τις εμπόλεμες ζώνες και πρόσθεσαν ότι τα χρήματα που δαπανώνται για την εγκατάστασή του είναι πεταμένα κι ότι θα έπρεπε να δοθούν για ανθρωπιστική βοήθεια. Ένας από αυτούς, ο Έντιτ Γκιάνταρ, χαρακτήρισε το φράχτη αυτόν «ανήθικο», υπενθυμίζοντας ότι εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι μετανάστευσαν σε δυτικοευρωπαϊκές χώρες από τα κράτη της Ανατολικής Ευρώπης σε αναζήτηση καλύτερης ζωής.

Ολοκληρώθηκε η δίκη των «Αυτόνομων Εθνικιστών», η περιβόητη υπόθεση της Πανόρμου, που η παραπάνω συμμορία νεοναζί επιτέθηκε τον Ιανουάριο του 2010 σε αντιφασιστική συγκέντρωση στο Μετρό Πανόρμου τραυματίζοντας 4 συγκεντρωμένους, με πιο σοβαρό τραυματισμό αυτόν 50χρονης γυναίκας στο κεφάλι από χτύπημα με καδρόνι. Η απόφαση αφήνει την πλευρά μας με ανάμεικτα συναισθήματα, καθώς είναι μεν καταδικαστική, αλλά μόνο για 8 από τους 32 κατηγορουμένους και με το χαμηλότερο δυνατό όριο των προβλεπόμενων ποινών, οι οποίες είναι επίσης με ανασταλτικό χαρακτήρα και εφέσιμες. Η εισήγηση της εισαγγελέως αγνοήθηκε, τόσο όσον αφορά την ενοχή του συνόλου των κατηγορουμένων όσο και ως προς το ύψος των ποινών. Κι αυτό παρά τη σαθρή υπερασπιστική γραμμή των κατηγορουμένων, που όλοι ισχυρίστηκαν ότι βρέθηκαν στην περιοχή για καφέ ή για να πάνε στη λαϊκή, παρότι έμεναν σε άλλες περιοχές και κάποιοι σε άλλες πόλεις! Παρ’ όλα αυτά, οι έστω και περιορισμένες καταδίκες δικαιώνουν την πλευρά μας νομικά και ηθικά, αφού η απόφαση παραδέχεται την ύπαρξη ταγμάτων εφόδου και τιμωρεί τη δράση τους.

διεθνη

22 IOYλH 2015

17

Η κρίση στην Κίνα Πάνος Πέτρου

Η

άνευ προηγούμενου κατρακύλα των κινεζικών χρηματιστηρίων προκάλεσε μια θηριώδη οικονομική κατα-

στροφή. Ο ι τιμές των μετοχών έπεσαν κατά 30% στη διάρκεια των εβδομάδων του χρηματιστηριακού πανικού. Χάθηκαν 3,4 τρισεκατομμύρια δολάρια! Είναι περίπου 10 φορές του σύνολο του ελληνικού χρέους ή σχεδόν όλο το γερμανικό ΑΕΠ! Παρά τις εκτεταμένες και διαρκείς παρεμβάσεις του κινεζικού κράτους, η κατάρρευση δεν ανακόπηκε και τα κυβερνητικά μέτρα ποδοπατήθηκαν από την αφηνιασμένη αγέλη που ξεφορτωνόταν τις μετοχές της.

«Φούσκα»

Για πολλούς αναλυτές ήταν το χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου. Έσκασε μια μεγάλη «φούσκα» η οποία τους τελευταίους 12 μήνες είχε γιγαντωθεί εξωπραγματικά. Στις αρχές Ιούνη, το χρηματιστήριο είχε σκαρφαλώσει στα 10 τρισ. δολάρια, καταγράφοντας κέρδη 6,7 τρισ. μέσα σε έναν χρόνο (150% αύξηση). «Καμιά άλλη χρηματαγορά ποτέ δεν μεγεθύνθηκε τόσο πολύ σε τέτοιο χρονικό διάστημα» σύμφωνα με τη «Washington Post». Τους πρώτους μήνες του 2015 δημιουργούνταν 4 δισεκατομμυριούχοι κάθε βδομάδα. Δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι μπήκαν στο χρηματιστήριο το ίδιο διάστημα (αυτοί οι πολλές δεκάδες εκατομμύρια μικρομέτοχοι είναι το 80% των «επενδυτών»). Πρόκειται για τη μεσαία τάξη των πόλεων, αλλά και για αγρότες, εσωτερικούς μετανάστες εργάτες, φοιτητές (3 στους 10 σύμφωνα με έρευνα), ανθρώπους που πούλησαν τα σπίτια τους για να «μπουν στην αγορά». Στις 12 Ιούνη οι τιμές των μετοχών έφτασαν στο ιστορικό υψηλό τους, και μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι έφτασαν σε ακραία ύψη άρχισαν να υποχωρούν. Η παρέμβαση της ίδιας της κινεζικής κυβέρνησης για να επιβάλει περιορισμούς στη χρηματιστηριακή κίνηση (ενώ μέχρι πρότινος ενορχήστρωνε-ενθάρρυνε το «μπουμ») προκάλεσε πανικό κι επιτάχυνε τελικά την κατάρρευση, που θα ερχόταν αργά ή γρήγορα. Το σκάσιμο της «φούσκας» έφερε στο φως την ίδια την ύπαρξή της. Αλλά μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει τι κρύβεται πίσω

από την ίδια τη «φούσκα». Η κινεζική οικονομία δείχνει πλέον να «ασθμαίνει». Η τόνωση της ανάπτυξης μέσα από την κρατική παρέμβαση και την αύξηση του δανεισμού, που χρησιμοποιήθηκε ως απάντηση στην κρίση του 2008 και λειτούργησε ένα προηγούμενο διάστημα, έφτασε στα όριά της. Το συνολικό κινεζικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ φτάνει στο 280%. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του χρέους ανήκει σε κρατικές εταιρείες και σε επαρχιακές κυβερνήσεις. Οι ρυθμοί ανάπτυξης είναι οι χαμηλότεροι εδώ και 25 χρόνια (στην πραγματικότητα υπολογίζονται σε 3-4%), μία στις 3 επαρχίες βρίσκεται σε ύφεση, ενώ η βιομηχανία αιμορραγεί, τη στιγμή που υπαρκτές παραγωγικές δυνάμεις μένουν αδρανείς (excess capacity).

Το άνοιγμα στην αγορά

Η νέα ηγεσία κόμματος και κράτους, γύρω από τον Σι Τζινπίνγκ, ανέλαβε με στόχο να αντιμετωπίσει την κατάσταση της οικονομίας, «ενισχύοντας το ρόλο της αγοράς». Καθώς οι χρεωμένες εταιρείες χρειάζονταν πόρους για να καλύψουν τα ανοίγματά τους, ενώ ο κρατικός τραπεζικός τομέας είχε ήδη «υπερεκτεθεί» και χρειαζόταν και ο ίδιος νέα κεφάλαια, η κυβέρνηση του ΚΚ Κίνας θεώρησε ότι θα πρέπει να προσελκύσει πόρους από τον ιδιωτικό τομέα. Το χρηματιστηριακό «μπουμ» υποστηρίχθηκε και με νομοθετικές παρεμβάσεις και με κρατικές μιντιακές καμπάνιες, ώστε να αντληθούν από εκεί οι πόροι για τις χρεωμένες εταιρείες (εκδίδοντας νέες μετοχές) και να χαλαρώσει η «πίεση» στις τράπεζες. Μια φιλόδοξη αλλά ελεγχόμενη «φιλελευθεροποίηση» προσέλκυσε δυτικούς επενδυτές να αγοράσουν μετοχές κινεζικών εταιρειών μέσω του χρηματιστηρίου του Χονγκ Κονγκ, ενώ επιχειρούσε να ενσωματώσει την κινεζική κεφαλαιαγορά στις διεθνείς αγορές. Παράλληλα, εκατομμύρια Κινέζοι ενθαρρύνθηκαν να παίξουν στο χρηματιστήριο για να βγάλουν χρήματα. Στην Κίνα δεν υπάρχει κοινωνική ασφάλιση. Η υγειονομική περίθαλψη είναι ακριβή. Οι συντάξεις είναι χαμηλές. Η στέγαση βρίσκεται στα χέρια μεγάλων εταιρειών. Πολλοί άνθρωποι επιλέγουν να θυσιάζουν την «ποιότητα ζωής» τους για να αποταμιεύουν χρήματα που θα διασφαλίζουν αξιοπρεπή γηρατειά ή περίθαλψη αν πάθουν κάτι (αυτές οι αποταμιεύσεις φτάνουν το 30% του κινεζικού ΑΕΠ). Καθώς οι τράπεζες δεν προσφέρουν υψηλό τόκο στις

αποταμιεύσεις, πολλοί αναζητούν άλλους τρόπους να τονώσουν τα εισοδήματά τους. Το χρηματιστήριο προωθήθηκε από την κινεζική κυβέρνηση σε αυτούς τους ανθρώπους ως μια σίγουρη επιλογή. Το ΚΚ Κίνας ήλπιζε παράλληλα πως το «χρηματιστηριακό μπουμ», αυξάνοντας το εισόδημα της μεσαίας τάξης και των καλύτερα αμειβόμενων εργαζομένων, θα τόνωνε και την κατανάλωση, κι έτσι η εσωτερική αγορά θα λειτουργούσε ως υποκατάστατο στην πτώση της ζήτησης για τις κινεζικές εξαγωγές στη διεθνή αγορά (απότοκο της διεθνούς κρίσης). Η κινεζική ηγεσία έθρεψε το τέρας, το οποίο βγήκε εκτός ελέγχου, και η στρα-

Πίσω από τη «φούσκα» που έσκασε, κρύβεται το γεγονός ότι η κινεζική οικονομία δείχνει πλέον να «ασθμαίνει», κάτι που μπορεί να έχει ανυπολόγιστες διεθνείς συνέπειες. τηγική της έσκασε στα μούτρα της. Το χρήμα που βγήκε στα χρηματιστήρια δεν πήγε ποτέ στην «πραγματική οικονομία» (επενδύσεις κ.λπ.), καθώς βρήκε πιο κερδοφόρα διέξοδο στη χρηματοπιστωτική σπέκουλα, μεγεθύνοντας τη «φούσκα» πέρα από κάθε όριο.

Τα θύματα του κραχ

Τα όσα συνέβησαν αυτές τις εβδομάδες θυμίζουν λίγο Αθήνα του 1999. Καθώς καταρρέει η πυραμίδα, καταστρέφονται τα χαμηλότερα στρώματα. Χάθηκαν αποταμιεύσεις ανθρώπων, που δανείστηκαν χρησιμοποιώντας ως εγγύηση την αξία των μετοχών (μια πρακτική που νομιμοποίησε το ΚΚ Κίνας) και τώρα πουλάνε τις μετοχές τους σε μια αγορά που πέφτει κάθε μέρα. Πουλάνε είτε από φόβο ότι οι τιμές θα πέσουν κι άλλο, είτε υποχρεώνονται γιατί οι δανειστές το απαιτούν. Πολλοί είναι αυτοί που, λόγω της απαγόρευσης πωλήσεων όταν η τιμή μιας μετοχής πέφτει πάνω από 10% σε μια μέρα, παρακολουθούν ανήμποροι την κατάρρευση. Χρεοκοπίες, απώλεια της αξιοπρέπειας και αυτοκτονίες είναι το αποτέλεσμα. Τα όσα συνέβησαν όμως θυμίζουν εξίσου τη διαδρομή που διένυσαν οι δυτικές οικονομίες (η χρηματοπιστωτική «φούσκα» ως τρόπος κερδοφορίας σε μια εποχή που οι «επενδύσεις» και η

«πραγματική οικονομία» δεν αποδίδουν σίγουρα και γρήγορα κέρδη) πριν φτάσουν στο κραχ του 2008. Η κινεζική ηγεσία επιχειρεί να απαντήσει. Νέα μέτρα ανακοινώνονται σε ημερήσια βάση, που θυμίζουν τα bail-out του 2008 και το «bazooka» χρηματοδότησης που ενεργοποίησε η αμερικανική κυβέρνηση τότε για να αποτρέψει την κατάρρευση, με αποκορύφωμα μια κινεζική εκδοχή «ποσοτικής χαλάρωσης» (η κεντρική τράπεζα ως «αγοραστής τελευταίας καταφυγής»). Το κράτος κινητοποιεί όλα τα μέσα του, ενώ ποινικοποιεί τις κακές ειδήσεις (απαγορεύονται όροι όπως «διάσωση της αγοράς», άνθρωποι συλλαμβάνονται για «διασπορά φημών», ενώ η κρατική εφημερίδα επιμένει πως «μετά την καταιγίδα βγαίνει το ουράνιο τόξο»!). Ανοιχτό μένει το ενδεχόμενο πολιτικής κρίσης. Η εξολόθρευση της μεσαίας τάξης είναι πρόβλημα για το ΚΚ Κίνας, που έχει ανάγκη μια κοινωνική βάση. Το γεγονός ότι το χρηματιστηριακό «μπουμ» συνδέθηκε με την πολιτική ηγεσία (ως πρωτοβουλία της και έργο της) σημαίνει πως η χρηματιστηριακή κατάρρευση πληγώνει το κύρος αυτής της ηγεσίας. Το δόγμα του «σίγουρου χρήματος» έπεισε γιατί εμφάνιζε ως εγγυητή την ίδια την ηγεσία του ΚΚ και το κινεζικό κράτος. Πιθανή αποτυχία των κυβερνητικών μέτρων θα δείξει πως το «παντοδύναμο ΚΚ» δεν είναι τελικά ικανό να ελέγξει τα πάντα.

Διεθνείς συνέπειες

Οι συνέπειες για τη διεθνή οικονομία είναι δύσκολο να υπολογιστούν. Οι τιμές εμπορευμάτων όπως ο χαλκός, το πετρέλαιο, τα μέταλλα κατρακύλησαν, καθώς η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος εισαγωγέας αυτών των πρώτων υλών (κρατώντας «όρθια» π.χ. τη Λατινική Αμερική μια προηγούμενη περίοδο, αλλά όχι μόνο). Αυτή είναι μία μόνο όψη των διεθνών συνεπειών της βαθιάς κρίσης σε μια γιγάντια οικονομία, τη μόνη που έδειχνε υποψήφια να λειτουργήσει ως «παγκόσμια ατμομηχανή». Αν θα επιτευχθεί η σταθεροποίηση μένει να φανεί. Ωστόσο, ακόμα κι αν επιτευχθεί, το πιθανότερο είναι ένας νέος, πιο άγριος γύρος σπέκουλας, με τους «επενδυτές» να πείθονται ότι έχουν πίσω τους μια ηγεσία που εγγυάται τη συνέχεια της «φούσκας». Όσο η πραγματική οικονομία παραμένει σε δυσχερή θέση, αυτή η αντίφαση κάποια στιγμή θα ξαναεκραγεί. Η βουτιά σε ένα νέο 1929 θα είναι εξαιρετικά πιθανή, και θα κάνει τα μέχρι σήμερα επεισόδια της κρίσης να δείχνουν σαν βόλτα στο πάρκο...

18

ΔΙΕΘΝΗ

22 ΙΟΥΛΗ 2015

Ισλαµικό Κράτος Εν µέσω βοµβαρδισµών στη Γάζα, µαχητές του Ισλαµικού Κράτους ανέβασαν βίντεο όπου έκαιγαν την παλαιστινιακή σηµαία. Το µήνυµα ήταν πως το παλαιστινιακό εθνικό κίνηµα είναι παρέκκλιση από το στόχο του «χαλιφάτου». Όµως τελευταία, στα στρατόπεδα Παλαιστίνιων προσφύγων στην Ιορδανία υπάρχουν αναφορές για εµφάνιση «πυρήνων» του ΙΚ. Θα είναι µια τραγική εξέλιξη αν το ΙΚ ενισχυθεί στους κόλπους των Παλαιστινίων. Αλλά θα είναι εξηγή-

σιµη. Υπάρχει η καταστροφή που έχει επιβάλει το Ισραήλ, η τακτική των αραβικών κρατών απέναντι στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες (τους κρατά ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας, δεν στηρίζει τον αγώνα τους για ελεύθερη Παλαιστίνη) και η αποτυχία των ηγεσιών του εθνικού κινήµατος. Μην απορήσει κανείς αν η µισθοδοσία που προσφέρει το ΙΚ και η υπόσχεσή του για «επιστροφή όλων στις εστίες τους όταν έρθει το χαλιφάτο» βρει ακροατήρια...

Τουρκία: Θα προχωρήσει ο «ιστορικός συµβιβασµός»; Του Πάνου Πέτρου

Ο

Αχµέτ Νταβούτογλου έλαβε από τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν, εντολή σχηµατισµού κυβέρνησης και βρίσκεται στο στάδιο των διερευνητικών επαφών µε τα άλλα κόµµατα. Ο ηγέτης του AKP έχει 45 µέρες να βρει κυβερνητικό εταίρο που να διασφαλίζει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλιώς η Τουρκία οδεύει προς νέες εκλογές το φθινόπωρο. Προς το παρόν επικρατεί αβεβαιότητα, η οποία προκύπτει από δύο παράγοντες. Ο ένας είναι η απροθυµία και των τριών κοµµάτων της αντιπολίτευσης να συνεργαστούν µε το AKP. Ο δεύτερος είναι πως το σχέδιο του κεµαλικού CHP για τη συγκρότηση µιας πλειοψηφίας «όλων εκτός του AKP» σκοντάφτει στην εχθρότητα µεταξύ του εθνικιστικού MHP και του αριστερού-φιλοκουρδικού HDP, που είναι αδύνατο να δεχτούν οποιαδήποτε µορφή «συγκατοίκησης».

Αδιέξοδο

Λίγες µέρες πριν, ο ηγέτης του CHP έβλεπε ως πολύ πιθανότερο σενάριο τις πρόωρες εκλογές, καθώς δεν έβλεπε συµφωνία του κόµµατός του µε τον Νταβούτογλου. Έκρινε τόσο µακρινό το ενδεχόµενο συγκυβέρνησης µε το ΑΚΡ που σε συνέντευξή του φρόντισε να καταδείξει ως πολύ πιο πιθανά όλα τα άλλα σενάρια («ο Νταβούτογλου θα µπορούσε να συµµαχήσει µε το MHP ή θα µπορούσε να κυβερνήσει µε την ανοχή του HDP»). Αυτά τα σενάρια µάλλον αποµακρύνονται. Το CHP, που θεωρούνταν πιθανός σύµµαχος (καθώς στον παραδοσιακό τουρκικό εθνικισµό του έχει υιοθετήσει τα τελευταία χρόνια και την «ισλαµική ταυτότητα του τουρκικού έθνους»), απέκλεισε τη συµµετοχή του σε κυβέρνηση. Το HDP, αν και (δυστυχώς) δηλώνει ανοιχτό σε κάθε είδους συνοµιλίες, θεωρείται πολύ δύσκολο να δεχτεί να γίνει αυτό ο «µικρός εταίρος» του Νταβούτογλου. Τις τελευταίες µέρες το κλίµα άλλαξε. Ο Νταβούτογλου δήλωσε πως οι συζητήσεις µε το CHP γίνονται σε «καλό κλίµα». Ανακοίνωσε πως συµφωνήθηκε καταρχήν «η µέθοδος» στις συνοµιλίες, και άρα µπορούν τα δύο κόµµατα να προχωρήσουν στο «περιεχόµενο».

Αν τα δύο κόµµατα καταλήξουν σε συµφωνία, δεν θα µιλάµε απλά για «µεγάλο συνασπισµό», αλλά για έναν «ιστορικό συµβιβασµό» τουρκικού τύπου: τον συµβιβασµό ανάµεσα στον κεµαλισµό και το πολιτικό Ισλάµ, που συγκρούστηκαν µετωπικά για πάρα πολλά χρόνια και αναδείχθηκαν ως οι δύο βασικοί αντίπαλοι πόλοι στην τουρκική πολιτική ζωή.

Οικονοµική κρίση

Τι είναι αυτό που σπρώχνει τα πράγµατα προς µια τέτοια ιστορική εξέλιξη; Οι ανησυχίες του τουρκικού κεφαλαίου. Η Παγκόσµια Τράπεζα αναθεώρησε τις προβλέψεις της για την πορεία της τουρκικής οικονοµίας προς το χειρότερο. Τα προβλήµατα έχουν εµφανιστεί κατ’ αρχάς στην κρίση εξαγωγών. Ενώ η τουρκική λίρα έχει µπει σε τροχιά υποτίµησης, οι τουρκικές εξαγωγές βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση. Η εξήγηση είναι απλή, και αφορά το ότι ο καπιταλισµός είναι διεθνοποιηµένο σύστηµα και η κρίση του είναι παγκόσµια. Η άσχηµη οικονοµική κατάσταση της ΕΕ (πρώτου «πελάτη» της Τουρκίας) έχει µειώσει τη ζήτηση. Οι εξελίξεις στη Μέση Ανατολή (δεύτερου µεγαλύτερου «πελάτη») έχουν δηµιουργήσει κι εκεί προβλήµατα. Το ΙΚ ελέγχει βασικούς εµπορικούς δρόµους προς το Ιράκ, στη Συρία µαίνεται ο εµφύλιος, ενώ η Αίγυπτος -στο πλαίσιο του πολιτικού πολέµου µε την τουρκική κυβέρνηση, από όταν ανέλαβε ο Σίσι- ακύρωσε µια συµφωνία «διευκόλυνσης» στη µεταφο-

ρά τουρκικών προϊόντων. Σε αυτό το υπόβαθρο (που ίσως είναι µόνο η «κορυφή του παγόβουνου») άρχισε ένα µπαράζ δηλώσεων από την πραγµατική εξουσία. Χρηµατιστηριακοί παράγοντες κατήγγειλαν τις συνεχείς εκλογικές αναµετρήσεις τα τελευταία χρόνια, που «δεν επιτρέπουν να προχωρήσουν δοµικές αναδιαρθρώσεις». Ο επικεφαλής του συνδέσµου των εργοδοτών κατήγγειλε την «αστάθεια», κάλεσε να αποφευχθεί η «περιπέτεια» των πρόωρων εκλογών και ζήτησε να σχηµατιστεί «ισχυρή, σταθερή κυβέρνηση».

Κυβέρνηση ταξικού πολέµου

Κάτω από αυτήν την πίεση, ο «µεγάλος συνασπισµός» δείχνει εφικτός. Και αν συγκροτηθεί υπ’ αυτήν την πίεση («µε εντολή βιοµηχάνων»), θα είναι σαφές και το πραγµατικό πρόγραµµά του: άγρια επίθεση στους «από κάτω» για να ξεπεράσει το τουρκικό κεφάλαιο την κρίση του, φορτώνοντας σε αυτούς τα βάρη. Θα είναι ίσως ο πιο άµεσος τρόπος να βγει από τη µέση η πόλωση «κοσµικών-ισλαµιστών», που έκρυβε πως και τα δύο κόµµατα είναι αστικά και έκρυβε την πραγµατική πόλωση «Αριστεράς-∆εξιάς», «αφεντικών-εργατών». Ένας τέτοιος «µεγάλος συνασπισµός» θα σηµάνει κι άλλα πράγµατα. Ήδη ο πρώην πρόεδρος της Τουρκίας και ιδρυτικό στέλεχος του AKP, Γκιουλ (που έχει έρθει σε ρήξη µε τον Ερντογάν), κατακεραύνωσε την τουρκική πολιτική στη Μέση Ανα-

τολή και εξέφρασε ελπίδες για µια αλλαγή πορείας. Οι ενστάσεις του CHP στους χειρισµούς των Ερντογάν-Νταβούτογλου σε Συρία, Αίγυπτο, Παλαιστίνη κ.α. είναι γνωστές από καιρό. Γνωστό είναι επίσης ότι το CHP τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε προνοµιακό συνοµιλητή των ΗΠΑ στην Τουρκία, και η παρουσία του στην κυβέρνηση σίγουρα θα λειτουργήσει ως «ιµάντας µεταβίβασης» των αµερικανικών πιέσεων στον «ταραξία Ερντογάν».

Ενδοαστικές συγκρούσεις

Τέλος, µια τέτοια κυβέρνηση πιθανά θα σηµάνει αναδιάταξη και διευθέτηση του ενδοαστικού ανταγωνισµού που εκφράστηκε τα τελευταία χρόνια µε τον «εµφύλιο µέσα στο κράτος» (αποκαλύψεις σκανδάλων, καθαιρέσεις δικαστικών, αλλαγές στην αστυνοµία κ.λπ.). Το αίτηµα της αντιπολίτευσης να ψαλιδιστούν οι εξουσίες του Ερντογάν, να αναδιοργανωθεί το κράτος κ.λπ. είναι συνέχεια αυτού του πολέµου. Η συγκατοίκηση δεν θα είναι εύκολη και ο πόλεµος δεν θα τελειώσει έτσι απλά. ∆εν είναι τυχαίο ότι η «υπηρεσιακή» κυβέρνηση (που καθοδηγείται από το AKP) προχωρά σε µπαράζ διορισµών στην ΜΙΤ (την τουρκική ΕΥΠ), προτού καταλήξουν οι συνοµιλίες σε σχηµατισµό νέας κυβέρνησης. Αν παρά τις «από τα πάνω» πιέσεις για «σταθερότητα» οι συνοµιλίες καταρρεύσουν, η πολιτική κρίση στην Τουρκία θα έχει ανέβει σε άλλο (πολύ σοβαρό) επίπεδο...

διεθνη

22 ΙΟΥλη 2015

19

ΗΠΑ

Αίγυπτος

Ισπανία

Στη Νότια Καρολίνα (όπου ο οπαδός της λευκής ανωτερότητας Ντίλαν Ρουφ δολοφόνησε 9 μαύρους) αποφασίστηκε (επιτέλους!) να κατέβει η σημαία της Συνομοσπονδίας του Νότου (που πολέμησε υπέρ της διατήρησης της δουλείας στον Αμερικανικό Εμφύλιο) από τα δημόσια κτίρια. Η υποστολή συνοδεύτηκε από διαδήλωση της Κου Κλουξ Κλαν και (πολύ μεγαλύτερη) αντιδιαδήλωση των Νέων Μαύρων Πανθήρων (και πολλών αλληλέγγυων, λευκών και μαύρων). Ποιος είπε ότι οι ΗΠΑ ζουν μια «μεταφυλετική εποχή»;

Συνεχίζει τον αγώνα του «ενάντια στην τρομοκρατία» το αιγυπτιακό καθεστώς. Σαν να μην έφτανε όλη η στήριξη που απολαμβάνει από τα ΜΜΕ, περνά έναν νέο νόμο που απαγορεύει «ψευδείς ειδήσεις». Σύμφωνα με αυτόν τον νόμο, απαγορεύεται οι δημοσιογράφοι να δίνουν άλλους αριθμούς θυμάτων «τρομοκρατικών επιθέσεων» από αυτούς που δίνει το καθεστώς. Υπόδειγμα ελευθεροτυπίας η Αίγυπτος. Να περιμένουμε βέβαια «εκατόμβες νεκρών» στα ρεπορτάζ του επόμενου διαστήματος...

Ελπίζουμε να είναι δημοσκοπικό «παιχνίδι» ή μια πρόσκαιρη τάση σε ένα ρευστό πολιτικό σκηνικό. Αλλά αν ισχύει και επιβεβαιωθεί η τάση έντονης υποχώρησης του Podemos στις δημοσκοπήσεις στην Ισπανία, τα πράγματα είναι ανησυχητικά. Και η αιτία θα πρέπει να αναζητηθεί στην πορεία της ελληνικής κυβέρνησης που δημιουργεί «κακό προηγούμενο» και δυσκολεύει την «εκεί» προσπάθεια...

Ιστορική συμφωνία ΗΠΑ-Ιράν

Υ

πογράφηκε τελικά η συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός. Όπως γράφαμε σε προηγούμενο φύλλο, όταν η συμφωνία είχε φανεί να μπαίνει στις ράγες, «η διαμάχη ποτέ δεν αφορούσε αποκλειστικά το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν –αυτό έγινε το πεδίο μάχης ή και προπαγάνδας στον συνολικότερο ανταγωνισμό των ΗΠΑ και των βασικών συμμάχων τους (Ισραήλ και Σαουδική Αραβία) με το καθεστώς της Τεχεράνης. Αντίστοιχα σήμερα, η συμφωνία δεν αφορά αποκλειστικά το πυρηνικό πρόγραμμα, αλλά τις σχέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν, και το ρόλο του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας». Είναι λοιπόν το πρώτο βήμα προς το πιθανό κλείσιμο μιας ολόκληρης ιστορικής περιόδου που άνοιξε με την ιρανική επανάσταση το 1979 και την ανατροπή του Σάχη. Έκτοτε, το τοπίο στην περιοχή καθόριζε η σύγκρουση μεταξύ του «κράτους-τρομοκράτη» (όπως ονόμαζε το Ιράν η Ουάσινγκτον) και του «Μεγάλου Σατανά» (όπως χαρακτήριζε τις ΗΠΑ η Τεχεράνη). Στη Βιέννη, μπήκαν και επίσημες υπογραφές σε μια επαναπροσέγγιση που είχε ήδη ξεκινήσει. Στο Ιράκ, στη Συρία, την Υεμένη, οι ΗΠΑ βρέθηκαν υποχρεωμένες να υπολογίζουν στο καθεστώς της Τεχεράνης για να αποκατασταθεί η

«ομαλότητα». Είναι σε εξέλιξη μια ριζική αλλαγή στις γεωπολιτικές σχέσεις δεκαετιών. Μια αλλαγή που όμως δεν θα είναι καθόλου εύκολη, ούτε ομαλή. Ήδη ο Κέρι ανέλαβε το δύσκολο καθήκον να «πουλήσει» τη συμφωνία στο (επιφυλακτικό και γεμάτο «γεράκια») Κογκρέσο, και ο Ιρανός ομόλογός του προσπαθεί να καθησυχάσει τους «σκληροπυρηνικούς» του καθεστώτος. Η συμφωνία διαπνέεται από αμοιβαίες υποχωρήσεις. Συνοπτικά: Από τη μία οι ΗΠΑ εγκαταλείπουν την ασφυκτική πίεση (με κυρώσεις, απομόνωση, πολεμικές απειλές κ.λπ.) με στόχο την πλήρη ακύρωση του πυρηνικού προγράμματος και αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Ιράν να έχει πυρηνική ενέργεια, αποσύροντας το εμπάργκο και τις κυρώσεις. Από την άλλη το Ιράν αποδέχεται μεγάλους περιορισμούς στο πρόγραμμά του και ένα καθεστώς αυστηρής διεθνούς επιτήρησης. Παρά τις αμοιβαίες υποχωρήσεις που οδήγησαν στην υπογραφή, δεν θα σταματήσουμε ποτέ να υπενθυμίζουμε μια θέση αρχής: Δεν είχε κανένα δικαίωμα το κράτος με το μεγαλύτερο πυρηνικό οπλοστάσιο διεθνώς και με στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον πλανήτη να εκβιάζει (με κυρώσεις, πολεμικές απειλές κ.λπ.) με στόχο να επιβάλει την πολιτική του σε ένα κυρίαρχο κράτος. Δεν διαγράφονται τα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπε-

ριαλισμού (οι εξοντωτικές κυρώσεις δεν είναι λιγότερο καταστροφικές για τους λαούς από έναν πόλεμο), ούτε «αθωώνεται» ο βρόμικος ρόλος του στην περιοχή, επειδή ο Μπαράκ Ομπάμα έχει επιλέξει

Στη Βιέννη, μπήκαν και επίσημες υπογραφές σε μια επαναπροσέγγιση που είχε ήδη ξεκινήσει. Είναι το πρώτο βήμα προς το πιθανό κλείσιμο μιας ολόκληρης περιόδου που άνοιξε με την ιρανική επανάσταση το 1979 μια πιο «βελούδινη» διαχείριση των επιδιώξεών του. Στους δρόμους της Τεχεράνης επικρατεί ενθουσιασμός και η ιρανική αντιπροσωπεία αποθεώθηκε κατά την επιστροφή της. Είναι απολύτως δικαιολογημένο. Για τους απλούς Ιρανούς, απομακρύνθηκε η απειλή του πολέμου, αλλά –κυρίως– το βάρος των κυρώσεων. Όσο κι αν τα μίντια και οι πολιτικοί στη Δύση ισχυρίζονταν ότι οι κυρώσεις χτυπάνε «το καθεστώς», το τίμημα το πλήρωναν οι εργάτες και οι φτωχοί, ενώ

το «πάνω μέρος» της κοινωνίας ενίσχυε το στρατό, όξυνε την καταστολή και έκανε μπίζνες στη μαύρη αγορά. Φυσικά η χαλάρωση των κυρώσεων θα συνοδευτεί με «ενσωμάτωση στη διεθνή αγορά» και προφανώς δεν θα γίνει με φιλολαϊκούς όρους. Οι νεοφιλελεύθεροι του καθεστώτος και οι διεθνείς «επενδυτές» καιροφυλακτούν. Αλλά αγωνιστές της Αριστεράς ελπίζουν πως στο νέο τοπίο θα υπάρξει «χώρος» για να εκδηλωθεί αντίσταση. Ο αντίκτυπος της συμφωνίας στο εσωτερικό του Ιράν μένει να φανεί. Μένει να φανεί επίσης ένας άλλος αντίκτυπος, διεθνούς σημασίας. Αυτός που θα έχει η συμφωνία στη Σαουδική Αραβία και στο Ισραήλ. Τα δύο κράτη, που βρίσκονται σε θανάσιμη κόντρα με την Τεχεράνη και που για δεκαετίες λειτουργούσαν ως οι μόνοι «πραγματικά πιστοί σύμμαχοι των ΗΠΑ στην περιοχή». Ο Νετανιάχου κατακεραυνώνει το «ιστορικό λάθος», ενώ –σε χαμηλότερους τόνους– εκφράζουν τις ανησυχίες τους και οι Σαούντ. Την επομένη της ανακοίνωσης της συμφωνίας, Αμερικάνοι αξιωματούχοι έσπευσαν στο Ισραήλ και στις μοναρχίες του Κόλπου για να καθησυχάσουν τους συμμάχους τους. Θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον η αντίδραση αυτών των δυνάμεων. Ο Σαμπετάι Σαβίτ, διευθυντής τη Μοσάντ από το 1989 ως το 1996, θεωρεί πως η ανησυχία των σουνιτικών αραβικών κρατών για τις κινήσεις των ΗΠΑ δημιουργεί «παράθυρο ευκαιρίας»: «Το Ιράν θεωρείται εχθρός όλων εκείνων των κρατών, της Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου, της Ιορδανίας και των Εμιράτων... Είμαστε μέλος του ίδιου στρατοπέδου... Έχουμε μια μοναδική ευκαιρία να δημιουργήσουμε μια συμμαχία μετριοπαθών αραβικών χωρών με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία και το Ισραήλ». Τέτοιες κινήσεις θα έχουν τεράστιο αντίκτυπο στον αραβικό κόσμο (και στο εσωτερικό όλων των καθεστώτων που θα σκεφτούν μια τέτοια συμμαχία με το σιωνιστικό κράτος). Μεγαλύτερο ενδιαφέρον έχει ότι γίνονται δημόσια τέτοιες εισηγήσεις στο Ισραήλ, για μια χάραξη πολιτικής που δεν παίρνει υπόψη τις αμερικανικές προτεραιότητες. Βέβαια, όταν μιλάμε για «διαφωνίες» μεταξύ ΗΠΑ και Ισραήλ, κρατάμε πάντα πολύ μικρό καλάθι. Στο πλαίσιο του καθησυχασμού του κράτους-τρομοκράτη, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν μια γενναία (τη μεγαλύτερη εδώ και πολλά χρόνια) αύξηση δισεκατομμυρίων δολαρίων στη στρατιωτική βοήθεια προς το Τελ Αβίβ. Οι τακτικές αλλάζουν, αλλά η ουσία παραμένει ίδια: Ο Ομπάμα εξοπλίζει το Ισραήλ «ως τα δόντια», ενώ έκανε ό,τι περνούσε από το χέρι του για να μην αποκτήσει αντίστοιχες πολεμικές δυνατότητες το Ιράν...

22 ιουΛη 2015

Ο «λαός» του ΣΥΡΙΖΑ λέει όχι στη συμφωνία σελίδα 5

Επιτροπές του ΟΧΙ:

Να οργανώσουμε τη μάχη ενάντια στα μνημόνια ρακτηριστικά και ο ρόλος που καλούνται να παίξουν αυτές οι «από τα κάτω» συλλογικότητες αποτελούν βασικό πεδίο προβληματισμού για το κίνημα και την Αριστερά.

Περιεχόμενο

Του Σπύρου Αντωνίου

Α

πό την επομένη της ανακοίνωσης του δημοψηφίσματος, σε αρκετές περιοχές πανελλαδικά (αλλά και σε εργατικούς χώρους) στήθηκαν ενωτικές επιτροπές για τη νίκη του ΟΧΙ. Κοινωνικοί φορείς, δημοτικές παρατάξεις, δίκτυα αλληλεγγύης, πολιτιστικοί και φοιτητικοί σύλλογοι, αντιρατσιστικές κινήσεις, μαζί με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνέβαλαν σημαντικά με τις πολύμορφες δράσεις τους στη μεγαλειώδη ταξική νίκη της 5ης Ιουλίου. Σήμερα, μπροστά στην ψήφιση των προαπαιτουμένων που θα οδηγήσουν στην οριστική συμφωνία του 3ου μνημονίου -και ταυτόχρονα στην περαιτέρω φτωχοποίηση των λαϊκών στρωμάτων- η ύπαρξη, τα χα-

Άμεσο καθήκον των επιτροπών αυτών δεν μπορεί να είναι άλλο από την οργάνωση της μάχης για να μην περάσουν τα μνημονιακά μέτρα, για να αντιμετωπιστούν οι επιπτώσεις από τα προηγούμενα και τα νέα προγράμματα άγριας λιτότητας. Το σύνθημα «Όχι στα μνημόνια όχι στη λιτότητα - όχι στους εκβιασμούς», που συμπύκνωνε τον αγώνα ενάντια στην πολιτική κοινωνικής λεηλασίας η οποία παρουσιάζεται ως «μονόδρομος», που αγκαλιάστηκε από ένα μεγάλο μέρος του κόσμου και εκφράστηκε με το 62% του δημοψηφίσματος, αποτελεί τον πρώτο άμεσο στόχο γύρω από τον οποίο μπορούν να συγκροτηθούν αυτές οι επιτροπές. Η συνέχιση του αγώνα για το «ΟΧΙ μέχρι τέλους» προφανώς μπορεί να εμπεριέχει και επιμέρους αιτήματα: το μπλοκάρισμα των ιδιωτικοποιήσεων, τη διάσωση των δημόσιων νοσοκομείων, την ανάδειξη κρουσμάτων κρατικής καταστολής και αστυνομικής αυθαιρεσίας, την ενίσχυση των υπαρκτών δομών αλληλεγγύης για τους φτωχούς, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες. Όπως και ποικίλες μορφές δραστηριοποίησης: συγκεντρώσεις έξω από τη Βουλή σε κάθε πακέτο μέτρων που έρχεται προς ψήφιση, ανοιχτές συνελεύσεις, έκδοση προπαγανδιστικού υλικού, ακτιβισμούς (π.χ. κατά την επιστροφή των τροϊκανών στα υπουργεία), συντονισμένες πορείες που από κάθε γειτονιά ή χώρο δουλειάς θα καταλήγουν σε ένα κεντρικό γεγονός, και φυσικά άλλες μορφές που πρέπει να εφεύρουμε. Λογικές αυτοαναφορικότητας και υποκατάστασης του «λαού του ΟΧΙ» ή άγονων αντιπαραθέσεων για την υιοθέτηση ενός «μάξιμουμ» πολιτικού πλαισίου (π.χ. «Κάτω

η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, έξοδος από το ευρώ και την ΕΕ») είναι βέβαιο ότι δεν πρόκειται να συσπειρώσουν ευρύτερες δυνάμεις, πέρα από τους πολύ αποφασισμένους ανθρώπους της Αριστεράς. Σε καμία περίπτωση δεν θα καταφέρουν να δημιουργήσουν τους όρους για να σπάσει η αμηχανία πολλών αγωνιστών-τριών και να μετατραπεί το «σοκ» της υπογραφής-συνθηκολόγησης, από πλευράς κυβερνητικού-κομματικού κέντρου του ΣΥΡΙΖΑ, σε ενεργή συμμετοχή για να μην οριστικοποιηθεί και κυρίως να μην εφαρμοστεί η νέα καταστροφική συμφωνία.

και ενάντια στην πολιτική της «δικής τους» κυβέρνησης. Ήδη, συνδικαλιστές, νέοι και διανοούμενοι που κινούνται στον ευρύτερο χώρο της ριζοσπαστικής/αντικαπιταλιστικής Αριστεράς καλούν στις αρχές της επόμενης εβδομάδας σε συνέλευση για τη δημιουργία ενωτικών λαϊκών συνελεύσεων και επιτροπών του «Όχι μέχρι το τέλος», στις γειτονιές, στους δήμους και στις πόλεις, στη νεολαία και πρώτα απ’ όλα στους χώρους εργασίας, που θα συντονίζονται τοπικά και κεντρικά.

Σύνθεση

Εν κατακλείδι, αυτό που έχουμε ανάγκη σήμερα είναι ενωτικές επιτροπές του ΟΧΙ, που θα πρωτοστατήσουν στην οργάνωση της μάχης ενάντια στα μνημόνια, συσπειρώνοντας ένα πλατύ αγωνιστικό δυναμικό. Επιτροπές συγκροτημένες γύρω από άμεσους στόχους, με «ευρύχωρο» πολιτικό πλαίσιο, συντονισμό, πρωτότυπες δράσεις και την πίστη ότι με επίμονη δουλειά μπορούμε να πάρουμε την υπόθεση της αναγκαίας ρήξης με τη λιτότητα στα χέρια μας. Γιατί ακόμα και το πιο άρτιο οικονομικό ή πολιτικό σχέδιο προς όφελος των εργαζομένων και της νεολαίας, για να γίνει πράξη, πρέπει να έχει σφηνωθεί στα μυαλά και τις καρδιές της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Με άλλα λόγια, να είναι προϊόν των δικών της αντιστάσεων και διεκδικήσεων, της δικής της διαδικασίας πολιτικής χειραφέτησης.

Αν ισχύουν τα προηγούμενα, η σύνθεση και η μαζικότητα αυτών των «εργαλείων» οργάνωσης της εργατικής-λαϊκής αντίστασης στα μνημόνια είναι κρίσιμο στοιχείο για την αποτελεσματικότητά τους. Υπάρχει η προηγούμενη εμπειρία του κόσμου μας από τις πρόσφατες πρωτοβουλίες ενάντια στα χαράτσια, τα διόδια, τους πλειστηριασμούς, από τις λαϊκές συνελεύσεις και τα «3 ΔΕΝ», που πήραν στις πλάτες τους τον προηγούμενο γύρο μαζικού αντιμνημονιακού αγώνα. Η παρουσία και η προσφορά του κόσμου της Αριστεράς και του κινήματος σε αυτές τις προσπάθειες ήταν σίγουρα χρήσιμη και αναντικατάστατη. Το ποιοτικό στοιχείο όμως που πρόσθεσε δυναμική σε αυτά τα εγχειρήματα ήταν η εμπλοκή σωματείων, κοινωνικών φορέων, δημοτικών σχημάτων, αντιρατσιστικών κινήσεων, «απλού κόσμου» που έψαχνε ένα «όχημα» για να παλέψει άμεσα, ενάντια σε όσα και σε όσους του έκλεβαν τη ζωή. Πάνω σε αυτή την κοινωνική κίνηση, άλλωστε, βασίστηκε και η εκτίναξη του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβερνητική εξουσία. Τα μέλη και τα στελέχη του πρωτοστάτησαν στη δημιουργία και τη στήριξη τέτοιων κινηματικών πρωτοβουλιών. Και σε αυτή την πολύτιμη εμπειρία οφείλουν να επιστρέψουν, ακόμα

Πρωτοβουλία στη Νίκαια για το «ΟΧΙ» μέχρι το τέλος Στις 30 Ιούνη, η Κίνηση Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη «κόντρα στο ρεύμα» (δημοτική παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ) οργάνωσε σύσκεψη φορέων για τη δημιουργία πρωτοβουλίας στη Νίκαια με σκοπό την προώθηση του «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της 5ης Ιούλη. Η ανταπόκριση ήταν μεγάλη και άμεση. Συμμετείχαν αντιπροσωπείες από τον ΣΥΡΙΖΑ Νίκαιας και τη Νεολαία ΣΥΡΙΖΑ Νίκαιας-Ρέντη, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την ΟΚΔΕ, την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό», την Ένωση Γονέων, και ανένταχτοι. Τις επόμενες μέρες και μέχρι το δημοψήφισμα υπήρχε επαφή όλων αυτών των

ομάδων και έγιναν και κοινές εξορμήσεις με ενημερωτικό υλικό της Πρωτοβουλίας. Την ημέρα του δημοψηφίσματος ήταν όλοι ενεργοποιημένοι στα εκλογικά κέντρα. Στις 14 Ιούλη, μετά τις δυσάρεστα ανατρεπτικές εξελίξεις, η Πρωτοβουλία ξαναβρέθηκε για να επαναπροσδιοριστεί ο χαρακτήρας της και να αποφασιστούν οι επόμενες κινήσεις. Προσήλθαν και άλλα άτομα, σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ και ανένταχτοι. Κοινή διαπίστωση όλων ήταν ότι η Πρωτοβουλία πρέπει να ενισχυθεί και να δώσει το «παρών» δυναμικά στη νέα κατάσταση. Αποφασίστηκε να μετονομα-

στεί σε «Πρωτοβουλία στη Νίκαια για το “ΟΧΙ” μέχρι το τέλος» και να συμμετάσχει με δικό της πανό στη συγκέντρωση της Τετάρτης 15/7 στο Σύνταγμα, όπου κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω της αρκετό κόσμο από την ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, κυρίως μέλη του ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχαν άλλο «επίσημο» μπλοκ. Την Τετάρτη 22/7 αναμένεται να υπάρχει πάλι παρουσία της Πρωτοβουλίας στη συγκέντρωση στο Σύνταγμα, με καλύτερη οργάνωση και μεγαλύτερο πείσμα απέναντι σε προσπάθειες καταστολής, όπως έγινε την προηγούμενη φορά. Στέλιος Φαζάκης

Ρήξη με τη λιτότητα

Ζωγράφου: Επιτροπή του «ΟΧΙ μέχρι τέλους» Δεκάδες κάτοικοι της περιοχής του Ζωγράφου βρέθηκαν στις 20/7 στην πλατεία Τερζάκη, στη συνέλευση της επιτροπής κατοίκων και φορέων που έδωσε τη νικηφόρα μάχη του δημοψηφίσματος στη γειτονιά. Μέλη του Α΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών, των Συνεταιριστών Ζωγράφου, μέλη των τοπικών οργανώσεων της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ, ν. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ) συζήτησαν για τη συνέχιση του αγώνα ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα που φέρνει η συμφωνία κυβέρνησης-δανειστών. Αποφασίστηκε η συνέχιση της λειτουργίας της επιτροπής με προσπάθεια διεύρυνσης της από μαζικούς φορείς, τοπικές δράσεις και συμμετοχή στις κινητοποιήσεις στο Σύνταγμα, καθώς και διοργάνωση εκδήλωσης στα τέλη του μήνα.