EA 343

Φύλλο Νο 343 | 9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015 | Κυκλοφορεί κάθε δεύτερη Τετάρτη | 2€

Δεκαπενθήµερη εφηµερίδα για το ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ | www.dea.org.gr

ΚΚΕ: Η Λαϊκή Ενότητα είναι ο αντίπαλος; Σελ. 7

Κοινή δήλωση για την έξοδο από την ευρωλιτότητα

Μια ταξική πολιτική για τη µείωση της ανεργίας του Ηλία Ιωακείµογλου

των Αντ. Νταβανέλου, Ολ. Μπεζανσενό και Μ. Ουρµπάν

Σελ. 9

Σελ. 14, 15

«Επιµένουµε: Ριζοσπαστικά Αντιµνηµονιακά Αριστερά» Οι παρεµβάσεις που έγιναν στις 29/8 στην ΑΣΟΕΕ

σελ. 12, 13

με τη

για την

Σκίτσο του Πέτρου Ζερβού

áíáôñïðÞ

2

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

ΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑΡΙΣΤΕΡΑΕΡΓΑΤΙΚΗΑ

Της σύνταξης...

Βαδίζουµε σε µια εκλογική αναµέτρηση που το

αποτέλεσµά της θα είναι κρίσιµο για το πολιτικό τοπίο στο οποίο θα κινηθούµε την επόµενη περίοδο. Για την αστική τάξη και τους διεθνείς της συµµάχους, είναι κρίσιµο η κάλπη να βγάλει µια κυβέρνηση η οποία θα αποδειχθεί ικανή να εφαρµόσει το βάρβαρο Mνηµόνιο 3, αλλά και να απορροφήσει τους κοινωνικούς κραδασµούς και τις αντιδράσεις που αυτό θα προκαλέσει. Γύρω από τα δίπολα «ευρώ και όχι καταστροφική επιστροφή στη δραχµή», «πακέτο διάσωσης και όχι χρεοκοπία», επιχειρείται να εµπεδωθεί µια πλατιά µνηµονιακή συναίνεση, η εµπέδωση του θατσερικού «∆εν Υπάρχει Εναλλακτική», που περιορίζει την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση στο ασφυκτικά στενό πλαίσιο του ποιος µπορεί να διαχειριστεί καλύτερα το µνηµόνιο. Καλύτερο «όχηµα» για να επιβληθεί στην κοινωνία αυτή η µνηµονιακή συναίνεση είναι ο «Μεγάλος Συνασπισµός» και η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, µια προοπτική για την υλοποίηση (άµεσα ή µεσοπρόθεσµα) της οποίας εργάζονται και τα διεθνή και τα ντόπια κέντρα του αστισµού. Αυτή η προσπάθεια σταθεροποίησης ωστόσο γίνεται σε συνθήκες απόλυτης ρευστότητας και έντασης της πολιτικής κρίσης. Αυτή αποτυπώνεται ήδη στα µικρότερα κόµµατα: Το κόµµα του ΓΑΠ αδυνατεί ακόµα και να κατέβει στις εκλογές, τα αποµεινάρια της ∆ΗΜΑΡ διασκορπίζονται προς το ΠΑΣΟΚ ή προς τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ το µνηµόνιο δείχνει πως «καταβρόχθισε» ένα ακόµα κόµµα, τους ΑΝΕΛ. Αποτυπώνεται και στη µαζική τάση προς την αποχή και τη δηµοσκοπική έκρηξη των αναποφάσιστων (που έχει στο φόντο κυρίως την «αιµορραγία» του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την αδυναµία της Ν∆ να «ηγεµονεύσει»). Σύµπτωµα αυτής της κρίσης είναι και η προοπτική εισόδου του Βασίλη Λεβέντη στη βουλή. Είναι ένα µικρό δείγµα του σκηνικού πολιτικής σήψης που µπορεί να διαµορφωθεί σε τέτοιες συνθήκες, αλλά και τµήµα της προσπάθειας της κυρίαρχης τάξης να στραφεί η αγανάκτηση στην επιλογή της -ακίνδυνης για το σύστηµα κι επικίνδυνης πολιτικά«µούτζας», και όχι στα αριστερά. Το επόµενο διάστηµα αναµένεται να κυριαρχήσει το δίληµµα «Ν∆ ή ΣΥΡΙΖΑ» που θα παίρνει όλο και πιο πολωτικό χαρακτήρα όσο πλησιάζουµε στην κάλπη.

H πρωτιά της Ν∆ είναι µια απειλή που απασχολεί κάθε αριστερό, προοδευτικό αγωνιστή. Αλλά είναι απειλή για την οποία την κύρια ευθύνη φέρει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, που «νεκρανάστησε» τους ηττηµένους του δηµοψηφίσµατος -ακριβώς την εποµένη της βαριάς ήττας τους, µε τη µετατροπή του «ΟΧΙ» σε «ΝΑΙ»- και που πολιτεύεται πλέον µε πρόγραµµα το µνηµόνιο. Γι’ αυτό και το πλέον κρίσιµο επίδικο σε αυτές τις εκλογές, πιο κρίσιµο από το «Ν∆ ή ΣΥΡΙΖΑ», είναι το «ΝΑΙ ή ΟΧΙ», είναι να εκφραστεί πολιτικά από την Αριστερά το «ΟΧΙ» στα µνηµόνια και τη λιτότητα, που ανάµεσα στα άλλα είναι και προϋπόθεση για να φράξουµε το δρόµο στους ναζήδες της ΧΑ. Σε αυτόν το στόχο, δεν βοηθά καθόλου η στάση του ΚΚΕ, που προτιµά να βάλει στο στόχαστρό του τη Λαϊκή Ενότητα, επιχειρώντας απλά να κερδίσει ψήφους που εγκαταλείπουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά. Σε αυτές τις εκλογές, η Λαϊκή Ενότητα θα επιχειρήσει να κρατήσει αναµµένη τη φλόγα της εναντίωσης στα µνηµόνια, να δώσει τη µάχη του ΟΧΙ µέχρι τέλους, να κρατήσει ζωντανή την ελπίδα της ανατροπής, την προοπτική της σοσιαλιστικής απελευθέρωσης.

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

Νέα ∆ηµοκρατία

Επικίνδυνη «επιστροφή», πατώντας στη µνηµονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ

Α

ρκετές δηµοσκοπήσεις δείχνουν οριακά µπροστά τη Ν∆. Παρά την προσποιητή αισιοδοξία που εκπέµπει το επικοινωνιακό επιτελείο του ΣΥΡΙΖΑ, τα δηµοσκοπικά ευρήµατα µιλούν για «στιβαρή» δηµοσκοπική τάση, η οποία τροφοδοτείται από: α) την επανασυσπείρωση της Ν∆, όχι κυρίως λόγω της αλλαγής ηγεσίας (αποχώρηση Σαµαρά) αλλά πρωτίστως εξαιτίας της διάψευσης της ελπίδας που εκπροσωπούσε η Αριστερά διά του ΣΥΡΙΖΑ ότι µπορεί να ανατρέψει τη λιτότητα και να καταργήσει τα µνηµόνια, β) την κατάρρευση των ΑΝΕΛ, επειδή κατέρρευσε το «αντιµνηµονιακό» προσωπείο τους ύστερα από τη συµµετοχή τους στην ψήφιση του µνηµονίου, γ) τον «επαναπατρισµό» δεξιών ψηφοφόρων που στις εκλογές του Ιανουαρίου ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα από την απογοήτευσή τους εξαιτίας της µνηµονιακής στροφής του ΣΥΡΙΖΑ, δ) τον «επαναπατρισµό» µικρού αλλά υπαρκτού τµήµατος ψηφοφόρων της Ν∆ από τη Χρυσή Αυγή, στο γενικό πλαίσιο της διαφαινόµενης µνηµονιακής σταθεροποίησης µε την «αριστερή» σφραγίδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Χορηγίες του µνηµονιακού ΣΥΡΙΖΑ

Και µόνο η απλή παράθεση των λόγων που εξηγούν τη δηµοκοπική άνοδο της Ν∆ αναδεικνύει δύο σηµαντικά συµπεράσµατα: Πρώτον, ότι η βάση της εκλογικής-πολιτικής ανάκαµψης της Ν∆, µέχρι του σηµείου µάλιστα να διεκδικεί πολύ σοβαρά την πρώτη θέση και άρα το ρόλο του πολιτικού «κουµανταδόρου» στο πολιτικό σκηνικό µετά τις εκλογές, είναι η µνηµονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Η µνηµονιακή αυτή στροφή δηµιουργεί τους όρους για την ανάκαµψη του βασικού κόµµατος του κεφαλαίου, της Ν∆, µε αξιώσεις να ξαναγίνει ο βασικός πυλώνας της µνηµονιακής διαχείρισης. ∆εύτερον, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι και δεν µπορεί να είναι ο πραγµατικός αντίπαλος της επικίνδυνης προοπτικής επανόδου της Ν∆ σε κυβερνητικό ρόλο ή και στο κυβερνητικό «τιµόνι». Η βάναυση διάψευση των ελπίδων για κατάργηση των µνηµονίων και ανατροπή της λιτότητας από την Αριστερά δυναµώνει το «δεξιό άνεµο», «ξεπλένει» τα αστικά-µνηµονιακά κόµµατα ισχυροποιώντας τον ισχυρισµό τους ότι το µνηµόνιο είναι µονόδροµος (ιδού ποιες είναι οι καταστροφικές συνέπειες του «∆εν υπάρχει εναλλακτική λύση»), δηµιουργώντας τους όρους για την εκλογική και πολιτική τους ανάκαµψη. ∆εν είναι τυχαίο ότι τα δηµοσκοπικά ευρήµατα δείχνουν σηµάδια... ζωής (δηλαδή δηµοσκοπικής ανάκαµψης) ακόµη και για το πολιτικό πτώµα που λέγεται ΠΑΣΟΚ... Εντελώς αντίθετα, λοιπόν, µε τους ισχυρισµούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι πρέπει να ψηφιστεί γιατί αποτελεί το πολιτικό «ανάχωµα» απέναντι στη Ν∆, στην πραγµατικότητα ισχύει το ανάποδο: ο µνηµονιακός

ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «µεγάλος χορηγός» της ανάκαµψης της Ν∆ και άρα ο µόνος ακατάλληλος να της κόψει το δρόµο προς την εξουσία –πέραν του γεγονότος ότι ο δρόµος για τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, Ν∆ και των άλλων µνηµονιακών «δορυφόρων» (ΠΑΣΟΚ Ποτάµι) είναι ορθάνοιχτος.

Το «σκληρό» κόµµα του κεφαλαίου

Η τάση δυναµικής επανόδου της Ν∆ αντιπροσωπεύει έναν µεγάλο κίνδυνο. Η Ν∆ ήταν και παραµένει το κατεξοχήν κόµµα της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ και η αντικατάσταση του Αντώνη Σαµαρά µε τον Βαγγέλη Μεϊµαράκη, στο γενικό πλαίσιο εξελίξεων που δηµιουργεί η µνηµονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, δηµιουργούν τους όρους να αναδειχτεί ξανά σε πυλώνα της αστικής-µνηµονιακής διακυβέρνησης. Παρά την επικοινωνιακή «στροφή προς το Κέντρο» και το συναινετικό προφίλ του νέου αρχηγού, δεν πρέπει να ξεχνάµε ότι ήταν ο Βαγγέλης Μεϊµαράκης που, την επαύριον ακριβώς του δηµοψηφίσµατος της 5ης Ιούλη, απείλησε τον Αλέξη Τσίπρα ότι αν δεν φέρει συµφωνία σε ένα σαρανταοχτάωρο, «η αστική τάξη θα αντιδράσει διαφορετικά» -εννοώντας εµµέσως πλην σαφώς κάποιου είδους µεταµοντέρνο «πραξικόπηµα» κατά της κυβέρνησης και του ΟΧΙ του ελληνικού λαού... Ο Μεϊµαράκης βάζει σαν πρώτη προτεραιότητα, «πιστεύει» και δεσµεύεται να προωθηθούν τάχιστα οι ιδιωτικοποιήσεις, τάσσεται υπέρ του ιδιωτικού τοµέα, εξαγγέλλει συνταγµατική αναθεώρηση που µεταξύ άλλων θα θεσπίσει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστηµίων κ.λπ. Αλλά ταυτόχρονα στρογγυλοκάθεται εκ του ασφαλούς στη µνηµονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και τον καλεί για «συνεννόηση» και για συγκρότηση κυβέρνησης µε όλα τα µνηµονιακά κόµµατα, ανεξάρτητα αν θα είναι πρώτο κόµµα η Ν∆ ή ο ΣΥΡΙΖΑ. Ξέρει ότι η µνηµονιακή δέσµευση του ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει γι’ αυτήν, ότι από αυτήν τη «συνεννόηση» και την πιθανή συγκυβέρνηση θα κερδίσει αυτή... Η Ν∆, το κατεξοχήν κόµµα της αστικής τάξης, πάντα είναι ένας µεγάλος κίνδυνος για το κίνηµα και την Αριστερά. Ωστόσο, αυτός ο κίνδυνος δεν µπορεί να αντιµετωπιστεί µε µνηµονιακές πολιτικές µε αριστερούς διαχειριστές, µε πολιτικές τύπου ∆ΗΜΑΡ. Όπως και η ∆ΗΜΑΡ, που παρά τις δηµοκρατικές και κοινωνικές «ευαισθησίες» της, στη σκληρή πραγµατικότητα της δοµικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισµού δεν κατάφερε τίποτε περισσότερο από το να γίνει µνηµονιακός συνδιαχειριστής και δορυφόρος της Ν∆, έτσι και ο µνηµονιακός ΣΥΡΙΖΑ: προορίζεται να γίνει µνηµονιακός συνδιαχειριστής, πιθανότατα µαζί µε τη Ν∆, και επίσης πιθανότατα αφού την έχει αποκαταστήσει σε ελάχιστο διάστηµα στο ρόλο του µνηµονιακού «αρχηγού».

ΓΙΝΕ ΣΥΝΔΡΟΜΗΤΗΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΕΥΘΥΝΟΣ ΚΑΤΑ ΤΟ ΝΟΜΟ: Αντώνης Νταβανέλος ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ - ΕΚΔΟΣΗ: «ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ» Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία

ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ: Κλαζοµενών 1-3, Τ.Κ. 10440, ΑΘΗΝΑ ΕΚΤΥΠΩΣΗ: IRIS ΑΕΒΕ EΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ: Τηλ.: 210-3306286 e-mail: sidaxi@dea.org.gr Fax: 210-3303566

• Εξάµηνη 30 ευρώ • Ετήσια 60 ευρώ • Εξωτερικού 70 ευρώ • Μπορείτε να καταθέσετε τη συνδροµή σας στο λογαριασµό 081/757379-00 της Εθνικής Τράπεζας.

πολιτικη

9 σεπτεμβρη 2015

3

Η προεκλογική «σημαία» του ΣΥΡΙΖΑ

Ποιος είναι ο… καταλληλότερος να εφαρμόσει το μνημόνιο! Του Πάνου Κοσμά

Η

φυγή από τη σκληρή πραγματικότητα των μνημονίων και η προσπάθεια δημιουργίας «σκηνικού» σκληρής αντιπαράθεσης με τη ΝΔ για τους όρους υλοποίησης των μνημονίων επιλέγονται σχεδόν αναπόφευκτα από τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του σαν βασικοί καμβάδες της προεκλογικής του καμπάνιας. Τις τελευταίες μέρες, η συνέντευξη του Γιάννη Δραγασάκη στον Real FM και η συνέντευξη του Αλέξη Τσίπρα στη ΔΕΘ αποκάλυψαν την πολιτική ρηχότητα, αλλά και το μνημονιακό βάθος των θέσεων και σχεδιασμών του ΣΥΡΙΖΑ.

«Γεννήθηκα την 20ή Αυγούστου»…

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ παίρνει σαν δεδομένο το 3ο μνημόνιο και τη δέσμευση για πλήρη υλοποίησή του και θέτει το ερώτημα: Ποιος είναι ο… καταλληλότερος να εφαρμόσει το μνημόνιο; Ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ; Ο Τσίπρας ή ο Μεϊμαράκης; Μάλιστα, ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ είπε ότι οποιαδήποτε σκέψη αναδιαπραγμάτευσης είναι επικίνδυνη. Έτσι, το πάγιο ερώτημα των δημοσκοπήσεων «Ποιος είναι ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός» μπορεί τώρα να κάνει μια νέα καριέρα, ανανεωμένο και τροποποιημένο σε «Ποιος είναι ο καταλληλότερος μνημονιακός πρωθυπουργός;»… Στη συνέντευξη Τύπου στη Θεσσαλονίκη, ο Αλέξης Τσίπρας ρωτήθηκε αν έχει να κάνει κάποιαν αυτοκριτική για το γεγονός ότι υποσχέθηκε κατάργηση των μνημονίων και αντ’ αυτού έφερε ένα σκληρό μνημόνιο και, αφού είπε πως «δώσαμε σκληρό αγώνα κ.λπ.», δήλωσε: «αφήνουμε πίσω μας το παρελθόν και κοιτάμε μπροστά». Θα μπορούσε να προσθέσει κάλλιστα «Γεννήθηκα την 20ή Αυγούστου», ημέρα που παραιτήθηκε η κυβέρνησή του… Με λίγα λόγια, το έγκλημα της ψήφισης του 3ου μνημονίου… παραγράφεται, όπως και η μη κατάργηση των δύο πρώτων μνημονίων –μην το ξεχνάμε αυτό, γιατί το 3ο μνημόνιο έρχεται να προστεθεί στα δύο προηγούμενα. Το 3ο μνημόνιο γίνεται το μεγάλο… προαπαιτούμενο της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ από δω και μπρος, το απαράγραπτο πλαίσιό της. Σε τέτοιο σημείο, ώστε ο Αλέξης Τσίπρας να δηλώνει: «σε ό,τι αφορά στη συμφωνία (‘‘συμφωνία’’ κι όχι μνημόνιο), εμείς πιστεύουμε ότι η σωστή τήρησή της και η γρήγορη τήρησή της είναι ο δρόμος εξόδου από τα μνημόνια». Αυτό που πρέπει να εφαρμοστεί «σωστά» και «γρήγορα» είναι η «συμφωνία», διά της σωστής και γρήγορης εφαρμογής της οποίας θα… βγούμε από τα μνημόνια!

Με ποιους θα κυβερνήσει;

Αυτό είναι το πλέον βασανιστικό ερώτημα για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, διότι αφενός είναι η «ουσία» πίσω από την προκήρυξη των εκλογών και αφετέρου αποκαλύπτει το πραγματικό «βάθος», ή

μάλλον τη ρηχότητα των προγραμματικών εξαγγελιών της. Τα δεδομένα είναι αμείλικτα. Οι μεν ΑΝΕΛ δεν μπαίνουν στη Βουλή, ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να παλέψει σκληρά για την πρώτη θέση. Επιπλέον, δηλώνεται κατηγορηματικά ότι αποκλείουν τη λύση νέων εκλογών. Με ποιους λοιπόν θα κυβερνήσει; Από κεντρικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ακουστεί δύο εκδοχές. Από τη μια ο Γιάννης Δραγασάκης άφησε –εμμέσως πλην σαφώς– ανοιχτό το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης και με τη ΝΔ, δηλώνοντας στη συνέντευξη στον Real FM ότι «απαιτούνται κινήσεις προγραμματικής συνεργασίας και συγκλίσεων», ότι «το ενδεχόμενο να πάμε σε νέες εκλογές θα πρέπει να το αποκλείσουμε είτε να το αποτρέψουμε» και τέλος ότι «το πρώτο που κρίνεται, είναι ποιος θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεων, ο κ. Μεϊμαράκης ή ο κ. Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ ή η ΝΔ;». Έμμεσο μεν, αλλά πιο σαφές δεν μπορεί να γίνει: Το ζήτημα είναι ποιος θα είναι ο «ηγεμών» στη συγκυβέρνηση, αυτός που θα κατακτήσει την πρώτη θέση και θα πάρει το μπόνους των 50 εδρών. Ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ απλώς κατέφυγε στην υπεκφυγή, λέγοντας ότι είναι «τεχνητό δίλημμα», αφού ο πρώτος θα είναι απόλυτη πλειοψηφία ή κοντά στην απόλυτη πλειοψηφία (από πού προκύπτει αυτό;) και άρα «σε κάθε περίπτωση θα είναι σε θέση να συγκροτήσει κυβέρνηση»… Απέφυγε όμως και άλλα ερωτήματα. Αν είναι πρώτη η ΝΔ, θα συμμετάσχει στη συγκρότηση κυβέρνησης; Θα ψηφίσει μαζί με τη ΝΔ τον ορυμαγδό των νέων προαπαιτούμενων (όπως ψήφισε το ίδιο το μνημόνιο και το πρώτο «πακέτο» των εφαρμοστικών); Στην πραγματικότητα, όλοι ξέρουμε τις απαντήσεις. Και σε αυτό που είναι κοινή αίσθηση, πρέπει απλώς να προσθέσουμε

κάτι ακόμη σημαντικότερο: ότι επιθυμία τόσο των δανειστών όσο και της ελληνικής αστικής τάξης είναι να κλείσει το κεφάλαιο της πολιτικής αστάθειας με μια κυβέρνηση με κορμό τη συγκυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ.

«Το παλιό και το νέο» Προσπαθώντας μάταια να δώσει «στιβαρό» περιεχόμενο στη «σύγκρουση» με τη ΝΔ, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει σε παλιές επικοινωνιακές τακτικές, θέτοντας διλήμματα ασύλληπτης πολιτικής κενότητας. «Μπροστά-πίσω», «παλιό-νέο» κ.λπ. Ωστόσο, εδώ γεννιούνται αμείλικτα ερωτήματα. Από προγραμματική άποψη, «πίσω» βρίσκονται τα δύο πρώτα μνημόνια και η ψήφιση του τρίτου, ενώ μπροστά, για μία ολόκληρη τριετία, εκτείνεται η υλοποίηση του τρίτου, που φέρει τη δική του υπογραφή. Άρα, το δίλημμα είναι κενό. Αν το «παλιό» είναι η ΝΔ, είναι εξίσου και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι; Όχι, με βάση τη δήλωση του ίδιου του Αλέξη Τσίπρα στο… «Κόντρα» (που προφανώς συγκαταλέγεται στο νέο και τη «λευκή» επιχειρηματικότητα για να το τιμήσει έτσι η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ), βάσει της οποίας μπορεί να συγκυβερνήσει με το ΠΑΣΟΚ, αλλά χωρίς τα «βαρίδια» τύπου Ευάγγελου Βενιζέλου και Λοβέρδου. Απλό, αρκεί οι δύο συγκεκριμένοι να μην είναι στην κυβέρνηση… Αν, επίσης, το «παλιό» είναι η ΝΔ, τότε συγκαταλέγονται στο «νέο» η Τζάκρη, ο Σπίρτζης, ο Μπόλαρης κ.λπ.; Και, εν πάση περιπτώσει, αν με τα κόμματα του μνημονιακού «τόξου» ψήφισε το 3ο μνημόνιο και τους πρώτους εφαρμοστικούς και θα ψηφίσει και όλους τους επόμενους εφαρμοστικούς, πού εδράζονται οι «στιβαρές» διαφορές μαζί τους; Στην πάλη ενάντια στη διαπλοκή; Εν προκειμένω, ο

κ. Τσίπρας δεν απάντησε καν στο ερώτημα, γιατί επί 7 σχεδόν μήνες δεν έφερε στη Βουλή το νομοσχέδιο για τις τηλεοπτικές συχνότητες. Ούτε μπορεί να απαντήσει αν η ΕΡΤ με επικεφαλής τον Ταγματάρχη συνιστά το «νέο» και συμβολίζοι τον αγώνα ενάντια στη διαπλοκή. Τα ερωτήματα μπορούν να συνεχιστούν. Γιατί η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα ήταν εμφανώς «ανόρεχτη» να αξιοποιήσει τη δουλειά της Ζωής Κωνσταντοπούλου σε ζητήματα διαφθοράς; Τι το εντυπωσιακό κατάφερε η κυβέρνηση με τις διάφορες λίστες διαφθοράς; Και πόσο θα εξαρτηθεί από την όποια κυβέρνηση το τι θα γίνει στο μέτωπο της διαφθοράς, όταν το ΣΔΟΕ συγχωνεύεται με τη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων και άρα τίθεται ουσιαστικά υπό τους δανειστές; Με την υπογραφή του συνεργάτη του κ. Δραγασάκη Νίκου Χριστοδουλάκη, αλλά και του «τσιπρικού» πλέον Τρύφωνα Αλεξιάδη… Ύστερα από την υπογραφή του 3ου μνημονίου, η προκήρυξη των εκλογών ήταν η δεύτερη μεγάλη προσφορά της ηγεσίας του Αλέξη Τσίπρα στο αστικό-μνημονιακό σύστημα. Όπως ο ίδιος παραδέχτηκε, οι εκλογές έγιναν για να «χειραφετηθεί» από τα ΟΧΙ της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ (κι όχι επειδή «απειλείται» από το «παλιό» που εκφράζει η ΝΔ) και να αποκτήσει μια συμπαγή ΚΟ για την αδιατάρακτη υλοποίηση του μνημονίου. Αυτό που δεν είχε υπολογίσει είναι ότι, υιοθετώντας μια πολιτική τύπου ΔΗΜΑΡ, μετατρέποντας τον ΣΥΡΙΖΑ σε διαχειριστή των μνημονίων, ενεργοποιεί και μια αντίστοιχη διαδικασία πολιτικού εκφυλισμού μεγάλης κλίμακας, ξανά τύπου ΔΗΜΑΡ. Και έτσι, μπορεί να αποδειχτεί ότι ήταν ο «καταλληλότερος» να φέρει ένα τόσο σκληρό μνημόνιο, αλλά τώρα δεν είναι απαραίτητος «ηγεμών» για την υλοποίησή του…

4

πολιτικη

9 σεπτεμβρη 2015

Νέα σχολική χρονιά: Μια Παιδεία στο… κενό! Των Ελισσαίου Φάκαρου, αναπληρωτή δασκάλου και Σάσας Χασάπη, εκπαιδευτικού Δευτεροβάθμιας

Η

φετινή χρονιά στη δημόσια εκπαίδευση, παρά τις διαβεβαιώσεις του υπουργείου Παιδείας για ομαλή έναρξη, είναι η πιο δύσκολη των τελευταίων έξι χρόνων, καθώς ξεκινά με τεράστια κενά σε εκπαιδευτικό προσωπικό. Οι αριθμοί δείχνουν ότι η μέρα του αγιασμού θα βρει τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης με περίπου 21.000 κενά. Αν και ξεκίνησε (ξανά από την αρχή) η υποβολή αιτήσεων για πρόσληψη αναπληρωτών και ωρομίσθιων εκπαιδευτικών, η γενική εικόνα δεν φαίνεται να αλλάζει. Αυτοί οι εκπαιδευτικοί, που αποτελούν το μεγαλύτερο κομμάτι συναδέλφων, θα προσληφθούν σε δόσεις από τέλη Σεπτέμβρη και μετά, δηλαδή δύο βδομάδες μετά την κανονική έναρξη των μαθημάτων. Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνει το Κεντρικό Υπηρεσιακό Συμβούλιο Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης, οι ελλείψεις προσωπικού μόνο σε δημοτικά και νηπιαγωγεία είναι αυτή τη στιγμή πάνω από δέκα χιλιάδες. Από την πρωτοβάθμια λείπουν 1.661 νηπιαγωγοί, 3.640 δάσκαλοι, 1.161 καθηγητές αγγλικής γλώσσας, 1.019 εικαστικοί, 806 θεατρολόγοι, 793 γυμναστές, 761 μουσικοί, 561 καθηγητές πληροφορικής, 311 γερμανικής και 84 γαλλικής. Τα περισσότερα προβλήματα καταγράφονται σε Ανατολική και Δυτική Αττική, αλλά και σε νησιά του Αιγαίου, Κυκλάδες και Δωδεκάνησα. Ειδικά στην Κρήτη, στο νομό Ηρακλείου τα κενά που καταγράφουν οι σύλλογοι διδασκόντων κάθε σχολικής μονάδας ανεβάζουν τις ελλείψεις σε χιλιάδες. Αν προστεθούν στα παραπάνω 7.000 κενά στη Δευτεροβάθμια και 3.000 στην Ειδική Αγωγή, καθώς και το γεγονός ότι οι πιστώσεις που έχουν εξασφαλιστεί επαρκούν κατ’αρχάς για 7.000 προσλήψεις, γίνεται κατανοητό ότι ακόμα περισσότερα σχολεία φέτος θα παραμείνουν κλειστά ή θα υπολειτουργούν, μέχρι να στελεχωθούν με προσωπικό. Τα παραπάνω δεν αμφισβητούνται ούτε από το

υπουργείο Παιδείας, που παραδέχεται τα χιλιάδες κενά, παρόλο που κατεβάζει τον αριθμό σε 17.000. Η ευθύνη για τις εκατοντάδες διδακτικές ώρες και τα μαθήματα που χάνονται βαραίνει την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας και την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που στο θέμα των διορισμών στην εκπαίδευση έδειξε την ίδια πολιτική βούληση με τις κυβερνήσεις των τελευταίων πέντε χρόνων: μηδενικούς διορισμούς μόνιμου προσωπικού, παρά τις υποσχέσεις για 2.500 προσλήψεις, υποχρηματοδότηση των σχολείων. Επιπλέον, φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τον εμπαιγμό χιλιάδων αναπληρωτών και ωρομισθίων που φέτος για πρώτη φορά είδαν τη σειρά προτεραιότητάς τους στους πίνακες να αλλάζει σε μια νύχτα και κλήθηκαν να κάνουν δεύτερη φορά αίτηση πρόσληψης λόγω «λάθους» του υπουργείου.

Ιδιωτική εκπαίδευση

Τα παραπάνω είναι μόνο η αρχή της κατρακύλας της δημόσιας παιδείας. Η ψήφιση του 3ου μνημονίου δεν αφήνει περιθώρια για αυταπάτες. Μέσα στις υποχρεώσεις του Μνημονίου 3 είναι και η επιβολή ΦΠΑ 23% στους παρόχους ιδιωτικής εκπαίδευσης. Το ζήτημα πρόεκυψε στα τέλη Αυγούστου μέσα από

«ΠΟΛΕΜΩΝΤΑΣ» ΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ... ΜΕ ΔΩΡΑ Παρά τις μεγαλοστομίες του Α. Τσίπρα, του Ν. Παππά κ.ά., ο πόλεμος που δήθεν θα κήρυτταν κατά των «διαπλεκόμενων ΜΜΕ» και των ολιγαρχών-ιδιοκτητών τους τείνει να μετατραπεί σε αγαστή συνεργασία μαζί τους. Πέρα από τις χυδαίες επιθέσεις των καθεστωτικών μίντια σε όσους αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ (επειδή αντιστάθηκαν και διαφώνησαν με την προσχώρηση της ηγετικής ομάδας στην αντίληψη του νεοφιλελεύθερου ΤΙΝΑ), οι ύμνοι για τον «υπεύθυνο και ρεαλιστή Τσίπρα» δίνουν και παίρνουν από όλα τα γνωστά «παπαγαλάκια»

τις αντιδράσεις των σχολαρχών ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων και των καναλιών, που διαμαρτύρονταν υποκριτικά «για την επιβάρυνση του οικογενειακού προϋπολογισμού». Αρχικά η κυβέρνηση δήλωσε ότι θα περιορίσει το μέτρο μόνο στα φροντιστήρια, απαλλάσσοντας τους ιδιοκτήτες μεγάλων ιδιωτικών σχολείων και τους πλούσιους που μπορούν ακόμη να στείλουν τα παιδιά τους σε αυτά, αλλά τελικά το μέτρο ίσχυσε για όλους. Ο Α. Τσίπρας, τρέμοντας το εκλογικό κόστος, προέτρεψε την υπηρεσιακή κυβέρνηση να σπεύσει με πράξη νομοθετικού περιεχομένου να καταργήσει τον ΦΠΑ στα ιδιωτικά σχολεία. Και επειδή η κυρίαρχη τάξη δεν αφήνει τίποτα στην τύχη και γνωρίζει τη σημασία του ελέγχου του θεσμού της εκπαίδευσης, προωθεί τις ακραίες νεοφιλελεύθερες απόψεις μέσω του ΣΚΑΪ και της καμπάνιας «Παιδεία για όλους», προβάλλοντας αποκλειστικά και μόνο φορείς της ιδιωτικής εκπαίδευσης, σχολεία, φροντιστήρια και κολέγια. Η παραπαιδεία δεν γκρεμίζεται με την υπερφορολόγηση των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων, αλλά με το να χτίσεις σχολεία, να προσλάβεις εκπαιδευτικούς με μόνιμη σχέση εργασίας και με το να πραγματοποιήσεις το ουσιαστι-

του συστήματος. Ιδιαίτερα μάλιστα από τις εφημερίδες του γνωστού συγκροτήματος που, όπως συνηθίζεται να λέγεται, «ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις». Και τα πρωτοσέλιδα των «Νέων» («Μόνος εναντίον όλων») και τα κύρια άρθρα του Στ. Ψυχάρη στο «Κυριακάτικο Βήμα» θυμίζουν τους αντίστοιχους ύμνους σε προηγούμενους πρωθυπουργούς, προφανώς βλέποντας στο πρόσωπο του Τσίπρα τον ηγέτη που θα διαχειριστεί αποτελεσματικά το πολιτικό πρόγραμμα της ντόπιας αστικής τάξης και των δανειστών. Και αυτές οι δουλειές δεν γίνονται ποτέ χωρίς το ανάλογο τίμημα. Με απόφαση του υπουργού Παιδείας

και του αναπληρωτή υπουργού Πολιτισμού, στις 20 Αυγούστου, το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών εισέπραξε δωράκι 60.000 ευρώ, ως επιχορήγηση, παρά τα χρέη του στο Δημόσιο και τα Ταμεία. Πρακτική που ακολουθούσαν όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις, με τον ΣΥΡΙΖΑ να μιλάει τότε για «διαχρονικό δικομματικό σκάνδαλο». Πώς αλλάζουν οι καιροί...

ΔΙΕΥΡΥΝΣΕΙΣ «ΜΠΟΥΓΑΔΑΣ» Ανάμεσα στους διάφορους εκπροσώπους του κατεστημένου πολιτικού προσωπικού που βρήκαν καταφύγιο στα

κότερο βήμα που είναι η κατάργηση των εξετάσεων και η ελεύθερη πρόσβαση στα πανεπιστήμια, σε όλη την παιδεία.

Μνημόνιο 3

Η κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να κατάργησε την Τράπεζα Θεμάτων και να επαναπροσέλαβε τους απολυμένους καθηγητές, αλλά με την ψήφιση του Μνημονίου 3 μπορούμε να πούμε ότι τελικά έκανε μια τρύπα στο νερό. Όλο το αντιδραστικό πλαίσιο στην εκπαίδευση, που προτάθηκε από τον Οργανισμό Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) το 2011, κρύβεται σε αυτό το μνημόνιο, καθώς επανέρχονται ξεκάθαρα οι θέσεις για αξιολόγηση, αύξηση ωραρίου, συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων, δηλαδή όλα όσα το εκπαιδευτικό κίνημα και όχι μόνο ακύρωσε τα προηγούμενα χρόνια με σκληρούς αγώνες. Και αν εκλεγεί κυβέρνηση που, με παλιούς ή νεότερους πρόθυμους, θα το εφαρμόσει, τότε μπροστά μας έχουμε νέες σκληρές μάχες. Εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς το επόμενο διάστημα χρειάζεται να οργανώσουμε και να δώσουμε αγώνες για να σώσουμε τη δημόσια παιδεία από τα μνημόνια και τα αρπακτικά της αγοράς.

ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ ξεχωρίζει η συμμετοχή του Μάρκου Μπόλαρη, σε εκλόγιμη μάλιστα θέση, στο ψηφοδέλτιο της Α’ Θεσσαλονίκης. Ο Μ. Μπόλαρης ήταν υφυπουργός Υγείας με υπουργό τον Α. Λοβέρδο το 2012, όταν έγινε η επιχείρηση σύλληψης εκατοντάδων τοξικοεξαρτημένων γυναικών στο κέντρο της Αθήνας, σε μια προσπάθεια «απαλλαγής» της πρωτεύουσας από τη δήθεν «υγειονομική βόμβα», σύμφωνα με την έως και σήμερα ισχύουσα υγειονομική διάταξη 39 Α. Η ρατσιστική διαπόμπευση ευάλωτων και περιθωριοποιημένων γυναικών, εκείνη την εποχή, είχε καταγγελθεί σφοδρά από τον ΣΥΡΙΖΑ, εντός

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

5

ΔΕΘ 2015

«Ή µε το µνηµόνιο ή µε τους εργάτες» Της ∆έσποινας Παπαδοπούλου

Α

ν κάτι χαρακτήρισε τη φετινή διαδήλωση στη Θεσσαλονίκη, λόγω των εγκαινίων της 80ής ∆ΕΘ, είναι το παραπάνω σύνθηµα, µε το οποίο οι διαδηλωτές θέλησαν να εκφράσουν την αντίδρασή τους στην επέκταση της λιτότητας. Τρεις πορείες έγιναν στην πόλη της Θεσσαλονίκης. Τα συνδικάτα, ΓΣΕΕ, Α∆Ε∆Υ, ΕΚΘ, Ε∆ΟΘ, καθώς και πολιτικές οργανώσεις, όπως η ΛΑΕ, το ΣΕΚ που πρόσκειται στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, η ΟΚ∆Ε κ.ά., είχαν συγκεντρωθεί στην περιοχή γύρω από το Άγαλµα Βενιζέλου. Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, το ΕΕΚ, οργανώσεις του αντιεξουσιαστικού χώρου και το Καραβάνι Αγώνα & Αλληλεγγύης είχαν ορίσει την Καµάρα ως χώρο συγκέντρωσης. Παραδοσιακά, το ΠΑΜΕ πραγµατοποίησε τη δική του πορεία που ξεκίνησε από την

πλατεία Αριστοτέλους στις 6µµ και κατέληξε στην είσοδο της ∆ΕΘ. Στη διαδήλωση συµµετείχαν, επίσης, η Συνέλευση «17 Ιούλη», που είχε καλέσει σε συγκέντρωση στη συµβολή της Αγίας Σοφίας µε την Εγνατία, καθώς και οι επιτροπές αγώνα ενάντια στην εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική που είχαν συγκέντρωση στην πλατεία Αγίας Σοφίας. Η συµµετοχή των νέων στη διαδήλωση ήταν εντυπωσιακή, αυξάνοντας τον τόνο της αγωνιστικότητας και της αισιοδοξίας. Τα µηνύµατα που κυριάρχησαν αφορούσαν το κίνηµα ενάντια στη λιτότητα, το «ΟΧΙ» ενάντια στα µνηµόνια, την αλληλεγγύη προς τους πρόσφυγες και τους µετανάστες, την αντίθεση στην Ευρώπη των τοκογλύφων και των τραπεζών, την αντίθεση στην Ευρώπη των κλειστών συνόρων. Η συµµετοχή των εργαζοµένων της «Ελληνικός Χρυσός» στη διαδήλωση µαζί µε τα πρωτοβάθµια σωµατεία προκάλεσε ένταση και αµηχανία. Τε-

λικά, η πορεία των σωµατείων διασπάστηκε σε δύο, καθώς η Α∆Ε∆Υ, η ΟΛΜΕ, αλλά και τα µπλοκ των πολιτικών κοµµάτων και οργανώσεων ξεκίνησαν νωρίτερα την πορεία τους και κράτησαν σηµαντικές αποστάσεις από την πορεία της ΓΣΕΕ, του ΕΚΘ και των µεταλλωρύχων. Μελανό σηµείο της πορείας ήταν τα συνθήµατα που φώναζαν οι µεταλλωρύχοι έξω από τη ∆ΕΘ: να κλείσει η ΕΤ3 κλπ. Η πορεία είχε χιλιάδες κόσµου και πολύ παλµό. Πέρασε µέσα από το κέντρο της πόλης και ολοκληρώθηκε στην είσοδο της ∆ΕΘ, ενώ η παρουσία της αστυνοµίας ήταν συνεχής. Σε κάποιο σηµείο της πορείας η ασφυκτική παρουσία αστυνοµικών δυνάµεων δηµιούργησε δυσφορία στους διαδηλωτές, ενώ µέλη του µετώπου της Λαϊκής Ενότητας, ανάµεσά τους η ∆έσποινα Χαραλαµπίδου και η Γιάννα Γαϊτάνη, βουλευτίνες Α’ Θεσσαλονίκης, πέτυχαν την αποχώρηση των ΜΑΤ, χωρίς να δηµιουργηθούν επεισόδια.

Πρωτοβουλίες για τη συγκρότηση ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ Α΄ ΑΘΗΝΑΣ: Εξάρχεια 6977275054 Πλατεία Βικτωρίας 6907856793 Κυψέλη 6948034131 Σεπόλια-Κολωνός 6973009630 Πετράλωνα-Θησείο 6977609033 Παγκράτι 6973344350 Γκύζη 6973005569 Αµπελόκηποι 6943043309 ΒΟΡΕΙΑ ΑΘΗΝΑ: Ν. Φιλαδέλφεια 6976394520 Ηράκλειο 6945498732 Ν. Ιωνία 6972036692 Μελίσσια-Πεντέλη 6974972217 Βριλήσσια 6948429227 Αγ. Παρασκευή 6974843109 ΔΥΤΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Περιστέρι 1ο ∆∆ 6984516774 2ο ∆∆ 6932045320 3ο ∆∆ 6982164101 Άγιοι Ανάργυροι 6998466952 Αιγάλεω 6986294964 Χαϊδάρι 6945542335 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΘΗΝΑ: Βύρωνας 6972318747 Ζωγράφου 6937271330 ΝΟΤΙΑ ΑΘΗΝΑ: Γλυφάδα 6945754555 Άλιµος 6932566460 Καλλιθέα 6979829057 Ν. Σµύρνη 6972098143 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: Νίκαια 6948418381 Κορυδαλλός 6948100218 Κερατσίνι 6975847329 Σαλαµίνα 6973376378 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: Λαυρεωτική 6939014803 Βούλα-ΒάρηΒουλιαγµένη 6948o00171 Παιανία-Γλυκά Νερά 6974428095

και εκτός βουλής. Σήµερα, τα «πεφωτισµένα» επιτελεία της Κουµουνδούρου αξιολογούν ότι οι διευρύνσεις προς τον συντηρητικό χώρο είναι η νέα εκλογική δεξαµενή του νεοµνηµονιακού ΣΥΡΙΖΑ και αναπόφευκτα καταφεύγουν και στα αντίστοιχα πρόσωπα που θα τις στελεχώσουν. Σ’ αυτή τη διαδικασία ξεπλένονται και µερικά ρατσιστικά καθάρµατα, κάτι ανοιχτά συστηµικοί πολιτικάντηδες και ορισµένοι υπάλληλοι ιδιωτικών συµφερόντων, που θήτευσαν στο σηµιτικό ή παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ και είπαν να συνεχίσουν το αντικοινωνικό τους έργο, µέσα από τις γραµµές του ΣΥΡΙΖΑ. Βέβαια, εδώ ετοιµάζονται για κυβέρνηση «ειδικού σκοπού», κατ’ απαίτηση των ντόπιων και διεθνών δυνάµεων του κεφαλαίου. Ο Μπόλαρης δεν θα χωρούσε στον νέο ΣΥΡΙΖΑ;

ΣΥΝΤΑΞΗ 600 ΕΥΡΩ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ Μία σύνταξη ενοποιηµένη (κύρια και επικουρική) έως 600 ευρώ για όλους περιλαµβάνει η πρόταση-σοκ του Γιώργου Κατρούγκαλου, σύµφωνα µε το αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Τζώρτζη Ρούσσου που δηµοσιεύθηκε στην «Εφηµερίδα των Συντακτών». Το συγκεκριµένο σενάριο επεξεργάζεται η «Επιτροπή Σοφών» που έχει συστήσει ο –τέως πια– υπουργός και αν όλα όσα συζητούνται νοµοθετηθούν από την επόµενη κυβέρνηση, τότε θα µιλάµε για ισοπέδωση των καταβαλλόµενων συντάξεων. Παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες του ίδιου του Κατρούγκαλου και εκπροσώπων του ΣΥΡΙΖΑ να διαψεύσουν το δηµοσίευµα, δεν φαίνεται να έπεισαν και πολλούς/ές. Κι αυτό γιατί, πέρα από

τις όποιες προθέσεις, οι προηγούµενοι καταστροφικοί νόµοι για το Ασφαλιστικό και οι δεσµεύσεις που περιλαµβάνει το 3ο µνηµόνιο για την κοινωνική ασφάλιση οδηγούν αναπόφευκτα στην ελεύθερη πτώση των συντάξεων και τη µετατροπή τους σε προνοιακά επιδόµατα φτώχειας, υπηρετώντας έτσι τον στρατηγικό στόχο του νεοφιλελευθερισµού: τη µετατροπή του ασφαλιστικού συστήµατος από σύστηµα κοινωνικής αλληλεγγύης (αναδιανεµητικό), σε εξατοµικευµένο-κεφαλαιοποιητικό, συνδέοντας στενότερα εισφορές και παροχές. Είναι κατανοητό ότι η υπεράσπιση της δηµόσιας Ασφάλισης θα είναι το πρώτο µεγάλο µέτωπο πάλης για τα συνδικάτα και την Αριστερά απέναντι σε όποια κυβέρνηση «µνηµονιακής συναίνεσης» προκύψει µετά την κάλπη της 20ής Σεπτέµβρη.

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΚΕΝΤΡΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κέντρο 6976579448 5ο ∆∆ 6976738276 Νεάπολης-Συκεών 6942552216 ∆έλτα (Σίνδος) 6946535858 Χαλκηδόνα (Κουφάλια) 6984419742

Σκαγιοπούλειο 6936191219 Αγρίνιο 6974473540 ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΣ: Καλαµάτα 6936018810 Κορώνη 6932422501 ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: Λοκρίδα (Αταλάντη) 6977096663 Λιβαδειά 6977684563 Φωκίδα (Άµφισσα-Ιτέα) 6973607585 Λαµία 6973344352 ΗΠΕΙΡΟΣ: Πρέβεζα 6932567576 ΔΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Κοζάνη 6982831776 Εορδαία (Πτολεµαΐδα) 6972814199 Φλώρινα 6944548787 ΚΡΗΤΗ: Ηράκλειο 6949895565 Αγ. Ιωάννης Ηρακλείου 6944916915 Ρέθυµνο 69799225065 Χανιά 6932001030 ΚΥΚΛΑΔΕΣ: Σύρος 6974169215 Νάξος 6947619631 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166 ΕΡΓΑΤΙΚΟΙ ΧΩΡΟΙ: ΑΤΤΙΚΗ: Νοσοκοµείο «Γεννηµατάς» 6977072458 Νοσοκοµείο «Αλεξάνδρα» 6946950764 Νοσ. Ασκληπιείο 6936604279 Νοσ. Νίκαιας 6972910336 Ψ.Ν.Α. 6944417885 Νοσ. «Σωτηρία» 6984067690 Νοσοκοµείο «Έλενα Βενιζέλου» 6909173945 Θριάσιο νοσοκοµείο 6979773546 Ασφ/κά Ταµεία 6974701829 ΥΠΑΑΤ 6945754555 Εκπαιδευτικοί Νότιας Αθήνας 6973223771 Χρηµατοπιστωτικός«Ενοικιαζόµενοι» ΕΤΕ 6976855566 Αεροµεταφορών 6982164101

ΔΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ: ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: Πάτρα (Κέντρο) Νοσ. ΑΧΕΠΑ 6973972804 6982605384 Νοσ. «Γεννηµατάς» Παραλία Πάτρας 6977029532 6974977186 Εκπαιδευτικοί 6972167133 ΚΑΙ ΣΤΗ ΝΕΟΛΑΙΑ: Νέα Φιλαδέλφεια Νίκαια 6984477532 6946661893 Ζωγράφου Αρχιτεκτονική 6976034706 6947289596 Ηράκλειο Αττικής Φιλοσοφική 6984194131 6982517264

6

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

Η ∆ΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΠΑΛΕΥΕΙ ΓΙΑ:

Αποδοµώντας την κυρίαρχη ιδεολογία ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ µέσα από την ανεξάρτητη δράση της εργατικής τάξης

Οι εργάτες δηµιουργούν όλο τον πλούτο µέσα στον καπιταλισµό. Μια νέα κοινωνία απαλλαγµένη από την εκµετάλλευση, ο σοσιαλισµός, µπορεί να δηµιουργηθεί µόνο όταν οι εργάτες πάρουν συλλογικά στα χέρια τους τον έλεγχο όλου του κοινωνικού πλούτου και όταν προγραµµατίσουν την παραγωγή και τη διανοµή σύµφωνα µε τις ανθρώπινες ανάγκες.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ και όχι ρεφορµισµό Ο καπιταλισµός δεν παίρνει διορθώσεις. Πρέπει να ανατραπεί µε την εργατική δράση. ∆εν υπάρχει κοινοβουλευτικός δρόµος προς µια τέτοια αλλαγή. Το κοινοβούλιο, ο στρατός, η αστυνοµία, η δικαιοσύνη, όλο το αστικό κράτος λειτουργεί για να προστατεύει τα συµφέροντα της άρχουσας τάξης. H εργατική τάξη θα χρειαστεί το δικό της κράτος, στηριγµένο στην άµεση δηµοκρατία, στα συµβούλια αντιπροσώπων απ’ τους χώρους δουλειάς, καθώς και στην εργατική πολιτοφυλακή.

∆ΙΕΘΝΙΣΜΟ και όχι «σοσιαλισµό σε µια χώρα» ή «σοσιαλισµό µε εθνικά χρώµατα»

Η εµπειρία της Ρωσίας αποδεικνύει ότι ακόµα και µια νικηφόρα εργατική σοσιαλιστική επανάσταση, όπως ο Οχτώβρης του 1917, δεν µπορεί να επιβιώσει σε αποµόνωση. Τα καθεστώτα της ΕΣΣ∆, µετά την επικράτηση του σταλινισµού, όπως και τα καθεστώτα της Κίνας και των άλλων ανατολικών χωρών ήταν ή είναι κρατικοί καπιταλισµοί, όπου η εκµετάλλευση και η καταπίεση της εργατικής τάξης δεν διαφέρει από τη ∆ύση. Γι’ αυτό υποστηρίζουµε τις εργατικές εξεγέρσεις ενάντια στη γραφειοκρατική άρχουσα τάξη αυτών των χωρών. Υποστηρίζουµε, επίσης, όλα τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήµατα που αντιστέκονται στην ιµπεριαλιστική καταπίεση. H δύναµη που θα τσακίσει τελειωτικά τον ιµπεριαλισµό είναι η ενότητα της εργατικής τάξης σε διεθνή κλίµακα, από τη Nέα Yόρκη ώς τη Σεούλ και από το Λονδίνο ώς το Σάο Πάολο.

Aντιπαλεύουµε κάθε µορφή σοβινισµού, ρατσισµού ή σεξιστικών διακρίσεων που απειλεί να διασπάσει τους εργάτες.

Aπέναντι στην αντιτουρκική πολεµοκαπηλία της «δικής µας» άρχουσας τάξης, υποστηρίζουµε το σύνθηµα Έλληνες και Tούρκοι εργάτες ενωµένοι.

Eίµαστε αντίθετοι στην καταπίεση των µειονοτήτων στη Θράκη και τη Mακεδονία και στα µέτρα αστυνόµευσης των µεταναστών.

ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ

της εργατικής πρωτοπορίας

H εργατική τάξη µπορεί να απελευθερώσει τον εαυτό της και όλους τους καταπιεσµένους µέσα από τη δική της δράση. Για να κερδηθούν όλα τα κοµµάτια της τάξης σ΄ αυτήν την πάλη είναι απαραίτητο να οργανωθούν τα πιο ξεκάθαρα και µαχητικά τµήµατα σε ένα επαναστατικό σοσιαλιστικό εργατικό κόµµα. Ένα τέτοιο κόµµα µπορεί να πείθει τους εργάτες για την επαναστατική προοπτική, παρεµβαίνοντας στους µαζικούς αγώνες.

Eίµαστε αντίθετοι σε κάθε αντίληψη υποκατάστασης της τάξης, απ’ όπου και αν προέρχεται.

Επικοινωνήστε μαζί μας: • •

•

Α ΑΘΗΝΑΣ: 6957500105 ∆ΥΤΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6986294964 ΑΝΑΤΟΛΙΚΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6942533310 ΒΟΡΕΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6972036692 ΝΟΤΙΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ: 6945754555 ΠΕΙΡΑΙΑΣ: 6948100218 ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΑΤΤΙΚΗ: 6939014803 ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ: 6972878820 ∆ΥΤΙΚΗ ΜΑΚΕ∆ΟΝΙΑ: 6972814199 ∆ΥΤΙΚΗ ΕΛΛΑ∆Α: 6973235894 ΚΡΗΤΗ: 6976332197 ΚΥΚΛΑ∆ΕΣ: 6945077461 ΚΥΠΡΟΣ: 0035-796554166

• •

•

• •

•

•

•

•

•

ένε ότι... «Όλοι οι εργάτες έχουν ανά πάσα στιγµή κοινά συµφέροντα» Το αξίωµα αυτό, το οποίο ήρθε στο προσκήνιο µε αφορµή τη σύγκρουση στις Σκουριές, είναι λανθασµένο. Και η διάψευσή του έχει γίνει προφανής πολλές φορές στην πράξη, στην ιστορία του εργατικού κινήµατος. Εξάλλου δεν είναι µόνον οι εργάτες αυτοί που πρέπει να έρθουν –και έρχονται– σε σύγκρουση µε άλλα τµήµατα της εργατικής τάξης προκειµένου να υπερασπίσουν το γενικό συµφέρον της τάξης τους. Το ίδιο κάνουν πολλές φορές και οι καπιταλιστές κλείνοντας επιχειρήσεις µε οικονοµικό ή διοικητικό τρόπο, ακόµη και φυλακίζοντας µέλη της τάξης τους. Γενικά οι καπιταλιστές είναι πολύ λίγοι αριθµητικά για να επικρατήσουν στις κοινωνικές συγκρούσεις. Γι’ αυτό παρασύρουν ή εξαγοράζουν κατώτερες τάξεις, πολλές φορές και κάποια τµήµατα των εργατών, άλλοτε προσωρινά κι άλλοτε σε πιο µόνιµη βάση. Η περίπτωση των απεργοσπαστών είναι η πιο προφανής: όταν οι εργάτες προχωρούν σε απεργία, συχνά τα αφεντικά, για να ξαναβάλουν µπροστά τις µηχανές, καταφεύγουν στη χρήση απεργοσπαστών. Μερικές φορές οι απεργοσπάστες στρατολογούνται από ανώτερα τµήµατα των εργαζοµένων (είναι π.χ. καλοπληρωµένοι ανώτατοι τεχνικοί που ξέρουν να χειρίζονται κι αυτοί τα µηχανήµατα). Όµως συνήθως οι απεργοσπάστες ως επί το πλείστον στρατολογούνται από τα πιο εξαθλιωµένα τµήµατα της εργατικής τάξης, κύρια από τους ανέργους, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πιο φτωχοί από τους ίδιους τους απεργούς –και µάλιστα έχουν οικογένειες να θρέψουν. Τι θα έπρεπε να γίνει; Να υποχωρήσουν οι απεργοί επειδή πρέπει να φάνε κι αυτοί οι φτωχοί άνθρωποι; Η απάντηση έχει δοθεί χιλιάδες φορές από το παγκόσµιο εργατικό κίνηµα µπροστά στις απεργιακές φρουρές: οι απεργοσπάστες έχουν γνωρίσει συχνά στο πετσί τους µε πολύ βίαιο τρόπο το «δίκιο του εργάτη», από τα χέρια των απεργών. Και αυτή η αντιπαράθεση που καταλήγει σε φυσική σύγκρουση, είναι όχι µόνο δίκαιη αλλά και σωστή από ταξική βάση: η πιθανή ήττα των καλύτερων, των πιο πρωτοπόρων τµηµάτων της εργατικής τάξης, δηλ. εν προκειµένω των απεργών, θα επιφέρει µακροπρόθεσµα χειρότερες συνθήκες και για τα υπόλοιπα τµήµατα της εργατικής τάξης, δηλ. και για τα τµήµατα που είναι άνεργα και στελεχώνουν τις απεργοσπαστικές ορδές. Αλλά η απεργοσπασία δεν είναι η µοναδική περίπτωση κατά την οποία οι εργαζόµενοι πρέπει να έρθουν σε σύγκρουση µε άλλα τµήµατα της εργατικής τάξης προκειµένου να υπερασπίσουν το γενικό συµφέρον της τάξης τους. Η προστασία του περιβάλλοντος είναι κρίσιµο ζήτηµα για τις τωρινές αλλά και για τις µελλοντικές γενιές των εργατών. Το

σύστηµα του κέρδους από την άλλη, είναι εξαιρετικά κοντόθωρο –γι’ αυτό καταστρέφει µε διάφορους τρόπους τον πλανήτη και µάλιστα µε ραγδαίους ρυθµούς. Θα ήταν πολύ καλό, π.χ., αν οι εργάτες που δουλεύουν στις µεγάλες επιχειρήσεις οι οποίες ισοπεδώνουν καθηµερινά το δάσος του Αµαζονίου, κατανοούσαν το έγκληµα στο οποίο συµµετέχουν, σταµατούσαν να δουλεύουν και απαιτούσαν, µέσω των σωµατείων και των πολιτικών τους οργανώσεων µια άλλη διαχείριση του αναντικατάστατου αυτού πνεύµονα (κι όχι µόνο) του πλανήτη. Αν ωστόσο, οι συνδικαλιστικές και πολιτικές οργανώσεις που τους αντιπροσωπεύουν είναι πίσω από τις ανάγκες της παγκόσµιας εργατικής τάξης, τότε πιθανά οι εργαζόµενοι αυτοί θα βρεθούν –ή βρίσκονται ήδη– αντιµέτωποι µε άλλα φτωχά στρώµατα, µε εργάτες γης, µε φτωχούς ιθαγενείς, µε αριστερά πολιτικά κινήµατα. Και τότε το δίκιο θα το έχουν οι δεύτεροι και όχι οι κλασικοί εργάτες των πολυεθνικών. Τα ίδια ακριβώς ισχύουν και µε την άντληση υδρογονανθράκων µε τη εξαιρετικά καταστροφική για το περιβάλλον και τους ανθρώπους µέθοδο fracking, που εφαρµόζεται στις ΗΠΑ. Οι εταιρίες δίνουν εξαιρετικά υψηλούς µισθούς (αλλά καµία ασφάλεια) στο προσωπικό τους, το οποίο στην πράξη αντιστρατεύεται τα συµφέροντα του µεγαλύτερου µέρους του πληθυσµού: απειλούν την ίδια τη ζωή παρόντων και µελλοντικών γενεών. Το ίδιο ισχύει και για ένα πυρηνικό εργοστάσιο: είναι ασφαλώς καλύτερα οι ίδιοι οι εργαζόµενοι να αντιληφθούν τους κινδύνους, τόσο για τους ίδιους και τις οικογένειές τους όσο και για ολόκληρη την περιοχή. Αν δεν το κάνουν αυτοί όµως, κάποιοι άλλοι θα παλέψουν ενάντιά τους, υπερασπίζοντας τα γενικότερα συµφέροντα των υποτελών τάξεων. Το να ξαναλειτουργήσουν, π.χ., τα πυρηνικά εργοστάσια στη Φουκουσίµα της Ιαπωνίας –µετά τα όσα τραγικά αποκαλύφθηκαν ότι µπορεί να συµβούν µε τον σεισµό, το τσουνάµι αλλά και την ιδιωτική ιδιοκτησία των µονάδων– είναι ένα έγκληµα, το οποίο το εργατικό κίνηµα θα έπρεπε να αποτρέψει µε κάθε τρόπο (ακόµη κι αν στρεφόταν ενάντια στα βραχυπρόθεσµα συµφέροντα των εργαζοµένων σε αυτά τα πυρηνικά εργοστάσια). Θέσεις εργασίας έταζαν και στο Οβριόκαστρο Κερατέας πριν από πέντε χρόνια, θέσεις εργασίας τάζουν εδώ και χρόνια στο Ελληνικό. Στην πρώτη περίπτωση ένα επίµονο κίνηµα σταµάτησε το περιβαλλοντικό έγκληµα. Το ίδιο θα πρέπει να γίνει και µε το Ελληνικό. Το ίδιο και µε τις Σκουριές. Τα µακροπρόθεσµα συµφέροντα των εργαζοµένων και των άλλων φτωχών στρωµάτων απαιτούν να µην υπάρχουν τέτοιες ή άλλες παρόµοιες «θέσεις εργασίας».

ΠΟΛΙΤΙΚΗ

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

7

ΚΚΕ: Η Λαϊκή Ενότητα είναι ο αντίπαλος; Της Κατερίνας Παρδάλη

Γ

ια άλλη µια φορά η πολεµική του ΚΚΕ στρέφεται σε λάθος αντίπαλο. Στρέφεται ενάντια στη Λαϊκή Ενότητα, τη στιγµή που σ’ αυτή τη συγκυρία και σ’ αυτές τις εκλογές διακυβεύονται πράγµατα που αφορούν τις ζωές εκατοµµυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα, αλλά και τις πολιτικές εξελίξεις στη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Η ιστορία είναι παλιά, αλλά κάθε φορά το ίδιο αδιέξοδη, έως προκλητική, είναι η στάση του ΚΚΕ απέναντι στο τι διακυβεύεται. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν στην αντιπολίτευση και αφού το ΚΚΕ είχε αρνηθεί επανειληµµένα τις προτάσεις για συνεργασία –έστω κινηµατική και συνδικαλιστική– απέναντι στις κυβερνήσεις των µνηµονίων, κατηγορούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ότι κορόιδευε τον λαό, αφού για τα µνηµόνια φταίει ο καπιταλισµός (και άρα µέχρι να ρίξουµε τον καπιταλισµό δεν ήταν εφικτή καµία σοβαρή ανατροπή). ∆εν µπήκε στον κόπο να συνεργαστεί µαζί µας για να παλέψουµε ενάντια στις κυβερνήσεις των µνηµονίων, κρατώντας ασφαλώς το δικαίωµά του ακόµα και για αµείλικτη κριτική στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Κι όµως, όπως λέγαµε και τότε, η συµπόρευση τόσο του ΚΚΕ όσο και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ µαζί µας θα µπορούσε να αποτρέψει τη µνηµονιακή στροφή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ.

Απαξίωση των κινηµάτων Η ηγεσία του ΚΚΕ απαξίωνε και απαξιώνει και στις τωρινές οµιλίες όλα τα κινήµατα που πάλεψαν ενάντια στη µνηµονιακή λαίλαπα («πλατείες», διαδηλώσεις, απεργίες, συνελεύσεις). Τα θεωρεί όλα κρυπτοοπουρνιστικά και αποπροσανατολιστικά. Σε περιόδους που ο κόσµος µε τις απανωτές κινητοποιήσεις του έριχνε τις κυβερνήσεις µνηµονίων, το ΚΚΕ πήγαινε χώρια. Μέσα στη Βουλή δεν ψήφιζε ποτέ µαζί µε τον ΣΥΡΙΖΑ και τον είχε αναγάγει από τότε σε κύριο αντίπαλο. Μετά τις 25 Γενάρη, δεν πίεσε συστηµατικά για µια αριστερή πολιτική τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά άρχισε τις µεγαλόστοµες καταγγελίες –που είχε ξεχάσει να κάνει ενάντια στις προηγούµενες κυβερνήσεις. Ακόµα και την Επιτροπή Αλήθειας για το δηµόσιο χρέος σνόµπαρε, ονοµάζοντάς την «καρικατούρα», παρότι το χρέος είναι το βασικό επιχείρηµα των δανειστών για να µας ισοπεδώνουν. Στη φάση της ψήφισης υπέρ του 3ου Μνηµονίου στη Βουλή, αντί να συντάσσεται µε κάθε αριστερή φωνή κατά των

µνηµονίων, ο ΓΓ του ΚΚΕ, Κουτσούµπας, αφιέρωσε µεγάλο µέρος της οµιλίας του χτυπώντας την Αριστερή Πλατφόρµα. Έτσι, για άλλη µια φορά (όπως αρνήθηκε πολλές φορές τη συνεργασία ή έστω τη συµπόρευση για συγκεκριµένα ζητήµατα µε τον ΣΥΡΙΖΑ), κατασυκοφαντεί και διασπά τις δυνάµεις που θα µπορούσαν να αποτελέσουν ένα αριστερό αντιµνηµονιακό µέτωπο και να βοηθήσουν στους αγώνες που θα ξεσπάσουν µετά τις εκλογές της 20ής Σεπτέµβρη, µε τη λαίλαπα των µέτρων που έρχονται για να αποτελειώσουν την πλειοψηφία του ελληνικού λαού.

Πρόκληση

Οι τοποθετήσεις του ∆. Κουτσούµπα τόσο στις προεκλογικές οµιλίες του, όσο και στις συνεντεύξεις του στα ΜΜΕ είναι προκλητικές. Ντροπιάζουν το κόµµα του και την Αριστερά. ∆είχνουν µια εµµονή στην άγρα ψήφων, θυσιάζοντας δυνατότητες και συµµαχίες που θα βοηθούσαν στην αντίσταση του κόσµου των «από κάτω». Μπροστά στο φόβο να χάσει ψήφους το ΚΚΕ, όλα τα άλλα υποβαθµίζονται.

Η ηγεσία του ΚΚΕ αρνείται να χτίσουµε µαζί την αριστερή αντιµνηµονιακή αντίσταση, που ανάµεσα στα άλλα είναι και προϋπόθεση για να φράξουµε το δρόµο στους ναζήδες της ΧΑ Έτσι φτάσαµε να ακούµε και να διαβάζουµε τουλάχιστον περίεργα πράγµατα: Κάλεσε τον λαό να «αχρηστεύσει τις παγίδες που του στήνουν, όπως το νέο ανάχωµα, ο ΣΥΡΙΖΑ 2 του Λαφαζάνη, που υπηρετεί από άλλο πόστο τώρα, τον ίδιο στόχο, της ανάκαµψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας». Κατατάσσει τη ΛΑΕ στις «δυνάµεις του συστήµατος». Ένα παράδειγµα από τον ΣΚΑΪ: «Εδώ και 25 χρόνια, από τότε που έφυγαν από το ΚΚΕ, αφού πρώτα προσπάθησαν να το διαλύσουν, έδωσαν χέρι βοηθείας στην ΕΕ, στην ΟΝΕ και συκοφαντούσαν συνεχώς τον σοσιαλισµό», είπε για τα στελέχη που συγκροτούν την πλειονότητα της ηγετικής οµάδας της ΛΑΕ και φυσικά για τον ίδιο τον Παναγιώτη Λαφαζάνη. Οι ίδιοι, πρόσθεσε ο κ. Κουτσούµπας, βοήθησαν τον ΣΥΡΙΖΑ και συνέβαλαν «στον παροπλισµό του εργατι-

κού-λαϊκού κινήµατος», αποδεχόµενοι αυταπάτες. Κατηγορεί τη ΛΑΕ ότι είναι καιροσκοπική και την ταυτίζει µε ένα πρόσωπο, τον σ. Λαφαζάνη. Της λέει ότι άργησε να φύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ, γιατί είχε «πιάσει στασίδια». Παριστάνει ότι αγνοεί τις µάχες που δόθηκαν τόσα χρόνια µέσα στον ΣΥΡΙΖΑ από τις συντρόφισσες και τους συντρόφους της Αριστερής Πλατφόρµας (και πολλούς άλλους) για να κρατηθεί η αριστερή φυσιογνωµία και η αντισυστηµική µάχη ενάντια στη λιτότητα, τα µνηµόνια, την ξενοφοβία, τον σεξισµό και τον ρατσισµό. Απαξιώνει τις προσπάθειες αλληλεγγύης στις γειτονιές, τις αντιφασιστικές πορείες όπου έπρεπε να είµαστε όλες/οι µαζί, το καθετί µικρό ή µεγάλο που χτίζει την αντίσταση από τα κάτω. Απαξιώνει τη µάχη που έδωσαν οι σ. βουλευτές και βουλεύτριες µέσα στη Βουλή, για να µην περάσει το 3ο Μνηµόνιο. Όταν δεν υπολόγισαν τα «στασίδια» τους, που λέει ο κ. Κουτσούµπας. Ούτε τα βουλευτικά, ούτε τα υπουργικά. Απαξίωσε ακόµα και τη µάχη για το ΟΧΙ του ελληνικού λαού, διαλέγοντας την… αποχή! Η στάση του ΚΚΕ στις 5 Ιούλη, ήταν ένα παροιµιώδες λάθος: συγχέοντας τις προθέσεις του επιτελείου του Τσίπρα µε τις προθέσεις της µεγάλης εργατικής και λαϊκής βάσης, το ΚΚΕ κατόρθωνε αφενός να αυτοαποµονώνεται και αφετέρου να αφήνει την οµάδα Τσίπρα χωρίς καµιά σοβαρή αριστερή «αντιπολίτευση» έξω από το κόµµα του ΣΥΡΙΖΑ…

Άρνηση συµπόρευσης Κι όµως, έστω και τώρα που ανακάλυψε η ηγεσία του ΚΚΕ (γιατί η βάση του το ξέρει από χρόνια) ότι τα µνηµόνια είναι ένα τεράστιο µέτωπο όπου πρέπει να αντισταθεί ο καθένας άµεσα, χωρίς να περιµένει τη συνολική πτώση του καπιταλισµού, της ΕΕ, κλπ, αρνείται να συµπορευτεί µε την αντιµνηµονιακή Αριστερά του ΟΧΙ. Αρνείται να χτίσουµε µαζί την αριστερή αντιµνηµονιακή αντίσταση, που ανάµεσα στα άλλα είναι και προϋπόθεση για να φράξουµε το δρόµο στους ναζήδες της ΧΑ. Ελπίζουµε ο κόσµος του ΚΚΕ, που πήρε µέρος και στις µάχες και στο µεγαλειώδες ΟΧΙ, να συµπορευτεί µαζί µας στις δύσκολες µέρες και µάχες που έρχονται, αφήνοντας πίσω του τις µισαλλόδοξες συµπεριφορές του ∆. Κουτσούµπα και του Περισσού.

Με την έκδοση του περιοδικού «Κόκκινο», µιας σοσιαλιστικής-διεθνιστικής επιθεώρησης, η ∆ΕΑ ξεκινά µια νέα προσπάθεια. Το «Κόκκινο» θα επιχειρεί να στηρίξει την πολιτική συζήτηση σε ένα επίπεδο γενίκευσης, ξεκινώντας από τις εµπειρίες των αγωνιστών της βάσης της Αριστεράς και των κινηµάτων. Θα δίνει έµφαση στην ενηµέρωση σχετικά µε τους αγώνες διεθνώς, αλλά και στη συζήτηση µέσα στην παγκόσµια Αριστερά. Θα δίνει, επίσης, έµφαση στη συζήτηση για την ιστορία του εργατικού κινήµατος και της Αριστεράς, στην εξέλιξη των ιδεών που καθόρισαν τη δράση του κόσµου µας. Γιατί, πιστεύοντας ακράδαντα στην επικαιρότητα του σοσιαλισµού στον 21ο αιώνα, πιστεύουµε πάντα ότι αυτός θα αποτελέσει µια συνέχεια των προσπαθειών, των αγώνων και των ιδεών της µαρξιστικής Αριστεράς στις προηγούµενες περιόδους. Στο 1ο τεύχος που κυκλοφορεί, θα βρείτε: -Αφιέρωµα: Ρωσία 1905 -ΣΥΡΙΖΑ: Πώς φτάσαµε ως εδώ Του Αντώνη Νταβανέλου -Η ρήξη µε το σύστηµα, η Ευρωζώνη, το ευρώ και η δραχµή Του Πάνου Κοσµά -Η Ισπανία ως κοινωνικό, πολιτικό και ιστορικό εργαστήρι. Το φαινόµενο Podemos Της Κατερίνας Σεργίδου -Γαλλία: Ανάµεσα σε αυτό που έχει «ήδη» συµβεί και αυτό που δεν έχει «ακόµα» συµβεί Του Φρανσουά Σαµπατό -Από το Φέργκιουσον στη Βαλτιµόρη. Η Μαύρη Εξέγερση στις ΗΠΑ Της Κιάνγκα-Γιαµάτα Τέιλορ -Ουρουγουάη: Από τις «διαρθρωτικές µεταρρυθµίσεις» στον προοδευτισµό Του Ερνέστο Χερέρα ÊåíôñéêÞ äéÜèåóç: 210-3306286

8

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

Επιµέλεια: Θοδωρής Πατσατζής

εργατικ ύς χώρ υς Μαχαιριά στους ναυτεργάτες! Το Μνηµόνιο 3, που κυρώθηκε στη Βουλή το Σάββατο 14 Αυγούστου του 2015, πέρα από τις υπόλοιπες αντεργατικές και αντιασφαλιστικές µεταρρυθµίσεις, προβλέπει µια σκληρή µαχαιριά για τους ναυτεργάτες. Την ενοποίηση του ΚΕΑΝ (Κλάδου Επικουρικής Ασφάλισης Ναυτικών) µε το ΕΤΕΑ (Ενιαίο Ταµείο Επικουρικής Ασφάλισης). Η κατάργηση της αυτοτέλειας του ΚΕΑΝ ξεκίνησε από την 1 Σεπτέµβρη 2015 και παρά το ότι οι αρµόδιοι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, Κατρούγκαλος και Χαϊκάλης, είχαν δεσµευθεί ότι τίποτα δεν θα προχωρήσει χωρίς διάλογο και ότι η κατάργηση της αυτοτέλειας θα ξεκινούσε το Γενάρη του 2016. Εξαιτίας µάλιστα αυτής της δέσµευσης ήταν σε εκκρεµότητα αιτήµατα της ΠΝΟ (Πανελλήνια Ναυτική Οµοσπονδία) και ναυτεργατικών σωµατείων. Η συνάντηση ήταν προγραµµατισµένη για την Παρασκευή 13 Αυγούστου. Οι αρµόδιοι υπουργοί την ανέβαλαν και πέρασαν τη σχετική ρύθµιση στο Μνηµόνιο 3 στα µουλωχτά και αγνοώντας, όπως και οι προηγούµενες µνηµονιακές κυβερνήσεις, τη θέληση των ναυτεργατών. Οι επικουρικές συντάξεις αναµένεται, µετά τις µειώσεις που γίνανε ήδη µε το Μνηµόνιο 3, να µειωθούν ακόµη περισσότερο, καθώς θα χρηµατοδοτούνται αποκλειστικά πια από τις εισφορές των ίδιων των εργαζοµένων. Όπως όλα δείχνουν και σύµφωνα µε όσα προβλέπει το Μνηµόνιο 3, τις ενοποιήσεις των ταµείων επικουρικής ασφάλισης θα ακολουθήσουν και οι ενοποιήσεις των κύριων ασφαλιστικών ταµείων. Με ανακοίνωσή της η ΠΕΝΕΝ (Πανελλήνια Ένωση Ναυτών Εµπορικού Ναυτικού) καλεί τους ναυτεργάτες να είναι έτοιµοι για αγωνιστικές κινητοποιήσεις και απεργίες, ώστε να µην εφαρµοστούν οι επιδιώξεις των εφοπλιστών και των δανειστών, που εξυπηρετούνται µε το Μνηµόνιο 3, ενώ καλεί και τους ναυτεργάτες στην κάλπη να µαυρίσουν το µνηµονιακό µπλοκ (ΣΥΡΙΖΑ-Ν∆-Ποτάµι-ΠΑΣΟΚ-ΑΝΕΛ), δίνοντας µε την ψήφο τους αρχικά και τους αγώνες τους συνέχεια στο µεγάλο ΟΧΙ που βροντοφώναξε ο λαός και οι ναυτεργάτες στο δηµοψήφισµα του περασµένου Ιούλη.

Δαφνί: Τα µνηµόνια δολοφονούν! Τρεις τρόφιµους νεκρούς άφησε πίσω της η πυρκαγιά που ξέσπασε το απόγευµα της Παρασκευής 4 Σεπτέµβρη στο Ψυχιατρικό Νοσοκοµείο Αττικής (ΨΝΑ) στο ∆αφνί. Άλλοι τρεις νοσηλεύονται µε αναπνευστικά προβλήµατα. Στο νοσοκοµείο είναι το δεύτερο τραγικό περιστατικό µέσα στο 2015, καθώς πριν από λίγους µήνες είχε προηγηθεί το συµβάν µε τη δολοφονία τροφίµου από άλλον ασθενή τρόφιµο του νοσοκοµείου. Πολλοί θα βιαστούν να µιλήσουν για έλλειψη ασφάλειας στο νοσοκοµείο. Η αλήθεια όµως είναι διαφορετική. Αποκλειστικά υπεύθυνη για το θάνατο των τριών ασθενών είναι η µνηµονιακή πολιτική λιτότητας που εφαρµόζεται τα τελευταία 5 χρόνια από όλες τις κυβερνήσεις και από όλους τους υπουργούς υγείας. Από τον Λοβέρδο ως τον Γεωργιάδη και τον Βορίδη και από τον Λυκουρέντζο ως τον Κουρουµπλή. Όλοι αυτοί είναι οι ηθικοί αυτουργοί της δολοφονίας των 3 ασθενών στο ∆αφνί. Όπως δήλωσε και ο πρόεδρος του σωµατείου εργαζοµένων στο ∆αφνί στο

ΑΜΠΕ, οι εργαζόµενοι στο νοσοκοµείο έχουν συντάξει και έχουν στείλει 30 αναφορές στο Υπουργείο Υγείας, τις εισαγγελικές αρχές και τη διοίκηση του ΨΝΑ, επισηµαίνοντας τον «εξαιρετικά επικίνδυνο και επιθετικό χαρακτήρα» του ασθενή, ο οποίος φέρεται να ευθύνεται για τη φωτιά που εκδηλώθηκε στο νοσοκοµείο. Οι εργαζόµενοι επανειληµµένα είχαν ζητήσει να µεταφερθεί σε ειδικό χώρο φύλαξης, πρωτίστως για τη δική του προστασία, και δυστυχώς δεν εισακούστηκαν Μέσα στις συνθήκες της κρίσης παρουσιάζεται µεγάλη αύξηση περιστατικών που χρήζουν ψυχιατρικής και ψυχολογικής βοήθειας και στήριξης, όµως η υγεία γενικά και η ψυχική υγεία ειδικότερα υποχρηµατοδοτούνται, µε αποτέλεσµα οι δοµές που υπάρχουν να υπολειτουργούν κυρίως λόγω έλλειψης προσωπικού και µε ειληµµένη την απόφαση από το σύµφωνο Λυκουρέντζου-Αντόρ πριν δύο χρόνια για κλείσιµο των δηµόσιων ψυχιατρικών νοσοκοµείων. Σε ρεπορτάζ της «Εργατικής Αριστεράς» (φύλλο 340, 8 Ιούλη 2015) και σε άρ-

θρο µε θέµα την ταξική ψήφο υπέρ του ΟΧΙ στο δηµοψήφισµα γράφαµε: «Χαρακτηριστική είναι η εικόνα στο νοσοκοµείο ΨΝΑ-∆αφνί, όπου στην περιοδεία που έκανε η παράταξη ΡΙΖΑΨΥ την Πέµπτη 2 Ιουλίου πολλές νοσηλεύτριες στις µονάδες κυκλοφορούσαν µε κολληµένα στις ποδιές τους τα αυτοκόλλητα του ΟΧΙ. Και πώς να µη λένε ΟΧΙ νοσηλευτές και νοσηλεύτριες που αναγκάζονται λόγω των µνηµονιακών µέτρων να δουλεύουν µόνο µε 2 νοσηλευτές στη βάρδια και να έχουν να φροντίσουν 42 και 43 ασθενείς». ∆υστυχώς και η κυβέρνηση µε κορµό τον ΣΥΡΙΖΑ έµεινε µόνο στα λόγια για το χτύπηµα της ανθρωπιστικής κρίσης και γι’ αυτό δεν έκανε προσλήψεις στα νοσοκοµεία, ενώ ακόµη και στην αλλαγή των µνηµονιακών διοικητών προχώρησε µόνο µετά την κατάληψη που επί µέρες πραγµατοποίησαν οι εργαζόµενοι στο ∆αφνί στα γραφεία της διοίκησης του νοσοκοµείου. Οι εργαζόµενοι γνωρίζουν από πρώτο χέρι ότι αυτές οι πολιτικές αλλάζουν µε τους αγώνες τους και σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσουν.

Οι «κινητοποιήσεις» των µεταλλωρύχων Υπάρχει ένα ερώτηµα που οφείλει να απαντηθεί. Μπορεί η Αριστερά να είναι υπέρ του να µείνουν άνεργοι τόσο πολλοί εργαζόµενοι; Η απάντηση είναι σαφής. Όχι. Όσο σαφής είναι και η απάντηση στο αν είµαστε υπέρ του αγώνα τους. Προφανώς όχι. Τα µεταλλεία στις Σκουριές πρέπει να κλείσουν και οι µεταλλωρύχοι πρέπει να µετακινηθούν σε άλλες θέσεις εργασίας, όπως η καθαριότητα των δήµων, η ανέγερση σχολείων και νοσοκοµείων, τεχνικό προσωπικό σε λιµάνια και

αεροδρόµια κ.α. Φυσικά αυτό απαιτεί άλλη πολιτική βούληση από την κυβέρνηση που θα εκλεγεί. Βούληση που θα λέει ότι επανακρατικοποιούνται όλοι οι δηµόσιοι οργανισµοί και όλες οι δηµόσιες υπηρεσίες που έχουν ιδιωτικοποιηθεί, βούληση που θα λέει ότι οι ανάγκες του λαού επιβάλλουν µνηµόνιο στους εφοπλιστές και τους βιοµήχανους. Για να δικαιούνται λοιπόν οι µεταλλωρύχοι στις Σκουριές άλλη µεταχείριση από την Αριστερά, οφείλουν στις κινητοποιήσεις

τους να καταγγείλουν τα µνηµόνια που εξαθλιώνουν το λαό, να καταγγείλουν την προσπάθεια να δηλητηριαστούν ολόκληρες περιοχές µε τις δήθεν επενδύσεις της Eldorado gold και πάνω σε αυτά θα έχουν σύσσωµη την υποστήριξή µας και τη διαβεβαίωση ότι θα παλέψουµε από κοινού για να µην διαλυθούν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους από την ανεργία. Αυτοί είναι που πρέπει να διαλέξουν στρατόπεδο και κυρίως τάξη µε την οποία θα παλέψουν.

Μειώσεις 55% στις καθαρίστριες της Eurobank Τρίωρη στάση εργασίας και κινητοποίηση στο κεντρικό κτίριο του πρώην Ταχυδροµικού Ταµιευτηρίου στην Αθήνα πραγµατοποίησαν οι καθαρίστριες της Eurobank, που δουλεύουν στην τράπεζα µέσω της εργολαβικής εταιρείας «La bolaget», µε τη συµπαράσταση του ΣΥ∆ΑΠΤΤ (Σύλλογος ∆ανειζόµενου Προσωπικού Τραπεζικού Τοµέα). Πριν λίγες ηµέρες η εταιρεία ενηµέρωσε τις καθαρίστριες ότι θα τροποποιηθούν οι συµβάσεις τους και, για να µη χάσουν τη δουλειά τους, θα πρέπει να δεχθούν και να υπογράψουν µειώσεις µισθών κατά 55%!

∆ηλαδή να πάνε σε µεικτό µισθό 380 ευρώ. Όπως καταλαβαίνουµε, οι µισθοί πείνας εφαρµόζονται ήδη, καθώς οι επιπτώσεις του Μνηµονίου 3 είναι καθοριστικές. Η εργολαβική εταιρεία δηλώνει αναγκασµένη να προβεί σε αυτές τις µειώσεις, επειδή η τράπεζα, παρότι ήδη για τη «σωτηρία» της έχει εισπράξει από τα µνηµόνια και τις δανειακές συµβάσεις δεκάδες δισεκατοµµύρια ευρώ, προχωρά σε περικοπές… κόστους λόγω της ανακεφαλαιοποίησης. Και φυσικά αυτές τις περικοπές φροντίζει να τις ξεκινήσει από τους πιο αδύναµους, ξεχνώντας ότι ο µηνιαίος µισθός

όλων των καθαριστριών µαζί αντιστοιχεί στο µηνιαίο µισθό ενός και µόνο από τα golden boys της τράπεζας. Μισθούς πείνας έπαιρναν ούτως ή άλλως οι καθαρίστριες αυτές, πολλές από τις οποίες έχουν συµπληρώσει 10 και 11 χρόνια δουλειάς στην τράπεζα και τώρα εκβιάζονται µε απόλυση. Με την παρέµβαση του ΣΥ∆ΑΠΤΤ και την κινητοποίηση υπήρξε µια πρώτη υποχώρηση της τράπεζας και του εργολάβου, που αποδέχθηκαν να µην τροποποιηθούν οι συµβάσεις, πριν υπάρξει ολιγοήµερη διαβούλευση µε το σωµατείο και τις καθαρίστριες.

ΕΡΓΑΤΙΚΑ

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

9

Μια ταξική πολιτική για τη µείωση της ανεργίας Του Ηλία Ιωακείµογλου

1.

Η υψηλή ανεργία είναι δοµικό στοιχείο του µνηµονιακού καθεστώτος Κανείς δεν µπορεί να αµφισβητήσει ότι η µείωση και εν συνεχεία η διατήρηση των µισθών σε βαλκανικά επίπεδα είναι συστατικό στοιχείο του µνηµονιακού µοντέλου ανάπτυξης, του µνηµονιακού µοντέλου συσσώρευσης κεφαλαίου που οικοδοµείται σταδιακά στην Ελλάδα µέσω της εφαρµογής των διαδοχικών «προγραµµάτων προσαρµογής της οικονοµίας». Υπάρχουν δύο όροι για να διατηρούνται οι µισθοί σε τόσο χαµηλά επίπεδα. Ο πρώτος είναι να υπάρχει χρόνια υψηλή ανεργία ως µέσο πειθάρχησης των εργαζόµενων τάξεων και ο δεύτερος είναι η διατήρηση της αγοράς εργασίας σε καθεστώς µόνιµης απορρύθµισης. Η χρόνια και υψηλή ανεργία είναι δοµικό, δηλαδή αναπόσπαστο και διαρκές στοιχείο του µνηµονιακού καθεστώτος συσσώρευσης κεφαλαίου. Με πιο απλά λόγια, το µνηµονιακό καθεστώς, που οικοδοµείται τώρα µε σκοπό να παραµείνει κατά τις επόµενες δεκαετίες, δεν θα µπορεί να λειτουργήσει χωρίς υψηλά ποσοστά ανεργίας τόσο υψηλά, ώστε να συµπιέζουν τους µισθούς. Ακόµη και εάν το καθεστώς ξεφύγει κάποια στιγµή από την ύφεση, η µεγέθυνσή του θα είναι αναγκαστικά περιορισµένη, ώστε να διατηρείται υψηλό το ποσοστό ανεργίας, να παραµένουν πειθαρχηµένες οι εργαζόµενες τάξεις και να αποδέχονται χαµηλούς µισθούς -τόσο χαµηλούς, ώστε η κερδοφορία να ανέρχεται στο ύψος που επιθυµεί και απαιτεί το κεφάλαιο. Όποιος, λοιπόν, εφαρµόζει µνηµονιακή πολιτική εργάζεται αναγκαστικά για

ένα µέλλον χαµηλών ρυθµών ανάπτυξης και υψηλής ανεργίας –και εάν νοµίζει ότι µπορεί να κάνει κάτι ενάντια σε αυτό, όπως αρκετά στελέχη του µεταλλαγµένου ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται, κοροϊδεύει τον εαυτό του και τους άλλους. Εµείς όµως -και µιλώ τώρα για τη Λαϊκή Ενότητα- θα µπορούσαµε να µειώσουµε την ανεργία; Τι πρέπει να περιλαµβάνει το πρόγραµµά µας γι’ αυτό;

2.

Για τη µείωση της ανεργίας στη βραχυχρόνια και µεσοπρόθεσµη διάρκεια Σηµείο εκκίνησης µιας εναλλακτικής οικονοµικής πολιτικής οφείλει να είναι η αύξηση της εσωτερικής ζήτησης, η οποία θα θέσει σε λειτουργία το αχρησιµοποίητο παραγωγικό δυναµικό της οικονοµίας και θα αυξήσει την απασχόληση. Τα κύρια βήµατα για την αύξηση της ζήτησης µπορούν να είναι τα εξής: α. Το κράτος να αναλάβει τον ρόλο του εργοδότη τελευταίας καταφυγής, χρηµατοδοτώντας µέσω της δηµοσιονοµικής πολιτικής την αύξηση του αριθµού των εργαζοµένων στο δηµόσιο τοµέα και στους κρίσιµους τοµείς (υγεία και κοινωνική πολιτική), όπου οι κοινωνικές ανάγκες παραµένουν δραµατικά ακάλυπτες. β. Ταυτοχρόνως, µια πρόσθετη αύξηση της ζήτησης ήδη από το πρώτο έτος θα προέλθει από την επαναφορά του κατώτατου µισθού στα 751 ευρώ, που θα προκαλέσει µια συγκριτικά µικρότερη, αλλά αξιόλογη αύξηση του µέσου µισθού. Προκειµένου να αναπτυχθεί ελεύθερα το παιχνίδι µεταβίβασης της αύξησής του σε ολόκληρη τη µισθολογική κλίµακα, θα χρειαστεί να ενεργοποιήσουµε και όλα όσα ανήκουν στην κινηµατική πρακτική και τον ταξικό συνδικαλισµό. γ. Αύξηση του µέσου µισθού δεν θα

επέλθει, όµως, µόνο εξαιτίας της αύξησης του κατώτατου µισθού, αλλά και επειδή θα αλλάξει το θεσµικό πλαίσιο της αγοράς εργασίας, ώστε να ευνοεί την ισχύ των µισθωτών στις διαπραγµατεύσεις έναντι των εργοδοτών. Έτσι, θα επέλθει αύξηση της ζήτησης ως το συνδυασµένο αποτέλεσµα της αρχικής µεγέθυνσης της απασχόλησης και της αύξησης των µισθών, δηλαδή της αύξησης του συνολικού εισοδήµατος της µισθωτής εργασίας. Αυτή η µεγέθυνση της αγοραστικής δύναµης των µισθωτών, όπως έχουν δείξει πρόσφατες έρευνες για την Ελλάδα, είναι ικανή να οδηγήσει σε διαδοχικούς κύκλους αυξήσεων της παραγωγής, διότι έχει µεγαλύτερη σηµασία ως ζήτηση παρά ως κόστος (τουλάχιστον για όσο καιρό υπάρχει αχρησιµοποίητο παραγωγικό δυναµικό). Αυτά θα ισχύουν έως ότου η οικονοµία χρησιµοποιήσει το παραγωγικό της δυναµικό πλήρως ή στο µεγαλύτερο βαθµό του. Μετά από αυτό, η µείωση της ανεργίας θα εξαρτηθεί από άλλους παράγοντες που δρουν στη µακροχρόνια διάρκεια.

3.

Για τη µείωση της ανεργίας στη µακροχρόνια διάρκεια Ο βασικός καθορισµός του ποσοστού ανεργίας στη µακροχρόνια διάρκεια είναι το ύψος της απαίτησης του κεφαλαίου επί του προϊόντος, δηλαδή του στόχου που θέτουν οι επιχειρήσεις για τα κέρδη τους. Όσο υψηλότερη είναι η απαίτηση του κεφαλαίου επί του προϊόντος, όσο υψηλότερος είναι ο στόχος που έχει θέσει για τα κέρδη, όσο µεγαλύτερο δηλαδή είναι το µερίδιο του ΑΕΠ που το κεφάλαιο θέλει να ιδιοποιηθεί, τόσο χαµηλότεροι πρέπει να είναι οι µισθοί για να δεχθούν οι επιχειρήσεις να απασχολή-

σουν το εργατικό δυναµικό και τόσο υψηλότερη πρέπει να είναι η ανεργία. Αυτός είναι ο λόγος που τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι, µέσα στην κρίση, το µέσο περιθώριο κέρδους στην Ελλάδα αυξήθηκε κατακόρυφα και διέγραψε πορεία ακριβώς παράλληλη µε την καµπύλη του ποσοστού ανεργίας, υπογραµµίζοντας έτσι τη στενή σχέση µεταξύ των δύο µεγεθών. Εποµένως, η µείωση της ανεργίας δεν µπορεί να επιτευχθεί µακροπρόθεσµα χωρίς να µειωθούν οι απαιτήσεις κερδοφορίας των επιχειρήσεων, που κατά µέσο όρο απολαµβάνουν σήµερα στην Ελλάδα υπερµεγέθη περιθώρια κέρδους σε σχέση µε το παρελθόν, αλλά και σε σύγκριση µε τις άλλες χώρες της Ευρωζώνης. Μια τέτοια µείωση των υπέρογκων απαιτήσεων κερδοφορίας µπορεί να επιτευχθεί µε δύο τρόπους: α. Ακριβώς όπως οι κυβερνήσεις του κεφαλαίου µειώνουν την ικανότητα των µισθωτών εργαζοµένων να αυξάνουν το εισοδηµατικό µερίδιό τους στο ΑΕΠ, επιβάλλοντας διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας, έτσι και η κυβέρνηση της Αριστεράς µπορεί να µειώσει την ικανότητα των επιχειρήσεων να αυξάνουν το µερίδιο των κερδών στο ΑΕΠ, επιβάλλοντας διαρθρωτικές αλλαγές στις αγορές των προϊόντων, ώστε να µειωθούν οι ολιγοπωλιακές τιµές σε µεγάλους και σηµαντικούς κλάδους παραγωγής (σε αντίθεση µε τις ψευδεπίγραφες διαρθρωτικές αλλαγές που εφαρµόζονται µέχρι σήµερα σε φαρµακεία, γιατρούς κ.λπ.). β. Η κυβέρνηση της Αριστεράς µπορεί να παρέµβει νοµοθετικά, ώστε να µπορούν οι εργαζόµενοι να απαλλοτριώνουν τις επιχειρήσεις που οι ιδιοκτήτες τους δεν επιθυµούν να κρατήσουν σε λειτουργία, επειδή το ύψος του κέρδους που αποκοµίζουν δεν είναι ικανοποιητικό. Πέραν του οφέλους που θα υπάρξει σε όρους απασχόλησης και εισοδήµατος των εργαζοµένων, η διατήρηση σε λειτουργία µεγάλου αριθµού τέτοιων επιχειρήσεων θα ευνοήσει και την ένταση του ανταγωνισµού στους αντίστοιχους κλάδους, άρα και τη µείωση των τιµών και των περιθωρίων κέρδους. Γενικότερα, οι άµεσες κρατικές παρεµβάσεις στις µορφές ιδιοκτησίας του αργούντος παραγωγικού δυναµικού πρέπει να επιβάλλονται όταν το γενικό συµφέρον, όπως το αντιλαµβάνονται οι εργαζόµενες τάξεις µε το δικό τους αξιακό φορτίο, το επιβάλλει.

10

αριστερα

Με τη Λαϊκή Ενότητα Για να εκφράσουμε πολιτικά τις θύελλες που έρχονται Του Αντώνη Νταβανέλου

Η

υπογραφή του Μνημονίου 3 από τον Αλ. Τσίπρα αποτελεί τη συντριβή του απελευθερωτικού ιδρυτικού σχεδίου του ΣΥΡΙΖΑ, στο οποίο εντάχθηκαν χιλιάδες και χιλιάδες αριστεροί-ές. Οι δημαγωγίες, που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί ως φύλλα συκής για να κρύψει τη μνημονιακή μετάλλαξή της, δεν θα αντέξουν στο χρόνο.

ΣΥΡΙΖΑ

Στον καθοριστικό για την Αριστερά τομέα της οικονομικής και κοινωνικής πολιτικής, η αλήθεια έχει ήδη αναδειχθεί. Ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ έχει υπογράψει τη μείωση των κατώτατων συντάξεων και έχει επιβάλει την αύξηση της εργατικής εισφοράς για την περίθαλψη επί των… υποθετικών συντάξεων που θα λάμβαναν οι συνταξιούχοι ως το 2010, δηλαδή αν… δεν είχε μεσολαβήσει η κρίση. Αυτές οι ακραίας νεοφιλελεύθερης λογικής «μικρές» παρεμβάσεις προειδοποιούν για το τι θα ακολουθήσει μετά τις 20 Σεπτέμβρη, αν οι μνημονιακές δυνάμεις κατορθώσουν να συγκροτήσουν «σταθερή» κυβέρνηση. Όσα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ αντιμετωπίζουν τη συμφωνία της 13ης Ιουλίου σαν μια μάχη που χάθηκε σε έναν πόλεμο που συνεχίζεται, θα διαπιστώσουν μετά τις εκλογές ότι το κόμμα τους θα πολεμά, πλέον, ενάντια στον κόσμο της εργασίας. Όμως τα κακά νέα δεν περιορίζονται στον καθοριστικό τομέα της οικονομίας. Είναι εξίσου κακά στον τομέα της δημοκρατίας. Μετά από 7 μήνες με την Αριστερά στην κυβερνητική εξουσία είναι αδύνατον να διακρίνει κανείς ίχνη δημοκρατικής αλλαγής στις γραμμές της αστυνομίας, των μυστικών υπηρεσιών, του λιμενικού κ.λπ. Αλήθεια, εκείνη η σφαίρα που σκότωσε πρόσφατα τον Σύριο πρόσφυγα στο αμπάρι του δουλεμπορικού από τίνος το όπλο έφυγε;

Κοινωνική αντίσταση

Πολλά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ γαντζώνονται για να κρατηθούν όρθια από το ότι τουλάχιστον θα τηρηθεί η υπόσχεση για πάταξη της «διαφθοράς». Μάταια. Οι βαρόνοι της «μαύρης επιχειρηματικότητας» εξακολουθούν να έχουν την ισχύ που είχαν και πριν τις 25 Γενάρη. Όσο για τον κρίσιμο τομέα των μίντια, το Μνημόνιο 3 καταργεί το

αγγελιόσημο, χωρίς να θεσμοθετεί αντίστοιχη εργοδοτική εισφορά: αυξάνει έτσι κατά ένα μεγάλο ποσοστό τα κέρδη των καναλαρχών από τις διαφημίσεις, ενώ καταδικάζει σε κατάρρευση το ασφαλιστικό των εργαζομένων στον Τύπο. Πρόκειται για το πιο έξαλλο σχέδιο των καναλαρχών, που μέχρι σήμερα έμενε στα συρτάρια, γιατί όλοι εκτιμούσαν ότι δεν υπήρχε κυβέρνηση που θα αναλάμβανε μια τέτοια ευθύνη. Και έρχεται σήμερα η κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα και του Ν. Παππά να το δρομολογήσει, δημαγωγώντας ταυτόχρονα για μια κάποια σύγκρουση με τους μιντιάρχες… Δεν έχουμε καμιά αμφιβολία ότι στη μετεκλογική περίοδο η κατάπτυστη συμφωνία της 13ης Ιουλίου θα συναντήσει τη σκληρή κοινωνική αντίσταση από τα κάτω: τους αγώνες των εργατών, των συνταξιούχων, των αγροτών, της νεολαίας, των φτωχών που βλέπουν τα κοινωνικά δικαιώματά τους να συντρίβονται.

Για όλους και όλες μας, η πάλη για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα είναι προϋπόθεση για τις καλύτερες δυνατότητες την επόμενη μέρα Η εμπειρία που έχουμε από τη θυελλώδη περίοδο του 2010-2013 –τότε που οι ντόπιες και διεθνείς ελίτ φοβόντουσαν μιαν ανοιχτή λαϊκή εξέγερση– είναι ότι οι αγώνες για να είναι αποτελεσματικοί θα πρέπει να εκφραστούν πολιτικά. Και σύμφωνα με μια παλιά ρήση (του Βλαδίμηρου Λένιν) στον πολιτικό αγώνα το κρίσιμο όπλο των εργατικών και λαϊκών μαζών είναι τα πολιτικά κόμματα και οι οργανώσεις που διαθέτουν. Με αυτό το καθήκον –την κάλυψη του πολιτικού κενού που έχει δημιουργηθεί– θα μετρηθούμε όλοι. Σε αυτή την αναγκαιότητα λογοδοτεί η συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας. Στο κέντρο της βρίσκεται η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ. Η δράση της Αριστερής Πλατφόρμας, του ριζοσπαστικού τμήματος των «53», ανένταχτων αγωνιστών και αγωνιστριών με πολυετή προσφορά στα κινήματα και την Αριστερά, έβαλε τα θεμέλια για μια γρήγορη, αποφασιστική και μαζική

αντίδραση στη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν ένας κρίσιμος παράγοντας. Αλλά όχι μόνος. Στη ΛΑΕ οι δυνάμεις αυτές συναντώνται με ένα τμήμα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (τους συντρόφους του ΜΑΡΣ) που έδειξαν έτοιμοι για μια αντισεχταριστική στροφή, αλλά και ευρύτερα τμήματα ακτιβιστών που δραστηριοποιήθηκαν κυρίως στο δημοψήφισμα, υποστηρίζοντας το μεγάλο ΟΧΙ.

Πόλος

Οι δυνάμεις αυτές κληρονομούν πολιτικές παρακαταθήκες από τους αγώνες και τις πρόσφατες εμπειρίες: την υποχρέωση για πεισματική πάλη για ανατροπή της λιτότητας, τη γνώση ότι το καθήκον αυτό συνδέεται άμεσα με την ανάγκη ανυπακοής-ρήξης με την ευρωζώνη, την πεποίθηση ότι μόνο με αυτή την πολιτική γραμμή είναι εφικτό να υπερασπίσουμε σοβαρά τα δημοκρατικά πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα, τη δέσμευση ότι ο αγώνας μας εγγράφεται στη στρατηγική για τη γενικότερη σοσιαλιστική απελευθέρωση… Η συγκρότηση της ΛΑΕ είχε να πετύχει ένα πολιτικό θαύμα. Ξεκινώντας από μηδενικούς υλικούς πόρους, αντιμετωπίζοντας την έξαλλη επίθεση των ΜΜΕ, είχαμε να συγκροτήσουμε έναν νέο πολιτικό φορέα και ταυτόχρονα –σε ελάχιστο χρόνο– να χτίσουμε μια αποτελεσματική εκλογική καμπάνια εθνικής κλίμακας. Στην προσπάθεια αυτή ήταν αναπόφευκτα τα λάθη και τα «στραμπουλήγματα». Κυρίως γύρω από το δημοκρατικό χαρακτήρα της λειτουργίας μας και της αναγνώρισης ρόλων, ευθυνών και αρμοδιοτήτων στις ευρύτερες δυνάμεις που μας προσεγγίζουν. Γνωρίζοντας όμως ότι αυτά είναι λάθη, έχουμε τη δυνατότητα να τα ξεπεράσουμε. Για όλους και όλες μας, όμως, η πάλη για ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα είναι προϋπόθεση για τις καλύτερες δυνατότητες την επόμενη μέρα. Στις 21 Σεπτέμβρη θα αρχίσει μια θυελλώδης πολιτική περίοδος, όπου τίποτα δεν θα παραμείνει το ίδιο, τίποτα δεν θα είναι σταθερό. Στις θύελλες που έρχονται η ΛΑΕ –ασφαλώς όχι μόνη, αλλά ως βασικός πολιτικός πόλος– θα έχει να αναλάβει το καθήκον να εκφράσει πολιτικά τις δυνάμεις μιας πλατιάς ριζοσπαστικής Αριστεράς, τις δυνάμεις μιας αποτελεσματικής αντίστασης στην καπιταλιστική απληστία που λέγεται νεοφιλελευθερισμός.

ΥΠΟΨΗΦΙ

Σ

τα ψηφοδέλτια της Λαϊκής Ενότητας την εκλογική μάχη της 20ής Σεπτεμβ ρίαρχη είναι η παρουσία της νεολαία ναικών, εκπροσώπων κοινωνικών κινη του συνδικαλιστικού κινήματος, αγωνιστών κ στριών της Αριστεράς που τα τελευταία χρόν τείχαν ενεργά στους εργατικούς-λαϊκούς αγώνε στα μνημόνια της άγριας λιτότητας και του αυτα

Φυσικά δεν λείπουν και οι βουλευτές/τίνες πο ές στις αρχές της Αριστεράς και στο πρόγραμμα τ ψήφισαν ΟΧΙ στο κοινοβούλιο και αποχώρησαν, γώντας τον πρώτο «πυρήνα» της Λαϊκής Ενότητας έτσι την ευκαιρία να υπάρξει μαζική-αριστερή εν στη μνημονιακή μετάλλαξη της ομάδας του Μαξ

Ανάμεσα στους εξαιρετικούς συντρόφους κα φισσες που περιλαμβάνονται στις εκλογικές λ ΛΑΕ βρίσκονται και αρκετά μέλη του Κόκκινου στηρίζοντας με την παρουσία τους την προσπ λιτικής έκφρασης των εργαζομένων και της μέσα από ένα πλατύ και ενωτικό μέτωπο της ρι κής Αριστεράς. Σας τους παρουσιάζουμε.

Α’ ΑΘΗΝΑΣ

ΜΑΡΙΑ ΜΠΟΛΑΡΗ. Γεννήθηκε το 1963 στη Το 1981 εισάγεται στο Νομικό Τμήμα της Νομ λής Αθηνών και παίρνει μέρος στους νεολαιίστ λαϊκούς αγώνες μέσα από τις γραμμές της ΚΝ ΚΚΕ. Το 1989 αποχωρεί με την πλειοψηφία τη διαγράφεται από το ΚΚΕ. Ιδρυτικό μέλος και μ ΚΕ της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς (ΔΕΑ 2001 δραστηριοποιήθηκε στο κίνημα ενάντια γκοσμιοποίηση και συμμετείχε στην ίδρυση το κού Κοινωνικού Φόρουμ και του ΣΥΡΙΖΑ. Πήρε όλες στις τελευταίες εκλογικές μάχες (2004, 20 2012), πάντα ως υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στην Α Τον Ιούνιο του 2012 εκλέγεται βουλευτής. Στι του Γενάρη του 2015 εκλέγεται ξανά, αλλά η επ Α. Τσίπρα να κρατήσει την έδρα της Α’ Αθήνας τ εκτός κοινοβουλίου.

Β’ ΑΘΗΝΑΣ

ΑΝΤΩΝΗΣ ΝΤΑΒΑΝΕΛΟΣ. Γεννήθηκε στην 1954. Το 1972 εντάχθηκε στο αντιδικτατορικό κίνημα, πήρε μέρος στη Νομική και στο Πολυτε 1973. Το 1973 οργανώθηκε στην Αντικαπιταλιστικ ρά. Είναι μέλος της ΚΕ της Διεθνιστικής Εργα στεράς και υπήρξε μέλος του ΣΥΡΙΖΑ από την

9 σεπτεμβρη 2015

11

ΙΟΙ ΤΟΥ ΚΟΚΚΙΝΟΥ ΔΙΚΤΥΟΥ ΜΕ ΤΗ ΛΑΕ

ς (ΛΑΕ) για βρίου, κυας, των γυημάτων και και αγωνινια συμμεες, ενάντια αρχισμού.

που πιστοί/ του ΣΥΡΙΖΑ , δημιουρς, δίνοντας ναλλακτική ξίμου.

αι συντρόλίστες της υ Δικτύου, πάθεια πονεολαίας, ιζοσπαστι-

ην Αθήνα. μικής Σχοτικους και ΝΕ και του ης ΚΝΕ και μέλος της Α). Από το α στην παου Ελληνιε μέρος σε 007, 2009, Α’ Αθήνας. ις εκλογές πιλογή του την αφήνει

Αθήνα το φοιτητικό εχνείο του κή Αριστεατικής Αριν αρχή του

εγχειρήματος μέχρι την αποχώρησή του τον Αύγουστο του 2015, όντας μέλος της ΠΓ. Υπήρξε εκλεγμένος στο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ (Ένωση Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών) και στο ΔΣ της ΠΟΕΣΥ (Πανελλήνια Ομοσπονδία Ενώσεων Συντακτών).

σύμβουλος με την Κίνηση Πολιτών Νίκαιας-Ρέντη «Κόντρα στο Ρεύμα», στις δημοτικές εκλογές του 2010 και του 2014 και με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Γενάρη 2015.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΠΟΥΝΑΣ. Γεννήθηκε το 1966 και ζει στην Αθήνα. Είναι ζωγράφος - απόφοιτος της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών και εκπαιδευτικός. Δραστηριοποιείται στο κίνηµα και στην Αριστερά από τα µαθητικά του χρόνια. Στο πανεπιστήμιο εξελέγη πρόεδρος του συλλόγου φοιτητών της ΑΣΚΤ. Εξελέγη µέλος του ∆Σ του Εικαστικού Επιμελητηρίου (ΕΕΤΕ) µεταξύ 1999-2001. Στέλεχος της Αντικαπιταλιστικής Πολιτικής Ομάδας (ΑΠΟ) και του Κόκκινου Δικτύου.

ΠΑΝΟΣ ΚΟΣΜΑΣ. Γεννήθηκε το 1957 στο Κεράσοβο Ευρυτανίας, εργάζεται ως δημοσιογράφος. Μέλος της ΚΕ της ΔΕΑ. Υπήρξε δραστήριο μέλος του μεταπολιτευτικού φοιτητικού κινήματος, μέλος του Συντονιστικού των καταλήψεων του 1979 και μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ. Συμμετείχε στη συγκρότηση της Κίνησης του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα, της Οργάνωσης Κόκκινο, στο κίνημα των Ευρωπορειών, στη συντακτική ομάδα του περιοδικού «Μανιφέστο», στην ίδρυση του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ και σε όλη τη διαδρομή του ενωτικού εγχειρήματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς από το Χώρο Διαλόγου και Κοινής Δράσης μέχρι τον ΣΥΡΙΖΑ.

ΑΘΗΝΑ ΣΚΑΜΠΑ. Γεννήθηκε το 1969, μεγάλωσε και ζει στο Χαϊδάρι. Έχει μία κόρη. Αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Πατρών με πτυχίο Ηλεκτρολόγου Μηχανικού και Τεχνολογίας Υπολογιστών. Με έντονη πολιτική και συνδικαλιστική δράση. Δημοτική σύμβουλος Χαϊδαρίου. Εντάχθηκε στην ΟΣΕ (1991) και πέρασε στη ΔΕΑ (2000 - σήμερα). Υπήρξε μέλος της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Χαϊδαρίου και της ΝΕ Δυτικής Αθήνας. Εργάζεται ως μηχανικός λογισμικού και είναι μέλος του ΔΣ του πρωτοβάθμιου σωματείου όπου διετέλεσε και πρόεδρος. Ιδρυτικό μέλος του μετώπου «Χαϊδάρι Αντιφασιστικό ΜΠΛΟΚ15».

Β’ ΠΕΙΡΑΙΑ ΣΩΤΗΡΗΣ ΚΑΡΝΕΣΗΣ. Εκπαιδευτικός. Σπούδασε Φυσική στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, συμμετέχοντας ενεργά στο φοιτητικό κίνημα και έχοντας επανειλημμένα εκλεγεί στο ΔΣ του Συλλόγου Φοιτητών Φυσικού. Ζει και εργάζεται στη Σαλαμίνα. Ήταν ιδρυτικό μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς (ΔΕΑ). Πρωτοστάτησε στη δημιουργία της «Επιτροπής Αγώνα Ενάντια στα Μέτρα» στη Σαλαμίνα και συμμετέχει ενεργά στην κίνηση πολιτών Ν.ΑΥ.ΜΑΧΗ.Α. Ήταν υποψήφιος βουλευτής Β’ Πειραιά με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2004, του 2009 και του 2012. ΧΡΗΣΤΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ. Γεννήθηκε το 1989 και μεγάλωσε στη Νίκαια. Ενεργός από τα μαθητικά του χρόνια εντάχθηκε στην ΚΝΕ. Το 2014 αποφοίτησε από τη Σχολή Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του ΕΜΠ και παράλληλα εργάζεται επισφαλώς. Στα πρώτα φοιτητικά χρόνια συμμετείχε ενεργά στην εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008. Το Δεκέμβριο του 2013 στην ιδρυτική Συνδιάσκεψη της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ εκλέχθηκε μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου και της Γραμματείας του ΚΣ. Ήταν υποψήφιος δημοτικός

ΑΤΤΙΚΗΣ

Α’ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΙΩΑΝΝΑ ΓΑΪΤΑΝΗ. Γεννήθηκε το 1959 στη Βέροια. Είναι μητέρα μίας κόρης. Έμπορος. Μέλος του Ελληνικού και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ καθώς και του Χώρου Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς. Ενεργοποιείται στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των προσφύγων-μεταναστών (ΚΑΡ-Κίνηση Απελάστε το Ρατσισμό), των γυναικών και των LGBT ατόμων (Homophonia Thessaloniki Pride). Από το 2001 είναι στέλεχος της ΔΕΑ (Διεθνιστική Εργατική Αριστερά) και ανήκει στα ιδρυτικά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ. Tο 2012 και το 2015 εκλέγεται βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ στην Α’ Θεσσαλονίκης. Αρνείται να στηρίξει τη μνημονιακή προσαρμογή της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ψηφίζει την υποψηφιότητα Παυλόπουλου, καταψηφίζει το τρίτο μνημόνιο και τα προαπαιτούμενα μέτρα και προσχωρεί στο μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας.

ΑΧΑΪΑΣ ΠΑΥΛΟΣ ΤΣΕΚΟΥΡΑΣ. Γεννήθηκε το 1956. Συνταξιούχος εκπαιδευτικός. Παλιό μέλος της ΚΝΕ και του ΚΚΕ και σήμερα της ΔΕΑ. Δραστηριοποιήθηκε έντονα στη μάχη ενάντια στα χαράτσια και τα διόδια, μέσα από την Επιτροπή Αγώνα Παραλίας στην Πάτρα. Πρώην μέλος της Γραμματείας της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Αχαΐας.

ΜΕΣΣΗΝΙΑΣ ΕΛΕΝΑ ΨΑΡΡΕΑ. Γεννήθηκε το 1982. Κατάγεται από τις Γαϊτσές Αβίας. Μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Πτυχιούχος Φιλολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών. Δραστηριοποιείται

στο κίνημα και στην Αριστερά από τα φοιτητικά της χρόνια. Συμμετέχει ενεργά στο φεμινιστικό κίνημα. Εκπρόσωπος της Παγκόσμιας Πορείας Γυναικών σε Ευρωπαϊκά Συντονιστικά και στο Παγκόσμιο Συντονιστικό στην Ισπανία. Έχει εκδώσει την ποιητική συλλογή «Επεμβάσεις» , Α’ Βραβείο, Πολυδούρεια. Είναι μέλος της συντακτικής επιτροπής του περιοδικού τέχνης «Μανδραγόρας». Εκλέχθηκε βουλεύτρια Μεσσηνίας με τον ΣΥΡΙΖΑ στις εθνικές εκλογές της 25ης Γενάρη του 2015, λέγοντας -μαζί με την Ι. Γαϊτάνη- τα δύο πρώτα ΟΧΙ από την ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, πριν προσχωρήσει στο μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας.

ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΤΘΑΙΑΚΗΣ. Γεννήθηκε το 1962 και είναι λογιστής, ενεργός αγωνιστής της Αριστεράς. Παλιό μέλος του ΚΣ της ΕΦΕΕ, της «Επιτροπής για το Στρατό» και του ΚΣ της ΕΚΟΝ Ρήγας Φεραίος. Μέχρι την πρόσφατη παραίτησή του, μέλος της Γραμματείας της ΝΕ Ηρακλείου του ΣΥΡΙΖΑ. ΓΙΑΝΝΗΣ ΛΕΒΕΝΤΗΣ. Γεννημένος το 1958. Μουσικός και δικηγόρος. Πρώην μέλος της ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Ηρακλείου, συντονιστής της Επιτροπής Δικαιοσύνης και Δικαιωμάτων. Επικεφαλής της Δικηγορικής Συσπείρωσης Ηρακλείου, στις εκλογές του 2011 και του 2014.

ΚΟΖΑΝΗΣ ΑΛΕΞΗΣ ΛΙΟΣΑΤΟΣ. Είναι 33 ετών, συμμετέχει από το 2004, ως μέλος της ΔΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ –του οποίου υπήρξε μέλος της ΝΕ Κοζάνης μέχρι την αποχώρησή του– στους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας για μια καλύτερη ζωή. Ανήκει στη «γενιά του άρθρου 16» –έζησε και πήρε ενεργά μέρος ως φοιτητής στο νικηφόρο πανεκπαιδευτικό κίνημα το 2006-7. Υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ το 2012. Ζει κι εργάζεται στην Πτολεμαΐδα. ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΗΜΑΚΗΣ. Γεννήθηκε το 1965 και εργάζεται ως οδηγός. Δραστήριος στους κοινωνικούς αγώνες, εκλεγμένος στο 1ο Τοπικό Συμβούλιο Δημοτικής Κοινότητας Πτολεμαΐδας του Δήμου Εορδαίας, με το «Ρεύμα Πολιτών».

ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΥΤΣΗΣ-ΣΚΡΕΤΑΣ. Γεννημένος το 1990. Φοιτητής επί πτυχίω στο Τμήμα Μηχανικών Σχεδίασης Προϊόντων και Συστημάτων του Πανεπιστημίου Αιγαίου στη Σύρο. Μέλος της ΔΕΑ και του ΣΥΡΙΖΑ, μέλος της ΣΕ της ΟΜ ΣΥΡΟΥ, μέχρι την παραίτησή του και την ένταξή του στη ΛΑΕ.

12

ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Αντώνης Νταβανέλος

Ο Αντώνης Νταβανέλος εκ μέρους του Κόκκινου Δικτύου έκανε λόγο για «τέλος εποχής», αναφερόμενος στην κατάρρευση της στρατηγικής της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ και την αρχή μιας νέας, προβλέποντας ότι έρχεται μια «κυβέρνηση εθνικής ενότητας». Συνεχίζοντας, τόνισε με έμφαση πως «στο πλαίσιο της επιχείρησης συντριβής του κόμματος ΣΥΡΙΖΑ όπως το γνωρίζαμε, είναι εντυπωσιακή η συνεργασία των αστικών μίντια και του διεθνούς παράγοντα. Η φράση της Μέρκελ ότι οι εκλογές είναι μέρος της λύσης και όχι της κρίσης τα λέει όλα, την ίδια ώρα που μας κατηγορούν ότι υλοποιούμε τη γραμμή Σόιμπλε». Αναφερόμενος στο άμεσο καθήκον της ριζοσπαστικής Αριστεράς, υποστήριξε ότι «ακαριαία πρέπει να συγκροτήσουμε εναλλακτική απάντηση σε αυτή την κατρακύλα, διαφορετικά κινδυνεύουμε με “ιταλοποίηση”, δηλαδή μια βαθιά κρίση της Αριστεράς, που θα δημιουργεί πολιτικό κενό». Το επίπεδο ταξικής πάλης στην Ελλάδα, ίσως από τα κορυφαία στον κόσμο, η αντοχή και η δράση της εγχώριας Αριστεράς και το δυναμικό που προέκυψε –τάχιστα και με μαζικούς όρους– από τον ΣΥΡΙΖΑ («με πρώτη πράξη το ΟΧΙ των βουλευτών και των βουλευτίνων που έστρωσε δρόμους για όλους εμάς»), αποτελούν τις βασικές προϋποθέσεις ότι αυτή η απάντηση είναι εφικτή. Σε σχέση με τις άμεσες προκλήσεις της ΛΑΕ, υπογράμμισε ότι είναι δύο: η πολιτική αποτελεσματικότητα στις εκλογές και η συγκρότησή της με επιτυχία ύστερα από αυτές, αναδεικνύοντας έτσι ότι υπάρχει συνέχεια για μια μαζική ριζοσπαστική Αριστερά, υπογραμμίζοντας παράλληλα ότι το ζήτημα του πολιτικού πλαισίου είναι ιδιαίτερα κρίσιμο. «Μόνο το σχέδιο των μονομερών ενεργειών, αυτών που υποσχέθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ και περίμενε ο κόσμος –αναδιανομή του πλούτου, φορολογία του κεφαλαίου, εθνικοποίηση τραπεζών, διαγραφή του χρέους– είναι η βάση που αλλάζει τους συσχετισμούς». Για το ζήτημα του νομίσματος υποστήριξε ότι η απάντηση για το αν μπορεί να ξεδιπλωθεί μια πολιτική αντιλιτότητας μέσα στα όρια αντοχής του ευρώ και αναζήτησης συναινέσεων με τις ευρωηγεσίες είναι όχι. «Η υποστήριξη μιας τέτοιας πολιτικής με κάθε αναγκαίο μέσο, περιλαμβάνει τη σύγκρουση με την ευρωζώνη και το ευρώ. Τα δύο προηγούμενα οφείλουμε να τα εντάσσουμε σε ένα μεταβατικό πρόγραμμα για το σοσιαλισμό, γιατί εκεί φαίνεται και η διαφορά μας από αντιδραστικές δυνάμεις που ζητούν την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα». Για τις διαδικασίες συγκρότησης της ΛΑΕ, τόνισε ότι αυτή οφείλει να γίνει δημοκρατικά, ανοιχτά, με πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης «από τα κάτω», συγκροτημένα και κυρίως ενωτικά. Ώστε να μπορούν να επικοινωνούν μεταξύ τους διαφορετικές φωνές, ώστε να συγκεντρωθεί η μέγιστη δυνατή δύναμη, ώστε ενωμένος ο κόσμος μέσα στο εγχείρημα, να αντιμετωπίσει τις σκληρές προκλήσεις που έρχονται.

9 Σεπτέμβρη 2015

Μεγάλη συμμετοχή και πλούσια συζήτηση στο διήμερο του Κόκκινου Δικτύου στην ΑΣΟΕΕ

«Επιμένουμε: Ριζοσπαστικά Αντιμνημονιακά Αριστερά» Του Σπύρου Αντωνίου

Σ

το ασφυκτικά γεμάτο αμφιθέατρο της ΑΣΟΕΕ, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία η εκδήλωση-συνέλευση του Κόκκινου Δικτύου (ΚΔ) με τίτλο «Επιμένουμε: Ριζοσπαστικά - Αντιμνημονιακά - Αριστερά», το διήμερο 29 και 30/8. Στο επίκεντρο της πολιτικής εκδήλωσης βρέθηκε η αναγκαία συνέχεια της μαζικής αντιμνημονιακής, ριζοσπαστικής, αριστερής πολιτικής, ενώ η συνέλευση είχε ως περιεχόμενο την οργάνωση της παρέμβασης του ΚΔ στις εκλογές με τη Λαϊκή Ενότητα. Πλήθος συντρόφων-ισσών από όλο το φάσμα της ριζοσπαστικής-αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, των κοινωνικών κινημάτων, πρώην μέλη της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, πολλά πρώην μέλη της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, βουλευτές και βουλεύτριες που ψήφισαν ΟΧΙ, παρακολούθησαν την εκδήλωση που ξεκίνησε με τα βιντεοσκοπημένα μηνύματα που έστειλαν ο Μιγκέλ Ουρμπάν, ευρωβουλευτής του Podemos και ηγετικό στέλεχος της Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στην Ισπανία, ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, ηγετικό στέλεχος του NPA στη Γαλλία, και ο Φραντσέσκο Λοκαντόρε, από τη Sinistra Anticapitalista της Ιταλίας. Η συμμετοχή και ο ενθουσιασμός του κόσμου στην εκδήλωση αποδεικνύουν ότι ο αγώνας για την ακύρωση των μνημονίων, την ανατροπή της λιτότητας και συνολικά των νεοφιλελεύθερων πολιτικών συνεχίζεται. Η ανασύνταξη του ριζοσπαστικού δυναμικού που προέρχεται από τον ΣΥΡΙΖΑ, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, άλλες πολιτικές οργανώσεις και κινήσεις, ανένταχτους-ες αγωνιστές και αγωνίστριες, μέσα από συλλογικές, ανοιχτές, δημοκρατικές διαδικασίες «από τα κάτω», και η συγκρότηση ενός μαζικού-ενωτικού μετώπου της ριζοσπαστικής Αριστεράς συνιστά σήμερα απαραίτητη προϋπόθεση για την πολιτική (αλλά και εκλογική) εκπροσώπηση των εργαζομένων και της νεολαίας. Σε μια τέτοια κρίσιμη διαδικασία «συγκέντρωσης δύναμης», οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου θέλουν να συμβάλουν αποφασιστικά. Και ήδη μια τέτοια προσπάθεια κάνει τα πρώτα της βήματα μέσα από το εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας-ΛΑΕ.

-Ο Γιάννης Μηλιός χαρακτήρισε τη χρονική συγκυρία και τις εκλογές ως «αφετηρία της συγκρότησης μιας αντικαπιταλιστικής Αριστεράς με μαρξιστικά χαρακτηριστικά, μιας διαδικασίας για

τη δημιουργία ενός πόλου για την ανασύνθεση της Αριστεράς, που θα εκφράζει τα συμφέροντα του κόσμου της εργασίας». «Η εμμονή στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ της πρώτης περιόδου, δηλαδή η εμμονή σε ένα μοντέλο οργάνωσης το οποίο είναι πλουραλιστικό, εναντίον της λιτότητας, εξωτερικό και αντίπαλο ως προς το κράτος και τις πολιτικές του κεφαλαίου, είναι η σωστή αφετηρία», είπε, συμπληρώνοντας ότι «αυτό το μοντέλο απέτυχε ακριβώς επειδή εγκαταλείφθηκε». Για την κατάληξη του ΣΥΡΙΖΑ σημείωσε: «Μια από τις αστικές πολιτικές που κυριάρχησαν στον ηγετικό ΣΥΡΙΖΑ ήταν ότι η Ελλάδα μπορούσε να κυβερνηθεί όπως την περίοδο πριν την κρίση. Πίστεψε έτσι στην ύπαρξη κοινών τακτικών επιδιώξεων, ενδεχομένως και συμφερόντων, μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, που θα μπορούσαν να εξυπηρετηθούν μέσα από την καπιταλιστική ανάπτυξη ή παραγωγική ανασυγκρότηση, όπως εννοούσαν τη συσσώρευση κεφαλαίου (...). Η λιτότητα, το Μνημόνιο 3 και η γενικότερη νεοφιλελεύθερη ατζέντα δεν αποτελούν λάθος. Αποτελούν την αυθόρμητη στρατηγική του κεφαλαίου για διέξοδο από την κρίση. Μια στρατηγική ύφεσης που λειτουργεί ως δημιουργική καταστροφή, γιατί αυξάνει το ποσοστό κέρδους. Μόνιμες κρίσεις δεν υπάρχουν. Σε όλη την ιστορία του καπιταλισμού, η κυρίαρχη μέθοδος για έξοδο από την κρίση –σύμφωνα με τα συμφέροντα του κεφαλαίου– υπήρξε η μεταφορά πλούτου και ισχύος από τον κόσμο της εργασίας στο κεφάλαιο. Γι’ αυτό επιμένουν σε αυτή την πολιτική (...). Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελούσε πολιτικό κίνδυνο για το σύστημα. Από τη στιγμή όμως που η λογική της παραγωγικής ανασυγκρότησης έγινε κυρίαρχη, οδήγησε στη σύγχυση των γραμμών. Η αποδοχή των προτεραιοτήτων της ανάπτυξης από την Αριστερά διασφαλίζει την ηγεμόνευση των αστικών ιδεολογικών μύθων περί κοινού εθνικού συμφέροντος. Η αντίθεση κεφαλαίου-εργασίας συγκαλύπτεται. Πρόκειται για μια προβληματική που αφοπλίζει την Αριστερά». Κλείνοντας, εξέφρασε την άποψη ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την ανασύνθεση της Αριστεράς είναι η συγκρότηση ενός δικτύου που θα δίνει τη δυνατότητα πρωτογενούς επικοινωνίας και συντονισμού της δράσης, ενός κοινωνικού δυναμικού που δεν είναι απαραίτητο να έχει κοινή κομματική ένταξη.

-Η Ελένη Πορτάλιου (Λίστα του ΟΧΙ), αναζητώντας τα αίτια της μνημονιακής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ και της ήττας της ελπίδας που αυτός γέννησε, έκανε λόγο για «τετελεσμένα» που δεν άφηναν χώρο να αποτραπούν ή οδηγούσαν σε περιθωριοποίηση

9 σεπτεμβρη 2015

αριστερα

13

Παρεμβάσεις

εντός κόμματος όσους αντιστέκονταν σε αυτά, ενώ τα ρεύματα και οι τάσεις στο εσωτερικό είχαν γίνει «κλειστά συστήματα», οπότε έπαψε να υπάρχει ο κοινός σκοπός. «Μετά τους μεγάλους κοινωνικούς αγώνες του 201012 και το 27%, ο ΣΥΡΙΖΑ αναδιπλώθηκε και υπήρξε διστακτικός με τα κινήματα, προκρίνοντας στην κοινωνία ότι το πρόβλημα θα λυθεί κοινοβουλευτικά, με την ψήφο στον ΣΥΡΙΖΑ. Σταδιακά, μετά την 6μηνη διαπραγμάτευση, το “μνημόνιο-αντιμνημόνιο” έγινε “μνημόνιο-άτακτη χρεοκοπία” και το “κυβέρνηση της Αριστεράς” έγινε “κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ πάση θυσία, ακόμα και με μνημόνιο”. Η αντίληψη του κυβερνητισμού δηλαδή».

Σε μια κρίσιμη διαδικασία «συγκέντρωσης δύναμης», οι δυνάμεις του Κόκκινου Δικτύου θέλουν να συμβάλουν αποφασιστικά. Και ήδη μια τέτοια προσπάθεια κάνει τα πρώτα της βήματα μέσα από το εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας. Σε ό,τι αφορά το πολιτικό σχέδιο, σημείωσε ότι «δεν υπήρχε συνεκτικό σχέδιο Α, ούτε φυσικά και Β, που έπρεπε να αποτελεί συλλογικό σχέδιο, δεν ήταν υποχρέωση της Πλατφόρμας ή του Λαφαζάνη. Σχέδιο που –πέρα από την επιστημονική γνώση– αποτελεί βάση των κοινωνικών συμμαχιών των πληττόμενων τάξεων και των όπλων που έχεις για τη σύγκρουση με τον αντίπαλο, την ευρωζώνη κ.λπ. Η απεμπλοκή από όλα όσα ζούμε προϋποθέτει μια επανάσταση, μια σύγκρουση που δεν μπορούμε να την αποφύγουμε, άρα πρέπει να προετοιμαστούμε γι’ αυτήν, με την αυτοπρόσωπη συμμετοχή των λαϊκών τάξεων (...). Το δημοψήφισμα ήταν μια λαϊκή εξέγερση, ο λαός πήρε την υπόθεση του ΟΧΙ στα χέρια του, αλλά το αποτέλεσμα παραδόθηκε στον αντίπαλο. Ο λαός αισθάνεται οργισμένος και πληγωμένος, άρα και δύσπιστος. Οι άνθρωποι που παράγουν και αγωνίζονται είναι αυτοί που θα απελευθερώσουν τη χώρα και τους ίδιους τους εαυτούς τους. Χωρίς το λαό δεν μπορεί να γίνει τίποτα». Ασκώντας κριτική στα πρώτα δείγματα της ΛΑΕ, τόνισε ότι το μεγάλο και σημαντικό ΟΧΙ των βουλευτών που έφυγαν από τον ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί άλλοθι ώστε πολύ γρήγορα να συγκροτηθεί ένα «κόμμα» αρχηγοκεντρικό και με κύριο προσανατολισμό στο κοινοβούλιο.

-«Η αποδοχή του τρίτου μνημονίου σημαίνει το τέλος μιας μεγάλης ιστορικής περιόδου στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Ο ΣΥΡΙΖΑ όπως τον γνωρίσαμε έχει πεθάνει. Το πολιτικό του πρόγραμμα οδηγήθηκε με στοχευόμενο σχέδιο στην καταστροφή» υποστήριξε από τη μεριά του

ο Δημήτρης Μπελαντής (ΛΑΕ-Αρ. Ρεύμα). Εξηγώντας τη λογική του μεταβατικού προγράμματος, υποστήριξε ότι «η ευρωζώνη είναι ένα πολιτικό πρόγραμμα συντριβής των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, άνισης ανάπτυξης μεταξύ των καπιταλισμών που τη συναποτελούν, με την κυριαρχία του γερμανικού ιμπεριαλισμού μέσα σε αυτήν. Το πρόβλημα βέβαια είναι η σύγκρουση μεταξύ τάξεων στην ΕΕ. Οπότε ανοίγει αναπόφευκτα το ζήτημα του εναλλακτικού σχεδίου, που δεν περιορίζεται στην έξοδο από το ευρώ, αλλά έχει ως αναγκαίο κρίκο την έξοδο, που δεν είναι πανάκεια, αλλά πρέπει να συνδυαστεί με ένα συνολικό μεταβατικό πρόγραμμα με σοσιαλιστική κατεύθυνση που θα περιλαμβάνει την κοινωνικοποίηση των τραπεζών και των στρατηγικών επιχειρήσεων με εργατικό έλεγχο, την αναστολή πληρωμών και διαγραφή του χρέους, και μια συνολική πολιτική καταστροφής της λιτότητας και διεθνισμού ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης». Τέλος, σημείωσε ότι «η σύγκρουση με τον ιμπεριαλισμό είναι αναπόφευκτη. Δεν μας αρκεί να φτιάξουμε έναν καλό εθνικό καπιταλισμό, ανταγωνιστικό με το νέο νόμισμα. Πρέπει να έχει ισχυρό το στίγμα του σοσιαλιστικού προσανατολισμού, του εργατικού και κοινωνικού ελέγχου». Ο Κώστας Μαρματάκης (ΑΡΚ), μιλώντας για τα παράλληλα κέντρα εξουσίας που υπήρχαν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, θυμήθηκε κάποια λόγια παλιού στελέχους του ΠΑΣΟΚ: «Σε ένα κόμμα που είναι απλά αντιπολίτευση, την εξουσία την έχει η ΚΕ. Σε ένα κόμμα που είναι αξιωματική αντιπολίτευση, η ΚΟ. Και σε ένα κόμμα που είναι κυβέρνηση, το γραφείο του προέδρου». Αφού σημείωσε πόσο σημαντικό είναι να αφήσουμε ανοιχτή την επαφή με τον κόσμο που έφυγε από τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν ακολουθεί τη ΛΑΕ ή όσους έμειναν, εκτίμησε ότι η επερχόμενη εκλογική μάχη είναι πολύ σημαντική. «Δεν μπορείς να αφήσεις τις αντιμνημονιακές κορόνες στους ναζί, δεν μπορεί να μη δώσεις ελπίδα, να μην ετοιμάσεις την προστασία του κόσμου μας μετά τις εκλογές. Δεν έχεις το δικαίωμα» τόνισε. Για τα χαρακτηριστικά της εκλογικής καμπάνιας συμπλήρωσε ότι «εμείς είμαστε με το ταξικό, το ριζοσπαστικό, το νεανικό ΟΧΙ που έδωσε τη δυναμική στο 62%. Από τις πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης των πιτσιρικάδων και τον πόλεμο του Διαδικτύου στο δημοψήφισμα, έχουμε να μάθουμε. Να προσέξουμε τον τρόπο που απευθυνόμαστε στα δικά μας ακροατήρια, στην τάξη μας και στους συμμάχους της». Τέλος αναφερόμενος στις επιθέσεις της Κουμουνδούρου υπενθύμισε με νόημα: «Κάποιοι από εμάς το 2004 και το 2010 δώσαμε μια μεγάλη μάχη στον ΣΥΝ για να μην περάσει μια γραμμή που σήμερα υλοποιείται στον ΣΥΡΙΖΑ. Σύντροφοι και συντρόφισσες που υπερασπίζονται αυτήν τη γραμμή είχαν δεχτεί επιθέσεις με τα ίδια επιχειρήματα που χρησιμοποιούν σήμερα εναντίον μας: αριστεριστές, δεν ακούτε την κοινωνία κ.ά.».

Ο Γιώργος Σαπουνάς (ΚΔ) εκτίμησε ότι μας δίνεται σήμερα η δυνατότητα να εμβαθύνουμε μια διαδικασία που ξεκίνησε στη ριζοσπαστική Αριστερά πριν από 15 χρόνια στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, που ως κύριο αποτέλεσμα έχει ότι μπορεί να υπάρξει «μαζική, αριστερή λύση, ότι μπορεί να υπάρξει κυβέρνηση της Αριστεράς, Αριστερά η οποία μπορεί να οικοδομηθεί σαν χώρος αξιών και ιδεών και όχι ως ευαίσθητη πτυχή του συστήματος». Συγχρόνως, ισχυρίστηκε ότι μια καλή εκλογική καταγραφή της ΛΑΕ θα μας δώσει «φωνή για το παρακάτω», όμως η σημαντικότερη διαδικασία είναι η «οικοδόμηση του σχήματος που θα πάρει στην πλάτη του τη συνέχεια αυτής της ιστορίας 15 χρόνων». Ο Ηλίας Ιωακείμογλου στην παρέμβασή του περιέγραψε την ιστορική στιγμή ως διαδικασία reload-επανεκκίνησης: «να ξαναπεράσουμε τις ίδιες πίστες για να ξανακατακτήσουμε πράγματα (...). Η πρώτη πίστα είναι το καθήκον να σταθεί η Αριστερά όρθια σε αυτές τις εκλογές και η δεύτερη πίστα είναι η διαμόρφωση του μεταβατικού προγράμματος και η συγκρότηση ενός νέου κόμματος, συζητώντας ανοιχτά τις διαφορές μας». Για την καπιταλιστική κρίση εξήγησε πως «η παγκόσμια κρίση δεν δείχνει να έχει καμία λύση. Σε όλες τις χώρες που εφαρμόζεται η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης επιφέρει μείωση των μισθών, αλλά καθόλου ή λίγο μείωση των τιμών, συνεπώς το πρόβλημα της κρίσης του 2008 παραμένει άλυτο, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι οι δυνάμεις του αστισμού δεν έχουν ένα νέο σχέδιο να αντιπροτείνουν, που καταλήγει σε κρίση πολιτικής ηγεμονίας». Ο Βαγγέλης Διαμαντόπουλος (βουλευτής ΛΑΕ) αποτιμώντας την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριξε ότι η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ ηττήθηκε γιατί στηρίχτηκε σε «φαντασιώσεις που έβλεπαν ρωγμές στο σύστημα». Επίσης, επισήμανε την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου συλλογικού υποκειμένου-μετώπου που θα κατέλθει στις εκλογές, αλλά χωρίς να γίνει συγκόλληση «περσόνων» από τα πάνω. «Συγκρότηση με ταξικά χαρακτηριστικά και από τα κάτω» είναι το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθηθεί σε αυτήν τη νέα προσπάθεια, όπως τόνισε. Κλείνοντας υπογράμμισε ότι «από την εμπειρία του ΣΥΡΙΖΑ, ηττήθηκαν τα κοστολογημένα προγράμματα. Πρέπει να μπουν μπροστά τα πολιτικά προτάγματα, με στρατηγικό στόχο τη σοσιαλιστική κοινωνία». Ο Δημήτρης Σαραφιανός (ΑΡΑΣ) μίλησε για τον κίνδυνο να εμπεδωθεί η απογοήτευση και να περάσει η λογική ότι δεν υπάρχει άλλη διέξοδος ή η δυσαρέσκεια να διοχετευτεί στην ακροδεξιά και τη ΧΑ. «Αν δεν υπήρχαν οι βουλευτές που ψήφισαν ΟΧΙ στο μνημόνιο, υπήρχε ο κίνδυνος χρεοκοπίας της Αριστεράς και η εμπέδωση της λογικής ότι η Αριστερά είναι σαν τους άλλους». Για να είναι χρήσιμη η Αριστερά, υποστήριξε ότι πρέπει να ενεργοποιήσει τα λαϊκά στρώματα, χτίζοντας ξανά την ελπίδα «ότι υπάρχει άλλος δρόμος, χωρίς μνημόνια, που σημαίνει έξω από την οικονομική και νομισματική ένωση, με διαγραφή του χρέους, εθνικοποιήσεις κ.λπ. (...). Πρέπει να αναμετρηθούμε με το ερώτημα των λαϊκών τάξεων, αν υπάρχει ζωή έξω από το ευρώ και την ΕΕ». Ο Γιάννος Γιαννόπουλος (ΑΡΚ, π. Ν. ΣΥΡΙΖΑ), κάνοντας αυτοκριτική για λάθη και παραλείψεις στον ΣΥΡΙΖΑ, διαχώρισε τα μη συλλογικά από αυτά: «η θανάτωση της συλλογικής κομματικής λειτουργίας, η αντιδημοκρατία, η μη στρατηγική σκέψη από τις 12 Ιούλη και μετά και φυσικά η μετάφραση του ΟΧΙ δεν είναι δικά μας». Εκτίμησε ότι το δίλημμα του ποιος θα διαχειριστεί καλύτερα το μνημόνιο είναι ψεύτικο. Αναφορικά με τη σημασία των εκλογών, ισχυρίστηκε ότι «σε αυτές τις εκλογές έχει μεγάλη σημασία να ηττηθεί το ΤΙΝΑ, οι νέοι άνθρωποι να πάνε να ψηφίσουν, να μπορούμε να έχουμε απεύθυνση σε χιλιάδες και χιλιάδες, έχει σημασία για τη συνάντηση των ρευμάτων της Αριστεράς, έχει σημασία να βρει χώρο να εκφραστεί τόσο κόσμος που φεύγει από τον ΣΥΡΙΖΑ και δεν είχε τασικές αναφορές όσο και η νέα γενιά, που δεν μπορεί να την ενσωματώσει ο καπιταλισμός».

14

πολιτικη

9 σεπτεμβρη 2015

Austerexit: Έξοδος από την ευρωλιτότητα

Τ

ους τελευταίους μήνες έχουν γίνει πάρα πολλά σχόλια γύρω από το μπρα ντε φερ μεταξύ της τρόικας και του ελληνικού λαού. Κάποιοι οικονομολόγοι ταλαιπωρήθηκαν αρκετά, υπερβάλλοντας τις προσπάθειες, ξεφωνίζοντας καμιά φορά, προκειμένου να διαδώσουν τον καλό λόγο, τον επίσημο δηλαδή, σε κάθε γωνιά της Ευρώπης. Αυτοί οι απολογητές των πιστωτών της ΕΕ γέμισαν τις τηλεοπτικές μας οθόνες με οικονομικά δεδομένα, προκειμένου να μη μείνει καμιά αμφιβολία ότι τα πλάνα λιτότητας ήταν η μοναδική δυνατή επιλογή για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία. Κατ’ αρχάς, με το περίλυπο ύφος όλων όσων θέλουν να ζητήσουν επιπλέον θυσίες από τις λαϊκές τάξεις, μας είπαν ότι αυτό το νέο σφίξιμο της θηλιάς ήταν τραγικά αναγκαίο. Ένα είδος κακού για το καλό μας. Στη συνέχεια, ενοχλημένοι από την επιμονή μας να δείχνουμε έλλειψη κατανόησης, δηλαδή από την ξεκάθαρα εχθρική μας στάση, έφτασαν στο σημείο να πουν ότι, σε κάποιες περιπτώσεις, η εξειδικευμένη γνώση έχει μεγαλύτερη σημασία από τη δημοκρατική διαβούλευση, ρητορεύοντας παράλληλα για την ανωριμότητα του ελληνικού λαού.

Πολιτική βούληση Αυτοί οι λαγοί του νεοφιλελευθερισμού είναι βεβαίως οι πρώτοι που γνωρίζουν ότι το πραγματικό ελληνικό διακύβευμα δεν είναι τόσο οικονομικό όσο εξαιρετικά συμβολικό από πολιτική άποψη. Γιατί η σταθερή εφαρμογή του προγράμματος με το οποίο κέρδισε τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, για τους μισθούς, την απασχόληση, τις συντάξεις, ακόμη και τη μη αποπληρωμή του ελληνικού χρέους, αν και είναι ενάντια στην κυρίαρχη τάση της εποχής, δεν θα ήταν και αδιανόητη για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Πρόκειται για μικρές παραχωρήσεις σε σχέση με την κολοσσιαία περιουσία των πιστωτών και, σε κάθε περίπτωση, βαραίνουν πολύ λίγο σε σχέση με τα κέρδη που συσσώρευσαν οι κερδοσκόποι του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, και ιδιαίτερα του γερμανικού και του γαλλικού, κέρδη που φούσκωσαν με έξι και επτά τοις εκατό τόκους, για τόσα χρόνια, στην

Αντώνης Νταβανέλος

Μιγκέλ Ουρμπάν

Ολιβιέ Μπεζανσενό

πλάτη του ελληνικού δημόσιου ελλείμματος. Στο φως της πραγματικότητας των χρηματοπιστωτικών κυκλωμάτων, η διαγραφή του ελληνικού χρέους δεν παρουσιάζει ιδιαίτερο πρόβλημα, αρκεί να θυμηθούμε ότι τον Ιανουάριο του 2015 η ΕΚΤ εμφάνισε εκ του μηδενός πάνω από 1000 δισεκατομμύρια για την εξαγορά δημόσιων και ιδιωτικών χρεών. Συνεπώς, τίποτε δεν εμποδίζει τη διαγραφή αυτού του χρέους, παρά μόνο η εντελώς πολιτική βούληση η εξαγορά αυτή να έχει ως αντάλλαγμα την ευθυγράμμιση της κυβερνητικής πορείας. Κάτι που τελικά παραχώρησε ο Τσίπρας παρά τη νομιμοποίηση του ΟΧΙ που εκφράστηκε μαζικά στο δημοψήφισμα του Ιουλίου, νομιμοποίηση που η Λαϊκή Ενότητα επιχειρεί να διατηρήσει ζωντανή στις επόμενες εκλογές. Οι ειδικοί-λογιστές του μονόδρομου απευθύνθηκαν χαιρέκακα και ψευδεπίγραφα στα πορτοφόλια μας, επαναλαμβάνοντας μονότονα ένα ψέμα χιλιοειπωμένο και ύπουλο, ότι οι υπόλοιπες χώρες θα αναγκάζονταν να πληρώσουν τον ελληνικό λογαριασμό. Η επιδίωξη αυτή να στραφούν οι λαοί ο ένας εναντίον του άλλου είναι παλιά όσο κι ο κόσμος και αποσκοπεί στο να συγκαλύψει τα πραγματικά κίνητρα της μάχης που διεξάγεται. Αυτά συνοψίζονται στην έμπρακτη επίδειξη πολιτικής ισχύος με σκοπό να τσακιστεί έγκαιρα η αμφισβήτηση της λιτότητας που ανεβαίνει παντού. Για τους διευθύνοντες της ΕΕ, το θέμα δεν είναι να διαπραγματευθούν ως διαχειριστές τηλεχειριζόμενοι από τους λογιστές τους, αλλά

να μετατρέψουν σε παράδειγμα έναν πολιτικό αντίπαλο ηττημένο. Από τη συνθήκη της Ρώμης το 1957 μέχρι την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη του 1986, από τη συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 μέχρι το Ευρωσύνταγμα το 2005, η οικονομική και πολιτική κάστα κινήθηκε τελικά πάντα με κίνητρο να κατασκευάσει μιαν απέραντη οικονομική αγορά προκειμένου να

σώρευσης και αποδοτικότητας του κεφαλαίου που επιδεινώνεται από τις πολιτικές λιτότητας που θρέφουν την οικονομική ύφεση. Πεθαίνει επίσης γιατί μέσα σε αυτό το οικονομικό συρματόπλεγμα και τον κοινωνικό μαρασμό, προκαλεί την αποκήρυξη από τους λαούς, που διαπιστώνουν με όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση ότι τα κοινωνικά δικαιώματα και η δημοκρατία είναι οριστικά εξόριστα από την ΕΕ. Η ελληνική περίπτωση έχει ως μοναδικό σκοπό να μας αποστείλει ένα καθαρά πολιτικό μήνυμα, υπογραμμίζοντας ότι καμιά εναλλακτική στη λιτότητα από μια κυβέρνηση δεν έχει θέση σε αυτή την Ευρώπη. Η κυβερνητική εναλλαγή οφείλει να περιοριστεί στα όρια της λιτότητας, στη σκληρή ή τη λιγότερο σκληρή εκδοχή της! Η διεκδίκηση κάτι διαφορετικού συνεπάγεται τον κίνδυνο απόλυσης. Το αποτέλεσμα προδιαγράφεται πλέον από την τρόικα: «Μνημόνιο» ή «Grexit». Στον εκβιασμό αυτόν απαντάμε: «Με την Ελλάδα» και «Austerexit» (Έξοδος από την ευρωλιτότητα). Είναι επείγον να συντονιστούν οι κοινωνικές και πολιτικές αντιστάσεις και τα κινήματα τα οποία, σε διαφορετικές χώρες, αγωνίζονται βήμα το βήμα για να εκδιώξουν τη λιτότητα από την καθημερινότητά μας. Αυτή η μεγάλη ενωτική ευρωπαϊκή καμπάνια για ένα «Austerexit» θα πρέπει κατ’ αρχάς να ακολουθήσει τον άνεμο που έρχεται από τις δυνάμεις των αγωνιστών που αντιστέκονται εδώ και μήνες στην Ελλάδα και στην Ισπα-

... (η Ευρώπη) προκαλεί την αποκήρυξη από τους λαούς, που διαπιστώνουν με όλο και μεγαλύτερη απογοήτευση ότι τα κοινωνικά δικαιώματα και η δημοκρατία είναι οριστικά εξόριστα από την ΕΕ ικανοποιηθούν τα άμεσα συμφέροντα καπιταλιστικών και χρηματοπιστωτικών ομάδων συμφερόντων. Ανταγωνιζόταν έτσι τις ΗΠΑ και, αργότερα, την Ασία επίσης. Ήταν μια υπομονετική κατασκευή που ρυθμιζόταν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση από την αιώνια υπόσχεση ότι η Ευρώπη θα επαναθεμελιωθεί, ότι θα αλλάξει και θα γίνει πιο κοινωνική. Σήμερα, η Ευρώπη αυτή πεθαίνει μπροστά στα μάτια μας, καταρρέοντας εσωτερικά κάτω από το βάρος των αντιφάσεων της καπιταλιστικής κρίσης, μιας κρίσης υπερσυσ-

9 σεπτεμβρη 2015

νία. Πρέπει να αντιληφθούμε το τέλος εποχής στο οποίο φτάνουμε αναπόφευκτα. Από το καλοκαίρι αυτό και μετά, τίποτε δεν είναι ίδιο για κανέναν από εμάς. Όποια κι αν είναι η ιδιαίτερη πολιτική μας καταγωγή ή εθνικότητα, δεν μπορούμε πια να αγνοήσουμε ότι και το ελάχιστο προοδευτικό μέτρο απαιτεί για την εφαρμογή του την άμεση σύγκρουση με την ισχύ των πιστωτών, δηλαδή του κεφαλαίου. Γνωρίζουμε πλέον σε ποιο σημείο η συμμετοχή στο νομισματικό σύστημα του ευρώ έρχεται, στην ελληνική περίπτωση, σε αντίθεση με μια χειραφετητική πολιτική. Για εμάς, το σημαντικότερο είναι να μπει τέρμα στις πολιτικές λιτότητας, είτε στο πλαίσιο του ευρώ, εάν αυτό είναι εφικτό, είτε έξω από το ευρώ, αν ο πληθυσμός δεν καταφέρνει να επιβάλει τις επιδιώξεις του. Χωρίς να συγχέουμε το μέσο με το σκοπό, δεν είμαστε υποστηρικτές του ενός ή του άλλου νομίσματος, γιατί το πραγματικό ερώτημα που τίθεται είναι να γνωρίζουμε ποιος ελέγχει αυτό το νομισματικό σύστημα.

Συμμαχία των λαών

Είτε το πιστωτικό σύστημα είναι σε εθνικό είτε σε ευρωπαϊκό νόμισμα, αυτό δεν αλλάζει και πολλά όσο παραμένει κάτω από τον έλεγχο των παραδοσιακών ομάδων χρηματοπιστωτικής κερδοσκοπίας που επιβάλλουν το νόμο τους στο τραπεζικό σύστημα. Η απαλλοτρίωση των μετοχών αυτού του τομέα μέσα από την κοινωνικοποίηση των τραπεζών σε ένα δημόσιο μονοπώλιο, κάτω από τον έλεγχο των εργαζομένων και των εξυπηρετούμενων, αποτελεί βήμα άμεσα αναγκαίο στην Ελλάδα, αλλά αποτελεί και κοινό στόχο για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Γιατί, από την πλευρά μας, αν και θεωρούμε αναγκαία τη ρήξη με αυτή την Ευρώπη, με αυτές τις συνθήκες και αυτό το τραπεζικό σύστημα, δεν εγκαταλείπουμε το διεθνισμό. Περισσότερο από ποτέ, η συμμαχία των λαών είναι αναγκαία αν θέλουμε κάποτε να σπάσουμε το δόγμα της λιτότητας. Οι πατριωτικές και σοβινιστικές αναδιπλώσεις σε τελική ανάλυση διαφημίζουν την άκρα δεξιά. Η έξοδος από την Ευρώπη του κεφαλαίου δεν σημαίνει για εμάς ότι θα πρέπει να φανταστούμε τα σύνορα σαν μια ομπρέλα απέναντι στη λιτότητα. Είναι ένα σημείο όπου μπορούμε να στηριχτούμε για να οικοδομήσουμε μιαν άλλη Ευρώπη, τόσο πιστή στα συμφέροντα των λαών όσο πιστή είναι στα συμφέροντα των τραπεζιτών η σημερινή. Δεν επιλέγουμε ανάμεσα στην κυριαρχία της τρόικας και των εθνικών μας καστών. Προτείνουμε σε όλες και όλους όσους δεν επιθυμούν να μένουν πια σκυφτοί, να συζητήσουμε μαζί προκειμένου να επιδιώξουμε τη διοργάνωση μιας μεγάλης ευρωπαϊκής συνδιάσκεψης των κοινωνικών και πολιτικών αντιστάσεων, μέσα στις επόμενες εβδομάδες, όπου να πραγματευθούμε το νόημα που θα μπορούσαμε να δώσουμε σε αυτή την καμπάνια του «Austerexit». Αντώνης Νταβανέλος, Λαϊκή Ενότητα, Ελλάδα Μιγκέλ Ουρμπάν, ευρωβουλευτής του Podemos, Ισπανικό κράτος Ολιβιέ Μπεζανσενό, NPA, Γαλλία

πολιτικη

15

Η διεθνής αλληλεγγύη στη Λαϊκή Ενότητα δεν κρύβεται Της Κατερίνας Σεργίδου

Ο

ι εξελίξεις στην Ελλάδα, ευτυχώς για όλες και όλους μας, συνεχίζουν να εμπνέουν και να δίνουν ελπίδα στην ευρωπαϊκή Αριστερά και τους λαούς της Ευρώπης. Μετά το αρχικό πάγωμα στο διεθνές κίνημα αλληλεγγύης που ακολούθησε την υπογραφή του μνημονίου από την «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση, η ελπίδα σιγά σιγά άρχισε να ξανασυγκεντρώνεται γύρω από το μέτωπο της Λαϊκής Ενότητας. Το παρόν άρθρο δεν μπορεί να καταγράψει τις εκατοντάδες μικρές και μεγάλες εκδηλώσεις που οργανώνονται σε όλη την Ευρώπη. Εκδηλώσεις που γεμίζουν με κόσμο που θέλει καταρχήν να συζητήσει και να καταλάβει τι πήγε λάθος στην Ελλάδα και πώς μπορεί να μη χαθεί το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Ο Ολιβιέ Μπεζανσενό, στη βιντεοσκοπημένη ομιλία του που παρουσιάστηκε στην εκδήλωση του Rproject στις 29 Αυγούστου στην ΑΣΟΕΕ, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Απευθύνω ένα μεγάλο μήνυμα αλληλεγγύης για τις προσπάθειές σας και για τη μάχη που έρχεται, τη μάχη της Λαϊκής Ενότητας, με την ελπίδα ότι θα μπορέσετε να συνασπίσετε όλες τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις και όλες τις κοινωνικές δυνάμεις που επιθυμούν να αντισταθούν ακόμη μια φορά στη λιτότητα στην Ελλάδα. Στη Γαλλία θα προσπαθήσουμε για ακόμη μια φορά να οργανώσουμε την αλληλεγύη για να δώσουμε και σ’ εσάς τη δυνατότητα να τα καταφέρετε».

Ιταλία

Στην Ιταλία, μεταξύ άλλων είναι σε εξέλιξη μια διαδικτυακή καμπάνια συμπαράστασης με σύνθημα: «Αλληλεγγύη στον ελληνικό λαό και στις πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις που αντιστέκονται στο νέο μνημόνιο». Η καμπάνια ξεκίνησε με πρωτοβουλία της Sinistra Anticapitalista και έχει συγκεντρώσει ήδη εκατοντάδες υπογραφές συνδικαλιστών, εκπροσώπων κοινωνικών φορέων και πολιτικών κομμάτων, αγωνιστές-τριες βάσης και καλλιτέχνες. Στη διακήρυξη γράφεται: «Η στήριξή μας κατευθύνεται στη Λαϊκή Ενότητα που εκφράζει και δίνει φωνή στο μεγάλο ΟΧΙ». Στο μεταξύ δεκάδες εθελοντές από την Ευρωπαική Αριστερά καταφθάνουν στην Ελλάδα για να βάλουν ένα χεράκι στην προεκλογική καμπάνια της ΛΑΕ. Ο Άλμπερ Μπλανκ από την Καταλονία, μέλος του Podemos, θα βρίσκεται στην Ελλάδα σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας. «Δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι καλύτερο από το να βρίσκομαι στο κέντρο των εξελίξεων της Ευρώπης. Θέλω να καταγράψω κάθε δράση της καμπάνιας σας, να κολλήσω όσες αφίσες χρειαστεί στις γειτονιές της Αθήνας και κυρίως θέλω να βρίσκομαι εδώ που γράφεται η ιστορία». Η ανακοίνωση της συγκρότησης της Λαϊκής Ενότητας στην Ελλάδα δημιούργησε μια νέα διαχωριστική γραμμή, η οποία διαπερνά και την Ενωμένη Αριστερά και πολύ περισσότερο το Podemos. Δεκάδες βουλευτές του Podemos, όπως ο Μιγκέλ Ουρμπάν, η Τερέσα Ροδρίγες, ο Ραούλ Καμάργκο κ.ά., αλλά και στελέχη της Ενωμένης Αριστεράς όπως ο πρώτος καθοδηγητής του Πάμπλο Ιγκλέσιας, Μανόλο Μονερέο, έχουν πει ανοιχτά είτε με άρθρα είτε με δηλώσεις στα ΜΜΕ, ότι η στρατηγική του Τσίπρα ήταν αδιέξοδη και ότι η ελπίδα βρίσκεται στις δυνάμεις του ΟΧΙ. Η δήλωση της βουλευτίνας στην Ανδαλουσία Τερέσα Ροδρίγες «Με τρομάζει το γεγονός ότι ο Τσίπρας έδειξε τόση δειλία και αναποφασιστικότητα απέναντι στην τρόικα» έγινε πρωτοσέλιδο στην «El Pais» και αναπαράχθηκε από όλα τα ισπανικά μέσα. Την ίδια στιγμή στο μέιλ του Rproject καταφθάνουν δεκάδες αφίσες, μπανεράκια και μηνύματα συμπαράστασης από όλη την Ισπανία. Δεν θα ήταν υπερβολικό να ισχυριστούμε

ότι η τιμή της ευρωπαϊκής Αριστεράς εξαρτάται από τη Λαϊκή Ενότητα. Την ίδια στιγμή ωστόσο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με κάθε τρόπο να αποδείξει ότι η ηγεσία του Podemos στηρίζει σε μεγάλο βαθμό τον Αλέξη Τσίπρα. Πράγματι ο Πάμπλο Ιγκλέσιας και ο Πάμπλο Μπουστιντούι, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του Podemos, έχουν προσπαθήσει με δηλώσεις τους να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, δίνοντας όμως έμφαση στο επιχείρημα του ακραίου εκβιασμού που δέχθηκε ο πρωθυπουργός και κυρίως στο ότι δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Πουθενά όμως, τουλάχιστον μέχρι τώρα, δεν παρουσίασαν το μνημόνιο σαν διαπραγματευτική νίκη και κυρίως πουθενά δεν επιτίθενται στη Λαϊκή Ενότητα. Στις δηλώσεις τους δεν υπάρχει ούτε ελπίδα ούτε έμπνευση, γιατί είναι προφανές ότι η στήριξη ενός μνημονιανού κόμματος δεν μπορεί να εμπνεύσει κανέναν.

«Κυβερνητική προπαγάνδα»

Η προσπάθεια των ΜΜΕ που ελέγχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ (π.χ. «Αυγή» 5/9) είναι να πείσουν ότι όσοι-ες στην Ευρώπη στηρίζουν την ΛΑΕ είναι μειοψηφίες και δεν εκφράζουν τίποτα απολύτως. Αυτή η προσπάθεια, πέρα από ανεπιτυχής, σηματοδοτεί και επίσημα τη στροφή σε αυτό που διαχρονικά ονομάζουμε «κυβερνητική προπαγάνδα». Όταν η αλήθεια δεν ταιριάζει στους στόχους της εξουσίας, τότε μπαίνουν σε κίνηση οι μηχανισμοί της για να την προσαρμόσουν στην πραγματικότητα. Κανείς και καμία σε αυτή την εφημερίδα δεν είχε και δεν έχει τον παραμικρό λόγο να ωραιοποιήσει τα πράγματα. Το σάστισμα και η αμηχανία της ευρωπαϊκής Αριστεράς είναι υπαρκτά. Για ένα μικρό διάστημα οι εικόνες θα είναι αντιφατικές. Ένα μέρος της Αριστεράς θα στηρίζει τον Αλέξη Τσίπρα και ένα άλλο τις δυνάμεις του ΟΧΙ. Όσο όμως η κρίση θα βαθαίνει, όσο το μνημόνιο θα τσακίζει ζωές, η Αριστερά στο σύνολό της και κάθε δύναμη ξεχωριστά θα πρέπει να πάρουν θέση, ξεπερνώντας τις ευγένειες που επιβάλλουν οι διεθνείς αδερφικές σχέσεις με το εκάστοτε κόμμα. Η θέση που θα πάρει η ευρωπαική Αριστερά πέρα από μήνυμα στην Ελλάδα θα είναι και μήνυμα στους λαούς της κάθε χώρας, μήνυμα για το μέχρι πού είναι αποφασισμένη να το πάει για να υπερασπιστεί τον δικό της λαό. Τον κόσμο που πανηγύριζε και αισθάνθηκε δική του νίκη το ΟΧΙ της 5ης Ιούλη. Εμείς δεσμευόμαστε ότι θα συνεχίσουμε να προβάλλουμε κάθε μικρή και μεγάλη ένδειξη διεθνιστικής συμπαράστασης.

16

αντιρατσισμος

9 σεπτεμβρη 2015

Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής μένουν στην Ευρωζώνη…

Στο σκαμνί κάθονται στις 15 Οκτώβρη συνδικαλιστές εργαζόμενοι στο νοσοκομείο Σάμου, οι οποίοι είχαν εμποδίσει τον Απρίλιο του 2013 αιμοδοσία μόνο για Έλληνες που είχε οργανώσει η Χρυσή Αυγή. Αυτό θα πει δικαιοσύνη...

Στην εφημερίδα «Έθνος» διαβάσαμε ότι o ιδιοκτήτης του ακροδεξιού site «Defencenet» φέρεται να αγόραζε ναρκωτικά από κύκλωμα πορνείας και διακίνησης ναρκωτικών, που δρούσε στη Μύκονο. Κατά τα άλλα στο site του κατηγορούσε τους Τσιγγάνους και τους Αλβανούς για διακίνηση ναρκωτικών. Τι ξεφτίλα...

Του Θανάση Κούρκουλα

Ά

Προσφυγικό

Την ίδια στιγμή, οι Έλληνες φασίστες εμφανίζονται μεταλλαγμένοι και στο θέμα των προσφύγων, ειδικά μετά τις συγκλονιστικές εικόνες του άψυχου τρίχρονου Αϊλάν. Αναγνωρίζουν για πρώτη φορά πως οι Σύροι πρόσφυγες δεν είναι λαθρομετανάστες και ο Κασιδιάρης έφτασε να προτείνει να τους δίνει η Ελλάδα χαρτιά και να ταξιδεύουν σε άλλες χώρες της Ευρώπης. Τα περί ισλαμικής απειλής ξεχάστηκαν τις τελευταίες μέρες, παρότι επιχειρούν να αντιστρέψουν την πραγματι-

Στην Αγία Πετρούπολη μια ομάδα υπερορθόδοξων χριστιανών ανέλαβε την ευθύνη για την καταστροφή ενός ανάγλυφου στο αέτωμα ενός κτιρίου των αρχών του 20ού αιώνα, με το αιτιολογικό ότι αυτό το ειδωλολατρικό σύμβολο βρισκόταν απέναντι από μια εκκλησία. Υπάρχουν, δηλαδή, και χριστιανοί τζιχαντιστές;

Πριν από δύο χρόνια στο μνημόσυνο στο Βίτσι, ένα τάγμα εφόδου υπό την καθοδήγηση του Παναγιώταρου είχε διώξει από την εξέδρα τη βουλευτή της ΝΔ Μαρία Αντωνίου. Στη φωτό από το φετινό μνημόσυνο, η Αντωνίου αγκαλιά με τη Δέσποινα Σβερώνη, νέα κοινοβουλευτική εκπρόσωπο της Χρυσής Αυγής.

Επιμέλεια: Έλενα Παπαγεωργίου

κότητα, ισχυριζόμενοι πως οι «λαθρομετανάστες» από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν και το Μπανγκλαντές είναι περισσότεροι από τους Σύρους. Το βέβαιο είναι πως η γενικευμένη ρατσιστική προπαγάνδα των χρυσαυγιτών δεν μπορεί προς το παρόν να χρησιμοποιηθεί προς άγραν ψήφων και περιορίζονται να προσπαθούν να φτιάξουν τοπικούς πυρήνες σε νησιά όπως η Κως και η Μυτιλήνη, όπου η ανεπάρκεια του κρατικού μηχανισμού έχει οδηγήσει σε εγκλωβισμό χιλιάδες πρόσφυγες. Ακόμα και εκεί και παρ’ όλη τη βοήθεια που παρέχει η ΕΛ.ΑΣ. στους φασίστες μέσω των συγκρούσεων των ΜΑΤ με τους απελπισμένους πρόσφυγες, οι τοπικές κοινωνίες φαίνεται να αντέχουν και η ρατσιστική βία περιορίζεται προς το παρόν σε μικρές υποβοηθούμενες από την αστυνομία ομάδες φασιστών. Στις 18 Σεπτέμβρη, θα γίνουν αντιφασιστικές κινητοποιήσεις στο Κερατσίνι ανήμερα της επετείου των δύο χρόνων από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με πρωτοβουλία τοπικών φορέων και της Αριστεράς. Οι κινητοποιήσεις χρειάζεται να στηριχτούν από την Αριστερά του ΟΧΙ και ειδικά τη νεοσύστατη ΛΑΕ. Είναι μια πρώτης τάξης ευκαιρία να φωνάξουμε δυνατά πως οι νεοναζί δολοφόνοι του Παύλου είναι συμπληρωματική δύναμη του συστήματος και όχι πολέμιοί του. Πως η ριζοσπαστική, αντιμνημονιακή Αριστερά παίρνει στα σοβαρά τη φασιστική απειλή και βρίσκεται απέναντί της, όπως θα όφειλαν να είναι όλες οι δυνάμεις της κοινωνικής και πολιτικής Αριστεράς. Οι απόπειρες τσουβαλιάσματος της αντιμνημονιακής Αριστεράς με τους δήθεν αντιμνημονιακούς χρυσαυγίτες πρέπει να πάρουν την απάντηση που τους αξίζει με ένα διπλό ΟΧΙ, τόσο στα μνημόνια της λιτότητας και της ανεργίας όσο και στο φασισμό που παράγουν και συντηρούν.

μικρά αντιρατσιστικά

λλη μια προεκλογική κωλοτούμπα επιχειρούν να κάνουν τις τελευταίες μέρες οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής. Διά στόματος του φύρερ Μιχαλολιάκου επιχειρούν να διασκεδάσουν τις δικές τους «αντισυστημικές» κορόνες που απομακρύνουν τους δεξιούς νυκοκυραίους. Επιπλέον δίνουν διαπιστευτήρια στο σύστημα πως θα είναι από δω και πέρα καλά παιδιά, ενόψει και της επανέναρξης της δίκης τους, σοβαρότερα και συνεργάσιμα όπου χρειαστεί. Έτσι, σε συνέντευξη που έτρεξε το κανάλι του Κουρή να πάρει από το Μιχαλολιάκο στα τέλη Σεπτέμβρη, ο αρχιναζί εμφανίστηκε να ευθυγραμμίζεται με τις βασικές επιλογές του εθνικού κορμού, χρησιμοποιώντας τα επιχειρήματα των «Μένουμε Ευρώπη». Δήλωσε πως μια έξοδος από την Ευρωζώνη θα ήταν αυτή τη στιγμή καταστροφική, καθώς η παραγωγική βάση της χώρας είναι κατεστραμμένη και πως θα χρειαστεί μια πολύχρονη προπαρασκευή, προκειμένου να επιτευχθεί εθνική αυτάρκεια στα βασικά προϊόντα, πριν προχωρήσει η χώρα σε εθνικό νόμισμα. Πως η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ είναι μονόδρομος και δεν γίνεται διαφορετικά. Ακόμα και στο θέμα της διεκδίκησης των γερμανικών κατοχικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου –όπου υποτίθεται ότι οι Έλληνες νεοναζί ήταν φανατικοί υπέρμαχοι, επιχειρώντας να θολώσουν τα νερά για το ναζιστικό χαρακτήρα τους– ο Μιχαλολιάκος ισχυρίστηκε πως τα θυμηθήκαμε αργά και πως έχει ένα δίκιο η Μέρκελ που λέει ότι το θέμα έχει κριθεί εδώ και δεκαετίες. Οι νεοναζί φαίνεται να εκτιμούν πως οι πιθανότητες επιτυχημένης απεύθυνσής τους στο απολίτικο αντιμνημονιακό τμήμα της εκλογικής επιρροής του ΣΥΡΙΖΑ είναι περιορισμένες. Σ’ αυτό συντελεί τόσο η συγκρότηση της Λαϊκής Ενότητας, όσο και το μικρό μέγεθος της διαρροής από τον ΣΥΡΙΖΑ προς τη Χρυσή Αυγή που καταγράφεται στις μέχρι τώρα δημοσκοπήσεις. Την ίδια ώρα, μετά τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, ο Μεϊμαράκης εμφανίζεται να συσπειρώνει μεγάλο τμήμα της λαϊκής Δεξιάς στη ρεαλιστική προοπτική της συγκυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ, στην εκδοχή ενός μεγάλου συνασπισμού αλά ελληνικά. Σε αυτό το δεξιό πολιτικό ρεύμα οι νεοναζί επιλέγουν να κολυμπήσουν και να δοκιμάσουν την τύχη τους. Γι’ αυτό και στην πρόσφατη εκδήλωση μίσους στο Βίτσι εμφανίστηκαν κυριλέ και μεταλλαγμένοι, επιλέγοντας σχέσεις αγάπης με τους ακροδεξιούς νεοδημοκράτες, που έδωσαν επίσης το παρών.

Ο Ν. Μιχαλολιάκος, o φύρερ της Χρυσής Αυγής, παραχώρησε εκτενή συνέντευξη στο κανάλι Kontra του Κουρή. Στη συνέντευξη δηλώνει ότι «δεν πρέπει να φύγουμε από την ΕΕ και το ευρώ αυτή τη στιγμή» κι ότι «η Ελλάδα πρέπει πρώτα να αναπτύξει την οικονομία της και μετά να συζητήσει για εθνικό νόμισμα». Για τις γερμανικές αποζημιώσεις δικαιώνει τους... Γερμανούς (καπιταλιστές), που «έχουν τα δίκια τους να λένε ότι... τώρα θυμηθήκατε τις αποζημιώσεις;». Για τη «λαθρομετανάστευση» παραδέχεται ότι οι «ακραίες συμπεριφορές» δεν πρόσφεραν τίποτα και ότι γενικώς από τη Χρυσή Αυγή «έγιναν λάθη».

Η Χρυσή Αυγή μέσω αυτής της συνέντευξης προσπαθεί να κάνει πολιτική «από τα πάνω», να στρογγυλέψει το σκληρό φασιστικό της πρόσωπο, με στόχο φυσικά να αλιεύσει ψήφους, κάνοντας άνοιγμα σε ένα ευρύτερο ακροατήριο. Ταυτόχρονα δίνει διαβεβαιώσεις στο σύστημα ότι, παρά τις αντιμνημονιακές της κορόνες, δεν θα αμφισβητήσει επί της ουσίας την κυρίαρχη πολιτική του νεοφιλελευθερισμού. «Από τα κάτω», όμως, στους δρόμους, στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές προσπαθεί να συνεχίσει τις προβοκάτσιες και τα χτυπήματα. Aς μην το ξεχνάμε αυτό!

Στη Μελβούρνη η αυστραλιανή κυβέρνηση, με πρόσχημα την πάταξη της εγκληματικότητας, αποφάσισε να κάνει μπλόκα σε μετρό και άλλα μέσα μεταφοράς προκειμένου να βρει μετανάστες που έχει λήξει η βίζα τους και να τους απελάσει. Διαδηλωτές στη Μελβούρνη έκαναν μπλόκο σε αυτούς τους ελέγχους, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι σταματάει για έλεγχο κόσμο, με ρατσιστικό προσανατολισμό (σύμφωνα με το χρώμα, τη φυλή, το θρήσκευμα). Το κύμα αλληλεγγύης στους μετανάστες και τους πρόσφυγες απλώνεται παντού!

οικονομια

9 σεπτεμβρη 2015

17

Η αναταραχή στις αγορές Του Μάικλ Ρόμπερτς Μετάφραση: Πάνος Πέτρου

Κ

αθώς γράφω, τη Δευτέρα 24 Αυγούστου, τα χρηματιστήρια σε όλο τον πλανήτη βρίσκονται σε μία ακόμη βουτιά. Οι περισσότερες αγορές έχουν ήδη σημειώσει πτώση κατά 10% το μήνα που πέρασε. Γιατί συμβαίνει αυτό; Οι λόγοι είναι ξεκάθαροι. Η κινεζική οικονομία, η μεγαλύτερη στον κόσμο πλέον επίσημα (τουλάχιστον με βάση τη μάλλον περίεργη μέθοδο μέτρησης ισοτιμίας αγοραστικής δύναμης του ΔΝΤ), επιβραδύνεται ραγδαία. Κάθε στατιστικό στοιχείο που μας έρχεται από την Κίνα δείχνει μια επιδεινούμενη κατάσταση για τη βιομηχανική παραγωγή, τις επενδύσεις, τις εξαγωγές και πάνω απ’ όλα την αγορά πρώτων υλών από άλλες χώρες. Η πτώση της ζήτησης βασικών εμπορευμάτων εκ μέρους της Κίνας έχει προκαλέσει τεράστια πτώση στις τιμές των εμπορευμάτων (πετρέλαιο, τρόφιμα, σίδερο, άνθρακας, βιομηχανικά μέταλλα κ.λπ.). Αυτή η πτώση στις τιμές σημαίνει μείωση των εσόδων από εξαγωγές για χώρες όπως η Βραζιλία, η Αυστραλία, η Ινδονησία, η Αργεντινή κ.λπ. Επίσης οι Κινέζοι δεν αγοράζουν τόσες πολλές BMW, τσάντες πολυτελείας, εργαλειομηχανές, αυτοκίνητα κ.λπ. είτε στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό. Αυτά είναι άσχημα μαντάτα για την Ευρώπη και την Ιαπωνία, όπως και για τις ΗΠΑ.

ασφαλή οικονομία έσπευσαν να αγοράσουν περιουσιακά στοιχεία σε δολάρια. Και καθώς πέφτει η τιμή του πετρελαίου (που μετριέται σε δολάρια), ακόμα περισσότερα κεφάλαια κατευθύνθηκαν στο δολάριο για αντιστάθμιση. Αλλά αυτό οδήγησε σε μια οξεία πτώση στην αξία άλλων νομισμάτων. Πολλές εταιρείες διεθνώς δανείστηκαν σε δολάρια ενώ τα έσοδά τους είναι σε εθνικό νόμισμα. Οπότε οι λογαριασμοί χρεών στις αναδυόμενες οικονομίες αυξάνονται. Πολλές εταιρείες έρχονται αντιμέτωπες με μικρότερη μεγέθυνση των εσόδων τους προσεχώς αλλά με μεγαλύτερα χρέη. Οπότε υπάρχει σοβαρή πιθανότητα για μια κρίση χρέους στις εταιρείες. Αυτό αποκαλύπτει μια μεγάλη αλήθεια για την παγκόσμια «οικονομική ανάκαμψη», τέτοια που είναι, μετά το 2009. Δεν στηρίχθηκε κυρίως σε επενδύσεις σε παραγωγικούς τομείς, που θα αυξάνουν την παραγωγικότητα και την απασχόληση, αλλά σε πλασματικό κεφάλαιο, την επαναγορά μετοχών, την αγορά κυβερνητικών ομολόγων και ιδιο-

Το χρέος δεν έχει μειωθεί συνολικά, και έχει επεκταθεί και στους επιχειρηματικούς τομείς των μεγάλων οικονομιών. Υπάρχει ακόμα ένα τεράστιο στρώμα πλασματικού κεφαλαίου, όπως το αποκαλούσε ο Μαρξ. Είναι αυτό που σήμερα καταρρέει. Φαίνεται πως οι διεθνείς επενδυτές αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι η «ανάκαμψη» είναι πλασματική και στηρίζεται σε μια ακόμα οφθαλμαπάτη που στηρίχθηκε στην πίστωση. Οι υποστηρικτές της τελευταίας πιστωτικής φούσκας, όπως ο Μπεν Μπερνάνκι, πρώην επικεφαλής της Αμερικανικής Κεντρικής Τράπεζας, και ο Λάρι Σάμερς, ο γκουρού της «διαρκούς διαρθρωτικής στασιμότητας», ανησυχούν. Στους Financial Times, ο Σάμερς γράφει

κτησίας. Το φτηνό και απεριόριστο χρήμα από τις κεντρικές τράπεζες μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης, αποκατέστησε το τραπεζικό σύστημα, αλλά όχι τον παραγωγικό τομέα των καπιταλιστικών οικονομιών. Ακόμα και κεντρικοί τραπεζίτες αρχίζουν να αμφιβάλλουν αν η ποσοτική χαλάρωση βοήθησε ιδιαίτερα. Ο Στίβεν Γουίλιαμσον, αντιπρόεδρος της Ομοσπονδιακής Αποθεματικής Τράπεζας του Σεντ Λούις, μόλις εξέδωσε μια μελέτη στην οποία καταλήγει: «Δεν υπάρχει καμία εργασία, εξ όσων γνωρίζω, που να αποδεικνύει επιτυχή σύνδεση της ποσοτικής χαλάρωσης με τους τελικούς

ότι «η λογική εξέταση των σημερινών συνθηκών καταλήγει στο ότι η αύξηση των επιτοκίων στο κοντινό μέλλον θα ήταν σοβαρό λάθος». Η Ομοσπονδιακή Τράπεζα είχε αποφασίσει να αρχίσει να αυξάνει τα επιτόκια στα τέλη αυτής της χρονιάς, επειδή η οικονομική ανάπτυξη των ΗΠΑ ήταν διασφαλισμένη πλέον. Είχα δηλώσει σε προηγούμενα άρθρα το ρίσκο που θα αποτελούσε αυτή η κίνηση για την παγκόσμια οικονομία αν αυτή παρέμενε σε αυτό που αποκαλώ Μακρά Ύφεση (δεν είναι το ίδιο με τη «διαρκή διαρθρωτική στασιμότητα»). Και ο Σάμερς επίσης ανησυχεί. Αλλά τι προτείνει να κάνουν γι’ αυτό οι σχεδια-

στόχους της Κεντρικής Ομοσπονδιακής Τράπεζας –πληθωρισμό και πραγματική οικονομική δραστηριότητα. Στην πραγματικότητα, οι βασικές ενδείξεις καταλήγουν ότι η ποσοτική χαλάρωση ήταν αναποτελεσματική».

Φούσκα

στές πολιτικής στις ΗΠΑ; Ο Σάμερς προτείνει απλά να συνεχιστεί η πολιτική χαμηλών επιτοκίων, που μέχρι σήμερα έχει εμφατικά αποτύχει να αποκαταστήσει την οικονομική ανάπτυξη και αντί γι’ αυτό έχει απλώς τροφοδοτήσει ένα πιστωτικό «μπουμ» και μια αυξανόμενη ανισότητα μεταξύ εισοδήματος και πλούτου. «Η ικανοποιητική ανάπτυξη, αν μπορεί να επιτευχθεί, απαιτεί πολύ χαμηλά επιτόκια, τα οποία ιστορικά έχουμε δει μόνο στη διάρκεια οικονομικών κρίσεων». Οπότε για τον Σάμερς η απάντηση είναι φτηνό χρήμα για πάντα. Ο Σάμερς λέει πράγματι ότι θα πρέπει να υπάρξουν κι άλλα μέτρα, «όπως βήματα για την προώθηση δημόσιων και ιδιωτικών επενδύσεων». Αλλά δεν παρέχει καμία εξήγηση για το πώς πρόκειται να αυξηθούν οι επενδύσεις από τον καπιταλιστικό τομέα σε ένα περιβάλλον όπου η κερδοφορία πέφτει διεθνώς παρά την πιστωτική φούσκα. Και πού ακριβώς είναι αυτές οι δημόσιες επενδύσεις; Το καπιταλιστικό σύστημα έχει ανάγκη να εκκαθαριστεί από το πλασματικό κεφάλαιο που δημιουργήθηκε

Αδύναμη ανάπτυξη Η άλλη αιτία είναι ότι, μαζί με την παγκόσμια επιβράδυνση των λεγόμενων «αναδυόμενων οικονομιών», παραμένει αδύναμη η οικονομική ανάπτυξη και στις «ώριμες» καπιταλιστικές οικονομίες και σε κάποιες περιπτώσεις δείχνει να ξεμένει από καύσιμα. Η οικονομία των ΗΠΑ τα έχει πάει καλύτερα από όλους μετά το τέλος της Μεγάλης Ύφεσης στα μέσα του 2009. Αλλά ακόμα επιτυγχάνει ανάπτυξη οριακά πάνω από το 2% του πραγματικού ΑΕΠ, ενώ ο κατασκευαστικός της τομέας βρίσκεται σε υποχώρηση. Η οικονομία της ευρωζώνης μετά βίας αναπτύσσεται, και ο μόνος λόγος γι’ αυτό είναι ότι η Γερμανία, η βασική οικονομική ατμομηχανή, μπόρεσε να ανακάμψει κάπως. Η υπόλοιπη ευρωζώνη βρίσκεται σε στασιμότητα και σε κάποιες περιπτώσεις (Φινλανδία, Ελλάδα) ακόμα συρρικνώνεται. Η Ιαπωνία, που, υποτίθεται, ήταν έτοιμη για αναπτυξιακή έκρηξη με την πολιτική Abenomics, όπως ονομάστηκαν τα μέτρα του πρωθυπουργού Άμπε για φτηνό χρήμα από την κεντρική τράπεζα, κυβερνητικές δαπάνες και νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις στα εργατικά δικαιώματα, απέτυχε να ανακάμψει. Η ισχυρή και παρατεταμένη οικονομική ανάπτυξη στις μεγάλες καπιταλιστικές οικονομίες παραμένει οφθαλμαπάτη.

Ισχυρό δολάριο

Ένα άλλο πρόβλημα είναι το πολύ ισχυρό δολάριο. Τράπεζες και χρηματοπιστωτικά ιδρύματα που ανησυχούν για την οικονομική ανάπτυξη σε άλλες χώρες και αναζητούν υψηλότερα κέρδη σε μια

από τις πολιτικές του Μπερνάνκι, του Σάμερς, τις κεντρικές τράπεζες του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιαπωνίας και τώρα της ΕΚΤ. Έχει ανάγκη απομόχλευσης κι όχι ακόμα περισσότερης μόχλευσης. Τα χρηματιστήρια το αντιλαμβάνονται αυτό. Φυσικά, η «απομόχλευση» θα σήμαινε μια νέα μεγάλη παγκόσμια βουτιά για να απαξιωθεί κεφάλαιο και να αποκατασταθεί η κερδοφορία για τους παραγωγικούς τομείς. Αυτό είναι το μέλλον το οποίο έρχεται όλο και πιο κοντά. Αναδημοσίευση από το μπλογκ του, https://thenextrecession.wordpress.com/

18

ΔΙΕΘΝΗ

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

Αίγυπτος Απελευθερώθηκε µετά από µια τεράστια καµπάνια αλληλεγγύης ο Μοχάµεντ Σολτάν, φυλακισµένος στην Αίγυπτο για 21 µήνες, απεργός πείνας για 16, και –επιστρέφοντας στις ΗΠΑ, όπου είναι η οικογένειά του– δήλωσε: «Η ιστορία µου είναι σταγόνα στον ωκεανό του συνεχιζόµενου αγώνα. Είναι κοµµάτι µιας µεγαλύτερης ιστορίας. Της ιστορίας της αραβικής άνοιξης. Αυτός ο αγώνας συνεχίζεται, από την Αίγυπτο στη Συρία και στο Ιράκ, οπουδήποτε ο γιος ενός αγρότη δεν µπορεί να κάνει τίποτα στη ζωή του. Όσο οι γιοι των δικαστών γίνονται δικαστές και οι γιοί των προέδρων γίνονται πρόεδροι… η απελευθέρωσή µου είναι δική σας νίκη… Ας συνεχίσουµε να παλεύουµε όχι µόνο στη Μέση Ανατολή, αλλά και εδώ στις ΗΠΑ, όπως µε το Occupy και µε το Black Lives Matter. Όπως έλεγα στους αξιωµατούχους της ασφάλειας όλους αυτούς τους µήνες, “δείτε τα γκρίζα µαλλιά σας, το µέλλον µάς ανήκει”»…

Μαζικές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις στο Λίβανο

Η ενότητα των φτωχών, φάρος ελπίδας ενάντια στα θρησκευτικά µίση Του Πάνου Πέτρου

Τ

ο σύνθηµα «Ο λαός απαιτεί την ανατροπή του καθεστώτος», που αντήχησε σε όλους τους δρόµους και τις πλατείες του αραβικού κόσµου το 2011, ακούστηκε ξανά από χιλιάδες στόµατα στο Λίβανο. Η αφορµή ήταν µια κρίση στη διαχείριση των σκουπιδιών. Καθώς τέλειωσε η σύµβαση µε ιδιωτική εταιρεία που διαχειριζόταν έναν µεγάλο σκουπιδότοπο στα νότια της Βηρυτού, και ενώ τα κυβερνητικά κόµµατα διαφωνούσαν για το ποια εταιρεία θα πάρει τα κέρδη από µια νέα σύµβαση, τα σκουπίδια στοιβάζονταν, αρχικά στις φτωχογειτονιές της Βηρυτού και σύντοµα πληµµύρισαν όλη την πόλη.

«Βροµάτε»

Ακτιβιστές ξεκίνησαν ένα κίνηµα µε τον τίτλο «Βροµάτε», για να απαιτήσουν µια οικολογική λύση στο ζήτηµα των σκουπιδιών, αλλά ο ευφηµισµός του τίτλου έδειχνε µια γενικότερη κριτική στο πολιτικό σύστηµα. Αυτή αποτέλεσε τον πόλο έλξης για πλατύτερες µάζες. Στην πρώτη διαδήλωση στις 22 Αυγούστου, συγκεντρώθηκαν 10.000 πολίτες στους δρόµους της Βηρυτού, φωνάζοντας συνθήµατα ενάντια σε όλα τα πολιτικά κόµµατα, και το Μπλοκ της 8ης Μάρτη (µε βασική τη σιιτική Χεζµπολά) και το Μπλοκ της 14ης Μάρτη (µε βασικό το σουνιτικό Κίνηµα του Μέλλοντος). Η καταστολή ήταν πρωτοφανής για τα δεδοµένα του Λιβάνου: στρατός και αστυνοµία, µε κανόνια νερού, πραγµατικά πυρά, δακρυγόνα, επιτέθηκαν στους διαδηλωτές για να τους διώξουν από τους δρόµους που οδηγούσαν στο κέντρο της πόλης. Την επόµενη µέρα πάνω από 20.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόµους για να καταγγείλουν την καταστολή. Έκτοτε, διαδηλώσεις, καθιστικές διαµαρτυρίες, κατασκηνώσεις διαδηλωτών, ακτιβισµοί, έγιναν καθηµερινά φαινόµενα. Στις 29 Αυγούστου, στο κέντρο της Βηρυτού οι διαδηλωτές έφτασαν τους 100.000. Ένα µαζικό κίνηµα ξέφυγε σχεδόν άµεσα από τα χέρια των οικολόγων ακτιβιστών του «Βροµάτε», αλλάζοντας ταξική σύνθε-

ση, πολιτικό περιεχόµενο, συνθηµατολογία κ.λπ. Τα συνδικάτα καλούν πλέον στις κινητοποιήσεις (έστω κι αν η αδυναµία τους σηµαίνει ότι η στήριξη είναι κυρίως «ρητορική»), όπως και άλλες κοινωνικές οργανώσεις, κινήσεις της Αριστεράς αλλά και νέες ακτιβιστικές πλατφόρµες που δηµιουργήθηκαν µέσα στο ίδιο το κίνηµα. Καθώς τα λαϊκά στρώµατα «εισέβαλαν» στο κίνηµα, το «εξευγενισµένο» κέντρο της Βηρυτού γέµισε µε γκράφιτι όπως «Το κέντρο της Βηρυτού ανήκει στο λαό». Όταν προτάθηκε από την κυβέρνηση να µεταφερθούν τα σκουπίδια στην περιοχή Ακάρ, µια φτωχογειτονιά βόρεια του κέντρου, το πλήθος υιοθέτησε το σύνθηµα «Η Ακάρ δεν είναι σκουπιδοτενεκές». Με αφορµή την κρίση των σκουπιδιών, βγήκε στην επιφάνεια η συσσωρευµένη οργή για την άθλια κατάσταση την οποία βιώνουν οι φτωχοί στον Λίβανο. Ενώ υπάρχει ενδηµική φτώχεια και ανεργία, όλες οι υπηρεσίες (παιδεία, υγεία, νερό, ρεύµα) έχουν ιδιωτικοποιηθεί, µε αποτέλεσµα να είναι και πανάκριβες και δυσλειτουργικές: «ευρωπαϊκές τιµές για µεσανατολίτικες υπηρεσίες» όπως λένε οι ντόπιοι. Είναι χαρακτηριστικές οι δηλώσεις αρκετών διαδηλωτών. «Θέλω απλά να κάνω ένα ντους» δήλωσε ο 16χρονος Μοχάµεντ όταν ρωτήθηκε γιατί διαδηλώνει. «Ρεύµα, νερό και αξιοπρέπεια» απάντησε η 32χρονη Ανσάρ, όταν τη ρώτησαν ποια είναι τα αιτήµατα. Αλλά πρόσθεσε κι ένα ακόµα: «Να φύγουν οι σεχταριστές (σ.σ. εννοεί τη «σέχτα» ως θρησκευτικό δόγµα και τη λειτουργία των κοµµάτων µε βάση αυτό) κλέφτες. Κοιτάµε ο ένας τον άλλο σαν εχθρό, ενώ αυτοί γεµίζουν τις τσέπες τους». Αυτή η δήλωση αντανακλά το γενικότερο λαϊκό αίσθηµα στους δρόµους της Βηρυτού. Με υπόβαθρο τα κοινωνικά αίτια που αναφέραµε παραπάνω, εκφράζεται και µια αµφισβήτηση του στηριγµένου στα διαφορετικά θρησκευτικά δόγµατα πολιτικού συστήµατος. Τα συνθήµατα ενάντια στον θρησκευτικό διαχωρισµό είναι από τα κυρίαρχα, ενώ νέοι από τις σουνιτικές φτωχογειτονιές διαδηλώνουν µαζί µε νέους από τις σιιτικές φτωχογειτονιές. Άλλωστε την κρίση συµπληρώνει το γεγονός ότι –µε µια έννοια– «οι από πάνω δεν µπορούν»: Το δυσλειτουργικό πολιτικό σύστηµα του Λιβάνου έχει παραλύσει, καθώς τα κόµµατα

αδυνατούν να εκλέξουν πρόεδρο εδώ κι έναν χρόνο, ενώ το κοινοβούλιο έχει παρατείνει αυθαίρετα τη θητεία του δύο φορές µέχρι σήµερα και οι υπηρεσιακές διακοµµατικές κυβερνήσεις αδυνατούν να εξασφαλίσουν µια οµαλή «αναπαραγωγή» των κρατικών θεσµών.

Πολιτική διαµάχη

Στο εσωτερικό του κινήµατος υπάρχουν µεγάλα ζητήµατα προς επίλυση. Εκτός από αυτούς που φωνάζουν «επανάσταση» και «ο λαός απαιτεί την πτώση του καθεστώτος», υπάρχουν κι εκείνοι που δηλώνουν πως «θέλουµε µόνο κάποιες µεταρρυθµίσεις, για να είµαστε αποτελεσµατικοί πρέπει να είµαστε λογικοί». Το τι ακριβώς σηµαίνει το «ενάντια στην πολιτική» αλλά και ο «αντισεχταρισµός» είναι αντικείµενο πάλης. Είναι η καταρχήν απόρριψη των προσπαθειών όλων των µεγάλων κοµµάτων να προσεταιριστούν το κίνηµα για τους δικούς τους λόγους. Αλλά από κει και πέρα, για κάποιους ακτιβιστές το «αντιπολιτικό» σηµαίνει δραστηριοποίηση µε όρους ΜΚΟ, ενώ άλλοι επιµένουν στην ανάγκη «να κάνουµε πολιτική στους δρόµους, ενάντια στα κυρίαρχα πολιτικά κόµµατα». Ο «αντισεχταρισµός» µεταφράζεται σε καχυποψία απέναντι στη νεολαία από τις φτωχογειτονιές, που έρχεται στις διαδηλώσεις µε σιιτικά τατουάζ, σουνιτικά

µενταγιόν και συχνά αντιµετωπίζονται ως «υποκινούµενοι από τα θρησκευτικά κόµµατα». Άλλοι ακτιβιστές επιµένουν πως η πραγµατική αντισεχταριστική πολιτική είναι ακριβώς η συµµετοχή αυτών των νέων στο κίνηµα. Αυτά συνδέονται µε µια µεγάλη συζήτηση που ξέσπασε περί «ξένων στοιχείων που παρεισφρέουν στο κίνηµα», «προβοκατόρων» και «χούλιγκαν». Αυτά έγραψαν τα µεγάλα ΜΜΕ για να δικαιολογήσουν την καταστολή, αλλά δυστυχώς τα αναπαρήγαγε και µερίδα ακτιβιστών, ισχυριζόµενη πως «φαίνονται από το περίεργο παρουσιαστικό τους». Το υπόβαθρο είναι το σοκ των µορφωµένων µεσοαστών ακτιβιστών µπροστά στην «εισβολή» της οργισµένης εργατικής νεολαίας από τις φτωχογειτονιές στις διαδηλώσεις. Ως αντίδραση, αρκετοί ακτιβιστές έριξαν το σύνθηµα «Είµαστε όλοι ξένα στοιχεία». Όλα αυτά, όπως και η δυνατότητα του κινήµατος να συνεχίσει, µένει να κριθούν. ∆υνάµεις όπως η νέα συµµαχία αριστερών οργανώσεων «Ο λαός απαιτεί» θα παρέµβουν σε αυτήν την πάλη. Ωστόσο, ιδιαίτερα σε µια εποχή που τα θρησκευτικά µίση αναδεικνύονται σε βασικό όχηµα συντριβής της επαναστατικής δυναµικής που απελευθερώθηκε το 2011, µαζικό κίνηµα στο Λίβανο και το πολιτικό του µήνυµα, αποτελεί µια πολύτιµη εξέλιξη…

διεθνη

9 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ 2015

19

Ιαπωνία

Ινδία

Ένα ισχυρό αντιπολεμικό κίνημα αναπτύσσεται στους δρόμους της Ιαπωνίας. Η ασιατική χώρα είχε κατοχυρώσει στο σύνταγμά της μια επίσημη πασιφιστική πολιτική μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σήμερα η κυβέρνηση, επικαλούμενη «τις νέες παγκόσμιες συνθήκες», προωθεί νομοθεσία που θα επιτρέπει στον ιαπωνικό στρατό να εμπλακεί σε μάχη, όταν ένας σύμμαχος δέχεται επίθεση. Σε απάντηση, οργανώθηκαν κινητοποιήσεις και η κορυφαία διαδήλωση στο Τόκιο συγκέντρωσε 120.000 ανθρώπους που φώναζαν «όχι πολεμική νομοθεσία» και ζητούσαν την παραίτηση του πρωθυπουργού. Ήταν η μεγαλύτερη διαδήλωση μετά το 1960, ενάντια τότε σε μια συμφωνία ασφαλείας ανάμεσα σε Ιαπωνία και ΗΠΑ…

Η κυβέρνηση του Ναρέντρα Μόντι στην Ινδία, που υποσχόταν «βροχή» ξένων επενδύσεων για να τονωθεί η οικονομία της χώρας, επιχειρεί να προχωρήσει σε απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και χτύπημα των εργατικών δικαιωμάτων. Τα συνδικάτα απάντησαν καταρχήν με μια 24ωρη γενική απεργία. Είχε τεράστια επιτυχία σε όλους τους κλάδους (από τις τράπεζες ως τις συγκοινωνίες κι από τα ορυχεία ως τα εργοστάσια και την οικοδομή). Σύμφωνα με τον γραμματέα του Κογκρέσου των Συνδικάτων, συμμετείχαν 150 εκατομμύρια εργάτες. Σύμφωνα με τους βιομήχανους, η 24ωρη απεργία τους κόστισε 3,7 δισ. δολάρια. Μια μικρή επίδειξη δύναμης του «κοιμώμενου γίγαντα» στην Ασία…

Ανακοίνωση της μαρξιστικής επαναστατικής οργάνωσης Σοσιαλιστικό Φόρουμ, που συμμετέχει στη νέα κινηματική συμμαχία «Ο λαός απαιτεί», μετά το ξέσπασμα των πρώτων διαδηλώσεων στη Βηρυτό

«Να γίνει η 22α Αυγούστου η πρώτη σπίθα της εξέγερσής μας ενάντια στο καπιταλιστικό, σεχταριστικό καθεστώς» (ΣτΜ: Ο όρος «σεχταριστικό» αναφέρεται στη σέχτα ως θρησκευτικό δόγμα και τη λειτουργία των πολιτικών δυνάμεων με βάση αυτό) Εν τω μέσω των αραβικών εξεγέρσεων το χειμώνα του 2011, ο λιβανέζικος λαός συμμετείχε ενεργά, διαδηλώνοντας για την ανατροπή του σεχταριστικού καθεστώτος και τη δημιουργία μιας κοσμικής κοινωνίας και κράτους, στηριγμένων στην κοινωνική δικαιοσύνη και την ισότητα, ως ένα μεγάλο άλμα προς την τελική επαναστατική αλλαγή σε όλα τα μέτωπα, κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά. Δυστυχώς, οι αντεπαναστατικές δυνάμεις κινητοποιήθηκαν γρήγορα για να σαμποτάρουν αυτό το κίνημα και κατάφεραν να διασώσουν το κύρος του καθεστώτος, και μέσα από τα πολιτικά τους κόμματα πέτυχαν να υποσκάψουν και να ενσωματώσουν το κίνημα. Ο ζωντανός παλμός των διαδηλωτών επέστρεψε στους δρόμους ως αποτέλεσμα της κρίσης στη διαχείριση των απορριμμάτων που αποκάλυψε, για άλλη μια φορά, το πραγματικό πρόσωπο του καθεστώτος, με τα αναρίθμητα σκάνδαλα και τις καταστροφές που προκαλεί. Αυτές περιλαμβάνουν την ξεδιάντροπη ληστεία των κρατικών πόρων και του κοινωνικού πλούτου, το σαμποτάρισμα όλων των δημοκρατικών διαδικασιών, την αποστέρηση κοινωνικών και οικονομικών δικαιωμάτων (όπως φάνηκε από τον τρόπο που αντιμετωπίστηκαν τα αιτήματα του

συνδικάτου των εκπαιδευτικών για υψηλότερους μισθούς) και νέους νόμους για την ενοικίαση ακινήτων που, όταν εφαρμοστούν, θα οδηγήσουν σε έξωση έναν τεράστιο αριθμό ανθρώπων στο Λίβανο (περίπου 200.000 άτομα). Αυτά προστίθενται στο ότι έχουν επιτρέψει στις τράπεζες να ελέγχουν ένα τεράστιο τμήμα του εθνικού εισοδήματος, κρατώντας στα χέρια τους πάνω από το 60% του εθνικού χρέους, κερδίζοντας τους τόκους που προκύπτουν από αυτό κι ενισχύοντας με αυτόν τον τρόπο την εξουσία τους πάνω στην κοινωνία. Σε αυτό το φόντο, το μεγαλύτερο σκάνδαλο από όλα ήταν ο πνιγμός της χώρας μέσα στα σκουπίδια, που στοιβάζονται σε δάση, ποτάμια, παραλίες, βουνά και σε όποιο άλλο μέρος που μπορούσε να φτάσει η βρομιά τους, ενώ προετοιμάζεται η τελική συμφωνία ιδιωτικοποίησης και οι νέες συμβάσεις που τελικά θα ωφελήσουν κάποιον αστό «άρχοντα» της μίας ή της άλλης θρησκευτικής σέχτας, παραμελώντας πλήρως τις συνέπειες αυτής της κρίσης πάνω στην υγεία όλων όσων ζουν στο Λίβανο. Επιπλέον, το καθεστώς προσπάθησε, για άλλη μια φορά, να επιβάλει τη σιωπή στη λαϊκή εξέγερση και στις λαϊκές μάζες που φώναξαν τα αιτήματά τους στους δρόμους τις περασμένες μέρες, μέσα από τη βίαιη καταστολή, όπως συνέβη το Σάββατο 22 Αυγούστου, όταν οι δυνάμεις ασφαλείας απέδειξαν ότι ο βασικός λόγος

ύπαρξής τους δεν είναι να προστατεύουν το λαό, αλλά να προστατεύουν τα συμφέροντα του καθεστώτος από το ξέσπασμα οποιουδήποτε λαϊκού κινήματος ενάντια σε αυτό και τον έλεγχο των «σεχταριστικών» δυνάμεων πάνω στην κοινωνία. Πρέπει, λοιπόν, να αναδιοργανώσουμε τις γραμμές μας και να επαναδιεκδικήσουμε τους δρόμους, για να χτίσουμε πάνω στη δυναμική της διαδήλωσης της 22ας Αυγούστου και να πετύχουμε τα ακόλουθα αιτήματα: 1) Την άμεση και άνευ όρων απελευθέρωση όλων των συλληφθέντων και τον τερματισμό των αυθαίρετων συλλήψεων.

2) Τη λογοδοσία όλων των αξιωματικών και μελών των δυνάμεων ασφαλείας και του στρατού που συμμετείχαν ή είναι υπεύθυνοι για τους πυροβολισμούς και τη ρίψη δακρυγόνων εναντίον διαδηλωτών, συμπεριλαμβανομένου του υπουργού Εσωτερικών Nuhad Al-Mashnouk που είναι απολύτως υπεύθυνος και απαιτούμε την παραίτησή του.

3) Να λογοδοτήσει ο υπουργός Περιβάλλοντος Mohammed Al-Mashnouk και να παραιτηθεί, να σταματήσει η εμπλοκή του Συμβουλίου Ανάπτυξης και Οικοδόμησης στο ζήτημα της διαχείρισης απορριμμάτων και να επιστρέψει η ευθύνη στους δήμους, ιδιαίτερα καθώς το υπουργικό συμβούλιο απέκτησε αυτήν την ευθύνη μέσα από παράνομα διατάγματα.

4) Να γίνει άρση του «τραπεζικού απορρή-

του» για τους αξιωματούχους που έχουν ευθύνες για την κρίση των σκουπιδιών και αυτοί να λογοδοτήσουν. Πρέπει να συνεχίσουμε το λαϊκό μας κίνημα και να ξεκινήσουμε τη δημιουργία λαϊκών επιτροπών παντού, στην πορεία προς την ανατροπή όλου του σεχταριστικού καθεστώτος και τη δημιουργία μιας κοσμικής κοινωνίας και κράτους –και να συνεχίσουμε να ζητάμε την διάλυση του κοινοβουλίου και άμεσες εκλογές που δεν θα γίνουν στη βάση θρησκευτικής αναλογικής εκπροσώπησης, με όλο τον Λίβανο να δίνει μια ενιαία πολιτική εντολή. Ζητάμε αδέκαστες δίκες για όλους όσους σε θέσεις εξουσίας –από την κορυφή ως τον πάτο της πυραμίδαςείναι ύποπτοι για καταλήστευση του δημόσιου πλούτου, και ζητάμε να επιστραφεί αυτός ο πλούτος στο λαό. Καλούμε επίσης για τη διαγραφή του δημόσιου χρέους, την ανατροπή της εξουσίας των τραπεζών με την εθνικοποίησή τους, και τη διασφάλιση των αναγκαίων βημάτων που θα πετύχουν την πραγματική κοινωνική δικαιοσύνη. Αυτά είναι τα αιτήματα που χρειάζονται για να πετύχουμε αυτό που τα στόματα των μαζών φώναξαν σε όλες τις αραβικές εξεγέρσεις: την ανατροπή του καθεστώτος. Όλη η εξουσία και ο πλούτος στο λαό! Κάτω το καθεστώς! Σοσιαλιστικό Φόρουμ, Βηρυτός, Λίβανος 23 Αυγούστου, 2015

9 Σεπτεμβρη 2015

Οι νεοναζί της Χρυσής Αυγής μένουν ευρωζώνη σελίδα 16

Πρόσφυγες και αλληλέγγυοι σπάνε την Ευρώπη-φρούριο

Της Έφης Γαρίδη

Μ

έχρι πρόσφατα η αναγκαιότητα για κλειστά σύνορα φαινόταν να είναι πλειοψηφική άποψη ανάμεσα στους ευρωπαϊκούς λαούς. Οι φράχτες και η Frontex φαίνονταν φυσική επιλογή για χώρες όπως η Ελλάδα και η Ιταλία. Σήμερα βρισκόμαστε σε ένα εντελώς διαφορετικό σημείο. Αν ο Πλεύρης τολμούσε να ψελλίσει τώρα για προστασία των συνόρων που απαιτεί και νεκρούς, όπως είχε δηλώσει πριν από δύο περίπου χρόνια, η κατακραυγή του κόσμου θα ήταν τόσο μεγάλη, που θα έκανε πολύ καιρό να εμφανιστεί ξανά. Η Μέρκελ αναγκάστηκε να δώσει άδεια παραμονής στη μικρή Παλαιστίνια που είχε κάνει να κλάψει στον αέρα λίγο καιρό πριν, όταν της είπε ότι δεν μπορεί να παραμείνει στη χώρα. Η υποχρέωση των κρατών της Ευρώπης να υποδεχτούν τους πρόσφυγες και να φροντίσουν για την επιβίωσή τους είναι πλέον αυτονόητη, ενώ ενστάσεις για το αν χωράνε και πόσοι εκφράζονται όλο και λιγότερο. Αυτό οφείλεται πρώτα απ’ όλα στην αδυσώπητη πραγματικότητα του δράματος των προσφύγων. Οι εικόνες των πνιγμένων προσφύγων έχουν τεράστια δύναμη, με αποκορύφωμα τη φωτογραφία-σύμβολο πια του τρίχρονου Αϊλάν Κουρντί που έγινε θέμα και συγκλόνισε όλο τον κόσμο, υποχρεώνοντας το διεθνή Τύπο να την κάνει πρωτοσέλιδο. Η απίστευτη ταλαιπωρία χιλιάδων ανθρώπων, με παιδιά και βρέφη ανάμεσά τους, που στο μακρύ ταξίδι τους από τα ελληνικά νησιά ως τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης, όπου κατευθύνονται, υφίστανται κάθε είδους κακουχίες, προκαλούν την οργή για τις κυβερνήσεις που δεν φροντίζουν να στηρίξουν τους πρόσφυγες, αλλά αντίθετα τους δυσκολεύουν όσο μπορούν περισσότερο. Σημαντικό ρόλο στην ευαισθητοποίηση του κόσμου έπαιξαν οι αλληλέγγυοι που κατέβαλαν υπεράνθρωπες προσπάθειες να βελτιώσουν τις συνθήκες στις οποίες ζουν οι πρόσφυγες, δίνοντας το παράδειγμα και πολλαπλασιάζοντας την αλληλεγγύη. Από την άλλη, οι πρόσφυγες με το δυναμισμό και την επιμονή που διεκδικούν το δικαίωμά τους σε μια αξιοπρεπή ζωή, κερδίζουν το σεβασμό των ανθρώπων.

Αλληλεγγύη

Στα ελληνικά νησιά, τη Μυτιλήνη, την Κω, τη Λέρο, την Κάλυμνο, αλλά και στην Ειδομένη

και όπου αλλού έχουν βρεθεί πρόσφυγες, δημιουργήθηκαν ομάδες αλληλεγγύης που συγκεντρώνουν είδη πρώτης ανάγκης και φροντίζουν να εξασφαλίσουν όσο το δυνατόν καλύτερες συνθήκες για τους πρόσφυγες στο διάστημα που παραμένουν εκεί. Συνδράμουν άνθρωποι από όλη την Ελλάδα, που στέλνουν διαρκώς πράγματα στα νησιά. Είναι ενδεικτικό ότι στο κάλεσμα του Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών για συλλογή βοήθειας ανταποκρίθηκαν πάνω από 300 άνθρωποι μέσα σε μία μόνο μέρα. Σε πολλές πόλεις της Ευρώπης έχουν πραγματοποιηθεί μαζικές διαδηλώσεις στήριξης στους πρόσφυγες. Στο Παρίσι στις 6/9 έγινε διαδήλωση χιλιάδων ανθρώπων, με σύνθημα «Όχι στο όνομά μας», που

Η άλλη πλευρά: καταστολή

Όλα αυτά έχουν αναγκάσει τους ηγέτες της ΕΕ να μετακινηθούν από τη μέθοδο της αποτροπής και να «χαλαρώσουν» τα σύνορα της Ευρώπης-φρούριο. Ωστόσο δεν καταθέτουν τα όπλα, αλλά συνεχίζουν όσο και όπου μπορούν να δυσκολεύουν τη ζωή των προσφύγων. Από τη μία το κράτος αντί να στείλει υπαλλήλους για να καταγράψουν τους πρόσφυγες πιο γρήγορα και να τους απεγκλωβίσουν από τα νησιά, στέλνει ΜΑΤ για να τους καταστέλλει, όταν διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες που υποχρεώνονται να υπομένουν –ακόμα όμως και όταν δεν διαμαρτύρονται. Από την άλλη ομάδες φασιστών επιχειρούν να δημιουργήσουν

Παρά τις προσπάθειες κυβερνήσεων, συστημικών ΜΜΕ και ακροδεξιάς να δαιμονοποιηθούν οι πρόσφυγες, η αλληλεγγύη του κόσμου είναι τέτοια, που καθιστά τις συνθήκες κατάλληλες να προβληθούν δυναμικά τα αιτήματα για ανοιχτά σύνορα, άσυλο και ίσα δικαιώματα στους πρόσφυγες. ήταν σχεδόν αυθόρμητη. Αντίστοιχες διαδηλώσεις έγιναν σε πόλεις της Γερμανίας (όπου οι διαδηλωτές ζητούσαν από τη Γερμανία να δεχτεί τους πρόσφυγες που είχαν εγκλωβιστεί στην Ουγγαρία). Στη Βιέννη πάνω από 20.000 άνθρωποι διαδήλωσαν, ζητώντας να γίνουν δεκτά τα αιτήματα ασύλου των προσφύγων, ενώ χιλιάδες συγκεντρώθηκαν για να υποδεχτούν τρένο με πρόσφυγες και να τους μοιράσουν είδη πρώτης ανάγκης, ενώ κάτι αντίστοιχο έγινε λίγες μέρες μετά στη Φρανκφούρτη και στο Μόναχο. Στην Ισλανδία, της οποίας η κυβέρνηση δήλωσε ότι θα δεχτεί 50 πρόσφυγες, 10.000 άνθρωποι προσφέρθηκαν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες στο σπίτι τους.

κλίμα έντασης με επιθέσεις εναντίον των προσφύγων, χωρίς να καταφέρνουν να κερδίσουν τη στήριξη του κόσμου. Στην Ειδομένη, τα σύνορα παρέμεναν κλειστά ή άνοιγαν για λίγο, με την ελληνική αστυνομία να πραγματοποιεί παράνομες συλλήψεις και την αστυνομία της Μακεδονίας να εμποδίζει τους πρόσφυγες να περάσουν τα συρματοπλέγματα με χρήση κλομπ και δακρυγόνων –απέναντι σε οικογένειες με παιδιά. Στην Ουγγαρία οι αρχές επιχείρησαν να εμποδίσουν τους πρόσφυγες να βγουν από τη χώρα, μη επιτρέποντάς τους να επιβιβαστούν σε τρένα και λεωφορεία. Εντυπωσιακή ήταν η πορεία των προσφύγων, όταν

12/9 12/9 Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης για τους Πρόσφυγες Το Σάββατο 12/9 είναι Πανευρωπαϊκή Ημέρα Δράσης για τους Πρόσφυγες και γι’ αυτό το σκοπό διοργανώνονται διαδηλώσεις σε διάφορες πόλεις της Ευρώπης. Στην Ελλάδα υπάρχει κάλεσμα για συγκέντρωση στο Σύνταγμα στις 7μμ και διαδήλωση προς τα γραφεία της ΕΕ. Σε όλες τις διαδηλώσεις που έχουν γίνει, το τελευταίο διάστημα ειδικά, ο κόσμος προβάλλει αιτήματα για ανοιχτά σύνορα, για άνευ όρων υποδοχή των προσφύγων, για άσυλο και πλήρη δικαιώματα, ενώ υπάρχουν και συνθήματα κατά του πολέμου και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων.

αποφάσισαν να διασχίσουν την απόσταση Βουδαπέστη-Βιέννη με τα πόδια, αποδεικνύοντας ότι κανένα μέσο αποτροπής δεν μπορεί να σταματήσει ανθρώπους που θέλουν να επιβιώσουν. Οι αρχές της Ουγγαρίας περιόρισαν πρόσφυγες σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, από όπου 400 δραπέτευσαν και ακολούθησαν και εκείνοι το δρόμο προς τη Βιέννη. Η ακροδεξιά κυβέρνηση της Ουγγαρίας παίζει το παιχνίδι της αποτροπής, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό απέναντι σε ξεριζωμένους ανθρώπους. Οι φασίστες έχουν προσπαθήσει να διαδηλώσουν εναντίον των προσφύγων, αλλά οι συγκεντρώσεις τους δεν έχουν καμία σχέση με τις μαζικές διαδηλώσεις υπέρ των προσφύγων. Στο Χαϊντενάου της Γερμανίας, όπου υπάρχει χώρος φιλοξενίας προσφύγων, ομάδα φασιστών επιτέθηκε στους αστυνομικούς που φυλούσαν το χώρο.

Aριστερά

Η Αριστερά και το αντιρατσιστικό κίνημα πρέπει να παλέψουν να μπει τέλος στις πολιτικές αποτροπής, που ευθύνονται για χιλιάδες θανάτους και για τη δολοφονική ταλαιπωρία στην οποία υποβάλλονται οι πρόσφυγες. Τα σύνορα πρέπει να ανοίξουν και να πέσουν οι φράχτες και τα συρματοπλέγματα που εμποδίζουν τους πρόσφυγες πολέμου να φτάσουν στον προορισμό τους. Η υποδοχή των προσφύγων πρέπει να οργανωθεί με όρους ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας, διασφαλίζοντας τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για τους ανθρώπους που ξέφυγαν από τον πόλεμο, διεκδικώντας την επιβίωσή τους και μια ανθρώπινη ζωή. Γι’ αυτό το σκοπό πρέπει από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις να διατεθούν οι απαιτούμενοι πόροι, που έτσι κι αλλιώς διατίθεντο και πριν, αλλά για τη φύλαξη των συνόρων, για φράχτες και για στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η συνθήκη Δουβλίνο ΙΙΙ χρειάζεται να καταργηθεί, καθώς εγκλωβίζει παρά τη θέλησή τους τους πρόσφυγες στις χώρες πρώτης υποδοχής (όπως η Ελλάδα) και καταργεί κάθε «νόμιμη» δυνατότητα να αποκτήσουν ταξιδιωτικά έγγραφα για να κατευθυνθούν στις χώρες της υπόλοιπης Ευρώπης. Τέλος, πρέπει να διασφαλιστεί ότι οι πρόσφυγες, όταν φτάσουν στη χώρα προορισμού τους, θα έχουν ίσα δικαιώματα και δεν θα πέσουν θύματα εργασιακής εκμετάλλευσης εξαιτίας της ευάλωτης θέσης τους.